plik

Jezus

do serca kapłana

Ks. Dolindo Ruotolo

Przekład

Agnieszka Kuryś

SPIS TREŚCI

Prezentacja ..............................................

Przedmowa do wydania polskiego . . 13

Myśli ......................................................... 15

Zegar ........................................................

Aneks

Świadectwo Niny Scotti........................ .. 97
Krótki rys biograficzny........................... 103

Indeks rzeczowy ...................................... 105

Tobie

Dziewico Niepokalana

Matko Boga

i Kościoła świętego

ofiaruję

tę mistyczną serię

aby każde słowo

było kroplą balsamu

i iskrą miłości

dla wszystkich dusz odkupionych

najdroższą Krwią Twojego Syna

Jezusa.

ks. Dolindo Ruotolo

PREZENTACJA

Drukujemy nowe wydanie tomiku Jezus do
serca kapłana, małego zbioru myśli, które
ksiądz Dolindo Ruotolo poświęca kapła-
nom, swoim umiłowanym synom.

Te wysoce natchnione myśli zostały za-

czerpnięte z dedykacji na obrazkach i z li-
stów  Księdza  Dolindo  do  kilku  księży.
Wchodzą one w skład znacznie obszerniej-
szego  zbioru  pism.  Krople  balsamu  i  iskry
miłości,  skierowanych  do  bardzo  licznych
dzieci  duchowych,  z  przeróżnych  środo-
wisk; jest wśród nich wielu kapłanów, któ-
rzy zwracali się do niego z prośbą o światło
i  rady.  Im  właśnie  -  jak  latarnia  morska,
jaśniejąca  światłem  żarliwej  i  wynagra-
dzającej  wiary  nad  całym  światem  pogrą-
żonym  w  mroku  zagubienia  i  grzechu  -
Ksiądz Dolindo oddawał swoje bezsenne

noce, ofiarowując niezliczone wyrzeczenia i
długie godziny adoracji Jezusowi obecnemu
w Najświętszym Sakramencie.

Pisał do nich po dniach wytężonej pracy

apostolskiej, po nocach pokuty i modlitwy,
by ożywić ich ducha, dodając im otuchy w
chwilach próby i pocieszając w duchowych
udrękach. Pisał do nich listy lub zapisywał
krótkie myśli na odwrocie obrazków.

' Apostolat Wydawniczy (wł. Apostolato Stampa), z

siedzibą w Neapolu, to wspólnota modlitewna założona

przez  Ojca  Dolindo  dla  grupy  kobiet,  które  pragnęły
zostać  apostołkami  Słowa  Bożego.  Obecnie  dzieło  Ojca
kontynuują  jego  duchowe  córki;  jest  wśród  nich  kilka

żyjących jeszcze pierwszych członkiń wspólnoty, które

osobiście znały Ojca i korzystały z jego nauk i

wskazówek. Zajmują się one rozpowszechnianiem jego

pism  i  dają  świadectwo  o  jego  dokonaniach  oraz
nadzwyczajnych  wydarzeniach  z  jego  życia.  Apostolat
Wydawniczy  udziela  informacji  dotyczących  Ojca

Dolindo, publikuje jego pisma, udostępnia modlitwy,

obrazki, utwory muzyczne. Gromadzi również materiały
do

procesu

beatyfikacyjnego,

organizuje

grupy

modlitewne.

PRZEDMOWA DO WYDANIA

POLSKIEGO

Ksiądz  Dolindo  Ruotolo  stał  się  postacią
ważną  i  bliską  dla  wielu  ludzi  zrozpaczo-
nych,  przytłoczonych  problemami,  szuka-
jących  wyjścia  z  sytuacji  trudnych,  skom-
plikowanych, pogmatwanych. Stał się bliski
wielu ludziom za sprawą jednej złotej rady,
która dla człowieka wierzącego wydaje się
równie  prosta  i  oczywista,  jak  trudna  do
zastosowania:  „Jezu,  Ty  się  tym  zajmij".
Absolutne zdanie się na wolę i pomoc Bożą,
zawierzenie  Bogu  tego,  z  czym  człowiek
sam  uporać  się  nie  zdoła,  to  sposób
niezawodny.

Jeśli nawet rozwiązanie

problemu  nie  w  pełni  pokrywa  się  z  wy-
obrażeniami  i  pianami  człowieka,  w  osta-
tecznym  rozrachunku  okazuje  się  -  lub
okaże - najlepsze. W centrum wszystkiego

- Jezus. Na Niego kieruje spojrzenia i myśli
ten człowiek Boży, który poświęcił swoje
życie służbie dla Jezusa i dla dusz.

Pragnąc przybliżyć polskim czytelnikom

osobowość i duchowość Księdza Dolindo, z
radością  publikujemy  czterotomową  serię
myśli  i  rozważań  Krople  balsamu  i  iskry
miłości,  które  łączy  wspólna  nić  przewod-
nia: „Jezus do serca...". Zgodnie z wyborem
dokonanym  przez  duchowe  córki  i
spadkobierczynie  dzieła  Księdza  Dolindo,
teksty  skierowane  są  do  kapłanów,  sióstr
zakonnych, matek i rodzin.

Mamy nadzieję, że lektura, którą sam

Autor  określił  jako  krople  balsamu  i  iskry
miłości,  będzie  skutecznym  lekarstwem  i
pokrzepieniem  dla  każdego,  kto  zechce  po
nią sięgnąć.

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

. Tak jak Ja, jesteś pasterzem moich

owieczek i masz je prowadzić na nadprzy-
rodzone pastwiska. Jeśli ukazujesz w sobie
nędze  świata,  kroczysz  po  kamienistej
ziemi,  gdzie  rosną  tylko  ciernie.  Każdy
uczynek światowy lub spełniony w sposób
ludzki  jest  pękiem  cierni,  który  nie  karmi,
lecz kłuje, nie rozwesela, lecz rani do krwi.

Żyj Mną, synu mój, a sprawisz, że i inni

będą Mną żyli.

Miłuj Mnie całym sercem, a sprawisz, że

będę miłowany.

Jak anioł, prowadź dusze na Bożą drogę, a

nie przyciągaj ich tak jak ktoś, kto pobłaża
słabości świata albo kto uważa tę drogę za
łatwe upodobanie do dobra. Wiem, że nawet
w swoim życiu zakonnym nie zawsze żyjesz
w świecie nadprzyrodzonym.

Ale jeśli... czujesz gryzący dym płonących
zarośli, idź ku górze, ku otwartej prze-
strzeni, gdzie jest błękit, i przykładem
świętego, bardzo świętego życia gaś palące
się łoziny nędzy, które mogą udusić.

. Każdy uczynek w twoim życiu, synu

mój, ma być uczynkiem kapłańskim, w któ-
ry nie może się wmieszać nic z natury, nic
ze świata.

Jako kapłan masz jaśnieć w promieniach

Bożej  dobroci,  jak  brylant  błyszczący  w
promieniach  słońca.  Masz  być  łagodny,
cichy i spokojny. Niech jawi się w tobie do-
broć i miłosierdzie Boga. Niech twoja dusza
wznosi  się  ponad  [innymi]  duszami  w
świętej  posłudze,  jako  gołębica  pokoju  i
czystości pośród kwiatów miłości.

Czujesz silny napór swojej natury? Masz

stanowczy i często porywczy charakter?
Skieruj wzrok na Mnie, który bez skargi
niosłem dla ciebie krzyż, dając ostateczny

wyraz wielkoduszności w słowach: Ojcze,
przebacz im, i współczucia: nie wiedzą, co
czynią. Przez wzgląd na moją miłość okazuj
w swoim postępowaniu wielką cierpliwość i
wielką łagodność.

. Mój drogi synu, szukam dusz

wynagrodzicielek,  również,  i  tym  bardziej,
w  domach  zakonnych.  Swoją  miłością
wynagradzaj  zdrady,  jakich  doznaję,  swoją
modlitwą  wynagradzaj  gnuśność,  która
dusze  konsekrowane  usypia  w  lenistwie.
Swoją  nieskalaną  czystością  wynagradzaj
zmysłowe  upadki  innych  ludzi  i  cały  bądź
mój,

aby

fascynacja

stworzeniami

całkowicie zgasła w mojej miłości!

Nie zniechęcaj się w swoich cierpieniach

i nie pragnij przyjemności ziemskiego życia.
Musisz zbawić siebie i innych. Ponieważ Ja
zbawiam tylko poprzez krzyż.

teraz ty musisz iść za Mną drogą krzyża,
jeśli chcesz zbawić siebie i innych.

Jeśli ubiegasz się o marne światowe przy-

jemności i pozwalasz się pokonywać poku-
som,  jesteś  biednym,  nieszczęśliwym  po-
konanym,  który  zamiast  nieść  sztandar
zwycięstwa,  leży  powalony  w  prochu.
Uwolnij  się  od  wszelkiego  przywiązania,
kochaj tylko samego Boga!

. Ty, synu mój, swoją kapłańską posługą

prowadź dalej moje dzieło odkupienia i
zbawienia. Nie przyszedłem na świat dla
sprawiedliwych, ale dla grzeszników.

Powiedziałem: Me potrzebują lekarza

zdrowi (de ci którzy źle się mają. A ty nieś
pomoc chorym na najcięższą chorobę - na
grzech. W nich będziesz kontynuował moje
wieczne Kapłaństwo miłości i miłosierdzia.

W promieniach swojego kapłaństwa

oświecasz grzeszników, a świętością
swojego życia uzdrawiasz ich na duszy.

Bądź więc światłem i balsamem dla dusz.

Światło świeci, ale nie razi; bądź więc po-
godny jak światło.

Balsam nie wypala, ale koi ból; bądź więc

pełen łagodności w leczeniu dusz.

Bądź

święty,

obwieszczać

sprawiedliwość grzesznikom.

Bądź zdrowy w czystości i wierności swo-

jemu powołaniu, by dawać innym zdrowie
duszy.

Masz w swojej duszy dawne łub teraźniej-

sze słabości i ułomności? Potraktuj je, w du-
chu pokory i skruchy, jak szczepionkę prze-
ciwko chorobie duszy grzesznika. Twoja
pokora sprowadzi na chorego Bożą łaskę.

A co zrobisz z duszą, która ponownie

upada? Uzdrów ją nie siedem razy, ale sie-
demdziesiąt siedem razy. Przyzywaj Ma-
ryję, Matkę łaski, aby pomogła ci uzdrowić
ową duszę.

Jeśli nie usuniesz przynajmniej części ro-

py z rany, ropa spowoduje gangrenę, a gan-
grena przyniesie śmierć.

Opatrunku nie zakłada się tylko jeden raz,

a ropiejącego zakażenia nie można wy-
leczyć jednym szarpnięciem.

Bądź miłosierny tak jak Boski Ojciec był

miłosierny dla ciebie.

Jesteś w świecie i odczuwasz jego

wpływ w duszy, w sercu i w ciele.

Przechodzisz przez wody, które opryskują

cię jak małe strumyki: wody świata, których
nawet nie spostrzegasz, gdyż nie widzisz,
skąd wypływają strumyki... Zmoczysz
rękę?... ale to tylko pryśnięcie, a nie oblanie,
więc nic sobie z tego robisz.

Jednak strumyk wypływa z maleńkiego

otworu,  który  poszerza  się,  kiedy  woda
wzbiera,  aż  staje  się  potokiem,  a  ty
spostrzegasz,  że  jesteś  przemoczony.  Na-
bawiasz  się  kataru,  z  trudem  oddychasz...
potem  kaszel,  później  gorączka.  Takie  są
małe kontakty ze światem i ze stworzeniami.

Małe strumyki sympatii tryskają z jakiejś

twarzy, z uśmiechu, z oczu, które mrugają...
kokieteryjnie: jedno się otwiera, jakby
kontemplowało, drugie się zamyka, jakby
dawało

porozumiewawcze

znaki...

Szelmowska poza, która się wyróżnia i
przyciąga spojrzenie.

Małe strumyki, które wydają się nie-

istotne, ale wzbierają i powodują katastrofę.
Nie tryskają; zalewają, przenikają, i dusza
już nie oddycha w Bogu.

Kościół nazywa Eucharystię „pokarmem

dusz

"2.

A ty żyjesz Mną, obecnym w Naj-

świętszym Sakramencie, gdyż woda nie
wnika w tłuszcz, ale, jeśli nawet go dotknie,
spływa z niego albo wyparowuje.

Iskra, którą przenosi wiatr, spada na

ubranie z wełny i podpala je niepostrzeżenie,
gdyż jest iskrą. Ale rozprzestrzenia

Por. Sobór Trydencki, Dekret o Najświętszym Sakra-

mencie (przyp. red.).

się i może zamienić się w płomień, powięk-
sza się i może wywołać pożar.

Małe poufałości posunięte zbyt daleko to

iskry.  Wybuchną  płomieniem.  Dusza  ko-
niecznie  musi  się  uodpornić.  Strażak  musi
ugasić  ogień,  ale  wkłada  ubranie  ze  spe-
cjalnego materiału, który jest ognioodporny.
Może poczuć gorąco, ale się nie zapali. Jeśli
twoja  dusza  żyje  Mną  obecnym  w
Najświętszym Sakramencie, jeśli jest na tyle
roztropna,  by  przyodziać  się  w  czystość  i
powściągliwość,  to  ma  na  sobie  ubiór
ochronny  z  nadprzyrodzonego  materiału,  i
dlatego iskry stworzeń i świata nie uszkodzą
jej.

W twojej duszy panuje mrok... to, co

było  dla  ciebie  światłem  ideału,  stało  się
ciemnością.  Świat  jest  ciemnością,  ale
wydaje się horyzontem skrywającym szczę-
ście,  które  jest  ci  zakazane  i  którego  sam
sobie odmówiłeś... Dusza zasypia i śpi.

śniąc. To jest pokusa. Mój biedny synu, w
snach  dziwactwa  wydają  się  jakże  fascy-
nującymi  scenami,  szalonymi  rozkoszami,
których  chciałoby  się  zakosztować!  Zapał
lampkę  eucharystyczną,  kochaj  Mnie.  To
światło cię obudzi, nie utkwisz w koszmarze
ciemnej  nocy,  przestaniesz  śnić.  Twoim
bogactwem jestem Ja, twoją radością jestem
Ja, twoim pocieszeniem jestem Ja. Może cię
pociągać  czyjaś  artystyczna  dłoń?  Popatrz
na moją przebitą dłoń, jest piękniejsza. Jest
przebita z miłości do ciebie.

Może cię pociągać czyjaś twarz okolona

bujnymi włosami? Popatrz na moją twarz,
zakrwawioną i przyozdobioną koroną z cier-
ni. Jest piękniejsza, gdyż zdobi ją miłość.
Bądź wierny mojej miłości!

Każde stworzenie jest marnością, która

przemija. Kochaj Mnie całym sercem.

Wszystko się zmienia i przywdziewa

coraz to inne szaty. Wiosną drzewa na no

wo się zielenią, ptaki zmieniają upierzenie,
nawet węże zrzucają skórę i oblekają się w
inną. Dlaczego więc dusza nie zdejmie szat
swojej  nędzy  oraz  słabości  charakteru  i
nawyków?  Świat  także  ma  modę,  która
zmienia się zależnie od pory roku i... wzoru.
Czy zatem dusza nie ma swojej niebiańskiej
mody  i  cudownego  wzoru  we  Mnie  i  w
Maryi?

W różnych okolicznościach swojego życia

i swojego apostolstwa ty także się zmieniaj i
przyoblecz się we Mnie, przyoblecz się w
Najświętszą Maryję, twoją Mamę.

. W spustoszonym świecie prowadzisz na

pastwisko swoje owieczki, a Ja jestem z
tobą.

Niekiedy twoja dusza jęczy... a ty czujesz

się jak wyschnięte pastwisko, ale twoje serce
żyje Mną, nie bój się. Lata mijają i wydaje
ci się, że słabniesz. Ale Ja jestem

twoim oparciem i twoją siłą. Jesteś świecą,
która płonie również wtedy, gdy kapie i gdy
knot się pochyła; nie zniechęcaj się.

W przeciwnościach nie denerwuj się,

czekaj: moja godzina to słońce, które zwy-
cięża głęboką noc godziny szatana.

Twoje owieczki nie są opuszczone, nie. Ja

jestem pośród nich, ponieważ ty jesteś we
Mnie ze swoją miłością, a Ja w tobie z mo-
imi bogactwami.

W swoich trudnościach pukaj do mojego

tabernakulum, w swoich lękach pukaj do
Serca Maryi...

Ogarnia cię spokojny płomień, twoje

dzieła odżywają: jak matczyna pieszczota
otacza cię miłość Maryi. Nawet słabości są
ziarnami, z których rozkwita kwiat pokory.

Mszyca na róży nie odbiera jej woni: bądź

spokojny.

Mała gąsienica nie przeszkadza w doj-

rzewaniu owocu.
Podmuch wiatru nie łamie twojej łodygi.

Dlatego czuj się bezpiecznie nawet pod-

czas wewnętrznej burzy. Jest z tobą Maryja,
twoja Mama.

10.

Jako kapłan jesteś zapaloną lampą na

świeczniku, w moim Kościele, lampą dla
urzędu, który obejmujesz w swojej
wspólnocie.

Musisz więc jaśnieć, aby inni mogli zna-

leźć się w kręgu światła z twojego płomie-
nia. Być żywą księgą, otwartą dla ludu i dla
twoich podwładnych, aby w twoich przy-
kładach i w twoich słowach odczytywali z
niej drogę, jaką mają podążać, żeby przyjść
do Mnie.

Każda twoja wada jest jak podmuch, który

zmniejsza

płomień

niepotrzebnie

przewraca stronicę.

Twoja... godność nie zawiera się w boga-

tych strojach i w pierścieniu; zawiera się w
szacie świętości i w najgłębszej więzi ze
Mną. Chcę, żebyś był święty.

11.

Nie mów ochoczo: „Ja już taki je-

stem", żeby usprawiedliwić swoje słabości,
ale pomyśl, że musisz czuwać nad sobą i
zmieniać się. Jesteś nerwowy?...

Otóż przeciwnie, zawsze musisz być ła-

godny, gdyż nerwy nie uświęcają, lecz są
wstrętnymi dysonansami, które niszczą
harmonię miłości.

Mówisz, że jesteś szczery?... Ale szcze-

rość nie może być zapalczywością, nie może
stawać się dotkliwą, ciętą ripostą, lecz ma
być tylko pokorną, pogodną prawdą.

Mówisz, że nie znosisz u innych dwulico-

wości i nieszczerości? Ale czy nie wydaje ci
się, że reagując, stajesz się podwójnie
antypatyczny i zamiast naprawiać zło,
wzmagasz je reakcją, jaką wywołujesz?

Jeśli czujesz się miotany zmysłami, nie

mów, że taki już jesteś, bo w ten sposób nie
usprawiedliwiasz się, lecz się potępiasz, po-
nieważ Ja przemieniłem cię w siebie, wy-
święcając cię na mojego kapłana, synu mój.

Dlatego też czuwaj nad sobą i tak zmieniaj

swoją  naturę,  żeby  cię  nie  dręczyła  i  nie
pokonała.  Masz  być  żywym  przykładem
cnót  chrześcijańskich  i  kapłańskich  pośród
dusz tobie powierzonych, kształtując je całą
swoją duszą, jak mówi Święty Piotr.

Nie bądź skłonny do obrażania się, ałe

pokornie skupiaj się w sobie, uznając siebie
za grzesznika.

Nie uskarżaj się na niesprawiedliwości,

jakie  w  swoim  mniemaniu  znosisz;  myśl
raczej,  że  niektóre  przeciwności  to  reakcja
na pewne uchybienia, których nikt nie widzi,
ale  w  które  Bóg  uderza,  by  uwolnić  twoją
duszę od tak wielu próżnych dążeń...

1 2 .

W swoich zajęciach i w swojej po-

słudze nie skupiaj się na korzyściach i nie
uważaj się za bystrego w ekonomii. Naśla-
duj ekonomię Bożej opatrzności, która
użyźnia poła swoją nieskończoną miłością.

Nigdy nie przywiązuj się do pieniędzy,

synu mój, i pamiętaj, że właśnie z powodu
tego przywiązania Judasz doprowadził się
do zguby.

Nie daj się pokonać troskom materialnym,

ale

żyj bardziej świątobliwie, gdyż

Opatrzność nigdy cię nie opuści.

Ty jako pierwszy dawaj przykład ode-

rwania od rzeczy ziemskich, jeśli chcesz
uczyć bezinteresowności dusze tobie po-
wierzone.

Interesowność kapłana to wada, która

bardziej niż wszystkie inne ogołaca dusze z
dobra.

Dla siebie ukochaj ubóstwo, które u sługi

Bożego jest upodobaniem najmocniej
przyciągającym dusze do szanowania rze-
czy duchowych.

Zadowalaj się ubóstwem także w życiu

duchowym i stawaj się małym, bardzo ma-
łym wobec Boga, jeśli chcesz przyciągnąć
do siebie łaskę Bożą.

Bądź szczęśliwy, kochając Boga w głębo-

kiej pokorze ducha.

Nigdy nie zaniedbuj modlitwy na rzecz

swoich zysków.

Nie zaniedbuj dusz, patrząc na ich stan

posiadania.

Ja jestem twoim bogactwem; tylko ode

Mnie spodziewaj się wszelkiej pomocy...

Nie bądź skąpy, ale z miłością rozdzielaj

Boże dary.

. Pytam ciebie tak jak Świętego Piotra:

„Czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?".

A kim są ci inni, jeśli nie duszami, które

powierzyłem tobie i które masz paść?

I pytam cię raz jeszcze: „Czy miłujesz

Mnie?". Co odpowiesz?

Czy możesz Mi powiedzieć: „Ty wiesz, że

Cię kocham"? A jak mam to wiedzieć, synu
mój? Kiedy nie kwapisz się do modlitwy,
czy miłujesz Mnie?

A jeśli odprawiasz [Mszę] tak, jakbyś

chciał jak najprędzej skończyć, czy miłujesz
Mnie?

Jakże może miłować ktoś, kto nudzi się w

towarzystwie tego, kogo miłuje?

14.

Pośród dusz, które ci powierzam,

musisz być moją wierną kopią i dawać
przykład wiary, pokory, miłości.

Co do głębokiej pokory, to Święty Jan

Chrzciciel oświadczył: „Ja nie jestem Je-
zusem Chrystusem, nie jestem Eliaszem,
jam glos wołającego na pustyni".

A ty, synu mój, czyżbyś swoim

rozprzężonym życiem, ale z rozpaczą w
głosie, chciał oświadczyć: „Ja nie jestem...
Eliaszem, pełnym gorliwości o Bożą
chwałę, nie jestem Jezusem Chrystusem ani
prorokiem. .. jam głos z pustyni"?
Więc teraz pytam cię:
„Czy miłujesz Mnie?"

Odpowiadasz:
„Panie, Ty wszystko wiesz...".

Owszem, synu mój. Ja wiem, że nie przy-

chodzisz  do  Mnie  z  miłością,  że  zapierasz
się Mnie jak Święty Piotr, kiedy nie szanu-
jesz  daru  swojego  kapłaństwa  i  nie  prze-
kazujesz  tego  szacunku  duszom,  które  ci
powierzyłem, a po  wielekroć wolisz  nędze
świata.
Tak, Ja wszystko wiem, synu mój.

Powiedz Mi teraz, że miłujesz Mnie, po-

wracając do swojej gorliwości, która jest jak
gasnąca lampa.

Powiedz Mi, że miłujesz Mnie, pokonując

swoją naturę.

Powiedz Mi, że miłujesz Mnie, dając Mi

swoje serce.

Kapłan, który podupada, w swoim ubio-

rze, w profesji, w posłudze, jest jak drzewo
figowe okryte samymi liśćmi, które
otrzymuje błogosławieństwo laski, a mimo
to usycha.
Bądź Mi wierny!

15.

święty Paweł nazywa kapłanów

aniołami, więc miej na uwadze to wielkie
słowo, aby twoje życie było takie jak życie
aniołów. Jeśliby kapłan oddalił się od anio-
łów, och, byłby diabłem.

Ależ tak, synu mój, nawet aniołowie stali

się diabłami.

Zobaczyli siebie, zachwycili się sobą,

napełnili się pychą.

Nie zobaczyli siebie w czystości swego

ducha, ale w nieczystości swej namiętności.

Nie mieli ciała, to prawda, ale duch, który

poupada i żyje sobą, i żyje w samozado-
woleniu, jest bardziej nieczysty od ciała w
jego obrzydliwej nagości.

Nieczystość żyje w pustce przeżywanych

namiętności. Żyje w oschłości wielkich
aspiracji. To rozlewanie się zgnilizny, która
nie rodzi, ale zabija, to gubienie smutku w
złudzeniu przyjemności!...

Nieczystość jest zduszonym głosem, który

nie modli się, nie śpiewa, ale ryczy jak lew
na swą ofiarę... skacze, gryzie ją, otwie-

ra paszczę pożądającą życia, ale wbija zęby
w obrzmiałe truchło.

Nieczystość jest okiem wytrzeszczonym

w pustkę, które już nie widzi światła, już nie
widzi nieba, lecz jest zanurzone we mgle...

Nieczystość nie jest poezją, nie jest po-

rywem,  nie  jest  idealnym  lotem,  lecz  jest
ciężarem,  który  ciągnie  do  rynsztoka,  a  w
rynsztoku  nie  znajduje  ani  piękna,  ani
miłości, ani pokoju!

Bądź czysty, synu mój, i oddychaj atmos-

ferą nieba.

Wysławiaj Boga jak archanioł u Jego

tronu,  miłuj  Go  jak  serafin,  służ  Mu  jak
anioł,  posłaniec  cnoty  i  pokoju.  Uciekaj
przed  tym,  co  cię  pociąga...  brzydki  obraz
promieniuje  śmiercią.  Poraża  niczym  pio-
run, wywołuje złośliwe nowotwory lęku.

Przyjaźń, która wydaje się idealna, staje

się trującym grzybem, pasożytem wpija-
jącym się w serce, z którego wysysa życie.
Och, kapłanie mój, bądź aniołem.

16.

Jesteś światłem dla dusz tobie po-

wierzonych, jesteś solą, która je przyprawia,
i  dlatego  musisz  być  święty,  dogłębnie
święty,  aby  przekazywać  im  łaskę  we-
wnętrznego  uświęcenia.  Nie  możesz  tego
czynić bez wielkiej bliskości ze Mną obec-
nym w Najświętszym Sakramencie i z Naj-
świętszą Maryją.

W duszach, które przygotowują się do

kapłaństwa,  czai  się  wielkie  zagrożenie:
trujący  duch  świata.  Tego  właśnie  ducha
musisz  zwalczyć  i  pokonać  wiedzą
świętych.

Przyczyniaj się do tego, by w sercu twoich

synów duchowych była obecna Dziewica
Maryja i by w swym życiu inspirowali się
Jej cnotami.

Jeśli Maryja nie zatryumfuje w sercach. Ja

też w nich nie zatryumfuję, gdyż przez
Maryję ofiarowałem się ludzkości i Maryi
powierzyłem z krzyża w sposób szczególny
kapłanów, w osobie Świętego Jana.

Szatan próbuje umniejszać synowską

czułość wobec Matki Bożej pod pretek-

stem  pomnażania  miłości  do  Mnie.  To  za-
grożenie  pojawia  się  razem  z  brzydkim
sformułowaniem:  sprowadzić  Maryję  do
właściwych wymiarów.

Och, szczyt głupoty, sprowadzić do wła-

ściwych wymiarów to, czego Bóg nie wy-
mierzył w Maryi, łaski pełnej!

17.

Jesteś sługą słowa Bożego, aby

przyczyniać się do nadejścia królestwa Bo-
żego na ziemi.

Kształtuj dusze, które mają pracować po

tobie, aby rozważały słowo Boże w świetle
Boga i Kościoła. Jakże często dzisiaj słowo
Boże  zastępuje  się  słowem  łódzkim,  przy-
zwyczajając  duszę  bardziej  do  powątpie-
wania, płynącego z niezdrowej krytyki, niż
do  Prawdy.  Jeśli  uczeń  nie  ma  minimum
pokory,  żeby  przyjąć  słowo  nauczyciela,  i
głupio je krytykuje, to nie uczy się, lecz traci
orientację.

Jeśli w trakcie rozważania słowa Bożego

dusza błądzi w ludzkich dywagacjach, to nie
umacnia swojej wiary, lecz ją gubi.

Dlatego ty bądź żarliwą duszą, światłem i

solą  ziemi  poprzez  święte  życie,  pełne
prostoty  i  pokornej  wiary,  abyś  rodził  dla
Mnie  żarliwe  dusze,  które  będą  prawdzi-
wymi  apostołami  królestwa  Bożego,  żyjąc
nim w swoim wnętrzu.

18.

Podążaj za Mną drogą krzyża i nie

przejmuj się przeciwnościami, jakie napo-
tykasz.

Podążaj za Mną aż po ofiarę całopalną z

siebie; nieś swój krzyż tak, jak Ja niosłem
swój z miłości do ciebie.
Przebaczaj,
znoś cierpienie z miłości do Mnie, módl
się.

Swoim przebaczeniem i swoją modlitwą

otworzysz bramy raju temu, kto jest dla
ciebie niemiły i krzywdzi cię.

Nie przywiązuj wagi do tego, co mogą

tobie mówić, gdyż nie ma to wartości

przed Bogiem, który cię osądzi.

Przyzywaj miłosierdzia, a Bóg okaże ci

miłosierdzie. Nie bój się.

Jeśli dręczą cię pokusy, nie denerwuj się,

gardź nimi i chroń się w moim Sercu

w Sercu Maryi. Kiedy je wypędzasz i po-

konujesz, dajesz Mi dowód miłości, a Ja
miłuję cię jeszcze bardziej, synu mój.

Każde wyrzeczenie, jakie podejmujesz,

jest dla ciebie świadectwem i rękojmią naj-
piękniejszego daru od Boga. Wszędzie je-
steś pielgrzymem.

Dokądkolwiek idziesz, masz się dobrze,

jak ktoś, kto przechodzi z... jednego wagonu
do drugiego, a zostaje dowieziony do tej
samej stacji docelowej.

Nie martw się, gdyż twoim celem jest

niebo.
Kochaj Mnie.

19.

Kapłanie mój, jesteś żywym pędem

wyrastającym ze Mnie, który jestem
prawdziwym krzewem winnym, i nie mo-
żesz mieć innego życia niż moje życie.

Ja, Odwieczne Słowo Boga, jestem Jego

chwałą, a twoje życie ma być w całości spo-
żytkowane ku chwałę Boga.

Ja, Odwieczne Słowo Boga, przyoblekłem

się w ciało i stałem się człowiekiem, aby od-
kupić i zbawić dusze. A ty masz stać się
wszystkim dla wszystkich, aby je zbawić.

Nie wywyższaj się nad nikim, ale z ła-

godnością i pokorą przyciągaj dusze, aby do
Mnie powróciły.

Jako ofiara miłości, wzniosłem się na

krzyżu, aby zbawić dusze, i ty również po-
święć siebie, aby je zbawić, wyrzekając się
samego siebie i swoich wygód.

Jako ofiara miłości, jestem jakby więź-

niem Eucharystii, aby [dusze] mogły swo-
bodnie przychodzić do Mnie, a ty, sługo
dusz, bądź do ich dyspozycji, kiedy potrze-
bują twej posługi i pomocy.

20.

Masz do spełnienia wielką misję w

swoim  nauczaniu,  wielki  obowiązek:
wprowadzanie  umysłów  powierzonych  ci
młodych  naturalną  drogą  na  drogę
nadprzyrodzoności.

Kiedy odmawiasz Boże Oficjum, staraj się

czynić to z żarliwym zaangażowaniem, aby
harmonia twoich modlitw wysławiających
Boga złączyła się z harmonią nieba i ziemi,
które sławią i wyśpiewują Bożą chwałę.

Jeśli się rozproszysz przy rachubach na-

ukowych, pomylisz się i zepsujesz do-
świadczenie. A jeśli się rozproszysz i
zamącisz modlitwę natchnioną przez Ducha
Świętego, pomylisz się w najwznioślejszych
rachubach swojego życia.

Miej wiarę, wielką wiarę, i pomyśl, że

światło wiary jest największą wiedzą two-
jego życia.

. żyjesz w świecie, ale nie jesteś ze

świata, dlatego w świecie musisz być przy-
kładem cnoty, przykładem świętości.

Nie możesz przywyknąć do poglądów

świata, ale we wszystkim musisz czuć się od
nich  oderwany,  tak  jak  jesteś  od  nich
oddzielony świętą szatą, którą wkładasz do
sprawowania  Najświętszej  Ofiary,  a  która
jest bardziej wymowna od złotego diademu,
jaki  nosił  na  czole  hebrajski  kapłan:
Sanctum Domino.

Nie powinieneś i nie możesz bywać w

miejscach światowych, nie możesz oglądać
światowych widowisk, pamiętaj, że tam
Mnie nie ma.

Dziś świat wkracza bez przeszkód do do-

mów wraz z niekontrolowanym używaniem
telewizora, i właśnie dlatego ty unikaj
pewnych widowisk, które rozpraszają twoją
duszę. A kiedy ciekawość przyciąga cię do
czegoś, wyrzeknij się tego z miłości do
Mnie.

Ileż światła spływa do twojej duszy, synu

mój, jeśli podejmujesz wyrzeczenie w
duchu pokuty.

22.

Studiujesz i kochasz historię? A

przecież wiesz, jak wiele w niej kłamstw.

Istnieje jednak prawdziwa historia, która

uświęca: życie świętych, które dziś, gdy tak
wiele mówi się o doświadczeniach, z
pewnością jest najpiękniejszym doświad-
czeniem chrześcijańskim.

Zachęcaj więc powierzone sobie dusze do

poznawania

doświadczenia

świętych.

Poczują mocny impuls, by naśladować ich
cnoty. Jest to najpiękniejszy sposób, by
ustrzec dusze przed duchem zła.

Historia jest dla ciebie lekcją mądrości,

żebyś już na pierwszy rzut oka zobaczył, że
wszystko przemija i że skutki niezdrowych
ludzkich namiętności są niszczące.

Niech więc i ona będzie dla ciebie szkolą

doświadczenia, a w dziejach Kościoła - wi-

dokiem łaski i mocy Boga, który kieruje nią
zawsze, także wtedy, gdy nie zdajemy sobie
z tego sprawy.

23.

Twój e serce jest delikatne i wrażliwe?

Nie  skupiaj  go  na  stworzeniach,  lecz  tylko
na Mnie. Dla wrażliwego serca stworzenia
są  jak  pijawki,  które  nasycają  się  krwią
dopiero wtedy, gdy nie utrzymują już swego
ciężaru  i  odpadają  od  ciała,  na  którym
zostały umieszczone. Przyssawka jest mała,
lecz  ostra,  przyczepia  się  i  wciągając,
wysysa.

Czuwaj, synu mój, nad swoim sercem, aby

nie burzyły jego spokoju małe przywiązania,
które  wyczerpują  twoje  życie  duchowe.
Bądź wiemy mojej miłości, gdyż Ja miłuję
cię  miłością  zazdrosną.  Nieprzemyślana  i
nieroztropna  uprzejmość  może  być  iskrą,
która wznieci pożar.

Drobny podarunek może być jak dziura w

aerostacie, który zamiast wzbijać się

w górę zniża się, a w końcu spadnie i uderzy
w ziemię.

Kocham cię, synu mój, a ty, poświęcając

Mi siebie, dałeś Mi swoje serce, Ja zaś da-
łem ci siebie samego, czyniąc cię kapłanem.
Nie odmawiaj Mi więc całego swego serca,
nawet jeśli twoja wrażliwość musi na tym
cierpieć, gdyż poświęcenie jest naj-
piękniejszym dowodem twojej miłości.

24.

Przywiązanie może się wydawać

ujściem dla serca, ale nie jest ulgą; jest jak
pyłek w oku, który ogranicza jasność i
przejrzystość widzenia. Jest niebezpieczne
jak zator, który wstrzymuje krążenie krwi i
może doprowadzić do śmierci.

Przywiązanie może odebrać ci właściwe

widzenie rzeczy wiecznych, może stanąć na
przeszkodzie wylaniu łask niezbędnych dla
twojego uświęcenia.

25.

Córka faraona, nieświadomie po-

wierzając małego Mojżesza uratowanego z
wód Nilu właśnie jego matce, powiedziała
jej: „Weź dziecko i wykarm je dla mnie".

Teraz mówię do ciebie, synu mój, o mło-

dych, których ci powierzam.

Zostali oni zabrani ze świata dla Mnie, dla

mojego Kościoła. To najbardziej żywotny i
najszlachetniejszy urząd w seminarium. Od
ciebie zależy ich powołanie i formacja.

Faktycznie, ty masz ich wspierać i zachę-

cać,  by  odpowiadali  na  wezwanie  Boże,  i
masz  formować  ich  ducha  swoim  przykła-
dem,  swoją  modlitwą,  swoją  pokutą.  Nie
wierz  dzisiejszym,  pseudonaukowym  zasa-
dom: kieruj się zasadami świętych, aby da-
wać  tym  młodym  duchowy  pokarm  jak
niemowlętom. Musisz być dla nich bardziej
mamą  niż  ojcem  i  musisz  traktować  ich  z
łagodnością i delikatnością mamy.
Jeśli są wątli, wspieraj ich.

Jeśli są kuszeni, broń ich swoją radą,

modlitwą i pokutą.

Nie myl pokus, jakich doznają, z niezdat-

nością do kapłaństwa, ale zachęcaj do zwy-
ciężania i wytrwałości.

Nie mył usposobienia z grzechem, ale

stopniowo formuj je tak, by stało się
cnotliwym charakterem.

Ucz

ich

także

dobrej

postawy

obywatelskiej, dobrych manier, które są
pierwszym krokiem do cnoty, tak jak
gaworzenie małego dziecka, zanim zacznie
mówić.

Cierpliwością i łagodnością formuj ich do

miłości i do delikatności w obcowaniu z
ludźmi, gdyż tylko takim zachowaniem
kapłan może przyciągać dusze do Boga i je
nawracać.

Rozpalaj ich miłością do Mnie obecnego

w Najświętszym Sakramencie i do Naj-
świętszej Maryi.

Gaś w nich ducha pychy, który krytykuje

wszystko bez różnicy, i zaszczepiaj w ich
sercach pokorę, aby przyciągali do siebie
łaskę Bożą i ćwiczyli się w posłuszeństwie
z miłości do Mnie.

Pokora nie jest brakiem charakteru: po-

kora jest prawdą w obiektywnym widzeniu
samego siebie.

26.

Kapłaństwo, synu mój, jest dla duszy

żywym uczestnictwem w życiu Bożym. Jest
potęgą w niebiosach, na ziemi i w ot-
chłaniach.

W niebiosach, gdyż od Boga przyciąga

łaskę, przebaczenie, miłosierdzie i pokój.
Na ziemi przez posługę [kapłańską].

W otchłaniach, gdyż panuje nad duchami

piekielnymi i wypędza je.

Jest mądrością, ponieważ Ja powierzam

mu tę naukę, która należy do mojego Ojca i
która oświeca dusze.

Jest miłością, ponieważ jest posługą mi-

łości, pośrednikiem łaski, pocieszycielem i
przewodnikiem w ziemskim pielgrzymo-
waniu, ojcem dusz.

Jest krzyżem zwycięstwa pośród cierni

swego śmiertelnego życia. Jaśnieje wiarą.

oświeca życie wieczną nadzieją, mocą swej
posługi obejmuje serca, które cierpią,
i jedna je z Bogiem.

2 7.

Och, konsekrowane dłonie kapłana,

och,  konsekrowane  dłonie,  zarzucacie
kotwicę  w  wiecznym  porcie,  do  którego
dusze  docierają  ze  wzburzonego  morza
ziemskiego pielgrzymowania!

Och, dłonie kapłana, wy podnosicie i pod-

trzymujecie słabego człowieka!

Och, dłonie kapłana, które w Bożej win-

nicy zrywacie kiście winogron, wytłaczacie
z nich sok i poprzez akt konsekracji napeł-
niacie kielich Krwi mojej!

Och, dłonie kapłana, które kosicie psze-

nicę i przerabiacie ją na mąkę, i słowami
przemieniacie hostię w Ciało moje!...

28. z

jak wielką wdzięcznością i z jak

wieloma podziękowaniami dla Boga mu

sisz wspominać dzień swoich święceń ka-
płańskich, synu mój, i jak musi odnawiać się
twoje życie, jakby było pszenicą, która
dojrzewa w promieniach słońca!

Kocham cię, gdyż jesteś moim wiernym

sługą;  tym  bardziej  cię  kocham,  gdyż  wy-
dajesz  obfite  plony  świętych  dziel.  Odpo-
wiedz  na  moją  miłość,  ponieważ  Ja  ciebie
umiłowałem  i  miłuję,  składając  cię  w
całopalnej ofierze dla dusz: tak jak Ja ciebie
miłuję, dając siebie.

Dawaj siebie duszom nie tak, jak... czło-

wiek, ale jak konsekrowana Hostia, żyjąc
Mną, ze Mną i dla Mnie.

. Dostrzegasz nędze świata i ubolewasz

nad nimi? Nie tylko je zauważaj, ale bądź
miłosiernym Samarytaninem i lecz je swoją
gorliwością i swoim apostolstwem.

Jesteś lekarzem dusz: lituj się nad ich

nędzą. Twoja dobroć będzie jak oliwa na
bolesnej ranie.

żarliwość twojej wiary - jak wino, które
odkaża.
Miej wiele cierpliwości dla grzeszników!

30.

Mów do Mnie, synu mój, kiedy mo-

dlisz  się,  odmawiając  Boże  Oficjum,  i
wkładaj w modlitwę swoje serce. Oficjum,
które odmawiasz za Kościół i za dusze, nie
jest... szeptem sennych warg: jest harmonią
miłości,  falą  życia  wewnętrznego,  które
wznosi  się  do  nieba  i  sprowadza  z  niego
miłosierdzie dla grzeszników oraz łaski dla
dusz sprawiedliwych.

Jest jak para unosząca się z twojego ka-

płańskiego serca, która w górze staje się rosą
użyźniającą dusze żyjące w winnicy
Pańskiej jak wynędzniałe rośliny.

Jest deszczem, który spada na wyschniętą

ziemię, aby drzewa wystrzeliły w górę,
okryły się kwieciem i wydały owoce.

Bądź, synu mój, światłem dla wszystkich

dusz, do których się zbliżasz, płonącą lam-
pą, która ogrzewa je miłością.

31.

Astronom nie może zatrzymać się ze

wzrokiem  wbitym  w  ziemię,  kiedy  kon-
templuje  i  bada  gwiazdy.  A  ty,  który  roz-
ważasz i kontemplujesz rzeczy wieczne, czy
możesz  zwracać  swoją  duszę  i  ciało  ku
rzeczom  przemijającym?  Gwałtowny  wiatr
wieje i szarpie twoimi oknami, ale przemija
i, jak rzekłem kiedyś Ja sam, nie wiesz, skąd
przychodzi i dokąd podąża.

Czy mógłbyś spocząć na wietrze? A rze-

czy  ziemskie  są  bardziej  ulotne  od  wiatru,
bardziej  nietrwale  od  cieni.  Zwróć  więc
swoją myśl i duszę ku Mnie i wpatruj się w
miłość,  jaką  dla  ciebie  przyniosłem,
wybierając  cię,  gdyż  wszystko  w  kapłanie
jest  wielkie,  wszystko  jest  żywe  w  jego
godności.
Twoje serce jest moim tabernakulum.

Twój umysł jest jak gwiazda świecąca dla

wiary.

Twoje ręce są narzędziem błogosławień-

stwa.

Twoje stopy są skrzydłami, które niosą cię

tam, gdzie woła cię ból drugiego człowie-

ka, byś mu ulżył, gdzie wołam cię Ja, by
dać siebie tobie, a przez ciebie - duszom.
Widzisz?

Musisz być moim aniołem, adorującym w

miłości, aniołem dusz, który je pokrzepia.

32.

Jeśli na precyzyjnej wadze położysz

kamień,  waga  się  przechyli  i  przestanie
ważyć.  A  jeśli  do  swojego  życia  włożysz
najmniejszy  ciężar  świata,  życie  przechyli
się ku ziemi i przestanie ważyć wartość tego,
co boskie.

Czuwaj więc bacznie nad sobą, gdyż każde

przywiązanie jest ciężarem, który nie
pozwala ci docenić łaski, jaką otrzymałeś
wraz z powołaniem.

Chcesz Mnie kochać i chciałbyś być pło-

mieniem, wiem o tym. Ale nawet rozżarzone
żelazo w zetknięciu z zimnem w końcu
ostygnie.

Każde zetknięcie ze światem i ze stwo-

rzeniami rozprasza moją łaskę. Tyle łask

muszę ci dawać, bo tak bardzo cię kocham i
chcę, byś był święty.

Wylewaj na dusze laski, które Ja wyle-

wam na ciebie, abyś, jak słońce, umożliwił
im rozkwit i aby wystrzeliły w górę, w
świetle nieba.

33.

Czasami czujesz się pogrążony w

mroku i jęczysz w sercu, bo wydaje ci się,
że nie wierzysz. A przecież właśnie w
ciemności ducha możesz uczynić akt
bardziej żywej wiary, mówiąc: Credo.

Czyż nie powiedziałem: Błogosławieni

którzy nie widzieli a uwierzyli?

Nie bój się... nie możesz zagubić się w

mrokach swojej duszy, kiedy z jękiem
powtarzasz: „Wierzę".

34.

Kapłan wznosi się ponad wszelkie

ludzkie działania, tak jak dzwonnica ko-
ścioła, która góruje nad doliną i z daleka.

nawet z daleka, pokazuje, że to miejsce jest
ośrodkiem wiary i moją owczarnią.

Bądź święty, synu mój, i niechaj nic nie

przyciąga  cię  do  ziemi,  bo  jesteś  aniołem,
który zawsze ma latać wysoko, orłem, który
prowadzi  za  sobą  orlęta  na  najwyższe
szczyty  i  nawet jeśli  leci w  dół  lotem  nur-
kowym,  to  zaraz  wzbija  się  znowu  w  kie-
runku swego górskiego gniazda.

Kochaj Najświętszą Maryję synowską

miłością, gdyż tam, gdzie jest tron Maryi,
jest zbawienie.

35.

Tyle lat kapłaństwa, synu mój, tyle lat

łask, które otrzymywałeś, i tych, których
byłeś szafarzem w swoim posługiwaniu,
jedynym prawdziwym posługiwaniu miłości
i prawdy.

Dzisiaj życie stało się nieustanną gonitwą,

ale ty musisz uczynić z niego pogodną
medytację oraz rozmowę z Bogiem o miło-
ści i z bliźnim o miłosierdziu.

Twoje zajęcia mogą zmuszać cię do po-

śpiechu i nieustannej gonitwy; a jednak
musisz działać rozważnie i spokojnie, jeśli
chcesz postępować dobrze.

W pracy artystycznej są dzieła wykony-

wane  seryjnie,  maszynowo  i  dzieła
rzemieślnicze,  wykonywane  ręcznie,  z
cierpliwością  i  pasją.  Otóż  dzieła  posługi
kapłańskiej  nie  są  seryjne,  są  rękodziełem
ducha:  kapłan  pracuje  przy  użyciu  łaski
Bożej, ideału oraz osobistego poświęcenia i
spokojnego, pełnego pasji działania.
Modlitwa jest spokojem duszy.

Roztropność jest rozwagą tego, kto pra-

cuje.

Cierpliwość nie pozwala na pośpiech i

powierzchowność.

Dlatego działaj, modląc się, z odpowied-

nim namysłem.

Ktoś, kto jest artystą, ma na uwadze także

opinie osób kompetentnych i pracuje z
prawdziwym

poczuciem

odpowiedzialności.

Ktoś, kto pracuje taśmowo, nie jest świa-

dom odpowiedzialności, gdyż nie pracuje
duszą, lecz przy użyciu maszyny. Ty pra-
cujesz duszą, mając na uwadze opinię naj-
większego artysty - Boga!

Rozważaj wszystko na modlitwie, roz-

mawiając ze Mną obecnym w Najświętszym
Sakramencie, bezgranicznie ufny, jak mały
synek w objęciach i w Sercu Najświętszej
Maryi.

Działaj, żyjąc wiarą, w spokoju płynącym

z pokory, w świetle miłości.

36.

Jeśli świat cię fascynuje i niepokoi,

uciekaj przed nim, bo kto kocha ryzyko,
może przez nie stracić życie. Patrz w niebo,
synu mój, gdyż jesteś z nieba, a nie z ziemi.

Każde twoje wyrzeczenie jest nabytkiem

dla raju.

. Skup swoją duszę na modlitwie, z

głębokim poczuciem skupienia. Trwaj przy
Bogu, który jest obecny w każdym miejscu:
rozmawiaj z Nim.

Trwaj przede Mną obecnym w Najświęt-

szym Sakramencie; powierzaj Mi swoje
zmartwienia, swoje cierpienia...

Wynagradzaj za grzeszników ze świata:

twoja modlitwa zbawi wiele dusz!

38.

Mówisz czasem: „Czy Pan jest ze mnie

zadowolony?".

Powiadam ci: „Doświadczasz krzyży we-

wnętrznych, które cię przerażają i nierzadko
doprowadzają do łez?".
Jestem z ciebie zadowolony.

Jesteś ze Mną w ogrodzie Getsemani i nie

śpisz, jak spali Apostołowie. Szukałem
kogoś, kto czuwałby ze Mną, a ty czuwasz z
powodu swoich wewnętrznych udręk.
Przyjmujesz krzyże zewnętrzne.

przeciwności,
oskarżenia,
wyroki potępienia,
ukrzyżowania?...
Jestem z ciebie zadowolony.

Czyż przed sądem Annasza i Kajfasza nie

pragnąłem mieć świadka, kiedy mówiłem:
„Nie pytaj Mnie, ale pytaj tych, którzy
słuchali tego, co powiedziałem"?

A więc ty, pośród przeciwności, które

cierpliwie znosisz, składasz Mi świadectwo
miłości i stosując się do mojej woli, nie mó-
wisz jak Święty Piotr: „Nie znam Go", lecz
przeciwnie, pokazujesz, że Mnie znasz aż
tak, iż Ja i ty mamy jedną, wspólną wolę.
Niesiesz krzyż na ramionach i wchodzisz na
Kalwarię?

Ciąży ci wyrok, jaki na ciebie wydają... z

powodu dobra, jakie chcesz czynić?
Jestem z ciebie zadowolony.

Jesteś Cyrenejczykiem, który przynosi Mi

ulgę w bólu, dopełniając w sobie, dla
zbawienia dusz, niedostatków mojej męki.

A więc jestem z ciebie zadowolony, tak jak
byłem zadowolony z Cyrenejczyka.

Ale ty mówisz: „Skarżę się... szemrzę,

denerwuję się: gdzie tu moja zasługa?".

Ależ tak, mój drogi synu, Cyrenejczyk

także się skarżył, tak bardzo, że żołnierze...
angariaverunt eum [przymusili go], a nie
przymuszaliby go, gdyby wcześniej się nie
wzbraniał i gdyby niósł krzyż z radością.

Byłem z niego zadowolony, nawet jeśli

niósł krzyż „przymuszony", i uczyniłem go
świętym, wzorem człowieka, który niesie
krzyż, by ulżyć Mi w tych, którzy cierpią.
Tak, synu mój, jestem z ciebie zadowolony.

Pytasz Mnie: „Co chcesz, Jezu, bym

uczynił dla Ciebie, dla Twojej chwały i dla
szerzenia Twojej miłości?", i dodajesz: „Tak
bardzo pragnąłem kochać Cię i sprawiać, by
inni Cię kochali; pragnę nawet cierpieć dla
Ciebie, lecz obawiam się, że nie starczymi
sił!...".

Och, synu mój, jakże jestem z ciebie za-

dowolony!

Kiedy tak do Mnie mówisz, wyciągam

ramiona z mojego tabernakulum i obejmując
cię, mocno cię przytulam do swego Serca i
całuję.  Przytulam  twoją  głowę  tak,  jak
mama  przytula  swoje  ukochane  dziecko,
które czasem zrobi coś... niegrzecznego, ale
tylko żeby splatać figla, a nie ze złośliwości,
i  powiadam  ci:  „Kapłanie  mój,  jestem  z
ciebie zadowolony!".

39.

W swojej posłudze często musisz

używać rozwagi...

Musisz czynić dobro w ukryciu, aby uni-

kać  ciekawości  czy  niezrozumienia  tych,
którzy  nie  mogą  zrozumieć.  Do  czynienia
dobra potrzeba przede wszystkim milczenia,
ale  milczenia  płynącego  z  pokory,  która
pokazuje w zmniejszonym wymiarze to, co
się czyni z miłości do Boga.

Ptak, który świergocze na ukwieconej

gałęzi, wystawia się na cel myśliwego...

Kot nie upoluje myszki, która siedzi w

norce, lecz jeśli mysz wyjdzie na zewnątrz i
będzie demonstrować, jak szybko się po-
rusza, kot schwyci ją w pazury, zamęczy, a
w końcu pożre zadowolony...

40.

Kształtuj swoją duszę tak, by po-

siadła prawdziwą cnotę. Wychowuj ją tak,
by umiała współczuć, by umiała zrozumieć
ludzkie słabości. Miłosierdzie i sprawiedli-
wość ucałują się, kiedy będziesz spowiadał,
tak jak ucałowały się na moim krzyżu, gdy
przebaczyłem i odpokutowałem za grzesz-
ników moją bolesną ofiarą.

Przygotuj się na pełne poświęcenie przy

spowiadaniu,  gdyż  konfesjonał  nie  jest
miejscem  rozrywki,  ale  moim  krzyżem,  do
którego  przybity  jest  kapłan,  aby  złożyć
siebie  w  całopalnej  ofierze,  aby  uwalniać
dusze od ich grzechów.

Nigdy nie wypytuj, synu mój, o niepo-

trzebne szczegóły grzechów nieczystych:

nigdy, nigdy-. Kiedy nieostrożnie odsłonisz
ranę, poczujesz jej odrażający, niezdrowy
zapach... I zaszkodzisz sobie.

A ty, synu mój, musisz być dla Mnie nie-

skalanie czystą lilią.

41.

Co robić, żeby uniknąć wybuchu?

Natychmiast wyrzucić urządzenie, które

może go spowodować, i nie zbliżać do niego
nawet najmniejszej iskry, która mogłaby
wywołać eksplozję. Zwlekanie z usu-

Uwaga: ksiądz Dolindo słusznie mówi, żeby nie zada-

wać niepotrzebnych pytań, ale nie mówi, że kapłan nie
powinien o nic pytać. Przez technicznie niepotrzebne py-

tania rozumie się pytania dotyczące szczegółów, które nie

służą zrozumieniu istoty grzechu wyznanego przez peni-

tenta. Zazwyczaj uczą się tego nowi księża. Muszą oni być

bardzo roztropni, żeby nie wkradła się w nich żadna for-

ma  pożądliwości,  gdy  badają  grzech  popełniony  przez
penitenta. Zadawanie pytań o szczegóły niepotrzebne do
poznania  rodzaju,  liczby  i  powagi  grzechu  jest
nieroztropnością  -  często  poważną  -  ze  strony  kapłana.

Ksiądz Dołindo uświadamia to słowami, że kapłan

mógłby się zarazić, jeśli ulegnie próżnej ciekawości!

(przyp. red. wł.)

nięciem urządzenia oznacza nieuniknioną
katastrofę.

Bliskie lub odleje okazje do grzechu są

niebezpiecznym materiałem wybuchowym,
od którego trzeba zdecydowanie się odciąć,
żeby nie wpaść w pułapki szatana.
Czuwaj i pilnuj się.

Ludzka słabość jest zaraźliwa, synu mój, a

mniemanie, że można dotknąć lepkiego
kleju i pozostać na niego odpornym, jest
niebezpiecznym złudzeniem.

Jeśli prowadzisz próżne rozmowy z ko-

bietami,  możesz  wzbudzić  w  sobie...  nie-
czyste  przywiązanie;  a  w  nich  szereg
pretensji  i  powody  do  plotek,  zazdrości,
oszczerstw.

Nie ufaj ani sobie, ani stworzeniom. Jed-

nak  twoja  posługa  często  wymaga  inten-
sywnych kontaktów z nimi. Postępuj wtedy
jak  kowal,  który  chcąc  nadać  kształt
kawałkowi  żelaza,  zbliża  go  do  ognia,  po-
sługując  się  szczypcami,  a  kiedy  jest  roz-
palone, kuje je na kowadle...; ty, kapłanie

mój, kształtuj dusze dla nieba, używając
szczypiec roztropnego dystansu, a gdy Bóg
rozpali dusze, uderzaj w nie siłą swojej
modlitwy i swojej ofiary całopalnej.

42.

Praca kapłana musi być złączona z

działaniem łaski Bożej. W przeciwnym razie
byłaby jak karczowanie pola, a nie
obsiewanie go. Na takim polu wyrosną
przemieszane zioła, które pozornie obiecują
urodzaj, ale nie przynoszą owoców.
Żyj modlitwą,
pokutą,

życiem wewnętrznym ze Mną obecnym w

Najświętszym Sakramencie, a potem, w
apostolstwie, zasiewaj w duszach ziarna
wiary, życia chrześcijańskiego i cnót.

Wśród przeciwności nie zniechęcaj się, ale

dalej prowadź swoją świętą pracę.

Nieprzyjaciel zawsze jest gotów siać

kąkol w zbożu. Ale ty czuwaj, żeby go nie
zasiał. I przede wszystkim wspomagaj
wzrost do

brego ziarna, żeby nie straciło żywotności w
gąszczu kąkolu.

Niech cię nie niepokoją, synu mój, we-

wnętrzne burze w twojej duszy ani burze
rozpętane przez ludzką złośliwość.

Czystością serca i życia pokonasz ataki

szatana.

Dobrocią, roztropnością i przebaczeniem -

ataki łudzi.

43.

Najświętsza Maryja jest dla ciebie

wielkim sekretem, jak zwyciężać w ciężkich
bitwach twojego apostolstwa i przywoływać
zbłąkane owieczki do owczarni.

Przyzywaj Maryję jako swoją Mamę, a

będzie Ona dla ciebie wielkim oparciem.

Rozpalaj dusze pobożnością do Naj-

świętszej Maryi, a doprowadzisz je do zba-
wienia, ponieważ przez Najświętszą Maryję
doprowadzisz je do Mnie.

44.

Nie trać spokoju z powodu niezro-

zumienia i nędz, jakie cię otaczają: one
przynoszą ci korzyść, tak jak przynosi
korzyść ograniczenie prędkości samochodu,
żeby nie wpadł w poślizg na śliskiej drodze.
Zawsze działaj z rozwagą.

Nie opowiadaj ludziom o swoich oponen-

tach, obmawiając ich. W taki sposób bo-
wiem mimowolnie... instalujesz telefony
tam, gdzie ich nie ma, i głośniki tam, gdzie
była pustynia...

45.

To, że chcesz cierpieć z miłości do

Mnie, nie jest dla ciebie złudzeniem: jest
życiem, które wylewa się na ciebie z moje-
go krzyża, jest kwiatem, który rozwija się
na Kalwarii, w gorącym promieniu mojej
miłości. Kontempluj Mnie, kapłanie mój:
pokrytego ranami, ukoronowanego
cierniami, przybitego do krzyża za ciebie.
Jest prawie ciemno.

Cisza wokół Mnie...
Ciernie mają promienie, które rzucają
odblaski na ciebie, kiedy cierpisz.
Moja Krew z ran zrasza cię ...

Na Kalwarii panuje cisza: nie skarżę się,

nie krzyczę, nie szarpię się...

Błogosławiona dusza, która nie skarży się,

gdy cierpi, ale cierpi, błagając o prze-
baczenie dla grzeszników i dla tych, którzy
zadają jej ból.

Znosisz udręki, synu mój, ale jeśli z cier-

pliwością, to twój ból jest liną, która wciąga
dusze do raju, powierzając je Najświętszej
Maryi.

Czyż z krzyża nie powierzyłem dusz mo-

jej Matce?

46.

Czy w bólu, drogi mój synu, czujesz

się oschły i jakby opuszczony? Ale właśnie
wtedy stajesz się źródłem nawadniającym
suchość Kościoła. Odczuwasz pragnienie
miłości, a jesteś pojony octem

wewnętrznej goryczy? To właśnie wtedy
przyczyniasz się do zbawienia zbłąkanych
dusz.

Ja na Kalwarii wydałem z siebie tylko je-

den krzyk: In manus tuas, Pater, com-
mendo spiritum meum.

A więc miej ufność, nie przerażaj się, po-

wierzaj wszystko Mnie i nie bój się.

47.

Jesteś jak świetlik, który na widok

słońca chowa się, aby nieśmiało wyjść z
ukrycia dopiero nocą.

Żyj w słońcu Boga, w pełnym bezpie-

czeństwie swojej wiary, i dawaj wszystkim
światło, które dostajesz ode Mnie.

48.

Udręki są wezwaniem od Boga, który

chce powiedzieć do twojej duszy: „Czuwaj i
módl się". Są jak skrzypienie drzwi, które
ostrzega, że ktoś wchodzi ukradkiem do
domu, żeby go obrabować.

Udręki są najdoskonalszym zjednocze-

niem  z  moim  krzyżem,  a  dzięki  niemu  są
zdobyciem i zbawieniem dusz tobie powie-
rzonych;  znoszone  cierpliwie  z  miłości  do
Mnie,  są  ceną,  za  którą  nabywają  odku-
pienie i zbawienie.

Udręki są gimnastyką duszy w jej locie ku

Bogu.

Kosmonauta zamknięty w ciasnej kapsule

musi wykonywać ćwiczenia gimnastyczne,
rozciągając stopami elastyczną linę, żeby
nie dopuścić do zesztywnienia kończyn.

W ograniczoności ziemskiego życia udrę-

ki są ćwiczeniem cierpliwości i zadośćuczy-
nieniem za grzechy, żeby dusza nie
zgnuśniała w troskach materialnych, gubiąc
niebiańskie dążenia.

49.

Jezus: „Czy miłujesz Mnie więcej

aniżeli wszyscy inni?".

Kapłan: „Panie, Ty wszystko wiesz. Ty

wiesz, że Cię kocham. Kocham Cię całym

swoim sercem, w którym jesteś tylko Ty, i
nie zgadzam się, żeby był w nim ktoś inny,
chyba że dla Ciebie, w płomieniu Twojej
miłości".

50.

Dusza, która spostrzega, że ma jakąś

słabość, ułomność, wadę, nie może zwlekać
z podjęciem kategorycznego postanowienia:
musi odciąć albo kazać odciąć ułomność,
której jest świadoma.

Jeśli wierzy, że jej żal wystarczy, żeby się

usprawiedliwić,  bo  wydaje  się...  modlitwą,
wtedy  wkraczam  Ja  z  miłosierną  sprawie-
dliwością  i  uderzam  duszę  bolesnymi  nie-
spodziankami, które od wewnętrznych wy-
rzutów  sumienia  przechodzą  w  uciążliwą i
wstydliwą  dolegliwość,  a  od  niej  w  upo-
korzenie  przed  lekarzem,  jeśli  zaś  i  to  nie
wystarczy, w publiczny osąd, w prasie.

Ależ tak, synu mój, kiedy dziecko ma no-

wotwór i nie chce go wyciąć, ojciec, które-
mu zależy na jego zdrowiu, każe je przy-

wiązać do stołu operacyjnego, żeby chirurg
wykonał cięcie. Próżne są wtedy krzyki,
próżne błagania, gdyż operacja ma sięgnąć w
głąb, aż do łyżeczkowania kości, na której
utworzył się nowotwór.

51.

Na świecie bądź czystą gołębicą, która

jest gotowa do lotu na niebiańskie wyżyny.

Nie możesz być, synu mój, nocnym pta-

kiem  drapieżnym,  który  nie  zdąża  wzwyż,
ale  opada  w  doliny  lotem  nurkowym,  aby
tam  pożreć  nieszczęsną,  rozkładającą  się
padlinę.

52.

W chwilach zwątpienia nie zadręczaj

się co do swego powołania...

Nie bój się: Ja cię wybrałem już w chwili

twoich narodzin. Wybrałem cię już u wód
chrzcielnych i zechciałem, byś był mój.

Umiłowałem cię i miłuję miłością od-

wieczną: ty kochaj Mnie w czasie, swoim

życiem obfitującym w dobro i poprzez moją
łaskę.

Miłuję cię miłością odwieczną; ty

będziesz Mnie kochał miłością odwieczną w
raju.

53.

Kapłan jest drugim Jezusem, alter

Christus,  i  tak  jak  Jezus,  ma  pocieszać
cierpiących,  ma  nieść  pomoc  chorym,  ma
odnosić się do wszystkich z największą ła-
godnością  i  pokorą,  tak  by  wszystkich
przyciągać do Mnie.

Kapłan nerwowy, arogancki, szorstki na-

raża na szwank całą swoją wzniosłą misję.

Kapłan, który szuka swojej wygody i cza-

sami nie wie, jak zareagować, gdy ktoś wy-
maga od niego oczyszczenia, aby się
wyspowiadać,

kapłan, który nie biegnie natychmiast, by

towarzyszyć komuś, kto wałczy ze śmiercią
i jest narażony na podstępy szatana w
najbardziej decydującym momencie życia,
od którego zależy wieczność.

kapłan, który patrzy na swoje zyski czy

dobrobyt  materialny  jest  zdrajcą  swojej
misji, jest  najemnikiem,  który  nie  troszczy
się o swoje owieczki, lecz pragnie tylko doić
je  i  strzyc,  i  zostawia  je  na  pastwę  dra-
pieżnych wilków.

Ty, synu mój, bądź kapłanem według

mojego Serca, a Ja cię umiłuję i zachowam
dla ciebie wieczną nagrodę.

54.

Szatan sroży się przeciw tobie?

Pokonaj go pokorą swego serca, pokorą

Maryi, udrękami, jakie z tego powodu zno-
sisz, ponieważ Ja pokonałem go krzyżem, a
Maryja przyjęła moje zwycięstwo do
swojego Niepokalanego Serca.

Akt pokory i cierpliwości jest dla szatana

jak grom, i na nowo przegania go do piekła,
gdzie  spadł  przez  pychę.  Jeśli  się  de-
nerwujesz,  jeżeli  się  smucisz,  mój  drogi
synu, zamykasz się w sobie i jęczysz;  jeśli
ufasz, jesteś cierpliwy i modlisz się, sku-

pisz się we Mnie, skupisz się w Sercu Maryi
i zwyciężysz.

Czyż nie masz najmocniejszej broni, jaką

jest Msza Święta?

Podstępom szatana przeciwstawiaj moją

Ofiarę, którą pokonałem go na Kalwarii.

Jestem z tobą, i jest z tobą Najświętsza

Maryja.
Nie bój się.
Tak bardzo cię kocham.

55.

Konsekrowana Hostia nie może się

zdekonsekrować, synu mój.

Ty mówisz nad Hostią z chleba: „To jest

Ciało moje, to jest Krew moja", i w tym
chlebie jestem Ja.

Ja mówię do ciebie, kiedy ty spełniasz

czynności kapłańskie: „To jest Ciało moje i
Krew moja". Musisz więc spełniać je we
Mnie i przeze Mnie!...

Właśnie wtedy, gdy konsekrujesz chleb i

wino, wypowiadasz we Mnie i przeze

Mnie  słowa  konsekracji,  więc  kiedy  speł-
niasz  te  czynności  jako  kapłan,  masz  je
spełniać we Mnie i przeze Mnie. Gdyby ja-
kiś  kapłan  powiedział  nad  chlebem  i  nad
winem w swoim własnym imieniu: „To jest
ciało  moje,  to  jest  krew  moja",  nie  konse-
krowałby  ich  i  nie  mógłby  dawać  duszom
Mnie żywego i prawdziwego, ani nie mógł-
by dawać samego siebie, gdyż byłby kłamcą
i świętokradcą.
Nie dałby Mnie i nie dałby samego siebie.

Każda twoja czynność kapłańska powinna

przybierać  charakter  konsekracji,  tak  bym
Ja mógł przemawiać, kiedy ty mówisz: „To
jest  mój  głos  i  moje  słowo".  A  kiedy
spowiadasz:  „To  Ja  przebaczam".  A  kiedy
pełnisz  czyny  miłosierdzia:  „To  Ja
pocieszam".

Och, kapłanie mój, żyjesz we Mnie i

przeze Mnie: uświęcaj samego siebie, a
powierzone ci dusze będą święte.

56.

Czy rozumny wydałby ci się król, który

zszedłby ze swego złotego i wysadzanego
klejnotami tronu, żeby odpocząć w chlewie?

Taki jest kapłan, który w świecie ponie-

wiera swoją czystość.

Chanteclair był... człowiekiem - jak mówi

bajka  -  a  chciał  być  kogutem:  zrobił  sobie
czub z piór i przykleił do marynarki, usiadł
na żerdzi w kurniku i uwierzył, że jest wolny
jak  kogut,  zdzierając  głos  w  krzyku...:
kukuryku!  I  dziwił  się,  że  słońce  nie
wschodzi na jego władczy śpiew, myśląc, że
tylko on jeden może mu kazać wzejść. Był
wariatem budzącym politowanie.

Czy kapłan, który oddałby się światu,

zamykając  się  na  podwórku  pełnym  błota,
które  go  hańbi,  i  mniemałby,  że  to  on
sprawia,  iż  nad  duszami  wschodzi  słońce
Boga, nie byłby większym wariatem niż ów
Chanteclair?

57.

Jesteś uczonym i szukasz uwodzi-

cielskich nowinek z nowego języka? Szukaj
ich w słowie Bożym i karm nim swoją duszę,
aby żyła we Mnie. Żyj tak, żebyś mógł wraz
ze Mną powiedzieć: „Moja mądrość nie jest
moja, ale Tego, który mnie posłał, abym
nauczał prawdy".

Nauczając, używałem prostych słów, więc

i ty nie popisuj się górnolotnymi słowami.

W swoim życiu bądź święty, nie bądź...

cyniczny, prawie jakbyś mógł stworzyć jakiś
wygodniejszy sposób na życie. Pomyśl o
moich słowach: Jeśli kto chce pójść za Mną,
niech się zaprze samego siebie, niech
weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje.

Rozumiesz?

Pokuta jest ci niezbędna do życia; modli-

twa jest twoją siłą.

58. o

mój kapłanie, dusze zatracają się w

marności, a ty masz zapobiec ich zagładzie.
Tak jak strażak, masz gasić pożary.

umożliwiać dopływ strumieniom wody któ-
ra zalewa i unosi ze swoim nurtem, uwalniać
spod gruzów tych, którzy zostali zasypani,
masz zbierać rannych, którzy krwawią, mię-
dzy życiem a śmiercią, aby otrzymali pierw-
szą pomoc i przeżyli. Twoja misja nie może
zostać spełniona bez twojego poświęcenia.

Jesteś strażnikiem dusz, toteż nie

oszczędzając  się,  musisz  biec  tam,  gdzie
grozi  im  niebezpieczeństwo.  Dlatego  bądź
zawsze gotów do pełnienia swojej posługi,
nie  daj  się  pokonać  nudzie  czy  lenistwu.
Niech cię pożera gorliwość bez osobistych
preferencji,  gdyż  każda  dusza  jest  moją
zdobyczą, [nabytą] za cenę mojej Krwi.

Módl się, dawaj siebie bez reszty, nie

przejmując się osądem innych, złóż siebie w
całopalnej ofierze i żyj ukrzyżowany razem
ze Mną.

59.

Nie pasjonuj się wyłącznie studio-

waniem: pasjonuj się Mną ukrzyżowanym.

gdyż tylko Mnie napotkasz w swojej wę-
drówce do wieczności.

Próżne myśli ludzkie upadają jak pożółkłe

liście z uschłego drzewa.

Rzeczy z trudem wyuczone wypadają z

pamięci i już ich nie pozbierasz.

Chciałbyś je odzyskać i łamiesz głowę,

żeby je sobie przypomnieć, ale są one suchy-
mi liśćmi, które wiatr już wywiał daleko!

Ofiaruj Mi myśli o życiu wiecznym, a

znajdziesz je wszystkie, jako swoje dzie-
dzictwo w niebie.
Kocham cię,
nie bój się.

60.

Jeśli chcesz wyhodować pszenicę,

musisz zasiać ziarno w ziemi, aby umierając
w jej łonie, wydało obfity owoc. Z kolei ty,
aby zebrać owoce swojego kapłańskiego
apostolstwa, najpierw musisz zasiać w
swoim sercu i w swojej duszy to, co chcesz
zebrać.

Jeśli nie żyjesz Mną,
jeśli się nie modlisz, to
owocu nie ma.

61.

Pragnę dusz, synu mój: ugaś moje

pragnienie swoim świętym apostolstwem.

Kochasz Mnie i odpowiadasz na mój

krzyk, dając mi słodycz swojej gorliwości i
miłości.

Swoim świętym życiem porządkuj nieład

wprowadzany  przez  tych,  którzy...  wchła-
niają  nędze  świata  jak  gąbki  i  łamliwi  jak
gałązka  hizopu  pełnią  posługę,  dając  Mi
żółć grzechów i ocet interesowności mate-
rialnej.

Synu mój, ty też bądź jak gąbka, która

zbiera; ale napełnij swoją duszę miłością i
łaską, rozlewaj się jak najdalej w swoim
apostolstwie i gaś moje pragnienie.

Kiedy składasz Mnie w ofierze na ołtarzu.

Ja wypełniam cię sobą, a ty dawaj duszom
spragnionym łaski i pokoju to, co czerpiesz
ze Mnie.

Moim Ciałem ożywiaj dusze.
Moją Krwią oczyszczaj je.
Swoją modlitwą wspieraj je.
Tak bardzo cię kocham!

Jesteś kapłanem, nie masz ciała, tylko

dłoń, która rozgrzesza. Hostię, która oży-
wia, moją Krew, która zbawia.
Bądź święty!

6 2 .

Wzrastaj w moim Sercu jak lilia i nie

przejmuj się, jeśli jeszcze odczuwasz pewne
dokuczliwości.

Zauważ, najdroższy synu, że nawet lilia

styka się z nieczystościami gleby. Jej bulwa
tkwi głęboko w ziemi, na liściach osiada tro-
chę kurzu i gdyby nie wiatr czy przelotny
deszcz, wschodziłyby oszpecone. Ale kwiat
lilii jest zamknięty, hermetycznie zamknię-
ty, a łodyga pnie się w górę, jakby uciekała
od wilgotnej i brudnej gleby, i dopiero gdy
jest już odpowiednio wysoko, otwiera się na
słońce, które ją całuje, i rozsiewa swoją
woń.

Taka jest dziewicza i czysta dusza. Ona

także wschodzi z tej zakurzonej ziemi, ona
także, rosnąc, nieco się brudzi od ziemskie-
go kurzu.

Jeśli jednak oczyści się w wietrze udręk i

obmyje w strumieniu pokuty, stanie się
olśniewająca.

Jej kwiat poświęcony Bogu nie otwiera się

na  świat,  lecz  tylko  na  promienie  mojego
Boskiego  Serca,  w  których  rozbrzmiewa
śpiew  „Pieśni  nad  Pieśniami"  o  miłości
mojej i tej dziewiczej duszy.

Nie zadręczaj się przykrymi wspomnie-

niami, zasadź fiolek u stóp lilii i pielęgnuj w
sobie świętą pokorę.

Ochraniaj siebie jak wrażliwa mimoza,

która przy każdym zetknięciu z człowiekiem
skrywa się cała w swoich liściach i otwiera
się  dopiero  wtedy,  gdy  niebezpieczeństwo
minie. Czeka, cała skupiona w sobie, aż ten,
kto  wyczekuje,  żeby  się  otworzyła,  znuży
się  swoim  czekaniem  i  odejdzie.  A  potem
otwiera się w samotności.

spokojna, w przejrzystej atmosferze, w pro-
mieniach słońca.

Ilekroć znajdujesz się w świecie i musisz

zbliżać się do dusz, bo przecież musisz się
do nich zbliżać, uciekaj od tego, mimo że
kontakt cię nęci. Jeśli jednak poczujesz to
niechcący, modlitwą zamknij się w sobie, a
miłością we Mnie.

Ja sam muszę cię zerwać u kresu twego

życia, a ty nie musisz gnić.

Ja sam muszę cię przesadzić na wieczne

klomby.

63.

MARYJA DO SERCA

KAPŁANA

Bądź całkowicie poświęcony męce Jezusa i
moim boleściom; bądź więc ze mną na
Kalwarii. Męka Jezusa da ci światło do zro-
zumienia moich boleści, a moje boleści po-
zwolą ci zrozumieć mękę Jezusa. Masz żyć

ze mną u stóp krzyża, by wlewać mękę Je-
zusa w dusze, dla których głosisz kazania.

Świat po wstrząsie nie odradza się w

pompatyczności nauki, ale w głoszeniu
Jezusa Ukrzyżowanego i mnie. Matki
Bolesnej. Na tym polegała ewangelizacyjna
działalność

Świętego

Pawła:

Jezus

Ukrzyżowany i nierozdzielnie z Nim
związana Maryja Bolesna. Nie poprzestawaj
na paru słowach: głoś kazania z
płomiennym zapałem, tak jak kiedyś czynili
święci.

64.

żyj Bogiem, jednocząc się w duszy ze

mną, twoją Mamą.

Jesteś kapłanem, niechaj zatem twoja du-

sza będzie hymnem uwielbienia dla Boga i
żarliwym działaniem na rzecz zbawienia
dusz.

Zbawiaj je modlitwą, zstępuj do nich z

dobrocią  i  miłością,  naprawiając  ich  braki
swoją  codzienną  ofiarą  pokuty.  Bądź  dla
dusz  wszystkim,  by  kierować  je  ku  Bogu,
aby miały życie wieczne.

Każda grzeszna dusza jest jak uszkodzone

płótno, na którym ty masz malować za po-
mocą łaski Bożej, by stworzyć dzieło dosko-
nałe. Masz rozsiewać w każdym sercu pro-
mienie miłości Boga miłością do Boga, jaką
masz w swoim sercu. Przytulam cię do mego
matczynego Serca, by dać cię Jezusowi.

65.

Poświęciłeś się Bogu całkowicie, więc

nie możesz mieć żadnej naturalnej więzi z
rzeczami ziemskimi.
Ubóstwem oderwałeś się od ziemi.
Czystość unosi cię aż do nieba.

Posłuszeństwo całkowicie odrywa cię od

samego siebie.
W ubóstwie jesteś bogaty,
w czystości jesteś szczęśliwy,

w posłuszeństwie jesteś pewny swojej

drogi.

Twoja dusza jest Bożą gołębicą, z dwoma

wielkimi skrzydłami, które uwalniają cię od
ciężaru ziemi i od twojego ciała, ze

sterem z lekkich piór, które prowadzą cię
wzwyż do Boga, bez niebezpieczeństwa
zboczenia z kursu.

Widzisz, gołębica łata, jeśli pokona swój

ciężar; lata, jeśli podąża za sterem, który
prowadzi ją na wysokości.

Nie pozwalaj na okaleczanie swoich uro-

czystych ślubów.

Gołębica z obciętymi skrzydłami już nie

łata; uderza nimi w ziemię i tarza się w
kurzu.

Gołębica ze sterem odartym z piór nie

może znaleźć drogi do gniazda.
Bądź święty,
całkowicie święty,
a będziesz Jezusowy.

66.

Kapłan do Maryi

O Maryjo, moja Mamo, znam swoją sła-

bość i kruchość, dlatego cały poświęcam się
Tobie, Matko Kościoła i moja Matko.
Wspieraj mnie i jako Mama prowadź mnie
do Jezusa, gdyż moje kroki są niepewne.

Przywiązuję się do rzeczy ziemskich jak

dzieci... do zabawek, w których nie ma
życia.

Uwolnij mnie, Maryjo, aby moja dusza

była twoją struną w pustce mojej nicości, i
wraz z Tobą śpiewała Jezusowi:

Magnificat anima mea Dominum!

ZEGAR

Sznurek

Popatrz na zegar: chodzi dzięki sznurko-

wi, ale sznurek jest bierny, kiedy się roz-
wija, a działa, gdy jest skręcony i zwinięty.
Taki jesteś ty.

Kiedy puchniesz z dumy albo nie chcesz

się umartwiać, jesteś sznurkiem rozwinię-
tym: zajmujesz dużo miejsca, ale niczego
nie tworzysz.

Zmniejszaj swoją objętość, będąc pokor-

nym, skurczaj się w umartwieniu, stań się
maleńkim trybikiem na życiowej osi twojej
duszy, którą jest Jezus Chrystus, a szybko
nabierzesz aktywnej siły.

Jeśli zbyt mocno naciągniesz sznurek, to

się zerwie; a jeśli odczepisz od niego cięża-
rek, opadnie momentalnie...
Taki jesteś.

Nie ubiegaj się przesadnie o cnotę, jeśli

nie chcesz, by twój wysiłek momentalnie cię
wyczerpał, ani nie szukaj fałszywej
wolności, która może ci zaszkodzić...

Zegar... i gwiazdy na niebie

W zegarze każdy ruch naśladuje orbitę

gwiazd i słońca.

Jeśliby jego ruch nie był zgodny z ruchem

nieba, zegar byłby tylko zabawką albo
trzeba by było uznać, że jest zepsuty.
Tak jest z tobą.

Jeśli twoja cnota nie jest nadprzyrodzona i

nie jest echem miłości Bożej, jest złu-
dzeniem. I nie ma sensu.

Kółka

Ruch w zegarze regulują kółka zębate.

Jeśli kółek w nim nie ma albo jeśli zabraknie
jednego, mechanizm kręci się szaleńczo i
przestaje wskazywać godziny.

Posłuszeństwo reguluje cnotę i jednoczy

cię z Bogiem. Jeśli działasz, kierując się

kaprysem, jesteś zegarem bez kółek zęba-
tych, który kręci się w zawrotnym tempie, a
potem staje.

Twoja fałszywa cnota w jednej chwili wy-

czerpuje  się  w  twoim  nieuporządkowanym
ruchu  i  zostaje  z  ciebie  tylko  rozciągnięta
sprężyna,  czyli  bezgraniczna  duma,  która
wskazuje... fałszywą godzinę twojego życia:
twoje  wskazówki  pokazują  południe,  gdy
panuje głęboka noc.

Wskazówki

Zegar bez wskazówek jest bezużyteczny,

a zegar ze wskazówkami, ale bez tarczy, jest
zbędny: pokazuje godziny, ale żadnej nie
oznacza.

Nie wystarczy ci wewnętrzny ruch życia

duchowego;  masz  kochać  Boga  i  swoich
braci;  masz  oddawać  cześć  Bogu  i  dawać
dobry przykład swoim braciom. Niech twoja
cnota  będzie  widoczna  także  dla  innych,
kiedy  masz  obowiązek  przewodzić  i
budować.

Na świecie jest noc, oświetla go światło

twojej wiary; masz być jak zegary na
dzwonnicy: podświetlana tarcza, czerwone
wskazówki, dwa silne dzwony, które wybi-
jają godziny.

Oświetlaj światłem swojej dobroci,

wskazuj  Bożą  drogę  ogniem  swojej  nad-
przyrodzonej  miłości,  poruszaj  dusze  uro-
czystymi  uderzeniami  twojego  prawego,
konsekwentnego, świętego życia.

... i uderzenia

Pewien zegar w Strasburgu wybija (albo

wybijał) sto uderzeń o północy.

Sto uderzeń w nocy, to może być

dokuczliwe... dla tych, którzy śpią.

Kiedy jednak gorliwie zabiegasz o

zbawienie dusz, wybijaj swoje uderzenia
miłości do Boga! Raz... dwa... sto razy!
Uśpione dusze należy obudzić, gdyż sen jest
dla nich śmiertelnym letargiem.

Pierwsze twoje uderzenia wydadzą się dla

nich stracone... a ty uderzaj dalej.

Przy pierwszym przebudzeniu będą poiry-
towane. .. a ty uderzaj dalej.

W końcu, gdy obudzisz je dla łaski, za-

pewnisz im zbawienie i szczęście.
I będziesz się z tego cieszyć.

... zegar
i strefy czasowe

Nie wszystkie zegary na świecie pokazują

tę samą godzinę: są ustawione według
długości geograficznej miejsca, w którym
się znajdują.

W Rzymie świeci południowe słońce; na

Syberii jest godzina zero; w Teksasie niebo
dopiero się barwi pierwszymi promieniami
brzasku...
Ty pokazujesz godzinę dnia...

Inna dusza, pod ciężarem próby, wskazuje

godzinę nocną...

Jeszcze inna - godzinę poranną, a inna

porę zachodu słońca.

A przecież wszystkie zestrojone są z ryt-

mem nieba.

Nie upieraj się więc, by wskazywać w

swojej duszy południe, jeśli twoja dusza
znajduje się w zupełnie innej odległości od
niebios Bożych!
Uniż się, zaufaj i czekaj.

Jest u ciebie noc? Słońce powróci: o wła-

ściwej godzinie.

Tik-tak i
sekundnik

Kiedy patrzysz na wskazówki zegara,

wydaje ci się, że się nie poruszają.

Zatrzymaj wtedy wzrok na sekundniku, na

tym... tik-tak, a on chyba bardziej cię
zadowoli...

„Patrz, jak biegnie - mówisz - przynaj-

mniej to widać!".

Biegnie szybciej, ale zyskuje mniej: przy

pełnym obrocie tylko jedną minutę. Dłuższa
wskazówka przy jednym obrocie zyskuje
godzinę.

Wskazówka godzinowa przy jednym ob-

rocie zyskuje dwadzieścia cztery godziny...

Kiedy nie widzisz swojej cnoty kiedy nie

zauważasz swego postępu, to znak, że po-
konujesz długie odcinki swojej drogi.

Kiedy pocieszasz się swoją cnotą, to znak,

że jest ona bardzo mała; przesuwasz się w
rytmie... tik-tak co sekundę, a kiedy twoja
wskazówka zrobi cały obrót i już jesteś
zadowolony, zegar wskazuje postęp tylko o
jedną... minutę.

...wahadło

Jeden włos, kilka pyłków kurzu może za-

trzymać ruch wahadła i zegar staje, mimo że
sznurek jest naciągnięty.
Tak też małe niedoskonałości...

Wydają ci się drobnostką, a tymczasem

mogą zatrzymać cały twój rozwój duchowy.

... czop

Cnota jest delikatna jak czop na brzegu

osi, na której osadzone są kółka w zegarku
kieszonkowym; wystarczy wstrząs, żeby go
zepsuć.

Czuwaj nad sobą i unikaj nawet małych...

upadków.

...szkiełko

Szkiełko osłania tarczę zegara: chroni ją

przed kurzem, ale nie przeszkadza w od-
czytywaniu godziny...

Pełniąc swoją misję kapłańską, wskazu-

jesz duszom godzinę Bożą, ale musisz osła-
niać się przejrzystym szkiełkiem prostoty i
czystości.

Dzięki temu świat nie będzie mógł dosię-

gnąć cię i splamić: kurz, woda i wiatr ludz-
kich namiętności zatrzymają się przed tobą,
a ty ratując [innych], zostaniesz uratowany z
każdego niebezpieczeństwa.

Godzina...

Na zegarze twojego życia pewna godzina

wskaże granicę z wiecznością...

Spójrz na swoją tarczę: czy wiesz, która to

będzie godzina?

Zna ją tylko Bóg!...

ANEKS

Świadectwo Niny Scotti *

Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch (1
Kor 12,4).
Kim był ojciec Dolindo Ruotolo?

Jaki charyzmat przyświecał misji, którą

Pan wyznaczył mu na ziemi? Ten, który
obejmuje wszystkie pozostałe: miłość.
Miłość do Boga, do Matki Bożej, do dusz.

Miłość do Kościoła, dla którego złożył w

całopalnej ofierze całe swoje życie, miłość
do kapłanów.

Tysiące dusz zwracało się do niego o

światło i rady. Wśród nich przeważali jed-

■' Nina Scotti, duchowa córka księdza Dolindo,

napisała to świadectwo w 1992 roku z okazji publikacji
czwartego wydania niniejszej książeczki.

nak  kapłani,  którym  oddawał  swoje  bez-
senne  i  pokutne  noce,  nieustanne  adoro-
wanie  Jezusa  obecnego  w  Najświętszym
Sakramencie.

Rozpalał się wtedy światłem i z radością,

i  z  całej  duszy,  która  żyła miłością  Bożą  -
podczas  gdy  często  jego  serce  konało  -
zbliżał się do kapłanów, by ożywiać w nich
ducha, tak jak płonąca pochodnia, która aż
na  najdalszych  krańcach  krateru  na  nowo
rozpala fumarole ognia, ukryte pod zastygłą
magmą.

A po dniach intensywnej pracy apostol-

skiej, po nocach pokuty i modlitwy, pisał,
pisał, pisał.

Pisał listy, zapisywał myśli na odwrocie

obrazków: często nawet nie znał osób, które
z daleka łub za pośrednictwem innych ludzi
prosiły o jego wpisy.

Trwają przygotowania do wszczęcia pro-

cesu beatyfikacyjnego Ojca  Dolindo (...), a
prace  są  prowadzone  starannie  i  z  wyjąt-
kowym  wyczuciem  duszy  Ojca  Dolindo,
aby

dowiedziano się o nim wszystkiego, aby
„światło" już nie kryło się „pod korcem".

* * *

Oto więc czwarte wydanie tej książeczki, w
której,  po  długim  i  niesprawiedliwym
zakazie druku - poprzednia książka ukazała
się w 1950 roku - Ojciec Dolindo w ostatnim
roku  swego  życia  (1970)  mógł  z  radością
zobaczyć zebrane i opublikowane nieliczne
„iskry"  ze  swoich  niezliczonych  i  cennych
pism, których oryginały przechowywane są
w  archiwum  Apostolatu  Wydawniczego  w
Neapolu.  Był  to  początek  zaskakującej,
wznowionej  edycji,  w  ramach  której  od
1970 roku ukazało się ponad 35 tomów.

W jaki sposób do Apostolatu Wydawni-

czego dotarły te listy, wysyłane do różnych
kapłanów? Ich kopie przysyłali nam sami
odbiorcy, ponieważ chcieli oni, by niektóre
fragmenty zachwycające duchowością wy-
szły poza ich wąskie, osobiste środowisko

i rozpowszechniły się w szerokich kręgach
kapłańskich.  Inne  myśli  zostały  spisane
przez  siostry  z  Apostolatu  Wydawniczego,
kiedy Ojciec Dolindo, który czasem pisał w
ich  obecności,  czytał  im  jakieś  fragmenty,
jeśli  nie  miały  one  charakteru  ściśle
prywatnego,  zastrzeżonego  dla  adresatów.
Siostry przepisywały je do  specjalnych ze-
szytów,  które  stały  się  skarbnicą  cennych
rad, tchnących nadprzyrodzonością, a także
radością.  W  duchowości  Ojca  Dolindo  nie
ma  bowiem  smutku  w  pełnym  znaczeniu
tego  słowa.  Cierpiał  on  na  duszy,  ale  z
cierpienia  wydobywał  woń  ,  jak  aroma-
tyczna  trawa,  która  po  zżęciu  rozsiewa
subtelny zapach" (Ojciec Dolindo).

Niniejszy tomik zawiera „iskry" Ducha

Świętego i jest utrzymany w stylu Naśla-
dowania Chrystusa, gdzie Jezus przemawia
wprost do duszy.

Jest to rozmowa Stwórcy ze swoim stwo-

rzeniem: „Dla Pana nie jesteśmy masą, ale
niepowtarzalnymi stworzeniami" (Pronza-

to, Luomo ńconciliato...). Każdy z nas jest
małym wszechświatem, umiłowanym przez
swojego Stwórcę tak, jakby poza tym Jego
stworzeniem nie istniało dla Niego żadne
inne.

Ksiądz Dolindo niesie każdej duszy glos

jej Stwórcy; głos, który łagodnie kształtuje,
pieści, rzeźbi tak, jak rzeźbiarz szukający w
marmurze kształtu swego arcydzieła.

* * *

Warto  i  trzeba  odpowiedzieć  tutaj  przede
wszystkim na pytanie: „Kim był ojciec Do-
lindo?",  aby  zrozumieć,  w  jaki  sposób  stał
się przejrzystością Boga dla tych, do których
się zbliżał. Nie da się jednak zrobić tego w
sposób  wyczerpujący.  Na  następnych
stronicach  ograniczymy  się  po  prostu  do
zarysu.

Istnieje autobiografia, której znaczna

część została wydana drukiem; są nie-
zmiernie ważne książki, wśród nich także te
skierowane tylko do kapłanów (zob.

„w promieniach życia i wielkości kapłana"),
jest ogromne dzieło rozważań i komentarzy
do Pisma Świętego (33 tomy w formacie
ósemkowym, każdy liczący 500-600 stron),
są książki z dziedziny ascetyki, mistyki...

Skarb, który otwiera w duszach skrawki

nieba i mówi, że nasze życie na tym świecie
jest małą, trudną podróżą, no ale już...
odwagi! Celem jest raj, nieskończona ra-
dość nieskończonej miłości Boga.

Neapol, 2 lutego 1992

Nina Scotti

KRÓTKI RYS

BIOGRAFICZNY

Ksiądz  Dolindo  Ruotolo,  tercjarz  francisz-
kański, urodził się w Neapolu 6 październi-
ka  1882  roku  jako  piąte  z  jedenaściorga
dzieci  Raffaele  Ruotolo  i  Silvii  Yalle.
Zahartowany

przez

surowe

metody

wychowawcze

ojca

oraz

bolesne

wydarzenia w rodzinie, w 1896 roku wstąpił
do Zgromadzenia Księży Misjonarzy.
Święcenia kapłańskie przyjął w 1905 roku,
w bardzo młodym wieku; doświadczenie
swego

kapłaństwa

przeżywał

nieustającym oddawaniu siebie aż po ofiarę
całopalną, wkładając całe swoje życie w
służbę Kościołowi świętemu, który kochał
aż po heroizm, i w opiekę nad duszami.

Był autorem licznych pism - wielu z nich

jeszcze nie publikowano - z dziedziny du-
chowości i teologii, wśród których jest

m.in. rozbudowany Komentarz do Pisma
Świętego, jak również obszernej kore-
spondencji, a także utworów muzycznych.

Zmarł świątobliwie 19 listopada 1970 ro-

ku. Jego ciało spoczywa w kościele Matki
Bożej z Lourdes i Świętego Józefa de'Vec-
chi w Neapolu.

Wielu ludzi przychodzi modlić się przy

jego  grobie,  szczególnie  19  dnia  każdego
miesiąca,  biorąc  do  siebie słowa,  które  tak
często  powtarzał  i  które  stanowią jego  du-
chowy  testament:  „Kiedy  przyjdziesz  do
mojego  grobu,  zapukaj.  Nawet  zza  grobu
odpowiem ci: Ufaj Bogu!". Założone przez
Księdza  Dołindo  dzieło  „Apostolatu  Wy-
dawniczego" zostało w 2003 roku powierzo-
ne  Franciszkanom  Niepokalanej,  którzy
zajmują się przygotowywaniem dokumenta-
cji do procesu beatyfikacyjnego i nie szczę-
dzą trudu, by wydawać drukiem jego pisma
i rozpowszechniać je po całym świecie.

INDEKS RZECZOWY

anioł 15,33,34,52,54
apostolstwo 24, 49,
64, 65, 79,80

błogosławieni 53,67
ból 19,51,58,67

Chrystus 31,89
chwała 31,39,40,59
cierpienie 17, 37, 57,
100
cierpliwość 17,46,50,
55, 67, 69, 73
cnota 34, 35, 41, 42,

46,61, 90, 91, 95
Czystość 16, 17, 19,

22, 33, 65, 76, 85,

dobro 15, 29, 58, 60,

dobroć 16, 49, 65,

84, 92

Duch Święty 40,100
Dziewica Maryja 35

Eucharystia 21,39

grzech 7, 18, 46, 61,

63, 69,80

kapłaństwo 18,32,35,

46,47,54,103

Kościół 10, 21, 26,
36,42,45,50,67,86,
97,103
krzyż 16, 17, 18, 35,
37,39,47,57,58,59,
61,66,67,69,73,77, 84

łagodność 17, 19, 39,

45,46, 72

M
Magnificat

Maryja 19,24,25,26,

35,36,38,46,54,56,
65,67,73,74,84,86,
87

mądrość 42,47, 77
męka 58,83,84

nadprzyrodzoność 9,

40,100

namiętność 33,42, 96
narzędzie 51
nauka 47,84
niebo 34, 38, 40, 50,

53,56,64,79,85,90,

93,102

niedoskonałości 95
Niepokalane Serce
73

obraz 34
oczyszczenie 72
odkupienie 18, 69
ofiara całopalna
10,37, 49,61,64,

78,97,103
oskarżenia 58

pasja 55
piekło 73

pokora 19, 25, 30,
31,36,39,46,47,56,60,
72, 73,82
pokusa 18,23,38,46
powołanie 19, 45, 52,
71

prawda 27,33,36,47,
54,77
przebaczenie 37, 47,
65, 67
przyjaźń 34
pycha 33,46,73

rada 7, 9, 13, 45, 97,

100

radość 23, 59, 98, 99,

100

raj 37, 56,67, 72,102
roztropność 55, 65

słodycz 80
słowo 26, 33, 36, 48,
75, 77,84,100,104
Słowo Boga /słowo

Boże 36,37,39,77

sprawiedliwość

19,61, 70

szata 23,24,41,26
szatan 25, 35, 63, 65,
72, 73, 74
szczęście 22, 93
szczęśliwy 30, 85

Śmierć
19,34,44,72,78
świętość

18,26,41

święty/święci 19,26,
35,42,45,53,54,59,
77,81,84,86

ubóstwo 29,85
ufność 68
upokorzenie 70

wada 26,29, 70
wiara 7,31,37,40,47,
50,51,53,54,56,64,
68,92
widzenie 44,47
wierność 19
wola /wola Boża
13,58

wolność 90
wrażliwość 44

zazdrość 63
zdrowie 19,
70
zło 72,47