ROZDZIAŁ 17
Obudziłam się ze snu.
To było jedyne wyjaśnienie, dlaczego byłam przytulona do ciepłego,

męskiego ciała - ciało, które instynktownie znałam, było Brockiem. To

była jego ręka, która znajdowała się pod moim topem, przyciśnięta na

mojej dolnej części pleców. To jego pierś podpierała mój policzek, a

jego gruba noga była wciśnięta pod moją.
Obudziłam się w ogniu.
Moje ciało było przegrzane, a lawa zastąpiła krew w moich żyłach.

Powolny, powolny puls przyspieszył. Moje biodra przesunęły się,

przyciskając do siebie najbardziej intymną część mnie. Tarcie było

niemal natychmiastowe, tak jak wtedy, gdy się dotknęłam i myślałam

o nim. Poruszyłam się ku niemu, szukając uwolnienia, gdy moje palce

zwinęły się w materiał jego koszuli.
Śniłam o nim - o jego wielkim ciele poruszającym się nad moim on we

mnie, całującym i przygryzającym moje nagie ciało. Sen wydawał się

teraz, a we mgle zmętniającej moje myśli nie mogłam zrozumieć, co

było wtedy i co było teraz.
Ale teraz napiął się przy mnie, jego dłoń spięła się na moich plecach. -
Jillian?

Jego głos . . . brzmiało to tak realnie aż jęknęłam i uniosłam górną

część ciała. Pojawił się błysk jego twarzy, przesuwałam dłoń z jego

klatki piersiowej na szorstką linię szczęki. Pocałowałam go -

całowałam go, gdy kołysałam się przy nim, szukając i szukając.
Ramię wokół mojej talii zacisnęło się i całował mnie z powrotem
poc

ałunki twarde i mokre, i nie było w tym nic pomysłowego ani

powolnego. Nasze zęby zgrzytały razem. Nasze języki splątały się, a to
- to nie sen, nie sen - nie

wydawało się też prawdziwe.

J

ego usta przesunęły się po moich i przełożyłam biodra przez jego

nogę.
Napięcie zwijało się w węzeł, ale to nie wystarczyło, to nie wszystko.

Jęknęłam w jego usta, moje ruchy stały się bardziej szalone.
Brock najwyraźniej wiedział, czego potrzebuję.

-

Mam cię. -Odsunął się, przemawiając tym głębokim, ochrypłym

głosem.
Poruszając się, sięgnął między nas, gdy jego zęby dotykały wrażliwej

skóry pod moim uchem, a jego zwinne palce łapały guzik na moich
spodn

iach, odpinając go. Rozsuną suwak, rozluźniając je.

Nie sen. Nie sen. Byłam zdyszana, a moje serce biło wszędzie, gdy

jego duża, gorąca dłoń wślizgnęła się w otwór moich spodni i pod
pasek moich majtek.

W chwili, gdy czubki jego palców otarły się o ciasne, nadwrażliwe

nerwy, krzyknęłam, odrzucając głowę do tyłu. Nie obchodziło mnie,

czy to nie był sen. Nie obchodziło mnie, co przyniesie jutro. - Proszę -

błagałam, przesuwając biodra o jego rękę. -Proszę, Brock. . .

- Kurwa -

mruknął, z gorącymi ustami na mojej szyi, gdy poczułam, jak

jego palec wnika głęboko w moją wilgoć. -Kurwa, jesteś napięta.
Moje ciało rozluźniło się, gdy opadłam jedną połową na ziemię a

drugą na niego. W mojej klatce piersiowej, serce zwolniło i ledwo

zdawałam sobie sprawę z tego, że jego palec znika ze mnie. Pot
zas

łonił mi widzenie, gdy zamknęłam oczy.

- Kurwa -

usłyszałam Brocka i to była ostatnia rzecz, jaką usłyszałam.

Obudziłam się z pulsującą głową i martwą lewą ręką. Byłam też

gorąca, jakbym spała pod toną koców w środku lata.

Coś futrzanego otarło się o dno mojej stopy, łaskocząc mnie i

zmuszając do szarpnięcia nogą.

Zdezorientowana

otworzyłam oczy i natychmiast skrzywiłam się, gdy

jasne światło słoneczne wpadło do salonu. Moja głowa była... jakby
pe

rkusista, który rozbił obóz w środku, a moje usta były jak pustynia,

a ja. . .

Nie byłam sama.
Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, był Rhage siedzący na ramieniu
kanapy, wpatrzony we mnie ze

swym ogonem wymachującym tam iz

powrotem. Powoli moje spojrzenie wędrowało po mojej nodze i

zostało zawieszone na bardzo dużej ręce spoczywającej na moim

biodrze. Przez kilka sekund nie mogłam tego przetworzyć,

odwróciłam głowę i zobaczyłam Brocka. Jego profil był rozluźniony,

włosy potargane, a usta lekko rozchylone. Biała koszula zapinana na

guziki była pomarszczona i na wpół obnażona, odsłaniając

niemożliwie płaski i zgrabny brzuch. Moje spojrzenie powróciło do

jego twarzy i wszystko się wróciło - kolacja ostatniej nocy, dwa lub
tr

zy strzały whisky po trzech kieliszkach wina, wracając do domu i

mijając obok Brocka.
Budząc się w środku nocy i… o mój Boże.
o Boże
O Boże, co ja zrobiłam?
Zaczerwieniłam się a następnie poczułam zimno i natychmiast

wiedziałam, że muszę się ruszyć. Ostrożnie, z większą gracją jak
m

ogłam, wymknęłam się z jego luźnego uścisku, wyskoczyłam z

kanapy, jakbym była zrobiona z zwojów i pomknęłam korytarzem.

Dotarłam do łazienki w korytarzu i wpadłam do środka, zamykając za

sobą drzwi. Cofnęłam się, dopóki nie uderzyłam w niski brzeg wanny,
na którym

usiadłam.

O mój Boże.

Zaciskając oczy, wydałam z siebie żałosny jęk. Odbyłam stosunek z
nog

ą Brocka. Zupełnie to zrobiłam - posiadłam nogę w środku nocy,

na wpół pijana i na wpół śpiąca.
I zrobiłam więcej niż to. Zrobił więcej niż to. Spojrzałam na siebie i

zobaczyłam, że moje spodnie nadal są rozpięte, rozpięte. Gorące

różowe majtki bawełniane wyglądające przez.

O nie, nie, nie.

Wciąż czułam jego palec, pompujący i przesuwający. Słyszałam moje

własne płaczące oddechy. Skacząc, szybko zapięłam spodnie i

odwróciłam się, zatrzymując się w połowie drogi między toaletą a
drzwiami.

święte gówno - sapałam -święte gówno.
Nigdy więcej nie pije.

Nigdy.

K

urwa na prawdę, nie można mi ufać po alkoholu.

-Okej-

wyszeptałam do siebie. -W porządku. Skup się, Jillian.

Wciąż tam był. Chciałam się z nim zmierzyć. Nie miałam pojęcia, jak

to zrobić, nie miałam pojęcia, jak spojrzeć komuś w oczy po tym, jak

praktycznie molestowałam go podczas snu.
To znaczy, kiedy się obudził, wydawał się być chętnym partnerem, ale

i tak było to niezręczne, tak bardzo niezręczne.
Odkręciłam kran, ująłam wodę i spryskałam twarz. Kiedy podniosłam

głowę, moja twarz była wciąż gorąca. Co miałam zamiar zrobić?

Odgarnęłam włosy mokrymi rękoma, walcząc z chęcią żeby usiąść i

naprawdę dobrze płakać.
W korytarzu rozległy się ciężkie kroki i odsunęłam się od zlewu,

szybko zamykając drzwi.

W

patrywałam się w nie, wstrzymując oddech.

-Jillian?-

Głos Brocka był szorstki od snu, a ja odwróciłam głowę, tak

że moje lewe ucho było przy drzwiach.

-

Jesteś tam?

Trzymając się za ręce, zastanawiałam się, co robić.

-

Mam nadzieję - kontynuował. -Ponieważ twój kot wpatruje się we

mnie tak, jakby chciał być nakarmiony, a ja czuję, że jeśli nakarmię
twojego kota, przekraczam ja

kiś rodzaj linii - dodał ze śmiechem.

To było przekraczanie linii? Całkiem pewnie, jeżdżąc na nodze i jego

dłoń w pijackim odrętwieniu przekraczała linię.

-Jilly,-

zawołał ponownie.

Musiałam odpowiedzieć. -Jestem. . . Jestem tutaj.
Zapadła cisza. - Wszystko w porządku?
Nie. Nie, nie było. -Pewnie.

-

Potrzebujesz czegoś?

-Nie.-

Żywa nadzieja, bo może, tylko może, mogłabym go zmusić do

wyjścia. -Nic mi nie będzie. Możesz już iść i odejść.

-Co?

Przesuwając moje dłonie po włosach, pociągnęłam za końce. -

Dziękuję, że odwiozłeś mnie do domu ostatniej nocy i upewniłeś się,

że wszystko w porządku. Bardzo to doceniam. Do zobaczenia w

poniedziałek.
Nastąpiła kolejna chwila ciszy i usiłowałam usłyszeć, co robi w holu.

Myślałam, że gdzieś usłyszałam żałośnie Rhage'a.

-Jillian -

powiedział moje imię i tym razem nie było lekkości ani

dokuczania w jego tonie. -

Chodź tutaj.

Zmarszczyłam nos. -Nie, dziękuję.

-Jillian.

-

Poważnie, do zobaczenia w poniedziałek…

-

Nie ukryjesz się w tej cholernej łazience - wtrącił. -Zamierzasz

otworzyć te drzwi i wyjść tutaj i porozmawiać ze mną.
Tak, to się nie wydarzy, a kiedy nie odpowiedziałam, zobaczyłam, że

pokrętło się obróciło.
Brock przeklął. -Jillian, daj spokój.

Nie.

-Okej,-

powiedział. -Jeśli nie chcesz wyjść, możemy porozmawiać

przez drzwi. Nie jestem głupi. Wiem, dlaczego chowasz się w łazience.
Moje oczy zwęziły się na zamknięte drzwi.

-

Nie ma powodu, żeby się wstydzić tego, co się stało ostatniej nocy -

zaczął i straciłam to.

-Napraw

dę? Myślę, że jest wiele powodów do zażenowania -

powiedziałam, opuszczając ręce. -Upiłam się i…

-

Wykorzystałaś mnie żeby dojść?,- Dostarczył.

-

O mój Boże, poważnie? Dzięki za otwarcie.

-

Nie miałem nic przeciwko.

Moje usta opadły i po prostu patrzyłam do przodu. Nie miałam słów.

Żadnych. Werwa. Nada. Pokręciłam głową. -Jak mogłeś nie mieć nic

przeciwko? Praktycznie cię molestowałam.
Głęboki śmiech Brocka wszedł do łazienki.-Po pierwsze, gdybym nie

chciał, żebyś robiła to w nocy, zatrzymałbym cię. Nie doprowadziłbym

cię.- położyłam moje dłonie na biodrach żeby się kontrolować

Doprowadził cię. O Boże, on to zrobił.

Nie mogłam sobie z tym poradzić. Moja głowa nadal była zamglona

od diabelskiego nektaru znanego jako whisky i wino, potrzebowałam
kawy, pot

rzebowałam, aby odszedł.

- Okej -

powiedziałam po chwili. -Możemy po prostu udawać, że

wczoraj to

się nie stało?

-

Mówisz poważnie? - zapytał i szok zabarwił jego ton.

-

Tak. Jestem poważna. Nie chcę o tym myśleć. Nie chcę tego przyznać

-

powiedziałam w pośpiechu. -I chcę żeby się nigdy nie zdarzyło.

Możemy to zrobić. Tak jest lepiej. Więc nie musisz się z tym czuć ani

martwić, że to się powtórzy, ja też myślę, że to coś głupiego.
W

ciągnęłam poszarpany oddech. -Wszystko będzie normalnie.

- Otwórz drzwi -

powiedział spokojnie Brock, zbyt spokojnie.

Potrząsnęłam głową. -Możesz wyjść.

-Jillian.

-

Myślę, że musisz iść - powiedziałam tym razem.

-Otwórz te cholerne drzwi albo ja kurwa

wyważę je.

No więc.
Rzucając ostatnie spojrzenie na sufit, wypuściłam dojrzałe

przekleństwo i otworzyłam drzwi do łazienki. Nie przeszłam obok
niego, nie zrobi

łam tego. -Lepiej?- Strzeliłam.

Brock wpatrywał się we mnie, jego szczęka działała i do cholernego

diabła, wyglądał na tak wymiętego i seksownego. Jego włosy
potargane, a jeden koniec

koszuli zwisał luźno. - Byłaś zupełnie

nieświadoma tego, co robiłaś zeszłej nocy? Musisz być ze mną

szczera, Jillian. Nie miałaś pojęcia, co robisz?
Część mnie chciała powiedzieć, że byłam, ale to nie było do końca

prawdą. Byłam świadoma. Obudziłam się ze snu i chciałam go, a on

był tam i...

-

Wiedziałem, że jesteś wstawiona, ale nie miałem pojęcia, że ty…

-

Nie byłam taka pijana - wyszeptałam, wiedząc, że nigdy nie pozwolę

mu uwierzyć, że w jakiś sposób skorzystał z sytuacji, gdy nie chciałam

tylko po to, by ocalić twarz. -Wiedziałam, co się dzieje, ale ja. . . Po

prostu nie myślałam. Wiedziałam. Na prawdę.
Jego oczy przeszukiwały moje, gdy część napięcia zniknęła z jego
ramion. -

Teraz chcę, żebyś mnie wysłuchała i chcę, żebyś słuchała

naprawdę dobrze. Jeśli myślałaś przez chwilę, że mogę chodzić

dookoła i udawać, że nie było w tobie moich palców, a ty nie
docho

dziłaś dookoła nich, to się mylisz.

-

O mój Boże!- Przerażona przycisnęłam ręce do policzków. - Nie

możesz być bardziej okrutny?

- Okrutny?-

Uśmiechnął się, opierając się o framugę drzwi, skutecznie

uwięziając mnie w łazience. Skrzyżował ramiona. -Na pewno nie

miałaś problemu z pieprzeniem mojej ręki zeszłej nocy.

-

Byłam pijana. Tak jak myślałam, że nadal śpię - przekonywałam.

-

Więc zwykle śnisz o mnie wtedy?

Moje nozdrza zapłonęły, kiedy głęboko wciągnęłam powietrze i

liczyłam do pięciu. -Nie śnie o tobie.
Na jego twarzy pojawił się zadowolony z siebie uśmiech, a ja chciałam

go odepchnąć. -Tak, będę musiał to nazwać głupim gadaniem.

-

Możesz nazywać głupim gadaniem na wszystko, co mnie to

obchodzi -

odpaliłam, a jego brwi uniosły się. To brzmiało kiepsko dla

moich własnych uszu. -Chodzi o to, nie miałam na myśli, że to co się

stało zeszłej nocy nie powinno tak być.
Mięsień drgną wzdłuż szczęki Brocka, gdy spojrzał na mnie. -Wiem, że

nie chciałaś, żeby tak się stało, ale tak się stało. I może nie powinno

tak być, ale tak się stało.
Wciągnęłam gwałtownie powietrze, gdy zamrugałam. Łzy groziły

wybuchem, a przy tym bólu głowy, bez kawy i biorąc pod uwagę to,

co wydarzyło się zeszłej nocy, miało to być epickie załamanie.

-

Proszę - zapytałam, błagałam naprawdę. - Możemy o tym

zapomnieć? Możesz po prostu odejść?
Przez chwilę nie sądziłam, że Brock zamierza odejść. Myślałam, że

zostanie tam, stojąc na zawsze w drzwiach łazienki w korytarzu, ale

coś skrzyżowało się z jego rysami. Jego szczęka złagodniała, podobnie
jak jego ciemne oczy. - Okej -

powiedział, odsuwając się od drzwi i

rozkładając ramiona.

-

Na razie pozwolę ci odejść, ale nie chcę, żebyś zachowywała się w

ten sposób dziwnie. To, co się tam wydarzyło, na kanapie nie jest dla
mnie powodem do wstydu. Nie powinno

być. - Zatrzymał się, łapiąc

oddech. -

Nie pozwól, żeby spieprzyło to co tu się dzieje. W

porządku?
Chciałam zapytać, co dokładnie się tutaj dzieje, ale wszystko co

mogłam wymusić, było słabe:

-

W porządku.

ROZDZIAŁ 18
Gdzieś między weekendem a poniedziałkiem rano zdałam sobie

sprawę, że coś, o czym marzyłam i śniłam, odkąd byłam

wystarczająco duża, by wiedzieć, co naprawdę opisywały te sceny

seksu w książkach, które czytałam rzeczywiście miało miejsce.
Brock mnie pocałował.
Cóż, pocałowałam go, a on mi oddał pocałunek. To nie był długi i

namiętny pocałunek. Kiedy byłam młodsza, marzyłam o pocałunkach,

które zwinęły palce u stóp i ukradły ci oddech. Ten pocałunek był

brutalny i szybki, i to nie tylko to, ale on mnie dotknął - jego część

rzeczywiście była we mnie.

Nie mogłam nawet owinąć myśli wokół, bo tak nie było. . . to się nie

liczyło. To nie było prawdziwe. Byłam poza tym i on był na wpół

śpiący, kiedy się obudził. Odkrywając, że pocieram go jak kota w

upale i Brocka. . . Brock zareagował jak większość mężczyzn. I nawet
nic z tego nie mia

ł. Prawie natychmiast zasnęłam.

To, co się stało, nic nie znaczyło.
Nie mogło to mieć miejsca, kiedyś byliśmy katastrofą, a teraz

będziemy totalną katastrofą. Musiałam strzec mojego serca i

musiałam słuchać mojej głowy. Zbyt wiele ryzykowałam, żebym znów
mo

gła pójść tą ścieżką za Brockiem - moją pracą, co miałam nadzieję

osiągnąć dla Avery i Teresy, a co najważniejsze, moim szczęściem.

Musiałam zachować dystans, więc kiedy mój telefon zadzwonił w

niedzielę wieczorem i był to Grady, nie tylko byłam zaskoczona, że
dzwoni, ale prawie

byłam gotowa odpowiedzieć.

-

Jesteś zajęta?- Zapytał, kiedy odpowiedziałam.

-

Nie. Właśnie czytałam - powiedziałam mu, zerkając na Kindle'a na

kanapie obok mnie. Ekran już dawno zniknął, a Rhage miał jedną łapę

spoczywającą na czarnej krawędzi jakbym odważyła się spróbować

podnieść.

-

Więc, będę w domu w tę sobotę,- powiedział, a ja nie mogłam

pomyśleć, że nawet Brock zapytałby, co czytam. Z chwilą, gdy ta myśl

wpadła mi do głowy, chciałam uderzyć się Kindle. -Miałem nadzieję,

że będziesz wolna i wreszcie będziemy mogli złapać tą kolację.

-

Naprawdę?- Zaskoczona skrzywiłam się.

Grady roześmiał się. -Tak. Brzmisz na zszokowaną. Myślałaś, że nie
dotrzymam obietnicy?

Tak, naprawdę nie myślałam, że to zrobi. Nie pisał od ostatniej środy,
a w tedy to

było coś w rodzaju „hej, jak się masz”. -Po prostu

pomyślałam, że może jesteś naprawdę zajęty.

-

Jestem, ale będę wolny w sobotę wieczorem. Więc co o tym myślisz?

Kwaśny smak pokrywał wnętrze moich ust - te same usta, które

zamknięto na Brocku nieco ponad dwadzieścia cztery godziny temu.

Wyjście z Grady później wydawało się rażące i złe, tak jak
powinnam...

Czekaj.

Zaczekaj szalon

ą sekundę.

Nie umawiałam się z Brockiem. Nie było między nami niczego i nie

było tak, że wyznawał mi jakiekolwiek uczucia. To, co stało się między

nami, było. . .to był błąd. Wiedział, jak się z nim czułam, kiedy byliśmy

młodsi i nie powstrzymało go to przed byciem kołem napędowym
Akademii.

Z Grady nie było nic złego. Nic, a właściwie to chyba najlepsza rzecz,

jaką mogłam zrobić.
Wzięłam więc głęboki oddech i powiedziałam: -Chętnie wyjdę z tobą

w sobotę.

W poniedziałek rano zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, aby

postępować tak normalnie, jak to tylko możliwe po ludzku, kiedy

zobaczyłam Brocka, po tym, jak zdecydowałam, że nie pomyślę o tym

jeszcze przez sekundę. Byliśmy prawnie dorosłymi osobami - dwoje

aktywnych seksualnie dorosłych ludzi. W porządku. Nie byłam

naprawdę aktywna seksualnie, ale byłam pewna, że on był. Tak czy

inaczej byliśmy dorośli.
Te rzeczy zdarzały się czasami i nie miało to nic wspólnego z naszą

przeszłością, a nawet z naszą teraźniejszością.
Brock był moim przyjacielem i był także moim szefem.

Mogę sobie z tym poradzić i nie robić z tego wielkiej rzeczy.
Kiedy wszedł, przynosząc latte z przyprawami z dyni, myślałam tylko o

tym, jak czułam się gdy jego ręka... i poczułam jak moja twarz płonie i
wpadam do

siedem kręgów piekła.

Jego usta drgnęły, gdy kładł kubek na moim biurku. -Dzień dobry,
Jillian.

-

Dzień dobry.- Skupiłam się na jego klatce piersiowej i pomyślałam o

tym, jak na nim spałam. Opuściłam wzrok na jego ręce i to był zły
ruch -

wtedy myślałam o nim, używając tego palca.

Dobry Boże, nie było bezpiecznego miejsca do patrzenia.

Zawleka

ł, no oczywiście. -Jak spędziłaś weekend?

-Dobrze

. Właściwie siedziałam w domu. - Patrzyłam na jego obojczyk.

To wydawało się bezpiecznym miejscem. – A ty?

-

Głównie nudno - powiedział. -Z wyjątkiem piątkowej nocy i soboty

rano. To nie było nudno.

Ojej, on tam pójdzie

? Wciągając powietrze, spojrzałam na niego.

Miałam nad tym pomyśleć. -Cóż, dobrze to słyszeć. Mam kilka

rozmów telefonicznych, więc. . .
Brock splótł ramiona, rozciągając koszulę, aż się obawiałam, że
rozerwie

się na ciele. -Upewnij się, że twój harmonogram jest

wyczyszczony około południa. Idziemy na lunch.
Mój żołądek się skręcił. Pomysł pójścia z nim na lunch wypełnił mnie

mieszaniną strachu i podniecenia, ale przypomniałam sobie, że

zamierzam się zdystansować. Raz chciałam być mądra w tej sprawie.

Spędzanie z nim pojedynczych chwil nie było mądrym posunięciem. -
Mam dzisiaj zbyt wiele do zrobienia.

Jedna brew uniosła się. -Masz czas na lunch.

- Wzie

łam go ze sobą.

Pochylając się, rozwinął ramiona i położył ręce na moim biurku. -Jutro

możesz zjeść swój suchy prowiant.

-

Nie mogę - powiedziałam. -To sałatka. Będzie źle.

Jego oczy zwęziły się. -Od kiedy jesz sałatki?

-Od zawsze.

Przez chwilę milczał. -A jeśli pójdę do pokoju socjalnego, jakie jest

prawdopodobieństwo znalezienia tej sałatki?
Och, do diabła, nie zrobiłby tego, prawda? Tak, zrobiłby to. Ale tam

musiała być sałatka. Pracowałam z mnóstwem orzeszków fitness.

Ktoś musiał zapakować sałatkę. -Znajdziesz sałatkę.

-Która

właściwie należy do ciebie?

Zacisnęłam usta.
Brock uśmiechnął się. -A co jeśli powiem jako twój szef że jedziesz na
lunch?

Moja dłoń zwinęła się wokół pióra, które trzymałam, zaciskając je tak

mocno, że obawiałam się, że pęknie. -Wtedy powiedziałabym, że to

rodzaj nadużywania twojej pozycji wobec mnie?
On śmiał się. -To jest moc.
Zmusiłam się do wzruszenia ramionami. -Nie sądzę, żeby to było

słuszne.

-A czemu to?

Moje serce uderzyło o moje żebra. -Mam po prostu dużo pracy.

-To z powodu tego weekendu -

przerwał. -Chociaż powiedziałem ci,

żebyś nie pozwalała, by to gówno przeszkadzało w tym, co się dzieje?

Moje spojrzenie pol

eciało do drzwi. Były otwarte, ale nikogo nie było

w pobliżu. Mimo to miałam cichy głos. -Nic się nie dzieje i nie ma to
nic wspólnego z tym weekendem -

powiedziałam i to było kłamstwo,

ale pomieszana

z odrobiną prawdy, mówiąc mu coś, co miałam

nadzieję, że przyjmie jako wskazówka. -W każdym razie wychodzę z

Grady w sobotę, więc. . .
Brock wpatrywał się we mnie przez chwilę, po czym powiedział: -
Facet, o którym

powiedziałaś w piątek że był zbyt zajęty, żeby cię

z

aprosić, a ty się tym nie przejmowałaś?

-Nie

powiedziałam tego.

-

Och, do diabła, tak powiedziałaś. Byłem trzeźwy. Pamiętam, co

powiedziałaś.- Te oczy ciemne jak noc spotkały moje. -Pamiętam

wszystko, co powiedziałaś i zrobiłaś.
Ciepło eksplodowało na moich policzkach.

-

Cóż, gratulacje.

-Gdzie on ci

ę zabiera?

-

Myślę, że do restauracji-stek,- powiedziałam lekceważąco. -Chciał iść

gdzieś gdzie jest miło.
Pełne usta Brocka zacisnęły się. -Naprawdę spotykasz się z nim w

sobotę?

-Tak.-

Spojrzałam na komputer. - Potrzebujesz czegoś jeszcze?

Jego wzrok stwa

rdniał i na jego twarzy pojawił się wyraz niemal

niedowierzania. -

Naprawdę to zrobisz?

-

Co zrobić?

- Tak teraz

będzie?

Trzymałam jego spojrzenie. -Nie rozumiem co masz na myśli zadając
to pytanie lub to

wcześniejsze.

Odepchnął się od biurka i wyprostował. -Och, myślę że wiesz.

O

brócił się i wyszedł z mojego biura.

I

ledwo widziałam go przez resztę tygodnia.

W sobotni wieczór stałam przed lustrem przymocowanym do drzwi

mojej szafy. Nie skończyło się na kupnie nowej sukienki. Zamiast tego

wykopałam jedną, którą kupiłam gdy byłam z Benem. To była ta

prosta, ale ładna czarna sukienka, którą planowałam założyć na naszą

rocznicową kolację.

Na której

się nie pojawił.

Twierdził, że pozostał w pracy i stracił poczucie czasu, ale patrząc

wstecz, prawdopodobnie istniała spora szansa, że po prostu poszedł
na drinka

z jakąś inną laską.

Próbowałam nie myśleć o tym związku inaczej niż używać go jako

sygnału pobudki - raczej bolesnego i często żenującego. Dużo nie

myślałam o Benie, ale w sukience przeznaczonej na naszą rocznicę nie

mogłam się powstrzymać, zastanawiając się, co on teraz robi.

Ale

uświadomiłam sobie, że naprawdę mnie to nie obchodziło.

Sukienka była trochę ściślejsza niż pamiętałam wokół moich piersi,
które prezentowa

ł dekold w kształcie serca. Rękawy były ¾ długości i

podobało mi się to, nigdy nie byłam fanem moich ramion. Nigdy.

Sukienka podążała za krzywizną moich bioder i kończyła się tuż pod
udami.

Minęło sporo czasu, odkąd nosiłam sukienkę.
Ale robiłam to dziś wieczorem i myślałam, że wyglądam całkiem

niesamowicie. Może nawet gorąco. Jak gorąco łowca. Moje włosy

były opuszczone, przechylone na lewo i opadły kaskadowymi falami.

Mój eyeliner był na miejscu, a matowa czerwona szminka obiecała

pozostać przez następne sto lat.
Ja czułam się dobrze. Świetnie, nawet.

Odchodząc od lustra, weszłam do mojej sypialni. Jedyny problem z

dzisiejszym wieczorem był taki że kiedy myślałam o mojej randce. . .

Nic nie czułam. Bez nerwowości. Bez lęku. Zdecydowanie nie ma
nawet krop

li oczekiwania. To było tak, jakbym szykowała się do

sklepu spożywczego, wyglądając jak bomba.
I to było po prostu kiepskie, naprawdę kiepskie.
Ale gdybym pomyślała o tych wczesnych, mrocznych chwilach z

Brockiem, mój żołądek zatrzepotał jak gniazdo ptaków lecących, a to

było złe, naprawdę złe.
Tak bardzo się myliłam, że musiałam uderzyć głową w ścianę.
Nie dawałam Grademu szansy. Wiedziałam o tym, kiedy włożyłam

zwykłą złotą bransoletkę. Myślałam nawet, że nie był zainteresowany

i po prostu przychodził z wymówkami, ale najwyraźniej tak nie było.

Dzisiejszy wieczór byłby inny, byłabym w stu procentach skupiona na

nim, a gdyby próbował mnie pocałować, pozwoliłabym mu.
I nie byłby to pijacki pocałunek w środku nocy.
Ściągnęłam moją czarną torebkę z łóżka i minęłam małe krzesło z tyłu

przy drzwiach, przeciągając moją dłoń po kurtce Brocka. . . geez, jak

totalny dziwak. Nie oddałam tego. Całkowicie o tym zapomniałam,

kiedy był tu w zeszły piątek, a on nie prosił o to, więc zachowałam ją.
Nie moja najszczęśliwsza chwila.
Chwyciwszy kurtkę w stylu militarnym z szafy w holu, opadłam i

podrapałam Rhage na czubku głowy. -Niedługo wrócę.- Odsunęłam

się, zanim zrobiłby mi z ręki mielone. -A może nie wrócę dziś
wieczorem.

Uszy Rhage'a

spłaszczyły się.

Po upewnieniu się, że w kuchni jest miska z kółeczkami, opuściłam

mieszkanie. Grady czekał na mnie właśnie w tej samej restauracji, w

której

Brock i ja byliśmy z potencjalnymi inwestorami. W hrabstwie

nie było wielu opcji dla ekskluzywnych restauracji.
Szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy, gdy otworzył ramiona. -

Wyglądasz niesamowicie.

-

Dziękuję.- Szybko go przytuliłam i cofnęłam się. -Ty też.

Zerknął na luźne spodnie khakich wzruszając ramionami; były to takie

spodnie, których nie wyobrażałam sobie u Brocka.

Prrr!

Dlaczego, do diabła, pomyślałam o tym?

Grady wziął mnie za rękę, gdy pojawiła się kelnerka, prowadząc nas

wąskim przejściem do naszego stoiska w pobliżu ryczącego,

trzaskającego kominka. Stół był wystarczająco długi, by pomieścić
cztery o

soby, ale nadal był jakoś delikatny z białym lnianym obrusem,

migoczącymi świeczkami i delikatnymi kieliszkami do wina. Kiedy

byłam tu z Brockiem, siedzieliśmy w jadalni za kominkiem, gdzie były

stoły, bez kabin i mniejszy ruch pieszy.
Usiadłam naprzeciw Grady, a kiedy zamówił butelkę wina,

pomyślałam, że to dobry pomysł.
Podczas jazdy stałam się dziwnie napięta.

-

Cieszę się, że w końcu udało nam się - powiedział. -Byłem tak

rozczarowany, że musiałem to cofnąć. Naprawdę chciałem cię

zobaczyć.

- Mi

też jest przykro z powodu odwołania - powiedziałam

automatycznie. -Kolacja w pracy

wypadła w ostatniej chwili.

-Opowiedz mi o tym -

poprosił z prawdziwym zainteresowaniem.

Zrobiłam tak, jak przyjechało wino i złożyliśmy nasze zamówienia.

Kiedy przyjechało nasze jedzenie, pierś z kurczaka dla niego i stek

oczywiście dla mnie, udało mi się otrząsnąć z dziwnego napięcia i

odkryłam, że dobrze się bawię, bez konieczności opróżniania pół
butelki wina.

Grady

poza tym że był miły. Był mądry. I uprzejmy.

Całkowicie powinnam go dziś pocałować, zdecydowałam, gdy upiłam

łyk wina.
Blask świecy migotał na twarzy Grady'ego, gdy podniósł kieliszek
wina. -

Jakie masz plany na Święto Dziękczynienia?

-

W środę wybieram się do domu, aby odwiedzić moją rodzinę. Nasze

biura zamykają się we wtorek wieczorem i nie otwierają ponownie aż

do następnego poniedziałku - wyjaśniłam, wstrząśnięta tym, że

Święto Dziękczynienia było w przyszłym tygodniu. Święte gówno,

gdzie minął czas?

-

To miłe. Cały czas tam będziesz?

Skin

ęłam głową, żując kawałek delikatnego steku. -Nie odwiedzam

mojej rodziny tak często, jak powinnam, więc zamierzam spędzić z
nimi wolny czas.-

Co oznaczało złapanie Rhage'a i wbicie go w klatkę,

co było tak przyjemne jak wyrywanie włosów z moich damskich

części z zardzewiałymi szczypcami.

-

Robisz jakieś zakupy w Czarny Piątek?

Śmiałam się. -Nie. Moja mama jest kobietą, która nawet nie śpi w
czwartek wieczorem przed. Ona

żyję na kofeinie, a potem idzie i

kupuje głównie rzeczy dla siebie. Mam na myśli, że ona też dostaje
prezenty, ale w

iem, że połowa tych toreb, które przywiozą do domu,

jest dla niej. N

a ganku, próbując sprawdzić, czy są jakieś torby

Barnes

& Noble's

Odwracając policzek, żeby ukryć uśmiech, natychmiast

pomyślałam o tym, co Brock powiedział tej nocy w swoim
samochodzie.

Nie chciał, żebym ukryła swój uśmiech, ale naprawdę

nie rozumiał. Może Grady by to zrobił, ale sześć lat przyzwyczajenia

trudno było złamać. Odparłam westchnienie. Moje spojrzenie wróciło

do Grady, ale zatrzymałam się na biurku kelnera.
Stał tam mężczyzna, plecami do miejsca, w którym siedzieliśmy. Był

wysoki i miał szerokie ramiona, a w sposobie, w jaki stał, było coś, co

powodowało, że mój żołądek zapadał się, jakbym była na

rollercoasterze, który miał zejść na strome wzgórze.
Moje oczy zwęziły się, gdy Grady mówił o hodowaniu owiec lub

dojeniu krów. Mężczyzna przy biurku. . . Było coś tak znajomego…

Nie. Nie ma mowy o piekle.

Poczułam, jak serce mi staje, gdy kelnerka zbliżyła się do poczekalni, a

jej oczy były duże i ostre, mężczyzna odwrócił się bokiem. Zobaczyłam
profil i prawie

wypadłam z krzesła.

To był Brock.
To było naprawdę Brock.

-

Och, mój pieprzony Boże- wyszeptałam.

Podbródek Grady'ego podskoczył, ale ledwo go widziałam.

-Przepraszam?

Zwykle nie

wzywałam imienia Pana na próżno, ale miałam przeczucie,

że Jezus, Mojżesz, Maryja i wszyscy w tym momencie całkowicie

zrozumieli moją odpowiedź.
Co on tu robił? Czy wspomniałam, gdzie jadłam obiad z Grady?

Możliwie? To znaczy, mogłam rozmawiać w przypadkowej rozmowie.

Musiałam powiedzieć, bo nie mogłam sobie wyobrazić, że Brock jest

tak wielkim prześladowcą, to było jak wyrównywanie w arenie
stalkerów.

-Jillian?

Mrugając, skupiłam się na Grady, gdy moje serce miało ochotę

czołgać się do mojego gardła. -Przepraszam?
Zmarszczył brwi, pochylając się do przodu. - Wszystko w porządku?

Oczyszczając gardło, skinęłam głową mając nadzieję i modliłam się,

żeby Brock nas nie widział. -Tak. Przepraszam. Po prostu
p

rzypomniałam sobie coś, co musiałam zrobić w pracy.

Mały uśmiech zagościł na jego ustach. -Brzmi, jakby to było ważne.
Spojrzałam przez jego ramiona, szpiegując Brocka rozmawiającego z

kelnerką. -Tak. To naprawdę ważne.

-

Mam nadzieję, że nie jest to kolejna kolacja, o której zapomniałaś.

Czy ja? T

o był zdecydowanie Brock i był sam - o mój Boże, czy on się

odwrócił? Prawie chciałam zanurkować pod stołem, ale to byłoby

dziwne, więc pośpiesznie spojrzałam na mój talerz, podnosząc moje

modlitwy, aby nie podszedł do stołu. Nie ma mowy, żeby Brock był...

Zerkn

ęłam przez rzęsy i zobaczyłam jego ciemną głowę nad wysokimi

parawanami

oddzielającymi stoły, coraz bliżej i bliżej, głęboko w

środku wiedziałam, że Brock zbliża się do tego stołu.