Rodzinny skarb 

 

 

Amanda 

 

 

 

 

Nora Roberts 

Amanda 

 

PROLOG 

Bar Harbor, 8 czerwca 1913 

Po południu wybrałam się na urwisko. Dzień, pierwszy dzień po naszym powrocie do 

Towers, był słoneczny i ciepły, a łoskot fał rozbijających się o skały brzmiał tak samo jak przed 
dziesięcioma długimi miesiącami. Na błękitnozielonej wodzie kołysała się łódka rybacka, obok 
niej przemknęła Ŝaglówka. Na pozór wszystko było tak jak wtedy, a jednak zaszła zmiana, od 
której niebo spochmurniało, a moją duszę okryła ciemna mgła. 

Nie było go tam. 

Nie powinnam marzyć, Ŝe znów go spotkam w tym samym miejscu, gdzie widywałam go w 

zeszłym roku, Ŝe znów zobaczę, jak maluje, ociera pędzel o płótno, jakby się fechtował Nie 
powinnam wyobraŜać sobie, jak się odwraca od sztalug i patrzy na mnie swoimi przenikliwymi, 
zielonymi oczami. Mój BoŜe, nie powinnam wyczekiwać jego uśmiechu, jego pierwszych słów! 

A jednak wyczekiwałam i marzyłam o tym. 

Z dudniącym sercem wyszłam z domu i pobiegłam przez trawnik, przez ogród, w dół po 

zboczu. 

Urwisko wyglądało tak samo jak przed rokiem. Wysokie, dumne skały wbijały się w czyste 

letnie niebo. Morze było prawie nieruchome i odbijało błękit nieba tak, Ŝe czułam się jakby 
zamknięta we wnętrzu błękitnej kuli. Spod moich stóp staczały się kamienie i wpadały w syczące, 
rozbijające się o podnóŜe urwiska fale. Za mną wznosiły się wieŜe letniego domu, domu mojego 
męŜa, aroganckie... i jakŜe piękne. 

Jakie to dziwne, Ŝe kochałam dom, w którym czułam się tak nieszczęśliwa! 

Musiałam sobie przypominać, Ŝe nazywam się Bianca Calhoun i jestem Ŝoną Fergusa 

Calhouna, szczęśliwą matką Colleen, Ethana i Seana, szanowaną kobietą, obowiązkową Ŝoną i 
oddaną matką. Moje małŜeństwo nie jest przepełnione uczuciem, ale to nie zmienia sensu 
przysiąg, które składałam. W moim Ŝyciu nie ma miejsca na romantyczne fantazje i grzeszne 
marzenia. 

Mimo wszystko stałam i czekałam, lecz on się nie pojawił. Christian, kochanek mojego 

serca, nie przyszedł. MoŜe juŜ nie ma go na wyspie. MoŜe spakował pędzle i płótna, zostawił swój 
domek i pojechał malować jakieś inne morze, jakieś inne niebo, inne chmury... 

Dobrze wiedziałam, Ŝe tak byłoby najlepiej. Odkąd spotkałam go zeszłego lata, nie 

upłynęła godzina, w której bym o nim nie pomyślała... mam jednak męŜa, którego szanuję, i troje 
dzieci, które kocham bardziej niŜ własne Ŝycie. To im muszę pozostać Wierna, a nie 
wspomnieniom czegoś, co nigdy nie istniało. I nigdy nie mogłoby zaistnieć. 

Słońce zachodzi. Siedzę tu i piszę, przy oknie mojej wieŜy. Wkrótce będę musiała zejść na 

dół I pomóc niani ułoŜyć dzieci do snu. Mały Sean lak bardzo urósł, Ŝe zaczyna juŜ stawać na 
nóŜki. Niedługo będzie biegał tak szybko jak Ethan. Colleen, czteroletnia dama, chce mieć nową 
róŜową sukienkę. 

To o nich muszę myśleć, o moich dzieciach, moich skarbach, a nie o Christianie. 

Dzisiejsza noc będzie spokojna, jak niestety rzadko kiedy zdarza się na wyspie Mount 

Desert. Fergus wspominał juŜ o wielkim przyjęciu z tańcami, jakie chce wydać w przyszłym 
tygodniu. Muszę... 

On tam jest! Na dole, pod urwiskiem. Z tej odległości, w zmierzchającym świetle, 

przypomina cień, ale wiem, Ŝe to on. Wstałam, przyłoŜyłam dłoń do szyby i wiedziałam na pewno, 
Ŝ

e patrzy w górę i gorączkowo szuka mnie wzrokiem. Choć to zupełnie niemoŜliwe, mogłabym 

przysiąc, Ŝe słyszę, jak woła mnie po imieniu. 

Bianca. 

 

 

ROZDZIAŁ PIERWSZY 

Był jak potęŜna, umięśniona ściana, odziana w dŜinsy. Gdy na niego wpadła, poczuła, Ŝe 

całe powietrze uciekło jej z płuc, a paczki wysunęły się z rąk. Spieszyła się, więc nawet nie 
spojrzała na niego, tylko od razu pochyliła się, by pozbierać rozsypane rzeczy. Mógłby trochę 
uwaŜać, jak chodzi! 

Miała ochotę rzucić mu ostrą uwagę, ale gdy jej wzrok zatrzymał się na zdartych 

podeszwach jego butów, natychmiast ugryzła się w język. Przyklękła obok butiku, z którego 
właśnie wyszła, i sięgnęła po rozrzucone paczki. 

– Pozwól, Ŝe ci pomogę, skarbie. 

Powolna, przeciągła intonacja z południowego zachodu natychmiast ją zdenerwowała. 

Miała jeszcze milion rzeczy do załatwienia i w jej planach nie było punktu, który przewidywałby, 
Ŝ

e będzie siedzieć z jakimś turystą na chodniku. 

– Nie trzeba, mam juŜ wszystko – mruknęła z niechęcią, pochylając głowę tak, Ŝe 

sięgające podbródka włosy zasłoniły jej twarz. Wszystko ją dzisiaj wyprowadzało z równowagi. 

– To za wiele pakunków jak na jedną osobę. 

– Dziękuję, poradzę sobie – powtórzyła, wyciągając rękę po jeszcze jedną paczkę. Jej 

niczym nie zraŜony pomocnik uczynił to samo. Przez chwilę kaŜde z nich ciągnęło pakunek w 
swoją stronę, aŜ w końcu zawartość rozsypała się po chodniku. 

– Ooo, jakie to ładne! – rzekł z uznaniem męŜczyzna, podnosząc z ziemi skrawek 

czerwonego Jedwabiu, który udawał nocną koszulę. 

Amanda wyrwała mu szmatkę z ręki i wepchnęła do jednej z toreb. Odgarnęła włosy z 

twarzy i dopiero teraz przyjrzała się intruzowi. Do tej pory widziała jedynie kowbojskie buty i 
błękitne dŜinsy. Było go jednak znacznie więcej. Miał potęŜne ramiona i wielkie dłonie... a takŜe 
usta, pomyślała złośliwie. W tej chwili te usta śmiały się do niej szeroko i szczerze. W innych 
okolicznościach ten uśmiech mógłby jej się wydać atrakcyjny, ale teraz postanowiła odczuwać 
tylko niechęć. 

Co prawda twarz teŜ nie była zla. Wystające kości policzkowe, zielone oczy i mocna 

opalenizna, a takŜe rudawe włosy, wijące się uroczo nad kołnierzykiem koszuli... No cóŜ, 
wszystko byłoby w porządku, gdyby ten męŜczyzna nie stanął jej na drodze. 

– Śpieszę się – poinformowała go. 

– ZauwaŜyłem. Wyglądała pani, jakby pędziła do poŜaru. 

– Gdyby w porę się pan odsunął – zaczęła, ale po chwili zrezygnowała ze sprzeczki. Nie 

miała na to czasu. – Mniejsza o to – mruknęła i podniosła się, tym razem mocno ściskając paczki 
w rękach. – Przepraszam. 

– Chwileczkę – rzeki męŜczyzna, równieŜ szybko wstając. 

Czekała, aŜ się podniesie, niecierpliwie postukując butem o chodnik. Była wysoka i 

przywykła patrzeć męŜczyznom prosto w oczy, ale tym razem musiała zadrzeć głowę do góry. 

– Co takiego? – zapytała niecierpliwie. 

– Mogę panią podwieźć do tego poŜaru. 

– To nie jest konieczne – odrzekła, obrzucając go i lodowatym spojrzeniem. 

MęŜczyzna przytrzymał wysuwającą się jej z ręki paczkę. 

– Zdaje się, Ŝe przydałaby się pani niewielka pomoc. 

– Dziękuję bardzo, ale sama potrafię dotrzeć tam, gdzie chcę. 

Ani przez chwilę w to nie wątpił. 

– W takim razie moŜe pani mogłaby pomóc mnie – uśmiechnął się. Podobały mu się jej 

włosy, które ciągle opadały na twarz, ona zaś odsuwała je dmuchnięciem. – Przyjechałem tu 
dopiero dzisiaj rano – powiedział, zatrzymując wzrok na jej twarzy. – MoŜe mogłaby mi pani 
podsunąć jakiś pomysł... nie bardzo wiem, co ze sobą zrobić. 

Owszem, miała na podorędziu kilka świetnych rozwiązań, bowiem pasjami organizowała 

czas samotnym facetom. 

– MoŜe pan pójść do izby handlowej – mruknęła i zamierzała odejść, ale poczuła jego 

rękę na swoim ramieniu. – Posłuchaj, kowboju, nie wiem, jakie zwyczaje panują w Tucson... 

– W Oklahoma City – poprawił ją. 

– Wszystko jedno. W kaŜdym razie tutaj policja niechętnie patrzy na typków, którzy 

zaczepiają kobiety na ulicy. 

– Naprawdę? 

– Naprawdę. 

– W takim razie muszę uwaŜać, co robię, bo planuję zatrzymać się tu na jakiś czas. 

– Przyślę panu ulotkę z informacjami. A teraz przepraszam. 

– Jeszcze jedna sprawa – rzekł, unosząc wysoko czarne majtki haftowane w czerwone 

róŜe. – Zdaje się, Ŝe pani o czymś zapomniała. 

Wyrwała mu majtki z ręki i wetknęła do kieszeni. 

– Miło mi było panią poznać – zawołał za nią i roześmiał się donośnie, gdy jeszcze 

bardziej przyśpieszyła kroku. 

W dwadzieścia minut później Amanda zgarnęła paczki z tylnego siedzenia samochodu i 

podtrzymując je podbródkiem, zamknęła drzwi nogą. Za duŜo miała na głowie. Za jej plecami 
wznosił się dom, czyli szare kamienne wieŜe, fantazyjne mansardki i zapadające się tarasy. Dom 
i rodzina – te dwie rzeczy Amanda kochała najbardziej na świecie. 

Wbiegła na schodki, omijając spróchniałą deskę, i z trudem uwolniła jedną rękę, by 

otworzyć drzwi. 

– Ciociu Coco! – zawołała, wchodząc do holu. Czarny szczeniak zbiegł z góry na jej 

powitanie, ale na trzecim schodku od dołu potknął się, potoczył i upadł, rozpłaszczywszy się na 
orzechowej podłodze. 

– Tym razem prawie ci się udało, Fred! – ucieszyła się Amanda. 

Zadowolony pies tańczył wokół jej nóg. 

– JuŜ idę – rozległ się głos ciotki i Cordelia Calhoun McPike pojawiła się w holu. Swoim 

zwyczajem przystanęła na moment przed lustrem, by sprawdzić, czy dobrze jej w nowym kolorze 
włosów Tym razem był to odcień o nazwie KsięŜycowy Blond. Pod poplamionym białym 
fartuchem ciocia miała płócienne spodnie w kolorze brzoskwini. – Byłam w kuchni – wyjaśniła. 
– Dziś wieczorem będziemy testować mój nowy przepis na cannelloni (Cannelloni (wł.) – 
makaron w postaci grubych rurek, wypełnionych róŜnego rodzaju farszem). 

– Czy CC. jest w domu? 

– Och, nie. Jest w warsztacie. Naprawia jakieś ramiona. Nie mam pojęcia, gdzie w 

samochodzie są ramiona. 

– To świetnie – ucieszyła się Amanda. Chodź na górę, pokaŜę ci, co kupiłam. 

– Wygląda na to, Ŝe wyczyściłaś kilka sklepów. Pomogę ci – powiedziała Coco. 

Pochwyciła dwie torby i poszła na górę za siostrzenicą. 

– Świetnie się bawiłam na tych zakupach. 

– PrzecieŜ nie cierpisz chodzić na zakupy – zdziwiła się Coco. 

– Owszem, dla siebie, ale to było co innego. Mimo wszystko zabrało mi to więcej czasu, 

niŜ sądziłam, i juŜ się bałam, Ŝe nie zdąŜę tego schować, zanim CC. wróci do domu. – Weszła do 
swojego pokoju i rzuciła wszystkie paczki na wielkie łóŜko z baldachimem. – A potem jakiś 
idiota wpadł na mnie i wytrącił mi wszystkie torby z rąk. I jeszcze, wyobraź sobie, do tego był na 
tyle bezczelny, Ŝe próbował mnie podrywać! 

– Naprawdę? – oŜywiła się Coco, wiecznie spragniona romansów. – A czy był 

przystojny? 

– Jeśli komuś się podoba typ Dzikiego Billa Hickoka. W kaŜdym razie z miejsca go 

odstawiłam – mruknęła Amanda, wykazując całkowity brak zainteresowania, i pochyliła się nad 
torbami. Fred dwukrotnie bez powodzenia próbował wskoczyć na łóŜko, aŜ wreszcie 
zrezygnował i przysiadł na dywaniku. 

– Znalazłam piękne ozdoby dla panny młodej mówiła Amanda, wyjmując z torby srebrne 

dzwonki, papierowe łabędzie i baloniki. – Bardzo mi się podoba ta parasolka. MoŜe nie jest w 
stylu CC, ale pomyślałam, Ŝe powiesimy ją nad... – Podniosła wzrok na ciotkę i westchnęła 
cięŜko. – Ciociu Coco, bardzo cię proszę, tylko nie zaczynaj znowu płakać! 

Coco pociągnęła nosem i wyjęła z kieszeni fartucha haftowaną chusteczkę. 

– Nic na to nie poradzę, w końcu CC jest najmłodsza w rodzinie. Najmłodsza z moich 

czterech małych dziewczynek. 

– śadnej z nas juŜ nie moŜna nazwać małą – obruszyła się Amanda. 

– Dla mnie nadal jesteście dziećmi, tak samo jak wtedy, gdy zginęli wasi rodzice –

powiedziała Coco, umiejętnie ocierając oczy tak, by nie rozmazać tuszu do rzęs. – Za kaŜdym 
razem, gdy pomyślę o tym ślubie, łzy same napływają mi do oczu. Wiesz, jak bardzo lubię 
Trentona, i wiem, Ŝe oni do siebie doskonale pasują, ale to wszystko stało się tak szybko... 

– Nie musisz mi tego mówić – uśmiechnęła się Amanda. – Ledwie udało mi się wszystko 

zorganizować. Jak moŜna przygotować wesele w trzy tygodnie? Nie mam pojęcia, do czego im 
się tak śpieszy. Lepiej by zrobili, gdyby wyjechali do Las Vegas i tam wzięli ślub. 

– Co ty opowiadasz! – oburzyła się Coco. – Nigdy bym im tego nie wybaczyła! A jeśli ty 

sama miałabyś ochotę zrobić coś takiego, gdy juŜ nadejdzie twój czas, to radzę ci jeszcze raz 
dobrze się zastanowić! 

– Mój czas nie nadejdzie tak szybko, o ile w ogóle nadejdzie – wzruszyła ramionami 

Amanda. – MęŜczyźni znajdują się na samym dole mojej listy priorytetów. 

– Ach, te twoje listy – zniecierpliwiła się Coco. – Coś ci powiem, Amando. Miłość jest 

jedyną rzeczą, której nie moŜna z góry zaplanować. Twoja siostra z pewnością nie planowała, Ŝe 
się zakocha, i sama popatrz, co się dzieje. Musi wciskać przymiarki ślubnej sukni między 
naprawę chłodnicy i paska klinowego. Twój czas moŜe nadejść szybciej, niŜ myślisz. Dopiero 
dzisiaj rano patrzyłam w fusy od herbaty... 

– Och, ciociu Coco – jęknęła Amanda. – Tylko nie fusy od herbaty! 

Ciotka wyprostowała się z godnością. 

– ZauwaŜyłam tam kilka niezmiernie ciekawych rzeczy. Sądziłabym, Ŝe po naszym 

ostatnim seansie powinnaś okazywać mniej sceptycyzmu. 

– MoŜe rzeczywiście zdarzyło się wtedy coś dziwnego, ale... 

– Ale co? 

Amanda wzruszyła ramionami. 

– No dobrze, coś się wtedy rzeczywiście stało. CC. miała wizję szmaragdowego 

naszyjnika prababci Bianki, a wszyscy, którzy przy tym byli, czuli coś... obecność kogoś, lub 
czegoś, w wieŜy Bianki. 

– Aha! 

– Ale to jeszcze nie znaczy, Ŝe mam zacząć wpatrywać się w kryształowe kule. 

– Mandy, ty zawsze jesteś zbyt dosłowna. Nie mam pojęcia, po kim to odziedziczyłaś... 

moŜe po mojej ciotce Colleen? Fred, nie gryź tej irlandzkiej koronki – powiedziała Coco, widząc, 
Ŝ

e pies zabiera się do przeŜuwania frędzli narzuty na łóŜku Amandy. – Wracając jednak do fusów 

od herbaty. Dziś rano zobaczyłam w nich męŜczyznę. 

Amanda wstała i schowała ozdoby w szafie. 

– Rozumiem. Widziałaś męŜczyznę w swojej filiŜance z herbatą. 

– Wiesz przecieŜ, Ŝe to niezupełnie tak. OtóŜ widziałam męŜczyznę i odniosłam silne 

wraŜenie, Ŝe on jest gdzieś bardzo blisko. 

– MoŜe to hydraulik. Czekamy na niego juŜ od dawna. 

– Nie, to nie był hydraulik. Ten męŜczyzna jest w pobliŜu, ale on nie pochodzi z wyspy. – 

Coco patrzyła przed siebie rozproszonym spojrzeniem. – Pochodzi z dość daleka i odegra duŜą 
rolę w naszym Ŝyciu. Jestem absolutnie pewna, Ŝe stanie się kimś bardzo waŜnym dla jednej z 
was. 

– Lilah moŜe go sobie wziąć – stwierdziła Aman da natychmiast. – A właściwie, to gdzie 

ona teraz jest? 

– Była umówiona z kimś po pracy. Jakiś Rod czy Tod, a moŜe Dominik. 

– Jak zwykle – prychnęła Amanda, starannie wieszając kurtkę w szafie. – Miałyśmy 

przeglądać razem papiery. Wiedziała, Ŝe liczę na jej pomoc. Musimy znaleźć jakąś wskazówkę, 
gdzie są ukryte szmaragdy. 

– Znajdziemy je, skarbie – powiedziała Coco, przeglądając zawartość kolejnych paczek. – 

Gdy nadejdzie właściwy czas. Bianca chce, Ŝebyśmy je znalazły. Wierzę, Ŝe wkrótce naprowadzi 
nas na następny ślad. 

Amanda tylko wzruszyła ramionami. 

– Bianca mogła ukryć te szmaragdy wszędzie. Potrzebujemy czegoś więcej niŜ ślepa 

wiara i mistyczne wizje. 

Szmaragdy Calhounów podobno były warte majątek, ale Amandy nie obchodziły 

pieniądze. Gdy Trent, narzeczony jej siostry, podpisał umowę kupna Towers, stara legenda 
przedostała się do wiadomości publicznej i od tego czasu uporządkowane Ŝycie Amandy legło w 
gruzach, bo wraz z reporterami w codzienność rodziny Calhounów wkroczył chaos. 

Legenda była wdzięcznym tematem dla prasy. Na początku drugiej dekady dwudziestego 

wieku, gdy Bar Harbor stało się modną miejscowością wypoczynkową, Fergus Calhoun 
zbudował Towers jako letni dom dla swej rodziny. W tej rezydencji, połoŜonej na urwisku nad 
Zatoką Francuza, spędzał wraz ze swą Ŝoną Bianca i trojgiem dzieci wakacje urozmaicane 
licznymi przyjęciami dla znajomych I wspólników w interesach. 

Tutaj Bianca poznała młodego artystę i z wzajemnością zakochała się w nim. Od tej 

chwili Ŝyła rozdarta między porywami serca a poczuciem obowiązku. Jej małŜeństwo, 
zaaranŜowane przez rodziców, od początku było zimne. Idąc za głosem serca, chciała porzucić 
męŜa i spakowała kuferek ze skarbami, gdzie między innymi włoŜyła szmaragdowy naszyjnik, 
który dostała od Fergusa po urodzeniu ich drugiego dziecka, a pierwszego syna. Dalsze losy 
naszyjnika były tajemnicą. Legenda mówiła, Ŝe Bianca, ogarnięta poczuciem winy i rozpaczy, 
rzuciła się w dół z okna wieŜy. 

Teraz, po osiemdziesięciu latach, zainteresowanie naszyjnikiem zostało rozbudzone na 

nowo. Siostry Calhoun przetrząsały nagromadzone przez dziesiątki lat papiery, szukając w nich 
jakiejś wskazówki, a reporterzy i poszukiwacze skarbów stali się stałym elementem w ich 
codziennym Ŝyciu. 

Amanda była zdania, Ŝe zarówno skarb, jak i legenda są prywatną własnością rodziny, i 

dlatego zaleŜało jej na jak najszybszym odnalezieniu naszyjnika. Była pewna, Ŝe gdy juŜ zagadka 

zostanie rozwiązana, zainteresowanie prasy ich rodziną szybko zblednie. 

– Kiedy wraca Trent? – zapytała ciotki. 

– Niedługo – westchnęła Coco – gdy tylko pozałatwia wszystkie swoje sprawy w 

Bostonie. Nie wytrzyma długo bez CC. Zaraz po rozpoczęciu remontu zachodniego skrzydła 
domu pojadą w podróŜ poślubną. Miodowy miesiąc... – szepnęła Coco ze łzami w oczach. 

– Ciociu, nie zaczynaj odnowa, tylko pomyśl, ile zabawy będziesz miała z przyjęciem 

weselnym. To dla ciebie świetny trening. Za rok o tej porze będziesz juŜ szefem kuchni w 
Towers, najbardziej domowym ze wszystkich hoteli St. Jamesów. 

– A widzisz! – powiedziała Coco z dumą, klepiąc się po piersi. 

Ktoś zastukał do drzwi i Fred zareagował głośnym wyciem. 

– Zostań tutaj, ciociu, ja otworzę! – zawołała Amanda i poszła na dół. Fred podbiegł do 

niej i zaczął plątać się pod nogami, aŜ w pewnej chwili rozpłaszczył się na podłodze. Amanda 
roześmiała się i wzięła go na ręce. Z psem przytulonym do policzka uchyliła drzwi. 

– To pan! 

Na dźwięk oburzenia w jej głosie Fred zaczął skamleć, a męŜczyzna stojący za progiem 

uśmiechnął się szeroko. 

– Ten świat jest bardzo mały – rzekł przeciągle, z tym samym powolnym akcentem, który 

słyszała juŜ tego dnia, klęcząc na chodniku. – Coraz bardziej mi się to podoba. 

– Szedł pan za mną! 

– Nie, proszę pani, choć to chyba nie byłby najgorszy pomysł. Nazywam się O'Riley. 

Sloan O’Riley. 

– Nic mnie nie obchodzi, jak pan się nazywa. Niech pan stad idzie – rzekła Amanda i 

chciała trzasnąć mu drzwi przed nosem, on jednak wsunął dłoń w szczelinę. 

– Natomiast to nie byłoby, jak sądzę, najlepszym pomysłem. Przyjechałem z daleka, Ŝeby 

obejrzeć ten dom. 

Amanda złowieszczo przymruŜyła ciemnoniebieskie oczy. 

– Naprawdę? Coś panu powiem. To jest prywatny dom i nic mnie nie obchodzi, co pan 

czytał w gazetach ani jak bardzo zaleŜy panu na odnalezieniu szmaragdów. To nie jest Wyspa 
Skarbów i mam juŜ dość ludzi, którym wydaje się, Ŝe mogą tu po prostu zapukać albo nocą 
zakraść się do ogrodu z łopatą w garści. 

Sloan cierpliwie przeczekał tę tyradę. Amanda wyglądała naprawdę prześlicznie. Była 

wysoka i dość szczupła, ale tam, gdzie trzeba, ciało miała ładnie zaokrąglone. Wyglądała tak, 
jakby potrafda cięŜko pracować przez cały dzień, a potem świetnie się bawić do rana. Wprost 
emanowała energią. Jej podbródek świadczy o uporze, pomyślał z aprobatą... a do tego ma duŜe 
niebieskie oczy i ładne usta. 

– Czy to juŜ wszystko? – zapytał łagodnie, gdy przerwała tyradę, by zaczerpnąć oddechu. 

– Nie, i jeśli natychmiast się pan stąd nie wyniesie, to wypuszczę na pana psy! 

Fred jak na hasło wyskoczył z jej ramion i ze zjeŜoną sierścią wyszczerzył zęby. 

– Wygląda bardzo groźnie – skomentował Sloan i wyciągnął do szczeniaka rękę, a zdrajca 

Fred powąchał ją i zaczął radośnie machać ogonem. W rewanŜu Sloan podrapał go za uchem. – 
No tak, rzeczywiście, ma tu pani niezwykle niebezpieczne zwierzę. 

Amanda oparła ręce na biodrach. 

– Dość tego, bo pójdę po broń! 

– Kto to jest, Amando? – zawołała Coco, schodząc na dół. Na widok Sloana natychmiast 

odezwa ta się w niej wrodzona próŜność i poplamiony fartuch gdzieś zniknął. 

– Dzień dobry – uśmiechnęła się słodko, wyciągając rękę. – Jestem Cordelia McPike. 

– Bardzo mi miło, proszę pani – skłonił się uprzejmie Sloan, podnosząc jej dłoń do ust. –

Mówiłem właśnie siostrze pani... 

Coco zaśmiała się z zachwytem. 

– Och, Amanda nie jest moją siostrą, tylko siostrzenicą! Trzecią córką mojego 

nieŜyjącego brata. To prawda, był znacznie ode mnie starszy... 

– W takim razie najmocniej przepraszam za pomyłkę. 

– Ciociu Coco, ten debil najpierw przewrócił mnie przed butikiem, a potem przyszedł za 

mną do domu! Próbuje po prostu wkręcić się do środka, bo jak ci wszyscy imbecyle, szuka 
naszyjnika! 

– AleŜ Mandy, chyba zbyt pochopnie wyciągasz wnioski! 

– Trudno temu zaprzeczyć – powiedział Sloan powoli, kiwając głową. – Pani siostrzenica 

i ja rzeczywiście zderzyliśmy się na ulicy, bo nie zdąŜyłem w porę odsunąć się na bok. I prawdą 
jest równieŜ to, Ŝe próbuję dostać się do tego domu. 

– Rozumiem – westchnęła Coco, rozdarta między nadzieją a wątpliwościami – Bardzo mi 

przykro, ale raczej nie moŜemy pana zaprosić do środka. Widzi pan, jesteśmy bardzo zajęte przed 
ś

lubem... – Sloan szybko przeniósł wzrok na Amandę. 

– Wychodzi pani za mąŜ? 

– Moja siostra – wyjaśniła niechętnie. – Ale to nie pana sprawa. Czy mógłby pan juŜ 

zostawić nas same? 

– Nie chciałbym w niczym przeszkadzać, więc juŜ sobie pójdę. Byłbym tylko wdzięczny, 

gdyby powiedziały panie Trentowi, Ŝe O'Riley juŜ przyjechał. 

– O'Riley? – powtórzyła Coco z osłupieniem. 

– BoŜe drogi, to pan O’Riley? AleŜ proszę wejść! Ogromnie pana przepraszam! 

– Ciociu Coco... 

– Amando, to jest pan O’Riley! 

– Wiem, ale dlaczego wpuszczasz go do domu? 

– PrzecieŜ to jest ten pan O’Riley! – powtórzyła Coco z naciskiem. – Ten, do którego 

Trenton dzwonił dzisiaj rano! Nie pamiętasz... no oczywiście, nie moŜesz pamiętać, bo 
zapomniałam ci o tym powiedzieć. – Coco w zmieszaniu przyłoŜyła dłonie do policzków. – To 

okropne, Ŝe tak długo trzymamy pana w drzwiach! 

– Proszę się tym nie przejmować – rzekł Sloan. – Rozumiem, dlaczego tak się stało. 

Amanda wciąŜ trzymała rękę na klamce, gotowa w kaŜdej chwili wypchnąć intruza za 

drzwi, gdyby zaszła taka potrzeba. 

– Kim jest pan O’Riley i dlaczego Trent do niego dzwonił? 

– Pan O'Riley jest architektem – wyjaśniła Coco, promieniejąc. 

Amanda przymruŜyła oczy i obrzuciła nieznajomego taksującym spojrzeniem, od 

czubków kowbojskich butów aŜ po potargane włosy. 

– To jest architekt? – powtórzyła z wyraźnym powątpiewaniem. 

– Nasz architekt. Pan O'Riley będzie nadzorował remont domu. Będziemy razem 

pracować. Pan O’Riley... 

– Sloan wtrącił. 

– Sloan – powtórzyła Coco, trzepocząc rzęsami. – Będziemy razem pracować przez dość 

długi czas. 

– To fantastycznie – oświadczyła Amanda lodowatym tonem i zatrzasnęła drzwi. 

Sloan zahaczył kciuki o szlufki spodni i uśmiechnął się do niej szeroko. 

– Ja teŜ tak uwaŜam. 

 

 

ROZDZIAŁ DRUGI 

Coco w końcu oprzytomniała. 

– Zachowujemy się okropnie. Trzymamy cię w korytarzu. Proszę, wejdź dalej i usiądź. 

Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty? 

– Piwa prosto z butelki – wymamrotała speszona i wściekła Amanda. 

Trafiony – uśmiechnął się do niej Sloan. Coco wprowadziła gościa do saloniku, Ŝałując, 

Ŝ

e nie ma juŜ czasu, by odświeŜyć kwiaty w wazonie i wy trzepać poduszki. 

– Piwo? Mam w lodówce piwo, bo uŜywam go do przyrządzania krewetek na ostro. 

Amando, zajmij się gościem, dobrze? 

– Oczywiście, dlaczego by nie? – mruknęła i tłumiąc niechęć, wskazała Sloanowi fotel, a 

sama usiadła naprzeciwko niego. – Chyba powinnam cię przeprosić. 

Sloan wyciągnął rękę i pogłaskał Freda. 

– A za co? 

– Gdybym wiedziała, po co tu przyjechałeś, nie zachowywałabym się tak nieuprzejmie. 

– Aha – rzekł Sloan z namysłem, patrząc na nią uwaŜnie. 

Po dziesięciu sekundach milczenia Amanda dodała: 

– Jednak moja pomyłka była zupełnie zrozumiała. 

– Skoro tak twierdzisz... A co to właściwie za szmaragdy, których rzekomo miałem 

poszukiwać? 

– Szmaragdy Calhounów – wzruszyła ramionami dziewczyna, jakby to było oczywiste, 

ale gdy Sloan tylko pytająco uniósł brwi, dodała tytułem wyjaśnienia: – Szmaragdowy naszyjnik 
mojej prababci. Pisali o tym w gazetach. 

– Ostatnio nie czytałem gazet, bo byłem w Budapeszcie – odrzekł Sloan i wyciągnął z 

kieszeni długie, cienkie cygaro. – Czy mogę? 

– Proszę bardzo – zgodziła się Amanda i przyniosła mu popielniczkę. Sloan z 

przyjemnością obserwował jej energiczne ruchy. – Jestem zdziwiona, Ŝe Trent nic ci o tym nie 
wspominał. 

Sloan bez pośpiechu zapalił cygaro i wypuścił z ust wielki kłąb dymu. Jego uwaŜny 

wzrok wędrował po pokoju, nie pomijając Ŝadnego szczegółu. ZauwaŜył wiekową zapadniętą 
sofę, lśniące kryształy Baccarata, stare, eleganckie stiuki i łuszczącą się farbę. 

– Trent przysłał mi telegram. Napisał o swoich planach i prosił, Ŝebym zajął się renowacją 

tej rezydencji. 

– I zgodziłeś się na to, chociaŜ wcześniej nie widziałeś domu na oczy? 

– Zdawało mi się, Ŝe to najlepsze, co mogę zrobić rzekł Sloan, zastanawiając się, czy 

kiedykolwiek uda mu się wywołać uśmiech na twarzy tej kobiety. 

Poza tym Trent nie prosiłby mnie o to, gdyby nie był pewien, Ŝe dom mi się spodoba. 

Amanda nerwowo postukiwała stopą o podłogę. 

– To znaczy, Ŝe dobrze znasz Trenta? 

– Sporo lat. Byliśmy razem na Harvardzie. Dziewczyna znieruchomiała. 

– Na Harvardzie? – powtórzyła powoli. – Kończyłeś Harvard? 

Kto inny moŜe poczułby się uraŜony, ale Sloan po prostu świetnie się bawił. 

– No jasne, psze pani – mruknął, przesadnie przeciągając słowa. ZauwaŜył, Ŝe się 

zarumieniła. 

– Nie chciałam... tylko Ŝe nie sprawiasz wraŜenia... 

– Faceta z Ivy League (Ivy League (ang.) – grupa prestiŜowych uczelni amerykańskich, 

takich jak Yale, Harvard etc...) – dokończył, zaciągając się cygarem. – Pozory potrafią mylić. 
Popatrz na przykład na ten dom. 

– Na dom? – zdziwiła się. 

– Na pierwszy rzut oka, gdy patrzysz na niego z zewnątrz, trudno powiedzieć, co to miało 

być: warownia, zamek czy koszmar architekta, ale jeśli przyjrzysz się uwaŜniej, to zaczynasz 
widzieć, Ŝe ten budynek miał być wyłącznie tym, czym jest, i niczym więcej. Jest arogancki, 
silny, moŜe nawet uparty, ale zbudowany z fantazją i nie bez pewnego wdzięku. Niektórzy sądzą, 
Ŝ

e domy odzwierciedlają charaktery swoich mieszkańców – dodał z uśmiechem. 

Do salonu weszła Coco, popychając przed sobą wózek. Sloan podniósł się grzecznie. 

– Och, usiądź, proszę – pomachała ręką. – Tak rzadko gościmy w domu męŜczyzn, 

prawda, Mandy? 

– Czuję się zaszczycony. 

– Mam nadzieję, Ŝe piwo będzie ci smakowało – rzekła Coco, zdejmując z tacy szklankę z 

pilznerem. 

– Na pewno jest doskonałe. 

– Proszę, poczęstuj się kanapkami. Mandy, dla nas przyniosłam wino. – Zachwycona 

towarzystwem Coco obdarzyła gościa promiennym uśmiechem. – Czy Amanda opowiedziała ci 
juŜ historii, tego domu? 

– Właśnie dochodziliśmy do tego tematu. Trent pisał, Ŝe dom naleŜy do waszej rodziny od 

początku wieku. 

– Och, tak. Razem z dziećmi Suzanny, czyli najstarszej z moich siostrzenic, w Towers 

mieszkało pięć pokoleń Calhounów. Fergus – Coco wskazała wiszący nad kominkiem portret 
męŜczyzny o kwaśnym wyrazie twarzy – czyli mój dziadek, zbudował Towers w 1904 roku jako 
letni dom. On i jego Ŝona, Bianca, mieli troje dzieci. Bianca później rzuciła się z okna wieŜy. – 
Na wspomnienie nieszczęśliwej miłości babki Coco jak zawsze westchnęła. – Po jej śmierci 
dziadek juŜ nigdy nie doszedł do siebie. Później pomieszało mu się w głowie i musieliśmy go 
umieścić w pewnym bardzo miłym zakładzie. 

– Ciociu Coco, jestem pewna, Ŝe pana O’Rileya nie interesują rodzinne historie – wtrąciła 

Amanda. 

Sloan strzepnął popiół z cygara. 

– „Interesują” to za mało powiedziane. Jestem zafascynowany. Proszę nie przerywać, pani 

McPike. 

– Och, nazywaj mnie Coco, tak jak wszyscy uśmiechnęła się ciotka, przygładzając włosy. 

Po Fergusie dom przeszedł na mojego ojca, Ethana. Był drugim dzieckiem Fergusa i Bianki, ale 
pierwszym synem. Dziadek miał fioła na punkcie rodu Calhounów. Starsza siostra Ethana, 
Colleen, była z tego bardzo niezadowolona i do dziś dnia prawie nie utrzymuje z nami 
kontaktów. 

– Za co jesteśmy jej bardzo wdzięczni – wtrąciła Amanda. 

– No cóŜ, nie da się zaprzeczyć, bo Colleen ma dość trudny charakter. Pozostał jeszcze 

wujek Sean, młodszy brat mojego ojca. Miał trochę kłopotów z kobietami i jeszcze przed moim 
urodzeniem popłynął do Indii Zachodnich. Gdy mój ojciec zginął, dom odziedziczył mój starszy 
brat Judson. On i jego Ŝona zdecydowali się zamieszkać tu na stale, bo bardzo pokochali to 
miejsce. – Coco obrzuciła wzrokiem spękane ściany i wyblakłe kotary. – Judson planował wielki 
remont domu, ale zanim do tego doszło, obydwoje z Delią tragicznie zginęli. Wtedy ja tu 
przyjechałam, Ŝeby zająć się Amandą i jej trzema siostrami. Poczęstuj się jeszcze kanapką. 

– Dziękuję. Czy mogę zapytać, dlaczego zdecydowałyście się przekształcić część domu w 

hotel? 

– To był pomysł Trenta, i wszystkie jesteśmy mu za to bardzo wdzięczne, prawda, 

Amando? 

–  Tak, ciociu – odparła dziewczyna z rezygnacją. Na Coco nie było sposobu. 

– Szczerze mówiąc – uśmiechnęła się ciotka, unosząc do ust kieliszek z winem – 

zrobiłyśmy to z powodu pewnych kłopotów finansowych. Sloan, czy wierzysz w przeznaczenie? 

Wyciągnął ku niej mocne dłonie. 

– Moi przodkowie byli Irlandczykami i Czirokezami, więc nie mam innego wyboru. 

– W takim razie powinieneś to zrozumieć. Los zrządził, Ŝe ojciec Trenta, Ŝeglując po 

Zatoce Francuza, zobaczył Towers i natychmiast postanowił kupie ten dom. Gdy otrzymałyśmy 
ofertę od korporacji St. James, która chciała przekształcić naszą rodową siedzibę w hotel, nie 
wiedziałyśmy, co zrobić. W końcu to był nasz dom, jedyny, jaki dziewczynki znały w całym 
swoim Ŝyciu, ale koszty utrzymania... 

– Rozumiem – wtrącił Sloan. 

– Wszystko jednak wyszło wprost wspaniale – ciągnęła Coco. – To było niezmiernie 

romantyczne. Niewiele brakowało, abyśmy musiały zdecydować się na sprzedaŜ, ale wówczas 
Trent zakochał się w CC. Oczywiście zdawał sobie sprawę, jak wiele znaczy dla niej Towers, i 
przyszedł mu do głowy wspaniały pomysł, Ŝeby zamienić w hotel tylko zachodnie skrzydło. W 
ten sposób zatrzymamy dom, a jednocześnie uzyskamy pieniądze na jego utrzymanie. 

– KaŜdy dostaje to, na czym mu zaleŜy – zgodził się Sloan. 

Coco pochyliła się do przodu. 

– No właśnie. Jestem pewna, Ŝe mając takie dziedzictwo, wierzysz równieŜ w duchy. 

– Ciociu Coco... szepnęła z rozpaczą Amanda. 

– Mandy, wiem, Ŝe ty od początku do końca jesteś racjonalistką, co zresztą ogromnie 

mnie zadziwia. – Coco uśmiechnęła się do Sloana. – Tyle celtyckiej krwi i ani odrobiny 
mistycyzmu w duszy. Zupełnie nie mogę tego zrozumieć. 

– Zostawiam to tobie i Lili – odrzekła słodko Amanda. 

– Lilah to moja druga siostrzenica – wyjaśniła Coco. – Jest bardzo uduchowiona... no cóŜ, 

rozmawialiśmy o zjawiskach nadnaturalnych. Co sądzisz na ten temat? 

Sloan odstawił szklankę. 

– Dom taki jak ten nie moŜe się obejść bez jakiegoś ducha. 

Coco klasnęła w ręce. 

– No właśnie! Od pierwszej chwili, gdy tu wszedłeś, wiedziałam, Ŝe jesteś pokrewną 

duszą! Widzisz, Bianca wciąŜ tu jest. Podczas ostatniego seansu jej obecność czułam niezwykle 
wyraźnie ciągnęła, ignorując wymowne westchnienia Amandy. – CC. teŜ to czuła, a zazwyczaj 
jest niemal równie racjonalna jak Amanda. Bianca chce, Ŝebyśmy znalazły naszyjnik. 

– Szmaragdy Calhounów? – zapytał Sloan. 

– Tak. Szukałyśmy jakichś wskazówek co do miejsca ich ukrycia, ale przez osiemdziesiąt 

lat zebrała się tu nieprawdopodobna ilość śmieci, a w dodatku reporterzy ciągle zawracają nam 
głowę. 

– To mało powiedziane – skrzywiła się Amanda. 

– MoŜe naszyjnik znajdzie się podczas remontu – podsunął Sloan. 

– Mamy taką nadzieję – rzekła Coco z namysłem, dotykając ust starannie pomalowanym 

paznokciem. – Wydaje mi się, Ŝe potrzebny jest następny seans, a ty na pewno jesteś bardzo 
dobrym medium. 

Amanda zakrztusiła się winem. 

– Ciociu Coco, pan O’Riley przyjechał tutaj do pracy, a nie po to, Ŝeby bawić się z 

duchami! 

– Lubię łączyć pracę z przyjemnościami – uśmiechnął się Sloan, wznosząc szklankę w 

toaście. – Zawsze staram się to robić. 

Coco przyszła do głowy nowa myśl. 

– Nie pochodzisz z tej wyspy? 

– Nie, jestem z Oklahomy. 

– Naprawdę? zdziwiła się ciotka. – To bardzo daleko stąd. Jako architekt odpowiedzialny 

za renowację domu będziesz dla nas wszystkich bardzo waŜną personą. 

– Taką mam nadzieję – odrzekł Sloan, nieco zdziwiony wymownymi spojrzeniami, jakie 

Coco rzucała na swą siostrzenicę. 

– Tak, fusy, tylko fusy z herbaty – wymruczała, wstając. – Przepraszam, ale muszę 

dopilnować kolacji. Zjesz z nami, prawda? 

Sloan zamierzał szybko obejrzeć dom, a potem wrócić do hotelu i przespać przynajmniej 

dziesięć godzin, teraz jednak, patrząc na wściekłość malująca się na twarzy Amandy, zmienił 
zdanie. Wieczór w jej piorunującym towarzystwie na pewno okaŜe się najlepszym lekarstwem na 
zmianę stref czasowych. 

– Z wielką przyjemnością – uśmiechnął się. 

– To wspaniale. Mandy, moŜe tymczasem pokaŜesz Sloanowi zachodnie skrzydło? 

– Fusy od herbaty? – zapytał Sloan, gdy Coco wyszła z salonu. 

– Radzę ci, zostaw to, a będziesz zdrowszy – westchnęła Amanda z rezygnacją, 

wskazując na drzwi. – Idziemy? 

– To dobry pomysł zgodził się Sloan. Z holu poszli na górę krętymi schodami. 

– Jak wolisz, Ŝeby cię nazywać, Amanda czy Mandy? 

Dziewczyna wzruszyła ramionami. 

– Reaguję na obie formy. 

– Mają zupełnie inne brzmienie. Amanda jest chłodna i opanowana, natomiast Mandy... 

duŜo cieplejsza, bardziej przyjazna... 

Zatrzymała się na szczycie schodów i stanęła twarzą do niego. 

– A jak brzmi imię Sloan? 

Pozostał o stopień niŜej, więc ich spojrzenia spotkały się, niebezpiecznie blisko, na tym 

samym poziomie. Instynkt podpowiedział mu, Ŝe tak będzie lepiej. 

– Ty mi powiedz. 

– Kojarzy się z poszukiwaczami złota? – uśmiechnęła się niewinnie. – Niewielu 

kowbojów dociera tak daleko na wschód. 

Była juŜ w połowie korytarza, gdy pochwycił ją za ramię. 

– Czy zawsze tak się śpieszysz? 

– Nie lubię marnować czasu. 

– Będę o tym pamiętał – obiecał, nie cofając ręki. Niesamowite miejsce, pomyślał, idąc w 

górę po schodach w kształcie półksięŜyca. Sufity pokryte kasetonami, rzeźbione kamienne 
balustrady, gruba boazeria z mahoniu. Zatrzymał się przy łukowym oknie i dotknął grubego, 
chropowatego szkła. Musiało być oryginalne, podobnie jak orzechowa podłoga i fantazyjne 
stiuki. 

Owszem, ściany były tak spękane, Ŝe w niektóre szczeliny moŜna było wsunąć palec, a w 

suficie gdzieniegdzie widniały dziury wielkości pięści i widać było grzyb na tynkach. 
Doprowadzenie tego domu do stanu pierwotnej świetności było nie lada wyzwaniem i mogłoby 
dostarczyć mnóstwo radości. 

– Tej części nie uŜywaliśmy od lat – wyjaśniła Amanda, otwierając rzeźbione dębowe 

drzwi i odgarniając pajęczyny z framugi. – Nie sposób jej ogrzać w zimie. 

Sloan przestąpił przez próg, a deski podłogi zaskrzypiały ostrzegawczo. Widać było na 

nich głębokie rysy pozostałe po przesuwaniu cięŜkich mebli. Część wąskich drzwi prowadzących 
na taras pokryto zwykłą sklejką, natomiast drewniany cokół biegnący dokoła ścian był mocno 
wygryziony przez myszy. Sloan podniósł głowę i zauwaŜył na ścianie wyblakły fresk 
przedstawiający cherubiny. 

– To był pokój gościnny – wyjaśniła Amanda. 

– Fergus umieszczał tu ludzi, na których chciał wywrzeć wraŜenie. Podobno mieszkali tu 

jacyś Rockefelerowie. Ten pokój ma osobną łazienkę i garderobę – dodała, uchylając 
zdewastowane drzwi. 

Sloan podszedł do kominka z czarnego marmuru, ściana przy kominku pokryta była 

jedwabną tapetą, poczerniałą od dymu. Serce mu się ścisnęło, gdy zauwaŜył odłamany naroŜnik 
kominka. 

– Zasługujecie na to, Ŝeby was powystrzelać – mruknął, z trudem tłumiąc złość. 

– Przepraszam bardzo? 

– Trzeba by was powystrzelać za to, Ŝe dopuściłyście do takiego stanu! – powtórzył Sloan 

z pasją. – Takiego kominka nie da się odtworzyć! 

Amanda poczerwieniała i z poczuciem winy popatrzyła na uszkodzony włoski marmur. 

– No cóŜ, ja tego nie zrobiłam. 

– Popatrz tylko na te ściany. Takie stiuki to arcydzieło, tak samo jak obraz Rembrandta. O 

Rembrandta chyba byście zadbały? 

– Oczywiście, Ŝe tak, ale... 

– Bogu dzięki, Ŝe przynajmniej wystarczyło wam rozsądku, Ŝeby nie malować tych 

stiuków – mruknął i zajrzał do łazienki. Po chwili do uszu Amandy doleciał stek przekleństw. – 
Na litość boską, przecieŜ to ręcznie robione kafelki! Popatrz na te obtłuczenia. Ostatni raz 
konserwowano je chyba jeszcze przed pierwszą wojną światową! 

– Nie rozumiem, co to... 

– Jasne, Ŝe nie rozumiesz. – Spojrzał na nią. – Nie masz pojęcia, co tu się znajduje. Ten 

dom to pomnik rękodzieła z początków dwudziestego wieku, a wy pozwalacie, Ŝeby się tak po 
prostu rozsypywał. To są oryginalne przewody do gazu! 

– Doskonale o tym wiem – odrzekła Amanda ostro. – Dla ciebie to moŜe jest pomnik, ale 

dla mnie to dom. Robiłyśmy wszystko, co było w naszej mocy, by zachować dach nad głową. 
Jeśli tynki popękały, to dlatego, Ŝe waŜniejszy był piec centralnego ogrzewania, i nie 
zawracałyśmy sobie głowy kafelkami w nie uŜywanej łazience, bo najpierw trzeba było 
uszczelnić rury w tej, z której korzystamy. Zostałeś tu zatrudniony po to, Ŝeby przeprowadzić 
remont, a nie Ŝeby filozofować! 

– Dostajesz jedno i drugie za tę samą cenę – powiedział i wyciągnął do niej rękę, lecz ona 

cofnęła się tak gwałtownie, Ŝe wpadła na ścianę. 

– Czego chcesz? 

– Spokojnie, skarbie. Masz pajęczyny we włosach. Naprawdę. 

– Sama mogę je zdjąć – prychnęła, on jednak juŜ był przy niej. Poczuła dotyk jego palców 

na włosach i mimowolnie napięła wszystkie mięśnie. – I nie mów do mnie „skarbie” – 
powiedziała bardzo wojowniczo. 

– Masz szybki zapłon. Kiedyś miałem młodego mustanga, który zachowywał się tak jak 

ty. 

Gwałtownie odrzuciła głowę do tyłu. 

– Nie jestem koniem! – zawołała z oburzeniem.  

– Oczywiście, proszę pani – uśmiechnął się Sloan, raptownie zmieniając nastrój. – MoŜe 

pokaŜesz mi resztę skarbów, jakie tu chowacie? Amanda ostroŜnie odsunęła się o metr dalej. 

– A właściwie po co? I tak nie masz ze sobą notesu. 

– Niektóre rzeczy pozostają w pamięci. Lubię najpierw zobaczyć zarys całości, zanim 

zacznę się martwić o szczegóły. 

– To moŜe narysuję ci plan? 

– Zawsze jesteś taka złośliwa? zapytał Sloan z szerokim uśmiechem. 

Pochyliła głowę. 

– Nie – powiedziała cicho. Oczywiście miał rację. Gdyby zawsze zachowywała się tak jak 

teraz, to nie zostałaby asystentką menedŜera w jednym z najlepszych hoteli w okolicy. – No cóŜ, 
masz specyficzny talent, bo wyciągasz ze mnie akurat to, co najgorsze. 

– Biorę, jak leci – zaśmiał się, ujmując ją za ramię. – Chodźmy dalej. 

Przeprowadziła go przez całe skrzydło, starając się trzymać jak najdalej od tego faceta, on 

jednak wciąŜ wchodził jej w drogę, blokował drzwi, zapędzał ją do kątów, i dlatego co chwila 
stawała z nim twarzą w twarz. Sloan poruszał się powoli i bardzo ergonomicznie, bez Ŝadnych 
zbędnych gestów, toteŜ nie była w stanie przewidzieć, w którym kierunku zwróci się za chwilę. 
Wyglądało to jak zabawa w kotka i myszkę. 

Byli w zachodniej wieŜy, gdy wpadła na niego po raz piąty, i znów odskoczyła jak 

oparzona. 

– Przestań wreszcie to robić! – warknęła. 

– Co? 

– Wchodzić mi w drogę – wyjaśniła zirytowana, odsuwając nogą kartonowe pudło. 

– A mnie się wydaje, Ŝe wciąŜ pędzisz przed siebie i nie zwracasz uwagi na to, gdzie 

akurat jesteś. Stąd te kolizje. 

– Kolejny odcinek domowej filozofii – prychnęła i podeszła do okna wychodzącego na 

ogród. 

Niechętnie dopuściła do siebie myśl, Ŝe Sloan w irytujący sposób poruszał najgłębsze 

struny jej duszy. Być moŜe spowodowały to jego idiotyczne gabaryty, czyli szerokie ramiona i 
wielkie dłonie, a takŜe absurdalny wzrost. No cóŜ, Amanda przywykła do tego, Ŝe nie musi 
zadzierać głowy, gdy rozmawia z męŜczyznami. 

A moŜe chodziło o jego akcent, owo powolne przeciąganie słów, oraz lekko zaczepny ton, 

kryjący się nawet w najbardziej niewinnych uwagach. MoŜe teŜ o to, Ŝe wciąŜ ścigał ją nieco 
rozbawionym spojrzeniem. Właściwie wszystko jedno, pomyślała Amanda. Cokolwiek to było, 
musi się jakoś na to uodpornić. 

– To juŜ ostatni przystanek – poinformowała go. 

– Trent chce przekształcić tę wieŜę w salę restauracyjną, mniejszą i bardziej intymną niŜ 

ta na parterze. Powinno się tu zmieścić pięć dwuosobowych stolików, kaŜdy z widokiem na 
ogród albo na zatokę. 

Stanęła przy oknie. Popołudniowe słońce rozświetliło jej głowę, otaczając ją złocistą 

aureolą. Podniosła rękę i charakterystycznym gestem odgarnęła włosy z twarzy. Dokoła niej 
tańczyły złociste drobinki kurzu. 

Sloan stanął jak wryty i zapatrzył się na ten obraz. 

– Czy coś się stało? – zaniepokoiła się. 

– Nie – mruknął, podchodząc o krok bliŜej. – Przyjemnie na ciebie popatrzeć, Amando. 

Znów się cofnęła. W jego oczach nie widziała juŜ błysku rozbawienia ani złości, jaka 

pojawiła się tam wcześniej, lecz coś nieskończenie bardziej niebezpiecznego. 

– Jeśli masz jeszcze jakieś pytania dotyczące wieŜy albo pozostałej części skrzydła... 

– To był komplement. MoŜe nie taki gładki, do jakich przywykłaś, ale jednak 

komplement. 

– Dziękuję – odrzekła nerwowo, szukając pełnego godności sposobu ucieczki. – Chyba 

moŜemy... 

– Urwała, gwałtownie łapiąc powietrze, gdy Sloan ramieniem przyciągnął ją do siebie. – 

Co ty właściwie wyprawiasz?! 

– Nie mam zamiaru pozwolić, Ŝebyś zrobiła to samo co twoja prababcia – powiedział, 

wskazując głową na okno za jej plecami. – Jeśli cofniesz się jeszcze o krok, to wybijesz szybę i 
wypadniesz. 

– Nigdzie się nie cofam – odrzekła z oburzeniem, ale serce zaczęło jej bić mocniej. – Puść 

mnie! 

– Bardzo przyjemnie się ciebie trzyma – uśmiechnął się i pochylił twarz nad jej głową, by 

powąchać włosy. – Mimo Ŝe jesteś taka kolczasta. Mogłabyś mi przynajmniej podziękować za to, 
Ŝ

e uratowałem ci Ŝycie. 

Amanda drapieŜnie zmruŜyła oczy i powiedziała złowieszczym tonem: 

– Jeśli natychmiast mnie nie wypuścisz, to za chwilę ktoś będzie musiał ratować twoje. 

Sloan zaśmiał się i wyciągnął drugą rękę, chcąc podnieść dziewczynę, i w sekundę potem 

z głośnym tąpnięciem wylądował na siedzeniu o dwa metry od niej. Amanda pochyliła głowę z 
niewinnym uśmiechem. 

– Na tym skończymy wycieczkę. A teraz muszę cię przeprosić. 

Obróciła się do wyjścia, ale Sloan w porę wyciągnął rękę i pochwycił ją za kostkę. 

Amanda nawet nie zdąŜyła krzyknąć, tylko klapnęła na podłodze obok niego. 

– Och, ty... ty bałwanie! – wysapała, odrzucając włosy z twarzy. 

– Co dobre dla gąsiora, dobre i dla gęsi – uśmiechnął się, palcem unosząc jej podbródek. 

– To kolejny odcinek mojej domowej filozofii. Jesteś szybka, ale zapominasz o tym, Ŝe nie wolno 
spuszczać celu z oczu. 

– Gdybym była męŜczyzną... 

– Wtedy nie byłoby to nawet w połowie tak zabawne. 

Ś

miejąc się, szybko ją pocałował, a potem odsunął się i spojrzał uwaŜnie na swoją ofiarę. 

– No cóŜ – powiedział miękkim głosem – wydajemi się, Ŝe warto spróbować tego jeszcze 

raz. 

Amanda szczerze zamierzała go odepchnąć i nawet podniosła rękę, by szybkim i dobrze 

wymierzonym ciosem zademonstrować swoją wolę, gdy na metalowych schodach prowadzących 
do wieŜy zastukały czyjeś kroki. 

Sloan podniósł głowę i ujrzał w drzwiach wysoką, zgrabną kobietę, ubraną w dziurawe na 

kolanach dŜinsy i białą koszulkę. Ciemne włosy miała krótkie i proste, a w oczach, na które 
opadała grzywka z luźnych kosmyków, błyszczało wyraźne rozbawienie. 

– Cześć – uśmiechnęła się, zauwaŜając rumieniec na twarzy Amandy. Jej chłodna, 

opanowana i rzeczowa siostra siedziała na podłodze obok obcego i bardzo przystojnego 
męŜczyzny! To było ostatnie miejsce, w jakim moŜna by spodziewać się tej damy. – Co tu się 
dzieje? 

Sloan podniósł się i pociągnął Amandę za rękę. Wyrwała ją z lekcewaŜącym 

prychnięciem i otrzepała spodnie z kurzu.. 

– To moja siostra, CC. – wyjaśniła niechętnie. 

– A ty na pewno jesteś Sloan – domyśliła się CC i wyciągnęła dłoń. – Trent mówił mi o 

tobie. Myślałam, Ŝe przesadza w opisie, ale widzę, Ŝe jednak fantazja go nie poniosła – dodała 
niewinnie, zerkając z ukosa na siostrę. 

Sloan przez chwilę przytrzymał jej rękę. CC Calhoun była dokładnym przeciwieństwem 

kobiety, jaką mógłby sobie wyobrazić w roli wybranki Trentona, a poniewaŜ młodszy St. James 
był jego przyjacielem od lat, ten wybór zachwycił Sloana. 

– Teraz juŜ rozumiem, dlaczego Trenton tak szybko dał się wziąć na sznurek – oznajmił z 

wyraźnym podziwem w głosie. 

– Nie przejmuj się, w ustach Sloana takie słowa oznaczają komplement – wyjaśniła 

Amanda. 

CC ze śmiechem objęła ją ramieniem. 

– Sama się domyśliłam. Miło mi cię poznać, Sloan, naprawdę. Gdy kilka tygodni temu 

pojechałam z Trentem do Bostonu, wszyscy, których mi przedstawiano, byli tacy... 

– Sztywni? – uśmiechnął się. 

– No cóŜ... – CC niezręcznie wzruszyła ramionami. – Niektórym z nich chyba niełatwo 

było pogodzić się z faktem, Ŝe Trent zamierza wziąć za Ŝonę kobietę, która jest mechanikiem 
samochodowym i więcej wie o silnikach niŜ o operze. 

– Moim zdaniem Trent robi świetny interes. 

– Zobaczymy – wymamrotała CC Wolała nie rozwodzić się nad tym tematem. – Ciocia 

Coco mówiła, Ŝe zostaniesz na kolacji. Mam nadzieję, Ŝe zechcesz na czas pobytu na wyspie 
zamieszkać w jednym z naszych pokoi gościnnych. 

Sloan nie widział twarzy Amandy, ale mógłby przysiąc, Ŝe ugryzła się w język, by nie 

powiedzieć czegoś niegrzecznego. Pomysł, by zamieszkać z nią pod jednym dachem i w ten 
sposób jeszcze bardziej wytrącić ją z równowagi, wydał mu się niezmiernie kuszący. 

– Dziękuję, ale zameldowałem się juŜ w hotelu. Skłonił się grzecznie. – Poza tym i tak 

będę się wam ciągle plątał pod nogami. 

– Skoro uwaŜasz, Ŝe tak będzie ci wygodniej, twoja wola zrezygnowała CC. – W kaŜdym 

razie zawsze będziesz mile widziany w Towers. 

– Zejdę na dół i sprawdzę, czy ciocia Coco nie potrzebuje pomocy – powiedziała Amanda 

i chłodno skinęła głową Sloanowi. – CC. zaprowadzi cię do jadalni. 

– Dziękuję za wycieczkę, skarbie. – Mrugnął do niej i mógłby przysiąc, Ŝe usłyszał 

stłumione i mało parlamentarne warknięcie. 

– Masz fajną siostrę – zwrócił się do CC, gdy kroki Amandy ucichły na schodach. 

– A, tak. – CC uśmiechnęła się ciepło, choć z lekkim ostrzeŜeniem. – Trent mówił mi, Ŝe 

lubisz kobiety. 

– Nadal jest na mnie wściekły o to, Ŝe sprzątnąłem mu miłego blondaska sprzed nosa, gdy 

obydwaj byliśmy jeszcze młodzi i głupi. Jesteś pewna, Ŝe juŜ się na niego zdecydowałaś? 

Musiała się roześmiać. 

– Teraz rozumiem, dlaczego kazał mi pozamykać wszystkie siostry. 

– Jeśli pozostałe są podobne do Mandy, to wydaje mi się, Ŝe potrafią same o siebie 

zadbać. 

– Och, tak. Wszystkie kobiety z rodziny Calhounów to twarde sztuki – przytaknęła CC, 

stając na szczycie schodów. – Chyba muszę cię ostrzec, Ŝe ciocia Coco zobaczyła cię dzisiaj rano 
w fusach od herbaty. 

– W fusach... aaa, rozumiem! CC. z rozbawieniem wzruszyła ramionami. 

– To takie jej hobby. W kaŜdym razie przygotuj się na to, Ŝe moŜe zacząć intrygować, 

szczególnie jeśli uzna, Ŝe los chce cię połączyć z jedną z moich sióstr. Traktuje to bardzo serio. 
Ona chce dobrze, ale... 

– O’Rileyowie teŜ potrafią o siebie zadbać. 

CC. obrzuciła go przeciągłym spojrzeniem. Owszem, nie wyglądał na takiego, który 

potrzebowałby ochrony. 

– W porządku. – Poklepała go po ramieniu. – Radź sobie sam. 

Sloan poszedł za nią po schodach. 

– CC, powiedz mi, czy przy Amandzie są jacyś męŜczyźni, których musiałbym siłą 

usunąć z drogi? 

Zatrzymała się i znów przyjrzała mu się uwaŜnie. 

– Nie – powiedziała po chwili. – Amanda zrobiła to juŜ własnoręcznie. 

– To dobrze – ucieszył się. Zeszli na drugie piętro. W korytarzu powitał ich przenikliwy 

pisk, przeplatany szaleńczym szczekaniem psa. 

– To dzieci mojej siostry, Suzanny – wyjaśniła CC, uprzedzając pytanie Sloana. – Alex i 

Jenny. Takie zwyczajne, ciche i spokojne dzieciaki. 

– To słychać – powiedział Sloan i w tej samej chwili po schodach przemknęła jasnowłosa 

petarda. Sloan złapał ją wpół, wykazując się świetnym refleksem, i ujrzał na wprost swej twarzy 
wydęte usta i wielkie, błękitne oczy. 

– Jesteś wielki – powiedziała Jenny. 

– Niee, to ty jesteś mała. 

W wieku pięciu lat Jenny zaczęła juŜ odkrywać potęgę kobiecych sztuczek. 

– Czy moŜesz mnie wziąć na barana? – zapytała z promiennym uśmiechem. 

– A masz dwadzieścia pięć centów? – Zachichotała i potrząsnęła głową. 

– W porządku, w takim razie pierwsza jazda będzie za darmo oznajmił Sloan i posadził 

sobie dziewczynkę na ramionach. 

Na dole schodów ujrzeli Amandę trzymającą w Ŝelaznym uścisku ciemnowłosego 

chłopca. 

– Gdzie Suzanna? – zapytała CC. 

– W kuchni, a mnie przypadło pilnowanie tych dwojga – odrzekła Amanda, spoglądając 

na Jenny spod przymruŜonych powiek. – Ale ta mała świnka Piggy mi uciekła. 

– Kwi, kwi – zakwiczała Jenny, bezpieczna na ramionach Sloana. 

– Kto to? – zaciekawił się Alex. 

– Sloan O’Riley przedstawił się, wyciągając rękę do chłopca jak męŜczyzna do 

męŜczyzny. Chłopiec przyjrzał się jej podejrzliwie, ale w końcu odwzajemnił uścisk. 

– Śmiesznie mówisz. Jesteś z Teksasu? 

– Z Oklahomy. 

Po chwili zastanowienia Alex skinął głową. 

– MoŜe być. Zastrzeliłeś kiedyś kogoś na śmierć? 

– Ostatnio nie. 

W tym momencie CC. uznała, Ŝe czas wkroczyć do akcji. 

– Wystarczy juŜ – oznajmiła stanowczo i zdjęła Jenny z ramion Sloana. – Idziemy się 

umyć przed kolacją. 

– Fajne dzieciaki – stwierdził Sloan, gdy został sam na sam z Amandą. 

Przesłała mu szczery uśmiech, bowiem widok Sloana z Jenny na ramionach nieco ją 

rozmiękczył. 

– Przez większą część dnia są w szkole, więc nie będą ci przeszkadzać w pracy. 

– I tak by nie przeszkadzały. Mam w domu siostrzeńca, niezły pistolet. 

– Ci dwoje to karabiny maszynowe – powiedziała Amanda z uczuciem. – Dobrze im zrobi 

obecność męŜczyzny. 

– A mąŜ twojej siostry? Uśmiech Amandy zgasł. 

– Są rozwiedzeni. MoŜe go znasz, to Baxter Dumont. 

Przez twarz Sloana przemknął cień. 

– Słyszałem o nim. 

– No cóŜ, to juŜ przeszłość. Kolacja gotowa. MoŜe pokaŜę ci, gdzie jest łazienka? 

– Dziękuję – odrzekł Sloan z roztargnieniem, idąc za nią. Przyszło mu do głowy, Ŝe 

niektóre rzeczy w Ŝyciu lubią się powtarzać. 

 

 

ROZDZIAŁ TRZECI 

Amanda wskoczyła do chłodnej wody w basenie, spodziewając się szoku. Wynurzyła się, 

czując na całym ciele rozkoszny dreszcz, i zaczęła swoje zwykłe pięćdziesiąt długości. Rankiem 
najlepsza jest energiczna rozgrzewka, bowiem rozpuszcza zgromadzone w ciele stare napięcia, 
szykując miejsce na nowe, które niewątpliwie powstaną jeszcze tego samego dnia. 

Praca asystentki menedŜera w hotelu Bay Watch sprawiała Amandzie satysfakcję, 

zwłaszcza Ŝe przed nadejściem gości miała prawo korzystać z hotelowego basenu. Był koniec 
maja, czyli początek sezonu, i goście juŜ zaczynali się zjeŜdŜać. Oczywiście to było jeszcze nic w 
porównaniu ze środkiem lata, ale większość pokoi była juŜ zajęta i Amanda miała pełne ręce 
roboty. Tym bardziej więc ceniła sobie tę poranną godzinę. Korzystała z basenu zawsze, gdy 
pogoda na to pozwalała. 

Za rok o tej porze będzie juŜ zarządzać hotelem Towers Retreat, naleŜącym do sieci St. 

James. Cel, do jakiego dąŜyła, odkąd jako szesnastolatka podjęła pierwszą pracę jako 
recepcjonistka, zbliŜył się do niej na wyciągnięcie ręki. Od czasu do czasu Amandę dręczyła 
myśl, Ŝe ma otrzymać to stanowisko tylko dlatego, Ŝe jest siostrą CC, tym bardziej więc 
zamierzała udowodnić, Ŝe w pełni na nie zasługuje. 

Miała prowadzić ekskluzywny hoteł w jednej z najlepszych sieci w kraju. I to nie 

pierwszy z brzegu hotel, ale Towers, naleŜące do jej dziedzictwa, do jej rodziny, a takŜe do jej 
osobistej historii Ŝycia. 

Dziesięć luksusowych apartamentów, jakie Trent chciał zbudować w rozsypującej się 

wieŜy, miało się znaleźć pod jej pieczą. O ile jej przyszły szwagier się nie mylił, nazwisko St. 
James w połączeniu z legendą Towers powinny zapewnić komplet gości przez cały rok. Amanda 
zamierzała włoŜyć w tę pracę całe serce. KaŜdy gość, który przyjedzie do Towers, będzie musiał 
zapamiętać doskonałą obsługę, kojący spokój i niezwykle sprawną organizację hotelu. 

Wreszcie zdobędzie samodzielne stanowisko. Nigdy więcej pracy dla wymagającego, 

wciąŜ czepiającego się szefa, nigdy więcej frustracji, gdy jej zasługi szły na konto kogoś innego. 
Zarówno osiągnięcia, jak i poraŜki będą naleŜały wyłącznie do niej. 

Trzeba tylko poczekać na koniec remontu. 

Ta myśl sprawiła, Ŝe Amanda znów przypomniała sobie Sloana O’Rileya. Miała nadzieję, 

Ŝ

e Trent dobrze wie, co robi, zatrudniając go, nadal jednak nie mogła wyjść ze zdumienia. Jak to 

moŜliwe, by gładki, kulturalny Trent St. James III przyjaźnił się z kimś takim jak Sloan? PrzecieŜ 
ten facet naprawdę rzucił ją na ziemię! Co prawda ona rzuciła go pierwsza, ale to nie miało 
znaczenia, bowiem była damą, a on tylko męŜczyzną. 

Znów odepchnęła się od krawędzi basenu i popłynęła dalej, w równym tempie rozcinając 

wodę wprawnymi uderzeniami rąk i nóg. Ani przez chwile nie Ŝałowała, Ŝe zaatakowała go 
pierwsza. Był zbył pewny siebie i zajmował zbyt wiele miejsca. A poza tym miał aŜ tyle tupetu, 
by ją pocałować. 

Nigdy nie podobali się jej faceci, którzy mieli twarde dłonie pokryte odciskami i chodzili 

w zakurzonych butach. Jej ideałem był męŜczyzna wyrafinowany, o gładkim obejściu, 
kulturalny, emanujący dyskretną atmosferą sukcesu. Gdyby kiedykolwiek miała się z kimś 
związać, kandydat musiałby przedstawiać sobą wszystkie te zalety. Kowboje o południowym 
akcencie odpadali w przedbiegach. 

Owszem, przyznawała, Ŝe Sloan bardzo dobrze umiał porozumiewać się z dziećmi, ale ta 

jedna cecha stanowczo nie wystarczała, by zrekompensować wszelkie inne wady jego 
osobowości. 

Przypomniała sobie kolację. Sloan czarował ciocię Coco, zabawiał CC. opowieściami o 

szkolnych czasach Trenta, cierpliwie odpowiadał na niezliczone pytania Aleksa i Jenny 

dotyczące koni, Indian i sześciostrzałowych karabinków. Z drugiej strony jednak nieco zbyt 
uwaŜnie przyglądał się Suzannie. Amanda uznała go wtedy za zwykłego kobieciarza. Gdyby 
Lilah była na kolacji, prawdopodobnie próbowałby flirtować równieŜ i z nią, Lili jednak umiała 
zadbać o siebie, gdy w grę wchodzili męŜczyźni. Suzanna była inna, wraŜliwa i delikatna. Były 
mąŜ boleśnie ją skrzywdził i Amanda postanowiła dopilnować, by nikt, nawet zaczepny O'Riley, 
nie próbował dokonać tego po raz drugi. 

Znów dotarła do brzegu basenu. Trzymając się poręczy, na chwilę zanurzyła głowę w 

wodzie, a gdy znów ją wynurzyła, ujrzała przed sobą dziwnie znajomą sylwetkę. 

– Dzień dobry – uśmiechnął się do niej Sloan. Słońce oświetlało go z tyłu, podkreślając 

rudawy odcień potarganych włosów. – Niezłą masz figurę, Całhoun. 

Amanda zamrugała oczami, strząsając z powiek kropelki wody. 

– A skąd ty się tu wziąłeś? 

Sloan obejrzał się przez ramię i zatrzymał wzrok na białej bryle hotelu. 

– Tutaj? MoŜna chyba powiedzieć, Ŝe to w tej chwili jest mój dom. Pokój numer 320. 

Amanda oparła łokcie na krawędzi basenu. 

– Jesteś gościem w Bay Watch? No, tak... Sloan przykucnął obok niej. Miała kremowy 

odcień skóry, tak jak wszystkie siostry Calhoun, a teraz, bez kosmetyków, jej skóra wyglądała 
szczególnie delikatnie. 

– Miły sposób na rozpoczęcie dnia. 

– Dotychczas tak było – prychnęła. 

– Skoro juŜ o tym mówimy, to co ty tu robisz?  

– Pracuję. 

Sytuacja staje się coraz ciekawsza, pomyślał Sloan. 

– Nie nabierasz mnie? 

– Nie nabieram – odrzekła sucho. – Jestem asystentką menedŜera. 

– No, no. – Sloan zanurzył czubek palca w basenie. – Sprawdzasz, czy temperatura wody 

jest odpowiednia dla gości? To się nazywa poświęcenie. 

– Basen jest otwarty dopiero od dziesiątej. 

– Nie martw się – uśmiechnął się Sloan, wsuwając kciuki do kieszeni dŜinsów. – Nie 

mam zamiaru skakać do wody. – Tak naprawdę wybierał się na spacer, po drodze dostrzegł 
jednak Amandę. – To znaczy, Ŝe jeśli będę miał jakieś pytania dotyczące tego miejsca, 
powinienem się zwrócić do ciebie. 

– Zgadza się – stwierdziła, wspinając się na drabinkę. Jednoczęściowy szafirowy kostium 

przylegał do niej jak druga skóra. – Czy jesteś zadowolony z pokoju? 

– Hm? – mruknął Sloan, wpatrując się w jej zgrabne nogi. 

– Z pokoju – powtórzyła, sięgając po ręcznik. 

– Podoba ci się? 

– Tak, podoba mi się. Bardzo – przytaknął, wiodąc wzrokiem w górę, ku jej twarzy. – 

Widok wart jest ceny. 

Amanda zarzuciła ręcznik na ramiona. 

– Widok na zatokę jest za darmo, podobnie jak kontynentalne śniadanie, które teraz 

właśnie jest podawane w jadalni. Radzę ci skorzystać. 

– Dwa rogaliki i filiŜanka kawy to zdecydowanie za mało, Ŝeby zaspokoić głód rzekł 

Sloan stanowczo i pociągnął za końce jej ręcznika. – MoŜe pójdziemy razem na prawdziwe 
ś

niadanie? 

– Przykro mi, ale dyrekcja krzywo patrzy na pracowników, którzy spoufalają się z 

gośćmi. 

– W tym wypadku na pewno zrobiliby wyjątek. Jesteśmy przecieŜ... starymi przyjaciółmi. 

– Nie jesteśmy nawet nowymi przyjaciółmi – prychnęła. 

Na jego twarz znów wypłynął ten irytujący, uparty, wszystkowiedzący uśmieszek. 

– MoŜemy to ustalić podczas śniadania – zaproponował. 

– Przykro mi, ale nie jestem zainteresowana – powiedziała Amanda i odwróciła się, on 

jednak mocniej pociągnął za końce jej ręcznika. 

– Tam, skąd pochodzę, ludzie są na ogół znacznie Ŝyczliwsi. 

– A tam, skąd ja pochodzę, ludzie są o wiele lepiej wychowani. Jeśli będziesz miał jakieś 

problemy z obsługą podczas swojego pobytu w Bay Watch, w kaŜdej chwili moŜesz się do mnie 
zwrócić. Jeśli masz jakieś pytania dotyczące Towers, chętnie na nie odpowiem. Poza tym nie 
mamy innych tematów do rozmowy. 

Spojrzał na nią z zaciekawieniem, podziwiając, jak świetnie panowała nad głosem, mimo 

Ŝ

e w jej oczach pojawiały się rozzłoszczone błyski. Ta kobieta umiała kontrolować swoje 

emocje, no i miała charakter. 

– O której zaczynasz pracę? 

Głośno wypuściła oddech. Jak widać, do tego faceta nic nie docierało. 

– O dziewiątej, więc bardzo cię przepraszam, ale muszę iść się ubrać. 

Sloan spojrzał na słońce. 

– No, to masz jeszcze jakąś godzinę – stwierdził. – Jesteś taka szybka, Ŝe na pewno 

pozbierasz się w piętnaście minut. 

Amanda przymknęła oczy, modląc się w duchu o cierpliwość. 

– Sloan, wygląda na to, Ŝe specjalnie próbujesz mnie rozzłościć. 

– Chyba nie muszę. To u ciebie stan naturalny – odrzekł, owijając końce jej ręcznika 

wokół dłoni. W rezultacie Amanda musiała zbliŜyć się do niego o krok. Potrząsnęła głową z 
irytacją. 

– Widzisz? – uśmiechnął się bezczelnie. 

– O co ci chodzi, O’Riley? – zapytała podniesionym głosem. – PrzecieŜ powiedziałam 

wyraźnie, Ŝe nie interesują mnie twoje propozycje! 

– PokaŜę ci, jak to jest, Calhoun. – Jeszcze bardziej ściągnął końce ręcznika. Rozbawienie 

w jego oczach błyskawicznie zmieniło się w coś zupełnie innego; stały się mroczne, groźne i 
podniecające. 

– Jesteś jak wielki łyk zimnej wody – wymruczał. – Za kaŜdym razem, gdy znajdę się 

obok ciebie, chce mi się pić. Ten mały łyk wczoraj wcale mi nie wystarczył. 

Mocno pociągnął za końce ręcznika, aŜ Amanda oparła się o niego, i pochylił się nad jej 

twarzą. Poczuł, Ŝe zadrŜała, ale w jej oczach nie dostrzegł łęku. Mimo wszystko czekał na 
zwykłe: nie. Gdyby usłyszał to słowo, musiałby uszanować jej wolę, pomimo dręczącego 
pragnienia. 

Amanda jednak nie powiedziała nic, tylko patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. 

Powoli potarł ustami jej usta. 

Zwinęła dłonie w pięści, ale nie odepchnęła go. Cały impet jej oporu skierował się do 

wewnątrz. W krzyŜowym ogniu walki między pragnieniem a rozsądkiem jej umysł zupełnie się 
wyłączył. 

Powolność i rozleniwiony sposób bycia Sloana zniknęły jak ręką odjął. Jego usta były 

gorące, natarczywe, podobnie jak ręce. Amanda ze zdziwieniem spojrzała na własne palce 
wczepione w jego koszulę. Ogarnęła ją dziwna desperacja, burza emocji, która nie pozostawiała 
ani odrobiny miejsca na rozsądek i logikę. 

Po chwili Sloan odsunął ją nieco od siebie i wziął głęboki oddech. 

– Amando – powiedział nieswoim głosem, patrząc na jej rozchylone, obrzmiałe usta i 

przymglone oczy. – Chodź do mojego pokoju. 

Niepewnie przyłoŜyła palce do jego ust, a potem do własnych skroni. 

– Do twojego... pokoju? 

Na dźwięk niskich wibracji w jej głosie Sloan poczuł, Ŝe kolana uginają się pod nim. 

Jeszcze nigdy w Ŝyciu nie musiał błagać o nic kobiety. Przypuszczał, Ŝe właśnie nadeszła pora na 
ten pierwszy raz. 

– Chodź ze mną – powtórzył, obejmując ją ramieniem. Ręcznik juŜ dawno upadł na 

beton. – Musimy to skończyć w odosobnieniu. 

– Skończyć? 

Jęknął i łapczywie pocałował końce jej palców. 

– Kobieto, coś mi się wydaje, Ŝe spóźnisz się dzisiaj do pracy. 

Amanda potrząsnęła głową, usiłując zebrać myśli. Do jego pokoju? Skończyć? W co ona 

się właściwie wpakowała? Ostro wyszarpnęła rękę, powstrzymując drŜenie ciała. 

– Nigdzie nie idę. 

Sloan z trudem utrzymywał równowagę. 

– Trochę juŜ za późno na takie gry – mruknął, kładąc dłoń na jej karku. – Pragnę cię i 

teraz juŜ mnie nie przekonasz, Ŝe ty mnie nie pragniesz. 

– Nie gram w Ŝadne gry – odrzekła spokojnie, zastanawiając się, czy Sloan jest w stanie 

usłyszeć dudnienie jej serca. Musiała sobie przypomnieć, Ŝe przecieŜ jest rozsądną, 
zrównowaŜoną osobą. Nie naleŜała do kobiet, które pędem wpadają do pokoi hotelowych, by 
pójść do łóŜka z dopiero co poznanym męŜczyzną. A do tego było jej okropnie zimno. – Chcę, 
Ŝ

ebyś mnie zostawił w spokoju. 

– Nic z tego – odrzekł, powstrzymując własne palce, które juŜ–juŜ miały się boleśnie 

wbić w jej ramię. – Mam zwyczaj kończyć to, co zacząłem. 

– MoŜesz uznać tę sprawę za zakończoną. Właściwie to w ogóle nie powinna się zacząć. 

– Dlaczego? 

Pochyliła się i podniosła ręcznik. 

– Znam takich jak ty, O’Riley. 

Sloan czerpał juŜ z ostatnich rezerw spokoju i opanowania. 

– To znaczy jakich? 

– PodróŜujesz od miasta do miasta i w kaŜdym szukasz kobiety, która pozwoliłaby ci 

przyjemnie spędzić kilka wolnych godzin. Ale ja się do tego nie nadaję! 

– Wydaje ci się, Ŝe mnie rozgryzłaś, tak? – Nie dotknął jej, ale wyraz jego oczu sprawił, 

Ŝ

e zaczęła się mieć na baczności. – Między nami nic jeszcze nie jest skończone. MoŜesz to uznać 

za ostrzeŜenie, Calhoun. Będę cię miał. 

– Będziesz mnie miał? – powtórzyła z furią. – Ty arogancki, zadufany w sobie sukinsynu! 

– MoŜesz zachować te komplementy na później – przerwał jej. – Przyjdzie taka chwila, 

Amando, gdy będziemy tylko ja i ty. I obiecuję ci, Ŝe nie będę się wtedy śpieszył – uśmiechnął 
się i przesunął palcem po jej szyi. – Doprowadzę cię do szaleństwa. 

– JuŜ ci się to udało – prychnęła i uderzyła go po ręce. 

Skinął jej przyjaźnie głową. 

– Dzięki. Chyba pójdę poszukać tego śniadania. śyczę ci dobrego dnia. 

Będzie dobry, pomyślała, patrząc za nim. Będzie dobry, jeŜeli Sloan zniknie z 

horyzontu. Najlepiej na zawsze. 

Jakby mało było tego, Ŝe musiała dłuŜej zostać w pracy, to jeszcze przyszło jej 

wysłuchiwać kolejnego kazania Stenersona na temat efektywności działania. Stenerson, 
menedŜer hotelu Bay Watch, zarządzał całym personelem wedle swych kaprysów, a jego 
ulubioną formą działania było zlecanie pracy innym. W ten sposób, gdy coś poszło nie tak, 
zawsze mógł na kogoś zwalić winę, a gdy wszystko się udawało, zasługi szły na jego konto. 

Amanda stała w przestronnym, pomalowanym na pastelowe kolory biurze i 

bezmyślnie patrzyła na łysinę na czubku głowy przełoŜonego. 

– Pokojówki spóźniają się dwadzieścia minut. Podczas wyrywkowej kontroli na 

trzecim piętrze znalazłem to celofanowe opakowanie pod łóŜkiem w pokoju 302 – cedził 
Stenerson, triumfalnie wymachując kawałkiem przezroczystej folii niby zdobytą w bitwie 
nieprzyjacielską chorągwią. – Oczekuję, Ŝe będzie pani lepiej doglądać sprzątania, panno 
Calhoun. 

– Tak, proszę pana. Osobiście porozmawiam z pokojówkami. 

– Proszę o tym pamiętać. Dalej. Szybkość dostarczania zamówień do pokoju spadla o 

osiem procent. Jeśli dalej będziemy schodzić w dól w tym tempie, to u szczytu sezonu spadek 
osiągnie dwanaście procent. 

W przeciwieństwie do Stenersona Amanda bywała w kuchni w porze śniadania i lunchu. 

– MoŜe gdybyśmy zatrudnili jeszcze dwóch kelnerów... 

– Rozwiązaniem nie jest zatrudnianie nowych pracowników, lecz zwiększenie wydajności 

pracy tych, których juŜ mamy! – przerwał jej Stenerson, postukując palcami w notatnik. – 
Oczekuję, Ŝe do końca przyszłego tygodnia szybkość obsługi wzrośnie do maksimum. 

– Tak, proszę pana. 

– Oczekuję równieŜ, Ŝe gdy zajdzie taka potrzeba, pani takŜe zakąszę rękawy i wzmocni 

najsłabsze odcinki – dodał Stenerson, splatając miękkie, białe dłonie i odchylając się na oparcie 
krzesła. Amanda dobrze wiedziała, co usłyszy za chwilę. Znała juŜ ten tekst na pamięć. 

– Dwadzieścia pięć lat temu ja sam nosiłem tace do pokoi klientów w tym właśnie hotelu. 

Moją obecną pozycję zawdzięczam wyłącznie determinacji i pozytywnemu nastawieniu. Jeśli 
chce pani odnieść sukces, moŜe nawet przejąć ten gabinet, gdy ja przejdę na emeryturę, to musi 
pani myśleć wyłącznie o hotelu. Wydajność pracy personelu jest dokładnym odzwierciedleniem 
pani wydajności. 

– Tak, proszę pana. Amanda miała wielką ochotę powiedzieć mu, Ŝe za rok będzie miała 

własny personel, własne biuro i Ŝe Stenerson będzie mógł jej pomachać na poŜegnanie białą 
chusteczką, ale ugryzła się w język. Na razie jeszcze potrzebowała tej pracy i cotygodniowych 
czeków. – Zaraz pójdę porozmawiać z personelem kuchennym. 

– Dobrze, dobrze. Chcę, Ŝeby została pani dzisiaj dłuŜej, bo nie będzie nikogo innego z 

kierownictwa. 

Jak zwykle, pomyślała Amanda, ale wymruczała zgodę. 

– Aha, proszę jeszcze sprawdzić rezerwacje na sierpień i przygotować mi porównanie 

rezerwacji weekendowych do tygodniowych. Proszę takŜe porozmawiać z obsługą basenu na 
temat brakujących ręczników. W tym miesiącu zginęło nam juŜ pięć. 

– Tak, proszę pana. – Co jeszcze? – zastanawiała się Amanda. Proszę wypastować buty i 

umyć swój samochód? 

– To juŜ wszystko. 

Otworzyła drzwi i wyszła, starając się nie okazać kłębiących się w niej uczuć, ale tak 

naprawdę miała ochotę bić głową w ścianę. Zanim zdąŜyła znaleźć jakieś odosobnione miejsce i 
odreagować rozmowę z szefem, zawołano ją do recepcji. 

Sloan usiadł w holu tylko po to, by na nią popatrzeć. Zdziwiło go, Ŝe Amanda jeszcze 

pracuje. On sam zdąŜył odrobić pełną dniówkę w Towers. Podniszczona teczka, stojąca obok 
jego fotela, pełna była notatek, pomiarów i szkiców. Czas był na piwo i niedosmaŜony stek. 

Ona jednak wciąŜ stała za blatem recepcji, uspokajając gości, wydając instrukcje 

recepcjonistkom, podpisując papiery, opanowana i świeŜa jak wiosenny poranek. Patrzenie na nią 
to czysta przyjemność, uznał Sloan. Sprawiała wraŜenie, jakby wypełnianie obowiązków nie 

wymagało od niej Ŝadnego wysiłku, zauwaŜył jednak między jej brwiami pionową zmarszczkę – 
moŜe świadczyła ona o frustracji, moŜe o irytacji, a moŜe o zwykłym uporze. Miał ochotę 
podejść do niej i wygładzić tę zmarszczkę. Przywołał gestem chłopca hotelowego. 

– Tak, proszę pana? 

– Czy jest tu gdzieś w pobliŜu kwiaciarnia? 

– Tak, zaraz za rogiem ulicy. 

Nie spuszczając oczu z Amandy, Sloan wyciągnął portfel i podał chłopakowi 

dwudziestodolarówkę. 

– Czy mógłbyś tam skoczyć i przynieść mi czerwoną róŜę? Taką na długiej łodydze, 

niezbyt rozwiniętą. I moŜesz zatrzymać resztę. 

– Tak, proszę pana. Bardzo panu dziękuję. Gdy chłopak zniknął, Sloan zamówił w barze 

piwo i zapalił cygaro, a potem wyciągnął nogi przed siebie, rozsiadając się wygodnie. Amanda 
rozmawiała przez telefon. W jednej ręce trzymała słuchawkę, a drugą nieświadomie zsunęła z 
ucha kolczyk i obracała go w palcach. Po chwili odłoŜyła słuchawkę, nałoŜyła kolczyk i 
przyłoŜyła dłoń do brzucha, myśląc o tym, Ŝe gdy pójdzie do kuchni, by porozmawiać z 
personelem, wreszcie będzie miała okazję szybko coś zjeść. Zerknęła na zegarek i uświadomiła 
sobie, Ŝe tego wieczoru na pewno nie będzie miała juŜ czasu na przeglądanie rodzinnych 
papierów. Jeśli praca w nadgodzinach miała jakieś zalety, to chyba tylko jedną: Amanda mogła 
być pewna, Ŝe gdy późnym wieczorem wróci do domu, Sloana juŜ tam nie będzie. 

– Przepraszam bardzo. 

Podniosła głowę i zobaczyła przed sobą schludnego, atrakcyjnego męŜczyznę w 

garniturze koloru kości słoniowej. Ciemne włosy miał zaczesane do tyłu nad wysokim czołem, a 
jasnoniebieskie oczy uśmiechały się do niej uprzejmie. Lekki brytyjski akcent wyraźnie dodawał 
mu uroku. 

– W czym mogę panu pomóc? – zapytała. 

– Chciałbym porozmawiać z menedŜerem. 

– Przykro mi, ale pana Stenersona nie ma w tej chwili. Jeśli ma pan jakiś problem, z 

przyjemnością się nim zajmę. 

– Nie ma Ŝadnego problemu, panno... – męŜczyzna szybko zerknął na plakietkę z 

nazwiskiem, którą Amanda miała przypiętą do piersi – ...panno Całhoun. Zamierzam się tu 
zatrzymać na kilka tygodni. Mam zarezerwowany apartament. 

– Pan Livingston? – spytała Amanda, wprawnie stukając w klawiaturę komputera. – 

Oczywiście, oczekiwaliśmy pana. Czy zatrzymywał się pan w naszym hotelu juŜ wcześniej? 

– śałuję, ale niestety nie – odrzekł męŜczyzna z uśmiechem. 

– Jestem pewna, Ŝe uzna pan apartament za wygodny – mówiła Amanda, jednocześnie 

podsuwając mu druczek do wypełnienia. –Jeśli w jakikolwiek sposób moglibyśmy uprzyjemnić 
panu pobyt, bez wahania proszę się do nas zwracać. 

– Jestem pewien, Ŝe mój pobyt w tym hotelu upłynie bardzo przyjemnie – rzekł 

męŜczyzna, obrzucając ją przeciągłym spojrzeniem. – Niestety, powinien być równieŜ 
produktywny. Chciałem zapytać, czy moŜna wypoŜyczyć do pokoju faks? 

– Zapewniamy naszym gościom dostęp do faksu. 

– Lecz ja chcę mieć własny. Przed przyjazdem tutaj nie udało mi się doprowadzić do 

końca wszystkich spraw, i nie ma sensu, Ŝebym zbiegał do recepcji za kaŜdym razem, gdy będę 
potrzebował wysłać lub odebrać jakiś dokument. Naturalnie gotów jestem zapłacić za tę usługę. 
Jeśli wypoŜyczenie nie będzie moŜliwe, to moŜe mógłbym kupić faks. 

– Zobaczę, co da się zrobić. 

– Będę pani bardzo wdzięczny – uśmiechnął się gość, podając jej kartę kredytową. – I 

jeszcze jedno. Będę uŜywał saloniku w apartamencie jako mojego gabinetu, dlatego prosiłbym, 
aby pokojówka nie ruszała moich papierów. 

– Oczywiście. 

– Aha, jeśli mogę zapytać, czy dobrze zna pani tę wyspę? 

– Mieszkam tu od urodzenia – uśmiechnęła się Amanda, podając mu klucz. 

– To znakomicie! – ucieszył się, przytrzymując jej dłoń. – W takim razie na pewno 

zwrócę się do pani, jeśli będę potrzebował jakichś informacji. Bardzo mi pani pomogła, panno 
Calhoun. – Znów zerknął na plakietkę z jej nazwiskiem. – Dziękuję bardzo, Amando. 

– Nie ma za co – uśmiechnęła się, czując, Ŝe jej serce bije w lekko przyśpieszonym 

tempie. Podniosła rękę, przywołując bagaŜowego. – śyczę miłego pobytu, panie Livingston. 

Gdy męŜczyzna odszedł, dziewczyna siedząca w recepcji obok Amandy westchnęła z 

podziwem. 

– Kto to był? 

– William Livingston – odrzekła Amanda, biorąc się w garść. 

– Fantastyczny facet. Gdyby patrzył na mnie tak jak na ciebie, to chyba stopniałabym na 

miejscu. 

– Karen, topnienie na widok gości nie naleŜy do twoich obowiązków. 

– Nie – powiedziała Karen z rozmarzeniem, wyciągając rękę w stronę dzwoniącego 

telefonu – ale z pewnością stanowi część mojej kobiecej natury. Recepcja, mówi Karen. W czym 
mogę pomóc? 

William Livingston, powtórzyła Amanda w myślach, patrząc na jego kartę meldunkową. 

Nowy Jork, Nowy Jork. No cóŜ, skoro mógł sobie pozwolić na kilkutygodniowy pobyt w 
apartamencie, to znaczy, Ŝe oprócz uroku osobistego, urody i dobrego gustu, jeśli chodzi o 
ubranie, miał jeszcze pieniądze. Gdyby szukała dla siebie męŜczyzny, ten byłby odpowiednim 
kandydatem. 

Przypomniała sobie jednak, Ŝe ma szukać faksu, a nie męŜczyzny, i otworzyła ksiąŜkę 

telefoniczną. 

– Hej, Calhoun. 

Podniosła głowę, przytrzymując palcem stronę z nagłówkiem „Urządzenia biurowe”. O 

ladę recepcji opierał się Sloan w sztruksowej koszuli z rękawami podwiniętymi do łokci. 

– Jestem zajęta – mruknęła sucho. 

– Pracujesz po godzinach? 

– Zgadłeś. 

– Ładnie ci w tym kostiumie. – Wyciągnął rękę i przesunął kciukiem po czerwonym 

wyłogu Ŝakietu. – Wyglądasz schludnie i kompetentnie. 

Pod jego dotykiem w Amandzie rozszalała się nagła i gwałtowna burza elektryczna. 

Zirytowana, szybko odsunęła jego rękę. 

– Czy coś jest nie w porządku z twoim pokojem? 

– Przeciwnie, jest ładny jak z obrazka.  

– A z obsługą? 

– Wszystko przebiega gładko i bez zakłóceń. 

– W takim razie wybacz, ale nie mam teraz czasu. 

– Och, zauwaŜyłem. Obserwuję cię od pół godziny. 

Na czole Amandy pojawiła się zmarszczka. Gapiłeś się na mnie? 

– Dzięki temu piwo bardziej mi smakowało. 

– To musi być mile, mieć tyle wolnego czasu. A teraz... 

– Nie ilość czasu jest waŜna, tylko sposób jego spędzania. PoniewaŜ byłaś... zajęta rano, 

to moŜe teraz zjemy razem kolację? 

Amanda doskonale wiedziała, Ŝe siedzące obok niej dziewczyny gorliwie nadstawiają 

uszu, toteŜ pochyliła się nad ladą i szepnęła: 

– Kiedy wreszcie do ciebie dotrze, Ŝe nie interesują mnie twoje propozycje? 

– Nigdy – uśmiechnął się szeroko i mrugnął do Karen. – Mówiłaś, Ŝe nie lubisz tracić 

czasu, więc pomyślałem, Ŝe moglibyśmy zjeść razem kolację i skończyć to, co zaczęliśmy rano. 

– Jestem zajęta i nie mam ochoty... 

– Akurat tego ci nie brakuje, Amando.  

Mruknęła coś wściekle, zbyt dobrze wiedząc, Ŝe Sloan ma rację. 

– Nie chcę iść z tobą na kolację. Czy wyraŜam się wystarczająco jasno? 

– Jaśniej nie moŜna. – Przesunął palcem po jej nosie i dodał: – Gdybyś zgłodniała, to ja 

będę na górze. Pokój trzysta dwadzieścia, pamiętasz? – Wyjął zza pleców róŜę i połoŜył przed 
nią. – I proszę cię, nie pracuj zbyt cięŜko. 

– Niezły wynik, dwóch w ciągu jednego wieczoru – wymruczała Karen, patrząc za 

oddalającym się Sloanem. – Ten na pewno wie, po co się nosi spodnie, prawda? 

Amanda zaklęła w duchu. 

– Jest źle wychowany, irytujący i nieznośny. 

– Dobrze, to ja chętnie go sobie wezmę, a ty moŜesz się skoncentrować na Panu 

Przystojniaku z Nowego Jorku – uśmiechnęła się Karen. 

Dlaczego Amanda poczuła nagle, Ŝe brakuje jej tchu? 

– Zamierzam się skoncentrować na pracy – powiedziała suchym tonem. – I tobie teŜ radzę 

to zrobić. Stenerson wykopał topór wojenny i ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebuję, jest jakiś 
głupi kowboj przeszkadzający mi w wypełnianiu obowiązków. 

– Wielka szkoda, Ŝe nie ma ochoty trochę mi poprzeszkadzać – westchnęła znów Karen i 

pochyliła się nad komputerem. 

Amanda obiecała sobie, Ŝe nie będzie myśleć o Sloanie. Odsunęła róŜę na bok, ale po 

chwili znów wzięła ją do ręki, w końcu kwiat nic tu nie zawinił. Zasługiwał na to, by go włoŜyć 
do wody i cieszyć się jego pięknem. Powąchała róŜę i uśmiechnęła się mimowolnie. To było miłe 
z jego strony. Właściwie naleŜało mu podziękować. 

Stojący przed nią telefon zadzwonił. Amanda podniosła słuchawkę i nieobecnym tonem 

powiedziała: 

– Recepcja, mówi Amanda. W czym mogę pomóc? 

– Chciałem tylko usłyszeć, jak to mówisz – powiedział Sloan. – Dobranoc, Calhoun. 

Z trzaskiem odłoŜyła słuchawkę, ale gdy wzięła róŜę do ręki i poszła poszukać jakiegoś 

wazonu, musiała się roześmiać. Sloan potrafił być rozbrajający. 

 

Pobiegłam do niego. Miałam wraŜenie, Ŝe to nie ja, lecz jakaś inna kobieta pędzi pośród 

zmierzchu przez trawnik, po zboczu, po skałach. W tej chwili nie istniało dla mnie dobro ani zło, 
a jedynym obowiązkiem był obowiązek wobec własnego serca, bo to ono kierowało moimi 
krokami. 

Stał tyłem do mnie i patrzył na ocean. Gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, równieŜ 

spoglądał na wodę, ale wtedy zmagał się z pędzlem i płótnem, teraz zaś stał nieruchomo. 

Odwrócił się na dźwięk mojego głosu, a radość na jego twarzy była odbiciem mojego 

szczęścia. Ze śmiechem biegliśmy do siebie, i po chwili jego ramiona objęły mnie mocno. 
Marzyłam o tej chwili od dawna. Jego usta, słodkie i natarczywe, doskonale pasowały do moich 
ust. 

Nie sposób zatrzymać czasu. Wiem o tym teraz, gdy siedzę i piszę te słowa... ale w tamtym 

momencie czas się zatrzymał. Istniał tylko szum wiatru i morza oraz radość płynąca z uścisku 
jego ramion. Miałam wraŜenie, Ŝe przez całe Ŝycie czekałam na tę jedną chwiię. Nawet gdyby 
było mi dane przeŜyć jeszcze sto lat, wiem, Ŝe nigdy nie zapomniałabym tego, co zdarzyło się 
dzisiaj. 

W końcu odsunął się, pochwycił moje dłonie i podniósł je do ust. Oczy miał ciemne, w 

kolorze gęstego dymu. 

– Byłem juŜ spakowany – powiedział. – Miałem popłynąć do Anglii. Przebywanie tutaj bez 

ciebie było piekłem. Myśl o tym, Ŝe wrócisz, a ja nie będę mógł cię nawet dotknąć, doprowadzała 
mnie do szaleństwa. Bianco, tak bardzo tęskniłem do ciebie kaŜdego dnia i kaŜdej nocy. 

Moje dłonie wędrowały po jego twarzy, tak jak to sobie wymarzyłam. 

– Myślałam, Ŝe juŜ nigdy cię nie zobaczę. Próbowałam modlić się o to, by cię juŜ nigdy 

więcej nie spotkać. – Na chwilę ogarnęło mnie poczucie wstydu. – Och, co ty sobie o mnie 

pomyślisz. Jestem Ŝoną innego człowieka, matką jego dzieci. 

– Nie tutaj – odrzekł szorstkim tonem. – Tutaj naleŜysz tylko do mnie. Tu właśnie 

zobaczyłem cię przed rokiem po raz pierwszy. Nie myśl teraz o nim. 

Znów mnie pocałował i wszystko inne przestało istnieć. 

– Bianco, czekałem na ciebie przez całą długą zimę, przez całą wiosnę. Gdy próbowałem 

malować, prześladował mnie twój obraz. Widziałem, jak tu stoisz. Wiatr rozwiewał twoje włosy, a 
słońce prześwietlało je miedzią i złotem. Próbowałem o tobie zapomnieć – mówił, opierając 
dłonie na moich ramionach. – Próbowałem sobie powtarzać, Ŝe popełniam wielki błąd, Ŝe robię 
coś, czego nie powinienem robić, Ŝe powinienem stąd wyjechać, jeśli nawet nie ze względu na 
siebie samego, to na ciebie. Myślałem o tobie, wyobraŜałem sobie, jak tańczysz z nim na balu, 
wychodzisz do teatru, sypiasz z nim w jednym łóŜku. – Mocniej zacisnął palce na moich 
ramionach. – Powtarzałem sobie: ona jest jego Ŝoną. Nie masz prawa jej pragnąć. Nie masz 
prawa pragnąć, Ŝeby do ciebie przyszła, by do ciebie naleŜała. 

Podniosłam pałce do jego ust. Jego cierpienie było moim. 

– Przyszłam do ciebie –powiedziałam. – NaleŜę do ciebie. 

Odwrócił się ode mnie. Wyraźnie widziałam jego wewnętrzną walkę. 

– Nie mogę ci nic zaoferować – powiedział powoli. 

– MoŜesz. Twoją miłość. Nie pragnę niczego więcej. 

– Ona juŜ naleŜy do ciebie. NaleŜała do ciebie od pierwszej chwili, gdy na ciebie 

spojrzałem. – Dotknął mojego policzka. W jego pięknych oczach błyszczał Ŝal i tęsknota. – 
Bianco, nie ma dla nas Ŝadnej przyszłości. Nie mogę prosić, byś zrezygnowała dla mnie ze 
wszystkiego, co posiadasz, i nie zrobię tego. 

– Christianie... 

– Nie. Mogę błądzić, ale tego nie zrobię. Wiem, Ŝe dałabyś mi wszystko, o co bym poprosił 

i o co nie mam prawa prosić, a potem znienawidziłabyś mnie za to. 

– Nie – odpowiedziałam, czując napływające do oczu łzy, które szybko wysychały na 

chłodnym wietrze. – Nigdy nie mogłabym cię znienawidzić. 

– Lecz ja znienawidziłbym siebie – rzekł i znów przycisnął moje palce do ust. –Proszę cię 

jednak o to lato, o tych kilka godzin, gdy będziesz mogła tu przyjść i będziemy udawać, Ŝe zima 
nigdy nie nadejdzie. – Pocałował mnie ze smutnym uśmiechem. –Przychodź tu do mnie, Bianco. 
Przyjdź, gdy będzie świeciło słońce. Pozwól, bym cię namalował. To mi wystarczy. 

Jutro, a takŜe kaŜdego dnia aŜ do końca lata, pójdę na urwisko. 

 

 

ROZDZIAŁ CZWARTY 

– Cześć. 

Sloan podniósł głowę znad notatek i zobaczył przed sobą szczupłą postać w kwiecistej 

spódnicy. Długie, rude włosy luźno opadały na ramiona i plecy dziewczyny. Spojrzenie 

zielonych oczu mówiło, Ŝe ich właścicielka ma mnóstwo czasu i zamierza dobrze go 
wykorzystać. 

– Cześć – odpowiedział Sloan, ujmując wyciągniętą do niego dłoń. Pachniała polnymi 

kwiatami. 

– Jestem Lilah – przedstawiła się dziewczyna. – Jakoś nie zdarzyło nam się spotkać w 

ciągu ostatnich dni. 

– Naprawdę bardzo tego Ŝałuję – odrzekł Sloan zupełnie szczerze. KaŜdy męŜczyzna na 

ś

wiecie by Ŝałował, pomyślał. 

Dziewczyna ze śmiechem uścisnęła jego dłoń. Zawsze przykładała duŜą wagę do 

pierwszego wraŜenia i teraz uznała, Ŝe lubi tego faceta. 

– Ja teŜ. Co robiłeś przez ten czas? 

– Obejrzałem sobie dom i jego mieszkańców. A ty? 

– Zastanawiałam się, czy jestem zakochana. 

– No i? 

– Niestety, nie – odrzekła z błyskiem Ŝalu w oczach. – Więc jakie masz plany co do tego 

pomieszczenia? 

– Będzie to elegancka jadalnia w stylu przełomu wieków. – Sloan znów opadł na 

zabytkowy fotel i wskazał na papiery zaścielające stół w bibliotece. – Usuniemy część tej ściany, 
otworzymy przestrzeń na sąsiedni gabinet, wstawimy przesuwane szklane drzwi i będziemy mieć 
tu piękną salę. 

– Tak po prostu? 

– Tak po prostu, gdy juŜ uda się rozwiązać problemy związane ze strukturą budynku. 

Zrobiłem kilka wstępnych szkiców, które chciałem pokazać twojej rodzinie i Trentowi. 

Lilah delikatnie przesunęła palcem po zakurzonym oparciu krzesła. 

– Dziwne. Nie mogę uwierzyć, Ŝe ten dom znów będzie Ŝywy i pełen ludzi. Kiedyś 

odbywały się tu wielkie przyjęcia, bardzo szykowne i eleganckie. WyobraŜam sobie mojego 
pradziadka, jak stoi tu przy stole bilardowym i sączy szkocką, omawiając interesy. – Znów 
spojrzała na Sloana. – Czy myślisz o takich rzeczy eh, gdy sporządzasz szkice i obliczasz 
obciąŜenia? 

Szczerze mówiąc, tak. Tu na podłodze jest wypalony ślad. – Wskazał ołówkiem. 

Wyobraziłem sobie, Ŝe jakiś grubas w wieczorowym ubraniu upuścił cygaro, rozprawiając o 
wojnie w Europie. Kilku innych stało przy oknie w samych koszulach, ze szklaneczkami brandy, 
i dyskutowało o giełdzie. Lilah roześmiała się. 

– A kobiety były wtedy w salonie. 

– Słuchały pianisty i plotkowały o najnowszych modelach sukien z ParyŜa. 

– Albo o moŜliwości uzyskania prawa głosu – dodała Lilah, przechylając głowę na bok. 

– No właśnie. 

– Towers potrzebowało kogoś właśnie takiego jak ty – stwierdziła Lilah. – Czy mogę 

obejrzeć twoje rysunki? 

– Wyznaję zasadę, Ŝe nigdy nie naleŜy odmawiać pięknej kobiecie. 

– To mądra i przenikliwa zasada – zauwaŜyła dziewczyna, pochylając się nad jego 

ramieniem. 

– Och, przecieŜ to Cesarski Pokój! 

– Co takiego? 

– Tak nazywam najlepszą sypialnię gościnną. To pewnie przez te harfy i cherubiny na 

suficie. – Odsunęła włosy na ramiona i pochyliła się jeszcze niŜej. – Świetne! 

Garderoba miała zostać przekształcona w przytulny salonik z barem alkoholowym 

ukrytym za oryginalną boazerią. Łazienka pozostawała prawie nie zmieniona, Sloan dodał do niej 
tylko wannę z hydromasaŜem w miejscu, gdzie teraz znajdowała się szafa na zbędne rzeczy. 

– Przełom stuleci – mruknęła Lilah. – Prawie nic nie zmieniłeś z pierwotnego wystroju. 

– Trent mówił mi, Ŝe chce zachować atmosferę, a jednocześnie sprawić, by wnętrza były 

luksusowe i wygodne. Pozostawimy większość oryginalnych materiałów, wymienimy tylko to, 
co konieczne. 

– Tym razem to się uda – szepnęła Lilah, kładąc rękę na jego ramieniu. – Mój ojciec 

chciał tego  dokonać. Przez cały czas rozmawiali z mamą o renowacji domu. śałuję, Ŝe teraz nie 
będą mogli tego zobaczyć. 

Sloan, głęboko poruszony, nakrył jej rękę swoją dłonią, splatając palce z jej palcami. Tak 

zobaczyła ich Amanda, która właśnie stanęła w progu. W pierwszej chwili przeŜyła szok na 
widok swej siostry z policzkiem tuŜ przy policzku Sloana, a potem poczuła ostre ukłucie 
zazdrości. Atmosfera bez wątpienia była bardzo intymna. 

PrzecieŜ od początku wiedziała, Ŝe Sloan jest kobieciarzem. 

– Przepraszam – powiedziała lodowato, wchodząc do biblioteki. – Szukałam cię, Lilah. 

– No, to mnie właśnie znalazłaś – odpowiedziała jej siostra i szybko zamrugała 

powiekami, starając się opanować, ale nie odsunęła się od Sloana. –Przyszłam tu, Ŝeby poznać 
naszego gościa. 

– Widzę, Ŝe juŜ to zrobiłaś – rzekła Amanda, siląc się na swobodny ton. – Teraz twoja 

kolej, abyś zajęła się papierami. 

Lilah zmarszczyła nos i uśmiechnęła się do Sloana. 

– I po to właśnie wzięłam wolny dzień. Calhounowie zmienili się w detektywów 

szukających wskazówek, gdzie zostały ukryte legendarne szmaragdy. 

– Słyszałem o tym. 

– MoŜe podczas remontu wypadną z którejś ściany, lśniące i tak samo piękne jak tego 

dnia, gdy Fergus podarował je Biance – westchnęła Lilah, prostując się. – No cóŜ, skoro 
obowiązek mnie wzywa, to chyba pójdę się przebrać. Mandy, obejrzyj sobie szkice Sloana. Są 
fantastyczne. 

– Nie wątpię. 

Ton Amandy był bardzo wymowny. Lilah uniosła brwi, myśląc: aha, więc to tak. A 

poniewaŜ draŜnienie się z młodszą siostrą zawsze sprawiało jej wielką przyjemność, pochyliła się 
i pocałowała Sloana w policzek. 

– Witaj w Towers. 

Sloan nie miał najmniejszych wątpliwości co do jej intencji. Uświadomił sobie, Ŝe za tymi 

przymglonymi oczami kryje się przenikliwy i nieco intrygancki umysł. 

– Dziękuję. Z dnia na dzień czuję się tu bardziej jak w domu – odrzekł z szerokim 

uśmiechem. 

– Do zobaczenia w przechowalni za piętnaście minut – rzuciła Lilah do siostry i wyszła. 

Amanda stała bez ruchu pośrodku pokoju, z rękami wbitymi w kieszenie wyciągniętego 

szarego dresu. 

– Czy to twój nowy mundur? – zaciekawił się Sloan. 

– Zaczynam dzisiaj pracę dopiero o drugiej po południu. 

– To miło – rzekł Sloan, krzyŜując nogi w kostkach. – Bardzo mi się podoba twoja 

siostra. 

– ZdąŜyłam to zauwaŜyć. 

Znów się uśmiechnął z wyraźną satysfakcją. 

– Czym ona się zajmuje? 

– Masz na myśli jej zawód? Jest botanikiem w Parku Narodowym Acadia. 

– Aha, polne kwiaty i te rzeczy. To do niej bardzo pasuje. 

Amanda wzruszyła ramionami z pozorną obojętnością i podeszła do drzwi tarasu. 

– Sądziłam, Ŝe będziesz zajęty pomiarami albo czymś podobnym – rzekła, patrząc na 

niego spod przymruŜonych powiek. – To znaczy, pomiarami pomieszczeń. 

Tym razem Sloan roześmiał się głośno. 

– Ładnie wyglądasz, kiedy jesteś zazdrosna, Calhoun. 

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz – prychnęła ze złością. 

– AleŜ wiesz doskonale. Rozluźnij się. PrzecieŜ to ciebie obrałem sobie za cel. 

Amanda wcale nie była pewna, czy to miał być komplement. 

– Czy naprawdę wyglądam jak cel? – zdziwiła się niewinnie. 

– Powiedziałbym, Ŝe bardziej przypominasz główną wygraną – rzekł Sloan, wyciągając 

do niej rękę w geście pojednania. – MoŜe porozmawiamy o interesach, zanim rozzłościsz się na 
dobre? 

– Wcale się nie złoszczę – skłamała. – I nie rozumiem, o jakich interesach chcesz 

rozmawiać. 

– Trent mówił, Ŝe dopóki on nie wróci, powinienem uzgadniać wszystkie szczegóły z 

tobą, bo to ty zajmujesz się finansami rodziny, a poza tym znasz się na hotelach. 

Wyjaśnienie było logiczne, toteŜ Amanda trochę się uspokoiła. 

– A co cię interesuje? 

Ile potrzeba czasu, Ŝeby rozbić ten gruby mur, którym się otoczyłaś? – pomyślał Sloan, 

głośno jednak powiedział: 

– MoŜe zechcesz spojrzeć na to, co zrobiłem do tej pory? Chciałbym wkrótce usiąść przy 

desce kreślarskiej. 

– Dobrze, ale mam niewiele czasu – zastrzegła się Amanda, choć umierała z ciekawości, 

by zobaczyć rysunki. 

– Mam tu plany dwóch apartamentów – wyjaśnił, gdy podeszła do stołu. – A tu jest wieŜa 

i prawie cała jadalnia. 

Amanda pochyliła się nad stołem, przymruŜając oczy. Nie miała przy sobie okularów, ale 

szkice z miejsca zrobiły na niej duŜe wraŜenie. Widać było, Ŝe Sloan jest świetnym architektem, 
a przy tym znakomicie wyczuwa klimat i posiada zmysł praktyczny. Zaprojektowane 
pomieszczenia były efektowne i nie przysparzały Ŝadnych problemów w obsłudze. 

– Bardzo szybko pracujesz – powiedziała, nieco zdziwiona. 

– Gdy trzeba – wzruszył ramionami, z przyjemnością obserwując gestykulację Amandy. 

W przeciwieństwie do powolnych, zmysłowych ruchów Lili, ruchy młodszej siostry były szybkie 
i automatyczne. Pachniała mydłem i świeŜością. 

– Co to takiego? 

– Co? – zapytał z roztargnieniem. 

– To – pokazała palcem. 

– To stara klatka schodowa dla słuŜby. Usuniemy tę ścianę, Ŝeby otworzyć wyjście na 

schody. – Przesunął jej palec po papierze i poczuł miłą gładkość skóry. – W ten sposób 
uzyskamy dwupoziomowy apartament. Na dole będzie salonik i łazienka, a na górze dwie 
sypialnie i druga łazienka. Pomieszczenia będą od siebie oddzielone, a jednocześnie zostanie 
zachowana ciągłość przestrzeni. 

– Dobry pomysł – powiedziała Amanda i spróbowała odsunąć rękę, ale Sloan w porę 

wplótł palce między jej palce. – Przypuszczam, Ŝe teraz opracujesz kosztorys. 

– Dzwoniłem juŜ do kilku miejsc. Dziewczyna spojrzała na niego zadziwiająco 

spokojnym wzrokiem. 

– Widzę, Ŝe dobrze wiesz, co robisz. 

– Owszem – przyznał, wpatrując się intensywnie w jej twarz. Gdyby tylko przysunęła się 

odrobinę bliŜej... 

Przypomniała sobie ich pocałunki z poprzedniego dnia i poczuła wzrastające podniecenie. 

Sloan patrzył na nią uwaŜnie, czekając na najmniejszy sygnał z jej strony. Amanda usłyszała 
głębokie westchnienie i uświadomiła sobie, Ŝe to ona westchnęła. Niewiele brakowało, by 
poddała się magnetycznej sile Sloana, gdy nagle przypomniała sobie, co zobaczyła, kiedy weszła 
do pokoju. 

Zaledwie przed kilkoma minutami widziała tego faceta niemal dokładnie w tej samej 

pozie z Lilą. Okazałaby się bezdennie głupia, gdyby pozwoliła, by manipulował nią męŜczyzna, 
który nie traktował powaŜnie kobiecych uczuć. A Amanda Kelly Calhoun nigdy nie uwaŜała się 
za głupią. 

Odsunęła się, raptownie wyrywając rękę spod jego dłoni. 

– CzyŜbym coś przeoczył? – zdziwił się Sloan, siląc się na nonszalancki ton. 

– Nie wiem, o czym mówisz. 

– Akurat. Dopiero co miałaś szczery zamiar mnie pocałować, Mandy. Widziałem to w 

twoich oczach. A teraz znowu dostrzegam tam tylko lód. 

– Masz przerośnięte ego – prychnęła – ale to chyba typowe dla męŜczyzn. Jeśli masz 

ochotę na flirty, to zajmij się raczej Lila. 

Sloan dobrze umiał trzymać swój temperament na wodzy, lecz ta dziewczyna wytrwale i 

systematycznie niszczyła jego samokontrolę. 

– Czy chcesz mi powiedzieć, Ŝe Lilah jest dostępna dla kaŜdego męŜczyzny, który o to 

poprosi? 

Emocje Amandy rozpaliły się tak błyskawicznie, Ŝe Sloan mógł tylko patrzeć na nią z 

milczącym podziwem. 

– Nic nie wiesz o mojej siostrze, O’Riley. UwaŜaj na to, co mówisz, jeśli nie chcesz znów 

znaleźć się na podłodze! 

– Pytałem o to, co ty powiedziałaś – sprostował. 

– Ja mogę mówić, co chcę, ale ty nie. Lilah ma wielkie, szczere serce. Jeśli zranisz ją w 

jakikolwiek sposób, to ja cię... 

– Chwileczkę. – Sloan uspokajająco podniósł dłoń. – MoŜesz sobie na mnie pouŜywać, 

Calhoun, ale wolałbym, Ŝeby przyczyną było coś, co rzeczywiście zrobiłem albo przynajmniej 
zamierzałem zrobić. Po pierwsze, nie jestem takim niewyŜytym samcem, za jakiego, jak widzę, 
mnie uwaŜasz. A po drugie, nie interesują mnie flirty z Lilą. 

Amanda uniosła głowę odrobinę wyŜej. 

– A co ci się w niej nie podoba? – Sloan westchnął z rezygnacją. 

– Wszystko mi się podoba. Powiedz mi, czy odziedziczyłaś słabość umysłu po swoim 

pradziadku, czy teŜ po prostu jesteś tak niewiarygodnie uparta? 

– Wybierz sobie ten wariant, który bardziej ci odpowiada – mruknęła Amanda. Czuła 

jednocześnie złość i zaŜenowanie. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. CóŜ w końcu mógł 
ją obchodzić temperament Sloana? Jej problem polegał na tym, Ŝe przesadnie ostro zareagowała 
na widok jego i Lili, i niepotrzebnie rozpętała burzę w szklance wody. Trzeba było trochę 
powściągnąć emocje, bo jeśli kaŜde ich zetknięcie będzie się kończyć awanturą, to ucierpią na 
tym interesy rodziny. Ta myśl nieco ją otrzeźwiła. Dała sobie jeszcze chwilę na uspokojenie i 
znów stanęła twarzą do niego. 

Odbiegliśmy od tematu. Wróćmy do interesów i postarajmy się z nich więcej nie zbaczać. 

– Dobrze ci to wychodzi – zauwaŜył. 

– Co takiego? 

– Zbieranie się w garść. To nie moŜe być łatwe, jeśli ja wytrącam cię z równowagi 

przynajmniej w połowie tak bardzo, jak ty mnie – uśmiechnął się Sloan. – W porządku, wróćmy 
do rozmowy na profesjonalnym poziomie. Naprawdę podziwiam tę stronę twojego charakteru. 

Nie była pewna, czy powinna zrobić mu kolejną awanturę, czy się roześmiać, czy teŜ po 

prostu poddać się na dobre. Potrząsnęła głową i spróbowała jeszcze raz. 

– Podoba mi się to, co zrobiłeś. 

– Dzięki. 

– Rozmawiałam z Trentem o budŜecie tego projektu. MoŜliwe, Ŝe zaczniemy szukać 

wykonawców, gdy on i CC. będą jeszcze w podróŜy poślubnej i w takim wypadku ja będę 
odpowiedzialna za wybór ofert. W części domu przeznaczonej na hotel masz całkowicie wolną 
rękę, natomiast jeśli chodzi o tę, w której mieszkamy, interesują nas tylko niezbędne naprawy. 

– Dlaczego? Cały ten dom zasługuje na przyzwoitą renowację. 

– Hotel to interes, w którym Calhounowie i St. Jamesowie mają być partnerami. My 

wnosimy do spółki posiadłość, a Trenton fundusze. Wszystkie jesteśmy zgodne co do tego, Ŝe nie 
chcemy naduŜywać jego hojności ani teŜ wykorzystywać faktu, Ŝe Ŝeni się z CC. 

Sloan zastanawiał się przez chwilę. 

– Trent chyba miał inny pomysł. I nigdy nie słyszałem o tym, by pozwolił się komuś 

wykorzystać. 

– Wiem – uśmiechnęła się Amanda. – Wszystkie doceniamy jego chęć pomocy, ale w tej 

sprawie nie ustąpimy. Nasza część domu to nasz problem. Zgadzamy się na niezbędne wymiany 
instalacji elektrycznej, kanalizacji i inne, i zapłacimy za nie z naszych udziałów w 
przedsięwzięciu. Jeśli hotel będzie dobrze prosperował, to przeprowadzimy pozostałą część 
remontu w ciągu najbliŜszych lat. 

Sloan zrozumiał, Ŝe stawką jest tu duma i poczucie własnej godności, toteŜ skinął głową. 

– Dobrze, ustal to wszystko z Trentem, a ja skoncentruję się na zachodnim skrzydle. 

– Świetnie. Jeśli będziesz miał trochę czasu, to moŜesz rzucić okiem na pozostałą część 

domu. Chciałybyśmy mieć jakąś orientację co do przypuszczalnych kosztów remontu naszego 
skrzydła. 

Sloan miał ochotę powiedzieć, Ŝe jest architektem, a nie wykonawcą, lecz tylko wzruszył 

ramionami. Właściwie dlaczego nie, pomyślał. 

– Dobrze, przygotuję kosztorys – zgodził się. 

– Będę ci bardzo wdzięczna. PrzekaŜ go mnie, nikomu innemu. 

– To ty jesteś tu szefem. 

Amanda uniosła brwi. Nigdy wcześniej nie przyszło jej to do głowy. 

– Widzę, Ŝe się rozumiemy – stwierdziła krótko. – Jest jeszcze jedna sprawa. 

Sloan splótł ręce za głową i czekał w milczeniu. 

– Gdy zajmowałam się przygotowaniami do ślubu, zauwaŜyłam, Ŝe masz być druŜbą 

Trenta. Zostawiłam ci listę u cioci Coco. 

– Jaką listę? 

– Rzeczy, za które będziesz odpowiedzialny. Są tam takŜe wszystkie niezbędne 

informacje – nazwisko i numer telefonu fotografa, kontakt do muzyków, barmana... aha, 
dołoŜyłam jeszcze adresy trzech miejsc, gdzie moŜesz wypoŜyczyć frak. Myślę, Ŝe jak 
najszybciej powinieneś pójść na przymiarkę. 

– JuŜ się tym zająłem – odpowiedział. Skuteczność Amandy zrobiła na nim duŜe 

wraŜenie. – Niezła jesteś, Calhoun – dodał, potrząsając głową. 

– Owszem. No dobrze, wracaj teraz do pracy. Będę w magazynie na trzecim piętrze mniej 

więcej do pierwszej, później moŜesz mnie znaleźć w hotelu. 

– Och, wiem, gdzie mogę cię znaleźć. Pomyślnych łowów. 

Gdy odeszła, wyobraził ją sobie siedzącą wśród zakurzonych pudeł z papierami i 

uśmiechnął się lekko. Próbowała dokonać niemoŜliwego: za pomocą katalogów i kartotek 
odnaleźć fragment legendy z przeszłości. 

Tego ranka jednak Amanda nie znalazła Ŝadnej legendy. Gdy dotarła do hotelu, miała za 

sobą juŜ pięć godzin cięŜkiej pracy. Kilka tygodni temu, gdy zaczynały przeglądać papiery, 
Amanda obiecała sobie, Ŝe nie spocznie, dopóki nie odnajdzie naszyjnika. Jak na razie, odnalazły 
tylko rachunek za jego kupno oraz kalendarz Bianki, w którym znajdowała się notatka 
potwierdzająca jego istnienie. Zdaniem Amandy były to wystarczające dowody na to, Ŝe 
naszyjnik nadal istnieje i musi się znajdować gdzieś w domu. 

Bardzo często myślała o tym klejnocie. Zastanawiała się, ile znaczył on dla Bianki i 

dlaczego prababcia zdecydowała się go ukryć. O ile rzeczywiście to zrobiła. Istniała bowiem 
jeszcze druga wersja wydarzeń, według której Fergus w przypływie złości wrzucił naszyjnik do 
morza. Wszystkie rodzinne przekazy podkreślały jednak niezwykłe skąpstwo Fergusa, toteŜ 
trudno było uwierzyć, by z własnej woli pozbył się klejnotu wartego ćwierć miliona dolarów. 

Osoba Bianki równieŜ pozostawała zagadką. Wrodzony pragmatyzm Amandy sprawiał, 

Ŝ

e w Ŝaden sposób nie potrafiła zrozumieć kobiety, która zaryzykowała wszystko dla miłości i w 

końcu okupiła ją Ŝyciem. Nie potrafiła sobie wyobrazić tak silnych uczuć. Była pewna, Ŝe mogą 
one istnieć jedynie na kartkach romansowych ksiąŜek, a nie w prawdziwym Ŝyciu. 

Zastanawiała się, jak czuje się ktoś kochany tak mocno, ktoś, czyje Ŝycie nierozerwalnie 

związane jest z Ŝyciem innej osoby, i nieodmiennie dochodziła do wniosku, Ŝe musi to być 
bardzo niewygodne i po prostu głupie. W głębi duszy była zadowolona, Ŝe tak silne namiętności 
nie mieściły się w jej charakterze. Cokolwiek złego się działo, jej serce nigdy nie zostało 
złamane. 

– Amanda? 

Podniosła głowę znad grafiku sierpniowych rezerwacji. 

– Zaraz – mruknęła, kończąc obliczenia. – Co takiego, Karen? Och! 

Zsunęła okulary na czubek nosa i zatrzymała wzrok na wielkim bukiecie róŜ, który 

dziewczyna trzymała w objęciach. 

– Skąd to masz? Wygrałaś konkurs piękności? 

– Nie są moje – uśmiechnęła się melancholijnie Karen, skrywając twarz w kwiatach. – 

Właśnie je przyniesiono. Dla ciebie. 

– Dla mnie? 

– O ile nadal nazywasz się Amanda Calhoun –wzruszyła ramionami Karen. –Jak chcesz, 

to mogę się z tobą zamienić. Trzy tuziny róŜ są tego naprawdę warte. 

Trzy tuziny? – zdumiała się Amanda. 

– Policzyłam! –zaśmiała się jej koleŜanka i połoŜyła kwiaty na ladzie. Trzy tuziny plus 

jedna – wskazała na róŜę od Sloana stojącą w wazonie. 

Sloan, pomyślała Amanda, i poczuła dziwne ciepło w sercu. Jak miała sobie poradzić z 

tym męŜczyzną, który wciąŜ ją czymś zaskakiwał? Skąd wiedział o jej sekretnym i namiętnym 
upodobaniu do czerwonych róŜ? Nawet jeszcze nie podziękowała mu za tę pierwszą. 

– Nie przeczytasz karteczki? – zdziwiła się Karen. – Jeśli wrócę za biurko, nie wiedząc, 

kto je przysłał, to będę rozkojarzona i moja praca na tym ucierpi. Ten idiota Albert Stenerson 
wyrzuci mnie z pracy, i to wszystko będzie twoja wina. 

– Wiem, od kogo są – powiedziała Amanda, nie zdając sobie sprawy, Ŝe w jej oczach 

pojawił się ciepły blask. – To bardzo miło z jego strony, Ŝe... och. – Ze zdumieniem wpatrzyła się 
w nazwisko na karteczce. To nie Sloan, pomyślała z rozczarowaniem. 

– Mam cię błagać? –jęknęła Karen. Amanda bez słowa podała jej bilecik. 

– Z najgłębszymi wyrazami uznania. William Livingston – przeczytała dziewczyna. – No, 

no. Czym zasłuŜyłaś sobie na taką wdzięczność? 

– Załatwiłam mu faks. 

– Załatwiłaś mu faks – powtórzyła Karen powoli, kiwając głową. – A ja w zeszłą 

niedzielę przygotowałam wielką pieczeń i dostałam za to tylko butelkę taniego wina. 

Amanda w zamyśleniu postukiwała bilecikiem o blat biurka. 

– No cóŜ, powinnam mu podziękować. 

– TeŜ mi się tak wydaje. Chyba Ŝe wolisz przekazać mi ten obowiązek – rozpromieniła się 

Karen. – Bardzo chętnie zrobię to w twoim imieniu. 

– Dziękuję, ale sama się tym zajmę. Amanda wzięła do ręki słuchawkę telefonu i zerknęła 

na Karen z ukosa. 

– Psujesz całą zabawę – zaśmiała się dziewczyna, ale wyszła i zamknęła za sobą drzwi. 

Amanda wykręciła numer pokoju Livingstona.  

– Mówi Amanda Calhoun. 

– Ach, to pani – ucieszył się głos po drugiej stronie. – Czym mogę pani słuŜyć? 

– Chciałam podziękować za kwiaty. Są piękne. Bardzo mi miło, Ŝe pan o tym pomyślał. 

– To tylko drobny wyraz wdzięczności za szybką i skuteczną pomoc. 

– To moja praca. Proszę dać mi znać, jeśli będę mogła coś jeszcze dla pana zrobić. 

– Prawdę mówiąc, jest coś, o co chciałbym panią poprosić. 

– Oczywiście – powiedziała Amanda, odruchowo biorąc do ręki długopis. 

– Chciałbym, Ŝeby zjadła pani ze mną kolację. 

– Słucham? 

– Chciałbym zaprosić panią na kolację. Nie lubię jadać sam. 

– Przykro mi, panie Livingston, ale pracownicy hotelu mają zakaz utrzymywania 

pozasłuŜbowych kontaktów z gośćmi. Ale to bardzo uprzejmie z pana strony. 

– Uprzejmość nie ma tu nic do rzeczy. A czy rozwaŜyłaby pani moją propozycję, gdyby 

się okazało, Ŝe zasady obowiązujące w hotelu moŜna... nagiąć? 

Amanda pomyślała, Ŝe i tak nie ma na to najmniejszej szansy. Nie ze Stenersonem. 

– Z największą przyjemnością – odrzekła taktownie. – Niestety, dopóki jest pan gościem 

w Bay Watch... 

– Tak, tak. Wkrótce do pani oddzwonię. 

Amanda wzruszyła ramionami, odłoŜyła słuchawkę i wróciła do pracy. W dziesięć minut 

później Stenerson stanął w drzwiach biura. 

– Panno Calhoun, pan Liyingston chciałby zjeść kolację w pani towarzystwie – rzeki, 

zaciskając usta jeszcze bardziej niŜ zazwyczaj. – MoŜe pani iść. Naturalnie spodziewam się, Ŝe 
pani zachowanie nie przyniesie ujmy naszemu hotelowi. 

– Ale... 

– Tylko proszę nie zmieniać tego w stałą praktykę. 

– Ja... Drzwi jednak juŜ się zamknęły. Amanda jeszcze nie zdąŜyła ochłonąć z wraŜenia, 

gdy na biurku zadzwonił telefon. 

– Amanda Calhoun. 

– Zobaczymy się o ósmej wieczorem? Wzięła głęboki oddech i wyprostowała się na 

krześle. JuŜ miała zamiar odmówić, gdy zdała sobie sprawę, Ŝe gładzi pojedynczą róŜę od 
Sloana. Szybko cofnęła rękę. 

– Przykro mi, ale dzisiaj pracuję do dziesiątej. 

– W takim razie jutro. Dokąd mam przyjechać? 

– Dobrze, jutro – zgodziła się pod wpływem nagiego impulsu. – Podam panu wskazówki. 

 

 

ROZDZIAŁ PIĄTY 

Na drugim końcu korytarza rozległo się głośne szczekanie psa, krzyki dzieci i śmiechy 

dorosłych. Mogło to oznaczać tylko jedno: powrót Trenta. Sloan odłoŜył notes i wyszedł na 
korytarz. 

Trent, z Jenny uczepioną u nóg, stał pośrodku holu, a Fred i Alex w radosnych 

podskokach obiegali ich dokoła. Coco, Suzanna i Lilah jednocześnie zasypywały go pytaniami. 
Promieniejąca CC. stała przytulona do boku narzeczonego. Z góry dobiegł głośny okrzyk. Sloan 
podniósł głowę i zobaczył Amandę zbiegającą po schodach. Na twarzy miała szeroki, szczery 
uśmiech, jakiego jeszcze u niej nie widział. Przepchnęła się między siostrami i obdarzyła 
przyszłego szwagra mocnym uściskiem. 

– Gdybyś dzisiaj nie wrócił, to wysłałabym po ciebie pluton najemników – oświadczyła. – 

Cztery dni do ślubu, a ty nadal siedzisz w Bostonie! 

– Wiedziałem, Ŝe ty sobie ze wszystkim świetnie poradzisz. 

– Ona ma całe kilometry list – zdradziła Coco. – To przeraŜająca dziewczyna! 

– No widzisz? – ucieszył się Trent. 

– Co mi przywiozłeś? Co mi przywiozłeś? – dopytywała się Jenny. 

Suzanna ze śmiechem wzięła córkę na ręce, ale gdy dostrzegła w holu Sloana, jej twarz 

spochmurniała. Próbowała sobie tłumaczyć, Ŝe to tylko jej wyobraźnia, nie mogła jednak oprzeć 
się wraŜeniu, Ŝe w oczach Sloana na jej widok za kaŜdym razem pojawia się głęboka niechęć. 
Nie miała pojęcia, jakie mogą być jej źródła. PrzecieŜ do niedawna w ogóle nie znała tego 
męŜczyzny. 

Sloan jeszcze przez dłuŜszą chwilę patrzył na tę wysoką, szczupłą kobietę o jasnych 

włosach związanych w koński ogon, klasycznej urodzie i smutnych oczach, a potem przeniósł 
wzrok na Trenta i na jego twarzy znów pojawił się uśmiech. 

– Przykro mi, Ŝe muszę ci przeszkodzić, gdy masz wokół siebie tyle pięknych kobiet, ale 

nie mamy wiele czasu – oświadczył. 

Trent z radością uścisnął jego dłoń. Spośród licznych znajomych, kolegów i wspólników 

w interesach tylko tego jednego męŜczyznę uwaŜał za prawdziwego przyjaciela. 

– Zabrałeś się juŜ do roboty? 

– Coś tam zacząłem. 

– Wyglądasz, jakbyś wrócił z wakacji w tropikach, a nie z Budapesztu. Dobrze cię 

widzieć. 

– Nawzajem – zaśmiał się Sloan i mrugnął porozumiewawczo do CC. – Cieszę się, Ŝe w 

końcu gust ci się poprawił. 

– Lubię go – oświadczyła CC. 

– Kobiety przewaŜnie go lubią – zauwaŜył Trent. – Co tam słychać w twojej rodzinie? 

Sloan znów zerknął z ukosa na Suzanne. 

– Wszystko w porządku. – Suzanna szybko wzięła syna za rękę. 

– Na pewno macie sobie wiele do powiedzenia. Przejdziemy się przed kolacją. 

Ciocia Coco zapędziła wszystkich do saloniku. Amanda została z tyłu i połoŜyła dłoń na 

ramieniu Sloana. 

– Zaczekaj chwilę – poprosiła. 

– Przez cały czas czekam, Calhoun – uśmiechnął się szeroko. 

Tym razem jednak nie połknęła przynęty. 

– Chciałabym wiedzieć, dlaczego tak patrzysz na Suzanne. 

Humor zniknął z jego oczu. 

– To znaczy jak? 

– Jakbyś jej nie znosił. 

Zirytowało go, Ŝe jego prywatne, starannie skrywane uczucia są tak dobrze widoczne. 

– Zdaje się, Ŝe ponosi cię wyobraźnia – odrzekł krótko. 

Amanda tylko potrząsnęła głową. 

– To nie jest moja wyobraźnia. Co masz takiego przeciwko Suzannie? To najlepsza i 

najbardziej uprzejma osoba, jaką znam. 

Sloan z trudem powstrzymał się od pogardliwego prychnięcia, ale udało mu się zachować 

kamienną twarz. 

– PrzecieŜ nie powiedziałem, Ŝe mam coś przeciwko niej. To ty tak twierdzisz. 

– Nie musisz tego mówić, bo to jest aŜ nadto widoczne. Nie chcesz mi powiedzieć, o co 

chodzi, ale... 

– MoŜe to dlatego, Ŝe wolałbym porozmawiać o nas podsunął, opierając ręce o balustradę 

i zamykając w ten sposób Amandę niczym w klatce. 

– Nie ma Ŝadnych „nas”. 

– AleŜ co ty mówisz. Jesteś „ty” i jestem „ja,” co wsumie daje „my”. PrzecieŜ to 

podstawy gramatyki. 

– Jeśli próbujesz zmienić temat... 

– Znowu masz tę zmarszczkę między brwiami – zauwaŜył i potarł ją kciukiem. – 

Dlaczego do mnie nigdy się nie uśmiechasz tak jak do Trenta? 

– Bo Trenta lubię. 

– Dziwne, bo większość ludzi mnie uwaŜa za sympatycznego faceta. 

– Nie jestem większością, tylko sobą. 

– To moŜe przysuniesz się bliŜej? 

Musiała się roześmiać. Gdyby istniały konkursy wytrwałości, Sloan byłby pewnym 

kandydatem na zwycięzcę. 

– Dziękuję, ale ta odległość w zupełności mi odpowiada – stwierdziła. – I nie wiem, czy 

słowo „sympatyczny” jest tu najwłaściwsze. Ja bym raczej powiedziała: uparty, zaczepny, 
denerwujący. 

Sloan pokiwał głową z satysfakcją. 

– Podoba mi się „uparty”. MęŜczyzna do niczego nie dojdzie, jeśli będzie się cofał za 

kaŜdym razem, gdy uderzy głową w mur. Zawsze moŜna przecieŜ przeskoczyć górą, wykopać 

tunel pod spodem albo po prostu rozwalić całą konstrukcję. 

Amanda połoŜyła dłoń na jego piersi, by zachować resztkę kurczącego się 

niespostrzeŜenie dystansu między nimi. 

– Albo moŜna walić głową w mur, aŜ dostanie się wstrząsu mózgu. 

To ryzyko jest wkalkulowane w rachunek i warto je podjąć, jeśli za tym murem stoi 

kobieta, która patrzy na męŜczyznę tak jak ty na mnie. 

– A jak ja na ciebie patrzę? 

– Gdy zapominasz, Ŝe jesteś chłodną profesjonalistką, patrzysz na mnie tymi niebieskimi 

oczami miękko i z odrobiną lęku. I jeszcze z zaciekawieniem. Mam wtedy ochotę porwać cię na 
ręce i zanieść w jakieś spokojne miejsce, gdzie mógłbym zaspokoić twoją ciekawość. 

Amanda zrozumiała, Ŝe w tej chwili jedynym wyjściem z sytuacji jest ucieczka. 

– No cóŜ, to było bardzo zabawne, ale teraz muszę się przebrać – oświadczyła. 

– Idziesz do pracy? 

”Nie – rzuciła przez ramię, zbiegając w dół po schodach. – Mam randkę. 

– Randkę? – powtórzył Sloan, ale jej juŜ nie było. 

Od dwudziestu minut chodził w jedną i w drugą stronę po holu, ale powtarzał sobie, Ŝe 

wcale na nią nie czeka. Nie miał zamiaru patrzeć, jak ona wychodzi z jakimś innym męŜczyzną. 
Miał mnóstwo do zrobienia. Musiał pójść na kolację, na którą zaprosiła go Coco, omówić plany 
remontu z Trentem, posiedzieć nad rysunkami. Nie zamierzał marnować całego wieczoru, 
opłakując fakt, Ŝe pewna uparta kobieta wolała towarzystwo innego męŜczyzny. W końcu była 
wolna i mogła wychodzić, gdzie chciała, kiedy chciała i z kim chciała. Podobnie jak on. 

Obrócił się na pięcie i wbiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie. 

– Calhoun? – zawołał, bębniąc do drzwi jej sypialni. – Calhoun, otwórz, muszę z tobą 

porozmawiać! 

Był juŜ na drugim końcu korytarza, gdy wreszcie otworzyła drzwi. 

– Co się dzieje? – zapytała. 

Stanął jak wryty i patrzył na nią. Zrobiła coś z włosami. Były teraz seksownie 

pogniecione. Twarz teŜ wyglądała inaczej. Zapewne był to makijaŜ. Kobiety są dobre w tych 
sztuczkach. Miała na sobie jasnoniebieską sukienkę, szeroką u dołu, u góry na dwóch cienkich 
ramiączkach. W jej uszach lśniły niebieskie kamienie. 

Z wściekłością zdał sobie sprawę, Ŝe nie wyglądała juŜ na chłodną, kompetentną 

profesjonalistkę. Bardziej przypominała smakowite ciastko na fantazyjnej tacy. Sloan nie miał 
zamiaru pozwolić, by jakiś inny męŜczyzna uszczknął choć odrobinę tego przysmaku. 

Ruszył w jej stronę i zauwaŜył, Ŝe ona nerwowo postukuje butem o podłogę. Z trudem 

pohamował się, by nie wepchnąć jej do sypialni i nie zamknąć się tam razem z nią. W tej chwili 
nikt nie nazwałby go sympatycznym facetem. Bardziej przypominał ziejącego ogniem smoka z 
bajek. 

– Co to za randka? – zapytał groźnie.  

Amanda powoli pochyliła głowę. W obliczu rozjuszonego byka nie naleŜało machać 

czerwoną płachtą. To zbyt ryzykowne. 

– Zwyczajna – stwierdziła spokojnie. 

– Tak się ubierasz na zwyczajne randki?! – Spojrzała na swoją sukienkę i wygładziła 

fałdy. 

– A co ci się nie podoba w moim stroju? – Sloan bez słowa pochwycił ją za ramię i 

obrócił dokoła. Dobrze mu się wydawało. Na plecach miała tylko te dwa cieniutkie paseczki 
materiału. I nic poza tym, aŜ do pasa. 

– A gdzie jest reszta? 

– Jaka reszta? 

– Reszta tej sukienki. 

Amanda uwaŜnie przyjrzała się jego twarzy. 

– Sloan, wydaje mi się, Ŝe coś z tobą niedobrze. 

– Jestem zupełnie zdrowy na umyśle, W kaŜdym razie na tyle, na ile moŜe być zdrowy 

męŜczyzna po spędzeniu dziesięciu minut w twoim towarzystwie. Odwołaj to. 

– Co mam odwołać? 

– Tę randkę! – zniecierpliwił się, popychając ją w stronę sypialni. – Wejdź do pokoju, 

zadzwoń do niego i powiedz, Ŝe nie moŜesz się z nim spotkać. Nigdy. 

– Ty naprawdę zwariowałeś. – Zapomniała o bykach i czerwonych płachtach i poszła na 

całość. – Chodzę tam, gdzie chcę i z kim chcę! Jeśli sądzisz, Ŝe odwołam spotkanie z 
atrakcyjnym, czarującym i inteligentnym męŜczyzną tylko dlatego, Ŝe tak mi kaŜe zrobić jakiś 
arogancki małpolud, to zastanów się jeszcze raz! 

– Albo odwołasz, albo skręcę ci kark! – ostrzegł. 

Amanda przymruŜyła oczy, aŜ zostały z nich tylko wąskie szparki. 

– Nie groź mi, dobrze ci radzę. Jestem umówiona z zupełnym przeciwieństwem ciebie. Z 

dŜentelmenem. A teraz zejdź mi z drogi. 

– Dobrze, zejdę ci z drogi – zgodził się – ale najpierw dam ci trochę materiału do 

przemyśleń. 

Przycisnął ją do ściany, tak by nie mogła się wymknąć, i mocno pocałował. Poczuła w 

tym pocałunku złość, ale równieŜ pragnienie, któremu się poddała. Sloan w tej chwili zupełnie 
nie dbał o to, czy zachowuje się rozsądnie, czy nie. Epitety, jakimi moŜna było określić jego 
działanie, zupełnie go nie obchodziły. 

Gdy podniósł głowę, Amanda bezwładnie oparła się o ścianę i łapała oddech jak ryba 

wyciągnięta z wody. 

Myśl o tym, Ŝe inny męŜczyzna mógłby jej dotykać, przeraŜała Sloana, a poniewaŜ wolał 

złość od lęku, znów mocno pochwycił ją za ramiona. 

– Pomyśl o tym powiedział złowieszczo. – Dobrze się nad tym zastanów! 

– Udowodniłeś to, co chciałeś udowodnić – odrzekła niepewnie, wściekła na siebie z 

powodu reakcji własnego ciała. – Czego jeszcze chcesz? śebym głośno powiedziała, Ŝe cię 
pragnę? Owszem, tak jest. 

Łzy w jej oczach dokonały tego, czego nie dokonała złość: rozbroiły Sloana. W jego 

głosie zadźwięczał Ŝal. 

– Amando... 

Zacisnęła powieki. Wiedziała, Ŝe jeśli on teraz zacznie dla odmiany obchodzić się z nią 

łagodnie, zupełnie się rozsypie. 

– ZwycięŜyłeś, Sloan. A teraz byłabym ci wdzięczna, gdybyś mnie puścił. 

Bez słowa odsunął się na bok. 

– Nie zamierzam cię przepraszać – ostrzegł. Niebezpieczne błyski w oczach podkreślały 

jego determinację, 

– W porządku. Mnie jest przykro za nas obydwoje. 

– Amando! – zawołała Lilah ze schodów, spoglądając na nich z ciekawością. – Twój 

męŜczyzna juŜ tu jest! 

Wbiegła do sypialni po płaszcz i torebkę, pragnąc jak najszybciej oddalić się od Sloana. 

Omijając go wzrokiem, popędziła na dół. Lilah spojrzała za nią, a potem podeszła do Sloana i 
połoŜyła rękę na jego ramieniu. 

– Widzę, stary, Ŝe chyba przydałby ci się dobry przyjaciel. 

Sloan nie potrafił nazwać emocji, jakie kłębiły się w nim w tej chwili. 

– MoŜe po prostu zejdę tam i wyrzucę go przez okno – mruknął. 

– Mógłbyś to zrobić – zgodziła się Lilah – ale Amanda zawsze bierze stronę 

poszkodowanego. 

Sloan zaklął i znów zaczął chodzić po korytarzu. 

– Co to właściwie za jeden? 

– Pierwszy raz go widzę. Nazywa się William Livingston. 

– I? 

Lilah lekko wzruszyła ramionami. 

– Wysoki, przystojny, ciemnowłosy. Delikatny, czarujący brytyjski akcent, włoskie buty, 

znakomite maniery. I tak dalej. Patyna bogactwa i dobrego urodzenia, widoczna, lecz nie 
ostentacyjna. 

Sloan zamachnął się pięścią i zatrzymał ją w ostatniej chwili, zanim uderzyła w ścianę. 

– Z opisu to zwykły laluś. 

– Bo tak jest – zgodziła się Lilah, ale w jej wzroku odbiło się zmartwienie. 

– Co takiego? – zapytał Sloan, zatrzymując spojrzenie na jej twarzy. 

– Złe wibracje. Ma paskudną aurę. 

– Och, Lilah, daj spokój. – Lekko się uśmiechnęła. 

– Nie lekcewaŜ tego, Sloan. Pamiętaj, Ŝe jestem po twojej stronie. UwaŜam, Ŝe moja zbyt 

zasadnicza siostra potrzebuje kogoś właśnie takiego jak ty. – Swobodnie połoŜyła mu rękę na 
ramieniu. – OdpręŜ się. Pan Livingston nie ma Ŝadnych szans. Nie jest w jej typie, chociaŜ jej się 
wydaje coś innego. Szybko jednak zrozumie swój błąd. Więc moŜemy spokojnie pójść na 
kolację. Nic lepiej nie poprawi ci nastroju niŜ pstrąg cioci Coco. 

Amanda wpatrywała się w kartę, choć zupełnie nie miała apetytu. Restauracja, do której 

przyprowadził ją William, była mała i leŜała tuŜ nad zatoką. Wieczór był ciepły, toteŜ siedzieli na 
tarasie przy zapalonych świecach, ciesząc się morską bryzą i zapachem kwiatów. 

Amanda pozostawiła Williamowi wybór wina i próbowała przekonać siebie, Ŝe spędza 

uroczy wieczór. 

– Podoba ci się Bar Harbor? – zapytała. – Bardzo. Mam nadzieję, Ŝe będę mógł trochę 

poŜeglować, na razie jednak wystarcza mi to, co znajduję na lądzie. 

– Byłeś juŜ w parku? 

– Jeszcze nie. – Spojrzał na przyniesione przez kelnera wino i lekko skinął głową. 

– Musisz tam pójść. Widok z góry Cadillac jest niezapomniany. 

Tak słyszałem – odparł i spróbował wina, a potem zaczekał, aŜ kelner napełni kieliszek 

Amandy. – MoŜe znajdziesz kiedyś trochę czasu i posłuŜysz mi za przewodnika. 

– Chyba nie... 

– Zasady obowiązujące pracowników hotelu zostały juŜ nagięte – zaśmiał się. 

– Bardzo jestem ciekawa, jak tego dokonałeś. 

– Bardzo prosto. Dałem panu Stenersonowi wybór: albo zrobi dla ciebie wyjątek, albo 

przeniosę się do innego hotelu. 

– Rozumiem – odrzekła. – To dość drastyczna metoda postępowania. W końcu chodziło 

tylko o jedną kolację. 

– O tę kolację warto było powalczyć, bo chciałem poznać cię lepiej. Mam nadzieję, Ŝe nie 

masz nic przeciwko temu. 

Jaka kobieta miałaby coś przeciwko temu? – pomyślała Amanda. 

Szybko się rozluźniła w jego towarzystwie. Bawiły ją opowiadane przez niego historyjki, 

pochlebiały jej jego względy. W przeciwieństwie do wielu męŜczyzn odnoszących zawodowe 
sukcesy, nie mówił wyłącznie o interesach. Był pośrednikiem w handlu antykami, podróŜował po 
całym świecie i opowiadał jej o ParyŜu, Londynie, Rzymie i Rio. 

Gdy od czasu do czasu myśli Amandy bezwiednie kierowały się ku Sloanowi, 

natychmiast ze zdwojoną determinacją znów skupiała uwagę na swym towarzyszu. 

– Ta róŜana komoda w holu twojego domu – zauwaŜył William w pewnym momencie – 

jest wyjątkowo piękna. 

– Dziękuję. To chyba okres regencji. 

– Masz rację – uśmiechnął się. – Gdybym znalazł coś takiego na aukcji, uwaŜałbym się za 

wielkiego szczęściarza. 

– Mój pradziadek sprowadził ją z Anglii, gdy budował dom. 

Usta Williama wykrzywiły się w uśmiechu. 

– Ach, dom. Bardzo imponujący. Podświadomie spodziewałem się zobaczyć na trawniku 

tańczące syreny. 

– Albo nietoperze wylatujące z okien wieŜy – zaśmiała się Amanda. 

Livingston uścisnął jej dłoń. 

– Albo Rapunzelę z rozpuszczonymi włosami. 

– Kochamy ten dom – powiedziała Amanda. – MoŜe podczas następnej wizyty na wyspie 

zatrzymasz się w Ustroniu? 

– Ustronie? – powtórzył Livingston z namysłem, postukując palcami w stół. – Gdzieś juŜ 

słyszałem tę nazwę. 

– To nazwa planowanego hotelu sieci St. James. 

– Ach, tak – rozjaśnił się. – Oczywiście. Czytałem o tym przed kilkoma tygodniami. Nie 

chcesz chyba powiedzieć, Ŝe twój rodzinny dom to właśnie Towers? 

– Owszem, tak jest. Mamy nadzieję, Ŝe hotel będzie otwarty juŜ za rok. 

– To fascynujące. Była chyba jakaś legenda z nim związana? Coś o duchach i zaginionej 

biŜuterii? Tak? 

– Szmaragdy Calhounów. Własność mojej prababci. 

Livingston z uśmiechem przechylił głowę na bok. 

– A więc to prawda, Ŝe istniały? Myślałem, Ŝe to tylko taki chwyt reklamowy. Zatrzymaj 

się w nawiedzonym domu i poszukaj zaginionego skarbu... coś w tym rodzaju. 

– Nie, to nie reklama, i prawdę mówiąc, jesteśmy bardzo niezadowolone, Ŝe ta historia 

przedostała się do prasy. Naszyjnik jest prawdziwy, w kaŜdym razie kiedyś istniał naprawdę. Nie 
mamy pojęcia, gdzie został ukryły. Na razie wciąŜ zawracają nam głowę reporterzy albo rozmaici 
poszukiwacze skarbów, których musimy przeganiać z terenu posiadłości. 

– Przykro mi. To musi być dla was wielka niedogodność. 

– Mamy nadzieję, Ŝe szmaragdy wkrótce się znajdą i cały ten szum ucichnie. Niedługo 

zacznie się remont. MoŜe naszyjnik leŜy na przykład pod spróchniałą deską w podłodze. 

– Albo za tajemnymi drzwiami – uśmiechnął się William, a Amanda roześmiała się 

głośno. 

– Nic nie wiem o istnieniu tajemnych drzwi. 

– To znaczy, Ŝe twój przodek nie miał wyczucia stylu. W takim domu musi być 

przynajmniej jedno sekretne przejście. – Znów połoŜył dłoń na jej dłoni. – MoŜe mógłbym ci 
pomóc w poszukiwaniach... w kaŜdym razie dałoby mi to pretekst, by znów się z tobą zobaczyć. 

– Przykro mi, ale przez najbliŜszych kilka dni nie będę miała czasu. Moja siostra 

wychodzi za mąŜ. Ślub ma się odbyć w sobotę. 

– Jest jeszcze niedziela – uśmiechnął się Livingston. – Bardzo bym chciał ponownie cię 

zobaczyć, Amando. 

Nie był jednak natarczywy i cofnął swoją rękę z jej dłoni. W drodze do domu rozmawiali 

na neutralne tematy. Amanda oddychała z ulgą. To był męŜczyzna, który wiedział, jak okazać 
kobiecie naleŜny szacunek i względy. Nie przewracał jej na ziemię, nie śmiał się jej w twarz i nie 
stawiał niedorzecznych Ŝądań. 

Dlaczego więc poczuła ukłucie rozczarowania, gdy przed domem nigdzie nie było widać 

samochodu Sloana? 

Strząsnęła jednak z siebie ten nastrój i poczekała, aŜ William otworzy przed nią drzwi 

samochodu. 

– Dziękuję ci za wieczór – powiedziała. – Był bardzo udany. 

– To ja dziękuję. – PołoŜył dłonie na jej ramionach i pocałował ją delikatnie. Był to 

ciepły, miękki, wprawny pocałunek, ale, ku rozczarowaniu Amandy, zupełnie jej nie poruszył. 

– Czy naprawdę kaŜesz mi czekać do niedzieli na następne spotkanie z tobą? 

Amanda jeszcze przez chwilę wsłuchiwała się we własne reakcje. Nic. 

– Williamie, ja... 

– MoŜe lunch– przerwał jej z czarującym uśmiechem. – Niezobowiązujący lunch w 

hotelu. Opowiesz mi więcej o domu. 

– Dobrze, moŜe uda mi się to jakoś zorganizować – skinęła głową i odsunęła się, zanim 

zdąŜył znów ją pocałować. – Jeszcze raz dziękuję. 

– Cała przyjemność po mojej stronie, Amando – odrzekł i zaczekał, aŜ ona wejdzie do 

domu. 

Gdy drzwi zamknęły się za dziewczyną, uśmiech na twarzy Livingstona zmienił się nieco. 

Jego twarz stwardniała i pojawił się na niej dziwny chłód. 

– Wierz mi, Ŝe cała przyjemność będzie po mojej stronie – mruknął do siebie i wrócił do 

samochodu. Zamierzał odjechać na pewną odległość od Towers, a potem wrócić po cichu i pod 
osłoną nocy zbadać, jakie są moŜliwości wejścia do domu. 

Jeśli Amanda Calhoun okaŜe się jego furtką do Towers, to świetnie. Romans z piękną 

kobietą byłby wówczas korzyścią uboczną. Jeśli natomiast tak się nie stanie, to trzeba było mieć 
w zanadrzu jeden, a moŜe nawet kilka zapasowych planów. 

Tak czy inaczej, nie zamierzał wyjeŜdŜać z wyspy Mount Desert bez szmaragdów 

Calhounów. 

– Dobrze się bawiłaś? – zapytała Suzanna, wychodząc Amandzie na powitanie. 

Ta tylko potrząsnęła głową, bardziej rozbawiona niŜ zdziwiona. 

– Suze, znów na mnie czekałaś. 

– Wcale nie. – Suzanna wskazała na trzymany w ręku kubek. – Zeszłam na dół, Ŝeby 

sobie zrobić herbaty. 

Amanda zaśmiała się i połoŜyła dłoń na ramieniu siostry. 

– Dlaczego my, Calhounowie, przy całym swoim irlandzkim dziedzictwie, zupełnie nie 

potrafimy kłamać? 

– Nie mam pojęcia – poddała się Suzanna. – MoŜe powinniśmy więcej ćwiczyć. 

– Kochanie, wyglądasz na zmęczoną. 

– Mhm. – Suzanna była wyczerpana, ale nie chciała tego okazać. – Wiosna. Wszyscy 

chcą mieć ogrody urządzone na przedwczoraj. Nie narzekam, bo wygląda na to, Ŝe firma w 
końcu zacznie przynosić prawdziwy dochód. 

– Nadal uwaŜam, Ŝe powinnaś zatrudnić jeszcze kogoś. Masz na głowie o wiele za duŜo. 

– I kto teraz bawi się w mamuśkę? Muszę przetrzymać jeszcze jeden sezon. Na razie 

mogę sobie pozwolić na zatrudnienie tylko jednej osoby. Poza tym lubię być zajęta – wzruszyła 
ramionami Suzanna. – Mandy, czy mogę z tobą chwilę porozmawiać, zanim pójdziesz spać? – 
dodała z wahaniem, zatrzymując się przed drzwiami sypialni siostry. 

– Oczywiście. Wejdź. Czy coś się stało? 

– Nie. W kaŜdym razie nic konkretnego. Czy mogę cię zapytać, co myślisz o Sloanie? 

– Co o nim myślę? – powtórzyła Amanda, zdejmując buty i odstawiając je do szafy. 

– Chodzi mi o twoje wraŜenie. Wydaje się bardzo miłym człowiekiem. Dzieci za nim 

przepadają, a to dla mnie najpewniejszy barometr. 

– Dobrze sobie z nimi radzi – przyznała Amanda, zdejmując kolczyki. 

– Wiem – westchnęła Suzanna. – Ciocia Coco jest juŜ gotowa go adoptować. Lilah 

zachowuje się, jakby znała go od urodzenia. CC. teŜ go bardzo lubi, i nie tylko dlatego, Ŝe jest 
przyjacielem Trentona. Amanda wydęła usta. 

– Ten typ zawsze doskonale radzi sobie z kobietami. 

Suzanna tylko potrząsnęła głową, myśląc o czymś innym. 

– Nie, nie chodzi tu o sprawy męsko–damskie. Sloan sprawia wraŜenie swobodnego, 

Ŝ

yczliwie nastawionego do świata męŜczyzny. 

– Ale? – podsunęła jej siostra. 

– To moŜe być tylko moja wyobraźnia, lecz za kaŜdym razem, gdy on na mnie patrzy, 

czuję emanującą od niego wrogość. Wiem, Ŝe mówię jak Lilah – wzruszyła ramionami. 

Amanda poszukała jej spojrzenia. 

– Nie, ja teŜ to wyczułam. Nawet go o to kiedyś zapytałam. 

– I co ci powiedział? Nie oczekuję, Ŝe kaŜdy będzie mnie lubić, ale gdy czuję tak wyraźną 

niechęć, to chciałabym w kaŜdym razie znać jej przyczyny. 

– Wyparł się wszystkiego. Nie wiem, co ci powiedzieć, Suzanno, ale nie sądzę, by naleŜał 

do ludzi, którzy bez Ŝadnego powodu uprzedzają się do innych. – Bezradnie rozłoŜyła ręce. – 
MoŜe obydwie jesteśmy przewraŜliwione. 

– MoŜe westchnęła Suzanna. – Mamy za duŜo na głowie przed ślubem CC, i jeszcze ten 

remont. No cóŜ, nie spędza mi to snu z powiek. – Pochyliła się i pocałowała Amandę w policzek. 

– Dobranoc. – Dobranoc – odrzekła jej siostra i połoŜyła się do łóŜka. 

 

 

ROZDZIAŁ SZÓSTY 

Była punktualna. Jeśli moŜna było liczyć na cokolwiek ze strony Amandy Calhoun, to na 

pewno na to, Ŝe pojawi się o czasie, pomyślał Sloan. Poruszała się szybko, jak zwykle, więc 
musiał przyśpieszyć kroku, by zrównać się z nią przy furtce prowadzącej na basen. Gdy sięgnęła 
do haczyka, połoŜył rękę na jej dłoni. 

Tak jak się spodziewał, szarpnęła się gwałtownie. 

– Nie masz nic lepszego do roboty? 

– Chcę z tobą porozmawiać. 

– To mój wolny czas. Moja wolna godzina. Nie muszę teraz z tobą rozmawiać. 

Sloan wziął głęboki oddech. 

– W porządku, moŜesz tylko słuchać. 

– Nie będę ani mówić, ani słuchać. Nie moŜesz powiedzieć absolutnie nic, co mogłoby 

mnie zainteresować. 

Zrzuciła szlafrok i wskoczyła do basenu. Sloan patrzył za nią z namysłem. Była wściekła. 

No, dobrze. Nie miał wyboru. 

Amanda młóciła wodę ramionami, przeklinając Sloana. Przez całą noc wciąŜ na nowo 

przypominała sobie wczorajszą scenę w korytarzu. Była wściekła na siebie, wściekła na Sloana i 
przysięgła sobie, Ŝe juŜ więcej nie pozwoli, by jej dotknął. Jej Ŝycie układało się tak, jak tego 
pragnęła, i nie zamierzała pozwolić, by Sloan O’Riley stanął jej na drodze. 

Wpadła na niego jak torpeda i prychając, stanęła na dnie basenu. Woda sięgała jej do 

piersi. 

– Co ty tu robisz? 

– Pomyślałem, Ŝe prędzej zechcesz mnie wysłuchać w ten sposób, niŜ gdybym stał na 

brzegu i krzyczał do ciebie. 

PrzymruŜyła oczy, powstrzymując mimowolny śmiech. 

– Basen dostępny jest dla gości dopiero od dziesiątej. 

– A tak, wspominałaś o tym. Nie mówiłaś tylko, Ŝe ta woda jest taka zimna. 

Usta Amandy skrzywiły się w uśmiechu. 

– Wiem. Dlatego gdy tu jestem, wolę się poruszać. Znów rzuciła się do wody, ale gdy po 

chwili odwróciła głowę, przekonała się, Ŝe Sloan płynie obok niej. Był tylko w granatowych 
spodenkach. Ciało miał pięknie opalone, mocne i muskularne. Amanda przezornie odwróciła 
wzrok, nim zdąŜyła zobaczyć zbyt wiele. Woda w basenie rzeczywiście była chłodna, ona jednak 
miała wraŜenie, Ŝe znalazła się w saunie. 

W równym tempie przemierzali kolejne długości basenu, odbijali się od ściany i ruszali w 

przeciwnym kierunku. śadne z nich nie było w stanie wyprzedzić drugiego. Amanda przestała 
juŜ liczyć nawroty. W końcu, gdy płuca i mięśnie zaczęły jej odmawiać posłuszeństwa, 
przytrzymała się uchwytu i ze śmiechem wynurzyła głowę nad wodę. 

– Jak na kowboja z Oklahomy, pływasz całkiem nieźle – przyznała. 

– Ty teŜ, jak na kobietę. 

– Lubię się ścigać – przyznała. 

– To był wyścig? Myślałem, Ŝe to tylko spokojna, leniwa rozrywka. 

Chlapnęła mu wodą w oczy i powiedziała: 

– Muszę juŜ iść. 

– Czy wreszcie zechcesz ze mną porozmawiać? – Uśmiech zniknął z jej twarzy. 

– Dajmy spokój – mruknęła i przerzuciła nogi przez krawędź basenu. 

Sloan połoŜył dłoń na jej udzie. 

– Mandy... 

– Nie chcę znów zaczynać kłótni. Udało nam się zachować rozejm przez pięć minut, więc 

nie psujmy tego. 

– Ale ja chcę cię przeprosić. 

Amanda spojrzała na niego z niedowierzaniem. 

– Co takiego? 

– Chcę cię przeprosić – powtórzył. Wczoraj niepotrzebnie się uniosłem i bardzo mi 

przykro z tego powodu. 

– Och – mruknęła, rozcierając krople wody na skórze. 

– Teraz powinnaś powiedzieć: w porządku, Sloan, przyjmuję twoje przeprosiny. 

Podniosła wzrok i uśmiechnęła się promiennie. Naraz poczuła się tak dobrze, Ŝe cały jej 

gniew gdzieś zniknął. 

– Chyba rzeczywiście przyjmuję. Zachowałeś się jak dureń. 

– Wielkie dzięki – skrzywił się. 

– Bo tak było. Krzyczałeś i rozstawiałeś mnie po kątach. Próbowałeś wydawać mi 

rozkazy. Prawie ziałeś ogniem. 

– Chcesz wiedzieć, dlaczego? 

Próbowała się podnieść, ale on ją przytrzymał. 

– To ty zaczęłaś ten temat – zauwaŜył. – Nie mogłem znieść myśli, Ŝe umówiłaś się z 

innym męŜczyzną. Spójrz na mnie. – Ujął ją dłonią pod brodę i zmusił, by spojrzała mu prosto w 
twarz. – Poruszyłaś we mnie coś bardzo waŜnego i nie potrafię się z tego otrząsnąć. Zresztą 
wcale nie chcę. 

– Myślę, Ŝe... 

– Myślenie nie ma tu nic do rzeczy. Wiem po prostu, co czuję, gdy na ciebie patrzę. 

Amanda szybko traciła grunt pod nogami, ale przelotne uczucie paniki przegrało z falą 

euforii. 

– Muszę się zastanowić – mruknęła. – Taka juŜ jestem. 

– Dobrze, to podrzucę ci jeszcze jeden temat do rozmyślań. Zaczynam być w tobie 

zakochany. 

Panika wróciła, tym razem znacznie potęŜniejsza. Amanda patrzyła na niego bez słowa. 

– Chyba nie mówisz tego powaŜnie – wykrztusiła po chwili. 

– Jak najbardziej. A ty teŜ to wiesz, bo inaczej nie patrzyłabyś na mnie wzrokiem królika 

złapanego w sidła. 

– Ja nie... 

– Nie pytam cię, jak się czujesz – przerwał jej. 

– Przedstawiam ci tylko obraz sytuacji z mojej strony, Ŝebyś zaczęła się do niego 

przyzwyczajać.  

Nie sądziła, by kiedykolwiek mogła do tego przywyknąć, tak samo jak do osoby Sloana. 

A juŜ na pewno nie potrafiłaby się przyzwyczaić do tej uczuciowej karuzeli, jaką przy nim 
przeŜywała. Czy to właśnie jest miłość? – pomyślała w panice. 

– Ja nie... nie jestem pewna, jak... – Urwała i głośno wypuściła wstrzymywany oddech. – 

Czy zrobiłeś to specjalnie, po to, Ŝebym zupełnie straciła rozum? 

Na szczęście udało jej się uśmiechnąć przy tych słowach. 

– Właśnie – potwierdził Sloan. – Pocałuj mnie, Calhoun. 

Poruszyła się, wysuwając z jego uścisku. 

– Nic z tego. Całowanie ciebie wymazuje z mojej głowy resztki inteligentnych myśli. 

Tym razem to on się uśmiechnął. 

– Skarbie, to jest najmilsza rzecz, jaką dotychczas od ciebie usłyszałem. 

Podniósł się leniwie. Amanda szybko pochwyciła ręcznik i zamachnęła się na niego. 

– Trzymaj się ode mnie z daleka. Mówię powaŜnie. Albo dasz mi czas, Ŝebym mogła 

sobie to wszystko poukładać, albo wyceluję i trafię. A zapewniam cię, Ŝe będę mierzyć poniŜej 
pasa. – W jej oczach błysnęło rozbawienie pomieszane z prowokacją. – W tej chwili nie jesteś 
zbyt dobrze chroniony. 

Sloan przesunął językiem po wargach. 

– Fakt. To moŜe wybierzemy się na przejaŜdŜkę, gdy skończysz pracę? 

Amanda pomyślała, Ŝe milo byłoby pojechać z nim na wzgórza, jednak niestety 

obowiązki były na pierwszym miejscu. 

– Nie mogę, bo dzisiaj jest wieczór panieński CC. To ma być dla niej niespodzianka. 

PrzecieŜ zanotowałam to na twojej liście – zmarszczyła brwi. 

– Wyleciało mi z głowy. No to jutro. 

– Jutro mam ostatnie spotkanie z fotografem, a potem muszę pomóc Suzannie przy 

kwiatach. Pojutrze teŜ nie dodała szybko. – Pojutrze przyjedzie większość gości, a poza tym ma 
się odbyć generalna próba przyjęcia. 

Sloan skinął głową. 

– W takim razie po ślubie. 

– Po ślubie będę musiała... – Uśmiechnęła się, zdając sobie sprawę, Ŝe zaczyna się 

ś

wietnie bawić. – Dam ci znać – zawołała i uciekła do furtki z ręcznikiem w dłoniach. 

– Hej, nie mam ręcznika! – zawołał za nią Sloan. 

– Wiem – zaśmiała się i zniknęła. 

Późnym popołudniem Sloan stał na tarasie, szkicując otoczenie Towers. Zamierzał 

dobudować jeszcze jedną klatkę schodową, nie naruszając przy tym ogólnego kształtu budynku. 
Przerwał pracę, gdy obok niego pojawiła się Suzanna z dwoma wiklinowymi koszami pełnymi 
wiosennych kwiatów. 

– Przepraszam – uśmiechnęła się z wahaniem. 

– Nie wiedziałam, Ŝe pana tu zastanę. Przygotowuję wieczór panieński. 

– JuŜ za chwilę stąd znikam. 

– Nie ma takiej potrzeby – potrząsnęła głową. Postawiła koszyk na posadzce i weszła do 

domu. 

Przez kilka następnych minut krąŜyła w jedną i w drugą stronę, przynosząc krzesła i 

papierowe dekoracje. Atmosfera wypełniona była pełnym napięcia milczeniem. W końcu 
Suzanna odstawiła na bok tekturowego łabędzia i spojrzała na Sloana. 

– Panie O'Riley, chciałam się zapytać, czy my juŜ kiedyś się spotkaliśmy? 

– Nie – odrzekł Sloan, nie przerywając pracy nad szkicem. 

– Zastanawiałam się nad tym, bo zachowuje się pan tak, jakby mnie pan znał i miał o 

mnie jak najgorsze zdanie. 

Sloan zatrzymał chłodne spojrzenie na jej twarzy, 

– Nie znam pani, pani Dumont. 

– W takim razie dlaczego... – urwała. Nie znosiła otwartych konfrontacji. Zawsze wtedy 

zaczynał ją boleć Ŝołądek. Czuła jednak na sobie jego pełne niechęci, lodowate spojrzenie, i 
powiedziała z determinacją: 

– Nie, nie będę uciekać. Panie O’Riley, przebywa pan pod moim dachem, a ja nie chcę 

juŜ nigdy więcej czuć się niechcianym intruzem we własnym domu. Proszę mi powiedzieć, o co 
panu chodzi. 

Sloan rzucił szkicownik na pobliski stolik. 

– Czy moje nazwisko nie wydaje się pani znajome? O’Riley? Nie słyszała go pani nigdy 

wcześniej? 

– Nie, a kiedy powinnam je słyszeć? – Sloan zacisnął usta. 

– MoŜe lepiej sobie pani przypomni, jeśli dołoŜę imię. Megan. Megan O’Riley. A teraz? 

– Nie. – Suzanna z frustracją przesunęła ręką po włosach. – MoŜe mi pan to w końcu 

wyjaśni? 

– Sądzę, Ŝe komuś takiemu jak pani nietrudno było o niej zapomnieć. Była dla pani nikim, 

niczym więcej niŜ chwilową komplikacją. 

– Kto? 

– Megan. Moja siostra Megan. – Suzanna z oszołomieniem potrząsnęła głową. 

– Nie znam pańskiej siostry. 

Fakt, Ŝe to nazwisko nic jej nie mówiło, jeszcze bardziej go rozwścieczył. Podszedł do 

niej, ignorując błysk przestrachu w jej oczach. 

– To prawda, nigdy nie spotkała jej pani osobiście. Po co miałaby pani to robić? Udało się 

pani bez problemu usunąć ją na bok. Ale pani teŜ nic na tym nie wygrała. Baxter Dumont zawsze 
był łajdakiem, ale ona go kochała. 

– Pana siostra? – zdziwiła się Suzanna, rozcierając skronie. – Pańska siostra i Bax? 

– Zaczyna pani kojarzyć? – Suzanna odwróciła się i chciała odejść, ale Sloan mocno 

pochwycił ją za ramię. 

– Czy zrobiła to pani z miłości, czy dla pieniędzy? – zapytał z wściekłością. – Tak czy 

inaczej, mogła się pani zdobyć na trochę współczucia! Do diabła, ona miała siedemnaście lat i 
była w ciąŜy! Czy nie mogła pani pozwolić przynajmniej na to, Ŝeby ten sukinsyn zobaczył 
swojego syna? 

Twarz Suzanny pobielała jak papier, a jej ramię w uścisku Sloana stało się zupełnie 

bezwładne. 

– Syn – szepnęła. 

– Była zaledwie dzieckiem, przeraŜonym dzieckiem, które uwierzyło we wszystkie 

kłamstwa tego drania! Chciałem go zabić, ale to by tylko pogorszyło sytuację Meg. Ale pani, 
pani nie chciała dać jej nawet okruchów ze swojego stołu! śyła pani swoim Ŝyciem, jakby moja 
siostra i jej syn w ogóle nie istnieli! A gdy Megan zadzwoniła i błagała panią, Ŝeby pozwoliła mu 
pani widywać chłopca chociaŜ raz czy dwa razy do roku, nazwała ją pani dziwką i zagroziła 
odebraniem praw do opieki nad dzieckiem, jeśli jeszcze kiedykolwiek będzie się próbowała 
skontaktować z pani drogim męŜem! 

Suzanna nie mogła złapać tchu. Nie czuła się tak okropnie od czasu ostatniej awantury z 

Baxterem. Bezsilnie odsunęła rękę Sloana. 

– Proszę. Proszę, muszę usiąść. 

On jednak nie zareagował, wpatrując się w jej twarz. Po chwili, gdy jego własny gniew 

nieco opadł, zaczęło do niego docierać, Ŝe to, co widzi w oczach Suzanny, to nie poczucie winy, 
pogarda czy złość, lecz zwykły szok. 

– Mój BoŜe – powiedział cicho. – Pani nic nie wiedziała! 

Była w stanie tylko potrząsnąć głową. Gdy Sloan nieco zwolnił uścisk, natychmiast 

zniknęła w głębi domu. 

Sloan przez chwilę stał nieruchomo, przyciskając palce do powiek. Niechęć, jaką 

wcześniej czuł do Suzanny, nieoczekiwanie zwróciła się przeciwko niemu samemu. Poszedł za 
nią i w progu zderzył się z wściekłą Amandą. 

– Coś ty jej zrobił! – wykrzyknęła, popychając go obiema rękami. – Coś ty jej powiedział, 

Ŝ

e tak strasznie płacze? 

Bolesny supeł w jego Ŝołądku zacisnął się jeszcze mocniej. 

– Gdzie ona poszła? 

– Nie zbliŜysz się do niej więcej! Gdy pomyślę, Ŝe juŜ zaczynałam wierzyć... Niech cię 

diabli, O’Riley! 

– Nie moŜesz mi powiedzieć nic gorszego od tego, co juŜ sam o sobie myślę. Gdzie ona 

jest? 

– Idź do diabła! – wrzasnęła i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. 

Sloan przez chwilę zastanawiał się, czy nie wywaŜyć ich kopniakiem, a potem zaklął i 

poszedł w kierunku kamiennych schodków po drugiej stronie domu. Znalazł Suzanne na balkonie 
drugiego piętra. Stała tam i patrzyła na urwisko. Zrobił krok w jej stronę, gdy wściekła Amanda 
znów wypadła zza drzwi. 

– Trzymaj się od niej z daleka! – wykrzyknęła, opiekuńczo otaczając siostrę ramieniem. – 

Wynoś się stąd! Wracaj do Oklahomy! 

– To nie jest twoja sprawa – powiedział Sloan. Amanda rzuciła się w jego stronę, ale 

Suzanna przytrzymała ją w porę. 

– Wszystko w porządku. Mandy, muszę z nim porozmawiać. Sam na sam. 

– Ale... 

– Proszę cię. To waŜne. Idź i dokończ dekorowania tarasu, dobrze? 

Amanda cofnęła się niechętnie. 

– Skoro tego właśnie chcesz. A ty uwaŜaj! – dodała, groźnie patrząc na Sloana. 

Zostali sami. Sloan przez chwilę szukał właściwych słów. 

– Pani Dumont. Suzanno... 

– Jak on ma na imię? – zapytała. 

– Kto? 

– Chłopiec. Jak ma na imię? 

– Ja nie... 

– Jak ma na imię?! – wykrzyknęła Suzanna z desperacją i oderwała się od ściany. W jej 

oczach zabłysły gniewne łzy. – PrzecieŜ to przyrodni brat moich dzieci! Chcę wiedzieć, jak ma 
na imię. 

– Kevin. Kevin O’Riley. 

– Ile ma lat? 

– Siedem. 

Suzanna odwróciła się w stronę oceanu i przymknęła oczy. Siedem lat temu była pełną 

nadziei i zaślepioną miłością panną młodą. 

– I Baxter o tym wiedział? Wiedział, Ŝe ona urodziła jego dziecko? 

– Tak, wiedział. Megan na początku nie chciała nikomu powiedzieć, kto jest ojcem, lecz 

po tym telefonie, gdy rozmawiała z tobą... ale nie rozmawiała z tobą, tak? 

– Nie – potwierdziła Suzanna, nie odrywając wzroku od morza. – MoŜe z matką Baxtera. 

– Chciałbym cię przeprosić. 

– To nie jest konieczne. Gdyby chodziło o którąś z moich sióstr, zachowałabym się 

znacznie gorzej. – ZłoŜyła ramiona na piersiach i dodała: – Proszę, mów dalej. 

Jest twardsza, niŜ na to wygląda, pomyślał Sloan, ale to nie ulŜyło jego sumieniu. 

– Po tym telefonie Megan zupełnie się załamała i wtedy właśnie wszystko mi 

opowiedziała. Poznała Dumonta, gdy pojechała do Nowego Jorku z wizytą do przyjaciół. On 
załatwiał tam jakieś interesy. Pokazywał jej miasto. Nigdy jeszcze nie była w Nowym Jorku i 
poczuła się... oszołomiona. Była jeszcze dzieckiem. 

– Siedemnastoletnim – mruknęła Suzanna. 

– I w dodatku naiwnym. No cóŜ, potem musiała szybko dorosnąć – rzekł Sloan z goryczą. 

– Opowiadał jej wszystkie stare jak świat bajki o małŜeństwie, o tym, Ŝe przyjedzie do 
Oklahomy, Ŝeby poznać jej rodzinę, ale gdy wróciła do domu, ani razu nie próbował się z nią 
skontaktować. Udało jej się dodzwonić do niego raz czy dwa razy. Przepraszał i obiecywał jej 
jeszcze więcej. A potem okazało się, Ŝe jest w ciąŜy. 

Sloan urwał, starając się odsunąć od siebie wspomnienie własnej wściekłości, gdy się 

dowiedział, Ŝe jego ukochana młodsza siostra będzie miała dziecko. 

– Gdy mu o tym powiedziała, nagle zmienił taktykę. Mówił jej okropne rzeczy. Bardzo 

szybko musiała dorosnąć. Zbyt szybko. 

Suzanna rozumiała to jak nikt inny. 

– Musiało jej być strasznie cięŜko – powiedziała z serdecznym współczuciem. 

Dała sobie radę, bo w rodzinie bardzo się wspieramy. Ale o tym sama coś wiesz. 

– Tak. 

– Na szczęście pieniądze nie były problemem, więc zarówno ona, jak i dziecko otrzymali 

wszelką opiekę, jakiej potrzebowali. Suzanno, jej nigdy nie chodziło o jego pieniądze. 

– Rozumiem to. 

Sloan powoli skinął głową. 

– A gdy Kevin się urodził... Meg zachowała się wspaniale. Tylko ze względu na niego 

próbowała się jeszcze raz skontaktować z Dumontem i w końcu postanowiła porozmawiać z jego 
Ŝ

oną. Chciała tylko tego, by jej syn miał kontakt z ojcem. 

– Rozumiem – powtórzyła Suzanna po raz kolejny i wreszcie spojrzała na niego. – Sloan, 

gdybym miała jakikolwiek wpływ na Baxtera, to bym go uŜyła – rozłoŜyła bezradnie ręce. – Lecz 
nie mam, nawet gdy chodzi o dzieci, do których ojcostwa się przyznaje. 

– Myślę, Ŝe Kevinowi jest lepiej tak, jak jest teraz. Suzanno... – zawahał się Sloan, 

przeciągając ręką po włosach –jak to się stało, Ŝe kobieta taka jak ty związała się z kimś takim 
jak Dumont? 

Uśmiechnęła się blado. 

– Kiedyś teŜ byłam młodą, naiwną dziewczyną, która wierzyła w szczęśliwe zakończenia. 

Sloan miał ochotę wziąć ją za rękę, ale nie był pewien, czy Suzanna jej nie odtrąci. 

– Mówiłaś, Ŝe nie chcesz przeprosin, ale mimo wszystko czułbym się o wiele lepiej, 

gdybyś je przyjęła. 

To ona wyciągnęła do niego dłoń. 

– Łatwo się wybacza, gdy chodzi o rodzinę, bo w pewien skomplikowany sposób chyba 

jesteśmy rodziną. – Przycisnęła drugą dłoń do ich złączonych rąk, obiecując sobie, Ŝe później 
znajdzie chwilę, by przeŜyć ten ból w samotności i wyrzucić go z siebie. – Chcę cię o coś prosić. 
Chciałabym, aby moje dzieci wiedziały o Kevinie i o ile twoja siostra zgodzi się na to, Ŝeby 
mogły się z nim spotkać. 

– To by dla niej bardzo wiele znaczyło – odrzekł Sloan. 

– Jenny i Alex byliby zachwyceni. – Suzanna spojrzała na zegarek. – Co mi przypomina, 

Ŝ

e pewnie juŜ wrócili ze szkoły i doprowadzają do szaleństwa ciocię Coco. Muszę iść. 

Sloan spojrzał na schodki wiodące na taras i pomyślał o Amandzie. 

– Ja teŜ. Mam coś jeszcze do naprawienia. 

– Powodzenia – rzekła Suzanna, unosząc brwi. Sloan podejrzewał, Ŝe te Ŝyczenia bardzo 

mu się przydadzą. Gdy wszedł na taras, był juŜ tego zupełnie pewien. Amanda przyczepiała do 
ś

cian serpentyny, a Lilah przywiązywała baloniki do oparć krzeseł. Długi stół był juŜ przykryty 

białym obrusem. Na dźwięk kroków Sloana na tarasie Amanda odwróciła się i rzuciła mu 
zabójcze spojrzenie. Lilah nie potrzebowała dodatkowych sygnałów. 

– Pójdę zobaczyć, czy ciocia Coco upiekła juŜ czekoladowe ciasto – oznajmiła i ruszyła 

do drzwi. Zatrzymała się obok Sloana i spojrzała na niego chłodno. 

– Nie chciałabym się przekonać, Ŝe niewłaściwie cię oceniłam. 

Gdy drzwi zamknęły się za Lila, Amanda natychmiast poderwała się do walki. 

– Jesteś bezczelny albo zwyczajnie głupi, skoro masz odwagę pokazać się tu po tym, co 

zrobiłeś! 

– Nie masz o niczym pojęcia. Suzanna i ja juŜ sobie wszystko wyjaśniliśmy. 

– Naprawdę tak uwaŜasz? – oburzyła się Amanda, uderzając o stół paczką srebrno–

róŜowych talerzy. – Gdy pomyślę, Ŝe jeszcze kilka godzin temu prawie udało ci się mnie 
przekonać, Ŝe jesteś człowiekiem, o jakim mogłabym myśleć powaŜnie... a potem wracam do 
domu, a tu moja siostra ucieka od ciebie zupełnie zdruzgotana! Chcę wiedzieć, co jej zrobiłeś! 

– Przekazałem jej niewłaściwą informację i bardzo mi z tego powodu przykro. 

– To nie wystarczy. 

Sloan był jeszcze zbyt podekscytowany, by zdobyć się na rozsądek. 

– Na razie to ci musi wystarczyć. Jeśli chcesz wiedzieć więcej, to zapytaj Suzanny. 

Pytam ciebie. 

– A ja ci mówię, Ŝe to, co się zdarzyło, to sprawa między Suzanna a mną. Nie ma nic 

wspólnego z tobą. 

– I tu się właśnie mylisz – oświadczyła Amanda, stając tuŜ przed nim. – Gdy zaczynasz 

zjedna osobą z rodziny Calhounów, to zaczynasz z pozostałymi jej członkami. Chyba będę 
musiała znosić twoje towarzystwo aŜ do ślubu, poniewaŜ jesteś druŜbą, ale gdy będzie juŜ po 
wszystkim, to zrobię, co w mojej mocy, by cię odesłać tam, skąd przyjechałeś. 

Sloan z trudem się kontrolował. Pochwycił ją za wyłogi Ŝakietu. 

– JuŜ ci mówiłem, Ŝe zawsze kończę to, co zacząłem. 

– JuŜ skończyłeś, O’Riley. Nie jesteś potrzebny ani Towers, ani mnie. 

Miał zamiar udowodnić jej, Ŝe się myli, ale w tej chwili na tarasie pojawił się Trent. Jedno 

spojrzenie na przyjaciela i przyszłą szwagierkę wystarczyło, by zorientował się w sytuacji i 
szybko odchrząknął. 

– Zdaje się, Ŝe będę musiał popracować nad moim wyczuciem czasu. 

– Twoje wyczucie czasu jest doskonałe – oświadczyła Amanda. – Dziś wieczorem nie ma 

tu miejsca dla męŜczyzn. MoŜe zabierzesz stąd tego durnia, którego przedstawiłeś nam jako 
swojego przyjaciela, i pójdziecie razem poszukać jakichś męskich rozrywek. 

Odsunęła Trenta i weszła do domu. Przyszły pan młody wypuścił oddech. 

– No, no. Zdaje się, Ŝe gdy proponowałem ci tę pracę, zapomniałem wspomnieć o 

temperamencie Calhounów. 

– Zgadza się, zapomniałeś – skrzywił się Sloan. – Czy jest tu w pobliŜu jakiś ciemny, 

hałaśliwy bar? 

– Pewnie uda nam się coś znaleźć. 

– Dobra. Idziemy się upić. 

Znaleźli bar i butelkę. Sloan usiadł za przegródką w kącie sali i zajął się whiskey. Przy 

pierwszych dwóch drinkach opowiedział Trentowi swoją rozmowę z Suzanną. 

– Baxter Dumont jest ojcem Kevina? – zdumiał się Trenton. – Nigdy mi o tym nie 

mówiłeś. 

– Dałem Meg słowo, Ŝe nikomu nie powiem. Nawet rodzina tego nie wie. 

Trent przez chwilę milczał, powoli popijając wodę sodową. 

– Trudno zrozumieć, jak taki drań i egoista moŜe być ojcem trojga tak fantastycznych 

dzieciaków. 

– Owszem, to zagadka – zgodził się Sloan, sygnalizując kelnerowi potrzebę następnej 

kolejki. 

– Wyładowałem się na niczemu niewinnej Suzannie – dodał i zaklął. – Nigdy nie 

zapomnę, jak ona wyglądała, gdy wysłuchała wszystkiego, co miałem jej do powiedzenia. 

– PrzeŜyje to. Z tego, co mówiła mi CC, przeŜyła juŜ gorsze rzeczy. 

– MoŜe masz rację, ale nie lubię dawać kobietom w twarz. JuŜ wtedy, gdy Amanda na 

mnie naskoczyła, poczułem się jak ostatni śmieć. 

– Te kobiety trzymają się razem. Sloan skrzywił się i znów się napił. 

– Dlaczego nie wyjaśniłeś jej, o co chodziło? – zdziwił się Trent. 

Sloan wzruszył ramionami i znów się napił. On teŜ miał swoją dumę. 

– To nie była jej sprawa. 

– Ale mnie opowiedziałeś wszystko. 

– To co innego. 

– W porządku. Chcesz trochę precli? 

– Nie. 

Przez chwilę siedzieli ze szklankami w rękach, dwaj skrajnie odmienni męŜczyźni, jeden 

w zniszczonych dŜinsach, drugi w spodniach od garnituru; jeden wygodnie rozparty na ławce, 
drugi swobodny, lecz czujny. Obydwaj wywodzili się z bogatych rodzin. Pieniądze Trenta 
pochodziły z handlu nieruchomościami, Sloana z ropy naftowej, ale ich Ŝycie rodzinne i 
dzieciństwo bardzo się od siebie róŜniły. Trent po raz pierwszy poznał siłę więzów krwi w 
rodzinie Calhounów, Sloan znał ją od zawsze. Nie mieli ze sobą prawie nic wspólnego, a jednak 
podczas pierwszego semestru w college'u zaprzyjaźnili się i przyjaźń ta przetrwała juŜ ponad 
dziesięć lat. 

Sloan uŜalał się nad sobą i dlatego powolne upijanie się sprawiało mu przyjemność. Trent 

rozpoznawał te symptomy i dlatego pozostawał zupełnie trzeźwy. 

– Od kiedy zacząłeś nosić adidasy? – zapytał Sloan nad kolejnym drinkiem. 

Trent spojrzał na swoje stopy i uśmiechnął się. Te buty były symbolem zmian w jego 

Ŝ

yciu, jakie zaszły za sprawą pewnej pełnej temperamentu brunetki. 

– To nie adidasy, tylko buty do biegania. – Sloan przymruŜył oczy. 

– A co to za róŜnica? I dlaczego nie masz na sobie krawata? 

– Bo jestem zakochany. – Sloan zaklął i wyprostował się. 

– Widzisz, co to wyrabia z człowiekiem? MoŜna zupełnie zgłupieć. 

– PrzecieŜ ty nie znosisz krawatów. 

– Zgadza się. Ta baba od pierwszej chwili doprowadza mnie do szału. 

– CC? 

– Nie, skąd. PrzecieŜ mówię o Amandzie. 

– Aha – mruknął Trent i poprawił się na krześle. 

– No, wiesz, ciebie zawsze jakaś kobieta doprowadza do szalu. Nigdy nie widziałem 

nikogo, kto miałby więcej ciepłych uczuć do słabszej płci. 

– Słabszej, akurat! Najpierw na mnie wpadła, potem mnie przewróciła, aŜ usiadłem na 

tyłku. Ledwie się odezwę, a juŜ na mnie wrzeszczy, wyzywa od durniów... zresztą, sam słyszałeś. 
– Zamówił kolejnego drinka i rozŜalony pochylił się nad stołem. – Znasz mnie ponad dziesięć lat. 
Czy nie sądzisz, Ŝe jestem pogodnym, spokojnym i sympatycznym facetem? 

Trent wyszczerzył zęby w uśmiechu. 

– Jasne, Ŝe tak. Za wyjątkiem chwil, kiedy akurat taki nie jesteś. 

Sloan uderzył otwartą dłonią w blat stołu. 

– No, sam widzisz. – Pokiwał głową i zapalił cygaro. – Więc o co jej właściwie chodzi? 

– Ty mi to powiedz. 

– Powiem ci – odrzekł Sloan, wymachując cygarem przed twarzą Trenta. –Ma 

temperament z piekła rodem i do tego jest uparta jak muł. MoŜna to zauwaŜyć od razu, pod 
warunkiem, Ŝe oderwie się oczy od jej nóg. – Podniósł do ust kolejną szklankę i skrzywił się. – 
Bo nogi ma rzeczywiście pierwsza klasa. 

– ZauwaŜyłem, to u nich rodzinne – stwierdził Trent i teŜ się skrzywił, gdy zobaczył, jak 

Sloan duszkiem wychyla zawartość szklanki. – Chyba będę cię musiał nieść do domu. 

– To więcej niŜ pewne – odrzekł jego przyjaciel. Odchylił się na oparcie ławki, 

pozwalając, by whiskey zakręciła mu w głowie. – Po co ty się właściwie Ŝenisz, Trent? Obydwaj 
lepiej byśmy zrobili, gdybyśmy stąd zniknęli. 

– Bo ją kocham. 

Sloan westchnął głęboko i wypuścił wielki kłąb dymu. 

– Właśnie tak one się do ciebie dobierają. Omotają cię tak, Ŝe nie jesteś w stanie logicznie 

myśleć. Kiedyś byłem przekonany, Ŝe Bóg stworzył kobiety dla własnej przyjemności, ale teraz 
juŜ jestem mądrzejszy. Są tu tylko po to, Ŝeby męŜczyznom nie było za dobrze. – Spojrzał na 
przyjaciela spod przymruŜonych powiek. – Widziałeś, jak jej spódnica się kołysze, gdy idzie, a 
szczególnie kiedy gdzieś się śpieszy? A śpieszy się prawie zawsze. 

Trent zaśmiał się, unosząc w toaście szklankę z wodą mineralną. 

– I jak jej włosy się poruszają, gdy rozzłości się i krzyczy? A z oczu lecą pioruny. Wtedy 

łapiesz ją wpół, Ŝeby się wreszcie zamknęła... i BoŜe drogi... – Znów pociągnął solidny łyk, ale 
tym razem nic to nie pomogło. – Zdarzyło ci się kiedyś wpaść na druty kolczaste pod prądem? 

– Niestety, nie. 

– To parzy – wymamrotał Sloan. – Parzy jak ogień. Traci się przytomność mniej więcej 

na minutę. A gdy otwierasz oczy, jesteś odrętwiały i cały się trzęsiesz. 

Trent ostroŜnie odstawił swoją szklankę i przyjrzał się przyjacielowi. 

– Sloan, czy to wszystko prowadzi tam, gdzie mnie się wydaje, Ŝe prowadzi, czy ty po 

prostu się upiłeś? 

– Jeszcze za mało wypiłem – rzekł i niecierpliwie odsunął szklankę. – Odkąd zobaczyłem 

ją po raz pierwszy, nie przespałem porządnie ani jednej nocy. I czuję się tak, jakby nigdy nie było 
w moim Ŝyciu Ŝadnej innej kobiety. I jakby juŜ więcej nie miało być Ŝadnej innej. – Oparł łokcie 
na stole i potarł twarz dłońmi. – Trent, jestem w niej zakochany jak wariat, i gdybym teraz dostał 
ją w ręce, tobym ją udusił. 

Trent wyszczerzył zęby. 

– Kobiety o nazwisku Calhoun mają taki talent. Witaj w klubie. 

 

Przez cały dzień padało, więc nie mogłam zejść na urwisko na spotkanie z Christianem. 

Przez większą część przedpołudnia grałam z dziećmi w róŜne gry, obawiając się, by nie zaczęły 
za bardzo marudzić z powodu zamknięcia w domu. Oczywiście były niezadowolone, ale niania 
zajęła ich uwagę ciastkami. Nawet chłopcy wzięli udział w herbatce, jaką urządziliśmy na 
porcelanowej zastawie dla lalek Colleen. Dla mnie był to jeden z tych spokojnych, niespiesznych 
dni, jakie matki zawsze pamiętają – właśnie wtedy zapamiętują śmiech dzieci, ich zabawne 
pytania, sposób, w jaki kładą głowę na poduszce, gdy nadchodzi czas poobiedniej drzemki. 

Pamięć o tym dniu jest dla mnie najcenniejsza ze wszystkich wspomnień. JuŜ niedługo 

moje dzieci podrosną. Colleen mówi juŜ o balach i sukienkach. 

Zastanawiam się, jak wyglądałoby moje Ŝycie, gdyby to Christian mógł wejść do saloniku. 

Na pewno nie skinąłby nam obojętnie głową i nie zająłby się natychmiast karafką z brandy. I nie 
zapomniałby zapytać, jak się mają dzieci. 

A ja byłabym szczęśliwa, pozbawiona goryczy w sercu, wolna od poczucia winy. Nie 

musiałabym szukać spokoju i samotności w wieŜy, nie musiałabym siedzieć tu sama i patrzeć na 
szary deszcz ani opisywać swych marzeń w tym zeszycie. 

PrzeŜywałabym je na jawie. 

Lecz to tylko fantazje, tak jak bajki, które opowiadam dzieciom przed snem. Bajki, które 

zawsze dobrze się kończą i w których przystojny ksiąŜę poślubia piękną dziewczynę. No cóŜ, moje 
Ŝ

ycie nie jest bajką, ale moŜe kiedyś ktoś otworzy te stronice i przeczyta moje słowa. Mam 

nadzieję, Ŝe będzie to ktoś o dobrym, szczerym sercu, kto nie potępi mnie za nielojalność wobec 
męŜa, którego nigdy nie kochałam, lecz połączy się ze mną w radości z tych kilku krótkich godzin 
spędzanych w towarzystwie męŜczyzny, którego będę kochać takŜe po śmierci. 

 

 

ROZDZIAŁ SIÓDMY 

Miliony krasnoludków machało kilofami w głowie Sloana. Aby je uciszyć, spróbował się 

przekręcić na bok, ale natychmiast uświadomił sobie, Ŝe był to powaŜny błąd, bowiem ten ruch 
stał się dla czekającej z boku orkiestry wojskowej sygnałem, Ŝe naleŜy wzmocnić brzmienie 
sekcji rytmicznej. Sloan naciągnął poduszkę na twarz. 

Nic to nie dało, bo hałas wciąŜ narastał. W końcu Sloan zrozumiał, Ŝe ktoś wali do drzwi. 

Wygramolił się z łóŜka, zadowolony, Ŝe nikt nie słyszy jego jęków, i po pewnych wysiłkach 
udało mu się otworzyć. 

Amanda rzuciła mu tylko jedno spojrzenie. To wystarczyło, by zauwaŜyć przekrwione 

oczy, nie ogolony zarost i skrzywione usta. Miał na sobie tylko rozpięte dŜinsy, w których zasnął. 

– Zdaje się, Ŝe świetnie się bawiłeś wczoraj wieczorem – rzekła dyplomatycznie. 

Sama wyglądała jak spod igły i była świeŜa jak wiosenny poranek. Sloan odkrył, Ŝe jest to 

wystarczający powód do popełnienia morderstwa. 

– Jeśli przyszłaś tutaj, Ŝeby mi zepsuć dzień, to trochę się spóźniłaś – mruknął i chciał 

zamknąć jej drzwi przed nosem, ona jednak była szybsza. 

– Muszę ci coś powiedzieć. 

– JuŜ wszystko mi powiedziałaś – odburknął i natychmiast poŜałował, Ŝe odwrócił się tak 

gwałtownie, bo dudnienie w skroniach nasiliło się. Sloan jednak zdecydowany był zachować 
resztki godności. Poprzysiągł sobie, Ŝe nie zacznie się czołgać, tylko będzie szedł w 
wyprostowanej pozycji. 

Wyglądał tak Ŝałośnie, Ŝe Amanda postanowiła mu pomóc. 

– Wydaje mi się, Ŝe czujesz się dosyć kiepsko. 

– Kiepsko? – powtórzył, jakby nie rozumiał tego słowa. Musiał przymruŜyć oczy, bo 

zaczął się bać, Ŝe wypadną z oczodołów i rozbiją się o podłogę. – Skąd, czuję się świetnie. 
Kwitnąco. 

– Potrzebny ci zimny prysznic, kilka tabletek aspiryny i porządne śniadanie. 

Sloan jęknął coś niewyraźnie. 

– Calhoun, wkraczasz na niebezpieczne tereny. Szła za nim, zdecydowana wypełnić swą 

misję. 

– Nie będę ci długo zawracać głowy, tylko chciałabym porozmawiać o... – Urwała, gdy 

Sloan zatrzasnął jej przed nosem drzwi łazienki. Wzięła głęboki oddech i oparła dłonie na 
biodrach. 

On zaś zdjął dŜinsy i wszedł pod prysznic. Jedną ręką opierał się o ścianę, drugą odkręcił 

do oporu kurek z zimną wodą. Pojedyncze, soczyste przekleństwo odbiło się od ścian, ale Sloan 
wyszedł spod strumienia zimnej wody juŜ znacznie pewniejszym krokiem. Przez chwilę zmagał 
się z zakrętką na butelce aspiryny, a potem połknął od razu trzy. 

Kac nie zniknął, ale w kaŜdym razie Sloanowi na tyle wróciła przytomność umysłu, by 

znów mógł cieszyć się swym człowieczeństwem. Owinął się w pasie ręcznikiem i wrócił do 
saloniku. 

Sądził, Ŝe Amanda odebrała jego przekaz, ale wciąŜ tu była. Podtrzymując czubkiem 

palca okulary na nosie, pochylała się nad jego deską do rysowania. ZauwaŜył, Ŝe posprzątała: 
usunęła popielniczki, poustawiała filiŜanki na tacy i zebrała porozrzucane ubrania. 

– Co ty robisz? – zapytał ostro. 

Podniosła głowę i uśmiechnęła się z wyraźną determinacją. 

– Och, juŜ jesteś. Patrzę na twoje rysunki. 

– Nie o to mi chodzi. Po co po mnie sprzątasz? To nie naleŜy do twoich obowiązków. 

– Nie rozumiem, jak moŜesz pracować w takich warunkach – odparowała. 

– A moŜe właśnie lubię pracować w takich warunkach? Gdybym nie lubił, to sam bym tu 

posprzątał. 

– W porządku – rozzłościła się i rzuciła naręcze ubrań na środek pokoju, – Teraz lepiej? 

Sloan odsunął z twarzy koszulkę, która zatrzymała się na jego głowie. 

– Czy wiesz, Calhoun, co jest bardziej niebezpieczne niŜ skacowany męŜczyzna? 

– Nie wiem. 

– Nic – rzekł złowróŜbnym tonem, zbliŜając się do niej. 

Ktoś zastukał do drzwi. 

– To twoje śniadanie – rzekła Amanda sucho. – Kazałam im się pośpieszyć. 

Pokonany Sloan opadł na kanapę i ukrył twarz w rękach. 

– Nie chcę Ŝadnego cholernego śniadania. 

– Zjedz i przestań się nad sobą rozczulać. – Postawiła przed nim tacę. – Grzanka z 

ciemnego chleba, czarna kawa i sok pomidorowy przyprawiony na ostro. To ci pomoŜe poczuć 
się lepiej. Spróbuj. 

Bez słowa sięgnął po kawę. Amanda wsunęła okulary do kieszeni. 

– Trent wspomniał, Ŝe sporo wczoraj wypiłeś. Spojrzał na nią z niechęcią, podnosząc do 

ust szklankę z sokiem pomidorowym. 

– Więc musiałaś na własne oczy obejrzeć mojego kaca. 

– Niezupełnie – wzruszyła ramionami, bawiąc się guzikiem Ŝakietu. – Pomyślałam, Ŝe 

skoro znalazłeś się w tym stanie z mojej winy, to... 

– Moment. Jeśli się upiłem, to dlatego, Ŝe to moja, a nie twoja ręka sięgnęła po butelkę. 

– Tak, ale... 

– Nie chcę twojego współczucia, Calhoun, ani twojej obsługi. 

Duma i złość toczyły walkę w duszy Amandy. Duma zwycięŜyła. 

– Świetnie. Przyszłam tu tylko po to, Ŝeby przeprosić. 

– Za co? 

– Za to, co powiedziałam wczoraj i za cale moje zachowanie. Podeszła do okna i odsunęła 

rolety, ignorując bolesne syknięcie Sloana. – Choć nadal myślę, Ŝe jestem w pełni 
usprawiedliwiona. W końcu wiedziałam tylko tyle, Ŝe bardzo zraniłeś Suzanne. Gdy powiedziała 
mi o twojej siostrze i Baxterze, zrozumiałam, co musiałeś czuć. Do diabła, Sloan, sam mogłeś mi 
to wyjaśnić. 

– MoŜe mogłem. A moŜe ty mogłaś okazać mi odrobinę zaufania. 

Amanda westchnęła i zaczęła obracać w palcach okulary. 

– To nie była kwestia zaufania, tylko odruchu warunkowego. Nie wiesz, przez co przeszła 

Suzanna, jak boleśnie została zraniona. Jednak ze względu na własną siostrę moŜesz chyba 
zrozumieć, dlaczego tak zareagowałam, gdy zobaczyłam, Ŝe znów płacze. – Amanda podniosła 

na niego zwilgotniałe oczy. – A to, Ŝe nie jesteś mi obojętny, jeszcze pogarszało sytuację. 

Łzy były jedyną rzeczą, wobec której Sloan czuł się zupełnie bezbronny. Wstał i ujął 

dłonie Amandy w swoje. 

– Ja teŜ wczoraj popełniłem parę błędów – uśmiechnął się. – Przypuszczam, Ŝe 

przeprosiny przychodzą ci równie trudno jak mnie. 

– Owszem. Czuję się, jakbym musiała przełknąć bryłę węgla. 

– W takim razie moŜe uznamy, Ŝe rachunki zostały wyrównane? 

Pochylił się, aby ją pocałować, ona jednak cofnęła się. 

– Muszę przez chwilę rozsądnie pomyśleć. – Sloan szybko pochwycił ją za rękę. 

– A ja muszę pójść z tobą do łóŜka. – Serce gwałtownie skoczyło jej do gardła. 

– Ja, och, jestem teraz w pracy. Moja przerwa juŜ minęła, a Stenerson... 

– MoŜe do niego zadzwonię? – zaproponował z uśmiechem, całując jej palce. Kac zmalał 

do tępego bólu z tyłu głowy. – Powiem mu, Ŝe jego asystentka jest mi na parę godzin koniecznie 
potrzebna. 

– Myślę, Ŝe... 

– Znów zaczynasz – mruknął, zbliŜając usta do jej twarzy. 

– Kiedy naprawdę muszę... Muszę wracać do biura. A poza tym najpierw chcę być pewna. 

– Zebrała całą siłę woli i odsunęła się od niego. – Muszę wiedzieć, co robię. 

Sloan nerwowo zacisnął dłonie. 

– Coś ci powiem, Calhoun. Dobrze się nad tym zastanów, przemyśl sobie wszystko. Tak 

jak się umawialiśmy wcześniej, daję ci na to czas do dnia ślubu Trenta i CC. A po ślubie, jeśli do 
mnie nie przyjdziesz, to lepiej nie pokazuj mi się na oczy. 

Między jej brwiami pojawiła się zmarszczka. 

– To brzmi jak ultimatum. 

– Nie, to jest fakt. Na twoim miejscu skorzystałbym z tych drzwi, dopóki jeszcze masz 

taką moŜliwość. 

Zbierając całą godność, z przylepionym do twarzy nonszalanckim uśmiechem 

pomaszerowała do drzwi. 

– Miłego śniadania – rzuciła na odchodnym i mściwie trzasnęła drzwiami. 

 

– Nie sądziłam, Ŝe będę taka zdenerwowana powiedziała CC, patrząc na ślubną sukienkę. 

– MoŜe lepiej byłoby, gdybym ubrała się w normalne ciuchy. 

– Nie gadaj bzdur i przestań się kręcić – mruknęła Amanda, która właśnie nakładała róŜ 

na policzki siostry. – Powinnaś być zdenerwowana. 

– Dlaczego? – wzruszyła ramionami CC. Kocham Trenta i chcę za niego wyjść, więc 

dlaczego właściwie się denerwuję? 

– MoŜe powinnam zawołać ciocię Coco i poprosić, Ŝeby wygłosiła ci krótki wykład o 

kwiatkach i pszczółkach? – uśmiechnęła się Amanda. 

– Bardzo zabawne – prychnęła Catherine, ale równieŜ musiała się uśmiechnąć. – Kiedy 

Suzanna tu przyjdzie? 

Mówiłam ci przecieŜ, jak tylko ubierze dzieci. Jenny jest zachwycona, Ŝe będzie niosła 

kwiaty, ale Alex buntuje się przeciwko poduszce z obrączkami. Wolałby maszerować z 
karabinem maszynowym w ręku. A Lilah, uprzedzam pytanie, jest na dole i sprawdza, czy 
wszystko przygotowano jak naleŜy. ChociaŜ nie mogę pojąć, dlaczego obdarzyłyśmy ją takim 
zaufaniem. 

– Poradzi sobie. W waŜnych sprawach jest odpowiedzialna – rzekła CC uspokajająco. – A 

to jest waŜny dzień. 

– Wiem. NajwaŜniejszy dzień twojego Ŝycia. – Amanda przyłoŜyła policzek do policzka 

siostry. – Powinnam chyba powiedzieć coś bardzo głębokiego, ale po prostu Ŝyczę ci szczęścia. 

– Dziękuję, na pewno będę szczęśliwa. Poza tym przecieŜ tak naprawdę nigdzie nie 

wyjeŜdŜam, bo większość czasu będziemy spędzać tutaj. 

W chwilę później w pokoju pojawiła się Suzanna, prowadząc ze sobą dzieci. Na widok 

CC. w ślubnej sukni w jej oczach zabłysły łzy. 

– Wyglądasz wspaniale. 

– Naprawdę? –upewniała się niespokojnie CC, poprawiając koronkę przy szyi. Sukienka z 

białego jedwabiu miała prosty krój, ozdobiona była tylko odrobiną koronki przy szyi i na dole 
spódnicy. 

– MoŜe trzeba było wybrać jakiś mniej uroczysty strój? 

– Nie, ta suknia jest doskonała. – Suzanna potrząsnęła głową i pochyliła się nad synem. – 

Alex, bardzo cię proszę, stój przez chwilę spokojnie. 

Chłopiec wykrzywił twarz w grymas wyćwiczony przed lustrem. 

– Nienawidzę muszek. 

– Wiem, ale jeśli będziesz się tak wiercił, to w końcu wepchnę ci ją do ust – westchnęła 

Suzanna i wyprostowała się. – Mam coś dla ciebie – zwróciła się do CC, podając jej niewielkie 
pudełeczko. W środku znajdował się pojedynczy szafir w kształcie łzy zawieszony na złotym 
łańcuszku. 

– Naszyjnik mamy – szepnęła CC. 

– Ciocia Coco dała mi go, gdy... w dzień mojego ślubu – wyjaśniła Suzanna, zapinając 

łańcuszek na szyi siostry. – Chcę, Ŝebyś ty teŜ go miała na sobie w tym dniu. 

CC zacisnęła palce na kamieniu. 

– JuŜ się nie denerwuję – stwierdziła nagle ze zdziwieniem. 

– Pójdę na dół i sprawdzę, czy wszystko gotowe – poderwała się Amanda. – Przyślę tu 

Lilę. 

Zbiegła po schodach i zatrzymała się na moment przed duŜym lustrem w holu. 

– Świetnie wyglądasz – usłyszała nagle za swoimi plecami. Obejrzała się i zobaczyła 

elegancko ubranego Sloana. 

– Dziękuję – odrzekła i przez chwilę stali obok siebie w niezręcznym milczeniu, 

męŜczyzna we fraku i kobieta w jedwabnej sukience w kolorze brzoskwini. – Gdzie jest Trent? 

– Potrzebował chwili czasu dla siebie. Ojciec udzielił mu kilku dobrych rad. – Sloan 

uśmiechnął się powoli. – Przypuszczam, Ŝe po tylu ślubach wypracował sobie interesującą 
filozofię Ŝycia. – ZauwaŜył wyraz twarzy Amandy i roześmiał się głośno. – Nie martw się, 
podsunąłem mu kieliszek szampana oraz Coco. Zdaje się, Ŝe są przyjaciółmi z dawnych lat. 

– Coco chyba poznała go kiedyś, dawno temu – powiedziała Amanda. – Fantastycznie 

wyglądasz. Nie spodziewałam się, Ŝe będzie ci dobrze we fraku. – Gdy Sloan roześmiał się z 
pewnym przymusem, dodała szybko: – To znaczy, nie sądziłam, Ŝe tak dobrze będzie na tobie 
leŜał. To znaczy... 

– Ładnie wyglądasz, kiedy jesteś zmieszana. W końcu zamilkła i tylko uśmiechnęła się do 

niego. 

– Muszę juŜ iść. Za kilka minut zaczynamy. Trzeba się zająć gośćmi. 

– Prawie wszyscy są juŜ w ogrodzie. 

– Fotograf. 

– Wszystko ustalone, 

– Szampan. 

– Chłodzi się. CzyŜby śluby wprawiały cię w zdenerwowanie, Calhoun? 

– Ten akurat tak. 

– Zachowasz jeden taniec dla mnie? 

– Oczywiście. 

Dotknął białego kwiatu w jej włosach. 

– A później? 

– Ja... 

– CC. jest gotowa! – zawołał Alex ze szczytu schodów. – Zacznijmy juŜ, Ŝeby wreszcie 

mieć to z głowy! 

Sloan roześmiał się i ucałował palce Amandy. 

– Nie martw się, dopilnuję, Ŝeby pan młody znalazł się na swoim miejscu. 

– Dobrze, i... A niech to! – prychnęła i podniosła słuchawkę dzwoniącego telefonu. – 

Halo? Och, William. Naprawdę nie mogę teraz rozmawiać. Za chwilę zaczyna się ślub... Jutro? 
Nie, oczywiście. Hm... tak, moŜe być. Najlepiej późnym popołudniem. O trzeciej? W takim razie 
do zobaczenia. 

OdłoŜyła słuchawkę i napotkała chłodne spojrzenie Sloana. 

– Lubisz ryzyko, Calhoun. 

– To nie było to, o czym myślisz. Jakie ryzyko? 

– Pomówimy o tym później. Teraz trzeba juŜ iść. 

– Masz rację – odrzekła i rozeszli się w dwóch przeciwnych kierunkach. 

W chwilę później trzy siostry Calhoun po kolei przemierzały ogrodową ścieŜkę. Pierwsza 

szła Suzanna, potem Lilah, następnie Amanda, a za nią rozpromieniona Jenny i rozpaczliwie 
skrępowany Alex. Zajęli swoje miejsca. Amanda z trudem powstrzymywała się, by nie szukać 
Sloana wzrokiem. Zapomniała jednak o wszystkim, gdy zobaczyła nadchodzącą CC. z welonem 
upiętym na włosach. Obok niej szła zapłakana Coco. 

Ś

lub został zawarty w altanie oplecionej rozkwitającą właśnie glicynią. Amanda patrzyła 

przez łzy, jak jej nowy szwagier wsuwa na palec CC wysadzaną szmaragdami obrączkę. 
Spojrzenie, jakie wymienili nowoŜeńcy, odzwierciedlało ich uczucia lepiej niŜ wszelkie 
przysięgi. CC. podniosła głowę i Trent po raz pierwszy pocałował swoją Ŝonę. 

– Czy to juŜ wreszcie koniec? – dopytywał się Alex. 

– Nie – odpowiedziała Amanda, nieświadomie przenosząc wzrok na Sloana. – To dopiero 

początek. 

 

– Piękny ślub – stwierdził ojciec Trenta. Amanda, przed chwilą wycałowana przez niego 

w oba policzki, skinęła głową. 

– Trent mówił, Ŝe to pani była odpowiedzialna za organizację. 

– Umiem sobie radzić ze szczegółami – powiedziała i podała mu talerz z bufetu. 

– Słyszałem o tym – uśmiechnął się starszy pan St. James. Byl szczupły, mocno opalony i 

bardzo ekspansywny. – Słyszałem takŜe, Ŝe wszystkie siostry Calhoun są piękne. Teraz mogę to 
potwierdzić osobiście. 

Elegancki flirciarz, pomyślała Amanda, napełniając jego talerz zakąskami z bufetu. 

– Bardzo nam milo powitać pana w rodzinie – powiedziała głośno. 

– To wszystko ułoŜyło się bardzo dziwnie – potrząsnął głową pan St. James. – Rok temu 

zauwaŜyłem ten dom z pokładu łodzi i poczułem, Ŝe muszę go mieć. A teraz część tego domu 
powiększy moją korporację, zaś cały – moją rodzinę. – Zwrócił spojrzenie na CC. i Trenta, 
tańczących na tarasie. 

– On jest z nią szczęśliwy – powiedział cicho. – Mnie nigdy nie udało się dokonać tej 

sztuki. – Wzruszył ramionami i zapytał: – Zechce pani zatańczyć? 

– Z wielką przyjemnością. 

Nie zdąŜyli jednak zrobić nawet trzech kroków, gdy obok nich pojawił się Sloan, 

prowadzący w tańcu Coco. Pierwszy druŜba zarządził zmianę partnerów. 

– Mogłeś przynajmniej zapytać – wymruczała Amanda, gdy zamknął ją w ramionach. 

– PrzecieŜ pytałem wcześniej, a Coco, flirtując z nim, przynajmniej zapewni mu trochę 

rozrywki i nie będzie go traktować jak dalekiego kuzyna. 

– Bo jest teraz dalekim kuzynem – zauwaŜyła Amanda, dostrzegła jednak ponad 

ramieniem Sloa–na roześmianą twarz starszego St. Jamesa. – Chyba masz rację. Nieźle sobie 

radzą. 

– Świetnie wszystko zorganizowałaś – zauwaŜył Sloan. – Dobra robota. 

– Dziękuję, ale mam nadzieję, Ŝe nieprędko będę musiała urządzać kolejny ślub. 

– A czy ty sama nie chciałabyś wyjść za mąŜ? – zapytał znienacka. 

Amanda zmyliła krok i potknęła się. 

– Nie... to znaczy tak, ale właściwie nie. 

– To bardzo precyzyjna odpowiedź. 

– Chciałam powiedzieć, Ŝe nie zamierzam wychodzić za mąŜ jeszcze przez jakiś czas. 

Organizowanie hotelu w Towers zajmie mi kilka lat. Zawsze chciałam zarządzać hotelem 
pierwszej klasy, tworzyć jego podstawy, a nie tylko wprowadzać w Ŝycie pomysły innych ludzi. 
Teraz, gdy Trent daje mi taką szansę, nie mogę sobie pozwolić na rozpraszanie uwagi. 

– Ciekawy punkt widzenia. Ja zawsze obawiałem się raczej tego, Ŝe grzęznę w jednym 

miejscu, przykuty do jednej osoby. Bałem się, Ŝe potem moŜe się okazać, iŜ popełniłem błąd. 

– Tak, to teŜ jest powód – uśmiechnęła się Amanda. – Nigdy cię o to nie pytałam, ale 

przypuszczam, Ŝe sporo podróŜujesz. 

– Tu i tam. Deskę do rysowania łatwo jest zabrać ze sobą. Ty teŜ moŜe polubiłabyś 

podróŜe. Mogłabyś sprawdzić poziom hoteli konkurencji. MoŜe pójdziemy w jakieś ustronne 
miejsce i porozmawiamy o tym szerzej? 

– Przykro mi, ale muszę tu zostać. A jeśli chcesz być pomocny, to przynieś z kuchni 

jeszcze kilka butelek szampana. Ja pójdę na górę po serpentyny. Są w moim pokoju. 

– Po co ci serpentyny? 

– Trzeba udekorować samochód państwa młodych. To tradycja. 

Razem ruszyli w stronę domu. 

– MoŜe pójdę z tobą po te serpentyny? – zaproponował po drodze Sloan. 

– Nie. Trzeba to zrobić, zanim oni wrócą z podróŜy poślubnej – roześmiała się i pobiegła 

na górę. Była w połowie długości korytarza na pierwszym piętrze, gdy usłyszała nad głową 
skrzypienie deski. Zatrzymała się i nasłuchiwała. To były kroki. MoŜe któryś z gości zawędrował 
na górę, pomyślała i zawróciła w stronę schodów. 

Na podeście drugiego piętra zobaczyła Freda, który spał zwinięty w kłębek. 

– Niezły z ciebie pies obronny – mruknęła i przykucnęła obok zwierzęcia. Potrząsnęła 

nim, pies jednak tylko zachrapał głośniej. 

– Fred? – zaniepokoiła się Amanda i znów nim potrząsnęła, tym razem mocniej. Zwierzę 

nie zareagowało. Wzięła go na ręce. Ciało szczeniaka było zupełnie bezwładne. 

Naraz ktoś popchnął ją od tyłu. Uderzyła głową w ścianę, ale nie straciła przytomności i 

zaraz podniosła się na kolana, wciąŜ trzymając Freda na rękach. Ktoś zbiegał w dół po schodach. 
Amanda zerwała się na nogi i pobiegła za nim. 

Na pierwszym piętrze zatrzymała się, nasłuchując. Usłyszała głośne przekleństwo na dole 

i tam skierowała kroki. Potknęła się na ostatnim stopniu. Sloan, który wyrósł jak spod ziemi, 
podtrzymał ją za ramię. 

– Gdzie się tak śpieszysz? – uśmiechnął się, przygładzając jej włosy.– Co się stało, 

potknęłaś się o psa? – dodał na widok Freda, którego trzymała pod pachą. 

– Widziałeś go? – wysapała. 

– Kogo? 

– Ktoś był na górze. Zakradł się na drugie piętro. Zrobił coś Fredowi. 

– Zaczekaj. – Sloan łagodnie poprowadził ją do schodów i posadził na stopniu. – PokaŜ 

tego psa. 

Wyjął Freda z jej rąk i uniósł mu powiekę, a potem zaklął. Gdy znów spojrzał na 

Amandę, jego oczy miały ponury wyraz, jakiego jeszcze nigdy w nich nie widziała. 

– Ktoś dał mu środki nasenne. 

– Po co? – zdumiała się. 

– Zapewne po to, Ŝeby nie szczekał. Powiedz mi, co się stało. 

– Usłyszałam, Ŝe ktoś chodzi po korytarzu drugiego piętra, i poszłam na górę zobaczyć, 

kto to taki. Na schodach znalazłam Freda. Pochyliłam się nad nim i wtedy ktoś mnie popchnął na 
ś

cianę. 

– Nic ci się nie stało? – zawołał Sloan z lękiem. 

– Nie, choć przez chwilę nie wiedziałam, co się dzieje. Gdyby nie to, tobym go dopadła. 

Sloan przymruŜył oczy i odchylił się do tyłu na piętach. 

– A nie przyszło ci do głowy, Ŝeby zawołać pomoc? 

– Nie – przyznała. 

– Idiotka. 

– Posłuchaj, O’Riley, nie pozwolę, Ŝeby ktoś łaził po moim domu i truł mi psa. Takie 

rzeczy nikomu nie ujdą na sucho. Gdyby nie to, Ŝe mnie zaskoczył, tobym go złapała. 

– A potem co byś zrobiła? – wybuchnął Sloan. – Rany boskie, Amando, czy nie zdajesz 

sobie sprawy, Ŝe on mógł wyrządzić ci krzywdę? 

Prawdę mówiąc, nie przyszło jej to do głowy. Lecz to niczego nie zmieniało. 

– Umiem o siebie zadbać. Ktokolwiek włamał się do domu, odpowie za to. W kaŜdym 

razie myślę, Ŝe go przestraszyłam. Uciekał tak szybko, Ŝe pewnie juŜ jest we wsi i myślę, Ŝe tu 
nie wróci. Co jednak będzie z Fredem? 

– Ja się nim zajmę – stwierdził krótko Sloan i wziął psa z jej rąk. – Musi swoje odespać. 

No i trzeba zadzwonić po policję. 

– Ale dopiero po weselu! – oburzyła się Amanda. – Nie mam zamiaru psuć uroczystości 

CC. i Trentowi tylko dlatego, Ŝe jakiś bałwan wybrał się na poszukiwanie skarbów. Pójdę na 
drugie piętro i sprawdzę, czy niczego nie brakuje, a potem wrócę do ogrodu i dopilnuję, Ŝeby 
przyjęcie dobiegło końca bez Ŝadnych zgrzytów. Dopiero potem mogę zadzwonić na policję. 

– Jak zwykle zdąŜyłaś juŜ sobie wszystko ładnie zaplanować – mruknął Sloan z ironią – 

ale w Ŝyciu nie zawsze jest to moŜliwe! 

– Sam się przekonasz. 

– Nie, to ty się przekonasz! Nie chcesz pozwolić, by takie drobiazgi jak włamanie z próbą 

kradzieŜy i czynną napaścią fizyczną pokrzyŜowały twoje krótkoterminowe plany. Tak samo, jak 
nie zgadzasz się, by ktokolwiek pokrzyŜował ci plany długoterminowe. 

– Nie rozumiem, o co się tak złościsz. 

– Jasne, Ŝe nie rozumiesz – rzekł Sloan napiętym głosem. – Usłyszałaś w domu kroki 

jakiegoś włamywacza, zostałaś uderzona w głowę i nawet ci nie przyszło na myśl, by mnie 
zawołać. Nigdy nie pomyślisz o tym, by poprosić kogoś o pomoc, nawet jeśli ten ktoś jest w 
tobie zakochany. 

– Robiłam to, co musiałam zrobić – odrzekła Amanda z wysiłkiem. 

– Tak – zgodził się Sloan, powoli kiwając głową. – Teraz teŜ zrobisz to, co musisz zrobić. 

A ja nie będę ci wchodził w drogę. 

 

 

ROZDZIAŁ ÓSMY 

Obiecał sobie, Ŝe nie będzie jej wchodził w drogę. Ta kobieta dość mu juŜ namieszała w 

głowie. 

Stał na balkonie swojego apartamentu, próbując się cieszyć upajającym majowym 

wieczorem. Wyszedł z przyjęcia w Towers najwcześniej, jak tylko mógł. UwaŜał, Ŝe wypełnił 
wszystkie swoje obowiązki. Nie tylko Amanda była do tego zdolna. Przy pomocy Suzanny i jej 
dzieci Sloan udekorował samochód nowoŜeńców. Z przyklejonym do twarzy uśmiechem obsypał 
ich ryŜem i nawet poŜyczył Coco swoją chusteczkę, gdy juŜ gruntownie przemoczyła wszystkie, 
jakie miała. Potem jeszcze wraz ze zmartwioną Lilah poczekał, aŜ Fred się obudził. 

W końcu nadeszła odpowiednia chwila, by zniknąć z przyjęcia, i Sloan natychmiast z niej 

skorzystał. Amanda go nie potrzebowała, on zaś dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo go to 
rani. Chciał być jej niezbędny, chciał nosić ją na rękach, ona zaś zajęta była ściganiem złodziei 
albo umawianiem się z męŜczyzną o imieniu William. Doszedł do wniosku, Ŝe więcej nie będzie 
robił z siebie durnia. KaŜde z nich miało swoją pracę, swoje Ŝycie i nadszedł juŜ czas, by 
poustawiać wszystko we właściwej perspektywie. Tylko kompletny wariat mógł się uwikłać w 
uczucie do kobiety, która nie uznawała Ŝadnych kompromisów. KaŜdy rozsądny męŜczyzna 
zacząłby się raczej rozglądać za jakąś miłą, spokojną dziewczyną, która zapewniłaby mu chwilę 
wytchnienia po całym dniu cięŜkiej pracy i nie czepiałaby się kaŜdego słowa. 

Postanowił wyrzucić Amandę Calhoun z myśli i od razu poczuł się szczęśliwszy. 

– Sloan. 

Odwrócił się i zobaczył ją w drzwiach łączących balkon z sypialnią. ZdąŜyła się juŜ 

przebrać. Teraz miała na sobie prostą bawełnianą bluzkę i spodnie. 

– Pukałam – zaczęła się tłumaczyć, ale po chwili tylko wzruszyła ramionami i weszła na 

balkon. – Bałam się, Ŝe nie zechcesz mnie wpuścić, więc wzięłam zapasowy klucz. 

– Czy to nie jest niezgodne z zasadami obowiązującymi w tym hotelu? 

– Owszem. Przepraszam, ale w domu nie mogłam z tobą porozmawiać. Chyba nawet nie 

miałam na to jeszcze ochoty. A potem, gdy policja juŜ pojechała i wszystko zaczęło wracać do 
normy, nie mogłam sobie znaleźć miejsca. 

Sloan stał niewzruszony i słuchał, nie przerywając jej ani jednym słowem. Nadal miał na 

sobie białą koszulę, rozpiętą i wyciągniętą z wieczorowych spodni. Był boso. Przez cały czas nie 
spuszczał z niej uwaŜnego spojrzenia. 

– Chyba nie lubię zostawiać za sobą nie dokończonych spraw wzruszyła bezradnie 

ramionami. 

– W porządku – mruknął. Zapalił cygaro i oparł się o barierkę tarasu. – W takim razie 

dokończ teraz. 

– To nie jest takie proste. Przedtem byłam zdenerwowana i zła, bo ktoś zakradł się do 

mojego domu. Wiem, Ŝe się o mnie martwiłeś, a ja niepotrzebnie na ciebie nakrzyczałam. Gdy 
się uspokoiłam, zrozumiałam, Ŝe po prostu miałeś Ŝal o to, iŜ nie poprosiłam cię o pomoc. 

– Jakoś to przeŜyję. 

– To nie tak... – Urwała i przeszła na drugą stronę balkonu. – Widzisz, ja przywykłam do 

tego, Ŝe zwykle muszę radzić sobie ze wszystkim sama. To j a zawsze potrafiłam znaleźć 
rozsądne wyjście z kaŜdej sytuacji. Gdy jest coś do zrobienia, po prostu to robię. To nieprawda, 
Ŝ

e nigdy nie potrzebuję pomocy, tylko Ŝe... najczęściej to mnie ktoś prosi o pomoc, więc... 

– Sposób, w jaki radzisz sobie z róŜnymi sytuacjami, to jedna z rzeczy, jakie najbardziej 

w tobie podziwiam, Amando – powiedział Sloan, patrząc na nią. – MoŜe mi powiesz, co 
zamierzasz zrobić ze mną? 

– Nie mam pojęcia – odrzekła drŜącym głosem. – I wcale mi się to nie podoba. Zwykle 

wiem, jak powinnam postąpić, jeśli tylko mam trochę czasu, Ŝeby się nad tym zastanowić, ale w 
tym przypadku nic nie potrafię wymyślić. 

– MoŜe to dlatego, Ŝe dwa i dwa nie zawsze daje cztery. 

– Choć powinno! Mnie takie rachunki zawsze się zgadzały. Wiem tylko, Ŝe przy tobie 

czuję się... tak, jak jeszcze nigdy się nie czułam. I to mnie przeraŜa. Wiem, Ŝe dla ciebie to jest 
łatwe, ale dla mnie nie. 

– Łatwe dla mnie? – powtórzył. – Naprawdę tak myślisz? – Gwałtownie rzucił cygaro na 

taras i rozgniótł je. – Odkąd zobaczyłem cię po raz pierwszy, Ŝyję jak w gorączce. Jakbym 
postradał zmysły, po prostu oszalał. Wierz mi, Amando, dla męŜczyzny nie jest to łatwa sytuacja. 

Amanda z trudem wydobywała z siebie głos. 

– Nikt nigdy nie pragnął mnie tak jak ty. To mnie przeraŜa – szepnęła. – I ja teŜ nigdy 

nikogo nie pragnęłam równie mocno. To przeraŜa mnie jeszcze bardziej. 

Sloan wyciągnął rękę i pochwycił ją za przegub. 

– Nie spodziewaj się, Ŝe pozwolę ci mówić takie rzeczy, a potem spokojnie stąd odejść. 

– Nie proszę o to – potrząsnęła głową. 

– W takim razie powiedz wyraźnie, czego chcesz. 

– A niech cię, Sloan, nie chcę, Ŝebyś zachowywał się rozsądnie. Nie chcę juŜ myśleć, 

zastanawiać się, planować kaŜdy krok. Chcę, Ŝebyś juŜ teraz, w tej chwili sprawił, Ŝe przestanę 
myśleć. 

Zarzuciła mu ramiona na szyję i przycisnęła usta do jego ust. Czuła jednocześnie lęk i 

euforię. Obawiała się, Ŝe robi krok w przepaść, a jednocześnie wiedziała, Ŝe czyni to z szeroko 
otwartymi oczami. 

– Sloan... 

– Nic nie mów. Ani słowa. Tylko wejdźmy do środka. 

Pociągnął ją z balkonu do sypialni, zostawiając drzwi otwarte na zapachy nocy i szum 

oceanu. 

LeŜał z ustami przyciśniętymi do jej szyi. Amanda oddychała równo i głęboko. 

Zastanawiał się, czy usnęła, ale gdy odsunął się nieco, jej ramiona znów go przyciągnęły. 

– Nie – szepnęła. – Nie chcę, Ŝeby to się juŜ skończyło. 

Sloan obrócił się na plecy i pociągnął ją na siebie. 

– Tak dobrze? 

– Tak – uśmiechnęła się, pocierając policzkiem o jego policzek. – Chyba nigdy w Ŝyciu 

nie było mi tak dobrze. 

Sloan objął jej twarz dłońmi i przyjrzał się jej uwaŜnie. 

– Nic nie widzę. Za ciemno tu – mruknął i pstryknął wyłącznikiem nocnej lampki. 

Amanda zakryła oczy dłonią. Po co to zrobiłeś? 

– Bo chcę cię widzieć, gdy będę się z tobą kochał. 

– Znowu? – roześmiała się szczerze. – Chyba Ŝartujesz. 

– Nie, proszę pani. Nie zamierzam kończyć przed świtem. 

Leniwie przytuliła się do niego całym ciałem. 

– Nie mogę tu zostać przez całą noc. Chcesz się załoŜyć? 

– Naprawdę nie mogę. Bardzo tego Ŝałuję, ale rano mam całą masę rzeczy do zrobienia. 

Och... – Westchnęła, gdy jego dłonie znów zaczęły wędrować po jej ciele. – Masz takie 
wspaniałe ręce. Wspaniałe – zamruczała, całą sobą zatracając się w długim pocałunku. 

– Zostań. 

Amanda znów zadrŜała. 

– MoŜe zostanę jeszcze trochę. 

Powoli odzyskiwała świadomość. Wyciągnęła rękę i niechętnie otworzyła oczy. Jasne 

ś

wiatło słońca zalewało sypialnię. Była sama w łóŜku. Przeczesała potargane włosy palcami i 

usiadła. 

Dopiął swego, pomyślała z uśmiechem. Jednak została tu przez całą noc, a on sycił się nią 

aŜ do świtu. Musiała przyznać, Ŝe była to najwspanialsza noc w jej Ŝyciu. 

Tylko gdzie się podziewał Sloan? 

Drzwi otworzyły się i stanął w progu, popychając przed sobą wózek ze śniadaniem. Dzień 

dobry. 

– Dzień dobry – uśmiechnęła się. Czuła się nieco skrępowana, bo siedziała na łóŜku nago, 

on zaś był kompletnie ubrany. 

– Zamówiłem nam śniadanie – oznajmił i wyczuwając jej rozterkę, rzucił jej hotelowy 

szlafrok. 

– Z najlepszymi Ŝyczeniami od hotelu Bay Watch – zaśmiał się. – MoŜe zjemy na 

balkonie? 

– Dobry pomysł. Poczekaj na mnie chwilę! – Gdy wyszła na balkon, zobaczyła stół 

nakryty lazurowym obrusem i pojedynczą róŜę w szklanym wazonie. Poczuła się głęboko 
wzruszona. 

– Pomyślałeś o wszystkim. 

– Tylko o tobie – uśmiechnął się. – Do tej pory nigdy nie udało mi się zaprosić cię na 

posiłek, więc moŜemy to potraktować jak pierwszą randkę. 

Amanda niepewnie mięła serwetkę w palcach. 

Uświadomiła sobie, Ŝe Sloan ma rację. Nigdy jeszcze nie jechali razem samochodem, nie 

jedli wspólnie pizzy, nie spacerowali po parku, nie byli w kinie ani w teatrze, a nawet nie 
rozmawiali przez telefon... To było idiotyczne. I przeraŜające. 

– Sloan, zdaję sobie sprawę, Ŝe w tym momencie moŜe to zabrzmieć głupio, ale... nie 

mam zwyczaju spędzać nocy z męŜczyznami w pokojach hotelowych. Nigdy jeszcze nie byłam 
tak blisko z kimś, kogo bym znała tak krótko jak ciebie. 

– Nie musisz mi tego mówić – odrzekł powaŜnie, kładąc rękę na jej dłoni. – Dla nas 

obydwojga wszystko zdarzyło się bardzo szybko. MoŜe to dlatego, Ŝe łączy nas coś 
szczególnego. Jestem w tobie zakochany, Amando. Nie, nie odsuwaj się. Zwykle mam wiele 
cierpliwości, ale przy tobie bardzo trudno było mi się na nią zdobyć. Postaram się dać ci tyle 
czasu, ile będziesz potrzebowała. 

– A co by się stało, gdybym ci powiedziała, Ŝe ja teŜ jestem w tobie zakochana? 

W oczach Sloana pojawił się dziwny błysk. 

– Na niektóre pytania nie da się odpowiedzieć z góry. Musisz zaryzykować i sprawdzić. 

– Nigdy nie miałam skłonności do hazardu – powiedziała, przygryzając wargę. – Gdybym 

nie była w tobie zakochana, to moŜesz być pewien, Ŝe wczoraj wieczorem nie przyszłabym tutaj. 

Sloan podniósł jej dłoń do ust. 

– Wiem – powiedział z uśmiechem. Amanda roześmiała się z ulgą. 

– Wiedziałeś o tym, ale zmusiłeś mnie, bym ci to powiedziała! 

– To prawda – przyznał i jego spojrzenie nagle spowaŜniało. – Musiałem usłyszeć te 

słowa od ciebie. Amando, nie tylko kobiety potrzebują słów. 

– Kocham cię, ale nadal trochę się tego boję – przyznała. – Wolałabym, Ŝebyśmy się za 

bardzo z niczym nie śpieszyli. 

– Dobrze. MoŜemy zacząć od tego, Ŝe umówimy się na pierwszą randkę. 

Amanda posmarowała grzankę masłem i przełamała ją na pół. 

– Wiesz, Ŝe nigdy jeszcze nie byłam na Ŝadnym z tych balkonów? 

– Nigdy nie zakradałaś się do pustego pokoju i nie udawałaś, Ŝe jesteś gościem 

hotelowym? – roześmiał się. – Nie, to nie w twoim stylu. Nawet by ci to nie przyszło do głowy. 
Więc jak się teraz czujesz? 

– No cóŜ, łóŜko jest wygodne, szlafrok nie uwiera, a widok zapiera dech... ale w Towers 

będzie jeszcze lepiej. Prywatne sauny, romantyczne kominki, darmowy szampan do kaŜdej 
rezerwacji... muszę przekonać Trenta do tego pomysłu... posiłki przyrządzone przez Coco, 
ś

wiatowej sławy szefa kuchni, i do tego wnętrza z epoki, a na dodatek duch prababki Bianki i 

ukryty skarb – wyliczała z brodą opartą na rękach. – Chyba Ŝe wcześniej uda nam się znaleźć 
naszyjnik. 

– Czy naprawdę wierzysz, Ŝe te szmaragdy w ogóle jeszcze istnieją? 

– Tak, ale nie z tych samych powodów, co ciocia Coco czy Lilah. Nie trzeba tu Ŝadnej 

mistyki, bo wystarczy zwykła logika. Szmaragdy naprawdę istniały. Gdyby zostały sprzedane, to 
juŜ byśmy o tym wiedziały. A to oznacza, Ŝe nadal gdzieś tam są. Klejnoty warte ćwierć miliona 
dolarów nie przepadają ot, tak sobie. 

Sloan ze zdumieniem uniósł brwi. 

– Naprawdę są aŜ tak cenne? 

– Teraz na pewno są warte więcej, nie licząc nawet wartości artystycznej. 

Dla Sloana w tej chwili wszystko zaczęło wyglądać zupełnie inaczej. 

– To znaczy, Ŝe pięć kobiet i dwoje dzieci mieszka bez Ŝadnej ochrony w domu 

wyładowanym antykami, gdzie w dodatku znajdują się klejnoty warte fortunę. I nie ma Ŝadnego 
systemu zabezpieczeń. 

Amanda zmarszczyła brwi. 

– Ściśle rzecz biorąc, dom nie jest wyładowany antykami, bo wiele rzeczy musiałyśmy 

sprzedać. I nigdy nie było Ŝadnych kłopotów. Nie jesteśmy bezradnymi istotami. 

– Wiem, wiem, kobiety z rodziny Calhounów potrafią same o siebie zadbać, i tak dalej, i 

tak dalej. Zaczynam myśleć, Ŝe te kobiety są nie tylko uparte, ale równieŜ głupie. 

– Zaraz, zaczekaj chwilę... 

– Nie, to ty zaczekaj! – zawołał Sloan, mierząc widelcem w jej pierś. – Pierwszą rzeczą, 

jaką zrobimy, będzie załoŜenie alarmu. 

Po wczorajszych wypadkach Amanda doszła do tego samego wniosku, ale to jeszcze 

wcale nie oznaczało, Ŝe Sloan będzie jej wydawał rozkazy. 

– Nie pozwalam ci rządzić moim Ŝyciem – powiedziała z irytacją. 

– Więc z powodu uporu chcesz zignorować oczywiste zagroŜenie? Tylko dlatego, Ŝe ja 

pierwszy powiedziałem o alarmie? Chcesz zaryzykować, Ŝe ktoś włamie się do domu i zrani 

któreś z dzieci? 

– Nie mów mi, co mam myśleć. JuŜ od dwóch tygodni poszukuję odpowiedniego systemu 

alarmowego. 

– To dlaczego od razu tego nie powiedziałaś? 

– Bo ty byłeś za bardzo zajęty wydawaniem rozkazów. – Usłyszała dźwięk roŜka na 

jednej z przepływających Ŝaglówek i zapytała: – Która jest właściwie godzina? 

– Około pierwszej. 

Oczy Amandy stały się wielkie jak spodki. 

– Pierwsza? – powtórzyła. – Po południu? NiemoŜliwe, przecieŜ dopiero co wstaliśmy! 

– To zupełnie moŜliwe, kiedy usypiasz dopiero o świcie. 

– Mam mnóstwo rzeczy do zrobienia! – zawołała, zrywając się od stołu. – Trzeba 

posprzątać po przyjęciu. Ojciec Trenta miał przyjść na śniadanie dwie godziny temu, a na trzecią 
umówiłam się z Williamem! 

– Powoli – mruknął Sloan, równieŜ się podnosząc. – W dalszym ciągu zamierzasz się z 

nim spotkać? 

– Z panem St. Jamesem? Na pewno juŜ wyjechał. Nie mogę uwierzyć, Ŝe okazałam taki 

brak dobrych manier! 

– Z Williamem – sprostował Sloan. – Z tym atrakcyjnym, inteligentnym męŜczyzną, z 

którym kilka dni temu byłaś na jakiejś cholernej kolacji. 

– Oczywiście, Ŝe zamierzam się z nim spotkać! 

– Nie – powiedział Sloan, przyciągając ją do siebie. – Nie zrobisz tego. 

W oczach Amandy zapaliło się niebezpieczne światełko. 

– Dopiero co ci powiedziałam, Ŝe nie będziesz rządził moim Ŝyciem! 

– Nic mnie nie obchodzi, co mi mówiłaś. W Ŝadnym wypadku nie pozwolę na to, Ŝebyś 

przemknęła prosto z mojego łóŜka na spotkanie z innym męŜczyzną. 

Amanda westchnęła i uwolniła rękę. 

– Po pierwsze, zapamiętaj sobie, Ŝe nie masz prawa na coś mi pozwalać albo nie 

pozwalać. Po drugie, to nie jest randka. William Livingston jest pośrednikiem w handlu antykami 
i obiecałam mu, Ŝe pokaŜę mu Towers. On nie będzie tracił czasu podczas wakacji, a ja dostanę 
darmową wycenę. A teraz mnie puść. 

Wyminęła go i poszła pod prysznic. Ledwie jednak zasunęła zasłonkę, ktoś szarpnął ją z 

drugiej strony. 

– Sloan, daj spokój! – zawołała, odgarniając mokre włosy z oczu. 

– On zajmuje się antykami? 

– PrzecieŜ ci powiedziałam – odparła zniecierpliwiona i sięgnęła po mydło. 

– I chce przyjrzeć się meblom? 

– Tak. 

Sloan zatknął kciuki za pasek spodni. 

– Pójdę z tobą. 

– Proszę bardzo – wzruszyła ramionami, mydląc sobie ramiona. – Skoro masz ochotę 

zachowywać się jak zaborczy i wściekle zazdrosny macho... 

– W porządku. 

ZauwaŜyła, Ŝe Sloan ściąga koszulę. 

– Co ty robisz? 

Z uśmiechem odrzucił ją na bok. 

– MoŜesz zgadywać do trzech razy, ale taka inteligentna i wszystkowiedząca kobieta jak 

ty powinna trafić od razu. 

Amanda stłumiła śmiech, widząc, Ŝe Sloan rozpina suwak spodni. 

– Nie mam teraz czasu na zabawy w wodzie. 

– MoŜemy szybko połączyć przyjemne z poŜytecznym. Co ty na to? 

– MoŜe – zaśmiała się i rzuciła w niego mydłem ale pod jednym warunkiem: najpierw 

umyjesz mi plecy. 

Przed wyjściem z samochodu Livingston sprawdził miniaturowy magnetofon i takąŜ 

kamerę ukrytą w kieszeni. Bardzo lubił techniczne wynalazki i uwaŜał, Ŝe te zaawansowane 
technologicznie urządzenia dodają splendoru jego pracy. Od chwili gdy natrafił w prasie na 
wzmiankę o szmaragdach Calhounów, stały się one jego obsesją, znacznie większą niŜ wszystkie 
inne klejnoty, jakie ukradł w swej długiej karierze. Interpol uwaŜał go za jednego z 
najinteligentniejszych złodziei w historii kryminalistyki. On sam równieŜ był tego zdania. 

Szmaragdy stanowiły wyzwanie, któremu nie potrafił się oprzeć. Nie leŜały w sejfie ani w 

muzealnej gablocie, nie zdobiły szyi Ŝadnej bogatej damy, tylko znajdowały się gdzieś w tym 
dziwnym, starym domu, prowokując śmiałka, który potrafiłby je odnaleźć. Livingston miał 
nadzieję, Ŝe to on okaŜe się tym szczęśliwcem, któremu się powiedzie ta sztuka. 

Choć zasadniczo nie był przeciwny stosowaniu przemocy przy pracy, starał się jej nie 

naduŜywać. Naprawdę Ŝałował, Ŝe musiał ją zastosować wobec Amandy, ale przecieŜ nie mógł 
zaryzykować, Ŝe zostanie rozpoznany. 

To zresztą była jego wina, bo niecierpliwość podszepnęła mu, Ŝe ślub będzie znakomitą 

okazją, by przeszukać dom. Dzisiaj jednak miał obejrzeć te same pokoje juŜ jako gość. 

Pochodził z południowej części Chicago, ale garnitur za dwa tysiące dolarów w 

połączeniu ze śladem brytyjskiego akcentu i nienagannymi manierami zapewniały mu wstęp na 
najbardziej ekskluzywne salony. 

Zastukał do drzwi i czekał. Najpierw rozległo się głośne szczekanie psa. Twarz 

Livingstona stwardniała. Nie cierpiał psów, a ten szczeniak za drzwiami omal go nie ugryzł, 
zanim udało mu się nafaszerować go fenobarbitalem. 

Gdy Coco otworzyła drzwi, na twarzy Living–stona gościł juŜ czarujący uśmiech. 

– Pan Livingston! Jak miło znów pana widzieć! – zawołała Coco, wyciągając do niego 

rękę. W ostatniej chwili jednak cofnęła ją i pochwyciła obroŜę Freda, który juŜ przymierzał się 
do skoku na łydkę gościa. – Fred, natychmiast przestań. Jak ty się zachowujesz? – upomniała go 
Coco i znów zwróciła się do gościa: – To naprawdę bardzo łagodny szczeniak i zazwyczaj się tak 
nie zachowuje, ale wczoraj przydarzył mu się przykry wypadek i jeszcze nie doszedł do siebie. – 
Wzięła psa na ręce i zawołała Lilę. – Wejdźmy do salonu, dobrze? 

– Mam nadzieję, Ŝe w niczym nie przeszkadzam, pani McPike, ale nie mogłem się oprzeć 

propozycji Amandy, która zaoferowała mi wycieczkę po tym fascynującym domu. 

– Pańskie towarzystwo jest dla nas radością. Amandy jeszcze nie ma, chociaŜ nie 

rozumiem, co ją zatrzymało tak długo. Zawsze jest bardzo punktualna. 

– Ja dobrze wiem, co ją zatrzymało – zaśmiała się Lilah, schodząc na dół. Przyjrzała się 

gościowi i natychmiast spowaŜniała. – Dzień dobry panu, panie Livingston. 

– Dzień dobry, panno Calhoun – odrzekł. Nie podobał mu się wzrok tej dziewczyny. Miał 

wraŜenie, Ŝe ona widzi go na wylot. 

Coco znów zajęła się uspokajaniem Freda, który wyrywał się jej z rąk i nie przestawał 

warczeć na gościa. 

– Fred, co się z tobą dzieje? Jest dzisiaj bardzo zdenerwowany – wyjaśniła i oddała psa 

Lili. MoŜe zabierzesz go do kuchni i dasz mu jakichś ziół? 

Lilah skinęła głową. 

– Zajmę się nim – obiecała i wyszła razem ze szczeniakiem. 

Coco odetchnęła z ulgą. 

– MoŜe napije się pan odrobinę sherry? A ja tymczasem pokaŜę panu bardzo ładną 

komodę. Mam wraŜenie, Ŝe to Karol II. 

– Z przyjemnością – skłonił się uprzejmie Livingston, zauwaŜając przy okazji, Ŝe Coco 

ma na szyi sznur przepięknych pereł, uzupełnionych przez kolczyki tej samej klasy. 

Gdy Amanda i towarzyszący jej uparcie Sloan dotarli do domu w dwadzieścia minut 

później, ciocia Coco stała przed osiemnastowiecznym kredensem i opowiadała Livingstonowi 
historię rodziny. 

– Williamie, bardzo cię przepraszam za spóźnienie – powiedziała Amanda. 

– Nic nie szkodzi. – Jedno spojrzenie na Sloana wystarczyło, by Livingston doszedł do 

wniosku, Ŝe to jednak nie Amanda stanie się jego furtką do Towers. – Twoja ciocia jest czarującą 
gospodynią. 

– Ciocia Coco wie o tych meblach więcej niŜ my wszystkie razem wzięte – 

poinformowała go Amanda. – A to jest Sloan O’Riley, architekt, który nadzoruje renowację 
wnętrz. 

Uścisk dłoni męŜczyzn był krótki. Sloan z miejsca poczuł niechęć do tego handlarza 

antyków, który nosił trzyczęściowy garnitur i sączył sherry. 

– Renowacja tego domu to nie lada wyzwanie 

– zauwaŜył uprzejmie Livingston. 

– Och, jakoś sobie radzę – mruknął Sloan. Właśnie opowiadałam Williamowi, jak 

Ŝ

mudne jest przeglądanie tych wszystkich starych papierów. W gazetach wygląda to o wiele 

atrakcyjniej 

– promieniała ciocia Coco. – Ale postanowiłam urządzić jeszcze jeden seans. Jutro, 

podczas pierwszego wieczoru nowiu. 

Amanda z trudem się powstrzymała, by nie jęknąć głośno. 

– Ciociu Coco, jestem pewna, Ŝe Williama to zupełnie nie interesuje. 

– Przeciwnie – oŜywił się Livingston. W jego umyśle zaczynał się juŜ formować plan 

działania. 

– Z przyjemnością wziąłbym udział w tym seansie, ale niestety, jutro wieczorem mam nie 

cierpiące zwłoki sprawy do załatwienia. 

– W takim razie moŜe przy następnej okazji. Jeśli zechciałby pan teraz wejść na górę... 

Zanim Coco zdąŜyła skończyć zdanie, przez drzwi tarasu do salonu wpadł Alex, a tuŜ za 

nim Jenny i roześmiana Suzanna. Wszyscy troje mieli ubrania i ręce pobrudzone ziemią. Alex 
zatrzymał się przed Livingstonem i obcesowo zapytał: 

– Kto to? 

– Alex, zachowuj się przyzwoicie – upomniała go Suzanna i odciągnęła na bok, zanim 

chłopiec zdąŜył przejechać brudnymi rękami po nieskazitelnym garniturze gościa, – Bardzo 
przepraszam – usprawiedliwiała się. – Byliśmy w ogrodzie i popełniłam ten błąd, Ŝe 
wspomniałam coś o lodach. 

William wygiął usta w imitacji uśmiechu. Nie cierpiał dzieci jeszcze bardziej niŜ psów. 

– Proszę nie przepraszać. Dzieci są... wyjątkowo urocze, 

– Nie, wcale nie – odrzekła Suzanna pogodnie, – ale nie mamy wyjścia, musimy jakoś 

sobie z nimi radzić. 

Pociągnęła Aleksa do kuchni. Chłopak obejrzał się i jeszcze raz zerknął na Williama. 

– On ma złe oczy – powiedział do matki. 

Suzanna pogładziła go po głowie. 

– Nie mów głupstw. Był po prostu zdenerwowany, bo o mało co na niego nie wpadłeś. 

Alex jednak spojrzał na Jenny, a ta powaŜnie pokiwała głową. 

– Ma oczy jak wąŜ z Rikki–Tikki–Tavi. 

 

 

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY 

– No widzisz, nie było tak źle – powiedziała Amanda, szybko całując Sloana w policzek. 

On jednak nie dał się tak łatwo spacyfikować. 

– Siedział tu całe pięć godzin. Nie rozumiem, dlaczego Coco zaprosiła go na kolację. 

– Bo jest czarujący i jest kawalerem – zaśmiała się, zarzucając mu ramiona na szyję. –Nie 

zapominaj o fusach z herbaty. 

– Myślałem, Ŝe zobaczyła w tych fusach mnie – zdziwił się Sloan, skubiąc ustami ucho 

Amandy. 

– MoŜe. Au! – Podskoczyła nagle. – Zachowujesz się jak dzikus! 

– Czasami indiańska krew moich przodków bierze we mnie górę. 

Przyjrzała się jego twarzy. W świetle zachodzącego słońca jego skóra miała prawie 

miedziany odcień, a zielone oczy wydawały się zupełnie czarne. Owszem, dostrzegała w tej 
twarzy obie strony jego dziedzictwa, zarówno indiańską, jak i celtycką. 

– Właściwie nic o tobie nie wiem – stwierdziła. 

– Tylko tyle, Ŝe jesteś architektem z Oklahomy i studiowałeś na Harvardzie. 

– Wiesz jeszcze, Ŝe lubię piwo i długonogie kobiety. 

– I to juŜ wszystko. 

Sloan zerknął na jej twarz i spostrzegł, jak bardzo Amandzie zaleŜy, by opowiedział jej o 

swoim Ŝyciu. 

– No dobrze, Calhoun, a co chciałabyś wiedzieć? 

– Nie mam zamiaru urządzać ci przesłuchania, ale ty wiesz o mnie prawie wszystko. 

Znasz moją rodzinę, pochodzenie, marzenia. 

Sloan powoli zapalił cygaro. 

– Mój prapradziadek – zaczął – opuścił Irlandię dla Nowego Świata i został traperem. To 

był prawdziwy człowiek gór. OŜenił się z Indianką z plemienia Czirokezów i spłodził z nią trzech 
synów. Pewnego dnia wyruszył na polowanie i nigdy juŜ nie wrócił, natomiast synowie załoŜyli 
faktorię i radzili sobie całkiem nieźle, Jeden z nich zamówił narzeczoną pocztą i dostał miłą 
irlandzką dziewczynę. Mieli gromadkę dzieci, wśród których był mój dziadek. On z kolei 
kupował działki, gdy były tanie, a potem sprzedawał je, gdy cena poszła w górę. Zgodnie z 
rodzinną tradycją on równieŜ oŜenił się z Irlandką, rudą złośnicą, która doprowadzała go do 
szału. Musiał jednak bardzo ją kochać, bo pierwszy szyb naftowy nazwał jej imieniem. 

– Prawdziwy szyb naftowy? – zdumiała się Amanda, która do tej pory słuchała jego 

historii wyraźnie oczarowana. 

– Nazwał go Maggie – wyjaśnił Sloan z szerokim uśmiechem. – I tak mu się to 

spodobało, Ŝe pozostałym szybom równieŜ ponadawał imiona. 

– Pozostałym – powtórzyła Amanda dziwnie słabym głosem. 

– Mój ojciec przejął firmę w latach sześćdziesiątych, ale dziadek nadal wtrącał we 

wszystko swoje trzy grosze. WciąŜ ma mi za złe, Ŝe nie pracuję w rodzinnym przedsiębiorstwie, 
ale ja chciałem budować i uznałem, Ŝe Sun Industries poradzi sobie beze mnie. 

Amanda omal się nie zadławiła. 

– Sun Industries? – powtórzyła z niedowierzaniem. Była to nazwa jednej z największych 

korporacji w kraju. – Ty... Nie miałam pojęcia, Ŝe jesteś bogaty. 

– W kaŜdym razie moja rodzina jest. Masz z tym jakiś problem? 

– Nie. Tylko nie chciałabym, Ŝebyś myślał, Ŝe... 

– śe chodziło ci o pieniądze mojej rodziny? – dokończył za nią i wybuchnął głośnym 

ś

miechem. – Kochanie, przecieŜ wiem, Ŝe chodziło ci wyłącznie o moje ciało! 

 

– Tak, proszę pana – powtarzała Amanda co pewien czas, nucąc w myślach jakąś 

melodię. Stenerson wygłaszał kolejne kazanie. Do końca zmiany Amandy pozostało jeszcze tylko 
dziesięć minut. Nawet perspektywa seansu spirytystycznego nie była w stanie zepsuć jej nastroju. 
JuŜ niedługo będzie ze Sloanem. MoŜe nawet zdąŜą pójść na spacer przed kolacją. 

– Panno Calhoun, wydaje mi się, Ŝe pani myśli nie są skupione na pracy. 

Upomnienie przywołało Amandę do porządku. 

– Mówił pan o skardze państwa Wicken. 

Nachmurzony jak chmura gradowa Stenerson postukał długopisem w notatnik. 

– Bardzo mnie zmartwiło to, Ŝe jeden z naszych kelnerów wylał całą tacę napojów na 

kolana pani Wicken. 

– Tak, proszę pana. Kazałam oddać jej spodnie do czyszczenia, a ponadto otrzymali 

zaproszenie na kolację na koszt firmy. To ich usatysfakcjonowało. 

– Ponadto, oczywiście, zwolniła pani tego kelnera? 

– Nie, proszę pana. 

Brwi Stenersona powędrowały do góry. 

– Czy mogę zapytać, dlaczego nie zrobiła pani tego, choć specjalnie o to prosiłem? 

– Bo Tim pracuje u nas od trzech lat, a poza tym trudno go winić, gdyŜ syn państwa 

Wicken podstawił mu nogę. Widziało to kilku innych kelnerów, a takŜe gości. 

– Mimo wszystko wydałem pani polecenie, a pani go nie wypełniła. 

– To prawda, proszę pana, jednak po dokładnym zbadaniu okoliczności sprawy uznałam 

za stosowne postąpić inaczej. 

– Panno Calhoun, czy mam pani przypomnieć, kto zarządza tym hotelem? 

– Nie, proszę pana, ale wydaje mi się, Ŝe po tylu latach pracy zasłuŜyłam na to, by brał 

pan równieŜ i mój osąd pod uwagę. – Wzięła głęboki oddech i zaryzykowała. – Jeśli nie zechce 
pan tego zrobić, to chyba będzie najlepiej, gdy złoŜę rezygnację. 

Stenerson zamrugał powiekami i wielce zaskoczony, odchrząknął. 

– Nie sądzi pani, Ŝe to zbyt pochopna decyzja? 

– Nie, proszę pana. Skoro nie uwaŜa mnie pan za osobę kompetentną do podejmowania 

niektórych decyzji, to cały system zarządzania tym hotelem staje pod znakiem zapytania. 

– Nie kwestionuję pani kompetencji, lecz widzę jedynie pewien brak doświadczenia. 

Jednak – dodał Stenerson – jestem pewien, Ŝe zrobiła pani to, co w tym przypadku uznała pani za 
najwłaściwsze. 

– Tak, proszę pana. 

Amanda wyszła z biura szefa z mocno zaciśniętymi szczękami. Zmusiła się, by je 

rozluźnić, gdy w holu spotkała Williama. 

– Chciałem ci jeszcze raz podziękować za oprowadzenie mnie po domu i znakomitą 

kolację. 

– Cała przyjemność po naszej stronie. 

– Mam jednak wraŜenie, Ŝe gdybym znów zaprosił cię na kolację, tobyś mi odmówiła, i 

tym razem powodem nie byłyby zasady obowiązujące w hotelu. 

– Williamie, ja... 

– Nie, nie. – Poklepał ją po dłoni. – Rozumiem. Jestem rozczarowany, ale rozumiem. 

Przypuszczam, Ŝe pan O’Riley będzie obecny na dzisiejszym seansie? 

– Czy tego chce, czy nie! – zaśmiała się Amanda. 

– Naprawdę bardzo mi przykro, Ŝe mnie to ominie. Mówiłaś chyba, Ŝe zaczynacie o 

ósmej? 

– Nie, punktualnie o dziewiątej. Ciocia Coco posadzi nas wokół stołu w jadalni, kaŜe 

wziąć się za ręce i wysyłać fale alfa czy teŜ jakieś inne... 

– Mam nadzieję, Ŝe powiadomisz mnie, jeśli otrzymacie jakiś przekaz z... tamtej strony. 

– W porządku. Dobranoc. 

– Dobranoc – odrzekł i spojrzał na zegarek. Miał wystarczająco duŜo czasu, by się 

przygotować. 

 

– Tak myślałam, Ŝe cię tu znajdę – powiedziała Amanda, wchodząc do duŜego, okrągłego 

pomieszczenia, które rodzina nazywała wieŜą Bianki. Lilah siedziała na parapecie zwinięta w 
kłębek i patrzyła na skały. 

Siostra wyrwała ją z zamyślenia. 

– Mhm. Jesteśmy tu tylko we dwoje, ja i groźny Fred, i razem nastrajamy się na 

wieczorny seans. 

– Daj spokój – machnęła ręką Amanda i usiadła na parapecie obok Lilah. 

– A co się stało z tym tak radosnym i pełnym zadowolenia uśmiechem, który miałaś na 

twarzy dzisiaj rano? Pokłóciłaś się ze Sloanem? 

– Nie. 

– W takim razie to Stenerson – domyśliła się Lilah. Amanda zaklęła krótko, 

potwierdzając jej przypuszczenia. – Trafiłam za drugim razem – rozpromieniła się. – W imię 
czego ty z nim właściwie wytrzymujesz, Mandy? 

– Bo pracuję u niego. 

– No to rzuć tę pracę. 

– Łatwo ci mówić – rzekła Amanda niecierpliwie. – Nie wszyscy mogą dryfować z dnia 

na dzień jak leśne elfy. Przepraszam – dodała po chwili z głośnym westchnieniem. 

Lilah tylko wzruszyła ramionami. 

– Wydaje mi się, Ŝe gryzie cię coś jeszcze oprócz Stenersona. 

– To on zaczął. Powiedział, Ŝe nie koncentruję się na pracy, i miał rację. 

– Więc myślałaś o czymś innym. Wielkie mi rzeczy. 

– Owszem, wielkie. Lubię moją pracę i jestem w niej dobra, ale ostatnio nie przykładałam 

się do niej zbytnio. O naszyjniku teŜ prawie zapomniałam. Tak dzieje się, odkąd... 

– Odkąd przyjechał tutaj ten wielki karabin z Zachodu. 

– To nie jest zabawne. 

– Oczywiście, Ŝe jest. – Lilah wzruszyła ramionami i z westchnieniem oparła głowę na 

kolanach. – Jesteś nieco mniej skoncentrowana, gubisz jakąś listę albo o pięć minut spóźniasz się 
na spotkanie. I co z tego? 

– Powiem ci, co z tego. Zmieniam się przy nim i nie mam pojęcia, co z tym zrobić. Mam 

róŜne zobowiązania i za wiele spraw jestem odpowiedzialna, Mam teŜ swoje cele. Muszę myśleć 
o tym, co będzie jutro i za pięć lat. A jeśli to tylko przejściowe zauroczenie? Za kilka tygodni 
Sloan skończy pracę w naszym domu i wróci do Oklahomy, a moje Ŝycie zamieni się w ruinę. 

– A gdyby cię poprosił, Ŝebyś z nim pojechała? 

– To jeszcze gorzej. – Amanda wstała i zaczęła chodzić w kółko po wieŜy. – Co ja mam 

zrobić? Rzucić wszystko, na co tak długo pracowałam, pogrzebać wszystkie moje nadzieje, tylko 
dlatego, Ŝe ten kowboj zawoła: „Mała, wskakuj na siodło, odjeŜdŜamy!”. 

– A mogłabyś to zrobić? 

Amanda przymknęła oczy. 

– Obawiam się, Ŝe tak. 

To dlaczego z nim o tym nie porozmawiasz? 

– Nie mogę – westchnęła i znów usiadła. – Nie rozmawialiśmy jeszcze o przyszłości. 

Chyba Ŝadne z nas nie chce o niej myśleć. Dopiero dzisiaj przyszło mi do głowy, Ŝe jeszcze 
miesiąc temu w ogóle go nie znałam. To prawdziwe szaleństwo tak uzaleŜniać plany Ŝyciowe od 
kogoś, kogo ledwie się poznało! 

– A ty zawsze byłaś bardzo rozsądna – przypomniała jej Lilah. 

– No, tak. 

– No, to teraz rozluźnij się – zachęciła ją siostra. – Gdy nadejdzie właściwa chwila, na 

pewno postąpisz właściwie. 

– Mam nadzieję, Ŝe się nie mylisz – mruknęła Amanda. – Oczywiście, masz rację. Zawsze 

tak ze mną jest... Idę popracować do magazynu. 

– Widzę, Ŝe juŜ wróciłaś na właściwy tor – powiedziała Lilah i zawołała na psa. – Chodź, 

Fred, zobaczymy, czy uda nam się znów wykoleić naszą kochaną, mądrą i ze wszech miar 
rozsądną Mandy. Warto spróbować. 

Sloan wszedł do magazynu uzbrojony w butelkę szampana, wiklinowy koszyk i siostrzaną 

radę Lili, która brzmiała, jak następuje: „Nie pozwól jej wrócić do równowagi. Jeśli dopuścisz, 
by powrócił jej rozum i zdolność do logicznego myślenia, przegracie oboje i pozostanie wam 
tylko smutek i samotny płacz”. 

Sloan nie był do końca pewien, co stało się przyczyną wizyty Lili, ale doceniał jej 

intencje i podobał mu się wyznaczony kurs działania. Tak jak podobała mu się Amanda, gdy 
zgarbiona siedziała nad biurkiem, w okularach na nosie i włosami spiętymi z tyłu. Za nią stały 
schludnie opisane kartoteki, po bokach dziesiątki zakurzonych pudeł kartonowych, a przed nią 
kilka stosików papierów. 

– Hej, Calhoun, gotowa jesteś, Ŝeby zrobić sobie przerwę? 

– Co? – Podniosła głowę. – O, cześć! Nie słyszałam, jak wchodziłeś! 

– Gdzie jesteś? 

– W roku 1929. Zdaje się, Ŝe mój niezwykły pradziadek zarobił trochę pieniędzy na 

przemycie alkoholu z Kanady w czasach prohibicji. 

– Stary dobry Fergus. 

– Stary chciwy Fergus – poprawiła go Amanda. – Biznesmen w kaŜdym calu. Skoro tak 

pedantycznie spisywał wszystkie swoje nielegalne interesy, to na pewno odnotowałby gdzieś 
sprzedaŜ cennych szmaragdów. 

– Myślałem, Ŝe Bianca je ukryła. 

– Tak mówi legenda – powiedziała Amanda, przecierając zmęczone oczy. – Ja wolę 

opierać się na faktach. Przyszło mi do głowy, Ŝe mógł je umieścić w skrytce bankowej, o której 
nikomu nie powiedział, ale na to teŜ nie ma Ŝadnych dowodów. 

– A jeśli szukacie nie tam, gdzie trzeba? – zapytał Sloan. Postawił butelkę na podłodze i 

pochylił się nad Amandą, masując jej kark. – MoŜe naleŜałoby się skupić na Biance? W końcu to 
był jej naszyjnik. 

– Mamy o niej bardzo niewiele informacji, bo Fergus zniszczył jej portrety, listy, 

dosłownie wszystko, co miało z nią związek. Do tej pory znalazłyśmy tylko jeden jej kalendarz. 

– Musiał być naprawdę wściekły. 

– Myślę, Ŝe rozpaczał po jej utracie. 

– Nie – pokręcił głową Sloan. – Gdyby rozpaczał, toby wszystko zatrzymał. – Pod 

palcami czuł twarde węzły. – Co się dzieje, Amando? Taka jesteś spięta. 

– Po prostu za długo tu siedziałam. 

– W takim razie przyszedłem w samą porę. – Wskazał na szampana. 

– Po co to? 

– Prawie wszyscy ludzie lubią ten trunek. Nie wiem jak ty, ale ja dzisiaj odpracowałem 

solidną dniówkę i pomyślałem, Ŝe zrobimy sobie przerwę pierwsza klasa. 

Amanda nie potrzebowała szampana, bo Sloan wystarczająco działał na jej umysł. 

Przypomniała sobie, Ŝe właśnie tego zamierzała unikać. 

– To sympatyczny pomysł, ale pójdę chyba sprawdzić, czy cioci Coco nie przydałaby się 

pomoc przed kolacją. 

– Lilah jej pomaga. 

– Lilah? – zdziwiła się Amanda. – Chyba Ŝartujesz! 

– Nie – rzekł Sloan, wyjmując z koszyka dwa kieliszki do szampana. – Suzanna odrabia 

lekcje z dziećmi, a ty i ja zjemy razem kolację. 

– Sloan, nie jestem ubrana odpowiednio do wyjścia. Chyba... 

– Kiedy mnie się bardzo podobają te twoje dresy. 

– Rozlał szampana do kieliszków i podał jej jeden. 

– I nigdzie nie wychodzimy. 

– PrzecieŜ powiedziałeś... 

– Powiedziałem, Ŝe zjemy kolację we dwoje, i tak będzie. Tutaj. 

– Tutaj? W tym magazynie? 

– A dlaczego nie? Mam tu trochę pasztetu cioci Coco, jest teŜ zimny kurczak, szparagi i 

ś

wieŜe truskawki. Myślałem o tym przez cały dzień. 

No cóŜ, Sloan wiedział, co zrobić, by Amanda natychmiast zmieniła się w zakochaną 

panienkę. 

– Musimy porozmawiać – wyjąkała niepewnie. 

– Jasne, ale moŜe najpierw umościmy się tu wygodnie? 

– Gdzie? 

Wyjął z koszyka koc i rozłoŜył na podłodze. 

– Chodź tu. 

– Naprawdę byłoby lepiej, gdybyśmy... 

On jednak juŜ pociągnął ją do siebie. Wyjął kieliszek z jej ręki, odstawił na bok i pochylił 

się nad jej twarzą. 

– Teraz juŜ jest znacznie lepiej – mruknął. 

– Dzieci są w domu – słabo zaprotestowała Amanda, wsuwając dłonie pod jego koszulę. – 

Ktoś moŜe tu wejść. 

– Zaniknąłem drzwi na klucz. A teraz uwaŜaj, Calhoun, bo chcę cię nauczyć sztuki 

relaksu. 

Była tak odpręŜona, Ŝe nie chciało jej się nawet poruszyć. Z trudem uchyliła powieki, gdy 

Sloan połoŜył jej na języku kawałek pasztetu. 

– Dobre – powiedział jak do dziecka, a potem umieścił następny kawałek na jej ramieniu i 

zlizał go powoli. 

W następnej kolejności podciągnął ją do góry i delikatnie napoił szampanem, przytykając 

kieliszek do jej ust. 

– Mieliśmy to wypić na początku, ale jakoś wyleciało mi z głowy. 

Ten szampan miał naprawdę grzeszny smak. Następny kawałek pasztetu dostała na 

połówce krakersa. 

Karmili się nawzajem. Sloan rozlał resztę szampana do kieliszków. 

– Spóźnimy się na seans – przypomniała sobie naraz Amanda. 

– Coco zmieniła zdanie. Wibracje nie są dzisiaj odpowiednie. Mówiła coś o interferencji 

mrocznego bytu. 

– To bardzo w stylu mojej rozsądnej cioci – westchnęła Amanda. 

– Chce poczekać na ostatni wieczór nowiu, więc moŜemy tu zostać całą noc. 

Amanda zaczynała juŜ wierzyć, Ŝe przy nim wszystko staje się moŜliwe. 

– To byłby mój pierwszy w Ŝyciu całonocny piknik – zaśmiała się. 

– Po ślubie będziemy to robić częściej. – Amanda wyprostowała się tak gwałtownie, Ŝe 

oblała się szampanem. 

– Spokojnie, Calhoun, nie marnuj szampana! To juŜ końcówka – upomniał ją Sloan. 

– Co to znaczy, po ślubie? – prychnęła. 

– No wiesz, mąŜ, Ŝona, i te rzeczy. 

Z wystudiowanym spokojem odstawiła kieliszek na bok. Mogła się tego spodziewać. 

Siodłaj konie, Calhoun, jedziemy! 

– Skąd ci przyszło do głowy, Ŝe weźmiemy ślub? Sloanowi nie podobała się pionowa 

zmarszczka pomiędzy jej brwiami. 

– Kocham cię, ty mnie teŜ kochasz. Amando, to ty tu jesteś specjalistką od logiki. Z 

mojego punktu widzenia następnym logicznym krokiem jest małŜeństwo. 

– Dla ciebie moŜe to być tylko mały krok, ale dla mnie jest to wielki, ogromny skok! Nie 

moŜesz zakładać z góry, Ŝe się na to zgodzę! 

– A dlaczego? 

– Bo nie. Po pierwsze, nie planuję małŜeństwa w ciągu najbliŜszych lat. Muszę myśleć o 

swojej karierze. 

– A co ma jedno do drugiego? 

– Wszystko. Zniszczyłeś juŜ moją umiejętność koncentracji, zmieniłeś moją hierarchię 

wartości. Tylko na mnie popatrz. Siedzę nago na podłodze magazynu i kłócę się z facetem, 
którego dopiero co poznałam. Na Boga, przecieŜ to nie jestem ja! 

Sloan obrzucił całą jej sylwetkę powolnym spojrzeniem. 

– Więc kto to jest? 

– Nie wiem. – Sięgnęła po dres i zaczęła się szybko ubierać. – Sama juŜ nie wiem, kim 

jestem, i to wszystko przez ciebie. Odkąd wpadłeś na mnie na tym chodniku, nie mogę w niczym 
znaleźć sensu. 

– To ty na mnie wpadłaś. 

– Mniejsza o to. Śnię na jawie, gdy powinnam pracować. Kocham się z tobą, gdy 

powinnam stawiać się na umówione spotkania. Uczestniczę w rozbieranych piknikach, gdy 
powinnam przeglądać papiery. To się musi skończyć! 

Sloan bezradnie poskrobał się po głowie. 

– Chyba wypiłaś za duŜo tego szampana. Posłuchaj, Calhoun, moŜe usiądziesz spokojnie i 

porozmawiamy? 

– Nie będę siedzieć spokojnie, bo zaraz znów mnie dotkniesz i diabli wezmą moją 

zdolność myślenia. Nie będziesz planował mojego Ŝycia, nie pytając mnie nawet o zdanie. 
Zamierzam odzyskać nad nim kontrolę. 

Sloan stanął nad nią, nagi i wściekły. 

– Jesteś zła, bo chcę się z tobą oŜenić. 

– A ty jesteś zwyczajnie głupi! – syknęła Amanda przez zaciśnięte zęby. Podeszła do 

drzwi i po chwili udało jej się otworzyć zamek. – MoŜesz się wypchać tymi niewiarygodnie 
romantycznymi oświadczynami. 

Popołudnie było upalne i wilgotne, jakby stworzone do rozkoszowania się wszelkimi 

przyjemnościami. Christian zaskoczył mnie, przynosząc wino i zimną szynkę. Siedzieliśmy w 
trawie pod urwiskiem i patrzyliśmy na łódki ślizgające się po powierzchni zatoki. Światło słońca 
miało dziwny, złocisty odcień... ale tak jest zawsze, gdy jestem z moim ukochanym. 

 

Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Christian szkicował mnie. Od początku lata 

namalował juŜ dwa moje portrety. Tutaj mogę napisać, Ŝe wyglądam na nich pięknie. Jaka 
kobieta nie wygląda cudownie, gdy jest zakochana? A to przecieŜ jego oczy na mnie patrzyły, 
jego dłonie rysowały moją twarz, jego uczucia kierowały pędzlem. 

Gdybym wcześniej nie zdawała sobie sprawy, jak głębokie i prawdziwe jest jego uczucie 

do mnie, zrozumiałabym to po obejrzeniu tych obrazów. 

Czy ktoś kupi od niego mój portret? Myśl o tym smuci mnie, a jednocześnie napawa 

dumą. Przynajmniej tak mogę oznajmić światu moje uczucia. MoŜe na jakiejś ścianie zawiśnie 
portret kobiety o twarzy przepełnionej miłością do artysty, który ją malował. 

Napisałam juŜ, Ŝe rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Nigdy nie wspominamy o 

upływie czasu, o tym, jak szybko mijają letnie dni. Tak niewiele tygodni jeszcze pozostało do 
chwili, gdy będę musiała opuścić wyspę i Christiana. 

Dziś wieczorem byłam z Fergusem na tańcach. Był w bardzo dobrym nastroju, chociaŜ 

duŜo mówiono o wojnie. Powiedział, Ŝe bystrzy ludzie wiedzą, iŜ zawsze w końcu nadejdzie jakaś 
wojna, na której moŜna zarobić pieniądze. Byłam zdumiona, słysząc od niego te słowa, ale on 
zupełnie nie zwrócił uwagi na moje uczucia. 

– Ty masz myśleć o tym, jak wydać te pieniądze, a zarabianie naleŜy do mnie – 

powiedział. 

To mnie zirytowało. Nie wyszłam za niego dla pieniędzy ani teŜ nie dla nich wciąŜ przy 

nim pozostaję. Jedno i drugie uczyniłam, wiedziona poczuciem obowiązku. A przecieŜ bez chwili 

refleksji mieszkam pod jego dachem, jem jego poŜywienie, przyjmuję od niego prezenty. 

Mam wyrzuty sumienia, Ŝe czułam większą wdzięczność dla Christiana za jeden piknik, niŜ 

dla Fergusa za wystawne obiady. 

Miałam na sobie szmaragdy, gdyŜ wiem, Ŝe nakładając je, zawsze sprawiam mu 

przyjemność. LeŜą teraz obok mnie, przypominając mi zarówno o smutku, jak i o radości. 

Gdyby nie moje dzieci... ale o tym nawet nie wolno mi myśleć. Mogę popełnić wszystkie 

grzechy, nigdy jednak nie opuszczę dzieci. Ani ja, ani Christian nie mamy prawa zignorować ich 
potrzeb. Wiem, Ŝe będą mi pociechą w czekających mnie latach samotności. Nie powinnam 
Ŝ

ałować, Ŝe Christian i ja nigdy nie poczniemy dziecka. 

A jednak Ŝałuję. 

Dziś postaram się zasnąć jak najszybciej, bo gdy się obudzę, będzie ranek, a potem 

złociste popołudnie, które znów spędzę z Christianem. 

 

 

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY 

Od trzaśnięcia drzwiami powstrzymała Amandę tylko myśl, Ŝe Suzanna na pewno juŜ 

połoŜyła dzieci spać. Kopnęła je jednak i poszła korytarzem, mamrocząc pod nosem 
przekleństwa. Nie była pewna, czy jest bardziej zła na Sloana za to, Ŝe z góry załoŜył, iŜ ona się 
zgodzi za niego wyjść, czy teŜ na siebie za to, Ŝe czuła wielką pokusę, by mu się nie opierać. Nie 
miała małŜeństwa w planach, lecz przywykła radzić sobie z nieoczekiwanymi sytuacjami. Nie 
zamierzała jednak wskakiwać do tej łódki na pierwsze skinienie Sloana. 

Zatrzymała się przed drzwiami swojej sypialni, zastanawiając się, czy powinna wrócić do 

magazynu i ze śmiechem rzucić się Sloanowi w ramiona. Nie, pomyślała jednak. Nie ma sensu 
tak mu wszystkiego ułatwiać. Jeśli rzeczywiście ją kocha, to będzie musiał jeszcze trochę się 
postarać. 

Nacisnęła klamkę, weszła do sypialni i naraz czyjeś ramię zacisnęło się na jej szyi. 

Odepchnęła je odruchowo i zaczerpnęła oddechu, zamierzając wołać o pomoc, ale w tej samej 
chwili poczuła na swojej skroni dotyk zimnego metalu. 

– Nie rób tego – odezwał się ledwie słyszalny szept tuŜ obok jej ucha. – Bądź cicho i nie 

ruszaj się, to nic ci się nie stanie. 

Posłusznie opuściła ręce. Jej umysł pracował na najwyŜszych obrotach. Dzieci spały na 

tym samym piętrze, a ich bezpieczeństwo było najwaŜniejsze. 

– Teraz lepiej – stwierdził ten sam głos. – Jeśli będziesz krzyczeć, to komuś stanie się 

krzywda. W pierwszej kolejności tobie, a myślę, Ŝe tego byś nie chciała. – Potrząsnęła głową. – 
Dobrze. 

W głębi korytarza rozległ się głos Sloana. 

– Calhoun, jeszcze z tobą nie skończyłem! 

– Nie odzywaj się – powtórzył głos. – Bo będę musiał go zabić. 

Amanda zamknęła oczy i w duchu zaczęła odmawiać modlitwę. 

Sloan pchnął drzwi do jej sypialni, ale panowały tu nieprzeniknione ciemności. Amanda 

wiedziała, Ŝe pistolet jest teraz wymierzony w jego kierunku. Nie odwaŜyła się nawet odetchnąć. 
Odnosiła wraŜenie, Ŝe w Ŝołądku ma bryłę lodu. 

W końcu Sloan odwrócił się i odszedł. Zastanawiała się, czy jeszcze go kiedyś zobaczy. 

– Teraz moŜemy porozmawiać – stwierdził jej prześladowca, wciąŜ trzymając pistolet 

przy jej głowie. – O szmaragdach. 

– Nie wiem, gdzie są. 

– To prawda. Na początku nie mogłem w to uwierzyć, ale teraz jestem pewien. Zrobimy 

to inaczej. Musimy poruszać się szybko. Najpierw magazyn. Zabiorę papiery, których jeszcze nie 
zdąŜyłyście przejrzeć. Potem pójdziemy po perły cioci Coco i po kilka innych drobiazgów. 

– Nie uda ci się wydostać z domu. 

– Pozwól, Ŝe ja się będę o to martwił. Idziemy do magazynu. Jeśli spróbujesz czegoś 

głupiego, to z Ŝalem będę musiał cię zastrzelić. 

Wiedziała, Ŝe niczego nie spróbuje, dopóki dzieci są tak blisko, ale magazyn był juŜ 

zupełnie innym terytorium. Szła korytarzem, a napastnik tuŜ za nią. 

Sloan zostawił w magazynie zapalone światło. Na podłodze leŜały pozostałości pikniku. 

Czuć było lekki zapach szampana i truskawek. 

– Miła imprezka – mruknął Livingston, zamykając za sobą drzwi. – Co prawda dla mnie 

byłoby lepiej, gdybyście jednak zdecydowali się urządzić seans. 

Puścił Amandę, ale nadal trzymał ją na muszce. Wpatrywała się w niego z przeraŜeniem i 

niedowierzaniem. A więc to jest człowiek, którego znała jako Williama Livingstona! Cały był 
ubrany na czarno, na dłoniach miał chirurgiczne rękawiczki. Pistolet, który trzymał w ręku, był 
niewielki, nie wątpiła jednak w jego śmiercionośną moc. 

– Niczego nie Ŝałujesz, Amando? – zapytał odrobinę kpiącym tonem. – Miałem nadzieję, 

Ŝ

e przy okazji poszukiwań uda nam się trochę zabawić, ale... nie traćmy czasu. 

Wyciągnął z plecaka duŜą torbę i rzucił jej. 

– Nie masz juŜ brytyjskiego akcentu – zauwaŜyła. 

– Nie jest mi teraz potrzebny. Pośpiesz się. – Szybko wpychała papiery do torby. To jest 

historia mojej rodziny, pomyślała z wściekłością. 

– Ta papiery na nic ci się nie przydadzą – mruknęła. 

– Sama nie wierzysz w to, co mówisz. Gdyby tak było, nie traciłabyś czasu na ich 

przeglądanie. Bardzo potrzebuję tego naszyjnika. Wiesz, niektóre klejnoty mają dziwną moc. 

Naraz w pomieszczeniu zapanował dziwny, przenikliwy chłód. Wyraz twarzy Livingstona 

zmienił się. 

– Przeciągi – wymamrotał niepewnie. – W tym domu wszędzie są przeciągi. 

Amanda jednak nie na darmo nosiła nazwisko Calhoun. 

– To Bianca – oświadczyła spokojnie i naraz poczuła się bezpieczna. – Odrobiłeś lekcje, 

więc wiesz, Ŝe ona nadal tu jest. Myślę, Ŝe ona nie chce oddać ci papierów ani naszyjnika. 

– Duchy? – zaśmiał się ironicznie, ale głos nieco mu drŜał. – Nie wierzę w duchy. 

– To dlaczego się boisz? 

– Nie boję się, tylko trochę mi się śpieszy. Zabieraj torbę. Nie będziemy juŜ zawracać 

sobie głowy perłami Coco. Wyjdź na taras. 

Amanda zastanawiała się, czy nie rzucić torby i nie zacząć uciekać, nie chciała jednak 

zostawić Livingstonowi papierów. Zamiast tego zaczęła się szarpać z haczykiem w drzwiach. 

– Zacięło się – mruknęła. 

Livingston stanął za jej plecami i otworzył haczyk. Gdy drzwi się uchyliły, Amanda 

uderzyła w niego całym ciałem, podstawiając mu nogę, i rzuciła się do ucieczki. Biegła w stronę 
zachodniego skrzydła, Ŝeby odciągnąć go jak najdalej od reszty rodziny. Gdy dotarła do 
kamiennych schodków, głośno zawołała Sloana. CięŜka torba obijała jej się o nogi. Za plecami, 
coraz bliŜej, słyszała kroki prześladowcy. Naraz rozległ się wystrzał. Kula odłupała kawałek 
granitu z balustrady. 

Amanda nie zatrzymywała się, choć brakowało jej powietrza. Noc była bardzo duszna, 

nabrzmiała nadchodzącym deszczem. Poczucie bezpieczeństwa, jakie ogarnęło ją w magazynie, 
zniknęło, zastąpione przez nagłą pewność, Ŝe nie poradzi sobie sama. 

Wtedy zobaczyła Sloana, który biegł w jej stronę od zachodniego skrzydła domu. Poczuła 

ulgę, ale natychmiast rozległ się następny wystrzał. 

W domu zapalały się światła. Amanda uświadomiła sobie, Ŝe Sloan nie ma Ŝadnej broni, a 

mimo to biegł prosto na uzbrojonego Livingstona. 

Bez wahania zatrzymała się i rzuciła w rabusia torbę z papierami. Z wnętrza domu 

dobiegł płacz Jenny i wściekłe ujadanie Freda. Amanda podbiegła do Sloana, lecz ten 
niecierpliwie odsunął ją na bok. 

– Wracaj do domu! – wykrzyknął. 

– On ma broń! 

– Powiedziałem, wracaj do domu! 

Strząsnął z siebie jej rękę i jednym susem przeskoczył przez balustradę. Z sercem w 

gardle Amanda podbiegła do krawędzi tarasu i zobaczyła, jak Sloan bezpiecznie wylądował o 
jeden poziom niŜej. Z domu na taras wybiegła wzburzona Lilah. 

– Co tu się dzieje? – zawołała. 

– Dzwoń po policję! To napad! – wykrzyknęła Amanda i pobiegła w dół po schodkach. 

Bez wahania zanurzyła się w mrok ogrodu, wołając Sloana po imieniu. Naraz rozległ się 

kolejny wystrzał. Jak szalona pędziła w tamtą stronę. Usłyszała stłumione przekleństwo, a potem 
pisk opon na asfalcie. 

Wybiegła na podjazd, potknęła się i upadła. świr poranił jej dłonie. Zapadła cisza. Przez 

krótką, przeraŜającą chwilę Amanda słyszała tylko szum morza i wiatru oraz głośne dudnienie 
własnego serca. 

Na drŜących nogach zeszła ze zbocza, tak zaślepiona lękiem, Ŝe zauwaŜyła Sloana 

dopiero wtedy, gdy stanął tuŜ obok niej. 

– Och, BoŜe... – szepnęła, dotykając jego twarzy. 

– Myślałam, Ŝe cię zabił! 

Sloan był wściekły jak nigdy dotąd. 

– Nie moŜna powiedzieć, Ŝeby nie próbował. Nic ci się nie stało? 

– Nic. 

– Krew – przeraził się nagle Sloan. – Masz krew na rękach. 

– Upadłam. Było ciemno i nic nie widziałam. PołoŜyła głowę na jego ramieniu i objęła go 

mocno, powstrzymując łzy. 

– Ty zupełnie zwariowałeś! Po co za nim biegłeś? PrzecieŜ mówiłam ci, Ŝe ma broń! 

– O mało cię nie zastrzelił! – odparował Sloan. – PrzecieŜ mówiłem, Ŝe masz wracać do 

domu! 

– Nie będziesz mi rozkazywał! 

– A więc obydwoje Ŝyjecie! – krzyknęła z radością Lilah, podchodząc do nich z latarką w 

ręku. 

– Słyszałam waszą kłótnię juŜ na drugim końcu podjazdu. – Światło latarki natrafiło na 

rozrzucone na ścieŜce papiery. – Co to takiego? – zainteresowała się Lilah. 

– Rozsypały mu się – zawołała Amanda i natychmiast zaczęła zbierać świstki. 

– To pewnie wtedy, gdy Fred ugryzł go w nogę – zauwaŜył Sloan. 

– Fred go ugryzł? – zdziwiły się obie kobiety jednogłośnie. 

– I to zdaje się, Ŝe całkiem mocno – rzekł Sloan z satysfakcją. – Dogonilibyśmy go, 

gdyby nie miał pod ręką samochodu. 

– A on by was zastrzelił – zripostowała natychmiast Amanda. 

Lilah zataczała latarką kręgi, szukając pogubionych dokumentów. 

– Kto to właściwie był? – zapytała spokojnie z zaciekawieniem. 

– Livingston – prychnął Sloan i dołoŜył stek przekleństw. – Szczegóły opowie ci siostra. 

Dzwoniłaś na policję? 

– Tak. Zaraz tu będą. 

Amanda podała Lili stertę dokumentów i pochyliła się, by pozbierać resztę. Po chwili 

wszyscy troje ruszyli w stronę domu. 

W drzwiach czekała na nich Suzanna uzbrojona w pogrzebacz. 

– Czy wszystko juŜ w porządku? Nikomu nic się nie stało? – zapytała z troską. 

– W porządku – westchnęła Amanda. – A jak się czują dzieci? 

– Są w salonie z ciocią Coco. Och, co ci się stało z rękami? 

– To tylko zadrapania. 

– Przyniosę coś do dezynfekcji – powiedziała Suzanna. 

– A takŜe trochę brandy! – zawołała za nią Lilah. 

– Wszystkim nam dobrze zrobi. 

W dwadzieścia minut później cała rodzina zebrała się w salonie. Policjanci wysłuchali 

relacji o wydarzeniach wieczoru i odjechali, mieszkańcy Towers jednak byli zbyt poruszeni, by 
od razu wrócić do łóŜek. 

– I pomyśleć, Ŝe gościliśmy tego drania na kolacji! – zŜymała się Coco. – Upiekłam 

nawet suflet czekoladowy! A on przez cały czas chciał nas okraść! 

– Policja go zastrzeli – oświadczył Alex z niewzruszoną pewnością w głosie. – Bang, 

prosto między oczy! 

Suzanna pocałowała syna w czoło. 

– Myślę, Ŝe mieliście juŜ dość wraŜeń na dzisiaj. Czas do łóŜka – powiedziała stanowczo i 

wyprowadziła dzieci z pokoju. 

– Ukradł większość papierów – westchnęła Amanda. – Mam tylko nadzieję, Ŝe Fred 

odgryzł mu duŜy kawał nogi. 

– Dobry pies – mruknęła Lilah, drapiąc Freda za uchem. – Te papiery na nic mu się nie 

przydadzą. To nie on ma znaleźć szmaragdy, tylko my. 

– Ja bym nie ryzykował – rzekł Sloan ponuro. 

– Jutro zajmę się zamontowaniem systemu alarmowego. 

Zadzwonił telefon. Amanda podniosła słuchawkę. 

– To policja – szepnęła i przez chwilę słuchała w milczeniu. – Rozumiem. Tak. Tak, 

dziękuję za wiadomość. 

OdłoŜyła słuchawkę i westchnęła z niesmakiem. 

– Chyba udało mu się uciec. Nie wrócił do hotelu po swoje rzeczy. 

– Czy policja uwaŜa, Ŝe on jeszcze się tu pokaŜe? – zapytała Coco z niepokojem. 

– Nie, ale będą obserwować dom, dopóki nie uzyskają pewności, Ŝe nie ma go juŜ na 

wyspie. 

– Przypuszczam, Ŝe jest juŜ w połowie drogi do Nowego Jorku – powiedziała Lilah. – A 

jeśli nawet wróci, to zastanie nas lepiej przygotowanych. 

– Tak – westchnęła Amanda. – Na dzisiaj to juŜ chyba wszystko. 

– Nie – powiedział Sloan, podchodząc do niej. Wziął ją za rękę i pociągnął do drzwi. – 

Zostało jeszcze coś do załatwienia. Wybaczcie, musimy was opuścić – rzucił z progu do reszty 
rodziny. 

– Puść mnie – szarpnęła się Amanda, gdy wyszli na korytarz. 

Uwolnił jej rękę, ale natychmiast złapał dziewczynę wpół i przerzucił sobie przez ramię. 

– Z tobą zawsze trzeba się uciekać do ostatecznych rozwiązań – mruknął. 

– Nie Ŝyczę sobie, Ŝeby mnie traktowano jak worek kartofli! –zawołała z oburzeniem, 

wierzgając nogami. 

Sloan kopniakiem otworzył drzwi jej sypialni i rzucił ją na łóŜko. 

– Siedź tu i nie ruszaj się. Musimy sobie wreszcie wszystko porządnie wyjaśnić. 

Amanda zakryła twarz rękami i niespodziewanie wybuchnęła płaczem. Nie była w stanie 

powstrzymać łez. Musiała wyrzucić z siebie emocje ostatnich kilku godzin. 

Sloan zaklął i usiadł obok niej. 

– Mandy, nie płacz – rzekł cicho, otaczając ją ramieniem. 

Potrząsnęła głową i dalej szlochała. 

– Proszę cię, przestań. Przepraszam cię, kochanie. Wiem, Ŝe przeszłaś dzisiaj horror. 

Powinienem teraz zostawić cię w spokoju. Posłuchaj, jeśli chcesz, to moŜesz mnie uderzyć. 

Pociągnęła nosem, wzięła szeroki zamach i wierzchem dłoni uderzyła go w twarz. Z 

kącika jego ust popłynęła krew. Sloan podniósł rękę do tego miejsca. 

– Zapomniałem, Ŝe ty bierzesz wszystko tak dosłownie – mruknął, patrząc na nią. – 

Skończyłaś juŜ płakać? 

– Chyba tak. Krew ci leci z wargi – zauwaŜyła ze zdziwieniem. 

Wyjęła z kieszeni chusteczkę i wytarła sobie oczy. Sloan jeszcze przez chwilę patrzył na 

nią jak oniemiały, a potem wybuchnął głośnym śmiechem. 

– BoŜe drogi, ale z ciebie numer! 

– To miło z twojej strony, Ŝe traktujesz to wszystko jak Ŝart – obruszyła się Amanda. – 

Włamanie do domu, strzały... Masz szczęście, Ŝe nie znalazłam cię w ogrodzie z dziurą w 
głowie! 

ZauwaŜył, Ŝe do jej oczu znów napływają łzy, więc szybko ujął jej dłonie. 

– Mandy, to dlatego płaczesz? Zdenerwowałaś się, bo pobiegłem za tym draniem? 

Skinęła głową w milczeniu. 

– Czy myślisz, Ŝe mógłbym stać bezczynnie i patrzeć, jak on do ciebie strzela? śałuję 

tylko jednego: Ŝe nie udało mi się go dogonić. 

– Jesteś zwyczajnie głupi! – uniosła się znów Amanda. 

– JuŜ drugi raz dzisiaj twierdzisz, Ŝe jestem głupi. Chciałbym teraz powrócić do tego 

pierwszego razu. 

Amanda opuściła głowę. 

– Nie mówmy o tym. 

– Owszem, pomówimy o tym. Dlaczego tak się na mnie rzuciłaś z pazurami, gdy 

zaproponowałem ci małŜeństwo? 

– Zaproponowałeś? Raczej: zadysponowałeś! 

– Powiedziałem tylko, Ŝe... 

– Z góry załoŜyłeś, Ŝe za ciebie wyjdę! – przerwała mu Amanda. – Byłeś tego zupełnie 

pewien! Tylko dlatego, Ŝe cię kocham i Ŝe poszłam z tobą do łóŜka, uznałeś, Ŝe masz prawo 

dysponować całym moim Ŝyciem! Mówiłam ci juŜ wcześniej, Ŝe to ja sama o nim decyduję! 

– Mam juŜ dość twojego planowania i twoich decyzji, Calhoun – stwierdził Sloan 

stanowczo. – Ja teŜ mam swoje plany i swoje potrzeby, a tak się składa, Ŝe wszystkie 
uwzględniają ciebie. Do diabła, kocham cię! Jesteś jedyną kobietą, z jaką chciałbym dzielić 
Ŝ

ycie, mieć dom i dzieci! Nie mam tylko pojęcia, dlaczego Bóg pokarał mnie takim upartym jak 

muł egzemplarzem, ale tak to juŜ widocznie musi być. 

– Więc dlaczego po prostu mnie nie poprosiłeś? – Sloan wyraźnie nie zrozumiał Amandy. 

– O co miałem cię prosić? 

– śebym za ciebie wyszła – zirytowała się. – Rany boskie, Sloan! PrzecieŜ nie domagam 

się, Ŝebyś padł na kolana i recytował mi poezję. Nie oczekuję, Ŝe zmienisz się nagle w Byrona 
albo Shelleya. ChociaŜ moŜe odrobina nastrojowej muzyki, na przykład koncert na skrzypce i 
fortepian, by nie zaszkodziła... – dodała po namyśle. – I świece. 

– Koncert na skrzypce i fortepian? 

– Mniejsza o to – westchnęła. 

Zaraz poderwał się Sloan.  

– Zaczekaj chwilę. Chcesz powiedzieć, Ŝe wpadłaś we wściekłość, bo nie oświadczyłem 

ci się we właściwy sposób? 

– W ogóle mi się nie oświadczyłeś! – wybuchnęła Amanda. – Ale właściwie po co 

miałbyś to robić? PrzecieŜ i tak z góry znasz odpowiedź! 

– Poczekaj – powtórzył Sloan jeszcze raz i wybiegł z pokoju. 

Po chwili wrócił z małym magnetofonem i paczką zapałek w ręku. 

– Co teraz? – zdziwiła się Amanda. 

– Zamknij się na chwilę, Calhoun, dobrze? 

Postawił magnetofon na komodzie, zapalił zapałkę i obszedł pokój dokoła, przytykając 

płomień do wszystkich po kolei znajdujących się tam świec. Na koniec wyłączył światło. 

– Co ty wyprawiasz? 

– Przygotowuję scenografię do oświadczyn – odrzekł krótko. 

Amanda wyskoczyła z łóŜka. 

– Urządzasz sobie ze mnie kpiny! 

– Nie – westchnął Sloan. – Do cholery, kobieto, czy będziesz się kłócić ze mną przez całą 

noc, czy teŜ pozwolisz, Ŝebym w końcu zrobił wszystko jak trzeba? 

Amanda znieruchomiała i na jej twarzy wreszcie pojawił się uśmiech. Dopiero teraz 

uświadomiła sobie, Ŝe Sloan robi to wszystko dla niej. 

– A co to? – zapytała, wskazując na magnetofon. 

– PoŜyczyłem od Lili – westchnął i nacisnął guzik. Z taśmy popłynęła piękna muzyka – 

koncert na skrzypce i fortepian. Amanda poczuła, Ŝe serce topnieje jej jak wosk. 

– To jest piękne – szepnęła z uczuciem. 

– Tak jak ty. Powinienem ci to częściej powtarzać. Podszedł do niej i wyciągnął rękę. 

Ujęła ją bez wahania. 

– Teraz wreszcie moŜemy zacząć. 

– Kocham cię, Amando. Kocham w tobie wszystko. Twoje listy rzeczy do zrobienia, buty 

równo poustawiane w szafie, pływanie w lodowatej wodzie... Kocham tę niesłychanie namiętną 
kobietę, jaką jesteś w łóŜku, i kocham tę twardą sztukę, która sama wie, czego chce i co ma 
myśleć. 

– Ja teŜ cię kocham – powiedziała Amanda, patrząc mu w oczy. – Naprawdę zmieniłeś 

moje Ŝycie. 

Sloan uśmiechnął się i pocałował jej przegub. 

– Skoro tak, to czy wyjdziesz za mnie? 

Ze śmiechem zarzuciła mu ramiona na szyję. 

– JuŜ myślałam, Ŝe nigdy mnie o to nie poprosisz! 

 

**************************************************************** 

A oto fragment nie przetłumaczony i nie zamieszczony w ksiąŜce: 

(Sloan i Amanda stoją na balkonie w jego pokoju hotelowym) 

He led her from the balcony to the bedroom, leaving the door open to let in the sunset and the 
scent of water and flowers. He touched her hair first, watching his own fingers tangle and stroke. 
Then softly, a whispering touch, his lips on hers. No, he didn't want words from her, because he 
wasn't certain he could ever find the right ones to tell her what was in his heart. But he could 
show her. 

Unsteady, she braced her hands on his chest. She didn't want to be weak now, but strong. Yet as 
those lips roamed over her face, she trembled. 

Very slowly, barely touching her, he unbuttoned her blouse and slid it from her shoulders. 
Beneath was a white cotton chemise that made him smile. He should have known that beneath 
her practical clothes his Amanda would have more practicality. Watching her, he unhooked her 
slacks so that they slipped to the floor. When she reached out, he took her hands. 

"No, just let me touch you. Let me see what it does to you." 

Helpless, she closed her eyes as his fingers skimmed, lightly tracing the curve of her breasts. As 
if she were fashioned of the most delicate glass, he swept those fingertips over her. Elegantly 
erotic, the fragile caress had the blood rushing under skin, heating it, sensitizing it until she 
thought she might die from sheer pleasure. 

Her head fell back, a shuddering moan escaped as he continued those lazy explorations with 
patient, gentle hands. He saw the dark delight flicker over her face, felt it shivering through her 
body. As excitement rioted through him, he circled his thumbs in a whispering touch over the 
nipples that 

strained against the cotton. Then his tongue replaced his hands and she gripped frantically at his 
shoulders for balance. 

"Please...I can't..." 

Now she was falling fast and hard, but he was there to catch her. When her knees gave way, he 
lifted her, cradling her in his arms, covering her mouth with his before laying her on the bed. 

"Nobody," she murmured against his lips. "Nobody's ever made love to me like this." 

"I'm just getting started." 

He was true to his word. With a leisurely pace he took her places she had never been, had her 
lingering there before gently urging her on. With each touch he opened doors always firmly 
locked, then left them wide so that light and wind tunneled through. Each time she arched against 
him, shuddering, he soothed her until she floated down again. 

Her taste was enough. Honey here, whiskey there, then as delicate as spun sugar. He filled 
himself with it, nibbling her skin. Down her arms, her throat, those long, lovely legs. Whenever 
he was tempted to hurry, to take his own release, he found himself greedy for one more taste. 

He skimmed his hands up her ribs, pushing her shirt up, then over her head. At last, at long last, 
he sampled the smooth skin of her breast. Her hands were in his hair, pressing him closer as 
colors seemed to shatter behind her eyes. 

Slow burn. Is that what he'd said? she wondered frantically as his clever mouth inched lower, still 
lower. She understood now, now when her body was on fire from the inside, heating degree by 
degree. The sparks were shooting through her, little pinpoints of unspeakable pleasure as ancient 
as the first stars that winked to life in the sky beyond the window. 

He was tugging the last barrier aside, and she could do nothing but writhe under his hands, the 
breath sobbing in her lungs. 

When he flicked his tongue over her, she arched against him, her hands grabbing at the bedspread 
in taut fists. Sensations hammered her, too fast, too sharp. She struggled to separate them, but 
they were one wild maze without beginning or end. 

Did she know she was calling out his name over and over? he wondered. Did she know that her 
body was moving in that slow, sinuous rhythm, as if he were already inside her? He slid up her 
gradually, savoring each instant, absorbing each ache, each need, each longing. Her eyes fluttered 
open, dark and dazed. 

She could only see his face, so close to hers—his eyes so intense. 

Gracefully her arms lifted to brush his shirt aside, to touch as thoroughly as she had been 
touched. She rose to him, to press her lips to his chest, to glide them up to his throat The light 
grew dimmer, softer. The breeze quieted. In an easy dance she moved over him, undressing him, 
needing to show him what he had done to her heart as well as her body. Her lips curved against 
his flesh as she felt him tremble as she had trembled. The glory flowed through her like water, 
clear and bright, so that when her arms came around him, when her mouth opened willingly 
beneath his, she let it pour into the kiss. 

With a murmuring sigh, he slid into her. Her breath caught, then released gently. They moved 
together, the pace deliberately slow, deliciously easy. The sweetness brought tears to her eyes 
that he kissed away. 

Gradually sweetness became heat, and heat a fresh burning. As passion misted her vision, she felt 
his fingers link with hers, holding tight as she rode to the top of the crest. His name tumbled from 

her lips as he swept to the peak with her. 

He lay with his lips pressed against her throat, still haunted by the taste of her. Beneath him she 
was quiet, her breathing deep and steady. He wondered if she slept, and started to ease his weight 
aside. But her arms slid up and around him again.