(Microsoft Word - LUSTBADER - Wojownik Zachodz\271cego S\263o\361ca.doc)

Eric Van Lustbader

Wojownik

Zachodz cego Sło ca

Pierwsza

Przekład: Robert Lipski

Rozdział 1

Ronin umierał i nawet o tym nie wiedział.

Le ał nieruchomo, nagi, na kamieniu o kształcie elipsy po rodku prostok tnej,

kamiennej komnaty. Pomimo to na jego krótkich, czarnych włosach błyszczały krople

potu. Przystojna twarz pozbawiona była wyrazu.

Nad le cym pochylał si ze skupieniem Stahlig - Szaman. Ronin próbował si

rozlu ni , my l c, e to strata czasu, podczas gdy palce Stahliga dotykały i uciskały

jego klatk piersiow , w druj c wolno w dół, w kierunku eber po lewej stronie.

Próbował o tym nie my le , ale jego mi nie zdawały si kierowa własn wol i

zdradziły go, podskakuj c z bólu pod naciskiem grubych paluchów.

- Uhm - mrukn ł Stahlig. - Bardzo wie e.

Ronin wpatrywał si w sufit, w nico . Co go trapiło? To była po prostu walka.

Zwyczajna walka. ZWYCZAJNA? Jego usta wykrzywił grymas obrzydzenia.

Bijatyka, pospolita bójka w korytarzu. I nagle sobie przypomniał.

L ni ce od potu ramiona, gruby miecz zwisaj cy ci ko u jego boku i dłonie lekkie

jak piórko po wypowiedzeniu Zakl cia Walki. Wychodz c samotnie z Sali Walk,

zmieszał si z lud mi; otoczyły go z miejsca głosy, oderwane i nic nie znacz ce. Nie

zwracał na nie uwagi. Co go popchn ło i po ród zgiełku dał si słysze głos.

- A dok d to si wybierasz? - Głos był zimny i arogancki; nale ał do wysokiego,

chudego blondyna, który nosił uko nie przez pier pasy Chondryna. Czarne i złote.

Ronin nie znał tych barw.

Za blondynem, po obu stronach, stało pi ciu czy sze ciu Szermierzy nosz cych

identyczne barwy. Wygl dało na to, e zatrzymali grupk Adeptów wychodz cych z

treningu. Nie potrafił powiedzie dlaczego.

- Odpowiedz, Adepcie! - rozkazał Chondryn. Jego chuda twarz była bardzo blada i

zdominowana przez woskowej barwy nos. Skóra na wysokich ko ciach policzkowych

upstrzona była ladami po ospie, a z jednego oka, jak łza, spływała w ska blizna i

mogło si wydawa , e jest ono osadzone ni ej ni drugie. To rozbawiło Ronina,

Był Szermierzem, wi c wiczył z innymi Szermierzami. Ostatnio jednak nie miał

zbyt wiele do roboty i nuda skłoniła go po podj cia treningu z Adeptami. Kiedy to

robił, nosił zwyczajne odzienie i ci, którzy go nie znali, brali go za Adepta.

- Dok d id i co robi , to moja rzecz - odparł uprzejmie Ronin.

- Czego chcecie od tych Adeptów?

Chondryn spojrzał na niego, wyci gaj c szyj do przodu jak w szykuj cy si do

uderzenia; rumie ce wyst piły mu na policzki, akcentuj c biel ladów po ospie.

- Gdzie twoje maniery, Adepcie? - rzucił zuchwale. - Do lepszych od siebie odzywaj

si z szacunkiem. A teraz odpowiedz!

Dło Ronina przesun ła si w stron r koje ci miecza. Nie odezwał si przy tym

ani słowem.

- No có ... - mrukn ł szyderczo Chondryn. - Wygl da na to, e nasz Adepcik

potrzebuje lekcji.

Na te słowa, jak na sygnał, Szermierze rzucili si na Ronina. Ten zbyt pó no

zorientował si , e w tłoku nie zdoła dostatecznie szybko doby miecza. Dopadli go w

mgnieniu oka. Przygwa d any ich ci arem do ziemi, pomy lał: Nie wierz , e to

mogło si zdarzy . Instynktownie wymierzył solidne kopni cie i z zadowoleniem

poczuł, i jego but trafił w ciało, które wgi ło si pod uderzeniem. Prawie w tej samej

chwili cios w bok głowy ostudził jego rozbawienie. Adrenalina zalała mu ciało. Pomimo

e le ał płasko na ziemi, uderzył z całej siły pi ci i poczuł, jak skóra rozszczepia si

pod wpływem ciosu, trafiaj c w ko i rozłupuj c j na dwoje. Usłyszał krótki,

zdławiony skowyt.

I wtedy but wyr n ł go w bok, a gruba zasłona mgły spowiła umysł. Próbował

uderzy raz jeszcze, ale nie mógł: szamotał si z pot nym ci arem spoczywaj cym na

jego piersi.

Płuca mu płon ły i czuł, e ogarnia go zawstydzenie. Kiedy but dosi gn ł go

ponownie, stracił przytomno . Fala bólu powróciła, ale tym razem nie stracił nad nim

kontroli i poruszył si tylko odrobin . Spojrzał na pochylon nad nim szerok twarz o

krzaczastych brwiach, schorowanych oczach i pobru d onym czole.

- Ach! - wykrzykn ł Szaman, bardziej do siebie ni do Ronina.

- W co ty si wpakował?

Pokr cił głow i nie patrz c na le cego, odwrócił si ; przyło ył mechaty kawałek

materiału do szyjki butelki z mlecznego szkła i odwrócił j do góry dnem. Nast pnie

przyło ył szmat do boku Ronina. Była zimna i spowodowała, e ból wyra nie zel ał.

- No ju . Ubierz si i wejd do rodka. - Przerzucił ubranie przez oparcie

wysokiego krzesła i znikn ł w drzwiach. Ronin usiadł - ciało z jednej strony miał

sztywne, ale ju go nie bolało; wci gn ł legginsy i bluz , a potem swoje skórzane buty z

krótkimi cholewkami. Wstał, aby przypasa miecz, i ruszył w lad za Stahligiem do

ciepło o wietlonego pomieszczenia stanowi cego ostry kontrast z surowym wn trzem

Sali Chirurgicznej, po zewn trznej stronie korytarza.

Panował tu okropny bałagan. Trzy ciany od podłogi po sufit zastawione były

półkami, pn cymi si w gór niczym dziki bluszcz i wypełnionymi przeró nymi

papierami i stosami notatek. Tu i ówdzie na półkach dostrzec mo na było wolne

miejsca. Stół Stahliga znajdował si pod najdalsz cian , a jego blat niemal w cało ci

za cielały stosiki papieru i pliki notatek; podobnie wygl dały dwa krzesła stoj ce

przed stołem. Za Szamanem le ały szklane pojemniki wypełnione fiolkami i

przeró nymi pudełkami.

Stahlig nie podniósł oczu znad swojej pracy, kiedy Ronin wszedł do rodka, ale

si gn ł za siebie i wyci gn ł butelk bursztynowego wina, a nast pnie wyczarował

sk d dwa metalowe kubki; napełnił je do połowy, niejako dla zasady dmuchn ł

pot nie do ka dego. Dopiero wówczas podniósł wzrok i wyci gn ł r k z jednym

kubkiem. Ronin wzi ł go, a Stahlig wyprostował si na krze le i wykonał zamaszysty

ruch r k .

- Siadaj - powiedział.

Aby usi

, Ronin musiał zgarn z krzesła stos papierów. Zawahał si , trzymaj c

je w r kach.

- Och, ci nij je gdziekolwiek - rzucił Stahlig, wykonuj c krótki, niedbały ruch

swoj grub dłoni . Ronin usiadł i wypił; poczuł, jak słodkie wino rozkłada kobierzec

ciepła w gł bi jego gardła - a do oł dka. Poci gn ł długi łyk. Stahlig pochylił si do

przodu, oparł łokcie na stercie papierów le cych na blacie stołu, splótł palce, a

kciukami uderzał od niechcenia w górn warg . - Powiedz mi, co si stało? - rzucił.

Ronin poruszał powoli kubkiem z winem i nic nie mówił. Z powodu rany w boku

siedział bardzo wyprostowany.

Szaman spu cił wzrok, zmi ł jak kartk i cisn ł j w k t, najwyra niej nie

przejmuj c si tym, gdzie ona wyl duje.

- Wi c to tak. - Westchn ł gło no, a kiedy ponownie si odezwał, jego głos wyra nie

złagodniał. - Nie chcesz o tym mówi , a mimo to co nie daje ci spokoju.

Ronin podniósł wzrok.

- O tak, stary człowiek wci jeszcze widzi i słyszy. - Ponownie pochylił si nad

stołem. Spojrzał na Ronina. - Powiedz mi, od jak dawna si znamy? - Jego palce

przesuwały si po blacie stołu. - Kiedy byłe jeszcze bardzo młody, na długo przedtem,

jak twoja siostra z ...

Urwał nagle i jego starcze policzki pokrył rumieniec.

- Ja...

Ronin pokr cił głow .

- Nie urazisz mnie, je eli to powiesz. Jestem ponad to. Stahlig powiedział szybko:

- Na długo przedtem, nim znikn ła twoja siostra - tak jakby nawet samo

wspomnienie tego straszliwego zdarzenia sprawiło mu ból.

- Znamy si ju od dawna. A mimo to nie chcesz powiedzie mi, co ci trapi. -

Ponownie zł czył r ce. - A potem pójdziesz, eby porozmawia z Nirrenem. - Jego głos

przybrał ostry ton, - Swoim przyjacielem. Ha! On jest Chondrynem. Ty nie posiadasz

przynale no ci - nie masz Saardyna, który mógłby ci rozkazywa czy ci ochrania . -

On, ten człowiek, jest kompletnie pozbawiony uczu . Udaje przyja , by wydoby z

ciebie informacje. To wszak jedno z jego zasadniczych zada .

Ronin odstawił swój kubek. Innym razem mógłby zezło ci si na Stahliga. Ale,

pomy lał, on naprawd mnie lubi, opiekuje si mn , i cho nie zdaje sobie z tego

sprawy, musz pami ta , e obawia si wielu rzeczy - niektórych słusznie, innych nie.

Myli si co do Nirrena.

- Nikt lepiej ode mnie nie zna obłudy Chondryna - powiedział.

- Wiesz o tym. Je eli Nirren chce ze mnie co wyci gn , to prosz bardzo.

- Ach! - Palce Stahliga przeci ły powietrze. - Nie zostałe stworzony do polityki.

Ronin wybuchn ł miechem.

To prawda - powiedział.

Szaman zas pił si .

- Chyba nie zdajesz sobie sprawy ze zło ono ci sytuacji. Jest le. I niebezpiecznie.

Własnoziemiem rz dzi polityka. Ostatnio po ród Saardynów dochodziło do cz stych

tar , sytuacja pogarsza si z dnia na dzie . W obr bie Własnoziemia działaj pewne

siły - bardzo pot ne siły - które moim zdaniem d

do wojny.

Ronin wzruszył ramionami.

- Mogło by gorzej. - Wypił łyk wina. - Wreszcie sko czy si ta przekl ta nuda.

Szok odbił si na twarzy Stahliga.

Wcale tak nie my lisz. Znam ci zbyt dobrze. Mo e wydaje ci si , e ciebie to nie

b dzie dotyczy .

- A mo e tak wła nie b dzie...

Stahlig powoli, ze smutkiem pokr cił głow .

- Mówisz bez zastanowienia; to dla ciebie typowe. Wiesz jednak równie dobrze jak

ja, e wojna domowa dotyka ka dego. Nikomu nie uda si pozosta na boku. W tej

ograniczonej przestrzeni tak szale czy krok mógłby okaza si katastrofalny w

skutkach.

- A mimo to ja nie mam zamiaru si w to miesza .

- Nie masz swego Saardyna, tak. Ale jeste Szermierzem, a zatem kiedy nadejdzie

czas, nie b dziesz mógł pozosta na uboczu.

Nastała krótka cisza: Ronin poci gn ł kolejny łyk wina, a w ko cu powiedział:

- Powinienem ci dokładnie opowiedzie , co mi si wczoraj przytrafiło.

Stahlig słuchał Ronina, obserwuj c go spod wpół przymkni tych , powiek i

ponownie uderzaj c kciukami w górn warg . Mogło si wydawa , e Szaman powoli

zapada w sen.

- Uznałem ten rodzaj ataku za absolutnie niemo liwy - do tego jeszcze w

wykonaniu Szermierzy. Gdyby to jeszcze było w Dolnym Szybie na którym ze

rodkowych Poziomów - znasz Kodeks równie dobrze jak ja. Ale bójki na pi ci nie s

dla Szermierzy. Wszystkie zatargi regulowane s w pojedynkach - nie mo e by

inaczej. Tak było przez stulecia. A dzi Szermierze pod wodz Chondryna atakuj

mnie jak zgraja opryszków, których nie sta na nic lepszego.

Stahlig ponownie wyprostował si w krze le.

- Jest dokładnie tak, jak powiedziałem. W powietrzu wisi napi cie... I jeszcze co :

nadci ga wojna, a wraz z ni upadek wszystkich tradycji, które temu Własnoziemiu,

spo ród wszystkich innych Własnoziemi, umo liwiły przetrwanie.

Wzdrygn ł si i ten jeden, jedyny raz powiedział z patosem:

- Zwyci zcy, kimkolwiek b d , zmieni Własnoziemie. Nic nie Pozostanie takie, jak

było.

Dopił wino i nalał sobie jeszcze.

- Czarne i złote, powiedziałe . To b d ludzie Dharsita. To jeden z nowszych

Saardynów. Powiadaj , e chc nowego porz dku, nowych idei i nowych tradycji. Ja

twierdz , e chce zaprowadzi SWÓJ Porz dek i wprowadzi SWOJE idee.

Nagle ogarn ła go w ciekło ; r bn ł kubkiem w blat stołu tak mocno, e wino

zalało pliki papierów i notatek.

- Chc władzy! - Podskoczył gniewnie, zrzucaj c mokre papiery na podłog . - A

niech to mróz ci nie! - zakl ł. - Spytaj swego przyjaciela Nirrena - dodał pos pnie. -

On b dzie wiedział.

- Zwykle nie rozmawiamy o polityce.

- Nie, oczywi cie e nie - powiedział pogardliwym tonem Stahlig.

- Nie zdradzi ci strategii wymy lonych przez Estrilla, ale zało si , e wyci ga od

ciebie plotki zasłyszane w korytarzu.

- By mo e.

- Ach! - Stahlig przerwał, ponownie usiadł, a potem ci gn ł dalej, jakby

zaskoczony, e zdołał wydoby od Ronina to stwierdzenie. - Co si tyczy dzisiejszego

incydentu, mniemam, e nie zamierzasz przedsi wzi akcji odwetowej.

- Je eli chcesz przez to powiedzie , e obawiasz si , i u yj tego - cz ciowo

wysun ł ostrze swego miecza z pochwy, a potem wło ył je z powrotem z głuchym

szcz kiem - b d pewny, e nie jestem zainteresowany wej ciem w wiat Saardynów.

Szaman westchn ł:

- To dobrze, bo w tpi , by Ochrona ci uwierzyła. - A co z Adeptami, którzy byli

wiadkami napa ci? Mieliby zaryzykowa utrat swojej szansy na stanie si

Szermierzami?

Ronin skin ł głow .

- Tak. Oczywi cie. Co do mnie, wcale si tym nie przej łem. A kto wie, mo e

którego dnia podczas treningu natkn si na Chondryna Dharsita. - U miechn ł si . -

Wtedy dostarcz mu powodu, aby zapami tał mnie sobie na całe ycie.

Stahlig roze miał si .

- Nie w tpi - powiedział.

W Sali Chirurgicznej rozległ si tupot kroków i w drzwiach wewn trznego

pomieszczenia stan ły dwie postaci. Ronin i Stahlig odwrócili si , by na nie spojrze .

Nowo przybyli nie weszli jednak do pokoju. Nosili identyczne szare mundury z trzema

sztyletami w pochwach przytroczonych do czarnych skórzanych pasów przechodz -

cych uko nie przez piersi.

Daggamowie Ochrony, pomy lał Ronin. Obaj mieli krótkie, czarne włosy i

pospolite rysy; były to twarze, na które nikt nie spojrzałby po raz wtóry i którym

trzeba by si solidnie przyjrze , by je zapami ta .

- Stahlig - rzekł pierwszy. Miał d wi czny, rze ki głos.

- Tak?

- Jeste potrzebny. Spakuj, prosz , swoj torb i chod z nami. - Podał Stahligowi

zło on kartk . Drugi nie wykonał najmniejszego ruchu; po prostu si im przygl dał.

Obie r ce miał wolne. Stahlig przeczytał, co było napisane na kartce.

- Sam Freidal... - wymamrotał. - Wstrz saj ce... - Uniósł głow . - Oczywi cie, e

pójd , ale musicie mi powiedzie co o naturze tego wezwania. Musz wiedzie , co

mam zabra .

- We wszystko. - Daggam podejrzliwie widrował wzrokiem Ronina.

- To nie jest mo liwe - odparł zniecierpliwiony Stahlig.

- Jestem jego asystentem. Mo ecie przy mnie miało wszystko mówi - stwierdził

Ronin. Wzrok Daggama omiótł go błyskawicznie, po czym powrócił do Stahliga.

Szaman skin ł głow .

- Tak. On mi pomaga.

- Mag - powiedział wolno Daggam, z wyra nym wahaniem - oszalał. Musieli my go

uwi zi - dla jego dobra, jak i dla dobra pozostałych. Stanowił jawne zagro enie. Dla

zabawy zaatakował swego Tecka. Jego stan si pogarsza i ...

Stahlig zaj ty był pakowaniem do swojej mocno ju podniszczonej, skórzanej

torby szklanych fiolek, przeró nych przyborów i rekwizytów. Widz c to, Daggam

przerwał i zamiast sko czy my l, spojrzał pytaj co na Ronina.

- Nie jeste asystentem - rzucił lodowatym tonem. - Nosisz miecz. Jeste

Szermierzem. Wytłumacz si .

Stahlig przerwał napełnianie torby, ale pozostał odwrócony do nich tyłem.

To mi nie ułatwi sprawy, pomy lał Ronin.

- Tak, oczywi cie, jestem Szermierzem, ale jak widzicie, nie nale do adnego

Saardyna i mam sporo wolnego czasu. Tote bywa, e niekiedy pomagam Szamanowi

w pracy.

Stahlig sko czył napełnia swoj torb . Odwrócił si .

- Mam ju wszystko - stwierdził. - Prowad cie. - Spojrzał na Ronina. - Lepiej

b dzie, jak dotrzymasz mi towarzystwa.

Ten spojrzał na Daggama. No, to koniec z t przekl t nud , pomy lał.

Korytarz rozpostarł si przed nimi mi kkim, łagodnym łukiem. ciany

pomalowane były na szaro, w barwie uniformów - teraz, po latach, kolory przyblakły,

a tu i ówdzie dostrzegało si oleiste zacieki, lady kurzu i plamy brudu; olbrzymie

połacie wyblakłe niemal do biało ci.

Gdzieniegdzie paj czyny rozci gały swoje lepkie palce na podobie stwo czepnych

ro lin, poszukuj cych wiatła słonecznego. Mijali rozmieszczone w regularnych

odst pach wej cia. Drzwi były zamkni te na głucho. Tylko od czasu do czasu puste

wyloty ukazywały mroczne i cuchn ce wilgoci pomieszczenie ze stertami gruzów

usypanymi po k tach i podłog zasłan mieciami. Pomieszczenia te wydawały si

kompletnie opuszczone, je li nie liczy małych ciałek, przemykaj cych od czasu do

czasu pod cianami przy wtórze - klik-klik - mocnych szcz k i szelestu długich ogonów.

Stopniowo szary kolor cian przeszedł w bł kit, zmatowiały i jakby zm czony.

Daggam skr cił w lewo w mroczn odnog w wewn trznej cianie korytarza; id cy z

tyłu pod yli jego ladem. aden z nich nie zatrzymał wzroku na klatce windy po

przeciwnej stronie korytarza.

Znale li si na pode cie schodów prowadz cych pionowo przez sam rodek

Własnoziemia. Jeden z Daggamów - ten, który mówił - si gn ł do niszy w cianie i

wyj ł pochodni z nasmołowanej trzciny zwi zanej silnie sznurem. Drugi wydobył

krzesiwo i hubk , skrzesał iskr , podsycił płomie i podpalił pochodni . Płomie

buchn ł z trzaskiem. W powietrze wzbiły si iskry i spadły, sczerniałe, u ich stóp. Nie

ogl daj c si za siebie, Daggam zacz ł schodzi po betonowych schodach. Ronin ze

zdziwieniem zorientował si , e schodzili w dół, miast pi si pod gór , Z tego, co

wiedział o Magach (a nie była to wiedza zbyt dogł bna) wywnioskował, i zajmuj oni

wysok pozycj w hierarchii Własnoziemia. O ich talenty i m dro zabiegali

Saardynowie, cho Magowie, niejako tradycyjnie, trudzili si dla dobra całego

Własnoziemia. Mo liwe jednak, e nie byli uodpornieni na polityzacj . Zgodnie z

wszelkimi regułami Mag powinien zamieszkiwa na jednym z Górnych Poziomów

Własnoziemia, a mimo to oni schodzili w dół, Ronin wzruszył w duchu ramionami.

Nikt nie wiedział o Magach zbyt wiele, z wyj tkiem tego, e - jak głosiły plotki - byli to

dziwacy i indywiduali ci. Je eli który z nich zdecydował si zamieszka z Neerami na

obrze ach rodkowych Poziomów, to była to tylko i wył cznie jego sprawa.

Pomi dzy Poziomami schody zawsze przechodziły w podest półpi tra. Id cy

pokonywali kolejne Poziomy w milczeniu; migotliwy blask płomienia wykrzywiał ich

cienie, zmieniaj c je w groteskowe parodie ludzkich kształtów: dziwne istoty ta cz ce

na murach cian i niskiego sklepienia, bezmy lne, bezduszne, pozbawione pragnie , to

zbli aj ce si , to oddalaj ce od swoich ludzkich odpowiedników, budz ce niepokój, a

nawet groz .

W ko cu dotarli do wła ciwego Poziomu i pojawili si w korytarzu identycznym z

tym nad nimi, z jedn tylko ró nic : był on pomalowany na ciemnozielono.

Czekali, podczas gdy Daggam zgasił pochodni i umie cił j w niszy na pode cie

schodów.

Na tym Poziomie panował o wiele wi kszy ruch. M czy ni i kobiety mijali ich,

zmierzaj c w rozmaitych kierunkach, a stłumiony odgłos prowadzonych w oddali

rozmów napełniał powietrze jakby szumem morza. Jakie dwie cie metrów od miejsca,

w którym si znale li, znajdowały si drzwi pomalowane na ciemnozielony kolor.

(Wszystkie drzwi, jakie widzieli na tym Poziomie, miały t sam barw co ciany).

Przed drzwiami stało dwóch Daggamów. Czterej Daggamowie przeprowadzili krótk ,

niezbyt gło n wymian zda . Ni szy z dwóch strzeg cych drzwi skin ł nieznacznie

głow , odwrócił si i zapukał w drzwi w charakterystyczny sposób. Otworzył mu

jeszcze jeden Daggam i wysłannicy wraz ze Stahligiem weszli do rodka.

Ronin chciał pod y za nimi, ale został zatrzymany; jeden ze stra ników dotkn ł

wierzchem dłoni jego klatki piersiowej. Szcz ka Daggama poruszyła si .

- Dok d to si wybierasz? - W jego głosie brzmiały jednocze nie znu enie i

pogarda.

- Jestem z Szamanem - Ronin spojrzał mu prosto w oczy swoim spokojnym

wzrokiem. Zobaczył okr gł twarz o olbrzymiej szcz ce, za du jak na mały, gruby

nos i blisko osadzone oczy koloru błota. Ale, pomy lał Ronin, to zarazem bardzo

skuteczna maszyna do natychmiastowego i bezbł dnego wypełniania rozkazów.

Widziałem ich ju tak wielu...

Wielkie usta o grubych, czerwonych wargach otwarły si jak oporne wrota:

- Nic mi o tym nie wiadomo. Ruszaj st d, nim napytasz sobie biedy.

Ronin poczuł nacisk dłoni tamtego, ale si nie poruszył. W oczach Daggama

pojawiło si zdziwienie; przywykł do tego, e odwołuj c si do swojej siły, wywoływał z

góry okre lone reakcje. Tak łatwo rozpoznawał u innych strach, uwielbiał go tworzy i

patrze , jak rozpala si na jego oczach niczym ofiarny stos. Teraz jednak nie

dostrzegał nawet cienia strachu i to wprawiło go w zakłopotanie. Poczuł, jak narasta w

nim gniew i jego palce si gn ły w stron górnego sztyletu przytroczonego do pasa

przewieszonego uko nie przez pier .

Dło Ronina spocz ła na r koje ci miecza, kiedy nagle w szparze nie domkni tych

drzwi pojawiła si jaka twarz.

Stahlig, ty roztargniony...

Oczy Szamana rozszerzyły si .

- Ronin. Wła nie si zastanawiałem, gdzie si podziałe . Wchod .

Ronin post pił krok naprzód, ale Daggam wci blokował drog . Jego oczy pałały

w ciekło ci , gdy pokr cił głow ; w wietle korytarza zal niło ostrze sztyletu.

I w tej samej chwili Ronin zobaczył jeszcze jedno oblicze. Długie i chude, o

rozszczepionej szcz ce, naznaczone determinacj , o bardzo w skiej czaszce i wysokim

czole zwie czonym czarnymi jak w giel włosami - tak gładkimi i l ni cymi, e zdawały

si dawa granatowy poblask. Ale dominuj cym elementem tej twarzy były

rozstawione szeroko oczy, których przenikliwe spojrzenie zdawało ogarnia wszystko,

co si tylko dało, nic w zamian nie zdradzaj c.

- Spokojnie, Marsh. Przepu tego człowieka. - Głos był gł boki i brzmiał

rozkazuj co.

Marsh usłyszał te słowa i usun ł si automatycznie, ale jego gniew nie wygasł,

płon c silnym płomieniem w jego piersi.

Patrzył z niemym oburzeniem, jak m czyzna przechodzi obok niego, ale

dyskretnie, tak by Saardyn tego nie zauwa ył i nie ukarał go.

Ronin znalazł si w przedpokoju, z którego prowadziły wej cia do dwóch

umieszczonych naprzeciwko siebie komnat. Komnata po lewej stronie była urz dzona

po sparta sku, funkcjonalnie; znajdował si tu olbrzymi stół do pracy i mniejsze

biurko do pisania, ustawione pod cian - po przeciwnej stronie stało w skie ło e.

Pokój wydawał si mroczny, ale wida było, e na ło u spoczywa jaki człowiek. Na

trzech ze cian wisiały na pewnej wysoko ci rz dy szafek. Po rodku pomieszczenia

stało samotne krzesło.

Pokój po prawej stronie urz dzony był z wi kszymi wygodami. Wzdłu dwóch

cian stały rz dy niskich le anek i foteli z mi kkimi poduszkami. Daggamowie, nie

wył czaj c tych dwu. których posłano po Stahliga, usiedli na le ankach przy stole z

jadłem najdalej od drzwi i zacz li si posila . W przedpokoju dwaj nast pni

Daggamowie stali po bokach Stahliga i m czyzny, który wydawał im rozkazy.

Ronin pomy lał, e aby stworzy te komnaty, musiano wyburzy par cian.

Dwupokojowe kwatery były na Górze rzadko ci , ale tu, na Dole...

- Ach, Roninie - rzekł Szaman - to Freidal, Saardyn Ochrony Własnoziemia.

Freidal ukłonił si w pas, co było do teatralnym gestem. Nie u miechał si , a jego

pozbawione wyrazu oczy lustrowały prze krótk chwil Ronina, by w ko cu powróci

do Stahliga. Podj li przerwan rozmow .

Freidal ubrany był w strój ciemnoszarego koloru, tylko wysokie do kolan buty

Saardynów i przecinaj ce uko nie jego pier pasy Chondryna były srebrne.

Ronin zamy lił si na chwil : Suzeren i taktyk; oczy i uszy - dwie rzeczy zł czone w

jedno .

- Niemniej - usłyszał - czy bierzesz na siebie odpowiedzialno za obecno tu tego

człowieka?

- Ach! - Stahlig przetarł czoło dłoni . - Czy my lisz, e on wyjdzie z Borrosem? To

nonsens.

Freidal zmierzył Szamana lodowatym wzrokiem.

- Panie, to sprawa najwy szej wagi, mo e od niej zale e los całego Własnoziemia.

Mosi ne r koje ci jego sztyletów zabłysły w wietle, gdy poruszył si leniwie.

- Nie mog pozwoli na niepotrzebne ryzyko. - Mówił niezwykle formalnym,

nieomal anachronicznym stylem. Stał sztywno wyprostowany i był bardzo wysoki.

- Zapewniam ci , e nie ma si czego obawia ze strony Ronina - rzekł Stahlig. - On

tylko obserwuje to, co robi , a przybył tu na moje zaproszenie.

- Ufam, e nie jeste tak głupi, by mnie okłamywa . To mogłoby przysporzy wam

obu wielu kłopotów. Konsekwencje, zar czam wam, byłyby bardzo surowe.

Rzucił zdawkowe spojrzenie na Ronina i wiatło zmieniło jego lewe oko w srebrny

błysk. Ronin wzdrygn ł si nieznacznie, kiedy Saardyn odwrócił si plecami do

Stahliga. Refleks, pomy lał. Ale to chyba niemo liwe, nie a taki błysk. I nagle

zrozumiał, bo zobaczył, e lewe oko Freidala nie poruszyło si w oczodole.

Stahlig uniósł r ce w gór .

- Prosz , Saardynie, le mnie zrozumiałe . Chciałem ci jedynie zapewni ...

- Szamanie, musz ci wyja ni kilka spraw. Nie chciałem po ciebie posyła , twoja

obecno tu burzy nasz spokój. I obecno twego przyjaciela zaburza nasz spokój.

Jestem pogr ony w wirze wysoce skomplikowanych kwestii bezpiecze stwa i ochrony

- spraw wielkiej wagi dla całego Własnoziemia. Zgodnie z moim zaleceniem do tych

komnat nie ma dost pu nikt prócz osobi cie przeze mnie wybranych Daggamów.

Jednak w obecnej sytuacji jestem zmuszony odst pi od tej zasady. Borros, Mag, jest

powa nie chory - taka jest w ka dym razie opinia moich doradców medycznych. Nie s

mu ju w stanie pomóc. Mówi , e to przerasta ich mo liwo ci. W tej sytuacji, je eli

Borros ma pozosta przy yciu, musi mu pomóc Szaman. Ja ycz mu, aby prze ył.

Mimo to nie mam zbytniej cierpliwo ci do ludzi twego pokroju. Prosz , zajmij si nim,

zrób co do ciebie nale y tak szybko, jak to tylko mo liwe, i odejd .

Stahlig skłonił nieznacznie głow , aby wyrazi szacunek wobec Freidala.

- Wedle twego yczenia - powiedział łagodnie. - Czy zechciałby łaskawie

opowiedzie mi o wypadkach, jakie zaszły bezpo rednio przed chorob Maga?

Ronin zje ył si wewn trznie, słysz c uni ony ton głosu Szamana.

- Mog zapyta , po co - odezwał si Saardyn.

Stahlig westchn ł, a Ronin zauwa ył na jego obliczu zmarszczki znu enia.

- Saardynie, nie prosiłbym ci , by stan ł w obronie Własnoziemia z jedn r k

przywi zan do boku. Prosz tylko, aby wy wiadczył mi drobn grzeczno .

- Czy to takie wa ne?

- Im wi cej informacji, tym wi ksza szansa, e zdołam dopomóc pacjentowi.

- W porz dku - mrukn ł Saardyn i skin ł r k .

Pojawił si Daggam. Stał tu przy wej ciu do komnaty po prawej stronie - nie

zauwa yli go wcze niej. Niósł tabliczk z plikiem kartek. W drugiej r ce trzymał pióro.

- Mój Skryba zawsze jest w pobli u - powiedział Saardyn. - Zapisuje wszystko, co

powiem, i wszystko, co mówi si do mnie. W ten sposób obejdzie si potem bez

nieporozumie . - Powiódł wzrokiem od Szamana do Ronina i z powrotem. Jego

spojrzenie było absolutnie neutralne. Nie sposób było stwierdzi , o czym my lał. -

Przeczyta wam tre raportu, jaki otrzymałem dzisiaj.

- Wy mienicie - o wiadczył Stahlig. - Ale najpierw nas wpu , aby my mogli

oszacowa stan Borrosa.

Freidal skłonił si sztywno i weszli bezszelestnie do spowitego gł bokim cieniem

pomieszczenia. Zbli yli si do ło a, na którym le ała jaka posta .

- Przepraszam za brak wiatła - rzekł bez cienia alu w głosie Freidal. - Górne

ostatnio wysiadły, st d te lampy.

Na biurku opodal łó ka stały dwie identyczne gliniane lampki. Ich płomienie

o wietlały pokój niepewn , migotliw , przydymion po wiat . Le cy przywi zany był

do łó ka - skromnej drewnianej konstrukcji, wyło onej olbrzymimi, mi kkimi

poduszkami - skórzanymi pasami przecinaj cymi pier i kostki.

Obaj, Ronin i Stahlig, pochylili si , aby w słabym wietle móc lepiej mu si

przyjrze .

Człowiek ten wydawał si ze wszech miar osobliwy. Miał długi korpus o p katej

klatce piersiowej i niezwykle w skie biodra. Jego dłonie ko czyły si długimi,

delikatnymi palcami o przydługich przezroczystych paznokciach.

Jednak najbardziej niezwykła była jego twarz. Owalnego kształtu głowa była

całkiem łysa, a skóra, obci gaj ca mocno czubek czaszki i ko ci policzkowe, miała

ciemniejszy, ółtawy odcie . Oczy m czyzny były zamkni te, a oddech płytki. Stahlig

pochylił si natychmiast, aby go zbada .

W tej samej chwili skryba zacz ł recytowa :

- Zapisane podczas 27. cyklu Sajjit ...

Freidal uniósł r k .

- Tylko tekst, je li łaska.

Skryba pochylił głow .

- Przesłanie Mastaada, Tecka, do Borrosa, Maga. Pracowali my przez wiele

Cyklów nad ostatnimi fazami Projektu, którego cel Borros starannie przede mn

ukrywał. Zajmowałem si ł czeniem i kontrolowaniem poszczególnych elementów - to

wszystko. Przez kilka Cyklów Borros pracował bez przerwy. Opu ciłem go pod koniec

Szóstego Zakl cia i kiedy powróciłem na Drugie Zakl cie, znalazłem go takim, jakim

go pozostawiłem - pochylonego nad stołem. Trzy Cykle temu zobaczyłem, e był czym

wyra nie poruszony. Ale nic mi nie powiedział, cho go o to prosiłem....

- A to co takiego? - przerwał mu Stahlig. Podczas monologu Skryby przez cały czas

kontynuował badanie, próbuj c stwierdzi przyczyn niedomagania Maga. W

pierwszej chwili j przeoczył. W ko cu jednak zobaczył to co i teraz pokazał je

palcem. Ronin pochylił si i zobaczył po trzy małe punkciki, jak plamki od pyłu

w glowego, tworz ce trójk ty wyci ni te na obu skroniach łysej czaszki.

Freidal te patrzył na te punkty i po raz pierwszy Ronin zauwa ył, e w

pomieszczeniu zacz ło narasta napi cie.

Saardyn patrzył na spoczywaj ce na ło u ciało.

- Jeste Szamanem, panie - rzekł ostro nym tonem - a zatem powiedz mi.

Stahlig chciał co odpowiedzie , ale w ostatniej chwili zmienił zamiar. W ciszy,

która wyra nie ucieszyła Freidala, Saardyn ponownie Podniósł r k . Raz jeszcze

rozległ si głos Skryby:

- ...bo chciałem mu pomóc. Odmówił i obrzucił mnie obelgami. Wycofałem si . W

nast pnym Cyklu jego agresywno wzrosła. Dłonie mu dr ały, głos si łamał i przy

ka dej sposobno ci l ył mnie najgorszymi wyzwiskami. Przy Drugim Zakl ciu tego

Cyklu, kiedy si zjawiłem, wydarł si na mnie, abym odszedł. Powiedział, e ju nie

potrzebuje Tecka. Zacz ł mówi co bez ładu i składu. Obawiałem si o jego zdrowie,

próbowałem go uspokoi . Wpadł we w ciekło , zaatakował mnie, wyrzucił na

korytarz. Udałem si bezpo rednio do...

Saardyn dał krótki znak i Skryba umilkł. Stahlig wyprostował si i odwrócił do

Freidala.

- Czemu ten człowiek został sp tany? Zdrowe oko Saardyna błysn ło.

- Panie, chciałbym wiedzie , czy Borros b dzie ył i, je eli tak, to czy odzyska

jasno umysłu. Kiedy dostan odpowiedzi na te pytania, odpowiem na wasze, panie.

Stahlig otarł spocone czoło wierzchem dłoni.

- Prze yje, Saardynie. Tak mi si przynajmniej wydaje. Co do jego zdolno ci i

władz umysłowych, nie jestem teraz tego w stanie okre li .

Saardyn zamy lił si nad tym przez chwil .

- Panie, kiedy przybyli moi Daggamowie, ten człowiek stał si nad wyraz brutalny.

Pomimo e moi ludzie nie chcieli go skrzywdzi , wszcz ł z nimi walk . Zostali

zmuszeni do skr powania go i unieruchomienia. Zrobiono tak zarówno dla dobra jego

samego, jak i z uwagi na bezpiecze stwo innych.

Freidal po raz pierwszy si u miechn ł, a jego twarz nabrała drapie nego wygl du.

To wra enie pojawiło si nagle i zaraz prysn ło bez ladu.

Stahlig powiedział:

- To nieludzkie, traktowa kogokolwiek w ten sposób.

Freidal wzruszył ramionami:

- To konieczne.

Wyszedł z komnaty, pozostawiaj c przy wej ciu dwóch Daggamów i polecaj c, by

opu cili pokój, kiedy tylko Szaman upewni si , co dolega Borrosowi.

- Je eli umrze, uczyni ci za to osobi cie odpowiedzialnym - powiedział Stahligowi

na odchodnym.

Stahlig sykn ł cicho, kiedy pozostali w pokoju sami z Borrosem; był to nerwowy

d wi k rozładowywanego napi cia. Usiadł na samotnym krze le, zgarbił si i splótł

dłonie przed sob . Jego r ce dr ały nieznacznie. Ronin pomy lał, e wygl daj bardzo

w tle i bardzo staro. Zrobiło mu si al starego człowieka.

- Jestem głupcem - dał si słysze zm czony głos. - Nigdy nie powinienem był prosi

ci , aby tu przyszedł. Przez chwil znowu stałem si taki jak przed laty - młody i

nieroztropny. Jestem starym człowiekiem i powinienem by bardziej rozs dny.

Ronin poło ył mu r k na ramieniu. Chciał co powiedzie ; ale nie mógł wydoby z

siebie adnego słowa.

Stahlig uniósł wzrok i spojrzał na jego oblicze.

- On ci naznaczył, nie wolno ci o tym zapomnie .

Ronin próbował si u miechn , ale nie mógł. Wtedy Stahlig wstał i powrócił do

badania Maga, odwracaj c si plecami do Ronina, nieruchomy i milcz cy, patrz c na

mroczn posta niezwykłego m czyzny o ółtawej cerze, przywi zanego do łó ka;

przy mione pomara czowe wiatło migotało na powierzchni jego długich, przezroczy-

stych paznokci, niczym lady pozostawione przez jakie niewyobra alne, tajemnicze

zwierz .

I wła nie wtedy Borros otworzył oczy. Ronin zobaczył to pierwszy i zawołał

półgłosem Stahliga, który w tym momencie szperał w swojej torbie.

Oczy były niezwykle wydłu one - tylko tyle mógł zauwa y , bo okrywał je gł boki

cie ; Stahlig pochylił si nad le cym.

- Ach - wydobyło si z ust Maga. - Ach! - Mrugn ł wolno par razy, ale naraz jego

powieki opadły. Wargi były wysuszone.

Stahlig uniósł powiek i zajrzał do oka.

- Nafaszerowany prochami - powiedział łagodnym tonem.

- Ach - odezwał si Mag.

Ronin pochylił si w stron Szamana, aby mie pewno , e nie zostan

podsłuchani.

- Czemu kto miałby go szpikowa prochami?

- Saardyn powiedziałby nam, e to dlatego, aby go uspokoi . Ale ja nie wierz , e to

był prawdziwy powód.

- Dlaczego nie?

- Po pierwsze, specyfik nie został wła ciwie dobrany. Borros jest półprzytomny,

nadal pod wpływem tego, co mu zaaplikowano. Gdyby chodziło o uspokojenie go, albo

byłby pogr ony w nie, albo po obudzeniu zastanawiałby si , co si z nim stało.

- Ach, ach.

- Słyszysz mnie, Borros? - zapytał Stahlig, wyra nie wymawiaj c poszczególne

słowa.

D wi ki przestały wypływa z ust le cego i jego ciało wypr yło si gwałtownie.

- Nie - dał si słysze głos. - Nie, nie, nie nie... - W k ciku ust zacz ła si zbiera

lina, a wraz z ni z ust wypływało stłumione: - nie, nie, nie.

- Na siarczyste mrozy - wyszeptał Ronin.

W miar jak usta poruszały si , głowa Maga przekrzywiała si z boku na bok. Na

szyi wyst piły yły. Le cy naparł na kr puj ce go wi zy. Stahlig si gn ł do torby i

zaaplikował co Borrosowi. Prawie natychmiast Mag umilkł. Jego oczy zamkn ły si , a

oddech stał si mniej mozolny. Stahlig przetarł spocone czoło. Ronin zacz ł co mówi ,

ale starzec powstrzymał go, kład c mu r k na ramieniu.

- Có , zrobiłem wszystko, co było na razie w mojej mocy - rzekł normalnym tonem.

Podniósł torb i wyszli z pokoju. Zostawili jednemu z Daggamów wiadomo dla

Freidala.

- Powiedz swemu Saardynowi, e wróc przy Siedemnastym Zakl ciu, aby zbada

stan pacjenta.

- Czego si dowiedziałe ?

Swojski gwar działał uspokajaj co. Górne lampy rzucały pos pny blask. Gliniane

kaganki w rogu, na stosie notatek, czekały na wykorzystanie. Zmi ta kartka papieru

le ała tam, gdzie j rzucono.

Po drugiej stronie pokoju mrok panuj cy w s siedniej komnacie chirurgicznej

przedzierał si przez otwarte drzwi. Stahlig pokr cił głow .

- Nie chc ci w to wci ga . Wystarczy, e spotkałe si z Saardynem Ochrony.

- Ale ja sam chciałem...

- A ja wyraziłem zgod . - Był w ciekły sam na siebie. - Uwierz mi, e zamierzam

zapomnie o tym, co widziałem. Borros to po prostu jeszcze jeden pacjent wymagaj cy

leczenia.

- Ale on nie jest jeszcze jednym pacjentem - rzekł Ronin. - Czemu mi nie powiesz,

czego si o nim dowiedziałe ?

- To zbyt niebezpieczne.

- Niech to mróz ci nie! - wykrzykn ł Ronin. - Nie jestem dzieckiem, które

potrzebuje opieki.

- Nie mówi , e ...

- A wi c?

Cisza, jaka zapadła, była potencjalnym zagro eniem. Ronin czuł to. Gdyby który

z nich zaraz si nie odezwał, zostaliby nieodwołalnie rozdzieleni. Nie rozumiał, co si

działo i to go niepokoiło.

Stahlig spu cił wzrok i powiedział łagodnie:

- Zawsze ci lubiłem. Dla mnie, Szamana, wiele rzeczy - rzeczy, których niekiedy

bardzo pragn łem - było niedost pnych. Zarówno ty, jak i twoja siostra stali cie mi si

bardzo bliscy, kiedy byli cie młodzi. A potem zostałe tylko ty.

- Powiedział to bardzo wolno, przeci gaj c słowa i wida było, e to wyznanie

przychodzi mu z wielkim trudem. Jednak Ronin nie potrafił mu tego ułatwi . By

mo e nie było to w ogóle mo liwe. - Ale rozumiem, e jeste teraz Szermierzem. Wiem,

co to oznacza. Mimo to zawsze pozostaniesz dla mnie dzieckiem.

Odwrócił si i nalał sobie drinka, wypił go jednym haustem, po czym jeszcze raz

napełnił swój kubek i nalał te Roninowi.

- A teraz - powiedział, jakby nic si nie stało - je eli nalegasz, powiem ci, czego si

dowiedziałem.

I Stahlig powiedział, e z tego, co zauwa ył, Ochrona musiała przetrzymywa

Borrosa dłu ej ni przez jeden Cykl.

- By mo e było to nawet przez siedem Cykli - dodał - trudno powiedzie ,

zwa ywszy, e zaaplikowano mało znany narkotyk. Poza tym reakcja Borrossa na

moje słowa wskazuje na to, e Ochrona musiała go przesłuchiwa . Nazywaj to

„rozmow ". Jednym z efektów działania tego narkotyku jest utrata woli. Innymi

słowy...

- Gmerali mu w mózgu.

- W ka dym razie próbowali.

- Co chcesz przez to powiedzie ?

- Có - te rzeczy s bardzo zło one i z cał pewno ci zawodne.

- Ale czemu po prostu nie skonfiskowali jego notatek? To z cał pewno ci byłoby

łatwiejsze.

Szaman wzruszył ramionami.

- Mo e nie potrafili ich rozszyfrowa - kto wie? W ka dym razie wi kszo z tego,

co Freidal nam powiedział lub pozwolił usłysze , było fałszem.

- Ale po co tyle zachodu? I je eli to, co mówisz jest prawd , oznacza to, e Ochrona

rozmy lnie zacz ła ingerowa w prac Maga.

- Otó to - Stahlig skin ł głow . - I do tego ta sprawa ladów... - Umilkł gwałtownie.

Obaj usłyszeli mi kki odgłos stóp w ciemno ci na zewn trz. Szaman powiedział

nieco gło niej:

- Czas mija. Nadchodzi Sehna. - Półgłosem za dodał:- Musisz stawi si na posiłek.

Rozumiesz?

Ronin skin ł głow .

- I jutro, i pojutrze. A potem gło niej: - Dobrze, a wi c zobaczymy si pó niej. B d

musiał jeszcze raz rzuci okiem na te siniaki. - Mrugn ł powiekami i wykonał niemal

niedostrzegalny ruch głow . Ronin odpowiedział ponownym skinieniem. Wstał i

wyszedł. W komnacie chirurgicznej min ł dwóch Daggamów sun cych wolno, poprzez

mrok, na spotkanie ze Stahligiem.

Rozdział 2

Darował sobie czekanie na jedyn działaj c wind w tym Sektorze, bo kolejka

była o wiele za długa, a jemu brakowało cierpliwo ci, aby czeka . Pozdrowiono go

kilka razy, ale tylko u miechał si zdawkowo i niedbale unosił r k , nie zatrzymał si ,

aby ceremonialnie z kim si przywita czy zamieni par słów. Jego ciało

automatycznie sun ło naprzód, tak jak to cz sto bywało, i prawie nie zauwa ał tego, co

go otaczało. Był pogr ony w gł bokim zamy leniu, ale jego ciało wiedziało, dok d

pój , aby dotrze do wła ciwych schodów prowadz cych na gór , na jego Poziom.

Min ł Nirrena, w ogóle go nie zauwa aj c. Nirren był wysokim m czyzn o

ciemnej karnacji skóry, gł boko osadzonych oczach i orlim nosie. Mijany obrócił si ,

bynajmniej nie zaskoczony, i chwytaj c Ronina impulsywnie za rami , odwrócił go do

siebie. Ronin wyczuł Chondryna, nim ten go dotkn ł, i nie stawiał oporu. Odwrócił si

z impetem i jednocze nie dobył miecza jednym płynnym ruchem, tak szybkim, e jego

rami zmieniło si w zamazan plam . Miecz był uniesiony i gotowy, promienie wiatła

odbijały si na jego głowni, zanim jeszcze zaatakowany zdołał zobaczy , kto go

zaczepił. Nirren nie zd ył nawet wyci gn do ko ca swego miecza z pochwy.

Nirren roze miał si , pokazuj c białe, równe z by.

- Którego dnia, przysi gam, b d lepszy od ciebie.

Ronin u miechn ł si ponuro i wło ył miecz do pochwy.

- Kiepski dzie na jedn z twoich sztuczek.

U miech Chondryna przygasł i znikł, ale on sam był w wy mienitym humorze.

Jego oczy rozszerzyły si i rzekł, teatralnie parodiuj c szept:

- Ach, te sekrety, które dzielisz ze swoim m drym i uczonym przyjacielem. - Obj ł

Ronina ramieniem. - Opowiedz mi wszystko i niesko czone szcz cie stanie si twoim

udziałem.

Ronin pomy lał szybko o przestrodze Stahliga i poczuł, e ogarnia go zło .

W ciekał si na samego siebie. N kało go wiele pyta , a Nirren mógł mu udzieli

odpowiedzi na niektóre z nich. W ka dym razie był przyjacielem. Moim jedynym

przyjacielem, pomy lał w pierwszej chwili.

U miechn ł si .

- W porz dku. Pójdziemy do mnie?

Weszli na schody i Nirren zapalił pochodni .

- Miałe dzi podwójny trening, co? - Potrz sn ł głow , kiedy ruszyli pod gór . -

Kiedy zm drzejesz i zwrócisz swój umysł ku u yteczniejszemu działaniu?

Ronin mrukn ł:

- Na przykład?

Chondryn u miechn ł si .

- Tak si składa, e mógłby słu y pod Jargissem, zwolniło si wietne miejsce.

- Słyszałem o tym...

- Posłuchaj, on jest naprawd dobry, jak na Saardyna - to bystry i zdolny strateg.

Przydałby mu si . I zna si te na taktyce obrony.

To był jego ulubiony temat. Nigdy nie znudziło mu si nakre lanie hipotetycznych

planów bitew, tworzenie taktycznych posuni zarówno obro cy, jak i atakuj cego. Na

odpowiednio dobranym terenie - mawiał - obro ca, nawet dysponuj c mniejsz liczb

ludzi, jest w stanie zwyci y w dziewi ciu na dziesi przypadków.

- Nigdy nie spotkałem Saardyna, który przypadłby mi do gustu - rzekł Ronin.

- Powiedz, spotkałe kiedy Jargissa?

Ronin pokr cił głow .

- Mam wra enie, e gram z tob w jak gr . Nie. Nie chc ju o tym mówi . Ile

razy mam ci to powtarza ?

Nirren wzruszył ramionami i u miechn ł si .

- Wierz , e za którym razem poprosisz mnie o spotkanie z nim.

Ronin wyci gn ł r k i dotkn ł pomara czowo-br zowych pasów opinaj cych

pier Chondryna.

- My l , e nie - powiedział cicho.

- Słuchaj, je eli chodzi o Salamandr , to mo esz si spodziewa ...

- To wcale nie o to chodzi.

- Wybacz, ale wydaje mi si , e wła nie tak.

Stali nieruchomo naprzeciwko siebie i mierzyli si nawzajem wzrokiem, w

niepewnym, migotliwym wietle. Trzcina pochodni trzaskała z cicha, a od czasu do

czasu słycha było szuranie male kich pazurków po betonie. Odgłosy były odległe,

jakby pochodziły z innego wiata. Gdzie bardzo daleko rozległ si , a potem ucichł,

tupot kroków. Ciemno spowiła ich stopy.

W ko cu Ronin usłyszał swój własny głos.

- Mo e i masz racj . - Był zdziwiony jeszcze długo po tym, jak znale li si na

wła ciwym Poziomie.

Kwatera Ronina składała si z dwu kubików zajmuj cych wi cej przestrzeni ni

mieszkanie przeci tnego Szermierza.

Takie apartamenty mieli Chondryni. Saardyni, rzecz jasna, du o wi ksze.

K'reen była tam, kiedy przybyli. Jej g ste, ciemne włosy były sczesane do góry i

upi te na Sehn , ale nadal miała na sobie strój roboczy: obcisłe legginsy i lu n bluz z

krótkimi r kawami, przez któr nie sposób było si domy li kształtów jej ciała.

Wysoka, dorównywała wzrostem Roninowi; miała dług , pi kn szyj , cudowne usta i

szeroko rozstawione, ciemne oczy. Kiedy weszli, u miechn ła si i dotkn ła dłoni

Ronina.

W pierwszej chwili był zaskoczony, bo powinna teraz albo ko czy swoje zaj cia

na Poziomie zwanym Med Treningowe, albo znajdowa si we własnym apartamencie,

przebieraj c si na Sehn .

Min ła ich wychodz c.

- Straciłam zbyt wiele czasu na szukanie ich u siebie - pomachała w stron

wchodz cych srebrnymi bransoletami - a w ko cu zorientowałam si , e zostawiłam

je tutaj. - Pokazała j zyk Nirrenowi, a ten u miechn ł si . - Nie zd

na Sehn , chyba

e biegiem.

Zamkn ła za sob drzwi.

Ronin podszedł do szafki, wyj ł z niej dzban wina, dwa kubki i napełnił je. O

K'reen w ogóle ju zapomnieli. Siedzieli twarzami do siebie na niskich stołkach

wyło onych futrem. Ostre, białe wiatło z sufitu spowiło ich postacie od stóp do głów,

spijaj c kolory z twarzy.

Nirren poci gn ł łyk wina. Kubek Ronina stał nietkni ty u jego stóp. Ronin

opowiedział Chondrynowi o swoim spotkaniu z Freidalem. Oczy tamtego rozbłysły.

- Co o tym my lisz? - zadał pytanie Ronin.

Nirren wstał i zacz ł si przechadza po małym pokoju.

- My l , e musz si dowiedzie , czemu Freidal tak bardzo interesuje si tym

Magiem.

- Mówi , e on oszalał.

- Je eli tak, to mo e oni wp dzili go w ten obł d. - Ale te lady. Nirren odwrócił

si .

- Co?

- lady na głowie Borrosa.

- A, tak. Siady Dehn. Widzisz, to mogło by to, A wi c mam jeszcze jeden powód,

aby najszybciej, jak to mo liwe, dowiedzie si . co planuje Freidal. Paru ludzi wie o

Dehn. To urz dzenie Prastarych. Jak wiele tajemniczych artefaktów, które utrzymuj

nas wszystkich przy yciu - zapewniaj powietrze, ciepło i wiatło ponad trzy

kilometry pod powierzchni ziemi - wiemy tylko, co robi to urz dzenie; jak - pozostaje

dla nas zagadk .

Jego głos nabrał nagle goryczy.

- Mimo to posiadamy dostateczn wiedz , by móc z tego korzysta . Mocuje si

druty do głowy - w miejscach, w których widziałe lady - a ładunki s przekazywane

do mózgu t sam metod , zgodnie z któr funkcjonuj nasze górne wiatła. Pami tasz

Neera. który pewnego dnia rozebrał jedno z urz dze i dotkn ł niewła ciwego drutu?

Kiedy go znale li, był cały czarny i mierdział. Mieli spore kłopoty z identyfikacj , bo

jego plakietka si stopiła.

Wypił kolejny łyk i ponownie usiadł.

- W ka dym razie. Dehn jest bardzo bolesne - tak mi przynajmniej powiedziano.

Jednak równie prawie stuprocentowo pewne przy wydobywaniu informacji od

opornych. Kłopot polega na kontrolowaniu tego urz dzenia - ale czego si spodziewa ,

kiedy bł dzi si po omacku. - Przerwał na chwil , zamy lony. - Co mo e szykowa

Freidal?

Ronin poczuł, jak co w jego wn trzu drgn ło. Wstał.

- Poczekaj, niech no pojm to jak nale y. Czy chcesz powiedzie , e Saardyn

Ochrony ingeruje w prac Maga i torturami chce uzyska od niego informacje, które

mógłby potem wykorzysta ?

Nirren wymierzył palcem w przestrze , a w jego oczach pojawił si blask.

- Wła nie tak, mój przyjacielu. Widz , e jest jeszcze dla ciebie nadzieja.

Nadchodzi czas bitwy, a kiedy ju do niej dojdzie, Freidal i Jargiss stan naprzeciwko

siebie. Jeste my wrogami, Freidal i ja.

Schwycił Ronina za ramiona.

- Posłuchaj, przyjacielu, min ł ju czas neutralno ci. Wszyscy zostan wci gni ci w

t walk . Musisz nam pomóc. Popro Stahliga, eby porozmawiał z Borrosem, póki

jeszcze jest czas. To jedyny sposób. Nie jestem w stanie dobra si szybciej do Freidala.

Ale je li Poznamy jego sekret, to doda nam siły.

- Mo e Freidal niczego si nie dowiedział.

- Nie wolno my le w ten sposób.

Ronin spojrzał na niego.

- Nie obchodzi ci , co zrobili z tamtymi? Nawet nie wiem, czy po tym wszystkim

b dzie jeszcze w stanie mówi do rzeczy.

W oczach Nirrena pojawił si ciepły blask.

- B d realist , przyjacielu. Mówi o czym wi kszym ni pojedyncza jednostka.

Wszyscy jeste my zaledwie małymi cz stkami. Własnoziemie niszczeje na naszych

oczach z powodu wa ni pomi dzy Saardynami. Jeste niezale ny, wi c mo e nie

zdajesz sobie z tego sprawy, ale, wierzaj mi, aby prze y , musimy jeszcze zrobi wiele,

bardzo, bardzo wiele. adna z podejmowanych teraz decyzji nie ma na celu dobra

Własnoziemia. Rozumiesz? Oni wszyscy s zbyt zaj ci knuciem intryg maj cych na

celu powi kszenie własnej pot gi. To spowoduje nasz zagład .

-Mo e to twoja walka spowoduje nasz zagład - rzekł Ronin. Nirren załamał r ce

i zrobił pos pn min .

- Nie b d si z tob kłócił. Spieram si z naszymi lud mi przy ka dym Zakl ciu.

Nie przyszedłem do ciebie w tym celu.

U miechn ł si niespodziewanie i wypił reszt swego wina.

- Przemy l, co ci powiedziałem. Nie porusz wi cej tego tematu. Ufam ci. I wierz

w ciebie.

Ronin u miechn ł si i pokiwał głow . Pomy lał, e kiedy Nirren si u miecha,

trudno jest zignorowa jego entuzjazm. Ukłonił si z przesadn galanteri :

- Jak sobie yczysz. Nirren roze miał si i wstał.

- Dobrze. To chyba ju pójd . Ledwo zd

si przebra . No to do zobaczenia w

porze Sehny.

Kiedy Ronin pozostał sam w swojej kwaterze, podniósł nietkni ty kubek wina i

upił spory łyk. Było chłodne i cudownie cierpkie.

W tej chwili jednak mógłby wypi nawet słon wod .

Rozdział 3

Sehna. Wieczorny posiłek. wi ta pora. Tak wiele tradycji, pomy lał Ronin,

wchodz c do Wielkiej Sali. Ile to pokole , które dawno obróciły si w proch,

kultywowało te tradycje i przekazywało je swoim nast pcom. Tylko to po nich

pozostało. ar i hałas zaatakowały go jednocze nie pot n , przera aj c , jasn fal

kinetyczn . Stały, niezmo ony ruch. Wielka Sala ci gn ła si daleko, a jej najdalsze

kra ce przesłoni te były mgiełk wonnej pary, dymem i ciepłem. Długie stoły i ławy z

siedz cymi na nich m czyznami i kobietami wypełniały przestrze równymi rz dami.

Na chwil jego dło si gn ła do biodra. Czuł si lekko i dziwnie bez miecza przy

pasie, ale na posiłek nie wolno było zabiera ze sob adnej broni.

Ruszył w prawo, a potem skr cił i przemaszerował jednym z w skich przej . Miał

na sobie kremowe legginsy i bluz ; aden Saardyn nie ubierał si w te kolory.

Słu cy zrobili mu przej cie, usuwaj c si na bok z tacami pełnymi paruj cego

jadła, kufli z mocnym piwem i dzbanów ze słodkim, bursztynowym winem. Czuł w

nozdrzach zmieszane aromaty potraw, lekkich perfum i ostrego potu.

Podszedł do swego stołu i jak zwykle zaj ł miejsce pomi dzy Nirrenem a K'reen.

Była pochłoni ta rozmow z siedz cym obok niej Szermierzem, tote widział tylko

ciemny, błyszcz cy hełm jej włosów. Czuł zapach jej perfum. Po drugiej stronie stołu

Telmiss uniósł swój kufel, przepijaj c do w milcz cym pozdrowieniu, a siedz cy przy

nim G'fand, bardzo młody blondyn, wydawał wła nie polecenia słu cemu.

- Có , jak nasz Ucze sprawuje si w tym Zakl ciu? - spytał go Ronin. G'fand

odwrócił si , a jego niebieskie oczy nie wytrzymały mia d cego spojrzenia Ronina.

- Tak samo, jak s dz - powiedział cicho.

Nirren roze miał si .

- Jakie masz kłopoty w tym Cyklu - zgubiłe jeden ze swoich starych

manuskryptów?

Ponownie si za miał, a na twarzy G'fanda pojawiły si rumie ce. Tymczasem

K'reen odwróciła si w ich stron i widz c upokorzenie młodego człowieka, wyci gn ła

r k i przykryła jego dło swoj .

- Nie przejmuj si nimi, nabijanie si z ciebie sprawia im przyjemno . Wydaje im

si , e szermierka to najwa niejsza umiej tno w całym Własnoziemiu.

- A mo ecie da mi dowód, e jest inaczej, pani? - zapytał si z galanteri Nirren i

u miechn ł si . - Je eli tak, to chciałbym go usłysze .

- Ucisz si - poleciła.

G'fand powiedział zduszonym i cichym głosem:

- W porz dku. Spodziewałem si tego z jego strony.

- A z mojej nie? - Ronin odchylił si do tyłu, podczas gdy słu cy napełniał jego

talerz. Ruchem dłoni wskazał, e chce wina, a nie piwa. G'fand, stale odwracaj c

wzrok, nie odezwał si ani słowem.

Ronin zacz ł je , bł dz c my lami gdzie daleko.

- Doło wszelkich stara , aby w przyszło ci nie stroi sobie z ciebie artów.

W tej samej chwili pojawili si Tomand i Bessat. Usiedli po ród gło nego ryku osób

znajduj cych si przy stole - chciano w ten sposób po pierwsze wyrazi swoje zdanie

na temat wyj tkowo korpulentnej sylwetki Tomanda, a po drugie da upust nerwom i

napi ciu, jakie wszystkich ogarniało.

Sehna była czasem rozlu nienia i relaksu, niezale nie od tego, co w danym

momencie działo si we Własnoziemiu.

Stół powoli si zapełnił, sko czono podawanie potraw. Hałas wzrastał, a gor co

stało si uci liwe.

- Niech to mróz ci nie! - rzekł Nirren. - Czemu tu tak gor co?

Tomand na chwil zaprzestał jedzenia i ocieraj c swoje ci kie, spocone policzki

skin ł na , by pochylił si do przodu.

- Mi dzy nami mówi c - spojrzał wpierw na Nirrena, a potem na Ronina - mamy

kłopoty z systemem wentylacyjnym. - Nabił na widelec kolejn porcj jadła. - Prawd

mówi c wła nie dlatego spó nili my si na Sehn . Pracowali my do ostatniej chwili, by

odnale t cholern usterk .

- Jak zauwa yłem, z nikłym powodzeniem - rzekł Nirren.

Tomand skrzywił si .

- To było po prostu niemo liwe. Stracili my zbyt du o wiedzy. - uł przez chwil ,

po czym dodał: - Jedyne, co mo emy zrobi , to wyczy ci bałagan. Chc przez to

powiedzie , e jak mamy cokolwiek naprawi , skoro nie wiemy, jak to działa? Tak

niewiele z tego, co napisali Prastarzy, przetrwało. Tylko ich maszyny...

- No - przerwał G'fand - ale nie mo emy zniszczy ich maszyn, nie niszcz c przy

tym siebie samych.

Tomand zamarł z kawałkiem jedzenia nadzianym na widelec zatrzymany w pół

drogi do otłuszczonych warg.

- Co ty powiedział?

- To, e pisma Prastarych zostały celowo zniszczone w pocz tkach Własnoziemia.

Tomand szybko pochłon ł kolejn porcje i odpowiedział z pełnymi ustami:

- Co za nonsens. Kto celowo miałby niszczy wiedz ? Z cał pewno ci nie zrobiłby

tego nikt cywilizowany.

G'fand rzekł spokojnie:

- Prastarzy mieli na swoim koncie wiele wynalazków. Sporo z nich przeznaczonych

było do zabijania. Poza tym Prastarzy byli zagorzałymi zwolennikami zapisywania.

Wydaje si te , e pokładali oni niewielk wiar w tych, którzy mieli po nich nast pi .

W ka dym razie tamci woleli nie ryzykowa . Zniszczyli zapisan m dro i wiedz

Prastarych. Zniszczyli j bezpowrotnie, tak abym ja, Ucze , nie był w stanie zgł bi

ich historii, a Neerowie, jak ty, nie potrafili rozszyfrowa zasad działania

Powietrznych Maszyn, Saardynowie za nie mogli pozna sposobów na wyniszczenie

si nawzajem, a w efekcie, na doprowadzenie Własnoziemia do ruiny.

Tomand otarł usta.

- Jak do tego doszedłe ? - zapytał Nirren.

- To to istna bujda - prychn ł Tomand. - Powiedział to, eby zrobi na nas

wra enie. Wszyscy wiedz ...

- A co ty wiesz, na sto par lodowych nie yc! - wybuchn ł G'fand. - Nawet nie

potrafisz robi tego, co do ciebie nale y!

Tomand zakrztusił si i zacz ł si dławi . Bessat obejrzał si przez rami

zaniepokojony, podczas gdy Telmiss r bn ł Tomanda w plecy. Krztuszenie si

wyra nie osłabło. Twarz m czyzny była czerwona, łzy napłyn ły mu do oczu.

- Jak miesz! - to wszystko, co był w stanie z siebie wyrzuci .

G'fand zesztywniał.

- Ty tłusty limaku! Jedyne, co robisz, to resz. Jeste absolutnie bezu yteczny.

Wszyscy Neerowie s tacy sami, nieefektywni i ...

- Do tego! - rzekł ostro Ronin. - My l , e jeste winien Tomandowi przeprosiny.

Kiedy tylko to powiedział, zorientował si e popełnił bł d.

G'fand odwrócił si do niego, z błyskiem w oczach.

- A kim e ty jeste , eby mi cokolwiek nakazywa ? - Mówił podniesionym głosem,

przepełnionym mieszank gniewu i histerii. yły wyst piły mu na szyi. Wstał; ramiona

miał jak pot ne kolumny, a zaci ni te kurczowo pi ci przycisn ł a do zbielenia

kostek do blatu stołu.

- To raczej ty winien jeste nam przeprosiny. Nie zale y ci na kimkolwiek spo ród

nas - zatoczył r k szeroki łuk. - Nie zale y ci na NIKIM. Trening postawił ci ponad

nami.

Wypluwał z siebie te słowa, a Ronin nie patrz c czuł, e głowy osób siedz cych

przy s siednich stołach odwracaj si w ich stron . Tysi ce drobnych akcji dziej cych

si w Wielkiej Sali wyblakło jak obraz wystawiony na długotrwałe działanie sło ca.

Setki rozmów, setki odr bnych istnie przestały si liczy .

- G'fand - zacz ła K'reen, ale on nawet jej nie zauwa ył.

- Uwa asz si za kogo szczególnego, bo pobierałe nauki u Salamandry. I po co to

robiłe ? eby siedzie tu, po ród nas, niezale ny, bez swojego Saardyna? Musi by

tob naprawd rozczarowany!

Ronin siedział niewzruszony, nie przerywaj c monologu tamtego. Nagle zacz ł

my le o K'reen i jej białej skórze. A potem zobaczył do wyra nie twarz m czyzny

przywi zanego do łó ka i dwa trójk ty wysoko na jego skroniach. Wydawało mu si ,

e słyszy krzyk - potworny, przepełniony bólem głos.

Wła nie dlatego nie był do szybki, by unikn szale czego ataku G'fanda, który

jednym pot nym susem dopadł go ponad stołem. Talerze i kubki poleciały we

wszystkie strony, ich zawarto prysn ła na boki, gdy dwaj m czy ni run li w tył, do

w skiego przej cia. Słu cy rozpierzchli si , a ludzie siedz cy na s siednich ławach

upadli na znajduj ce si przed nimi blaty.

G'fand usiłował co krzykn , ale z jego ust dobywały si tylko stłumione

chrz kni cia i pomruki, kiedy okładał pi ciami le ce pod nim ciało. Ronin przeszedł

do obrony. Nie chciał zrani Ucznia, ale nie chciał równie przedłu a bijatyki, a tym

samym ryzykowa interwencji Daggamów Ochrony. Kiedy jednak G'fand zmienił

nieco pozycj , Ronin otrzymał cios kolanem i poczuł ból wspinaj cy si wzdłu jego

boku, a do ramienia. Stracił oddech i pomy lał, e powinienem był pozwoli

Stahligowi, eby obanda ował mu pier . Ale wyrobiony podczas treningów instynkt

wzi ł gór . Smagn ł praw r k , trafiaj c G'fanda tu poni ej ucha. Oczy wyszły

Uczniowi z orbit, a jego głowa zatrz sła si jak łepek marionetki. Ronin zaczerpn ł

powietrza - w tej samej chwili poczuł rozdzieraj cy ból. Przekr cił głow i zobaczył

tkwi c w ramieniu r koje sztyletu. Wyrwał go, zakl ł, usłyszał głuche brz kni cie,

kiedy bro wypadła mu z r ki, zacisn ł mocno pie i z całej siły r bn ł G'fanda w

splot słoneczny, tu poni ej eber.

Przez ułamek sekundy, nim Ucze zgi ł si wpół, Ronin dostrzegł jego rozszerzone

oczy i maluj cy si w nich wyraz przera enia. Poczuł, e adrenalina zalewa mu ciało i

u wiadomił sobie nagle, e jego dło ponownie uniosła si do ciosu.

Opanował si , dysz c ci ko, czuj c w k cikach oczu ostre igiełki potu; słyszał, jak

obok niego G'fand wymiotował na podłog . Wraz z tym odgłosem pojawiło si

zrozumienie tego, co przed chwil zrobił i tego, czego o mały włos nie zrobił. Potem

obrócił si w poszukiwaniu sztyletu.

Nirren znalazł si tu obok.

- Zajm si lepiej biednym G'fandem - rzucił cichym tonem. Ronin skin ł głow .

Uniósł dło do ramienia, które wci jeszcze było odr twiałe; pomimo e jeszcze nie

czuł bólu, chciał w ten sposób zatamowa krwawienie.

Wtedy poczuł, e za jego plecami stan ła K'reen, a kiedy ukl kła, zobaczył jej

oblicze. Kosmyki włosów opadały jej na twarz, jakby dziewczyna stała dłu szy czas na

silnym wietrze. Jej policzki pokrywał lekki rumieniec, usta rozchyliły si nieznacznie.

Gdzie w mrocznej gł bi jego „ja" co si poruszyło; czuł si jakby był marionetk , a

jaki niewidzialny lalkarz poci gn ł za jeden z jego sznurków.

Wzdrygn ł si mimowolnie i K'reen, zrozumiawszy ten gest opacznie, obj ła go

ramieniem. Strz sn ł jej dło , a dziewczyna przykucn ła jeszcze ni ej i bardzo szybko

- tak, e tylko on to zauwa ył - pochyliła głow , ró owy j zyczek mign ł jak błyskawica

i polizał zbroczon szkarłatem szczelin pomi dzy jego dwoma palcami.

Ronin podniósł si , ale wcze niej dostrzegł, e oczy K'reen błyszczały.

- Z drogi! Z drogi! - rozległ si władczy głos. Otaczaj cy ich tłum rozst pił si i

Ronin zobaczył dwóch Daggamów przepychaj cych si ku niemu. Kto stoj cy nieco

dalej najwyra niej musiał ich wezwa . Zakl ł bezgło nie i pomy lał, e chciałby

wiedzie , gdzie si podział sztylet G'fanda. Podeszli do niego. Gdyby znale li bro ...

- Co spowodowało zatarg? - Ten, który nie mówił, stał z pustymi r kami. Wokół

niego było całkiem sporo miejsca. aden z nich nie zadał sobie trudu, by spojrze na

G'fanda, kiedy Nirren pomógł mu si podnie .

Ronin wzi ł gł boki wdech, a nast pnie powoli wypu cił powietrze z płuc.

- Nic. Absolutnie nic - powiedział spokojnie. - Ot, drobne nieporozumienie.

Daggam mrukn ł:

- Hm! To drobne nieporozumienie przyci gn ło sporo gapiów.

- Wiecie, jacy s ludzie.

- Tak. Pewnie. Posłuchaj no - wy, Szermierze, nie musicie przecie przerywa

Sehny, aby rozstrzyga wzajemne spory. Je eli macie jaki problem, id cie do Sali

Walk, nie róbcie tego tutaj. Jasne?

Ronin skin ł głow .

- Oczywi cie.

Drugi Daggam nawet si nie poruszył. Stał, patrz c na Ronina. Jego oczy

wydawały si m tne - jak namalowane.

- Nazwiska - rzekł ten, który mówił; Ronin podał je, a tamten zapisał. Potem spisał

zeznanie Ronina na temat przebiegu zaj cia.

- Co si stało z twoim ramieniem? - spytał drugi, a pierwszy z Daggamów uniósł

wzrok.

- Wła nie miałem do tego doj - odpowiedział z pewnym rozdra nieniem.

- Chciałem si tylko upewni , to wszystko - rzekł drugi.

- No wi c? - Pióro zawisło w powietrzu.

- Musiałem si zrani o kraw d talerza, upadaj c. Sporo si ich potłukło.

- Tak. Rozumiem. - Odwrócił si . - W porz dku. Nic si nie stało - zwrócił si do

tłumu i ludzie zacz li si rozchodzi .

- Idziemy - powiedział drugi Daggam i odwracaj c si , aby opu ci sal , rzekł do

Ronina: - Posprz taj ten bałagan.

K'reen stała w milczeniu obok, z dłoni na plecach Ronina. Ten spojrzał na

Nirrena, który pokiwał głow .

- Poradz sobie. - Wci podtrzymywał z trudem stoj cego na nogach G'fanda. -

Ty zajmij si sob .

Ronin skin ł głow . Odwrócił si i zobaczył Tomanda; jego twarz była blada i

spocona. Bessat pocieszał go niczym małe dziecko. Podeszli do niego i Tomand

powiedział:

- Nie wiem, co... - Spojrzał na krew. - Ale to mu si nale ało. - To był najwy szy

czas na przerwanie tej okropnej gadki - stwierdził Bessat. - Jeste my ci wdzi czni.

Ronin poczuł, e ogarnia go rozdra nienie:

- To było wła nie to. Gadka. Nic wi cej. On naprawd nie zastanawiał si nad tym,

co mówi. Plótł trzy po trzy.

- Ale on mnie obraził - j kn ł Tomand. - I mog wam zar czy , e radykalnie

zmieni zdanie w tej kwestii.

K'reen odezwała si cichutko:

- Lepiej doprowadz ci teraz do porz dku. I to ju .

Ronin spojrzał na ni . Zrozumiała, co ma na my li.

- Tak - westchn ł. - Przypuszczam, e faktycznie zrobisz to lepiej.

Rozdział 4

- I nikt nie zauwa ył, jak go zgarn ła ?

- Nie s dz . Wszyscy byli zbyt zaj ci.

- Tak. Rzeczywi cie.

- Jak gł boko wszedł?

- Po r koje .

Siedział na ło u bez bluzy, obracaj c sztylet G'fanda w otwartej dłoni i wpatruj c

si w ostrze pokryte ciemnym nalotem. K'reen pochylała si nad nim, opatruj c ran .

Raz po raz gmerała w stoj cej obok otwartej torbie.

Najpierw poszli do Stahliga, cho Ronin wiedział, e to mo e by niewskazane. Ale

Sal Chirurgiczn i pomieszczenie obok spowijał mrok; nie sposób było okre li ,

dok d udał si Szaman, ani kiedy wróci. Dlatego te , ze wzgl du na torb K'reen,

poszli do jej kwatery. Zacz ła zszywa ran , uprzednio j oczy ciwszy.

- Co si stało temu dzieciakowi? Bro podczas Sehny! Co om sobie wyobra a! -

mówiła.

Ronin trwał w bezruchu.

- Po pierwsze, to ju nie jest chłopak - powiedział. - Traktuje swoj prac

powa nie, mo e nawet troch zbyt powa nie. Oni po prostu nie s za łatwi dla

Uczniów, a on si tym przejmuje. - Wzruszył ramionami.

- Nie ruszaj si . - Jej dłonie nagle znieruchomiały, po czym na nowo podj ły sw

prac .

- Wiem, e to, co powiedziałem Tomandowi, było prawd . On naprawd tak nie

my lał.

Sko czyła szy i nało yła na ran opatrunek.

- Ale ci zaatakował.

- Tak - powiedział Ronin. - I to wła nie mnie martwi.

Wyj ła z torby krem i zacz ła go wciera w si ce ponad ebrami Ronina, które

były lekko opuchni te; skóra przybrała tu ciemne barwy.

- Dlaczego?

Wzruszył ramionami.

- Czy naprawd ci to obchodzi?

Nic nie powiedział. Dotkni cia jej palców przynosiły ulg . Pie ciła delikatnymi

mu ni ciami w zły zaognionych mi ni na opuchni tym ciele. Zastanawiała si , o czym

my lał, wyobra aj c sobie, e to ona jest przedmiotem jego wewn trznych rozwa a .

Wytarła r ce i rozpu ciła włosy, tak e opadły g st kaskad na jej blad twarz.

lady kremu błyszczały w jej włosach, opalizuj ce i nierealne. Jej palce zagł biły

si we wn trzu torby, przez chwil czego w niej szukały, po czym ponownie zabrały

si do dzieła.

- Nigdy dot d nie widziałam, jak walczysz - powiedziała łagodnym tonem.

Co w jej głosie przypomniało mu pewien obraz - szybko poruszaj cy si ró owy

j zyczek na jasnym szkarłacie. Cisn ł trzyman w r ce broni . Sztylet obrócił si par

razy w powietrzu i wbił w podłog drgaj c.

Ronin odwrócił dłonie do góry, przygl daj c si ich wierzchom, zaci ni tym

palcom i zbielałym kostkom.

Zł czył je razem.

- W porz dku - wyszeptała.

Adrenalina nie wypaliła si do ko ca.

- Zostałem wyszkolony - rzekł mi kko i cicho - aby zabija i prze y . Ucz si tego

wszyscy Szermierze, niektórzy lepiej od innych. Ale te lata z Salamandr były inne i

bywaj takie chwile, kiedy instynkt bierze nade mn gór . To bardzo czysty i bardzo

morderczy instynkt - bo niekiedy po prostu nie ma czasu na my lenie. - ZAWAHASZ

SI I JESTE JU TRUPEM. - Przerwał i rozło ył r ce; kto wie, by mo e wła nie w

tej chwili w ogóle nie zdawał sobie sprawy z tego, e znajdowała si tu obok niego. -

Prawie go zabiłem, byłem tego taki bliski. A on był bezbronny i przera ony tym, co

uczynił.

- Wiem - powiedziała.

Wygi ł plecy w lekki łuk, kiedy poczuł, jak pochylaj c si nad nim, dotkn ła go.

Jej palce pracowały bez przerwy.

- Chciałabym zobaczy ci w walce - wyszeptała mu do ucha. - Chciałabym tego. -

Przeniosła dłonie do nasady jego karku i zacz ła rozmasowywa zm czone mi nie

powolnymi, delikatnymi, kolistymi ruchami.

- My l o tym.

- Jako nie mog sobie wyobrazi , e po wi casz na to cały swój czas. - Jego ciało

rozlu niło si . Otarła si piersiami o jego plecy.

- Jestem pełna niespodzianek - odparła z cichym miechem. Potem powiodła

palcami w dół jego kr gosłupa, zataczaj c powolne kr gi. Jej ruchy stały si rytmiczne.

- Wygrywasz?

- Tak. Stale. - Zdawał sobie spraw , e bardzo chciała to usłysze . Cho zapewne i

tak w gł bi duszy wiedziała, co powie.

Palce K'reen przesun ły si ni ej i ponownie poczuł wyra niej jej obecno .

Wdychał zapach jej perfum. Kosmyki rozpuszczonych włosów muskały jego ciało tak

samo delikatnie jak jej palce. W ciszy, jaka na chwil zapanowała, słyszał łagodny

szept oddechu; u wiadomił sobie, e był to tak samo jego oddech, jak i jej.

Palce K'reen znalazły si u podstawy jego kr gosłupa. Dotkn ła jego po ladków.

Jej usta były tak blisko jego ucha, e czuł ciepło oddechu dziewczyny.

- Walczyłe wspaniale. Walczyłe i krwawiłe i przez cały czas my lałam tylko o

jednym. - Jej palce zacz ły zatacza wi ksze kr gi na jego ciele. Nacisk przybrał na

sile.

Poczuł, e krew zaczyna mocniej pulsowa mu w yłach. Nie odezwał si ani

słowem. Dotkn ła wargami jego ucha. Były wilgotne. J kn ła. I wtedy si odwrócił, nie

zwa aj c na ból, i przyci gn ł j do siebie. Jego dłonie zagubiły si w spowitym noc

lesie jej włosów i tam pozostały. Jej usta otworzyły si . Dłonie Ronina wolno zsuwały

si kr tym torem w dół jej ciała. K'reen poj kiwała cichutko prosto w jego usta.

Si gn ł r k po zapi cie jej szaty.

Rozdział 5

Byli szczupli, wysocy i do młodzi. R koje ci trzech sztyletów wisz cych na skos

na ich szarych bluzach l niły słabo w zimnym blasku górnych wiateł i wydawały si w

całkiem dobrym stanie, tu, na Górze. Jeden z nich powiedział:

- Freidal chce si z tob zobaczy . - Wydawał si całkiem pewny identyfikacji, cho

Ronin nigdy dot d nie widział adnego z nich.

Poczuł ukłucie alu, gdy pomy lał o Borrosie. Było bardzo wcze nie, niecała

połowa pierwszego Zakl cia; znajdował si z powrotem na swoim Poziomie. Dopadli

go, kiedy szedł do swojej kwatery, wyłaniaj c si nieoczekiwanie zza zakr tu i

zast puj c mu drog , zanim dotarł do drzwi. - Musz pami ta , e co do jednego

Stahlig miał racj : Freidal jest bardzo niebezpieczny.

- Natychmiast - oznajmił Daggam.

Ochrona zajmowała cały Górny Sektor. Nigdy tam nie był, ale w Korytarzach

zarówno Górnych, jak i Dolnych kr yły plotki, e dziej si tam jakie dziwne i tajne

rzeczy. Automatycznie odrzucał wi kszo tego, co słyszał, ale teraz nie był ju taki

pewny.

Zdziwiło go jedynie, e owa zakazana szara zewn trzna strona ze swymi

masywnymi drzwiami i bramami strze onymi przez nieskazitelnie odzianych

Daggamów, skrywała komnaty, które nie miały w sobie nic szczególnego czy

wyj tkowego. Tamtejsze kubiki były o wietlone tak, jak wszystkie inne; przebywaj cy

w nich Daggamowie zajmowali si rzeczami tak prozaicznymi, jak sporz dzanie

notatek i inn tego typu papierkow robot . Min li wiele pokoi, które były mroczne i

puste. Niektóre wygl dały na magazyny, inne nie, i to go zaciekawiło. Drzwi po prawej

otwarły si i pojawił si w nich Daggam. Za nim, w bladym, migotliwym wietle mo na

było dostrzec stół z przecinaj cymi si na blacie liniami. Drzwi zamkn ły si szybko i

ruszyli dalej. Obraz pozostał: długie cienie, wielu Daggamów. Ale co było na stole?

- Tutaj. - Przeszli przez drzwi i znale li si w małym pokoju o wietlonym przez

górne wiatła. - Poczekaj tutaj. - Daggam wyszedł przez wielkie drzwi. Matowe, szare

ciany przygl dały mu si beznami tnie. Dwa krzesła, goła podłoga. Mroczne cienie

przesuwaj ce si po stole. Czekał, zm czony i dr czony pulsuj cym w ramieniu bólem.

Tak bardzo miał ochot na k piel, no i był głodny.

Drzwi otworzyły si i stan ł w nich Daggam. Oczy koloru błota obserwowały go z

t p antypati ; był to Marsh. Ronin zadał sobie w duchu pytanie, czy Marsh nale ał

do osobistej wity Saardyna.

Marsh wskazał kciukiem na drzwi.

- Wejd - rzucił lakonicznie.

Ronin zapytał:

- Co jeszcze nale y do twoich obowi zków oprócz stania przy drzwiach? - Czuł si

zm czony i poirytowany.

Zwierz ce oczy Marsha zw ziły si , kiedy jego twarz wykrzywił zimny u miech.

- Ja przynajmniej mam Saardyna.

Ronin zbli ył si .

- Aby wydawał ci rozkazy - powiedział.

- Oczywi cie. A po có innego? - Jego szcz ki zacisn ły si . - Rozkazy. Tylko one si

licz . Dobre rozkazy. I dostajemy je. - Ronin był teraz bardzo blisko. - To dlatego my...

W oczach Marsha pojawił si chytry błysk.

- Co wy?

- Nic. - Spos pniał. - Po prostu wykonuj rozkazy. I pilnuj , by si do nich

stosowano.

To było wszystko. Ronin wymin ł go i wszedł do komnaty. Marsh zamkn ł za nim

drzwi. Pomieszczenie było ciemnoszare, o wietlone słabym blaskiem górnych wiateł.

Nie było dywanu, ale Ronin dostrzegł wisz ce na cianach dwa wyblakłe gobeliny.

Po rodku komnaty stał bogato zdobiony stół. Za nim na krze le o wysokim oparciu

siedział Freidal. Był ubrany tak, jak poprzednio - na ciemnoszaro. Błysn ły srebrne

pasy na piersiach.

Na niskiej szafce za plecami Freidala stała silnie wiec ca lampa tak, e nie sposób

było dostrzec rysów jego twarzy. Górne wiatła o wietlały tylko czubek czaszki. Nie

uniósł głowy. Naprzeciw niego siedział Skryba z plikiem kartek i gotowym do pisania

piórem; zdawał si nie zwraca uwagi na nic prócz wypowiadanych w jego obecno ci

słów. Przed stołem stało pojedyncze krzesło. Ronin zignorował je.

Po pewnym czasie Freidal zaszele cił jakimi papierami, odło ył na bok jeden ze

zwojów i uniósł głow .

-Panie?

Lewa r ka Skryby poruszyła si - rozległo si ciche skrzypni cie.

- Posłałe po mnie - rzekł Ronin spokojnie.

- Owszem, posłałem. - Nie poprosił Ronina, by usiadł. W jasnym wietle lampy jego

sztuczne oko było białe i przyprawiało o dreszcz.

- Lepiej b dzie, jak opowiesz mi o tym, co si wydarzyło.

- Nic nie zrobiłem.

- Zrobiłe , jak najbardziej zrobiłe - uci ł Saardyn. - Dobrze o tym wiem.

Dłonie Skryby przesuwały si po papierze.

- Zaczynaj, panie.

R ce Freidala były kompletnie nieruchome, spoczywały zło one na blacie stołu

białe, jakby zupełnie wyprane z kolorów. wyj tkiem sztucznego oka twarz Saardyna

była okryta cieniem, nieodgadniona.

Ronin gor czkowo my lał.

- Sprzeczka...

- Nie wierz wam, panie.

Ale przynajmniej złapał odpowiedni ton.

- W porz dku - rzucił z rezygnacj . - Miałem nadziej , e to wszystko jako si

rozejdzie, ale padły słowa o Salamandrze...

- Trudno uwierzy , e jeste cie a tak pop dliwi. - Biała dło przeci ła powietrze,

błysn ły lakierowane paznokcie.

Co on chciał usłysze ? By mo e odrobin prawdy...

- Bez w tpienia wiecie, panie, e nie rozstali my si w najlepszej komitywie. Pot

zacz ł wyst powa mu na czoło, co było dobrym znakiem. - Wielu my li, e obra aj c

go, sprawi mi przyjemno . Ale on był moim Sensei i zbyt du o mu zawdzi czam...

Nastała chwila ciszy; Ronin zrozumiał, e Saardyn zd ył ju przejrze raporty.

- Wypowiedział wiele niestosownych uwag - rzekł Freidal.

- Kto?

- Ucze .

- Ja nie...

- S wiadkowie.

To taka nieistotna sprawa. Co naprawd mogło go interesowa ?

- Z uwagi na okoliczno ci, wydaje mi si , e Saardyn powinien to zrozumie .

- Bronicie go?

Ostro nie, pomy lał.

- On jest raczej niegro ny, Saardynie. Jak by nie było, jest tylko Uczniem.

Zaszele ciły papiery.

- Ostro no ci nigdy za wiele - stwierdził pedantycznie Saardyn - zwłaszcza gdy

chodzi o Tradycj . Mam nadzieje, e rozumiecie, i tego typu zaj cie podczas Sehny to

powód do wszcz cia dochodzenia. Porz dek musi zosta zachowany - zawsze i za

wszelk cen . Sehna to pora oddawania hołdu Saardynowi, a tak e całemu

Własnoziemiu. Bez struktury Własnoziemia jeste my niczym. Bez Tradycji,

Dyscypliny, Rozkazów stajemy si barbarzy cami. Mam nadziej , panie, e to

rozumiesz? - Rozł czył dłonie i uniósł je nad blatem stołu w niemej gro bie. - Zdaj

sobie spraw , e jeste cie niezale ni. Czy to jedna z zasad, których nauczyli cie si na

Górze? - Jego oko zgasło na chwil przykryte powiek , po czym błysn ło ponownie. -

Kto mógłby si zastanawia , panie, co Salamandra pomy lałby o jednym ze swoich

uczniów - prosz o wybaczenie - byłych uczniów, który wdał si w awantur podczas

Sehny. - Jego j zyk uderzył w podniebienie.

Odwrócił nieznacznie głow tak, by Ronin mógł zobaczy jego u miech.

- Zechciejcie mi wybaczy , panie, e tak wcze nie zakłóciłem wam spokój, ale -

wzruszył ramionami - słu ba nie dru ba. - Jego białe oko znikło w ciemno ci, gdy

ponownie pochylił głow . Przeło ył papiery na jedn stron ; sprawiał wra enie, jakby

co przegl dał.

- Zapomnieli cie swego miecza - powiedział.

Ronin miał ju co powiedzie , ale opanował si w ostatniej chwili. Stał

nieruchomy i wpatrzony w l ni cy hełm włosów Saardyna. W oddali trzasn ły drzwi i

rozległ si stukot miarowych kroków.

- Dobry chłopiec - rzekł Saardyn. A Ronin, wiedz c, e jest w ciekły, odczuł pewn

satysfakcj . Odgłos obutych stóp ucichł i ponownie zapadła cisza. Bolało go rami .

- To wasza prywatna sprawa. - Głowa Saardyna uniosła si ; biały błysk wiatła. -

MOJ spraw s inne rzeczy.

Jego głos ponownie nabrał pedantycznego tonu.

- Wiecie, po co stworzono Ochron ? Z dwóch powodów. Po pierwsze - aby broni

Własnoziemia przed atakiem z zewn trz. Po drugie - aby chroni Własnoziemie przed

lud mi z wewn trz, którzy mogliby zapragn je zniszczy .

Uniósł dłonie - jego palce przeplatały si sztywno jak białe ostrza.

- Jeste my ostatni. Ziemia nad nami zamarzła i nikt nie byłby w stanie tam

prze y . Wszystkie inne Własnoziemia zgin ły ju dawno temu. Zgin ły, poniewa nie

przestrzegały Tradycji. Zgin ły, bo zabrakło im Dyscypliny. I pozostali my my.

Ostatni. Przysi gam wam, na siarczyste mrozy, e przetrwamy i b dziemy si rozwija .

- Rozło ył dłonie. - Nikt z Góry nie mo e nam zagra a , ale wci jeszcze istniej

mieszka cy Własnoziemia, ukryci po ród nas, którzy nam le ycz . - Dłonie twardo

uderzyły o blat. - Tego nie pozwol tolerowa ! Rozumiecie mnie, panie?

Ronin skin ł głow .

- To dobrze. Bardzo dobrze.

Odwrócił si gwałtownie na krze le i wskazał na wisz ce na cianie gobeliny.

- Widzicie to? Wspaniała robota. Wy mienita. Lepsza ni cokolwiek, na co nas

sta . Jak s dzicie, ile to ma lat? No? Dwie cie, trzysta? Tysi c. Co najmniej. Co wy na

to? I nie mamy najmniejszego poj cia, kto je wykonał. Nie wiemy nawet, co to byli za

ludzie. To mogli by nasi przodkowie. A mo e i nie. Nie ma adnych zapisów. Bardzo

tajemnicze, nieprawda ?

Odwrócił si z powrotem.

- Własnoziemie kryje w sobie wiele tajemnic. Wi kszo ludzi nie zdaje sobie z nich

sprawy. Nie ma czasu, a nawet gdyby mieli, i tak by ich to wszystko nic nie obchodziło.

Pozostaje tylko garstka ludzi, która wtyka nos w nieswoje sprawy. Napytaj sobie

biedy.

Cisza narastała w komnacie, a powietrze zg stniało do tego stopnia, e nie sposób

było oddycha .

- Mam nadziej , e jeste cie rozs dni.

Białe oko zgasło po raz kolejny - Freidal powrócił do swoich zapisków. Skrzypienie

pióra ucichło. Po jakim czasie, nie unosz c głowy. Saardyn powiedział:

- Wydaje mi si , panie, e spó nicie si na swój trening walki.

Rozdział 6

Krok do przodu, skr t, blok, uderzenie - jedno, drugie, krok naprzód. Wszystko

jednym ruchem. Powrót do pozycji. On nigdy si tego nie nauczy, pomy lał, kiedy jego

przeciwnik pochylił si po miecz, który wła nie przed chwil wypadł mu z r ki.

To zdarzyło si tak szybko, e nie sposób było uchwyci wzrokiem. Jedna,

rozmazana plama.

Nie opodal Nirren przyj ł pozycj zwodniczo wolnym ruchem, na co natychmiast

zareagował jego przeciwnik, odsłaniaj c si na ułamek sekundy i to wystarczyło, by

Nirren wykonał błyskawiczn kontr . Czubek ostrza wykonał ci cie i sztych - w

sekund było po wszystkim. Ronin wytarł czoło bokiem nadgarstka patrz c, jak

Nirren robi krok w tył i egna ukłonem swego przeciwnika. Czarne cienie poruszały

si wolno wokół stołu, a pomara czowe płomienie dawały wiatło, które odbijało si z

kolei od r koje ci morderczych sztyletów.

ciany Sali Walk wzmacniały hałas powodowany przez znajduj ce si w niej dwie

setki ludzi. W powietrzu unosiła si kwa na wo potu. Ronin nie mógł sobie pozwoli

na nieobecno na treningu, chocia bardzo mu zale ało na spotkaniu ze Stahligiem.

Instynktownie czuł, e musi zachowywa si - w miar mo liwo ci - tak jak zawsze. Nie

lekcewa ył ostrze enia Freidala.

Oczy wszystkich zwrócone były na stół stoj cy po rodku pokoju - na znajomy

układ przecinaj cych si linii. Przygl dał si mu zaledwie przez ułamek sekundy i nie

patrzył wprost na blat. Widział go zaledwie k tem oka i teraz, pomimo e si starał,

nie potrafił sobie przypomnie rysunku.

Nirren podszedł do niego. Prawie nie był spocony. U miechn ł si .

- Co by powiedział na odrobin prawdziwego treningu?

Ronin u miechn ł si tak e, wykonał ukłon i odwrócił si twarz do Nirrena.

Przyj li pozycje, obaj poszukuj c wzrokiem luk w obronie przeciwnika.

Ronin wiedział ju , co powinien zrobi . Szal przewa yło ostrze e nie Saardyna. Po

prostu ostrze enie, jakiego udzielił mu ten wyj tkowo pot ny i niebezpieczny

m czyzna ze sztucznym okiem i zimnym, gadzim u miechem, sprawiło, e zdecydował

si dowiedzie wszystkiego, co tylko było mo liwe na temat Borrosa - szalonego Maga.

Zasada autorytetów j trzyła jak rana.

Nirren pierwszy odnalazł słaby punkt w obronie Ronina, którego reakcje były

mocno spowolnione (jego my li pochłaniało teraz co całkiem innego); z niemałym

trudem zdołał zbi wymierzone we pchni cie, niskie pchni cie wysuni tym mocno

przed siebie mieczem. Ostrze w ostatniej chwili zabłysło - gotowe do wyprucia

przeciwnikowi flaków - i gdyby dosi gło celu, byłoby po wszystkim. Ronin zrobił

jedyn rzecz, jak mógł w tej sytuacji - wykonał gwałtowny skr t i d gn ł swoim

mieczem w dół, tu przed udem nogi wykrocznej. Zrobił to instynktownie i szybko.

Niedo wiadczony Szermierz cofn łby si i przegrał. Atak faeas. Ostrza zgrzytn ły o

siebie i Ronin błyskawicznie wykonał ci cie ku górze, próbuj c wykorzysta przewag

wynikaj c z faktu, e Nirren znajdował si w długiej pozycji; gdyby mu si nie

powiodło, zawsze mógłby skontrowa faeas - ale Chondryn sparował uderzenie. Pod

koniec treningu Roninowi dwukrotnie udało si zaskoczy Nirrena, ale - jak zwykle -

aden z nich nie odniósł decyduj cego zwyci stwa. aden go zreszt nie pragn ł. Obaj

przeszli zupełnie ró ne szkoły i dzi ki temu zdołali sobie wypracowa indywidualne

style. Podczas treningu uczyli si od siebie nawzajem, ani na chwil nie pozwalaj c

sobie na brak skupienia, i starali si by przygotowani na to, co nieoczekiwane.

Ronin znał wiele sztuczek, których po prostu nie wykorzystywał podczas wicze i

przypuszczał, e Nirren równie tak post pował.

W korytarzu prowadz cym na Gór nasmołowane p ki trzcin o wietlały kapry nie

porysowane i sp kane betonowe ciany schodów. K tem oka Ronin dostrzegł kilka rys

na cianie i nagle ten obraz, przesłany przez siatkówk jego oka do mózgu, nabrał

znaczenia. Kiedy przed walk Nirren zapytał go, czy napije si z nim po treningu,

odmówił, my l c o Stahligu i Borrosie. Teraz chciał zamieni z nim par słów.

Kwatera Chondryna przypominała mieszkanie Ronina, par Poziomów wy ej;

były to dwa sparta sko urz dzone pomieszczenia.

- Sirrega nie ma, wi c nie musimy si martwi o to, e kto nas usłyszy - powiedział

Nirren, wyci gaj c dzban i kubki z szafki. Pili ciemnoczerwone wino; pot na ich

czołach wysychał, a mi nie rozlu niały si . Ronin usiadł na mi kkich poduszkach

otomany, czuj c jak po jego ciele rozchodzi si przyjemne ciepło.

- Nigdy ci o to nie pytałem, ale jak to si stało, e uzyskałe przynale no ?

Nirren spojrzał na z zamy leniem i poci gn ł kolejny łyk wina.

- Chodzi ci o wiar ? - Przekrzywił głow . - A wi c to nieprawda, co o tobie mówi ?

- rzekł z u miechem.

- Dobrze wiesz, co jest prawd , a co nie.

- Jak wpadłe na ten pomysł? - Pokr cił głow . - Mój przyjacielu, kr y wiele

opowie ci, by mo e dlatego, e masz tak niewielu przyjaciół, a mo e z uwagi na to, e

jeste niezale ny. Oni nie potrafi zrozumie , e ...

- Ty równie - rzekł bynajmniej nie przyjaznym tonem Ronin.

- Ale to nieprawda, drogi przyjacielu. To twój wybór. Szanuj go, owszem, ale

uwa am, e nale y spróbowa ...

- Do tego potrzebna jest wiara.

Nirren wzruszył ramionami.

- Jedni j maj , inni nie. Wielu w gł bi duszy skrywa nieufno . Ale wiat

Saardyna jest wszystkim, co znaj . W ka dym razie oni si ciebie boj - tak, boj si -

to wła ciwe okre lenie - bo stanowisz dla nich niezgł bion tajemnic . No i rzecz jasna

dochodzi do tego jeszcze Salamandra. Uwa aj , e ich unikasz z powodu jakiego

straszliwego czynu, który kiedy popełniłe . To bardzo interesuj ce. Ale, ale,

odbiegłem od tematu. Pytałe , w jaki sposób uzyskałem przynale no .

Napełnił kubki.

- A wi c dobrze. - Kiedy byłem Adeptem, miałem przyjaciela, niewa ne jak si

nazywał - ale był bardzo ambitny. Marzył o zostaniu Chondrynem, a nast pnie

Saardynem. W wiecie panuje teraz porz dek, ty i ja zdajemy sobie z tego spraw - z

moim przyjacielem było inaczej. Pragn ł pot gi, ale nie miał zamiaru zachowywa

Tradycji. Widziałem, co si działo i cho wówczas nie miałem jeszcze swego zdania na

temat wiata, wiedziałem w gł bi ducha - tu wskazał na sw pier - e jego

rozumowanie jest bł dne. Tłumaczyłem mu, ale nie chciał słucha . Kiwał głow i

mówił: „Tak. To dobry pomysł", a potem zwykle dalej robił wszystko po swojemu.

Przerwał. Upił łyk wina i przyjrzał si z uwag Roninowi.

- A potem, którego Zakl cia, weszli my do Sali na trening. Znale li my go

le cego na podłodze, uło onego w kształcie gwiazdy. Pi ramion gwiazdy ton cych w

mrocznej i obrzydliwie cuchn cej kału y - głowa, r ce, nogi. Został rozczłonkowany.

Dopił wino, nalał sobie i Roninowi kolejn porcj . W pokoju, jak i na zewn trz, w

korytarzu, panowała głucha cisza.

Ronin chrz kn ł.

- A potem?

- Wiedziałem, e musz zatroszczy si o przynale no i to tak szybko, jak to tylko

mo liwe.

- Po tym, co zobaczyłe ?

- Wła nie. On był przez chwil człowiekiem pełnym marze , ycia, i nie miał

szacunku do jakichkolwiek Tradycji, ale ju w nast pnej - niczym. Ot, pyłek na

wietrze. Zgnoili go, zmia d yli na proch, rozbili na kawałki, jakby był stosem

uło onych kamieni. Zrobiono to tak, by my nie mieli adnych w tpliwo ci co do jego

mierci. Chcieli, aby my znali cen . Dobrze wiedziałem, co musz zrobi . Jestem

realist , przyjacielu. Rozumiałem, czego tamten pragn ł. I miał racj , e pragn ł

władzy. Bez tego jeste my niczym. Gorzej - nie jeste my w stanie niczego osi gn .

Władza to ogniwo pomi dzy marzeniem a rzeczywisto ci . On to zrozumiał, podobnie

jak ja. Ale brakowało mu daru przewidywania i cierpliwo ci i zapłacił za to najwy sz

cen . Wcale mi go nie al. wiat jest rzeczywisto ci , ka dy głupiec potrafi to

zrozumie . Mo na si z tym nie zgadza , ale nale y pracowa WEWN TRZ jego

struktur. Je eli chce si zdoby władz - ma si rozumie . Potem ju wszystko jest

mo liwe, mój przyjacielu. Wszystko.

Sko czył i Ronin wiedział, e tamten czeka na reakcj z jego strony. Nirren wstał i

podszedł do szafki po kolejny dzbanek. Jakby czytaj c w my lach Ronina, powiedział:

Niczego od ciebie nie oczekuj . Chc , aby to było jasne.

- Czemu to powiedziałe ?

Nirren u miechn ł si .

- Zdziwiłe si , e ci tyle opowiedziałem?

Ronin pokr cił głow .

- Znasz odpowied .

Chondryn roze miał si .

- Nie znam ci . Ani troch , mój przyjacielu.

- Poniewa nic nie wiesz na temat mojej przeszło ci i otoczenia? Czy to takie

wa ne?

- Człowiek jest kształtowany przez otoczenie, w jakim yje, Roninie - stwierdził z

pewn moc w głosie Nirren. - Oszukujesz sam siebie, je eli wierzysz, e jest inaczej.

- Ka dy z nas jest inny.

- Owszem, do pewnego stopnia.

- Chodzi mi o wn trze, o j dro istoty człowieka.

- Wewn trznie wszyscy ludzie s poł czeni poprzez własne dusze.

Ronin spojrzał na swymi ciemnymi oczami.

- Naprawd w to wierzysz?

- Tak.

- A ja nie - odpowiedział Ronin bardzo cicho. I nagle omiótł go zimny wiatr wiej cy

gł boko w dole, dok d bał si pój i, nie wiedzie czemu, poczuł silne pulsowanie w

uszach, pot wyst pił mu na czoło, a na klatk piersiow upadł niewidzialny ci ar; z

oddali dobiegł dziwny ni to j k, ni to wołanie, które przyprawiło go o dreszcz zgrozy i

kiedy próbował si rozejrze , jego oczy jakby spowiła mgła, nic nie było wyra ne i...

- ... Czy wiesz? - Zapytał Nirren. Przechylił si , aby dola mu wina.

Ronin chrz kn ł i nakrył r k kubek.

- Wystarczy - rzucił ochryple.

Nirren roze miał si .

- Chyba masz racj . Za wcze nie na wi cej. - Przytrzymał dzban, odstawił go i

odwrócił si . - Nie odpowiedziałe mi.

- Co?

- Czy wiedziałe , e Jargiss jest moim drugim suwerenem?

- Nie. Ja...

- To nie zdarza si zbyt cz sto. To znaczy, niewielu jest zdolnych przełama

przynale no i pozosta przy yciu. Wci miał mgiełk przed oczami.

- Ale tobie si udało.

- Owszem. Miałem troch szcz cia. Jargiss wiedział o mnie, o mojej sytuacji i

zdecydował si mnie przyj .

- Kto był pierwszy?

- Ach. Dharsit. Chondryn o woskowo ółtej skórze i bli nie przy oku białej jak

płótno; barwy - czer i złoto.

Ronin opowiedział Nirrenowi o tym, co si stało.

- Taki sam jak jego Saardyn. Wcale mnie to nie dziwi. Nie maj za grosz szacunku

dla Walki. To ludzie Freidala.

- Ale on jest takim Tradycjonalist .

- Owszem, aczkolwiek to nie ma znaczenia. On ich tylko wykorzystuje. Kiedy ju z

nimi sko czy - ludzie Dharsita zostan wykorzystani w bitwie jako pierwsi - pójd w

pierwszym uderzeniu i zgin - zarówno Saardyn, jak i Chondryn przestan istnie .

- Widziałem dzi Freidala - powiedział Ronin. - Posłał po mnie.

Nirren znieruchomiał.

- Co takiego - powiedział zupełnie bezbarwnym tonem, ale Ronin widział, e

Chondryn jest mocno podekscytowany. Nirren zmarszczył brwi: - Albo jest przesadnie

ostro ny, albo jest tob zainteresowany. Nie podoba mi si to.

- Kiedy byłem w Ochronie, zauwa yłem co . Pokój pełen Daggamów patrz cych na

blat olbrzymiego stołu. Widziałem to tylko przez chwile, ale ju wiem, czemu si tak

przygl dali. Na stole była rozło ona mapa.

Nirren nie poruszył si , a jego twarz przybrała wyraz gł bokiego skupienia.

- Nie mylisz si ? Jeste tego pewny? - zapytał.

- Jestem pewny. Skin ł głow .

- Dobrze. Zapami tałe co jeszcze? Jakie szczegóły z mapy...

Ronin pokr cił głow .

Chondryn odchylił si na chwil w krze le, a potem wstał.

- Chod - powiedział. - Musimy zobaczy si z Jargissem.

- Mam par innych spraw, które musz załatwi - odrzekł Ronin.

Byli ju przy drzwiach. Nirren nie chciał naciska .

- A wi c zobaczymy si pó niej - powiedział.

- Dobrze - odparł Ronin. - Pó niej.

Rozdział 7

Z powodu rany na ramieniu czuł, e mo e spotka si ze Stahligiem, nawet gdyby

miano donie o jego wizycie Freidalowi. Kiedy zjawił si na miejscu, z kwatery

Szamana wła nie wychodził Sirreg. Jego br zowo-pomara czowa bluza była

zakrwawiona, a nadgarstek jednej r ki miał zabanda owany.

- Ronin. Miło ci widzie . - Był przystojnym blondynem o nieco kwadratowej

twarzy i szczerych, ciemnych oczach przysłoni tych długimi rz sami. Na widok Ronina

jego twarz pociemniała. - Słyszałem, co si stało podczas Sehny. - Pokr cił głow . - Do

czego to dochodzi. Bójki przy Sehnie, nie do wiary!

Ronin wskazał r k tamtego.

- Co ci si stało? - Nie chciał rozmawia o bójce, zwłaszcza w korytarzu.

Sirreg skrzywił si .

- Pami tka od jednego z Szermierzy Dharsita. - Za miał si krótko. - To nic.

Naprawd . Powiniene zobaczy , co ja zostawiłem JEMU.

- To si stało podczas Walki?

- Nie - w korytarzu, na Dole. Chyba teraz trzeba si b dzie przyzwyczai do tego

typu kłopotów.

Ponownie pokr cił głow .

- Ale podczas Sehny! Chciałbym to zobaczy . Nirren jest w najlepszej sytuacji,

mog c siada przy takim stole, przy jakim zechce, podczas gdy my, Szermierze,

musimy pod tym wzgl dem ci le przestrzega zasad. A'propos, widziałe go tego

Zakl cia?

- Poszedł przed chwil na spotkanie z Jargissem.

- Ach, no to na razie. - Uniósł swoj zdrow r k w pozdrowieniu i oddalił si .

Jaka Neer czekała na spotkanie ze Stahligiem, kiedy Ronin wszedł do jego

kwatery. Nie była ani atrakcyjna, ani nieatrakcyjna, miała krótkie, br zowe włosy i

pobru d on twarz przypominaj c dojrzały owoc. Patrzyła na niego bez

zawstydzenia.

- Nie widuje wielu Szermierzy - przyznała ochrypłym głosem. - To dlatego, e

mieszkam na Dole, na 85. Poziomie.

Ronin nigdy nie spotkał nikogo, kto mieszkałby tak gł boko.

- Olbrzymie Maszyny s tam na Dole, wi ksze ni mo ecie sobie wyobrazi ,

zar czam. - Zacz ła gładzi si po nodze i Ronin zobaczył e miała zabanda owan

stop i kostk . Wygl dało na to, e z jej nog było nie najlepiej.

Zauwa yła, na co patrzył.

- To stało si tam - powiedziała. - Na siarczyste mrozy! Ale to był ból. - Jej

ramiona obwisły. - Pracowali my przy jednej z Maszyn Powietrznych, jednej z tych

pierwotnych; pierwsz rzecz , jak nam powiedzieli, kiedy zeszli my aa Dół, było,

eby my uwa ali na płyny Maszyn, bo mo na si na nich po lizgn . Chyba wła nie to

mi si przytrafiło. Po lizgn łam si i przejechałam po gor cym metalu, a potem ... - Jej

twarz wykrzywiła si . - Och. to było straszne. Stopa utkwiła mi w Maszynie! Podj cie

decyzji, co powinni zrobi i jak mnie wydosta zaj ło im prawie całe Zakl cie. -

Podrapała si po goleni nad zmasakrowan stop , nawet na ni nie spojrzawszy. - Po

chwili w ogóle ju nic nie czułam, wi c nie obchodziło mnie, kiedy mówili o posłaniu po

Szamana, eby odci ł mi stop . Bali si , e Maszyna mo e zosta uszkodzona, bo my

nada! nie wiemy, na jakiej zasadzie ona pracuje i dlaczego, wiemy tylko, e to robi i e

utrzymuje nas wszystkich przy yciu. U miechn ła si . - Ale w ko cu zdołali mnie

uwolni , łami c mi nog w kostce i wszystko sko czyło si dobrze.

Stahlig wyszedł, aby pomóc jej wej do Sali Chirurgicznej, a ona patrzyła na

Ronina przez rami tak długo, jak tylko mogła. Ronin nigdy nie podzielał pogardy

Szermierzy dla Neerów, Uczniów i rzecz jasna - Robotników. Na mrozy, to nie była ich

wina, a kto musiał...

Stahlig zawołał go. Z Chirurgii było kilka wyj i z jakiego nieokre lonego

wzgl du Ronin cieszył si , e Neer została odesłana inn drog . Przeszedł przez na

wpół o wietlon , opuszczon Sal Chirurgiczn , mijaj c kamienn płyt o kształcie

elipsy dominuj c nad całym pomieszczeniem. Jej polerowany blat i spadziste,

kamienne boki chwytały pomara czowe wiatło lamp w tak przedziwny sposób, e

przez chwil miał wra enie, i były pokryte jasn , błyszcz c krwi , zbieraj c si w

kału e w niewielkich kanalikach u szczytu stołu i spływaj c wzdłu cianek na ziemi .

Zamrugał powiekami. Spojrzał ponownie i zobaczył purpurowo-szary marmur z

białymi pr kami. Wszedł wolnym krokiem do przyległego pomieszczenia. Nic si w

nim nie zmieniło. Mo e bałagan był jeszcze wi kszy. Stahlig siedział na kanapie

sortuj c stosy notatek.

- Pami taj, gdzie to poło yłe - rzekł, kiedy Ronin zdj ł plik

papierów z krzesła.

- Od jak dawna leczysz Neerów?

Szaman machn ł r k .

- Ach, oni, tam, na Dole s strasznie przepracowani. My...

Starał si utrzyma plik papierów na kolanach, ale w ko cu zrezygnował i pozwolił

notatkom zsun si na podłog .

- Licz na to, e my, tu, na Górze, b dziemy zajmowa si wszystkim jak leci, bez

słowa skargi, bo w przeciwnym razie mogliby pomy le , e co zacz ło nam wita w

głowach.

Otrzepał dłoni swoje legginsy.

- Słyszałem o bójce podczas Sehny. To spowoduje popularno , na której nie

powinno ci teraz zbytnio zale e . Co si stało? Zdejmij bluz .

Ronin opowiedział mu o zaj ciu. Stahlig zdj ł mu banda e i obejrzał ran .

- To idiota, ten Ucze ! - powiedział z rozdra nieniem w głosie. - Oczywi cie, e jest

sfrustrowany. Spalili wszystkie jego ksi ki całe stulecia temu. Moje równie , musz

przy tym doda , ale... kto opatrywał ci ran ? - Szybko uniósł wzrok, po czym

ponownie przeniósł uwag na rami Ronina. - Nie ma tu dla mnie wiele roboty, ot,

zało ci nowy opatrunek, a za par Cykli w ogóle nie b dziesz pami tał, e co takiego

ci si przytrafiło.

- K'reen to zrobiła. (Czemu musiał o to zapyta ?) Wpadli my tu po Sehnie, ale ci

nie zastali my.

- Uhm, faktycznie. Jak sam widzisz, mam mas roboty i... - Wzruszył ramionami. -

Czy wezwano Daggamów? Podczas Sehny, ma si rozumie .

- Tak. Ale to nie było nic takiego. Spisali moje zeznanie.

Szaman wydawał si uspokojony.

- Dobrze. Przynajmniej Freidal ci nie wezwał.

- Wezwał mnie. Byłem dzi u niego - bardzo wcze nie, podczas pierwszego

Zakl cia.

Pot wyst pił na czoło Szamanowi.

- Powiedziałem ci! Na mrozy - przecie ci ostrzegałem!

Stahlig zako czył zakładanie opatrunku.

Ronin podniósł si .

- Chciał tylko potwierdzi raport zło ony przez Daggama. Co si z tob dzieje?

Stahlig odwrócił si i wrócił za swój stół. Jego twarz była wyprana z kolorów.

- Chc , eby zapomniał, e wczoraj gdziekolwiek ze mn byłe .

Popatrzył na Ronina zm czonymi, gł boko zapadni tymi oczyma.

Tabliczka z notatkami zsun ła si ze stołu i spadła na podłog ze stłumionym

trzaskiem, ale Szaman zdawał si tego w ogóle nie zauwa a .

- To nigdy nie miało miejsca.

W pokoju panowała cisza, ale on nadal powtarzał:

- Nie mog . Och, na mróz!

Ronin równie dobrze mógł go uderzy . Twarz Stahliga pomarszczyła si , opadł na

kanap . Usta mu dr ały.

Ronin podszedł i nalał mu troch wina, po czym ukl kł i zmusił go, aby wypił.

Po chwili Szaman wyszeptał:

- Znam ci . Nic wi cej nie mog zrobi .

Ale miało si wra enie, e mówi do siebie.

- Stahlig - rzekł cicho Ronin. - Musisz mi pomóc. Chc porozmawia z Borrosem.

- Jak mo esz mnie prosi o to, abym pomógł ci si zabi ? - Głos Stahliga był dr cy

i pozbawiony zwykłego zdecydowania.

- Nie umr - rzekł wolno Ronin. Musiał jako wyja ni Stahligowi t spraw . - A to

mo e by wa ne dla całego Własnoziemia. Pami tasz nasz rozmow ?

Wreszcie Stahlig usiadł i spojrzał Roninowi prosto w oczy.

- Czemu chcesz to zrobi ?

Ronin wiedział, e odniósł sukces i czuł, e odpowied na zadane pytanie nie ma

teraz absolutnie adnego znaczenia. Wzruszył ramionami.

- Ale przecie musisz mie jaki powód!

- Jak mam ci odpowiedzie , skoro sam nie znam odpowiedzi?

Starzec westchn ł i pokr cił głow .

- Wiedziałem - rzekł ze smutkiem. - Wiedziałem przez cały czas. - Wstał i odwrócił

si . - Wró po Sehnie. Musz ponownie obejrze twoje rami .

W tej samej chwili Ronin do wiadczył przejmuj cego i niewyja nionego uczucia,

e co traci.

- Stahlig, ja...

Szaman uniósł r k .

- Nie podepcz notatek wychodz c.

Rozdział 8

- Wej .

Drzwi pozostały zamkni te i delikatne stukanie powtórzyło si . Ronin odstawił

wino, przeszedł przez pokój i otworzył. Stał w nich G'fand - zgarbiony, z pochylon

głow . Ronin zobaczył, e na piersi pod bluz ma banda e.

- Ja... - tamten przełkn ł lin . - Czy nie przeszkadzam?

- Wcale nie. Wła nie my lałem o...

- Bo je eli tak, to mog ...

Ronin dotkn ł ramienia Ucznia,

- Wejd .

G'fand zachowywał si . jakby wrósł w ziemi i Ronin musiał wci gn go do

rodka.

- Usi d , prosz . - Przeszedł przez pokój i wzi ł co z blatu niskiego stolika. -

Miałem ci to odda .

Wyci gn ł r k , a G'fand cofn ł si , jakby to co było ywe.

- Nigdy wi cej nie chc tego widzie ! - wykrzykn ł.

Ronin odło ył sztylet.

- Ale którego dnia to mo e ocali ci ycie.

G'fand ukrył twarz w dłoniach i zacz ł szlocha , Ronin nalał mu troch wina i

postawił kubek obok niego. W ko cu G'fand uspokoił si i odj ł r ce od twarzy.

- Tak mi wstyd - powiedział.

Ronin usiadł naprzeciw niego.

- Mnie równie - rzekł cicho.

G'fand uniósł głow . wiatło powróciło do jego oczu.

- Ty? A czego ty si wstydzisz?

Wyci gn ł r ce.

- Jestem Szermierzem. Ale, jak sam powiedziałeł podczas Sehny, uczyłem si u

Salamandry.

Na policzkach G'fanda pojawiły si rumie ce.

- Wiele si od niego nauczyłem, poznałem techniki, o których wiedz tylko nieliczni

Szermierze. Widzisz, mało brakowało, a zabiłbym ci - tymi r kami.

G'fand patrzył na r ce Ronina.

- A ja my lałem, e Walk toczy si za pomoc miecza i sztyletu.

- Walka jest bardzo stara i posiada wiele odmian.

- Tak, rozumiem. - G'fand ukl kł. - Och, Roninie. Tak bardzo mi przykro. Prosz ,

wybacz mi.

- Zabierz swój sztylet i schowaj go.

Ucze otarł twarz.

- Chc , aby wiedział, co si stało.

- G'fandzie, wiem, e mnie nie zaatakowałe .

Na twarzy tamtego pojawiły si , jedno po drugim, zdziwienie, ulga, zaskoczenie i

zakłopotanie.

- Ale jak? Prawd mówi c sam nie byłem pewny, co robi .

Ronin u miechn ł si .

- Zdawałem sobie spraw , e byłe bardzo zdenerwowany i to bynajmniej nie z

powodu tego, co powiedziałe . Na twarzy G'fanda znów pojawiły si kolory.

- Jestem twoim dłu nikiem. - Milczał przez chwil , wpatruj c si w swoje wino. Nie

tkn ł go, a teraz podniósł kubek i upił pierwszy łyk. To było dla czym wi cej ni

zwykłym pocz stunkiem. - Powiem ci co - rzekł powoli - cho jest to dla mnie bardzo

trudne. Zazdro ciłem ci, od dawna, bo chciałem by Szermierzem, ale nie było mi to

dane.

- Roze miał si nerwowo. - My l , e jestem zbyt mały i to pod ka dym wzgl dem. -

Ponownie podniósł kubek do ust szybkim, konwulsyjnym ruchem, jakby potrzebował

jakiej namiastki działania.

- Chciałem si dowiedzie czego o naszej przeszło ci; kim byli nasi przodkowie i

co si wówczas wydarzyło. Przed setkami lat yli wspaniali ludzie, twórcy wielu

Maszyn - olbrzymich i budz cych groz . - Odstawił kubek i skulił si , jakby nagle

zrobiło mu si zimno. - Teraz to wszystko jest ju poza nami. Stracili my wszystko.

Udało mi si jednak dotrze do nielicznych pozostało ci, przeczytałem wszystko,

zgł biłem do cna t ubog skarbnic wiedzy.

Zni ył głos.

- Oni o tym nie wiedz , ale cz ciowo udało mi si rozszyfrowa ryty pewnego

starego zapisu pochodz cego z czasów, kiedy wszyscy ludzie zamieszkiwali na

powierzchni. Ale to zdecydowanie za mało, ot, drobne fragmenty wi kszej cało ci. W

sumie to tak jak nic. Ale tego, co przeczytałem, wystarczyło, abym doszedł do

przekonania, e popełniono tu rzeczy zaiste nie do wybaczenia. - Przerwał i zacisn ł

dłonie. Nie powiedział jeszcze tego, co chciał powiedzie . - Doszedłem wi c do wniosku,

e przez cały czas pragn łem czego , co jest absolutnie bezwarto ciowe. Przywykłem

do drwin i ur gliwych słów. Miałem zaj cie i byłem nim pochłoni ty. Ale po tym, czego

si dowiedziałem, przejrzałem na oczy.

Wyj ł sztylet i patrzył, jak wiatło pl sa po jego krótkim ostrzu.

- Tote którego dnia poszedłem na trening Walki - podniósł głow , w gł bi duszy

obawiaj c si , e Ronin skwituje jego słowa miechem. - Ot tak, po prostu. Z pocz tku

Adepci stroili sobie arty i wy miewali si ze mnie, a w ko cu, kiedy zacz łem si tam

pojawia regularnie, chcieli mnie wyrzuci . Jednak Instruktor uj ł si za mn i dał mi

to oraz krótki miecz, a potem powiedział, e skoro tak bardzo si starałem, to

przynajmniej powinienem mie jak bro . Teraz wicz z Nowicjuszami, ale - tu

znowu opu cił głow - wiem, e nigdy nie b d Szermierzem.

- S inne rzeczy... - powiedział Ronin.

- Nirren mówi, e nie ma nic wa niejszego ni to.

- Nirren lubi si z tob dra ni i nie powiniene wierzy we wszystko, co mówi.

- On jest Chondrynem i tego nie widzi! - wybuchn ł nagle G'fand.

- Czego nie widzi?

- e umieramy. NIE WIDZISZ TEGO? Słyszałe , co powiedział Tomand. On nie

wie, na jakiej zasadzie działaj Maszyny, podobnie jak nie wie tego aden z Neerów. A

pomimo to Wielkie Maszyny nadal utrzymuj nas przy yciu. Instruktor mówi nam o

Tradycjach i Kodeksie Walki. Ale co nam po Tradycjach, je li którego dnia

zabraknie nam powietrza, ywno ci albo przestanie dopływa woda? - Wstał

gwałtownie. - Nie znios tego dłu ej! Nie chc tu pozosta . Nie ma tu nic dla mnie ani w

ogóle dla nikogo. A ju wkrótce... wkrótce Sztandar Tradycji łopota b dzie nad

naszymi gnij cymi ko mi!

Rozdział 9

Udali si na Sehn razem i to załagodziło cał spraw . Krótk , pełn zakłopotania

cisz przerwały słowa Tomanda, który wstał i powiedział:

- Wszystko zostało ci wybaczone; w ko cu to jest Sehna! - Nirren spojrzał na nich i

u miechn ł si do siebie, a K'reen u cisn ła dło G'fanda.

Sporo jeszcze rozmawiano i miano si , ale napi cie nie zostało do ko ca usuni te.

Tematy dyskusji nie były zbyt istotne. W miar jak słudzy wnosili i odnosili półmiski, a

dzbany wina były napełniane i opró niane, ogarniało ich uczucie rozpaczy, które

sprawiło, e ich miech był coraz gło niejszy - jakby hałas i gwar mógł uchroni ich

przed własnymi my lami.

Ronin zrozumiał to bardzo szybko i pomimo e dla niepoznaki jadł, pił i miał si z

cał reszt , narastało w nim uczucie smutku i przygn bienia.

To zacz ło si od opowie ci Neer, zauwa ył w duchu; skl ł w my lach najpierw j ,

a potem samego siebie.

- Co to mnie obchodzi? - rzucił si w ciekle. - To nie moja sprawa.

Szermierz nosz cy pomara czowo-br zowe barwy zbli ył si do ich stołu. Skłonił

si przed Chondrynem i szybko wyszeptał mu co do ucha. Nirren skin ł głow i

pochylił si do Ronina.

- Estrille - wyszeptał nieomal bezgło nie, wstał i przeprosiwszy siedz cych obok,

odszedł od stołu.

W jaki sposób, cho mógł to równie by zbieg okoliczno ci, jego wyj cie stało si

sygnałem dla jeszcze huczniejszego ucztowania. Tomand zaczai nawoływa siedz cych

przy s siednich stołach i wkrótce zacz to wymienia mi dzy sob kubki i dzbany,

tocz c mniej lub bardziej błahe rozmowy.

Siódme Zakl cie dobiegło kresu i rozpocz ło si ósme. Wraz z nim Sala zacz ła

pustosze . Powoli przy stołach zrobiło si lu niej, ar zel ał, a mgiełka si rozrzedziła.

Ronin siedział z wyci gni tymi nogami, mieszaj c w kubku resztki wina i

obserwuj c migotliwe refleksy wiatła na jego nieprzejrzystej powierzchni. Gwar

rozmów ucichł i dał si słysze szcz k naczy zbieranych ze stołu przez Sługów.

Przechodzili spiesznie wzdłu w skich przej mi dzy stołami, trzymaj c tace z

resztkami z Sehny wysoko nad głowami. Schodzili z drogi mijaj cym ich Szermierzom.

Spytano Ronina, czy yczy sobie jeszcze wina, a on pokr cił przecz co głow . Miał

ochot opu ci Sal , ale zale ało mu na tym, by wyj niepostrze enie. Nie mógł wi c

odej zbyt wcze nie. Bardzo mo liwe, e nikt go nie obserwował, ale tak czy inaczej,

nie chciał budzi podejrze , e dok d si spieszy.

Nagle zobaczył id cego w jego stron Nirrena i w duchu ucieszył si , e został tak

długo. Chondryn usiadł przy nim i nalał sobie resztk wina z dzbana. U miechn ł si i

rozejrzał ukradkiem wokoło. W pobli u nie było nikogo, a w Sali słycha było jeszcze

szum rozmów. Nadal u miechaj c si , powiedział cicho:

- My l , e to ci zainteresuje. Ten Teck Maga, Maastad, pami tasz go? Pracuje

dla Freidala.

Ronin postawił kubek na stole.

- Daggam?

Nirren wolno upił łyk wina, nie patrz c na Ronina.

- Nie. To Teck. Ale przynale y do ochrony. Oni stale to robi . Kiedy interesuj si

kim lub czym , to czasami okazuje si bardzo przydatne. - Przerwał, bo podszedł

Sługa, by zabra pusty dzban.

- Jaki czas temu próbowali skaptowa Borrosa, ale im odmówił. Dlatego te

wysłali Szczura, aby dowiedział si tego, na czym im zale y.

- Widocznie to im nie wystarczyło.

- Uhm. Ale posłuchaj, otrzymałem specjalne zalecenie. Musz mie WŁASNEGO

Szczura. Nie mog powiedzie ci nic wi cej, ale - odwrócił si w stron Ronina, ich

spojrzenia spotkały si przez ułamek sekundy, po czym powrócił do lustrowania

wzrokiem Wielkiej Sali - niedługo mog potrzebowa twojej pomocy, cho mo esz si

waha , czy mi jej udzieli . A co si tyczy tej drugiej sprawy - u miechn ł si i

powiedział nieco gło niej: - Zobaczymy si pó niej.

Ronin patrzył na plecy Nirrena, gdy ten oddalał si , by w chwil pó niej znikn w

bezkresnym morzu poruszaj cych si ciał.

Rozdział 10

Z otwartych ust dobyło si delikatne chrapanie. Le ał rozci gni ty na kanapie, z

nogami skrzy owanymi w kostkach i r koma obejmuj cymi stos tabliczek z

notatkami. Jego pobru d one policzki były zapadni te, pod oczami zwisały szare

worki skóry.

Nawet gdy pi, wygl da na zm czonego, pomy lał Ronin.

Przeszedł przez pokój i delikatnie poruszył Stahliga za rami . Jego oczy

natychmiast si otworzyły - były przekrwione, ale czujne. Podniósł si , rozsypuj c

notatki i tabliczki, i chrz kn ł.

- Ehem. Odpoczywałem sobie chwilk .

Ronin odwrócił si , szukaj c wina.

- Wygl dasz, jakby od dawna nie spał.

- Tam - wskazał Stahlig - za tym stosem notatek.

Ronin nalał wino i wypił je z wdzi czno ci .

- Mhm. To ta masa roboty na Dole. Niech to mróz ci nie! - Powiódł wzrokiem po

pokoju. - Kiedy w całym Własnoziemiu nie ma do Szamanów, to jest po prostu

wietnie. Niedługo przyjdzie nam korzysta z usług obiecuj cych Uczniów, takich jak

K'reen.

W ko cu zobaczył tabliczki i notatki le ce na podłodze.

- No có - chrz kn ł.

Błysk w oku.

Zobaczył ich, k tem oka, jak czujni, milcz cy i nieruchomi, stali w korytarzu.

Błysk w oku.

Mroczne cienie na tle wiatła.

Nie zatrzymał si . Ani nie poruszał si szybciej, ani wolniej, bo tamci go nie

widzieli, a on nie chciał przyci gn ich uwagi. Zamierzony bezruch wewn trz całego

organizmu, a nie bez jego udziału.

Wej do mrocznej Sali Chirurgicznej, tak płynnie jak woda wlewana do słoika.

Teraz zatrzyma si , pozwoli , by oczy przyzwyczaiły si do ciemno ci i dopiero kiedy

wszystkie cienie b d na wła ciwych miejscach, przej dalej.

Bo w korytarzu nie opodal stało dwóch Daggamów.

- Powinienem ci zaprowadzi do Borrosa. - Stahlig opró nił swój kubek i wstał.

Nie wspomniał o nich - pomy lał Ronin, kiedy przeszli przez pokój i weszli na

Chirurgie. Zdawał sobie spraw , e Stahlig nie zapala wiatła i porusza si absolutnie

bezszelestnie.

Zatrzymali si przy przeciwległej cianie; Szaman wyci gn ł r k i dotkn ł czego

ukrytego w mroku. W cianie natychmiast bezgło nie pojawił si otwór i w chwil

pó niej dwaj m czy ni weszli do małego pomieszczenia.

Rozdział 11

Pokój o wietlony był marnie przez dwie lampki, których płomyki zamigotały pod

wpływem przeci gu wywołanego otwarciem drzwi. Pod jedn ze cian znajdowały si

szafki. Po rodku drugiej wyci ty był otwór.

Teraz Ronin miał ju wszystkie elementy układanki. Daggamowie, milczenie

Stahliga, ukryte drzwi. A kiedy spojrzał na najdalsz ze cian i zobaczył przy niej dwa

w skie łó ka, instynktownie, zanim jeszcze zdołał to dostrzec, wiedział, e jedno z nich

zajmuje m czyzna o po ółkłej skórze nexusa.

Stahlig zamachał r koma jak flag .

- Patrz uwa nie - wyszeptał - to Borros.

- Jak tu go sprowadziłe ?

Szaman spu cił wzrok.

- Hmm - to nie było takie znowu trudne. Borros nadal był nieprzytomny, kiedy

zjawiłem si tam zeszłego Cyklu i powiedziałem Freidalowi, e je li nie sprowadzi go tu

natychmiast, Borros mo e nigdy nie odzyska przytomno ci. Freidal, prawd mówi c,

nie miał wyboru.

- Czy Borros umrze?

Stahlig przetarł oczy.

- By mo e. Ale wa ne jest to, e niedawno obudził si i zamienił ze mn par słów.

- Opadł na puste łó ko. - Nie powiedziałem jeszcze o tym Freidalowi, bo nic z tego nie

zrozumiałem. Jak on mo e teraz przedstawia warto dla Freidala? Jest obł kany.

Mo e kiedy ...

Pokr cił głow , a Ronin przeszedł przez pokój i pochylił si nad Borrosem.

- Có za okropna strata - rzekł znu onym głosem Stahlig. - Ludzkie ycie nic dla

nich nie znaczy. Zbyt długo przebywał w ich r kach. Jego umysł nie jest ju taki sam

jak kiedy .

Ale nie powiedział im tego, co chcieli wiedzie , pomy lał Ronin, w przeciwnym

razie Freidalowi byłoby oboj tne, czy Mag prze yje, czy umrze. Musi by silnym

człowiekiem.

- Mimo to chciałbym z nim porozmawia - rzekł.

Stahlig wzruszył ramionami.

- Niczego si od niego nie dowiesz. Jest tak nafaszerowany narkotykami...

Ronin obrócił si .

- To sk d wiesz, czy jest obł kany?

- To nie...

Z przyległego pokoju dobiegł jaki cichy d wi k. Stahlig drgn ł, jego twarz

pobladła, a oczy rozszerzyły si .

- Na mróz! - wyszeptał ochryple. - To była pomyłka. Nigdy nie powinienem był si

na to zgodzi . Nie ruszaj si .

Przeszedł do Sali Chirurgicznej i cicho zamkn ł za sob drzwi.

Ronin spojrzał na Borrosa, na jego twarz w kolorze starej ko ci i podłu ne,

zamkni te powieki. Oddech chorego pogł bił si . Cisza była nieomal namacalna. Z

zewn trz dochodził bardzo niewyra ny szmer głosów. Ronin pochylił si nad

Borrosem i uj ł dłoni jego brod . Skóra wydawała si gładka i sucha. Powieki

zatrzepotały, otworzyły si i ukazały si oczy o renicach jak łepki od szpilek. Mag

spojrzał na niego niewidz cym wzrokiem. Jednak oczy te były tak niezwykłe, e Ronin

prawie nie zwrócił uwagi na cichy odgłos, który rozległ si za jego plecami.

Wyprostował si i odwrócił, by zobaczy Stahliga wchodz cego do pokoju.

- Freidal natychmiast chce mnie widzie - wyszeptał. - Prawdopodobnie martwi si

o Borrosa - dorzucił, zupełnie niepotrzebnie. - Zosta tu, dopóki nie odejd z

posła cem. Przypomniałem stoj cym na zewn trz Daggamom, e ich obecno tutaj

mo e okaza si szkodliwa dla zdrowia pacjenta. Ale mimo to musisz opu ci te

komnaty najszybciej, jak to tylko mo liwe. Borros si nie obudził?

- Nie.

- To dobrze. Niech sobie odpoczywa. I tak nic ci nie mo e powiedzie . Traciłby

tylko czas. - Odwrócił si , by odej . - Pami taj, jak tylko usłyszysz, e odchodzimy... -

Wyszedł z komnaty i znikł w ciemno ciach Sali Chirurgicznej.

Wokół panowała szaro . Ale szaro rozja niona ta cz cymi przebłyskami złota

podobnymi do odłamków jasnego metalu. Stłumiony odgłos butów ucichł. A potem

otoczyła ich cisza, przerywana jedynie szmerem ich oddechów. wiat został odwrócony

– postacie znieruchomiały, a blade płomyki lamp lizały stworzone przez siebie,

poruszaj ce si cienie. Cały czas widział oczy Maga.

I naraz, jakby wiedziony sił woli, Ronin podszedł bezszelestnie do zamkni tych

drzwi Chirurgii i przyło ył ucho do chłodnego metalu. Nie słyszał, aby po drugiej

stronie co si poruszało.

Powrócił do Maga, usiadł na łó ku obok i oparł łokcie na kolanach. Przez cały czas

miał wiadomo , e naprzeciw niego znajdowały si drzwi, przy których trzymali

stra Daggamowie.

- Borrosie - rzekł cicho. - Borrosie, słyszysz mnie?

Słycha było tylko oddech le cego; jego usta były na wpół otwarte, wpatrywał si

w sufit niewidz cymi oczyma.

Ronin powtórzył pytanie.

Cisza. adnego ruchu renic.

Znowu powtórzył pytanie - tym razem gło niej, bardziej natarczywie. Cisza i wtem

- ruch oka. Mrugni cie. Drgni cie ust.

- Co? Co powiedziałe ?

Powtórzył.

- Takie niebieskie...

Wyt ył słuch. Pomy lał: - bez sensu, ale przynajmniej nawi załem z nim kontakt.

- Niesamowicie niebieskie. Wiem... wiem, e to tam jest. Ja...

Oczy nie były ju m tne - l niły w nich złote płomyki. Oddech był przyspieszony.

Ronin poczuł, e si poci i spojrzał szybko w stron drzwi. Czy usłyszał jakie

poruszenie? Otarł czoło wierzchem dłoni i odwrócił si błyskawicznie.

Teraz było ju za pó no, by wyj .

- Borrosie, co powiedziałe ?

- Łuk - tak, to - to, musi wygl da jak łuk - takie rozległe i ...

Drgn ł, kiedy Ronin go dotkn ł, odwrócił głow ; oczy wyszły mu z orbit, usta

wykrzywiały si w zwierz cym grymasie, obna aj c nagie, błyszcz ce z by; roze miał

si nagle.

- Cha cha cha cha! Ale tam nic nie ma, nie macie adnych notatek, a nic nie

wyci niecie z mego mózgu, próbowali cie, ale z tego, co puste, nie mo na wyla ani

kropli... wasze wysiłki s bezcelowe, czemu wi c nie mieliby cie prze...

Zanikn ł oczy na chwil , a gdy je znowu otworzył, wygl dał, jakby dopiero co si

obudził.

- Nie - ju do , nie, ja - pokr cił głow - zrobi , co zechcecie, wszystko i tak na n...

uch! - Dr enie targn ło całym jego ciałem. - Kraina br zowa i bogata, zielone ro liny

rosn ce g sto i swobodnie bez adnych maszyn i ten ar sło ca wisz cego - wisz cego

w całej tej ogromnej przestrzeni!

Zamilkł jak zepsuty mechanizm i nie był w stanie ponownie si odezwa . Ronin

pomy lał: - W ten sposób do niczego nie dojd , absolutnie do niczego. ON

NAPRAWD MÓWI jak obł kany. Mówi wyra nie, ale jego słowa pozbawione s

sensu.

Otarł kolejn warstewk potu, wiedz c, e nie zostało mu ju wiele czasu. Co mi

umkn ło, pomy lał. Ale co? - My lał intensywnie. Pochylił si do przodu i rzucił

ostrym tonem:

- Kraina, Borrosie, powiedz mi co wi cej o Krainie.

Ronin pomy lał, e Mag mógł wzi go za jednego z ledczych Ochrony. Podej cie

było wi c bł dne. Spróbowa wej w jego umysł. A je li on nie jest obł kany?

I nagle zobaczył, e usta Borrosa zaczynaj si porusza .

- Tak. Kraina. - Słaby, nieomal niesłyszalny szept, jak powiew wiatru.

Ronin poczuł przypływ adrenaliny.

- Pola, jedzenie, masy płyn cej wody, nowe ycie dla ludzi, ale... - Wstrzymał

oddech, jakby otrzymał cios, a Ronin wyci gn ł r k , aby go przytrzyma .

Oczy o wydłu onych powiekach były jak gł bokie stawy, w których pławiły si

szale czo złote rybki.

- Och, na mrozy! Nie! Tylko nie to! Nie znowu! - Oczy miał wybałuszone, pobladł

twarz, policzki poznaczone bruzdami; jego oblicze było yw czaszk . Zupełnie jakby

patrzyło si w twarz mierci albo czego jeszcze potworniejszego.

Wypr ył si , aby usi

, ale Ronin, tak delikatnie jak tylko mógł, przytrzymał go

r k - czuł jak w tym chudym, ko cistym ciele narasta niewidzialna siła.

- Musz ! Musz ! - Na po ółkłej, ciasno napi tej skórze na szczycie czaszki pojawiły

si kropelki potu. Pot zbierał si na górnej wardze, ciekał do ust. Spomi dzy warg

wysun ł si j zyk i zlizał krople.

Pot ciekał te wzdłu policzków Ronina, kiedy ten patrzył na wykrzywione,

um czone rysy Maga. Spływał mu po nadgarstkach i wierzchach dłoni, przeciekał

pomi dzy palcami. Dłonie Borrosa przypominały szpony; yły, grube jak postronki,

wyst piły spod skóry, kiedy wyci gn ł r ce przed siebie, jakby próbował odegna

dr cz c go zgroz i potworny ból. Nagle schwycił Ronina za ramiona. Zwarli si w

milcz cym starciu, a Ronin wpatruj c si w gł bi tych szaro-złotych oczu, poczuł, e

zaczyna traci własn wol i nie jest ju w stanie wykona najmniejszego ruchu.

- To nadchodzi!

Poł czony niewidzialn wi zi z Magiem na chwil wnikn ł w jego umysł.

- Widziałem to...

... Wiedział ze złowieszcz pewno ci , która nieoczekiwanie zalała jego umysł, e

CO tam było ...

- Jest coraz bli ej - ludzie nie s w stanie ...

... nie obecno , ale gro b Obecno ci i to wystarczyło, by...

- Musz i do nich, pomoc, po ...

- Do kogo, Borrosie, do kogo? Jeste my jedynymi ...

Szcz ki zamkn ły si gwałtownie, oczy zauwa yły go - by mo e po raz pierwszy - i

straszliwy, blady u miech ponownie pojawił si na ustach Maga, a Ronin odniósł

wra enie, jakby stan ł twarz w twarz z ... no wła nie - z czym?

- Głupcze! - sykn ł Borros. - Oni nie chc , by ktokolwiek wiedział. Tajemnica! - I

roze miał si bez wesoło ci. - To ICH tajemnica!

Oczy nabrały połysku, renice powi kszyły si , a na skroniach Maga, w miejscach,

gdzie widniały lady Dehn, wyst piły pulsuj ce yły.

- Głupcze! Nie jeste my sami na tym wiecie.

Oczy niebezpiecznie wyst piły mu z orbit, z by zacisn ły si z wysiłkiem.

- Ale... to i tak bez znaczenia. To nadchodzi. Nadchodzi, aby zniszczy wszystko.

Chyba e ...

Poruszył głow na boki, rozpryskuj c kropelki potu. Z jego um czonej krtani

dobyło si co , co miało by zapewne krzykiem, ale głos był stłumiony, cichy i prawie

nie przypominał ludzkiego.

- mier - mier nadchodzi! - j kn ł konwulsyjnie, ponownie wypr ył si i w

sekund potem zwiotczał - zamrugał powiekami, a potem jego oczy zamkn ły si .

Ronin pu cił go. Praktycznie nie czuł ju dłoni ani ramion i cały był odr twiały.

Przyło ył ucho do piersi Borrosa, po czym szybko zacz ł uciska j , rytmicznie,

obiema dło mi. Ponownie nasłuchiwał. Uderzył pi ci raz, drugi, tu nad sercem.

Jeszcze raz przyło ył ucho.

Otarł ociekaj c potem twarz i wyprostował si . Podszedł do drzwi Sali

Chirurgicznej, nacisn ł miejsce na cianie i tu przed nim rozlała si ciemno .

Wyszedł ze wiatła w mrok. Drzwi zamkn ły si . Nasłuchiwał przez chwil . Jego oczy

przyzwyczaiły si do ciemno ci. Wszystkie cienie były na swoim miejscu. Potem, tak

jak wcze niej Stahlig, rozpłyn ł si po ród czerni.

Rozdział 12

- Co ty wiesz o Magach!

- Sk d ci to przyszło do głowy?

- Zawsze odpowiadasz pytaniem na pytanie - o tak! Tam.

Dło poruszyła si , ciało na ciele, pomara czowe i jasno br zowe w migotliwym

blasku kaganka. W niszach czaiły si cienie.

- wietny temat, akurat na t chwil - rzekł łagodnie Ronin. K'reen poruszała si

powoli, delikatnie, le c na nim. Kaskada

ciemnych włosów, mi kkich i gładkich, okryła ich rozpalone arem ciała.

- Ale tak. Mówi si o nich - och! - jako o zbawicielach Własnoziemia, szukaj cych

dla nas sposobów na przetrwanie, w przypadku gdyby Wielkie Maszyny przestały

funkcjonowa . Czy nie tak?

Dłonie przesuwały si , ze wiatła w cie - z pomara czowych stawały si czarne.

- Tak si mówi.

Ich usta spotkały si i rozchyliły. K'reen polizała bok jego szyi.

- Z cał t polityczn gadk - plotkami o Saardynach - mmmm - to normalne, e

nale y my le o przyszło ci.

- Wiem o nich bardzo niewiele - wyszeptał. Ale pokusa w jego wn trzu była nie do

odparcia.

Zsun ła si z niego, wiatło lamp lizało wygi cie jej kr gosłupa i kr gło

po ladków.

- Nigdy nie b dziesz ze mn rozmawiał? - spytała cichutko.

- Nie ma o czym gada . - Wyci gn ł r k , ale K'reen odsun ła si od niego.

- Chcesz powiedzie , e nie masz mi nic do powiedzenia? Ronin usiadł na łó ku i

popatrzył na ciemny dzwon jej włosów rozsypanych na poduszkach.

- Nie to miałem na my li.

Odwróciła si do niego - jej oczy błysn ły.

- Ale tak! - krzykn ła.

- Przekr casz moje słowa. Czemu to robisz?

- Nie b d grała w t gr .

- To nie jest adna gra. - Mówił teraz znacznie bardziej podniesionym głosem.

- Nie zwiedziesz mnie tym razem. Nie uda ci si . To ty ...

- K

’

reen, nie czas i nie pora ...

- Nie czas? - Ona równie usiadła. - Chyba kpisz! Nie ma dla nas w tej chwili nic

wa niejszego!

- Owszem, jest - uci ł ostro.

Spojrzała na niego natychmiast i poczuł, jak wzbiera w niej w ciekło . Rzuciła si

na niego i całkiem mocno wyr n ła go otwart dłoni w policzek.

- Niech ci mróz ci nie! - sykn ła.

Schwycił jej wyci gni t r k za nadgarstek, a potem mocno poci gn ł do przodu i

w dół, tak e nagle znalazła si na plecach, le c pod nim.

Osun ł si na ni . Białka jej oczu odbijały migotliwe płomyki lamp. Jej piersi pod

nim st ały, sutki zrobiły si twarde; uniosła kolano, trafiaj c go w biodro na

wysoko ci ko ci miednicowej, a on w odpowiedzi nacisn ł na nerw po wewn trznej

stronie uda, parali uj c jej nog .

- Niech to mróz! - wydyszała i przyci gn ła jego głow do swojej, przywieraj c do

całym ciałem i rozwieraj c szeroko uda.

Brał j ogarni ty dziwnym uczuciem rozpaczy, jakby chciał zagłuszy ból i

niepokój, jakie opanowały jego umysł, zapami tuj c si w mowie ciała. Zatracił si w

miłosnym akcie do tego stopnia, i nie zauwa ył podobnej rozpaczy w K'reen.

Odsun ł si od jej u pionej ju postaci, usiadł na skraju łó ka i zapalił lamp .

Blady płomyk rozproszył nieco panuj cy w pomieszczeniu mrok. Utrzymywał krótki

płomie , aby jej nie obudzi . Nie słyszał nic, prócz białego krzyku ciszy

rozbrzmiewaj cego mu w uszach, kiedy wpatrywał si w płomyk, i ponownie zobaczył

sen, z którego przed chwil si obudził...

Znajduje si we Własnoziemiu, ale innym ni to rzeczywiste. Ono te usytuowane

jest pod ziemi , ale jest to Miasto, z masywnymi budynkami, tak masywnymi, e

nieomal dotykaj cymi kamiennego sklepienia wysoko w górze. Majaki senne. Ułuda

rzeczywisto ci.

Jest w jednym z tych budynków, wysoko, razem z K'reen. Wybieraj si dok d .

Nie ma poj cia dok d. Nagle budowla zaczyna si trz

. W cianach pojawiaj si

szczeliny i czuje w ko ciach przejmuj ce dr enie. Wygl da na zewn trz. Budynki

wokoło rozpadaj si w gruzy, podczas gdy ziemia nadal si trz sie i rozwiera czelu cie

niezgł bionych, mrocznych szczelin.

Słyszy krzyki i widzi buchaj ce czerwone słupy ognia.

Nie mo e znale K'reen. Wybiega na korytarz i napotyka dym i gruzy. Budowla

rozpada si . Woła K'reen. Powtarza jej imi raz po raz. Słyszy echo - i tylko echo.

Zbiega w dół po schodach, obawiaj c si , e lada chwila stopnie mog zawali si

pod nim.

W ko cu dociera na zewn trz i rozgl da si - znajduje si po ród g stego,

ciemnozielonego i wilgotnego listowia. Pada na chłodn ziemi . Czuje w nozdrzach

bogaty, nieznany mu zapach. Jego twarz jest wilgotna, podobnie jak ramiona. Krople

padaj cej z góry wody pokrywaj całe jego ciało. Widzi, jak po drugiej stronie rzeki

Własnoziemie ulega zagładzie i przemienia si w gruzy po ród buchaj cych w gór

płomiennych słupów.

Jasne iskierki ta cz w powietrzu. Ale jego tam ju nie ma i kiedy zaczyna si nad

tym zastanawia , otwiera oczy i widzi, e znajduje si w spowitym mrokiem pokoju, z

K'reen le c obok niego, w łó ku...

Westchn ł przeci gle, gł boko wdychaj c, a nast pnie wydychaj c powietrze, aby

w ten sposób pozby si resztek koszmarnego snu, wyj tkowo realistycznego snu.

Poło ył si na łó ku, opieraj c si na poduszce, i rozmy lał o Borrosie. Przez pół

długo ci Zakl cia powtarzał w duchu słowa wypowiedziane przez Maga.

I w sumie doszedł do wniosku, e by mo e jego koszmar nie został rozproszony do

ko ca.

Rozdział 13

Ronin uznał, e ju najwy szy czas, aby spotka si z Salamandr . Winda w

Sektorze nie działała, a jej rozsuwane drzwi zamarzły w półotwartej pozycji. Po jednej

stronie drzwi widniały gł bokie, pionowe linie, jakby jaki olbrzymi, rozw cieczony

zwierz zdenerwował si , e winda jest nieczynna. Drugie skrzydło drzwi było

pomarszczone jak zestarzała rana po szermierskim ci ciu. Musiał wi c wybra si na

Gór schodami, a tymczasem przypominał sobie pierwsze spotkanie z Salamandr .

Walka zawsze była dla niego gr . Jak wszystko w jego młodym yciu, była zbyt

niekonsekwentna, aby mo na j traktowa powa nie. Na tak zwanym Poziomie Walk,

na którym kiedy mie ciły si typowe dla całego Własnoziemia kubiki, ciany zostały

wyburzone i stworzono tu rz dy wewn trznych dziedzi ców słu cych jako miejsca

treningów. Ka dego Cyklu, o okre lonej porze, wchodził do Sali Walk - najwi kszego z

wymienionych dziedzi ców - wraz z innymi Adeptami w jego wieku. Przez pół

Zakl cia trwał ostry trening, a po nim nast pował wykład na temat sztuki zabijania i

okaleczania poprzez rytualne ruchy, nast pnie za , Adepci przechodzili zaraz do nauki

poszczególnych technik w praktyce. Nigdy nie oddawał si tej sztuce bez reszty. To

prawda, był Adeptem, ale tylko dlatego, e tak mu nakazano - otrzymał nominacj -

za je li chodzi o umiej tno ci, były one raczej rednie, eby nie powiedzie mierne.

Cz sto bł dził my lami gdzie indziej i jego przeciwnik rozbrajał go bez wi kszych

trudno ci. Nigdy si tym nie przejmował - w przeciwie stwie do swego Instruktora.

Oboj tno Ronina doprowadzała tamtego do pasji i bywało, e cały gniew

wyładowywał na Adepcie na oczach reszty Zespołu.

Pewnego dnia podczas jednego z treningów Ronin zauwa ył ci kawego, nieomal

tłustego m czyzn , wchodz cego wolnym krokiem do Sali.

- Adepci! - zawołał Instruktor i brz k stali o stal ucichł momentalnie. Instruktor

odwrócił si do nowo przybyłego i przedstawił go, wykonuj c przy tym zamaszysty

ruch r k .

- Adepci, oto Salamandra. - Chłopcy zacz li szepta mi dzy sob , ale Instruktor

zignorował to na chwil . - Jak wiecie - niecierpliwie czekał na cisz . - Jak wiecie,

Salamandra jest Senseiem Broni na Obszar Własnoziemia. Przybył tu, aby

obserwowa wasze post py.

Ponownie dały si słysze szepty i Instruktor musiał pokry kolejn przerw

udawanym chrz kni ciem. Rozejrzał si gro nie wokoło.

- NIEKTÓRZY z was mog dost pi zaszczytu wybrania przez Senseia i sta si

jego osobistymi uczniami.

Ronim wyczuł odcie zawi ci w głosie Instruktora i odwrócił si , by spojrze na

Salamandr , ale jego oblicze, z tłustymi, obwisłymi policzkami, dziwnie wysokimi

ko mi policzkowymi i błyszcz cymi, czarnymi oczyma, pozostało absolutnie

beznami tne.

W tym momencie Salamandra uniósł jedn r k , ozdobion błyszcz cymi drogimi

kamieniami, i mocnym, nieco nosowym głosem rzekł:

- wiczcie dalej, chłopcy, poka cie, co potraficie.

- No dalej, Adepci - zawołał Instruktor, klaszcz c nerwowo w r ce - do roboty.

Prawie jednocze nie odwrócili si do swoich partnerów i ponownie echo odbiło

przejmuj cy szcz k or a. Ronin robił co mógł, staraj c si ani na chwil nie spuszcza

wzroku z Salamandry. Widział go, k tem oka, jak przechadza si po Sali, z

Instruktorem pod aj cym o krok za nim.

- Posłuchaj no - warkn ł jego partner, olbrzymi, przygłupi Adept o wyj tkowo

podłym charakterze. - Miałem pecha, e w tym Cyklu wyznaczono ci na mego

partnera. - Mrukn ł co , wykonuj c mieczem pot ne ci cie wymierzone w brzuch

Ronina.

Ronin cofn ł si i przyj ł impet uderzenia na kraw d miecza, tak e bro

przekr ciła mu si w dłoni. Rozległ si gło ny zgrzyt stali. Dreszcz przeszedł mu po

r ce i jego palce na chwil zdr twiały.

- Dasz niezły pokaz - dorzucił złowieszczym tonem Adept - kiedy Salamandra

b dzie przechodził obok nas. Czekałem - uch! - j kn ł raz jeszcze, ponownie si

zamachuj c - na t szans od bardzo dawna.

Ronin, który równie my lał p Salamandrze, zapytał:

- Korliku, czy on naprawd tak si nazywa?

Korlik parskn ł, jakby miał ochot wybuchn miechem.

- Głupcze - uch! - nikt tego nie wie. - Ostrze znów ze wistem pomkn ło w stron

przeciwnika. - Czemu - uch! - nie zapytasz go o to, kiedy b dzie przechodził obok nas?

Ronin kontynuował obron przed napieraj cymi atakami Korlika.

- Ha - uch - uf! Powiem ci, czemu tego nie - uch - zrobisz. Bo b dziesz le ał płasko

na plecach, patrz c na podeszw - uch - mojego buta. Zrobi wszystko - uch - aby

pokaza mu si z jak najlepszej strony aby - uf - zabrał mnie na Górny Poziom.

Ale uwaga Ronina była zwrócona na zbli aj cego si w ich stron Salamandr .

Tylko drobna jej cz pochłoni ta była automatyczn czynno ci obrony. Sensei był

gór mi sa odzianego w czarno-karmazynowe szaty.

Ile w tym mi ni? - zastanawiał si w duchu Ronin. I co z jego refleksem? Musi

wa y niesamowicie du o. A mimo to był Senseiem. Mistrzem Sztuk Walki.

Korlik warkn ł do :

- Nadchodzi. Niech ci mróz ci nie, nie słyszałe , co powiedziałem? Uch! Daj

pokaz, Roninie, ostrzegam ci - ufff!

Dwie postaci nieomal si z nim zrównały, gdy Ronin po wi cił cał sw uwag

walce.

- Pokaz? - zapytał. - Nie b dzie adnego pokazu. Ani dla ciebie, ani dla

Salamandry.

Kln c pod nosem, Korlik rzucił si na niego i widz c, e Salamandra i Instruktor

s tu , tu , zaczai zasypywa Ronina gradem ciosów.

- A teraz ten, Senseiu - powiedział słu alczym tonem Instruktor - to Korlik. Wielki

i silny - wykazuje spore umiej tno ci. Na nieszcz cie przyszło mu wiczy z tym

marnym Ade...

- Ucisz si - rzekł Salamandra, unosz c ozdobion pier cieniami dło . - Sko cz t

czcz gadanin . Nie narzucaj mi swoich opinii.

Ronin z prawdziw przyjemno ci zobaczył, jak Instruktorowi oczy wyła z orbit,

a w skie usta rozwieraj si ze zdumienia. J zyk poruszał si w nich nerwowo;

Instruktor z trudem usiłował nad sob zapanowa .

Tymczasem Korlik nadal przypuszczał gwałtowne ataki na Ronina, który ani si

specjalnie nie bronił, ani nie przechodził do kontrataku. Wykonywał ruch mieczem

tylko wtedy, kiedy to było absolutnie konieczne - aby zbi na bok ostrze przeciwnika.

Instruktor, widz c w lekcewa cym post powaniu Ronina jawne zagro enie dla

samego siebie, poddał Salamandrze, aby przeszli dalej. Sensei jednak potraktował go

pojedynczym, mia d cym spojrzeniem, lodowatym i pogardliwym, które sprawiło, e

momentalnie nabrał wody w usta.

- Chłopcy - rzekł Salamandra. - Zaprzesta cie na chwil . Korlik ze stru kami potu

ciekaj cymi po ramionach i bluz upstrzon szerokimi zaciekami, z wyra nym

wahaniem opu cił miecz i wbił wzrok w Ronina.

Salamandra skubał przez chwil czubek nosa wskazuj cym palcem i kciukiem,

przez cały czas wpatruj c si w Ronina swymi ciemnymi oczyma.

- Jak si nazywasz, drogi chłopcze?

- Ronin.

- Ronin, PANIE - poprawił go instruktor.

Salamandra na chwil uniósł wzrok ku górze, wpatruj c si w sufit.

- Byłbym wielce rad - zwrócił si do Instruktora - gdyby zechciał uda si na

drugi koniec sali, bo nie mog dłu ej cierpie twojej obecno ci przy sobie. - Powiedział

to spokojnie, na wydechu, bez odrobiny nacisku w głosie. Mimo to Instruktor oddalił

si bez słowa, a mi nie po bokach jego szcz k drgały spazmatycznymi skurczami.

Wokół nich przez cały czas rozlegały si odgłosy walki - szcz k or a odbijał si

gło nym echem od cian i powracał do ich uszu. W powietrzu unosił si kwa ny odór

potu i strachu.

- Senseiu - rzekł Korlik - czekałem na t chwil , pracuj c długo i ci ko w nadziei,

e ci zadowol . Moim najskrytszym pragnieniem jest sta si twoim uczniem.

Salamandra zwrócił w jego stron spojrzenie swych ciemnych i twardych jak

kamienie oczu.

- Mój chłopcze - rzucił - tylko WYJ TKOWI Adepci, ci, którzy wyró niaj si

czym szczególnym, maj ten przywilej. - Omiótł go spojrzeniem od stóp do głów. -

B d pewny, e ty do nich nie nale ysz. A teraz ucisz si .

Korlik stłumił słowa cisn ce mu si na usta i zgrzytn ł z w ciekło ci z bami, ale nie

odezwał si wi cej.

Salamandra odwrócił si do Ronina i zapytał, jakby byli w sali zupełnie sami.

- Powiedz mi, czemu wiczysz Walk w taki sposób.

Ronin zastanowił si , czego oczekiwał Mistrz - jakiej odpowiedzi mógł si

spodziewa i jaka w tej sytuacji byłaby dla niego najlepsza. W ko cu powiedział

prawd .

- Walka mnie nudzi - rzucił oschłym tonem.

- A wi c czemu si ni trudzisz?

- Robi to, co musz .

Salamandra ponownie podrapał si po nosie - wiatło odbiło si od pier cieni na

jego palcach.

- Hmm. Tak. Niew tpliwie tak. - I nagle powiedział: - My lisz o innych rzeczach.

- Panie? - zdziwił si Ronin.

- Kiedy wiczysz Walk - wyja nił cierpliwie Salamandra, jakby tłumaczył co

zgoła oczywistego małemu dziecku - twój umysł jest pochłoni ty innymi sprawami.

- Có , tak - odparł, nieco zaskoczony Ronin. - Tak. Cz sto, kiedy si bij , bł dz

my lami gdzie indziej.

- Ale - na twarzy tamtego pojawił si grymas bólu - wiczy Walk to nie to samo

co „bi si ", mój drogi. Bij si zwierz ta. Walka to rytualna sztuka stworzona przez

cywilizowanych ludzi.

- Nigdy nie my lałem o tym w ten sposób - odparł Ronin. Nagle, wbrew sobie,

poczuł, e to zaczyna go interesowa i ogarn ło go niewysłowione zdziwienie.

Salamandra bynajmniej nie wydawał si ura ony.

- No có , wszystko jest kwesti odpowiedniej motywacji, mój chłopcze. Ka dy

głupi jest w stanie dostrzec w tobie wrodzone zdolno ci. Tak, tak, masz talent. Ale

motywacja ... ach ... to całkiem inna sprawa. Co mogliby my uczyni , aby rozbudzi w

tobie to zainteresowanie, hmm? Trzeba si b dzie nad tym zastanowi .

To rzekłszy cofn ł si o krok. U jego boku wisiał miecz w ozdobnej, czarno-

szkarłatnej, lakierowanej pochwie.

- Tak. Musimy nad tym popracowa . Bro si , drogi chłopcze.

- Jego dło nie pow drowała jednak do r koje ci miecza, ale w stron szkarłatnej

szarfy, zza której wydobyła l ni cy, wypolerowany wachlarz. Ronin nie wierzył

własnym oczom, ale mimo to dobył miecza.

Wachlarz zakre lał w powietrzu dziwne formy, to otwieraj c si , to znów

zamykaj c.

Atak Salamandry zako czył si , zanim si jeszcze rozpocz ł - a w ka dym razie

tak wydało si Roninowi. Kiedy było ju po wszystkim, nie miał ju w dłoni miecza, a

wysuni ta kraw d rozło onego wachlarza zatoczyła gładki łuk w stron jego gardła.

- Cha, cha, cha, cha! - zawył Korlik, widz c jego upokorzenie, ale Ronin bł dził

my lami gdzie indziej, wci maj c przed oczami niezwykły taniec błyszcz cego

wachlarza.

Patrz c na bezbarwne, m tne oczy Ronina, Salamandra u miechn ł si pod nosem.

Zło ył wachlarz i wsun ł go na powrót w fałdy swojej szarfy.

- Zgło si za trzy Cykle na moim Poziomie - rzucił energicznym tonem

Salamandra. - Nie zabieraj adnych rzeczy osobistych.

Obrócił si na pi cie i ruszył wawym krokiem przez zatłoczon Sal , aby

powiedzie Instruktorowi, których wybrał Adeptów, a potem znikł w korytarzu -

łopocz c połami swojej czarno-karmazynowej szaty, niczym jaki elegancki i

nietykalny ptak.

Dotarł do chłodnego korytarza nie mijaj c nikogo po drodze. Tak wysoko na

Górze go cie nale eli do rzadko ci. Br zowe ciany wznosiły si nad nim łukowato,

gładkie i czyste. Zwykła, cementowa podłoga wyło ona była elastycznymi,

drewnianymi deskami pomalowanymi na ciemny br z. W miar jak posuwał si coraz

dalej, ciany były coraz ja niejsze, a w ko cu stan ł przed olbrzymimi

dwuskrzydłowymi drzwiami, ozdobionymi bogatymi ornamentami.

Po rodku prostok tów drzwi widniały du e kołatki w kształcie bli niaczych,

zwini tych w kł bek jaszczurek. Ich zaostrzone j zyki były wysuni te, a pod łapkami

wida było stylizowane płomienie. Male kie oczka błyszczały w silnym wietle

Górnych wiateł. Stan ł przed drzwiami, ale nie dotkn ł kołatki.

- Tak? - spytał cichy głos płyn cy znik d.

Nawet nie drgn ł. Znał rutynowe post powanie. Wypowiedział wyra nie swoje

imi .

Przez chwil panowała cisza, a w ko cu bezcielesny głos rzekł: - Były Adept?

-Tak.

Skrzypni cie. Cichy szum.

- Wejd - powiedział głos.

Pomieszczenie wygl dało na jasne i przestrzenne - zupełnie jakby znajdowało si

na otwartym powietrzu, co - rzecz jasna - we Własnoziemiu z zało enia było

niemo liwe.

Celowo chropowate ciany pomalowane były na jasnoniebiesko, a sufit na biało.

Deski na podłodze polakierowano na gł boki, l ni cy bł kit. W przedniej cz ci pokoju

stało kilka niskich krzeseł. ciany pozbawione były jakichkolwiek ozdób. Podwójne

drzwi, takie same jak te, przez które wła nie wszedł, widniały w najdalszej ze cian.

Przeszedł przez pokój i stan ł przed stołem, który sprawiał wra enie bardzo starego.

Siedziała za nim kobieta o jasnych, uło onych w fale włosach i szerokiej, płaskiej

twarzy, która mogła wydawa si interesuj ca. Nosiła szat w tym samym kolorze co

ciany.

Spojrzał w jej beznami tne, szare oczy.

- yczy pan sobie? - chłodne pytanie zawisło w powietrzu jak niewidzialna

kurtyna.

- Zobaczy si z Salamandr - powiedział.

- Ach - wypowiedziała to słowo z naciskiem, znacz cym tonem. Spojrzała na niego i

pozwoliła, by cisza przeci gn ła si niczym ziewni cie. Jej małe, szczupłe dłonie

przesuwały si po blacie stołu, lakierowane paznokcie błyszczały w wietle.

W ko cu powiedziała:

- Obawiam si , e jest on w tej chwili nieosi galny. - W jej głosie nie było nawet

cienia alu.

- Prosz mu chocia poda moje imi .

- Mo e, je li wróci pan nieco pó niej, podczas którego z kolejnych Zakl .

- Podała mu pani moje imi ? Powiedziała mu pani, e tu jestem? Paznokcie

skrobały drewniany blat.

- On jest bardzo zaj ty i ...

Pochylił si , uj ł jej dłonie w swoje i przycisn ł do blatu. Popatrzyła na nie przez

chwil jak urzeczona, a potem uniosła wzrok.

- Powiedz mu - oznajmił łagodnym tonem.

- Mimo to... - podj ła, patrz c na niego i lustruj c jego oblicze. Jej j zyk przesun ł

si pomi dzy białymi z bami niczym koralowy w .

Pu cił j , a wówczas wstała i przeszła przez znajduj ce si za jej plecami drzwi.

Pozostawiła po sobie ciche brz czenie i strumie wie ego powietrza bij cy z jakiego

niewidocznego ródła. Poczuł łagodny zapach go dzików i gdyby nie sp dził tak wiele

czasu na tym Poziomie, pomy lałby, e to zapach tej kobiety.

Niedługo potem wróciła, a kiedy weszła do pokoju, jej szare oczy były rozszerzone

- wydawała si czym zdziwiona. Zostawiła jedno skrzydło drzwi otwarte.

- Mo esz wej - powiedziała nieco zdyszanym głosem. Ronin u miechn ł si do

siebie i kiedy j mijał, dostrzegł jaki dziwny, m tny wyraz w jej oczach. Pod yła za

nim wzrokiem.

- Ostatnie drzwi po prawej - zawołała, jakby po namy le.

Chropowate ciany korytarza równie miały delikatn , jasnoniebiesk barw .

Mijał drzwi po obu stronach, w regularnych odst pach.

Korytarz ko czył si goł cian . Po prawej i po lewej stronie miał masywne drzwi.

Zastukał mocno, kostkami palców. Otworzyły si . Zapach go dzików był teraz

mocniejszy. W drzwiach stan ł młody m czyzna. Ubrany był w obcisłe bryczesy,

jasnobr zow bluz i czarne, l ni ce buty o krótkich cholewkach. Był szczupły i miał

nienaturalnie ró owe policzki, jakby przez całe Zakl cie skubał si po twarzy. Jego

usta były pełne i ró owe. Krótkie k dzierzawe włosy miały zdrowy połysk. Nad sercem

nosił sztylet z r koje ci wysadzan drogimi kamieniami, pochwa wykonana była z

czerwonej skóry. Drugi sztylet spoczywał tu nad jego prawym biodrem. Wygl dał na

człowieka, który przez całe ycie nic nie robił.

Spojrzał na Ronina przenikliwym wzrokiem, a jego wargi rozchyliły si

nieznacznie. Pozostały w ten sposób przez dłu sz chwil , a naraz m czyzna

przesun ł si na bok i pozwolił Roninowi przej . W korytarzu było ciemniej i dobr

chwil trwało, nim jego wzrok zdołał si do tego przyzwyczai .

Znalazł si w sporym pomieszczeniu wyło onym drewnian boazeri . Podłog

pokrywały grube dywany o mrocznych, zawiłych motywach. Na jednej ze cian wisiały

od podłogi po sufit półki z ksi kami. Niejako na uboczu usytuowanych zostało par

funkcjonalnych skórzanych foteli. Opodal najdalszej ze cian znajdowała si długa,

pluszowa kanapa. Tu przy niej widniały otwarte podwójne drzwi z oddzieln elazn

krat .

Usłyszał szum wody, a w nozdrza uderzył go mocny zapach go dzików. W

pomieszczeniu było sporo ludzi, wszyscy, o ile Ronin był w stanie to stwierdzi w tym

do kiepskim o wietleniu, ubrani byli w stroje podobne do ubioru m czyzny przy

drzwiach. Ignorowali go z nieco przesadnym znu eniem.

- Drinka? - zapytał m czyzna o rumianych policzkach, a kiedy Ronin

podzi kował ruchem głowy, odszedł, wyra nie zadowolony.

Ronina zaciekawiła ciana z ksi kami; zbli ył si , by rzuci na nie okiem.

Przebiegł palcem po grzbietach okładek i pomy lał o G'fandzie. Były naturalnie

bardzo stare i miały wy wiechtane oprawy. Niektóre, jak zauwa ył, wymagały

reperacji. Otworzył jedn na chybił - trafił. Słowa były mu nieznane. Spróbował

innych Glifów. Nadal nie był w stanie nic zrozumie .

Ach, G'fandzie, pomy lał, ale miałby tu zabaw ! Ksi ki! Dla ciebie s całym

wiatem. A na Dole maj zaledwie fragmenty. Nagle ogarn ł go przejmuj cy smutek.

M czyzna o czerwonych policzkach skin ł na niego i wskazał r k w stron drzwi

w najdalszej ze cian. Ronin min ł go. Przyło ył delikatnie palec wskazuj cy do dolnej

wargi.

Pomieszczenie przypominało otwarte patio, cho rzecz jasna było to niemo liwe.

Mimo to jednak ten pot ny pokój - dzi ki wysokiemu sufitowi i rozproszonemu

o wietleniu - sprawiał wra enie, jakby znajdował si na otwartej przestrzeni.

Przeszedł po kamiennych płytach i powiew wiatru zmierzwił mu włosy. Nagle

poczuł, e ogarnia go zaciekawienie. Była to wszak e cz kwater Salamandry,

których nigdy dot d nie widział.

Usłyszał dziwne odgłosy - cichy piskliwy trel, powtarzaj ce si gwizdy; innych

d wi ków nie potrafił wyizolowa . Zdawały si dochodzi sk d z góry. Min ł

znajduj cy si po rodku komnaty prostok tny basen. Woda w basenie pieniła si i

bulgotała, wypływaj c z jakiego ukrytego ródła.

Po drugiej stronie basenu, w pewnej od niego odległo ci, znajdował si

Salamandra. Siedział na prostym, drewnianym fotelu o grubych por czach. Na

niewielkim kamiennym stoliku po jego lewej stronie stał kryształowy dzbanek i dwa

kubki. Opodal, pusty i wyczekuj cy, stał drugi fotel. Salamandra miał na sobie

matow , czarn szat , czarne legginsy i lu n bluz . Wysokie, czarne buty były

wyczyszczone tak, e a si wieciły. Poka ny kałdun Sanseia przepasany był

szkarłatn szarf . Pod szyj nosił brosz , która wygl dała jak kropla wie ej krwi,

wyci t z pojedynczego rubinu w kształcie wypr onej jaszczurki; jej ciało było

nieomal przezroczyste, a oczy, czarne jak smoła, rzucały onyksowe płomienie.

Nie wygl dał ani troch starzej, ni kiedy Ronin spotkał go po raz pierwszy.

Olbrzymie, kwadratowe oblicze o wysoko osadzonych, wystaj cych ko ciach

policzkowych i obwisłych policzkach czyniło ze prawie nieziemsk istot . G ste,

czarne brwi wznosiły si ponad gł boko osadzonymi oczyma, czarnymi jak smoła i

l ni cymi jak lepia jaszczurki-broszki. Jego włosy były g ste, ciemne i długie, sczesane

ku tyłowi na podobie stwo niewielkich skrzydeł.

- Mój drogi, drogi chłopcze! - wykrzykn ł ze swego fotela. - Jak e miło znów ci

widzie . Tak długo si nie widzieli my! - U miechn ł si przy tym jowialnie, a w

k cikach jego oczu pojawiły si zmarszczki.

Ronin spojrzał w te onyksowe oczy, ale nie dał si omami . Wiedział, co kryło si w

ich wn trzu, za tymi podłu nymi, z wygl du starymi powiekami.

- Wejd , wejd . Usi d przy mnie. -- Nie miałym ruchem r ki wskazał pusty fotel.

Ronin wszedł po dwóch szerokich, płaskich stopniach i usiadł.

Salamandra si gn ł po kryształowy dzbanek, ale Ronin podzi kował.

- I co my lisz o moim atrium? - spytał Salamandra. Ronin rozejrzał si wokoło i

zapytał uprzejmie

- Czy to jest to?

Salamandra roze miał si gardłowo. K ciki jego oczu pokryły si zmarszczkami, a

spod rozchylonych warg wyłoniły si równe, białe z by. Ale oczy pozostały nie

zmienione.

- Wiele stuleci temu, kiedy ludzie yli na powierzchni tej planety, budowali domy,

niskie oddzielne posesje z centralnym pomieszczeniem otwartym na wpływ czynników

naturalnych - sło ca, deszczu, gwiazd - i zbierali si tam, by odpoczywa , rozmawia

na ró ne przyjemne tematy i oddycha wie ym powietrzem. Wspaniały obyczaj, nie

uwa asz?

I nagle ton jego głosu zmienił si :

- Mój drogi Roninie, nadal powtarzam, e powiniene wi cej czyta .

- Prawd mówi c, to raczej nie wchodzi w rachub , je li nie ma si dost pu do

takiej biblioteki jak tutaj. Na Dole ksi ki nale do rzadko ci.

W tej samej chwili do komnaty wszedł m czyzna o rumianych policzkach.

Salamandra uniósł wzrok.

- Spotkałe si ju z Vossem, moim Chondrynem. - To nie było pytanie.

- Sprawia wra enie bardzo z ytego z drzwiami, przy których wystaje - rzekł

Ronin.

Salamandra zmienił nieznacznie pozycj na fotelu - jego czarne oczy pozostały

nieruchome.

- Drogi chłopcze - powiedział beznami tnym tonem - którego razu uczynisz

podobn uwag osobie bez poczucia humoru, osobie posiadaj cej władz , i znajdziesz

si naprawd w powa nych kłopotach. Voss potrafi bardzo dobrze robi wiele ró nych

rzeczy.

Skin ł r k i Chondryn przykucn ł. Jego r ce wykonały szybki ruch. Po ród

odgłosów w tle Ronin wychwycił w ciekły wist. Z tyłu, po jego lewej stronie, dał si

słysze zgrzyt; odwrócił si , aby spojrze . W cegle widniały dwa gł bokie otwory,

oddalone od siebie zaledwie o centymetr. Na kamiennej posadzce le ały dwa sztylety z

drogimi kamieniami w r koje ciach, które jeszcze przed chwil tkwiły w pochwach

nad sercem i na biodrze Vossa. Potrzebował zaledwie ułamka sekundy, aby cisn

oboma, z i cie zabójcz celno ci .

Ronin odwrócił si do Salamandry.

- On nie ma poczucia humoru.

Rozległ si gromki miech pot nego m czyzny.

- Zawsze potrafiłe w niezwykły sposób da mi do zrozumienia, których ludzi nie

aprobujesz. - Potarł nos. - Czyli, moim zdaniem, prawie wszystkich.

Pstrykni ciem palców nakazał Chondrynowi, aby si oddalił, a ten po zebraniu z

podłogi swojej broni, wsun ł sztylety do pochew i wyszedł, zamykaj c za sob drzwi.

Salamandra wzi ł gł boki oddech.

- Ach! Poczuj to! Tu jest prawie tak, jak na powierzchni przed trzema stuleciami.

Słyszysz ptaki? Rozpoznajesz ich trele? Chyba wiesz dostatecznie du o, aby... -

machn ł r k i gest ten mógł wyda si nieco zbyt szorstki, cho przecie nie było w

nim nic niezwykłego. - My l , e jeszcze nie jeste stracony - powiedział.

Ronin zmusił si , aby siedzie nieruchomo i nie odezwa si słowem. Prawe rami

Salamandry spoczywaj ce na grubym oparciu fotela miało w sobie co złowieszczego.

- Powiem ci co . Min ło wiele lat, odk d tu byłe . Wszystko si zmieniło.

Przekrzywił głow na bok, jakby przysłuchiwał si jakiej odległej, acz wa nej

rozmowie.

- Jak e tu jest spokojnie - powiedział po chwili, łagodnym i pełnym zadumy

tonem. - Jak komfortowo i jak bezpiecznie. Sporo czasu zaj ło mi wybudowanie tego

wszystkiego. Na ten przykład, kiedy przyszedłe tu ostatnim razem, ta komnata była

jeszcze w budowie. Zebranie i scalenie poszczególnych elementów wymagało

ogromnych wysiłków. Najgorzej było z o wietleniem, ale jak widzisz ten problem

równie został rozwi zany. Ale te ptaki, te ptaki, drogi chłopcze! Przez pewien czas

my lałem, e nigdy ich tu nie usłysz .

- Ponownie przekrzywił głow . - Ich słodkie trele przebijały si poprzez szum

wody. - Ach, posłuchaj! Warto było. To miejsce sprawia mi wiele przyjemno ci.

Przez chwil panowała cisza, podczas której obu m czyzn ogarn ło uczucie

błogiego spokoju. Nie na długo.

- A ty zmieniłe si najbardziej, drogi chłopcze. Nie jeste ju moim Adeptem.

Jeste Szermierzem. To samo w sobie co znaczy.

Ronin wypu cił oddech, który powstrzymywał przez chwil . - Tak?

- To oznacza, e miałe sporo szcz cia i nie natkn łe si na Saardyna

pozbawionego poczucia humoru.

Ponownie wybuchn ł miechem. Ronin uznał, e lubi ten d wi k. miech ucichł

nagle.

- A mo e si myl ? Kr

ró ne, niepokoj ce opowie ci. Wygl da na to, e

wpakowałe si w nielich kabał .

Jedna uniesiona brew nadała jego twarzy drapie ny wygl d.

- Co wiesz na ten temat? Poruszył si na fotelu.

- Do , by zacz si zastanawia , co jeszcze pami tasz ze swego treningu. Freidal

ci nie ufa i to niedobrze. - Spojrzał w dół na sw upier cienion dło , a potem

ponownie uniósł wzrok. - On potrafi hmm... nielicho si rozgniewa . Ronin siedział

do sztywno.

- Nie przybyłem tu z tego powodu.

- Naprawd ? Niemniej miem twierdzi , e powiniene si pogodzi z faktem, i

popełniłe powa ny bł d. On ci naznaczył; by mo e kazał ci obserwowa .

Potrzebuje tylko ...

- Nie.

- Tak te my lałem. To absolutnie bez sensu, ale... - Wzruszył ramionami. - Mo e

wi c powiesz mi, czemu tu przybyłe .

Ronin skin ł głow .

- Chodzi o Maga - oznajmił.

Kiedy sko czył, Salamandra nie powiedział ani słowa. Splótł palce obu dłoni

zło onych na udach. W powietrzu pojawił si ostrzejszy zapach go dzików. „Ptaki"

piewały. Wzdłu jednej ze cian odwa ył si rozrosn mech -- wilgotny i zielony.

Ronin nie był w stanie uwierzy , e znajdowali si pod ziemi . Czuł si odizolowany, w

pewnym sensie rozł czony ze wiatem Dolnych Poziomów i przyj ł to jako swego

rodzaju podarunek. Nie przypadkiem Salamandra przyj ł go wła nie tutaj.

- Jak przypuszczasz - powiedział Salamandra - jakim sposobem jestem w stanie

utrzyma to wszystko?

Jego dłonie rozło yły si jak wachlarz.

Ronin pomy lał: A wi c jednak popełniłem bł d.

Wstał.

Oczy Salamandry otwarły si szeroko.

- Ach. O co chodzi?

- Teraz to ju niewa ne - powiedział z zło ci Ronin. - Teraz...

- Zapomnij o tym.

- Jak sam powiedziałe , wszystko si zmieniło.

- Czy nie nauczyłem ci , e wszystkie wyja nienia otrzymujemy we wła ciwym

czasie?

- Nie jestem ju twoim Adeptem.

- Dałe mi to jasno do zrozumienia ju jaki czas temu.

Onyksowe oczy b d ce samymi renicami, czarnymi i błyszcz cymi, wpatrywały

si przenikliwie w oczy Ronina. W komnacie narastało napi cie.

W porz dku -- rzucił w ko cu Salamandra. - W porz dku. Usi d . B d pewny, e

mam dla ciebie odpowied . Tylko chciałbym udzieli ci jej po swojemu.

Drzwi po drugiej stronie pokoju otwarły si i jak na wezwanie pojawił si w nich

Voss. Natychmiast zbli ył si do nich i stan ł przed Salamandr , który powiedział:

- Otwórz Soczewk .

Voss obrzucił Ronina przelotnym spojrzeniem, po czym skin ł głow i wyszedł

przez w skie drzwi za nimi, których wcze niej Ronin nie zauwa ył.

- Na czym to sko czyli my? - Salamandra przekrzywił głow . - A, tak, mówili my

o moich niezbyt skromnych kwaterach. S do obszerne; kiedy byłe tu ostatnio,

zobaczyłe tylko to, co pozwalam ogl da moim Adeptom. Mógłby ... - Pokr cił

głow . - Ale to nieistotne.

Potarł dło mi oparcie fotela.

- Wiesz, mam dla siebie cały Sektor. Ronin był szczerze zdumiony.

- Nie, nie wiedziałem. Skin ł głow .

- Ale to tylko cz tego, i to ta mniej znacz ca cz . Mo na by rzec - na u ytek

go ci. Pełni rol dekoracyjn . Ma za zadanie ol ni tych, których ol ni nale y. Co do

reszty, to jej zadaniem jest wył cznie sprawianie przyjemno ci. I to, e mam to

wszystko, to pestka. Najwa niejsze jest zdobywanie. Zdobywanie - to jedno, co si

liczy. Aby tego dokonywa , potrzebna jest podstawowa rzecz - Władza.

Pochylił si do przodu.

- Ja j mam.

- Tak powiadaj .

Onyksowe oczy zacz ły widrowa go wzrokiem.

Nie obawiasz si jej - powiedział Salamandra z odrobin pogardy w głosie - to

bł d.

- Nie czcz jej.

- Radz ci, by wzi ł sobie do serca moj rad ...

- Tym razem...

- Tak, wystarczy. - Salamandra wstał ruchem pełnym wdzi ku. - Zechciej pój za

mn .

Podszedł do w skich drzwi i poprowadził Ronina w ciemno . wiatło, które

rozbłysło na wprost niego, było słabe i przymglone, kolory wyblakłe i rozmazane,

jakby namalowane na płótnie szybko i od niechcenia; wszystko pokrywała spora

warstewka kurzu.

Zobaczył siebie jako małe dziecko i wszystko wydawało mu si zbyt du e, aby mógł

tego u ywa . Znajdował si w pokoju, w którym królowała cisza. Było tu bardzo

gor co, wi c poluzował nieco kołnierz bluzy. Miał wra enie, e nie mo e oddycha .

Zapragn ł, aby znalazła si tu jego siostra. Była bardzo młoda, jej rysy wci jeszcze

si kształtowały. Kochał j . Kiedy było jej smutno albo posprzeczała si z kim , albo

czuła si samotna, zawsze przychodziła do niego, a on dawał jej opiek i pocieszał

najlepiej, jak potrafił. Wówczas wybuchała miechem, obejmowała go wpół i jej

rado przenikała do jego wn trza. Potrafiła wywoła u miech na jego twarzy. Czemu

jej tu nie ma, dlaczego s tu ci wszyscy ludzie, co tu si dzieje? Kto powiedział:

- To bezskuteczne, oni to odwołali. Zamajaczyła nad nim posta .

- Co jest nie tak? Co jest nie tak? Posta powiedziała:

- Twoja siostra nie yje. Rozumiesz? Nie yje. - Zaczai płaka . Posta wymierzyła

mu siarczysty policzek. Kto powiedział:

- On jest zbyt młody.

Posta uderzyła go ponownie, i jeszcze raz, dopóki nie przestał płaka .

- ... w tym pokoju. - Był mały, o wietlony jedynie punkcikami zielonego wiatła,

błyszcz cymi jak drogie kamienie z jakiego odległego miasta. Ronin szybko przetarł

oczy. - Niewielu ludzi bywało w tym pokoju - ci gn ł Salamandra. - Ba, mało kto w

ogóle wie o jego istnieniu.

Voss siedział przed metalow skrzynk , nisk i szerok , ze rodka której wystawał

mniej wi cej na metr owalny cylinder. Dłonie Chondryna zaj te były poruszaniem si

po panelu z urz dzeniami kontrolnymi.

- Wiesz, o czym mówi ? - Salamandra stan ł za Vossem i poło ył swoj

upier cienion r k na jego ramieniu. - Mam nadziej , e masz do oleju w głowie,

aby móc sp dzi tu troch czasu. - Odwrócił si i male kie czarne oczka z broszy pod

jego szyj błysn ły, odbijaj c słabe promyki zielonego wiatła. Ciało jaszczurki stało

si matowe jak warstewka szlamu na powierzchni ustałej wody. - Ten Mag, on jest

normalny, czy te szalony? Wahasz si . Nie masz pewno ci.

Uniósł dło - jej wn trze było trupiobiałe na tle czarnej szaty. W dziwnym wietle

nawet jego szkarłatna szarfa stała si czarna.

- To jest Soczewka. Nie wiemy, jak ona działa, ani nawet nie znamy jej

pierwotnego zastosowania, ale ju za chwil zobaczysz to, co za naszego ycia miało

okazj ujrze zaledwie kilku ludzi. Patrz. Patrz w gór . - I cisn ł Vossa za rami .

W pierwszej chwili Ronin pomy lał, e w jaki tajemniczy sposób został otwarty

sufit. Ciemno rozja nił wiruj cy, opalizuj cy, owalny snop wiatła. Dopiero pó niej

zdał sobie spraw , e wiatło to biło z wn trza cylindra Soczewki. Perły szaro ci i

jasnego fioletu przepływały pospiesznie ponad nimi. I nagle obraz nabrał ostro ci.

Ronin patrzył na to ze zgroz . To niemo liwe, pomy lał. Jak to mo liwe?

G ste ciany karmazynowych chmur i perłowej, lodowatej mgiełki przemkn ły

obok nich, formuj c jaki kształt, a potem znikły. wiatło było rozproszone i zimne. To

zdawało si trwa w niesko czono .

- Tak - powiedział Salamandra łagodnym, a zarazem dramatycznym tonem -

rzeczywi cie obserwujemy niebo nad nasz planet . To zewn trzna skorupa wiata,

Roninie. Warstwy wolno przesuwały si ku górze i znikały im z pola widzenia,

podczas gdy Soczewka poprawiała ostro : stawały si coraz ja niejsze i wyra niejsze,

rozdzielaj c si na ich oczach jak cienki włóknisty materiał. - A teraz spojrzymy na

powierzchni wiata.

Biel, przera aj ca, lodowata pustka. Cały teren pokryty przez ogromne połacie

niegu i lodu, wymodelowane przez pot ne wichury. Lód, nieg, kamienie i ani ladu

czegokolwiek wi cej. Niepodobna, aby tam, na górze, mogło cokolwiek y .

- To jest wiat - rzekł Salamandra. - Zniszczony przez Prastarych. Zniszczony tak,

e nie sposób go ju uratowa . Nie ma nadziei. Teraz jest to tylko naga, niszczej ca i

całkowicie bezu yteczna skorupa. Ogl dasz to, co znajduje si bezpo rednio nad nami,

Roninie. To dlatego pozostajemy zamkni ci trzy kilometry pod powierzchni .

Dotarcie na powierzchni równa si mierci. Nie ma tam jedzenia, schronienia, ciepła

ani ludzi.

- Ale czy tak jest wsz dzie? - zapytał Ronin. - Mag mówił o krainie, gdzie ziemia

była br zowa i poro ni ta bujn , zielon ro linno ci .

Pier cienie Salamandry zabłysły i ponownie cisn ł Vossa za rami . Obraz nad ich

głowami rozproszył si , zmienił, ale pomimo to ogólny wygl d pozostał taki sam. nieg

i lód.

- Zasi g Soczewki jest ograniczony. Ale jak na nasze potrzeby, bardziej ni

wystarczaj cy. To, co widzisz, to obraz miejsca oddalonego o pi dziesi t kilometrów

st d. A teraz... (obraz rozproszył si ) - ... oddalonego o sto pi dziesi t kilometrów...

(rozproszenie obrazu)... a teraz miejsce oddalone o ponad pi set kilometrów. Widzisz,

wsz dzie jest tak samo. Na tym wiecie, prócz nas, nie ma innych ludzi. My jeste my

ostatni. Inne Własnoziemia odeszły, stracili my z nimi kontakt wiele stuleci temu. Mag

jest chyba obł kany. By mo e jego umysł nie wytrzymał nacisku, jakiemu go

poddawano... tamci to dziwni ludzie. A mo e...

Ronin odwrócił si .

- Co wiesz? Salamandra u miechn ł si .

- Mój drogi chłopcze. Wiem o tej sprawie tyle, ile łaskawie zechcesz mi powiedzie .

Ale znam Ochron . A ich metody bywaj niekiedy do - osłabiaj ce. Wszystko zale y

od tego, czego chce Freidal.

- Ale Ochrona nie ma prawa...

- Drogi chłopcze, jedynym prawem jest sprawowana władza - rzucił Salamandra

srogim tonem, a potem nieco łagodniej dodał: - To sprawa bardzo osobista - my l , e

do tej pory zd yłe si co do tego upewni .

Zdj ł r k i okno na ponury wiat nad nimi zgasło. Ponownie pojawiła si

zielonkawa po wiata.

- W ka dym razie ten Mag ju od dawna miał opini wyj tkowo niepokornego;

swego czasu okre lano go nawet mianem dysydenta. Ale oni wszyscy s tacy.

Zwłaszcza w naszych trudnych czasach.

Aksamitna ciemno zamkn ła si gładko wokół nich. Wychodz c z niej, Ronin

usłyszał mi kki i uspokajaj cy głos Salamandry:

- Mam nadziej , e ta niezwykła demonstracja usun ła wszystkie twoje

w tpliwo ci.

Rozdział 14

Mamy Dwudziesty dziewi ty Cykl.

Był barczystym m czyzn , wzrostu nieco mniej ni przeci tnego, z czym - jak

wielu s dziło - nigdy nie zdołał si pogodzi . Miał krótkie, ciemne włosy opadaj ce

nisko na czoło, co nadawało jego twarzy ponury wygl d i fakt ten wykorzystywał przy

ka dej nadarzaj cej si okazji. Z k cików jego w skich ust biegły gł bokie bruzdy,

widoczne nawet gdy jego twarz pozbawiona była jakiegokolwiek wyrazu.

Stał na niewielkim pode cie, ubrany w białe szaty, wierz c, e w tym kolorze

b dzie wydawał si wi kszy, i zwracał si do swoich uczniów - Szermierzy -

ustawionych przed nim w równych rz dach pod wysokim sklepieniem Sali Walk.

- W tym Cyklu elazo uderza b dzie o elazo - ci gn ł Instruktor wedle

ustalonego sposobu, a jego głowa kiwała si na długiej, chudej szyi. - Jest to Cykl

Ramienia, Nadgarstka i Miecza. W tym Cyklu wezwie nas Róg Bojowy.

Jego tubalny głos jeszcze przez chwil cichł w przepastnej Sali. W ciszy, jaka

potem nastała, dał si słysze cichy szelest i szuranie, kiedy idealnie ze sob zgrani

Szermierze utworzyli po rodku Sali kwadratowy placyk. Stan li sztywno

wyprostowani, po jego czterech stronach, twarzami w stron pustego miejsca, i czekali

cierpliwie. Nagle rozległ si gło ny d wi k. Jednocze nie gł boki i piskliwy, odbił si

gromkim echem od cian i tu przed zamilkni ciem przybrał na sile, jakby nasycił si

drzemi cymi w nim podd wi kami. Ucichł, a potem rozległ si ponownie. I jeszcze raz.

- Jest dwudziesty dziewi ty Cykl - powtórzył Instruktor. - Zabrzmiał wła nie Róg

Bojowy. Jest to zarazem przypomnienie i przestroga. Przypomnienie o naszej

przeszło ci i o tym, czego musimy broni , a do ostatniego tchu. Ostrze enie dla

wszystkich naszych wrogów, zarówno tych z tera niejszo ci jak i z przyszło ci, aby

wiedzieli, e jeste my zawsze czujni i gotowi broni Własnoziemia przed wszystkimi,

którzy zapragn liby je zniszczy ...

Słowa o Tradycji płyn ły wartko, jak to, zdaniem Ronina, zapewne miało miejsce

ju od wieków. Teraz nie miały one dla adnego znaczenia. I zastanawiał si , czy

zawsze tak było. Salamandra miał racj , je eli chodzi o jedno - to rzeczywi cie była

tylko i wył cznie sprawa OSOBISTA. Wypowiadane przez Freidala z pietyzmem

słowa o u wi conej Tradycji były równie fałszywe, jak jego sfabrykowane

aresztowanie szalonego Maga.

A mimo to Ronin czuł, e wiara Saardyna z Ochrony w Tradycj była

niezachwiana. Bardzo osobista.

- ... wasze lubowanie, e zawsze b dziemy pami ta o naszym wi tym obowi zku

zachowania Własnoziemia, niezale nie od jakichkolwiek okoliczno ci.

W Sali zapadła cisza, je li zapomnie o przypadkowym szele cie materiału czy

skrzypni ciu wie ej skóry.

Uwielbiał sprawowa władz nad Szermierzami. To była jego domena i kiedy si tu

znajdowali, robili wszystko, co im kazał. Jego nozdrza rozszerzyły si i wci gn ł w nie

delikatnie strug powietrza. Oprócz potu Adeptów, zm czonych trwaj cym pół

Zakl cia treningiem, czu tu było jedyn w swoim rodzaju wo strachu.

Jego nozdrza ponownie si rozszerzyły i ponownie zachłysn ł si tym zapachem,

którego intensywno nieomal wprawiała go w oszołomienie. Ronin, który podczas lat

sp dzonych na Górze stał si wy mienitym obserwatorem i potrafił przygl da si

twarzom, dostrzegł na twarzy Instruktora tajemniczy u miech i poczuł si tak, jakby

udało mu si wykry co wyj tkowo paskudnego. Jego usta wykrzywił grymas

obrzydzenia i pomy lał o zawiło ciach władzy, i o tym, e - niezale nie od tego, jak

bardzo si starał - nie był w stanie unikn sfery jej wpływów.

- Roninie - zawołał Instruktor - wyjd na Plac Walki.

Ronin, bynajmniej nie zdziwiony, wyszedł ze swego szeregu i stan ł w kwadracie

pomi dzy rz dami Szermierzy. Odwrócił si twarz do Instruktora.

- Szermierzu, czy jeste gotów stan do walki?

- Jestem, Instruktorze. Instruktor zwrócił si do klasy.

- W tym Cyklu, w formie pokazu, zarówno dla nowicjuszy, Szermierzy, jak i dla

weteranów, chcemy wam z dum zaprezentowa umiej tno ci Szermierza z innej

klasy, aby cie mogli pozna inne techniki i porówna je z własnymi.

Przerwał czekaj c, a umilkn szepty Szermierzy. Ronin stał si czujny. Na ogół

Adepci walczyli pomi dzy sob w obr bie własnych klas, przede wszystkim dlatego, by

zapobiec powstawaniu niesnasek, które mogłyby potem powodowa zatargi pomi dzy

klasami i honorowe pojedynki.

- Mamy tu Szermierza z klasy Ósmego Zakl cia. - Instruktor podniósł r k . -

Wyst p, Marsh.

Kr py, flegmatyczny młodzieniec zacz ł przedziera si przez tłum w stron Placu.

Szedł zdecydowanym, nieco zuchwałym krokiem, rozpychaj c na boki Szermierzy,

którzy znajdowali si zbyt blisko niego. Do jego zaci ni tych ust przyklejony był

u miech.

Został wietnie wyszkolony, je eli chodzi o rytuały, pomy lał Ronin,

przygotowuj c si psychicznie do zbli aj cej si walki. Jednym z ulubionych tematów

rozmów Nirrena był zbieg okoliczno ci - absolutnie odrzucał to poj cie. Ronin nie

podzielał jego przekona , ale nie wydawało si mo liwe, by mógł przekona

przyjaciela. Teraz jednak zmuszony był uzna racje Chondryna. Niemo liwe było, aby

Instruktor wybrał Marsha przypadkowo - skutki takiego my lenia mogły okaza si

zgubne.

Chciwe, osadzone blisko siebie oczy Marsha spojrzały na przeciwnika z

nieskrywan nienawi ci . Potem Szermierz odwrócił si i stan ł twarz do

Instruktora.

Ronin pomy lał przez chwil , co by si stało, gdyby poprosił Instruktora, aby

powiedział reszcie klasy, kim NAPRAWD był Marsh. Ale tak naprawd nie

zamierzał tego zrobi , bo w jego ciele, jak dzikie zwierz , rozszalała si ju adrenalina.

Chciał stoczy ten pojedynek.

- Jako Adept klasy Ósmego Zakl cia, czy zgadzasz si , abym podczas tej walki

pełnił rol S dziego?

Marsh wpatrywał si w Ronina.

- Zgadzam si - powiedział.

Instruktor skin ł na chudego, bladego chłopca po swojej prawej stronie, który stał

nieruchomo, obok małego gongu z polerowanego metalu. W dłoni trzymał krótki

drewniany młotek.

Potem zwrócił si do dwóch wojowników.

- Zaczniecie walk , kiedy usłyszycie D wi k. Przerwiecie j dopiero, gdy D wi k

rozlegnie si powtórnie. Czy to jasne?

Znów skin ł na chłopca, który wykonał krótki półkolisty ruch młotkiem.

Kryształowy d wi k wisiał w powietrzu przez par sekund, wyra nie nie maj c

zamiaru przebrzmie .

Zacz ła si walka.

Obraz, potem d wi k, powtarzaj cy si rytm. Ronin z wolna zacz ł si cofa przed

szale czym atakiem. Najpierw jeden krok, potem drugi. Kilka. Na twarzy Marsha

pojawił si , drapie ny grymas, kiedy natarł jeszcze mocniej, poj kuj c i dysz c z

wysiłku - wyczuwał, e koniec był bliski. Kiedy tylko przebrzmiał D wi k, Marsh

dobył miecza i zamiast przyj postaw , ci ł tym samym zamaszystym ruchem, do

przodu i w dół mierz c w trójk t zł cza ramienia i szyi Ronina.

Jednak Ronin prawie dokładnie w tej samej chwili rzucił si do przodu, okr caj c

si bokiem; ostrze min ło go tak blisko, e poczuł na twarzy jego gor cy podmuch.

Jednocze nie r bn ł r koje ci swego miecza, który wci jeszcze znajdował si w

pochwie, w zaci ni te pi ci Marsha. Kiedy odzyskał równowag i przyj ł stabiln

pozycj , błyskawicznie dobył miecza. Błysn ło ostrze.

Szermierze, nie mog c ukry zniecierpliwienia i podniecenia, tłoczyli si po

bokach, wychylaj c si do przodu, aby móc lepiej przyjrze si pojedynkowi. Czuli, e

to nie była zwyczajna walka.

Marsh stan ł, z nogami rozstawionymi szeroko, lekko uginaj c kolana i wysuwaj c

miecz do przodu. Jego kłykcie były czerwone i liskie od krwi. Patrzył na Ronina i

nienawidził go jeszcze bardziej.

Ronin stał odwrócony do biodrem i ramieniem, z praw stop wysuni t do

przodu, a lew nieco z tyłu. Miecz dzier ył na wysoko ci brzucha - czubkiem nieco

powy ej poziomu r koje ci.

Marsh zaatakował i ponownie ostrze opadło w dół; Ronin wyłapał cios na gard i

silny wstrz s przeszył ciała ich obu. Zwarli si , napieraj c z całej siły; spomi dzy

zaci ni tych mocno z bów dobywał si sycz cy oddech. Na grubych bicepsach i

przedramionach Marsha pojawiły si yły, jego mi nie pulsowały rytmicznie. Twarz i

szyja poczerwieniały z wysiłku.

Był wyj tkowo silny i wykorzystał ten swój bezwzgl dny atut, aby przełama

impas, po czym przeszedł do serii poziomych pchni , ciosów i ci . Ronin sparował je

wszystkie, ani si nie cofaj c ani nie napieraj c. Blisko osadzone oczy Marsha pałały

w ciekło ci , a jego usta otwierały si w rytm gwałtownie unosz cej si klatki

piersiowej. Oszukał przeciwnika, tn c w przeciwn stron , ale pomimo i był szybki,

nadal musiał pokona impet ciosu i miał przeciwko sobie swój własny ci ar. Próbował

u y r koje ci miecza tak, jak wcze niej uczynił to Ronin. Ostrze miecza Ronina

błysn ło i przyj ło cały impet ataku. Ronin skontrował, ale Marsh w por zd ył si

cofn . Pot błyszczał na ramionach Marsha, ciekał mu po bokach, a jego bluza

przylepiała si do ciała jak nieco za lu na skóra.

I ponownie zaatakował, rzucaj c si do przodu z dzik zaci to ci , a jego miecz

unosił si i opadał, unosił i opadał - w ka de z uderze napastnik wkładał maksimum

siły. Ostrze zmieniło si w biał plam przesłaniaj c walcz cych, tak e aby móc

ledzi przebieg pojedynku, Szermierze musieli podej jeszcze bli ej.

Ronin cofał si pod naporem ataku, a wstrz sy towarzysz ce ka demu z uderze

były odbierane przez pierwsze rz dy Szermierzy, tote bez trudu mogli sobie

wyobrazi , jaka potworna siła musiała im towarzyszy , i cieszyli si , e w tej walce byli

jedynie obserwatorami.

Poszczególne ruchy zlały si w jeden, w miar jak atak przemienił si w seri

powtórze . Ci kie ostrza unosiły si i opadały, unosiły si i opadały. Bł kitne iskierki

tryskały w gór , a nie cichn cy brz k uderzaj cego o metal metalu ogłuszał.

Powietrze było kwa ne, czuło si w nim ołów. Ostrza unosiły si i opadały, unosiły

si i opadały. Czas jakby si zatrzymał.

Była to forma hipnozy, nie tylko spowodowana walk . Była tam siła, o której

zwykle zapomina si w tego typu wypadkach. Koncentracja na samej walce i jeszcze

gł bsza koncentracja na ataku, maj cym na celu zako czenie pojedynku.

Ronin dostrzegł ten błysk w oczach Marsha i wykonał mistrzowsk kontr , nie

ruszaj c si z miejsca, podczas gdy Marsh, skupiony na wycofaniu si , które miało

zapewni mu zwyci stwo, ponownie wykonał pot ne ci cie, do przodu i w dół.

Natarł na Ronina jak burza, jego miecz opadł bezbarwn plam , a oczy zacz ły

rozszerza si ze zdumienia, podczas gdy Ronin, stoj c mi kko na nogach, ugi ł

nieznacznie kolana i niemal w ostatniej chwili wykonał gwałtowny skr t tułowiem.

Odsun ł lew nog i Marsh, którego ciało wskutek impetu uderze zostało na chwil

pozbawione równowagi, znalazł si nagle przed nim. Ronin zakr cił ramionami i

wykorzystuj c impet obrotu wyprostował r ce w łokciach, nadaj c im w ten sposób

wi ksz sił , a potem trzymanym na płask mieczem wyr n ł Daggama w plecy.

Rozległ si trzask, stłumiony, ale wyra ny, przypominaj cy odgłos p kaj cego pod

pot nym naciskiem fundamentu, i ciało Marsha wygi ło si w potworny łuk, a

jednocze nie jego ramiona uniosły si w gór , ponad głow , jakby w błagalnym ge cie.

Jego miecz z brz kiem upadł na podłog . Ciało z pot n sił r bn ło o posadzk i

znieruchomiało. Le ało tam, nienaturalne i brzydkie, groteskowe w tej nagłej parodii

ludzkiej formy, podczas gdy z ust stoj cych wokoło Szermierzy dobyły si gło ne

okrzyki, a Plac Walki zapełnił si biegaj cymi tam i z powrotem lud mi.

Ronin nie widział gestu Instruktora, ale po ród zgiełku wychwycił czysty d wi k

gongu, oznajmiaj cy koniec Walki.

Wyprostował si , oddychaj c gł boko - oaza spokoju w sercu szalej cej burzy.

Otarł pot z bezbarwnych oczu.

Z daleka dobiegł go krzyk:

- Chwileczk ! Chwileczk ! Uspokójcie si ! Hałas nie ucichł.

- Cisza, powiedziałem! - rykn ł ten sam głos. Krzyki zmieniły si w prawie

niesłyszalne poszeptywania, a potem umilkły zupełnie. Instruktor patrzył gro nie na

Adeptów ze swego podwy szenia.

- Sta spokojnie i ani słowa! - Jego twarz była czerwona, a male kie oczka rzucały

złowieszcze błyski.

- Wasze zachowanie jest niedopuszczalne! To obraza! Zwykli Adepci zachowaliby

si lepiej! Nie b d tolerował takich wybuchów w MOJEJ KLASIE! Nigdy wi cej -

wykrzykn ł. Skin ł na dwóch Szermierzy. - Zobaczcie, co z Marshem. - Pochylili si ,

by wypełni polecenie i spróbowali nieznacznie unie le cego, ale d wi k, jaki dobył

si z jego ust, był przepełniony tak potwornym bólem i cierpieniem, e zostawili go tak

jak le ał i pobiegli po nosze. Na ten widok Instruktor dał upust w ciekło ci, jaka w nim

wezbrała i zwrócił si do Ronina.

- Ty głupcze! - wrzasn ł, z trudem utrzymuj c nerwy na wodzy. - Mało brakowało,

a by go zabił! I jak ja to wytłumacz jego

Instruktorowi? Jak to wyja ni jego Saardynowi? - Jego głos zmienił si w

ochrypły skrzek. - Wszystko skrupi si na mnie! Na mnie! Czy ty rozumiesz, co

uczyniłe ? Sk d ci przyszło do głowy, aby u y broni w taki sposób? - Zacz ł wygra a

Roninowi pi ci . Wida było, e dr y. - Ód tej chwili zostajesz wykluczony z tej klasy

Walki i nie masz do niej wst pu, a mog ci zapewni , e osobi cie dopilnuj , aby w

przypadku innych klas post piono wobec ciebie tak samo. Na dodatek pełny raport

dotycz cy twego nieodpowiedzialnego zachowania trafi do r k Saardyna Ochrony!

W Sali zapanował teraz olbrzymi chaos, sufit i ciany pomieszczenia odbijały echo

d wi ków, głosów i ruchów, zwielokrotniaj c hałas. Ronin, aczkolwiek mgli cie,

zdawał sobie spraw , e w cisku obok niego cudownym sposobem pojawił si Nirren.

Głos Instruktora przybrał na sile:

- Zapłacisz za ten incydent, i to zapłacisz drogo!

Ronin, którego ciało wci jeszcze zalewała adrenalina, nie był w stanie si dłu ej

powstrzymywa . Zrobił krok naprzód i uniósł miecz do góry.

- Zobaczymy, kto zapłaci! - wykrzykn ł, ale jego głos uton ł w ogólnym zgiełku.

Nirren schwycił go od tyłu.

- Oszalałe ? Co ty wyprawiasz?

Mimo to Ronin nadal przebijał si przez tłum w stron Instruktora. Nirren, który

ani na chwil nie rozlu nił u cisku, starał si go powstrzyma , kiedy przedzierali si

przez tłum, rozpychaj c si bezceremonialnie.

Inni szermierze opó niali jego marsz i był zaledwie w połowie drogi, kiedy

zobaczył, e Instruktor, przera ony faktem, i sytuacja wymkn ła mu si spod

kontroli, zszedł z podestu i wraz z chłopcem pod aj cym o krok za nim opu cił Sal .

Nirren zdołał w ko cu zmusi przyjaciela, aby si zatrzymał. Hałas wzmógł si , a

ar stał si nie do zniesienia.

Musiał odwróci głow i popatrze na poruszaj ce si usta Nirrena, by zrozumie

jego słowa. Zabrało mu to dobr chwil .

- Chod ! Chod !

Niedługo potem zjawili si Szermierze z noszami i wynie li Marsha z Sali Walki.

Rozdział 15

- Popełnili bł d.

- Sk d wiesz? Westchn ł.

- Nie wiem. To przeczucie.

- Ale oparte na faktach, to pewne. Wszystko, czego Saardyn nie mógł przeoczy ...

Zacisn ł pi .

- Ale pomylili si . Wiem o tym! S zapatrzeni tylko w siebie i jedyne, co ich

obchodzi, to władza!

- To dla nich sprawa osobista.

Nirren zatrzymał si na chwil , by spojrze na Ronina, który siedział na łó ku,

zdejmuj c przepocon bluz .

- Tak. Mo na tak to okre li . - Przekrzywił głow . - A wi c widziałe si z nim.

Ronin rzucił bluz na stołek.

- Tak.

Nirren stan ł przed nim i zas pił si .

- Ale nie po to, eby wróci . Ronin roze miał si głucho. - Nie.

- Nie kusił ci ? Ronin uniósł wzrok.

- No có , owszem, próbował.

- Nie w tpi .

- Nie musisz si o to martwi .

Nirren jakby si troch uspokoił. Spojrzał na siniec na boku Ronina.

- Posłałem po ni - stwierdził.

Ronin dotkn ł banda a nad ran na ramieniu. Wci jeszcze czuł pulsuj cy ból.

- To nie było konieczne. Machn ł r k .

- Ale ju to zrobiłem.

- Gdzie jest Stahlig?

- My l , e zajmuje si Marshem - odparł z cierpkim u miechem.

- No wi c czemu tam poszedłe ?

- Na spotkanie z Salamandr ? - Tak.

- Po rad .

- Od niego? - Nirren wybuchn ł miechem. - On jest Saardynem. Czemu miałby ci

powiedzie prawd ?

- S pewne wi zi - rzekł Ronin.

- Tak, i nawet po...

- Tak s dz .

Nirren pokr cił głow .

- No i co ci powiedział?

Ronin rozparł si na poduszkach.

- e Borros jest rzeczywi cie niespełna rozumu.

- A jest? Sk d on to wie?

Ronin poprawił poduszk i otarł pot z czoła.

- Pokazał mi swego rodzaju dowód. - Na poduszce pozostały ciemne plamy.

- Jaki? Mów dokładniej - rzucił Nirren, przypatruj c mu si z uwag .

- A co, gdybym ci powiedział, e Borros nie oszalał?

- A powiesz?

- Nie wiem.

- Co z dowodem Salamandry?

- Rozmawiałem z Borrosem osobi cie.

- Nie mów.

- MÓWI .

- Ale nie o tym, co ci pokazał. Ronin rzucił w niego poduszk .

- Sk d wiesz, e cokolwiek mi pokazał?

- Same słowa by ci nie wystarczyły. Ronin skin ł głow .

- Masz racj . - Przeszedł przez pokój i otworzył szaf . - Ale ja nie mam pewno ci,

czy to JEST dowód.

Wyj ł bluz z lu nymi jedwabn r kawami.

- Jak my lisz, co jest tam, na Górze, ponad Własnoziemiem?

- Co? - Nirren wzruszył ramionami. - Nic. W ka dym razie nic godnego wzmianki,

chyba e lubisz ogl da rozci gaj ce si jak okiem si gn połacie niegu i lodu.

Dlaczego?

Ronin nało ył bluz .

- Wi c Borros wierzy, e tam, na Górze, istnieje cywilizacja, ludzie zamieszkuj cy

kraj, gdzie nie ma niegu i lodu.

Nirren spojrzał na niego.

- Tak ci powiedział? - Tak.

- Pytałe go, nad czym pracował?

- To nie tak. Wyci gn łem od niego tyle, ile si dało. Ale jestem pewien jednego.

Freidal nie wie wi cej ni my, w przeciwnym razie Borros nie mógłby z nikim

rozmawia . Poza tym w którym momencie Mag powiedział mi, e nie odkrył niczego

znacz cego.

Nirren pokr cił głow .

- Nic z tego nie rozumiem. To wydaje si absolutnie pozbawione sensu. Z cał

pewno ci na powierzchni nie ma ycia - nic nie mogłoby przetrwa w warunkach

takiego zimna.

- Tak by wygl dało.

- I co z tego wynika? - Nic.

- Ach, Roninie.

- Nie chc si ł czy z adnym Saardynem.

- Ale spróbujesz ponownie zobaczy si z Borrosem.

- Tak. - Uniósł dło na krótk chwil . - Ale dlatego, e JA tego chc . - Ponownie

usiadł na poduszkach. - A co z twoim zadaniem?

Chondryn zas pił si .

- Ta łamigłówka wydaje si nie do rozwi zania. By mo e jestem teraz bli szy

osi gni cia celu, a mo e nie. Mimo to nie potrafi przezwyci y w sobie uczucia, e...

Ronin uniósł wzrok. - e co?

- e to gł bsza sprawa, ni nam si wydaje. - Przejechał r k po włosach,

odruchowo. - Czasami - czasami jestem nieomal pewny, e w to wszystko wmieszana

jest jaka trzecia siła - jakby tylko czekała, a inni Saardyni uczyni pierwszy ruch.

- Ale tutejsi Saardyni to jedyni Saardyni. Poza tym Własnoziemiem niczego ju nie

ma.

- Oczywi cie. Wła nie dlatego tak mnie to intryguje.

- Ale nie dysponujesz adnymi faktami. Nirren westchn ł.

- Gdybym miał, byłbym teraz z Estrillem.

- Ile mu powiedziałe ?

- Troch .

- I?

- Nic nie zrobi, dopóki nie b dzie dysponował faktami. - Odwrócił si .

- K'reen zjawi si tu lada chwila.

- A co z twoim Szczurem?

- Co? - Nirren przez chwil sprawiał wra enie zbitego z tropu.

- Och. Wła nie mam zamiar zaj si t spraw . By mo e jestem ju bliski

odnalezienia go. - Wzruszył ramionami. - Jedno, czego jestem pewien to to, e on jest

gł boko zakonspirowany, naprawd bardzo gł boko... Nie niepokój si , je li przez

jaki czas b dziesz miał trudno ci z nawi zaniem ze mn kontaktu - b d cierpliwy,

sam si do ciebie zgłosz .

I odszedł. A Ronin poło ył si na poduszkach, oczekuj c K'reen.

Przybyli po niego po zaj ciach klasy, podczas pierwszego Zakl cia, kiedy było

mniej ludzi. Poszedł z nimi nie stawiaj c oporu, bo był na tyle rozs dny, i wiedział, e

to wcze niej czy pó niej musiało nast pi z tego czy innego powodu - nienawidzili go i

nie był w stanie temu zaprzeczy . Czekali tylko na stosown okazj .

Przeszli szybkim krokiem przez korytarz i by mo e byli zdziwieni, e nie musieli

go zmusza , aby z nimi poszedł. Weszli na opustoszałe schody i znale li si na Górze.

Weszli do Sali Walk.

Puste cienie i pokryta kurzem cisza. Szare powietrze opromienione słabym

wiatłem - pasma wiatła i ciemno ci. Czuło si tu obecno niewidzialnych i

zapomnianych przodków, rozprawiaj cych o minionych tysi cleciach, o zej ciu w gł b

ziemi, spadku... ale jakim?

- Dobywaj! - rozkazał głos. - Zniweczyłe wszystkie moje plany.

- Korlik wyszedł mu na spotkanie, podczas gdy inni przygl dali si im z uwag .

By mo e Korlik pragn ł zrobi to na oczach widzów. Ale najprawdopodobniej ci

ludzie chcieli po prostu obejrze to widowisko. Nie zastanawiał si nad tym. - Chciałem

uda si z nim na Gór , wła nie z nim, bardziej ni z kimkolwiek innym. Z twego

powodu... To był równie dobry powód jak ka dy inny.

Cisza.

- Dobywaj! - powtórzył Korlik, zgrzytaj c z bami. - No, dalej. Zamachał mieczem.

- Na co czekasz? Boisz si ? - Zbli ył si . - Dobrze, poka ci, co z tym zrobi . -

Podchodz c ponownie zamachn ł si mieczem. - Odwróc ci i wbij ci to ostrze, wiesz

gdzie!

Ronin dobył miecza i przez nast pne wier Zakl cia zbijał ataki Korlika, broni c

si , ale nie kontratakuj c.

W pewnej chwili Korlik zawył z w ciekło ci i cisn ł miecz na kamienn posadzk .

By mo e był to umówiony sygnał, bo w tej samej chwili wszyscy rzucili si na niego i

przewrócili go na ziemi . Kto próbował stan mu na szyi i Ronin schwyciwszy

napastnika za kostk , skr cił j z całej siły, a usłyszał przejmuj cy, ostry trzask. Inni

okładali go pi ciami po brzuchu i usiłowali odwróci . Uniósł nogi, próbuj c

przezwyci y napór naciskaj cych na ciał i ochroni krocze - wiedział, e musi si

podnie , bo w przeciwnym razie tamci odwróc go i przyszpil klatk piersiow do

zimnych kamieni.

Nie mogli schwyci go jak nale y za nogi i w ko cu udało mu si podnie . Dyszał

ci ko z wysiłku.

Zorientował si , e Korlik i inni wcale si tym nie przej li. Usłyszał ciche

st kni cie. Dobiegało z jakiego pobliskiego miejsca. Korlik pochylił si i podniósł swój

miecz, a potem, poruszaj c si w niskiej pozycji, z ciałem l ni cym od potu, zaatakował

wymierzaj c pot ne ci cie, po łuku.

Ronin poruszał si bokiem, ale Korlik wraz ze swoim mieczem znajdował si

pomi dzy Roninem a jego broni , połyskuj c nie miało na kamieniach, tote

praktycznie rzecz bior c nie miał wyboru i musiał przej inicjatyw . W mgnieniu oka

wprowadził swój plan w czyn. Rzucił si na Korlika i kiedy zobaczył, jak jego pot ny

miecz opada ze wistem, zrozumiał, e jego plan si powiedzie, bo cios został zadany z

góry na dół. Znalazłszy si przy Korliku, jednocze nie znalazł si poza zasi giem

mierciono nego ostrza i r bn ł Korlika pi ci w bok głowy. Zanim Korlik odzyskał

równowag i odwrócił si , Ronin miał ju miecz w gar ci. Przeszedł przez promie

wiatła i ostrze zal niło jakby było ze srebra.

Ale był zbyt pewny siebie - przepojony sukcesem swego planu bł dnie ocenił czas,

w jakim Korlik miał doj do siebie, a co za tym idzie, nie był przygotowany na

gwałtowny atak. Uniósł miecz, ale nie do wysoko i pod złym k tem, tote ostrze

Korlika rozci ło jego bro jak kawałek płótna. Korlik wybuchn ł miechem, kiedy

zobaczył spadaj cy na ziemi kawałek metalu i uci ty uko nie kikut ostrza,

trzymanego przez Ronina. Prawd mówi c, z powodu słabego wiatła nie mógł si zbyt

dobrze przyjrze uszkodzonemu mieczowi swego przeciwnika - w przeciwnym bowiem

razie z cał pewno ci miałby si na baczno ci. Dlatego te nie bacz c na ułamek broni

tkwi cy nadal w zaci ni tej kurczowo r ce Ronina, natarł na jak oszalały i z

niekłamanym zdziwieniem poczuł, jak zimny metal zagł bia si w jego klatce

piersiowej. Ronin pchn ł z całej siły, wbijaj c uci te ostrze a po r koje ; Korlik

r bn ł mocno plecami o cian , przy której stał, a ciemna krew g stymi strugami

zacz ła zalewa jego pier . Wci jeszcze próbował dosi gn Ronina, poderwał si

gwałtownie, opieraj c si r koma o cian , po raz ostatni zamachn ł si mieczem, na

dobre trac c koordynacj ruchów, a potem run ł twarz do przodu na kamienn

posadzk .

Tam te zostawiono Ronina, kl cz cego nieruchomo nad le cym na ziemi trupem;

nikt nie odwa ył si spojrze w jego ciemne i nieodgadnione oczy.

Kiedy otworzył oczy, zobaczył pochylaj c si nad nim K'reen, na której obliczu

malował si wyraz zatroskania.

- Słyszałam o tym, co si stało - powiedziała, - Mówi ju o tym w całym Sektorze. -

Spojrzała na niego i rozchyliła mu bluz .

- Przynajmniej nie zostałe ranny i rana si nie otworzyła. - Usiadła obok niego. - I

co teraz b dzie?

Wzruszył ramionami.

- To nic powa nego.

- Ale zostałe wykluczony z walk... I siadł.

- Je eli podejrzenia Nirrena s słuszne, to nie mam si czym przejmowa .

- Nie ro...

- Saardynowie.

- Och, tak. Co on mówi? Teraz tak rzadko go widz , chyba podczas Sehny.

- Wygl da na to, e dwie frakcje s bliskie otwartej konfrontacji

- ale ty przecie dobrze o tym wiesz.

- A wi c on jest teraz z Estrillem.

- Nie. Otrzymał specjalne zadanie.

Przeszła przez pokój do lustra w ramie z mosi dzu, wisz cego na cianie na

wysoko ci głowy, tu nad toaletk .

- Zbli a si Sehna - powiedziała,

Ronin pomy lał: Za mało jest czasu, aby sprawdzi , czy Stahlig zako czył ju

opatrywanie Marsha.

Zacz ła układa włosy, popatruj c na przemian to na niego, to na swoje odbicie w

lustrze.

- Co ci tak smuci? - spytała nagle. Usiadł na skraju poduszek.

- Czemu mnie o to pytasz?

- Bo... - odwróciła wzrok od jego odbicia w lustrze i dotkn ła twarzy dłoni - bo ci

kocham.

Zauwa ył błysk łez wypływaj cych wolniutko z k cików jej oczu.

- Co ty robisz?

Odwróciła si i zamkn ła oczy.

- Nic. - Pod jej powiekami zbierały si łzy.

Podszedł i odwrócił j do siebie, tak e jej włosy, opadaj ce dług , ciemn fal , na

krótk chwil przesłoniły policzek.

- Czemu płaczesz? - spytał, z lekka zagniewany.

Przetarła oczy woln r k , a on dostrzegł co jakby błysk - strachu? Nie miał

pewno ci.

- Nie cierpi tego. Czemu płaczesz?

Na jej twarzy pojawił si gniew, znikn ł dziwny błysk w oczach.

- A co, uwa asz, e nie mog sobie popłaka ? Odsun ł si od niej.

- Co si z tob dzieje?

Jej oczy były powi kszone przez łzy.

- Denerwuje ci , kiedy okazuj swoje uczucia? Bo ty nie mo esz tego zrobi , tak?

Bo ja to akceptuj . JA tak. Jeste w stanie to poj ? Czemu musisz zachowywa si w

ten sposób? Nie potrafi zro... Czy ty nigdy nic nie czujesz? A jak to jest, kiedy

jeste my w łó ku? Czy wtedy te robisz to tylko tak, na zimno, mechanicznie? -

Odwróciła si z powrotem do lustra i ukryła twarz w dłoniach, opieraj c łokcie o

toaletk .

Poszedł do s siedniego pokoju i zacz ł si przebiera . W chwil pó niej K'reen

uniosła głow i spojrzało w lustro. Polizała palec i otarła lady łez. Potem doko czyła

układanie swojej fryzury.

Musieli przej korytarzem dłu szy odcinek ni zwykle, poniewa stopnie schodów

najbli szych ich kwater były wie o zablokowane przez osuwisko przegniłego betonu i

przerdzewiałych stalowych konstrukcji. Nast pne zostały ju uprz tni te. Zacz li

schodzi si na Sehn . Ronin trzymał w dłoni zapalon pochodni . Schody były

pop kane, wsz dzie widniały szczeliny i wygl dały na dobrze zu yte. Raz czy dwa

musieli przeskakiwa ponad szcz tkami stopni, które si wykruszyły albo zostały

usuni te przez jak sił . Czas?

Nie rozmawiali i by mo e wła nie dlatego usłyszeli ten d wi k. Był bardzo cichy i

dochodził z jakiego miejsca przed nimi. Ronin stan ł gwałtownie i zatrzymał K'reen

woln r k . Drug , t z pochodni , wysun ł do przodu. Schody prowadziły w dół, do

podestu, na którym si krzy owały. Były puste.

Wokół panowała cisza. Drobinki kurzu ta czyły w migoc cym płomieniu

pochodni, dopóki nie ko czyły ywota po arte przez ogie , który je wsysał.

Ruszyli powoli na dół i ponownie usłyszeli ten d wi k. Cichy skowyt, stłumiony j k

bólu.

Znajdowali si na pode cie, za zakr tem schody rozci gały si dalej, w mrok.

K'reen otworzyła usta, by co powiedzie , ale uciszył j gestem r ki. Wyt ył słuch i

przez chwil wydawało mu si , e ów głos płynie z dołu, ale ... Usłyszał go ponownie i

nabrał pewno ci. Z pocz tku my lał, e ciche d wi ki, jakie wyławiali uchem, były

odgłosami wydawanymi przez małe zwierz tka yj ce w cianach; słyszeli je wszyscy,

kiedy robiło si cicho. Ale TO si powtórzyło, tym razem bli ej. Do tego na schodach

ponad nimi dało si słysze st panie - ilu ludzi, niełatwo było okre li .

Schwycił K'reen za r k i pomkn li w ciemno .

Nagle kwilenie wydało si bli sze. Ronin wysun ł pochodni jeszcze bardziej do

przodu i zobaczył, e cała wewn trzna ciana schodów zawaliła si i na przestrzeni

wielu Poziomów pojawiła si mroczna, ziej ca szczelina.

Przywarli do bezpiecznej ciany zewn trznej i zobaczyli posta , znajduj c si pod

nimi. Rozczochrana i brudna, z długimi włosami opadaj cymi na ramiona, ubrana w

łachmany, które dawno ju straciły kolor, kuliła si w k cie z dala od otworu.

Podszedł bli ej i zauwa ył blade oblicze pokryte brudem i potem. Nawiedzone,

przera one oczy patrzyły na niego; drgaj cy płomie pochodni odbijał si w

powi kszonych renicach. Posta odsun ła si od niego.

Pochylił si powoli i dotkn ł jej delikatnie.

- Kim jeste ? - zapytał, a potem dodał: - Nie zrobimy ci krzywdy. Usłyszał kroki na

schodach - zbli ały si - i odwrócił si w stron sk d dochodził tamten d wi k,

wyt aj c słuch, aby uzyska nieco wi cej informacji; K'reen przykucn ła tu przy

postaci, usiłuj c do niej przemawia . I nagle usłyszał jak łapczywie wci gn ła

powietrze:

- Ronin!

Odwrócił si , uniósł pochodni i zobaczył, e zamiast prawego ramienia posta

miała kikut, postrz piony i zasklepiony zaschł krwi i wie skór - rana nie była

tak stara jak mu si to wydało na pierwszy rzut oka. Cienie ta czyły jak szalone wokół

nich i centralnego słupa płomienia. I wtem - błysk metalu na zapadni tej szyi postaci.

Powoli, ostro nie, aby jej nie przestraszy . Ronin wyci gn ł r k i dotkn ł tego

przedmiotu - to był mały grawerowany prostok t metalu na brudnym ła cuszku.

Potarł kciukiem jego powierzchni i wystawił pod wiatło.

- Korabb Neer, 99. - przeczytał.

K'reen powiedziała:

- To Neer? Ale ... Skoro ma przydział na 99. Poziom, to co robi tak wysoko na

Górze?

- I do tego niedawno straciła rami . Pomy lał o Neer w komnacie Stahliga.

- Na tym Poziomie znajduj si najwi ksze i najbardziej skomplikowane Maszyny.

- To najni szy Poziom, prawda?

- Tak. I tylko najlepsi Neerowie tam pracuj .

Odgłos butów, który odbijał si coraz mocniej wzdłu cian, nagle umilkł. Tamci

zatrzymali si na pode cie. Ronin miał wra enie, e słyszy dochodz ce z góry ciche

szepty.

- Roninie, kto...?

Przyło ył palec do ust i odwróciwszy si do Neer, wyszeptał:

- Korabb, rozumiesz mnie?

Posta spojrzała na niego, potem na K'reen, i znowu na niego. Skin ła głow i w tej

samej chwili Ronin zdał sobie spraw , e to kobieta. Słabe o wietlenie, skulona pozycja

i brud sprawiły, e wcze niej nie mógł si jej lepiej przyjrze .

Neer uniosła w ski, pozbawiony paznokcia palec, którego koniec był

zmasakrowany i czarny od krwi.

- Roninie, to ju twój koniec! - krzykn ł z góry lodowaty głos. - Przybyli my po

ciebie!

Doszedł ich zgrzyt metalu uderzaj cego o kamienie - jeden jedyny d wi k, którego

nie byliby w stanie z niczym pomyli i K'reen gwałtownie wstrzymała oddech, kiedy

nagle u wiadomiła sobie to, z czego Ronin zdawał sobie spraw od samego pocz tku:

udawali si na Sehn i nie miał przy sobie broni.

Poczuł, e co dotkn ło jego ramienia. Palec Neer naciskał na mocno i

ponaglaj co. Skin ła na niego, na K'reen, a potem na schody.

Pokr cił głow i powiedział:

- Nie mo emy ci tu zostawi . Je eli to zrobimy, umrzesz. Rozumiesz?

Pokr ciła głow i jej usta poruszyły si bezd wi cznie. I naraz uprzytomnił sobie,

e co tu jest nie tak.

Najwidoczniej K'reen równie si zaniepokoiła, bo wyci gn ła r k i otworzyła

usta Neer. Oczy tamtej rozszerzyły si z przera enia i chciała si odsun , ale K'reen

trzymała j dostatecznie mocno.

- A niech to mróz ci nie! -- wyszeptała K'reen i mimowolnie przełkn ła lin .

Ronin spojrzał i zobaczył usta z z bami, dzi słami, podniebieniem i ciemnym

kawałkiem mi sa. W miejscu, gdzie powinien znajdowa si j zyk była tam tylko jego

resztka, usiłuj ca si porusza .

K'reen pu ciła Neer i odwróciła pobladł twarz w stron Ronina.

- Co mogło si sta ? Jak to...

- Roninie! Roninie! Wiemy, e ona jest z tob ! - W głosie mówi cego brzmiały

zło liwe nuty. - K'reen? Tak. Ma na imi K'reen. - Znowu dało si słysze szuranie,

jakby kto na górze przest pił z nogi na nog . - Nie łud si , e umrzesz szybko i z

honorem. Nie dla ciebie, mój przyjacielu, mier godna Szermierza. Podetniemy ci

ci gna u nóg, tak e nie b dziesz si w stanie ruszy , ale b dziesz mógł obserwowa ,

jak zabawiamy si z twoj kobiet . Zobaczymy, z czego jest zrobiona. Odetniemy ci

powieki i odwrócimy głow , eby mógł to lepiej widzie . Nie chcemy, aby stracił cho

fragment z tego, jak b dziemy sprawdza , ilu facetów jest w stanie zadowoli ! - Rozległ

si miech, przejmuj cy i nieprzyjemny. - Rzecz jasna, na raz! - miech powrócił

echem i K'reen zadr ała.

Dało si słysze gwałtowne szuranie butów, a stoj ce dot d powietrze zawirowało, i

zarówno Ronin, jak K'reen poczuli na plecach zimne ciarki. Ronin cisn ł pochodni w

gł b schodów.

Nad nimi pojawiły si cienie. Zmierzały w ich stron . Czerwony blask pochodni

migotał daleko w dole, ale oni byli teraz ukryci w nieprzeniknionych ciemno ciach.

Mroczne kształty schodz ce po schodach zbli ały si coraz bardziej. Ronin naliczył

cztery postacie i wiedział, e nie powinien mie zbyt wielkich nadziei. Pomara czowe

wiatło zabłysło przez mgnienie oka na uniesionym mieczu i Ronin przygotował si na

wbiegni cie po schodach w desperackiej próbie ataku.

Szczupły cie przemkn ł obok niego, jak błyskawica pokonuj c kolejne stopnie i

rzucaj c si na schodz ce po schodach postacie. Neer!

Rozległy si krzyki i przez krótk , przera aj c chwil kotłuj ca si masa ramion,

nóg i korpusów została o wietlona przez migotliwy blask gasn cej pochodni; mogło si

wydawa , e ciała zawisły w powietrzu. A potem, nagle, run li wszyscy w czarn

otchła nienasyconej, niezgł bionej szczeliny. Próbował dostrzec twarz. Jak kolwiek

twarz. Twarz Neer. Ale skł biona masa ciał znikła mu z oczu i w chwil potem on i

K'reen usłyszeli bardzo gło ne, przyprawiaj ce o mdło ci, mokre pla ni cie, jakby

gdzie na dole rozdarł si gruby worek wypełniony wod . Echo tego d wi ku odbiło si

od postrz pionych cian szczeliny. K'reen skuliła si pod cian , a jej ciałem wstrz sały

spazmy szlochu.

Ronin odwrócił si od mrocznej czelu ci.

I wtedy K'reen podeszła do niego i przywarła do całym ciałem. Dr ała.

- Nie mog - zawołała przez łzy. - Nie mog ...

Pogładził j po włosach i przytulił z całej siły, dowiaduj c si wła nie w tej chwili

czego bardzo wa nego o sobie samym. Stali w tym podupadaj cym wiecie zmierzchu,

który znajdował si o krok od upadku, i obejmowali si mocno ramionami. Stali tak

długo. Bardzo długo.

Rozdział 16

W ciemno ci dominowała kamienna płyta w kształcie elipsy - niska i solidna. Stał

w progu, czekaj c a jego oczy przyzwyczaj si do ciemno ci. Daggamowie wci

znajdowali si za załomem korytarza. A Nirren nie pojawił si na Sehnie.

Po posiłku K'reen zostawiła go, aby sko czy swoj prac na Med Poziomie.

Tak b dzie dla mnie najlepiej - powiedziała.

Wokoło panowała ciemno i było bardzo cicho, tote musiał działa wyj tkowo

ostro nie. Chirurgia wygl dała spokojnie. W kubiku na tyłach nie było nikogo. Na

korytarzu dopadł go G'fand.

- Wybierasz si na Gór ? Skin ł głow :

- Wracam do siebie.

- Czy mógłbym ci przez chwil potowarzyszy ?

Przytakn ł, nie wiedz c jak mógłby tego unikn . My lał tylko o Borrosie.

Po piech stał si nagle bardzo wa ny.

- Chod wi c.

Przeszli schodami i Ronin miał wra enie, e słyszy odgłos kapania lepkich,

obrzydliwych kropel.

Dotarli do nast pnych i przez jaki czas szli w milczeniu. W powietrzu unosił si

kurz, a niekiedy słycha było delikatne szuranie dobiegaj ce z wn trza cian.

G'fand chrz kn ł:

- Chciałem powiedzie , e ... hmm ... nikt z klasy nie chciał tego porusza podczas

posiłku. Na wypadek, gdyby si nad tym zastanawiał.

- My lałem o innych sprawach.

- Och. Tak. A wi c... Wszyscy byli my nieco zatroskani, wiesz, z powodu tego, e

zostałe wykluczony z klasy i...

- Doceniam twoje zatroskanie.

- WSZYSCY jeste my zatroskani z tego powodu - powiedział powoli G'fand.

Ronin spojrzał na niego i u miechn ł si pod nosem.

- Tak. A wi c; mo esz im powiedzie , e nie musz si martwi .

- Ale walka to twoje ycie! Ja byłbym niepocieszony!

- Mówisz o tym, jakby spotkała mnie ha ba - stwierdził Ronin. - Ja zachowałem si

honorowo. To inni złamali Kodeks.

- Ale przecie liczy si tylko to, co mówi Instruktor - zaprotestował G'fand, nie

potrafi c go zrozumie .

- Tylko dla niektórych.

- Tak - rzucił z gorycz . - Ale to wła nie od nich wszystko zale y.

Jeszcze jeden cie , poruszaj cy si szybko i bezszelestnie po pokoju, dotkn ł

ciany. Ukryte drzwi otworzyły si i wszedł do rodka.

Mały pokój nic si nie zmienił - w skie łó ka, niskie lampy Borros siedział na

łó ku, wpatruj c si w wierzchy swych dłoni. ółta, bezwłosa głowa kr ciła si na

długiej, chudej szyi. Szare oczy były m tne i pozbawione wyrazu. Ponownie spojrzał

na swoje dłonie.

Ronin usiadł obok niego.

- Borrosie ... - zacz ł.

- Odejd rzekł Mag znu onym głosem. - Odejd i powiedz

Saardynowi, e odpowied nadal brzmi - nie. Odpowied nigdy nie b dzie inna, -

Długie palce si gn ły do czoła i dotkn ły bledn cych ladów Dehn. - Powiedz mu, ze

nie zostało ju nic godnego uwagi. Próbował ju wszystkiego i poniósł pora k .

Wszystkie l ni ce fragmenty przepadły - ju nic nie pami tam. Pora k zako czyła si

te próba nakłonienia mnie do słu by. Nie mog mu pomóc, nawet gdybym chciał. -

Machn ł r ka, - A teraz odejd i donie mu, co powiedział Mag - mo e uwierzy tobie,

skoro mnie nie uwierzył.

Borrosie, musisz wysłucha mnie uwa nie - wyszeptał Ronin. Daggamem. Freidal

nie jest moim Saardynem. Na mróz, spójrz na mnie! Byłem tu zeszłego Cyklu. Byłe

bardzo chory.

Szare oczy spojrzały na niego - w ich gł bi widniało nieco wyblakłe złoto,

Roze miał si ponuro.

- Tak to teraz nazywaj ? - Jego oczy rozbłysły na chwil . Nie oszukasz mnie.

Kłamstwa bez ko ca. Mimo to nie spodziewam strony niczego innego. Ale twój czas

min ł. Niech przy le nast pnego. Chocia mo esz mu powiedzie , e to i tak bezcelowe.

Nie uda mu si . Sfuszerował.

Nie przypominał człowieka, z którym zaledwie Cykl temu próbował rozmawia -

człowieka, któremu uratował ycie. A teraz martwił si , bo Borros nie zachowywał si

ju jak szaleniec. Freidal zorientowałby si natychmiast. By mo e nawet ju si

zorientował. Ronin czuł, e gdyby Mag nadal trwał w poprzednim stanie, koniec

ko ców powiedziałby Freidalowi wszystko, co ów chciał wiedzie , gdyby tylko

dostatecznie mocno nalegał, a Freidal mógł tego dokona .

- Co mógłbym zrobi , aby ci przekona ?

Borros usłyszał nacisk w głosie Ronina i u miechn ł si tajemniczo pod nosem.

- W porz dku. Zgoda. Ja pytam, ty odpowiadasz Jakakolwiek oznaka wahania,

lad. e próbujesz poda fałszyw odpowied i wszystko przepadło

- Nie mamy na to czasu - Ronin spojrzał na drzwi od korytarza. Borros wzruszył

ramionami. Jego usta skrzywiły si .

To jedyny sposób. Ronin machn ł r k .

- A wi c dobrze, pytaj, je eli to ci usatysfakcjonuje.

Szare oczy były lodowato zimne i czujne - i wcale nie m tne.

- Tego nic powiedziałem. Ronin j kn ł z rozpaczy.

- Kim jeste ? - rzucił krótko Mag.

- Szermierzem.

- Kto jest twoim Saardynem?

- Nikt.

Oczy zw ziły si .

- Co?

- Jestem niezale ny.

Dłonie Maga były jak białe kwiaty na ciemnym materiale koca.

- Interesuj ca odpowied . - Jego głowa drgn ła mimowolnie.

- Po stronie jakiej frakcji si opowiesz? Freidal jest moim wrogiem.

- Ha! A wi c to tak.

- Ju dwukrotnie usiłował mnie zabi .

- I oczekujesz, e w to uwierz ?

Były pewne granice. Ronin złapał Maga za bluz i przyci gn ł do siebie, tak e ich

twarze znalazły si bardzo blisko jedna drugiej.

- Zeszłego Cyklu powinienem był ci pozwoli umrze . Wydaje mi si , e zupełnie

niepotrzebnie ci uratowałem.

- Pu mnie.

Ronin usiadł, a Mag obci gn ł bluz z przodu

- Powiedz mi - rzekł Borros - co si stało, Ronin wzruszył ramionami.

Mag zamkn ł na chwil oczy.

- Wi c to tak ... - Spojrzał na Ronina. - Mów dalej.

Ronin opowiedział mu o tym, jak z powodu zasypania schodów gruzem został wraz

z K'reen zmuszony do skorzystania z rzadko u ywanej innej klatki schodowej, co - jak

teraz s dził - zostało z góry zaplanowane, i o tym, jak spotkali Neer.

- Na jej plakietce było wybite „99" - opowiadał - ale nie mam poj cia, co robiła na

tak wysokim Poziomie. Ona była ... okaleczona. By mo e straciła rami w jakim

wypadku, ale nie j zyk. Ona...

W szarych oczach pojawiły si złotawe błyski. Głowa ponownie drgn ła

gwałtownie. Wzdrygn ł si .

- Nie mogli my jej tam zostawi i koniec ko ców... ółta głowa przekrzywiła si z

boku na bok.

- My l , e ... zabrała ich ze sob ...

- To niemo liwe!

- ... rzucaj c si w gł b szczeliny.

- Nie, to niemo liwe - jej plakietka, widziałe jej plakietk . Jak ona si nazywała?

- Nie rozumiem, co to ma ...

- Powiedz! - Zimne szare oczy widrowały go wzrokiem.

- Korabb - rzekł Ronin. - Nazywała si Korabb.

I nagle, jak miecz schowany do pochwy, oczy Maga złagodniały. Ponownie

odwrócił głow .

- Niech ich lód skuje! Co oni uczynili? Ronin pokr cił głow .

- Nic z tego nie rozumiem.

- Tak - wyszeptał Mag - Wierz ci.

- Jestem pewny, e z pocz tku nawet nie s dzili, i mogłoby mi si uda to

zbudowa - rzekł cicho Borros. - Poza tym stale był przy mnie Mastaad i donosił im o

ka dym moim posuni ciu. Na pocz tku nie zwracałem na niego uwagi i pozwalałem

mu robi tak mało, jak to tylko mo liwe, bo taki ju jestem. Ale on nie był cierpliwym

facetem i jego wariactwo na jednym punkcie sprawiło, e stałem si podejrzliwy. Wiesz

zapewne, e mówi si , i Ochrona ma na oku wszystkich Magów - wzniósł w gór obie

r ce -jednak nigdy nie jest si pewnym, czy jest to opinia, w któr nale ałoby wierzy .

Jednak kiedy przekonałem si , e stworzenie mego projektu jest jak najbardziej

prawdopodobne, zacz łem by podejrzliwy wobec wszystkich. I kiedy którego dnia

przyłapałem Mastaada, jak grzebał w moich papierach, moje przypuszczenia

potwierdziły si . Wyrzuciłem go i spaliłem swoje notatki. Rzecz jasna nie mógł ich

przeczyta , ale wiedział dostatecznie du o, by powiedzie im, e jestem w stanie to

zbudowa . I wtedy przestali bawi si w podchody...

- Ale, powiedziałe , e ta... maszyna, któr zaprojektowałe , mogłaby okre la

temperatur i sił wiatru na powierzchni. Dlaczego oni...?

- Dlaczego tak si bali? Bo to mogłoby by dowodem, e tam, na górze, istnieje

ycie. Ze s tam ludzie. Oni tego nie chc .

Westchn ł.

- Opok ich pot gi jest panuj cy obecnie ład. Konfrontacja jest spraw

drugoplanow . Je eli to nast pi, i tak nie b dzie miało znaczenia, kto zwyci y.

Saardynowie sprawuj władz nad ludem Własnoziemia. Wzorce zostały ustanowione.

Je li nadejdzie wojna, wraz z ni przyjd zniszczenia i ofiary w ludziach. Ale potem

nast pi stabilizacja i ogólna struktura zostanie zachowana.

Spojrzał na Ronina.

- Wyobra sobie, co by si stało, gdyby ludzie dowiedzieli si e na powierzchni

istnieje ycie ... e mo na tam przetrwa . Zacz łyby si migracje, otwarto by

Własnoziemie i ludzie wyszliby na zewn trz, aby tam si osiedla . Obecny ład zostałby

zdruzgotany, a Saardynowie straciliby cał swoj władz . Zamkni ci tak jak teraz,

jeste my pozbawieni wyboru.

- Ale my powoli umieramy - rzekł Ronin. - Chyba to musi by dla nich oczywiste.

Borros skin ł głow .

- Z pewno ci . Ale ta mier jest wyj tkowo powolna i spokojna. Ich zdaniem

Własnoziemie ma szans przetrwa jeszcze około stu, mo e dwustu lat. A wtedy... -

R ce przesun ły si po ciemnym kocu.

- Widziałem powierzchni - stwierdził Ronin. - Ach!

- Maszyna, któr zowi Soczewk . Powierzchnia jest skuta lodem. Zupełnie.

Mag u miechn ł si bez odrobiny ciepła.

- Nad nami, tak. Lodowa powierzchnia si ga kilometra, a mo e nawet dalej, cho

szczerze mówi c nie sposób tego dokładniej okre li . Ale dowiedziałem si , e

Własnoziemie znajduje si w pobli u jednego z ko ców tej planety - wykonał gest r k

- o tak, a my jeste my tutaj, nie opodal szczytu. Lód pokrywa planet od góry i od

dołu. Przed tysi cami lat nie było go tyle, teraz pokrywa wi kszo planety. Ale nie

cał . Rozumiesz? W pobli u centrum planeta jest cieplejsza, kraina jest br zowa, a

sło ce wisz ce na bł kitnym niebie ogrzewa ziemi i ludzi.

- Sk d to wszystko wiesz?

Borros ponownie wzruszył ramionami.

- Ta wiedza i tak na nic si nie zda, bo ju niebawem my wszyscy

- całe Własnoziemie i wszyscy, którzy yj na powierzchni - zostaniemy zniszczeni.

- Mówiłe o tym, kiedy ...

- Tak, byłe tu wtedy i widziałe , w jakim byłem stanie. Wówczas byłe o wiele

bardziej wyczulony na emanacje.

- Tak było ... wyczuwałem czyj obecno . Mag skin ł głow .

- Całkiem mo liwe. Ostatnio podczas wielu Cykli działanie było rzeczywi cie dosy

silne.

- Ale co to wła ciwie jest?

- Jak na razie nie potrafi odpowiedzie na to pytanie. Nie posiadam

dostatecznej wiedzy na ten temat.

- To istnieje naprawd ?

- O, tak. Ale jak na razie jest jeszcze daleko.

- A teraz...?

- Obaj musimy podj decyzj . Ja musz dosta si na powierzchni , do ludzi,

którzy tam zamieszkuj . Jest mało prawdopodobne, e ta... siła mo e zosta

powstrzymana. Ale musz spróbowa . I wydaje mi si , e ty te nie masz ju wyboru -

dodał ponurym tonem.

- Musisz pój ze mn .

Ronin nie lubił go, nie ufał mu, a mimo to zdawał sobie spraw , e Mag ma racj .

To było okropne.

Słaby, lodowaty u miech pojawił si ponownie - nieprzyjemny, acz nieunikniony.

- Widz , e mam racj . W porz dku. A wi c to ju ustalone. A teraz druga sprawa.

Zanim spróbujemy opu ci Własnoziemie, musisz dosta si na Dół.

U miech rozpłyn ł si jak lód w rozpalonym piecu.

- Musisz zej - rzekł wolno - poni ej 99. Poziomu.

- Nie mam atramentu - rzekł i ukłuł si w palec. -- Dam ci najlepsze wskazówki,

jakie tylko mog , ale obawiam si , e moja wiedza jest ograniczona. Kiedy cisn ł

palec, pociekła krew. - Lepsze to ni nic. - I zacz ł pisa na materiale.

Ronin powiedział:

- Ale to najni szy z Poziomów. Poni ej s ju tylko skalne fundamenty

Własnoziemia.

- Kolejne kłamstwo - rzucił pouczaj cym tonem Borros. - S w tym wzgl dzie

swoistymi ekspertami. Poni ej Własnoziemia zamieszkuj ostatni potomkowie starej

cywilizacji, cywilizacji naszych przodków. Jestem tego pewny. Wiem, poniewa

Korabb tam dotarła. Była moj on , powiedzieli mi, e nie yje, e zgin ła pracuj c

przy jednym z olbrzymich Konwertorów Energii. Powiedzieli, e rozerwało j tak, i

praktycznie nie było dla niej nadziei. To było sze Znaków temu i przez cały ten czas

wierzyłem... - Pokr cił głow . - Nie wiem ju , w co wierzyłem.

- Ale co si stało?

- Nigdy si nie dowiem. Ale moim zdaniem ... widzisz ... dziesi Cykli temu,

zanim donie li mi o jej mierci, powiedziała mi, e odnalazła co , co mogło by ,

według niej, wej ciem do wiata znajduj cego si poni ej Własnoziemia. I to wła nie

na 99. Poziomie. Nie posiadałem si ze szcz cia. Ile wiedzy mógł mi dostarczy ów

wiat, ile tajemnic mogło zosta rozwikłanych! Nie mogli wszak spali wszystkiego

- niektóre z ksi ek i planów, jakie zostały wyniesione na Gór , owszem, ale

pozostawały jeszcze Maszyny. Wiedziałem, e sam nigdy nie dotr na ten Poziom, wi c

nakłoniłem j , aby przeprowadziła mały rekonesans na własn r k . Wybrała si na

Dół i wiedziałem ju , e miałem racj . Teraz s dz , e musieli j złapa , kiedy

schodziła tam po raz drugi. Chcieli wiedzie , czego si dowiedziała. Freidalowi na

pewno bardzo na tym zale ało - sam widziałe , do jakiego stopnia. Mo e potem j

wypu cili.

Przez chwil w pomieszczeniu panowała cisza. Ronin patrzył jak palec Maga

kre lił na materiale dziwne wzory.

- Odpowied na pytanie, co nas czeka, znajduje si tam, na Dole

- stwierdził Borros. - Wiem o tym. Musisz mi j przynie . Dopiero wtedy

b dziemy mogli st d odej . - Przez cały czas pisał na skrawku materiału. - Odpowied

zapisana jest na zwoju. Zapisano j szczególnymi Glifami. Na tym materiale zapisuj

ci ich kształt, aby mógł je rozpozna . Zwój b dzie oznakowany. Spójrz - to jest to. To

wszystko, co wiem. Dzi ki tym informacjom b dziemy mogli si dowiedzie , co

nadchodzi, a by mo e nawet opracowa metody obrony. Któ to wie?

- Ponownie wzruszył ramionami i po raz ostatni uniósł wzrok. - To nasza jedyna

nadzieja. - I podał mu skrawek materiału, pokryty zasychaj c ju krwi .

- Jeszcze jedno Roninie - dorzucił Mag z kpi cym chłodem w głosie. - Postaraj si

wróci , zanim ci dranie rozerw mnie na kawałki.

Rozdział 17

Panel wydawał si łatwy w obsłudze, ale czy działał?

Usłyszeli tupot butów, ciche głosy, niewyra ne, ale zbli aj ce si zza załomu

korytarza. Ronin nacisn ł guzik i masywne, metalowe drzwi windy zasun ły si ,

zamykaj c ich w aksamitnej czerni i absolutnej ciszy.

- Nie ruszyli my.

Si gn ł r k w mrok i pchn ł kul oznaczon numerem 95. Do blisko. Zajarzyła

si zimnym bł kitnym wiatłem i zacz li zje d a w dół. Zje d ał ju kiedy wind i

natychmiast zorientował si , e wszystko było nie tak, jak powinno. Zamiast zje d a z

jednostajnym, monotonnym szumem, winda opadała w dół ostrymi szarpni ciami, tak

e mieli powa ne trudno ci z utrzymaniem si na nogach i musieli opiera si o ciany

Spadali teraz ze stale wzrastaj c pr dko ci , wibracje przybrały na sile, a klatka

windy chybotała si jeszcze bardziej nieregularnie.

I wtedy poczuli ostre szarpni cia, tak gwałtowne, i mieli wra enie, e oł dki

podeszły im do gardeł. Poczuli si lekko. P kł kabel - pomy lał. Spadali w dół szybu

windy ze straszliw pr dko ci , Zatkało im uszy, ale pomimo to Ronin usłyszał

stłumiony j k, który rozległ si tu obok niego.

Dawniej nie byłby w stanie tego wyczu . Niektóre zasady musiały zosta

wymienione, wytłumaczone, a nast pnie wpojone i przyswojone, dopóki nie stały si

nawykami. Poza tym jego zmysły musiały zosta wyostrzone. A to wymagało czasu.

Stał teraz na progu swojej kwatery i wiedział, e kto był w rodku. Zdał sobie z tego

spraw , kiedy si gał po przeł cznik górnych wiateł. Wiedział, e w blasku górnych

wiateł korytarza był widoczny a nadto wyra nie, wi c bezszelestnie w lizgn ł si do

rodka, do ciemnego pokoju. Po drugiej jego stronie, na cianie, wisiał w pochwie jego

miecz. Wydawał si bardzo odległy.

Podszedł do ciany. Nikt go nie powstrzymał. Powoli dobył miecza, przez cały czas

patrz c k tem oka w stron s siedniego pokoju. Nast pnie wpadł jak burza do drugiej

komnaty, zapalaj c wiatła i jednocze nie unosz c miecz na wysoko oczu, eby

uchroni je przed o lepieniem ostrymi promieniami.

G'fand odwrócił si w jego stron , mrugaj c powiekami. Miał na sobie ciemne

legginsy i jasn bluz z grubego materiału.

- Co ty tu robisz? - spytał z rozdra nieniem Ronin, chc c ukry w ten sposób

ogarniaj c go ulg .

Ucze był blady i miał wymizerowan twarz, jakby od dłu szego czasu nie spał.

- Przyszedłem, aby z tob porozmawia . Chc ci co powiedzie .

- Pomimo oczywistego zm czenia nabierał pewno ci siebie i zdecydowania - wida

to było po sposobie, w jaki stał; to było co , czego Ronin nigdy dot d u niego nie

zauwa ył.

- A wi c czemu si tu ukrywasz?

- Usłyszałem, e kto wchodzi i nagle pomy lałem, e to mogła by K'reen.

Ronin nie mógł powstrzyma si od u miechu.

- Jestem pewien, e potrafiłaby to zrozumie . G'fand zaczerwienił si nieznacznie.

- Ja ... to mogłoby by do ... niezr czne.

Ronin odwrócił si i wszedł do wi kszej komnaty. G'fand ruszył za nim. Ronin

zapalił górne wiatła i zdj wszy ze ciany pochw , przytroczył j do pasa.

- Powiedz mi wi c, co chciałe , ebym wiedział. G'fand powiódł palcami po swych

długich włosach.

- Nie wytrzymam tu ju ani chwili dłu ej. Musz st d uciec. Wiem, co musisz teraz

my le ! Ale ty przynajmniej jeste w stanie mnie zrozumie . Wiesz, czemu chc st d

odej . Nawet gdyby przyszło mi zamarzn na powierzchni, to jest to moim zdaniem o

wiele lepsze ni wegetacja we Własnoziemiu. Jeste my tu jak ywe trupy. To potworne.

Je eli si st d wydostan , to przynajmniej przez jaki czas b d wolny i sam b d sobie

panem. Tu jestem stale w zamkni ciu i prawie nie mog oddycha .

Nie wiedzie czemu, Ronin pomy lał nagle o olbrzymiej bibliotece Salamandry.

Rz dy ksi g, których G'fand nigdy nie b dzie miał okazji przeczyta .

- Uspokój si - powiedział. - Nie s dz , e naprawd tak my lisz.

- Oczywi cie, e tak! - Teraz w głosie Ucznia pojawił si smutek.

- Jeste taki jak wszyscy. Nie uwa asz mnie za m czyzn . Ale ja potrafi ju

całkiem nie le posługiwa si broni : mieczem i sztyletem.

- A co z jedzeniem? - zapytał Ronin, otwieraj c szaf i wyjmuj c z niej lekk

kolczug .

- Mam to - rzekł z dum G'fand. Spod bluzy wyj ł dwa pasy, które mo na było

przytroczy do ramienia,

Ronin znieruchomiał.

- Pasy ywno ciowe. Sk d je masz?

- Ukradłem. I nie martw si . Nikt nawet nie zauwa y ich braku. Ronin nało ył

metalow kolczug .

- A wi c mówisz powa nie? G'fand skin ł głow .

- Jak najbardziej.

Nagle co , co powiedział Ucze , powróciło echem w jego my lach.

UDAŁO MI SI CZ CIOWO ROZSZYFROWA GLIFY BARDZO

STAREGO PISMA. Wtedy to nic dla niego nie znaczyło, ale teraz...

- Zamierzasz wybra si w podró . Zgadza si ? G'fand spojrzał na niego z

zakłopotaniem.

- Roninie, musz si st d wydosta ju . Teraz. Tego Zakl cia. Wyj ł co z szafy i

trzymał przez chwil w r ku.

- Lepiej chod ze mn .

- Z tob ? Ale co... - Ucze patrzył na pas ywno ciowy, trzymany przez Ronina. Z

fascynacj przygl dał si , jak Ronin mocował go na ramieniu.

- Co ty na to? Ja ju wyruszam w drog .

- Ale dok d? Nie...

- Przy odrobinie szcz cia wydostan si z Własnoziemia. Wyja ni ci to po drodze.

We ze sob bro .

To rzekłszy, si gn ł po swój sztylet.

Zamkni t przestrze wypełniał j kliwy d wi k, dr cy, ale rosn cy w sił z ka d

chwil . Winda, spadaj c, chybotała si , jakby lada moment miała rozlecie si na

kawałki

Ronin naciskał kule innych Poziomów na panelu na wprost niego. Winda

kontynuowała swój obł dny lot, a niebieskie, zimne wiatełka pobłyskiwały drwi co.

I wtedy sobie przypomniał. Czerwona, u góry panela. Uderzył w ni . Winda

zatrzymała si gwałtownie, a ich nogi ugi ły si , jakby były z waty. Klatka zawisła,

dygoc c, w szybie windy, a przerwany kabel z gło nym brz kiem osun ł si na dach

kabiny. Ronin podniósł si i zrobił par gł bokich oddechów. G'fand wci jeszcze był

skulony i pochlipywał, wci gaj c gwałtownie powietrze.

- Ronin, my ...

- Nie mamy czasu. Musimy si st d wydosta . I to jak najszybciej. Nie mam

poj cia, jak długo hamulec nas utrzyma.

Jego dłonie majstrowały przy panelu, ale drzwi pozostały zamkni te. Wbił palce w

szczelin pomi dzy ich skrzydła,

- Pomó mi! Musimy to otworzy .

G'fand podniósł si na kolana. Poło ył r ce na udach i uniósł głow . Pot

poprzyklejał mu włosy do czoła i policzków. Wygl dał, jakby przyrósł do podłogi.

- My ... my o mało nie zgin li my.

- G'fand, drzwi!

- Zmia d eni jak szczury ... ko ci zgruchotane na proch ... ciała przemienione w

galaret ...

Jego oczy pałały; oszołomiła go siła własnej wyobra ni. Ronin odwrócił si i

pomógł G'fandowi si podnie , próbuj c zarazem przekaza mu cho cz stk własnej

siły.

- G'fandzie, my nie umarli my! - Ich twarze znajdowały si blisko siebie. - Ale to

mo e wkrótce nast pi , je li si st d nie wydostaniemy! Sam nie dam rady. Potrzebuj

twojej pomocy. - I wówczas jego spojrzenie ponownie nabrało ostro ci.

- Tak. Tak. Otworzymy drzwi we dwóch.

Wbiwszy palce w szczelin , obaj zacz li ci gn w t sam stron . Wyt ali

wszystkie siły, dopóki ich r ce i naci gni te stawy ramion nie zacz ły pali ywym

ogniem, a pot ciekaj cy po twarzach i wpadaj cy do oczu nie zacz ł dli i

zamazywa wzroku.

Mi nie napr yły si , nogi zesztywniały z wysiłku. Zacisn li z by, a na ich szyjach

pojawiły si grube yły.

W chwil potem poczuli, e drzwi si poruszyły. Dyszeli, jak zwierz ta, ale

mówienie byłoby teraz dla nich zbyt du ym i zgoła niepotrzebnym wysiłkiem, zacz li

wi c bez słowa ci gn z jeszcze wi ksz determinacj .

Powoli, bardzo powoli, drzwi zacz ły si rozsuwa .

Kiedy otworzyły si na tyle szeroko, aby mogli si przez nie przecisn . pochylili

si , opu cili r ce - które wydawały si ci kie jak z elaza - i wci gn li pot ny haust

powietrza. W ustach mieli sucho. Unie li wzrok i zobaczyli, e znale li si pomi dzy

Poziomami. Ale szcz cie im dopisało. Mniej wi cej metr nad nimi znajdowało si

otwarte wej cie na Poziom - ochronne drzwi musiały zosta wcze niej wyci te - ich

resztki zwisały jak przegniłe z by. Dał si słysze złowieszczy j k przypominaj cy

zgrzyt mia d onego metalu. Winda zadygotała pot nie.

Ronin zło ył r ce, a G'fand stan ł na nich i podci gn ł si w gór , dopóki nie

złapał za kraw d wyst pu. J k powtórzył si ; G'fand wyt ył wszystkie siły, napi ł

mi nie, uniósł jedn nog i w ko cu zdołał wspi si na Poziom. Winda znów si

zakołysała, a uszy Ronina przeszył gło ny, metaliczny pisk. Winda zadr ała i z wolna

pocz ła osuwa si w gł b szybu, w miar jak hamulec zacz ł ust powa . Kabina

odbiła w bok, natrafiaj c na jaki wyst p w cianie szybu. Ronin skulił si i skoczył.

J k rozpalonego metalu był wszystkim, co obecnie słyszał. Jego palce dosi gły

kraw dzi Poziomu, ale jedna z jego dłoni, mokra od potu, ze lizgn ła si i przez jedn

krótk chwil kołysał si tylko na jednej r ce, a w ko cu G'fand pochylił si i

schwyciwszy go za rami , pomógł wczołga si na gór . Poczuł, e winda raz jeszcze si

zatrz sła i szczyt kabiny zaczai si osuwa . Pomagaj c sobie obiema r kami wsun ł si

na Poziom, a G'fand odci gn ł go w gł b przej cia, podczas gdy winda, przy wtórze

potwornego, przejmuj cego zgrzytu, run ła w dół. Dach kabiny o par centymetrów

min ł ciało Ronina. Gdyby Ronin nie wydostał si z windy na czas, zostałby rozci ty na

pół.

Ich nozdrza zaatakował smród b d cy mieszanin woni gnij cych mieci,

ekskrementów i milionów nie mytych ciał. Odór narastał, w miar jak mijali mroczne,

ziej ce prostok ty wej . G'fand zajrzał w gł b jednego z nich i gwałtownie wstrzymał

oddech. Ronin zrobił to samo i szybko odci gn ł go od wej cia. Mimo to zdołał

wychwyci obraz białej ko ci, patrz cego w mrok, pojedynczego ludzkiego oka i

czarnego, ziej cego otworu, gdzie powinno znajdowa si drugie. Miał wra enie, e po

podłodze poruszało si mnóstwo małych istot - słyszał wyra nie dochodz ce z wn trza

pomieszczenia delikatne chrobotanie.

- Gdzie my jeste my? - wyszeptał G'fand. Ronin wzruszył ramionami.

- W ka dym razie gdzie na Dolnym Poziomie.

- I co teraz zrobimy?

- Znajdziemy inn drog , aby móc zej na Poziom 99. - Wskazał r k w stron

przej cia. - Spróbujemy t dy.

Korytarz, mroczny i zaniedbany, zakr cał ostro w bok. Ronin pomy lał: Czy to

mo liwe, e jeste my na jednym z Dolnych Poziomów, Poziomie Robotnika? - Górne

wiatła były w opłakanym stanie. Rzucały słaby blask, mrugały, niektóre z nich w

ogóle nie działały. Widocznie były wył czone ju od jakiego czasu, bo w

prowizorycznych, topornych niszach wy łobionych w cianach osadzono migotliwe,

trzaskaj ce pochodnie. O wietlenie korytarza stanowiło wi c niezwykł mieszank

ostrego, pomara czowego blasku i zimnej, niebieskawobiałej po wiaty.

Zatrzymali si na chwil nasłuchuj c, ale jedynymi zarejestrowanymi przez nich

odgłosami było kapanie wody i szuranie małych stóp.

Szli szybko i bezszelestnie. ciany były tu zupełnie wyprane z koloru. Teoretycznie

rzecz bior c, wszystkie Poziomy miały okre lon barw , dzi ki czemu jeden rzut oka

wystarczał, aby si zorientowa , na którym si było. Jednak ciany tutaj pokryte były

grub warstw brudu, któr zdobiły obsceniczne napisy i rysunki. Warunki, w

jakich

yli tu ludzie, były przera aj ce.

Nie napotkali ywej duszy. Raz po raz mijali szczeliny w suficie i cianach,

mroczne odnogi korytarzy, zawalone nie uprz tni tym gruzem, a raz czy dwa natrafili

na tak powa ne uszkodzenia, e poszczególne sekcje po obu stronach nie pasowały do

siebie. Kilkakrotnie musieli pokonywa zwały gruzów - tam, gdzie zawaliły si

fragmenty korytarza. O wietlenie stawało si coraz gorsze.

Ronin zatrzymał si , wyci gn ł r k i schwyciwszy G'fanda za rami , zmusił go. by

stan ł. Spojrzał przed siebie. Przeszli jeszcze około sze ciu metrów i zatrzymali si

gwałtownie.

Wygl dało tak, jakby olbrzymia pi r bn ła w korytarz. Najwyra niej w

wewn trznym szybie co musiało eksplodowa z potworn sił , rozrywaj c cian i

wyrywaj c w podłodze jam długo ci półtora metra. Zajrzeli ostro nie w ziej cy

otwór. Wygl dało na to, e na Poziomie pod nimi szalał po ar.

G'fand otarł czoło.

- Na mróz! - wyszeptał. - Co si dzieje?

Ronin nic nie powiedział. Patrzył na korytarz po drugiej stronie otworu.

- Mo e powinni my sprawdzi , czy nie mo emy pomóc.

- Te Poziomy wygl daj na opuszczone - rzekł jakby mimochodem Ronin. - Mimo

to...

- Nasz problem polega na tym, jak mamy przej przez ten otwór. Nic innego nie

wymy limy.

G'fand uniósł wzrok znad migocz cych płomieni.

- Czemu nie mieliby my zawróci i wej na korytarz z drugiej strony?

- Straciliby my za du o czasu, a poza tym kto wie, w jakim stanie jest korytarz po

tamtej stronie. Musimy przedosta si t dy, nie mo emy zawróci .

Wszedł w mrok zwalonej ciany i po chwili zawołał G'fanda. Znalazł metalow

belk , któr wybuch wyrwał z fundamentów. Zdołali wyj j z otworu w cianie i

przerzuci przez otwór w podłodze. Okazało si , e była dostatecznie długa, aby

si gn podłogi po drugiej stronie. Stan ł na niej i podskoczył odrobin , aby j

sprawdzi .

Poszedł pierwszy. Belka była w ska, miała zaledwie siedem centymetrów

szeroko ci, ale wybuch nie uszkodził jej zbytnio i powierzchnia metalu pozostała

całkiem gładka i równa.

Otwór rozpostarł si przed nimi: upiorne, pomara czowe wiatło wiło si w

ciemno ciach jak nap czniały w , ywy i morderczy, czyhaj cy daleko w dole;

płomienie migotały i ta czyły, tworz c ulotne złowieszcze kształty. Poczuł, e zaczyna

kr ci mu si w głowie. Od tej chwili ju nie spojrzał w gł b otworu, koncentruj c si

na swych obutych stopach, przesuwaj cych si po belce cal za calem, stopa za stop ,

centymetr po centymetrze; szedł z rozło onymi szeroko r koma, aby zachowa

równowag . Wreszcie dotarł na drug stron .

Odwrócił si i skin ł na G'fanda, by i on wszedł na belk i zacz ł przechodzi nad

mroczn czelu ci .

Ronin zawołał:

- Skoncentruj si na swoich ruchach. Czuj dokładnie ka dy ruch stopy na metalu.

Posuwaj si wolno, krok za krokiem. Ostro nie zachowuj równowag . O wła nie. Tak.

G'fand był ju prawie w połowie drogi, kiedy jego znajduj ca si w tyle stopa

obsun ła si z belki, gdy oparł na niej ci ar całego ciała. Zakołysał si i run ł w dół.

Spadaj c odruchowo wyci gn ł obie r ce i niemal w ostatniej chwili zdołał uchwyci

si kraw dzi belki. Kołysał si wisz c na jednej r ce, podczas gdy jego druga dło

szukała na o lep zbawiennego oparcia.

W pierwszej chwili Ronin chciał poło y si na brzuchu i spróbowa mu pomóc,

ale nie s dził, aby belka zdołała utrzyma ich obu, a poza tym nie było czasu, aby

mo na było to sprawdzi .

- G'fandzie! - zawołał. - Nie uno nóg - niech wisz w powietrzu. Nie ruszaj nimi.

Musisz przesta nimi kołysa . W porz dku. A teraz unie r k . Nie - w lewo. Tak -

bardziej. A teraz wyci gnij si .

G'fand uchwycił si teraz belki obur cz i wisiał jak pionowy pr t, z ramionami

wyprostowanymi nad głow . Spojrzał na Ronina. Włosy wpadły mu do oczu i

potrz sn ł głow , aby odzyska zdolno normalnego widzenia, a jego mokre od potu

r ce zacz ły ze lizgiwa si z metalu. Odzyskał równowag praktycznie w ostatniej

chwili.

- Spokojnie, spokojnie - rzekł Ronin. - Posłuchaj, G'fandzie i rób dokładnie to, co

mówi . Przełó jedn r k przed drug . Patrz w gór , nie w dół.

Na twarzy Ucznia pojawił si grymas wysiłku.

- Dobrze. Jeszcze raz. My l tylko o nast pnym ruchu. Powoli. Krok po kroku.

wietnie. Jeszcze raz.

Mówił do niego spokojnym, łagodnym tonem, podczas gdy G'fand, powoli, z

wyra nym trudem, pokonywał ostatni odcinek belki - a kiedy dotarł do ko ca i

wyci gn ł w gór jedn r k , Ronin mógł go wreszcie wci gn na tward , bezpieczn

posadzk korytarza. Mroczna czelu otworu pozostała w tyle za nimi. Ciałem

wymiotuj cego teraz, odwróconego plecami do Ronina G'fanda wstrz sały

gwałtowne dreszcze.

Nagle ciemny dym i dusz ce opary zacz ły unosi si g stymi słupami z ni szego

Poziomu, a po wiata widoczna przez otwór przybrała znacznie na sile. I usłyszeli

stłumiony tupot stóp, a w tle suche, ostre trzaski, dziwnie odległe, ale mimo wszystko

wyra ne.

Ronin przylgn ł do brudnej ciany i poci gn wszy G'fanda za r k , zacz ł i

przed siebie. Omin ł stos gruzów otaczaj cy otwór. Przyci gn ł G'fanda do siebie i

rzekł, czuj c na twarzy jego kwa ny oddech:

- Bardzo mi przykro, ale musimy ju i . G'fand otarł usta i skin ł głow .

- Tak, tak - wyszeptał. - Nic mi nie jest. Ruszyli w drog , tak szybko, jak tylko

mogli.

W ko cu, po raz pierwszy na tym Poziomie, napotkali jakich ludzi. Wszyscy byli

martwi. Ciała le ały rozsiane po korytarzu, jakby rozrzuciła je jaka tytaniczna siła.

Były popalone, niektóre do tego stopnia, e nie dawało si rozpozna rysów twarzy -

zmasakrowanych i zmia d onych, po ród lepkich kału ciemnej, s cz cej si krwi.

G'fand patrzył na to oczyma rozszerzonymi przera eniem.

- Na chłód! Co si tu stało?

Ronin nie odpowiedział - weszli w spowity mrokiem załom korytarza, mijaj c po

drodze kolejne, cuchn ce wzgórki sztywnych ciał. Nie było w ród nich Szermierzy i

Ronin wiedział ju , e miał racj

- znajdowali si na jednym z najni szych Dolnych Poziomów, w ród Robotników.

Zatrzymał si , kiedy mała, niewyra na posta wyprysn ła z jednego z wej , p dz c

na co sił w nogach. Złapał j z całej siły, o mało nie trac c przy tym równowagi, i

dostrzegł mał dziewczynk , próbuj c wyrwa si z jego u cisku. Podniósł j i

spojrzał z zaciekawieniem; była to pierwsza yj ca istota, jak napotkał na tym

Poziomie. Miała wychudł z głodu twarzyczk , któr przesłaniały długie str ki

włosów, kiedy kr ciła głow z boku na bok. Przez cały czas próbowała mu si wyrwa .

Popłakiwała przy tym z cicha i poprzez łzy Ronin dostrzegł w jej oczach wyraz

cierpienia, który wprawił go w zakłopotanie.

- Jeste ranna? - spytał, ale albo nie chciała, albo nie mogła odpowiedzie .

G'fand dotkn ł Ronina i wskazał r k przed siebie. Z wej cia, z którego wybiegła

dziewczynka, wyłoniła si jaka posta . Była to wysoka, wymizerowana kobieta, o

krótkich włosach, wygłodniałych ustach i m tnym spojrzeniu. Dostrzegła ich.

Podbiegła do nich chwiejnym krokiem. Krzykn ła:

- Co jej robicie? - Dziecko skuliło si i krzykn ło, kiedy kobieta wyci gn ła w ich

stron dług , brudn , szponiast r k o połamanych paznokciach. Dziewczynka z

dziwn desperacj przylgn ła do Ronina. A wtedy kobieta wyrwała mu j z r k.

Uniosła praw r k , dzier c długi, zakrzywiony nó , którego ostrze było pokryte

zaschł krwi .

- Zwierz ta! Ja ju wam nie wystarczam, chcecie tak e i jej... - Ona wybiegła

prosto... - zacz ł Ronin, ale kobieta go nie słuchała.

- Chcieli cie zaci gn j w jaki ciemny k t, tak? Wynocha st d! - Wrzasn ła i

okr ciwszy si na pi cie, chroni c dziecko własnym ciałem, znikła w wej ciu, z którego

przed chwil obie si wyłoniły. Ronin wci jeszcze czuł na sobie dotyk dłoni

dziewczynki, przypominaj cy mu, jak kiedy , dawno temu, siostra zarzucała mu

ramiona na szyj i obejmowała z całej siły.

Zacz ł biec, krzycz c przez rami :

- Chod ! - W chwil pó niej usłyszał za sob tupot stóp G'fanda. Przebiegli przez

wej cie.

Wewn trz było mroczno. W powietrzu unosił si dym. Pomieszczenia były

mniejsze ni na Górze. Kwatery składały si z trzech pokoi, w których zamieszkiwały

dwie, trzy rodziny. W izbach panował nieład. Podłog za cielały połamane meble,

pobite naczynia, strz py materiałów i lisko-lepkie kału e stanowi ce niemo liwy do

rozró nienia amalgamat ró nych płynów. Nic si tu nie poruszało. Weszli do drugiej

izby.

Wtedy Ronin zauwa ył r k wystaj c spod stosu mieci. Wydobył miecz i odsłonił

ciało. To był Robotnik - niski, kr py, o pot nych barach i muskularnych ramionach.

W wyci gni tej r ce trzymał ci ki lewar, wyrwany z Maszyny, niew tpliwie u yty w

charakterze maczugi. Odwrócił ciało.

Klatka piersiowa była jedn wielk miazg - a pokrywaj ca j krew nie pozwalała

zliczy , ile pchni no em otrzymał ów m czyzna.

- Na mróz! - wymamrotał Ronin. - Czy oni wszyscy poszaleli? G'fand odwrócił

głow .

Przeszli do ostatniej komnaty. Zawieszona na suficie lampa była zapalona i

kołysała si , rozpraszaj c cienie. Na łó ku pod przeciwległ cian kl czała tamta

kobieta. Jedn r k obejmowała płacz c dziewczynk , a w drugiej dzier yła nó .

ciskała r koje a do zbielenia kostek palców. Jej oczy były rozszerzone, a wzrok

ot piały. Z jednego k cika ust wypływała stru ka liny.

Stan li w progu.

- Szale cy! - krzykn ła. - Jeszcze krok i spotka was to samo co tamtego.

G'fand spojrzał na ni i rzekł zduszonym głosem:

- Ty to zrobiła ?

Roze miała si gardłowym, zimnym miechem, wywróciła oczami. Dziewczynka

próbowała wyrwa si z jej u cisku.

- O tak. Dziwicie si , co? On te si zdziwił.

Spu ciła wzrok i przez chwil patrzyła na główk dziewczynki.

- Patrzcie - j kn ła. - Spójrzcie na swoje dzieło. Dzieło szale ców! A potem

odwróciła bezwładne ciałko i zobaczyli chudego, małego chłopca - zapewne niewiele

starszego od dziewczynki - o wymizerowanej, ciemnej twarzyczce.

- Zobaczcie, jak zbezcze cili cie mego syna! Zobaczcie, jak odebrali cie mu ycie! -

Uniosła głos i szybko przytuliła go do siebie. Wydawało si , jakby jednocze nie w jej

ciało wlała si nowa siła. Wykrzykn ła bu czucznie: - Nie doznacie tutaj zaspokojenia!

Nie tym razem!

Zbyt pó no Ronin zdał sobie spraw , e wpatrywała si w jego obna ony miecz.

Zbyt pó no zorientował si w jej zamiarach. Przyci gn ła dziewczynk do siebie - oczy

dziecka były okr głe i zapatrzone przed siebie, a z otwartych ust dobył si piskliwy i

przenikliwy j k, kiedy przeci gn ła długim, zakrzywionym ostrzem no a po dr cym

gardle dziewczynki, nim Ronin zdołał do nich doskoczy .

Bryzn ła krew i j k zmienił si w chrapliwy bulgot. Kobieta zakr ciła ciałkiem

dziecka, tak e znalazło si za jej plecami. Ronin run ł na ni .

Nó znajdował si teraz poza zasi giem jego wzroku. Upu cił miecz, by mie wolne

r ce. Odwrócił głow , by zlokalizowa nó , nim ten odnajdzie jego.

Poczuł, e rami kobiety poruszyło si gwałtownie - w tym samym momencie

le ca pod nim drgn ła konwulsyjnie, jej ciało wygi ło si w łuk, a potem zesztywniała.

Na jej ustach jednocze nie pojawiły si u miech i krew. Ronin spu cił wzrok i teraz

zobaczył nó , pogr ony po r koje w jej boku.

Próbował go wydoby , ale dło le cej zaci ni ta w miertelnym skurczu nie

chciała pu ci r koje ci. Na twarzy kobiety pojawił si wyraz ulgi. Potem poczuł

rozprzestrzeniaj c si wilgo - ciepł i przyprawiaj c o mdło ci.

Stoczył si z łó ka, opadł na kolana. Zakr ciło mu si w głowie. Niemal

instynktownie si gn ł po miecz. G'fand podszedł do łó ka.

- Co...? - zacz ł, ale Ronin uciszył go gestem dłoni.

- Wychodzimy - rzucił łami cym si głosem.

- Ale ...

- Wychodzimy! - rykn ł. Wypadli na korytarz, biegn c i pokonuj c jeden zakr t

za drugim. Mało brakowało, a omin liby znajome wybrzuszenie windy. Otworzyli j

sił , weszli do rodka i zamkn li za sob drzwi. Usiedli w ciepłej ciemno ci, dysz c i

nasłuchuj c łagodnej ciszy, podczas gdy rytmy ich serc i oddechy powracały do normy.

Mieli wra enie, i trwa to bardzo długo.

Ronin usłyszał, e G'fand poruszył si gwałtownie.

- Znowu mam to dziwne uczucie, jakby ciany zaczynały si osuwa w moj

stron . Własnoziemie umiera, wszystko si rozpada.

- Zmienił pozycj . - Na którym jeste my Poziomie?

Ronin wstał i powiódł palcami po kontrolnym panelu windy. Nacisn ł jedn z kul i

drzwi otwarły si , a po chwili znów si zamkn ły.

- Zgodnie z tym, co wida w windzie, jeste my na 71. Poziomie. Mo e uda si nam

zjecha a na 95.

- Czy tylko o tym potrafisz my le - rzucił oskar ycielskim tonem G'fand - po tym

wszystkim co widzieli my? Dolne Poziomy ogarnia szale stwo! Robotnicy morduj si

nawzajem. To istny obł d!

Ronin nie odpowiedział.

- Na mróz, jeste zimny jak lód - rzekł z gorycz w głosie G'fand.

- Nic nie jest w stanie ci poruszy . Niedawno widzieli my rzeczy, od których a

przewraca mi si w oł dku. Co płynie w twoich yłach? Z cał pewno ci nie jest to

krew!

Ronin spojrzał na niego - jego bezbarwne oczy były nieomal niedostrzegalne i

powiedział:

- Jeste wolny, nikt ci nie broni powróci na Gór , a nawet próbowa wydosta si

na powierzchni .

G'fand spu cił głow , chc c unikn spojrzenia Ronina. Przez dłu sz chwil w

klatce windy słycha było tylko ich ochrypłe oddechy.

Kiedy si upewnił, e G'fand zostaje, Ronin nacisn ł kul oznaczon numerem 95.

Kula rozbłysła i winda szybko i gładko zacz ła zje d a w dół. G'fand wstał. Winda

pomrukiwała cichutko. Ronin wyj ł swój sztylet. Winda westchn ła i zatrzymała si .

Drzwi otwarły si bezd wi cznie.

Przypuszczał, e skoro adna z wind nie zje d ała ni ej ni na Poziom 95.,

przyjdzie im pokona reszt drogi schodami. Teraz przekonał si , e był w bł dzie.

Nie było tu korytarza. Zamiast niego w obie strony ci gn ło si metalowe

rusztowanie, nikn ce w oddali po ród białawej mgiełki.

Przestrze . Tam, gdzie powinna znajdowa si ciana korytarza, ziała otwarta

przestrze . Ronin nigdy nie widział tak du ej otwartej przestrzeni. G'fand patrzył

przed siebie, lekko otworzywszy usta.

Podeszli powoli do niskiej metalowej barierki, biegn cej wokół wewn trznej

kraw dzi rusztowania i spojrzeli w dół.

Szerok galeryjk pod nimi zajmowały przeró ne kształty geometryczne - niektóre

proste, inne wielce skomplikowane - wszystkie olbrzymich rozmiarów. Teraz Ronin

wiedział ju , dlaczego windy docierały zaledwie do 95. Poziomu. Patrzyli w dół, na

Obszar wysoko ci czterech Poziomów. By mo e same boki galeryjki równie były

Maszynami. ycie Własnoziemia, pomy lał. Bez nich umrzemy.

Rozległo si gł bokie buczenie, tak przejmuj ce, e powietrze wokoło zdawało si

wibrowa . wiatło dochodziło z góry, z jakiego niewidzialnego ródła. Było bardzo

ciepło, a w powietrzu unosił si ostry, dra ni cy zapach. Po ród pomruków Maszyn,

raz po raz udawało im si wyłapywa słabe odgłosy rozmów. Rzecz dziwna, ten d wi k

dodał im otuchy.

Id c wzdłu pomostu natkn li si na prostok tny otwór wyci ty w zewn trznej,

pionowej cianie. Ronin spojrzał w dół. Pionowa drabinka nikn ła we mgle. Nie było

na niej ywej duszy. Zeszli na dół. Ronin trzymał sztylet w ustach, zaciskaj c z by na

r koje ci. Po drodze, w regularnych odst pach, napotykali kolejne Poziomy, wszystkie

z metalowymi kłódkami. Były opustoszałe. Naliczył ich siedem, zanim dotarli na

galeryjk . Łoskot był tu gło niejszy, pulsowanie przechodziło przez podeszwy ich

butów, docieraj c a do stóp. W powietrzu czuło si wo Maszyn i czego , co, jak

wiedział Ronin, było smarem do nich. Neerowie byli przesi kni ci tym zapachem. Nad

nimi wznosiły si Maszyny, olbrzymi wilgotny las, dziwny i zatrwa aj cy. wiatło było

tu słabsze, a niebieskawo biała mgiełka g ciejsza.

Po lewej stronie trójka Neerów rozprawiała o czym zawzi cie - ich głosy nikn ły

we wszechobecnym hałasie. Powietrze było g ste jak płótno. Przykucn li przy jednej z

pomrukuj cych Maszyn, a Ronin rozwin ł prowizoryczn map sporz dzon dla

przez Maga. G'fand przek sił małe co nieco, podczas gdy Ronin przygl dał si z

uwag kawałkowi materiału. Kłopot polegał na tym, e mapa została sporz dzona z

zało eniem, i dotr na Poziom 99. wind - t , która si zepsuła. Cho wiedział, w

któr stron udali si po dotarciu na 71. Poziom, miał jedynie mgliste poj cie co do

dystansu, jaki pokonali przed wej ciem do drugiej windy. Mapa ukazywała bardzo

niewiele z geografii 99. Poziomu. B dzie musiał oszacowa ró nic w ich poło eniu, co

było czynno ci niebezpieczn , ale konieczn . G'fand, wci jeszcze uj c, otarł wargi

zatłuszczon dłoni i wytarł j o legginsy. Przełkn ł, co miał w ustach.

- Wiesz, dok d mamy i ?

Ronin wskazał r k w stron przeciwn ni ta, gdzie stała grupa Neerów.

- T dy. Bez hałasu.

Prze lizgiwali si od Maszyny do Maszyny - pot ne kształty wyłaniały si z mgły,

by zapewni im cho przej ciowe schronienie. Zygzakiem przebyli cał powierzchni

galeryjki.

Gwałtownie ciany znikn ły im z oczu, a G'fand, unosz c wzrok, za artował, e

znale li si w zakazanym wiecie. Czuł si dziwnie niepewnie, nie maj c w polu

widzenia pot nych cian.

Przeszli prawie kilometr i byli ju nie le spoceni z powodu potwornego gor ca i

wilgoci w powietrzu, kiedy Ronin zatrzymał si i nakazał to samo G'fandowi. Stan li w

cieniu niskiej, p katej Maszyny, nasłuchuj c dobiegaj cych z góry głosów.

- To do niczego nie prowadzi.

- My lisz, e tego nie wiem? Jeste my tu od ponad Zakl cia. Jeste pewny e

sprawdziłe generator w Bloku 12?

- Sprawdziłem i to dwukrotnie. Je eli co jest nie tak, to ja nic na to nie poradz .

- I obawiam si , e nikt z nas nie poradzi.

Rozległ si brz k metalu uderzaj cego o metal, delikatne drapanie, a potem

westchni cie.

- Nie wiem. A co, gdyby my tak spróbowali da CAŁ moc na drugi Poziom?

- Hm, to mogłoby zadziała . Tylko upewnij si , czy...

Rozmowa ucichła, kiedy Neerowie oddalili si . Wymin wszy starannie Neerów,

Ronin z G Tandem wzi li poprzedni kurs, maj cy ich doprowadzi do drugiego ko ca

galeryjki.

Na ko cu szerokiego obszaru, szerszego ni wi kszo wolnych przestrzeni

pomi dzy poszczególnymi Maszynami, stała olbrzymia, kulista machina. Nie o mielili

si podej do niej zbyt blisko w obawie, by nie wykryli ich Neerowie albo który z

Daggamów.

Przeszli ostro nie przez w ski pasa biegn cy równolegle do innego, wiod cego w

kierunku Maszyny. ar wzmógł si i musieli si powstrzymywa , by nie zacz ci ko

dysze . Dwa razy musieli si zatrzymywa , aby przepu ci patrole ochrony. Za

ka dym razem Ronin odczekiwał par minut, zanim podj ł decyzj o kontynuowaniu

marszu. Raz. nieomal wpadli na Daggama, który wyłonił si z przej cia; błyskawicznie

schronili si w ród cieni, czekaj c ze zniecierpliwieniem, a tamten si oddali. Szli

pochyleni, a gdy zbli yli si do Maszyny, obeszli j ze wszystkich stron, aby upewni

si , e teren jest czysty. Ronin raz jeszcze obejrzał map , gdy musiał mie pewno , e

zbli aj si do Maszyny od wła ciwej strony. Potem ruszyli dalej.

Rzucała długi cie , b d cy obietnic schronienia; wysoka, pot na budowla o

niewyja nionym przeznaczeniu, szersza u dołu ni u góry, o ostrych k tach.

Nie wygl dało na to, aby była ródłem wibracji.

Zatrzymali si w w skim cieniu mniejszej Maszyny, aby pokona ostatni odcinek

drogi. Ronin zatrzymał si i G'fand zrobił to samo. Mieli złe przeczucia, pocili si jak

szczury.

Przy Maszynie, która była ich celem, stało trzech Daggamów. Ich głosy rozpraszały

si w wibruj cym powietrzu. Teraz rozdzielili si i znikli im z pola widzenia. Mimo to

Ronin nadal czekał.

Po ich lewej stronie, w miejscu sk d przyszli, wykwitła czarna chmura. Rozległ si

przejmuj cy grzmot wybuchu i poczuli lekkie dr enie podłogi pod stopami.

Zaryzykowali szybkie spojrzenie w tamt stron . Białoniebiesk mgł zast pił g sty

słup czarnego dymu. U jego podstawy wida było pomara czowe płomienie.

- Co si stało? - wyszeptał G'fand. Ronin u miechn ł si pod nosem.

- Wydaje mi si , e dwaj Neerowie, których min li my, wiedzieli na temat Maszyn

mniej, ni si im wydawało.

Zobaczył Daggamów biegn cych w stron po aru i dotkn ł ramienia G'fanda.

Pokonali otwart przestrze i dotarli do strefy cienia, który rzucała Maszyna

zaznaczona na mapie Borrosa. Ronin przyło ył dło na płask do metalowej ciany.

Była nieruchoma. By mo e to bezczynno Maszyny skłoniła Korabb do

przeprowadzenia potajemnego wypadu? Ruszyli.

To nie wygl dało jak wej cie, zreszt w ogóle TO wygl dało na zwyczajn

metalow cian . Widniało na niej obrotowe koło i nic poza tym. To było wszystko.

Ronin przekr cił je do oporu. Kiedy to uczynił, w cianie Maszyny pojawił si dysk

mniej wi cej półtorametrowej rednicy. Schwycili za jego elipsowat kraw d i

poci gn li z całej siły. Przed nimi pojawił si ziej cy otwór. Ronin bez wahania wszedł

do rodka. G'fand pod ył za nim. Kiedy tylko znale li si po drugiej stronie, dysk

samorzutnie powrócił na swoje miejsce. Otwór został zamkni ty.

Pochłon ła ich nieprzenikniona czer .

Przyprawiaj ce o zawrót głowy uczucie przestrzeni, echo powracaj ce co chwil .

Prawie kompletna cisza. Mocny, intensywny zapach. W oddali d wi k, natarczywy, ale

tak odległy, e niemo liwy do zidentyfikowania i przypominaj cy bulgot.

G'fand wydobył pudełko z krzesiwem i zapalił pochodni , któr wyj ł zza pasa.

Owal tunelu, czarnego ze staro ci, zata czył przed nimi w migotliwym blasku.

Podło e pod stopami opadało pod niewielkim k tem. Zacz li schodzi w mrok i poczuli

na twarzach strumie wie ego powietrza - tak mocny, e G'fand musiał osłoni dłoni

trzepocz cy teraz płomie pochodni.

Na cianach pojawiła si wilgo , a niebawem natrafili na co , co przypominało

sto ki lodu zwisaj ce ze sklepienia. Niektóre były matowoszare, ale inne miały w sobie

pasemka magenty, jasnej zieleni, karmazynu i bł kitu. Było ich coraz wi cej, a Ronin i

G'fand czuli si coraz bardziej niepewnie - mieli wra enie, jakby zamiast po podłodze,

szli po suficie. Z pocz tku bardzo cz sto si zatrzymywali nasłuchuj c, dopóki Ronin

nie upewnił si , e ich wej cie do Maszyny pozostało nie zauwa one. Nie

zorganizowano po cigu. Po mniej wi cej połowie Zakl cia spadek tunelu znacznie si

zwi kszył i musieli stawia stopy z o wiele wi ksz ostro no ci . ciany zrobiły si

bardziej liskie i inne w dotyku. Ronin polecił G'fandowi, aby przysun ł pochodni

nieco bli ej. Okazało si , i ciany pokryte były grubymi warstwami szaroniebieskiego

mchu, połyskuj cego dziwnym blaskiem w wietle płomieni.

Ronin kazał G'fandowi zgasi pochodni . Spowiła ich niezwykła bł kitna po wiata.

- Mech fosforyzuje! - wykrzykn ł G'fand. - Widziałem ju kiedy co takiego.

Okazało si , i musieli si przyzwyczai do nowego o wietlenia. Jasne kolory - jak

bluza G'fanda, w miejscach gdzie materiał nie był zabrudzony czy przepocony - były

widoczne bardzo wyra nie; inne, ciemne barwy rozmyły si w mroku, chyba e

widziało si je z bardzo bliska.

Cichy bulgot, który towarzyszył im od chwili wej cia do tunelu, przybrał na sile,

cho wci nie byli w stanie go zdefiniowa .

Zatrzymali si raz, aby si posili i odpocz , wydobywaj c z pasów sprasowane

paski ywno ciowe, i jedli, opieraj c si plecami o mi kk cian i wyci gaj c nogi na

cał długo .

Rozmawiali o ró nych mało wa nych sprawach, celowo unikaj c tematów, które a

zanadto zaprz tały ich uwag .

Podj li marsz i w ko cu tajemniczy odgłos stał si tak pot ny, i poczuli, jakby

niebacznie otworzyli jakie niewidzialne drzwi. D wi k sk pał ich od stóp do głów,

odbijaj c si echem w gł bi tunelu; wiatło równie nieznacznie si zmieniło.

Przed nimi po prawej stronie znajdował si gigantyczny otwór w cianie. Biła ze

silna po wiata. Kolorowe wiatła unosiły si w powietrzu. Cypel zdawał si ich

przywoływa .

Zajrzeli w gł b olbrzymiej jaskini, tak przestronnej, e zdawała si nie mie ko ca.

W powietrzu rysowały si ró nokolorowe łuki, a w ich blasku Ronin i G'fand zdołali

dostrzec gigantyczny wodospad, bij cy ze skalnej ciany i spływaj cy srebrzyst

strug do koryta rzeki, płyn cej meandrycznie, daleko w dole.

Omiótł ich pot ny huk tryskaj cego wodospadu; jego obecno wydała im si

całkowicie namacalna. Stali urzeczeni tym widokiem.

G'fand powiedział co , ale Ronin nie usłyszał go poprzez gło ny szum wody.

Pochylił si wi c i powtórzył:

- Nie wiedziałem, e co takiego w ogóle jeszcze istnieje. Czytałem o tym ... te

rzeczy s ju legendami!

Ronin odwrócił si ku niemu.

- Czas rusza ! - zawołał, aby przekrzycze ryk wodospadu.

Najwidoczniej mech potrzebował sporo wody, aby mógł przetrwa , bo kiedy

zostawili wodospad za sob , zauwa yli, e w powietrzu było o wiele mniej wilgoci.

Jednocze nie wiatło znacznie si pogorszyło, a ciany coraz cz ciej były nagie i

czarne, a w ko cu G'fand został zmuszony do ponownego zapalenia pochodni.

Ronin oszacował, e zeszli jaki kilometr w dół (cho w rzeczywisto ci pokonali

kilka kilometrów), kiedy nagle dostrzegł co w oddali przed nimi. wiatełko w

ciemno ci. Ostro nie, acz z niecierpliwo ci zbli yli si ku niemu. I w ko cu znale li si

przy wylocie tunelu.

Przed nimi otwierało si sporych rozmiarów łukowate przej cie, wychodz ce na

szerok alej , która zdawała si by centralnym punktem chaotycznego skupiska

budynków rozci gaj cego si wokoło; te dalej poło one nikły w g stej, białawej mgle.

Konstrukcja budynków była zastanawiaj ca. Ka dy z nich zawierał w sobie elementy

kilku ró nych stylów, a kształty jak gdyby dobierano na chybił-trafił. Olbrzymie okna

mieszały si z małymi, na dachach domów wida było wyci te balkony, drzwi

pojawiały si w cianach na wysoko ci czwartego - pi tego pietra nad poziomem ulicy.

G'fand patrzył na to z rozdziawionymi ustami. I nagle przez ułamek sekundy

Ronin poczuł tak gwałtowny zawrót głowy, e o mało nie upadł. Zamrugał

powiekami. Oddychał wolno i gł boko, wydychaj c powietrze cz ciej, ni to było

potrzebne do przefiltrowania płuc.

Stoj cy obok niego G'fand wyszeptał z przera eniem w głosie:

- To jest to. To musi by to. Miasto Dziesi ciu Tysi cy cie ek. Ronin spojrzał na

jego zmienione oblicze.

- Miasto naszych przodków, gdzie wszystko było mo liwe. Roninie, tu mógłbym

mie wszystko, czego tylko zapragn . Oni wiedzieli tak du o, tak du o...

Pokr cił głow i schwycił Ronina za rami .

- Nie wiesz, co to oznacza! To zupełnie jak sen - marzyłem o tym i nigdy mc

przypuszczałem, e moje marzenie zostanie spełnione. I oto jestem tutaj! Ronin

u miechn ł si pod nosem,

- Pami tasz, jak byli my mali? Kiedy co spsocili my, straszono opowie ciami o

Mie cie Dziesi ciu Tysi cy cie ek.

G'fand nie mógł oderwa wzroku od budowli, jakie wznosiły si na wprost niego.

- Próbowali mnie przestraszy , ale ja w ogóle na to nie zwa ałem. B d c dzieckiem,

nie bałem si absolutnie niczego.

- A teraz? Jego oddech stał si przyspieszony. Głos zmienił si w szept.

- A teraz... teraz boj si bardzo wielu ró nych rzeczy.

Rozdział 18

W powietrzu czuło si słodkaw wo zgnilizny, a pył, który zdawał unosi si

wsz dzie, powodował dokuczliwe dra nienie w gardle. Czuli si tak, jakby weszli do

ogrodu wypełnionego umieraj cymi kwiatami.

Wyszli przez łukowate przej cie. Otoczyła ich g sta i zatrwa aj ca cisza.

Skrzypienie skóry ich odzienia, mi kkie człapanie butów po chropowatym metalu,

wszystko to zdawała si połyka w cało ci olbrzymia niecka ciszy.

Zamierzali pój główn alej , lecz stwierdzili, e z niewiadomych powodów aden

z domów nie miał od tej strony ani drzwi, ani okien. Musieli wi c na chybił - trafił

wybra któr z kr tych alejek, jakich było tu bez liku. Nad głowami id cych

zwieszało si wiele balkonów ozdobionych cementowymi ornamentami, a poprzez

labirynt architektoniczny przebijało si raczej niewiele wiatła. Mimo to nie musieli

zapala pochodni - było dostatecznie jasno.

Miasto otaczała do specyficzna, tajemnicza aura, niczym aromat egzotycznej

przyprawy napływaj cy z daleka - silny i nieuchwytny. Ulice były brukowane kostk ,

lekko wypukłe po rodku, tak e boki znajdowały si na nieco ni szym poziomie. L niły

m tnawo w rozproszonym wietle. Nie było tu wida mieci czy odpadków, cho kostka

była tak ciemna, e pokrywaj ca j licz ca sobie wiele stuleci warstwa ziemi i brudu

zdawała si stanowi jej nieodł czn cz .

Usłyszeli to w tej samej chwili - unie li głowy, nasłuchuj c czujnie. Ten odgłos

przypominał ostatni faz warkotu.

Zatrzymali si i nasłuchiwali przez chwil , ale ponownie otoczyła ich cisza, tak e

nawet ich własne oddechy wydawały si stłumione i dziwne. Dobyli mieczy - wiatło

zabłysło na polerowanym metalu.

Ronin wskazał czubkiem ostrza małe drewniane drzwi w pi trowym budynku tu

za nimi. G'fand skin ł głow . Szli powoli i ostro nie po wybrukowanym kostk

podło u - nie przywykli do tego typu powierzchni.

G'fand przywarł do ciany budynku tu obok drzwi, a Ronin uchylił je nieznacznie

czubkiem buta i cofn ł si .

Wewn trz panowała ciemno . Nie słyszeli adnego d wi ku. Ronin dał znak, a

G'fand ponownie skin ł przytakuj co głow , po czym obaj szybko i bezszelestnie

w lizgn li si do rodka. Ronin natychmiast usun ł si w bok, by jego ciało nie było

widoczne w wietle bij cym z zewn trz. Odwrócił si i popchn ł G'fanda, by i ten

znalazł si w cieniu.

Pomieszczenie okazało si du o wi ksze, ni przypuszczał, gdy si gało daleko w

gł b. Widział umieszczone w równych odst pach drewniane belki niskiego stropu i

gł bokie cienie ci kich mebli. Nic si nie poruszyło.

I wtem z rogu dobiegło ciche kaszlni cie i pojawiły si dwa czerwone punkciki -

wisz ce nisko nad ziemi , połyskuj ce, odległe. Na zewn trz wszystko o wietlone było

złotawym blaskiem i spowite grubym całunem ciszy.

Punkciki poruszyły si i rozległo si kolejne kaszlni cie - tym razem gło niejsze i

bardziej złowieszcze. Czerwone oczy patrzyły na nich bez jednego mrugni cia - czarne

renice po rodku nich były bardzo małe. Zbli ały si - na zewn trz cisza dawała

ochron , a wiatło lej ce si z góry jak g sty miód zapewniało bezpieczne przej cie. To

była cz innego wiata, tak odległa i nieosi galna jak atrium Salamandry.

Ronin pochylił si , odwrócił bokiem i uj ł obur cz swój miecz - mi nie jego

ramion i ud napi ły si , kiedy usłyszał delikatny chrobot pazurów.

Oczy znajduj ce si pół metra nad podłog nie nale ały do człowieka - był tego

pewny. Przesun ł si wolno w lewo. staraj c si wywabi stwora na sk pan płyn cym

z zewn trz wiatłem przestrze przy drzwiach, ale on nieugi cie trzymał si w cieniu.

Prychni cie rozległo si ponownie. Ronin stał niemal rami w rami z G'fandem.

Stwór zbli ył si do nich i przez chwil poni ej połyskuj cych krwawo oczu

zabłysły ółtawe, zakrzywione kły.

Cichy chrobot. Kaszlni cie rozległo si raz jeszcze i Ronin przybli ył si nieco do

stwora, wchodz c w gł bsz ciemno .

- Wracaj ... - wyszeptał G'fand, ale przerwał mu oschły, ochrypły miech.

Przed nimi rozbłysło wiatło, o wietlaj c pokój - pochodnia.

- Na mróz! - wyszeptał G'fand.

Ronin spojrzał wpierw na małego człowieczka, poniewa to on trzymał pochodni .

Stał na schodach, których wcze niej w ciemno ciach Ronin nie był w stanie wychwyci .

Zszedł po drewnianych stopniach i podszedł do stwora, który warował dwa metry

przed przybyłymi, a potem dotkn ł r k jego karku. Jego chód był dziwny.

- Cha cha cha! Hynd strze e tego miejsca - rzucił mały człowieczek osobliwym,

zgrzytliwym głosem i u miechn ł si wesoło.

Nie miał wi cej ni metr wzrostu, a jego wychudłe oblicze górowało nad p katym,

baryłkowatym korpusem. Długie, siwe włosy przewi zane były czarn skórzan

opask , miał posiwiał brod , wysokie czoło i wystaj ce ko ci policzkowe. Jego nos był

długi i cienki, a ciemnozielone oczy szeroko rozstawione. Ronin był pewien, e skóra

tamtego ma ółtawy odcie . Usta człowieczka ponownie si rozchyliły i wydobył si z

nich miech. Stwór, którego teraz człowieczek drapał za uszami miał długi złowieszczy

pysk poro ni ty krótk , br zow sier ci i wielkie czerwone lepia osadzone w długiej,

zw aj cej si sto kowato czaszce. Jego ciało mogło mie jakie dwa metry długo ci;

cztery łapy zako czone były pazurami. Długi cienki ogon, który migał w przód i w tył,

przypominał kawałek drutu. Ciało miał l ni ce, pokryte grub skór i łusk . Nozdrza

na pysku poruszały si nieprzerwanie. Stwór przypominałby gryzonie zamieszkuj ce

w cianach Własnoziemia, gdyby nie jego rozmiary.

- Pozwólcie, e si przedstawi - rzekł mały człowieczek. - Jestem Bonneduce

Ostatni. - Skłonił si , nieznacznie przekrzywiaj c głow . - A wy kim jeste cie?

Ronin powiedział mu.

- I, rzecz jasna, poznali cie ju Hynda - roze miał si Bonneduce Ostatni - mojego

przyjaciela i obro c .

Zwierz ponownie warkn ło i Ronin dostrzegł wyra nie jego z by.

Mały człowieczek nachylił si do ucha stwora.

- Przyjaciele - to było jak wydech - przyjaciele.

- Łatwo ci przychodzi poznawanie si na ludziach - zauwa ył G'fand.

Ronin schował miecz do pochwy.

Bonneduce Ostatni uniósł swe krzaczaste brwi.

- Czy by? Przybywacie z Góry. - Skin ł r k . - Nie ma powodu, dla którego

mogliby cie chcie mnie skrzywdzi . Wr cz przeciwnie.

- Ha - mrukn ł G'fand.- Nie spotkałe wi c nigdy naszych Daggamów z Ochrony.

- Sk d wiesz, e przybywamy z Wlasnoziemia? - spytał cicho Ronin.

- Czuj to w ko ciach - odparł mały człowieczek, przez cały czas maj c

przekrzywion głow .

- Co? - G'fand wło ył swój miecz do pochwy.

- Ale, ale, zapomniałem o dobrych manierach - rzekł Bonneduce Ostatni. -

Wybaczcie mi, e poszczułem was Hyndem. Jak sami wiecie, ostro no ci nigdy za

wiele. W ka dym razie ostatnio.

Westchn ł, podszedł do ciany i wło ył pochodni do poczerniałego metalowego

uchwytu. Ronin zobaczył wówczas, i m czyzna ma jedn nog krótsz .

- W przeszło ci było inaczej, o tak ... Mo na było chodzi ró nymi drogami i

niepotrzebna była adna ochrona. - Odwrócił si do nich plecami. - Ale to było dawno

temu, bardzo dawno - pokr cił głow .

- Przed Sektorami Mroku. A teraz... - Wzruszył ramionami z rezygnacj . - Có ,

czasy si zmieniaj , a wraz z nimi przychodz nowe nieszcz cia. - Machn ł r k . - Ale

wejd cie, rozgo cie si , bo wiem, e mieli cie dzi dług i ci k podró . I prosz , nie

niepokójcie si Hyndem. - Dotkn ł pyska zwierz cia i stwór poło ył si z

westchnieniem na ziemi. - Widzicie, ju teraz was zna - zna wasz zapach - i z jego

strony nic wam nie grozi.

Usiedli w fotelach, a Bonneduce Ostatni zamkn ł drzwi wej ciowe i udał si po

jadło i wino.

Wyło one ciemn boazeri ciany, ozdobnie rze bione, ci kie szafki, olbrzymi

kamienny kominek wypełniony wonnymi czarnymi szczapami i białym popiołem oraz

masywne, obite pluszem fotele, w których zasiedli - wszystko to emanowało tradycj i

otoczone było specyficzn aur dostoje stwa.

Hynd uło ył swój długi pysk na przednich łapach i zasn ł. Z gł bi domu dobiegło

nagle ciche, miarowe tykanie. G'fand wstał i przeszedł przez pokój, przygl daj c si

przedmiotom z matowego metalu i polerowanego kamienia, wodz c palcami wzdłu

kraw dzi rze bionego drewna. Jego oblicze było pos pne i zatroskane.

Ronin spojrzał na niego.

- Co ci trapi?

G'fand postukał palcami w drewno.

- Wstydz si ci powiedzie ... Prawd mówi c sam nie wiem. Powiedziałe mi o

tym, co usłyszałe od Maga o ludziach yj cych na powierzchni, ludziach innych ni

mieszka cy Własnoziemia. Widzisz, gdy przez całe ycie co ci si wpaja, zaczynasz w

ko cu w to wierzy , nawet je eli tego nie chcesz. Och, to bez sensu. - Odwrócił si do

Ronina. - Ale teraz, kiedy spotkali my innego człowieka, ja... - spojrzał szybko na

pi cego stwora - jak s dzisz, czy mo emy mu ufa ?

- Przystaw bli ej ten fotel - rzekł cicho Ronin. - A teraz słuchaj mnie uwa nie. To

odkrycie jest do niezwykłe, ale tyle tu komplikacji, e nie mo emy traci czasu na

pozostawanie w szoku. To prawda, e praktycznie nic nie wiemy o tym człowieku; kim

jest, sk d pochodzi, cho z cał pewno ci nie pochodzi st d, pomimo faktu, e wydaje

si zna do dobrze to miasto. W tym rzecz. Przysłano mnie tu, bym odnalazł

manuskrypt. Mag powiedział mi, e to b dzie trudne, ale - niech go mróz ci nie! - nie

wyja nił JAK BARDZO to b dzie trudne! Wydaje mi si , i zdawał sobie z tego

spraw , ile ma powiedzie , by rozbudzi moje zainteresowanie. To miasto jest tak

olbrzymie, e mogliby my sp dzi tu niezliczone Cykle i nie odnale manuskryptu. -

Odwrócił na chwil głow , by upewni si , czy nadal byli sami. - Ten człowiek mo e

by dla nas nieocenionym darem. Ja wiem, czego mam szuka i gdzie si to znajduje, a

on by mo e powie nam, jak mamy si tam dosta . On...

Usłyszeli cichy odgłos i bohater ich rozmowy powrócił, nios c olbrzymi srebrn

tac bogato zdobion po bokach, na której stały błyszcz ce i l ni ce talerze z

wypalanej gliny oraz drewniane misy z jadłem, a tak e skórzane bukłaki pełne wina.

- To chyba powinno wam wystarczy - powiedział. - Ale mam tego wi cej. -

Postawił tac na niskim stoliku przed nimi.

Podczas gdy oni jedli z apetytem, człowieczek zwrócił si do G'fanda:

- Zauwa yłem, e nadal obawiasz si Hynda. Niepotrzebnie, przyda ci si małe

wyja nienie. - Widzicie - poklepał si po swojej krótszej nodze, podchodz c do

wysokiego, drewnianego zydla - nie mog chodzi ju tak szybko jak kiedy . -

Zachichotał. - Miałem zatarg z czym , co próbowało mnie po re . - Przystawił sobie

zydel i usiadł opodal nich, machaj c swoj krótsz nog , - On uratował mi ycie...

- Co ci zaatakowało? - przerwał G'fand. Twarz małego człowieczka spos pniała.

- Nie uwierzyłby , gdybym ci powiedział.

- Bardzo chciałbym ...

- Wiecie, czym on jest?

- To półgryzo - wtr cił Ronin.

Bonneduce Ostatni skin ł głow , najwyra niej zadowolony.

- Tak, rzeczywi cie. Do trafne stwierdzenie. Ale, jak widzicie, jest to hybryda,

krzy ówka...

- ...dwóch gatunków zwierz t - doko czył G'fand. Brwi małego człowieczka

uniosły si .

- O, mamy tu w naszym gronie Ucznia - wykrzykn ł uradowany.

- O, tak. Hynd jest te półkrokodylem, wodnym stworzeniem, które

- jak s dz - wymarły wiele stuleci temu. Widzicie przed sob efekt tysi cletnich

przemian. - Pochylił si i delikatnie pogładził dłoni chropowaty, pokryty skórzanymi

wypustkami grzbiet. Zwierz wypr yło si łagodnie i Hynd przez sen wydał z siebie

cichutki pomruk.

- Wielu ludzi wierzyło, e krokodyle s bogami - powiedział człowieczek. G'fand

wytarł r ce.

- Czy zechciałby nam pomóc, przybyli my tu w poszukiwaniu...

- Prosz - Bonneduce Ostatni uniósł w gór obie dłonie. - Cokolwiek to jest, mo e

poczeka . Jeste cie zm czeni. Najpierw odpocznijcie. Potem porozmawiamy.

- Ale mamy mało czasu - rzekł G'fand.

Bonneduce Ostatni ze lizgn ł si z zydla i swoim dziwnym chodem podreptał w

stron frontowych drzwi.

- Tu nikomu nigdzie si nie spieszy. - Zaryglował grub , masywn zasuw przy

drzwiach. - Ciemno nadeszła. Wraz z ni przybywaj istoty, których lepiej nie

spotka na swojej drodze. - Odwrócił si i podszedł do kominka. - To dlatego najpierw

spotkali cie si z Hyndem. Wiedziałem, e przyb dziecie, ale nie wiedziałem kiedy.

Ukl kł i zacz ł rozpala ogie .

- Kiedy si zjawili cie, zapadała ju noc i wolałem nie ryzykowa , w ka dym razie

nie w dzisiejszych czasach. Dawno temu, wchodz c tu, najpierw spotkaliby cie si ze

mn .

Ogie rozpalił si nieomal natychmiast i pokój z miejsca poja niał. Zrobiło si

przyjemnie i ciepło. Najedzeni, ogrzani, rozlu nieni, kiedy min ło ju napi cie, jakie

towarzyszyło w drówce, poczuli si zm czeni i senni.

- Ale teraz yjemy w innej erze i koszmar zaczyna przemierza wiat - ci gn ł

gospodarz.

Ronin, który ju przysypiał, natychmiast si rozbudził.

- Co chcesz przez to powiedzie ?

Bonneduce Ostatni stan ł odwrócony plecami do kominka i przeci gn ł si . - O

tym potem. Teraz czas na sen. Koce s w szafie, tutaj, a tu macie dzbanek z wod i

misk . Te fotele s du e i Hynd te zostanie tutaj.

Ruszył po schodach na gór , ale nagle zatrzymał si i odwrócił:

- Rano porozmawiamy o przyczynie waszego przybycia do Miasta i pomog wam,

na tyle, na ile tylko b d w stanie.

Słyszeli jeszcze nierówny odgłos jego kroków, jak wchodził po schodach, on sam

znikn ł ju im z oczu.

- Co o tym s dzisz? - spytał G'fand, kiedy otworzył szaf i wyj ł dwa grubo tkane

koce.

Ronin opryskał sobie twarz wod . Wzruszył ramionami.

- Nie mamy zbyt du ego wyboru. Tu wydaje si bezpieczniej ni w jakimkolwiek

innym miejscu, które mogliby my sobie znale . - Zdj ł kolczug i bluz , a potem

wylał troch wody na bluz , próbuj c zmy z niej zeschni t krew, jaka przes czyła si

przez ogniwa pancerza.

- Nie wydaje mi si , aby ywił wzgl dem nas jakie złe zamiary, chocia by to

zwierz nie wiem jak wygl dało. On ma racj , lepiej zdrzemnijmy si troch .

Zaczekajmy z nasz misj do rana.

Co wyrwało go ze snu. Z pocz tku pomy lał, e to jaki odgłos i od razu si

obudził.

Cichy trzask, szelest popiołu osuwaj cego si do ognia. Nic wi cej. G'fand spał

spokojnie na fotelu naprzeciw niego. Spojrzał na Hynda. Stwór czuwał, wpatruj c si z

uwag we frontowe drzwi, jakby mógł widzie przez nie na wylot.

Ronin odkrył si . Koc ze lizgn ł si prawie bezszelestnie na podłog . Hynd

zastrzygł uszami, ale nie odwrócił głowy. Ronin schwycił za r koje miecza i cicho

stan ł tu obok zwierz cia. Wyt ył słuch, ale nie był w stanie wychwyci adnych

odgłosów z zewn trz.

Po chwili Hynd dwa razy zastrzygł uszami, po czym pochylił łeb, zamkn ł oczy i -

jak si wydawało - usn ł. Ronin odetchn ł gł boko. Jego bluza była nadal wilgotna, ale

nało ył kolczug i udał si w drugi koniec pokoju. Miał zamiar odkry ródło tykania,

ale kiedy przeszedł obok schodów, usłyszał jaki d wi k dochodz cy z góry. Zatrzymał

si , D wi k był bardzo wyra ny. Odwrócił si i bezszelestnie zacz ł wchodzi po

schodach. Na górze były dwa pokoje - mniej wi cej tej samej wielko ci; do obu

wchodziło si z krótkiego korytarzyka. W jednej z komnat paliło si wiatło. Ronin

podszedł do progu i zajrzał do rodka.

Bonneduce Ostatni kl czał plecami do wej cia, na małym kobiercu pokrytym

dziwnym wzorem.

- Wejd , wejd , Roninie - powiedział nie odwracaj c si . Ronin ukl kł obok niego.

Mały człowieczek trzymał w zaci ni tej pi ci kilka przedmiotów. Potrz sał nimi

leciutko.

- Słyszałe , jak wchodziłem po schodach? - zapytał Ronin.

- Wiedziałem, e usłyszysz odgłosy. - I z jego dłoni wypadło kilka białych kształtów

i potoczyło si po gołej podłodze. Ronin wpatrywał si w nie przez kilka długich chwil.

Przedmiotów było w sumie siedem. Na ich bokach widniały dziwne Glify. Mały

człowieczek znów zebrał je w r ce i potrz sn ł. Ronin usłyszał cichy grzechot.

- My l , e co było pod drzwiami - rzekł szeptem Ronin. - Hynd si obudził.

Mały człowieczek skin ł głow .

- Nie w tpi . On ma czujny słuch. - Ponownie cisn ł białe przedmioty na podłog .

- To s ko ci - wyszeptał Ronin.

Bonneduce Ostatni przygl dał si im swymi zielonymi oczyma, ale nic nie

powiedział, dopóki nie zgarn ł ich ponownie do r ki.

- Ko ci, tak - jego głos brzmiał jak odległe d wi ki dzwonków.

- Rzucam ko ci. - W jego oczach pojawił si wyraz smutku, a gdzie gł boko w ich

wn trzu rozbłysło straszliwe wiatło, jak agonia wieków. - Widzisz, mam trafne miano.

- Rzucił ko ci na podłog ; ich cichy grzechot zdawał si brzmie niczym echo dopiero

co wypowiedzianego stwierdzenia. Pozbierał je.

- S tak stare, e nawet ja nie wiem, sk d si wzi ły. U ywa si ich i przekazuje

nast pcom. Powiadaj , e wykonano je z z bów wielkiego krokodyla, boskiego

stworzenia, które yło w pewnej dolinie, nie opodal brzegów szerokiej, bardzo

błotnistej i gł bokiej rzeki. I to jest całkiem mo liwe. W ka dym razie niew tpliwie

wykonano je z prawdziwej ko ci.

Ronin rzekł bardzo cicho:

- A co mówi ci ko ci, kiedy je rzucasz?

Bonneduce Ostatni potrz sn ł nimi w gar ci i przekrzywił głow w bok.

- To przecie oczywiste - odparł. - Widz to, co ma si zdarzy .

- Ko ci zagrzechotały w jego dłoni. - Oczywi cie nie mog mi powiedzie

wszystkiego i cz sto nie widz tego, na czym najbardziej mi zale y. Niektóre

wydarzenia s dla mnie nieomal oczywiste, inne widz jedynie w mglistych zarysach. -

Wzruszył ramionami. - Ale to jest wła nie to, co robi .

Nastała cisza, po czym Bonneduce Ostatni po raz kolejny rzucił ko ci. I nagle, po

raz pierwszy, kiedy le ały na podłodze, przemówił.

- Mówi o tobie - powiedział wolno. Ronin poczuł przez chwil irracjonalny chłód.

- To nonsens - stwierdził. - Nie chc tego słysze . Mały człowieczek wpatrywał si w

kawałki ko ci.

- Nonsens - powiedział bezceremonialnie - a wi c dlaczego?

Pytanie było tak niewinne, e Ronin przez chwil poczuł zakłopotanie. W ko cu

wzi ł si w gar .

- Nie wiem - powiedział. Jego dło przesun ła si w kierunku błyszcz cej r koje ci

miecza.

- Nie obawiasz si mierci - stwierdził Bonneduce Ostatni, ze szczególnym

naciskiem. - To dobrze, bo ju wkrótce pojmiesz jej nietrwało . A mimo to gdzie w

gł bi twej duszy drzemie strach, który...

- Do ! - krzykn ł Ronin, podrywaj c si na nogi i kopi c z całej siły rozsypane na

ziemi ko ci, które potoczyły si na wszystkie strony.

Bonneduce Ostatni nie poruszył si ani si nie odezwał. Kl czał w tej samej pozycji

i nie odwrócił si , kiedy Ronin, w ciekły, wyszedł z komnaty, ani nawet pó niej, gdy

rozległ si gło ny tupot jego kroków na prastarych schodach.

Bonneduce Ostatni westchn ł gł boko, wstał i ku tykaj c pozbierał rozrzucone po

podłodze ko ci. Pochylał si raz po raz, podnosz c ostro nie ka d z nich, dopóki nie

zebrał ich wszystkich w jednej r ce. Nigdy dot d nie wydawały mu si równie ci kie;

zacisn ł pi tak mocno, e jego kłykcie zrobiły si niemal równie białe jak ko ci.

Znieruchomiał wówczas, jakby miał jak kolwiek mo liwo wyboru. Pokr cił

głow i wolno, z bólem, ukl kł jak poprzednio na dywanie ozdobionym niezwykłym,

specyficznym wzorem. Bardzo wolno, z rozwag , rzucił ko mi i odczytał informacj

zawart w ich układzie. Otarł ciepły pot z dłoni, wycieraj c je o spodnie.

Pozbierał ko ci i nieco szybciej rzucił je ponownie, tym razem sze ciokrotnie, tak

e ogólna suma rzutów wyniosła siedem. Chciał si upewni , e si nie pomylił.

I Bonneduce Ostatni wzdrygn ł si mimowolnie, bo ko ci powiedziały mu za

ka dym razem to samo.

Złote wiatło spływało w dół, a jego uko ne promienie rozdzielały si i przerywały

na pokrytych zdobieniami budowlach po obu stronach. Alejka była w ska, kr ta i

tajemnicza i wiła si meandrycznie poprzez zagmatwany labirynt Miasta.

Drobinki kurzu ta czyły w bladym wietle, a nieprzenikniona cisza zdawała si

otacza wszystko grubym, niewidzialnym kokonem. Ronin min ł pi cego G'fanda i,

ignoruj c zaciekawione spojrzenie Hynda, odci gn ł zasuw przy drzwiach; szybko,

acz z czujno ci , ruszył wzdłu alejki, dopóki nie dotarł do miejsca, sk d nie widział

ju domu.

Wówczas zatrzymał si i usiadł na starej, zakurzonej, drewnianej beczce przed

otwartymi drzwiami sklepu; nad jego głow kołysał si na czarnym metalowym

dr ku nadgryziony czasem szyld.

Szyld był teraz matowy. Glify prawie nie do odczytania - niemy, ale nietkni ty.

Podci gn ł jedn nog do piersi, pozwalaj c drugiej zwisa swobodnie - jego obcas

stukał delikatnie w bok beczułki. Wydawała si pusta. Zamkn ł oczy i oparł si

plecami o małe okienko sklepu. Zastanawiał si , czemu nie pozwolił małemu

człowieczkowi mówi , ale nic nie przychodziło mu do głowy, Pomy lał: Przynajmniej

powinno mnie to zaciekawi . I ciekawiło. Niemniej jednak ...

- Gdzie on jest?

G'fand uniósł wzrok i dorzucił zimn ju ko , pozostało po wczorajszym

wieczornym posiłku, do nie zebranych jeszcze resztek. Otarł zatłuszczone usta

r kawem. Wzruszył ramionami,

- Dopiero co si obudziłem. My lałem, e mo e jest na górze. Mały człowieczek

zszedł po schodach i zobaczył, e zasuwa na drzwiach została odsuni ta.

- A wi c wyszedł - powiedział i zacz ł zbiera talerze.

- Czy to bezpieczne? - zapytał G'fand wstaj c. Przyło ył obie dłonie do pleców na

wysoko ci nerek i przeci gn ł si .

- Och, całkowicie. Hynd b dzie miał go na oku. G'fand zas pił si .

- Co to ma znaczy ?

Głos napłyn ł od strony schodów.

- S dz , e wybrał si , aby upolowa sobie co na niadanie, a jednocze nie b dzie

pilnował naszego przyjaciela.

G'fand kr ył niespokojnie po pokoju, dopóki mały człowieczek nie przyniósł

nowego bukłaka wina.

- Wydaje si , e do dobrze znasz to Miasto. - G'fand wykonał ostry gest dłoni w

kierunku okien. Odwrócił si . - Ronin mówi, e to Miasto Dziesi ciu Tysi cy cie ek.

Bonneduce Ostatni nalał G'fandowi wina.

- I tak jest w istocie - rzekł, nie przerywaj c swojej czynno ci.

Ucze przeszedł przez pokój i wyjrzał przez okno. Kurz przesłaniał mu widok.

Wytarł r kawem jedn z małych szybek, ale niewiele mu to dało. Szkło, podobnie jak

bruk ulicy, pokryte było kurzem, zupełnie jakby stanowił on ich nieodł czn cz .

- Takie stare...? - To był prawie szept, równie cichy jak odgłos spadaj cej łzy. - A

mimo to wiesz o nim wszystko.

Bonneduce Ostatni poło ył skórzany bukłak z winem na niskim stoliku.

- Wiem wiele rzeczy - powiedział. Mo e nawet zbyt wiele, pomy lał. - Jeste

Uczniem, prawda? - dodał na głos.

Oczy G'fanda błysn ły przez chwil , ale w jego głosie brzmiała nuta rozpaczy.

- Drwisz sobie ze mnie.

Mały człowieczek zbli ył si do niego swym dziwacznym krokiem. Wydawał si

szczerze zatroskany.

- Nie, nie, nie, chłopcze. Nawet o tym nie pomy lałem. - Dotkn ł G'fanda, daj c

mu do zrozumienia, e powinien usi

. Znale li si po rodku pokoju i G'fand

wyci gn ł r k w stron skórzanego bukłaka z winem. - Widzisz, musiałem si

upewni .

Ucze uniósł wzrok.

- O czym?

- e ty naprawd nie wiedziałe .

- Mogłem skłama - rzekł G'fand, z odrobin oburzenia w głosie. Twarz małego

człowieczka pokryła si zmarszczkami, kiedy wybuchn ł miechem.

- My l , e nie.

Wreszcie równie i G'fand pozwolił sobie na u miech.

- A wi c powiesz mi?

To tylko chłopiec, pomy lał Bonneduce Ostatni. I powiedział:

- Tak.

Usiadł naprzeciwko G'fanda, w olbrzymim fotelu, co wygl dało nieco komicznie.

Zało ył nog na nog i podrapał si po udzie swej okaleczonej ko czyny.

- Kiedy nadszedł czas - zacz ł cicho - aby opu ci powierzchni tej planety, kiedy

nie pozostało ju inne wyj cie jak mier (któr zreszt niektórzy wybrali), ocalałe

resztki wielkich niegdy ludów i narodów wysłały swoich najlepszych przedstawicieli,

aby rozpocz li prace nad stworzeniem ogromnego projektu podziemnego miasta, które

mo na by było zasiedli .

G'fand siedział cicho urzeczony głosem małego człowieczka, głosem który,

aczkolwiek cichy, promieniował specyficzn moc i stanowczo ci . Zdziwił si , kiedy

ten głos ucichł, a Bonneduce Ostatni przechylił głow , jakby nasłuchiwał jakich

dochodz cych z oddali odgłosów.

G'fand równie zacz ł nasłuchiwa , ale jedynym d wi kiem, jaki wychwycił było

przytłumione tykanie dochodz ce z wn trza budynku.

Po chwili mały człowieczek podj ł przerwan opowie .

- Czarnoksi nicy i ludzie nauki - wydaje mi si , e nazywacie ich Magami - byli w

stanie ci głej wojny, poniewa ka dy z nich opierał si na innych przesłankach. Kiedy

zacz to budow miasta, czarnoksi nicy przej li pałeczk i z niech tn pomoc ludzi

nauki stworzyli Miasto Dziesi ciu Tysi cy cie ek.

Bonneduce Ostatni westchn ł cicho, a jego niezwykłe, szmaragdowe oczy zamy liły

si gł boko na chwil .

- To mógł by pocz tek bajecznego okresu. Było tu do miejsca dla wszystkich.

Czemu stało si tak, jak si stało? By mo e nie mogli doj do porozumienia? - Wstał

gwałtownie i podszedł do oszklonej szafki stoj cej pod przeciwległ cian . Jego

dłonie poruszyły si i wyj ły z szafki dwa matowe kawałki metalu. Rzucił je ostro nie

G'fandowi, który schwycił je instynktownie. - Przyłó jeden do drugiego - rzekł mały

człowieczek.

I cho kawałki wydawały si identyczne, G'fand z trudem, wyt aj c wszystkie

siły, przytkn ł je wreszcie do siebie. Oba fragmenty metalu odpychały si wzajemnie.

Bonneduce Ostatni ponownie usiadł i skin ł głow .

- Tak jak ten metal, dwie ró ne frakcje odsuwały si od siebie. Stopniowo

czarnoksi nicy zacz li traci władz , a ich miejsce zaj li ludzie nauki. Koniec ko ców,

jako e nie chcieli mie nic wspólnego z miastem, które ich przodkowie pomogli

wybudowa , postanowili, e wyjd poza jego obr b - i wraz ze swymi poplecznikami (a

było ich niemało) zacz li przebija si ku górze, ryj c korytarze w dziewiczej skale nad

Miastem, poniewa była ona bogata w rud i metale, jakich potrzebowali, no i rzecz

jasna, łatwiej było odci Miasto od góry. W ten sposób doszło do powstania

Własnoziemia. A teraz, po upływie tak długiego czasu... - wzruszył znacz co

ramionami.

Nastała długa chwila ciszy, mroczna i przygn biaj ca - pełna rozmy la o

przeszło ci, która odeszła i zapomnianych na zawsze twarzach.

G'fand wzdrygn ł si mimowolnie i wstał, pozostawiaj c dwa kawałki metalu na

stole. Kilkakrotnie zdawało si , e miał ch co powiedzie , ale za ka dym razem

rezygnował.

W ko cu odezwał si , zdławionym głosem, jakby miał trudno ci z artykułowaniem

słów:

- Powiedziano nam, e na powierzchni nie yj adni ludzie. Nie pozwalaj na to

warunki, jakie tam panuj .

Mały człowieczek, który zdawał si go obserwowa , u miechn ł si słabiutko:

- No tak. Ale to zale y od tego, gdzie si znajdujesz.

Podszedł do stołu i wło ył kawałki metalu na powrót do oszklonej szafki.

- Lód z ka dym dniem jest coraz dalej. G'fand patrzył na niego z bij cym sercem.

- A wi c to prawda. Na powierzchni yj ludzie.

- Naturalnie. My lałe , e yj tu na dole? Przychodz tu od czasu, do czasu...

- Czemu przyszedłe tym razem?

- Aby spotka si z pewnymi lud mi. G'fand pochylił si do przodu.

- Z kim?

Bonneduce Ostatni milczał.

Ucze j kn ł, jakby dostał pi ci w brzuch, i rozparł si wygodnie w fotelu.

- Nie chc nic wiedzie - stwierdził, a jego usta lekko si poruszyły, jakby mówił

tylko do siebie.

Bonneduce Ostatni był nadal nieruchomy jak pos g, a jego oczy znikły w cieniu

jego krzaczastych brwi.

- Jak jest tam, na Górze? - pytanie zawisło w powietrzu jak chmura dymu i

G'fand poczuł, e musi uzyska na nie odpowied .

- By mo e dowiesz si ju niedługo - rzekł mały człowieczek, cho wiedział, e

tamtemu to nie wystarczy.

G'fand wstał, góruj c nad nim, i rzucił zbolałym tonem: - Musz wiedzie ju

teraz.

- To niedobry czas. Czas rozpaczy - rzekł Bonneduce Ostatni, - Długo nie było

mnie w Mie cie Dziesi ciu Tysi cy cie ek. - A tymczasem wiele istot umarło, a wiele

innych zostało pobudzonych do ycia. Złych istot. - Pokr cił głow .

G'fand ukl kł obok niego.

- Posłuchaj - rzekł - chciałbym uzyska kilka odpowiedzi. Czy naprawd prosz o

zbyt wiele?

Bonneduce Ostatni patrzył przez chwil na G'fanda, w jego oczach widniał

smutek, którego Ucze nie był w stanie zrozumie . Postarzał si nagle. Tykanie

rozlegaj ce si w pomieszczeniu brzmiało niczym ostrze enie, W ko cu mały

człowieczek stwierdził:

- Powiem ci tyle, ile sam wiem. G'fand skin ł głow .

- A zatem - co tu robisz? Człowieczek rozło ył r ce.

- B d wiedział dopiero, kiedy to si stanie. Twarz G'fanda wykrzywiła si .

- Naigrawasz si ze mnie.

- Uwierz mi, e nie. To prawda.

- W porz dku, Przypu my, e w to uwierz . Zaczynam rozumie , e

prawdopodobnie wszystko jest mo liwe. A zatem powiedz mi, kim jeste .

- Nie chcesz tego wiedzie . Gniew G'fanda narastał.

- Po prostu zadałem ci pytanie, nieprawda ?

W oczach Bonneduce Ostatniego ponownie zago cił smutek.

- Tak - rzekł cicho. - Zadałe mi pytanie.

Oczy Ronina otwarły si gwałtownie. Siedział nieruchomo i wci gn ł gł boko

powietrze, aby upewni si co do kierunku. Ostry zapach dochodził zza jego pleców - z

wn trza sklepu. Opu cił powoli nog . Stał teraz na ziemi, opieraj c si o cian beczki.

Usłyszał jakie poruszenie - odgłos był cichy i trudny do rozró nienia.

Dobył miecza i zerkn ł na ulic , obracaj c si na pi cie. Usłyszał jaki szelest,

potem chrobot i ciche dyszenie. Wszedł do rodka. Wewn trz było chłodno i ciemno -

dopiero po chwili jego oczy przyzwyczaiły si do mroku. Wiedział, e popełnił bł d, bo

gdyby kto czyhał tam na niego, a miał dostatecznie du o oleju w głowie, zaatakowałby

go natychmiast.

Nic takiego jednak si nie stało.

Nagle rozległ si gło ny trzask p kaj cych drewnianych desek, a potem krótki,

nieludzki krzyk. Ruszył ostro nie pomi dzy olbrzymimi drewnianymi kadziami. Co w

nich było? Wino? Zgarn ł paj czyn , która oblepiła mu twarz. Usłyszał kaszlni cie,

które dobiegło go z jakiego miejsca znajduj cego si tu przed nim. Ugi ł nogi w

kolanach, przyjmuj c ni sz pozycj , i przygotował miecz do ciosu. W oddali zobaczył

czerwone lepia i długi pysk. Paszcza rozwarła si gwałtownie, w grymasie, który -

aczkolwiek było to absurdalne - mógł kojarzy si z u miechem. Długie z by były

ciemne i wyra nie wilgotne.

Hynd przydreptał do niego i ponownie kaszln ł - tym razem ciszej. W

ciemno ciach za zwierz ciem dostrzegł powykrzywian mas , która była

zmasakrowanym zewłokiem. Wyci gn ł r k i spróbował dotkn mi kkiego futra na

pysku stwora.

Wyszedł wraz z Hyndem na alejk i w wietle zobaczył krew wci jeszcze

ciekaj c z długiego pyska.

- No có - powiedział, id c obok stwora, to wchodz c, to wychodz c z pasm

długich cieni - wydaje mi si , e na arłe si do syta.

Przez ponad Zakl cie szli dług , kr t alejk , biegn c poprzez miasto. Przez jaki

czas po prawej i lewej stronie napotykali mroczne i w skie uliczki - cz sto biegn ce

pod dziwnymi k tami. Potem zast piły je lite ciany pozbawione okien i drzwi.

Nad ich głowami zwieszały si długie, w skie balkony ozdobione kr tymi

ornamentami. O wietlenie było gorsze, bardziej rozrzedzone. ciany pokryte były

chropowatym tynkiem, tu i ówdzie poodbijanym, a u dołu odbarwionym, albo z

matowej cegły, uło onej tak, e wygl dały jakby wyrabiano je warstwami. Alejka była

wzgl dnie prosta, co tylko zwi kszało w nich uczucie niepewno ci. W razie, gdyby

napotkali jak wrog istot - a to zgodnie z tym, co powiedział Bonneduce Ostatni,

było całkiem prawdopodobne - nie mieliby zbyt du ej przestrzeni manewru i tylko

jedn drog ucieczki. Jednak e nic si do nich nie zbli yło i w ko cu zacz li napotyka

przecinaj ce alejk boczne uliczki. W jaki czas pó niej dotarli do skrzy owania.

- Zwoje? - zapytał. - W ró nych cz ciach miasta s składowane niezliczone ilo ci

zwojów.

Ronin wydobył strz p materiału.

- Mo e to co pomo e. - Wr czył materiał małemu człowieczkowi, wskazuj c

palcem Glify sporz dzone przez Maga.

Bonneduce Ostatni skin ł głow . Ronin miał wra enie, e tamten powiedział:

- Tak, teraz wszystko jest jasne - ale nie miał pewno ci, czy mu si to tylko nie

zdawało.

- Powiedziano mi - rzekł - e ten zwój b dzie znajdował si w jednym z

prywatnych domów, a nie w bibliotece.

- Owszem - stwierdził mały człowieczek.

- Znasz ten zwój? - spytał G'fand.

- Nie, nie, ale rozpoznałem rodzaj Glifów. To mo e pochodzi wył cznie z Ama-

no-mori -- wyspy, o której nie wiem zbyt wiele i w tpi , aby ktokolwiek wiedział

wi cej.

- A wi c nie pochodzi st d - mrukn ł Ronin.

- Có , i tak, i nie. Kiedy zało ono pod ziemi Miasto Dziesi ciu Tysi cy cie ek,

przybyło tu wielu emisariuszy z wielu ró nych miast i krain. Ama-no-mori, pływaj cy

wiat, przysłał Wielkiego Czarnoksi nika, dor-Sefritha, który wybudował wielki dom

z błyszcz cej zielonej cegły w jednej z cz ci miasta. Wydaje mi si , e tam mo ecie

znale ten zwój. Je eli zdołacie tam dotrze .

Trójk tna budowla na wprost nich miała kształt widełek.

Po prawej stronie rozci gała si szeroka ulica, o powierzchni usłanej stosami

gruzu i odłamków muru. wiatło, w którym wirował kurz, c tkowało stare kamienie i

mo e z powodu tej mgiełki cienie zdawały si porusza i falowa .

Po lewej stronie budynki ozdobione arabeskami rzucały gł bokie cienie i ci gn ły

si tak daleko, jak tylko si gał ich wzrok.

Kiedy weszli w c tkowane cienie ulicy po lewej, Ronin przypomniał sobie słowa

małego człowieczka. „Opisz wam drog , ale musz was ostrzec, i czeka was przej cie

przez Sektor Mroku. Nie uda si tego unikn , je li macie pój tam i wróci przed

zmierzchem. MUSICIE wróci przed zmierzchem, czy to jest jasne? Noc ulicami

kr y zbyt wiele istot - o wiele za du o. Trzymajcie si trasy, któr wam opisałem i nie

zawahajcie si ani razu. Pami tajcie, szybkie tempo to podstawa, bo miasto przez cały

czas ulega przemianie. Wierz , e si wam uda".

Wybrukowan kostk ulic spowijał chłód i zacz ło im by nieco zimno. Kamienne

gargulce, groteskowe i fantastyczne, szczerzyły do nich z by ze swych gzymsów i

wyst pów na murach budynków.

- Jaka szkoda, e nie mamy wi cej czasu - lamentował G'fand, wodz c wzrokiem

po cianach budowli i upajaj c si szczegółami architektonicznymi. - Tak wiele mo na

by si tu nauczy .

- Wiesz, e nie wolno nam zwleka .

- Tak - skin ł głow ze smutkiem Ucze . - Bonneduce Ostatni ma racj . To jest

teraz zbyt niebezpieczne.

Ronin spojrzał na niego i ju miał spyta , co skłoniło go do zmiany zdania na temat

małego człowieczka, kiedy nagle do jego uszu doszedł cichy szept. W jednej chwili

wokoło zapanowała cisza przerywana jedynie stłumionym skrzypieniem skórzanego

odzienia oraz delikatnym brz kaniem metalu o metal, a ju w nast pnej otoczyła ich

kaskada d wi ków. Mieli wra enie, jakby wskutek jakiego architektonicznego triku

akustycznego słyszeli szepty wielu głosów poł czonych w jeden.

Pomruk napływał do nich jak fala uderzaj ca w samotny i opustoszały brzeg,

słowa były niewyra ne i rozmazane, odczuwało si wyra ne, nadnaturalne wra enie

Obecno ci.

Rozejrzeli si wokoło, ale w mroku nic nie było wida . W pobli u nich nie było

drzwi ani okien. W skie balkoniki wydawały si puste.

- Co to jest? - spytał G'fand. Ronin rzekł:

- Jeste my w Sektorze Mroku. - Jego dło zacisn ła si na r koje ci miecza.

Szli dalej, i znów kamienne chimery przygl dały si im, odsłaniaj c zaci ni te

mocno długie z by, a fala d wi ków, przetaczaj ca si przez cał długo kr tej alejki,

przybrała na sile.

Nie było tu przerw pomi dzy budynkami, cho bez w tpienia budowle były od

wewn trz poprzedzielane cianami, poniewa mijali wiele ró nych drzwi, przy czym

ka da z fasad, cho bogato zdobiona, wydawała si dziwnie niestała, jakby mogła w

ka dej chwili si rozsypa , odsłaniaj c znajduj cy si za ni nagi szkielet. W miar jak

si zbli ali, od strony ulicy zacz ło pojawia si coraz wi cej okien. Ich rozmieszczenie

wygl dało na zgoła przypadkowe. Jedne znajdowały si tu obok siebie, w odległo ci

zaledwie kilku centymetrów, inne znów były w bardzo du ym oddaleniu.

Cz sto mieli wra enie, jakby k tem oka dostrzegali gdzie w oknie jaki ruch, ale

gdy odwracali głow w tamt stron , okazywało si , e nic tam nie ma. Wła nie to

wprawiało G'fanda w ponury nastrój. Szepty, które rozlegały si praktycznie bez

przerwy, dobiegaj c ich uszu ze wszystkich stron, wzmagały w nich przeczucie, e byli

obserwowani. I nagle Ronin stwierdził, e ten d wi k ma specyficzny rytm, a nawet

melodi .

Zacz li biec, przy wtórze brz ku metalu uderzaj cego o metal, ale te odgłosy nikły

w tamtym pulsuj cym d wi ku.

piew, pomy lał Ronin. Powiedział o tym G'fandowi, który przyj ł jego słowa z

narastaj cym niepokojem. Ale, jak stwierdził, nie było to co , o czym by kiedykolwiek

czytał.

Słowa - długie, pozbawione znaczenia sylaby - mimo wszystko zdołały zmrozi ich

do szpiku ko ci. I nagle, jakby jedno było przyczyn drugiego, cienie pogł biły si , a

przez ulic przemkn ł podmuch lodowatego wiatru.

piew przybrał teraz na sile, nabrzmiewaj c niczym fala przypływu, a Ronin

przyspieszył, tak e obaj z G'fandem biegli teraz, ile sił w nogach. Szermierza mierziła

ta ucieczka - szkolono go do walki i jego natychmiastow reakcj było odwróci si i

odnale ródło tego piewu, który w jaki sposób zdawał si oczarowywa ich zmysły.

Biegli wolno, zbyt wolno; mijali ciemne okna - powietrze było tak kleiste i lepkie,

e zdawało si oblepia ich ze wszystkich stron, nieomal musieli si przez nie przebija .

A od tyłu atakował ich niesamowity d wi k, przetaczaj c si po nich niewidzialn

pot n fal .

Ronin, pomimo to, i miał w głowie zam t, czuł, e walka teraz byłaby zbyt

czasochłonna i bezu yteczna. Gdzie gł boko pod jego czaszk odzywał si cichy

głosik, wzywaj cy raz po raz:

- Wyno cie si !

Kłopot polegał na tym, i ten głos coraz bardziej zanikał i musiał nie le si stara ,

by go usłysze i przypomnie sobie, co krzyczał. G'fand raz czy dwa zatrzymał si ,

dysz c ci ko, a wtedy Ronin, nie wiedzie czemu, chwytał go z całej siły i ci gn ł,

zmuszaj c do dalszego biegu.

Ale to nie było łatwe - bruk był liski i wydawał si dziwnie nierzeczywisty; ich

100

oddechy dudniły w płucach.

cigały ich ciche chichoty, zza pleców dobiegały tajemnicze szelesty, j ki i dziwne

pomrukiwanie, przyprawiaj ce o lodowate ciarki.

Z oczu G'fanda zdawały si spływa strumieniami łzy. Ulica zamkn ła si wokół

nich, a kamienne stwory mno yły si , przycupn wszy na wyst pach murów nad ich

głowami.

Biegli dalej, maj c teraz na uwadze tylko jedno: nie zatrzymywa si . Z tyłu za

nimi rozległy si krzyki, tym razem bli sze, a piew, rytualny, prawie liturgiczny,

zdawał si si ga szczytu. Kamienne ciany zmieniły si w kauczuk.

Obaj jednocze nie zauwa yli wiatełko skrzy owania. Ronin zamrugał powiekami,

eby zachowa kontakt z rzeczywisto ci i eby jego poruszaj ce si bez przerwy nogi

wiedziały, dok d maj zmierza .

G'fand zacz ł si chwia i zwalniał; Ronin wyci gn ł na o lep r k i schwyciwszy

go z całej siły, poci gn ł naprzód, w stron wiatła. Dlaczego? - pomy lał. Fale d wi ku

obmywały go raz po raz i przez chwil praktycznie zupełnie nic nie widział. I nagle, jak

z oddali, z odległej jasnej krainy dobiegło ich gło ne:

- Wyno cie si !

Jednak pomimo to jego nogi parły nieprzerwanie naprzód. Jeszcze jeden skok,

mocne szarpni cie - krzyk - jaki krzyk? Zignoruj to - aby do przodu, nie słysze tych

pisków, szelestów i j ków, do wiatła, aby do wiatła ... i ...

Znale li si w szerokiej, o wietlonej alei. wiatło oblepiło ich - złotawe i wypełnione

drobinami kurzu. G'fand upadł na bruk, jego klatka piersiowa opadała i unosiła si w

przyspieszonym rytmie. Ronin odwrócił si , spogl daj c w gł bokie cienie w skiej

uliczki. Nic si z niej nie wyłoniło. Uniósł głow - słodka cisza spowiła jego obolałe

uszy.

Po obu stronach alei rozci gały si rz dy sklepów; ich drzwi były pootwierane, a

okna o małych szybach były brudne i matowe.

Nad nimi szyldy z pokieroszowanego drewna i bitego mosi dzu skrzypiały na

ciepłym wietrze.

Jeszcze wy ej, gdzie mo na by spodziewa si okien, wznosiły si solidne mury z

wypalanej cegły i zaprawy murarskiej, przecinane w regularnych odst pach

zgrabnymi rze bieniami.

- One nie s dekoracyjne. - Co?

Ucze pokazał mu.

- Rze bienia na tych budynkach. To s Glify - bardzo stare, ale mimo wszystko...

- Przesłania?

- By mo e ich historia. Gdybym tylko miał czas ...

Aleja skr cała w lewo i ruszyli w tamt stron wawym krokiem, by zgoła

nieoczekiwanie znale si na skraju szerokiego placu. Ciepłe wiatło zalewało go bez

adnych przeszkód i G'fand zlustrował wzrokiem nieck nad ich głowami, próbuj c

odnale jego promie . Teraz w pobli u nich znajdowały si wył cznie niskie budynki,

ale w oddali wznosiły si ogromne budowle, których kontury rozmywały si w

mlecznobiałej mgiełce.

Kiedy znale li si na rodku placu, okazało si , e jego powierzchnia wyło ona

została na przemian płytami to z ciemnobr zowego, to z jasnego kamienie; ten ostatni

zawierał w sobie drobiny minerałów, które chwytały promienie wiatła i odbijały je

o lepiaj cymi oczy błyskami. Płyty miały kształt trójk tów z uci t górn cz ci , tak

e powstałe w ten sposób czworok ty były u podstawy szersze. Wokół brzegów placu

101

płyty były wi ksze, zmniejszaj c si koncentrycznie ku jego rodkowi.

Dotarli do paru niewysokich, szerokich ław z piaskowca, wypolerowanych na

siedzeniu i ustawionych w półkr g wokół niskiej owalnej konstrukcji. Usiedli z ulg i

odpoczywali przez dłu sz chwil w potokach bursztynowego wiatła.

Ronin wypił łyk wody ze swojego pojemnika i przełkn ł troch jedzenia, cho

prawie nie poczuł, jak smakowało. G'fand podszedł, by przyjrze si widniej cej na

wprost nich konstrukcji. Miała nie wi cej jak metr wysoko ci, była bez pokrywy,

wydr ona w rodku.

G'fand pochylił si , znalazł mały odłamek kamienia i wrzucił go do rodka. Po

długim czasie dał si słysze cichy plusk. Ronin wstał i zbli ył si do G'fanda.

- Studnia - rzekł G'fand - ale s dz c po poziomie wody, ostatnio z niej raczej nie

korzystano.

ciany studni wykonane były z tego samego piaskowca co ławki i pokryte

identycznymi Glifami, jakie widzieli w alei, G'fand przykucn ł, aby lepiej si im

przyjrze .

- Jeste w stanie co z tego zrozumie ?

G'fand zas pił si , mocno skoncentrowany. - Uhm, ale to do skomplikowany

j zyk, bardziej ni nasz. Wskazał palcem.

- Jak sam widzisz, zwa ywszy na wzgl dnie niewielk liczb powtórze , zakres

Glifów musi by ogromny.

Pokr cił głow ze smutkiem.

- Jakby dał mi dwana cie - czterna cie Znaków i odpowiednie teksty ... ale chyba

dałbym sobie rad i bez tego ... tylko troch wi cej czasu, a mo e uda mi si to

odczyta .

Był nadal mocno podekscytowany i nie chciał oderwa si od ciany studni, a

Ronin, uznawszy, e ju czas rusza w drog , ponaglił go. Wówczas G'fand uniósł

wzrok i ju miał co powiedzie , gdy wtem nagłe poruszenie przykuło jego uwag i

skin ł r k na Ronina.

W pewnej odległo ci od nich, po ród ławek, kr ciła si grupka zwierz t - były to

trzy, mo e cztery sztuki. W pierwszej chwili Ronin my lał, e pójd w inn stron , ale

powiał wie y wiatr i Szermierz zdał sobie spraw , e ich zapach lada chwila dotrze do

zwierz t.

Stworzenia wyszły spod ławek i z pewnym wahaniem ruszyły w ich kierunku. Było

ich w sumie pi - czworono ne, długonose, pokryte wstr tnym ółtawym futrem,

zmierzwionym i brudnym. Podeszły bli ej i teraz mógł ju przyjrze si im uwa niej -

długie ko czyny przednie, krótkie i mocno podkurczone tylne łapy, tak, e kiedy si

poruszały, miało si wra enie, jakby stale były w przysiadzie. Krótkie szyje

przechodziły w szerokie, z wygl du pot ne bary. Ich pyski składały si w głównej

mierze z olbrzymich paszcz k.

Podchodz c do studni z drugiej strony, utworzyły nierówny półokr g. G'fand

podniósł si . Widział teraz ich oczy - gor ce, cytrynowe kr ki z małymi, czarnymi

renicami.

Ronin wysun ł miecz z pochwy.

- We te z prawej.

W tej samej chwili stwory wyszły zza zasłony studni. Czarne wargi rozchyliły si ,

ukazuj c krwistoczerwone dzi sła, w których tkwiły trzy rz dy długich,

zakrzywionych, poczerniałych, ociekaj cych lin kłów.

Zwierz znajduj ce si najbli ej Ronina ziewn ło nerwowo, a jego szcz ki

102

rozwarły si pod nieprawdopodobnym k tem. Paszcza zatrzasn ła si z gło nym

kłapni ciem i stwór oblizał wargi.

ółte lepia lustrowały go gor czkowo.

Przesun ł si na lewo, si gn ł po sztylet, a potem dobył go lew r k , wystawiaj c

bro przed siebie i ustawiaj c si bokiem w stron stwora. Zwierz rzuciło si na niego

tak szybko, e zarejestrował jedynie poruszaj c si błyskawicznie, rozmyt plam ,

jednak zaatakowało go nie od przodu, ale z lewej flanki. Nieprawdopodobne! Zadał

cios sztyletem, lecz uczynił to zbyt pó no, plama była ju przy nim i w tej samej chwili

drugi ze stworów rzucił si na od przodu.

Popełnił bł d, traktuj c te stworzenia jak głupie zwierz ta, i kiedy jedno zaszło go

od tyłu, zrewidował swój sposób my lenia: musiał podj walk z dwoma

przeciwnikami jednocze nie. Rozstawił szeroko nogi, ugi ł kolana, aby

zminimalizowa impet ataku; jego postawa boczna i tak stanowiła ju dla spory atut,

poniewa lew r k , uzbrojon w sztylet, mógł zadawa d gni cia skierowane ku

górze, a praw kosi przed sob długim, obosiecznym mieczem. Pot ne ostrze

rozłupało na dwoje czaszk pierwszego zwierz cia, rozbryzguj c wokoło odłamki ko ci

i fragmenty ółtego mózgu. Prawie jednocze nie dopadło go drugie zwierz - wi ksze i

masywniejsze.

Na pró no starał si je od siebie odepchn ; poł czenie masy i impetu okazało si

dla zbyt wielkie i stwór wyl dował na jego. ramieniu, nadziewaj c si jednocze nie na

ostrze sztyletu. Rozległ si skowyt bólu, zwierz zadr ało, a dło i bok Ronina zalała

struga g stej, czarnej krwi - kleistej i lepkiej. Odra aj ca wo zaatakowała jego

nozdrza, a smród był tak okropny, e przez chwil miał trudno ci z oddychaniem.

Chwiej c si pod wpływem ataku, starał si unikn długich, muskularnych

przednich łap si gaj cych w stron jego oczu, mordercze pazury ci ły powietrze,

szcz ki zamykały si z kłapni ciami, oczy wywracały w oczodołach.

Szarpn ł lew r k , wbijaj c ostrze sztyletu coraz gł biej we wn trzno ci

stworzenia, wiedz c, e dopóki zwierz było w niego wczepione, jego prawa r ka

pozostawała bezu yteczna, a stwór nadal napierał na rozpaczliwie.

I wtedy co wyr n ło go w bok, do tego stopnia, e a stracił oddech. Ciało stwora

rozpadło si na dwie cz ci i upadło z głuchym pla ni ciem na kamienne płyty placu.

Po prawej stronie studni G'fand stawiał czoła dwóm drapie nikom. Jego umysł

wypełniała mieszanina zdenerwowania i rozbawienia. Trzymaj c obur cz r koje

miecza, zrobił zmyłk , udaj c, e skr ca w prawo, wykonał skr t w lewo i ci ł besti w

chwili, gdy ta wybiła si w powietrze - rozpruwaj c jej klatk piersiow i zbijaj c

nieznacznie w bok. Jednocze nie starał si unikn ataku drugiego ze stworze .

Ronin odruchowo wypu cił sztylet. Mimo to jednak po lizgn ł si w kału y czarnej

krwi i luzu umieraj cego stwora. Fala bólu przeszyła jego bok i pomy lał, e cios

musiał jednak przej przez kolczug . Zastanawiał si , jak to było mo liwe.

Odwrócił si na plecy i zobaczył trzeci besti , gotuj c si , aby pochwyci go

swoj pot n , umi nion łap .

Próbował si podnie , ale zwierz skuliło si i wiedział ju , e nie zd y wsta na

czas, tote wło ył cał swoj energi w jedno pot ne, obur czne ci cie. Nie było to

wprawdzie to samo, co ci cie z pozycji stoj cej, ale dał z siebie wszystko. Zamachn ł

si szeroko, u ywaj c stawów w ramionach jako kumulatora siły. Bestia rzuciła si do

ataku - była tak blisko, e poczuł ciepły powiew cuchn cego oddechu. Rozwarły si

szeroko olbrzymie szcz ki zwierza, a Ronin usłyszał wist powietrza przecinanego

pazurami. Ci ł z prawa na lewo, ostrze wisn ło na moment przed zatopieniem si w

103

ciele, a Ronin obrócił si w prawo, dodaj c tym samym odrobin impetu swemu

zamachowi, i miecz strzaskał kr gosłup bestii; zewłok zadygotał jeszcze konwulsyjnie

w ostatnim, przed miertnym ta cu, czarna krew bryzn ła strumieniem, a odgłos ten

przypominał trzepot kwefu na wietrze.

Bestia run ła na kamienne płyty jak ci ni ty niedbale ochłap.

G'fand nie był w stanie skoncentrowa si na obu stworach, tote zignorował

rannego i zaatakował drugiego z nich. Kiedy poczuł na plecach ci ar tamtego,

zorientował si , e popełnił bł d. Zachwiał si , upadł na kolana - oczy zaszły mu mgł .

I nagle jakim cudownym sposobem pot ny ci ar znikł z jego barków - poczuł si

l ejszy od powietrza; poderwał si z ziemi i ci ł zakrwawionym ostrzem w szyj bestii.

Nie czuł nawet, e łapa stwora rozorała mu rami . Ci ł raz za razem nawet wtedy, gdy

zwierz ju na dobre znieruchomiało.

Dopiero w jaki czas potem zdał sobie spraw , e czyja dło spoczywa na jego

ramieniu - odwrócił si i zachwiał si nieznacznie; zobaczył Ronina stoj cego nad

trupem stwora, którego zranił i którego zlekcewa ył, a który koniec ko ców o mało go

nie zabił. A potem zobaczył, e Ronin si u miecha, i wiedział, e pomimo zm czenia i

braku powodów do rado ci, odpowie mu w ten sam sposób.

Otarli mokr bro o zmierzwione futra i, pozostawiaj c trupy tam, gdzie le ały,

przeszli przez szeroki plac. Z pewnym wahaniem, ale jednak weszli ponownie w

labirynt w skich uliczek, w mroczne i ponure zakamarki enigmatycznego miasta.

Przebyli kr t alejk , skr cili w prawo i jeszcze raz w prawo i znale li si w

sektorze miasta zabudowanym niskimi, ko lawymi domkami, stoj cymi w pewnej

odległo ci jeden od drugiego. Cały ten obszar podzielony był na do równe kwartały.

Było tu ja niej, cho nie tak jasno jak na placu, a ulice wreszcie zdawały si biec w

miar prosto.

Zobaczyli małe zwierz tka, niektóre przypominaj ce gryzonie z Własnoziemia,

inne za niepodobne do jakichkolwiek stworze , które wcze niej napotkali. Jednak

wszystkie były małe, a wi c nie przedstawiały dla nich wi kszego zagro enia.

Kilkakrotnie zauwa yli wi ksze szparki oczu przygl daj cych si im z mrocznego

wej cia albo ciemnej alejki, ale w tych spojrzeniach nie było agresywno ci, tylko

czysty, niemal namacalny strach.

G'fand był tym zachwycony i tryskał humorem, ale Ronin nie lekcewa ył tego, co

czaiło si w gł bi tych oczu. Próbował pozby si tego uczucia, przekonuj c si w

duchu, e przecie s ju bardzo blisko domu z błyszcz cej cegły. Jednak mimo to

uczucie wewn trznego niepokoju stale narastało.

Mieli przed sob jeszcze par ostatnich zakr tów. W alejce panowała martwa

cisza. Szelesty i rozlegaj ce si od czasu do czasu odgłosy zwierz t ucichły. Miał

wra enie, e lada moment usłyszy piew dochodz cy z Sektora Mroku. Ciszy nic

jednak nie zakłócało.

Pokonali kolejny zakr t i w ko cu zobaczyli w oddali dom z zielonej, błyszcz cej

cegły; jego pokryty miedzianymi płytkami dach l nił w wietle chyl cego si ku

ko cowi dnia. Przez dłu sz chwil napawali si tym widokiem, potem ruszyli wzdłu

ulicy. Ronin prowadził.

Skupiony na celu swej w drówki, mijał wła nie olbrzymie mroczne wej cie, łypi ce

na swym czarnym wn trzem, gdy nieomal w tej samej chwili poczuł bij cy z otworu,

przyprawiaj cy o mdło ci, wilgotny odór i lodowate ciarki przeszły mu po grzbiecie.

Dobył miecza, zamierzył do ciosu - a błysk wiatła odbił si od ostrego, stalowego

ko ca. I wtedy zobaczył, jak G'fand uderza o framug drzwi, wci gany jak sił do

104

wn trza budynku. Stłumiony krzyk natychmiast pobudził go do działania - pobiegł w

tamt stron .

G'fand nie zd ył nawet doby miecza. Jego r ce zostały przygwo d one do

boków. Olbrzymi kształt, którego rozmiarów nie sposób było oszacowa , trzymał go w

pot nym u cisku. Ronin run ł na przeciwnika. Przez chwil dostrzegł tylko błysk

wielkich, pomara czowych lepi, pod którymi wida było jaki dziwny, czarny,

wystaj cy kształt, i wówczas jego miecz szerokim łukiem pomkn ł w stron tej istoty.

Skrzywił si , kiedy ogniste igły niczym wibracje przeszyły jego r ce - od dłoni do łokci.

Palce mu zdr twiały i musiał si gn drug r k , aby wydoby miecz z rany. Ból

natychmiast zel ał.

Oddychał z trudem i ocieraj c pot z oczu, wpatrywał si w mrok. Stwór przybrał

jak posta . Miał co najmniej trzy metry wzrostu, a pot nie umi nione grube nogi

ko czyły si czym , co przypominało pazurzaste łapy lub racice.

wiatło było zbyt słabe, aby Ronin mógł to stwierdzi na pewno. Potwór miał

równie gruby, wij cy si ogon. Zarys stwora zmieniał si , pulsuj c jak bij ce serce.

I wtem to co odwróciło głow i Ronin zobaczył jego twarz. Spomi dzy zaci ni tych

warg Szermierza dobył si sycz cy oddech. Ciarki przeszły mu po plecach. Na ciele

pojawiła si g sia skórka.

To miało długie, w skie oczy o nieludzkich, pionowych renicach, które pulsowały

wraz z całym konturem ciała stwora. Dwie nieregularne jamy w twarzy słu yły jako

nozdrza. Poni ej linii oczu wznosił si c tkowany, obrzydliwy dziób, złowieszczo

zakrzywiony i ostry; krótki, sztywny j zyk kr cił si groteskowo. G'fand wci jeszcze

szamotał si słabo w potwornym u cisku olbrzyma. Ronin skoczył, tn c mieczem.

Ostrze zagł biło si w łuskowatym ciele. Rozległ si j k wywołany fal potwornego

bólu. Wyrwał ostrze i ci ł ponownie, i jeszcze raz, i jeszcze. Z przera aj cej paszczy

dobył si d wi k - był to cichy skowyt. Wtedy Ronin zorientował si , e jego atak nie

wywarł zamierzonego skutku. G'fand zwiotczał w u cisku olbrzyma, a na twarz

Ronina wyst pił zimny pot - pomimo parali u osłabiaj cego mu r ce ponownie

zaatakował.

Obce, pomara czowe oczy zgasły w ciemno ci, a powietrze stało si g ste od

cuchn cego odoru - Ronin miał wra enie, e niewidzialna r ka zaciska mu si na

gardle, zbierało mu si na mdło ci, a jego płuca pracowały niczym miechy, kiedy

wkładał cał swoj sił w kolejne ciosy - ostrze unosiło si i opadało, unosiło si i

opadało, nieprzerwanie. Mogłoby si wydawa , e Ronin zmienił si w maszyn ,

maszyn mierci i zniszczenia, a adrenalina pulsuj ca w jego yłach, nie pozwalała mu

odczuwa bólu. Zacisn ł z by, jego mi nie drgały, kiedy wyciskał z nich resztki sił. A

mimo to stwór przez cały czas stał przed nim, ohydny dziób poruszał si bez przerwy.

Plamy zawirowały Roninowi przed oczami i resztk wiadomo ci poczuł, e jego

refleks i siła słabn .

Co grubego i ci kiego sun ło w jego stron . Poczuł gor cy powiew, ale stawy

odmówiły mu posłusze stwa i nie zdołał si odsun , a w chwil potem co

chropowatego i pokrytego łusk wyr n ło go w bok głowy - run ł gwałtownie do

przodu. Rozpaczliwie starał si utrzyma równowag , lecz przegrał t walk i osun ł

si na cian . Na chwil przed tym, jak stracił przytomno , miał wra enie, e bestia

spogl da w stron wn trza domu, a potem pogr ył si w bezkresnej otchłani

nieprzeniknionej czerni.

Jak wspaniale to wygl dało, wysoko ponad nim. Czuł si uwolniony przez t

odległo i bezpieczny, było mu ciepło. Patrz c na bursztynowe wiatło napływaj ce z

105

oddali, czuł si zupełnie wyrwany z rzeczywisto ci. W słabym blasku wida było

faluj ce kropkowane formy. Jak cudownie było le e tu, na dnie studni, patrz c na

wiat przez odległe, owalne okno, sennie dok d płyn c. Jakby mimochodem przyszło

mu na my l, aby wsta i zacz si wspina w stron przymglonej jasno ci, ale był zbyt

zm czony. Dryfował samotnie.

Wtem zamrugał powiekami i to p kło jak ba ka powietrza wypływaj ca na

powierzchni . Patrzył t pym wzrokiem na kr g bursztynowego wiatła, widoczny na

suficie. Ponownie zamrugał i odzyskał pełn wiadomo . Próbował usi

. Zbyt

szybko. Ju w połowie tego ruchu jego głowa zacz ła pulsowa ostrym bólem.

Przeczołgał si po podłodze, dopóki nie oparł si plecami o cian . Usiadł, ujmuj c

głow w dłonie, rozlu niaj c sił woli mi nie i pozwalaj c bólowi, aby z nich

wypłyn ł. Spojrzał w stron G'fanda i zobaczył, e tamten, miertelnie blady, le ał

rozci gni ty na podłodze zaledwie dwa metry dalej. Przysuni cie si do niego było

niczym przebycie dwu kilometrów. Czuj c, e G'fand wci jeszcze oddycha, odpi ł od

pasa pojemnik i wlał mu w usta troch wody - Ucze najpierw zacz ł si krztusi , ale

zaraz jego płuca zacz ły pracowa wydajniej. Dopiero wtedy Ronin sam mógł ugasi

dr cz ce go pragnienie. Ód razu poczuł si od wie ony i ruszył po swój miecz. Kiedy

powrócił, G'fand wła nie podnosił si do pozycji siedz cej. Przecierał twarz dło mi.

- Na mróz! Czuj si , jakbym został zmia d ony - wyszeptał. - Czy to co odeszło?

Ronin pomógł mu si podnie .

- Tak. Kr ci ci si w głowie?

G'fand gestem r ki podzi kował mu za dalsz pomoc.

- Nie, Nie. - Na nieco zesztywniałych nogach zbli ył si do wej cia i oparł o

framug .

- To koniec naszej podró y. Po tym, co si stało, jestem prawie pewny, e zwój

znajduje si gdzie tutaj.

Dom z błyszcz cej zielonej cegły, pogr ony w grobowej ciszy, zdawał si ich

przyzywa . Znajdował si na ko cu ulicy, stanowi c swoist matni i - co było

niezwykłe w tym dziwnym pod wzgl dem architektonicznym mie cie - zdawał si

panowa nad całym obszarem. Po pierwsze, wygl dał jakby był wieloboczny. Po

drugie, ciany, im wy ej, tym bardziej były nachylone do wewn trz i pierwsze pi tro

było mniejsze ni parter.

Połyskuj ce cegły układane były pojedynczo - nie wygl dały na stare. Ba, cały dom

sprawiał takie wra enie, jakby został wzniesiony zaledwie Zakl cie temu.

W cianie, na któr patrzyli, nie było adnych okien. W fasadzie budowli

dominowały olbrzymie, drewniane drzwi, obite grubymi elaznymi pasami. Szerokie

stopnie z czarnego kamienia, upstrzonego tu i ówdzie drobnymi, ró owymi i złotymi

yłkami, wiodły do wrót, które, jak to stwierdzili, kiedy podeszli bli ej, zostały

wykonane z płyty czerwonej miedzi. By mo e to padaj ce uko nie promienie wiatła

zmyliły ich i spowodowały złudzenie, e patrz na drewno.

Klamk tworzył zwój z czarnego elaza, uformowany w nie ko cz c si spiral .

Ronin zacisn ł na nim r k i, napieraj c ramieniem o miedzian płyt , pchn ł j z

całej siły do wewn trz. Rozległ si cichy, suchy szcz k, równie wyra ny i bliski jak

odgłos owada na polu poro ni tym wysok traw , słyszany w spokojny letni dzie ;

drzwi otworzyły si .

Powitał ich gryz cy, korzenny zapach, a powietrze było nim przesycone tak mocno,

jakby kto wrzucił do kominka spor porcj aromatycznych li ci i zielonych gał zek i

palił je przez wiele Znaków.

106

Znajdowali si w długim, wysokim korytarzu o łukowych sklepieniach - podłoga

była tu wyło ona wypolerowan klepk z ciemnego drewna. Otwarta przestrze ,

gł boka i mroczna, dawała im uczucie jakby zawieszenia w przestrzeni.

Korytarz ko czył si trzema parami drzwi ze szczególnego, polerowanego drewna

o ciemnoczerwonych słojach, obło onego pasami z kutej miedzi. Na ka dych drzwiach

widniały Glify. Ronin zwrócił si do G'fanda:

- Czy jeste w stanie co z tego zrozumie ? G'fand przyjrzał si z uwag ka dym

drzwiom.

- Moja wiedza jest zbyt mała, aby mie pewno . Ponownie zerkn ł na Glify. -

Spróbuj trzecie drzwi.

Przekr caj c klamk z polerowanego mosi dzu, Ronin stwierdził, e otwarcie ich

było stosunkowo łatwe.

Na pierwszym poziomie znajdowało si sze komnat. Podłogi wyło one były

cienkimi, wspaniale tkanymi dywanami, pod cianami stały małe szafki z ciemnego

drewna, a same ciany pokryte były r cznie tkanymi gobelinami, na których widniały

sceny przedstawiaj ce polowania na dziwne i groteskowe stworzenia oraz składanie

hołdu ozdobnie odzianym m czyznom i kobietom, którzy musieli by czym w

rodzaju Saardynów. Na dywanach ustawiono liczne niskie szafki z mosi dzu i szkła,

wewn trz których znajdowało si mnóstwo małych cacuszek z ci tych drogich

kamieni, ko ci słoniowej i fajansu. Nie wydawały si dotkni te z bem czasu, ba, nie

było na nich nawet odrobiny kurzu.

W czwartej komnacie Ronin natrafił na ozdobne schody wiod ce na pi tro.

G'fand, zafascynowany kolekcj , kr ył od szafki do szafki.

Ronin odwrócił si w jego stron .

- Obejrzyj wszystko dokładnie - zawołał - a potem pofatyguj si do mnie na gór .

To rzekłszy, wszedł po schodach na pi tro. Znajdowały si tam trzy komnaty.

Jedna była niew tpliwie sypialni , a druga - s dz c po znajduj cych si w niej

przedmiotach - musiała by pracowni alchemiczn lub czym w tym rodzaju.

Ostatnia komnata była t , której szukali.

Dwie ciany od podłogi do sufitu, zapełnione były ksi kami. Ronin z pewnym

zdziwieniem stwierdził, e pokój miał kształt heksagonalny. Na s siedniej cianie

wisiało sze ciok tne lustro z bitego i polerowanego srebra, w półprze roczystej ramie z

ciemnozielonego, poprzecinanego czarnymi yłkami, błyszcz cego onyksu.

Kolejna ciana zastawiona była półkami, na których le ały zwoje (niektóre

nawini te były na dr ki z polerowanego drewna). Podszedł do nich natychmiast,

poszukuj c Glifów podobnych do tych, jakie naszkicował mu Mag. Krótki, o lepiaj cy

błysk, zauwa ony k tem oka. przykuł jego uwag . Odwrócił głow . Błysk zdawał si

pochodzi z lustra, ale kiedy Ronin si obrócił, nie zauwa ył w komnacie niczego, co

mogłoby spowodowa odbicie wiatła. Podszedł do lustra i przyjrzał si swemu

odbiciu.

l wtedy błysk znów si pojawił - jak wiatło odbite na falach, o lepiaj c go na

krótk chwil .

l Ronin ju nie patrzył na siebie, ale na bezkształtn plam wiatła i barwy. Nagłe

poruszenie.

Na łeb na szyj wpada w t form , przebija si przez ni . Do wiadcza słabego

zawrotu głowy, przez chwil ma wra enie, jakby unosił si w powietrzu i słyszy cichy

szelest, jak las li ci poruszony gwałtownym podmuchem wiatru.

I znajduje si w chłodnym miejscu wykonanym w cało ci z bogatego, pokrytego

107

yłkami marmuru. Miejsce jest słabo o wietlone, ale wiatło jest ciepłe. I jest tu

przestronnie, bo słyszy echa - by mo e głosy, cichy stukot sandałów, szelest materiału

o ciało, d wi ki to dysonansu, to harmonii.

Przemyka wysoko w górze pomi dzy kolumnami okalaj cymi korytarz i przez

komnaty o wysokich sklepieniach, stopniowo zdaj c sobie spraw z obecno ci

łagodnego pulsowania d wi ków płyn cych z nieznanych instrumentów, z tłumionych,

leniwych, mrocznych akordów ukrytych po ród wiru melodii; słyszy, jak w druj ca

muzyka przybiera na sile, pobudza go, elektryzuje.

Wielki, czarny jak noc ptak spada na niego, olbrzymie skrzydła bij w powietrze i

instynktownie stara si zasłoni twarz, gdy wtem zdaje sobie spraw e nie ma ciała.

Unosi si w powietrzu bezcielesny, sama ja . Mimo to jednak ptak o długich,

błyszcz cych skrzydłach przygl da mu si nie mrugaj cymi, czarnymi oczyma. Jego

szpony s ogromne. W jednej łapie trzyma wij c si jaszczurk . Pazury rozchylaj si

i stworzenie spada w płomienie buchaj ce gł boko w dole. Ptak otwiera swój długi

dziób, bucha ze rechotliwy, ludzki miech.

A potem widzi K'reen. Jest do odwrócona plecami, kiedy rozmawia z mroczn

postaci , która nad ni góruje, ale bez trudu rozpoznaje jej mi kkie włosy, ubranie,

kształt ciała, jedwab skóry, twardo mi ni i charakterystyczne gesty. Posta krzyczy

na K'reen, cho nie słycha słów i wymierza jej kilka siarczystych policzków. Głowa

dziewczyny odskakuje z boku na bok. Nagle K'reen odwraca si i patrzy na niego, a on

stoi jak skamieniały. Jest zszokowany. Ona ma jego twarz, zalan łzami i posmutniał .

Znajduje si w innym miejscu wewn trz marmurowej budowli. A mo e jest to inny

budynek, równie wykonany z marmuru. Długi korytarz. W oddali, na drugim ko cu,

widzi wysok posta odzian w czarn , lakierowan zbroj , ozdobion jadeitami w

barwach morskiej zieleni i lapis lazuli w kolorze nieba o zmierzchu. By mo e nosi

równie hełm, bo jego głowa ma dziwny kształt, jednocze nie znajomy i przera aj cy,

cho znajduje si zbyt daleko i wiatło jest zbyt słabe, aby mógł stwierdzi dlaczego.

Dwa miecze nierównej długo ci wisz u jego boków, w pochwach tak długich, e

prawie dotykaj cych marmurowej posadzki. Jego dłonie połyskuj , a posta wygl da

tak, jakby czego szukała. Potem wychodzi z korytarza.

Zbli a si co zimnego. Na ła cuchach z br zu zwieszaj si kosze z płon cym

kadzidłem. Wiatr si wzmaga. Czuje czyj obecno - jest ju bardzo blisko.

Lodowaty kosmyk, szukaj ca macka (CZEGO?) wije si i dosi ga jego umysłu.

Odsuwa si gwałtownie, jak zraniony pal cym niczym lód ostrzem. Poni ej, w

korytarzu z wiecznego marmuru, zaczynaj szale blade i nienasycone lodowate

płomienie. Nie mo e oddycha . Dławi si i dusi wdzieraj cym si do jego wn trza

strachem, który zalewa go nieprzepart fal . Czuje si słaby i bezsilny

- jak samotne dziecko miotane burz . Nagle, po ród chaosu ogarniaj cego jego

ja , poprzez strach i rozpacz, czuje iskierki wody na swojej twarzy i ciele i unosi

głow ku tocz cym si fioletowym chmurom. W uszach ma łoskot elektrycznych

wyładowa , a powierzchnia, na której stoi, kołysze si . Białe wiatło rozcina niebo.

Wyci ga przed siebie pobielał dło .

Błysk pojawia si znowu jak wiatło odbite na falach, o lepiaj c go na krótk

chwil .

- ... na dole nie ma - rzekł G'fand, staj c za nim. Drgn ł.

- Ej e, co ty robisz? Jest tu przecie cała masa zwojów. Ronin mrugn ł powiekami

i oblizał wyschni te usta.

- My lałem... Wydawało mi si , e zobaczyłem co w lustrze

108

- powiedział ochrypłym tonem,

G'fand podszedł bli ej.

- W jakim lustrze?

Ronin odzyskał ostro wzroku i zobaczył przed sob sze cioboczn płyt z metalu

- matow i zwyczajn . Miał wra enie, e onyksowana rama mruga do niego, odbijaj c

wietlne refleksy. Pokr cił głow . Dom czarnoksi nika.

Potem wzruszył ramionami i odwrócił si .

- Zabierzmy si do roboty - powiedział. Sprawdzali zwoje rz dami, jeden po

drugim. Raz podczas tej pracy spojrzał w stron sze ciobocznej płyty na cianie. I

pomy lał o tym, czego do wiadczył. Teraz był ju pewien, e Borros mówił prawd - na

powierzchni znajdowały si zamieszkałe obszary. Ale nie miał poj cia, czemu

Salamandra miałby go okłamywa . Wiedział tylko, e znajdował si w samym centrum

dramatu na ogromn skal . Nie potrafił go jeszcze rozgry , ale byłby głupcem, gdyby

zignorował tropy, na jakie natrafił podczas swoich poszukiwa . A do teraz znudzenie,

ciekawo i osobliwa przewrotno , które to cechy zawsze w sobie dostrzegał, działały

w jego wn trzu niczym ywe srebro, ale to jego siła, determinacja i - jak przypuszczał -

ostateczna utrata przywilejów doprowadziły go do tego dziwnego miejsca.

- Z jakiego innego powodu miałby si tu znale ? - Wzruszył w my lach

ramionami i kontynuował swoje poszukiwania.

Zwoju tam nie było. Byli przygn bieni faktem, e teraz, kiedy dotarli tak daleko,

ich wysiłki spełzły na niczym. Przybyli tu na pró no. Jednak Ronin ani my lał o

powrocie z pustymi r kami. Taka ewentualno w jego mniemaniu w ogóle nie

wchodziła w rachub .

Wysłał G'fanda, aby ten przeszukał inne komnaty na tym poziomie, podczas gdy

on sam ponownie zacz ł rozgl da si po pokoju. Podłoga była tu pokryta goł klepk

z polerowanego ciemnego drewna. Tu równie nie było ladów kurzu czy zu ycia. Pod

cianami z ksi kami znajdowały si dwa niskie stołki, jakich nigdy wcze niej nie

widział. Miały obicie z ółtej, grubej skóry, jednocze nie zniszczonej i wypolerowanej.

Były wypukłe, szersze u dołu, w sze u góry i miały przymocowane skórzanymi pasami

o mosi nych sprz czkach drewniane, krzy uj ce si nó ki.

Wzdłu cian znajduj cych si naprzeciwko drzwi stały przeszklone gabloty,

połyskuj c m tnie w wietle. Podszedł do nich i stwierdził, e było ich w sumie trzy.

Pierwsza pusta, cho dwa wgł bienia na zielonym filcu wewn trz wskazywały, e w

swoim czasie spoczywały tam dwa przedmioty wielko ci m skiej dłoni. W drugiej

gablocie znajdowała si sporych rozmiarów ksi ka - z wygl du do stara. Była

otwarta. Wzdłu jednej ze stron zwieszała si zakładka z niebieskiego materiału. Obie

strony były puste.

Ronin podszedł do trzeciej gabloty, gdzie zobaczył miniaturow replik korytarza,

pozbawion dachu, tak e mo na było dostrzec jego wn trze. Okalało go dwana cie

kolumn - pomi dzy nimi zwieszały si małe metalowe pojemniki z kadzidłem. Model

dopracowano pod ka dym wzgl dem - był to istny majstersztyk. Ronin pochylił si i

doznał szoku, jaki towarzyszył rozpoznaniu. To była replika korytarza z lustra, które

nie było lustrem! Obejrzał si przez rami i ponownie spojrzał na matow , lep

powierzchni ze srebra.

Odwrócił si w stron modelu. To wła nie tu stał odziany w zbroj wojownik i tu

znajdowało si wej cie, przez które miała wkroczy potworna obecno . W my lach

ponownie usłyszał wabi ce d wi ki muzyki.

Uniósł szklan pokryw . Kiedy to uczynił, co przykuło jego uwag . ółty, cienki

109

promyk przebijaj cy si spod marmurowej podłogi. Patrzył na przez chwil , dopóki

nie u wiadomił sobie, co to musi oznacza .

Wydobył sztylet i wbił czubek ostrza pod boczn ciank repliki, próbuj c j

powoli podnie , ale bez skutku.

Próbował wzdłu jednego ko ca i niebawem udało mu si podnie makiet . Z

narastaj cym podnieceniem wydobył zwój, w gł bi duszy czuj c, e na wierzchu

zobaczy Glify, których szukał. Makieta opadła na swoje miejsce, kiedy j opu cił.

Wpatruj c si w czarne inskrypcje, zawołał G'fanda. Zwój był od góry do dołu

pokryty zwartymi linijkami Glifów.

Poklepali si nawzajem po plecach. Kiedy schodzili po szerokich kr tych schodach,

zwój spoczywał w r kach G'fanda. Ten pokr cił głow .

- To j zyk, którego nie jestem w stanie ani troch zrozumie . Ronin wzi ł od niego

zwój.

- Kto b dzie musiał to rozszyfrowa . - Zwin ł zwój tak mocno, jak tylko był w

stanie. - A teraz, jak ju to znale li my, dopilnuj , aby my tego nie utracili.

Cienie były długie, a promienie wiatła padały uko nie, kiedy schodzili po

czarnych, kamiennych stopniach; złote yłki mieniły si opalizuj co. Miasto wydawało

si spokojne; g sta cisza, w miar przemijania dnia, przejmowała kontrol nad całym

jego obszarem. Wracali t sam drog , zm czeni, ale szcz liwi z powodu sukcesu

wyprawy.

By mo e sprawił to d wi k ich głosów, hu tawka nastrojów lub te widok

pogmatwanego miasta sk panego w ciepłym blasku, które wydawało im si teraz

bardziej swojskie.

A mo e co zupełnie innego sprawiło, e nie zauwa yli poruszenia tu za nimi. To

nadeszło błyskawicznie. Ostry, przesycony odór. Odwrócił si i w tej samej chwili

dobył miecza. Ale ju było za pó no. Został uderzony jakby pi ci olbrzyma i run ł

do rynsztoka, przewracaj c si na kostce bruku.

Karmazynowy płomie rozgorzał w jego płucach, stracił oddech. Próbował

zaczerpn powietrza, ale nie szło mu to zbyt dobrze. J kn ł słabo.

Jak przez mgł zobaczył stwora, który zaatakował ich, zanim dotarli do domu

czarnoksi nika. Jego gruby, kr ty ogon bił nieprzerwanie w przód i w tył, a

zakrzywione szpony wyci gały si w stron G'fanda. Ucze wyszarpn ł miecz i

próbował si broni , jak mógł najlepiej. Bezskutecznie.

Ronin spróbował wsta , ale był jak sparali owany. Le ał w rynsztoku, staraj c si

unie miecz, walcz c o oddech i patrz c na stwora zbli aj cego si do ucznia.

Obrzydliwy dziób otwierał si i zamykał spazmatycznie i nagle zwierz schwyciło

jedn łap za ostrze miecza G'fanda.

W u cisku jego sze ciopalczastej łapy metal p kł z gło nym brz kiem. Ronin z

potwornym wysiłkiem podniósł si na kolana, oparł si na mieczu, a jego głowa dr ała

jak łeb rannego zwierz cia. Wstał, chwiej c si na nogach i próbuj c utrzyma

równowag . Jego miecz brz kn ł o kostk bruku. Dobywszy sztyletu, rzucił si na

stwora od tyłu.

Szpony monstrum zaciskały si na gardle G'fanda. Ucze wygl dał na

odr twiałego i bezradnego. Ronin poczuł okropn wo i chłód, nim jeszcze wbił ostrze

w plecy potwora. Miał wra enie, jakby uderzał w cian . To co zignorowało go.

Wskoczył potworowi na plecy; jak przez mgł zobaczył nogi G’fanda, dyndaj ce w

powietrzu, i jego wychodz ce z orbit oczy.

Potem zalała go fala bólu. Pioruny ognia wryły si w jego ciało i z trudem zwalczył

110

w sobie okrzyk. Czas zmienił si . Był bakteri wdrapuj c si na szczyt góry w

bezsensownym wysiłku. Sztylet w jego dłoni kr cił si niekontrolowanie, Ronin prawie

go upu cił, ale przez cały czas miał przed oczami wykrzywion , przepełnion bólem

twarz G'fanda i to dodało mu sił.

Pchn ł ponownie. Ból przeszył mu ciało - dolna połowa zacz ła dr twie . Jego nogi

i stopy nadal szukały oparcia na pokrytej łusk skórze, ale nie czuł ich ju , jakby stały

si cz ci ciała kogo innego. Mimo to drapał si ku górze, u ywaj c wolnej r ki i

dłoni dzier cej sztylet. Wci gał cuchn ce powietrze, ale jego płuca nie były w stanie

wytrzyma tej ohydy i zwymiotował; oczy zacz ły łzawi .

Skoncentrował si na l ni cym czubku krótkiego ostrza. Miał wra enie, e

wypłyn ły ze wszystkie siły. Odr twienie zdawało si przemieszcza coraz wy ej.

Wkrótce dotrze do jego mózgu i wiedział, e b dzie to koniec. Gdzie daleko, w innym

wiecie, usłyszał odgłos, potwornie zniekształcony, jak ludzki głos przepuszczony przez

krta obcej istoty. Gdzie daleko, w innym wiecie, jego ciało zacz ło zamarza . Gdzie

daleko, w innym wiecie, zacz ł si ze lizgiwa ...

Rozpaczliwie zmusił si do otwarcia oczu i spojrzał w niesko czono

pomara czowego zimna - w czarne renice jak odłamki obsydianu, wielkie niczym

planety. miech.

Resztkami woli i z najwy szym wysiłkiem, dobywaj c z siebie ostatków sił,

zamachn ł si i ostrze zatoczyło w powietrzu szeroki łuk. I pchn ł sztyletem w ziej c ,

rozwart paszcz .

Ponownie zaatakowała go obrzydliwa wo i zwymiotował gwałtownie. Jego umysł

zarejestrował mgli cie cienki krzyk, przypominaj cy d wi k towarzysz cy zbyt

silnemu napi ciu struny.

Zadał cios z cał swoj moc i wbiwszy ostrze, przekr cił je brutalnie. R koje

sztyletu dzier ył w obu dłoniach. Nagle rozległ si ostry trzask, pojawiła si wibracja,

ciałem stwora szarpn ło konwulsyjnie, a skowyt osi gn ł swoje apogeum. Te wra enia

towarzyszyły mu, kiedy zapadał si w aksamitn czer , z któr pocz tkowo usiłował

walczy , ale okazało si , e był zbyt zm czony, by móc z niej powróci .

Obudził si natychmiast, wci maj c w nozdrzach potworny smród bestii.

Kaszln ł, otarł usta. Bruk wokół niego był l ni cy i liski - pokryty szkarłatnymi

stru kami i lepkimi czarnymi kału ami. Nie było wida potwora, ale G'fand le ał o

par metrów dalej, Ronin podniósł si powoli i ostro nie, a potem ukl kłszy obok

Ucznia, pochylił si nad nim. G'fand miał wytrzeszczone oczy; napuchni ty j zyk

wystawał spomi dzy posiniałych warg. Na brodzie widniały lady zaschni tej ju

piany. Jego skóra zachowała słab luminescencj , szyja była wykr cona pod

nienaturalnym k tem. Gardło zostało rozerwane, czerwone chrz stki zmieniły si w

rozprute wst ki. Pozbawione koloru oczy Ronina były nieprzeniknione, kiedy

wyci gał r k i łagodnie zamyka oczy Ucznia. Przykucn ł po rodku pobojowiska -

spojrzał na G'fanda. Wiele my li przebiegało mu przez głow , ale były one chaotyczne

i nieosi galne, jak nauka chwytania ryb na włóczni na gł bokiej wodzie.

Cienie wydłu yły si z wolna, okalaj c stare budynki i czerni c prastary bruk.

Gdzie w oddali zaszczekało jakie zwierz - był to krótki, ostry, przera liwy odgłos, a

w pobli u, w alejce, dało si słysze szuranie pazurów jakich mniejszych stworze ,

prawdopodobnie zwabionych woni wie ej krwi.

Ronin w ogóle tego nie słyszał. Patrzył, oddychaj c z wysiłkiem, na zmasakrowane

i zakrwawione zwłoki, które kiedy my lały, mówiły i odczuwały zarówno rado jak i

smutek.

111

Wstał. Ból w jego mi niach wydawał si bardzo odległy. Pochylił si i łagodnie

podniósł ciało G'fanda, przerzucaj c je sobie przez rami . Było lekkie jak piórko.

Przeszedł po błyszcz cych kamieniach, aby podnie swój miecz. Kopn ł co czubkiem

buta, co potoczyło si po ulicy z gło nym brz kni ciem. To była r koje jego sztyletu -

brakowało ostrza. Wło ył miecz do pochwy.

W gasn cym wietle kostka bruku połyskiwała m tnawo. Ciała zwierz t, które

wspólnie z G'fandem zabili, były ju na wpół po arte. Rozejrzał si wokoło, ale na

placu nic si nie poruszało.

Podszedł do cembrowiny i nie zatrzymuj c si wrzucił ciało G'fanda w gł b studni.

Po dłu szym czasie usłyszał plusk, ale nie był on gło niejszy, ni gdyby wrzucony został

kawałek kamienia.

Zapadał zmierzch, tłumi c ostatnie bursztynowe promienie wiatła swoim grubym

szalem. Długie cienie pokryły ju wi kszo ulic, kiedy Ronin stan ł w ko cu przed

porytymi drzwiami domu Bonneduce Ostatniego i oparł swoje zm czone ciało o ciepłe

drewno. Nie pami tał ju , jak tu dotarł. Usłyszał dochodz ce z tyłu, zza pleców gło ne

sapanie. Brzmiało dziwnie znajomo, jakby towarzyszyło mu przez dłu sz chwil , ale

był zbyt wyczerpany, by si odwróci i rzuci okiem w tamt stron . Przez drzwi

usłyszał ciche kaszlni cie Hynda, a potem otworzono mu i run ł na ziemi , do stóp

Bonneduce Ostatniego.

Bonneduce Ostatni schodził po schodach, kiedy usłyszał kaszlni cie Hynda. W

jednej r ce trzymał star podwójn naramienn torb . Wło ył co do niej i powiedział:

- W ostatniej chwili.

Potem przeło ył torb przez oparcie fotela, przeszedł przez pokój z wyra n

skwapliwo ci a jego rami , przy ka dym kroku krótszej nogi, opadało rytmicznie.

Otworzył drzwi wej ciowe.

Hynd wybiegł na ulic warcz c, jego szcz ki kłapn ły. Wgryzł si w co , odrywaj c

pot ny kawał mi sa. Bonneduce Ostatni usłyszał j k bólu, kiedy wci gał Ronina do

pokoju i umieszczał go w jednym z foteli. Hynd wrócił do domu oblizuj c si i

zatrzasn ł drzwi swoim długim nosem. Potem poło ył si i patrzył, jak mały

człowieczek zajmuje si Roninem.

Zanim Bonneduce Ostatni zdj ł kolczug Ronina, poczerniał i zakrwawion , a

potem podarte strz py bluzy, jego oczy stały si złote i surowe. Zmarszczki na jego

twarzy pogł biły si .

- Makkony s ju wsz dzie - powiedział. - Dotarły nawet tutaj. Hynd uniósł głow i

stał teraz przy drzwiach - milcz cy stra nik.

Mały człowieczek wzi ł do r ki torb , wyj ł tubk ma ci i posmarował ni pier i

ramiona Ronina. Przemówił do Hynda:

- Ko ci nie mog powiedzie nic wi cej. Tylko tyle. Wiedziałem, e ten młody ju

nie wróci. - Jego dłonie pracowały szybko i pewnie. - Nie mog sobie pozwoli na

współczucie. Ko ci dobrze o tym wiedz - w przeciwnym razie chyba bym oszalał. To

jest to, co musz zrobi .

Bonneduce Ostatni przyniósł kubek z wod . Wsypał do rodka szczypt

chropowatego, br zowego proszku, a potem napoił Ronina. Nie było to łatwe. Mniej

wi cej tyle samo płynu spłyn ło do gardła, co po brodzie Szermierza.

Teraz b dzie spa , a jego ciało zostanie uleczone. - Wylał reszt płynu na zimne

popioły w kominku. - Obecnie bardzo cierpi. I czekaj go dalsze cierpienia. Ale tak

musi by . Kiedy opu ci go ból, musi ruszy dalej.

To rzekłszy wstał i udał si na zaplecze domu. Kiedy wrócił, trzymał w dłoni

112

niewielki przedmiot z br zowego onyksu i czerwonego nefrytu. Wło ył go do swojej

torby.

- A teraz pozostaje nam zrobi tylko jedno, zanim opu cimy to miasto. - Wyj ł co

ze skórzanej torby i trzymał przez chwil w dłoni, wyczuwaj c pod palcami materiał, z

którego to co było zrobione.

- Tak - powiedział mi kko. - To staje si coraz wyra niejsze, kawałek po kawałku. -

Poło ył przedmiot na stole, obok pi cego Ronina.

Obudził si w ciszy - gł bokiej i zupełnej. Ale wydawała si dziwnie pusta i przez

jaki czas zastanawiał si , dlaczego. Wiedział, gdzie si znajduje. I nagle zrozumiał -

nie słyszał tykania.

U wiadomiwszy to sobie, wstał i zawołał. Nikt mu nie odpowiedział. Przeszedł

przez pokój i wszedł po schodach. Zdał sobie spraw , e prawie nie odczuwał ju bólu.

Pokoje były puste. Na dole równie . Nic nie wskazywało, e kiedykolwiek przebywali

tu Bonneduce Ostatni czy Hynd.

Ponownie zagł bił si w fotelu. Poranne wiatło, jasne, wie e i nowe, przebijało

przez zakurzone, brudne okna. Leniwie ledził jego promienie, wpadaj ce uko nie do

wn trza pokoju, i jego wzrok padł na r kawic le c na stoliku przy fotelu. Był to

jedyny obcy przedmiot w całym domu.

Podniósł j i natychmiast uderzyło go wra enie jej jednolito ci. Była ci ka i prócz

szwów na palcach nie było wida adnych innych - zupełnie jakby poł czono boki

gwo dziami o obci tych główkach i spiłowanych ko cach. Nagle w jednej chwili

u wiadomił sobie dwie rzeczy - po pierwsze, e r kawica pokryta była łusk i po

drugie, e miała sze palców.

To niemo liwe, pomy lał zszokowany. Jednak im dłu ej si jej przygl dał, tym

bardziej upewniał si w swoich przypuszczeniach. Trzymał w dłoni r kawic

wykonan z łapy stwora, z którym walczyli z G'fandem. Stwora, który zabił G'fanda.

Co rozbłysło mu przed oczami. Przypomniał sobie, jak dotarł na plac, potem cichy

plusk ciała i wiedział, e wła nie w tym momencie uczynił krok, po którym nie mogło

by ju odwrotu. Zrobił to.

Nie namy laj c si dłu ej nało ył r kawic lew r k na praw i zacisn ł palce.

wiatło sprawiło e łuski zal niły srebrnawo. Błyszczały, odbijaj c promienie wiatła.

Potem wyszedł z domu i ruszył wzdłu łukowanej alejki w drog powrotn do

Własnoziemia i oczekuj cego na Borrosa. Wiatr, chłodny i orze wiaj cy, omiatał

łagodnie jego oblicze.

113

Rozdział 19

Były błyszcz ce. Wygl dały na wilgotne, ale nieprzejrzyste. Były całym

wszech wiatem, widz c teraz wszystko i nie widz c nic. Jednak najbardziej uderzyło

go to, jak linie strachu wdarły si w jego rysy. I czerwone lady. Czy to musi dzia si

w ten sposób? Stawał si ekspertem, je eli chodzi o mier . Stał w wietle lampy w

bocznym pokoiku Szamana. Przyszedł tu, by spotka si z Borrosem, ale go nie

znalazł.

Spojrzał na ciało le ce na łó ku. Mocno pobru d ona zmarszczkami twarz, tak

przera ona za ycia. Schorowane oczy były szkliste. Pomy lał: Co oni ci zrobili,

Stahlig?

Płomie pojedynczego kaganka zamigotał wskutek przeci gu. Drzwi na korytarz

otwarły si i dło Ronina instynktownie pow drowała w stron r koje ci miecza.

Naprawd chciałbym, aby tego spróbował - rzekł mi kko Freidal.

Ronin odwrócił si powoli i zobaczył Saardyna Ochrony i trzech Daggamów.

Freidal podszedł do ukrytych drzwi i otworzył je. Do rodka weszło kolejnych czterech

Daggamów.

Jego usta wykrzywiły si w krzywym u miechu.

- No dalej, dalej. Gdzie heroizm, z którego pono słyn Szermierze? - W jego

mi kkim głosie brzmiała nuta triumfu. - Nie wywalczysz sobie drogi przez nasz

szereg? Nie zmierzysz si z nami wszystkimi? - Jego zdrowe oko spogl dało na

przenikliwie.

- Odbierzcie mu bro - warkn ł i rozbroili go.

Freidal dobrze wybrał miejsce, pomy lał. W tak małym pomieszczeniu trudno o

przestrze do jakiegokolwiek działania. Zero szans.

Twarz Freidala była mask . Jego przetłuszczone włosy błyszczały. Wygl dał na

rozlu nionego, prawie szcz liwego.

- Czy cho przez chwil wydawało ci si , e mógłby opu ci Poziomy bez mojej

wiedzy? - Widmo u miechu zadrgało na jego cienkich, bladych wargach. - Głupi

chłopaku! - Cmokn ł j zykiem.

- Dostałe ostrze enie. Niestety, zignorowałe je. A to bł d. - Freidal podszedł o

krok bli ej, a Daggamowie stoj cy po bokach Ronina schwycili go za nadgarstki,

pomimo i nawet si nie poruszył.

Saardyn wyci gn ł r k i zdj ł Roninowi kolczug , przygl daj c si z uwag

pr gom na jego piersi.

- Dokładnie tak, jak przypuszczałem. - Przebiegł palcem po zaognionym ciele. -

Widzisz, nie byłem w stanie wyci gn adnych informacji od tego przekl tego Maga.

Głupiec! Ale to był czysty przypadek. - Roze miał si ; d wi k był ostry, niepokoj cy. -

Wiedziałem, e to zadziała, je eli ty i Borros spotkacie si . - Jego palec znajdował si

na wysoko ci pasa Ronina.

- A co to takiego?

Schwycił Ronina za prawe rami i stoj cy po tej stronie Daggam pu cił jego r k .

Uniósł w gór jego dło i przedrami . R kawica zal niła srebrzy cie. Freidal zdj ł j z

dłoni Ronina i zacz ł ogl da .

- Czy to mo e by to? Co miałe znale na Dole? Po co on ci tam posłał?

Uniósł wzrok, spogl daj c na twarz Ronina i rzekł ostro.

- Po to? - Jego sztuczne oko zabłysło. - To si zacz ło, wiesz, walka o władz .

Ronin pomy lał o Nirrenie. Gdzie jest teraz? Przed wypraw nie był go w stanie

114

odnale , a teraz tego ałował. Ale, powiedział sobie w duchu, sk d miałem wiedzie ,

e to si zacznie tak szybko? Czy to, co wiedziałem na temat projektu Borrosa,

pomogło mu cho troch ?

Nie sposób było teraz tego stwierdzi .

Freidal schwycił go za łokie i obrócił.

- Nie umarł w pokoju. Próbował ci chroni , ale strach przemógł go w ko cu.

Pomógł nam.

Ronin przypomniał sobie jego podekscytowanie, jego ostrze enie.

- Jak si teraz czujesz? I widzisz, czym on jest teraz. Kawałem cuchn cego,

gnij cego mi sa.

Jego nozdrza rozszerzyły si i delikatnie poci gn ł nosem.

- Martwe istoty mnie mier . Ale Stahlig znalazł si tu nie bez powodu. Nawet taki

głupi chłopak jak ty jest w stanie to poj .

Odwrócił Ronina ostrym szarpni ciem i skin ł na dwóch Daggamów, którzy

natychmiast wynie li zwłoki. Freidal mi tosił w dłoni łuskowat r kawic .

- B d m dry. Je eli nie interesuje ci władza, to miej chocia wzgl d na swoje

ycie. - Dotkn ł lodowat dłoni piersi Ronina.

- Szkoda byłoby zniszczy to ciało.

Trzepn ł r kawic o bok nogi.

- Czy Maszyna mo e funkcjonowa ?

Nagle w ciemno ciach Sali Chirurgicznej zrobiło si jakie poruszenie. Freidal

drgał, jakby zupełnie zapomniał, e za tymi cianami, oprócz wydarze , jakie si tu

rozegrały, Własnoziemie yło nadal własnym yciem. Odwrócił głow , podobnie jak

Ronin.

Zobaczyli trzech m czyzn w obcisłych bryczesach i jasnobr zowych bluzach bez

r kawów, którzy bezceremonialnie przeszli obok Daggamów - Stra nicy Ochrony

wła nie powrócili, pozbywszy si ciała Szamana. Pierwszy z m czyzn był szczupły,

miał rumiane policzki i pełne usta. Na jego piersi tu nad sercem i na biodrze

połyskiwały sztylety z drogimi kamieniami w r koje ciach.

- Saardynie - zaczał uprzejmie.

- Vossie - rzekł lodowatym tonem Freidal. - Co ma znaczy owo wtargni cie?

Voss zobaczył Ronina.

- A, tu jeste ! Wszyscy bardzo si o ciebie martwili my. - Na jego ustach wykwitł

zwyci ski u miech. - Nie ma, jak s dz , nic gorszego, ni by przesłuchiwanym przez

Ochron !

Zdrowe oko Freidala zabłysło w oczodole, a mi nie jego policzka napi ły si

spazmatycznie.

- To zachowanie jest niewybaczalne! Bakka! Turis! Wyprowad cie st d

natychmiast tych ludzi!

Chondryn uniósł r k w gór .

- Chwileczk , Saardynie. Salamandra yczy sobie zobaczy si z Roninem. Bardzo

si o niego niepokoił. Zastanawiał si , gdzie te mógł si podziewa . Wiecie, chodzi o

jego bezpiecze stwo ...

Na policzkach Freidala zapłon ły rumie ce.

- Co ty mówisz? - Cały a si trz sł z tłumionej w sobie w ciekło ci. - Postradałe

zmysły? Ta sprawa le y wył cznie w kompetencjach Ochrony.

Voss u miechn ł si lodowato.

- Nie. Obawiam si , e jeste cie w bł dzie.

115

Zdrowe oko błysn ło w stron Chondryna, po czym Freidal obrócił si gwałtownie,

wykonuj c kantem dłoni ostry, tn cy ruch z góry na dół.

- No to go sobie we cie - rzucił oschle i zabierajcie si st d! Voss skin ł na jednego

ze swoich ludzi, który odebrał od Daggama bro Ronina. Potem podszedł do Freidala i

rzekł:

- On b dzie chciał równie i tego.

Zdj ł z dłoni Saardyna r kawic , a nast pnie cała czwórka wyszła z pomieszczenia.

Kobieta o płaskiej twarzy znikn ła. Jej miejsce zaj ł Szermierz.

Przeszli przez wewn trzne podwójne drzwi i poszli wzdłu korytarza. W ko cu

Szermierz nios cy bro Ronina podał j Vossowi, po czym on i jego towarzysz wyszli

przez drzwi po prawej stronie. Voss otworzył wrota znajduj ce si po przeciwnej

stronie i wprowadził Ronina do o wietlonego lampami pomieszczenia o niskim

sklepieniu. Nie było tu górnych wiateł. ciany były ciemne i nagie. Po drugiej stronie

pokoju znajdowały si drugie drzwi. Po rodku pokoju stało jedno krzesło. Voss skin ł

na Ronina, nakazuj c mu usi

. Ronin wzruszył ramionami. Nie miał złudze co do

tego, dlaczego si tu znalazł. Widział zbyt wiele; zbyt wielu ludzi znikn ło. Ostry

zapach go dzików stanowił zapowied pojawienia si gospodarza. Nie usłyszał odgłosu

otwieranych drzwi. Salamandra stan ł nad Roninem. Nosił czarn koszul , bryczesy i

l ni ce, długie do ud buty. W wietle błysn ła droga kamizelka z czerwonego złota.

Salamandra miał na sobie szeroki, karmazynowy, skórzany pas, z którego zwieszała

si pochwa z mieczem. Pod szyj miał brosz z jaszczurk z rubinu.

Voss, opieraj c si na mieczu Ronina, wr czył Salamandrze r kawic . Olbrzymi

m czyzna chrz kn ł, obracaj c j w swoich wielkich dłoniach.

- A wi c?

Voss wzruszył ramionami.

- Najwyra niej przyniósł to z Dołu. Salamandra spojrzał na Ronina.

- Jak daleko udało ci si dotrze ?

- A na sam Dół. Przeniósł wzrok na Vossa.

- Nic dziwnego, e Freidal był zaintrygowany.

Ronin usłyszał za sob cichy d wi k, jakby kto w lizgn ł si do pokoju, ale

Salamandra nie obrócił si i nie mógł odwróci si na krze le. Mo e to nie było nic

wa nego.

- Mój drogi chłopcze, mam nadziej , i doceniasz t drobn przysług , jak ci

wy wiadczyłem. Freidal mo e by naprawd bardzo nieprzyjemny, kiedy mu na tym

zale y.

Ronin wpatrywał si w czarne jak w gle oczy.

- Zauwa yłem to. Zabił Szamana.

- Och? - Brwi Salamandry uniosły si . - Có za szkoda. Długo go znałe ? - Rozło ył

r ce. - Naprawd bardzo mi przykro.

- Przypuszczam, e Maga równie .

- Och, raczej nie. Nie pozwoliłby sobie na to. Raczej nie. Borros jest nazbyt cenny.

Został przeniesiony par Poziomów ni ej. Oczywi cie nadal przebywa w areszcie.

- Nie zdawałem sobie sprawy, e wiesz o nim tak wiele.

- Och, rozumiem. - Salamandra zas pił si . - To było nierozwa ne z mojej strony. -

Wzruszył ramionami. - Jednak mam nadziej , i mog ci uwa a za swego

przyjaciela, sprzymierze ca...

- Jeste równie beznadziejny jak on... .

116

- Nie s dz , mój chłopcze. Po prostu uwa am, e powiniene wróci tam, dok d

przynale ysz. Tu zawsze było dla ciebie miejsce. Voss poruszył si nieznacznie, a Ronin

powiedział:

- Miałbym zosta twoim Chondrynem? Masz ju jednego. W ka dym razie, ju

przez to przeszli my. A co, je li powtórnie bym ci odmówił?

Wyraz twarzy Salamandry zmienił si . Jego oczy zacz ły si arzy wewn trznym

ogniem, kiedy wymierzył Roninowi siarczysty policzek.

- Ty beznadziejny głupcze! Chc da ci wszystko, a ty na mnie plujesz! Czy wydaje

ci si , e mógłbym o tym zapomnie ?

- Prawd mówi c my lałem, e mnie zrozumiesz...

- Ale zrozumiałem! Szkoliłem ci , aby stał si najpot niejsz maszyn bojow w

całym Własnoziemiu. Potrafiłem dostrzec uzdolnienia, jakie miałe w sobie. Potrzeba

mistrza, aby zdołał je wydoby , ukształtowa i sprawi , by rozkwitły. Instruktor nigdy

by tego nie dokonał.

- Mówisz to tak, jakby to wszystko było wył cznie twoj zasług .

- Bo było! To ja ci stworzyłem. Stałe si dzi ki mojej obróbce tym, czym

chciałem, aby si stał.

- Niezupełnie.

Salamandra naje ył si , ale jego głos był mi kki jak jedwab.

- Szkoliłem ci na swego Chondryna - chciałem, aby stał si niepokonanym

wojownikiem. Uwa asz, e po co traciłem czas na wybieranie chłopców i uczenie ich?

Miałem po temu powód. Powód przede wszystkim. A jaka była twoja odpowied ? Za

opiek i trosk z mojej strony odpłaciłe mi zniewag .

- To nie była...

- Milcz! - rykn ł Salamandra. Jego twarz poczerwieniała z w ciekło ci. Olbrzymie

cielsko górowało nad Roninem. Stanowiło namacaln gro b mierci. - Nie próbuj -

rzekł cichym, lodowatym tonem - mówi mi po raz kolejny tego, co ju wiem. - Pochylił

si do przodu i Ronin poczuł, e Voss znalazł si bardzo blisko niego, tu obok, poza

zasi giem jego wzroku.

- Powinienem był to przewidzie . Brakowało ci inicjatywy.

Wszystko przychodziło ci z tak łatwo ci . Nigdy nie uwa ałe za wa ne procesów

umysłowych. To bł d. Fatalny bł d.

Oczy uporczywie wpatruj ce si w Ronina były błyszcz ce i rozpalone gor czk .

Teraz Voss ma inicjatyw . On... wyeliminował dwóch moich Adeptów, aby zosta

Chondrynem.

Roze miał si - był to krótki, dziwny d wi k.

- Nie wymieniłbym go na ciebie. - Có za pró no ! - Wyprostował si i przez

chwil , nim powrócił wzrokiem do Ronina, patrzył w przestrze , ponad jego głow .

- A teraz zobaczymy, ile czasu zajmie ci powiedzenie tego, co chc wiedzie . - Dał

znak Yossowi. - Przynie ...

W tej samej chwili drzwi do korytarza otwarły si z trzaskiem i do pokoju wpadł

zdyszany Szermierz. Salamandra uniósł wzrok.

- Mag - rzekł Szermierz - wymkn ł si Ochronie. Salamandra ponownie odwrócił

wzrok i Ronin usłyszał delikatny szelest. Odgłos poruszenia.

- Och, ten dure ! - Salamandra spojrzał na Vossa i rzucił mu r kawic . - Wiesz, co

masz robi . - Okr cił si na pi cie i wyszedł wraz z Szermierzem z pokoju.

- Wstawaj - rzucił lodowatym tonem Voss. - Wcisn ł r kawic za skórzany pas.

Wstał, a potem wyszedł wraz z Vossem przez te same drzwi, którymi tu weszli. W

117

wewn trznym pokoju znajdowało si sze ciu ludzi - dwóch trzymało stra przy

podwójnych odrzwiach wiod cych na korytarz i Ronin pomy lał: Przynajmniej raz

Freidal powiedział prawd - to si zacz ło.

Wyszli na korytarz i Voss nakazał mu, aby skr cił w prawo. Usłyszał dochodz cy z

oddali hałas, tupot butów, brz k metalu, sporadyczne okrzyki. Poczuł, jak czubek

sztyletu Vossa wpija mu si w plecy.

- Dok d idziemy? - zapytał Ronin.

- Chyba nie s dzisz, e ci odpowiem. Ronin wzruszył ramionami.

- Jak mogłe to zrobi ?

Ronin odwrócił głow i poczuł na szyi uk szenie chłodnego metalu.

- Co?

- Odej od niego.

- Jestem, czym jestem.

- Ha! A wi c on MA RACJ ! Rzeczywi cie jeste głupcem! Czy nie zdawałe sobie

sprawy, e masz wobec niego pewne zobowi zania?

Ronin nie odpowiedział.

- Prawie moralny obowi zek...

Mało brakowało, a przeoczyłby to. Srebrzysta otoczka cienia przy cianie, za

załomem korytarza w oddali. Nie s dził, aby Voss zdołał to zauwa y . Utrzymywał

równy krok. Pomy lał: Nale y wykorzysta ka d nadarzaj c si okazj . Najbardziej

odsłoni ty jest wła nie tu, w korytarzu. Kiedy dotrzemy do miejsca przeznaczenia,

moje szans znacznie si zmniejsz . I wtedy przypomniał sobie wist powietrza,

złowieszczy i gor cy, oraz zabójcz celno rzutów Vossa. Odgłos ciskanych sztyletów,

zagłuszaj cy piew ptaków.

Przed nimi, ukryty w cieniu, znajdował si jaki człowiek, ale Voss nadal go nie

zauwa ał. Musi przywiera plecami do ciany, pomy lał Ronin.

- Jeste mu winien ycie - rzekł Voss. - I cał swoj lojalno . Posta oderwała si

od ciany, a Ronin rzucił si na ziemi i przetoczył w prawo. Podrywaj c si

odruchowo uniósł prawe rami , by osłoni si przed spodziewanym rzutem sztyletu.

Voss jednak w ogóle nie patrzył w jego stron . Nieruchomy, z wyrazem szoku na

twarzy, spogl dał na stoj c przed nim posta . Ronin poczuł adrenalin zalewaj c

jego ciało.

- Nirren!

Nirren stał na wprost Vossa, trzymaj c przed sob w obu dłoniach długi, l ni cy

miecz.

Voss drgn ł, jakby ockn ł si z odr twienia,

- Co robisz tak daleko na Górze?

Nirren u miechn ł si - jego wargi były mocno zaci ni te.

- Dok d zabierasz Ronina?

- To nie twój interes. Z drogi!

- A je eli on nie chce ci towarzyszy ?

- On nie ma tu nic do gadania.

- A ja twierdz , e ma.

Dłonie Vossa zmieniły si w bezkształtn plam , ale jednocze nie i Nirren wykonał

zwrot, niczym tancerz, wysuwaj c mocno do przodu jedn nog i przyjmuj c bardzo

nisk pozycj . Rozległ si wist miecza tn cego powietrze. Na twarzy Vossa wykwit!

grymas zdziwienia. Wci jeszcze patrzył na sztylet, z drogim kamieniem w r koje ci,

tkwi cy w przeciwległej cianie, na wysoko ci głowy tamtego, kiedy ostrze rozpłatało

118

mu pier .

Jeszcze przez chwil trzymał si na nogach, a strumie gor cej krwi zalewał miecz

tkwi cy w dłoniach Nirrena. Potem jego prawa dło drgn ła, jeden jedyny raz, kiedy

Nirren wyrwał miecz z rany. Chondryn osun ł si na ziemi jak zmi ta szmata. Nirren

dotkn ł jego twarzy czubkiem buta i głowa tamtego obróciła si mi kko. Potem

odwrócił si w stron Ronina z u miechem.

- Szkoda. Bardzo chciałem zobaczy , jak ty by si nim zaj ł. A gdzie ty si

podziewałe ? G'fand równie znikn ł.

Ronin podszedł do trupa Vossa i zabrał swoj bro . Wyj ł równie zza jego pasa

łuskowat r kawic .

- Odbyłem wypraw na Dolne Poziomy ... dla Maga ...

- A wi c udało ci si tam dotrze !

- Tak. I mam ci wiele do powiedzenia - stwierdził Ronin, przypasuj c pochw z

mieczem.

Ruszyli w stron najbli szych schodów.

- Ale najpierw musz odnale Maga. Uciekł Freidalowi. Nirren pokiwał głow .

- W porz dku. A ja jestem na tropie tego Szczura. Wydaje mi si , e wiem, kto to

jest, cho to mo e wydawa si zbyt fantastyczne ...

Ronin nie pozwolił mu doko czy .

- Fantastyczne, to słowo w pełni odpowiada temu, czego si wła nie dowiedziałem.

Mag ma racj - nie jeste my sami na tej planecie...

- Co?

Obaj jednocze nie zauwa yli srebrzysty błysk, ale było ju za pó no. Nirren

otworzył szeroko usta i instynktownie uniósł obie r ce do góry. Z przeci tej szyi

trysn ł strumie krwi. Nirren zachwiał si do tyłu i upadł niezdarnie na ziemi . Ronin

wypadł na schody, ale echo biegn cych stóp i podniesionych głosów, dobiegaj ce z

Góry i z Dołu, sprawiło, i nie sposób było okre li , w któr stron uciekł skrytobójca.

Wrócił do korytarza i ukl kł obok Nirrena. Przód jego bluzy bez r kawów

przesi kł ju krwi . Oderwał kawałek jego koszuli i wyj ł sztylet z szyi - palce Ronina

dotykaj ce r koje ci z drogim kamieniem były lodowate.

Przyło ył strz p materiału do rany. Biała tkanina zabarwiła si krwi . Oczy

Nirrena były nadal ywe i przepełnione inteligencj . Ronin spodziewał si , e tamten

spyta go o projekt Maga. Zamiast tego usłyszał jednak:

- Co si stało z G'fandem? Ty przecie wiesz. W oczach Ronina pojawił si wyraz

bólu.

- Zabrałem go ze sob . My lałem, e ze swoj wiedz na temat Glifów mógłby

okaza si pomocny.

- I pomógł ci? - Oddech Nirrena był ci ki, jakby jego ciało próbowało zwalczy

szok.

- Tak - Ronin spojrzał mu w oczy. - Został zabity. On...

Ciało Nirrena zadr ało. Materiał przy jego szyi był teraz całkiem szkarłatny.

Schwycił Ronina za ramiona, a w jego oczach pojawił si tajemniczy smutek, którego

Ronin nie był w stanie poj .

- Szczur - wykrztusił z trudem. - Teraz jestem pewny, sztylet, id na Gór po tym

jak ...

Głowa mu opadła i Ronin podtrzymał j .

- Ostatni raz id na sam Gór ...

Próbował si roze mia , ale zamiast tego zakrztusił si . wiatło w jego oczach

119

przygasało. Teraz jego oczy były nieprzejrzyste, jak kamienie.

- Tylko pomy l - zespół - co za zespół. - Jego oczy zamkn ły si , jakby wskutek

zm czenia. - Teraz wszystko przepadło... przykro mi, Roninie.

A potem krew, któr powstrzymywał resztk sił, buchn ła mu z ust.

120

Rozdział 20

W gór , w gór , stale w gór . Ciemno przemykała obok niego, a hałas płyn cy z

dołu cichł, ale miał wra enie, e silny wiatr szumi mu w uszach i słyszał ponownie

szept Nirrena, tym razem w my lach: „Teraz wszystko przepadło ..." Wiedział, e

tamten miał racj . wiat rozpłyn ł si , a on unosił si w ciemno ci, nie pod aj c w

adnym konkretnym kierunku. Ale jego nogi tego nie rozumiały. Pracowały bez

wytchnienia, wynosz c go coraz bardziej ku Górze. Id na Gór , powiedział Nirren i

Ronin wiedział, e to zrobi - czuł ar płon cy gł boko w swym wn trzu, nienawi

pulsuj ca i narastaj c niczym tajemny ogie podsycany przez ostatnie wydarzenia.

To pewne, e to Szczur zabił Nirrena, który zbyt ostro dał mu si we znaki. Chondryn

był na jego tropie i zbli ył si niebezpiecznie blisko. Zbyt blisko. Bli ej ni mu si

wydawało.

Jego płuca pracowały z wysiłkiem, kiedy pokonywał kolejne Poziomy

Własnoziemia. W gór - cały czas w gór . Raz spu cił wzrok i spogl daj c na swoje

dłonie zauwa ył, e nało ył srebrzyst r kawic i ciskał w dłoni sztylet, którym zabito

Chondryna. Drogie kamienie na r koje ci?

I wtedy przypomniał sobie o Borrosie. Uciekł - ale dok d? Z cał pewno ci

zmierzał ku powierzchni.

Wspinał si po schodach, a do samego ko ca. Wreszcie dotarł do jasnego

korytarza pomalowanego na ółto. Podłog pokrywała gruba warstwa kurzu. Kurz

widniał równie na cianach. Spojrzał w dół. Dostrzegł wyra ne lady stóp. Były to

jednak lady wi cej ni jednej osoby. Przebiegł wzdłu korytarza - stopniowo barwa

cian pogł biała si . Nie było tu adnych drzwi. Kiedy biegł, miał wra enie, e tkwi ca

w nim nienawi zmienia si w yw istot . Korytarz ko czył si ; w tym miejscu, które

stanowiło swoisty wierzchołek Własnoziemia, nie opisywał ju pełnego kr gu. Stan ł

przed czarn płyt wrót windy. D gn ł palcami czarn kul i drzwi otwarły si

szeroko. Wszedł do rodka. W gór , cały czas w gór . W windzie znajdowała si tylko

jedna kula, tote nacisn ł j . Kabina zacz ła si wznosi . Oczy jak kamienie. „Przykro

mi, Roninie" - powiedział umieraj cy. Co to miało znaczy ? To mnie jest przykro,

Nirrenie. Ale kiedy przychodzi mier , ju nic nie mo na ...

Winda stan ła si i drzwi rozsun ły si .

Nad nim znajdowała si powierzchnia planety - była ju tak blisko. Mo e zaledwie

o par kroków? Wszedł do rozpo cieraj cego si przed nim pomieszczenia. Miało

kształt elipsy i było pomalowane na czerwono.

Po rodku wznosiła si czarna platforma, z której pionowa, metalowa drabinka

prowadziła do okr głego otworu w suficie. Niskie drzwiczki w solidnej platformie były

otwarte i zobaczył co , co wygl dało jak skrz tnie uło ony stos ubra . Jeden ze stosów

był przewrócony.

Co za witało mu w głowie. Borros ...

Cichy wist, delikatny jak mu ni cie ucha piórkiem, przeci ł powietrze. Ronin

dobył miecza i odwrócił si . Sztylet miał zatkni ty za pas. Miecz trafił w ostrze jego

broni i ze lizgn wszy si po nim, z pot n sił uderzył w gard . Łagodny, zwodniczy

ruch nadgarstka i rozbrojenie zostało zako czone. Ronin spojrzał na swego

przeciwnika i prze ył co w rodzaju szoku. Krew zat tniła mu w skroniach i przez

moment jego oczy zaszły mgł . Stała przed nim w legginsach i jasnobr zowej bluzie

bez r kawów. Cienki, skórzany pas z pochw z czerwonej skóry, która zwieszała si

pomi dzy jej piersiami, przecinał na skos jej tułów.

121

Stała przed nim w uko nej pozycji walki, z rozstawionymi szeroko nogami,

ugi tymi w kolanach, zwrócona bokiem do przeciwnika. W bladych dłoniach dzier yła

miecz, tej samej długo ci, co miecz Ronina. Czarna kaskada włosów spływała do tyłu i

była przewi zana złot wst k . Przypominały hełm.

Stała przed nim, a na jej czole l niły drobne kropelki potu. Jej oczy były

nienaturalnie o ywione, a renice rozszerzone tak, e zdawały si pochłania całe

t czówki. U miechn ła si , ale jej u miech był lodowaty.

Jej białe, równe z by błysn ły drapie nie. Sprawiała wra enie zabójczo

niebezpiecznej.

- K'reen - wyszeptał.

Roze miała si . Krótko, ostro i chrapliwie.

- Jak e czekałam na t chwil ! - powiedziała zduszonym głosem. Wykonała ci cie -

sparował je instynktownie. Miał wra enie, jakby nagle podłoga pod jego stopami

zmieniła si w płynn brej . Zacz ł si w niej pogr a . Nie był w stanie si poruszy .

Nie potrafił oderwa od niej oczu. Kr yła wokół niego i przesuwali si po posadzce

jak para tancerzy wykonuj ca wolny taniec w rytm metalicznej muzyki. Zaatakowała

ponownie i raz jeszcze sparował jej uderzenie.

- Szermierz - powiedział cicho. - Czy to mo liwe?

- Chod - mrukn ła ochryple. - Chod i przekonaj si . - Ci ła raz po raz,

zmuszaj c go do zrobienia wykroku i kiedy zbli ył si do niej, w jej oczach rozbłysły

iskierki triumfu.

Spojrzał na ni i nagle wszystko zrozumiał. Bo teraz nie wydawała mu si pi kna

czy ładna - nie pasowało do niej adne z okre le , jakie zwykle mu si z ni kojarzyły.

W jego oczach wydawała si naga, odarta z całej swej kobieco ci. Była jednocze nie

czym wi cej i czym mniej ni kiedy - okrojona, naostrzona i przetworzona.

Była czym elementarnym.

Metal brz kn ł o metal.

- To wła nie to, czym jestem! - rzuciła w ciekle. - Nie tym, kim chciałe , abym była.

Salamandra dostrzegł drzemi ce we mnie mo liwo ci - wiedział, e mog by wietnym

Szermierzem. Nie obawiał si złama Tradycji. Przez całe lata pracowali my

potajemnie, eby inni Saardyni nie zacz li czego podejrzewa i nie zabronili mu tego.

Przeszli po obwodzie elipsy - ona nacierała, on si cofał. K'reen przez cały czas

uderzała - sprawdzała, testowała, sondowała.

- Dlaczego? - zapytał Ronin. - Dlaczego ci szkolił? U miechn ła si chłodno:

- Element gromadzenia władzy.

W tej samej chwili na jej twarzy pojawił si szyderczy grymas.

- Co , o czym ty nie masz zielonego poj cia.

Nie wiedział czemu, ale nie s dził, aby to była prawda. Powód przede wszystkim -

usłyszał w my lach głos Salamandry. Chciał kontynuowa ten temat, ale ona zacz ła z

innej beczki.

- Mogłe by jego Chondrynem - sykn ła, tn c raz za razem. - Mogłe by z nim,

kiedy ja si zjawiłam. On zetkn łby nas ze sob , a wówczas razem mogliby my

osi gn wszystko!

Poczuł jak dziwn , wewn trzn sensacj i spojrzał na zabójczy błysk w jej

oczach, pot ciekaj cy po policzkach, piersi unosz ce si rytmicznie. I dostrzegł to,

czego wcze niej nie chciał zauwa y - sztylet z drogim kamieniem w r koje ci

zwisaj cy pomi dzy jej piersiami. A pó niej przeniósł wzrok do jej boku i zobaczył

tkwi c u pasa pust pochw z czerwonej skóry.

122

- To była ty - wyszeptał. - Ty jeste Szczurem. Ty zabiła Nirrena. Był naszym

przyjacielem.

Pokr ciła głow przecz co.

- Wrogiem - stwierdziła. - Był wrogiem. Tak samo jak ty teraz jeste wrogiem.

- Ale to przecie bezsensowne ...

- Odwróciłe si od niego. Po tym, jak ci uczył i trenował, ty nie chciałe mu

słu y . I teraz te odmówiłe mu pomocy.

Nadal cofał si pod naporem jej ciosów.

- Nie słu nikomu - rzekł cicho. - To jedyne, czego jeszcze jestem pewny. - A

potem, jakby dopiero wtedy zrozumiał znaczenie wypowiadanych przez ni słów,

powiedział: - To ty była w tym pokoju, za moimi plecami.

- Tak! - sykn ła. - Byłam gotowa ci obj , gdyby si do nas przył czył. -

Zamachn ła si mieczem. - Dał ci szans , aby odpłacił mu za swoj zniewag . A ty z

niego zakpiłe .

Gdzie si podziała kobieta, któr kochał? Kiedy j utracił? Czy kiedykolwiek

mogła darzy go miło ci ? Wiedział, e kiedy ywiła wzgl dem niego szczególnie

gor ce uczucia. I były one bez w tpienia szczere. Winy za to, co si stało, doszukiwał

si w sobie. To oczywiste, e dostrzegał jej drugie oblicze, wystarczyło si po prostu

uwa niej przyjrze . Jednak zbyt cz sto si od niej odwracał, a to, o czym wiedział,

podobnie jak jej trening oraz cel, jaki wyznaczył jej Salamandra, stały si czynnikami,

które koniec ko ców doprowadziły do tej konfrontacji.

- Ale Nirren...

- Udało mu si mnie opó ni - wtr ciła. - Nie spodziewałam si , e tak si do mnie

zbli y.

Ronin otarł pot z czoła i zatrzymał si . Teraz bronił si , stoj c w jednym miejscu.

Ich miecze zderzały si , krzesz c snopy iskier.

Ta zwłoka drogo mnie kosztowała - powiedziała z gorycz . - Stary był szybszy, ni

przypuszczałam. Minimalnie, ale jednak mnie wyprzedził.

- Chcesz przez to powiedzie , e Borros jest teraz na powierzchni?

- No i co z tego? Co ci to daje? On ju niedługo zdechnie. Zamarznie i zostanie

pogrzebany pod niegiem.

Jaka jego cz reagowała prawidłowo i wiedział, co musi zrobi . Pokr cił głow .

- Mylisz si . On prze yje. A ja pójd jego ladem.

I pomy lał: Ale ona przecie zabiła Nirrena. mier przyjaciela musi zosta

pomszczona. Nie słu nikomu.

Pot ciekał mu po karku i poczuł zimny dreszcz na plecach. Znów usłyszał w

my lach: „Przykro mi, Roninie".

Skrzywiła si i jej z by zal niły jak kły małego drapie nika.

- O, nie - powiedziała. - To miejsce stanie si twoim grobem.

I rzuciła si na niego, zadaj c cios z całej siły; ci cie sprawiło, e stracił równowag

- było niezwykle silne - i dopiero wtedy zdał sobie spraw z jej potwornej przebiegło ci.

Nie doceniał jej - i to był bł d. Ostrza ich mieczy skrzy owały si i powtórnie skr cił z

całej siły nadgarstek. Ona jednak skontrowała i ostrza zetkn ły si pod niezwykłym

k tem. Nagle jej miecz p kł, a uwolniona siła odbiła jego ostrze w bok. Si gn ła do

pochwy zwisaj cej pomi dzy piersiami i wyj ła sztylet.

Jego dło zacisn ła si na siostrzanej r koje ci i wysun ła nieco do przodu.

To jest to, czego ona chce - u wiadomił sobie nagle. Jest bardziej wprawiona w

posługiwaniu si krótsz broni .

123

Kr yli wokół siebie w niewielkim pomieszczeniu, oszacowuj c dystans i

przygotowuj c si do walki na sztylety. Pragn ł, aby w jego my lach mógł zapanowa

spokój, ale, przynajmniej na razie, płyn ł w nich nieprzerwany potok ulotnych,

sprzecznych odczu i emocji.

By mo e dostrzegła wyraz zakłopotania w jego oczach i wła nie dlatego

nieoczekiwanie rzuciła si na niego.

Zwarli si i run wszy na podłog zacz li przetacza si po niej, to w prawo, to w

lewo. Dło Ronina zaciskała si na nadgarstku dziewczyny.

Jej gor cy, zdyszany oddech omiatał mu twarz i czuł jej zapach, kiedy ich nogi

splotły si , a ciała przywarły do siebie z całej siły. Poj kiwali z cicha, przez cały czas

mocuj c si i walcz c o uzyskanie przewagi. Ka de z nich chciało zdoby lepsz

pozycj . Spojrzał jej w oczy. Były wielkie i gł bokie. Miał wra enie, e co si w nich

poruszało. Pomy lał o tym, co zrobiła, o tym, czego chciała i czuł, e ponownie odzywa

si w nim okrutna nienawi . Starał si stłumi wszelkie inne emocje. Jej zagadkowe

oczy wpatrywały si w niego i nie wiedział, czy dostrzegał w nich nienawi czy

po danie.

Czuł na sobie jej pot i ciepło. Długie włosy smagały go po twarzy. Jej ciało było

jednocze nie twarde i mi kkie, kiedy wiła si w jego u cisku.

- Zabij ci - wysyczała. - Zabij ci .

Jej udo było zakleszczone pomi dzy jego nogami. Przywarła do niego jeszcze

mocniej i drug nog opasała go tak, e łydk dotykała jego po ladków. Poczuł

narastaj ce podniecenie - wzlatywał jak ptak na coraz silniejszych pr dach powietrza.

Jej głos był cichy i ochrypły, kiedy powtórzyła.

- Chc ci zabi . - Ale zabrzmiało to prawie jak j k.

Ich ciała przywierały do siebie coraz mocniej. Czuł nacisk jej piersi na swoim

torsie.

Co wyr n ło go w tył głowy i czerwona mgiełka przesłoniła mu oczy. Poczuł ostry,

przejmuj cy ból. R bn ł o platform stanowi c centrum owalnego pomieszczenia i

zebrało mu si na mdło ci. Był oszołomiony, ale wci zaciskał dło na nadgarstku

K'reen - jednak dziewczyna, szarpn wszy z całej siły, zdołała uwolni r k i ostrze

sztyletu rozbłysło pulsuj c w ółtawym wietle.

Dyszała przez otwarte usta - jej wargi rozchyliły si , ukazuj c perłowe z by, a uda

zacisn ły si konwulsyjnie wokół jego ciała, kiedy na nim usiadła.

Tak bardzo chciał j przytuli i uło y si obok niej. Potrz sn ł głow , ale wcale

mu w niej nie przeja niało. Zacz ła dr e .

- Zabij ci - wydyszała. - Zabij ci .

I z pewnym wysiłkiem zdołała powstrzyma opadanie powiek. Palcami białymi jak

ko uj ła mocno sztylet i j kn wszy z cicha, d gn ła z całej siły, mierz c w jego

odsłoni te gardło. Czuł na sobie jej przyciskaj c go miednic i uniósłszy wzrok

zauwa ył, e K'reen miała załzawione oczy. K tem oka dostrzegł morderczy błysk na

opadaj cym ostrzu i zdziwił si , e nadal czuł, jak jej krocze ociera si o jego

podbrzusze. Miał wra enie, e potworny ar zaczyna go dusi i instynktownie uniósł

do góry r k .

Na pró no. Tak samo jak Nirren, pomy lał.

Czubek sztyletu trafił go w otwart dło . To była ta dło , na której nosił r kawic .

Ostry koniec sztyletu trafił w łuski i ze lizgn ł si po nich, nie czyni c Roninowi

najmniejszej krzywdy. Znajduj ce si pod skórzan powłok ciało nawet nie poczuło

uderzenia. Powtórnie potrz sn ł głow i wyci gn ł r k w stron mkn cego na ukos

124

ostrza, rozpaczliwie próbuj c je pochwyci . Jednak dziewczyna trzymała teraz

r koje sztyletu w obu dłoniach, a poza tym, w przeciwie stwie do niego, mogła

wykonywa zamaszyste ruchy i wło yła cał swoj sił w zadawany cios. L ni cy nó

osuwał si coraz ni ej. Ostrze rozorało Roninowi skór na szyi. Trysn ła krew. Jednak

Ronin miał ju teraz woln lew r k i przesuwał j po podłodze, dopóki nie odnalazł

r koje ci upuszczonego przez siebie sztyletu. Jego działanie było teraz w pełni

instynktowne, bez jakichkolwiek przemy le . Błyskawicznym ruchem wsun ł dło

pomi dzy ich ciała - ostrze sztyletu K'reen dr ało teraz tu nad jego gardłem - i wbił

swój sztylet a po r koje w brzuch dziewczyny.

Jej oczy otwarły si tak szeroko, e wida było spory fragment białek okalaj cych

t czówki; j kn ła ochryple - był to krótki, gardłowy d wi k, który zmroził jego ciało

do szpiku ko ci. Poczuł pulsowanie krwi pod oczami i szarpn ł ostro r koje no a,

rozpruwaj c K'reen cały brzuch a do zagł bienia pomi dzy piersiami.

Głowa dziewczyny opadła gwałtownie, jakby kto uderzył j z całej siły w kark i

jej usta, ciepłe i mi kkie, zetkn ły si z wargami Ronina. Poczuł, e pomi dzy nimi

rozlewa si coraz szersza kału a gor cej wilgoci i konwulsyjnym ruchem zwalił K’reen

z siebie, a potem, z trudem chwytaj c powietrze, podniósł si chwiejnie na nogi.

Le ała na plecach - jej oczy nadal były szeroko otwarte i szkliste. Ozdobiona

drogim kamieniem r koje sztyletu wystawała okrutnie z zagł bienia pomi dzy jej

piersiami, a wiatło odbijało si ostrymi refleksami we krwi, jaka pokrywała jej ciało.

- Co ja zrobiłem? - zapytał sam siebie, patrz c na trupa dziewczyny. - Teraz

wszystko przepadło.

Te słowa rozbrzmiewały bez ko ca w jego my lach. Fale czerni zdawały si

wzbiera , gotowe go pochłon , ale zdołał je przezwyci y . Na uginaj cych si nogach

podszedł do miejsca, gdzie upu cił swój miecz i podniósłszy go, wło ył do pochwy.

Potem powrócił do platformy i si gn ł do wn trza otwartej metalowej szafki. Rozło ył

uło ony w kostk materiał. Był on srebrzysty, nieco opalizuj cy i bardzo lekki. Był to

jaki obcisły strój, przypominaj cy kombinezon. Wydawało mu si , i znał jego

przeznaczenie. Szybko zdj ł swe podarte odzienie i nało ył kombinezon. Tak jak

podejrzewał, był ci le dopasowany i bardzo ciepły. Widocznie zatrzymuje całe ciepło

ciała, pomy lał. Kieszenie po bokach były powypychane małymi, szczelnie

zamkni tymi paczuszkami. ywno . Przypi ł pas z broni . Nagle usłyszał jaki

d wi k i odwrócił si błyskawicznie, dobywaj c miecza. Drzwi windy otwarły si z

sykiem i poczuł ostry zapach go dzików. Napi ł mi nie. W mrocznym wn trzu windy

co si poruszyło i nagle w drzwiach pojawiła si ubrana od stóp do głów na czarno

posta Salamandry. Jego oczy o półprzymkni tych powiekach lustrowały wn trze

owalnego pomieszczenia.

- Przybyłe osobi cie, aby mnie powstrzyma ? - spytał z ironi w głosie Ronin.

Refleks wiatła odbił si od ko ca jego długiego miecza.

Salamandra u miechn ł si k cikiem ust, prawie z zadowoleniem. Nie wszedł do

pomieszczenia.

- O, nie - stwierdził mi kko. - Inni mieli tego dokona . Jak widz , nie udało im si

to.

Ronin podszedł bli ej.

- Odchodz - powiedział wolno, z rozmysłem. - Przegrałe . Nie masz ani Maga, ani

posiadanych przez niego informacji. Id , i prowad dalej t swoj walk - ale sam.

Salamandra westchn ł teatralnie.

- Stałe si powa nym zagro eniem, mój drogi chłopcze, i przyznaj , i nie mo na

125

ci lekcewa y . Ale mimo to musisz si jeszcze wiele nauczy . - Ponownie si

u miechn ł. - Na swój sposób straciłe tak samo du o jak ja. A mo e nawet wi cej.

Ronin spojrzał na niego, mrugn ł, aby kropelki potu ciekaj ce po twarzy nie

dostały mu si do oczu, a potem zakl ł z cicha.

Podszedł jeszcze bli ej. Jeszcze ci dostan , pomy lał. I ochrypłym głosem

powiedział:

- Tak, wiem.

Salamandra, odziany w czer , w czarno-czerwonej pelerynie i z rubinow brosz

w kształcie jaszczurki pod szyj , stoj cy w mrocznym wn trzu windy, roze miał si ,

długim i gardłowym miechem. A potem rzekł:

- Och nie, mój drogi chłopcze. Nic nie wiesz. Na razie. - Wyci gn ł r k przed

siebie. - Spójrz na twarz dziewczyny le cej u twoich stóp. Co widzisz? Kobiet z któr

spałe ... .

- I któr szkoliłe .

Był coraz bli ej Salamandry.

- Tak. Troch . Ale wszystko to miało swój cel. - Jego oczy były ciemne i

nieprzeniknione. - Byli my blisko, ty i ja. Dopóki ty... Ale niby po co mieliby my

rozdrapywa stare rany? Po có odnawia stare wa nie? - Salamandra zdawał si nie

zauwa a tego, e Ronin zbli ał si do niego. - Moi ludzie znale li j na jednym ze

rodkowych Poziomów. Widzisz, słyszeli plotki o dziecku znalezionym przez

Robotników. Uwa ali j za szczególne dziecko, ba, chodziły nawet słuchy, e

urodziło si ono we Własnoziemiu. Powiedzieli mi o tym, niecały Znak po twoim

odej ciu. I nagle przyszło mi na my l, kim mogło by to dziecko. Nie miałem w to

wierzy . To było zbyt nieprawdopodobne, zbyt cudowne jak na zbieg okoliczno ci.

Nakazałem im, by przyprowadzili mi to dziecko i kiedy je zobaczyłem, wiedziałem, e

przeczucie mnie nie omyliło. To musiało by to, bo ta dziewczynka z cał pewno ci nie

była dzieckiem Robotników. Poza tym zgadzał si wiek. Potajemnie j odnalazłem i

potajemnie wyszkoliłem. - W jego ochrypłym głosie pobrzmiewała teraz nuta triumfu i

Ronin mimowolnie si wzdrygn ł. - A potem j odesłałem. Była dobra. Bardzo dobra.

Robiła dokładnie wszystko to, co jej kazałem. A teraz jej misja dobiegła ko ca.

Dokładnie tak, jak przypuszczałem.

- Znowu roze miał si z okrutn satysfakcj .

- Oczywi cie ona o niczym nie wiedziała! Nigdy nawet nie podejrzewała. I to

dodawało temu swoistego smaczku! Tak, to było doprawdy wyborne! - Salamandra

zdawał si płon ze szcz cia.

Ronin zas pił si .

- O czym ty mówisz?

- Przyznaj , e straciłem Borrosa, a co za tym idzie, cał jego wiedz . Ale ty -

stwierdził z rado ci w głosie. - Ty, aby wydosta si z tego podziemnego wiata -

zabiłe swoj ukochan siostr , któr od lat uwa ałe za zaginion .

Jego miech rozbrzmiał raz jeszcze, odbijaj c si gromkim echem w niewielkim

owalnym pomieszczeniu, jakby był dławiony przez całe stulecia. Ronin starał si to

stłumi , ale w jego my lach ponownie pojawiła si wizja, jak zobaczył w lustrze

Czarnoksi nika i znów miał przed oczami K'reen odwracaj c si w jego stron -

K'reen maj c JEGO TWARZ. A potem wizja prysła, rozproszona cichym szcz kiem

zamykaj cych si olbrzymich drzwi windy.

Jego usta rozwarły si w bezgło nym okrzyku i rzucił si na Salamandr , ale miecz

ze lizgn ł si z brz kiem po zamkni tych drzwiach i usłyszał ciche:

126

- Nie teraz, nie teraz.

A potem dobiegło go ponure echo rechotliwego miechu.

Naparł szale czo na zamkni te drzwi, próbuj c otworzy je czubkiem miecza i

dło mi, ale tylko pozdzierał sobie paznokcie i rozkrwawił palce. Drzwi pozostały

zamkni te. A winda z cał pewno ci zd yła ju zjecha na dół.

W chwil potem odwrócił si i w ko cu zdołał spojrze na twarz K'reen. Co w nim

zaszlochało i ukl kł na podłodze, obok niej. Dotkn ł jej twarzy.

Czy kiedykolwiek zdołasz mi wybaczy ? - pomy lał. Czy JA kiedykolwiek b d w

stanie wybaczy samemu sobie?

Łagodnym ruchem zamkn ł jej oczy. Ostro nie przest pił ponad jej ciałem i zacz ł

si wspina po pionowej drabince prowadz cej do głównego włazu. Zmierzał w stron

nie u ywanego od stuleci wyj cia na powierzchni . Nie obejrzał si za siebie.

Jego oblicze zmieniło si do tego stopnia, e gdyby kto ze znajomych znalazł si

teraz w owalnym pomieszczeniu, z cał pewno ci nie zdołałby go rozpozna .

Ci g dalszy opowie ci o Roninie w ksi ce pod tytułem:

„Meandry Nocy”