JENNY CARROLL / MEG CABOT

KRAINA CIENIA

Pamięci A Victora Cabota

oraz jego brata Jacka „France`a” Cabota

1

Powiedziano mi, że tam będą palmy. Nie wierzyłam, ale tak mi powiedziano. 

Że zobaczę je z samolotu.

Och, wiem, w południowej Kalifornii rosną palmy, nie jestem skończoną 

idiotką. Oglądam telewizję. Ale przeprowadzałam się do północnej Kalifornii. A tam 

nie spodziewałam się palm. Zwłaszcza że mama kazała mi zabrać swetry.

- Przydadzą ci się - powiedziała. - Kurtki też. Tam bywa naprawdę zimno. Nie 

aż tak jak w Nowym Jorku, ale dość zimno.

Dlatego w samolocie miałam na sobie czarną skórzaną kurtkę motocyklową. 

Mogłam ją, oczywiście, zapakować razem z innymi rzeczami, ale w niej było mi 

jakoś raźniej.

No więc leciałam samolotem w czarnej skórzanej kurtce, obserwując przez 

okno palmy, podczas gdy samolot zniżał się do lądowania. Myślałam sobie: 

cudownie, czarna skóra i palmy. Pasuję do tego miejsca jak... Podejrzewałam to od 

początku... ...że nie pasuję.

Mama nie przepada specjalnie za tą kurtką, ale słowo daję, nie włożyłam jej 

dlatego, żeby jej zrobić na złość. Nie mam do niej żalu o to, że wyszła za mąż za 

faceta, który mieszka na drugim końcu Ameryki, zmuszając mnie, bym zostawiła 

szkołę w połowie drugiej klasy i porzuciła najlepszą - właściwie jedyną - 

przyjaciółkę, jaką' miałam od czasów przedszkola, i miasto, w którym spędziłam 

szesnaście lat życia.

Och, nie, nie mam o to do niej najmniejszej pretensji.

Naprawdę lubię Andy'ego, mojego ojczyma. Jest dobry dla mamy. Jest z nim 

szczęśliwa. A dla mnie jest bardzo miły.

Denerwuje mnie tylko ta przeprowadzka do Kalifornii.

Aha, wspomniałam o dzieciach Andy'ego?

Cała trójka stawiła się na lotnisku, żeby mnie powitać. Razem z moją mamą i 

Andym. Trzech chłopaków. Śpiący, Przyćmiony i Profesor, jak ich nazwałam. Moi 

nowi bracia.

- Suze! - Nawet gdybym nie usłyszała, jak mama wykrzykuje moje imię i tak 

nie mogłabym ich nie zauważyć. Andy kazał młodszym chłopcom trzymać w górze 

wielki transparent z napisem: Witaj w domu, Susannah! Każdy pasażer wysiadający z 

mojego samolotu, przechodząc obok tej gromadki, wołał do swoich towarzyszy 

podróży: „Popatrz, jakie to miłe!”

i uśmiechał się do mnie w sposób, który przyprawiał mnie o ból żołądka.

O, tak, czuję się jak w domu. Jak cholera.

- No, dobrze - zwróciłam się do komitetu powitalnego. - Możecie zwinąć 

transparent.

Mama zaczęła mnie jednak obściskiwać, z przejęciem nie zwracając uwagi na 

to, co mówię. „Och, Suzie!”, powtarzała w kółko. Nienawidzę, kiedy ktoś poza mamą 

nazywa mnie Suzie, więc rzuciłam chłopcom przez ramię ostrzegawcze spojrzenie, 

żeby sobie za dużo nie wyobrażali. Stali jak barany, szczerząc zęby pod głupawym 

transparentem: Przyćmiony, ponieważ jest za tępy, żeby przestać, Profesor, 

ponieważ... cóż, chyba dlatego, że po prostu ucieszył się na mój widok. Jest trochę 

dziwny... Najstarszy, Śpiący, stał jak kołek i sprawiał wrażenie... niewyspanego.

- Jak tam podróż, dzieciaku? - Andy zdjął mi torbę z ramienia i zarzucił na 

swoje. Zaskoczył go jej ciężar. - Hej, co ty tam masz? Wiesz, że nie wolno wywozić z 

Nowego Jorku hydrantów przeciwpożarowych?

Uśmiechnęłam się. Andy jest troszeczkę zwariowany, ale w miły sposób. Nie 

ma pojęcia, co wolno, a czego nie wolno w stanie Nowy Jork, bo był tam najwyżej z 

pięć razy. Nawiasem mówiąc, dokładnie tyle wystarczyło, żeby przekonać moją 

mamę, że powinna za niego wyjść.

- To nie jest hydrant przeciwpożarowy. To parkometr. Mam jeszcze cztery 

torby.

- Cztery? - Andy udawał zaszokowanego. - Co ty sobie właściwie wyobrażasz, 

że się tu wprowadzasz, czy co?

Wspominałam już, że Andy uważa się za aktora komediowego? Nie jest nim. 

Pracuje jako stolarz.

- Suze - odezwał się Profesor z entuzjazmem - Suze, czy zauważyłaś, że przy 

lądowaniu ogon samolotu lekko podskoczył do góry? To z powodu prądu 

wstępującego. Pojawia się, kiedy masa poruszająca się z dużą prędkością napotyka na 

swojej drodze wiatr o tej samej albo większej prędkości, wiejący w przeciwnym 

kierunku.

Profesor, najmłodszy syn Andy'ego, ma dwanaście lat, ale sprawia wrażenie 

czterdziestolatka. Prawie całe wesele spędził, opowiadając mi o chorobach bydła oraz 

o tym, że Strefa 51 to zwykłe wciskanie ciemnoty przez rząd amerykański, który nie 

chce, żebyśmy zdawali sobie sprawę, że Nie Jesteśmy Sami w Kosmosie.

- Och, Suzie - paplała mama - tak się cieszę, że tu jesteś. Pokochasz ten dom. 

Z początku nie czułam się w nim jak u siebie, ale teraz, kiedy... przyjechałaś... Och, 

poczekaj, aż zobaczysz swój pokój. Andy tak ślicznie go urządził...

Andy i mama spędzili przed ślubem mnóstwo czasu na szukaniu domu na tyle 

dużego, żeby każde z dzieci miało własny pokój. W końcu kupili wielki dom na 

wzgórzach Carmelu. Było ich na niego stać, ponieważ kupili go w stanie na pół 

zrujnowanym, a firma budowlana, dla której Andy wykonuje mnóstwo zleceń, 

doprowadziła go do stanu używalności na korzystnych warunkach finansowych. 

Mama przysięga, że mój pokój jest najładniejszy w całym domu.

- Co za widok! - powtarza do znudzenia. - Z okna twojego pokoju widać 

ocean! Och, Suze, będziesz zachwycona.

Byłam tego pewna. Prawie tak samo, jak tego, że wolę kiełki alfalfi niż bajgle 

oraz surfing niż jazdę metrem. W końcu i Przyćmiony otworzył buzię i mruknął:

- Podoba ci się transparent?

Nie mogę uwierzyć, że jest w moim wieku. Należy do szkolnej drużyny 

zapaśniczej, więc czego się po nim spodziewać? Jedyne, o czym myśli - wiem, bo 

siedziałam obok niego na przyjęciu weselnym, to znaczy między nim a Profesorem, 

więc można sobie wyobrazić, jak wspaniale nam się konwersowało - to chwyty za 

gardło oraz koktajle proteinowe na przyrost masy mięśniowej.

- Tak, jest wspaniały - odparłam, wyrywając go z jego mięsistych łap i 

trzymając napisem w dół. - Możemy już iść? Chcę zabrać swoje torby, zanim ktoś 

inny to zrobi.

- Och, dobrze. - Mama uścisnęła mnie po raz ostami. - Och, tak się cieszę, że 

nareszcie jesteś! Ślicznie wyglądasz... - A potem, choć widać było, że robi to trochę 

wbrew własnej woli, dodała cicho, tak, żeby nikt inny nie usłyszał:

- Wydawało mi się, że już rozmawiałyśmy o tej kurtce, Suze. Sądziłam też, że 

wyrzucisz te dżinsy.

Miałam na sobie stare dżinsy, te z dziurami na kolanach. Świetnie pasowały 

do czarnej jedwabnej koszulki oraz butów za kostkę, zapinanych na suwak. Dżinsy i 

buty, w zestawieniu z czarną skórzaną kurtką oraz marynarską torbą na ramię 

nadawały mi wygląd nastoletniej uciekinierki z domu. Zupełnie jak z filmu.

Ale, ostatecznie, jeśli leci się osiem godzin przez cały kraj, to chyba ma się 

prawo do odrobiny wygody.

Wyraziłam tę opinię głośno, a mama tylko podniosła oczy do nieba i na tym 

się skończyło. To jest fajne w mojej mamie. Nie truje jak inne matki. Śpiący, 

Przyćmiony i Profesor nie mają pojęcia, jak im się udało.

- W porządku - westchnęła. - Chodźmy po twoje torby. - I trochę podnosząc 

głos, dodała: - Jake, chodź. Idziemy po bagaż Suze.

Musiała zwrócić się do niego po imieniu, bo wyglądał, jakby spał na stojąco. 

Zapytałam kiedyś mamę, czy Jake, który w tym roku kończy szkołę średnią, nie cierpi 

czasem na narkolepsję albo uzależnienie od narkotyków, a mama na to:

- Nie, dlaczego pytasz?

Jakby facet nie zachowywał się jak warzywo, mrugając z rzadka i milcząc jak 

zaklęty.

Zaraz, to niezupełnie tak. Kiedyś zwrócił się bezpośrednio do mnie, mówiąc: 

„Hej, należysz do jakiegoś gangu?” Zapytał o to na weselu, kiedy złapał mnie na 

zewnątrz, w kurtce narzuconej na sukienkę druhny, ćmiącą papierosa.

Dajcie żyć, dobrze? To był mój pierwszy i ostatni papieros w życiu. Byłam w 

stresie. Martwiłam się, że mama wychodzi za mąż i przeprowadza się do Kalifornii, 

gdzie na pewno o mnie zapomni. Kiedy mama postanowiła poślubić Andy'ego, oboje 

uznali, że jej, z jednym dzieckiem i zawodem dziennikarki telewizyjnej będzie się 

łatwiej przeprowadzić niż jemu - ojcu trojga dzieci i posiadaczowi własnej firmy. 

Przysięgam, że od tamtego czasu nie wzięłam papierosa do ust.

Nie wyobrażajcie sobie nie wiadomo czego na temat Jake'a. Ma prawie metr 

dziewięćdziesiąt wzrostu, bujną blond czuprynę i błyszczące niebieskie oczy, 

zupełnie jak ojciec, i jest - jakby to ujęła moja najlepsza przyjaciółka, Gina - dziko 

przystojny. Nie jest jednak najpiękniejszym kwiatkiem na klombie, jeśli rozumiecie, 

o co mi chodzi.

Profesor nadal nawijał na temat wiatru. „Wyjaśniał, z jaką prędkością trzeba 

się poruszać, żeby pokonać przyciąganie ziemskie. To się nazywa prędkość ucieczki. 

Uznałam, że Profesor może się okazać pożytecznym stworzeniem, jeśli chodzi o 

odrabianie lekcji, chociaż jestem o trzy klasy wyżej od niego.

Profesor wykładał, a ja rozglądałam się dookoła. To była moja pierwsza w 

życiu podróż do Kalifornii i pozwolę sobie stwierdzić, że choć nie opuściliśmy 

jeszcze lotniska - było to lotnisko San Jose - nie ulega najmniejszej wątpliwości, że 

nie jesteśmy w Nowym Jorku. Po pierwsze, wszędzie jest bardzo czysto. Żadnych 

śmieci czy graffiti. Halę lotniska pomalowano na pastelowe kolory, a wiadomo, jak 

brud wyłazi przy jasnych barwach. Jak sądzicie, dlaczego nowojorczycy ubierają się 

na czarno? Nie dlatego, że chcą być eleganccy. O nie. Nie chcą biegać do pralni z 

naręczem ubrań za każdym razem, kiedy je zdejmą.

Ten problem w słonecznej Kalifornii zdawał się nie istnieć. Z tego, co 

zauważyłam, pastele są na topie. Choćby ta kobieta, która nas minęła - miała na sobie 

różowe legginsy i białą, niezwykle kusą sportową bluzeczkę. I to wszystko. Jeśli taki 

strój w Kalifornii uchodzi za wzór przyzwoitości, to powinnam się przygotować na 

poważny szok kulturowy.

A wiecie, co mnie jeszcze zaskoczyło? Nikt się z nikim nie kłócił. Przy kasach 

stały małe kolejki, ale nikt nie podnosił głosu, rozmawiając z kasjerką. Klienci w 

Nowym Jorku kłócą się z każdym, kto stoi za kontuarem, nieważne, czy to jest 

lotnisko, dom towarowy Bloomingdales, czy stoisko z hot dogami. Wszędzie.

A tutaj wszyscy nad sobą panują.

Chyba wiem dlaczego. Po prostu w otoczeniu nie ma niczego 

przygnębiającego. Na zewnątrz w pełnym słońcu kołyszą się palmy, na parkingu 

skrzeczą mewy - nie gołębie, ale duże białe i szare mewy. A przy odbiorze bagażu 

nikt nie pofatygował się, żeby sprawdzić, czy naklejki na nim zgadzają się z 

numerami na moim bilecie. Usłyszałam tylko:

- Do widzenia! Miłego dnia!

Niewiarygodne.

Gina, moja najlepsza przyjaciółka na Brooklynie, no dobrze, moja jedyna 

przyjaciółka, powiedziała mi przed wyjazdem, że posiadanie trzech braci przyrodnich 

ma swoje dobre strony. Chyba wiedziała, co mówi, bo ma czterech braci - nie 

przyrodnich, ale rodzonych. W każdym razie nie wierzyłam jej, tak samo jak nie 

wierzyłam w te palmy. Kiedy jednak Śpiący złapał dwie moje torby, a Przyćmiony 

następne dwie, w związku z czym nie miałam już nic do niesienia, jako że Andy wziął 

już przedtem moją torbę na ramię, zrozumiałam, co mogła mieć na myśli: bracia 

bywają użyteczni. Są w stanie nosić naprawdę ciężkie rzeczy i nie robi to na nich 

specjalnego wrażenia.

Sama pakowałam te torby, więc wiem, co jest w środku. Sporo ważą. Ale 

Śpiący i Przyćmiony mruknęli tylko: „Nie ma sprawy. Chodźmy”.

Ruszyliśmy na parking. Kiedy automatyczne drzwi się rozsunęły, wszyscy, 

łącznie z moją mamą - sięgnęli do kieszeni i wyjęli okulary przeciwsłoneczne. 

Najwyraźniej wiedzą o czymś, o czym ja nie wiem. A kiedy wyszłam na zewnątrz, 

uświadomiłam sobie, o co chodzi.

Kalifornia jest bardzo słoneczną krainą.

Nie tylko słoneczną, ale świetlistą - tak świetlistą i kolorową, że aż kłuje w 

oczy. Też miałam gdzieś okulary, ale ponieważ kiedy wylatywałam z Nowego Jorku, 

było jakieś osiem stopni i padał deszcz ze śniegiem, nie pomyślałam, żeby umieścić je

na wierzchu. Kiedy mama po raz pierwszy powiedziała mi, że się przeprowadzimy, 

zapewniła mnie, że zakocham się w północnej Kalifornii.

- To tam właśnie zrobiono wszystkie te filmy z Goldie Hawn i chevroletami! - 

oznajmiła.

Lubię Goldie Hawn i lubię chevrolety, ale nie wiedziałam, że kręcili razem 

filmy.

- Tam toczy się akcja opowiadań Steinbecka, które czytałaś w szkole - dodała. 

- No wiesz, na przykład Czerwonego kucyka.

Cóż, nie zrobiło to na mnie szczególnego wrażenia. Wszystko, co pamiętałam 

z Czerwnego kucyka to to, że nie było w nim żadnych dziewcząt, ale za to pełno 

wzgórz. Stojąc na parkingu i patrząc zmrużonymi oczami na wzgórza otaczające 

Międzynarodowy Port Lotniczy San Jose, stwierdziłam, że jest ich mnóstwo i że 

porasta je wysuszona brązowa trawa.

No i drzewa. Drzewa, jakich w życiu nie widziałam. Miały spłaszczone 

wierzchołki, jakby spadła na nie z góry potężna pięść. Dowiedziałam się później, że 

to cyprysy.

A wokół parkingu, na obszarze z całą pewnością nawadnianym, rosły 

rozłożyste krzewy z ogromnymi czerwonymi kwiatami. Większość przycupnęła u 

stóp nieprawdopodobnie wysokich i zaskakująco grubych palm. Później odkryłam, że 

te kwiaty to hibiskusy. A niezwykłe owady, unoszące się nad nimi i wydające 

wibrujący dźwięk, to wcale nie owady, tylko kolibry.

- Są wszędzie - powiedziała mama, kiedy zwróciłam na to uwagę. - Mamy dla 

nich w domu karmniki. Możesz powiesić jeden za oknem, jeśli masz ochotę.

Kolibry przylatujące do okna pokoju? Jedyne ptaki na Brooklynie, które 

odwiedzały mój parapet, to gołębie. Nie przypominam sobie, żeby mama zachęcała 

mnie do ich dokarmiania.

Radosne uniesienie z powodu kolibrów przeszło jak ręką odjął, kiedy 

Przyćmiony oznajmił znienacka:

- Ja prowadzę. - I skierował się do siedzenia dla kierowcy w dużym wozie, do 

którego właśnie podeszliśmy.

- Ja prowadzę - oświadczył Andy zdecydowanym tonem.

- Ojej, tato - jęknął Przyćmiony - jak ja w ogóle zdam ten egzamin, skoro 

nigdy nie dajesz mi poćwiczyć?

- Możesz ćwiczyć w ramblerze - odparł Andy. Otworzył tył land - rovera i 

zaczął ładować moje torbiszcza. - To dotyczy także ciebie, Suze.

To mnie zaskoczyło.

- Co mnie też dotyczy?

- Możesz jeździć ramblerem. - Pogroził mi żartobliwie palcem. - Ale tylko 

wtedy, gdy obok siedzi ktoś z ważnym prawem jazdy.

Zamrugałam zdumiona.

- Nie umiem prowadzić. Przyćmiony zarechotał jak koń.

- Nie umiesz prowadzić? - Dźgnął łokciem Śpiącego, który Stał, opierając się 

o bok wozu, z twarzą zwróconą ku słońcu. - Hej, Jake, ona nie potrafi prowadzić!

- Nic w tym niezwykłego, Brad - wtrącił się Profesor - że rodowity 

nowojorczyk nie ma prawa jazdy. Nie słyszałeś, że Nowy Jork szczyci się najbardziej 

rozbudowaną siecią transportu masowego w Ameryce Północnej, obsługującą 

trzynaście przecinek dwa miliona ludzi na obszarze sześciu i pół tysiąca kilometrów 

kwadratowych, od Nowego Jorku, przez Long Island aż do Connecticut? I że rocznie 

jeden przecinek siedem miliarda pasażerów korzysta z usług metra, sieci autobusowej 

oraz kolei?

Wszyscy spojrzeli na Profesora, a moja mama wyznała:

- Nigdy nie miałam samochodu w mieście. Andy zamknął tylne drzwi wozu i 

powiedział:

- Nie martw się, Suze. Zaraz cię zapiszemy na kurs prawa jazdy. Nauczysz się 

wszystkiego i nie będziesz gorsza od Brada.

Rzuciłam okiem na Przyćmionego. Choćbym żyła milion lat, nie przyszłoby 

mi do głowy, że ktoś mógłby zasugerować, że muszę coś zrobić, aby w jakiejś 

dziedzinie dorównać Bradowi.

Zrozumiałam jednak, że czeka mnie wiele niespodzianek. Palmy to tylko 

początek W drodze do domu, który znajduje się o dobrą godzinę jazdy od lotniska - i 

to dość męczącą godzinę, wziąwszy pod uwagę, że siedziałam zaklinowana między 

Śpiącym a Przyćmionym, mając za plecami Profesora, usadowionego na moim 

bagażu i wygłaszającego peany na temat zalet nowojorskiego transportu - 

uświadomiłam sobie, że teraz wszystko będzie inaczej. Zupełnie, zupełnie inaczej niż 

się spodziewałam, a także inaczej niż do tego przywykłam.

Nie tylko dlatego, że zamieszkam na drugim końcu kontynentu. Nie dlatego, 

że wszędzie, gdzie spojrzę, widzę rzeczy, których nie spotyka się w Nowym Jorku: 

przydrożne budki z karczochami albo granatami po dolarze za tuzin, niekończące się 

winnice, gaje drzewek cytrynowych i avocado; soczyście zielone rośliny, których nie 

potrafiłam nawet nazwać. A ponad tym wszystkim kopuła nieba tak błękitnego i 

ogromnego, że balon, który wypatrzyłam w górze, wydawał się nieprawdopodobnie 

mały. Jak guzik na dnie basenu o olimpijskich rozmiarach.

No i ocean, który pojawił się tak nagle, że początkowo uznałam, że to jeszcze 

jedno pole. Po chwili jednak stwierdziłam, że to pole lśni, odbijając słońce i 

wysyłając w moją stronę świetliste SOS. Przy tak jasnym świetle ciężko było obyć się 

bez okularów przeciwsłonecznych. Ale oto, przed moimi oczami rozciągał się Ocean 

Spokojny... ogromny, rozległy jak niebo, żywy, pulsujący, napierający na 

przecinkowate pasmo białej plaży.

Dla mnie, mieszkanki Nowego Jorku, widok oceanu - zwłaszcza takiego z 

plażą - był czymś niezwykłym. Nie mogłam powstrzymać westchnienia zachwytu. A 

kiedy westchnęłam, wszyscy umilkli. Z wyjątkiem Śpiącego, który akurat, 

oczywiście, spał.

- Co takiego? - zapytała zaniepokojona mama. - Co się stało?

- Nic - mruknęłam zmieszana. Moi współpasażerowie przywykli najwyraźniej 

do widoku oceanu. Mogli pomyśleć, że jestem wariatką, skoro podniecam się czymś 

tak zwyczajnym. - Ocean.

- Tak - powiedziała mama - czyż nie jest piękny? Przyćmiony na to:

- Fajne fale. Może wpadnę na plażę przed wieczorem.

- Nie - wtrącił się jego ojciec. - Dopóki nie skończysz pracy semestralnej.

- Ojej, tato!

To skłoniło mamę do długiego i szczegółowego opisu szkoły, do której miano 

mnie posłać, tej samej, do której chodzili Śpiący, Przyćmiony i Profesor. Szkoła, 

nazwana imieniem pewnego Hiszpana, Junipero Serry, który zjawił się tutaj w XVIII 

wieku i zmusił miejscowych Indian do porzucenia własnej religii i przejścia na 

chrześcijaństwo, mieściła się w ogromnym budynku misji z palonej cegły, 

odwiedzanym przez prawie dwadzieścia tysięcy turystów rocznie.

Tak naprawdę wcale jej nie słuchałam. Moje zainteresowanie szkołą zwykle 

równało się zeru. Jedynym powodem, dla którego nie mogłam sprowadzić się tutaj 

przed świętami, był brak miejsca w Szkole Misyjnej. Sytuacja zmieniła się dopiero w 

drugim semestrze. Nie miałam nic przeciwko temu - przez parę miesięcy mieszkałam 

z babcią, co nie było takie złe. Babcia jest nie tylko świetną adwokatką do spraw 

kryminalnych, ale również powalającą na kolana kucharką.

Ocean, który właśnie zniknął za wzgórzami, nadal przyciągał moją uwagę, 

'wytężyłam wzrok, mając nadzieję, że znowu się pokaże, kiedy wreszcie dotarły do 

mnie słowa mamy.

- Zaraz. Kiedy tę szkołę zbudowano? - zapytałam.

- W XVIII wieku - wyjaśnił Profesor. - System misyjny, wprowadzony przez 

franciszkanów pod patronatem Kościoła katolickiego oraz władz hiszpańskich, miał 

służyć nie tylko nawracaniu Indian na chrześcijaństwo, ale również uczeniu ich 

rozmaitych, przydatnych w społeczeństwie hiszpańskim rzemiosł. Pierwotnie 

zadaniem misji było...

- W XVIII wieku? - powtórzyłam, pochylając się do przodu. Siedziałam 

między Śpiącym - jego głowa spoczywała na moim ramieniu, dzięki czemu mogłam 

stwierdzić, że używa szamponu Finesse - i Przyćmionym. Otóż Gina nie wspomniała 

ani słowem o tym, ile miejsca zajmują chłopcy, a zajmują, jeśli obaj mają jakieś metr 

osiemdziesiąt i ważą mniej więcej po osiemdziesiąt kilo, bardzo dużo. - WXVIII 

wieku?

Matka usłyszała chyba panikę w moim głosie, bo odwróciła się do mnie i 

powiedziała łagodnie:

- Suze, rozmawiałyśmy już o tym. Mówiłam ci, że do Roberta Louisa 

Stevensona jest lista oczekujących, a ty powiedziałaś, że nie chcesz do żeńskiej 

szkoły, więc Najświętszego Serca nie wchodzi w rachubę, a Andy słyszał 

przerażające historie o narkotykach i gangach w szkołach publicznych...

- XVIII wiek? - czułam, że serce wali mi jak po biegu. - To jakieś trzysta lat!

- Nie rozumiem - mruknął Andy.

Przejeżdżaliśmy właśnie przez nadmorskie miasteczko Carmel, z 

malowniczymi domkami, niektóre były nawet kryte strzechą, ślicznymi 

restauracyjkami i galeriami sztuki. Andy musiał jechać bardzo ostrożnie. Mnóstwo 

samochodów miało tablice z innego stanu i ruch był duży, natomiast brakowało 

świateł. Nie wiedzieć czemu miejscowi uważają ten szczegół za powód do dumy.

- Co jest takiego złego w XVIII wieku?

- Suze nigdy nie przepadała za starymi budynkami - wyjaśniła mama „głosem 

od złych nowin”. Nazywam go tak, bo używa go w telewizji, kiedy mówi o 

katastrofach samolotowych i zabójstwach.

- Och - westchnął Andy. - To dom chyba też jej się nie spodoba.

Chwyciłam podgłówek jego fotela.

- Dlaczego? - zapytałam zduszonym głosem. - Dlaczego dom mi się nie 

spodoba?

Zrozumiałam dlaczego, kiedy tylko przyjechaliśmy na miejsce. Dom był 

wielki i przepiękny, z wieżyczkami w wiktoriańskim stylu i tarasem na dachu. 

Niczego nie brakowało. Mama kazała go pomalować na niebiesko, biało i kremowo, 

otaczały go wysokie sosny i krzewy obsypane kwiatami. Trzypiętrowy, zbudowany 

wyłącznie z drewna, a nie z koszmarnej mieszaniny szkła i stali albo terakoty, jak 

domy wokół, był zdecydowanie najładniejszym, najgustowniejszym domem w 

okolicy.

A ja nie miałam ochoty w ogóle do niego wchodzić.

Zgadzając się na przeprowadzkę do Kalifornii, wiedziałam, że czeka mnie 

dużo zmian. Karczochy przy drodze, gaje cytrusowe, ocean... to naprawdę nic 

takiego. W gruncie rzeczy największa zmiana polegała na tym, że miałam się dzielić 

mamą z innymi ludźmi. Przez dziesięć lat, odkąd umarł tata, byłyśmy tylko we dwie. 

I muszę przyznać, że mi to odpowiadało. Gdyby nie to, że mama przy Andym jest w 

tak widoczny sposób szczęśliwa, uparłabym się i sprzeciwiła całej tej przeprowadzce.

Wystarczyło jednak choćby raz na nich popatrzeć, żeby stwierdzić, że świata 

poza sobą nie widzą. Jaką byłabym córką, gdybym stanęła w takiej sytuacji okoniem? 

Zaakceptowałam więc Andy'ego, zaakceptowałam jego trzech synów i pogodziłam 

się z tym, że mam wyjechać i zostawić wszystko, co znam i kocham - najlepszą 

przyjaciółkę, babcię, bajgle, Soho - aby dać mamie szczęście, na jakie zasługuje.

Nie zastanawiałam się jednak nad faktem, że po raz pierwszy w życiu 

zamieszkam w... domu.

I to w nie byle jakim, ale, jak z dumą oznajmił Andy, wyciągając mój bagaż z 

samochodu i rzucając go w ramiona swoich synów, w dziewiętnastowiecznym 

zajeździe przerobionym na dom mieszkalny. Zbudowany w 1849 roku, nie cieszył się, 

jak się wydaje, najlepszą sławą w okolicy. W salonie na dole często dochodziło do 

strzelaniny - przy kartach i z powodu kobiet. W ścianach nadal widniały dziury po 

kulach. Andy otoczył jedną taką dziurę specjalną ramką. Trochę ponure, jak sam 

przyznał, ale jakże interesujące. Gotów był się założyć, że mieszkamy w jedynym 

domu na wzgórzach Carmel, który ma w ścianie dziurę po dziewiętnastowiecznej 

kuli.

„ Ehm”, mruknęłam. Wcale w to nie wątpię.

Kiedy wchodziliśmy po schodach na ganek, mama wciąż zerkała w moją 

stronę. Wiedziałam, że boi się mojej reakcji. Rzeczywiście trochę mnie rozzłościła, 

nie uprzedzając o niczym. Domyślam się, dlaczego postąpiła w ten sposób. Gdyby mi 

powiedziała, że kupili dom, który ma ponad sto lat, nie przeniosłabym się do niego. 

Zostałabym z babcią.

Mama ma rację: nie lubię starych budynków.

Muszę jednak przyznać, że, jak na tak stary dom, ta budowla jest naprawdę 

szczególna. Z ganku widać cały Carmel, osadę, dolinę, plażę, morze. Widok zapiera 

dech w piersi, to za niego ludzie byli gotowi - i robili to, sądząc po wymyślnych 

domach wokół - płacić miliony. Tego nie powinnam mieć nikomu za złe.

Kiedy jednak mama powiedziała: „Chodź, Suze, obejrzyj swój pokój”, 

zadrżałam.

Dom w środku był równie piękny jak na zewnątrz. Połyskujące drewno 

klonowe, wesołe błękity i żółcie. Rozpoznałam różne rzeczy mamy i poczułam się 

lepiej: pojemnik na ciasto, który kupiłyśmy kiedyś podczas weekendowego wypadu 

do Vermont, moje zdjęcia z dzieciństwa na ścianie w salonie obok fotografii 

Śpiącego, Przyćmionego i Profesora. Na regałach były książki mamy, jej rośliny, 

które przetransportowała za nieprawdopodobne pieniądze, ponieważ nie mogła znieść 

rozłąki z nimi. Stały wszędzie na drewnianych stojakach, zwisały nad witrażowymi 

oknami, tkwiły na słupkach na szczycie poręczy schodów.

Ale napotkałam także przedmioty, których nie pamiętałam z domu: biały 

komputer na biurku, przy którym mama zwykła siadywać, by wypisać czeki i 

sprawdzić rachunki, szerokoekranowy telewizor umieszczony ni w pięć, ni w 

dziewięć w kominku, do którego w dodatku podłączono joysticki od jakiejś gry 

wideo; deski surfingowe oparte o ścianę przy drzwiach do garażu. A także potężne 

zaślinione psisko, które podejrzewało chyba, że chowam w kieszeniach jakieś 

smakołyki, bo usiłowało wpakować mi do nich swój wielki wilgotny nos.

To wszystko wydawało się należeć do świata mężczyzn. Do tych rzeczy 

przyzwyczaję się dopiero po pewnym czasie. W życiu; które stworzyłyśmy sobie z 

mamą, takie przedmioty nie istniały.

Mój pokój znajdował się na górze, nad daszkiem ganku. Mama prawie przez 

całą drogę z lotniska mówiła z widocznym zdenerwowaniem o ławie, którą Andy 

umieścił w oknie wykuszowym. Z okien rozciągał się ten sam widok co z ganku, 

obejmujący panoramę całego półwyspu. To rzeczywiście miło z ich strony, że dali mi 

taki ładny pokój, pokój z najładniejszym widokiem w całym domu.

A potem zobaczyłam, ile zadali sobie trudu, żebym czuła się jak u siebie. 

Może nie ja... tylko jakaś niezwykle kobieca abstrakcyjna istota. Oszklone toaletki 

czy staromodne aparaty telefoniczne nigdy nie były w moim guście. Andy okleił 

ściany kremową tapetą w niebieskie niezapominajki - ponad białą, Wymyślnie 

wzorzystą boazerią. Tą samą tapetą oklejono ściany mojej własnej łazienki. Kupiono 

dla mnie nowe łóżko - z kolumienkami i koronkowym baldachimem, takie, jakie 

mama zawsze chciała mi kupić i widocznie teraz nie zdołała oprzeć się pokusie. 

Kiedy zobaczyłam to wszystko, poczułam wyrzuty sumienia z powodu tego, jak 

zachowywałam się w samochodzie. Naprawdę. Przechadzając się po pokoju, 

uznałam, że nie jest tak źle. Na razie w porządku. Może wszystko będzie dobrze, 

może w tym domu nigdy nie było nieszczęśliwych ludzi, może ci, których tu 

zastrzelono, zasługiwali na swój los...

Pocieszałam się, dopóki nie odwróciłam się do okna i nie stwierdziłam, że 

ktoś już zajął ławę, którą Andy umieścił z taką troską o moją wygodę.

Ktoś, kto nie miał rodzinnych powiązań ze mną czy też Śpiącym, 

Przyćmionym lub Profesorem.

Spojrzałam na Andy'ego, żeby sprawdzić, czy zauważył intruza. Nie 

zauważył, mimo że obcy siedział na wprost niego.

Mama także go nie widziała. Zobaczyła tylko wyraz mojej twarzy. Chyba nie 

był najprzyjemniejszy, bo mina jej zrzedła i ze smutnym westchnieniem wyszeptała:

- Och, Suze, tylko nie to.

2

Chyba powinnam coś wyjaśnić. Nie jestem raczej przeciętną szesnastoletnią 

dziewczyną. Och, na oko wydaję się zupełnie zwyczajna. Nie biorę narkotyków, nie 

piję, nie palę - no, tylko ten jeden raz, kiedy przyłapał mnie Śpiący Poza uszami 

niczego sobie nie przekłułam, a i to tylko po jednej dziurce w każdym uchu. Nie mam 

tatuaży. Nigdy nie farbowałam włosów. Jeśli nie liczyć butów i skórzanej kurtki, nie 

ubieram się na czarno. Nawet nie maluję paznokci na ciemne kolory. Jednym słowem, 

jestem zupełnie zwyczajną, przeciętną, nastoletnią Amerykanką.

Pomijając fakt, że rozmawiam z umarłymi.

Może nie powinnam ujmować tego w ten sposób. Może powinnam 

powiedzieć, że to umarli rozmawiają ze mną. Nie zachęcam ich do rozmowy. W 

gruncie rzeczy staram się tego unikać, jak tylko się da.

Ale czasami się nie da.

Duchy na to nie pozwalają.

Nie wydaje mi się, żebym była stuknięta. W każdym razie, nie bardziej niż 

inne szesnastolatki. Pewnie niektórzy uważają, że jestem szalona. Tego zdania była 

niewątpliwie większość dzieciaków z poprzedniej szkoły. Nieraz napuszczano na 

mnie szkolnych pedagogów. Czasami nawet myślę, że byłoby prościej, gdyby mnie 

zamknęli.

Ale nawet na dziewiątym piętrze Bellevue, gdzie zamyka się nowojorskich 

szaleńców, nie zdołałabym uciec przed duchami. Znalazłyby mnie.

Zawsze im się udaje.

Pamiętam pierwszego. Jest to wspomnienie równie wyraźne jak inne z tego 

okresu, a więc niezbyt wyraźne, ponieważ miałam wtedy dwa lata. Pamiętam na 

przykład, że kiedyś odebrałam kotu mysz i tuliłam ją w ramionach, dopóki przerażona 

mama mi jej nie wyrwała.

Cóż, miałam tylko dwa lata? Nie wiedziałam, że należy bać się myszy. Czy 

też duchów. Dlatego też czternaście lat od tamtego wydarzenia duchy mnie nie 

przerażają. Czasami mnie tylko zaskakują. Albo denerwują. Ale przerażać?

Nigdy.

Duch, podobnie jak mysz, był mały, szary i bezradny. Do dziś nie wiem, kto to

był. Przemówiłam do niego w dziecinnym języku, którego nie rozumiał. Duchy nie 

rozumieją dwuletnich dzieci lepiej niż żywi. Patrzył na mnie ze smutkiem ze szczytu 

schodów. Było mi go żal, tak samo jak myszy i chciałam mu pomóc. Tylko że nie 

wiedziałam jak. Zachowałam się więc tak, jak każde dwuletnie dziecko w podobnej 

sytuacji. Pobiegłam do mamy.

Wtedy otrzymałam pierwszą lekcję na temat duchów: tylko ja je widzę.

Cóż, rzecz jasna inni ludzie widzą je także. Skąd brałyby się opowieści o 

nawiedzonych domach i tym podobne. Jest jednak pewna drobna różnica. Większość 

osób, które mają takie doświadczenia, widzi jednego ducha. Ja widzę wszystkie.

Widzę każdego zmarłego, który z jakiegoś powodu włóczy się po ziemi, 

zamiast udać się tam, dokąd po śmierci udać się powinien.

Zapewniam was, to tłum duchów.

Tego samego dnia, kiedy zobaczyłam pierwszego ducha, odkryłam też, że 

większość ludzi, nawet moja własna mama, wcale ich nie widzi. Żaden z ludzi, 

których znam. Nikt się, w każdym razie, do tego nie przyznał.

A to wiąże się z drugą rzeczą, której nauczyłam się na temat duchów 

czternaście lat temu: nie należy się przyznawać, że widziało się ducha. Nigdy.

Nie chcę powiedzieć, że tamtego popołudnia mama domyśliła się, że widzę 

ducha i paplam o nim po dziecinnemu. Wątpię, żeby to do niej dotarło. Sądziła 

pewnie, że próbuję powiedzieć jej coś o myszy, którą mi wcześniej odebrała.

Pełna dobrej woli, spojrzała jednak na schody, skinęła głową i powiedziała: 

„Posłuchaj, Suze, co byś zjadła na lunch? Grillowany ser? A może tuńczyka?”

Nie spodziewałam się takiej reakcji, jak w wypadku myszy. Mama, która 

opiekowała się wtedy noworodkiem sąsiadki, na widok myszy głośno wrzasnęła, a na 

moje dumne słowa: „Popatrz, mamusiu, teraz ja też mam dzidziusia”, krzyknęła 

jeszcze głośniej. Zdaję sobie sprawę, że nie mogła zrozumieć, o co mi chodzi, 

ponieważ nie dotarło do niej, co chciałam powiedzieć.

Spodziewałam się jednak, że zareaguje jakoś na widok istoty unoszącej się 

nad schodami. Codziennie udzielano mi tysiąca wyjaśnień na każdy możliwy temat, 

od gaśnic przeciwpożarowych po gniazdka elektryczne. Dlaczego nie usłyszałam 

słowa na temat tego czegoś na schodach?

Trochę później, gryząc kawałek grillowanego sera, uświadomiłam sobie, że 

mama nie wyjaśniła mi niczego, ponieważ nie było nic do wyjaśnienia. Ona po prostu 

niczego nie widziała.

W wieku dwóch lat nie wydało mi się to dziwne. Ot, jeszcze jedna rzecz, która 

różni dzieci od dorosłych. Dzieci muszą zjadać wszystkie warzywa z talerza. Dorośli 

nie muszą. Dzieci mogą jeździć na karuzeli w parku. Dorośli nie. Dzieci widzą szare 

istoty. Dorośli nie.

Ale chociaż miałam tylko dwa lata, zrozumiałam od razu, że o szarej istocie ze 

szczytu schodów nie należało rozmawiać. Z nikim. Nigdy.

I nigdy tego nie robiłam. Nie opowiedziałam nikomu o moim pierwszym 

duchu ani o setkach innych, które spotkałam w ciągu następnych kilku lat. O czym 

zresztą miałabym opowiadać? Widziałam je. Przemawiały do mnie. Na ogół nie rozu-

miałam, co mówiły i czego chciały. W końcu odchodziły. Koniec historii.

Tak by się to pewnie ciągnęło w nieskończoność, gdyby nagle nie umarł mój 

tata.

Jednego dnia gotował i żartował w kuchni, a następnego już go nie było.

Tydzień po jego śmierci spędziłam, siedząc na schodkach przed domem, i 

czekając, aż tata wróci, chociaż zapewniano mnie, że to nigdy nie nastąpi.

Nie wierzyłam w te zapewnienia. Dlaczego miałabym wierzyć? Mój tata 

miałby nie wrócić? Odbiło im? Pewnie, mógł umrzeć, tyle zrozumiałam. Ale z 

pewnością wróci. Kto będzie mi pomagał w matematyce? Kto będzie budził się ze 

mną wcześnie rano w sobotę, piekł belgijskie wafelki i oglądał filmy rysunkowe? Kto 

nauczy mnie, zgodnie z obietnicą, prowadzić samochód, kiedy skończę szesnaście 

lat? Mój tata mógł umrzeć, ale byłam absolutnie pewna, że go jeszcze zobaczę. 

Codziennie widywałam tłumy zmarłych. Dlaczego nie miałabym zobaczyć własnego 

taty?

Tata umarł, bez cienia wątpliwości. Umarł na rozległy zawał serca. Mama 

poddała ciało kremacji, a prochy umieściła w zabytkowym niemieckim kuflu do piwa. 

Wiecie, takim z pokrywką. Tata lubił piwo. Ustawiła kufel wysoko na półce, tak, 

żeby kot go nie strącił i czasami, kiedy sądziła, że nie ma mnie w pobliżu, 

przemawiała do niego.

Bardzo mnie to smuciło, ale nie mogę mieć do niej pretensji. Gdybym była 

mamą, chyba też gadałabym z tym kuflem.

Okazało się jednak, że to ja miałam rację. Tata umarł, owszem, ale 

doczekałam się jego powrotu.

W gruncie rzeczy teraz widuję go chyba częściej niż za życia. Kiedy żył, 

musiał chodzić do pracy. Teraz nie ma za dużo do roboty, więc spędzamy razem 

sporo czasu. Może nawet za dużo. Jego ulubiona zabawa polega na materializowaniu 

się w momencie, kiedy najmniej się tego spodziewam. Trochę działa mi to na nerwy.

Tata udzielił mi pewnych wyjaśnień, więc, w pewnym sensie, dobrze się stało, 

że umarł, bo inaczej nigdy niczego bym się nie dowiedziała.

Kiedyś usłyszałam coś na temat duchów od wróżki, która wróżyła z kart do 

tarota. To było podczas szkolnego festynu. Poszłam do niej tylko dlatego, że Gina nie 

chciała iść sama. Uważałam, że to strata czasu, ale w końcu nie takie rzeczy robi się 

dla najlepszych przyjaciół. Ta kobieta, madame Zara, medium obejrzała karty Giny i 

powiedziała jej dokładnie to, co tamta chciała usłyszeć: odniesiesz sukces, będziesz 

neurochirurgiem, wyjdziesz za mąż w wieku lat trzydziestu, urodzisz troje dzieci, 

tralala. Kiedy skończyła, podniosłam się, żeby wyjść, ale Gina uparła się, żeby 

madame Zara powróżyła i mnie.

Możecie się domyślić, co się stało. Madame Zara zajrzała w karty, zmieszała 

się i potasowała je ponownie. Potem spojrzała na mnie.

- Rozmawiasz z umarłymi - oznajmiła.

- O, mój Boże! O, mój Boże! Naprawdę? - zawołała podniecona Gina. - Suze, 

słyszałaś? Potrafisz rozmawiać z umarłymi! Też jesteś medium!

- Nie medium - uściśliła madame Zara. - Mediatorką.

- Czym? Co to jest? - zdumiała się Gina.

Aleja wiedziałam. Nikt mi nigdy nie mówił, jak to się nazywa, ale wiedziałam, 

o co chodzi. Tata nie wyjaśnił mi tego w ten sposób, ale i tak zrozumiałam: jestem 

kimś w rodzaju łącznika dla każdego, kto kopnął w kalendarz, zostawiając po sobie... 

cóż, bałagan. Jeśli potrafię, doprowadzam wszystko do porządku.

Tylko tak jestem w stanie to wytłumaczyć. Nie wiem, dlaczego spotkało to 

akurat mnie, pod każdym innym względem jestem najnormalniejsza w świecie. Mam 

tylko tę nieszczęsną umiejętność komunikowania się ze zmarłymi.

Nie ze wszystkimi. Tylko z tymi, którzy są nieszczęśliwi.

Widzicie więc, że w ciągu ostatnich szesnastu lat moje życie było pasmem 

przyjemności.

Wyobraźcie sobie, jak to jest, kiedy nawiedzają was duchy - dosłownie 

nawiedzają - w każdej minucie, każdego dnia. Niezbyt to przyjemne. Idziecie do 

sklepu po wodę - uaaa, nieżywy facet na rogu. Ktoś go zastrzelił. Jeśli doprowadzicie 

do tego, że gliny przymkną mordercę, ofiara będzie mogła spoczywać w pokoju.

A chcieliście tylko kupić wodę.

Albo idziecie do biblioteki po jakąś książkę i zaczepia was duch bibliotekarki, 

domagając się, żebyście przekazali siostrzenicy, że jest na nią wściekła za to, co 

zrobiła z kotami po jej śmierci.

A to są tylko tacy, którzy wiedzą, czemu wciąż plączą się po ziemi. Połowa 

nie ma pojęcia, dlaczego nie trafiła dotąd w zaświaty.

Jest to denerwujące, bo to ja mam im pomóc się tam dostać.

Jestem mediatorką.

Nikomu nie życzę występowania w takiej roli.

W tym fachu nie dostaje się wynagrodzenia. Nie przypominam sobie, żeby mi 

zaproponowano pensję, czy coś w tym rodzaju. Od czasu do czasu ogarnia mnie tylko 

fala ciepłych uczuć, bo wiem, że zrobiłam coś dobrego. Na przykład, zapewniłam 

jakąś dziewczynkę, która nie zdążyła pożegnać się z dziadkiem, zanim umarł, że 

dziadek naprawdę ją kocha i wybacza jej, że zniszczyła jego ulubioną fajkę. Takie 

rzeczy naprawdę sprawiają przyjemność.

Ale na ogół dostaję jedynie gęsiej skórki. To nie tylko uciążliwe, bo ciągle 

trzeba się handryczyć z istotami niewidzialnymi dla innych, ale bardzo nieprzyjemne, 

ponieważ wiele duchów zachowuje się po prostu niegrzecznie. Nie przesadzam. Są 

jak wrzód na tyłku. To na ogół tacy, którzy chcą się włóczyć po tym świecie, zamiast 

przenieść się do innego. Prawdopodobnie zdają sobie sprawę, że w związku z ich 

niecnymi postępkami, nie czeka ich serdeczne przyjęcie gdzie indziej. Dokuczają 

więc ludziom, zatrzaskując drzwi, zrzucając przedmioty, strasząc zimnem, jęcząc. 

Wiecie, o czym mówię. Złośliwe duchy.

Czasami stają się niebezpieczne. Próbują zrobić ludziom krzywdę. To mnie 

zwykle wyprowadza z równowagi. Czuję wtedy konieczność dołożenia takiemu 

duszkowi w tyłek.

To właśnie miała na myśli mama, mówiąc: „Och, Suze. Tylko nie to”. Kiedy 

jakiś duch dostaje ode mnie po tyłku, robi się... bałagan.

Nie miałam najmniejszego zamiaru bałaganić w moim nowym pokoju. 

Dlatego odwróciłam się tyłem do ducha siedzącego na ławie pod oknem i 

powiedziałam:

- Nic się nie stało, mamo. Wszystko w porządku. Pokój jest świetny. Bardzo 

jestem wam wdzięczna.

Widziałam, że mi nie wierzy. Moją mamę trudno nabrać. Podejrzewa, że coś 

jest ze mną nie tak, ale nie może dojść, co to takiego. To pewnie dobrze, gdyż taka 

wiedza wstrząsnęłaby jej światem. Jest przecież reporterką telewizyjną. Wierzy tylko 

w to, co widzi. A duchów nie można zobaczyć.

Nie potrafię wyrazić, jak bardzo chciałabym być taka jak ona.

- To dobrze - powiedziała. - Cieszę się, że ci się podoba. Trochę się 

martwiłam. Wiem, że nie przepadasz za... hm, starymi domami.

Stare domy to dla mnie najgorsza rzecz, bo im starszy dom, tym większa 

szansa, że ktoś w nim umarł i tkwi w nim nadal, oczekując zadośćuczynienia za 

krzywdy albo pragnąc przekazać komuś ostatnie przesłanie. Kiedy szukałyśmy z 

mamą mieszkania, zdarzało nam się wchodzić do jakieś fantastycznego budynku, a ja 

oświadczałam: „O, nie. Nie ma mowy”. To naprawdę zdumiewające, że mama nie 

odesłała mnie po prostu do internatu.

- Poważnie, mamo. Pokój jest wspaniały. Strasznie mi się podoba.

Andy zaczął natychmiast biegać po pokoju, pokazując mi Światła zapalające 

się i gasnące na klaśnięcie (o, rany) oraz rozmaite inne gadżety, które zainstalował. 

Kroczyłam za nim, wyrażając zachwyt, starannie unikając spojrzenia w stronę, gdzie 

Siedział duch. Troska Andy'ego naprawdę mnie wzruszyła.

Postanowiłam, że ze względu na niego będę szczęśliwa. W każdym razie na 

tyle, na ile to możliwe w wypadku kogoś takiego jak ja.

Kiedy Andy pokazał mi już wszystko, co było do pokazania, wyszedł na dwór, 

żeby zająć się barbecue, ponieważ w związku z moim przyjazdem mieliśmy zjeść 

superdanie z cielęciny i owoców morza. Śpiący i Przyćmiony zerwali się, żeby 

„poskakać na fali” przed obiadem, a Profesor, mamrocząc pod nosem o jakimś 

tajemniczym eksperymencie, nad którym pracuje, wyniósł się do innej części domu, 

zostawiając mnie sam na sam z mamą... No, powiedzmy.

- Jesteś pewna, że wszystko w porządku, Suze? - dopytywała się mama. - 

Wiem, że to ogromna zmiana. Wiem, że dużo od ciebie wymagam...

Zdjęłam kurtkę. Nie pamiętam, czy już o tym wspominałam, ale jak na styczeń 

było bardzo ciepło. Ponad dwadzieścia stopni. W samochodzie prawie się 

ugotowałam.

- W porządku, mamo - zapewniłam. - Naprawdę.

- Musiałaś zostawić babcię, Ginę, Nowy Jork. To samolubne z mojej strony, 

wiem. Wiem, że nie było ci... łatwo. Zwłaszcza odkąd umarł tata.

Mama sądzi, że nie jestem zupełnie taka jak inne nastolatki. Nie jestem też 

taka, jaka ona była w moim wieku. A była cheerliderką, królową balu absolwentów, 

miała ogromne powodzenie. Za źródło wszelkich moich niepowodzeń mama uznała 

śmierć taty. Począwszy od tego, że nie mam przyjaciół, z wyjątkiem Giny, a 

skończywszy na dziwacznym zachowaniu w różnych sytuacjach.

Zgadzam się, że pewne rzeczy, które zdarzyło mi się robić, muszą się 

wydawać dość niezwykłe komuś, kto nie ma pojęcia, dlaczego i dla kogo coś robię. 

Kilka razy złapano mnie tam, gdzie być mnie nie powinno. Parokrotnie przywoziła 

mnie do domu Policja. Stawiano mi zarzuty naruszania prywatnego terytorium, 

posądzono o wandalizm albo włamania.

Nigdy nie trafiłam przed oblicze sądu, ale spędziłam wiele godzin w gabinecie 

psychoterapeuty mojej mamy, który zapewniał mnie, że skłonność do mówienia do 

siebie jest absolutnie normalna, za to prowadzenie rozmów z ludźmi, których nie ma, 

raczej nie.

Stąd moja niechęć do wszystkich budynków, których nie Wzniesiono w ciągu 

ostatnich pięciu lat.

Dlatego tyle czasu spędzam na cmentarzach, w kościołach, Świątyniach, 

meczetach, mieszkaniach lub domach innych ludzi oraz w szkole po lekcjach.

Przypuszczam, że synowie Andy'ego słyszeli coś na ten temat i stąd te 

wzmianki o gangu. Ale, jak już wspomniałam, za moje poczynania nigdy nie trafiłam 

do więzienia.

A dwutygodniowe zawieszenie w prawach ucznia w ósmej klasie nie zostało 

nawet odnotowane w moich papierach.

Więc może to nie jest takie niezwykłe ze strony mamy, że siedzi na moim 

łóżku, mówiąc o „zaczynaniu wszystkiego od nowa”. Niesamowite, że robi to, 

podczas gdy w odległości paru metrów od nas siedzi duch i nam się przygląda. Ale 

mniejsza o to. Wydaje się, iż koniecznie musiała mnie zapewnić, że na Wybrzeżu 

Zachodnim wszystko ułoży się doskonale.

Ze swojej strony zamierzałam bardzo się postarać. Postanowiłam, że nie 

zrobię niczego, co naraziłoby mnie na aresztowanie, więc była to „nowa karta” w 

moim życiu.

- Cóż - odezwała się mama, którą opuściła wena po wygłoszeniu mowy na 

temat: nie znajdziesz przyjaciół, jeśli nie wyjdziesz im naprzeciw. - Jeśli nie 

potrzebujesz pomocy przy rozpakowywaniu, to chyba pójdę zobaczyć, jak Andy radzi 

sobie Z obiadem.

Andy nie tylko potrafi zbudować absolutnie wszystko, ale jest w dodatku, w 

przeciwieństwie do mamy, znakomitym kucharzem.

- Dobrze, mamo, idź. Trochę się tu porozglądam i za chwileczkę zejdę na dół.

Mama skinęła głową, ale kiedy już była przy drzwiach, odwróciła się jeszcze z 

oczami pełnymi łez i powiedziała:

- Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa, Suzie. Zawsze tylko tego pragnęłam. 

Myślisz, że będziesz tutaj szczęśliwa?

Objęłam ją mocno. W butach na obcasach jestem tak wysoka jak ona.

- Oczywiście, mamo. - Pewnie, że będę. Już czuję się jak w domu.

- Naprawdę? - Mama pociągnęła nosem. - Przysięgasz?

- Tak jest.

Wcale nie kłamałam. W pokoju na Brooklynie duchy też były przez cały czas.

Wyszła, a ja delikatnie zamknęłam za nią drzwi. Odczekałam, aż ucichnie 

stukot jej pantofli na schodach, a potem odwróciłam się i zapytałam istotę pod 

oknem:

- No, dobrze, kim ty, do diabła, jesteś?

3

Nie można powiedzieć, żeby ducha mężczyzny siedzącego w wykuszu 

zaskoczył sposób, w jaki się do niego zwróciłam. Obejrzał się tylko przez ramię, żeby 

sprawdzić, czy rzeczywiście odezwałam się do niego.

Za jego plecami było jednak tylko okno z niesamowitym widokiem na zatokę 

Carmel. Odwrócił się więc do mnie i zauważył widocznie, że uważnie mu się 

przyglądam, bo szepnął Nombre de Dios w taki sposób, że Gina, z jej słabością do 

Latynosów, zemdlałaby natychmiast.

- Nie ma sensu odwoływać się do najwyższych mocy - oznajmiłam, odsuwając 

obite na różowo krzesło od toaletki i siadając na nim okrakiem. - Jakbyś się dotąd nie 

zorientował, On nie poświęca ci zbyt wiele uwagi. Inaczej nie pozwoliłby ci gnić tutaj 

od... - Przyjrzałam się jego strojowi, który przypominał te z filmu Dziki Zachód. - Ile 

to było, sto pięćdziesiąt lat? Czy naprawdę szlag trafił cię aż tak dawno temu?

Spojrzał na mnie oczami czarnymi i lśniącymi jak atrament.

- Co to jest... szlag? - zapytał głosem, który sprawiał wrażenie zardzewiałego 

od długiego nieużywania.

Podniosłam oczy do nieba.

- Kopnąłeś w kalendarz - wytłumaczyłam. - Wykorkowałeś. Odwaliłeś kitę. 

Przekręciłeś się.

Na widok jego zmieszanej miny, wskazującej na to, że nadal nie rozumie, o 

czym mówię, powiedziałam z irytacją:

- Umarłeś.

- Och - mruknął. - Umarłem. - Zamiast jednak odpowiedzieć na moje pytanie, 

pokręcił głową. - Nie rozumiem - powiedział zdumiony. - Nie pojmuję, jak to 

możliwe, że mnie widzisz. Przez te wszystkie lata nikt nigdy...

- Cóż, posłuchaj, czasy się zmieniają - przerwałam mu. Rozumiecie, słucham 

tego na okrągło. - No, to jaki robal cię zżera?

Zamrugał wielkimi ciemnymi oczami, rzęsy miał dłuższe niż moje. Nieczęsto 

zdarza mi się spotkać ducha, który okazuje się takim przystojniakiem, ale ten 

chłopak... rany, musiał robić niesamowite wrażenie za życia, bo mimo że siedział tu 

martwy, ja próbowałam zapuścić wzrok pod jego rozchełstaną białą koszulę 

ukazującą kawałek torsu, a nawet brzucha. Czy duchy mają muskuły? Nigdy 

przedtem nie miałam okazji ani też ochoty Zbadać tej kwestii.

Nie zamierzałam jednak z tego powodu się rozpraszać. Jestem przecież 

profesjonalistką.

- Robal? - powtórzył. Głos miał czysty, a jego angielski był pozbawiony 

wyraźnego akcentu. Uważam, że mówię w podobny sposób, pomijając brooklińskie 

naleciałości, polegające na rozmywaniu się t. Zdecydowanie miał w sobie coś z 

Hiszpana, na co wskazywało westchnienie Nombre de Dios i karnacja, ale był w 

takim samym stopniu Amerykaninem, jak ja. Albo w takim stopniu, jaki możliwy jest 

dla kogoś, kto urodził się, zanim Kalifornia stała się stanem.

- Taak. - Odchrząknęłam. Odwrócił się lekko, kładąc obutą w wysoki but 

stopę na bladoniebieskich poduszkach pokrywających ławę, a ja przekonałam się bez 

cienia wątpliwości, że, owszem, duchy mogą mieć muskuły. Mięśnie jego brzucha 

rysowały się bardzo wyraźnie, a pokrywało je jedwabiste czarne owłosienie.

Przełknęłam ślinę. Głośno.

- Robal - powtórzyłam. - Problem. Dlaczego ciągle jeszcze tu jesteś? - 

Spojrzał na mnie z zainteresowaniem, choć nadal bez zrozumienia. Wyjaśniłam 

zatem: - Dlaczego nie przeszedłeś na drugą stronę?

Pokręcił głową. Czy wspomniałam, że ma krótkie ciemne i sprawiające 

wrażenie bardzo, bardzo gęstych włosy?

- Nie wiem, co masz na myśli.

Było mi coraz bardziej gorąco, ale wcześniej zdjęłam kurtkę i nie mogłam już 

bardziej się rozebrać. Zwłaszcza że duch uważnie mi się przyglądał. Zaczynałam być 

trochę zła.

- Co masz na myśli, mówiąc, że nie wiesz, co mam na myśli? - warknęłam, 

odgarniając z oczu kosmyk włosów. - Nie żyjesz. Nie powinieneś być tutaj. 

Powinieneś przebywać gdzie indziej, tam, gdzie trafiają ludzie po śmierci. Cieszyć się 

życiem wiecznym w niebie albo smażyć się w piekle, albo reinkarnować się, albo 

przejść do innego stanu świadomości, albo... cokolwiek. Nie powinieneś tak po 

prostu... cóż, po prostu włóczyć się po ziemi.

Popatrzył na mnie z uwagą, opierając łokieć na kolanie.

- A jeśli ja po prostu lubię włóczyć się po ziemi? - zapytał. Nie jestem pewna, 

ale odniosłam wrażenie, że się ze mnie nabija. A tego nie lubię. Naprawdę. Na 

Brooklynie bez przerwy zabawiano się moim kosztem. No, dopóki nie przekonałam 

się, jak skutecznie moja pięść, wchodząc w bliski kontakt z czyimś nosem, może 

zamknąć temu komuś buzię.

Nie byłam gotowa przyłożyć temu chłopakowi. Jeszcze nie. Właśnie 

przebyłam tysiące kilometrów, żeby zamieszkać z bandą głupich chłopaczydeł, nadal 

wisiało nade mną rozpakowywanie klamotów już zdążyłam prawie doprowadzić 

mamę do płaczu; a do tego w sypialni znalazłam ducha. Czy można mieć do mnie 

pretensję, że jestem trochę za ostra?

- Posłuchaj - powiedziałam, podnosząc się energicznie i przerzucając nogę nad 

oparciem krzesła - możesz się włóczyć, ile ci się żywnie podoba, amigo, ale nie 

możesz robić tego tutaj.

- Jesse - powiedział, nie ruszając się z miejsca.

- Co?

- Nazwałaś mnie amigo. Pomyślałem, że może zainteresowałoby cię, że mam 

imię. Nazywam się Jesse.

Skinęłam głową.

- W porządku. Nie ma sprawy. A zatem, Jesse, nie możesz tu zostać.

- A ty? - uśmiechnął się Jesse. Miał miłą twarz. Dobrą. Twarz, dzięki której w 

starej szkole zostałby królem balu maturalnego jak dwa razy dwa cztery. Taką twarz 

Gina wycięłaby z magazynu ilustrowanego i powiesiła u siebie w sypialni. Był 

piękny. Ale wydawał się też niebezpieczny. Bardzo niebezpieczny.

- A ja co? - zdawałam sobie sprawę, że jestem niegrzeczna. Miałam to gdzieś.

- Jak ci na imię? Spojrzałam na niego wściekła.

- Posłuchaj, powiedz mi, czego chcesz i spadaj. Jest mi gorąco i chcę się 

przebrać. Nie mam czasu na...

Przerwał mi łagodnie, jakby w ogóle mnie nie słuchał.

- Ta kobieta, twoja matka, nazwała cię Suzie. - Jego czarne oczy iskrzyły się 

wesoło. - To zdrobnienie od Susan?

- Susannah - poprawiłam go odruchowo. - Jak w Och, Susannah, nie płacz, bo 

już dość.

Uśmiechnął się.

- Znam tę piosenkę.

- Taak. Była pewnie w górnej czterdziestce przebojów roku, w którym się 

urodziłeś, co?

Nadal się uśmiechał.

- A więc teraz to jest twój pokój, Susannah?

- Owszem. Tak, teraz to jest mój pokój. W związku z tym będziesz musiał się 

wyprowadzić.

- Ja będę musiał się wyprowadzić? - Uniósł czarną brew. - Przez półtora 

stulecia to był mój dom. Dlaczego miałbym go opuścić?

- Dlatego. - Teraz już wściekłam się na dobre. Głównie z powodu gorąca. 

Chciałam otworzyć okno, ale okna znajdowały się za jego plecami, a ja nie miałam 

ochoty podchodzić do niego zbyt blisko. - To jest mój pokój. Nie zamierzam go 

dzielić z jakimś martwym kowbojem.

To go ubodło. Z trzaskiem postawił nogę na podłodze i zerwał się z ławy. 

Natychmiast pożałowałam moich słów. Był wysoki, znacznie wyższy ode mnie, a w 

butach na obcasach mam prawie metr siedemdziesiąt.

- Nie jestem kowbojem - poinformował mnie gniewnie. Mruknął też coś po 

hiszpańsku, ale ponieważ zawsze uczyłam się francuskiego, nie miałam pojęcia, o 

czym mówi. Jednocześnie antyczne lustro, zawieszone nad moją nową toaletką, 

zaczęło się niebezpiecznie kołysać. I nie był to skutek kalifornijskiego trzęsienia 

ziemi, ale odbicie gwałtownych uczuć ducha stojącego tuż przede mną, którego moce 

psychiczne miały właściwość przekształcania się w energię kinetyczną.

Tak to już jest z duchami: są niezwykle drażliwe! Wystarczy byle głupstewko, 

żeby je wyprowadzić z równowagi.

- Hola! - zawołałam, podnosząc obie ręce do góry. - Spokojnie. Spokojnie, 

chłopie.

- Moja rodzina - wściekał się Jesse, machając mi palcem przed nosem - 

harowała jak niewolnicy, żeby coś w tym kraju osiągnąć, ale nigdy, przenigdy, jako 

yaquero...

Wtedy właśnie popełniłam poważny błąd. Wyciągnęłam rękę i złapałam go za 

palec, którym celował w moją twarz, po czym przyciągnęłam go tak blisko, żeby 

usłyszał mój syk:

- Uspokój się z tym lustrem. I nie wymachuj mi palcem przed nosem. Spróbuj 

jeszcze raz, to ci go złamię.

Odsunęłam jego rękę, stwierdzając z satysfakcją, że lustro znieruchomiało. A 

potem zobaczyłam jego twarz.

Duchy nie mają krwi. No, bo skąd? Przecież nie są żywe. Przysięgam jednak, 

że twarz Jessego stała się tak blada, jakby odpłynęły z niej ostatnie krople krwi.

Ponieważ duchy nie są żywe i nie mają krwi, nie są również istotami 

materialnymi, więc jak mogłam złapać go za palec? To absurd. Moja ręka powinna 

przejść przez niego jak przez powietrze. Zgadza się?

Otóż, nie. Tak jest z większością ludzi. Ale nie z takimi, jak ja. Nie z 

mediatorami. Widzimy duchy, możemy z nimi rozmawiać i, jeśli to konieczne, 

możemy im dokopać w tyłek.

Nie jest to coś, czym bym się miała ochotę chwalić. Unikam dotykania ich. 

Prawdę mówiąc, unikam dotykania kogokolwiek. Jeśli zawodzą wszelkie próby 

mediacji i wobec odpornego ducha muszę zastosować perswazję fizyczną, wolę, żeby 

nie wiedział przed czasem, że jestem do tego zdolna. Względem przedstawicieli 

innego świata godne polecenia są ataki niespodziewane, gdyż z reguły nie można 

liczyć z ich strony na uczciwą grę.

Jesse wpatrywał się w swój palec, jakbym wypaliła w nim dziurę. 

Prawdopodobnie po raz pierwszy od stu pięćdziesięciu lat ktoś go dotknął. Coś 

takiego może przyprawić człowieka o zawrót głowy. Zwłaszcza martwego.

Wykorzystałam jego oszołomienie i powiedziałam tonem nieznoszącym 

sprzeciwu:

- Jesse, to jest mój pokój, jasne? Nie możesz tutaj zostać. Albo powiesz mi, co 

mam zrobić, żebyś przeszedł na drugą stronę, albo musisz poszukać sobie innego 

domu, gdzie będziesz straszył. Przykro mi, ale tak to właśnie wygląda.

Jesse podniósł wzrok znad swojego palca. Na jego twarzy nadal malowało się 

niedowierzanie.

- Kim jesteś? - zapytał cicho. - Co z ciebie za... dziewczyna?

Zanim wymówił słowo „dziewczyna”, zawahał się przez dłuższą chwilę. 

Widocznie nie był pewien, czy jest ono odpowiednie w moim wypadku. To mi do 

reszty popsuło humor. Może i nie cieszyłam się w szkole największym powodzeniem, 

ale nikt nigdy nie podawał w wątpliwość mojej kobiecości. Kierowcy ciężarówek 

trąbią na mnie od czasu do czasu na przejściach i to nie dlatego, że staję im na drodze. 

Robotnicy budowlani wykrzykują różne sprośności pod moim adresem, zwłaszcza 

kiedy mam na sobie skórzaną miniówkę. Co prawda przed chwilą zagroziłam, że 

złamię mu palec, ale, na rany Boga, to wcale nie znaczy, że nie jestem dziewczyną!

- Powiem ci, jakiego typu dziewczyną nie jestem - wycedziłam. - Nie jestem 

dziewczyną, która miałaby ochotę dzielić pokój z przedstawicielem płci przeciwnej. 

Zrozumiano? Więc albo sam się wyniesiesz, albo cię do tego zmuszę. To zależy tylko 

od ciebie. Dam ci trochę czasu do namysłu. Ale kiedy tu wrócę, Jesse, życzę sobie, 

żeby cię tu nie było.

Odwróciłam się i wyszłam.

Musiałam. W kłótniach z duchami zwykle jestem górą, ale teraz czułam, że 

przegrywam i to na całej linii. Nie powinnam traktować go tak grubiańsko. Nie wiem, 

co mnie napadło. Naprawdę nie wiem. Tylko...

Chyba po prostu nie spodziewałam się zastać we własnej sypialni ducha tak 

przystojnego chłopaka. To wszystko.

Boże, myślałam, pędząc jak burza przez hol, co zrobię, jeśli on nie odejdzie? 

Nie będę mogła się rozebrać we własnym pokoju!

Głos w mojej głowie radził dać mu trochę czasu. Bardzo uważałam, żeby nie 

wspomnieć o tym głosie psychoterapeucie mamy.

Daj mu trochę czasu. Zgodzi się na wszystko. Zawsze tak jest.

Cóż, w większości wypadków, w każdym razie.

4

Obiad u Ackermanów przypomina obiad w każdej dużej rodzinie: wszyscy 

mówią jednocześnie, z wyjątkiem, oczywiście, Śpiącego, który odzywa się wyłącznie, 

gdy ktoś go o coś zapyta, i nikomu nie chce się sprzątać ze stołu. Zanotowałam w 

pamięci, żeby zadzwonić do Giny i powiedzieć jej, że się myliła. Posiadanie braci nie 

przynosi żadnych bezpośrednich korzyści: przeżuwają z otwartymi ustami i wyżerają 

wszystkie chrupiące bułeczki, zanim zdążę sięgnąć po chociaż jedną.

Uznałam, że po obiedzie rozsądniej będzie omijać mój pokój i dać Jessemu 

więcej czasu na podjęcie decyzji, czy opuści go ze Wszystkimi zębami, czy tylko z 

częścią. Nie jestem zwolenniczką przemocy, ale w moim zawodzie to, niestety, 

nieuniknione.

Czasami udaje się wymusić na kimś chwilę uwagi wyłącznie za pomocą 

pięści. Wiem, że nie jest to sposób zalecany przez podręczniki psychologii, które 

można znaleźć na półkach terapeutów.

Z drugiej strony, nigdy nie twierdziłam, że jestem terapeutką.

Mój plan miał tę wadę, że była sobota wieczór. W stresie przeprowadzki 

zapomniałam, co to za dzień. W Nowym Jorku w sobotę wieczorem pewnie 

wyszłabym z Giną na miasto, pojechała metrem do Village i obejrzała jakiś film albo 

po prostu plątałabym się koło pizzerii U Joego, przyglądając się ludziom. Cóż, jestem 

dziewczyną z wielkiego miasta, ale to nie znaczy, że wiodłam tam wspaniałe, 

niesamowite życie. Nigdy nie umówił się ze mną żaden chłopak, jeśli nie liczyć tego 

razu w piątej klasie, kiedy Daniel Bogue poprosił, abym z nim zatańczyła na łyżwach 

jedyny taniec dla par na lodowisku w Rockefeller Center.

Skompromitowałam się wtedy, padając jak kłoda na lód.

Mama jednak nie mogła się doczekać, kiedy zaistnieję na towarzyskiej scenie 

Carmelu. Gdy tylko zmywarka została załadowana, zapytała:

- Brad, co robisz dzisiaj wieczorem? Są jakieś imprezy, czy coś? Może 

zabrałbyś Suze i przedstawił ją paru osobom?

Przyćmiony, który przygotowywał sobie koktajl proteinowy - najwyraźniej 

dwa tuziny krewetek oraz potężny stek, które skonsumował na obiad, nie 

wystarczyły, żeby zaspokoić jego apetyt - odparł:

- Taak, może mógłbym, jeśli Jake dzisiaj nie pracuje. Śpiący, który ocknął się 

na dźwięk swojego imienia, łypnął na zegarek.

- A niech to - mruknął, złapał dżinsową kurtkę i wybiegł z domu.

Profesor spojrzał na zegar i mlasnął językiem.

- Znowu się spóźni. W końcu go wywalą.

Śpiący pracuje? To coś nowego, więc zapytałam:

- Gdzie pracuje?

- W Peninsula Pizza. - Profesor dokonywał właśnie jakiegoś dziwacznego 

eksperymentu z udziałem psa. Wielkie psisko, skrzyżowanie bernardyna z 

niedźwiedziem, siedziało cierpliwie na podłodze, podczas gdy Profesor 

przymocowywał elektrody do wygolonych placków na jego boku. Najdziwniejsze w 

tym wszystkim było to, że nikt się tym nie przejmował, a już najmniej pies.

- Sp... to znaczy Jake pracuje w pizzerii? Andy, który szorował brytfannę, 

wyjaśnił:

- Pracuje jako roznosiciel. Przynosi do domu kupę forsy z napiwków.

- Oszczędza - poinformował mnie Przyćmiony z wąsami białymi od koktajlu. - 

Na camaro.

- Hm - mruknęłam.

- Chcecie, żebym was gdzieś podrzucił? - zapytał Andy wielkodusznie. - 

Zrobię to z chęcią. Co ty na to, Brad? Chcesz pokazać Suze, co zwykle robicie w 

centrum handlowym?

- N - nie. - Przyćmiony wytarł usta rękawem bluzy. - Nikt jeszcze nie wrócił z 

Tahoe. Może w następny weekend.

Prawie usiadłam z poczucia ulgi. Słowa „centrum handlowe” zawsze 

napełniały mnie grozą, która nie miała nic wspólnego z umarłymi. W Nowym Jorku 

nie ma takich miejsc, ale Gina uwielbiała jeździć pociągiem do New Jersey. Zwykle 

po godzinie zaczynałam cierpieć na przeciążenie zmysłów i musiałam schronić się w 

jakimś barku, popijając herbatkę ziołową, dopóki mi nie przeszło.

Poza tym nie zachwycała mnie specjalnie perspektywa „podrzucenia w jakieś 

miejsce”. Mój Boże, co to za miasto? Rozumiem, że, wziąwszy pod uwagę 

doświadczenia San Andreas, metro może nie wydawać się świetnym rozwiązaniem, 

ale dlaczego nie pomyślano o przyzwoitej sieci autobusowej?

- Już wiem - powiedział Przyćmiony, odstawiając z trzaskiem szklankę na 

blat. - Pokażę ci parę gier z Coolboardera.

Zamrugałam zdziwiona.

- Słucham?

- Pogramy w Coolboardera. - Ponieważ wyraz mojej twarzy nie uległ zmianie, 

dodał: - Nie słyszałaś o Coolboarderze? Chodźmy.

Zaprowadził mnie do szerokoekranowego telewizora w pracowni. 

Coolboarder okazał się grą wideo. Był to wyścig na deskach po rozmaitych górskich 

zboczach. Prędkość i manewry kontrolowało się za pomocą joysticka.

Pobiłam Przyćmionego osiem razy, zanim w końcu zaproponował:

- Może obejrzymy jakiś film?

Wyczuwając, że popełniłam błąd - pewnie powinnam była pozwolić 

biedakowi wygrać chociaż raz - próbowałam się zrehabilitować i zaproponowałam, że 

dostarczę prażoną kukurydzę z kuchni.

Dopiero wtedy ogarnęła mnie fala zmęczenia. Między Nowym Jorkiem a 

Kalifornią są trzy godziny różnicy, więc mimo że była dziewiąta wieczorem, czułam 

się, jakby była północ. Andy z mamą wycofali się do wielkiej sypialni, zostawiając 

szeroko otwarte drzwi, pewnie dlatego, żebyśmy sobie nie wyobrażali, że robią tam 

nie wiadomo co. Andy zabrał się do czytania powieści szpiegowskiej, a mama 

oglądała film w telewizji.

Sądzę, że zachowywali się tak wyłącznie ze względu na naszą obecność. 

Założę się, że w inne soboty zamykają drzwi albo przynajmniej wychodzą gdzieś z 

przyjaciółmi Andy'ego czy nowymi kolegami mamy ze stacji telewizyjnej Monterey. 

Starali się najwyraźniej ustalić jakąś rutynę postępowania w domu, tak, żebyśmy my, 

dzieci, mieli poczucie bezpieczeństwa. Stanowczo należałoby im przyznać punkty za 

dobre sprawowanie.

Czekając, aż kukurydza zacznie podskakiwać, zastanawiałam się, co o tym 

wszystkim sądzi mój tata. Powtórne małżeństwo mamy nie nastrajało go 

entuzjastycznie, mimo że, jak już wspomniałam, Andy to wspaniały facet. Moja 

przeprowadzka na Wybrzeże Zachodnie podobała mu się jeszcze mniej.

- W jaki sposób - zapytał - mam cię odwiedzać, skoro będziesz mieszkała tak 

daleko od Nowego Jorku?

- Problem polega na tym, tato, że nie powinieneś w ogóle mnie odwiedzać. 

Jesteś przecież martwy, zapomniałeś? Powinieneś robić to, co inni zmarli, zamiast 

szpiegować mnie i mamę.

- Nie szpieguję was - oświadczył urażony. - Po prostu sprawdzam, co słychać. 

Żeby się upewnić, że jesteście szczęśliwe, i tak dalej.

- No cóż, jestem szczęśliwa - zapewniłam. - Bardzo szczęśliwa. Mama też.

Kłamałam. Nie na temat mamy, oczywiście. Zmiana domu przyprawiała mnie 

o rozstrój nerwowy. Nawet teraz nie byłam pewna, czy wszystko będzie dobrze. Ta 

sprawa z Jessem... gdzie właściwie podziewa się tata? Dlaczego nie zjawił się na 

górze, żeby wykopać tego chłopaka? Jesse jest przecież facetem i siedzi w moim 

pokoju. Tata powinien jakoś zareagować...

Ale tak to już jest z duchami. Nigdy nie ma ich w pobliżu, kiedy są naprawdę 

potrzebne.

Chyba musiałam na chwilę odjechać, ponieważ nagle usłyszałam brzęczenie 

mikrofalówki. Przesypywałam popcorn na drewnianą misę, kiedy do kuchni weszła 

mama, zapalając górne światło.

- Cześć, skarbie - rzuciła i spojrzała na mnie uważnie. - Dobrze się czujesz?

- Oczywiście, mamo - zapewniłam. Wpakowałam trochę kukurydzy do ust. - 

Przyć... to jest Brad i ja chcemy obejrzeć film.

- Na pewno? - Mama nie przestawała mi się przyglądać. - Jesteś pewna, że nic 

ci nie jest?

- Tak, czuję się dobrze. Jestem tylko trochę zmęczona i tyle. To ją wyraźnie 

uspokoiło.

- Ach, tak. Spodziewałam się, że odczujesz różnicę czasu. Ale... wydawałaś 

się taka przygnębiona, kiedy weszłaś do swojego pokoju. Wiem, że z tym łóżkiem z 

baldachimem trochę przesadziłam, ale nie mogłam się oprzeć pokusie.

Przeżułam kukurydzę.

- Łóżko jest w porządku, mamo. Pokój też.

- Tak się cieszę. - Mama odgarnęła mi włosy z czoła. - Tak się cieszę, że ci się 

podoba, Suze.

Mama czuła taką ulgę, że było mi jej żal. Dobra z niej kobieta i nie zasługuje 

na to, żeby mieć córkę mediatorkę. Wiem, że nigdy nie dorastałam do jej oczekiwań. 

Kiedy skończyłam czternaście lat, założyła mi osobną linię telefoniczną, sądząc, że 

będzie do mnie dzwonić tylu chłopaków, że jej przyjaciele nie zdołają się w żaden 

sposób z nią skontaktować. Możecie sobie wyobrazić jej rozczarowanie, kiedy nikt, 

poza Giną, nie korzystał z mojej prywatnej linii, a Gina dzwoniła na ogół po to, żeby 

mi opowiedzieć o swoich randkach. Jak już wcześniej wspomniałam, chłopcy z 

poprzedniej szkoły nie palili się, żeby się ze mną umawiać.

Biedna mama. Zawsze chciała mieć miłą, zwyczajną, nastoletnią córkę. 

Zamiast tego ma mnie.

- Skarbie. Nie chcesz się przebrać? Masz na sobie ubranie, w którym 

przyleciałaś.

Powiedziała to w momencie, kiedy do kuchni wszedł Profesor, żeby wziąć 

klej do swoich elektrod. Nie zamierzałam, rzecz jasna, powiedzieć czegoś w rodzaju: 

„Och, prawdę mówiąc, mamo, chciałabym się przebrać, ale nie zachwyca mnie myśl, 

że mam to zrobić w obecności martwego kowboja, który mieszka w moim pokoju”.

Wzruszyłam tylko ramionami i z wystudiowaną obojętnością zapewniłam:

- Taak, oczywiście, zaraz się przebiorę.

- Czy na pewno nie pomóc ci się rozpakować? Czuję się okropnie. Powinnam 

była...

- Nie, nie potrzebuję pomocy. Rozpakuję się sama. - Popatrzyłam na 

Profesora, który grzebał w szufladzie. - Lepiej już pójdę - powiedziałam. - Nie chcę 

przegapić początku filmu.

Oczywiście przegapiłam początek, środek i koniec filmu, bo zasnęłam na 

kanapie. Trochę po jedenastej obudził mnie Andy, szarpiąc moje ramię.

- Wstawaj, dzieciaku. Widzę, że cię ścięło. Nie martw się, Brad nikomu nie 

powie.

Wstałam półprzytomna i dowlokłam się do pokoju. Podeszłam wprost do 

okna, otwierając je na oścież. Ku mojej radości Jesse zniknął. Tak, ma się tę siłę 

przekonywania.

Złapałam torbę i poszłam do łazienki, gdzie wzięłam prysznic . A ponieważ 

nie byłam całkiem pewna, czy Jesse wziął sobie moje słowa do serca i spłynął z 

prądem, przebrałam się w piżamę. Po wyjściu z łazienki byłam trochę 

przytomniejsza. Rozejrzałam się, rozkoszując chłodnym powiewem od okna, wciąga-

jąc zapach jodu unoszący się w powietrzu. W przeciwieństwie do Brooklynu, gdzie 

wciąż wyły syreny i hałasowały samochody, tutaj panowała cisza, przerywana od 

czasu do czasu pohukiwaniem sowy.

Ku mojemu zaskoczeniu stwierdziłam, że jestem sama. Naprawdę sama. W 

strefie bezduchowej. To jest to, czego zawsze pragnęłam.

Wskoczyłam do łóżka i klaśnięciem wyłączyłam światło. Zakopałam się z 

rozkoszą w świeżej pachnącej pościeli.

Tuż przed zaśnięciem miałam wrażenie, że słyszę coś jeszcze oprócz sowy. 

Jakby ktoś śpiewał. Och, Susannah, nie płacz, bo już dość. Jadę sobie z bandżo na 

kolanie, twój z południa gość.

Ale to, z pewnością, tylko moja wyobraźnia.

5

Dwunastoklasowa Szkoła Misyjna imienia Juniper o Serry stała się 

koedukacyjna w latach osiemdziesiątych. Ostatnio, jak się z ulgą dowiedziałam, 

przestano wymagać od uczniów noszenia mundurków. Mundurki, które przedtem 

obowiązywały, były niebiesko - białe, a te kolory nie należą do moich ulubionych. Na 

szczęście wzbudzały taką niechęć, podobnie jak wyłącznie męski skład klas, że w 

końcu z nich zrezygnowano; chociaż nadal nie wolno nosić dżinsów, uczniowie mogą 

ubierać się mniej więcej tak, jak im się podoba. Ja zamierzałam chodzić w ubraniach, 

które kupowałam w rozmaitych miejscach w New Jersey z Giną w charakterze 

konsultantki, więc taka sytuacja bardzo mi odpowiadała.

Katolickość szkoły stanowiła jednak pewien problem. Może nie tyle problem, 

co niedogodność. Wiecie, mamie nie zależało na tym, żeby wychować mnie w jakiejś 

konkretnej religii. Ojciec był niepraktykującym żydem, mama chrześcijanką. Religia 

nigdy nie odgrywała znaczącej roli w życiu rodziców i nic dziwnego, że dla mnie 

stanowiła dziedzinę raczej obcą i mętną. Myślicie pewnie, że powinnam lepiej od 

innych orientować się w tych sprawach, ale tak naprawdę nie mam zielonego pojęcia, 

co się dzieje z duchami, które odsyłam tam, gdzie powinny znaleźć się po śmierci. 

Wiem tylko, że kiedy to robię, nie wracają. Nigdy. Koniec, kropka.

Kiedy więc w poniedziałek po moim przybyciu do słonecznej Kalifornii 

zjawiłyśmy się z mamą w sekretariacie Szkoły Misyjnej, doznałam lekkiego wstrząsu 

na widok prawie dwumetrowego krucyfiksu wiszącego za biurkiem sekretarki.

Nie powinnam się jednak dziwić. W sobotę rano mama, pomagając mi się 

rozpakować, wskazała szkołę z okna mojego pokoju.

- Widzisz tę wielką czerwoną kopułę? - zapytała. - To Misja Pod kopułą jest 

kaplica.

W pobliżu plątał się akurat profesor - zauważyłam, że to jedno z jego 

ulubionych zajęć - i zaraz zabrał się do kolejnego wykładu, tym razem na temat 

franciszkanów, zakonu opartego na regule świętego Franciszka, przyjętej w 1209 

roku. Ojciec Junipero Serra, franciszkanin, to według Profesora postać zdecydowanie 

niedoceniana. Przez niektórych hierarchów Kościoła katolickiego uważany był za 

bohatera, w pewnym momencie chciano go nawet beatyfikować, ale, jak wyjaśnił 

Profesor, Indianie amerykańscy uznali to posunięcie za „aprobatę metod kolonizacji 

stosowanych przez Hiszpanów. Jakkolwiek Junipero Serra opowiadał się za 

przyznaniem nawróconym Indianom praw w kwestiach ekonomicznych, odmawiał im 

prawa do samostanowienia. Był też zagorzałym zwolennikiem kar cielesnych i 

apelował do władz hiszpańskich o prawo stosowania chłosty wobec Indian”.

Kiedy Profesor skończył wykład, spojrzałam na niego i powiedziałam:

- Pamięć fotograficzna? Zmieszał się.

- No - mruknął. - Dobrze jest znać historię miejsca, w którym się mieszka.

Zapamiętałam to sobie na wszelki wypadek. Profesor może okazać się 

nieoceniony, jeśli Jesse zjawi się ponownie.

Teraz, stojąc w chłodnym biurze starego budynku, który Junipero Serra kazał 

wznieść, by nauczać miejscowych Indian, zastanawiałam się, ile duchów tutaj 

spotkam. Ten cały Serra z zacięciem do kar fizycznych z pewnością narobił sobie 

wrogów wśród Indian. Ani przez chwilę nie wątpiłam, że spotkam ich wszystkich.

A jednak, kiedy wkroczyłyśmy przez łukowato sklepioną bramę na podwórze 

Misji, mojej uwagi nie zwróciła ani jedna osoba, która wyglądałaby na nienależącą do 

tego świata. Paru turystów pstrykało zdjęcia imponującej fontanny, ogrodnik uwijał 

się żwawo przy pniu palmy, pasażem między dwoma budynkami szedł ksiądz 

pochłonięty rozmyślaniem. To było piękne, ciche miejsce, chociaż tak stary budynek 

musiał być świadkiem śmierci wielu ludzi.

Nic z tego nie rozumiałam. Gdzie podziały się duchy?

Może bały się przebywać w tym miejscu? Sama czułam się niepewnie, patrząc 

na krucyfiks. Nie mam nic przeciwko sztuce sakralnej, ale czy trzeba tak wiernie 

przedstawiać ukrzyżowanie, ze wszystkimi detalami?

Widocznie nie byłam odosobniona w swoich odczuciach, bo chłopak, który 

rozwalił się na kanapie stojącej naprzeciwko tej, na której polecono nam z mamą 

zaczekać, podążył za moim spojrzeniem i stwierdził:

- Ma podobno płakać krwawymi łzami, jeśli zdarzy się, że jakaś dziewczyna 

ukończy tę szkołę jako dziewica.

Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. Mama spojrzała na mnie gniewnie. 

Sekretarka, pulchna kobieta w średnim wieku o wyglądzie bigotki, przewróciła tylko 

oczami i powiedziała zmęczonym głosem:

- Och, Adamie...

Adam, przystojny chłopak w moim wieku, skierował ku mnie śmiertelnie 

poważną twarz.

- To prawda - oznajmił surowo. - To się zdarzyło w zeszłym roku. Moja 

siostra. - Zniżył głos do konspiracyjnego szeptu: - Adoptowana.

Roześmiałam się ponownie, a mama zmarszczyła brwi. Poprzedniego dnia 

spędziła mnóstwo czasu, wyjaśniając mi, jak trudno było zapisać mnie do tej szkoły, 

zwłaszcza że nie istnieje żaden dowód na to, iż zostałam ochrzczona. Przyjęto mnie w 

końcu ze względu na Andy'ego, którego trzej synowie tutaj się uczą. Przypuszczam, 

że ważną rolę w tej sprawie odegrał spory datek na szkołę, ale mama w życiu by się 

do tego nie przyznała. Powiedziała tylko, że powinnam się odpowiednio zacho-

wywać, zamiast, na przykład, wyrzucać różne przedmioty przez okno, choć 

przypomniałam jej, że akurat do tego incydentu nie doszło z mojej winy. Walczyłam 

z wyjątkowo gwałtownym, młodym duchem, który nie chciał przestać straszyć w 

szatni dziewcząt w mojej dawnej szkole. Wyrzucenie go przez okno wreszcie do 

niego przemówiło i sprowadziło na właściwą drogę na wieki wieków.

Mamie powiedziałam, że ćwiczyłam uderzenia tenisa i rakieta wyślizgnęła mi 

się z ręki. Nie była to zbyt wiarygodna historyjka, zwłaszcza że rakiety nigdy nie 

znaleziono.

Akurat w chwili, gdy wróciłam myślami do tego wyjątkowo bolesnego 

wspomnienia, otworzyły się ciężkie drewniane drzwi i ukazał się w nich ksiądz.

- Pani Ackerman - powiedział - jak miło znowu panią zobaczyć. A to musi być 

Susannah Simon. Zapraszam do środka. - Odsunął się, żeby nas przepuścić, a potem 

zwrócił się jeszcze do chłopca na kanapie:

- Och, nie, panie McTavish, tylko nie pierwszego dnia nowego semestru.

Adam wzruszył ramionami.

- A co ja mogę zrobić? Paniusia mnie nie znosi.

- Uprzejmie proszę, aby nie wyrażał się pan o siostrze Ernestynie w ten 

sposób, panie McTavish. Spotkamy się za chwilę, kiedy skończę rozmawiać z 

paniami.

Weszłyśmy i dyrektor, ojciec Dominik, gawędził z nami przez jakiś czas, 

wypytując mnie o wrażenia na temat Kalifornii. Powiedziałam, że podoba mi się tutaj, 

zwłaszcza zachwyca mnie ocean. Przed wizytą w szkole, kiedy już się rozpakowałam, 

sporo czasu spędziliśmy na plaży. Znalazłam okulary przeciwsłoneczne i chociaż na 

pływanie było za zimno, cudownie się bawiłam, leżąc na kocu i przyglądając się 

falom. Były wysokie, wyższe niż na Słonecznym patrolu, a Profesor opowiadał przez 

pół popołudnia, dlaczego tak jest. Niczego nie zapamiętałam. Tak bardzo odurzyło 

mnie słońce, że nie słuchałam, co mówi. Odkryłam, że uwielbiam plażę, jej zapach, 

wodorosty na brzegu, chłodny piach między palcami, smak soli na skórze po 

powrocie do domu. Carmel nie jest może idealnym miejscem dla miłośników bajgli, 

ale na Manhattanie z pewnością nie ma plaży.

Ojciec Dominik wyraził szczerą nadzieję, że będę szczęśliwa w Szkole 

Misyjnej, a następnie zapewnił, że chociaż nie jestem katoliczką, będę mile widziana 

na mszy. W niektóre dni studenci katolicy są oczywiście, zobowiązani do 

uczestnictwa w nabożeństwie. Mogą przyłączyć się do nich albo zostać sama w pustej 

klasie, wybór należy do mnie.

Rozbawiło mnie to trochę, ale zdołałam się powstrzymać i nie parsknąć 

śmiechem. Ojca Dominika, mężczyznę w mocno podeszłym wieku, można nazwać 

dziarskim. Z białym kołnierzykiem i w czarnej sutannie jest nawet przystojny. 

Oczywiście jak na swoje sześćdziesiąt lat. Ma siwe włosy, bardzo niebieskie oczy i 

starannie utrzymane paznokcie. Nie znam wielu księży, ale uznałam, że ten jest w 

porządku. Zwłaszcza że nie rzucił się na chłopaka przed sekretariatem, który nazwał 

zakonnicę „paniusią”.

Ojciec Dominik opisał rozmaite wykroczenia, za które mogę być usunięta ze 

szkoły: wagary, narkotyki na terenie szkoły i tak dalej. Na koniec zapytał, czy mam 

jakieś pytania. Nie miałam. Zwrócił się do mamy, czy ma jakieś pytania. Nie miała. 

Ojciec Dominik wstał więc i powiedział:

- Świetnie. Pożegnam zatem panią, pani Ackerman, i odprowadzę Susannah na 

pierwszą lekcję. Dobrze, Susannah?

Pomyślałam, że to dziwne, że dyrektor, który pewnie ma dużo do roboty, 

poświęca czas, aby mnie odprowadzić, ale nie odezwałam się. Wzięłam tylko płaszcz 

- czarny wełniany trencz firmy Esprit, tres chic (mama nie pozwoliłaby mi włożyć 

skórzanej kurtki pierwszego dnia w szkole) - czekając, aż mama i ksiądz się 

pożegnają. Mama pocałowała mnie na do widzenia i przypomniała, żebym o trzeciej 

znalazła Śpiącego, ponieważ jego zadaniem jest odwiezienie mnie do domu. 

Oczywiście nie nazwała go „Śpiący”. Godny pożałowania brak publicznego 

transportu oznaczał, niestety, że chcąc się dostać albo wrócić ze szkoły, będę zdana 

na łaskę braciszków.

Mama odeszła, a ojciec Dominik ruszył ze mną przez podwórze, poleciwszy 

przedtem Adamowi, żeby na niego zaczekał.

- Nie ma sprawy - rzucił Adam, patrząc na mnie lubieżnie zza pleców księdza. 

Nieczęsto chłopcy w moim wieku patrzą na mnie w ten sposób. Miałam nadzieję, że 

będzie w tej samej klasie co ja. Marzenia mamy dotyczące mojego życia towarzy-

skiego mogłyby nareszcie stać się rzeczywistością.

W trakcie spaceru ojciec Dominik opowiadał mi o budynku - albo raczej 

budynkach, gdyż było ich kilka. Szereg domów o grubych murach z palonej cegły 

łączyły nisko zadaszone pasaże. Pośrodku znajdował się piękny dziedziniec z 

palmami, czynną fontanną i posągiem z brązu przedstawiającym ojca Serrę z grupką 

typowych indiańskich squaw z niemowlętami na plecach, klęczących u jego stóp. 

Naprzeciwko znajdowały się kamienne ławki, na których można było samotnie 

kontemplować urodę dziedzińca. Drzwi do klas i szafki wbudowano wprost w ściany. 

Jedna z tych szafek, jak wyjaśnił ojciec Dominik, ma należeć do mnie. Oto szyfr. Czy 

chcę zostawić płaszcz?

Kiedy obudziłam się w niedzielę rano, zaskoczył mnie fakt, że trzęsę się z 

zimna. Musiałam wygramolić się z pościeli i zamknąć okna. Ku mojemu ogromnemu 

zdumieniu dolinę spowiła gęsta mgła, zasłaniając widok zatoki. Uznałam, że to 

skutek jakiegoś gwałtownego tropikalnego sztormu, ale Profesor wyjaśnił mi 

cierpliwie, że poranna mgła to zjawisko typowe na północnym zachodzie i że 

Pacifico, po hiszpańsku „Spokojny”, został tak nazwany z powodu względnie rzadko 

występujących burz. Mgła, jak zapewnił, znika do południa, a później robi się gorąco.

Miał rację. Kiedy wróciłam z plaży do domu, mój pokój zamienił się w 

piekarnik i znowu otworzyłam okna na całą szerokość. Rano jednak zastałam je 

zamknięte. Pomyślałam, że to bardzo miło ze strony mamy, że tak się o mnie 

troszczy.

Mam nadzieję, że to była moja mama. Jak się tak zastanowić... ale nie, nie 

widziałam Jessego od dnia, w którym się wprowadziłam. To z całą pewnością moja 

mama zamknęła okna.

W każdym razie, kiedy wyszłam na dwór, żeby wsiąść do samochodu mamy, 

stwierdziłam, że jest lodowato i dlatego włożyłam wełniany płaszcz.

Ojciec Dominik poinformował mnie, że przydzielono mi szafkę numer 273. 

Pozwolił, żebym sama ją znalazła. Przechadzał się w tym czasie za moimi plecami, 

wpatrując się w belki zadaszenia, w których, jak z zadowoleniem stwierdził, co roku 

wiły gniazda jaskółcze rodziny. Wydaje się, że bardzo lubi ptaki, właściwie wszystkie 

zwierzęta, ponieważ interesował się, jak sobie radzę z Maksem, psem Ackermanów, 

jak również otwarcie obruszył się na Andy'ego, który uparcie twierdzi, że trzeba 

wymienić drewno w dachu ze względu na szkody, jakie wyrządzają jaskółki i ich 

odchody.

268, 269, 270. Wędrowałam wzdłuż rzędu szafek, sprawdzając numery na 

beżowych drzwiczkach. W przeciwieństwie do szkolnych szafek na Brooklynie, te nie 

były zabazgrane graffiti, wgniecione ani pozalepiane plakatami heavymetalowych 

zespołów. Przypuszczam, że uczniowie na Wybrzeżu Zachodnim przywiązują 

większą wagę do tego, jak wygląda ich szkoła, niż my, Jankesi.

271, 272. Zatrzymałam się nagle.

Obok szafki 273 stał duch.

Nie był to Jesse, lecz dziewczyna, ubrana podobnie jak ja, tylko że z długimi 

jasnymi włosami, a nie brązowymi, jak moje. Miała wyjątkowo nieprzyjemny wyraz 

twarzy.

- Na co się gapisz? - zwróciła się do mnie. Po chwili, spoglądając na kogoś za 

moimi plecami, zapytała: - A więc kogoś takiego wpuszczono na moje miejsce? 

Wiedziałam.

Dobra, przyznaję, trochę mnie ruszyło. Odwróciłam się na pięcie, stając 

twarzą w twarz z ojcem Dominikiem, który patrzył na mnie ciekawie.

- Tak myślałem - mruknął na widok mojej miny.

6

Przeniosłam wzrok z ojca Dominika na ducha dziewczyny i znowu spojrzałam 

na księdza.

- Ksiądz ją widzi? - zdołałam wreszcie wykrztusić. Skinął głową.

- Tak. Kiedy po raz pierwszy usłyszałem od twojej mamy o tobie i twoich... 

problemach w starej szkole, zacząłem podejrzewać, że możesz być jedną z nas, 

Susannah. Nie byłem jednak pewny, więc milczałem. Chociaż imię Szymon



, z czego 

zapewne zdajesz sobie sprawę, pochodzi od hebrajskiego słowa oznaczającego 

„uważny słuchacz”, a jako mediator...

Prawie go nie słuchałam. Nie mogłam przejść do porządku dziennego nad 

faktem, że w końcu, po tylu latach, spotkałam innego mediatora.

- A więc dlatego nie ma tutaj duchów Indian! - niemal wrzasnęłam. - Ksiądz 

się nimi zajął. Rany, zastanawiałam się, co się z nimi stało. Spodziewałam się spotkać 

setki...

Ojciec Dominik skłonił skromnie głowę.

- Cóż, ściśle mówiąc, nie były to setki - powiedział - jednak na początku mojej 

bytności tutaj, dość dużo. Ale to nic takiego, doprawdy. Spełniałem tylko swój 

obowiązek, robiąc użytek z niebiańskiego daru, otrzymanego od Boga.

Skrzywiłam się.

- Czy to właśnie On jest za to odpowiedzialny?

- Ależ oczywiście, że nasz dar pochodzi od Boga. - Ojciec Dominik spojrzał 

na mnie z góry z tym szczególnym rodzajem politowania, jakie wierzący okazują 

zwykle nieszczęsnym żałosnym stworzeniom, które mają wątpliwości. - A skąd, 

twoim zdaniem, mógłby się wziąć?

- Nie wiem. Zawsze miałam ochotę porozmawiać na ten temat z kimś 

dorosłym. Ponieważ, gdybym mogła wybierać, wolałabym raczej nie cieszyć się 

błogosławieństwem tego rodzaju.

Ojciec Dominik wydawał się zdziwiony.

- Ale dlaczego nie, Susannah?

- Ponieważ przez ten dar mam tylko kłopoty. Czy zdaje sobie ksiądz sprawę, 

ile czasu spędziłam w gabinetach psychiatrycznych? Moja mama uważa, że jestem 

kompletnie stuknięta.

- Tak. - Ojciec Dominik pokiwał w zamyśleniu głową. - Tak, rozumiem, że dla 

laika taki cudowny dar może wydawać się... hm, niezwykły.

- Niezwykły? Ksiądz żartuje!

- Przyznaję, że na terenie Misji jestem bezpieczny - stwierdził ojciec Dominik. 

- Nigdy nie przyszło mi do głowy, że dla was, eee... że się tak wyrażę, w okopach, to 

musi być szalenie trudne, tak bez duchowego wsparcia...

- Dla nas? - Uniosłam brwi. - Chce ksiądz powiedzieć, że jest nas więcej niż 

ksiądz i ja?

- Cóż, tak przypuszczam... z pewnością musi nas być więcej. Nie możemy być 

jedyni... Nie, nie, z pewnością są jeszcze inni.

- Przepraszam - odezwał się duch niecierpliwie - ale czy ktoś zechciałby mi 

powiedzieć, co się tutaj dzieje? Co to za suka? Czy to ona ma zająć moje miejsce?

- Hej! Licz się ze słowami. - Posłałam jej mordercze spojrzenie. - Ten 

człowiek jest księdzem, jak może zauważyłaś.

Zachichotała złośliwie.

- Ojejej. Wiem, że to ksiądz. Cały tydzień próbuje się mnie pozbyć.

Zerknęłam zaskoczona na ojca Dominika.

- No, cóż, Heather jest trochę uparta... - bąknął zmieszany.

- Jeśli myślisz - wysyczała Heather - że będę po prostu stała z boku i pozwolę 

oddać tej suce moją szafkę...

- Nazwij mnie suką jeszcze raz, panienko, a postaram się, żebyś resztę 

wieczności spędziła wewnątrz tej szafki.

Heather spojrzała na mnie bez cienia strachu.

- Suka - wysyczała, przeciągając to słowo, tak jakby zawierało kilka sylab.

Uderzyłam tak szybko, że nie zdążyła zauważyć podniesionej pięści. 

Grzmotnęłam ją na tyle mocno, że wpadła na szafki, zostawiając w nich wgniecenie 

w kształcie ciała. Wylądowała ciężko na kamiennej podłodze, ale w mgnieniu oka 

zerwała się na równe nogi. Spodziewałam się, że mi odda, ale Heather pognała 

korytarzem, głośno szlochając.

- Phi - mruknęłam właściwie do siebie. - Tchórz. Wiedziałam doskonale, że 

wróci. Odstraszyłam ją tylko na chwilę. Miałam jednak nadzieję, że do naszego 

następnego spotkania jej zachowanie trochę się poprawi.

Kiedy zniknęła, chuchnęłam lekko na knykcie. Duchy mają zadziwiająco 

twarde szczęki.

- Więc o czym to ksiądz mówił?

Ojciec Dominik, nie odrywając wzroku od miejsca, w którym przedtem stała 

Heather, zauważył bardzo oschłym jak na księdza głosem:

- Na Wschodzie nauczają obecnie interesujących technik mediacji.

- Ejże! - zawołałam. - Wyzywanie mnie nikomu nie ujdzie na sucho. Nie 

obchodzi mnie, co wycierpiała za życia.

- Sądzę - powiedział z namysłem ojciec Dominik - że musimy pewne rzeczy 

przedyskutować.

Nagle otworzyły się boczne drzwi, zza których wyjrzał potężny brodaty 

mężczyzna. Ksiądz położył palec na ustach.

- Wszystko w porządku, Dom? - Musiał widocznie usłyszeć uderzenie 

astralnego ciała Heather o szafki. A swoją drogą zabawne, ile ważą duchy.

- W porządku, Carl - odparł ojciec Dominik. - W jak najlepszym. I spójrz, 

kogo ci przyprowadziłem. - Ojciec Dominik położył mi rękę na ramieniu. - To twoja 

nowa uczennica, Susannah Simon. Susannah, to twój wychowawca, Carl Walden.

Wyciągnęłam rękę, którą przed chwilą znokautowałam Heather.

- Bardzo mi miło, panie Walden.

- Mnie również, panno Simon. Mnie również. - Moja dłoń zniknęła w jego 

ogromnej dłoni. Nie wyglądał na typowego nauczyciela. Raczej na drwala. Musiał 

rozpłaszczyć się na ścianie, żebym zdołała wślizgnąć się obok niego do klasy. - 

Cieszę się, że do nas dołączyłaś - dodał grzmiącym głosem. - Dzięki, Dom, że ją 

przyprowadziłeś.

- Nie ma za co - powiedział ojciec Dominik. - Mieliśmy niewielki problem z 

szafką Pewnie słyszałeś. Nie chciałem ci przeszkadzać. Poproszę woźnego, aby się 

tym zajął. Susannah, chciałbym, żebyś zjawiła się w moim gabinecie o trzeciej, żeby, 

hm, wypełnić resztę papierów. Uśmiechnęłam się słodko.

- Och, nie mogę, ojcze. O trzeciej jadę z bratem do domu. Ojciec Dominik 

nachmurzył się.

- Wobec tego zwolnię cię na chwilę z lekcji. Koło drugiej.

- Dobrze. - Pomachałam mu ręką. - Na razie.

Podejrzewam, że na Wybrzeżu Zachodnim nie mówi się dyrektorowi „na 

razie” ani też nie macha ręką na pożegnanie, ponieważ, kiedy odwróciłam się do 

klasy, stwierdziłam, że moi nowi koledzy wpatrują się we mnie z otwartymi ze 

zdumienia ustami.

Może chodzi o moje ubranie? Ze zdenerwowania ubrałam się na czarno, czego 

zwykle nie robię. Zawsze to powtarzam: jak nie wiesz, w co się ubrać, włóż coś 

czarnego. Czarny jest zawsze odpowiedni.

A może nie? Rozejrzałam się po klasie i zobaczyłam, że nikt nie ma na sobie 

nic czarnego. Biel, trochę brązu, mnóstwo khaki, ale czarny nie.

Pan Walden nie zauważył chyba mojego zmieszania. Przedstawił mnie i 

poprosił, aby powiedziała coś o sobie. Powiedziałam, a oni nadal gapili się na mnie z 

nieodgadnionymi minami. Poczułam pot na karku. Czasami mam wrażenie, że wolę 

towarzystwo umarłych od towarzystwa rówieśników. Szesnastolatki bywają 

naprawdę przerażające.

Pan Walden okazał się na szczęście poczciwym facetem. Stałam pod tablicą 

najwyżej przez minutę, pod obstrzałem tych wszystkich spojrzeń. Potem polecił mi 

zająć miejsce.

To się wydaje takie banalne, prawda? Idź i zajmij jakieś miejsce. Ale, 

widzicie, były tylko dwa miejsca. Jedno obok naprawdę ładnej opalonej dziewczyny 

o gęstych kręconych włosach koloru miodu. Drugie daleko w tyle, za dziewczyną o 

włosach tak białych i skórze tak różowej, że musiała być albinoską.

Nie, nie zgrywam się. Albinoską.

Na moją decyzję wpłynęły dwie rzeczy. Po pierwsze, kiedy zobaczyłam to 

miejsce z tyłu, zauważyłam także, że okna tuż za nim wychodzą na parking przed 

szkołą.

No, w porządku, to może niezbyt wspaniały widok. Ale za parkingiem 

rozciągało się morze.

Nie żartuję. Ta szkoła ma lepszy widok na ocean niż ten, który mogę 

podziwiać z okien mojego pokoju, ponieważ znajduje się dużo bliżej plaży. Z okien 

klasy widać fale. Chciałam więc siedzieć jak najbliżej okna.

Drugi powód był prosty: nie chciałam usiąść obok opalonej dziewczyny, żeby 

dziewczyna albinoską nie pomyślała, że zniechęcił mnie jej dziwny wygląd. Głupie, 

prawda? Jakby ją to w ogóle obchodziło. Nie wahałam się ani chwili. Zobaczyłam 

morze, zobaczyłam albinoskę i natychmiast to kupiłam.

Jak tylko zajęłam miejsce, jakaś dziewczyna siedząca bliżej tablicy zaśmiała 

się złośliwie, mrucząc pod nosem, ale tak, żeby wszyscy słyszeli:

- Siadaj sobie koło odmieńca, czemu nie.

Spojrzałam w jej stronę. Na jej perfekcyjne loki i perfekcyjny makijaż. 

Powiedziałam, bynajmniej nie szeptem:

- Przepraszam cię, czy cierpisz na zespół Tourette'a?

Pan Walden odwrócił się, chcąc napisać coś na tablicy, ale powstrzymał go 

ton mojego głosu. Wszyscy odwrócili się, żeby na mnie spojrzeć, łącznie z opaloną 

dziewczyną, koło której nie usiadłam. Ta złośliwa zamrugała, zaskoczona.

- Co?

- Zespół Tourette'a - potwierdziłam. - To takie zaburzenie nerwowe, które 

powoduje, że ludzie mówią rzeczy, których nie chcą tak naprawdę powiedzieć. 

Cierpisz na to?

Jej policzki zaczęły powoli przybierać szkarłatną barwę.

- Och, a więc byłaś niegrzeczna świadomie.

- Nie nazwałam odmieńcem ciebie - wyjaśniła dziewczyna pośpiesznie.

- Wiem - powiedziałam - i dlatego po szkole złamię ci tylko jeden palec, a nie 

wszystkie.

Odwróciła się natychmiast w stronę tablicy. Usiadłam wygodnie na krześle. 

Nie wiem, o czym tak szeptano, ale zauważyłam, że świetnie widoczna pod białymi 

włosami skóra na głowie albinoski staje się purpurowa. Pan Walden usiłował 

przywołać wszystkich do porządku. W końcu trzasnął pięścią w biurko i oświadczył, 

że skoro mamy tyle do powiedzenia, to możemy to wyrazić w wypracowaniu na 

tysiąc słów na temat bitwy pod Bladensburgiem w czasie wojny 1812 roku, z 

podwójnymi odstępami między wierszami. Do złożenia na jego biurku następnego 

dnia rano.

Och, świetnie. Dobrze, że nie przyszłam do szkoły, żeby znaleźć przyjaciół.

7

A jednak znalazłam. Choć wcale się o to nie starałam. Nie zależało mi. Mam 

dość przyjaciół na Brooklynie. Mam Ginę, najlepszą przyjaciółkę, jaką można sobie 

wyobrazić. Nie potrzebuję więcej znajomych.

Nie sądzę też, żeby ktoś mnie tutaj polubił po tym, jak z mojego powodu 

kazano im napisać wypracowanie na tysiąc słów. A zwłaszcza po tym, co zaszło, 

kiedy szliśmy do innej sali na kolejną lekcję. W Szkole Misyjnej nie ma dzwonków, 

zmieniamy klasy o ustalonych porach, w trakcie pięciominutowych przerw. Jak tylko 

pan Walden wyszedł, albinoska odwróciła się na krześle z wściekłym błyskiem we 

fioletowych oczach za przyciemnionymi szkłami okularów.

- Spodziewasz się, że będę ci wdzięczna za to, co powiedziałaś Debbie? - 

syknęła.

- Nie musisz - powiedziałam, podnosząc się. Również wstała.

- Ale dlatego to zrobiłaś, zgadza się? Broniłaś albinoski? Ulitowałaś się nade 

mną?

- Zrobiłam to - włożyłam pod ramię zwinięty płaszcz - ponieważ Debbie jest 

trollem.

Zauważyłam, że kąciki jej ust lekko zadrżały. Debbie zgarnęła książki i 

rzuciła się do drzwi w chwili, gdy tylko pan Walden pozwolił nam wyjść. Dziewczęta 

szeptały coś między sobą, rzucając mi jadowite spojrzenia, wzruszając ramionami, na 

których udrapowały swetry od Ralpha Laurena.

Widziałam, że dziewczynę albinoskę rozbawiło moje porównanie, ale nie 

pozwoliła sobie na śmiech.

- Wiesz, sama potrafię walczyć o swoje - oświadczyła ostro. - Nie potrzebuję 

twojej pomocy, Nowy Jorku.

Wzruszyłam ramionami.

- W porządku, Carmel.

Uśmiechnęła się wbrew sobie. Błysnął aparat dentystyczny, iskrzący się 

równie mocno, jak morze za oknem.

- Cee Cee.

- Co za Cee Cee?

- Tak się nazywam. - Wyciągnęła do mnie mlecznobiałą dłoń o paznokciach 

pomalowanych jaskrawym pomarańczowym lakierem. - Witaj w Szkole Misyjnej.

Pan Walden zwolnił nas o dziewiątej. Do dziewiątej zero dwie Cee Cee 

przedstawiła mnie jakimś dwudziestu osobom. Większość z nich dreptała za nami, 

kiedy przemieszczałyśmy się do następnej klasy, wypytując ciekawie, jak to jest 

mieszkać w Nowym Jorku.

- Czy tam rzeczywiście jest - zapytała dziewczyna z końską szczęką - tak... 

tak... - rozpaczliwie szukała odpowiedniego słowa - tak... metropolitalnie, jak mówią?

Nie muszę dodawać, że te dziewczyny nie należały do najładniejszych w 

klasie. Od razu zwróciłam też uwagę, że nie odzywały się do ładnej opalonej 

dziewczyny oraz tej, której obiecałam złamać po szkole palec. Te dziewczyny 

stanowiły pstrokatą zbieraninę, niektóre z trądzikiem, niektóre z nadwagą albo 

zdecydowanie zbyt kościste. Nie miały na sobie eleganckich swetrów i spódnic khaki. 

Z przerażeniem zobaczyłam, że jedna nosi sandały. Białe. Do beżowych rajstop. W 

styczniu!

Nie zapowiadało się najciekawiej.

Cee Cee wydawała się przewodzić temu stadku. Była redaktorką szkolnej 

gazetki „Wiadomości Misyjne”, którą określała jako „raczej przegląd literacki niż 

zwykła gazeta”. Gdy twierdziła, że nie potrzebuje nikogo, kto by walczył w jej 

sprawie, mówiła całkiem poważnie. Dysponowała zapasem słownej amunicji oraz 

śmiertelnie poważnie podchodziła do wszystkiego, co robi. Pierwszą rzeczą, o jaką 

mnie zapytała, kiedy przestała się na mnie wściekać, było, czy nie miałabym ochoty 

napisać czegoś dla jej gazety.

- Nic wymyślnego. Może na przykład krótki artykuł, w którym porównałabyś 

kulturę młodzieżową na Wybrzeżu Wschodnim i Zachodnim. Na pewno dostrzegasz 

mnóstwo różnic między nami a swoimi przyjaciółmi z Nowego Jorku. Co ty na to? To 

by zainteresowało czytelników, zwłaszcza dziewczyny takie jak Kelly i Debbie. Może 

napomknęłabyś coś o tym, że na Wybrzeżu Wschodnim opaleniznę uważa się za 

dowód złego gustu?

Roześmiała się, bez złośliwości, ale też i nie całkiem niewinnie. Ale taka 

właśnie, jak wkrótce odkryłam, jest Cee Cee - cała w uśmiechach, jeszcze bardziej 

promiennych z powodu tego nieszczęsnego aparatu, tryskająca humorem. Słynie nie 

tylko z ciętego dowcipu, ale także końskiego śmiechu, którym parska w sposób 

niekontrolowany, nie mogąc powstrzymać przepełniającej jej radości. Uciszają ją 

nieustannie napuszone siostry nowicjuszki, które dyżurują na korytarzu, starając się, 

abyśmy nie przeszkadzali turystom pstrykającym zdjęcia Junipero Serry i łaszących 

się do niego Indianek z brązu.

Szkoła Misyjna jest małą szkołą. Do drugich klas chodzi zaledwie 

siedemdziesięciu uczniów. Cieszę się, że mamy z Przyćmionym rozbieżne plany 

zajęć, więc spotykamy się tylko na lunchu. Lunch, nawiasem mówiąc, jada się na 

wielkim trawiastym placu obok parkingu, skąd widać morze. Na tych samych 

ławkach, co uczniowie drugich klas, rozwalają się seniorzy, najstarsze roczniki, a nad 

głowami tych, którzy okazali się na tyle nierozsądni, żeby rzucić frytkę, krążą mewy. 

Wiem, bo sama tego doświadczyłam. Siostra Ernestyna - ta, którą Adam, 

uczęszczający ze mną na zajęcia z socjologii, nazwał „paniusią” - podeszła do mnie i 

powiedziała, żebym więcej tego nie robiła. Jakbym miała na to ochotę po tym, jak 

pięćdziesiątka ogromnych skrzeczących mew zapikowała w moją stronę, otaczając 

mnie niczym gołębie na placu Waszyngtona, gdy rzuciło im się kawałek precla.

W każdym razie Śpiący i Profesor jadali lunch o tej samej porze co ja. To był 

jedyny moment, kiedy spotykałam Ackermanów w szkole. Obserwowanie ich w 

naturalnym środowisku to interesujące zajęcie. Z zadowoleniem stwierdziłam, że nie 

pomyliłam się w ocenie ich charakterów. Profesor trzyma się z grupą dzieciaków o 

wyglądzie maniaków komputerowych, z których większość nosi okulary i trzyma 

laptopy na kolanach. Przyćmiony przebywa z osiłkami, wokół których krążą 

gromadką - jak mewy nade mną - ładne opalone dziewczyny z naszej klasy, łącznie z 

tą, obok której nie zdecydowałam się usiąść. Dziś ich rozmowy toczyły się wokół 

prezentów gwiazdkowych, jako że tego dnia widzieli się po raz pierwszy po feriach 

zimowych, oraz tego, kto złamał najwięcej kończyn na nartach w Tahoe.

Najciekawiej jednak obserwowało się Śpiącego. Nie dlatego, że się obudził. 

O, nie. Siedział na ławce z zamkniętymi oczami i twarzą zwróconą do słońca. 

Ponieważ mam to na co dzień w domu, nie to mnie zainteresowało. Zainteresowało 

mnie, co dzieje się obok niego. A siedział tam niewiarygodnie przystojny chłopak, 

który nie robił nic, poza tym że patrzył przed siebie z wyrazem przeraźliwego smutku 

na twarzy. Od czasu do czasu jakaś dziewczyna, przechodząc obok - dziewczyny za-

wsze krążą w pobliżu przystojnych chłopaków - mówiła mu „cześć”, a on odrywał 

wzrok od morza i odpowiadał „cześć”, żeby zaraz powtórnie skierować spojrzenie na 

hipnotyzujące fale.

Przyszło mi do głowy, że Śpiący i jego kolega mogą być ćpunami. To by 

wiele wyjaśniało.

Kiedy jednak zapytałam Cee Cee, kim jest ten chłopak, a także czy nie ma on 

przypadkiem problemu z narkotykami, odparła:

- Och, nie. To Bryce Martinson. Nie, nie jest pod wpływem narkotyków. Jest 

tylko smutny, wiesz, bo jego dziewczyna umarła podczas ferii.

- Naprawdę? - Przeżuwałam właśnie specjał ze szkolnego bufetu. Wyżywienie 

w Szkole Misyjnej pozostawiało wiele do życzenia. Teraz zrozumiałam, dlaczego tyle 

osób przynosi jedzenie z domu. Daniem dnia były dzisiaj hot dogi. Nie żartuję. Hot 

dogi. - Jak umarła?

- Strzeliła sobie w głowę - poinformował mnie Adam, chłopak poznany przed 

gabinetem dyrektora, który właśnie się do nas przysiadł. Zajadał cheetosy z ogromnej 

torby wyciągniętej ze skórzanego plecaka. Plecaka od Louisa Vuittona, należy dodać. 

- Odstrzeliła sobie tył czaszki.

- Boże, Adamie, jak możesz być tak cyniczny? - zgorszyła się jedna z 

nieefektownych dziewcząt.

Adam wzruszył ramionami.

- Nigdy jej nie lubiłem. Nie mogę powiedzieć, że lubię ją teraz. W gruncie 

rzeczy, kiedy nie żyje, nie znoszę jej jeszcze bardziej. Słyszałem, że będziemy 

musieli przejść dla niej w środę stacje krzyżowe.

- Zgadza się - potwierdziła z niechęcią Cee Cee. - Musimy się modlić za jej 

nieśmiertelną duszę, ponieważ popełniła samobójstwo i jej przeznaczeniem jest 

smażyć się w piekle przez całą wieczność.

- Naprawdę? Myślałem, że samobójcy idą do czyśćca - mruknął Adam w 

zamyśleniu.

- Nie, głupolu. A dlaczego, twoim zdaniem, wielebny Constantine nie chce 

wydać Kelly pozwolenia na odprawienie nabożeństwa żałobnego? Samobójstwo to 

grzech śmiertelny. Wielebny Constantine nie dopuści, aby czczono pamięć samobójcy 

w jego kościele. Nie pozwoli nawet rodzicom, aby ją pochowali w poświęconej ziemi.

- Cee Cee wzniosła do nieba fiołkowe oczy. - Nigdy nie lubiłam Heather, ale 

wielebnego Constantine'a i jego głupich zasad nienawidzę jeszcze bardziej. Chodzi 

mi po głowie artykuł na ten temat, a nazwałabym go „Ojciec, Syn i święty 

Hipokryta”.

Dziewczęta zachichotały nerwowo. Poczekałam, aż im przejdzie i zapytałam:

- Dlaczego to zrobiła? Adam był wyraźnie znudzony.

- Z powodu Bryce'a, oczywiście. Zerwał z nią.

Ładna czarnoskóra dziewczyna o imieniu Bernadette, zdecydowanie górująca 

nad nami wzrostem, pochyliła się i szepnęła:

_ Słyszałam, że zrobił to w centrum handlowym. Możecie w to uwierzyć?

Inna dziewczyna dodała:

- Tak, w samą Wigilię. Robili razem zakupy przed świętami, a ona wskazała 

palcem na brylantowy pierścionek na wystawie u Bergdorfa i oznajmiła, że chce go 

mieć. Myślę, że to go wyprowadziło z równowagi. Wiecie, to był pierścionek 

zaręczynowy. Zerwał z nią od razu.

- A ona wróciła do domu i się zastrzeliła? - Historyjka wydała mi się 

naciągana. Kiedy wcześniej zapytałam Cee Cee, gdzie będziemy jedli lunch, gdyby 

Boże broń, padało, wyjaśniła, że wszyscy zostają wtedy w klasach. Siostry roznoszą 

różne gry, na przykład scrabble. Zastanawiałam się, czy ta historia, podobnie jak ta o 

lunchu w deszczowy dzień, nie jest czczym wymysłem. Cee Cee to dziewczyna, która 

jest w stanie, nie ze złośliwości, tylko dla zabawy, naopowiadać nowej koleżance 

niestworzonych rzeczy.

- Nie wtedy - odpowiedziała Cee Cee. - Przez jakiś czas próbowała się z nim 

pogodzić. Dzwoniła do niego co dziesięć minut, aż w końcu jego matka powiedziała 

jej, żeby przestała. Potem zaczęła przysyłać mu listy, grożąc samobójstwem, jeśli do 

niej nie wróci. Nie odpowiadał, więc wzięła czterdziestkę - czwórkę tatusia, pojechała 

do domu Bryce'a i zadzwoniła do drzwi.

W tym momencie opowiadanie przejął Adam, wiedziałam więc, że nastąpi 

jakiś makabryczny opis.

- Taak - zaczął, podnosząc się, żeby odegrać scenkę, posługując się cheetosem 

w charakterze rewolweru. - U Martinsonów było właśnie przyjęcie noworoczne, więc 

zastała ich w domu. Otwierają drzwi, a na progu stoi dziewczyna z bronią przyłożoną 

do głowy. Powiedziała, że jak Bryce nie przyjdzie, to pociągnie za spust. Nie mogli 

jednak zawołać Bryce'a, bo wysłali go na Antiguę...

- .. .w nadziei, że słońce i woda ukoją jego stargane nerwy - wtrąciła Cee Cee -

ponieważ, rozumiecie, teraz powinien raczej myśleć o nauce. Niepotrzebne mu 

dodatkowe stresy w postaci szalonej wielbicielki.

Adam łypnął na nią gniewnie i podjął na nowo opowieść, przykładając 

cheetosa do głowy.

- Taak, owszem, to był poważny błąd ze strony Martinsonów. Jak tylko 

usłyszała, że Bryce'a nie ma w kraju, pociągnęła za cyngiel, odstrzeliwując sobie tył 

czaszki, aż kawałki jej mózgu oblepiły świąteczne lampki wiszące przed domem.

Wszyscy, poza mną, jęknęli z wrażenia. Ja pomyślałam o czymś innym.

- Puste krzesło w waszej pracowni, to obok, jak jej tam... Kelly. Tam siedziała 

zmarła dziewczyna, prawda?

Bernadettę skinęła głową.

- Taak. Dlatego wydało nam się takie dziwne, że przeszłaś obok niego. To 

było tak, jakbyś wiedziała, że siedziała tam Heather. Pomyśleliśmy, że może jesteś 

medium albo...

Nie zadałam sobie trudu, żeby wyjaśnić, że fakt ten nie miał nic wspólnego z 

moimi nadzwyczajnymi mocami umysłowymi. W ogóle nic nie powiedziałam. 

Pomyślałam: Rany, mamo, ładnie z twojej strony, że mi powiedziałaś, dlaczego tak 

nagle przyjęto mnie do tej szkoły, choć przedtem nie było wolnych miejsc.

Popatrzyłam uważnie na Bryce'a. Po wakacjach na Antigui był bardzo 

opalony. Siedział na długim stole, z nogami na ławie, łokciami opartymi na kolanach, 

ze wzrokiem wbitym w Pacyfik. Delikatny wiaterek mierzwił jego piaskowoblond 

włosy.

On nie ma pojęcia, pomyślałam. Nie ma zielonego pojęcia. Wydaje mu się, że 

jego życie to koszmar, a najgorsze jeszcze przed nim.

Wszystko przed nim.

8

Nie musiał długo czekać. Zabrała się do dzieła zaraz po lunchu. Oczywiście 

Bryce nie zdawał sobie z tego sprawy. Zauważyłam ją w tłumie natychmiast, gdy 

wszyscy ruszyli do szafek. Duchy roztaczają wokół siebie swego rodzaju poświatę, 

która odróżnia ich od żywych. Dzięki Bogu, bo inaczej w wielu wypadkach nie 

umiałabym ich rozpoznać.

W każdym razie była tam, posyłając mu pełne jadu spojrzenia, jak jeden z 

jasnowłosych bohaterów Wioski przeklętych. Ludzie, nieświadomi jej obecności, 

przechodzili wprost przez nią. Czułam coś w rodzaju zazdrości. Chciałabym, żeby 

duchy były dla mnie niewidzialne. Wiem, że wówczas nie cieszyłabym się obecnością 

ojca przez ostatnich parę lat, ale rany, teraz nie stałabym jak głupia, czekając, aż 

Heather zrobi coś okropnego.

Nie wiedziałam, rzecz jasna, co takiego ma w planie. Duchy bywają brutalne. 

Ta sztuczka z lustrem, którą zrobił Jesse, to naprawdę nic takiego. Rzucano we mnie 

różnymi przedmiotami z taką siłą, że gdybym się nie uchyliła, sama w tej chwili na-

leżałabym do świata duchów. Miałam mnóstwo wstrząsów mózgu i złamanych kości. 

Mama uważa, że mam pecha i ciągle zdarzają mi się wypadki. Tak, mamusiu, zgadza 

się. Złamałam nadgarstek, spadając ze schodów. Aha, a spadłam dlatego, że popchnął 

mnie duch trzystuletniego konkwistadora.

Kiedy tylko zobaczyłam Heather, wiedziałam, że coś szykuje. Nie opierałam 

tego założenia na naszej uprzedniej konwersacji. Podążyłam za jej wzrokiem i 

stwierdziłam, że to nie w Bryce'a się wpatruje. Jej uwagę przyciąga belka w 

zadaszeniu w tej części pasażu, w której akurat znajdował się Bryce. Zauważyłam, że 

drewno zaczyna drżeć. Nie cały dach. Och, nie. Tylko jedna ciężka belka. Dokładnie 

nad głową Bryce'a.

Błyskawicznie rzuciłam się całym ciężarem na Bryce'a. Runęliśmy na ziemię i 

poturlaliśmy się kawałek. Nagle rozległ się potężny huk. Zasłoniłam rękami głowę, 

więc nie widziałam, jak gruby kawał drewna rozbija się na ziemi. Ale usłyszałam. A 

także poczułam. Obsypały mnie drzazgi, wbijając się boleśnie w moje ciało. Dobrze, 

że miałam wełniane spodnie.

Bryce leżał pode mną nieruchomo. Pomyślałam, że może dostał kawałkiem 

drewna. Kiedy jednak uniosłam twarz, stwierdziłam, że nic mu się nie stało. Patrzył 

tylko przerażonym wzrokiem na leżącą niedaleko nas potężną belkę. Wszędzie walały 

się odłamki drewna. Bryce zapewne uświadomił sobie właśnie, że gdyby ten element 

architektoniczny zetknął się z jego czaszką, to na kamiennej podłodze walałyby się 

także szczątki Bryce'a.

- Przepraszam. Przepraszam... - dobiegł mnie zdenerwowany głos ojca 

Dominika. Przepychał się przez tłum zdumionych gapiów. Na widok belki na ziemi 

zastygł bez ruchu, ale widok mnie i Bryce'a zmobilizował go do działania.

- Dobry Boże! - krzyknął, biegnąc w naszą stronę. - Nic wam, dzieci, nie jest? 

Susannah, czy jesteś ranna? Bryce?

Usiadłam powoli. Często zdarza mi się sprawdzać, czy mam wszystkie kości 

całe i lata praktyki nauczyły mnie, że im wolniej się podnosisz, tym większe masz 

szanse wykryć złamanie i tym mniejsze, że pogorszysz sprawę.

Dziś jednak wyglądało na to, że wszystko mam na swoim miejscu. 

Podniosłam się na nogi.

- Boże święty - powiedział ojciec Dominik - jesteś pewna, że nic ci się nie 

stało?

- Nic mi nie jest - zapewniałam, otrzepując ubranie. Wszędzie miałam drzazgi. 

A to był mój najlepszy żakiet, od Donny Karan. Rozejrzałam się, szukając Heather. 

Gdybym ją wtedy dopadła, zabiłabym, jak słowo daję... No, ale ona już jest martwa. I 

w dodatku zniknęła.

- Boże - jęknął Bryce, podchodząc do mnie. Nie wydawał się ranny, tylko 

trochę zaszokowany. Ciężko byłoby zrobić krzywdę takiemu wielkiemu chłopakowi. 

Miał dobrze ponad metr osiemdziesiąt i szerokie bary. Prawdziwy niedźwiedź.

Mówił do mnie. Do mnie!

- Boże, z tobą wszystko w porządku? - zapytał. - Dzięki. Boże. Chyba 

uratowałaś mi życie.

- To nic takiego, naprawdę - rzuciłam. Nie mogłam się powstrzymać i 

wyciągnęłam z jego swetra drzazgę. Kaszmir. Tak podejrzewałam.

- Co tu się dzieje? - Drogę przez tłum torował sobie wysoki mężczyzna w 

grubej sutannie i czerwonej czapeczce. Spojrzał na belkę na podłodze, potem na 

dziurę w dachu i zwrócił się do ojca Dominika:

- Widzisz? Widzisz, Dominiku? Tak się kończy twoja pobłażliwość wobec 

ptaków. Zakładają gniazda, gdzie im się podoba! Pan Ackerman ostrzegał nas, że to 

się może tak skończyć. I popatrz, miał rację! Ktoś mógł zginąć!

A więc to jest wielebny Constantine.

- Tak mi przykro, monsignor - odparł ojciec Dominik. - Nie mam pojęcia, jak 

mogło do tego dojść. Dzięki Bogu, nikomu nic się nie stało. - Popatrzył na mnie i na 

Bryce'a. - Dobrze się czujecie? Wydaje mi się, że panna Simon jest trochę blada. Za-

biorę ją do pielęgniarki, jeśli nie masz, Susannah, nic przeciwko temu. Resztę dzieci 

proszę o powrót do klas. Nikomu nic się nie stało. To był wypadek. Rozejdźcie się.

Zdumiewające, ale wszyscy posłuchali. Ojciec Dominik miał w sobie coś, co 

sprawiało, że nie można go było nie posłuchać. Dzięki Bogu, wykorzystywał to w 

służbie dobra, a nie zła!

Chciałabym móc powiedzieć to samo o wielebnym. Sterczał w opustoszałym 

nagle korytarzu ze wzrokiem wbitym w belkę. Widać było, że nie jest w 

najmniejszym stopniu spróchniała.

- Te ptasie gniazda zostaną usunięte, Dominiku - odezwał się cierpko 

wielebny. - Wszystkie. Nie możemy pozwolić sobie na takie ryzyko. A gdyby w tym 

miejscu stał jakiś turysta? Albo, Boże broń, arcybiskup. Przyjeżdża w przyszłym 

tygodniu, jak ci wiadomo. Co by było, gdyby w tym miejscu stał arcybiskup Rivera i 

ta belka właśnie by spadła? Co wtedy, Dominiku?

Siostry, które słysząc zamieszanie, wyszły na korytarz, patrzyły na biednego 

ojca Dominika z takim wyrzutem, że z trudem trzymałam buzię na kłódkę. W 

pewnym momencie otworzyłam nawet usta, ale ojciec Dominik mocniej ścisnął mnie 

za ramię i ruszył w kierunku drzwi.

- Oczywiście! - zawołał. - Masz całkowitą rację. Zaraz sprowadzę woźnych, 

monsignor. Nie możemy dopuścić, żeby arcybiskup został ranny. Absolutnie nie.

- Boże, co za kretyn! - wykrzyknęłam, kiedy tylko znaleźliśmy się w gabinecie 

dyrektora. - Czy on naprawdę myśli, że parę ptaków mogło zrobić coś takiego?

Ojciec Dominik przeszedł przez pokój wprost do małej gablotki, w której 

znajdowały się trofea i plakietki - nagrody za wyniki w nauczaniu, jak się później 

dowiedziałam. Zanim władze diecezji przydzieliły mu stanowisko administracyjne, 

ojciec Dominik był powszechnie lubianym nauczycielem biologii. Sięgnął za jedną z 

nagród i wyciągnął paczkę papierosów.

- Nie jestem pewien, Susannah, czy to nie świętokradztwo - powiedział, 

patrząc na czerwono - białą paczuszkę - żeby nazywać dostojnika Kościoła 

katolickiego kretynem.

- No, to dobrze, że nie jestem katoliczką. Może ksiądz zapalić jednego, jeśli 

ma ksiądz ochotę - skinęłam głową w stronę papierosów. - Nikomu nie powiem.

Rzucił tęskne spojrzenie na paczkę, potem westchnął głęboko i odłożył ją na 

miejsce.

- Nie. Dziękuję, ale lepiej nie.

Oho. Może to i dobrze, że nigdy nie ciągnęło mnie do fajek. Uznałam, że 

lepiej będzie zmienić temat, więc zaczęłam oglądać trofea.

- 1964 - zauważyłam. - Uczył ksiądz kawał czasu.

- Owszem. - Ojciec Dominik zasiadł za biurkiem. - Co tam się, Susannah, na 

miłość boską, zdarzyło?

- Och - wzruszyłam ramionami - to tylko Heather. Zdaje się, że wiemy już, 

dlaczego się tu kręci. Chce zabić Bryce'a Martinsona.

Ojciec Dominik pokręcił głową.

- To okropne. Straszne. Nigdy nie spotkałem się z taką... taką siłą 

niszczycielską u ducha. Nigdy, odkąd jestem mediatorem.

- Naprawdę? - Wyjrzałam przez okno. Okna gabinetu dyrektora nie 

wychodziły na morze, lecz na wzgórza, gdzie stoi mój dom. - Ojej! - zawołałam. - 

Widać stąd miejsce, gdzie mieszkam!

- Zawsze była taką miłą dziewczyną. Nigdy nie mieliśmy żadnych kłopotów 

wychowawczych z Heather Chambers przez wszystkie te lata, które spędziła w 

Szkole Misyjnej. Co mogło wywołać u niej tyle nienawiści do młodego człowieka, 

którego ponoć kochała?

Zerknęłam na niego przez ramię.

- Ksiądz żartuje?

- Cóż, tak, wiem, że zerwali ze sobą, ale tak skrajne emocje... ta chęć mordu... 

To dziwne...

Cmoknęłam zniecierpliwiona.

- Przepraszam, wiem, że ksiądz składał śluby czystości i tak dalej, ale czy 

naprawdę nigdy nie był ksiądz zakochany? Nie wie ksiądz, jak to jest? Ten chłopak ją 

spławił. Jeśli to nie jest powód, żeby chcieć kogoś zabić, to nie wiem, jaki może być 

inny.

Przyglądał mi się zamyślony.

- Mówisz na podstawie własnego doświadczenia?

- Kto, ja? Niezupełnie. To jest, zakochiwałam się w różnych takich, ale nie 

mogę powiedzieć, żeby któryś odwzajemnił to piękne uczucie. - Ku mojemu żalowi. - 

Jednak potrafię sobie wyobrazić, jak się czuła Heather, kiedy Bryce z nią zerwał.

- Pragnęła śmierci - stwierdził ojciec Dominik.

- Rzeczywiście. Ale okazało się, że to nie wystarczy. Nie spocznie, dopóki go 

stąd nie zabierze.

- To przerażające. Naprawdę przerażające. Rozmawiałem z nią, gardło sobie 

zdarłem, a ona nie chciała słuchać. A teraz zdarza się coś takiego. Będę musiał 

doradzić temu młodemu człowiekowi, żeby pozostał w domu, dopóki tego nie 

rozwiążemy.

Roześmiałam się.

- W jaki sposób zamierza ksiądz to zrobić? Powie mu ksiądz, że jego martwa 

dziewczyna chce go zabić? O, tak, to się spodoba wielebnemu.

- Ależ nie. - Ojciec Dominik otworzył szufladę i zaczął w niej czegoś szukać. - 

Wystarczy odrobina pomysłowości i pan Martinson nie będzie mógł przychodzić do 

szkoły nawet tydzień.

- O, Boże! - poczułam, jak blednę. - Chce go ksiądz otruć? Czy nie ma jakiejś 

reguły, która tego zakazuje?

- Otruć? Nie, nie, Susannah. Pomyślałem o wszach. Pielęgniarka 

przeprowadza przegląd raz w semestrze. Dopilnuję, żeby pan Martinson okazał się 

ciężkim przypadkiem...

- To obrzydliwe! - wrzasnęłam. - Nie może ksiądz zarazić wszami tego 

chłopca!

Ojciec Dominik podniósł głowę znad szuflady.

- Dlaczego nie? To się nam ogromnie przyda. Trzeba mu zapewnić 

bezpieczeństwo do czasu, aż sprowadzimy pannę Chambers na drogę rozsądku...

- Nie może go ksiądz zarazić wszami - powtórzyłam ostrzej, niż należało. Nie 

wiem, dlaczego tak bardzo mi się to nie spodobało, poza tym że... cóż, ma takie ładne 

włosy. Przyjrzałam im się z bliska, kiedy leżeliśmy rozciągnięci na ziemi. Miękkie 

loki, w których z przyjemnością zanurzyłabym palce. Na myśl o tym, że mogłoby się 

w nich roić od pasożytów, robiło mi się niedobrze. Jak to było w tym wierszyku dla 

dzieci?

Spojrzałeś mi w oczy 

By mnie zauroczyć. 

Pogłaskałam twoje włosy

I coś mnie ugryzło.

- Ojej - mruknęłam, siadając na biurku. - Proszę schować te wszy, dobrze? I 

pozwolić mnie załatwić sprawę z Heather. Mówił ksiądz, że jak długo z nią 

rozmawiał? Tydzień?

- Od Nowego Roku. Tak, wtedy pojawiła się po raz pierwszy. Teraz wiem, że 

czekała na Bryce'a.

- Zgadza się. Dobrze, proszę mi pozwolić tym się zająć. Może musi po prostu 

pogadać z inną dziewczyną.

- Nie wiem - powiedział ojciec Dominik, patrząc na mnie z powątpiewaniem. - 

Odnoszę wrażenie, że masz pewne skłonności do... cóż, rozwiązań siłowych. 

Mediator, Susannah, nie powinien uciekać się do przemocy. Mamy pomagać 

znękanym duchom, a nie męczyć je.

- Słucham? Był ksiądz przypadkiem przed chwilą na korytarzu? Sądzi ksiądz, 

że powinnam po prostu stać tam i przekonać tę belkę, żeby nie rozbiła Bryce'owi 

głowy?

- Oczywiście, że nie. Chciałem tylko powiedzieć, że gdybyś spróbowała 

okazać trochę współczucia...

- Mam w sobie mnóstwo współczucia, ojcze. Moje serce krwawi z powodu tej 

dziewczyny, naprawdę. Ale to jest moja szkoła. Rozumie ksiądz? Moja. Nie jej. Już 

nie. Podjęła decyzję, od której nie ma odwrotu. I nie pozwolę jej pociągnąć za sobą 

Bryce'a ani kogokolwiek innego.

- Cóż... - ojciec Dominik nie krył sceptycyzmu. - Cóż, jeśli jesteś pewna...

- Jestem. - Zeskoczyłam z biurka. - Proszę zdać się na mnie, dobrze?

- Dobrze - odparł ojciec Dominik. Powiedział to jednak bez przekonania. 

Poprosiłam go o przepustkę, żeby siostry się nie czepiały, kiedy będę wracała do 

klasy. Właśnie jedna z nich - nowicjuszka o surowej twarzy - studiowała ją z 

najwyższą uwagą, kiedy otworzyły się drzwi z tabliczką PIELĘGNIARKA i na ko-

rytarz wyszedł Bryce także z przepustką.

- Hej - zawołałam. - Co się stało? Czy ona... znaczy... Czy stało ci się coś? 

Jesteś ranny?

- Nie - uśmiechnął się trochę nieśmiało. - Cóż, jeśli nie liczyć tej paskudnej 

drzazgi, która dostała mi się pod paznokieć. Usiłowałem strzepnąć te wszystkie 

kawałeczki drewna z ubrania i wtedy tam wlazła i...

Wyciągnął prawą rękę. Miał zabandażowany kciuk.

- Au! - Skrzywiłam się.

- Tak. - Zrobił ponurą minę. - Użyła maści rtęciowo - chromowej, której 

nienawidzę.

- Rany, ale miałeś paskudny dzień.

- Nie aż tak. - Opuścił rękę. - W każdym razie gdyby nie ty, byłby gorszy. 

Gdyby cię tam nie było, już bym nie żył.

Zauważył, że przed chwilą wyszłam z gabinetu dyrektora i zapytał:

- Masz jakieś kłopoty?

- Nie, skąd. Ojciec Dominik chciał, żebym wypełniła jakieś formularze. 

Jestem nowa, wiesz.

- Jako nowa uczennica - odezwała się surowym głosem nowicjuszka - 

powinnaś przyjąć do wiadomości, że nie pozwala się na zbijanie bąków na korytarzu. 

Oboje powinniście udać się do swoich klas.

Przeprosiłam i odebrałam przepustkę. Bryce zaoferował szarmancko, że 

pokaże mi salę, w której mam kolejną lekcję i siostra zostawiła nas, 

usatysfakcjonowana. Jak tylko oddaliła się wystarczająco, by nas nie słyszeć, Bryce 

powiedział:

- Masz na imię Suze, tak? Jake opowiadał mi o tobie. Jesteś jego nową 

przyrodnią siostrą z Nowego Jorku?

- Zgadza się - powiedziałam. - A ty jesteś Bryce Martinson.

- Och, Jake o mnie wspomniał?

Niemal roześmiałam się na myśl, że Śpiący mógłby się rozgadać na 

jakikolwiek temat.

- Nie, nie Jake.

Powiedział „och” takim smutnym tonem, że prawie zrobiło mi się go żal.

- Ludzie pewnie o mnie mówią, co?

- Trochę. - Poszłam za ciosem. - Przykro mi z powodu tego, co stało się z 

twoją dziewczyną.

- Mnie też, możesz mi wierzyć. - Jeśli nie był zadowolony, że poruszyłam ten 

temat, nie okazał tego. - Nie chciałem nawet tu wrócić po... no, wiesz. Usiłowałem 

przenieść się do RLS, ale tam jest pełno. Nawet w państwowej szkole mnie nie chcie-

li. Ciężko jest zmienić szkołę, kiedy został tylko jeden semestr nauki. Nie musiałbym 

w ogóle wracać, gdyby nie to, że... wiesz. W college'ach zwykłe życzą sobie 

świadectwa ukończenia szkoły średniej.

Roześmiałam się.

- Słyszałam o tym.

- Wszystko jedno. - Bryce zauważył, że niosę płaszcz. Targałam go ze sobą 

cały dzień, ponieważ nie mogłam używać szafki. Drzwi wgniotły się tak, że nie dało 

się ich otworzyć, kiedy cisnęłam w nie ciałem Heather. - Chcesz, żebym to wziął?

Tak mnie zaszokowała jego uprzejmość, że odparłam bez namysłu:

- Pewnie. - I podałam mu płaszcz. Wsunął go pod ramię.

- Więc pewnie wszyscy obwiniają mnie o to, co się stało z Heather - 

powiedział.

- Nie wydaje mi się. Jeśli już, to obwiniają Heather o to, co się stało z Heather.

- Taak - mruknął Bryce. - Ale to ja ją do tego doprowadziłem, rozumiesz? Na 

tym to polega. Gdybym z nią nie zerwał...

- Masz dość wysokie mniemanie o sobie, co?

- Słucham? - Był wyraźnie zdumiony.

- Przyjmujesz, że zabiła się z twojego powodu, a mnie nie wydaje mi się, żeby 

tak właśnie było. Popełniła samobójstwo, ponieważ była chora. Nie miałeś z tym nic 

wspólnego. To zerwanie mogło pełnić rolę katalizatora, doprowadzić ją do załamania 

nerwowego, które i tak mogłoby nastąpić z jakiejś innej przyczyny. Rozwód 

rodziców, nieprzyjęcie do drużyny cheerliderek, śmierć kota. Cokolwiek. Więc nie 

rób sobie takich wyrzutów. - Dotarliśmy do drzwi klasy. Następną lekcją była 

geometria z siostrą Mary Catherine. Odwróciłam się do niego i wzięłam płaszcz. - 

Cóż, tu wysiadam. Dzięki za podwiezienie.

Przytrzymał rękaw płaszcza.

- Poczekaj. - Nie widziałam jego oczu - szeroki okap chronił przez słońcem i 

powodował, że w pasażach panował półmrok. Pamiętałam jednak, że są niebieskie. W 

naprawdę ładnym odcieniu błękitu. - Posłuchaj. Pozwól gdzieś się zaprosić dzisiaj 

wieczorem. Chcę ci podziękować za uratowanie życia i za wszystko.

- Dziękuję - powiedziałam, ciągnąc płaszcz. - Ale mam już plany na dzisiaj. - 

Nie dodałam, że moje plany wiążą się jak najściślej z jego osobą.

- No, to jutro wieczorem. - Ciągle nie puszczał płaszcza.

- Posłuchaj, w ciągu tygodnia nie wolno mi nigdzie wychodzić - oznajmiłam.

Nie była to prawda. Mimo że kilkakrotnie odwiozła mnie do domu policja, 

mama ufała mi całkowicie. Gdybym umówiła się z jakimś chłopcem, na pewno nie 

miałaby nic przeciwko temu. Sęk w tym, że jak dotąd nie zaprosił mnie dokądkolwiek 

żaden chłopak. Ani w dzień powszedni, ani w żaden inny.

Nie dzieje się tak dlatego, że jestem brzydka. Nie przypominam co prawda 

Cindy Crawford, ale nie jestem taka znowu najgorsza. Chodzi o to, że w szkole 

zawsze uważano mnie za dziwadło. Tak się zwykle sądzi o dziewczynach, które 

gadają same ze sobą i mają czasem do czynienia z policją.

Nie zrozumcie mnie źle. Od czasu do czasu w szkole pojawiał się jakiś nowy 

chłopak i bywało, że okazywał mi zainteresowanie, dopóki ktoś nie naopowiadał mu 

o mnie dziwnych historii. Wtedy omijał mnie jak zadżumioną.

Chłopcy z Wybrzeża Wschodniego. Co oni wiedzą?

Teraz jednak miałam szansę zacząć nowy rozdział życia, z nową nieświadomą 

mojej przeszłości populacją chłopców. Cóż, jeśli nie liczyć Śpiącego i Przyćmionego, 

a wątpię, żeby któryś z nich puścił parę z ust, jako że żaden nie należy do... powiedz-

my, ludzi rozmownych.

W każdym razie, żaden z nich z pewnością nie naopowiadał niczego 

Bryce'owi, gdyż jego następne słowa brzmiały:

- Zatem w weekend. Co robisz w sobotę?

Nie byłam przekonana, czy to rzeczywiście dobry pomysł, żeby wiązać się z 

chłopakiem, którego chce zabić jego zmarła dziewczyna. A jeśli na to wpadnie i 

spróbuje się na mnie mścić? Ojciec Dominik z pewnością by tego nie pochwalił.

A z drugiej strony, jak często takiej dziewczynie jak ja zdarza się umawiać z 

tak przystojnym chłopakiem jak Bryce Martinson?

- W porządku. Sobota będzie dobra. Podjedziesz po mnie o siódmej?

Uśmiechnął się szeroko, pokazując śliczne zęby - białe i równe.

- O siódmej - powtórzył, puszczając wreszcie płaszcz. - Do zobaczenia o 

siódmej, jeśli nie wcześniej.

- Do zobaczenia. - Stałam z ręką na klamce. - Och, Bryce, jeszcze jedno.

Szedł korytarzem w stronę swojej klasy.

- Tak?

- Uważaj na siebie.

Wydaje mi się, że puścił do mnie oko, ale trudno mieć pewność w tym 

półmroku.

9

Kiedy po lekcjach wdrapałam się do ramblera, Profesor wrzasnął, podskakując 

z podniecenia:

- Wszyscy o tobie mówią! Wszyscy widzieli! Uratowałaś temu chłopakowi 

życie! Uratowałaś życie Bryce'owi Martinsonowi!

- Nie uratowałam mu życia - stwierdziłam, spokojnie przekręcając tylne 

lusterko, żeby sprawdzić, jak wyglądają moje włosy. Doskonale. Słone powietrze 

zdecydowanie im służy.

- Właśnie, że tak. Widziałem tę belkę. Jeśliby wylądowała na jego głowie, 

zabiłaby go! Uratowałaś mu życie, Suze. Naprawdę.

- No, dobra - mruknęłam i rozsmarowałam odrobinę błyszczku na wargach. - 

Może i tak.

- Boże, byłaś tylko jeden dzień w szkole, a już jesteś najpopularniejszą 

dziewczyną!

Profesor był niesłychanie podniecony. Zastanawiam się, czy to nie skutek 

zażywania jakichś medykamentów. Lubię go. W gruncie rzeczy lubię go najbardziej 

spośród synów Andy'ego.

To właśnie on złożył mi wizytę poprzedniego wieczoru, kiedy zastanawiałam 

się, w co się ubrać pierwszego dnia do szkoły, i zapytał - twarz miał przy tym bardzo 

bladą - czy nie chciałabym zamienić się z nim sypialniami.

Spojrzałam na niego, jakby spadł z księżyca. Profesor ma miły pokój, ale 

dlaczego mam zrezygnować z własnej łazienki i widoku na morze? Ani mi się śni. 

Nawet jeśli dzięki temu miałabym się pozbyć nieproszonego współlokatora, Jessego, 

który nie pojawił się, odkąd wysłałam go do wszystkich diabłów.

- Skąd ci przyszło do głowy, że chciałabym się zamienić? - zapytałam.

Wzruszył ramionami.

- Nic, tylko... ten pokój jest taki trochę niesamowity, nie wydaje ci się?

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Nocna lampka rzucała wesołą różową 

poświatę, z odtwarzacza CD leciały piosenki Janet Jackson tak głośno, że mama już 

dwa razy krzyczała, żebym przyciszyła „Niesamowity” to ostatnie określenie jakie 

mogłoby pasować do mojej sypialni.

- Niesamowity? - powtórzyłam, ogarniając spojrzeniem całe wnętrze. Jessego 

ani widu, ani słychu. Żadnych duchów. Znajdowaliśmy się zdecydowanie w świecie 

żywych. - Co jest w nim niesamowitego?

Profesor wydął wargi.

- Nie mów tacie, ale badałem historię tego domu i doszedłem do wniosku, że 

tu straszy.

Zamrugałam nerwowo. Mała piegowata buzia była bardzo poważna.

- Chociaż współczesna nauka odrzuciła większość rzekomych świadectw 

dotyczących zjawisk paranormalnych w naszym kraju - ciągnął Profesor - istnieje 

jednak mnóstwo dowodów na to, że owe niewyjaśnione zjawiska rzeczywiście mają 

miejsce. Badania, jakie prowadziłem w tym domu, nie wykazały, jak dotąd, obecności 

istot niematerialnych, na co mogłoby wskazywać tak zwane „zimne miejsce”. 

Zaobserwowałem jednak w tym pokoju zdecydowane fluktuacje temperatury, co skła-

nia mnie do przypuszczenia, iż niegdyś doszło tu do bardzo emocjonującego 

wydarzenia, może nawet do morderstwa, i że jakaś pozostałość ofiary - możemy ją 

nazwać roboczo „duchem” - nadal tu przebywa, być może w próżnej nadziei uzy-

skania zadośćuczynienia za przedwczesną śmierć.

Oparłam się o kolumienkę przy łóżku, bojąc się, że upadnę z wrażenia.

- Oho - wydusiłam, z trudem powstrzymując drżenie głosu. - Wiesz, jak 

stworzyć przyjemną atmosferę.

Profesor wyraźnie się zmieszał.

- Przepraszam - mruknął, a koniuszki jego odstających uszu mocno 

poczerwieniały. - Nie powinienem był tego mówić. Wspomniałem o tym Jake'owi i 

Bradowi, ale oni sądzą, że mi odbiło. Pewnie tak jest. - Przełknął ślinę jak bohater, 

który musi zrobić, co do niego należy. - Uznałem jednak, że moim obowiązkiem jako 

mężczyzny jest zaproponowanie ci tej zamiany. Widzisz, ja się nie boję.

Uśmiechnęłam się. Szok minął i ogarnęła mnie fala czułości. Byłam 

wzruszona. Ta oferta wymagała nie lada odwagi z jego strony. Naprawdę wierzył, że 

w moim pokoju straszy, a jednak gotów jest poświęcić się dla mojego dobra, 

powodowany staromodną galanterią wobec kobiety. Nie można go nie lubić. Wiem, 

co mówię.

- W porządku, Profesorku - powiedziałam, zapominając w porywie uczuć, że 

ten pseudonim wymyśliłam wyłącznie na własny użytek. - Sądzę, że potrafię sobie 

poradzić z każdym zjawiskiem paranormalnym, jakie może mieć tu miejsce.

Nie wydawało się, żeby obraził się za przezwisko.

- Cóż, jeśli naprawdę nie masz nic przeciwko temu... - powiedział z widoczną 

ulgą.

- Nie, wszystko jest jak trzeba. Ale pozwól, że cię o coś zapytam. - Ściszyłam 

głos, na wypadek, gdyby Jesse czaił się w pobliżu. - Czy w trakcie swoich badań nie 

natrafiłeś przypadkiem na imię tego nieszczęśnika, którego dusza nawiedza rzekomo 

mój pokój?

Profesor pokręcił głową.

- Otóż jestem pewien, że potrafiłbym znaleźć dla ciebie tę informację, jeśli ci 

naprawdę zależy. Mogę sprawdzić w bibliotece. Przechowują wszystkie gazety, jakie 

wyszły w tym rejonie, odkąd uruchomiono pierwszą drukarnię, na krótko przed zbu-

dowaniem tego domu. Są na mikrofilmach, ale jeśli poświęcę trochę czasu...

Wydawało mi się trochę porąbane, żeby dzieciak spędzał wolny czas w jakimś 

ciemnym magazynie bibliotecznym, przeglądając mikrofilmy, podczas gdy o 

przecznicę czy dwie dalej rozciąga się przepiękna plaża. Ale cóż, każdy robi to, co 

lubi, no nie?

- Świetnie - powiedziałam więc.

Zrozumiałam teraz, że pewne zauroczenie Profesora moją osobą może w 

każdej chwili przybrać niepokojące rozmiary. Najpierw, z własnej i nieprzymuszonej 

woli zgodziłam się pozostać w pokoju rzekomo nawiedzanym przez ducha, następnie 

uratowałam życie Bryce'owi Martinsonowi. Co dalej? Mam przebiec kilometr w trzy 

minuty?

- Posłuchaj - odezwałam się, podczas gdy Śpiący walczył z zapłonem, który 

zwykł zapalać się dopiero za którymś razem - zrobiłam po prostu to, co każdy by 

zrobił, gdyby stał dostatecznie blisko.

- Brad stał dostatecznie blisko - stwierdził Profesor - i nic nie zrobił.

Na to Przyćmiony:

- Jezu Chryste, nie widziałem tej cholernej belki, jasne? Gdybym widział, też 

bym go odepchnął.

- Taak, ale nie widziałeś. Pewnie byłeś zbyt zajęty gapieniem się na Kelly 

Prescott.

To kosztowało Profesora potężnego kuksańca w ramię.

- Zamknij się, Dawidzie - burknął Przyćmiony. - Nic ci do tego.

- Wszyscy się zamknijcie - odezwał się Śpiący, zdumiewająco zrzędliwie, jak 

na niego. - Nigdy nie uruchomię tego przeklętego samochodu, jeśli będziecie mi 

ciągle przeszkadzali. Brad, odczep się od Dawida, Dawidzie, przestań mi ryczeć nad 

uchem, a ty, Suze, jeśli nie zabierzesz swojej wielkiej głowy sprzed lusterka, nie będę 

wiedział, jak jechać. Do diabła, nie mogę się doczekać, kiedy będę miał to camaro!

Telefon zadzwonił po obiedzie. Mama musiała krzyczeć z dołu, bo akurat 

miałam słuchawki na uszach. Mimo że był to dopiero pierwszy dzień nowego 

semestru, miałam mnóstwo pracy domowej, zwłaszcza z geometrii. W starej szkole 

doszliśmy do siódmego działu. Druga klasa w Szkole Misyjnej była już w 

dwunastym. Wiedziałam, że marnie skończę, jeśli nie zdołam nadrobić zaległości.

Kiedy zeszłam na dół, żeby odebrać telefon, mama była na mnie tak wściekła, 

że musiała krzyczeć - oszczędza struny głosowe ze względu na pracę - że nie 

powiedziała mi, kto dzwoni. Podniosłam słuchawkę.

- Słucham?

Po chwili ciszy usłyszałam głos ojca Dominika.

- Halo? Susannah? Czy to ty? Przepraszam, że cię niepokoję w domu, ale 

myślałem nad tym intensywnie i uważam, tak, uważam, że powinniśmy niezwłocznie 

coś z tym zrobić. Nie mogę przestać myśleć o tym, co by się stało z nieszczęsnym 

Bryce'em, gdyby nie ty.

Obejrzałam się przez ramię. Przyćmiony grał w Coolboarderów - z tatą, 

jedyną osobą w domu, która dawała mu wygrać - mama pracowała przy komputerze, 

Śpiący wyszedł, zastępując jakiegoś roznosiciela pizzy, który akurat zachorował, 

Profesor natomiast siedział przy stole w jadalni, opracowując jakiś projekt naukowy.

- Eee... - bąknęłam - nie mogę teraz swobodnie rozmawiać.

- Zdaję sobie z tego sprawę - powiedział ojciec Dominik. - I nie martw się, 

poprosiłem jedną z nowicjuszek, żeby zaczęła tę rozmowę zamiast mnie. Twoja 

mama myśli pewnie, że to jakaś twoja nowa przyjaciółka ze szkoły. Ale chodzi o to, 

Susannah, że musimy coś zrobić i, jak sądzę, najlepiej dziś wieczorem...

- Proszę posłuchać, nie ma powodu do niepokoju. Wszystko jest pod kontrolą.

- Naprawdę? - zdziwił się ojciec Dominik. - Naprawdę? A to jakim sposobem? 

Jakim cudem wszystko jest pod kontrolą?

- Nieważne. Ale robiłam to już wcześniej. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję.

- Tak, dobrze, to ślicznie, że przyrzekasz, że będzie w porządku, ale 

widziałem cię już w akcji, Susannah, i muszę przyznać, że twoje metody nie wywarły 

na mnie pozytywnego wrażenia. Za miesiąc spodziewamy się wizyty arcybiskupa i 

nie możemy...

Odezwał się sygnał, że ktoś czeka na rozmowę.

- Och, proszę chwilkę poczekać. Mam drugą rozmowę. - Wcisnęłam klawisz, 

mówiąc:

- Mieszkanie państwa Ackerman - Simon.

- Suze? - odezwał się głos, którego nie rozpoznałam.

- Tak...

- Cześć, tu Bryce. Co słychać?

Spojrzałam na mamę. Marszczyła czoło, pogrążona w pracy.

- Hm... Nic takiego. Czy możesz chwilę poczekać, Bryce? Mam kogoś na 

drugiej linii.

- Jasne.

Przełączyłam się znowu do ojca Dominika.

- Eee... cześć - rzuciłam, uważając, żeby nie zwrócić się do niego w sposób 

oficjalny. - Muszę kończyć. Mama ma ważny telefon na drugiej linii. Od senatora. Od 

senatora stanowego. - Prawdopodobnie czeka mnie za to piekło, jeśli rzeczywiście 

ono istnieje, ale nie mogłam wyjawić ojcu Dominikowi prawdy: że zamierzam 

chodzić z byłym chłopakiem ducha.

- Ach, oczywiście - powiedział ojciec Dominik. - Ja... cóż, jeśli masz już jakiś 

plan...

- Mam. Proszę się nie martwić. Nic nie zakłóci wizyty arcybiskupa. 

Przyrzekam. Do widzenia. - Rozłączyłam się i wróciłam do Bryce'a. - Cześć. 

Przepraszam. Co słychać?

- Och, nic takiego. Właśnie o tobie myślałem. Na co byś miała ochotę w 

sobotę? Chciałabyś pójść gdzieś na kolację albo do kina, a może jedno i drugie?

Znów odezwał się sygnał drugiej linii.

- Bryce, przepraszam cię bardzo, tutaj jest prawdziwe zoo, czy możesz 

chwilkę poczekać? Dzięki. Halo?

- Och, cześć, czy to Suze? - zapytał nieznany dziewczęcy głos.

- Tak, słucham.

- Cześć Suzie, mówi Kelly. Kelly Prescott. Z twojej klasy. Posłuchaj, chciałam 

ci tylko powiedzieć, że to, co zrobiłaś dzisiaj dla Bryce'a, było wspaniałe. Nigdy w 

życiu nie widziałam, żeby ktoś zachował się tak odważnie. Powinni to podać w 

wiadomościach. W każdym razie, w sobotę urządzam małe spotkanie, nic specjal-

nego, takie tam party na basenie. Moi starzy wyjeżdżają, a basen jest, oczywiście, 

podgrzewany, więc pomyślałam, że jakbyś miała ochotę, mogłabyś wpaść.

Stałam ze słuchawką w ręku, jakby we mnie uderzył piorun. Kelly Prescott, 

najbogatsza, najpiękniejsza dziewczyna w drugiej klasie, zaprasza mnie na party tego 

samego wieczoru, kiedy umówiłam się na randkę z najseksowniejszym chłopakiem w 

całej szkole. Który akurat czeka na drugiej linii.

_ Taak, pewnie, Kelly. Z największą przyjemnością. Czy Brad wie, gdzie to 

jest?

- Brad? - zdziwiła się Kelly. - Och, Brad. Zgadza się, to twój przyrodni brat, 

prawda? Och, tak, zabierz go ze sobą Poza tym...

- Chętnie bym pogadała, Kelly, ale mam kogoś na drugiej linii. Czy możemy o 

tym porozmawiać jutro w szkole?

- Ależ naturalnie. Cześć.

Przełączyłam się znowu do Bryce'a i poprosiłam, żeby poczekał jeszcze 

chwilę. Zakrywszy dłonią słuchawkę, wrzasnęłam:

- Brad, party na basenie u Kelly Prescott w tę sobotę. Idziesz albo chrzań się.

Przyćmiony wypuścił joystick z ręki.

- Niemożliwe! - ryknął radośnie. - Cholera, niemożliwe!

- Ejże! - Andy trzepnął go po głowie. - Uważaj, jak się wyrażasz!

Wróciłam do Bryce'a.

- Kolacja to świetny pomysł. Wszystko, poza zdrową żywnością.

Bryce na to:

- Fantastycznie! Też nienawidzę zdrowej żywności. Nie ma nic lepszego niż 

kawałek mięsa z frytkami i sosem...

- Eee, tak, Bryce. Posłuchaj, znowu ktoś się usiłuje dodzwonić. Naprawdę mi 

przykro, ale powinnam odebrać, dobrze? Porozmawiamy jutro w szkole.

- Och, jasne. - W głosie Bryce'a brzmiało zdumienie. Przypuszczalnie jestem 

pierwszą dziewczyną, która rozmawia z kimś jeszcze, kiedy on dzwoni. - Cześć, 

Suze. I, hm, dzięki raz jeszcze.

- Nie ma sprawy. Zawsze do usług. - Znowu przełączyłam. - Halo?

- Suze! Mówi Cee Cee!

W tle usłyszałam ryk Adama:

- I ja też!

- Słuchaj, dziewczyno - odezwała się Cee Cee - idziemy do Clutcha. 

Zabierzesz się z nami? Adam właśnie zrobił prawo jazdy.

- Jestem legalny! - wrzasnął Adam do słuchawki.

- Do Clutcha?

- Taak, do Coffee Clutch, w centrum. Pijesz kawę, no nie? Jesteś przecież z 

Nowego Jorku, co?

Musiałam się chwilę zastanowić.

- Um, tak, tylko że... muszę coś zrobić.

- Och, daj spokój. Co musisz zrobić? Wyprać pelerynę? Wiem, że jesteś 

bohaterką i pewnie nie masz czasu dla nas, maluczkich, ale...

- Nie skończyłam wypracowania na tysiąc słów na temat bitwy pod 

Bladensburgiem dla pana Waldena. I muszę się ostro wziąć do geometrii, jeśli mam 

nadążyć za wami, geniuszami.

- Psiakość - mruknęła Cee Cee. - W porządku. Ale musisz obiecać, że jutro 

usiądziesz koło nas podczas lunchu. Chcemy usłyszeć, jak to było, kiedy przycisnęłaś 

swoje ciało do ciała Bryce'a. Jak się czułaś i w ogóle.

- Ja nie chcę - odezwał się pełen zgrozy głos Adama.

- Dobra - rzuciła Cee Cee. - No, więc to ja chcę wiedzieć wszystko na ten 

temat.

Zapewniłam, że nie pominę żadnego szczegółu i rozłączyłam się. Przyjrzałam 

się telefonowi. Ku mojemu zachwytowi nie zadzwonił ponownie. Aż trudno w to 

uwierzyć. W życiu nie byłam tak rozchwytywana. Czułam się dziwnie.

Okłamałam ich, oczywiście, w kwestii pracy domowej. Wypracowanie 

napisałam i przerobiłam dwa rozdziały z geometrii. Tyle mniej więcej byłam w stanie 

zdziałać w jeden wieczór. Prawda była taka, że miałam do załatwienia pewną sprawę 

poza domem i musiałam się trochę przygotować.

Mediator nie potrzebuje właściwie narzędzi. Żadnych krzyży czy święconej 

wody, które ponoć przydają się do walki z wampirami. Zresztą nigdy dotąd nie 

spotkałam wampira, chociaż spędzam sporo czasu na cmentarzach. Co do duchów 

jednak, trzeba zdać się na łut szczęścia.

Czasami, żeby wykonać robotę jak należy, trzeba się gdzieś włamać. A tego 

nie zrobi się bez narzędzi. Bardzo polecam przedmioty, które można znaleźć na 

miejscu. Człowiek nie chodzi wtedy obładowany. Zabieram jednak ze sobą pas z 

narzędziami - latarką, śrubokrętami, obcęgami itd. - który zakładam na czarne 

legginsy. Zapinałam go właśnie koło północy, zadowolona, że wszyscy w domu śpią - 

łącznie ze Śpiącym, który do tej pory zdążył wrócić z pizzerii - i akurat narzuciłam 

kurtkę, kiedy złożył mi wizytę stary znajomy.

- Ojej - zawołałam, kiedy dostrzegłam jego odbicie w lustrze, przed którym 

poprawiałam moją kreację. Słowo daję, widuję duchy od lat, ale nadal dostaję 

dreszczy, kiedy któryś się przy mnie materializuje. Odwróciłam się gwałtownie, zła 

nie dlatego, że się pojawił, ale że udało mu się mnie zaskoczyć. - Dlaczego ciągle tu 

jesteś? Wydawało mi się, że miałeś się wynieść.

Jesse przybrał swobodną pozę, opierając się o jedną z kolumienek przy łóżku. 

Jego ciemne oczy powędrowały od czubka mojej zakapturzonej głowy do czubków 

czarnych wysokich butów.

- Trochę późno na wyjście z domu, nie sądzisz, Susannah? - zapytał obojętnie, 

jakbyśmy dyskutowali właśnie na temat drugiej ustawy o zbiegłych niewolnikach, 

którą, o ile się nie mylę, wydano mniej więcej w czasie, kiedy umarł.

- Uhm - burknęłam, ściągając kaptur. - Słuchaj, bez obrazy, Jesse, ale to mój 

pokój. Może byś zechciał go opuścić? I nie mieszaj się w moje sprawy, dobrze?

Jesse ani drgnął.

- Twojej mamie nie spodoba się, że tak późno wychodzisz.

- Moja mama. - Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie, zadzierając głowę. Był 

naprawdę niepokojąco wysoki jak na kogoś, kto nie żyje. - Co ty możesz wiedzieć o 

mojej mamie?

- Bardzo lubię twoją mamę - odparł Jesse spokojnie. - To dobra kobieta. To 

prawdziwe szczęście mieć tak kochającą matkę. Myślę, że bardzo by ją zmartwiło, że 

wkraczasz na tak niebezpieczną drogę.

Niebezpieczna droga. Zgadza się!

- Taak, cóż, coś ci powiem, Jesse. Od dłuższego czasu wymykam się nocami z 

domu, a mama nigdy nie robiła z tego powodu afery. Wie doskonale, że potrafię o 

siebie zadbać.

No dobrze, to kłamstwo, ale skąd on może wiedzieć?

- Doprawdy? - Jesse uniósł powątpiewająco czarną brew. Zwróciłam uwagę, 

że przez środek owej brwi biegnie blizna, jakby ktoś ciął Jessego nożem po twarzy. 

Byłam w stanie to zrozumieć. Zwłaszcza kiedy parsknął śmiechem, mówiąc: - Nie 

sądzę, querida. Nie w tym wypadku.

Podniosłam do góry obie ręce.

- W porządku. Po pierwsze, nie mów do mnie po hiszpańsku. Po drugie, nie 

masz pojęcia, dokąd idę, więc bądź łaskaw się odczepić.

- Ależ wiem, dokąd się wybierasz, Susannah. Idziesz do szkoły, żeby 

porozmawiać z tą dziewczyną, która próbuje zabić chłopca, tego chłopca, który chyba 

ci się... podoba. Zapewniam cię, querida, że sama nie dasz sobie z nią rady. Powinnaś 

zabrać ze sobą księdza.

Wytrzeszczyłam oczy. Miałam wrażenie, że wychodzą mi z orbit, ale to mi się 

naprawdę nie mieściło w głowie.

- Co? - wyjąkałam. - Skąd wiesz to wszystko? Czy ty... mnie szpiegujesz?

Po wyrazie mojej twarzy zorientował się, że powiedział za dużo, bo 

wyprostował się i oświadczył stanowczo:

- Nie wiem, co masz na myśli. Wiem tylko, że narażasz się na 

niebezpieczeństwo.

- Śledziłeś mnie - stwierdziłam, celując w niego oskarżycielsko palcem. - 

Zgadza się? Boże, Jesse, mam już starszego brata, wielkie dzięki. Nie musisz za mną 

łazić...

- O, tak - powiedział Jesse z sarkazmem - ten brat niezmiernie się o ciebie 

troszczy. Prawie tak samo jak o to, żeby się wyspać.

- Ejże! - zawołałam, poczuwając się do obrony Śpiącego. - On pracuje po 

nocach, jasne? Oszczędza na camaro!

Jesse wykonał coś, co, jak podejrzewam, w 1850 roku uchodziło za wulgarny 

gest.

- Nigdzie nie pójdziesz.

- Tak? - Odwróciłam się i ruszyłam do drzwi. - Spróbuj mnie zatrzymać, 

truposzu.

Znał się na swojej robocie. Kiedy położyłam rękę na klamce, zasuwka 

wskoczyła na miejsce. Przedtem nawet nie zauważyłam, że na drzwiach jest zasuwka. 

Musi być bardzo stara. Jednej części brakowało, a klucz z pewnością zginął dawno 

temu.

Stałam przez pół minuty, wpatrując się w zadziwieniu we własną dłoń, 

naciskającą bezskutecznie klamkę. W końcu wciągnęłam głęboko powietrze, tak jak 

radził psychoterapeuta mamy. Nie sugerował, żebym stosowała tę technikę, mając do 

czynienia z uciążliwym duchem. Radził robić to wtedy, kiedy będę w stresie.

Pomogło. Bardzo.

- No, dobrze - westchnęłam, odwracając się. - Jesse. To nie w porządku.

Jesse wydawał się zmieszany. Widziałam wyraźnie, że nie jest z siebie 

zadowolony. Ktoś, kto zabił go w poprzednim życiu, z pewnością nie uczynił tego w 

odwecie za jakiś okrutny uczynek. Jesse nie lubił ranić ludzi. Był dobrym 

człowiekiem. W każdym razie próbował.

- Nie mogę. Susannah, nie chodź tam. Ta kobieta... ta dziewczyna, Heather, 

nie jest taka, jak duchy, które spotykałaś do tej pory. Jest przepełniona nienawiścią. 

Zabije cię.

Uśmiechnęłam się do niego zachęcająco.

- No więc muszę się jej pozbyć, prawda? Daj spokój. Otwórz drzwi.

Zawahał się. Przez sekundę myślałam, że to zrobi. W końcu jednak nie 

zdecydował się. Stał tylko z zakłopotanym, ale... zdecydowanym wyrazem twarzy.

- Jak sobie chcesz. - Okrążyłam go i skierowałam się wprost do okna. 

Postawiłam nogę na lawie, którą zrobił Andy i bez wysiłku uniosłam siatkę w 

środkowym oknie. Przełożyłam nogę przez parapet, kiedy poczułam, że chwyta mnie 

za nadgarstek.

Odwróciłam głowę. Nie widziałam jego twarzy, ponieważ w pokoju paliła się 

tylko mała lampka, ale słyszałam wyraźnie błagalną nutkę w jego głosie.

- Susannah.

I tyle. Tylko moje imię.

Nie odezwałam się. Nie mogłam. Właściwie mogłam, bo nie zaschło mi w 

gardle... Po prostu... nie wiem.

Zamiast tego zerknęłam na jego dłoń, dużą i śniadą, nawet na tle mojej czarnej 

kurtki. Miał mocny chwyt, jak na nieżywego faceta. Nawet jak na żywego. Podążył za

moim wzrokiem i zobaczył swoją dłoń ściskającą mój nadgarstek.

Puścił mnie, jakby moja skóra pokryła się nagle bąblami. Wygramoliłam się 

przez okno. Kiedy udało mi się bez szwanku przejść po dachu nad gankiem, a 

następnie zeskoczyć na ziemię, spojrzałam w okno mojego pokoju.

Jessie, oczywiście, zniknął.

10

Była chłodna jasna noc. Pełnia księżyca. Stojąc przed domem, widziałam, jak 

wisi nad morzem niczym żarówka. Nie taka stuwatowa jak słońce, ale może 

dwudziestka piątka, jakich używa się do lamp biurowych z obracanym kloszem. Pa-

cyfik, który z tej odległości wydawał się gładki niczym szkło, był doskonale czarny, 

jeśli nie liczyć białego jak papier cienkiego pasma księżycowego światła.

W tym świetle widziałam wyraźnie czerwoną kopułę kościoła Misji. To 

jednak nie oznacza wcale, że Misja jest blisko. Czekały mnie dobre dwa kilometry 

drogi. W kieszeni miałam kluczyki od ramblera, które zwinęłam pół godziny 

wcześniej. Metal nagrzał się od mojego ciała. Rambler, turkusowy w świetle dnia, te-

raz, w cieniu podjazdu, sprawiał wrażenie szarego.

Dobra, wiem, że nie mam prawa jazdy, ale jeśli Przyćmiony daje sobie radę...

No, niech będzie. Stchórzyłam. Czy nie lepiej się stało, że postanowiłam 

zrezygnować zjazdy? W końcu nie za bardzo wiem, co i jak. Nie, no umiem 

prowadzić, tylko nie miałam okazji pojeździć, ponieważ całe życie spędziłam w 

światowej stolicy transportu publicznego.

Och, nieważne. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę garażu. W domu jest 

trzech chłopaków, zgadza się? Musi więc być przynajmniej jeden rower.

Znalazłam. Chłopięcy rower z tą cholerną poprzeczką i z obrzydliwie 

twardym wąskim siodełkiem. Wydawał się jednak w porządku. Nie miał, w każdym 

razie, płaskich opon.

Ale jak ja będę wyglądała? Ubrana na czarno dziewczyna, mknąca o północy 

na rowerze ulicami miasta.

Nie sądziłam, że znajdę jakąś odblaskową taśmę, ale uznałam, że kask 

rowerowy zupełnie wystarczy. W garażu wisiał jeden na kołku. Zsunęłam kaptur 

bluzy i zapięłam kask. O, tak. Elegancja i dbałość o bezpieczeństwo - to cała ja.

Ruszyłam w dół. Żwirową alejką nie jedzie się specjalnie wygodnie, 

zwłaszcza na dół. A, jak się okazało, droga przez cały czas prowadziła w dół, jako że 

dom, z którego tak świetnie widać zatokę, stoi uczepiony zbocza czegoś, co jest w 

gruncie rzeczy górą. Zjeżdżanie w dół jest zdecydowanie łatwiejsze niż jazda pod 

górę. Nie liczyłam na to, że pokonam tę drogę na rowerze w drugą stronę. Czeka 

mnie pchanie roweru pod górę. Jazda w dół nieźle dała mi się we znaki. Górka była 

tak stroma, droga tak kręta, a nocne powietrze tak zimne, że jechałam z duszą na 

ramieniu, a po policzkach spływały mi łzy, wywołane wiatrem. No i te wyboje...

Boże! Jak to przeklęte siodełko wbijało mi się w siedzenie, kiedy 

podskakiwałam na nierównej drodze!

Ale wzgórze nie było jeszcze najgorsze. Na dole znalazłam się na 

skrzyżowaniu. To przeraziło mnie dziesięć razy bardziej niż jazda w dół, ponieważ, 

chociaż było dobrze po północy, nadal panował duży ruch. Zatrąbił na mnie jakiś 

samochód. Nie moja wina. Zjeżdżając, nabrałam takiego rozpędu, że gdybym 

usiłowała zahamować, to przeleciałabym przez kierownicę. Jechałam więc dalej, o 

włos uniknąwszy zderzenia z pikapem, a potem, nie wiem jak, znalazłam się na 

parkingu koło szkoły.

Misja w nocy wygląda zupełnie inaczej niż w dzień. Na parkingu nie ma ani 

jednego wozu i panuje taka cisza, że słychać, jak na plaży w Carmelu fale uderzają o 

brzeg.

Ponadto, pewnie ze względu na turystów, zainstalowano reflektory, które 

oświetlały kopułę i cały front kościoła z ogromną, łukowato sklepioną bramą. Z tyłu, 

gdzie się zatrzymałam, panował mrok. Co mi akurat niezwykle odpowiadało. 

Ukryłam rower za pojemnikiem na śmieci, powiesiłam kask na kierownicy i 

podeszłam do okna. Misja powstała w czasach dinozaurów, kiedy nie znano 

klimatyzacji czy centralnego ogrzewania, więc żeby utrzymać chłód latem i ciepło 

zimą, stawiano domy o naprawdę grubych murach. A to oznacza, że okna są osadzone 

dość głęboko w ścianie z palonej cegły i mają szerokie parapety. Wdrapałam się na 

jeden z takich parapetów i rozejrzałam dokoła, żeby sprawdzić, czy nikt mnie nie 

śledzi. Nie było nikogo, jeśli nie liczyć kilku borsuków grzebiących w pojemniku na 

śmieci w poszukiwaniu resztek lunchu. Osłoniłam twarz dłońmi, żeby nie 

przeszkadzało mi światło księżyca i zajrzałam do środka.

Klasa pana Waldena. Noc była na tyle jasna, że widziałam zapisaną jego ręką 

tablicę i plakat przedstawiający Boba Dylana, jego ulubionego poetę.

Wybicie jednego kwadracika szyby w staromodnej żelaznej ramce, wsunięcie 

ręki do środka i otwarcie okna zajęło mi chwilę. Jeśli chodzi o włamywanie się przez 

okno, to najtrudniejszą rzeczą nie jest wybijanie szyby ani nawet wkładanie ręki do 

wewnątrz. Najbardziej trzeba uważać, wyciągając ją, bo wtedy można się 

najdotkliwiej pokaleczyć. Mimo że wkładałam specjalne rękawice do walki z 

duchami, czarne, grube, wzmocnione gumą na kostkach, zdarzało mi się zaczepiać 

rękawem i wyjmować podrapaną rękę.

Tym razem nie przytrafiło mi się nic takiego. Okno otwierało się do środka, 

więc mieściłam się w nim z łatwością. Zdarzało mi się włamać do pomieszczeń 

wyposażonych w system alarmowy, co kończyło się niezbyt przyjemną przejażdżką 

na tylnym siedzeniu wozu należącego do nowojorskiej policji, jednak Misja nie 

wprowadziła jeszcze tak wyrafinowanych zabezpieczeń. Ograniczano się do 

zamykania drzwi i okien, z nadzieją że może nic złego się nie stanie.

To także bardzo mu odpowiadało.

Kiedy stanęłam na podłodze klasy, zamknęłam okno. Po co alarmować stróża? 

Szybko przeszłam między ławkami, ponieważ drogę oświetlał mi księżyc. A kiedy 

udało mi się otworzyć drzwi i wyjść pod daszek od strony dziedzińca, stwierdziłam, 

że latarka w ogóle nie będzie mi potrzebna. Podwórze było zalane światłem. 

Przypuszczam, że Misję udostępnia się turystom do późnych godzin wieczornych, bo 

wszędzie na dachu porozstawiano wielkie, świecące na żółto reflektory, skierowane 

na różne interesujące miejsca: najwyższą palmę, tę z największym krzewem hibiskusa 

u stóp, fontannę, która nadal tryskała wodą. Oświetlony był też oczywiście posąg ojca 

Serry, przy czym jeden reflektor wydobywał z mroku jego brązową głowę, inny zaś 

głowy klęczących u jego stóp Indianek.

Dobrze się składa, że ojciec Serra jest od dawna w parku sztywnych. Mam 

wrażenie, że posąg nie przypadłby mu raczej do gustu.

Na dziedzińcu nie było żywego ducha. Nikogusieńko. Poza cichym 

pluskaniem wody i graniem świerszczy, nie rozlegał się żaden dźwięk. Panował 

nieziemski spokój. Byłam zaskoczona, ponieważ żadna z moich szkół nigdy nie robiła

na mnie takiego wrażenia. A ta owszem, dopóki za moimi plecami nie odezwał się 

ktoś szorstkim głosem:

- A co ty tutaj robisz?

Odwróciłam się na pięcie i stanęłam z nią twarzą w twarz. Opierała się o 

swoją szafkę - przepraszam, moją szafkę - patrząc na mnie gniewnie, z ramionami 

skrzyżowanymi na piersi. Miała na sobie bardzo ładne ciemnografitowe spodnie i 

szary kaszmirowy sweterek. Na szyi zawiesiła naszyjnik z pereł - jedna perła na 

każde święta Bożego Narodzenia i urodziny - otrzymany zapewne od kochających 

dziadków. Włożyła również czarne błyszczące mokasyny. Włosy, lśniące w świetle 

reflektorów, wydawały się gładkie i szczerozłote. Była naprawdę piękną dziewczyną. 

Tym bardziej szkoda, że strzeliła sobie w głowę.

- Heather - powiedziałam, ściągając kaptur. - Cześć. Przepraszam, że 

przeszkadzam... - zawsze lepiej zacząć od uprzejmości - ale sądzę, że powinnyśmy 

porozmawiać.

Heather ani drgnęła. Zmrużyła tylko oczy. Bardzo jasne, chyba szare. Długie 

rzęsy pociągnęła tuszem, a na powiekach miała kreski zrobione grafitową kredką.

- Porozmawiać? - powtórzyła Heather. - Och, pewnie. Jakbym miała ochotę z 

tobą rozmawiać. Wiem o tobie wszystko, Suzie.

Skrzywiłam się.

- Mam na imię Suze - sprostowałam.

- Wszystko jedno. Wiem, po co tu przyszłaś.

- To dobrze - stwierdziłam. - W takim razie nie muszę niczego wyjaśniać. 

Usiądziemy gdzieś, żeby pogadać?

- Pogadać? Dlaczego miałabym z tobą gadać? Co ty myślisz, że na głupią 

trafiłaś? Boże, wydaje ci się, że jesteś sprytna. Myślisz, że możesz się tak po prostu 

wepchać, co?

- Słucham?

- Na moje miejsce. - Wyprostowała się i ruszyła w stronę fontanny. - Ty - 

rzuciła mi spojrzenie przez ramię - nowa dziewczyna. Nowa dziewczyna, która sądzi, 

że może się tak po prostu wślizgnąć na miejsce, które ja zostawiłam. Dostałaś moją 

szafkę. Prawie ci się udało ukraść moją najlepszą przyjaciółkę. Wiem, że Kelly 

dzwoniła do ciebie i zaprosiła cię na swoją głupią imprezę. A teraz ci się wydaje, że 

możesz ukraść mojego chłopaka.

Oparłam ręce na biodrach.

- To nie jest twój chłopak, Heather, zapomniałaś? Zerwał z tobą. Dlatego 

umarłaś. Przestrzeliłaś sobie głowę w obecności jego matki.

Heather otworzyła szeroko oczy.

- Zamknij się - warknęła.

- Strzeliłaś sobie w głowę w obecności jego matki, bo byłaś zbyt głupia, żeby 

zdawać sobie sprawę, że żaden chłopak, nawet Bryce Martinson, nie jest wart takiej 

ceny. - Przeszłam obok niej na jedną ze żwirowanych ścieżek między klombami ogro-

du. Nie chciałam przyznać, nawet sama przed sobą, że stanie pod dachem, po tym, co 

się przydarzyło Bryce'owi, napawa mnie niepokojem. - Boże, musiałaś być wściekła, 

kiedy zrozumiałaś, co zrobiłaś. Zabiłaś się. I to z powodu takiej bzdury. Z powodu 

chłopaka.

- Zamknij się! - Tym razem wrzasnęła. Zacisnęła dłonie w pięści, zamknęła 

oczy i lekko się zgarbiła. Dzwoniło mi w uszach. Nikt jednak nie nadbiegł od strony 

probostwa, gdzie paliły się światła. Gołębice, gruchające na dachu, umilkły, gdy 

pojawiła się Heather, a świerszcze przerwały nocną serenadę.

Ludzie na ogół nie słyszą duchów, zwierzęta, nawet owady są nadzwyczaj 

wyczulone na zjawiska paranormalne. Maks, pies Ackermanów, z powodu Jessego 

nie zbliża się do mojego pokoju.

- Nie drzyj się, to bez sensu - powiedziałam. - Nikt poza mną cię nie usłyszy.

- Będę krzyczała, ile mi się podoba! - wrzasnęła.

Ziewając, podeszłam do ławki pod posągiem ojca Serry i usiadłam. U 

podstawy posągu zauważyłam tabliczkę. Dzięki światłu księżyca i reflektorom 

odczytałam ją bez trudu.

Czcigodny ojciec Junipero Serra - głosił napis - 1713 - 1784. Jego prawość i 

skromność były lekcją dla Wszystkich, którzy go znali i korzystali z jego nauk.

- Słuchasz mnie? - krzyknęła Heather. Spojrzałam na nią uważnie.

Przestała krzyczeć, podeszła bliżej, a jej twarz zamieniła się w maskę 

nienawiści.

- Posłuchaj mnie, suko - wysyczała, zatrzymując się o kilka centymetrów ode 

mnie —chcę, żebyś stąd zniknęła, rozumiesz? Chcę, żebyś odeszła z tej szkoły. To 

jest moja szafka. Kelly Prescott jest moją najlepszą przyjaciółką. A Bryce Martinson 

jest moim chłopakiem! Wynoś się stąd, wracaj, skąd przyszłaś. Zanim się pojawiłaś, 

wszystko było w porządku.

Musiałam jej przerwać.

- Wybacz, Heather, ale to nieprawda, że wszystko było w porządku. Wiesz, 

skąd wiem? Bo nie żyjesz. Rozumiesz? Nie żyjesz. Zmarli nie mają szafek ani 

najlepszych przyjaciółek, ani chłopaków. A wiesz, dlaczego? Ponieważ nie żyją.

Heather wyglądała tak, jakby zaraz znowu miała zacząć wrzeszczeć, ale 

zdusiłam jej krzyk w zarodku, mówiąc spokojnie i łagodnie:

- Wiem, że popełniłaś błąd. Straszliwy, przerażający błąd...

- To nie ja popełniłam błąd - powiedziała Heather cicho. - Bryce popełnił błąd. 

To Bryce ze mną zerwał.

- Taak, zgadza się, nie ten błąd miałam na myśli. Mówiłam o twoim 

samobójstwie z powodu głupiego chłopaka, który z tobą...

- Jeśli uważasz, że jest głupi - przerwała mi, chichocząc złośliwie - to 

dlaczego umówiłaś się z nim na sobotę? Słyszałam, jak cię zapraszał. Szczur. 

Prawdopodobnie zdradzał mnie każdego dnia, kiedy ze sobą chodziliśmy.

- No, cudownie. Jeszcze jeden powód, żeby się przez niego zabić.

Na jej rzęsach zabłysły łzy, lśniące jak kryształki, które kupuje się w sklepie i 

przyczepia do paznokci.

- Kochałam go - szepnęła. - Skoro nie mogłam go mieć, nie miałam po co żyć.

- A teraz, kiedy nie żyjesz - powiedziałam zmęczonym tonem - uznałaś, że 

powinien do ciebie dołączyć, zgadza się?

- Nie podoba mi się tutaj - ciągnęła cicho. - Nikt mnie nie widzi. Tylko ty i 

ojciec Dominik. Jestem taka samotna...

- Tak. To zrozumiałe. Ale nawet jeśli zdołasz go zabić, prawdopodobnie nie 

będzie ci za to specjalnie wdzięczny.

- Sprawię, że mnie polubi - w głosie Heather zabrzmiała pewność. - W końcu 

będziemy tylko we dwoje, on i ja. Będzie musiał mnie polubić.

Pokręciłam głową.

- Nie, Heather, to nie działa w ten sposób. Popatrzyła na mnie w napięciu.

- Co masz na myśli?

- Jeśli zabijesz Bryce'a, nie ma gwarancji, że on trafi tutaj, do ciebie. Nie 

wiem na pewno, co się dzieje z ludźmi po śmierci, ale wydaje mi się, że w każdym 

przypadku jest inaczej. Jeśli go zabijesz, pójdzie tam, gdzie mu przeznaczone. Niebo, 

piekło, kolejne wcielenie, nie jestem pewna. Wiem jednak, że nie znajdzie się tutaj, z 

tobą. To nie wygląda w ten sposób.

- Ale... - zdenerwowała się Heather - to niesprawiedliwe!

- Mnóstwo jest niesprawiedliwych rzeczy, Heather. Na przykład to, że musisz 

cierpieć przez całą wieczność z powodu błędu, który popełniłaś pod wpływem 

impulsu. Gdybyś wiedziała, co się dzieje po śmierci, z pewnością byś tego nie 

zrobiła. Ale to nie musi być tak.

Spojrzała na mnie. Łzy zastygły na jej rzęsach, jak okruszki lodu.

- Nie musi?

- Nie, nie musi.

- Chcesz powiedzieć... chcesz powiedzieć, że mogę wrócić? Skinęłam głową.

- Możesz. Możesz zacząć wszystko od początku. Pociągnęła nosem.

- W jaki sposób?

- Musisz się tylko zdecydować.

Jej piękną buzię wykrzywił na chwilę grymas zawodu.

- Ale ja już dawno uznałam, że tego właśnie chcę. Jedyne, czego chcę, 

odkąd... odkąd to się wydarzyło... to odzyskać swoje życie.

Pokręciłam głową.

- Nie, Heather, źle mnie zrozumiałaś. Nigdy nie wrócisz do swojego 

poprzedniego życia. Ale możesz zacząć nowe. Będzie lepsze niż to tutaj, niż wieczna 

samotność, wściekanie się na ludzi, ranienie ich...

- Powiedziałaś, że mogę odzyskać swoje życie! - wrzasnęła. W jednej chwili 

zrozumiałam, że ją straciłam.

- Nie chodzi mi o twoje poprzednie życie. Miałam na myśli życie w ogóle...

Było jednak za późno. Ogarnęło ją szaleństwo.

Stało się dla mnie jasne, dlaczego rodzice Bryce'a wysłali go na Antiguę. 

Żałowałam, że mnie tam nie ma. Chciałam być gdzie indziej, byle nie stać na drodze 

tej dziewczyny, kiedy jest wściekła.

- Powiedziałaś - krzyczała Heather - powiedziałaś, że mogę odzyskać swoje 

życie! Okłamałaś mnie!

- Heather, nie okłamałam cię. Chciałam tylko powiedzieć, że twoje życie 

minęło, sama je ucięłaś. Wiem, że to straszne, powinnaś była pomyśleć o tym, 

zanim...

Przerwała mi nieludzkim wyciem.

- Nie pozwolę ci, nie pozwolę ci przejąć mojego życia!

- Heather, już ci mówiłam, że nie próbuję zrobić niczego takiego. Mam swoje 

własne życie. Niepotrzebne mi twoje...

Teraz, kiedy ptaki i świerszcze umilkły, na dziedzińcu słychać było tylko 

plusk wody w fontannie. Ten dźwięk nagle wydał mi się dziwny. Pojawiło się jakieś 

bulgotanie. Zerknęłam w tamtą stronę. Z powierzchni wody unosiła się para. To by 

mnie tak bardzo nie zdziwiło, ostatecznie jest zimno, a temperatura wody może być 

wyższa od temperatury powietrza, gdyby nie wielki bąbel, który nagle prysnął na 

wzburzonej tafli.

Wtedy zrozumiałam. Woda się gotowała. Wściekłość Heather spowodowała, 

że woda osiągnęła temperaturę wrzenia.

- Heather - zawołałam z ławki - Heather, posłuchaj, musisz się uspokoić. Nie 

możemy rozmawiać, kiedy jesteś...

- Powiedziałaś... - zauważyłam z przerażeniem, że oczy uciekły jej w głąb 

czaszki. - Ze... mogę... zacząć... od nowa!

Należało coś zrobić. Ławka pode mną nie musiała trząść się tak gwałtownie, 

żebym zrozumiała, że powinnam się podnieść.

Wstałam, i to szybko. Na tyle szybko, że nie oberwałam ławką. Na tyle 

szybko, żeby dopaść Heather, zanim się zorientowała, i dołożyć jej pięścią w 

podbródek.

Tyle że, ku mojemu zaskoczeniu, to nie zrobiło na niej najmniejszego 

wrażenia. Za bardzo zapamiętała się w złości. Zdecydowanie za bardzo. Cios nie 

odniósł skutku, poza tym że zabolały mnie kostki. No i że wprawiło ją to w jeszcze 

większą wściekłość.

- Teraz - odezwała się Heather głębokim głosem, który w żaden sposób nie 

przypominał szczebiotania cheerliderki - tego pożałujesz.

Woda w fontannie zaczęła wrzeć i przelewać przez brzegi basenu. Strugi 

wody wystrzeliły na pięć metrów w górę, opadając kaskadą w bulgoczącą parującą 

czeluść. Ptaki siedzące na gałęziach zerwały się do lotu, na chwilę zasłaniając 

księżyc.

Miałam dziwne wrażenie, że Heather nie żartuje. Co więcej, miałam wrażenie, 

że jest w stanie spełnić groźbę, nie ruszając małym palcem.

Moje przypuszczenia potwierdziły się, kiedy głowa Junipero Serry odpadła 

nagle od odlanego w brązie ciała. Urwała się z taką łatwością, jakby twardy metal 

zamienił się w watę cukrową.

Nie towarzyszył temu żaden hałas. Głowa zawisła na chwilę w powietrzu. 

Dziwaczny kąt, pod jakim wisiała, zmienił wyraz ciepłego współczucia na twarzy 

ojca Serry w szatański grymas. Stałam jak zahipnotyzowana, patrząc na światło 

odbijające się od metalowej kuli, gdy nagle stwierdziłam, że zaczyna spadać...

Mknęła w moją stronę tak szybko, że stanowiła jedynie smugę na nocnym 

niebie, niczym kometa albo...

Nie miałam okazji zastanowić się nad dalszymi porównaniami, ponieważ w 

następnej sekundzie coś ciężkiego grzmotnęło mnie w żołądek i rzuciło na ziemię. 

Rozłożyłam się jak długa, patrząc w rozgwieżdżone niebo. Było takie piękne. Noc 

taka czarna, a gwiazdy zimne, odległe i migotliwe jak...

- Wstawaj! - Rozległ się szorstki męski głos tuż przy moim uchu. - Myślałem, 

że lepiej sobie z tym radzisz!

Coś wybuchło o centymetr od mojego policzka. Odwróciłam głowę i 

zobaczyłam obsceniczny uśmiech Junipero Serry.

Jesse jednym szarpnięciem postawił mnie na nogi, a następnie pociągnął w 

stronę pasażu przed budynkiem.

11

Wróciliśmy do klasy pana Waldena. Nie wiem, w jaki sposób, ale nam się to 

udało. Głowa posągu przez cały czas gnała za nami, prując powietrze ze 

złowieszczym świstem, jakby ojciec Serra coś wykrzykiwał. W końcu z impetem kuli 

armatniej wyrżnęła w ciężkie drewniane drzwi w momencie, w którym 

zatrzasnęliśmy je za sobą.

- Jesus Cristo - wysapał Jesse, kiedy staliśmy, dysząc z wysiłku, oparci 

plecami o drzwi, jakbyśmy własnym ciężarem byli w stanie powstrzymać Heather, 

która mogła przejść przez ścianę, jeśli tylko miałaby na to ochotę. - „Potrafię sama 

sobie radzić”, powiedziałaś. „Muszę się tylko jej pozbyć”, powiedziałaś. Świetnie!

Starałam się oddychać równo i myśleć o tym, co robić dalej. Nigdy nie 

widziałam czegoś podobnego. Nigdy.

- Zamknij się - burknęłam.

- Truposz. - Jesse odwrócił głowę w moją stronę. Jego pierś wznosiła się i 

opadała rytmicznie. - Czy zdajesz sobie sprawę, że tak właśnie mnie nazwałaś? To 

zabolało, querida. Naprawdę.

- Mówiłam ci... - Coś ciężkiego waliło w drzwi. Czułam, jak uderza w mój 

kręgosłup. Nie trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, że to głowa fundatora 

pewnej szkoły misyjnej. - .. .żebyś mnie nie nazywał w ten sposób.

- Dobrze, byłbym wdzięczny, gdybyś nie wyrażała się pogardliwie na temat 

mojej...

- Posłuchaj, te drzwi nie będą się trzymały wiecznie.

- Nie - zgodził się Jesse. Akurat wtedy metalowa głowa przebiła się częściowo 

przez drzwi w miejscu, które udało jej się nadwyrężyć. - Czy mogę coś zasugerować?

Patrzyłam, przerażona, na głowę, która tkwiła w drzwiach, gapiąc się na mnie 

zimnymi brązowymi oczami. To wariactwo, ale mogłabym przysiąc, że się do mnie 

uśmiechała.

- Pewnie - wysapałam.

- Biegnij.

Bez namysłu posłuchałam jego rady. Podbiegłam do parapetu i, nie zwracając 

uwagi na ostre kawałki szkła, wskoczyłam na niego. Otwarcie okna zajęło mi tylko 

parę sekund, ale Jesse, który nadał zmagał się z czymś, co przypominało wyjący 

huragan, i tak zdążył powiedzieć:

- Hm, czy mogłabyś się pośpieszyć?

Zeskoczyłam na parking. Zabawne, że gdy stało się na zewnątrz grubych 

murów Misji, nie sposób było się zorientować, że wewnątrz szaleją siły 

nadprzyrodzone. Na parkingu nadal było pusto. Panowała cisza, jeśli nie liczyć 

dobiegającego z oddali łagodnego szumu oceanu.

- Jesse! - syknęłam w stronę okna. - Chodź! - Nie wiedziałam, czy Heather nie 

będzie miała ochoty wyładować wściekłości na kimś niewinnym, zamiast na mnie, 

ani też, czy Jesse także ma w zanadrzu jakieś sztuczki, w rodzaju tej z głową posągu. 

Wiedziałam tylko, że im prędzej oboje znajdziemy się poza zasięgiem jej złości, tym 

lepiej.

Pozwolę sobie w tym miejscu zaznaczyć, że nie jestem tchórzem. Ale nie 

jestem także kretynką. Uważam, że kiedy mamy do czynienia z siłą, której nie 

jesteśmy wstanie stawić czoła, nie pozostaje nic innego jak ucieczka.

Nie należy jednak zostawiać nikogo w potrzebie.

- Jesse! - wrzasnęłam przez okno.

- Wydawało mi się, że mówiłem - odezwał się mocno poirytowany głos za 

moimi plecami - żebyś uciekała.

Sapnęłam z wrażenia i zakręciłam się na pięcie. Jesse stał na asfaltowym 

parkingu, plecami do księżyca, z twarzą w cieniu.

- O, mój Boże. - Serce biło mi tak mocno, że o mało nie eksplodowało. Nigdy 

w życiu tak się nie przestraszyłam. Nigdy.

Może dlatego zrobiłam to, co zrobiłam, a mianowicie chwyciłam Jessego za 

koszulę.

- O, mój Boże - wysapałam znowu. - Jesse, nic ci nie jest?

- Oczywiście, że nic. - Wydawał się zdziwiony tym pytaniem. To chyba 

rzeczywiście było głupie z mojej strony. W jaki sposób Heather może zaszkodzić 

Jessemu? Przecież go nie zabije. - A czy tobie nic się nie stało?

- Mnie? Wszystko w porządku. - Spojrzałam w stronę ciemnych okien klasy 

pana Waldena. - Czy myślisz, że ona... skończyła?

- Na razie - odparł Jesse.

- Skąd wiesz? - Stwierdziłam niezwykle zdumiona, że cała , się trzęsę. - Skąd 

wiesz, że zaraz nie przelezie przez ścianę i nie zacznie wyrywać drzew, żeby w nas 

nimi rzucać?

Jesse pokręcił głową. Zauważyłam, że się uśmiecha. Jak na kogoś, kto zmarł, 

zanim wynaleziono ortodoncję, miał bardzo ładne zęby. Prawie tak ładne jak Bryce.

- Nie zrobi tego.

- Skąd możesz wiedzieć?

- Bo tak. Ona jeszcze nie wie, że jest w stanie to zrobić. To wszystko jest dla 

niej nowe, Susannah. Nie wie, na co ją stać.

Jeśli to miało mnie pocieszyć, to odniosło przeciwny skutek. Jesse przyznał 

właśnie, że Heather jest w stanie wyrywać drzewa i rzucać nimi w ludzi, a nie robi 

tego jedynie z powodu braku doświadczenia. To wystarczyło, żebym przestała drżeć i 

puściła jego koszulę. Wiem, że Heather mogłaby mnie ścigać, gdyby chciała. 

Mogłaby, tak samo jak Jesse, który poszedł za mną do szkoły. Chodzi jednak o to, że 

Jesse zdaje sobie sprawę ze ' swoich umiejętności. Jest duchem o wiele dłużej niż 

Heather, która dopiero dowiaduje się, na co ją stać.

To było najbardziej przerażające. Jest duchem tak krótko... i już ma taką moc.

Zaczęłam chodzić po parkingu tam i z powrotem.

- Musimy coś zrobić - powiedziałam. - Musimy ostrzec ojca Dominika. I 

Bryce'a. Mój Boże, musimy ostrzec Bryce'a, żeby nie przychodził jutro do szkoły. 

Ona go zabije. Zabije go w chwili, gdy postawi stopę na progu szkoły...

- Susannah... - zaczął Jesse.

- Chyba powinniśmy do niego zadzwonić. Jest pierwsza w nocy, ale możemy 

do niego zadzwonić i powiedzieć mu... nie wiem, co mamy mu powiedzieć. Możemy 

powiedzieć, że ktoś groził mu śmiercią, czy coś. Może to go przekona. Albo 

moglibyśmy sami zagrozić mu śmiercią. Tak zróbmy! Zadzwońmy do niego, ja udam 

kogoś innego i powiem: „Nie przychodź jutro do szkoły, bo zginiesz”. Może się 

przestraszy. Może...

- Susannah - powtórzył Jesse.

- Albo możemy poprosić ojca Dominika, żeby to zrobił! Ojciec Dominik może 

zadzwonić do Bryce'a i powiedzieć mu, żeby nie przychodził do szkoły, że coś się 

stało...

- Susannah. - Jesse zagrodził mi drogę w chwili, gdy odwróciłam się, żeby 

przejść ten sam odcinek dwóch metrów, który przemierzałam w obie strony od paru 

minut. Zatrzymałam się nagle, zaskoczona jego bliskością, uderzając nosem w 

miejsce, gdzie rozchylał się kołnierz jego koszuli. Jesse chwycił mnie za ręce, 

pomagając utrzymać równowagę.

To mi się nie spodobało. Pamiętam, że chwilę przedtem to ja go złapałam. No, 

właściwie nie jego, tylko jego koszulę. Ale i w zwykłych okolicznościach nie lubię, 

kiedy ktoś mnie dotyka, a zwłaszcza duchy. A już szczególnie takie, które mają 

dłonie równie duże i silne jak Jesse.

- Susannah - powtórzył znowu, zanim zdążyłam mu powiedzieć, żeby zabrał 

ode mnie swoje wielkie żylaste łapy. - Wszystko w porządku. To nie twoja wina. Nie 

mogłaś nic zrobić.

- Nic nie mogłam zrobić? Żartujesz? Powinnam była dać jej takiego kopa, 

żeby znowu znalazła się w grobie!

- Nie - Jesse pokręcił głową. - Zabiłaby cię.

- Gówno! Mogłam ją pokonać. Gdyby nie zrobiła tej sztuczki z głową...

- Susannah...

- Mówię poważnie, Jesse. Poradziłabym sobie, gdyby nie wpadła w taką furię. 

Założę się, że jeśli poczekamy, aż ochłonie i wrócimy tam, to zdołam ją przekonać...

- Nie. - Puścił moje ręce, ale tylko po to, żeby objąć mnie ramieniem i 

poprowadzić w stronę pojemnika na śmieci za którym zostawiłam rower. - Chodźmy. 

Wracajmy do domu.

- Ale co...

Ścisnął mnie jeszcze mocniej.

- Nie.

- Jesse, nic nie rozumiesz. To moja praca. Muszę...

- To także zadanie ojca Dominika, prawda? Pozwól mu się tym zająć. Nie ma 

powodu, żeby cała odpowiedzialność spoczywała na tobie.

- Owszem, jest. To ja nawaliłam.

- To ty przyłożyłaś jej pistolet do głowy i pociągnęłaś za cyngiel?

- Oczywiście, że nie. Ale to przeze mnie wpadła w taką złość. Nie mogę 

prosić ojca Dorna, żeby po mnie sprzątał. To byłoby zdecydowanie nie w porządku.

- Zdecydowanie nie w porządku jest to, że ktoś może oczekiwać, iż młoda 

dziewczyna, taka jak ty, stanie do walki z demonem z piekła rodem - Jesse z trudem 

zachowywał spokój.

- Ona nie jest demonem z piekła. Jest tylko wściekła. Jest wściekła, bo 

chłopak, któremu ufała, okazał się...

- Susannah. - Jesse zatrzymał się nagle. Jeśli nie poleciałam na buzię i nie 

rozpłaszczyłam na asfalcie, to tylko dlatego, że nadal obejmował mnie ramieniem.

Przez chwilę, tylko przez chwilę, naprawdę myślałam... cóż, myślałam, że 

mnie pocałuje. Nikt mnie nigdy dotąd nie pocałował, ale, jak się wydaje, wszystkie 

warunki zostały spełnione. No, wiecie, księżyc, mocno bijące serca, emocje związane 

z ucieczką przed wściekłym duchem...

Oczywiście nie bardzo wiedziałam, co sądzić o tym, że mój pierwszy 

pocałunek miał być pocałunkiem kogoś należącego do świata umarłych, ale cóż, 

żebracy nie mogą grymasić, a ponadto, zapewniam was, że Jesse jest o niebo 

przystojniejszy od wszystkich żywych chłopaków, jakich ostatnio poznałam. Nigdy 

nie widziałam takiego przystojnego ducha. W momencie śmierci nie mógł mieć 

więcej niż dwadzieścia lat. Byłam ciekawa, z jakiej przyczyny umarł. Duchy 

zmarłych ludzi zazwyczaj wyglądają tak, jak wyglądali ci ludzie tuż przed śmiercią. 

Na przykład mój tata teraz, kiedy mnie nawiedza, nie wygląda inaczej niż na dzień 

przedtem, jak poszedł pobiegać po parku dziesięć łat temu.

Przypuszczam, że Jesse został zamordowany, ponieważ, jak na mój gust, 

wygląda cholernie zdrowo. Niewykluczone, że trafiła go jedna z tych kul, po których 

zostały dziury w domu na dole. Ładnie ze strony Andy'ego, że oprawił je w ramki na 

pamiątkę dla potomności.

A teraz ten niesamowicie przystojny duch sprawia wrażenie, jakby zamierzał 

mnie pocałować. Cóż, kimże ja jestem, żeby mu w tym przeszkodzić?

No, więc, rozumiecie, odchyliłam lekko głowę do tyłu, patrząc na niego spod 

rzęs i rozchylając usta. Wtedy zauważyłam, że jego uwaga nie skupia się na moich 

wargach, tylko dużo niżej. I to nie na moim biuście, co też nie byłoby złe.

- Ty krwawisz - stwierdził.

Czar prysnął. Oczy o mało nie wyskoczyły mi z orbit.

- Wcale nie - odparłam odruchowo, ponieważ nie czułam żadnego bólu. 

Jednak gdy spojrzałam w dół, zobaczyłam, że u moich stóp wykwitają na chodniku 

drobne plamki. Po ciemku trudno było określić ich kolor. W świetle księżyca 

wydawały się czarne. Z przerażeniem zauważyłam podobne plamy na koszuli 

Jessego.

Z całą pewnością to moja krew. Przyjrzałam się sobie uważnie i stwierdziłam, 

że udało mi się przeciąć drobną, ale jednak ważną żyłkę na nadgarstku. Kiedy 

rozmawiałam z Heather, ściągnęłam rękawice i schowałam je do kieszeni, a później, 

podczas pośpiesznej ucieczki, zapomniałam włożyć je z powrotem. Skaleczyłam się 

pewnie, wskakując na usłany szkłem parapet. Co tylko potwierdza moją teorię, że 

właśnie przy wychodzeniu przydarzają się najgorsze rzeczy.

- Och - mruknęłam, obserwując strumyczek krwi. Nic innego nie przychodziło 

mi do głowy, jak tylko: - Ale paskudnie. Przepraszam za koszulę.

- To nic. - Jesse sięgnął do kieszeni czarnych obcisłych spodni i wyciągnął coś 

białego i miękkiego. Owinął tym mój nadgarstek kilka razy. Robił to w milczeniu, 

bardzo skupiony. Pierwszy raz zdarzyło mi się, żeby duch udzielał mi pierwszej 

pomocy. To nie aż tak interesujące jak pocałunek, ale też niezłe przeżycie.

- Dobrze - powiedział wreszcie. - Boli?

- Nie - odparłam zgodnie z prawdą. Wiedziałam z doświadczenia, że boleć 

zacznie po paru godzinach. Odchrząknęłam. - Dziękuję.

- Drobiazg.

- Ależ nie. - Nagle, to idiotyczne, zebrało mi się na płacz. Naprawdę. A ja 

nigdy nie płaczę. - Mówię poważnie. Dziękuję. Dzięki, że przyszedłeś, żeby mi 

pomóc. Nie powinieneś był tego robić. To znaczy, cieszę się, że tak się stało. I... cóż, 

dziękuję. To wszystko.

Zmieszał się. Chyba zachowałam się dość naturalnie, rozklejając się w takiej 

sytuacji. To było silniejsze ode mnie. Nie mogłam w to uwierzyć. Żaden duch nie był 

dla mnie taki miły. Och, tata próbował. Ale tata nie jest osobą, na której specjalnie 

można polegać. Nigdy, tak naprawdę, nie mogłam na niego liczyć, zwłaszcza w 

potrzebie.

Co innego Jesse. Tyle dla mnie zrobił, choć go o nic nie prosiłam. W gruncie 

rzeczy, byłam dla niego dość nieprzyjemna.

- Nie ma za co - powiedział w końcu. A potem dodał: - Chodźmy do domu.

12

To „chodźmy do domu” zabrzmiało tak ciepło. Tylko że dom, w którym 

mieszkamy, nie wydawał mi się jeszcze domem. Przebywałam w nim przecież 

zaledwie od paru dni.

No i, naturalnie, Jesse nie mieszka tam na takiej zasadzie jak ja.

A jednak, duch, nie duch, uratował mi życie. Nie da się zaprzeczyć. Pewnie 

zrobił to, żeby mnie udobruchać i żebym go nie wykopała na ulicę.

Bez względu jednak na motywy, zachował się wspaniale. Nikt, jak dotąd, nie 

pomagał mi z własnej i nieprzymuszonej woli, głównie dlatego, że nikt nie zdawał 

sobie sprawy, że potrzebuję pomocy. Nawet Gina, przy której madame Zara odkryła, 

że jestem mediatorką, nie wiedziała, dlaczego przychodzę do szkoły z podkrążonymi 

oczami ani gdzie znikałam, kiedy zrywałam się z lekcji, co zdarzało się nagminnie. A 

ja nie byłam w stanie jej tego wytłumaczyć. Nie chodzi o to, że Gina uznałaby mnie 

za wariatkę, ale na pewno komuś by o tym powiedziała. Czegoś takiego nie sposób 

utrzymać w tajemnicy, chyba że przytrafia się nam samym. Poza tym bałam się, że 

dojdzie to w końcu do mojej mamy.

A mama wpadłaby w obłęd. Tak zachowują się matki, a moja nie stanowi 

wyjątku. Już zdążyła posłać mnie na terapię, podczas której musiałam wymyślać 

skomplikowane kłamstwa, w nadziei że to wyjaśni moje aspołeczne nastawienie. Nie 

zamknięto mnie w domu bez klamek, ale trafiłabym tam z całą pewnością, gdyby 

mama odkryła prawdę.

Więc, owszem, cieszę się z obecności Jessego, chociaż czuję się trochę 

niepewnie. Po klapie mojej misji w szkole odprowadził mnie do domu, a więc 

postąpił jak prawdziwy dżentelmen. Pchał nawet mój rower. Przypuszczam, że 

gdybyś ktoś wyjrzał przez okno któregoś z mijanych przez nas domów, stwierdziłby, 

że ma omamy. Zobaczyłby idącą zmęczonym krokiem dziewczynę, a obok niej 

sunący lekko rower.

Dobrze się składa, że ludzie na Wybrzeżu Zachodnim chodzą wcześnie spać.

Przez całą drogę do domu myślałam obsesyjnie o tym, w którym momencie 

popełniłam błąd, jeśli chodzi o Heather. Nie zastanawiałam się nad tym głośno, bo nie 

chciałam zachowywać się jak zacięta płyta czy mechaniczne pianino, czy co tam 

mieli w czasach Jessego. Jednak o niczym innym nie mogłam myśleć. W całej mojej 

paroletniej karierze mediatorskiej nie spotkałam tak gwałtownego, zachowującego się 

tak irracjonalnie ducha. Po prostu nie miałam pojęcia, co robić. A wiedziałam, że 

muszę szybko coś wymyślić; od momentu, kiedy zaczną się lekcje, a Bryce znajdzie 

się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, dzieliło mnie zaledwie kilka godzin.

Nie wiem, czy Jesse odgadł, dlaczego milczę, czy może także myślał o 

Heather. W każdym razie odezwał się nagle, przerywając ciszę:

- „Niebo nie zna wściekłości, jak miłość zamieniona w nienawiść, ani piekło 

takiej furii, jak zraniona kobieta”.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Mówisz na podstawie własnego doświadczenia?

W świetle księżyca zobaczyłam, że uśmiecha się lekko.

- Cytuję Wiliama Congreve'a.

- Och. - Zastanawiałam się przez chwilę. - Ale, wiesz, czasami zraniona 

kobieta ma powody, żeby się wściekać.

- Mówisz na podstawie własnego doświadczenia? - zainteresował się.

- Niespecjalnie.

Chłopak musi okazać ci zainteresowanie, zanim cię zrani. Nie powiedziałam 

jednak tego głośno. Nie dbam o to, co Jesse o mnie myśli. Dlaczego miałoby mnie 

obchodzić, co myśli o mnie martwy kowboj?

Ale nie zamierzałam uświadamiać mu, że nigdy nie miałam chłopaka. Nie 

mówi się takich rzeczy przystojnym chłopakom, nawet jeśli są martwi.

- Nie wiemy przecież, tak naprawdę, co zaszło między Heather a Bryce'em. 

Może ma powody, żeby czuć do niego żal?

- Do niego, pewnie tak - powiedział Jesse z niechęcią. - Ale nie do ciebie. Nie 

miała prawa cię atakować.

W jego głosie zawrzał taki gniew, że uznałam, iż może lepiej zmienić temat. 

Pewnie powinnam wściec się na Heather za to, że dybie na moje życie, ale z drugiej 

strony, często mam do czynienia z ludźmi niemyślącymi racjonalnie. Dobrze, może 

nie do tego stopnia, co Heather, ale wiecie, co mam na myśli. Poza tym nauczyłam się 

jednego: nie należy niczego brać do siebie. Owszem, próbuje mnie zabić, ale kto wie, 

może inaczej nie potrafi? Skąd możemy wiedzieć, jakich miała rodziców? Może 

mordowali każdego, kto działał im na nerwy...

Jakkolwiek, w związku z tym naszyjnikiem z pereł dodawanych z różnych 

okazji, miałam co do tego wątpliwości.

Myśl o morderstwie kazała mi się również zastanowić, co tak bardzo 

poruszyło Jessego. Przyszło mi do głowy, że przecież on sam prawdopodobnie zginął 

gwałtowną śmiercią. Może też sam się zabił? Nie wydaje mi się jednak, żeby był 

typem samobójcy. Może umarł na jakąś wyniszczającą chorobę...

To chyba nie było specjalnie taktowne z mojej strony, ale cóż, nikt nigdy nie 

chwalił mnie za szczególny takt. Poszłam za ciosem i po prostu zapytałam go o to, 

kiedy szliśmy żwirową alejką pod górę.

- Hej, a jak ty właściwie umarłeś?

Jesse nie odpowiedział od razu. Prawdopodobnie się obraził. Zauważyłam, że 

duchy nie lubią tego tematu. Czasami nawet nie pamiętają, jak doszło do ich śmierci. 

Ofiary wypadków samochodowych na ogół nie mają o niczym pojęcia. Wiele razy 

widziałam, jak szukały swoich współpasażerów. Wyjaśniam im wtedy wszystko, a 

potem staram się dojść, gdzie są ci ludzie których oni usiłują znaleźć. To jest 

naprawdę okropne. Muszę trafić do odpowiedniego urzędu, gdzie przechowuje się 

protokoły z wypadków i, udając, że dostałam takie zadanie w szkole zanotować 

nazwiska ofiar i dowiedzieć się o ich dalsze losy.

Mówię wam, czasami mam tego wszystkiego dość.

Tak czy inaczej, Jesse milczał przez jakiś czas i sądziłam, że już nic nie 

powie. Patrzył przed siebie, na dom, w którym umarł i który miał nawiedzać, 

dopóki... cóż, dopóki nie upora się ze sprawą, która trzyma go na tym świecie.

Księżyc nadal jaśniał na niebie, teraz już dość wysoko i widziałam twarz 

Jessego wyraźnie jak w dzień. Nie wyglądał jakoś inaczej niż zwykle. Jego wąskie 

usta wykrzywiał lekki grymas, a okolone gęstymi rzęsami oczy pod lśniącymi 

czarnymi brwiami ujawniały tyle, co lustro. Mogłabym się w nich przejrzeć, ale nie 

byłam w stanie domyślić się ich wyrazu.

- Hm - mruknęłam. - Wiesz co? Nieważne. Jeśli nie masz ochoty o tym 

mówić, to nie musisz...

- Nie, wszystko w porządku.

- Byłam tylko ciekawa, to wszystko. Ale jeśli to zbyt osobiste...

- To nie jest zbyt osobiste. - Doszliśmy do domu. Oparł rower o ścianę garażu. 

- Wiesz, ten dom nie zawsze był domem rodzinnym - odezwał się, stojąc w cieniu.

A ja na to:

- Ojej, naprawdę? - Udałam, że słyszę o tym po raz pierwszy.

- Tak. Kiedyś był tu hotel. No, może bardziej zajazd niż hotel.

- A ty zatrzymałeś się tam, jako gość? - zapytałam wesoło.

- Tak. - Wyszedł spod daszka nad garażem, ale nie patrzył w moją stronę. 

Zerkał na morze.

- I... - usiłowałam go skłonić do dalszych wynurzeń. - Coś się stało, kiedy tam 

byłeś?

- Tak. - Teraz spojrzał na mnie. Patrzył bardzo długo, a potem powiedział: - 

To długa historia, a ty na pewno jesteś nieźle zmęczona. Połóż się i odpocznij. Rano 

zdecydujemy, co zrobić z Heather.

To nie w porządku.

- Zaraz, zaraz, nigdzie nie pójdę, dopóki nie skończysz tej historii.

Pokręcił głową.

- Nie. Jest już późno. Opowiem ci innym razem.

- Ojej! - Zachowywałam się jak małe dziecko, które mama wysłała wcześnie 

do łóżka, ale miałam to gdzieś. - Nie możesz tak po prostu zacząć jakiejś historii i jej 

nie dokończyć. Musisz...

Jesse otwarcie sobie ze mnie żartował.

- Idź się położyć, Susannah. - Podszedł do mnie i popchnął delikatnie w stronę 

schodów. - Dość przerażających przeżyć jak na jedną noc.

- Ale ty...

- Kiedy indziej - powtórzył. Stałam na najniższym stopniu ganku, patrząc na 

jego roześmianą twarz.

- Przyrzekasz?

Jego zęby błysnęły bielą w świetle księżyca.

- Przyrzekam. Dobranoc, querida.

- Mówiłam ci - burknęłam, wchodząc po schodach - żebyś mnie tak nie 

nazywał.

Była prawie trzecia nad ranem i stać mnie było jedynie na symboliczne 

oburzenie. Nadal funkcjonowałam według czasu nowojorskiego, to jest z 

trzygodzinnym wyprzedzeniem. Ciężko wstać rano do szkoły, nawet jeśli spało się 

pełne osiem godzin. Jak to będzie po czterech godzinach?

Wślizgnęłam się do domu najciszej, jak się dało. Na szczęście wszyscy, z 

wyjątkiem psa, spali jak zabici. Maks, rozwalony na kanapie, popatrzył na mnie i 

pomachał przyjaźnie ogonem. Czujne zwierzątko. Do tego moja mama nie życzy 

sobie, żeby sypiał na bielutkiej kanapie. Nie miałam jednak zamiaru zrobić sobie z 

Maksa wroga, spędzając go. Jeśli przymrużenie oka na fakt, że wyleguje się na 

kanapie, mogło powstrzymać go od postawienia wszystkich na nogi, to warto było 

zapłacić tę cenę.

Powlokłam się na górę, zastanawiając się, co zrobić z Heather. Wiedziałam, że 

muszę wstać wcześnie rano, zadzwonić do szkoły i uprzedzić ojca Dominika, żeby 

znalazł Bryce'a, jak tylko ten przekroczy bramę szkoły, i odesłał go pod byle 

pretekstem do domu. Nawet jeśli tam pretekstem miałyby być wszy. Trzeba za 

wszelką cenę przeszkodzić Heather w osiągnięciu celu.

Jednak perspektywa wstania tak wcześnie rano nawet po to, żeby uratować 

życie chłopakowi, z którym umówiłam się na sobotę, nie wydawała mi się zbyt 

pociągająca. Teraz, kiedy spadł poziom adrenaliny, uświadomiłam sobie, że jestem 

potwornie zmęczona. Ledwie trzymając się na nogach, poszłam do łazienki i 

przebrałam w piżamę. Byłam pewna, że Jesse mnie nie szpieguje, ale nie powiedział 

mi, w jaki sposób umarł, więc nie chciałam ryzykować. Mogli go powiesić za 

podglądanie, co chyba zdarzało się od czasu do czasu sto pięćdziesiąt lat temu. Do-

piero zmieniając opatrunek na skaleczonym nadgarstku, przyjrzałam się szmatce, 

której użył Jesse.

To była chusteczka. W tamtych czasach wszyscy takie nosili, bo nie było 

chusteczek higienicznych. Ceniono je sobie, wyszywano na nich inicjały, tak, żeby 

nie zgubiły się w praniu.

Chusteczka Jessego nie miała jego inicjałów, co stwierdziłam, kiedy 

wypłukałam ją starannie i wyżęłam nad umywalką. Był to duży kwadratowy kawałek 

białego płótna, no, teraz właściwie różowego, obszyty delikatną koronką. Trochę za 

bardzo kobieca jak dla mężczyzny. Zaczęłabym się być może zastanawiać nad 

orientacją seksualną Jessego, gdybym nie zauważyła inicjałów w rogu. Duże ozdobne 

litery MDS wyszyto drobniutkim ściegiem, białą nitką na białym tle. MDS. Ani śladu 

J..

Dziwne. Bardzo dziwne.

Powiesiłam chusteczkę, żeby wyschła. Nie musiałam się martwić, że ktoś ją 

zobaczy. Po pierwsze, poza mną nikt nie korzystał z tej łazienki, nikt inny nie mógłby 

jej też zobaczyć, tak samo jak Jessego. Jutro będzie tam, gdzie ją zostawiłam. Może 

zażądam od Jessego, zanim mu ją oddam, aby mi wyjaśnił, co oznacza MDS.

W momencie, gdy zasypiałam, uświadomiłam sobie, że MDS musi oznaczać 

dziewczynę. Stąd ta koronka. I ozdobny krój liter. Czyżby Jesse nie zginął w wyniku 

strzelaniny, jak sądziłam, tylko podczas kłótni kochanków?

Nie wiem, dlaczego to przypuszczenie tak bardzo wytrąciło mnie z 

równowagi, ale tak właśnie było. Nie mogłam zasnąć przez całe trzy minuty. Potem 

przewróciłam się na bok, zatęskniłam przez chwilę za starym łóżkiem i zapadłam w 

sen.

13

Zasnęłam z niezłomnym zamiarem, żeby obudzić się wcześnie, zadzwonić do 

ojca Dominika i ostrzec go przed Heather. Zamiary są jednak tyle warte, co ludzie, 

którzy je mają. Ja chyba nie jestem wiele warta, bo obudziłam się dopiero wtedy, gdy 

mama zaczęła mną energicznie potrząsać. Dochodziła siódma trzydzieści i samochód 

odjeżdżał beze mnie.

Tak się, w każdym razie, chłopcom wydawało. Śpiący jednak stwierdził, że 

zgubił kluczyki od ramblera, zdołałam więc zwlec się z łóżka i jakoś ubrać. Nie mam 

pojęcia, co na siebie włożyłam. Zeszłam po schodach chwiejnym krokiem, czując się 

tak, jakby ktoś grzmotnął mnie kilka razy w głowę workiem pełnym kamieni. Akurat 

wtedy Profesor opowiadał wszystkim, że siostra Ernestyna zagroziła mu 

powtarzaniem klasy, jeśli jeszcze raz spóźni się na apel przed lekcjami.

Wówczas dopiero przypomniałam sobie, że klucze do ramblera nadal 

spoczywają w kieszeni mojej skórzanej kurtki, bo tam zostawiłam je poprzedniego 

wieczoru.

Cofnęłam się chyłkiem po schodach i udałam, że znalazłam kluczyki na 

półpiętrze. Nastąpił wybuch radości, ale Śpiący marudził, że zostawił je na haczyku w 

kuchni i nie mógł zrozumieć, jakim cudem trafiły na schody. Przyćmiony stwierdził: 

„To pewnie ten duch Dawida” i uśmiechnął się drwiąco do Profesora, który się 

zmieszał.

A potem wszyscy władowaliśmy się do samochodu i ruszyliśmy.

Spóźniliśmy się, oczywiście. Apel w Szkole Misyjnej imienia Junipero Serry 

zaczyna się punktualnie o ósmej. Dotarliśmy na miejsce jakieś dwie minuty po. 

Podczas apelu każą nam stać na dziedzińcu, chłopcy osobno, dziewczęta osobno, 

jakbyśmy byli kwakrami. Sprawdzają obecność, czytają ogłoszenia i tak dalej. Trwa 

to jakieś piętnaście minut.

Zamierzałam pobiec wprost do gabinetu ojca Dominika, ale siostra Ernestyna 

zauważyła, jak się przekradamy i śledziła nas złym wzrokiem, dopóki nie stanęliśmy 

w odpowiednich rzędach. Nie obchodziło mnie specjalnie, co siostra Ernestyna notuje 

na mój temat w swoim małym czarnym notesiku, ale zorientowałam się, że bardzo 

trudno będzie przedostać się do gabinetu dyrektora, ze względu na żółtą taśmę 

rozpiętą między kolumienkami wokół dziedzińca, no i, naturalnie, gliniarzy.

Jak się łatwo domyślić, księża i zakonnice wstali rano na poranną mszę i 

ujrzeli posąg założyciela szkoły bez głowy, fontannę, w której prawie nie było wody 

oraz przewróconą i połamaną ławkę, jak również rozwalone drzwi do klasy pana 

Waldena.

Nic więc dziwnego, że wpadli w panikę i wezwali gliny. Ludzie w mundurach 

kręcili się po całej szkole, zdejmując odciski palców i mierząc różne rzeczy, na 

przykład odległość, jaką pokonała, lecąc w powietrzu, głowa Junipero Serry, oraz 

prędkość, jaką musiała osiągnąć, żeby wybić tyle dziur w grubych na siedem 

centymetrów drzwiach. Jakiś gość w granatowej wiatrówce, z literami CBTSPD - 

policja miasta Carmel? - na plecach, konferował z ojcem Dominikiem, który wyglądał 

na wykończonego. Nie mogłam podchwycić jego spojrzenia i uznałam, że będę 

musiała poczekać do końca apelu, żeby wymknąć się do jego gabinetu i za wszystko 

przeprosić.

Na apelu siostra Ernestyna, zastępczyni dyrektora, oznajmiła nam, że to akt 

wandalizmu. Wandale włamali się przez klasę pana Waldena i dokonali spustoszeń w 

szkole. Całe szczęście, powiedziała, że taca i masywny złoty kielich na mszalne wino 

i hostie nie zostały ukradzione, ale nadal znajdują się w szafeczce za ołtarzem. 

Wandale brutalnie pozbawili głowy pomnik założyciela szkoły, ale nie ruszyli rzeczy 

naprawdę wartościowych. Wezwano nas, żebyśmy natychmiast wystąpili do przodu, 

jeśli wiemy cokolwiek na temat tego straszliwego wypadku. Oraz że jeśli czulibyśmy 

się niepewnie, występując jawnie, to możemy to zrobić anonimowo. Wielebny 

Constantine będzie spowiadał przez całe przedpołudnie.

Mój Boże! To nie moja wina, że Heather odbiło. W każdym razie, nie do 

końca. Jeśli ktoś powinien się spowiadać, to właśnie ona.

Stanęłam w szeregu za Cee Cee, która nie była w stanie ukryć zachwytu nad 

tym, co się stało. Niemal dało się przeczytać nagłówek, który właśnie rodził się w jej 

głowie: „Ojciec Serra traci głowę dla wandali”. Wyciągałam szyję, zerkając w stronę 

starszych klas, żeby sprawdzić, czy jest tam Bryce. Nie zauważyłam go. Może ojciec 

Dominik dotarł już do niego i odesłał do domu. Widocznie zorientował się, że 

bałagan na dziedzińcu to wynik działalności istot nie z tego świata i postąpił, jak 

nakazuje przezorność. Miałam tylko nadzieję, ze względu na Bryce'a, że ojciec 

Dominik nie zaaplikował mu wszy.

Dobrze, przyznaję, że ze względu na siebie. Bardzo pragnęłam tej randki w 

sobotę i nie chciałam, żeby została odwołana z powodu wszy. Czy to zbrodnia? 

Żadna dziewczyna nie może poświęcać całego czasu na walkę z zaburzeniami 

parapsychicznymi. Potrzebuje także odrobiny romantyzmu.

Kiedy tylko apel się skończył, a ja próbowałam zerwać się z godziny 

wychowawczej i prysnąć do gabinetu ojca Dominika, zatrzymała mnie siostra 

Ernestyna.

- Przepraszam, panno Simon - powiedziała, gdy właśnie usiłowałam 

zanurkować pod żółtą taśmą. - Być może w Nowym Jorku nie zwraca się uwagi na 

ostrzeżenia policji, ale tutaj, w Kalifornii, uważamy takie zachowanie za wysoce 

niewskazane.

Wyprostowałam się. Niemal mi się udało. Pomyślałam sobie różne 

nieprzyjemne rzeczy o siostrze Ernestynie, ale zdobyłam się, z trudem, na w miarę 

uprzejme:

- Och, siostro, tak mi przykro. Widzi siostra, ja muszę dostać się do gabinetu 

ojca Dominika.

- Ojciec Dominik - odparła siostra Ernestyna lodowato - jest dzisiaj ogromnie 

zajęty. Rozmawia właśnie z policją na temat nieszczęsnych wypadków dzisiejszej 

nocy. Będzie miał czas dla interesantów najwcześniej po lunchu.

Wiem, że to raczej niewłaściwe wyobrażać sobie, jak się powala zakonnicę 

ciosem karate, ale nic nie mogłam na to poradzić. Doprowadzała mnie do szału.

- Proszę posłuchać, siostro, ojciec Dominik prosił, abym zgłosiła się do niego 

dziś rano. Przyniosłam pewne, hm, dokumenty ze starej szkoły, które dyrektor chciał 

zobaczyć. Musiałam sprowadzić je FedEksem z Nowego Jorku, właśnie dotarły, 

więc...

Myślałam, że z tymi dokumentami i FedEksem to dobre zagranie i dowód 

przytomności umysłu, ale siostra Ernestyna wyciągnęła rękę, mówiąc:

- Daj mi je, a z największą chęcią zaniosę je ojcu Dominikowi. Cholera!

- Eee - mruknęłam, przechodząc na pozycje obronne - nieważne. No, to 

chyba... chyba pójdę do niego po lunchu.

Siostra Ernestyna posłała mi spojrzenie mówiące: „Aha, właśnie, tak 

myślałam”, a następnie skierowała uwagę na jakieś niewinne dziecię, które popełniło 

błąd, pojawiając się w szkole w levisach, co stanowiło jaskrawe pogwałcenie 

obowiązujących w szkole reguł dotyczących stroju.

- To są moje jedyne czyste spodnie! - zawyło dziecię, ale to nie wzruszyło 

siostry Ernestyny. Stała jak skała, nadal blokując przejście do gabinetu dyrektora i 

notując coś w czarnym notesiku.

Nie miałam wyboru, musiałam iść na lekcję. Poza tym, co takiego mogłabym 

powiedzieć ojcu Dominikowi, czego sam nie wie? Z całą pewnością zdaje sobie 

sprawę, że to Heather zdewastowała pół szkoły, ja natomiast rozbiłam okno w klasie 

pana Waldena. Prawdopodobnie nie był zachwycony rezultatami moich starań, więc 

po co mu się narzucać? Powinnam raczej schodzić mu z drogi.

Pozostawało jednak pytanie... co z Heather?

Sądzę, że nadal dochodziła do siebie po wybuchu wściekłości poprzedniej 

nocy. W drodze na lekcję nie zauważyłam nigdzie śladu jej obecności i to mnie 

ucieszyło. Ojciec Dom i ja zyskaliśmy trochę czasu, żeby wymyślić jakiś plan 

działania, zanim uderzy ponownie.

Na lekcji usiłowałam przekonać samą siebie, że wszystko będzie dobrze. Nie 

mogłam jednak pozbyć się wyrzutów sumienia w stosunku do pana Waldena. 

Zniszczenie drzwi do klasy zniósł dość dobrze. Nie wydawało się również, żeby 

martwił się jakoś strasznie z powodu wybitego okna. Cała szkoła, naturalnie, huczała 

od plotek na ten temat. Byli tacy, którzy twierdzili, że pozbawienie Junipero Serry 

głowy to zwykły kawał najstarszego rocznika. Kiedyś, jak opowiedziała mi Cee Cee, 

najstarsi uczniowie obwiązali dzwony poduszkami, więc kiedy zaczęto w nie bić, 

rozległy się jedynie stłumione pacnięcia. Teraz, zdaje się, podejrzewano, że to coś 

podobnego.

Gdyby znali prawdę. Krzesło Heather obok Kelly Prescott nadal pozostawało 

znacząco puste, a jej szafka ciągle nie dawała się otworzyć w związku z wypaczeniem 

drzwiczek, do którego doszło, kiedy ją na nie pchnęłam.

Ironia losu sprawiła, że kiedy przypomniałam sobie to wydarzenie, Kelly 

Prescott podniosła rękę i zapytała pana Waldena, czyjego zdaniem to sprawiedliwe, 

że w związku z decyzją wielebnego Constantine'a msza żałobna w intencji Heather 

się nie odbędzie.

Pan Walden oparł się na krześle i położył obie nogi na biurku.

- Nie patrz na mnie - powiedział. - Ja tutaj tylko pracuję.

- No, tak - mruknęła Kelly. - Czy nie uważacie, że to niesprawiedliwe? - 

zwróciła się do całej klasy. Jej obramowane tuszem oczy wyrażały prośbę. - Heather 

Chambers chodziła tutaj przez dziesięć lat. To niewybaczalne, że jej pamięć nie 

zostanie uczczona w jej szkole. A, prawdę mówiąc, uważam, że to, co stało się 

wczoraj, to był znak.

Pan Walden wydawał się ogromnie rozbawiony.

- Znak, Kelly?

- Tak jest. Wierzę, że wypadki ostatniej nocy oraz to, co spotkało Bryce'a - 

łączy się ze sobą. Nie sądzę, że posąg ojca Serry został zbezczeszczony przez 

wandali, ale przez anioły. Anioły, które mają za złe to, iż wielebny Constantine nie 

pozwala rodzicom Heather na urządzenie jej tutaj pogrzebu.

W klasie rozległ się szmer. Patrzono z niepokojem na krzesło Heather. 

Normalnie niechętnie wypowiadam się w szkole publicznie, ale tego nie mogłam 

puścić mimo uszu. Odezwałam się więc:

- Chcesz zatem powiedzieć, Kelly, że twoim zdaniem, to anioł wybił to okno 

za moimi plecami?

Kelly musiała odwrócić się na krześle, żeby na mnie spojrzeć.

- Cóż - powiedziała. - To mogło...

- Dobrze. Myślisz, że to anioły wyważyły drzwi do klasy, odcięły głowę 

posągu i nabałaganiły na dziedzińcu?

Kelly wysunęła wyzywająco brodę.

- Tak. Zgadza się. Anioły, które rozgniewały się na wielebnego Constantine'a 

za to, że nie pozwolił nam wyprawić mszy żałobnej za duszę Heather.

Pokręciłam głową.

- Bzdura - oznajmiłam. Kelly uniosła brwi.

- Przepraszam?

- Powiedziałam, że to bzdura, Kelly. Sądzę, że twoja teoria jest bzdurna.

Twarz Kelly przybrała interesujący odcień czerwieni. Podejrzewam, że 

zaczęła żałować, że zadała to pytanie.

- Nie wiesz, czy to nie były anioły, Suze - odezwała się szorstko.

- Otóż przypadkiem wiem. Ponieważ, o ile mi wiadomo, anioły nie krwawią, a 

tutaj wszędzie na wykładzinie znaleziono krew wandala, który zranił się podczas 

włamania. Dlatego policja wycięła kawałki chodników i zabrała je do laboratorium.

Nie tylko Kelly sapnęła ze zdumienia. Wszystkich to zaskoczyło. Zapewne nie 

należało wspominać o krwi, zwłaszcza że była moja, ale mój Boże, nie mogłam 

pozwolić, żeby bajdurzyła o tych aniołach. Anioły, cholera jasna. Co jej się roi? 

Myśli, że to Autostrada do nieba ?

- W porządku - powiedział pan Walden. - Tym miłym akcentem zakończymy 

tę dyskusję. Pora na lekcję. Susannah, czy możesz zostać chwilę?

Cee Cee odwróciła się do mnie, unosząc do góry białe brwi.

- No, to masz przechlapane, bidulo - syknęła.

Nie wie nawet, do jakiego stopnia ma rację. Wystarczyło spojrzeć na bandaż 

na moim nadgarstku, aby się domyślić, że o pochodzeniu tej krwi mam wiadomości z 

„pierwszej ręki”.

Z drugiej strony, nie było powodu, żeby mnie podejrzewać, prawda?

Z duszą na ramieniu podeszłam do biurka pana Waldena. On zamierza cię 

wydać, myślałam rozpaczliwie. Ale się wkopałaś, Simon.

Ale pan Walden pragnął jedynie pochwalić mnie za przypisy w wypracowaniu 

o bitwie pod Bladensburgiem, które rzuciły mu się w oczy, gdy oddawałam pracę.

- Eee. To naprawdę nic takiego, proszę pana.

- Tak, ale przypisy... - westchnął. - Nie widziałem właściwie opracowanych 

przypisów od czasów, gdy uczyłem w college'u. Wykonałaś dobrą robotę.

Wymamrotałam skromne „dziękuję”. Nie chciałam wdawać się w 

wyjaśnienia, że moja rozległa wiedza na temat bitwy pod Bladensburgiem wzięła się 

stąd, że kiedyś pomogłam weteranowi tej bitwy naprowadzić jego następców na 

zakopaną w ziemi torbę z pieniędzmi, którą zgubił w ogniu walki. Przedziwne, jakie 

rzeczy nie dają ludziom spokojnie żyć... czy też raczej zaznać spokoju po śmierci.

Już miałam powiedzieć panu Waldenowi, że w normalnej sytuacji wolałabym 

posiedzieć z nim i porozmawiać na temat słynnych amerykańskich bitew, ale teraz 

muszę koniecznie pójść sprawdzić, czy siostra Ernestyna nadal pilnuje przejścia do 

gabinetu ojca Dominika, kiedy słowa pana Waldena sprawiły, że znieruchomiałam:

- Dziwnie się złożyło, że Kelly akurat teraz wspomniała Heather Chambers, 

Susannah.

Spojrzałam na niego z niepokojem.

- Ach tak? Dlaczego?

- Cóż, nie wiem, czy to do ciebie dotarło, ale Heather była 

wiceprzewodniczącą przedostatnich klas. Teraz, kiedy odeszła, zbieraliśmy głosy na 

nowego wice. Myśl sobie, co chcesz, ale nominowano ciebie. Dostałaś dwanaście 

głosów.

Oczy zaokrągliły mi się jak spodki. Zapomniałam kompletnie o tym, że 

chciałam się zobaczyć z ojcem Dominikiem.

- Dwanaście głosów?

- Tak, wiem, to niezwykłe, prawda? To mi się nie mieściło w głowie.

- Byłam przecież w szkole tylko jeden dzień!

- Owszem, ale wywarłaś duże wrażenie. Osobiście nie sądzę, żebyś narobiła 

sobie wczoraj wrogów, grożąc, że połamiesz palce Debbie Mancuso. Nie należy do 

najbardziej lubianych dziewcząt w klasie.

Otworzyłam oczy jeszcze szerzej. A więc pan Walden usłyszał jednak moją 

cichą groźbę. Ten fakt w połączeniu z tym, iż nie ukarał mnie za to kozą, wzbudził we

mnie szacunek, jakiego dotąd nie czułam w stosunku do żadnego nauczyciela.

- Och, to, że odepchnęłaś Bryce'a Martinsona w momencie, gdy kawał drewna 

spadał mu na głowę, też ci raczej nie zaszkodziło - dodał.

- O rany - jęknęłam. Chyba nie muszę wyjaśniać, że w starej szkole nie 

zdarzyło mi się wygrać żadnego konkursu na popularność. Nie starałam się nigdy o 

miejsce w drużynie cheerliderek czy zwycięstwo w wyborach królowej balu. 

Pomijając fakt, że w dawnej szkole zajęcie cheerliderki uważano za idiotyczną stratę 

czasu, a na Brooklynie określenie „królowa” niekoniecznie jest komplementem. 

Zresztą i tak nigdy bym się nie dostała do drużyny. Nigdzie też, absolutnie nigdzie, 

nie nominowano mnie dotąd do czegokolwiek.

Za bardzo mi to pochlebiło, żeby pójść za pierwszym odruchem i bąknąć: 

„Dziękuję, bardzo dziękuję” i uciec.

- A co - zapytałam zamiast tego - robi wiceprzewodniczący?

Pan Walden wzruszył ramionami.

- Głównie pomaga przewodniczącemu ustalić, na co wydać budżet klasowy. 

Nie jest tego dużo, trochę ponad trzy tysiące dolarów. Kelly i Heather miały zamiar 

zorganizować wieczór taneczny w Carmel Inn, ale...

- Trzy tysiące dolarów? - Szczęka prawdopodobnie opadła mi do kolan, ale 

nie przejęłam się tym.

- Tak, wiem, że to niedużo...

- I możemy je wydać, jak nam się podoba? - Kręciło mi się w głowie. - Jak 

byśmy chcieli,” na przykład, urządzić jakieś imprezy połączone z gotowaniem na 

plaży, to nie byłoby problemu?

Pan Walden spojrzał na mnie z zainteresowaniem.

- Oczywiście. Chociaż reszta klasy musi wyrazić zgodę. Mam wrażenie, że 

administracja może zaproponować zużycie pieniędzy na naprawę posągu ojca Serry, 

ale...

Cokolwiek pan Walden chciał powiedzieć, nie dane mu było skończyć. Do 

klasy wpadła Cee Cee. Za przyciemnionymi szkłami okularów widać było jej szeroko 

otwarte z przerażenia oczy.

- Chodź szybko! - wrzasnęła. - Był wypadek! Ojciec Dominik i Bryce 

Martinson...

Odwróciłam się natychmiast.

- Co? - zapytałam ostrzej, niż zamierzałam. - Co z nimi?

- Chyba nie żyją!

14

Biegłam tak szybko, że później siostra Mary Claire, trenerka lekkoatletyki, 

pytała mnie, czy nie chciałabym starać się o przyjęcie do drużyny.

Cee Cee pomyliła się jednak co do trzech rzeczy. Ojciec Dominik nie zginął. 

Bryce również nie.

No i w całym wydarzeniu nie było cienia przypadku.

Z tego, co dotarło do wiadomości publicznej, rzecz miała się następująco: 

Bryce z jakiegoś powodu, nikt nie wiedział z jakiego, wszedł do gabinetu dyrektora. 

Może po przepustkę w związku z tym, że się spóźnił, ponieważ nie było go na apelu. 

Bryce stał przed biurkiem sekretarki pod ogromnym krucyfiksem, o którym Adam 

mówił, że spłynie krwawymi łzami, jeśli jakaś dziewica ukończy Szkołę Misyjną 

(sekretarki akurat nie było na miejscu; podawała kawę policjantom, którzy nadal krę-

cili się po dziedzińcu), kiedy ogromny krzyż zsunął się nagle ze ściany. Ojciec 

Dominik otworzył właśnie drzwi i zobaczył zsuwający się krzyż, który z pewnością 

rozbiłby Bryce'owi czaszkę, gdyby ojciec Dominik nie zdążył go odsunąć. Skończyło 

się na złamaniu kości obojczyka.

Na nieszczęście ojciec Dominik przyjął na siebie ciężar spadającego krzyża, 

który przycisnął go do podłogi, łamiąc mu większość żeber oraz nogę.

Pan Walden z gromadką sióstr próbował zagnać nas do klas z dziedzińca, 

gdzie staliśmy tłumnie, czekając, aż ojciec Dominik i Bryce wyłonią się z gabinetu 

dyrektora. Kilka osób odeszło, kiedy siostra Ernestyna zagroziła wszystkim 

zostaniem po lekcjach, ale nie ja. Musiałam się upewnić, czy nic im się nie stało. 

Siostra Ernestyna rzuciła coś na ten temat, że panna Simon nie zdaje sobie sprawy, 

jak nieprzyjemne bywa zostanie po lekcjach w Szkole Misyjnej. Zapewniłam siostrę 

Ernestynę, że jeśli ma na myśli karę fizyczną, to wezwę mamę, dziennikarkę lokalnej 

telewizji, która zjawi się w szkole z kamerami szybciej, niż trwa zmówienie jednego 

Zdrowaś Mario.

To jej zamknęło buzię.

Wkrótce potem zauważyłam Profesora, który przecisnął się do mnie.

- Co ty tu robisz? - zapytałam, spoglądając na niego z góry. Małe dzieci 

zwykle przebywają w innej części budynku.

- Chcę zobaczyć, czy nic mu nie jest. - Na bladej twarzy Profesora piegi 

rysowały się niezwykle wyraźnie.

- Wpakujesz się w kłopoty - ostrzegłam go. - Siostra Ernestyna z zapałem 

spisuje nazwiska.

- Nie obchodzi mnie to - powiedział Profesor. - Muszę zobaczyć.

Wzruszyłam ramionami. Śmieszny dzieciak ten Profesor. W niczym nie 

przypomina swoich starszych braci, a nie chodzi wcale o rude włosy. Przypomniałam 

sobie kpiącą uwagę Przyćmionego o kluczykach samochodowych i „duchu Dawida” i 

zastanowiłam się na ile, jeśli w ogóle, Profesor orientuje się, co kryje się za ostatnimi 

wydarzeniami w szkole.

Trwało to, jak się wydawało, wieki, ale w końcu wyniesiono ich z gabinetu. 

Pierwszy ukazał się Bryce, jęczący na noszach jak, z przykrością stwierdzam, małe 

dziecko. Wiele razy miałam połamane i przemieszczone kości i wierzcie mi, to boli, 

ale nie aż tak, żeby leżeć i biadolić. Zwykle w takich wypadkach nawet nie 

zauważam, że coś mi się stało. Jak na przykład poprzedniej nocy. Kiedy naprawdę 

boli, jestem w stanie tylko się śmiać, ponieważ ból jest taki silny, że to aż śmieszne.

Dobra, przyznaję, że Bryce stracił w moich oczach, kiedy zobaczyłam, że 

zachowuje się jak mazgaj...

A zwłaszcza kiedy ujrzałam ojca Doma, którego sanitariusze wynieśli w 

drugiej kolejności. Był nieprzytomny, potargany, nad jego prawym okiem widniała 

poszarpana, częściowo przykryta gazą, rana. Nie jadłam śniadania i teraz widok 

biednego ojca Dominika z zamkniętymi oczami, bez okularów, sprawił, że trochę 

zakręciło mi się w głowie.

Musiałam faktycznie się zachwiać i pewnie przewróciłabym się, gdyby 

Profesor nie złapał mnie za rękę, mówiąc poufnym tonem:

- Wiem. Widok krwi też na mnie źle działa.

Ale to nie od widoku krwi ojca Dominika, sączącej się przez bandaże, zrobiło 

mi się słabo. Uświadomiłam sobie, że zawiodłam. Zawiodłam na całej linii. Ślepy 

przypadek sprawił, że Heather nie zdołała ich zabić. Żyli dzięki szybkiemu refleksowi 

ojca Dorna. Nie dzięki mnie. Ja nie miałam z tym nic wspólnego.

Gdybym poradziła sobie lepiej poprzedniej nocy, w ogóle by do tego nie 

doszło. W żaden sposób.

Poczułam wściekłość. Zimną wściekłość.

Zrozumiałam nagle, co należy zrobić.

- Czy w szkole jest komputer? - zwróciłam się do Profesora. - Z dostępem do 

Internetu?

- Pewnie - odparł zaskoczony Profesor. - W bibliotece. Dlaczego?

Puściłam jego rękę.

- Nieważne. Wracaj na lekcję.

- Suze...

- Każdy, kto w ciągu minuty nie wróci do klasy - oświadczyła siostra 

Ernestyna stanowczo - zostanie zawieszony, aż do odwołania!

Profesor pociągnął mnie za rękaw.

- Co się dzieje? - nie ustępował. - Do czego potrzebny ci komputer?

- Nic - powiedziałam. Za bramą z kutego żelaza, wiodącą na parking, 

sanitariusze właśnie zatrzasnęli drzwi karetki. W chwilę później odjechali z wyciem 

syren, w blasku migających świateł. - Tylko... to jest coś, czego byś nie zrozumiał, 

Dawidzie. To nic naukowego.

Profesor wyglądał na mocno urażonego.

- Rozumiem mnóstwo rzeczy, które nie należą do świata nauki. Na przykład 

muzykę. Sam nauczyłem się grać Szopena na keyboardzie. To nie jest nic 

naukowego. Przyjemność obcowania z muzyką czy sztuką w ogóle to kwestia emocji. 

Rozumiem muzykę i sztukę. Więc nie krępuj się, Suze - ciągnął - możesz mi 

powiedzieć. Czy to ma coś wspólnego z... tym, o czym mówiliśmy wczoraj 

wieczorem?

Odwróciłam się, patrząc na niego ze zdumieniem.

- To logiczna konkluzja. - Wzruszył ramionami. - Dokonałem pobieżnych 

oględzin posągu. Pobieżnych, gdyż nie zdołałem podejść dostatecznie blisko ze 

względu na taśmę i zespół prowadzący śledztwo. Nie doszukałem się śladów piły czy 

innych wskazówek, w jaki sposób odcięto głowę. Brązu nie da się ciąć równie czysto 

bez użycia ciężkich maszyn, ale takie urządzenia nigdy by się nie zmieściły...

- Panie Ackerman! - Ton siostry Ernestyny nie był bynajmniej żartobliwy. - 

Czy chce pan, abym pana zapisała?

- Nie - bąknął poirytowany Dawid.

- Nie, co?

- Nie, siostro. - Spojrzał na mnie przepraszająco. - Chyba muszę już iść. Ale 

porozmawiamy o tym wieczorem w domu, dobrze? Znalazłem coś o... wiesz, o tym, o 

co prosiłaś. Pamiętasz? - Popatrzył na mnie znacząco. - O domu.

- Och. Świetnie.

- Panie Ackerman?

Dawid odwrócił się do zakonnicy.

- Proszę chwilę poczekać, dobrze, siostro? Właśnie próbuję z kimś 

porozmawiać.

Cała krew odpłynęła z twarzy tej niemłodej już kobiety. To było niesamowite.

Zareagowała tak dziecinnie, jakby to ona miała dwanaście lat, a nie mój brat.

- Chodź ze mną, miody człowieku - syknęła, chwytając Dawida za ucho. - 

Widzę, że siostra przyrodnia nakarmiła cię jakimiś wielkomiejskimi pomysłami 

dotyczącymi tego, jak mały chłopiec ma się zwracać do starszych...

Dawid jęknął niczym zranione zwierzę, ale poszedł z zakonnicą zgarbiony z 

bólu. Przysięgam, że nic bym nie zrobiła, gdybym nagle nie zauważyła Heather 

stojącej w bramie i śmiejącej się do rozpuku.

- O, Boże - zawołała, rżąc ze śmiechu. - Gdybyś widziała swoją minę, jak się 

dowiedziałaś, że Bryce nie żyje! Przysięgam! To najśmieszniejsza rzecz, jaką 

widziałam! - Odrzuciła do tyłu długie włosy. - Wiesz co? Dzisiaj załatwię jeszcze 

paru ludzi w podobny sposób. Może zacznę od tego małego, tam...

Zrobiłam krok w jej stronę.

- Tylko dotknij mojego brata, a odeślę cię prosto do grobu, z którego się 

wyczołgałaś.

Heather parsknęła śmiechem, za to siostra Ernestyna, która, jak sobie właśnie 

uświadomiłam, wzięła moje słowa do siebie, puściła Dawida tak gwałtownie, jakby 

dzieciak nagle stanął ' w płomieniach.

- Coś ty powiedziała?

Zakonnica spurpurowiała na twarzy. Za jej plecami Heather chichotała 

radośnie.

- No, teraz będziesz miała za swoje. Przez tydzień zostajesz po lekcjach!

W tym momencie duch zniknął, a ja musiałam radzić sobie z bałaganem, jaki 

zostawił.

Ku mojemu zdumieniu siostra Ernestyna była w stanie jedynie patrzeć na 

mnie szeroko otwartymi oczami. Dawid rozcierał ucho, wyraźnie oszołomiony.

- Wrócimy do naszych klas - wykrztusiłam. - Niepokoiliśmy się tylko o ojca 

Dominika i chcieliśmy go pożegnać. Dziękujemy, siostro.

Siostra Ernestyna nadal gapiła się na mnie. Nie wypowiedziała ani słowa. 

Była kobietą pokaźnych rozmiarów, nie taką wysoką, jak ja na obcasach - dziś 

miałam na sobie czarne botki - ale dużo tęższą, z wyjątkowo pokaźnym biustem, na 

którym wisiał srebrny krzyż. Patrząc na mnie, odruchowo dotykała go palcami. 

Później Adam, który obserwował całą tę scenę, twierdził, że siostra Ernestyna 

trzymała krzyż, jakby miał ją przede mną obronić. To nieprawda. Dotykała krzyża, 

jakby nie była pewna, czy nadal tam jest. A był. Zdecydowanie był.

To chyba wtedy Profesor przestał być dla mnie Profesorem, a stał się 

Dawidem.

- Nie martw się - powiedziałam, kiedy każde z nas miało pójść w swoją stronę. 

Wydawał się taki przygnębiony i milutki z tymi rudymi włosami, piegowatą buzią i 

odstającymi uszami. Zmierzwiłam mu lekko czuprynę. - Wszystko będzie dobrze.

Dawid podniósł głowę.

- Skąd wiesz? - zapytał. Cofnęłam rękę.

Ponieważ prawda była taka, że oczywiście, nie wiedziałam, czy wszystko 

będzie dobrze. Nie miałam o tym zielonego pojęcia.

15

Tuż po lunchu złapałam Adama. Prawie całą lekcję spędziłam w bibliotece, 

gapiąc się w ekran komputera. Nic nie jadłam, ale prawdę mówiąc, w ogóle nie byłam 

głodna.

- Cześć - powiedziałam, siadając obok niego i zakładając nogę na nogę, tak że 

czarna spódnica podjechała odrobinę do góry. - Przyjechałeś dziś do szkoły 

samochodem?

Adam uderzył się w pierś. Zakrztusił się fritosem w momencie, kiedy się 

dosiadłam. Kiedy wreszcie udało mu się przełknąć, oznajmił dumnie:

- Pewnie, że tak. Odkąd zrobiłem prawo jazdy, jeżdżę jak stary. Szkoda, że nie 

pojechałaś z nami wczoraj wieczorem, Suze. Było super. Wpadliśmy najpierw do 

Coffee Clutch, a potem przejechaliśmy się Seventeen Mile Drive. Przeżyłaś coś 

podobnego?

Rany, przy wczorajszym księżycu ocean był taki piękny...

- Czy zechciałbyś zabrać mnie gdzieś po szkole?

Adam zerwał się z miejsca, płosząc dwie tłuste mewy, siedzące niedaleko 

ławki, którą dzielił z Cee Cee.

- Żartujesz? Powiedz tylko dokąd, Suze, a zabiorę cię tam. Vegas? Chcesz 

jechać do Vegas? Nie ma sprawy. No, wiesz, ja mam szesnaście lat, ty masz 

szesnaście lat. Możemy się tam pobrać bez problemu. Rodzice pozwolą nam 

mieszkać razem u nas w domu, spokojna głowa. Nie masz nic przeciwko temu, żeby 

dzielić ze mną pokój, prawda? Przysięgam, że będę po sobie sprzątał...

- Adamie - wtrąciła się Cee Cee - nie świruj. Wątpię, żeby chciała za ciebie 

wyjść.

- Nie sądzę, aby to był dobry pomysł poślubić kogoś, zanim rozwód z moim 

pierwszym mężem nie zostanie sfinalizowany - stwierdziłam z powagą. - Chciałabym 

pojechać do szpitala i zobaczyć się z Bryce'em.

Adam przygarbił się.

- Och - powiedział niewątpliwie bardzo rozczarowany. - Tylko tyle?

Zrozumiałam, że powiedziałam coś niewłaściwego. Nie mogłam tego 

odkręcić. Cee Cee pomogła mi, na szczęście, mówiąc z namysłem:

- Wiecie, historia o tym, jak Bryce i ojciec Dominik dzielnie zmagają się ze 

słabością, dochodząc do zdrowia, nie byłaby złym materiałem na artykuł. Czy nie 

masz nic przeciwko temu, żebym się z wami zabrała?

- Ani trochę. - Kłamałam, oczywiście. Przy Cee Cee może być mi trudno 

zrobić to, co zamierzam, nie wdając się w zbędne wyjaśnienia...

A mam wybór? Żadnego.

Kiedy już zapewniłam sobie transport, zaczęłam się rozglądać za 

Przyćmionym. Znalazłam go opartego o ogrodzenie, pogrążonego w drzemce. 

Szturchnęłam go stopą. Kiedy łypnął na mnie zza okularów przeciwsłonecznych, 

powiedziałam, żeby nie czekał po szkole, bo wracam z kimś innym. Burknął coś i 

znów zasnął.

Potem odnalazłam automat telefoniczny. Dziwne, kiedy się nie zna numeru 

telefonu własnej mamy. Nadal pamiętam nasz numer brookliński, ale nie mam 

pojęcia, jaki jest nasz miejscowy telefon. Dobrze, że zapisałam go w notesie. 

Otworzyłam na S - jak Simon - i był tam. Wybrałam go. Wiedziałam, że nikogo nie 

ma w domu, ale chciałam się zabezpieczyć na wszystkich frontach. Powiedziałam 

automatycznej sekretarce, że mogę wrócić później, ponieważ po szkole wybieram się 

gdzieś z nowymi przyjaciółmi. Wiedziałam, że mama będzie zachwycona, kiedy to 

usłyszy. Na Brooklynie martwiła się, że jestem aspołeczna. Powtarzała do znudzenia: 

„Suzie, jesteś taką ładną dziewczyną. Nie mogę zrozumieć, dlaczego żaden chłopak 

nigdy do ciebie nie dzwoni. Może gdybyś nie robiła wrażenia takiej... twardej. Co ty 

na to, żeby odstawić na trochę skórzaną kurtkę?”

Prawdopodobnie umarłaby z radości, gdyby znalazła się na parkingu przed 

szkołą po lekcjach i usłyszała Adama, kiedy podchodziłam do samochodu.

- Och, Cee Cee, oto i ona. - Adam otworzył przede mną drzwi samochodu, 

który okazał się przypadkiem nowym volkswagenem bugsem. Przypuszczam, że 

rodzice Adama nie narzekają specjalnie na brak pieniędzy.

- Chodź, Suze, usiądź z przodu, przy mnie. Zerknęłam przez okulary 

przeciwsłoneczne. Poranna mgła zniknęła jak zwykle bez śladu i teraz, o trzeciej po 

południu, słońce stało wysoko na doskonale czystym błękitnym niebie.

- Eee, nie, Cee Cee była pierwsza. Usiądę z tyłu. Nie ma problemu.

- W żadnym wypadku. - Adam stał obok samochodu, wciąż trzymając drzwi. - 

Jesteś nową dziewczyną. Nowa dziewczyna siada z przodu.

- Taak - odezwała się Cee Cee z czeluści tylnego siedzenia - dopóki mu nie 

oświadczysz, że nie pójdziesz z nim do łóżka. Wtedy ciebie także releguje na tyły.

Adam odezwał się głosem z Czarodzieja z krainy Oz:

- Nie zwracaj uwagi na człowieka za kotarą. Wślizgnęłam się więc na 

przednie siedzenie, a Adam delikatnie zamknął drzwi.

- Mówisz poważnie? - zapytałam Cee Cee, odwracając się, podczas gdy Adam 

okrążał samochód, żeby usiąść za kierownicą.

Cee Cee wytrzeszczyła oczy.

- Czy naprawdę myślisz, że ktoś mógłby pójść z nim do łóżka? Przełknęłam 

to.

- Rozumiem - powiedziałam. - A zatem, nie.

- Zgadza się - powiedziała Cee Cee w momencie, gdy Adam siadał za 

kierownicą.

- A więc - odezwał się, poruszając palcami w powietrzu przed włączeniem 

zapłonu. - Myślę, że cała ta sprawa z posągiem, ojcem Dominikiem i Bryce'em 

zestresowała nas wszystkich. U moich rodziców jest sauna, idealne miejsce na 

odreagowanie po takich przeżyciach jak dzisiejsze, więc proponuję, żebyśmy 

najpierw udali się do mnie i trochę się odmoczyli...

- Coś ci powiem - przerwałam mu. - Dajmy sobie na razie spokój z sauną i 

jedźmy prosto do szpitala. Może później będzie trochę czasu...

- Tak. - Adam był wniebowzięty. - Bóg istnieje. Cee Cee na to, z tylnego 

siedzenia:

- Powiedziała „może”, baranie. Boże, spróbuj się opanować. Adam spojrzał na 

mnie przelotnie, wyjeżdżając z parkingu.

- Czy jestem zbyt nachalny?

- Hm - mruknęłam. - Może...

- Chodzi o to, że już strasznie dużo czasu minęło, odkąd pokazała się tutaj 

jakaś choćby trochę interesująca dziewczyna. - Adam, jak zauważyłam z ulgą, był 

bardzo ostrożnym kierowcą. W przeciwieństwie do Śpiącego, który, jak się wydaje, 

uważał, że znaki „stop” oznaczają w istocie „zwolnij”. - Wiesz, przez szesnaście lat 

otaczały mnie Kelly Prescotty i Debbie Mancusosy. To taka ulga, że dla odmiany 

pojawiła się Susannah Simon. Wbiłaś Kelly w podłogę dzisiaj rano uwagą: „Hm, czy 

anioły zostawiają krwawe plamy? Nie sądzę”.

Adam ciągnął w tym duchu przez resztę drogi do szpitala. Nie byłam pewna, 

jak Cee Cee to zniesie. O ile się nie mylę, ona czuje do niego to samo, co on 

najwyraźniej czuje do mnie. Nie sądzę jednak, żeby jego zauroczenie moją osobą 

było poważne. W przeciwnym razie nie żartowałby sobie w ten sposób. Uczucia Cee 

Cee wydawały mi się za to głębsze. Och, mogła się z nim drażnić, a nawet obrażać, 

ale parę razy spojrzałam w tylne lusterko i złapałam ją na tym, jak wpatruje się w tył 

jego głowy wzrokiem, który można by określić jedynie jako cielęcy.

Ale tylko wtedy, kiedy miała pewność, że on tego nie widzi. Kiedy Adam 

zatrzymał się przed szpitalem, pomyślałam, że przez pomyłkę zaparkował przed 

jakimś klubem albo prywatną rezydencją. W porządku, naprawdę wielką prywatną 

rezydencją ale cóż, trzeba obejrzeć niektóre takie miejsca w dolinie.

Po chwili spostrzegłam dyskretną tabliczkę z napisem SZPITAL. Wysiedliśmy

z samochodu i ruszyliśmy przez nienagannie utrzymany ogród z klombami pełnymi 

barwnych kwiatów. Dokoła uwijały się kolibry, zauważyłam też więcej tych palm, o 

których myślałam, że nie występują tak daleko na północ od równika.

W informacji zapytałam o pokój Bryce'a Martinsona. Nie byłam pewna, czy 

go rzeczywiście przyjęto, ale wiedziałam z doświadczenia, niestety z pierwszej ręki, 

że każda ofiara wypadku z urazami głowy zostaje w szpitalu na obserwację, 

przynajmniej na jedną noc. I miałam rację. Bryce i ojciec Dominik znajdowali się w 

szpitalu, umieszczeni w dwóch pokojach naprzeciwko siebie.

Nie byliśmy jedynymi odwiedzającymi. W pokoju Bryce'a panował tłok. 

Wydaje się, że nie było żadnych ograniczeń co do liczby gości, bo w pokoju Bryce'a 

na oko znajdowała się większość najstarszego rocznika Szkoły Misyjnej. Na środku 

słonecznego wesołego pokoju, w którym na każdej płaskiej powierzchni stały wazony 

z kwiatami, leżał Bryce z zagipsowanym ramieniem i prawą ręką na wyciągu. 

Wyglądał dużo lepiej niż rano, prawdopodobnie dlatego, że naszpikowano go 

środkami znieczulającymi. Kiedy ujrzał mnie w progu, jego twarz rozjaśnił niezbyt 

inteligentny uśmiech.

- Suze! - zawołał.

Wymówił to „su - u - z”, tak, jakby moje imię składało się z więcej niż jednej 

sylaby.

- Cześć, Bryce - bąknąłem, nagle onieśmielona. Wszyscy w pokoju odwrócili 

się, żeby zobaczyć, do kogo Bryce mówi. Przeważały dziewczyny. Zrobiły to, co robi 

większość dziewcząt - zlustrowały mnie od stóp do głów, a dziś rano nie wzięłam 

prysznica, ponieważ bardzo się śpieszyłam, więc moje włosy nie wyglądały 

szczególnie świeżo.

Potem uśmiechnęły się złośliwie.

Bryce oczywiście nie zwrócił na to uwagi. Ale tak było.

Mimo że nie obchodziło mnie, co banda dziewczyn, których nie znam i 

których prawdopodobnie nie będę miała okazji więcej spotkać, myśli na mój temat, 

zaczerwieniłam się.

- Hej, wszyscy - Bryce był trochę oszołomiony lekarstwami. - To jest Suze. 

Suze, to są wszyscy.

- Cześć, wszyscy.

- Och, to ty jesteś tą dziewczyną, która uratowała mu wczoraj życie, siostrą 

przyrodnią Jake'a - odezwała się dziewczyna w białej, idealnie wyprasowanej luźnej 

sukience, siedząca w nogach łóżka Bryce'a.

- Owszem, to ja.

W obecności tych wszystkich ludzi nie było sposobu, żebym zapytała Bryce'a 

o to, o co miałam go zapytać. Cee Cee zabrała Adama do pokoju ojca Dominika, 

żebym mogła spędzić trochę czasu sam na sam z Bryce'em, ale zdaje się, na próżno. 

Nie miałam szansy na rozmowę z nim chociaż przez minutę. Chyba że...

Cóż, chyba że o to poproszę.

- Słuchajcie - powiedziałam. - Muszę porozmawiać z Bryce'em w cztery oczy. 

Czy macie coś przeciwko temu?

Dziewczyna na łóżku nie kryła zdumienia.

- Więc rozmawiaj. Nikt ci nie przeszkadza. Spojrzałam jej prosto w oczy i 

powtórzyłam swoim najbardziej stanowczym mediatorskim głosem:

- W cztery oczy.

Ktoś gwizdnął przeciągle, ale nikt się nie poruszył. W każdym razie, dopóki 

nie wtrącił się Bryce:

- Hej, ludzie. Słyszeliście, co powiedziała. Wyjdźcie. Bogu niech będą dzięki 

za morfinę!

Seniorzy z ociąganiem opuścili pokój, rzucając mi złe spojrzenia. Bryce uniósł 

rękę podłączoną do kroplówki i zawołał:

- Hej, Suze. Chodź i popatrz na to.

Podeszłam do łóżka. Teraz, kiedy zostaliśmy sami, stwierdziłam, że pokój 

Bryce'a jest naprawdę duży. Do tego bardzo wesoły, pomalowany na żółto, z oknem 

wychodzącym na ogród.

- Widzisz, co ja mam? - Bryce pokazał mi urządzenie wielkości dłoni z 

guzikiem na górze. - Moja własna pompka środków przeciwbólowych. Jak tylko 

poczuję ból, naciskam guzik i uwalnia się kodeina. Prosto do krwi. Fajne, co?

Facet wyraźnie odjechał. To się rzucało w oczy. Uświadomiłam sobie nagle, 

że moje zadanie nie będzie takie trudne, jak myślałam.

- To wspaniale, Bryce. Naprawdę zmartwiłam się, kiedy dowiedziałam się o 

tym wypadku.

- Taak. - Zachichotał głupkowato. - Szkoda, że cię tam nie było. Miałabyś 

okazję, żeby mnie uratować, tak jak wczoraj.

- Tak. - Chrząknęłam zmieszana. - Ostatnio jakoś los cię prześladuje.

- Taak. - Powieki mu opadły i przez jedną okropną chwilę bałam się, że 

zaśnie. Otworzył jednak oczy i spojrzał na mnie smętnie. - Suze, nie sądzę, żebym 

stąd wyszedł.

Wytrzeszczyłam oczy. Boże, co za dzieciak!

- Oczywiście, że wyjdziesz. Masz tylko zmiażdżony obojczyk, i tyle. 

Dojdziesz do siebie w mgnieniu oka.

Znowu zachichotał.

- Nie, nie. Chodziło mi o to, że nie wyjdę stąd na czas, żeby spotkać się z tobą 

w sobotę wieczór.

- Och, nie, oczywiście, że nie. Nie sądzę, żeby to było możliwe. Posłuchaj, 

Bryce, chcę cię o coś prosić. Pomyślisz, że to dziwne... - W gruncie rzeczy, w stanie 

takiego zamroczenia, chyba nic nie powinno go zdziwić. - Czy masz jakąś rzecz, któ-

rą dostałeś od Heather?

Popatrzył na mnie półprzytomnie.

- Dostałem? Masz na myśli jakiś prezent?

- Tak.

- Cóż, owszem. Dała mi kaszmirową kamizelkę na święta. Pokręciłam głową. 

Kaszmirowa kamizelka nie przyda się do moich celów.

- Aha. Coś jeszcze? Może... swoje zdjęcie?

- Och, pewnie, pewnie. Dała mi swoje szkolne zdjęcie.

- Naprawdę? - Starałam się ukryć podniecenie. - Nie masz go przypadkiem ze 

sobą? Może w portfelu? - Szanse były nikłe, wiedziałam o tym, ale większość ludzi 

porządkuje takie rzeczy raz w roku, nie częściej...

Skrzywił się. Sądzę, że myślenie sprawiało mu ból, bo widziałam, jak parę 

razy nacisnął pompkę. Po chwili jednak się odprężył.

- Pewnie - powiedział. - Nadal mam jej zdjęcie. Mój portfel jest w tamtej 

szufladzie.

Otworzyłam szufladę w stoliku obok łóżka. Cienki, czarny skórzany portfel 

istotnie znajdował się w środku. Podniosłam go i otworzyłam. Fotografię Heather 

znalazłam wciśniętą pomiędzy złotą kartę American Express i bilet na wyciąg 

narciarski. Wyglądała zachwycająco, z długimi jasnymi włosami przerzuconymi 

przez ramię. Patrzyła kokieteryjnie w obiektyw. Na szkolnych zdjęciach zawsze 

wyglądam tak, jakby ktoś przed chwilą wrzasnął: „Pożar!” Nie mieściło mi się w 

głowie, żeby chłopak, który chodził z taką dziewczyną, mógł umówić się z 

dziewczyną taką jak ja.

- Czy mogę pożyczyć to zdjęcie? Jest mi do czegoś potrzebne. Wkrótce ci 

oddam.

- Pewnie, pewnie - powiedział, machnąwszy ręką.

- Dzięki. - Wsunęłam zdjęcie do plecaka akurat w chwili, gdy do pokoju 

wkroczyła wysoka kobieta po czterdziestce, obwieszona złotą biżuterią, z pudełkiem 

ciastek w ręku.

- Bryce, kochanie, gdzie się podziali twoi przyjaciele? Poszłam specjalnie do 

cukierni po jakieś łakocie dla nich.

- Zaraz wrócą, mamo - odparł Bryce sennym głosem. - To jest Suze. 

Uratowała mi wczoraj życie.

Pani Martinson wyciągnęła gładką opaloną rękę.

- Milo mi cię poznać, Susan - powiedziała, leciuteńko ściskając czubki moich 

palców. - Nie do wiary, co się przydarzyło biednemu Bryce'owi. Jego ojciec jest 

wściekły. Jakby nie wystarczyła historia z tą okropną dziewczyną. No, wiesz... A 

teraz to. Słowo daję, tak, jakby na szkole ciążyło przekleństwo, czy co.

- Tak. Miło mi panią poznać. Pójdę już.

Nikt nie miał nic przeciwko mojemu odejściu. Ani pani Martinson, ponieważ 

nie obchodziło jej to w najmniejszym stopniu, ani Bryce, bo właśnie zasnął.

Adam i Cee Cee stali na korytarzu po drugiej stronie. Kiedy do nich 

podeszłam, Cee Cee położyła palec na ustach.

- Posłuchaj - szepnęła. Zaczęłam nasłuchiwać.

- To po prostu nie mogło zdarzyć się w gorszym momencie - mówił znajomy 

męski głos. - Wizyta arcybiskupa jest za niecałe dwa tygodnie...

- Tak mi przykro, Constantine. - Głos ojca Dominika brzmiał słabo. - Wiem, w 

jakim napięciu żyjecie...

- I w dodatku Bryce Martinson! Wiesz, kim jest jego ojciec? To jeden z 

najlepszych prawników w Salinas!

- Ojciec Dominik dostaje burę - szepnął Adam. - Biedny staruszek.

- Chciałabym, żeby kazał Constantine'owi wskoczyć do jeziora. - Fiołkowe 

oczy Cee Cee rozbłysły. - Wysuszona stara...

- Spróbujmy mu pomóc - szepnęłam. - Może uda się wam odwrócić uwagę 

wielebnego, a ja się dowiem, czy ojcu Dominikowi czegoś nie potrzeba. Wiecie, tak 

raz - dwa, zanim stąd pójdziemy.

Cee Cee wzruszyła ramionami.

- W porządku.

- Zgoda - dodał Adam. Wobec tego zawołałam głośno:

- Ojciec Dominik? - I wpadłam do pokoju.

Pokój nie był ani taki duży, ani wesoły, jak pokój Bryce'a. Ściany 

pomalowano na beżowo, nie na żółto i stał w nim tylko jeden wazon z kwiatami. 

Okno wychodziło na parking. Nikt też nie podłączył ojca Dominika do urządzenia 

pompującego środki znieczulające. Nie wiem, jaki rodzaj ubezpieczenia mają księża, 

ale warunki mógłby mieć zdecydowanie lepsze.

Stwierdzenie, że ojciec Dominik wydawał się zaskoczony moim widokiem, 

byłoby eufemizmem. Opadła mu szczęka. Nie był w stanie wydusić słowa. Na 

szczęście za mną wpadła Cee Cee, wołając:

- O, monsignor! Wspaniale. Wszędzie wielebnego szukaliśmy. Chcielibyśmy, 

o ile to możliwe, przeprowadzić wywiad na temat wpływu wczorajszego aktu 

wandalizmu na zbliżającą się wizytę arcybiskupa. Niezbyt dobrze się złożyło, 

prawda? Jakiś komentarz? Może zechciałby wielebny wyjść na korytarz, gdzie ja i 

mój współpracownik...

Lekko poirytowany, wielebny Constantine ruszył za Cee Cee, mrucząc:

- Słuchaj no, młoda damo...

Podskoczyłam do ojca Dominika. Trudno powiedzieć, żebym była 

uszczęśliwiona tym spotkaniem. Byłam pewna, że ksiądz raczej nie jest ze mnie 

zadowolony. To we mnie Heather rzuciła głową ojca Serry i podejrzewałam, że ojciec 

Dominik zdaje sobie z tego sprawę i to nie usposabia go życzliwie w stosunku do 

mnie.

Myliłam się jednak. Dobrze mi idzie odgadywanie myśli zmarłych, ale z 

żywymi radzę sobie znacznie gorzej.

- Susannah - odezwał się ojciec Dominik łagodnie. - Co ty tutaj robisz? 

Wszystko w porządku? Bardzo się o ciebie martwiłem...

Chyba mogłam się tego spodziewać. Ojciec Dominik nie miał do mnie 

najmniejszych pretensji. Martwił się o mnie, i tyle. Ale to o niego należało się 

martwić. Pomijając paskudną ranę nad okiem, był także straszliwie blady, a nawet 

szary. Tylko oczy, niebieskie jak niebo na zewnątrz, wyglądały jak zawsze, błyszcząc 

mądrością i humorem.

- O mnie? - zrobiłam wielkie oczy. - Dlaczego ksiądz się o mnie martwił? To 

nie ja dostałam krucyfiksem dziś rano.

Ojciec Dominik uśmiechnął się smutno.

- Nie, ale sądzę, że masz mi coś do powiedzenia. Dlaczego nie dałaś mi znać, 

Susannah? Dlaczego nie uprzedziłaś, co zamierzasz? Gdybym wiedział, że 

zamierzasz pojawić się w szkole sama, w środku nocy, nigdy bym na to nie pozwolił.

- Właśnie dlatego księdzu nie powiedziałam. Ojcze, przykro mi z powodu 

posągu i drzwi do klasy pana Waldena, i w ogóle. Musiałam jednak spróbować z nią 

porozmawiać sam na sam, rozumie ksiądz? Jak kobieta z kobietą. Nie wiedziałam, że 

tak jej odbije.

- A czego się spodziewałaś? Susannah, widziałaś, co wczoraj próbowała 

zrobić temu młodemu człowiekowi...

- Tak, ale to było dla mnie jakoś tam zrozumiałe. Ona go kochała, jest na 

niego naprawdę wściekła. Nie sądziłam, że mnie zaatakuje. Nie miałam przecież z 

tym nic wspólnego. Chciałam jej tylko uprzytomnić, jaki ma wybór...

- To właśnie starałem się zrobić, odkąd pojawiła się w szkole.

- Zgadza się. Ale Heather nie odpowiada żadna z opcji, które jej 

przedstawiliśmy. Mówię księdzu, ta dziewczyna zwariowała. Teraz się uspokoiła, bo 

myśli, że zabiła Bryce'a. Gdzieś się przyczaiła, ale już wkrótce znowu się pojawi i 

Bóg jeden wie, co zrobi teraz, kiedy jest świadoma, do czego jest zdolna.

Ojciec Dominik spojrzał na mnie ciekawie, zapomniawszy najwyraźniej o 

troskach związanych ze zbliżającą się wizytą arcybiskupa.

- Co masz na myśli, mówiąc: „teraz, kiedy jest świadoma, do czego jest 

zdolna”?

- Cóż, poprzedniej nocy odbyła się jedynie próba generalna. Możemy się po 

niej spodziewać bardziej efektownych występów, ponieważ teraz już wie, co potrafi.

Ojciec Dominik pokręcił głową, zaniepokojony.

- Widziałaś ją dzisiaj? Skąd to wszystko wiesz?

Nie mogłam powiedzieć ojcu Dominikowi o Jessie. Po pierwsze, to nie jego 

sprawa. Bałam się także, że informacja o chłopaku mieszkającym w moim pokoju 

mogłaby go zaszokować. Ojciec Dominik jest przecież księdzem i w ogóle.

- Proszę posłuchać - powiedziałam. - Dużo myślałam na ten temat i nie widzę 

innego wyjścia. Próbował ksiądz przemówić jej do rozumu, ja też. I proszę spojrzeć, 

do czego nas to doprowadziło. Ksiądz trafił do szpitala, a ja muszę się ciągle oglądać 

przez ramię, gdziekolwiek jestem. Uważam, że nadszedł czas, żeby tę sprawę 

rozstrzygnąć raz na zawsze. Ojciec Dominik zamrugał nerwowo.

- Co masz na myśli, Susannah? O czym ty mówisz? Wciągnęłam głęboko 

powietrze.

- Mówię o tym, co robimy my, mediatorzy, kiedy zawodzą wszelkie inne 

środki.

Nadal wyglądał na zaniepokojonego.

- Wszelkie inne środki? Obawiam się, że nie rozumiem, o co ci chodzi.

- Mówię o egzorcyzmach.

16

- Nie ma mowy - powiedział ojciec Dominik. - Proszę posłuchać. Nie widzę 

innego wyjścia. Ona nie odejdzie z własnej woli, oboje o tym wiemy. A jest zbyt 

niebezpieczna, żeby jej pozwolić włóczyć się po świecie bez końca. Sądzę, że 

musimy dać jej kopa.

Ojciec Dominik odwrócił wzrok, wpatrując się ponuro w jakiś punkt na 

suficie.

- Nie po to istniejemy, ludzie tacy jak ty i ja, Susannah — odezwał się tak 

smutnym głosem, jakiego jeszcze u niego nie słyszałam. - Jesteśmy strażnikami 

strzegącymi bram życia po śmierci. Pomagamy zbłąkanym duszom odnaleźć miejsce 

ostatecznego przeznaczenia. Wszystkie dusze, którym pomagałem, przekroczyły tę 

bramę z własnej woli...

Taak. Przypuszczam, że to przyjemne patrzeć na świat oczyma ojca Dominika. 

Pewnie wydaje się uroczym miejscem. Dużo lepszym od tego, na którym spędziłam 

ostatnich szesnaście lat.

- Aleja nie widzę innego wyjścia.

- Egzorcyzmy - mruknął ojciec Dominik. Wymówił to słowo z taką odrazą, 

jak „odchody” czy coś równie obrzydliwego.

- Chwileczkę - powiedziałam, żałując, że w ogóle podjęłam ten temat. - Proszę 

mi wierzyć, to nie jest metoda, którą bym polecała. Nie wydaje mi się jednak, 

żebyśmy w tym wypadku mieli wybór. Heather zagraża nie tylko Bryce'owi. - Nie 

chciałam mu mówić, że groziła także Dawidowi. Oczami wyobraźni widziałam, jak 

zrywa się z łóżka, wrzeszcząc, żeby dać mu kule. Ponieważ jednak wygadałam się co 

do swoich planów, musiałam jakoś uzasadnić użycie tak ekstremalnego środka. - 

Stanowi zagrożenie dla całej szkoły - stwierdziłam. - Trzeba ją powstrzymać.

Skinął głową.

- Tak. Tak, oczywiście, masz rację. Susannah, musisz mi jednak przyrzec, że 

nie będziesz tego robiła, dopóki stąd nie wyjdę. Rozmawiałem z lekarką, mówiła, że 

może mnie wypuści już w piątek. To da nam mnóstwo czasu, żeby zastanowić się nad 

stosowną metodologią... - Zerknął na stolik przy łóżku. - Podaj mi tę Biblię, 

Susannah, dobrze? Jeśli zastosujemy się dokładnie...

Wręczyłam mu książkę.

- Jestem pewna - oznajmiłam - że znam to na wyrywki. Wbił we mnie błękitne 

oczy. Szkoda, że jest taki stary i do tego ksiądz. Ciekawe, ile serc złamał, zanim 

odkrył swoje powołanie.

- Jak to możliwe - odezwał się - żebyś znała coś tak skomplikowanego, jak 

egzorcyzmy Kościoła rzymskokatolickiego, na wyrywki?

Poruszyłam się niespokojnie.

- No, właściwie nie miałam zamiaru zastosować wersji Kościoła 

rzymskokatolickiego.

- Jest jakaś inna?

- Och, pewnie. Większość religii je stosuje. Osobiście wolę Mecumbę. Jest 

bardzo praktyczna. Żadnych długich inkantacji, czy czegoś takiego.

- Mecumba? - powtórzył zbolałym głosem.

- Tak. Brazylijskie wudu. Ściągnęłam to z Internetu. Trzeba tylko mieć trochę 

krwi z kurczaka i...

- Mario, Matko Boża - westchnął ojciec Dominik. - Nie ma mowy. Heather 

Chambers została ochrzczona jako rzymska katoliczka i, bez względu na przyczynę 

śmierci, zasługuje na rzymskokatolickie egzorcyzmy, jeśli nie pogrzeb. Jej szanse na 

dostanie się do nieba są nikłe, przyznaję, ale pragnę dopilnować, aby stworzono jej 

możliwość przywitania świętego Piotra u wrót nieba.

- Ojcze Dominiku, nie sądzę, żeby miało jakiekolwiek znaczenie, jakich 

egzorcyzmów użyjemy. Chodzi o to, że jeśli niebo istnieje, Heather Chambers nie 

dostanie się tam w żaden sposób.

Ojciec Dominik cmoknął z dezaprobatą.

- Susannah, jak możesz mówić coś podobnego? W każdym człowieku tkwi 

dobro. Z pewnością nawet ty zdajesz sobie z tego sprawę.

- Nawet ja? Co ksiądz ma na myśli, mówiąc: „nawet ty”?

- To, że nawet Susannah Simon, która potrafi być bardzo twarda dla innych, 

musi wiedzieć, że nawet w najokrutniejszym z ludzi może rosnąć kwiat dobra. Może 

zaledwie kiełeczek, któremu potrzeba słońca i wody, ale kwiat tak czy inaczej.

Ciekawe, jakie środki przeciwbólowe zastosowano w wypadku ojca 

Dominika.

- W porządku, ojcze. Wiem tylko, że tam, dokąd uda się Heather, to nie będzie 

niebo. O ile niebo istnieje.

Uśmiechnął się melancholijnie.

- Chciałbym - odparł - żebyś miała choć w połowie tyle wiary w dobrego 

Boga, Susannah, ile masz odwagi. Posłuchaj mnie przez chwilę. Nie wolno ci, nie 

wolno pod żadnym pozorem, próbować powstrzymać Heather na własną rękę. Nie ma 

cienia wątpliwości, że wczorajszej nocy omal cię nie zabiła. Nie wierzyłem własnym 

oczom, kiedy zobaczyłem rozmiar szkód, jakich dokonała. Masz szczęście, że uszłaś 

z życiem. Z tego co zaszło dziś rano wynika jasno, że robi się coraz silniejsza. Byłoby 

głupotą, niewybaczalną głupotą, gdybyś znowu próbowała zrobić coś na własną rękę.

Wiedziałam, że ma rację. Co więcej, jeśli rzeczywiście wprowadziłabym mój 

plan z egzorcyzmami w życie, nie mogłabym skorzystać z pomocy Jessego, ponieważ 

egzorcyzmy odesłałyby go do Stwórcy w towarzystwie Heather.

- Ponadto - ciągnął ojciec Dominik - nie ma powodu do pośpiechu, 

nieprawdaż? Teraz, kiedy udało jej się wyprawić Bryce'a do szpitala, nic złego nie 

zrobi. Przynajmniej do czasu, gdy on wróci do szkoły. Bryce wydaje się jedyną 

osobą, wobec której żywi mordercze zamiary...

Nic nie powiedziałam. Biedny ksiądz wyglądał tak żałośnie na szpitalnym 

łóżku. Nie chciałam przysparzać mu więcej powodów do zmartwień. Prawda jest 

jednak taka, że nie mogę czekać, aż ojciec Dominik wyjdzie ze szpitala. Heather nie 

żartuje. Z każdym dniem nabiera siły i staje się coraz bardziej złośliwa i przepełniona 

nienawiścią. Muszę się jej pozbyć i to jak najszybciej.

Zrobiłam w związku z tym coś, co z pewnością jest grzechem śmiertelnym. 

Okłamałam księdza.

Dobrze, że nie jestem katoliczką.

- Proszę się nie martwić, ojcze Dominiku. Poczekam, aż ojciec poczuje się 

lepiej.

Ojciec Dominik nie jest jednak głupi.

- Daj słowo, Susannah - zażądał. Ja na to:

- Daję słowo.

Skrzyżowałam, naturalnie, palce za plecami. Miałam nadzieję, że jeśli Bóg 

istnieje, to w ten sposób wymażę kłamstwo wobec jednego z jego najbardziej 

oddanych mu sług.

- Niech się zastanowię - mruczał ojciec Dominik. - Będziemy, oczywiście, 

potrzebowali święconej wody. To nie problem. No, i krucyfiksu.

Kiedy tak układał listę rzeczy niezbędnych do egzorcyzmów, do pokoju 

wpadli Adam i Cee Cee.

- Cześć, ojcze Dominiku - rzucił Adam. - Kurczę, ale ksiądz okropnie 

wygląda.

Cee Cee dźgnęła go łokciem.

- Adam - syknęła.

Zwracając się do księdza, powiedziała wesoło:

- Proszę go nie słuchać, ojcze Dominiku. Moim zdaniem wygląda ksiądz 

świetnie. No, w każdym razie, jak na kogoś, kto ma tuzin połamanych kości.

- Dzieci. - Ojciec Dominik wydawał się naprawdę uszczęśliwiony ich 

widokiem. - Co za radość! Ale dlaczego marnujecie takie piękne popołudnie, 

odwiedzając starego człowieka w szpitalu? Powinniście siedzieć na plaży i korzystać 

z pogody.

- Przygotowujemy artykuł do „Wiadomości Misyjnych” na temat wypadku - 

oznajmiła Cee Cee. - Właśnie skończyliśmy wywiad z wielebnym. Naprawdę źle się 

składa, z tą wizytą arcybiskupa i posągiem ojca Serry bez głowy.

- Taak - przytaknął Adam. - Cholerna wpadka.

- Cóż - powiedział ojciec Dominik. - To nieważne. Na arcybiskupie 

największe wrażenie powinna zrobić wasza troskliwość i dobroć, dzieci.

- Amen - podsumował Adam uroczyście.

Zanim któreś z nas zdążyło zgromić go za sarkazm, do pokoju weszła 

pielęgniarka i poprosiła, żebyśmy wyszły razem z Cee Cee, bo musi umyć ojca 

Dominika.

- Umyć - narzekał Adam, kiedy szliśmy do samochodu. - Ojca Dominika będą 

pucować gąbką, podczas gdy ja, który naprawdę doceniłbym coś takiego, co dostaję?

- Szansę, aby służyć za szofera dwóm najpiękniejszym dziewczynom w 

Carmelu - podsunęła Cee Cee życzliwie.

- Taak - odparł Adam. - Zgadza się. - Zerknął na mnie. - To nie to, że nie 

jesteś najpiękniejszą dziewczyną w Carmelu, Suze... ja tylko... No, wiesz...

- Wiem - przyznałam z uśmiechem.

- No, wiesz, mycie. A widziałaś tę pielęgniarkę? - Adam odchylił przedni 

fotel, żeby Cee Cee mogła się wsunąć do tyłu. - Coś musi być z tymi księżmi. Może 

powinienem się zaciągnąć?

- Nie zaciągasz się, tylko odkrywasz powołanie - spróbowała Cee Cee. - Wierz 

mi, Adamie, nie spodobałoby ci się. Księżom nie pozwalają grać w Nintendo.

Adam przełknął i to.

- Może mógłbym założyć nowy zakon - powiedział z namysłem. - Jak 

franciszkanie, tylko my bylibyśmy Zakonem Joysticka. Naszym mottem byłoby: 

„Dużo punktów dla jednego, pizza dla wszystkich”.

Cee Cee na to:

- Uważaj na tę mewę.

Jechaliśmy nadbrzeżnym bulwarem. Zaraz za niskim kamiennym murem po 

prawej stronie rozciągał się Pacyfik, rozświetlony jak klejnot przez ogromną żółtą 

kulę słońca, wiszącą tuż nad horyzontem. Chyba patrzyłam w tamtą stronę trochę 

tęsknie - ten widok ciągle mi nie spowszedniał - bo Adam mruknął: „O, do diabła” i 

zajął miejsce na parkingu, które akurat zwolniło bmw. Spojrzałam na niego pytająco.

- Co? Nie masz czasu posiedzieć i obejrzeć zachodu słońca? - odpowiedział.

W mgnieniu oka wyskoczyłam z samochodu.

Jak mogłam, zastanawiałam się później, mieć jakieś obiekcje przed 

przeprowadzeniem się tutaj? Siedząc na kocu, który Adam wydobył z bagażnika, i 

przyglądając się biegaczom i amatorom sportów wodnych, psom polującym na frisbee 

i turystom z aparatami fotograficznymi, poczułam się lepiej niż kiedykolwiek. Może 

dlatego, że byłam potwornie niewyspana? Może zapach wody morskiej tłumił moje 

zmysły. Ale po raz pierwszy od nie wiem, jak dawna, czułam, jak ogarnia mnie 

spokój.

Zdumiewające, jeśli wziąć pod uwagę, że za parę godzin miałam stoczyć 

walkę z siłami zła.

Do tego czasu jednak postanowiłam zajmować się tylko przyjemnymi 

rzeczami. Skierowałam twarz ku zachodzącemu słońcu, grzejąc policzki w jego 

promieniach, słuchałam szumu fal, skrzeku mew i paplania Cee Cee i Adama.

- No, więc mówię do niej: „Claire, masz prawie czterdziechę. Jeśli ty i Paul 

chcecie mieć drugie dziecko, to się lepiej pośpieszcie. Czas ucieka”. - Adam sączył 

latte, którą kupił w kawiarence niedaleko parkingu. - A ona na to: „Ale twój ojciec i 

ja nie chcemy, żebyś się czuł zagrożony z powodu dziecka”, a ja na to: „Claire, nie 

boję się niemowlaków. Wiesz, czego się boję? Napakowanych sterydami 

mięśniaków, takich jak Brad Ackerman. Oni stanowią dla mnie zagrożenie”.

Cee Cee rzuciła Adamowi ostrzegawcze spojrzenie, a potem zerknęła w moją 

stronę.

- Jak ci się układa z braćmi, Suze? Otworzyłam oczy.

- Chyba dobrze. Czy Przyć... to jest, Brad, rzeczywiście bierze sterydy?

- Nie powinienem był o tym mówić. Przepraszam. Jestem pewien, że nie. Ale 

ci wszyscy zapaśnicy mnie przerażają. I są tacy homofobiczni... cóż, aż trudno nie 

zastanawiać się nad ich orientacją seksualną. Oni uważają, że ja jestem gejem, ale nie 

złapałabyś mnie na tym, jak w obcisłych gatkach sięgam drugiemu chłopakowi 

między uda.

Poczułam, że powinnam przeprosić za brata i uczyniłam to, dodając:

- Nie jestem taka pewna, że jest gejem. Bardzo się podniecił, kiedy Kelly 

Prescott zadzwoniła wieczorem, zapraszając nas na imprezę na basenie w najbliższą 

sobotę.

Adam gwizdnął, a Cee Cee zapytała:

- Czy jesteś pewna, że ten koc jest dla ciebie odpowiedni? Może wolałabyś 

plażowy koc z kaszmiru. Kelly i jej przyjaciele tylko na takich siadają.

Zamrugałam, zdając sobie sprawę, że popełniłam faux pas.

- Och, przepraszam. To Kelly was nie zaprosiła? Myślałam, że zaprasza całą 

klasę.

- Oczywiście, że nie. - Cee Cee parsknęła pogardliwie. - Tylko osoby z 

dobrego towarzystwa, do którego my z Adamem nie należymy.

- Ależ ty jesteś wydawczynią szkolnej gazety - przypomniałam.

- Zgadza się - dodał Adam. - Przetłumacz to na kretyński, a zrozumiesz, 

dlaczego nigdy nie zostaliśmy zaproszeni na żadne party na basenie wydawane przez 

księżniczkę Kelly.

- Och - mruknęłam. Przez chwilę siedziałam cicho, słuchając szumu fal, a 

potem oznajmiłam:

- Cóż, i tak nie miałam zamiaru tam iść.

- Nie? - Cee Cee wytrzeszczyła na mnie oczy.

- Nie. Po pierwsze, miałam randkę z Bryce'em, która nie wypaliła. A teraz... 

cóż, jeśli wy dwoje nie idziecie, to z kim będę tam gadała?

Cee Cee odchyliła się do tyłu.

- Suze, zastanawiałaś się kiedyś nad tym, żeby kandydować na stanowisko 

wiceprzewodniczącego klasy?

Roześmiałam się.

- Och, jasne. Jestem przecież nowa, nie pamiętasz?

- Owszem - zgodził się Adam. - Ale coś w tobie jest. Kiedy wczoraj dałaś po 

uszach Debbie Mancuso, zauważyłem u ciebie prawdziwy talent przywódcy. Chłopcy 

podziwiają dziewczyny, które robią wrażenie, jakby w każdej chwili były gotowe 

przyłożyć drugiej dziewczynie piąchą w zęby. To silniejsze od nas. - Wzruszył 

ramionami. - Może to geny.

- Dobra. Wezmę to pod uwagę. Doszły mnie plotki, że Kelly zamierza wydać 

cały budżet klasowy na jakieś tańce...

- Tak jest - potwierdziła Cee Cee. - Robi to co roku. Głupie wiosenne tańce. 

To takie nudne. To znaczy, jeśli nie masz chłopaka, to po co? Tam można tylko 

tańczyć.

- Zaraz - wtrącił się Adam. - Pamiętasz, jak przynieśliśmy balony z wodą?

- Tak, owszem, wtedy było fajnie.

- Tak sobie myślę - usłyszałam własne słowa - że coś takiego byłoby lepsze. 

No, wiecie. Piknik na plaży z grillem. Może nawet kilka pikników.

- Hej! - wykrzyknął Adam. - Taak! I ognisko! Piroman, który we mnie tkwi, 

zawsze chciał rozpalić ognisko na plaży.

Cee Cee na to:

- Zdecydowanie. To jest zdecydowanie to, co powinniśmy zrobić. Suze, 

musisz startować w wyborach!

Święty Boże, cóż uczyniłam? Nie chcę zostać wiceprzewodniczącą klasy! Nie 

chcę się w to mieszać! Nie jestem przejęta „duchem” szkoły, nie mam zdania na 

temat tego, co się tam dzieje! Co ja zrobiłam? Odbiło mi, czy co?

- Och, popatrzcie - odezwał się Adam, wskazując nagle na słońce. - Zachodzi.

Wielka pomarańczowa kula zaczęła zanurzać się w morzu, zsuwając się 

powoli pod linię horyzontu. Woda nie pryskała ani nie parowała gwałtownie, ale 

dałabym się posiekać, że słyszałam, jak słońce plasnęło o powierzchnię wody.

- „Słońce zachodzi” - zaśpiewała cicho Cee Cee.

- „ Da da da da da” - zamruczał Adam.

- „Słońce zachodzi” - zawtórowałam.

Dobrze, przyznaję, to było dziecinne, tak siedzieć i śpiewać, obserwując 

zachodzące słońce. Ale także strasznie przyjemne. W Nowym Jorku siadywaliśmy w 

parku i obserwowaliśmy, jak tajniacy przymykają dealerów narkotykowych. Ale 

tamto nie było ani w przybliżeniu takie przyjemne, jak siedzenie na plaży o zachodzie 

słońca i śpiewanie.

Działo się coś dziwnego. Nie byłam pewna co.

- „I powiadam” - śpiewaliśmy we trójkę - „że to dobrze”!

Dziwne, ale w tej chwili byłam głęboko przekonana, że tak będzie. To znaczy, 

dobrze.

Wtedy też zdałam sobie sprawę, co się dzieje.

Odnalazłam się. Ja, Susannah Simon, mediatorka, znalazłam swoje miejsce po 

raz pierwszy w życiu.

I byłam z tego powodu szczęśliwa. Naprawdę szczęśliwa. Wierzyłam, że 

wszystko będzie dobrze.

Rany, skąd mogłam wiedzieć?

17

Budzik zadzwonił o północy. Nie wcisnęłam przycisku wyłączającego sygnał 

na parę minut, tylko wyłączyłam budzik, klasnęłam w dłonie, żeby zapalić nocną 

lampkę, przewróciłam się na plecy i zapatrzyłam w baldachim nad łóżkiem.

To dzisiaj. D - day. Dzień ostatecznych rozstrzygnięć, a może tylko dzień 

duchów.

Po kolacji byłam tak zmęczona, że musiałam się zdrzemnąć. Powiedziałam 

mamie, że idę na górę, żeby odrobić lekcje, atak naprawdę ucięłam sobie drzemkę. W 

starym domu na Brooklynie to nie byłby problem. Mama zostawiłaby mnie w 

spokoju, tak jak prosiłam. U Ackermanów jednak stwierdzenie: „Chcę pobyć sama” 

nie miało, jak się wydaje, żadnego znaczenia. I wcale nie dlatego, że po domu włóczą 

się jakieś duchy. Nie, to żywi, dla odmiany, nie dawali mi spokoju.

Pierwszy był Przyćmiony. Kiedy zasiadłam do przepysznej kolacji, 

przygotowanej przez ojczyma, zaczęło się coś w rodzaju przesłuchania, ponieważ nie 

wróciłam do domu przed szóstą. Nie zabrakło zwyczajowego „Gdzie byłaś?” ze 

strony mamy (chociaż nie omieszkałam zostawić jej stosownego wyjaśnienia na 

automatycznej sekretarce). Andy dodał swoje: „Dobrze się bawiłaś?” A potem było: 

„Z kim się spotkałaś?”, i to ze strony Profesora. A kiedy powiedziałam: „Z Adamem 

McTavishem i Cee Cee Webb”, Przyćmiony parsknął pogardliwie i, przeżuwając 

klopsika, stwierdził:

- Chryste. Klasowe dziwadła. Andy na to:

- Uważaj, co mówisz.

- O rany, tato - jęknął Przyćmiony. - Jedno to zwariowana albinoska, a drugie 

pedał.

Tym sposobem zarobił od ojca porządne trzepnięcie po głowie plus zakaz 

wychodzenia przez tydzień. A to oznacza, na co później, kiedy sprzątaliśmy ze stołu, 

zwróciłam Przyćmionemu uwagę, że nie będzie mógł uczestniczyć w basenowym 

party Kelly Prescott, na które ja, Królowa Dziwadeł, zdobyłam dla niego zaproszenie.

- Szkoda. - Poklepałam Przyćmionego po policzku. Odtrącił moją rękę.

- Taak? - syknął. - Cóż, przynajmniej nikt nie będzie mnie jutro nazywał 

pedalską babą.

- Och, mój drogi - westchnęłam. Wyciągnęłam rękę i uszczypnęłam go w ten 

sam policzek. - Nie musisz się przejmować, że ludzie tak o tobie mówią. Mówią o 

tobie dużo gorsze rzeczy.

Ponownie odepchnął moją rękę. Z wściekłości, jak się wydaje, przez chwilę 

nie był w stanie wymówić słowa.

- Obiecaj, że się nie zmienisz - poprosiłam. - Jesteś taki cudowny.

Przyćmiony nazwał mnie w sposób wyjątkowo paskudny w momencie, gdy 

jego ojciec wkroczył do kuchni z resztkami sałatki.

Andy dodał mu jeszcze tydzień siedzenia w domu i odesłał do jego pokoju. 

Dając upust niezadowoleniu z takiego obrotu spraw, Przyćmiony nastawił Beastie 

Boys tak głośno, że nie mogłam zasnąć... przynajmniej do czasu, gdy Andy zabrał mu 

głośniki. Zrobiło się bardzo cicho i już miałam zapaść w sen, gdy ktoś zapukał do 

drzwi. To był Profesor.

- Eee - mruknął, spoglądając z przestrachem w głąb pokoju za moimi plecami. 

Pokoju nawiedzonego przez duchy. - Czy to dobry moment, żeby, eee, porozmawiać 

o tym, co znalazłem? To znaczy, na temat domu? I ludzi, którzy tu umarli?

- Ludzi? Masz na myśli wielu ludzi?

- Och, pewnie - odparł Profesor. - Udało mi się znaleźć zaskakująco dużo 

dokumentów dotyczących przestępstw popełnionych w tym domu, z których 

większość to morderstwa. Ponieważ był to zajazd, przewijało się tutaj mnóstwo ludzi, 

którzy wracali do domu, zbiwszy majątek podczas gorączki złota na północy stanu. 

Wielu zabito we śnie, a ich złoto zrabowano. Niektórzy mogli zginąć z rąk właścicieli 

zajazdu, ale bardziej prawdopodobne, że z rąk innych gości...

Bałam się usłyszeć, że Jesse zginął w taki właśnie sposób. Wcale nie miałam 

ochoty poznawać szczegółów jego śmierci, zwłaszcza że mógł być gdzieś w pobliżu.

- Posłuchaj, Profesorze, to znaczy, Dave. Wydaje mi się, że jeszcze nie 

przyzwyczaiłam się do zmiany czasu, więc chciałabym się trochę zdrzemnąć. Czy 

możemy o tym porozmawiać jutro w szkole? Może zjemy razem lunch?

Oczy Profesora zaokrągliły się.

- Mówisz poważnie? Chcesz zjeść ze mną lunch? Spojrzałam na niego 

zdumiona.

- No, tak. Dlaczego? Czy jest jakiś przepis, który mówi, że starsi uczniowie 

nie mogą jadać lunchu w towarzystwie młodszych?

- Nie - odparł Profesor. - Tylko że... nigdy tego nie robią.

- A ja zrobię. W porządku? Ty kupisz picie, ja kupię deser.

- Wspaniale! - wykrzyknął Profesor i wyszedł z taką miną, jakbym następnego 

dnia zobowiązała się koronować go na króla Anglii.

Już miałam zapaść w drzemkę, kiedy ponownie rozległo się pukanie do drzwi. 

Tym razem na progu stał Śpiący, który w tym momencie wyglądał na 

przytomniejszego niż ja.

- Posłuchaj - zaczął. - Nie obchodzi mnie, czy bierzesz samochód w nocy, 

odwieś tylko kluczyki na miejsce, dobra?

Wybałuszyłam oczy.

- Nie brałam w nocy samochodu, Śpią... to jest, Jake.

- Wszystko jedno. Po prostu odłóż kluczyki na miejsce. I nie byłoby źle, 

gdybyś od czasu do czasu kupiła benzynę.

- Nie brałam w nocy twojego samochodu, Jake - powtórzyłam wolno, tak, 

żeby do niego dotarło.

- Co robisz ze swoim czasem to twój biznes - odparł Śpiący. - To znaczy, nie 

uważam, żeby gangi były fajne, czy coś. Ale to twoje życie. Po prostu odłóż kluczyki 

tak, żebym je znalazł.

Nie było sensu z nim dyskutować, więc powiedziałam: „W porządku” i 

zamknęłam drzwi.

Udało mi się wreszcie przespać parę godzin, czego tak bardzo potrzebowałam. 

Po przebudzeniu nie czułam się specjalnie odświeżona - mogłabym spać jeszcze 

przez rok - ale, w każdym razie, dużo lepiej.

Na tyle dobrze, żeby kopnąć ducha w tyłek.

Wszystkie potrzebne rzeczy zgromadziłam wcześniej. Do plecaka włożyłam 

świece, pędzle, metalowe pojemniki z krwią kurczaka, którą kupiłam w mięsnym w 

Safeway, dokąd po drodze do domu zabrał mnie Adam, oraz innymi akcesoriami nie-

zbędnymi do brazylijskich egzorcyzmów. Byłam przygotowana. Wystarczy się 

przebrać i mogę ruszać.

Tylko że, naturalnie, Jesse musiał się pojawić akurat w chwili, gdy skakałam z 

dachu ganku.

- Dobra - powiedziałam, prostując się. Wylądowałam na miękkim gruncie, ale 

i tak zabolały mnie stopy. - Postawmy sprawę jasno. Dzisiaj nie pokażesz się w 

szkole, rozumiesz? Jeśli się tam zjawisz, możesz tego bardzo, ale to bardzo żałować.

Jesse opierał się o wielką sosnę na podwórzu. Stał niedbale, z ramionami 

skrzyżowanymi na piersi, patrząc na mnie, jakbym była jakąś ciekawostką 

przyrodniczą.

- Wiem, co mówię - ciągnęłam. - To będzie niedobra noc dla duchów. 

Naprawdę niedobra. Więc na twoim miejscu nie pokazywałabym się tam.

A Jesse tylko się uśmiechał. Noc nie była taka jasna jak poprzednio, ale 

księżyc świecił na tyle jasno, że mogłam stwierdzić, iż kąciki jego ust unoszą się do 

góry.

- Susannah - odezwał się. - Coś ty wymyśliła?

- Nic. - Podeszłam do garażu i wzięłam rower. - Mam pewne sprawy do 

załatwienia.

Jesse zbliżył się do mnie wolnym krokiem, kiedy wkładałam kask.

- Z Heather? - zapytał obojętnym tonem.

- Zgadza się. Z Heather. Wiem, że ostatnio sytuacja wymknęła się spod 

kontroli, ale tym razem będzie inaczej.

- A dokładnie, jak?

Przerzuciłam nogę ponad tą idiotyczną rurą, którą mają męskie rowery. Stałam 

u szczytu dróżki, z rękami na kierownicy.

- Dobrze. Będę z tobą szczera. Chcę odprawić egzorcyzmy. Jego prawa ręka 

opadła na kierownicę między moimi dłońmi.

- Co takiego? - zapytał głosem, w którym nie było ani śladu dobrego humoru.

Przełknęłam ślinę. Nie czułam się tak pewnie, jakby wskazywało na to moje 

zachowanie. Tak naprawdę, to trzęsłam się ze strachu w ciuchach a la Batman. Ale co 

miałam robić? Muszę powstrzymać Heather, zanim zrani kogoś innego, i bardzo po-

trzebuję wsparcia.

- Nie możesz mi pomóc - powiedziałam drewnianym głosem. - Nie możesz 

tam pójść, Jesse, bo sam możesz zostać wyegzorcyzmowany.

- Jesteś — stwierdził Jesse tonem równie beznamiętnym jak mój - chora 

umysłowo.

- Prawdopodobnie - przyznałam żałośnie.

- Ona cię zabije. Nie rozumiesz? Właśnie do tego dąży.

- Nie. - Pokręciłam głową. - Ona nie chce mnie zabić. Najpierw chce 

pozabijać tych wszystkich, na których mi zależy. A na końcu mnie. - Pociągnęłam 

nosem. Zaczęło mi, nie wiadomo dlaczego, z niego kapać. Pewnie z powodu zimna. 

Nie rozumiem, jak te palmy to znoszą. Na zewnątrz musi być jakieś osiem stopni. - 

Ale ja jej na to nie pozwolę, rozumiesz? - ciągnęłam. - Powstrzymam ją. A teraz puść 

rower.

Jesse pokręcił głową.

- Nie, nie. Nawet ty nie mogłabyś zrobić czegoś tak głupiego.

- Nawet ja? - Poczułam się urażona. - Dziękuję. Nie zwrócił na to uwagi.

- Czy ksiądz o tym wie, Susannah? Powiedziałaś księdzu?

- Hm, pewnie. Wie o tym. Mamy się tam, eee, spotkać.

- Spotkasz się tam z księdzem?

- Owszem - zaśmiałam się niepewnie. - Nie sądzisz chyba, że próbowałabym 

zrobić coś takiego samodzielnie, co? To jest, o rany, nie jestem aż taka głupia, bez 

względu na to, co ty tam sobie myślisz.

Jego chwyt na kierownicy nieco zelżał.

- Cóż, jeśli ksiądz tam będzie...

- Oczywiście. Oczywiście, że będzie.

Ponownie zacisnął dłoń na kierownicy. Palcem drugiej pogroził mi przed 

nosem.

- Kłamiesz, co? Księdza tam w ogóle nie będzie. Zraniła go, prawda? Dzisiaj 

rano? Tak myślałem. Zabiła go?

Pokręciłam głową. Nagle straciłam ochotę do rozmowy. Czułam w gardle 

gulę.

- Dlatego tak się złościsz - mruknął Jesse w zamyśleniu. - Powinienem był się 

domyślić. Idziesz tam, żeby jej odpłacić za to, co zrobiła księdzu.

- A jeśli tak, to co? - wybuchnęłam. - Zasłużyła na to! Teraz złapał za 

kierownicę obydwiema rękami. A zapewniam was, że jak na umarlaka, był całkiem 

silny. Nie mogłam ruszyć tego głupiego roweru.

- Susannah, to nie tak. Nie dlatego otrzymałaś ten niezwykły dar, nie po to, 

żeby...

- Dar! - omal się nie roześmiałam. Musiałam zacisnąć zęby. - Tak, zgadza się, 

Jesse. Otrzymałam cenny dar. I wiesz co? Jest mi od tego niedobrze. Poważnie. 

Myślałam, że jak tutaj przyjadę, to zacznę nowe życie. Myślałam, że będzie inaczej. I 

wiesz co? Jest inaczej. Gorzej.

- Susannah...

- Co ja mam zrobić, Jesse? Kochać Heather za to, co zrobiła? Pocieszyć jej 

zranioną duszę? Wybacz, ale to niemożliwe. Może ojciec Dom byłby do tego zdolny, 

ale nie ja. On wypadł z konkurencji, więc załatwię to po swojemu. Pozbędę się jej, a 

jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, będziesz się trzymał z daleka!

Kopnęłam wściekle nóżkę roweru, szarpnąwszy jednocześnie za kierownicę. 

Zaskoczony Jesse mimowolnie ją puścił. W sekundę później już mnie nie było. Spod 

tylnego koła pryskał żwir, spowijając Jessego obłokiem kurzu. Słyszałam, jak 

wykrzykuje coś po hiszpańsku. Przypuszczam, że przekleństwa. Słowo querida nie 

dotarło do moich uszu.

Jadąc w dół, niewiele widziałam. Wiał zimny wiatr i po policzkach ciekły mu 

strumienie łez. Dzięki Bogu, prawie nie było ruchu, więc kiedy przemknęłam przez 

skrzyżowanie to, że nie widzę, nie miało znaczenia. Samochody i tak zatrzymywały 

się, żeby mnie przepuścić.

Wiedziałam, że tym razem będzie trudniej włamać się do szkoły. Na pewno 

wzmocnili system zabezpieczeń po wydarzeniach ubiegłej nocy. Wzmocnili? Przede 

wszystkim powinni jakiś wprowadzić.

I zrobili to. Na parkingu, ze zgaszonymi światłami, stał wóz policyjny. Po 

prostu sobie stał, a światło księżyca odbijało się od zamkniętych okien. Kierowca - 

jakiś nieszczęśnik, który dostał tak nudne zadanie - słuchał zapewne muzyki, chociaż 

stojąc na zewnątrz przy wejściu na parking, nie słyszałam żadnego dźwięku.

Muszę więc znaleźć inną drogę. Drobiazg. Schowałam rower w krzakach, a 

potem wybrałam się na spacer wokół szkoły.

Niewiele jest budynków, do których nie mogłaby się dostać szczupła 

szesnastoletnia dziewczyna. Chodzi mi o to, że jesteśmy bardzo elastyczne. Mamy 

chyba więcej stawów niż inni ludzie. Nie opowiem wam, jak udało mi się włamać, bo 

nie chcę, żeby władze szkolne na to wpadły - nigdy nie wiadomo, może kiedyś znowu 

będę musiała to zrobić - zaznaczę tylko, że jeśli ktoś zakłada bramę, to powinien 

zwrócić uwagę, żeby sięgała do samej ziemi. Szczelina między cementowym chodni-

kiem a samą bramą to dokładnie tyle, ile taka dziewczyna jak ja potrzebuje, żeby się 

wślizgnąć do środka.

Na dziedzińcu bardzo się zmieniło od poprzedniej nocy. W powietrzu wisiała 

jeszcze większa groza. Wyłączono reflektory. Wydaje mi się, że z punktu widzenia 

bezpieczeństwa nie było to dobre posunięcie, ale nie można, oczywiście, wykluczyć, 

że to Heather zniszczyła żarówki. Teren szkoły pogrążony był w mroku. Fontanna nie 

działała. Nie słyszałam niczego poza cykadami w krzewach hibiskusa.

Ani śladu Heather. Ani śladu kogokolwiek. To mi odpowiadało.

Podkradłam się tak cicho, jak się dało, do szafki, którą dzieliłam z Heather. 

Uklękłam na zimnych kamieniach posadzki i otworzyłam plecak.

Najpierw zapaliłam świece. Dzięki temu coś widziałam. Przytykając 

zapalniczkę - nie prawdziwą zapalniczkę, tylko takie urządzenie z długą rączką do 

zapalania ognia - do spodu świecy, roztopiłam stearynę, która kapała na ziemię. 

Umieściłam świecę w miękkiej kałuży, dzięki czemu się nie przewracała. Tak samo 

postąpiłam z pozostałymi świecami, tworząc krąg. Następnie otworzyłam pojemnik z 

krwią kurczaka.

Nie opiszę wzoru, jaki musiałam namalować w kręgu świec, żeby egzorcyzmy 

podziałały. Nie powinno się próbować egzorcyzmów w domu, na własną rękę, bez 

względu na to, w jakim stopniu jesteśmy nawiedzani przez duchy. Mogą je odprawiać 

jedynie profesjonaliści, tacy jak ja. Nikt nie chciałby przecież skrzywdzić jakichś 

niewinnych duchów, które kręcą się akurat w pobliżu. Na przykład przypadkowe 

wyegzorcyzmowanie babci nie przysporzyłoby nam popularności.

A Mecumba, brazylijskie wudu, też nie należy do zjawisk, z którymi można 

żartować, więc nie przytoczę inkantacji, jaką odmówiłam. Była zresztą po 

portugalsku. Powiem tylko, że zanurzyłam pędzel w krwi kurczaka i namalowałam 

odpowiednie figury, wypowiadając odpowiednie słowa. Dopiero kiedy sięgnęłam do 

plecaka i wyjęłam fotografię Heather, zwróciłam uwagę, że cykady umilkły.

- Co takiego - odezwała się zirytowana zza mojego prawego ramienia - ty tu 

wyprawiasz?

Nie odpowiedziałam. Położyłam fotografię w centrum namalowanej figury. W 

płomieniach świec widać ją było wyraźnie. Heather podeszła bliżej.

- Hej! - zawołała. - To moje zdjęcie. Skąd je masz?

Nie powiedziałam niczego poza portugalskimi słowami należącymi do 

rytuału. To zdenerwowało Heather. No, ale Heather denerwowało właściwie 

wszystko.

- Co ty robisz? - zapytała znowu. - Po jakiemu mówisz? I po co ta czerwona 

farba? - Kiedy nie uzyskała odpowiedzi, stała się agresywna. - Hej, suko! - wrzasnęła, 

kładąc rękę na moim ramieniu i niezbyt delikatnie szarpiąc. - Słyszysz mnie?! 

Przerwałam inkantację.

- Czy możesz coś dla mnie zrobić, Heather? Stań obok swojego zdjęcia.

Heather potrąciła głową. Jej długie jasne włosy zalśniły w blasku świec.

- Co z tobą? Jesteś na haju, czy co? Nigdzie nie stanę. Czy to... czy to jest 

krew?

Wzruszyłam ramionami. Jej dłoń nadal spoczywała na moim ramieniu.

- Tak. Ale nie martw się. To tylko krew kurczaka.

- Krew kurczaka? - Heather się skrzywiła. - Obrzydliwe. Żartujesz sobie ze 

mnie? Na co ci to?

- Żeby ci pomóc. Żeby pomóc ci wrócić.

Heather zacisnęła zęby. Drzwiczki szafek przede mną zaczęły trzaskać. Nie za 

bardzo. Akurat tyle, abym się zorientowała, że Heather nie jest zadowolona.

- Sądziłam - syknęła - że wyjaśniłam ci dość dobitnie, że nigdzie nie pójdę.

- Mówiłaś, że chcesz wrócić.

- Owszem - odparła Heather. Tarcze z numerami przy sejfowych zamkach 

szafek zaczęły obracać się z hałasem. - Do poprzedniego życia.

- Dobrze. Znalazłam sposób, żebyś mogła to zrobić. Drzwiczki się coraz 

bardziej trzęsły.

- Bzdura - mruknęła Heather.

- Wcale nie. Musisz stanąć między świecami, obok zdjęcia. Nie trzeba było jej 

dłużej zachęcać. W mgnieniu oka znalazła się tam, gdzie sobie życzyłam.

- Jesteś pewna, że to podziała? - zapytała podniecona.

- Dobrze by było. W przeciwnym razie wydałam kieszonkowe na świece i 

krew zupełnie bez potrzeby.

- I wszystko będzie tak jak przedtem? To znaczy, zanim umarłam?

- Pewnie. - Czy powinnam czuć się winna, okłamując ją? Nie czułam się. 

Czułam tylko ulgę. To było zbyt łatwe. - Teraz zamknij się na chwilę, kiedy będę 

mówiła te słowa.

Posłuchała. Powiedziałam, co miałam do powiedzenia. I jeszcze raz. I jeszcze.

Już zaczęłam się martwić, że nic się nie dzieje, kiedy płomyki świec zadrżały. 

A nie zerwał się najmniejszy podmuch wiatru.

- Nic się nie dzieje - poskarżyła się Heather, ale uciszyłam ją. Płomyki znowu 

zadrżały. A potem nad głową Heather, tam, gdzie normalnie znajdował się dach, 

pojawił się otwór wypełniony wirującym czerwonym gazem. Patrzyłam zdumiona.

- Eee, Heather, może lepiej, żebyś zamknęła oczy. Posłuchała całkiem chętnie.

- Dlaczego? Coś się zaczęło dziać?

- Och, tak. To działa, wszystko w porządku.

Heather powiedziała coś, co brzmiało jak „fajnie”, ale nie byłam pewna. Nie 

słyszałam jej zbyt dobrze, ponieważ przypominający dym wirujący czerwony gaz 

zaczął spływać spiralą w dół, czemu towarzyszyło ciche buczenie, jakby odgłos 

odległej burzy. Zaraz potem długie mackowate pasma gazu zaczęły owijać się wokół 

Heather, delikatnie jak mgła. Mając zamknięte oczy, nie zdawała sobie z tego sprawy.

- Słyszę coś - szepnęła. - Czy to to?

Dziura w dachu nad jej głową poszerzyła się. Widziałam w górze lśnienie 

błyskawicy. Nie wydawało się, że jest to najprzyjemniejsze miejsce, do którego 

można by się udać. Nie chcę powiedzieć, że otworzyłam bramy piekieł - taką 

przynajmniej miałam nadzieję - ale był to zdecydowanie inny wymiar i, szczerze 

mówiąc, nie wyglądało to zachęcająco, zwłaszcza jeśli miałoby się spędzić w takim 

miejscu całą wieczność.

- Jeszcze minutka - powiedziałam, podczas gdy coraz więcej wężowych 

czerwonych macek oplątywało szczupłe ciało Heather - i będziesz tam.

Heather potrząsnęła długimi włosami.

- Och, Boże, nie mogę się doczekać. Pierwsze, co zrobię, to pójdę do szpitala i 

przeproszę Bryce'a. Nie sądzisz, że to dobry pomysł, Suzie?

- Pewnie. - Odgłos burzy narastał, błyskawice pojawiały się raz po raz. - To 

świetny pomysł.

- Mam nadzieję, że mama nie pozbyła się moich ubrań - ciągnęła Heather - 

tylko dlatego, że umarłam. Nie sądzisz, że mama nie pozbyła się moich ubrań, co, 

Suzie? - Otworzyła oczy. - Co?

- Nie otwieraj oczu! - krzyknęłam.

Ale było za późno. Zobaczyła! Ujrzała czerwone pasma dymu wokół siebie i 

podniosła wrzask.

Nie ze strachu, bynajmniej. O, nie. Heather się nie przestraszyła. Była 

wściekła. Naprawdę wściekła.

- Ty suko! - ryknęła. - Nie odsyłasz mnie z powrotem! Wcale mnie nie 

odsyłasz z powrotem! Odsyłasz mnie zupełnie gdzie indziej!

A potem, kiedy burza zahuczała najgłośniej, Heather wyszła z kręgu.

Tak po prostu. Zwyczajnie wyszła. Jakby nigdy nic. Jakby to była gra w klasy. 

Czerwone pasma gazu owinięte wokół jej ciała opadły. Zniknęły jak sen. A otwór na 

górze się zamknął.

W porządku. Przyznaję, wściekłam się. Rany, tyle pracy włożyłam w to 

wszystko.

- O, nie, nie wyjdziesz - warknęłam. Podbiegłam do Heather i złapałam ją za 

szyję. - Właź z powrotem - syknęłam przez zaciśnięte zęby. - Wracaj natychmiast.

Heather zaśmiała się tylko. Ściskałam dziewczynę za gardło, a ona tylko się 

śmiała.

Za jej plecami jednak drzwiczki szafek zabrzęczały ponownie. Głośniej niż 

przedtem.

- Jesteś - krzyczała - trupem! Jesteś trupem, Simon. I wiesz co? Dopilnuję, 

żeby reszta poszła za tobą. Reszta twoich głupich przyjaciół. Ten twój przyrodni 

braciszek też.

Mocniej zacisnęłam palce na jej gardle.

- Nie sądzę. Myślę, że wrócisz tam, gdzie byłaś, jak grzeczny mały duszek.

Zaśmiała się znowu.

- Zmuś mnie. - Jej oczy lśniły niesamowicie. Cóż. Skoro tak...

Uderzyłam ją z całej siły prawą pięścią. Potem, zanim zdążyła dojść do siebie, 

dołożyłam lewą. Jeśli czuła uderzenia, nie dała tego po sobie poznać. Nie, nieprawda. 

Wiem, że czuła, bo drzwiczki szafek zaczęły się nagle otwierać i zamykać. Trzaskać. 

Mocno. Tak mocno, że trząsł się cały dach.

Wiem, co mówię. Cały dach nad dziedzińcem kołysał się, jakby w dole 

szumiały fale oceanu. Grube drewniane kolumny, podtrzymujące łukowate sklepienie 

od jakichś trzystu lat, poruszały się w ziemi. Wytrzymały trzysta lat trzęsień ziemi, 

pożarów, powodzi, a nie mogły oprzeć się duchowi cheerliderki.

Mówię wam, pertraktowanie z duchami to nic przyjemnego.

A potem jej palce ścisnęły moje gardło. Nie wiem, jak to się stało. Chyba 

straciłam na chwilę czujność, zaskoczona tym, co działo się wokół. Niedobrze. 

Złapałam ją za ramiona i próbowałam pchać w stronę kręgu świec. Mruczałam 

jednocześnie portugalską inkantację, wpatrując się w rozkołysane belki dachu w 

górze i mając nadzieję, że znowu pojawi się przejście do krainy cienia.

- Zamknij się - warknęła Heather. - Zamknij gębę! Nie odeślesz mnie. Tutaj 

jest moje miejsce!

Mamrocząc słowa formuły, pchałam ją z całej siły.

- Wyobrażasz sobie, że kim ty jesteś? - Twarz Heather poczerwieniała. Kątem 

oka zobaczyłam, jak z kamiennej balustrady unosi się w powietrze żardyniera z 

geranium. - Jesteś nikim. Jesteś w tej szkole dopiero dwa dni. Dwa dni! Myślisz, że 

możesz tak po prostu sobie przyjść i wszystko zmienić? Myślisz, że możesz tak po 

prostu zająć moje miejsce? Kim ty niby jesteś?

Trzymając ją za ramiona, kopnęłam jej nogi tak, że straciła równowagę i obie 

rąbnęłyśmy na twardą kamienną podłogę. Żardyniera poleciała za nami, nie dlatego, 

że ją strąciłyśmy, tylko dlatego, że Heather posłała ją za mną. Uchyliłam się w ostat-

niej chwili i ciężka gliniana donica rozbiła się z łoskotem o drzwi szafki, pryskając 

dookoła geranium, ziemią i odłamkami ceramiki. Chwyciłam garście jasnych 

lśniących włosów Heather. To nie było sportowe zagranie, tak samo jak sztuczka z 

geranium.

Wrzeszczała, kopiąc i wijąc się jak węgorz, podczas gdy pół ciągnęłam ją, pół 

pchałam w stronę kręgu świec. Zaczęła unosić w powietrze inne przedmioty. Zamki 

szyfrowe wyskoczyły z drzwiczek i sunęły ku mnie jak flotylla maleńkich latających 

spodków. Potem zerwało się tornado, wyrzucając na zewnątrz zawartość szafek. 

Książki i zeszyty z drucianymi grzbietami ruszyły na mnie ze wszystkich stron. 

Schyliłam głowę, ale nie zwolniłam chwytu, nawet kiedy czyjaś trygonometria 

wyrżnęła mnie w ramię. Powtarzałam słowa, które, jak wiedziałam, otworzą 

ponownie przejście.

- Dlaczego to robisz? - wrzasnęła Heather. - Dlaczego nie zostawisz mnie w 

spokoju?

- Bo nie. - Byłam poobijana, ledwie dyszałam, spływałam potem i niczego 

bardziej nie pragnęłam, jak puścić ją, odwrócić się na pięcie i wrócić do domu, 

wślizgnąć się do łóżka i spać przez milion lat.

Ale nie mogłam.

Zamiast tego kopnęłam ją w pierś, posyłając na środek kręgu. W momencie, 

gdy chwiejąc się na nogach, stanęła przy fotografii, którą dała Bryce'owi, otwór nad 

jej głową ukazał się ponownie. Tym razem czerwony dym otoczył ją tak ściśle, jak 

gruby wełniany koc. Nie mogła się wyrwać. Nie miała szans.

Zniknęła w czerwonej mgle. Ale wciąż ją słyszałam. Jej wrzaski obudziłyby 

zmarłych - tyle że ona była jedyną zmarłą w okolicy. Nad jej głową rozległ się 

piorun. W czarnej dziurze w dachu dostrzegłam błyszczące gwiazdy.

- Dlaczego? - krzyczała Heather. - Dlaczego mi to robisz?!

- Ponieważ jestem mediatorką!

A potem czerwony dym otaczający Heather uniósł się do góry, znikając w 

wirującym otworze wraz z Heather, a masywne kolumny podtrzymujące dach nad 

moją głową złamały się nagle wpół, jakby miały dwa centymetry, a nie prawie metr 

grubości.

A potem zwalił się na mnie dach.

18

Nie mam pojęcia, jak długo leżałam pod deskami i ciężkimi glinianymi 

płytkami. Przypuszczam, że musiałam stracić przytomność, przynajmniej na kilka 

minut.

Pamiętam tylko, że coś ostrego uderzyło mnie w głowę, a potem otworzyłam 

oczy, ale wokół panowały kompletne ciemności. Czułam, że się duszę.

Ulubioną sztuczką pewnego rodzaju złośliwych duchów jest siadanie na piersi 

ofiary, kiedy ta przytomnieje, także nieszczęśnik ma wrażenie, że coś go przygniata, 

ale nie wie co. Nie wiedziałam, co przygniata mnie i przez krótką chwilę myślałam, 

że mi się nie udało i że Heather nadal przebywa na tym świecie, siedzi mi na piersi i 

znęca się nade mną, mszcząc za to, co próbowałam zrobić.

Potem pomyślałam: Może ja nie żyję?

Może tak wygląda śmierć? Przynajmniej na początku. Tak pewnie odebrała to 

Heather, kiedy obudziła się w trumnie. Musiała czuć się tak samo jak ja: schwytana w 

pułapkę, przyduszona, śmiertelnie przerażona. Boże, nic dziwnego, że przez cały czas 

była w tak złym humorze. Nic dziwnego, że tak bardzo chciała wrócić do świata, 

który znała przed śmiercią. To było okropne. Gorsze niż okropne. To było piekło.

Potem poruszyłam ręką - jedyną częścią ciała, którą mogłam poruszać - i 

namacałam coś szorstkiego i chłodnego leżącego na mnie. Wtedy zrozumiałam, co się 

stało. Załamał się dach. Heather użyła resztki swojej mocy, żeby mnie zranić za to, że 

ją wyekspediowałam do innego świata. Wykonała świetną robotę, bo oto leżałam, nie 

mogąc się ruszyć, uwięziona pod nie wiadomo iloma kilogramami drewna i 

hiszpańskiej ceramiki.

Dzięki, Heather. Wielkie dzięki.

Powinnam być przerażona. Nie mogę się ruszyć, przygwożdżona gruzem, w 

atramentowych ciemnościach. Zanim jednak zdążyłam wpaść w panikę, usłyszałam, 

jak ktoś woła mnie po imieniu. Najpierw przeszło mi przez głowę, że zwariowałam. 

Nikt przecież nie wie, że wybrałam się do szkoły. Z wyjątkiem Jessego, a jego 

uprzedziłam, co się stanie, jeśli się tam pokaże. Nie jest głupi. Wie, że dokonuję 

egzorcyzmów. Czyżby postanowił przyjść mimo wszystko? Czy już jest tu bez-

piecznie? Tego nie wiedziałam. Jeśli stanąłby w tym samym kręgu świec i krwi 

kurczaka, czy wessałoby go do tej samej krainy cienia, co Heather?

Dopiero teraz wpadłam w panikę.

- Jesse! - wrzasnęłam, tłukąc ręką w drewno nad głową i ściągając sobie na 

twarz deszcz kurzu i drzazg. - Nie rób tego! - krzyczałam rozpaczliwie. Kurz dostał 

mi się do gardła, ale nie zważałam na to. - Wracaj! Tu nie jest bezpiecznie!

Z mojej piersi podniesiono wielki ciężar i nagle zaczęłam widzieć. Nade mną 

rozpościerało się nocne niebo, aksamitnie granatowe i usiane złotym pyłem gwiazd. 

A na tle gwiazd ujrzałam czyjąś zatroskaną twarz.

- Tutaj jest! - zawołał Profesor drżącym, piskliwym głosem. - Jake, znalazłem 

ją!

Obok pierwszej pojawiła się druga twarz, otoczona grzywą trochę przydługich 

blond włosów.

- Jezu Chryste! - zawołał przeciągle Śpiący, spojrzawszy na mnie. - Nic ci się 

nie stało, Suze?

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

- Pomóżcie mi wstać - wycharczałam.

We dwóch zdołali ściągnąć ze mnie większość desek. Następnie Śpiący 

polecił, żebym objęła go rękami za szyję, co zrobiłam, a Dawid złapał mnie w pasie. 

Podczas gdy obaj mnie ciągnęli, a ja odpychałam się nogami, gruz opadł i zdołałam 

wreszcie wstać.

Przez chwilę siedzieliśmy na ciemnym dziedzińcu, opierając się o podium, na 

którym stal bezgłowy posąg Junipero Serry. Dyszeliśmy i gapiliśmy się na ruiny, 

które kiedyś były naszą szkołą. Cóż, to odrobinę dramatyczne. Większość budynku 

stała nadal. Nawet większość dachu pozostała nietknięta. Runął tylko fragment nad 

szafką Heather, przed klasą pana Waldena. Bezładny stos drewna ukrył skutecznie 

ślady mojej nocnej działalności, ze świecami włącznie. Po Heather nie zostało ani 

śladu. Noc była cicha, nie licząc naszych oddechów. Oraz świerszczy.

Dzięki temu uświadomiłam sobie, że Heather odeszła. Znowu słychać było 

świerszcze.

- Jezu - powtórzył Śpiący, nadal sapiąc ciężko - jesteś pewna, Suze, że nic ci 

się nie stało?

Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć. Miał na sobie tylko dżinsy i 

wojskową kurtkę, narzuconą pośpiesznie na nagi tors. Tors miał prawie taki sam jak 

Jesse.

Jak to jest, że omal nie zginęłam pod kupą gruzu, a parę minut później byłam 

w stanie zwrócić uwagę na coś takiego, jak mięśnie brzucha mojego przyrodniego 

brata?

- Tak - powiedziałam, odsuwając kosmyk włosów z oczu. - W porządku. 

Trochę potłuczona, owszem. Ale nie mam nic złamanego.

- Powinna iść do szpitala, żeby to sprawdzili. - Głos Dawida nadal drżał 

mocno. - Nie sądzisz, że powinna iść do szpitala, żeby ją zbadali, Jake?

- Nie - zaprotestowałem. - Żadnego szpitala.

- Możesz mieć wstrząs mózgu - powiedział Dawid. - Albo uszkodzenie 

czaszki. Możesz wpaść w śpiączkę w nocy i nigdy się nie obudzić. Powinnaś 

przynajmniej zrobić rentgen. Albo może USG...

- Nie. - Wytarłam ręce o legginsy i wstałam. Czułam się niepewnie, ale byłam 

cała. - Chodźmy. Zabierajmy się stąd, zanim ktoś przyjdzie. Musieli to słyszeć. - 

Skinęłam w stronę części budynku, w której mieszkali księża i zakonnice. W 

niektórych oknach zapaliło się światło. - Nie chcę, żebyście mieli kłopoty.

- Taak - mruknął Śpiący, podnosząc się. - Mogłaś o tym pomyśleć, zanim 

prysnęłaś, co?

Wyszliśmy tą samą drogą, którą weszliśmy. Podobnie jak ja, Dawid przecisnął 

się pod bramą, a potem otworzył ją od środka dla Śpiącego. Wymknęliśmy się tak 

cicho, jak się dało i pobiegliśmy do ramblera, którego Śpiący zaparkował w głębokim 

cieniu, by policjanci z wozu nie mogli go dostrzec. Czarno - biały samochód stał tam, 

gdzie przedtem, z kierowcą nieświadomym tego, co się działo zaledwie parę metrów 

dalej. Bałam się jednak ryzykować, próbując przemknąć się koło niego, żeby zabrać 

rower. Zostawiliśmy go, mając nadzieję, że nikt go nie zauważy.

Przez całą drogę do domu mój nowy starszy brat Jake udzielał mi pouczeń. 

Sądził, jak się wydaje, że w szkole, w środku nocy, uczestniczyłam w jakimś tajnym 

zebraniu gangu. Nie żartuję. Był tym wszystkim szczerze oburzony. Dopytywał się, 

co to byli, moim zdaniem, za kumple, którzy zostawili mnie pod stosem dachówek na 

pewną śmierć. Sugerował, że jeśli dokucza mi nuda albo szukam mocnych wrażeń, to 

powinnam zająć się surfingiem, ponieważ, cytuję: „Jeśli masz mieć rozwaloną głowę, 

to równie dobrze możesz się o to postarać, płynąc na fali”.

Przyjęłam jego pouczenia tak wdzięcznie, jak umiałam. Nie mogłam przecież 

uświadomić go co do prawdziwych powodów, dla których znalazłam się w szkole o 

tak dziwnej porze. Przerwałam Jake'owi tylko raz w trakcie jego antygangowego 

przemówienia, a to po to, żeby dowiedzieć się, jak wpadli z Dawidem na to, żeby 

mnie szukać.

- Nie wiem - powiedział Jake, podjeżdżając pod dom. - Wiem tyle, że kiedy 

spałem jak anioł, nagle zjawił się Dawid i zaczął marudzić, że musimy jechać po 

ciebie do szkoły A tak, swoją drogą, to skąd wiedziałeś, Dave, że ona jest w szkole?

Twarz Dawida pobladła dziwnie, czego nie wyjaśniało nawet padające na nią 

światło księżyca.

- Nie wiem. Miałem przeczucie.

Odwróciłam się, patrząc na niego uważnie. Nie spojrzał mi w oczy.

Ten dzieciak wie, pomyślałam.

Ale byłam zbyt zmęczona, żeby o tym mówić. Zakradliśmy się do domu, 

szczęśliwi, że jedynym mieszkańcem, którego obudziliśmy, jest Maks. Machał 

ogonem i usiłował nas polizać, kiedy rozchodziliśmy się do swoich pokoi. Zanim 

zamknęłam drzwi mojego pokoju, rzuciłam Dawidowi jeszcze jedno spojrzenie, żeby 

sprawdzić, czy chce albo musi, coś mi powiedzieć. Ale on tylko wszedł do swojego 

pokoju i zamknął drzwi. Przestraszony mały chłopiec. Zrobiło mi się ciepło na sercu.

Ale tylko przez ułamek sekundy. Byłam zbyt zmęczona, żeby myśleć o 

czymkolwiek poza łóżkiem. Nawet o Jessie. Rano, powiedziałam sobie, ściągając 

zakurzone łachy. Porozmawiam z nim rano.

Nie zrobiłam tego. Kiedy się obudziłam, za oknem było dziwnie jasno. 

Podniosłam głowę i spojrzałam na zegar. Była druga po południu. Poranna mgła 

rozwiała się i słońce paliło tak, jakby to był lipiec, a nie styczeń.

- Cześć, śpiochu.

Zerknęłam w stronę drzwi. Stał tam Andy, z ramionami skrzyżowanymi na 

piersi, opierając się o framugę. Uśmiechał się, co pewnie oznaczało, że nie 

wpakowałam się w tarapaty. Co zatem robiłam w łóżku o drugiej po południu w 

zwykły dzień?

- Lepiej się czujesz? - zapytał troskliwie Andy. Odsunęłam odrobinę kołdrę. 

Czyżbym miała być chora?

Cóż, nietrudno byłoby udawać. Czułam się tak, jakby ktoś spuścił mi na głowę 

tonę cegieł.

Co, w pewien sposób, faktycznie miało miejsce.

- Eee - mruknęłam. - Niekoniecznie.

- Przyniosę ci aspirynę. Myślę, że to skutki zmiany czasu. Kiedy nie mogliśmy 

cię dziś rano dobudzić, postanowiliśmy pozwolić ci spać. Mama prosiła, żebym cię 

przeprosił, ale musiała iść do pracy. Zostawiła mnie na stanowisku. Mam nadzieję, że 

nie masz nic przeciwko temu.

Próbowałam usiąść. Było mi naprawdę trudno. Czułam ból w każdym 

mięśniu. Odsunęłam włosy z oczu i zamrugałam nieprzytomnie.

- Nie musiałeś zostawać w domu z mojego powodu. Andy wzruszył 

ramionami.

- To nic takiego. Nie miałem okazji z tobą porozmawiać, odkąd przyjechałaś, 

więc pomyślałem, że teraz to nadrobimy. Zjesz lunch?

Kiedy tylko wypowiedział te słowa, zaburczało mi w brzuchu.

Usłyszał to i uśmiechnął się.

- Nie ma sprawy. Ubierz się i zejdź na dół. Zjemy lunch na tarasie. Jest 

naprawdę piękny dzień.

Z trudem zwlokłam się z łóżka. Miałam na sobie piżamę. Nie chciało mi się 

ubierać, więc tylko włożyłam skarpetki i szlafrok, umyłam zęby i postałam chwilę 

przy oknie, wyglądając na zewnątrz i usiłując doprowadzić włosy do porządku. 

Czerwona kopuła kościoła Misji lśniła w słońcu. W oddali falował ocean. Trudno 

było uwierzyć, że zeszłej nocy była to scena straszliwego zniszczenia.

Wkrótce potem niezwykle apetyczny zapach dolatujący z kuchni skłonił mnie 

do zejścia na dół. Andy robił kanapkę z soloną wołowiną, serem szwajcarskim i 

kiszoną kapustą. Machnięciem ręki wyprawił mnie jednak z kuchni na obszerny taras 

za domem. Był cały w słońcu. Wyciągnęłam się na miękkim szezlongu i udawałam 

przez chwilę, że jestem gwiazdą filmową. Potem zjawił się Andy z kanapkami i 

dzbanem lemoniady i przeniosłam się do stołu pod zielonym parasolem, gdzie 

natychmiast zabrałam się do dzieła. Jak na kogoś, kto nie pochodzi z Nowego Jorku, 

Andy przyrządza niezłe kanapki.

Andy przykładał się nie tylko do robienia kanapek. Wypytał mnie 

drobiazgowo o różne rzeczy, ani słowem nie wspominając o wydarzeniach 

poprzedniej nocy. Ku mojemu zdumieniu okazało się, że Śpiący i Profesor nie puścili 

pary z ust. Andy nie miał zielonego pojęcia, co zaszło. Interesowało go jedynie, czy 

podoba mi się w nowej szkole, czy czuję się szczęśliwa, tralala...

Pomijając jeden drobiazg. W pewnym momencie oznajmił: - A więc, zdaje 

się, przespałaś swoje pierwsze trzęsienie ziemi.

Omal nie zakrztusiłam się jedzeniem.

- Co?

- Swoje pierwsze trzęsienie ziemi. Nastąpiło w nocy, koło drugiej. Nieduże, 

najwyżej czwartego stopnia, ale obudziło mnie. Nie ma większych szkód, poza 

szkołą, gdzie zawalił się dach nad dziedzińcem. Ale tego można się było spodziewać. 

Od lat ostrzegałem ich, że drewno długo nie wytrzyma. Jest prawie tak stare jak sama 

Misja. Trudno się spodziewać, żeby przetrwało wieki.

Starannie przeżułam jedzenie. No, no. Heather naprawdę odeszła z hukiem, 

skoro mieszkańcy doliny, a nawet ci na wzgórzach, to odczuli.

To jednak nie wyjaśniało, skąd Dawid wiedział, gdzie mnie szukać.

Poszłam na górę, usiadłam na ławie przy oknie i zaczęłam bezmyślnie 

przerzucać magazyn mody, zastanawiając się, gdzie się podział Jesse i jak długo mam 

czekać na jego pojawienie się. Byłam ciekawa, czy wygłosi kolejny wykład i czy są 

szanse, żeby znowu nazwał mnie querida. Jednak wrócili ze szkoły chłopcy. 

Przyćmiony przeszedł obok mojego pokoju - nadal winił mnie o to, że został 

uziemiony w domu na popołudnia - ale za to Śpiący wsadził głowę przez drzwi, 

spojrzał na mnie, stwierdził, że wszystko w porządku i cofnął się, marszcząc czoło. 

Tylko Dawid zapukał, a kiedy zawołałam, żeby wszedł, wsunął się nieśmiało do 

środka.

- Hm - mruknął. - Przyniosłem ci twoją pracę domową. Pan Walden przekazał 

ją dla ciebie. Powiedział, że ma nadzieję, że czujesz się lepiej.

- Och. Dziękuję, Dawidzie. Połóż to na łóżku.

Dawid położył zeszyt tam, gdzie prosiłam, ale nie wyszedł. Stał, wpatrując się 

w kolumienkę podtrzymującą baldachim. Domyśliłam się, że chce porozmawiać, więc

postanowiłam nie odzywać się pierwsza.

- Cee Cee cię pozdrawia. I ten chłopak. Adam McTavish. Czekałam. I nie 

rozczarowałam się.

- Wiesz, wszyscy o tym mówią - odezwał się znowu.

- O czym?

- No, wiesz, o trzęsieniu ziemi. Ze na Misji ciąży jakieś przekleństwo, bo 

epicentrum znajdowało się... tuż obok klasy pana Waldena.

Mruknęłam: „uhm” i przewróciłam kartkę magazynu.

- A więc - ciągnął Dawid - nie zamierzasz mi powiedzieć, tak? Nie patrzyłam 

na niego.

- Powiedzieć o czym?

- Co się dzieje. Dlaczego znalazłaś się w szkole w środku nocy. Jak doszło do 

zawalenia się dachu. Nic z tych rzeczy.

- Lepiej, żebyś nie wiedział - stwierdziłam, przewracając stronice. - Wierz mi.

- Ale to nie ma nic wspólnego z... z tym, o czym mówił Jake? Z gangiem? 

Prawda?

- Nie.

Podniosłam wzrok. Wpadające do pokoju promienie słońca malowały różowe 

ślady na jego skórze. Ten chłopiec, rudowłosy chłopiec z odstającymi uszami, 

uratował mi życie. Byłam mu winna jakieś wyjaśnienie.

- Wiesz, widziałem go - oznajmił Dawid.

- Widziałeś kogo?

- Jego. Ducha.

Patrzył na mnie w napięciu, z bladą twarzą. Wyglądał stanowczo zbyt 

poważnie jak na dwunastolatka.

- Jakiego ducha? - zapytałam.

- Tego, który tu mieszka. W tym pokoju. - Rozejrzał się, jakby spodziewał się 

zobaczyć Jessego czającego się w kącie mojego jasnego słonecznego pokoju. - 

Przyszedł do mnie zeszłej nocy - powiedział. - Przysięgam. Obudził mnie. Mówił o 

tobie. Stąd wiedziałem. Stąd wiedziałem, że masz kłopoty.

Patrzyłam na niego z rozdziawioną buzią. Jesse? Jesse mu powiedział? Jesse 

go obudził?

- Nie chciał mnie zostawić w spokoju - ciągnął Dawid drżącym głosem. - Nie 

przestawał mnie... dotykać. Mojego ramienia. Był zimny i lśnił. Był zimnym, 

połyskującym zjawiskiem, a w mojej głowie odzywał się głos, który kazał mi iść do 

szkoły i pomóc ci. Ja nie kłamię, Suze. Przysięgam, tak było naprawdę.

- Wiem, Dawidzie. - Zamknęłam magazyn. - Wierzę ci. Otworzył buzię, żeby 

raz jeszcze przysiąc, że nie zmyśla, ale kiedy zapewniłam, że mu wierzę, zamknął ją 

gwałtownie. Otworzył ją znowu, mówiąc ze zdumieniem:

- Naprawdę?

- Tak - odparłam. - Nie miałam okazji powiedzieć ci tego zeszłej nocy, więc 

robię to teraz. Dziękuję ci, Dawidzie. Ty i Jake uratowaliście mi życie.

Trząsł się cały. Musiał usiąść na moim łóżku, bo inaczej by się przewrócił.

- Więc... Więc to prawda. To naprawdę był... duch?

- Naprawdę. Przełknął głośno.

- A dlaczego byłaś w szkole?

- To długa historia. Ale daję ci słowo, że to nie ma nic wspólnego z żadnymi 

gangami.

- Czy ma to coś wspólnego z... duchami?

- Nie z tym, który złożył ci wizytę. Ale, owszem, to miało związek z pewnym 

duchem.

Usta Dawida poruszyły się, ale nie sądzę, aby był tego świadom. Wydobyło 

się z nich pełne zdumienia:

- To jest jeszcze jakiś inny duch?

- Och, jest ich dużo więcej niż ten jeden. Wytrzeszczył oczy.

- A ty... ty je widzisz?

- Dawidzie, to nie są sprawy, o których jest mi łatwo rozmawiać...

- Czy widziałaś tego z zeszłej nocy? Tego, który mnie obudził?

- Tak, Dawidzie, widziałam.

- Wiesz, kim jest? To znaczy, jak umarł? Pokręciłam głową.

- Nie. Pamiętasz? Miałeś tego dla mnie poszukać. Dawid poweselał.

- Och, tak! Zapomniałem. Zajrzałem wczoraj do paru książek. Poczekaj 

chwilę. Nigdzie nie odchodź.

Wybiegł z pokoju. Zostałam tam, gdzie byłam, dokładnie tak, jak polecił. 

Byłam ciekawa, czy Jesse jest gdzieś w pobliżu i słucha naszej rozmowy. Uznałam, 

że miałby za swoje, gdyby tak było.

Dawid wrócił, zanim się obejrzałam, dźwigając stos zakurzonych wielkich 

ksiąg. Sprawiały wrażenie bardzo starych, a kiedy usiadł obok mnie i zaczął je z 

zapałem kartkować, przekonałam się, że faktycznie są tak stare, jak wyglądają. 

Żadnej nie wydano po 1910 roku. Najstarsza pochodziła z 1849 roku.

- Popatrz - powiedział Dawid, przeglądając wielkie, oprawne w skórę 

tomiszcze, zatytułowane Moje Monterey.

Wyszło ono spod pióra pewnego pułkownika, Harolda Clemmingsa. 

Pułkownik pisał dość suchym stylem, ale w książce znajdowały się obrazki, co 

pomagało w lekturze, mimo że były czarno - białe.

- Spójrz - powtórzył Dawid, otwierając księgę na reprodukcji fotografii 

naszego domu. Wyglądał inaczej - nie miał ganku ani garażu. Drzewa wokół były 

znacznie mniejsze. - Spójrz, widzisz, to jest dom w czasach, gdy mieścił się w nim 

hotel. Albo zajazd, jak wtedy mówiono. Tutaj piszą, że cieszył się złą sławą. 

Zamordowano w nim wielu ludzi. Pułkownik Clemmings opisuje szczegółowo 

wszystkie przypadki. Czy przypuszczasz, że duch, który wczoraj do mnie przyszedł, 

jest jednym z nich? To znaczy, jednym z ludzi, którzy tutaj umarli?

- Cóż, najprawdopodobniej tak.

Dawid zaczął czytać na głos - szybko i z przejęciem, nie potykając się na 

długich staromodnych wyrazach - historie ludzi zmarłych w domu, który pułkownik 

Clemmings nazywał Domem na Wzgórzach.

Żaden z nich jednak nie nosił imienia Jesse. Żaden z nich nawet w 

przybliżeniu go nie przypominał. Skończywszy czytać, Dawid spojrzał na mnie 

wyczekująco.

- Może to duch tego chińskiego posługacza - powiedział. - Tego, którego 

zastrzelono, ponieważ nie dość starannie wyprał koszule tamtego dandysa.

Pokręciłam głową.

- Nie. Nasz duch nie jest Chińczykiem.

- Och. - Dawid ponownie zajrzał do książki. - A ten? Ten, który zginął z rąk 

własnych niewolników?

- Nie sądzę. Miał niecałe metr sześćdziesiąt wzrostu.

- No, a ten? Duńczyk, którego przyłapano na oszustwach karcianych i 

zastrzelono na miejscu?

- Nie jest Duńczykiem - odparłam z westchnieniem. Dawid wydął wargi.

- No, to kim on jest? Ten duch?

- Nie wiem. Jest chyba z pochodzenia Hiszpanem. I... - Nie chciałam się w to 

zagłębiać w pokoju, w którym Jesse mógłby nas podsłuchać. No, wiecie, chodzi mi o 

te jego oczy, długie, brązowe palce, itd.

Nie chciałam, żeby nabrał przekonania, że mi się podoba.

Potem przypomniałam sobie chusteczkę. Wyleciała mi z pamięci, kiedy 

sprałam z niej krew i powiesiłam. Wyszyto na niej inicjały MDS. Powiedziałam o 

tym Dawidowi.

- Czy te litery coś ci mówią?

Zamyślił się. Zamknął książkę pułkownika Clemmingsa i sięgnął po inną - 

jeszcze starszą i bardziej zakurzoną. Dawid otworzył ją i zobaczyłam tytuł: Życie w 

północnej Kalifornii, 1800 - 1850

Dawid przejrzał indeks na końcu i powiedział:

- Aha.

- Aha co? - zapytałam.

- Aha, tak myślałem - oznajmił. Otworzył książkę na jednej z ostatnich stron. - 

Proszę - powiedział. - Wiedziałem. To jest jej podobizna. - Podał mi książkę ze stroną 

nakrytą cieniutką warstwą ligniny.

- Co to? - zapytałam. - W książce jest chusteczka higieniczna.

- To nie chusteczka. To bibułka. Używano jej dla ochrony ilustracji w 

książkach. Podnieś ją.

Podniosłam. Pod spodem na lśniącym papierze widniała czarna - biała 

reprodukcja obrazu. Był to portret kobiety. Pod portretem widniał napis: Maria de 

Silva Diego, 1830 - 1916.

Szczęka mi opadła. MDS! Maria de Silva!

Wyglądała na kogoś, kto mógłby nosić taką chusteczkę w rękawie. Miała na 

sobie białą koronkową suknię - w każdym razie na czarno - białym zdjęciu wydawała 

się biała. Lśniące czarne włosy piętrzyły się w lokach po obu stronach jej głowy, z 

długiej szyi zwieszał się okazały klejnot na złotym łańcuchu. Piękna kobieta o 

dumnym wyglądzie patrzyła z ram portretu z wyrazem twarzy, którego nie dało się 

określić inaczej jak... wyzywający.

Spojrzałam na Dawida.

- Kim ona była? - zapytałam.

- Och, to jedna z najpopularniejszych kobiet w Kalifornii mniej więcej w tym 

okresie, kiedy zbudowano ten dom. - Dawid odebrał mi książkę i zaczął przerzucać 

strony. - Do jej ojca, Ricardo de Silvy, należała wówczas większość Salinas. Była 

jego jedyną córką i przeznaczył dla jej piękny posag. Jednak nie dlatego dobijano się 

o jej rękę. W każdym razie, nie tylko dlatego. W tamtych czasach dziewczęta, które 

wyglądały tak jak ona, uważano za piękne.

- Jest bardzo piękna.

Dawid spojrzał na mnie z lekkim uśmieszkiem.

- Taak - powiedział. - Owszem.

- Ależ naprawdę.

Dawid zauważył, że mówię poważnie i wzruszył ramionami.

- No, wszystko jedno. Jej tata chciał, żeby poślubiła zamożnego ranczera - 

dalekiego kuzyna, który był w niej nieprzytomnie zakochany - ale jej podobał się inny 

mężczyzna, mężczyzna o nazwisku Diego. - Zerknął do książki. - Felix Diego. To był 

podejrzany typ. Zajmował się handlem niewolnikami. W ten sposób przynajmniej 

zarabiał na życie, zanim przybył do Kalifornii, żeby zbić majątek, poszukując złota. 

Tata Marii nie akceptował niewolnictwa tak samo, jak nie uznawał poszukiwaczy 

złota za godnych ręki jego córki. Tak więc Maria pokłóciła się z ojcem, który w 

końcu zagroził jej wydziedziczeniem, jeśli nie wyjdzie za mąż za kuzyna. To 

natychmiast uspokoiło Marię, ponieważ należała do dziewcząt, które lubią pieniądze. 

Miała jakieś sześćdziesiąt sukien w czasach, gdy większość kobiet posiadała dwie, 

jedną do pracy i jedną do kościoła...

- No, więc co się stało? - przerwałam mu. Nie obchodziło mnie, ile miała 

sukien. Chciałam się dowiedzieć, jaki był w tym udział Jessego.

Dawid szukał czegoś w książce.

- Cóż, to ciekawe, ale Maria w końcu postawiła na swoim. - Jak?

- Kuzyn nie stawił się na ślub.

- Nie stawił się na ślub? Co to znaczy, nie stawił się?

- Po prostu. Nie pojawił się. Nikt nie wie, co się z nim stało. Opuścił rancho na

parę dni przed ślubem, no, wiesz, żeby zdążyć na czas, ale potem wszelki słuch o nim 

zaginął. Na zawsze. Koniec pieśni.

- A... - Znałam odpowiedź, ale i tak musiałam zapytać: - A co się stało z 

Marią?

- Wyszła za mąż za poszukującego złota handlarza niewolników. To znaczy, 

po stosownej zwłoce. Wtedy panowały surowe zasady dotyczące tych rzeczy. Jej tata 

tak się rozczarował nieodpowiedzialnością kuzyna, że w końcu oświadczył Marii, że 

może robić, co jej się podoba i iść do diabła. Tak też zrobiła. Ale nie poszła do diabła. 

Miała z handlarzem niewolników jedenaścioro dzieci i przejęła wraz z mężem 

majątek ojca po jego śmierci i zajmowali się jego utrzymaniem...

Podniosłam rękę.

- Poczekaj. Jak się nazywał ten kuzyn? Dawid zajrzał do książki.

- Hektor.

- Hektor?

- Tak. - Dawid znowu spojrzał na stronę w książce. - Hektor de Silva Ale 

matka nazywała go Jesse.

Kiedy podniósł wzrok, coś musiało go zastanowić w wyrazie mojej twarzy, bo 

odezwał się cicho:

- To nasz duch?

- Tak - odparłam równie cicho. - To jest nasz duch.

19

Chwilę później zadzwonił telefon. Przyćmiony wrzasnął z dołu, że to do mnie. 

Podniosłam słuchawkę i usłyszałam piskliwy głos Cee Cee.

- Pani wiceprzewodnicząca - powiedziała. - Czy pani wiceprzewodnicząca 

chciałaby coś powiedzieć prasie?

Ja na to:

- Nie. Dlaczego nazywasz mnie wiceprzewodniczącą?

- Ponieważ wygrałaś wybory. - W tle usłyszałam, jak Adam krzyczy:

- Moje gratulacje!

- Jakie wybory? - zapytałam oszołomiona.

- Na wiceprzewodniczącego! - W głosie Cee Cee brzmiała irytacja. - Rany!

- Jak mogłam je wygrać? - powiedziałam. - Przecież mnie tam nie było.

- Nic nie szkodzi. I tak zdobyłaś dwie trzecie głosów drugiego rocznika.

- Dwie trzecie? - Przyznaję, byłam w szoku. - Ależ, Cee Cee, dlaczego ludzie 

na mnie głosowali? Nawet mnie nie znają. Jestem nowa.

Cee Cee na to:

- Cóż ci mogę powiedzieć? Emanujesz pewnością siebie urodzonej 

przywódczyni.

- Ale...

- I pewnie nie jest bez znaczenia, że pochodzisz z Nowego Jorku, ludzie tutaj 

są zafascynowani wszystkim, co pochodzi z Nowego Jorku.

- Ale...

- A poza tym, mówisz naprawdę szybko.

- Tak?

- Owszem. A to sprawia, że wydajesz się inteligentna. To znaczy, uważam, że 

jesteś inteligentna, ale także robisz takie wrażenie, bo szybko mówisz. I ubierasz się 

na czarno, a czarny jest, no, wiesz, kultowy.

- Ale...

- Och, no i to, że uratowałaś Bryce'a przed tą spadającą belką Ludziom to się 

podoba.

Dwie trzecie rocznika drugich klas głosowałoby zapewne na zajączka 

wielkanocnego, gdyby ktoś go skłonił do ubiegania się o to stanowisko. Nie 

powiedziałam jednak niczego w tym stylu. Zamiast tego stwierdziłam:

- Cóż. A to dobre.

- Dobre? - powtórzyła zdumiona Cee Cee. - Dobre? To wszystko, co masz do 

powiedzenia, „dobre”? Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak świetnie będziemy się 

bawili teraz, kiedy udało nam się dobrać do tej całej kasy? Jakie fantastyczne rzeczy 

będziemy w stanie robić?

- No, to... świetnie.

- Świetnie? Suze, to niesamowite! Będziemy mieli niesamowity, niesamowity 

semestr! Taka jestem z ciebie dumna! I pomyśleć, że to przewidziałam!

Rozłączyłam się, mając poczucie, że zdarzyło się coś niezwykłego. Nie co 

dzień zdarza się, żeby wybrano kogoś na wiceprzewodniczącego klasy w sytuacji, 

gdy ta osoba chodzi do tej klasy krócej niż tydzień.

Nie zdołałam dobrze odłożyć słuchawki, gdy telefon znowu zadzwonił. Tym 

razem odezwał się dziewczęcy głos, którego nie rozpoznałam, a który prosił o 

rozmowę z Suze Simon.

- To ja - powiedziałam i Kelly Prescott wrzasnęła mi do ucha:

- O mój Boże! Słyszałaś? Nie jesteś podniecona? Ale będziemy mieli zajebisty 

rok.

„Zajebisty”. W porządku.

- Z przyjemnością podejmę współpracę z tobą - powiedziałam spokojnie.

- Posłuchaj - odezwała się Kelly, przechodząc nagle na ton negocjacji 

biznesowych. - Musimy się spotkać i wybrać muzykę.

- Muzykę do czego?

- Na tańce, oczywiście. - Dobiegł mnie szelest kartek jej terminarza. - 

Załatwiłam didżeja. Przysłał mi listę i mamy wybrać piosenki. Jak, na przykład, jutro 

wieczorem? A poza tym, co się z tobą dzieje? Nie było cię dzisiaj w szkole. Nie 

zarażasz chyba, co?

- Eee, nie. Posłuchaj, Kelly, co do tych tańców... Nie wiem. Pomyślałam, że 

byłoby zabawniej wydać pieniądze na coś takiego, jak. .. no, na przykład, piknik na 

plaży.

Powtórzyła beznamiętnym tonem:

- Piknik na plaży.

- Taak. Do tego siatkówka, ognisko i takie rzeczy. - Owinęłam sobie sznur 

telefoniczny wokół palca. - Po tym, jak uczcimy pamięć Heather, oczywiście.

- Co takiego?

- Uroczystość żałobna. Widzisz, domyślam się, że wynajęłaś już salę w 

Carmel Inn na tańce, prawda? Ale zamiast tańców, moglibyśmy wyprawić Heather 

uroczystość żałobną. Wiesz, sądzę, że to by jej odpowiadało.

Ton głosu Kelly nie wyrażał żadnych uczuć.

- Nawet jej nie znałaś.

- Cóż, to prawda. Ale wydaje mi się, że wiem, jakiego typu osobą była. I 

sądzę, że uroczystość żałobna w Carmel Inn to jest dokładnie to, czego by sobie 

życzyła.

Kelly milczała przez minutę. Cóż, owszem, przyszło mi do głowy, że może 

nie podobają jej się moje sugestie. Jestem w końcu wiceprzewodniczącą. A nie sądzę, 

żeby dało jej się zdjąć mnie ze stanowiska, chyba że wyrzucono by mnie ze szkoły.

- Kelly? - Ponieważ nie odpowiedziała, ciągnęłam: - Słuchaj, Kelly, nie 

przejmuj się tym teraz. Porozmawiamy. Aha, a co do tego party w sobotę. Mam 

nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko temu, że zaprosiłam Cee Cee i Adama. 

Wiesz, to dziwne, ale oni twierdzą, że nie zostali zaproszeni. Ale w tak małej klasie 

jak nasza, to naprawdę nie w porządku nie zaprosić wszystkich, rozumiesz, o co mi 

chodzi? Ludzie, których się nie zaprasza, mogą pomyśleć, że się ich nie lubi. Jestem 

pewna, że w wypadku Cee Cee i Adama po prostu zapomniałaś, prawda?

- Czy ty jesteś chora na głowę? Nie zniżyłam się do odpowiedzi.

- Do zobaczenia jutro - rzuciłam jedynie.

Parę minut później telefon zadzwonił jeszcze raz. Odebrałam, gdyż jak się 

wydawało, jestem rozchwytywana. Nie pomyliłam się. Dzwonił ojciec Dominik.

- Susannah - odezwał się swoim przyjemnie głębokim głosem - mam nadzieję, 

że nie masz mi za złe, że cię niepokoję w domu. Dzwonię, żeby ci pogratulować 

wygranej w wyborach...

- Proszę się nie martwić, ojcze Dominiku. Nikt nie słucha na drugiej linii. To 

tylko ja.

- Co ty sobie wyobrażasz? - powiedział zupełnie innym tonem. - Przyrzekłaś 

mi! Przyrzekłaś, że nie pójdziesz do szkoły sama!

- Przepraszam, ale groziła, że skrzywdzi Dawida, więc...

- Nie obchodzi mnie to, choćby groziła twojej matce, młoda damo. Następnym 

razem masz na mnie czekać. Rozumiesz? Nigdy więcej nie wolno ci próbować czegoś 

tak ryzykownego jak egzorcyzmy bez żadnej pomocy!

- Cóż, dobrze. Miałam jednak nadzieję, że nie będzie następnego razu.

- Nie będzie następnego razu? Jesteś niemądra! Jesteśmy mediatorami, 

pamiętaj o tym. Dopóki istnieją duchy, będzie dla nas następny raz, młoda damo, i 

radzę o tym nie zapominać.

Jakbym naprawdę mogła zapomnieć. Wystarczyło rozejrzeć się po pokoju w 

dowolnej porze dnia i oto pojawiała się moja chusteczka z zawiązanym rogiem, czyli 

zamordowany kowboj.

Nie widziałam jednak potrzeby informowania o tym ojca Dominika. 

Powiedziałam tylko:

- Przykro mi z powodu dachu. Biedne ptaki.

- Pal sześć moje ptaki. Nic ci się nie stało i tylko to się liczy. Kiedy wyjdę ze 

szpitala, usiądziemy sobie razem, Susannah, i odbędziemy długą pogawędkę na temat 

właściwych technik mediacji. Nie podoba mi się ten twój obyczaj wkraczania na 

scenę i nokautowania nieszczęsnych dusz, kiedy się tego najmniej spodziewają.

Roześmiałam się.

- Dobrze. Przypuszczam, że dokuczają księdzu żebra? Odpowiedział 

łagodniejszym tonem:

- Owszem, trochę. Skąd wiesz?

- Bo jest ksiądz taki miły.

- Przepraszam. - Po głosie poznałam, że mówił poważnie. - Ja... tak, 

rzeczywiście odczuwam bóle w żebrach. Och, Susannah. Słyszałaś nowiny?

- Które? To, że wybrano mnie na wiceprzewodniczącą klasy, czy to, że 

rozwaliłam szkołę wczoraj w nocy?

- Nic z tego. U Louisa Stevensona zwolniło się jedno miejsce dla Bryce'a. 

Przeniesie się tam, jak tylko będzie w stanie chodzić.

- Ale... - To żałosne, wiem, ale poczułam się skonsternowana. - Ale Heather 

odeszła. Nie musi się przenosić.

- Heather mogła odejść - powiedział łagodnym tonem ojciec Dominik - ale jej 

pamięć trwa wśród tych, których... dotknęła jej śmierć. Nie możesz chyba mieć do 

chłopaka pretensji o to, że chce zacząć od nowa w innej szkole, gdzie nikt nie będzie 

szeptał za jego plecami?

Ja na to, bez specjalnego entuzjazmu, myśląc o miękkich jasnych włosach 

Bryce'a:

- Pewnie nie.

- Podobno do poniedziałku dojdę do siebie na tyle, że będę mógł wrócić do 

pracy. Czy możemy się spotkać w moim gabinecie?

- Pewnie tak - odparłam z równym zapałem co poprzednio. Ojciec Dominik 

zdawał się tego nie zauważać.

- Do zobaczenia zatem - powiedział. Zanim odłożyłam słuchawkę, usłyszałam 

jeszcze, jak mówi: - Och, Susannah. Postaraj się w międzyczasie nie rozwalić tego, co 

zostało ze szkoły.

- Ha, ha - mruknęłam i rozłączyłam się.

Siedząc na ławie przy oknie, oparłam podbródek na kolanach i zapatrzyłam się 

na krzywiznę zatoki po drugiej stronie doliny. Słońce zachodziło powoli. Mój pokój 

opromieniło złoto - czerwone światło, a niebo wokół słońca wydawało się pasiaste. 

Kolorowe chmury - niebieskie, fioletowe, czerwone i pomarańczowe - wyglądały jak 

wstążki, które widziałam kiedyś powiewające na majowym palu podczas 

renesansowego jarmarku. Przez otwarte okno wpadał zapach morza. Nadmorska 

bryza niosła wysoko na wzgórza, tam, gdzie siedziałam, słony aromat.

Zastanawiałam się, czy Jesse też tak siedział w oknie, wdychając zapach 

oceanu, zanim umarł. Zanim, czego byłam pewna, kochanek Marii de Silvy, Felix 

Diego, zakradł się do pokoju i zabił go.

Jakby czytając w moich myślach, Jesse zmaterializował się o kilka kroków 

ode mnie.

- Rany! - zawołałam, przyciskając rękę do serca, które biło tak mocno, że 

bałam się, że eksploduje. - Czy ty musisz to robić?

Opierał się nonszalancko o słupek przy moim łóżku.

- Przykro mi - powiedział. Ale widać było, że to nieprawda.

- Słuchaj, jeśli mamy, w pewnym sensie, mieszkać razem, musimy 

wypracować pewne zasady. A zgodnie z zasadą numer jeden nie możesz mnie w ten 

sposób zaskakiwać.

- A jak mam dawać znać o swojej obecności? - zapytał Jesse ze śmiejącymi się 

oczami.

- Nie wiem. Czy mógłbyś, na przykład, brzęczeć łańcuchami?

Pokręcił głową.

- Nie sądzę. Jaka byłaby zasada numer dwa?

- Zasada numer dwa... - Głos mi zamarł, kiedy tak na niego patrzyłam. To nie 

w porządku. Naprawdę nie. Zmarli faceci nie powinni być tacy przystojniak Jesse, 

którego twarz opromieniało w tej chwili zachodzące słońce, uwydatniając jej regular-

ne rysy...

Uniósł brew, tę z blizną.

- Coś nie tak, querida ? - zapytał.

Popatrzyłam na niego uważnie. Było jasne, że nie zdaje sobie sprawy, że 

wszystko wiem. Chciałam go o to zapytać, ale właściwie nie chciałam się niczego 

dowiadywać. Coś trzymało Jessego na tym świecie, nie dając mu przejść do tego, do 

którego należał, a to coś, jak przeczuwałam, wiązało się bezpośrednio ze sposobem, 

w jaki umarł. Ponieważ jednak wyraźnie nie zależało mu na tym, żeby o tym 

dyskutować, uznałam, iż to nie mój interes.

Coś takiego zdarzyło mi się po raz pierwszy. Zazwyczaj nie mogłam opędzić 

się od duchów, które domagały się mojej pomocy. Ale nie Jesse.

Przynajmniej na razie.

- Pozwól, że cię o coś zapytam - odezwał się Jesse tak niespodziewanie, że 

przez chwilę myślałam, że czyta w moich myślach.

- O co? - zapytałam ostrożnie, odrzucając magazyn i wstając.

- Zeszłej nocy, kiedy ostrzegłaś mnie przed pójściem do szkoły, ponieważ 

zamierzałaś odprawić egzorcyzmy...

Otworzyłam szeroko oczy.

- Tak?

- Dlaczego mnie ostrzegłaś? Roześmiałam się z ulgą. Tylko o to mu chodzi?

- Ostrzegłam cię, bo gdybyś się tam zjawił, wessałoby cię do innego świata 

jak Heather.

- Ale czy to nie byłby doskonały sposób, żeby się mnie pozbyć? Miałabyś 

pokój dla siebie, dokładnie tak, jak sobie życzysz.

Popatrzyłam na niego przerażona.

- Ale to byłoby... to byłoby nieuczciwe! Uśmiechnął się.

- Rozumiem. Wbrew zasadom?

- Owszem - odparłam. - Pewnie, że tak.

- A więc ostrzegłaś mnie... - zrobił krok w moją stronę - ...ponieważ odrobinę 

mnie polubiłaś?

Poczułam ze zgrozą, że się czerwienię.

- Nie. Nic podobnego. Próbuję po prostu postępować zgodnie z zasadami. 

Które ty złamałeś, nawiasem mówiąc, budząc Dawida.

Jesse podszedł o krok bliżej.

- Musiałem. Powiedziałaś, że nie mogę sam przyjść do szkoły. Jaki miałem 

wybór? Gdybym nie wysłał ci brata na pomoc - stwierdził - byłabyś w tej chwili 

odrobinę nieżywa.

Zdawałam sobie, niestety, sprawę, że ma rację. Nie miałam jednak zamiaru 

przyznawać mu tego.

- A skąd. Panowałam nad wszystkim. Ja...

- Nad niczym nie panowałaś - zaśmiał się Jesse. - Wpakowałaś się tam bez 

żadnego planu, bez jakiegokolwiek...

- Miałam plan. - Zrobiłam jeden zamaszysty krok w jego stronę i nagle 

stanęliśmy praktycznie nos w nos. - Kim ty jesteś, żeby twierdzić, że nie miałam 

planu? Robię to od lat, rozumiesz? Od lat. I nigdy nie potrzebowałam pomocy. Od 

nikogo. A na pewno nie od kogoś takiego jak ty.

Przestał się nagle uśmiechać. Na jego twarzy malowała się wściekłość.

- Takiego jak ja? Jak ty mnie nazwałaś? Od kowboja?

- Nie. Od kogoś, kto jest martwy. Jesse drgnął, jakbym go uderzyła.

- Ustalmy, że zgodnie z zasadą numer dwa ty się nie wtrącasz w moje sprawy, 

a ja w twoje - powiedziałam.

- Świetnie - odparł Jesse krótko.

- Świetnie - powtórzyłam. - I dziękuję. Nadal był wściekły. Zapytał 

nadąsanym głosem:

- Za co?

- Za uratowanie mi życia.

Gniew natychmiast zniknął z jego twarzy. Przestał marszczyć brwi.

A potem wyciągnął ręce i położył je na moich ramionach.

Gdyby wbił we mnie widelec, chyba nie byłabym taka zdumiona. 

Przyzwyczaiłam się do radzenia sobie z duchami za pomocą pięści, ale nie 

przyzwyczaiłam się do tego, że patrzą na mnie tak, jakby... jakby...

Cóż, jakby chciały mnie pocałować.

Zanim jednak zdążyłam zastanowić się, co dalej - zamknąć oczy i poddać się 

jego woli czy też powołać na zasadę numer trzy: żadnego dotykania - z dołu rozległ 

się głos mojej mamy.

- Susannah? - zawołała. - Suzie! Jestem w domu. Spojrzałam na Jessego. Zdjął 

ręce z moich ramion. Chwilę później mama otworzyła drzwi, a Jesse zniknął.

- Suzie - powiedziała. Podeszła bliżej i objęła mnie. - Jak się masz? Mam 

nadzieję, że nie jesteś zła, że pozwoliliśmy ci spać. Wydawałaś się taka zmęczona.

- Nie. - Nadal czułam się lekko oszołomiona tym, co zaszło między mną a 

Jessem. - Nie jestem zła.

- Przypuszczam, że to wszystko w końcu cię zmogło. Spodziewałam się, że to 

nastąpi. Czy dobrze ci tu było z Andym? Mówił, że zrobił ci lunch.

- Zrobił świetny lunch - stwierdziłam automatycznie.

- Słyszałam też, że Dawid przyniósł ci pracę domową. - Puściła mnie i 

podeszła do okna. - Myśleliśmy, żeby zrobić spaghetti na obiad. Co ty na to?

- Brzmi dobrze. - Zauważyłam, że mama wygląda przez okno. A potem 

stwierdziłam, że nie pamiętam, kiedy moja mama wyglądała tak... cóż, pogodnie.

Może to dlatego, że odkąd przeprowadziłyśmy się na zachód, przestała pić 

kawę.

Bardziej prawdopodobne jednak, że to miłość.

- Na co patrzysz, mamo? - zapytałam.

- Och, na nic takiego, kochanie - powiedziała z lekkim uśmiechem. - Na 

zachód słońca. Jest taki piękny. - Odwróciła się, żeby objąć mnie ramieniem i 

stałyśmy tak razem, patrząc, jak słońce zanurza się w Pacyfiku w płomieniach 

czerwieni, fioletów i złota. - W Nowym Jorku z pewnością nie mogłabyś oglądać 

takiego zachodu słońca - westchnęła. - Prawda?

- Nie. Z pewnością nie.

- A więc - powiedziała mama, obejmując mnie mocniej. - Co o tym myślisz? 

Sądzisz, że powinnyśmy trochę tu zostać?

Żartowała, oczywiście. Ale nie do końca.

- Pewnie - stwierdziłam. - Zostańmy.

Uśmiechnęła się do mnie, a potem znowu popatrzyła na słońce. Jaskrawa 

pomarańczowa kula znikała za horyzontem.

- „Oto zachodzi słońce” - zanuciła mama.

- „I tak jest dobrze” - dokończyłam.

Podziękowania dla AScarlett za skan