Karnawał w Wenecji

Tytuł oryginału: Prince’s Virgin in Venice

Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2019

Redaktor serii: Marzena Cieśla

Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla

Warszawa 2021

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin

Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji

części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek

podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych –

jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Światowe Życie są zastrzeżonymi

znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i

zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym

do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą

być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books

S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-672 Warszawa, ul. Domaniewska 34A

www.harpercollins.pl

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Vittorio D’Marburg książę Andachsteinu miał wszystkiego

po  dziurki  w  nosie.  Był  śmiertelnie  znudzony.  Nawet
w  Wenecji,  w  szczycie  słynnego  karnawału,  idąc  na
najbardziej  ekskluzywne  przyjęcie  w  mieście,  nie  potrafił
uciec od przemożnego poczucia frustracji.

Może miał też dość gęstej żółtawej mgły, która osiadając

ciężką wilgocią na jego kostiumie, mroziła w księciu wszelkie
weselsze myśli o karnawale. Budził się w nim zwykły cynik.
Mgła  sprawiała,  że  magiczna  Wenecja  znikała  dokładnie
w  chwili,  gdy  jej  wąskie  uliczki  i  mosty  wypełniał  radosny
tłum  ludzi  szybkim  krokiem  zmierzających  na  bale.  Ubrani
w  barwne  i  jaskrawe  kostiumy  nawet  nie  zauważali  mgły
i  z  wesołymi  okrzykami  przepychali  się  nawzajem.  Bo  tylko
jeden karnawał na świecie wyzwala taką ekscytację i energię.

Miasto na wodzie urywa się wtedy ze smyczy i zostawia

swoje dostojeństwo. Liczą się tylko niezliczone bale
kostiumowe i przyjęcia.

Vittorio przedzierał się przez tłumy karnawałowiczów.

Jego peleryna radośnie powiewała na wietrze, ale nastrój
księcia z każdym krokiem stawał się coraz bardziej ponury.
Ludzie rozstępowali się przed nim, podziwiając jego kostium
rycerza lub może cofając się przed bijącym z księcia bojowym
nastawieniem. I złowrogim spojrzeniem.

Chciał, by wszyscy widzieli jego oczy. Już jako dziecko

skończył z zabawami w przebieranie. Każdy musiał wiedzieć,
że za maską jest Vittorio D’Marburg.

Przed starożytną studnią na placu, przy którym mieścił się

pałac Marigaldich, książę zwolnił kroku. Pewnie ucieszyłby
się, że nareszcie dotarł do celu i wyrwał z hałaśliwego tłumu,
gdyby nie odbyta pół godziny wcześniej rozmowa telefoniczna
z ojcem, który radosnym głosem przekazał synowi, że na balu
pojawi się hrabianka Sirena Della Corte.

Była córką starego przyjaciela ojca Vittoria. Syn wiedział,

że nie ma mowy o przypadku – hrabianka Sirena przyjdzie na
bal  celowo.  Była  zimną  i  wyrachowaną  kobietą  uwielbiającą
kreacje najdroższych projektantów. Od dawna marzyła o tytule
księżnej,  który  otrzymałaby  przez  upragnione  małżeństwo.
Ojciec,  mimo  ostrych  protestów  syna,  jeszcze  bardziej
rozbudzał jej wielkie ambicje.

Mimo obietnicy złożonej swojemu staremu przyjacielowi

Marcellowi, że go nie zawiedzie, Vittorio szedł na bal jak na
ścięcie.

Miał nadzieję, że wypad do zanurzonej w karnawale

Wenecji da mu chwilę wytchnienia od otępiającej atmosfery
rodzinnego zamku i niekończących się wymagań starzejącego
się ojca, księcia Guglielma Richtera D’Marburga. Ale dopadły
go i tutaj… Razem z hrabianką, którą ojciec wybrał mu na
kolejną przyszłą żonę.

Po doświadczeniach swojego pierwszego fatalnego

małżeństwa Vittorio nie miał jednak zamiaru znowu ulec woli
ojca.

Tłumy

gęstniały,

ale

radosne

podniecenie

karnawałowiczów  kłóciło  się  z  ponurym  nastrojem  Vittoria.
Czuł  się  jak  ktoś  obcy.  Miał  świat  u  swoich  stóp,  ale
przeznaczenie  deptało  mu  po  piętach.  Mimo  reputacji
beztroskiego  playboya  pragnął  podejmować  własne  decyzje.
Wciąż  jednak  ciążyło  nad  nim  jego  arystokratyczne
pochodzenie  i  związana  z  nim  konieczność  zaspokajania
w pierwszej kolejności potrzeb rodu.

Uciekał od własnego przeznaczenia tak, jak teraz

w myślach szukał powodów, by nie iść na bal. Nie miał ochoty
na spotkanie z Sireną. Nie chciał patrzeć, jak go uwodzi, by za
chwilę – gdy sam zignoruje jej widoczną gołym okiem grę
uwodzicielki – udawać zranioną i obrażoną.

Ale musiał pójść.

Marcello był jego najserdeczniejszym przyjacielem. Znali

się od dziecka. Vittorio dał mu słowo. Będzie więc musiał
znosić nadąsane miny hrabianki.

W duchu przeklinał ojca, że wciąż stoi za nią murem.

Z zamyślenia wyrwał go widok kobiety, która nagle

przykuła  jego  wzrok.  Wyróżniała  się  radosną  feerią  barw
swojego  kostiumu,  co  w  tak  kolorowym  i  rozradowanym
tłumie, było sztuką nie lada. Kątem oka dostrzegł jej kolano.
Uniósł  wzrok  wyżej  i  zobaczył  pięknie  zarysowany  owal
twarzy.  Wystające  kości  policzkowe  nadawały  nieznajomej
swoistego  dostojeństwa.  Przez  chwilę  miał  wrażenie,  że
ogląda  portret  olejny  namalowany  delikatnymi,  ale  śmiałymi
pociągnięciami pędzla. Tłum stanowił tu tylko niewyraźne tło
wykonane zwykłą akwarelą.

Vittorio lekko zmrużył oczy, jakby jednym spojrzeniem

chciał wydobyć jej postać z ludzkiego zbiorowiska. Zobaczył
ciemne włosy opadające falą na jedno ramię. Kobieta zwróciła
twarz w stronę pobliskiego mostu, gorączkowo rozglądając się
na wszystkie strony.

Turystka zgubiona w plątaninie weneckich uliczek

i kanałów.

Sama.

Odwrócił wzrok. Trudno. Już jest spóźniony na bal.

Odruchowo jednak znów spojrzał na przewalający się tłum.
Nikt jej nie szukał. Wszyscy w pośpiechu zmierzali na swoje
bale.

Znikła mu z oczu, ale po chwili znów się wynurzyła

z morza bogato zdobionych masek i wyszukanych peruk. Ich
właściciele  mieli  na  sobie  oszałamiająco  piękne  kostiumy
nawiązujące  do  dawnych  wieków,  gdy  mężczyźni  nosili
bufiaste  spodnie,  a  kobiety  suknie  z  obcisłą  górą  i  dekoltem
podkreślającym obfite piersi. Przez plac przetoczył się kolejny
strumień rozradowanych ludzi, który znów gdzieś ją porwał.

Nagle jednak Vittorio zobaczył nieznajomą stojącą obok

grupy  arlekinów.  Podniosła  dłoń  do  ust,  jakby  nie  wiedziała,
co robić, i szukała pomocy. Uniosła maskę i woalkę. Odrzuciła
włosy  i  przeczesała  je  dłonią.  W  tym  samym  momencie  jej
peleryna  zsunęła  się,  obnażając  nagie  ramię  i  atłasową  górę
sukni  ze  śmiałym  dekoltem.  Szybko  jednak  znów  okryła  się
peleryną przed zimnem.

Zgubiła się.

Była sama.

ROZDZIAŁ DRUGI

Zgubioną w weneckiej mgle Rosę Ciavarro ogarnęła

panika  i  lęk.  Gorączkowo  zaczęła  przeciskać  się  przez  zbity
tłum.  Cudem  znalazła  kawałek  wolnego  miejsca.  Stanęła,
łapiąc  oddech  i  uspokajając  walące  jak  młotem  serce.  Nic
jednak nie mogło uspokoić jej rozbieganego spojrzenia.

Lękliwym wzrokiem rozglądała się przez koronkową

woalkę, szukając tabliczki z nazwą placu. Zresztą nazwa i tak
nic by jej nie dała, bo Rosa utknęła w części miasta, w której
nigdy  nie  była.  Mijali  ją  ludzie  zajęci  głośnymi  i  wesołymi
rozmowami.  Nikt  nie  zwracał  na  nią  uwagi.  Arlekiny
i  kolombiny.  Wampiry  i  zombie.  Pasują  do  mojej  sytuacji,
pomyślała, bo sama czuła się jak umarła. W ciągu kilku minut
przeniosła  się  z  krainy  magii  w  sam  środek  nocnego
koszmaru. Tak bardzo wyczekiwany przez nią bal kostiumowy
oddalał się coraz bardziej.

Panika i lęk powoli ustępowały miejsca ponuremu

poczuciu rezygnacji. Uniosła głowę, spojrzała w zasnute mgłą
czarne niebo i objęła rękami ramiona. Drżała z zimna.
Westchnęła głęboko. Całe dnie przygotowań i wszystko na nic.
Czas pogodzić się z sytuacją i spojrzeć prawdzie w oczy.

Zbyt wiele krętych uliczek i mostów przeszła, szukając

przyjaciół, od których godzinę temu przypadkiem oddzieliła ją
roztańczona grupa ludzi przebranych za anioły.

Ostatnia noc karnawału. Jedyny bal, na jaki było ją stać.

Na zaproszenie wysupłała ostatnie sto euro, a teraz stała sama
na okrytym mgłą placu.

Gdzieś w Wenecji…

Owinęła cienką pelerynkę szczelnie wokół ramion.

Zaczęła tupać w miejscu nogami, by się rozgrzać. Dlaczego
wybrała lekką, podszytą wiatrem suknię bez ramion
z koronkowym dekoltem?

Będziesz tańczyć całą noc, upieczesz się z gorąca,

protestowała jej przyjaciółka Chiara, gdy Rosa nieśmiało
przebąkiwała, że o tej porze roku lepiej wybrać coś
cieplejszego.

Teraz po prostu marzła. Wilgotne powietrze owiewało jej

kostki nóg i łydki. Stąd chłód błyskawicznie rozlewał się po
całym ciele. Boże, jak zimno! Po raz pierwszy od wielu lat
poczuła łzy w kącikach oczu.

Nie była typem beksy. Dorastała z trzema braćmi, którzy

docinali jej niemiłosiernie, gdy tylko próbowała się rozpłakać.
Jako dziecko ze stoickim spokojem znosiła sińce, zadrapania,
poobijane podczas wspinaczek na drzewa kolana i obtarte
łokcie. Zawsze dotrzymywała braciom kroku.

Nie płakała, gdy bracia uczyli ją jeździć na wyboistej

drodze  na  za  dużym  dla  niej  rowerze.  Skończyło  się  kraksą
i sińcami po zderzeniu ze starym przydrożnym figowcem. Nie
uroniła jednej łzy, gdy kiedyś spadła na ziemię, wspinając się
na  przydrożne  drzewo,  a  bracia  zostawili  ją  samą  i  musiała
o  zmroku  wracać  do  domu.  Wszystko  to  znosiła  bez  –  jak
mówili  bracia  –  babskiego  jęczenia,  czym  zyskiwała  ich
uznanie.

Ale wiedziała, że ją kochają.

Że robią to dla jej dobra.

Bywała zapominalska. Dlatego z chęcią przyjęła

propozycję Chiary, żeby dała jej swój telefon komórkowy
i zaproszenie. Szły przecież na ten sam bal. Ale teraz Rosa
została sama.

We mgle.

Przebiegła plac w poszukiwaniu Chiary, ale z trudem

przepychała się przez gęstniejące tłumy. Co chwila wpadała na
ludzi  przebranych  w  najdziwniejsze  stroje.  Pełno  tu  było
dworskich  błaznów  w  kapeluszach  z  dzwonkami  i  kobiet
w  strojach  szesnastowiecznych  dam.  Powoli  wpadała
w panikę. Nie znała Wenecji tak dobrze, by znaleźć drogę na
swój bal. Przez chwilę błądziła po okolicznych uliczkach.

Na próżno.

Zatoczyła koło i wróciła na ten sam plac.

Mgła gęstniała.

Strój Rosy przemakał coraz bardziej.

Drżała z zimna.

Już lepiej wrócić do małego skromnego mieszkanka na

niskim parterze, które wynajmowały z Chiarą. Tylko jak?

Zrezygnowana westchnęła i uniosła do góry maskę

i woalkę, które jeszcze bardziej ograniczały jej pole widzenia.
Po co jej maska? Dziś wieczór nie będzie balu!

Gdy próbowała odrzucić włosy do tyłu, niesforna peleryna

znów zsunęła się w dół, obnażając nagie ramię. Natychmiast
poczuła na nim lodowate powietrze. Zatrzęsła się z zimna

i  drżącą  ręką  szczelnie  otuliła  się  peleryną,  ale  przemoczony
materiał  nie  dawał  już  żadnego  schronienia  przed
przenikliwym chłodem. Już miała opuścić plac, gdy kątem oka
dostrzegła  ciemną  postać  mężczyzny.  Stał  niedaleko  od  niej
przy  zabytkowej  studni.  Wysoki  i  barczysty  rycerz  żywcem
przeniesiony z piętnastego wieku.

Wpatrywał się w Rosę.

Nie. Niemożliwe. Spojrzała przez ramię. Dlaczego miałby

na nią patrzeć? Ale przecież obok niej nie było nikogo…

Nieznajomy już zmierzał jednak w jej stronę. Mimo

zapadającego zmroku i bladego światła lamp ulicznych
dostrzegła w jego oczach dziwny błysk, który podziałał na nią
niemal jak pieszczota.

Zadrżała, ale tym razem nie z zimna. Stać czy uciekać?

I  tak  już  za  długo  stała  w  tym  miejscu.  Powinna  szybko
odejść,  ale  nogi  odmawiały  jej  posłuszeństwa.  Mężczyzna
zbliżał  się  szybkimi  długimi  krokami.  Stała  jak
zahipnotyzowana,  choć  wiedziała,  że  powinna  włączyć  się
w tłum i dać się mu porwać. Zniknąć z oczu nieznajomego.

Ale ten już stał przy niej. Miał na sobie grubą skórzaną

pelerynę,  niebieską  tunikę,  kolczugę,  złoty  łańcuch  i  pas
z  kunsztownie  rzeźbioną  klamrą.  Sięgające  ramion  włosy
okalały  twarz  emanującą  poczuciem  władzy  i  siły.  Wysoko
osadzone  brwi  i  zgrabny  nos.  Wydatna  stalowa  szczęka  oraz
twarde  rysy  twarzy.  I  oczy.  Zdumiewająco  niebieskie
o odcieniu kobaltu…

Nie był zwykłym rycerzem. Musiał być panem rycerzy.

Albo bogiem. Lub oboma naraz.

– Mogę pani pomóc? – spytał niskim i zmysłowym

głosem.

Mówił po angielsku, ale z obcym akcentem. Serce biło jej

w piersi jak oszalałe. Nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa.
Nieznajomy powtórzył pytanie po francusku.

Tym razem zdobyła się na kilka słów odpowiedzi.

– Jest pani Włoszką? – Teraz mężczyzna odezwał się po

włosku.

– Tak – odparła. – Dlaczego pan mnie obserwował? –

spytała, próbując dodać sobie pewności i odwagi.

– Byłem ciekaw – padła odpowiedź.

Dlaczego wśród tylu kobiet obecnych na placu wybrał

właśnie ją? Spojrzała na swoją sukienkę i widoczne spod niej
seksowne pończochy. Świadomie wybrała strój kurtyzany,
ale…

– To tylko kostium. Nie jestem… no… wie pan…

Na twarzy nieznajomego pojawił się cień uśmiechu, który

sprawił, że twarde rysy jego twarzy nagle złagodniały. Ta
zmiana ją zaskoczyła.

– Mamy karnawał. Nikt nie jest dziś tym, na kogo

wygląda – powiedział tym razem z pełnym uśmiechem na
twarzy.

– A kim pan jest?

– Vittorio. A pani…?

– Rosa… – Tylko tyle mogła powiedzieć, by nie poddać

się magii tembru jego głosu.

– Rosa – powtórzył, lekko nachylając głowę w jej stronę. –

Piękne imię. Pachnie różami. – Miło cię spotkać.

Wyciągnął dużą dłoń mocno obciśniętą mankietem ze

złotymi spinkami. Przez chwilę miała poczucie, że gdyby
napiął mięśnie ręki, rozerwałby sam mankiet.

– Zapewniam, że nie gryzę. – Popatrzył na Rosę z ciepłym

błyskiem  w  swoich  niebieskich  oczach.  Przez  chwilę  pod
maską  i  strojem  rycerza  dostrzegła  mężczyznę.  Śmiertelnik,
jak  my  wszyscy,  pomyślała…  A  nie  bóg,  który  wyłonił  się
z gęstej mgły…

Ociągając się, podała mu dłoń. Czuła, jak jego mocne

palce zaciskają się wokół jej palców. Mimo chłodu nagle
przeszyła ją nieoczekiwana fala ciepła. W głowie Rosy
zapaliło się czerwone światełko.

Uważaj, pomyślała.

– Muszę iść. – Wysunęła dłoń z jego dłoni.

Fala ciepła znikła tak szybko, jak się pojawiła.

– Dokąd? – zapytał.

Spojrzała przez ramię na plac. Większość ludzi już zdążyła

go opuścić. Tylko ostatni maruderzy przyśpieszali kroku.

– Mam być na balu…

– Gdzie?

– Znajdę… – odparła z udawaną pewnością w głosie,

chociaż nie miała pojęcia, gdzie się odbywał jej bal.

– Nie wiesz gdzie ani jak tam trafić? – zapytał, patrząc jej

w oczy.

Spojrzała na niego gotowa natychmiast zaprzeczyć, ale

zobaczywszy wyraz jego oczu, zrozumiała, że gdyby
skłamała, szybko złapałby ją na kłamstwie.

Otuliła się mocniej peleryną i uniosła głowę.

– A co cię to obchodzi? – spytała szorstkim tonem.

– Nic – odparł. – To chyba nie zbrodnia. Mówią, że każdy

musi choć raz zgubić się w Wenecji. Zimno ci. – Zdjął z siebie
pelerynę i okrył nią ramiona Rosy.

Odruchowo chciała zaprotestować. Pracowała w Wenecji

od  kilku  tygodni  i  mimo  tego,  co  mówił,  nie  była  aż  tak
naiwna,  by  wierzyć,  że  nieznajomy  oferuje  pomoc  tylko
z  dobroci  serca.  Ale  jego  peleryna  była  gruba  i  dawała  tyle
miłego ciepła… Ponadto pachniała jego zapachem. Zapachem
mężczyzny.  Bogatym  i  zmysłowym.  Wciągnęła  ten  zapach
i słowa protestu zamarły jej na wargach. Było jej tak dobrze…
Przytulnie…

– Dziękuję.

Delektowała się ciepłem, które rozgrzewało jej zmarznięte

ciało, ale nagle tknięta jakimś wewnętrznym nakazem szybko
oddała mu pelerynę…

– Masz do kogo zadzwonić? – spytał.

– Nie mam telefonu. Oddałam go przyjaciółce. –

Odruchowo spojrzała na maskę, którą chwilę przedtem zdjęła
z twarzy.

– Zadzwonię za ciebie. Podaj mi numer. – Wyciągnął

telefon komórkowy z pochewki na rycerskim pasie.

Na chwilę wstąpiła w nią nadzieja, ale szybko sobie

uświadomiła, że nie pamięta telefonu Chiary.

– Nie pamiętam numeru… – zaczęła niepewnym głosem.

– I nie wiesz, gdzie jest twój bal… – powiedział, chowając

telefon.

Nagle poczuła się straszliwie zmęczona. Wyczerpana

karuzelą  emocji  i  pytaniami,  które  obnażały  jej  naiwność,
a  może  i  zwykłą  głupotę.  Vittorio  ma  rację,  przyjmując,  że
Rosa  nie  wie,  gdzie  odbywa  się  jej  bal.  Ale  nie  musi  teraz
bawić się w psychologa. Pragnęła jedynie wrócić do swojego
mieszkanka,  wskoczyć  do  łóżka,  naciągnąć  kołdrę  na  głowę
i zapomnieć, że ten wieczór w ogóle się zdarzył.

– Dziękuję za pomoc, ale chyba powinieneś już być na

balu?

– Tak, powinienem.

Uniosła brwi.

– Więc…?

Mgła gęstniała i wdzierała się między nich. Gdzieś daleko

za jej plecami po kanale bezszelestnie przepłynęła gondola.
Rosa marzła. Mocno objęła rękami ramiona, ale wciąż
udawała, że nic jej nie jest.

Da radę. Jest bohaterką. Jak w dzieciństwie z braćmi.

– Chodź ze mną – usłyszała jego głos.

Rzucił te słowa od niechcenia, ale gdy tylko je

wypowiedział, zrozumiał, że chciał je powiedzieć. Była sama
jak palec. Zgubiona w Wenecji. I była piękna. Piękniejsza, niż
sądził w pierwszej chwili, gdy zdjęła maskę. Miała duże kocie

oczy  o  ciepłym  odcieniu  brązu,  wydatne  kości  policzkowe
i  zmysłowe  pełne  usta,  które  wprost…  zapraszały  do
całowania.  Pamiętał  widok  jej  nagiego  ramienia,  tani  atłas
góry jej stroju oraz dekolt.

Sirena ją znienawidzi. Tak jak i jej piękne szeroko otwarte

oczy.

– Chodź ze mną – powtórzył.

– Nie musisz nic proponować. Już byłeś wystarczająco

miły – odparła.

– Oddasz mi przysługę.

– Jaką? – spytała ze zdziwieniem w głosie. – Dopiero się

spotkaliśmy.

Wyciągnął do niej rękę, aż zachrzęścił skórzany rękaw

kostiumu.

– Uznajmy nasze spotkanie za szczęśliwy traf. Zbieg

okoliczności. Też idę na bal i… nie mam partnerki. Będę
zaszczycony, jeśli zgodzisz się mi towarzyszyć.

Roześmiała się i potrząsnęła głową.

– Powiedziałam ci, że to tylko kostium kurtyzany. Nie

czekam aż ktoś mnie poderwie.

– Ani przez chwilę tak nie myślałem. Proszę tylko, żebyś

była dziś moim gościem. Ale to zależy od ciebie, Roso. Szłaś
przecież na bal. Warto tracić najwspanialszy wieczór
karnawału tylko dlatego, że zgubiłaś przyjaciółkę?

Szczelniej otulił ją swoją peleryną, patrząc, jak Rosa śledzi

wzrokiem ruchy jego dłoni. Mógłby nawet uznać, że ją
uwodzi. Spojrzała na niego. Zobaczył w jej oczach ciekawość

i niedowierzanie. Dlaczego ten nieznajomy rycerz rzuca jej
koło ratunkowe?

Vittorio się uśmiechnął. Rozpoczął ten wieczór

w  parszywym  nastroju.  Ale  wiedział  też,  jak  jego  uśmiech
działa  na  kobiety.  Jak  szybko  dzięki  niemu  zawsze  dostawał
to,  czego  akurat  pragnął.  Potrafił  w  razie  potrzeby  używać
swojego  niezaprzeczalnego  męskiego  wdzięku.  Zarówno
w  negocjacjach  z  zagranicznymi  dyplomatami,  jak
i w kontakcie z kobietami, z którymi pragnął poromansować
lub tylko się przespać.

– Szczęśliwy traf – powtórzył. – Albo szczęśliwa okazja

dla nas obojga – dodał. – Poza tym będziesz mogła dłużej
nosić moją pelerynę. Nie warto? – Na jego twarzy znów
pojawił się lekki uśmiech.

Podniosła wzrok. Pod długimi rzęsami Vittorio spostrzegł

nieśmiały  wyraz  oczu.  Niepewny  i  nieco  spięty.  Znów
uderzyła  go  emanująca  z  niego  bezbronność.  Rosa  była
zupełnie inna niż kobiety, które zwykle spotykał. W myślach
mignął  mu  obraz  Sireny  –  egoistycznej,  pewnej  siebie
i  zaborczej.  Ona  nie  czułaby  się  bezbronna,  nawet  gdyby
kąpiąc  się  sama  w  oceanie,  napotkała  w  wodzie  głodnego
rekina.

– Cieplej mi w twojej pelerynie. – Rosa wróciła do

rozmowy. – Dziękuję.

– Więc się zgadzasz?

Wzięła głęboki oddech. Przez chwilę walczyła ze sobą

i w końcu kiwnęła przyzwalająco głową, dokładając niepewny
uśmiech.

– Czemu nie?

– Właśnie, czemu? – odparł pytaniem na pytanie.

Nie tracił czasu. Oboje zanurzyli się w labirynt wąskich

krętych uliczek, a po kwadransie stanęli przed wejściem do
zabytkowego pałacu.

Kiepski nastrój minął jak ręką odjął. Vittorio czuł się lekko

i radośnie, bo wieczór nagle nabrał zupełnie innego blasku.
Nie dlatego, że odpłaci Sirenie za jej krętactwa i manipulacje,
ale dlatego, że z piękną kobietą u boku szedł na bal w jednym
z najpiękniejszych miast świata.

A noc była wciąż młoda.

Kto wie, jak i gdzie się skończy?

ROZDZIAŁ TRZECI

Serce Rosy biło jak młotem, gdy trzymając pod ramię tego

olśniewająco wyglądającego mężczyznę, przebijała się z nim
przez  tłum  spóźnialskich  uczestników  karnawału.  Musiała
mocno  wyciągać  nogi,  by  nadążyć  za  Vittoriem.  Znała  jego
imię,  ale  wciąż  był  kimś  obcym.  Prowadził  ją  na  bal
kostiumowy gdzieś, gdzie z pewnością nigdy nie była. Jednak
wszystko  inne  było  dla  niej  zagadką.  Nikogo  i  niczego  nie
mogła  winić  za  nagły  przebłysk  intuicji,  który  kazał  jej
zostawić  wszelkie  środki  ostrożności,  jakie  towarzyszyły  jej
od małego, i w jednej chwili opuścić własną strefę komfortu.

Nie wiedziała nawet, czy znajdzie do niej drogę powrotną.

Zgodziła się, choć mogła wymienić tysiąc powodów, by

odmówić.

Miała dwadzieścia cztery lata. I nigdy w życiu nie zrobiła

niczego tak nagle i beztrosko, jak teraz. Bracia zrugaliby ją za
tak naiwne zachowanie.

Jednak noc nabrała nagle zupełnie innego charakteru.

Oczekiwania na coś nieoczekiwanego. Rosa nie mogła ukryć
ekscytacji.

– Już prawie jesteśmy. Wciąż ci zimno? – zapytał.

– Nie, już cieplej – odparła.

Peleryna Vittoria stanowiła tarczę przeciw zimnu, a ciepło

jego ramienia było rzeczywiste. Czuła radosne uniesienie.

Jakby zaczynała pełną tajemnic przygodę lub wyprawę na
nieznane dotąd lądy. Tyle niewiadomych. I jedna największa –
idący obok mężczyzna.

Szedł szybkim korkiem, jak gdyby chciał nadrobić czas

stracony na pogawędką na placu. Minęli kilka lamp ulicznych,
których  światło  na  chwilę  wydobyło  z  cienia  jego  profil.
Mocno  zarysowane  linie  szczęki  i  nosa.  Wysoko  osadzone
brwi  i  ciemniejące  w  tym  świetle  niebieskie  oczy.  Gęste,
czarne rozwiane włosy.

Przez chwilę ich spojrzenia się spotkały. Poczuła, jak w jej

ciele rozlewa się nagła fala ciepła. Potknęła się, ale szybko ją
podtrzymał. Przeprosiła i natychmiast obiecała sobie, że
postara się więcej nie patrzeć mu w oczy. Przynajmniej
w drodze na bal. Były zbyt niebezpieczne.

– Tędy. – Poprowadził ją w lewo wąskim kamiennym

chodnikiem.  Stare  ściany  pałacu  znikły  we  mgle,  a  zaraz
potem  jej  oczom  ukazał  się  kamienny  mur.  Przeszli  wzdłuż
niego.  Gwar  miasta  cichł,  coraz  bardziej  otulany  mgłą  jak
watą. Rosa słyszała tylko swoje bijące serce.

Nie. Nie tylko. Echo odbijało też ich kroki i plusk wody

w płynącym obok kanale. W zamglonym świetle latarń
patrzyła na chodnik, który… Niemożliwe.

Urywał się nagle w ciemnościach.

Ślepa uliczka?

Oczekiwanie zmieniło się w lęk. Przyszła tu z własnej woli

z mężczyzną, którego znała tylko z imienia… Jeśli jest
prawdziwe…

– Vittorio… Chyba… Chyba zmieniłam zdanie… –

powiedziała łamiącym się głosem, próbując wyciągnąć dłoń
spod jego ramienia.

– Słucham?

Stanął i odwrócił się do niej. W przyćmionym świetle jego

twarz nabrała nagle złowrogiego wyrazu. W tym momencie
mógł być demonem. Potworem. Może jednak to tylko dzieła
jej wyobraźni?

Lęk był jednak prawdziwy.

– Powinnam iść do domu – szepnęła.

Drżącymi placami mocowała się z zapięciem jego

peleryny, by jak najszybciej mu ją oddać. W myślach słyszała
ostro piętnujące jej naiwność głosy braci pytające, dlaczego
zgodziła się pójść z zupełnie obcym mężczyzną. Mieliby rację,
pomyślała. Nie zniosłaby takiego wstydu. Do końca życia
żałowałaby, że bez namysłu dała się unieść jednej chwili.

– Roso, jesteś tu? – usłyszała jego łagodny głos.

Nawet nie zauważyła, że już stoją przed otwartymi dużymi

drzwiami umieszczonymi z tyłu pałacu. Za nimi rozciągał się
rajski ogród. Świat fantazji i baśni. Na drzewach umieszczono
setki lampek.

Odźwierny schylił głowę przed gośćmi.

– Roso…? Jesteśmy na miejscu.

Zamrugała, jakby budziła się ze snu. Za plecami

odźwiernego we mgle falował roześmiany tłum w kolorowych
kostiumach.

– Na balu? – spytała niepewnym głosem.

– Tak – odparł.

W przyćmionym świetle widziała jego wpółotwarte usta,

które zdawały się mówić, że zrozumiał, dlaczego nagle chciała
wracać do domu.

– Chcesz mi jeszcze raz przypomnieć, że twój kostium nie

ma nic wspólnego z tym, kim jesteś, tak? – zapytał. – Wiem –
odpowiedział sam sobie.

Cieszyła się, że mgła choć trochę przysłoniła wyraz

zawstydzenia na jej twarzy. Co o mnie pomyśli? Najpierw
pomaga mi, a teraz widzi, że panikuję, jakby za chwilę miał
się na mnie rzucić.

Chiara miała rację przekonując ją, że musi się stać

twardsza. Silniejsza i bardziej pewna siebie. Nie mieszka już
w swojej rodzinnej ni to wsi, ni mieścinie Zecce, gdzie diabeł
mówi dobranoc. Nie ma tu ojca ani braci, którzy mogliby ją
chronić. Musi zmądrzeć i zadbać o siebie.

– Nie, skąd. Przepraszam… – Z trudem uśmiechnęła się do

niego.

– To ja przepraszam – powiedział, znów podając jej

ramię. – Większość ludzi podpływa łodziami i wchodzi
głównym wejściem. Spóźniłem się, więc wybrałem tylne.
Powinienem cię ostrzec – dodał.

W jednej chwili opuściło ją całe napięcie. Roześmiała się

i wsunęła mu dłoń pod ramię. Poprowadził ją przez ogród.

Wkroczyli w świat magii i ferii barw.

– Co to za bal? Bez zaproszeń? Nie przeszukują torebek?

– Zamknięta impreza tylko dla ściśle wybranych gości.

– Jesteś pewien, że powinnam tu być?

– Oczywiście. Przecież cię zaprosiłem.

Stanęli przy fontannie tuż przy ścianie pałacu w połowie

długości ogrodu, tak aby mogła objąć wzrokiem całą scenerię.
W dali z mgły wyłaniał się widok płynącego kanału. Położone
po jego drugiej stronie budynki sprawiały wrażenie domów
z bajki.

Mgła przesłaniała czubki drzew. Zawieszone na nich

światełka  zdawały  się  tylko  świetlistymi  smugami
uczynionymi  szerokimi  pociągnięciami  jakiegoś  magicznego
pędzla.  W  oczach  Rosy  cała  Wenecja  skurczyła  się  nagle
w  jeden  wielki  bajkowy  ogród.  Wilgotne  zimne  powietrze
osiadało  jej  na  twarzy,  ale  w  pelerynie  Vittoria  czuła  się  tak
rozkosznie  ciepło,  jak  nigdy.  Nigdzie  się  nie  spieszyła.
W pałacu musiało być więcej gości.

Była obca, ale ze zdumieniem spostrzegła, że wcale jej to

nie przeszkadza. Że wystarcza jej obcy stojący tuż przy niej,
który patrzy na nią tak, jak nikt dotąd. Jakby wnikał wzrokiem
w jej wnętrze i docierał do miejsca, gdzie kryją się najgłębsze
lęki i pragnienia. Bo ten mężczyzna wyzwalał i jedne, i drugie.
Zdawał się wzrokiem odsłaniać końcówki jej nerwów, tak że
wszystko, co czuła, stawało się nagie i surowe. Pierwotne.
Ekscytujące.

– Gdzie jesteśmy? – spytała, patrząc na wodę tryskającą

z dzioba umieszczonej w fontannie rzeźby wielkiego
łabędzia. – Czyj to pałac?

– Mojego przyjaciela Marcella. Jego przodkowie byli

bogatymi dożami weneckimi. Pałac wzniesiono w szesnastym
wieku.

– Skąd znasz takich ludzi?

Przez chwilę milczał, a potem wzruszył ramionami.

– Nasi ojcowie znają się od dawna.

– Twój pracował dla jego ojca?

Vittorio zakłopotany lekko odwrócił głowę.

– Trochę tak…

– Rozumiem. Mój ojciec reperował auta burmistrza Zecce.

To mieścina w Puglii, skąd pochodzę. Co roku zapraszano go
tam na wigilię. I nas, dzieci, też.

– Was?

– Moich trzech starszych braci i mnie. Wszyscy są już

żonaci i mają rodziny.

Popatrzyła na ogród tęsknym wzrokiem i pomyślała

o  dziecku,  które  za  kilka  tygodni  przyjdzie  na  świat
w  rodzinie.  Bratanek  czy  bratanica?  Uśmiechnęła  się  do
siebie.  Przypomniała  sobie,  ile  wydała  na  zaproszenie,
z którego dziś już nie skorzysta. Pieniądze mogłaby wydać na
odwiedziny  i  prezent  dla  noworodka,  a  jeszcze  trochę
zostałoby w kieszeni…

– Zapłaciłam sto euro za wejściówkę. I wszystko poszło na

marne…

– Aż tyle? – zapytał.

– Śmiesznie drogo, ale ten bal i tak był jednym

z najtańszych. Masz szczęście, że zapraszają cię za darmo,
choć pewnie mógłbyś zapłacić o wiele więcej…

Plotła, by pleść… Zagadać rzeczywistość. Ale coś w tak

bliskiej obecności tego mężczyzny sprawiało, że chciała być
jeszcze bliżej niego. Przecisnąć się w jego stronę przez watę
gęstej mgły. Był taki wysoki… Wspaniale zbudowany. I te
równie twarde, co szlachetne rysy twarzy… Wszystko w tym
mężczyźnie mówiło o jego sile i poczuciu władzy nad innymi.

Milczał. Rosa plotła więc dalej.

– Oczywiście trzeba jeszcze dodać kostium…

– Jasne – wpadł jej w słowo.

Przystanęli na chwilę.

– Swój zrobiłam sama, ale musiałam zapłacić za

materiał… – paplała jak dziecko.

– Naprawdę? Jesteś projektantką? – ożywił się Vittorio.

Ruszyli w stronę pałacu.

– Skąd! Nie jestem nawet szwaczką. Sprzątam pokoje

w hotelu Palazzo d’Velatte. Słyszałeś o nim? – spytała
z uśmiechem.

Potrząsnął przecząco głową.

– Jest dużo mniejszy niż ten pałac, ale też spory – ciągnęła.

Stanęli przed potężnymi drewnianymi drzwiami, które

natychmiast otworzyły się niemal same, jak Sezam.

Vittorio uśmiechnął się.

– Wenecja to bardzo wyjątkowe miejsca. Zdarzają się tu

cuda…

Za drzwiami widać było światła.

– Nigdy nie widziałam cudu… – odparła.

Weszli do ogromnego holu. Patrzyła nań szeroko

otwartymi  oczyma.  Palazzo  d’Velatte  wydawał  jej  się  duży.
Właściciel  reklamował  go  jako  hotel  butikowy.  Sądziła,  że
pałac  stanowi  uosobienie  stylu  oddającego  ducha  dawnej
elegancji czasów minionych.

Nigdy nie wiedziała tak wielkich i wysokich pokoi. Nie

mówiąc już o tym, jakiego wysiłku wymagało ich sprzątanie.
Ale hotel wymagał remontu. Sprawiał wrażenie, jakby zapadał
się pod własnym ciężarem. Goście dzień w dzień skarżyli się,
że coś nie działa. A to kran kapie, a to nie domykają się
skrzypiące drzwi…

Teraz jednak znajdowała się w prawdziwym weneckim

pałacu  o  ścianach  i  suficie  ozdobionych  wspaniale
odrestaurowanymi freskami oraz malowidłami. Piękna całości
dopełniały  złocone  reliefy,  nieskazitelnie  utrzymane
zabytkowe  meble  i  bezcenne  antyki.  Gdzieś  z  wysokiego
balkonu dobiegały delikatne dźwięki kwartetu smyczkowego.
Miała  dziwne  wrażenie,  że  muzyka  dosłownie  spływa  po
krętych schodach o rzeźbionych poręczach.

Oczyma wyobraźni zobaczyła swoje miejsce pracy.

W porównaniu z tym pałacem wydało jej się nagle zwykłą
dziurą tylko udającą hotel.

Bezszelestnie podszedł do nich kamerdyner i wziął ich

peleryny.

– Jak tu pięknie – szepnęła, chłonąc widok wnętrza

i zasłaniając dłońmi nagie ramiona, które błyszczały w świetle
zwisającego z sufitu ogromnego żyrandola z Murano.

Kiedyś widziała takie na zdjęciach.

– Zimno ci? – spytał, obejmując spojrzeniem obcisły

gorset i sukienkę, bardziej nadającą się na letnią porę.

– Nie – odparła.

I była to prawda. Jej gęsia skórka nie miała nic wspólnego

z zimnem. Bez peleryny i panującego na zewnątrz półmroku,
w świetle setek żaróweczek żyrandola, poczuła się nagle
obnażona. Szaleństwo. Tyle radości i dumy dał jej ten strój,
który sama wymyśliła i uszyła. Z taką ochotą wkładała go dziś
wieczorem…

– Wyglądasz tak seksownie. – Chiara nie mogła wyjść

z podziwu, gdy Rosa zaprezentowała jej kostium, zalotnie
obracając się przed lustrem. – Prawdziwa kurtyzana. Nie
opędzisz się od facetów – dodała przyjaciółka.

Rosa naprawdę czuła się seksowna. Musiała nawet

walczyć z pikantnymi myślami, które same przychodziły jej
do głowy. Ale to było wtedy…

Tutaj w pałacu, gdzie elegancja i klasa emanowały

z każdego miejsca, czuła się jak tania i tandetna błyskotka. Jak
świecidełko-podróbka, które w lombardzie sprzedaje się jako
szkło weneckie, a naprawdę wyprodukowano w jakiejś
rozpadającej się fabryczce na drugim końcu świata, gdzie
głodne dzieciaki pracują za pół euro za godzinę.

Jej strój kłócił się z freskami i meblami o pozłacanych

powierzchniach. Ze wspaniałymi wartymi fortunę żyrandolami
i malowidłami.

Czy Vittorio nie żałuje, że ją zaprosił? Przecież widzi, jak

bardzo nie pasuje do tego świata przepychu i bogactwa.

Niech będzie kurtyzaną, ale kurtyzaną z wyższych sfer.

Mogła wybrać droższe materiały i mniej krzykliwe kolory.
Coś przyzwoitego i z klasą, a nie tak nachalnie jaskrawego…

Jednak Vittorio nie patrzył na nią z drwiącym uśmieszkiem

świadczącym, że Rosa jest nie na miejscu. Przeciwnie. W jego
oczach widziała iskierki. Błysk. A nawet – ogień.

Nie pierwszy raz tego wieczoru przeniknęła ją dziwna fala

ciepła. Było to uczucie niezwykle przyjemne.

Błogie.

– Powiedziałaś, że sama uszyłaś ten kostium?

– Tak – odparła.

– Jesteś bardzo zdolna. Brakuje tylko jednego.

– Czego? – spytała zaskoczona.

W jednej chwili delikatnie położył dłonie na jej włosach

i zsunął woalkę tak, że razem z maską przysłoniła jej połowę
twarzy. Nie zrobiła nic, by go powstrzymać, bo łagodny dotyk
jego dłoni działał na nią jak balsam. Jak hipnoza, której
człowiek poddaje się całkowicie.

– Teraz lepiej. – Zdjął dłonie z jej włosów.

Miała poczucie, że chce za nimi podążać. Zatrzymać ich

dotyk…

– Doskonale – dodał.

– Nareszcie! Jesteś! – Z góry marmurowych schodów

dobiegł ich mocny męski głos.

– Marcello! Obiecałem, że przyjdę – odparł Vittorio

gromkim tonem.

Jego przyjaciel już zbiegał, pokonując naraz po trzy

schodki. Miał na sobie czarno-złoty strój arlekina. Uścisnęli
się serdecznie, poklepując się po plecach.

– Widzę, że przyprowadziłeś gościa. – Marcello podniósł

na czoło maskę.

Ukłonił się, podał Rosie rękę i uśmiechnął się szczerym

uśmiechem.

– Witam, piękna pani. Jestem Marcello Donato.

Był bardzo przystojny.

Oliwkowa cera, ciemne oczy i rzęsy. Seksowne pełne usta

i wysokie kości policzkowe – za takie każda supermodelka
chętnie oddałaby życie. Jednak to jego ciepły uśmiech sprawił,
że Rosa od razu go polubiła.

Podała mu rękę, a on serdecznie pocałował ją w oba

policzki.

– My się chyba nie znamy? – zapytał.

– Sam dopiero spotkałem Rosę – wtrącił się Vittorio. –

Zgubiła się we mgle w drodze na swój bal. Byłoby nie fair,
gdyby straciła największą noc karnawału.

– Jasne – odparł Marcello. – Pasujecie do siebie. Szalony

rycerz chroniący uciekającą księżniczkę.

– Uważaj, bo to flirciarz. – Vittorio wskazał głową

przyjaciela.

– Prawda, jestem romantyczny. Inaczej niż ten nieczuły

twardziel, którego spotkałaś. – Marcello z promiennym
uśmiechem zwrócił się do Rosy.

Ciekawe, ile jest prawdy w tym żarcie, pomyślała.

– Przed czym ucieka księżniczka? – spytała.

– Przed złym wężem. Ale nie ma na ziemi nikogo, kto

pokonałby Vittoria! Chodźmy na górę do sali reprezentacyjnej.
Są już tam wszyscy.

Obecność tego ciepłego i serdecznego mężczyzny działała

na Rosę uspokajająco. Odprężała się, zostawiając za sobą
wszystkie złe myśli i podejrzenia.

Weszli na piętro. Nigdy nie widziała takiej sali. Sufit

zdawał  się  wisieć  gdzieś  na  nieskończonej  wysokości,  skąd
wyłaniały  się  wspaniałe  kryształowe  żyrandole.  Panował  tu
jeszcze  większy  przepych  niż  na  dole.  Całości  dopełniały
ogromne  okna  o  bogato  zdobionych  framugach.  Z  dali
dobiegały  dźwięki  granego  przez  kwintet  koncertu  Antonia
Vivaldiego.

– Co widać za oknami, gdy nie ma mgły? – zapytała.

– Będziesz musiała wtedy tu wrócić – odparł z uśmiechem

Marcello, torując im przejście wśród tłumu gości do rzędu
okien. – W jasny dzień widać most Rialto i Canal Grande.

Więc pałac znajduje się nad najważniejszym kanałem

Wenecji, pomyślała.

– Jesteśmy w San Paolo – dodał Vittorio.

– Przepraszam na chwilę, przyniosę drinki – wszedł mu

w słowo Marcello.

Hotel, w którym pracowała, znajdował się w znacznie

uboższej części miasta, Dorsoduro. Jej bal miał się odbywać
jeszcze dalej na północ, w dzielnicy Cannaregio. Musiała
zgubić się gdzieś przy jednym z odnóży krętego kanału.

– Już wiem, gdzie jestem. Stąd mogę przynajmniej trafić

do domu. – Spojrzała na Vittoria triumfalnym wzrokiem.

– To ważne? – Położył dłonie na jej ramionach. – Szukasz

kolejnego powodu, by uciec?

Na jego wargach dostrzegła lekko kpiący uśmiech. Ale ten

uśmiech sprawił, że poczuła, jakby dotknęła czegoś ważnego
i prawdziwego.

– Nie… – odparła.

– Dlaczego tak rozpaczliwie chcesz ode mnie uciec? –

zapytał całkiem poważnie.

Mylił się. Nigdzie nie chciała uciekać, chociaż gdy szli do

bocznego wejścia pałacu przez chwilę wpadła w panikę. Ale
teraz  wiedziała,  że  Vittorio  nie  jest  rycerzem,  wojownikiem,
demonem  czy  potworem.  Był  mężczyzną…  Ciepłym
i  prawdziwym,  który  sprawiał,  że  czuła  się  przy  nim
bezpiecznie, a krew szybciej krążyła w jej żyłach. Pamiętała,
jak  delikatnym  ruchem  dłoni  zsunął  jej  maskę  na  twarz.
Poprawił  diadem.  Przy  Vittoriu  zapominała  o  swoich
kłopotach. Czuła lekkość i radość w sercu.

Ale czy nie właśnie dlatego powinna jak najszybciej

uciec?

Bo przy nim traciła też grunt pod nogami. Przy tym

starszym  i  bardziej  doświadczonym  życiowo  mężczyźnie
czuła,  że  gubi  się  bardziej  niż  w  okrytym  mgłą  mieście.
Mężczyźnie,  który  sprawiał,  że  co  chwila  przenikał  ją
niespodziewany i ciepły dreszcz podniecenia, jakiego w życiu
nie  znała.  Vittorio  jak  wśród  swoich  poruszał  się  w  kręgach

ludzi posiadających wspaniałe pałace i których przodkowie
byli weneckimi dożami.

W Zecce nic nie przygotowało jej na spotkanie takiego

mężczyzny. Ani dziewczęce zadurzenie się w nauczycielu
matematyki, ani krótki romans z Antoniem z sąsiedniej
mieściny, który jakiś czas pracował w warsztacie jej ojca.

Nie pasujesz do tego świata przepychu, pomyślała.

Wybrała strój kurtyzany. Uwodzicielki. Kusicielki.

Ale nie miał on nic wspólnego z jej charakterem.

– Zaprosiłeś mnie, bo było ci mnie żal?

– Niczego nie robię dla ludzi dlatego, że mi ich żal, lecz

dlatego, że chcę. Zaprosiłem cię, bo chciałem. I chciałem,
żebyś była ze mną. Nie szukaj tysiąca powodów, dla których
nie powinnaś tu być, lecz ciesz się tymi, dla których właśnie
powinnaś się tu znaleźć.

– Nie mam więc innego wyjścia, jak trzymać się ciebie.

– Przynajmniej na tą noc – odparł z uśmiechem.

– Wznieśmy toast. Za karnawał! – Marcello stanął przy

nich z trzema wysokimi kieliszkami szampana.

– Za karnawał. I wenecką mgłę, która przywiodła nam tę

piękną damę – dodał Vittorio, unosząc kieliszek w stronę
Rosy.

Jakby mało było słów wypowiedzianych zmysłowym

głosem, rzucił jej przeciągłe spojrzenie.

Zrozumiała, że noc może nie potrwa długo, ale bez

względu na wszystko nigdy jej nie zapomni.

Była płochliwa jak młode źrebię. Nieułożone,

nieprzewidywalne i spontaniczne. Jak mała kotka skacząca za
cieniem wyimaginowanego wroga. Niczego nie udawała.
Vittorio szybko rozpoznawał kobiety, które uprawiają grę
pozorów i udają kogoś innego, niż są.

Zastanawiał się, czy dobrze zrobi, konfrontując ją z Sireną.

Może powinien pozwolić Rosie wrócić do jej świata, jeśli tego
naprawdę chciała. Do jej ciężkiej harówki w hotelu.
I zmartwień, że straciła śmieszne sto euro.

Zdarzało mu się dawać takie napiwki!

Był jednak zbyt wielkim egoistą, by pozwolić jej odejść.

Widział,  jak  szeroko  otwiera  ze  zdziwienia  oczy,  patrząc  na
świat,  którego  dotąd  nie  znała.  W  jej  spojrzeniu  widział
niewinność i czystość. Wnosiła w jego życie powiew świeżego
powietrza.  Jasnego  i  czystego.  Stanowiła  odświeżającą
odmianę w jego tak często zblazowanym świecie.

I była piękną kobietą. W obcisłej stroju kurtyzany, który,

nie czekając na nic, w tej chwili, zsunąłby z niej jak
rękawiczkę z dłoni.

Dlaczego miałby pozwolić Rosie odejść?

ROZDZIAŁ CZWARTY

To nie było przyjęcie ani bal. Czuła się tak, jakby tkwiła

w sercu niezwykłej bajki. W świecie, który spotyka się tylko
w snach.

Feeria kolorów. Najbardziej wymyślne i bajkowe

kostiumy.  Gdy  wchodzili  na  schody  tuż  obok  nich  przebiegł
mężczyzna z maską i ogonem pawia, którego pióra błyszczały
wszystkimi  kolorami  tęczy.  Za  nim  dostojnym  krokiem
kroczyła  przebrana  za  mnicha  i  mniszkę  para  w  białych
maskach.  Czerń  kostiumów  kontrastowała  z  jaskrawymi
barwami  pawia.  U  szczytu  schodów  stał  młodzieniec
przebrany za pazia. Jego strój miał kolor głębokiej purpury.

Miała wrażenie, że tajemniczy wicher nagle przywiał ją do

świata  bogactwa  i  kostiumów  –  pełnego  przepychu  ogrodu
marzeń  i  fantazji.  Modliła  się  tylko,  by  człowiek,  który
wyciągnął  do  niej  rękę,  nie  okazał  się  tu  zbyt  znany.  Wtedy
będzie  mogła  zatrzymać  go  tylko  dla  siebie  przez  cały
wieczór.

Jednak Vittoria rozpoznawali niemal wszyscy goście.

Każdy  pragnął  podejść  i  zamienić  z  nim  choćby  kilka  słów.
Działał  jak  magnes  zarówno  na  kobiety,  jak  i  na  mężczyzn.
Zawsze  jednak  zachowywał  się  z  klasą  –  przedstawiał  ją
i robił wszystko, by nie czuła się obco.

Nikt nie kwestionował jej obecności u jego boku, ale

ciekawiło ją, co by zobaczyła na ich twarzach, gdyby nie

nosili masek. Kobiety patrzyłyby na nią z zazdrością i złością?

Sama pewnie zachowywałaby się w ten sposób, bo było

w tym mężczyźnie coś zniewalającego i hipnotyzującego, co
natychmiast przyciągało uwagę.

Muzyka, wspaniały pałac i barwy dziesiątek kostiumów

zlały się w jeden obraz, który uderzał jej do głowy jak alkohol.
Rosa była cząstką Wenecji, której nigdy nie widziała, a mogła
sobie jedynie wyobrażać. Tajemnego świata wyższych sfer
zastrzeżonego tylko dla wybranych – bogatych lub wysoko
urodzonych.

Nagle jej uszu dobiegł piskliwy okrzyk radości. Po prawej

stronie dostrzegła poruszenie. Goście rozstępowali się przed
biegnącą ku nim wysoką kobietą. Piękną i fascynującą. Jej
dostojne piękno dziwnie kłóciło się z barwą głosu.

Była w stroju Kleopatry.

– Vittorio! Właśnie usłyszałam, że jesteś. Gdzie się

podziewałeś? – krzyknęła, rzucając się w jego stronę. Jej
czarne gęste włosy zdobiły złote paciorki, a nałożony na czoło
diadem – statuetka węża. Nie nosiła maski. Miała ciemny jak
węgiel makijaż kontrastujący z umalowanymi na turkusowo
powiekami. I niezwykły strój. Głęboki – naprawdę głęboki –
dekolt wyszywany paciorkami w kolorze złota, brązu i srebra,
który odsłaniał część jędrnych i pełnych piersi. Do tego krótka
sukienka z połączonych sznurów świecących koralików, które
z każdym ruchem odsłaniały zgrabne uda kobiety.

To nawet nie kostium, pomyślała Rosa, gdy odsunęła się

o krok, by zrobić miejsce nieznajomej, która rzuciła się
Vittoriowi na szyję i pocałowała go w oba policzki.

Idealne ciało. Idealna figura.

– Od paru godzin czekamy na ciebie – zbeształa go, ale

niemal natychmiast przytuliła twarz do jego twarzy, a potem
odsunęła się na krok. – Podoba ci się? – Obróciła się wkoło,
prezentując swój kostium.

Rozłożyła szeroko ręce.

– Zawsze musisz być taki poważny? To bal kostiumowy,

Vittorio!

– Wiem i nawet mam strój – szybko uciął, ignorując jej

pytanie. – Poznaj moją przyjaciółkę. Roso, to Sirena, córka
jednego z najbliższych przyjaciół mojego ojca.

–

Och…

Nie

tylko…

–

przerwała

z porozumiewawczym uśmiechem Sirena. – Jestem kimś
znacznie więcej…

Wtedy też chyba po raz pierwszy zauważyła, że obok

Vittoria stoi inna kobieta. Odwróciła głowę i bacznie
zlustrowała Rosę. Jej świdrujący wzrok nie pozostawiał
wątpliwości, co o niej myśli.

– Ciao – rzuciła w stronę Rosy z udawaną powagą.

Rosa jednak słyszała w jej głosie drwiącą ironię

i lekceważenie.

Sirena szybko odwróciła się do Vittria.

– Chodź ze mną, wszyscy nasi przyjaciele są w innej sali.

– Jestem tu z Rosą – odparł pełnym zniecierpliwienia

tonem.

– Z kim? Och… Ach, tak… – odparła.

Znów zlustrowała Rosę bacznym wzrokiem, jakby chciała

ocenić, czy ma do czynienia z godną rywalką w walce
o uczucie Vittoria. Śmieszne. Przecież spotkał ją dopiero dziś
wieczorem. Ale Sirena znała się na kobietach. Wiedziała, że
Rosa musiała dostrzec wrogość w jej oczach.

– Co myślisz o jego kostiumie? Przypomnij mi, jak masz

na imię… – Z ust Sireny ani na chwilę nie znikał drwiący
uśmieszek.

– Rosa. Ma na imię Rosa. Ciężko zapamiętać? – wtrącił się

Vittorio.

– Skąd! – Sirena ze sztucznym uśmiechem obróciła się

w stronę Rosy. – Nie sądzisz, że nieco przesadził z tym
strojem?

– Mnie się podoba. Niebieska skóra pasuje do koloru jego

oczu.

– Nie są niebieskie. Powiedziałabym, że to raczej błękit

królewski. – Sirena wyraźnie dążyła do scysji z Rosą.

– Dosyć. Powiedziałem, dosyć. – Vittorio wycedził te

słowa z kamienną twarzą.

Sirena wygięła usta w drwiącym grymasie i jak kotka

rozciągnęła się na stojącym za jej plecami szezlongu. Sznury
z koralikami obnażyły górę jej długich smukłych nóg obutych
w sandały z seksownym rzemykiem wokół kostek.

Prawdziwa Kleopatra mogłaby jej pozazdrościć piękna

i wspaniałego ciała, ale zapewne chętnie wydrapałaby jej oczy,
gdyby się przypadkiem spotkały.

– Już dobrze, Vittorio – odparła przymilnym głosem. –

Mimo różnic na pewno zastaniemy dobrymi przyjaciółkami. –

Uśmiechnęła się do Rosy pełnym wyższości uśmiechem. –
Podoba mi się twój strój… – dodała.

Przez jedną króciutką chwilę Rosa myślała, że Sirena jest

szczera  i  naprawdę  podoba  jej  się  kostium.  Szyła  go
wieczorami  po  pracy  na  odziedziczonej  po  matce  starej
maszynie  do  szycia.  Żmudna  robota.  Ale  w  tym  samym
momencie  dostrzegła  jej  drwiący  uśmieszek  i  zrozumiała,  że
Sirena wcale nie komplementowała jej stroju.

– Rosa uszyła go sama – powiedział Vittorio.

– Ale zaradna – rzuciła Sirena, unosząc idealnie zadbane

brwi.

Obecność Vittoria dodała Rosie siły, której się po sobie nie

spodziewała. Przypomniała sobie, co zawsze powtarzali jej
bracia – nie bój się tych, którzy cię zastraszają, lecz stawiaj im
czoło.

Z Vittoriem u boku o wiele łatwiej było raz jeszcze

posłuchać ich dawnej rady.

Uśmiechnęła się tylko, bo nie chciała pokazać, co

naprawdę pomyślała.

– Dziękuję. Twój kostium też jest cudowny. Uszyłaś go

sama?

Sirena spojrzała na nią, jakby Rosa była trzygłowym

monstrum.

– Słucham? Jasne, że nie.

– To niech się ten ktoś wstydzi, bo gdybyś uszyła sama,

nie zostawiłabyś luźno wiszącej nitki – zażartowała Rosa
i udała, że sięga ręką do obrębka jej kostiumu.

Sirena podskoczyła jak na rozpalonych węglach. Oczyma

wyobraźni zobaczyła, jak Rosa, urywając nitkę, zrywa
misternie nanizane szklane koraliki.

– Żartujesz. To kreacja Emilia Ferrary. Kosztowała

majątek. Nic tu nie może wystawać!

– Przepraszam. Coś mi się przywidziało…

Rosa jak zawodowa aktorka udała skruchę.

– Przyjdź się przywitać przyjaciółmi, gdy będziesz wolny.

Będę czekać. – Kipiąc ze złości, Sirena poufale położyła
Vittoriowi dłoń na piersi.

Na Rosę nawet nie spojrzała.

Obróciła się na pięcie i za chwilę znikła w tłumie gości,

rozpychając łokciami tych, którzy nie zdążyli jej w porę
ustąpić.

– Więc… poznałaś Sirenę… – westchnął Vittorio.

– Cyklon nie kobieta – odparła Rosa.

Vittorio wybuchnął śmiechem i spojrzał na nią wzrokiem,

który od razu poprawił jej humor.

Jakże ciepło patrzył na Rosę ten mężczyzna. Jakże różnie

od lodowatych i pełnych złości spojrzeń Sireny.

– Dałaś jej popalić! – zauważył, gdy przestał się śmiać.

– A myślałeś, że nie potrafię? Bracia nauczyli mnie, jak się

bronić przed takimi ludźmi. Nie można pozwalać, by cię
zastraszyli.

– Dobra rada. Jeśli znajdzie jakąś wiszącą nitkę, oberwie

głowę Emiliowi.

– Nie znajdzie. Żartowałam.

Vittorio znów wybuchnął śmiechem.

W dziwny sposób czuła się z tym mężczyzną pewna siebie

i…

Jak nazwać to uczucie? Na myśl nasuwało jej się tylko

jedno słowo – szczęśliwa.

– Dziękuję ci, Roso.

Położył dłoń na jej ramieniu i musnął wargami jej

policzek.

– Za co? – spytała zaskoczona.

– Za to, że dawno się tak nie śmiałem, jak dziś.

Nie był to nawet pocałunek. Ulotne jak płatek śniegu

spotkanie jego ust z jej skórą. Ale zdążyła poczuć męski
zarost. Nawet gdy zdjął dłoń z jej ramienia, wciąż przez
dłuższą chwilę czuła ten dotyk. Mocny i delikatny zarazem.

Od czasu jej przyjazdu do Wenecji nie przeżyła nic tak

dziwnie podniecającego.

Chiara mówiła jej, że podczas karnawału zdarzają się

magiczne rzeczy. Rosa nie chciała jej wierzyć. Myślała, że
przyjaciółka puszcza wodze fantazji, by skusić ją do
wysupłania pieniędzy na zaproszenie.

Może jednak miała rację? Przed chwilą Rosę pocałował

mężczyzna. Mogła się tego spodziewać?

– Zarumieniłaś się – usłyszała jego głos.

Nachylił się i spojrzał jej w oczy.

– Śmieszne… Może trochę…

Nie wiedziała, co mówić, bo czuła, że rumieniec pogłębia

się jeszcze bardziej.

– Nie… To cudowne. Dawno nie widziałem rumieniącej

się kobiety. – Położył dłoń pod jej brodę i delikatnie uniósł jej
twarz w górę. Spojrzał jej w oczy i cofnął rękę.

Przez chwilę czuła jeszcze dotyk jego dłoni na podbródku.

Magiczne rzeczy naprawdę się zdarzają, pomyślała.

Zwłaszcza podczas karnawału w zasnutej mgłą Wenecji.
Chciała zapytać jeszcze o Sirenę, ale ta nagle wydała jej się
zupełnie nieważna.

Rosa myślała tylko o nim. I o tym, jak się dzięki niemu

czuje.

– Zapraszam wszystkich na dół. Zaczynamy. – Jakby

gdzieś z daleka doszedł ją głos Marcella.

Całe niższe piętro podzielono na poszczególne części ze

scenami,  na  których  odbywały  się  pokazy.  Gimnastycy,
akrobaci,  śpiewacy  operowi  i  kuglarze.  Wśród  gości
spacerowali  klowni,  rozśmieszając  ich  swoimi  żartami
i  popisami.  Rosa  dawno  już  nie  śmiała  się  tak  serdecznie
i beztrosko.

Przez chwilę wróciła myślami do Chiary. Obie kupiły

najtańsze zaproszenia, jakie można było znaleźć, a i tak
dawały one tylko wstęp na część taneczną. Nie mogły sobie
pozwolić na rozpoczynającą bal kolację.

Wróciła do rzeczywistości, gdy poczuła na swojej dłoni

dłoń Vittoria. Przedtem ukradkiem spojrzała w bok
i zobaczyła, że patrzy na nią swoimi niebieskimi oczyma,

które w świetle żyrandoli nabrały jeszcze głębszego blasku.
W kącikach jego zmysłowych ust czaił się ciepły uśmiech.

Uścisnął lekko jej dłoń. Rosa znów zwróciła wzrok

w  kierunku  scen.  Ale  przestała  się  śmiać,  bo  czuła,  że  krew
zaczyna  szybciej  krążyć  w  jej  żyłach.  Nagle  zaczęła
wyobrażać  sobie  rzeczy,  które  zdaniem  Chiary  mogą  się
przytrafić podczas karnawału.

Rzeczy niewyobrażalne.

Była głupia, że nie wierzyła przyjaciółce.

Bo teraz czuła właśnie, że magia otacza ją jak wenecka

mgła. Magia kryła się wszędzie. W powietrzu wokół niej.
W złoconych ramach, drogich jedwabiach i kryształowych
żyrandolach. W zdobiących ściany freskach i wielkich oknach
wychodzących na oświetlony małymi lampkami ogród.

Pulsowała tuż obok niej. Przybrała postać mężczyzny

w niebieskiej skórzanej zbroi zdobionej złotem. Mężczyzny,
który jednym spojrzeniem potrafił wstrząsnąć całym jej
światem.

Chiara mówiła, że właśnie dziś Rosa może spotkać

mężczyznę swoich marzeń, który potrafi ją uwieść tak, że
sama porzuci wszystko, co dla niej najcenniejsze. W te słowa
też nie wierzyła.

Musiałby to być ktoś wyjątkowy. Jedyny i niepowtarzalny.

Vittorio?

Na tę myśl głęboko wciągnęła powietrze. Niemożliwe.

Życie nie przynosi takich niespodzianek. A jeśli Chiara miała
rację? I właśnie on jest tym jedynym?

Spojrzała na niego przelotnie i zobaczyła, że też na nią

patrzy. Widziała ostre, męskie rysy jego twarzy, mówiące
o wewnętrznej sile i sercu. Tylko szaleniec mógłby nie
zauważyć tego oblicza w tłumie zwykłych ludzi.

Coś się jednak w niej buntowało.

Nie wszystko było jak w bajce.

Sirena miała wszędzie szpiegów albo wyjątkowy

telepatyczny dar widzenia, kiedy Rosa zostawi Vittoria
samego choćby na pięć minut. Część artystyczna dobiegała
końca, ale bal miał trwać do białego rana. Vittorio miał jednak
inne plany, w których nie było miejsca na Sirenę.

– To miał być bal wyłącznie dla przyjaciół, a widziałeś tę

kobietę, którą przyciągnął Vittorio? – szepnęła z nadąsaną
miną do ucha Marcella stojącego na schodach obok
przyjaciela

czekającego

powrót

Rosy,

która

niespodziewanie nagle opuściła ich bez słowa.

Oboje z Vittoriem mieli już opuszczać pałac.

– Rosę… Ma na imię Rosa.

Sirena puściła jego uwagę mimo uszu.

– Widziałeś, co ona miała na sobie!? Koszmarny strój!

– Nikt cię nie słucha, Sireno – wtrącił się lekceważącym

głosem Vittorio.

– Rosa jest bardzo miła. Podoba mi się jej kostium – dodał

Marcello.

– Przemiła. I bystra – zawtórował Vittorio.

Sirena nie dawała za wygraną.

– Nikt jej nawet nie zapraszał. – Położyła dłoń na ramieniu

Vittoria.

– Ja ją zaprosiłem. – Vittorio zdjął jej rękę z ramienia. –

I daj już spokój. – Zaczął się rozglądać za Rosą.

– Cały Vittorio. Zawsze przyprowadza zbłąkanych.

Wypadłe z gniazda ptaszęta. Porzucone szczeniaki. Pamiętasz,
jak kiedyś znaleźliśmy wór z wyrzuconym kociakiem? Kiedy
to było? Ze dwadzieścia lat temu – Marcello jak prawdziwy
rozjemca próbował załagodzić kłopotliwą sytuację.

Vittorio chrząknął, mając nadzieję, że Rosa nie stanęła

gdzieś obok i nie słyszała choćby słowa z tej rozmowy.

Dobrze pamiętał tamten dzień. Obaj chłopcy włóczyli się

pod  murami  zamku  ojca  Vittoria.  Dawno  wyszli  poza  teren,
który  wolno  im  było  zwiedzać.  Ale  gdy  masz  dziesięć  lat,
świat  nie  ma  dla  ciebie  granic.  Wędrowali  wzdłuż  rzeczki,
patrząc na połyskujące w słońcu grzbiety ryb. Nagle usłyszeli
żałosne  miauczenie.  Vittorio  schował  trzęsącego  się  kociaka
za pazuchę i zaniósł do zamku.

– Więc teraz uratowałeś innego kociaka zagubionego

w weneckiej mgle? Co za bohaterski czyn – powiedziała
drwiącym tonem Sirena.

– Miała szczęście, że go spotkała – dodał Marcello,

zupełnie ignorując złośliwą uwagę Sireny. – Inaczej miałaby
koszmarną noc.

Sirena zjeżyła się jak kotka.

– A ojciec wie, że znalazłeś kolejną zgubę? – rzuciła

ironicznym tonem.

– A co mu do tego? – odparł zirytowany Vittorio.

Gdzie, do diabła, podziała się Rosa?

– Nic. Ale dziś wieczorem mieliśmy dopiąć wszystkiego

i określić, kiedy zjednoczymy nasze dwie rodziny.

– Kto? Ja? Ojciec? Ty? Z pewnością nie ja. Ani dziś, ani

żadnego innego dnia.

Odwrócił się i zdenerwowany zaczął się rozglądać po sali.

Gdzie ona jest?

– Och, Vittorio… – usłyszał słodki głos Sireny przy uchu.

Stara kokietka już zaczęła się przymilać. Przysunęła się do

Vittoria i objęła go za szyję.

– Musisz grać tak ostro? Jesteśmy dla siebie stworzeni. Ta

zabawa w kotka i myszkę czasem jest wesoła, ale już trochę
mnie męczy…

– Masz rację. Mnie też. Myślę, że i tak trwała za długo.

– Widzisz? Wiedziałam, że czas na decyzję. Musimy

zacząć planować wspólną przyszłość. Marcello będzie twoim
drużbą? Ślub weźmiemy wiosną. Oczywiście w katedrze
w Andachsteinie. A gdzie spędzimy miesiąc miodowy? To
takie podniecające!

Sirena zaczęła delikatnie pieścić czubkami palców jego

szyję. Jeśli jednak myślała, że w ten sposób pobudzi zmysły
Vittoria, musiała się srodze zawieść.

Jednym gwałtownym ruchem uwolnił się od jej dłoni

i głęboko spojrzał jej w oczy.

– Nie ma mowy. Ta farsa trwa już za długo. Możesz raz na

zawsze przyjąć, że cokolwiek planują nasi ojcowie i co chodzi
ci po głowie, nigdy się nie zdarzy? Masz moje słowo.

– Nie mówisz poważnie. – Znów wyciągnęła rękę w jego

stronę.

– Ile razy mam ci powtarzać, zanim zrozumiesz?

– Prawda jest taka, że jesteś playboyem, ale pewnego dnia

jak każdy musisz się ustatkować.

– Może. Ale nie z tobą. – Jego głos zabrzmiał tak

poważnie, że nawet Marcello spojrzał na przyjaciela, jakby go
nie poznawał.

– Ty sukinsynu! – Sirena spojrzała na Vittoria z lodowatą

wściekłością w oczach. – Wracaj do siebie z tą
małomiasteczkową zdzirą. Mam cię gdzieś.

Vittorio westchnął głęboko. Sirena nareszcie pokazała

swoją prawdziwą twarz. Kto chciałby się wiązać z taką
kobietą?

– Twoja sprawa. Gwoli ścisłości: to koniec.

Sirena odwróciła się na pięcie i szybko pobiegła przed

siebie.

Widok tej bladej z wściekłości kobiety stukającej

obcasami  o  marmurową  posadzkę  był  zapewne  jednym
z  najprzyjemniejszych,  jakie  oglądał  w  życiu.  Ciężar  spadał
mu  z  serca.  Może  nareszcie  doszło  do  niej,  że  nigdy  nie
wezmą  ślubu.  Miał  po  dziurki  w  nosie  aranżowanych
małżeństw,  które  w  jego  arystokratycznym  świecie  były  na
porządku dziennym.

Teraz jednak miał coś znacznie pilniejszego na głowie.

Musiał znaleźć Rosę, która wciąż nie wracała. Miał tylko
nadzieję, że przypadkiem nie usłyszała, co mówiła Sirena. Źle
zrobił, przyprowadzając Rosę na bal. Wystawił ją na najlepsze

i najgorsze strony życia. A także i swoje. Bo czy nie
wykorzystał jej jako mięsa armatniego, by raz na zawsze
wyrwać się z kusicielskiego uścisku kobiety, z którą nie chciał
się żenić?

Co myślał, zapraszając Rosę? Zasługiwała na lepsze

traktowanie niż to, którym się popisał. Powinien wiedzieć, że
od razu poczuje się tu zagubiona. Przygniotło ją bogactwo,
przepych i snobizm świata, którego nigdy nie znała. Zobaczyła
tylko jego drobny kawałek, a poradziła sobie nadzwyczaj
dobrze. Świetnie dała sobie radę z zaczepkami Sireny.

Ruszył na poszukiwanie Rosy. Nie chciał nawet myśleć, co

będzie, jeśli Sirena znajdzie ją przed nim. Znał mściwy
charakter niedoszłej żony. Już czuł się winny, że wykorzystał
Rosę. Szczęśliwy zbieg okoliczności! Chyba tak to nazwał. Co
za hipokryzja! Postąpił jak ostatni egoista! To samo zarzucał
Sirenie, a niczym się od niej nie różnił.

Gdy spotkał Rosę na placu, szybko dostrzegł w niej

świetny materiał na wabik – bufor przed uporczywym
natręctwem Sireny.

Jaki mężczyzna postępuje w ten sposób?

Powinien po prostu odprowadzić ją do domu. Do jej

taniego hotelu i monotonii jej życia. Może poczułaby ulgę,
gdyby znów się znalazła w swoim świecie.

Przeszedł całą salę.

Wszedł do następnej, ignorując powitalne okrzyki

przyjaciół.

Ani śladu Rosy.

Powinien odprowadzić ją do domu.

Ta myśl nie dawała mu spokoju, ale gdzieś w głębi duszy

nie chciał się z Rosą rozstawać. Jeszcze nie teraz. Słowa, jakie
kierował do Sireny, nie były zwykłym blefem. Nie. Widział
zaskoczoną twarz Rosy. Jej wpół otwarte ze zdziwienia usta.
Przez chwilę musiała nawet wstrzymać oddech.

Dawno żadna kobieta nie patrzyła na niego tak, jak ona.

Jesteś szczęściarzem, pomyślał.

Tego wieczoru nie mogło mu się zdarzyć nic lepszego. Nie

chciał nawet myśleć, że musi się on skończyć. I na tyle znał
kobiety, że wiedział, że ona myśli tak samo.

W końcu dostrzegł Rosę w grupie gości, których szybko

rozpoznał. Stanowili dwór Sireny. Mizdrzące się do
wszystkich kobiety i tacy sami mężczyźni. Gotowi dla niej na
wszystko. Czekający na każde jej słowo. Teraz otoczyli Rosę
jak gwardia rzymskich pretorianów. Jakby stanowiła
śmiertelne zagrożenie dla ich idolki.

Robota tej żmii, pomyślał.

– Jesteś. Szukałem cię wszędzie – powiedział, ledwo

kryjąc narastającą w nim złość.

Rosa jednak nie zwróciła na niego uwagi. W jej miękkich

brązowawych  oczach  nie  dostrzegł  nawet  cienia  ulgi,
zadowolenia  czy  choćby  zwykłego  ciepła.  Miały  obojętny
i wymijający wyraz twarzy. Zmienił się nawet język jej ciała.
Poruszała  się  sztywno.  Bez  żadnego  luzu,  który  tak  go
przedtem ujął.

– Znalazłam nowych przyjaciół. – Wskazała głową na

otaczającą ją grupkę kobiet i mężczyzn.

Na polecenie Sireny ludzie ci byli gotowi każdego

podejrzanego  intruza  rozerwać  plotkami  na  strzępy.  Ale  nie
był  jedynym,  który  wiedział,  że  Rosa  nie  potrafi  grać  ani
używać  podstępów.  Była  jak  pierwszy  błysk  światła
w  ciemnym  pokoju.  Jak  czysta  bezbronność  w  świecie
podstępnego  i  egoistycznego  cynizmu.  Ale  równie  dobrze
wiedziała o tym ta grupka starych wyjadaczy.

– Przepraszam, że rozczaruję twoich nowych przyjaciół,

ale wychodzimy. Odprowadzę cię do domu.

– A jeśli nie chcę? – Dumnie uniosła podbródek. – Wiem,

gdzie jestem. Znajdę drogę z powrotem.

Popatrzył na nią zaskoczony.

– Chętnie cię podwieziemy – odezwał się jeden

z otaczających ją mężczyzn, patrząc na nią pożądliwym
i wygłodzonym wzrokiem starego erotomana.

– Jasne. Zostań dłużej, Roso – dodał drugi i chwycił ją za

rękę.

– Jak wolisz – powiedział Vittorio.

Jeśli go nie chce, nie będzie jej wyciągał na siłę. Jest

dorosłą kobietą. Wie, co robi. Jeśli jest tak naiwna, że woli
otaczające ją hieny, trudno.

Wciąż jednak nie odchodził.

Spojrzała na niego zza wianuszka gości. Dostrzegł w jej

wzroku  wahanie.  Mur obronny, który wzniosła  wokół  siebie,
wyraźnie  kruszał.  I  podobnie  jak  wtedy,  gdy  na  placu
zobaczył,  że  wzruszeniem  ramion  przyznała,  że  jest
w  beznadziejnej  sytuacji,  tak  teraz  dokładnie  widział  chwilę,
w której podjęła decyzję.

– Nie. Dziękuję za propozycję, ale jest późno, a jutro mam

pracę – powiedziała do otaczających ją mężczyzn.

Popatrzył na nią z uznaniem.

Rosa myśli, że jest mniejszym złem niż oni?

Postanowił jednak zmienić plany na wieczór. Sądził, że mu

ufa. Że pozbyła się swojej płochliwości. Coś jednak musiało
się zdarzyć, gdy, nawet nie przepraszając, odeszła od niego,
Marcella i Sireny. Coś, co naruszyło kruchą nić porozumienia,
jaka się między nimi nawiązała.

Szkoda, ale to nie koniec świata.

Jutro wraca do Andachsteinu – maleńkiego nadbrzeżnego

księstwa  położonego  między  Włochami  a  Słowenią.  Czekają
go  obowiązki  następcy  tronu.  Musi  wziąć  udział  w  gali
zamykającej  słynny  w  Europie  festiwal  filmowy,  a  przedtem
uroczyście  otworzyć  nowy  nowoczesny  szpital.  Teraz  więc
odprowadzi  Rosę,  a  potem  wróci  do  rodzinnego  pałacu  –
spadku  po  małżeństwie  córki  weneckiego  arystokraty
z jednym z dawnych książąt Andachsteinu.

Ojciec Vittoria na pewno czeka na wieść, którą pranie

usłyszeć już od lat. Nie będzie zadowolony, gdy dowie się, co
zaszło.

– Już w porządku. – Vittorio usłyszał głos Rosy, gdy

wyszli z sali. – Poradzę sobie z drogą do domu.

– Nie sądzę – odparł.

– Posłuch… – powiedziała.

– Nie. To ty posłuchaj – przerwał jej w pół słowa. – Jeśli

myślisz, że puszczę cię samą wczesnym świtem, gdy całe

miasta jest jeszcze na rauszu, to się mylisz. Ci, z którymi
rozmawiałaś, nie są jedynymi, którzy chętnie wykorzystaliby
twoją naiwność…

Ma rację, pomyślała.

– A więc wciąż jestem skazana na ciebie.

– Chyba tak.

Zrezygnowana odwróciła głowę. Zeszli ze schodów razem,

choć w pewnej odległości od siebie, jak pokłócone
małżeństwo. Znikło ciepło, które przedtem oboje odczuwali.

Z każdym krokiem posępniał coraz bardziej i wpadał w ten

sam  ponury  nastrój,  jaki  towarzyszył  mu  przed  spotkaniem
Rosy. Zresztą i ona w jego oczach straciła powab, który tak go
na początku zauroczył. Otoczkę cudu, z jaką się zjawiła. Teraz
nie  uśmiechała  się  do  niego.  Sprowadzała  go  do  roli
przyzwoitki.  Kogoś,  kogo  obecność,  chcąc  nie  chcąc,  trzeba
znosić, a to uderzało w jego męskie poczucie dumy.

– Przepraszam… – powiedział tonem bardziej

opryskliwym, niż zamierzał, ale nie był w nastroju do
prawienia grzeczności. – Może nie powinienem był zapraszać
cię na bal.

– Dlaczego? – spytała zdziwiona. – Bo nie należę do tego

kręgu? Bo jestem dla ciebie tylko zwykłą małomiasteczkową
zdzirą, na którą nie trzeba nic wydać?

Popatrzył na nią zdumiony, jakby nie wierzył własnym

uszom.

– Więc słyszałaś! Co jeszcze usłyszałaś?

– Wystarczająco dużo. Akurat wracałam do was, ale gdy

usłyszałam te dwa słowa, odeszłam.

Miał ochotę uderzyć głową w najbliższą ścianę. Był

wściekły na Sirenę i na siebie. Rosa nie tylko musiała znosić
jej docinki, ale i usłyszała to, co ta żmija mówiła za jej
plecami!

– Nie nazwałem cię tak – powiedział zduszonym głosem.

– Ale i nie zaprzeczyłeś – odpowiedziała.

Nie była nawet wściekła, choć miałaby prawo. W jej głosie

usłyszał coś znacznie gorszego. Gorycz i zawód.

Miała rację. Nie zaprzeczył i nie sprostował bezczelnej

uwagi Sireny.

Dlaczego?

W milczeniu odebrali peleryny.

W jej głowie wciąż brzmiały tylko dwa słowa:

małomiasteczkowa zdzira.

Z kamiennym wyrazem twarzy Vittorio okrył ramiona

Rosy najpierw jej peleryną, a potem jeszcze swoją.

– Nie potrzebuję… – Niezdarnie starała się spod niej

wyśliznąć.

Vittorio nie dał jednak za wygraną.

– Potrzebujesz – odparł jak ojciec, który traci cierpliwość

do krnąbrnego dzieciaka i mocno przytrzymał dłońmi pelerynę
na jej ramionach.

Rozglądała się wokół, by tylko na niego nie patrzeć. Gdy

zdjął dłonie z jej ramion, natychmiast się odwróciła.

Jak szybko rozwiewają się nasze nadzieje. Jak szybko

w przeszłość odchodzą niespełnione obietnice.

Wieczór, który zapowiadał się magicznie, kończył się

wielkim  rozczarowaniem.  Od  początku  towarzyszyła  mu
karuzela  emocji.  Od  ekscytacji  do  paniki.  Od  rozpaczy  do
nadziei. Teraz miała jednak poczucie, że jej nadzieja podobna
była  koralikom  eleganckiej  kreacji  Sireny  –  wystarczyło
wyciągnąć jedną nitkę i wszystkie z grzechotem rozsypałyby
się po podłodze.

Zostało już tylko jedno – jak zakończyć tę noc.

Westchnęła głęboko.

Wkrótce będzie w domu i wszystko stanie się tylko

wspomnieniem.

Małomiasteczkowa zdzira.

Te słowa wciąż jak dudniły jej w głowie. Prawda.

Pochodziła z małej mieściny. Ale to wszystko. Reszta była
nieprawdą. Jakże niesprawiedliwą!

To tylko słowa, powtarzali jej bracia, gdy chłopcy

dokuczali jej w szkole. Słowa nie mogą cię zranić. Chciałaby
teraz wierzyć rodzeństwu, bo mężczyzna, którego obraz sobie
zbudowała, nagle okazał się kimś innym.

Wciąż był tylko obcym.

– Dokąd idziemy? – spytała, gdy przez rzeźbione drzwi

opuszczali pałac.

Stanęli na pomoście. Przed nimi roztaczał się widok na

Canal Grande.

– Popłyniemy do domu łodzią motorową – odpowiedział.

Gdy owiało ją chłodne wilgotne powietrze, zatrzęsła się

z zimna. Pod zalewem nowych wrażeń zdążyła zapomnieć
o mgle. Peleryna Vittoria dawała jednak ciepło. Nie powie mu
o tym. Nie da mu powodu do satysfakcji.

Zeszli kilka schodków i usadowili się w wygodnej dużej

łodzi z kabiną z zadaszeniem. Nad wodą wciąż unosiła się
mgła. Świata latarń rozmywały się, tworząc powłóczyste
świetlne smugi.

– Do pałacu D’Marburg – Vittorio wydał polecenie

sternikowi.

Po chwili łódź wolno wpłynęła na środek kanału. Sunęła

tak wolno, że Rosa żałowała, że nie poszli piechotą. W tym
żółwim tempie powrót do domu zajmie wieczność. Wnętrze
kabiny było zbyt ciasne dla obojga. Siedzieli naprzeciw siebie,
niemal ocierając się kolanami.

Zbyt blisko.

Kamienny wyraz twarzy Vittoria nie zdradzał żadnych

emocji. Jednak jego język ciała mówił, że ten mężczyzna traci
cierpliwość i ze stoickim spokojem czeka, by się pożegnać
z towarzyszką podróży. Lub że… dąsa się, że ona nie ulega już
jego czarowi.

Rosa także czekała, by się uwolnić od tego rycerza,

którego urok zdążył już prysnąć.

Naburmuszona para w samym sercu weneckiej mgły.

Może powinnam zastać na balu, pomyślała.

Już zaczynała się dobrze bawić. Wprawdzie w oczach

grupki akolitów Sireny widziała błysk chciwego samczego

pożądania, ale to przecież karnawał! Przynajmniej nie byłaby
taka napięta i nie potykała się, gdy Vittorio tak na nią patrzył.

Macello z pewnością załatwiłby jej bezpieczny powrót do

domu. Jakże się różni od tego przebranego za rycerza
panikarza!

Vittorio obrócił się i mimowolnie potrącił ją kolanem.

Wzdrygnęła się. Co jest z tym mężczyzną? Zajmował zbyt
wiele miejsca. Jego obecność dominowała całą przestrzeń.
Zwłaszcza w tej małej kabinie.

Sprawiał, że czuła się mała. Nieważna. Wzięła głęboki

oddech. I jakby na złość cały czas czuła też zapach Vittoria.
Pachniało nim nawet powietrze.

Dosyć, wystarczy. Mgła i to przeklęte stłumione milczenie.

Czuła się, jakby była jednym z chińskich wojowników
terakotowej armii w podziemnym grobowcu cesarza, których
postacie widziała podczas szkolnej wycieczki na wystawie
w Rzymie. Ale nie miała zamiaru dać się pogrzebać. Jeszcze
nie teraz.

Wstała i podeszła do drzwiczek prowadzących na mały

tylny pokład.

– Jest za zimno – rzucił Vittorio.

– Mam to w nosie – odcięła się, otwierając drzwiczki.

Musiała wyjść na zewnątrz. Uciec.

Zimne powietrze sieknęło ją w policzki, ale przynajmniej

tutaj nie pachniało jego zapachem. Mogła swobodnie
odetchnąć. Przez chwilę rokoszowała się mgłą, która
jednocześnie uspokajała jej rozgorączkowane zmysły.

Wyszedł za nią. Stał w milczeniu jak strażnik. Jak

wojownik z podziemnej armii cesarskiej. Czuła jego obecność.
Ciepło jego ciała.

Łódź wolno sunęła kanałem. Znikały światła i odgłosy

miasta. Z mgły wyłaniały się kształty lamp ulicznych
i płynących nieopodal gondoli. Nierealny widok. Ale
najbardziej nierealny wydał jej się Vittorio. Był fantazją, która
straciła magię. I znikła.

Próbowała przeniknąć wzrokiem mgłę, by zobaczyć, gdzie

są. Żadnego znajomego budynku czy uliczki. Jak długo
jeszcze będzie przeżywać tę torturę?

Pełne napięcia milczenie, jakie panowało między nimi,

gęstniało jak mgła. Gorycz walczyła w niej o lepsze
z rozczarowaniem. Jeszcze niedawno wieczór zapowiadał się
tak obiecująco…

– Dlaczego zaprosiłeś mnie na bal? – przerwała nagle

milczenie.

Powoli obrócił do niej twarz, której wyraz nie zdradzał ani

cienia emocji.

– Bo zgubiłaś się i byłaś sama. Myślałem, że mogę

pomóc…

– Oboje wiemy, że to nieprawda – odparła drwiącym

tonem. – Nie chcę bzdur o twojej trosce i o tym, że nie
chciałeś, bym straciła ostatnią noc karnawału. Chcę prawdy,
słyszysz?

Przez chwilę milczał, ale Rosa nie miała zamiaru pozwalać

mu na żadne wykręty.

Nareszcie zebrała w sobie siłę, by zadać pytanie, które

dręczyło ją od chwili, gdy na scenę bezceremonialnie wdarła
się kobieta przebrana z Kleopatrę.

– Kim jest Sirena? Co cię z nią łączy? – spytała pewnym

głosem.

– Nikim. Dla mnie: nikim – odparł.

Spojrzała na niego kpiącym wzrokiem.

– Żartujesz? Sądzisz, że uwierzę? Przyssała się do ciebie

jak pijawka.

– I co z tego? Niech sobie myśli, co chce.

– Myśli, że weźmiecie ślub…

Zrobił zdziwioną minę i spojrzał na Rosę.

– Słyszałam, co mówiła – dodała.

Westchnął głęboko.

– Ojciec chce, żebym się ożenił. Właśnie z nią, córką jego

przyjaciela. To wszystko.

– Wszystko? – Znów usłyszał drwinę w jej głosie. – Po co

wciągnąłeś mnie w to bagno? Wiedziałeś, że ona będzie na
balu?

– Słyszałem pogłoski…

– Zaprosiłeś mnie, żeby była zazdrosna. – Skinęła głową,

wpatrując się we mgłę.

– Skąd. Nawet o tym nie pomyślałem.

– To po co? By pozbawić ją złudzeń? Mieć dobrą zabawę?

Lubisz bawić się ludźmi?

Milczał.

Jego milczenie mówiło jej wszystko, co chciała wiedzieć.

Wziął głęboki oddech i przeczesał dłonią włosy.

– Zgubiłaś się – powtórzył. – Myślałem, że mogę ci

pomóc, a przy okazji i ty mnie.

– Wykorzystałeś mnie.

Z oczu pociekły jej łzy. Ten wieczór rozbudził w niej takie

nadzieje. Myślała, że Vittorio troszczy się o nią. Że mu
zależy…

– Roso… – Zrobił krok w jej kierunku.

– Nie – odparła mocnym głosem i szybko się odsunęła.

– Roso. – Podszedł do niej i położył dłonie na jej

ramionach. – Przepraszam…

– To ma wystarczyć i sprawić, że wszystko będzie

w porządku?

Jej głos drżał. Pragnęła jego uwagi i jednocześnie

wyrzucała sobie to pragnienie. Dorastanie z trzema braćmi
w niczym jej nie wzmocniło. Nie chciała jego dłoni na swoich
ramionach. Jego głosu…

Bo chciała więcej…

– Nie – odparł. – Nie sprawi. Zraniłem cię…

Obrócił ją do siebie i przytulił. Nie wyrwała się, gdy

pochylił się i pocałował ją we włosy.

– Wybaczysz mi? – zapytał.

W kołysce jego ramion było tak ciepło. Jego ręce były tak

silne i mocne. Czuła bicie jego serca. Miarowy pomruk silnika

kołysał ją jak kołysanka.

– Przepraszam, że cię zraniłem. Wiedziałem, że Sirena się

wścieknie. Postąpiłem jak ostatni pętak. Nie zasłużyłaś na
takie traktowanie.

Powinna się odsunąć. Jej łzy wyschły. Potraktował ją

w sposób haniebny, nawet jeśli teraz przeprasza. Dlaczego ma
mu wybaczyć?

Ale pamiętała, jak patrzył na nią na balu. Ciepło jego

dłoni. Tę wspólnie spędzoną chwilę zawieszoną w wieczności,
gdy świat zdawał się czystą magią. Tak dobrze było czuć jego
ciepłe ciało przy swoim. To też był rodzaj magii. Co złego
w tym, że chcemy, by magia trwała odrobinę dłużej?

Lekko przesunął dłonią po plecach Rosy.

Jej poczucie rozczarowania powoli rozpływało się we

mgle.

– Wspaniały bal – powiedziała.

Przytulił ją. Poczuła na włosach dotyk jego warg.

Wiedziała, że szybko nikt nie odciągnie jej od tego
mężczyzny.

– Przepraszam za Sirenę. Inaczej. Przepraszam za siebie,

Roso, bo sam jestem winny.

Pomyślała o tej smukłej kobiecie o niebotycznie długich

nogach  i  idealnie  gładkiej  aksamitnej  skórze.  Przy  niej  czuła
się  jak  szara  i  bezbarwna  prowincjuszka.  Przy  Sirenie  nawet
prawdziwa  Kleopatra  wydałaby  się  kimś  zupełnie
przeciętnym.

– Jest bardzo piękna, prawda?

Westchnął i przytulił się policzkiem do jej włosów.

– Piękno to puste naczynie. Ożywa, gdy je czymś

wypełniamy. Czymś dobrym i znaczącym, tak by stało się
całością – szepnął.

– Skąd to wiesz?

– Tak mówiła moja matka.

– Mądre słowa.

– Czasem bywała mądra – westchnął i zamilkł. – Nie

żyje – dodał.

– Tak mi przykro – odparła.

– Dziękuję. Stało się.

– Wiem. Moja matka też nie żyje. Miała białaczkę. Zmarła

trzy lata temu. Nie ma dnia, żebym… żebym… za nią nie
tęskniła.

Popatrzyła przed siebie w gęstniejącą mgłę, jakby chciała

przeniknąć ją wzrokiem.

– Język śmierci. To wszystko jest takie trudne i bolesne –

szepnęła.

Zdjął dłoń z jej ramienia i musnął czubkami palców jej

policzek. Był to ruch delikatny, jak poruszenie skrzydeł
motyla, a jednak poczuła ciepły dreszcz. Uniósł palcem
podbródek Rosy i spojrzał jej w oczy.

– Nie lepiej rozmawiać językiem żywych?

Jego twarz przesłoniła jej cały widok kanału.

– Tak… Wolałabym…

Na tle nocy jego niebieskie oczy nabrały granatowej

barwy, a ich siła przyciągania pchnęła ją ku niemu.

Lub może ich twarze przyciągnęło do siebie lekkie

przechylenie  się  łodzi  na  falach.  Albo  może  mgła  stłumiła
wszelkie  słowa  i  sprawiła,  że  każdy  oddech  zbliżał  ich  do
siebie. Bo nagle jego usta znalazły się milimetry od jej warg.
A  za  chwilę  –  jeszcze  bliżej.  Jego  ciepły  oddech  mieszał  się
z bladymi kłębuszkami mgły.

Nagle ich usta się spotkały. I jej świat zawirował wokół

własnej osi.

Miał miękkie wargi, które zdawały się przeczyć twardym,

jakby wyrytym w kamieniu rysom twarzy. Nie oczekiwała
takiej delikatności. Zaskoczyła ją słodycz jego warg. Ale gdy
przesunął długimi palcami przez jej włosy, czuła ciepło jego
dłoni.

W tym mężczyźnie spotykały się sprzeczności, ale była to

też zabójcza kombinacja. Czas stanął w miejscu. Słyszała
tylko bicie własnego serca. Mocniejsze niż miarowy warkot
silnika łodzi. Świat zmniejszył się do jej rozmiaru. Do jednego
mężczyzny i jednej kobiety oraz magii krążącej wokół nich jak
unosząca się nad wodą mgła.

Przylgnęła do jego ust, lekko rozchylając wargi, tak by

poczuć jego smak. Oboje zanurzali się głębiej w pocałunek.
Jego język delikatnie przesunął się po linii jej zębów.

Vittorio smakował mocną kawą i likierem. Mężczyzną

i skórzaną zbroją, pod którą kłębił się potężny wulkan
podniecenia, siły i pożądania.

Rosa pragnęła więcej.

To był prawdziwy pocałunek. Nie jak przedtem, muśnięcie

wargami  po  policzku.  Ten  pocałunek  wyzwalał  jej  zmysły
spod  kontroli,  którą  narzucała  sobie  latami.  Gwałtownie
wyłączał  zdrowy  rozsadek.  Jakby  ktoś  uruchamiał  samochód
poprzez spięcie kabli stacyjki.

Gdy w końcu oderwali się od siebie, czuła, że drży.

Oddychała ciężko, jak po szybkim biegu.

– Roso… – szepnął z wargami przy jej włosach.

Oddychał szybko.

– Tak bardzo cię przepraszam…

– Że mnie pocałowałeś?

Uśmiechnął się.

– Nie. Nie za to.

– To dobrze – odparła, wciąż przytulając się do niego,

jakby się bała, że jeśli ją puści, nie zdoła utrzymać równowagi.

– Chyba… ci wybaczam… – powiedziała.

– Naprawdę? – spytał.

Na jego twarzy odmalowała się ulga.

– Ale pod jednym warunkiem… Że znów mnie pocałujesz.

Uniósł ją do góry i obrócił dokoła siebie, po czym postawił

z powrotem. W jego mocnych ramionach czuła się
bezpiecznie. Nie mogło spotkać jej nic złego.

– Marzyłem o tym.

Słysząc te słowa, na chwilę wstrzymała oddech.

– O tym, że mnie pocałujesz?

– Nie tylko. Że spędzisz ze mną resztę nocy… Ale to

zależy od ciebie. Najpierw zobaczmy, czy zasługuję na
wybaczenie.

Znów nachylił się nad nią. Poczuła na policzku jego zarost,

a chwilę potem jego usta na swoich ustach. Jak przedtem były
zadziwiająco miękkie.

Vittorio się nie śpieszył. Delikatnie przygryzał i ssał jej

wargi.

Pocałunek na tym się nie kończył. Rosa oddawała się jego

namiętności i pożądaniu, jakiego przedtem nie znała.
Wewnątrz cała płonęła.

Magia czy tylko zwykła żądza? Burza od dawna

trzymanych na wodzy, a teraz uwolnionych zmysłów?

Nieważne.

Bo co jest ważne, gdy czujesz się tak cudownie?

Oboje zatracili się w tym pocałunku. Mogliby wpaść

w ciemne wody kanału, a ona nic by nie zauważyła.

– Kochaj się ze mną, Roso – wyrzucił z siebie z urywanym

oddechem. Nocne powietrze tylko potęgowało zmysłową
chrypkę w jego głosie.

– Spędźmy tę noc razem.

Jak mocne ukłucie wróciły dawne lęki, które nosiła

w sobie przez całe dorosłe życie. Tyle razy fantazjowała o tej
magicznej nocy, a one znów uniosły swoje smocze głowy.

Nie była naiwna. Wiedziała, co się dzieje, gdy spotykają

się mężczyzna i kobieta, ale czy wiedziała cokolwiek o takiej
bliskości dwojga ludzi?

Co będzie, jeśli zrobi coś złego? Jeśli ją zaboli?

Jednak silniejsze od lęków było podniecenie, które

chroniło ją przed nimi jak szczelna zbroja. Wciąż pięło się
w niej pnącze wątpliwości, ale coraz szybciej ustępowało
miejsca radosnemu podnieceniu i oczekiwaniu na coś, co już
się zaczęło.

Bo ta noc będzie inna od wszystkich.

Do żadnej niepodobna.

Serce jej mówiło, że nie mogła się znaleźć w lepszych

rękach.

– Chciałabym – szepnęła.

Może to tylko żądza, pomyślała. I znów nachyliła usta do

jego warg.

Ale tej nocy żądzy towarzyszyła magia.

Czysta magia.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Od chwili, gdy ich spojrzenia po raz pierwszy spotkały się

na okrytym mgłą placu, wiedziała, że jest w tym mężczyźnie
coś wyjątkowego. Hipnotyzującego, co przyciągało ją jak
magnes, ale i przerażającego. Ostra krawędź, do której, jeśli
podejdzie zbyt blisko, spadnie w przepaść.

Ale zgodziła się spędzić z nim noc.

Jednak wysiadając z łodzi przed pałacem, znów poczuła

niepokój. Bo nie był to zwykły pałac, jakich dziesiątki
w Wenecji. Nie hotel, jak oczekiwała. Ani nawet okazała
kamienica.

– Twój dom? – spytała.

– Nie – odparł spokojnym tonem. – To prywatna

rezydencja. Zatrzymuję się w niej, gdy jestem w mieście.

Wzruszył ramionami, jakby pobyt we wspaniałym pałacu

nad Canal Grande był tym samym, co zatrzymanie się
w hotelu.

Przez oświetlone okna widać było wnętrze równie pełne

przepychu, co wnętrze pałacu Marcella.

– Gdzie mieszkasz na stałe? – zapytała, gdy wchodzili na

marmurowe schody.

– Na północ stąd. Przy granicy ze Słowenią. Zawsze

zadajesz tyle pytań, gdy jesteś zdenerwowana?

– Nie jestem. Bez obaw… – Rosa kłamała jak z nut.

Weszli na gorę. Vittorio otworzył drzwi do sypialni. Serce

podskoczyło jej ze… zdenerwowania.

Przygasił światła. Ale nawet w przyćmionym świetle od

razu dostrzegła na środku ogromne artystycznie wykonane
łoże z baldachimem. Tylko tu mogła skończyć się ta noc, ale
wciąż…

– Napijesz się wina? – spytał.

Potrząsnęła przecząco głową.

– Nie. Wystarczy woda.

Wyjął małą butelkę z szafki i nalał zawartość do

kryształowej szklanki. Wzięła ją szybko, bardziej, by uspokoić
drżące ręce, niż zwilżyć nagle zupełnie wyschnięte wargi.

Wciąż popatrywała na łoże.

Przez chwilę zamarzyła o książkowym przewodniku po

sztuce miłości.

– Roso… – Delikatnie położył dłoń na jej ramieniu

i obrócił ją ku sobie.

Był do połowy nagi. Miał na sobie tylko skórzane spodnie

rycerza. Zachłannymi oczyma chłonęła jego muskularną
sylwetkę. Idealnie wyrzeźbione mięśnie brzucha.

Brakowało jej oddechu.

Miała pustkę w głowie. Jakby nagle odpłynęły z niej

wszystkie myśli, a zostało tylko nagie pożądanie. Ciepłymi
dłońmi objął ją za szyję i przyciągnął bliżej do siebie. Bliżej
jego głęboko niebieskich oczu. I jej rozchylonych warg. Gdy
przylgnął wargami do jej warg, czuła ciepło jego ciała.

Jej piersi pragnęły się uwolnić z ciasnej góry kostiumu.

Sutki nabrzmiały. Miała tylko jedno pragnienie – poczuć jego
całego. Jego pożądanie. I jego ciało.

– Drżysz – szepnął, pieszcząc wargami jej uszy. – Zimno

ci?

Przeciwnie. Rosa płonęła. Dawno wygasły ogień

pożądania teraz ożywał w niej na nowo. Czy można bardziej
tracić nad sobą kontrolę? Zrozumiała, że tak, gdy jego zręczne
palce zaczęły rozsuwać suwak jej kostiumu. Oczyma
wyobraźni już widziała, jak strój kurtyzany osuwa się do jej
stóp.

W tym momencie w napadzie paniki zakryła dłońmi piersi.

Nie miała biustonosza. Jeśli je opuści, nic nie będzie dzielić
ich ciał.

Za późno.

– Nieśmiała – powiedział z uśmiechem. – Kto by

pomyślał…

Odwróciła głowę, by nie dostrzegł wyrazu jej oczu, ale

Vittorio już się domyślał.

– Nie… – szepnął, gdy nabierając odwagi spojrzała na

niego.

W jej oczach zobaczył przerażenie.

– Ale nie możesz być dziewicą. Ile masz lat?

– Przepraszam, nie wiedziałam, że dziewictwo ma datę

ważności – odparła. – Może lepiej już pójdę.

Patrzył na nią z niedowierzaniem. Nerwowo przeczesał

ręką włosy.

Dziewica!

Dlaczego się nie domyślił? Od samego początku była

przerażona, jak spłoszony zajączek schwytany w światła
reflektorów. Nerwowa i z pąsami uczennicy. Jej nastrój
zmieniał się z chwili na chwilę. Jak desperacko pokazywała,
że mimo kostiumu nie jest kurtyzaną! Wszystko było jasne od
samego początku. Gdzie miałeś oczy?

Wciąż stała naprzeciw niego, kurczowo trzymając przy

piersiach swój strój jak tarczę.

– Dlaczego nie powiedziałaś? Powinnaś.

– Kiedy miałam to zrobić? Gdy spotkaliśmy się na placu

i spytałeś mnie o imię? Gdy pocałowałeś na łodzi i poprosiłeś,
byśmy się kochali? Kiedy?

Miała rację.

Ale dziewica?

Potrząsnął głową. Dziewice to same problemy. Mają swoje

oczekiwania. Seks traktują jak akt dzielenia się sobą
i zobowiązanie na przyszłość. Mają nadzieje i marzenia, a on
nie potrafi i nie chce ich spełniać.

– Roso… – powiedział, potrząsając głową.

– Przepraszam… – przerwała mu gwałtownie. –

Poprosiłeś, żebym spędziła noc z tobą. Zgodziłam się. Więc
dlaczego moje dziewictwo ma coś zmieniać?

– To twój pierwszy raz. Pewnie nie chciałaś marnować go

na jednonocną przygodę, a nic innego nie mogę ci
zaproponować. Tylko to. Nic więcej.

– Wiem. Po prostu chcę, żebyś skończył to, co zacząłeś.

Musisz mnie zrozumieć. Naprawdę tego pragnę. Jestem tylko
trochę zdenerwowana. Ale to chyba naturalne?

Odetchnęła głęboko i upuściła na podłogę trzymany przy

piersiach kostium. Stała przed nim tylko w koronkowych
figach.

Jest piękna, pomyślał.

Smukła, ale o okrągłych i zmysłowych kształtach. Ciemne

sutki, wcięta talia, która wprost zapraszała, by pieścić ją
dłońmi i chłonąć wzrokiem. Cudowne biodra.

Poczuł, że znów ogarnia go podniecenie.

– Jesteś pewna? – zapytał, podchodząc krok bliżej.

– Tak. Co chcesz, żebym zrobiła?

– Och, Roso – odparł. To twój pierwszy raz. Pragnę tylko,

żebyś czuła wszystko całą sobą i oddała się rozkoszy.

Położył ją na łóżku i usiadł obok niej. Przytulił dłońmi jej

twarz i delikatnie pocałował w usta.

Rosa była podenerwowana, ale ukoił ją jednym

pocałunkiem. Jej skóra reagowała na jego dotyk jak
otwierający się pąk kwiatu.

– Nie bój się – szepnął.

Uśmiechnęła się. Pocałował ją znowu i zsunął usta niżej.

Całował jej szyję i ramiona, a później piersi. Wziął między
wargi prawy sutek. Lewy.

– Są piękne.

Wrócił ustami do jej ust. Całował ją głębiej i głębiej.

Jej dłonie same szukały jego ciała, pragnąc poczuć je

i zgłębiać. Czuła, jak zmienia się ono pod ich dotykiem. Nigdy
się z nikim nie kochała i sądziła, że wszystko odbędzie się
szybko i zaraz skończy.

Nie mogła się bardziej mylić.

Vittorio się nie śpieszył. Teraz on zgłębiał jej ciało

gorącymi wargami i zręcznymi dłońmi. Zsunął jej figi
i wsunął dłoń między uda. Zacisnęła usta, by nie krzyknąć.

Dopiero wtedy wstał i zdjął spodnie.

Stał przed nią nagi.

Spojrzała na jego wzwiedzioną męskość i przeszył ją lęk.

Ale Vittorio już z powrotem leżał obok niej, całując
i pieszcząc jej ciało. Pragnęła, by w nią wszedł. Żeby nie kazał
jej dłużej czekać. Jej ciało płonęło pragnieniem.

Vittorio nachylił się nad nią. Rozsunęła szeroko nogi,

pozwalając mu pieścić się językiem między udami. Zamknęła
oczy, oddając się tej pieszczocie. Rosa odpływała gdzieś
daleko, ale właśnie wtedy Vittorio oderwał głowę od jej ud,
uniósł się i wszedł w nią jednym szybkim ruchem.

Przed jej oczyma wybuchły gwiazdy. Widziała, jak się

rozpadają, a ich wirujące cząsteczki obsypują jej ciało.

– Nic ci nie jest? Nie boli? – zapytał.

– Wszystko w porządku – odparła zdyszanym głosem.

Vittorio zaczął się rytmicznie poruszać. Jak mistrz

erotycznej ceremonii prowadził swoją miłosną grę. Gdy
próbowała zatrzymać go w sobie – wychodził, by po chwili
znów w nią wejść.

Znów zobaczyła przed oczyma gwiazdy. Tym razem

tańczyły na falach morza w rytm ruchów Vittoria. Jej
podniecenie rosło. Unosiła się coraz wyżej i wyżej. Szybciej
i szybciej. Aż wraz z ostatnim pchnięciem fale nagle rozbiły
się nad nią i wyrzuciły na brzeg…

Wolno wracała do rzeczywistości. Przedtem sądziła, że

będzie żałować tego pierwszego razu. Może nawet czuć
smutek.

Ale nie. Czuła się… wspaniale.

Vittorio leżał obok, ciężko oddychając. Jego skóra była

wilgotna od potu. Uniósł głowę i pocałował ją w policzek.

– Bolało? Nic ci nie jest?

– Było cudownie – szepnęła.

Mówiła prawdę. Jeden krótki moment bólu rozpłynął się

w deszczu gwiazd.

Rosa paznokciami delikatnie i jakby od niechcenia wodziła

po jego owłosionej piersi.

– A co z kociakiem, którego uratowałeś?

Posuwiste ruchy jej palców działały na niego jak

kołysanka. Były tak przyjemne, że prawie nie usłyszał jej
pytania.

– Co mówiłaś? – wrócił do rzeczywistości.

– Pytałam o kociaka, którego wyciągnąłeś z rzeczki.

Słyszałam, jak Marcello mówił…

– Ach, tak – odparł. – Oddałem go Marii, szefowej naszej

służby.

Wrócił myślami do przeszłości. Nie chciał oddawać

zwierzaka ojcu, bo ten natychmiast zarzuciłby synowi, że jest
jak matka – zbyt słaby, by zostać następcą tronu.

– Ojciec powiedziałby, żebym choć raz w życiu pokazał,

że mam twardy charakter i wyrzucił brzydactwo z powrotem
do wody. Ale Maria ulitowała się nad nim…

Po śmierci jego matki dbała o niego i o Guglielma.

Vittorio za późno zrozumiał, że przez swoje zachowanie na

balu omal nie stracił zbyt dużo, ale Rosa w przedziwny sposób
umiała go rozbrajać. Teraz robiła to samo, delikatnie kręcąc
palcem niewidoczne kółeczka na jego twardych jak skała
mięśniach brzucha.

Pod tą delikatną pieszczotą niemal zapadł w drzemkę.

Na chwilę wrócił do dzieciństwa.

Poza służbą mieli na każde zawołanie wszystkich dworzan

i  doradców.  Przez  chwilę  poczuł  się  winny,  że  nie  mówi  jej
prawdy  o  sobie  i  znów  coś  przed  nią  ukrywa.  Ale  gdyby
wiedziała,  kim  jest,  wszystko  mogłoby  się  zmienić.  Lepiej,
żeby myślała, że Vittorio jest tylko przyjacielem kogoś, kogo
rodzina  znaczyła  kiedyś  wiele  w  świecie  weneckiej
arystokracji.

– Ojciec lubi wszystko kontrolować. Nawet z kim się

ożenisz?

– Prawda. Ale byłem już żonaty. Skończyło się fatalnie.

– Niektórzy rodzice postępują w ten sposób. Chcą z góry

organizować życie swoich dzieci. A nawet kazać im żyć tak,
jak one nigdy by nie chciały. W ten sposób kaleczą nie tylko
ich dzieciństwo, ale i przyszłość.

Skinął głową. Pieszczotliwy ruch jej palca działał jak

ożywczy balsam.

– A twoja rodzina? Ojciec? – Uśmiechnął się, jakby chciał

przeprosić za pytanie.

– Jest wspaniały. Sam mnie nakłaniał, żebym wyjechała

z  domu  i  znalazła  pracę.  Czułam  się  tam  szczęśliwa.  Gdy
matka  umarła,  chętnie  zajęłam  się  domem.  Ale  moi  bracia
kolejno  zakładali  rodziny  i  wkrótce  zostałam  sama  z  ojcem.
Wtedy  powiedział,  że  jeśli  nie  wyjadę,  nigdy  nie  zobaczę
świata. I utknę na zawsze z nim jako zniedołężniałym starcem.

Uniosła głowę.

– Ale chyba nie powinnam mówić teraz o mojej rodzinie.

Przestała wodzić palcem po jego torsie.

– Moja wina – odparł, zastanawiając się, dlaczego w ogóle

pytał o jej życie.

Nie musiał wiedzieć o Rosie nic więcej poza tym, że

zgodziła się pójść z nim do łóżka. Po co mu wiedza o jej
rodzinie?

– Pomówmy o czymś innym.

– Pomówmy? – spytała zdziwiona.

Jej palce na nowo podjęły wędrówkę po jego torsie.

Paznokcie kręciły teraz kusicielskie kółeczka wokół jego
pępka. Prowokując. Kokietując. Drocząc się z nim
i zapraszając do zabawy.

– A masz lepszy pomysł? – zapytał.

Jej dłoń zsunęła się niżej. Z podziwem patrzył, jak z chwili

na chwilę Rosa nabiera śmiałości i odwagi. Była pojętną

uczennicą.

– Może jeszcze raz? – szepnęła mu do ucha.

– Nic cię nie boli? – spytał, pamiętając, że jest jej

pierwszym mężczyzną.

– Teraz chcę, żebyś się ze mną kochał. Jutro niech mnie

boli…

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Obudził się, gdy łagodne światło słońca przeciekało przez

szpary między ciężkimi brokatowymi zasłonami. Czuł się
spełniony. Dobrze zacząć dzień w takim stanie ducha.

Pół śpiąc, obrócił się na drugi bok i wyciągnął rękę, by

przytulić Rosę, ale dłoń bezwiednie opadła na puste i chłodne
prześcieradło.

Uniósł się na łokciu.

– Rosa? – spytał, patrząc we wciąż jeszcze pogrążoną

w półmroku sypialnię.

Szybko przebiegł wzrokiem całe pomieszczenie. Krzesło,

na które przedtem rzuciła kostium, stało puste.

– Rosa! – tym razem krzyknął, odrzucając ręką kołdrę.

Zerwał się na równe nogi i pobiegł do łazienki, ale w niej

także panowała pustka i ciemność.

Rosa znikła.

Wrócił do sypialni i usiadł na łóżku. Podniósł z szafki

nocnej swojego złotego rolexa i spojrzał na tarczę. Prawie
południe! Kiedy zasnęli? Co się stało?

Ukrył twarz w dłoniach i wrócił myślami do ich rozmowy.

Wspominała, że ma dzisiaj pracę i że pracuje jako

sprzątaczka w trzygwiazdkowym hotelu. Może naprawdę
musiała iść do pracy?

Wstał i ruszył do łazienki, rozsuwając po drodze zasłony

w oknach, które mijał. Do sypialni wlało się mleczne światło
słońca, zastępując półmrok.

Za oknami Wenecja budziła się z karnawałowego kaca.

Wracała do zwykłego życia. Pełne turystów gondole dostojnie
sunęły przez Canal Grande w jedną i drugą stronę. Gdzieś
z dala dobiegał sygnał prującej wodę karetki. Barki-śmieciarki
szybko ustępowały jej miejsca.

Musiał wracać do Andachsteinu.

Ale czuł niedosyt, że wyszła, zanim mogli kochać się raz

jeszcze.

Wszedł pod prysznic i obrócił twarz w stronę mocnego

strumienia ciepłej wody. Piętnastowieczny pałac posiadał
wszelkie supernowoczesne udogodnienia.

Vittrio uśmiechnął się do siebie. Dziewica. Z początku

nieśmiała  i  przerażona  Rosa  w  jego  ramionach  stała  się  jak
płynna  rtęć.  Wszędzie  było  jej  pełno.  Wystarczyła  jednak
iskra,  która  nagle  wyzwoliła  całą  głęboko  schowaną
zmysłowość  tej  kobiety.  Ciemna  noc  nagle  wybuchła  gorącą
i niepohamowaną namiętnością.

Zachował się uczciwie. Wyłożył karty na stół. Niczego nie

ukrywał.  Jedna  noc.  Nic  więcej.  Żadnych  nadziei.  Może
i  dobrze,  że  Rosa  znikła.  Nie  będzie  musiał  prowadzić
bzdurnych  rozmów,  których  nie  znosił.  Bo  po  każdym
przygodnym  seksie  jego  partnerki  uznawały,  że  wspólna  noc
równa się… obietnicy ożenku.

Ile razy słyszał te słowa: „Ale to było przedtem, zanim się

kochaliśmy… Myślałam, że chodzi ci o mnie…”.

Wytarł się grubym ręcznikiem i poszedł do garderoby.

Dawno nie spotkał dziewicy. Zawsze omijał towarzystwo

seksownych

nastolatek

czy

niedoświadczonych

dwudziestolatek. Lubił kobiety doświadczone. Przemawiał
przez niego zwykły egoizm – po prostu chciał mieć święty
spokój.

Założył bokserki i spodnie. Sięgał po wiszącą na wieszaku

koszulę i, zakładając ją, ruszył do sypialni. Nagle zauważył na
zmierzwionej pościeli coś błyszczącego. Zmrużył oczy.
Złudzenie. Odblask światła słonecznego?

Zakładając spinki, podszedł bliżej. Nie. Coś leżało na

pościeli. Coś małego i świecącego. Kolczyk Rosy. Perła luźno
zwisająca w złotej obręczy z przymocowanym do niej
zapięciem.

Zgubiła go.

Celowo zostawiła?

Natychmiast odrzucił tę drugą myśl. Wiele kobiet, które

znał, mogłoby postąpić w ten sposób, ale nie ona. Jej nie
bawiły takie gry. Nie ten typ. Vittorio bywał cyniczny
i zblazowany światem bogactwa, ale był też uczciwy.

Misterny i stary kolczyk. Z pewnością zapomniała o nim.

Powinien go zwrócić.

Wiedział, gdzie Rosa pracuje.

Schował go do kieszeni spodni.

Zwróci.

Później.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Gdzie się podziewałaś!? – krzyknęła Chiara, zapalając

nocną lampkę i prawie wyskakując z łóżka na widok
przyjaciółki. – Umierałam ze zmartwienia.

– Wczoraj się zgubiłam – odparła Rosa. – Boże, już wpół

do piątej!

Rozpięła sukienkę i wśliznęła się do swojego łóżka. Jeśli

zaraz zaśnie, pośpi jeszcze godzinę.

Ale jak spać po przeżyciach tej nocy? Nie lepiej

rozkoszować się wspomnieniami?

– Tak mi przykro, że wzięłam twój telefon. Zepsułam ci

karnawał.

– Nie martw się o mnie. – Rosa uśmiechnęła się do

siebie. – A jak twoja impreza?

– Świetna zabawa. Próbowaliśmy cię odnaleźć.

Dzwoniliśmy do hotelu. Gdzie byłaś?

– Spotkałam kogoś… Zaprosił mnie…

– Poszłaś na bal z obcym? Ty? – Na twarzy Chiary

malowało się przejęcie i podniecenie. – Jaki był?

Usiadła na brzegu łóżka i spuściła nogi.

– Och, powinnaś go zobaczyć. – Rosa uniosła się na boku

i oparła na łokciu. – Wysoki, wspaniale zbudowany…

Przystojny… i… pełen jakiejś magnetycznej siły. Nigdy nie
widziałam tak niezwykle niebieskich oczu…

– I zaprosił cię na bal? Bo?

– Było mu przykro, że się zgubiłam.

– Jak było? – Chiara mówiła coraz bardziej podnieconym

głosem.

– Wspaniale. W pałacu nad Canal Grande. Gdybyś

widziała te kostiumy! Później opowiem ci więcej… Możesz
zgasić światło? Muszę zaraz wstawać.

– Dobrze. Ale obiecaj, że wszystko mi opowiesz.

– Obiecuję.

Rosa przytuliła głowę do poduszki, gdy nagle poczuła, że

uciska ją kolczyk. Uniosła głowę, odpięła go i odruchowo
sięgnęła do drugiego ucha… Usiadła i zapaliła lampę.

– Co się stało? – spytała Chiara.

– Nie mogę znaleźć kolczyka. – Rosa zaczęła rozglądać się

po podłodze przy łóżku.

Wstała i przeszukała nocną koszulę.

– Idź spać – westchnęła Chiara.

– Nie mogę. Należały do mojej babci. Dostała je

w prezencie od dziadka w dniu ślubu.

Poza nimi i maszyną do szycia, którą odziedziczyła po

matce, Rosa nie miała żadnej cennej rzeczy.

Przez chwilę przeszukiwała jeszcze pościel i łóżko.

W końcu zgasiła światło i ułożyła się do snu.

Gdzie się podział? U Vittoria miała jeszcze obydwa

w uszach, ale to było jeszcze przed…

Może ktoś go znajdzie? Służący lub sprzątaczka. Ale jeśli

zgubiła go gdzieś w drodze powrotnej przez wąskie uliczki?

Pójdzie tam po pracy.

Tylko jedna noc. Przypomniała sobie słowa Vittoria.

Żaden romans. Poza tym mówił, że dziś wyjeżdża

z Wenecji. Jeśli nawet jest w domu, nie będzie mu się
narzucać. Zapyta tylko o kolczyk.

Co złego w pytaniu o zgubioną rodzinną pamiątkę?

Gdy kończyła zmianę, stała dosłownie na ostatnich

nogach.  Już  przedtem  była  zmęczona  i  niewyspana,  choć…
z zupełnie innych powodów. Jednak końcowa godzina okazała
się prawdziwą męczarnią. Marzyła tylko o tym, by rzucić się
w  domu  na  łóżko  i  odespać.  Przedtem  musiała  jednak
spróbować  odnaleźć  kolczyk.  Przebrała  się  w  sportowy  strój
i  szybko  ruszyła  w  stronę  pałacu  Vittoria,  usiłując
w wyobraźni odtworzyć drogę.

Kilka razy skręciła w złe uliczki, ale w końcu stanęła przed

masywną bramą rezydencji. Zadzwoniła i czekała.

Cisza.

Znów nacisnęła dzwonek.

– To prywatny pałac. – W drzwiach pojawiła się groźnie

wyglądająca kobieta w średnim wieku. – Nie czekamy na
nikogo.

– Wiem, ale byłam tu ostatniej nocy i… zgubiłam

kolczyk… – Rosa z trudem wydobyła z siebie parę słów.

– Musiała się pani pomylić. – Kobieta już prawie

zatrzaskiwała drzwi.

– Byłam z Vittoriem… – Rosa złapała się ostatniej deski

ratunku. – Nie chcę go niepokoić, ale to cenna pamiątka.
Myślę, że może zostawiłam go tutaj.

– Vittoria już nie ma. Nie wiem, kiedy znów będzie

w Wenecji.

– Nie przyszłam do niego. Chodzi mi tylko o ten drobiazg.

– Przykro mi, ale rano dokładnie sprzątałam pokoje

i niczego nie znalazłam.

Kobieta zamknęła jej drzwi przed nosem.

Wracając do domu, Rosa wciąż jeszcze rozglądała się po

chodniku, mając nadzieję, że może zgubiła kolczyk gdzieś po
drodze.

Wiedziała przynajmniej, że nie zgubiła go w sypialni.

Myślała, że wyjdzie z nocnej przygody bez szwanku i szybko
o niej zapomni, ale może będzie musiała zapłacić za nocne
szaleństwo. Nic za darmo. Rosa dobrze znała to stare
porzekadło. Może stracony kolczyk to cena nocy grzechu…

Najgorsze jednak w tej nocy było to, że Vittorio okazał się

kimś wyjątkowym. Kimś, kogo spotyka się raz w życiu.

Miała dziwnie głębokie przekonanie, że spotkanie z nim

warte było straty babcinego kolczyka.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Gdy tylko Vittorio wrócił do zamku, ojciec wezwał go do

swojego  gabinetu.  Pewne  rzeczy  nigdy  się  nie  zmieniają.
Guglielmo  nigdy  nie  schodził  do  syna.  Nie  mówiąc  już
o  ciepłym  powitaniu  w  bramie  zamku.  Nie  robił  tego  także
wtedy, gdy chłopak wracał na wakacje do domu z prywatnej
ekskluzywnej  szkoły  z  internatem  w  Szwajcarii.  Ani  kiedy
wrócił do kraju po studiach na Uniwersytecie Harvarda.

– Wróciłeś w końcu – powiedział, gdy syn wszedł do

gabinetu.

Według skali ojcowskich nastrojów, którą Vittorio

wymyślił jeszcze jako dzieciak, Guglielmo był w świetnym
humorze.

– Czekałem na wieści. Sądziłem, że masz na tyle szacunku

do ojca, że dasz znać przed powrotem. Skoro jesteś, powiedz,
jak z małżeństwem.

Ojciec szybkim wojskowym krokiem chodził z jednej

strony  gabinetu  na  drugą.  W  swoim  eleganckim
dwurzędowym  garniturze  wyglądał  jak  ktoś,  kto  musztruje
straż  przyboczną.  Przystanął  przed  ogromnym  zwieńczonym
łukiem oknem.

Za jego plecami Vittorio widział rozległy pejzaż

wspaniałego wybrzeża Andachsteinu. W dali w zatoce stały
zacumowane białe jachty. O tej godzinie ich właściciele

zapełniali  nadbrzeżne  kluby,  kasyna  i  restauracje.  Nawet
w  końcu  zimy  przelewały  się  tu  ogromne  tłumy  –  sławni
i bogaci, aktorzy i aktorki, miliarderzy i ich kochanki mające
przynieść im szczęście przy zielonym stoliku. Jedyna różnica
polegała  na  tym,  że  w  lecie  nie  byłoby  wolnego  miejsca,  by
zacumować w zatoce.

– Wyznaczyliście datę ślubu? Możemy dać oświadczenie

do prasy i opinii publicznej? Mój sekretarz musi działać
szybko, bo za chwilę media wszystko wywęszą. – Guglielmo
nigdy niczego nie owijał w bawełnę.

Widocznie ojciec nie ufał Sirenie, że dotrzyma tajemnicy.

Jeśli w ogóle jest jakaś tajemnica, pomyślał Vittorio, ale nie
zdradził tej myśli.

– Datę… czego?

Udawał, że nie rozumie pytania.

Zniecierpliwiony Guglielmo chrząknął znacząco.

– Czego innego, jeśli nie ślubu z hrabianką Sireną? –

Patrzył na syna przeszywającym jak sztylet wzrokiem.

Vittorio podniósł z biurka ojca przycisk do papieru –

kryształowego smoka, symbol księstwa – i bez pośpiechu
zaczął przekładać go z ręki do ręki. Guglielmo patrzył na syna
uważnym wzrokiem. Jako chłopak nie miał prawa dotknąć
tego zabytkowego przedmiotu. Przez chwilę myślał nawet, że
i teraz ojciec każe mu go odłożyć.

Czas wyznać prawdę, pomyślał Vittorio.

Odłożył przycisk, oparł się dłońmi o biurko i popatrzył

ojcu prosto w oczy.

– Nie ma daty, bo nie będzie ślubu. Przynajmniej nie

z Sireną.

– Co?! – Głos Guglielma zabrzmiał jak obudzony

z wiekowej drzemki wulkan.

Vittorio przysiągłby, że nawet szyby w oknach zadrżały.

– Kiedy zaczniesz na serio traktować swoje obowiązki?

– Nie ma pośpiechu.

– Pośpiechu? Wszystko było już prawie dopięte. Mieliście

się tylko dogadać. Nawet w tym nie można na tobie polegać.
Zostało samo ustalenie daty. I co?

– Nic. Jeśli tak desperacko pragniesz Sireny w rodzinie,

sam się z nią ożeń.

Guglielmo z całej siły uderzył pięścią w blat biurka.

– Do diabła! Wiesz, że nie chodzi o nią, lecz o przyszłego

dziedzica tronu. Bez niego księstwo przestanie istnieć.
Wchłoną je Włochy. Myśl sobie, że jesteś nieśmiertelny, ale
nie będziesz trwał wiecznie.

– Nie martw się. Ale nie oczekuj, że spełnię twoje plany

tylko dlatego, że tak chcesz. Po co ta wrzawa?

– Ja umieram, Vittorio! – wybuchnął książę cały czerwony

na twarzy.

Już jako dziecko syn wiedział, że ojciec ma zwyczaj

naginać innych do swojej woli przez odgrywanie
dramatycznych scen.

– Wszyscy umieramy, ojcze – odparł.

– Jesteś bezczelny!

– Mam trzydzieści dwa lata – Vittorio nie ustępował. – Nie

jestem dzieciakiem, chociaż twoim synem. Jeśli masz coś do
powiedzenia o swoim zdrowiu, to po prostu powiedz.

– Mam chore serce… – Ojciec dramatycznym tonem

cedził słowa. – Coś z zastawkami. Zapomniałem nazwy.
Powiedzieli, że jedną można zoperować, ale z drugą jest
problem. Szanse, że przeżyję operację, są pół na pół. Bez niej
najpewniej zostanie mi mniej niż rok życia.

Wyczerpany Guglielmo opadł na wielki fotel za biurkiem.

Vittorio z zaskoczeniem zauważył, że ojciec wygląda teraz

bardziej na osiemdziesiąt, niż na swoje sześćdziesiąt lat.

– Żadnej operacji. Ale chcę, żebyś tak czy inaczej ożenił

się przed moją śmiercią.

– Boże! – Głos syna brzmiał teraz bardzo poważnie. –

Naprawdę mówisz serio.

– Jasne, a mój syn unika swoich obowiązków.

Vittorio zacisnął dłonie w pięści. Umierający czy nie, w tej

sprawie ojciec nigdy nie ustąpi.

– Już raz wziąłem ślub. Pamiętasz, jak się to skończyło?

– Valentina była słabego charakteru. Zły wybór – odparł

Guglielmo.

– Ale to ty ją wybrałeś.

Ojciec zdecydował o małżeństwie, zanim jeszcze Vittorio

poznał swoją przyszłą żonę. Gdy spotkał ją po raz pierwszy,
zadurzył się w niej bez pamięci. Była jak kolorowy i piękny
motyl. Delikatna i zmysłowa. Zupełnie stracił głowę. Wierzył,
gdy mówiła, że go kocha.

Ale był młody i łatwowierny. I zbyt naiwny, by dostrzec,

o co toczy się gra. Wymusiła, by do zamku wprowadził się też
jej instruktor. Chciała kontynuować naukę latania
śmigłowcem. W istocie uczył ją czegoś zupełnie innego…

Vittorio nigdy sobie nie wybaczył, że nie wyrzucił oboje

z zamku, gdy tylko zobaczył ich razem. Miał za mało odwagi.
Czuł  się  kompletnie  rozbity.  Kochał  ją  tak  bardzo,  a  ona  go
zdradzała.  Chwilę  potem  zrozpaczona  razem  z  kochankiem
wsiadła  do  śmigłowca.  Vittorio  pozwolił  jej  na  to,  choć
powinien zabronić.

Nigdy się nie dowiedział, które z nich siedziało za sterami,

gdy śmigło zawadziło o linię wysokiego napięcia. Oboje
zginęli na miejscu.

– Nie rozumiesz, dlaczego nie chcę, żebyś miał cokolwiek

wspólnego z wyborem mojej drugiej żony!? – wrócił do
rozmowy.

Obiecał sobie, że nigdy już nie popełni takiego głupstwa.

I nie pozwoli, by ojciec decydował za niego. Nigdy więcej nie
uwierzy kobiecym kłamstwom. Serce nie będzie rządzić
wyborami Vittoria.

Guglielmo burknął coś niewyraźnie pod nosem, ale syn

przysiągłby, że usłyszał z jego ust słowo „niewdzięcznik”.

– Dobrze. Masz trzy miesiące. Wybierz sobie żonę, ale

ślub weźmiecie w katedrze w Andachsteinie. To moje ostatnie
słowo. Mój sekretarz przekaże ci listę kandydatek.

Nie mówi poważnie!

Ale Vittorio już przedtem myślał, że ojciec żartuje, gdy

mówił o chorym sercu. Rok życia? Jeśli to prawda, sam

zostanie nowym władcą księstwa, a nie następcą tronu.

Poczuł, że grunt usuwa mu się pod nogami. Kolejni

władcy księstwa żyli bardzo długo. Jego dziadek dożył prawie
stu  lat.  Najkrócej  żyjący  w  linii  książąt  zmarł  w  wieku
siedemdziesięciu  ośmiu  lat.  Vittorio  zawsze  myślał,  że  przy
postępach  współczesnej  medycyny  ojciec  ma  przed  sobą
jeszcze przynajmniej dwadzieścia lat.

– Niech mi da listę. Nie licz jednak na wiele. – Spojrzał na

ojca hardym wzrokiem. – W wyborze pomoże mi Marcello.

Guglielmo uniósł brwi.

– Ale wybranka musi być bez zarzutu. I z odpowiednim

pochodzeniem.

Vittorio niemal parsknął śmiechem.

– Za chwilę powiesz, że ma być też dziewicą.

– Może umieram, ale nie jestem głupcem. Nie wymagam

zbyt wiele. Nie zawiedź mnie. Chcę zobaczyć potomka, zanim
zejdę z tego świata. A teraz zostaw mnie samego.

Vittorio skinął głową i wyszedł. Idąc korytarzem

zastanawiał się, co oznaczał nieco zgasły blask w oczach ojca.

Łzy?

Niemożliwe. Nigdy nie wiedział, by płakał. Nawet wtedy,

gdy obaj, czuwając przy jej łóżku, patrzyli, jak cicho umiera
jego żona i matka Vittoria. Byli małżeństwem trzydzieści lat.
Ojciec nie płakał też, gdy składali jej ciało w krypcie książąt
Andachsteinu. Ani gdy jej ukochany dwudziestoletni pies
zanosił się żałosnym wyciem u ich stóp, jakby wiedział, że

traci najbliższego przyjaciela. Płakali wszyscy żałobnicy, ale
nie Guglielmo.

Jego łzy podczas tej rozmowy z synem znaczyłyby, że

jednak jest tylko człowiekiem.

Gdy wiesz, że umierasz – lekarze wskazują ci nawet czas

śmierci – i musisz się zmierzyć z własną śmiertelnością,
stajesz się bardziej ludzki?

Przez zbroję ciała wreszcie przebijają się uczucia?

Jego ojciec umiera.

Vittorio nie mógł uwierzyć.

Niemożliwe.

Sam zawsze był bliżej matki. Nie była uczuciową

kobietą – nawet nianie okazywały mu więcej ciepła – ale to
ona spajała razem życie ich dwóch. Gdy zmarła, przepaść
ziejąca między nimi pogłębiła się jeszcze bardziej. Wszystko
to działo się przed tragiczną śmiercią Valentiny.

Jej śmierć jeszcze bardziej oddaliła od siebie ojca i syna.

Vittorio nie śpieszył się do nowego ożenku. Chciał szybko
zapomnieć o pierwszym. Małżeństwo rodziców również nie
świeciło przykładem.

Nie. Żadnego pośpiechu.

Był jednak następcą tronu, który może objąć szybciej, niż

sądził. Jego obowiązkiem było spłodzenie potomka.

Guglielmo, mimo dzielących ich różnic, był jego ojcem.

Czy jako syn nie jest mu czegoś winny?

Kroki Vittoria odbijały się echem po kamiennym

zamkowym korytarzu. Tym samym, którym przez wieki

chodzili jego przodkowie i ich dworzanie. Ten korytarz niósł
w sobie pamięć historii. Jako dziecko też uwielbiał tupać
trzewikami po kamiennej posadzce. Bawić się w zamkowych
ogrodach.

Nie jest czegoś winny sięgającej średniowiecza historii

rodu?

Co kilka kroków mijał długie wąskie okna wychodzące na

zalesione  wzgórza,  wybrzeże  i  miasto.  Kiedyś,  jako  zwykłe
otwory,  służyły  łucznikom  do  walki  z  najeźdźcami.  Stanął
przed  jednym  z  okien.  Patrzył,  ale  pogrążony  w  myślach
ledwie widział malowniczy krajobraz.

Może nadszedł już czas. Ma trzydzieści dwa lata. Jest

zmęczony życiem, jakie prowadzi. Znużony kobietami, które –
jak Sirena – pragną tylko nowych tytułów i bogactwa.

Potrzebuje odmiany.

Czegoś więcej.

Gdyby chciał, znalazłby żonę natychmiast. Szybko i tym

razem bez łzawej miłości. Odrobił lekcję. Kochał Valentinę,
a ona go oszukała. Małżeństwo skończyło się tragedią.

Po co komu miłość?

Zresztą… Jakie miał wzory do naśladowania? Nie był

pewien, czy ojciec w ogóle kochał matkę. Jak pamięcią sięgał,
zawsze mieszkali w osobnych zamkowych apartamentach.
Nigdy nie widział, żeby okazywali sobie uczucia.

Cud, że w ogóle go poczęli…

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

– Wstawaj, śpiochu! – Wciąż na pół śpiąca usłyszała głos

Chiary. Skąd jej przyjaciółka w pałacu Vittoria?

Rosa z wysiłkiem otworzyła jedno oko. Potem drugie.

Piękny sen rozwiał jak bańka mydlana. Śniło jej się, że
Vittorio przyszedł po nią i zabrał do zamku w Anadachstenie,
gdzie kochali się całą noc…

– Już dobrze… dobrze – fuknęła na Chiarę. – Wstaję.

– Zapomnij o nim – odparła przyjaciółka, malując się

przed lustrem.

– O kim?

– O Vittoriu. W nocy wzdychałaś jego imię.

– To tylko sen. – Rosa odrzuciła kołdrę.

– Ale się w nim zabujałaś, co?

– Daj spokój. Idę wziąć prysznic. I tak ci nie powiem, co

się zdarzyło tej nocy. Zresztą już powiedziałam. –
Uśmiechnęła się do przyjaciółki.

Rosa mocno stąpała po ziemi. Nie była naiwna. Wiedziała,

że sny snami, a życie życiem. Nigdy już nie zobaczy Vittoria.
Gdy  jednak  zdarzało  jej  się  znaleźć  blisko  uliczek,  którymi
wtedy  szli,  rozglądała  się  chyłkiem,  czy  gdzieś  przypadkiem
go  nie  zobaczy.  Gdy  słyszała  zmysłowy  męski  głos  lub
widziała  przed  sobą  sylwetkę  wysokiego  i  dobrze

zbudowanego mężczyzny, jej myśli szybko wracały do tamtej
nocy.

To on.

Złudzenie.

Sam jej powiedział, by na nic nie liczyła. Przynajmniej był

uczciwy, a tamtej nocy naprawdę wspaniały. Łagodny i ciepły.
Gotów dać tyle, ile tylko może. Widziała, jak bardzo dba o nią
i pragnie, by było jej z nim dobrze. By przeżyła prawdziwą
rozkosz, jaką mężczyzna może dać kobiecie.

Już posmakowała seksu. Wiedziała, co sama lubi w łóżku

i jak zaspokoić mężczyznę. Powinna mu podziękować, że
wprowadził ją w tajniki sztuki miłości.

A że go nie zobaczy? Trudno. Życie toczy się dalej.

Męczyło ją tylko jedno straszliwe przeczucie, że wszystko,

co mogła dać, dała już temu mężczyźnie.

Dla innych nie zostało nic.

– To ta lista? – Marcello przebiegł wzrokiem trzy strony

druku  z  nazwiskami,  zdjęciami,  podanym  wiekiem
i  wymiarami  arystokratek  na  wydaniu,  którą  sporządził
sekretarz prasowy Guglielma. – Martwi mnie tylko jedno. Czy
w  ciągu  trzech  miesięcy  zdążysz  się  z  nimi  wszystkimi
przespać?

Vittorio uśmiechnął się pod nosem. Cały pomysł podobał

mu  się  coraz  bardziej.  Niech  będzie  nawet  małżeństwo
z  rozsądku,  ale  tym  razem  na  pewno  bez  naiwnego
zakochiwania się po uszy. Ma tylko spłodzić potomka. Jeśli po
tym  związek  się  rozpadnie,  trudno.  Nikt  nie  będzie  winien.
Nikogo nie zaboli.

Po prostu – nie wyszło.

Układ korzystny dla obu stron.

Był zmęczony swoim stylem życia i walką z własnym

przeznaczeniem. W ciągu tygodnia pozałatwiał najpilniejsze
sprawy w Andachsteinie i teraz siedział z Marcellem w jego
weneckim pałacu.

– Co myślisz o tej liście – spytał Vittorio.

Marcello uniósł brwi.

– Ja bym ci takiej nie dał.

– Bo?

– Nie jesteś masochistą, a wszystkie te kobiety są bez

wyrazu i charakteru. Arystokratyczne marionetki.

Vittorio wyciągnął rękę po listę i zaczął ją przeglądać.

– Niemożliwe!

– Naprawdę. Wszystkie – upierał się Marcello.

– Oczywiście z wyjątkiem Sireny? – dodał Vittorio.

– Chlubny wyjątek, ale ona ma nadmiar charakteru,

a raczej charakterku – uśmiechnął się przyjaciel. – Marionetka
też może się sprzeciwiać. Mówić za siebie i mieć własne
zdanie.

Vittorio spojrzał na listę z większym entuzjazmem.

– Właśnie o to mi chodzi.

– Niektórzy z nas wiedzą, że nie jesteś takim zupełnie

złym książątkiem, na jakiego pozujesz. Ale też nie pozwalasz
wchodzić sobie na głowę. Zanudziłbyś się każdą z tych pań
już w połowie drogi w kościele do ołtarza. Zanim byście tam

doszli, miałbyś romans z jakąś chórzystką kościelną
wykazującą więcej energii i ducha.

– Dowcipniś. Zobaczmy, co tam mamy.

– Trzy najlepsze propozycje. – Marcello rzucił na stolik

trzy teczki i otworzył pierwszą…

– Chyba tylko Inga Svenson… Jest dziedziczką fortuny

szwedzkiego armatora. Teraz zresztą mocno nadwątlonej. Była
modelka  i  aktorka  filmów  klasy  B.  Ambasador  dobrej  woli
wielu organizacji charytatywnych. Biegle mówi po francusku,
włosku  i  angielsku.  I  oczywiście  w  językach
skandynawskich.  –  Po  pół  godzinie  Marcello  bezładnie
rozłożył ręce.

– I dotąd nie znalazła męża, bo…? – spytał Vittorio.

– Była już zaręczona, gdy biznes rodzinny znalazł się na

krawędzi  bankructwa.  Facet  bezceremonialnie  ją  rzucił.
Wrażliwa  i  bezbronna.  Wiem,  że  lubisz  ratować  takie
istoty…  –  Marcello  spojrzał  na  przyjaciela  pytającym
wzrokiem.

Słuchając go, Vittorio odruchowo otworzył rękę, którą

przed chwilą wyjął z kieszeni spodni.

– Co tam masz?

Vittorio spojrzał na dłoń i zobaczył kolczyk Rosy. Nawet

nie wiedział, że nieświadomie cały czas się nim bawił.

– Nic takiego. – Schował kolczyk do kieszeni.

Marcello spojrzał na niego bacznym wzrokiem.

– I trzymasz to cacko w kieszeni? Zacząłeś zbierać

pamiątki? Jeśli tak, to domyślam się, że zbliża się coś

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

– Rosa! Rosa! – Chiara krzyczała na cały głos, okładając

śpiącą przyjaciółkę poduszką. – Wstawaj, bo się spóźnisz.

– Przestań, boli. – Rosa zakryła się kołdrą, jakby chciała

spać dalej.

Miała ciężką głowę, ale przyjaciółka miała rację. Musi

wstać. Zwykle Rosa wstawała jako pierwsza.

Usiadła na łóżku, spuściła nogi na podłogę i wstała. Od

razu pożałowała tego ruchu. Zakryła ręką usta, bo bała się, że
zaraz zwymiotuje.

– Wyglądasz, jak półtora nieszczęścia! – rzuciła Chiara,

uważnie się jej przyglądając. – Co się dzieje?

– Nie wiem… – Rosa przerwała w pół zdania, bo poczuła

tak silne mdłości, że zdążyła tylko pobiec do maleńkiej
łazienki.

– Jesteś naprawdę chora. – Przyjaciółka poszła za nią

i podała jej ręcznik.

Spazmy Rosy ustały, ale przez chwilę wciąż nie mogła

złapać oddechu. Wytarła ręcznikiem mokrą od potu twarz.

– To wczorajsza pizza.

– Nie. Przecież też ją jadłam – odparła kategorycznym

tonem Chiara.

Rosa oparła się rękoma o umywalkę i spojrzała w lustro.

Podkrążone oczy i blade policzki. Żeby tylko nie grypa,
pomyślała. Nie mogła sobie pozwolić na przerwę w pracy.

– Wczoraj przy śniadaniu też wyglądałaś, jakbyś miała

mdłości.

Rosa potrząsnęła głową i wyprostowała się nad umywalką.

– Kawa była za mocna. Później przez cały dzień czułam

się świetnie – odparła.

Zdjęła nocną koszulę i sięgnęła po wiszący na wieszaku

mundurek sprzątaczki.

– Nie ma się czym przejmować.

Chiara jednak bacznie przyglądała się przyjaciółce.

– Wiem… Ale, zaraz… Od karnawału mija właśnie sześć

tygodni…

– I co? Nie widziałaś moich szpilek? – Rosa nie chciała

ciągnąć rozmowy.

– Sześć tygodniu od czasu, gdy kogoś spotkałaś.

Mężczyznę… – Chiara na chwilę teatralnie zawiesiła głos. –
Kiedy ostatni raz miałaś… okres?

Rosa spojrzała na nią śmiertelnie poważnym wzrokiem.

W myślach szybko przeliczyła tygodnie.

– Daj spokój. Teraz naprawdę mnie przeraziłaś.

– Czym? Chyba że jest coś, czego nie powiedziałaś.

– Dosyć, Chiaro!

Rosa znów spojrzała w lustro. Skąd ta blada cera? Musi

szybko zrobić makijaż i zakryć cienie pod oczami. Nie może

być w ciąży. To niemożliwe.

– Kochałaś się z nim prawda? – Przyjaciółka nie dawała za

wygraną.

– Tak. I co z tego – odpowiedziała, mając nadzieję, że

w ten sposób skończy rozmowę.

– A więc spałaś z nim. – Chiara klasnęła w dłonie. – I nie

pisnęłaś ani słowa!

– Nie wiem, co cię tak podnieca – odparowała Rosa.

– Po prostu się cieszę. Jak było?!

– Chiaro… – W głosie Rosy pojawił się ton

zniecierpliwienia.

– Dobrze już, dobrze. Więc możesz być w ciąży?

– Nie ma mowy. – Rosa nerwowo przetrząsała

kosmetyczkę.

Niemożliwe, powtarzała w myślach.

– Zabezpieczył się – dodała po chwili.

– Gumki nie dają całkowitej pewności. – Chiara

uśmiechnęła porozumiewawczo. – A ty nie bierzesz pigułek,
tak?

– Oczywiście, że nie i nie mam zamiaru panikować. –

Rosa malowała brwi, udając spokój, ale myśl, że może być
w ciąży, napawała ją przerażeniem.

– Po pracy kupię test w aptece. Powinnaś wiedzieć, jak

najszybciej – powiedziała Chiara. – Bo jeśli jesteś, musisz się
zastanowić, co robić.

Przyjaciółka przytuliła ją mocno.

Rosa ze łzami w oczach pomyślała, jak to dobrze, że

w takiej chwili nie jest sama.

Z hotelu wymeldowała się duża grupa turystów. Rosa

miała pełne ręce roboty i ani chwili czasu, by myśleć o tym, co
się stało. Rzuciła się w wir odkurzania i zmiany pościeli.
Pracowała jak automat. Jednak obsesyjne myśli podsycały lęk,
nie dając jej spokoju.

Dlaczego okres się spóźnia?

Stres. Przepracowanie. Brak pieniędzy. Problemy.

Wszystko mogły stanowić przyczynę. Nie wykluczała żadnej
możliwości.

W południe czuła się o wiele lepiej i nawet zadzwoniła do

Chiary, żeby nie kupowała testu. Za późno. Przyjaciółka już
miała go w torebce.

Po powrocie do domu Rosa wzięła test i poszła do łazanki.

Na  chwilę  zatrzymała  się  przed  drzwiami.  Serce  biło  jej  jak
szalone.  Myślała  nawet,  żeby  przełożyć  go  na  później.  Tym
bardziej,  że  w  instrukcji  producent  wskazywał,  że  test
najlepiej wykonać, jako pierwszą rzecz rankiem.

Wiedziała jednak, że szuka wymówek.

– Idź! – Chiara lekko ją pchnęła i zamknęła za nią drzwi.

Rosa, ociągając się, otworzyła trzymany w ręku zestaw.

Nie może być w ciąży. Niepotrzebne marnują pieniądze na

test. Zaraz z radością krzyknie Chiarze, że wynik jest
negatywny.

Chyba że…

Wzięła głęboki oddech i spojrzała na wynik… Nigdy

w życiu nie była tak wdzięczna, że właśnie siedzi, a nie stoi.
Inaczej ugięłyby się pod nią kolana.

Jak przez mgłę słyszała walenie do drzwi.

– I co? Otwórz!– krzyknęła Chiara.

Rosa przemyła ręce i spluskała twarz wodą. Spojrzała na

odbicie swojej rozognionej twarzy w lustrze. Szeroko otwarte
oczy. Czy nie powinna już przedtem się domyślić? Czy nie
o tym mówiło jej serce, którego głos chciała uciszyć? Rozmyć
go w codziennych czynnościach i w pracy?

Jest w ciąży…

Dziecko… Będzie matką…

Spojrzała na dłoń, którą delikatnie przytknęła do

podbrzusza. Za tę jedną noc grzechu i rozkoszy zapłaci nie
tylko stratą babcinego kolczyka.

Cena jest o niebo wyższa.

Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi.

– Jestem w ciąży.

Po chwili znikła w serdecznym objęciu przyjaciółki.

– Vittorio ma prawo wiedzieć? Mam moralny obowiązek

mu powiedzieć? – Rosa siedziała na swoim łóżku, popijając
herbatę, którą zaparzyła jej Chiara.

– Dlaczego sądzisz, że chciałby wiedzieć?

– Bo jest ojcem.

– Widziałaś go od tamtej nocy?

– Nie.

– Zostawił numer telefonu?

Rosa potrząsnęła przecząco głową

– Nie. Znam tylko jego imię. Uczciwie powiedział, że to

tylko jedna noc.

– Więc spójrz prawdzie w oczy. Facet cię podrywa.

Kochacie się, a on mówi, że to tylko jedna noc. Może ma żonę
i dzieciaki. Myślisz, że chciałby ich więcej?

– Nie ma. To nie ten typ mężczyzny.

– Skąd wiesz? Znałaś go parę godzin. Pewnie cały czas

myślał tylko o tym, jak zaciągnąć cię do łóżka.

– Przestań! To nie tak. – Rosa zaczerwieniła się ze złości.

– Co mam myśleć, jeśli nie pisnęłaś słowa o tym, jak było?

– Mówił, że ojciec chce, żeby się ożenił…

Zirytowana Chiara westchnęła głęboko.

– Dobrze. I robi to, co każe mu ojciec? Ile on ma lat?

Dziesięć?

Usiadła obok Rosy na łóżku i objęła ją ramieniem.

– Równie dobrze możesz o nim zapomnieć. Masz teraz

pilniejsze sprawy. Choćby, co zrobić z ciążą…

– Co masz na myśli?

– Wiesz, że urodzić to nie jedyna droga. Nie potrzebujesz

teraz malucha. Jak go utrzymasz i wyżywisz?

– Ale to dziecko, Chiaro! Moje dziecko!

– Ściśle biorąc, jeszcze nie. Mówię tylko, że to nie jedyna

opcja. Rozważ wszystkie i wybierz najlepszą dla siebie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

– Do diabła, co z tobą? – Marcello popatrzył na przyjaciela

świdrującym wzrokiem. – Nie bierzesz tego wyboru poważnie.
Jak znajdziesz żonę w ciągu trzech miesięcy?

Vittorio westchnął. Stał przy oknie wychodzącym na Canal

Grande i trzymał ręce w kieszeniach. Minęło półtora miesiąca
od wyznaczonego przez ojca terminu. Znów odwiedzał
Wenecję. Miał się spotkać z kandydatkami, ale wcale się nie
śpieszył.

Marcello był pewien, że nie ma kobiety, która odmówiłaby

ślubu  w  tak  romantycznym  otoczeniu  jak  średniowieczna
katedra  w Andachsteinie.  Vittorio  miał  jednak  zupełnie  inny
problem.  Nie  rozumiał  własnego  postępowania.  Zgodził  się
spełnić  życzenie  ojca  i  pójść  za  głosem  swojego
przeznaczenia.  Dobry  i  bezpieczny  wybór.  Wręcz  idealny.
A jednak…

Odwrócił się w stronę przyjaciela.

– O czym, na Boga, myślisz? – Marcello nie ukrywał

zniecierpliwienia.

– O niczym.

– Więc co sądzisz o kobietach, o których rozmawialiśmy?

Nie podobają ci się? Nie są naprawdę piękne?

– Wszystkie są wspaniałe. Cudowne i przemiłe. Marzenie

każdego mężczyzny. W żadnej nie wiedzę nic złego.

Inteligentne, pełne namiętności i atrakcyjne. Z każdej z nich
Andachstein miałby ogromną pociechę i radość.

– To wróćmy do rzeczy – zaproponował Marcello.

Vittorio znów obrócił się w stronę okna. Patrzył na sunące

kanałem gondole i motorówki. Palcami trzymanej w kieszeni
prawej ręki bawił się kolczykiem Rosy. Wzrokiem szukał
kierunku, gdzie mógł się znajdować hotel, w którym sprzątała.
Leży w dzielnicy… Zaraz… Zaraz… Dorsodura! Ciekawe, co
teraz robi Rosa? Ma przerwę na lunch?

– Która jest najlepsza w łóżku? – Jak przez ścianę waty

usłyszał pytanie Marcella.

– Co? – Spojrzał na przyjaciela.

– Która?

– Nie wiem. – Vittorio wzruszył ramionami.

Marcello szeroko otworzył oczy ze zdziwienia.

– Tyle czasu minęło od naszej rozmowy i nie spałeś

z nimi? Ty? Jest coś, czego nie wiem? Dobrze się czujesz?

– Nigdy lepiej. – Vittorio potrząsnął głową.

Przyjaciel patrzył na niego z niedowierzaniem.

– Dobrze – powiedział znużonym głosem. – W takim razie

jedyne, co mogę ci poradzić, to rzut monetą. Masz jakąś przy
sobie?

– Nie – odparł Vittorio.

Wciąż patrzył na kanał w kierunku Dorsodury.

– Co tam widzisz?

– Nic – odparł Vittorio.

Zawsze, będąc w Wenecji, miał zamiar zwrócić jej

kolczyk, ale dopiero dziś ma więcej czasu.

– Muszę iść – powiedział.

– Ale… zaraz… Miałeś podjąć decyzję!

– Później. – Marcello ledwie usłyszał dobiegający daleko

ze schodów głos Vittoria.

Szybkim i zdecydowanym krokiem szedł wąskimi

uliczkami. Przechodnie ustępowali mu miejsca, usuwając się
do ścian domów.

Nie zwracał na nich uwagi. Wypełniał zadanie i był zbyt

zajęty myślami, jak długo nie widział Rosy. Pięć, sześć
tygodni? Pracuje w tym samym hotelu? Wciąż mieszka
w Wenecji czy wróciła do swojego miasteczka?

Dotarł do obskurnie wyglądającego hotelu wciśniętego

w sam róg placu położonego przy wąskim kanale. Fasada
wyglądała tak, jakby za chwilę miała się zawalić.

Wszedł do niewielkiego holu. Natychmiast zwróciło się ku

niemu kilka par ciekawskich oczu. Tak elegancko ubrani
ludzie nie zachodzą w takie miejsca. Vittorio podszedł do
chudego jak szczapa i wyraźnie przerażonego jego widokiem
recepcjonisty.

– Chce się pan zameldować? – spytał chudzielec,

przełykając ślinę.

Vittorio z trudem zachowywał powagę, widząc jak

recepcjoniście śmiesznie skacze jabłko Adama.

– Nie. Szukam kogoś, kto tu pracuje. Kobiety… – odparł.

– Pan się pomylił, nie oferujemy takich usług. –

Mężczyzna uśmiechnął się, w duchu zapewne gratulując sobie
odwagi.

Uśmiech jednak zamarł mu na wargach, gdy Vittorio

jednym błyskawicznym ruchem złapał go za krawat i niemal
wyciągnął zza lady.

– To sprzątaczka. Rosa. Wciąż tu pracuje? Nie zmuszaj

mnie, żebym powtórzył pytanie – rzucił recepcjoniście groźne
spojrzenie.

– Hm… Tak… ale… kończy za dwie godziny – wykrztusił

chudzielec.

Vittorio uśmiechnął się i puścił jego krawat.

– Dobrze. Więc sam ją znajdę.

– Niech pana zaczeka… Nie można…

Nawet nie słyszał głosu recepcjonisty, bo już zdążył

przebiec kilkanaście schodków i wszedł na pierwsze piętro.

Nikogo nie znalazł.

Pobiegł na drugie.

Przy drzwiach pierwszego pokoju zobaczył odwróconą

tyłem sprzątaczkę w mundurku, która ciągnęła za sobą
odkurzacz.

– Rosa? – zapytał.

Kobieta odwróciła się i popatrzyła ma niego zdziwionym

wzrokiem.

– Szuka pan jej?

– Wie pani, gdzie ją znajdę?

– Pan musi być Vittorio? – Chiara obdarzyła go szerokim

uśmiechem. – Jest na górze.

Kończył się najgorszy dzień jej życia. Zaczęła go od

porannych wymiotów, mimo że poprzedniego dnia prawie nic
nie jadła. O tej porze była już śmiertelnie zmęczona, bo parę
godzin  spędziła  na  sprzątaniu  kilku  pokoi,  gdzie  w  nocy
odbywała  się  huczna  impreza.  Goście  wyjechali  nad  ranem,
ale  zostawili  straszliwy  bałagan  i  tony  śmieci.  Wszędzie
walała się pościel zalana winem i niedopałki papierosów.

Rosa nie mogła jednak narzekać. Potrzebowała tej pracy

bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Nie chciała nikomu nic
mówić. Przynajmniej do czasu, gdy postanowi, co dalej.

Żeby przetrwać jeszcze dwie godziny…

Kończyła sprzątać jedną z łazienek, gdy przypadkiem

spojrzała w lustro. Wstrząsnęło nią odbicie własnej twarzy.
Worki pod zupełnie pozbawionymi blasku oczyma. Związane
przedtem w kok włosy teraz plątały się wokół twarzy i czoła
w zupełnym nieładzie. Pąsy na twarzy świadczyły, że Rosa ma
temperaturę.

Cały dzień męczyły ją torsje.

Była wycieńczona.

Musi chwilę odpocząć, by doprowadzić się do ładu, zanim

ktokolwiek zobaczy ją w tym stanie. Przysiadła na brzegu
wanny.

– Rosa! – usłyszała dobiegający z pokoju przez otwarte

drzwi łazienki niski męski głos.

Drgnęła.

Znała ten głos. Wracał do niej w snach. Za dnia setki razy

wyobrażała sobie, że go słyszy. W zatłoczonych uliczkach.
Wśród rozrzuconych wzdłuż kanałów straganów. Obracała
wtedy głowę, ale zawsze był to głos kogoś innego.

– Rosa! – Tym razem usłyszała swoje imię z bliska.

W drzwiach łazienki stanął wysoki barczysty mężczyzna.

Spojrzał w jej stronę…

– Vittorio – szepnęła.

W tej samej chwili poczuła uderzenie ciepła. Odruchowo

sięgnęła po miskę. Nie mogła ustać na nogach i bezwolnie
przykucnęła na podłodze.

Żeby tylko nie zwymiotować przy nim, pomyślała.

W jednej chwili znalazł się przy niej. Zerwał z wieszaka

ręcznik, zmoczył go zimną wodą i przyłożył do jej
rozpalonego czoła. Jednocześnie podtrzymywał ją ręką, żeby
nie upadła.

Mdłości minęły. Zebrała siły, by stanąć na własnych

nogach. Podał jej ręcznik. Wytarła twarz.

Jak mógł zobaczyć ją w takim rozpaczliwym stanie!

– Co tu robisz? – spytała słabym głosem.

– Jak się czujesz? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

W jego głosie brzmiała szczera troska. – Jesteś chora?

– Nie… – odparła, starając się utrzymać na nogach.

Odwróciła wzrok i za jego plecami dostrzegła stojącą

w drzwiach Chiarę.

– Powiesz mu? – spytała przyjaciółka.

– O czym? – Vittorio zdziwiony patrzył raz na jedną, raz

na drugą kobietę.

Rosa spojrzała mu prosto w oczy.

– Przepraszam, Vittorio, ale jestem w ciąży – zdobyła się

na odwagę.

Z jego gardła wydobył się cichy, ale mocny okrzyk.

Przerażenia  czy  triumfu?  Zanim  zdążyła  pomyśleć,  objął  ją
mocnymi  ramionami  i  przytulił.  Chciała  zaprotestować
i  wyrwać  się  z  jego  ramion,  ale  zamiast  tego  przez  chwilę
zachłannie  wchłaniała  jego  zapach.  Męski  zapach,  który  tak
dobrze  pamiętała,  i  który  teraz  uspokajał  jej  walące  jak
młotem serce.

– Gdzie mieszkasz? – spytał.

– Pokażę drogę – wtrąciła się Chiara.

– Muszę skończyć zmianę… – dobiegł go słaby i cichy

głos Rosy.

– Nie. Nie musisz. Jestem przy tobie – odparł

kategorycznym tonem. – Jedziemy do domu.

Delikatnie położył ją na łóżku, jak gdyby nie była

zbudowana z krwi i kości, lecz kruchego kryształowego szkła.

– Zostaw nas – zwrócił się do Chiary.

Usiadł obok leżącej Rosy i odgarnął jej z czoła mokry

kosmyk włosów.

– Jest moje? – zapytał.

– A jak myślisz? – odparła zduszonym ledwie słyszalnym

głosem.

Uśmiechnął się, ale nie wiedziała, dlaczego. W tej historii

nie było nic śmiesznego.

Vittorio uważnie rozejrzał się po pozbawionym okien

pokoiku. Tylko dwa łóżka. Choć dorosły człowiek
powiedziałby raczej – łóżeczka. Między nimi stolik, a na nim
lampa. Przy ścianie wieszak z ubraniem.

– Tu mieszkasz?

Skinęła głową.

– Z Chiarą – odparła.

– W takim wilgotnym pokoju? Tuż nad poziomem wody?

– Nie narzekam. Tanio jak na Wenecję.

– Byłaś u lekarza?

– Jeszcze nie… Wciąż…

– Myślisz, co robić, tak? – wszedł jej w słowo.

Słyszała jednak ostry ton w jego głosie.

– Wciąż próbuję się z tym oswoić. Dowiedziałam się dwa

dni temu.

Wyciągnął komórkę, nastawił na tryb głośnomówiący

i zaczął skrolować listę numerów.

– Kiedy chciałaś mi powiedzieć?

Rosa zamknęła oczy. Może śni kolejny sen. Może

buzujące we krwi hormony sprawiają, że straciła zmysły
i wymyśliła sobie Vittoria.

– Kiedy? – powtórzył.

– Chiara mówiła, że nie będziesz chciał wiedzieć… Że

pewnie masz żonę…

– Uwierzyłaś w te bzdury? Słyszałaś, co mówiła Sirena?

To tylko mój ojciec chce tego ożenku. Masz mnie za
bigamistę?

– Nie… Ale powiedziałeś, że to tylko jedna noc… –

odparła niepewnym głosem.

Vittorio zaklął pod nosem.

– Więc nie masz żony? – spytała.

Uśmiechnął się do niej.

W jego komórce odezwał się kobiecy głos.

– Tak, Vittorio?

– Eleno, pilnie potrzebuję pomocy. – Zasłoniwszy ręką

telefon, rzucił do Rosy: – To moja gosposia.

Szybko wydał jej szereg poleceń.

– Idziemy, Roso – powiedział tonem nieznoszącym

sprzeciwu.

– Jutro muszę wracać do pracy… – zaprotestowała.

– Nie wrócisz. Nigdy w życiu nie będziesz już sprzątać!

Masz siłę iść?

Skinęła głową.

– Mam.

Nagle poczuła się tysiąc razy silniejsza niż przedtem.

Wciąż jednak miała wątpliwości.

– Dobrze – powiedział. – Najpierw coś zjemy, bo chyba

dawno nie jadłaś. A później porozmawiamy.

Zabrał ją do jednej z najlepszych restauracji położonej

przy wąskiej uliczce za mostem Rialto. Inaczej niż w hotelu
czy na ulicach przeważał tu język włoski.

Od razu rzuciła się na wyborne spaghetti vongole. Jadła

tak łapczywie, że nie powstrzymałby jej nawet siedzący
naprzeciw Vittorio. Sam zresztą pałaszował znakomitą pastę
z makaronem. Rosa dawno nie była tak głodna.

Jednak za jego spojrzeniem kryło się coś, czego nie mogła

określić. Coś wyrachowanego. Denerwującego. Może nawet –
zniechęcającego.

– Co robiłeś przez ostatnie tygodnie? – spytała między

spaghetti a deserem, pragnąc rozładować napięcie i sprawdzić,
czy zdoła go zachęcić, by zdradził, o czym myśli.

– To i owo. Nic specjalnego. A ty? – odparł.

– Pracowałam. Chciałam na kilka dni pojechać do domu.

Jeden z moich braci i jego żona za chwilę przywitają na
świecie swoje drugie dziecko. Ale to było zanim… no…
wiesz…

Potrząsnęła głową, wstrzymując łyżeczkę deseru między

talerzykiem a ustami.

– Nie wiem, czy to dobry czas na odwiedziny. Mam głowę

zajętą czymś innym.

– Za wcześnie, by im mówić o dziecku?

– Nie, ale mam poczucie, że ich zawiodłam. Ojciec chciał,

bym pożyła i zobaczyła kawałek świata. Inaczej nie

zachęcałby mnie do wyjazdu. Jednak chyba nie tego
oczekiwał. Przynajmniej nie tak szybko…

– Będzie się gniewał?

– Nie. Raczej będzie właśnie zawiedziony. – Odłożyła

łyżeczkę na talerzyk.

Guglielmo często uciekał się do gniewu, gdy był

niezadowolony.  Syn  tak  przywykł  do  tego,  że  sprawia  ojcu
zawód,  że  jego  wybuchy  gniewu  spływały  po  chłopcu,  jak
woda  po  kaczce.  Przez  lata  zamiast  pielęgnować  więzy
rodzinne, uprawiali rodzaj rodzinnego sportu – kto kogo.

– Przepyszna kolacja. Dziękuję ci. – Rosa skończyła deser.

– Nie ma za co. Porozmawiajmy, ale nie tutaj. Za dużo

chętnych do słuchania – zażartował.

Chwilę później wsiadali do eleganckiej gondoli. Rosa

sądziła, że trudno o bardziej usypiające miejsce do rozmowy
niż łagodnie kołysząca się na falach łódź, ale Vittorio rozbroił
ją jednym słowem – proszę.

– Jesteśmy w Wenecji… – dodał.

Znowu wyrywał ją z jej świata prosto do swojego. Jednak

tym razem nie czuła paniki ani lęku. Był jeszcze dzień, a ona
wiedziała o nim wystarczająco dużo, by mu ufać. Ponadto
nosiła w łonie jego dziecko.

Usiedli na pokrytej złotym brokatem ławie. Gondolier

jednym ruchem wiosła odepchnął gondolę od pomostu. Rosa
z zachwytem patrzyła na jego rytmiczne ruchy. Wiosłował tak,
jakby robił to od urodzenia.

Pracowała w Wenecji od miesięcy, a nigdy jeszcze nie

płynęła gondolą. Nie stać jej było na rejs. Czasem z zazdrością
patrzyła na pływających nimi bogatych turystów.

Teraz oglądała Wenecję tak, jak powinno się ją oglądać.

Z perspektywy sieci kanałów, bez których miasto nigdy by nie
powstało.

Gondola gładko przesunęła się pod pełnym turystów

mostem Rialto. Rosa dostrzegła w ich oczach cień zazdrości.

Wenecja we mgle staje się miastem mistycznym. Ale gdy

płyniesz kanałem pod błękitnym wiosennym niebem, zamienia
się  w  miejsce  magiczne.  Odradza  się  i  na  nowo  wynurza
z zimowej otoczki. Domy nabierają świeżych kolorów. Ciepłe
odcienie  beżu  i  żółci  właściwe  toskańskim  klimatom.  Błękit
i  biel.  A  wszystko  odbija  się  w  zielonoszarych  wodach
kanałów.

Przez kilka minut oboje stanowili po prostu zwykłą parę

turystów  zachwycających  się  widokami  i  odgłosami  miasta.
Nie  czułaby  się  lepiej  nawet  w  rodzinnym  domu  z  ojcem
i braćmi. Świat skurczył się do rozmiarów gondoli i stał czystą
magią.  Jednak  najbardziej  magiczne  było  to,  jak  nagle
i gwałtownie wdarł się w jej świat ten mężczyzna.

Wtedy… Podczas tonącej we mgle karnawałowej nocy…

Tęskniła za nim. Śniła i marzyła. Był kimś więcej niż

wspaniałym  mężczyzną.  W  niepojmowalny  sposób
przekraczał  granice  męskości.  Nigdy  z  nikim  nie  przeżyła
tego, co z nim. Nikt dotąd nie umiał sprawić, że czuła, że żyje
tak,  jak  nigdy  przedtem.  Że  odczuwa  wszystko  każdym
nerwem i cząsteczką swojego ciała. Nie poznawała siebie.

Wciąż jednak wisiało między nimi pytanie, na które dotąd

nie odpowiedział.

– Dlaczego przyszedłeś? Myślałam, że już nigdy cię nie

zobaczę.

– Z jednego powodu. Ale teraz dałaś mi drugi…

– Nie rozumiem…

Na jej twarzy malowało się zdziwienie.

Wziął jej dłoń w swoją.

– Chciałem cię zobaczyć. Nawet na chwilę… A twój

widok przypomniał mi… Było nam razem dobrze, Roso…

Nie spodziewała się po nim takich słow.

– Dobrze cię widzieć – odparła niepewnym głosem.

Więcej niż dobrze. W wyobraźni odtwarzała każdy

moment ich seksu. Wciąż przeżywała go tak mocno, jakby
zdarzył się przed chwilą.

Vittorio uniósł jej dłoń i pocałował.

– Co zrobisz? – zapytał z uśmiechem.

Patrzyła na mijane wiekowe pałace i kamienice. Jak to

możliwe, że kiedyś zbudowano je na stałym gruncie?

Odwróciła się do niego.

– Mam kilka możliwości, ale zrobię, co najlepsze dla

dziecka.

Skinął głową i lekko uścisnął jej dłoń.

– Wyjdź za mnie – powiedział, patrząc jej w oczy.

Słowa te przebrzmiały, zanim zdążyła je zrozumieć.

Rozmyły się w wodzie lub gwarze rozmów dobiegającym
z przepływających obok gondoli.

– Proszę? – szepnęła, jakby się przesłyszała.

– Wyjdź za mnie – powtórzył mocnym głosem. – Nasze

dziecko będzie mieć ojca i matkę, a ty nie będziesz się musiała
wstydzić, gdy wrócisz do domu. Ani sprzątać pokoi…

Roześmiała się głośno.

– Nie bądź śmieszny, Vittorio. Nie oczekiwałam

oświadczyn. To szaleństwo.

– Mówię poważnie, Roso.

– Naprawdę? – Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

– Jak najbardziej – odparł.

– Takich decyzji nie można podejmować zbyt szybko.

– Już ją podjąłem.

– Ale ja nie… Muszę mieć czas..

Zawsze chciała wyjść za mąż z miłości. Pragnęła tego, co

przeżywali ojciec i matka, zanim w okrutny sposób zabrała
Rosie straszliwa choroba. Głębokiej i trwałej miłości, którą
dwojgu ludziom może odebrać tylko śmierć.

Nie była to mrzonka. Fantazja, której chętnie oddają się

marzycielki. Naprawdę pragnęła takiej miłości. Widziała ją na
własne oczy. Najpierw u dziadków, a później – rodziców.
Dlatego wiedziała, że ona istnieje. I pragnęła jej dla siebie.
Więcej – wierzyła, że zasługuje na taką miłość.

Dziwaczna propozycja Vittoria nie mieściła się w tym

świecie. Nie tak miało być. Rosa była w ciąży z mężczyzną,
którego przedtem spotkała tylko raz, a teraz on prosił ją o rękę
z racji dziecka.

Nie tak wyobrażała sobie oświadczyny.

Zgodzić się byłoby szaleństwem, nawet jeśli jakaś

cząsteczka jej duszy pragnęła Vittoria.

W milczeniu patrzyła na przepływające obok gondole. Ile

nocy  przeleżała  w  ciszy  z  otwartymi  oczyma,  myśląc
o  tamtym  wieczorze.  Przypominając  sobie,  jak  się  z  nim
kochała  i  na  powrót  przeżywając  te  same  emocje.  Tę  samą
rozkosz. Vittorio tyle jej dał. Tyle ją nauczył.

Ile nocy śniła, że po nią wraca?

I oto jest.

Jeśli to miasto trzymało się na wodzie wbrew wszelkiej

logice, może i propozycja Vittoria nie była tak bezsensowna.
Wrócił do niej, choć przedtem mówił, że widzą się tylko jeden
raz.

Skoro przez jedną noc jej świat całkowicie obrócił się

wokół własnej osi, może i ta oferta jest jak najbardziej realna.
Może oboje mają to coś, dzięki czemu kochankowie spełniają
się też w małżeństwie.

Odwróciła się do niego twarzą.

– Przyszedłeś dziś, by prosić mnie o rękę?

– Nie – odparł. – Inaczej miałbym pierścionek

zaręczynowy. Ale mam coś innego…

Otworzył zaciśniętą dłoń.

Leżał na niej kolczyk jej babci.

Przyłożyła rękę do ust. Uniosła kolczyk z jego dłoni

i ostrożnie położyła na swojej.

– Dlatego przyjechałem. Znalazłem go w pościeli, gdy

wyszłaś. Wiem, że byłaś u mnie, ale Elena nic o nim nie
wiedziała. Z początku chciałem, by wysłała go pocztą, ale…
gdybym nie przyje…

– Mógłbyś nigdy nie dowiedzieć się o dziecku – weszła

mu w słowo.

– Szczęśliwy traf – odparł z uśmiechem. – Zbieg

okoliczności lub los. Albo przeznaczenie – dodał.

Lub magia, pomyślała, gdy przygarnął ją ramieniem, by ją

pocałować.

Pewnie tak samo czuje się człowiek wracający z dalekiej

podroży. Jej wargi spotkały się z jego wargami. Czy dzień,
który zaczął się tak fatalnie i bez nadziei, mógł się skończyć
lepiej?

Gondolier zacumował przy małej przystani przed pałacem.

Vittorio wręczył mężczyźnie zwitek banknotów, wyskoczył
z gondoli i podając rękę Rosie, pomógł jej wyjść. Objął ją
ramieniem i poprowadził w stronę pałacu.

– Muszę ci powiedzieć jeszcze jedno. Jeden powód więcej,

dlaczego musisz się zgodzić na małżeństwo…

ROZDZIAŁ DWUNASTY

– Teraz już wiem, że żartowałeś. – Zerwała się na równe

nogi  z  fotela,  na  którym  przedtem  ją  usadowił,  i  zaczęła
przemierzać  pokój  długimi  zamaszystymi  krokami.  –  Nie
możesz  tak  postępować!  Nie  możesz  prosić  mnie  o  rękę,
przekonywać  do  ożenku  pocałunkami  i  bajkami  o  losie  czy
przeznaczeniu,  by  zaraz  potem  wrzucać  bombę,  że  jesteś
księciem.

– Uspokój się, Roso.

– A jak mam reagować? Ukłonić się i wyrazić

wdzięczność za taką królewską propozycję, czyli
potraktowanie mnie z góry jak dziecko? Mam czekać
w pokorze czy lęku? A może w jednym i drugim?

– Posłuchaj…

– Nie. To ty posłuchaj! Wracam do domu.

Obróciła się w stronę drzwi kunsztownie zdobionych

płaskorzeźbami słoni i tygrysów. Spojrzała na kryształowe
żyrandole i szkła Murano oraz obite aksamitem wiekowe
bezcenne meble.

Przepych tego miejsca rzucił jej się w oczy już przedtem.

Dlaczego  uwierzyła  mu  na  słowo,  że  to  pałac  znajomych,
w  którym  on  tylko  zatrzymuje  się  podczas  pobytów
w  Wenecji?  Ktoś  taki  musiał  mieć  koneksje  z  bogatą

arystokracją. Jak bardzo zaślepiło ją pożądanie, że nie
zauważyła czegoś, co miała przed samym nosem?

– Daj spokój i nie pokazuj mi drogi. – Ruszyła w stronę

drzwi. – Już raz umiałam stąd wyjść. Trafię do domu.

– Nazywasz domem tę wilgotną norę? Pracą, która ledwie

pozwala ci związać koniec z końcem, sprzątanie czyichś
brudów? Dlaczego nie chcesz wrócić do życia? Do świata,
który chcę ci dać?

Obróciła się na pięcie i spojrzała na niego z groźnym

błyskiem w oku.

– Bo to moje życie, Vittorio! Ciężkie, uwalane w brudzie

i śmieciach po innych, ale to życie, które wybrałam, bo takie
właśnie znam. Do tego świata należę. Nie do twojego.

– I dlatego myślisz, że tylko na ten świat zasługujesz?

Kiepsko się cenisz, Roso. Nigdy bym tak nie pomyślał!

– Sądziłam, że i ty należysz do mojego świata. Lub

przynajmniej  jesteś  blisko  niego.  Podczas  balu  myślałam,  że
pochodzisz  z  obrzeży  świata  Marcella.  Wspominałeś,  że  jest
potomkiem  dożów,  ale  jesteście  tylko  przyjaciółmi.  Nikim
więcej.  Chciałeś,  bym  myślała,  że  twój  ociec  pracuje  dla
niego, a jest przecież władcą. Pewnie śmiałeś się w duchu, gdy
ci  powiedziałam,  że  mój  pracuje  dla  burmistrza  zapyziałej
mieściny. Zrobiłeś ze mnie idiotkę!

– Skąd! Po prostu uwierzyłaś w to, co chciałaś.

– Trzeba było wyprowadzić mnie z błędu! Nie kiwnąłeś

palcem!

– Jak miałem ci powiedzieć? Gdybym powiedział to na

placu, gdy się spotkaliśmy, uwierzyłabyś? Poszłabyś ze mną?

– Oczywiście, że nie – odparła twardym głosem.

– Więc widzisz…

– Ale mogłeś powiedzieć w ogrodzie, zanim weszliśmy do

pałacu Marcella.

– Roso, proszę, dajmy spokój. Czego się boisz?

– Niczego.

– Więc, co się zmieniło, jak nie to, że lękasz się, że nie

jesteś aż tak dobra, by sprostać roli księżnej?

– Powinieneś mi powiedzieć. – Rosa nie ustępowała.

– A ty mi powiedziałaś, że jesteś dziewicą, zanim

zgodziłaś się pójść ze mną do łóżka?

– Jedno z drugim nie ma nic wspólnego.

– Nie spierajmy się. Przecież chciałaś wtedy kochać się ze

mną?

– Tak. Pragnęłam kochać się z tobą. Z mężczyzną, którego

spotkałam tamtej nocy, a nie przyszłym władcą kraju,
o którym nawet nie wiem, gdzie leży. Nie poszłam z tobą
dlatego, że jesteś księciem.

– Czy to ważne? Wciąż jestem przecież tym samym

człowiekiem.

– Ważne! Jesteś następcą tronu Andachsteinu, a ja prostą

dziewczyną z prowincji. Nie sądzisz, że nie mamy równych
sił?

– Tak. Ale to ty trzymasz wszystkie karty w ręku.

– Nie rozumiem.

– Nosisz w łonie następcę tronu.

– A jeśli… – Hardo uniosła podbródek. – A jeśli to

dziewczynka? Kobieta nie może być następcą w tak
tradycyjnym księstwie.

– Dlatego właśnie zabieram cię do kliniki. Dowiedzmy się

tego!

– Ale nie powiedziałam, że jeśli to chłopiec, to wyjdę za

ciebie.

– Jednak też nie zaprzeczyłaś. Pośpieszmy się.

Nie mogła uwierzyć, że wykonane tak szybko badanie

krwi może określić płeć dziecka na tak wczesnym etapie.

– To specjalny test, niedostępny w aptekach. Daje

dziewięćdziesiąt pięć procent pewności – lekarz rozwiał jej
wątpliwości. – Chłopiec.

Vittorio podskoczył z radości do góry i uścisnął Rosę.

– A jeśli pięć procent przeważy i będzie dziewczynka? –

spytała, gdy później usiedli w fotelach, by chwilę odpocząć.

– Zaryzykuję! – Na jego twarzy wciąż malowały się radość

i  szczęście.  –  Na  razie  nosisz  w  łonie  następcę  tronu
Andachsteinu.  Możesz  powiedzieć  mi  „nie”.  Możesz  też
skończyć  małżeństwo,  gdy  tak  postanowisz.  Ale  wtedy
odmówisz naszemu dziecku jego prawowitego przeznaczenia.

– Zwalasz sprawę na moje barki?

– Już na nich spoczywa. Od ciebie zależy, jak zdecydujesz.

Próbowała uspokoić rozbiegane myśli. Wszystko stało się

tak nagle. Ciąża. Wizyta Vittoria. Książę. Propozycja
małżeństwa.

Czuła się bombardowana ze wszystkich stron. Ani chwili

wytchnienia. Ani chwili do namysłu. Miała podjąć decyzję,
która wpłynie na całe jej życie. I dziecka.

– A jeśli się zgodzę? – spytała.

– Wychowamy syna tak, by w przyszłości zajął swoje

prawowite miejsce na tronie Andachsteinu. Ze wszystkimi
należnymi mu z racji narodzin prawami, obowiązkami
i przywilejami.

Oczyma wyobraźni zobaczyła swoje mieszkanko, gdzie

brakowało  miejsca  nawet  na  łóżeczko  dla  dziecka.  Potem  –
rodzinne  Zecce,  gdzie  dziecko  mogłoby  przeżyć  szczęśliwe
dzieciństwo,  ale  z  pewnością  pozbawione  bogactw  czy
luksusu.  Chwilę  później  pomyślała  o  pałacu  Vittoria,  który
stanie się częścią dziedzictwa jej syna.

Dlaczego pozbawiać go tego życia tylko dlatego, że ojciec

nie wspomniał, że jest księciem?

I pytanie najważniejsze. Co z miłością? Gdzie w tym

wszystkim miłość? Nawet o niej nie wspomniał.

– A miłość? – spytała przez zaciśnięte gardło.

– Oboje będziemy kochać naszego syna – odparł.

Przymknęła oczy. Nie ma się co łudzić. Prawda wyszła na

jaw. Zbyt wielkie nadzieje pokładała w jego nagłych
odwiedzinach oraz trosce, jaką jej poświęca. O niebo za wiele
oczekiwała po romantycznym rejsie gondolą i osobistej
wizycie, by zwrócić kolczyk.

Puste gesty?

Zjawił się tylko przez przypadek. Ślepe zrządzenie losu.

Gdyby nie zguba, nigdy by go już nie zobaczyła. Nie
przyszedł do niej. Zwracał tylko piękne jubilerskie cacko.
Chce, by z nim była tylko dlatego, że nosi jego dziecko.

– Wykorzystałeś mnie – powiedziała.

– Nie – gwałtownie zaprzeczył.

– Tak. Wykorzystałeś wtedy i wykorzystujesz teraz. Tym

razem jednak dlatego, że jest syn…

– Nic podobnego!

– Szantażujesz mnie? Bajkowy świat dla mojego dziecka,

gdy zgodzę się na ślub, a inaczej życie biednej prowincjuszki?

– Pomyśl o naszym synu, proszę. To uczciwe i najlepsze

dla niego.

Nie chciała słuchać tych słów, bo głęboko w duszy

wiedziała, że Vittorio ma rację. Jak mogłaby odmówić
i pozbawić ich dziecko tego, co mu się prawowicie należy?

Jednak nie o tym marzyła. Przyszedł po nią, ale nie tak, jak

sobie wyobrażała. Nie z miłości. Jej marzenia właśnie
rozsypywały się w pył, a wraz z nimi nadzieje na miłość.

Kochał pierwszą żonę? Rosa czuła ukłucie zazdrości

w sercu. Może po prostu tak wygląda świat królewskich
rodów – zimne, aranżowane i pozbawione miłości
małżeństwa.

Ale jak ona ma żyć bez miłości? To uczucie jest podstawą

samego naszego istnienia. I jak żyć bez Vittoria? Bez jego
dotyku, choćby bez miłości? Nawet z tak dojmującym

poczuciem straty? I z wiedzą, że wszystko mogłoby być
inaczej, gdyby nie była tak dumna. Tak uparta.

Mówił, żeby pomyślała o dziecku.

Myślała, ale pamiętała też o sobie. O tym, że tym razem

znacznie ciężej przyszłoby jej znieść rozstanie.

W końcu nie dawał jej żadnego wyboru.

– Dobrze – wyszeptała.

Miała obezwładniające poczucie, że życie właśnie

wymyka jej się spod kontroli.

– Wyjdę za ciebie – dodała.

Ale nie bez warunków…

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

– Zdecydowałeś? – Marcello już po pierwszym sygnale

odebrał telefon od Vittoria.

– Tak.

– Kim jest szczęśliwa dama?

– Żadna z listy.

– Co znowu kombinujesz, Vittorio? – Przyjaciel wzniósł

oczy do nieba w geście bezradnej rozpaczy. – Wiesz…

– Wiem. Muszę wziąć ślub. Więc biorę… Z Rosą.

Zaskoczony Marcello przez dłuższą chwilę nie mógł

wydobyć z siebie głosu.

– Mówisz o kobiecie, z którą przyszedłeś na bal?– zapytał

w końcu.

– Właśnie – odparł Vittorio.

– Co na to ojciec?

– Nie wiem, ale jedno może go przekonać. Ona jest

w ciąży. I – lepiej usiądź! – to chłopak.

– Nie?! Ale się cieszę! Widujesz się z nią?

– Nie. Nie widziałem jej od karnawału… Aż do dzisiaj.

– Kiedy powiesz Guglielmowi?

– Gdy tylko jej ojciec zgodzi się na małżeństwo.

Po drugiej stronie linii zapadło wymowne milczenie.

– Książę Andachsteinu będzie prosić jej ojca o zgodę? Po

tym, gdy już z nią randkowałeś?

– Rosa rezygnuje z wielu spraw. – Tym razem głos Vittoria

brzmiał śmiertelnie poważnie. – Chce, żeby przynajmniej
prośba o jej rękę odbyła się w sposób tradycyjny. W weekend
jedziemy do Puglii. Postawiła mnie pod ścianą. Albo proszę
o zgodę, albo nie ma ślubu.

– Coraz bardziej podoba mi się ta dziewczyna! Tak się

cieszę, że to nie marionetka z listy, tylko kobieta
z charakterem. Ale co zrobisz, jak jej ojciec odmówi?

– Na razie, Marcello – odparł Vittorio i odłożył telefon.

Ojciec Rosy nie odmówi. Nie może.

Już podczas spotkania z Sireną na balu Vittorio zrozumiał,

że Rosa nie jest kobietą, która pozwoli wejść sobie na głowę.
Nie pozwoliła, by hrabianka ją zakrzyczała. To Rosa wyszła
z tego starcia obronną ręką.

Nigdy przedtem nie widział Sireny tak upokorzonej.

Potrząsnął głową, rozglądając się po luksusowym wnętrzu

salonu, którego okna wychodziły wprost na Canal Grande.

Nie rozumiał, dlaczego Rosa chce aż do ślubu pracować

i  dalej  mieszkać  w  swoim  zapuszczonym  mieszkaniu,  ale
uznał,  że  musi  mieć  ważny  powód.  Niech  się  cieszy
wolnością,  którą  jeszcze  ma,  bo  po  ślubie  ugrzęźnie
w  zamkowym  protokole,  gdzie  nie  będzie  miała  nic  do
powiedzenia.

Chociaż…

Brał Rosę razem z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Także z jej charakterem i – wbrew pozorom – silną
osobowością.

Wiedział, że czekają go noce pełne rozkoszy. Ale wiedział

też, że Rosa będzie walczyć o swoje.

Ojciec też da mu spokój, bo nareszcie doczeka się wnuka.

A on syna.

Vittorio nie mógł lepiej trafić.

Kiedyś gorąco go pragnął. Czekał na wiadomość o jego

poczęciu  przez  kolejne  miesiące  małżeństwa  z  Valentiną.
Wierzył,  że  stanie  się  to  szybko.  Zakochał  się  niej  do
szaleństwa.  Ślub  był  spełnieniem  jego  marzeń.  Do  pełni
szczęścia  potrzebował  tylko  tego  jednego,  co  byłoby  także
spełnieniem jego własnego przeznaczenia.

W tamtym szczęśliwym czasie wszystko zdawało się jasne

i proste. Vittorio czekał jednak na próżno. Wtedy dowiedział
się, dlaczego. Jego świat w jednej chwili rozpadł się na
kawałki. Stracił blask i kolor. Gorzka gorycz zastąpiła
nadzieję.

Dziecko z Rosą było spełnieniem dawnego marzenia.

Drugą  szansą,  jaką  dostał  od  życia.  Wiedział  jednak,  że  nie
popełni  znów  tego  samego  błędu.  Nawet  jeśli  małżeństwo
z  Rosą  miałoby  się  skończyć  fiaskiem,  nie  zaryzykuje  utraty
samego siebie.

Pewne rzeczy już nigdy nim nie zawładną.

Jedną z nich jest miłość.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Wysiedli z samolotu na lotnisku w Bari, gdzie czekał na

nich wynajęty samochód. Od rodzinnego miasteczka Rosy
dzieliło ich dwie godziny jazdy.

Najpierw wjechali na autostradę, by po chwili skręcić na

jedną  z  lokalnych  dróg.  Po  drodze  mijali  senne  wsie
i  miasteczka  oraz  kolorowe  domostwa  przybrane  mnóstwem
kwiatów.  Tu  i  ówdzie  przed  domami  siedzieli  uśmiechnięci
staruszkowie, którzy witali ich przyjaznym machaniem dłonią.

Niepowtarzalny urok włoskiej prowincji.

Na południu kraju wiosna była intensywniejsza. Jakby

bliższa mieszkańcom tego regionu. Niebo bardziej błękitne.
Powietrze czystsze i cieplejsze. Koniec kwietnia wróżył
gorące i bezwietrzne lato.

Podczas jazdy opowiadała o swojej rodzinie.

Ojciec Roberto, trzech braci Rudi, Guido i Fabio oraz ich

żony. Bracia doczekali się już trzech synów, a tydzień temu
pierwszemu z nich urodziło się drugie dziecko – dziewczynka.

Vittorio starał się słuchać wszystkiego bardzo uważnie, ale

odczuwał drażniący niepokój, który przeszkadzał mu
w skupieniu. Nigdy nie obawiał się spotkań z własnym ojcem
i jego rozczarowań czy wybuchów gniewu, a denerwował się
spotkaniem z Robertem! Ojciec Rosy stanowił dla niego

zagadkę. Domyślał się, że książęcy tytuł nie zrobi na nim
żadnego wrażenia.

– Z pewnością podekscytuje ich wieść o następnym

dziecku w rodzinie – powiedziała Rosa.

– Nie za wcześnie, by im mówić? – zaoponował.

– Jeśli bierzesz ślub ze względu na dziecko, to po co

udawać, że jest inaczej? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

Spojrzał na nią przez ramię. W jej głosie pobrzmiewał

dziwny ton. Jakby za chwilę miała wybuchnąć, ale
powstrzymywała się siłą woli.

Przez ostatnie kilometry nie zamienili już ani słowa. Gdy

zaparkowali przed domem rodzinnym Rosy, nie musieli nawet
trąbić, że przyjechali. W jednej chwili samochód otoczyła
gromada roześmianych i uradowanych domowników.

Rosa wyskoczyła z auta jak z procy. Jej ponury nastrój

minął w jednej chwili. Natychmiast znikła w objęciach dzieci,
braci i ich żon. Wszyscy po kolei ściskali ją i całowali.
Vittorio wciąż siedział za kierownicą i patrzył na ten widok
z zazdrością. Gdy on wracał do zamku, nikt nigdy nie witał go
w ten sposób.

Z tyłu w drzwiach domu stał mężczyzna. Trzymał ręce na

biodrach. Nie był tak wysoki jak trzech jego synów, ale
szerszy w barach. Z miłością i dumą w oczach patrzył na
córkę.

– Ojcze – krzyknęła Rosa, gdy w końcu wyrwała się

z uścisków.

Podbiegła i z radością rzuciła mu się w ramiona. Objęli się

mocno.

Przez chwilę płakali i poklepywali po plecach. Trudno

o bardziej wzruszający wyraz miłości między dorosłym
dzieckiem a ojcem. Vittorio patrzył urzeczony.

W tym momencie Rosa coś powiedziała i wszyscy

zwrócili wzrok w jego stronę. W ich spojrzeniach dostrzegł
ciekawość i podejrzliwość. Jednak gdy wysiadł, a Rosa
poprowadziła go do nich za rękę, spojrzenia większości z nich
nagle się zmieniły.

Jeden z braci wciąż patrzył na niego nieufnym wzrokiem,

ale witano go jako przyjaciela Rosy, a zatem – i przyjaciela
rodziny, a nie księcia księstewka, o istnieniu którego nie mieli
pojęcia.

Życie pisze dziwne scenariusze.

W Wenecji była sama. Bezbronna.

Tu otaczała go rodzina stojąca wokół niej jak straż. Witano

go serdecznie, ale był kimś obcym, kto dopiero musi zasłużyć,
by przyjęto go do ich grona.

Usiedli pod oplecioną dzikim winem pergolą przy stole

zastawionym talerzami z przekąskami, serem i świeżo
wypieczonym chlebem. Na obrusie leżało cętkowane światło
wpadające przez daszek pergoli. Rosa przyniosła prezenty dla
dzieci, które sama uszyła na matczynej maszynie do szycia.

– Opowiedz nam o Andachsteinie – poprosił Rudi,

nalewając do kieliszków puglijskie wino o czerwieni rubinu.

Opowiedział o historii księstwa, które w czasach

średniowiecza  podarowano  rycerzowi  z  ich  rodu  w  podzięce
za  wierną  służbę.  O  zamku  wzniesionym  na  nadmorskim
wzgórzu,  skąd  roztacza  się  niezwykły  widok  na  morze

i zatokę. O legendarnych pejzażach księstwa i wzgórzach
pokrytych drzewami.

Słuchali z uwagą, jedząc i popijając wino. Rosa słuchała

podekscytowana, ale i z niepokojem. Vittorio nigdy nie
opowiadał jej o księstwie, w którym za chwilę będzie
mieszkać.

Uścisnął jej dłoń, by dodać jej pewności.

Żony braci miały właśnie przynieść następne danie, gdy

z wnętrza domu rozległo się ciche kwilenie. Żona Rudiego
szybko pobiegła do środka, a po chwili wybiegła z małym
zawiniątkiem na rękach. Położyła je na kolanach Rosy.

– Przywitaj się z ciocią Rosą, Mario – powiedziała,

odsłaniając twarzyczkę maleńkiej dziewczynki.

– Aleś ty piękna, – Rosa przytuliła dziewczynkę do piersi.

Vittorio patrzył na Rosę. Na jej rozpromienianą twarz

i błyszczące oczy.

Nagle coś się w nim zmieniło. Coś drobnego, ale poczuł,

że ma zaciśnięte gardło i łzy w oczach. Za kilka miesięcy ta
kobieta będzie trzymać w ramionach ich dziecko. Jeśli teraz
z obcym dzieckiem wygląda jak bogini piękności, jak będzie
wyglądać, trzymając w ramionach ich niemowlę?

Wszystko, co dotąd robiła Rosa, mówiło mu, że dokonał

słusznego wyboru. Będzie idealną matką!

– Ale pamiętaj… – nagle doszły go słowa Rudiego, który

w geście ostrzeżenia pogroził mu placem – że nasze kobiety
nie są marionetkami. Zawsze stoją na własnych nogach.

– Rudi! – fuknęła na niego Rosa.

– Będę pamiętał – uśmiechnął się Vittorio.

Roberto nie był starym człowiekiem, ale bruzdy na jego

ogorzałej od słońca twarzy i niemal wtopione w skórę plamy
po  smarach  na  dłoniach  świadczyły,  że  całe  życie  harował.
Boleśnie  przeżył  śmierć  ukochanej  żony  i  nie  poddał  się.
Przetrwał.  W  nagrodę  od  losu  witał  teraz  na  świecie  nowe
pokolenie rodziny Ciavarro.

– Chodźmy – powiedział do Vittoria, gdy rodzina

skończyła posiłek. – Musimy porozmawiać jak mężczyzna
z mężczyzną.

Rosa ścisnęła rękę księcia. Był jej niezmiernie wdzięczny

za ten drobny gest. Śmieszne, ale od czasów rozpoczęcia nauki
w szkole z internatem w wieku siedmiu lat w Szwajcarii nie
czuł się tak zdenerwowany. Wtedy miał takie samo poczucie,
że znalazł się w zupełnie nowym świecie, w którym sobie nie
poradzi. Nie znał języka. Starsi chłopcy wyśmiewali się
z niego, dopóki nie podrósł na tyle, by dawać sobie z nimi
radę w bójkach.

Przeszli na patio z drugiej strony domu. Po drodze przez

kuchnię Roberto zdjął z półki pękatą butelkę likieru i dwa
kieliszki. Gdy usiedli w wiklinowych fotelach, napełnił je
bursztynowym płynem. Jeden podał Vittoriowi.

– Zdrowie Rosy – powiedział.

Mężczyźni stuknęli się kieliszkami. Mocny alkohol palił

gardło Vittoria.

– I twoje. – Roberto ponownie napełnił kieliszki.

Wypili. Vittorio znów poczuł ogień w gardle.

– Dobry, co? Sam robiłem.

– Znakomity – odparł Vittrio, z ulgą patrząc, jak Roberto

zatyka butelkę korkiem.

– Słyszę, że chcesz się żenić z moją córką.

– Tak. Poprosiłem ją o rękę.

– Powiedziała mi też, że nosi wasze dziecko.

Vittorio znów poczuł się jak w szkole, gdy po bójce

z  młodszym  kolegą  wezwano  go  na  rozmowę  do  pokoju
nauczycielskiego.  Przez  głowę  przemknęły  mu  słowa
dyrektora:  „Nie  myśl,  że  jeśli  jesteś  księciem,  wszystko  ci
wolno”.

– To prawda – wrócił do rozmowy z Robertem.

Starszy mężczyzna skinął głową i westchnął głęboko.

– Moja żona, Maria, była bardzo piękna. Rosa ma jej oczy.

– Piękne. W kolorze ciepłego brązu. Jak koniak – wszedł

mu w słowo Vittorio.

– Racja. Mawiałem Marii, że mogę się upić samym

patrzeniem w jej oczy. Rosa to cała Maria. Daję ci słowo, że
nie będziesz się z nią nudził.

– Wiem.

– Ale córka mówi, że chociaż pragnie jak najlepiej dla

dziecka, nie jest pewna…

W uszach Vittoria słowa te zabrzmiały, jak policzek.

– Wszystko stało się tak nagle. Rosa będzie się musiała

wiele nauczyć. To nie jest zwykłe małżeństwo.

– Tak, jesteś księciem. Ale czym jest zwykłe małżeństwo?

To równowaga dawania i brania. Kompromisów i ustępstw.

– Rosa mówiła ci, że byłem już żonaty.

– Tak. I jesteś wdowcem.

– To nie było dobre małżeństwo. Źle się skończyło.

– Choć jesteś księciem, nie różnimy się aż tak bardzo.

Obaj  jesteśmy  wdowcami.  Wiemy,  co  znaczy  stracić  kogoś.
Wiesz,  gdy  człowiek  żeni  się  na  całe  życie  i  ma  wspaniale
małżeństwo,  a  mając  trzydziestkę  zostaje  wdowcem…  –
W oczach Roberta zabłysły łzy.

Szybko się jednak otrząsnął.

– Przykro mi, że miałeś nieudane małżeństwo.

Wyjął korek z butelki i znowu napełnił oba kieliszki.

– Za wasze małżeństwo. – Podniósł do góry swój

kieliszek. – Oby było wspaniałe od samego początku. Długie
i wypełnione miłością. Masz moje błogosławieństwo. –
Roberto wychylił likier.

Vittorio wypił swój i znów poczuł palenie w gardle, ale

tym razem bardziej z powodu tego, co powiedział Roberto.

Miłość…

To słowo samo przyszło mu teraz na myśl. Od małżeństwa

pragnął tylko jednego – potomka. Następcy tronu, który
zapewni księstwu przetrwanie. Rosa w łóżku stanowiła tylko
dodatkową premię, jak fatalnie by nie brzmiało to określenie.

Ale miłość?

Roberto z pewnością widzi, że chodzi o małżeństwo

z rozsądku, a nie z miłości. Przecież wie, na jakim świecie
żyje.

Ale mówił też o własnym wypełnionym miłością

małżeństwie i życzeniach szczęścia dla nich obojga. Vittorio
nie może przecież zdradzić, że nigdy nie pozwoli sobie na
miłość do jego córki. Nie po tak ciepłym przyjęciu przez całą
rodzinę. To sprawa między nimi obojgiem.

Roberto dał im błogosławieństwo. Czy nie po nie

przyjechał Vittorio? Dlaczego zatem czuje się teraz nieswojo?

Jakby kogoś oszukał.

Obaj dołączyli do rodziny. Wieść o błogosławieństwie

wywołała wielką radość wszystkich. Szczęścia dopełniła
wiadomość o ciąży Rosy i następnym wnuku. Na stole szybko
pojawiły się nowe butelki wina. Wszyscy po kolei serdecznie
całowali i ściskali Vittoria.

Przyjęto go do rodziny.

Tylko jedna osoba nie uściskała go równie radośnie. Rosa.

A właśnie jej uścisków pragnął najbardziej. Lekkim
pocałunkiem musnęła tylko jego policzek i szybko zaczęła się
bawić z dziećmi. Używała ich jako tarczy. On jednak nie
rozumiał, dlaczego.

Stał otoczony jej braćmi i kątem oka popatrywał na Rosę.

Unikała  jego  wzroku.  Był  przybity.  Tyle  tygodni  minęło  od
tamtej cudownej nocy, a teraz, gdy Rosa wróciła do jego życia
i była tak blisko, odczuwał tylko frustrację. Pożądał jej całym
sobą.  Spalał  się  wewnętrznym  ogniem.  Ale  odmówiła
przeprowadzki do weneckiego pałacu i kochania się z nim do
czasu  załatwienia  bieżących  spraw.  Patrzył,  jak  się  śmieje
i  w  ciepłym  wiosennym  słońcu  radośnie  tańczy  z  dziećmi.
Lekki wietrzyk rozwiewał jej włosy.

Mają błogosławieństwo. Andachstein będzie mieć

następcę tronu.

Wszystko załatwione.

Tej nocy znów będzie się z nią kochać.

Przyjęcie dobiegło końca późnym popołudniem. Bracia

Rosy jeden po drugim rozjechali się do domów. Roberto
siedział w wygodnym fotelu, pochrapując.

Dopiero wtedy Rosa wyznała, że jest zmęczona i chce

odpocząć.

Wyjęli z samochodu bagaże i udali się na górę. Z każdym

krokiem Vittorio czuł, jak wzbiera jego pożądanie.

Przystanęli w małym korytarzyku na piętrze.

– Mam nadzieję, że nie zmęczyła cię moja rodzina?

– Skąd. Jest wspaniała. Hałaśliwa, ale sympatyczna.

Uśmiechnęła się, a po chwili otworzyła jedne z drzwi.

– Tu będziesz spał – powiedziała, wskazując na pokój.

– Jak to? – odparł zaskoczony, rozglądając się wokół.

W pokoiku stało tylko jedno łóżko, a na nim leżało trochę

zabawek. Pod oknem w równym rzędzie stały pluszowe misie
i lalki. Na ścianach wisiały portrety Rosy jako dziewczynki.
Obok – plakat jakiegoś boysbandu.

– To twój stary pokój? – spytał.

– Tak. Z najwygodniejszym łóżkiem, jakie znajdziesz

w tym domu – uśmiechnęła się.

Wyciągnął ręce, by ją przytulić, ale wyśliznęła się jednym

zręcznym ruchem ciała.

– Nie zostaniesz ze mną?

Potrząsnęła przecząco głową. Przez odsłonięte zasłony na

jej twarz padło światło księżyca. Pomyślał, że Rosa jest jak
żywa rtęć, której nie można zatrzymać w miejscu.

– Nie mogę kochać się z tobą w domu mojego ojca.

– Śpi. Nie będzie wiedział – zaoponował.

– Ale ja będę – powiedziała z łagodnym uśmiechem

i szybko podeszła do drzwi.

– Więc kiedy? – spytał zaskoczony z rezygnacją

w głosie. – Kiedy znów będziemy się kochać?

– Oczywiście w noc poślubną.

– Co? To jeszcze miesiąc! Wiesz ile to czasu?

– Tym bardziej będzie wyjątkowa. – Uśmiechnęła się

smutnym uśmiechem i pocałowała go w policzek. – Dobranoc.

Został sam. Leżał w jej dawnym łóżku w otoczeniu jej

dziecięcych zabawek, których nawet nie zrzucił na podłogę.
Książę Andachsteinu i znany playboy na dziecięcym łóżeczku
w starym domu gdzieś na prowincjonalnym południu Włoch!

Nie wiedział, czy się śmiać, czy użalać nad sobą, ale

wiedział, że nie zaśnie tej nocy.

Czuł się jak na torturach. Być tak blisko niej i nie móc jej

dotknąć! Lepiej już spać pod drzewem.

Zerwał się z łóżka i zapalił światło. Podszedł do stojącej

obok drzwi starej komody i zaczął przeglądać leżące na niej
pożółkłe zdjęcia.

Sepia najlepiej oddaje upływ czasu, pomyślał.

Rosa w szkole z warkoczykami i uroczą szparką między

zębami. Już wtedy miała piękne oczy. Na innym zdjęciu widać
ją z braćmi. Cała czwórka na rowerach. Pewnie fotografia
z wakacji. W dali blado lśni morze. Kolejna – uśmiechnięta
mała Rosa stoi między rodzicami i trzyma ich za ręce.

Wziął zdjęcie do ręki i przybliżył do oczu. Jej ojciec

wiedział, co mówi – Rosa to skóra zdjęta z matki. Vittorio
przyłożył palec do policzka dziewczynki. Wkrótce nie będzie
już miejsca na zabawę „popatrz – ale – nie – dotykaj”.

Będą dzielić łoże. I znacznie więcej innych rzeczy.

„Nigdy nie będziesz się z nią nudził”.

Słowa te same przyszły mu do głowy.

Roberto miał rację.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Nie miał czasu, by polecieć do Andachsteinu i osobiście

przekazać ojcu wiadomość o ślubie. Jednak nie darowałby
sobie satysfakcji z widoku reakcji Guglielma. Przekazał jego
sekretarzowi, że będzie łączył się z ojcem przez Skype’a, gdy
tylko oboje z Rosą wrócą do Wenecji.

Zaraz po powrocie zamknął się w gabinecie i połączył

z Guglielmem.

– Mam dobrą wiadomość… – zaczął.

– Czekam tylko na jedną informację. Oby była dobra. –

Ojciec chrząknął znacząco.

Vittorio widział, że cierpliwość Guglielma wyczerpała się,

zanim jeszcze na dobre zaczęli rozmowę.

– To masz szczęście. Żenię się. – Syn uśmiechnął się do

monitora.

– Rychło w czas. Miałem nadzieję, że w końcu to

usłyszę. – Ojciec odetchnął z ulgą. – Która to? A może
wreszcie dogadałeś się z Sireną?

– Nie.

Vittorio wypowiedział to słowo z wyraźną satysfakcją

w głosie.

– Nie? Mój przyjaciel będzie zawiedziony – rzucił

zrezygnowany Guglielmo. – Kim jest ta szczęściara?

– Rosa Ciavarro.

Guglielmo zmarszczył brwi.

– Nie przypominam sobie jej na liście.

– Bo Rosy na niej nie było. Pochodzi z małej mieściny na

południu Włoch.

– Mieściny? Kto jest jej ojcem? Co robi?

– Roberto Ciavarro.

Guglielmo potrząsnął głową z niedowierzaniem. Vittorio

uśmiechnął się. Kusiło go, by poczekać na dalsze bezowocne
pytania, ale uznał, że będzie miał więcej satysfakcji, gdy sam
wyjawi prawdę.

– Prowadzi miejscową stację benzynową i mały zakład

naprawy samochodów.

Guglielmo poczerwieniał na twarzy, ale powstrzymał

wybuch emocji. Nawykł do tego, że syn czasem go drażnił.
Wzniósł oczy do sufitu, jakby oczekiwał boskiej interwencji.
Gdy nie nadeszła, westchnął głęboko.

– A ta Rosa?

– Pracuje w hotelu w Wenecji.

– Jako…?

– Pokojówka albo jak wolisz: sprzątaczka.

Ojciec zamknął oczy i mocno zacisnął usta.

– Prowincjuszka. Żenisz się z chłopką? Żartujesz? To nie

jest zabawne. Możesz choć raz potraktować na serio swoje
obowiązki?

Vittorio zjeżył się jak kot.

– Nigdy nie byłem bardziej poważny, ojcze. Żenię się

z Rosą.

– Po jakiego diabła!? – Guglielmo wyrzucił ręce w górę. –

Powiedz mi jeszcze, że ją kochasz!

– Jasne, że nie. Czy w naszej rodzinie ktoś wziął kiedyś

ślub z miłości?

Ojciec chrząknął, jakby się zgadzał z synem i przyznawał,

że właśnie tu leży główna przyczyna wszystkiego, co przez
wieki kładło się cieniem na ich rodzie – nigdy nie było w nim
miłości.

– Więc dlaczego? – spytał.

– Bo jest w ciąży – odparł Vittorio.

– I to wszystko? Zdarza się. Dla takich jak ty to nawet

swoiste ryzyko zawodowe. Łajdaczysz się, jak możesz. Dotąd
nie przejmowałeś się moralnością. Ciąża nie znaczy, że masz
się żenić z dziewką. A jeśli urodzi się dziew…

– To chłopiec – wpadł mu w słowo Vittorio.

Po raz pierwszy zauważył cień zainteresowania na twarzy

ojca.

– Jesteś pewien? – spytał Guglielmo, głaszcząc dłonią po

siwej brodzie.

– Zrobiliśmy badanie krwi.

– Ale to wciąż plebejuszka.

– Mamy dwudziesty pierwszy wiek, ojcze – zaprotestował

Vittorio. – Media szybko kupią naszą historię. Romans jak
z baśni. Książę i służka. Zwykła dziewczyna, która zostaje
księżną. I wisienka na torcie – dziecko. Pisma kobiece i gazety

oszaleją. Kiedy Andachstein miał tak świetną prasę? Pomyśl,
ile dobrego przyniesie to naszej gospodarce. Nasze hotele
i kasyna zapełnią tłumy turystów.

Guglielmo dalej w zamyśleniu głaskał brodę. Toczył

wewnętrzną walkę.

– Masz jej fotografię? – zapytał w końcu.

Vittorio wyjął telefon komórkowy i znalazł zdjęcie Rosy,

które zrobił podczas rejsu gondolą. Widać ją było na nim
w całym jej nagim pięknie. Zmysłowa, ale i niewinna kobieta,
której nie sposób się oprzeć. Vittorio wiedział jednak, że nie
aż tak niewinna, jak wygląda.

Ojciec przyglądał się uważnie. Po chwili westchnął

głęboko.

– Ładna, ale wymaga oszlifowania jako księżna. Musi się

nauczyć dworskich manier i historii Andachsteinu. Poznać
swoje obowiązki.

– Nie martw się. Dopilnuję tego.

– Ale czy da radę? – dopytywał Guglielmo. – Przecież to

prosta dziewczyna z dalekiej prowincji…

– Mówiłem, że jest prosta? – ostro zareagował syn.

– Masz rację… Nie jest… Skoro udało jej się zajść w ciążę

z księciem…

Vittorio zatrząsł się z oburzenia.

– Nie wiedziała, że jestem księciem, a w ciążę nie zaszła

sama. Ja to zrobiłem.

Ojciec machnął lekceważąco ręką.

– Sprawy techniczne. Ale stało się.

– Gratulujesz mi? Bo prawie nie wierzę, że zgadzasz się na

ślub.

Guglielmo odwrócił głowę od komputera i zaczął

przesuwać leżące na biurku dokumenty.

– Zgadzam się – powiedział, nie patrząc na widoczną na

monitorze twarz syna. – Bo to jedyny wybór, jaki mi dajesz,
ale nie będę skakał z radości do nieba. Jak, do diabła, wyłącza
się to ustrojstwo?

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Gdy Vittorio rozmawiał z ojcem, Rosa zadzwoniła do

Chiary  i  poprosiła,  by  została  jej  druhną.  Chciała  wspólnie
z  przyjaciółką  w  ich  mieszkanku  projektować  wieczorami
suknię ślubną. Już nawet wymyśliła fason. Miała też nadzieję,
że  dzięki  matczynej  maszynie  do  szycia,  matka  w  jakiś
magiczny  i  duchowy  sposób  będzie  uczestniczyć
w przygotowaniach.

Jednak gdy wychodzisz za księcia, nie wszystko idzie tak,

jak sobie wymyślisz.

Vittorio wrócił z rozmowy z ojcem zadowolony

i rozpromieniony. Od razu zapowiedział Rosie, że od jutra
zamieszkają razem w weneckim pałacu, gdzie będą się
przygotowywać do ślubu.

– Nie rozumiem, dlaczego – zaprotestowała.

– Z wielu powodów. Jesteś moją narzeczoną. Nie

zapewnię ci bezpieczeństwa, jeśli pozostaniesz w tej dziurze,
którą nazywasz domem.

– Bezpieczeństwa?

– Będziesz księżną. Gdy tylko oficjalnie ogłosimy datę

ślubu, nie opędzisz się od ludzi. Dziennikarzy, paparazzich,
a nawet zwykłych oszustów. Wszelkiego rodzaju pochlebców.
Wierz mi, że w pałacu będziesz bezpieczniejsza. Poza tym już
za długo tolerowałem twój upór.

– Nie upór, lecz niezależność.

– Nazywaj to, jak chcesz, ale przenosisz się do pałacu.

– A Chiara? – fuknęła.

Rosa nie wyobrażała sobie znaleźć się teraz sam na sam

z Vittoriem, bo bała się, że wtedy nie dotrzyma własnych
postanowień. Bez obecności przyjaciółki nie da rady opierać
mu się aż do ślubu.

– Weź ją ze sobą, jeśli chcesz.

Mruknął pod nosem jakieś przekleństwo. Trzeba mieć

końską cierpliwość do tej kobiety. Ale czy Roberto go nie
ostrzegał?

– Jest jeszcze kwestia sukni ślubnej. Zaplanowałem

spotkania najlepszymi projektantami. Uwzględnią wszystkie
twoje sugestie.

– Niepotrzebnie, bo chcę uszyć ją sama. – Rosa nie

ustępowała nawet na krok.

– Boże, Roso! To książęcy ślub. Będziemy we wszystkich

europejskich telewizjach. Nie możesz być w taniej podróbce.

– Nie szyję tanich podróbek.

Vittorio wzniósł oczy do góry.

– Dobrze. Ale i tak nie wiem, czy będziesz miała na to

czas w najbliższych tygodniach. Musisz poznać naszą historię,
konstytucje, dworską etykietę, przyszłe obowiązki i oficjalne
funkcje, jakie obejmiesz. Nauczyć się sztuki wygłaszania
przemówień.

– Jakie funkcje?

Nie przemawiała publicznie od czasów szkolnych, a nawet

występując przed klasą, zawsze była kłębkiem nerwów.

– Różne. Ludzie stęsknili się za władczynią. Moja matka

patronowała szpitalowi dziecięcemu i wielu organizacjom
charytatywnym.

– Zatem, zgadzając się na małżeństwo, tracę swoje życie?

– Nie jest tak źle, Roso. Zyskujesz mnie – zażartował.

Miał rację. Tamtej magicznej nocy zakochała się w nim.

Może nie do końca, ale jednak. I nic tego nie zmieniło. Nawet
to, że zniknął na półtora miesiąca – uczciwie mówił o jednej
nocy – ani to, że nie zdradził, kim jest.

Bo nie zakochała się w księciu, lecz w mężczyźnie,

którego  spotkała  na  zamglonym  weneckim  placu.  Ostatnio
coraz  bardziej  przypominał  jej  właśnie  tamtego  Vittoria.
Hipnotyzującego,  silnego,  ale  i  zmysłowo  niebezpiecznego.
Myśl,  że  potrafi  mi  się  teraz  przeciwstawić,  ekscytowała  ją
i podniecała. Oszałamiała.

Nie potrzebowała afrodyzjaków. Co noc we śnie

przeżywała tę samą scenę miłosną. Wciąż pragnęła się z nim
kochać… Kochać na nowo.

Jednak w małżeństwie pragnęła go całego. Nie tylko jego

ciała i jego pożądania. Pragnęła uczucia. Tęskniła za miłością.

Po ślubie będą spać w małżeńskim łożu.

Dziś miała tylko jednego asa w rękawie – trzymać Vittoria

na odległość, żeby spróbował spojrzeć poza łóżko i zobaczył
w niej kobietę, którą naprawdę jest.

Sądził, że przeprowadzka do pałacu osłabi jej

postanowienie i uczyni bardziej wrażliwą na jego odczucia.
Srodze się mylił.

Rosa i Chiara robiły wokół siebie mnóstwo wrzawy.

Zwłaszcza tej drugiej wszędzie było pełno. Biegała po
wszystkich piętrach i krzykliwym głosem komentowała
wszystko, co mogła.

Czary goryczy dopełnił widok, który napotkał pewnego

ranka. Pod kierownictwem Rosy służba przenosiła do jej
sypialni ogromne łoże z baldachimem.

– Co, do diabła, się dzieje? – krzyknął czerwony z gniewu.

– Niesiemy łóżko dla Chiary. Lubimy razem mieszkać.

Możemy się nagadać – odparła spokojnym głosem.

– Możecie do siebie dzwonić.

– To byłoby dziwne. Mieszkamy w jednym miejscu. Tak

będzie tylko do ślubu.

Uśmiechnęła się i musnęła ustami jego wargi. Dotyk jak

muśnięcie skrzydłem motyla. Jawna prowokacja. Delikatny
i krótki pocałunek. Chciał ją zatrzymać i przyciągnąć do
siebie, ale znanym mu już zręcznym ruchem ciała wyśliznęła
się z jego rąk, zanim zdążył ją objąć.

Pragnął jej. Płonął pożądaniem.

Jednak jeszcze bardziej irytowało go, że za każdym razem

jego podziw dla niej tylko rośnie. Była przebiegłą
negocjatorką, która po cichu osiągała swoje cele. Stawiała na
swoim i w niczym nie ustępowała. Ale Vittorio wiedział, że
wciąż ją pociąga. Ściągnęła Chiarę do siebie, by służyła jej za
bufor bezpieczeństwa.

Rosa broniła warunków umowy jak tygrysica swoje

tygrysiątka.

Uśmiechnął się pod nosem. Bez względu na to, czy sam

sprawdzi się w roli ojca, ona będzie wspaniałą matką. Widział,
jak przytulała swoją maleńką bratanicę. Jak ją całowała. Może
pomoże i jemu stać się takim ojcem, jakim pragnął zostać.

Wyszedł i skierował się prosto do zamkowej siłowni, by

dać ujście rozpierającej go energii.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Rosa ziewnęła, studiując przy biurku kolejny zakurzony

tom w zamkowej bibliotece.

– Nudne? – spytała Chiara, która leżąc obok na szezlongu,

przeglądała kolorowy magazyn „Panna Młoda” .

– Konstytucja księstwa. Nigdy nie czytałem niczego

nudniejszego. A jeszcze tyle przede mną. Vittorio miał rację,
że nie będę mieć czasu na uszycie sukni ślubnej.

– Dlaczego nie chcesz pomocy najlepszych włoskich

projektantów? Każda z nas dałaby wszystko, by mieć od nich
suknię. Zostało tylko kilka tygodni. Zawsze sama możesz
uszyć jakiś drobiazg dla siebie czy Vittoria. Obejrzyjmy
chociaż szkice ich projektów.

– Może masz rację…

– To zrób przerwę, a ja po nie skoczę. – Chiara zerwała się

na równe nogi.

Rosa wygodnie rozparła się w fotelu i zamknęła oczy,

próbując zapamiętać fragment, który przed chwilą przeczytała.

Po co to wszystko?

– Rosa?

Otworzyła oczy. W drzwiach biblioteki stał Vittorio.

– Dobrze się czujesz?

Szybko podszedł do niej miękkim krokiem. Miała

wrażenie,  że  skrada  się  jak  wielki  kot.  W  jego  ruchach
widziała  ledwie  powstrzymywaną  siłę  i  energię.  W  białym
wełnianym swetrze uwydatniającym szeroką klatkę piersiową
i  w  czarnych  spodnich  wyglądał  wspaniale.  Już  prawie
wyciągała ręce, by przez tę drogą kaszmirową wełnę dotknąć
jego ciała…

– Tak. Wszystko w porządku.

Czuła się dziwnie bezbronna. Po raz pierwszy od czasu,

gdy przeniosła się do pałacu, byli tylko we dwoje. Bez
towarzystwa Chiary, które dodawało jej pewności. Dzięki
przyjaciółce mogła udawać, że niczym się nie przejmuje.

Teraz jednak była sama.

– Wyglądasz na zmęczoną.

– Potwornie nudne te księgi. Nie dam rady ich przeczytać.

– Nie podoba ci się historia księstwa? Może zaczęłaś

w złym miejscu. Andachstein ma bogatą i fascynującą historię.
Pokażę ci…

– Proszę – powiedziała.

Vittorio podszedł do biurka i nachylił się nad nią. Czuła

zapach jego wody kolońskiej, którą tak lubiła. Ogarniał ją jak
lekka bryza owiewająca całe ciało i poruszająca końcówki
nerwów.

– Czytałaś o naszych słynnych koronkach?

Wyprostował się i zdjął z półki opasły tom. Otworzył go

na stronie z ozdobną zakładką.

– Spójrz – powiedział, wskazując na zdjęcia różnych

wzorów koronek. Jedne były delikatne jak pajęczyna. Inne
przypominały kwiaty i muszle. Prawdziwa poezja kształtów.

– W dawnych czasach księżna Rienna zapragnęła

otworzyć szkołę dla dziewcząt. Zaprosiła grupę sióstr
zakonnych z Brugii, które nauczyły sztuki koronkarskiej nasze
dziewczęta i kobiety.

Starała się ignorować jego obecność i koncentrować na

tym,  co  mówił,  ale  jego  słowa  docierały  do  niej  jak  przez
mgłę.  Stał  nachylony  tuż  nad  nią.  Czuła  ciepło  jego  ciała.
Mimowolnie  uniosła  głowę  w  jego  kierunku.  Widziała  zarys
jego silnej szczęki i pełnych ust. Od dawna nie była tak blisko
niego. Jego męski zapach działał na nią jak narkotyk.

Wysiłkiem woli utkwiła oczy w leżącym na biurku

woluminie.

– Rienna była celtycką księżniczką. – Słowa Vittoria

przywróciły ją do rzeczywistości. – Piraci porwali ją z domu
na  okręt  płynący  do  Konstantynopola.  Stare  legendy  mówią,
że miała oczy koloru szafiru. Zamierzali ofiarować ją w darze
sułtanowi, ale podczas rejsu zerwał się sztorm i okręt zniosło
do  brzegów  Andachsteinu.  Nasze  straże  morskie  uwolniły
księżniczkę. Jej ojciec z wdzięczności ofiarował ją jako żonę
naszemu  księciu,  którego  małżonka  zmarła  rok  wcześniej
podczas porodu razem z nowo narodzonym synkiem. Rienna
dała  mu  ośmioro  dzieci.  Od  tego  czasu  kolor  jej  oczu
dziedziczą wszystkie kolejne pokolenia władców księstwa.

Uniosła głowę wyżej i spojrzała mu prosto w twarz.

– Nasz syn będzie miał taki sam? – spytała.

– Tak – odparł.

Z każdą chwilą ich wargi coraz bardziej zbliżały się do

siebie. Nie mogła oderwać wzroku od jego szafirowych oczu.
Czuła jego oddech. Dzieliło ich tylko bicie serca. Gdyby teraz
chciał się z nią kochać, oddałaby mu się cała.

Bez wahania. W tej chwili myślała tylko o tym, że pragnie

go pocałować.

Nie liczyły się żadne postanowienia. Tylko to, że teraz był

tak blisko przy niej.

Lekko rozchyliła wargi…

– Mam! – Chiara wpadła do pokoju jak burza i gwałtownie

stanęła w miejscu.

– Przepraszam… przeszkadzam? – zapytała skrępowana.

– Skąd. Vittorio opowiadał mi o historii księstwa. Prawda?

– No właśnie – powiedział, prostując się nad biurkiem. –

Widzę, że chcecie oglądać projekty, więc zmykam – dodał
z uśmiechem.

– Co się działo? – spytała podekscytowana Chiara, gdy

tylko wyszedł.

– Nic – odparła Rosa. – Pokaż te projekty.

– Zobacz ten. Jest cudowny. – Przyjaciółka wyjęła jeden ze

szkiców.

Suknia miała obcisłą górę i rękawy trzy czwarte. Z tyłu

zamiast  suwaka  zaprojektowano  sięgające  daleko  w  dół
zapięcie  na  perłowe  guziki.  Do  tego  długi  tren  i  obrębiony
koronką  welon.  Do  szkicu  projektant  dołączył  próbkę

materiału na suknię – naturalny jedwab Szantung – i wzór
koronki.

Gładki, swobodny i elegancki design, który nie usiłował

niczego naśladować ani niczego udawać.

Rosę przeszył dreszcz podniecenia.

– Piękna.

– Na tobie będzie wyglądać cudownie – dodała Chiara.

Przejrzały kilka innych szkiców. Uwagę Rosy zwróciła

suknia z koronki z małej manufaktury w Andachsteinie.

– Chcesz mieć koronkową? – spytała przyjaciółka.

– Nie, ale mam pewien pomysł. – Rosa uśmiechnęła się do

siebie.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Katedrę

księstwa

Andachsteinu

wzniesiono

w średniowieczu na cyplu z pięknym widokiem na zatokę.
Przez wieki najeźdźcy kilkakrotnie burzyli jej mury, ale
mieszkańcy zawsze odbudowywali ją na nowo. Obecny kształt
nadano jej w szesnastym wieku.

Jej twórcy kochali łuki i sklepienia. Zaprojektowali długie

główne  przejście  prowadzące  wprost  do  zdobionego  złotem
ołtarza.  W  późniejszym  czasie  dodano  wspaniałe  boczne
lichtarzowe  okna  o  gotyckim  kształcie  i  wielką  rozetę  nad
wejściem. Powstało dzieło wyjątkowego kunsztu ludzkich rąk
i wyobraźni.

Przed tym wejściem w dniu ślubu stanęła Rosa, której

towarzyszył Roberto.

Znała katedrę, bo Vittorio już przedtem zaprosił ją na

próbę ceremonii. Zauroczyło ją niezwykłe piękno tego
miejsca. Przy tej potężnej budowli mała kapliczka w Zecce,
gdzie dorastała i gdzie żegnała matkę, zdawała się maleńkim
punkcikiem zagubionym w zakurzonym pejzażu południa.

Gdy jednak zabrzmiały pierwsze dźwięki zabytkowych

organów, Rosę dopadły wątpliwości.

Co tu robię?

Wszystkiemu winna namiętna noc, która miała być też

ostatnią. Za chwilę oboje wypowiedzą słowa przysięgi

małżeńskiej, ślubując sobie miłość, wierność i wzajemną
troskę.

Ale czy on ją kocha? I będzie kochać na tyle, by pozostać

wiernym? Pragnęła takiego uczucia, jakie łączyło jej matkę
i ojca. Pragnęła wszystkiego. Małżeństwa, rodziny i miłości,
jako ich podstawy.

Ale jeśli nigdy jej nie kochał? Co wtedy?

Jej serce uschnie.

Roberto musiał wyczuć nastrój córki, bo delikatnie

poklepał jej dłoń, którą trzymała pod jego ramieniem.

– Wszystko w porządku?

– Tak. Zwykłe nerwy panny młodej.

Pocałował ją w policzek.

– Wyglądasz cudownie. Nie ma na świecie dumniejszego

ojca ode mnie.

Uśmiechnęła się do niego drżącym uśmiechem. Wybrała

prosty elegancki projekt, a razem z projektantem postawiła na
jedwab w szampańskim kolorze. Powstało małe dzieło sztuki –
suknia delikatna i zwiewna. Długi welon wykończono ręcznie
robioną koronką z małej manufaktury w Andachsteinie. Na
głowie podtrzymywał go należący kiedyś do matki Vittoria
diadem z cennym brazylijskim topazem.

– Żałuję tylko, że twoja matka nie doczekała tej chwili.

Byłaby taka dumna. Ale wiem, że skądś patrzy na ciebie –
powiedział Roberto.

– Nie mów tak, bo się rozpłaczę – odparła Rosa błagalnym

szeptem.

– Nie zdążysz – żartował ojciec. – Idziemy.

Wolnym krokiem ruszyli w stronę ołtarza.

Gdy szli, światło przesączało się przez wspaniałe witraże,

jakby chciało oświetlić im drogę. Stojący po obu stronach
przejścia goście uśmiechali się do nich radośnie.

Rosa jednak nie zauważała niczego.

Bo czekał na nią Vittorio. Jego widok zaparł jej dech

w  piersiach.  Miał  na  sobie  wysadzany  złotymi  guzikami
i  zdobiony  złotym  haftem  czarny  mundur  galowy  Gwardii
Narodowej księstwa. Wyglądał tak, jak pierwszego wieczora –
prawdziwy  wojownik.  Bóg?  Ale  na  pewno  nie  zwykły
śmiertelnik.

Ani na chwilę nie spuszczał z niej oczu. Obserwował

każdy jej krok. Na jego ustach błąkał się tajemniczy uśmiech.
W jego oczach widziała dumę i satysfakcję. Pożądanie, a może
nawet zaskoczenie tak olśniewającym wyglądem panny
młodej.

Lecz czy jest w nich miejsce na choćby odrobinę miłości,

której tak bardzo pragnęło jej serce?

Kątem oka dostrzegła swoją rodzinę. Wszyscy radośnie się

do niej uśmiechali. Stojący obok Guglielmo miał jak zwykle
nachmurzoną minę, ale przyjaźnie pomachał do niej dłonią.

Podeszła do Vittoria, który podał jej ramię.

– Jesteś piękna – powiedział szeptem.

Serce zabiło jej mocniej.

Wieczorem będzie leżeć z tym mężczyzną w małżeńskim

łożu. Będą się w końcu kochać i staną się jednym. Cały ten

czas Vittorio myślał, że tylko on za tym tęskni i tylko on jest
pokrzywdzony. Nie miał pojęcia, jak wiele poświęca Rosa,
aby nie ulec własnym pokusom. Jak bardzo sama pragnie
znów znaleźć się w jego ramionach. Jak tęskni za tamtą nocą.
Za jego bliskością.

I jak obawia się tego wszystkiego.

Kiedyś powiedziała mu, że ich małżeństwo grozi utratą jej

niezależności.

Dziś groziła jej utrata samej siebie.

Miała poczucie, że nie ona uczestniczy w rozpoczętej

właśnie ceremonii, lecz ktoś, kto stanął obok niej. Jak to
możliwe, że dziewczyna z maleńkiej mieściny stoi w katedrze
i bierze ślub z księciem?

Niewiarygodne.

Nierzeczywiste.

Gdy wypowiadali słowa przysięgi, nie ona, lecz on

wypowiadał je z pełnym przekonaniem. To jemu głos nie
drżał. Patrzył jej głęboko w oczy, jakby chciał, by uwierzyła,
że nie żenią się tylko z rozsądku.

Że przynajmniej część tego związku jest prawdziwa.

Celebrans ogłosił ich mężem i żoną. Pocałowali się, ale

zdawkowy pocałunek znów obudził jej wątpliwości, bo
bardziej pieczętował układ biznesowy, niż wyrażał uczucia.

Vittorio prowadził do wyjścia już zamężną kobietę, a ona

nie czuła nic oprócz szoku. Gdy wyszli z katedry, otoczył ich
rozradowany tłum. Goście na chwilę oddzielili ich od siebie.

Każdy chciał zamienić chociaż słowo z panem młodym czy
panną młodą.

Nagle jakaś kobieca dłoń wpiła się z tyłu w jej ramię.

– Powinnam ci pogratulować – usłyszała znajomy głos.

Odwróciła się. Sirena miał teraz włosy koloru blond.

– Ale przy okazji zdradzę ci mały sekrecik – syknęła Rosie

do ucha. – On cię nigdy nie pokocha. W tej rodzinie wszyscy
są niezdolni do miłości. – Na twarzy Sireny pojawił się
złośliwy uśmieszek. – Pozbądź się złudzeń, kochanie – dodała.

Rosa stała oszołomiona. Tak bardzo widać na jej twarzy,

że pragnie być kochana?

W tej samej chwili otoczyli ją bracia i ich żony. Poczuła

się jak ktoś, kto zachłannie pragnie wszystkiego, choć już ma
i tak o wiele więcej, niż inni dostaną przez całe życie.

– Gdzie moja żona? – usłyszała donośny głos Vittoria.

Moja żona, powtórzyła w myślach.

W jego słowach usłyszała tylko chęć posiadania. Nie było

w nich miłości, lecz tylko pożądanie. I niecierpliwe czekanie
na wieczór. Broniła się, ale wiedziała, że czuje tak samo.

Tłumek rozstąpił i zrobił miejsce Vittoriowi.

– Tu jesteś, moja księżno.

Objął ją ramieniem i pocałował. Inaczej niż w katedrze.

Tamten  pocałunek  był  suchy  i  oficjalny.  Teraz  Vittorio
z  trudem  powstrzymywał  namiętność  i  żądzę,  które  już
zrywały  się  z  łańcucha.  Ten  pocałunek  zabrał  jej  oddech
i przeszył ciepłym dreszczem.

Może wieczorem powinna po prostu pozwolić mu, by ją

posiadł. Całkowicie i bez pamięci oddać się jego pożądaniu.

Może ta noc powinna być nocą dzikiej rokoszy

i zaspokajania zmysłowych żądz.

A miłość?

O nią będzie się martwić jutro.

Przyjęcie weselne wciąż trwało, a goście tłoczyli się na

parkiecie, gdy Vittorio objął Rosę i szepnął jej do ucha:

– Już czas.

Drgnęła. Czuła na skórze jego ciepły oddech i zapach.

Potężna i uzależniająca mieszanka. Serce biło jej mocniej, gdy
żegnali się z gośćmi. Szli długim kamiennym korytarzem,
który zdawał się nie mieć końca.

Milczała.

Nie znajdowała słów. A nawet gdyby znalazła, nie

przeszłyby jej przez zaciśnięte gardło.

Milczał.

Nie śpieszył się. Wolno odmierzał kroki.

Gdy otwierał ozdobne drzwi do swojego apartamentu,

miała poczucie, że jej nerwy są napięte jak postronki. Znalazła
się w tym miejscu po raz pierwszy od czasu przeprowadzki do
zamku. Weszli do sypialni, gdzie jej wzrok od razu
przyciągnęło ogromne łoże z baldachimem. Całość
uzupełniały ciemne mahoniowe meble i ciężkie skórzane sofy.

Zamknął drzwi.

– Zdenerwowana? – zapytał.

– Jak po długim dniu… – odparła.

Stała tak blisko, że czuła ciepło jego oddechu.

– Mówiłem już, że pięknie dziś wyglądasz? – szepnął,

delikatnie przesuwając opuszkiem kciukiem jej ramiona
i szyję.

Skinęła głową. Zsunął dłoń niżej, muskając palcami plecy

aż do zapięcia sukni.

Przeszył ją dreszcz podniecenia.

– Ale teraz czas, by zacząć to, o czym marzyłem cały

wieczór.

Rozpiął pierwszy perłowy guzik zapięcia. Zdziwiła ją

zręczność jego długich palców. Sama nie potrafiła zapiąć tej
sukni i musiała pomagać jej Chiara.

Guzik ustąpił. Vittorio muskał wargami jej plecy. Czuła na

skórze jego zarost. Miała ochotę szybko się odwrócić
i pocałować go, ale ten mężczyzna był mistrzem erotycznej
ceremonii. Nie śpieszył się. Rozpinał kolejny guzik.

Vittorio działał w zgodzie z własnym erotycznym

zegarem, starając się tylko, by jej zegar się nie spóźniał. Wciąż
muskał wargami jej plecy. Kolejne guziki ustępowy pod jego
palcami. Jej sutki twardniały. Jak on to robi? – pomyślała.

Teraz wystarczyłby jeden ruch, by góra sukni opadła na

podłogę. Ale Vittorio wiedział, że został jeszcze ostatni guzik.
Pośpiech jest złym doradcą – także w seksie. Dopiero gdy go
rozpiął, zsunął dłońmi suknię, pomagając Rosie wysunąć
ramiona z rękawów. Suknia zsunęła się do jej stóp. Położył
dłonie na jej piersiach i obrócił ją do siebie. Delikatnie uniósł
jej podbródek. Ich wargi się spotkały. Usta przylgnęły do ust.

Miała na sobie tylko wykończone koronką figi ledwie

zasłaniające trójkącik między udami, biustonosz z takiej samej
delikatnej koronki i sięgające ud obrębione koronką
pończochy.

– Podoba ci się wzór koronek? – spytała, przesuwając

palcami po haftach wyszywanych złotą nicią. – Specjalnie
zamówiłam u najlepszych koronkarek w Andachsteinie. I sama
ozdobiłam nimi bieliznę.

– Chyba nie wiedziały, do czego ci posłużą – uśmiechnął

się Vittorio.

– Myślałam, że nigdy nie poprosisz.

Wziął ją na ręce i delikatnie położył na łóżku. Pochylił się

nad nią i jednym ruchem rozpiął biustonosz. Przez chwilę
patrzył na jej piersi i zapraszająco sterczące sutki. Jeden po
drugim brał je do ust i pieścił.

Jego dłoń zsunęła się do jej bioder.

Dyszała, gdy łagodnie i miękko zanurzył głowę między jej

uda.

Pragnęła więcej.

Potrzebowała więcej.

Vittorio świadomie jednak pominął pragnące jego

pieszczot  miejsce  między  jej  udami  i  zsunął  wargi  niżej,
jednocześnie  zdejmując  jedną  po  drugiej  jej  szpilki.  Teraz
pieścił wargami jej stopy i kostki. Jednym ruchem dłoni zsunął
figi.  Przez  chwilę  patrzył  zachwycony.  Dopiero  wtedy
zanurzył  głowę  między  jej  uda  i  odnalazł  językiem  miejsce,
które już czekało na jego pieszczotę.

– Vittorio! – krzyknęła.

– Wiem. Czuję to samo, Roso – odpowiedział.

Zaczął dłonią pieścić ją między udami. Na opuszkach

palców czuł jej wilgoć. I ciepło.

Wsunął palec do jej ust i delikatnie zaczął przesuwać nim

po jej wargach.

– Są takie ciepłe… – szepnął.

– Vittorio! – krzyknęła znowu.

– Wiem.

Teraz klęczał między jej udami, pieszcząc dłońmi całe jej

ciało – piersi, ramiona, brzuch i uda – jakby nie mógł się nim
nasycić. Pożerając ją wzrokiem, jak konający z głodu
mężczyzna, który wreszcie otrzymał strawę, której tak
pragnął.

Wszedł w nią jednym pchnięciem. Rosa przeżywała

jednocześnie  agonię  i  ekstazę,  a  wszystko  w  radosnym
oczekiwaniu  na  to,  co  jeszcze  się  zdarzy.  Swoją  męskością
wypełniał  ją  całą.  Poruszał  się  rytmicznie.  Co  jakiś  czas
przestawał  na  chwilę,  by  znów  wejść  w  nią  gwałtownym
ruchem.

Swoją skórą stykał się z jej skórą. Dwa ciała stawały się

jednym. Najbardziej intymna bliskość, jaką mogą przeżywać
kobieta i mężczyzna.

Naga magia.

Rosa dochodziła do krawędzi rozkoszy, gdy Vittorio

chwycił wargami jeden z jej sterczących sutków. Przed
oczyma błysnęła jej spadająca gwiazda. Jedna. Potem druga

i trzecia. Deszcz gwiazd, który po chwili zmienił się w deszcz
meteorów. Płynęła morzem światła i ognia.

Oceanem uczucia.

Wciąż wirowała z powrotem ku ziemi, szukając drogi do

swojego świata, gdy powiedziała te dwa słowa.

Lub może powiedziały się same, bo jej czujność uśpiło

potężne i zmysłowe ciało Vittoria. Leżał obok, wciąż
obejmując ją ramionami. Ich nogi się splatały. W jakiej innej
chwili mogą w nas wezbrać te najbardziej naturalne w świecie
słowa?

Przylgnęła ustami do jego szerokiej piersi. Czuła

obejmujące ją silne męskie ramię…

– Kocham cię – szepnęła.

Nagle poczuła, że jego ciało sztywnieje. Napina się.

Odepchnął się od niej.

– Vittorio?

– Nie. Nie mów tak. Nie prosiłem…

– Dlaczego? Może nie powinnam. Może jest za wcześnie,

ale nie umiem zaprzeczać swoim uczuciom.

Wyskoczył z łóżka.

– Prosiłem, żebyś mnie kochała? Nie kochaj mnie. Nigdy.

Bo nie dam ci w zamian miłości. Nie pamiętasz?
Wykorzystałem cię podczas karnawału jak ostatni sukinsyn.

– To przeszłość, Vittorio. Proszę… Po co ją wyciągać?

– Bo masz pamiętać, jakim jestem człowiekiem. Nie

kocham ludzi, Roso. Wiesz, dlaczego się z tobą ożeniłem.

Gdybyś nie była w ciąży, nie byłoby ślubu. To nie ma nic
wspólnego miłością.

Jego słowa dudniły jej w głowie. A jeśli mówi prawdę?

– Ale może mieć, Vittorio. Co nam przeszkadza kochać się

nawzajem? To tak naturalne.

– Nie w moim świecie – krzyknął. – Myślisz, że mogę po

prostu pstryknąć wyłącznik? Więc mnie nie kochaj. I niczego
ode mnie nie oczekuj.

– Właśnie uprawialiśmy miłość…

– Nie miłość, lecz seks. Tylko seks! To wszystko. Czas to

zrozumieć. Inaczej nie będzie.

Wypadł z sypialni, jak szalony trzaskając drzwiami.

Słyszała, jak odkręcił prysznic w łazience.

Wiedziała, że tej nocy już nie przytuli jej w małżeńskim

łożu.

Poczuła łzy w oczach, ale siłą woli powstrzymała się od

płaczu.

Czego Vittorio się boi? Nie można się bać miłości.

Mężczyzna, który jako chłopak ulitował się na kociakiem,

musi potrafić kochać. Nie umie tylko okazywać miłości. Może
pierwszą żonę kochał tak mocno, że po jej śmierci zatrzasnął
drzwi do własnego serca?

Rosa jednak nie zrezygnuje ze swoich nadziei i marzeń.

Mimo wszystkiego, co powiedział.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Całkowicie oddała się nowej roli. Odwiedzała miejscowe

szkoły, gdzie czytała małym dzieciom bajki. Wygłaszała
odczyty na uczelniach. Szybko zaskarbiła sobie sympatię
i miłość mieszkańców Andachsteinu.

Wszędzie, gdzie pojawiali się razem z Vittoriem, witały

ich tłumy ludzi z chorągiewkami księstwa w rękach. Gdy
w prasie pojawiły się pierwsze zdjęcia Rosy z zaokrąglonym
brzuchem, mieszkańcy nie posiadali się z radości.

Guglielmo wprost wychodził z siebie z zachwytu.

– Znalazłeś klejnot. Czysty klejnot – mawiał do syna.

Vittorio potakiwał. Była idealna w swojej roli. Wspaniała,

gdy uprawiali seks. Emanowała namiętnością, lecz zawsze
kochała się z nim bez słowa. Jakby była obecna ciałem, ale nie
duszą.

Ale czy nie tego sam pragnął?

Była już w końcu piątego miesiąca ciąży.

Wszyscy z niecierpliwością czekali na potomka.

Guglielmo mimo swojego gburowatego charakteru nie

ukrywał radości.

Kiedyś zwierzył się synowi, że obawia się tylko, że nie

doczeka, jak wnuk będzie dorastał.

– Lekarze mówią mi o nowej metodzie leczenia chorych

zastawek. Ryzykownej, ale mniej niż inne.

– Jednak wciąż groźnej. – Syn popatrzył na niego z troską

w oczach.

– Osiemdziesiąt procent szansy na sukces brzmi lepiej niż

stuprocentowa śmierć, jeśli nie poddam się operacji. Już
postanowiłem. Przejdę ją.

Vittorio dawno nie wiedział ojca w tak optymistycznym

nastroju.

– Ze swoją energią przeżyjesz nas wszystkich – odparł

z uśmiechem.

Rosa szykowała się do swojego pierwszej indywidualnej

wizyty  bez  sekretarki  i  całej  świty  asystentów.  Dostała
zaproszenie  od  Izby  Wytwórców  Koronek.  Dostała
w  prezencie  dwie  koronkowe  poszewki  na  poduszki  do
królewskiego  łoża.  Tkanie  tego  prawdziwego  dzieła  sztuki
koronkarskiej musiało zająć całe tygodnie.

Obiecała, że natychmiast wykorzysta prezent, choć

o małżeńskim łożu myślała teraz z odcieniem smutku. Od ich
ślubu minęły tygodnie. W tym czasie kochali się wiele razy,
ale Rosa nigdy nie wypowiedziała ani słowa. Nie była nawet
pewna, czy Vittorio w ogóle zauważył jej milczenie.

Opuściła siedzibę Izby. Rozejrzała się wokół i dostrzegła

chroniącą się w cieniu wielkiego dębu przed upałem grupę
przedszkolaków. Dzieciaki niecierpliwie czekały na nią już od
kilku minut. Zupełnie zapomniała o tym zaplanowanym
spotkaniu. Sama marzyła tylko o tym, by uciec przed palącym
słońcem i schronić się w klimatyzowanej limuzynie.

Ale nie mogła ich zawieść. Idąc w stronę dębu, nie

zauważyła, że niedaleko na wzniesieniu zaparkowała
dostawcza furgonetka. Wysiadł z niej mężczyzna trzymający
pod pachą paczkę.

Rosę pochłonęła rozmowa z rozradowanymi dzieciakami.

Przekrzykiwały się nawzajem, zadając dziesiątki pytań. Jej
uwagę zwróciła zwłaszcza dziewczynka na wózku
inwalidzkim. Rosa nachyliła się do niej, a dziecko objęło ją za
szyję i mocno przytuliło.

Wtem z góry rozległ się krzyk. Dzieci również zaczęły

przeraźliwie piszczeć. Rosa prostowała się właśnie z objęć
dziewczynki, gdy jej szofer krzyknął na cały głos:

– Uważaj, Wasza Wysokość! Uciekaj!

Odwróciła głowę i zobaczyła biegnącego z góry w jej

stronę kierowcę. Mężczyzna gonił dostawczą furgonetkę, która
błyskawicznie staczała się ze wzgórza.

Rosa mogła zrobić tylko jedno. Musiała ratować

dziewczynkę. Z całej siły pchnęła wózek i sama rzuciła się za
nim.

Ułamek sekundy wcześniej…

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Vittorio dotarł do szpitala wściekły. Nie powinien

pozwolić Rosie jechać samej. Co będzie, jeśli… Mógł jej
powiedzieć tyle rzeczy, a przez własny upór nie powiedział.
Był zły za wszystkie okrutne słowa, które rzucał jej w twarz,
bo desperacko i egoistycznie bronił muru, który wzniósł wokół
siebie.

– Co się stało? – spytał szofera, gdy szybkim korkiem szli

przez szpitalny korytarz.

Kierowca zrelacjonował zajście.

– W furgonetce chyba zawiodły hamulce. Księżna

przytulała właśnie dziewczynkę siedzącą na wózku i nie
widziała, co się dzieje. Gdy zobaczyła, było za późno…

Rozmowę przerwał im mężczyzna w białym kitlu.

– Doktor Salvatore Belosci. Opiekuję się księżną.

Przewozimy ją na blok operacyjny.

Ciało Vittoria przeszył lodowaty dreszcz.

– Dziecko? – zapytał zduszonym głosem.

– Z nim wszystko w porządku. Chodzi o kostkę u nogi

księżnej. Na szczęście cały ciężar uderzenia furgonetki spadł
na drzewo, ale po zderzeniu urwało się koło, które zawadziło
księżną o kostkę. To drobny zabieg. Oboje będą zdrowi.
Chodźmy do niej.

Rosa leżała na szpitalnym łóżku, posypiając. Dziecko jest

zdrowe! Jego serduszko bije mocno i miarowo. Zanim
przyjechała karetka, ktoś zdążył jej powiedzieć, że
dziewczynka na wózku nabiła sobie tylko guza.

Boże, co za szczęście!

Z półsnu wybiły ją dochodzące z korytarza donośne głosy.

Jeden poznała od razu.

Vittorio.

Po co go wezwali? Po co tyle wrzawy?

Nagle głosy ucichły. Otworzyły się drzwi.

– Rosa? – usłyszała jego głos.

– Dziecku nic się nie stało. Nie mówili ci?

– Powiedzieli – odparł. – Ale przyszedłem zobaczyć

ciebie.

Zaśmiała się. Może zadziałał środek rozluźniający

w kroplówce, a może miała już dosyć milczenia.

Gwałtownym ruchem obróciła głowę.

– Dlaczego tu stoisz? Żeby personel się przekonał, jak

bardzo się kochamy? Tak jak ludzie w katedrze? Nie czytam
brukowców, ale nawet gdybym czytała, moje wyobrażenia
o miłości i tak umarły podczas naszej nocy poślubnej. Przez
ciebie. Nie chcę, żebyś tu stał. Proszę, odejdź. Dziecku nic nie
jest.

Vittorio westchnął głęboko.

– Nie z jego powodu przyszedłem.

– Kłamiesz.

– Bałem się o nie, ale przyjechałem, bo martwiłem się

o ciebie. Bo zrozumiałem to, co widziałem przed sobą od
chwili, gdy cię spotkałem, a udawałem, że tego nie widzę.

Serce zabiło jej mocniej. Wstrzymała oddech.

– Co zrozumiałeś?

– Że zależy mi na tobie najbardziej na świecie, Roso. Że

nie chciałem tego przyznać, bo bałem się twojego odejścia.
Gdy usłyszałem o wypadku, z przerażeniem uświadomiłem
sobie, że mogłem cię stracić, nigdy ci o tym nie mówiąc.

– Dlaczego bałeś się, że odejdę?

– Bo tak zrobiła moja pierwsza żona. Mówiła mi, że

kocha, a jednocześnie zdradzała. Przerażała mnie myśl, że
będę przeżywać to znowu.

– Myślałeś, że mogłabym cię zdradzić? – Rosa spojrzała

na niego ciepłym wzrokiem.

– Tak i musiałem się bronić. Najprościej było nie kochać

i nie przyznawać się do miłości.

– A teraz przyznajesz?

– Kocham cię, Roso. Nigdy nie wybaczę sobie, że przeze

mnie byłaś smutna. Przepraszam, że zniszczyłem twoje
marzenia o nocy poślubnej. Gdybym mógł ci to wynagrodzić,
wynagrodziłbym tysiąckrotnie.

– Tylko tyle razy? – zażartowała, ale w jej oczach zabłysły

łzy radości.

Uśmiechnął się.

– Każdej nocy naszego małżeństwa. Wystarczy?

– To o wiele lepiej. Tak bardzo cię kocham, Vittorio.

Nachylił się i przylgnął ustami do jej warg.

– Przepraszam, że przerywam. Sala operacyjna gotowa –

speszonym głosem odezwał się lekarz, który właśnie wszedł
do pokoju.

– Niczego pan nie przerywa. Mamy całe życie, by

skończyć ten pocałunek. Chociaż on nie ma końca… – odparł
z uśmiechem Vittorio.

Document Outline