plik

A C TA U N I V E R S I TAT I S L O D Z I E N S I S

FOLIA LITTERARIA POLONICA 4(34) 2016

http://dx.doi.org/10.18778/1505-9057.34.06

Danuta Kowalewska

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia

Stereotyp i płeć

Czarownicy – ludzie, którzy dzięki paktowi z diabłem dokonują rze-

czy nadprzyrodzonych z pomocą sił piekielnych. W rzeczywistości

to najczęściej oszuści, szarlatani, łotrzykowie, maniacy, wariaci, hi-

pochondrycy i inni nicponie, którzy nie mogąc dodać sobie powagi

zasługami, osiągali to starając się wzbudzić lęk.

J. Collin de Plancy, Słownik wiedzy tajemnej

Modelowe wizerunki czarownic wizualnie oscylują między dwoma przeciwień-

stwami: brzydkiej staruchy i pięknej dziewczyny. Schematyczne i wyraziste, szyb-

ko utrwaliły się w wyobraźni społeczeństwa. Jeśli chodzi o mężczyzn, propo-

nowano szlachetniejsze i bardziej urozmaicone wzorce. Wiąże się to z wieloma

czynnikami, między innymi z początkami kształtowania się paradygmatu cza-

rownicy. Ustalał się on latami, na gruncie demonologii chrześcijańskiej, tradycji

literackiej i reliktów dawnych wierzeń.

Celem artykułu jest próba wyjaśnienia, czy rola i funkcja czarownicy w pi-

śmiennictwie dawnym warunkowana jest jej płcią i przekonaniem, że skłonności

do czarów wiążą się z funkcjami biologicznymi kobiety. Postaram się także usta-

lić, jak na stworzony w XVI wieku stereotyp wiedźmy wpłynęła zmiana relacji

między płciami w XVIII stuleciu.

Zaprezentowanie wizerunku czarownicy w dawnej Europie nie jest zada-

niem łatwym, podobnie jak opisanie czarownictwa. Mamy do czynienia z zagad-

nieniem bardzo szerokim i powiązanym z szeregiem zjawisk pokrewnych. Cza-

rownicami zajmują się reprezentanci różnych dziedzin i dyscyplin akademickich,

czego pokłosiem są publikacje o charakterze naukowym oraz ujęcia popularne,

przeznaczone nierzadko dla czytelnika spragnionego sensacji i krwawych histo-

Dr hab. prof. UMK, Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Wydział Filologiczny, Zakład Litera-

tury Oświecenia, ul. Fosa Staromiejska 3, 87–100 Toruń; e-mail: jurans@umk.pl

J. Collin de Plancy, Czarownicy, w: Słownik wiedzy tajemnej, wybór i przekład M. Karpo-

wicz, Oficyna Wydawnicza Polczek, Warszawa–Kraków 1993, s. 38.

Danuta Kowalewska

rii

. Znaczny wzrost zainteresowania tematem datuje się na lata siedemdziesiąte

XX wieku, głównie za zachodzie Europy. Zjawiska magiczno-demoniczne nadal

inspirują do dyskusji na konferencjach i sesjach naukowych, zwykle interdyscy-

plinarnych

. W najnowszych książkach bardzo wyraźnie zaznaczają się tendencje

komparatystyczne.

Wciąż jednak znajdujemy obszary, które wymagają dopełnienia i dookreślenia.

Wątpliwości budzi geneza polowań

, przyczyny ich wygaszenia

oraz liczba ofiar

(szacowane liczby to od 40 tys. ofiar obojga płci do 9 mln kobiet). Od kilku lat

obserwujemy tendencję do obniżania szacunkowej ogólnej liczby ofiar, nieraz

znacząco zawyżanych. Obecnie historycy podają, że w wyniku procesów o cza-

ry stracono w Europie około 50 tysięcy osób

W ostatnich dziesięciu latach opublikowano m.in. następujące rozprawy: J. Wijaczka, Pro-

cesy o czary w Prusach Książęcych (Brandenburskich) w XVI–XVIII wieku, Wydawnictwo Nauko-

we Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2007; tenże, Magia i czary. Polowanie na czarow-

nice i czarowników w Prusach Książęcych w czasach wczesnonowożytnych, Wydawnictwo Adam

Marszałek, Toruń 2008; M. Pilaszek, Procesy o czary w Polsce w wiekach XV–XVIII, Universitas,

Kraków 2008; D. Kowalewska, Magia i astrologia w literaturze polskiego oświecenia, Wydaw-

nictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2009; P. Rutkowski, Kot czarownicy.

Demon osobisty w Anglii wczesnonowożytnej, Universitas, Kraków 2012; B. Marcińczak, „Między

łacnowiernością i niewiernością”. Diabeł magia i czary w „Nowych Atenach” i „Diable w swojej

postaci”, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2014. Warto też odnotować pierwszą monografię proce-

sów o czary w Polsce, wydaną w języku angielskim: W. Wyporska, Witchcraft in Early Modern

Poland, 1500–1800, Palgrave Macmillan, Basingstoke 2013. Autorka wprowadza do międzyna-

rodowego dyskursu o czarach nie tylko najnowsze ustalenia polskiej historiografii, ale i nieznane

dotąd szerzej prace staropolskich i oświeceniowych demonologów.

Zob. Zjawiska magiczno-demoniczne na terenie dawnych ziem pruskich na tle porównaw-

czym, red. K. Grążawski i J. Gancewski, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego,

Olsztyn 2015; Czary, alchemia, opętanie w kulturze na przestrzeni stuleci. Studia przypadków,

red. J. Pietrzak-Thebault i Ł. Cybulski, Wydawnictwo Uniwersytetu Stefana Kardynała Wyszyń-

skiego, Warszawa 2015.

Już w starożytnej Grecji zapadały wyroki śmierci za czary, jednak dopiero w czasach chrze-

ścijańskich cesarzy w IV i V w. represje nasiliły się w niespotykany sposób. Zob. A. Wypustek,

Magia antyczna, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2001, s. 337. Polowania na czarow-

nice na masową skalę rozpoczęły się w Europie w końcu XVI w., kiedy to połączyły się w jedno

różne funkcjonujące dotąd osobno wyobrażenia.

Autorzy najnowszych badań, również polskich (M. Pilaszek, dz. cyt.; B. Marcińczak, dz.

cyt.), wiążą kres prześladowań z wieloma czynnikami, na przykład z pojawieniem się nowej kon-

kurencyjnej koncepcji natury i utratą wiary w realność czarów.

Połowa egzekucji została wykonana na obszarze Rzeszy Niemieckiej. B. P. Levack w trze-

cim wydaniu swojej monografii zdecydował się obniżyć liczbę procesów i egzekucji, pomimo

że wcześniej był krytykowany za ostrożność w szacowaniu liczby ofiar. Zob. tenże, Polowanie

na czarownice w Europie wczesnonowożytnej, przeł. E. Rutkowski, z dodatkiem Katalogu magii

Mnicha Rudolfa zabytku z XIII w. w przekładzie E. Karwota, Zakład Narodowy im. Ossolińskich,

Wrocław 2009, s. 10, 35–40.

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia Stereotyp i płeć

Nieprawdziwe okazały się również liczby podawane przez Bohdana Bara-

nowskiego

, autora publikowanych w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych po-

czytnych książek o czarach, współcześnie krytykowanego za ideologizację badań.

Ciekawie prezentuje się kwestia dysproporcji między ilością oskarżanych kobiet

i mężczyzn (75% i 25%)

, podnoszona w badaniach nad czarownictwem wielo-

krotnie, zwłaszcza w interpretacjach feministycznych

. Niepokój badawczy wy-

wołują też początki kształtowania się literackiego obrazu czarownicy oraz jego

ewolucja.

W opisie zjawiska pojawiają się paralelne informacje. Nic dziwnego, bo auto-

rzy korzystają z tych samych źródeł, zwłaszcza kanonu literatury demonologicz-

nej, zawierającego założenia wczesnonowożytnej teorii czarownictwa. Należy do

niego osławiony Młot na czarownice Heinricha Krämera

oraz dzieła takich au-

torów jak: Jan Nider, Ulrich Molitor, Jean Bodin, Henri Boguet, Pierre de Lancre

czy Martin Del Rio. Literatura ta odbija, kreuje i podtrzymuje ówczesną magiczną

wizję świata. Prześledzenie debaty dotyczącej czarownic, która toczyła się głów-

nie w Europie zachodniej, pozwala zrozumieć przemiany, jakim ulegał wizerunek

czarownicy od późnego średniowiecza do romantycznego przełomu oraz uchwycić

swoistość rodzimych procesów.

Współcześni badacze zazwyczaj deklarują, że chcą „dokonać weryfikacji roz-

maitych półprawd i stereotypów, utrwalanych w wielu wciąż bezkrytycznie przy-

taczanych pracach naukowych”

. Zdarza się, że nie tylko podważają ustalenia

swoich poprzedników, ale i kwestionują zasadność korzystania z wybranych me-

tod czy narzędzi badawczych. Zastrzeżenia rodzimych badaczy do ujęć kompara-

tystycznych wynikają z przekonania, że autorzy obcojęzyczni nie znają polskich

archiwów, a ich ustalenia odnoszą się do odmiennych warunków.

Choć stopniowo eliminuje się „historyczne fałsze”, które stwarzają mylny ob-

raz czarownictwa w Europie

, do dziś pozostaje ono fenomenem złożonym, wie-

Procesy czarownic w Polsce XVII i XVIII w., Łódzkie Towarzystwo Naukowe, Łódź 1952;

O hultajach, wiedźmach i wszetecznicach, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1963; Pożegnanie z dia-

błem i czarownicą, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1965.

Jak pokazały najnowsze badania, proporcje zmieniają się w zależności od miejsca zamiesz-

kania oskarżonych. Por. B. P. Levack, dz. cyt., s. 187–188.

Zob. G. Bechtel, Cztery kobiety Boga: ladacznica, czarownica, święta, głupia gęś, przeł.

K. Pachniak, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2001; D. Gilmore, Mizoginia, czy-

li męska choroba, przeł. J. Margański, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2003; Czarownice, w:

W. Kopaliński, Encyklopedia „drugiej płci”: wszystko o kobietach, Rytm, Warszawa 2006, s. 601.

Autorem dzieła był tylko Krämer, który dopisał jako współautora Jakuba Sprengera, aby

dodać dziełu powagi. Zob. P. Segl, Heinrich Institoris. Persönlichkeit und literarisches Werk, w:

Der Hexenhammer. Entstehung und Umfeld des Malleus maleficarum von 1487, red. P. Segl, Böhlau,

Köln–Wien 1988,

s. 103–126.

B. Marcińczak, dz. cyt., s. 4 okładki.

Na gruncie polskim m.in. dzięki pracom Janusza Tazbira i Jerzego Michalskiego. Zob.

J. Tazbir, Wawrzeniecki i Żagiell jako twórcy falsyfikatów, „Nauka” 3 (2006), s. 45–53; J. Michal-

Danuta Kowalewska

lowymiarowym i opierającym się jednoznacznym interpretacjom. W badaniach

ujawniły się różne postawy (racjonalistyczna i romantyczna, kojarzona głównie

z Julesem Micheletem) i modele postępowania („model wyznań i oskarżeń”, „mo-

del centrum i peryferii”)

. Czarownica postrzegana jest jako służka szatana, ko-

zioł ofiarny, wytwór patriarchalnego świata, relikt starożytnej religii płodności

czy antyteza idealizowanej dziewicy Marii.

Przekonanie, że w dawnej Europie czary uprawiały wyłącznie łatwiej ulega-

jące emocjom kobiety, jest jednym z uproszczeń, pojawiających się w obiegowych

opiniach o czarownicach. Przeczą temu nie tylko statystyki, ale i lektura wcze-

snonowożytnych traktatów demonologicznych. Mimo to stereotyp jest tak silny,

że wielu ludzi wyraża dziś zdziwienie, że o czary oskarżano również mężczyzn.

Co prawda chrześcijańscy moraliści widzieli w kobietach istoty szczególnie po-

datne na magię i zabobon wskutek ich rzekomej słabości moralnej i umysłowej,

ale nie widzieli powodów, żeby z kręgu podejrzanych całkowicie wykluczyć męż-

czyzn

. Dlatego, choć w dużo mniejszym stopniu, oni również byli przesłuchiwani

i skazywani. W krajach katolickich wśród straconych było około 30% mężczyzn,

w protestanckich – zaledwie 10%. Im dalej na wschód, tym proporcje są bardziej

odwrócone. W Rosji mężczyźni stanowili nawet do 90% obwinionych, podobnie

jak w Estonii czy Finlandii

. Być może wiązało się to z wyodrębnieniem typowo

męskich i żeńskich dziedzin magii. Kobiety dominowały w obszarze magii zwią-

zanej z narodzinami, śmiercią, erotyką i prokreacją oraz we wróżbiarstwie. Męż-

czyźni zapewniali urodzaj i powodzenie w gospodarstwie oraz bezpieczeństwo

grupy. W Rosji prawdopodobnie to czarownicy leczyli impotencję i zajmowali się

czarami wojskowymi, o czym świadczy wprowadzenie w 1716 roku przez Piotra

Wielkiego prawa skierowanego przeciw takim czarom

W wielu językach brakuje nazw dla mężczyzn parających się czarami, a je-

śli się pojawiają, to jest ich mniej i – w przeciwieństwie do żeńskich – nabierają

konotacji dodatnich

. Również w dawnej polszczyźnie żeńska nomenklatura ma-

giczna jest bardziej urozmaicona

. Powszechnie znane określenia, takie jak „cza-

rownica”, „wiedźma”, „baba” czy „wróżka”, dają wyobrażenie o kompetencjach

ski, Jeszcze o konstytucji sejmu 1776 roku „Konwikcje w sprawach kryminalnych”, „Kwartalnik

Historyczny” 103/ 3 (1996), s. 89–101.

Por. J. B. Russell, Krótka historia czarownictwa, przeł. J. Rybski, Wydawnictwo Dolno-

śląskie, Wrocław 2003, s. 47–48. Omówienie stanu badań w polskiej literaturze przedmiotu zob.

M. Pilaszek, dz. cyt., s. 17–46 (rozdział Jak opisać czary?).

Szerzej na ten temat zob. R. Kieckhefer, Magia w średniowieczu, przeł. I. Kania, Univer-

sitas, Kraków 2000, s. 266.

Dokładne statystyki podaje w swojej książce B. P. Levack, Polowanie…, s. 187–188.

Zob. M. Pilaszek, dz. cyt., s. 30.

Zob. H. Wiśniewska, Świat płci żeńskiej baroku zaklęty w słowach, Wydawnictwo Uniwer-

sytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2003, s. 242–243.

Por. tamże.

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia Stereotyp i płeć

ówczesnych czarownic, uświadamiając, że ich domeną były nie tylko różnego ro-

dzaju czary, ale i wróżbiarstwo

Problem płci nie może być w badaniach nad czarownictwem marginalizowa-

ny, dlatego warto przyjrzeć się z tej perspektywy najbardziej znanym interpreta-

cjom tego fenomenu. Każda z nich zdawała się wyczerpująco tłumaczyć wszystkie

fakty dotyczące wiary w czarownice i dawała nadzieję, że ich tajemnica została

ostatecznie wyjaśniona. Prześledzenie dyskusji o czarownicach pomaga w zro-

zumieniu, co warunkowało funkcjonowanie tych postaci w kulturze dawnej oraz

decydowało o sposobie ich percepcji.

Jedna z interpretacji mówi, że wiara w czarownice to wynik diabolizacji wie-

rzeń i postaw występujących na piętnasto- i szesnastowiecznej wsi; za wiedźmę

uznano wówczas kobietę zajmującą się czarami i czczącą, razem z innymi człon-

kiniami sekty, diabła – źródło ich nadprzyrodzonych mocy. Pojawienie się cza-

rownictwa jest więc wynikiem świadomej „współpracy” kobiet z szatanem. Do

utrwalenia takiego wizerunku wiedźmy przyczynili się kaznodzieje, rozpowszech-

niający wśród niepiśmiennej ludności informacje zawarte w drukowanych trak-

tatach demonologicznych, dobrze znane wśród duchownej i świeckiej elity

. An-

tyreligijny wymiar czarownictwa eksponowany jest w badaniach do dzisiaj

Koncepcja socjoekonomiczna widzi w czarownicy kozła ofiarnego (lub „koło

ratunkowe” umożliwiające rozładowywanie napięć społecznych), obarczanego od-

powiedzialnością za kryzysy religijne, destabilizację społeczną, wzrost cen i po-

garszający się poziom życia, wojny, epidemie i niekorzystne zmiany klimatycz-

. Idealną kandydatką do roli kozła była stara, nielubiana i samotna kobieta.

Rzeczywiście, we wczesnonowożytnej Europie wiele kobiet ściganych za czary

to staruszki pozbawione oparcia rodzinnego

. Oskarżano wdowy, stare panny,

kobiety samotne, żyjące poza rodziną, nieprzystosowane do reguł obyczajowych

i zwyczajowych grupy. Równie chętnie o czary posądzano zwykłe gospodynie do-

mowe, przeciętne żony, matki, córki, a nawet małe dzieci

. Mężczyźni najczęściej

Wyraz „baba” funkcjonuje jako synonim wiedźmy już od XVI wieku. Por. Słownik prasło-

wiański, red. F. Sławski, t. 1, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1974, s. 169.

Zob. S. Salmonowicz, Procesy o czary w Polsce. Próba rozważań modelowych, w: Prawo

wczoraj i dziś. Studia dedykowane profesor Katarzynie Sójce-Zielińskiej, red. G. Bałtruszajtys,

Liber, Warszawa 2000, s. 315.

Zob. M. Pilaszek, dz. cyt., s. 337.

Polowania zbiegły się z dużymi anomaliami pogodowymi na terenie Europy, czyli tzw.

małą epoką lodowcową. Por. W. Behringer, „Kleine Eiszeit” und Frühe Neuzeit, w: Kulturelle

Konsequenzen der „Kleinen Eiszeit”, red. W. Behringer, H. Lehmann, Ch. Pfister, Vandenhoeck

& Ruprecht, Göttingen 2005, s. 415–508.

Zob. R. Kieckhefer, dz. cyt., s. 274.

Zwraca na to uwagę w swych publikacjach J. Wijaczka. Zob. tenże, Procesy o czary w re-

gionie świętokrzyskim w XVII–XVIII wieku, w: Z przeszłości regionu świętokrzyskiego od XVI do

XX wieku, red. tegoż, Agencja Reklamowo-Wydawnicza „Jard”, Kielce 2003; tenże, Procesy o cza-

ry w Prusach Książęcych (Brandenburskich) w XVI–XVIII wieku, dz. cyt.

Danuta Kowalewska

byli powoływani przez kobiety dopiero w trakcie śledztwa. Nie można wykluczyć,

że w niektórych przypadkach wykorzystywano posądzenia o uprawianie czarów

do pozbycia się niewygodnych osób, rozwiązywania trudnych spraw rodzinnych

i sąsiedzkich sporów, których nie dało się zakończyć w inny sposób.

Koncepcja etnologiczna upatruje źródeł zjawiska w starożytnej religii płod-

ności opartej na kulcie Bogini Matki i rogatego boga Dianusa, która przetrwała do

średniowiecza, kiedy to tradycja judeochrześcijańska ostatecznie wyparła z bóstwa

pierwiastek żeński

. Jak do tej pory nie znaleziono jednak żadnych dowodów na ist-

nienie wspomnianego kultu, dlatego koncepcja została ostatecznie odrzucona

Pojawiły się również głosy, że utożsamianie kobiet z czarownicami wyni-

ka z kompleksu Edypa i jakości dzieciństwa (diabeł jest substytutem ojca, stara

brzydka czarownica – złej matki, młoda – zakazanym przedmiotem pożądania,

uosabiającym męskie fantazje o nieokiełznanej kobiecej seksualności)

. Feminist-

ki uznały czarownice za wytwór patriarchalnego świata (Betty Friedan, Mistyka

kobiecości, 1965), a polowania – za symbol opresji kobiet i morderczej mizoginii

Przywoływały w tym miejscu pisma św. Tomasza Akwinaty, św. Augustyna oraz

Malleus maleficarum, który powtarzał i sankcjonował różne mity mizoginiczne:

kobiety są słabsze moralnie i intelektualnie od mężczyzn, ale bardziej od nich

zmysłowe, nie nadają się do sprawowania władzy, wchodzą w intymne kontakty

z demonami, wywołują impotencję. Przyczynia się to do demonizowania przypi-

sywanej niewiastom domowej przestrzeni (kuchnia, sypialnia) i codziennych ko-

biecych czynności (gotowanie, zajmowanie się dziećmi, odbieranie porodów). Co

ciekawe, rodzimi pisarze zajmujący się demonologią (Benedykt Chmielowski, Jan

Bohomolec) na ogół ignorowali w swoich utworach wątek mizoginiczny i margi-

nalizowali rolę seksualności czarownic

Książka Margaret Murray The Witch-Cult in Western Europe: A Study in Anthropology

(Oxford 1921) i Merlin Stone When God Was a Woman (New York 1976). Kiedy ukazała się książ-

ka Murray (1921), wielu badaczy uznało, że tajemnica czarownic została ostatecznie wyjaśniona.

Na ten temat zob. P. Lombardi, Filozof i czarownica. Rozum i świat magiczny, przeł. A. Dudziń-

ska-Facca, Wydawnictwo Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, Warszawa 2004, s. 15.

Przegląd wystąpień krytycznych wobec książki Murray zawiera publikacja A. Macfarlane,

Murray’s Theory: Exposition and Comment, w: Witchcraft and Sorcery: Selected Readings, red.

M. Marwick, Penguin Books, London 1970, s. 233–234.

Zob. L. Roper, Oedipus and the Devil: Witchcraft, Religion, and Sexuality in Early Modern

Europe, Routledge 1994.

O mizoginizmie zob. F. Beer, Kobiety i doświadczenia mistyczne w Średniowieczu, przeł.

A. Branny, Znak, Kraków 1996, s. 8–13; D. Gilmore, dz. cyt., s. 16–17. Mizoginia miała odległe

tradycje – składały się nań literatura antyczna, religia hebrajska i dualizm potępiający cielesność.

Zob. B. Chmielowski, Nowe Ateny albo Akademia wszelkiey scyencyi pełna, na różne tytu-

ły iak na Classes podzielona, Mądrym dla memoryału, Idiotom dla Nauki, Politykom dla Praktyki,

Melancholikom dla rozrywki erygowana, wybór i oprac. tekstu M. i J. J. Lipscy, Wydawnictwo Lite-

rackie, Kraków 1968, s. 85–94; 120–130; 134–136. J. Bohomolec, Diabeł w swojej postaci z okazji

pytania „Jeśli są upiory” ukazany. Część pierwsza, Warszawa 1772, s. 128–139.

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia Stereotyp i płeć

Choć przekonanie, że mężczyźni nie uprawiali magii jest całkowicie błędne,

od starożytności przypisywano ją głównie kobietom, zwłaszcza czary szkodliwe

W starożytnej literaturze odnajdziemy wiele określeń odnoszących się do kobiet

w tej roli: maga, venifica, saga, malefica, anus (starucha)

. W antyku magią para-

ły się często cudzoziemki – Greczynki, zwłaszcza Tesalki, oraz kobiety Wschodu.

Prawdopodobnie uprawiały one powszechnie akceptowane zawody, pracując jako

karczmarki, akuszerki i handlarki olejkami wzmagającymi atrakcyjność seksual-

ną

. Wydaje się, że mamy tu do czynienia z przejawem demonizowania określo-

nych grup etnicznych, postrzeganych jako obce czy egzotyczne

Zrodziła się również myśl, że eksterminacja czarownic wynikała z chęci wy-

eliminowania zielarek i akuszerek z rynku usług medycznych w wyniku pojawie-

nia się około dwunastego wieku lekarzy z wykształceniem uniwersyteckim

. Ab-

solwenci studiów medycznych, kierowani zazdrością o klientów, mogli dążyć do

instrumentalizacji procesów. Akuszerki pomawiano o usuwanie ciąż, mordowa-

nie dzieci i oddawanie ich diabłu w czasie sabatu. Zdarzało się, że położne same

dawały pretekst oskarżycielom, decydując się na podejrzane działania w dobrej

wierze, na przykład dostarczając klientowi tłuszcz poronionego płodu, mający le-

czyć trąd

. W czasach, kiedy brakowało fachowej opieki medycznej, takie prośby

zapewne pojawiały się stosunkowo często. Niewykluczone, że niektóre oskarżenia

wysuwane przeciw kobietom obecnym przy porodzie były wynikiem depresji po-

porodowej – matki obwiniały położne nie tylko o śmierć dzieci, ale i o rzucenie

na nie czaru, który pozbawiał je miłości do noworodka.

Powinowactwo medycyny i czarów ujawnia się także w przekonaniu, że do-

mniemane czarownice to kobiety cierpiące na schorzenia psychiczne, typowe dla

ich płci

. Objawy rzekomego czarownictwa wiąże się z chorobami nerwowymi,

takimi jak histeria czy kleptomania

. Nie jest to pomysł nowy, czego dowodem

są dyskusje, jakie toczyły się na Zachodzie w okresie polowań. Na gruncie pol-

skim problem ten pojawia się w rozprawie oświeconego jezuity Jana Bohomolca

Opisywane przez Apulejusza w Metamorfozach albo Złotym ośle czarownice z Tesalii cie-

szyły się szczególnie złą sławą i często oskarżane były o czyny wykraczające poza obowiązujące

normy etyczne, takie jak porwania i mordowanie dzieci oraz łamanie uświęconego tabu (poprzez

kanibalizm czy nekrofilię). Zob. A. Wypustek, dz. cyt., s. 43.

Tamże, s. 301.

Być może mamy tu do czynienia wyłącznie ze stereotypami i fikcją. A. Wypustek, dz. cyt.,

s. 301. Największe możliwości do praktykowania magii i pobierania za to wynagrodzenia w przed-

chrześcijańskim świecie mieli kapłani. Tamże, s. 303–307.

W późniejszym okresie na tej samej zasadzie przypisywano czary Żydom oraz Cyganom.

Zob. R. Kieckhefer, dz. cyt., s. 99.

Tamże, s. 102.

Zob. J. Bohomolec, dz. cyt., s. 130–131. Por. M. Skrzypek, Oświeceniowa kategoria prze-

sądów (z Ciemnogrodem Potockiego w tle), „Studia Wilanowskie” 19 (2012), s. 29–30.

Por. B. P. Levack, dz. cyt., s. 211. Levack tłumaczy nienaturalne zachowania posądzanych

o czary kobiet naturalnymi zmianami starczymi.

Danuta Kowalewska

Diabeł w swojej postaci (1772). W pierwszej części książki, na marginesie rozwa-

żań o sabatach, wspomina on o przypadkach samooskarżeń kobiet

. Autor do-

wodzi, że są one następstwem kilku czynników. Do nocnych lotów przyznają się

zazwyczaj:

niewiasty, to jest skłonne z natury do melancholii i częstokroć podległe hi-

pochondrii, którą w nich nazywają lekarze histericus morbus albo macicowa

choroba. Jakiego zaś stanu? Nigdy prawie z godnych i majętnych, ale niewia-

sty proste, ubogie, w nędzy żyjące, to jest tymi karmiące się potrawami, tym

podlegające niewygodom, które bez wrodzonych skłonności same przez się

umysłu choroby sprowadzają i pomnażają w ludziach ułożenia lubo ciała naj-

zdrowszego

Histerię, określaną też mianem duszności macicznej, wyobrażano sobie jako

efekt oddziaływania podrażnionej i nieusatysfakcjonowanej seksualnie macicy,

która przemieszczała się wewnątrz kobiecego ciała i powodowała przez swe ru-

chy zaburzenia innych organów wewnętrznych

. Macica porównywana była do

zwierzęcia, z czego wyciągano wnioski, że kobieta, hodując w sobie istotę niepo-

siadająca duszy, nie jest równa mężczyźnie, lecz od niego gorsza. Choroba ma-

cicy objawiała się nagle i niespodziewanie dziwacznymi stanami psychicznymi,

zbliżonymi z zachowaniem czarownic lub opętanych

Niezależnie od tego, która z przywołanych koncepcji czarownictwa najbar-

dziej zbliża się do prawdy, nie sposób odnieść wrażenia, że rola i funkcja postaci

magicznej w literaturze i sztukach plastycznych warunkowana jest jej płcią. Ar-

tystyczne kreacje czarownic w piśmiennictwie dawnym wykazują daleko idące

podobieństwo i obejmują takie elementy jak utrzymany w poetyce brzydoty wy-

gląd, wszelkie anomalie fizyczne, nieakceptowane społecznie zachowania (pakt

z diabłem, podejmowanie z nim kontaktów cielesnych, nocny lot, udział w sa-

bacie, uprawianie szkodliwych czarów) i charakterystyczny typ przypisanej im

przestrzeni (graniczna, funeralna, loco secreto). Z czasem katalog cech czarow-

nicy wzbogaca się o nowe elementy, takie jak posiadanie znamienia, pełniące-

go funkcję dodatkowego sutka, służącego do karmienia familiariuszy

, udział

w rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych, zdolność do transformacji, tworzenie

Jezuita odwołuje się tu do poglądów Johanna Wiera, który uznał, że diabeł wykorzystuje

chore umysły nieszczęsnych kobiet. Wyobraźnia każe im twierdzić, że dopuściły się czegoś, czego

nie popełniły. E. Trillat, Historia histerii, przeł. Z. Podgórska-Klawe i E. Jamrozik, Zakład Naro-

dowy im. Ossolińskich, Wrocław 1993, s. 37. Por. M. Skrzypek, dz. cyt., s. 29.

J. Bohomolec, dz. cyt., s. 130–131.

E. Trillat, dz. cyt., s. 10–11.

Tamże, s. 37.

P. Rutkowski, dz. cyt., s. 250–260.

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia Stereotyp i płeć

upiorów czy wilkołaków

. Główną i najważniejszą cechą czarownic nie jest jed-

nak ich brzydota cielesna, ale inność i robienie wszystkiego na opak, odwrotnie

do powszechnie przyjętego porządku. U schyłku epoki wczesnonowożytnej wie-

le literackich czarownic posiada strukturę hybrydalną, łącząc w sobie cechy istot

demonicznych i półdemonicznych (wampira, sukuba czy wręcz diabła). Bohaterki

żartobliwej ody Franciszka Dionizego Kniaźnina Babia góra. Do Pawła Czenpin-

skiego gdy objeżdżał góry krakowskie (wyd. 1787) latają na łopatach i piją krew

młodych mężczyzn

. Pragnienie krwi młodzieńców – metafora chęci miłosnego

zbliżenia i wyssania z partnera sił witalnych – wskazuje na ich archetypiczną lu-

bieżność. Afryna, demoniczna bohaterka anonimowego poematu heroikomicznego

Magnetyzm zwierzęcy (1818) na oczach czytelnika przechodzi swoistą metamor-

fozę: aby uwieść głównego bohatera utworu, z brzydkiej wiedźmy przeistacza się

w piękną młodą kobietę

. Stereotypowy wygląd pełni więc w poemacie funkcję

okazjonalnego kostiumu, nakładanego w zależności od potrzeb.

Czarownice ukazywane są zwykle jako kobiety konfliktowe i wulgarne, że-

braczki, najczęściej stare, zgodnie z przeświadczeniem, że podeszły wiek gwa-

rantuje mądrość magiczną

. Ujawnia się tu przekonanie, że skłonności do czarów

wiążą się z biologicznymi funkcjami kobiety. Sprzyja im menopauza, zanik mie-

siączkowania i nieutrzymywanie kontaktów seksualnych, powodujące wyschnięcie

macicy i wspomnianą wcześniej histerię. Pisarze na ogół nie wyposażają czarow-

nic w magiczną księgę, bo reprezentują one magię niską, niewymagającą teore-

tycznego przygotowania

. W galerii czarownic poza nielicznymi wyjątkami

nie

ma odpowiedników uczonych magów czy astrologów, zajmujących pozycję nad-

wornych mędrców i doradców panujących.

Status społeczny czarownicy jest stosunkowo niski. Kreacje literackie obej-

mują zwykle ludowe wiedźmy, pomagające innym kobietom zajść w ciążę, zdobyć

lub odzyskać męża, osłonić sekrety przyszłości. Klientkami czarownic są rów-

nież kobiety niepotrafiące rozwiązać problemów dostępnymi legalnie środkami.

Opis czynności magicznych staje się najczęściej pretekstem do uświadomienia

czytelnikowi poważnych problemów etycznych związanych z próbą zdominowa-

nia drugiej osoby przy pomocy magii. Przykłady takiego ujęcia problemu odnaj-

Por. B. Baranowski, W kręgu upiorów i wilkołaków, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1971,

s. 149.

F. D. Kniaźnin, Babia góra. Do Pawła Czenpinskiego gdy objeżdżał góry krakowskie, w:

Z. Libera, Poezja polska XVIII wieku, Czytelnik, Warszawa 1976, s. 353–356.

Magnetyzm zwierzęcy, „Tygodnik Wileński”, t. VI, 1818, s. 80–86.

J. B. Russell, dz. cyt., s. 133.

Magię niską wiązano z kobietami już w starożytności. Polowania na czarownice utrwali-

ły przekonanie, że oskarżone kobiety czerpały moce nadprzyrodzone z diabła, a nie z ksiąg i stu-

diów nad magią.

W literaturze polskiej do wyjątków należy czarownica z powieści Juliana Ursyna Niemce-

wicza Jan z Tęczyna (1825).

Danuta Kowalewska

dziemy w staropolskich sielankach (Czary Szymona Szymanowskiego i Odczary

na Simonidesowe Czary Jana Gawińskiego) oraz w pseudohistorycznej powieści

Astolda Anny Mostowskiej (1807). Ciekawą kreację czarownicy zawiera powieść

Jan z Tęczyna Juliana Ursyna Niemcewicza. Kobieta to pomaga zajść królowej

Barbarze Radziwiłłównie w upragnioną ciążę. Z punktu widzenia obserwatora,

obawiającego się czarów, używane do nich rekwizyty nadają czynnościom zna-

chorki diabelski charakter

. Nieetyczne działanie przywołanych wyżej postaci

wynika z faktu, że korzystają one z pomocy sił piekielnych albo wierzą w możli-

wość współpracy z diabłem.

Wczesnonowożytna czarownica pojawia się najpierw w traktatach i bullach,

a następnie w ikonografii (drzeworyty Jana Ziarnki, ilustracje do publikowanych

wówczas rozpraw demonologicznych; obrazy Albrechta Dürera, Hieronima Boscha,

Hansa Baldunga Griena) i literaturze pięknej, stając się z czasem samodzielnym mo-

tywem a nawet centralną postacią świata przedstawionego. Duża frekwencja i róż-

norodność ujęć motywu w dawnej sztuce pokazuje skalę zainteresowania czarow-

nictwem w społeczeństwie i jego przekonanie o dużej wadze problemu. Szczególny

niepokój budziła wśród ludzi magia pogodowa. Kiedy uświadomimy sobie, że eg-

zystencja człowieka była w przeszłości o wiele bardziej uzależniona od pogody i pór

roku niż obecnie, stanie się jasne, że możliwość wpływania czarownicy na naturę

odbierano jako realne zagrożenie kosmicznego ładu.

W rzeczywistości pozaliterackiej nie wszystkie oskarżone spełniały narzu-

cone przez stereotyp kryteria. Choć w rzeczywistości o czary posądzano zwykle

zamężne chłopki i mieszczanki, niewyróżniające się z otoczenia, w tekstach lite-

rackich i dziełach plastycznych eksponowano te elementy stereotypu, które naj-

bardziej przemawiały do wyobraźni tłumu (brzydota, lot, sabat, magia pogodowa,

pakt z diabłem, akt seksualny z demonem, powodowanie impotencji). Utrwalony

stereotyp postaci (czarownica to złośliwa, stara i samotna kobieta) i sytuacji (nie-

urodzaj i choroba to skutki działania czarownicy), każe identyfikować ludziom wy-

brane elementy wyglądu i zachowania kobiet z przyswojonym w podświadomości

wzorcem. O jego popularności w osiemnastym wieku świadczy reakcja bohatera

poematu heroikomicznego Ignacego Krasickiego Myszeida (1775), który ujrzawszy

„dziwotwora”, „babę przestarzałą” „poznał z postaci zaraz czarownicą”

. Kreacja

Krasickiego to przykład przełamywania konwencji modelowania wizerunku cza-

rownicy przy użyciu przerysowanych środków poetyckiej ekspresji.

Lęk budzi sam wygląd kobiety, będący już częścią stereotypu. To stara, jak na owe czasy,

niewiasta „już lat przeszło czterdzieści mająca, postać jej wysoka, płeć śniada, najmniejszym nie-

zażywiona rumieńcem, lecz niezmiernie duże czarne oczy, również czarne brwi stykające się pra-

wie z sobą dawały twarzy jej wyraz, który nieprędko ścierał się z pamięci tych, którzy raz na nią

patrzali”. J. U. Niemcewicz, Jan z Tęczyna, Universitas, Kraków 2003, s. 81.

I. Krasicki, Myszeida, w: tegoż, Pisma poetyckie, oprac. Z. Goliński, t. 1, Państwowy In-

stytut Wydawniczy, Warszawa 1976, s. 64.

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia Stereotyp i płeć

Funkcjonujący w literaturze dawnej schemat opisu postaci czarownic ekspo-

nuje te same elementy, choć w różnym stopniu, kolejności czy hierarchii. Autorzy

powstających wówczas utworów nawiązują zazwyczaj do dwóch skonwencjona-

lizowanych, biegunowo różnych wzorców (stara lubieżna baba i młoda, piękna

uwodzicielka). Baby posiadają stereotypowy dla zbiorowych wyobrażeń wygląd

i akcesoria (miotły służące jako środek transportu; różdżki, którymi kreślą cyr-

kuł), wykonują przypisywane wiedźmie czynności (izolują się od ludzi, uczestni-

czą w sabatach, przemieszczają się w powietrzu, korzystają z pomocy demonów).

Uwodzicielki kuszą mężczyzn cielesnością, baby wywołują obrzydzenie. W obu

przypadkach eksponuje się fizyczność czarownic.

Archiwa pokazują, że w praktyce sądowniczej nie było jednego obowiązują-

cego schematu, nie palono wyłącznie starych kobiet, akuszerek, wdów czy żebra-

czek, a kobiety uczestniczyły w procesach innych kobiet jako oskarżycielki i po-

mocniczki sędziów. Wśród ofiar znajdziemy także zamężne gospodynie domowe

w wieku produkcyjnym. Są jednak czynniki, które predestynują określone grupy

społeczne do prześladowań (nieustalona pozycja społeczna i rodzinna, odbiegający

od obowiązujących norm wygląd lub zachowanie, inność i robienie wszystkiego

na opak, odwrotnie do powszechnie przyjętego porządku), ponadto zachowania

kobiet częściej niż mężczyzn podlegały seksualizacji.

Wbrew krążącym opiniom, nie wszystkie czarownice były powszechnie znie-

nawidzone, przynajmniej dopóki były potrzebne lokalnej społeczności, pomagały

ludziom, zapewniały im pomyślność i chroniły przed innymi czarami. Jeśli jednak

czary nie powiodły się albo ktoś poczuł się ich ofiarą, podejrzenie natychmiast

padało na czarownice. Z działalnością wiedźm wiązał brak potomstwa Jan Chry-

zostom Pasek, dając temu wyraz w swoich pamiętnikach

Na wizerunek czarownicy wpłynęły elementy przedchrześcijańskie, zarówno

tradycje antyczne, jak i rodzimy folklor. W literaturze antycznej odnajdziemy cha-

rakterystyczne cechy topicznego wizerunku czarownic, na przykład przekonanie,

że do czarów predestynuje kobiety ich natura

. W swoich działaniach posuwają się

do ostateczności; jeśli nie praktykują czarów osobiście, to zwracają się o pomoc

do specjalistów. W rzeczywistości to mężczyźni częściej korzystali z ich porad

Archetyp wiedźmy uosabiają: morderczyni własnych dzieci Medea, czarodziejka

Kirke, Horacjańska Kanidia oraz Erichto, nekromantka z Wojny domowej Marka

Anneusza Lukana. O pokrewieństwie z wczesnonowożytną czarownicą decydu-

ją wybrane epizody z ich biografii, ujawniające ich okrucieństwo, lubieżność czy

nieposkromioną namiętność.

J. C. Pasek, Pamiętniki, oprac. R. Pollak, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1971, s. 287.

Zob. T. Sapota, Magia i religia w twórczości Lucjusza Apulejusza z Madaury, Zakład Wy-

dawniczy Nomos, Kraków 2001, s. 189–190, 194.

Por. A. Wypustek, dz. cyt., s. 278.

Danuta Kowalewska

Według autora Młota na czarownice, słabsze moralnie od mężczyzn kobiety

łatwiej ulegają podszeptom szatana i są bardziej podatne na działania ujmowane

jako kuszenie. Dlatego wszystkie czary miały brać swój początek z cielesnej żą-

dzy. Inkwizytor francuski Jean Bodin poszedł jeszcze dalej w ocenie natury ko-

biet, uznając za główną przyczynę czarownictwa ich „zwierzęcą zachłanność”

i lubieżność

. Historia motywu cyrografu pokazuje, że szatan kusił obie płcie,

ale z różnych powodów i innymi środkami

. Kochanice diabła oddawały się mu

w dosłownym tego słowa znaczeniu, dla rozpusty lub innych doraźnych korzy-

ści

. Mężczyźni, nieobwiniani w takim samym stopniu jak kobiety o dewiacje

seksualne, zawierali pakty z powodu utraty wiary, pragnienia zdobycia sławy

czy chęci rozwikłania tajemnicy wszechświata

. Potwierdzają to literackie kre-

acje legendarnych magów (mistrz Twardowski, Doktor Faust). Czarnoksiężnicy

to uczeni, którzy drogą studiów lub eksperymentów pragną dociec najgłębszych

tajników natury wszechświata (Jamedyk Blud z utworu Zdobycie Kijowa Tymona

Zaborowskiego

), oddani panującym patrioci (turecki czarownik Omar z Wojny

chocimskiej Ignacego Krasickiego), prawowici władcy, zatracający się w wiedzy

tajemnej (potężny mag Prospero z Burzy Szekspira

Przytoczone powyżej przykłady zdają się potwierdzać, że aspekt płci jest

istotny dla problemu czarownictwa i wpływa na utrwalony w literaturze dawnej

wizerunek czarownicy. Nie możemy jednak zapominać o stawianych przez bada-

czy pytaniach i nasuwających się wątpliwościach

. Czy relacje między płciami

ewoluowały w XVIII wieku tak bardzo, aby mogły wyjaśnić zmianę stosunku spo-

łeczeństwa do czarownicy i w konsekwencji wygaszanie procesów o czary? Oświe-

cenie nazywane bywa nie tylko wiekiem rozumu i gustu, ale i epoką dominacji

kobiet. Według niektórych badaczy w Europie kiełkuje wówczas nieśmiało femi-

B. P. Levack, dz. cyt., s. 71–72.

Zob. W. Brojer, Diabeł w wyobraźni średniowiecznej. Trzynastowieczne exempla kazno-

dziejskie, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2003, s. 511. Por. tenże, Pakt z dia-

błem w średniowieczu, jeden motyw – dwa modele, w: Ludzie, Kościół, wierzenia. Studia z dzie-

jów kultury i społeczeństwa Europy Środkowej (średniowiecze – wczesna epoka nowożytna), red.

W. Iwańczak i S. K. Kuczyński, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2001, s. 347–371.

Literatura demonologiczna podaje przykłady tego typu związków, nierzadko obdarzonych

potomstwem, wyjaśniając szczegółowo, w jaki sposób dochodzi do zapłodnienia. A. M. di Nola,

Diabeł, tłum. I. Kania, Universitas, Kraków 2001, s. 237–242. Postać żonatego lub chcącego się

ożenić diabła pojawia się dość często w opowieściach ludowych. Zob. Słownik folkloru polskie-

go, red. J. Krzyżanowski, Wiedza Powszechna, Warszawa 1965, s. 81–83, hasło: Diabeł w litera-

turze ludowej.

Zob. J. Wijaczka, Procesy o czary w Polsce w epoce nowożytnej, „Kwartalnik Historycz-

ny” 3, 2009, s. 120.

Zob. J. Jupiter, O eposie Tymona Zaborowskiego „Zdobycie Kijowa” i jego redakcjach,

„Pamiętnik Literacki” 1932, z. 29, s. 363–366.

Zob. S. Greenblatt, Shakespeare. Stwarzanie świata, przeł. B. Kopeć-Umiastowska, Wy-

dawnictwo W. A.B., Warszawa 2007, s. 359–363.

Por. M. Pilaszek, dz. cyt., s. 99.

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia Stereotyp i płeć

nizm, pojmowany jako ruch intelektualny o zdefiniowanych zasadach i celach

Ze względu na ideę równości płci stanowi on integralny element epoki, której ce-

lem miało być wyzwolenie ze wszystkich przesądów hamujących postęp ludzko-

ści. Podejmowano wtedy próby przełamywania uprzedzeń związanych z płcią. Po-

dano w wątpliwość wiele uznanych poglądów na rodzinę, relacje między płciami

i na naturę. Z drugiej jednak strony nie milkną głosy, wedle których mizoginizm

filozofii miał w myśli oświecenia wręcz swoją kulminację a kategoria kobiecości

stała się negatywnym odniesieniem do wszystkiego, co męskie

. Wielowiekowa

tradycja, uznająca kobietę za istotę słabszą i mniej rozumną od mężczyzny, po-

zwalała również w „wieku świateł” stawiać płeć słabszą niżej od mężczyzn.

Wydaje się, że do zaniku „szaleństwa czarownic” w większym stopniu niż

emancypacja kobiet przyczyniły się inne czynniki, na przykład narastające wąt-

pliwości sędziów co do winy oskarżanych kobiet. Na ustanie procesów wpłynęła

również moda na sceptycyzm w warstwach wyższych i ich strach przed ośmie-

szeniem się na skutek posądzenia o zabobonność. Fundamenty, na których wznosi

się koncepcja czarownictwa, skutecznie podkupuje też pozbawienie złego ducha

przypisywanych mu mocy

. Potęga czarownic brała się bowiem z ich przymie-

rza z diabłem.

Bibliografia

Podmiotowa

Bohomolec Jan, Diabeł w swojej postaci z okazji pytania „Jeśli są upiory” ukazany. Część pierw-

sza, Warszawa 1772.

Chmielowski Benedykt, Nowe Ateny albo Akademia wszelkiey scyencyi pełna, na różne tytuły iak

na Classes podzielona, Mądrym dla Memoryału, Idiotom dla Nauki, Politykom dla Praktyki,

Melancholikom dla rozrywki erygowana, wybór i oprac. tekstu M. i J. J. Lipscy, Wydawnic-

two Literackie, Kraków 1968.

Kniaźnin Franciszek Dionizy, Babia góra. Do Pawła Czenpinskiego gdy objeżdżał góry krakow-

skie, w: Zbigniew Libera, Poezja polska XVIII wieku, Warszawa 1976, s. 353–356.

Krasicki Ignacy, Myszeida, w: tegoż, Pisma poetyckie, oprac. Z. Goliński, t. 1, Państwowy Instytut

Wydawniczy, Warszawa 1976, s. 41–90.

Magnetyzm zwierzęcy, „Tygodnik Wileński”, t. VI, 1818, s. 80–86.

Niemcewicz Julian Ursyn, Jan z Tęczyna, Universitas, Kraków 2003.

Pasek Jan Chryzostom, Pamiętniki, oprac. R. Pollak, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warsza-

wa 1971.

Collin de Plancy Jacques, Czarownicy, w: Słownik wiedzy tajemnej, wybór i przekład Michał Kar-

powicz, Oficyna Wydawnicza Polczek, Warszawa–Kraków 1993, s. 38–43.

Zaborowski Tymon, Zdobycie Kijowa, Universitas, Kraków 2003.

Zob. J. Bator, Pożegnanie oświeceniowej metanarracji?, w: tejże, Feminizm, postmoder-

nizm, psychoanaliza. Filozoficzne dylematy feministek „drugiej fali”, Wydawnictwo Słowo/Obraz

Terytoria, Gdańsk 2001, s. 29.

Zob. taż, Feminizm wielkich opowieści, w: tejże, Feminizm, postmodernizm…, s. 115.

Szerzej na ten temat zob. D. Kowalewska, dz. cyt., s. 85–91.

Danuta Kowalewska

Przedmiotowa

Baranowski Bohdan, O hultajach, wiedźmach i wszetecznicach, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1963.

Baranowski Bohdan, Pożegnanie z diabłem i czarownicą, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1965.

Baranowski Bohdan, Procesy czarownic w Polsce XVII i XVIII w., Łódzkie Towarzystwo Nauko-

we, Łódź 1952.

Bator Joanna, Feminizm, postmodernizm, psychoanaliza. Filozoficzne dylematy feministek „dru-

giej fali”, Wydawnictwo Słowo/Obraz Terytoria, Gdańsk 2001.

Bechtel Guy, Cztery kobiety Boga: ladacznica, czarownica, święta, głupia gęś, przeł. Katarzyna

Pachniak, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2001.

Beer Frances, Kobiety i doświadczenia mistyczne w Średniowieczu, przeł. Andrzej Branny, Wy-

dawnictwo Znak, Kraków 1996.

Brojer Wojciech, Diabeł w wyobraźni średniowiecznej. Trzynastowieczne exempla kaznodziejskie,

Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2003.

Czary, alchemia, opętanie w kulturze na przestrzeni stuleci. Studia przypadków, red. J. Pietrzak-

-Thebault i Ł. Cybulski, Wydawnictwo Uniwersytetu Stefana Kardynała Wyszyńskiego, War-

szawa 2015.

Gilmore David, Mizoginia, czyli męska choroba, przeł. Janusz Margański, Wydawnictwo Literac-

kie, Kraków 2003.

Greenblatt Stephen, Shakespeare. Stwarzanie świata, przeł. Barbara Kopeć-Umiastowska, Wy-

dawnictwo W. A.B., Warszawa 2007.

Jupiter J., O eposie Tymona Zaborowskiego „Zdobycie Kijowa” i jego redakcjach, „Pamiętnik Li-

teracki” 1932, z. 29, s. 349–390.

Kieckhefer Richard, Magia w średniowieczu, przeł. Ireneusz Kania, Universitas, Kraków 2000.

Kopaliński Władysław, Encyklopedia „drugiej płci”: wszystko o kobietach, Oficyna Wydawnicza

Rytm, Warszawa 2006.

Kowalewska Danuta, Magia i astrologia w literaturze polskiego oświecenia, Wydawnictwo Na-

ukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2009.

Levak Brian, Polowanie na czarownice w Europie wczesnonowożytnej, przeł. Edward Rutkowski,

z dodatkiem Katalogu magii Mnicha Rudolfa zabytku z XIII w. w przekładzie Edwarda Kar-

wota, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2009.

Lombardi Paolo, Filozof i czarownica. Rozum i świat magiczny, przeł. Anna Dudzińska-Facca,

Wydawnictwo Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, Warszawa 2004.

Ludzie, Kościół, wierzenia. Studia z dziejów kultury i społeczeństwa Europy Środkowej (średnio-

wiecze – wczesna epoka nowożytna), red. W. Iwańczak i S. K. Kuczyński, Wydawnictwo DiG,

Warszawa 2001.

Marcińczak Bartosz, „Między łacnowiernością i niewiernością”. Diabeł magia i czary w „Nowych

Atenach” i „Diable w swojej postaci”, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2014.

Michalski Jerzy, Jeszcze o konstytucji sejmu 1776 roku „Konwikcje w sprawach kryminalnych”,

„Kwartalnik Historyczny” 103/ 3 (1996), s. 89–101.

Nola Alfonso Maria di, Diabeł. O formach, historii i kolejach losu Szatana, a także o jego powszech-

nej a złowrogiej obecności wśród wszystkich ludów, od czasów starożytnych aż po teraźniej-

szość, tłum. Ireneusz Kania, Universitas, Kraków 2001.

Pilaszek Małgorzata, Procesy o czary w Polsce w wiekach XV–XVIII, Universitas, Kraków 2008.

Roper Lyndal, Oedipus and the Devil: Witchcraft, Religion, and Sexuality in Early Modern Euro-

pe, Routledge 1994.

Russell Jeffrey B., Krótka historia czarownictwa, przeł. Jarosław Rybski, Wydawnictwo Dolno-

śląskie, Wrocław 2003.

Rutkowski Paweł, Kot czarownicy. Demon osobisty w Anglii wczesnonowożytnej, Universitas, Kra-

ków 2012.

Czarownica w literaturze polskiego oświecenia Stereotyp i płeć

Salmonowicz Stanisław, Procesy o czary w Polsce. Próba rozważań modelowych, w: Prawo wczo-

raj i dziś. Studia dedykowane profesor Katarzynie Sójce-Zielińskiej, red. G. Bałtruszajtys,

Liber, Warszawa 2000, s. 303–321.

Sapota Tomasz, Magia i religia w twórczości Lucjusza Apulejusza z Madaury, Zakład Wydawni-

czy Nomos, Kraków 2001.

Segl Peter, Heinrich Institoris. Persönlichkeit und literarisches Werk, w: Der Hexenhammer. Ent-

stehung und Umfeld des Malleus maleficarum von 1487, red. P. Segl, Böhlau, Köln–Wien

1988, s. 103–126.

Skrzypek Marian, Oświeceniowa kategoria przesądów (z Ciemnogrodem Potockiego w tle), „Stu-

dia Wilanowskie” 2012, z. 19.

Słownik prasłowiański, red. Franciszek Sławski, t. 1, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wro-

cław 1974.

Tazbir Janusz, Wawrzeniecki i Żagiell jako twórcy falsyfikatów, „Nauka” 3 (2006), s. 45–53.

Trillat Etienne, Historia histerii, przeł. Zofia Podgórska-Klawe i Elżbieta Jamrozik, Zakład Naro-

dowy im. Ossolińskich, Wrocław 1993.

Wijaczka Jacek, Magia i czary. Polowanie na czarownice i czarowników w Prusach Książęcych

w czasach wczesnonowożytnych, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2008.

Wijaczka Jacek, Procesy o czary w Polsce w epoce nowożytnej, „Kwartalnik Historyczny” 3, 2009.

Wijaczka Jacek, Procesy o czary w Prusach Książęcych (Brandenburskich) w XVI–XVIII wieku,

Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2007.

Wiśniewska Halina, Świat płci żeńskiej baroku zaklęty w słowach, Wydawnictwo Uniwersytetu

Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2003.

Wyporska Wanda, Witchcraft in Early Modern Poland, 1500–1800, Palgrave Macmillan, Basin-

gstoke 2013.

Wypustek Andrzej, Magia antyczna, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2001.

Zjawiska magiczno-demoniczne na terenie dawnych ziem pruskich na tle porównawczym, red.

K. Grążawski i J. Gancewski, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsz-

tyn 2015.

Danuta Kowalewska

Witch in Polish Enlightenment Literature. Stereotype and Sex

(Summary)

The article focuses on the image of witches in the iconography, literature, and imagination of the

inhabitants of Early Modern Europe (from the late Middle Ages to the Enlightenment). It endeavours

to explain whether the role and function of magical figures in Early Modern literature is conditioned

by gender and by the conviction that magic is related to the biological functions of women. I will also

attempt to determine how the stereotype of the witch emerged and whether its function in literature

was influenced by the changed relations between the sexes in the 18

century. Although the main

area of interest are works in Polish, numerous references to foreign literature are also made.
Keywords: witchcraft; witch; magic; Enlightenment; woman; misogyny
Słowa kluczowe: czarownictwo; czarownica; magia; oświecenie; kobieta; mizoginizm