Protokoły i programy 
usługowe poziomu aplikacji 

Dogł

ę

bnie 

Niniejszy rozdział zajmuje się protokołami, które są, koncepcyjnie rzecz biorąc, zlokalizowane w 
dolnej części warstwy aplikacji czterowarstwowego modelu TCP/IP, lub w warstwie sesyjnej 
siedmiowarstwowego modelu otwartego połączenia systemów (OSI). Protokoły te wykorzystują 
protokoły warstwy transportu, aby implementować przesyłanie i przechowywanie informacji w 
intranetach oraz Internecie. Ten rozdział opisuje protokół transmisji plików (FTP), który 
wykorzystuje protokół sterowania transmisją (TCP) do przesyłania długich plików i 
implementowania witryny internetowej FTP, oraz protokół transferu plików podstawowych 
(TFTP), który wykorzystuje protokół datagramów uŜytkownika do przesyłania małych ilości 
danych z zastosowaniem dostawy przy uŜyciu dostępnych moŜliwości. 

ChociaŜ protokół routingu internetowego (RIP), koncepcyjnie rzecz biorąc, działa w warstwie 
aplikacji, to jest on wykorzystywany przez protokół IP do tworzenia i utrzymywania tablic tras i z 
tego powodu został omówiony w rozdziale 3 wraz z protokołem IP. Protokół prostego transferu 
poczty elektronicznej (SMTP) znajduje się w tej warstwie i jest opisany w niniejszym rozdziale, 
podobnie jak protokół emulacji terminala (Telnet). Protokół prostego zarządzania siecią (SNMP) 
wykorzystywany jest do zarządzania siecią oraz usuwania usterek i (prawdopodobnie) działa na 
wyŜszym poziomie w warstwie aplikacji. Protokół SNMP jest opisany w rozdziale 17. 

Rozdział 7 podaje listę komunikacyjnych programów usługowych systemu Windows 2000, które 
są opisane bardziej szczegółowo w tym rozdziale, podobnie jak protokół transmisji hipertekstu 
(HTTP), protokół sieciowego transferu grup dyskusyjnych (NNTP) oraz protokół odbierania 
poczty w wersji 3 (POP3). Diagnostyczne programy usługowe systemu Windows 2000 są opisane 
w rozdziale 17. 

Protokół transmisji plików (FTP) 

Protokół FTP, zdefiniowany w dokumencie RFC 959 uaktualnionym przez RFC 2228, jest jednym 
z najstarszych protokołów internetowych i pozostaje jednym z najszerzej stosowanych. 
Wykorzystuje on oddzielne połączenia do poleceń i do danych — interpretator protokołów 
implementuje operacje protokołu FTP, a proces przesyłania danych (DTP) przesyła dane. Protokół 

i ruch przesyłu danych korzystają z całkowicie oddzielnych sesji TCP. Serwery FTP oczekują na 
sygnał z portu 21, a serwer inicjuje połączenia transmisji danych z portu 20 serwera do 
określonego portu w kliencie. Połączenie transmisji danych moŜe być stosowane w obu 
kierunkach i nie musi istnieć przez cały czas. 

Ustalonym celem protokołu FTP jest osłanianie uŜytkowników przed wahaniami w systemach 
przechowywania plików na hostach oraz niezawodny i wydajny przesył danych. ChociaŜ moŜna 
go uŜywać bezpośrednio na terminalu za pomocą polecenia 

ftp

, jest on zaprojektowany głównie 

do wykorzystywania przez aplikacje. Protokół FTP moŜe przesyłać pliki o róŜnym formacie 
danych i róŜnej długości słów. Dane są pakowane w 8-bitowe bajty transmisji na hoście 
wysyłającym i rozpakowywane do formatu macierzystego na hoście odbierającym. 

Struktury plików i tryby transmisji protokołu FTP 

Protokół FTP pozwala równieŜ na określanie struktury pliku. Zdefiniowane są trzy struktury: 

•

 

struktura pliku

 — nie ma Ŝadnej struktury wewnętrznej, a plik uwaŜany jest za 

nieprzerwany ciąg bajtów danych, 

•

 

struktura rekordu

 — plik składa się z rekordów sekwencyjnych, 

•

 

struktura strony

 — plik składa się z niezaleŜnych stron indeksowanych. 

Strukturą domyślną jest struktura pliku, ale zarówno struktura pliku, jak i struktura rekordu są 
akceptowane dla plików tekstowych, takich jak pliki ASCII (Amerykański Standard Kodowy 
Wymiany Informacji), przez wszystkie implementacje protokołu FTP. Struktura pliku ma wpływ 
zarówno na jego tryb transmisji, jak i na jego interpretację i przechowywanie. Są trzy tryby 
transmisji: 

•

 

Tryb strumieniowy

 — plik jest transmitowany jako strumień bajtów, bez Ŝadnych 

ograniczeń dotyczących wykorzystywanego typu danych. Dozwolone są struktury 
rekordu. W pliku o strukturze rekordu, koniec rekordu (

End-of-Record

, EOR) oraz koniec 

pliku (

End-of-File

, EOF) identyfikowane są po 2-bajtowym kodzie kontrolnym. W 

strukturze pliku, zamknięcie połączenia transmisji danych przez hosta wysyłającego 
wyznacza EOF. Wszystkie bajty w komunikacie o strukturze pliku są więc bajtami 
danych. 

•

 

Tryb blokowy

 — plik jest transmitowany jako szereg bloków danych poprzedzonych 

jednym lub większą ilością bajtów nagłówka. Bajty nagłówka zawierają pole liczby oraz 
kod deskryptora. 

Pole liczby

 zawiera całkowitą długość bloku danych w bajtach, 

oznaczając w ten sposób początek następnego bloku danych. 

Kod deskryptora

 definiuje 

atrybuty bloków, takie jak ostatni blok w pliku (EOF), ostatni blok w rekordzie (EOR), 
znacznik ponownego uruchomienia, czy dane podejrzane. W tym trybie dozwolone są 
struktury rekordu i moŜe być stosowany kaŜdy typ reprezentacji. 

•

 

Tryb zagęszczony

 — umoŜliwia kompresję danych składających się z bajtów wypełniacza 

lub replikacji. Nagłówek trybu zagęszczonego określa liczbę takich bajtów (do 127). Te 
są następnie wysyłane po upakowaniu do pojedynczego bajta. 

Wskazówka:  Kod  danych  podejrzanych  nie  słu

Ŝ

y  do  korygowania  bł

ę

dów.  Jest  on 

wykorzystywany,  kiedy  o

ś

rodki  wymieniaj

ą

  dane  (takie  jak  dane  pogodowe),  które  mog

ą

  by

ć

 

podatne  na  bł

ą

d  lokalny.  Kod  ten  sygnalizuje, 

Ŝ

e  powinny  zosta

ć

  wymienione  wszystkie 

informacje, pomimo 

Ŝ

e podejrzane s

ą

 niektóre ich cz

ęś

ci. 

Protokół FTP ma równieŜ dwa tryby przesyłania: 

•

 

tryb ascii

 — wykorzystuje standardowy 8-bitowy kod ASCII do przesyłania plików 

tekstowych, 

•

 

tryb binarny

 — przesyła pliki binarne w formie procesu „bit po bicie”. 

Protokół FTP wykorzystuje do wykrywania błędów protokół TCP, ale moŜe zainicjować ponowne 
uruchomienie transmisji, jeŜeli wystąpi gruby błąd, taki jak „padnięcie” hosta. Protokół 
standardowy nie ma Ŝadnych zdolności do szyfrowania danych, czy informacji rejestracyjnych, 
chociaŜ specyfikacja RFC 2228 zajmuje się tym niedostatkiem. Z tego powodu łączność FTP jest 
często konfigurowana tak, aby umoŜliwiać tylko dostęp anonimowy, co zapobiega transmisji nazw 
uŜytkowników i haseł w tekście jawnym. Struktura pakietów FTP zaleŜy od struktury plików, 
trybu transmisji oraz trybu przesyłu danych. Rysunki 9.1 i 9.2 przedstawiają typowe ramki FTP, 
korzystające z portów serwera — odpowiednio — 21 oraz 22. Rysunki te zostały wygenerowane z 
pliku przechwytywania 

Monitora sieci

 — 

ftp.cap

, dostarczonego na CD-ROM-ie. Procedura 

słuŜąca do wygenerowania podobnego pliku przechwytywania podana jest w rozwiązaniu 
natychmiastowym 

Przechwytywanie ruchu TCP

 w rozdziale 7. 

UŜytkownik moŜe korzystać z konsoli poleceń, aby wpisywać z klawiatury polecenia FTP, takie 
jak 

get

 i 

put

 (patrz: dalsza część tego rozdziału), albo uruchamiać plik opisowy zawierający te 

polecenia. Zazwyczaj jednak protokół FTP wykorzystywany jest przez aplikacje do przesyłania 
danych oraz przez internetowe usługi informacyjne (IIS), które implementują witryny FTP. 

Wskazówka:  Akronim  IIS  mo

Ŝ

e  równie

Ŝ

  oznacza

ć

  serwer  internetowych  usług  informacyjnych. 

Jednak w tym rozdziale oznacza on usługi, które na nim działaj

ą

. 

Polecenia FTP wydawane z konsoli poleceń mogą zyskiwać dostęp do witryny FTP. Przeglądarka 
WWW, taka jak Internet Explorer, moŜe równieŜ uzyskać dostęp do witryny FTP, ale przy 
ograniczonych moŜliwościach. Pełny dostęp do FTP implementuje się zazwyczaj poprzez 
zastosowanie komercyjnego zestawu dostępu do FTP (na przykład 

CuteFTP

). 

Odnośne rozwiązanie: 

 

 

Strona: 

Przechwytywanie ruchu TCP 

Protokół transferu plików podstawowych (TFTP) 

Protokół TFTP, zdefiniowany w specyfikacji RFC uaktualnianej przez RFC 1783, 1785, 2347 oraz 
2349, jest względnie prostym protokołem wykorzystywanym do przesyłania plików, które są 
(zazwyczaj) małe i nie wymagają wiele fragmentacji. Jest on implementowany na protokole UDP, 
chociaŜ jego definicja nie wyklucza stosowania innych protokołów datagramów. Jest on 
pozbawiony większości funkcji protokołu FTP — na przykład nie moŜe wyświetlać katalogów, 
ani uwierzytelniać uŜytkowników — a jego jedynym zadaniem jest odczytywanie plików z 
komputera zdalnego i transmitowanie do niego plików. Protokół TFTP jest przewaŜnie 
wykorzystywany przez aplikacje poczty elektronicznej. 

Przesył TFTP rozpoczyna się od Ŝądania odczytu lub zapisu pliku, które Ŝąda równieŜ połączenia. 
Plik wysyłany jest w blokach o stałej długości 512 bajtów. KaŜdy z pakietów musi być 
potwierdzony przez pakiet potwierdzający, zanim będzie mógł zostać wysłany następny pakiet. 
Pakiet danych mniejszy niŜ 512 bajtów wskazuje zakończenie przesyłu. JeŜeli jakiś pakiet ulegnie 
zagubieniu, to u planowanego odbiorcy następuje przeterminowanie, a ten następnie Ŝąda 
transmisji zagubionego pakietu. Pakiet retransmitowany w tym przypadku, to ostatni pakiet 
poprzedniej transmisji, więc nadawca musi zachować do retransmisji tylko jeden pakiet. 
Poprzednie potwierdzenia gwarantują, Ŝe pakiety uprzednio wysłane zostały otrzymane. 

Wskazówka:  Specyfikacja  RFC  1783  definiuje  opcj

ę

  rozmiaru  bloku,  która  pozwala  TFTP 

stosowa

ć

 rozmiar pakietu danych inny (zazwyczaj wi

ę

kszy) ni

Ŝ

 512 bajtów. 

KaŜdemu z pakietów danych towarzyszy numer bloku. Numery bloków są kolejne i zaczynają się 
od jeden, za wyjątkiem pozytywnej odpowiedzi na Ŝądanie zapisu, która jest pakietem 
potwierdzającym o numerze bloku zero. Zazwyczaj pakiet potwierdzający zawiera numer bloku 
potwierdzanego pakietu danych. 

Poza jednym wyjątkiem (opisanym poniŜej), błąd sprawia zakończenie połączenia. Błąd, 
sygnalizowany przez pakiet błędu, nie jest potwierdzany ani retransmitowany. Dlatego teŜ, kiedy 
pakiet ulegnie zagubieniu, do wykrycia zakończenia wykorzystywane jest przeterminowanie. 

JeŜeli port źródłowy otrzymanego pakietu jest niewłaściwy, to owa okoliczność błędu nie 
powoduje zakończenia. Zamiast tego do hosta, od którego pochodzi pakiet, wysłany zostaje pakiet 
błędu. 

Tryby przesyłania protokołu TFTP 

Protokół TFTP obsługuje trzy tryby przesyłania, chociaŜ tylko dwa z nich są zazwyczaj 
wykorzystywane: 

•

 

Netascii

 — standardowy 8-bitowy kod ASCII zmodyfikowany przez specyfikację 

protokołu Telnet (RFC 854). 

•

 

Oktet

 — wykorzystywany do przesyłania informacji bit po bicie. Tryb ten składa się z 

„surowych” 8-bitowych bajtów i jest on podobny do trybu binarnego protokołu FTP. 

•

 

Poczta

 — znaki Netascii wysyłane do uŜytkownika zamiast pliku. Choć jest wciąŜ 

obsługiwany, tryb ten jest przestarzały i nie powinien być implementowany ani uŜywany. 

Dokument RFC nie czyni tej listy wyłączną. Mogą być definiowane dodatkowe tryby, jeŜeli 
obsługuje je zarówno host wysyłający, jak i odbierający. System Windows 2000 domyślnie 
obsługuje tylko tryby 

netascii

 i 

oktet

. 

Wskazówka:  Microsoft  definiuje  tryby  przesyłania  danych  protokołu  TFTP  jako  binarne  (przy 
u

Ŝ

yciu przeł

ą

cznika 

–i

) i ascii. Tryby te s

ą

 odpowiednikami trybów 

oktet

 i 

netascii

 w specyfikacji 

RFC 1350. 

Struktura pakietów protokołu TFTP 

Protokół TFTP obsługuje pięć typów pakietów, z których kaŜdy ma swój własny kod operacji 
(

opcode

), wypisany w tabeli 9.1. 

Pakiety RRQ i WRQ zawierają następujące pola: 

•

 

Opcode

 — to 16-bitowe pole zawiera 

opcode

, jak w tabeli 9.1. 

•

 

Filename

 — to pole o zmiennej długości zawiera nazwę pliku, który ma zostać przesłany 

jako ciąg bajtów 

netascii

. 

•

 

Filename terminator

 — to 8-bitowe pole zawiera wartość zero, która wskazuje koniec 

pola 

Filename

. 

•

 

Mode

 — to pole o zmiennej długości zawiera 

netascii

, 

oktet

, lub (rzadko) 

poczta

 jako 

szereg bajtów 

netascii

. Tekst moŜe być napisany duŜymi literami, małymi literami, lub 

połączeniem jednych i drugich. 

•

 

Mode terminator

 — to 8-bitowe pole zawiera wartość zero, która wskazuje koniec pola 

Mode

. 

Tabela 9.1. Typy pakietów TFTP 

Opcode 

Typ pakietu 

1 

śą

danie odczytu (RRQ) 

2 

śą

danie zapisu (WRQ) 

3 

Dane (DATA) 

4 

Potwierdzenie (ACK) 

5 

Błąd (ERROR) 

Wskazówka:  Pola 

Filename  terminator

  i 

Mode  terminator

  s

ą

  czasem  uznawane  za  cz

ęść

  pól, 

odpowiednio, 

Filename

, oraz 

Mode

. 

Specyfikacja RFC 2347 rozszerza pakiety RRQ i WRQ, aby hosty wysyłające i odbierające mogły 
negocjować dodatkowe opcje TFTP. Do potwierdzania Ŝądania negocjacji opcji zgłoszonego przez 
klienta wykorzystywany jest nowego typu pakiet TFTP, potwierdzenie opcji (OACK). 
Specyfikacja RFC 2349 jeszcze bardziej rozszerza pakiety RRQ i WRQ, aby umoŜliwić hostom 
protokołu TFTP uzgadnianie interwałów przeterminowania oraz rozmiarów przesyłu. Pełne 
szczegóły podane są w dokumentach RFC. 

Do wysyłania określonego pliku wykorzystywane są pakiety DATA; zawierają one następujące 
pola: 

•

 

Opcode

 — w przypadku pakietów DATA, to 16-bitowe pole zawiera wartość 3. 

•

 

Numer bloku

 — to16-bitowe pole zawiera numer bloku. W przypadku pakietów DATA, 

zaczyna się ono od 1 i wzrasta o 1 wraz z kaŜdym wysłanym blokiem danych. 

•

 

Data

 — to pole o zmiennej długości zawiera dane. W przypadku tradycyjnego TFTP to 

pole zawiera 512 bajtów — chyba Ŝe pakiet sygnalizuje koniec przesyłu; w takim 

wypadku pole 

Data

 zawiera mniej niŜ 512 bajtów. JeŜeli wynegocjowana zostanie opcja 

rozmiaru bloku, to rozmiar pola dla przesyłu danych moŜe być inny niŜ 512 bajtów. 
Koniec przesyłu, podobnie jak wcześniej, będzie sygnalizowany przez mniejszy rozmiar 
pola. 

Potwierdzane są wszystkie pakiety, poza podwojonymi ACK-ami oraz pakietami DATA 
sygnalizującymi zakończenie, chyba Ŝe wystąpi przeterminowanie. Pakiet DATA potwierdza 
pakiet ACK poprzedniego pakietu DATA. Pakiety ACK lub ERROR potwierdzają pakiety WRQ i 
DATA, a pakiety DATA lub ERROR potwierdzają pakiety RRQ oraz ACK. Pakiet ACK o 
numerze bloku zero potwierdza WRQ. 

Pakiet ACK zawiera następujące pola: 

•

 

Opcode

 — w przypadku pakietów ACK, to 16-bitowe pole zawiera wartość 4. 

•

 

Block number

 — numer bloku w pakiecie ACK potwierdza numer bloku pakietu DATA, 

który potwierdza. To pole zawiera wartość zerową, jeśli ACK potwierdza WRQ. 

Pakiet ERROR moŜe być potwierdzeniem kaŜdego innego typu pakietu. Zawiera on następujące 
pola: 

•

 

Opcode

 — w przypadku pakietów ERROR to 16-bitowe pole zawiera wartość 5. 

•

 

Error code

 — to 16-bitowe pole zawiera kod błędu, zdefiniowany w tabeli 9.2. 

•

 

Errmsg

 — to pole o zmiennej długości zawiera czytelny dla człowieka komunikat o 

błędzie w 

netascii

. 

•

 

Errmsg terminator

 — to 8-bitowe pole zawiera wartość zerową i wskazuje koniec 

komunikatu o błędzie. Jest ono czasem uwaŜane za część pola 

errmsg

, a nie oddzielne 

pole. 

UŜytkownik moŜe wydawać polecenia protokołu TFTP z konsoli polecenia. Zazwyczaj jednak są 
one wykorzystywane przez aplikacje opierające się na TFTP, takie jak zestawy poczty 
elektronicznej. 

Demon protokołu transferu plików podstawowych 

Demon TFTP (TFTPD) jest przykładem usługi opartej na protokole TFTP, wykorzystywanej przez 
system Windows 2000. Serwer usług instalacji zdalnej (RIS) wykorzystuje tę usługę do pobierania 
plików, które są mu potrzebne do rozpoczęcia procesu instalacji zdalnej. 

Tabela 9.2. Kody błędów TFTP 

Kod błędu 

Znaczenie 

0 

Niezdefiniowany. Sprawdź komunikat o błędzie (jeŜeli jest). 

1 

Nie znaleziono pliku. 

2 

Naruszenie dostępu. 

3 

Dysk pełny lub przekroczona alokacja. 

4 

Zabroniona operacja TFTP. 

5 

Nieznana toŜsamość przesyłu. 

6 

Plik juŜ istnieje. 

7 

Nie ma takiego uŜytkownika. 

Protokół transmisji hipertekstu (HTTP) 

Protokół HTTP w wersji 1.1, opisany w dokumencie RFC 2068, jest faktycznym standardem 
przesyłu dokumentów WWW. Protokół ten jest ogólny i bezpaństwowy, i został zaprojektowany 
w taki sposób, aby był rozszerzalny do prawie kaŜdego formatu dokumentu. Działa on poprzez 
połączenia protokołu TCP, zazwyczaj wykorzystując port 80, chociaŜ moŜna określić inny port (na 
przykład 8080). Po ustanowieniu połączenia, klient transmituje do serwera komunikat Ŝądania, a 
ten wysyła odpowiedź. Protokół HTTP jest zazwyczaj wykorzystywany przez takie aplikacje, jak 
przeglądarki.  

Najprostszą funkcją, lub 

metodą

, protokołu HTTP jest GET, która pobiera informacje zapamiętane 

w witrynie WWW, lub na serwerze WWW. Jednak systemy informacyjne o pełnych 
moŜliwościach wymagają szerszego zestawu funkcji, łącznie z wyszukiwaniem, uaktualnianiem 
oraz przypisami. Protokół HTTP zapewnia zestaw metod sygnalizujących cel danego Ŝądania. 
Wykorzystuje on ujednolicony identyfikator zasobów (URI) albo jako ujednolicony lokalizator 
zasobów (URL), albo jako ujednoliconą nazwę zasobów (URN), aby wskazać zasób, wobec 
którego ma zostać zastosowana metoda. Komunikaty są przekazywane w formacie podobnym do 
tego, który wykorzystuje poczta internetowa, zdefiniowanym przez standard uniwersalnych 
rozszerzeń internetowej poczty elektronicznej (MIME) — odwołaj się do dokumentów RFC od 
2045 do 2049. 

Protokół HTTP jest równieŜ uŜywany do komunikacji pomiędzy agentami uŜytkownika a 
bramami do innych systemów internetowych, łącznie z tymi, które są obsługiwane przez protokoły 
SMTP, NNTP oraz FTP. W ten sposób umoŜliwia on podstawowy dostęp hipermedialny do 
zasobów dostępnych z róŜnorodnych aplikacji. 

Metody HTTP 

Dokument RFC 2616 definiuje zestaw wspólnych metod HTTP. Dokument ten nie wyklucza 
dodatkowych metod, ale przestrzega, iŜ metody spoza wspólnej listy „mogą nie posiadać takiej 
samej semantyki dla oddzielnie rozszerzonych klientów i serwerów”. Innymi słowy, jeŜeli 
zdefiniujesz i będziesz korzystał z dodatkowych metod, to mogą wystąpić niezgodności pomiędzy 
niektórymi hostami i niektórymi serwerami. Wspólne metody HTTP są następujące: 

•

 

OPTIONS

 — pozwala klientowi ustalić opcje i/lub wymagania związane z danym 

zasobem, albo moŜliwości danego serwera, nie implikując działań zasobu i nie inicjując 
pobierania zasobu. 

•

 

GET

 — pobiera informacje (w formie 

jednostki

) zidentyfikowane przez URI, do którego 

zostało zgłoszone Ŝądanie. JeŜeli URI zidentyfikuje proces wytwarzający dane, to 
wytworzone dane zostaną zwrócone jako jednostka. 

Warunkowy

 komunikat GET zawiera 

pole nagłówka 

If-Modified-Since

, 

If-Unmodified-Since

, 

If-Match

, 

If-None-Match

, lub 

If-

Range

. Pozwala to na odświeŜanie buforowanych jednostek bez potrzeby wielokrotnego 

przesyłu, czy Ŝądania danych, które są juŜ w posiadaniu klienta. GET 

częściowy

 Ŝąda, aby 

przesłana została tylko część jednostki, określona przez pole nagłówka 

Range

. 

•

 

HEAD

 — identyczny z GET, z tym Ŝe serwer nie zwraca w odpowiedzi treści 

komunikatu. Metoda ta uzyskuje informacje dotyczące jednostki nie przesyłając samej 
treści jednostki i jest wykorzystywana do testowania waŜności, dostępności oraz 
niedawnych modyfikacji łączy hipertekstowych. 

•

 

POST

 — Ŝąda, aby serwery przyjmowały jednostkę załączoną w Ŝądaniu, jako nowego 

podwładnego zasobu zidentyfikowanego przez URI, do którego zostało zgłoszone 
Ŝą

danie (podobnie, jak mówi się, Ŝe plik umieszczony w katalogu jest nowym 

podwładnym tego katalogu). 

POST

 jest wykorzystywany do przypisywania zasobów, do 

wysyłania komunikatów (na przykład do elektronicznego biuletynu informacyjnego), do 
przedkładania danych formularzy oraz do rozszerzania bazy danych poprzez operację 
dołączania. Funkcja pełniona przez metodę 

POST

 określana jest przez serwer i zazwyczaj 

jest uzaleŜniona od URI. 

•

 

PUT

 — Ŝąda, aby jednostka załączona w Ŝądaniu została zapamiętana pod URI, do 

którego zostało zgłoszone Ŝądanie. JeŜeli dany zasób wspomniany w URI juŜ istnieje, to 
przesyłaną jednostkę uznaje się za wersję zmodyfikowaną. JeŜeli URI nie wskazuje na 
istniejący zasób, a Ŝądający uŜytkownik moŜe zdefiniować URI jako nowy zasób, to 
zasób jest tworzony na serwerze. 

•

 

DELETE

 — Ŝąda, aby serwer usunął zasób zidentyfikowany przez URI. 

•

 

TRACE

 — wywołuje zdalną pętlę zwrotną komunikatu Ŝądania. Ostateczny odbiorca 

Ŝą

dania odbija otrzymany komunikat z powrotem do klienta. 

TRACE

 pozwala klientowi 

zobaczyć co jest odbierane na drugim końcu łańcucha Ŝądania. Informacja ta moŜe być 
wykorzystywana do testowania, lub znajdywania uszkodzeń. 

•

 

CONNECT

 — nazwa metody zarezerwowana do wykorzystywania wraz z 

proxy

, który 

moŜe dynamicznie przełączyć się na pełnienie funkcji tunelu, przy uŜyciu, na przykład, 
tunelowania z wykorzystaniem warstwy zabezpieczeń łączy (SSL). 

Proxy

 to program 

pośredniczący, pełniący zarówno funkcję serwera, jak i klienta, w celu zgłaszania Ŝądań 
w imieniu innych klientów. 

Kody stanu protokołu HTTP 

Kody stanu HTTP są wykorzystywane przez metody podczas normalnej pracy, albo wysyłane do 
uŜytkownika, jeŜeli wystąpi błąd. Jest pięć klasyfikacji kodów stanu: 

•

 

Informacyjny (1xx)

 — sygnalizuje prowizoryczną (zazwyczaj pośrednią) odpowiedź. Te 

kody wskazują, Ŝe dana metoda przebiega normalnie i miało miejsce oczekiwane 
zdarzenie. JeŜeli serwer protokołu HTTP 1.1 wykryje klienta protokołu HTTP 1.0, to nie 
będzie wysyłał komunikatów informacyjnych, poniewaŜ nie są one zdefiniowane dla 
HTTP 1.0. 

•

 

Pomyślny (2xx)

 — sygnalizuje, Ŝe Ŝądanie klienta zostało pomyślnie otrzymane, 

zrozumiane i przyjęte. 

•

 

Readresowanie (3xx)

 — sygnalizuje, Ŝe agent uŜytkownika musi podjąć dalsze działania, 

aby spełnić Ŝądanie. Działania te mogą być przeprowadzane automatycznie przez agenta 
uŜytkownika (jeŜeli wykorzystywaną metodą jest GET, lub HEAD) albo mogą wymagać 
interwencji uŜytkownika. 

•

 

Błąd klienta(4xx)

 — sygnalizuje, Ŝe występuje, lub wydaje się, Ŝe występuje, błąd klienta. 

Za wyjątkiem przypadku odpowiadania na Ŝądanie HEAD, komunikat zawiera 
wyjaśnienie błędu i informuje uŜytkownika, czy jest on tymczasowy, czy stały. 

•

 

Błąd serwera (5xx)

 — sygnalizuje, Ŝe serwer zdaje sobie sprawę, iŜ wygenerował błąd, 

albo Ŝe nie jest w stanie wykonać Ŝądania. Za wyjątkiem przypadku odpowiadania na 
Ŝą

danie HEAD, komunikat zawiera wyjaśnienie błędu i informuje uŜytkownika, czy jest 

on tymczasowy, czy stały. 

Wskazówka: Witryny WWW znajduj

ą

ce si

ę

 na serwerze IIS systemu Windows 2000 mog

ą

 by

ć

 

konfigurowane tak, aby wysyłały wygodne w u

Ŝ

yciu komunikaty o bł

ę

dach. 

Tabela 9.3 podaje kody stanu i komunikaty protokołu HTTP. Aby uzyskać szczegóły dotyczące 
znaczenia kaŜdego z komunikatów, odwołaj się do paragrafu 10 dokumentu RFC 2616. 

Tabela 9.3. Kody stanu i komunikaty protokołu HTTP 

Kod stanu 

Komunikat 

Kod stanu 

Komunikat 

100 

Kontynuuj 

404 

Nie znaleziony 

101 

Przełączanie protokołów 

405 

Metoda niedozwolona 

200 

OK 

406 

Nie do przyjęcia 

201 

Utworzony 

407 

Wymagane uwierzytelnienie 

proxy

 

202 

Przyjęty 

408 

Przeterminowanie Ŝądania 

203 

Nie autorytatywny 

409 

Konflikt 

204 

Bez treści 

410 

Minęło 

205 

Resetuj treść 

411 

Wymagana długość 

206 

Treść częściowa 

412 

Warunek wstępny nie powiódł 
się 

300 

Wiele opcji 

413 

Jednostka Ŝądania zbyt duŜa 

301 

Przeniesiony na stałe 

414 

URI Ŝądania zbyt duŜy 

302 

Znaleziony 

415 

Nieobsługiwany typ nośnika 

303 

Zobacz inny 

416 

śą

dany zakres nie do spełnienia 

304 

Nie zmodyfikowany 

417 

Oczekiwanie nie powiodło się 

305 

UŜyj 

proxy

 

500 

Wewnętrzny błąd serwera 

307 

Readresowanie tymczasowe 

501 

Nie zaimplementowany 

400 

Złe Ŝądanie 

502 

Zła brama 

401 

Nieautoryzowany 

503 

Usługa niedostępna 

402 

Wymagana opłata 

504 

Przeterminowanie bramy 

403 

Wzbroniony 

505 

Nieobsługiwana wersja HTTP 

Struktura pakietów protokołu HTTP 

Pakiety protokołu HTTP są, ogólnie rzecz biorąc, wyjątkowo złoŜone. Zdefiniowanie struktury 
nagłówka pakietu protokołu HTTP zajmuje 51 stron dokumentu RFC 2616 (paragraf 14, strony 
100 do 150). Odtwarzanie w tym miejscu takich szczegółów byłoby bezcelowe. Zamiast tego, na 
rysunku 9.3 przedstawiony został typowy pakiet GET protokołu HTTP. Rysunek ten został 
wygenerowana z pliku przechwytywania 

http.cap

, znajdującego się na CD-ROM-ie. Procedura 

słuŜąca do wygenerowania podobnego pliku przechwytywania podana jest w rozwiązaniu 
natychmiastowym 

Przechwytywanie ruchu TCP

 w rozdziale 7. 

Odnośne rozwiązanie: 

 

 

Strona: 

Przechwytywanie ruchu TCP 

Zabezpieczony protokół HTTP (HTTPS) 

Sieć WWW jest intensywnie wykorzystywana do wymiany informacji na skalę ogólnoświatową, 
szczególnie dla potrzeb biznesowych. Pociąga to za sobą kilka kwestii związanych z 
bezpieczeństwem: 

•

 

Uwierzytelnianie serwerów

 — klienty muszą sprawdzać, czy serwer, z którym się 

komunikują jest tym, za kogo się podaje. 

•

 

Uwierzytelnianie klientów

 — serwery muszą sprawdzać toŜsamość klienta i 

wykorzystywać ją jako podstawę podejmowania decyzji dotyczących kontroli dostępu. 

•

 

Poufność

 — aby zapobiec przechwytywaniu poufnych informacji przesyłanych poprzez 

publiczne łącza internetowe, potrzebne jest szyfrowanie danych pomiędzy klientem a 
serwerem. 

Protokół SSL wersji 3 (SSL3) oraz protokół zabezpieczeń warstwy transportu (TLS) odgrywają 
waŜną rolę przy zaspokajaniu tych potrzeb. SSL3 i TLS są elastycznymi protokołami 
zabezpieczeń, które mogą być umiejscowione w górnej warstwie protokołów transportowych, 
takich jak HTTP. Bazują one na technologii uwierzytelniania opartego na kluczach publicznych 
(PK) i wykorzystują opartą na PK negocjację kluczy do generowania niepowtarzalnego klucza 
szyfrującego dla kaŜdej sesji typu klient — serwer. Kiedy dla danej strony WWW włączone jest 
szyfrowanie SSL, to rezultatem tego jest zabezpieczony protokół HTTP, określany jako HTTPS. 
Procedura mająca na celu ustawienie zabezpieczonej witryny WWW opisana jest w podrozdziale 
rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału. 

Wskazówka: IIS5 mog

ą

 by

ć

 zabezpieczane przy u

Ŝ

yciu innych protokołów ni

Ŝ

 SSL3/TLS — na 

przykład  Fortezza,  Digest  Authentication,  PKCS#7  oraz  PKCS#10  (PKCS  jest  akronimem  od 

Public  Key  Cryptography  Standard

  —  standard  kryptografii  klucza  publicznego).  Domy

ś

lny 

protokół uwierzytelniania systemu Windows 2000, Kerberos 5, jest opisany w rozdziale 10. 

Protokół prostego transferu poczty elektronicznej 
(SMTP) 

Protokół SMTP, zdefiniowany w dokumencie RFC 821, jest zaprojektowany do niezawodnego i 
wydajnego przesyłania poczty elektronicznej. Jest on niezaleŜny od zastosowanego protokołu 
transmisji i wymaga jedynie niezawodnego kanału uporządkowanego strumienia danych. Oznacza 
to, Ŝe SMTP będzie działał poprzez (na przykład) usługę transportu protokołu kontroli sieci 
(NCP), czy niezaleŜną od sieci usługę transportu (NITS), jak równieŜ poprzez TCP. A zatem 
protokół SMTP moŜe przekazywać pocztę w obrębie róŜnych środowisk usług transportu. 

Usługa transportu zapewnia środowisko komunikacji międzyprocesowej (IPCE), mogące 
obejmować jedną sieć, kilka sieci, lub podsieć. Poczta elektroniczna to komunikacja 
międzyprocesowa, mogąca wysyłać pocztę pomiędzy hostami w róŜnych systemach 
transportowych, przekazując za pomocą procesu połączonego z dwoma (lub więcej) IPCE. 

Jak działa protokół SMTP 

Kiedy uŜytkownik zgłasza Ŝądanie poczty elektronicznej (tj. wysyła wiadomość poczty 
elektronicznej), ma miejsce następujący ciąg zdarzeń: 

1.

 

Nadawca SMTP ustanawia dwukierunkowy kanał transmisyjny do odbiorcy SMTP, który 
moŜe być albo celem ostatecznym, albo pośrednim. 

2.

 

Nadawca SMTP wysyła polecenie MAIL, wskazujące nadawcę poczty. 

3.

 

JeŜeli odbiorca SMTP moŜe przyjąć pocztę, to reaguje odpowiedzią OK. 

4.

 

Nadawca SMTP wysyła polecenie RCPT, identyfikujące adresata poczty. 

5.

 

JeŜeli odbiorca SMTP moŜe przyjąć pocztę dla tego adresata, to reaguje odpowiedzią 
OK; jeŜeli nie, to reaguje odpowiedzią odrzucającą tego adresata (ale nie całą transakcję 
pocztową, poniewaŜ nadawca i odbiorca mogą wynegocjować kilku adresatów). 

6.

 

Kiedy adresaci zostaną wynegocjowani, nadawca SMTP wysyła dane pocztowe. 

7.

 

JeŜeli odbiorca SMTP przetworzy dane pomyślnie, to reaguje odpowiedzią OK. 

Wskazówka:  Dokument  RFC  korzysta  z  terminów  „SMTP  nadawcy”  i  „SMTP  odbiorcy”,  a  nie 
nadawca SMTP i odbiorca SMTP. 

JeŜeli host wysyłający i odbierający są połączeni z tą samą usługą transportu, to SMTP moŜe 
transmitować pocztę bezpośrednio od nadawcy do odbiorcy. W przeciwnym razie wiadomość 
transmitowana jest poprzez jeden lub więcej serwerów przekazujących. W takim przypadku 
serwer przekazujący SMTP musi otrzymać nazwę ostatecznego hosta docelowego, jak równieŜ 
nazwę docelowej skrzynki pocztowej. 

SMTP moŜe implementować usługę przekazywania, która jest wykorzystywana, kiedy ścieŜka 
określona przez polecenie RCPT jest niewłaściwa, ale odbiorca SMTP zna właściwe miejsce 
docelowe. W tym przypadku wysyłana jest jedna z następujących odpowiedzi, w zaleŜności od 
toŜsamości nadawcy i odbiorcy oraz od tego, czy odbiorca SMTP moŜe wziąć na siebie 
odpowiedzialność za przekazanie wiadomości: 

•

 

251 uŜytkownik nielokalny; przekaŜę do 

ś

cieŜki przekazywania

, 

•

 

551 uŜytkownik nielokalny; spróbuj wykorzystać 

ś

cieŜkę przekazywania

. 

Polecenia VRFY oraz EXPN protokołu SMTP, odpowiednio, weryfikują nazwę uŜytkownika i 
rozwijają listę dystrybucyjną. Obydwa polecenia mają ciągi znaków jako argumenty. Ciągiem w 
przypadku polecenia VRFY jest nazwa uŜytkownika, a odpowiedź musi zawierać skrzynkę 
pocztową uŜytkownika i moŜe zawierać pełną nazwę uŜytkownika. 

Ciąg w przypadku polecenia EXPN identyfikuje listę dystrybucyjną, a odpowiedź musi zawierać 
skrzynkę pocztową uŜytkownika i moŜe zawierać pełną nazwę uŜytkownika. 

Wskazówka:  Dokument  RFC  wykazuje,  całkiem  umy

ś

lnie,  ambiwalencj

ę

  w  kwestii  okre

ś

lenia 

„nazwa  u

Ŝ

ytkownika”.  W  niektórych  systemach  poczty  elektronicznej  nazwa  u

Ŝ

ytkownika  jest 

tym  samym,  co  skrzynka  pocztowa  u

Ŝ

ytkownika.  Je

ś

li  dany  system  poczty  elektronicznej 

postanowi  wybra

ć

  jaki

ś

  inny  ci

ą

g  na  nazw

ę

  u

Ŝ

ytkownika,  to  specyfikacja  zezwala  na  to  pod 

warunkiem, 

Ŝ

e  ci

ą

gi  dla  polecenia  VRFY  i  odpowiedzi  EXPN  równie

Ŝ

  identyfikuj

ą

  skrzynk

ę

 

pocztow

ą

 u

Ŝ

ytkownika. 

Wysyłanie i wysyłanie poczt

ą

 

Niektóre hosty dostarczają wiadomości do terminala uŜytkownika (pod warunkiem, Ŝe uŜytkownik 
jest aktywny na danym hoście), a nie do skrzynki pocztowej uŜytkownika. Dostawa do skrzynki 
pocztowej zwana jest 

wysyłaniem pocztą

; dostawa do terminala zwana jest 

wysyłaniem

. 

Implementacje 

wysyłania pocztą

 i 

wysyłania

 są prawie identyczne i w SMTP są one zazwyczaj 

połączone. Jednak uŜytkownicy powinni być w stanie kontrolować, czy na ich terminalach pisane 
są wiadomości; przy czym dokument RFC 821 definiuje polecenia wysyłania (choć nie są one 
wymagane przy implementacji minimalnej). 

Aby obsłuŜyć funkcję wysyłania, moŜna zamiast polecenia MAIL uŜyć w transakcji pocztowej 
następujących poleceń: 

•

 

SEND

 — dostarcza dane pocztowe do terminala uŜytkownika. JeŜeli dany uŜytkownik 

nie jest aktywny na danym hoście (albo nie przyjmuje wiadomości terminala), moŜe 
zostać zwrócona odpowiedź 450 (patrz: tabela 9.5). 

•

 

SOMAIL (wyślij lub wyślij pocztą)

 — dostarcza pocztę do terminala uŜytkownika, jeŜeli 

uŜytkownik jest aktywny na danym hoście i przyjmuje wiadomości terminala. W 
przeciwnym razie poczta jest dostarczana do skrzynki pocztowej uŜytkownika. 

•

 

SAML (wyślij i wyślij pocztą)

 — dostarcza pocztę do terminala uŜytkownika, jeŜeli 

uŜytkownik jest aktywny na danym hoście i przyjmuje wiadomości terminala. Poczta jest 
dostarczana do skrzynki pocztowej uŜytkownika niezaleŜnie od tego, czy jest dostarczana 
do terminala, czy nie. 

Polecenia i komunikaty SMTP 

Niektóre polecenia SMTP zostały juŜ opisane przy omawianiu zestawu moŜliwości SMTP. 
Jednak, dla wygody, wszystkie polecenia SMTP, wraz z krótkim opisem, zostały wypisane w 
tabeli 9.4. Tabela 9.5 podaje komunikaty, lub 

kody odpowiedzi

, które mogą zostać wygenerowane 

podczas działania SMTP. 

Tabela 9.4. Polecenia SMTP 

Polecenie 

Opis 

HELO 

Inicjuje połączenie i identyfikuje nadawcę SMTP dla odbiorcy SMTP. 

MAIL 

Inicjuje transakcję pocztową. 

RCPT 

Identyfikuje pojedynczego adresata. 

DATA 

Identyfikuje wiersze następujące po poleceniu jako dane pocztowe od 
nadawcy. 

RSET 

Przerywa bieŜącą transakcję pocztową. 

SEND 

Dostarcza pocztę do terminala. 

SOML 

Dostarcza pocztę do terminala. JeŜeli ta operacja się nie powiedzie, 
poczta zostanie dostarczona do skrzynki pocztowej. 

SAML 

Dostarcza pocztę do terminala. Poczta jest równieŜ dostarczana do 
skrzynki pocztowej. 

VRFY 

Weryfikuje nazwę uŜytkownika. 

EXPN 

Rozwija listę dystrybucyjną. 

HELP 

Sprawia, Ŝe odbiorca wysyła przydatne informacje. 

NOOP 

śą

da, by odbiorca wysłał odpowiedź OK, ale w przeciwnym razie nie 

określa Ŝadnych działań. 

QUIT 

śą

da, by odbiorca wysłał odpowiedź OK, a następnie zamknął kanał 

transmisyjny. 

TURN 

śą

da, by odbiorca przejął rolę nadawcy. JeŜeli zostanie otrzymana 

odpowiedź OK, to nadawca staje się odbiorcą. 

 

Tabela 9.5. Kody odpowiedzi SMTP 

Kod odpowiedzi 

Znaczenie 

211 

Odpowiedź stanu systemu lub pomocy systemowej. 

214 

Komunikat pomocy. 

220 

Usługa gotowa. 

221 

Usługa zamyka kanał transmisyjny. 

250 

śą

dane działanie poczty OK, zakończone. 

251 

UŜytkownik nielokalny; przekaŜę do 

ś

cieŜki przekazywania

. 

354 

Rozpocznij wprowadzanie poczty. 

421 

Usługa niedostępna, zamykam kanał transmisyjny. 

450 

śą

dane działanie poczty nie zostało podjęte: skrzynka pocztowa 

niedostępna. 

451 

śą

dane działanie zostało przerwane. 

452 

śą

dane działanie nie zostało podjęte: niewystarczająca ilość pamięci 

systemowej. 

500 

Błąd składniowy, polecenie nierozpoznane. 

501 

Błąd składniowy w parametrach lub argumentach. 

502 

Polecenie nie zostało implementowane. 

503 

Zła kolejność poleceń. 

504 

Parametr polecenia nie został implementowany. 

550 

śą

dane działanie poczty nie zostało podjęte: skrzynka pocztowa 

niedostępna. 

551 

UŜytkownik nielokalny; spróbuj wykorzystać 

ś

cieŜkę przekazywania

. 

552 

śą

dane działanie poczty zostało przerwane: przekroczona alokacja 

pamięci. 

553 

śą

dane działanie nie zostało podjęte: niedozwolona nazwa skrzynki 

pocztowej. 

554 

Transakcja nie powiodła się. 

Dodatkowe dokumenty RFC protokołu SMTP 

Dodatkowe dokumenty RFC dostarczają informacji na temat RFC 821 lub proponują jego 
rozszerzenia. Te ostatnie są albo proponowanymi standardami, albo teŜ są eksperymentalne lub 
informacyjne. Aby uzyskać więcej informacji, odwołaj się do następujących dokumentów RFC: 
2645, 2554, 2502, 2487, 2442, 2197, 2034, 1985, 1891, 1870, 1869, 1846, 1845, 1830, 1652 oraz 
1428. 

Protokół odbierania poczty (POP) 

Protokół POP3, zdefiniowany w dokumencie RFC 1939 uaktualnionym przez RFC 1957 oraz 
2449, pozwala klientowi, który moŜe mieć ograniczone zasoby, na dynamiczny dostęp do skrzynki 
pocztowej na serwerze i (przewaŜnie) na pobieranie poczty, którą serwer dla niego przechowuje. 
Protokół ten wymaga niewielkich zasobów i ma ograniczone moŜliwości. Zazwyczaj poczta jest 
pobierana, a następnie usuwana, ale nie jest manipulowana w Ŝaden inny sposób. 

Klient, który chce skorzystać z usługi POP3, ustanawia połączenie z portem TCP 110 na serwerze 
POP3. Kiedy połączenie zostanie ustanowione, serwer POP3 wysyła komunikat powitalny. Wtedy 
klient i serwer wymieniają polecenia i odpowiedzi (odpowiednio), dopóki połączenie nie zostanie 
zamknięte lub przerwane. Działanie POP3 wykorzystuje 

stany

 i przebiega w następujący sposób: 

1.

 

Połączenie TCP zostaje otworzone, a klient otrzymuje komunikat powitalny. 

2.

 

Sesja wchodzi w stan 

AUTORYZACJI

. 

3.

 

Klient pozwala się zidentyfikować serwerowi, który następnie pozyskuje zasoby 
związane ze skrzynką pocztową klienta. 

4.

 

Sesja wchodzi w stan 

TRANSAKCJI

. 

5.

 

Klient Ŝąda, aby na serwerze zostały przeprowadzone działania. 

6.

 

Klient wydaje polecenie 

QUIT

. 

7.

 

Sesja wchodzi w stan 

UAKTUALNIANIA

. 

8.

 

Serwer POP3 uwalnia wszelkie zasoby pozyskane podczas w stanie 

TRANSAKCJI

 i 

wysyła komunikat poŜegnalny. 

9.

 

Połączenie TCP zostaje zamknięte. 

Wskazówka:  Je

Ŝ

eli  serwer  ma  czasomierz  wylogowania  automatycznego  i  czasomierz  ten 

ulegnie  przeterminowaniu  z  powodu  braku  aktywno

ś

ci  ze  strony  klienta,  to  serwer  zamyka 

poł

ą

czenie  TCP  nie  usuwaj

ą

c 

Ŝ

adnych  wiadomo

ś

ci  i  nie  wysyłaj

ą

c 

Ŝ

adnej  odpowiedzi  do 

klienta. 

Polecenia protokołu POP3 

KaŜde z poleceń protokołu POP3 jest waŜne w określonym stanie. Tabela 9.6 podaje kaŜde z 
poleceń oraz stan, w którym jest ono waŜne, wraz z krótkim opisem. Polecenia APOP, TOP i 
UIDL są opcjonalne. 

Wskazówka:  MD5  jest  mieszaj

ą

cym  algorytmem  tworzenia  wyci

ą

gów  z  wiadomo

ś

ci,  który 

dokonuje  bezpiecznej  kompresji  komunikatów,  przed  zaszyfrowaniem  ich  za  pomoc

ą

  klucza 

prywatnego. Opisy oraz kod 

ź

ródłowy algorytmów tworzenia wyci

ą

gów z wiadomo

ś

ci podane s

ą

 

w  specyfikacjach  RFC  od  1319  do  1321.  Wi

ę

cej  informacji  mo

Ŝ

na  uzyska

ć

  z  witryny 

laboratoriów 

Rivest-Sharmir-Adelman 

(RSA), 

mieszcz

ą

cej 

si

ę

 

pod 

adresem 

www.rsasecurity.com/rsalabs

. 

Uaktualnienia protokołu POP3 

RFC 1957 jest dokumentem informacyjnym. Natomiast RFC 2595 dodaje dwa dodatkowe 
(opcjonalne) polecenia POP3. Polecenie CAPA moŜe mieć kilka znaczników i zwróci informacje 
dotyczące moŜliwości danej witryny POP3 (na przykład znacznik UIDL będzie wskazywał czy 
polecenie UIDL jest włączone, czy nie). 

Polecenie AUTH umoŜliwia bezpieczne uwierzytelnianie uŜytkowników przy uŜyciu metody 
warstwy prostego uwierzytelniania i zabezpieczeń (SASL), określonej w dokumencie RFC 2222. 
Odwołaj się do dokumentów RFC, aby poznać więcej szczegółów. 

Tabela 9.6. Polecenia protokołu POP3 

Polecenie 

Aktualny stan 

Opis 

USER 

AUTORYZACJA 

Identyfikuje daną skrzynkę pocztową. 

PASS 

AUTORYZACJA 

Zapewnia hasło wyłączne dla serwera-skrzynki 
pocztowej. 

QUIT 

AUTORYZACJA 

Zakańcza sesję nie wchodząc w stan 
UAKTUALNIANIA. 

STAT 

TRANSAKCJA 

Dostarcza informacji (na przykład rozmiar i liczba 
wiadomości) dotyczących skrzynki pocztowej. 
Określa się to 

drop listing

. 

LIST 

TRANSAKCJA 

Określa numer wiadomości i rozmiar wiadomości. 
Określa się to jako 

scan listing

. 

RETR 

TRANSAKCJA 

Przy uŜyciu tego polecenia klient wysyła numer 
wiadomości. Serwer odpowiada zawartością 
wiadomości. 

DELE 

 

Przy uŜyciu tego polecenia klient wysyła numer 
wiadomości, a serwer oznacza wiadomość jako 
usuniętą. W rzeczywistości wiadomość nie zostanie 
usunięta, do momentu kiedy transakcja wejdzie w 
stan UAKTUALNIANIA. 

NOOP 

 

Kiedy klient wyśle ten komunikat, to serwer udzieli 
pozytywnej odpowiedzi, ale nie udzieli Ŝadnych 
innych informacji. 

RSET 

 

Usuwa oznaczenie ze wszelkich wiadomości, które 
zostały oznaczone na serwerze jako usunięte. 

QUIT 

 

Sprawia, Ŝe sesja wchodzi w stan 
UAKTUALNIANIA. Wtedy klient wysyła 
komunikat poŜegnalny. 

APOP 

AUTORYZACJA 

Identyfikuje skrzynkę pocztową oraz ciąg MD5 w 
celu uwierzytelnienia oraz ochrony przed atakami 
powtórzeń. 

TOP 

 

Określa numer wiadomości oraz numer (

n

) wierszy. 

Serwer zwraca wiersze wiadomości o najwyŜszym 

n

. 

UIDL 

 

Podaje numer wiadomości oraz niepowtarzalną 
toŜsamość, które razem tworzą 

niepowtarzalny 

listing id

 dla wiadomości. 

Protokół sieciowego transferu grup dyskusyjnych 
(NNTP) 

NNTP, określony w specyfikacji RFC 977, wykorzystywany jest do dystrybucji, przeglądania, 
pobierania i wysyłania artykułów grup dyskusyjnych przy uŜyciu niezawodnego protokołu 
opartego na przesyłaniu strumieniowym (takiego jak TCP) oraz poleceń i odpowiedzi podobnych 
do SMTP. Usługa NNTP wykorzystuje port 119 TCP. 

Artykuły grup dyskusyjnych przechowywane są w centralnej bazie danych, a abonenci wybierają 
tylko te pozycje, które chcą przeczytać. Indeksowanie jest włączone, podobnie jak odsyłanie i 
przeterminowanie starych artykułów. Zazwyczaj NNTP działa w środowisku klient — serwer z 
pojedynczym centralnym magazynem informacji grup dyskusyjnych. Jednak serwery 
wymieniające artykuły grup dyskusyjnych są wyposaŜone w interaktywny mechanizm 
decydowania o tym, co transmitować. 

Odpowiedzi na polecenia NNTP mogą być albo raportami tekstowymi (artykuły grup 
dyskusyjnych), albo raportami stanu, poprzedzonymi liczbą trzycyfrową. Raporty stanu są 
podobne do kodów odpowiedzi SMTP wypisanych w tabeli 9.5 i są zazwyczaj przechwytywane 
przez oprogramowanie klienckie, które przekształca je na komunikaty bardziej wygodne w uŜyciu. 

Polecenia NNTP 

Polecenia NNTP są wypisane w tabeli 9.7. Dokument RFC 977 nie określa Ŝadnych dodatkowych 
poleceń. 

Podobnie jak polecenia SMTP i POP3, polecenia NNTP wykorzystywane są przez programy 
uŜytkowe, a nie bezpośrednio przez uŜytkownika. Szczegóły dotyczące składni poleceń oraz kody 
odpowiedzi komunikatów podane są w dokumencie RFC 977. Struktury protokołów tekstowych, 
takich jak SMTP, POP3 oraz NNTP, zdefiniowane są w dokumencie RFC 822, uaktualnionym 
przez RFC 1123, 1138, 1148 oraz 2156. 

Wskazówka:  Opcje  serwera  SMTP,  POP3  oraz  NNTP  dla  protokołu  dynamicznej  konfiguracji 
hosta  (DHCP)  mog

ą

  by

ć

  dodawane  dla  zapewnienia  obsługi  klientom  DHCP,  którzy  je 

rozpoznaj

ą

.  Opcje  te  zostały  zarezerwowane  oraz  okre

ś

lone  do  wykorzystania  w  dokumencie 

RFC 2132, ale nie s

ą

 aktualnie wst

ę

pnie zdefiniowane w menad

Ŝ

erze DHCP systemu Windows 

2000. Protokół DHCP jest opisany w rozdziale 11. 

Tabela 9.7. Polecenia protokołu NNTP 

Polecenie 

Opis 

NNTP 

Określa artykuł albo po numerze, albo po tytule. Serwer zwraca artykuł (albo 
kod błędu). 

BODY 

Określa artykuł albo po numerze, albo po tytule. Serwer zwraca tekst 
podstawowy artykułu. 

GROUP 

Określa nazwę grupy dyskusyjnej. Serwer zwraca numery pierwszego i 
ostatniego artykułu w danej grupie, oraz oszacowanie liczby artykułów w 
danej grupie. 

HEAD 

Określa artykuł albo po numerze, albo po tytule. Serwer zwraca nagłówek 
artykułu. 

HELP 

Określa polecenie. Serwer zwraca krótki opis. 

IHAVE 

Informuje serwer, Ŝe klient ma artykuł (określony przez identyfikator 
wiadomości). Serwer informuje klienta czy chce kopię, czy nie. 

LAST 

Rozkazuje serwerowi, aby ustawił wskaźnik bieŜącego artykułu na poprzedni 
artykuł w bieŜącej grupie. 

LIST 

Rozkazuje serwerowi, aby zwrócił listę waŜnych grup dyskusyjnych i 
związane z nimi informacje. 

NEWSGROUPS 

Serwer zwraca listę grup dyskusyjnych utworzonych od określonej daty i 
czasu. Dodatkowo polecenie moŜe równieŜ określać listę grup 
dystrybucyjnych, a serwer moŜe zwracać listę grup dyskusyjnych, które 
pasują do grup dystrybucyjnych. 

NEWNEWS 

Określa datę, czas i jedną lub więcej grup dyskusyjnych. Serwer zwraca listę 
toŜsamości komunikatów artykułów wysłanych do określonych grup 
dyskusyjnych, albo od nich otrzymanych, od tej daty i czasu. 

NEXT 

Rozkazuje serwerowi, aby ustawił wskaźnik bieŜącego artykułu na następny 
artykuł w bieŜącej grupie. 

POST 

Klient wysyła to polecenie (bez argumentu), aby ubiegać się o pozwolenie na 
przedłoŜenie dokumentu. JeŜeli pozwolenie zostanie przyznane, to klient 
wysyła artykuł, słowo w słowo, do nadawcy. 

QUIT 

Serwer potwierdza to polecenie, a następnie zamyka połączenie z klientem. 

SLAVE 

Informuje serwer, Ŝe połączenie klienckie jest połączeniem do serwera 
podległego, a nie do uŜytkownika. Funkcja ta mogłaby być (przykładowo) 
uŜyta, aby dać priorytet Ŝądaniom od serwerów podległych, poniewaŜ 
obsługują one więcej niŜ jednego uŜytkownika. 

STAT 

Określa artykuł albo po numerze, albo po tytule. Serwer zwraca toŜsamość 
artykułu i ustawia wskaźnik bieŜącego artykułu. 

Wskazówka:  Polecenie  IHAVE  pomy

ś

lane  jest  dla  artykułów,  które  ju

Ŝ

  zostały  wysłane  gdzie

ś

 

indziej, by

ć

 mo

Ŝ

e na inny serwer i które maj

ą

 ju

Ŝ

 to

Ŝ

samo

ść

 wiadomo

ś

ci. Polecenie POST jest 

zwykle u

Ŝ

ywane w przypadku nowych wiadomo

ś

ci. 

Telnet 

Protokół 

Telnet

 zdefiniowany jest w specyfikacji RFC 854, z opcjami i udoskonaleniami 

opisanymi w dokumentach od RFC 855 do 861, 885, 927, 933, 946, 1041, 1043, 1053, 1073, 1079, 
1091,1096, 1372, 1411, 1412, 1416, 1572, 2066 oraz 2217, i dalszymi informacjami 
dostarczonymi w dokumentach RFC 1143, 1205 oraz 1571. Daje on dwukierunkowe, 8-bitowe, 
zorientowane bajtowo urządzenie komunikacyjne i zapewnia standardową metodę sprzęgania 
urządzeń terminala z procesami zorientowanymi terminalowo. 

Telnet

 jest zazwyczaj (ale nie 

wyłącznie) uŜywany do emulacji terminala. Protokół ten został znacznie udoskonalony i 
rozszerzony od kiedy go wprowadzono po raz pierwszy, a tutaj opisany jest jedynie podstawowy 
zestaw jego moŜliwości. Program usługowy 

Telnet

 systemu Windows 2000 dostarcza usług klienta 

i serwera telnet, i jest opisany w dalszej części niniejszego rozdziału. 

Telnet

 wykorzystuje protokół TCP do transmitowania danych urozmaiconych informacjami 

kontrolnymi protokołu 

Telnet

. Serwer protokołu 

Telnet

 oczekuje Ŝądań połączenia w porcie 23 

protokołu TCP. Kiedy zostanie ustanowione połączenie, 

Telnet

 tworzy wirtualny terminal 

sieciowy (NVT) na obydwu końcach połączenia. Eliminuje to potrzebę, aby host klienta i serwera 
zapamiętywały wzajemne właściwości swoich terminali. Wszystkie hosty odwzorowują 
właściwości i konwencje swoich urządzeń lokalnych, aby wydawało się, Ŝe uzyskują dostęp do 
NVT przez sieć. 

Protokół ten jest łatwo rozszerzalny o wiele opcji (stąd tak długa lista dokumentów RFC). Klient i 
serwer mogą negocjować opcje, które mają być wykorzystywane podczas sesji 

Telnet

, co pozwala 

serwerom oferować usługi, poza tymi, które są dostępne w obrębie NVT, klientom, które mają 
wyszukane terminale, mogące korzystać z tych usług. Proces ten znany jest jako 

negocjacja 

podrzędna

 i zaczyna się od polecenia negocjacji podrzędnej (SB). 

Standardowe funkcje protokołu Telnet 

Protokół Telnet moŜe łączyć uŜytkownika z szeroką gamą serwerów, które mogą mieć róŜne 
metody wykonywania tych samych funkcji. Zapewnia on standardowe reprezentacje dla czterech 
najbardziej powszechnych funkcji, jak następuje: 

•

 

Interrupt Process (IP)

 — zawiesza, przerywa, lub zakańcza działanie procesu 

uŜytkownika. Funkcja ta jest wykorzystywana, na przykład, kiedy proces znajduje się w 
nie kończącej się pętli. 

•

 

Abort Output (AO)

 — pozwala procesowi, który generuje dane wyjściowe, aby dobiegł 

do końca nie wysyłając danych do terminala uŜytkownika. Funkcja ta zazwyczaj kasuje 
wszelkie dane wyjściowe juŜ wyprodukowane, ale jeszcze nie wydrukowane, lub nie 
wyświetlone. JeŜeli są jakieś bufory zewnętrzne względem systemu, które muszą równieŜ 
zostać opróŜnione, to dokonuje się tego przy uŜyciu sygnału synchronizacji protokołu 
Telnet (patrz: poniŜej). 

•

 

Are You There (AYT)

 — dostarcza uŜytkownikowi widocznego dowodu na to, Ŝe system 

jest wciąŜ aktywny. 

•

 

Erase Character (EC)

 — usuwa ostatni poprzedzający nieusunięty znak ze strumienia 

danych dostarczanego przez uŜytkownika. Zazwyczaj funkcja ta wykorzystywana jest do 
edycji danych wprowadzanych z klawiatury, kiedy popełniane są błędy wpisywania. 

•

 

Erase Line (EL)

 — usuwa wszystkie dane w wierszu aktualnie wpisywanym. 

Sygnał synchronizacji protokołu Telnet 

Sygnał synchronizacji protokołu Telnet składa się z pilnego powiadomienia protokołu TCP (patrz: 
rozdział 7) stosowanego z poleceniem DATA MARK (DM) protokołu Telnet. W tym trybie 
strumień danych jest przeszukiwany w celu znalezienia „interesujących” sygnałów; to jest IP, AO, 
lub AYT (ale nie EC, ani EL) przy odrzuceniu przeszkadzających danych. Polecenie DM 
sygnalizuje, Ŝe został otrzymany interesujący sygnał i adresat moŜe teraz przetwarzać strumień 
danych w normalny sposób. Bajty polecenia DM to ostatnie i zazwyczaj jedyne dane w sygnale 
synchronizacji. 

Jednym ze skutków sygnału synchronizacji jest to, Ŝe wszystkie znaki (oprócz poleceń protokołu 
Telnet), będące aktualnie w buforze pomiędzy nadawcą a adresatem, zostają usunięte. Mechanizm 
ten jest standardowym sposobem kasowania ścieŜki danych. 

Polecenia protokołu Telnet 

Polecenia protokołu Telnet składają się z ciągu co najmniej 2 bajtów. Pierwszy to 

kod ucieczki

 (tj. 

niedrukowalny kod ASCII 255), znany jako 

interpretuj jako polecenie

 (IAC). Po nim następuje 

kod dla polecenia. W przypadku poleceń, które zajmują się negocjacją podrzędną opcji (WILL, 
WON’T, DO, DON’T), trzeci bajt określa opcję. Tabela 9.8 podaje standardowe polecenia 
protokołu Telnet, wraz z kodem ASCII i krótkim opisem kaŜdego z nich. 

Tabela 9.8. Polecenia protokołu Telnet 

Polecenie 

Kod ASCII  Opis 

SE 

240 

Koniec parametrów negocjacji podrzędnej. 

NOP 

241 

Brak operacji. 

DM 

242 

Wykorzystywane w sygnale synchronizacji do 
wskazywania, Ŝe moŜe się ponownie rozpocząć 
normalne przetwarzanie danych. 

BREAK 

243 

Równoznaczne z kodem klucza 

Break

 lub 

Attention

 w 

sekwencji danych. 

INTERRUPT PROCESS 

244 

Implementuje funkcję IP. 

ABORT OUTPUT 

245 

Implementuje funkcję IP. 

ARE YOU THERE 

246 

Implementuje funkcję AO. 

ERASE CHARACTER 

247 

Implementuje funkcję EC. 

ERASE LINE 

248 

Implementuje funkcję EL. 

GO AHEAD (GA) 

249 

Kiedy dany proces po jednej stronie połączenia 
protokołu Telnet nie moŜe przebiegać dalej bez danych 
wejściowych z drugiej strony, to wysyła on polecenie 
GA. 

SB 

250 

Sygnalizuje rozpoczęcie negocjacji podrzędnej opcji. 

WILL 

251 

Sygnalizuje, Ŝe nadawca chce uŜyć, albo aktualnie 
uŜywa, określonej opcji. 

WON’T 

252 

Sygnalizuje, Ŝe nadawca odmawia uŜywania, albo 
dalszego uŜywania, określonej opcji. 

DO 

253 

śą

da, aby odbiorca uŜył, albo wskazuje, Ŝe oczekuje 

się aby uŜył, określonej opcji. 

DON’T 

254 

śą

da, aby odbiorca przestał uŜywać, albo wskazuje, Ŝe 

juŜ się nie oczekuje by uŜył, określonej opcji. 

Komunikacyjne programy usługowe systemu 
Windows 2000 

Komunikacyjne programy usługowe TCP/IP systemu Windows 2000 umoŜliwiają przesyłanie 
plików od jednego hosta Microsoft do drugiego, a takŜe pomiędzy hostami Microsoft a obcymi 
systemami protokołu TCP/IP (jak hosty systemu UNIX). W skład tych programów usługowych 
wchodzą: 

•

 

ftp

 — przesyła dowolny rozmiar plików pomiędzy systemem Windows 2000 a 

komputerem z zainstalowanym oprogramowaniem serwera FTP; 

•

 

tftp

 — przesyła małe pliki pomiędzy systemem Windows 2000 a komputerem z 

zainstalowanym oprogramowaniem serwera TFTP; 

•

 

telnet

 — wykorzystuje rejestrację terminalową, aby zyskiwać dostęp do zdalnych 

urządzeń sieciowych z zainstalowanym oprogramowaniem serwera Telnet; 

•

 

rexec

 — uruchamia procesy na komputerach zdalnych; 

•

 

rsh

 — uruchamia polecenia na komputerze (przewaŜnie na hoście systemu Unix) z 

zainstalowanym oprogramowaniem serwera Remote Shell (RSH); 

•

 

rcp

 — kopiuje pliki pomiędzy systemem Windows 2000 a komputerami z 

zainstalowanym oprogramowaniem serwera protokołu kopii zdalnej (RCP) (zazwyczaj 
hostami systemu Unix); 

•

 

lpr

 — wysyła zadania wydruku do zdalnych drukarek systemu Unix, zarządzanych 

oprogramowaniem serwera wydruku demona drukarki wierszowej (LPD); 

•

 

lpq

 — przegląda kolejki wydruku na zdalnych drukarkach systemu Unix, zarządzanych 

oprogramowaniem serwera wydruku LPD. 

Program usługowy FTP 

Ten program usługowy zapewnia interfejs wiersza poleceń, wykorzystujący protokół FTP do 
przesyłania plików do i z komputera z uruchomioną usługą serwera FTP (na przykład serwera IIS5 
systemu Windows 2000). Polecenie 

ftp

 ustanawia połączenie i tworzy środowisko podrzędne, w 

którym moŜna uŜywać poleceń podrzędnych dostarczonych przez program usługowy 

ftp

 — to jest 

wpisywać te polecenia z wiersza polecenia 

ftp>

. MoŜna później powrócić do wiersza polecenia 

systemu Windows 2000 przy uŜyciu polecenia podrzędnego 

quit

, albo 

bye

. Składnia polecenia 

ftp

 to: 

ftp [-v] [-n] [-i] [-d] [-g] [-s:nazwa_pliku] [-a] [-w:rozmiar_okna] 
[komputer] 

gdzie parametry to: 

•

 

–v

 — wyłącza wyświetlanie odpowiedzi serwera zdalnego. 

•

 

-n

 — wyłącza automatyczne logowanie po nawiązaniu początkowego połączenia. 

UŜytkownik, który następnie wpisze polecenie podrzędne wymagające autoryzacji, 
będzie monitowany o zalogowanie za pomocą nazwy uŜytkownika i hasła. 

•

 

-i

 — wyłącza interaktywne monity podczas przesyłania wielu plików. 

•

 

-d

 — wyświetla wszystkie polecenia podrzędne usługi 

ftp

 przekazywane między 

klientem a serwerem. Ta funkcja jest wykorzystywana do usuwania błędów. 

•

 

-g

 — wyłącza 

rozwijanie i uogólnianie

 nazw plików. Rozwijanie i uogólnianie pozwala 

uŜywać symboli wieloznacznych (* i ?) w nazwach i ścieŜkach plików lokalnych. 

•

 

-s:nazwa_pliku

 — określa plik tekstowy zawierający polecenia podrzędne usługi 

ftp

, 

które zostaną automatycznie wykonane po uruchomieniu połączenia. 

•

 

-a

 — pozwala połączeniu słuŜącemu do przesyłu danych korzystać z dowolnego 

interfejsu lokalnego. 

•

 

-w:rozmiar_okna

 — zastępuje domyślny rozmiar buforu przesyłania, wynoszący 4096. 

•

 

komputer

 — określa nazwę lub adres IP komputera zdalnego. Musi to być ostatni 

parametr w wierszu. 

Polecenia podrzędne 

ftp

 podane są w tabeli 9.9. Niekiedy dwa polecenia implementują tę samą 

funkcję; słuŜy to zgodności z innymi systemami. 

Tabela 9.9. Polecenia podrzędne 

ftp

 

Polecenie 

Parametry 

Opis 

! 

Brak 

Powraca do powłoki poleceń systemu Windows 2000. 
Wykorzystywane, aby zyskiwać dostęp do poleceń MS-DOS 
nie opuszczając podsystemu 

ftp

 (na przykład 

!dir

 wyświetla 

katalog lokalny). 

? 

Nazwa 
polecenia 
podrzędnego 

Opisuje polecenie podrzędne, albo wyświetla wszystkie 
polecenia podrzędne, jeŜeli zostanie uŜyte bez parametru. 
Identyczne z poleceniem podrzędnym 

help

. 

append

 

Plik lokalny, 
plik zdalny 

Dołącza plik lokalny do pliku na komputerze zdalnym. JeŜeli 
plik zdalny nie zostanie określony, to zakłada się, Ŝe ma on taką 
samą nazwę pliku, jak plik lokalny. 

ascii

 

Brak 

Ustawia tryb przesyłu plików na ascii (ustawienie domyślne). 

bell

 

Brak 

Przełącza dzwonek (lub pisk), który sygnalizuje, Ŝe dane 

polecenie przesyłu zostało wypełnione. Domyślnie, dzwonek 
jest wyłączony. 

binary

 

Brak 

Ustawia tryb przesyłu na binarny. 

bye

 

Brak 

Kończy sesję FTP z komputerem zdalnym i opuszcza 
podsystem 

ftp

. Identyczne z 

quit

. 

cd 

Nazwa katalogu 

Zmienia bieŜący katalog na komputerze zdalnym. 

close

 

Brak 

Kończy sesję FTP z komputerem zdalnym i powraca do 
podsystemu 

ftp

. 

debug

 

Brak 

Przełącza usuwanie błędów. Kiedy usuwanie błędów jest 
włączone, kaŜde z poleceń FTP (poleceń protokołu, a nie 
poleceń podrzędnych 

ftp

) wysłane do komputera zdalnego 

zostaje wydrukowane. Usuwanie błędów jest domyślnie 
wyłączone. 

delete

 

Nazwa pliku 

Usuwa pliki na komputerze zdalnym. 

dir

 

Katalog zdalny, 
plik lokalny 

Wyświetla pliki i podkatalogi katalogu zdalnego w pliku 
lokalnym, albo na ekranie (jeŜeli nie został określony plik 
lokalny). JeŜeli nie zostanie określony katalog zdalny, to będzie 
wyświetlany bieŜący katalog. 

disconnect

 

Brak 

Rozłącza się z komputerem zdalnym i powraca do podsystemu 

ftp

. Identyczne z 

close

. 

get

 

Plik zdalny, plik 
lokalny 

Kopiuje plik zdalny do komputera lokalnego przy uŜyciu 
bieŜącego typu przesyłu plików. JeŜeli nie zostanie określony 
plik lokalny, to nazwa pliku docelowego będzie taka sama, jak 
nazwa pliku źródłowego. 

glob

 

Brak 

Przełącza rozwijanie i uogólnianie nazw plików. Rozwijanie i 
uogólnianie jest domyślnie włączone (chyba Ŝe w poleceniu 

ftp

 

zostanie uŜyty przełącznik 

–g

). 

hash

 

Brak 

Przełącza drukowanie znaku 

#

 dla kaŜdego przesłanego 2048-

bajtowego bloku danych. Drukowanie znaku 

#

 jest domyślnie 

wyłączone. 

help

 

Nazwa 
polecenia 
podrzędnego 

Opisuje polecenie podrzędne lub wyświetla wszystkie polecenia 
podrzędne (jeŜeli zostanie uŜyte bez parametru). Identyczne z 
poleceniem 

?

. 

ls 

Nazwa katalogu 

Wyświetla skróconą listę plików i podkatalogów w katalogu 
zdalnym. JeŜeli nie zostanie określona Ŝadna nazwa katalogu, 
wyświetlana będzie zawartość aktualnego zdalnego katalogu 
bieŜącego. 

mdelete

 

Pliki zdalne 

Usuwa pliki na komputerze zdalnym. 

mdir

 

Katalogi 
zdalne, plik 

Wyświetla zawartość jednego lub kilku katalogów zdalnych. 
Wydruk umieszczony zostaje w określonym pliku lokalnym. 

lokalny 

Aby wyświetlić bieŜący katalog zdalny, określ 

–

 w przypadku 

parametru 

katalogi zdalne

. Aby wyświetlić na ekranie, określ 

–

 

w przypadku parametru 

plik lokalny

. 

mget

 

Pliki zdalne 

Kopiuje jeden lub więcej plików zdalnych do komputera 
zdalnego przy uŜyciu bieŜącego typu przesyłu. 

mkdir

 

Nazwa katalogu 

Tworzy katalog zdalny. 

mls

 

Pliki zdalne, 
plik lokalny 

Generuje skróconą listę plików i podkatalogów w katalogu 
zdalnym i umieszcza tę listę w pliku lokalnym. Określ pliki 
zdalne jako 

–

, aby korzystać z aktualnego katalogu bieŜącego 

na komputerze zdalnym. Określ plik lokalny jako 

–

, aby 

wyświetlić listę na ekranie. 

mput

 

Pliki lokalne 

Kopiuje jeden lub więcej plików lokalnych do komputera 
zdalnego przy uŜyciu bieŜącego typu przesyłu plików. 

open

 

Komputer, port 

Łączy z serwerem FTP określonym po adresie IP, lub nazwie 
komputera. Dodatkowo moŜna równieŜ określić numer portu na 
serwerze. 

prompt

 

Brak 

Przełącza monitowanie. Domyślnie, ftp monituje podczas 
przesyłania wielu plików, aby umoŜliwić selektywne 
pobieranie, lub zapamiętywanie plików. JeŜeli monitowanie jest 
wyłączone, 

mget

 i 

mput

 przesyłają wszystkie pliki. 

put

 

Plik lokalny, 
plik zdalny 

Kopiuje plik lokalny do komputera zdalnego przy uŜyciu 
bieŜącego typu przesyłu. JeŜeli nie zostanie określony Ŝaden 
plik zdalny, to plik zdalny przybiera taką samą nazwę, jak plik 
lokalny. 

pwd

 

Brak 

Wyświetla aktualny katalog na komputerze zdalnym. 

quit

 

Brak 

Kończy sesję FTP z komputerem zdalnym i opuszcza 

ftp

. 

Identyczne z 

bye

. 

quote

 

Argument 

Wysyła argumenty, słowo w słowo, do zdalnego serwera FTP. 
Identyczne z 

literal

. 

recv

 

Plik zdalny, plik 
lokalny 

Kopiuje plik lokalny do komputera lokalnego przy uŜyciu 
bieŜącego typu przesyłu. JeŜeli nie zostanie określony plik 
lokalny, to nazwa pliku docelowego będzie taka sama, jak 
nazwa pliku źródłowego. Identyczne z 

get

. 

remotehelp

 

Nazwa 
polecenia 

Wyświetla pomoc dla poleceń zdalnych. JeŜeli nie została 
określona nazwa polecenia, to wyświetlana jest lista wszystkich 
poleceń zdalnych. 

rename

 

Nazwa pliku, 
nowa nazwa 
pliku 

Przemianowuje pliki zdalne. 

rmdir

 

Katalog 

Usuwa katalog zdalny. 

send

 

Plik lokalny, 
plik zdalny 

Kopiuje plik lokalny do komputera zdalnego przy uŜyciu 
bieŜącego typu transferu plików. JeŜeli nie został określony 
Ŝ

aden plik zdalny, to plik zdalny przybiera tę samą nazwę, co 

plik lokalny. Identyczne z 

put

. 

status

 

Brak 

Wyświetla bieŜący stan przerzutników i połączeń FTP. 

trace

 

Brak 

Przełącza śledzenie pakietów. 

Trace

 wyświetla trasę, którą 

obiera kaŜdy z pakietów podczas polecenia podrzędnego 

ftp

. 

Ś

ledzenie jest domyślnie wyłączone. 

type

 

Ascii lub 
binarny 

Określa tryb (lub typ) przesyłu plików. JeŜeli nie został 
określony Ŝaden parametr, wyświetlany jest bieŜący tryb 
transferu. 

user

 

Nazwa 
uŜytkownika, 
hasło, konto 

Określa nazwę uŜytkownika wraz z hasłem i kontem 
uŜytkownika, wykorzystywane do logowania na komputerze 
zdalnym. 

verbose

 

Brak 

Przełącza tryb opisowy. Tryb opisowy jest domyślnie włączony 
i wyświetlane są wszystkie odpowiedzi 

ftp

, podobnie jak 

statystyki dotyczące wydajności przesyłu po zakończeniu 
przesyłu. 

Tworzenie nowej witryny FTP, logowanie się w witrynie FTP oraz korzystanie z programu 
usługowego 

ftp

 są opisane w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału. 

Program usługowy tftp 

Program usługowy tftp wykorzystuje protokół UDP do przesyłania plików do komputera z 
uruchomioną usługą TFTP albo z niego, bez ustanawiania połączenia. Składnia polecenia jest 
następująca: 

tftp [-i] komputer[get | put] 

ź

ródło [miejsce_docelowe] 

gdzie parametry to: 

•

 

-i

 — określa binarny tryb przesyłania obrazu (zwany równieŜ oktetem). Jeśli parametr 

-

i

 jest pominięty, plik jest przesyłany w trybie ascii (lub netascii). Tryb przesyłania poczty 

nie jest obsługiwany przez program uŜytkowy 

tftp

 systemu Windows 2000. 

•

 

komputer

 — określa komputer lokalny lub zdalny po adresie IP lub nazwie komputera. 

•

 

get

 — kopiuje plik 

nazwa_ pliku_

ź

ródłowego

 na komputerze zdalnym do pliku 

nazwa_pliku_docelowego

 na komputerze lokalnym. 

•

 

put

 — kopiuje plik 

nazwa_ pliku_

ź

ródłowego

 na komputerze lokalnym do pliku 

nazwa_pliku_docelowego

 na komputerze zdalnym. 

•

 

nazwa_pliku_

ź

ródłowego

 — określa plik, który ma być przesłany.  

•

 

nazwa_pliku_docelowego

 — określa dokąd przesłać plik. JeŜeli parametr 

nazwa_pliku_docelowego

 jest pominięty, zakłada się, Ŝe nazwa jest identyczna, jak 

nazwa określona przez parametr 

nazwa_pliku_

ź

ródłowego

. 

PoniewaŜ protokół TFTP nie obsługuje uwierzytelniania uŜytkowników, uŜytkownik musi być 
zalogowany przy uŜyciu konta rozpoznawanego przez komputer zdalny i musi mieć odpowiednie 
zezwolenia odczytu/zapisu wobec plików na komputerze zdalnym, do których uzyskiwany jest 
dostęp. 

Program usługowy telnet 

Program usługowy 

telnet

 systemu Windows 2000 umoŜliwia uŜytkownikowi na kliencie 

telnet

 

łączenie się z serwerem 

telnet

, logowanie się na serwerze i korzystanie z aplikacji wiersza 

polecenia trybu znakowego na serwerze tak, jakby przed nim siedział. 

Klient 

telnet

 obsługuje uwierzytelnianie protokołu NT LAN Manager (NTLM). JeŜeli ta opcja jest 

włączona, to moŜna korzystać z wbudowanych zabezpieczeń systemu Windows 2000; moŜe 
równieŜ mieć miejsce uwierzytelnianie bez wysyłania w tekście jawnym nazw uŜytkowników i 
haseł. JeŜeli dany klient jest zalogowany na stacji roboczej klienta 

telnet

 przy uŜyciu konta, które 

jest uwierzytelnione w domenie serwera, to nie będzie on monitowany o nazwę uŜytkownika ani 
hasło, kiedy będzie uŜywał programu usługowego klienta 

telnet

 do zalogowania się na serwerze 

telnet

. UŜytkownik musi oczywiście mieć prawo do logowania się na tym serwerze. 

Wskazówka:  Je

Ŝ

eli  zakładasz  konto  na  serwerze  telnet,  aby  umo

Ŝ

liwi

ć

  u

Ŝ

ytkownikowi 

logowanie  z  klienta  telnet,  wył

ą

cz  funkcj

ę

  U

Ŝ

ytkownik  musi  zmieni

ć

  hasło  przy  nast

ę

pnym 

logowaniu.  W  przeciwnym  razie  rejestracja  z  klienta  telnet  nie  powiedzie  si

ę

,  a  u

Ŝ

ytkownik 

b

ę

dzie  musiał  zalogowa

ć

  si

ę

  bezpo

ś

rednio  na  serwerze  (albo  na  domenie  serwera),  aby 

zmieni

ć

 hasło. 

Administrator moŜe uŜyć programu usługowego 

Admin

 serwera 

telnet

, aby uruchomić i zatrzymać 

serwer 

telnet

, uzyskać informacje dotyczące serwera 

telnet

, otrzymać listę bieŜących 

uŜytkowników, zakończyć sesję uŜytkownika lub zmienić ustawienia 

Rejestru

 serwera 

telnet

. 

Tabela 9.10 podaje opcje 

Admin

 serwera 

telnet

. Tabela 9.11 podaje szczegóły ustawień 

Rejestru

, 

które moŜna zmieniać. 

Uwaga!  Nieostro

Ŝ

ne  modyfikowanie  Rejestru  mo

Ŝ

e  powa

Ŝ

nie  uszkodzi

ć

  twój  system 

operacyjny. 

JeŜeli zmienisz domyślne konto domeny, to ustawienie zacznie działać tylko po ponownym 
uruchomieniu serwera. Uruchamianie i zatrzymywanie serwera 

telnet

 opisane jest w podrozdziale 

rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału, podobnie jak zmiana trybu uwierzytelniania. 

Tabela 9.10. Opcje programu usługowego 

Admin

 serwera 

telnet

 

Opcja  Nazwa 

Opis 

0 

Zakończ daną aplikację 

Kończy sesję programu usługowego 

Administracja 

serwera telnet

. 

1 

Wyświetl listę bieŜących 
uŜytkowników 

Wyświetla listę bieŜących uŜytkowników według nazwy 
uŜytkownika, domeny, komputera zdalnego, ID sesji oraz czasu 
rejestracji. 

2 

Zakończ sesję 
uŜytkownika 

Kończy wybraną sesję uŜytkownika. 

3 

Wyświetl/zmień 
ustawienia 

Rejestru

 

Przełącza program usługowy na tryb ustawień 

Rejestru

. Patrz: 

tabela 9.11. 

4 

Uruchom 

Uruchamia serwer 

telnet

. 

5 

Zatrzymaj 

Zatrzymuje serwer 

telnet

. 

Tabela 9.11. Opcje ustawień 

Rejestru

 programu usługowego 

Administracja sewera telnet

 

Opcja  Nazwa 

Opis i dopuszczalne 
wartości 

Wartość domyślna 

0 

Exit this menu 

Powraca do oryginalnych 
opcji programu 
usługowego 

Administracja 

serwera telnet

. 

brak 

1 

AllowTrustedDomain 

JeŜeli jest ustawiona na 1, 
to umoŜliwia uzyskanie 
dostępu do uŜytkowników 
domen z domen z relacją 
zaufania; jeŜeli jest 
ustawiona na 0, to tym 
uŜytkownikom wzbroniony 
jest dostęp. 

1 

2 

AltKeyMapping 

UmoŜliwia wykorzystanie 
funkcji klawisza ALT 
(tylko w przypadku 
terminali VT100). JeŜeli 
jest ustawiona na 1, to 
sekwencja klawiszy Ctrl+-
A jest traktowana tak jak 
klawisz Alt w przypadku 
tych terminali. 

1 

3 

DefaultDomain 

MoŜe być ustawiona na 
dowolną domenę z relacją 
zaufania w stosunku do 
domeny lokalnej. JeŜeli 
opcja AllowTrustedDomain 
ustawiona jest na 1 i 
chcesz, aby domena 
lokalna była domeną 
domyślną, to ustaw tę 
wartość na „.”. 

Null (pusty) 

4 

DefaultShell 

Ustawia lokalizację ścieŜki 
dla instalacji powłoki. 

%Systemroot%\System32\Cmd.exe 
/q /k 

5 

LogonScript 

Ustawia lokalizację ścieŜki 
dla (opcjonalnego) skryptu 

%Systemroot%\System32\login.cmd 

logowania serwera telnet. 

6 

MaxFailedLogins 

Ustawia maksymalną 
liczbę nieudanych prób 
logowania przed 
zakończeniem połączenia. 

3 

7 

NTLM 

Opcje uwierzytelniania. 
JeŜeli wynosi 0, to 
uwierzytelnianie NTLM 
nie jest wykorzystywane; 
jeŜeli 1, to uwierzytelnianie 
NTLM jest uŜywane jako 
pierwsze, a jeŜeli się nie 
powiedzie, to monituje o 
nazwę uŜytkownika i hasło; 
jeŜeli wynosi 2, to 
wykorzystywane jest tylko 
uwierzytelnianie NTLM. 

2 

8 

TelnetPort 

Ustawia numer portu, na 
którym serwer telnet będzie 
nasłuchiwał Ŝądań telnet. 

23 

Wskazówka:  Serwer  telnet  systemu  Windows  2000  obsługuje  maksymalnie  dwóch  klientów 
naraz.  Pakiet  dodatkowy  Microsoft  Services  for  Unix  obsługuje  maksymalnie  63  klientów. 
Wi

ę

cej 

szczegółów 

dotycz

ą

cych 

tego 

pakietu 

mo

Ŝ

na 

znale

źć

 

pod 

adresem 

www.microsoft.microsoft.com/WINDOWS2000/sfu/default.asp

. 

Program usługowy rexec 

Program usługowy 

rexec

 (zdalne uruchomienie) systemu Windows 2000 uruchamia polecenia na 

komputerach zdalnych z uruchomioną usługą REXEC. Polecenie 

rexec

 uwierzytelnia nazwę 

uŜytkownika na komputerze zdalnym przed wykonaniem określonego polecenia. 

Rexec

 moŜna 

wykorzystywać na przykład do uruchamiania diagnostycznych programów usługowych na 
komputerze, który ma uszkodzoną klawiaturę lub sterownik klawiatury. Składnia polecenia jest 
następująca: 

rexec komputer [-l nazwa_u

Ŝ

ytkownika] [-n] polecenie 

gdzie parametry to: 

•

 

komputer

 — określa komputer zdalny, na którym ma być uruchomione polecenie 

określone przez 

polecenie

; 

•

 

-l nazwa_u

Ŝ

ytkownika

 — określa nazwę uŜytkownika na komputerze zdalnym. JeŜeli 

ten parametr zostanie pominięty, to wykorzystywana będzie zalogowana nazwa 
uŜytkownika; 

•

 

-n

 — przeadresowuje wpis polecenia 

rexec 

do urządzenia NULL; 

•

 

polecenie

 — określa polecenie, które ma być uruchomione. 

Program usługowy rsh 

Program usługowy 

rsh

 (powłoka zdalna) systemu Windows 2000 uruchamia polecenia na 

komputerach zdalnych, na których uruchomiono usługę RSH — zazwyczaj na komputerach, które 
mają systemy operacyjne zgodne ze standardem Posix, takie jak Unix. Składnia polecenia to: 

rsh komputer [-l nazwa_u

Ŝ

ytkownika] [-n] polecenie 

gdzie parametry są takie same, jak parametry polecenia 

rexec

 (patrz: powyŜej). 

Program usługowy rcp 

Program usługowy 

rcp

 (kopia zdalna) systemu Windows 2000 kopiuje pliki między komputerem 

systemu Windows 2000 a systemem, w którym uruchomiony jest demon powłoki zdalnej (RSHD). 
RSHD jest dostępny na komputerach systemu Unix, a komputer systemu Windows 2000 bierze 
udział w takich operacjach tylko jako system, z którego wydawane jest polecenie 

rcp

. Składnia 

polecenia jest następująca: 

rcp [-a | -b] [-h] [-r] 

ź

ródło1 

ź

ródło2 ... 

ź

ródłoN miejsce_docelowe 

gdzie parametry to: 

•

 

-a

 — określa tryb transferu ascii (ustawienie domyślne). 

•

 

-b

 — określa binarny tryb przesyłania obrazów. 

•

 

-h

 — przesyła ukryte pliki źródłowe. Bez tej opcji, pliki, które mają na komputerze 

systemu Windows 2000 atrybut 

Ukryty

, traktowane są, jakby nie istniały. 

•

 

-r

 — rekursywnie kopiuje zawartość wszystkich podkatalogów z lokalizacji źródłowej 

do docelowej. Zarówno źródło, jak i miejsce docelowe muszą być katalogami. JeŜeli 
obiekt źródłowy nie jest katalogiem, nie występuje rekursja. 

•

 

ź

ródło

 — określa jeden lub więcej plików źródłowych. Parametr ten przybiera formę 

[komputer[.u

Ŝ

ytkownik]:]nazwa_pliku 

(zwróć uwagę na separatory „

.

” i „

:

”). 

JeŜeli fragment 

[komputer[.u

Ŝ

ytkownik]:]

 zostanie pominięty, przyjmowane jest 

załoŜenie, Ŝe polecenie dotyczy komputera lokalnego. JeŜeli pominięty zostanie fragment 

[.u

Ŝ

ytkownik]

, uŜywana jest nazwa uŜytkownika zalogowanego w danej chwili w 

systemie Windows 2000. 

•

 

miejsce_docelowe

 — określa plik docelowy. Przyjmuje on taką samą formę, jak 

parametr 

ź

ródło

. 

Program usługowy lpr 

Połączeniowy program usługowy 

lpr

 (zdalnego połączenia drukarki wierszowej) jest uŜywany do 

drukowania pliku na komputerze z uruchomioną usługą demona drukarki wierszowej (LPD). W 
systemie Windows 2000 jest to program usługowy umoŜliwiający hostowi systemu Windows 
2000 wysyłanie zadań wydruku do (na przykład) serwera wydruku systemu Unix. Drukarka 
TCP/IP moŜe być równieŜ zainstalowana na serwerze wydruku systemu Windows 2000. W takim 
wypadku klient systemu Unix moŜe uŜyć polecenia 

lpr

, aby wysłać zadanie wydruku do serwera 

wydruku systemu Windows 2000. Składnia polecenia jest następująca: 

lpr -Sserwer -Pdrukarka [-Cklasa] [-Jnazwa_zadania] [-Oopcja] nazwa_pliku 

gdzie parametry to: 

•

 

-Sserwer

 — określa nazwę komputera, lub adres IP serwera wydruku. 

•

 

-Pdrukarka

 — określa nazwę drukarki. 

•

 

-Cklasa

 — określa klasę. Parametr ten jest uŜywany w przypadku stron tytułowych. 

•

 

-Jnazwa_zadania

 — określa nazwę zadania. 

•

 

-Oopcja

 — Określa typ pliku. Typem domyślnym jest ascii. Plik binarny określany jest 

przez Ol (mała litera „l”). 

•

 

nazwa_pliku

 — określa nazwę pliku, który ma być wydrukowany. 

Program usługowy lpq 

Program usługowy 

lpq

 (kolejka drukarki wierszowej) jest uŜywany do uzyskiwania stanu kolejki 

wydruku na serwerze wydruku z uruchomioną usługą LPD. Składnia polecenia to: 

lpq -Sserwer -Pdrukarka [-l] 

gdzie parametry to: 

•

 

-Sserwer

 — określa nazwę komputera, lub adres IP serwera wydruku; 

•

 

-Pdrukarka

 — określa nazwę drukarki; 

•

 

-l

 — określa, Ŝe ma być podany szczegółowy raport stanu. 

Rozwi

ą

zania natychmiastowe 

Przesyłanie plików przy u

Ŝ

yciu programu 

usługowego FTP 

W tym zestawie procedur będziemy uŜywali programu usługowego 

ftp

 do przesyłania plików do i 

z witryny FTP, oraz do wyświetlania zawartości domyślnego katalogu witryny. Aby to zrobić, 
najpierw powiąŜemy dodatkowy numer IP z naszą kartą sieciową (NIC) i uŜyjemy go, aby załoŜyć 
nową witrynę FTP. JeŜeli juŜ masz witrynę FTP, którą mógłbyś wykorzystać do tego celu, to nie 
musisz przeprowadzać pierwszych dwóch procedur. 

Procedury te przyjmują domyślną konfigurację witryny FTP. 

Wi

ą

zanie dodatkowego adresu IP z kart

ą

 sieciow

ą

 

Aby powiązać dodatkowy adres IP z kartą sieciową swojego serwera IIS5, wykonaj następujące 
czynności: 

1.

 

Zaloguj się na serwerze IIS5 jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Ustawienia|Połączenia sieciowe i telefoniczne

 i kliknij przycisk 

Połączenie lokalne

. 

3.

 

Kliknij 

Właściwości

 i wybierz 

Protokół internetowy (TCP/IP)

. 

4.

 

Kliknij 

Właściwości

. Pojawi się okno dialogowe 

Właściwości: Protokół internetowy 

(TCP/IP)

. 

5.

 

Kliknij 

Zaawansowane

. Na zakładce 

Ustawienia protokołu IP

 kliknij przycisk 

Dodaj

 w 

oknie dialogowym 

Adresy IP

. 

6.

 

Określ dodatkowy adres IP i maskę podsieci w sposób przedstawiony na rysunku 9.4. 
Kliknij 

Dodaj

. 

7.

 

Kliknij 

OK

, aby zamknąć kaŜde z okien dialogowych. 

 

 

Rysunek 9.4. Określanie dodatkowego adresu IP 

Tworzenie witryny FTP 

Aby utworzyć nową witrynę, której moŜna uŜywać wraz z programem usługowym 

ftp

, wykonaj 

następujące czynności: 

1.

 

Zaloguj się na serwerze IIS5 jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Programy|Akcesoria

 i uruchom Eksplorator Windows. 

3.

 

Utwórz nowy folder o nazwie (na przykład) 

ftpfold

. Będzie to domyślny katalog dla 

Twojej nowej witryny i jest to zazwyczaj (ale niekoniecznie) folder podrzędny 

%Systemroot%\InetPub

. 

4.

 

Utwórz w tym folderze kilka plików, kopiując je z innych folderów, albo przy uŜyciu 
menu 

Plik

 Eksploratora Windows. Utwórz więcej niŜ dwa pliki tekstowe (.TXT) i 

upewnij się, Ŝe tylko jeden z nich nazywa się 

fred.txt

. Upewnij się, Ŝe Ŝaden z plików 

.TXT nie nazywa się 

mary.txt

. 

5.

 

Wejdź 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

 i kliknij polecenie 

MenedŜer usług 

internetowych

. 

6.

 

Prawym przyciskiem myszy kliknij 

Nazwa serwera

, kliknij 

Nowy

 i wybierz polecenie 

Witryna FTP

. 

7.

 

Wpisz opis nowej witryny. Kliknij 

Dalej

. 

8.

 

Z listy rozwijanej adresu IP wybierz adres IP, który powiązałeś z kartą sieciową w toku 
poprzedniej procedury. Kliknij 

Dalej

. 

9.

 

Kliknij 

Przeglądaj

 i określ folder, który utworzyłeś w kroku 3 jako folder domyślny. 

Kliknij 

Dalej

. 

10.

 

Upewnij się, Ŝe zaznaczone są kratki 

Odczyt

 i 

Zapis

. Kliknij 

Dalej

. 

11.

 

Kliknij 

Zakończ

. Sprawdź, czy nowa witryna jest obecna w lewym oknie przystawki 

MMC, a takŜe czy jest ona uruchomiona. 

12.

 

Opuść przystawkę MMC. 

Uwaga!  Procedura  ta  zakłada, 

Ŝ

e  tworzysz  prywatn

ą

  witryn

ę

  FTP  do  u

Ŝ

ytku  wewn

ę

trznego. 

Publiczn

ą

 witryn

ę

 internetow

ą

 tworzy si

ę

 w ten sam sposób, ale w tym przypadku nazwa i adres 

IP  witryny  musz

ą

  by

ć

  zarejestrowane  w  internetowym  centrum  informacji  sieciowej  (InterNIC) 

pod adresem 

www.internic.net

. 

Przesyłanie plików do klienta FTP i od klienta FTP 

Poprzednie dwie procedury zajmowały się zakładaniem witryny FTP, do której, i z której, moŜna 
przesyłać pliki. Aby uŜyć programu usługowego przesyłu plików 

ftp

, podejmij następujące 

działania: 

1.

 

Zaloguj się na komputerze systemu Windows 2000 w twojej domenie, innym niŜ serwer 
IIS5. 

Wskazówka: Nie musisz si

ę

 logowa

ć

 jako administrator, aby korzysta

ć

 z programu usługowego 

ftp. Mo

Ŝ

esz si

ę

 zalogowa

ć

 jako zwyczajny u

Ŝ

ytkownik i/lub mo

Ŝ

esz si

ę

 zalogowa

ć

 na ho

ś

cie w 

innej domenie. Je

ś

li chcesz, to mo

Ŝ

esz przeprowadzi

ć

 t

ę

 procedur

ę

 na samym serwerze IIS5, 

lecz to nigdy nie wydaje si

ę

 tak przekonywaj

ą

ce. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Programy|Akcesoria

 i uruchom Eksplorator Windows. 

3.

 

Utwórz nowy folder o nazwie (na przykład) 

mójfolder

. 

4.

 

Utwórz plik tekstowy 

mary.txt

 w tym folderze. 

5.

 

Wejdź do 

Start|Programy|Akcesoria

 i kliknij 

Wiersz polecenia

. 

6.

 

UŜyj polecenia MSDOS 

cd

, aby poruszać się po folderze, który utworzyłeś w kroku 3. 

7.

 

Wpisz 

ftp numerip

, gdzie 

numerip

 to numer IP nowej witryny FTP, którą utworzyłeś 

w poprzedniej procedurze. 

8.

 

Zostaniesz zapytany o nawę uŜytkownika. Wpisz 

anonimowy

. 

9.

 

Zostaniesz poproszony o hasło. Wciśnij klawisz Enter (puste hasło). 

10.

 

Zostaniesz poinformowany, Ŝe uŜytkownik 

Anonimowy

 został zalogowany. Wpisz 

dir

. 

Pojawi się listing domyślnego katalogu FTP. 

11.

 

Wpisz 

get fred.txt

. Plik 

fred.txt

 zostanie przekopiowany do twojego foldera 

lokalnego. 

12.

 

Wpisz 

!dir

, aby wyświetlić katalog lokalny. Sprawdź, czy wypisany jest plik 

fred.txt

. 

Rysunek 9.5 przedstawia dane wyjściowe dla operacji (lub pobierania) 

get

. 

13.

 

Wpisz 

bell

. 

14.

 

Wpisz 

mget *.txt

. Reszta plików tekstowych w domyślnym katalogu witryny FTP 

zostanie przekopiowana do twojego foldera lokalnego. Będziesz monitowany o kaŜdy z 
plików. Zadzwoni „dzwonek”, kiedy zostaną przesłane wszystkie pliki. 

15.

 

Wpisz 

prompt

. 

16.

 

Wpisz 

mget *

. Wszystkie pliki w domyślnym katalogu witryny FTP zostaną 

przekopiowane do twojego foldera lokalnego bez monitowania. 

17.

 

Wpisz 

put mary.txt

. Plik 

mary.txt

 zostanie załadowany do witryny FTP. 

18.

 

Wpisz 

dir

, aby wyświetlić domyślny katalog witryny FTP. Rysunek 9.6 przedstawia 

dane wyjściowe pochodzące z udanej operacji (lub załadowania) 

put

. 

19.

 

Wpisz 

close

. 

20.

 

Przeprowadź doświadczenia z innymi poleceniami podrzędnymi wypisanymi w tabeli 
9.9. Wpisz 

bye

, aby zamknąć połączenie i opuścić podsystem 

ftp

. 

21.

 

Zamknij konsolę polecenia i Eksplorator Windows. 

Wskazówka:  Zadaniem  poprzedniej  procedury  było  ukazanie  zastosowania  programu 
usługowego  ftp  systemu Windows  2000  za  pomoc

ą

  prostych  polece

ń

 

put

  i 

get

.  Aby  w  pełni 

zaznajomi

ć

  si

ę

  z  programem,  przeprowadzaj  dalsze  eksperymenty.  Mo

Ŝ

esz  na  przykład 

ograniczy

ć

  dost

ę

p  do  domy

ś

lnego  katalogu  witryny  FTP  i  otwiera

ć

  poł

ą

czenie  przy  u

Ŝ

yciu 

ró

Ŝ

nych  nazw  u

Ŝ

ytkownika  i  haseł  albo  utworzy

ć

  plik  zawieraj

ą

cy  polecenia  podrz

ę

dne  ftp  i 

eksperymentowa

ć

 z parametrem 

–s

. 

Wykorzystanie protokołu SSL do zabezpieczenia 
witryny WWW 

Z protokołami HTTP i HTTPS nie jest skojarzony Ŝaden program usługowy wiersza polecenia, a 
dostęp do witryny HTTP (lub witryny WWW) uzyskuje się poprzez przeglądarkę WWW. Witrynę 
WWW konfiguruje się do korzystania z szyfrowania SSL (a co za tym idzie, do stawania się 
witryną WWW HTTPS) przy uŜyciu przystawki 

MenedŜera usług internetowych

. W toku tej 

procedury dodawana jest, a następnie konfigurowana, nowa witryna WWW. JeŜeli juŜ masz 
witrynę WWW, którą chcesz skonfigurować do korzystania z protokołu SSL, to nie musisz 
zakładać nowej witryny. 

Procedura ta zakłada, Ŝe juŜ masz certyfikat zabezpieczeń administratora, którego moŜesz uŜyć do 
szyfrowania SSL. PrzewaŜnie certyfikat administratora jest domyślnie instalowany przez serwer 
certyfikatów domeny, kiedy zakładany jest urząd certyfikacji systemu Windows 2000. JeŜeli w 
twojej domenie nie jest uruchomiony serwer certyfikatów, albo jeŜeli nie został załoŜony urząd 
certyfikacji, to moŜesz uzyskać niezaleŜne certyfikaty zabezpieczeń do producentów, takich jak 
VeriSign, czy Thawte. 

Wskazówka: Witryna WWW VeriSign mie

ś

ci si

ę

 pod adresem 

www.verisign.com

. Thawte, firm

ę

 

nale

Ŝą

c

ą

 do VeriSign, mo

Ŝ

na znale

Ŝć

 pod adresem 

www.thawte.com

. 

Niniejsza procedura zakłada równieŜ, Ŝe powiązałeś juŜ dodatkowy adres IP ze swoją kartą 
sieciową, w sposób opisany we wcześniejszej części tego rozdziału. Nagłówki hosta nie działają z 
zabezpieczonymi witrynami WWW. 

Witrynę zgodną z protokołem SSL zakłada się w następujący sposób: 

1.

 

Zaloguj się na serwerze IIS5 jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Programy|Akcesoria

 i uruchom Eksplorator Windows. 

3.

 

Utwórz nowy folder o nazwie (na przykład) 

secfold

. Będzie to domyślny katalog 

dla Twojej nowej witryny i jest to zazwyczaj (ale niekoniecznie) folder podrzędny 

%Systemroot%\InetPub

. 

4.

 

Utwórz w tym folderze plik hipertekstowego języka wykorzystującego znaczniki 
(HTML), albo kopiując go z innego foldera, albo przy uŜyciu edytora hipertekstu 
(jak na przykład Microsoft Word). Nazwij plik 

domyślny.htm

. 

5.

 

Wejdź 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

 i kliknij polecenie 

MenedŜer usług 

internetowych

. 

6.

 

Prawym przyciskiem myszy kliknij 

Nazwa serwera

, kliknij 

Nowy

 i wybierz 

polecenie 

Witryna Web

. 

7.

 

Uruchomi się 

Kreator

 tworzenia witryn sieci 

Web

. Kliknij 

Dalej

. 

8.

 

Wpisz opis nowej witryny. Kliknij 

Dalej

. 

9.

 

Z listy rozwijanej adresu IP wybierz dodatkowy adres IP, który powiązałeś z kartą 
sieciową, aby zidentyfikować tę stronę. Kliknij 

Dalej

. 

10.

 

Kliknij 

Przeglądaj

, i wybierz folder, który utworzyłeś w kroku 4. Kliknij 

Dalej

. 

11.

 

Ustaw 

Uprawnienia dostępu witryny sieci Web

 wedle swoich potrzeb. Kliknij 

Dalej

.  

12.

 

Kliknij 

Zakończ

. Sprawdź, czy nowa witryna została utworzona i czy jest 

uruchomiona. 

13.

 

Prawym przyciskiem myszy kliknij nową witrynę i wybierz 

Właściwości

. 

14.

 

Na zakładce 

Zabezpieczenia katalogów

, w 

Bezpieczna komunikacja

, kliknij 

Certyfikat serwera

. 

15.

 

Uruchomi się 

Kreator

 certyfikatów sieci Web. Kliknij 

Dalej

. 

16.

 

Wybierz 

Przypisz istniejący certyfikat

. Kliknij 

Dalej

. 

17.

 

Wybierz certyfikat z listy. Kliknij 

Dalej

. 

18.

 

Sprawdź, czy wybrałeś właściwy certyfikat. Kliknij 

Dalej

. 

19.

 

Kliknij 

Zakończ

. Jesteś z powrotem na zakładce 

Zabezpieczenia katalogów

 okna 

Właściwości witryny

. 

20.

 

Przycisk 

Edytuj

 w części 

Bezpieczna komunikacja

 jest teraz aktywny. Kliknij ten 

przycisk. 

21.

 

Zaznacz 

Wymagaj bezpiecznego kanału (SSL)

. Nie zaznaczaj 

Wymagaj szyfrowania 

128-bitowego

, chyba Ŝe jesteś absolutnie pewny, Ŝe wszystkie klienty mogą 

obsługiwać taką siłę szyfrowania. 

Przepisy dotycz

ą

ce eksportu szyfrowania 

Dokładnie  w  dniu,  w  którym  to  pisałem,  otrzymałem  skrót  wiadomo

ś

ci,  ogłaszaj

ą

cy 

Ŝ

e 

departament  biura  handlu  administracji  eksportu  USA  (BXA)  wydał  nowe  przepisy  dotycz

ą

ce 

eksportu  szyfrowania, implementuj

ą

ce  nowe  podej

ś

cie  ogłoszone przez  administracj

ę

  Clintona 

we wrze

ś

niu 1999. To posuni

ę

cie pozwala przedsi

ę

biorstwom ameryka

ń

skim na eksportowanie 

dowolnego produktu szyfruj

ą

cego na cały 

ś

wiat na licencji. S

ą

 pewne zastrze

Ŝ

enia, w zwi

ą

zku z 

czym  rz

ą

d  USA  dokona  przegl

ą

du  u

Ŝ

yteczno

ś

ci  nowego  przepisu,  przyjmuj

ą

c  uwagi  od 

obywateli przez 120 dni.  

W momencie czytania tego tekstu szyfrowanie 128-bitowe mo

Ŝ

e by

ć

 dost

ę

pne za granic

ą

. Tym 

niemniej jednak, mo

Ŝ

e nie by

ć

 implementowane w wielu witrynach mi

ę

dzynarodowych. Stosuje 

si

ę

  tutaj  ta  sama  rada  —  nie  wł

ą

czaj  szyfrowania  128-bitowego,  chyba 

Ŝ

e  jeste

ś

  pewien, 

Ŝ

e 

wszystkie klienty mog

ą

 je obsługiwa

ć

. 

22.

 

Kliknij 

OK

, aby opuścić okno dialogowe 

Bezpieczna komunikacja

. 

23.

 

Kliknij 

OK

, aby opuścić okno dialogowe 

Właściwości witryny

. 

24.

 

Zamknij przystawkę MMC. 

25.

 

Wejdź do witryny spod przeglądarki przy uŜyciu 

https

, a nie 

http

. Na tym etapie 

procedury moŜesz wejść do witryny tylko poprzez adres IP. Rozdział 12 opisuje, w 
jaki sposób przydzielić przyjazną nazwę witryny. JeŜeli witryna znajduje się w 
Internecie, to zarówno adres IP, jak i nazwa witryny muszą być zarejestrowane w 
InterNIC. 

Uwaga!  Nie  powiniene

ś

  wł

ą

cza

ć

  w  witrynie  szyfrowania  SSL,  chyba 

Ŝ

e  masz  ku  temu  dobry 

powód.  Szyfrowanie  SSL  znacznie  spowalnia  działanie  witryny  i  wykorzystuje  du

Ŝ

o  zasobów 

procesora. Strony  zgodne  z SSL wykorzystywane s

ą

 przy operacjach zabezpieczonych, takich 

jak przesyłanie imienia i numeru karty kredytowej przez Inernet. 

Uruchamianie i zatrzymywanie serwera telnet 

Serwer telnet moŜna uruchomić i zatrzymać albo z przystawki MMC 

Zarządzanie komputerem

, 

albo z wiersza polecenia. Obie te procedury zakładają, Ŝe jesteś zalogowany na serwerze telnet 
jako administrator. 

Przy u

Ŝ

yciu narz

ę

dzia Zarz

ą

dzanie komputerem 

Aby uruchomić i zatrzymywać serwer telnet przy uŜyciu narzędzia przystawki MMC 

Zarządzanie 

komputerem

, wykonaj następujące czynności: 

1.

 

Wejdź do 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

 i kliknij 

Zarządzanie komputerem

. 

2.

 

Rozwiń 

Aplikacje i usługi

 i kliknij 

Usługi

. 

3.

 

W oknie szczegółów, prawym przyciskiem myszy kliknij 

Telnet

, a następnie wybierz 

Uruchom

, lub 

Zatrzymaj

, zaleŜnie od potrzeb. 

4.

 

Opuść przystawkę MMC 

Przy u

Ŝ

yciu wiersza polecenia 

Aby uruchomić i zatrzymywać serwer telnet przy uŜyciu wiersza polecenia, wykonaj następujące 
czynności: 

1.

 

Wejdź do 

Start|Programy|Akcesoria

 i kliknij 

Wiersz polecenia

. 

2.

 

Wpisz albo 

net start tlntsvr

, albo 

net stop tlntsvr

, w zaleŜności od tego czy 

chcesz uruchomić, czy zatrzymać usługę. 

3.

 

Zamknij konsolę polecenia. 

Konfigurowanie usługi telnet 

W toku niniejszej procedury uŜyjemy narzędzia admin serwera telnet, aby skonfigurować 
uwierzytelnianie na serwerze telnet. Narzędzie to zapewnia równieŜ jeszcze jedną metodę 
uruchamiania i zatrzymywania usługi. Aby skonfigurować uwierzytelnianie na serwerze telnet, 
podejmij następujące kroki: 

1.

 

Zaloguj się na serwerze telnet jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Programy|Akcesoria

 i kliknij 

Wiersz polecenia

. 

3.

 

Wejdź do 

Start|Uruchom

 i wpisz 

tlntadmn

. 

4.

 

Wybierz opcję 4, aby uruchomić serwer telnet (chyba Ŝe juŜ jest uruchomiony). 

5.

 

Wybierz 

Wyświetl/zmień ustawienia Rejestru

 (opcja 3). 

6.

 

Wybierz 

NTLM 

(opcja 7). 

7.

 

Odwołaj się do tabeli 9.11 w kwestii ustawień uwierzytelniania 

Rejestru

. W domenie 

systemu Windows 2000 zazwyczaj ustawia się tę wartość na 2 (ustawienie domyślne), 
czyli tylko NTLM. 

8.

 

Wyjdź z menu ustawień 

Rejestru

 (opcja 0). 

9.

 

Zatrzymaj i ponownie uruchom serwer telnet. 

10.

 

Opuść aplikację i zamknij konsolę polecenia. 

Korzystanie z klienta telnet 

MoŜesz zechcieć ustawić klienty telnet w swojej sieci tak, aby korzystały tylko z uwierzytelniania 
NTLM. Zapobiega to przesyłaniu nazw i haseł w tekście jawnym, ale ma tę wadę, Ŝe klienty nie 
będą w stanie ustanowić połączeń z serwerami nie obsługującymi tego typu uwierzytelniania. W 
toku poniŜszej procedury uŜyjemy klienta telnet, aby ustawić uwierzytelnianie i Ŝeby ustanowić 
sesję telnet z witryną FTP, którą utworzyliśmy na serwerze IIS5 w toku poprzednich procedur. 
JeŜeli nie utworzyłeś nowej witryny FTP, to moŜesz ustanowić połączenie z domyślną witryną 
FTP swojej domeny. 

Aby uŜyć klienta telnet, podejmij następujące czynności: 

1.

 

Zaloguj się na kliencie telnet jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Uruchom

 i wpisz 

telnet

. 

3.

 

Wpisz 

set NTLM

. 

4.

 

Wpisz 

set LOCAL_ECHO

. Pozwala to zobaczyć polecenia wpisywane przez siebie po 

ustanowieniu połączenia telnet. 

5.

 

Wpisz 

open adresip 21

, gdzie 

adresip

 to dodatkowy adres IP, który powiązałeś ze 

swoją kartą sieciową w toku jednej z poprzednich procedur (albo adres IP serwera IIS5, 
jeŜeli nie przeprowadziłeś tej procedury). Rysunek 9.7 przedstawia polecenia telnet, 
słuŜące do ustawienia uwierzytelniania i ustanowienia połączenia. 

6.

 

Teraz masz połączenie z portem kontrolnym FTP serwera, dla którego określiłeś adres IP. 
Wpisz 

user anonymous

. 

7.

 

Zostaniesz poproszony o hasło. Wpisz 

pass

 bez Ŝadnych argumentów, aby określić puste 

hasło. 

8.

 

Wpisz 

stat

. Zostanie zwrócony 

Stan serwera

 FTP, jak na rysunku 9.8. 

9.

 

Wpisz 

quit

. 

10.

 

Zamknij konsolę polecenia. 

Wskazówka:  Ostatnia  procedura  pokazała  wykorzystanie  klienta  telnet  do  wykonania  paru 
prostych  funkcji.  Aby  zaznajomi

ć

  si

ę

  z  klientem  telnet,  eksperymentuj  dalej.  Mo

Ŝ

liwo

ś

ci 

poł

ą

czenia  zale

Ŝą

  od  hosta  oraz  od  portu,  z  którym  jeste

ś

  poł

ą

czony.  Mo

Ŝ

esz  na  przykład 

poł

ą

czy

ć

 si

ę

 z portem 80 na serwerze WWW, aby uzyska

ć

 dost

ę

p do witryny HTTP. 

Korzystanie z drukowania TCP/IP 

Są dwie sytuacje, w których korzysta się z drukowania TCP/IP — kiedy chcemy przesyłać zadania 
wydruku do zgodnego ze specyfikacją RFC 1179 serwera wydruku systemu Unix i kiedy mamy w 
naszej sieci hosty systemu (na przykład) Unix, które przesyłają zadania wydruku do naszego 
serwera wydruku systemu Windows 2000, ale nie mogą korzystać z drukowania systemu 
Windows 2000. W obu przypadkach trzeba zainstalować 

Usługi wydruku

 dla systemu Unix. Ten 

zestaw procedur instaluje tę usługę, dodaje port LPR do hosta systemu Windows 2000, aby mógł 
on przesyłać zadania do serwera wydruku systemu Unix i ustawia serwer wydruku systemu 
Windows 2000, aby mógł on odbierać zadania wydruku od hosta systemu Unix. 

Instalowanie usług wydruku dla systemu Unix 

Aby zainstalować usługi wydruku dla systemu Unix, wykonaj następujące czynności: 

1.

 

Zaloguj się jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Ustawienia

 i wybierz 

Panel sterowania

. 

3.

 

Kliknij dwa razy 

Dodaj/Usuń programy

. 

4.

 

Kliknij 

Dodaj/Usuń składniki systemu Windows

. 

5.

 

Wybierz 

Inne usługi plików i drukowania w sieci

. 

6.

 

Zaznacz 

Usługi drukowania dla systemu Unix

. Kliknij 

OK

. 

7.

 

Kliknij 

Dalej

. JeŜeli zostaniesz o to poproszony, włóŜ CD-ROM instalacyjny systemu 

Windows 2000 (albo określ ścieŜkę do plików instalacyjnych) i kliknij 

OK

. 

8.

 

Kliknij 

Zakończ

. Kliknij 

Zamknij

. 

9.

 

Zamknij 

Panel sterowania

. 

Ł

ą

czenie si

ę

 z drukark

ą

 TCP/IP w swojej podsieci 

Łączenie się z drukarką TCP/IP w swojej podsieci lokalnej — to jest z taką, którą jesteś w stanie 
zlokalizować poprzez przeglądanie — jest podobne do łączenia się z drukarką wszelkiego innego 
typu. Jedyna róŜnica jest taka, Ŝe host kliencki musi mieć zainstalowane 

Usługi drukowania

 dla 

systemu Unix, aby korzystać z polecenia 

lpr

. 

Aby połączyć się z drukarką TCP/IP w swojej podsieci lokalnej, wykonaj następujące działania: 

1.

 

Zaloguj się na hoście systemu Windows 2000. MoŜesz przeprowadzić tę procedurę 
zalogowany jako zwykły uŜytkownik. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Ustawienia

 i kliknij 

Drukarki

. 

3.

 

Dwukrotnie kliknij 

Dodaj drukarkę

. 

4.

 

Uruchomi się 

Kreator

 dodawania drukarki. Kliknij 

Dalej

. 

5.

 

Usuń zaznaczenie z pola wyboru 

Automatycznie wykryj moją drukarkę

, wybierz 

Drukarka sieciowa

, a następnie kliknij 

Dalej

. 

6.

 

Wybierz 

Wpisz nazwę drukarki

, albo kliknij 

Dalej

, aby przeglądać w poszukiwaniu 

drukarki. Upewnij się, Ŝe pole obok przycisku opcji jest puste. Kliknij 

Dalej

. 

7.

 

Przeglądaj w poszukiwaniu drukarki TCP/IP. Podświetl ją i kliknij 

Dalej

. 

8.

 

Określ, czy chcesz uŜywać tej drukarki jako drukarki domyślnej (prawdopodobnie nie). 
Kliknij 

Dalej

. 

9.

 

Kliknij 

Zakończ

. Zamknij okno 

Drukarki

. 

10.

 

Prześlij zadania wydruku do drukarki przy uŜyciu polecenia 

lpr –Sadresip –

Pnazwa_drukarki nazwa_pliku

, gdzie 

adresip

 to adres IP serwera wydruku 

systemu Unix, 

nazwa_drukarki

 to nazwa sieciowa drukarki, a 

nazwa_pliku

 to nazwa 

pliku, który chcesz wydrukować. 

Ł

ą

czenie si

ę

 z drukark

ą

 TCP/IP poprzez dodanie portu LPR 

W toku poniŜszej procedury będziemy ustawiali hosta systemu Windows 2000, aby mógł 
przesyłać zadania wydruku do drukarki TCP, której nie moŜemy zlokalizować poprzez 
przeglądanie. Drukarka ta moŜe być albo drukarką zainstalowaną na serwerze wydruku systemu 
Unix, albo drukarką sieciową z uruchomionym LPD. Dokonuje się tego poprzez utworzenie portu 
LPR na hoście i określenie drukarki sieciowej lub serwera wydruku systemu Unix. Procedura jest 
następująca: 

1.

 

Zaloguj się na hoście systemu Windows 2000 jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Ustawienia

 i kliknij 

Drukarki

. 

3.

 

Dwukrotnie kliknij 

Dodaj drukarkę

. 

4.

 

Uruchomi się 

Kreator

 dodawania drukarki. Kliknij 

Dalej

. 

5.

 

Usuń zaznaczenie z pola wyboru 

Automatycznie wykryj moją drukarkę

, wybierz 

Drukarka lokalna

, a następnie kliknij 

Dalej

. 

6.

 

Kliknij 

Utwórz nowy port

 i wybierz 

LPR Port

 z listy rozwijanej 

Typ

. Kliknij 

Dalej

. 

7.

 

Podaj następujące informacje: 

•

 

w polu 

Nazwa lub adres serwera obsługującego lpd

 wpisz nazwę hosta lub adres IP 

hosta dla drukarki, którą dodajesz (albo drukarki sieciowej z uruchomionym LPD). 

•

 

w polu 

Nazwa drukarki lub kolejki wydruku na serwerze

 wpisz nazwę drukarki. Jest 

to albo nazwa drukarki sieciowej, albo nazwa drukarki na serwerze wydruku systemu 
Unix. 

8.

 

Kliknij 

OK

. 

9.

 

Określ producenta i model drukarki zdalnej. Kliknij 

Dalej

. 

10.

 

Określ nazwę drukarki. Jest ona taka sama, jak nazwa, którą określiłeś w kroku 7. 
Kliknij 

Dalej

. 

11.

 

Wybierz 

Nie udostępniaj tej drukarki

. Kliknij 

Dalej

. 

12.

 

Wpisz informacje w polach 

Lokalizacja

 i 

Uwagi

. Kliknij 

Dalej

. 

13.

 

Wybierz 

Nie drukuj strony testowej

. Kliknij 

Dalej

. 

14.

 

Kliknij 

Zakończ

. W oknie 

Drukarki

 pojawi się ikona nowej drukarki. 

15.

 

Zamknij okno 

Drukarki

. 

16.

 

Prześlij zadania wydruku do drukarki przy uŜyciu polecenia 

lpr –Sadresip -

Pnazwa_drukarki nazwa_pliku

, gdzie 

adresip

 to adres IP serwera wydruku 

systemu Unix, 

nazwa_drukarki

 to nazwa sieciowa drukarki, a 

nazwa_pliku

 to 

nazwa pliku, który chcesz wydrukować. 

Instalowanie drukarki TCP/IP na serwerze wydruku systemu 
Windows 2000 

W toku tej procedury zainstalujemy drukarkę TCP/IP na serwerze wydruku systemu Windows 
2000, aby klienty systemu Unix mogły przesyłać zadania do tej drukarki. Procedura ta zakłada, Ŝe 
na serwerze wydruku zainstalowane są 

Usługi drukowania

 dla systemu Unix i Ŝe uruchomiona jest 

usługa LPD. Zakłada ona równieŜ, Ŝe na kliencie systemu Unix zainstalowany jest odpowiedni 
sterownik drukarki. 

1.

 

Zaloguj się na serwerze wydruku systemu Windows 2000 jako administrator. 

2.

 

Wejdź do 

Start|Ustawienia

 i kliknij 

Drukarki

. 

3.

 

Dwukrotnie kliknij 

Dodaj drukarkę

. 

4.

 

Uruchomi się 

Kreator

 dodawania drukarki. Kliknij 

Dalej

. 

5.

 

Usuń zaznaczenie z pola wyboru 

Automatycznie wykryj moją drukarkę

, wybierz 

Drukarka lokalna

, a następnie kliknij 

Dalej

. 

6.

 

Kliknij 

Utwórz nowy port

 i wybierz 

LPR Port

 z listy rozwijanej 

Typ

. Kliknij 

Dalej

. 

7.

 

Wpisz nazwę serwera wydruku, lub adres IP w polu 

Nazwa lub adres serwera 

obsługującego lpd

. Określ nazwę drukarki (na przykład 

tcpprt

) w polu 

Nazwa 

drukarki lub kolejki wydruku na serwerze

. Kliknij 

OK

. 

8.

 

Wybierz producenta i model swojej drukarki. Kliknij 

Dalej

. 

9.

 

Określ nazwę drukarki. Niech to będzie ta sama nazwa, którą określiłeś w kroku 7. 
Kliknij 

Dalej

. 

10.

 

Wybierz 

Udostępnij jako

. Nazwa udostępniania jest domyślnie taka sama, jak nazwa 

drukarki. Zmień ją tylko w przypadku, gdy twoja nazwa drukarki jest dłuŜsza niŜ 
osiem znaków, albo zawiera jedną lub więcej spacji. Kliknij 

Dalej

. 

11.

 

Wpisz informacje w polach 

Lokalizacja

 i 

Uwagi

. Kliknij 

Dalej

. 

12.

 

Wybierz czy chcesz wydrukować stronę testową, czy nie. Kliknij 

Dalej

. 

13.

 

Kliknij 

Zakończ

. W oknie 

Drukarki

 pojawi się ikona nowej drukarki. 

14.

 

Zamknij okno 

Drukarki

.