CH MAŁA

OSIE

1915

Skandal wybuchł, kiedy Paul Morgan, młody, ambitny prawnik poślubił Elinor Ashton,

gwiazdę teatru „Zielony Kwadrat”. Koledzy szkolni i sąsiedzi z rodzinnego Spring Valley
załamali ręce ze zgrozą, a rodzice żyjący na starej farmie Morganów pogrążyli się w rozpaczy.
Tacy byli dumni ze swego niezwykle zdolnego syna i los ich za to ukarał. Ukochany jedynak
poślubił aktorkę!

Cyrus i Deborah Morganowie, wychowani na surowych, staroświeckich zasadach, odczuli

to  jako  prawdziwą  tragedię.  Nie  pogodzili  się  z  tym  faktem  i  nic  przyjęli  do  wiadomości
małżeństwa syna, a sąsiedzi mawiali: — Cy Morgan nie podniósł już głowy, odkąd Paul ożenił
się  z  tą  komediantką.  —  Lecz  to  raczej  nie  upokorzenie,  a  smutek  pochylił  go  ku  ziemi  i
posrebrzył  czarne  dawniej  włosy.  Paul  bowiem  zapomniawszy  o  poświęceniu  i  latach
wyrzeczeń  rodziców,  z  rozgoryczeniem  przeczytał  list  zabraniający  mu  tego  związku.
Odpowiedział gniewnymi, pełnymi oburzenia słowami, po czym zapadło milczenie. Rozdarci
między  rozpaczą  i  wstydem  Morganowie,  w  krótkim  czasie  po  ślubie  syna  gwałtownie  się
postarzeli.

Pod koniec tego roku Elinor zmarła, wydając na świat dziewczynkę, a trzy miesiące później

Paul zginął w katastrofie kolejowej. Po pogrzebie Cyrus Morgan przywiózł do domu maleńką
Joscelyn, córeczkę swego syna.

Sierotą chciała się zaopiekować siostra matki, Annice Ashton, lecz Cyrus zdecydowanie

odmówił. Aktorka nie będzie wychowywać jego wnuczki, oświadczył z oburzeniem.
Wystarczy, że była nią matka, po której dziecko może odziedziczyć złe skłonności. Ale w
Spring Valley postarają się je zwalczyć!

Początkowo dziadkowie nie darzyli Joscelyn gorętszym uczuciem. Z jakąś urazą traktowali

jej pochodzenie, obco brzmiące imię i niezwykłe podobieństwo do ciemnookiej i ciemnowłosej
matki, której zresztą nigdy nie widzieli. Wszyscy Morganowie byli jasnowłosi. Gdyby Joscelyn
miała niebieskie oczy i złociste loki Paula, dziadek i babka pokochaliby ją wcześniej.

Ale miłość przyszła i tak; musiała przyjść, prędzej czy później. Nikt nie zdołałby oprzeć się

wdziękowi Joscelyn. Była niewątpliwie jednym z najbardziej ujmujących i słodkich maleństw,
jakie kiedykolwiek stąpały po ziemi. Wielkie, ciemne oczy śmiały się wesoło, nim jeszcze
zaczęła gaworzyć, a w policzkach tworzyły się zachwycające dołeczki. W niczym nie
przypominała innych dzieci w Spring Valley. Każdy jej uśmiech był pieszczotą, a szczebiot
przypominał śpiew. Dziadkowie w końcu zaczęli uwielbiać wnuczkę i ze względu na tę miłość
stali się szczególnie surowi. Próbowali uchronić ją od dziedzictwa matki.

Joscelyn śmignęła niepostrzeżenie przez dzieciństwo stając się pełną uroku dziewczyną i nie

zaszkodziła jej chłodna, przeniknięta zakazami atmosfera domu. Cyrus i Deborah bardzo
dokładnie realizowali swe postanowienia. Nie wspominano imienia zmarłej matki i nie
nazywano wnuczki inaczej niż Josie, bo brzmiało to „bardziej po chrześcijańsku” niż Joscelyn.
Rozkwitającą, niezwykłą urodę ukrywano za pomocą najprostszych i najbrzydszych sukienek
oraz najskromniejszych fryzur.

Nigdy, mimo częstych zaprosin, nie pozwalano dziewczynce odwiedzić ciotki Annice.

Jednakże  panna  Ashton  pisywała  do  niej  od  czasu  do  czasu  i  na  każde  Boże  Narodzenie
przysyłała  prezenty.  Ich  przyjęcia  dziadkowie  nie  mogli  zabronić,  choć  spoglądali  z
dezaprobatą  i  surowo  ściągniętymi  ustami  na  wytworne  drobiazgi:  ręcznie  malowane
wachlarze, koronkowe kołnierzyki i ozdobioną falbankami bieliznę. Najchętniej wrzuciliby to
wszystko do ognia jak przedmioty dotknięte zarazą.

Tak więc droga wyznaczona stworzonym do tańca nóżkom Joscelyn była kręta i wyboista.

Rzadko pozwalano jej na towarzystwo rówieśników, nawet tych ze spokojnego Spring Valley.
Nie miała prawa bywać na miejscowych koncertach, a tym bardziej uczestniczyć w nich.
Zabraniano także czytania powieści. Cyrus spalił nawet stary tom dramatów Szekspira. Dostał
go przed laty od Paula i sam czytał wielokrotnie, a teraz obawiał się, że ta lektura obudzi w
dziewczynie złe dziedzictwo. Jej pasja do czytania była bezsporna i dziadkowie uważali za
swój święty obowiązek pohamować, ile tylko można, to upodobanie.

Wszelkie ograniczenia i zakazy nie miały większego wpływu na rozwój bogatej natury

Joscelyn. Żadne wysiłki dziadków nie zdołały zrobić z niej Morganówny z krwi i kości. Każdy
krok  był  tańcem,  każde  słowo  i  gest  pełne  wdzięku  i  energii,  napawając  staruszków
niespokojnym  zdziwieniem.  Niebezpieczne  skłonności  im  bardziej  tłumione,  tym  stawały  e
silniejsze. Choć łagodna, prawdomówna i skromna, Josie tak mało przypominała proste, miłe
dziewczęta  ze  Spring  Valley,  jak  róża  polne  stokrotki  i  ta  odmienność  niezmiernie  ciążyła
Morganom.

A mimo to kochali wnuczkę i byli z niej dumni. „Nasza Josie” — mówili, i znaczyła dla nich

więcej, niż chcieli przyznać. Tak naprawdę to była ich radością. Babka narzekała czasem, że
Josie nie przykłada się jak należy do szycia kap i szydełkowania dywaników. Dziadek
natomiast pragnął, aby przypominała raczej nieco spokojniejszy i bardziej dlań zrozumiały typ
młodej panny.

W siedemnastoletniej Joscelyn dostrzegła Deborah wyraźną zmianę. Dziewczyna

przycichła, często zamyślała się lub pogrążała w marzeniach, siedząc z rękami na kolanach i
utkwiwszy w przestrzeni wielkie, niewidzące oczy. Wymykała się na samotne wędrówki do
bukowego lasu. Wychodziła przygnębiona, a wracała z rozpalonymi policzkami, promieniejąca
dziwnym blaskiem. Pani Morean, przekonana, że dziecku potrzebny jest środek uspokajający,
dawała jej siarkę z melasą.

Pewnego dnia wszystko się wyjaśniło. Cyrus i Deborah pojechali na drugą stronę doliny

odwiedzić zamężną córkę. Nie zastali jej w domu i niespodzianie wrócili wcześniej. Joscelyn
nie było w kuchni, ale babka Usłyszała odgłosy śmiechu i rozmowy w bawialni po przeciwnej
stronie hallu.

— Jakich to gości przyjmuje Josie? — zdziwiła się, otwierając drzwi do hallu i nadsłuchując

od progu. Gdy tak stała słuchając, twarz jej szarzała ze zmartwienia. Wreszcie bezszelestnie
odwróciła się, wyszła z domu i pobiegła do stajni.

— Cyrusie, Josie robi w pokoju przedstawienie… Śmieje się, recytuje… wyraźnie

słyszałam. Och, zawsze się bałam, że to się w niej kiedyś obudzi i miałam rację! Chodź i sam
posłuchaj!

Dziadkowie ostrożnie, jakby nie chcieli spłoszyć złodzieja, szli przez hali aż do uchylonych

drzwi bawialni. Towarzyszył im kpiący, triumfujący śmiech Joscelyn. Brzmiał jak
bluźnierstwo i dziadkowie słysząc go, zadrżeli.

Joscelyn włożyła ofiarowaną przez ciotkę rok temu powłóczystą czarną spódnicę, której nie

pozwalano jej nosić. Owinęła się jedwabnym szalem, pozostawiając odsłonięte ramiona. Włosy
brązowe i lśniące, z miedzianym połyskiem, zaczesała do góry i związała taśmą z perłowych
koralików. Policzki okrywał rumieniec, a cała postać od stóp do głów olśniewała takim
pięknem, że Cyrus i Deborah, stojąc w milczącym przerażeniu, wzięli to za diabelskie sztuczki.

Nieobecna duchem Joscelyn nie spostrzegła dziadków. Zwracała twarz ku niewidocznym

słuchaczom z namiętnym oskarżeniem. Mówiła, poruszała się, stawała i gestykulowała z
talentem widocznym w każdym ruchu i tonie głosu.

— Josie, co ty wyprawiasz? — pierwszy odezwał się Cyrus, wchodząc do pokoju jak surowe

i niewzruszone uosobienie sądu. Uniesione ramiona Joscelyn opadły i odwróciła się
gwałtownie. Po twarzy przemknął strach i zgasł w niej wewnętrzny blask. Przed chwilą była

wspaniałą i nieustraszoną kobietą, a teraz oto stała uczennica zbyt zmieszana i zawstydzona, by
otworzyć usta.

— Co robisz, Josie? — ponownie zagadnął dziadek. — W takim ubraniu? I odkąd to

rozmawiasz ze sobą?

Pobladła twarz dziewczyny spurpurowiała. Dumnie uniosła głowę. — Ćwiczyłam rolę cioci

Annice w jej nowej sztuce — odparła. — Nie robiłam nic złego, dziadku.

— Złego? To odezwała się krew twej matki! Mimo tylu naszych zabiegów! Skąd wzięłaś tę

sztukę?

— Ciocia mi ją przysłała — powiedziała Joscelyn, rzucając szybkie spojrzenie na leżącą na

stole książkę. A gdy dziadek, jakby obawiał się zarazków, wziął ją ostrożnie do ręki, dodała: —
Och, dziadku, daj mi ją, proszę! Nie zabieraj mi jej!

— Spalę ją — oznajmił stanowczo Cyrus Morgan.
— Dziadku, nie! — krzyknęła Joscelyn ze łzami. — Nie pal jej, proszę. Ja… ja… już nie

będę ćwiczyć żadnej roli. Wybacz mi, jeśli sprawiłam ci przykrość. Zwróć mi, proszę, książkę.

— Nie — padła krótka odpowiedź. — Idź do swego pokoju i przebierz się. W moim domu

nie ma miejsca na przedstawienia, zapamiętaj to sobie. — Rzucił książkę w ogień na kominku.

Pierwszy raz w życiu Joscelyn zapłonęła namiętnym oburzeniem. — Jesteś okrutny i

niesprawiedliwy, dziadku. Nie zrobiłam nic złego… To nic złego, jeśli się rozwija wrodzony
talent. To jedno, co mogę robić… i będę robić. Moja matka była aktorką, ale i uczciwą, dobrą
kobietą. Taka sama jest ciocia Annice. Postaram się być do niej podobna.

— Och, Josie, Josie! — zawołała przestraszona babka. Dziadek zaś tylko powtórzył surowo:

— Przebierz, się dziewczyno, i nie chcę słyszeć ani słowa na ten temat.

Joscelyn wyszła, pozostawiając atmosferę zakłopotania. Cyrus i Deborah nie byliby bardziej

wstrząśnięci, gdyby włamała się do szuflady z pieniędzmi. Tego wieczoru, siedząc w kuchni
przy kominku, rozmawiali z goryczą.

— Nie byliśmy wobec niej dość surowi, matko — powiedział gniewnie Cyrus. — Musimy

naprawić błąd, jeśli nie chcemy, aby ściągnęła hańbę na rodzinę. Słyszałaś, jak się postawiła?
Mówię ci, matko, jeszcze narobi nam kłopotów ta dziewczyna.

— Nie bądź dla niej zbyt okrutny, ojczulku, bo zatnie się w uporze — wyszlochała Deborah.
— Nie mam zamiaru być okrutny. Wszystko co robię, jest dla jej dobra, wiesz o tym

doskonale. Josie jest mi tak samo droga jak tobie, matko, ale musimy stać się bardziej
wymagający.

Tacy też byli. Od tego dnia Josie nie ufano i nie pozwalano przebywać walnej. Skończyły się

samotne spacery Dziewczynę wzięto pod ściślejszy niż dotąd nadzór i aż wiła się pod bacznymi
spojrzeniami. Joscelyn Morgan, dumna i pełna pasji, nie byłaby córką swoich rodziców, gdyby
na dłuższą metę podporządkowała się takiemu traktowaniu. To co mogło zaakceptować
dziecko, dla kobiety pełnej temperamentu i świadomej własnej wartości było nie do zniesienia.
Joscelyn buntowała się, ale nie uznawała obłudy; to nie leżało w jej naturze. Napisała więc do
ciotki Annice i kiedy otrzymała odpowiedź, poszła z nią prosto i odważnie do dziadków.

— Dziadku, oto list od cioci. Prosi, bym zamieszkała z nią i zaczęła przygotowywać się do

zawodu aktorki. Napisałam, że pragnę się temu poświęcić. I zrobię to.

Cyrus i Deborah patrzyli na nią w milczącym strapieniu.
— Wiem, że gardzicie aktorkami — ciągnęła dziewczyna rumieniąc się coraz bardziej. —

Przykro mi z tego powodu, ponieważ jest to jedyny zawód dla mnie. Ja muszę pojechać…
muszę.

— Tak, musisz — odrzekł z wyrzutem Cyrus. — Masz to we krwi… W złej krwi…
— Moja krew nie jest zła — zawołała dumnie Joscelyn. — Miałam uczciwą i szlachetną

matkę. Jesteś niesprawiedliwy, dziadku. Nie chcę jednak, abyś się na mnie gniewał. Kocham
was oboje i zachowam wdzięczność za waszą dobroć. Pragnę tylko, żebyście zrozumieli, że…

— Rozumiemy — przerwał ostro Cyrus. — To wszystko, co mam ci do powiedzenia. Jedź

do ciotki, do tej artystki, jeśli chcesz. Ani babka, ani ja nie będziemy ci przeszkadzać. Ale nie
wrócisz tu nigdy. Nie chcemy mieć dłużej z tobą do czynienia. Możesz wybrać własną drogę i
pójść nią.

Joscelyn opuściła Spring Valley. Przy pożegnaniu objęła Deborah i rozpłakała się. Cyrus

nawet nie powiedział „do widzenia”. W dniu wyjazdu wnuczki wyszedł rano rzekomo w
interesach i wrócił dopiero wieczorem.

Joscelyn dostała się na scenę. Wpływy ciotki i sława matki bardzo jej pomogły. Nie

zakosztowała trudności, które są zwykle udziałem początkujących aktorek. Zresztą jej talent
zwyciężyłby w każdych okolicznościach. Odziedziczyła cały dar aktorski matki, zaś po
Morganach szczerość i siłę przeżywania, a także upór i silną wolę. Mając dwadzieścia jeden lat
Joscelyn Morgan znana była na dwóch kontynentach.

Po wyjeździe wnuczki Cyrus Morgan wrócił do domu wieczorem i zapowiedział żonie, by

nigdy w jego obecności nie wspominała Josie. Deborah usłuchała go. Uważała postępowanie
męża za słuszne, aczkolwiek w głębi serca nie mogła się z nim pogodzić.

Pomimo to oboje bardzo tęsknili. Wydawało się, że wraz z odejściem tego młodego,

tętniącego pasją życia, dom utracił duszę. Morganowie zaprosili najstarszą dziewczynkę swej
zamężnej córki, Paulinę. Była to cicha i posłuszna panienka, pracowita i bardzo zwyczajna.
Taką właśnie usiłowali bez skutku zrobić z Joscelyn. Zresztą zawsze stawiano jej starszą
kuzynkę za wzór. A jednak ani Cyrus, ani Deborah nie przywiązali się do Pauliny i bez żalu
zgodzili się na jej powrót do domu.

— Ona nie ma w sobie tej żywości co Josie — zarzucał wnuczce Cyrus. Deborah

powiedziała głośno i krótko: — Polly to dobra dziewczyna, ojczulku, ale nie ma w niej iskry.

Joscelyn pisywała do babki od czasu do czasu, opowiadając otwarcie o swych planach i o

tym co robi. Brak odpowiedzi sprawiał jej być może przykrość, lecz nie dawała tego odczuć.
Deborah czytała listy w zadumie, a potem zostawiała je w widocznym miejscu dla Cyrusa.
Początkowo nie zwracał na nie uwagi, później zaś czytał ukradkiem, gdy żony nie było w
domu.

Odkąd Joscelyn zaczęła odnosić sukcesy, przysyłała na farmę gazety i magazyny

zawierające jej fotografie i recenzje sztuk, w których grała. Deborah wycinała artykuły i
przechowywała w szufladzie biurka razem z listami. Pewnego razu przeoczyła jedno zdjęcie,
lecz Cyrus znalazł i starannie wyciął. Miesiąc później Morganowa znalazła je między
stronicami Biblii.

Mimo to w dalszym ciągu nie wspominała imienia Joscelyn, a gdy o nią pytano,

odpowiadała chłodno i krótko. W jakimś stopniu złagodnieli wobec wnuczki, ale wstyd
pozostał. Nie mogli zapomnieć, że jest aktorką.

Sześć lat po wyjeździe Joscelyn ze Spring Valley Cyrus czytał przy stole gazetę i nagle

zerwał się z gniewnym okrzykiem. Wepchnął pismo do pieca, zatrzaskując z hukiem drzwiczki.
—  Ten  głupek  nie  wie,  o  czym  gada  —  tylko  tyle  powiedział.  Deborah,  powodowana
ciekawością,  poszła  wieczorem  do  sąsiada  i  wymyślając  jakiś  pretekst,  pożyczyła  tę  samą
gazetę. Uważnie przeczytała prawie wszystkie kolumny nie rozumiejąc, co też wywołało gniew
męża, aż wreszcie w połowie działu „Notatki sceniczne” znalazła krytyczną ocenę gry Joscelyn
Morgan.  Recenzja  była  jadowicie  złośliwa.  W  miarę  czytania  oczy  Deborah  rozpalały  się
niebezpiecznym blaskiem. — Zdaje mi się, że ktoś bardzo zazdrości Josie — mruknęła. — Nic
dziwnego, że ojczulek się rozgniewał. Sądzę jednak, że ona sobie z tym poradzi. Jest przecież
Morganówną.

Niedługo po tym Cyrus oznajmił, że chce wybrać się do miasta. Powinien pójść na koński

jarmark i odwiedzić kuzyna Hirama. — Jak wiesz, matko, byliśmy dobrymi kompanami. Od
ciągłego siedzenia w Spring Valley zaczynamy porastać mchem. Ruszmy się więc z miejsca i
poszalejmy przez tydzień. Co ty na to?

Deborah zgodziła się, choć nie lubiła opuszczać domu na dłużej i nie przepadała za żoną

kuzyna. Natomiast Cyrus cieszył się z wyprawy jak dziecko. Drugiego dnia pobytu w mieście
Morganowa poszła na zakupy, a mąż wymknął się z domu i ukradkiem pośpieszył do teatru
„Zielony Kwadrat”. Kupił bilet i przecisnął się na miejsce. Było to przedpołudniowe
przedstawienie i Joscelyn występowała w nowej roli.

Cyrus czekał na podniesienie kurtyny z uczuciem, że wszyscy znajomi widzą go i osądzają.

Gdyby Deborah się dowiedziała… Ale do tego nie wolno dopuścić! Pierwszy raz w życiu stary
człowiek ukrył coś przed żoną. Musiał jednak zobaczyć znowu swoją małą Josie. Kurtyna
poszła w górę i Cyrus przetarł oczy. Spodziewał się jakichś tajemnic i niegodziwości, a
zobaczył starą kuchnię, bardzo podobną do własnej. Przy dużym piecu, w fartuchu z ręcznie
tkanego płótna, z włosami splecionymi w warkocz, siedziała Joscelyn taka, jaką widział tysiąc
razy. Widownia zareagowała oklaskami i tylko stary człowiek wyciągnął z kieszeni chustkę i
otarł łzy radości i dumy. Ona się wcale nie zmieniła! Aktorstwo nie zepsuło małej Josie. Czyż
nie była córką Paula? I wszystkie te oklaski są dla niej.,.

Nowa sztuka była prostym utworem. Zręcznie połączono w niej elementy wesołej komedii i

wzruszającego patosu. Joscelyn szczerą grą przydawała temu wszystkiemu autentyczności i w
ten sposób powstało prawdziwe dzieło sztuki. Cyrus Morgan słuchał i pęczniał z dumy. Chciał
wejść na scenę i dać w zęby czarnemu charakterowi intrygującemu przeciwko niej, uścisnąć
rękę zacnej kobiecie występującej w obronie Josie, a nawet spłacić hipotekę i uczynić ją
szczęśliwą. W trzecim akcie, kiedy dziewczynę wyrzucono z domu, raz po raz ocierał łzy. Tak
samo w akcie czwartym, gdy stała z ukochanym jako promienna panna młoda.

Cyrus Morgan opuszczał teatr czując, że obudził się z długiego snu. Tuż przy wyjściu

natknął się na żonę z panią Hiramową. Zapłakana Deborah chwyciła go za rękę. — Och,
ojczulku, jakie to wspaniałe! Czy nasza Josie nie była cudowna? Taka jestem z niej dumna.
Musiałam ją zobaczyć. Nic nie mówiłam, bo bałam się twego gniewu. Widząc cię w rzędzie
przed nami nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Płakałam prawie cały czas.

Widzowie spoglądali na parę starszych ludzi z rozbawioną i pobłażliwą ciekawością, oni

jednak nie zwracali uwagi na otoczenie. Pani Hiramowa próbowała odciągnąć kuzynów gdzieś
na stronę. Wreszcie Cyrus Morgan chrząknął kilka razy i oznajmił: — To było znakomite,
matko, znakomite! Zaćmiła innych aktorów. Od razu czułem, że ten typ z „National Gazette”
nie ma pojęcia, o czym pisze. Matko, natychmiast chodźmy do Josie. Mieszka z ciotką w hotelu
Maberly, przeczytałem o tym w porannej gazecie. Muszę przyznać, że miała rację, a my nie.
Została wspaniałą aktorką, bije wszystkie inne na głowę, i to też jej powiem!

RAFIŁA KOSA A KAMIEŃ

1903

Nie mają sensu próby odwodzenia stryja Abimelecha od raz podjętej decyzji. Z równym

skutkiem można potrząsać skałami Gibraltaru — stwierdził posępnie Murray.

Murray łatwo się zniechęca, czym przypomina kochanego tatę. Ja natomiast jestem

nieodrodną córką mamy. Stryj przy każdej okazji podkreśla, jaka to ze mnie Fosterówna. W
przeciwieństwie do mnie nie lubi rodziny matki. Gdybym po śmierci ojca czekała z założonymi
rękami, aż stryj w wolnej chwili postanowi, co z nami zrobić, nigdy byśmy nie wstąpili do
college’u. Chciałam pójść na studia tylko dlatego, że nie zniosłabym rozłąki z bratem. Jesteśmy
bliźniętami i odkąd pamiętam, byliśmy razem.

Stryj nie miał zwyczaju zmieniać decyzji. Jednakże lubił powtarzać, że zawsze jest ten

pierwszy raz. Uznałam więc, iż czas wreszcie na pierwszy raz dla niego. Nie wiedziałam, jak
przeprowadzić intrygę, ale musiałam osiągnąć cel — przecież nie darmo nazywają mnie
„typową Fosterówna”.

Mogłam polegać tylko na sobie. Murray jest doskonały w nauce i krojeniu martwych

zwierzaków, ale nie ma praktycznego zmysłu. Nawet gdyby nie uznał z góry, że ze stryjem nie
wygramy, wolałabym na niego nie liczyć.

— Murray, idę na stryszek przemyśleć sprawę — oznajmiłam poważnie. — Nie pozwól, by

mi przeszkadzano i nie mów stryjowi, gdzie jestem. Jeśli nie zejdę do podwieczorku, zrób sam
herbatę. Nie opuszczę stryszku, dopóki nie wymyślę czegoś, co skłoni stryja do zmiany
postanowienia.

— No to zostaniesz dożywotnim więźniem, kochana siostruniu — odparł sceptycznie

Murray. — Inteligentna z ciebie dziewczyna, Prue, i masz silnej woli za dwoje, lecz nie
pokonasz uporu stryja.

— Zobaczymy — zauważyłam. Weszłam na poddasze, na wszelki wypadek zamykając

dokładnie  drzwi  na  zasuwkę.  Potem  ułożyłam  pod  oknem  kilka  poduszek  —  człowiek
powinien siedzieć wygodnie podczas rozmyślania — i zaczęłam rozważać sytuację ab ovo. Na
dworze wiatr tarmosił gałęzie rozłożystego klonu, sięgające kalenicy naszego starego domu.
Pewien  odważny  wróbel  przysiadł  na  parapecie  i  popatrzył  na  mnie  przenikliwie.  W  kącie
podwórka  Murray  zajmował  się  chorą  kaczką.  Niedawno  nastawił  jej  złamaną  nóżkę  i  teraz
pomagał w rekonwalescencji. Wszyscy poza stryjem Abimelechem wiedzieli, że Murray jest
urodzonym  lekarzem.  Zmuszanie  go  do  innej  pracy  było  sprzeciwianiem  się  wyrokom
opatrzności.

Dom stał na wzgórzu i z okna stryszku rozciągał się widok na całą farmę. Widziałam pola,

łąkę, bukowy lasek i wszystkie najdroższe mi na ziemi miejsca. Znaliśmy tu każdy kamień, a
teraz trzeba zrezygnować z tego co ukochane, bo Murray nie chce zostać farmerem. Ponadto
farma należała do stryja, choć tato, Murray i ja zawsze tu mieszkaliśmy. Ojciec zapadł na
zdrowiu jeszcze w college’u. Z tego między innymi powodu stryj sprzeciwiał się studiom
Murraya, choć ten jest silny i barczysty. Zresztą każdy z rodziny Fosterów musi być taki.

Ale wracam do taty. Otóż lekarze orzekli, że odzyska zdrowie żyjąc na świeżym wiejskim

powietrzu. Wtedy tato wydzierżawił jedną z farm stryja i mieszkał na niej do ostatnich swoich
dni. Leczenie trwało długo, aż w końcu za późno było na studia. Pozostał więc, jak nam zawsze
powtarzał, ni rakiem, ni rybą. Mama zmarła bardzo dawno, prawie jej nie pamiętamy. Żyliśmy
szczęśliwie, chociaż stryj rządził nami, jak chciał. Tacie to odpowiadało — nie lubił
podejmować decyzji.

A potem tata zmarł. Och, to był straszny okres! Po zastanowieniu zdaliśmy sobie z

Murrayem sprawę z całkowitej zależności od stryja Abimelecha. Byliśmy ubodzy jak myszy
kościelne, a może nawet biedniejsi. Myszy przynajmniej mają w kościele za darmo mieszkanie.

Murray pragnął pójść do college’u i na medycynę. Poprosił stryja o pożyczkę na rozpoczęcie

studiów. Potem mógłby znaleźć jakąś pracę i opłacić dalszą naukę. Stryj jest bogaty, a Murray i
ja stanowimy jego najbliższą rodzinę. Jednak nie chciał nawet słuchać o naszych planach.

— Nie mam zamiaru popierać takich bzdur — oświadczył. — I dobrze wiecie, że będzie tak,

jak postanowię!

Muszę nadmienić, że stryj nie jest skąpy. Nic podobnego. Gotów nam pomagać pod

warunkiem, że będziemy postępować zgodnie z jego życzeniami. A życzył sobie, byśmy z
Murrayem zostali na farmie, gdy zaś skończymy dwadzieścia jeden lat, przekaże ją Murrayowi
na własność.

— To dobra posiadłość, chłopcze — tłumaczył. — Twój ojciec ledwie sobie radził dlatego,

że nie miał dość sił do pracy. Wszystko przez te studia! Ty jesteś zdrów i silny, a także
wystarczająco ambitny, by mieć dobre wyniki.

Lecz Murray nie chciał zostać farmerem i w tym sęk. Powiedziałam to stryjowi bardzo

stanowczo  i  powtarzałam  wiele  razy,  ale  on  nie  zmienił  zdania.  Siedział  i  słuchał  z
nieodgadnionym  wyrazem  ogorzałej  i  całkiem  przystojnej  twarzy.  Słuchał  i  w  końcu
powiedział:  —  Jeśli  ktoś  powinien  iść  do  college’u,  to  tylko  ty.  Zostałabyś  doskonałym
adwokatem.  Gdybym  oczywiście  popierał  zwyczaj  kształcenia  kobiet.  Murray  może  wziąć
farmę lub nie, jak zechce. Jeśli wybierze studia, nie otrzyma ode mnie pomocy. Jesteś bardzo
naiwną, małą dziewczynką, Prue, skoro popierasz ten niemądry pomysł.

Strasznie mnie to stwierdzenie rozgniewało, zwłaszcza że już od roku upinam włosy do góry

i stryj o tym doskonale wie. Zrezygnowałam też ze sporu, wiedząc że nic nie wskóram.

O sprawach tych nadal rozmyślałam na stryszku, ale nie potrafiłam znaleźć wyjścia z trudnej

sytuacji. Zajadałam jabłka na pociechę, lecz niewiele to pomogło, a widok stryja kroczącego
dostojnie ścieżką, pogłębił jeszcze mój zły humor.

Sięgnęłam po gazetę, w której przyniosłam jabłka i wpatrzyłam się w nią ponuro. I wtedy

zobaczyłam coś, co sprawiło, że ujrzałam w myślach pokonanego stryja. Ta możliwość
rozbawiła mnie do tego stopnia, że roześmiałam się wesoło, patrząc na mały łysy krążek na
czubku głowy naszego opiekuna, który właśnie wydawał Murrayowi jakieś polecenia.

Potem zeszłam na dół i odszukałam brata. — Obmyśliłam pewien plan — zaczęłam. — Nie

powiem ci jaki. Musisz go przyjąć bez zastrzeżeń. Mam zamiar rzucić stryja na kolana. Musisz
tylko popierać mnie, bez względu na to co zrobię i dać mi wolną rękę.

— Zgadzam się, siostrzyczko — powiedział Murray.
— Przyrzeknij uroczyście, stosownie do wagi problemu — zażądałam.
— Przyrzekam uroczyście — oznajmił Murray i dla podkreślenia ważności słów

wytrzeszczył oczy jak sowa.

— Doskonale. Siedź cicho jak mysz pod miotłą. Maść Allowaya jest bardzo dobrym

środkiem, prawda? Wyleczyłeś nią zwichnięcie, gdy nie pomagały inne leki?

— Tak. Ale nie widzę żadnego związku…
— Nie musisz. Cóż, twoje zwichnięcie i moje bóle reumatyczne powinny załatwić sprawę.
— Słuchaj no, Prue. Czy te rozmyślania na stryszku i nasze kłopoty nie padły ci

przypadkiem na głowę?

— Mój umysł jest w zupełnym porządku. A teraz sługo możesz odejść…
Murray uśmiechnął się wyrozumiale i wyszedł. Ja zaś napisałam list i zaniosłam go na

pocztę. Przez tydzień nie miałam nic więcej do roboty.

Wśród wielu cech stryja Abimelecha dominowało poczucie dumy rodowej. Melvillowie są

bardzo starą rodziną. Tradycja sięga czasów normańskiego podboju, gdy jakiś Roger de
Melville, nasz przodek, przybył do Anglii z Wilhelmem Zdobywcą. Nie sądzę, by Melvillowie

od tej pory wsławili się czymkolwiek. Żaden z nich nie zrobił też specjalnie nic złego. Zawsze
byli ludźmi uczciwymi i godnymi szacunku; uważam, że można tym się szczycić.

Pewien znany heraldyk odszukał herb i narysował go stryjowi wraz z drzewem

genealogicznym od Rogera de Melville. Oba rysunki wisiały oprawione w bibliotece. Sam zaś
stryj starał się być godnym herbu i dzielnego przodka.

Pod koniec tygodnia otrzymałam odpowiedź na list. Była taka, jakiej pragnęłam. Znowu

napisałam i wysłałam paczuszkę. Po trzech tygodniach nastał sądny dzień.

Owego dnia zobaczyłam stryja Abimelecha pędzącego ku domowi z gazetą w ręku.

Odwróciłam się do Murraya, który ślęczał nad podręcznikiem anatomii. — Murray, za chwilę
rozpęta się piekło. Pozwól sobie przypomnieć o przyrzeczeniu.

— Udawać, że nic nie wiem i milczeć? O to chodzi?
— Dopóki stryj nie zwróci się wprost do ciebie. Wtedy masz mnie poprzeć.
W tej chwili wpadł purpurowy z gniewu stryj. Rycerz Roger de Melville pewnie nigdy nie

wyglądał groźniej. Zadrżałam, ale spojrzałam na stryja nieustraszenie.

— Prudence, co to znaczy? — zagrzmiał stryj, rzucając na stół gazetę. Murray zaczął

przeglądać ją i po chwili gwizdnął przeciągle. Zamierzał coś powiedzieć, ale w porę ugryzł się
w język, obrzucił mnie tylko ponurym wzrokiem. Murray też jest dumny z nazwiska, choć się
do tego nie przyznaje i żartuje ze słabostki stryja.

Zerknęłam do gazety i roześmiałam się. Wyglądaliśmy bardzo zabawnie, Murray i ja w

ogłoszeniu  reklamowym.  Zajmowało  całą  stronę.  Na  górze  nasze  twarze,  a  pod  spodem
nazwisko  i  adres  wydrukowane  dużą  czcionką.  Jeszcze  niżej  tekst  listu,  który  napisałam  do
firmy  Alloway.  Była  to  kwiecista  oracja  o  zaletach  firmowej  maści.  Pisałam,  że  maść
wyleczyła  zwichniętą  stopę  Murraya,  gdy  zawiodły  inne  środki,  oraz  moje  stawy,  kiedy
cierpiałam na gorączkę reumatyczną itd, itd.

Trochę przesadziłam, bo masaże robione przez ciotkę Sarę z Doliny pomogły tyle co i maść.

Ale to nie miało znaczenia.

— Co to znaczy, Prudence? — powtórzył stryj Abimelech. Trząsł się z gniewu, a ja

udawałam niewiniątko. Murray stał niczym posąg.

— Cóż, stryju — zauważyłam chłodno. — To po prostu jeden ze sposobów zdobycia

pieniędzy. Za prawo umieszczenia w gazecie fotografii z reklamą zapłacono mi pięćdziesiąt
dolarów. Wystarczą na książki i czesne dla nas w college’u w Kentville. Pani Tredgold jest tak
miła, że zgodziła się wynająć mi pokój za pomoc w pensjonacie — trzepałam bez zająknięcia,
by nie zdążył mi przerwać.

— To haniebne! — zagrzmiał. — Haniebne! Pomyśl tylko, sir Roger de Melville i reklama

jakiejś maści! Murrayu Melville, gdzie byłeś, kiedy twoja siostra okrywała wstydem rodowe
nazwisko?

Trochę się przestraszyłam. Co, jeśli Murray mnie zawiedzie? Ale znalazł się na wysokości

zadania. — Dałem Prue wolną rękę, stryju. To uczciwy interes, a samo rodowe nazwisko nie
utrzyma nas w college’u, stryj dobrze wie.

Stryj patrzył na nas ciężkim wzrokiem. — Skończmy z tą sprawą — powiedział. —

Ogłoszenie nie może się ponownie ukazać. Nie pozwolę na to!

— Podpisałam kontrakt na sześć miesięcy — odparłam zdecydowanie. — Poza tym są

jeszcze inne leki. Na przykład ten „ziołolek”, który tak mi pomógł jednej wiosny. Właśnie
prowadzę rozmowy z wytwórnią i oni…

— Szalona dziewczyno! — zawołał stryj.
— Mam po prostu głowę do interesów. Nie chcesz pomóc Murrayowi, więc zrobię to sama.

Tak jak potrafię.

Wreszcie stryj Abimelech poszedł, kipiąc gniewem. Murray trochę protestował, lecz

przypomniałam mu o przyrzeczeniu i musiał się poddać.

Nazajutrz stryj wrócił zrezygnowany i pokorny. — Słuchaj no, Prue, — powiedział. — Tę

sprawę trzeba zakończyć. Nie mogę pozwolić, by nazwisko Melvillów szargano w całym kraju
przez reklamę jakiejś maści. Rozegrałaś swoją partię i wygrałaś. Jeśli zgodzisz się odwołać ten
haniebny kontrakt, ureguluję wszystko z firmą i sfinansuję studia Murraya. Twoje również,
jeśli tylko zechcesz! Coś trzeba z tobą zrobić, nie ma dwóch zdań. Zadowolona?

— Całkowicie — odparłam pospiesznie. — Jeśli obiecasz zapomnieć o wszystkim i

przebaczyć mi, stryju, będę bardzo szczęśliwa.

Stryj wzruszył ramionami. — Tak samo wisi się za pensa jak i za funta — odrzekł. —

Zgoda, Prue. Zapomnijmy o przeszłości i zacznijmy nowe życie. Ale nie próbuj podobnych
wyczynów! Dobrze obmyśliłaś ten plan. Tu trzeba było charakteru Fostera! Pamiętaj jednak, że
zgodnie z prawem jesteś Melville!

Skinęłam potulnie. — Będę o tym pamiętała — obiecałam.
Gdy wszystko zostało już załatwione i stryj wrócił do siebie, spojrzałam na brata i

zapytałam: — No i co?

Murray mrugnął porozumiewawczo. — Dokonałaś rzeczy niemożliwej, ale jak zauważył

stryj, nie próbuj tego ponownie.

ESPERACKI CZY

ORIDY

1906

Dorinda wróciła do domu przed tygodniem i młodsze rodzeństwo zaczynało się do niej

pomału przyzwyczajać. Kiedy dziewczynka wyjeżdża mając dziesięć lat i wraca jako
piętnastolatka, to naturalną koleją rzeczy rodzina traktuje ją z początku jak obcą osobę.
Zwłaszcza że z usposobienia jest prawdziwą Page, gdy pozostali to Carterowie do szpiku kości.

Przed pięciu laty ciotka Mary, ta ze strony Carterów, napisała do pani Page, zapraszając

małą Dorindę na zimę. Pani Page, aczkolwiek biedna wdowa (mało kto wiedział jak bardzo!)
obarczona sześciorgiem dzieci, długo wahała się, czy wyrazić zgodę. Podejrzewała — i nie bez
podstaw — że zima może się przedłużyć. Ale Mary niedawno straciła córeczkę i pani Page aż
drżała, myśląc o jej osamotnieniu. Aby pocieszyć kuzynkę, pozwoliła Dorindzie pojechać pod
warunkiem, że wróci przed latem do domu. Jednakże wiosną ciotka Mary znowu przysłała list.
Pisała, iż Dorinda jest zadowolona i czy Emily nie pozwoliłaby córce zostać dłużej. Pani Page
popłakała sobie i zaczęła się zastanawiać. Jeśli teraz ustąpi, mała zostanie na czas nieokreślony.
To było przykre. Z drugiej strony ledwie wiązała koniec z końcem. Dochody były zbyt małe, a
potrzeby rosły. Dorindzie nie będzie u ciotki brakowało ptasiego mleka. Gdyby tylko mogła
opanować rozżalone matczyne serce. Wreszcie zgodziła się, by dziewczynka pobyła dłużej i w
rezultacie wizyta przeciągnęła się do pięciu lat.

Ale teraz Dorinda wróciła do małego domku, otoczonego drzewami jabłoni i winoroślą, na

oddalonym od drogi wzgórzu. Ciotka Mary zmarła niespodziewanie, a jej syn wyjechał do
Japonii. Dorindzie nie pozostało nic innego, jak wrócić na łono rodziny, zająć dawne miejsce w
sercu matki i zdobyć przywiązanie sióstr i braci, którzy ją ledwie pamiętali.

Początkowo rodzeństwo czuło się onieśmielone taką zupełnie nieznaną, czarnooką i

czarnowłosą siostrą. Ale to szybko minęło. Przy Dorindzie nikt nie mógł długo pozostawać
onieśmielony; jej nie sposób było nie lubić. Miała w sobie tyle energii, pogody i życzliwości!
— „Godna przedstawicielka Page’ów” — mówiono. Bracia i siostry zaś byli typowymi
Carterami o jasnych włosach, błękitnych oczach i drobnych delikatnych rysach.

Po tygodniu domowej krzątaniny, podczas której nieustannie przerzucała z ramienia na

ramię długi, lśniący warkocz, Dorinda stała się członkiem rodziny ze wszystkimi wynikającymi
z tego konsekwencjami. Pewnego popołudnia omówiła z matką dokładnie największe troski i
przykre obowiązki. Zajęta cerowaniem pani Page westchnęła i stwierdziła, że już nie wie, co
począć. Dorinda nie wzdychała. Ona też nie miała pojęcia, lecz była pewna jednego: — Coś
trzeba zrobić koniecznie! Szyła w milczeniu, mocno zaciskając czerwone wargi.

— Nie martw się, mamo — powiedziała po chwili z werwą. — Spróbujemy działać jak ów

słynny Rzymianin, który albo znajdował drogę, albo ją budował. Lubię pokonywać trudności.
Wiesz, że mam w sobie sporo walecznej krwi admirała Page’a. Najpierw ustalimy, jakie
problemy musimy rozwiązać w pierwszej kolejności. Najważniejszy jest tu…

— Leicester — przerwała pani Page.
Dorinda zamrugała oczami. Robiła tak zawsze, gdy miała jakieś zastrzeżenia. —

Rozumiem, to jedna z istotnych spraw, ale nie miałam zamiaru stawiać jej na początku listy.
Skoro jednak… A więc kłopot z Leicesterem polega na tym, że jest on bardzo zdolnym
chłopcem. Gdyby nie był moim bratem, powiedziałabym, że nadzwyczaj zdolnym. Zdobył tyle
wiedzy, ile mogła dać szkoła w Willowdale i zakwalifikował się do Akademii Blue Hill. Chce
wstąpić tam jesienią, by rozpocząć kurs przygotowawczy do college’u. Jednak nie możemy
posłać Leicestera do Blue Hill.

— Niestety! — westchnęła pani Page. — Biedny chłopiec strasznie to przeżywa. Postanowił

pójść do college’u i zostać lekarzem jak jego ojciec. Uważa, że zdołałby zarobić na siebie w

czasie studiów, gdyby tylko miał coś na początek. Mnie nie stać na dalsze posyłanie go do
szkoły. Od jesieni zacznie więc pracować w sklepie pana Churchilla w Willow Centre. Pan
Churchill był tak dobry i zaproponował mu posadę. Leicester nienawidzi samej myśli o sklepie,
wiem, że tak jest, choć mi nigdy tego nie powiedział.

— Oprócz studiów w college’u dla Leicestera chciałybyśmy…
— Lekcji muzyki dla Jean.
Dorinda znowu zamrugała. — Czy lekcje muzyki dla Jean to poważny problem? —

zapytała.

— O tak! W każdym razie ja się o nie martwię. Jean tak kocha muzykę. Biedne dziecko,

dotąd właściwie niczego dobrego nie zaznała, nawet do szkoły chodziła nie tyle, ile powinna.
Często zatrzymywałam ją do pomocy w domu. Jest taka dobra i cierpliwa i tak pragnie uczyć

się muzyki!
— Cóż, będzie miała te lekcje, po załatwieniu Leicesterowi pierwszego roku w akademii.

Trzeci kłopot to nowy…

— Tej jesieni należy pokryć dach — oświadczyła pani Page z niepokojem. — Naprawdę,

Dorindo. Jest dziurawy jak sito. Ilekroć pada, woda zalewa mieszkanie. Lecz nie mam pojęcia,
skąd wziąć pieniądze!

— Gonty na pokrycie dachu to trzy — wyliczała Dorinda, starannie notując wszystko w

pamięci. — I po czwarte, mamo, tym razem ja coś powiem: Po czwarte piękną, nową suknię i
ciepły płaszcz dla ciebie. Tak, tak, najdroższa mamo, musisz je mieć. Możemy poczekać rok na
college Leicestera i lekcje muzyki Jean, stawiać miednice i wiadra pod dziury w dachu, ale
nowa suknia i płaszcz są niezbędne i będziesz je miała, choćby nie wiem co.

— Pochodzę jeszcze w tym, co mam — oświadczyła stanowczo pani Page. — Jeśli tylko

załatwię tamte sprawy. Gdyby stryj Eugene zechciał nam choć trochę pomóc, dopóki Leicester
nie skończy studiów! Właściwie powinien to zrobić. Lecz naturalnie do tego nie dojdzie!

— Prosiłaś go kiedykolwiek o pomoc? — spytała Dorinda.
— Och, moje dziecko! Oczywiście, że nie — odparła pani Page przestraszonym tonem.

Zupełnie jakby córka zapytała ją, czy ukradła sąsiadom łyżeczki.

— Dlaczego nie miałabyś tego zrobić?
— Och, Dorindo, stryj Eugene nas nie znosi. Nigdy by nie wysłuchał żadnej prośby o

pomoc, nawet gdybym się do niej zniżyła.

— Mamo, co stanęło między nami a stryjem Eugene? Nikt mi o tym nie mówił. Kiedy byłam

mała, nie rozumiałam, o co chodzi. Pamiętam tylko, że stryj nie odwiedzał nas i nie rozmawiał
przy spotkaniach. Wszyscyśmy się go trochę bali. Przywykłam myśleć o nim jak o potworze,
którym się straszy niegrzeczne dzieci. Dlaczego stał się naszym wrogiem? I jak doszło do tego,
że przypadł mu cały majątek dziadka Page’a, a tatuś nie dostał nic?

— Cóż, dobrze wiesz, że dziadek ożenił się drugi raz. Eugene jest synem z pierwszej żony i

miał  dwadzieścia  pięć  lat,  gdy  urodził  się  twój  ojciec.  Zawsze  był  jakiś  dziwny,  nawet  w
młodości.  Nie  chciał,  by  dziadek  żenił  się  ponownie,  lecz  bardzo  przywiązał  się  do  brata,
którego matka zmarła w połogu. Przyjaźnili się do czasu wstąpienia taty do college’u. Wtedy
nastąpiło zerwanie. Powód kłótni był błahy i tylko przez Eugene nie puszczono sprzeczki w
niepamięć. Już nigdy nie wrócili do dawnej przyjaźni. Sądzę, że stryj zazdrościł twemu ojcu.
Myślał, że ojciec bardziej kocha młodszego syna. A do tego był bardzo uparty i ekscentryczny.
Twój ojciec poszedł do college’u, skończył studia i został lekarzem, a potem pobraliśmy się.
Dziadek Page chciał, by syn poślubił kogoś innego i bardzo się rozgniewał z powodu naszego
małżeństwa.  Groził  nawet  wydziedziczeniem.  Dowiedziałam  się  o  tym  dopiero  po  ślubie.
Niestety, dziadek dotrzymał słowa. Posłał po adwokata i spisał nowy testament, zostawiając
wszystko  Eugene.  Sądzę,  że  z  czasem  by  się  udobruchał,  lecz  zmarł  nagle,  zaraz  po  tych
wydarzeniach. W ten sposób Eugene dostał cały majątek. Ot, i wszystko.

— I stryj od tej pory jest naszym wrogiem?

— Tak. Widzisz, moje dziecko, nie mogę go prosić o żadne przysługi.
— Tak, rozumiem — odparła Dorinda i w duchu dodała: — Co nie znaczy, że ja nie mogę…
Dorinda rozmyślała o rodzinnych problemach przez następne kilka dni. Przychodziło jej do

głowy tylko jedno wyjście, lecz mimo pokrewieństwa z walecznym admirałem Page nie mogła
się zdecydować. Jednego wieczoru zastała Leicestera z głową wciśniętą w książkę i… nie, to
nie były łzy, bo chłopak wyśmiał pogardliwie taką insynuację.

— Nigdy bym z tego powodu nie zapłakał, Dorindo. Jestem przecież mężczyzną! Ale

naprawdę przykro mi z powodu studiów. I nie znoszę nawet myśli o pracy w sklepie. Wiem
jednak, że muszę, ze względu na mamę. Postaram się więc wytrwać w tej pracy i polubić ją.
Tylko… tylko… — W tej chwili Leicester wstał, zagwizdał i odwrócił się plecami do Dorindy.

— Cóż, to ostatecznie załatwia sprawę — stwierdziła Dorinda głośno, szczotkując

wieczorem włosy przed lustrem. — Popełnię go.

— Popełnisz co? — spytała z łóżka Jean.
— Desperacki czyn — odparła uroczyście Dorinda i na tym skończyła.
Nazajutrz pani Page pojechała z synem do miasta. Po południu Dorinda włożyła najlepszą

suknię i kapelusz i wyszła z domu. Waleczna krew admirała Page’a różowiła jej policzki, gdy
szła szybko przez wzgórze. Tylko serce biło jakoś niespokojnie.

— Pewnie gdzieś tam w głębi jestem mocno wystraszona — westchnęła. — Ale muszę to

zrobić. Żaden strach mnie nie powstrzyma.

Oaklawn, gdzie mieszkał stryj Eugene, znajdowało się w odległości dwóch mil. Była to

piękna, stara posiadłość, położona w uroczej okolicy. Dorinda nie straciła odwagi na widok
otaczających ją wspaniałości. Nacisnęła dzwonek i weszła za służącą do eleganckiego saloniku.

Niebawem zjawił się stryj, wysoki i czarnooki, z gęstą srebrną czupryną. W jego twarzy

dominowały krzaczaste brwi i wąskie, zaciśnięte wargi.

Dorinda wstała silnie zarumieniona, z pałającymi odwagą oczami. Stryj przyjrzał się

dziewczynie uważnie. — Kim jesteś? — spytał szorstko.

— Jestem bratanicą stryja. Nazywam się Dorinda Page.
— A czegóż to moja bratanica chce ode mnie? — mężczyzna zaprosił ją gestem, by usiadła.
Dorinda nie skorzystała z zaproszenia. Łatwiej jest walczyć na stojąco. — Chcę, by stryj

zrobił cztery rzeczy — mówiła spokojnie, jakby wyrażała zwykłą, codzienną prośbę. — Chcę,
żeby stryj pożyczył pieniądze na opłacenie studiów Leicestera. On je zwróci, kiedy skończy
college. No i na lekcje muzyki dla Jean. Też odda stryjowi dług, gdy zacznie dawać sama
lekcje. Chcę także pożyczyć pieniądze na pokrycie dachu i kupienie mamie nowej sukni i
płaszcza. To zwrócę sama, bo wkrótce mam zamiar zająć się krawiectwem.

— Czy coś jeszcze? — odezwał się stryj, gdy Dorinda zamilkła.
— Nie, sądzę, że to wszystko.
— A dlaczego nie prosisz o coś dla siebie?
— Nie potrzebuję niczego — prędko odparła dziewczyna. — Chociaż nie! Chcę twej

przyjaźni, stryju Eugene.

— Bądź tak uprzejma i usiądź — powiedział stryj. Dorinda usiadła.
— Jesteś nieodrodną córką Page’ów — stwierdził stryj. — Od razu to zauważyłem. Poślę

Leicestera do college’u i nie musi mi zwracać kosztów. Jean dostanie swoje lekcje muzyki, a
także pianino do ćwiczeń. Dach zostanie naprawiony. Dam też pieniądze na suknię i płaszcz.
Nie widzę przeszkód, byśmy stali się przyjaciółmi.

— Dziękuję — wykrztusiła Dorinda. Zastanawiała się, czy śni.
— Chętnie pomógłbym wam wcześniej — oznajmił stryj Eugene — gdyby twoja matka

zwróciła się do mnie w tej sprawie. Postanowiłem, że zaczekam, aż sama poprosi. Połowa
spadku powinna przypaść twemu ojcu i byłem gotów zwrócić ją, gdyby mnie poproszono. Tak
pragnąłem upokorzyć jego dumę i dumę Carterów. Powiesz pewnie, że to źle świadczy o moim
charakterze? Przyznaję, że nie jestem miły i nigdy taki nie byłem. Musisz się z tym pogodzić.

RZEZACZEIE

1899

Piąty bieg w kolejnej gonitwie właśnie się zakończył. Zwyciężyła klacz Lu–Lu. Tłum

zebrany na trybunie i wzdłuż toru wznosił radosne okrzyki.

Wśród ogólnego hałasu rozległ się kobiecy głos: — Och, zgubiłam gdzieś program!
Stojący przed nią mężczyzna odwrócił się. — Mam zapasowy. Zechce go pani przyjąć?
Drobna rączka w modnej rękawiczce chwyciła kartonik, nim jeszcze dama spojrzała na

ofiarodawcę. Po czym oboje przez chwilę p a t r z y l i na siebie uporczywie. Twarz mężczyzny
silnie zbladła, zarumienione policzki kobiety spurpurowiały.

— To ty? — wykrztusiła.
Skrzywił usta w lekceważąco–wyniosłym uśmiechu, który tak dobrze pamiętała i…

nienawidziła.

— Widzę, że na mój widok nie szalejesz z radości — stwierdził spokojnie. — Powinienem

się tego spodziewać. Bądź spokojna, nie przyszedłem, by sprawić ci przykrość. To spotkanie
jest dla nas obojga taką samą niespodzianką. Gdybym wiedział, że tyle czasu stoję obok mej…

Przerwała stanowczym gestem i ściskając w dłoni kartonik z programem, ustawiła się do

niego bokiem. Znowu się uśmiechnął. Tym razem z odrobiną pogardy i odwrócił wzrok.

Żaden ze stojących obok widzów nie zauważył zapewne owej krótkiej wymiany zdań.

Wszyscy utkwili oczy w tor, oczekując finału kolejnego wyścigu. Konie, biorące udział w
poprzedniej gonitwie, prowadzono okryte derkami. Tłum radośnie pozdrowił Lu–Lu. Ci, co
postawili na Maskotkę, spoglądali posępnie po bokach.

Kobieta nie zwracała na to uwagi. Była niewysoka, bardzo ładna, jeszcze młoda i ubrana ze

smakiem. Ukradkiem zerkała na mężczyznę. Wyglądał starzej niż wówczas, gdy go opuściła.
W krótko obciętych włosach i małej, ostro zakończonej bródce połyskiwały srebrne nitki. Ale
wydawało się, że czas nie tknął nieruchomej twarzy i surowych, szarych oczu. Zastanawiała
się, czy spotkanie zrobiło na nim jakiekolwiek wrażenie.

Nie widzieli się pięć lat. Przymknęła oczy i przeszłość stanęła przed nią jak żywa. Kiedy się

pobrali, miała osiemnaście lat. On był znacznie starszy — poważny, opanowany naukowiec.
Przyjaciele nie pojmowali, dlaczego za niego wyszła. Sama czasem zadawała sobie takie
pytanie, ale przecież kochała go lub przynajmniej tak sądziła.

Małżeństwo było pomyłką. Żona lubiła towarzystwo, zabawy; mąż zaś ciszę i samotność.

Należała do istot impulsywnych, on spokojnie rozważał każdą decyzję. Często dochodziło do
spięć. Po dwóch latach pełnego silnych wrażeń życia rozstali się bez emocji i — unikając
skandalu. Chciała rozwodu, lecz na to mąż się nie zgodził. Odeszła więc zabrawszy posag i
nareszcie mogła robić to, co chciała. Przez następne pięć lat skutecznie zacierała wspomnienia
przeszłości. Nikt nie wiedział, czy jest szczęśliwa. Prowadziła wesołe aczkolwiek nienaganne
życie, toteż środowisko okazywało jej dużą pobłażliwość.

Żałowała serdecznie, że wybrała się na te wyścigi. Spotkanie zirytowało ją. Ostrożnie

otworzyła oczy. Zakurzony tor, rozpędzone konie, barwne suknie kobiet, bezchmurne niebo,
oślepiające słońce i fioletowy horyzont — wszystko utworzyło jaskrawą plamę i przyprawiało
o ból głowy. Na domiar złego ten człowiek stoi obok i jakby nigdy nic przygląda się w
skupieniu gonitwie. Zdziwiła ją obecność męża na wyścigach. Takie rozrywki nie były w jego
stylu. Najwyraźniej też przypadkowe spotkanie nie wywarło na nim szczególnego wrażenia.
Widocznie już mu jest obojętna. Westchnęła cichutko i znowu przymknęła oczy.

Gdy gonitwa się skończyła, odwrócił się. — Czy mogę spytać, jak ci się żyło od… od

naszego ostatniego spotkania? Wyglądasz znakomicie. A „Targowisko Próżności”? Wciąż ma
dla ciebie ten sam urok?

Ogarnął ją irracjonalny gniew. Dlaczego utraciła beztroskę i opanowanie światowej kobiety.

Znajdowała się na granicy histerii. Co zrobi, jeśli wybuchnie płaczem wobec tego tłumu i pod
bacznym, krytycznym spojrzeniem męża. Na samą myśl o tym prawie go znienawidziła. Ale
odezwała się spokojnie: — Dlaczego nie? Dalej mi się podoba i dobrze mi się powodzi. A
tobie?

Nim odpowiedział, zaznaczył coś w programie. — Mnie? Och, mól książkowy i odludek

prowadzi zawsze spokojne życie. Jak wiesz, nigdy nie szukałem rozrywek. Przyjechałem na
aukcję rzadkich książek i życzliwy przyjaciel wyciągnął mnie na wyścigi. Nawet całkiem
interesujące. Nie przypuszczałem. Żałuję, że mogę zostać tylko do końca tej gonitwy.

Obstawiłem Maskotkę, a ty?
— Lu–Lu — odpowiedź zabrzmiała jak wyzwanie. Czuła się jak w nierealnym świecie.

Rozmawiali o drobiazgach niby dobrzy, spotykający się przypadkiem znajomi. — Należy do
mojej przyjaciółki i zrozumiałe, że jestem zainteresowana.

— Obie mają równe szansę. Zadecyduje więc jeden bieg. Dziś jest dobry dzień na wyścigi.

O, przepraszam — pochylił się i strzepnął z jej szarego płaszcza jakiś pyłek. Ona zaś lekko
zadrżała.

— Zimno ci? Trochę tu wieje.
— Nie, wcale nie jest mi zimno. Co to za gonitwa? Ach, to ta trzyminutowa!
Z przejęciem studiowała program i stawki. Oddychała ciężko, a oczy miała pełne łez. Mocno

przygryzła wargi i wbiła wzrok w tor, dopóki nie odzyskała panowania nad sobą.

Po chwili mężczyzna powiedział półgłosem: — To dziwne spotkanie, nie uważasz? Ma w

sobie coś romantycznego. Ale, a propos, wciąż czytasz tyle powieści? ‘

Miała wrażenie, że słyszy w jego głosie drwinę. Pamiętała, z jakim lekceważeniem

traktował jej lektury. Zirytowała się też zbyt poufałą nutą w głosie męża. Jakie ma do tego
prawo? — Prawie tyle co dawniej — odparła niedbale.

— Byłem bardzo nietolerancyjny, prawda? — spytał po chwili milczenia. — Tak sądziłaś…

i miałaś rację. Jesteś szczęśliwsza, odkąd mnie opuściłaś?

— Tak — odpowiedziała butnie, patrząc mu prosto w oczy.
— I nigdy nie żałowałaś? — pochylił się i lekko dotknął ramienia kobiety.
— Tego… tego nie powiedziałabym — wyszeptała zaskoczona własną odpowiedzią.
Rozległ się gwar okrzyków. Wyprowadzono konie do finałowego biegu. Odwróciła się, by

na nie popatrzeć. Nastąpiło nie kończące się obliczanie punktów. Czuła się zmęczona. To, czy
wygra Lu–Lu czy Maskotka, przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. A co miało znaczenie?
Wszak towarzyskie Targowisko Próżności nie wypełniło pustki w sercu.

A przecież on ją kiedyś kochał. Początkowo byli bardzo szczęśliwi. Nagie poczuła jego dłoń

na ramieniu. Oczy ich spotkały się

— Wróć do mnie — wyszeptał.
— Nnie… wiem — odparła bez tchu. Jak w transie.
— Oboje zawiniliśmy, ale ja bardziej. Zbyt wiele od ciebie wymagałem. Powinienem

okazać więcej zrozumienia. Teraz jesteśmy starsi i mądrzejsi. Wróć do mnie… żono. — Ton
głosu był chłodny, twarz nieruchoma, bez wyrazu.

Na jej wargach zawisło namiętne „nie”…
Ale szczupła dłoń, którą czuła na ramieniu, drżała od tłumionego uczucia. Więc jednak

zależało mu na niej. Gwałtownie poderwała się, a umysł jej przeniknął szalony pomysł. —
Patrz! — zawołała. — Już ruszyły. Ten bieg prawdopodobnie zadecyduje o końcowym wyniku.
Jeśli wygra Lu–Lu, zostaję sama, jeśli zaś Maskotka — wracam do ciebie. Tak postanowiłam.

Pobladł silnie, ale skinął na znak zgody. Wiedział z gorzkiego doświadczenia, z jakim

uporem trzymała się najbardziej absurdalnych zamysłów.

Pochyliła się, wstrzymując oddech. Tłum zamarł w milczeniu. Lu–Lu i Maskotka szły łeb w

łeb prezentując wysoką klasę. W połowie drugiego okrążenia Lu–Lu wysunęła się o długość

AŁŻEŃSTWO

MILY

1903

Emily Fair zeszła przy furtce z wozu Hirama Jamesona, zabrała torbę i parasolkę, a potem

podziękowała  za  podwiezienie.  Głos  miała  Emily  bardzo  charakterystyczny.  Niezwykle
dźwięczny  i  melodyjny,  ale  przeważnie  zimny.  Czasem  łagodniał,  gdy  zwracała  się  do
szczególnie  bliskich  osób,  jednak  zawsze  pobrzmiewała  w  nim  pewna  nuta  zdecydowania  i
silnej woli. Nikt też nie słyszał, by głos Emily Fair kiedykolwiek zadrżał.

— Nie ma za co dziękować, pani Fair — odrzekł Hiram Jameson, patrząc z nabożnym

podziwem.

Emily przyjęła jego spojrzenie z całkowitą obojętnością. Nie lubiła Hirama i wprost dusiła ją

wściekłość, od chwili gdy spotkała go na dworcu. Że też musiała się natknąć akurat na niego!

Jameson wyczuł pogardę, lecz postanowił ją zlekceważyć. — Dumna jak paw — pomyślał,

odjeżdżając. — Cóż, to jej niczego nie ujmuje. Nie lubię potulnych kobiet, zawsze okazują się
przebiegłe. Jeżeli Ste—phen Fair nie wydobrzeje, będzie wolna, a wtedy… — Całkowicie
pochłonęło go wspomnienie Emily stojącej przy furtce w ostrym świetle jesiennego zachodu,
Emily z kasztanowymi włosami wijącymi się wokół bladej, podłużnej twarzy i z dumnym
błyskiem w wielkich, szarych oczach.

Emily stała przy furtce jeszcze chwilę po odjeździe Jamesona. Gdy przygasł wspaniały blask

zachodzącego słońca, odwróciła się i weszła do ogrodu, gdzie jeszcze kwitły późne astry i
chryzantemy. Zerwała kilka najpiękniejszych, bo bardzo lubiła kwiaty. Dziś jednak czuła,
jakby paliły jej ręce, toteż upuściła bukiet i gniewnie go rozdeptała.

Od rdzawych, nasiąkniętych wilgocią pól powiał silny wiatr. Ogołocone z liści klony wokół

ogrodu zakołysały się i zajęczały. Było przenikliwie zimno. W powietrzu wisiał deszcz. Emily
zadrżała i weszła do domu.

Amelia Phillips schylała się nad piecem. Odwróciła się i delikatnie odebrała z rąk Emily

pakunki. Widoczna przy tym czułość stanowiła dziwny kontrast z jej posępnym obliczem. —
Jesteś zmęczona? Dobrze, że już wróciłaś. Szłaś ze stacji pieszo?

— Nie. Podwiózł mnie Jameson. Ale wolałabym naprawdę przyjść pieszo. Zbiera się na

burzę. Gdzie jest John?

— Poszedł po kolacji do wsi — odparła Amelia zapalając lampę. — Potrzebowaliśmy tylu

rzeczy ze sklepu.

Płomień w lampie podskoczył i światło wydobyło ostre, wręcz surowe rysy i głęboko

osadzone oczy. Twarz Amelii przypominała niezwykle realistyczny rysunek węglem.

— Wydarzyło się coś w Woodford podczas mojej nieobecności? — obojętnie zapytała

EmiJy. Najwyraźniej nie oczekiwała interesującej odpowiedzi. Życie w Woodford płynęło
spokojnie, bez szczególnych sensacji.

Amelia rzuciła siostrze szybkie spojrzenie. A więc nie słyszała! Spodziewała się, że Hiram

wypaple nowinę po drodze. Tak byłoby lepiej. Zawsze obawiała się reakcji Emily. Wiedziała,
że  pod  zewnętrzną  powściągliwością  kryje  się  namiętna  natura,  nie  uznająca  żadnych
ograniczeń,  gdy raz wyrwie się z purytańskich  rygorów. Amelia, przy całej przenikliwości i
znajomości  charakteru  Emily,  dotąd  nie  zgłębiła  stosunku  siostry  do  męża.  Od  owego  dnia
przed  pięcioma  laty,  gdy  Emily  wróciła  do  rodzinnego  domu,  nigdy  nie  wymówiła  imienia
Stephena Faira.

— Przypuszczam, że nie wiesz jeszcze o chorobie Stephena? — zapytała z namysłem

Amelia.

W twarzy Emily nie drgnął żaden mięsień. Tylko głos, gdy się odezwała, był dziwnie

zachrypnięty, jakby jakaś obca nuta zmąciła jego srebrzysty dźwięk.

— A co mu się stało?
— Tyfus — odparła krótko Amelia. Poczuła ulgę, widząc jak spokojnie Emily przyjęła

wiadomość. Żywiła do Stephena Faira gwałtowną, niepohamowaną nienawiść, wierzyła, że źle
traktował żonę, ale nie miała pewności, czy siostra w głębi serca nie kryje miłości do męża. To
zaś w opinii Amelii świadczyłoby o niedopuszczalnej słabości.

Emily popatrzyła na lampę bez drgnienia powiek. — Trzeba przyciąć knot — zauważyła i

zaraz dodała niepewnie: — Czy jest niebezpiecznie chory?

— Od trzech dni nie mieliśmy wiadomości. W poniedziałek lekarze nie wyrażali obaw, choć

twierdzili, że to bardzo poważny przypadek.

Na moment piękna twarz Emily przybrała wyraz ni to ulgi, ni to rozczarowania. Kiedy

odezwała się ponownie, w jej dźwięcznym głosie nie zabrzmiała ani jedna fałszywa nuta. —
Chyba położę się Amelio. John wróci późno, a ja jestem taka zmęczona. Popatrz, zaczęło
padać. Deszcz na pewno zniszczy nam kwiaty.

W ciemnym hallu Emily zatrzymała się na chwilę i uchyliwszy frontowych drzwi,

wystawiła twarz na zacinające strugi deszczu. Wpiła wzrok w nieprzeniknioną czerń nocy.
Wiał porywisty, jesienny wiatr i uderzając o ściany starego domostwa, zdawał się łkać i jęczeć.

Zegar w bawialni wybił ósmą. Emily wzdrygnęła się i zamknęła drzwi. Przypomniała sobie,

że siedem lat temu o ósmej rano odbył się jej ślub. Oczami wyobraźni zobaczyła siebie
schodzącą po schodach w białej sukni z bukietem astrów. Poczuła złośliwe zadowolenie, że
wiatr i deszcz zniszczą doszczętnie astry w ogrodzie.

Potem odzyskała zwykłe opanowanie i odpędziła sentymentalne wspomnienia. Zaczęła

wchodzić na górę do swego pokoju w północno—zachodniej części domu. Zgasiła światło i
położyła się do łóżka, ale nie mogła zasnąć. Udawała przed sobą, że przeszkadza jej burza, bo
nawet w głębi serca nie chciała wyznać, z jakim niepokojem oczekuje powrotu Johna. Za nic na
świecie nie okaże słabości, bo Emily Fair podobnie jak Amelia Phillips gardziła słabością.

Co chwila poryw wiatru uderzał w dom z dzikim rykiem i smagał okno pokoju potokami

deszczu. W przerwach między podmuchami słyszała miękki szum ulewy przeniknięty słabymi
pomrukami dochodzącymi od strony stodoły, gdzie wicher szarpał gałęzie sosen. Nagle Emily
przypomniała sobie niesamowitą historię przeczytaną przed laty o duszy, która podczas
szalejącej nocą burzy opuściła ciało i zabłądziła w ciemnościach między niebem a ziemią.
Wzdrygając się na to wspomnienie, naciągnęła kołdrę na głowę. — Najbardziej ze wszystkiego
nie cierpię burzy — mruknęła. — Przejmuje mnie zgrozą.

Ku szczeremu zdziwieniu, bo zwykle nawet myśli umiała podporządkować nieugiętej woli,

nie mogła przestać myśleć o Stephenie. Zaskakiwał sam fakt jego choroby. W pamięci żony
pozostał człowiekiem, który nigdy w życiu nie zapadł na zdrowiu. Sięgnęła wstecz
spojrzeniem. Dotychczasowe życie oglądała z chłodnym zainteresowaniem jak serię fotografii
zupełnie obcej osoby. Scena za sceną, twarz za twarzą przemykały przed jej oczami na tle
nocnej ciemności.

Matka Emily umarła, wydając ją na świat, ale Amelia, dwadzieścia lat starsza siostra,

wypełniła puste miejsce z wyjątkową czułością. Emily nigdy nie odczuła braku matki. Również
John Phillips, poważny i milczący brat, kochał i rozpieszczał dziecko. Mieszkańcy Woodford
zwykli mówić, że John i Amelia strasznie psują siostrę.

Emily nie przypominała innych dziewcząt w Woodford i nie miała przyjaciółek wśród

rówieśnic. Nieprzeciętna uroda zapewniała jej licznych wielbicieli, ale nie zwracała na nich
uwagi. Przynajmniej tak długo, dopóki w starym domostwie Phillipsów nie pojawił się starszy
od niej o piętnaście lat Stephen Fair.

Amelia i John nie polubili go. Między rodzinami miały kiedyś miejsce waśnie i urazy,

których wprawdzie wyrzekło się młodsze pokolenie, lecz starsi nie zapomnieli.

Emily pokochała Stephena od pierwszego wejrzenia. Kapryśne i nieobliczalne serce

dziewczyny zabiło dla mężczyzny na długo przed tym pamiętnym dniem, gdy zdał sobie
sprawę, że na farmie Phillipsów dziecko rozkwitło w niezwykłej urody kobietę.

John i Amelia odrzucili na bok nieuzasadnioną niechęć do Stephena, gdy dowiedzieli się o

uczuciach siostry. Po krótkim narzeczeństwie młodzi pobrali się i zamieszkali na odległej o
dwie mile farmie Fairów.

Gospodarowała z nimi matka Stephena, Janet Fair. Nie cierpiała Emily i odradzała synowi to

małżeństwo. Ale oprócz niechęci kobieta ta odznaczała się szczególnym talentem sprawiania
ludziom przykrości i wykorzystywała go z prawdziwą satysfakcją. Za życia męża nieustannie
wywoływała awantury między nim i synem, choć obu bardzo kochała. Teraz głównym źródłem
przyjemności stały się intrygi między małżonkami.

Teściowa górowała nad Emily umiejętnością zachowania pozorów łagodności i pogody.

Emily natomiast, raniona na dziesiątki sposobów tak wymyślnych, że trudno je było konkretnie
wskazać, zadziwiała męża wybuchami gniewu, które jemu wydawały się pozbawione przyczyn
i sensu. Próbował, jak mógł utrzymać zgodę, lecz bez powodzenia. Nie wiedział, ile cierpień
doświadczyła Emily od okrutnej starej kobiety i zaczął uważać żonę za nieopanowaną,
rozpieszczoną kapryśnicę. Przestał też traktować poważnie jej skargi i wymówki.

Do pewnego stopnia miał rację. Emily była rozpieszczona. Niezmienna pobłażliwość brata i

siostry  nie  przygotowały  dziewczyny  do  chwili,  kiedy  życie  wystawi  ją  na  ciężką  próbę.
Prawda, że pani Fair miała niemiły i trudny charakter. Gdyby jednak Emily cierpliwie znosiła
drobne  złośliwości  i  nie  zniechęcała  męża  w  jego  szczerych  choć  nieporadnych  próbach
wprowadzenia  harmonii,  teściowa  nie  wyrządziłaby  tyle  złego.  Lecz  Emily  zacięła  się  i
nieporozumienia między małżonkami narastały.

Zerwanie nastąpiło dwa lata po ślubie. Zbuntowana Emily zagroziła mężowi, że nie zostanie

dłużej w domu razem z teściową. — Musisz wybrać: ja albo ona — powiedziała, a w jej
wspaniałym głosie wibrowały namiętne tony. — Jeśli nie ona, to ja odejdę!

Stephen Fair przejęty i zaskoczony wpadł w gniew. Przebrała się miara cierpliwości. — A

więc idź! — odparł stanowczo. — Dla żadnej kobiety nie wypędzę matki z mego domu.

Twarz Emily pobladła jak wosk. — A więc tak zdecydowałeś — zauważyła spokojnie. —

Zastanów się dobrze. Bowiem jeśli pójdę, już nigdy nie wrócę!

— To moje ostatnie słowo — odrzekł Stephen. — Opuść nasz dom, jeśli tak lekko traktujesz

małżeńską przysięgę. Kiedy odzyskasz rozsądek, możesz wrócić znowu. Lecz ja nigdy cię o to
nie poproszę!

Emily odwróciła się bez słowa. Tego samego wieczoru zjawiła się u Johna i Amelii. Przyjęli

powrót siostry z radością, wierząc że jest kobietą skrzywdzoną. Teraz już mieli powód i
nienawidzili Stephena ze wzmożoną siłą. Nie mogli też wybaczyć Emily uczucia do męża,
nazywając to słabością.

Emily nie była słaba czy ustępliwa. W głębi serca czuła, że postąpiła źle, choć wszystkie jej

zarzuty są słuszne.

Po dwóch latach pani Fair zmarła i domem zajęła się owdowiała bratowa Stephena. Jeśli on

myślał o Emily, to nie okazywał tego, nie miał zwyczaju łamać danego słowa.

Od chwili separacji małżonkowie nie wymienili ani jednego słowa czy spojrzenia. Podczas

przypadkowych spotkań twarz każdego pozostawała bez wyrazu. Emily głęboko ukryła miłość.
Duma i poczucie krzywdy kazały jej wyrzucić przeszłość z pamięci.

A teraz Stephen zachorował. Ta zdumiewająca kobieta mogła być dumna z niezłomnego

charakteru, bo fakt ten nie poruszył jej. Wmawiała sobie, że jest tak obojętna, jakby chodziło o
całkiem obcego człowieka. Mimo to nadsłuchiwała, czekając na powrót Johna.

O dziesiątej usłyszała go w kuchni. Wysunęła się z łóżka i uchyliła drzwi, ale nie mogła

rozróżnić słów. Wstała więc i bezszelestnie przeszła do hallu. Uklękła za balustradą tuż przed

otwartymi drzwiami do kuchni i smuga światła padła na jej napiętą twarz. Wyglądała jak
skazaniec.

Początkowo John i Amelia rozmawiali o rozmaitych drobiazgach. Lecz wreszcie Amelia

nieoczekiwanie zapytała: — Jak się miewa Stephen Fair?

— Jest umierający — padła krótka odpowiedź. Emily usłyszała okrzyk zdziwienia siostry. Z

całej siły zacisnęła dłonie na czworokątnych kolumienkach balustrady. Z kuchni dobiegał
szorstki i obojętny głos Johna. — Pogorszyło mu się przedwczoraj i od tej pory jest coraz
gorzej. Lekarze nie sądzą, by doczekał rana.

Amelia zaczęła coś prędko i cicho mówić, lecz Emily przestała słuchać. Podniosła się i po

ciemku wróciła do pokoju z takim bólem w sercu, że aż zdziwiła się, dlaczego nie krzyczy.

Stephen, jej mąż, umierający! W okropnej udręce zajrzała w głąb duszy i odnalazła tam

ukrytą głęboko miłość, która objawiła się teraz z całą mocą i… oskarżała. Siedząc zastygła w
bólu pojęła, że ma przed sobą jeden tylko cel: pójdzie do Stephena i wybłaga przebaczenie, nim
będzie za późno. Nie ma co prosić Johna, aby ją zawiózł do męża, na pewno odmówi.
Phillipsowie znani byli z bezwzględności. Poza tym wywoła burzę protestów, a wolała uniknąć
starcia z rodzeństwem. W obecnym nastroju doprowadziłoby ją do szaleństwa.

Zapaliła lampę i ubrała się po cichu. Amelia i John już spali. Włożyła grubą pelerynę, po

czym ostrożnie zeszła na dół. Sztywnymi z przejęcia palcami przekręciła klucz, otworzyła
drzwi i wysunęła się na dwór.

Gwałtowna burza zdawała się wyciągać ramiona, by nią zawładnąć. Przebiegła ogród i pole.

Padała i podnosiła się, a wiatr strugami deszczu smagał ją po głowie. Cudem odnalazła ścieżkę,
która wijąc się przez łąkę, prowadziła do utraconego domu.

Później często wspominała tę drogę jak nie kończący się i przerażający koszmar. Raz gdy

upadła, sucha gałąź zraniła ją w czoło tak, że blizna pozostała do końca życia. Walcząc z ulewą
i wichurą, potykając się w ciemnościach, modliła się rozpaczliwie: — O Boże, nie pozwól mu
umrzeć, zanim do niego nie dojdę… nie pozwól… nie pozwól! — prosiła, a właściwie żądała.
Gdy zaś zdała sobie z tego sprawę, krzyknęła przerażona, pewna że spotka ją okrutna kara za
bluźnierstwo i zastanie męża martwego.

Kiedy Emily otworzyła kuchenne drzwi domu Fairów, Almira Sentner krzyknęła ze zgrozą

na widok dziwacznego stworzenia w poszarpanym ubraniu, z kredowobiałą, zakrwawioną
twarzą i szalonymi oczami. W następnej chwili rozpoznała przybyłą i zesztywniała. Od tylu lat
nienawidziła Emily.

— Czego tu szukasz? — rzuciła szorstko.
— Gdzie jest mój mąż? — spytała Emily.
— Nie możesz go zobaczyć — odparła wyniośle pani Sentner. — Lekarze nie wpuszczają

nikogo do jego pokoju, z wyjątkiem osób, do których przywykł. Obcy go drażnią.

Emily okazała się głucha na obraźliwe okrucieństwo tych słów. Zrozumiała tylko jedno: Jej

mąż żyje. Odwróciła się do drzwi prowadzących do hallu. — Zejdź mi z drogi — powiedziała
cichym głosem, ale było w nim coś takiego, co poskromiło złośliwość Almiry. Niechętnie
odstąpiła na bok i Emily bez przeszkód pobiegła schodami do pokoju chorego.

Stało przy nim dwóch lekarzy i pielęgniarka z miasta. Emily odepchnęła ich i osunęła się na

kolana przy łóżku. Jeden z doktorów zrobił gest, jakby chciał powstrzymać kobietę, lecz drugi
zauważył: — Teraz to już nie ma znaczenia.

Stephen Fair odwrócił ogoloną głowę. Zamglone gorączką oczy spotkały się ze wzrokiem

Emily. Cały dzień nikogo nie poznawał, ale rozpoznał żonę. — Emily! — wyszeptał.

Emily przyciągnęła głowę męża ku sobie i ucałowała go w usta. — Stephen, wróciłam do

ciebie. Wybacz mi, wybacz mi! Powiedz, że mi wybaczasz!

— Wszystko jest w porządku, kochanie — odparł słabym głosem.
Wtuliła twarz w poduszkę i zaszlochała.

OZSTAIE

1907

Pani Longworth minęła hotelową werandę, zeszła po schodach i skręciła na drogę wzdłuż

brzegu morza. Niezwykła gracja uderzała w każdym ruchu idącej. Oczy jej błyszczały, a
rumieńce barwiły blade zazwyczaj policzki. Dwaj mężczyźni siedzący w rogu werandy
popatrzyli w ślad za nią z podziwem.

— Wyjątkowo piękna kobieta — zauważył jeden z nich.
— Podobno ostatniej zimy opowiadano coś o niej i o Cunninghamie? — spytał drugi.
— Tak. Często widywano ich razem. Choć nie musiało być w tym nic złego. Wiesz, to córka

sędziego Carmody. Longworth przycisnął starego w sprawach finansowych i potem przykręcił
śrubę. Mówiono, że ceną za ocalenie Carmody’ego stała się jego córka. Dziewczyna była
wtedy bardzo młoda. Nigdy nie zapomnę jej twarzy w dniu ślubu. Muszę przyznać bezstronnie,
że od tej pory dzielnie się trzyma. Jeśli cierpiała, to się z tym nie obnosiła. Nie sądzę, by
Longworth źle traktował żonę. On jest po prostu ordynarnym prostakiem, to wszystko. Nikt mu
nie będzie szczególnie współczuł, jeśli jego żona ucieknie z Cunninghamem.

Tymczasem Beatrice Longworth szła szybko nadbrzeżną drogą. W nasłonecznionym

zagłębieniu między wydmami zobaczyła Stephena Gordona wygodnie rozciągniętego na
ciepłej, pachnącej morzem trawie. Młodzieniec zerwał się na równe nogi, a jego wielkie
brązowe oczy rozbłysły.

Pani Longworth uśmiechnęła się. Całe lato pozostawali w wielkiej przyjaźni. On był

wyrośniętym chudym piętnasto– lub szesnastoletnim chłopcem. Nieco oryginalny, wstydliwy i
marzycielski trzymał się z dala od innych gości hotelowych. Jednak z panią Longworth znalazł
wspólny język już podczas pierwszego spotkania. Pod wieloma względami był, jak na swoje
lata, bardzo dojrzały. Lecz jej szczególnie spodobała się w nim szczera, nie dająca się ukryć
chłopięcość.

— Tak bardzo pani potrzebuję. Mam nowinę do przekazania. Proszę tu usiąść — mówił z

przejęciem, wskazując szczupłą, opaloną dłonią leżący obok płaski głaz. Beatrice zawahała się.
Właśnie teraz pragnęła samotności. Ale inteligentne oczy w nieładnej twarzy chłopca
spoglądały tak błagalnie, że uległa i siadła.

Stephen wyciągnął się u jej stóp na trawie i oparłszy podbródek na dłoniach spoglądał na

kobietę z zachwytem. — Pani jest taka piękna! Uwielbiam panią. Proszę zsunąć kapelusz
jeszcze bardziej na lewą stronę. O, właśnie tak! Kiedyś namaluję pani portret. — Głos i maniery
chłopca cechowała naturalna prostota.

— Wtedy, kiedy będziesz wielkim artystą? — zapytała Beatrice pobłażliwie.
Chłopiec przytaknął. — Tak. Mam zamiar zostać artystą. A teraz pora na nowinę. Jutro

wyjeżdżam. Otrzymałem dziś telegram od ojca. — Wyciągnął z kieszeni kopertę i pomachał
nią w powietrzu. — Mam dołączyć do niego niezwłocznie. Jest teraz w Rzymie. Proszę sobie
wyobrazić, w Rzymie! Tam będę studiował malarstwo.

— Cieszę się i zarazem żałuję — powiedziała Beatrice, głaszcząc potargane brązowe włosy.

— Strasznie będzie mi cię brakowało, Stephen.

— Byliśmy wspaniałymi kompanami, prawda? — zawołał przejęty chłopiec i nagle jego

twarz  zmieniła  wyraz.  Przysunął  się  do  swej  towarzyszki  i  pochylił  głowę  tak  nisko,  że
wargami  dotykał  niemal  brzegu  sukni.  —  Cieszę  się,  że  przyszła  pani  dzisiaj  —  zaczął
stłumionym  głosem.  —  Chciałem  coś  opowiedzieć  i  tutaj  będzie  to  łatwiejsze.  Nie  mogłem
wyjechać bez podziękowania. Och, boję się zaplątać, nigdy nie potrafiłem nic wyjaśnić. Ale
pani  była  dla  mnie…  tyle  pani  dla  mnie  znaczyła.  Uwierzyłem  w  rzeczy,  w  które  przedtem
wątpiłem. Dzięki pani wiem, że istnieje ktoś taki jak szlachetna kobieta, która może sprawić, że

mężczyzna staje się lepszy tylko dlatego, iż przebywa obok niej. Zamilkł na chwilę, a potem
ciągnął nieco ciszej.

— To przykre, kiedy człowiek nie potrafi powiedzieć nic dobrego o swojej matce. Ona nie

była uczciwą kobietą. Kiedy miałem osiem lat, odeszła od nas z jakimś łajdakiem. To złamało
ojcu serce. Nikt nie przypuszczał, że ja coś z tego rozumiem, byłem przecież taki mały. Ale
rozumiałem.  Słyszałem  rozmowy  i  wiedziałem,  że  okryła  siebie  i  nas  hańbą.  A  ja  ją  tak
kochałem! Potem podrosłem i miałem nieszczęście stykać się z nikczemnymi kobietami. Były
to tylko służące, ale bałem się ich i nienawidziłem. Moja ciotka próbowała okazać mi serce na
swój  sposób.  Kiedyś  skłamała  i  gdy  to  wykryłem,  już  nie  mogłem  jej  kochać.  A  ojciec…
kochaliśmy  się  i  stanowiliśmy  parę  dobrych  przyjaciół,  tylko  że  on  również  nikomu  nie
wierzył. To zrozumiałe… był bardzo rozgoryczony. Mówił, że wszystkie kobiety są takie same.
Wyrosłem w tym przekonaniu. Nie zależało mi zbytnio na niczym, nic nie wydawało się warte
zachodu. Wtedy przyjechałem tutaj i poznałem panią.

Znowu umilkł. Beatrice słuchała z poszarzałą twarzą. Na pewno ten widok by go zaskoczył,

gdyby  tylko  podniósł  wzrok.  Na  szczęście  tego  nie  zrobił.  Po  chwili  kontynuował.  —  Pani
zmieniła  moje  życie.  Dotychczas  byłem  takim  sobie  gamoniowatym  chłopakiem.  Pani  jest
matką  mej  duszy.  Ona  bowiem  obudziła  się  dzięki  pani.  I  za  to  kocham  panią  i  szanuję.
Zostanie  pani  na  zawsze  moim  ideałem  i  natchnieniem.  Jeśli  dokonam  w  życiu  czegoś
ważnego, będzie to pani zasługą. Cokolwiek zrobię, to z myślą: ona to oceni. Och, znowu tracę
wątek.  Nie  umiem  powiedzieć,  co  czuję…  Pani  jest  taka  dobra,  czysta,  szlachetna!  Od  tej
chwili zacznę szanować wszystkie kobiety!

— A gdybym — powiedziała Beatrice stłumionym głosem — gdybym okazała się inna niż

ten idealny obraz? Gdybym zrobiła coś, co zniszczyłoby twoją wiarę we mnie, coś
niegodnego…

— Ależ pani nie mogłaby! — przerwał, unosząc głowę i spoglądając na nią wielkimi oczami

z jakimś niewolniczym oddaniem.

— Ale gdybym tak postąpiła — nastawała. — To co wtedy?
— Znienawidziłbym panią — rzucił z pasją. — Byłaby pani gorsza od morderczyni.

Zabiłaby pani moją wiarę i wszystkie dobre zamiary. Nigdy więcej nie zaufałbym nikomu. Ale
przecież — w jego głosie zabrzmiała czułość — pani mnie nigdy nie zawiedzie, czuję to, jestem
tego pewien.

— Dziękuję ci — rzekła Beatrice prawie szeptem. — Dziękuję ci — powtórzyła po chwili.

Po czym wstała i wyciągnęła rękę. — Powinnam już pójść. Do widzenia, mój chłopcze. Napisz
do mnie z Rzymu. Zawsze z przyjemnością poczytam o tym, co robisz. I zawsze… zawsze będę
się starała dorównać twemu ideałowi.

Chłopiec poderwał się i ucałował ze czcią rękę kobiety. — Wiem o tym — powiedział

powoli. — Do widzenia.

Kiedy pani Longworth znalazła się w swoim pokoju, wyjęła z biurka list zaadresowany do

Maurice’a Cunninghama. Podarła go na kawałki i położyła na tacy, a potem przyłożyła płonącą
zapałkę. Na kawałku kartki można było przeczytać: „Odejdę z tobą, jeśli o to poprosisz”. Po
chwili na tacy czerniał tylko popiół.

Pani Longworth westchnęła ciężko i ukryła twarz w dłoniach.

A PRZEKÓR SOBIE

1896

Spakowałem walizki i ze starszym wspólnikiem uzgodniłem miesięczny urlop. Ciocia Lucy

napisała, że ponieważ jej mąż wyruszył w daleką podróż, prosi, bym w tym czasie przejął
nadzór nad farmą i młynami. Naturalnie, jeśli mi się to uda, prowadziłem bowiem kancelarię
adwokacką. Dodawała także, że „Gussie” chciała sama pilnować interesów; ciocia jednak woli,
by takimi sprawami zajmował się mężczyzna.

Nie miałem dotąd przyjemności poznania przyszywanej kuzynki, Augusty Ashley. Z tego co

ciocia o niej mówiła, wiedziałem, że należy do gatunku osób, których organicznie nie znoszę.
Przypuszczałem, że ma ponad trzydzieści lat. Pewnie jest wysoka, zdecydowana, z ostrym
wścibskim nosem i głęboką zmarszczką między brwiami. No i lubi się rządzić jak szara gęś.
Znałem ten typ i spodziewałem się, że pobyt u drogiej cioteczki będzie pasmem nieustannych
sporów z panną Ashley.

Zawiadomiłem ciocię Lucy o terminie przyjazdu, załatwiłem co trzeba i poszedłem z

pożegnalną wizytą do Nellie. Miałem zamiar ożenić się z nią. Dotąd jednak nie rozpocząłem
oficjalnych  starań  o  jej  rękę.  Byliśmy  kuzynami  i  wyrastaliśmy  razem,  znałem  więc
dziewczynę bardzo dobrze i nie spodziewałem się kosza. Bardzo lubiłem Nellie, toteż łatwo
uwierzyłem,  że  jestem  w  niej  zakochany.  W  dodatku  bardziej  niż  inne  znane  mi  panny
przypominała  mój  ideał  żony.  Sprawiała  miłe  wrażenie,  choć  nie  była  oszołamiającą
pięknością. Niewysoka, jasnowłosa i bardzo kobieca, dobrze się ubierała, śpiewała i grała na
pianinie,  a  także  z  wdziękiem  tańczyła.  Nie  grzeszyła  nadmiarem  inteligencji  i  nie  miała
specjalnych  zainteresowań.  Dlatego  w  wielu  sprawach  byłem  dla  niej  nieomylnym
autorytetem. Jaki mężczyzna nie lubi, by go stawiano na piedestale? Żaden rywal nie wchodził
mi  w  paradę,  a  obie  rodziny  całkowicie  akceptowały  nasz  związek.  Mogłem  uważać  się  za
szczęściarza.  Wiedziałem,  że  będzie  mi  brakowało  Nellie.  Ona  zaś  obiecywała  strasznie
tęsknić.  Przy  rozstaniu  wyglądała  tak  słodko,  że  już  chciałem  prosić  ją  o  rękę.  Jednak  los
wtrącił swoje trzy grosze w postaci małego braciszka. Powiedziałem więc tylko „do widzenia”
i wróciłem do domu. Porównywałem Nellie z moim wyobrażeniem panny Augusty. Naturalnie
wypadło na korzyść tej pierwszej.

Wysiadłem z pociągu na malutkiej, sennej stacyjce. Natychmiast podbiegł do mnie

czarnooki urwis i zakomunikował, że pani Ashley wysłała go z wózkiem po mój bagaż, a
„panna Gussie” czeka z bryczką pod sklepem. Wskazał niewielki budynek, przed którym jakaś
dziewczyna próbowała uspokoić wystraszonego konia.

Idąc w jej kierunku zauważyłem, że jest wysoka, trochę za wysoka jak na mój gust. Lubię

spoglądać na kobiety z góry. Musiałem jednak przyznać, że figurę ma bezbłędną i porusza się z
gracją. Wyciągnęła do mnie dłoń białą i dużą, ale chłodną i przyjemną w dotyku. Jednocześnie
powitała całkiem obojętnym tonem: — Pan Carslake, jak sądzę? Mama nie mogła wyjechać,
więc wysłała mnie. Proszę przez chwilę potrzymać konia. Muszę zabrać coś ze sklepu. — Z
tymi słowy spokojnie podała mi lejce i zniknęła.

Uroda panny nie wywarła na mnie żadnego wrażenia, chociaż nie była brzydka ani nijaka.

Zwróciłem uwagę na kształtne rysy: duży, prosty nos i czerwone, pełne usta. Na szerokie, białe
czoło opadały zalotnie jeden czy dwa pukle włosów. Szczególną, posągową bladość twarzy
podkreślały proste, ciemne brwi, oczy zaś miała szaroniebieskie, o źrenicach — co dostrzegłem
później — przypominających niekiedy otchłań jeziora. Trzeba dodać długie firanki bardzo
gęstych rzęs. W ogóle oczy stanowiły najbardziej uderzający składnik jej urody. Patrzyła jasno
i otwarcie, głos miała melodyjny i szczery, choć pozbawiony słodyczy. Wyglądała na jakieś
dwadzieścia dwa lata.

Wtedy raczej nie spodobała mi się. W duchu postanowiłem, że nigdy nie polubię panny

Ashley. Nie przepadałem za chłodnymi i rzeczowymi kobietami, wtrącającymi się do
interesów. Nellie nigdy nie będzie zaprzątać sobie ślicznej główki takimi sprawami.

Panna Ashley wyszła ze sklepu z naręczem paczek i ułożyła je w powoziku. Wsiadła,

powiedziała mi jaką drogą jechać i milczała, dopóki nie znaleźliśmy się na ślicznej, wiejskiej
drodze obsadzonej klonami i złotobrązowymi bukami. Czerwonawa mgiełka słonecznego,
jesiennego dnia unosiła się nad polami. Pozwoliłem sobie na uwagę, że dzień jest wyjątkowo
piękny, a panna Ashley przyznała mi rację. Potem promienny uśmiech rozjaśnił jej oczy i na
twarzy pojawiły się nagle dołeczki.

— Nie mówmy o pogodzie, to oklepany temat — zauważyła.
— Przypuszczam, że zastanawia się pan, dlaczego właściwie mama ściągnęła go tutaj.

Próbowałam jej to wyperswadować, ale bez skutku. Mama uważa, że interesami musi kierować
mężczyzna, inaczej wszystko się rozleci. Sama mogłam zająć się majątkiem. Nie na darmo całe
życie byłam „synem” swego ojca. Toteż bez potrzeby oderwała pana od zajęć.

Zaprotestowałem. Oświadczyłem, że i tak miałem wziąć urlop, a spraw w kancelarii nie było

zbyt wiele. — Nie wątpię w pani zdolności — stwierdziłem. — Ale obowiązki zarządcy mogą
okazać się zbyt uciążliwe.

— Nic podobnego — zaprzeczyła, tak pewna siebie, że aż jęknąłem w duchu. — Lubię to.

Ojciec zawsze mówi, że jestem urodzonym administratorem. Pewnie uzna pan młyn Ashleyów
za mało atrakcyjne miejsce. To coś w rodzaju zaczarowanego, sennego zamku. Proszę spojrzeć,
już widać dom — dodała, gdy minęliśmy wysadzany klonami zakręt drogi i z wierzchołka
jednego wzgórza mieliśmy widok na drugie. Dom był dużym, białym budynkiem z zielonymi
okiennicami. Tonął w jesiennych barwach, bo w jego tle rósł gęsty, świerkowy las. Poniżej
połyskiwała smuga ciemnoniebieskiego stawu, a za nim widniało długie pasmo złotobrązowej
łąki, pnącej się po wyniosłości, w delikatnej mgle, aż do horyzontu.

— Jak pięknie — wykrzyknąłem z podziwem.
— Prawda? — odrzekła z dumą Gussie. — Kocham ten widok. — Jej źrenice rozszerzyły

się i pociemniały, a ja wbrew woli przyznałem, że panna Ashley jest niezwykle atrakcyjną
dziewczyną.

Gdy dojeżdżaliśmy, na schodkach werandy pojawiła się ciocia Lucy. Gussie wyskoczyła z

bryczki, ledwie dotykając czubkami palców mojej ręki. — Mama czeka, aby rzucić się na pana
i posłuchać rodzinnych nowinek — powiedziała. — Proszę się przywitać jak przystoi
siostrzeńcowi.

— Najpierw odprowadzę konia — odparłem uprzejmie.
— Nie potrzeba — oświadczyła panna Ashley, stanowczym gestem wyjmując mi lejce z

dłoni. — Potrafię sama wyprząc Charleya. Nikt go tak nie rozumie jak ja. Poza tym jestem do
tego przyzwyczajona.

— Łatwo mogę w to uwierzyć — pomyślałem z niesmakiem, gdy prowadziła konia do

studni, i odszedłem do cioci Lucy. Przez okna bawialni przyglądałem się ciekawie pannie
Ashley, jak poiła i zręcznie wyprzęgała Charleya, a potem poprowadziła do stajni, głaszcząc
czule po chrapach.

Nie spotkałem jej do podwieczorku. Dopiero wtedy weszła, mówiąc że herbata czeka i

poprosiła nas do jadalni.

Nie dało się ukryć, że panna Gussie dzierży ster rządów jak należy. Jej silne, zręczne, białe

ręce  sprawiały  wrażenie  zdolnych  do  każdej  pracy.  Mówiła  mało,  zostawiając  konwersację
cioci Lucy i mnie. Tylko od czasu do czasu wtrącała właściwe słowo czy zdanie. Pod koniec
posiłku  jednakże  zwróciła  uwagę  na  mój  niezręcznie  wyrażony  pogląd  i  rozniosła  go  na
strzępy. Wynikł zatem ożywiony spór. Panna Gussie broniła swego zdania z taką zaciętością i
rzeczową  argumentacją,  że  uznałem  się  za  zwyciężonego.  Naturalnie,  moja  niechęć  do  niej
wzrosła. To bardzo upokarzające zostać pokonanym przez dziewczynę ze wsi, co to większość

swego życia spędziła na farmie! Niewątpliwie miała na każdy temat własne zdanie i chciała
mieć prawo głosu. Teraz uwierzyłbym we wszystko, jeśli o nią chodziło.

Po herbacie panna Ashley zaproponowała zwiedzanie okolicy jako wprowadzenie mnie w

przyszłe  obowiązki.  Oprócz  farmy,  pan  Ashley  posiadał  duży  młyn  i  tartak.  Robił  zresztą
znakomite  interesy.  Z  ich  szczegółami  młoda  dama  wydała  się  doskonale  obeznana.  Nie
miałem  wątpliwości  co  do  jej  kierowniczych  talentów.  W  porównaniu  z  rozległą  wiedzą
Gussie,  czułem  się  całkowitym  ignorantem.  Spacer  nabrał  rumieńców  podczas  trochę  zbyt
ożywionej  wymiany  zdań  na  temat  zarządzania.  Spacerowaliśmy  dość  długo.  Kiedy  cienie
świerków zaczęły padać aż na staw i na niebie pokazał się biały sierp księżyca, zakończyliśmy
ostrą dyskusję. Oczy Gussie zrobiły się całkiem czarne, a na policzkach pojawiły się ciemne
rumieńce. Na twarzy zaś wyraz triumfu i pewność zwycięstwa.

— Muszę pójść i dopilnować schłodzenia mleka. Przypuszczam, że z zadowoleniem uwolni

się pan ode mnie — zauważyła z niespodziewaną skromnością. — Za jakieś pół godziny proszę
wyjść  na  werandę;  dostanie  pan  szklankę  świeżego  mleka  i  kawałek  drożdżowego  placka.
Upiekłam go według przepisu znanego naszej rodzinie od stu lat. Życzę sobie, by się pan nim
udławił  za  dzisiejsze  docinki.  —  Opuściła  mnie  dystyngowanie  po  tym  przyjaznym
pożegnaniu, a ja długo jeszcze stałem nad brzegiem jeziora. Powietrze pełne było łagodnych,
wieczornych dźwięków. Gdy wróciłem do domu, ciocia Lucy siedziała z robótką na werandzie.
Gussie  przyniosła  mleko  i  ciasto.  Gawędziła  pogodnie  i  zachowywała  się  tak  życzliwie,  iż
byłem  gotów  odstąpić  od  swojego  zdania  na  jej  temat.  Po  powrocie  do  pokoju  dostrzegłem
wazon z pięknymi jesiennymi liśćmi. Domyśliłem się, że zawdzięczam je troskliwym rękom
Gussie. Przez chwilę żałowałem szorstkiego zachowania i okazywanej dziewczynie niechęci
—  ale  tylko  przez  chwilę.  Gussie  z  macochą  przeszły  hali  i  miękki  głos  cioci  Lucy  dobiegł
spoza uchylonych drzwi: — No i cóż sądzisz o kuzynie, moja droga?

Na co owa stanowcza młoda dama odparła bez namysłu: — Myślę, że to najbardziej

zarozumiały młody człowiek, jakiego spotkałam od dłuższego czasu.

Miłe, prawda? Przypomniałem sobie potulny podziw Nellie wobec moich słów i decyzji.

Wyjąłem z portfela jej fotografię, a wtedy po raz pierwszy zauważyłem, że miała banalne rysy
twarzy. Taką nielojalną myśl odepchnąłem czym prędzej od siebie i poszedłem do łóżka.

Spodziewałem się snów o niemiłej Gussie, lecz tak się nie stało. Spałem jak zabity i

obudziłem się dopiero o dziesiątej. Wyskoczyłem z łóżka, zły na siebie, pospiesznie się
ubrałem i zbiegłem na dół. Przez okno zobaczyłem w ogrodzie Gussie wykopującą geranium.

Włożyła poplamiony brązowy fartuch, wielki kapelusz zakrywał jej twarz, a na rękach miała

brudne rękawiczki. Kiedy odwróciła się na moje „dzień dobry”, zauważyłem poplamiony
ziemią policzek. I wtedy do długiej listy niedoskonałości panny Ashley dodałem jeden punkt.

— Raczej dobre południe. Nie wie pan która godzina? Robotnicy trzy godziny temu czekali

na zlecenia. Sama je wydałam. Pomyślałam, że nie warto przerywać panu snu.

Ogarnęła mnie złość. Ale się popisałem! Teraz pannica pewnie kpi sobie ze mnie! —

Oczekiwałem, że zostanę na czas obudzony — odparłem sztywno. — Nie mam zwyczaju
zasypiać. Zapewniam panią, że to się nie powtórzy.

Gussie jakby nie zauważyła mej postawy pełnej godności. Ściągnęła rękawiczki i pogodnie

stwierdziła: — Na pewno jest pan głodny. Zaraz umyję ręce i przygotuję śniadanie. Jeśli chce
pan być użyteczny, proszę pomóc mi przy geranium.

Co mi pozostało? Poszedłem do ogrodu jak zmyty. Jednak pracowaliśmy zgodnie. Pełna

energii Gussie nie dała okazji do próżnowania ani do sporów. Czas upływał bardzo przyjemnie,
dopóki nie pokłóciliśmy się z powodu jakiegoś ogrodniczego problemu. Obiad więc jedliśmy
nadąsani  i  milczący.  Po  obiedzie  Gussie  zniknęła  i  długo  jej  nie  widziałem.  Początkowo
cieszyło  mnie  to,  ale  później  zacząłem  się  nudzić.  Nawet  sprzeczka  byłaby  lepsza.
Odwiedziłem  młyn,  obejrzałem  farmę,  a  potem  od  niechcenia  spytałem  ciocię  Lucy,  gdzie

zniknęła panna Ashley. Ciocia wyjaśniła, że pojechała odwiedzić przyjaciółkę i wróci dopiero
jutro.

To była dobra wiadomość, oczywiście. Co za ulga stracić z oczu dziewczynę pewną siebie i

tak niezależną. Zamarzyłem, by przyjaciółka zatrzymała ją na cały tydzień. Mimo to doznałem
przyjemnego rozczarowania, gdy nazajutrz po południu zobaczyłem Gussie przy furtce z dużą
torbą i naręczem złotorózgi. Ruszyłem na pomoc, lecz zanim doszliśmy do połowy ścieżki,
kłóciliśmy się zawzięcie. Jak zwykle Gussie nie chciała mi przyznać racji.

Po spacerze miała rumieńce na policzkach, a ciężki, klasyczny węzeł z włosów na karku

rozluźnił się. Powiedziała, że musi upiec ciasteczka do herbaty. Jeśli nie mam nic lepszego do
roboty, mogę zabawić ją rozmową. Poszedłem, mimo że zaproszenie nie było zbyt uprzejme.
Zawsze to ciekawsze niż przebywać sam z sobą.

Pod koniec tygodnia zadomowiłem się w Ashley Mills, jakbym mieszkał tu całe życie.

Spędzałem z Gussie sporo czasu: z konieczności lub braku innego towarzystwa. Jednak w
moich oczach nadal nie zyskała lepszej opinii. Kiedy chciała, umiała być rozmowna i zabawna.

Czasami wydawała się piękna, ale wciąż nie aprobowałem jej, w każdym razie tak

uważałem. Od czasu do czasu znajdowałem się w zupełnie niezrozumiałym dla mnie stanie
ducha.

Pewnego wieczoru poszedłem z ciocią i Gussie do kościoła. Dotąd nie poznałem pastora z

Ashley Mills, choć obie panie przyjaźniły się z nim. Wyobrażałem sobie siwego, dobrotliwego
staruszka. Toteż zdziwił mnie widok młodego, wysokiego mężczyzny o wyglądzie
intelektualisty i zdecydowanie atrakcyjnego.

Zdumiałem się jeszcze bardziej, kiedy po nabożeństwie zszedł po schodach razem z Gussie.

Poczułem się zlekceważony, idąc obok cioci Lucy. To dziwne, bo raczej powinienem odczuć
ulgę. Wielebny Carroll Martin miał prawo odprowadzić pannę Ashley, jeśli uznał to za
stosowne. Niewątpliwie dziewczyna, która wie wszystko o prowadzeniu interesów, uprawie
ziemi, młynarstwie, nie mówiąc już o gospodarstwie domowym i ogrodnictwie, potrafi również
dyskutować o teologii. Zresztą to nie moja sprawa.

Tej nocy coś długo nie dawało mi zasnąć. W efekcie znowu zaspałem. Masz ci los! Źle z

moją reputacją! Kiedy wyszedłem na dwór, czułem się źle i głupio.

Przy studni zauważyłem niezwykłe ożywienie. Urządzenie to było staroświeckie, z korbą i

łańcuchem. Ciocia Lucy niespokojnie zaglądała do środka. W chwili gdy podszedłem, z głębi
wynurzyła się Gussie z triumfalnym uśmiechem. Spódnicę miała mokrą i zabłoconą, włosy
potargane, a w ręku trzymała ociekającego wodą czarnego kota.

— Coco musiał wpaść do studni wczoraj wieczorem — wyjaśniła. — Szukałam go od świtu,

a gdy podeszłam tutaj, usłyszałam rozdzierające miauczenie. Woda była gładka. Potem dopiero
dostrzegłam, że wcisnął się w małą wnękę między kręgami cembrowiny. Wzięłam więc
drabinę i zeszłam po niego.

— Powinnaś mnie zawołać — oznajmiłem cierpko. — Mogłaś spowodować wypadek,

schodząc bez zabezpieczenia.

— A Coco by się poślizgnął i utopił, zanim wstałbyś — odparowała Gussie. — Poza tym nie

było potrzeby. Umiem to robić nie gorzej od ciebie.

— Bez wątpienia — odparłem bardziej szorstko, niż powinienem. — Ani mi w głowie spory

czy potrafisz robić wszystko, co ci tylko przyjdzie na myśl. Jednakże wchodzenie do studni nie
jest zwyczajem większości młodych panien!

— Bardzo możliwe — odpowiedziała lodowato. — Ale jak zauważyłeś, nie należę do

„większości młodych panien”. Jestem sobą, Augusta Ashley i jeśli zechcę, to zejdę do studni
każdego dnia. To wyłącznie moja sprawa! — Oddaliła się z podniesioną głową. Gussie Ashley
była jedyną znaną mi panną, która w takich okolicznościach wyglądała dystyngowanie.

Zacząłem czyścić studnię, bardzo z siebie niezadowolony. Obraziłem Gussie i czułem, że

nieprędko ją udobrucham. Dobrze przewidywałem. Przez tydzień trzymała mnie na dystans,

choć zachowywałem się pokornie. W tym czasie wielebny Carroll bywał częstym gościem pod
pretekstem zorganizowania szkółki niedzielnej dla ubogich. Prowadzili z Gussie długie
rozmowy na ten podniecający temat. Potem Gussie pojechała do przyjaciółki z kolejną wizytą,
a kiedy wróciła, pojawił się i wielebny.

Pewnego chłodnego i mglistego popołudnia powoli szedłem od strony młyna i przypadkiem

spojrzawszy na dom, osłupiałem. Z dachu unosiły się płomienie. Najwidoczniej wyschnięte
gonty zajęły się od jakiejś iskry. Dokoła nie było żywej duszy. Rzuciłem się do kuchni, gdzie
Gussie obierała jabłka: — Dom się pali! — krzyknąłem. Gussie zbladła i upuściła nóż. — Nie
budź mamy! — zawołała, chwytając wiadro z wodą.

Drabina ciągle jeszcze leżała przy studni. W jednej chwili przystawiłem ją do dachu, a

Gussie jak wiewiórka wbiegła do góry i chlusnęła wodą. Ja tymczasem miałem gotowe dwa
następne wiadra.

Na szczęście ogień nie ogarnął dużej powierzchni, choć jeszcze kilka minut a sprawa

przyjęłaby groźny obrót. Ogień syczał i przygasał, gdy Gussie lała wodę. Po krótkim czasie
pozostała już tylko czarna dziura w dachu.

Gussie zeszła z drabiny. Drżała od stóp do głów, ale uśmiechała się triumfalnie.

Uścisnęliśmy sobie ręce z niespotykaną dotąd serdecznością.

Cały następny tydzień, nie bacząc na wielebnego Carrolla, byłem szczęśliwy, myśląc o

Gussie i zażenowany, wspominając Nellie. Uważałem, że mam wobec niej zobowiązania. A
poza tym, czyż nie była moim ideałem?

Któregoś dnia otrzymałem list od siostry. Był długi i pełen nowin. Najciekawsza okazała się

ósma strona: „Jeśli nie wrócisz do domu i nie zadbasz o Nellie — pisała Kate — to wkrótce nie
będziesz miał o kogo dbać. Pamiętasz Roda Allena, jej dawną sympatię? Otóż wrócił z zachodu
przebogaty i jego zainteresowanie Nellie jest tematem rozmów w całym mieście. Myślę, że i
ona go lubi. Jeśli jeszcze dłużej pozostaniesz w tym Ashley Mills, to nie obwiniaj nikogo za
skutki”.

Spadł mi ogromny ciężar z serca, ale strona dziewiąta przygniotła je z powrotem. — „Nie

wspominasz panny Ashley. Jaka ona jest: młoda, stara, ładna czy brzydka, mądra czy tępa i
nudna? Niedawno spotkałam pewną panią, która ją zna i powiedziała mi, że panna Ashley jest
czarująca. Mówiła też, że wkrótce wyjdzie za mąż za pastora. Czy to prawda?”

— Otóż to! Czy to prawda? Zupełnie prawdopodobne. List Kate przygnębił mnie. Tego dnia

Gussie miała bardzo nudnego kompana. Po kilku bezowocnych próbach ożywienia konwersacji
dała za wygraną. — Nie ma co z tobą rozmawiać — powiedziana niecierpliwie. — Zdaje mi
się, że tęsknisz za domem. Ten list wyglądał podejrzanie. W każdym razie liczę na to, że do
mego powrotu nastrój ci się poprawi.

— Znowu gdzieś wyjeżdżasz? — jęknąłem.
— Tak. Jadę na parę dni do Flossie. (Flossie była tą przyjaciółką od serca).
— Wygląda na to, że spędzasz z nią sporo czasu — zauważyłem rozgoryczony.
Gussie szeroko otworzyła oczy. — Naturalnie — oznajmiła. — Zawsze byłyśmy sobie

bliskie. Teraz potrzebuje mnie bardziej niż kiedykolwiek. W przyszłym miesiącu wychodzi za
mąż.

— Och, rozumiem… i ty…
— Ja, oczywiście, będę druhną. Mamy więc mnóstwo roboty. Flossie chciała czekać do

Bożego Narodzenia, ale pan Martin się spieszy…

— Pan Martin — przerwałem — żeni się z twoją przyjaciółką?
— Naturalnie! Nic o tym nie wiedziałeś? Są wyjątkowo dobraną parą. O, właśnie nadchodzi.

Mamy jechać razem, a ja nie jestem jeszcze gotowa. Porozmawiaj z nim chwilę. Bądź
człowiekiem! Ja szybko się ubiorę.

Nigdy rozmowa nie sprawiła mi większej przyjemności. Carroll Martin okazał się

szczególnie interesującym towarzyszem.

RAWIE MIŁOŚĆ

1909

Dawid Hartley wstąpił po sąsiedzku do Josephine Elliott. Było późne zimowe popołudnie.

Na dworze, w czystym i rześkim powietrzu długie, błękitne cienie świerków padały na
ośnieżoną ziemię.

Dzień był mroźny. Szyby w nie ogrzanych pokojach pokrywały srebrzyste wzory. Ale

obszerna kuchnia, ciepła i przytulna, wydała się Dawidowi bardziej niż kiedykolwiek kusząca.
Miał wrażenie, trochę krępujące, że się zasiedział i powinien wrócić do domu. Josephine
zawzięcie robiła na drutach długą, szarą skarpetę. Oznaczało to, że powiedziała już wszystko,
co było do powiedzenia. Dopóki bowiem Josephine miała o czym mówić, jej pulchne dłonie
przebierały drutami powoli. Gdy rozmowa utykała, zaczynała gwałtownie przykładać się do
pracy, jakby mąż i pół tuzina synów czekało na ukończenie kolejnej pary. Dawid zastanawiał
się często, gdzie podziewają się te niezliczone szare skarpety. Robiła je niemal bez przerwy.
Może oddaje misjonarzom albo sprzedaje swemu parobkowi. W każdym razie wyglądały na
ciepłe i wygodne i Dawid westchnął, myśląc o godnym pożałowania stanie swych własnych
skarpetek.

Kiedy tylko westchnął, Josephine zaniepokoiła się. Czuła, że zaraz wpadnie w to swoje

„rozczulenie” i za wszelką cenę musi zmienić jego nastrój. Wbiła więc druty w puszysty kłębek
wełny i oznajmiła, że czas na herbatę.

Dawid wstał z krzesła.
— Daj spokój, przecież nie wyjdziesz bez podwieczorku? — powiedziała gościnnie

Josephine. — Przygotuję go w mig.

— Sądzę, że powinienem już pójść do domu — zauważył Dawid, walcząc z pokusą. —

Zillah czeka z herbatą, no i trzeba oporządzić bydło.

— Uważam, że Zillah nie będzie zbyt długo czekać — odparła Josephine. Nie chciała, żeby

to tak zabrzmiało, ale w jej głosie usłyszał pogardliwy ton. — Musisz zostać! Zamierzam dziś
wypić herbatę w towarzystwie.

Dawid usiadł. Wprost promieniał z zadowolenia i Josephine, aby ukryć uśmiech, przyklękła

obok pieca, układając kawałki drewna.

— Biedak — pomyślała. Po tych głodowych racjach, które podaje mu Zillah, cieszy się jak

dziecko, wiedząc, że dostanie przyzwoity posiłek.

Ale Josephine błędnie odczytała zadowolenie Dawida, tak zresztą jak i on jej intencje.

Zaprosiła go na podwieczorek z litości. On zaś myślał, że czuje się samotna i uznał to za dobry
znak. Nie marzył o dobrym jedzeniu, choć obiad zjadł marny; tylko Zillah mogła taki
przyrządzić. Siedział wygodnie na wyściełanym krześle, patrząc na krzątającą się po kuchni
Josephine. Przepełniała go radość, bo mógł jeszcze godzinę z nią spędzić. Poczeka cierpliwie,
aż zacznie mu nalewać herbatę, podsuwać ciasteczka, zupełnie jakby… zupełnie jakby…

Josephine patrzyła na gościa takim przenikliwym i poważnym wzrokiem, jakby czytała jego

myśli.  I  Dawid  zaczerwienił  się  zakłopotany  w  poczuciu  winy.  Ale  Josephine  nawet  nie
zauważyła  tego  rumieńca.  Zastanawiała  się  tylko,  czy  podać  konfitury  truskawkowe,  czy
wiśniowe  i  wybrawszy  te  ostatnie  odwróciła  się,  spoglądając  na  Dawida  niewidzącym
wzrokiem. Lecz on już puścił wodze fantazji.

Josephine zastawiła stół porcelaną ze ślubnego serwisu matki. Wyjęła go, bo akurat

wypadała rocznica ślubu jej rodziców. Dawid jednak uznał to za uprzejmy gest pod swoim
adresem. Wiedział, że Josephine ceni tę porcelanę ponad wszystkie swoje doczesne dobra.
Zaczął gładzić wygolony podbródek z wyrazem twarzy człowieka, któremu właśnie złożono
należny hołd.

Gospodyni uwijała się między spiżarnią, kuchnią a piwnicą. Za każdym obrotem stół

wyglądał wytworniej. Nie darmo przecież Josephine, co mógł poświadczyć każdy w
Meadowby, była mistrzynią w szlachetnej sztuce gotowania. Niegdyś, ambitne młode i stare
gosposie próbowały z nią współzawodniczyć, ale szybko zdały sobie sprawę z bezskuteczności
wysiłków i z pokorą zadowoliły się dalszymi lokatami.

Josephine z dumą artysty oceniła nakryty stół. Były tu różowe plastry ozora na zimno,

zielone, chrupkie pikle, aromatyczny agrest przyprawiony korzeniami. Przepis na tę potrawę
wymyśliła sama i przyniósł jej pierwszą nagrodę na dorocznej wystawie prowincji. Złociło się
cytrynowe ciasto, biszkopty i soczyste, pulchne kawałki owocowego placka. Były też rubinowe
konfitury z wiśni, galaretka z jabłek i nade wszystko filiżanki parującej herbaty o
niepowtarzalnym smaku i aromacie.

Josephine królowała u szczytu stołu. Włosy miała czarne i lśniące, a policzki tak samo

delikatnie zarumienione jak dwadzieścia lat temu. Wówczas młody Dawid Hartley zerkał na
nią znad książki do nabożeństwa, a potem całą drogę do domu dreptał z tyłu, gdyż był zbyt
nieśmiały, aby podejść i spytać, czy może ją odprowadzić.

Biorąc to wszystko pod uwagę, czy można się dziwić, że Dawid stracił głowę i zadał

Josephine jeszcze raz dobrze znane pytanie? Po raz pierwszy zapytał ją przed osiemnastu laty, a
ostatnio dwa lata temu. Postanowił spróbować szczęścia, bo Josephine traktowała go łaskawiej
niż kiedykolwiek. Gdy zjedli, sprzątnęła ze stołu i zmyła naczynia. Wówczas Dawid uznał, że
wybiła jego godzina. Wstał i usiadł obok niej na sofie.

Słońce zachodziło wspaniałymi barwami, oświetlając ośnieżone wzgórza i granatową

Zatokę św. Wawrzyńca. Dawid uchwycił się zachodu jako pretekstu do rozpoczęcia rozmowy.
— Czy to nie piękne, Josephine? — zaczął z podziwem. — Przypomina mi się wiersz z
czytanki dla piątej klasy. Pamiętasz, jak go ćwiczyliśmy w piątkowe popołudnia? Zaczynał się
tak:

„Opada piękniej niźli zachodziło
Słońce nad zielonymi wzgórzami Morei”.

A potem wyrecytował wszystkie strofy, śpiewnie rozciągając samogłoski i pomagając sobie

banalnymi gestami zapamiętanymi ze szkolnych lekcji. Josephine znała dalszy ciąg. Każde
oświadczyny poprzedzał deklamowaniem poezji. Czekała zrezygnowana. Skoro tak ma być, to
im prędzej, tym lepiej.

Więcej tego nie zniosę — mówiła sobie w duchu. — Dam mu stanowczą odprawę, by nigdy

już nie próbował mnie nagabywać.

Kiedy Dawid skończył wiersz, położył dłoń na pulchnym ramieniu ukochanej. — Josephine

— powiedział lekko ochrypłym głosem. — Jak myślisz, czy mogłabyś teraz?… czy mogłabyś
się zdecydować i przyjąć mnie? Bardzo tego pragnę. Mogłabyś, Josephine?

Położyła ręce na kolanach i spojrzała adoratorowi prosto w oczy. — Dawidzie Hartley —

oznajmiła zdecydowanie. — Nie proponuj mi więcej małżeństwa, skoro raz na zawsze ci
odmówiłam!

— Wciąż mam nadzieję, że zmienisz zdanie — odparł pokornie.
— A więc posłuchaj mnie uważnie. Po pierwsze nigdy nie wyjdę za ciebie. Po drugie, żeby

to było ostatni raz! Nie wolno ci prosić mnie o rękę pod żadnym warunkiem. Jeśli to zrobisz,
udam że nie słyszę i nie odezwę się do ciebie do końca życia. Zostańmy przyjaciółmi. Lubię,
gdy wpadasz na sąsiedzkie pogawędki, lecz jeśli mnie nie usłuchasz, skończy się nasza
przyjaźń.

— Och, Josephine, jesteś zbyt okrutna! — zaprotestował. Czuł, że nieodwołalnie rozwiewa

się jego ostatnia nadzieja.

— Mówię poważnie — odparła chłodno Josephine. — A teraz, Dawidzie, idź już do domu.

Po silnych wrażeniach wolę być sama.

Zmartwiony Dawid przyjął tę decyzję z rezygnacją i ubrał się. Josephine życzliwie ostrzegła

gościa przed oblodzonymi schodami ganku. Nawet zapaliła świecę i stojąc w kuchennych
drzwiach, trzymała ją wysoko, póki nie zszedł bezpiecznie. Wracając polem do domu, unosił w
myślach obraz pulchnej kobiety w szykownej, samodziałowej sukni i falbaniastym fartuchu w
biało—niebieską kratkę. Wizja nie była zapewne zbyt romantyczna, ale dla Dawida
najpiękniejsza na świecie.

Zostawszy sama, Josephine zamknęła drzwi i zadrżała. Zdmuchnęła świecę, bo z natury

bardzo oszczędna uważała, że za wcześnie na sztuczne światło. Pomyślała przy tym, jak bardzo
samotny i cichy jest dom, w którym mieszka. Ciszę mąciło tylko tykanie starego zegara i
łagodne syczenie płonących szczap. Usiadła przy oknie. — Żeby tak wpadł ktoś z Sentnersów
— zapragnęła. — Gdyby się Dawid głupio nie zachował, mógłby przesiedzieć tu cały wieczór.
Kiedy chce, umie być miłym kompanem. Jest oczytany i inteligentny. Pewnie niezbyt mu
wesoło w domu, skoro nie ma nikogo prócz Zillah.

Spojrzała w kierunku małego domku po drugiej stronie podwórka. Mieszkał w nim jej

parobek, z pochodzenia Francuz, Leon Poirier z żoną i dzieckiem. Nad kominem wiła się
fioletowa spirala dymu. Może powinna odwiedzić panią Leonową? Nie, wszak nigdy nie
umiały znaleźć wspólnego języka.

Gdyby nie było tak zimno, poszłabym odwiedzić Idę — rozmyślała. — A najlepiej zrobię,

jeśli zajmę się skarpetą. Widziałam, jak Jimmy’emu Sentnerowi wychodziły gołe palce. Jakże
smutny i rozczarowany był Dawid. Sądzę jednak, że ten pomysł z małżeństwem wybiłam mu z
głowy raz na zawsze i bardzo się cieszę.

To samo powiedziała nazajutrz pani Sentner. Skubały w kuchni pierze, a na stole leżał rząd

martwych ptaków zabitych rankiem przez Leona. Josephine włożyła szeroki, wzorzysty
fartuch, a głowę owinęła dokładnie chustką, by uchronić przed puchem piękne włosy.

— Czy wiesz, Ido — zaśmiała się serdecznie na samo wspomnienie. — Był tu wczoraj

Dawid Hartley i znowu prosił mnie o rękę. Oto przykład wytrwałości! Nie mogę pochwalić się
wieloma konkurentami, ale za to złożono mi sporą liczbę ofert małżeńskich.

Pani Sentner nie roześmiała się. Jej drobna, szczupła twarz ze śladami dawnej urody

wyglądała tak, jakby nigdy nie gościł na niej uśmiech. — Dlaczego nie wyjdziesz za niego? —
zapytała z wyrzutem.

— A dlaczego miałabym to zrobić? — odparowała Josephine. — Powiedz mi, proszę, Ido

Sentner.

— Najwyższy czas, żebyś wyszła za mąż — oświadczyła stanowczo Ida. — Nie uznaję

samotnie żyjących kobiet. I nie wiem, co mogłabyś zrobić lepszego, niż poślubić Dawida
Hartleya.

Twarz Josephine wyrażała drwiące zaciekawienie. Od dawna próbowała zrozumieć swą

siostrę i jej pociąg do swatania. Ida wyszła za mąż bardzo młodo. Od piętnastu lat harowała i
cierpiała na różne dolegliwości, a Tom Sentner był leniwym i ospałym człowiekiem. Ludzie w
Meadowby mówili, że kiedy jest „pod gazem” bije swą żonę, ale Josephine w to nie wierzyła.
Nie przypuszczała, by Ida mogła się powstrzymać od wyznania siostrze tego rodzaju przeżyć.
Pani Sentner bowiem nie zwykła cierpieć w milczeniu.

Gdyby nie pomoc Josephine, rodzina Toma miałaby znakomitą okazję do głodowej śmierci.

Właściwie to Josephine ich utrzymywała, a jej szczodrość nie zawodziła ani upokorzała.
Karmiła i ubierała siostrzeńców i siostrzenice. Wszystkie zaś szare skarpetki, których
przeznaczenie zastanawiało Dawida, szły do Sentnerów.

Jeśli zaś chodzi o samą Josephine, to miała porządną farmę, wygodny dom, solidne konto w

banku i była zadowoloną z życia, niezależną kobietą. To niebywałe, że w tej sytuacji Ida
zamartwiała się staropanieństwem siostry, uważając, że mąż mógłby o nią zadbać. Josephine

wzruszyła ramionami i zrezygnowała z rozwiązania tej zagadki. Spytała tylko ironicznie,
odpowiadając jednocześnie na uwagę Idy: — I mieszkać razem z Zillah Hartley?

— Wiesz doskonale, że odkąd Johnowi Hartleyowi z Creek zmarła żona, ciągle prosi Zillah,

aby przeniosła się do niego i poprowadziła mu dom. Gdyby Dawid z tobą się ożenił, Zillah
wyniosłaby się natychmiast. Nikt by jej nie zatrzymał nawet siłą! A Dawid ma taki piękny dom!
Dziesięć razy ładniejszy od twojego, choć nie przeczę, twój jest bardzo| wygodny. I najlepszą w
okolicy farmę, która w dodatku przylega do twojej! Pomyśl, jaką piękną posiadłość
stworzyłyby po połączeniu. Teraz czujesz się znakomicie, ale co zrobisz, kiedy się zestarzejesz
i nikt się o ciebie nie zatroszczy? Ta myśl spędza mi sen z powiek.

— Wystarczy ci własnych zmartwień spędzających sen z powiek, bez dodawania moich —

odparła  cierpko  Josephine.  —  A  o  starości  mam  czas  pomyśleć.  Kiedy  twój  Jack  urośnie  i
nabierze rozumu, może zamieszkać ze mną. Nie mam zamiaru wychodzić za Dawida Hartleya,
tego bądź pewna, moja droga Ido. Żałuję, żeś nie słyszała, jak wczoraj raczył mnie poezją. Dla
niego nie ma znaczenia, co recytuje. Zwykle jest to pierwszy lepszy wiersz, jaki przychodzi mu
do  głowy.  Pamiętam,  że  pewnego  razu  była  to  pieśń  kościelna,  zaczynająca  się  od  słów:  „I
rozległ  się  z  mogiły  posępny  głos”.  A  dwa  lata  temu  pieśń:  „Do  Maryi  w  niebiosach”.  Nie
słyszałam bardziej pretensjonalnego wykonania. Z wielkim trudem udało mi się nie wybuchnąć
śmiechem. Za nic w świecie nie chciałabym bowiem zranić jego uczuć. Nie, zdecydowanie nie
chcę  męża,  ale  gdyby  stało  się  inaczej,  to  nie  byłby  nim  stary,  poczciwy  i  sentymentalny
Dawid.

Pani Ida walnęła oskubaną gęsią o ławę. Nie zmarnuje więcej ani słowa na przekonywanie

głupiej i upartej siostry. Poczciwy, dobre sobie! Czy Josephine uważa to za wadę? Pani Sentner
westchnęła. — Gdyby siostra musiała przez piętnaście lat znosić humory Toma, umiałaby
ocenić wartość poczciwego mężczyzny.

Minął tydzień od wizyty Dawida, a ostry mróz trzymał nadal. W sobotę wieczorem, gdy pani

Sentner przyszła po dzbanek śmietany, termometr na ganku Josephine wskazywał kilkanaście
stopni poniżej zera. Zatoka stała się biała od lodu. Wokół trzeszczały zmarznięte gałęzie i
skrzypiał śnieg pod nogami. Josephine rozpaliła ogień we wszystkich piecach, ale ciepła i
przytulna była tylko kuchnia.

— Owiń dobrze głowę, Ido — powiedziała z troską w głosie, gdy siostra zbierała się do

wyjścia. — Jesteś mocno przeziębiona.

— Zaczyna się prawdziwa epidemia — zauważyła pani Sentner. — Wszyscy są prawie

chorzy. Dawid Hartley wpadł dzisiaj do nas i okropnie kasłał. Powiedziałam mu, że wcale o
siebie nie dba. Mówił, że Zillah też jest zaziębiona. Wyobrażam sobie, jaka jest nieznośna w
chorobie!

Tego wieczoru Josephine siedziała do późna dokładając do ognia. W końcu położyła się w

małym pokoiku naprzeciw wielkiego pieca w hallu. Usnęła natychmiast i śniło się jej, że wiatr
szarpie termometrem, który coraz głośniej uderza o ścianę domu. Hałas narastał, aż obudziła
się. Wtedy usłyszała nagle stukanie do drzwi.

Wyskoczyła z łóżka i włożyła szlafrok. Nie miała wątpliwości, że coś stało się u Sentnerów.

Mieli przyjemny zwyczaj chorowania w środku nocy. Otworzyła drzwi, spodziewając się Toma
lub rozhisteryzowanej, przerażonej Idy. Tymczasem na progu stał zdyszany Dawid Hartley z
gołą głową i bez płaszcza. Kasłał przy tym niemiłosiernie. Josephine nic nie mówiąc, chwyciła
go za ramię i wciągnęła do środka.

— Na miłość boską, Dawidzie, co ty wyprawiasz?
— Zillah jest bardzo chora — wykrztusił. — Przyszedłem tutaj, bo mieszkasz najbliżej. Czy

mogłabyś do nas przyjść, Josephine? Muszę pojechać po doktora, a boję się zostawić ją samą.
Wiem, że nie jesteście w dobrych stosunkach, lecz może jednak przyjdziesz? Tak bardzo cierpi!

— Oczywiście! — odparła Josephine szorstko. — Nie jestem barbarzyńcą, by odmówić

pomocy choremu człowiekowi, nawet gdyby to był mój największy wróg. Ubiorę się, a ty

posiedź przy piecu w hallu. Jest w nim jeszcze ogień. I o czym, u licha, myślałeś wychodząc w
taki mróz bez płaszcza?

— Tak byłem przerażony, że zapomniałem o ubraniu — odparł Dawid tonem

usprawiedliwienia. — Rozpaliłem tylko ogień w kuchni i pobiegłem. Przykro słyszeć, jak
Zillah jęczy.

— Potrzebujesz opieki tak samo jak Zillah — oświadczyła surowo Josephine.
Po kilku minutach stała gotowa do wyjścia. Zabrała też koszyk pełen domowych leków. —

Więcej niż pewne, że nie ma tam niczego pod ręką — mruknęła. Uparła się, aby Dawid owinął
się wełnianym kocem i włożył rękawiczki. Po czym zamknęła drzwi i ruszyli przez lśniące w
księżycowej poświacie, zamarznięte pole. Było bardzo ślisko. Josephine trzymała Dawida pod
rękę, by utrzymać się na nogach. Zachwycony tym mężczyzna zapomniał o wszystkich
kłopotach.

Po chwili minęli ośnieżone topole na farmie Hartleya i Josephine pierwszy raz w życiu

przekroczyła próg jego domu. Przed laty, gdy Hartleyowie mieszkali w starym dworze, w
którym kręciło się pół tuzina córek, Josephine bywała tam częstym gościem. Wszystkie
dziewczęta, z wyjątkiem Zillah, bardzo ją lubiły. Kiedy panny powychodziły za mąż i opuściły
dom, Josephine przestała przychodzić. Nigdy nie widziała wnętrza nowego dworu, a z Zillah
nie rozmawiały od lat.

Teraz Zillah zachorowała i była zbyt słaba, aby okazywać nieuprzejmość Josephine. Dawid

nie zwlekając, zaczął się wybierać do Creek po lekarza i tym razem miał kto dopilnować, aby
się ciepło ubrał. Potem Josephine przygotowała dla Zillah okłady z gorczycy i usiadła przy
łóżku chorej.

Kiedy nazajutrz rano przyszła pani Sentner, zastała Josephine zajętą przygotowywaniem

okładów z siemienia lnianego. Zaciśnięte usta świadczyły, że podjęła trudną decyzję. — Zillah
ma ciężkie zapalenie płuc — poinformowała siostrę. — Jest doktor i Mary Bell z Creek, która
zajmie się chorą. Ale potrzeba kobiety do innych prac. Postanowiłam zostać. Uważam to za
swój obowiązek i nie wiem, kto jeszcze mógłby się go podjąć. Możesz posłać Mamie i Jacka do
mojego domu; niech mieszkają, dopóki nie wrócę. Będę zresztą wpadać każdego dnia i
doglądać gospodarstwa.

Po tygodniu życiu Zillah nie zagrażało niebezpieczeństwo. W sobotę po południu Josephine

zajrzała do siebie, ciekawa jak Mamie i Jack sobie radzą. Zastała siostrę, która pospiesznie
wyprawiła dzieci na pocztę, aby spokojnie wysłuchać nowin.

— To był okropny tydzień, Ido — oznajmiła uroczyście Josephine, siadając przy piecu i

przysuwając stopy do drzwiczek.

— Przypuszczam, że trudno ci było wytrzymać z Zillah — zauważyła ze współczuciem pani

Sentner.

— Och, nie o nią chodzi. Opieka należała do Mary. Mam na myśli dom. Nigdy w życiu nie

przebywałam w tak zaniedbanym miejscu. Żal mi Dawida Hartleya bardziej niż kogokolwiek
na świecie.

— Sądzę, że do tego przywykł — odparła pani Sentner.
— Nie uwierzę — jęknęła Josephine. — Dawid był dawniej taki pedantyczny. Kiedy

przekroczyłam próg, najpierw obejrzałam sobie ich kuchnię. Nie myto jej chyba od postawienia
domu. Kłębki kurzu można było z kątów wynosić na łopacie. Wymiotłam z grubsza następnego
dnia i o mało się nie udusiłam. A spiżarnia!… Im mniej o tym powiem, tym lepiej. Na meblach
można pisać, a tu gruntowne sprzątanie jest niemożliwe!… Z powodu choroby Zillah nie
należy hałasować. Udało mi się zmyć największy brud i naturalnie wysprzątałam spiżarnię. No
i posiłki… Dopilnowałam, żeby porządnie jedli. Powinnaś zobaczyć minę Dawida. Czuł się
dziwnie we własnym domu. Wycerowałam mu skarpetki — nie miał ani jednej całej pary! I
starałam się, zapewnić mu odrobinę wygody. Ze względu na Zillah niewiele mogłam zrobić, bo
gdy tylko coś przesunęłam, zaraz posyłała Mary z pytaniem, co się dzieje. Wchodząc na górę,

zdejmowałam buty i stąpałam na palcach. Zostanę tam jeszcze dwa tygodnie. Do tego czasu
Zillah trochę się wzmocni. Trudno mi się oprzeć pokusie, żeby wyszorować cały dom od
strychu do piwnicy, nie zważając na nią.

Pani Sentner mało mówiła, ale w myśli stwierdziła zadowolona:
— Już żal jej Dawida. Cóż, słyszałam, że litość jest bliska miłości. Zobaczymy, co z tego

wyniknie.

Josephine udało się przeżyć te dwa tygodnie. Pewnego ranka przy śniadaniu powiedziała do

Dawida: — Cóż, myślę, że Mary Bell poradzi sobie sama od jutra. Powinnam wrócić dziś do
domu. ‘ Twarz Dawida zachmurzyła się. — Hm, wiem, nie powinniśmy dłużej cię
zatrzymywać, Josephine. To niezwykle szlachetnie z twojej strony, że pomagałaś nam tak
długo. Nie mam pojęcia, co byśmy zrobili bez ciebie.

— Nie ma za co dziękować — odrzekła Josephine krótko.
— Nie wybieraj się pieszo do domu. Śnieg po kolana. Zawiozę cię, kiedy będziesz gotowa.

— Poszedł do swych zajęć w posępnym nastroju. Przez trzy tygodnie żył w cudownym świecie.
Dbano o jego potrzeby, posiłki jadł smaczne i ładnie podane, wszystko dokoła lśniło czystością.
No i przede wszystkim była Josephine, z pogodnym uśmiechem i pełna życzliwości. Niestety,
teraz to się skończy.

Josephine siedziała przy stole jeszcze długo po odejściu Dawida. Robiła miny do cukiernicy

i surowo kiwała głową w stronę dzbanka z herbatą. — Muszę to zrobić — oznajmiła w końcu
filiżance. — Tak mi go żal, że nie mogę postąpić inaczej. — Podeszła do okna, spoglądając na
swój dom przytulony do świerkowego lasku. — Jest przytulny i wygodny — westchnęła. — I
zawsze  ceniłam  sobie  niezależność.  Ale  nie  ma  o  czym  mówić.  Nie  da  mi  spokoju  myśl  o
Dawidzie  głodnym  i  mieszkającym  w  brudzie  i  bałaganie.  Czuję  w  tym  rękę  opatrzności.
Najgorsze  jest  to,  że  muszę  sama  mu  o  tym  powiedzieć.  On,  biedaczek,  nie  odważy  się  po
moich  groźbach.  Żałuję,  że  byłam  tak  zdecydowana.  Lecz  trudno!  Tylko  niech  się  nie
spodziewa,  że  zacznę  od  recytowania  wierszy!  —  Josephine  odrzuciła  głowę  i  wybuchnęła
serdecznym śmiechem. Potem podeszła do pieca i poruszyła żar.

— Na obiad będzie kapusta i duszona wołowina — postanowiła. —Zrobię też ulubiony

pudding Dawida. Właściwie to bardzo przyjemnie mieć dla kogo gotować. Zawsze uważałam,
że nie ma sensu robić tego dla jednej osoby.

Cały dzień nuciła przy pracy, a Dawid chodził z twarzą skazańca. O zachodzie słońca zjawił

się na kolację taki zasmucony, że Josephine musiała uciec do spiżarni, by się wyśmiać.

Pod względem towarzyskim posiłek nie należał do udanych. Josephine była zdenerwowana,

a Dawid milczał ponuro. Mary Bell połknęła, co miała na talerzu i poszła na górę z jedzeniem
dla Zillah. Wtedy Dawid odezwał się niepewnie: — Jeśli chcesz wracać do siebie, to zaprzęgnę
Czerwonego Roba i zawiozę cię.

Josephine miętosiła frędzle obrusa. Żałowała bardzo dawnej stanowczości. Nie

odpowiadając na propozycję Dawida, zaczęła szorstko: — Muszę ci powiedzieć, co myślę o
Zillah. Jest w dużo lepszym stanie, ale przeszła ciężką chorobę i nie może tej zimy pracować.
Jeśli chcesz wysłuchać mej rady, to powiem ci prosto z mostu, że jak tylko stanie na nogi,
powinna wyjechać z długą wizytą. Clementine chce, by odwiedziła ją i pobyła trochę w
mieście. To byłoby najlepsze rozwiązanie.

— Zillah może pojechać, gdzie chce, to oczywiste — oznajmił posępnie Dawid. — Poradzę

sobie przez jakiś czas.

— Nie ma potrzeby, żebyś dawał sobie sam radę — odparła Josephine jeszcze bardziej

szorstko. — Ja… ja tu przyjdę i poprowadzę to gospodarstwo, jeśli zechcesz.

Dawid patrzył na nią tępo, nie rozumiejąc. — A czy ludzie nie będą plotkować? — spytał z

wahaniem. — Mnie to…

— Nie wiem o czym mieliby plotkować — przerwała mu Josephine — jeśli weźmiemy ślub.
Dawid poderwał się tak gwałtownie, że o mało nie przewrócił stołu.

IEBIESKI POKÓJ Z WIDOKIEM A PÓŁOC

1906

To — oświadczyła Sara, rzucając list ciotki Józefiny na kuchenny stół — to przechodzi

wszelkie pojęcie! Wiele zniosłam. Zrezygnowałam z lekcji muzyki, kiedy proponowała mi to
ciocia Nan. Zostałam w domu, by pomóc Willardowi spłacić dług hipoteczny — choć obawiam
się, że nic z tego nie wyjdzie. Pogodziłam się z faktem, że nie poślemy Raya do Akademii w
Valley, nawet gdybym chodziła w tym samym płaszczu i kapeluszu cztery zimy z rzędu. Nie
narzekałam,  gdy  stryj  Joel  zamieszkał  z  nami,  żeby  „być  blisko  dzieci  swego  drogiego
bratanka”.  Uważałam  za  chrześcijański  obowiązek  przygarnięcie  kuzynki  Caroline,  by
uratować ją przed domem opieki. Ale moja cierpliwość, a co gorsza moje meble, wyczerpały
się.  Nie  mogę  akceptować  przyjazdu  ciotki  Józefiny  na  zimę,  ponieważ  nie  mam  gdzie  jej
umieścić.

— Halo, Sally, co się stało? — spytał Ray, wchodząc do kuchni z książką w ręku. Raya

trudno było spotkać bez książki; brał je nawet do łóżka. Taki zdolny chłopiec i nie mógł
studiować w college’u! Sara uważała to za skandal wołający o pomstę do nieba.

— Wyglądasz, ukochana siostruniu, jakby cię gryzło sumienie — dodał żartobliwie.
— Zostaw moje sumienie w spokoju — odparła poważnie Sara. — Mam tu coś specjalnego

dla ciebie. Oto list od ciotki Józefiny! Pisze, że czuje się bardzo samotna. Jej syn wyjechał do
Południowej Ameryki i wróci dopiero na wiosnę. Ciocia chce przyjechać do nas.

— A dlaczego nie? — spytał pogodnie Ray, którego spokoju nic nie potrafiło zmącić. — Im

nas więcej, tym weselej.

— Rayu Sheldon! A gdzie ją ulokujemy? Nie mamy ani jednego wolnego pokoju. Dobrze o

tym wiesz!

— Nie mogłaby zamieszkać z kuzynką Caroline?
Pokój jest za mały dla dwóch osób. W dodatku przeładowany rupieciami kuzynki Caroline.

Ciotka Józefina na pewno przywiezie dwa kufry. Pomyśl trochę, mądralo!

— A może niebieski pokój od północy?
— Masz pomysły! Niby tak, lecz na czym ją położymy spać? A inne potrzebne sprzęty?

Ciocia spodziewa się gościnności, a każemy jej zamieszkać w pustym pokoju? Zapomniałeś, że
tam nie ma ani jednego mebla i ponadto nie znajdziemy centa, by cokolwiek kupić, nawet
najtańszą rzecz.

— No to się poddaję — stwierdził Ray. — Mógłbym spróbować rozwiązać kwadraturę koła,

lecz sprawa umieszczenia ciotki Józefiny wyraźnie przerasta moje możliwości.

— Jest jedno wyjście, trzeba napisać do ciotki, uprzejmie i stanowczo, że nie możemy jej

przyjąć wobec braku odpowiednich warunków. Ty napiszesz ten list, Ray. Tak uprzejmie, jak
tylko potrafisz, ale przede wszystkim stanowczo.

— Ależ Sally, moja droga — zaprotestował Ray, nie mając najmniejszej ochoty na pisanie

takiego listu. — Czy nie podejmujesz zbyt pochopnie decyzji? A gdzie zasady uprzejmości?
Biedna ciocia czuje się zapewne bardzo samotna i zrozumiałe, że chce odwiedzić krewnych.

— Nie jesteśmy jej krewnymi — zawołała Sara. — Nawet najdalszymi. Ona jest tylko

przyrodnią siostrą przyrodniego brata mamy. Ładnie to brzmi, prawda? A w dodatku to nudna i
wścibska kobieta. Będą się kłócić z Caroline, bo wszyscy się kłócą z kuzynką Caroline…

— Z wyjątkiem Sary — przerwał Ray, ale Sara nie zwróciła uwagi na komplement.
— I nie będziemy mieli przez całą zimę ani minuty spokoju. A zresztą, nawet gdybyśmy na

upartego ją przyjęli, to gdzie? Po prostu, nie możemy nikogo zaprosić!

— Mama była bardzo przywiązana do ciotki Józefiny — zauważył z namysłem Ray. Sara

otworzyła usta, gotowa coś wtrącić, ale zamknęła je bez słowa, a chłopiec ciągnął dalej: —

Ciotka Józefina też lubiła mamę. Cieszyła się, że jest zawsze mile widziana w Mapie Hollow.
To przykre, że ty nie zważając na tradycje, namawiasz mnie do napisania, że w Mapie już nie
ma dla niej miejsca.

— Zostawię decyzję Willardowi — powiedziała szybko Sara. — Jeśli on powie, że ciotka

ma przyjechać, niech przyjeżdża, jeśli nawet Dorothy i ja będziemy zmuszone koczować w
stodole.

— Idę pogrzebać na strychu — oznajmił, pozornie bez związku z rozmową, Ray.
— A ja przygotuję podwieczorek — dodała Sara. — Dorothy zaraz wróci ze szkoły i słyszę,

jak stryj Joel się porusza. Willard nie wróci przed zmrokiem, więc nie ma co na niego czekać.

O zmierzchu Sara postanowiła wyjść na spotkanie Willarda. Często robiła to, zwłaszcza gdy

był poza domem cały dzień. Uważała, że nie ma na świecie drugiego człowieka tak dobrego i
kochanego jak starszy brat.

Zapadał szary listopadowy wieczór; klony w kotlinie stały nagie, a krzaki głogu wzdłuż

ścieżki pokrywał szron. Po południu spadło trochę śniegu i białe płaty leżały tu i ówdzie na
brązowej  ziemi.  Świat  wyglądał  ponuro  i  bezbarwnie.  Sara  westchnęła.  Za  długo  myślała  o
ciemnej iStronie życia.  — Wszystko jest nie tak — szepnęła ze smutkiem. — Willard musi
pracować  jak  niewolnik  i  mimo  największych  wysiłków  z  trudem  spłaca  hipotekę.  I  Ray
powinien iść do college’u. Nie wiem jak sobie z tym poradzimy. Prawdę mówiąc, przygotuje
się dopiero na przyszłą jesień, ale i wtedy nie będziemy bogatsi. Żeby kupić ubrania i książki,
zapłacić  stancję  i  czesne,  trzeba  co  najmniej  sto  pięćdziesiąt  dolarów.  Gdyby  pobył  w
Akademii  choć  rok,  potem  zarabiałby  na  dalsze  studia  korepetycjami.  Lecz  marzyć  o  stu
pięćdziesięciu dolarach możemy z takim samym skutkiem jak o podróży na księżyc.

Sara znowu westchnęła. Miała osiemnaście lat, a czuła się bardzo staro. Willard miał

dziewiętnaście i właściwie nigdy nie był młody. Stracił ojca w wieku dwunastu lat i od tej pory
sam gospodarował na farmie. Właściwie razem z Sarą, bo okazała się świetnym organizatorem.
Matka zmarła dwa lata temu i naturalnie domowe obowiązki spadły na barki Sary. Czasami, w
chwilach takich jak teraz, sytuacja niezmiernie jej ciążyła, ale rozmowa z Willardem zawsze
dodawała sił. Willard także miewał chwile depresji, lecz dzięki opatrzności, w innych
terminach. Gdy jedno przeżywało swój „dołek”, drugie podnosiło je na duchu.

— Wszystko dziś w porządku, Saro? — spytał pogodnie Willard.
— Przyszedł list od ciotki Józefiny — odparła Sara, chcąc mieć najgorsze z głowy. —

Zamierza przyjechać na zimę do Mapie Hollow. Najpierw pomyślałam, że po prostu
odwiedziemy ją od tego zamiaru. Później postanowiłam zostawić decyzję tobie.

— Cóż, w domu już teraz jest ciasno — powiedział wolno Willard. — Lecz sądzę, że jeśli

ciocia pragnie przyjechać, to powinniśmy ją przyjąć. Zawsze lubiłem ciocię Józefinę, mama
zresztą też.

— Nie wiem, gdzie moglibyśmy ją ulokować. Nie mamy wolnego pokoju gościnnego.
— Ray i ja możemy spać na stryszku nad kuchnią. Ty i Dorothy zajmiecie nasz pokój i

oddacie cioci swój.

— Stryszek nie nadaje się do spania — zauważyła Sara niechętnie. — Tam jest straszliwie

zimno, są też myszy i szczury — brr! Po kilku nocach poogryzają was do kości. Ale skoro
mamy przyjąć ciotkę Józefinę, to nie ma innej rady. Powiem Rayowi, żeby do niej jutro napisał.
Jedynie on zrobi to odpowiednio serdecznie.

Willard siedział przy kolacji, gdy przyszedł Ray, od stóp do głów omotany pajęczyną.

Oznajmił radośnie: — Rozwiązałem problem cioci Józefiny. Umeblujemy niebieski pokój!

— Czym? — spytała z niedowierzaniem Sara.
— Pogrzebałem trochę na strychu i w schowku nad wozownią znalazłem interesujący skład

mebli. Są bardzo stare i zakurzone, dowodem mój wygląd. Wymagają mycia, polerowania i
paru gwoździ, ale nadają się do użytku.

— Zupełnie zapomnieliśmy o tych starociach — przyznała Sara. — Nie używano ich za mej

pamięci i chyba jeszcze długo przedtem. Stoją na strychu od dawna, zanim mama tu
zamieszkała. Myślałam, że są połamane i bezużyteczne.

— Wcale nie, w każdym razie nie wszystkie. Wystarczy do umeblowania pokoju. W stylu

raczej staroświeckim, lecz nie mamy wyboru. Na strychu jest łóżko i narożna oszklona szafka,
dwa  solidne  fotele  i  bardzo  zabawna  komoda  z  wysuwanym  blatem.  Pełno  tam  pożółkłych
listów i śmieci. Pod stertą starych dywanów znalazłem też umywalkę, wieszak na ręczniki i
przezabawny  stoliczek  na  trzech  nogach  w  kształcie  lwich  łap.  Jedna  odpadła,  lecz  chyba
potrafię  ją  przymocować.  Są  dwa  jeszcze  starsze  krzesła  i  dziwaczny  owalny  stolik  z
lustrzanym blatem.

— Już wiem — zawołała Sara w przypływie natchnienia. — Urządzimy niebieski pokój w

staroświeckim stylu. Nie wstawimy tam żadnego nowego sprzętu. Na podłogę dam stary dywan
mamy, zszywany z gał—ganków i cztery malutkie dywaniki, które dostałam od babci Sheldon,
i mosiężny stary świecznik, i tę irlandzką kapę na łóżko. Och, jestem pewna, że świetnie się
zabawimy!

Tak też było. Przez tydzień Sheldonowie tłukli młotkami, kleili, myli i naradzali się.

Niebieski  pokój  wyklejono  błękitną  tapetą  w  staromodny  wzór.  Na  podłodze  położono
dywaniki.  W  jednym  rogu  ustawiono  starannie  wyczyszczone  łóżko,  stanowiące,  jak  się
okazało,  piękny  mebel.  Na  umywalce  Sara  umieściła  starą  fajansową  miednicę  i  dzbanek,
należące niegdyś do babci. Ray naprawił stolik, który wyglądał jak nowy. Sara postawiła na
nim mosiężną tacę, dwa świeczniki i nożyczki do przycinania knotów. Toaletka z ruchomym
lustrem w ozdobnej ramie stanęła przy oknie, a naprzeciw niej stara komoda. Wniesiono także
szafę  i  stary  stojący  zegar  z  hallu,  a  nad  kominkiem  zawisły  dwa  fajansowe  talerze  z
kobaltowym wzorem. Jeszcze wyżej zaś makatka wyszyta przez babcię  Sheldon, kiedy  była
jeszcze małą dziewczynką.

— A wiecie — zauważyła Sara, gdy stanęli na środku pokoju oglądając rezultat swej pracy

— sądziłam, że pośmiejemy się z tego wszystkiego, ale nie mam na to ochoty. Każdy mebel
pasuje do reszty i wyglądają razem szacownie i na miejscu. Są także autentyczne.
Przypuszczam też, że stolik i komoda to solidny mahoń. Popatrzcie na łóżko, jest naprawdę
piękne z tymi rzeźbami. Chyba ciocia Józefina nie będzie miała zastrzeżeń?

Ciocia Józefina nie miała. Z filozoficznym spokojem przyjęła do wiadomości, że w pokoju

gościnnym mieszka kuzynka Caroline i jedynie północny pokój został wolny.

— Och, nie martwcie się — oznajmiła, wyraźnie zdecydowana cieszyć się tym, co jest. —

Stare meble są teraz w cenie, choć ja za nimi nie przepadam. Lubię rzeczy lżejsze i weselsze.
Ale bogaci ludzie uganiają się za antykami. Znam kobietę w Bostonie, która cały dom
umeblowała starociami. Gdy tylko usłyszy o jakimś starym sprzęcie, natychmiast usiłuje go
kupić. To hobby drogo ją kosztuje. Na widok twego pokoju, Saro, wpadłaby w zachwyt.

— Chcesz powiedzieć, ciociu, że są ludzie, co kupują stare meble? — zapytała z

niedowierzaniem Sara.

— Tak. I płacą za nie więcej niż za nowe. Ale cóż, świat roi się od różnych pomyleńców.
Sara z trudem przyzwyczajała się do myśli, że stare meble mają jakąś wartość, żyła bowiem

z dala od wielkiego świata z jego dziwactwami. Nie zapomniała jednak słów ciotki Józefiny.

Zima minęła. Ciotka Józefina czuła się szczęśliwa w gościnie. Co o tym myśleli

Sheldonowie, niech zostanie tajemnicą. W marcu wrócił jej syn i ciotka pojechała do domu.
Przedtem Sara poprosiła ją o adres kobiety, której hobby stanowiły stare sprzęty. Tego samego
popołudnia napisała i wysłała list. Przez tydzień wyglądała bardzo tajemniczo, lecz ani Willard,
ani Ray nie odgadli, jaki uknuła spisek. W końcu tygodnia przyjechała pani Stanton.

Później pani Stanton wielokrotnie mówiła, że sam widok niebieskiego pokoju wprawił ją w

osłupienie i zachwyt. Takie odkrycie! Łóżko z rzeźbionymi oparciami, stolik na lwich łapach,
stara ceramika! Można mówić o prawdziwym szczęściu!

Kiedy Willard i Ray wrócili na podwieczorek, Sara siedziała na schodach, licząc cudem

zdobyte bogactwo.

— Sally, gdzie znalazłaś zaginiony skarb? — spytał Ray.
— Była dzisiaj pani Stanton z Bostonu — odparła Sara szczęśliwa do upojenia. — Zbiera

stare meble. Sprzedałam jej wszystko, co wstawiliśmy do niebieskiego pokoju, oprócz
dywanika mamy i makatki babci Sheldon. Nie mogłam się z nimi rozstać. — Sara podniosła
dramatycznym gestem ręce pełne banknotów. — Oto dwieście pięćdziesiąt dolarów. Otworzą
ci, Rayu, jesienią drzwi Akademii.

— To nie w porządku — zaoponował z wypiekami na twarzy Ray. — Ty i Will…
— Will i ja uważamy, że musisz je przyjąć — odparła Sara. — Chcemy, abyś studiował w

college’u. Gdy dostałam te pieniądze, kamień spadł mi z serca. Poza tym do ciebie jako
znalazcy należała większość mebli i ty pierwszy oddałeś głos za przyjęciem cioci Józefiny.

— Oczywiście, Rayu, przyjmiesz je — poparł siostrę Willard. — Sprawisz nam największą

przyjemność. I pomyśleć, że to wszystko dzięki ciotce Józefinie!

LACZEGO PA

ROPPER ZMIEIŁ ZDAIE

1903

A więc, panno Maxwell, jak dziś pani poszło? — spytał uprzejmie pan Baxter, gdy nowa

nauczycielka podeszła do stołu. Była to szczupła, niezbyt ładna dziewczyna, ale za to pełna
zapału. Pan Baxter był zadowolony, lubił jej „styl”, jak to określał.

W okręgu Maitland rozpoczął się letni semestr. Esther Maxwell była tu obca, lecz zdolna i

świadoma swoich możliwości. Uśmiechnęła się promiennie do pana Baxtera. — Zupełnie
dobrze jak na początek. Dzieci wydają się bystre, chętne i dość łatwe do opanowania.

Pan Baxter potwierdził. — W tej szkole nie ma złych dzieci, no może z wyjątkiem

Cropperów. Ale i oni potrafią zachować się właściwie, jeśli tylko zechcą. Domyślam się, że
dzisiaj ich nie było?

— Nie.
— Cóż, panno Maxwell, muszę panią uprzedzić; z tymi chłopcami może mieć pani trochę

kłopotów. Lecz stare porzekadło mówi: „ostrzeżony — uzbrojony”. Pan Cropper sprzeciwiał
się zatrudnieniu pani w szkole. Oczywiście nie z jakichś osobistych powodów. Jest po prostu
przeciwny nauczycielkom i za nic na świecie nie zmieni zdania. Twierdzi, że nauczycielki nie
potrafią utrzymać dyscypliny. Wyrażał swoją niechęć dość otwarcie i jego chłopcy o tym
wiedzą. Wiedzą też, że poprze ich, bez względu na to co zrobią. Cropper jest sprytny i
przebiegły, trudno go przygwoździć.

— Czy ci chłopcy są duzi? — spytała Esther zaniepokojona.
— Tak. Trzynaście i czternaście lat i do tego nad wiek wyrośnięci. Kłopot w tym, że ich pani

nie wychłosta. Mężczyzna mógłby, ale pani się wywiną. Będzie z nimi moc problemów. A
może zechcą sprawować się jak należy?

W skrytości ducha pan Baxter nie miał nadziei, lecz Esther bardzo na to liczyła. Nie mogła

uwierzyć, by pan Cropper mógł przenosić osobiste uprzedzenia na szkolny grunt. Przekonała
się o tym, gdy nazajutrz spotkał ją w drodze do domu i zaproponował podwiezienie, j Był to
duży, przystojny mężczyzna o ujmujących manierach. Z wielkim zainteresowaniem wypytywał
ją o pracę w szkole, wyrażał nadzieję, że da sobie radę i przyznał, że jest ojcem dwóch młodych
hultajów, których niebawem przyśle na lekcje. Esther poczuła ulgę. — Pan Baxter pewnie
trochę przesadził — pomyślała.

— Śliwa pani Charley ugina się w tym roku od owoców — zauważył i pan Baxter

wieczorem przy herbacie. — Przechodziłem dzisiaj tamtędy, wracając z lasu. Będą na niej pudy
śliwek.

— Nie sądzę, aby biedna pani Charley dostała z tego o jedną więcej niż zwykle — odparła z

oburzeniem pani Baxter. — To po prostu skandal! Bardzo bym chciała, choć raz przyłapać tych
Cropperów na gorącym uczynku.

— Ależ, Mary, nie ma żadnych dowodów przeciwko nim — zaoponował jej małżonek. —

Nie powinnaś takich oskarżeń opowiadać publicznie.

— Dobrze wiem, że to oni — odparowała pani Baxter — i ty wiesz o tym także,

Adoniramie. I pani Charley wie, jakkolwiek nie może niczego udowodnić, a szkoda! Nie
mówię, że to Isaac Cropper osobiście kradnie śliwki. Lecz on wie, kto to robi i wszystkie
trafiają do słoików Mehitable Cropper — nie ma wątpliwości!

— Widzi pani, panno Maxwell, to śmieszna trochę historia — zaczął pan Baxter. — Mąż

pani Charleyowej Cropper był bratem Isaaca. Obaj żyli ze sobą nie najlepiej i kiedy Charley
zmarł, doszło do okropnej awantury o spadek. Isaac zachowywał się złośliwie i skandalicznie
przez cały czas. Opinia publiczna do tej pory nie może mu wybaczyć… Ale pani Charley nie w
ciemię bita i udało mu się zagarnąć mniej niż oczekiwał. O jeden kawałek ziemi toczono

szczególny spór. Leżał między obu farmami i przyznano go wdowie. Tuż przy linii podziału
rośnie wielka śliwa. Jest to chyba najpiękniejsza śliwa w Maitland, ale pani Charley dotąd nie
zebrała z niej ani jednego owocu.

— A co się z nimi dzieje? — spytała zaciekawiona Esther.
— Znikają — odparł pan Baxter, znacząco kiwając głową. — W porze dojrzewania pani

Charley odkrywa pewnego ranka ogołocone drzewo. Dotąd nie zdobyła najmniejszego
dowodu, co do sprawcy. Gdyby tak było, potrafiłaby zalać mu sadła za skórę. Lecz, nikt w
Maitland nie ma cienia wątpliwości, że Isaac Cropper wie, gdzie znikają śliwki.

— Nie sądzę, by pan Cropper mógł kraść — zaprotestowała Esther.
— Cóż, on nie uważa tego za kradzież. Traktuje ziemię, a tym samym i drzewo, jak swoje.

Poza tym z całego serca nienawidzi pani Charley. Dałbym wiele, żeby zobaczyć starego
grzesznika na miejscu przestępstwa, ale na to jest za sprytny.

— Baxterowie zbyt surowo oceniają pana Croppera — powiedziała sobie Esther po kolacji.

— Na pewno są do niego uprzedzeni. Lecz miesiąc później zmieniła zdanie. W tym czasie obaj
Cropperowie zaczęli chodzić do szkoły.

Początkowo Esther była skłonna ich polubić. Urodziwi i układni, a do tego inteligentni.

Przez kilka dni wszystko szło dobrze i Esther odetchnęła z ulgą.

Niebawem jednak w szkole dał o sobie znać duch niesubordynacji i Esther okazała się

bezsilna. Cropperowie nigdy otwarcie nie wystąpili przeciw niej, ale robili dokładnie to, na co
mieli ochotę. Inni uczniowie brali z nich przykład i w rezultacie po miesiącu biedna Esther
całkowicie straciła kontrolę nad swoim małym królestwem. Słyszano skargi niektórych
podatników i nawet pan Baxter zaczynał mieć wątpliwości.

Esther zdawała sobie sprawę, że jeśli nie zdoła odzyskać autorytetu, będzie zmuszona złożyć

rezygnację. Do szału doprowadzał ją ten nieuchwytny system oporu, jaki zorganizowali młodzi
Cropperowie.

Pewnego dnia postanowiła iść do samego pana Croppera i odwołać się do jego poczucia

sprawiedliwości. To był szczególnie trudny dzień. Pod jej nieobecność ustawiono piramidę z
ławek,  pozamieniano  książki  i  zeszyty  i  dokonano  innych  jeszcze  psot.  Każdy  z  uczniów
zaprzeczał  i  nie  potrafił  podać  sprawców.  Cropperowie  niewinnie  patrzyli  prosto  w  oczy  i
traktowali ją z obłudną galanterią. Wiedziała, że są winni i wyobrażała sobie, jakie to przesadne
opisy  zajścia  rozniosą  się  po  okolicy.  Myśląc  o  tym,  miała  ochotę  usiąść  i  zapłakać.  Lecz
zacisnęła tylko usta, pomogła dzieciom przywrócić porządek i po lekcjach wybrała się do domu
Isaaca Croppera.

Właśnie wrócił od żniw i wyglądał wytwornie nawet w roboczym ubraniu. Po serdecznym

powitaniu zaczął prowadzić swobodną rozmowę o pogodzie. Esther nie dała się odwieść od
właściwego tematu, chociaż czuła, że stopniowo opuszcza ją odwaga.

— Przyszłam w sprawie Alberta i Roberta, panie Cropper —. oznajmiła. — Chłopcy nie

zachowują się odpowiednio.

— Czyżby? — głos pana Croppera wyrażał wielkie zaskoczenie. — To dziwne. Nigdy nie

słyszałem, by chłopcy sprawiali kłopot nauczycielom. Co zrobili tym razem?

— Nie słuchają moich poleceń — odparła Esther słabym głosem.
— Proszę wybaczyć, panno Maxwell, ale czy nauczyciel nie powinien wymusić

posłuszeństwa? Moi synowie są pełni temperamentu i trzeba im silnej i pewnej ręki. Zawsze
popierałem zatrudnianie mężczyzn na tym stanowisku. Wtedy panowałby w szkole porządek.
Nie mam nic prywatnie przeciwko pani. Byłbym rad, gdyby się pani powiodło, lecz słyszałem
ostatnio skargi na brak dyscypliny w klasie.

— Nie miałam kłopotów, dopóki nie pojawili się pana synowie — odparowała Esther, tracąc

panowanie nad sobą. — I gdyby pan okazał chęć współpracy ze mną, poradziłabym sobie z
nimi.

— No cóż, łaskawa pani — odparł pan Cropper. — Posyłając chłopców do szkoły liczyłem

na to, że nauczycielka potrafi wykonać tę pracę, do której się zobowiązała.

— Więc odmawia pan pomocy? — spytała Esther drżącym głosem.
— Droga, młoda damo, cóż mogę zrobić? Chłopcy doskonale orientują się, na co mogą

sobie pozwolić. Nie wątpię, że uda się pani znaleźć pracę w innej szkole, gdzie będzie łatwiej.
Ale tutaj potrzebujemy twardej ręki. Już pani odchodzi? Pani Cropper zaraz przyniesie coś
orzeźwiającego do picia. Przyda się po spacerze.

— Nie, bardzo dziękuję — odrzekła biedna Esther. Czuła, że musi natychmiast odejść, by

zachować resztki godności. Przytłaczały ją te niebieskie, zimne jak stal oczy. Wróciła do domu,
zamknęła się w pokoju i wybuchnęła płaczem. — Nie pozostało mi nic innego, tylko złożyć
rezygnację — myślała zrozpaczona.

W następną sobotę Esther wybrała się na spacer z aparatem fotograficznym. Był piękny,

jesienny  dzień.  Lasy  i  pola  kąpały  się  w  słońcu  i  delikatnej  mgiełce.  Esther  szła  na  przełaj
łąkami do pani Charleyowej Cropper z wizytą. Zastała dom zamknięty i najwidoczniej pusty.
Obeszła go dokoła i ruszyła dalej przed siebie. Za kępą klonów i gąszczem młodych drzewek
znajdowało się pole, a na nim uginając się pod  ciężarem owoców stała słynna śliwa.  Esther
patrzyła przez chwilę na drzewo, a potem jej twarz rozjaśnił przekorny  uśmiech i uniosła w
górę swego kodaka.

W poniedziałek wieczorem ponownie udała się do pana Croppera. Po wstępnych uwagach,

które go rozbawiły, nadmieniła, że sobota była pięknym dniem.

— Miałam doskonałe światło do fotografowania. Na szczęście udało mi się zrobić dobre

zdjęcie. Przyniosłam panu na dowód. Sądzę, że pana zaciekawi. — Położyła na stole zdjęcie, na
którym widać było wyraźnie drzewo. Bob i Alf Cropperowie siedzieli na gałęziach i zrywali
śliwki, a na ziemi stał ich ojciec z koszykiem w ręku.

Pan Cropper patrzył w milczeniu. Oczy mu pociemniały i odezwał się wyzywającym tonem:

— Te śliwki prawnie należą do mnie!

— Bardzo możliwe — odparła chłodno Esther. — Lecz nie wszyscy tak myślą. Na przykład

pani Charley. Chętnie by zobaczyła ten „dowód”.

— Proszę jej nie pokazywać — zawołał gorączkowo pan Cropper.
— Przecież mówię, że śliwki są moje! Zmęczyły mnie te ciągłe wojny i pozwolę jej zbierać

owoce. To w końcu taki drobiazg! A jeśli chodzi o tę sprawę, o której mówiliśmy …Wie pani,
panno Maxwell, przemyślałem wszystko jeszcze raz i przyznaję, że zachowałem się
nierozsądnie. Porozmawiam z Alfredem i Robertem.

— Doskonale — odparła spokojnie Esther. — Sprawa śliwek mnie nie interesuje. Nie

zamierzam wtrącać się w rodzinne waśnie. Zwłaszcza że pozwoli pan cieszyć się pani Charley
jej własnymi śliwkami. Co do spraw szkolnych, to mam nadzieję, że sytuacja zmieni się na
lepsze.

— Czy zostawi mi pani zdjęcie? — spytał niepewnie pan Cropper.
— Och, oczywiście — uśmiechnęła się Esther. — Mam przecież negatyw!
Od tego dnia młodzi Cropperowie zachowywali się wzorowo. Inne niespokojne duchy

pozbawione przywódców szybko ucichły. Skargi ustały i pod koniec semestru odnowiono z
Esther kontrakt.

— Jakim cudem przeciągnęłaś starego Croppera na swoją stronę? — zainteresował się pan

Baxter wieczorem przy kolacji. — Mówił na zebraniu, że jesteś najlepszą nauczycielką, jaką
dotąd mieliśmy i proponował, by ci podwyższyć pensję. Nie spodziewałem się, że doczekam
chwili, kiedy Isaac zmieni swoje zdanie.

Esther uśmiechnęła się. Dobrze wiedziała, że zmiana opinii pana Croppera dokonała się pod

pewną presją, ale zachowała tę informację dla siebie.

AA MŁODA CZEKA

1932

Była niedziela i Susan nie poszła do college’u. Toteż nic nie odrywało jej myśli od smutnej

rzeczywistości. Dziś właśnie przypadała trzydziesta rocznica urodzin i tego faktu nie dało się
zmienić!

Ciotce Adzie najwidoczniej wyleciało to z głowy, choć przy śniadaniu nie omieszkała

wypomnieć  Susan  kilku  siwych  włosów.  To  było  w  stylu  ciotki!  Kiedy  Susan  pierwszy  raz
zobaczyła  srebrne  nitki  w  pięknych  ciemnych  splotach,  wmówiła  sobie,  że  to  rzecz  bez
znaczenia. Nic się nie liczyło, odkąd przed laty otrzymała telegram z krótką i straszliwą wieścią
o śmierci Vernona Darby  pod Vimy Ridge. Włosy mogły sobie osiwieć,  stać się szare i bez
blasku, jak życie które wiodła. Dlaczego więc czuła przykrość z powodu urodzin?

Nawet Ellery o nich zapomniał. Pierwszy raz nie przysłał róż. A może chciał być taktowny.

Sądził, że kobiecie nie należy przypominać nawet bukietem róż o skończonych trzydziestu
latach. Nie ma zamiaru zaprzątać sobie tym głowy. Nikogo przecież nie obchodzi, czy
nauczycielka języków obcych w college’u Clement ma trzydzieści albo pięćdziesiąt lat, dopóki
dobrze pracuje.

Próbowała wmówić sobie, że zawsze szczyciła się zdrowym rozsądkiem, lecz ta perswazja

nie pozwalała zapomnieć o osiągniętym wieku. Takie maleńkie ukłucie doskwierało gdzieś w
głębi serca. Trzydzieści lat to dużo więcej niż dwadzieścia dziewięć i brzmi zbyt dostojnie. I
trzeba jakoś przeżyć tę resztę życia. Do tego w roli skromnej nauczycielki języków, uczącej
dziewczęta, którym języki — współczesne czy dawne — potrzebne są wyłącznie do rozmów o
chłopcach. Susan rzadko myślała tak o swych uczennicach, ale widać trzydziestka zmienia
człowieka na gorsze.

Rocznica urodzin, jak nadciągający kataklizm, dręczyła ją od ładnych paru tygodni.

Zastanawiała się, czy nie byłoby rozsądniej przyjąć oświadczyny Ellery’ego. Ellery zgodnie z
ustalonym  zwyczajem  oświadczał  się  co  roku  w  dniu  jej  urodzin.  Ona  zaś  usiłowała  go
przekonać, że zawsze pozostanie wierna pamięci Vernona Darby. A teraz… Cóż, będzie dalej
wierna, na swój sposób, jak ktoś kiedyś powiedział. Trudno się dziwić, że oboje próbują jak
najlepiej przejść wspólnie przez życie. Byli dobrymi przyjaciółmi jeszcze w szkole średniej.
Sądziła,  że  nie  zdoła  obdarzyć  go  miłością.  Tę  pochowano  gdzieś  we  Francji,  ale  przecież
szacunek,  przyjaźń  i  zrozumienie  wiele  znaczą.  Jeśli  to  mu  wystarczy,  to  wyjdzie  za  niego.
Uważała,  że  Ellery  powinien  docenić  namiastkę  uczucia  i  być  wdzięczny.  A  ona  będzie
zadowolona, jeśli go uszczęśliwi. Oczywiście, sama już nikogo nie pokocha.

Ellery Boyden zjawił się późnym wieczorem i nie przyniósł kwiatów. Susan zauważyła, jak

nadchodził z podskakującym wesoło Banjo; widocznie wizyta stanowiła tylko zakończenie
wieczornego spaceru. Westchnęła, prosząc w myśli Vernona o przebaczenie i ruszyła na
spotkanie przeznaczenia i Ellery’ego.

Godzinę później Susan czuła, że zawiodła się w swoich oczekiwaniach. Ellery nie

wykazywał najmniejszego zainteresowania oświadczynami. Siedział wygodnie w ulubionym
fotelu i opowiadał zabawne historyjki. Banjo, wesoły mały psiak, leżał u stóp Susan z
pyszczkiem na jej bucie. Bardzo lubiła Banjo, ale czas płynął i coraz mocniej pragnęła, aby
sobie poszedł gdzie indziej.

Nagle Ellery umilkł. Susan trochę się ożywiła. Może w końcu podjął decyzję?
Pierwsze sygnały już znała. Ellery chrząknął, wyprostował się i założył nogę na nogę. Jak

dotąd wszystko było na najlepszej drodze. Lecz dlaczego się denerwował? Susan nigdy nie
widziała go tak zaniepokojonego przed ceremonią oświadczyn. Czyżby i on czuł, że sprawy
zbyt długo szły swoim trybem i nadeszła pora nieodwołalnych postanowień?

— Właściwie to chciałem prosić cię o przysługę — zaczął wreszcie Ellery niepewnym

głosem. — Wielką… przysługę.

To było coś nowego i Susan nadstawiła uszu, ale wciąż siedziała nieporuszona. — Zrobię

dla ciebie wszystko, co w mojej mocy — odparła uprzejmie.

— Och, naturalnie. Właściwie jesteś do tego stworzona. Masz taki dobry gust.
Czyżby zamierzał ją prosić, by wybrała mu krawat? Wstęp nie zapowiadał oświadczyn.

Susan drgnęła i Banjo zaskomlał przez sen.

— Ja… ja kupiłem dom — oznajmił Ellery z trudem. Coś wprawiało go w okropne

zakłopotanie. — I chciałbym… to jest… mam prośbę… żebyś… jeśli możesz… pomogła mi go
urządzić.

A więc jednak oświadczyny! Susan uśmiechnęła się ukradkiem. Tym razem przynętą jest

dom. Zabawne. Ellery, kochane biedactwo, kupujący dom! Jakby mogła zaślubić go ze
względu na dom! I pewnie uważa, że jest niezwykle sprytny. A tu podstęp niepotrzebny, bo
zdecydowała się wyjść za niego z innych, wznioślejszych powodów.

— Wiesz, Ellery — powiedziała powoli — nie znam się na urządzaniu domów. Mogę

wszystko popsuć. Połączę na przykład styl wiktoriański z modernistycznym i stworzę ci niezły
koszmarek. Możesz to sobie wyobrazić? — Susan nie miała zamiaru poddać się zbyt łatwo… I
na pewno nie za cenę domu. Ellery musi zrozumieć, że nie da się nabrać na takie chwyty. —
Poza tym mój gust może nie odpowiadać… pani tego domu.

— Och, z pewnością będzie. — Ellery ożywił się bardziej niż zwykle. — Wiem, że Juanitę

zachwyci wszystko, co wybierzesz.

Juanitę! Susan wyciągnęła nogę i Banjo się obudził. Spojrzał na nią z wyrzutem, a potem

wstał i usiadł obok pana.

— Kto to jest Juanita? — zapytała Susan nie swoim głosem.
— Moja przyszła żona — rzucił nonszalancko — Juanita Vaughan. Poznałem ją, gdy w

ostatnie Boże Narodzenie pojechałem do domu. Ona… Ona jest aniołem.

— Przypuszczam — Susan miała dość czasu, żeby dojść do siebie po… cóż, to był piorun z

jasnego nieba. Każdego zaskoczyłaby podobna wiadomość. Roześmiała się słabo. Nieczęsto
się śmiała, ale za to bardzo ładnie. Teraz zabrzmiało to jakoś głucho, lecz w tym stanie ducha
Ellery nie zauważył zmiany. — To prawdziwy urodzinowy prezent, mój drogi.

— Och… rzeczywiście! Dziś są twoje urodziny — zauważył zmieszany Ellery. —

Zapomniałem… kupowałem dom… bardzo przepraszam.

— Nie ma za co — odrzekła łaskawie Susan. — Trudno w takich okolicznościach pamiętać

o urodzinach, W moim wieku takie zapomnienie jest mile widziane. Jeśli zaś idzie o nowinę,
to… sprawiła mi przyjemność. Jako stara przyjaciółka życzę ci wiele szczęścia. Mogłeś jednak
— uważam — powiedzieć mi o tym wcześniej.

— Właściwie nie było o czym mówić… aż do niedawna… Podjęliśmy decyzję dopiero kilka

dni temu. Jesteś pierwszą osobą, która o tym słyszy. Wiedziałem, że będziesz zadowolona z
tego, iż nie trwam bez końca w swym… uporze. Pozostaniemy na zawsze dobrymi kompanami,
prawda?

— Naturalnie. Nie wyobrażam sobie, aby mogło być inaczej — odparła Susan z godnością.
— A Juanita…? Zaprzyjaźnisz się z nią, zgoda? Jest taka młoda. Zupełne dziecko.
— Na pewno staniemy się sobie bardzo bliskie.
— Spodziewałem się tego po tobie — powiedział z triumfem Ellery. — Jesteś kochanym,

starym druhem, na którym można polegać. Jeśli chodzi o dom… Pomożesz mi, dobrze?

— Zobaczę, co się da zrobić i jeśli uznasz, że Juanita zaakceptuje mój gust… Czyj dom

kupiłeś?

— Ten na wzgórzu, należący do Dana Weavera… Wiesz… Koci Grzbiet.
Tak, Susan wiedziała. Oboje z Ellerym przechodzili koło niego podczas jednej z pieszych

wędrówek i wprost ją zachwycił. Zawsze lubiła ładne domy. Dotąd mieszkała w wielkim,

okropnym choć dostatnim domu ciotki Ady, stojącym na gołym placu i nienawidziła go. Ale
dom Dana Weavera… Koci Grzbiet — Dan nazwał go tak z powodu stromego urwiska na
tyłach posesji. Pociągał ją od pierwszego wejrzenia i tak byłoby przyjemnie… A teraz musi
urządzać go dla Juanity.

— Przystąpiłem natychmiast do kupna, gdy tylko Juanita obiecała wyjść za mnie — ciągnął

Ellery. — Ja… ten dom wprost jest dla niej stworzony. Och, Susan, jaka to piękna dziewczyna!

— Jestem pewna, że nie wybrałbyś innej — odparła Susan z jeszcze większą łaskawością.

Ani jej, ani pewnie Ellery’emu nie przyszło do głowy, że właśnie obdarzyła się znakomitym
komplementem. — Jak ona wygląda? To znaczy, jaki przedstawia typ? To ważne, skoro mam
dla niej urządzać dom, A nie lepiej poczekać do ślubu, by sama zajęła się tym? Nie
dopuściłabym, żeby ktokolwiek wyręczył mnie w takiej przyjemnej czynności.

— No tak, ale widzisz, Juanita jest… inna — zauważył Ellery z rozmarzeniem. — Jest

jedynaczką… zawsze wszystko robiono za nią… pochodzi z tych Vaughanów z Edgetown,
wiesz o kim mówię. Nie ma w sobie zaradności. — Tu Susan drgnęła. — I nie chcę nużyć
młodej główki przyziemnymi sprawami. Wymarzyłem sobie, że gdy przyjedzie, dom będzie
gotowy.

— Zapewne przeniesiesz ją przez próg — wtrąciła Susan z odrobiną sarkazmu w głosie.
— Tak, właśnie tak — zgodził się z prostotą Ellery. — Nie sprawi mi to trudności… ona jest

taka dziewczęca. A jak wygląda? No cóż, z takim imieniem powinna być śniada i czarnowłosa,
lecz w rzeczywistości jest jasna jak blask księżyca. Ma lśniące blond włosy i łagodne zielone
oczy… Nigdy nie widziałem równie pięknych oczu, dopóki nie poznałem Juanity. To taka
nieśmiała, eteryczna istota o twarzy Madonny.

— I mam umeblować dom, by wnętrze do niej pasowało? — zapytała Susan z udawaną

troską. — A kiedy… hm, kiedy odbędzie się ślub?

— Mam nadzieję, że pod koniec sierpnia. To pozwoli nam spędzić miesiąc w Muskoka.
— A teraz mamy połowę maja. Trzy miesiące. Dobrze, zrobię, co się da.
— Dziękuję ci. — Ellery wstał z wyraźną ulgą. — Zdjęłaś mi wielki ciężar z serca.

Chodźmy, Banjo.

Susan po kilku spędzonych w samotności minutach wbiegła po schodach, śpiewając. Ciotka

Ada wyjrzała ze swego pokoju. — Co się stało, moje dziecko?

— Stało się? Ależ nic się nie stało. Po prostu śpiewam.
— Przecież śpiewasz tylko wtedy, gdy coś cię trapi.
— Nic mnie nie trapi. Absolutnie nic. Jestem uradowana i podekscytowana. Mam przed

sobą pracowite, pełne radości lato. Obiecałam Ellery’emu Boydenowi urządzić dom dla jego
przyszłej żony… pochodzącej z Vaughanów z Edgetown. Znasz ich chyba? Kto by nie śpiewał,
mając coś takiego w perspektywie?

— Ba — rzekła pocieszająco ciotka Ada — w morzu pływa niejedna ryba…
Susan zatrzasnęła drzwi. Nie ma sensu sprzeczać się z ciotką. Ona nie wierzy, że serce Susan

zostało pogrzebane na polu bitwy we Francji. Podeszła do lustra i popatrzyła uważnie. Nie, w
niczym nie przypomina Juanity. Jest wysoka i ciemnowłosa… na razie. I raczej trudno byłoby
ją przenieść przez próg. Ale czy jej wyniosła postawa nie zaczyna tracić na atrakcyjności?

— Ellery ma trzydzieści pięć lat i żeni się z dzieciakiem — mruknęła pogardliwie. —

Najwidoczniej profesor ekonomii i socjologii w college’u Clement stracił rozsądek. Cóż, śmiej
się, Susan. To odpowiedni moment do sprawdzenia twego sławetnego poczucia humoru.
Czekasz w trzydziestą rocznicę urodzin na oświadczyny, a tu rzekomy konkurent przychodzi i
proponuje umeblowanie domu dla jego jasnowłosej, eterycznej panny młodej. Wiesz, Susan, to
doskonały temat satyrycznego komiksu.

— Podobało mi się wiele domów — powiedział Ellery. — Lecz gdy zobaczyłem ten,

natychmiast zapragnąłem go mieć. Pamiętasz wieczór przed rokiem, gdy zbieraliśmy
pierwiosnki, wracając do domu na skróty? Wtedy jednocześnie spojrzeliśmy w tamtą stronę.

— Zawsze chciałam… kochałam biało—zielone domy — dodała Susan marząco.
Dom zwany Kocim Grzbietem okazał się jeszcze bardziej uroczy, niż pamiętała z ubiegłego

roku. A domy mające własny czar zawsze wprawiały Susan w podniecenie, bo zdarzały się tak
rzadko. Co za widok! U stóp wzgórza rozciągało się miasto, po lewej stronie tereny college’u…
piękna wieża z biblioteką między włoskimi topolami. Z prawej strony falujące wzgórza.

— Niektóre doliny są wyjątkowe — usłyszała głos Ellery’ego. — Sam ich widok sprawia

przyjemność. Ta należy do szczególnie uroczych. Ale jedno drzewo trzeba ściąć. Jak sądzisz?

— Piękny klon… och, nie rób tego — zawołała Susan, która kochała drzewa.
— Psuje widok — tłumaczył się Ellery.
— Skądże. Zobacz, ile piękna i romantycznego nastroju dodaje temu zakątkowi. Jestem

pewna, że Juanita je pokocha.

Tak naprawdę, to Susan wcale nie była tego pewna. Dręczyło ją przeczucie, że ta zielonooka

istota nigdy nie pokocha żadnego drzewa.

Ale Ellery takich wątpliwości nie miał. — Tak i ja sądzę. Zostawmy je więc. Będzie to

doskonałe miejsce na śniadania w letnie poranki. Jeśli dopisze pogoda. — Spójrz, Susan, tam,
na to wzgórze. To mój przyjaciel. Czyż nie wygląda jak dostojny starzec? W tym
nasłonecznionym zakątku zrobimy ogród kwiatowy. Muszą tu rosnąć orliki i nasturcje, białe
irysy, naparstnice i oczywiście różnobarwne dzwonki. Ogrody w Edgetown toną w nich po
prostu.

— Czy jasnowłosa pani twego serca zechce hodować takie staroświeckie kwiaty? — spytała

z przekąsem Susan.

— Ona lubi wszystko co piękne — odrzekł bezmyślnie Ellery.
Susan nie cierpiała bezmyślności. Weszła więc do środka, aby obejrzeć wnętrze domu.

Chciała  znaleźć  wiele  braków,  aby  bez  żalu  czy  wzruszenia  przekazać  dom  przyszłej  pani
Boyden.  Niestety,  nie  mogła  wypatrzyć  ani  jednego.  Słoneczna  jadalnia  o  wykuszowych
oknach  ocienionych  dzikim  winem  —  była  jadalnią  jej  marzeń.  Na  półpiętrze  nisko
umieszczone  okno  z  miękko  wysłanym  parapetem  zapraszało  do  wygodnego  oglądania
krajobrazu.

— Sądzisz, że spodoba się jej okolica? — zapytał Ellery. — Cieszę się, że ze wszystkich

okien są takie ładne widoki. Pragnę, by moją żonę otaczało wyłącznie piękno.

Susan pomyślała, że zakochani ludzie stają się sentymentalni. Postanowiła jednak okazać

wyrozumiałość. Przez następne tygodnie całkowicie pochłonęła ją praca. Odsunęła od siebie
wszelkie myśli o Juanicie i postanowiła urządzić Koci Grzbiet według własnego gustu. — Nie
ma sensu kierować się innymi względami. Prócz zachwytów Ellery’ego nic nie wiem o
dziewczynie. Musi zaufać całkowicie mojemu dobremu smakowi.

Ellery okazywał wielką ufność. Powiedział Susan, żeby nie przejmowała się kosztami i nie

wtrącał  się.  Towarzyszył  jej  cierpliwie  w  poszukiwaniu  sprzętów  pasujących  do  wnętrz
Kociego Grzbietu i czasem dochodziło do sprzeczki, ale zawsze Ellery w końcu się poddawał.
Susan  potrafiła  cudem  wynaleźć  odpowiednie  drobiazgi.  Kiedyś  niemal  rozpłakała  się  z
radości,  gdy  w  obskurnym  żydowskim  sklepiku  znalazła  staroświecką,  mosiężną  kołatkę  do
drzwi.  Stary  perski  dywan  Ellery’ego  został  położony  w  bawialni,  choć  on  chciał  kupić  coś
nowego  i  jaśniejszego.  Do  hallu  przeznaczyła  wiekowy  zegar  stojący  i  dębową  kanapkę.
Dobrała do tego kilka odpowiednich rycin i kuty, żelazny kandelabr. Nastawała również, by
umieścić w domu stylowy stół z giętymi nogami, który Ellery odziedziczył po babce, a także

mahoniową komodę należącą do stryja — kapitana marynarki. Ellery zamierzał oba meble
upchnąć w pokoju gościnnym, lecz zaprotestowała, wołając: — To przecież najpiękniejsze
meble jakie masz!

Spędzili niezwykłe popołudnie, przeglądając zawartość szuflad komody. Ellery był

zaskoczony. Korale — białe i czerwone, różnorodne muszle, pióra egzotycznych ptaków,
nasiona i orzechy z wysp Pacyfiku, figurki bożków z kości słoniowej, niezwykłej piękności
hafty.

— Co za cudowne zajęcie. Nie wiadomo na co człowiek może się natknąć — wołała

entuzjastycznie Susan. — Czy to nie wspaniałe? Patrz, prawdziwa perła!

— Każę ją oprawić dla Juanity — oznajmił Ellery.
Oglądając cuda zamknięte w szufladzie, zupełnie zapomniała o Juanicie. Teraz wstała trochę

pobladła i zirytowana. Czuła zmęczenie. Całe popołudnie robiła zakupy w domu towarowym,
ponieważ dom panny Vaughan z Edgetown nie może być umeblowany samymi tylko antykami.
Kilka bezsennych nocy rozmyślała o zasłonach do okien, ale też efekt godny był poniesionych
kosztów.  Susan  zauważyła,  że  nawet  bez  takich  problemów  spędza  zbyt  wiele  nocy
bezsennie… Lato było upalne, a poszukiwanie mebli jest wyczerpującym zajęciem. Nic więc
dziwnego,  że  często  nerwy  odmawiały  jej  posłuszeństwa  i  miewała  napady  złego  humoru.
Irytował ją błysk w oczach Ellery’ego, gdy mówił o Juanicie. I ta mała złocista poduszeczka na
parapet  w  oknie  półpiętra.  Ellery  kupił  ją  osobiście.  Powiedział,  że  wyobraził  sobie  złocistą
główkę  narzeczonej  na  takim  właśnie  tle.  Susan  poduszkę  znienawidziła.  Uważała,  że
zachowanie  przyjaciela  jest  po  prostu  śmieszne.  —  Powinieneś  kupić  Juanicie  zieloną
poduszkę. Ta pasuje do ciemnych włosów.

— Jest bardzo odpowiednia dla niej — upierał się Ellery. — Na złotym tle będzie wyglądała

jak Madonna w aureoli.

Tak więc poduszka lśniła na ciemnym parapecie, a Susan świerzbiły ręce, by ją cisnąć z

urwiska. — Aureola! Też mi gadanie!

Do innych rzeczy nie miała zastrzeżeń. Pod koniec lipca wnętrza były gotowe w

najdrobniejszych szczegółach. Żeby taką doskonałość marnować na dzieciaka, dla którego dom
stanowił jedynie miejsce do jedzenia i spania! I jeszcze do tańców, bo z wynurzeń Ellery’ego
wnioskowała,  że  Juanita  lubi  się  bawić.  W  ogóle  za  dużo  mówił  o  Juanicie.  Trochę
powściągliwości  byłoby  w  lepszym  guście.  Susan  jednak  słuchała  cierpliwie,  udając
zrozumienie  i  sympatię.  Miała  przy  tym  poczucie  głębokiej  satysfakcji  z  dobrze  wykonanej
pracy. Nawet Juanicie trudno będzie to popsuć.

— Koci Grzbiet czeka na przyjęcie panny młodej — powiedziała Ellery’emu pewnego

lipcowego wieczoru. Leżała nieruchomo w fotelu, zbyt zmęczona by zadbać o swoją twarz.
Wyglądam blado i staro — pomyślała z gniewem.

— Jakże ci mam dziękować? — zapytał pokornie Ellery.
— Nie trudź się — odparła obojętnie. — Za co tu dziękować? Miałam sporo uciechy dzięki

tobie. Naprawdę z przyjemnością urządzałam ten dom. Kiedy bierzecie ślub?

— To jeszcze nie zostało ustalone. Spodziewam się… że niebawem. Mam… mam nadzieję,

że nastąpi to wkrótce. Susan, widzę, że jesteś znużona.

— Skonana, jak to zauważyła ciocia Ada. Ona to potrafi człowieka pocieszyć! Zrozumiałe,

iż w moim wieku szybciej odczuwa się zmęczenie. Banjo, dlaczego uśmiechasz się tak
szelmowsko? Ellery, czy Juanita polubi Banjo? I pozwoli mu przynosić kości do domu?

— Niestety, Juanita nie przepada za psami. Trochę się ich boi i chyba kupię jej kota.
— A jak to przyjmie Banjo?
— Musi się przyzwyczaić.
— Ludzie mówią, że do wszystkiego można się przyzwyczaić — westchnęła Susan. — Ale

ja w to nie wierzę. Biedny psiak! Nie sądzisz! Ellery, że nawet pies powinien mieć jakieś
prawa?

— „Oho, znowu zaczyna śpiewać” — pomyślała ciotka Ada, kiedy i Susan weszła do swego

pokoju. — „Nigdy tyle nie śpiewała co tego lata. Mam nadzieję, że wkrótce odzyska pogodny
nastrój.

Pewnego pięknego popołudnia Ellery zadzwonił o piątej i spytał Susan, czy spotka się z nim

w  Kocim  Grzbiecie  około  ósmej.  Ma  jej  coś  ważnego  do  powiedzenia.  Spodziewała  się
rozmowy  o  ślubie  i  wcale  nie  była  tym  zainteresowana.  Kiedy  człowiek  jest  strasznie
zmęczony, niewiele go obchodzi. Niczego nie pragnie, nic go nie cieszy. Jednakże po namyśle
postanowiła  pójść  godzinę  wcześniej  i  mieć  przynajmniej  trochę  czasu  dla  siebie.  Chciała
pożegnać się z domem.

Koci Grzbiet nigdy nie wyglądał piękniej, a Susan nigdy nie czuła takiej z nim więzi.

Kochała ten dom równie mocno, jak nienawidziła Juanity. Torturą była myśl, że inna kobieta
zamieszka  w  nim,  będzie  przestawiała  meble,  siadywała  przy  kominku,  dotykała
przedmiotów…  Zacisnęła  dłonie.  Najchętniej  wszystko  by  potłukła.  W  pierwszej  kolejności
ten śliczny błękitny dzbanuszek w złote różyczki. Juanita nie powinna go mieć… Na samą myśl
o  tym  robiło  jej  się  słabo.  Rozbiję  dzbanek…  Podbiegła  do  kominka  i  zdjęła  naczyńko  z
gzymsu. Potem zobaczyła w lustrze swoją twarz i… odstawiła je na miejsce. Wielkie nieba!
Jaką to chudą, wysuszoną i złą kobietą stanie się w przyszłości! Samotną i oschłą! Nienawidziła
pięknej  Juanity,  która  nigdy  nie  męczyła  zielonych  oczu  ślęczeniem  nad  studenckimi
wypracowaniami. W tej chwili mogłaby podać jej truciznę…

— Chodź na dwór zobaczyć zachód słońca — powiedział od progu Ellery.
— Widziałam setki zachodów. Co jest szczególnego w tym właśnie? — spytała sucho.

Chciała zostać w środku. Tutaj w zapadającym mroku nie musiała dzielnie się uśmiechać.
Czuła, że jeśli choć tylko raz się uśmiechnie, coś okropnego stanie się z jej twarzą.

— W każdym zachodzie słońca jest coś szczególnego — rzekł Ellery. Ale wszedł i usiadł na

kanapie. Jakiś czas milczeli. Susan nie mogła wydobyć z siebie głosu. Przeraziła się i zaczęła
dygotać. Kipiała wprost z wściekłości i rozpaczy. Nienawidziła Juanity coraz bardziej. Tej
Juanity, która zabrała jej dom i jej mężczyznę! Tak, jej mężczyznę! Vernon Darby stał się nagle
wyblakłym wspomnieniem.

— Pomyśl, Susan — odezwał się wreszcie Ellery — za dwa miesiące przybędzie pani mego

serca, moja mała królowa. Wydaje mi się to… — tu zniżył głos ze wzruszenia — zbyt piękne,
by mogło być prawdziwe. Czy to nie sen?

Być może, gdyby Ellery nie użył idiotycznego zwrotu „moja mała królowa”, Susan nie

straciłaby panowania nad sobą. Lecz to była ostatnia kropla goryczy. Poderwała się z miejsca i
rzuciła z pasją: — Ty beznadziejny głupcze! Bo jesteś głupcem poślubiając młodziutką
dziewczynę. Pustego, pięknego trzpiota bez jednej własnej myśli w głowie. Czy śnisz? O, tak! I
obudzisz się, kiedy będzie za późno… i nikt się nad tobą nie ulituje… staniesz się
pośmiewiskiem! — W tym momencie wybuchnęła histerycznym śmiechem, a Ellery wstał.

— Nareszcie! — powiedział z głęboką satysfakcją. Gdybyś jeszcze przez minutę zachowała

tę sztuczną pozę obojętnej życzliwości, stłukłbym cię na kwaśne jabłko. Nawet nie wiesz, jak
bliski byłem zbrodni tego lata. Co do Juanity, to całkowicie się z tobą zgadzam — za młoda dla
mnie. Wiedziałem to od samego początku. Jednak nie nazwałbym jej bezmyślną i pustą. To
zdumiewająco inteligentne pięcioletnie dziecko i naprawdę jest urocza. Wiesz, Susan, na
pewno ją pokochasz, gdy pojedziemy na Boże Narodzenie do Edgetown.

Susan spoważniała i patrzyła tępo na Ellery’ego. On zaś odpowiedział nieco zakłopotanym

uśmiechem. — Och, tak nie lubię wyjaśnień! Jednakże z ulgą powiem prawdę po tylu

IELKA PRZYGODA

BLA

1917

Proszę wyjść na dwór, panie nauczycielu! Nie potrafię myśleć ani mówić otoczony

ścianami, nigdy nie potrafiłem. Chodźmy do ogrodu! — takie słowa usłyszałem z ust Abla
Armstronga przy pierwszym spotkaniu. Był członkiem rady szkolnej i wybrałem się do niego w
piękny majowy wieczór, by omówić pewną sprawę. Objąłem w letnim semestrze stanowisko
kierownika szkoły w Stillwater.

Wybudowano ją w okolicy raczej odludnej, z czego byłem zadowolony. Ostatnio życie nie

układało mi się najlepiej. Duszę miałem obolałą i zbuntowaną z powodu różnych przeżyć, nie
mających jednak z tą opowieścią nic wspólnego. Stillwater dało mi czas i warunki do
zaleczenia ran i przemyślenia pewnych rzeczy. Kiedy z perspektywy czasu spoglądam wstecz,
wiem, ile w tym zasługi Abla i jego pięknego ogrodu.

Abel Armstrong (zawsze mówiono o nim „Stary Abel”, choć ledwie dobiegał

sześćdziesiątki)  mieszkał  w  uroczym,  szarym  domu  nad  brzegiem  zatoki.  Jeszcze  przed
spotkaniem  wiele  o  nim  słyszałem.  Nazywano  go  „dziwakiem”,  ale  mieszkańcy  Stillwater
bardzo lubili Abla. Gospodarował z siostrą Tamzine, której, jak mnie poinformowała gadatliwa
gospodyni,  od  lat  szwankował  umysł.  Po  lepszych  i  gorszych  okresach  nastąpiła  wyraźna
poprawa i kobieta stała się tylko nader cicha i „dziwna”. W młodości Abel przez rok studiował
w college’u, lecz zrezygnował z nauki, gdy Tamzine „zwariowała” i potrzebowała opieki. Abel
wrócił  do  domu  i  osiadł  na  gospodarstwie  z  widocznym  zadowoleniem;  w  każdym  razie
nikomu się nie skarżył.

— On zawsze traktował wszystko pogodnie — powiedziała pani Campbell. — Nigdy nie

martwił się z powodu niepowodzeń czy rozczarowań, jak to czyni większość ludzi. Wydaje mi
się, że dopóki Abel Armstrong może spacerować po swoim ogrodzie, recytować wiersze i
przemawiać do żółtego kocura jak do człowieka, to nie obchodzi go, co się wokół dzieje. Nigdy
nie był zaradny ani pazerny. Jego ojciec nigdzie nie zagrzał miejsca, ale dzieci wdały się w
rodzinę matki — marzycielskie, trochę nie dostosowane do naszej rzeczywistości. Tacy ludzie
nie osiągają wiele na tym świecie.

O tak, zacna pani Campbell, na tym mają niewiele. Są jednak inne światy, gdzie do

uczynków  przykłada  się  inną  miarę  i  Abel  żył  właśnie  w  takiej  krainie,  z  dala  od  spojrzeń
skrzętnych  farmerów  i  rybaków.  Od  pierwszej  chwili  spędzonej  w  ubarwionym  blaskami
zachodu  ogrodzie  czułem,  że  znalazłem  przyjaciela.  Osobowość  i  życiowa  filozofia  Abla
wzbogaciły mą egzystencję i nadały jej poczucie harmonii. Opowieścią tą, pełną wdzięczności,
składam hołd jednej z najwspanialszych znanych mi istot.

Był mężczyzną wysokim, o kanciastej i niezgrabnej sylwetce. W pospolitej twarzy zwracały

uwagę  duże,  pełne  wyrazu  aksamitno—orzechowe  oczy,  niezwykle  czyste  i  bystre  jak  na
człowieka  w  jego  wieku.  Miał  też  niewielką,  spiczasto  przyciętą  bródkę  bez  jednej  srebrnej
nitki, choć głowę okrywała mu siwizna. Wyglądał na człowieka, co to zaznał licznych cierpień,
te zaś pozostawiły niezatarte ślady. Przyglądając mu się, wątpiłem w słuszność wypowiedzi
pani Campbell, że „bez żalu” rozstał się ze studiami. Musiał zrezygnować z wielu rzeczy, ale
odczuł  to  dotkliwie.  Pokonał  jednak  ból  i  doznał  łaski  ukojenia.  Miał  zdumiewająco
melodyjny, dźwięczny głos, a opalona dłoń, którą do mnie wyciągnął, była długa i kształtna.

Wyszliśmy do ogrodu w pachnące i wilgotne powietrze wiosennego wieczoru. Z lewej

strony rozciągał się sosnowy las i niemal dotykał domu. Z prawej zaś rósł rząd włoskich topoli,
teraz poczerwieniałych w zachodzącym słońcu.

— Zawsze lubiłem włoskie topole — wyznał Abel. — To księżniczki wśród drzew. Bardzo

modne były w czasach mego dzieciństwa. Każdy, kto chciał uchodzić za wytwornego, sadził je

na skraju trawnika, podjazdu czy ostatecznie po obu stronach drzwi frontowych. Teraz wyszły
z mody. Ludzie utyskują, że usychają im czubki i drzewa brzydko wyglądają. Nie zdarza się to
wówczas, jeśli ryzykując skręceniem karku, obcina się je tak, jak ja to robię. Jakoś do tej pory
udało mi się zachować całą głowę, a moje topole rosną zdrowo bez suchej wiechy, jak ptasie
gniazdo, na wierzchołku. Matka lubiła ich dostojeństwo i tę szczególną wyniosłość. Nie
spoufalają się z byle kim. Widzi pan — sosny są do zabawy, topole do towarzystwa.

Przekroczyliśmy furtkę do innej części ogrodu. Tu wąska ścieżka wiodła do olbrzymiej

jabłoni, przypominającej wielki stożek różowego kwiecia. Drzewo otaczała omszała ławeczka.
Lecz  ulubione  miejsce  Abla,  o  czym  mi  później  powiedział,  stanowiła  altanka  z  prętów
oplecionych  młodymi  pędami  szmaragdowozielonego  chmielu.  Tam  właśnie  mnie
przyprowadził  i  z  dumą  pokazał  wspaniały  widok  na  rozległą  zatokę  i  przystań.  Blask
wczesnego  zachodu  —  różowy  i  płomienny  —  już  znikał  z  nieba;  woda  mieniła  się  jak
srebrzyste zwierciadło, a ledwo widoczne żaglówki przesuwały się wolno wzdłuż brzegu. W
katolickiej kaplicy z drugiej strony zatoki biły dzwony. Łagodny dźwięk płynął przez zmierzch
i jednoczył się z szeptem morza. Światło latarni u wejścia do kanału drżało i rzucało błyski na
opałowe niebo. W dali szarzała wstęga dymu z komina przepływającego parowca.

— Czyż widok nie jest godny zachwytu? — zapytał Abel z dumą pełną czułości. — I w

dodatku bezpłatny. Morze i niebo są niczyje i przez to bezcenne. Usiądźmy w altance, panie
nauczycielu. Wkrótce wzejdzie księżyc. Nigdy nie znudzi mnie widok księżycowej poświaty
na powierzchni morza. Za każdym razem mam niezwykłe przeżycie. Ale widzę, że chce pan
mówić o interesach, proszę zaczekać. Nie powinno się rozmawiać, oczekując wschodu
księżyca. Choć osobiście w ogóle nie lubię rozmów o interesach.

— Niestety, czasem nie można tego uniknąć.
— Tak, uważam to za zło konieczne, panie nauczycielu — zgodził się ze mną. — Lecz

wiem,  co  pana  tu  sprowadza  i  możemy  ów  problem  załatwić  w  pięć  minut.  Zgodzę  się  na
wszystko, czego chce pan i dwaj pozostali członkowie rady. Bóg jeden wie, dlaczego mnie do
niej  włączono.  Chyba  z  przyczyny  mojej  malowniczości.  Przypuszczam,  że  chcieli  mieć
jednego  prawdziwie  przystojnego  mężczyznę.  —  Jego  szczery,  pełen  wesołości  śmiech  był
bardzo zaraźliwy. Ja też się roześmiałem i usiadłem w altance.

— A teraz, jeśli pan sobie nie życzy, nie musimy rozmawiać. Zabawimy tu trochę, a jeśli

przyjdzie nam do głowy coś mądrego, to powiemy. Lecz nie przejmujmy się, jeśli nie przyjdzie.
Gdy z przyjemnością siedzimy w milczeniu przez pół godziny z jakąś osobą, to są szansę na
zawarcie przyjaźni. W przeciwnym wypadku nawet nie warto próbować.

Owego wieczoru w chmielowej altance Abel i ja z powodzeniem przeszliśmy sprawdzian

milczenia.  Jakoś  wyjątkowo  odpowiadała  mi  ta  chwila  zadumy,  choć  ostatnio  nie  miałem
większej  ochoty  na  rozmyślania.  Uroczysty  spokój,  od  dawna  obcy  mej  zmęczonej  duszy,
rozlewał  się  wokół.  Tchnął  nim  Abel  i  cały  ogród.  Rozglądając  się,  rozważałem,  na  czym
polega urok tego miejsca?

— Ładnie i daleko od zgiełku, prawda? — zagadnął Abel nieoczekiwanie, jakby czytając w

moich  myślach.  —  Żadnego  handlu  ani  zysków.  Nic  stąd  nie  sprzedałem.  Tamzine  ma
warzywną działkę, ale czego nie zjemy sami, oddajemy. Geordie Marr w dole koło przystani
ma duży ogród i sprzedaje naręcza kwiatów, kosze owoców i jarzyn do hotelu. Uważa mnie za
głupca,  bo  nie  postępuję  podobnie.  Cóż,  on  ma  z  ogrodu  pieniądze,  a  ja  szczęście  i
przyjemność.  W  tym  cała  różnica.  Przypuśćmy,  że  zarobiłbym  dużo  pieniędzy  i  co  z  tego?
Zabierałbym je w ten sposób bardziej potrzebującym. Geordie Marr jest najnieszczęśliwszym
stworzeniem  pod  słońcem.  Zawsze,  biedaczysko,  tkwi  w  jakichś  kłopotach.  Oczywiście,
większość sam spowodował, ale to nie czyni ich lżejszymi. Siedział pan kiedyś, nauczycielu, w
chmielowej  altance?  —  zacząłem  się  przyzwyczajać  do  nieoczekiwanych  zwrotów  w
rozmowie i odparłem, że nigdy.

— Cóż za wspaniałe miejsce do marzeń — zauważył pogodnie Abel. — Młodzieniec taki

jak pan musi często marzyć.

Wtrąciłem gwałtownie i gorzko, że od dawna przestałem bujać w obłokach.
— Tak się panu wydaje — powiedział w zadumie Abel. — Za jakiś czas wróci pan do

marzeń i dzięki Bogu za to! Nie pytam, co pana chwilowo zniechęciło, ale niedługo zmieni pan
zdanie. Zwłaszcza jeśli będzie pan częstym gościem w moim ogrodzie. Przepełniają go
wszelkiego rodzaju marzenia. Można wybierać do woli. Ja od lat tęsknię do przygód. Mam
sześćdziesiąt jeden lat i nigdy nie dokonałem śmielszego czynu niż wyprawa na dorsze przy
ładnej pogodzie. Wciąż jednak mam nadzieję, że przeżyję coś niezwykłego. Gdy nawiedzają
mnie takie pragnienia, staję się krwiożerczą bestią.

Wybuchnąłem śmiechem. Prawdopodobnie śmiech rozlegał się w tym zakątku niezwykle

rzadko.  Tamzine,  pieląca  opodal,  podniosła  raptownie  głowę  i  podreptała  do  domu.  Nie
obdarzyła  nas  słowem  ni  spojrzeniem.  W  pełni  zasługiwała  na  opinię  osoby  niezwykle
nieśmiałej. Była bardzo tęga, o twarzy okrągłej i bez wyrazu, ale bardzo pięknych, rudawych
włosach. Miała na sobie jaskrawą suknię z materiału w białe i czerwone prążki. Szedł przy niej
ogromny,  rudawy  kocur,  który  nagle  pomknął  do  altanki  i  wskoczył  Ablowi  na  kolana.
Podziwiałem piękne zwierzę o błyszczących zielonych ślepiach i białych łapach.

— Kapitan Kidd — pan Woodley — Abel przedstawił nas poważnie, jakby kot był ludzką

istotą. Nie przejawiliśmy szczególnego entuzjazmu.

— Nie przepada pan za kotami — zauważył Abel, gładząc aksamitny grzbiet. — Nie mam

tego panu za złe, bo i ja ich nie lubiłem, dopóki nie znalazłem Kapitana. Ocaliłem mu życie, a to
jest trochę tak, jakby się dało życie. Na świecie jest wielu bezmyślnych ludzi. Niektórzy z
letników mieszkających w domkach nad zatoką są bezmyślni aż do okrucieństwa. Trzymają
koty przez lato, karmią je, pieszczą, stroją we wstążki, a gdy nadejdzie jesień — wyjeżdżają,
pozostawiając zwierzaki na łasce losu. Krew się we mnie burzy!

Pewnego dnia ostatniej zimy znalazłem na brzegu martwą, starą kotkę, a przy jej boku trzy

malutkie kocięta. Zdechła, starając się ogrzać je własnym ciałem. Leżała, obejmując dzieci
łapkami. Panie nauczycielu, popłakałem się na ten widok, a potem zacząłem kląć. Zabrałem
kocięta, nakarmiłem i odchuchałem, a później umieściłem w dobrych domach. Znałem panią,
która zostawiła tę kotkę. Kiedy wróci latem, powiem jej, co o tym myślę. Zostanie to uznane za
wtrącanie się w nie swoje sprawy, lecz wszyscy wiedzą, że lubię się wtrącać, gdy mam ważny
powód.

— Czy Kapitan Kidd jest jednym z porzuconych? — spytałem.
— Tak. Zauważyłem go pewnego mroźnego dnia zaplątanego w gąszczu krzewów. Zaczepił

się przez tę idiotyczną wstążkę i prawie dogorywał z głodu. Panie Boże, trzeba było widzieć
jego oczy! Choć taki mały, jakoś dawał sobie radę, dopóki nie zawiesił się na tej wstążce. Kiedy
go uwolniłem, polizał mi rękę malutkim czerwonym języczkiem. Przed dziewięcioma laty nie
był jeszcze takim pewnym siebie piratem, ale potulnym barankiem. Jak na kota dość długo
żyje. Dobry też z niego kompan.

— Przypuszczałem, że będzie pan miał raczej psa — powiedziałem.
Abel pokręcił głową. — Miałem kiedyś. Bardzo się do niego przywiązałem i gdy zdechł, nie

mogłem znieść myśli, że inny pies zająłby miejsce mego ulubieńca. Był przyjacielem, rozumie
pan? Kapitan zaś jest tylko towarzyszem. Lubię go. Szczególnie za tę szczyptę diabelstwa
tkwiącą we wszystkich kotach. Psy kocha się bardziej niż koty, ale z drugiej strony nie mogę
powiedzieć, że są tak samo interesujące.

Roześmiałem się, wstając z ociąganiem.
— Już pan odchodzi? Przecież jeszcze nie mówiliśmy o interesach. Domyślam się, w jakiej

pan przyszedł sprawie. Tylko ci dwaj pomyleni członkowie rady mogli wpaść na pomysł
czyszczenia wiosną pieca!

— Oni pytają, czy zgadza się pan na postawienie nowego pieca.

— Niech im pan powie, żeby stawiali, jaki tylko chcą i niech mi dadzą święty spokój —

odparł Abel. — A pan, nauczycielu, będzie mile widziany w tym ogrodzie o każdej porze. Jeśli
poczuje pan zmęczenie, samotność lub gniew czy nadmiar ambicji, niech pan przyjdzie i
posiedzi tu sobie. Jaki człowiek mógłby trwać w gniewie, gdyby przez dziesięć minut patrzył
na bratek? Jeśli zechce pan gawędzić, będę mówił, a gdy nadejdzie czas zadumy, zostawię pana
w spokoju. Mam wielkie doświadczenie w tej dziedzinie.

— Postaram się często tu przychodzić — powiedziałem. — Może nawet za często.
— Proszę tak nie myśleć. Pan jest młody, ja — stary, ale nasze dusze są prawie w tym

samym wieku i będziemy mieli sobie dużo do powiedzenia. Czy idzie pan stąd wprost do
domu?

— Tak.
— W takim razie proszę wstąpić na chwilę do Mary Bascom i dać jej ode mnie bukiet

białego bzu. Przepada za nim, a ja chcę, by go dostała jeszcze przed śmiercią.

— Jest bardzo poważnie chora?
— Suchoty. To u nich rodzinne. Może umrzeć w ciągu miesiąca jak jej brat, albo pożyje

dwadzieścia lat jak ojciec. Krótko czy długo; dopóki kwitnie bez, posyłam jej co dzień
wiązankę. Piękny dziś mamy wieczór. Zazdroszczę panu spaceru brzegiem morza przy świetle
księżyca.

— Proszę pójść ze mną — zaproponowałem.
— Nie — Abel spojrzał w stronę domu. — Tamzine nie lubi samotności wieczorem.

Dlatego chodzę po ogrodzie. Księżyc jest moim przyjacielem. Kocham go, odkąd sięgam
pamięcią. Jako ośmiolatek zasnąłem raz o zmierzchu w sadzie i nikt tego nie zauważył.
Obudziłem się, sam w nocy, śmiertelnie przerażony. Dobry Boże, co za dziwne cienie i dźwięki
widziałem i słyszałem! Nie śmiałem się poruszyć! Siedziałem więc dygocząc, biedaczysko! I
nagle zobaczyłem, że księżyc spogląda na mnie przez gałęzie jak stary przyjaciel. Natychmiast
poczułem się lepiej, i Wstałem i pomaszerowałem do domu dzielny jak lew. Dobranoc, panie j
nauczycielu. Proszę powiedzieć Mary, że będzie dostawała bez jeszcze j przez tydzień.

Od tego wieczoru byliśmy z Ablem serdecznymi druhami. Spacerowaliśmy rozmawiając lub

milcząc i razem łowiliśmy ryby. Mieszkańcy Stillwater dziwili się, że przedkładam jego
towarzystwo nad towarzystwo młodzieży. Zaniepokojona pani Campbell wyraziła pogląd, że
straszny ze mnie oryginał i że „szukali się w korcu maku”.

Pokochałem stary ogród nad brzegiem zatoki, a nawet i starego Abla, uczuciem prawdziwie

głębokim. Gdy zamykała się za mną furtka ogrodu, zostawiałem dręczące wspomnienia i żale.
W ciszy i spokoju moja dusza uwalniała się z przepełniającej ją goryczy i stawała się znowu
zdrowa — tak jak przepowiedział Abel. On sam nigdy mnie nie pouczał, ale emanował
pogodną odwagą, wytrwałością i akceptacją życiowych trudności. Był najbardziej
zrównoważonym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Nigdy nie pomniejszał zła ani
też nie przesadzał, gdy chodzi o dobro. Jego zdaniem ból nie powinien nadmiernie przygnębiać,
a przyjemności nie powinny sprowadzać w lenistwo i niedbalstwo. Pomógł mi zrozumieć, jak
tchórzliwie wykręcałem się od pewnych decyzji. Zdałem też sobie sprawę, że moje osobiste
zmartwienia nie są najważniejszymi rzeczami na świecie. Abel nauczył mnie znowu śmiać się,
a kiedy człowiek śmieje się szczerze i radośnie, nie jest z nim tak źle.

Stary ogród był zawsze pogodny. Nawet gdy wiał wschodni wiatr i szare fale biły o brzeg,

jakieś promyki słońca zdawały się tu docierać. Może dlatego, że rosło tak wiele żółtych
kwiatów, które lubiła Tamzine. A i Kapitan Kidd często paradował w przepychu złocistej
sierści. Dziwiłem się, skąd w ogrodzie tyle rozśpiewanego ptactwa? Okazało się, że Kapitan
Kidd nigdy nie polował. Pewnie rozumiał, jak źle by to przyjął jego pan.

Zewsząd dochodziło ćwierkanie lub śpiew, a wiatr w gałęziach sosen zawsze dźwięczał niby

radosne powitanie. My zaś spacerowaliśmy po ścieżkach zatopieni w dyskusji o prawdach
uniwersalnych.

— Lubię rozważać różne problemy, choć nigdy nie potrafię ich rozwiązać — oznajmił Abel.

— Mój ojciec twierdził, że nie ma sensu mówienie o rzeczach, których się nie rozumie. Ale,
dobry Boże, gdybyśmy tak postępowali, niewiele zostałoby tematów do rozmów! Pewnie
bogowie słuchając nas, często pokładają się ze śmiechu, lecz jakie to ma znaczenie? Dopóki
pamiętamy, że jesteśmy tylko ludźmi, wszystko jest w porządku. Przecież nie wyrządzamy
nikomu najmniejszej krzywdy. Dlatego też i dzisiaj utniemy sobie pogawędkę o pochodzeniu
zła…

W miarę upływu czasu mijało onieśmielenie Tamzine i kiedy się zjawiałem, witała mnie

szerokim uśmiechem. Prawie cały czas spędzała na pieleniu ogrodu, który kochała równie
mocno jak Abel. Przepadała za jaskrawymi kolorami i zawsze miała na sobie fartuchy w
barwne i oryginalne wzory. Uwielbiała Abla, a każde jego słowo było dla niej święte.

— Dzięki Bogu, Tamzine już dobrze się czuje — powiedział któregoś wieczoru Abel.

Akurat obserwowaliśmy zachód słońca. Dzień zaczął się posępnie, spowity w szare chmury,
lecz dobiegał końca w przepychu purpury i złota. — Jeszcze niedawno było inaczej. Chyba
słyszał pan, nauczycielu? Teraz Tamzine nieźle sobie radzi. Tak więc, gdy pewnego dnia wyjdę
naprzeciw swej wielkiej przygody, nie zostawię siostry bezradnej.

— Jest od pana starsza dziesięć lat. Prawdopodobnie ona uda się tam pierwsza —

zauważyłem.

Abel potrząsnął głową i pogładził wypielęgnowaną bródkę. Podejrzewałem, że broda jest

jedynym śladem młodzieńczej próżności mego przyjaciela. Natomiast szpakowatej czuprynie
wyraźnie brakowało kontaktu z grzebieniem.

— Nie, Tamzine mnie przeżyje. Ma serce Armstrongów, a ja — Marwoodów. Moja matka

była z domu Marwood. Nie dożywamy późnej starości, ale za to odchodzimy szybko i lekko. I
bardzo dobrze. Nie brak mi odwagi, lecz perspektywa oczekiwania na śmierć napełnia mnie
przerażeniem. Już nic więcej nie powiem na ten temat, ale gdy pewnego dnia usłyszy pan o
śmierci starego Abla, proszę się nie smucić. Będzie pan pamiętał, że chciałem odejść w ten
właśnie sposób. Nie, żebym czuł zmęczenie życiem — jest ono całkiem przyjemne: mam swój
ogród, Kapitana Kidda i zatokę. Lecz czasem bywa odrobinę monotonne, a śmierć stanowi
pewną odmianę. Naprawdę jestem jej ciekaw, panie nauczycielu.

— Nienawidzę myśli o śmierci — napomknąłem.
— Och, bo pan jest młody. Śmierć staje się bardziej przychylna, J gdy nadchodzi starość.

Choć nikt tak naprawdę nie chce umierać. Tennyson miał rację, gdy to mówił. W Channel Head
mieszka stara pani Warner. Całe życie miała biedaczka mnóstwo kłopotów i straciła prawie
wszystkich bliskich. Często powiada, że będzie zadowolona, gdy nadejdzie jej czas, bo ma
dosyć egzystencji w strumieniach łez. Ale gdy tylko nadchodzi jakaś choroba to, Boże drogi!
Co za larum! Doktorzy z miasta, pielęgniarka i tyle leków, że starczyłoby do uśmiercenia stada
psów! Życie może być padołem łez, lecz niektórym ludziom szlochanie sprawia przyjemność,
zapewniam pana.

Lato przeszło przez ogród strojąc się w kwiaty: róże i lilie, malwy i wyjątkowo piękne tego

roku złotorózgi. W odległej części ogrodu rósł wielki krzew wyglądający jak olbrzymia wiązka
słonecznych promieni. Tamzine cieszyła się nim jak dziecko, ale Abel wolał kwiaty o
głębszych barwach. Mógł godzinami wpatrywać się w jedwabiste kielichy malw o barwie
czerwonego wina. Na podobnej medytacji zastałem go kiedyś w chmielowej altance.

— Ten kolor zawsze działa na mnie kojąco — wyjaśnił. — Żółty jest zbyt ekscytujący,

czyni umysł niespokojnym i każe mi pragnąć żeglowania „poza granice horyzontu”, jak mawiał
poeta. Patrzyłem dzisiaj na przepych złotorózgi, dopóki nie zacząłem myśleć, że całe moje
życie jest jedną wielką klęską. Znalazłem ślicznego motyla i wyprawiłem mu pogrzeb, tam,
wśród paproci. Przypuszczam, że nie przyniosłem światu więcej pożytku niż ten mały motyl.
Och, nauczycielu, pogrążyłem się w smutku. Widzi pan, kiedy człowiek jest sam, to przebywa
z Bogiem albo z diabłem. I to diabeł kręcił się koło mnie, gdy spoglądałem na złotorózgę, a Bóg

przemówił, kiedy przeniosłem wzrok na malwy, i wydało mi się, że ktoś posiadający taki ogród
może uważać, że powiodło mu się w życiu.

— Chciałbym po latach powiedzieć to samo o sobie — wyznałem szczerze.
— Pragnę, aby pan osiągnął inny rodzaj powodzenia — potrząsnął głową Abel. — Powinien

pan robić te rzeczy, które ja robiłbym, gdybym miał szansę. Teraz pana kolej. Trzeba zacisnąć
zęby i przeć naprzód.

— Jestem pewien, że dzięki panu, panie Armstrong, potrafię zacisnąć zęby i iść w

odpowiednim kierunku. Zmierzałem wprost ku klęsce, nim przyjechałem tu wiosną, ale
nauczyłem się cenić inne wartości.

— Dałem panu coś w rodzaju kompasu, prawda? — uśmiechnął się Abel. Wiedziałem, że

mogę panu pomóc, lecz mój ogród zrobił więcej ode mnie, niech mi pan wierzy. A teraz proszę
tu podejść. Posiedzimy sobie i porozmyślamy.

Siedzieliśmy dość długo, milcząc, a wtem Abel nieoczekiwanie powiedział: — Pan,

nauczycielu,  nie  dostrzega  ludzi,  których  ja  widzę  w  moim  ogrodzie.  Tych  wszystkich,  co
przebywali  tu  dawno  temu.  Niegdyś  było  to  bardzo  ożywione  miejsce.  Stanowiliśmy  liczną
rodzinę  i  dzieciaki  weseliły  się,  a  śmiech  rozlegał  się  w  różnych  miejscach  naraz.  Teraz
pozostali tylko stary Abel i jeszcze starsza Tamzine. — Dumał przez chwilę, oglądając obrazy
przepływające  w  pamięci,  niewidoczne  dla  mnie  osoby  spacerujące  po  wąskich  ścieżkach.
Potem  ciągnął  dalej:  —  Spośród  pojawiających  się  postaci,  dwie  są  bardziej  wyraziste  od
innych. Jedna to moja siostra, Alice. Umarła trzydzieści lat temu. Była bardzo piękna. Trudno
uwierzyć, patrząc na mnie i Tamzine, prawda? Ale tak było. Zawsze nazywaliśmy ją Królową
Alice, z powodu dostojeństwa i urody. Miała piwne oczy i złotorude włosy. Ojciec ją uwielbiał.
Tej nocy, gdy przyszła na świat, przypuszczano, że matka nie wyżyje. Ojciec spacerował całą
noc  przed  domem.  O  wschodzie  słońca,  kiedy  oznajmiłem  mu  o  szczęśliwym  rozwiązaniu,
ukląkł pod starą jabłonią i dziękował Bogu.

Alice zawsze była pełna radości. Rzadko zwyczajnie chodziła — po prostu biegała lub

tańczyła. Żyła tylko dwadzieścia lat, ale dziewiętnaście bardzo szczęśliwie. Miała wszystko, co
czyni życie wartościowym: miłość, śmiech, a w końcu także smutek.

Kochała Jamesa Milburna. Minęło trzydzieści jeden lat od chwili, gdy wypłynął jego statek i

Alice machała ręką na pożegnanie z tego miejsca. Nigdy więcej nie powrócił. Nigdy też nie
słyszano o żaglowcu.

Kiedy Alice straciła nadzieję na jego powrót, umarła z powodu złamanego serca. Ludzie

mówią, że nie ma takiej choroby, ale jej nic innego nie dokuczało. Dzień za dniem wystawała
przy furtce, wpatrując się w wody zatoki, a gdy wreszcie zgasła ostatnia iskra nadziei, uszło z
niej życie. Pamiętam ten dzień: spoglądała aż do zachodu słońca, a potem odwróciła się od
furtki. Cała rozpacz oczekiwania zniknęła z jej oczu i pojawił się jakiś straszliwy spokój —
spokój umarłych. „Ablu, on już nigdy nie wróci” — wyszeptała wtedy do mnie.

Po tygodniu już jej nie było. Inni ją opłakiwali, ale nie ja. Widzi pan, Alice poznała całą

głębię życia i nic więcej nie miała na resztę długich lat. Bardziej rozpaczałem wcześniej,
miotając się w udręce i nie mogąc jej pomóc. Często, w długie letnie popołudnia, zdaje mi się,
że sryszę śmiech Alice, choć od dawna nie ma jej wśród żywych.

Znowu opanowary go wspomnienia. Nie chciałem ich przerywać i dopiero po jakimś czasie

dowiedziałem się o innej, drogiej mu osobie. Wrócił do tego tematu niespodzianie, kiedy
siedzieliśmy w altance podziwiając migotliwy blask morza.

— Panie nauczycielu, ile osób siedzi tu w tej chwili?
— Dwie istoty materialne, a ile duchów, tego nie wiem — odparłem, starając się dostosować

do jego nastroju.

— Jest tu jeszcze jedna z tych, o których panu wspomniałem. O tej jest mi trudniej mówić.
— Jeśli to bolesne, proszę tego nie robić — rzekłem.

— Ale ja chcę opowiedzieć. Czy wie pan, dlaczego mówiłem o Alice i mam zamiar wyjawić

tajemnicę Mercedes? Dlatego, iż pragnę, aby ktoś o nich pamiętał i czasem wspomniał, gdy
mnie zabraknie. Nie mogę znieść myśli, że ich imiona zostaną zapomniane.

Mój starszy brat, Alec, był marynarzem i podczas ostatniej podróży do Indii Zachodnich

ożenił się i przywiózł do domu żonę, Hiszpankę. Ojcu i matce małżeństwo brata nie przypadło
do gustu. Ciemnowłosa i śniada Mercedes była cudzoziemką i katoliczką. Dzieliło ją od nas
wszystko, ale gdy ją ujrzałem, przestałem obwiniać Aleca. Nie z powodu urody żony. Nie miała
wiele  wdzięku,  za  to  jakiś  urok  —  silny  i  nieodparty.  Kobiety  nie  potrafiły  go  zrozumieć  i
zastanawiały  się,  co  Alec  w  „obcej”  zobaczył.  Ja  nigdy  się  nie  dziwiłem.  Ja…  ja…  ją  też
pokochałem  i  to  od  pierwszego  wejrzenia.  Nikt  się  o  tym  nie  dowiedział.  Mercedes  też  nie
miała pojęcia. A we mnie uczucie przetrwało całe życie. Nigdy nie pragnąłem innej kobiety.
Kochać ją, to było jakby picie jakiegoś rzadkiego wina o cudownym aromacie. Po nim traciło
się chęć na zwykłe napoje.

Myślę, że spędziła tutaj szczęśliwy rok. Nasze gospodarne kobiety z Stillwater robiły na jej

temat kąśliwe uwagi i twierdziły, że „do niczego się nie nadaje”. Nie potrafiła robić tego co
one. Ale potrafiła kochać! Uwielbiała Aleca. A ja go znienawidziłem! Och, moje serce
przepełniały czarne myśli. Po latach składam dzięki losowi, że byli tacy szczęśliwi. Tę altankę
zrobił dla Mercedes Alec, to znaczy on zrobił kratę, a ona posadziła chmiel.

Latem spędzała w niej większość czasu. Dlatego ja tak lubię tu przebywać. Oczy miała

nieobecne i rozmarzone, dopóki nie pojawiał się Alec. Jakąż to było dla mnie torturą! Lecz
teraz lubię wspominać jej miękki cudzoziemski głos i małe, białe dłonie… Umarła po roku…
Pochowaliśmy ją razem z dzieckiem na cmentarzu przy katolickiej kaplicy, po drugiej stronie
zatoki. Stamtąd co wieczór dochodzi bicie dzwonów. Lubiła słuchać ich dźwięku… Alec żył
drugie lata, ale nie ożenił się powtórnie. Teraz i jego już nie ma i nikt poza mną nie pamięta
Mercedes.

Abel zatonął w marzeniach. Nie chciałem ich zakłócać. Sądziłem, że nie zauważył mego

odejścia, lecz gdy otwierałem furtkę, pomachał mi ręką.

Trzy dni później znowu poszedłem do starego ogrodu. Na żaglu w oddali błyskało czerwone

światełko.  Wokół  pogrążonej  w  mroku  przystani  zachodzące  słońce  zbudowało  wspaniałe
miasto. Były tu pałace, purpurowe i złote wieże. W powietrzu czuło się muzykę wiatru i fal.
Hen,  daleko  brzmiała  melodia  dzwonów  z  kaplicy,  obok  której  spała  wiecznym  snem
Mercedes. Ogród przepełniały różnorodne barwy i zapachy. Topole wokół domu wznosiły się
poważne  i  smukłe.  Abel  siedział  w  chmielowej  altance.  Obok  niego  spał  Kapitan  Kidd.
Myślałem, że Abel także zasnął, bo głowę oparł o kratę i zamknął oczy.

Kiedy jednak podszedłem bliżej, stwierdziłem, że nie śpi. Na ustach zastygł mu dziwny,

wyrozumiały uśmiech, jakby dotarł do sedna prawdy i pobłażliwie oceniał ludzkie zmartwienia
i opinie o życiu.

Stary Abel wyprawił się po swą Wielką Przygodę.

ZARY BEZ

ILLMORE

’

1909

Tego się właśnie spodziewałem — stwierdził Timothy Robinson. Ton jego wypowiedzi

wywołał rumieniec na twarzy Ellisa Duncana. Chłopak otworzył usta, chcąc odpowiedzieć
gniewnie, ale szybko je zamknął i zacisnął wargi. Zupełnie w ten sam sposób co Timothy
Robinson.

— Kiedy usłyszałem, że twój leniwy i bezwartościowy ojciec nie żyje, oczekiwałem, że

zechcecie ode mnie pomocy — ciągnął szorstko Timothy. — Ale nie sądź, że ją otrzymacie.
Nie mam wobec was żadnych zobowiązań, chociaż twój ojciec był moim przyrodnim bratem.
Żadnych zobowiązań! Nie jestem również zwolennikiem filantropii — mówiąc to, Timothy
uśmiechnął się krzywo. Rzeczywiście daleki był od dobroczynnych gestów. W opinii sąsiadów
miał węża w kieszeni, niektórzy nazywali go skąpiradłem. Należy to uznać za przesadę, choć
niewątpliwie Timothy łatwo grosza z ręki nie wypuszczał. Zdarzało się, że bywał hojny, gdy
uznał cel za odpowiedni.

— Nie proszę o jałmużnę, stryju Timothy — zaprzeczył z godnością Ellis. Pominął

milczeniem obraźliwą uwagę o ojcu, choć go bardzo dotknęła, gdyż niestety była prawdziwa.
— Pragnę utrzymać matkę z uczciwej i ciężkiej pracy. Nie proszę o specjalne względy z racji
pokrewieństwa. Słyszałem, że szukasz robotnika, więc przyszedłem tak samo, jak poszedłbym
do każdego innego gospodarza.

— Owszem, szukam robotnika — odrzekł stryj Timothy sucho. — Ale mężczyzny, nie zaś

czternastoletniego chłopca, który nie zapracuje na to, co zje. Potrzeba mi kogoś
odpowiedzialnego.

Ellis zaczerwienił się i znowu się pohamował. — Chcę pracować, stryju i gdybyś tylko

spróbował, przekonasz się, że potrafię. Oczywiście za niższą zapłatę niż dorosły mężczyzna.

— Nie zatrudnię cię za żadną zapłatę — przerwał stanowczo Timothy Robinson. — Jasno

się chyba wyraziłem? Jesteś synem niewłaściwego człowieka. Twój ojciec był
niekompetentny, leniwy i co najgorsze niegodny zaufania. Raz próbowałem mu pomóc, a
rezultat? Straty i niewdzięczność! Nie chcę nikogo podobnego w moim domu. Nie wierzę w
ciebie, więc zabieraj się stąd od razu. Nie mam czasu do tracenia na spory z tobą.

Ellis odszedł z płonącymi uszami. W drodze rozmyślał z goryczą. Stryj mówił prawdę o jego

ojcu i chłopak zdawał sobie sprawę, jak trudno mu będzie uzyskać pracę. Nikt nie zechce
zawracać sobie głowy synem „starego Sama Duncana”, choć nie wszyscy będą tak bezpośredni
jak stryj Timothy.

Sam Duncan i Timothy Robinson byli przyrodnimi braćmi. Sam, starszy z nich, był synem

pani Robinson z pierwszego małżeństwa. Obaj  chłopcy bardzo się różnili. Sam był leniwy i
gnuśny. Zasługiwał w pełni na surową ocenę znajomych. Nie chciało mu się pracować i nikt nie
mógł na nim polegać. Natura jednak nie poskąpiła mu urody i w młodości potrafił zjednywać
sobie  ludzi.  Początkowo  więc  lubiano  go  bardziej  niż  szorstkiego,  zamkniętego  w  sobie  i
pracowitego Timothy’ego. Matka wcześnie ich odumarła, ale pan Robinson przywiązał się do
Sama i chłopiec miał zapewnione dom i opiekę. Gdy skończył dwadzieścia dwa lata a Timothy
osiemnaście,  pan  Robinson  zmarł  nagle  nie  zostawiwszy  testamentu.  Wszystko  co  posiadał,
przeszło tym sposobem na Timothy’ego. Sam natychmiast opuścił dom. Mówił, że nie zniesie,
by Timothy nim rządził.

Wynajął mały domek we wsi. Ożenił się z dziewczyną „o wiele dla niego za dobrą” —jak

mówiono  —  i  zaczął  wynajmować  się  do  różnych  prac.  Szedł  przez  życie  wałkoniąc  się,
wykręcając  od  odpowiedzialności  i  zaciągając  długi.  Raz  Timothy,  pewnie  powodowany
litością  dla  żony  i  dziecka  Sama,  wynajął  go  na  rok  do  pracy  i  płacił  mu  więcej  niż  innym

robotnikom. Sam przez miesiąc udawał, że coś robi, potem się obraził i rzucił pracę w samym
środku sianokosów. Po tym Timothy Robinson machnął na niego ręką.

Gdy Ellis miał lat czternaście, Sam Duncan zmarł po długiej chorobie. Przez ten czas

rodzina egzystowała dzięki życzliwości litościwych sąsiadów. Ellis nie mógł szukać zajęcia,
gdyż spoczywał na nim obowiązek opieki nad chorym ojcem. Pani Duncan, osoba słaba i wątła,
wyczerpana trudnym życiem nie miała dość siły, aby samej pielęgnować męża.

Kiedy Sama pochowano, Ellis głęboko odetchnął i zaczął zastanawiać się nad przyszłością.

Zdecydował,  że  musi  zapracować  na  utrzymanie  matki  i  swoje  i  powinien  zacząć  starania
natychmiast.  Jak  na  swój  wiek,  był  wysoki  i  silny,  otrzymał  też  przyzwoite  wykształcenie.
Matka uparcie kazała mu uczęszczać do szkoły, kiedy chciał pójść do pracy. Zawsze był bardzo
skromny i cichy. Nikt w Dalrymple właściwie go nie znał. Wszyscy natomiast dobrze znali jego
ojca. Nikt więc nie chciał zatrudnić Ellisa, chyba że zgodziłby się do pracy na warunkach dużo
gorszych  niż  inni.  Ellis  nie  zwrócił  się  do  stryja,  dopóki  nie  wyczerpał  innych  możliwości.
Teraz jednak i tu mu się nie powiodło. Czerwiec dobiegał końca i każdy, komu potrzebny był
pomocnik,  już  go  sobie  znalazł.  Gdziekolwiek  spojrzeć,  perspektywy  nie  wydawały  się
ciekawe.

— Gdyby mi się tylko trafiła okazja! — myślał ze smutkiem. — Przecież nie jestem leniwy

ani ślamazarny. Gdyby tylko dano mi szansę! — Zamyślony usiadł na ogrodzeniu pastwiska
Fillmore’ów. To pastwisko cieszyło się w Dalrymple złą sławą. Niegdyś urodzajna i tłusta
ziemia została zniszczona przez bujny i uparty rozrost krzewów czarnego bzu. Thomas
Fillmore początkowo próbował walczyć z tą klęską w „nocy przy księżycu”. Ale roślina nic
sobie nie robiła ani z wyrywania, ani z księżyca i rozrastała się gęsto dalej. W ostatnich dwóch
latach stary Thomas zrezygnował z bitwy o pole i krzewy bez żadnych przeszkód panoszyły się
w najlepsze.

Thomas Fillmore, przygarbiony staruszek o chytrych oczach i pomarszczonej twarzy,

wynurzył się z krzaków na wprost chłopca. — Jak się masz, Ellis. Widziałeś gdzie moje łaciate
cielęta? Szukam ich wszędzie od godziny.

— Nie, nie widziałem żadnych cieląt, ale na tym pastwisku słoń by się ukrył przed ludzkim

wzrokiem — odparł Ellis z uśmiechem.

Stary Thomas z żalem pokiwał głową. — Siła złego na jednego — powiedział. — Czyś

widział kiedy bardziej zapuszczone miejsce? Trudno uwierzyć, że dwadzieścia lat temu nie
było w Dalrymple lepszego kawałka ziemi. Jaka tu rosła trawa!

— Ziemia musi być dobra jak dawniej — zauważył Ellis. — Czy nie można by tego bzu

wykopać?

— To ciężka praca. Trzeba mieć siłę, cierpliwość i czas, żeby się za to wziąć. Ja nie mam

pierwszego, bom stary, a mój parobek nie ma ostatniego. I nikt się za to nie weźmie za
pieniądze, na które mnie stać.

— A ile by pan mi dał, panie Fillmore, gdybym oczyścił pole? — spytał Ellis.
Stary Thomas popatrzył na niego zdziwiony. Kiedy zrozumiał, że chłopiec mówi poważnie,

chytre oczka mu błysnęły. — Musisz bardzo potrzebować pracy? — zauważył.

— Bardzo — padła lakoniczna odpowiedź.
— Niech pomyślę. — Stary Thomas zaczął dokładnie kalkulować. Nigdy, jeśli tylko mógł,

nie płacił za nic ani centa więcej niż należało, a targował się do upadłego. — Dam ci szesnaście
dolarów za wykarczowanie pola — oświadczył w końcu.

Ellis przyjrzał się pastwisku. Wiedział co nieco o usuwaniu krzewów czarnego bzu, a także

to, że szesnaście dolarów będzie mizerną zapłatą za jego wysiłek. Większość krzewów była
wyższa od niego i miała głęboko zapuszczone w ziemię korzenie, grubsze od jego ręki. — Ta
robota warta jest więcej, panie Fillmore.

— Nie dla mnie — krótko odparł stary Thomas. — Mam dużo ziemi i jestem stary, a do tego

bezdzietny. Po cóż mam wydawać pieniądze, jeśli przyjdzie po mnie ktoś obcy? Jak chcesz to
zrobić za szesnaście dolarów — rób; jak nie — to nie.

Ellis wzruszył ramionami. Stracił nadzieję na coś stałego, a szesnaście dolarów było lepsze

niż nic. Powiedział więc: — Niech będzie. Zgadzam się.

— Dobra, chłopcze, ale pamiętaj, masz to zrobić dokładnie. Korzenie muszą być wykopane

z ziemi. I spodziewam się, że doprowadzisz robotę do końca, a nie rzucisz w połowie dla
lepszego zarobku.

— Nie odejdę stąd, dopóki nie skończę z pańskim bzem — oświadczył Ellis.
Młody Duncan zabrał się do pracy od świtu. Najpierw pościnał krzaki i ułożył je w sterty do

spalenia. To mu zajęło dwa dni i było stosunkowo łatwe. Trzeciego dnia wziął się za korzenie.
Pod koniec przedpołudnia zrozumiał, co naprawdę oznacza karczowanie pastwiska, ale
zacisnął zęby i pracował dalej. Po południu Timothy Robinson, którego farma sąsiadowała z
gruntami Fillmore’a, przechodził tamtędy i osłupiał na widok Ellisa. Chłopiec nie zauważył
stryja i pracował z widocznym zacięciem.

— Tych mięśni nie odziedziczył po Samie — rzekł do siebie Timothy. — Sam zemdlałby na

samą myśl o karczowaniu krzewów. Może się pomyliłem co do chłopaka? Cóż, poczekamy i
zobaczymy, jak długo wytrwa.

Ellis wytrwał. Próbował wytrwać również krzewy czarnego bzu, ale chłopiec okazał się

lepszy. Była to jednak ciężka harówka i Ellis nigdy jej nie zapomniał. Tydzień za tygodniem
tyrał w upale, kopiąc, przycinając i wyciągając z ziemi korzenie. Praca nie miała końca, a
efekty były zniechęcająco mierne. Spodziewał się, że wystarczy mu na to miesiąc, lecz szybko
zorientował się, że i dwóch będzie za mało. Timothy Robinson często przystawał obok i
przyglądał się rosnącej stercie korzeni i powoli powiększającej się powierzchni oczyszczonej
ziemi. Nigdy jednak nie odzywał się i nie mówił o tym z nikim.

Pewnego wieczoru, gdy pole było w połowie wykarczowane, Ellis wrócił do domu

zmęczony bardziej niż zwykle. Bolały go wszystkie kości i rozgoryczony zastanawiał się, czy
starczy mu życia na dokończenie tej pracy. W domu czekał na niego Jacob Green z Westdale i
od razu przystąpił do rzeczy: — Mój pomocnik złamał nogę i muszę natychmiast znaleźć kogoś
na jego miejsce. Powiedziano mi o tobie i postanowiłem spróbować. Płacę dwanaście dolarów
miesięcznie z jedzeniem i mieszkaniem. Co ty na to?

Twarz Ellisa zarumieniła się z radości. Dwanaście dolarów na miesiąc i stała praca! Lecz

zaraz przypomniał sobie, co obiecał panu Fillmore. Kilka sekund walczył z pokusą. — Bardzo
żałuję, panie Green — odezwał się ze smutkiem. — Chętnie przyjąłbym tę pracę, ale nie mogę.
Obiecałem panu Fillmore oczyścić pastwisko, a to potrwa jeszcze miesiąc.

— Nie przypuszczałem, że ktoś odrzuci dobrą ofertę dla starego Toma — mruknął Jacob.
— Tu chodzi o mnie — odparł z uporem Ellis. — Obiecałem i muszę dotrzymać słowa.
Jacob odjechał niezadowolony. Po drodze spotkał Timothy’ego i opowiedział mu o swoich

kłopotach.

Nie da się ukryć, że w ciągu następnego miesiąca Ellis nie raz żałował odrzuconej

propozycji Jacoba Greena. W końcu jednak zadanie zostało wykonane i pastwisko Fillmore’ów
zmieniło swój wygląd.

— Kiedy to dobrze wyschnie, przyjdę i podłożę ogień — obiecał Ellis panu Fillmore. —

Należy mi się ta satysfakcja.

— Dobrze wykonałeś robotę — przyznał stary Thomas. — Oto szesnaście dolarów.

Każdego centa uczciwie zarobiłeś, muszę to przyznać. Jak będziesz potrzebował rekomendacji,
przyjdź do mnie.

W drodze do domu Ellis mijał farmę Robinsonów i spotkał na ścieżce stryja. — Cóż, Ellis —

odezwał się do bratanka pierwszy raz od pamiętnego wieczoru — skończyłeś już tę pracę?

— Tak, stryju.

— I dostałeś szesnaście dolarów, gdy robota była warta cztery razy tyle? Stary Tom cię

oszukał, a ty byłeś głupi, odrzucając propozycję Greena!

— Obiecałem panu Fillmore!
— Hm! A co będziesz teraz robił?
— Nie wiem. W przyszłym tygodniu zaczną się żniwa. Może dostanę jakąś pracę choć na

krótko.

— Ellis — odezwał się po chwili stryj. — Zwalniam swego pomocnika. Jest do niczego.

Chciałbyś zająć jego miejsce? Daję piętnaście dolarów miesięcznie i utrzymanie.

Ellis wbił wzrok w Timothy’ego Robinsona. — Przecież nie chciałeś zatrudnić syna

bezwartościowego ojca — powiedział bardzo wolno.

— Zmieniłem zdanie. Widziałem, jak harowałeś na pastwisku. Trudno o lepszy sprawdzian.

Kiedy Jacob Green napomknął mi, dlaczego mu odmówiłeś, zrozumiałem, że można na tobie
polegać. Zajmę się tobą, nie mam przecież innych krewnych. Aha, jeszcze jedno! Zmęczyły
mnie ciągłe zmiany gospodyń. Może twoja matka zajmie się domem? Służąca jest dobra, ale
chodzi o kogoś, kto utrzyma wszystko w ręku. Twoja matka ma pewnie głowę na karku, po
kimś musiałeś odziedziczyć swoje zalety. To jasne, że nie po ojcu!

— Stryju Timothy — zaczął Ellis z szacunkiem lecz stanowczo. — Z wdzięcznością

przyjmuję twoją propozycję. Sądzę, że mama będzie również zadowolona, ale muszę cię o coś
prosić. To co powiedziałeś o moim ojcu, jest prawdą, ale on już nie żyje. Zamieszkam z tobą
pod warunkiem, że nic złego o nim już od ciebie nie usłyszę.

Timothy Robinson uśmiechnął się zwykłym, krzywym uśmiechem, w którym jednak był

ślad zrozumienia i sympatii. — Zgoda — rzekł. — Nigdy więcej nie wspomnę o wadach twego
ojca. Przenieś się do mnie i jeśli dalej będziesz taki zaradny i odpowiedzialny to… to niedługo
zapomnę, że nie jesteś moim własnym synem.

ARZECZOA DOKTORA

1908

Wyglądam na starą kobietą, co nie znaczy, że taką się czuję. Serca się nie starzeją, a

przynajmniej nie powinny. Moje pozostało młode, dzięki Bogu! Mocno zabiło, kiedy dziś po
południu zobaczyłam doktora Johna i Marcellę Barry przejeżdżających drogą. Ucieszyłam się
ich szczęściem nie mniej, niż gdyby doktor był moim rodzonym synem. Mając osiemdziesiąt
pięć  lat  można  już  tylko  siedzieć  przy  oknie  i  robić  na  drutach.  Tak  przynajmniej  ludzie
uważają. Oczy jednak zostały stworzone do patrzenia i robię z nich właściwy użytek. Zawsze
cieszę się, gdy widzę rzeczy dobre i piękne i żaden człowiek nie powinien innych szukać. To
Pan  Bóg  na  początku  zaplanował  i  stworzył  samo  dobro  i  piękno,  wbrew  intrygom…
niektórych.  A  jeśli  przeznaczył  kiedyś  dwoje  ludzi  dla  siebie,  to  byli  nimi  doktor  John  i
Marcella  Barry.  Zawsze  powtarzałam  to  wszystkim,  którzy  wytykali  im  różnicę  wieku.
„Mógłby być jej ojcem” — rozczulała się pani Riddell. Odpowiedziałam jej tylko spojrzeniem,
ale  jakim!  Przypuszczam,  że  moja  twarz  wyrażała  dokładnie  to,  co  czułam.  Ta  kobieta  ma
sześćdziesiąt lat i nie rozumie, czym jest prawdziwa miłość!

Nikt w Bridgeport nie oczekiwał powrotu Marcelli. Nikt, z wyjątkiem doktora i mnie. Nawet

jej ciotka Sara nie wierzyła. Ludzie żartowali sobie, kiedy twierdziłam, że jednak przyjedzie.
Mnie ten śmiech i kpiny nie przeszkadzały. Nie na próżno mieszkałam osiem lat obok Marcelli.
Nie zwątpiłam, podobnie jak nie zwątpił doktor John.

Marcella zamieszkała w Bridgeport, kiedy miała osiem lat. Tuż przedtem zmarł jej ojciec,

Chester Barry. Opiekę nad córką powierzył swemu bratu Richardowi. Matka Marcelli, siostra
Sary Bryant, mej sąsiadki, nie żyła od czterech lat. Panna Sara tak bardzo prosiła o
pozostawienie dziewczynki u niej, że Barry’owie zgodzili się wreszcie. Miała zostać z ciotką
do szesnastego roku życia, a potem wrócić do nich, aby zdobyć odpowiednie wykształcenie i
zająć właściwe miejsce w świecie. Wiadomo bowiem, że świat panny Sary Bryant bardzo się
różni od świata Chestera Barry. Nie zamierzam wydawać na ten temat opinii. Wszystko zależy
od punktu widzenia.

Tak czy siak, Marcella zamieszkała z nami w Bridgeport. Świadomie mówię „z nami”, bo

każda  niemal  zagroda  w  wiosce  była  jej  domem.  Należy  wyjaśnić,  że  przy  nieistotnych
różnicach  zdań,  tak  naprawdę  to  jesteśmy  jedną  wielką  rodziną.  Poza  tym  Marcella  usidlała
serca  od  pierwszego  spotkania.  Jedno  przeciągłe  spojrzenie  wielkich,  szaroniebieskich  oczu
spod czarnych rzęs zapadało w serce na zawsze. Była ładnym i dobrym dzieckiem, a poza tym
szczerym, lojalnym i odważnym stworzeniem. Nawet jako ośmiolatka nie powiedziałaby ani
zrobiła czegoś niegodziwego.

Przyjaźniłyśmy się od samego początku. Kochała mnie i kochała ciotkę Sarę, ale

najgłębszym uczuciem obdarzyła doktora Johna Havena, mieszkającego po sąsiedzku z panną
Sarą.

Doktor John pochodził z Bridgeport i kiedy skończył studia, wrócił do domu i gospodarował

z owdowiałą matką. Wśród miejscowych dziewcząt zapanowało poruszenie. Kawalerowie do
wzięcia stanowili w naszej wiosce rzadkie zjawisko. Zaczęto zarzucać sieci, czego nie mogę
przemilczeć, choć nie lubię plotek. Ale żadna z panien jakoś nie omotała doktora. Pani Riddell
twierdziła, że jest on typowym starym kawalerem. Myślę, że opierała swoje przekonanie na
tym, że doktor zawsze był cichy i pochłonięty książkami. Zupełnie nie interesował się życiem
towarzyskim i nigdy nie flirtował. Znałam serce doktora Johna lepiej, niż Martha Riddell mogła
sobie wyobrazić. Wiedziałam, że nie ma w sobie nic ze starego kawalera. Czekał po prostu na
właściwą kobietę — to wszystko. Nie potrafił, tak jak inni mężczyźni, zadowolić się byle czym.

Gdy Marcella przybyła do Bridgeport, miał trzydzieści lat i był wysokim, barczystym

mężczyzną z gęstą, kędzierzawą czupryną i spokojnymi orzechowymi oczami. Chodził lekko
pochylony, z rękoma założonymi do tyłu i miał głęboki, melodyjny głos. Jak muzyka. Był
odważny, dobry i życzliwy, ale zachowywał się powściągliwie. Ludzie w Bridgeport poważali
go, lecz tylko nieliczni mogli poszczycić się jego przyjaźnią. Z dumą wyznaję, że zaliczałam
się do nich. Dla starej kobiety to dobry powód do przechwałek!

Doktor John zawsze lubił dzieci i nawzajem. Rzecz naturalna, że on i mała Marcella zostali

przyjaciółmi. Uczestniczył w jej wychowaniu, gdyż panna Sara radziła się go we wszystkim.
Marcella nie sprawiała kłopotów, ale miała silną wolę i kiedy się przy czymś uparła, tylko
doktor mógł na nią wpłynąć. Zawsze respektowała jego decyzje.

Marcella należała do dziewcząt, co szybko dojrzewają. W wieku piętnastu lat była kobietą

— kochającą, piękną i pełną życia.

I doktor ją kochał, jako kobietę, nie dziecko. Wiedziałam o tym wcześniej niż on sam, ale

chyba nie przed Marcella. Jej młode, śmiało patrzące oczy łatwo i szybko czytały w ludzkich
sercach. Obserwowałam rodzącą się miłość podobną do pięknego, rzadkiego kwiatu. Panna
Sara też to spostrzegła i nie wiedziała czy cieszyć się, czy smucić, bo sądziła, że doktor jest dla
Marcelli za stary. No i należało brać pod uwagę rodzinę Barrych. Oni zaś potrafili spędzić
biednej pannie Sarze sen z powiek!

Nadszedł wreszcie czas, gdy doktor się ocknął. Zajrzał w głąb własnego serca — i jak mi

wyznał znacznie później — doznał olśnienia. Był jednak człowiekiem odważnym i rozsądnym.
Nie  dbał  o  to,  co  powiedzą  ludzie.  Sprawa  dotyczyła  wyłącznie  jego  i  Marcelli.  Następnie
zapytał się w duchu, czy ma prawo do wzajemności Marcelli i uznał, że nie ma takiego prawa.
Nie  chciał  wykorzystać  jej  młodości  i  braku  doświadczenia.  Pomyślał  też,  że  wkrótce
dziewczyna  przeniesie  się  do  rodziny  ojca  i  nie  powinna  odchodzić  uwikłana  w  jakieś
zobowiązania.

…Tyle powiedział sam doktor. Nie dawałam żadnych rad. W końcu przeżyłam na świecie

ponad siedemdziesiąt lat. Jego decyzja była męska, słuszna i szlachetna, ale spóźniona, bo
Marcella już go kochała.

Doktor i Marcella sporo mi powiedzieli, lecz istniały pewne sprawy dla nich święte i do dziś

nie wiem, jak doktor odkrył uczucie Marcelli.

Pewnego dnia, dokładnie na miesiąc przed szesnastymi urodzinami Marcelli, przyszli oboje

do panny Sary (siedziałyśmy właśnie na werandzie) i powiedzieli, że obiecali sobie wierność.
Twarze ich tchnęły miłością. Widziałam doktora — wysokiego, poważnego, ze srebrnymi
nitkami we włosach i uśmiechem szczęśliwego człowieka. Widziałam rozpromienioną
Marcellę — taką młodą, z długim, czarnym warkoczem i oczami jeszcze wilgotnymi od łez. Ja,
stara kobieta, patrzyłam i dziękowałam Bogu za ich szczęście.

Panna Sara śmiała się, płakała, całowała oboje i ze strachem myślała, co powie klan Barrych.

Jej złe przeczucia sprawdziły się. Kiedy doktor napisał do Richarda Barry’ego, opiekuna
Marcelli, prosząc o zgodę na zaręczyny, ten szybko narobił kłopotów. Zjechał do Bridgeport i
całkowicie zgnębił pannę Sarę. Wyśmiał sam pomysł zaręczyn takiego dziecka z mało znanym
wiejskim lekarzem. A co gorsze, zabrał Marcellę!

Oczywiście, musiała pojechać. Był jej prawnym opiekunem i nie słuchał żadnych próśb.

Lecz nie znał charakteru Marcelli. Sądził, że nowe życie w wielkim świecie zatrze w jej
pamięci dziecinne zadurzenie. Po pierwszym wybuchu łez i błagań Marcella przyjęła decyzję
stryja ze stoickim spokojem, przynajmniej tak to wyglądało. Zachowywała się dostojnie jak
młoda królowa. Wieczorem, przed wyjazdem, przyszła do mnie pożegnać się. Nie uroniła ani
jednej łzy, ale oczy świadczyły o bólu i goryczy.

— To pożegnanie na pięć lat, panno Tranquil — oznajmiła. — Gdy skończę dwadzieścia

jeden lat, wrócę tu. To jedyna obietnica, jaką mogę złożyć. Oni nie pozwolą mi pisać ani do
Johna, ani do cioci Sary, ja zaś nie zrobię niczego potajemnie. Nie zapomnę jednak i wrócę!

Richard Barry nie pozwolił jej zobaczyć się z doktorem Johnem na osobności. Musiała

pożegnać go pod lodowatym i pogardliwym wzrokiem światowego człowieka. Wymienili więc
tylko uścisk dłoni i długie spojrzenie, czulsze od pocałunku i wymowniejsze od słów.

— Wrócę, gdy będę pełnoletnia — powiedziała Marcella, a ja dostrzegłam uśmiech

Richarda Barry’ego.

Marcella wyjechała… W Bridgeport nie istnieje coś takiego jak sekret, więc wszyscy

wiedzieli o romansie jej i doktora i o złożonej obietnicy. Ubolewano nad Johnem, ponieważ
wierzono, że utracił swą ukochaną bezpowrotnie.

— Jasne jak słońce, że ona tu nigdy nie wróci — oświadczyła pani Riddell. — To jeszcze

dziecko i wkrótce o nim zapomni. Wyjedzie do jakiejś szkoły za granicą, a wakacje ma spędzać
z rodziną stryja. A oni, jak wiadomo, obracają się w najwyższych sferach! Żal mi doktora!
Mężczyzna w jego wieku niełatwo zmienia uczucia, a on szalał za Marcella. Spotkała go kara
za miłość do dzieciaka!

Są chwile, gdy Martha Riddell szczególnie działa mi na nerwy. Jest poczciwą kobietą, ale

potrafi zaleźć za skórę.

Nawet panna Sara zirytowała mnie. Ją jednak usprawiedliwiam. Kochała to dziecko jak

swoje własne i zabierając je, złamano jej serce. Lecz nawet w takiej sytuacji powinna, moim
zdaniem, wierzyć w Marcellę.

— Och! Nie, nie! — łkała panna Sara. — Ona tu nigdy nie wróci. Tak, wiem, że obiecała,

ale oni ją zmienią, odciągną ode mnie. Gdy zakosztuje światowego życia, nie zechce wrócić! W
jej wieku pięć lat to cala wieczność. Nie, panno Tranquil, niech mnie pani nie pociesza, bo nie
pragnę pociechy!

Kiedy ktoś postanowi być nieszczęśliwy, to należy mu pozwolić tonąć w „otchłani

rozpaczy”. Bałam się natomiast spotkania z doktorem Johnem. Sądziłam, że będzie załamany i
straci wiarę w Marcellę. Lecz natychmiast spostrzegłam, jak bardzo się myliłam. Wprawdzie
jego oczy straciły dawny blask, lecz pojawiła się w nich spokojna cierpliwość.

— Ona do mnie wróci, panno Tranquil — powiedział. — Słyszałem, co mówią ludzie, ale to

mnie nie obchodzi. Nie znają Marcelli. Dała słowo i dotrzyma go, zrobi to chętnie i z radością.
Gdy będzie wolna, odwróci się od świata blichtru i wróci do mnie. Jedno co mogę zrobić, to
czekać.

Tak więc doktor John czekał i wierzył. Po pewnym czasie zainteresowanie sprawą opadło i

ludzie zapomnieli o Marcelli. Nie mieliśmy o niej wiadomości poza wzmiankami w kronice
towarzyskiej miejskiej gazety. Posłano ją na trzy lata do szkoły, a potem wyjechała za granicę.
Została nawet przedstawiona u dworu w Londynie.

Gdy doktor przeczytał ostatnią wiadomość, był u mnie w domu. Przykrył oczy dłonią i

siedział dłuższą chwilę w milczeniu. Zastanawiałam się, czy i jego nie opanują wątpliwości. W
gazecie pisano o jej towarzyskim triumfie i urodzie, a także snuto przypuszczenia na temat
małżeństwa z utytułowaną osobą. Czy możliwe, żeby pozostała mu wierna?

Doktor musiał odgadnąć moje myśli, bo uśmiechnął się. — Ona wróci — rzekł krótko i

zauważyłam, że zwątpienie zniknęło z jego oczu. Patrzyłam, jak odchodził — wysoki, łagodny,
pełen dobroci — i modliłam się, aby nie spotkał go zawód. To złamałoby mu serce.

Pięć lat oczekiwania to długi okres, ale minęły wreszcie. Pewnego dnia uprzytomniłam

sobie, że nadeszły dwudzieste pierwsze urodziny Marcelli. Nawet panna Sara nie pamiętała o
nich. Dla niej Marcella wciąż była małym dzieckiem, które kochała i straciła. Wieczorem
odwiedził mnie doktor. Miał różę w butonierce i stąpał lekkim krokiem jak młody chłopiec. —
Od dzisiaj jest wolna — stwierdził. — Wkrótce znowu będzie z nami, panno Tranquil.

— Sądzi pan, że będzie taka sama jak dawniej? Doktor się roześmiał. — Jakże mogłaby się

zmienić? — spytał. — Niektóre kobiety mogłyby, większość by się zmieniła na pewno, ale nie
Marcella. Nie wiem, kiedy wróci; nie wiem nawet, gdzie przebywa, lecz gdy tylko będzie
mogła — zjawi się.

Więcej o tym nie mówiliśmy, ale blask w oczach doktora stawał się z każdym dniem głębszy

i czulszy. Wiedziałam, że myśli nieustannie o Marcelli. Zachowywał się dużo spokojniej ode
mnie. Ja drżałam, gdy pukał listonosz, podskakiwałam, gdy trzaskała furtka i oblewałam się
zimnym potem, widząc biegnącego ulicą posłańca z telegramem.

Dwa tygodnie później odwiedziłam pannę Sarę. Wyszła dokądś, więc usiadłam w małej

bawialni i czekałam. Niebawem nadszedł doktor i siedzieliśmy oboje w półmroku, rzadko
przerywając milczenie. Wieczór był niezwykle piękny. Róże w ogrodzie panny Sary pachniały
wilgotne od rosy. Niebo między drzewami było różowe i srebrzysto–niebieskie, a nad wiązami
rosnącymi na moim podwórku błyszczała gwiazda wieczorna. Usłyszeliśmy, że ktoś otworzył
drzwi i idzie przez hali. Spodziewałam się zobaczyć pannę Sarę, odwróciłam się i… ujrzałam
Marcellę! Stała w progu wysoka i piękna, a promień zachodzącego słońca padał na jej czarne
włosy. Widziała tylko doktora Johna. W jej ogromnych oczach tlił się wyraz, jaki mają
wracający do domu wygnańcy.

— Marcello! — zawołał doktor.
Zamknęłam drzwi, zostawiając ich samych.
Wesele odbędzie się w przyszłym miesiącu. Panna Sara nie może pozbierać się z radości. To

co się działo we wsi, wyczerpało resztki mojej cierpliwości. Przez ostatnie dziesięć dni byłam
niegrzeczna i ofuknęłam więcej osób niż przez całe swoje życie.

Wszystko to jednak zupełnie nie irytuje doktora Johna i Marcelli. Są zbyt szczęśliwi, by

zwracać uwagę na plotki czy ludzką ciekawość. Rodzina Barrych nie przyjedzie na ślub. Nie
przebaczyli Marcelli i odmówili zgody na jej szaleństwo, jak to nazwali. Szaleństwo! Gdy
widzę tych dwoje razem, zdaję sobie sprawę, ile dla siebie znaczą. Wtedy też zaczynam
rozumieć, czym właściwie jest prawdziwa mądrość!

POWODU

ULIUSZA

EZARA

1906

W poniedziałek wieczorem zawiadomiła mnie Melissa, że od wtorku powinnyśmy

rozpocząć obchód z listą składek na obicia kościelnych ławek. Ja uważałam, że lepiej zacząć w
czwartek. Nie miałam nic przeciwko wtorkowi, ale Melissa lubi podejmować decyzje bez
zasięgania opinii innych. Ja zaś sądzę, że nie należy zbytnio jej ustępować. Melissa jest moją
kuzynką i zawsze byłyśmy przyjaciółkami, co nie znaczy, że pozwolę sobie wchodzić na
głowę. Ostatecznie ustaliłyśmy termin na środę.

Ilekroć słyszę o zbieraniu pieniędzy na kolejne potrzeby kościoła, ogarnia mnie niepokój.

Wiem bowiem doskonale, że to ja i Melissa będziemy musiały się tym zajmować. Ludzie
mówią, że nam się udaje zawsze zebrać więcej niż innym. Pewnie myślą, że skoro Melissa jest
pozbawioną obowiązków starą panną, a ja pozbawioną obowiązków wdową, to mamy za dużo
wolnego czasu. Od lat kwestowałyśmy na fundusz budowlany, pomocy społecznej, kolacje
świąteczne i tak dalej, ale teraz z tym kończę i Melissa również.

Zaczęłyśmy żwawo w środę o poranku, gdyż nasze Jersey Cove jest sporą osadą i potrzebny

nam będzie cały dzień, aby obejść wszystkie gospodarstwa. Musiałyśmy do wszystkich chodzić
pieszo, bo żadna z nas nie posiada konia, a poza tym z koniem byłoby więcej kłopotu. Dzień był
piękny i zapowiadał się upalnie, ale nastroje miałyśmy ponure. Cóż, nie można oczekiwać zbyt
wiele, biorąc pod uwagę, jak niemiłą wyprawę miałyśmy przed sobą.

Czekałam na Melissę przy furtce. Nadeszła i zmierzyła mnie wzrokiem pełnym

dezaprobaty.  Widać  było,  że  uważa  za  głupotę  wkładanie  jednej  z  lepszych  sukienek  i
eleganckiego  kapelusza  —  tego  z  różowymi  kwiatami  —  na  wędrówkę  w  kurzu  i  upale.  Ja
jednak byłam innego zdania. Moje doświadczenie w kwestowaniu wskazuje, że im staranniej
człowiek jest ubrany i lepiej wygląda, tym więcej zbierze pieniędzy. W każdym razie wtedy,
gdy prosi o nie mężczyzn, a tak właśnie miało być. Gdyby płaciły kobiety, ubrałabym się w
najstarsze  i  najbrzydsze  rzeczy.  Melissa  wyglądała  na  strasznie  zaniedbaną.  Z  wyjątkiem
włosów, które jak zawsze ułożyła starannie. Nigdy nie mogłam pojąć, jak Melissa potrafi tak
pięknie się uczesać.

Do południa nic szczególnego się nie wydarzyło. Parę osób narzekało i nie chciało wpisać na

listę ani centa, ale tak ogólnie poszło nam nieźle. Gdybyśmy zbierały na misję, sprawa
wyglądałaby gorzej. Lecz chodziło o własną wygodę, czyli wyściełane kościelne ławki i ludzie
okazywali się hojni. Do domu Daniela Wilsona dotarłyśmy około południa i tam poczęstowano
nas obiadem. Nie zjadłyśmy wiele, choć byłyśmy porządnie głodne. Cóż, kuchnia Mary Wilson
ma w Jersey Cove ustaloną reputację. Nic dziwnego, że Daniel choruje na żołądek. Cierpiący
czy nie podpisał się na dużą sumę „na te wasze poduszki” i zauważył, że wyglądamy bardzo
młodo. Daniel nie szczędzi kobietom komplementów i powiadają, że Mary jest bardzo
zazdrosna.

Kiedy opuściłyśmy dom Wilsonów, Melissa powiedziała tonem skazańca: — Chyba

pójdziemy teraz do Isaaca Appleby, aby mieć go z głowy.

Zgodziłam się z nią. Cały dzień bałam się tej wizyty. To żadna przyjemność pójść do domu

mężczyzny, którego propozycję małżeństwa niedawno się odrzuciło i prosić go o pieniądze, a
obie byłyśmy w takiej sytuacji.

Isaac był zamożnym, starym kawalerem. Nie zdradzał chęci do ożenku, dopóki ostatniej

zimy  nie  zmarła  siostra,  prowadząca  mu  dom.  Gdy  tylko  uporał  się  z  wiosennym  siewem,
zaczął rozglądać się za kandydatką na żonę. Najpierw przyszedł do mnie, ja zaś odparłam „nie”
— stanowczo i głośno. Lubiłam Isaaca, ale żyłam sobie spokojnie i wygodnie. Stare drzewo nie
da się przesadzić. Poza tym zaloty Isaaca wydały mi się zbyt interesowne. A ja nie umiem żyć
bez odrobiny romantyzmu. Isaac okazał wyraźne rozczarowanie. Lecz dał mi do zrozumienia,
że nie ma zamiaru się załamywać i ktoś trochę gorszy ode mnie też go zadowoli. Kimś takim
okazała  się  Melissa,  której  oświadczył  się  po  upływie—jak  nakazywała  przyzwoitość  —
dwóch tygodni. Melissa również mu odmówiła. Przyznam, że mnie to zdziwiło, bo miała chęć
na  małżeństwo.  Ale  Isaaca  Appłeby  zawsze  traktowała  z  góry  ze  względu  na  jakąś  starą
rodzinną  waśń.  Poza  tym  jej  dawny  wielbiciel,  obecnie  wdowiec,  zaczął  się  nią  znowu
interesować. Podejrzewałam, że Melissa wiąże z nim pewne nadzieje. Nie mówiąc już o tym, że
nie chciała być „tą drugą” po mnie.

Jakie tam były przyczyny, odrzuciła biednego Isaaca i to wyczerpało jego matrymonialne

szansę, jeśli chodzi o Jersey Cove, gdzie nie było już kandydatki na żonę. To znaczy w
odpowiednim dla niego wieku. Jestem jedyną wdową, a inne stare panny, oprócz Melissy, są
beznadziejnie staropanieńskie i do niczego.

Wszystko to stało się trzy miesiące temu i od tej pory Isaac sam prowadził gospodarstwo.

Nikt nie miał pojęcia, jak sobie radzi, bo dom Applebych stoi w odległości pół mili od reszty
osady. Strasznie odludne pustkowie, o czym sobie przypomniałam, rozważając oświadczyny
Isaaca.

— Jarvis Aldrich mówił, że Isaac sprawił sobie ostatnio ładnego psa — oznajmiła Melissa,

gdy dotarłyśmy do domu Isaaca. — Jarvis mówił, że to jakaś rasa z importu. Mam nadzieję, że
nie jest groźny.

Panicznie boję się psów, szłam więc przez wielkie podwórze z duszą na ramieniu. Byłyśmy

w połowie drogi, gdy Melissa zawołała: — Annę, tam jest pies!

Tam rzeczywiście był pies i to buldog, a kłopot w tym, że nie chciał stać w miejscu, tylko

biegł prosto w naszą stronę. Był to najbrzydszy pies, jakiego kiedykolwiek widziałam i na tyle
wielki, żeby przegryźć człowieka na pół. Straciłyśmy głowy. Zaczęłyśmy krzyczeć,
upuściłyśmy parasolki i pobiegłyśmy do jedynego bliskiego schronienia, do drabiny opartej o
stary dom Applebych. Mam czterdzieści pięć lat i pulchną sylwetkę, toteż wdrapywanie się po
drabinie nie jest moją ulubioną rozrywką. Na tę jednak wskoczyłam z szybkością i zręcznością
szesnastolatki. Melissa poszła moim śladem i znalazłyśmy się na dachu — na szczęście płaskim
— zdyszane i spocone, ale bezpieczne. Chyba, że ten szatański pies potrafi włazić po drabinie.

Ostrożnie zbliżyłam się do krawędzi i spojrzałam w dół. Potwór siedział u stóp drabiny i

nigdzie mu się nie spieszyło. Błysk w ślepiach zdawał się mówić: „Mam was, nieprzejednane
kwestorki, w swojej mocy. To mi sprawia ogromną radość”. Uświadomiłam Melissę co do
naszej sytuacji i spytałam: — Co teraz zrobimy?

— Zrobimy? — warknęła Melissa. — Jasne, że zostaniemy na dachu do chwili, gdy Issac

Appleby zabierze to bydlę. A co innego możemy zrobić?

— A jeśli nie ma go w domu?
— To poczekamy, aż wróci. Och, co za obrzydliwa sprawa! To jest skutek wykładania

poduszkami kościelnych ławek!

— Mogło być gorzej — powiedziałam pocieszająco. — A gdyby dach był pochyły?
— Wołaj Isaaca! — rzuciła krótko Melissa.
Nie miałam ochoty, ale zaczęłam wołać. Gdy nie przybywał, Melissa raczyła przyłączyć się

i utworzyłyśmy niezły duet. Ale mimo naszych wrzasków Isaac się nie pokazał, natomiast
psisko siedziało na ziemi i śmiało się bezczelnie.

— To na nic — stwierdziła zniechęcona Melissa. — Isaac Appleby albo umarł, albo nie ma

go w domu.

Minęło pół godziny, które wydało nam się wiekiem. Słońce przypiekało, a my

rozpływałyśmy się z gorąca. Męczyło nas pragnienie i od upału rozbolały głowy. Czułam też,
jak moja muślinowa suknia w kwiaty płowieje w oczach. Jeśli zaś chodzi o róże na kapeluszu…
O tym wolałabym nawet nie myśleć.

I wtedy zobaczyłyśmy coś cudownego: Isaac Appleby szedł podwórkiem z motyką na

ramieniu. Prawdopodobnie pracował na tyłach domu. Nigdy nie przypuszczałam, że jego
widok sprawi mi taką przyjemność. — Isaac, hej, Isaac! — zawołałam radośnie, wychylając
się, na ile starczyło mi odwagi.

Isaac popatrzył zdumiony, jak wijemy się nad krawędzią dachu. Potem zobaczył psa i pojął,

o co chodzi. Spostrzegłam też, że się uśmiechnął pod nosem.

— Isaac, bądź tak dobry i odprowadź gdzieś tego psa, żebyśmy mogły zejść —

powiedziałam prosząco.

Isaac zastanawiał się chwilę, a potem zbliżył się i zanim zdałyśmy sobie sprawę, co ma

zamiar zrobić, położył drabinę na ziemi.

— Isaacu Appleby, co to ma znaczyć? — spytała gniewnie Melissa.
Isaac skrzyżował ramiona i spojrzał w górę. Trudno byłoby powiedzieć, czyje oblicze

wyrażało większe zdecydowanie — jego czy psa. Muszę jednak przyznać, że Isaac miał
przewagę w posturze. — To znaczy, że zostaniecie obie na dachu tak długo, aż jedna z was
zdecyduje się wyjść za mnie — oznajmił uroczyście.

Zamurowało mnie. — Isaacu, nie mówisz tego poważnie! — zawołałam z niedowierzaniem.

— Nie możesz być taki złośliwy.

— Mówię poważnie. Potrzebna jest mi żona i dostanę ją. Zostaniecie tam obie, a Juliusz

Cezar będzie was pilnował. Uzgodnijcie między sobą i dajcie mi znać, gdy podejmiecie
decyzję. Po tych słowach Isaac podążył raźno do swego nowego domu.

— Ten człowiek nie mówi na serio! — zawołała Melissa. — To tylko głupi kawał.
— Jest śmiertelnie poważny — odparłam posępnie. — Żaden Appleby nie umie żartować.

Będzie nas tu trzymał, dopóki któraś nie zgodzi się wyjść za niego.

— To na pewno nie będę ja — oświadczyła Melissa z zimną wściekłością. — Nie wyjdę za

niego, nawet gdybym miała siedzieć na tym dachu przez resztę życia. Ty go możesz wziąć.
Ciebie chce naprawdę i tobie pierwszej się oświadczył.

Miałam rację! Ależ to drażniło Melissę! Starannie przemyślałam sytuację. W rzeczy samej

nie mogłyśmy zejść z dachu, a nawet gdybyśmy mogły, to na dole był Juliusz Cezar. Dom
znajdował się na odludziu i może przez tydzień nikt się tu nie pojawi. Oczywiście, gdy nie
wrócimy do siebie, sąsiedzi zaczną nas szukać, ale stanie się to nie wcześniej niż za dwa — trzy
dni.

Melissa odwróciła się do mnie plecami i siedziała, opierając łokcie na kolanach, ze

wzrokiem  wbitym  posępnie  w  morze.  Czułam,  że  nie  zdołam  jej  przekonać,  aby  wyszła  za
Isaaca.  Jeśli  chodzi  o  mnie,  to  nie  miałam  do  niego  żadnych  zastrzeżeń.  Choć  pozbawiony
romantycznych  skłonności,  był  przecież  zacnym  i  do  tego  bardzo  zamożnym  człowiekiem.
Tylko  rozgniewał  mnie  rodzaj  zalotów.  —  Lepiej  będzie,  Melisso,  jeśli  się  zgodzisz  —
zachęcałam. — Ja już miałam jednego męża i to mi wystarczy.

— Dla mnie i jeden to zbyt wiele, dziękuję bardzo — odparła z sarkazmem.
— Isaac jest dobrym człowiekiem, ma ładny dom, a ty wcale nie jesteś pewna, czy ten

znajomy z Kingsbridge ma poważne zamiary.

— Już raczej wolałabym — powiedziała Melissa z tym swoim okropnym spokojem —

skoczyć z dachu i skręcić kark, albo zostać rozszarpana na kawałki przez tego potwora!

Po tym oświadczeniu nie było co mówić. Siedziałyśmy w grobowym milczeniu, a czas

dłużył  się  niemiłosiernie.  Byłam  zgrzana,  głodna,  spragniona  i  zła.  Poza  tym  czułam
śmieszność  sytuacji,  co  było  gorsze  niż  wszystko  inne.  Widziałyśmy  Isaaca  siedzącego
wygodnie  i  czytającego  gazetę.  Myślę,  że  gdyby  ten  widok  tak  mnie  nie  rozdrażnił,

wywiesiłabym białą flagę wcześniej. Ale skoro tak się stało, to postanowiłyśmy trwać w uporze
jak wszyscy. Cała czwórka — Isaac, Melissa, Juliusz Cezar i ja — byliśmy bardzo upartymi
stworzeniami.

O czwartej Isaac wstał i poszedł do domu. Po kilku minutach pojawił się znowu, z

koszykiem w jednej i kłębkiem sznurka w drugiej ręce. — Nie zamierzam was morzyć głodem,
moje panie — oznajmił uprzejmie.

— Rzucę wam kłębek, a wy podciągniecie na sznurku koszyk. Chwyciłam kłębek, bo

Melissa nawet nie odwróciła głowy. Też wolałabym okazywać wzgardę, ale byłam straszliwie
spragniona. Schowałam dumę do kieszeni i wciągnęłam koszyk na dach. Poza tym pomyślałam
sobie, że posiłek pozwoli nam trwać, dopóki nie nadarzy się jakaś okazja do ucieczki.

Isaac wrócił do domu, a ja rozpakowałam koszyk. Była w nim butelka mleka, trochę chleba

z masłem i ciasto. Melissa nie tknęła jedzenia, lecz była tak spragniona, że musiała wypić łyk
mleka.

Próbowała podnieść woalkę i o coś ją zahaczyła. Szarpnęła mocniej i razem z woalką i

kapeluszem spadły starannie ułożone pukle znad czoła! Nigdy pewnie nie widzieliście czegoś
podobnego. Od dawna podejrzewałam, że przód fryzury Melissy jest fałszywy, lecz nie miałam
dowodu.

Melissa z purpurową twarzą przypięła włosy, włożyła kapelusz, napiła się mleka, a

wykonała te czynności bez jednego słowa. Współczułam jej.

Zrobiło mi się również żal Isaaca, gdy spróbowałam chleba. Był kwaśny i pod każdym

względem  po  prostu  beznadziejny.  Ugryzłam  kawałek  i  rzuciłam  Juliuszowi  Cezarowi.  Nie
okazał  się  przesadnie  wybredny  i  zjadł.  Miałam  nadzieję,  że  się  struje,  bo  najgorsze  może
spotkać  nawet  psa  po  zjedzeniu  czegoś  podobnego.  Pomyślałam  sobie,  że  mężczyzna
prowadzący  taką  kuchnię  naprawdę  potrzebuje  żony  i  można  mu  wybaczyć  barbarzyńskie
metody  zdobywania  towarzyszki  życia.  Do  tego  czułam  się  okropnie  po  wielogodzinnym
prażeniu na dachu.

Ale tak naprawdę na moją decyzję wpłynęła burza. Kiedy zobaczyłam szybko nadciągające

z  północnego  zachodu  czarne  chmury,  poddałam  się  natychmiast.  Zniosłam  wiele  i  gotowa
byłam  znieść  więcej,  ale  za  mój  najlepszy  kapelusz  zapłaciłam  dziesięć  dolarów  i  nie
zamierzałam zniszczyć go w czasie burzy. — Jeśli pozwolisz nam zejść i obiecasz pozbyć się
tego  psa,  zanim  tu  zamieszkam,  to  wyjdę  za  ciebie  —  powiedziałam.  —  Ale  i  tak  później
sprawię, że tego pożałujesz.

— Zaryzykuję, Annę — rzekł. — I, naturalnie, sprzedam psa. Mając ciebie, nie będę go

potrzebował. — Isaac powiedział to jako komplement, choć widząc pysk tego straszydła,
trudno było go zaakceptować.

Kazał odejść Juliuszowi Cezarowi i przystawił drabinę, a potem, gdy schodziłyśmy,

odwrócił się skromnie plecami. Musiałyśmy wejść do domu i przeczekać ulewę. Nie
zapomniałam powodu naszej wizyty i zaraz za progiem wyciągnęłam listę składek.

— Ile już zebrałyście? — spytał Isaac.
— Siedemdziesiąt dolarów, a musimy mieć sto pięćdziesiąt — odparłam.
— Możesz wpisać mnie na pozostałe osiemdziesiąt — powiedział spokojnie Isaac.
Trzeba przyznać, że Appleby’owie nigdy nie byli skąpi.
Gdy się przejaśniło, Isaac zaproponował, że odwiezie nas do domu, ale odmówiłam.

Chciałam załatwić pewną sprawę z Melissa, zanim zacznie opowiadać sąsiadkom o naszej
przygodzie. Po drodze do domu odezwałam się: — Mam nadzieję, Melisso, że nie piśniesz o
tym nikomu. Nie mam nic przeciwko poślubieniu Isaaca, ale nie chciałabym, aby ludzie
wiedzieli, jak do tego doszło.

— Och, nie napomknę jednym słowem — odparła Melissa, śmiejąc się wymuszenie.
— Ponieważ — dodałam, by zakończyć sprawę i spojrzałam wymownie na jej fryzurę — ja

też mam coś do powiedzenia.

OJA

ADY

1915

Statek zacumował w Broughton pół godziny po odejściu mojego pociągu. Spóźnienie

spowodowało  drobne  uszkodzenie  w  maszynowni.  Dla  mnie  oznaczało  to  konieczność
zanocowania w mieście. Wstyd mi teraz za to wszystko, co wtedy pomyślałem i powiedziałem.
Gdy  wyobrażam  sobie,  że  los  mógł  pójść  mi  na  rękę  i  podstawić  specjalny  pociąg,  albo
dokonać  innego  cudu  i  opuściłbym  miasto  tego  wieczoru,  czuję  nieprzyjemne  dreszcze.
Wdzięczny za szczęśliwy zbieg okoliczności przysiągłem nigdy nie narzekać, jeśli ucieknie mi
pociąg i stracę wygodne połączenie.

Wtedy jednak byłem wyjątkowo rozgoryczony. Bardzo zależało mi na załatwieniu ważnych

interesów, a czas uciekał…

W Broughton czułem się obco. Miasteczko wyglądało groteskowo i niesympatycznie. Do

hotelu dotarłem w paskudnym humorze. Kiedy opadło ze mnie zdenerwowanie, postanowiłem
dla zabicia czasu odszukać Clarka Olivera. Nie przepadałem zbytnio za Clarkiem Oliverem,
choć to mój kuzyn. Kawał drania z niego i do tego znacznie głupszego, niż wypadało członkowi
naszej rodziny. Na domiar złego zajmował się polityką, a ja polityków nie cierpię. Jeśli
chciałem go zobaczyć, to dlatego by sprawdzić, czy nadal jest do mnie tak bardzo podobny. Nie
widziałem go trzy lata i pragnąłem, aby czas dokonał jakichś zmian. Minął już rok od chwili,
gdy zostałem zmieszany z błotem przez nie znanego mi, mocno podekscytowanego osobnika.
Chciał się właśnie policzyć „z tym łajdakiem Oliverem” — oczywiście chodziło o poglądy
polityczne.

Powlokłem się do biura Clarka i powiedziano mi, że już wyszedł. Podążyłem więc za nim do

mieszkania. Na widok kuzyna doznałem niemiłego uczucia utraty czy też zakłócenia
tożsamości. Clark był zdumiewająco do mnie podobny. Do tego stopnia, że miałem wrażenie,
jakbym widział się w lustrze. Przy czym mój sobowtór zachowywał się zupełnie inaczej niż ja.

Clark udał radość na mój widok. Wtedy jeszcze nie przyszedł mu do głowy „wspaniały

pomysł”, a nie lubiliśmy się od zawsze.

— Jak się masz, EUiott — powiedział, potrząsając mą ręką. Gest wyuczony w czasie

kampanii wyborczych miał oznaczać coś w rodzaju serdeczności. — Cieszę się, że cię widzę,
staruszku. Rany, ciągle jesteś do mnie tak samo podobny. Skąd się tu wziąłeś?

Wyjaśniłem mu, co się stało i przez chwilę w spokoju i nawet życzliwie opowiadaliśmy

sobie  rodzinne  ploteczki.  Nie  jestem  ich  amatorem,  ale  są  nieco  lepsze  od  polityki,  a  Clark
może rozmawiać tylko na te dwa tematy. Opisałem mu wesele Mary Alice, nowego adoratora
Florence i bliźnięta Toma i Kate. Clark próbował okazywać zainteresowanie, ale widziałem, że
tak  naprawdę  zajmuje  go  zupełnie  inna  sprawa.  Po  chwili  popatrzył  na  zegarek,  zmarszczył
czoło  i  powiedział:  —  Mam  pewien  problem.  Mark  Kennedy  z  żoną  wydają  dziś  proszoną
kolację.  Oczywiście  nie  znasz  ich,  ale  to  ważni  ludzie  w  Broughton.  Kennedy  kieruje  tu
polityką  a  pani  K.  życiem  towarzyskim.  To  moje  pierwsze  zaproszenie  do  ich  domu  i
koniecznie  muszę  je  przyjąć.  Bezwarunkowo!  Pani  K.  nigdy  by  mi  nie  wybaczyła,  gdybym
zawiódł w ostatniej chwili. Moja osoba nic dla niej nie znaczy, ale zakłóciłbym porządek przy
stole.  Pani  K.  traktowałaby  mnie  jak  powietrze,  a  na  nieszczęście  mąż  jest  pantoflarzem.
Naprawdę nie mogę jej obrazić. No i będzie pewna dziewczyna. Spotkałem ją raz i chciałbym
odnowić znajomość. Jest piękna, co do tego nie ma dwóch zdań, choć bardzo wyniosła. Sądzę,
że  wywarłem  na  niej  wrażenie.  Było  to  w  ubiegłym  tygodniu  na  wieczorku  tanecznym  u
Har—veyów.  Zaćmiła  inne  kobiety  urodą  i  nie  spuszczała  ze  mnie  wzroku.  Dałem  pani
Kennedy wyraźnie do zrozumienia, że chcę siedzieć obok młodej damy. Jeśli tam nie pójdę, to
stracę wszystko.

— No dobrze, co cię powstrzymuje od pójścia? — spytałem z lekkim wyzwaniem. Zawsze

drażnił mnie sposób, w jaki Clark mówił o dziewczętach i chwalił się zwycięskimi podbojami.

— Jedna rzecz. Dziś po południu przyjechał Herbert Bronson i wyjedzie o wpół do

jedenastej. Zawiadomił mnie, bym wpadł wieczorem do jego hotelu. Mamy do omówienia
pewien interes. Jeśli się z nim nie zobaczę, to sprawa wymknie mi się z rąk, a z kieszeni ładnych
parę tysięcy.

— Cóż, rzeczywiście jesteś między młotem i kowadłem — zgodziłem się z filozoficznym

spokojem. Tego wieczoru interesy nie odciągały mnie od obowiązków towarzyskich, mogłem
więc współczuć Clarkowi. Jakie to miłe ubolewać nad kimś, kogo się nie lubi.

— Na to wygląda. Nie mogę podjąć decyzji, co powinienem zrobić. A niech to licho! Muszę

zobaczyć się z Bronsonem, nie ulega wątpliwości. W ogóle powinno się mieć sobowtóra i
wysyłać go w razie potrzeby na proszone kolacje. Na Jowisza! Elliott! — Clarkowi przyszedł
do głowy „wspaniały pomysł”. Podskoczył na krześle z wrażenia. — Elliott, pójdziesz zamiast
mnie do Kennedych? Oni niczego nie zauważą. Zrób to, bądź człowiekiem!

— Bzdury — odparłem.
— Żadne bzdury. Nasze podobieństwo zostało przewidziane na taką właśnie okazję.

Pożyczę ci wieczorowy strój, na pewno będzie pasował. I tak nie masz co dzisiaj robić, a ja
ofiaruję ci znakomitą kolację i miłą partnerkę. Wiesz, jesteś mi coś winien za sprawę
Mulhenen!

Sprawa Mulhenen przyspieszyła podjęcie decyzji. Dopóki o niej nie wspomniał, nie miałem

zamiaru udawać kuzyna. Lecz kiedyś mi pomógł, o czym „delikatnie” napomknął i miałem
wobec niego zobowiązania. Nie ma nic gorszego, niż zawdzięczać coś człowiekowi, którym się
gardzi. Skoro więc nadarza się okazja, spłacę wreszcie dług wdzięczności.

— Jednakże — zauważyłem z powątpiewaniem — nie znam Kennedych i żadnych

towarzyskich wydarzeń w Broughton. Nie odważę się odezwać i wyjdę na głupca. Jeśli nawet
nie popełnię większej gafy, to i tak gospodarze będą zdegustowani. Przyniesie to twej karierze
więcej szkody niż nieobecność.

— Ależ nic podobnego! Odzywaj się tylko z konieczności i wygłaszaj ogólniki, a wszystko

pójdzie gładko. Zajmij się dziewczyną. Jest tu obca i nie pozna się na twojej ignorancji w
miejscowych sprawach. Nikt cię nie będzie podejrzewać. Nikt nie wie o naszym
podobieństwie! No, a teraz ubieraj się! Nie masz za dużo czasu. Pani K. nie lubi spóźnialskich.

Wyglądało na to, że pani Kennedy nie lubi wielu rzeczy. Pomyślałem, jak mało mam szans

zdobycia jej względów, zwłaszcza gdy muszę dorównać osobowości Olivera. W trakcie tych
rozważań ubierałem się tak szybko, jak potrafiłem. Przygoda zaczynała mnie bawić. Zawsze
lubiłem niezwykłe sytuacje. W każdym razie było to lepsze od samotnego wieczoru w hotelu.
Poza tym nikomu nie wyrządzało krzywdy. Zapłacę Clarkowi za przysługę, a pani Kennedy
zaoszczędzę kłopotu z powodu pustego miejsca przy stole.

Kiedy włożyłem wieczorowe ubranie kuzyna, wyglądałem zupełnie jak on. Poczułem

irracjonalną niechęć do garnituru za to, że tak dobrze na mnie leży.

— Przejdziesz próbę — zdecydował Clark. — Pamiętaj tylko, że jestem konserwatystą i nie

wyskakuj z liberalnymi poglądami. Aha, pani Kennedy zbiera kufle od piwa i ma bogatą
kolekcję. Miłośnicy plotek szepczą, że panna Harvey interesuje się filantropią…

— Panna kto? — przerwałem gwałtownie.
— Harvey. Nie znam imienia. To ta dziewczyna, o której ci wspomniałem. Bądź dla niej

miły, bo upatrzyłem ją na twoją przyszłą kuzynkę. Nie popsuj mi opinii!

Zadrżałem na dźwięk nazwiska Harvey. Kiedyś, w innej rzeczywistości, znałem Jane

Harvey. Lecz panna wspomniana przez Clarka nie mogła być moją Jane. Przed miesiącem
czytałem w gazecie, że przebywa na wybrzeżu Pacyfiku. Poza tym Jane, którą znałem, nie
zajmowała się dobroczynnością. Niemożliwe, aby w ciągu dwóch lat dokonała się w niej taka
zmiana! Dwa lata! A mnie wydawały się długie jak wieki!

Udałem się do Kennedych w przyjemnie podniosłym nastroju i w dorożce. Przybyłem w

ostatniej chwili. Dom okazał się duży i wszystko w nim było pokaźne — z wyjątkiem
gospodarza. Mark Kennedy, niewysoki, szczupły i łysy, wcale nie wyglądał na politycznego
bossa. No cóż, w tym świecie rzeczy nie są tym, na co wyglądają.

Pani Kennedy przywitała mnie wylewnie i oznajmiła z naciskiem, że spełniła moją prośbę.

To znaczyło, że poprowadzę do stołu pannę Harvey. Oczywiście, nie przedstawią nas, bo jako
Oliver znałem swą damę. Zastanawiałem się, w jaki sposób ją rozpoznam i nagle zakręciło mi
się w głowie. W rogu pokoju ujrzałem Jane.

Nie miałem czasu pozbierać myśli. Goście już wychodzili do jadalni. Wziąłem się w garść,

złożyłem ukłon i po chwili prowadziłem Jane do stołu.

Jane tutaj! Idzie obok mnie sądząc, że jestem Clarkiem Oliverem. Jest piękniejsza niż

dawniej, ta moja wysoka, brązowowłosa, wyniosła Jane. Zainteresowanie filantropią włożyłem
między bajki. Takie sprawy w życiu kobiety oznaczają pojawienie się zmarszczek albo zawód
miłosny. Jane natomiast nie groziło ani jedno, ani drugie.

Kiedyś byłem zaręczony z Jane. Zakochałem się w niej obłędnie i sądziłem, że z

wzajemnością. Dotąd nie wyleczyłem się z mego szaleństwa, przeszło ono za to w stan
chroniczny. Wciąż podsycałem w sobie nadzieję, że któregoś dnia spotkam ją i pogodzimy się.
Zabroniła mi szukać się i nawet pisać, a miała pewne rzadką u kobiet cechę — mówiła
dokładnie to, co myślała.

A teraz jadłem kolację u boku Jane jako Oliver Clark! Co robić? Wyznać prawdę i prosić o

wybaczenie? Ktoś mógłby usłyszeć naszą rozmowę. Poza tym fakt, że stroję się w cudze
piórka, nie posłuży za przepustkę do serca Jane. Na pewno potępiłaby taki postępek. Jednym
słowem sytuacja była skomplikowana!

Jane spokojnie jadła zupę. Była jedyną znaną mi kobietą, która przy tej czynności wyglądała

jak królowa. Złapała mnie na ukradkowym studiowaniu jej profilu… i zarumieniła się! Porwała
mnie złość. Ten rumieniec był wszak przeznaczony dla Olivera! I on uważa, że Jane straciła dla
niego głowę! Jane… i Clark!

— Jest pan zdumiewająco podobny do osoby, którą kiedyś znałam — zaczęła rozmową

Jane. W pierwszej chwili wzięłam pana za niego.

Osoby, którą kiedyś znała! Och, Jane, to zbyt bolesny cios!
— Chodzi pewnie o mego kuzyna, Elliotta Camerona? — odparłem tak obojętnie, jak

potrafiłem. — Jesteśmy bardzo do siebie podobni. Znała pani Camerona, panno Harvey?

— Słabo — odrzekła Jane.
— To porządny człowiek — mówiąc to, zarumieniłem się.
— A–ach! — westchnęła Jane.
— Mój ulubiony kuzyn — ciągnąłem odważnie. — Jest wyjątkowo zdolny, ale ostatnio

bardzo posmutniał. Słyszałem, że dwa lata temu miał zawód miłosny i dotąd nie może się
pozbierać.

— Naprawdę? — Jane powiedziała to chłodno, krusząc w palcach kawałek chleba.
Nie zwiodła mnie obojętna twarz. Pamiętałem bowiem, jak dawniej krytykowała ludzi,

którzy nie mogąc opanować nerwów, robią takie rzeczy z chlebem. — Obawiam się, że biedny
Elliott ma kompletnie zrujnowane życie — stwierdziłem wzdychając. — Wielka szkoda!

— Zwierzał się panu z tej miłosnej historii? — spytała z odcieniem pogardy w głosie.
— Cóż, w pewnym sensie. Powiedział trochę i domyśliłem się reszty. Nie znam nazwiska tej

kobiety. Wiem tylko, że jest bardzo piękna i bez serca. Potraktowała go wyjątkowo okrutnie!

— On to panu mówił?
— Ależ nie! Złego słowa nie dał na nią powiedzieć. Ale człowiek ma prawo wyciągać

wnioski, prawda?

— Co było powodem zerwania? — Jane uśmiechnęła się w tym momencie do jakiejś damy.

Wyglądało na to, że prowadzimy normalną towarzyską konwersację. Lecz w dalszym ciągu
kruszyła chleb.

— Jak sądzę zwykła sprzeczka. Elliott nie wdawał się w szczegóły. Podobno ta dama

zaczęła z kimś flirtować.

— Ludzie przez flirt rozumieją różne rzeczy — zauważyła Jane. — Czasem traktują tak

przyjazną życzliwość. Może pański kuzyn należy do mężczyzn chorobliwie zazdrosnych z
powodu najmniejszego drobiazgu? Niektórzy chcą korzystać z władzy, zanim ją w ogóle
posiądą. Dla kobiety z charakterem jest to nie do przyjęcia.

— Oczywiście, że Elliott był zazdrosny — przyznałem. — Powinna pani wiedzieć, zazdrość

jest miarą męskiej miłości! Jeśli przekroczył granice swych praw, jestem pewien, że gorzko
tego żałuje.

— Czy rzeczywiście… ciągle ją kocha? — spytała Jane. Niby jadła z zapałem, a talerz był

wciąż prawie pełny. Ja nawet nie udawałem. Dziobałem tylko jedzenie widelcem.

— Kochają z całego serca. Dla Elliotta nie istnieją inne kobiety.
— Dlaczego więc nie powie jej o tym? — Jane mówiła to takim tonem, jakby cała sprawa ją

znudziła.

— Zabroniła mu pokazywać się na oczy. Twierdziła, że go nienawidzi.
— To jakaś niemądrze uparta pannica — skomentowała moje słowa Jane.
— Chciałbym usłyszeć, jak ktoś mówi to Elliottowi — zauważyłem. — On uważa ją za

doskonałość. Bardzo mi go żal. Ma złamane serce.

— A wie pan — powiedziała Jane powoli, jakby z wysiłkiem — zdaje mi się, że znam tę

dziewczynę.

— Naprawdę? — zdziwiłem się obłudnie.
— To jedna z mych przyjaciółek. Ona… ona nigdy nie podała mi jego nazwiska. Ale teraz

mam prawie pewność, że to pański kuzyn. Moja przyjaciółka uważa się za winną rozstania.

— Ona tak myśli? — serce mało mi nie rozsadziło piersi.
— Tak, sądzi, że postąpiła pochopnie i nierozważnie. Wcale nie miała zamiaru flirtować… i

nigdy nie zależało jej na innym. Tylko czuła się poniżona zazdrością. A w dodatku nie
pomyślała, że on potraktuje to poważnie i obrazi się.

— Przypuszcza pani, że mój kuzyn ma jakieś szansę? — Biorąc pod uwagę wysokość

stawki, zadałem pytanie zupełnie spokojnie.

— Na pewno — odparła Jane beznamiętnie. — Nigdy nie spojrzała na innego mężczyznę.

Cały wolny czas poświęca dobroczynności. Nie sprawia wrażenia szczęśliwej.

A więc wieści o zainteresowaniu filantropią były prawdziwe. Och, Jane! — Więc mój kuzyn

powinien, pani zdaniem, odważnie zwrócić się do niej? Czy go wysłucha i przebaczy?

— Chyba tak — odparła.
— Pozwoli pani powtórzyć to Elliottowi?
Jane z namysłem wybrała oliwkę i jadła z irytującą dokładnością. — Naturalnie, jeśli uważa

pan, że on chciałby to usłyszeć — odparła po dłuższym milczeniu.

— Powiem mu o tym, gdy tylko wrócę do domu. — Nareszcie miałem satysfakcję. Jane

zaskoczona odwróciła się i spojrzała mi prosto w oczy. — Tak — powiedziałem, z wysiłkiem
odrywając wzrok. — Przybył dziś statkiem i spóźnił się na pociąg. Musiał zostać u mnie na noc.
Niewątpliwie jutro popędzi na złamanie karku do swej bogini. Ciekawe czy wie, gdzie ona jest?

— Jeśli nie wie — oświadczyła Jane tonem osoby kończącej raz na zawsze nudny temat —

to chętnie powiem. Proszę mu przekazać, że mieszkam u państwa Moore, a wyjeżdżam
pojutrze. A, prawda, czy widział pan już kolekcję pani Kennedy? Jest rzeczywiście
interesująca…

Clark nie mógł albo nie chciał być na naszym ślubie. Jane nigdy go już nie widziała. Nie

może pojąć, dlaczego żywię do kuzyna tyle niechęci, gdy on się o mnie tak dobrze wyrażał. Jej

STATI ROZDZIAŁ

1912

Często siadała w kącie zachodniej werandy, robiąc na drutach coś białego, różowego albo

błękitnego, ale zawsze puszystego. Pewnie były to chusty, szale i jakieś kapturki. Gdy kończyła
jedno, oddawała którejś z dziewcząt i zaczynała następne. Każda dziewczyna w Harbour Light
nosiła tego lata jakąś niezwykłą rzecz, która wyszła spod białych, szczupłych i niestrudzonych
rąk panny Sylwii.

Była stara tą piękną, pogodną starością, mającą tyleż wdzięku co młodość. Musiała żyć

szczęśliwie, skoro tak urocza i pełna niezwykłego czaru doczekała sześćdziesiątki. Niektórzy
dziwili się, że znajomi mówią do niej „panno Sylwio”. Taka kobieta przecież powinna mieć
silnych, dorosłych synów i wnuczęta z dołeczkami na policzkach.

Pierwsze dni po przybyciu do hotelu siedziała w rogu werandy sama. Potem zawsze otaczał

ją krąg młodzieży. Ludzie w średnim wieku i starsi też chętnie by się tam znaleźli. Lecz panna
Sylwia, niezmiennie uprzejma dla wszystkich, zdecydowanie wyróżniała młodych. Siadała
więc wśród chłopców i dziewcząt, młodych mężczyzn i panien jak królowa. Nosiła suknie
trochę staroświeckie, ale do niej pasowały doskonale.

Bez przerwy robiła na drutach i rozmawiała, ale najważniejsze, że jak nikt inny potrafiła

słuchać. Oblegaliśmy ją godzinami i opowiadaliśmy o różnych sprawach.

Na początku znajomości każdy zwracał się do niej „panno Stanleymain”, lecz ona

wytrzymywała to zaledwie dwadzieścia cztery godziny. Potem prosiła, by mówić do niej
„panno Sylwio” i taką właśnie przetrwała w mej pamięci na zawsze.

Panna Sylwia lubiła nas wszystkich, ale ja zostałem jej ulubieńcem. Powiedziała o tym

szczerze i wyraziła życzenie, aby nam nie przeszkadzano w rozmowie, gdy inni zauważą, że
heliotropowy szal zsunie się jej nagle z ramion.

Byłem dumny z jej względów jak zakochany wielbiciel, choć nie znałem przez dłuższy czas

przyczyn tego wyróżnienia.

Panna Sylwia wysłuchiwała bez końca naszych zwierzeń. Sama jednak niczego nie wyznała.

Podejrzewaliśmy, że kiedyś tam w jej życiu musiał zaistnieć jakiś romans, a jednak wszelkie
próby zgłębienia szczegółów kończyły się niepowodzeniem. Panna Sylwia unikała
dociekliwych pytań tak zręcznie, iż nie mieliśmy wątpliwości, że ma coś do ukrycia. Pewnego
wieczoru, gdy znałem ją już od miesiąca, jeśli chodzi o czas kalendarzowy, i od lat — mierząc
go wzajemnym zrozumieniem, opowiedziała mi swoją historię, ale tylko pewien fragment…
Zabrakło ostatniego rozdziału.

Siedzieliśmy na werandzie oświetlonej promieniami zachodzącego słońca. Większość

hotelowych gości pływała żaglówkami, kilkoro błąkało się w pobliżu, zerkając smętnie w naszą
stronę. Lecz z układu heliotropowego szala wiedzieli, że nie mogą się przyłączyć.

Czytałem pannie Sylwii jedno z moich opowiadań. Na swoje usprawiedliwienie powiem, że

to ona mnie do tego skłoniła. Nie chadzam bowiem z rękopisami pod pachą i nie narzucam ich
lektury bezbronnym kobietom. Panna Sylwia odkryła, że pisuję do czasopism i — na dodatek
— że tego ranka zamknąłem się w pokoju, pracując nad nowelą. Nie było wyjścia… obiecałem
jej przeczytać nowelkę.

Było to raczej smutne opowiadanie. Bohater kochał dziewczynę z wzajemnością. Jeśli

jednak  wolno  mu  było  kochać  bez  przeszkód,  to  takowe  istniały,  gdy  szło  o  poślubienie.
Ostatecznie  musiał  wyjechać.  Ale  czy  nie  mógł  przy  pożegnaniu  powiedzieć  jej  o  swoim
uczuciu? Czy nie powinien przynajmniej zaznać pociechy odkrywając, że ona go też kocha?
Toczył  wewnętrzną  walkę,  wygrał  ją  i  wyjechał  bez  słowa,  wierząc,  że  zachował  się  jak
mężczyzna.

Kiedy zacząłem czytać, panna Sylwia robiła na drutach, tym razem coś seledynowego. Po

chwili robótka zsunęła się jej na kolana, a ona zacisnęła ręce. Był to najsubtelniejszy
komplement, jaki kiedykolwiek otrzymałem. Przewróciłem ostatnią kartkę rękopisu i
podniosłem wzrok; łagodne, brązowe oczy panny Sylwii pełne były łez. Wyciągnęła zaciśnięte
dłonie i zawołała z uniesieniem: — Och! Nie! Nie! Nie pozwól mu odejść bez wyjaśnienia! Nie
pozwól mu na to!

— Widzi pani, panno Sylwio — zacząłem niebywale przejęty wrażeniem, jakie wywarli moi

bohaterowie — to by zrujnowało nowelę. Straciłaby wtedy swoją wymowę. Jej główny wątek
to panowanie bohatera nad uczuciem. On jest przekonany, że postępuje szlachetnie.

— Nie, to nie tak. Gdyby ją kochał, powinien o tym powiedzieć. Pomyśl o wstydzie i

upokorzeniu, jakie przeżyła! Kochała go, a on odszedł bez słowa i nigdy nie dowiedziała się o
jego miłości. Musisz to zmienić, musisz! Nie mogę myśleć o jej cierpieniu, po tym co ja…

— I tu panna Sylwia zaszlochała. Aby ją uspokoić, obiecałem zmienić fabułę noweli, choć

wiedziałem, że straci cały dramatyzm.

— Jakże się cieszę — oznajmiła panna Sylwia i oczy jej rozbłysły. — Wiem, że to sprawi

ulgę tej dziewczynie. Aby cię przekonać, opowiem swoją własną historię, Tylko proszę,
nikomu jej nie powtarzaj.

— Przykro mi, że uważa pani za konieczne przypominać mi o tym — zauważyłem z

wyrzutem.

— Och, nie chciałam cię urazić — zapewniła mnie pospiesznie. — Wiem, że mogę ci

zaufać.  To  zresztą  banalna  historyjka.  Postaraj  się  z  niej  nie  śmiać.  Jedyny  romans  jaki
przeżyłam…  Przed  czterdziestu  laty,  gdy  byłam  dwudziestoletnią  dziewczyną,  obdarzyłam
kogoś  wielkim uczuciem. Poznałam go w takim jak tea hotelu. Przebywałam w nim z moją
ciotką, a on był z matką, osobą dość chorowitą. Widywaliśmy się bardzo często. On był… och,
zupełnie  niepodobny  do  mężczyzn,  których  znałam.  Ty  mi  go  trochę  przypominasz.
Zauważyłam to podobieństwo już przy pierwszym spotkaniu. Nie wiem  dokładnie, na  czym
ono polega, ale sądzę, że na wyrazie twarzy i sposobie trzymania głowy. On nie był całkiem
zdrów — często kasłał… A pewnego dnia nagle wyjechał. Myślałam, że jestem mu bliska, lecz
nigdy tego nie powiedział i tak po prostu wyjechał! Och, jakże się wstydziłam! Po jakimś czasie
dowiedziałam się, że dla ratowania zdrowia udał się do Kalifornii i zmarł tam następnej wiosny.
Serce mi pękało. Nigdy już nie pokochałam nikogo — nie mogłam. Ale dużo łatwiej byłoby mi
znieść ten ból, gdybym wiedziała, że odwzajemniał moją miłość. To byłaby ogromna różnica.
A tak cierń tkwi we mnie tyle lat!

— On musiał panią kochać — powiedziałem z przekonaniem. — Nie mogło być inaczej,

panno Sylwio.

Potrząsnęła głową ze smutnym uśmiechem. — Nie mam takiej pewności. Czasem sądzę, że

tak,  ale  zaraz  powraca  zwątpienie.  Tak  pragnę  uwierzyć  i  mieć  świadomość,  że  nie
roztrwoniłam  uczuć  na  człowieka,  który  ich  nie  pragnął.  A  nigdy  się  nie  dowiem,  nigdy…
Mogę  tylko  mieć  nadzieję.  Och,  ty  tego  nie  rozumiesz.  Mężczyzna  nie  potrafi  pojąć  bólu,
jakiego doznałam. Ale teraz wiesz, dlaczego chcę, byś zmienił treść noweli.

Panna Sylwia schowała robótkę i oddaliła się. Ja zaś z oburzeniem i niechęcią myślałem o

zmarłym mężczyźnie, którego kochała i nazywałem go w duchu draniem.

Nazajutrz panna Sylwia była znowu łagodna, uśmiechnięta i nie robiła żadnych aluzji do

wczorajszej opowieści. Po dwóch tygodniach wyjechała do domu, a ja także wróciłem do
swoich zajęć. W ciągu zimy napisałem do niej kilka listów i otrzymałem odpowiedzi. Kiedyś
wysłałem trzeciorzędny magazyn z opublikowaną nowelą (tylko trzeciorzędny magazyn mógł
przyjąć ją w nowej wersji), odpisała, jak cieszy się, że biedna dziewczyna dowiedziała się o
uczuciach ukochanego.

Na początku kwietnia otrzymałem list od mieszkającej na wsi ciotki. Pisała, że zamierza

sprzedać dom i przenieść się do miasta. Prosiła, abym przyjechał do Sweetwater na kilka
tygodni i pomógł jej w przeprowadzce.

Sweetwater powitało mnie słoneczną wilgocią i delikatnym chłodem, tak znamiennym dla

kanadyjskiej wiosny. O, te nasze wiosny są długie, przewrotne i niezdecydowane, ale za to ile
w nich czaru!

W ciągu tygodnia załatwiłem najważniejsze sprawy. Ciotka Mary zaproponowała mi

przejrzenie pokoju wuja Alana.

— Nikt tam niczego nie ruszał od jego śmierci — powiedziała. — Przede wszystkim zaś

starego kufra pełnego listów i różnych papierów. Przysłano go tutaj z Kalifornii po śmierci
Alana. Nie przypuszczam, by między tymi papierzyskami było coś ważnego. Lecz nie chcę
wszystkiego wieźć do miasta. Zdecyduj więc sam, czy jest w nim coś godnego zachowania.
Resztę spalimy.

Nie byłem zachwycony poleceniem. Wuj AJan Blair, najstarszy brat mej matki, zmarł przed

moim narodzeniem. Słyszałem o jego niezwykłych zdolnościach. Podobno spodziewano się
wiele po nim. Ale jakoś nie miałem ochoty grzebać w zakurzonych papierach, leżących w
zapomnieniu przez czterdzieści lat.

O zmierzchu udałem się do pokoju wuja. W ciągu dnia padał ciepły wiosenny deszcz, a

później się przejaśniło i nagie konary klonów za oknem lśniły od gęstych, połyskliwych kropli.
Pokój był północny i zawsze panował w nim półmrok. Widziałem przez szyby gęsto rosnące
sosny i dalekie morze, które tak kochał wuj Alan. Rozpalone zachodem niebo upstrzyły drobne,
bladoróżowe, złociste i zielonkawe chmurki. To natychmiast mi przypomniało pannę Sylwię i
jej puszyste robótki. Z tym obrazem w głowie zapaliłem lampę i wziąłem się do rozpakowania
kufra. Większość papierów stanowiły listy od rodziny i kolegów ze studiów. Było też kilka prac
pisemnych  z  college’u  i  mnóstwo  rozmaitych  drobiazgów  jeszcze  z  lat  chłopięcych.
Przeglądałem  to  wszystko  w  pośpiechu,  dopóki  na  dnie  kuferka  nie  natknąłem  się  na  małą
książeczkę  oprawioną  w  ciemnozieloną  skórę.  Książeczka  okazała  się  dziennikiem,  który
zacząłem czytać z leniwym zainteresowaniem.

Wuj prowadził dziennik od wiosny, po ukończeniu college’u. Wówczas już ciężka choroba

poważnie nadwątliła jego organizm. Notatki wychodziły więc spod pióra człowieka skazanego.
Odczuwał ten wyrok, niby mróz skuwający wszelkie nadzieje i obietnice. Znajdował ukojenie
w przelewaniu na papier myśli i uczuć. W pamiętniku nie było jednak nic chorobliwego i
niegodnego mężczyzny. Czytając go, polubiłem wuja Alana i żałowałem, że nie był moim
przyjacielem.

Tego lata doktor zalecił jego matce pobyt nad morzem. Alan pojechał razem z nią. I tu w

dzienniczku istniała luka. Nie wyrwano żadnej kartki, lecz najwidoczniej część z nich się
obluzowała i wypadła. Znalazłem je później na dnie kuferka, tymczasem jednak przeszedłem
do następnej strony i tam zapis brzmiał następująco:

„Ta dziewczyna jest najsłodszą istotą, jaką Pan Bóg stworzył. Nigdy nie znałem

kobiety, która byłaby  równocześnie tak śliczna i pełna słodyczy. Jej uroda oślepia,  a
dusza  promieniuje  czystością.  Zakochałem  się  bez  pamięci  i  dziękuję  za  to  losowi.
Cieszę  się,  że  poznałem  takie  uczucie,  choć  ceną  będzie  niewypowiedziana  gorycz.
Wiem teraz, że mężczyzna, który znał i kochał Sylwię Stanleymain, nie żył na próżno.
Nie  mogę  oczekiwać  wzajemności,  nie  mam  do  tego  prawa.  Gdybym  miał  szansę
wyzdrowieć, zdobyłbym ją. Wierzę w to. Lecz w obecnej sytuacji takie postępowanie
można  uznać  za  tchórzostwo.  Nie  potrafię  sobie  odmówić  radości  patrzenia  na  nią.
Pozostanie w mym sercu we dnie i w nocy, owładnie mymi snami. O, Sylwio, kocham
cię, moja słodka!”

Tydzień później pojawił się taki zapis:

„17 lipca. Boję się. Dzisiaj spotkałem wzrok Sylwii. Dojrzałem w nim coś, co

najpierw poruszyło głęboko moje serce i napełniło je burzliwą radością, a potem
przypomniałem sobie… Muszę oszczędzić jej tego cierpienia, za wszelką cenę. Nie
mogę sobie pozwolić na zatopienie się w tej niebezpiecznej słodyczy, jaką jest myśl, że
serce jej wyrywa się do mnie. To, co byłoby szczytem radości dla innego mężczyzny,
dla mnie jest tylko nowym źródłem udręki”.

A potem:

„18 lipca. Dziś rano pojechałem do miasta. Zdecydowałem się poznać najgorszą

prawdę.  Nasz  domowy  lekarz  uspokajał  mnie  niejasnymi  nadziejami.  Poszedłem  do
znanego  specjalisty  i  poprosiłem  o  rzeczową  informację.  Dowiedziałem  się,  że  mam
przed sobą osiem miesięcy życia, nie więcej! Nie spodziewałem się, że tak prędko…
Nie  czas  jednak  na  użalanie  się  nad  sobą.  Muszę  pomyśleć  o  Sylwii.  Wyjadę  stąd
natychmiast,  zanim  to  uczucie  rozwinie  się  w  jej  sercu  jak  kwiat,  a  potem  zatruje
najlepsze lata.

19 lipca. Już po wszystkim. Pożegnałem się z Sylwią w obecności wielu osób, bo nie

miałem odwagi zostać z nią sam. Wydawała się dotknięta i zaskoczona. Lecz wkrótce
zapomni o mnie. Nawet jeśli nie pomyliłem się, czytając w jej oczach. Dla mnie w tym
okrutnym rozstaniu utonęła gorycz rychłej śmierci. Jedno co mi zostaje, to do końca
odgrywać prawdziwego mężczyznę”.

Z kolejnych notatek w dzienniku dowiedziałem się, że Alan Blair wrócił do Sweetwater i

nieco później zalecono mu wyjazd do Kalifornii.

Zapisy stamtąd były nieliczne i skąpe. W każdym wspominał o Sylwii. Wreszcie po długim

milczeniu napisał:

„Myślę, że mój koniec jest bliski. Nie żałuję, bo zbyt cierpiałem ostatnimi czasy.

Wczorajszej nocy poczułem się lepiej. Usnąłem i śniło mi się, że widzę Sylwię.
Zastanawiam się, czy nie prosić, aby po mej śmierci wysłano jej ten dziennik, lecz
chyba nie byłoby to mądre. Dlatego też zniszczę go, kiedy poczuję, że mój czas dobiega
końca. W tej wspaniałej krainie lato już w całej pełni, choć w domu dopiero zaczyna się
wiosna… Gdybym mógł zobaczyć ją jeszcze raz! I Sylwię…”

W miejscu, gdzie pióro wypadło mu z ręki, zaznaczał się duży kleks. Widocznie koniec był

bliższy, niż wuj Alan przypuszczał. W każdym razie innych zapisów nie było i zielona
książeczka nie została zniszczona. Bardzo się cieszyłem, że ocalała i mogę ofiarować pannie
Sylwii ostatni rozdział jej opowieści.

Jak tylko skończyłem sprawy w Sweetwater, pojechałem do odległego o trzysta mil miasta,

w którym mieszkała panna Sylwia. Zastałem ją w bibliotece dokładnie taką, jaką pamiętałem z
werandy hotelu Harbour Light.

— Mój drogi chłopcze! — zawołała.
— Wie pani, dlaczego przyjechałem?
— Kobieca próżność podpowiada mi, że chciałeś mnie zobaczyć — odparła z uśmiechem.
— Chciałem panią zobaczyć, ale przede wszystkim pragnę zwrócić pani brakujący rozdział

pewnej historii.

— Ja… ja nie rozumiem — powiedziała panna Sylwia trochę zaskoczona.

— Miałem stryja. Nazywał się Alan Blair. Umarł czterdzieści lat temu w Kalifornii.

Niedawno przeglądałem jego papiery i wśród nich znalazłem dziennik. Uważam, że pani ma do
niego największe prawo. — Położyłem paczuszkę na jej kolanach. Siedziała, milcząc bardzo
zdziwiona.

— A teraz odchodzę — dodałem. — Pewnie po przeczytaniu dziennika zechce pani być

sama. Przyjdę więc dopiero jutro.

Nazajutrz panna Sylwia przywitała mnie w drzwiach. Jej oczy promieniały. — Uczyniłeś

mnie szczęśliwą! — powiedziała drżącym głosem. — Niewyobrażalnie szczęśliwą! Nareszcie
przestałam cierpieć, gdy wiem, że mnie kochał.

Położyła mi głowę na ramieniu tak, jak dziewczyna tuląca się do ukochanego, a ja

pochyliłem się i pocałowałem ją w imieniu stryja Alana.

BIETICA

UCY

LLE

1904

Cecily Foster szła powoli prowadzącą ze wsi drogą wśród sosen. Zwykle chodziła długimi,

zdecydowanymi krokami, ale dzisiaj poddała się łagodnemu nastrojowi jesiennego popołudnia.
Nie próbowała niczego analizować. Była po prostu zadowolona ze swego dotychczasowego
życia. Reszta zapowiadała się spokojnie, przyjemnie, bez nagłych wstrząsów. Ciche, miłe dni
miały być wypełnione zwyczajnymi czynnościami. Taka przyszłość podobała się Cecile.

Gdy doszła do swojej ścieżki, zatrzymała się i oparła ręce na krawędzi bielonej furtki.

Napawała się ciepłem promieniującym z zarosłej trawą kotliny, otoczonej młodymi świerkami.
Przed nią rozciągały się melancholijne, pofałdowane pola, które opadały ku piaszczystemu
brzegowi omywanemu pienistymi falami. Ich plusk dźwięczał w ciszy wieczoru jak delikatna
melodia.

Na niewielkim wzniesieniu stał dom należący do niej i do Lucy Ellen. Był stary, poszarzały

od wiatru i deszczu. Niskie okapy facjatki i ganki obrosło dzikie wino. Po październikowych
przymrozkach nabrało brązowo–czerwonej barwy. Z trzech stron osłaniały dom wysokie stare
świerki.  Zewnętrzne  gałęzie  nosiły  ślady  nieustającej  szarpaniny  z  atlantyckimi  wiatrami,
wewnętrzne zaś były zielone i pierzaste. Od frontu zgrabny płotek otaczał kwiatowe rabatki.
Cecily  widziała  fioletowe  i  szkarłatne  astry,  tworzące  barwne  plamy  pod  oknami  salonu  i
bawialni. Rabaty Lucy Ellen były większe i weselsze niż jej własne. Lucy Ellen zawsze miała
dobrą rękę do kwiatów.  Na schodku frontowej werandy spal stary Bokser, a na parapecie w
oknie salonu rozciągnął się biały kot Lucy. Wokół nie było śladu życia. Zadowolona Cecily
westchnęła głęboko.

— Po herbacie wykopię dalie — powiedziała głośno. — Już dawno powinnam to zrobić.

Ależ błękitne i łagodne jest dzisiaj morze! Już dawno nie mieliśmy pięknego dnia. Nie było
mnie dłużej, niż się spodziewałam. Ciekawe czy Lucy czuła się osamotniona?

Odwróciła wzrok od zamglonego oceanu i spojrzała w stronę domu. Zdziwił ją widok

mężczyzny idącego raźnym krokiem. Przyjrzała mu się zaskoczona. Musiał być nietutejszy, bo
z pewnością żaden mężczyzna w Oriental nie chodził w taki sposób. — Jakiś komiwojażer
niepokoił Lucy Ellen — mruknęła zirytowana.

Nieznajomy szedł sprężyście, tak odmiennie niż mieszkańcy Oriental. Spotkali się pod

bursztynowolistnym klonem w samym sercu kotliny. Mijając Cecily, mężczyzna uchylił
kapelusza i ukłonił się z przymilnym uśmiechem.

Miał około czterdziestu pięciu lat, był ubrany dobrze, choć nieco krzykliwie. Z jego postaci

biło zadowolenie i pewność siebie. Spod marynarki wyglądał ciężki, złoty łańcuch od zegarka,
a na palcu połyskiwał duży sygnet. Wysokie, mocno wyłysiałe czoło otaczał wianuszek
rudo–blond loczków. Twarz miał ogorzałą i sympatyczną, oczy duże, niebieskie i małe wąsiki.

Cecily nie poznała go, choć było w nim coś znajomego. Pospiesznie podążyła do domu. W

bawialni zastała Lucy Ellen wyglądającą przez szparę między firankami. Odwróciła się na
odgłos kroków i dało się zauważyć, że rozpiera ją skrywane podniecenie.

— Kto to był? — spytała Ceciły.
Ku jej zdziwieniu Lucy spłonęła rumieńcem, który zaróżowił jej delikatną drobną twarz i

cudownie odmłodził. — Nie poznałaś go? To Cromwell Biron — odparła ze sztuczną swobodą.
Lucy Ellen, zwykle rzeczowa, od czasu do czasu wpadała w afektację.

— Cromwell Biron — powtórzyła lodowato Cecily. Automatycznie zdjęła kapelusz,

strzepnęła kurz z kokardy i schowała go starannie do białego pudła. Czuła się jak po silnym
ciosie i nie miała odwagi pytać o nic więcej. Rumieniec na twarz Lucy przestraszył ją. To

zdawało się zapowiadać oszałamiające zmiany. — Ale przecież obiecała! Obiecała! —
mruknęła Cecily z pasją.

Kiedy się przebierała, Lucy Ellen w niewielkiej kuchni przygotowała podwieczorek. Od

czasu do czasu podśpiewywała, ale milkła zaraz w poczuciu winy. Cecily słyszała ją i mocno
zacisnęła wargi. — Gdyby mnie mężczyzna porzucił dwadzieścia lat temu, nie okazywałabym
takiego bezgranicznego zadowolenia z jego powrotu. Zwłaszcza że zrobił się łysy i tłusty —
dodała, wykrzywiając usta w niechętnym uśmiechu. Cecily, mimo zewnętrznej powagi i
surowych poglądów na życie, posiadała duże poczucie humoru.

Podwieczorek tego dnia nie należał do szczególnie udanych. Zwykle przy herbacie

gawędziły z ożywieniem. Dziś Cecily miała dużo do powiedzenie, ale uparcie milczała. Lucy
Ellen nie zadawała pytań, a źle ukrywane emocje nadawały jej nienaturalny wygląd.

W sercu Cecily rozgorzały zazdrość i niepokój. Uśmiechnęła się z pewnym okrucieństwem,

spokojnie zajadając grzankę z masłem. — A więc to był Cromwell Biron — zauważyła z
wystudiowaną niedbałością. Wydał mi się znajomy. Kiedy wrócił do domu?

— Przyjechał do Oriental wczoraj — odpowiedziała z zakłopotaniem Lucy Ellen. —

Zamierza tu pozostać dwa miesiące. Prowadziliśmy bardzo ciekawą rozmowę dziś po południu.
On… on, jak zawsze, jest taki dowcipny. Żałowałam, że nie ma cię w domu.

Skłamała i Cecily o tym wiedziała…
— Nie ma czego. Nigdy nie przepadałam za jego towarzystwem. Okazał wiele tupetu,

zjawiając się tu nieproszony. I to po tym, jak cię zdradził!

Lucy spurpurowiała i milczała opuściwszy wzrok.
— Strasznie się zmienił — ciągnęła uparcie Cecily. — Wyłysiał i utył! Trudno sobie

wyobrazić dawnego, smukłego Cromwella. Ale nadal ma tępawy wyraz twarzy. Możesz mi
podać jagodową galaretkę, Lucy Ellen?

— Nie zauważyłam, żeby bardzo utył — mruknęła z urazą Ellen, gdy Cecily wstała od stołu.

— A jeśli nawet, to jest mi to obojętne.

Dwadzieścia lat temu Cromwell Biron porzucił Lucy Ellen Foster. Była wówczas

najładniejszą dziewczyną w Oriental, ale nowa nauczycielka w Crossway okazała się bardziej
interesująca. Miała w sobie coś pikantnego, czego brakowało Lucy. Cromwell uciekł z
nauczycielką i pobrali się, a Lucy Ellen została i długo leczyła zranione i obolałe serce.
Przyrzekła sobie, że będzie wierna jedynej miłości swego życia. To brzmiało tak romantycznie
i stanowiło pewne pocieszenie.

Wychowywała się u stryja. Kiedy on i żona umarli, Lucy wraz z kuzynką, Cecily Foster,

były same na świecie. Cecily kochała Lucy jak siostrę. Wierzyła przy tym, że Lucy w końcu
wyjdzie za mąż i serce w niej zamierało na myśl o życiu w samotności bez kogoś, o kogo
mogłaby się troszczyć.

Ale to Lucy zaproponowała złożenie wspólnej obietnicy. Cecily uchwyciła się tego jak

tonący brzytwy. Obie kobiety, zbliżające się do wieku średniego, uroczyście przyrzekły sobie,
że nigdy nie wyjdą za mąż i zawsze będą razem mieszkały. Od tego czasu Cecily żyła
spokojnie. Przekonana, że dane słowo jest rzeczą świętą.

Nazajutrz wieczorem, na religijnym zgromadzeniu, starzy przyjaciele i sąsiedzi zgotowali

Cromwellowi owacyjne powitanie. W młodości cieszył się ogólną sympatią. Teraz otaczał go
dodatkowo urok egzotyki i przypuszczalnego bogactwa.

Był niezwykle ożywiony i wylewny. Poszedł na chór i uczestniczył w śpiewie. Lucy Ellen

siedziała obok niego i oboje korzystali z tego samego śpiewnika. Delikatne policzki barwiły
ciemne rumieńce, a do żakietu przypięła bukiecik liliowych chryzantem. Wyglądała niemal
dziewczęco i Cromwell wpatrywał się w nią z nie ukrywanym podziwem, podczas gdy Cecily
zerkała znad książki z wyraźną niechęcią. Zrozumiała, że Cromwell wrócił do domu, by
ubiegać się o względy dawnej narzeczonej.

— Ale jej nie dostanie! — szepnęła Cecily w modlitewnik. Słowa te sprawiły jej ulgę.

Dodała więc: — Ona przyrzekła.

Na stopniach kościoła Cromwell szarmancko podał ramię Lucy Ellen. Ona ujęła je

nieśmiało i razem podążyli w dół, drogą skąpaną w jesiennej księżycowej poświacie. Po raz
pierwszy od dziesięciu lat Cecily wracała z wieczornego nabożeństwa sama. Szybko weszła po
schodach na górę i rzuciła się na łóżko. Nie zdjęła nawet sukni i kapelusza.

Lucy Ellen nie śmiała zaprosić Cromwella do domu. Zbyt była zależna od Cecily, by zrobić

coś takiego. Lecz stała z nim przy furtce, dopóki zegar w hallu nie wybił jedenastej. Wtedy
Cromwell odszedł, wesoło pogwizdując, z chryzantemami w butonierce. Lucy zaś przepłakała
resztę nocy.

Cecily nie płakała. Leżała gniewnie, nie mogąc zasnąć. — Widzę, że Cromwell Biron

znowu się zaleca — powiedziała bez ogródek, gdy usiadły do śniadania.

Lucy Ellen nerwowo drgnęła i poczerwieniała. — Och, nie mów głupstw! —

zaprotestowała.

— To nie są głupstwa — odparła chłodno Cecily. — To prawda. Nie ma większych głupców

niż starzy głupcy, a Cromwell Biron nigdy nie grzeszył rozsądkiem. I jaka zarozumiałość!

Ręce Lucy Ellen mocno drżały, gdy odstawiała filiżankę. — Nie taki stary — odezwała się

słabym głosem. — Wszyscy poza tobą lubią go i jest zamożny. Gdzie tu zarozumiałość?

— Może i nie, jeśli tak na to patrzysz. Bardzo łatwo wybaczasz, Lucy Ellen. Zapomniałaś

już, jak cię kiedyś potraktował?

— Nie–e–e. Nie zapomniałam — odpowiedziała Lucy połykając łzy.
— W każdym razie — stwierdziła zimno Cecily — nie powinnaś robić mu nadziei. Wiesz,

że nie możesz za niego wyjść, nawet gdyby cię o to prosił. Przyrzekłaś!

Krew odpłynęła z twarzy Lucy Ellen. Pod bezlitosnym spojrzeniem Cecily, skurczyła się i

zwiędła. — Wiem — odparła z rezygnacją. — Nie zapomniałam. Opowiadasz głupstwa,
Cecily. Chętnie widuję Cromwella i on mnie lubi. Jestem po prostu jedną z nielicznych osób
pozostałych tu z jego paczki. Czuje się w Oriental nieco samotny. — Lucy Ellen dumnie
uniosła niedużą, płową głowę. Ratowała, jak mogła swą godność.

W ciągu następnego miesiąca Cromwell Biron kontynuował z uporem zaloty, wcale nie

speszony wrogością Cecily. Październik minął i nastał listopad, a z nim chłodne, deszczowe
dni. Dla Cecily cały świat zdawał się cierpieć razem z nią. Mimo to ciągle żartowała, choć
śmiech był coraz bardziej gorzki.

Pewnego wieczoru wróciła z wizyty później niż zamierzała. Cromwell Biron minął ją na

ścieżce pod nagimi już teraz konarami klonów, czarno zarysowanymi na tle srebrzystego nieba.

Kiedy weszła do domu, Lucy Ellen stanęła w progu salonu. Była bardzo blada, ale płonęły

jej oczy i dłonie przycisnęła do piersi. — Chciałabym, Cecily, żebyś wstąpiła tu na chwilę —
powiedziała gorączkowo. Cecily, milcząc, wkroczyła dostojnie do pokoju. — Posłuchaj, Cecily
— zaczęła drżącym głosem Lucy. — Był tu dzisiaj Cromwell. Zaproponował mi małżeństwo.
Kazałam mu przyjść jutro wieczorem po odpowiedź. — Zamilkła i spojrzała błagalnie na
kuzynkę.

Ta milczała. Stała przy stole wyniosła i nieugięta. Sztywna, napięta twarz zaskoczyła Lucy

jak nagły cios. Wyciągnęła szczupłe dłonie i zawołała z zaskakującą namiętnością: — Cecily,
chcę go poślubić! Ja… ja… go kocham. Zawsze go kochałam. Nie myślałam o tym, gdy
składałam przyrzeczenie. Och, Cecily, zwolnisz mnie z tej obietnicy, prawda?

— Nie — odparła głucho Cecily. I nic więcej nie dodała.
Ręce Lucy opadły bezwładnie i wszelkie życie zamarło na jej twarzy. — Nie zwolnisz mnie?

— zapytała z rozpaczą.

Cecily wyszła z saloniku. W progu odwróciła się: — Kiedy sześć lat temu John Edwards

proponował mi małżeństwo, ze względu na ciebie odmówiłam mu. Dla mnie przysięga jest
przysięgą i koniec! Ale ty zawsze byłaś sentymentalna!

Lucy Ellen nic nie powiedziała. Stała porażona na dywaniku przed kominkiem, jak zwiędły

kwiat zaskoczony przymrozkiem.

Następnego wieczoru Cromwell Biron wyszedł z domu Fosterów już nie taki ożywiony i

dziarski jak poprzednio. Lucy Ellen udała się do pokoju Cecily. Przez chwilę stała w wąskich
drzwiach, a słabe światło lampy rzucało posępny blask na jej zmęczone rysy. — Odmówiłam
mu — oznajmiła bezbarwnym tonem. — Dotrzymałam obietnicy, Cecily.

Zapanowało milczenie. Cecily nic odpowiedniego nie przychodziło do głowy. I nagle Lucy

wybuchnęła z goryczą: — Chciałabym umrzeć! A potem szybko się odwróciła i pobiegła do
swego pokoju. Cecily stłumiła jęk bólu. — Oto nagroda za miłość, którą darzyła Lucy Ellen. —
W każdym razie mamy to za sobą — westchnęła, spoglądając w zadumie na skąpane w
księżycowym świetle gałęzie świerków. — Kiedy Cromwell wyjedzie, Lucy zapomni o nim.
Nie zamierzam się zadręczać. Obiecała, a w dodatku to był jej pomysł!

Przez następne dwa tygodnie tragedia odsłaniała w starym domu swe posępne oblicze. A

jednak Cecily, choć na swój sposób trapiła się, nie mogła bez rozbawienia obserwować
romantycznego smutku Lucy Ellen.

Lucy zaś wykonywała poranne obowiązki niczym automat i cierpliwie znosiła popołudnia.

Cecily czułaby ulgę, gdyby kuzynka zrobiła awanturę, walczyła; ale po wieczornym wybuchu
Lucy nie wypowiedziała słowa skargi.

Któregoś dnia Cecily poszła odwiedzić znajomych. Był tam również Cromwell Biron, który

rycersko nastawał, by odprowadzić ją do domu. Z zachowania mężczyzny wysnuła wniosek, że
Lucy Ellen nie podała mu przyczyny odmowy. I w tej chwili uczuła podziw dla kuzynki.

Gdy doszli do domu, Cromwell nagle przystanął w smudze światła padającego z okna

bawialni. Zobaczyli Lucy siedzącą samotnie przed kominkiem, z rękami opartymi na stole i
złożoną na nich głową. Na ten widok Cecily sapnęła z irytacją.

— Lepiej wejdź do środka — zaproponowała. — Lucy Ellen wygląda na smutną.
Cromwell wymamrotał nieśmiało: — Obawiam się, że moje towarzystwo nie sprawi jej

przyjemności. Jakoś ostatnio nie przepada za mną…

— Och, czyżby? — odrzekła z goryczą Cecily. — Jeśli cokolwiek wiem na ten temat, to lubi

cię bardziej ode mnie. W tej sprawie ja zawiniłam. Zresztą Lucy ci wszystko wyjaśni. Powiedz,
że kazałam jej to zrobić. No, wejdźmy wreszcie!

Chwyciła wahającego się Cromwella za ramię i niemal siłą wciągnęła na ganek, a potem

przez próg. Otworzyła drzwi bawialni, wepchnęła Cromwella do środka i weszła za nim. Lucy
Ellen podniosła się zaskoczona. Zza łysawej czaszki Cromwella wynurzyła się tragiczna i pełna
determinacji twarz Cecily.

— Oto twój ukochany, Lucy Ellen — powiedziała. — Zwracam ci słowo. — Zatrzasnęła

drzwi, widząc rozjaśnione oczy Ellen i poszła wypłakać się do swego pokoju. — Teraz mogę
sobie tylko życzyć śmierci — mruknęła. A za chwilę roześmiała się histerycznie.

— Co za głuptas z tego Cromwella! Jak śmiesznie wyglądał, śmiertelnie wystraszony i

zażenowany. Biedna mała Lucy Ellen! Cóż, mam nadzieję, że będzie dla niej dobry!

OTA EDYTORSKA

Opowiadania zamieszczone w tym zbiorze byty po raz pierwszy publikowane w

czasopismach i gazetach kanadyjskich, dziś trudno dostępnych. Poniżej podajemy tytuły
oryginalne, daty i miejsca pierwodruków — według kolejności przyjętej w tym tomie.

Their Girl Josie. „American Home”, 1906.
A Patent Medicine Testimonial. „Star Monthly”, 1903 April, 7–8.
Dorinda’s Desperate Deed. „Days of Youth”, 9 December 1906, 2–3, 7.
Kismet. „Canadian Magazine”, 13 July 1899.
Emily’s Husband. „Canadian Magazine”, 22 November 1903.
The Parting of the Ways. „Canadian Magazine”, February 1907.
In Spite of Myself. „Chicago Inter Ocean”, 5 July 1896, 37–38.
Akin to love. ..Canadian Magazine”. 34 December 1909.
The Blue 'orth Room. „East and West”, 21 April 1906, 121–122.
Why Mr Cropper Changed His Mind. „Household Guest” [1903].
The Bride Is Waiting. „Canadian Magazine”, April 1932.
Abel and His Great Adventure. „Canadian Magazine”, February 1917.
The Fillmore Elderbenies. „East and West”, 18 September 1909, 299, 302.
The Doctor’s Sweetheart. „Canadian Magazine”, June 1908.
By Grace of Julius Caesar. „Canadian Magazine”, September 1908.
My Lady Jane. „Maclean’s Magazine”, February 1915.
The Finished Story. „Canadian Magazine”, December 1912.
The Promise of Lucy Ellen. „The Delineator”, February 1904.