Sandra Brown MIŁOŚĆ BEZ GRANIC

Dzięki ci, Parris,
za słowa zachęty.
Dzięki ci. Mary Lynn,

za pomoc

Drogi Czytelniku,

Zanim zaczęłam pisać prawdziwe powieści, pod różnymi pseudonimami pisywałam romanse. „Miłość nie zna

granic” opublikowałam przeszło dziesięć lat temu pod moim pierwszym nazwiskiem literackim: Rachela Ryan.

Ta historia przedstawia sytuacje i poglądy typowe dla tamtych czasów, ale temat jest wieczny. Jak w każdym

romansie, rzecz toczy się wokół komplikacji miłosnych. Zdarzają się, jak to często bywa, chwile namiętności, udręki
i czułości.

Pisanie romansów sprawiało mi wielką przyjemność. Są optymistyczne w wymowie i odznaczają się wdziękiem,

którego nie mają inne formy powieści. Jeżeli po raz pierwszy sięgasz po ten rodzaj literatury, chciałabym, żeby ci
się spodobał.

Sandra Brown

Rozdział 1

„Rada Miejska Denver głosowała dziś za podniesieniem podatków w nadchodzącym roku podatkowym o sześć

procent. Radni twierdzili, że...”

- Świetnie - gderliwie mruknęła Katherine. - Tego jeszcze nie było: nowy sposób zasilania budżetu.

Do pedantycznie uporządkowanej szuflady włożyła szczotkę do włosów i sięgnęła po flakonik na toaletce. Długą

i kształtną nogę oparła na taborecie, po czym zaczęła wcierać w nią emulsję. Ponownie skierowała uwagę na radio,
stojące na nocnym stoliku w sąsiedniej sypialni.

„Policja udaremniła próbę rabunku sklepu przez uzbrojonego mężczyznę. Grupa interwencyjna otoczyła budynek

po otrzymaniu informacji przez telefon...”

Wzrost podatków i przestępczość. Wspaniałe wiadomości na koniec dnia, pomyślała ponuro Katherine, myjąc

zęby.

Był to jeden z tych wieczorów, gdy z goryczą rozczulała się nad sobą. Zdarzało się to rzadko, ale czasem

pozwalała sobie na luksus melancholii.

Miło byłoby powiedzieć komuś dobranoc, dzielić z nim pokój, przestrzeń, oddychać tym samym powietrzem,

wsłuchiwać się w te same, dochodzące z daleka odgłosy. Z „nim”? Dlaczego pomyślała akurat o mężczyźnie?
Westchnęła. Życie w samotności ma swoje zalety, ale czasem czuje się brak kogoś drugiego.

„Pogoda na jutro...”
Katherine skrzywiła się i spojrzała w stronę radia, zastanawiając się, czy prezenter radiowy na nocnym dyżurze

nie bywa zmęczony tym gadaniem do samego siebie. Czy w ogóle czasem myśli o tych, do których mówi? Czy
czuje ich samotność i stara się im ulżyć swoją paplaniną?

Głos miał przyjemny. Starannie modulowany, wyraźny, lecz jakby nieco... wyblakły. Żartował od niechcenia,

jednak te żarty były sztuczne, anonimowe, bezosobowe.

Boże, ależ mam paskudny nastrój! - złajała się Katherine, wkładając szlafrok. Może teraz, gdy Mary wyszła za

mąż, powinnam również za kimś się rozejrzeć, za kimś, kto mógłby dzielić ze mną mieszkanie, pomyślała, obcho-
dząc dom przed zgaszeniem światła.

Katherine kochała te stare kąty. Po śmierci ojca, który umarł, gdy miała zaledwie sześć lat, matce udało się utrzy-

mać dom i z pensji urzędniczki pocztowej wychować, jak mogła najlepiej, Katherine i jej młodszą siostrę Mary.
Nie było im łatwo, lecz konieczność nauczyła je żyć oszczędnie.

Katherine sprawdziła, czy drzwi są zamknięte, i wyłączyła oświetlenie w living-roomie. Jednocześnie wykluczyła

pomysł przyjęcia kogoś na wspólne mieszkanie. Matka umarła przed trzema laty, ale z Mary było im razem dobrze,
były przecież siostrami, a wesołe usposobienie Mary ułatwiało wspólne życie. Z kimś innym mogło być całkiem
inaczej. Mary. Kochana siostrzyczka. Jej życie na pewno nie zmieniło się po ślubie.

Nie, dziękuję bardzo, pomyślała kwaśno Katherine. Pozostanie niezależna, znosząc jakoś krótkie, choć przykre

chwile samotności.

„A oto wiadomość z ostatniej chwili...”
Sięgnęła do radia, żeby nastawić budzenie, ale cofnęła rękę. Wpatrywała się w pudełko z drewna zdobione chro-

mem i słuchała, nie wierząc własnym uszom.

Dziś wieczorem Peter Manning, wybitny przedstawiciel biznesu w Denver, zginął tragicznie. Stracił panowanie

nad kierownicą swego sportowego wozu, wskutek czego samochód uderzył w betonową ścianę oporową. Policja
informuje, że wypadł z trasy przy bardzo dużej prędkości. Pan Manning poniósł śmierć na miejscu. W tym samym
wypadku zginęła nie zidentyfikowana kobieta, która siedziała w wozie po stronie pasażera. Peter był synem...

Katherine podskoczyła, gdy tuż obok przeraźliwie zadzwonił telefon. Parę razy głęboko odetchnęła, zanim sięg-

nęła po słuchawkę. Opadła na łóżko i przycisnęła ją do ucha.

- Słucham? - spytała.

- Czy to panna Adams?

- Tak.

- Tu Elsie. Pracuję u państwa Manning. Ja panią znam...

- Tak, pamiętam cię, Elsie. Co z moją siostrą? - spytała szybko Katherine.

- Właśnie z tego powodu dzwonię, proszę pani. Czy pani słyszała o wypadku?

Nie tłumaczyła służącej, że oficjalnie nikt jej nie zawiadomił, potwierdziła tylko, że wie o wszystkim.

- No więc tutaj jest teraz czyste szaleństwo - powiedziała Elsie. - Pani Manning wpadła w histerię, płacze i

szlocha. Z panem jest niewiele lepiej. Wszędzie pełno reporterów i fotografów, z kamerami, mikrofonami, lam-
pami błyskowymi...

- A Mary? - przerwała jej Katherine.

- Właśnie o tym chcę mówić. Kiedy przyszedł policjant z wiadomością o katastrofie, wszyscy byli w living-

roomie. A jak powiedział, że w samochodzie była z panem Peterem jakaś kobieta i że ona też nie żyje, to pani
Manning zaczęła wrzeszczeć na panienkę Mary. Takie straszne rzeczy mówiła, proszę pani... że jakby panienka
była lepszą żoną, to pan Peter nie musiałby uganiać się po nocach...

- Elsie, powiedz mi wreszcie, co z moją siostrą?

- Bardzo źle, proszę pani, bardzo. Pobiegła na górę do swojego pokoju, żeby się schować przed panią Manning.

Nikt w ogóle nie zwracał na nią żadnej uwagi, chociaż jest w tym stanie. Poszłam zobaczyć, jak się czuje, i
zobaczyłam, że krwawi.

- O Boże...

- No właśnie, i zdaje mi się, że zaczęła rodzić. Pomyślałam, że pani powinna o tym wiedzieć, ponieważ tu nikt się

o nią nie troszczy. Wszyscy tylko myślą o...

- Elsie, posłuchaj, co ci powiem. Wezwij pogotowie. Odwieź Mary prosto do szpitala. Ja zawiadomię jej gine-

kologa. Nie mów o tym nikomu. Jeśli będzie trzeba, wynieście Mary ukradkiem przez drzwi kuchenne, koniecznie.
Byleby wnieść ją do karetki. Dobrze?

- Dobrze, proszę pani, zrobię, jak pani mówi. Zawsze lubiłam pani siostrę i pomyślałam...

- Mniejsza teraz o to, Elsie. Dzwoń na pogotowie.

Katherine z trudem zapanowała nad rozdrażnieniem wywołanym gadulstwem Elsie. Chodziło przecież o to, żeby

Mary jak najprędzej znalazła się w szpitalu.

Skończyła rozmowę, przekartkowała gorączkowo książkę telefoniczną i znalazłszy numer, zadzwoniła do

lekarza. Po cichu klęła, że nie potrafi sobie poradzić z porządkiem alfabetycznym. Dodzwoniła się do sekretarki

lekarza i szybko przedstawiła jej stan siostry. Sekretarka obiecała natychmiast porozumieć się z lekarzem i
poprosić go, by zaraz udał się do szpitala.

Nie myśląc o tym, co robi, Katherine zdjęła szlafrok i nocną koszulę i sięgnęła do szafy. Wkładając dżinsy,

przeklinała Manningów. Zwłaszcza Petera. Jak śmiał? Mało mu było, że zmarnował życie Mary, to jeszcze teraz
upokorzył ją wypadkiem samochodowym zjedna z tych swoich kobiet. Wiedziała, że znęcał się nad Mary
fizycznie, ale czyżby to właśnie stało się przyczyną przedwczesnego porodu w siódmym miesiącu ciąży? Boże,
zmiłuj się nad nią, modliła się Katherine. Włożyła przez głowę koszulkę bez rękawów i wsunęła sandały.

Nie czesała się ani nie malowała. Wybiegła z domu, wsiadła do samochodu i ruszyła do szpitala. Zmuszała się, by

jechać wolniej, niż chciała. Nie pomoże Mary, jeżeli się zabije.

Mary, Mary, czy nie wiedziałaś, jakiego rodzaju człowiekiem jest Peter Manning? Tak ślepo uwierzyłaś w

uśmiech, który zdobił kolumny towarzyskie gazet, że nie potrafiłaś dostrzec, kim był naprawdę?

Złotowłosy Peter Manning, syn jednej z najbogatszych prominentnych rodzin w Denver, niewątpliwy dziedzic

stanowisk dyrektorskich w bankach, firm sprzedaży nieruchomości, towarzystw ubezpieczeniowych i wielu innych
przedsiębiorstw, przed rokiem został mężem Mary.

Dla Katherine było zagadką, dlaczego Peter zainteresował się właśnie Mary, którą poznał w galerii sztuki, gdzie

pracowała, by zarobić na lekcje rysunków.

Był uprzedzająco miły, sympatyczny, niesłychanie przystojny, miał dobre maniery, wzbudzał zaufanie.

Rozkochał naiwną, delikatną i ufną Mary, a potem brutalnie ściągnął ją z obłoków na ziemię.

Dlaczego? To pytanie nurtowało Katherine od chwili, gdy zaczął się ten dziwaczny romans. Mary jest śliczna, ale

daleko jej do oszałamiająco pięknych kobiet, którymi zwykł otaczać się Peter. Po co zawracał jej głowę? -
zastanawiała się Katherine.

Zatrąbiła ze złością na kierowcę, który przegapił zielone światło. Ale nie chodziło o niego - jej gniew wzbudzał

człowiek, który roześmianą, szczęśliwą, pełną entuzjazmu młodą kobietę zmienił w zastraszony, apatyczny
manekin.

Uważała stosunek Petera do żony za przesadnie czuły i nieszczery. W parę miesięcy po ślubie wszystko

gwałtownie się zmieniło.

Katherine wstrząsały kolejne łzawe opowieści siostry. Mąż znęcał się nad Mary fizycznie i psychicznie. Wściekł

się z powodu jej ciąży, a przecież zgwałcił ją pewnej nocy i dlatego nie użyła środków antykoncepcyjnych. Ich
małżeństwo stało się koszmarem na jawie.

Ale na użytek świata Peter kreował obraz szczęścia małżeńskiego. Wobec rodziców i przyjaciół klubowych

okazywał Mary szaleńczą miłość. Ta obłuda wydawałaby się czymś śmiesznym, gdyby nie była taka tragiczna.

Katherine wjechała w szpitalną bramę i znalazła miejsce do parkowania. Zamknęła samochód i udała się w

kierunku oświetlonej niszy. Zaraz potem rozległo się wycie syreny karetki.

Gdy sanitariusze wchodzili z noszami przez otwierane automatycznie szklane drzwi, stała w obszernym holu

wraz z lekarzem Mary. Zaparło jej dech w piersiach, kiedy ujrzała twarz siostry. Zasłoniła sobie usta, by stłumić
jęk. Mary miała oczy otwarte, lecz nie widzące; jej wzrok, skierowany w stronę pokoju zabiegowego, nie
zarejestrował obecności Katherine.

Po pobieżnym badaniu została przeniesiona na oddział położniczy, gdzie już po półgodzinie urodziła

dziewczynkę.

Doktor miał nietęgą minę. Słabo oświetlonym korytarzem podszedł bezszelestnie do Katherine. Musiał mieć buty

na gumie.

- Jest z nią źle, proszę pani. Nie dożyje nocy.

Katherine, wpatrzona w niego, osunęła się na ścianę. Przyłożyła zaciśniętą pięść do posiniałych ust. Jej zielone

oczy napełniły się łzami, które spływały po bladych policzkach, wsiąkając w opadające w nieładzie złociste włosy.

- Przepraszam za brutalną szczerość, ale uważam, że powinna pani wiedzieć, w jak ciężkim stanie jest siostra.

Zanim ją tu przywieziono, wykrwawiła się tak bardzo, że już nie dało się nic zrobić, chociaż zastosowaliśmy
transfuzję - doktor przerwał i popatrzył na Katherine, a potem powiedział cicho: - Nie była to szczęśliwa ciąża.
Pani siostra nie dbała o siebie. Bałem się o nią jeszcze przed... Wiem, co się stało dziś w nocy. Bardzo mi przykro z
powodu śmierci pana Manninga. Mary chyba nie chce żyć - dodał współczująco.

Katherine w milczeniu skinęła głową. Kiedy lekarz odwrócił się, by odejść, złapała go za rękaw i spytała ochryp-

łym głosem:

- A dziecko?

Z wątłym uśmiechem odpowiedział:

- Dziewczynka. Waży dwa kilo. Bez wad budowy. Chyba wyżyje.

Mary umarła o świcie. W jednej z nielicznych chwil przytomności podczas długiej nocy poprosiła do siebie

Katherine.

- Papier - szepnęła.

- Papier? - powtórzyła bezmyślnie Katherine. Czy Mary nie pojmuje, że to już koniec?

- Tak, proszę cię, pośpiesz się.

Katherine rozpaczliwie rozejrzała się po pokoju szpitalnym w poszukiwaniu papieru i w końcu znalazła w

łazience papierowy ręcznik.

- Pisać - ochryple szepnęła Mary.

Katherine wyjęła z torebki długopis i ze zdumieniem patrzyła, jak jej umierająca siostra drżącą ręką pisze coś na

ręczniku. Na koniec podpisała się wyraźnie, a potem całkowicie wyczerpana opadła na poduszki. Jej bladą twarz
pokryły kropelki potu. Miała sine usta, ale jej podkrążone oczy lśniły jaśniej, były żywe i ruchliwe, jak nigdy od
czasu zamążpójścia. Katherine ujrzała w niej cień dawnej Mary i zachciało jej się płakać, że ją traci.

Mary była niebieskooką blondynką o świeżej, brzoskwiniowej cerze, niebieskich wesołych oczach i ustach

cherubinka. Była niższa i tęższa od swej smukłej siostry i robiła problem z powodu każdej dodatkowej kalorii.
Ostatnio jednak zupełnie straciła apetyt, a jej zawsze radosny głos ustąpił przerywanemu szeptowi. Właśnie ten
szept przywołał teraz Katherine do rzeczywistości:

- Katherine, nazwij ją Allison. I nie oddawaj jej Manningom. Oni nie mają do niej prawa.

Zbielałymi dłońmi chwyciła Katherine za rękę.

- Zabierz ją stąd. Powiedz jej, że bardzo ją kochałam.

Zamknęła oczy i parę razy płytko odetchnęła. Potem jej oczy znowu się otwarły. Były senne i pełne spokoju.

- Allison to takie ładne imię, prawda, Katherine?

Oba pogrzeby odbyły się w parę dni później. Zainteresowanie publiczności podsycali swoim wścibstwem

reporterzy, którzy na wyprzódki starali się wynaleźć coś szczególnie sensacyjnego. Dziewczyna, która zginęła z
Peterem, siedemnastoletnia licealistka, w chwili wypadku nie była kompletnie ubrana. Przedwczesny poród, a
potem śmierć Mary dodały całej sprawie pikanterii.

Katherine po śmierci Mary ogarnął bezbrzeżny smutek. Peter zginął na miejscu, bez żadnych zewnętrznych

obrażeń; miał skręcony kark. Katherine sadystycznie uznała to za niesprawiedliwe; stanęła jej przed oczyma twarz
siostry, niewinna i śliczna, tak bardzo potem zmieniona wskutek wielomiesięcznej udręki fizycznej i duchowej.

Ledwie wytrzymała przed rokiem wydarzenie towarzyskie, jakim było wesele Mary; jej pogrzeb stał się próbą

jeszcze cięższą.

Eleanor Manning w czarnej, szytej na miarę sukni i ze starannie ułożonymi blond włosami wyglądała naprawdę

pięknie. W rozpaczy to chwytała kurczowo swego męża, siwego, wytwornego Petera Manninga seniora, który łkał
bez opamiętania, to za chwilę wymyślała biednej Mary, że za mało kochała jej najdroższego syna, to znowu
przeklinała Jasona, młodszego brata Petera, że nie jest obecny na pogrzebie.

- Nie był na weselu, czym zrobił nam wielką przykrość, i jakby mu tego było mało, teraz jeszcze nie przyjechał

na pogrzeb brata. Afryka! Jest takim samym dzikusem jak ci Murzyni. Najpierw Indianie, a teraz znowu ci
afrykańscy poganie!

Katherine niewiele słyszała o Jasonie Manningu. Peter zawsze mówił o nim bardzo ogólnikowo, jakby to, że ma

brata, było bez znaczenia. Ale Mary wzruszył list od szwagra. Kiedyś, podczas wizyty u siostry, pokazała go jej z
dumą. Niewiele trzeba było, by uszczęśliwić Mary.

- Wiesz, Katherine, dostałam list od brata Petera. Jest w Afryce. Ma coś wspólnego z ropą naftową. Tak czy

owak, przeprasza, że nie  mógł się  wyrwać na  nasze  wesele i  życzy  mi  dziecka. Posłuchaj...  - Zaczęła czytać list
napisany  na  zwykłym  papierze,  nakreślony  grubymi,  czarnymi  literami.  -  „Mam  nadzieję,  że  wrócę  do  domu  i
złożę  ci  wizytę jak należy. Jeżeli jesteś taka śliczna, jak na zdjęciach, które przysłała  mi  mama, to żałuję, że  nie

poznałem cię wcześniej. Peter, cholernik, ten to ma szczęście!” Oczywiście tak sobie tylko żartuje - dodała Mary z
rumieńcem na twarzy. - Ale prawda, że ładnie? Pisze dalej: „Zajmij się dobrze tą moją nową brataniczką czy
bratankiem. Miło będzie mieć takiego malca, nie uważasz? A ja będę wujkiem Jace’em”.

Katherine z entuzjazmem skinęła głową, ale tylko przez uprzejmość. Niepokoiło ją, że Mary coraz bardziej

chudnie, mimo że brzuch ma coraz większy. Bardziej niż nieobecny szwagier absorbował ją wciąż pogarszający się
stan zdrowia siostry i to, że Mary jest wyraźnie nieszczęśliwa. O Jasonie była tego samego zdania, co o
pozostałych Manningach.

Po pogrzebie dni stały się szare i męcząco jednostajne. Katherine codziennie chodziła do pracy w firmie elek-

trotechnicznej. Przygotowywała, jak zawsze, opracowania i komunikaty dla prasy, ponieważ na tym od pięciu lat
polegała jej praca. Czy rzeczywiście aż tak dawno skończyła college? Czy rzeczywiście już tak długo zajmuje się
w kółko tymi samymi nudziarstwami? Zarabiała nieźle, ale uważała tę pracę tylko za przygotowanie do przyszłych
poważniejszych zajęć. Tęskniła do czegoś, w czym mogłaby się sprawdzić. Może nowa odpowiedzialność - za
dziecko Mary - zmusi ją do poszukania lepszej pracy.

Allison! Katherine była nią zachwycona. Codziennie wieczorem szła do szpitala i patrzyła na małą przez szklaną

ścianę sali dla wcześniaków. Nie mogła się doczekać, kiedy ją weźmie na ręce. Dziewczynka z każdym dniem
przybierała na wadze, a pediatra powiedział, że jeżeli dziecko przez pięć dni utrzyma wagę dwóch i pół kilograma,
przekaże je Katherine.

Planowała, że weźmie dwa tygodnie urlopu i zabierze Allison do domu, w związku z czym zaczęła rozglądać się

za najodpowiedniejszym żłobkiem. Musi być na najwyższym poziomie, jeżeli miałaby mu powierzyć dziecko.
Nawet nie przyszło jej do głowy, że sprawowanie przez nią opieki nad dzieckiem z prawnego punktu widzenia
wcale nie jest takie oczywiste.

Uświadomiła jej to dopiero wizyta adwokata Manningów. Zasypał jej biurko urzędowymi papierami i oświadczył

aroganckim tonem, że jego klienci „...zamierzają wziąć pełną odpowiedzialność za dziecko”.

- Zamierzają wziąć dziecko i wychowywać je jako własne - powiedział. - Oczywiście otrzyma pani rekompensatę

za kłopot, czas i wydatki w ciągu tych kilku tygodni pobytu małej w szpitalu.

- Aha, czyli coś w rodzaju odstępnego, tak?

- Panno Adams, pani źle rozumie intencje moich klientów. Po prostu stać ich na wychowanie wnuczki w

dostatku. Chyba chce pani dla niej jak najlepiej?

- Matka życzyła sobie, żebym ja ją wychowywała.

Przezornie nie wspomniała mu nic o pisemnym poleceniu Mary.

- Pewien jestem, że życzenia ojca byłyby całkowicie odmienne.

Katherine nie podobał się protekcjonalny ton adwokata.

- Poza tym jest to dyskusja akademicka - dodał. - Żaden sąd nie przyzna opieki nad dzieckiem osobie samotnej,

pracującej, o niewiadomych zasadach moralnych, podczas gdy tak znakomite małżeństwo jak państwo Manning
chce się zająć swoją jedyną wnuczką, potomkiem i spadkobierczynią ich starszego syna.

Obraźliwe insynuacje pełnomocnika Manningów były czymś tak niesłychanym, że Katherine nie zaszczyciła go

odpowiedzią, ale zrozumiała, że jest to szantaż. Była przekonana, że adwokat powie w sądzie to samo, i zrobiło jej
się zimno na myśl, co z tego wyniknie.

Z trudem opanowała początkowy strach i starała się jakoś z tego wybrnąć. Przede wszystkim było dla niej zupeł-

nie jasne, że Allison nie może zostać oddana pod opiekę Eleanor Manning. Ale doceniała wpływy i możliwości
Manningów, którzy z pewnością mieli wielu wysoko postawionych przyjaciół. Musi im uciec wraz z dzieckiem.
Ułożyła plan i zaczęła go szybko realizować.

Pediatra zgodził się wypisać małą ze szpitala parę dni przed ustalonym terminem, pod warunkiem że będzie mógł

zbadać dziecko za tydzień. Katherine nie cierpiała kłamstwa, lecz uroczyście mu to przyrzekła.

Wezwała pośrednika i omówiła z nim sprzedaż domu. Pieniądze miały być wpłacone na rachunek

oszczędnościowy założony na córkę Mary i podjęte później wraz z procentami. Trzeba było sprzedać całe
wyposażenie domu, z wyjątkiem tego, co wezmą ze sobą. Uzyskana w ten sposób suma miała pokryć
wynagrodzenie pośrednika.

Katherine wynajęła sejf depozytowy, zrobiła kopię ze smutnego dokumentu sporządzonego na papierowym ręcz-

niku, a oryginał schowała do metalowej skrzynki.

Nie odpowiadała na telefony i starannie ukrywała wszystkie swoje poczynania. Samochód parkowała z dala od

domu, przestała nawet po zmroku używać światła. Ukrywała się, jak mogła.

Załadowała, co się dało, do małego samochodu, ale emocje sięgnęły szczytu, gdy odbierała Allison ze szpitala.
Mała leżała grzecznie w nosidełku samochodowym, przypiętym pasem bezpieczeństwa do siedzenia. Katherine

schyliła się i lekko pocałowała aksamitne czółko niemowlęcia.

- Nie bardzo wiem, jak być matką - szepnęła do śpiącego maleństwa. - Ale ty też przecież nie wiesz, jak być

dzieckiem.

Patrząc na śliczną buzię Allison, tak bardzo podobną do twarzy Mary, Katherine po raz pierwszy poczuła ulgę -

po raz pierwszy od chwili, gdy dowiedziała się o śmierci Petera.

Wyjeżdżając z Denver nie pozwoliła sobie na żadne rozczulanie się, na żadne spojrzenia za siebie ani na

rozmyślanie o sprzedanym domu, który był jedynym domem, jaki znała. Myślała tylko o przyszłości swojej i
Allison. Od tej chwili przeszłość miała nie istnieć.

Wyprostowała plecy i poruszyła zdrętwiałymi ramionami. Siedziała na wyłożonej gazetami podłodze w living-

roomie swojego nowego mieszkania. Pół godziny malowała komódkę do pokoju Allison. Wczoraj pokryła
powierzchnię warstwą błyszczącego niebieskiego lakieru, a teraz dla kontrastu dodała żółtą kreskę. Farba kapnęła
na gazetę, parę kropli znalazło się na gołych nogach Katherine.

Zanurzając cienki pędzel w puszce z farbą, westchnęła z zadowoleniem. Wszystko obróciło się dla niej i Allison

na dobre. Samotnie wiozła noworodka przez pół kraju; było to ryzykowne w każdych warunkach, a przecież wy-
jechała z Denver w najbardziej niekorzystnych okolicznościach. Mimo to podróż przeszła im gładko. Allison była
słodkim aniołkiem, spała cały czas, poza karmieniem lub przewijaniem.

Katherine nie pamiętała czasów, kiedy mieszkali w Van Buren w Teksasie. Było to, zanim towarzystwo

ubezpieczeniowe, w którym pracował jej ojciec, zaproponowało mu korzystniejsze warunki w Denver.

Słyszała nieraz od matki o wschodnim Teksasie, o jego zielonym krajobrazie i dziewiczych lasach. Te opowieści

zadawały jednak kłam stereotypowym  opiniom  o tych okolicach jako  niezmierzonej, pustynnej krainie, po  której
hulają  wiatry.  Katherine  przejechała  wiele  kilometrów  przez  zachodni  Teksas,  który  rzeczywiście  tak  właśnie
wyglądał,  i  była  zdumiona,  że  Van  Buren  jest  takie,  jak  opowiadała  matka  -  spokojne,  niewielkie  miasteczko
akademickie położone wśród sosnowych lasów.

Patrzyła teraz przez szerokie okno i cieszył ją widok sześciu drzew pekanowych rosnących na terenie, który od-

dzielał ją od domu Happy Cooper, jej gospodyni.

Happy spadła jej dosłownie z nieba. Przyjechały do Van Buren akurat na koniec wiosennego semestru i Katherine

udało się wynająć mieszkanie, które przez ostatnie dwa lata zajmowali studenci miejscowej uczelni. Składało się z
dwóch sypialni, living-roomu, kuchni i łazienki.

Odłożyła pędzel i cicho stąpając bosymi stopami weszła do pokoju Allison, w którym obie sypiały. Nachyliła się

nad świeżo pomalowanym łóżeczkiem, kupionym w sklepie z używanymi meblami, i popatrzyła na siostrzeniczkę.
Zdumiewające, jak szybko rosła. W ciągu dwóch miesięcy pobytu w Van Buren przybrała na wadze i była teraz
tłuściutkim, wesołym brzdącem. Katherine uśmiechnęła się do Allison i wyjęła z jej pulchnej rączki wypchanego
króliczka, a potem poprawiła na małej kocyk.

Cieszyło ją, że w wolne od pracy dni może być sama z dzieckiem. Jakimś cudem udało jej się dostać pracę w biu-

rze informacyjnym college’u, jednak nadal nie rozwiązany pozostawał problem opieki nad Allison w ciągu dnia.
Sąsiadka nieśmiało zaproponowała, że zajmie się dzieckiem. Katherine spojrzała na nią, uśmiechnęła się,
roześmiała, a potem, ku zdumieniu własnemu i Happy, zaczęła płakać.

Co by zrobiła bez tej sfrustrowanej babci, która tak rzadko widywała własne wnuki? Happy miała dwie dorosłe

córki, które mieszkały z rodzinami, każda na innym wybrzeżu, i nieżonatego syna, który pracował w Luizjanie.
Przynajmniej raz dziennie biadała nad jego stanem cywilnym. Przed owdowieniem przeżyła jako mężatka
czterdzieści trzy lata i nie potrafiła zrozumieć, że ktoś z własnej woli może żyć samotnie.

Tak, wszystko układało się dobrze. Katherine miała pracę dużo ciekawszą od tej w Denver. Szef wprawdzie

wydawał jej się dziwakiem - gapił się głupio, pocił i oblizywał wargi - ale pomijając te drobne niedogodności,
lubiła swoje zajęcie.

Drapiąc się bezmyślnie w nos, bezwiednie pomazała się żółtą farbą. Potem, cicho nucąc, wstała z podłogi,

ponieważ ktoś zapukał do drzwi. Nie była to Happy; ona nie traciła czasu na pukanie.

Katherine obciągnęła swoje krótko obcięte, wystrzępione spodenki, mając nadzieję, że jej strój nie obrazi gościa.

- Pan do mnie? - zapytała, otwierając drzwi.

Gdyby nawet chciała, nie powiedziałaby nic więcej. Nigdy jeszcze nie widziała tak okazałego mężczyzny. Całą

swoją sylwetką wypełnił drzwi. Wyróżniał się nie tylko wzrostem, ale i kruczoczarną czupryną oraz nadzwyczaj
niebieskimi oczami.

Obrzucił Katherine takim samym badawczym spojrzeniem, jakim ona zmierzyła jego. Uśmiechnął się na widok

jej niedbałego stroju. Wiedząc, że ma być cały dzień w domu Katherine nie pofatygowała się nawet, żeby coś
zrobić ze swoimi włosami. Zwinęła je po prostu w bezładny węzeł i przypięła byle jak szpilkami. Wyblakłe od
słońca kosmyki spływały na policzki i zwisały na szyję.

Była zarumieniona z wysiłku i od wilgotnego upału późnego lata. Miała na sobie bardzo krótko obcięte

wypłowiałe spodenki i do tego mocno znoszoną kretonową koszulę, której rękawy również zostały obcięte - i to już
dawno - przez nią, a może jeszcze przez Mary. Poły koszuli związała pod biustem. Strój był dobry do malowania,
ale pozostawiał wiele do życzenia, gdy przyszło witać gości.

W pierwszym odruchu Katherine chciała zatrzasnąć drzwi, żeby uniknąć jeszcze większego zakłopotania, ale

mężczyzna spojrzał prosto w jej zielone oczy i powiedział:

- Nazywam się Jason Manning.

Rozdział 2

Było to jak cios w brzuch; Katherine straciła zdolność logicznego myślenia. Przez dłuższą chwilę stała

oszołomiona, a potem oparła się o framugę drzwi. Zatkało ją na widok tego wspaniałego mężczyzny. Brata Petera
Manninga...

Nie odpowiedziała ani nie uczyniła żadnego gestu zaproszenia, więc zażartował:

- Nie mam zwyczaju napastować młodych dam i chociaż spędziłem w Afryce prawie dwa lata, wciąż jeszcze

jestem cywilizowanym człowiekiem.

Jego oczy iskrzyły się od śmiechu, co oburzyło Katherine. Przyjechał zrujnować świat, który z takim trudem

budowała dla siebie i Allison, i jeszcze miał czelność się uśmiechać!

- Czy mogę wejść? - spytał.

Katherine wpuściła go niechętnie, odsuwając się na bok. Zamknęła za nim drzwi, a potem rozmyśliła się i znowu

je otworzyła. Zauważył to i jeszcze raz się uśmiechnął. Dołeczki po obu stronach ust stanowiły jedyne podobień-
stwo do brata. Na tle ciemnej twarzy lśniły niewiarygodną bielą zęby.

- Boi się pani, że przyszedłem tu w złych zamiarach? - powiedział żartobliwie. A potem spoważniał i dodał cicho:

- przyznaję, że widok pani w tym stroju jest niezmiernie kuszący, ale nigdy bym nie wykorzystał damy z farbą na
twarzy.

Katherine uprzytomniła sobie, że musi okropnie wyglądać, i aż jęknęła zauważywszy, że wilgotny materiał

koszuli mocno oblepił jej biust. Pochlapała się jak zwykle, kąpiąc Allison.

O Boże, jęknęła w duchu. Zerknęła na Jasona, lecz on akurat schylił się i podniósł z ziemi szmatkę do ścierania

farby akrylowej. Jego bliskość podziałała na nią niemal hipnotycznie. Widziała, jak zbliża się do niej, jak palcami
dotyka jej podbródka...

Przechylił jej głowę do tyłu i starł plamę farby z nosa. Wykonywał swą czynność w skupieniu, obojętnie, ale

Katherine oddychała z trudem. Przygniatała ją sama jego obecność. Palce, które czuła na twarzy, były silne, lecz
delikatne.

Jason miał bardzo ciemną cerę. Takiej opalenizny nie nabywa się leżąc na słońcu z warstwą kremu na twarzy.

Kurze łapki w kącikach oczu, przypominające delikatną pajęczynę, również wskazywały na to, że dużo przebywał
na dworze. Ropa naftowa? Czy to o tym wspomniała Mary? Katherine nie pamiętała. W chwili gdy Jason zbliżył
się i ujął ją za podbródek, jej umysł przestał pracować.

Miał gęste czarne rzęsy i regularne grube łuki kruczych brwi. W głębokim wycięciu sportowej koszuli widać było

czarne kędziory, które z pewnością porastały całą pierś.

O Boże, o czym ja myślę! - skarciła się w duchu Katherine, odsunęła jego rękę i cofnęła się krok do tyłu.

- Czego pan sobie życzy?

Drgnął i upuścił szmatkę na rozłożone pod nogami gazety.

- Może być coca-cola - powiedział, uśmiechając się uwodzicielsko.

- Nie o to mi chodzi, i pan dobrze o tym wie - warknęła. Była wściekła. Jego swobodny sposób bycia miał

przecież tylko odwrócić jej podejrzenia i osłabić czujność. Ale awansom jednego Manninga już się oparła. Na

wspomnienie Petera wzdrygnęła się z obrzydzeniem. I temu też się oprze.

- Co pan tu robi? - spytała chłodno.

Westchnął, przeszedł przez pokój i usiadł na kanapie, której poduszki sama świeżo pokryła, z czego była bardzo

dumna.

- Myślę, że przyczyna mojego przyjazdu jest dosyć oczywista, Katherine.

Gdy usłyszała w jego ustach swoje imię, zrobiło jej się słabo. A więc są już po imieniu! Oczywiście była to jedna

z metod, żeby ją rozbroić.

Jason rozparł się niedbale na kanapie i przyglądał jej się przez chwilę.

- Przyjechałem po dziecko mego brata.

Wiedziała, że taki był cel jego przyjazdu, jednak te słowa przeraziły ją. Ból, który nią owładnął, był nie do

zniesienia. Ale nie ugnie się przed tym Manningiem. W żadnym razie!

Zbladła na twarzy i potrząsając przecząco głową wykrztusiła:

- Nie.

Jason wstał i podszedł bliżej. Cofnęła się. Ujrzawszy wstręt na jej twarzy, zatrzymał się. Przeczesał palcami roz-

wichrzone włosy i zaklął pod nosem. Przygryzając dolną wargę, zerknął z ukosa na Katherine. Ręce oparł na bio-
drach i tą swoją władczą pozą sprawił, że poczuła się jeszcze bardziej niepewnie i przestępowała w zakłopotaniu z
nogi na nogę, ale wytrzymała jego spojrzenie najspokojniej, jak potrafiła,

- Wiem, że to nie będzie łatwe dla nas obojga - odezwał się wreszcie. - Może więc postarajmy się, żeby było jak

najmniej bolesne. Ale tymczasem chętnie napiję się coca-coli, jeżeli jest. Albo kawy. Mamy wspólny problem,
więc porozmawiajmy jak ludzie rozsądni i dorośli. Dobrze?

- Ja nie mam problemu, proszę pana.

- Mów do mnie Jace.

- Słucham? - spytała w roztargnieniu. - Aha. No więc, jak mówię, ja nie mam problemu. Kocham dziecko mojej

siostry jak własne. Mary, umierając, powierzyła mi opiekę nad córką. Mam ją wychować i nigdy nie oddać
Manningom. Pieszczę ją, kąpię, karmię...

- Karmisz ją?

Spojrzał na jej biust. Katherine zaczerwieniła się, zakłopotana i zła. Ale czemu jej piersi są tak napięte? Od chwili

gdy Jace dotknął jej twarzy, wciąż je czuła pod cienkim kretonem koszuli. Kiedy rano się ubierała, biustonosz
wydał jej się zbyteczny. Ten człowiek jej zagraża, i to nie tylko dlatego, że chce zabrać Allison. Nie mogła sobie z
tym poradzić.

A Jace ciągle gapił się na nią z tym swoim drażniącym, zadowolonym uśmieszkiem.

- Niech pan nie udaje - odparła szorstko. - Z pewnością pan wie, że w szpitalu karmi się dzieci sztucznie, jeżeli

matka nie może lub nie chce...

- ...karmić piersią? - dokończył cicho.

Spojrzała przez okno, a potem na swoje bose nogi, żeby gdzieś uciec przed tymi dociekliwymi oczami.

Przełknęła nerwowo.

- Tak - wymamrotała.

Szybko przemknęła obok niego w stronę kuchni. Pójdzie przygotować coś do picia i w ten sposób pokryje

zakłopotanie.

- Przyniosę panu coś do picia.

W kuchni oparła się o kredens, jakby dobiła do zacisznego portu. Ciężko oddychając dotknęła dłońmi tętniących

skroni, zadając sobie pytanie: co mi jest? Ten człowiek... ten mężczyzna - o Boże, jaki wspaniały mężczyzna! -
zupełnie wyprowadził ją z równowagi. Cała się trzęsła. Miała dziwne uczucie łaskotania w udach. Przypisała je w
pierwszej chwili frędzlom obciętych nogawek, ale teraz już wiedziała, że pochodziło od wewnątrz. Przycisnęła
dłońmi piersi, żeby się uspokoić.

- Czy mogę w czymś pomóc?

Aż podskoczyła, słysząc ten głos tuż za sobą.

- N...nie, dziękuję. Co pan wypije? Coca-colę?

- Tak, bardzo proszę.

Wskazał palcem za siebie.

- Co to za kolor, tam w living-roomie?

Wyjęła butelkę z lodówki i zdjęła kapsel. Ciekawe, jak długo ta coca-cola stała? A jeśli jest bez gazu?

- Kolor? To terakota.

Postawiona na kredensie szklanka zabrzęczała. Pojemnik na lód przymarzł i wyjmując go, Katherine omal nie

złamała paznokcia.

- Bardzo ładnie to wygląda. Jak na to wpadłaś?

Roześmiała się wbrew samej sobie.

- Musiałby pan widzieć minę mojej gospodyni, kiedy ją pytałam o pozwolenie i pokazałam próbkę. Pomyślała, że

zwariowałam, ale w końcu się zgodziła. Widzi pan, moja siostra, Mary... - przerwała, bo przypomniała sobie, kim
on jest i po co tu przyjechał.

Ale on wyczuł niedomówienie i spytał cicho:

- Co było z Mary?

Katherine odwróciła się od niego i nalała coca-coli do szklanki z lodem.

- Mary była artystką. Czasem dla zabawy projektowałyśmy wnętrza i wyobrażałyśmy je sobie w dziwacznych

barwach. Kiedyś zaprojektowała wnętrze o ścianach pomarańczowych i, o dziwo, było ładne. Od tamtej pory
zawsze chciałam mieć taki pokój.

Podała mu szklankę. Skinął głową w geście podziękowania. Przepuścił ją pierwszą i wrócili do living-roomu.

- Kto wnosi na górę drewno do kominka? - spytał zupełnie nie na temat.

Drażniła ją ta jego niesamowita spostrzegawczość i dociekliwość.

- Już mnie o to pytała Happy, moja gospodyni. Ale ja lubię kominki i nie podobało mi się, że ten tu się marnuje.

Poprzedni lokator go zamurował, a ja doprowadziłam go do porządku. Będę po prostu nosiła pojedyncze polana.

Obeszła leżące na ziemi gazety i świeżo pomalowaną komodę. Dla ułatwienia przy malowaniu wyjęła szuflady i

usunęła wszystko, co w nich było. Jace pomyśli, że jest straszną bałaganiarą. Ale dlaczego to, co on myśli, ma mieć
dla niej jakiekolwiek znaczenie?

- Przepraszam za ten bałagan. Musiałam to wszystko zrobić w dniu wolnym, i oczywiście tutaj, żeby być blisko

małej.

Ugryzła się w język. Po co mówi o Allison? Mimo wszystko liczyła, że Jason zapomni o celu swojej wizyty i po

prostu sobie pójdzie. Ale czy na pewno chce, żeby poszedł? Tak! - stwierdziła po cichu, ale bez pełnego
przekonania.

Wypił coca-colę i delikatnie postawił szklankę na podstawce. Czy nigdy mu się nie zdarza zrobić czegoś źle?
Z patery na stoliku wziął pomarańczę nadzianą goździkami i powąchał ją z przyjemnością. Odłożył pomarańczę,

sięgnął po zielone jabłko Granny Smith i poddał tej samej klinicznej analizie.

Katherine przyglądała mu się uważnie. Przeszedł przez pokój i stanął przed ogromnym oknem wychodzącym na

zacienione drzewami podwórko. Białe okiennice były otwarte i widać było zieloną przestrzeń, którą Katherine tak
polubiła.

Jace wsunął ręce w tylne kieszenie dżinsów. Zauważyła, że przyszło mu to z trudem, tak mocno materiał spodni

opinał jego szczupłe biodra.

Pod bawełnianą koszulą w kratę rysowały się mocne mięśnie ramion i pleców. Rękawy zawinął tuż poniżej łok-

cia. Dotychczas nigdy nie zwracała uwagi na mężczyzn. Ale czy kiedykolwiek widziała nogi tak długie i smukłe...?

- Jakie piękne drzewa - zauważył. Nie wymagało to odpowiedzi, więc się nie odezwała. Zapadła długa chwila

milczenia, po czym odwrócił się do niej i spytał cicho: - Czy mogę zobaczyć dziecko?

- Śpi teraz - próbowała wykręcić się Katherine.

Nie dał za wygraną.

- Obiecuję, że jej nie obudzę.

Chciała mu odmówić, ale wiedziała, że byłoby to daremne. Jeżeli życzy sobie zobaczyć dziecko, to nic go nie po-

wstrzyma. Westchnęła z rezygnacją i wskazała drzwi pokoju, w którym spała Allison.

Jace pochylił się nad łóżeczkiem i uniósł róg kocyka. Swoim ogromnym ciałem zajął prawie cały pokoik.
Allison ułożyła się do snu jak zwykle. Leżała na brzuszku, z główką obróconą na bok, z podciągniętymi

kolankami i wypiętą pupką.

Katherine widziała, że Jace badawczo przygląda się dziecku, słuchając jego cichego szybkiego oddechu.

Wyciągnął wielką, opaloną dłoń i wskazującym palcem dotknął różowiutkiego policzka małej.

- Cześć, Allison - szepnął.

Katherine, ze zgrozą patrząc na tę łapę, ogromną w porównaniu z maleńką główką dziecka, zapytała szybko:

- Skąd pan wie, jak ma na imię?

- Powiedziały mi siostry w szpitalu. Poszedłem tam zaraz, jak tylko zacząłem cię szukać. Dobrze zapamiętały

Allison. Okoliczności jej urodzenia i śmierci Mary... - przerwał w pół zdania i spojrzał na Katherine. Czyżby to, co
ujrzała w jego oczach, było cierpieniem? - W każdym razie ją zapamiętały. I ciebie też - dodał.

- Mnie?

- Ależ tak, powtarzały mi w kółko, że jesteś osobą szalenie miłą i bardzo rozważną. Nie mówiąc o tym, że piękną.

Katherine umknęła wzrokiem przed niebieskimi oczami Jace’a. Czuła jego oddech na policzku.
Ręce jej drżały, gdy przykrywała Allison. Jace dotknął jej ramienia, chcąc, żeby się do niego odwróciła, ale ona

odskoczyła jak oparzona.

- Przestań! - krzyknęła. Allison drgnęła, więc Katherine ściszyła głos, który zmienił się w syk: - Jak pan śmiał

wejść do mojego domu, udając przyzwoitość, przyjaźń i... i uczucia rodzinne. Niech pan zrozumie jedno: nikt mi
nie odbierze Allison. A zwłaszcza nikt o nazwisku Manning. Nie chcę mieć z nikim z was do czynienia, w żadnej
sprawie. Niczego od was nie chcemy, ani ja, ani Allison. - Głęboko zaczerpnęła powietrza. - Pański brat zabił moją
siostrę!

Te słowa zawisły w powietrzu między nimi. Na chwilę znieruchomieli, jak przeciwnicy, którzy szacują się

nawzajem i oceniają swoje siły. Atmosfera pełna była napięcia i wyczekiwania.

Potem, w samotności i męce, analizując swoje zachowanie, Katherine przysięgała, że to nie ona nachyliła się w

jego stronę, że to on dał krok do przodu. Pamiętała tylko, że ogarnęło ją wielkie ciepło. Usta, które zgniotły jej
wargi, były twarde i sprężyste, a ona złapała go z tyłu, za plecy, gdy zamknął ją w swoich silnych ramionach.

Nie potrafiła ocenić, w którym momencie pocałunek zmienił charakter i z walki zmienił się we wzajemne

dawanie przyjemności. Pod naporem języka Jace’a rozchyliła usta i początkowa szarpanina przeszła w rozkoszne
zbliżenie. Pili siebie nawzajem zachłannie, jakby nie mogli zaspokoić ogromnego pragnienia. A potem ich usta
znów się spotkały.

- Hej, Katherine, jakiś dziwny samochód stoi przed twoim domem. Zlękłam się o ciebie i pomyślałam, że może

zobaczę...

Drzwi pokoiku Allison wypełniła zwalista postać Happy Cooper, która stanęła jak wryta, widząc ich oboje nad

łóżeczkiem.

Na dźwięk jej głosu odskoczyli od siebie, przestraszeni tym, co między nimi zaszło. Ciało Katherine buchało go-

rącem jak piec, piersi falowały.

- Katherine? - spytała z wahaniem gospodyni.

Ale ani Katherine, ani przystojny nieznajomy nie odpowiedzieli, wobec czego cofnęła się i ruszyła do telefonu.

Katherine odzyskała przytomność umysłu.

- Happy! - krzyknęła i pobiegła za gospodynią. Złapała ją za rękę. - Wszystko... wszystko w porządku. Nic się nie

stało. Po prostu nas zaskoczyłaś.

- Śmiertelnie mnie przeraziłaś! - oświadczyła Happy. - Nie widywałam dotąd u ciebie obcych mężczyzn.

Na jej okrągłej twarzy pojawił się szeroki uśmiech; podeszła do Jace’a i wyciągnęła do niego rękę.

- Nazywam się Happy Cooper, jestem przyjaciółką Katherine i jej gospodynią. Jak tam mój aniołeczek? - spytała,

wskazując Allison. - To najmilsze dziecko, jakie znam. Kocham ją jak własną córkę.

Jace uścisnął jej rękę i spojrzał na nią. Był pod wrażeniem jej gabarytów i szczerej życzliwości.

- Katherine, przedstaw mi tego pięknego pana, zanim zemdleję. Wygląda jak gwiazdor filmowy! Kto to jest?

Happy nigdy nie odznaczała się rozwagą ani taktem. Mówiła, co myślała.
Katherine, szukając jakiegoś wykrętu, wyjąkała coś zbliżonego do prawdy:

- To... to jest mój... hm... szwagier. Brat mojego zmarłego męża i wujek Allison.

Spojrzała znacząco na Jace’a ponad siwą fryzurą Happy w nadziei, że się zorientuje i jej nie zdradzi. Mieszkanie

spodobało jej się na pierwszy rzut oka i od razu chciała je wziąć. Happy początkowo wahała się, czy wynająć
mieszkanie samotnej kobiecie z dzieckiem, więc Katherine wymyśliła sobie męża, który zginął w wypadku. Ludzie
na ogół nie potrafią odmówić młodej, ładnej i niezaradnej wdowie.

- Bardzo mi miło, panie Adams - zaczęła wylewnie Happy - Katherine na pewno jest przyjemnie, że odwiedza ją

ktoś z rodziny.

- Nie nazywam się Adams, proszę pani. Nazywam się Jason Manning. Jace.

- Jak to, nosi pan inne nazwisko niż pański brat?

Katherine wstrzymała oddech i zamknęła oczy. Jace ją zdradzi, a ona straci najlepszą przyjaciółkę.

- On... on był moim bratem przyrodnim. Mieliśmy różnych ojców - łgał gładko Jace.

Czy kłamstwo zawsze przychodzi mu tak łatwo? - zastanawiała się Katherine.

- Aha, rozumiem, oczywiście. - Happy pogłaskała Jace’a po ręce. - To musiało być dla niego straszne, tak

umierać za granicą. Chyba w Afryce, prawda?

Jace wzniósł oczy, udając nieme pytanie, co wywołało rumieniec na twarzy Katherine. Nigdy nie zastanawiała się

nad tym, że on też był w Afryce. Dla niej było to po prostu pierwsze lepsze odległe miejsce, które jej wpadło do
głowy, gdy opowiadała Happy o katastrofie lotniczej, w której zginął nie istniejący mąż.

- Tak, w Afryce - odparł Jace. - To była tragedia. Szkoda, że go tu dziś z nami nie ma.

Jego twarz i głos były poważne, lecz niebieskie oczy iskrzyły się wesoło, gdy spojrzał na Katherine ponad głową

gospodyni, która wycierała oczy koronkową chusteczką.

- Biedna Katherine - westchnęła Happy. Zaraz jednak rozpogodziła się i wykrzyknęła radośnie: - Ale przynaj-

mniej teraz, jak twój szwagier tu jest, nie będziesz musiała dziś wieczorem iść sama. Jak to dobrze!

Złapała Jace’a za rękę i pchnęła go w stronę Katherine z takim rozmachem, że wpadł na nią. Wyciągnął ręce i

złapał ją wpół, nim upadła do tyłu. Spojrzeli na siebie, ich twarze znalazły się jedna przy drugiej. Wciąż jeszcze
mieli świadomość niedawnego pocałunku. Żadne z nich nie potraktowało go obojętnie.

- Tak się martwiłam, że Katherine będzie musiała pójść na tańce bez męskiej opieki, a tu, jak z nieba, spadł przy-

stojny szwagier - paplała wesoło Happy, nie reagując na dyskretne sygnały Katherine, żeby przestała.

- Na tańce? - podchwycił Jace.

- Tak! Dziś wieczorem jest bankiet całego wydziału, z tańcami. Katherine bardzo się przy tym napracowała. Musi

iść, ponieważ należy to do jej obowiązków, i może jej pan towarzyszyć... Czy ma pan smoking? A zresztą mniejsza
o to. Ciemne ubranie też będzie dobre.

- Happy, ty nie wiesz, że pan... to znaczy... Jace nie zostaje na noc. On jest tylko przejazdem...

- Ależ oczywiście, że zostaję, Katherine. Czy wyobrażasz sobie, że cię zostawię dziś wieczór na lodzie? Poza tym

nie zdążyłem ci jeszcze powiedzieć, że moja firma naftowa prowadzi tu w pobliżu wiercenia. Zostanę na dłużej.

Katherine otwarła usta ze zdumienia, a Happy aż klasnęła w ręce z radości.

- Och, Jace, nawet pan sobie nie wyobraża, jak się cieszę. Pan nie wie, jak bardzo samotna potrafi być w świecie

młoda kobieta. Katherine będzie łatwiej, jeśli pan zostanie.

Jace uśmiechnął się dobrodusznie do gospodyni, a potem odwrócił się do Katherine. Jego wzrok mówił wyraźnie,

że zostanie, dopóki nie przejmie prawnej opieki nad Allison.

- Muszę przynieść moje zakupy. Właśnie wracałam ze sklepu, gdy zobaczyłam tego zabawnego... no... - Happy

wyjątkowo zabrakło słów.

- Dżipa - podpowiedział Jace.

- Dżip! Jaka oryginalna nazwa! - zaszczebiotała Happy.

Katherine popatrzyła na Jace’a. Happy, jak widać, nie miała pojęcia, że w dzisiejszych czasach symbolem dob-

robytu stał się napęd na cztery koła.

- Życzę miłego wieczoru. Ja się zajmę Allison - dodała gospodyni. - Możecie się bawić, jak długo będziecie

chcieli.

- Ja też już muszę iść. Katherine, o której mam przyjść po ciebie? - Jace braterskim gestem położył rękę na jej

ramieniu. Ze względu na Happy nie zareagowała. Wszystko działo się zbyt szybko. Nie nadążała za tym myślami.
Jak to możliwe, że spędzi z nim dziś cały wieczór?

- O wpół do ósmej - usłyszała swój własny głos, nawet nie zdając sobie sprawy, że wymawia te słowa.

- W porządku. Happy, czy mogę pomóc pani wnieść zakupy? Dama nie powinna zajmować się takimi przyziem-

nymi sprawami.

Happy zachichotała jak mała dziewczynka.

- Och, Jace, nie mam nikogo, kto by mnie wyręczył... naprawdę. Mój syn, Jim, mieszka...

Jej głos było jeszcze słychać, gdy schodzili po schodach na dół.

Jason Manning. Jego zachowanie jest obrzydliwie przejrzyste, pomyślała Katherine. Czarujący dżentelmen w

każdym calu. Czy chodzi mu o to, żeby wedrzeć się tu przy pomocy przyjaciół? Czy to ma w planie?

Przerażał ją, ale i podniecał. Chyba zwariowała wpuszczając go do domu. Żadnemu Manningowi nie można wie-

rzyć. Przecież widziała, jak powierzchowna była ogłada Petera. Musi chronić Allison. Tylko w jaki sposób? Jason
Manning jest taki przystojny i gładki. A to groźniejsze niż oczywista podłość i niegodziwość.

Spojrzenie w lustro upewniło Katherine, że wysiłek włożony w przygotowania przed zabawą nie poszedł na

marne. Po południu, gdy Allison spała, wymoczyła się w wodzie z bąbelkami. Gorąca woda miała rozładować
napięcie, ale jej ciało zachowało świadomość tego, co sprawił Jace biorąc ją w ramiona. Wytarła się szybko, wyjęła
elektryczne lokówki i zaczęła układać włosy. Czegóż się mogła spodziewać po bracie Petera, który też próbował
się do niej dobierać? I to już po zaręczynach z Mary.

Któregoś wieczoru czekała razem z Peterem, aż Mary zejdzie na dół. Krzyknęła do siostry, żeby się pośpieszyła,

bo sam na sam z przyszłym szwagrem czuła się nieswojo, nawet u siebie w domu.

- Chyba niezbyt mnie lubisz, co, Katherine? - spytał wtedy. - Ale ja zyskuję przy bliższym poznaniu. Chciałbym,

żebyśmy zostali przyjaciółmi.

Stał bardzo blisko, z tyłu za nią, podczas gdy ona jakby nigdy nic podlewała kwiaty na oknie. Lekko pogłaskał ją

po ramieniu. Odwróciła się gwałtownie i odsunęła jego rękę.

- Nie wiem, o co ci chodzi, Peter - powiedziała ostro. - Nie znam cię na tyle, żeby ocenić, czy cię lubię, czy nie.

- Właśnie o to mi chodzi, żebyś mnie poznała! - wykrzyknął, a potem błysnął swoim słynnym uśmiechem, który

tyle razy eksponował na kolumnach towarzyskich różnych gazet.

Ścisnął ją lekko za łokieć i dodał:

- A może byśmy kiedyś zjedli razem lunch... - przylgnął wzrokiem do jej warg - ...żeby się lepiej poznać?

Przysunął się bliżej, a ona aż się wzdrygnęła z obrzydzenia. Odepchnęła go z odrazą. Jej siostra właśnie schodziła

po schodach.

Mary żyła w błogiej nieświadomości jego wad, a Katherine oczywiście nie wspomniała nigdy o tym incydencie.

Podczas hucznego przyjęcia weselnego, gdy Mary wesoło gawędziła z jakimiś przyjaciółmi Manningów, Peter

podszedł do swojej nowej szwagierki, która jak mogła starała się ukryć w gąszczu roślin doniczkowych i koszy
kwiatów, i powiedział:

- Siostrzyczko Kate, jak ładnie wyglądasz w weselnej szacie.

Wziął ją za ręce i pocałował lekko w policzek, ale Katherine odskoczyła jak oparzona czując jego gorący język.

Peter był odwrócony plecami do sali pełnej gości i nikt tego nie zauważył. Mogło się wydawać, że to braterski
pocałunek dwojga członków nowej rodziny.

Popatrzyła na niego ze wstrętem, ale on uśmiechnął się tylko drwiąco.

- Jesteś niewypowiedzianie podły! - wybuchnęła.

- Csss, siostrzyczko Kate. Czy w ten sposób należy się odzywać do ukochanego braciszka?

Miała powody, by nienawidzić Petera Manninga.

- Tak, pan Jason Manning stara się jak może podtrzymać tradycję rodzinną - powiedziała do swojego odbicia w

lustrze.

Z zadowoleniem spojrzała na swoją suknię. Zapakowała ją w ostatniej chwili przed wyjazdem z Denver.

- Nie mogę sobie pozwolić na nową - szepnęła smutno do siebie.

Chciała zrobić tą suknią wrażenie na przyjęciu weselnym u Manningów. Ten zakup sprawił wielki wyłom w jej

budżecie, ale się opłaciło. Żorżeta w kolorze morskim u góry opinała biust, niżej opadając swobodnie do samych
stóp. Była to suknia uszyta na wzór grecki, jedno ramię odkryte, a na drugim materiał zebrany w węzeł.
Podkreślała smukłość i delikatne krągłości sylwetki. Jej kolor uwydatniał letnią opaleniznę i zieleń oczu Katherine.
Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak pięknie jest jej w tej sukni, poczuła się jednak pewniej, gdy ją włożyła.

Kiedy usłyszała pukanie do drzwi, upuściła kolczyk. W pośpiechu sprawdziła jeszcze raz swój wygląd, odnalazła

gronko perełek, wpięła je w ucho i przeszła przez living-room, by wpuścić Jace’a.

Już wcześniej uprzątnęła bałagan po malowaniu i przeniosła komodę do drugiej sypialni. Lampy stołowe

miękkim blaskiem oświetlały living-room. Katherine nie cierpiała górnego oświetlenia i jaskrawych żarówek.

Otworzyła drzwi i dech jej zaparło na widok Jace’a w eleganckim ciemnoszarym garniturze, szytym na miarę.

Jasnoniebieska jedwabna koszula i ciemniejszy krawat w tym samym kolorze doskonale do niego pasowały.
Falujące czarne włosy, wciąż lekko niesforne, rzucały ostre błyski.

Wchodząc, aż gwizdnął ze zdumienia.

- Ooooo! Czy to pani Adams, wdowa, którą poznałem dziś po południu?

- Niech pan wejdzie, bardzo proszę.

Zauważyła jego ironię. Musi skończyć z tymi zagrywkami, jeżeli w ogóle mają kontynuować znajomość.

- Dlaczego pan to robi? - spytała zdesperowana.

- Co mianowicie?

- To! - zawołała, szeroko rozkładając ręce. - Dlaczego pan odsuwa nieunikniony konflikt? Oboje wiemy, po co

pan tu przyjechał, więc chciałabym, żeby pan dał spokój tym protekcjonalnym szwagrowskim zagrywkom.

Uśmiechnął się

- A czy pamiętasz, kto wymyślił tę głupią historię o szwagrze? Nie ja. Uratowałem cię dzisiaj. Powinnaś być mi

wdzięczna. A poza tym przecież naprawdę jestem twoim szwagrem.

- Och! - krzyknęła, zaciskając pięści. Jace nie dawał się sprowokować i to ją rozzłościło jeszcze bardziej. -

Przestań!

Na jego twarzy pojawił się grymas gniewu. Podparł się pod boki.

- Słuchaj, Katherine, przyszedłem zabrać cię na zabawę czy co to tam jest. Co w tym złego? Sądzę, że mógłbym

spędzić ten wieczór na wiele innych ciekawszych dla mnie sposobów. Czy mam wyrażać się jaśniej?

- Nie. Dajmy już temu spokój. Wezmę Allison - odpowiedziała ostro.

Weszła do pokoju dziecka, a on, ku jej zdumieniu, ruszył za nią.

- Ja ją wezmę.

Pochylił się nad łóżeczkiem i wyciągnął ręce do małej.

- Nie! - krzyknęła w panice i złapała go za ramię, odciągając od dziecka.

Popatrzył na nią rozgniewany, ale gdy ujrzał w jej oczach prawdziwy strach, natychmiast złagodniał.

- Nie ucieknę z nią, Katherine. To nie w moim stylu.

Czy to był przytyk do jej wyjazdu z Allison z Denver?

- Chciałem ją wziąć ze względu na ciebie, żebyś sobie nie pogniotła sukienki - dodał.

Przygryzła usta i, zawstydzona swym brakiem opanowania, pozbierała do torby jednorazowe pieluchy.

- No dobrze - zgodziła się.

Jace delikatnie odwrócił małą na plecki i przez chwilę patrzył na różowiutką, okrągłą buzię.

- Allison, kiedyś będziesz śliczną dziewczyną - powiedział.

Zdumiewająco sprawnie owinął małą w lekki kocyk i wziął na ręce. Trzymał ją prawidłowo, podpierając główkę.

- Podobna jest do...

- Mary - przerwała mu szybko Katherine. Nie chciała usłyszeć od niego, że dziecko jest podobne do Petera.

Spojrzał na nią ponad główką małej.

- Właśnie to chciałem powiedzieć. Wprawdzie nigdy nie widziałem Mary, tylko na zdjęciach, ale Allison jest do

niej podobna. Jakie ma oczy? Niebieskie? Taki z niej leniuszek, że jeszcze ich przy mnie nie otworzyła.

Katherine roześmiała się.

- Jest z niej kawał śpiocha. A oczy ma niebieskie. Mam nadzieję, że się nie zmienią.

Zwrócił się do wyjścia, ale Katherine go zatrzymała.

- Czekaj, może jej się ulać na twój garnitur...

Położyła mu na ramieniu kawałek ligniny. Przelotne zetknięcie z jego potężnym ciałem spowodowało, że jej

serce zaczęło bić mocniej. Cofnęła się szybko, ale on zdążył zauważyć jej zmieszanie.

Chcąc je ukryć, zaczęła zbierać inne rzeczy dla dziecka, a potem, już przed samym wyjściem, pogasiła światła.
Happy przywitała ich przy kuchennym wejściu do swego domu i Jace oddał jej Allison w ramiona. Krótko ich

skomplementowała, że pięknie wyglądają, i zaraz zaczęła szczebiotać do Allison.

Kiedy szli przez strzyżony trawnik pod drzewami pekanowymi, Jace zaproponował, żeby pojechali jej

samochodem.

- Dżip to nie jest pojazd na randkę - powiedział.

- Oczywiście, możemy jechać moim.

Wręczyła mu kluczyki. Pomagając jej wsiąść, ścisnął jej łokieć, w którym długo jeszcze czuła mrowienie. Ledwie

się zmieścił w ciasnym samochodzie, ale jakoś udało mu się wcisnąć za kierownicę. Zaklął pod nosem, uderzywszy
się najpierw w głowę, a potem w kolano.

Planowanie kolacji połączonej z tańcami pochłaniało Katherine wiele czasu od dnia, kiedy zaczęła pracować w

biurze informacyjnym college’u. Teraz wszystko to wydało jej się takie błahe. Była całkowicie pochłonięta
Jasonem Manningiem.

Wprowadzała gości, jadła kolację, oklaskiwała mówców, rozmawiała, gdy było trzeba. Wszystko to jednak

wydawało się niczym wobec bliskości tego człowieka. Jason w stosunku do obcych zachowywał się gładko, ze
swobodnym wdziękiem i wielką pewnością siebie.

Kiedy jednak Katherine przedstawiała Jace’a swemu szefowi, Ronaldowi Welshowi, mężczyźni popatrzyli na

siebie spode łba i ta ich spontaniczna wrogość sprawiła, że Katherine poczuła się nieswojo.

- Dzień dobry - Jace wyciągnął rękę.

Ronald Welsh uścisnął mu dłoń, ale jego szare oczy pozostały chłodne, gdy wymamrotał słowa powitania.

- Wyglądasz dziś pięknie, Katherine - oświadczył, pomijając Jace’a i całą uwagę kierując na jego partnerkę.

Pogłaskał Katherine po ramieniu, a ona odsunęła się instynktownie. Pozwalał sobie ostatnio w pracy na podobne

gesty i za każdym razem było jej głupio. Nie życzyła sobie, żeby jej dotykał. Takie niestosowne i niepożądane
poufałości zawsze ją drażniły. Przypomniała sobie popołudniowy pocałunek Jace’a i zaraz odsunęła tę myśl. To
było zupełnie co innego!

- Dziękuję ci, Ronaldzie - powiedziała.

Uparł się, że mają być na ty, chociaż Katherine wcale się to nie podobało. Uważała to za niewłaściwe w

stosunkach służbowych.

- Czy zatańczysz ze mną, Katherine?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, porwał ją w swoje niedźwiedzie objęcia i uprowadził. Nie zaprotestowała. Mimo

wszystko był jej szefem i nie mogła sobie pozwolić na to, żeby go obrazić.

Swoje mocno przerzedzone włosy Ronald obficie skropił olejkiem, by wątłe kosmyki skutecznie zasłaniały

łysiejące miejsca. Zapach olejku był obezwładniający.

- Jest bardzo miło, prawda? - spytał, przyciągając ją do swojego grubego brzucha.

- Tak, bardzo - odpowiedziała. Bała się, że ją udusi.

Odcierpiała ten taniec, a potem kilka następnych, aż wreszcie z tyłu podszedł Jace i dotknął jej pleców. Zaprosił

ją do tańca bez słów - po prostu objął ramieniem i wziął za rękę.

Trzymał ją blisko siebie i prowadził w tańcu swobodnie, bez wysiłku. Nic nie mówił. Ona też nie. Nie byłaby

zdolna wymówić ani słowa, jakby to, co czuła, dokładnie poraziło jej struny głosowe.

Dłoń Jace’a, z szeroko rozsuniętymi palcami, którą dotykał jej pleców, paliła Katherine żywym ogniem; była jak

piętno na jej skórze. Przez cienki materiał sukni czuła nacisk twardych, umięśnionych ud, a jej skronie owiewał
ciepły oddech Jace’a.

Była zbyt blisko, by patrzeć mu w twarz, ale widziała kosmyki włosów muskające kołnierzyk i miała nieodpartą

chęć wsunąć palce w te loki i pieścić ich czarną jedwabistość.

Muzyka przestała grać, ale on nadal nie wypuszczał jej z objęć. Trzymał ją dalej i prowadził ku wiodącym na

taras szklanym drzwiom.

Rozdział 3

Cały kampus spowijały ciemności. Oświetlona była tylko sala bankietowa, w której odbywała się zabawa.

Katherine poszła za Jace’em, nie zastanawiając się nawet, dlaczego to robi.

Przeszli tarasem i wąskim paskiem wypielęgnowanego trawnika aż do niskiego murku, otaczającego ogród

różany. Nie zdążyła nawet zaprotestować, tak szybko objął ją wpół, podniósł i posadził na murku.

- Bolą cię nogi.

Musiał chyba czytać w jej myślach.

- Skąd wiesz? Kuleję? Mam nowe pantofle, które mnie bardzo uwierają - wyznała.

- Widziałem, jak je zsuwałaś, zanim zatańczyliśmy. Zamierzałem cię o to spytać, ale bałem się, że jeżeli nie

wykorzystam okazji, to już nie zatańczę z królową balu - zażartował.

- Daleko mi do królowej - odparła. Chciała mu przypomnieć, że przecież wcale jej nie poprosił do tańca, ale

brakło jej tchu.

Jace sięgnął pod kraj jej sukni, chwycił Katherine ciepłymi dłońmi za kostkę, zsunął niewygodny pantofel na

wysokim obcasie ze szczupłej stopy i zaczął masować nogę długimi, silnymi palcami.

Uśmiechnął się, kiedy w pierwszym odruchu chciała cofnąć nogę. Masował powoli, rytmicznie.

- Słynny masaż doktora Manninga. Na te zabiegi ludzie ciągną kilometrami. Normalnie trzeba czekać miesiącami

na konsultację, ale ciebie, pani, przyjmuję na specjalnych warunkach.

Jego wesoły nastrój okazał się zaraźliwy. Kiedyż to Katherine ostatni raz się bawiła, kiedy się śmiała? Te jego

niby-medyczne zagrywki były czystym nonsensem, mimo to jednak powiedziała z udaną powagą:

- Boję się spytać, co to za warunki.

Popatrzył na nią uważnie. Chłonął każdy najdrobniejszy szczegół jej twarzy, a potem przeniósł wzrok na szyję i

biust, by po chwili znów powrócić do twarzy.

- Masz rację, że się boisz - szepnął i bezczelnie puścił do niej oko.

Odwróciła głowę, speszona jego penetrującym wzrokiem. Jace puścił jedną nogę, ale tylko po to, by chwycić

drugą i poddać ją tym samym zabiegom. Jego palce były silne, lecz pieszczota subtelna.

Nie odzywali się do siebie i to milczenie wytworzyło nastrój nieoczekiwanej intymności. Katherine nigdy nie

czuła się bardziej podniecona niż teraz, gdy Jace, trzymając ręce pod jej sukienką, dotykał jej z ekscytującą
poufałością.

Czy to, co zakazane i niewidoczne, zawsze jest bardziej pożądane? Czy dlatego w dziewiętnastym wieku widok

kobiecej kostki przyprawiał mężczyznę o szaleństwo? Może współczesne kobiety robią ogromny krok wstecz,
obnosząc się ze swoją seksualnością?

Trudno jej było skupić się na czymkolwiek, gdy palec Jace’a delikatnie gładził podbicie jej stopy, ale wciąż pa-

miętała, że nadal dzieli ich sprawa córki Mary. Mimo iż samolubnie pragnęła przedłużać tę chwilę w nieskończo-
ność, nie mogła dłużej milczeć. Odchrząknęła i spytała odważnie:

- Jace, co zamierzasz zrobić w sprawie Allison?

Przestał masować jej stopę, ale nadal trzymał ją w rękach.

- A jak sądzisz, co powinienem zrobić?

Przełknęła ślinę, starając się opanować drżenie ust i dławienie w gardle.

- Czy zostawisz mnie z nią w spokoju?

Odpowiedział jej bez emocji:

- Nie, Katherine, nie zostawię.

Rozpłakała się i wyrwała mu nogę. Zeskoczyła z murku, zanim zdążył jej pomóc. Uklękła i zaczęła szukać

pantofli w wilgotnej trawie.

- Katherine, proszę cię, przestań - powiedział. Zdecydowanym ruchem objął ją i podniósł. Stali teraz twarzą w

twarz.

Wyrywała się, ale jej nie puszczał. W końcu przestała się szarpać.
Głaskał jej ramiona, powoli przygarniając ją coraz bliżej, aż wreszcie do niego przylgnęła. Pochylił głowę i ukrył

twarz w jej włosach, tuż przy policzku. Wyjął ozdobny grzebień, który podtrzymywał z jednej strony gąszcz jej
włosów. Kiedy opadły mu miękko na twarz, z jego gardła wyrwał się jęk.

Palcami dotykał jej szyi, delikatnymi pocałunkami muskał policzek. Oparłszy rękę na jej nagim ramieniu, gładził

kciukiem linię obojczyka.

Katherine była wściekła, że Jace pozwala sobie na takie poufałości. Ale czemu go wobec tego nie odepchnie?

Nigdy jeszcze żadnemu mężczyźnie na coś takiego nie pozwoliła. Żadnemu.

Nie mogła się jednak ruszyć ani nawet zaprotestować. Ciepło jego ciała przyciągało ją jak magnes. Była bezsilna.

Chciała wdychać rześki, świeży zapach jego wody kolońskiej. Jak dobrze było znaleźć oparcie w tym wielkim,
silnym mężczyźnie. Jak przyjemnie dać się unosić temu rozkosznemu uczuciu...

Jace dotknął ustami jej warg i tchnął w nie leciutko:

- Katherine...

Zsunął dłoń z jej ramienia i zatrzymał niżej, na piersi. Odepchnęła go gwałtownie, z trudem łapiąc oddech.

- A jednak jesteś Manning! - wykrzyknęła ze złością.

- W twoich ustach zabrzmiało to jak wyzwisko - powiedział zaskoczony.

- Bo tak miało zabrzmieć - warknęła.

Całą swoją frustrację i niepokój ostatnich dni przelała w słowa.

- Twój brat dobierał się do mnie będąc narzeczonym mojej siostry, chociaż go wcale nie prowokowałam! -

wybuchnęła z wściekłością. - Na własnym weselu zachował się jeszcze bardziej nieprzyzwoicie! - Wzdrygnęła się
na wspomnienie tego, jak Peter dotknął językiem jej policzka. Wyobraziła sobie, że Jace robi to samo, ale to nie
było takie odrażające. Odsunęła od siebie tę myśl i prychnęła gniewnie: - Czy uważasz, że głaskaniem i miłymi
słówkami wpłyniesz na moją decyzję? Zatrzymam Allison i nigdy jej nie oddam, ani tobie, ani nikomu innemu.
Czy to jasne? Odczep się od niej... i ode mnie.

Odsunęła się od niego, był to jednak również odwrót od siebie samej. Natychmiast bowiem zatęskniła do jego

czułych objęć.

Ruszyła do samochodu, ale przypomniała sobie, że kluczyki ma Jace, który szedł za nią powoli. Nic nie mówiąc,

otworzył drzwi i przytrzymał je, żeby mogła wsiąść. Nawet nie próbował jej dotknąć. Wcisnąwszy się za
kierownicę, podał jej sandałki, porzucone na trawniku.

Przyjechali do domu w zupełnym milczeniu. Jace wręczył jej kluczyki od samochodu. Pobiegła po schodach nie

czekając, aż ją odprowadzi, trzasnęła drzwiami i zamknęła je od środka. Potem oparła się o nie, zasłaniając twarz
rękami i ciężko dysząc. Miała wyrzuty sumienia. Dała się pocałować. Dwa razy. I chciała więcej. A przecież Jace
był jej wrogiem.

Minęła dłuższa chwila, zanim poczuła się na siłach odejść od drzwi.

Całą noc przewracała się z boku na bok i gniotła poduszkę, to naciągając na siebie kołdrę, to znów ją skopując.

Była wściekła, że Jace sprowadził ją do roli sfrustrowanego stworzenia zachowującego się jak nastolatka w
mękach pierwszej miłości.

W gruncie rzeczy nie było to dalekie od prawdy. Po śmierci ojca, którego straciła bardzo wcześnie, w jej życiu

nie było żadnych mężczyzn. Żadnych wujków, dziadków, braci ani kuzynów.

W okresie dojrzewania obudziło się w niej naturalne zainteresowanie mężczyznami, ale współczesna obyczajo-

wość seksualna pozwalała im żądać więcej, niż Katherine skłonna była dać. Nie przygotowana do tego,
podświadomie wzniosła wokół siebie mur obronny, którego nikt jeszcze nie sforsował.

Aż do dziś.
Ale skoro była tak uprzedzona do wszystkich mężczyzn, dlaczego uległa właśnie teraz? I to komu? - Jace’owi

Manningowi! Po spędzonym z nim dniu zaczęła żałować tego, co dotychczas w życiu straciła.

Na samą myśl o jego wysokiej, smukłej postaci oblała się rumieńcem. Przypomniało jej się natarczywe spojrzenie

jego błękitnych oczu, którym mierzył jej ciało, i odwróciła głowę na poduszce. Jeszcze teraz paliły ją miejsca,
których dotykał.

Jego nieoczekiwane wtargnięcie na pewno coś zmieni w ich życiu - jej i Allison. Tego się bała najbardziej.

Zagrożenie wydawało się realne. Był zanadto męski, zbyt zuchwały. Czy zawsze jest taki opanowany i pewny
siebie?

Nienawidziła tego nazwiska. Manning. Jace Manning... Brat Petera Manninga, który w okrutny sposób zabił

Mary i osierocił Allison. Pieniądze i urok Petera były fasadą, za którą kryło się zepsucie.

Szukała śladów kłamstwa w twarzy Jace’a. Jego wizerunek miała w oczach, piekących, jakby pełnych piasku.

Widziała przed sobą dwoje zniewalająco niebieskich oczu, dołki w policzkach i zmysłowe uśmiechnięte usta.
Myśląc o tym, zapadła wreszcie w niespokojny sen.

Katherine siedziała z Happy za domem pod drzewami pekanowymi i popijała zimną lemoniadę własnej roboty.

Nagle ciszę przerwał pisk hamulców i chrzęst żwiru pod kołami.

- Dzień dobry paniom! - zawołał Jace, wyskakując z zabłoconego dżipa.

- Cześć! - wykrzyknęła radośnie Happy i zerwała się z krzesła ogrodowego, by mu nalać lemoniady z dzbanka,

stojącego obok na stoliku ze szklanym blatem. - Bardzo się cieszymy, że wpadłeś. Byłyśmy rano w kościele i nie
mogłyśmy się doczekać, kiedy wreszcie przebierzemy się w coś lekkiego... a teraz siedzimy tu i rozkoszujemy się
cudownym wiaterkiem.

Podała Jace’owi szklankę z matowego szkła. Podziękował jej wylewnie. Oczy błyszczały mu wesoło, gdy

podnosił szklankę do ust. Popatrzył na Katherine, a ona zaczerwieniła się zakłopotana i spuściła wzrok na leżącą u
niej na kolanach Allison.

- Czy to dziecko w ogóle kiedykolwiek się budzi? - Jace przykucnął obok krzesła, na którym siedziała Katherine,

i delikatnie dotknął brzuszka Allison. Katherine poczuła jego oddech na swoich gołych nogach i muśnięcie jego
piersi o udo.

- O, proszę! - zawołała Happy, gdy Allison leniwie otworzyła oczka i po raz pierwszy spojrzała na wujka. Jak

wszystkie dzieci, żywo zareagowała na głęboki męski głos i przyglądała się pilnie Jace’owi, który cicho do niej
przemawiał.

- Jest śliczna, prawda? - powiedział, wyraźnie zachwycony małą.

- No chyba - potwierdziła Happy. - Niech pan tylko spojrzy na matkę.

Zanim Jace połapał się w mistyfikacjach Katherine, był przez chwilę zdezorientowany, zaraz jednak spojrzał na

nią i uśmiechnął się.

- Masz rację, Happy - przyznał i podniósł się szybko, co tak wystraszyło Allison, że zapłakała.

- Przepraszam, kochanie. Nie chciałem cię przestraszyć. - Roześmiał się. - Będę przy tobie uważał.

Katherine wzdrygnęła się. A więc nadal zamierza być z Allison.

- Nie powinieneś się tak do niej zbliżać - mruknęła opryskliwie.

- Ale ja chcę się do niej zbliżać - odparł spokojnie. Przez dłuższy czas mierzyli się wzrokiem.

Happy, która oglądała swój klomb i nie zauważyła narastającego między nimi napięcia, spytała ze zwykłą sobie

naiwnością:

- Idziecie się kąpać?

Jace, który był tylko w spodenkach kąpielowych i trykotowej koszulce, oderwał wzrok od Katherine i powiedział

z ożywieniem:

- Tak, właśnie przyszedłem spytać, czy Katherine i Allison pojadą ze mną nad jezioro. Pogoda jest w sam raz dla

dziecka, a taka wycieczka chyba dobrze im obu zrobi.

Jakie to do niego podobne, pomyślała Katherine. Nie zadzwonił i nie spytał. Zaproponował to dopiero wobec

Happy, która natychmiast zapaliła się do tej myśli i pobiegła do kuchni, żeby przygotować im jedzenie na drogę.

Gdy już Happy nie mogła jej słyszeć, Katherine powiedziała:

- Przecież nie wezmę czteromiesięcznego dziecka do jeziora, dobrze o tym wiesz.

- To ja sobie popływam, a wy z Allison posiedzicie w cieniu.

- Muszę ją przygotować. - Katherine wstała i ruszyła w stronę domu.

- Akurat! - Chwycił ją za ramię. - Pójdziesz i wymyślisz coś, żeby nie jechać. A cóż to mogą być za przygoto-

wania dla takiego maleństwa? To jest jej torba z pieluszkami, tak? - Wskazał torbę, którą Katherine brała ze sobą
rano do kościoła, leżącą teraz na jednym z krzeseł ogrodowych. - Wrócimy przed karmieniem - dodał.

- A skąd, na Boga Ojca, wiesz, o której ma być karmienie?

- Zgaduję - odparł i uśmiechnął się tym swoim zniewalającym uśmiechem, który podkreślił dołki w jego po-

liczkach i kurze łapki dokoła oczu.

Happy wybiegła z domu z koszem. Wyglądało na to, że starczy im jedzenia na tydzień. Wsiedli do dżipa.

Katherine wzięła Allison na kolana. Jace położył nosidełko na tylnym siedzeniu i pomachał serdecznie do Happy,
gdy odjeżdżali.

Za miastem było sztuczne jezioro. Skierowano tam wodę z kilku rzeczułek, a całe otoczenie zostało zamienione

w park publiczny i atrakcyjne miejsce weekendowego wypoczynku. Jace wyszukał wielkie cieniste drzewo na
porośniętym trawą pagórku, z dala od wody i od tłumu ludzi.

Z bagażnika dżipa wyciągnął koc i rozpostarł go na trawie. Potem położył na nim nosidełko Allison i z całą

swobodą zdjął swoją trykotową koszulkę.

Widok jego niemal całkowicie obnażonego ciała wywarł na Katherine piorunujące wrażenie. Miał na sobie grana-

towe spodenki z wąskim czerwonym oblamowaniem, mocno napięte na płaskim brzuchu. Nie było widać granicy
opalenizny i Katherine zaczerwieniła się na myśl, że pewnie opalał się nago.

- Zaraz wrócę. Jeśli będę potrzebny, to krzyknij - powiedział.

- Dziękuję, damy sobie radę - odparła chłodno.

Posłał jej pełne goryczy spojrzenie i pobiegł do wody. Świetnie! - pomyślała Katherine ze złośliwą satysfakcją. -

Może mu to zepsuje tę całą eskapadę.

Allison machała rączkami i kopała nóżkami, zaintrygowana zwieszającą się nad nią gałęzią. Katherine bawiła się

z małą, aż dziecko zmęczyło się i zaczęło grymasić. Gdy tylko Katherine położyła ją na brzuszku, Allison zaraz
zasnęła.

Wszystko muszę zepsuć, pomyślała ponuro Katherine i położyła się na wznak. Bezwiednie przeszukała wzrokiem

jezioro, próbując wśród podskakujących na wyzłoconej powierzchni wody głów odnaleźć Jace’a. Podsunęła ręce
pod kark, zła na siebie, że go wypatruje.

Kiedy Jace pojawił się po półgodzinie, zastał ją śpiącą w tej samej pozycji. Nie pomyślała o tym, że jej trykotowa

koszulka może się okazać niedyskretna. Nosiła ją bez stanika, ponieważ ramiączka były zbyt cienkie, a że ręce
trzymała pod głową, miękki materiał nieprzyzwoicie oblepił jej piersi. Żółte szorty odsłaniały długie, smukłe nogi,
opalone na brzoskwiniowy kolor przez słońce Teksasu.

Promienie znalazły sobie prześwit w gęstwinie liści i słońce świeciło teraz Katherine prosto w twarz. Długo

mrugała, zanim na dobre otworzyła oczy.

W pierwszej chwili wydało jej się, że Jace jest przedłużeniem jakiegoś bardzo przyjemnego snu, i rozchyliła usta

w leniwym, zachęcającym uśmiechu.

Kiedy jednak zdała sobie sprawę, że nie jest to wytwór wyobraźni, zerwała się jak oparzona. Czarne włosy Jace’a

były teraz mokre i do czoła przylgnęło mu parę niesfornych kosmyków. Nerwowo odwróciła wzrok, by nie patrzeć
na jego nagą pierś, porośniętą czarnymi miękkimi włosami, które zbiegały się w cienką kreskę na brzuchu.

Jace położył się, wyciągając długie nogi i podpierając się łokciem. Otworzył przygotowany przez Happy koszyk i

sięgnął do wnętrza.

- Jabłko? Pomarańczę? - zaproponował, podnosząc do góry owoce.

- N...nie, dziękuję - wyjąkała Katherine. Jego ramię znalazło się obok jej kolana. Bliskość tego mężczyzny wy-

prowadzała ją z równowagi.

- A ja mogę? - zapytał z uśmiechem i jego zdrowe, białe zęby zagłębiły się w miąższu jabłka. - Pływanie świetnie

robi na apetyt - wymamrotał z wielkim kawałem jabłka w ustach. Po chwili zagadnął ni z tego, ni z owego: - Lu-
bisz swoją pracę?

Wczoraj wieczorem powiedziała mu pokrótce, czym się zajmuje.

- Tak - odpowiedziała ostrożnie, niepewna, do czego zmierza. - Ale mimo to wolałabym mieć do czynienia z

czym innym.

- Na przykład z czym?

Czy rzeczywiście go to interesuje, czy może tylko chce z niej wszystko wywlec, odkryć jej tajemnice i słabe

strony?

- Wolałabym robić reklamówki filmowe, ogłoszenia w magazynach, tego rodzaju rzeczy.

Skinął głową.

- Lubisz tego... no, jak on się nazywa... Welsha? - zapytał.

Wzruszyła ramionami.

- Trudno mu coś zarzucić, chociaż czasem wydaje mi się, że jest dziwny, ale przecież on może tak samo myśleć o

mnie. - Próba żartu się nie powiodła. Twarz Jace’a pozostała bez wyrazu.

Jego powściągliwość zaniepokoiła Katherine.

- A co ty robisz w tej firmie naftowej? Wiercisz? - zainteresowała się.

- Nie. Szukam ropy. Czasem mi się udaje ją znaleźć. Jestem geologiem w Towarzystwie Naftowym Sunglow.

- Geologiem? Chyba nigdy nie miałam do czynienia z geologiem - stwierdziła Katherine, na której ta informacja

wyraźnie zrobiła wrażenie.

- A chciałabyś kogoś takiego bliżej poznać?

W jego oczach zapaliły się figlarne iskierki. Położył rękę na jej kolanie.
Tak bardzo ją tym zaskoczył, że zamilkła. Po chwili zapytała nieswoim głosem:

- Jak... jak się zostaje geologiem?

Roześmiał się i cofnął rękę, a potem odpowiedział:

- Studiowałem w Arizonie i w Nowym Meksyku, a i w Teksasie też. Niedaleko Houston. Ku zgorszeniu mojej

matki prowadziłem pewne badania i eksperymenty na terenie rezerwatu Indian. Opowiadałem jej niestworzone
rzeczy o skalpowaniu i tańcach wojennych... - Przerwał i mrugnął do Katherine filuternie. - A tak naprawdę to
tylko wykonywaliśmy tańce mające na celu sprowadzenie deszczu.

Nie mogła powstrzymać śmiechu, kiedy sobie wyobraziła Eleanor Manning, damę z elity towarzyskiej Denver,

dowiadującą się o bliskich stosunkach syna z Indianami. Nagle przestała się śmiać i spoważniała. Przygryzła
wargę, a potem spytała:

- A jak wpadłeś na to, że tu jestem, Jace?

- Jak wpadłem? Wpadłem z kretesem, bo jesteś piękna i czarująca. - Powiedział to z onieśmielającą czułością, ale

Katherine nie dała się zbić z tropu.

- Proszę cię bardzo, nie próbuj ze mną takich sztuczek. Kwestia przyszłości Allison jest zbyt poważną sprawą.

Natychmiast zmienił ton.

- Przepraszam, masz rację. - Westchnął i położył się na plecach, podkładając ręce pod głowę. - Dobrze zatarłaś

ślady,  Katherine.  Wyczerpałem  już  właściwie  wszystkie  możliwości  i  dopiero  wtedy  Elsie  wspomniała  o  tobie  i
Mary. Siedziałem w domu, w swoim pokoju, kiedy weszła, żeby posprzątać. Zaczęła mówić o Mary, jaka była miła
i  jaka  nieszczęśliwa.  Najwyraźniej  się  zaprzyjaźniły.  Mimochodem  powiedziała,  że  jedynym  domem  Mary  było
Denver. A potem dodała: „No oczywiście, obie urodziły się w Teksasie”. To zwróciło moją uwagę, więc spytałem,
czy  wie,  gdzie.  Próbowała  sobie  przypomnieć,  a  ja  w  tym  czasie  myślałem,  że  zwariuję.  Ale  jakoś  sobie
przypomniała.

Znowu westchnął, jego klatka piersiowa uniosła się, a brzuch zapadł. Katherine czym prędzej odwróciła wzrok,

widząc, że gumka kąpielówek odstaje niepokojąco od ciała.

Wzruszył ramionami i mówił dalej:

- Szczęśliwym zbiegiem okoliczności Sunglow miał zacząć wiercić na polach naftowych we wschodnim Te-

ksasie. Byłem tu już od trzech dni, zanim się u ciebie zjawiłem. Panno Adams, była pani pod obserwacją - dodał z
uśmiechem.

Ale Katherine siedziała odwrócona w stronę jeziora.

- Dowiedziałem się, że twój dom w Denver został sprzedany. Odnalazłem pośredniczkę. Pieniądze ze sprzedaży

złożyła na konto oszczędnościowe na nazwisko Allison.

- Tak miało być - mruknęła Katherine.

Jace usiadł i spytał:

- Ale z czego ty żyjesz, Katherine?

- Gdybym chociaż przez chwilę uważała, że nie potrafię zapewnić Allison utrzymania, nie zabierałabym jej z

Denver - odparła.

- Ależ ja cię o nic nie oskarżam.

Odrzucając z czoła włosy powiedziała:

- Mam na koncie parę tysięcy dolarów. Żyłyśmy z tego, póki nie zaczęłam pracować w college’u.

- Chyba sobie nie wyobrażasz, że będziesz w stanie...

- Owszem, tak właśnie sobie wyobrażam: będę w stanie ją wychować. Mam dwadzieścia siedem lat...

- Dwadzieścia siedem?! - wykrzyknął. Allison poruszyła się w nosidełku, więc ściszył głos do szeptu i raz jeszcze

powtórzył: - Dwadzieścia siedem?

- Tak. A co w tym złego?

- Nic. - Roześmiał się. - Tylko że wyglądasz na siedemnaście. Przepraszam cię, mów dalej.

Katherine jednak straciła wątek i zapomniała, co chciała powiedzieć. Kiedy wreszcie zebrała myśli, podjęła:

- Zarabiam tyle, ile trzeba, aby stworzyć córce Mary prawdziwy dom. Może nie tak zbytkowny jak w Denver, ale

ja ją kocham. - Głos jej się załamał ze wzruszenia. Nie, nie może się poddać. To dla niej i Allison sprawa życia lub
śmierci.

- Co do tego nie mam wątpliwości, Katherine. Na pewno potrafisz stworzyć jej dom. Tylko czy myślisz o przy-

szłości? Na przykład o college’u? Czy będziesz w stanie zapewnić to Allison? A stroje? I tysiąc różnych innych
rzeczy, których potrzebuje młoda, zdrowa dziewczyna?

Trafił w dziesiątkę. Owszem, myślała o tym i martwiła się tymi sprawami, ale starała się odsuwać je od siebie.

Jakoś to będzie. Zawsze jakoś było.

- Biorę to pod uwagę. To ważne sprawy. Ale czy wiesz, że ja przeszłam przez college o własnych siłach? I po

śmierci naszej matki utrzymywałam Mary, kiedy się uczyła. Pokrywałam znaczną część jej czesnego, kupowałam
ubrania i różne inne rzeczy, kiedy była w szkole artystycznej. Od lat jestem na własnym utrzymaniu, zdążyłam się
już do tego przyzwyczaić.

Na jej twarzy malował się wyraz determinacji. Wytrzymała jego badawcze spojrzenie. Jace potarł ręką kark, wy-

raźnie zbity z tropu:

- Czy jest tam coś do picia? - spytał, wskazując koszyk.

Katherine podniosła wieko i zajrzała do środka.

- Zobaczymy. Mamy piwo bezalkoholowe, piwo bezalkoholowe i... piwo bezalkoholowe - wymieniała, wyjmując

po kolei puszki. Spojrzała na niego i roześmiała się, gdy udając wahanie zrobił zeza.

- Chyba napiję się piwa bezalkoholowego - postanowił.

Roześmieli się oboje. Katherine otworzyła puszkę i krzyknęła - słodki musujący płyn wykipiał i gruntownie ich

oblał. Znowu ogarnęła ich wesołość. Wreszcie się uspokoili, tylko Jace jeszcze chichotał, przyglądając się jej
badawczo.

- Ślicznie wyglądasz - stwierdził.

Wycierając łzy śmiechu, Katherine nie oponowała, gdy podniósł ją na kolana. Klęczeli teraz naprzeciwko siebie.

- Zaraz zrobimy z tym porządek - powiedział i zaczął strzepywać z jej twarzy krople piwa na ziemię.

Ale już po chwili Katherine poczuła delikatną zmianę w jego dotyku. Początkowo ruchy jego palców były

szybkie i niedbałe; teraz stały się powolne, pieszczotliwe. Podniosła ku niemu oczy, nie zdając sobie sprawy, że
wciąż jeszcze są mokre od łez radości i bardzo kuszące.

Jace spoglądał w ich zielone głębiny, dotykając palcem jej drżących ust. Potem powoli ujął w dłonie głowę

Katherine i przyciągnął do siebie.

Jego wargi były ciepłe, słodkie i delikatne i w pierwszej chwili jakby nieśmiałe. Ale gdy oplótł ją ramionami i

przycisnął do siebie, zaczęły żądać więcej.

Zesztywniała, a on natychmiast wyczuł jej opór. Nie puścił jej jednak, lecz jego uścisk stał się teraz subtelniejszy.

Głaskał ją delikatnie po plecach i starał się przekonywać ustami i językiem, który krążył wokół jej zamkniętych
ust. Wbrew woli Katherine poczuła, że ustępuje pod tym naporem, i z cichym jękiem poddała się pieszczocie.

Kiedy oboje stracili oddech, Jace oderwał się od jej ust, ale przylegał wargami do uszu, całował powieki...

- Masz oczy koloru świeżych wiosennych liści - szeptał. - Skąd wzięłaś takie czarne rzęsy? Blondynki nie mają

takich ciemnych rzęs.

Jego ręce i usta pieściły całą jej twarz. Wsunął palce we włosy Katherine.

- Masz włosy jak z jedwabiu. Chciałbym, żeby mi zasypały twarz.

Dotknął jej ust jeszcze delikatniej niż przed chwilą, a ona zareagowała na to spontanicznie. Przygarnął ją mocno,

klęcząc w rozkroku.

Przeraziły ją te nowe doznania; chciałaby się wyrwać z objęć Jace’a, ale usta, które pieściły jej szyję, były tak

delikatne, a ręce pod koszulką tak czule głaskały jej skórę na plecach. Co w tym złego? Nieśmiało podniosła
ramiona i objęła Jace’a za szyję, dotykając muskularnych barków.

- O Boże, Katherine - wymamrotał. Porastające jego tors włosy łaskotały jej piersi i brzuch. - Pragnę cię. Jesteś

taka piękna... cudowna...

Położył rękę na jej piersi. Gdzieś w podświadomości Katherine odezwały się dzwonki alarmowe. Nigdy przedtem

nie dopuściła do takiej poufałości. Powinna się opierać. Przecież to jest Manning, ale nawet gdyby nie był
Manningiem...

Boże, co się z nią dzieje? Czuła swoje boleśnie nabrzmiałe piersi pod jego dłońmi. W przystępie budzącej się

namiętności zacisnęła ręce na jego ramionach.

Przestań, proszę cię. Jace, Jace. Przestań, Jace. A potem zdała sobie sprawę, że wymawia głośno jego imię i że

brzmi to jak łkanie.

- Katherine, czujesz... Twoje piersi... Katherine, proszę cię...

- Nie! - krzyknęła i odepchnęła go tak mocno, że stracił równowagę i upadł do tym. - Nie! Nie dotykaj mnie.

Szybko poprawiła ubranie i drżącymi rękami zasłoniła płonące policzki.

- Katherine, ja...

- Przestań... Nie tłumacz się. Zostaw mnie w spokoju.

Sama nie wiedząc czemu, zaczęła niepowstrzymanie szlochać. Czy to ze wstydu, z poczucia, że coś traci? A

zresztą co za różnica, nie będzie wnikać w przyczyny.

Zła na siebie, cały gniew skierowała na niego.

- Czy ty sobie wyobrażasz, że ja ci pozwolę...? - Jakby cofając się przed czymś niebezpiecznym, dała parę

kroków do tyłu. - Myślisz, że każdy ulegnie twoim zachciankom. Kim ja jestem, że wielmożny pan Manning raczył
zwrócić na mnie uwagę? Gdybym ci się poddała, miałbyś przeciwko mnie jeszcze jeden argument. Pamiętam, co
wasz adwokat powiedział na temat moich wątpliwych zasad moralnych. Jesteś zarozumiały, samolubny, zuchwały
i podstępny. Jak twój brat - rzuciła szyderczo i odwróciła się tyłem.

W mgnieniu oka chwycił ją boleśnie za ramię i odwrócił do siebie. Jego oczy, jeszcze przed chwilą zamglone z

pożądania, teraz pałały złością. Znikły gdzieś dołki w policzkach i czuły uśmiech. Zacisnął usta, miał kamienną
twarz.

Katherine zadrżała z lęku przed tą tłumioną gwałtownością, która wybuchła tak nagle.

- Do jasnej cholery! Żebyś się nigdy nie ważyła czegoś podobnego powtórzyć! Rozumiesz?! - Potrząsnął nią, aż

jej odskoczyła głowa. - Nie porównuj mnie nigdy do mojego brata! Nigdy! - powiedział przez zaciśnięte zęby i
żyły nabrzmiały mu na szyi.

Katherine skrzywiła się z bólu, tak mocny był jego chwyt. Wreszcie poprzez gniew dotarło do niego, że sprawia

jej ból. Puścił nagle jej ramię i odstąpił do tym. Odetchnął głęboko i zasłonił rękami oczy.

Kiedy po chwili znów na nią spojrzał, powiedział ochryple:

- Przepraszam cię. Zachowałem się niezbyt delikatnie...

Rozdział 4

Nie wiadomo, czy miał na myśli swój niepohamowany wybuch pożądania czy złości, w każdym razie zaczął

szybko zbierać rzeczy i pakować je do samochodu.

Katherine zaryzykowała jedno szybkie spojrzenie w jego stronę, gdy milcząc jechali do domu. Zobaczyła tylko

zaciśnięte usta i skierowany przed siebie wzrok. Gdy przyjechali, poszła na górę zanieść Allison do jej pokoju.
Jason miał zwrócić koszyk i opowiedzieć Happy o wycieczce.

Następnego ranka poszła do pracy jak zwykle, ale wszystko było inaczej. Czuła się zdenerwowana i

rozdrażniona. Nie miała pojęcia, jaki następny ruch wykona Jace, i to ją męczyło.

Nie przypuszczała, żeby próbował wykraść Allison od Happy podczas jej pracy, jednak mu nie ufała. Nie był w

jej pojęciu typem zdolnym do takich nikczemnych postępków, ale przecież i Peter udawał przed żoną dobre
intencje.

Nie, bez względu na jego urok i wygląd, Jasonowi Manningowi nie można wierzyć. Byłaby głupia, gdyby

myślała inaczej. Po powrocie do domu zastała go z Happy. Pomagał jej reperować żaluzje okienne. Co za
bezczelność!

- Czy to nie miło z jego strony, że mi naprawił te stare żaluzje? Wystarczyło, że mu tylko o tym wspomniałam...

- To wzruszające.

Nie podejrzewająca niczego Happy nie pochwyciła ironii w głosie Katherine.

- Moi ludzie przygotowują teren pod wiercenia, więc mam parę dni wolnego - wyjaśnił Jace. - To się nazywa

szczęście, co?

Czarował i drażnił tym swoim uśmiechem.

- Nadzwyczajne - Katherine uśmiechnęła się równie czarująco w nadziei, że go sprowokuje. Ale on roześmiał się

tylko. Co za denerwujący facet.

I tak działo się przez parę następnych dni. Wszędzie go było pełno. Gdziekolwiek Katherine się obróciła,

wszędzie natykała się na Jace’a. Pomagał Happy w różnych sprawach domowych: a to zaprowadził jej samochód
do warsztatu, a to po południu zajął się Allison, żeby gospodyni mogła wziąć udział w spotkaniu kobiet w kościele.
Proponował także Katherine pomoc w domu, ale ona odmawiała. Nie chciała się poddawać tym obłudnym
zagrywkom.

W piątek po południu miała nerwy napięte do ostatnich granic. Zaczynał się semestr jesienny i w biurze panował

wielki ruch. Katherine nie była w stanie podawać na bieżąco informacji dla prasy i jednocześnie przygotowywać
materiałów reklamowych. Jedno i drugie należało do jej obowiązków. Przez cały tydzień ciążyła jej myśl o tym, co
wyprawia Jace. Siedząc przy maszynie, nie mogła się skupić.

Nagle za plecami usłyszała głos Ronalda Welsha:

- Katherine...

Jej szef miał denerwujący zwyczaj wchodzenia ukradkiem, za co potem wielokrotnie przepraszał. Ale jego

uspokajające poklepywanie po ramieniu tylko Katherine drażniło.

Starając się o pracę skłamała, że jest wdową, i teraz dalej podtrzymywała tę mistyfikację. Jednak współczucie,

jakie wzbudziła w Ronaldzie historia o zmarłym tragicznie mężu, wydało się jej podejrzane.

- Przestraszyłem cię? Przepraszam...

Założyła na maszynę plastikowy pokrowiec, a on w tym czasie stanął naprzeciwko niej.

- Bardzo się dziś śpieszysz do domu? Pomyślałem sobie, że moglibyśmy z okazji weekendu wpaść na drinka.

Katherine skuliła się, próbując umknąć przed wielką, mięsistą łapą, którą Welsh położył jej na ramieniu, przy-

ciskając do krzesła. Starała się nie panikować, ale nagle poczuła się nieswojo w czterech ścianach pokoju biu-
rowego.

- Dziękuję bardzo, panie Welsh...

- Ronaldzie.

- Dziękuję bardzo, Ronaldzie, ale naprawdę muszę wracać do domu. Boże, jak już późno! - wykrzyknęła, rzuciw-

szy okiem na zegarek, chociaż nawet nie zdołała dostrzec godziny. Marzyła tylko o wydostaniu się z małego biuro-
wego pokoju.

Udało jej się wstać i wysunąć zza maszyny, ale gdy szła do drzwi, Ronald złapał ją za ramię.

- Wszyscy już poszli, Katherine. Śpieszą się na Święto Pracy. Mamy dla siebie cały budynek i możemy sobie

zrobić naszą małą prywatną uroczystość.

Ku jej przerażeniu podszedł do drzwi i zamknął je na klucz od środka.

- Na pewno nie chcesz mi sprawić zawodu. Zależy ci na tej pracy, prawda? Mam nadzieję... Byłoby dobrze, żebyś

jej nie straciła. Jako wdowa z małym dzieckiem... - przymilał się obłudnie.

Strach ścisnął ją za gardło na widok rozgorączkowanego wzroku, jakim się w nią wpatrywał. Przełknęła nerwowo

ślinę; uznała, że będzie lepiej wyprowadzić go w pole udając przychylność.

- Wiesz co, Ronald... po zastanowieniu uznałam, że ten pomysł z drinkiem nie jest najgorszy... - powiedziała

zmartwiałymi ustami. Jej twarz stężała. Musi się dostać do drzwi!

- Wiedziałem, że się dogadamy, Katherine. - Ronald przysunął do niej swoje grube cielsko i zaczął ją głaskać po

policzku palcami przypominającymi serdelki.

Czuła, jak jej coś rośnie w gardle, mimo to jednak zdobyła się na nieszczery uśmiech. W ustach miała tak sucho,

że wargi przyklejały się jej do zębów.

- Czego byś się napiła, kochanie? Mam tutaj mały barek na takie okazje.

Mrugnął do niej, po czym odwrócił się i pochylił nad biurkiem. Katherine z wahaniem dała krok w stronę drzwi.

Żeby uśpić jego czujność, powiedziała:

- Wszystko jedno co. To, co masz.

- Bardzo lubię takie bezpośrednie kobiety.

Wyprostował się. W jednej ręce trzymał butelkę taniej wódki, a w drugiej dwie zakurzone szklaneczki. Katherine

poznała szklaneczki z kampusowej kawiarni i z trudem powstrzymała wybuch histerycznego śmiechu. Welsh nie
był rozrzutnym uwodzicielem.

- Chodź tu, siądź przy mnie i zrelaksuj się trochę. - Usadowił się na małej kanapce i poklepał poduszkę obok.

Katherine miała do wyboru usiąść przy nim albo rzucić się do drzwi w drugim końcu pokoju. Musi uzbroić się w

cierpliwość i czekać na okazję. Ale czy taka okazja się nadarzy, zanim będzie za późno? Podeszła do kanapy na
uginających się nogach i usiadła.

Mdły zapach tłustego olejku do włosów i potu, zmieszany z oparami wódki, którą Ronald jej podsunął, sprawił,

że o mało nie dostała torsji. Mimo to uśmiechnęła się i podniosła szklaneczkę do ust. Dotychczas pijała tylko wino
lub napoje bezalkoholowe. Pierwszy łyk kiepskiej mocnej wódki ledwie jej przeszedł przez gardło.

- Lubię dziewczyny, które noszą sukienki. Ty przychodzisz do pracy zawsze w sukience albo w spódnicy.

Położył swoją tłustą łapę na jej kolanie i powoli przesuwał ją wyżej. Nie, ona tego nie wytrzyma!

- Niektórzy nie lubią rajstop, ale ja uważam, że są bardzo seksowne - mówił.

Jego łapa, którą trzymał już teraz pod spódnicą Katherine, wędrowała coraz wyżej; na górną wargę wystąpiły mu

kropelki potu.

- Proszę, nie, panie... Ronaldzie... - jej głos zabrzmiał wysoko, piskliwie.

Welsh rzucił się na nią, przewrócił na kanapę i przywalił swoim tłustym cielskiem, potężnym łapskiem sięgając

jednocześnie pod jedwabną bluzkę. Szarpnęła się, a jemu w ręku została kieszonka.

- Nie udawaj, Katherine. Ty też tego chcesz, tak samo jak ja - wychrypiał. - Możesz wrzeszczeć, ile ci się podoba.

Nikt cię nie usłyszy.

Dyszał ciężko, a może to jej huczało w głowie, kiedy próbowała się wyrwać spod ciężaru, który ją przygniótł.

- Nie... O Boże... pan oszalał... proszę... nie!

Szarpnął na niej bluzkę, aż poleciały guziki. Nie mogąc drżącymi palcami odpiąć sprzączki stanika, złamał plas-

tikowy uchwyt.

Kiedy wpił się w nią natarczywymi ustami, ugryzła go w grubą wargę, a on wymierzył jej mocny policzek i

chwycił za piersi. Krzyknęła z bólu, kiedy zaczął je gnieść, drapać i szczypać.

Oderwał usta od jej warg i przycisnął do szyi, i wtedy Katherine ostatkiem sił krzyknęła po raz drugi. Na jej

przenikliwy głos nałożył się dźwięk tłuczonego szkła i łamanego drewna.

Ponad masywnym ramieniem Welsha ujrzała Jace’a, który jednym kopnięciem rozwalił drzwi, a potem trzema

susami znalazł się przy nich. Złapał Ronalda za kołnierz, ściągnął z Katherine i rzucił o przeciwległą ścianę.

- Ty sukinsynu! - ryknął, ładując mu pięść w ogłupiałą twarz.

Katherine usłyszała przerażający odgłos miażdżonej kości i zobaczyła krew tryskającą ze zmasakrowanego nosa

Ronalda.

Widząc, że Jace bez opamiętania okłada pięściami słaniającego się Welsha, który byłby osunął się na ziemię,

gdyby go Jace nie trzymał za zakrwawiony przód koszuli, zaczęła histerycznie płakać.

Jace załadował Ronaldowi jeszcze jeden, ostatni, cios w brzuch i dał mu spokój. Welsh jęknął i zwalił się na

podłogę.

Katherine usiadła, ale miała uczucie, że zaraz zacznie krzyczeć i nigdy nie przestanie.
Jace ukląkł przed nią i odgarnął jej potargane włosy z białej jak papier twarzy.

- Katherine? - spytał cicho. - Katherine, czy nic ci się nie stało?

Jego twarz wyrażała taki niepokój, że nie mogła powstrzymać łez.

- N...nic - wyjąkała.

Jace palcami wytarł jej łzy i dotknął zaczerwienienia na policzku. Usta ułożyły mu się w twardą linię.

- Zaraz wrócę, tylko... - Chciał wstać, ale Katherine rozpaczliwie złapała go za ramiona.

- Nie! Jace, proszę cię, nie zostawiaj mnie z nim samej. Nie zniosłabym tego. Proszę cię, proszę... - wpadła w his-

terię.

Jace ją przytulił i pogłaskał pocieszająco.

- Już dobrze, dobrze. Nie zostawię cię, Katherine. Przyrzekam. Cicho, cicho. Chciałem tylko przynieść coś do

pisania. Rektor tej szacownej uczelni powinien się o tym dowiedzieć jeszcze dziś. Ale mam nadzieję, że wystarczy
rozmowa telefoniczna.

Trzymając wciąż Katherine w objęciach, postawił ją drżącą na podłodze, zabrał z biurka jej torebkę, a potem

wziął dziewczynę w ramiona i wyniósł w wieczorną ciszę. Było już ciemno i kampus college’u w Van Buren
zupełnie opustoszał.

Jace posadził Katherine w samochodzie i zaczął grzebać wśród tysiąca porozrzucanych z tyłu rzeczy, aż wreszcie

znalazł to, czego szukał.

- Masz, włóż to na siebie.

Cofnęła się, gdy sięgnął ręką do jej podartej bluzki.

- Katherine, jeżeli Happy zobaczy cię w tym stanie, będziesz musiała udzielić jej krępujących wyjaśnień. Włóż tę

koszulkę, może nam się uda wejść do domu, nie zwracając jej uwagi. Jeśli będzie coś mówić, to jej powiem, że
wylałaś na siebie atrament albo się pobrudziłaś, albo coś w tym rodzaju, dobrze?

Skinęła głową i nie opierała się już więcej, gdy delikatnie pomagał jej zdjąć porwaną, zniszczoną bluzkę, którą

potem rzucił na podłogę dżipa. Zaczerwieniła się, gdy zsuwał jej ramiączka stanika.

- Niech go cholera - mruknął na widok zadrapań i siniaków na jej piersiach. Z czułością dotknął czubkiem palca

szczególnie głębokiego zadrapania.

Katherine patrzyła mu w twarz. Przenikało ją ciepło jego ręki, usuwając zarówno ból fizyczny, jak i szok

emocjonalny.

Jace zacisnął zęby i syknął:

- Powinienem wrócić i zabić tego sukinsyna!

Starając się nie sprawić Katherine bólu, włożył jej przez głowę koszulkę. Była za duża, ale miękki materiał

łagodził pieczenie skóry.

Ruszył dopiero wtedy, gdy się upewnił, że siedzi wygodnie. Nie jechał jednak zbyt szybko, a kiedy znaleźli się na

miejscu, wyłączył silnik i wysiadł z dżipa nic nie mówiąc. Katherine zauważyła z ulgą, że samochodu Happy nie
widać na zwykłym miejscu.

Nie zważając na jej protesty, zaniósł Katherine na górę. W odpowiedzi na jego pytające spojrzenie wskazała mu

pokój Allison. Położył ją tam, gdzie sypiała: na dużym, podwójnym łożu.

- W czym ci mogę pomóc? - spytał. - Tylko mi nie mów, że nie potrzebujesz pomocy.

Spojrzała na niego i drżącymi ustami wyjąkała:

- Dz...dziękuję, Jace. On chciał... Nie wiem, czy dałabym sobie radę. To było straszne.

Wzdrygnęła się, skrzyżowała ręce na piersiach i zaczęła się kiwać w przód i w tył.

- O Boże, Katherine, nawet nie potrafię sobie wyobrazić takiej okropności. Kiedy wszedłem i zobaczyłem...

- A skąd się tam wziąłeś? - zastanowiło ją nagle.

Nie patrząc jej w oczy, mruknął pod nosem:

- Ja... no... Od czasu, jak go poznałem na zabawie, czułem, że coś jest nie w porządku.... Intuicja. Dziwnie na

ciebie patrzył, więc miałem na niego oko. A dziś... Cały budynek był ciemny. Wszyscy wyszli, z wyjątkiem was.
Wydało mi się to podejrzane. Chciałem otworzyć drzwi, ale były zamknięte. I wtedy ty zaczęłaś krzyczeć...

- Dziękuję - szepnęła i nieśmiało sięgnęła do jego ręki. Chwycił jej małą dłoń w swoją wielką i, patrząc jej w

oczy, delikatnie nakreślił palcem koło po wewnętrznej stronie. Od tej hipnotycznie działającej pieszczoty Katherine
zrobiło się gorąco. Cofnęła rękę. Jace puścił ją od razu. - Chciałabym się wykąpać - powiedziała.

- Dobrze. Ja w tym czasie załatwię telefony.

Wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
Gorąca woda paliła świeże skaleczenia, ale oczyściła jej ciało z nienawistnego zapachu i dotknięć Ronalda.

Włożyła nocną koszulę i położyła się obok łóżeczka malej.

- Wchodzę! - zawołał Jace i wszedł do pokoju tyłem, plecami otwierając sobie drzwi. W rękach miał tacę. -

Obsługa restauracyjna - oświadczył wesoło.

Katherine roześmiała się na widok ściereczki zatkniętej za pasek jego dżinsów. Ostrożnie umieścił tacę na jej

kolanach i wyprostował się, z dumą patrząc na rezultat swoich wysiłków.

- Pomyślałem, że może będziesz miała ochotę na herbatę i grzankę. Jeślibyś chciała omlet albo coś innego, to

mogę ci w każdej chwili zrobić, ale nie sądzę, żebyś miała w tej chwili szczególny apetyt.

- Dziękuję, grzanka wystarczy - powiedziała, parząc sobie usta herbatą.

Jace swobodnie, bez najmniejszego skrępowania, usiadł w nogach łóżka.

- Chcę cię zawiadomić, że pan Ronald Welsh nie pracuje już w college’u w Van Buren. Zadzwoniłem do rektora,

przerywając mu barbecue w ogrodzie, i opowiedziałem mu tę historię. Zagroziłem, że jeśli nie zwolni Welsha, na
pierwszych stronach gazet mogą się pojawić nieprzyjemne tytuły albo dojdzie do publicznych wystąpień na temat
molestowania seksualnego w miejscu pracy. Przekonałem go bez trudu.

Uśmiechnął się do Katherine, ale jego niebieskie oczy nie były wesołe.

- A jak pan Welsh? - spytała nieśmiało. Wciąż widziała jego skulone ciało leżące na podłodze.

- Wezwałem pogotowie - powiedział Jace wstrzemięźliwie.

Katherine skinęła głową.

- Ma rodzinę. Myślę o tym, co się z nimi stanie, kiedy straci pracę - mruknęła w zamyśleniu.

- Mają zapewnioną pomoc podczas jego pobytu w szpitalu i pokrycie kosztów leczenia.

Katherine spojrzała zdziwiona.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Wziął do ręki jedno z pluszowych zwierzątek Allison i zaczął przyglądać się jego uszom.

- Nieważne - odparł wymijająco, a potem szybko dodał: - Ktoś z college’u przyprowadzi twój samochód.

Katherine chciała go jeszcze o coś zapytać, ale nie zdarła, bo już słychać było wesołe okrzyki Happy, która

wchodziła właśnie do living-roomu.

- Katherine, Jace, jesteście? Miałyśmy z Allison sprawę do załatwienia i... - urwała. Jej potężna postać wypełniła

drzwi.

Szeroko otworzyła oczy, widząc ich oboje na łóżku i Katherine w negliżu.

- Co...

Jace nie dał jej dokończyć. Wstał i wziął od niej Allison.

- Katherine rozbolał w pracy brzuch. Zadzwoniła do mnie, żebym ją przywiózł. Kazałem jej się położyć do łóżka

i dobrze się wyspać.

Jak on gładko kłamie, pomyślała Katherine.

- Och, kochanie, jak się czujesz? Może wezwać doktora? - zapytała Happy.

Katherine stanowczo zaoponowała:

- Nie. Nie, nic mi nie jest. Musiałam zjeść coś niedobrego podczas lunchu. Coś, co mi zaszkodziło.

- Leż w łóżku i o nic się nie martw. Zabiorę Allison na noc do siebie.

- Nie, Happy. Chcę, żeby była ze mną - odparła Katherine. Bliskość małego ciałka Allison dawała jej poczucie

bezpieczeństwa i uspokajała.

- A jeżeli złapałaś jakiegoś zakaźnego wirusa? Mała...

- Nie, z pewnością nie - przerwał jej Jace. - Zresztą postanowiłem zostać tu na noc. Gdyby Katherine czegoś

potrzebowała albo gdyby się gorzej poczuła, to panią poproszę.

Katherine i Happy spojrzały na niego zdumione. Happy ocknęła się pierwsza.

- Ależ, Jace, czy to będzie stosowne? To znaczy...

- Oczywiście. Będę spał w living-roomie. I tak miałem siedzieć w nocy, bo muszę przygotować wykresy i mapy,

więc równie dobrze mogę to zrobić tutaj.

Gospodyni nie bardzo się to podobało, ale Jace był tak rozbrajający, że poniechała dalszych protestów.

- Lepiej dajmy Katherine trochę pospać - zaproponował, więc Happy powiedziała im dobranoc, poklepała Allison

po pleckach i wyszła.

Jace położył Allison do łóżeczka i powiedział:

- Nie zasypiaj jeszcze, księżniczko, zaraz wracam. - Obrócił się w wąskim przejściu między łóżkami i spytał

Katherine: - Zjadłaś już?

Skinęła głową.

- Może jeszcze?

Zaprzeczyła ruchem głowy. Zabrał tacę i wyszedł z pokoju.
Po powrocie wesoło zatarł ręce i pochylił się nad łóżeczkiem małej.

- Nigdy jeszcze tego nie robiłem, Allison, ale ty mi wszystko powiesz, prawda?

Katherine roześmiała się patrząc, jak swoimi wielkimi łapskami odpina guziczki pajacyka Allison. Rozebrał ją,

zmienił pieluchę, nasmarował małą kremem, przypudrował, włożył jej piżamkę, wyjął z łóżeczka i zabrał do
kuchni, żeby jej przygotować butelkę. Katherine słyszała, jak cały czas przemawia do dziecka.

Wrócił z butelką i usiadł w wiklinowym bujanym fotelu, który zatrzeszczał pod jego ciężarem.

- Czy to paskudztwo wytrzyma?

- Mam nadzieję - powiedziała Katherine stłumionym głosem spod kołdry.

- To oczywiście wina Allison. Gdyby nie była taka gruba, nie ważylibyśmy tak dużo. Słyszysz, księżniczko?

Musisz przejść na dietę.

Wetknął małej smoczek do buzi. Złapała go usteczkami i zaczęła łapczywie cmoktać.
Katherine z zainteresowaniem obserwowała, jak Jace karmi Allison. Przemawiał do niej po cichu, a ona przy-

glądała mu się z zainteresowaniem. Gdy się nad nią schylał, ociągała do jego twarzy malutkie piąstki.

Ciepła herbata i kojący głęboki głos Jace’a podziałały na Katherine usypiająco. Westchnęła z zadowoleniem i

schowała się głębiej pod kołdrę.

Allison rozprawiła się z całą butelką mleka i Jace podniósł ją do góry. Kiedy beknęła donośnie, roześmiał się

serdecznie, położył małą na brzuszku, poklepał po okrągłym tyłeczku i przykrył flanelową kołderką. Potem zgasił
lampkę przy łóżku Katherine. Pozostało jedynie światło sączące się przez uchylone drzwi z living-roomu.

Jace usiadł na brzegu łóżka i pochylił się nad Katherine.

- Jak się czujesz? - zapytał cicho.

Czuła się bezpieczna i zależna od niego. Jak Allison.

- Świetnie - szepnęła w odpowiedzi.

Opuścił niżej głowę i jego oddech poruszył jej włosy. Musnął czoło Katherine gorącymi wargami. Na powiekach

poczuła lekkie jak puch pocałunki. Przesunął usta na jej ucho. Ułatwiła mu to, obracając głowę na poduszce.

- Wiem, że nie jesteś w romantycznym nastroju po tym, co dzisiaj przeszłaś, ale bardzo chciałbym cię pocałować

- wyszeptał jej do ucha, w którym poczuła wilgotny koniuszek jego języka.

Z cichym jękiem zwróciła twarz w jego stronę, szukając w ciemności jego ust.
Rozkoszowali się sobą, dotykając się nawzajem i smakując. Doprowadził ją do szaleństwa językiem, którym

penetrował każdy najmniejszy zakamarek jej ust, a potem wypełnił je całe. Wsunęła palce w jego włosy i
przyciągnęła go do siebie.

- Katherine... - wychrypiał tuż przy jej policzku - ...ja już tak dłużej nie mogę.

- Nie możesz? - spytała niepewnie.

- Nie mogę - odparł łamiącym się głosem.

Niechętnie rozplotła palce na jego szyi i Jace zaczął się podnosić.

- Jace - powiedziała po chwili.

Znów przy niej usiadł.

- Słucham?

Nieśmiało wyciągnęła rękę i wsunęła ją za rozchyloną koszulę, dotykając sprężystych włosów i gładząc ciepły,

muskularny tors.

- Jeszcze raz ci dziękuję za to, co zrobiłeś.

Znów się nad nią pochylił. Tym razem chłonął jej usta z nieposkromioną namiętnością. Jego ręka wędrowała pod

kołdrą, aż dotknęła jej talii. Przez cienką bawełnianą koszulkę Katherine wyczuwała każdy jego ruch. Przesunął
ręką po jej biodrze i zatrzymał ją na brzuchu.

Katherine ogarnęła fala pomieszanej z lękiem rozkoszy, gdy dłoń Jace’a znieruchomiała na trójkącie pomiędzy

jej udami. Czas płynął w przyśpieszonym rytmie ich serc. Jace wciąż trwał w żarliwym pocałunku. A potem
powoli zaczął zataczać ręką małe kręgi, jego palce pieściły ją coraz niżej i głębiej, aż...

- Jace! - krzyknęła.

W tym krzyku była panika. Cofnął natychmiast rękę i ujął w dłonie jej twarz.

- Nie będę cię dzisiaj niepokoił. Tak sobie przyrzekłem. I nigdy nie zrobię ci krzywdy.

Pocałował ją lekko i szybko wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Nazajutrz rano Katherine włożyła szlafrok, przewinęła rozkapryszoną i głodną Allison i dopiero potem zapuściła

się w głąb mieszkania.

Jace stał przy zlewie i podśpiewywał, wyciskając sok z pomarańczy do dzbanka. Kuchnię wypełniał aromat świe-

żo parzonej kawy.

- Dzień dobry paniom - powiedział przez ramię.

- Dzień dobry. Czy ty w ogóle spałeś? - zapytała Katherine. Zauważyła leżące w living-roomie na podłodze

okresy i mapy.

- Owszem, uciąłem sobie drzemkę.

Stojąc przed nią, wycierał ręce. Porzuciwszy żartobliwy ton zapytał:

- Jak się czujesz?

Uśmiechnęła się do niego i odparła:

- Bardzo dobrze. Naprawdę. Teraz, w dzień, cała ta historia wydaje mi się tylko złym snem.

- To wspaniale. Cieszę się.

Pogłaskał ją po policzku i dodał:

- Nakarm księżniczkę, a ja zrobię dla nas jajka.

- Dobrze - zgodziła się Katherine. I właśnie w tej chwili zadzwonił telefon. Sięgnęła po słuchawkę. - Halo? -

zapytała, po czym zdziwiona oddała słuchawkę Jace’owi. Skąd ktokolwiek mógł wiedzieć, że Jace jest właśnie

tutaj? - Zamiejscowa z przywołaniem, do ciebie - powiedziała.

- Jace Manning. Tak, Mark - mówił szorstko do mikrofonu, nie patrząc na nią. - O, cholera! Myślałem, że może

oni... Nie wiem. Czy wszystko jest załatwione? Zaraz, jak on się nazywa? Dobrze, kiedy? Nie, ale jakoś znajdę. Do
diabła, zapomniałem o święcie. Nie. Nie. Przypuszczałem, że mogą wyciąć taki numer. Będę... Taak. Jeżeli zdarzy
się coś takiego, o czym powinienem wiedzieć, dzwoń. Ty też. Jak będzie załatwione, to zadzwonię. Możesz im tak
powiedzieć. Tak, na pewno będzie bomba. Do widzenia i bardzo ci dziękuję, Mark.

Odłożył słuchawkę i przez dłuższy czas patrzył na telefon, a potem odwrócił się i spojrzał prosto w pytające oczy

Katherine.

- Kiedy będziesz gotowa, żeby pojechać do Dallas?

- Do Dallas? - spytała. - Po co miałabym jechać do Dallas?

- Na ślub. Dzisiaj się pobieramy.

Rozdział 5

- Czyś ty zwariował? - Katherine dosłownie zatkało. Popatrzyła na Jace’a z niedowierzaniem. Spokojnie wytrzy-

mał jej wzrok.

- Być może - powiedział ponuro - ale nie mamy wyboru.

- Wyboru? O czym ty mówisz?

Allison stawała się coraz bardziej niespokojna. Katherine przełożyła małą na drugą rękę i zaczęła ją huśtać.

- Katherine...

Jego spokojny głos doprowadzał ją do szału.

- Daj Allison butelkę, a my tymczasem pogadamy.

Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, ale wzięła butelkę z mlekiem, którą Jace przewidująco wyjął godzinę wcześniej

z lodówki. Usiadła przy stole na jednym z giętych krzeseł, trzymając Allison na lewej ręce. Uspokoi marudzące
dziecko butelką, a potem nakarmi je kaszką z owocami. Teraz musi się skupić.

Udając opanowanie, spytała:

- No dobrze, a kto zatelefonował do ciebie na mój numer? Poza tym chciałabym wiedzieć, i to zaraz, co masz na

myśli mówiąc, że się pobieramy. Jestem ciekawa, jak teki absurdalny pomysł mógł ci w ogóle przyjść do głowy.

Jace uśmiechnął się i powiedział:

- Właśnie zaproponowałem pewnej damie małżeństwo, ale nawet nie wiem, jaką lubi kawę ani czy w ogóle ją

pije.

- Poproszę kropelkę mleka - odparła Katherine. Kiedy Jace przejdzie wreszcie do głównego tematu?

Zrobił jej kawę i postawił przed nią na stole. Swój kubek ponownie napełnił i usiadł okrakiem na krześle,

zaplatając ręce na wygiętym oparciu.

- Słuchaj, moi rodzice występują z doniesieniem do prokuratury, że porwałaś ich wnuczkę. Kiedy dowiedzą się,

gdzie jesteś, zostaniesz aresztowana...

Katherine zbladła jak papier i potrząsnęła głową. Allison zaczęła się kręcić, zbyt mocno przyciśnięta przez ciotkę.

- Nie, nie, tego nie mogą zrobić! Ja jestem jej opiekunką. Moja siostra...

Przerwał jej:

- Mogą zrobić i zrobią! Wierz mi. Pozwól, że ci opowiem wszystko od początku.

Kiwnęła głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Jace powiedział jej, co wie o sytuacji w Denver.

- Mój przyjaciel, który jest prawnikiem, trzyma rękę na pulsie. Kiedy wróciłem z Afryki, stwierdziłem, że moi

rodzice są na ciebie, mówiąc delikatnie, wściekli. Już wtedy odgrażali się, że ci odbiorą Allison.

Zauważył, że Katherine chce coś powiedzieć, lecz powstrzymał ją ruchem ręki.

- Wysłuchaj mnie do końca.

Niechętnie skinęła głową.

- Kiedy się tu wybierałem, mówiło się o porwaniu, FBI i w ogóle. Poprosiłem Marka, tego mojego przyjaciela

prawnika, żeby mnie informował o wszystkim. Kontaktowałem się z nim co parę dni i dałem mu twój telefon na
wypadek, gdyby nie mógł mnie złapać przez Sunglow czy w motelu.

- Ale ja jej nie porwałam! - wykrzyknęła Katherine, kiedy Jace przerwał, żeby łyknąć kawy. - Mary powierzyła

mi ją przed śmiercią. Mam na to dokument.

- Gdzie?

Zawahała się, a potem pokazała palcem biurko w living-roomie.

- Trzecia szuflada po lewej stronie.

Jeżeli zniszczy ten papier, to zawsze jest oryginał w sejfie w Denver, pomyślała.
Jace wyjął kopię z biurka i wrócił do kuchni. Obejrzał ją dokładnie, a potem smutno spojrzał na Katherine.

- Napisała to przed samą śmiercią?

- Tak - potwierdziła.

- To bardzo wymowne i wzruszające, ale wątpię, czy będzie miało znaczenie dla sądu.

- Oryginał jest w sejfie w Denver - dodała Katherine z nadzieją.

Jace potrząsnął głową i westchnął.

- Czy ktoś był świadkiem, jak to pisała? - zapytał. - Nikt prócz niej tego nie podpisał.

Katherine, przygnębiona, potrząsnęła przecząco głową.

- Nie - odparła.

- W każdym stanie są inne kryteria oceny legalności testamentów. Możemy sprawdzić przepisy w Kolorado, ale...

Wzruszył ramionami i zamilkł. Potarł czubek nosa i spojrzał na Katherine.

- Posłuchaj, co chcę zrobić... - zaczął i znów urwał.

Wstał, podszedł do okna i popatrzył na poranny krajobraz.

- Byłem pewny, że moi rodzice zrobią wszystko, by przejąć opiekę nad dzieckiem Petera - powiedział.

Po raz pierwszy w ich rozmowie padło to imię. Jeszcze teraz wspomnienie Petera przyprawiało Katherine o

dreszcz. Czy kiedykolwiek zapomni bladą, umęczoną, nieszczęśliwą twarz Mary? Jace wyrwał ją z zamyślenia,
mówiąc:

- Postanowiłem, że sam wystąpię o opiekę o Allison. Dlatego zacząłem cię szukać. Zamierzałem wystąpić prze-

ciwko tobie do sądu o odebranie Allison. Ale potem... kiedy zobaczyłem... jak dobrze się nią opiekujesz... Wiem
przecież, że dziecku potrzebna jest matka. Więc... - wzruszył ramionami - wtedy uznałem, że powinniśmy połączyć
wysiłki i wspólnie opiekować się małą. Kazałem Markowi załatwić wszystko tak, żebyśmy mogli wziąć ślub tu, w
Teksasie. Teraz, skoro moi rodzice chcą zrealizować swoje groźby, powinniśmy pobrać się jak najszybciej.
Najlepiej dzisiaj.

Trudno jej było uwierzyć, że Jace tak bezceremonialnie bierze w swoje ręce jej życie, nawet się nie troszcząc, czy

jej się to podoba, czy nie.

- No tak, szanowny panie Manning - powiedziała - ale problem polega na tym, że ja nie zamierzam wychodzić za

mąż za pana ani w ogóle za nikogo. Chyba masz źle w głowie, wyobrażając sobie, że wyjdę za któregokolwiek z
Manningów. Pamiętam dobrze, jak okrutny był Peter dla Mary.

Odwrócił się i spojrzał jej prosto w twarz.

- Wiem, co myślisz o mojej rodzinie. Wiem też, dlaczego tak myślisz. I nie mam o to do ciebie żalu.

- Bardzo ci jestem wdzięczna - odparła ironicznie. - Ale skąd mogę wiedzieć, czy to nie element tej samej intrygi,

czy nie zabierzesz mi Allison, żeby ją oddać swoim rodzicom? Trudno mi uwierzyć, żeby jakikolwiek mężczyzna,
choćby nie wiem jak pięknie o tym mówił, chciał się naprawdę opiekować czteromiesięcznym dzieckiem.

Jej słowa były okrutne, ale nie mogła inaczej tego załatwić. Gdyby to nie chodziło o córkę Mary, potrafiłaby

stawić mu czoło.

- Czy ty sobie wyobrażasz, na co wyrośnie Allison pod opieką twojej matki? Na pewno...

- Owszem - wtrącił spokojnie. - Wyobrażam sobie.

- To powiedz.

- Wychowa ją na beznadziejnie głupią dziewczynę, bezmyślną, nie interesującą się nikim ani niczym poza sobą.

Tak samo, jak wychowała jej ojca.

- Przepraszam, nie chciałam... - powiedziała Katherine.

- Nie musisz przepraszać. Oczywiście masz o mnie bardzo kiepskie zdanie. Uważasz, że się niczym od nich nie

różnię. Nic dziwnego, że nie możesz zdecydować się na małżeństwo ze mną.

- Ja za ciebie nie wyjdę, Jace! - wrzasnęła, ale po chwili ochłonęła i dodała: - Uczono mnie, że małżeństwo to

poważna sprawa i że...

- Oskarżenie o porwanie dziecka to też poważna sprawa, Katherine. To się przyklej do ciebie na całe życie.

Śmierć Petera i Mary, nie mówiąc już o tej dziewczynie, która zginęła z nim razem, znowu znajdzie się na
pierwszych stronach gazet. Czy chcesz przejść to piekło jeszcze raz? Poprzednio stałaś z boku, ale tym razem znaj-
dziesz się w samym środku, bo dojdzie jeszcze sprawa Allison.

Przeszedł przez pokój i oparł się o stół. Jego twarz znalazła się tuż przy jej twarzy.

- Czy jesteś przygotowana na proces sądowy? - zapytał. - Czy podołasz temu finansowo? Żaden adwokat nie

podejmie się prowadzenia tej sprawy za mniej niż pięć tysięcy dolarów. Być może będzie to nawet więcej. Zapew-
niam cię, że moi rodzice zrobią wszystko, żeby wygrać. Nie cofną się przed żadnymi kosztami, użyją każdego
podstępu. A co w tym czasie będzie z Allison? Prawdopodobnie zostanie oddana pod opiekę władz stanowych i
pozostanie w domu dziecka aż do wyroku sądu. To może trwać całe miesiące. Czy tego chcesz dla niej?

Katherine przytuliła dziecko i odwróciła twarz. Miał rację. Nie da sobie rady. Nawet gdyby w końcu wygrała, to

cena zwycięstwa będzie ogromna.

- A jeżeli... gdyby... zawrzemy małżeństwo, czy twoi rodzice nie oskarżą nas obojga? - zapytała.

- Mogliby wystąpić przeciwko mnie, gdybym sam starał się o przysposobienie Allison. Mieliby argument

niepełnej rodziny. Ale przeciwko nam obojgu nie wystąpią. Razem będziemy stanowić rodzinę. Podejmiemy od
razu kroki w celu adoptowania Allison. Wówczas pod względem prawnym stanie się naszym dzieckiem, i będzie to
coś więcej niż opieka. Każdy sąd to zaakceptuje. No i jesteśmy dużo młodsi od moich rodziców, to jeszcze jeden
punkt dla nas. A poza tym - uśmiechnął się gorzko - chyba nie chcieliby tego rodzaju rozgłosu, zwłaszcza matka.
Jestem przekonany, że kiedy się dowiedzą o naszym ślubie, zwołają konferencję prasową i ogłoszą, że szalenie się
cieszą z takiego rozwiązania. Dadzą do zrozumienia, że to ich pomysł i że są zachwyceni naszym małżeństwem.

Katherine zdążyła już nakarmić Allison, która - nieświadoma, że stała się przyczyną tak poważnego konfliktu -

spokojnie zasnęła. Zaniosła ją do sypialni i położyła w łóżeczku. Kąpiel miała być później.

Kiedy wróciła do kuchni, Jace zmywał naczynia.

- Pośpiesz się i ubierz - powiedział. - Mamy być u zaprzyjaźnionego z Markiem sędziego o drugiej.

- Jace, ale ja nie mogę za ciebie wyjść - oświadczyła. Może sytuacja nie wygląda tak źle, jak ją przedstawił. Teraz

nie ma się co kłócić, ale do czego to podobne, żeby ją tak terroryzował. - Dam sobie radę z Allison i ze swoimi
sprawami.

Kiedy się do niej odwrócił, w jego niebieskich oczach dostrzegła błyski gniewu. Wepchnął kciuki w szlufki dżin-

sów i przyjął wojowniczą postawę.

- Widać, jak dajesz sobie radę ze swoimi sprawami! - wybuchnął. - Wczoraj niewiele brakowało, żeby cię zgwał-

cił jakiś stary sukinsyn, tak napalony, że mało mi się od niego nie udzieliło!

- Jak możesz tak mówić! - wykrzyknęła. - Widziałeś, że to nie moja wina, że mnie facet molestuje, a teraz ty

próbujesz zmusić mnie do małżeństwa, którego nie chcę.

Jace podszedł wolno do Katherine, stanął naprzeciwko niej i głosem pozornie łagodnym powiedział:

- Szanowna panno Adams, czy nie przyszło pani do głowy, że i ja nie mam specjalnej ochoty rezygnować z mojej

osobistej wolności? Nie po to przejechałem pół świata, a potem pół Stanów Zjednoczonych, żeby się żenić.

- No to dlaczego...

- Dlatego, że czuję się odpowiedzialny za stworzenie Allison normalnego domu. To ta mała jest prawdziwą ofia-

rą, Katherine. Nie ty i nie ja. Chcę się z tobą ożenić, by jakoś zrekompensować krzywdę, którą Peter wyrządził Ma-
ry. A ty będziesz mogła w ten sposób dotrzymać danej siostrze obietnicy.

Cofnął się parę kroków i spytał po chwili:

- No co, jedziesz ze mną do Dallas?

Zasłoniła twarz rękami. Nie mogła zebrać myśli. Kiedy Jace był tak blisko niej, żadne racjonalne myślenie nie

wchodziło w grę. Czuła, jak emanuje z niego gniew. Oddychał z trudem, równie podniecony jak ona. Nie było
czasu na analizę sytuacji. Jaki jest wybór? Nie ma wyboru.

- Dobrze, Jace - odparła w końcu.

W głębi serca była mu wdzięczna, gdy bez cienia tryumfu powiedział:

- Wrócę za godzinę. Chcesz zostać na noc w Dallas czy wolisz wrócić do domu?

Na noc? Z nim? W hotelu?

- Nie. Wolę, żebyśmy wrócili.

- Dobrze. Zostawisz Allison z Happy?

- Nie. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to wezmę ją z sobą. Nie życzę sobie, żeby ktokolwiek o tym wiedział,

dopóki sprawa nie zostanie załatwiona. A Happy będzie zaraz chciała...

- Rozumiem - przerwał jej. - Do zobaczenia za godzinę.

Podróż do Dallas była długa i wyczerpująca. Jace zgodnie z obietnicą wrócił dokładnie za godzinę. Katherine

uwijała się gorączkowo, żeby zdążyć na czas. Włożyła żółtą lnianą suknię i granatowy blezer. Całość daleko
odbiegała od tradycyjnego stroju ślubnego, ale przecież nie miał to być tradycyjny, uroczysty ślub.

Katherine już się nie dziwiła, że cokolwiek Jace włoży, zawsze wygląda wspaniale. Dzisiaj jego granatowy

blezer, beżowe spodnie, kremowa koszula i kaszmirowy krawat mogłyby stanowić przedmiot zazdrości każdego
modela z Gentlemana Quarterly. Poruszał się w tym stroju z tą samą swobodą i wdziękiem co w dżinsach.

Zaproponował, żeby pojechali jej samochodem, ponieważ tylne siedzenie dżipa nie było zbyt bezpiecznym

miejscem dla Allison, nawet przypiętej pasem w nosidełku.

Jazda z Van Buren do Dallas autostradą stanową trwała tylko dwie godziny, ale dłużyła się jak wieczność. Żadne

z nich się nie odzywało, oboje pogrążeni byli we własnych myślach.

Gdy znaleźli się na przedmieściu, Jace zatrzymał samochód na stacji benzynowej, na której z powodu Święta

Pracy panował duży ruch.

Kiedy znowu ruszyli, Katherine przez ciekawość spytała:

- Jak ci się udało załatwić pozwolenie na ślub?

- Przyjaciel Marka ma dla nas przygotowane wszystkie dokumenty. Musimy je tylko po przyjeździe podpisać. I

wpisać twoje drugie imię. Nie znam go.

Oderwał na chwilę wzrok od drogi i uśmiechnął się do niej.

- Na drugie mam June - wymamrotała, wciąż jeszcze nie mogąc się otrząsnąć z szoku. - A czy nie musimy zrobić

badania krwi?

- Mój kolega z korporacji akademickiej jest w Denver lekarzem. Wydał zaświadczenia dla nas obojga.

Katherine była przerażona.

- To chyba nielegalne? To przecież oszustwo?

Wzruszył ramionami.

- Może. Nie wiem - odparł. - A co? Obawiasz się, że możesz mieć syfilis? - zapytał z szelmowskim uśmiechem.

- Och - zgrzytnęła zębami.

Jace roześmiał się.

- Lepiej przestań się na mnie złościć. Skromny rumieniec panny młodej będzie znacznie stosowniejszy. Jesteśmy

na miejscu.

Nie było problemu z zaparkowaniem, więc zostawili samochód Katherine naprzeciwko historycznej budowli z

czerwonego wapienia.

- Poczekaj tu chwilę - powiedział Jace i wysiadł z wozu.

Podszedł do dwóch mężczyzn stojących na stopniach budynku. Po krótkiej rozmowie wrócił i powiedział:

- Wszystko załatwione.

Katherine przywitała się z obydwoma mężczyznami, nie zadając sobie trudu, żeby usłyszeć ich nazwiska, kiedy

się przedstawiali, i unikając ich badawczych spojrzeń. Myśleli pewnie, że Allison to jej dziecko i że małżeństwo
jest zawierane w sytuacji przymusowej.

Wiatr z siłą tornada smagał drapacze chmur w centrum Dallas. Katherine próbowała przytrzymać spódnicę i zara-

zem nie wypuścić Allison, która zaczęła płakać. W trakcie przysięgi małżeńskiej Jace wziął od niej małą i przytulił.

Uspokoiła się natychmiast.

Jeszcze chwila i było po wszystkim. Jace dla formy pocałował Katherine w usta, jak mu kazano, po czym wrócili

do samochodu. Kiedy Katherine i Allison już się usadowiły, Jace podszedł jeszcze do mężczyzn, sięgnął do
kieszeni i wyjął zwitek banknotów. Na koniec podał im obu rękę i wrócił do samochodu.

Zaproponował, żeby coś zjedli, ale Katherine odmówiła. Wolała już wracać.

- A może byśmy wpadli do Neimana-Marcusa wybrać prezent ślubny? - spytał Jace, manewrując w labiryncie

śródmiejskich ulic.

Propozycja wydała się Katherine kusząca, nigdy jeszcze bowiem nie była w słynnym magazynie, ale właśnie w

tej chwili Allison zaczęła marudzić, zrezygnowała więc z tego planu.

Jace, wyczulony na wszelkie emocjonalne niuanse, pochwycił zawód w jej głosie.

- Niedługo przyjedziemy tu sami. Obiecuję ci - oznajmił.

Droga powrotna do Van Buren okazała się trudna dla nich obojga. Byli spięci i podnieceni swoją bliskością i

nową sytuacją. Allison, która albo wyczuwała to napięcie, albo była zmęczona nienormalnym przebiegiem dnia i
obcym otoczeniem, prawie przez całą drogę popłakiwała.

Jace denerwował się, że samochód jest zbyt ciasny, i oznajmił, że pierwszą rzeczą, jaką zrobi, będzie kupienie

czegoś przyzwoitszego.

- Kupię największą cholerną gablotę, jaką znajdę.

- Uważaj, jak się wyrażasz przy dziecku - powiedziała Katherine.

Odwrócił się do niej gniewnie i wyrżnął czołem w osłonę przeciwsłoneczną. Znów zaklął, ale tym razem cicho,

pod nosem.

Gdy przyjechali do domu, byli zgrzani, zmęczeni, głodni i źli. Katherine dała Allison na kolację marchewkę i

szpinak, którym mała opluła siebie i ją. Trzeba było kąpać dziecko jeszcze raz. Katherine była wykończona i sama
również postanowiła się wykąpać. Jace pomógł jej zanieść Allison na górę.

- Muszę pojechać do motelu, żeby się zapakować i wymeldować - powiedział. - Mieszkałem tam prawie dwa

tygodnie. Przykro mi, że nie mogę ci zaproponować własnego domu - uśmiechnął się. - Czy nie masz nic
przeciwko temu, że przez jakiś czas będziemy mieszkali u ciebie?

- Nie, oczywiście, że nie - odparła. Do tej chwili nie myślała o tym, co będzie po ślubie. Teraz zdała sobie sprawę

z tego, co oznacza fakt zawarcia małżeństwa. Miała mieszkać z Jace’em. Mieszkać, i co jeszcze?

Wyszła z łazienki i pobiegła do szafy. Wyjęła koszulkę z emblematami uniwersytetu Kolorado i najstarsze, naj-

bardziej wyblakłe dżinsy. Wsunęła na nogi sandały. Może, jeśli z wyglądu nie będę przypominała panny młodej, to
nie będę musiała robić tego co panna młoda, pomyślała z nadzieją. Uczesała włosy i upięła je grzebieniami.

Zanim wrócił Jace, przygotowała kolację. Wszedł od frontu, pogwizdując, akurat w momencie, kiedy szykowała

grzanki z serem na ruszcie.

- Czy mam czas na prysznic? - spytał, zaglądając do ichni.

- Tak, ale szybko.

- Zaraz będę. Allison śpi?

- Tak.

- To dobrze - powiedział i poszedł do łazienki.

Dobrze? Dlaczego dobrze, że Allison śpi? Bo nie będzie przeszkadzała? Katherine trzęsły się ręce, gdy obrywała

liście sałaty.

Do zupy grzybowej z puszki dodała cebulę smażoną na maśle i dwie łyżki sherry. Jace musiał docenić jej wysiłki,

bo po pierwszej łyżce podniósł brwi i oświadczył:

- Niezła. Przeszłaś pierwszą próbę jako żona.

Pierwszą próbę? A miały być jeszcze jakieś?

- Mam nadzieję, że lubisz ser szwajcarski na żytnim chlebie - powiedziała.

- Uwielbiam - odparł i mrugnął do niej porozumiewawczo. Miał jeszcze wilgotne po prysznicu włosy, był w

dżinsach i zwykłej koszuli. Nie pozapinał wszystkich guzików i Katherine zauważyła, że włosy na jego piersi są
również wilgotne. - Jeżeli pozwolisz, to rozpakuję się jutro rano. Na razie zwaliłem wszystko w living-roomie -

dodał.

- Oczywiście... w porządku - wyjąkała. Czy dla wszystkich nowożeńców rozmowa jest taka trudna?

Podniósł szklankę do ust. Ostrzegła go szybko:

- Herbaty z lodem nie słodzę. Jeżeli ty...

- Ja też nie. Popatrz, ile mamy ze sobą wspólnego...

Wzniósł szklankę w geście toastu, upił łyk i resztę odstawił. Żartował z niej sobie, a ona była zdenerwowana,

rozdrażniona. Taki jej się wydawał ogromny w tej maleńkiej kuchence, która go ledwie mieściła.

Jedli w pełnym napięcia milczeniu. Kiedy skończyli, przeprosiła go za to, że posiłek był taki skromny.

- Od kilku dni nie robiłam zakupów, więc musiałam przygotować kolację z tego, co miałam.

- Nic nie szkodzi. Było pyszne. Wyobrażam sobie chwilę, kiedy zechcesz mnie swoimi kulinarnymi talentami

rzucić na kolana. Ale nie myśl, że chcę cię ciągle widzieć przy garach. Radzę sobie w kuchni całkiem nieźle.

Jego niebieskie oczy roziskrzyły się w uśmiechu, a dołki w policzkach zrobiły się głębsze. W roztargnieniu

przesuwał palcami po słojach drewna na blacie stołu. Miał silne, lecz delikatne ręce, o czystych, krótko obciętych
paznokciach. Katherine przypomniała sobie, jak te ręce powoli i kojąco głaskały jej piersi wtedy nad jeziorem.

Zerwała się z krzesła, aż zadzwoniły talerze, kiedy zawadziła o stół. Ani chwili dłużej nie będzie tu siedzieć,

patrząc w niego jak w obraz. Co za szaleństwo! Ktoś mógłby pomyśleć, że wyszła za niego ze względów
uczuciowych. Bzdura!

Jace sięgnął przez stół i złapał ją za przeguby dłoni z precyzją atakującego węża. Chciała się wyrwać, lecz

powstrzymał ją spojrzeniem i przyciągnął do siebie. Po chwili puścił jej nadgarstki, sięgnął do włosów i wyjął z
nich grzebienie.

- Wolę, jak opadają swobodnie - powiedział cicho, gdy włosy spłynęły jej na ramiona.- Co za niezwykły odcień!

Czy je rozjaśniasz?

Pociągnął lekko kosmyk, który opadał jej na twarz.

- Nie... to chyba słońce - odparła.

- Naprawdę prześliczne - wymamrotał. Czuła jego ręce na plecach. Przygarnął ją jeszcze bliżej. - Ładnie

pachniesz. Chodź do mnie, Katherine - powiedział łagodnie i posadził ją sobie na kolanach. Przyglądał się długo jej
twarzy. - Nie ma powodu, żebyś się zachowywała jak płochliwy źrebak. Nie będę na siłę egzekwował swoich praw
małżeńskich. Nie zaczniemy ze sobą sypiać, dopóki się lepiej nie poznamy. - Uśmiechnął się Figlarnie. - Chociaż
wczoraj mnie trochę do tego zachęcałaś.

Wczoraj! Czyżby minęła dopiero doba od chwili, gdy ją uratował przed Ronaldem Welshem? Zarumieniła się na

myśl o tym, jak ją pocieszał, jak pieścił namiętnie, intymnie, jak całował. Podczas dzisiejszej porannej sprzeczki
modliła się, żeby nie użył tego jako argumentu przeciwko niej. Nie użył, ale i nie zapomniał.

Kiedy te myśli kłębiły jej się w głowie, przyglądała mu się z nie ukrywanym zachwytem. Jej wzrok musiał być

bardzo wymowny, bo Jace roześmiał się.

- Jak dotąd, nigdy nie brałem kobiety siłą i nie zamierzam zaczynać od mojej żony. A poza tym nie przeczytałem

jeszcze gazety.

Spuścił ją z kolan i dał klapsa w pupę, a potem poszedł do living-roomu. Katherine próbowała uporządkować

swoje kapryśne uczucia. Złapała się na tym, że zupełnie bez powodu jest na niego zła, iż mimo wszystko nie
dochodzi swoich praw małżeńskich. Całe jej ciało płonęło pożądaniem, świadome jego męskości.

- Chyba pójdę spać, Jace. - Uśmiechała się, ale usta jej drżały, gdy sprzątnąwszy w kuchni weszła do living-

roomu. - Tyle się dzisiaj działo.

- No pewnie. Śpij dobrze.

- To dobranoc.

- Dobranoc.

Godzinę później, gdy Jace stanął w drzwiach sypialni, jeszcze się przewracała na łóżku. Snop światła wyłowił z

mroku jego ciemną sylwetkę.

- Pani Manning... - zwrócił się do niej.

Serce skoczyło jej do gardła. Odruchowo podciągnęła kołdrę pod brodę.

- T...tak? - wyjąkała.

- Co do tamtej sypialni...

- Co?

- Jest pewien problem.

- Jaki?

- Tam nie ma łóżka.

Katherine zakryła ręką usta, tłumiąc śmiech.

- Och, Jace! Nie pomyślałam o tym. Strasznie mi przykro. Kiedy się wprowadzałam, to oczywiście wiedziałam,

że będę spała w jednym pokoju z Allison, dopóki trochę nie podrośnie. Kupiłam to łóżko, ale nie...

- Pewnie będę musiał wyłamać drążki z łóżeczka Allison, żeby się zmieścić. - Westchnął. - Krótko mówiąc,

zostaje mi tylko kanapa. - Wychodząc dodał: - Łóżko stawiam na pierwszym miejscu naszej listy zakupów, razem
z nowym samochodem. Do cholery, wszystko jest dla mnie za małe w tym cholernym domu.

Trzasnął drzwiami, ale Katherine wiedziała, że to ze zdenerwowania, a nie ze złości.
Zachichotała, po czym obróciła się i zapadła w spokojny sen. Zasypiając wmawiała sobie, że jej wczorajsza

przychylność w stosunku do Jace’a wynikała tylko z samej wdzięczności. Po prostu w ten sposób odreagowywała
całe napięcie. Nic więcej. Tego jest pewna, bez względu na to, co chce w tym widzieć Jace.

Rozdział 6

Nie umiałaby powiedzieć, kiedy wyzbyła się swojej rezerwy w stosunku do Jace’a. Przez pierwszych kilka dni po

nietypowej uroczystości ślubnej wciąż miała się na baczności, ważyła każde słowo, każdy gest.

To go jednak nie zniechęcało. Był konsekwentnie uważający, uprzejmy i opiekuńczy. Czasem zostawiał ją samą,

intuicyjnie zgadując, że ceni sobie niezależność.

Łączyła ich Allison. Przyjemnie było patrzeć, jak Jace odnosi się do małej brataniczki. Katherine cieszyło, że za-

chowuje się jak dobry ojciec. Musiała nawet przyznać, że czasem mała wolała jego towarzystwo.

Nazajutrz po ślubie, rano, Jace oświadczył zza niedzielnego numeru gazety:

- Myślę, że trzeba się ubrać i iść do kościoła.

- Do kościoła? - zdumiała się Katherine.

- Tak. Happy już od jakichś dwudziestu minut krząta się w ogródku. Zrobiła chyba wszystko, co można zrobić w

ogrodzie, i teraz patrzy w naszą stronę z wyraźnym potępieniem. Niewątpliwie widziała mojego dżipa stojącego
przed domem w nocy i zapewne uważa, że jest w tym coś niewłaściwego.

- Och, zupełnie o tym zapomniałam - zmartwiła się Katherine.

- Powiemy jej o wszystkim, jak będziesz gotowa.

- Naprawdę mamy iść do kościoła?

- Tak. Chyba że nasze wyznania nie dadzą się pogodzić. Jestem protestantem. Widzisz w tym jakiś problem?

- Nie, skądże, tylko że to...

- Katherine, czy pomyślałaś o plotkach na temat tego, że młoda wdowa Adams nagle wychodzi za szwagra? I że

ma kilkumiesięczne dziecko? Jeśli Manningowie mają mieszkać w Van Buren, to chcę, żeby wszyscy wiedzieli, że
są moralną podporą miejscowej społeczności. Chcę cię chronić przed wszelkimi pomówieniami. Nie mamy nic do
ukrycia poza tym, kim byli prawdziwi rodzice Allison, a kiedy przysposobimy ją sądownie, to już nie będzie
żadnego problemu. Pamiętaj, że najlepszą obroną jest atak. - Spojrzał na nią zza gazety i uśmiechnął się.

- Dziękuję - wyszeptała. Poszła do kuchni po butelkę dla Allison, która już się o nią zaczęła dopominać, i nagle

wybuchnęła płaczem. Nic mu nie chce zawdzięczać, a jednak musi. Czy on zawsze będzie taki au courant?

Jace ucieszył się, że niektóre sklepy będą otwarte w Święto Pracy ze względu na ruch świąteczny. W jednym z

większych magazynów kupił łóżko, które miało być przywiezione następnego dnia.

- Ależ Jace, takie ogromne łoże nie zmieści się w tym małym pokoiku! - zaprotestowała Katherine.

- Zmieści się, tylko trzeba usunąć pozostałe meble. Mniejsze łóżko byłoby dla mnie za małe. - Roześmiał się i

ujął ją za ramię. - Postaram się nie zepsuć ci koncepcji urządzenia wnętrza.

Potem kupił nowiutkie kombi i zapłacił gotówką. Katherine była przerażona. Pochodziła z domu, w którym

każdy grosz oglądano na wszystkie strony. Oszczędność weszła jej w krew. Nie była w stanie pojąć, że ktoś może
mieć tyle pieniędzy.

Ta sprawa nie dawała jej spokoju. Nie straciła wcale awersji do Manningów, mimo że była teraz żoną jednego z

nich i sama nosiła to nazwisko. Myśl, że żyje z ich łaski, była jej wstrętna. Gdy po zakupach wracali nowym samo-
chodem do domu, zaczęła na ten temat rozmowę.

- Jace... - powiedziała nieśmiało.

- Hmm? - Jadł właśnie balonik Hersheya. Zauważyła, że ostatnio wciąż ma ochotę na czekoladę. Dlaczego nie

tył?

- Zapłaciłeś za pobyt w szpitalu Ronalda Welsha, prawda?

Przerwał na chwilę jedzenie balonika i spojrzał na nią.

- Prawda - przyznał.

- I posłałeś jego żonie jakieś pieniądze?

Skinął głową.
Mnąc w palcach brzeg swojej plażówki, Katherine podjęła z wahaniem:

- Masz dużo pieniędzy. Kupiłeś samochód za gotówkę, i tak dalej. Czy... twoje zarobki... Mam na myśli...

- Chodzi ci o to, czy to są moje pieniądze, czy moich rodziców? - zapytał.

Zatrzymał samochód przed wjazdem do domu i spojrzał na nią.

- To są moje pieniądze, Katherine - powiedział. Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. - Doszedłem do nich

uczciwie, harując jak dziki osioł. Gdy wyjeżdżałem z Afryki, dostałem bardzo dużą gratyfikację. Willoughby
Newton, właściciel Sunglow, to bardzo przyzwoity człowiek. Mam udział w każdym odwiercie, przy którym
pracowałem. Od czasu, jak skończyłem college, ani grosza nie wziąłem od rodziców.

- Nie chcę się wtrącać w twoje prywatne sprawy. Tylko nie...

- Nie chcesz żyć z pieniędzy Eleanor i Petera Manninga seniora, ponieważ jesteś piekielnie ambitna, tak? - ściszył

głos i dodał: - Jestem z ciebie dumny.

Przesunął się na siedzeniu w jej stronę i chwycił ją pod brodę. Musiała na niego spojrzeć.

- A moje prywatne sprawy są teraz także twoimi sprawami. Jesteś moją żoną, nie zapominaj o tym.

Jego usta łagodnie pieściły jej wargi. Był to krótki pocałunek, bez okazywania namiętności, ale Katherine

wyczuła ukryte w nim pożądanie. Serce tłukło się jej jak szalone, gdy Jace spojrzał na nią swymi przepastnymi
niebieskimi oczami.

Happy z wielką radością przyjęła wiadomość o ich ślubie. Jeżeli zastanawiała się nad ich wcześniejszymi

kontaktami lub nad krótkością konkurów, pozostawiła te domysły przy sobie, a Katherine była jej za to wdzięczna.

Zaproponowała, że zajmie się Allison przez resztę dnia, żeby mogli pomalować sypialnię Jace’a. Katherine

uważała, że trzeba to zrobić, zanim przywiozą łóżko.

- Jak się we dwoje do tego weźmiemy, to się uwiniemy raz-dwa, zapewniam cię - powiedziała w odpowiedzi na

utyskiwania Jace’a.

- Któż to widział, żeby w dniu Święta Pracy pracować? - spytał, ale szybko zmienił zdanie, gdy Katherine

włożyła swój strój do malowania, który miała na sobie pierwszego dnia ich znajomości.

- Wiesz, w tym wdzianku wyglądasz wspaniale - oświadczył, gdy zrobili sobie przerwę. Katherine siedziała na

podłodze po turecku i popijała lemoniadę. - Tylko żebyś więcej nie otwierała drzwi w tym stroju - powiedział
przyglądając się jej spod przymkniętych powiek dodał cicho: - Kiedy pierwszy raz zobaczyłem twoje nogi, to
musiałem użyć całej siły woli, żeby cię nie zaczepić.

- Co takiego? - zapytała zdumiona. - A kiedy to było?

- Zaraz... - Zamknął jedno oko, próbując się skupić. - Chyba na drugi dzień po moim przyjeździe - odparł. -

Poszedłem na kampus i kręciłem się po korytarzu waszego gmachu biurowego. Byłem ciekaw tej nieuchwytnej
Katherine Adams, która tak odważnie zabrała ze szpitala siostrzenicę wcześniaczkę i przejechała z nią cały kraj. -
Łyknął lemoniady i oparł się o ścianę. - Wyszłaś z pokoju i poszłaś der źródełka. Chyba brałaś aspirynę. W

każdym razie, kiedy się schyliłaś, żeby się napić, miałem dobry widok na twoje nogi... i inne szczegóły. - W jego
oczach zaigrały szelmowskie ogniki.

Katherine w pierwszej chwili zatkało, ale zaraz odparła cierpko:

- To niemożliwe! Widziałabym cię na korytarzu. Jestem pewna, że bym cię zauważyła.

Podniósł brwi, jakby go to zainteresowało. Ściszył głos:

- Naprawdę? Czy to znaczy, pani Manning, że uważa pani swego męża za choć trochę przystojnego?

- Chciałam powiedzieć... że ty...

- Słucham? - spytał cicho. Oparł ręce na jej ramionach i łagodnie położył ją na ziemi. - Co chciałaś powiedzieć?

Jego twarz była o kilka centymetrów od jej twarzy. Wyciągnął się obok niej. Poczuła ciężar jego napierającego na

nią ciała.

- Chciałam powiedzieć...

- Później - wyszeptał. Jego usta spoczęły na jej wargach.

Katherine przyjęła jego pocałunek z żarliwością. Wiedziała już, jakie cudowne, pulsujące ciepło wzbudza w jej

ciele. Otworzyła usta przed jego niespiesznymi, poszukującymi wargami. Nieśmiało dotknęła ich czubkiem języka.
Z gardła Jace’a wydarł się głęboki jęk, a jego usta stały się bardziej natarczywe. Ręką głaskał pas nagiej skóry na
jej brzuchu.

Wsunął kolano między uda Katherine, naciskając delikatnie, ale stanowczo, a że również był w szortach, ze-

tknięcie ich ciał wywołało w niej elektryzujące uczucie. Szorstkie włosy porastające jego nogi łaskotały gładką
skórę Katherine. Jakże pachniało jego ciało, jakie było przyjemne w dotyku. Ogarnęło ją pragnienie, żeby je lepiej
poznać.

Jace wtulił twarz w jej szyję mamrocząc coś niezrozumiałego i obsypując ją całą płomiennymi pocałunkami,

jednocześnie sięgał do guzików koszuli.

- Katherine, chcę...

- Hej, wy tam, zrobiłam wam kanapki. Chyba zgłodnieliście. Otwórzcie mi drzwi. Obie ręce mam zajęte! -

zawołała Happy od drzwi frontowych.

- Nie do wiary! - Jace wstał i poszedł do living-roomu wpuścić nadgorliwą gospodynię.

- Już po raz drugi Happy nam przeszkadza, gdy chcemy być sami. Czy mam wiązać krawat na klamce jak Ryan

O’Neil w Love Story, gdy była u niego Ali McGraw?

- Jace, proszę cię! - Katherine udawała oburzenie, ale się śmiała.

Happy weszła i szybko wyszła. Starała się nie zostawiać Allison bez opieki na dłużej niż minutę. Zjedli kanapki i

zabrali się znów do roboty. Po skończonym malowaniu zaczęli sprzątać bałagan.

- Teraz mi się ten pokój podoba - zauważył Jace. - A myślałem, że brązowe ściany za bardzo go przyciemnia.

- Przecież wszystkie okna wychodzą na południe...

Katherine starannie rozważyła sprawę wystroju sypialni. Nie przypuszczała, że kiedykolwiek zajmie ją

mężczyzna, dlatego zmodyfikowała nieco pierwotne plany. Łóżko miało stać pod ścianą brązową jak grzanka.
Podczas dzisiejszych sprawunków kupiła bieliznę pościelową w muszle w różnych odcieniach brązu i beżu.

- Chciałabym też kupić mosiężny zagłówek - powiedziała. - Wyglądałby wspaniale na tle ciemnej ściany. I inne

mosiężne akcenty, lampy i takie tam różne drobiazgi. - Marząc na głos, już widziała gotową całość. - Ale może się
zrobić ciasno. Muszę zobaczyć, ile miejsca zajmie to łóżko.

- Mam nadzieję, że wkrótce będzie tu jeszcze ciaśniej - mruknął Jace.

Spojrzała na niego podejrzliwie. Patrzył na nią spod przymkniętych powiek, ale szelmowski uśmiech dostatecznie

wyjaśniał, co ma na myśli.

- Idę na dół po Allison - oświadczył. - Chyba ten zapach farby już się ulotnił. - Przy drzwiach odwrócił się

jeszcze. - Katherine...

- Słucham?

- Ja naprawdę byłem kiedyś w waszym gmachu biurowym i widziałem, jak szłaś przez korytarz. - Mrugnął do

niej. - Zmyśliłem tylko resztę.

Zaczerwieniła się po korzonki włosów, ale Jace tego nie zauważył, ponieważ wyszedł.

- Dzień dobry, pani Manning, jestem Jim Cooper.

W drzwiach wejściowych stał uśmiechnięty młody człowiek.
Katherine powiedziała niepewnie:

- Przepraszam, ale...

- Jestem synem Happy Cooper.

- Och! - zaśmiała się Katherine. - Proszę wejść. Przepraszam. W pierwszej chwili nie skojarzyłam nazwiska.

Wyciągnęła rękę, którą Jim Cooper serdecznie potrząsnął.

- Pewnie mama zapomniała pani powiedzieć, że się znów na jakiś czas sprowadzam. Nie tutaj - wyjaśnił. -

Wynajmujemy wspólne mieszkanie na mieście z jednym chłopakiem. Wpadłem tylko spytać, czy pan Manning jest
w domu.

- Nie, przykro mi bardzo, ale go nie ma. Wyszedł po zakupy. Wprowadził się tu dopiero parę dni temu... to

znaczy... nie mieliśmy...

- No tak, mama mówiła, że jesteście tuż po ślubie. - Jego uśmiech był zniewalający. - Najlepsze życzenia.

- Dziękuję - wymamrotała Katherine. Nie przyzwyczaiła się jeszcze myśleć o sobie jako o kobiecie zamężnej ani

do tego, że jest teraz „panią Manning”. Miała wątpliwości, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do noszenia tego
nazwiska. Jeszcze tydzień temu były tylko ona i Allison. I nagle w jej życiu pojawił się pełen inicjatywy Jace
Manning.

- Mama mi przykazała, skoro już tu jestem, żebym zajrzał na strych. Zostało tam trochę moich rzeczy z czasów

liceum i college’u, a pani pewnie przyda się więcej miejsca.

Jim Cooper znów się uśmiechnął. Katherine pomyślała, że nieźle się prezentuje.
Miał jasne włosy, dłuższe aniżeli nakazywała moda, ale starannie uczesane i czyste. Oczy piwne, ciepłe i

serdeczne. Upstrzony piegami nos przydawał mu chłopięcego wdzięku.

- Nawet nie zaglądałam na strych - powiedziała Katherine. - Wcale nie musisz nic stamtąd zabierać.

- Tylko tam zajrzę. To pomysł mamy. Nawet jakbym znalazł jakieś pamiątki po szkole, to chyba mogę bez nich

żyć.

Stanął na baczność, z ręką na sercu. Katherine się roześmiała.

Taki jest mały w porównaniu z Jace’em, pomyślała, a potem zbeształa się za to. Dlaczego niby Jace ma być miarą

oceny innych mężczyzn?

Rzeczywiście Jim nie był wysoki, ale nie zdradzał też skłonności do tycia, jak jego matka. Wystrzępione nogawki

obciętych dżinsów odsłaniały zgrabne nogi, a biała trykotowa koszulka ściśle przylegała do muskularnego torsu.

- Drzwi na strych są tutaj, w schowku, prawda? - spytał, kierując się w stronę pokoju, w którym sypiał Jace.

- Tak - odparła Katherine, idąc za nim.

Kiedy znalazła się w pokoju, chłopak już ustawiał drabinę. Szybko wspiął się na górę i zapalił światło na

stryszku.

Katherine słyszała, jak stąpa między pudełkami, pokrzykując z radości, gdy odkrywał jakiś zapomniany skarb.

Stała pod drabiną, patrząc w jasny kwadrat na górze.

- Czy znalazłeś jakieś drogocenne rzeczy? - spytała żartobliwie.

- Żeby pani wiedziała! Zupełnie zapomniałem o tych gów... śmieciach.

Zaczął znosić pudła na dół i ustawiać na środku pokoju. Po kilku takich kursach powiedział:

- Jeszcze jeden raz i już się wynoszę.

- Nie musisz się śpieszyć - uspokoiła go Katherine. - Allison śpi. Jest dość czasu, dopóki się nie obudzi.

- Wiem, że ma tu pani taką małą laleczkę. Nie mogę się doczekać, żeby ją zobaczyć - powiedział Jim, taszcząc

ostatnie pudło.

Kiedy przysunął je do wyjścia ze strychu, Katherine spojrzała do góry. Kurz i drobne paprochy, poruszone przez

pudło, posypały się z otworu i coś ostrego wpadło jej do oka.

- Och! - krzyknęła.

- Co się stało? - spytał Jim. Zaniepokojony, zsunął się po drabinie. - O, kurczę! - Krążył dokoła niej przerażony. -

Mama mi nie daruje, jak się okaże, że coś się pani stało.

Tylko palący ból powstrzymał Katherine od śmiechu.

- Oko. Coś mi wpadło do oka. - Krzywiąc się z bólu, tarła oko ręką.

- O Boże, jak mi przykro, Katherine.

Wziął ją za rękę i zaprowadził do łóżka. Usiadła, nic nie widząc.

- Pokaż - powiedział łagodnie. - Zobaczę, co się stało.

Próbował odjąć jej dłoń od bolącego oka. Poddała mu się, ale gdy pyłek przesunął się w inne miejsce, wy-

szarpnęła rękę.

- Och, jak przestaję trzymać, to strasznie boli.

- Wiem, ale musisz pozwolić mi wyjąć ten pyłek, bo inaczej naprawdę będzie źle. No, spróbuj teraz - nalegał,

odsuwając jej rękę. - Otwórz oko!

Ostrożnie manipulował jej przy oku. Dłuższą chwilę potrwało, zanim skłonił ją do otwarcia powieki.
Wykrzyknął z tryumfem na widok ziarnka piasku, które sprawiło jej tyle bólu.

- Tu cię mam! - zawołał zadowolony. - Teraz popatrz do góry. Nie, nie na dół. Do góry. Jeszcze chwileczkę. Jest!

Już to wyjmuję.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam - powiedział Jace wchodząc.

Rozdział 7

Jego donośny głos zagrzmiał w pokoju jak wystrzał armatni. Katherine odwróciła się i załzawionymi oczami

spojrzała na niego. Opierał się niedbale o futrynę drzwi, ale niedbałość była tylko pozorem. Wysunięta szczęka i
chłodny wzrok świadczyły o najwyższym niezadowoleniu. Skierował na Jima Coopera zimny, nieruchomy wzrok.

Katherine nerwowo zerwała się na nogi. Nie zdawała sobie sprawy, że leży na łóżku, oparta na łokciach, a na-

chylony nad nią Jim trzyma w rękach jej głowę.

- J...Jace - wyjąkała, przeklinając w duchu swoje zakłopotanie. - To jest Jim Cooper, syn Happy.

- Dzień dobry panu - Jim ukłonił się i uśmiechnął nieśmiało. Widząc, że Jace nie odpowiada na powitanie,

nerwowo przełknął ślinę.

- Jim przyszedł zabrać rzeczy ze strychu. Kiedy stałam z głową zadartą do góry, wpadł mi do oka jakiś paproch,

Jim mi go wyjął.

Poczuła do siebie pogardę za to, że się tak gęsto tłumaczy. Ani ona, ani Jim nie zrobili nic złego. Jednak wyraz

twarzy Jace’a wcale nie zmiękł.

- Ale ja właściwie przyszedłem do pana w zupełnie innej sprawie - powiedział Jim z wahaniem. Katherine

podziwiała jego odwagę. Jace, mimo swej niedbałej pozy, minę miał groźną.

- Słucham - rzekł krótko.

- Chciałem zapytać, czy przypadkiem nie znalazłaby się dla mnie praca w Sunglow. Ja... mmm... pracowałem w

firmie wiertniczej w Luizjanie, ale moja mama jest sama i w ogóle, więc pomyślałem, że... że powinienem...

Jace przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą i splótł ręce na piersiach. Katherine rozgniewał ten jego

wyniosły sposób bycia.

Jim zauważył zniecierpliwienie Jace’a i zaczął mówić szybciej:

- Chodzi o to, że szukam pracy. I nie boję się roboty. Mam zaświadczenia z poprzednich miejsc. Jace popatrzył

na Katherine, a potem z powrotem na Jima Coopera, jednak chłopak dzielnie wytrzymał jego wzrok.

- I ty masz czelność prosić mnie o pracę, kiedy przyłapałem cię na łóżku z moją żoną? - zapytał Jace.

- Słuchaj... - zaczęła Katherine, lecz on zmroził ją spojrzeniem i słowa uwięzły jej w gardle.

- Ale lubię twoją matkę - podjął Jace, jakby Katherine w ogóle się nie odezwała. - Idź do Billa Jenkinsa. Wiesz,

gdzie wiercimy?

- Tak jest, proszę pana - odpowiedział Jim.

- To dobrze. Powiedz Billowi, że cię przysłałem.

- Dziękuję panu bardzo. - Jim wskazał leżące na podłodze pudła. - Teraz zabieram to. - Podniósł najmniejsze. - po

resztę wrócę później. Jeżeli można... - dodał szybko.

- W porządku, Jim - uśmiechnęła się do niego Katherine.

- No to idę. Do widzenia, pani Manning - powiedział, oglądając się nerwowo na jej świeżo poślubionego męża,

nadal stojącego w drzwiach.

- Jak nawalisz, to wylecisz. - Jace złapał chłopaka za ramię i przytrzymał. - Bez względu na matkę.

- Tak, proszę pana. Rozumiem - zapewnił go uroczyście Jim.

Jace puścił go i skinął głową.
Katherine patrzyła na niego, dopóki nie usłyszała trzaśnięcia drzwi. Była wściekła. Zachowanie Jace’a było nie

do przyjęcia. Typowe dla wielkiego, potężnego Manninga.

W jej oczach pojawiły się zielone błyski, kiedy wybuchnęła:

- Jak śmiesz traktować w moim domu kogoś... obojętne, kto to jest... w tak ohydny sposób!

- Ma szczęście, że nie skręciłem mu karku. Przyznasz chyba, że wrócić do domu i zastać żonę w objęciach

jakiegoś faceta to nic szczególnie miłego.

- Poznałam go parę minut przed twoim przyjściem! - broniła się. - Przyszedł do ciebie, a poza tym miał zrobić to,

co mu kazała matka. Celowo go upokorzyłeś. To przecież jeszcze dzieciak.

Jace zaśmiał się ironicznie.

- Ładny mi dzieciak! Dwadzieścia dwa lata! Wierz mi, Katherine, że pan Cooper obejmował cię z wielkim upo-

dobaniem i wprawą, obojętne, co nim kierowało. Tak, jak by to zrobił każdy normalny zdrowy mężczyzna na jego
miejscu.

- Nie sądź wszystkich według siebie - warknęła.

- A o Welshu już zapomniałaś, tak? - Jace ironicznie uniósł brew.

- No wiesz! - żachnęła się. - Widzę, że z ciebie kawał chama!

Sina ze złości, przebiegła przez pokój, zamachnęła się i wymierzyła mu silny cios w szczękę.
Wypuściła ze świstem powietrze, kiedy muskularnym ramieniem złapał ją wpół i gwałtownie do siebie

przyciągnął. Ręka zaplątała mu się w jej włosy, więc szarpnął ją boleśnie i odgiął jej głowę do tyłu, zmuszając, by
spojrzała mu w oczy.

Była przerażona, jednocześnie nie mogąc uwierzyć, że dała mu w twarz. A przecież nie powinna lekceważyć jego

wybuchów gniewu. Zauważyła to w dniu, w którym się wybrali nad jezioro. Potem znów jego temperament dał o
sobie znać, nawet jeszcze gwałtowniej, kiedy zaatakował Ronalda Welsha. Teraz przeszywał ją groźnym
wzrokiem. Ze strachu wstrzymała oddech.

Ale on ku jej bezgranicznemu zdumieniu wybuchnął śmiechem.

- Jesteś jak dzika kotka, co, Katherine?

Jego twarz znalazła się tuż przy jej twarzy. Na policzkach czuła jego gorący oddech.

- Byłaś niezrównana - wykrztusił. - Kiedy się wściekasz, jesteś wspaniała.

Zgniótł jej usta wargami i objął jeszcze mocniej. W dalszym ciągu była zła i odpychała go, ale na próżno; waliła

go rękami po brzuchu, jednak on jej nie puszczał. Poddała się, gdy czubkiem języka dotknął jej ust.

Jej ręce, które przed chwilą go odpychały, teraz syciły się bogactwem jego włosów. Dłoń Jace’a znalazła się na

jej policzku. Delikatnie przesuwał palcem po aksamitnej skórze, podczas gdy usta żądały jeszcze...

W końcu oderwał się od niej. Popatrzył na nią czule, gładząc delikatnie jej usta.

- Katherine, wiedziałem, po co młody Cooper tu przyszedł. Spotkałem przed domem jego matkę. Ale chcę, żebyś

nie miała złudzeń: jestem bardzo zaborczy.

Lekko ją pocałował w czubek nosa, odwrócił się i wyszedł.
Ten jego gwałtowny wybuch zdenerwował ją i oszołomił. Czy kiedykolwiek tak do końca zrozumie tego

człowieka?

Rektor college’u dał Katherine wolne na cały następny tydzień. Przesłał jej tę wiadomość przez Jace’a, który za-

dzwonił do niego w sprawie Ronalda Welsha.

- Mówił, że w ciągu dwóch lat przez to biuro przewinęło się pięć czy sześć dziewczyn. Teraz już wiedzą,

dlaczego aż tyle - powiedział Jace z pogardą. - W każdym razie przysyłają tam jakiegoś faceta, żeby
zreorganizował cały dział informacji. Twierdzi, że w tym tygodniu nie jesteś potrzebna, lecz oczywiście będą ci
płacić - dodał z wyraźnym niesmakiem. - Chcesz tam wrócić?

- Nie wiem - odpowiedziała szczerze. - Przez ostatnie dni tyle się zdarzyło, że nawet o tym nie myślałam. Ale

chyba nie wytrzymam tu w domu tylko z Allison. Pracowałam zawsze, od ukończenia szkoły.

- Przemyśl to w tym tygodniu - polecił jej Jace. - Może się wydarzyć coś nieoczekiwanego. - Uśmiechał się

zagadkowo, jednak wszelkie próby wyciągnięcia od niego jakichkolwiek dalszych informacji spełzły na niczym.

Katherine wzięła prysznic i narzuciła podomkę. Ciągle myślała o tej rozmowie. Co się za tym kryło, za tymi jego

tajemniczymi słowami? Co planuje? Dlaczego nic więcej nie chce powiedzieć?

Potrafił być czasami szalenie uparty. Co dzień odkrywała inną cechę jego osobowości. Niechętnie przyznawała,

że na ogół były to cechy pozytywne.

Skończyła się malować i wysuszyła włosy. Porządkując toaletkę zwróciła uwagę na męskie rekwizyty, które

nagle wtargnęły do jej kobiecego królestwa.

Wzięła do ręki brzytwę. Na srebrnej rączce były wygrawerowane jego inicjały. Od kogo dostał tę brzytwę?

Takich rzeczy nikt sam sobie nie kupuje. Od kobiety? Nigdy nie wspomniał o swoich wcześniejszych podbojach,
ale dla Katherine nie ulegało wątpliwości, że było ich sporo. Co oznacza ten środkowy inicjał „L”? Nie zna nawet
wszystkich imion swego męża. A czy on spytał przed ślubem o jej imiona? Nie pamiętała. Ten dzień pozostał w jej
pamięci jak mglisty sen.

W srebrnym kubku, stanowiącym komplet z brzytwą, tkwiło pachnące mydło do golenia. Czy mężczyźni nie uży-

wają raczej pianki do golenia w aerozolu? Na takich sprawach zupełnie się nie znała.

Od czasu do czasu przypominała sobie mgliście ojca. Kiedyś na przykład ją ukarał, a potem płakał bardziej niż

ona. Te wspomnienia były żywe, nie pamiętała jednak przedmiotów, które do niego należały. Wszystko, co kiedyś
miał, zniknęło z ich życia. Czy używał takiej brzytwy?

Jej uwagę zwróciła butelka męskiej wody. Sięgnęła po nią, przestudiowała etykietkę i przypomniała sobie nazwę.

Zachęcały do niej sugestywnie reklamy telewizyjne.

Tylko ja i ty, i mój „Temperament”.
Przystojny model leżał na łóżku bez koszuli, biodra miał dyskretnie przykryte. Kiedy indziej znów wjeżdżał w

kamerę motocyklem, rozpryskując żwir na wszystkie strony, po czym następowało zbliżenie i mężczyzna mówił:
Nie zawsze ujawniam „Temperament”, ale go mam.

Katherine oglądała wszelkie reklamy, ponieważ miała zamiar pisać do nich teksty. Uśmiechnęła się na

wspomnienie reklamy „Temperamentu”, która wydała jej się szczególnie prymitywna. Zbliżyła flakonik do nosa i
powąchała z roztargnieniem. A może ci faceci z Madison Avenue trafnie wyczuwali potrzeby kobiet? Czyż jej
serce nie zabiło szybciej, gdy zaciągnęła się tym zapachem? Dziwne. Bo przecież jej wyobraźnia nie wyczarowała
twarzy modela, tylko...

Drgnęła zaskoczona, kiedy z tyłu za nią otworzyły się drzwi; poczuła się, jakby ją złapano na gorącym uczynku.
Jace spojrzał na nią w lustrze i powiedział z filuternym uśmieszkiem:

- Mam nadzieję, że lubisz ten zapach.

Katherine przemknęło przez głowę, że mężczyzna reklamujący „Temperament” pod żadnym względem nie

dorównuje jej mężowi.

- Tak, tak, oczywiście. Ja tylko... - Dlaczego jąka się jak skończona idiotka? Jest przecież u siebie!

- Allison śpi. Poczytałem jej trochę gazetę, ale ona kimnęła już po pierwszej stronie - Jace uśmiechnął się.

- Dziękuję ci, że się nią zająłeś, to miło brać kąpiel nie musząc cały czas nasłuchiwać.

- Nie ma za co. Moja pomoc dała wspaniałe wyniki: wyglądasz pięknie.

Podszedł i odwrócił ją twarzą do siebie; dotychczas rozmawiali za pośrednictwem lustra. Objął ją, ale tylko

musnął ustami czoło.

- Muszę dziś podjechać na odwiert, więc mogę wrócić dopiero późnym wieczorem.

Był ubrany roboczo, w bardzo stare i ciasne wypłowiałe dżinsy, równie wypłowiałą koszulę z krótkimi rękawami

i mocno znoszone buty kowbojskie.

- Czy już wiercą?

- Jeżeli zrobili wszystko, co mieli zrobić w zeszłym tygodniu, to powinni dziś zacząć. Przy okazji, przyjęli do

pracy twojego znajomego, Jima Coopera.

Spojrzała na niego, wciąż w jego objęciach.

- Jesteś tam szefem, prawda?

Zorientowała się już, że Jace specjalnie umniejsza swoją pozycję w firmie. Sunglow było jednym z

najpoważniejszych przedsiębiorstw naftowych w Ameryce. Zajmowanie w nim nawet niższego stanowiska
kierowniczego było uważane za nie lada sukces.

- Można to tak nazwać - uśmiechnął się. - Ale niczego bym nie dokonał bez moich ludzi. Są naprawdę dobrzy.

Pracujemy razem od dłuższego czasu.

Wzruszył lekko ramionami i Katherine przeniknął dreszcz. Trzymał ją tak blisko, że czuła jego najmniejszy ruch.

A kiedy delikatnie otarł się o jej piersi, mimo woli ogarnęła ją fala fizycznego podniecenia.

Natychmiast dostrzegł zmianę w jej nastroju.

- Czy jeszcze cię bolą? - spytał troskliwie. - Te zadrapania na piersiach? Może powinniśmy iść do lekarza?

- Nie, Jace - zapewniła go skwapliwie. - Goją się i czuję się bardzo dobrze.

- Pokaż, zobaczę.

- Co...? - wykrztusiła zaskoczona. - Nie, nie, to jest... to są...

Urwała, ponieważ Jace odsunął się od niej i wprawnym ruchem rozwiązał pasek podomki, i powoli rozsunął poły.

Wstrzymała oddech. Obrzucił spojrzeniem jej nagie ciało, po czym zatrzymał wzrok na piersiach.

Czerwone pręgi zamieniły się w cienkie różowe rysy, a po siniakach pozostał tylko blady ślad na skórze koloru

miodu.

- Chyba... chyba masz rację. Wszystko goi się dobrze.

Powiedział to zdławionym głosem. Kiedy podniósł na nią oczy, odczytała w nich prośbę o wybaczenie i zarazem

błaganie. Delikatnie wsunął pod szlafroczek rękę i objął ją. Drugą rękę położył jej na piersi. Dotykał tak leciutko,
że Katherine nie była pewna, czy to nie złudzenie.

Pochylił swoją ciemną głowę, a ona zamknęła oczy i rozchyliła wargi. Przesuwał usta po jej ustach, przytulając ją

tak blisko, że swoim wrażliwym ciałem poczuła szorstkość jego ubrania. Zachłanne usta Jace’a biorąc dawały
zarazem tyle, że przyprawiały Katherine o paroksyzmy rozkoszy.

W swoich pieszczotach przeniósł się na szyję, ukrywając twarz w jej zagłębieniu. Leciutko głaskał palcami jej

pierś. Wyprężyła się i wygięła do tyłu jak łuk. Jęknęła cicho.

- Och, Jace...

- Najdroższa... Najdroższa... - wyszeptał i pochylił głowę niżej.

A potem objął ustami obolałą pierś, otaczając ją słodkim, wilgotnym ciepłem.
Chwyciła go za głowę niecierpliwymi rękami i trzymała mocno, póki jego usta nie zaprzestały tej rozkosznej,

delikatnej pieszczoty. Wtedy zsunął rękę na jej biodro, przycisnąć ją coraz mocniej i mówiąc w ten sposób, jak
bardzo jej pragnie. Katherine, przejęta radosnym dreszczem, zaczęła bezwiednie poruszać biodrami.

Miękkim ruchem odsunął ją od siebie, z trudem łapiąc oddech i dalej mocno trzymając ją w ramionach.
Katherine drżała. Pozwoliła kiedyś pewnemu mężczyźnie na niewinne jej zdaniem karesy, ale on był tak bardzo

podniecony, że kiedy odmówiła mu spełnienia, wpadł we wściekłość, wymierzył jej policzek i wymyślając od
ostatnich oskarżył, że go sprowokowała. Potem przepraszał ją aż do obrzydzenia, ale ona zdawała sobie sprawę, że
te oskarżenia są w znacznym stopniu słuszne. Lubiła się całować i pieścić, jednak zawsze cofała się przed finałem.
Wiedziała, że w tych sprawach gra nie fair. Nie chciała, żeby Jace pomyślał, że dręczy go celowo.

- Jace? - spytała drżącym głosem. - Dobrze się czujesz?

Twarz miał zaczerwienioną, dyszał ciężko, ramiona wznosiły mu się i opadały.
Roześmiał się z goryczą.

- Nie bardzo - powiedział - ale jeżeli tak dalej pójdzie, to w ogóle nie wyjdę z domu, a naprawdę muszę iść do

roboty.

Popatrzyła na niego przepraszająco. Gdyby w tej chwili chciał wyegzekwować swoje prawa małżeńskie, była

gotowa.

- Przykro mi - odparła i rzeczywiście było jej przykro. Czuła, że coś traci, że coś jej umyka.

- Przykro? - W jego błękitnych oczach zabłysły ogniki. - Mnie wcale nie jest przykro, że moja żona ma ciało

bogini.

Pocałował ją w dekolt, owinął podomką i z żalem zawiązał pasek.

- Przez ciebie będzie mi się dzisiaj bardzo trudno skupić na pracy, ale taką ofiarę mogę ponosić codziennie.

Westchnął dramatycznie, pocałował ją i wyszedł.

Rozdział 8

W sobotę rano Jace spytał Katherine, czy pojedzie z nim na odwiert.

- Moi ludzie pracują po godzinach. Chciałbym tam wyskoczyć i zobaczyć, jak im idzie. To nie potrwa długo.

Pojedziesz ze mną?

Przez ostatni tydzień Katherine odpoczęła od zwykłych porannych zajęć. Niełatwo było przed wyjściem do pracy

wykąpać Allison, ubrać, nakarmić i zanieść do Happy. Te wolne ranki bardzo jej się przydały.

Nadal była zajęta, robiła porządki w szafach i w szufladach, szykując miejsce dla nowego domownika, ale pod

koniec tygodnia wszystko było gotowe i bez zajęcia poczuła się nieswojo. Pracowała przez całe życie i
próżnowanie ją męczyło.

- Dobrze, bardzo chętnie - odparła na zaproszenie Jace’a. - Nigdy nie widziałam wieży wiertniczej.

- Moi ludzie mi nie wierzą - powiedział. - Uważają, że istniejesz głównie w mojej wyobraźni. Nie uwierzą, że

naprawdę mam żonę i córeczkę, póki was nie zobaczą. Oczywiście Jim Cooper wyśpiewuje hymny pochwalne na
twoją cześć, ale na tego szczeniaka nikt nie zwraca uwagi.

Spojrzała na niego z irytacją, było jej jednak przyjemnie, że wspomniał o niej ludziom, z którymi pracował. Nie

zastanawiała się, dlaczego jest jej z tego powodu tak miło. Kiedy na niego patrzyła przy śniadaniu, które uparł się
sam przygotować, robiło jej się ciepło w sercu.

Spytała z udaną obojętnością:

- A co im o mnie powiedziałeś?

- Zaraz, zaraz. Niech sobie przypomnę... - cedził słowa i mrużył oczy w głębokim skupieniu. - Powiedziałem im,

że masz włosy koloru miodu, oczy jak głębokie leśne jeziora, w których odbijają się korony drzew. Powiedziałem,
że twego ciała nie da się opisać, ale że masz niezrównany biust. Że oczywiście nie nosisz żadnej bielizny, nawet
pod obcisłymi trykotowymi koszulkami i dżinsami.

- Jace! Nie masz prawa! - krzyknęła, a potem ujrzała figlarne błyski w jego oczach. Widząc jej oburzenie,

wybuchnął śmiechem, więc chcąc nie chcąc również zaczęła się śmiać. Allison, znudzona, spojrzała na nich z
wyższością. - Jeżeli rzeczywiście tak mnie przedstawiłeś, to boję się, że będą zawiedzeni.

Brwi zbiegły mu się nad oczami. Powiedział cicho:

- Nie, nie będą zawiedzeni.

Serce skoczyło jej radośnie. Od tego ranka, gdy pocałował ją w łazience, nie ponawiał żadnych prób zbliżenia,

ale Katherine poznała go już na tyle, by wiedzieć, że agresja nie leży w jego charakterze. Zdobywał ją subtelną grą.
Przez cały tydzień ograniczył pocałunki do czułych muśnięć policzka lub czoła. Z niepokojem stwierdziła, że ta
rezerwa wzmaga tylko jej pragnienie fizycznego kontaktu.

Któregoś wieczoru zaprosił ją, żeby obejrzała z nim ostatnie wiadomości w telewizji. Kiedy usadowiła się w

drugim końcu kanapy, odchrząknął i przyciągnął ją do siebie. Siedział, wygodnie odchylony do tym i oparty na
poduszkach. Schowała bose stopy pod lekki szlafroczek i dopiero po chwili zauważyła, że się opiera o Jace’a.

Słyszała jego równy oddech i czuła pod plecami twardy tors.
Drgnęła, kiedy ręką leżącą na oparciu kanapy zaczął głaskać jej ramię. Rzuciła okiem w jego stronę, ale był

wyraźnie pochłonięty programem.

Poruszał ręką wolno, jak hipnotyzer, podniecając ją delikatnymi muśnięciami. Silne palce niepostrzeżenie

zbliżyły się do jej piersi. Poczuła je, zanim jej dotknął, jej ciało ogarnęła fala gorąca. Pod koniec wiadomości miała
ochotę złapać go za rękę i przycisnąć ją do siebie. Jego palce znieruchomiały. Katherine wstrzymała oddech.

Teraz mnie dotknie - pomyślała.

Ale on, ku jej wielkiemu rozczarowaniu, poklepał ją tylko po bratersku i posadził prosto.

- Chyba już pójdę spać - powiedział.

Tej nocy ciało Katherine płonęło, wezbrane nie spełnionym pragnieniem. Rzucała się w pościeli niespokojnie.

Może to jakiś szczególny rodzaj okrucieństwa właściwy Manningom?

Peter oczarował Mary, która się w nim zakochała, a potem znęcał się nad nią na wszelkie możliwe sposoby.

Może metoda Jace’a polega właśnie na tym jedwabistym dotyku? Może chce ją w sobie rozkochać po to tylko,
żeby porzucić?

Postanowiła nie zwracać na niego uwagi. Zakochać się w Jace’u Manningu to tak, jakby skazać się na powolne

konanie. Wiedziała przecież, że jej nie kocha. Pragnął jej jedynie fizycznie. Było to widać wyraźnie w jego rozpło-
mienionym spojrzeniu, które co chwila na niej zatrzymywał.

Ale przyczyny, dla których się z nią ożenił, zostały jasno przez niego przedstawione. Miało to być

zadośćuczynienie za krzywdę, jaką Peter wyrządził Mary. Poza tym Jace czuł się odpowiedzialny za Allison.
Przecież nawet powiedział, że nie chciał się żenić i że robiąc to poświęca swoją wolność.

Jak się tego spodziewał, jego przyjaciel Mark, prawnik, przysłał mu zszywkę wycinków z gazet informujących o

ich małżeństwie. Jace przewidział reakcję rodziców z niesamowitą dokładnością. W jednym z artykułów
przytoczono ich słowa. Jace i Katherine połączyło głębokie uczucie zaraz potem, jak się tylko poznali (ciekawe,
kiedy miałoby to być?), oni zaś jako rodzice Jace’a są wzruszeni, że poślubił siostrę ukochanej Mary.

Katherine po przeczytaniu artykułu wpadła we wściekłość. Jace tylko wzruszył ramionami i wrzucił go do kosza.

Może w rzeczywistości wcale tak bardzo nie potępia rodziców? Może ma jednak z nimi coś wspólnego, lecz
ukrywa to, bo tak mu wygodniej? - pomyślała Katherine.

Patrząc na jego czarujący uśmiech, jeszcze raz powiedziała sobie, że musi być ostrożna ze swymi uczuciami.

- Ubiorę Allison i możemy jechać, kiedy będziesz chciał - odparła.

Jechali około pół godziny. Katherine była zachwycona krajobrazem. Wokół rosły sosny, cedry, dęby i wiązy, od

czasu do czasu pojawiały się krzewy derenia. Wiosną, obsypane uroczym białym lub żółtym kwieciem,
przyćmiewały urodą leśne olbrzymy.

Polna droga zwężała się, przechodząc w końcu w rozjeżdżony, wyboisty dukt. Dżip podskakiwał, aż dzwoniły im

zęby. Trudno było w tych warunkach rozmawiać. Katherine przytuliła Allison w obawie, że dziecko wypadnie jej z
rąk, kiedy trafią na większą dziurę.

Jace skręcił z drogi i przez jakiś czas jechali z rzadka porośniętym sosnami terenem, już nieco równiejszym, aż

dotarli do polany, gdzie widać było wieżę wiertniczą. Katherine zaskoczył wielki ruch i hałas. Pełno tu było jakichś
przerażających sprzętów i urządzeń.

Paru ludzi przerwało pracę, żeby pomachać Jace’owi, który wyskoczył z dżipa. Katherine na jego polecenie

została w samochodzie. Podbiegł do zdezelowanej szarej przyczepy z obłażącą farbą i po chwili wybiegł z niej w
kasku ochronnym na głowie; drugi trzymał w ręku.

- Włóż to, bardzo cię proszę! - wrzasnął przekrzykując hałas.

Katherine spojrzała sceptycznie na jaskrawożółty kask.

- Przepraszam, ale to przepisy Manningów. - Mrugnął do niej i nasadził jej kask na głowę. Wziął na ręce Allison i

ruszył z nią w kierunku przyczepy.

Katherine wydostała się z dżipa z pewnym trudem. Miała torebkę i siatkę z pieluchami. Czuła na sobie

ukradkowe spojrzenia, chociaż wszyscy zajęci byli pracą. Nawet nie starała się rozpoznać Jima Coopera.
Robotnicy byli anonimowi jak armia.

Może mam za ciasne dżinsy - zastanawiała się w panice, myśląc o tym, co jej wcześniej powiedział Jace.
Kask wydał jej się czymś śmiesznym i zupełnie zbędnym, ale Jace nieraz wspominał o twardych przepisach, jakie

wprowadzał wszędzie tam, gdzie miał na to wpływ.

- W latach trzydziestych, w czasie wielkiego kryzysu, ludziom rozpaczliwie zależało na pracy - mówił. - Angażo-

wali się  na polach naftowych, bez  względu  na kwalifikacje. Zatrudniali ich za  grosze pokątni pośrednicy,  którzy
nie  przejmowali  się  bezpieczeństwem  pracy.  Mieli  tanią  siłę  roboczą...  Przepisy  bezpieczeństwa  wprowadzono
znacznie  później.  Niestety  wielu  ludzi  zginęło  albo  zostało  okaleczonych  w  bezsensownych  i  zupełnie

niepotrzebnych wypadkach. Kiedy się pracuje przy wieży wiertniczej, zawsze jest pewne niebezpieczeństwo, ale
staram się je ograniczyć stosując różne środki ostrożności. - Jak widać, nawet żona nie stanowiła wyjątku.

Stał teraz na stopniach przyczepy, przytrzymując drzwi dla Katherine. Spojrzała w jego stronę. Uśmiechnął się

szeroko.

Można by pomyśleć, że jest ze mnie dumny, przemknęło jej przez głowę.

- To jest Billy Jenkins. Paskudny zrzęda i opryskliwy mruk, a do tego całkowicie pozbawiony skrupułów, aleśmy

się do niego przyzwyczaili.

Katherine zdjęła kask i popatrzyła na mężczyznę, którego Jace przedstawił jej w ten niecodzienny sposób. Billy

był starszy od pozostałych pracowników, więc pomyślała, że może Jace wyznaczył go do pracy w przyczepie ze
względu na wiek.

Miał rzadkie, siwe włosy, a skóra jego twarzy przypominała wysuszony brązowy rzemień, mocno naciągnięty na

kościach policzkowych. Poorana głębokimi bruzdami, przywodziła na myśl mapę drogową. Krępy i krzywonogi,
sprawiał wrażenie niższego, niż był w rzeczywistości.

Kilkakrotnie zmierzył Katherine od stóp do głów spojrzeniem, które wyrażało niewątpliwe uznanie.

- Ciekawe, co takie miłe małe stworzenie mogło zobaczyć w takim cholernym podwiertku jak ten tutaj - po-

wiedział, wskazując swego szefa bezczelnym ruchem małej główki.

Tym epitetem określano kogoś, kto dowiercał się na skos do innego otworu. W czasach boomu uważano to za

szczególne przestępstwo, a winowajcę traktowano jak najnędzniejszego z nędzników.

Katherine usłyszała za sobą donośny śmiech Jace’a.

- Zamierzasz stać tak dalej i nas obrażać, czy zrobisz nam coś do picia?

- Sami sobie weźcie. Chcę zobaczyć dziecko.

Katherine nie wątpiła, że te złośliwości wynikają z wzajemnej głębokiej sympatii. Billy wziął od Jace’a Allison,

która natychmiast sięgnęła do jego czerwonej chusteczki wystającej z kieszonki koszuli. Stary roześmiał się serde-
cznie.

- Proszę, jaka mądrala. Wiesz, kto jest twoim przyjacielem, prawda? Trzymaj z Billym, a nie pożałujesz. Tak,

pewnie, że tak. Chodź, pokażę ci coś ładnego.

Cały czas przemawiając słodko do małej, zaniósł ją, ku jej zachwytowi, do swojego zagraconego biurka.
Katherine i Jace śmieli się wesoło.

- Nic tak nie zawróci chłopu w głowie jak małe dziecko - powiedział Jace. Spojrzał na Katherine i mrugnął. - No,

może jeszcze piękna dziewczyna. Kiedy zobaczyłem, jak Billy ci się przygląda, myślałem, że będę musiał bronić
twego honoru.

- Bardzo mi to pochlebia - uśmiechnęła się. - Uważam, że jest prawdziwym dżentelmenem - powiedziała,

sznurując usta.

- Coś takiego! Ten stary rozpustnik? Gdybym ja używał takiego słownika jak on, nigdy byś mi nie darowała.

- Owszem, ale to co innego.

- Dlaczego?

- Bo nie jestem jego żoną, tylko twoją.

Spojrzał poważnie, ale kąciki ust drgały mu od powstrzymywanego śmiechu.

- To prawda. I radzę ci o tym nie zapominać - mruknął.

Roześmieli się oboje, Jace odruchowo objął Katherine i przytulił, po czym otworzył zardzewiałą lodówkę, z

której wyjął zimne napoje. Allison uszczęśliwiona siedziała na kolanach Billy’ego, pławiąc się w jego czułości.

- Chodź no tu do mnie na chwilę - skinął Jace na Katherine - mam dla ciebie pewną propozycję.

Wskazał jej biurko w drugim końcu przyczepy, przy którym biurko Billy’ego wydawało się szczytem porządku.

Piętrzyły się tu sterty map, wykresów i tabelek. Mogła się tylko domyślać, co przedstawiają, ale przede wszystkim
ciekawa była propozycji Jace’a. Kiedy przecisnęła się wąskim przejściem, kazał jej usiąść za biurkiem, sięgnął
ponad jej ramieniem i wziął arkusz papieru zapisany pochyłymi bazgrołami.

- Tę notatkę dostałem od Willoughby’ego. To właściciel Sunglow. Wspominałem ci o nim...

Skinęła głową, więc mówił dalej:

- Wygląda na to, że Willoughby’ego niepokoi zła opinia towarzystw naftowych. Podejrzanie wielkie zyski i inne

tego rodzaju rzeczy. Jest zdecydowany coś zrobić, żeby poprawić opinię o firmie. Udało mu się zawrzeć układ z
wieloma stacjami telewizyjnymi na wielkich rynkach Teksasu i Oklahomy, między innymi w Houston, Dallas, Fort
Worth, Austin i Oklahoma City. Sunglow zapewni paliwo i usługi konserwacyjne dla ich nowych samochodów
osobowych i innych pojazdów, w zamian za czas reklamowy. - Wypił łyk wody sodowej i spytał: - Rozumiesz?
Przerwij mi, jak będzie coś niejasnego. Ja też musiałem chwilę pomyśleć, żeby to pojąć.

- Tak, rozumiem cię, ale...

- A teraz to, co dotyczy ciebie. Potrzebny jest ktoś do robienia reklamówek. Zaproponowałem, że ty się tym zaj-

miesz.

Katherine patrzyła na niego w osłupieniu.

- Ja! - zawołała. - Jace, ja przecież nie mam pojęcia...

- O ropie naftowej? Nie musisz. Willoughby chce mieć reklamy w stylu ogłoszeń agencji państwowych, zrobione

z punktu widzenia konsumenta. Chce upowszechnić opinię, że Sunglow niepokoi się sytuacją energetyczną na
świecie i podejmuje kroki, żeby ją zmienić i jednocześnie utrzymać w ryzach ceny benzyny. Musimy sobie
poprawić reputację. Pisywałaś informacje dla prasy. To dla ciebie pestka.

- Czy Sunglow rzeczywiście zamierza coś w tej sprawie robić? Nie mogę kłamać.

Spojrzał na nią prawie urażony.

- Katherine, nigdy bym cię nie zmuszał do kłamstw. Czy uważasz, że mógłbym się związać z firmą, która oszu-

kuje ludzi?

Odwróciła głowę.

- Nie. - Przygryzła wargę. Potrzebowała trochę czasu, żeby pomyśleć. Co za fantastyczna okazja! Ledwie mogła

ukryć podniecenie, a przecież nad niejednym musiała się zastanowić.

- Chybabym tutaj nie mogła pracować - powiedziała.

Roześmiał się.

- No pewnie, że nie! Nie pozwoliłbym tym dzikusom przez cały dzień pożerać cię wzrokiem. W żadnym razie.

Wystarczy już, że Cooper jest na ciebie taki napalony. - Odwrócił się do niej, oparł o biurko i skrzyżował wyciąg-
nięte nogi. Szeroki uśmiech wskazywał, że sobie żartuje na temat Jima. - Pomyślałem - podjął - że mogłabyś praco-
wać w domu. Uważam, że powinnaś być z Allison w tym tak ważnym okresie jej życia. Możesz sobie sama ustalić
godziny pracy, będziesz pracować, kiedy ci się podoba, ale cały dzień z nią. Co o tym sądzisz?

- To by było cudownie, Jace. Martwiłam się, że ją na tak długo zostawiam, zanim... zanim się pobraliśmy.

- Świetnie! A więc załatwione.

- Czekaj! Niech pomyślę. - W skupieniu bębniła palcem wskazującym po wargach. - Będę chyba musiała blisko

współpracować z realizatorami tych filmów?

- Słuszne pytanie. Stacja telewizyjna w Houston dostarczy nam wszystko, co trzeba. Jak im przekażesz scena-

riusz, załatwią całą czarną robotę. Jeżeli będziesz potrzebna, zawsze mogą zadzwonić. A w razie czego weźmiesz
samolot firmowy i polecisz na jeden czy dwa dni.

- Och, Jace, to zbyt piękne, żeby było prawdziwe.

- To tylko kwestia tego, czy chcesz, czy nie. Kwalifikacje masz.

Pogłaskał ją delikatnie po policzku i uśmiechnął się szeroko.

- Czy zadzwonić do Willoughby’ego i powiedzieć mu, że ma nowego pracownika?

Zawahała się na krótką chwilę, a potem klasnęła w ręce.

- Tak, Jace, och tak! - zawołała.

Umówili się, że zostaną i zjedzą lunch z robotnikami. Jeden z nich pojechał do miasta i przywiózł hamburgery i

frytki. Allison, po swojej południowej butelce, zasnęła spokojnie na ręku Billy’ego, który okazał się zupełnie nie-
wrażliwy na docinki kolegów.

Wiertnia dudniła, świder wgryzał się w grunt i skałę, a warkot silnika, który wciskał go w głąb, przyprawiał

Katherine o ból głowy. Ale robotnicy, przyzwyczajeni do hałasu, zajadali, aż im się uszy trzęsły.

Siedzieli na ziemi, na siedzeniach wyjętych z ciężarówek, albo stali w grupkach i żartowali - czasami wymknęło

im się jakieś mocniejsze słowo, chociaż Katherine miała wrażenie, że i tak ze względu na nią bardzo się hamowali.

Kiedy już wszyscy skończyli, Jace wrzasnął starając się przekrzyczeć hałas:

- Co się tu do diabła dzieje? Czy myślicie, że skoro przywiozłem żonę, żeby was poznała, to już się możecie cały

dzień obijać? Wszyscy do roboty! Koniec pikniku.

Mówił to poważnie, ale cały czas się uśmiechał.
Rozległo się szemranie i były nawet niezadowolone miny, ale wszyscy powędrowali do roboty. Niektórzy,

przechodząc obok Katherine, pozdrawiali ją serdecznie albo zagadywali nieśmiało. Jim Cooper uśmiechnął się do
niej szeroko spod kasku, ale umknął szybko, kiedy Jace łypnął na niego złym okiem.

Gdy po powrocie z wiertni wchodzili do mieszkania, Jace powiedział:

- Za parę dni przyjdzie paczka od Willoughby’ego. Wysyła jakieś materiały, które mogą ci się przydać, dużo

suchych faktów i liczb, ale też trochę interesujących historii o ludziach.

- Chciałabym już zacząć - westchnęła Katherine.

Jace uśmiechnął się tajemniczo, zauważyła błysk w jego niebieskich oczach. Za chwilę miała się dowiedzieć,

dlaczego jest taki zadowolony.

Na środku living-roomu stało nowe biurko, a na nim elektryczna maszyna do pisania. Katherine pisnęła z radości

i odwróciła się zdumiona do Jace’a.

- To dla mnie? - spytała.

- Nie, dla Allison - odrzekł wesoło.

Pominęła tę kpinę i pośpieszyła zobaczyć to wspaniałe urządzenie. Było wszystko, co trzeba, wyświetlarka

korektorska i różne inne rzeczy, które trochę ją przeraziły, bo nie umiała się nimi posługiwać.

- Och, Jace, jest cudowna. Ja... kiedy?

- Kupiłem ją dwa dni temu i poprosiłem, żeby dostarczono ją podczas naszej nieobecności. Miała to być dla

ciebie niespodzianka. Podoba ci się?

- Podoba? Przecież to marzenie każdej maszynistki. Gdybyś widział... - urwała pod wpływem jakiejś nagłej myśli

i spojrzała na niego przymrużonymi oczami. - Byłeś taki pewny, że zgodzę się na twoją propozycję...? Co?

Roześmiał się.

- Miałem nadzieję.

Udawała nadąsaną, ale nie wytrzymała długo i uśmiechnęła się do niego promiennie.

- Powinnam być wściekła na ciebie, że uznałeś to za oczywiste, ale nie potrafię. Dziękuję ci, Jace, za wszystko.

Za pracę. Za maszynę. Za wszystko.

Zawstydziła się, że kiedykolwiek miała wątpliwości co do jego intencji.

- To chodź i podziękuj, jak się należy - powiedział. - Pocałuj.

Patrzył na nią twardo, łagodny wyraz twarzy gdzieś znikł.
Rozdrażniona jego nagle zmienionym tonem, zmusiła się, by do niego podejść. Kiedy oglądała nowy nabytek,

wziął od niej Allison, która spała sobie teraz spokojnie u niego na rękach. Wspięła się na palce i pocałowała go
lekko w policzek.

Zmarszczył czoło.

- To nie był pocałunek. To jest pocałunek. - Pochylił się i ujął jej usta w swoje. Nie mógł jej przytulić z powodu

Allison, ale siła jego pocałunku była znacznie większa i znacznie bardziej zniewalająca niż jakiekolwiek uściski.

Jego mocne wargi dotykały jej ust z dręczącą obojętnością. Skubał jej dolną wargę, dopóki Katherine nie

rozchyliła ust. Ale nawet wtedy jego pieszczota była leniwa, jakby beznamiętna.

Katherine jęknęła i przysunęła się bliżej. Zarzuciła mu ręce na szyję i zmusiła, by znowu pochylił głowę. Dopiero

teraz zaspokoił jej pragnienie. Z rozkoszną gwałtownością rzucił się na jej usta i od tego pocałunku ciało Katherine
rozśpiewało się uczuciem, które zdawało się rozsadzać jej duszę.

Gdzieś w podświadomości kołatała myśl, że Jace tak łatwo, tak zupełnie bez wysiłku, potrafi ją zniewolić. Jak to

się dzieje, że tak całkowicie zawładnął moimi zmysłami? - zadawała sobie pytanie. Nie mogę się poddać uczuciom.
A jednak chcę. Chcę Jace’a.

Te myśli przelatywały jej przez głowę, gdy piła słodycz jego warg. A potem Jace odkrył inne okolice jej twarzy, i

wszystkie myśli Katherine gdzieś uleciały.

Poczuła nagle bębnienie małych piąstek na swojej piersi i dopiero wtedy uświadomiła sobie, że przygnietli

Allison. Puściła szyję Jace’a i odsunęła się powoli.

Spojrzeli na niezadowolone maleństwo. Allison skrzywiła buźkę i zaczęła głośno płakać.

- Patrz, cośmy narobili - mruknął Jace. Podniósł Allison do góry i uspokajająco poklepał po pleckach. - Chodź,

księżniczko, zaraz ci to wynagrodzę. - Idąc do kuchni odwrócił się i powiedział przez ramię: - Ja ją nakarmię, a ty
się pobaw swoją nową zabawką.

Katherine nie protestowała. Usiadła przy nowym biurku i wzięła do ręki instrukcję.

- To prawie encyklopedia - zawołała w stronę kuchni. - Zanim pierwszy raz włączę maszynę, będę musiała to

godzinami studiować.

- Poradzisz sobie z pewnością!

Minęła godzina, nim Katherine oderwała się od lektury. Jace zaniósł Allison przez living-room do sypialni.

- Już się najadła. Udało mi się wcisnąć jej większość tej ohydnej papki. Dotrzymywała mi towarzystwa, kiedy ro-

biłem mój słynny sos do spaghetti. Masz ochotę spróbować?

- To brzmi zachęcająco.

- Musi się chwilę pogotować. Poczekaj tu na mnie, pójdę położyć małą.

Ledwie skończył mówić, Katherine znów przepadła dla świata. Pochylona nad instrukcją, studiowała zawiłości

budowy maszyny.

Nagle doszedł ją ostry krzyk bólu. Poderwała się, rzuciła broszurę i pobiegła w stronę sypialni.

Rozdział 9

Otworzyła drzwi i jak burza wpadła do pokoju. Nie było tu nikogo. Spojrzała na puste łóżeczko i znowu usłyszała

głośny jęk i bolesne:

- Auuu!

Dopiero wtedy zorientowała się, że krzyki dochodzą z łazienki.
Stanęła na progu jak wryta. Jace i Allison byli w wannie. Gładka biała pupka Allison kontrastowała ze śniadym

torsem Jace’a, porośniętym ciemnymi włosami. Jace leżał w wodzie, unosząc kolana, żeby zmieścić swe duże ciało
w za krótkiej wannie. Widok jego męskości poraził jej zdumione i mimo wszystko ciekawe oczy.

- Och, Katherine, jesteś, dzięki Bogu. Pomóż mi... - Skrzywił się z bólu i wtedy dostrzegła przyczynę.

Allison leżała wyciągnięta jak długa na piersi Jace’a, małymi tłustymi rączkami ciągnąc go za włosy. Tak się

cieszyła tą nową niezwykłą zabawką, że coraz mocniej zaciskała piąstki i fikała z radości nóżkami.

Katherine przełknęła nerwowo i wyszeptała:

- Zaraz... zaraz ją zabiorę. - Schyliła się i chwyciła wpół mokre, wijące się ciałko.

- Nie! - wrzasnął przerażony Jace. - Jeśli ją teraz podniesiesz, wyrwie mi wszystkie włosy, a to okropnie boli.

Katherine spojrzała na malutkie paluszki zaplątane w ciemne włosy i przyznała mu rację.

- Co... - zaczęła.

- Może byś wyplątała jej paluszki z moich włosów. Boję się ją puścić. Jest śliska jak węgorz.

Katherine na chwilę przymknęła oczy i wciągnęła powietrze. A potem uklękła obok wanny i odginając jeden po

drugim paluszki małej, uwolniła mokre kosmyki kędzierzawych włosów. Gdy wyplątała jedną rączkę, Jace złapał
ją zaraz i przytrzymał z daleka.

Katherine zajęła się drugą rączką. Nachyliwszy się, żeby lepiej widzieć, udawała, że nie czuje oddechu Jace’a,

który owiewał jej włosy. Głowę miała tuż przy jego ustach. Uwolniony wreszcie, szybko wstał, ale zamiast oddać
dziecko Katherine, nadal trzymał je w objęciach.

- Powinienem ci dać klapsa w gołą pupę, moja panno - zbeształ Allison. - Od tej chwili będę się kąpał w koszuli.

Przeszedł nago do sypialni, ciągle z małą na ręku, i wytarł ją miękkim ręcznikiem.

- Dzięki ci, kochanie - mruknął do Katherine, po czym przestał zwracać na nią uwagę.

Idąc przez sypialnię ominęła go szerokim łukiem. Jace, pochylony nad łóżeczkiem, ubierał małą w piżamkę.

Biodra miał tylko niewiele jaśniejsze od szerokich gładkich pleców, które zwężały się ku talii i poprzez pośladki
przechodziły w smukłe, umięśnione uda. Katherine szybko wyszła do living-roomu.

Przez chwilę bezmyślnie kartkowała instrukcję, którą jeszcze tak niedawno była całkowicie pochłonięta, a potem

wypuściła ją z drżącej ręki i broszura upadła na podłogę. Machinalnie podniosła ją i położyła obok maszyny. Nie
mogła się jednak skupić; przed oczyma wciąż miała obraz lezącego w wannie Jace’a.

Poszła do kuchni w nadziei, że może tam się czymś zajmie, uspokoi, że znowu będzie się zachowywać jak

człowiek rozumny, a nie roztrzęsiona galareta.

Podniosła pokrywkę. W rondlu gotował się sos do spaghetti, roztaczając wspaniały zapach. Gdy już miała

odłożyć pokrywkę, usłyszała ciche kroki. Czuła, że za nią stoi Jace. Upuszczona pokrywka zabrzęczała głośno.

Zanim Katherine zdążyła ją podnieść, Jace sięgnął ręką pod jej ramieniem i sam to zrobił.
Obie ręce Jace’a znalazły się pod bluzką Katherine. Jednym ruchem rozpiął klips stanika z przodu, odsunął

koronki i nakrył dłońmi jej piersi.

- Podnieciło cię to, prawda? I zaniepokoiło?

Ukrył twarz na jej karku pod włosami, koniuszkiem języka dotykając aksamitnie gładkiej skóry za uchem.

- Co? - spytała Katherine zduszonym głosem.

- Widok mojej nagości. Kiedyś wywoływałem w ten sposób wielkie zamieszanie. Było to w Afryce. Kiedy szed-

łem ulicą, na sam mój widok rodzice córek „w wieku poborowym” drżeli z przerażenia.

Jego głos, ściszony do szeptu, brzmiał uwodzicielsko. Przysunął się bliżej, udami muskając jej biodra i nogi.
Z trudem dobywając słowa, usiłowała podtrzymać tę bezsensowną rozmowę.

- Ch...chodziłeś nago po mieście?

Ścisnął jej piersi tworząc między nimi głęboki rowek i jednocześnie muskał palcem sterczące sutki.

- Oczywiście. W pewnych kulturach afrykańskich jest to przyjęte. - Chwycił ją zębami za ucho,

- No cóż, tu nie Afryka... - westchnęła. Jego ręce błądziły teraz po jej płaskim brzuchu. - Byłabym ci wdzięczna,

gdybyś nie... Och, Jace.

Odwrócił ją do siebie. W jego błękitnych oczach była determinacja. Wziął Katherine na ręce i zaniósł do swojej

sypialni.

Delikatnie położył ją na ogromnym łożu, zrzucił ręcznik, którym był przewiązany w pasie, i wyciągnął się obok

niej.

Odgarnął włosy z jej płonących policzków i lekkimi pocałunkami okrył skronie.

- Chcę się z tobą kochać - powiedział.

Nie prosił o przyzwolenie. Zabrzmiało to jak oświadczenie. Całował czule, namiętnie, coraz śmielej. Napawał się

widokiem ciała Katherine, każdą jego najdrobniejszą częścią, w miarę jak się przed nim odsłaniało. Rozbierał ją z
zadziwiającą wprawą i dręczącą powolnością, co chwila przerywając tę czynność, by podjąć pieszczoty.

Z jej długich, smukłych nóg zsunął majteczki bikini, obsypując Katherine czułościami i szepcząc pełne zachwytu

słowa.

Pod dotknięciem jego rąk powoli narastało w niej podniecenie. Zaczęła brać udział w ich odkrywczych wędrów-

kach. Odrzuciła głowę do tym, a on stęsknionymi ustami szukał wrażliwych miejsc na jej szyi.

Jego wargi spoczęły na jej ustach, całując namiętnie i delikatnie zarazem. Pijąc ich słodycz i pieszcząc dłońmi jej

ciało, wyszeptał:

- Nie wiem, jak lubisz... Powiedz, czy...

Przerwała mu, pocałunkiem zamykając usta. Jeśli tak to miało dalej wyglądać, to lubiła wszystko...
Przesunął usta po jej policzku, szukając ucha. Pieścił je ciepłym oddechem i językiem, rękami gładząc ramiona,

piersi i brzuch. A potem poczuła jego palce niżej, po wewnętrznej stronie ud, i wreszcie ogarnęła ją fala gorąca,
kiedy Jace dotknął samego jądra jej kobiecości.

- Twoja skóra jest jak aksamit - wyszeptał, przesuwając dłonią po jej podbrzuszu. - Pamiętasz, jak kładłem cię

wtedy do łóżka?

- Tak, Jace, pamiętam.

Przypomniały jej o tym jego dłonie.

- Tak chciałem cię wtedy dotykać. - Jego ręka spoczęła nieruchomo na miękkiej kępce włosów u nasady jej ud.

Ujęła jego głowę i przesunęła w dół, na swoje piersi.

- Jace - poprosiła - całuj mnie tutaj...

Całował miękkie krągłości, obrysowując językiem ich kontury, aż Katherine zaczęła wić się z nie zaspokojonego

pragnienia. Kiedy poczuła, że Jace ujmuje wargami jej sutek, usłyszała własny jęk rozkoszy.

Chwyciła go za ramiona, wyczuwając pod palcami jego twarde mięśnie. Jej pieszczoty stawały się coraz

śmielsze, aż wreszcie wsunęła ręce między ich ciała i zaczęła błądzić palcami wśród gęstych włosów na piersi i
wokół małych brązowych sutek. Z satysfakcją słuchała jego przyśpieszonego oddechu.

- Ach, Katherine, jesteś taka cudowna... - powiedział, a jego palce znów odnalazły wilgotne ciepło pomiędzy jej

udami. Katherine jak echo powtarzała jego westchnienia. - Teraz? - spytał, ustami dotykając jej ust. - Teraz?

Skinęła głową. Jego głęboki pocałunek stanowił symboliczną zapowiedź tego, co miało nadejść.
Uniósł się i delikatnie na niej położył, a potem wszedł w nią ostrożnie i lekko. Kiedy poczuł nieoczekiwany opór,

zaskoczony spojrzał w oczy Katherine. Ale gwałtowny nacisk jej rąk na jego uda i wygięte w łuk ciało błagały, by
się nie ociągał.

Początkowy ból ustąpił i Katherine oddała się bez reszty rozkosznemu szaleństwu. Odsunęła od siebie wszelkie

świadome myśli, wszystko to, co mogłoby przyćmić oślepiający blask tego nowego, wspaniałego doznania. Ważne
było tylko to, że ich ciała stały się jednym. Nie tylko ciała, należała bowiem do Jace’a także duchem - i to wydało
jej się cudowne.

Poczuła, że zapada się w jakąś niepojętą, lecz kuszącą niepamięć i krzyknęła:

- Jace! Jace!

- Tak, najdroższa, tak - Poddaj się tej chwili - szepnął jej do ucha.

I Katherine się poddała.

- Jesteś dziewicą? - spytał z lekka przerażony. Leżeli objęci i wtuleni w siebie. - Moja żona jest

dwudziestosiedmioletnią dziewicą. - Potrząsnął głową zdumiony.

- Już nie jest - sprostowała Katherine i przylgnęła do niego jeszcze mocniej, o ile to w ogóle było możliwe.

- Ty potworze! - Klepnął ją żartem w siedzenie. - Teraz pewnie będziesz chciała to robić bez przerwy - westchnął

z udaną rezygnacją.

Zachichotała i oparłszy się na łokciach okryła jego twarz wilgotnymi, słodkimi pocałunkami. Zaczął ją łaskotać

po żebrach, aż opadła na wznak. Patrzył jej w twarz, śmiejąc się cicho.

Katherine splotła mu ręce na karku i przyciągnęła go bliżej. Ogarnęła ich nowa radosna fala namiętności. Jace

wodził palcami po jej szyi, a potem poszukał piersi. Przerwał żarliwy pocałunek, by na nie popatrzeć. Delikatnie je
drażniąc, obserwował, jak różowe sutki sztywnieją w podnieceniu.

- To fascynujące - szepnął. Nachylił się i musnął je wargami.

Jego dłoń powędrowała niżej - i właśnie w tej chwili Katherine zaburczało w brzuchu. Jace zachichotał.

- Jesteś głodna? - zapytał i odsunął się od niej.

- Tak - jęknęła wyciągając do niego ramiona. Dzielące ich centymetry wydawały się jej przepaścią. - Ale nie na

jedzenie.

- Chodź - powiedział i wstał z łóżka. - Zjemy coś. - Włożył szorty i koszulkę, która przykrywała tylko ramiona i

górną część torsu, pozostawiając brzuch nagi. - Obrażę się, jeżeli mój słynny sos do spaghetti nie znajdzie twego
uznania.

- Wolę zostać w łóżku - pisnęła Katherine.

- Ja też bym wolał, ale zależy mi na tym, by pani Manning zachowała tę wspaniałą kondycję, z której robi taki

świetny użytek.

Wziął Katherine za ręce i podniósł, a potem wtulił twarz w zagłębienie jej szyi.

- Katherine?

- Mmmmm?

- Wyświadcz mi pewną uprzejmość...

- Mianowicie?

- Włóż tę koszulkę, którą miałaś na sobie, kiedy byłem tu po raz pierwszy. Wiesz, tę, w której malowałaś. I

zawiąż ją tak samo jak wtedy. Dobrze?

Odsunęła się i spojrzała w jego błyszczące niebieskie oczy.

- I to ma być ta uprzejmość? - spytała.

- Nie tylko to - przyznał z filuterną miną. - Chcę, żebyś nie miała na sobie nic poza majteczkami bikini.

- Jace! - obruszyła się. - To nieprzyzwoite!

- Naprawdę? Nie powiem nikomu. Ty chyba też nie?

- Jesteś niepoprawny - szepnęła, całując go w dołek na policzku.

- Ale ty to bardzo lubisz - odparł. Popchnął ją bezceremonialnie na łóżko i dodał: - Pośpiesz się, ja też jestem

głodny.

Katherine przyszła do kuchni ubrana tak, jak sobie życzył. Odwrócił się do niej i zmierzył ją pożądliwym spoj-

rzeniem, a następnie porwał w objęcia i ucałował.

- Właśnie to miałem ochotę zrobić tego pierwszego dnia.

- Miałeś ochotę i zrobiłeś - wytknęła mu cierpko.

- Zrobiłem? Możliwe. Tym lepiej - uśmiechnął się.

W trakcie gotowania spaghetti Katherine zajęła się sałatą, a Jace posmarował masłem czosnkowym grube kromki

bułki i wsadził je do pieca.

Wcześniej wstawił do lodówki butelkę czerwonego wina, którą teraz otworzył.
Jakimś cudem wszystko było gotowe jednocześnie i wreszcie zasiedli do późnego obiadu.
Katherine dowiedziała się, że Jace niedługo skończy trzydzieści trzy lata i że na drugie imię ma Lawrence.

Opowiadali sobie różne zdarzenia z dzieciństwa i młodości. Uczyli się wzajemnie siebie, swoich upodobań,
sympatii i antypatii, poglądów i zapatrywań.

Byli już syci spaghetti, sałatki, chleba i wina, ale Jace nalegał, by zjedli jeszcze po miseczce lodów

czekoladowych. Kiedy potem wspólnie zmywali, Katherine znów zaczęła się zastanawiać, jak to możliwe, że Jace
tyle je, a nie ma ani grama tłuszczu. Objęci stanęli przy łóżeczku Allison. Czuli dodatkową więź wynikającą z tego,
że wspólnie podjęli zobowiązanie wobec małej: że ją wychowają na dobrego, wrażliwego człowieka. Katherine
przewinęła dziecko tak delikatnie, że nawet się nie obudziło.

Nie było żadnych wątpliwości co do tego, gdzie ma spać tej nocy. Bez oporów poszła z Jace’em do jego sypialni.

Jeszcze nie zdążyła uporządkować pościeli, a on już był rozebrany. Rozwiązał węzeł koszulki Katherine i ściągnął
ją z jej ramion, a ona jednocześnie wyskoczyła z majteczek.

- Jestem szaleńczo zazdrosny - powiedział, gładząc jej ramiona.

- Dlaczego? - spytała.

- Dlatego, że pierwszy raz na tym łóżku byłaś z Cooperem.

- Tak - westchnęła, udając smutek. - Chyba będę musiała go rzucić.

Roześmieli się, a potem leżeli cicho przez chwilę, napawając się swoją bliskością.

- Jak się czujesz? - szepnął Jace w ciemność.

- O, właśnie tak - odparła Katherine figlarnie. Nieśmiało wsunęła rękę pod kołdrę. Z sykiem wypuścił powietrze,

kiedy dotarła do celu. Uśmiechnęła się zadowolona, że tak spontanicznie reaguje na pieszczotę jej dłoni.

- O Boże - jęknął. - Nie to miałem na myśli, ale odpowiedź mnie zadowala.

Z trudem opanował przyśpieszony oddech.

- Pytałem, czy cię nie bolało. Nie byłem zbyt delikatny.

Znów jęknął. Katherine poczynała sobie teraz śmielej.

- Katherine... - wychrypiał. A potem dodał spokojniej: - Nie przyszłoby mi nigdy do głowy, że jesteś dziewicą.

- Uważałeś mnie za jedną z tych zwolenniczek swobody seksualnej, co to mają na swoim koncie całe tabuny

kochanków, tak? - Dotknęła ustami jego szyi.

- Ależ nie, skąd... - wykrztusił przez zaciśnięte zęby. Z każdą chwilą trudniej było mu mówić. - Myślałem tylko,

że dziewczyna tak piękna jak ty musiała już wcześniej kogoś mieć... Ale skoro nie, to tym lepiej.

- Och, Jace - szeptała, tuląc twarz do jego owłosionej piersi i muskając ją pocałunkami lekkimi jak skrzydła mo-

tyla. Czubkiem języka dotknęła jego sutka.

- Katherine...! - krzyknął zduszonym głosem.

Sięgnął pod kołdrę i podniósł jej rękę do ust, a potem znowu łagodnie poprowadził ją ku kolejnemu spełnieniu.

Nastały tygodnie idylli. Byli całkowicie pochłonięci sobą. Wymieniali spojrzenia i pieszczoty, które kochankom

wydają się dyskretne, a które dla każdego, kto przypadkowo stanie się ich świadkiem, są nieomylnym symptomem
uczucia.

Śmieli się, rozmawiali i kochali, coraz dalej odsuwając od siebie wspomnienie przykrych okoliczności ślubu.

Katherine eksperymentowała z nową maszyną i pod koniec tygodnia miała już gotowe brudnopisy pierwszych
scenariuszy filmów reklamowych.

Za dnia, gdy Jace był w terenie, spędzała długie godziny notując pomysły i zbierając materiały. Teksty czytała na

głos Allison, która była wdzięczną słuchaczką. Przenosiła ją na materac rozpostarty na podłodze w living-roomie,
aż któregoś dnia Jace przyniósł huśtawkę domową. Zainstalował stojak w kształcie litery A i posadził małą w
wygodnym płóciennym foteliku, po czym stwierdził:

- To mieszkanie z każdym dniem robi się ciaśniejsze.

Jak na kogoś, kto kucharzył tylko z konieczności, Katherine znajdowała zadziwiającą przyjemność w gotowaniu

dla Jace’a. Pewnego dnia zadziwiła go ciastem czekoladowym, które, jak oświadczył, było jego ulubionym
smakołykiem.

Wiedziała, że jest bardzo wybuchowy. Czyż nie widziała go w akcji w dniu, w którym została zaatakowana przez

Ronalda Welsha? Jego gwałtowny temperament ujawniał się także w sprzeczkach przedmałżeńskich. Szczególnie
podczas wycieczki nad jezioro, kiedy go przyrównała do Petera.

Teraz nie zostało po tym ani śladu. Okazał się łatwy we współżyciu i bardzo szczodry. A ponadto okazywał

Allison wielką miłość. Codziennie po powrocie z pracy brał prysznic, przebierał się, potem zaś poświęcał cały czas
małej, bawiąc się z nią i przemawiając do niej czule. Czasem, gdy grymasiła, kołysał ją po prostu i widać było
wyraźnie, że jego obecność wpływa na małą kojąco.

Pewnego wieczoru Katherine usłyszała, jak kołysząc dziecko w wiklinowym foteliku przemawia do niej

pieszczotliwie:

- Moje słodkie maleństwo, tatuś cię kocha. Kocham cię, Allison.

Te słowa ukłuły ją w serce, ponieważ nigdy, nawet w chwilach największej intymności, Jace nie powiedział jej,

że ją kocha. Owszem, był bardzo czuły i nigdy nie myślał o zaspokojeniu jedynie własnego pożądania, cierpliwie i
skutecznie dążąc do osiągnięcia wspólnego spełnienia, ale tych dwóch upragnionych słów nie powiedział jej nigdy.

Zapragnęła je nagle usłyszeć, chciała, by skierował je do niej, by zabrzmiały równie szczerze, jak wtedy, kiedy

zwracał się tak do Allison. I nagle zrozumiała, że kocha Jasona Manninga.

Kiedy do tego doszło? W którym momencie odrzuciła podejrzenia i uznała go za człowieka godnego zaufania?

Kiedy przestała doszukiwać się u niego jakichś ukrytych intencji? Nie potrafiła na te pytania odpowiedzieć. Jedno
było jasne: kochała Jace’a i życie bez niego straciłoby dla niej wszelki sens.

Nigdy jeszcze nikomu tak bardzo się nie zaprzedała. To było wręcz przerażające. Najpierw zawładnął jej życiem,

teraz sercem i uczuciami. Co będzie, jeśli zawiedzie jej zaufanie? Czy potrafi znieść fałsz z jego strony?

Odsunęła od siebie te myśli i słuchała, jak Jace cichutko śpiewa Allison. Nie zdradzi jej! Tego nie zrobi! W

każdym razie nie teraz, nie po chwilach tak pełnego seksualnego zespolenia. Ich pragnienie siebie nawzajem było
nienasycone.

Jeszcze jedna myśl przemknęła jej przez głowę. Żądza. Mężczyźni potrafią uprawiać seks, nie angażując się

uczuciowo. Czy przypadkiem ich wspaniałe miłosne uniesienia nie były dla Jace’a właśnie czymś takim? Może z
jego strony to tylko rutyna, a ona pomyślała, że te sprawy znaczą dla niego tyle, co i dla niej?

- Hej, a jakież to fantastyczne rozkosze kulinarne czekają mnie dziś na obiad?

Jace podszedł z tyłu, gdy stała przy kuchni, i położył jej ręce na ramionach, wyrywając Katherine z niemiłych

rozmyślań.

- Jaszczurcze oczy - odrzekła, śmiejąc się i nieświadomie lgnąc do niego.

- Z sosem serowym? Świetnie! Bardzo to lubię. - Schował twarz w zagłębieniu jej szyi. - A co na deser?

Ciesz się tym, co masz - powiedziała sobie. Nie mógłby cię tak całować, gdyby cię choć trochę nie kochał.

Katherine przeklinała w myśli wyboje. Jej nowy samochód omal się nie rozsypał na drodze wiodącej w stronę

wiertni. Chciała zrobić Jace’owi niespodziankę; wiozła mu na lunch coś dobrego. Happy, którą wtajemniczyła w
swoje plany, chętnie zgodziła się popilnować Allison.

Gospodyni zauważyła zmianę w stosunkach między Jace’em a Katherine. Od chwili gdy się pojawił,

podejrzewała, że jest jej mężem. Sądziła, że przyjechał tu za nią po jakiejś sprzeczce; jak to między zakochanymi.
Łatwo było dostrzec, że szaleją za sobą. I że, oczywiście, Jace jest ojcem Allison. Trudno o bardziej zakochanego
ojca! Happy nie posiadała się z radości, że młodzi przezwyciężyli to, co ich dzieliło, obawiała się jedynie, że mają
za mało czasu dla siebie i uznała, że musi im pomóc. Ponadto od chwili, kiedy Katherine zaczęła pracować w
domu, bardzo tęskniła za dzieckiem.

Zanim jeszcze Katherine zajechała na miejsce, usłyszała hałas dochodzący z wieży wiertniczej. Szczęśliwa, że

koszmarna jazda wreszcie się skończyła, zaparkowała samochód przy drodze i dalej poszła pieszo.

W koszu miała butelkę wina, sałatkę z drobiu i owoce. Kiedy szła po nierównym terenie, jej piersi kołysały się

swobodnie pod  jedwabną bluzką. Śmiała się  do siebie pełna radosnego  oczekiwania. Tak, ta przerwa na lunch  na
pewno  sprawi  Jace’owi  przyjemność.  Ale  muszą  być  sami.  Na  różne  sposoby  obmyślała,  jak  pozbyć  się  z
przyczepy  Billy’ego.  Ku  swemu  zdumieniu  stwierdziła,  że  nie  będą  potrzebowali  uciekać  się  do  żadnych
wybiegów, zastała go bowiem nie w przyczepie, lecz przy jednej ze starych, zdezelowanych półciężarówek. Sądząc
z liczby leżących obok części, starczy mu roboty na długo.

- Cześć, Billy! - zawołała, starając się przekrzyczeć hałas.

Podniósł głowę i na jej widok nerwowo rzucił okiem w stronę przyczepy, po czym poczłapał do Katherine na

swoich krzywych nogach, wycierając ręce w nasiąkniętą olejem szmatę.

- Cześć, moja droga.

- Czemu nie jesteś w przyczepie? Jace zaprzągł cię do innej roboty? - roześmiała się, pokazując palcem

rozbebeszony pick-up.

- Nie, sam wyszedłem. Nie miałem ochoty przebywać pod jednym dachem z nią. - Wskazał głową długi lśniący

wóz, na który Katherine nie zwróciła uwagi.

- Z nią? - spytała zdumiona.

- Tak - odparł Billy, po czym odwrócił się na pięcie, z pogardą splunął na ziemię sokiem tytoniowym i powlókł

się z powrotem do swojej roboty.

Katherine patrzyła w osłupieniu to na obcy samochód, to na przyczepę.

- No właśnie - westchnęła. - Tak to bywa z niespodziankami.

Wreszcie zdecydowała się: otworzyła drzwi przyczepy i z oślepiającego słońca weszła w półmrok wnętrza. Przez

chwilę nie widziała zupełnie nic, a potem spojrzała w stronę biurka Jace’a i serce w niej zamarło. Nie mogła
wykrztusić ani słowa.

Jace opierał się o biurko, a pomiędzy jego długimi, szeroko rozstawionymi nogami, w pozie bardzo intymnej,

przytulona do niego stała ciemnowłosa kobieta. Jace splótł ręce na jej plecach, ona zaś palcami o wylakierowanych
na czerwono paznokciach czochrała jego gęstą, czarną czuprynę.

Zaskoczenie Jace’a wywołane wejściem Katherine zwróciło uwagę kobiety, która obróciła się i spojrzała na nią

wyniośle lśniącymi czarnymi oczami.

Nie puszczając Jace’a, jedwabistym, leniwym głosem powiedziała:

- To musi być Katherine. Bardzo miło mi panią poznać. - Przylgnęła zmysłowo do Jace’a i z udanym za-

żenowaniem dodała: - Och, przepraszam, jeszcze się nie przedstawiłam. Jestem Lacey Newton Manning. Żona
Jace’a.

Rozdział 10

Katherine zmobilizowała całą swą dyscyplinę wewnętrzną, żeby nie zemdleć albo nie uciec, gdzie oczy poniosą.

Zacisnęła pięści, wbijając sobie boleśnie paznokcie w ciało. Płuca odmówiły jej posłuszeństwa, nie mogła złapać
tchu. Wydało jej się, że uszło z niej całe życie. Po chwili jednak odetchnęła głęboko i jakoś się pozbierała.

Z tryumfującej, szyderczej twarzy Lacey przeniosła wzrok na Jace’a. O jego zakłopotaniu świadczyło lekkie

drganie brody i twardy, nieustępliwy wyraz oczu. Uwolnił się z objęć Lacey, wyprostował się i odsunął ją od
siebie.

- Twoja informacja, Lacey, wymaga sprostowania: jesteś moją byłą żoną. Myślę, że to istotna różnica - poprawił

ją.

Więc to tak, pomyślała Katherine. Zatem był jednak mężem tej kobiety. A ona już uczepiła się kurczowo nikłej

nadziei, że Lacey tylko żartuje, jak to między znajomymi z dawnych lat. Ale kapryśna, uwodzicielska mina, z którą
brunetka spoglądała na Jace’a, świadczyła o tym, że ich stosunki daleko wykraczają poza przyjaźń. Każdy głupi by
to zauważył.

- Och, Jace - zbeształa go rozdrażniona Lacey - zawsze musisz być taki denerwująco dokładny. Ja się nadal czuję

twoją żoną i zawsze będę cię uważała za męża. W obliczu Boga wcale nie przestaliśmy być małżeństwem.

- Co takiego? - Jace uniósł brwi. - Lacey, gdyby fizyczna znajomość drugiego człowieka znaczyła tyle co

małżeństwo, to na świecie byliby prawie sami bigamiści.

Katherine nie słyszała, żeby kiedykolwiek mówił z taką goryczą. Czyżby miał na myśli ich małżeństwo? Jej serce

przepełniał ból nie do zniesienia, czuła się tu zupełnie niepotrzebna. Powinna była natychmiast wyjść.

Kosz piknikowy upadł z hałasem na podłogę. Mściwie pomyślała, że byłoby dobrze, gdyby wszystko się wylało i

narobiło wielkiego bałaganu. Żeby chociaż stłukła się butelka z winem. Położyła rękę na klamce, ale Jace warknął:

- Dokąd, Katherine?

Spojrzała na niego gniewnie, z niedowierzaniem. Chyba zwariował? Czy wyobraża sobie, że będzie tu sterczeć,

przyglądając się objawom jego żądzy - czy miłości - w stosunku do byłej żony?

- Do domu - oświadczyła chłodno. - Przyjechałam tu tylko po to, żeby ci przywieźć lunch.

- O, czy to nie jest... - zaczęła Lacey, lecz Jace jej przerwał.

- Dziękuję ci - powiedział.

Wciąż jeszcze miał zgnębiony wyraz twarzy, ale był czujny jak zwykle. Zmierzył Katherine spojrzeniem od stóp

do głów i w mgnieniu oka wszystko odgadł. Zarumieniła się. Zaplanowane przez nią igraszki miłosne z mężem
wydały jej się teraz czymś nieprzyzwoitym.

- Może zjemy to później... - zaproponował.

- Wątpię - odparła ostro Katherine.

Jace wymamrotał coś pod nosem. Widać było, jak bardzo jest zdenerwowany.

- Nie wychodź jeszcze - poprosił. - Chcę z tobą porozmawiać.

Lacey usiadła na biurku i skrzyżowała nogi. Obcisłe niebieskie spodnie z jedwabiu podkreślały linię jej bioder i

nóg. Beżowa ażurowa góra ukazywała wyraźnie bujne piersi zakończone koralikami sutek.

- No powiedz, Katherine, czy on nie jest cudownym mężem? - wymruczała jak kot. - Kiedy byliśmy mał-

żeństwem, nie zostawiał mnie samej dłużej jak na godzinę.

- Lacey - zgrzytnął zębami Jace.

- Do dziś pamiętam, jak się kochaliśmy, wszystko... A zdarzało się to bardzo często - roześmiała się. - Jest w tym

wspaniały, nie uważasz?

Katherine poczuła, że coś jej rośnie w gardle. Myślała tylko, żeby dopaść drzwi i uciec jak najdalej od tych

szyderczych oczu i zmysłowych ust.

- Oczywiście nasze małżeństwo było z miłości, a wasze... - Lacey znacząco zawiesiła głos. Katherine w myśli

dokończyła złośliwy przytyk. Czyżby Jace musiał się tłumaczyć przed swoją byłą żoną z okoliczności, w jakich
pośpiesznie brali ślub?

- Lacey, opowiadasz o dawnych sprawach, które Katherine w najmniejszym stopniu nie dotyczą - oświadczył

Jace. W jego głosie zabrzmiało coś w rodzaju ostrzeżenia.

- O, przeciwnie, mój drogi. - Lacey oparła ręce na blacie biurka i nachyliła się do przodu. Jej obfite piersi

zakołysały się jak dojrzałe melony. - Myślę, że Katherine bardzo zainteresuje fakt, że rozeszliśmy się z powodu

dzieci. - Przeniosła wzrok z Jace’a na Katherine i spojrzała na nią protekcjonalnie. - Jace ma fioła na punkcie
rodziny. Zaraz jak tylko się pobraliśmy, zaczął mnie zmuszać, żebym jak najprędzej rodziła dzieci. - Wydęła wargi.
- A ja go na początku chciałam mieć tylko dla siebie.

- Lacey, ja...

Odchyliła się niedbale do tyłu, majtając nogami. Nie zwracała uwagi ani na jego próby uciszenia, jej, ani jego

narastający gniew.

- Miał szczęście, że mu się trafiła gotowa rodzinka! - powiedziała. Olśniewający uśmiech odsłonił białe, ostre

zęby.

Katherine przygryzła dolną wargę. Nie może sobie pozwolić na to, żeby się tu załamać wobec nich. Jace zrobił

ruch w jej kierunku, ale szarpnęła się w drugą stronę. Przeszedł ją dreszcz. Musiał opowiadać Lacey o ich życiu
osobistym. A to już było nie do wybaczenia. Może dlatego ona, Katherine, stoi tu teraz i słucha tamtej kobiety, że
podświadomie chce być ukarana. Przede wszystkim za swoją bezprzykładną głupotę, za to, że dała się namówić na
to małżeństwo. Bo przecież nie koniec na tym: zakochała się w Jace’u wiedząc, że sprawa jest beznadziejna.
Zaufała mu. Był to podstawowy błąd. Jak mogła być taka głupia? Czy nie wystarczyły jej doświadczenia Mary z
Peterem?

- Jace wszystko poświęci na ołtarzu rodziny. Dlatego podjął się wychować to małe słodkie biedactwo, córeczkę

swego brata. To bardzo do niego podobne: poświęcić się w imię szlachetnej sprawy.

- Zamknij się, Lacey - zwrócił się do niej Jace, przeszywając ją spojrzeniem swoich niebieskich oczu.

- No cóż, rób dalej dobrą minę do złej gry, kochanie. - Lacey w skupieniu studiowała wymanikiurowane

paznokcie. - Załatwienie Katherine tej pracy było niesłychanie sprytne z twojej strony. Im bardziej będzie zajęta,
tym mniej czasu możesz jej poświęcać.

Słowa te ugodziły Katherine jak dzida. Zwróciła się do Jace’a z wściekłością.

- Ach, ty! - krzyknęła. - Co takiego zrobiłeś, żeby załatwić mi tę pracę?!

- Szkoda, że nie słyszałaś, jak sprzedawał tacie ten pomysł - Lacey celowo przeciągała słowa. - Słuchałam z

drugiego aparatu. Prawie błagał go, żeby zgodził się na te głupie reklamówki.

Katherine słuchała w osłupieniu. Popatrzyła na Jace’a, czy przypadkiem nie zaprzeczy, ale ujrzała tylko

zaciśnięte zęby i jeszcze chmurniejszy wzrok.

- Jace, czy to prawda? - Dławiła się tymi słowami. - Czy to prawda, że załatwiłeś mi pracę, która nikomu na nic

nie jest potrzebna?

- Katherine, proszę cię, posłuchaj...

- Odpowiadaj, do diabła! - wrzasnęła. - Czy to był pomysł pana Newtona, czy twój?

- Nie rozumiesz...

- Odpowiadaj. Już!

- Do jasnej cholery! - wybuchnął. - Odpowiem ci, jak mi dasz dokończyć zdanie.

- Nie potrzebuję żadnych twoich wydumanych wyjaśnień - powiedziała sucho. - Czyim pomysłem były re-

klamówki? - A kiedy nie odpowiadał, krzyknęła: - No, czyim?

- Moim! - ryknął.

Wrzeszczał równie głośno jak ona. Słowa odbijały się echem od ścian przyczepy.

Patrzyli na siebie jak dwa rozwścieczone byki. Ich piersi wznosiły się spazmatycznie, nozdrza mieli rozdęte,

oddychali z trudem.

Katherine przezwyciężyła wreszcie impas. Wyprostowała się, odwróciła, otworzyła drzwi i zeszła po stopniach.
Ze zdumieniem stwierdziła, że Jace idzie tuż za nią. Złapał ją za ramię.

- Puść mnie - warknęła, wyrywając rękę.

- Nie ma mowy. Nie wybiegniesz stąd jak bogini zemsty. Zaraz by języki poszły w ruch.

Cały czas szedł przy niej, a ona potykała się nie mogąc dotrzymać mu kroku.

- Nie życzymy sobie żadnych plotek na temat osobistego życia szefa, co? - spytała słodziutko. - To chyba

przesadna ostrożność, skoro była żona już czeka w sypialni na kółkach.

Jego uścisk stał się jeszcze silniejszy. Udał, że nie dostrzega jej ironii, i spytał:

- Gdzie, u diabła, jest ten twój samochód?

- Tam - wskazała stojący pod dębem na skraju lasu wóz.

Ostatni odcinek drogi Jace prawie wlókł ją po kamienistym gruncie. Co on sobie wyobrażał? Że jego ludzie

wezmą za dobrą monetę całe to przedstawienie? Że dadzą się nabrać na pozory mężowskiej troski? Że po zaciętych
ustach i sztywnej postawie nie poznają, jaki jest wściekły?

Kiedy dotarli do samochodu i Jace był pewny, że poprzez hałas nikt go nie może usłyszeć, nachylił się do niej i

powiedział:

- Nic z tego, co się tam mówiło czy robiło, nas nie dotyczy. Zrozumiałaś mnie? - Potrząsnął nią lekko.

- Boli mnie ręka. Może byś tak mnie puścił?

Puścił ją od razu, a ona roztarta ramię, żeby przywrócić krążenie.

- Czy mam oczekiwać, że po powrocie do domu potraktujesz mnie jeszcze gorzej? O ile w ogóle zamierzasz

wrócić...

- Katherine - powiedział przez zaciśnięte zęby. Odwrócił od niej wzrok i patrzył na otaczający ich krajobraz,

który wydawał się dziwnie spokojny. Westchnął głęboko i znów na nią spojrzał. - Kiedy załatwiłem ci pracę...

- Bardzo ci za nią dziękuję - powiedziała gorzko.

- Zrobiłem to dla ciebie! - uniósł się.

Zaśmiała się nieprzyjemnie.

- Jasne, że dla mnie. - Patrzyła na niego twardo. - Była to jedyna dziedzina mojego życia, do której nie miałeś

dostępu. Moja praca. Zabrałeś mi życie, mój dom, moją... - urwała, zanim dokonała wyznania, które oznaczało jej
ostateczne upokorzenie: - Musiałeś mieć i to, prawda? Nie pozwoliłeś mi zachować nawet odrobiny godności włas-
nej. Boże! Jacy wy, Manningowie, jesteście zachłanni. Teraz masz mnie w całkowitym władaniu! Pod każdym
względem, co?

Jace’a zaczynało ponosić. Katherine poznawała pierwsze symptomy nadciągającej burzy. Jej słowa przeniknęły

pancerz jego opanowania.

Miałam rację, pomyślała patrząc, jak pogłębiają się bruzdy wokół jego ust. Prawda zawsze boli, to najtrudniej

wytrzymać.

- No tak - powiedział groźnie. - Możesz wierzyć, w co chcesz. - Zbliżył się do niej o krok. - Ale jest jeszcze jedna

rzecz, o której nie wspomniałaś, a którą również mam w swoim władaniu.

- C...co takiego? - spytała drżącym głosem, przestraszona drapieżnym błyskiem w jego oku.

- To - powiedział i przyciągnął ją do siebie.

- Nie... - zaprotestowała, ale zamknął jej usta swoimi.

Po tym gwałtownym pocałunku na chwilę uniósł głowę.

- Możesz zacząć spłacać to, co mi jesteś winna - zakpił. Trzymał ją tak, że nie mogła się ruszyć, i przyciskał

mocno wargi do jej zamkniętych ust dopóty, dopóki nie poniechała oporu i ich nie rozchyliła.

Wtedy wtargnął w nie językiem, napierając na nią jednocześnie biodrami i przygważdżając do samochodu. Jego

ręce, bezczelne i natarczywe, były wszędzie. Na szczęście stał plecami do wiertni, nie miała świadków swego
poniżenia.

Po chwili pozostawił usta i wargami dotknął szyi.

- Przyjechałaś na intymny lunch sam na sam ze mną, prawda? - spytał szorstko.

Na wspomnienie tych planów jej oczy wezbrały łzami. Ileż się zdarzyło od tamtej pory! W ciągu godziny

wszystkie jej marzenia legły w gruzach.

- Bardzo bym się z tego ucieszył, Katherine - dodał i położył na jej gorsie swoją śniadą dłoń. - Wiem, że nic nie

masz pod bluzką. Widzę w myśli twoje piersi, czuję je, smakuję...

Znów odnalazł jej usta, ale tym razem w jego pocałunku nie było nic z poprzedniej gwałtowności, jedynie sama

czułość. Napięcie Katherine ustąpiło.

Dotykał czubków jej piersi przez materiał koszuli, aż wreszcie poczuł, że reagują na jego pieszczotę. Pod jego

ręką zamieniły się w twarde, gładkie guziczki.

Katherine zdała sobie sprawę, że własne ciało odmawia jej posłuszeństwa. Jace znów nad nim panował. Nie. Nie

wolno jej. Od samego początku czuła do niego pociąg. Był taki przystojny, taki męski. Ale teraz płaciła za tę
słabość straszną cenę. Dla niego to wszystko nie ma żadnego znaczenia. Całuje ją, bo to jego metoda na
zmiękczenie jej, złamanie oporu, przeprowadzenie swojej woli.

Odepchnęła go resztką sił. Zamrugał zamglonymi pożądaniem oczami, spojrzał na jej gniewną, zamkniętą twarz i

ręce mu opadły.

- Pomyliłeś się, Jace. Już mnie więcej nie nabierzesz. Nie masz już żadnego wpływu na moje życie. Jadę.

Wygląda na to, że Lacey dłużej tu zabawi. Jestem przekonana, że chętnie zaspokoi twoje podstawowe potrzeby.

Wsiadła do samochodu i trzasnęła drzwiami, po czym włączyła silnik i bieg. Jace położył rękę na klamce.

- Pięknie to powiedziałaś i odegrałaś, Katherine, ale to nie wytrzymuje próby życia. - Gniew go opuścił. Dodał

spokojnie: - Nadal mnie pragniesz, tak jak ja pragnę ciebie. Będę w domu o zwykłej porze.

Przeklinała Jace’a, swoją słabość i stopień, o który się potknęła wchodząc do domu. Na szczęście samochodu

Happy nie było na podjeździe. Pewnie pojechała po sprawunki i wzięła ze sobą Allison. Dzięki temu Katherine
mogła trochę odetchnąć, zebrać myśli i opatrzyć rany.

Rzucić się na łóżko i zalać łzami... nie, to nie leżało w jej charakterze. Chłodna, zorganizowana, zrównoważona

Katherine Adams rzadko pozwalała sobie na to, by dać tak gwałtowny upust swym uczuciom. Ale dotychczas
nigdy nie czuła się aż tak oszukana.

Nawet nie wiedziała, że Jace był już żonaty. Jak długo trwało to małżeństwo? Kiedy i dlaczego się rozwiedli?

Jako jeden z powodów Lacey podała fakt, że nie chciała mieć dzieci, kiedy jemu na tym zależało. Czy był aż tak
przewrotny, żeby ożenić się z nią, Katherine, i wziąć Allison na wychowanie w akcie zemsty na Lacey za to, że nie
chciała mieć z nim dzieci? Czy o to mu chodziło, gdy planował tę intrygę?

Ściskając poduszkę, w której został zapach Jace’a, zanurzyła głowę w jej miękkość i wyszlochała jego imię. Po

cóż się w nim zakochałam? - wymyślała sobie. Powinna była wiedzieć, że prawdziwa miłość istnieje tylko w snach
poetów i marzycieli. W rzeczywistym świecie się nie ostanie.

Nie pamiętała miłości swego ojca, ale była pewna, że kochał ją bardzo. Po śmierci męża ich matka, Grace

Adams, stanęła nagle  w  obliczu  konieczności zarobienia na siebie  i  dzieci, a było to  w  czasach, gdy  kobiety  nie
miały na rynku pracy tych samych  możliwości  co  mężczyźni. Jej  miłość polegała na  osobistym poświęceniu dla
dzieci - by Katherine i Mary miały godziwe życie. Po długim dniu pracy na poczcie Grace rzadko znajdowała czas
i  energię,  żeby  bawić  się,  pieścić  i  okazywać  miłość  małym  córeczkom.  A  jeżeli  już,  to  zwykle  zajmowała  się
Mary, która była młodsza. Katherine nie miała żalu do matki, że nie ma dla niej czasu. Chciała być tylko kochana.
Starała  się  zabezpieczyć  przed  uwikłaniem  się  w  sytuację  nie  gwarantującą  trwałego  związku  uczuciowego.  W
głębi  duszy  wiedziała,  że  nie  zniesie  cierpień  rozstania,  utraty  kogoś  ukochanego.  Do  czasu  spotkania  Jace’a
Manninga przed nikim nie otworzyła serca.

Były sobie bliskie z Mary i gdyby ktoś Katherine o to spytał, odpowiedziałaby, że kochała siostrę. Bo tak było.

Ale to przecież nie to samo. Nie było między nimi tego porozumienia intelektualnego, które stało się udziałem jej i
Jace’a. Obdarzyła go pierwszą prawdziwą miłością, jednak on tę miłość odtrącił.

Kiedy już przestała płakać, uporządkowała łóżko i odświeżyła twarz. Happy, oddając dziecko, zauważyła, że jest

jakoś dziwnie poważna, ale Katherine nie zdradziła przed nią przyczyn swego smutku. Stoicki spokój i obojętność
- to będzie jej maska, postanowiła.

Szykując obiad cały czas do siebie mówiła. Rozpatrywała swój problem, zastanawiała się nad każdym słowem.

Jeśli - a było to pod wielkim znakiem zapytania - Jace wróci do domu, tak jak powiedział, będzie przygotowana na
odparcie jego sprawnych, logicznych argumentów, znacznie groźniejszych niż ciosy.

Z premedytacją wykąpała się i starannie ubrała. Jace nie zobaczy jej zrozpaczonej i rozmamłanej. Nie będzie się

czołgała w pokorze. Pobije go pewnością siebie.

Mimo wmawiania sobie, że nie zależy jej na tym, czy on wróci, jej serce zabiło mocniej, gdy usłyszała

charakterystyczny warkot dżipa, a potem ciężkie kroki na schodach.

Kiedy wszedł, rozwieszała huśtawkę Allison. Spojrzała w jego stronę i zajęła się wsadzaniem małej do

płóciennego koszyczka. Na widok Jace’a Allison zaczęła wierzgać tłustymi nóżkami i piszczeć ze szczęścia.
Katherine odwróciła się i wyszła do kuchni.

Jace zachowywał się w sposób denerwująco normalny. Umył się, a potem, jak zwykle, figlował z małą. Im dłużej

Katherine krzątała się po kuchni, tym głośniej brzęczały garnki i rondle. Niecierpliwie i bez rękawicy wyciągając
blachę bułeczek z piekarnika, sparzyła się w rękę i brzydko zaklęła. Do cholery z nim, pomyślała. Do czego mnie

doprowadził!

Jace wszedł do kuchni i grzecznie spytał:

- Czy mogę ci w czymś pomóc?

- Nie - odparła. - Poradzę sobie sama - dodała znacząco.

- W porządku - powiedział wesoło i usiadł przy stole.

Wyciągnął swoje długie nogi, skrzyżował je w kostkach, ręce założył na piersiach - istne uosobienie spokoju.

Katherine kusiło, żeby wywalić mu na głowę salaterkę gorących kartofli, tylko po to, żeby zniweczyć tę jego
beztroskę.

Potem położył spać Allison i zjedli w milczeniu - on ze smakiem i zadowoleniem, ona z determinacją, która ją

dławiła.

Po posiłku, jak zwykle, pomógł jej zmyć naczynia. Starała się unikać z nim kontaktu, ale w pewnej chwili

dotknął jej dłoni w wodzie i pogłaskał. W zielonych oczach Katherine dostrzegł burzę. Wyrwała mu gniewnie rękę,
demonstrując odrazę, ale tylko prysnęła sobie w twarz brudną wodą.

- Chciałbym z tobą porozmawiać - powiedział, gdy wyszli z kuchni.

Katherine ogarnęła wściekłość, że to Jace zaproponował rozmowę. Najlepszą strategią jest atak, a tymczasem on

przejął inicjatywę. Cholera z nim!

- To świetnie - warknęła. Usiadła na krześle, na wprost kanapy. - Ja też chcę z tobą porozmawiać.

Jace usadowił się na brzeżku kanapy i wpatrzył się w swoje dłonie, zwisające między kolanami.

- Powinienem był ci powiedzieć o Lacey. Wybacz. Przykro mi, że dowiedziałaś się o niej w ten sposób.

- No pewnie, że ci przykro - zadrwiła. - Przerwałam romantyczne pojednanie.

- Niezupełnie - uciął krótko. Jego twarz, gdy przepraszał, zmiękła, a teraz znowu stężała. Czarne skrzydła brwi

opadły nad płonącymi oczami.

- Nie? Aaa, oczywiście, komplikuję ci sytuację, prawda? Szkoda. Ale przecież taki drobiazg nie może ci

przeszkodzić w podjęciu stosunków z Lacey.

- Cholera - zaklął cicho, pocierając dłonie; był w najwyższym stopniu zdenerwowany. - Zawsze od razu zaj-

mujesz pozycję defensywną. Nawet nie starasz się nic zrozumieć.

- Zrozumieć? - spytała podniesionym głosem. - Wchodzę do biura mego męża, widzę go w objęciach pięknej

kobiety o wspaniałym biuście, która przypadkiem okazuje się jego byłą żoną - przerwała dla nabrania tchu - i ty
mówisz, że to ja czegoś nie rozumiem?

- Jesteś zazdrosna? - spytał z figlarnym uśmiechem.

Zaniepokoiła ją ta zmiana nastroju. Tak! - miała ochotę wrzasnąć. Tak. O cały ten czas, kiedy ta kobieta byłą z

tobą. Kiedy się z tobą kochała. Kiedy się z nią całowałeś. Tak, jestem zazdrosna.

Zamiast tego jednak powiedziała:

- Zazdrosna? W żadnym razie. Do zazdrości potrzebna jest miłość. - Czyżby po twarzy Jace’a przebiegł skurcz

bólu? Nie, to tylko złość, że nie jest załamana. - Jesteśmy w końcu jedynie małżeństwem z układu - zauważyła.

Nie patrzyła na niego, nie mogłaby wytrzymać jego krytycznego wzroku. Nagle wstała i podeszła do biurka. Cho-

dziło jej o zwiększenie między nimi dystansu. Broń się, Katherine, ostrzegła sama siebie w myślach.

- Ja... ja... - zająknęła się. Nie potrafiła być stanowcza, kiedy Jace na nią patrzył. - Zdenerwowałam się, bo mnie

okłamałeś w sprawie pracy.

- Będziesz w niej świetna, Katherine, bez względu na...

- Będę, jak cholera! - krzyknęła i spojrzała mu w twarz. - Nigdy dotąd nie starałam się tak dobrze pracować jak

teraz. Jeszcze wam pokażę, tobie i temu twojemu panu Willoughby’emu Newtonowi. Nie musi mnie protegować
tylko dlatego, że jestem żoną jednego z jego najbardziej cenionych współpracowników.

Ostrożnie, Katherine, ostrzegła się znowu. Czuła, że oczy ma pełne łez.

- Wszystko jedno dlaczego, ale naraiłeś mi fantastyczną robotę - dodała po chwili wyzywająco. - Bardzo ci dzię-

kuję, panie Manning. Jednak od dziś działam na własną rękę. Jeśli dam sobie radę, to dobrze. Jeśli nie, to moja
strata. Nie chcę od ciebie żadnej pomocy.

- Mylisz się sądząc, że wyobrażałem to sobie inaczej - powiedział spokojnie.

Speszyła ją łatwość, z jaką przyjął jej tyradę. Gdzie jego gniew? Czemu nie próbował się odgryźć? Dlaczego...

dlaczego robił wrażenie raczej zasmuconego? Usiłowała odzyskać swój wcześniejszy animusz.

- Jeżeli chodzi o nasze małżeństwo, to niech każde z nas idzie swoją drogą. W tej sytuacji tak będzie najlepiej.

- Skoro tak uważasz...

- Tak uważam - odparła z przekonaniem, którego tak naprawdę wcale nie czuła.

Daje mu wolną rękę. Może się widywać z Lacey, ile tylko zechce. Ale już wymawiając te słowa zwracające mu

wolność, pytała samą siebie, jak zniesie jego odejście.

- Dla dobra Allison będziemy udawać dobre małżeństwo, jeżeli... jeżeli jeszcze chcesz.

Zamilkła. Dała mu czas do namysłu. Mógł się nie zgodzić. Jednak w duchu modliła się, żeby było inaczej.

Ponieważ nie odpowiadał, wygłosiła swoją ostatnią kwestię:

- Uważam, że każde z nas powinno mieć swoje życie osobiste i robić to, co uzna za stosowne.

Ale kiedy to mówiła, wcale nie czuła tryumfu. Przeciwnie, w sercu miała pustkę, przytłaczał ją niewyobrażalny

ciężar. Przygotowana przemowa brzmiała banalnie, infantylnie, niepewnie.

Jace wstał, wyprostował się i ruszył w jej stronę.

- Masz całkowitą słuszność, Katherine.

Ach, jaką udrękę przyniosły te słowa. Nie chciała ich przyjąć. Zacisnęła wargi, by zdławić łkanie, które wyrwało

jej się z piersi. Mimo wszystko liczyła, że będzie ją błagał o przebaczenie i obieca miłość na zawsze. Cóż, dała mu
ultimatum, a on je przyjął. I to właśnie tak bardzo ją przeraziło. Z radością przegrałaby z nim w tym starciu.

Zatrzymał się na wprost niej. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Czuła się przytłoczona jego bliskością, dusiła się.

Obecność Jace’a zawsze tak na nią działała - od chwili, gdy po raz pierwszy otworzyła mu drzwi.

- Każde z nas powinno mieć swoje życie osobiste i robić to, co uzna za stosowne. A ja właśnie uznałem za

stosowne pocałować swoją żonę.

Znalazła się w jego ramionach, zanim miała czas zrozumieć, o co chodzi. Zamknął jej usta swoimi. W tym

pocałunku nie było nic gwałtownego, lecz czuła w nim siłę.

Jego usta błądziły po jej ustach z taką delikatnością i jakby błaganiem, że Katherine bezwiednie rozchyliła wargi.

Całował ją głęboko, zmysłowo. Jednocześnie trzymał ją w tak mocnym uścisku, że nie mogło być mowy o żadnym
oporze z jej strony, o żadnych próbach wyrwania się.

Kiedy wreszcie podniósł głowę, była bez tchu. Popatrzył w jej nieprzytomne zielone oczy i opuściwszy ręce,

lekko musnął piersi.

- Dobranoc - szepnął.

Odwrócił się i wyszedł do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Katherine poczuła zawrót głowy; cały

pokój się kołysał, chociaż ona sama stała na miejscu jak wrośnięta w ziemię.

Instynktownie wyciągnęła ręce, szukając oparcia w Jace’u. Ochrypłym głosem wyszeptała jego imię. W całym

ciele czuła znajomy dreszcz. Nie zostawiaj mnie tak! - wołała w duchu.

A potem wrócił rozsądek. I wraz z nim gniew.
Jak on śmiał! Jak śmiał tak ją całować po całym dniu spędzonym z Lacey!
Pobiegła do sypialni Allison i zatrzasnęła za sobą drzwi. Hałas obudził małą i musiała wziąć ją na ręce i ukołysać

do snu.

Rozdział 11

- Chyba trzeba zacząć kupować drewno na opał. W gazetach są już ogłoszenia. Kupimy z Cooperem metr i po-

dzielimy się po połowie. Jest coraz zimniej i wieczorami będziemy musieli palić - powiedział Jace. Jadł bułkę i po-
pijał gorącą czarną kawę. Ponieważ jednak Katherine, karmiąca właśnie Allison owsianką z przecieranymi
owocami, nie odpowiedziała na tę próbę nawiązania rozmowy, spytał: - Co o tym sądzisz?

Jego swobodny ton doprowadzał ją do szału. Od dnia, w którym jej nowy, cudowny świat się zawalił pogrążając

ją w rozpaczy, Jace zachowywał się jak gdyby nigdy nic.

Wolałaby, żeby wrzeszczał, rzucał czymś, wybuchał gniewem, wszystko, tylko nie ten spokojny sposób bycia.

- Jak chcesz - mruknęła, wycierając wilgotnym ligninowym ręcznikiem upaćkaną płatkami buzię Allison. Jeszcze

tydzień temu nie uwierzyłaby, że pozostaną razem, gdy zrobi się zimno, a teraz on opowiada o kupowaniu opału.

Pewnego wieczoru omal nie przełamał muru jej milczenia wspominając mimochodem, że wiercenia zostały

wreszcie uwieńczone sukcesem i z ziemi trysnęła ropa.

- Jace, to cudownie! - wykrzyknęła spontanicznie, lecz zaraz potem rozłościła się sama na siebie.

Rzucił na nią okiem i uśmiechnął się z zakłopotaniem, ale i z radością.

- Tak, Katherine - zatarł ręce w podnieceniu. - Ja się chyba nigdy do tego nie przyzwyczaję. Za każdym razem,

kiedy trafiamy na ropę, nawet jeśli przed wierceniem mam pewność, że ona tam jest, to... to czuję się jak... -
wzruszył bezradnie ramionami i rozłożył ręce. - Nie, tego uczucia nie da się z niczym porównać. - Roześmiał się
po chłopięcemu.

Katherine chciała brać udział w jego radości i sukcesach. Pragnęła go objąć, pogratulować mu, ale...

- Może moglibyśmy się gdzieś wybrać dziś wieczór? - zapytał Jace. - Zostawimy Allison z Happy i pójdziemy na

kolację, a potem na...

- Nie - ucięła krótko, choć miała na to wielką ochotę. - Cały dzień pisałam na maszynie i jestem bardzo

zmęczona...

Widać było jego rozczarowanie, ale uśmiechnął się tylko i powiedział:

- Dobrze, to kiedy indziej. - Wstał i przeciągnął się, podnosząc ręce wysoko nad głowę. - To ja już sobie pójdę.

Cieszę się, że kupiłem to łóżko. Zajmuje prawie cały pokój, ale jest wspaniałe...

Pochylił się, dotknął ustami jej karku i po chwili z szelmowskim uśmiechem dodał:

- ...ale nie ma w nim ciebie.

Przesunął usta po delikatnej skórze pod włosami, nakrył dłonią jej pierś i lekko ścisnął. Przez cienki trykot

koszulki jego dotyk palił ją żywym ogniem. Katherine upuściła łyżeczkę, wstała i odwróciła się gwałtownie do
niego.

- Nie rób tego - powiedziała, usiłując zapanować nad drżeniem głosu. I zaraz dodała: - Jeżeli chcesz się z kimś w

to bawić, to masz Lacey. - Z satysfakcją zauważyła, że Jace zaciska z irytacji usta. - Ma ode mnie pełniejsze...
kształty... - stwierdziła uszczypliwie.

Lodowate spojrzenie jego oczu nie pozostawiało cienia wątpliwości, że w końcu udało jej się go zdenerwować.

Widać było, jak chodzi mu żuchwa, jak cały sztywnieje, jakby chciał pohamować mordercze instynkty.

Ale ze strony Katherine było to pyrrusowe zwycięstwo. Jace wycedził:

- To prawda. Znacznie pełniejsze.

Odwrócił się i wyszedł z kuchni, i po chwili usłyszała trzaśniecie drzwi.
Przygnębiona, osunęła się na krzesło i dała upust łzom.

- Och, Jace - łkała. Bezwiednie położyła dłoń na piersi, która przed chwilą drżała w cieple jego ręki. - Tęsknię za

tobą - jęknęła.

Położyła głowę na stole i zaczęła płakać.
Nie miała jednak okazji zbyt długo się nad sobą użalać. Przez ostatnie dwa dni Allison była bardzo grymaśna.

Straciła swój zwykle doskonały apetyt. Nosek miała zatkany, a potem zaczęła kasłać. Katherine machnęła ręką na
pracę. Troska o zdrowie małej wykluczała skupienie się na czymkolwiek, nie mówiąc już o jakimkolwiek
koncepcyjnym myśleniu.

Wieczorem trzeciego dnia mała zaczęła żałośnie płakać i dostała gorączki. Katherine nosiła ją poklepując po

pleckach i czule do niej przemawiając. Widać było wyraźnie, że dziecko ma kłopoty z oddychaniem, a kaszel staje
się coraz gwałtowniejszy.

Katherine usiłowała skontaktować się z Happy, ale bezskutecznie. Kiedy zadzwonił telefon, potraktowała go jak

ostatnią deskę ratunku. Dzwonił Jace, żeby uprzedzić, że może później wrócić, ale Katherine była tak szczęśliwa
słysząc jego głos, że zupełnie zapomniała o swojej dumie i natychmiast opowiedziała mu o chorobie Allison.

- Czy zadzwoniłaś do lekarza? - spytał, kiedy skończyła.

- Tak. Powiedział, żeby jej dać syropek na obniżenie gorączki, pilnie ją obserwować i wezwać go, gdyby było

gorzej.

- Kiedy to było?

- Wczesnym popołudniem.

- Najlepiej będzie, jak ja do niego zadzwonię i po prostu go przywiozę. A jak ty się miewasz?

- Dobrze - powiedziała. - Tylko, Jace, jest taka sprawa, że ona się urodziła strasznie malutka i jej płuca...

- Wiem, wiem, kochanie. Nie denerwuj się, przyjadę, jak będę mógł najszybciej.

Katherine odłożyła słuchawkę i poczuła w sercu wielki żar miłości. Jace zaraz przyjedzie i pomoże. Wszystko

będzie dobrze. Szeptała o tym płaczącej i kaszlącej Allison, to nosząc ją na rękach po pokoju, to kołysząc na
bujanym fotelu.

Mała z każdą chwilą stawała się bardziej niespokojna, a kiedy zaczęła oddychać z wyraźnym trudem, Katherine

wpadła w panikę. Gdzieś z głębi gardła Allison wydobywały się okropne chrypiące dźwięki. Jej kaszel
przypominał ujadanie psa, jak w upiornym śnie.

Półprzytomna z przerażenia Katherine usłyszała kroki na schodach. Rzuciła się do drzwi i otworzyła je na oścież.

Po schodach wbiegał Jace, a za nim doktor Petersen, pediatra. Widząc dziki wzrok Katherine, Jace zatrzymał się w
pół kroku, a potem jak huragan wpadł do mieszkania.

Spojrzał na Allison.

- Ledwo oddycha... - szlochała Katherine. - Posłuchaj tylko... Ona umiera. Ja wiem. Jej płuca...

Lekarz i Jace nie zwracali na nią uwagi. Zajęli się dzieckiem. Doktor Petersen wysłuchał chrapliwego kaszlu i za-

komenderował:

- Do łazienki.

Jace popchnął Katherine w tamtą stronę. Zachowywał się, jakby dokładnie wiedział, co robić. Odkręcił kran

ciepłej wody nad wanną, nim lekarz zdążył wejść do łazienki i zamknąć za sobą drzwi.

- Co... - zaczęła Katherine, ale doktor Petersen od razu jej przerwał:

- Czy ma pani mentol albo coś w tym rodzaju?

W milczeniu skinęła głową i wskazała szafkę z lekarstwami pod lustrem. Lekarz wziął słoik i zaczął obficie

nakładać szczypiący żel na szyjkę Allison.

Tymczasem łazienka zamieniła się w parówkę; do wanny lała się strumieniem gorąca woda. Jace zerwał z

wieszaka ręcznik, zmoczył go w ciepłej wodzie nad umywalką, wyżął i delikatnie położył małej na piersi.

- Powinnam była wiedzieć... - próbowała się tłumaczyć ze swojej ignorancji Katherine.

- Nie mogła pani wiedzieć, skoro dziecko nigdy dotąd nie miało krupu - powiedział uspokajająco doktor Petersen.

- To choroba o bardzo dramatycznym przebiegu. Wygląda znacznie groźniej, niżby to uzasadniał rzeczywisty stan
chorego.

Jace objął Katherine ramieniem. Zapominając o tym, co ich dzieliło, przytuliła się do niego z ufnością. Lekarz

zmienił gorący, mokry ręcznik na piersiach Allison, a potem cierpliwie powtarzał ten zabieg.

Czas mijał. Troje dorosłych, stłoczonych w ciasnym pomieszczeniu, spływało potem. Kiedy Allison zaczęła

znowu kaszleć, Katherine chciała ją wziąć na ręce, ale doktor Petersen ją powstrzymał.

- Może już za chwilę będzie po wszystkim - powiedział.

Z noska małej wyskoczyła bańka gęstego śluzu i jednocześnie, w gwałtownym ataku kaszlu, dziewczynka

wykrztusiła resztę tego wszystkiego, co przysparzało im tyle zmartwienia.

- O to właśnie chodziło! - wykrzyknął radośnie doktor i wytarł Allison nos ligninową chusteczką, a potem

delikatnie usunął jej z buzi resztki śluzu.

Prawie natychmiast oddech dziecka wrócił do normy. Leżało senne i zmęczone, ale po raz pierwszy od wielu

godzin nie płakało.

Jace zajął się porządkowaniem łazienki, gdy tymczasem Katherine nie odstępowała na krok doktora Petersena,

który poszedł z małą do jej pokoju. Położył ją delikatnie do łóżeczka, wyjął stetoskop i przytknął do wznoszącej się
i opadającej piersi maleństwa.

Po chwili wyprostował się i oświadczył:

- Jest tak, jak myślałem. Płuca są czyste. Zapewne od paru dni miała wirusowe przeziębienie i dlatego była taka

zaflegmiona. Trudności z oddychaniem i kaszel pochodziły z gardła, a nie z płuc.

- Bardzo panu dziękuję, panie doktorze. Tak się przeraziłam...

- Zauważyłem. Proszę pamiętać o tym sposobie z łaźnią parową na wypadek, gdyby jeszcze kiedykolwiek Allison

czy któreś z następnych dzieci złapało krup - powiedział doktor Petersen.

Spojrzał na Allison i postanowił jeszcze podać jej lekarstwo. Zaaplikował je małej zakraplaczem do buzi.

- To łagodny środek rozkurczowy, będzie działał całą noc. - Wypisał receptę. - A to na jutro. Proszę podawać jej

aspirynę w płynie, jeśli będzie gorączka, i wezwać mnie, gdyby w ciągu dwóch dni nie było poprawy. Czy ma pani
nawilżacz powietrza?

- Tak - odparła Katherine. Nagle zdała sobie sprawę z obecności Jace’a, który tymczasem wszedł do pokoju.

- Proszę go włączyć na parę dni. To jej pomoże.

- Dziękuję panu, panie doktorze - rzekł Jace. Serdecznie uścisnął rękę lekarza, po czym odprowadził go do drzwi.

Gdy wrócił, Katherine, pochylona na łóżeczkiem, gładziła małą po pleckach.

- Napędziła ci stracha, co? - szepnął.

- Nie masz pojęcia, jak się przeraziłam - odpowiedziała drżącym głosem.

- Wiem. Dobrze, że zadzwoniłem i że tu byłem z tobą.

Położył ręce na jej rozdygotanych ramionach i zaczął masować je uspokajająco.

- Dziękuję ci - rzekła cicho. A potem, przypomniawszy sobie sprawność jego działania, spytała: - Skąd wie-

działeś, co robić?

Zaśmiał się.

- Gdy się wierci gdzieś na końcu świata, to człowiek uczy się różnych rzeczy. Czasem trzeba być nawet i pielęg-

niarzem. Jeden z moich ludzi też się kiedyś zaczął tak dusić i Billy pokazał nam, co robić.

- Powiedz Billy’emu, że jestem jego dozgonną dłużniczką.

- Ucieszy się - odparł Jace. - Hej, a czy nie jesteś czasem głodna? Z tego wszystkiego zapomnieliśmy o kolacji.

- O lunchu też - stwierdziła Katherine. Poklepała Allison po pupce i odwróciła się. - Ale nawet o tym nie

pomyślałam.

- To połóż się teraz na chwilkę, a ja wyskoczę po jakieś hamburgery.

- Nie chcę, żebyś...

- Nic nie szkodzi - przerwał jej i już go nie było.

Katherine usiadła na kanapie i oparła głowę na poduszkach. Zamknęła oczy. Co za straszny dzień...
Nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła. Obudziły ją pocałunki w policzek, lekkie jak piórko. Otworzyła oczy. Nad

nią stał Jace.

- Czy ja spałam? - spytała półprzytomnie.

- Tak by się wydawało. Chyba że marzyłaś z zamkniętymi oczami. A co byś powiedziała na mały piknik? -

uśmiechnął się.

- Co takiego? - Usiadła prosto. - Och, Jace! - wykrzyknęła na widok hamburgerów, frytek i innych specjałów,

które wraz z zapalonymi świecami zobaczyła na stoliku do kawy.

- Szanowna pani, podano do stołu - rzekł Jace, kłaniając się nisko.

Po raz pierwszy od wielu tygodni Katherine śmiała się serdecznie z jego błazeństw. Stworzyło to miły nastrój

podczas posiłku. Jace bawił ją opowiadaniem o swoich przygodach za granicą, Katherine popłakała się ze śmiechu
przy historii z szejkiem, który wybrał go na męża jednej ze swych dwunastu córek.

- Śmiejesz się, a ja ledwie ocaliłem swoją cnotę - rzekł Jace z udaną przyganą.

Katherine wstała i zaczęła zbierać tekturowe kubki i talerze, ale nagle zastygła w pół ruchu, bo Jace, który

właśnie usiadł na kanapie, objął ją w talii i odwrócił do siebie. Nie broniła się, więc przyciągnął ją bliżej, gładząc
dłońmi po plecach i patrząc w oczy.

- Dziś nie masz stanika - szepnął z łobuzerskim uśmiechem, który tak uwielbiała.

Wsunął jej ręce pod koszulkę ruchem, który zapowiadał pieszczotę. Katherine nie odtrąciła go. Pragnęła tych

pieszczot. Później będzie czas na rozmyślania o różnych żalach. Jace zdjął jej koszulkę przez głowę i patrzył na nią
w blasku świec, których migotliwy płomień wydobywał wszystkie zagłębienia i okrągłości jej ciała.

Potem wtulił twarz między jej piersi i całował żarliwie, mrucząc cały czas:

- Jesteś piękna, Katherine... piękna... cudowna...

Patrząc na niego z boku Katherine stwierdziła, że Jace ma bardzo długie i gęste rzęsy i niemal doskonały w

kształcie, prosty arystokratyczny nos.

Dotknął jej kolan i zaczął przesuwać ręce wzdłuż ud w górę. Serce Katherine waliło jak młotem w radosnym

oczekiwaniu. Bezwiednie tuliła głowę Jace’a, okrywając ją swoimi włosami.

Objął ją w talii, a potem przesunął ręce niżej, rozpiął zamek błyskawiczny jej dżinsów, zsunął je i położył dłonie

na biodrach Katherine.

- Katherine - jego oddech był przyśpieszony - twoje ciało jest tak cudownie piękne.

Dotykał ustami jej brzucha, muskając skórę lekkim zarostem i wywołując miły dreszcz. A potem zaczął pieścić

językiem pępek, udając akt miłosny, gwałtowny i bardzo namiętny.

Oddech Katherine stał się urywany, spazmatyczny, w jej żyłach tętniła rozszalała krew.
Jace oderwał usta od jej ciała, włożył palec pod elastyczny koronkowy pasek majteczek bikini i zaczął przesuwać

go w dół, coraz niżej i niżej...

Kiedy Katherine pomyślała, że zaraz zacznie krzyczeć, nagle cofnął rękę i wstał. O mało nie straciła równowagi.

Jace ujął jej twarz w dłonie i głodnymi ustami poszukał jej ust.

- Nie wytrzymam już ani chwili dłużej - wymamrotał. Szybko zgasił świece i pociągnął ją do sypialni.

Niecierpliwym ruchem odrzucił kołdrę i położył Katherine na łóżku. Nie wahała się: szybko zdjęła spodnie i

majteczki. On też zrzucił ubranie, klnąc guziki, sprzączki i zamki.

Kiedy oboje byli już nadzy, nakrył jej ciało swoim. Obsypał pocałunkami jej twarz, przeczesując palcami rozrzu-

cone po poduszce miodowe włosy.

- Katherine, nie odmawiaj mi tego - wyszeptał. - Proszę. Pragnę cię. Potrzebuję...

Odpowiedziało mu za nią jej ciało, przyjmując go spontanicznie i bez zastrzeżeń. Głaskała go po szerokich

plecach, przesuwając ręce aż na biodra i uda. W tej pieszczocie zawarta była tęsknota wywołana długą
wstrzemięźliwością, równie silna jak jego namiętność.

Spełnienie przyszło natychmiast. Jace zaprzestał swych dzikich pocałunków i położył swoją ciemną głowę na po-

duszce obok jej - złotej. Przez jakiś czas trwali tak w stanie błogości, napawając się wzajemną bliskością i
intymnością tej chwili, a potem Jace oparł się na łokciach i wymruczał:

- Wiedziałem, że i ty na mnie czekasz, bo inaczej nigdy...

- Wiem - szepnęła, odgarniając mu z czoła wilgotne czarne kosmyki włosów.

Zaczął wodzić palcami po jej twarzy wzdłuż linii kości policzkowych, nosa i warg. W ślad za palcami poszły

usta.

- Być tak z tobą... Katherine, jak to cudownie... Pocałuj mnie - westchnął.

Czuła przy sobie jego ciało, które zaspokoiwszy pierwszy głód zaczynało domagać się więcej.
Nakrył jej piersi dłońmi, podniósł do swoich ust i zaczął pieścić językiem ich różowe czubki.
Wykrzyknęła radośnie jego imię, tracąc niemal całkowicie świadomość wszystkiego, co ją otaczało. Liczył się

tylko on, jej mężczyzna, który wiódł ją ku spełnieniu.

Katherine powiedziała w ciemność:

- Chcę zajrzeć do Allison.

- A poradzisz sobie sama? - spytał niewinnym tonem Jace. Próbowała mu dać za to klapsa, ale się wywinął i

oświadczył: - Na wszelki wypadek pójdę z tobą.

Śmieli się jak psotne dzieci. Szli nago, potykając się po ciemku. Jace wpadał na wszystko, cokolwiek znalazło się

na jego drodze, i szukając po omacku wsparcia u Katherine, łapał ją niby to niechcący za jakąś intymną część ciała,
a potem przepraszał.

- Ach, niechże mi pani łaskawie wybaczy, bardzo mi przykro, ale to wszystko dlatego, że tutaj tak ciemno.

Katherine chichotała.

- Po co ci światło? Doskonale wiesz, gdzie co jest.

- Masz rację - odpowiadał Jace, śmiejąc się lubieżnie, i delikatnie szczypał ją w pośladek.

Zaśmiewali się ze swoich figli, ale spoważnieli, zaglądając do łóżeczka małej. Allison spała spokojnie. Na tle

świstu nawilżacza słychać było jej spokojny oddech.

- Chyba nawet nie zauważyła, że nas nie ma - szepnął Jace.

Kiedy wrócili do wielkiego łoża i leżeli obok siebie, Katherine, wtulona plecami w szeroką pierś Jace’a, zaczęła

nagle żałować tego, co się stało.

Czyż jest aż tak naiwna i tak bujająca w obłokach, że uważa seks za transmisję miłości? Kocha Jace’a i

oczywiście seks jest elementem tej miłości, ale wie przecież, że on jej nie kocha.

Jednak z pewnością coś do niej czuje. Lubi z nią przebywać, a o Allison bał się nie mniej niż ona. Może to

właśnie jest miłość?

Jace, jak gdyby to potwierdzając, poruszył się we śnie i przesunął rękę z jej brzucha na pierś. Na krótką chwilę

zamknął na niej delikatnie dłoń, po czym jego palce rozgięły się i wyprostowały.

Katherine powiedziała cichutko:

- Kocham cię, Jace.

Siedziała przy maszynie patrząc w dal. Miała pracować nad pierwszą serią reklamówek, ale wspomnienia

ostatniej nocy zasnuły mgłą jej umysł i tak oddziaływały na ciało, że jakiekolwiek sensowne myślenie stało się
praktycznie niemożliwe.

Allison czuła się już o wiele lepiej. Lekarstwo przepisane przez doktora Petersena podziałało lekko nasennie i

mała spała teraz spokojnym, zdrowym snem.

Katherine wyznaczyła sobie na dziś pewien cel i zdecydowana była go osiągnąć, zanim zajmie się obiadem.

Ledwie jednak napisała kilka słów, zadzwonił telefon.

Zdziwiła się, słysząc szorstki głos Billy’ego.

- Cześć, Billy - powiedziała radośnie. - Czym mogę ci służyć?

- No właśnie, przykro mi, Katherine, że muszę do ciebie dzwonić...

Katherine boleśnie ścisnęło się serce. Coś się stało Jace’owi. Nie! Wypadek? Jest ranny?

- Jace? - spytała dziwnie wysokim głosem.

Billy odgadł chyba jej myśli, bo zapewnił ją szybko:

- Z Jace’em wszystko w porządku. To znaczy nie jest ani ranny, ani zabity, ani nic w tym rodzaju.

Pod Katherine ugięły się nogi i z ulgą osunęła się na krzesło.

- Ależ mnie nastraszyłeś.

- Bardzo mi przykro, Katherine... - wydawało jej się, że słyszy w słuchawce strzyknięcie sokiem tytoniowym -

...ale Jace kazał mi zadzwonić i cię uprzedzić, że może nie wrócić dziś na noc do domu.

- Czy są jakieś kłopoty z wierceniem?

Znowu strzyknięcie.

- Niezupełnie - próbował kręcić Billy.

- Więc co? - spytała, zdenerwowana tym owijaniem w bawełnę.

- Pojechał do Longview wyciągać z kłopotów tę cholerną sukę, tę Newton - powiedział.

- Rozumiem - mruknęła Katherine. Nie ryzykowała już dalszych pytań. Bała się, że nie przejdą jej przez zaciś-

nięte gardło.

- Ni cholery nie rozumiesz - burknął Billy. - Ale to sprawa twoja i Jace’a. W każdym razie ta dziwka dzwoniła tu

jakąś godzinę temu, beczała i zawracała mu głowę. Chyba wpadła w tarapaty w jakiejś kowbojskiej mordowni dla
samotnych sfrustrowanych damulek. Błagała Jace’a, żeby przyjechał. No więc Jace pojechał - zakończył z
wyraźnym niesmakiem.

- Oczywiście - westchnęła Katherine. - Dziękuję ci za telefon. Bardzo bym się denerwowała, gdyby nie wrócił na

noc bez powiadomienia, co się z nim dzieje.

- Nie wiem, kiedy masz się go spodziewać. Ta suka... to znaczy... - Billy urwał.

Katherine oszczędziła mu dalszego zakłopotania.

- Rozumiem, Billy - odparła i odłożyła słuchawkę, zanim zdążył jeszcze cokolwiek powiedzieć.

Ukryła twarz w dłoniach potrząsając głową. To niemożliwe, żeby Jace rzucił ją dla Lacey. Po takiej nocy? Nie, to

wykluczone! I po tym, jak rano pobiegł do apteki, jeszcze przed otwarciem, po lekarstwo dla Allison? Nigdy!

Czy mógł ją całować tak czule, tak namiętnie i za parę godzin rzucić się w ramiona Lacey? Czy tak już miało

teraz wyglądać ich życie? Czy miała dzielić tę namiętność z Lacey, do której należało jego serce?

- Nie wiem, czy potrafię - powiedziała głośno, i w tym momencie zdała sobie sprawę, że już podjęła decyzję.

Rozdział 12

- Cześć, kochanie - powiedział Jace, wchodząc do mieszkania.

Pochylił się nad Katherine i pocałował ją w policzek. Zamarła przy biurku, zdziwiona i zła.

- Jestem wykończony. Znajdzie się trochę kawy?

- Sam zobacz - odparła chłodno.

Widziała jedynie jego plecy, kiedy wchodził do kuchni. Rozmawiał z nią tak, jakby tylko wyskoczył po gazetę...

dwa dni temu. Mówił coś o pogodzie, pytał o zdrowie Allison, był wyraźnie rozczarowany, że śpi, ale ani słowa o
tym, gdzie był przez ostatnie dwa dni i co porabiał z Lacey Newton Manning. Od telefonu Billy’ego Katherine żyła
w kompletnej niewiedzy. Jace przez dwa dni nie pisnął ani słowa. Uważał pewnie, że ot tak sobie wróci do domu, i
życie potoczy się dalej. A teraz zachowuje się jakby nigdy nic. Ale to nie takie proste, Jasonie Manning.

- Jak robota? - spytał Jace.

Przyniósł sobie z kuchni kubek parującej kawy, opadł na kanapę, oparł głowę i zamknął oczy. Po chwili otworzył

je i spojrzał na nią. Zauważyła, że wyglądał bardzo mizernie.

- Dobrze - odrzekła. - Dostałam od pana Newtona list z uwagami na temat pierwszych szkiców, które mu

posłałam. Rozmawiałam również z kierownikiem produkcji w telewizji. Wybiera już miejsca do zdjęć.

- To wspaniale. Wiedziałem, że dasz sobie radę. Jestem z ciebie dumny.

Wstała od maszyny i podeszła do okna. Nie odwracając się do niego powiedziała:

- To dla ciebie chyba ulga. Nie musisz się już czuć tak bardzo za mnie odpowiedzialny.

W powietrzu zawisło długie, pełne napięcia milczenie. Gdy się w końcu odezwał, w jego głosie słychać było

wyraźnie irytację:

- Co ma znaczyć ta dziwna uwaga?

Katherine wyprostowała się, przybrała chłodny wyraz twarzy i odwracając się do niego zmusiła się, by spojrzeć

mu w oczy.

- Ma znaczyć - powiedziała powoli - że powinniśmy zakończyć tę farsę, którą nazywamy małżeństwem.

Te słowa o mało jej nie zabiły. Wprawdzie mówiła pewnie i stanowczo, ale nie była w stanie wytrzymać jego

spojrzenia.

- Ty... masz inne... zainteresowania... a ja zawsze byłam niezależna - oświadczyła z determinacją. - Nie mogę

pozwolić, żeby ktoś mi dyktował, jak mam żyć. - Dlaczego w tym, co mówi, brak stanowczości? Dlaczego jej głos
się tak załamuje? Nie chciała przyznać, że jego narastający gniew i oskarżycielskie spojrzenie bardzo ją denerwują.

- Aha. Widzę, że wszystko już sobie obmyśliłaś - powiedział z goryczą.

- Tak - potwierdziła.

- Nie możesz zaakceptować istnienia Lacey...

- Nie, nie mogę. Nie potrafię.

- Nie możesz zaakceptować mnie! Nie zaakceptowałaś we mnie niczego od chwili, kiedy po raz pierwszy prze-

kroczyłem próg tego domu.

Wstał i zaczął iść ku niej z wściekłością, stawiając duże, zamaszyste kroki. Cofnęła się odruchowo.

- A widzisz! - wrzasnął, widząc jej odwrót. - Właśnie o tym mówię. - Stanął przed nią i zapytał: - Ale co ty masz

właściwie przeciwko mnie? Dlaczego uważasz mnie za potwora?

Katherine patrzyła na niego w milczeniu. Bała się eksplozji jego nieposkromionego temperamentu. Już nieraz

bywała ich świadkiem.

- Odpowiadaj, do cholery! - krzyknął.

- Dlatego, że nazywasz się Manning! - wybuchnęła. Serce waliło jej jak młotem. Wzięła głęboki oddech. - Twoja

rodzina raz już zrobiła mi krzywdę. Nie mam zamiaru narażać się po raz drugi.

- Skrzywdziła cię moja rodzina. Ale nie ja.

- A czy to nie to samo?

- Nie! Nie zauważyłaś jeszcze, że moja skala wartości jest zupełnie inna? Że różnię się od nich jak dzień od

nocy? Mój Boże!

- Nie we wszystkim. - Katherine dopiero teraz dojrzała do prawdziwego sporu. Początkowo była onieśmielona

jego gniewem, ale teraz zdecydowała, że będzie twardo bronić swego. Nie potrafi z nim żyć, skoro on kocha inną.

- Zachowałeś się tak, jak się tego po tobie spodziewałam. To czysta manipulacja. Czarujesz swoje ofiary, a kiedy

ich mechanizmy obronne przestają działać, unicestwiasz je. Zaczęłam ci w pewnym momencie ufać, ale mnie
zawiodłeś.

- Do jasnej... - urwał w pół przekleństwa. Zaczął szarpać swoją niesforną czuprynę, a potem oparł ręce na bio-

drach i spojrzał na nią z nie ukrywaną pogardą. - Jesteś wstrętną, świętoszkowatą suką!

- A no właśnie! - Wymierzyła w niego oskarżycielsko palec. - Oto najlepszy dowód. Dokładnie takim językiem

przemawiał do mojej siostry Peter. Mary czasem nawet niektórych słów nie znała. Ale to było tylko na początku.
Potem stosował przemoc fizyczną. Allison to owoc gwałtu. Wiesz o tym? Mam powody przypuszczać, że będziesz
podobnie postępował ze mną. Wszystko robisz zgodnie z planem... widujesz się ze swoją byłą żoną, a teraz
kochanką, i jeszcze się z tym przede mną afiszujesz. Peter też się znęcał nad Mary, romansując z innymi kobietami.

Jace skoczył do niej, złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Przez zaciśnięte zęby wykrztusił:

- Ostrzegałem cię, żebyś mnie nigdy nie porównywała z Peterem. To był potwór, rozumiesz? Od dzieciństwa

wszystko  niszczył.  Zamordował  mi  kiedyś  szczeniaka,  pierwszego,  jakiego  miałem,  i  na  poduszce  zostawił
wiadomość,  gdzie  go  zakopał.  Zgwałcił  córkę  jednej  z  naszych  służących.  Miała  trzynaście  lat.  Oczywiście  za
pieniądze  wszystko  dało  się  zatuszować.  -  Ścisnął  ją  jeszcze  silniej  za  ramię  i  spytał  z  goryczą:  -  Czy  aby  nie
mówię za szybko? W każdej chwili służę smakowitymi detalami.

- Jace, proszę cię...

- O, co to, to nie, szanowna pani Katherine. Chcesz wiedzieć, jacy jesteśmy my, Manningowie, to posłuchaj.

Postaram się nie sprawić ci zawodu.

Puścił ją i odwrócił się gwałtownie. Wetknął ręce w kieszenie i zaczął chodzić po pokoju.

- Peter był naturalnie oczkiem w głowie rodziców - ciągnął. - Jedynym ich spadkobiercą. Ja byłem niepotrzebny,

ciągle mi o tym przypominano. Jako chłopiec zastanawiałem się czasem, dlaczego mnie nie darzono taką miłością.
Bardzo mnie to wtedy bolało, ale teraz jestem zadowolony. Bo stałbym się taki jak on. Kochali go, ale głupio. Byli
zbyt prymitywni, żeby to zrozumieć. Sam pojąłem to dopiero po latach. Po latach picia, burd i przygód miłosnych.
Pewnego dnia dotarło do mnie, że jeśli chcę zostać przyzwoitym człowiekiem, muszę liczyć tylko na siebie. I po-
stanowiłem, że rodzice nie zmarnują mi życia.

Katherine drżącą ręką zasłoniła usta, by głośno nie krzyknąć. Gdyby mogła cofnąć swoje bolesne słowa,

natychmiast by to zrobiła. Było już jednak za późno.

Jace nie mówił teraz do niej. Analizował sprawy w myślach i głośno te myśli wypowiadał.

- Współczułem biednej Mary. Musiała czuć się jak Daniel w jaskini lwa. Był już czas, żeby Peter się w końcu

ożenił. Chodziło naturalnie o właściwy wizerunek bankiera i wszystkie te bzdury. Ale nie mogłem pojąć, dlaczego
Peter ożenił się z kimś takim jak ona i dlaczego rodzice na to pozwolili. Potem jednak zrozumiałem. Gdyby ożenił
się z którąś ze swoich panienek, to przy pierwszej zdradzie poleciałaby do taty na skargę albo, co gorsza, do prasy,
i wybuchłby skandal. Wiedział doskonale, że słodka, naiwna Mary, sierota, która miała tylko starszą siostrę,
niczego takiego nie zrobi.

Przestał chodzić tam i z powrotem i głęboko odetchnął. Patrzył na Katherine przez dłuższą chwilę.

- Jace... - zaczęła.

Podniósł obie ręce, jakby się przed nią bronił.

- Proszę cię, Katherine, nie chcę o niczym słyszeć. Jestem zmęczony. - Zamknął oczy i potarł je palcami. -

Powiedziałaś, co miałaś do powiedzenia, a ja ci powiedziałem swoje. I tak to zostawmy.

Schylił się po leżące na stoliku kluczyki do dżipa i skierował się do drzwi.

- Dokąd idziesz? - spytała z lękiem.

- Do pracy. Chciałem wziąć dzień wolny, ale w tych warunkach... - Nie dokończył i wzruszył ramionami.

Przy drzwiach odwrócił się jeszcze i mruknął:

- Masz rację, Katherine. Skoro tak to czujesz, to lepiej, jeśli damy sobie spokój z tą „farsą, którą nazywamy mał-

żeństwem”. Dobrze cytuję?

Serce Katherine rozsypało się na tysiące kawałków.

- Ale jeśli tak - dodał bezbarwnym, obojętnym głosem - to jedno z nas musi zrezygnować z Allison.

Katherine dotknęła dłonią piersi i otworzyła usta.

- C...co masz na myśli? - spytała drżącym głosem.

Spojrzał na nią spod przymrużonych powiek. Jego usta ułożyły się w twardą linię.

- Taka jesteś mądra, na wszystko umiesz znaleźć odpowiedź, więc sama sobie wytłumacz. Pamiętaj tylko, że my,

Manningowie, jesteśmy bezwzględni, gdy ktoś nam stanie na drodze.

Usłyszała trzaśniecie drzwi.

Przez kilka następnych godzin Katherine poruszała się jak automat. Karmiła Allison i zajmowała się innymi

sprawami, ale zachowywała się, jakby była pod działaniem narkotyków. Z płaczem tuliła małą do piersi. Nie bała
się, że Jace zrealizuje swoją pogróżkę, rozpaczała nad utraconą miłością.

Wszystko wyglądało beznadziejnie. Zraniła go zbyt głęboko, nigdy jej nie przebaczy tych podejrzeń. Mogła się

mylić co do jego motywów, systemu wartości, charakteru, ale jedno wiedziała na pewno - jest dumny. Duma nie
pozwoli mu wrócić i odbudować tego, co ich łączyło.

Duma i Lacey.

Usłyszała wycie syren, ale zbyt była pogrążona w rozpamiętywaniu własnego nieszczęścia, żeby zauważyć

gnające ulicami wozy strażackie.

Z letargu wyrwał ją tupot na schodach. Może to Jace? Serce zabiło jej mocniej, ale zaraz znów pogrążyła się w

rozpaczy. Poznała ciężkie kroki Happy, która szła jakoś dziwnie szybko.

Czekała na nią przy drzwiach.

- Katherine, nie denerwuj się, kochanie, dopóki się nie dowiemy, co się stało - wysapała gospodyni. Jej usta

drżały, a roześmiane zwykle oczy zasnuła mgła lęku.

- O czym ty mówisz? - spytała Katherine nieprzytomnie. Wzdrygnęła się w przeczuciu czegoś złego. Wspomnie-

nie śmierci Petera i Mary przemknęło jej przez głowę jak kadr z filmu.

- Nie słyszałaś syren wozów strażackich?

- Tak, ale...

- Jechali na odwiert. Był wybuch.

- O Boże! - jęknęła Katherine i zasłoniła usta, by stłumić ogarniającą ją histerię.

- Jeszcze nie wiemy, co się stało...

- Zajmiesz się Allison? - wykrzyknęła Katherine i pobiegła po torebkę i pantofle.

- Nie możesz tam jechać! - zawołała Happy. - Tam jest niebezpiecznie. Proszą przez radio, żeby trzymać się z

daleka.

- Jadę. Zajmiesz się Allison czy mam to inaczej załatwić? - Katherine nie chciała być szorstka dla swojej przy-

jaciółki, ale nie miała czasu na żadne dyskusje. Musiała się jak najszybciej dowiedzieć, co z Jace’em. A jeśli... O
Boże, nie! To po prostu niemożliwe.

- Przecież wiesz, że zostanę z małą. Zabiorę ją do siebie i włos jej z głowy nie spadnie. Zajmę się nią, jak długo

będzie trzeba.

- Dzięki, Happy. Och... a Jim? - Katherine dopiero teraz przypomniała sobie, że syn gospodyni też jest w nie-

bezpieczeństwie.

- Dziś ma wolne. Dzięki Bogu. Pojechał do Dallas. No, jak masz jechać, to jedź. - Happy popchnęła ją lekko. -

Zadzwoń, jak coś będziesz wiedziała. Jace’owi nic się nie stało. Ja to po prostu wiem. - Oczy Happy dziwnie
zwilgotniały.

W oczach Katherine również zabłysły łzy.

- Mam nadzieję. Nie przeżyłabym, gdyby...

Nie odważyła się dokończyć swojej myśli. Zbiegła po schodach, wyskoczyła na dwór i pognała do samochodu.

Jadąc wyboistą drogą, bezskutecznie usiłowała nastawić radio na stację nadającą komunikaty z miejsca wypadku.

Zrozpaczona, dała wreszcie za wygraną. Może lepiej nie wiedzieć. Na przemian to płakała, to przeklinała siebie.
Jace musi żyć! Nawet okaleczony albo poparzony, ale musi żyć. Zaczęła się głośno modlić:

- Panie Boże, jeżeli mnie nienawidzi, to trudno. Jeżeli chce Allison, to mu ją dam. Tylko żeby żył... Kocham go.

Jeżeli ma umrzeć, to pozwól, żebym mu przedtem powiedziała, że go kocham. Nie daj, żeby cierpiał. Żeby był
poparzony...

Przecież dzisiaj miał nie iść do pracy. Mówił, że chciałby zostać w domu. Wygnały go jej podłe oskarżenia. To

wszystko jej wina. Przez łzy krajobraz wydawał jej się zamazany i wodnisty. Jechała kierując się na słup czarnego
dymu kłębiący się nad sosnowym lasem. Prowadził ją jak słup ognia Mojżesza na pustyni. W górze ukazały się
helikoptery prasowe, zlatujące się do miejsca pożaru jak sępy do padliny. Nienawidziła tej dziennikarskiej pogoni
za sensacją. Co wieczór w telewizji pokazywali rozbite pociągi, wypadki samochodowe, pożary. Zastanawiała się,
czy rodziny ofiar, tak jak i ją, oburzało to naruszanie prywatności. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy z
realności cierpienia tamtych ludzi.

Zdziwiła się, gdy zobaczyła wierzchołek wieży. A więc nie tu nastąpiła eksplozja. Dookoła odwiertu stały

półciężarówki i wozy strażackie. Zatrzymała samochód, wyskoczyła i pobiegła w stronę ognia. Paliło się w pobliżu
przyczepy.

- Hej, proszę pani! - zawołał jakiś człowiek w żółtej kurtce i chwycił ją wpół. Zaczęła się szarpać jak dzika kotka.

- Tam nie wolno. Tam jest niebezpiecznie - oświadczył strażak i zaklął jak szewc, kiedy ugryzła go w rękę.

- Obawiam się, że tej pani nie da się przekonać - powiedział ktoś spokojnym, głębokim głosem.

Katherine osunęła się w ramiona zdumionego strażaka. Byłby ją upuścił, gdyby mu nie pośpieszyły z pomocą

inne ramiona.

- Jace - szepnęła z niedowierzaniem i spojrzała w jego osmaloną twarz. - O Boże! - krzyknęła przerażona.

- Nie, nie, to nie oparzenia. Po prostu jestem brudny - zapewnił ją.

- Och, mój najdroższy... - Wtuliła twarz w jego koszulę i mocno objęła wpół. - Tak się martwiłam. Myślałam...

Ze wzruszenia nie mogła mówić. Objęła go jeszcze mocniej.

- Chodź, to ci opowiem, co się stało - powiedział Jace.

Gdy odchodzili, spojrzała jeszcze na strażaka. Wciąż rozcierał bolącą rękę.

- Przepraszam... - Katherine czuła, że musi się wytłumaczyć. - Myślałam, że mój mąż jest ranny, i zachowałam

się jak wariatka. Naprawdę przepraszam.

Strażak uśmiechnął się krzywo i odparł mrukliwie:

- Nic nie szkodzi.

Jace zaprowadził ją do samochodu, trzymając mocno pod rękę. Spojrzała na męża zapłakanymi zielonymi oczami

i spytała:

- Co się stało?

Wytarł czoło rękawem koszuli.

- Wygląda to znacznie gorzej, niż jest w rzeczywistości. Wszystkie te wozy strażackie przyjechały dla ochrony

lasu, w ramach akcji zapobiegawczej. Ale powinniśmy dziękować Bogu, żeśmy wszyscy nie wylecieli w powietrze
- dodał ponuro.

- Ten dym...

- Tak, ropa daje od cholery dymu. Jakiś przewód elektryczny czy telefoniczny spowodował spięcie i pod

przyczepą eksplodowały butle z gazem. Buchnęło aż do nieba. W dodatku ktoś beztrosko postawił kilka beczek z
ropą nie tam, gdzie trzeba. Poszły i one. Gdybym tu był... - Zagryzł usta.

- A Billy?! - krzyknęła Katherine i chwyciła Jace’a za rękę.

- Na szczęście obaj wyszliśmy wtedy z przyczepy, żeby obejrzeć tę półciężarówkę, którą Billy naprawia.

Katherine cała się trzęsła. Przytulił ją i dodał z dumą:

- Mam doskonałą załogę. Rzucili wszystko, złapali gaśnice i łopaty i zaczęli kopać rów dokoła ognia. Zachowali

się jak profesjonaliści.

- Mają wspaniałego szefa - wyszeptała.

Popatrzył w jej mokre oczy.

- A jak to się stało, że tu wpadłaś? - zapytał.

- Jechałam do ciebie, Jace - wyznała. - Musiałam cię znaleźć, żeby ci powiedzieć, że cię przepraszam. Za

wszystko. Za to, że byłam taka głupia. - Łzy leciały jej teraz strumieniami. - Kiedy sobie pomyślałam, że może ty...
Nic nie miało dla mnie znaczenia. Nic. Nawet... to znaczy... kocham cię, bez względu na to, co...

Nie dał jej skończyć. Ustami poszukał jej ust. Nie dbała o brud i sadzę, które pokrywały jego ciało. Nie zwracała

uwagi na kwaśny zapach dymu, którym nasiąkły jego włosy i ubranie. Liczyło się tylko to, że ją całował.

W tym pocałunku nie było dawnej zmysłowej namiętności, ale sytuacja nie sprzyjała namiętnym uniesieniom.

Pocałunek przypieczętował ich wzajemne oddanie. Usta Jace’a połączyły się z jej ustami, poświadczając ich nowe
przymierze.

- Katherine, kocham cię... Katherine. Jak mogłaś w to wątpić?

- Chyba z głupoty - odparła i uśmiechnęła się do niego.

Pogłaskał ją po policzku i powiedział:

- Chętnie bym dalej z tobą rozmawiał, ale mam cholernie dużo roboty. Jedź do domu i zostaw mi trochę gorącej

wody, bo chciałbym się wykąpać po powrocie. - Uśmiechnął się. - I nie czekaj na mnie. Mogę tu dłużej zabawić.

- Będę czekała - szepnęła, a potem go pocałowała i ociągając się wsiadła do samochodu.

- Jace...

- Hmmm?

- Powiedz mi o Lacey.

Otworzył jedno oko i zerknął na Katherine. Leżeli w wielkim łożu. Promienie porannego słońca sączące się przez

żaluzje padały na ich nagie ciała. Jace, wyciągnięty na wznak, leżał z jedną nogą zgiętą w kolanie, a Katherine,
oparta na łokciach, wpatrywała się w niego.

Wrócił do domu po północy, zmordowany, brudny i głodny. Podczas gdy się mył, zrobiła mu dużą kanapkę, którą

natychmiast pochłonął, po czym zwalił się na łóżko i zapadł w głęboki sen.

Katherine próbowała zabrać Allison, ale Happy nalegała, żeby spędzili ten dzień tylko we dwoje. Jace

potrzebował spokoju i nie należało mu go zakłócać, nawet gdyby miały to być, dość rzadkie zresztą, grymasy
Allison. Katherine ucieszyła perspektywa spędzenia dnia sam na sam z mężem, więc nie dyskutowała z Happy.

Kiedy Jace obudził się godzinę temu, nie sprawił jej zawodu. Kochali się czule i namiętnie.
Teraz wyciągnął w górę ręce i zaplótł je nad głową.

- Lacey, Lacey - powtórzył z goryczą. - Nie wiem, od czego zacząć... Była córką szefa, piękną dziewczyną. To

ona robiła mi awanse, a ja dałem się jej omotać. Rozegrała to bardzo sprytnie. Przez cały czas narzeczeństwa nie
dopuściła do żadnych poufałości, więc moje zdumienie w noc poślubną, kiedy się okazało, że nie byłem pierwszy,
nie miało granic. Może dlatego tak mnie zaskoczyło dziewictwo mojej drugiej żony...

Przygarnął Katherine i pocałował ją w czubek nosa, a ona ukryła twarz na jego piersi.

- Lacey przypominała mi trochę Petera. Była, i nadal jest, nastawiona na niszczenie wszystkiego dokoła. Miała

jedną przygodę miłosną za drugą. Po każdej ze łzami w oczach błagała mnie o przebaczenie, wyrażając skruchę i
grożąc samobójstwem. W końcu miałem tego dość i powiedziałem Willoughby’emu, że jeśli nadal mam u niego
pracować, muszę się rozwieść. Załatwił to. Bez fałszywej skromności muszę powiedzieć, że byłem dla niego zbyt
cenny, żeby mógł ze mnie tak łatwo zrezygnować. A zresztą dobrze wiedział, jaka jest Lacey. Myślę, że w głębi
duszy czuje się odpowiedzialny za zachowanie swojej córki.

- A co było, kiedy pojechałeś do Longview?

- Jesteś zazdrosna? - spytał.

- Jak cholera - odparła.

Roześmiał się, ale zaraz spoważniał i podjął:

- Jak zapewne zauważyłaś, gdy zastałaś nas w przyczepie, Lacey wciąż nie przyjmuje do wiadomości, że prze-

staliśmy być małżeństwem. Nie ma to dla niej znaczenia, poza tym że już nie jestem jej niewolnikiem. Kręci się
przy niej mnóstwo mężczyzn, jednak ta cała jej erotyka jest tylko na pokaz. Ale wróćmy do rzeczy... - westchnął. -
No  więc  Lacey  poszła  wtedy  do  tego  baru  w  Longview  i  narobiła  sobie  kłopotu.  Chciała  poderwać  innej
dziewczynie chłopaka. Kiedy tamta dała jej nauczkę, Lacey wpadła w rozpacz, pojechała do motelu, połknęła całą
fiolkę  proszków  nasennych  i  zadzwoniła  do  mnie.  W  pierwszej  chwili  chciałem  jej  powiedzieć,  żeby  poszła  do
diabła, ale nie mogłem... - potrząsnął głową. - Może to sprawa mojej lojalności wobec Willoughby’ego, nie potra-
fiłem jednak tak po prostu machnąć na nią ręką. Na dwa dni przed wyjściem Lacey ze szpitala zadzwoniłem do jej
ojca, żeby ją stamtąd odebrał. Obiecał mi, że załatwi dla niej jakąś opiekę. Czy to zrobi, nie wiem. Ale postawiłem
sprawę  jasno:  dosyć tego  dobrego. Mam żonę,  którą bardzo  kocham, i  nie zamierzam  narażać na szwank swego
małżeństwa.

- Powinieneś do mnie zadzwonić, Jace, i wytłumaczyć mi całą sytuację. Zrozumiałabym.

- Teraz to wiem. - W głosie Jace’a brzmiała wyraźna pretensja do samego siebie. - Jednak tyle się działo wtedy w

moim życiu, że nawet nie przyszło mi to do głowy. Tak długo byłem sam... Nie jestem przyzwyczajony mówić ko-
mukolwiek, co się ze mną dzieje. Przepraszam. A poza tym - dodał - nie chciałem wciągać cię w bagno moich
dawnych spraw.

Katherine pochyliła głowę.

- Ale ty... ale ty nie...

- Przestałem z nią sypiać na długo przed rozwodem, który się odbył cztery lata temu.

- A ta sprawa... sprawa dzieci? - spytała.

Zaśmiał się gorzko.

- O tym nigdy nie było mowy. Usłyszała o okolicznościach naszego małżeństwa od swego ojca i natychmiast to

wykorzystała.

- Czemu mi wcześniej o tym nie powiedziałeś?

- A po co? Miałbym cię pozbawiać okazji do takich rozkosznych dąsów z trzaskaniem drzwiami? Czasem wy-

dawało mi się, że cała ta sytuacja sprawia ci przyjemność. Poza tym - dodał - jestem za dumny, by dowodzić
swojej niewinności, skoro nie było przestępstwa.

Ale Katherine już go nie słuchała. Pochylona, ustami sięgała jego ust. Po długim, namiętnym pocałunku złożyła

głowę na jego piersi. Pogłaskał ją lekko.

- A co byś powiedziała na to, gdybyśmy kupili działkę i postawili dom?

Zaskoczona tym pytaniem, podniosła głowę i spojrzała na niego.

- Wypatrzyłem śliczne miejsce, trzyipółhektarowa działka na sprzedaż - ciągnął. - Tylko półtora kilometra od

miasta, ale wśród drzew, całkowita izolacja. Myślę, że tutaj wkrótce będzie nam za ciasno. Te pokoje wyraźnie się
kurczą.

- Jace, to cudownie - odparła podniecona. - Ale co z Sunglow?

- Tu w okolicy będziemy wiercić jakieś trzy lata. A potem zobaczymy. Więc co, kupujemy tę działkę? - zapytał.

- Kupujemy - zgodziła się z uśmiechem. - Dom... - westchnęła. - Obmyślanie wszystkiego i planowanie... to

dopiero przyjemność.

- Boże uchowaj! - wykrzyknął Jace i błagalnie wzniósł oczy ku górze.

Katherine roześmiała się i znowu położyła głowę na jego piersi.

- A co zamierzałeś zrobić, kiedy zacząłeś mnie szukać? - spytała sennie.

Zachichotał. Włosy na jego piersi połaskotały ją w nos.

- Zamierzałem odnaleźć pannę Katherine Adams i przyłożyć jej parę klapsów. A potem byłem gotów użyć

perswazji, rozsądku, pieniędzy i siły, by skłonić cię do oddania mi Allison. Wcale nie dlatego, żebym miał cokol-
wiek przeciwko tobie, Katherine - wyjaśnił. - Po prostu bałem się, że przegrasz w sądzie z moimi rodzicami i
właśnie im przyznają dziecko. Bardzo się cieszę, że do tego nie doszło, jednak chyba powinniśmy im przynajmniej

pokazać małą... Wiem, co czujesz, ale chyba warto się nad tym zastanowić. Jestem przekonany, że oni również
cierpią z powodu tego, co się stało. A i Allison może nam po latach mieć za złe, żeśmy ją pozbawili okazji, by
mogła sobie sama wyrobić zdanie o swoich dziadkach, a może... może i o Peterze...

Katherine milczała przez dłuższą chwilę, a potem powiedziała spokojnie:

- Przemyślę to i wtedy porozmawiamy.

- Oczywiście. Rozumiem, że w dalszym ciągu boli cię sprawa Mary i wszystko, co się później stało - odparł Jace

i pocałował ją lekko w ramię. - Mam paskudny charakter, wiem o tym. Ale pracuję nad sobą. Przysięgam, że zrobię
wszystko, żebyście obie z Allison były szczęśliwe.

Gdy Katherine ponownie się odezwała, w jej głosie znów była nuta dawnej beztroski:

- A kiedy już mnie znalazłeś, co sprawiło, że zmieniłeś plany? Że przestałeś myśleć o odbieraniu mi Allison siłą?

- Bo coś zobaczyłem - odrzekł. I w jego głosie pojawiła się inna nuta.

Katherine oparła się na łokciach i spojrzała na niego z góry.

- Co takiego? - spytała zdziwiona.

- Twoją twarz - odpowiedział cicho.

- Jace... - szepnęła.

- Nie mówiąc już o reszcie - dodał Jace. Spojrzał na jej piersi, którymi go dotykała. Przez chwilę napawał się ich

widokiem, a potem podniósł głowę i pokrył je gorącymi pocałunkami. - Kochałem cię od pierwszej chwili,
Katherine. Od pierwszego pocałunku, wtedy, przy łóżeczku Allison, wiedziałem, że chcę jej tylko razem z tobą. -
Jego pieszczoty stały się jeszcze żarliwsze. - Kochaj mnie, proszę cię - wymamrotał.

Katherine uniosła się i klęknęła nad nim, dając jego językowi pełny dostęp do swoich piersi.
Pozycja, jaką przybrała, wydała się Jace’owi tak „fachowa”, że zapytał zdumiony:

- Chyba chodziłaś na filmy od osiemnastu lat, co?

- No wiesz... - Czubkiem języka musnęła jego ucho.

- To kto cię tak dobrze nauczył sztuki kochania?

- Niejaki pan Jason Manning - odparła cicho i zamknęła mu usta pocałunkiem.