WSZECHŚWIATOWY MINISTER SIKORSKI
Kiedy dowiedziałem się o wpisie min. Sikorskiego na Twitterze („Zakony podlegają
bezpośrednio Rzymowi. Państwo polskie zareaguje”) poświęconym znanym wypowiedziom o.
Tadeusza Rydzyka podczas konferencji w Parlamencie Europejskim, przygotowałem interpelację
zawierającą pytania, a jaka to będzie reakcja dyplomatyczna. Interpelacja była w zamyśle szydercza,
bowiem nie postało mi w głowie, że Rzeczpospolita Polska wystosuje notę dyplomatyczną, co dzisiaj
rzeczywiście się stało. Sądziłem raczej, że mocno infantylny p. minister Sikorski wyszedł przed szereg,
a dopytywanie go o formę i treść reakcji dyplomatycznej będzie dla niego i partii rządzącej mocno
kłopotliwe. Jak to często jednak bywa rzeczywistość polityczna przekroczyła moje najśmielsze o niej
wyobrażania. Notę dyplomatyczną w sprawie o. Tadeusza Rydzyka uważam za fakt nie tylko
spektakularny, ale ważny. Pisząc o „podległości Rzymowi” min. Sikorski musiał mieć na myśli dwa
powiązane ze sobą kanony Kodeksu Prawa Kanonicznego:
- Kanon 586
oraz Kanon 590
Zinterpretował je tak jak potrafił – sięgając do kalki myślowej wytworzonej w zupełnie innej
sytuacji w czasach reformacji i poreformacyjnych, rozbudowanej przez Oświecenie, a przejętej przez
komunistów w wydaniu sowieckim. W ramach tej kalki zakonnicy, właśnie z tej racji, że są obowiązani
do uległości Papieżowi jako najwyższemu kościelnemu przełożonemu są ex definitione agentami
obcego państwa – Watykanu.Za ich wypowiedzi i działania bezpośrednią odpowiedzialność ponosi
zatem Rzym, a ich słowa i czyny wkraczają w materię stosunków międzypaństwowych. Rzecz w tym, że
państwa, w których taka swoista doktryna polityczno-policyjno-eklezjologiczna obowiązywała, na ogół
nie utrzymywały stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską, a zatem nie miały możliwości
wystosowywania not dyplomatycznych.
Dlaczego premier Tusk i minister Sikorski robią to, co robią? Szerzej na ten temat mówię w
wywiadzie w najnowszym „Uważam Rze”, który ukaże się w poniedziałek. W największym skrócie:
uważam, że ośrodek kierowniczy w PO uznał, że dla wyniku wyborczego i sytuacji powyborczej
najważniejsza jest rywalizacja między PO a SLD, a w ramach tej rywalizacji najważniejsze wydają mu
się dwie grupy – stary, antyklerykalny elektorat postubecki (czytelnicy „Nie”) oraz młodszy elektorat
„tarasowców”, którzy przed Pałacem Prezydenckim paradowali z krzyżem z puszek po piwie.
Niespecjalnie z tego powodu się oburzam, a to dlatego, że uważam tę strategię za błędną. Przewiduję,
że PO ciężko za nią zapłaci. Jednakże, jeśli podporządkowuje się jej działania państwa w stosunkach
1
