Andrzej Pilipiuk

Andrzej Pilipiuk

ŚWIĘTY MIKOŁAJ SPOTYKA DZIADKA MROZA

Sypał śnieg. Mróz trzymał mocno. Było co najmniej trzydzieści stopni poniżej

zera.  I  jeszcze  do  tego  wiał  silny  wiatr.  W  taką  pogodę  nie  wypędza  się  z  domu
nawet psa. Samemu też się nie wychodzi. Chyba że nie ma innego wyjścia. Gdzieś w
samym  sercu  Syberii  stała  chatka  zbudowana  z  grubych,  nieokorowanych  belek.
Pomiędzy belki utknięto pakuły, stare gazety i wszelkie inne materiały uszczelniające,
jakie  były  pod  ręką.  Niewielka  chatka  chyliła  się  ku  ziemi.  Na  pierwszy  rzut  oka
wydawało  się,  że  nikt  w  niej  nie  mieszka,  a  jednak  z  komina  szedł  dym,  a  wzdłuż
krawędzi dachu zwisały sople. Takie sople, które powstają, gdy wewnątrz domu pali
się  w  piecu  i  ciepło  przenikające  przez  dach  roztapia  odrobinę  śnieg.  Koło  chatki
stały sanie, popularna swego czasu trojka. Starzec z białą brodą wyszedł z domku.
Popatrzył przez chwilę na otaczający go las i westchnął. Z kieszeni wydobył czapkę.
Była to niewielka czerwona czapka w kształcie miski. Założył ją na głowę.  Wyglądał
teraz  odrobinę  dostojniej.  Z  sieni  wydobył  worek  wypełniony  zaledwie  w  jednej
trzeciej i umieścił go troskliwie na saniach. W szopie za chatką odszukał pastorał. W
tym roku wisiał przy nim  mały dzwoneczek. Tak to już było. Wszystko było ostatnio
płynne.  Nawet  jego  rysy  zmieniały  się.  Dobrze,  że  w  tym  roku  miał  do  sań  trójkę
reniferów. Przez kilka ostatnich lat musiał zadowalać się jednym. Może coś wreszcie
szło  ku  lepszemu?  Niespodziewanie  zaszła  zmiana.  W  wiecznym  półmroku  tajgi
pojawiła  się  jasna  plama  światła.  Powiało  ciepłem.  Starzec  odwrócił  powoli  głowę.
Blask  raził  przez  chwilę  jego  oczy  przywykłe  do  pełgających  płomyków  cienkich
cerkiewnych świeczek. Przed nim stał anioł. Anioł miał trzy pary skrzydeł, białą szatę,
będącą  skrzyżowaniem  greckiej  tuniki  i  rzymskiej  togi.  Na  głowie  szopa  jasnych
włosów, a nieco wyżej dyskretnie połyskiwała aureola. Cała postać anioła jaśniała i
biło od niej ciepło.

Bądź pozdrowiony, biskupie Mikołaju - odezwał się gość.

Starzec uśmiechnął się i odruchowo poprawił swoją czapkę. Z czapką działo

się coś dziwnego. Zamieniała się powoli w normalną mitrę biskupią. Sądząc z
kształtu - katolicką.

- To ty? -

zapytał, mając na myśli przemianę.

- Nie, o czcigodny.
Święty Mikołaj przymknął oczy.
-

Mikołaju...

Mów proszę. Z czym przychodzisz?

Wiesz, co się dzieje?

- Tak. Moje istnienie na Ziemi podlega wierze ludzi. To, jak mnie sobie

wyobrażają, determinuje mój wygląd. To, jak mocno we mnie wierzą, sprawia, że
jestem słabszy lub silniejszy, A teraz jestem bardzo słaby. I czuję rozdwojenie.

Psychiatrzy z miasteczka określiliby to jako schizofrenię bezobjawową.

Zupełnie słusznie. Z czym przychodzisz?

Tam na Górze... - Anioł skłonił się z szacunkiem w stronę pociemniałego

nieba. -

Tam na Górze uważają, że dość już zrobiłeś. Pora odpocząć.

To już nie potrwa długo. Wkrótce będę mógł powrócić do was. Dopóki jednak

ktoś we mnie wierzy, nie mogę go zawieść.

Dzisiejszej nocy może być niewesoło.

Przywykłem narażać życie w zaułkach Konstantynopola. Kilku

enkawudzis

tów nie przestraszy mnie.

Proszę na siebie uważać.

Mikołaj skinął głową. Gdy ją podniósł, anioła już nie było. Gwizdnął na renifery.

Przybiegły.  Zawsze  przychodziły,  choć  nie  potrafił  powiedzieć  skąd.  Po  prostu
przychodziły.  W  tym  roku  wyglądały  dość  nędznie.  Przykładał  im  dłoń  do  czół,
starająć  się  przelać  trochę  własnej  siły.  Sam  miał  jej  tak  niewiele  i  coraz  mniej
każdego roku. Otarł samotną łzę, która toczyła mu się po policzku. Dziś wieczorem,
jeśli wszystko pójdzie dobrze, odzyska częściowo dawną siłę. Jeśli wszystko pójdzie
dobrze...

Założył uprząż, sprawdził chomąta i orczyki, po czym strzelił z długiego bata.

Zwierzęta ruszyły posłusznie, ale ospale.

- Yjala! -

zakrzyknął, aby dodać im nieco wigoru. Powoli przeszły w kłus. A

potem  sanie  uniosły  się  nad  ziemię.  Zaraz  jednak  z  powrotem  opadły.  Ziemia
ściągała.  A  w  tym  obrzydliwym  ateistycznym  kraju  prawo  powszechnego  ciążenia
dawało się odczuć silniej niż gdziekolwiek indziej na świecie. Zsiadł i sprawdziwszy
płozy, strzelił ponownie z bata. Sanie ruszyły po śniegu i wreszcie ciężko wzbiły się w
powietrze. Gdzieś tam zalśniła pierwsza gwiazdka. To była ta noc. Nie musiał kiero-
wać,  sanie  same  odnajdowały  drogę.  Wszędzie  tam,  gdzie  był  jeszcze  potrzebny.
Nadleciał  nad  obrzeża  miasta.  Tu  pomiędzy  blokami  stał  mały  drewniany  domek.
Pierwszy, w którym go oczekiwano. Gdy sanie osiadły ciężko na ziemi, Mikołaj wziął
worek  i  zastukał  do  drzwi.  Poczuł  promieniujący  zza  nich  lęk.  Człowiek,  który
otworzył,  miał  w  ręce  nóż.  Był  gotów  go  zabić,  ale  rozpoznał  świętego  i  nawet
uśmiechnął się smutno.

Proszę wybaczyć. Myślałem, że to oni. Że to już.

Mikołaj wykonał gest ręką i sanie stały się niewidoczne. Wszedł do ciepłego

domu. Przeszli ciemną sień i weszli do jasno oświetlonego pokoju. Okna zasłonięte
zostały czarnym papierem. W kącie pomieszczenia królowała nieduża choinka, a nad
nią wisiała mała ikonka. Tu dopiero w świetle Mikołaj mógł dokładniej przyjrzeć się
gospodarzowi.

Zmieniliście się Wisarionie Iwanowiczu.

Bardzo się zestarzałem?

- Nie, to nie o to

chodzi. Po prostu w waszych oczach nie ma już tej dawnej

iskierki nadziei.

Nie ma nadziei. I nie będzie, dopóki Stalin żyje.

Mogę przekazać pomyślną wiadomość. To już tylko kilka miesięcy.

Żona Wissariona, Larysa, wyszła z kuchni. Jej brwi uniosły się do góry.
-

Witajcie święty...

- Witaj Laryso.
-

Zmieniliście się. Z roku na rok macie inną twarz. Zostają ogólne rysy, ale... A

może jest was wielu?

Dobrze by było. Kształtuje mnie wyobraźnia ludzi. Tak niewiele zostało ikon.

A jeszcze mniej ludzi we mni

e wierzy. Larysa oparła głowę na jego ramieniu.

Ja będę wierzyła wiecznie. I nigdy nie zapomnę tamtej wigilii w łagrach

Kołymy. Siadajcie, proszę, do stołu.

Nie, dziękuję. Muszę ruszać dalej. Mimo wszystko trochę jeszcze zostało

wierzących. Muszę ich odwiedzić. A dla was mam podarki.

Na cóż było się wykosztowywać... Uśmiechnął się po raz pierwszy tego

wieczora.

Jestem świętym Mikołajem - głos jego obniżył się do szeptu, jak gdyby

przekazywał im jakąś cudowną tajemnicę. - Ja nie robię zakupów w Centralnym
Domu Towarowym. Dla was buty. - Wy

ciągnął z worka śliczne zamszowe kozaczki. -

Niech wam służą. Tylko przybrudźcie je trochę, zanim wyjdziecie na ulicę, bo jeszcze
się przyczepią ci z NKWD. A jak wyjaśnicie ich pochodzenie?

Dziękuję - szepnęła. W oczach miała łzy.

Dla was, Wisarionie, mam książkę.

Derek Tomatow „Droga Carów" - przeczytał z okładki.

Wydana przez białych emigrantów w Paryżu. Po przeczytaniu spalcie

natychmiast, bo nie może się to dostać w niepowołane ręce.

Zakopię w lesie.

Tylko uważajcie. Za to idzie się od razu do piachu.

Nie pierwszyzna mi. Szkoda, że jako święty nie możecie mi dostarczyć broni

palnej.

Ja także żałuję. Dzieci już śpią?

- Tak.
-

Nie budźcie ich.

Wolałbym, aby cię zobaczyli święty Mikołaju. Inaczej mogą nie uwierzyć...

Pokażę im się za rok. A na razie zostawię dla nich prezenty. Wyjął z worka

lalkę z porcelanową główką oraz pudełko klocków. Larysa oglądała lalkę ze
zdumieniem.

Przepiękna. Skąd to? Mikołaj puścił do niej oko.

- Przedrewolucyjne zap

asy. Ze sklepu Jeliszejewów. No cóż, na mnie,

niestety, już czas.

Przybędziesz do nas za rok?

Jeśli będę jeszcze istniał, to przyjadę. Wiara garstki osób musi być silna, aby

utrzymać mnie przy życiu. - Mrugnął konfidencjonalnie i wydobył z kieszeni płaszcza
amerykańską czekoladę z orzechami i paczkę algierskich daktyli. - Głowa do góry -
powiedział. - Będzie lepiej. - Pocałował na pożegnanie Larysę w czoło i wsiadł do
sanek. Wiatr zawiał momentalnie ich ślady, jak gdyby nigdy ich nie było. Ale zostały
po nim prezenty. Garść rzeczy z innego świata.

Pamiętasz tamtą noc? - zapytała Larysa. - Tamtą okropną noc za drutami.

Tak. Chciałem, żeby przyszedł święty Mikołaj i dał nam chleba. I przyszedł.

On jest prawdziwy.

Istnieje tak długo, jak długo ludzie w niego wierzą... Powinien być silniejszy...

Przecież choć pod innym imieniem i na Nowy Rok...

Nie. To jest święty Mikołaj. Dziadek Mróz to komunistyczny wymysł. Wiara w

niego nie wzmocni naszego przyjaciela. Pomyśl, że jesteśmy małżeństwem, połączył
nas węzłem przysięgi właśnie on. - Myślisz, że za rok...

Przyjdzie. Gdyby nie było świętego Mikołaja, nie byłoby już żadnej nadziei.

Wrócili do domu. W ich sercach znowu narodziły się silniejsze uczucia.

Tymczasem święty pędził swoimi saniami po ciemnym zimowym syberyjskim niebie.
Kolejna plamka światła. Opadł. Renifery zatrzymały się na pionowej ścianie budynku.

Wszedł przez balkon do mieszkania. To mieszkanie było typowe aż do

znudzenia, miało tylko jeden pokój, a kuchnia i łazienka były wspólne i mieściły się na
korytarzu. Na zniszczonym fotelu drzemała staruszka. Gdy Mikołaj dotknął delikatnie
jej ramienia, obudziła się natychmiast.

Przyszedłeś - szepnęła.

Lustro w kącie uchwyciło jego odbicie. Staruszka była katoliczką, choć

obchodziła święta w innym terminie. Wyglądał teraz zupełnie inaczej. Miał na sobie
czerwony płaszcz i wysoką biskupią mitrę. Jego worek obszyty był lamówką.

- Witajcie, Wiero Iwanowna.
-

Witaj, święty. Co cię sprowadza? Uśmiechnął się.

Naprawdę nie wiecie? Wyciągnęła dłoń i dotknęła go.

- A jednak to nie sen.
-

Nie ma snów, które mogłyby powtarzać się regularnie co rok.

To prawda. Jak długo jeszcze? W 1918 roku wyraziłam życzenie, aby

wszystkich bolszewików diabli wzięli. Nie spieszysz się.

Przynoszę podarki. Likwidacja ustrojów społecznych nie należy do moich

kompetencji.

Zapytasz teraz, jakie mam inne życzenia.

To prawda. Nie zostawiasz listów do mnie na parapecie.

To było sto lat temu.

Ja pamiętam.

Kochany dziewiętnasty wiek. Spraw, żebym go zobaczyła jeszcze raz. Tylko

na chwilę.

- Zamknij oczy.
Siadła wygodnie i zamknęła powieki. Położył jej dłoń na czole. Spłynął na nią

spokojny  piękny  sen.  Był  jesienny  poranek  w  Samarowsku.  Ulicą  przed  jej  domem
szedł  niewysoki,  przystojny  mężczyzna  w  wojskowym  szynelu  narzuconym  na
cywilne ubranie. Ostro pachniały świeża farba i końskie pączki rozdeptane na ulicy.
Mikołaj zostawił na stoliku paczkę świec, kilka pudełek zapałek, kawałek świątecznej
szynki,  paczkę  migdałów  i  trzydzieści  rubli  drobnymi.  Gdy  wychodził  przez  okno,  o
mały włos nie zwalił się w dół. Był bardzo osłabiony. Sanie z trudem oderwały się od
ściany, a ich lot był niestabilny.

Za rok trzeba będzie chyba pójść na piechotę - powiedział sam do siebie.

Daleko przed nim płonęło słabiutkie światełko. Skierował renifery w tamtą stronę.
Niewielka, za

sypana śniegiem willa ze sporym ogródkiem. Zdziwił się, bo nigdy

wcześniej  tu  nie  był.  Gdy  sanie  wyhamowały  na  pokrytym  śniegiem  dachu,  Mikołaj
poczuł się wyjątkowo podle. Dom miał bardzo złą aurę. Wydobył z kieszeni kożucha
niewielką mapę i przez chwilę porównywał ją z otaczającą go rzeczywistością. To był
jego  przywilej,  ponieważ  obdarowywał  ludzi, mógł  z  całkowitą  pewnością  stwierdzić
kto  gdzie  mieszka. W  świetle  księżyca  na  mapie  jarzyły  się  krwistoczerwone  literki.
Dom  komendanta  obozu  pracy  specjalnego  przeznaczenia  G.I.  Workowa.  Brwi
świętego uniosły się do góry, ale podszedł do komina. Niespodziewanie poczuł lęk,
nie  wiedział,  co  czeka  go  tam  na  dole.  Może  pułapka?  Ale  z  drugiej  strony
enkawudziści  nie  wierzyli  w  niego. Więc  to  nie  światło  komendanta  sprowadziło  go
tutaj.  Przeniknął  przez  dach,  bo  choć  od  dawna  nachodziły  go  idiotyczne  myśli  o
włażeniu  przez  komin,  starał  się  z  nimi  walczyć.  To  nie  był  rosyjski  zwyczaj.
Zmateria

lizował się na poddaszu, a ściślej mówiąc, w zagraconej komórce

wypełnionej szpargałami. Pośrodku pomieszczenia był kawałek miejsca. Siedział na
nim może dziesięcioletni chłopiec. Czytał rozsypującą się ze starości książkę.
Usłyszał kroki świętego. Podniósł głowę wystraszony i na jego twarzy odmalowało się
zaskoczenie.

Kim jesteś? - wyjąkał.

Przecież wiesz - odpowiedział święty.

Jesteś świętym Mikołajem? Tym prawdziwym, jak w tej książce?

Tak. Jestem prawdziwym świętym Mikołajem. I przyszedłem dzisiaj, bo

dzisiaj je

st Wigilia. Nasza prawosławna Wigilia.

Dziadek Mróz przychodzi podobno na Nowy Rok.

Tak. Ale on nie jest mną, a ja nie jestem nim. Jesteśmy jak dwie strony tej

samej monety. Obaj przynosimy podarki, ale na tym kończy się podobieństwo. Ja
istniałem od setek lat. On pojawił się niedawno. Ja zostałem zrodzony z potrzeby

serca tych, którzy we mnie wierzyli. On powstał z chciwości dzieci.

Myślałem, że umarłeś w czasie rewolucji.

Ja umarłem wiele setek lat temu w Bizancjum, gdzie byłem biskupem. Mogę

poja

wiać się tu, jeśli jestem komuś potrzebny, ale tylko tak długo, jak długo we mnie

wierzą. Może już za rok mnie nie będzie. Wszystko zależy od tego, czy nadal w
wyobraźni ludzi to ja będę przynosił podarki, czy tamten. Rozumiesz? - Tak. Chcę
wierzyć w ciebie.

To będzie trudniejsze, niż myślisz. Jeśli nie przyjdę za rok, zapomnisz o

mnie.

- Nie.
-

Nie zostawiam śladów w kurzu. Tak jest zresztą chyba lepiej.

Przyszedłeś, bo przeczytałem tę książkę i zatęskniłem?

Przyszedłem dlatego, że we mnie uwierzyłeś. Jeśli przestaniesz we mnie

wierzyć, nie trafię tu po raz drugi. Chcesz prezent materialny czy niematerialny?

Jakie mogą być prezenty niematerialne?

Mogę zesłać na ciebie dobre sny. Mogę sprawić, że rozwiną się twoje

artystyczne zdolności. Chłopiec zamyślił się.

Mój ojciec jest bardzo złym człowiekiem

Tak. Choć bywają jeszcze gorsi.

Podaruj mi księgę, która nazywa się Biblia. Chcę się z niej uczyć, jak żyć.

Mikołaj popatrzył na leżącą na ziemi książkę. Była to przed-rewolucyjna

książeczka dla dzieci z kolorowymi obrazkami i umoralniającymi opowiastkami.
Skinął głową. Z worka wyjął niewielką Biblię w skórzanej oprawie.

Nie.oczekuj, że ta księga odpowie na wszystkie twoje pytania.

Postaram sieją przeczytać i zrozumieć. Ukryję ją dobrze.

Wesołych świąt — szepnął.

Wesołych świąt — odpowiedział chłopiec, tuląc księgę do siebie.

Mikołaj zniknął i zmaterializował się na dachu. Wysilił pamięć. Jak to było

przed rewolucją? Jeździł wówczas po Ziemi i pukał do drzwi domów. Wzdrygnął się,
czasy się zmieniają. Wyjął z kieszeni zegarek i popatrzył na niego, nadal było trochę
po  dziewiątej.  Nagle  spostrzegł  coś  jeszcze.  Nie  potrzebował  wcześniej  zegarka.
Zegarek  był  zrobiony  ze  złota,  a  na  kopercie  miał  przylutowany  platynowy
monogram. Mikołaj nie wiadomo skąd uzyskał niespodziewanie pewność, że jest to
zegarek  ostat

niego cara. Wstrząsnął głową, a potem potrząsnął zegarkiem. Coś

rozbłysło w mroku, gdzieś tam w ciemności płonęło słabe światełko. Strzelił z bata i
renifery niechętnie przeszły w kłus. Niewielka waląca się lepianka stała samotnie
pomiędzy porzuconymi żelbetowymi konstrukcjami na drugim końcu miasta. Nie znał
tego miejsca, nigdy wcześniej tu nie był. Zapukał do drzwi, ale nikt nie otworzył. Po
chwili zastanowienia nacisnął klamkę i wszedł w ciemność. Jedyny lokator lepianki
leżał na podłodze i cierpiał na delirium tremens. Na jednej ze ścian pysznił się lekko
ściekając farbą wielki fresk przedstawiający Mikołaja patrzącego na zegarek. Mikołaj
pochylił się nad leżącym i wyciągnął mu z kieszeni paszport.

- Kokuszew-Mirski -

przesylabizował. - Znaczit szlachcic. Jakim cudem on się

uchował?

Z zamyślenia wyrwał go grzmot kilku pięści w drzwi. Nie zdążył się ruszyć, jak

wdarli się do środka. Było ich trzech, ubrani w skórzane płaszcza, palili
biełomorkanały i trzymali w dłoniach pistolety z oksydowanymi lufami. Stanęli przed
nim.

- Wasze dokumenty, obywatelu -

zarządał ten najważniejszy.

Nie mam dokumentów. Jestem świętym Mikołajem. - Rozpłynął się w

powietrzu na ich oczach.

Nie wierzyli w niego.

Nie mogli go widzieć. Trzej bezpieczniacy bluznęli

stekiem  straszliwych  przekleństw.  Zaraz  też  zabrali  się  do  cucenia  leżącego  na
podłodze  malarza.  Nie  udało  im  się  to  do  końca.  Gdy  wywlekali  go  za  nogi  na
zewnątrz  na  wiatr  i  mróz,  malarz  otworzył  oczy.  Spostrzegł  świętego,  ale  jego
zamroczony  umysł  nie  odnotował  tego  faktu.  Mikołaj  powoli  wyszedł  z  lepianki  i
wsiadł do sań. Wzniósł się do góry, tam gdzie wiatr wirował w ciemności. Nikt więcej
nie oczekiwał go tej nocy? A potem spostrzegł gdzieś daleko słabe światełko. Między
nim a źródłem światła pośród drzew parku coś się czaiło. Mikołaj nie miał problemów
z widzeniem w ciemności, ale to coś wyglądało jak bezkształtna plama czerni. Nigdy
wcześniej  nie  widział  czegoś  takiego  z  bliska,  choć  czasami  podobne  plamy
przetaczały się gdzieś na krawędzi jego pola widzenia. Nie był specjalnie ciekaw, co
to może być, ale nie mógł tego wyminąć. Czasami bywa tak w snach, że coś stanie
nam  na  drodze  i  w  którąkolwiek  stronę  byśmy  się  obrócili,  zawsze  jest  dokładnie
prze

d nami. Sanie opadały prościutko w tamtym kierunku, jak ćma lecąca w stronę

płomienia świecy. Gdy dotknęły ziemi i zatrzymały się, Mikołaj zrozumiał, że tu
kończy się jego droga. Przed nim w śnieżnej zadymce stały inne sanie. Renifery do
nich zaprzężone były znacznie tłuściejsze i było ich cztery. Zeskoczył w głęboki śnieg
i wydobywszy z worka ozdobny nóż do papieru, jednym ruchem odciął uprząż
uwalniając swoje.

- Uciekajcie kochane -

powiedział. Renifery stały i dopiero gdy powtórzył

rozkaz, zniknęły w ciemnościach. Tamte sanie jak gdyby na to czekały, podjechały
bliżej. Zeskoczył z nich

Dziadek Mróz. Byli podobni do siebie, gdyby nie pewne szczegóły stroju, nikt

nie domyśliłby się, który jest który.

No i spotkaliśmy się wreszcie - powiedział Dziadek Mróz wypluwając

niedopałek biełamorkanała na śnieg.

Spotkaliśmy się. Dlaczego? Przecież twoja wachta skończyła się kilka dni

temu. Wręczasz prezenty na Nowy Rok, a ja na Boże Narodzenie. Na prawosławne
Boże Narodzenie.

Widzisz, towarzysz Lenin wpadł na pomysł, żeby storpedować tę ostatnią

linię  twojej  obrony.  Od  tej  pory  będę  przynosił  prezenty  także  za  ciebie.  Pchnął
świętego  w  śnieg.  Podszedł  do  jego  sanek  i  porwawszy  worek,  wysypał  jego
zawartość  na  drogę.  W  świetle  latarni  zalśniły  agatowe  broszki,  drewniane  pude-
łeczka,  mosiężne  ikonki  podróżne,  zafurkotały  kartki  starych,  wydanych  przed
rewolucją książek. Dziadek Mróz z pogardą kopnął lalkę o porcelanowej główce.

- Stara tandeta -

powiedział. Święty usiłował się podnieść, ale kolejne

pchnięcie obaliło go na ziemię.

- Wiesz, co teraz jest modne? -

zapytał Dziadek Mróz z pogardą w głosie. -

Patrz!

Ze swoich sań zdjął worek i rozsupławszy go uchylił materiał, aby leżący mógł

zobaczyć jego zawartość. Misie, plastikowe lalki, czołgi, drewniane pistolety.

- Nie wolno tak -

szepnął Mikołaj ostatkiem sił. - Zabawki militarne pobudzają

agresję...

I bardzo dobrze. Nikomu nie potrzebne takie ciepłe kluski jak przed

rewolucją. Tworzymy nowy naród. Społeczeństwo, które poprowadzi rewolucję
światową, które będzie wdeptywało wrogów w ziemię.

Zza sań wyszedł mężczyzna w szarym garniturze z czapką wciśniętą na łysą

głowę.

- Widzisz? -

zapytał Dziadek Mróz. - To jest przyszłość. Wiecznie żywy Lenin.

Lenin i ja. A ty już się skończyłeś. Nikomu nie jesteś potrzebny. Słyszysz? Nikomu.

Ktoś mnie jednak potrzebuje...

Dziadek Mróz wyjął z kieszeni płaszcza rewolwer. Rewolwer był drewniany,

ale nabito go całą nienawiścią, jaka zakumulowała się podczas licznych zabaw w
wojnę. Wycelował w świętego i pociągnął za spust. Plastikowa kula przebiła płaszcz i
zagłębiła się w ciało. Mikołaj poczuł rozdzierający ból. Zacharczał.

Żegnajcie, towarzyszu święty Mikołaju - rzucił sarkastycznie Lenin,

gramoląc się do sań uzurpatora. - Takie są prawa doboru naturalnego. Słabszy musi
odejść.

Sanie odjechały i tylko w ciemnościach pozostał stos drobiazgów rozsypanych

na śniegu. Mikołaj z trudem podniósł się z ziemi i zgrabiałą ręką wydłubał kulę spod
kaftana. Była tak gorąca od nienawiści, że oparzyła mu rękę, więc cisnął ją daleko w
śnieg. Czuł strumyczek krwi spływający mu pod kaftanem.

Przecież nie zabiją umarłego - powiedział sam do siebie.

Od razu poczuł się silniejszy, do tego miał jeszcze zadanie do wykonania na

tę  noc.  Ruszył  w  drogę.  Szedł  przez  las  twardo  wybijając  stopami  werble  na  lekko
ubitej  kołami  pojazdów  warstwie  skamieniałego  od  mrozu  śniegu.  Ale  droga  była
daleka, a on z każdym krokiem tracił siły, ale przecież w końcu dotarł do niewielkiej
ziemianki  oddalonej  o  spory  ka

wał od drogi. Pamiętał dobrze to miejsce, tu ukrywał

się od dwu lat młody chłopak, dezerter z Czerwonej Armi, dlatego bez obawy zapukał
do drzwi. Otworzono mu. Obok chłopaka stała bosa dziewczyna. Na widok świętego
otworzyła szeroko oczy.

- Mitia!
-

Przecież ci mówiłem, moja droga, że święty Mikołaj naprawdę istnieje.

Wejdźcie proszę.

Weszli do wnętrza izby. Paliło się tu kilka świec. W najdalszym kącie wisiała

niewielka ikonka. Choinki nie było, tylko na krzywym stole położono świerkową gałąź
ozdobioną bombkami.

Pokój wam - powiedział Mikołaj.

To będzie trudne - uśmiechnął się Mitka. - Pozwól Mikołaju, że ci

przedstawię. To moja dziewczyna Daria Iwanowna.

Bardzo mi miło.

Jesteś naprawdę świętym Mikołajem? - zapytała.

-Tak.
-

Oczywiście, że tak - pośpieszył z zapewnieniem jej chłopak. - Zresztą zaraz

ci udowodnię.

Z niewielkiej półki ściągnął rozsypujący się przedrewolucyjny modlitewnik i

otworzył  go  na  ilustracji  przedstawiającej  ikonę  świętego  Mikołaja  ze  Znamienieje.
Dziewczyna pobladła i cofnęła się. O krok. Twarz gościa wolno i z niejakim wysiłkiem
zmieniła  się  i  była  teraz  identyczna  z  podobizną  z  książki.  Młodzieniec  zamknął
książkę  i  twarz  świętego  zaczęła  powoli  wracać  do  poprzedniego  wyglądu.
Uśmiechnęli się obaj. Dezerter i gość.

Tak to wygląda. Mam dla was podarki.

- Podarki? -

zdziwiła się.

- Dzisiaj Wigilia.
Otworzył worek. Z wnętrza wydobył podniszczony nieco paszport.
- Dla was -

wręczył go Mitce. - Nowe dokumenty. I jeszcze coś — podał mu

niewielki złoty kluczyk.

- Moskwa, ulica Niekrasowa cztery, mieszkania osiem. Na now

ą drogę życia.

- Co to znaczy?

- Mieszkanie. Dla was.
- Ale ja nie...
-

Wszyscy sąsiedzi zaświadczyć mogą, że mieszkałeś tam od dziesięciu lat,

pięć lat temu twoi rodzice pojechali do Wołogdy i zostałeś sam na gospodarstwie.
Jesteś studentem politechniki. Indeks i grafik zajęć masz w szafce pod radiem. Kefir
w lodówce.

- Jakim cudem... -

zaczęła dziewczyna.

To noc cudownych wydarzeń. Niech zostanie na zawsze w waszej pamięci.

W Rosji zostało już bardzo niewielu porządnych ludzi. Musimy o nich dbać. A dla
ciebie duszko - pogrze

bał w worku i wyjął niedużą, piękną gruzińską ikonę malowaną

na tombakowej blasze. -

Twoja patronka. Niech ci przynosi szczęście w pracy, bo o

to w życiu osobistym nie musisz się martwić - wskazał gestem na byłego dezertera.

- Odwie

dź nas za rok - poprosił Mitia.

Obawiam się, że nie zdołam. Tak niewielu ludzi we mnie wierzy. Moja moc

słabnie.

Ja od dzisiaj wierzę w ciebie — szepnęła Daria. - Będę na ciebie czekała,

nawet jeśli nie przyjdziesz.

Posłał im smutny uśmiech i wyszedł w ciemność. Spadło z niego całe napięcie

tej szczególnej nocy. Obdarował ich. Teraz był już tylko człowiekiem. Nikt na niego
nie czekał. Las był pusty i zimny. Szedł naprzód. Szedł wiele godzin. A potem upadł
w śnieg.

Protokół oględzin zwłok

Dnia dziesiątego stycznia br. patrol milicji natknął się na drodze prowadzącej z

miasta  do  opuszczonej  kopalni  miedzi  na  zwłoki  mężczyzny.  Denat  ubrany  był  w
niekompletny  strój  Dziadka  Mrożą,  tj.  płaszcz  z  aksamitu  (czerwony),  laskę  oraz
płaską  czerwoną  czapkę  w  kształcie  miski.  Brodę  miał  naturalną.  Wiek,  z  wyglądu
około  stu  lat.  Przy  ciele  nie  znaleziono  żadnych  dokumentów  ani  innych  papierów
mogących  pozwolić  na  identyfikację.  Przy  zmarłym  leżał  worek  wypełniony  wysoce
kontrrewolucyjnymi  przedmiotami,  tj.  książkami  wydanymi  przed  wprowadzeniem
władzy ludowej, w tym część o tematyce zabobonu religijnego, portrety oleodrukowe
ostatniego  cara,  ikony  podróżne,  zabytkowe  lalki  etc.  /szczegółowy  spis  w
załączeniu/.  W  kieszeniach  denata  znaleziono  złoty  zegarek  z  monogramem
ostatnie

go cara, klucz od kłódki oraz siedem rubli dwadzieścia jeden kopiejek

bilonem. Zegarek i pieniądze zabezpieczono oddzielnie. Przypuszczalna przyczyna
śmierci - zamarznięcie.