CaÃlki nieoznaczone

Przypomnijmy, ˙ze na tym wyk ladzie obowia

,

zuje naste

,

puja

,

ca

Definicja 9.1 (wielomianu)

Wielomianem nazywamy funkcje

,

w: R −→ R lub w: C −→ C taka

,

, ˙ze istnieja

,

takie

liczby a

0

, a

1

,. . . , a

n

, ˙ze dla ka˙zdego argumentu x zachodzi r´owno´s´c

w(x) = a

0

+ a

1

x + a

2

x

2

+ · · · + a

n

x

n

.

Liczby a

0

, a

1

,. . . , a

n

nazywamy wsp´o lczynnikami wielomianu w .

Lemat 9.2

Je˙zeli jedyna

,

warto´scia

,

wielomianu w jest liczba 0 , to wszystkie jego wsp´o lczynniki

sa

,

r´owne 0 .

Dow´

od.

k!a

k

= w

(k)

(0) = 0 .

Twierdzenie 9.3 Je´sli v i w sa

,

wielomianami i w(x) = v(x) dla ka˙zdego x , to

wielomiany w i v maja

,

r´owne wsp´o lczynniki.

Zadanie.

Wykaza´c, ˙ze je´sli

∞

X

n=0

a

n

x

n

j

=

∞

X

n=0

b

n

x

n

j

dla j = 1, 2, 3, . . . , lim

j→∞

x

j

= 0 i x

j

6= 0 dla

j = 1, 2, 3, . . . , to a

n

= b

n

dla n = 0, 1, 2, 3, . . . .

Definicja 9.4 (stopnia wielomianu)

Je´sli w(x) = a

0

+ a

1

x + · · · + a

n−1

x

n−1

+ a

n

x

n

i a

n

6= 0 , to liczbe

,

naturalna

,

n

nazywamy stopniem wielomianu w . Je´sli wszystkie wsp´o lczynniki wielomianu w sa

,

r´owne 0 , to stopniem wielomianu w nazywamy symbol −∞ . Stopie´

n wielomianu w

oznaczamy symbolem deg(w)

Z definicji stopnia wielomianu wynika od razu, ˙ze je´sli w i v sa

,

dowolnymi wielo-

mianami, to deg(w ·v) = deg(w)+deg(v) oraz ˙ze deg(w +v) ≤ max(deg(w), deg(v)) .

Twierdzenie 9.5 ( o dzieleniu z reszta

,

)

Dla dowolnych wielomian´ow w i v , deg(v) ≥ 0 istnieje dok ladnie jedna para wielo-

mian´ow q, r taka, ˙ze w = qv + r i deg(r) < deg(v) .

Dow´

od. Je´sli w jest wielomianem stopnia mniejszego ni˙z wielomian v , to mo˙zemy

przyja

,

´c q = 0 , r = w . Za l´o˙zmy teraz, ˙ze wielomian w ma stopie´

n nie mniejszy ni˙z

wielomian v oraz ˙ze teza zachodzi dla wszystkich wielomian´ow stopnia mniejszego

ni˙z deg(w) . Niech w(x) = a

0

+ a

1

x + · · · + a

n

x

n

, v(x) = b

0

+ b

1

x + · · · + b

k

x

k

,

a

n

6= 0 6= b

k

. Niech w

1

(x) = w(x) −

a

n

b

k

x

n−k

v(x) . Jasne jest, ˙ze stopie´

n wielomianu

w

1

jest mniejszy ni˙z n = deg(w) . Wobec tego istnieja

,

wielomiany q

1

i r takie,

1

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

˙ze w

1

= q

1

v + r przy czym deg(r) < deg(v) . Przyjmuja

,

c q(x) = q

1

(x) +

a

n

b

k

x

n−k

otrzymujemy r´owno´s´c w(x) = q(x)v(x) + r(x) . Trzeba jeszcze wykaza´c, ˙ze je˙zeli

w = qv + r = ˜

qv + ˜

r i deg(˜

r), deg(r) < deg(v) , to ˜

q = q i ˜

r = r . Mamy r´owno´s´c

˜

r−r = qv−˜

qv , zatem deg((q−˜

q)v) = deg(˜

r−r) < deg(v) , a poniewa˙z deg((q−˜

q)v) =

= deg(q − ˜

q) + deg(v) , wie

,

c deg(q − ˜

q) < 0 , zatem 0 = q − ˜

q , wie

,

c r´ownie˙z r = ˜

r .

Dow´od zosta l zako´

nczony.

Definicja 9.6 (najwie

,

kszego wsp´

olnego dzielnika dw´

och wielomian´

ow)

Najwie

,

kszym wsp´olnym dzielnikiem wielomian´ow w i v nazywamy wielomian d

najwy˙zszego stopnia spo´sr´od tych, kt´ore sa

,

jednocze´snie dzielnikami w i v , kt´orego

wsp´o lczynnik przy najwy˙zszej pote

,

dze zmiennej r´owny jest 1 (tj. wielomian unormo-

wany). Oznaczenie: nwd(w, v) .

Twierdzenie 9.7 (podstawowe o najwie

,

kszym wsp´

olnym dzielniku)

Je´sli co najmniej jeden z wielomian´ow w i v jest r´o˙zny od 0 , to istnieje dok ladnie

jeden najwie

,

kszy wsp´olny dzielnik, ka˙zdy inny wsp´olny dzielnik wielomian´ow w i v

jest dzielnikiem nwd(w, v) , istnieja

,

wielomiany p , q , takie ˙ze nwd(w, v) = pv + qw .

Dow´

od. Rozwa˙zmy zbi´or P wszystkich niezerowych wielomian´ow postaci pv+qw .

Oczywi´scie w, v ∈ P (o ile ich stopnie sa

,

nieujemne): w = 1·w +0·v , v = 0·w +1·v .

Wobec tego zbi´or P ma co najmniej jeden element.

Niech d ∈ P be

,

dzie wielomianem unormowanym najni˙zszego stopnia spo´sr´od

nale˙za

,

cych do P .* Wyka˙zemy, ˙ze d = q

0

w + p

0

v jest wsp´olnym dzielnikiem obu

wielomian´ow w i v . Niech w = qd + r dla pewnych wielomian´ow q , r , przy czym

deg(r) < deg(d) . Wtedy r = (1 − qq

0

)w − qp

0

v . Poniewa˙z deg(r) < deg(d) , wie

,

c

r = 0 , co oznacza, ˙ze d jest dzielnikiem wielomianu w . Ten sam argument prze-

konuje nas, ˙ze wielomian d jest dzielnikiem wielomianu v . Jasne jest te˙z, ˙ze ka˙zdy

wsp´olny dzielnik wielomian´ow w , v jest dzielnikiem p

0

v+q

0

w = d , co ko´

nczy dow´od

twierdzenia.

Wniosek 9.8

Je´sli D = nwd(w, v) i wielomian d jest wsp´olnym dzielnikiem wielomian´ow w i v

oraz zachodzi r´owno´s´c deg(D) = deg(d) , to istnieje liczba a taka, ˙ze d = aD .

Dow´

od. Poniewa˙z D = pv + qw dla pewnych wielomian´ow p, q , wie

,

c wielomian d

jest dzielnikiem wielomianu D , a poniewa˙z stopnie tych wielomian´ow sa

,

r´owne, wie

,

c

ich iloraz ma stopie´

n 0 , zatem jest liczba

,

.

Z tego wniosku wynika, ˙ze najwie

,

kszy wsp´olny dzielnik dw´och wielomian´ow jest

*

Je´sli do P nale˙zy wielomian stopnia α , to nale˙zy r´

ownie˙z wielomian unormowany stopnia α .

2

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

dobrze zdefiniowany: jest tylko jeden wielomian spe lniaja

,

cy na lo˙zone warunki!

Definicja 9.9 (dzielnika w la´sciwego)

Dzielnikiem w la´sciwym wielomianu w nazywamy ka˙zdy jego dzielnik stopnia dodat-

niego i jednocze´snie mniejszego ni˙z deg(w) .

Definicja 9.10 (wielomianu nierozk ladalnego)

Wielomianem nierozk ladalnym (czyli pierwszym*) nazywamy wielomian, kt´ory nie

ma dzielnik´ow w la´sciwych.

Definicja 9.11 (wielomian´

ow wzgle

,

dnie pierwszych)

Wielomiany v i w sa

,

wzgle

,

dnie pierwsze wtedy i tylko wtedy, gdy nwd(w, v) = 1

Nale˙zy sobie u´swiadomi´c, ˙ze przynajmniej jeden z tych wielomian´ow musi by´c

niezerowy, bo musi istnie´c nwd(w, v) .

Lemat 9.12 (podstawowy o podzielno´sci)

Je´sli wielomiany u i v sa

,

wzgle

,

dnie pierwsze i u jest dzielnikiem vw , to u jest

dzielnikiem w .

Dow´

od. Istnieja

,

wielomiany p, q takie, ˙ze 1 = pu + qv . Wobec tego w = upw +

qvw . u jest oczywi´scie dzielnikiem iloczynu upv i iloczynu qvw (z za lo˙zenia), zatem

jest dzielnikiem ich sumy, czyli wielomianu w .

Z lematu podstawowego o podzielno´sci wynika, ˙ze ka˙zdy wielomian mo˙zna przed-

stawi´c i to jednoznacznie w postaci iloczynu wielomian´ow nierozk ladalnych, czyli

Twierdzenie 9.13 (o jednoznaczno´sci rozk ladu)

Dla ka˙zdego wielomianu unormowanego w stopnia wie

,

kszego od 0 istnieja

,

wielo-

miany nierozk ladalne, unormowane v

1

, v

2

,. . . , v

k

takie, ˙ze w = v

1

· v

2

· . . . · v

k

przy czym je´sli w = ˜

v

1

· ˜

v

2

· . . . · ˜

v

l

. jest innym przedstawieniem w postaci iloczynu

wielomian´ow nierozk ladalnych, unormowanych, to l = k i po ewentualnej zmianie

numeracji czynnik´ow zachodza

,

r´owno´sci ˜

v

j

= v

j

dla j = 1, 2, . . . , k .

Dow´

od. Je´sli wielomian jest rozk ladalny, to ma dzielnik w la´sciwy, wie

,

c mo˙ze by´c

przedstawiony w postaci iloczynu dw´och wielomian´ow ni˙zszego stopnia. Wielomiany

stopnia pierwszego sa

,

oczywi´scie nierozk ladalne, wie

,

c jasne jest (prosta indukcja

wzgle

,

dem stopnia wielomianu), ˙ze ka˙zdy wielomian mo˙zna przedstawi´c w postaci

iloczynu wielomian´ow nierozk ladalnych. Jednoznaczno´s´c wynika  latwo z tego, ˙ze je´sli

wielomian nierozk ladalny dzieli iloczyn dw´och wielomian´ow, to dzieli jeden z nich

(lemat podstawowy o podzielno´sci): je´sli ˜

v

1

jest dzielnikiem iloczynu

*

termin angielski: prime ma znaczenie pierwszy, ale jako najwa˙zniejszy, np. prime minister.

3

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

v

1

· v

2

· . . . · v

k

= v

1

· (v

2

· . . . · v

k

) ,

to ˜

v

1

jest dzielnikiem v

1

lub dzielnikiem v

2

· . . . · v

k

, je´sli jest dzielnikiem v

1

, to

poniewa˙z oba sa

,

unormowane i nierozk ladalne, wie

,

c v

1

= ˜

v

1

, je´sli nie, to jest dziel-

nikiem iloczynu v

2

· . . . · v

k

, czyli iloczynu kr´otszego o jeden czynnik od iloczynu

wyj´sciowego, prosta indukcja przekonuje nas o tym, ˙ze wtedy ˜

v

1

musi by´c r´owny

jednemu z wielomian´ow v

2

, v

3

, . . . , v

k

, a to oznacza, ˙ze ka˙zdy z wielomian´ow ˜

v

j

jest

jednym z wielomian´ow v

1

, . . . , v

k

, co ko´

nczy dow´od jednoznaczno´sci.

Wypada stwierdzi´c, ˙ze wed lug zasadniczego twierdzenia algebry jedynymi nie-

rozk ladalnymi wielomianami o wsp´o lczynnikach rzeczywistych sa

,

wielomiany stopnia

pierwszego i te wielomiany stopnia drugiego, kt´ore nie maja

,

pierwiastk´ow rzeczy-

wistych. Inaczej jest w przypadku wielomian´ow o wsp´o lczynnikach zespolonych –

ka˙zdy taki wielomian mo˙zna przedstawi´c w postaci iloczynu wielomian´ow stopnia

pierwszego, zatem jedynie wielomiany stopnia pierwszego sa

,

w tym przypadku nie-

rozk ladalne. Jeszcze inaczej jest w przypadku wielomian´ow o wsp´o lczynnikach wy-

miernych. W tym przypadku jest wiele wielomian´ow, kt´orych nie mo˙zna przedstawi´c

w postaci iloczynu wielomian´ow stopnia ni˙zszego ni˙z ich w lasny. Mo˙zna np. wykaza´c,

˙ze je´sli p jest liczba

,

pierwsza

,

, to wielomianu x

p−1

+x

p−2

+· · ·+x

2

+x+1 nie mo˙zna

przedstawi´c w postaci iloczynu dw´och wielomian´ow o wsp´o lczynnikach wymiernych

stopnia mniejszego ni˙z p − 1 . Nie jest to trudne, ale to nie jest tematem naszych

rozwa˙za´

n, zostawiamy to ambitnym, zainteresowanym studentom, inni zaczekaja

,

na

wyk lad z algebry. W ka˙zdym razie zaznaczy´c nale˙zy, ˙ze kwestia rozk ladalno´sci zale˙zna

jest tego, jakie wsp´o lczynniki dopuszczamy w rozk ladach.

Definicja 9.14 (funkcji wymiernej)

Funkcja

,

wymierna

,

nazywa´c be

,

dziemy funkcje

,

, kt´ora

,

mo˙zna przedstawi´c w postaci

ilorazu dw´och wielomian´ow. Jej dziedzina

,

be

,

dzie zbi´or tych liczb rzeczywistych (lub

zespolonych), dla kt´orych mianownik ilorazu zapisanego w postaci nieskracalnej jest

r´o˙zny od 0 .

Wypada od razu stwierdzi´c, ˙ze w takiej sytuacji licznik i mianownik nie maja

,

wsp´olnych pierwiastk´ow (w zbiorze dopuszczalnych wsp´o lczynnik´ow). Definicja ta nie

jest ca lkiem zgodna z u˙zywanymi w standardowych podre

,

cznikach szkolnych, kt´orych

autor tego tekstu nie jest w stanie poja

,

´c.

Definicja 9.15 (u lamk´

ow prostych)

U lamkiem prostym nazywamy funkcje

,

wymierna

,

, kt´orej mianownik jest pote

,

ga

,

wie-

lomianu nierozk ladalnego, a licznik wielomianem stopnia ni˙zszego ni˙z wielomian nie-

rozk ladalny, kt´orego pote

,

ga

,

jest mianownik.

4

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

U lamkami prostymi sa

,

wie

,

c np. funkcje

2

x+1

,

x+7

x

2

+x+1

,

x−13

(x

2

+5)

37

,

23

(x−9)

100

. Funk-

cje

x−3
x−1

,

x+1000

x

2

+3x+2

u lamkami prostymi nie sa

,

. Jasne jest, ˙ze u lamki proste sa

,

nieskra-

calne.

Twierdzenie 9.16 (o przedstawianiu funkcji wymiernej w postaci sumy

u lamk´

ow prostych)

Ka˙zda

,

funkcje

,

wymierna

,

mo˙zna przedstawi´c w postaci sumy wielomianu i u lamk´ow

prostych. Przedstawienie takie jest jednoznaczne z dok ladno´scia

,

do kolejno´sci sk lad-

nik´ow, je´sli ka˙zdy mianownik mo˙ze wysta

,

pi´c tylko raz, a wszystkie liczniki sa

,

r´o˙zne

od 0 .

Dow´

od. Jasne jest, ˙ze ka˙zda

,

funkcje

,

wymierna

,

L

M

przedstawi´c mo˙zna w postaci

sumy wielomianu i funkcji wymiernej, kt´orej licznik jest wielomianem stopnia ni˙zszego

ni˙z mianownik – wystarczy podzieli´c licznik z reszta

,

przez mianownik: L = QM +R ,

wtedy

L

M

= Q +

R

M

.

Druga obserwacja to stwierdzenie, ˙ze je´sli mianownik M jest iloczynem dw´och

wielomian´ow wzgle

,

dnie pierwszych M = M

1

M

2

, to mo˙zna funkcje

,

wymierna

,

zapisa´c

w postaci sumy funkcji wymiernych o mianownikach M

1

i M

2

. Wystarczy skorzysta´c

z twierdzenia podstawowego o najwie

,

kszym wsp´olnym dzielniku: istnieja

,

wielomiany

L

1

i L

2

takie, ˙ze 1 = L

1

M

1

+ L

2

M

2

, zatem

R

M

=

R(L

1

M

1

+L

2

M

2

)

M

1

M

2

=

RL

2

M

1

+

RL

1

M

2

. Te

uwagi pozwalaja

,

na stwierdzenie, ˙ze funkcje

,

wymierna

,

mo˙zna przedstawi´c w postaci

sumy wielomianu i funkcji wymiernych, kt´orych mianowniki maja

,

stopnie wie

,

ksze

ni˙z liczniki i nie mo˙zna ich przedstawi´c w postaci iloczynu wielomian´ow wzgle

,

dnie

pierwszych (stosujemy indukcje

,

wzgle

,

dem stopnia mianownika). Je´sli wielomianu

nie mo˙zna przedstawi´c w postaci iloczynu wielomian´ow wzgle

,

dnie pierwszych, to

musi by´c on pote

,

ga

,

wielomianu nierozk ladalnego: w rozk ladzie na czynniki nie-

rozk ladalne mo˙ze wyste

,

powa´c tylko jeden czynnik, oczywi´scie mo˙ze on wysta

,

pi´c

wielokrotnie. Naste

,

pnie mo˙zna zmniejsza´c stopie´

n licznika dziela

,

c go z reszta

,

przez

nierozk ladalny czynnik mianownika. To ko´

nczy to nieco gawe

,

dziarskie uzasadnienie

istnienia rozk ladu.

Kolej na jednoznaczno´s´c. Za l´o˙zmy, ˙ze w

1

+

p

1

q

1

= w

2

+

p

2

q

2

, gdzie w

1

, w

2

, p

1

, p

2

,

q

1

, q

2

sa

,

wielomianami przy czym deg(p

i

) < deg(q

i

) dla i = 1, 2 . W tej sytuacji

mamy (w

1

− w

2

)q

1

q

2

= p

2

q

1

− p

1

q

2

. Oczywi´scie deg(q

1

q

2

) > deg(p

2

q

1

− p

1

q

2

) , zatem

deg(w

1

− w

2

) < 0 , ale to oznacza, ˙ze w

1

− w

2

= 0 , czyli w

1

= w

2

. Sta

,

d automatycz-

nie wnioskujemy, ˙ze

p

1

q

1

=

p

2

q

2

. Wobec tego mo˙zemy sie

,

zajmowa´c jedynie funkcjami

wymiernymi, kt´orych mianownik ma stopie´

n wie

,

kszy ni˙z licznik. Zauwa˙zmy jeszcze,

˙ze sumuja

,

c u lamki proste o r´o˙znych mianownikach i niezerowych licznikach otrzymu-

5

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

jemy u lamek nieskracalny. Je´sli bowiem v jest wielomianem nierozk ladalnym, kt´ory

wyste

,

puje w mianownikach rozwa˙zanych u lamk´ow prostych, m jest najwie

,

kszym

wyk ladnikiem z jakim v wyste

,

puje, to po sprowadzeniu sumy do wsp´olnego mianow-

nika najni˙zszego stopnia liczniki wszystkich pozosta lych sk ladnik´ow be

,

da

,

podzielne

przez v , a tylko w tym jednym przypadku be

,

dzie inaczej. Wobec tego otrzymany

u lamek nie da sie

,

skr´oci´c przez v , a w rozk ladzie mianownika na czynniki pierwsze

˙zadne wielomiany poza wyste

,

puja

,

cymi w mianownikach sk la

,

dnik´ow rozpatrywanej

sumy nie moga

,

sie

,

pojawi´c. Wobec tego ka˙zde dwa „oszcze

,

dne” przedstawienia jednej

funkcji wymiernej musza

,

da´c ten sam mianownik: ten kt´ory otrzymujemy zapisuja

,

c

ja

,

w postaci nieskracalnej.

Za l´o˙zmy teraz, ˙ze

u

v

m

+

p
q

=

˜

u

v

n

+

˜

p

˜

q

, −∞ < deg(u) < deg(v) , −∞ < ˜

u < deg(v) ,

−∞ < deg(p) < deg(q) , −∞ < deg(˜

p) < deg(˜

q) , p, q sa

,

wzgle

,

dnie pierwsze, ˜

p, ˜

q te˙z

sa

,

wzgle

,

dnie pierwsze, wielomian q nie dzieli sie

,

przez v

m

, wielomian ˜

q jest niepo-

dzielny przez v

n

. Wyka˙zemy, ˙ze wtedy m = n i u = ˜

u . Dla ustalenia uwagi za l´o˙zmy,

˙ze m > n . Mamy (u − ˜

uv

m−n

)q ˜

q = (˜

pq − p˜

q)v

m

. Niech k oznacza mniejszy z dw´och

wyk ladnik´ow z jakimi v wchodzi w rozk lad na czynniki pierwsze wielomian´ow q i ˜

q .

Wtedy prawa strona otrzymanej r´owno´sci jest podzielna przez v

m+k

, natomiast ilo-

czyn q ˜

q przez te

,

pote

,

ge

,

v nie jest podzielny (ani q ani ˜

q nie dzieli sie

,

przez v

m

).

Wobec tego wielomian u − ˜

uv

m−n

jest podzielny przez v . To jednak jest mo˙zliwe

jedynie wtedy, gdy m = n (bo u przez v sie

,

nie dzieli) i jednocze´snie u = ˜

u (bo

stopnie u i ˜

u sa

,

mniejsze ni˙z deg(v) ). Wykazali´smy, ˙ze przy danych za lo˙zeniach

u

v

m

=

˜

u

v

n

, wie

,

c r´ownie˙z

p
q

=

˜

p

˜

q

. Ta obserwacja pozwala na zako´

nczenie dowodu jed-

noznaczno´sci przedstawienia: zmniejszamy indukcyjnie maksymalny stopie´

n z jakim

wyste

,

puja

,

pote

,

gi wielomian´ow nierozk ladalnych w naszej sumie u lamk´ow prostych.

Uwaga 9.17

W zasadzie wykorzystywa´c be

,

dziemy jedynie istnienie rozk ladu, ale ze wzgle

,

d´ow

estetycznych podali´smy r´ownie˙z twierdzenie o jednoznaczno´sci rozk ladu na sume

,

u lamk´ow prostych. Warto te˙z doda´c, ˙ze rozwa˙zane bywaja

,

r´ownie˙z niesko´

nczone sumy

u lamk´ow prostych. Przedstawianie funkcji w takiej postaci pozwala niejednokrotnie

na zre

,

czniejsze badanie ich w lasno´sci.

Operacja odwrotna do r´o˙zniczkowania nazywana jest ca lkowaniem. Dana funkcja

traktowana jest jako pochodna pewnej funkcji, kt´ora

,

trzeba znale´z´c. Zaczniemy od

definicji.

Definicja 9.18 (funkcji pierwotnej czyli ca lki nieoznaczonej)

Niech G ⊂ IR be

,

dzie suma

,

pewnej rodziny parami roz la

,

cznych przedzia l´ow. Je˙zeli

6

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

f : G −→ IR jest funkcja

,

na zbiorze G , to ka˙zda funkcje

,

F : G −→ IR , dla kt´orej

r´owno´s´c F

0

(x) = f (x) ma miejsce dla ka˙zdego x ∈ G nazywamy funkcja

,

pierwotna

,

lub ca lka

,

nieoznaczona

,

funkcji f . Stosujemy oznaczenie F (x) =

R

f (x)dx .

Zauwa˙zmy, ˙ze je´sli F jest funkcja

,

pierwotna

,

funkcji f , to dla ka˙zdej liczby

rzeczywistej C funkcja F + C te˙z jest funkcja

,

pierwotna

,

funkcji f . Zachodzi

Twierdzenie 9.19 (o jednoznaczno´sci funkcji pierwotnej)

Je´sli P jest przedzia lem, f : P −→ IR funkcja

,

a F

1

i F

2

jej funkcjami pierwotnymi,

to istnieje taka liczba C ∈ IR , ˙ze dla ka˙zdej liczby x ∈ P zachodzi r´owno´s´c

F

2

(x) = F

1

(x) + C .

Teza wynika natychmiast z tego, ˙ze pochodna

,

funkcji F

2

− F

1

jest funkcja

to˙zsamo´sciowo r´owna 0 , wie

,

c funkcja F

2

− F

1

jest sta la.

Podkre´sli´c od razu wypada, ˙ze je´sli dziedzina nie jest przedzia lem, to teza prze-

staje by´c prawdziwa. Funkcja ln |x| jest funkcja

,

pierwotna

,

funkcji

1

x

.

Niech F

1

(x) = ln |x| . Niech F

2

(x) = 1 + ln x dla x > 0 i F

2

(x) = ln(−x) dla

x < 0 . Jasne jest, ˙ze F

0

2

(x) =

1

x

dla ka˙zdego x 6= 0 , wie

,

c F

2

jest funkcja

,

pierwotna

,

funkcji ln , podobnie jak F

1

. Funkcja F

2

− F

1

przyjmuje jednak dwie warto´sci, mia-

nowicie 0 dla x < 0 oraz 1 dla x > 0 . Nie jest wie

,

c sta la, chocia˙z jest sta la na

ka˙zdym przedziale zawartym w dziedzinie funkcji f . Czasami taka

,

funkcje

,

nazywamy

lokalnie sta la

,

. W dalszym cia

,

gu be

,

dziemy, zgodnie z przyje

,

tym zwyczajem, pisa´c

Z

f (x)dx = F (x) + C ,

je´sli F jest jaka

,

´s funkcja

,

pierwotna

,

funkcji f , przy czym C oznacza´c tu be

,

dzie

zawsze funkcje

,

lokalnie sta la

,

, czyli funkcje

,

, kt´ora jest sta la na ka˙zdym przedziale

zawartym w dziedzinie funkcji f .

Przyk lady podstawowe

1.

R

dx = x + C .

2.

R

e

x

dx = e

x

+ C .

3.

R

cos xdx = sin x + C .

4.

R

sin xdx = − cos x + C .

5.

Z

1

x

dx = ln |x| + C .

6.

R

x

a

dx =

1

a+1

x

a+1

+ C dla a 6= −1 i ka˙zdego x , dla kt´orego funkcja x

a

jest

okre´slona (je´sli a > 0 jest liczba

,

wymierna

,

postaci

k

2m+1

, k, m –ca lkowite, to

dziedzina

,

tej funkcji jest IR , je´sli a < 0 jest liczba

,

wymierna

,

postaci

k

2m+1

,

k, m –ca lkowite, to dziedzina

,

jest zbi´or wszystkich liczb rzeczywistych z wyja

,

t-

kiem 0 , je´sli a > 0 jest liczba

,

rzeczywista

,

innej postaci to dziedzina

,

jest [0, ∞) ,

7

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

w przypadku a < 0 , kt´ore nie jest postaci

k

2m+1

, k, m –ca lkowite, dziedzina

,

jest (0, ∞) ).

7.

Z

1

1 + x

2

dx = arctg x + C .

Te wzory nale˙zy zapamie

,

ta´c. Jasne jest, ˙ze nie ka˙zda funkcja ma funkcje

,

pier-

wotna

,

. Niech f (x) = 0 dla x ≤ 0 i niech f (x) = 1 dla x > 0 . Je´sli F jest funkcja

,

pierwotna

,

funkcji f , to dla x ≤ 0 mamy F

0

(x) = 0 , wie

,

c funkcja F jest sta la na

p´o lprostej (−∞, 0] . Dla x > 0 mamy F

0

(x) = 1 , wie

,

c musi istnie´c sta la liczba c ,

taka ˙ze F (x) = x+c dla ka˙zdego x > 0 . Poniewa˙z F ma by´c funkcja

,

r´o˙zniczkowalna

,

w ka˙zdym punkcie, w szczeg´olno´sci w punkcie 0 , wie

,

c musi by´c F (x) = c dla x ≤ 0

oraz F (x) = x + c dla x > 0 . Niestety tak zdefiniowana funkcja nie ma pochodnej

w punkcie 0 : lewostronna pochodna to 0 , a prawostronna to 1 . Jest to ilustracja

og´olnego zjawiska. Udowodnili´smy przecie˙z, ˙ze je´sli funkcja ma funkcje

,

pierwotna

,

,

czyli jest pochodna

,

pewnej funkcji, to na ka˙zdym przedziale przys luguje jej w lasno´s´c

przyjmowania warto´sci po´srednich, czyli w lasno´s´c Darboux. Warunek ten jest ko-

nieczny, ale niestety niedostateczny. Udowodnimy w przysz lo´sci

Twierdzenie 9.20 (o istnieniu funkcji pierwotnej funkcji cia

,

g lej)

Je´sli f : P −→ IR funkcja

,

cia

,

g la

,

na przedziale P , to f ma na nim funkcje

,

pier-

wotna

,

.

W wielu podre

,

cznikach mo˙zna spotka´c rozumowanie, kt´ore przytoczymy, chocia˙z

z naszego punktu widzenia nie jest ono dowodem, bowiem korzysta z poje

,

cia pola

i jego w lasno´sci, a my´smy o polu nic jeszcze nie m´owili. Jednak w nied lugim czasie

stanie sie

,

ono dowodem, cho´c wtedy nie be

,

dziemy ju˙z m´owi´c o polu.

Szkic dowodu istnienia funkcji pierwotnej

Za l´o˙zmy najpierw, ˙ze funkcja f jest dodatnia. Niech x

0

∈ P i niech x ≥ 0 . Niech

F (x) oznacza pole obszaru ograniczonego z do lu odcinkiem [x

0

, x] , z g´ory wykresem

funkcji f , z lewej strony prosta

,

pionowa

,

przechodza

,

ca

,

przez punkt

x

0

0

, z pra-

wej strony – prosta

,

pionowa

,

przechodza

,

ca

,

przez punkt

x

0

. W przypadku x < x

0

zamiast pola analogicznego obszaru rozwa˙zamy liczbe

,

ujemna

,

, kt´orej warto´scia

,

bez-

wzgle

,

dna

,

jest odpowiednie pole. Wyka˙zemy, ˙ze F

0

(x) = f (x) w przypadku x > x

0

pozostawiaja

,

c rozwa˙zenie drugiego przypadku, ca lkowicie analogicznego, czytelni-

kom. Za l´o˙zmy, ˙ze h > 0 jest tak ma la

,

liczba

,

dodatnia

,

, ˙ze x + h ∈ P . W tej sytuacji

F (x+h)−F (x) jest polem obszaru ograniczonego z do lu odcinkiem [x, x+h] , z g´ory

— wykresem funkcji f , z lewej strony — prosta

,

pionowa

,

przechodza

,

ca

,

przez

x

0

,

8

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

z prawej strony — prosta

,

pionowa

,

przechodza

,

ca

,

przez

x + h

0

. Z rysunku i ze

znanego wzoru na pole prostoka

,

ta wida´c, ˙ze

inf{f (t):

x ≤ t ≤ x + h} ≤

F (x + h) − F (x)

h

≤ sup{f (t):

x ≤ t ≤ x + h}

— opisany obszar zawiera prostoka

,

t o wysoko´sci inf{f (t):

x ≤ t ≤ x + h} i pod-

stawie h i jest zawarty w prostoka

,

cie o wysoko´sci sup{f (t):

x ≤ t ≤ x + h}

i podstawie h . Z cia

,

g lo´sci funkcji f wynika, ˙ze

lim

h→0

+

inf{f (t):

x ≤ t ≤ x + h} = f (x) = lim

h→0

+

sup{f (t):

x ≤ t ≤ x + h} .

Sta

,

d i z twierdzenia o trzech funkcjach wynika od razu, ˙ze lim

h→0

+

F (x+h)−F (x)

h

= f (x) .

Zmieniaja

,

c nieznacznie to rozumowanie te˙z, ˙ze lim

h→0

−

F (x+h)−F (x)

h

= f (x) . Je´sli funk-

cja f przyjmuje r´ownie˙z warto´sci ujemne, lub tylko ujemne, to mo˙zna do niej doda´c

liczbe

,

dodatnia

,

tak du˙za

,

, by warto´sci nowej funkcji w punktach x

0

, x i x + h oraz

wszystkich le˙za

,

cych mie

,

dzy nimi by ly dodatnie. Mo˙zna to zrobi´c, bo funkcja cia

,

g la

na przedziale domknie

,

tym jest ograniczona — rozpatrujemy by´c mo˙ze tylko cze

,

´s´c

dziedziny, ale tak wolno poste

,

powa´c, bo interesuja

,

nas jedynie warto´sci przyjmowane

przez nia

,

w okolicach x . Na tym zako´

nczymy szkicowanie dowodu.

Dow´od istnienia funkcji pierwotnej ma wyja´sni´c zwia

,

zek ca lki z polem. w istocie

rzeczy pierwsze wzory na pola figur bardziej skomplikowanych uzyskano ju˙z w sta-

ro˙zytno´sci (ko lo, parabola, powierzchnia kuli itd.). Istotny poste

,

p uzyskany zosta l

dzie

,

ki Archimedesowi. Jednak jego pomys lowe rozumowania d lugo musia ly czeka´c

na kontynuator´ow. W praktyce naste

,

pne powa˙zne osiagnie

,

cia w tej dziedzinie uzy-

skano dopiero dzie

,

ki zauwa˙zeniu zwia

,

zku liczenia p´ol, obje

,

to´sci z r´o˙zniczkowaniem.

Rezultaty Archimedesa i jego wsp´o lczesnych sta ly sie

,

teraz banalnymi zadaniami,

z kt´orymi radzi sobie wielu student´ow, cho´c wielu z nich mia loby istotne trudno´sci

ze zrozumieniem tego, co pisa l Archimedes (nawet po przet lumaczeniu na polski lub

inny je

,

zyk dla nich zrozumia ly).

Warto te˙z wyra´znie stwierdzi´c, ˙ze cho´c wiemy, ˙ze funkcje cia

,

g le maja

,

funkcje

pierwotne, to jednak nie zawsze daje sie

,

je wyrazi´c za pomoca

,

funkcji, kt´orymi do tej

pory operujemy, wiele z nich to tzw. funkcje nieelementarne. Wa˙zny przyk lad to e

−x

2

.

Jej funkcji pierwotnej nie mo˙zna wyrazi´c za pomoca

,

wielomian´ow, sinusa, kosinusa,

funkcji wyk ladniczej, funkcji odwrotnych do wymienionych, je´sli dopu´scimy dzia lania

arytmetyczne i sk ladanie funkcji. Tego typu twierdzenia uda lo sie

,

wykaza´c w drugiej

po lowie XIX wieku. Ich dowody, a nawet dok ladniejsze om´owienie, daleko wykraczaja

,

poza program nauczania matematyki w wy˙zszych uczelniach, z wyja

,

tkiem niekt´orych

9

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

wydzia l´ow matematyki. Wspominamy jednak o tych twierdzeniach, bo funkcja e

−x

2

jest jedna

,

z cze

,

´sciej u˙zywanych w statystyce. Z przyczyn podanych przed chwila

,

stwo-

rzono tablice jej ca lek, mo˙zna wybiera´c funkcje

,

pierwotna

,

tak, by jej granica

,

przy

x −→ −∞ by la liczba 0 . Druga przyczyna to ostrze˙zenie, ˙ze problemy wygla

,

daja

,

ce

na elementarne czasem sa

,

nierozwia

,

zywalne. Jest wiele innych funkcji tego typu, np.

sin x

x

, sin x

2

,

√

Ax

4

+ Bx

3

+ Cx

2

+ Dx + E przy za lo˙zeniu, ˙ze wyra˙zenie pod pier-

wiastkiem jest wielomianem stopnia > 2 , ale nie szczeg´olnie dobranym ( x

4

+ 2x

2

+ 1

nie powoduje ˙zadnych k lopot´ow, bo pierwiastek to tylko dekoracja!). Cze

,

sto te˙z po-

zornie ma la zmiana zmienia zasadniczo trudno´s´c problemu, kt´ory trzeba rozwia

,

za´c:

ca lka z funkcji e

−x

2

jest nieelementarna, natomiast

R

xe

−x

2

dx = −

1
2

e

−x

2

+ C !

Wniosek 9.21 (z dowodu twierdzenia o istnieniu funkcji pierwotnej funkcji

cia

,

g lej)

Je´sli funkcja f jest cia

,

g la i nieujemna na przedziale [a, b] , F jest funkcja

,

pierwotna

,

funkcji f , to pole obszaru A =

x
y

:

a ≤ x ≤ b, 0 ≤ y ≤ f (x)

, tzw. „pole pod

wykresem funkcji f ”, r´owne jest

F (b) − F (a) .

Dow´

od. W dowodzie twierdzenia o istnieniu funkcji pierwotnej funkcji wskaza-

li´smy funkcje

,

pierwotna

,

F funkcji f , dla kt´orej wz´or wypisany we wniosku ma

miejsce. Ze wzgle

,

du na twierdzenie o jednoznaczno´sci funkcji pierwotnej r´o˙znica

F (b) − F (a) nie zale˙zy od wyboru funkcji pierwotnej (r´o˙zne funkcje pierwotne na

przedziale r´o˙znia sie

,

o sta la

,

).

Definicja 9.22 (ca lki oznaczonej Newtona)

Ca lka

,

oznaczona

,

funkcji f : [a, b] −→ IR nazywamy liczbe

,

F (b) − F (a) , gdzie F

oznacza funkcje

,

pierwotna

,

funkcji f . Stosujemy oznaczenie

Z

b

a

f (x)dx = F (b) − F (a) .

Stosujemy te˙z inne oznaczenie: F (b) − F (a) = F (x)

b

a

, wie

,

c mo˙zna pisa´c

Z

b

a

f (x)dx = F (x)

b

a

= F (b) − F (a) .

Przyk lad 9.1

R

b

a

dx = b − a , bo pole prostoka

,

ta o podstawie b − a i wysoko´sci

1 r´owne jest b − a .

10

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

Przyk lad 9.2

R

b

a

xdx =

b

2

− a

2

2

, bo

R

xdx =

1
2

x

2

+ C . To te˙z ˙zadna sensacja.

Je´sli 0 ≤ a , to

R

b

a

xdx to pole trapezu o podstawach a i b , kt´orego wysoko´s´c

r´owna jest b − a , czyli

1
2

(b + a)(b − a) . Je´sli b ≤ 0 , to podstawy trapezu r´owne

sa

,

|a| = −a oraz |b| = −b , a wysoko´s´c r´owna jest b − a , zatem ca lka jest liczba

,

przeciwna

,

do pola, wie

,

c r´owna jest −

1
2

− b + (−a)

(b − a) =

b

2

− a

2

2

. Pozosta l

jeszcze jeden przypadek: a < 0 < b . Mamy oczywi´scie

R

b

a

xdx =

R

0

a

xdx +

R

b

0

xdx .

Wobec tego tym razem ca lka r´owna jest r´o˙znicy p´ol dw´och tr´ojka

,

t´ow prostoka

,

tnych

r´ownoramiennych o ramionach |a| i b . Te pola to oczywi´scie

1
2

b

2

i

1
2

a

2

, ca lka r´owna

jest

1
2

(b

2

− a

2

) .

Przyk lad 9.3

R

a

0

x

2

dx =

a

3

3

, bo

R

x

2

dx =

1
3

x

3

+ C . Wobec tego „pole pod

parabola

,

” r´owne jest

1
3

pola prostoka

,

ta o wierzcho lkach

0
0

,

a
0

,

a

2

a

,

0

a

2

.

Wz´or ten znany by l ju˙z Archimedesowi, ale jego wyprowadzenie — nie znano jeszcze

wtedy ca lek — by lo bardzo trudne.

Obliczanie ca lek bywa dosy´c trudne, wymaga pomys lowo´sci. My podamy kilka

prostych wzor´ow i poka˙zemy jak mo˙zna je stosowa´c w prostych sytuacjach. Obecnie

istnieja

,

liczne programy komputerowe, np. Mathematica, Maple, Derive, za pomoca

,

kt´orych mo˙zna obliczy´c wiele ca lek. Tym nie mniej warto zna´c podstawowe wzory

i umie´c stosowa´c w prostych sytuacjach.

Twierdzenie 9.23 (o ca lce sumy dwu funkcji.)

Za l´o˙zmy, ˙ze funkcje f i g maja

,

funkcje pierwotne. Wtedy funkcje f ± g te˙z maja

,

funkcje pierwotne i zachodza

,

wzory

Z

f (x) ± g(x)

dx =

Z

f (x)dx ±

Z

g(x)dx

oraz

Z

b

a

f (x) ± g(x)

dx =

Z

b

a

f (x)dx ±

Z

b

a

g(x)dx .

Pierwszy z tych wzor´ow wynika od razu z tego, ˙ze pochodna sumy jest suma

,

pochodnych, r´o˙znicy – r´o˙znica

,

pochodnych. Wz´or drugi wynika z pierwszego.

Twierdzenie 9.24 (o ca lce iloczynu funkcji przez liczbe

,

)

Je´sli funkcja f ma funkcje

,

pierwotna

,

, to dla ka˙zdej liczby rzeczywistej c funkcja cf

ma funkcje

,

pierwotna

,

i zachodzi r´owno´s´c

Z

cf (x)dx = c

Z

f (x)dx .

11

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

Dla ca lki oznaczonej

Z

b

a

cf (x)dx = c

Z

b

a

f (x)dx .

Wzory wynikaja

,

od razu z odpowiednich w lasno´sci pochodnej.

Z obliczaniem ca lki iloczynu jest o wiele gorzej, bo wz´or na pochodna

,

iloczynu

jest bardziej skomplikowany, zreszta

,

istnieja

,

funkcje (niecia

,

g le), kt´ore maja funkcje

pierwotne a ich iloczyn — nie. Podamy teraz dwa twierdzenia, kt´ore w niekt´orych

sytuacjach pozwalaja

,

upro´sci´c obliczanie ca lki z iloczyn´ow bardzo szczeg´olnej postaci.

Twierdzenie 9.25 (o ca lkowaniu przez cze

,

´sci)

Za l´o˙zmy, ˙ze funkcje f i g maja

,

cia

,

g le pochodne. Wtedy zachodzi wz´or:

R

f

0

(x)g(x)dx = f (x)g(x) −

R

f (x)g

0

(x)dx .

Dla ca lki oznaczonej
R

b

a

f

0

(x)g(x)dx = f (x)g(x)

b

a

−

R

b

a

f (x)g

0

(x)dx =

= f (b)g(b) − f (a)g(a) −

R

b

a

f (x)g

0

(x)dx .

Wz´or ten jest natychmiastowa

,

konsekwencja

,

twierdzenia o pochodnej iloczynu.

Twierdzenie 9.26 (o ca lkowaniu przez podstawienie)

Za l´o˙zmy, ˙ze funkcje f i g

0

sa

,

cia

,

g le oraz ˙ze F jest funkcja

,

pierwotna funkcji f .

Wtedy

Z

f (g(x))g

0

(x)dx = F (g(x)) + C

Dla ca lki oznaczonej

Z

b

a

f (g(x))g

0

(x)dx =

Z

g(b)

g(a)

F (y)dy = F (g(b)) − F (g(a)) .

Ten wz´or wynika natychmiast z twierdzenia o pochodnej z lo˙zenia dwu funkcji.

Ostatnie dwa twierdzenia w po la

,

czeniu z poprzednimi stanowia

,

dobra

,

pod-

stawe

,

do znajdowania ca lek z licznych funkcji zdefiniowanych elementarnie. Zanim

poka˙zemy, jak mo˙zna to robi´c powiemy jakie oznaczenia sa

,

cze

,

sto stosowane.

Umowa 9.27 (w kwestii oznacze´

n)

Zamiast pisa´c g

0

(x)dx be

,

dziemy pisa´c dg(x) ; je´sli napiszemy y = g(x) , to konse-

kwentnie przyjmiemy, ˙ze dy = g

0

(x)dx = dg(x) .

Zauwa˙zmy, ˙ze je´sli funkcja g jest r´o˙znowarto´sciowa, czyli ma funkcje

,

odwrotna

,

g

−1

, to r´owno´s´c y = g(x) r´ownowa˙zna jest r´owno´sci x = g

−1

(y) . Wtedy, zgodnie z

przyje

,

ta

,

umowa

,

, mo˙zemy napisa´c dx = d(g

−1

)(y) = (g

−1

)

0

(y)dy . Na mocy twierdze-

nia o pochodnej funkcji odwrotnej mamy g

−1

0

(y) = g

−1

0

g(x)

=

1

g

0

(x)

. Wobec

12

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

tego dx = d g

−1

(y) =

1

g

0

(x)

dy , co w ´swietle wzoru dy = dg(x) = g

0

(x)dx , wygla

,

da

na zupe lnie oczywiste stwierdzenie. Jednak nale˙zy pamie

,

ta´c o tym, ˙ze symbole dx ,

dy nie oznaczaja

,

liczb, w og´ole nie by ly przez nas zdefiniowane. Wyste

,

puja

,

jedynie

w po la

,

czeniu z innymi. Wobec tego nie jest ca lkiem jasne, czy regu ly dzia la´

n na

liczbach maja zastosowanie r´ownie˙z w tym przypadku, a dok ladniej: kt´ore regu ly po-

zostaja

,

w mocy. Okaza lo sie

,

, ˙ze wnioskowanie, je´sli dy = g

0

(x)dx , to dx =

1

g

0

(x)

dy

ma sens dzie

,

ki twierdzeniu o pochodnej funkcji odwrotnej! Przypomnie´c wypada,

˙ze opr´ocz stosowanego przez nas oznaczenia pochodnej y

0

= g

0

(x) stosowane jest

oznaczenie

dy
dx

= g

0

(x) . Symbol

dy
dx

jest oznaczeniem pochodnej, nie jest u lamkiem.

Mo˙zna go jednak traktowa´c jak iloraz. Czytelnicy przekonaja

,

sie

,

jeszcze wiele razy,

˙ze upraszcza to manipulowanie wzorami. Zauwa˙zmy jeszcze, ˙ze je´sli x = h(t) , to

opr´ocz r´owno´sci dy = g

0

(x)dx mamy te˙z dx = h

0

(t)dt . Chcia loby sie

,

wywnio-

skowa´c z tych wzor´ow, ˙ze dy = g

0

(x)h

0

(t)dt . Mo˙zna to zrobi´c, bo y = g h(t)

, wie

,

c

dy = (g ◦ h)

0

(t)dt , ale dzie

,

ki twierdzeniu o pochodnej z lo˙zenia zachodzi r´owno´s´c

g ◦ h

0

(t) = g

0

h(t)

h

0

(t) , zatem r´ownie˙z dy = g

0

h(t)

h

0

(t)dt . Wida´c wie

,

c zn´ow

analogie

,

z u lamkami:

dy

dt

=

dy
dx

·

dx

dt

, czyli dy = (g ◦ h)

0

(t)dt = g

0

(h(t))h

0

(t)dt =

=

dy
dx

·

dx

dt

· dt . Zako´

nczymy te przyd lugie rozwa˙zania na temat oznacze´

n stwierdze-

niem, ˙ze wz´or na ca lkowanie przez cze

,

´sci zwykle zapisywany jest w postaci:

Z

f (x)g

0

(x)dx =

Z

f dg = f g −

Z

g df = f (x)g(x) −

Z

g(x)f

0

(x)dx

a wz´or na ca lkowanie przez podstawienie – w postaci:

Z

f (g(x))g

0

(x)dx =

Z

f (y)dy .

Przyk lad 9.4

R

e

2x

dx

y=2x

=======

dy=2 dx

R

e

y 1

2

dy =

1
2

e

y

+ C =

1
2

e

2x

+ C .

Przyk lad 9.5

R

xe

x

2

dx

y=x

2

=======

dy=2xdx

R

e

y 1

2

dy =

1
2

R

e

y

dy =

1
2

e

y

+ C =

1
2

e

x

2

+ C .

Przyk lad 9.6

R

tg xdx =

R sin x

cos x

dx

y=cos x

===========

dy=− sin x dx

−

Z

1
y

dy = − ln |y| + C =

− ln | cos x| + C .

Przyk lad 9.7

R √

r

2

− x

2

dx

x=r sin t

==========

dx=r cos t dt

R p

r

2

− r

2

sin

2

t r cos tdt =

=

R √

r

2

cos

2

t r cos tdt =

R

r

2

cos

2

tdt = r

2

R

1+cos 2t

2

dt

u=2t

======

du=2dt

r

2

R

1+cos u

2

·

du

2

=

=

r

2

2

u

2

+

sin u

2

+ C =

r

2

2

t +

1
2

sin 2t

+ C =

r

2

2

(t + sin t cos t) + C =

r

2

2

arcsin

x

r

+

13

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

+

x

2

√

r

2

− x

2

+ C — w tym przypadku przyje

,

li´smy x = r sin t . Mo˙zemy przyja

,

´c, ˙ze

−

π

2

≤ t ≤

π

2

, bo wtedy x be

,

dzie przyjmowa´c wszystkie warto´sci z przedzia lu [−r, r] ,

w tej sytuacji cos t ≥ 0 i wobec tego zachodzi r´owno´s´c

√

cos

2

t = cos t .

Przyk lad 9.8

R

r

−r

√

r

2

− x

2

dx =

1
2

r

2

arcsin

r
r

+ r

√

r

2

− r

2

− r

2

arcsin

−r

r

−

− (−r)

p

r

2

− (−r)

2

=

1
2

2r

2

arcsin 1

= r

2 π

2

=

πr

2

2

.

Skorzystali´smy tu oczywi´scie z wyniku otrzymanego w przyk ladzie poprzednim. Ob-

liczana ca lka okaza la sie

,

po lowa

,

ko la o promieniu r , co nie jest specjalnie dziwne, bo

wykresem funkcji

√

r

2

− x

2

jest g´orna po lowa okre

,

gu o ´srodku

0
0

i promieniu r ,

wie

,

c „pole pod wykresem” to po lowa pola ko la o promieniu r .

Przyk lad 9.9

R

xe

x

dx =

R

x (e

x

)

0

dx

ca lkujemy

==========

przez cze

,

´sci

xe

x

−

R

(x)

0

e

x

dx =

= xe

x

−

R

e

x

dx = xe

x

− e

x

+ C .

Przyk lad 9.10

R

x

2

e

x

dx =

R

x

2

(e

x

)

0

dx

ca lkujemy

==========

przez cze

,

´sci

x

2

e

x

−

R

x

2

0

e

x

dx =

= x

2

e

x

−

R

2xe

x

dx = x

2

e

x

− 2

R

xe

x

dx

poprzedni

=========

przyk lad

x

2

e

x

− 2 (xe

x

− e

x

) + C =

= e

x

(x

2

− 2x + 2) + C . W tym przyk ladzie skorzystali´smy z wyniku uzyskanego

w poprzednim. Wida´c, ˙ze poste

,

puja

,

c analogicznie mo˙zna oblicza´c ca lki z funkcji

x

3

e

x

, x

4

e

x

itd. – jednokrotne ca lkowanie przez cze

,

´sci obni˙za stopie´

n wielomianu,

przez kt´ory mno˙zymy funkcje

,

wyk ladnicza

,

o 1 , wie

,

c wielokrotne pozwala na pozbycie

sie

,

go, czyli sprowadzenie problemu do obliczenia ca lki

R

e

x

dx , a z tym ju˙z umiemy

sobie poradzi´c.

Przyk lad 9.11

R

xe

3x

dx =

R

x

1
3

e

3x

0

dx

ca lkujemy

==========

przez cze

,

´sci

1
3

xe

3x

−

1
3

R

(x)

0

e

3x

dx =

=

1
3

xe

3x

−

1
3

R

e

3x

dx =

1
3

xe

3x

−

1
9

e

3x

+ C – ostatnie ca lkowanie przez podstawienie

( y = 3x ) potraktowali´smy ju˙z jako na tyle oczywiste, ˙ze nawet tego specjalnie nie

zaznaczyli´smy.

Przyk lad 9.12

R

x cos(5x)dx =

R

x

1
5

sin(5x)

0

dx

ca lkujemy

==========

przez cze

,

´sci

=

1
5

x sin(5x) −

1
5

R

(x)

0

sin(5x)dx =

=

1
5

x sin(5x) −

1
5

R

sin(5x)dx =

1
5

x sin(5x) −

1
5

−

1
5

cos(5x)

+ C =

=

1
5

x sin(5x) +

1

25

cos(5x) + C .

Przyk lad 9.13

R

ln xdx

ca lkujemy

==========

przez cze

,

´sci

x ln x −

R

xd(ln x) = x ln x −

R

x

1

x

dx =

14

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

= x ln x −

Z

dx = x ln x − x + C .

Przyk lad 9.14

R

arcsin xdx

ca lkujemy

==========

przez cze

,

´sci

x arcsin x −

R

xd(arcsin x) =

= x arcsin x −

R

x

1

√

1−x

2

dx

y=1−x

2

=========

dy=−2xdx

x arcsin x +

1
2

R

1

√

y

dy =

= x arcsin x +

1
2

R

y

−1/2

dy = x arcsin x +

1

2(1+(−1/2))

y

1+(−1/2)

+ C =

= x arcsin x + 1 − x

2

1/2

+ C = x arcsin x +

√

1 − x

2

+ C .

Przyk lad 9.15

R

dx

2x−3

y=2x−3

=======

dy=2xdx

R

1
y

·

1
2

dy =

1
2

ln |y| + C =

1
2

ln |2x − 3| + C .

Przyk lad 9.16

R

x

x

2

+3x+2

dx =

R

x

(x+1)(x+2)

dx .

Mo˙zna spodziewa´c sie

,

, ˙ze wyra˙zenie

x

x

2

+3x+2

jest suma

,

u lamk´ow postaci

A

x+1

oraz

B

x+2

. Aby r´owno´s´c

x

x

2

+3x+2

=

A

x+1

+

B

x+2

mia la miejsce musi by´c x = A(x + 2) +

B(x + 1) dla wszystkich liczb rzeczywistych x 6= −1, −2 .* Wobec tego musi by´c

A + B = 1 i 2A + B = 0 , wie

,

c A = −1 i B = 2 . Mamy wie

,

c

R

x

x

2

+3x+2

dx =

R

−1

x+1

dx +

R

2

x+2

dx =

= − ln |x + 1| + 2 ln |x + 2| + C = ln

(x+2)

2

|x+1|

+ C .

W ostatnim przyk ladzie skorzystali´smy z tego, ˙ze funkcja wymierna jest suma

,

u lamk´ow prostych. Poka˙zemy na kilku przyk ladach jak ta metoda dzia la.

Przyk lad 9.17

R

x

3

x

2

+2x+2

dx =

R

(x

2

+2x+2)(x−2)+2x+4

x

2

+2x+2

dx =

=

R 

x − 2 +

2(x+2)

x

2

+2x+2

dx =

1
2

x

2

− 2x +

R

2x+2

x

2

+2x+2

dx +

R

2

x

2

+2x+2

dx =

=

1
2

x

2

− 2x +

R

(x

2

+2x+2)

0

x

2

+2x+2

dx +

R

2

(x+1)

2

+1

d(x + 1)

ca lkujemy

================

przez podstawienia

=

1
2

x

2

− 2x + ln(x

2

+ 2x + 2) + 2 arctg(x + 1) + C .

To wygla

,

da troche

,

na stosowanie jakich´s sztuczek. Tak jednak nie jest. Mo˙zna by lo

przewidzie´c jak be

,

da

,

wygla

,

da´c u lamki proste, kt´orych suma

,

be

,

dzie dana funkcja wy-

mierna. Stopie´

n licznika jest o jeden wie

,

kszy ni˙z stopie´

n mianownika, wie

,

c powinien

wysta

,

pi´c wielomian stopnia pierwszego oraz u lamek, kt´orego licznik jest wielomianem

stopnia nie wie

,

kszego ni˙z 1, a mianownik r´owny jest x

2

+ 2x + 2 . Mo˙zna wie

,

c by lo

spr´obowa´c napisa´c

x

3

x

2

+2x+2

= ax + b +

px+q

x

2

+2x+2

. Po pomno˙zeniu przez mianownik

otrzymujemy r´owno´s´c x

3

= (ax + b)(x

2

+ 2x + 2) + px + q =

= ax

3

+ (2a + b)x

2

+ (2a + 2b + p)x + (2b + q) . Z r´owno´sci wielomian´ow wynika

r´owno´s´c ich wsp´o lczynnik´ow przy odpowiednich pote

,

gach zmiennej x . Musza

,

wie

,

c

*

W rzeczywisto´sci poniewa˙z funkcje x oraz A(x+2)+B(x+1) sa, cia,g le we wszystkich punktach, w

tym w punkcie x=−1 i w punkcie x=−2 , r´

owno´s´

c musi mie´

c miejsce r´

ownie˙z dla x=−1, −2 .

15

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

by´c spe lnione r´owno´sci 1 = a , 0 = 2a + b , 0 = 2a + 2b + p oraz 0 = 2b + q .

Otrzymali´smy uk lad czterech r´owna´

n z czterema niewiadomymi. Teraz trzeba go roz-

wia

,

za´c, co w tym przypadku nie stanowi ˙zadnego problemu: a + 1 b = −2a = −2 ,

p = −2a − 2b = 2 i wreszcie q = −2b = 4 . P´o´zniej po prostu obliczyli´smy pochodna

,

mianownika i zapisali´smy licznik w postaci sta la · pochodna mianownika + inna sta la,

co u latwi lo ostateczne obliczenie ca lki.

Przyk lad 9.18

Obliczymy

R

1

1+x

4

dx . Zaczniemy od rozk ladu na u lamki pro-

ste. W tym celu przedstawimy mianownik w postaci iloczynu wielomian´ow stopnia

nie wie

,

kszego ni˙z 2. Mamy x

4

+ 1 = x

2

+ 1

2

− 2x

2

= x

2

+ 1

2

− x

√

2

2

=

x

2

− x

√

2 + 1

x

2

+ x

√

2 + 1

. Teraz znajdziemy liczby rzeczywiste a , b , c i d ,

takie ˙ze dla ka˙zdej liczby rzeczywistej x zachodzi r´owno´s´c

1

1 + x

4

=

ax + b

x

2

− x

√

2 + 1

+

cx + d

x

2

+ x

√

2 + 1

.

Mno˙za

,

c te

,

r´owno´s´c przez 1 + x

4

, skracaja

,

c co sie

,

tylko da i porza

,

dkuja

,

c otrzymu-

jemy:

1 = (ax + b)(x

2

+ x

√

2 + 1) + (cx + d)(x

2

− x

√

2 + 1) =

= (b + d) + x(a + b

√

2 + c − d

√

2) + x

2

b + a

√

2 + d − c

√

2

+ x

3

(a + c) .

Por´ownuja

,

c wsp´o lczynniki przy tych samych pote

,

gach zmiennej x stwierdzamy, ˙ze

b + d = 1 , a + c + (b − d)

√

2 = 0 , b + d + (a − c)

√

2 = 0 , a + c = 0 .

Mamy cztery r´ownania i cztery niewiadome. Poniewa˙z a + c = 0 (r´ownanie czwarte),

wie

,

c z drugiego r´ownania mo˙zemy wywnioskowa´c r´owno´s´c b = d , a z niej i z r´ownania

pierwszego wynika, ˙ze b = d =

1
2

. Z r´ownania trzeciego i ju˙z uzyskanych wynik´ow

wynika, ˙ze a = −c =

−1

2

√

2

. Wobec tego zachodzi r´owno´s´c

1

1 + x

4

=

−1

2

√

2

x +

1
2

x

2

− x

√

2 + 1

+

1

2

√

2

x +

1
2

x

2

+ x

√

2 + 1

.

Teraz wystarczy sca lkowa´c oba sk ladniki. Sca lkujemy drugi, bo ma lepszy wygla

,

d

zewne

,

trzny (mniej minus´ow). Mamy

Z

1

2

√

2

x +

1
2

x

2

+ x

√

2 + 1

dx =

√

2

8

Z

2x + 2

√

2

x

2

+ x

√

2 + 1

dx =

√

2

8

Z

x

2

+ x

√

2 + 1

0

+

√

2

x

2

+ x

√

2 + 1

dx =

=

√

2

8

Z

x

2

+ x

√

2 + 1

0

x

2

+ x

√

2 + 1

dx +

1
4

Z

1

x

2

+ x

√

2 + 1

dx =

=

√

2

8

ln

x

2

+ x

√

2 + 1

+

1
4

Z

1

x +

1

√

2

2

+

1
2

dx =

=

√

2

8

ln

x

2

+ x

√

2 + 1

+

1
4

Z

2

x

√

2 + 1

2

+ 1

dx =

16

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

=

√

2

8

ln

x

2

+ x

√

2 + 1

+

1

2

√

2

Z

1

x

√

2 + 1

2

+ 1

d(x

√

2 + 1) =

=

√

2

8

ln

x

2

+ x

√

2 + 1

+

1

2

√

2

arctg

x

√

2 + 1

+ C .

Teraz mo˙zna obliczy´c druga

,

ca lke

,

w taki sam spos´ob, ale nie ma takiej potrzeby.

Wystarczy zauwa˙zy´c, ˙ze

Z

−

1

2

√

2

x +

1
2

x

2

− x

√

2 + 1

dx

u=−x

=======

du=−dx

=

Z

1

2

√

2

u +

1
2

u

2

+ u

√

2 + 1

(−du) = −

√

2

8

ln

u

2

+ u

√

2 + 1

−

1

2

√

2

arctg

u

√

2 + 1

+ C =

= −

√

2

8

ln

x

2

− x

√

2 + 1

−

1

2

√

2

arctg

−x

√

2 + 1

+ C =

= −

√

2

8

ln

x

2

− x

√

2 + 1

+

1

2

√

2

arctg

x

√

2 − 1

+ C .

Dodaja

,

c obliczone ca lki otrzymujemy

Z

1

1 + x

4

dx =

√

2

8

ln

x

2

+ x

√

2 + 1

x

2

− x

√

2 + 1

+

1

2

√

2

arctg x

√

2+1

+arctg x

√

2−1

+C .

W ten spos´ob zako´

nczyli´smy obliczenia.

Poka˙zemy jak mo˙zna to zrobi´c nieco kr´ocej. Zauwa˙zmy, ˙ze

1

1 + x

4

=

1
2

1 − x

2

1 + x

4

+

1 + x

2

1 + x

4

.

Wobec tego mo˙zna obliczy´c dwie ca lki:

Z

1 − x

2

1 + x

4

dx oraz

Z

1 + x

2

1 + x

4

dx . Mo˙zna je

oczywi´scie obliczy´c rozk ladaja

,

c funkcje podca lkowe na u lamki proste, ale nie jest to

konieczne. Zachodza

,

r´owno´sci

Z

1 − x

2

1 + x

4

dx =

Z

1

x

2

− 1

1

x

2

+ x

2

dx = −

Z

d(x +

1

x

)

x +

1

x

2

− 2

y=x+1/x

=========

dy=1−1/x

2

−

Z

dy

y

2

− 2

=

=

1

2

√

2

Z 

1

y +

√

2

−

1

y −

√

2

dy =

1

2

√

2

ln |y +

√

2| − ln |y −

√

2| + C

=

=

1

2

√

2

ln

y +

√

2

y −

√

2

+ C =

1

2

√

2

ln

x +

1

x

+

√

2

x +

1

x

−

√

2

+ C =

1

2

√

2

ln

x

2

+ x

√

2 + 1

x

2

− x

√

2 + 1

+ C .

Pierwsza ca lka zosta la znaleziona. Teraz zajmiemy sie

,

druga

,

.

Z

1 + x

2

1 + x

4

dx =

Z

1

x

2

+ 1

1

x

2

+ x

2

dx = −

Z

d(x −

1

x

)

x −

1

x

2

+ 2

y=x−1/x

=========

dy=1+1/x

2

Z

dy

y

2

+ 2

=

=

1

√

2

Z

d

y

√

2

1 +

y

√

2

2

z=y/(

√

2)

==========

dz=dy/(

√

2)

1

√

2

Z

dz

1 + z

2

= arctg z + C =

1

√

2

arctg z =

17

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

=

1

√

2

arctg

y

√

2

=

1

√

2

arctg

x

√

2

−

1

x

√

2

+ C .

Wobec tego otrzymujemy

Z

dx

1 + x

4

=

1

2

√

2

ln

x

2

+ x

√

2 + 1

x

2

− x

√

2 + 1

+

1

2

√

2

arctg

x

√

2

−

1

x

√

2

+ C .*

Widzimy wie

,

c, ˙ze otrzymali´smy wynik nieco inny ni˙z poprzednio! Mo˙zna jednak

sie

,

przekona´c, ˙ze jest to ten sam wynik. Wystarczy skorzysta´c ze znanego wzoru

arctg a + arctg b = arctg

a+b

1−ab

— by przekona´c sie

,

o jego prawdziwo´sci wystarczy

obliczy´c warto´s´c tangensa obu stron tej podejrzanej r´owno´sci korzystaja

,

c z tego, ˙ze

tg(α + β) =

tg α+tg β

1−tg α tg β

, a potem jeszcze troche

,

pome

,

czy´c sie

,

z interpretacja

,

r´owno´sci

R

1

1+x

4

dx =

√

2

8

ln

x

2

+x

√

2+1

x

2

−x

√

2+1

+

1

2

√

2

arctg x

√

2 + 1

+ arctg x

√

2 − 1

+ C =

=

1

2

√

2

ln

x

2

+x

√

2+1

x

2

−x

√

2+1

+

1

2

√

2

arctg

x

√

2

−

1

x

√

2

+ C

np. dla x = 0 ; wg drugiej wersji wzoru funkcja pierwotna w punkcie 0 okre´slona

nie jest, wg. pierwszej jest, z cytowanych twierdze´

n og´olnych wynika, ˙ze powinna

by´c okre´slona na ca lej prostej. Pokazali´smy wie

,

c dwie metody, otrzymali´smy na tyle

r´o˙znie wygla

,

daja

,

ce wyniki, ˙ze niewielu student´ow pierwszego roku stwierdzi loby, ˙ze

to w istocie rzeczy ten sam wynik r´o˙znia

,

cy sie

,

jedynie zapisem. To dosy´c cze

,

ste zjawi-

sko przy ca lkowaniu, ale nie be

,

dziemy tych problem´ow omawia´c, zasygnalizowali´smy

jedynie zjawisko.

Przyk lad 9.19

Obliczymy ca lke

,

Z

x

5

1 + x

4

dx . Mo˙zna jak w przyk ladach poprzed-

nich przedstawi´c funkcje

,

podca lkowa

,

w postaci u lamk´ow prostych, ale w tym kon-

kretnym przypadku wida´c od razu prostsza

,

metode

,

. Mamy bowiem

Z

x

5

1 + x

4

dx

y=x

2

========

dy=2x dx

1
2

Z

y

2

1 + y

2

dy =

1
2

Z 

1 −

1

1 + y

2

dy =

=

1
2

(y − arctg y) + C =

1
2

x

2

− arctg x

2

+ C .

Przyk lad 9.20

Obliczymy ca lke

,

Z

e

2x

sin 3xdx . Be

,

dziemy ca lkowa´c przez cze

,

´sci

dwukrotnie.

Z

e

2x

sin 3xdx =

1
2

Z

e

2x

0

sin 3xdx =

1
2

e

2x

sin 3x −

1
2

Z

e

2x

(sin 3x)

0

dx =

=

1
2

e

2x

sin 3x −

3
2

Z

e

2x

cos 3x =

1
2

e

2x

sin 3x −

3
4

Z

e

2x

0

cos 3xdx =

=

1
2

e

2x

sin 3x −

3
4

e

2x

cos 3x +

3
4

Z

e

2x

(cos 3x)

0

dx =

*

Powinna wysta,pi´c suma dwu sta lych, ale to i tak jest dowolna sta la, a raczej funkcja sta la na ka˙zdym

przedziale zawartym w dziedzinie, wie,c nie ma potrzeby zmienia´c oznacze´n.

18

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

=

1
2

e

2x

sin 3x −

3
4

e

2x

cos 3x −

9
4

Z

e

2x

sin 3xdx .

W kilku przekszta lceniach sprowadzili´smy obliczanie ca lki

R

e

2x

sin 3xdx do oblicza-

nia tej samej ca lki! To nie jest bez sensu wbrew pozorom: uzyskali´smy r´ownanie,

w kt´orym niewiadoma

,

jest poszukiwana ca lka. Starczy je teraz rozwia

,

za´c. Otrzymu-

jemy r´owno´s´c

Z

e

2x

sin 3xdx =

2

13

e

2x

sin 3x −

3

13

e

2x

cos 3x + C

Sta lej C w r´ownaniu nie by lo, ale teraz musi sie

,

pojawi´c. R´owno´s´c ca lek nieozna-

czonych oznacza jedynie, ˙ze r´o˙znica mie

,

dzy tymi funkcjami pierwotnymi jest funkcja

,

lokalnie sta la

,

, wie

,

c gdy wszystkie ca lki znajduja

,

sie

,

po jednej stronie r´owno´sci trzeba

dopisa´c C po drugiej stronie tej r´owno´sci.

Przyk lad 9.21

R √

4 + x

2

dx

x=2 tg t

=============

dx=2(1+tg

2

t) dt

2

R p

4 + 4 tg

2

t(1 + tg

2

t)dt =

= 4

R q

1

cos

2

t

1

cos

2

t

dt = 4

R

1

cos

3

t

dt = 4

R

cos t

cos

4

t

dt = 4

R

cos t

(1−sin

2

t)

2

dt

y=sin t

=========

dy=cos t dt

= 4

R

dy

(1−y

2

)

2

=

R 

1

1−y

+

1

1+y

2

dy =

R 

1

(1−y)

2

+ 2

1

1−y

1

1+y

+

1

(1+y)

2

dy =

=

R 

1

(1−y)

2

+

1

1−y

+

1

1+y

+

1

(1+y)

2

=

=

R

(1 − y)

−2

+ (1 − y)

−1

+ (1 + y)

−1

+ (1 + y)

−2

dy =

= (1 − y)

−1

− ln |1 − y| + ln |1 + y| − (1 + y)

−1

+ C =

2y

1−y

2

+ ln

1+y
1−y

 + C .

Wypada powr´oci´c do zmiennej x . Podstawiali´smy x = 2 tg t . Mo˙zemy oczywi´scie

zak lada´c, ˙ze |t| <

π

2

, bowiem ka˙zda liczbe

,

x mo˙zna przedstawi´c w postaci 2 tg t

wybieraja

,

c liczbe

,

t z przedzia lu (−

π

2

,

π

2

) . Ten wyb´or liczby t gwarantuje, ˙ze cos t >

0 , z czego zreszta

,

ju˙z raz skorzystali´smy. Mamy wie

,

c

1

cos t

=

p

1 + tg

2

t =

q

1 +

x

2

4

=

1
2

√

4 + x

2

.

Sta

,

d wnioskujemy, ˙ze zachodza

,

r´owno´sci

2y

1−y

2

=

2 sin t

cos

2

t

= 2 tg t

1

cos t

=

1
2

· x ·

√

4 + x

2

.

Mamy r´ownie˙z

ln

1+y
1−y

 = = ln

1+y
1−y

= ln

(1+y)

2

1−y

2

= ln

(1+sin t)

2

cos

2

t

= 2 ln

1+sin t

cos t

=

= 2 ln

1

cos t

+ tg t

= 2 ln

√

4+x

2

2

+

x

2

.

Ostatecznie

R √

4 + x

2

dx =

1
2

· x ·

√

4 + x

2

+ 2 ln

√

4+x

2

2

+

x

2

+ C .

Te

,

r´owno´s´c mo˙zna uzyska´c nieco szybciej stosuja

,

c tzw. podstawienia Eulera.

Podstawimy y − x =

√

x

2

+ 4 , czyli y

2

− 2xy = 4 , tzn. x =

y

2

−4

2y

. Wynika sta

,

d, ˙ze

dx = d

y

2

−4

2y

= d

y
2

−

2
y

=

1
2

+

2

y

2

dy . Wobec tego

19

Ca lki nieoznaczone

Micha l Krych

R √

4 + x

2

dx =

R 

y −

y

2

−4

2y

 

1
2

+

2

y

2

dy =

R

[y

2

+4]

2

4y

3

dy =

R 

y
4

+

2
y

+

4

y

3

dy =

=

y

2

8

+ 2 ln |y| −

2

y

2

+ C =

1
8

(x +

√

x

2

+ 4)

2

+ 2 ln x +

√

x

2

+ 4

−

2

(x+

√

x

2

+4)

2

+ C =

=

1
8

(x +

√

x

2

+ 4)

2

+ 2 ln x +

√

x

2

+ 4

−

1
8

√

4 + x

2

− x

2

+ C =

=

1
2

x

√

x

2

+ 4 + 2 ln x +

√

x

2

+ 4

+ C .

Czytelnik zechce sprawdzi´c, ˙ze ten wynik i poprzednie r´o˙znia

,

sie

,

jedynie o sta la

,

.

Og´olnie rzecz biora

,

c wyra˙zenia zawieraja

,

ce jeden pierwiastek kwadratowy z wie-

lomianu pierwszego lub drugiego stopnia mo˙zna sca lkowa´c stosuja

,

c jakie´s podsta-

wienie trygonometryczne, jak w tym przyk ladzie, lub podstawienia Eulera lub te˙z

podstawienia hiperboliczne. To sa

,

zamienne metody. W niekt´orych sytuacjach jedne

daja

,

wynik szybciej ni˙z inne, ale kt´ore to zale˙zy od ca lkowanej funkcji. Opowiemy o

tym nieco dok ladniej niebawem.

Definicja 9.28 (wielomianu i funkcji wymiernej dwu zmiennych)

Je´sli w

0

, w

1

, . . . , w

n

sa

,

wielomianami zmiennej x i

P (x, y) = w

0

(x) + w

1

(x)y + · · · + w

n

(x)y

n

,

to funkcje

,

P nazywamy wielomianem zmiennych x, y . Je´sli funkcje P, Q sa

,

wielo-

mianami zmiennych x, y i R(x, y) =

P (x,y)
Q(x,y)

, to funkcja R nazywana jest funkcja

,

wymierna

,

zmiennych x, y .

Je´sli R jest funkcja

,

wymierna

,

dwu zmiennych i

a b

c d

 6= 0 , to ca lke

,

postaci

R

R

x,

q

ax+b
cx+d

dx mo˙zna sprowadzi´c do ca lki z funkcji wymiernej podstawiaja

,

c

w =

q

ax+b
cx+d

. Wtedy x =

dw

2

−b

−cw

2

+a

, zatem dx =

d −b

−c

a

2w

(−cw

2

+a)

2

dw i wobec

tego

R

 

x,

r

ax + b
cx + d

!

dx =

Z

R

dw

2

− b

−cw

2

+ a

, w

·

d −b

−c

a

 ·

2w

(−cw

2

+ a)

2

dw .

Je´sli R jest funkcja

,

wymierna

,

dwu zmiennych to ca lke

,

R

R(cos x, sin x)dx mo˙z-

na sprowadzi´c do ca lki z funkcji wymiernej podstawiaja

,

c t = tg

x

2

. To podstawie-

nie nazywane jest uniwersalnym. Korzystamy ze wzoru cos x =

cos

2 x

2

−sin

2 x

2

cos

2 x

2

+sin

2 x

2

=

1−t

2

1+t

2

— w ostatnim kroku podzielili´smy licznik i mianownik przez cos

2 x

2

. Podobnie otrzy-

mujemy wz´or sin x =

2 sin

x

2

cos

x

2

cos

2 x

2

+sin

2 x

2

=

2t

1+t

2

. Wreszcie z wzoru x = 2 arctg t wynika,

˙ze dx =

2

1+t

2

dt , zatem

Z

R(cos x, sin x)dx =

Z

R

1 − t

2

1 + t

2

,

2t

1 + t

2

2

1 + t

2

dt .

20