Margaret McPhee

 Zemsta i miłość

 

Tłumaczenie:

 Ewa Nilsen

 

 ROZDZIAŁ PIERWSZY

 

Hounslow Heath, Londyn 1810

 

To był idealny dzień na ślub. Październikowy poranek budził 

się rześki i słoneczny, a błękitu nieba nie przesłaniała nawet jedna 
chmurka. Wrzosowisko Hounslow wciąż się zieleniło, podczas gdy
otaczające je dęby i buki przybrały najpiękniejsze odcienie 
czerwieni i złota. Jednak jadąca paradnym powozem lady 
Marianne Winslow nie zauważała piękna przyrody.
 

– Powinniśmy się modlić, by Pickering wciąż czekał na nas 

w kościele. Nie zdziwiłbym się, gdyby zmienił decyzję i wrócił do 
domu. Nikt nie mógłby go za to potępić. Ma przecież swoją dumę. 
Cóż przez tyle czasu robiłaś w swojej sypialni?
 

George Winslow, hrabia Misbourne, wyciągnął z kieszonki 

złoty zegarek i otworzył go.
 

Marianne zastanowiła się, co ojciec by powiedział, gdyby 

poznał prawdę, bowiem przez ostatnie dwie godziny wpatrywała 
się w lustro i usiłowała się zmusić do poślubienia człowieka 
prawie w wieku jej ojca, którego widziała zaledwie dwa razy w 
życiu i który spoglądał na nią takim wzrokiem, jakby była młodą 
klaczą. Ale ojciec nie czekał na odpowiedź.
 

– Jesteśmy już czterdzieści pięć minut spóźnieni, a nie 

dojechaliśmy jeszcze do Staines. Dobry Boże, dziewczyno, po tej 
historii z Arlesfordem nie możemy ryzykować, że zniechęcisz też 
Pickeringa.
 

– Ale papo… to małżeństwo… nie jestem pewna, czy 

potrafię…
 

– Marianne, jak powiedziała ci już twoja matka, to, co teraz 

czujesz, to zwykłe przedślubne zdenerwowanie. Rzecz u młodej 
damy całkiem zwyczajna. Przeżywaliśmy już to…
 

– Tak, ale…

 

– Ale co?

 

– Myślałam, że po zaręczynach będę mogła przywyknąć do 

pana Pickeringa i do myśli, że zostanę jego żoną. Potrzebuję na to 
więcej czasu. Pierścień zaręczynowy dostałam przecież zaledwie 
przed miesiącem.
 

Spojrzała na ciężki sygnet, który miała na palcu.

 

– Tymczasem, papo, ja prawie go nie znam.

 

– Wkrótce poznasz. Pickering nie jest człowiekiem 

wymagającym. Będzie dla ciebie dobry.
 

Złoty pierścień od Pickeringa zabłysnął w świetle słońca.

 

– Rozumiem, że nie wydaje ci się najbardziej pociągającym 

panem młodym. Ale to człowiek stały, solidny i można na niego 
liczyć. Jest nie tylko właścicielem znacznej fortuny, ale także 
człowiekiem wpływowym. Stanowi naprawdę znakomitą partię. – 
Ojciec przerwał na chwilę, a potem kontynuował: – Ślub musi się 
odbyć, więc już nie staraj się niczego kwestionować. I rób, moje 
dziecko, jak ci się mówi.
 

Marianne spojrzała na bukiet ślubny. Bladoróżowym różom, 

ściętym w oranżerii tego ranka, towarzyszyły białe drobne kwiatki 
zwane tchnieniem dzieciątka. Marianne znała wszystkie argumenty
ojca. Wiedziała też, że ojciec ma rację. Jednak żadna z tych rzeczy 
nie czyniła myśli o ślubie z Charlesem Pickeringiem bardziej 
możliwą do przyjęcia.
 

Powóz wziął zakręt tak ostro, że Marianne, próbując 

przytrzymać się zabezpieczającej pętli, upuściła bukiet na podłogę.
 

– Papo, czy nie możemy jechać wolniej i ostrożniej?

 

– Mamy zbyt mało czasu, Marianne. Utrata Pickeringa 

kosztowałaby nas zbyt dużo. – Ojciec odwrócił wzrok z dziwnym 
wyrazem oczu. Zacisnął usta, a po chwili mówił dalej: – Stangret 
ma polecenie nadrobić stracony czas. A poza tym to wrzosowisko 
to miejsce niebezpieczne. Nie należy tutaj zwalniać, nawet za dnia.
 

Ojciec podniósł bukiet z podłogi i wręczył go córce.

 

Marianne zadrżała.

 

– Nie myślisz chyba, że ten rozbójnik… – zaczęła i chciała 

mówić dalej, lecz ojciec jej przerwał.

 

– Wiesz, że ponad dwa miesiące temu ślad po nim zaginął. 

Teraz, gdy jest ścigany, przeniósł się z pewnością gdzie indziej. A 
gdyby nawet był gdzieś w pobliżu, godzina jest zbyt wczesna. 
Leży pewnie pijany w jakiejś tawernie… Nie zaryzykujemy 
jeszcze większego spóźnienia.
 

– No tak. Zawsze kończy się na jednym. To znaczy na moim 

ślubie – powiedziała Marianne z ciężkim sercem i odwróciła 
wzrok.
 

– Córko. – Ojciec westchnął i ujął jej dłoń. – Wiesz przecież, 

ile dla mnie znaczysz.
 

Kiwnęła głową.

 

– I wiesz, że wszystko robię dla twojego dobra?

 

– Tak, papo.

 

– A zatem uwierz mi, moje najdroższe dziecko, że ślub z 

Pickeringiem to rzecz dla ciebie najlepsza.
 

Kiwnęła głową ponownie. Wyjdzie za pana Pickeringa, bo 

ojciec zaaranżował dla niej to małżeństwo… No i dlatego że… tak 
trzeba. Powóz zwolnił, zbliżając się do wąskiego mostu, a przez 
okienko wpadł snop słonecznego światła, oświetlając twarz ojca 
uśmiechającego się do córki. Jego spojrzenie było serdeczne, a 
dłonie, w których trzymał jej dłoń, bardzo ciepłe. Wszystko 
naokoło zdawało się jakby uśpione. Nie słychać było nawet turkotu
kół ani śpiewu ptaków. Nastąpił moment czystego spokoju w 
złotym świetle, gdy nagle padł strzał, po czym rozpętało się piekło.
 

Lokaje krzyczeli, stangret głośno przeklinał, konie rżały. 

Powóz zachwiał się, a potem przystanął. Coś dużego i twardego 
uderzyło o jego ścianę. Marianne, przerażona, aż podskoczyła na 
siedzeniu. Spojrzała w stronę, z której dobiegały hałasy, i kątem 
oka dostrzegła ciemny cień przesuwający się za oknem. Rozległ 
się tętent kopyt i krzyki. I tupot nóg. A potem zaległa cisza.
 

Ojciec z kieszeni w drzwiczkach powozu dobył dwa pistolety

i czekał w pogotowiu, trzymając je w dłoniach. Przyczajony, 
spoglądał to na jedne drzwiczki, to na drugie.
 

– To musi być ten rozbójnik – wyszeptała Marianne z 

bijącym sercem.

 

Ojciec, oddychając ciężko, czekał z zaciśniętymi zębami.

 

– Daj mi jeden pistolet, papo, proszę.

 

– Nie mów głupstw, Marianne.

 

Czekali, ale nic się nie działo. Sekundy dłużyły się w 

nieskończoność. Strach i przerażenie były niemal obezwładniające.
Ojciec wycedził przez zęby: „No chodź, pokaż się”. Jednak ten, 
kto był na zewnątrz go nie usłuchał.
 

W powietrzu panowały napięcie i bezruch.

 

Marianne zastanawiała się, czy napastnik przypadkiem nie 

uciekł. Ojciec najwyraźniej pomyślał tak samo, bo dał jej znak 
głową, że ma być cicho. Przytaknęła milcząco, patrząc, jak ojciec 
przesuwa się ku wejściu. W tej samej chwili drzwiczki otworzyły 
się gwałtownie.
 

Pistolet ojca wypalił z tak ogłuszającym hałasem, że 

Marianne zabolały uszy, a jej oczy w chmurze niebieskiego dymu 
zaczęły łzawić. Chciała się poruszyć, lecz ojciec schwycił ją 
mocno za przegub.
 

– Zostań tam, gdzie jesteś, Marianne! – rozkazał.

 

Cisza, która zapadła po wystrzale, dzwoniła jej teraz w 

uszach. Poprzez dym zobaczyła jakiś cień przesuwający się za 
drzwiczkami powozu i usłyszała ochrypły męski szept.
 

Ojciec wystrzelił w stronę cienia z drugiego pistoletu i 

wyskoczył z powozu przez otwarte drzwiczki.
 

Rozległo się głuche stuknięcie o ścianę powozu, od którego 

pojazd zakołysał się. Marianne usłyszała jęk, a potem zapadła 
złowroga, mrożąca krew w żyłach cisza.
 

– Papo?

 

Sprawdziła, czy w schowkach na drzwiczkach nie ma 

trzeciego pistoletu, a gdy go nie znalazła, mimo to wyskoczyła z 
powozu. Dym już się rozproszył i nie przesłaniał jej widoku.
 

Konie zostały wyprzężone i puszczone wolno. Po stangrecie i

lokajach nie było śladu. Jej ojciec stał oparty plecami o ścianę 
powozu, twarz miał białą jak kreda, z kącika ust sączyła mu się 
krew, jednak jego czarne oczy patrzyły przed siebie z gniewem 
człowieka gotowego walczyć. Marianne wiedziała, że rozbójnik 

jest w pobliżu i z pewnością ją teraz obserwuje. Nie była jednak w 
stanie podnieść wzroku. Serce waliło jej mocno, strach 
sparaliżował całe ciało. Biorąc głęboki oddech, powoli pobiegła 
wzrokiem za spojrzeniem ojca i dostrzegła wysokiego, ciemnego 
rozbójnika.
 

Ubrany był na czarno. Miał na sobie bryczesy z koźlej skóry 

oraz długie popękane ze starości buty. Nawet jego rękawiczki były 
ciemne i znoszone jak reszta ubioru. Na głowie nosił staromodny 
trójgraniasty kapelusz, także czarny, a spod kapelusza wymykały 
się długie włosy w kolorze ciemnego mahoniu. Wszystko to 
Marianne zauważyła w jednej sekundzie, choć uwaga jej skupiała 
się na ciemnej chuście, która zasłaniając dół twarzy mężczyzny, 
skrywała jego tożsamość.
 

Poczuła ściskanie w żołądku i drżenie kolan. Jej wzrok 

zatrzymał się na chwilę na chuście, a potem przesunął się ku jego 
oczom.
 

Nie wydawały się okrutne, a miały kolor ciemnego miodu. 

Jego stanowcze spojrzenie sprawiło, że nie mogła odwrócić 
wzroku. Poczuła, że serce bije jej nierówno, i zadrżała na całym 
ciele. Nie wiedziała, czy sprawił to szok, ulga, strach, czy też 
kombinacja wszystkich tych trzech uczuć.
 

– Czego chcesz, u diabła? – zapytał rozbójnika jej ojciec.

 

Tamten oderwał wzrok od jej oczu i dopiero wtedy Marianne 

zauważyła, że w obu dłoniach trzyma pistolety wymierzone w 
serce ojca.
 

Choć nie widziała pod chustą jego ust, wiedziała, że 

uśmiechnął się, słysząc to pytanie. Tak, uśmiechnął się, ale w 
oczach, zwróconych na ojca, nie było radości.
 

– Dobrze wiesz, czego żądam – powiedział mężczyzna 

spokojnie i ochryple, prawie szeptem.
 

– Pożałujesz tego, łajdaku.

 

– Nie sądzę.

 

– Moja córka jedzie właśnie na swój ślub – próbował 

oponować ojciec, lecz bez skutku, gdyż rozbójnik nawet nie 
drgnął. Jego wzrok był wciąż bezlitosny.

 

– Mam sakiewkę z pieniędzmi. – Ojciec wyciągnął z kieszeni

woreczek z brązowej skóry. – Trzymaj. – Rzucił go w stronę 
rozbójnika. – Weź ją i odejdź.
 

Sakiewka wylądowała na trawie między nimi, ale rozbójnik 

nawet na nią nie spojrzał, mimo że była ciężka i wypchana 
monetami.
 

– Nie chcę twoich pieniędzy – powiedział ochryple, patrząc 

nieustępliwie w oczy Misbourne’a.
 

Ojciec też patrzył na niego przez chwilę, jakby nie 

rozumiejąc odpowiedzi.
 

– Weź więc spinkę do fularu z brylantem i zegarek. I jedno, i 

drugie jest ze złota – rzekł i drżącymi palcami odpiął spinkę, a 
potem wyjął z kieszonki zegarek i próbował wręczyć obie te 
rzeczy napastnikowi.
 

Ale ten ani drgnął.

 

– Marianne, zdejmij perły i rzuć je obok sakiewki na trawę – 

polecił córce Misbourne, dodając szeptem: – Perły przed wieprze.
 

Rozbójnik pokręcił głową.

 

– Nie chcę też twojej biżuterii, Misbourne.

 

Palce ojca, który próbował rozpiąć zameczek naszyjnika na 

szyi córki, znieruchomiały.
 

– Wiesz, jak się nazywam? – zapytał ostro, marszcząc brwi, a

w jego oczach pojawiły się podejrzliwość i strach.
 

– Wiem znacznie więcej.

 

Obaj mężczyźni, w ciężkiej i złowrogiej ciszy, mierzyli się 

wzrokiem.
 

– Więc czego chcesz? – zapytał w końcu starszy.

 

– Dojdziemy do tego – odrzekł enigmatycznie napastnik. – 

Teraz jednak, zgodnie ze swoim zwyczajem, zacznę od tego, że 
wezmę to, co jest ci najdroższe na świecie.
 

Ojciec pobladł jeszcze bardziej, zmusił się jednak do 

fałszywego śmiechu.
 

– Chcesz mnie zabić?

 

– Nie! – zawołała Marianne, robiąc krok do przodu. – Niech 

go pan nie krzywdzi, błagam pana!

 

Ich spojrzenia się spotkały, a oczy napastnika w świetle 

poranka wydały się jej prawie złociste.
 

– Niech pani będzie spokojna, lady Marianne… – zszokował 

ją znajomością jej imienia. – Zarówno pani ojciec, jak i ja wiemy, 
o czym mówię – dodał tym samym beznamiętnym głosem i 
zmierzył Misbourne’a lodowatym spojrzeniem. – Prawda?
 

– Nie! – zaprzeczył słabym głosem ojciec Marianne.

 

Jego ton był tak nieprzekonujący, że nawet córka nie 

uwierzyła, że nie wie, o co chodzi.
 

Rozbójnik wykonał drobny ruch pistoletem trzymanym w 

prawej dłoni.
 

– Zabiję cię, jeżeli nie dasz mi tego, po co przyszedłem. A 

gdy zginiesz, będę mógł wziąć to, co tak bardzo starasz się 
chronić.
 

– Papo, proszę cię, jeżeli wiesz, czego on chce, daj mu to. 

Nie ryzykuj naszego życia.
 

Obaj mężczyźni spojrzeli na nią. Na twarzy ojca odbiło się 

ogromne napięcie. Zdawało się, że w ciągu tych kilku minut 
zestarzał się o sto lat, tymczasem oczy napastnika przybrały bardzo
dziwny wyraz.
 

– Uciekaj, Marianne – powiedział ojciec głosem pełnym 

cierpienia. – Biegnij, nie oglądając się za siebie.
 

Marianne pokręciła głową.

 

– Nie zostawię cię – odparła.

 

– Rób, co mówię, dziewczyno!

 

Słysząc to, zrozumiała, co rozbójnik miał na myśli, zanim 

wypowiedział następujące słowa:
 

– Cóż droższego może mieć ojciec nad własną córkę?

 

– Zapewne są droższe mu osoby – odrzekła.

 

– Nie odbierzesz mi jej, ty diabelskie nasienie!

 

Ojciec rzucił się w stronę rozbójnika, ale tamten był wyższy, 

silniejszy i młodszy. Schowawszy błyskawicznie pistolety, 
odparował z łatwością uderzenia Misbourne’a i sam zadał mu cios 
najpierw w twarz, a potem w brzuch. Ojciec zgiął się wpół, robiąc 
krok do tyłu i opierając o bok powozu, a potem osunął się na 

kolana. – Papo!
 

Marianne ruszyła ku niemu, lecz rozbójnik był szybszy. 

Uchwycił ją wpół i przyciągnął do siebie.
 

– Nie!

 

Próbowała się wyrwać, lecz okazał się silniejszy. Tymczasem

Misbourne wstał z kolan.
 

– Co dasz mi za jej bezpieczny powrót, Misbourne?

 

– Wszystko, co zechcesz.

 

– Wszystko?

 

Ojciec kiwnął głową.

 

– Pieniądze. Złoto. Srebro. Klejnoty. Wymień, co zechcesz.

 

Rozbójnik rzucił na ziemię złożony arkusz papieru.

 

– Oto moja cena, Misbourne.

 

Ojciec podniósł arkusz i rozłożył go, a Marianne zobaczyła, 

że twarz mu się wykrzywia z przerażenia. Nie wykonał żadnego 
ruchu, nie wypowiedział ani słowa, patrzył tylko na papier tak, 
jakby nie mógł uwierzyć w to, co jest tam napisane. Zachwiał się 
na nogach i cofnął, opierając o ścianę powozu.
 

– Papo! – Marianne daremnie usiłowała wyrwać się 

rozbójnikowi. – Papo!
 

Na czole starszego mężczyzny pojawiły się krople potu. 

Twarz miał poszarzałą. Wyglądał teraz na słabego starca, który już 
nawet nie potrafi udawać, że jest silny i energiczny. Mimo to 
rozbójnik nie okazywał litości.
 

– Wymiana nastąpi dzisiaj, Misbourne. Bądź gotowy.

 

Marianne poczuła, że ziemia usuwa jej się spod stóp i świat 

odwraca do góry nogami, bo mężczyzna podniósł ją i zarzucił 
sobie na ramię. Wiła się i próbowała kopać, jednak przestała, gdy 
poczuła, że krew jej napływa do głowy, a uchwyt mężczyzny staje 
się silniejszy.
 

– Nie! Nie zabieraj mi jej! Błagam! – ojciec z płaczem padł 

na kolana. – Błagam cię, panie. Dam ci, co tylko zechcesz.
 

Napastnik pozostawał jednak niewzruszony.

 

– Dasz – potwierdził i dodał: – Czekaj na dalsze instrukcje.

 

To rzekłszy, dosiadł konia, wciągnął Marianne, umieszczając 

ją bokiem na siodle przed sobą. Ogromny czarny wierzchowiec, 
zniecierpliwiony, stanął dęba.
 

– Kto cię przysłał? Czy to był…? – zawołał przerażony 

Misbourne.
 

– Nikt mnie nie przysłał – wpadł mu w słowo rozbójnik.

 

– No to kim jesteś, u diabła?

 

– Jestem twoją przeszłością, Misbourne! Przeszłością – 

odrzekł rozbójnik, patrząc na starszego mężczyznę z wysokości 
siodła.
 

Następnie spiął konia i w chwilę później galopowali już z 

Marianne przez wrzosowisko, zostawiając za sobą jej krwawiącego
i śmiertelnie bladego ojca, pozbawiony koni powóz i rozdeptane 
resztki ślubnego bukietu.
 

 ROZDZIAŁ DRUGI

 

Rafe Knight poganiał konia, przez cały czas mocno 

przytrzymując swoją drogocenną zdobycz. Czuł słodki zapach 
fiołków emanujący z włosów dziewczyny i przyciskał do siebie jej 
szczupłe ciało. Żałował, że ta piękna panna zmuszona jest w tym 
wszystkim uczestniczyć. Stanowiła jednak jedyną słabość 
Misbourne’a i co za tym idzie, jedyną nadzieję na to, że on, Rafe 
Knight, dostanie to, co się stara uzyskać.
 

Pomyślał, że stangret Misbourne’a i jego lokaje z pewnością 

dotarli już do gospody i wezwali pomoc. Nie miał zatem zbyt 
wiele czasu. Zmierzał z początku na zachód, w stronę Staines, a 
gdy zniknął już Misbourne’owi z oczu, zawrócił na ogromnym 
wrzosowisku i ruszył w stronę Hounslow i Londynu.
 

Callerton czekał na niego dokładnie tam, gdzie się umówili, 

ukryty pośród zabudowań opuszczonej farmy na obrzeżu miasta. 
Wrota ogromnej stodoły stały otworem. Knight wjechał do środka 
i pozwolił swojemu przyjacielowi zsadzić z konia Marianne, po 
czym sam zeskoczył na ziemię.
 

Zamaskowany wspólnik rozbójnika zaprowadził Marianne do

powozu czekającego w stodole, a potem pomógł przyjacielowi 
wprząc swego konia do zaprzęgu. Marianne miała sucho w ustach, 
serce biło jej jak oszalałe, a całe ciało było zesztywniałe z 
napięcia. Bała się tak bardzo, że dygotała z każdym oddechem i 
czuła, że dłonie ma lepkie od potu. Zacisnęła mocno powieki i 
chcąc opanować panikę, zaczęła liczyć oddechy. Gdy otworzyła 
oczy ponownie, mężczyźni wycierali konia z piany i potu i byli 
całkowicie pochłonięci swoją pracą. Marianne zmobilizowała 
resztki odwagi. Wzięła głęboki oddech i zacisnęła palce na klamce 
u drzwiczek powozu.
 

Krew wciąż pulsowała jej w skroniach, a serce waliło mocno.

Drzwiczki otworzyły się bezszelestnie, a ona zsunęła się na ziemię 
i przeszła w stronę tyłu pojazdu. Znalazłszy się tam, oparła się o 
pusty bagażnik, szukając rozpaczliwie wzrokiem drogi ucieczki 
albo jakiejś kryjówki. Wstrzymała oddech.
 

W tym strasznym napięciu wydawało jej się, że czas zwolnił, 

wyostrzając wszystkie jej zmysły. Czuła zapach siana, końskiego 
potu i jesiennych jeżyn. Słyszała podzwanianie uprzęży oraz 
niecierpliwe uderzenia o ziemię końskich kopyt. Rozglądając się, 
nie dostrzegła żadnego miejsca, w którym by się mogła ukryć, 
żadnego stogu siana, żadnego pojazdu. Serce ze strachu podeszło 
jej do gardła. Wiedziała, że musi zaryzykować. Nie wahała się 
więc dłużej i rzuciła się biegiem do ucieczki.
 

Zdążyła zrobić zaledwie trzy kroki, gdy rozległ się krzyk i 

znalazła się w ramionach rozbójnika, który w okamgnieniu 
przyparł ją do drzwi powozu, przytrzymując jej ręce za plecami i 
patrząc z wściekłością w oczy.
 

– To nie był dobry pomysł, lady Marianne – powiedział 

ochrypłym półszeptem.
 

Znajdował się tak blisko, że z każdym wdechem dotykała 

piersiami jego ciała. Był bardzo wysoki, górował nad nią, a ona 
przez dłuższą chwilę nie była zdolna wypowiedzieć ani słowa.
 

– Łajdaku! – wycedziła przez zęby. – Czego się 

spodziewałeś? Że będę siedziała w powozie, czekając, aż mnie 
pobijesz tak, jak pobiłeś mojego ojca?
 

– Nie biję kobiet.

 

Patrzyła stanowczym wzrokiem.

 

– Ale bijesz starców, którzy nie zrobili ci nic złego.

 

– Tego pani nie wie, lady Marianne.

 

– Nie musiałeś go bić!

 

– To niewielka kara za to, co zrobił.

 

– Więc czym zasłużył sobie na takie traktowanie?

 

– Pani ojciec jest złodziejem i mordercą.

 

Pokręciła głową z niedowierzaniem.

 

– A pan jest szaleńcem oszołomionym złem tak jak pijak 

alkoholem.

 

– Mylisz się. Niewiele różnię się od pani.

 

Spojrzał jej prosto w twarz. Miał oczy koloru najlepszego 

porto, wyraźne i przytomne. Nie mogła opanować dreszczu, który 
przebiegł całe jej ciało. Tymczasem napastnik wciąż, ściskając 
przeguby jej rąk, przytrzymywał ją przy drzwiczkach powozu.
 

– To ty jesteś złodziejem. I z tego, co wiem, także mordercą.

 

Przysunął się jeszcze bliżej, a w jego oczach zapłonęła 

wściekłość.
 

– To prawda, że ukradłem. Ale oskarżać mnie o 

morderstwo?! Mogłem je popełnić z wielką łatwością, lady 
Marianne, kiedy pani ojciec czołgał się przede mną w prochu. I 
miałem pokusę, żeby to zrobić. Przyznaję, że tak było. Oko za 
oko… Ale morderstwo to… Morderstwo to gra, w którą gra pani 
ojciec. Mnie wystarczy, że pani ojciec trafi w ręce 
sprawiedliwości.
 

Przeraziły ją jego słowa. A on nagle uwolnił ją, robiąc krok 

do tyłu.
 

– Mam spór z pani ojcem, nie z panią. Pani nie musi się 

obawiać. Nie zrobię pani krzywdy.
 

– A więc co pan zamierza ze mną zrobić?

 

Jej serce biło bardzo szybko. Usta miała suche, zadała jednak

to pytanie, choć bała się usłyszeć odpowiedź.
 

– Trzymać panią, dopóki pani ojciec nie da mi tego, czego 

żądam. Ma bowiem coś, co należy do mnie. Wymiana będzie więc 
sprawiedliwa.
 

– A czego pan żąda? – zapytała prawie szeptem.

 

Aż za dobrze pamiętała reakcję ojca po przeczytaniu żądania 

rozbójnika. – Zadaje pani zbyt wiele pytań, milady. Nie możemy 
dłużej zwlekać.
 

– Nie ujdzie to panu bezkarnie.

 

– Naprawdę?

 

– Jest pan godny pogardy.

 

– Jestem tym, czym uczynił mnie pani ojciec, lady Marianne.

Niech się pani modli do Boga, by nie pozwolił pani poznać prawdy
– powiedział, po czym otworzył drzwiczki i gestem zaprosił ją do 

powozu.
 

Marianne nie miała wyboru, ale wsiadła z podniesioną 

głową.
 

Ma oczy ojca. Czarne jak noc, uważne i patrzące na niego z 

jednakową pogardą. Nic więc dziwnego, że była ulubienicą ojca, 
pomyślał. I że chronił ją tak, jakby była klejnotem koronnym. 
Urodę natomiast odziedziczyła po matce. Rafe spojrzał na blond 
loki okalające jej twarz – łagodną i bladą, kontrastującą z czernią 
oczu.
 

Jednak starożytna mądrość mówi, że to oczy są oknami 

duszy. Zatem, pomyślał Rafe Knight, możliwe, że jej dusza jest tak
czarna jak dusza starego.
 

Zaciągnął zasłonki w okienkach powozu, a gdy wewnątrz 

zrobiło się ciemno, dziewczyna zesztywniała. Na jej twarzy 
odmalował się strach. Zirytowało go to. Czy ona uważa, że mogę 
ją zgwałcić? – zastanowił się. Czy choćby ją tknąć? To Misbourne 
robi takie rzeczy, nie ja.
 

– Powiedziałem, że nie ma się pani czego obawiać z mojej 

strony – oznajmił gniewnie. – Biorąc pod uwagę pani skłonność do
ucieczki, zrozumiałe powinno być zastosowanie takich środków 
ostrożności – dodał i pokazał jej niedługi sznur.
 

– A jeżeli nie dam się związać? – zapytała, podnosząc 

dumnie głowę.
 

– Nie ma pani w tej sprawie wyboru, milady.

 

Patrzyła na niego tak, jakby był wcielonym diabłem

 

– Jest pan łajdakiem!

 

– To prawda – przyznał. – A pani nie powinna o tym 

zapominać, zwłaszcza gdyby miała pani ochotę stawiać mi opór.
 

Otworzyła szeroko oczy, ale nie dostała ataku histerii, 

którego spodziewał się po rozpieszczonej córeczce Misbourne’a. 
Była opanowana i ostrożna. Gdy związywał jej ręce z tyłu i 
sprawdzał, czy powróz nie jest zbyt mocno zaciśnięty, patrzyła na 
niego spokojnie i z większą odwagą, niż mógłby patrzeć niejeden 
mężczyzna.
 

Gdy już ją związał, otworzył schowek znajdujący się za jego 

siedzeniem i wyciągnął stamtąd małą torbę podróżną. Robił 
wszystko niespiesznie, ale precyzyjnie, dobrze wyćwiczonymi 
ruchami. Wydobył z torby parę dobrze wypolerowanych butów z 
cholewami, nowy kapelusz oraz parę bardzo eleganckich, czarnych
skórzanych rękawiczek. Następnie wyjął z kieszeni pistolety, 
sprawdził, czy są nabite, i położył je na dnie torby. Ruchem ramion
zsunął z siebie płaszcz, zrolował go i położył na pistoletach. W 
ślad za płaszczem poszedł trójgraniasty kapelusz, stare rękawiczki 
i buty, po czym torba została schowana. Wtedy rozbójnik podniósł 
wzrok i zobaczył, że Marianne go obserwuje. W przytłumionym 
szarym świetle ich oczy się spotkały, a on na myśl, że córka 
Misbourne’a mogłaby dla niego okazać się w jakimkolwiek 
stopniu atrakcyjna, poczuł gniew.
 

Ona tymczasem, jakby to wyczuwając, odwróciła głowę i 

utkwiła wzrok w ciemnych zasłonach.
 

Patrzył na nią, wkładając eleganckie czarne buty i zgarniając 

do tyłu włosy, które zebrał na karku w warkocz przewiązany 
czarną wstążką wyjętą z kieszeni fraka.
 

Wtedy Callerton zapukał w skrzynię powozu, dając 

Knightowi znać, że dojeżdżają do dzielnicy zwanej St. Giles 
Rookery.
 

– Czas wysiadać, lady Marianne – oznajmił.

 

Poruszyła się spokojnie. Zdawała się opanowana, jednak 

wyczuł w tym ruchu rosnący brak zaufania, a w jej ciemnych 
oczach błysk strachu. Przez moment poczuł wyrzuty sumienia, 
jednak ona szybko odwróciła wzrok, a gdy spojrzała na niego po 
raz kolejny, wyraz jej twarzy zdradzał jedynie pogardę. Była w tej 
chwili tak podobna do Misbourne’a, że cała jego skrucha zniknęła.
 

Knight wyciągnął ku niej rękę i przystąpił do realizacji 

następnej części swojego planu.
 

W gabinecie w swym miejskim domu przy Leicester Square 

hrabia Misbourne leżał na przykrytej kremową narzutą kozetce i 
słuchał dobiegającego zza okna turkotu powozów.
 

– Już pojechał – powiedział Francis Winslow, znany też jako 

wicehrabia Linwood, syn Misbourne’a i jego spadkobierca, który, 

stojąc przy oknie, odprowadził wzrokiem powóz Pickeringa. – Czy
sądzisz, ojcze, że nam uwierzył?
 

Oczy Linwooda były tak ciemne i pełne jadu jak oczy jego 

ojca.
 

Misbourne kiwnął głową.

 

-Trudniej będzie jutro, kiedy wróci i będzie chciał odwiedzić 

narzeczoną. Choć historia o wypadku i rozbiciu powozu, która się 
znajdzie w jutrzejszych gazetach, bardzo nam pomoże. 
Dopilnowałem też, by wieść się rozeszła, szeptana od ucha do ucha
w klubach.
 

Wicehrabia potrafił zająć się takimi szczegółami, jednak jego

ojciec nie podziękował mu za to, bowiem myśli miał zajęte innymi
sprawami.
 

Wyjął z kieszeni szlafroka kartkę i rozprostował ją, chcąc 

ponownie odczytać. Pismo było zdecydowane, a słowa, choć 
nieliczne, twarde i pełne gniewu. Miejsce, rok i żądanie 
rozbójnika:
 

1795, Hounslow Heath.

 

Dokument, który został wtedy zabrany – w zamian za pańską 

córkę.
 

Misbourne wciąż był pogrążony w myślach. Istniał tylko 

jeden człowiek, który wiedział o dokumencie, a on, Misbourne, 
miał szpiegów we wszystkich portach na południu czekających na 
powrót tego człowieka do kraju. Możliwe było jednak, że ów 
człowiek, Rotherham, niepostrzeżenie już przybył do Anglii. Na 
myśl o tym staremu hrabiemu krew krzepła w żyłach, a całe ciało 
zaczynało dygotało.
 

– Ojcze?

 

Linwood patrzył ojcu w twarz, dostrzegając niepokój i strach 

w jego oczach.
 

– Pozwól mi się zastanowić – burknął Misbourne.

 

Cokolwiek by powiedzieć o Rotherhamie, dotrzymywał 

słowa i lubił, żeby wszystko było zrobione jak najdokładniej. Do 
jego powrotu zostało jeszcze trochę czasu. Wystarczająco dużo, by 
Marianne zdążyła wyjść za Pickeringa.

 

Wsparty o poduszki, przeczytał jeszcze raz złowrogie słowa. 

Typki spod ciemnej gwiazdy potrafiły się wygadać, nawet wtedy 
kiedy poprzysięgły milczenie. Wystarczyła jakaś przechwałka w 
pubie albo informacja wyszeptana do ucha hożej kochance. 
Misbourne zastanawiał się, jakie wiadomości mógł tą drogą 
uzyskać rozbójnik.
 

– Nie czujesz się dobrze, ojcze. Pozwól, żebym to ja zajął się 

sprawą – zaproponował Linwood.
 

– Nie rób wokół mnie tyle zamieszania, chłopcze. Mówię ci, 

że czuję się dobrze.
 

Misbourne’owi przyszedł do głowy pewien pomysł.

 

– A ja widzę, że jest inaczej – odrzekł Linwood całkiem bez 

emocji.
 

– Zawsze byłeś uparty.

 

– Powiadają, że jaki ojciec, taki syn.

 

Misbourne uśmiechnął się i pokręcił głową.

 

– I nie mylą się.

 

– Udajmy się do braci – rzekł Linwood, nie odwzajemniając 

uśmiechu i mając na myśli tajne stowarzyszenie, do którego wraz z
ojcem należeli. – Poszukajmy u nich pomocy.
 

– Nie!

 

– Teraz, gdy Hunter został Mistrzem, jest inaczej. On nam 

pomoże i…
 

– Milcz, chłopcze! Powiedziałem „Nie”! – Misbourne 

poczuł, że ogarnia go panika. Wiedział, że musi przekonać syna. – 
Damy sobie radę sami. To sprawa rodzinna. Bez względu na to, co 
myślisz, ma nie wyjść poza ten pokój. Tu chodzi o reputację twojej
siostry, której nie wolno narazić na szwank. I o jej bezpieczeństwo.
Rozumiesz?
 

Linwood kiwnął głową.

 

– Co to za list sprzed piętnastu lat?

 

Było to pytanie, którego Misbourne obawiał się najbardziej.

 

– To nie twoja sprawa!

 

– Oddasz mu go?

 

Misbourne zamyślił się i odpowiedział dopiero po chwili.

 

– Tak. Dam – powiedział i ściągnął mocniej brwi, co było 

oznaką, że próbuje się opanować.
 

– Czas płynie, a my wciąż nie mamy wiadomości.

 

– Będziemy je mieli.

 

– Co go, u diabła, powstrzymuje?

 

– Chce się przekonać, że traktujemy go poważnie… No i 

chce też pograć nam trochę na nerwach. Kimkolwiek jest, z 
pewnością nie darzy nas sympatią.
 

– A ja przysięgam przed Bogiem, że dam mu po temu 

powód! Kiedy z nim skończę, pożałuje, że wszedł nam w drogę – 
zagroził Linwood, ale tylko nieznacznie uspokoił tym 
Misbourne’a.
 

Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju wszedł 

kamerdyner z jednym tylko listem na srebrnej tacy.
 

– Dopiero co doręczony, milordzie. Przez jakiegoś ulicznika.

 

– Czeka na odpowiedź?

 

– Nie, milordzie. Chłopak uciekł.

 

Misbourne zauważył, że sługa patrzy na jego spuchnięty 

policzek, i poczuł zniecierpliwienie. Wziął list i odprawił 
kamerdynera ruchem dłoni. Pieczęć dała się złamać z łatwością, 
choć ręce Misbourne’a drżały ze zniecierpliwienia i ze strachu. 
Przeczytał szybko list i podał go synowi.
 

– Aldgate High Street u zbiegu Fenchurch i Leadenhall – 

powiedział Linwood. – Dobrze wybrane miejsce. Zawsze ruchliwe,
a o trzeciej panuje tam istne piekło. A ponieważ prowadzą stamtąd 
drogi we wszystkich kierunkach, trudno będzie je obstawić.
 

– Trudne, ale nie niemożliwe – uściślił Misbourne. – Skoro 

tylko Marianne będzie bezpieczna…
 

– …zapolujemy na niego tak, jak na takiego łajdaka polować 

należy – dokończył jego syn.
 

Z pomieszczeń na górze dobiegał płacz dziecka i odgłosy 

kłótni między mężczyzną a kobietą. Jakiś stary człowiek śpiewał 
pijacką sprośną piosenkę, a na ulicy szczekał pies. Marianne 
siedziała nieruchomo na drewnianym krześle i czekała już od kilku
godzin. Jej krzesło było jedynym meblem w tym pomieszczeniu. 

Wzrokiem powędrowała ku stercie brudnych kołder leżącej w 
kącie i służącej tu za łóżko. Na ścianach widoczna była pleśń, a 
podłogę stanowiły nagie deski. Przy drzwiach stały dwa wiadra. W
jednym znajdowała się woda, a drugie było tak brudne, że wolała 
nie myśleć, do czego służy. W kominku nie było węgla, nie było 
też w tym pomieszczeniu żadnych naczyń kuchennych. Ani nawet 
kubka, z którego można by było się napić. Brud na szybach 
okiennych sprawił, że światło wpadało do środka jak przez mgłę, a
dzielnica nędzy za oknem była praktycznie niewidoczna.
 

– Kto tutaj mieszka? – zapytała Marianne, bo brudna pościel 

w kącie świadczyła o tym, że ktoś w tym brudzie zamieszkiwał.
 

– Rodzina z pięciorgiem dzieci – odrzekł wspólnik 

rozbójnika wciąż noszący na twarzy maskę.
 

– Wszyscy w jednym pomieszczeniu?

 

– Tak, panienko. Ale on zapłaci im za parę godzin 

użytkowania tego pokoju więcej, niż zarabiają przez cały rok. On 
pomaga wszystkim, którym może pomóc.
 

– Nie wiedziałam, że na świecie istnieje taka nędza. – Nie 

widziała też nigdy takiej części miasta, z plątaniną ulic i zaułków, 
w których stały stłoczone domy takie jak ten. – Dzieci są tu tak 
obdarte i chude. Ich oczy zdają się być za stare do twarzy. A ich 
matki… – Pomyślała o kobietach z zepsutymi zębami i w sukniach
z wielkimi, prawie nic nieskrywającymi dekoltami, które to 
kobiety na widok rozbójnika i jego kompana zadzierały wysoko 
spódnice.
 

– Niektóre jedynie w ten sposób mogą wykarmić swoje 

dzieci – powiedział kompan rozbójnika, a ją ogarnęło przerażenie.
 

W pomieszczeniu było prawie ciemno i panował tu taki 

smród gnijących śmieci i ekskrementów, że zastanawiała się, czy 
jeżeli stąd wyjdzie, kiedykolwiek się go pozbędzie. Coś małego i 
brązowego wypełzło spod kołder i czołgało się po podłodze.
 

– To nie potrwa długo – zapewnił ją wspólnik rozbójnika. – 

On wkrótce się tu pojawi, a potem pani powróci do swego papy.
 

– Wygląda pan na miłego człowieka. Dlaczego pomaga pan 

temu łajdakowi?

 

– On nie jest łajdakiem, milady. Pomimo wszystkiego, co 

pani o nim wie i sądzi. A ja mu pomagam, bo jest dobrym 
człowiekiem. Uratował mi życie na polu bitwy. Niech go pani tak 
surowo nie ocenia. On robi to, co musi zrobić, by uspokoić swoje 
demony.
 

Te słowa zostały wypowiedziane z taką szczerością, że 

Marianne nie wątpiła, że wspólnik rozbójnika w nie wierzy.
 

– Ale dlaczego wmieszał w to mojego ojca?

 

Mężczyzna pokręcił głową.

 

– Powiedziałem już zbyt wiele. Proszę mi wybaczyć, milady, 

ale nie mogę odpowiedzieć na to pytanie.
 

Gdy zegar wybił trzecią, Knight znajdował się daleko od 

Aldgate High Street. Przebywał w klubie White’a i pił szampana w
towarzystwie Bullforda, Devlina, Razeby’ego i Fallinghama. 
Zachowywał się tak, by rzucać się w oczy przedstawicielom 
londyńskich wyższych sfer. Wiedział, że chłopiec, którego wysłał z
listem do Misbourne’a, zaczeka, aż ten wróci do domu.
 

– Co sądzicie o tym wypadku Misbourne’a? – zagadnął w 

pewnej chwili Bullford.
 

– Może chodzi o to, że Pickering chce się wycofać? – 

powiedział Devlin. – W końcu córka Misbourne’a nie jest w tej 
chwili zbyt dobrą partią. Tej historii z Arlesfordem ludzie nie 
zapomną tak prędko. A poza tym Pickeringowi niepotrzebny jest 
jej posag.
 

– Cała ta gadanina o wypadku to dobra wymówka dla uroczej

lady Marianne. – Fallingham upił nieco szampana. – Pickering jest 
tak stary, że zapewne zmarłby podczas nocy poślubnej. Wiecie, co 
mam na myśli.
 

Roześmiali się wszyscy z wyjątkiem Knighta.

 

– Co o tym sądzisz, Knight? – zapytał Bullford, sącząc 

trunek.
 

Marianne Winslow nie powinna go była obchodzić, jednak 

nie chciał jej sobie wyobrazić w małżeńskim łożu.
 

– Sądzę, że czas otworzyć kolejną butelkę szampana – 

odrzekł. – Mam dziś lepsze rzeczy do roboty niż zastanawianie się 

nad tą sprawą.
 

Callerton z pewnością dowiózł już dziewczynę na miejsce, 

pomyślał.
 

– A nie powinieneś przypadkiem przygotować dodatkowego 

szampana na okoliczność jutrzejszej wygranej w wyścigu 
czterokonnych zaprzęgów? Jesteś pewnym zwycięzcą…
 

– A co, chcesz się założyć, że przegram? – zapytał Knight, 

patrząc na zegar stojący w kącie pokoju.
 

Służący wniósł kolejną butelkę szampana.

 

– Założę się, że nikt nie wypije całej butelki na raz – 

powiedział Devlin.
 

– No to przygotuj pieniądze, bo już przegrałeś – powiedział 

Fallingham, biorąc butelkę i przykładając ją do ust.
 

Pił przy akompaniamencie tupania i śpiewu kompanów.

 

Knight, zanim się wymknął z klubu, odczekał, aż jego 

kompani osuszą jeszcze dwie kolejne butelki.
 

– Jeżeli to jest wskazówka, żebyśmy poszli kolejną ulicą… – 

powiedział Misbourne, biorąc list wydobyty spod stoiska z 
owocami na Cutler Street – to już czwarta. Ten łajdak chce zrobić z
nas idiotów.
 

– Nie, ojcze, chce zmylić trop tak, żebyśmy nie domyślili się,

gdzie ukrył Marianne.
 

– Daj dokument chłopcu przy katarynce, a lady Marianne 

zostanie odwieziona do domu. – Misbourne odczytał słowa na głos 
i zapytał syna: – Czy ludzie, którzy nas ubezpieczają, wciąż są w 
pobliżu? – zapytał syna, a gdy ten kiwnął głową, dodał: – Zatem 
miejmy nadzieję, że chłopak zaprowadzi ich prosto do jaskini lwa.
 

– Powinieneś mi pozwolić pójść za chłopcem – powiedział 

Linwood.
 

– Twoje uganianie się po ulicach wzbudziłoby zbyt wielką 

sensację. Wykluczone. Niepotrzebny nam dodatkowy rozgłos.
 

Misbourne wyjął z kieszeni złożony i zapieczętowany 

dokument i podszedł do jasnowłosego chłopca stojącego przy 
katarynce. Chłopiec zauważył go, a wyraz jego twarzy świadczył, 
że wie, co zaraz nastąpi. Wziął dokument bez słowa i zniknął w 

ulicznym tłumie. Dwaj ludzie ubezpieczający Misbourne’a 
podążyli za nim.
 

Knight wziął dokument z rąk chłopca.

 

– Jesteś pewien, że ich zgubiłeś?

 

– Było to bardzo łatwe. Dałem dokument Jimowi, który dał 

go Dodgerowi, a ten dał go znowu mnie. Wyprowadziłem ich aż do
doków, tak jak pan kazał, i tam ich zostawiłem.
 

– Dobrze.

 

Knight wsunął w dłoń chłopca kilka monet.

 

– Robienie interesów z panem to czysta przyjemność – 

powiedział chłopiec i zniknął.
 

Serce Knighta biło ciężko. Złożony arkusz był delikatny i 

pożółkły ze starości. I tak cienki, że prześwitywały przez niego 
litery. Knightowi zaschło w ustach. Pytanie dręczyło go przez 
piętnaście lat. A teraz trzymał w rękach odpowiedź. Wziął głęboki 
oddech i rozłożył arkusz.
 

Dokument, datowany na czerwiec 1795 roku, okazał się 

listem napisanym do Misbourne’a przez pewnego ministra. Mowa 
w nim była o kilku bardzo delikatnych zagadnieniach, a ton i 
omawiane szczegóły świadczyły, że obaj mężczyźni są bardzo 
zaprzyjaźnieni. Za możliwość przeczytania tego listu mówiącego o
jakimś skandalu niejeden dałby fortunę. Ale Knight zgniótł go w 
dłoni. Był przy tym tak wściekły, że przed oczami pojawiła mu się 
czerwona mgła.
 

Marianne pierwsza usłyszała kroki w zaułku za oknem. A w 

chwilę potem do pomieszczenia wkroczył porywacz. Ubrany był w
ten sam płaszcz, który miał na sobie na wrzosowisku, jednak 
kapelusz miał inny, elegancki, ten, który włożył w powozie. Pod 
płaszczem widać było piękną białą koszulę i kamizelkę. Maska 
przylegała mu szczelnie do twarzy, a jego buty zostawiały ślady 
wśród brudu zalegającego podłogę pomieszczenia.
 

Wreszcie zjawił się, żeby mnie uwolnić i odwieźć do ojca, 

pomyślała, ale w chwilę potem, gdy ich spojrzenia się spotkały, z 
pełnego furii wyrazu jego oczu wyczytała, że sprawy poszły w 
niewłaściwym kierunku.

 

– Misbourne nas oszukał – powiedział rozbójnik do swego 

wspólnika.
 

– Nie przysłał dokumentu?

 

Wydawał się tak samo zszokowany jak Marianne.

 

– Przysłał, ale nie ten, co trzeba. Czy on uważa mnie z idiotę,

który się w tym nie zorientuje?
 

– Mówiłeś, że to szubrawiec, ale żeby ryzykować życie 

własnej córki…
 

Wspólnik wypowiedział te słowa szeptem, jednak Marianne 

je usłyszała.
 

– Nie! – Zerwała się na równe nogi tak gwałtownie, że 

przewróciła krzesło. – Kłamiecie! Ojciec musiał się pomylić. Nie 
powiedzieliście mu jasno, czego chcecie.
 

– Pani ojciec wie doskonale, czego chcę, lady Marianne – 

odrzekł rozbójnik, podchodząc do niej i mierząc ją wściekłym 
spojrzeniem.
 

– Nie – wyszeptała, kręcąc głową. – On by mnie nie zostawił 

w pańskich rękach. Zrobiłby wszystko, co w jego mocy, żeby mnie
uratować.
 

– Przykro mi, lady Marianne – rzekł rozbójnik, a wściekłość 

zniknęła z jego oczu.
 

– Musiała zajść jakaś pomyłka.

 

– Nie ma żadnej pomyłki.

 

– Pan kłamie – powiedziała Marianne głosem spokojnym, 

choć serce biło jej jak oszalałe.
 

Nic na to nie odpowiedział. Stał naprzeciwko niej, milcząc, a 

ona nie mogła znieść wyrazu litości w jego oczach.
 

– Pan kłamie! – krzyknęła. – Panu wciąż mało! Czego 

jeszcze pan od nas chce?
 

– Musimy jechać – usłyszała słowa wspólnika. – Co zrobimy 

z dziewczyną?
 

– Zabierzemy ją ze sobą – odrzekł tamten, nie odrywając 

wzroku od jej oczu.
 

Wspólnik dał znak, że chce porozmawiać na stronie. Szeptali,

lecz Marianne słyszała urywki ich rozmowy.

 

– Może powinniśmy ją uwolnić… Jeżeli Misbourne nie chce 

nam dać dokumentu…
 

– Zatrzymamy ją, aż do chwili gdy ten stary wyda nam 

papier.
 

Wyrzekł te słowa tak stanowczo, że Marianne nabrała 

pewności, że nie ulegnie prośbom wspólnika. Miał zamiar ją 
więzić i Bóg jeden raczył wiedzieć, co jeszcze zamierzał zrobić. 
Obejrzał się i zauważył, że Marianne ich słucha, odeszli więc 
dalej, tak żeby nie dotarło do niej ani jedno słowo. Byli obaj tak 
pochłonięci rozmową, że nie usłyszeli odgłosu kroków, 
dziecięcych okrzyków i groźnego pomrukiwania jakiegoś 
mężczyzny. Drzwi się otworzyły i do pokoju wpadło czworo 
dzieci, a za nimi wkroczyli mężczyzna oraz kobieta niosąca 
szczenię zawinięte w brudny szal.
 

Dzieci, widząc rozbójnika, jego wspólnika i Marianne, wcale 

się nie speszyły.
 

– Wszystko w porządku, proszę pana? – zapytał najstarszy 

jasnowłosy chłopiec.
 

– Tom! – upomniał chłopca mężczyzna, lecz ten nie przejął 

się ani trochę. – Przepraszam pana bardzo, sir – zwrócił się do 
rozbójnika. – Myśleliśmy, że już tu państwa nie będzie. Proszę 
wybaczyć, już wychodzimy. Dalej, wychodźcie! – zawołał ostro do
dzieci, ruchem głowy wskazując im otwarte drzwi.
 

Jeden z chłopców zaniósł się kaszlem, a szczeniak zawył. 

Cała rodzina pachniała wilgocią, psem i niemytymi ciałami.
 

– My już na dziś załatwiliśmy swoje sprawy – oznajmił 

rozbójnik. – Proszę…
 

Wsunął rękę do kieszeni i Marianne zobaczyła błysk złotej 

monety. Dzieci obległy rozbójnika jak muchy słój miodu. 
Następnie zakładniczka zerknęła na otwarte drzwi i stojącą w nich 
kobietę. Spojrzenia wszystkich obecnych skupione były na złocie. 
Marianne nie wahała się ani chwili. Zebrała spódnice i rzuciła się 
do ucieczki.
 

– Zatrzymajcie ją! – usłyszała krzyk rozbójnika. – Marianne, 

nie! Ta okolica jest niebezpieczna…

 

Ale ona tylko trzasnęła drzwiami i zniknęła, nie oglądając się

za siebie.
 

Przebiegła wąski korytarzyk prowadzący do głównego 

wyjścia i znalazła się na ulicy. Odgłos jej kroków na bruku 
rozbrzmiewał głośno i zdawał się odbijać echem od ciasnych 
murów. Na sznurze rozciągniętym między domami suszyły się 
części garderoby. Marianne schyliła się, dała pod nie nura i biegła 
dalej, nie zwracając uwagi na to, że kamienie brukowe gniotą ją 
niemiłosiernie w stopy obute w delikatne pantofelki. Jedno szybkie
spojrzenie wstecz i zobaczyła postać rozbójnika. Biegł tak szybko, 
że poły jego płaszcza furkotały niby skrzydła wielkiego ptaszyska.
 

– Boże, dopomóż mi! – modliła się, wiedząc, że nie może 

dać mu się dogonić.
 

Bruk był nierówny i pokryty brudem. Pies zaszczekał na nią, 

a jakaś kobieta siedząca na progu i pociągająca z butelki zawołała 
coś ze śmiechem. Ona jednak biegła dalej. W pewnym momencie 
potknęła się i omal nie upadła, ale nie zatrzymała się. Skręciła w 
prawo w wąski zaułek, a potem w kolejny, pragnąc znaleźć wyjście
z tego labiryntu, jednak na próżno.
 

Uliczki stawały się coraz węższe i ciemniejsze, budynki 

coraz wyższe i nędzniejsze. Ludzie, których mijała, mieli coraz 
bardziej wychudzone twarze i coraz bardziej zapadnięte oczy. A 
ona biegła i biegła, ciężko dysząc. W pewnym momencie 
zorientowała się, że nie da rady dłużej. Zanurkowała w kolejną 
wąską uliczkę po prawej i przystanęła, opierając się o ścianę 
jakiegoś domu. Zamknęła oczy, chwytając powietrze ustami. Z 
każdym oddechem odczuwała ból w boku – tak jakby ktoś wbijał 
w jej ciało ostry nóż.
 

Nie słyszała kroków rozbójnika. Nie słyszała nic prócz 

odległych odgłosów codziennego życia i własnego oddechu. 
Zgubiła go, odetchnęła z ulgą.
 

W tej samej chwili poczuła zapach dymu tytoniowego i 

uświadomiła sobie, że nie jest sama. Otworzyła oczy i rozejrzała 
się. Niedaleko od niej trzej mężczyźni stali nieruchomo, oparci o 
ściany swoich domów, i obserwowali ją uważnie.

 

Marianne natychmiast zorientowała się, że ci trzej różnią się 

od rozbójnika, któremu uciekła. Oni nie będą jej o niczym 
zapewniali, tylko bez słowa wyjaśnienia zrobią z nią to, co zechcą. 
Poczuła ściskanie w żołądku i spojrzała w prawo, ku wylotowi 
ulicy. Tam jednak także stali brudno odziani mężczyźni, blokując 
jej przejście. Bała się jak nigdy dotąd w życiu. Poruszając się 
wolno, spokojnie, jak ktoś, kto ma do czynienia ze stadem wilków,
oderwała się od ściany.
 

Jeden z mężczyzn wyszedł na środek wąskiej ulicy, dając 

znak pozostałym, którzy ruszyli za nim.
 

Marianne zaryzykowała. Ruszyła biegiem ku wlotowi ulicy, 

jednak musiała się cofnąć, gdyż mężczyzn nie dało się wyminąć.
 

– Niech się paniusia tak nie spieszy – powiedział jeden z 

nich. – Taka ślicznotka może się tu naprawdę dobrze zabawić.
 

Zauważyła, że jego wzrok przesuwa się taksująco po jej 

ciele, a potem pada ponownie na twarz. Oblizał usta, powoli, 
znacząco, swoim pokrytym kożuchem językiem. Marianne 
obejrzała się i zobaczyła zbliżającą się grupę jego kompanów.
 

– Nie ma stąd wyjścia, kochaniutka – odezwał się kolejny. – 

Uśmiechnij się do mnie, a potraktuję cię delikatnie – roześmiał się.
 

Wiedziała, co zamierzają jej zrobić. Wiedziała też, że sama 

ich nie powstrzyma. Otworzyła usta do krzyku i… w tej samej 
chwili u wlotu uliczki zobaczyła wysoką ciemną postać.
 

 ROZDZIAŁ TRZECI

 

Marianne rozpoznała sylwetkę porywacza. Był sam 

przeciwko siedmiu mężczyznom. Z zaciętym wyrazem twarzy 
zrobił kilka kroków do przodu. Mężczyźni zaczęli go okrążać, 
jednak on bez wahania szedł dalej.
 

– Myślisz, że się ciebie boimy, bo masz na sobie tę cholerną 

maskę? – zaśmiał się szyderczo jeden z nędzarzy.
 

Marianne nie dosłyszała odpowiedzi. Dobiegł ją tylko odgłos

gruchotanych kości i szydzący niegodziwiec nie zaśmiał się 
więcej. Nagle chwyciła ją mocno za ramię jakaś ręka i w oczy 
zajrzał jej mężczyzna o wychudłej twarzy.
 

– Puść mnie! – zawołała.

 

Szarpnęła się, próbując się uwolnić, ale mężczyzna tylko 

uśmiechnął się drwiąco.
 

Nie widziała teraz rozbójnika, słyszała jednak odgłosy walki,

każde uderzenie pięścią, postękiwania i przekleństwa. Rozbójnik 
cisnął jednym napastnikiem o ścianę tak, że nieszczęśnik zsunął się
po niej jak bezwładna kupa kości. Inny wziął nogi za pas i uciekł. 
Marianne nigdy w życiu nie widziała takiej siły, takiego 
bezlitosnego nieubłagania. Ten widok wstrząsnął też mężczyzną o 
wychudzonej twarzy, który dał znak najcięższemu ze swoich 
kompanów, żeby zajął się rozbójnikiem. Był to nie lada olbrzym, o
ogromnych, pokrytych bliznami pięściach, a Marianne zauważyła, 
że na dodatek wyciągnął z kieszeni myśliwski nóż.
 

– Chodź, kochanie, mamy wspólny interes do załatwienia, a 

Fitz dopilnuje, żeby nam nie przeszkadzano – powiedział 
mężczyzna o wychudłej twarzy i pociągnął Marianne w stronę 
wylotu zaułka.
 

– Nie! – zaprotestowała i zaczęła się szarpać, próbując się 

uwolnić.

 

W trakcie szarpaniny jej oczy spotkały się z oczami 

rozbójnika i w tej samej chwili zrozumiała, że stał się jej jedyną 
nadzieję. Różnił się od tutejszych mężczyzn z dzielnicy nędzy. 
Różnił się od wszystkich mężczyzn, jakich w życiu spotkała. 
Patrzyła na niego przerażona, pragnąc równocześnie podbiec do 
niego i od niego uciec.
 

Tymczasem palce mężczyzny o wychudłej twarzy wpiły się 

mocniej w jej ramię. Osunęła się z bólu na kolana, a on zaczął 
ciągnąć ją do domu, przed którym go poprzednio widziała. Za ich 
plecami wciąż trwała walka.
 

Znajdowali się już w zaułku, gdy rozległ się głośny krzyk. 

Krzyk bólu i przerażenia. Krzyk, który sprawił, że Marianne 
przeszył lodowaty dreszcz. A potem zapadła cisza. Marianne 
obejrzała się z trudem i zobaczyła, że ten największy osiłek leży 
skulony na ziemi, szlochając jak niemowlę. A rozbójnik idzie w jej
stronę – nieubłagany i niepowstrzymany.
 

Knight zauważył, że w ułamku sekundy przestała być córką 

Misbourne’a, a stała się po prostu znajdującą się w 
niebezpieczeństwie kobietą. Wyczuł jej przerażenie, a w spojrzeniu
wyczytał błaganie o pomoc. I poruszyło w nim to strunę, która już 
dawno nie rozbrzmiewała.
 

Między nim a Marianną znajdowało się jeszcze dwóch 

mężczyzn, a on wiedział, że ma już mało czasu.
 

– No chodź, bratku – zaczepił go ten bardziej rosły. – Pokaż 

nam, co potrafisz. Wiedz tylko, że my…
 

Nie dokończył swojej przechwałki, bo Knight wymierzył mu 

potężny cios. Mężczyzna upadł i nie starał się nawet wstać. A jego 
kompan wycofał się, podnosząc ręce do góry.
 

– Możesz ją sobie zabrać – powiedział blady ze strachu i 

dodał błagalnie: – Tylko mnie nie bij.
 

Mimo to Knight uderzył go, a potem poszedł do domu, do 

którego została wciągnięta Marianne.
 

Z pierwszego piętra dobiegały odgłosy szarpaniny. Potem po 

chwili trzasnęły drzwi, tłumiąc te odgłosy. Knight pobiegł na górę, 
przeskakując po dwa stopnie. Otworzył kopniakiem drzwi i 

wkroczył do środka. Zobaczył, że Marianne stoi oparta o ścianę i 
patrzy z przerażeniem, jak niegodziwiec o wychudłej twarzy 
odpina pasek u spodni.
 

– Czego chcesz, u diabła? – zapytał nikczemnik Knighta. – 

Odlej się i bierz swoją dolę.
 

– Ona jest moja – powiedział Knight.

 

– Ale jest na moim terytorium – stwierdził osobnik o 

wychudłej twarzy i wyjął z kieszeni brzytwę. – Radzę ci, odczep 
się, bo jest nas tutaj cały tłum.
 

– Właśnie widzę – odrzekł Knight i zamiast się cofnąć 

podszedł do przeciwnika, lewą ręką chwycił go za przegub ręki 
trzymającej brzytwę, a prawą z tyłu za spodnie i cisnął nim przez 
okno.
 

Gdy odwrócił się ku Marianne, zobaczył, że się nie poruszyła

i stoi jak skamieniała, oparta plecami o ścianę.
 

– Zabił go pan – wyszeptała.

 

– Wątpię. Jesteśmy na pierwszym piętrze – odparł z 

łagodnym wyrazem twarzy. – Więc pewnie połamał sobie tylko 
kilka kości… Czy zrobił pani krzywdę?
 

– Nie – odrzekła.

 

Bogu niech będą dzięki! – pomyślał.

 

Głos miała spokojny, ale twarz bladą jak płótno. W jej oczach

wciąż był strach.
 

Na zewnątrz rozległ się czyjś krzyk.

 

– Musimy stąd wyjść. Natychmiast – powiedział Knight.

 

Jednak ona wciąż stała jak skamieniała i wpatrywała się w 

niego z niedowierzaniem w oczach.
 

– Lady Marianne – upomniał ją i nie czekając, aż odpowie, 

chwycił ją za ramię i oboje wybiegli z pokoju.
 

W kuchni domu Knighta na Craven Street siedziało przy 

stole dwóch mężczyzn. Gulasz przygotowany przez Callertona 
dogotowywał się na ogniu, a wkoło rozchodziła się jego 
smakowita woń. Zegar wiszący pomiędzy dwoma oknami tykał 
miarowo. W pomieszczeniu panował półmrok, bo firanki w oknach
przysłaniały światło. Na stole stała butelka brandy.

 

– Jak ona się czuje? – zapytał Callerton.

 

– Odpoczywa – odrzekł Knight.

 

– Zdążyłeś na czas?

 

Knight kiwnął twierdząco głową.

 

– W ostatniej chwili.

 

Cnota Marianne wisiała na włosku. Zastanowił się, co by 

zrobił, gdyby nie zdążył na czas. Zabiłby pewnie łajdaka na jej 
oczach i miałby do końca życia wyrzuty sumienia.
 

– Dzięki Bogu. – Callerton napił się brandy. – Musisz ją 

wypuścić.
 

Knight zgadzał się z nim, ale wiedział też, że sprawy zaszły 

za daleko i że nie może tego zrobić natychmiast.
 

– Na to liczy Misbourne. Ale my… musimy ją zatrzymać… 

jeszcze kilka dni.
 

Wciąż miał w pamięci jej szczere spojrzenie i nie mógł się od

tego wspomnienia uwolnić.
 

Callerton potarł dłonią czoło.

 

– List, który przysłał Misbourne, nosi właściwą datę. I 

Misbourne’owi z pewnością zależy, żeby ta sprawa nie wyszła na 
jaw. Jesteś pewien, że to nie ten właściwy?
 

– Oczywiście. Wiem, że to nie ten dokument.

 

Przyjaciel skrzywił się i pokręcił głową.

 

– Ale to nie trzyma się kupy. Dlaczego dał nam coś, czego 

możemy użyć przeciwko niemu, jeżeli to nie jest ten dokument, o 
który ci chodzi?
 

– Być może sprawdza nas. Chce się upewnić, czy wiemy, o 

jaki dokument chodzi.
 

– A skoro się przekona, że nie dajemy się oszukać, odda nam 

ten właściwy?
 

– Jest tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić.

 

– Jak go zawiadomimy?

 

– Pamiętasz noc przed Viemero?

 

Callerton uniósł brwi.

 

– Nie mówisz poważnie?

 

– Jak najpoważniej.

 

– Ale to zbyt duże ryzyko!

 

– Będzie to dla niego dowód, że gramy na poważnie.

 

– No tak, z pewnością. – Callerton bawił się pustą szklanką. 

– Ale wolałbym dziś wieczorem nie być na twoim miejscu.
 

Knight uśmiechnął się szeroko.

 

– Kłamiesz!

 

Callerton roześmiał się głośno.

 

Marianne stała w zaciemnionej sypialni, która teraz była jej 

więzieniem, i wpatrywała się w płomień pojedynczej świecy. 
Okiennice były pozamykane, a na kominku nie palił się ogień, 
choć na dworze panował chłód wczesnego wieczoru.
 

Przez głowę Marianne przepływał bezustanny strumień 

myśli. Oczyma wyobraźni wciąż widziała to, co się z nią działo 
przez cały dzień. I wydawało jej się to złym snem. Rozbójnik, 
wyzwoliwszy ją z rąk tamtego niegodziwca, poprowadził przez 
labirynt uliczek i zaułków, objąwszy opiekuńczym ramieniem. 
Nikt nie odważył się do nich podejść. Mężczyźni patrzyli na niego 
z mieszaniną wrogości i podszytego strachem szacunku, a kobiety 
z zainteresowaniem, którego nawet nie starały się ukryć. Wdarł się 
do świata tych ludzi i wyrwał im ich ofiarę. Nie podobało im się 
to, ale nikt go nie powstrzymał.
 

Prowadził ją w równym tempie przez uliczki i ciemne zaułki,

dopóki nie dotarli do okolicy, gdzie ulice były szersze i oświetlone.
Znajdowało się tam sporo ludzi, lecz nikt nie wszedł im w drogę. 
Gdziekolwiek się pojawili, tłum rozstępował się przed nimi. 
Marianne, nawet w stanie oszołomienia, wiedziała dlaczego. 
Wszyscy ci ludzie, co do jednego, bali się mężczyzny, który ją 
prowadził.
 

Szedł więc przez tłum, a u jego boku ona, która od trzech lat 

bała się własnego cienia. Szła przez najniebezpieczniejszą okolicę 
Londynu, mijając najróżniejszych złoczyńców i złodziei – całkiem 
bez szwanku i bez strachu.
 

Powinna była dygotać na to wspomnienie, łkać z przerażenia.

A tymczasem patrzyła na płomień świecy niewidzącymi oczami. 
Wiedziała, że spokój, który czuje, nie jest sztuczny. Rozbójnik był 

mężczyzną najgroźniejszym spośród znanych jej mężczyzn, a 
jednak u jego boku czuła się bezpieczna.
 

Płomień świecy zamigotał. Marianne uświadomiła sobie, że 

zaraz zapadną ciemności.
 

Podniosła wysoko świecznik i rozejrzała się po sypialni. Była

to sypialnia kobiety, jednak od dawna nieużywana. Tak można 
było sądzić po smutnej i spokojnej atmosferze, jaka w niej 
panowała. Ściany były żółte i wisiało na nich kilka obrazów. 
Największy – martwa natura przedstawiająca egzotyczne kwiaty – 
znajdował się nad kominkiem. Podeszła do toaletki. Stały na niej 
przybory kosmetyczne, buteleczki perfum, słoiczki z kremami, 
pudełeczko szpilek do włosów, szkatułka z biżuterią i dwa puste 
kandelabry. Marianne spojrzała na łóżko. Było duże, a powłoczki 
na poduszki i poszwa na kołdrę kretonowe, w jakimś bladym, 
niedającym się określić w świetle świecy kolorze. Z jednej strony 
łóżka stała mała komódka, a po drugiej stolik.
 

Płomień dopalającej się świecy zatańczył, grożąc całkowitą 

ciemnością, a serce Marianne zmroził pierwszy od długiego czasu 
atak paniki.
 

Spróbowała otworzyć okiennice, lecz macając palcami, 

przekonała się, że są zabite gwoździami.
 

W pokoju było dwoje drzwi. Jedne w ścianie, do której 

przylegało wezgłowie łóżka, a drugie po lewej, naprzeciwko okna. 
Marianne próbowała otworzyć i jedne, i drugie, jednak na próżno. 
Nie pozostawało więc jej nic innego jak czekać, aż dopali się 
świeca. Uświadomiwszy to sobie, poczuła, że ściska jej się 
żołądek.
 

W dzielnicy nędzy czuła się bezpiecznie u boku rozbójnika, 

tu natomiast sytuacja okazała się inna. Teraz była jego więźniem. 
Wiedziała jak niebezpiecznym jest człowiekiem i jakim gniewem 
pała na jej ojca. Co prawda, powiedział, że z jego strony nie ma się
czego bać, ale niczego nie mogła być pewna.
 

Spojrzała znowu na świecę. Wiedziała, że powinna była 

lękać się rozbójnika, ale się go nie lękała. Zamknęła oczy i zaczęła 
oddychać coraz wolniej i głębiej, by nie popaść w panikę. Gdy się 

już uspokoiła, wiedziała, co musi zrobić.
 

– Skończone.

 

Callerton usunął z ramienia Knighta ubranego w 

ciemnoniebieski frak ostatni pyłek.
 

– Chłopiec powinien był do tej pory doręczyć Misbourne’owi

list – rzekł Knight. – Zrobimy tak… -Tu przerwał, bo do ich uszu 
dobiegło nagłe głośne łomotanie. – Co to jest u diabła…
 

– Wygląda na to, że panna usiłuje staranować drzwi sypialni 

– odpowiedział Callerton. – Chcesz, żebym ją związał?
 

Knight pokręcił głową.

 

– Ja to z nią załatwię.

 

– Za pięć minut powinieneś być na kolacji u Devlina.

 

– No to się spóźnię. Devlin nie będzie się po mnie 

spodziewał czego innego. Opłaca się bywać niepunktualnym. Poza
tym nie interesują mnie rozrywki, które szykuje.
 

– Czyżby damskie towarzystwo?

 

– Wynajął na ten wieczór dziewczynki pani Silver.

 

– Znowu?

 

– Znowu – potwierdził Knight.

 

Callerton zagwizdał.

 

– Zatem późno wrócisz.

 

– Będę musiał dołożyć starań, żeby wyjść. Ale wrócę na czas.

 

– Większość mężczyzn bardzo by chciała zabawić się w 

rozpustnika.
 

– Ja do większości nie należę.

 

– Rzeczywiście – zgodził się już spokojniej Callerton. – 

Większość pozwoliłaby mi zginąć w Portugalii.
 

Popatrzyli na siebie, przypominając sobie wspólne przeżycia.

Zapadło milczenie, a ciszę przerywały tylko odgłosy uderzeń 
dochodzące z góry.
 

– Dobierzemy się do niego.

 

– Dobierzemy. A tymczasem uciszę jego córkę.

 

Knight wyjął z kieszeni czarną jedwabną maskę, zasłonił 

sobie nią twarz, wziął kilka świec i poszedł na górę.
 

Szczotka do włosów wysadzana kością słoniową i szylkretem

rozpadła się od walenia w drzwi na trzy części. Marianne odrzuciła
ją i waliła dalej pięściami, nie zwracając uwagi na ból.
 

Ogarniała ją coraz większa panika. Obawiała się, że za 

chwilę nie zdoła nad nią zapanować. Waliła w drzwi tak mocno, że
krew pulsowała jej w posiniaczonych dłoniach. Obejrzała się na 
gzyms kominka, gdzie dogorywała świeca. Wkrótce całkiem 
zgaśnie, pomyślała. Na samą myśl o tym Marianne poczuła skurcz 
żołądka. Zagryzła wargę i zaczęła walić jeszcze mocniej.
 

Wśród tego hałasu nie usłyszała jego kroków ani chrobotania

klucza w zamku. Stanął więc przed nią całkiem niespodziewanie.
 

– Lady Marianne. – Jego półszept był ostrzejszy niż zwykle. 

– Wygląda na to, że pragnie pani mojego towarzystwa.
 

Stał z uniesionym wysoko kilkuramiennym świecznikiem, a 

światło świec sprawiało, że po ścianach przebiegały ruchome 
cienie. Brwi miał zmarszczone, i w tym dziwnym świetle wydawał
się wyższy i bardziej barczysty niż przedtem. Miał na sobie 
wieczorowy strój – ciemny frak, białą koszulę, fular i kamizelkę 
oraz ciemne długie spodnie. Nie był już zwyczajnym 
rozbójnikiem.
 

– Moja świeca już prawie się wypaliła – oznajmiła Marianne,

której duma nie pozwoliła powiedzieć więcej.
 

– To prawda.

 

Nie zrobił żadnego gestu, tylko na nią patrzył, a po chwili 

przeniósł wzrok na połamaną szczotkę do włosów leżącą na 
podłodze.
 

– Nie jest to zachowanie godne damy.

 

– Rabowanie na gościńcach, zaatakowanie mojego ojca i 

uprowadzenie mnie w dzień ślubu też nie są godne dżentelmena.
 

– To prawda – przyznał. – Ale, jak mówiłem pani już 

przedtem, jestem tym, kim uczynił mnie pani ojciec.
 

Spojrzała na niego zdumiona.

 

– Co mój ojciec panu zrobił? O co w tym wszystkim chodzi?

 

Roześmiał się, kręcąc głową.

 

– Nie powiedziałem pani jeszcze?

 

– Wbrew temu, co pan sądzi, mój ojciec jest dobrym 

człowiekiem.
 

– Nie, lady Marianne, on nie jest dobry.

 

Na wzmiankę o jej ojcu pojawiła się w jego oczach taka 

zaciętość, że Marianne cofnęła się i nastąpiła na rączkę połamanej 
szczotki do włosów.
 

Rozbójnik na nią spojrzał, a potem podniósł wzrok.

 

– Szczotka do włosów mojej matki.

 

Poczuła strach.

 

– Czy ona wie, że jej syn jest rozbójnikiem, który 

sterroryzował i ograbił pół Londynu?
 

– Gazety przesadzają, lady Marianne. Sterroryzowałem i 

ograbiłem tylko sześć osób. Wliczając pani ojca. – A moja matka 
nie żyje – dodał.
 

Odwróciła wzrok, nie wiedząc, co powiedzieć, a on nie 

zwracając na to uwagi, mówił dalej:
 

– Czy waliła pani w drzwi, chcąc uciec czy może chcąc 

jedynie zniszczyć moją własność?
 

– Ani jedno, ani drugie – odrzekła. – Chciałam przyciągnąć 

pańską uwagę.
 

– I udało się pani. Co chce mi pani powiedzieć?

 

Poczuła zapach dymu ze świecy i obejrzawszy się, zobaczyła

za sobą ciemność. Chciała go błagać i powiedzieć prawdę. Z 
drugiej jednak strony wolała od ujawnienia prawdy atak paniki.
 

Opanowała się i podnosząc wysoko głowę, odezwała się 

spokojnym głosem:
 

– Wszystkie lichtarze są puste.

 

Rozbójnik zrobił krok do przodu, a ona krok do tyłu.

 

Patrzył jej w oczy przenikliwym spojrzeniem i wydało się jej,

że zna wszystkie jej sekrety, być może nawet te najgłębsze i 
najbardziej mroczne. Wiedziała, że powinna odwrócić wzrok, lecz 
nie miała odwagi tego zrobić. Stali w kręgu światła, a naokoło 
panowała ciemność. Między nimi natomiast zaległa dzwoniąca w 
uszach cisza.
 

– Byłabym zobowiązana, gdyby umieścił pan w nich świece. 

We wszystkich.

 

Podnosząc dumnie głowę, udawała sama przed sobą, że 

zwraca się do lokaja w ojcowskim domu. Zmusiła się do tego, 
choć serce biło jej jak oszalałe.
 

Odwrócił się bez słowa i ruszył ku drzwiom, zabierając 

świecznik, a ona w tej samej chwili usłyszała przerażający szept 
ciemności za plecami.
 

– Nie! Proszę się zatrzymać! – zawołała i chwyciła go 

obiema rękami za ramię, powodując, że świece zaczęły migotać. – 
Nie może pan…
 

Stanęła między nim a drzwiami, próbując zagrodzić mu 

drogę.
 

Spojrzał na jej dłoń zaciśniętą mocno na jego rękawie, a 

potem ponownie spojrzał jej w oczy. Poczuła, że policzki robią jej 
się gorące, i zwolniła uścisk.
 

– Dokąd pan idzie, sir?

 

Była zbyt zawstydzona, by spojrzeć mu w oczy. Serce 

wyrywało jej się z piersi i poczuła mdłości.
 

– Mogę się mylić – powiedział, unosząc brwi – ale myślałem,

że prosiła pani o świece. Szedłem powiedzieć służącemu, żeby je 
pani przyniósł.
 

Spojrzała na świecznik w jego dłoni, a potem w ciemność za 

własnymi plecami.
 

– Ale…

 

Słowa prawdy zastygły na jej ustach, ale nie wypowiedziała 

ich, bo nie chciała, żeby poznał prawdę. Tymczasem ciemność za 
plecami czekała przyczajona. A ona, wiedząc, co się w niej kryje, 
doznała dreszczu przerażenia.
 

– Lady Marianne.

 

Słysząc te słowa, spojrzała ponownie w jego błyszczące w 

świetle świec bursztynowe oczy. Chciała powiedzieć „proszę”. 
Wciąż jednak powstrzymywała się, nie chcąc, by był świadkiem, 
jak ulega panice.
 

– Gdybym zostawił świece tutaj…

 

– Tak – potwierdziła z tak wielką ulgą, że niemal się 

rozpłakała. – Tak – powtórzyła, nie mogąc myśleć o niczym 

innym.
 

Rozbójnik podał jej świecznik, a ona wzięła go drżącą dłonią.

 

– Dziękuję – powiedziała i cofnęła się w głąb pokoju.

 

Przez chwilę panowała cisza, a potem, gdy drzwi się za nim 

zamknęły, usłyszała jego oddalające się kroki.
 

Wpatrując się w migoczące płomienie, pomyślała ponownie, 

że tajemniczy porywacz nie jest zwykłym rozbójnikiem.
 

Zegar na kominku wybił północ. Misbourne zostawił żonę i 

syna w salonie, a sam poszedł do gabinetu. Potrzebował czasu na 
zastanowienie, bo serce miał pełne strachu, a żołądek ściskał mu 
się na myśl o tym, jakie podjął ryzyko.
 

Gdy otworzył drzwi gabinetu, spostrzegł na biurku dwie 

kartki, których tu przedtem nie było. Jedna zmięta w kulę, a druga, 
rozłożona, z napisem „Skrypt dłużny, Misbourne”. Papier był 
opatrzony jego własnym herbem, lecz nie jego ręką napisane 
zostały te dwa słowa i nazwisko.
 

Atrament lśnił w świetle świec. Ręka Misbourne’a zadrżała, 

gdy dotknął liter palcem i przekonał się, że się rozmazują. 
Odwrócił się gwałtownie, wiedząc, że te słowa napisano przed 
chwilą. Zasłony w oknach zakołysały się. Rozsunął je gwałtownie, 
lecz nie dostrzegł nikogo. Okno natomiast było otwarte i do pokoju
napłynęło wilgotne powietrze nocy. Misbourne oparł się rękami o 
parapet i wyjrzał, szukając człowieka, który miał czelność wejść 
do jego domu. Jednak ulica była ciemna i opustoszała. Nie widać 
było żadnej ludzkiej sylwetki. Nie szczekał żaden pies.
 

Wiedział, czym jest zmięty arkusik, zanim go rozłożył. Był to

list, który posłał rozbójnikowi i który był wiele wart. Ten łajdak 
potraktował go jednak jak jakiś bezwartościowy śmieć. Dobrze 
zatem wiedział, jakiego dokumentu żąda, i prócz Misbourne’a był 
jedynym pozostającym przy życiu człowiekiem, który miał tę 
wiedzę. Misbourne’owi na tę myśl zrobiło się niedobrze. Poczuł, 
jak ogarnia go strach. Zamknął pospiesznie okno i zaciągnął 
zasłony.
 

Następnie nalał sobie brandy, usiadł przy biurku i wypił 

zawartość kieliszka jednym haustem. Wpatrywał się w słowa 

napisane na papierze i bał się bardziej niż kiedykolwiek w życiu. 
Bał się o siebie i o Marianne. Wiedział, że jest tylko jedna rzecz do
zrobienia, kiedy rozbójnik skontaktuje się z nim ponownie.
 

 ROZDZIAŁ CZWARTY

 

Marianne siedziała skulona na brzegu łóżka. Ogień, który 

wspólnik rozbójnika rozpalił wieczorem na kominku, dawno 
dogasł i w pokoju panował chłód. Światło wczesnego poranka 
sączyło się przez szpary w okiennicach. Zaścielone łóżko było 
prawie nietknięte, bo Marianne przeleżała bezsenną noc na 
narzucie. Nie wsunęła się między prześcieradła ani nie włożyła na 
siebie koszuli nocnej, którą wspólnik rozbójnika zostawił na 
toaletce.
 

Była to pierwsza od ponad trzech lat noc, którą spędziła sama

i prawie nie zmrużyła oka. Czekała. Jednak rozbójnik nie wrócił i 
nie zrobił jej krzywdy. Przeciwnie, zaopatrzył ją w świece, by 
mogła rozproszyć ciemności.
 

W końcu gdy zaczęło świtać, strach nieco ustąpił. Marianne 

pamiętała teraz tylko wydarzenia z dzielnicy nędzy i wyraz oczu 
rozbójnika, gdy ich spojrzenia się spotkały. Przypominała sobie, 
jak bardzo bali się go tamci łajdacy, jaki czuli przed nim respekt i 
jak on uchronił ją przed niebezpieczeństwem. Wspomniała też, jak 
wieczorem, zdjęta paniką, chciała go zatrzymać w sypialni.
 

Zamknęła oczy i wzdrygnęła się, zastanawiając się, dlaczego 

nawet się nie zająknął o jej słabości i nie wykorzystał jej.
 

Kiedy Knight otworzył drzwi żółtej sypialni, serce zabiło mu 

mocniej. Zapomniał słów, które zamierzał powiedzieć. Milczał i 
tylko patrzył. Marianne wstała z podłogi i stanęła w miejscu, gdzie
oświetlał ją promień miękkiego białego światła wpadający przez 
szparę w okiennicy. Wyglądała eterycznie – blada i ze swymi 
pełnymi smutku ciemnymi oczami.
 

Po chwili Knight przywołał się do porządku, przestał się w 

nią wpatrywać, wszedł do pokoju i postawił na stoliku tacę ze 
śniadaniem. Policzki Marianne na ten widok się zaczerwieniły. 

Wydawała się zawstydzona tym, że zastał ją siedzącą na podłodze. 
Jego spojrzenie powędrowało w dół, ku stopom bez pantofelków 
widocznym spod spódnicy, a potem przesunęło się w górę na 
pomiętą suknię ślubną i wzgórki piersi w obcisłym staniku. Włosy 
Marianne, jasne jak len, spływały na ramiona i sięgały niemal 
pasa. W tym porannym nieładzie wyglądała tak pięknie, jakby 
wyszła przed chwilą z łóżka kochanka.
 

Knight spojrzał w jej twarz i napotkał wzrokiem spojrzenie 

ciemnych oczu i poczuł szept tego samego pożądania, które go 
ogarnęło, gdy ujrzał ją po raz pierwszy. Tymczasem ona 
zarumieniła się pod jego spojrzeniem jeszcze bardziej i cofnęła się,
starając się wygładzić spódnice i ukryć pod nimi stopy w samych 
pończochach.
 

Chciał ją zapytać, dlaczego dwudziestoletnia kobieta tak 

bardzo boi się ciemności, bo jej strach wyglądał na coś więcej niż 
tylko kaprys rozpieszczonej dziewczynki. Wiedział jednak, że 
duma nie pozwoliłaby jej odpowiedzieć.
 

– Od Pickeringa? – zapytał, wskazując ozdobny, ciężki 

naszyjnik z pereł na jej szyi.
 

Kiwnęła głową.

 

– Wiedział pan, że jadę do ślubu, zanim powiedział panu o 

tym mój ojciec, prawda?
 

– Wszyscy wiedzieli o tym ślubie.

 

Wzruszył ramionami tak, jakby to było czymś oczywistym, i 

nie powiedział jej, że stara się wiedzieć o wszystkim, co dotyczy 
Misbourne’a.
 

– A mimo to pan nie dopuścił, żebym na ten ślub dojechała.

 

Wyczuwał w jej tonie zarówno ciekawość, jak i naganę.

 

– Uważa mnie pani za człowieka bezwzględnego i gdy 

chodzi o pani ojca, muszę przyznać pani rację, jestem 
bezwzględny.
 

– Nie powinien pan był robić mu krzywdy – powiedziała, a 

on dostrzegł, że jej oczy pociemniały.
 

– Żałuję, że musiała pani być świadkiem przemocy.

 

– Ale nie żałuje pan tego, co pan zrobił.

 

Pokręcił głową.

 

– Pani ojciec zasłużył na znacznie więcej.

 

Odwrócił z gniewem wzrok i zaczął się zabierać do odejścia.

 

– W tamtym zaułku było siedmiu mężczyzn – powiedziała 

ostrożnie, cichym głosem – a pan był sam. A mimo to nie użył pan 
broni.
 

Słysząc te słowa, zatrzymał się w drodze ku drzwiom.

 

– Wystrzał ściągnąłby więcej tych szczurów – wyjaśnił.

 

– Dlaczego pan mi pomógł?

 

Spojrzał na nią i znowu poczuł pożądanie. Była piękną 

kobietą, która mogłaby zauroczyć każdego mężczyznę.
 

– A dlaczego miałbym pani nie pomóc?

 

– Bo nienawidzi pan mojego ojca.

 

Pomyślał, że nienawiść to było za słabe słowo na określenie 

tego, co czuł do Misbourne’a.
 

– Dopóki pani znajduje się w moich rękach – powiedział – 

zapewnię pani bezpieczeństwo, bez względu na to, co do niego 
czuję.
 

Bezpieczeństwo, powtórzyła w myślach Marianne, bowiem 

od bardzo długiego czasu nie czuła się bezpieczna. Bywały chwile,
gdy myślała, że nigdy się tak ponownie nie poczuje.
 

Przyglądała się teraz twarzy rozbójnika, którego oczy w 

promieniach porannego słońca wydawały się złociste jak płomień. 
Ich spojrzenia spotkały się i Marianne starała się odgadnąć, jakim 
jest człowiekiem.
 

Patrzył teraz łagodniej. Poruszył ręką tak, jakby chciał 

dotknąć jej ramienia, ale powstrzymał się od tego.
 

– Dobrze się pani czuje? – zapytał.

 

– Tak – potwierdziła po chwili milczenia i kiwnęła głową. – 

Czuję się dobrze.
 

W ciągu ostatnich trzech lat wypowiadała te słowa wiele 

razy, jednak dopiero teraz – gdy stała tutaj, w zaciemnionej 
sypialni, z zamaskowanym mężczyzną, który ją uprowadził – 
mówiła prawdę.
 

– Ten list, który pańskim zdaniem znajduje się w rękach 

mojego ojca… – zaczęła i dostrzegła w jego oczach jakiś 
niebezpieczny błysk. – Czy poprosi go pan o niego ponownie, 
wyjaśniając dokładnie, czego pan sobie życzy?
 

– Już to zrobiłem.

 

Kiwnęła głową, uspokojona jego słowami.

 

– Słyszałam, jak pan o tym dokumencie rozmawiał ze swoim 

wspólnikiem. Tym razem ojciec go panu da. – Wierzyła, że 
oddałby wszystko, żeby ją uratować. – Założyłabym się o własne 
życie, że tak będzie.
 

Rozbójnik nic na to nie odpowiedział. Popatrzył tylko na nią 

jeszcze przez chwilę, po czym wyszedł, zamykając za sobą na 
klucz drzwi sypialni.
 

Pięć minut później Marianne usłyszała, że otwierają się i 

zamykają drzwi frontowe, a potem dobiegł jej uszu oddalający się 
odgłos końskich kopyt. Zorientowała się zaraz, że to rozbójnik 
opuścił dom, bo kroki wspólnika dały się słyszeć na schodach i po 
chwili rozległo się pukanie do drzwi jej sypialni.
 

– Proszę pójść ze mną, milady – odezwał się. – Pokażę pani 

inny pokój, w którym będzie pani mogła spędzić dzień. Tam 
okiennice nie są zamknięte.
 

Zaprowadził ją do pokoju po drugiej stronie korytarza. 

Weszli, a Marianne zamrugała, żeby przyzwyczaić oczy do blasku 
dnia, po czym rozejrzała się naokoło. Ściany miały tu kolor 
chłodnego błękitu, narzuty były ciemne jak noc, a umeblowanie 
mahoniowe – w zdecydowanie męskim stylu. Obok umywalki 
zobaczyła pędzel do golenia, mydło i brzytwę, umieszczone przed 
lustrem. Wiedziała, czyja to sypialnia, nikt nie musiał jej o tym 
informować. Serce zaczęło bić jej mocniej i nagle stała się 
podejrzliwa.
 

Wspólnik zauważył to i odezwał się uspokająco:

 

– Nie ma panienka powodu do obaw – zapewnił. – Przed 

jego powrotem mam panienkę zaprowadzić z powrotem do żółtej 
sypialni.
 

– A nie moglibyście po prostu usunąć gwoździ, którymi 

zabite są okiennice w tamtej sypialni?

 

– Nie, lady Marianne.

 

– Bo tamta sypialnia jest we frontowej części domu? – 

domyśliła się. – I boicie się, że moja obecność zwróci czyjąś 
uwagę?
 

– To sprawa bardziej skomplikowana. Okiennice muszą 

pozostać zamknięte. Podobnie jak te w głównej sypialni.
 

– Sypialnia żółta… – Zawahała się, przypominając sobie 

szczotkę do włosów. – Należała do jego matki?
 

Wspólnik kiwnął z wahaniem głową.

 

– I ten dom należy do niego?

 

Mężczyzna wyglądał na zmieszanego, ale nie zaprzeczył.

 

– Muszę już iść – powiedział i ruszył ku drzwiom.

 

– Mówiłeś, że to dobry człowiek.

 

Wspólnik zatrzymał się przy drzwiach.

 

– Tak.

 

– Jednak to, co zrobił mojemu ojcu na wrzosowisku 

Hounslow, nie było czynem człowieka dobrego.
 

– Proszę mi wierzyć, lady Marianne, gdyby on był gorszym 

człowiekiem, niż jest, pani ojciec już by nie żył. Ja sam na jego 
miejscu nie pozwoliłbym Misbourne’owi ujść z życiem. – 
Odwrócił się, a potem znowu spojrzał na Marianne, którą te słowa 
zszokowały. – Dla własnego dobra proszę się nie zbliżać do okna. 
Bycie widzianą w sypialni mężczyzny, bez względu na 
okoliczności, nie posłużyłoby dobrze reputacji młodej damy.
 

To powiedziawszy, kiwnął głową i wyszedł, zamykając za 

sobą drzwi na klucz.
 

Co takiego zrobił ojciec, by zasłużyć sobie na nienawiść tych

dwóch ludzi? – zastanowiła się i zrobiło jej się słabo. Cofnęła się o
krok i usiadła na fotelu stojącym przed kominkiem.
 

Zerknęła w okno i przyznała rację wspólnikowi. Musiała 

dbać o reputację. Zwłaszcza że od zerwania zaręczyn z księciem 
Arlesford upłynął zaledwie rok. Wystarczyło jedno słowo o 
uprowadzeniu, a jej reputacja będzie kompletnie zrujnowana. Nic 
nie pomogą wpływy jej ojca. Taka była prawda.
 

Mimo to jednak wstała i podeszła do okna.

 

Widok był z niego taki jak z setek sypialni w eleganckich 

londyńskich domach – na pięknie utrzymane ogrody pooddzielane 
wysokimi kamiennymi murami. Nie było tu nic 
charakterystycznego, co by mogła rozpoznać. Cofnęła się więc i 
rozejrzała po pokoju.
 

Był dużo mniejszy od żółtej sypialni i niemal spartański w 

swoim charakterze. Obok łóżka stała szafka nocna, a na niej 
świeca w pojedynczym świeczniku. Prócz tego w pokoju 
znajdowała się mahoniowa szafa na ubrania, umywalka i komoda, 
na której stało lustro i przybory do golenia. Ciemny turecki dywan 
leżał na podłodze, a na łóżku nie było żadnych ozdobnych wałków 
czy poduszek. Ścian nie zdobiły żadne obrazy. Nie było tu koronek
czy falbanek, nie było niczego w jasnych kolorach. Pokój był 
ciemny i pełen powagi, emanował siłą i męskością, dokładnie tak 
jak jej właściciel.
 

Marianne chciała przeszukać sypialnię, by znaleźć coś, dzięki

czemu da się zidentyfikować rozbójnika. Przekręciła więc kluczyk 
w drzwiach wysokiej mahoniowej szafy i otworzyła ją. Poczuła 
zapach drzewa sandałowego i po plecach przeszły jej ciarki. W 
tym zapachu było coś niemal podniecającego.
 

W szafie wisiały męskie ubrania – spodnie i fraki od dobrego

krawca i sądząc po kroju i jakości materiałów, była to szafa 
bogatego dżentelmena. Nie zdziwiło jej to, bo, pomimo jego 
przebrania, prawie od pierwszej chwili wyczuła, że nie jest 
biedakiem.
 

Sprawdź kieszenie, usłyszała szept zdrowego rozsądku. 

Wyciągnęła rękę, lecz zawahała się, wstrzymując oddech i zdając 
sobie nagle sprawę, gdzie jest i co robi. Powolnym ruchem 
dotknęła ramienia najbliższego fraka.
 

Ciemnoniebieska wełna wydała jej się równie gładka, jak 

kosztowna. Oceniła wzrokiem szerokość ramion. Przesunęła ręką 
w dół po klapie, czując się jak ktoś, kto głaszcze tygrysa. Ta myśl 
sprawiła, że serce załopotało jej mocniej. Przeszukała wewnętrzne 
kieszenie wszystkich fraków, lecz niczego w nich nie znalazła. 
Zamknęła drzwi szafy, po czym, po cichu i systematycznie, 

przeszukała resztę sypialni.
 

Mydło leżące na podstawce także pachniało drzewem 

sandałowym. Dotknęła pędzla do golenia z borsuczego włosia i 
uchwytu brzytwy, dziwiąc się, że zostawił w jej rękach taką broń. 
Zaraz jednak przypomniała sobie, jak walczył z tamtymi 
siedmioma nędznikami, i uświadomiła sobie, że taki mężczyzna 
jak on nie musi się niczego obawiać. Ponownie przeszył ją od stóp 
do głów jakiś dziwny dreszcz.
 

Wszystko było porządne i czyste, wszystko poukładane. 

Kamizelki, koszule, stos wyprasowanych fularów, a także czarna 
jedwabna chusta. Zawahała się, widząc, że leży porządnie złożona 
w szufladzie. Wyglądała na tak nieszkodliwą, tak nieważną… w 
przeciwieństwie do człowieka, który ją nosił.
 

W sypialni znajdowały się dwie pary butów do konnej jazdy i

trzy pary czarnych rannych pantofli – wszystkie w dużym 
rozmiarze. Widząc je, zamknęła szufladę tak szybko, że zaraz się 
przeraziła, że wspólnik rozbójnika mógł to usłyszeć. Usiadła więc 
w fotelu przy kominku i zaczęła się zastanawiać, co się z całej tej 
rewizji da wywnioskować.
 

Właściciel tej sypialni był dżentelmenem, uznała – wysokim,

barczystym i silnym. Był też człowiekiem, który przesłaniał twarz 
czarną jedwabną chustą, by ukryć tożsamość. Jego spojrzenie 
przyprawiało ją o drżenie, a zapach sprawiał, że serce biło jej zbyt 
szybko. Uświadomiła sobie także to, że w równym stopniu 
fascynował ją, jak budził w niej strach. Niestety, nic w tym pokoju 
nie powiedziało jej więcej, niż dotychczas wiedziała.
 

Knight wrócił dopiero w porze kolacji.

 

– Wygrałeś? – zapytał Callerton, podając mu ugotowany 

przez siebie gulasz.
 

– Twoje pieniądze są bezpieczne – odrzekł Knight.

 

– Miło słyszeć, że coś wygrałem, nie ruszając się za próg. – 

Uśmiechnął się szeroko Callerton. – Zatem czy Rafe Knight, 
dżentelmen i rozpustnik, nie powinien świętować zwycięstwa?
 

– Dziś moi kompani urządzają wycieczkę do jaskini gry.

 

Callerton skrzywił się na tę nowinę.

 

– Jeżeli z nimi nie pójdę, zaczną się pytania. A tego chcemy 

właśnie uniknąć.
 

Przyjaciel pokręcił głową.

 

– Zwłaszcza dzisiejszej nocy.

 

– Czy lady Marianne jest w żółtej sypialni?

 

– Tak. Dla bezpieczeństwa zaprowadziłem ją tam o czwartej. 

Wydaje mi się, że w ciągu dnia przeszukała twój pokój, ale nie 
było tam niczego, co mogłaby znaleźć. Upewniłem się o tym, 
zanim ją tam zamknąłem.
 

Knight z wdzięcznością kiwnął głową. Nie poddawała się, 

pomyślał. Nie płakała też i nie dostawała spazmów.
 

– Dużo czasu minęło, od kiedy w tej sypialni gościłeś 

kobietę.
 

Rafe wyobraził sobie Marianne nagą w swoim łóżku. Jej 

jasne włosy rozsypane na poduszkach i nagie piersi wychylające 
się spod zgniecionych prześcieradeł – ponętne, kuszące. Zaraz 
jednak odsunął od siebie to wyobrażenie, wiedział bowiem, że nie 
może sobie pozwolić na romans z córką swojej ofiary.
 

– Być może zbyt długo – powiedział i szybko dodał: – 

Przedyskutujmy ponownie nasz plan. Nie będziemy mieli na to 
drugiej szansy. Wybierzemy chłopcu na spotkanie takie miejsce i 
taką porę, że Misbourne nie będzie miał czasu nic wymyślić.
 

Callerton kiwnął głową.

 

– Nawet on nie jest aż takim łotrem, żeby po raz drugi 

ryzykować życie własnej córki.
 

– Mam nadzieję, że masz rację – odrzekł Knight, rozkładając 

niedbale naszkicowaną mapę, po czym pochylili się obaj nad nią i 
zaczęli dyskutować szczegóły planu.
 

Przed świtem panował jeszcze półmrok, gdy wspólnik 

rozbójnika wyprowadził Marianne tylnym wyjściem. Szli pieszo, 
klucząc zaułkami, tak żeby Marianne nie potrafiła się zorientować,
gdzie są ani w jakim kierunku zmierzają. Czarny powóz czekał na 
nich w wąskiej uliczce graniczącej z budynkiem wyglądającym na 
szpital. Gdy podeszli do niego, z kozła zeskoczył woźnica, w 
którym Marianne rozpoznała ubranego w płaszcz i kapelusz 

rozbójnika. Wspólnik wspiął się na kozioł i zajął jego miejsce.
 

– Niech Bóg nad tobą czuwa, przyjacielu – powiedział, 

zanim ruszył.
 

– I nad tobą – odrzekł rozbójnik, spoglądając w niebo. – Już 

świta. Powinno być wystarczająco jasno, by ludzie zobaczyli, że 
odwozisz mnie nad ranem podchmielonego do domu.
 

Wspólnik kiwnął głową i ruszył, pozostawiając Marianne z 

rozbójnikiem.
 

– Jest pani gotowa, lady Marianne? – zapytał.

 

Kiwnęła potakująco głową, a on wziął ją za ramię i 

poprowadził ulicą. Marianne poczuła zapach farbiarni. Domy były 
tutaj małe i dość ubogie, ale nie była to dzielnica nędzy.
 

Nie rozmawiali, szli w milczeniu. Choć pora była bardzo 

wczesna, Londyn budził się do życia. Zadudnił jakiś wóz, minęły 
ich jakieś indywidua, na które nawet wolała nie patrzeć.
 

Dopiero gdy minęli ogromny kościół, Marianne zorientowała

się, że zmierzają na cmentarz.
 

Przeszli przez bramę i rozbójnik powiódł ją ścieżką wśród 

nagrobków. Zimny wiatr rozwiewał jego włosy, a szare niebo 
zapowiadało rychły deszcz. Szli dalej tak szybko, że Marianne 
dostała lekkiej zadyszki. Dotarli wreszcie do większych 
nagrobków i pomników wystawionych przez ludzi bogatych, a 
kresem ich wędrówki, nagle, okazało się niewielkie mauzoleum 
zbudowane w stylu klasycznej świątyni.
 

– To tutaj – powiedział cicho, wydobywając spod płaszcza 

zegarek. Otworzył go i sprawdził czas. – Dziesięć minut – 
stwierdził i schował go.
 

Dziesięć minut i będzie wolna, pomyślała. Dziesięć minut i 

to wszystko się skończy. Nigdy się nie dowie, kim był. Oparła się 
o ścianę mauzoleum i obserwowała go.
 

– Przykro mi, lady Marianne, że musiałem panią w to 

wszystko wplątać, ale tylko w ten sposób mogłem dotrzeć do pani 
ojca.
 

Jego oczy miały wyraz szczerości, jakiej się nie spodziewała.

 

– Ten dokument, który pan chce od niego otrzymać… Musi 

być dla pana bardzo ważny.
 

– Ważniejszy, niż pani może sobie wyobrazić.

 

– Co to za dokument? – zapytała, nie spodziewając się 

odpowiedzi.
 

Mężczyzna milczał przez dłuższą chwilę.

 

– Zawiera on – rzekł wreszcie – odpowiedź na pytanie, które 

zadawałem sobie przez piętnaście lat.
 

– Piętnaście lat?

 

Strasznie długo, a jednak jego głos, ciało i sposób poruszania

się nie wskazywały, że jest człowiekiem starym.
 

– Od czerwca tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego piątego 

roku – powiedział.
 

– Co się wtedy wydarzyło?

 

Ujrzała w jego oczach ból, który natychmiast zniknął, 

ustępując miejsca wyrazowi bezwzględności.
 

– Niech pani o odpowiedź na to pytanie poprosi ojca, lady 

Marianne. I niech się pani przekona, co powie – odrzekł 
półszeptem, ostrzejszym i bardziej gniewnym niż kiedykolwiek.
 

– Myli się pan co do niego – powiedziała.

 

Nie wiedziała, jakich kłamstw naopowiadano mu o jej ojcu. 

Wiedziała tylko, że w ciągu tych ostatnich kilku minut, jakie im 
zostały, musi mu powiedzieć prawdę.
 

– Jest najlepszym z ojców. Wiem, że mi pan nie uwierzy, ale 

to dobry człowiek. – Z desperacją szukała argumentów, które go 
przekonają. – Pełni pieczę nad szpitalem dla sierot i choć bardzo 
się stara o zachowanie tego w sekrecie, ofiarował dużą sumę na 
budowę kaplicy. Przeznacza też pieniądze na pomoc ubogim, 
zwłaszcza wdowom. Mimo to nie chwali się tą dobroczynną 
działalnością.
 

Rozbójnik roześmiał się ochryple i pokręcił głową.

 

– Widzę doskonale ironię tego wszystkiego.

 

– W tym, co on robi, nie ma żadnej ironii.

 

– Naprawdę? Podrzutki i sieroty!

 

Oczy rozbójnika pociemniały.

 

– Jest pani ojcem, więc to zrozumiałe, że go pani broni.

 

– Skąd się w panu bierze ta nienawiść?

 

– Z pragnienia sprawiedliwości.

 

– Chyba raczej zemsty… za jakąś wydumaną przewinę.

 

– W przewinie pani ojca nie ma nic wydumanego.

 

– Co panu zrobił?

 

– Zabrał mi to, co dla mnie najcenniejsze.

 

– Nie rozumiem – powiedziała, przypominając sobie, że to 

samo powiedział do jej ojca na wrzosowisku.
 

– Nie rozumiem – powtórzyła.

 

– Ani ja.

 

Patrzyli sobie w oczy, nieustępliwie, twardo, a Marianne nie 

potrafiła odwrócić wzroku. Patrzyła na tego wysokiego mężczyznę
ubranego w czarny płaszcz i ciemną maskę skrywającą twarz. Nie 
znała nikogo, kto byłby do niego podobny. Nikogo tak silnego, 
twardego i bezwzględnego. A mimo to…
 

Wiatr wzmógł się i hulał między nagrobkami. Pojawiły się 

też pierwsze krople deszczu. Wciąż patrzyli sobie w oczy i 
zapanowało między nimi jakieś dziwne napięcie.
 

– Kim pan jest? Kto skrywa się pod tą maska? – wyszeptała.

 

– Czy naprawdę chce pani wiedzieć? – spytał spokojnym, 

opanowanym tonem.
 

Zbliżył się do niej o krok, a ona nie cofnęła się, choć serce 

waliło jej jak młotem, a w ustach zaschło.
 

– Marianne – wyszeptał cicho, stojąc bardzo blisko niej i 

pochylił głowę tak, jakby chciał ją pocałować, a ona zapragnęła 
jego pocałunku. Jednak w następnej chwili przypomniała sobie, w 
jakiej jest sytuacji, i cofnęła się.
 

Oddech miała urywany, dygotała na całym ciele.

 

On tymczasem po prostu stał i ją obserwował. Ich oczy 

ponownie się spotkały.
 

Naraz zza mauzoleum dobiegł ich odgłos kroków. Ktoś szedł 

po trawie cmentarza, a rozbójnik wyszedł mu na spotkanie.
 

Marianne oparła się o ścianę mauzoleum. Nie rozumiała, co 

przed chwilą zaszło między nimi. Nie miało to jednak znaczenia, 
skoro człowiek po drugiej stronie grobowca przynosił żądany 

dokument, bo oznaczało to, że za kilka chwil będzie wolna i wróci 
do domu.
 

W chwili, gdy tak pomyślała, rozległ się strzał i rozpętało się 

piekło.
 

 ROZDZIAŁ PIĄTY

 

– Niech pan ucieka! – zawołał mały chłopiec, biegnąc w 

stronę Knighta. – To pułapka!
 

Knight zauważył, że za pobliskimi nagrobkami majaczą trzy 

sylwetki. Widząc, że jeden z mężczyzn celuje do chłopca, 
zareagował natychmiast. Rzucił się naprzód, wystrzelił do 
celującego, złapał małego i schował się z nim za najbliższym 
nagrobkiem.
 

– Przepraszam. – Smithy był blady jak ściana i nie pozostał 

w nim nawet ślad zwykłej buńczuczności. – Złapali mnie. 
Przystawili pistolet do głowy i przyprowadzili tutaj.
 

– Rozumiem – powiedział cicho Rafe.

 

Wiedział, że tamci będą się zbliżali, wiedział też, że chcą 

dostać w swoje ręce jego, a nie chłopca. Załadował pistolet i 
wyjrzał ostrożnie zza krawędzi grobowca. Padł kolejny strzał, kula
trafiła w nagrobek.
 

– Nie wychodź z kryjówki – szepnął Knight, a potem 

wycofał się w stronę obelisku stojącego w wystarczającej 
odległości od chłopca i mauzoleum. Mógł tylko żywić nadzieję, że 
Marianne miała dość rozsądku, by się nie pokazywać.
 

Na cmentarzu trwała strzelanina, w powietrzu świstały kule, 

naokoło rozchodził się zapach prochu.
 

– Nie stójcie tam! Ruszajcie za nim! – rozległ się wściekły 

głos.
 

Knight, nasłuchując, ponownie załadował pistolet. Po jego 

prawej stronie ktoś się poruszył, a on błyskawicznie schwycił 
napastnika, przyciągnął go do siebie i ściskał za szyję tak długo, aż
tamten wyzionął ducha, a jego ciało bezszelestnie osunęło się na 
trawę.
 

Strzelanina ucichła, kule przestały świstać, nastąpiła cisza. 

Knight czekał, co będzie dalej, słysząc wycie wiatru i kołatanie 
własnego serca. Rzucił się w lewo, za najbliższy nagrobek. Strzelił
ponownie i drugie ciało osunęło się bezwładnie na ziemię. Skrył 
się przed kolejnym strzałem i zaraz ruszył dalej, zgięty wpół, 
zdążając ku trzeciemu z napastników. Knight nie czekał. Skoczył 
ku niemu, przewracając go na ziemię. Mężczyzna bronił się, lecz 
nie miał szans. Knight chwycił go za gardło i przycisnął do 
nagrobka, ale w tej samej chwili zobaczył Marianne.
 

– Proszę wracać! – zawołał do niej, lecz ona podeszła do 

leżącego mężczyzny.
 

– Gdzie jest dokument? – zapytała.

 

– Marianne, proszę zrobić, co mówię.

 

Spojrzała na niego, a on zorientował się, że jeszcze nie 

rozumie, co zrobił jej ojciec.
 

– Zadałam panu pytanie, sir – zwróciła się jeszcze raz do 

leżącego.
 

– Nie wiem, o czym pani mówi – brzmiała odpowiedź.

 

– Ale… – zaczęła, kręcąc głową, i nie dokończyła.

 

– Przysłał was Misbourne – powiedział Knight do 

mężczyzny.
 

– Tak – potwierdził tamten.

 

– Z dokumentem? – włączyła się Marianne.

 

– Żeby mnie złapać – poprawił Knight.

 

– Nie – zaprzeczył mężczyzna.

 

– Widzi pan? – powiedziała prawie tryumfalnie Marianne.

 

– Żeby pana zabić – dokończył napastnik.

 

Marianne pobladła.

 

– No to wracaj biegiem i powiedz mu, że to się nie udało.

 

Knight rzucił mężczyznę na trawę, po czym pozwolił mu 

stanąć na nogi i wycofać się. Wtedy kątem oka dostrzegł kolejne 
cienie czające się wśród nagrobków.
 

– Jest ich więcej. Marianne, proszę się schować za 

mauzoleum.
 

– Tak żeby pan mógł mieć we mnie zakładnika? – Pokręciła 

głową. – Nie zrobię tego. Ich przysyła mój ojciec. Przyszli mnie 

uwolnić.
 

Odwróciła się i ruszyła biegiem w stronę napastników w 

momencie, gdy jeden z nich znajdujący się najbliżej celował z 
pistoletu.
 

– Nie strzelać! Idę do was! – zawołała Marianne.

 

Celujący nie usłuchał. Usłyszała strzał, zobaczyła pióropusz 

błękitnego dymu i poczuła, że ktoś przewraca ją na ziemię. 
Wystrzelił drugi pistolet. Z tak bliskiej odległości, że aż 
zadzwoniło jej w uszach. Nic nie widziała, bo rozbójnik przyciskał
ją do ziemi, osłaniając przed niebezpieczeństwem, a po chwili 
przeciągnął ją za najbliższy nagrobek.
 

– Nie waż się stąd ruszyć – wyszeptał z taką furią, że nikt 

przy zdrowych zmysłach nie zignorowałby rozkazu.
 

Marianne usłuchała i skuliła się. Z trudem zebrała myśli. 

Wydało jej się to nierealne, że ojciec zaryzykował jej życie dla 
jakiegoś świstka papieru. Pomimo że widziała, jak jeden z 
nasłanych mężczyzn do niej strzela, nie chciała w to uwierzyć. 
Wszystko to wydawało jej się koszmarnym wytworem imaginacji.
 

Usłyszała, że ktoś biegnie, a potem krzyczy. Następnie dały 

się słyszeć odgłosy walki na pięści i postękiwania. Kolejny 
wystrzał z pistoletu i w powietrzu rozszedł się zapach prochu. Ktoś
wciąż krzyczał z bólu, a ona zaczęła się modlić, żeby to nie był jej 
porywacz.
 

– Ty dra… – zawołał ktoś, lecz nie dokończył.

 

Rozległ się odgłos upadającego ciała i znów usłyszała strzał, 

po którym zapadła głucha cisza.
 

– Marianne – usłyszała jego szept.

 

Zjawił się nagle przy niej, wyciągnął rękę i pomógł wstać. 

Nie zawahała się.
 

– Jest pani cała i zdrowa?

 

Kiwnęła głową. Jej wzrok pobiegł w stronę ludzi, którzy 

leżeli za nagrobkiem. Jeden zwijał się z bólu i jęczał, trzymając się
za krwawiącą nogę, trzej inni leżeli bez ruchu.
 

– Marianne – odezwał się znowu rozbójnik.

 

Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy.

 

– Daj mi rękę – polecił.

 

Nie potrafiła nic odpowiedzieć, głos uwiązł jej w gardle. 

Wstała i poszła wraz z nim przez cmentarz.
 

Gdy zbliżyli się do wyjścia, obejrzała się na nikczemników, 

których nasłał jej ojciec, i na mauzoleum, nad którego wrotami 
wyryte było w kamieniu nazwisko EDMUND KNIGHT.
 

Rafe kierował się w stronę magazynów i składów drewna, 

starając się skrywać w cieniu murów. Prowadził czujnie i 
ostrożnie. W jednej dłoni trzymał pistolet schowany w fałdach 
płaszcza, a drugą ręką obejmował kibić Marianne, chroniąc ją i 
podtrzymując. Zdjął z twarzy maskę, żeby nie zwracać na siebie 
uwagi, czego ona nawet nie zauważyła. Przerażona patrzyła wprost
przed siebie, choć Knight wątpił, czy zauważała wszystkie 
szczegóły otoczenia. Twarz miała tak bladą, że bał się, że 
zemdleje. Nie mógł jej winić. Większość kobiet byłaby w tej 
sytuacji w szoku.
 

Spojrzał w dół na jej ślubną suknię. Kokardki ozdabiające 

stanik wisiały na włosku. Spódnica była mokra i nieprzyzwoicie 
kleiła jej się do nóg. Piękny koronkowy szal był podarty. Mokre 
włosy spływały jej na ramiona.
 

Można by ją było wziąć za szaloną, rozwiązłą piękność, 

gdyby nie to, że wyraz jej twarzy był niewinny, a w oczach dawało
się zauważyć nieskrywane przerażenie.
 

Knight wiedział, że za dnia nie może ryzykować powrotu do 

domu. Misbourne mógł mieć w tej okolicy więcej ludzi, którzy go 
teraz szukali. Trzeba było jak najszybciej dotrzeć do innej 
kryjówki.
 

Nie miała pojęcia, gdzie są. Orientowała się tylko, że jest to 

niebezpieczna dzielnica i że w pobliżu znajduje się kościół 
Świętego Łukasza. Magazyn był duży i w złym stanie, jednak 
zapewniał schronienie przed deszczem i ewentualną pogonią. 
Rozbójnik zamknął wrota i zabarykadował je od środka, po czym 
podprowadził Marianne do ceglanej ściany. A ona zauważyła, że 
okna są tu małe i znajdują się prawie pod dachem.
 

Marianne nie patrzyła na rozbójnika, bo wiedziała, że nie ma 

on na twarzy maski, i bała się, co to może oznaczać. Jego kapelusz 
spadł na brudną podłogę, usłyszała też szelest jego płaszcza i 
kątem oka spostrzegła, że go zdejmuje. Strzepnął następnie z niego
wodę i otulił nim jej ramiona.
 

Przez chwilę walczyła ze sobą, ale nie zdołała się 

powstrzymać. Podniosła powoli głowę i… to, co zobaczyła, 
zaparło jej w piersiach dech.
 

Jego męska uroda nie dała się bowiem porównać z urodą 

jakiegokolwiek mężczyzny, którego dotychczas w życiu spotkała. 
Wpatrywała się w niego, nie mogąc oderwać wzroku. Widziała 
prosty nos i usta, które wręcz prosiły się o pocałunki. Patrząc na 
nie, Marianne poczuła, że nogi się pod nią uginają i kręci jej się w 
głowie. Krew pulsowała jej w żyłach i drżała na całym ciele z 
pożądania. Gdy ich spojrzenia się spotkały, jego bursztynowe oczy
pociemniały. Marianne zaschło w ustach. Zszokowana własną 
reakcją spuściła oczy, modląc się, żeby niczego nie zauważył.
 

Wbiła wzrok w brudny rąbek swojej spódnicy. Zdawała sobie

sprawę, że już przepadła. Spojrzała mu ponownie w twarz. Oboje o
tym wiedzieli, że mogła go z łatwością zidentyfikować. Ze 
strachem czekała na jego reakcję.
 

W pewnym momencie spostrzegła pojedynczą kroplę krwi, 

która spadła na jedwab jej spódnicy. Podniosła wzrok i zauważyła, 
że krew kapie z palców jego lewej dłoni. Zauważyła też 
jasnoczerwoną plamę na rękawie jego koszuli. W tym momencie 
wszystko inne straciło dla niej znaczenie.
 

– Pan krwawi! – zawołała, patrząc mu w oczy.

 

– Kula drasnęła mnie w ramię.

 

Kula, którą przeznaczono dla mnie, pomyślała.

 

– Proszę mi pozwolić sobie pomóc – powiedziała i 

zrzuciwszy jego płaszcz, przyklękła u jego boku.
 

Odsunęła czarną jedwabną chustę, która przesłaniała jego 

szyję, a potem rozwiązała węzeł i zdjęła z szyi fular.
 

– Muszę opatrzyć ranę i zatrzymać krwawienie – powiedział 

cicho, półszeptem. – To nie widok dla pani, Marianne.
 

– Czy sądzi pan, że chcąc panu pomóc, nie zniosę widoku 

krwi?
 

– Większość młodych kobiet z pani sfery nie zaofiarowałaby 

się z pomocą.
 

– A więc powinien pan się cieszyć, że nie jestem jak 

większość młodych kobiet – odrzekła i pomyślała o skrywanej 
przez siebie strasznej, mrocznej tajemnicy.
 

– Rzeczywiście, nie jest pani do nich podobna, Marianne.

 

Gdy popatrzyli sobie znów w oczy, poczuła, że między nimi 

wytworzyła się pewna więź. Wtedy rozbójnik wyciągnął zza 
cholewy nóż i podał go jej, rękojeścią do przodu.
 

– Musi pani odciąć rękaw mojej koszuli.

 

Spojrzała na ostrze, a potem znowu w jego oczy.

 

– Takim… narzędziem mogłabym wyrządzić panu większą 

krzywdę niż ta kula.
 

– Mogłaby pani – zgodził się, ale nóż leżał wciąż na jego 

dłoni, a ona wiedziała, że daje jej coś więcej niż tylko broń.
 

Nie czekała dłużej, odcięła rękaw i wtedy zobaczyła ranę na 

ramieniu i wypływającą z niej krew.
 

– Proszę teraz położyć rękaw płasko na ziemi i sprawdzić, 

czy w miejscu, gdzie przeszła kula, nie brakuje materiału.
 

Nie rozumiała dlaczego, ale zrobiła tak, jak powiedział, 

wygładzając przesiąknięty krwią kawałek lnianego materiału. 
Znalazła mały otwór po kuli i pokazała go mu. A on, ku jej 
zdumieniu, położył sobie zranioną rękę na piersi i palcami drugiej 
zaczął grzebać w ranie. Widziała, że zaciska przy tym z bólu zęby. 
Krew zaczęła płynąć obficiej.
 

– Co pan robi?

 

– Brakujący kawałek materiału jest w ranie. Jeżeli się go tam 

zostawi, rana zaogni się.
 

– Proszę mi pozwolić to zrobić.

 

– Marianne.

 

– Boi się pan, że sprawię panu ból?

 

– Być może.

 

– Nie wierzę panu. Pan nie boi się niczego.

 

– Wszyscy się czegoś boimy, Marianne.

 

– I nasze lęki zawsze nas dopadną, bez względu na to, jak 

szybko uciekamy i jak starannie się ukrywamy – powiedziała 
bardzo cicho.
 

Usłyszał ją.

 

– Uciekanie przed strachem sprawia tylko, że strach nas 

ściga. Ze strachem trzeba się zmierzyć – odrzekł.
 

Ich spojrzenia spotkały się na dłuższą chwilę, a potem 

Marianne wzięła w obie dłonie jego zranione ramię i obejrzała 
dokładnie otwór po kuli. Nie był to miły widok, ale ona się nie 
cofnęła. Metaliczny zapach krwi był tak wyraźny, że pozostawiał 
niemal jej smak na języku. Wreszcie dostrzegła skrawek materiału.
Wiedziała, że będzie bolało. Spojrzała mu w twarz i zobaczyła, że 
ją obserwuje.
 

Kiwnął głową zachęcająco.

 

Sięgnęła do rany i znalazła koniec skrawka. Ostrożnie wyjęła

i położyła sobie na dłoni.
 

– Niech pani go rozprostuje i dopasuje do otworu w rękawie.

 

Gdy to zrobiła, przekonali się, że skrawek dokładnie pasuje, 

co oznaczało, że w ranie nie ma więcej materiału.
 

Teraz Marianne za pomocą noża pocięła fular na paski, po 

czym wyjęła z kieszeni sukni złożoną chusteczkę, przycisnęła ją 
delikatnie do rany i umocowała opatrunek paskami tak, aby się nie 
zsuwał.
 

– Dziękuję – powiedział.

 

– Proszę bardzo.

 

Zapadło milczenie.

 

– Co dalej? – zapytała w końcu.

 

– Zaczekamy, aż zapadnie zmrok, aby niepostrzeżenie dostać

się do domu.
 

– A potem?

 

– Będzie pani mogła wrócić do domu, do ojca.

 

Spojrzała mu w oczy, szukając oznak kłamstwa, jednak ich 

nie znalazła.
 

– Mamy dużo czasu, Marianne. Może pani wygodnie usiąść.

 

Wskazał miejsce obok siebie. Usiadła, opierając się tak jak 

on plecami o ścianę.
 

– Jest zimno – powiedział i przykrył ich nogi płaszczem.

 

Jej suknia była wilgotna od deszczu. Przy każdym oddechu z 

ich ust wydobywała się para. Nie czuła jednak chłodu. Przeciwnie, 
jej ciało płonęło.
 

Siedzieli w milczeniu, bardzo blisko siebie.

 

Marianne spojrzała w dół, na ręce ich obojga, spoczywające 

na płaszczu. Były czerwone od krwi.
 

– Nie musi się pani już bać, Marianne.

 

Obrócił zdrową rękę dłonią do góry, a ona położyła na niej 

swoją dłoń.
 

Siedzieli w milczeniu, słuchając deszczu i dobiegającego od 

czasu do czasu dźwięku dzwonu. Wiatr wył pod dachem 
magazynu.
 

– Do diabła, Knight, myślałem, że on cię wykończył. 

Poszedłem na cmentarz, ale nie spotkałem tam nikogo. Widziałem 
tylko krew.
 

Znajdowali się w kuchni domu przy Craven Street. Callerton 

zdejmował z ręki Knighta prowizoryczny opatrunek.
 

– Musiałem się przyczaić i poczekać, aż oni się oddalą.

 

– Dziewczyna dobrze się spisała.

 

– To prawda – przyznał Knight, przypominając sobie, jak 

Marianne mu pomagała.
 

Zdumiewała go na każdym kroku. Nie była zarozumiała, 

rozpieszczona ani kapryśna. Znalazł w niej spokojną godność i 
odwagę, a jej ciemne oczy skrywały jakąś tajemnicę. Była 
intrygująca. Zbyt intrygująca jak na kobietę, którą uprowadził. I 
stanowczo zbyt intrygująca jak na córkę człowieka, na którego 
polował przez całe swoje życie.
 

– Będzie to cholernie bolało.

 

Callerton podniósł czysty wygotowany kawałek płótna i 

zanurzył go w chłodnej przegotowanej wodzie.
 

– Rób, co trzeba – powiedział Knight, krzywiąc się z bólu, 

gdy Callerton oczyszczał ranę.
 

– Misbourne to stary drań. Nie mogę uwierzyć, że dla 

kawałka papieru narażał życie własnej córki.
 

– Uwierz – odparł i na myśl o niebezpieczeństwie grożącym 

Marianne jego nienawiść do Misbourne’a jeszcze się 
zintensyfikowała.
 

– Jeżeli przysłał swoich ludzi, żeby ją ratowali, jak mogli 

popełnić taki błąd i strzelać do niej? Mówiłeś, że strzelali z bliska. 
Przecież musieli ją widzieć?
 

Knight zmarszczył brwi, gdy Callerton ucisnął mocniej ranę.

 

– Strzelali, bo nie zostali przysłani, żeby ją ratować. Żaden z 

nich nie próbował uprowadzić Marianne. Wątpię, czy im w ogóle 
powiedział, że ona jest w moich rękach.
 

Callerton westchnął i pokręcił głową.

 

– Zatem Misbourne nie powiedział nikomu o uprowadzeniu 

Marianne. Nawet tym łotrom, których wynajmuje. – Callerton 
przerwał i spojrzał na Knighta. – Ale dlaczego próbuje zabić 
ciebie, skoro sądzi, że ty jesteś jedynym człowiekiem, który wie, 
gdzie ona jest?
 

– Ponieważ myśli, że wiem, co jest w tym dokumencie. 

Cokolwiek tam jest napisane, Misbourne chce utrzymać to w 
sekrecie. Za wszelką cenę.
 

– A niech to diabli – odparł przyjaciel, kończąc zakładanie 

opatrunku. – A co jest w tym dokumencie?
 

– Wyjaśnienie, o co chodziło na Hounslow Heath piętnaście 

lat temu. I im bardziej on stara się to ukryć, tym bardziej ja jestem 
zdecydowany odkryć tę tajemnicę.
 

– A lady Marianne? Co z nią będzie?

 

– Pozwolimy jej odejść – odrzekł Knight.

 

Callerton przerwał bandażowanie.

 

– Ale ona widziała twoją twarz. Może cię zidentyfikować.

 

– Tylko w razie, gdy mnie znów zobaczy. Nie zna mojego 

nazwiska.
 

– To wszystko jest bardzo ryzykowne. Zwłaszcza to twoje 

udawanie rozpustnika.
 

– To ryzyko, które muszę podjąć.

 

Przypominał sobie uczucia malujące się na twarzy Marianne, 

gdy się zorientowała, że ojciec nie przysłał dokumentu, by ją 
ratować: szok, niedowierzanie, ból. Misbourne był łotrem, jednak 
fakt, że Marianne się o tym dowiedziała, nie dał Knightowi 
zadowolenia i poczucia zwycięstwa.
 

– Nigdy nie chciałem stwarzać dla niej zagrożenia. 

Myślałem, że Misbourne przy pierwszej okazji przyśle dokument, 
by ją uwolnić z moich rąk.
 

Przypomniał sobie, jak stała przed nim na cmentarzu, zanim 

przybyli ludzie Misbourne’a. Tak bardzo pragnął ją wtedy 
pocałować. Tak jak chwilę później w magazynie, gdy trzymając się
za ręce, siedzieli razem, blisko siebie. Chyba tracę rozum, 
pomyślał.
 

– Misbourne stwierdzi, że wygrał – powiedział Callerton.

 

– Wkrótce przekona się, że jest inaczej – odrzekł Knight i 

dodał bardziej zdecydowanym głosem: – Im wcześniej lady 
Marianne odejdzie, tym lepiej.
 

Marianne patrzyła właśnie, jak rozbójnik, wciąż 

zamaskowany, wlewa do miedzianej wanny stojącej przy kominku 
ostatnie wiadro gorącej wody.
 

– Ciepła kąpiel dobrze pani zrobi – powiedział. – A w szafie 

są ubrania, staromodne, ale czyste i suche. Gdy pani będzie 
gotowa, proszę zadzwonić, a zostanie przyniesiona kolacja. Kiedy 
pani zje, odwiozę ją do ojca.
 

Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała.

 

– Zastanawiałam się… – zaczęła …jedyne wyjaśnienie jest 

takie, że dokument nie znajduje się w posiadaniu mojego ojca.
 

Nic na to nie odpowiedział, jednak ona po wyrazie jego oczu 

poznała, że jest innego zdania.
 

– Proszę mi uwierzyć. Gdyby ojciec miał dokument, oddałby 

go panu. Jestem tego pewna.
 

Rozbójnik nadal milczał.

 

– Nie chodzi mi tylko o to, że jest moim ojcem. Są inne 

powody… poważne powody… – Których nie mogła wymienić. – 
Wiem, że nie zostawiłby mnie w takim położeniu, gdyby oddanie 
jakiegokolwiek dokumentu… cokolwiek zawierającego… mogło 

mnie uwolnić.
 

Zauważyła wyraz jego oczu i natychmiast go rozpoznała.

 

– Tylko proszę mi nie współczuć! – zawołała, ogarnięta 

nagłym gniewem.
 

A on nie spierał się z nią, nie poruszył się, tylko patrzył na 

nią tymi swoimi bursztynowymi oczami.
 

– Sądzi pan, że zna pan bardzo dobrze mojego ojca i że pan 

to wszystko bardzo dokładnie sobie obmyślił… Jednak ojciec nie 
przysłał dokumentu… A to można wyjaśnić w dwojaki sposób. Po 
pierwsze… nie jestem dla niego tym, co mu najdroższe. A po 
drugie… dokument nie znajduje się w jego posiadaniu. Tak czy 
inaczej, pan pomylił się w swoich ocenach.
 

Jego oczy pociemniały z gniewu. A ona zastanawiała się, czy 

nie pozwoliła sobie na zbyt wiele. Nie mogła się jednak wycofać.
 

Upływały sekundy, a oni nie odrywali od siebie wzroku.

 

– Kąpiel stygnie, lady Marianne – powiedział w końcu, 

używając tytułu i stwarzając między nimi dystans.
 

A następnie, skłaniając z lekka głowę, wyszedł.

 

Gdy pierwszą część drogi pokonywali oświetlonymi ulicami, 

godzina była już późna. Jechali tym samym powozem, którym 
rozbójnik przywiózł Marianne do swego domu. Mgła utrudniała 
podróż. W pewnym momencie powóz zatrzymał się w wąskiej 
uliczce, a oni wysiedli, by dalszą część drogi przebyć pieszo. Nie 
trzymał jej za ramię ani za rękę, nie obejmował w pasie, bo nie 
miała przecież powodu do ucieczki. Nie była to jednak jedyna 
przyczyna, dla której jej nie dotykał. Dotykanie jej sprawiało mu 
zbyt wielką przyjemność.
 

Szli w milczeniu obok siebie mokrymi i pełnymi kałuż 

ulicami. Jego twarz nie była przysłonięta jedwabną chustą, ale 
kołnierz miał postawiony, a kapelusz nasunięty nisko na czoło. 
Idąca obok niego Marianne miała na sobie długą płową pelerynę, 
która budziła w nim wspomnienie dzieciństwa. Jego matka była 
wyższa i tęższa od niej, dlatego stan jedwabnej błękitnej sukni 
trzeba było spiąć, a rąbek spódnicy dotykał ziemi.
 

Trzymali się w cieniu, tak żeby nikt ich nie rozpoznał, aż w 

końcu dotarli w pobliże Leicester Square.
 

Spojrzeli na siebie, a on poczuł, że gdyby sprawy 

przedstawiały się inaczej, gdyby ona nie była córką Misbourne’a, 
nie była kobietą, którą uprowadził…
 

Ale jest to uprowadzona przeze mnie i obiecana innemu 

córka Misbourne’a i nikt więcej – przywołał się stanowczo do 
porządku, po czym powiedział:
 

– Jesteśmy bardzo blisko placu, przy którym pani mieszka. 

Jeżeli pójdzie pani prosto tą ulicą, znajdzie się pani przed 
rodzinnym domem. Proszę iść. Tam pani będzie bezpieczna.
 

Wzdrygnęła się, więc dodał:

 

– Nie powinna się pani bać. Jest pani bezpieczna. Będę nad 

panią czuwał, dopóki pani nie wejdzie do domu.
 

– Ja się nie boję – odrzekła.

 

Gdy pan czuwa, dodała w myśli.

 

Nastała chwila krępującej ciszy.

 

– Powinnam już iść – podjęła, ale nie ruszyła się z miejsca.

 

– Powinna pani – przyznał. – A ja… życzę pani szczęścia w 

małżeństwie z Pickeringiem.
 

Tymczasem ona na myśl o tym małżeństwie czuła strach. Nie

chciała myśleć o Pickeringu. Nie teraz, kiedy stała tu sam na sam z
rozbójnikiem.
 

– Mam nadzieję, że pańska rana szybko się zabliźni.

 

Spojrzała mu w twarz i pomyślała, że to ostatnie chwile, gdy 

są razem.
 

Patrzyli na siebie, a napięcie między nimi rosło. Marianne w 

ciszy zaułka słyszała własny oddech i bicie serca. Wydawało jej 
się, że bardzo wiele zostało między nimi niedopowiedziane. 
Wiedziała, że powinna już odejść, lecz nie mogła się na to zdobyć.
 

– Ja… – zaczęła i zagryzła wargę, nie rozumiejąc, co ją 

zatrzymuje.
 

– Marianne – powiedział i pochylił się tak, jakby chciał ją 

pocałować, jednak zamiast tego dotknął delikatnie dłonią jej 
policzka, odgarniając z niego kosmyk włosów.
 

Pragnęła, żeby ją pocałował. Chciała poczuć jego usta na 

swoich, chciała, żeby wziął ją w ramiona. Ale on tego nie zrobił.
 

– Powinna pani naprawdę już iść do domu.

 

– Tak – wyszeptała, po czym wspięła się na palce i z 

nieznaną u siebie odwagą dotknęła wargami jego policzka.
 

A on nie objął jej i nie przyciągnął do siebie, nie dotknął jej 

nawet. Jednak w następnej sekundzie jego wargi odnalazły jej usta,
które okazały się najsłodszymi i najniewinniejszymi ustami, jakie 
kiedykolwiek całował. Zamarła w bezruchu jak sarna wytropiona 
przez myśliwego. On też przez chwilę stał nieruchomo. Wciągnął 
powietrze i poczuł zapach fiołków i mgły.
 

Całował ją delikatnie, niespiesznie delektując się 

pocałunkiem, którym chciał wyrazić to, czego nie umiał 
wypowiedzieć na głos… Że żałuje i że nigdy nie chciał jej 
przestraszyć. A kiedy oderwał usta od jej ust, ona wciąż stała z 
wyrazem bezbrzeżnego spokoju i błogości na twarzy, z 
zamkniętymi oczami i półotwartymi ustami – tak jakby pieszczota 
wciąż trwała. Następnie otworzyła oczy i spojrzała na niego, a on 
pomyślał, że całe swoje życie czekał właśnie na nią. Kruchą, a 
jednak obdarzoną mocą, z której sama nie zdawała sobie sprawy; 
kobietę z dmuchanego szkła i blasku. I przez jeden szalony 
moment czuł pokusę, żeby dla niej zrezygnować ze wszystkiego.
 

Jednak zaraz potem zimna i twarda rzeczywistość o sobie 

przypomniała.
 

– Idź do domu, Marianne – powiedział chłodnym tonem.

 

Bez słowa naciągnęła kaptur, zakrywając włosy i twarz, i 

cofnęła się. Spojrzeli na siebie jeszcze raz, a potem odwróciła się i 
odeszła, na zawsze znikając z jego życia.
 

Idąc przez mgłę, pustą ulicą oświetloną nikłym blaskiem 

latarni, nie obejrzała się ani razu. Nie obejrzała się nawet, gdy 
znalazła się u stóp schodów rodzicielskiego domu.
 

Patrzył, jak podnosi mosiężną kołatkę i uderza nią kilka razy.

Jeszcze raz obejrzała się, a on poczuł dreszcz satysfakcji, jakby 
otrzymał potwierdzenie, że pocałunek zrobił na niej tak silne 
wrażenie, jak na nim.
 

Wtedy drzwi otworzyły się i weszła do środka.

 

 ROZDZIAŁ SZÓSTY

 

W domu panował rwetes. Marianne nie wątpiła, że ojciec 

cieszy się, że ją widzi, bowiem w jego oczach dostrzegła łzy 
wzruszenia. Tulił ją do siebie, prześcigając się ze swoją żoną w 
zapewnieniach o trosce i miłości. Tylko brat stał z boku i patrzył na
to wszystko z mieszaniną ulgi i ciekawości.
 

Ona także cieszyła się, że wróciła do swoich bliskich i czuła 

z tego powodu ulgę. Jednak równocześnie była świadoma, że 
rodzina pragnie widzieć ją na dawnym miejscu, roztoczyć nad nią 
pieczę i stworzyć wokół niej złudzenie bezpieczeństwa. 
Uśmiechała się do ojca, tuliła do matki, a równocześnie myślała o 
rozbójniku, tajemniczym porywaczu, którego smak pocałunku 
wciąż czuła na swoich ustach.
 

Na drugi dzień w porze lunchu ojciec wszedł do salonu i 

usiadł na sofie naprzeciwko niej i matki. Francis był także w 
pokoju i Marianne wiedziała, że zebrali się tu, by ją wypytać o 
porywacza i okoliczności uwolnienia.
 

– Twój papa chce z tobą pomówić, Marianne. Rób to, o co 

cię poprosi.
 

Z tymi słowy i ze skinieniem głowy lady Misbourne opuściła

salon, pozostawiając Marianne z ojcem i bratem. Francis stał 
nieruchomo, oparty o ścianę.
 

– Czujesz się na tyle dobrze, że mogłaś wstać z łóżka, 

Marianne? – zapytał ojciec.
 

– Czuję się bardzo dobrze, papo. Dziękuję.

 

– Chciałbym zadać ci kilka pytań. Dotyczą ostatnich kilku 

dni. Przepraszam, jeśli sprawią ci przykrość.
 

Marianne poczuła lekki niepokój, bowiem ojciec wyglądał na

zdenerwowanego.
 

– Mama powiedziała mi, że ten łajdak nie…

 

Odchrząknął, nie patrząc jej w oczy. Marianne spojrzała na 

brata, lecz twarz Francisa pozostawała beznamiętna.
 

-… nie narzucił ci się – dokończył ojciec.

 

– Nie zrobił tego – odrzekła Marianne. – Nie zrobił niczego 

podobnego. Traktował mnie z dobrocią, a nawet pewną kurtuazją.
 

– Z dobrocią? Kurtuazją?

 

Ojciec spojrzał jej w oczy, a ona, na widok twardego wyrazu 

jego twarzy, zaczęła się bać – nie o siebie, lecz o rozbójnika.
 

– Nie skrzywdził mnie – wyjaśniła. – Przyniósł mi świece, 

gdy nie mogłam wytrzymać w ciemności. A kiedy uciekłam i 
znalazłam się w St. Giles Rookery, uratował mnie przed łajdakami,
którzy chcieli mnie… – Odwróciła wzrok zawstydzona. – Oni 
chcieli… – Ich spojrzenia spotkały się ponownie. – Rozbójnik 
mnie przed nimi uratował.
 

Zauważyła, że ojciec wymienia spojrzenia z bratem.

 

– Chcę wiedzieć o nim wszystko, Marianne. Gdzie cię 

zawiózł, co robił. Wszystko!
 

Przełknęła ślinę, a potem bardzo pobieżnie opowiedziała, co 

działo się z nią przez ostatnie dni.
 

Pod koniec opowieści zauważyła, że ojciec zamyka oczy, 

jakby chciał zapanować nad jakąś silną emocją.
 

– Czy widziałaś jego twarz, Marianne? Choćby przez chwilę?

 

Miała sekundę na podjęcie decyzji. Czas jakby zwolnił. 

Wiedziała, że powinna powiedzieć prawdę i opisać jego urodziwą 
twarz. Jednak milczała.
 

– Nie zwracaj uwagi na groźby tego łotra – rzekł ojciec. – 

Nie bój się, bo przysięgam na własne życie, że zostanie złapany.
 

Marianne wiedziała, co spotyka złapanych rozbójników. 

Stryczek.
 

– Był zamaskowany – powiedziała. – Nic nie widziałam.

 

Opuściła wzrok. Serce waliło jej jak młotem. Dłonie 

trzymała złączone na kolanach.
 

– Powiedział, że mnie porwał, żeby zmusić ciebie do oddania

pewnego dokumentu. – Zawahała się, a potem zapytała: – 
Dlaczego mu go nie oddałeś, papo?

 

– Co za głupie pytanie, Marianne! – Twarz ojca stała się 

purpurowa. – Czy naprawdę myślisz, że to takie łatwe?
 

– A więc nie masz dokumentu, którego on szuka.

 

– Ja nie mam pojęcia, o czym on mówi. To po prostu wariat. 

Żądać dokumentu, o którym ja nie mam pojęcia! On ma urojenia, 
jest niebezpieczny!
 

– Właśnie to mu powiedziałam.

 

Ojciec pobladł. W jego oczach pojawił się wyraz paniki.

 

– Rozmawiał z tobą o tym dokumencie? Mówił, co to za 

dokument i czego dotyczy?
 

Marianne zauważyła, że brat przygląda się ojcu.

 

– Mówił tylko, że to dokument, który jego zdaniem jest w 

twoim posiadaniu. I że dlatego mnie porwał. Mówił, że nie chce mi
zrobić krzywdy.
 

– Takie łotry zawsze tak mówią, Marianne. – Ojciec pokręcił 

głową, zmartwiony jej naiwnością. – Bogu dzięki, że przestraszył 
się ludzi, których wysłałem.
 

– On się wcale ich nie przestraszył. A ludzie, których 

przysłałeś, strzelali na oślep.
 

– To ty z nim byłaś? – zapytał ojciec z przerażeniem.

 

Kiwnęła głową.

 

– Strzelali do mnie, a on mnie uratował, papo. Osłonił mnie 

własnym ciałem, żeby kula mnie nie trafiła.
 

Tu znowu nastąpiła wymiana spojrzeń między ojcem i 

synem.
 

– Czy chcesz mi przez to powiedzieć, że on został 

postrzelony?
 

– Tak.

 

Spojrzała na swoje dłonie, przypominając sobie tamte 

straszne chwile.
 

– Czy czujesz, że zaraz będziesz miała atak histerii?

 

Ojciec patrzył na nią tak, jakby była kruchą figurką z 

porcelany. Zanim spotkała rozbójnika, rzeczywiście taka była. Ale 
teraz… czuła się silniejsza.
 

– Czuję się zupełnie dobrze.

 

Wpatrywała się w swoje ręce, zastanawiając się, co by 

powiedział na to, że wydobyła z rany kawałek płótna i że opatrzyła
ranę… co by było, gdyby opowiedziała, co się potem wydarzyło 
między nimi w magazynie, a także w uliczce znajdującej się o 
niecałe sto jardów stąd.
 

Gdy podniosła wzrok, zobaczyła, że ojciec gładzi brodę.

 

– Więc ten łotr jest ranny.

 

W jego zmrużonych oczach dostrzegła taką nienawiść, że 

Marianne przeszedł dreszcz. Ojciec spojrzał na nią i uśmiechnął się
bezradosnym uśmiechem, a potem wziął jej dłoń w swoje dłonie i 
pogładził.
 

– Nie bój się, Marianne. Przysięgam, że doprowadzę do jego 

schwytania. Zapłaci za to, co zrobił. A teraz, kochanie, idź i 
odpocznij.
 

– Czuję się doskonale, papo. Zapewniam cię. Nie potrzebuję 

odpoczynku.
 

– Mimo to zrób, co mówię. Twój papa wie, co jest dla ciebie 

najlepsze.
 

Trudno było się ukrywać, gdy człowiek odgrywał znanego w 

mieście rozpustnika. Jednak z drugiej strony ta rola była dobra, 
gdyż ułatwiała Rafe’owi unikanie miejsc odwiedzanych przez 
cnotliwe młode damy.
 

Mimo to wciąż myślał o Marianne Winslow i starał się 

dowiadywać, co się dzieje z jej ojcem i z nią samą.
 

Wiedział, że Misbourne wynajął tropiciela złodziei. Wiedział 

też, że za głowę „tajemniczego” rozbójnika wyznaczono wysoką 
nagrodę. Pisano o tym w gazetach, informując, że na nagrodę 
złożyła się grupa najznamienitszych londyńczyków. Jednak Rafe 
był przeświadczony, że w to przedsięwzięcie zaangażował się 
jedynie Misbourne. Pięć tysięcy gwinei to był królewski okup – 
suma z pewnością wystarczająca, by skusić kogoś ze świata 
przestępczego do złamania niepisanych reguł.
 

Nigdzie jednak nie pojawiła się wzmianka o lady Marianne i 

ślubie z Pickeringiem.
 

Często jednak o niej myślał. Widział ją oczami wyobraźni, 

wspominał dotyk jej ust, a wtedy krew szybciej krążyła mu w 
żyłach. Zastanawiał się, ile czasu upłynie do jej ślubu i miał 
nadzieję, że po tej uroczystości on sam znajdzie spokój ducha, 
uwolni się od męki, jaką sprawiało mu myślenie o niej.
 

– Co ty na to, Knight? Wziąłbyś ją do łóżka? – zapytał go 

Devlin, gdy schodzili po schodach znanego klubu.
 

Wziąć do łóżka? – ocknął się. Kogo? Czy jego kompan mówi

o Marianne Winslow? Pragnął jej tak bardzo, że ani na chwilę nie 
przestawał o niej myśleć. Zamknął oczy i próbował oddalić od 
siebie te myśli. Na próżno
 

– Knight? Dobrze się czujesz, stary? – zagadnął Bullford. – 

Wyglądasz na trochę skołowanego.
 

– Bo jestem skołowany – odrzekł wprost.

 

Wskazał dwa wozy blokujące ruch uliczny. Z jednego z nich 

wysypał się na jezdnię węgiel, a wokół uwijały się dzieci 
zbierające ciemne grudy.
 

– Nie to powoduje twoje skołowanie – powiedział 

Fallingham z szerokim uśmiechem. – Bardziej jest 
prawdopodobne, że twoje myśli krążą wokół jakiejś damulki.
 

– Mylisz się – zaprzeczył Rafe.

 

– Więc wokół jakiejś aktorki?

 

– Nie zadam sobie trudu, żeby to skomentować – powiedział,

obserwując rząd powozów blokujących ulicę.
 

– I ja pytałem o pannę Fox. Gra dziś w Covent Garden rolę 

lady Makbet – oznajmił Devlin, jakby zmieniając temat.
 

Dzień był słoneczny, ale chłodny. Po wczorajszym deszczu 

nie zostało ani śladu. Szli dalej, zostawiając za sobą uliczne 
zamieszanie.
 

– Nie wiedziałem, że lubisz Szekspira – odezwał się 

Bullford.
 

– Nie lubi go. Lubi zgrabne aktorki z dużymi aktywami – 

powiedział Fallingham. – Ale ja słyszałem, że ona już się dogadała
z Hawickiem, który chce ją na swoją kochankę.
 

– O ile ja wiem, jeszcze nie dobili targu, że tak powiem – 

oznajmił Devlin. – Mam do dyspozycji lożę ojca. Chcecie z niej 

skorzystać?
 

Potaknęli wszyscy z wyjątkiem Rafe’a.

 

– Knight? – ponaglił go Devlin.

 

Ale Rafe prawie go nie słyszał. Wpatrywał się w powóz, z 

którego wysiadł mężczyzna z siwiejącą brodą i wąsami, aby 
sprawdzić, jaka jest przyczyna wstrzymania ruchu ulicznego. Nie 
patrzył jednak na tego mężczyznę. Patrzył na młodą jasnowłosą 
kobietę, która została w powozie.
 

Oczy Marianne napotkały jego spojrzenie. I… cały świat 

jakby zniknął. Rafe czuł, jak mocno bije mu serce. Marianne 
mogła w każdej chwili zawołać ojca i ujawnić jego tożsamość. 
Mimo to nie mógł oderwać wzroku od jej oczu i choć rozdzielała 
ich szerokość jezdni, wyczuwał jej wielkie rozemocjonowanie. 
Sekundy ciągnęły się w nieskończoność.
 

Naraz Misbourne odwrócił się. Rafe zauważył jego ruch i 

oderwał wzrok od oczu Marianne. Mierzyli się przez chwilę 
wzrokiem i świat Rafe’a zamarł w bezruchu. Jego zmysły 
wyostrzyły się, a wszystkie mięśnie napięły.
 

Po chwili Misbourne odwrócił się jak gdyby nigdy nic.

 

– Boże miłosierny – powiedział Devlin. – Spójrzcie tylko na 

twarz Misbourne’a. Wypadek z powozem! Akurat! Ja wiem, jak 
wyglądają ślady po czyjejś pięści. Zatem plotki są prawdziwe.
 

Fallingham i Razeby roześmiali się głośno i w tej samej 

chwili lady Misbourne wychyliła się z powozu i zmierzyła ich 
pełnym dezaprobaty spojrzeniem.
 

Rafe szedł dalej, nie oglądając się za siebie, z pozoru 

spokojnie, jednak spodziewając się w każdej chwili tupotu pogoni. 
Czuł się jak na jednym z tych licznych pól bitwy, na których 
zdarzyło mu się w życiu walczyć. Z załadowaną bronią, gotowy na
starcie.
 

Ale wróg go nie ścigał.

 

– Proszę cię – zwróciła się lady Misbourne do męża – wsiądź

do powozu i zamknij drzwiczki, żebyśmy nie musiały być 
świadkami ich impertynencji. A ty Marianne odwróć natychmiast 
wzrok. Nie patrz na nich!

 

Serce Marianne biło tak mocno, że dziwiła się, że rodzice 

tego bicia nie słyszą.
 

– Tak, mamo – odrzekła z przyzwyczajenia, nie mogąc 

jednak oderwać wzroku od rozbójnika.
 

Ubrany był w elegancki, ciemny, dopasowany frak, 

prawdopodobnie jeden z tych zakupionych u Westona, które 
widziała w jego szafie. Był wyższy od swoich towarzyszy i 
bardziej męski. Nawet z tej odległości dostrzegała ciepły złocisty 
blask jego oczu i wyczuwała intensywność spojrzenia.
 

Porywacz. Kiedy go dostrzegła, otaczający świat zniknął, 

przestał istnieć. Ponownie poczuła zapach drzewa sandałowego, 
usłyszała chropawy półszept i poczuła dotknięcie ust na swoich 
wargach.
 

Jej ojciec, stojący obok powozu, wykonał jakiś ruch i jego 

wzrok spotkał się na moment ze wzrokiem rozbójnika. Wstrzymała
oddech, sądząc, że go rozpoznał. On jednak wrócił do powozu.
 

Matka zżymała się.

 

– Co za bezczelne kreatury! Całą noc spędzili na hulankach i 

dopiero teraz, przed południem, wracają do domu. Cóż za 
rozwydrzenie!
 

– Młodzi mężczyźni zawsze są tacy – powiedział ojciec z 

niespotykaną u siebie tolerancją. – Gdy się pożenią i będą mieli 
dzieci, ustatkują się i uspokoją.
 

Matka prychnęła z dezaprobatą i zapytała:

 

– A co powstrzymuje ruch uliczny?

 

Ojciec opisał cały wypadek i wyjrzał ponownie na ulicę. 

Marianne trochę się odprężyła. I odetchnęła z ulgą. Jednak w 
chwilę później zauważyła, że ojciec znowu patrzy na gromadkę 
młodych ludzi.
 

– Papo – zawołała, żeby odwrócić jego uwagę – może 

prędzej dojdziemy pieszo? Pogoda jest ładna i…
 

– Zostań w powozie, Marianne – burknął ojciec.

 

Mrużąc oczy, rozejrzał się jeszcze raz naokoło, po czym 

wsiadł do powozu i zamknął drzwiczki.
 

Rafe dotarł wreszcie do domu. Nie chcąc dać nic po sobie 

poznać, zachowywał się przez całą drogę tak, jak jego przyjaciele: 
szedł powoli, śmiał się z dowcipów, brał udział w rozmowie. Był 
jednak świadom, że pobił ojca Marianne, a ją samą uprowadził i w 
ciągu trzech dni naraził na więcej niebezpieczeństw, niż mogło jej 
przynieść całe życie.
 

Marianne jednak nie zdradziła go, ale zastanowił się, co 

Misbourne’owie robili rano w tej dzielnicy.
 

Rafe uzyskał odpowiedź na swoje pytanie po blisko 

tygodniu. Całe miasto obiegła pewna plotka. Gdziekolwiek 
poszedł, tam ją powtarzano.
 

Tego wieczoru wrócił z teatru i opierając się o futrynę 

kuchennych drzwi, patrzył, jak Callerton czyści buty.
 

– Myślałem, że wrócisz późno. – Przyjaciel podniósł na 

niego wzrok. – Powiedziałeś im, że spotykasz się znowu z jakąś 
kobietą?
 

Rafe kiwnął głową.

 

– Tak trzeba. Żeby nie nabrali podejrzeń – zażartował 

Callerton, lecz Rafe nie roześmiał się.
 

– Co się dzieje? – zapytał Callerton, poważniejąc. – Czy 

Misbourne cię ściga? Może dziewczyna w końcu zdradziła twoją 
tożsamość?
 

– Nie zrobiła tego. – Rafe pokręcił głową. – A Misbourne 

mnie nie poznał.
 

– Ale coś jest nie w porządku.

 

– Całe miasto już wie, że w dzień niedoszłego ślubu 

Marianne Winslow miał miejsce nie wypadek, tylko coś innego.
 

– Wiedzą, że to był napad rozbójnika?

 

Rafe pokręcił głową.

 

– Sądzą, że to wymysł Misbourne’a. Bo wygląda na to, że 

Pickering zerwał zaręczyny. Ludzie snują domysły. Mówią, że 
powiedział o tym Misbourne’owi w dzień ślubu i że doszło między
nimi do bójki.
 

– No cóż, my wiemy, że to bzdury – powiedział Callerton. – 

Bo to nie pięść Pickeringa zadawała wtedy ciosy.
 

Rafe wszedł do kuchni i usiadł przy stole.

 

– Jeżeli Pickering się nie ożeni, Misbourne zamierza 

wytoczyć mu proces o niedotrzymanie obietnicy małżeństwa.
 

– Znowu? – Callerton spojrzał zdziwiony. – Zdawałoby się 

przecież, że sprawa z Arlesfordem powinna była być dla niego 
wystarczającą nauczką.
 

– Wplącze tylko Marianne w jeszcze jeden skandal.

 

– Ale co ciebie to obchodzi? Wybuchnie o wiele większy 

skandal w chwili, gdy skończysz z jej ojcem.
 

– Obchodzi mnie, bo gdybym jej nie uprowadził, byłaby już 

żoną Pickeringa.
 

– Pickering zerwał zaręczyny nie z tego powodu – 

powiedział Callerton.
 

Rafe, nic na to nie mówiąc, spojrzał mu w oczy.

 

– Lubisz tę dziewczynę – zauważył spokojnie Callerton.

 

– Nie bądź śmieszny. Ona jest córką Misbourne’a – odrzekł 

ostro Rafe, tak jakby to mogło coś zmienić.
 

– Tak – przyznał Callerton. – Jest jego córką. I jeżeli chcesz 

zguby ojca, nie powinieneś troszczyć się o córkę – dodał i wrócił 
do czyszczenia butów.
 

Marianne zobaczyła go w chwili, gdy weszła do 

wypożyczalni książek. Stał między półkami z powieściami, zajęty 
kartkowaniem którejś z nich, jednak podniósł na moment wzrok i 
ich oczy się spotkały. Bez słowa wrócił do lektury, ale serce 
Marianne zabiło mocniej.
 

Wokół panował spokój. W pomieszczeniu znajdowały się 

tylko jeszcze dwie osoby, siedząca w kącie starsza bibliotekarka i 
Caroline Edingham, lady Willaston, która natychmiast zauważyła 
Marianne i jej matkę i pospieszyła im na spotkanie, pragnąc 
przekonać się u źródła, czy plotki są prawdziwe.
 

– Nie mów nic o Pickeringu, Marianne i pozwól, żebym ja 

się tym zajęła – szepnęła lady Misbourne.
 

– Jeżeli nie masz nic przeciwko temu, mamo, zajrzę do 

drugiej sali.
 

– Idź szybko, zanim ona zdąży do nas podejść. I nie wracaj. 

Poczekaj, aż ja po ciebie przyjdę.

 

Marianne odeszła, a lady Misbourne z fałszywym uśmiechem

pospieszyła na spotkanie z lady Willaston.
 

– Ach, moja droga Caroline, nie widziałyśmy się całe wieki –

powiedziała i zanim Marianne dotarła do sali z poezją, obie 
kobiety już całowały się w policzki tak, jakby były najlepszymi 
przyjaciółkami.
 

W drugiej sali nie było nikogo. Marianne podeszła do półek z

poezją, zdjęła pierwszą książkę, która jej się nawinęła pod rękę i 
otworzyła ją. Stała tyłem do drzwi i wpatrywała się w stronice 
niewidzącymi oczami. Jej umysł pracował na najwyższych 
obrotach. Nie wiedziała, co myśleć o jego obecności w tym 
miejscu. Bała się, że za nią pójdzie, a jeszcze większy strach 
wywoływała w niej myśl, że tego nie zrobi. Gdy usłyszała 
spokojne męskie kroki, nie musiała się oglądać, żeby wiedzieć, że 
to on.
 

Podszedł i stanął obok niej, patrząc na tę samą półkę.

 

Nie mogła się powstrzymać: odwróciła głowę i ich spojrzenia

się spotkały.
 

– Co pana tu sprowadza? – wyszeptała.

 

– Chęć zobaczenia pani.

 

Jej serce zatrzepotało jak spłoszony ptak.

 

– Czy pan nie wie, że za pańską głowę wyznaczono ogromny

okup? Ludzie mojego ojca szukają pana bez przerwy. Nawet w tej 
chwili.
 

– Wiem.

 

Na chwilę zaległa cisza.

 

– Tamtego dnia… – zaczął – … gdy zatrzymał się ruch 

uliczny… powiedziała pani ojcu?
 

– Nie.

 

– Dlaczego nie?

 

– Bo istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, że jeżeli 

nawet pana złapią, to pana powieszą.
 

Znowu zapadła cisza.

 

Marianne poczuła, że policzki jej płoną.

 

– Jak pańskie ramię?

 

Nie miał temblaka. Nie miał go też podczas wypadku, wtedy,

na ulicy.
 

– Rana nie zaogniła się. Dzięki pani.

 

Na dźwięk tych słów znalazła się myślami znowu w 

magazynie i przypomniała sobie wszystko, co zaszło wtedy 
między nimi.
 

– Przykro mi z powodu Pickeringa – powiedział.

 

– A mnie nie. Przeciwnie, czuję ulgę. Nigdy nie chciałam za 

niego wyjść. To ojciec…
 

Przerwała ze świadomością, że powiedziała za dużo. 

Odwróciła się i odłożyła na stół książkę.
 

– Mój ojciec nie ma dokumentu, którego pan szuka. Pytałam 

go o to – mówiła dalej, próbując zmienić temat.
 

Zbliżył się do niej o krok.

 

Serce jej biło mocno, policzki ją paliły, ale się nie odsunęła 

ani nie obejrzała.
 

Nie odezwał się słowem. Nie musiał. Mimo jego milczenia 

wiedziała, co myśli.
 

– Sądzi pan, że on kłamie? Dlaczego pan tego nie przyzna?

 

Widziała jego zdecydowany wyraz twarzy i zaczęła się bać o 

ojca.
 

– Chce pan się zemścić nie na tym człowieku, co trzeba.

 

– Mylisz się – odrzekł cicho. – I chodzi tu nie o zemstę, tylko

o sprawiedliwość.
 

– A jakiej sprawiedliwej kary pan się dla niego domaga?

 

– Nigdy pani nie okłamywałem, Marianne. Teraz też powiem

prawdę. Dopilnuję, żeby zawisł.
 

– Mój ojciec ma rację. Pan ma urojenia. I jest pan 

niebezpieczny.
 

– Mam urojenia? – Poczuła za uchem jego oddech.

 

Poruszyła się.

 

– Jeżeli zacznę krzyczeć, będzie po panu, sir.

 

– Już jest po mnie. Moje życie jest w pani rękach. Może pani 

zażądać nagrody, którą pani ojciec wyznaczył za schwytanie mnie.
 

Zamknęła oczy, słysząc te słowa.

 

– Na co pani czeka? Jeżeli pani zdaniem mam urojenia i 

jestem niebezpieczny, proszę krzyczeć.
 

Nie dotknął jej, choć stał blisko, jednak pożądanie, jakie do 

siebie czuli, aż pulsowało w powietrzu. Powinna była krzyczeć, 
wiedziała jednak, że nie będzie. Czy on miał urojenia? Nie. Czy 
był niebezpieczny? Bardzo. Dla ludzi, którzy chcieli ją skrzywdzić
i dla jej ojca. Ale nie dla niej. Dla niej nigdy.
 

Powoli podniosła wzrok i napotkała jego oczy.

 

– Nie pozwolę panu go skrzywdzić! Wie pan o tym?

 

– Nie spodziewałbym się niczego innego.

 

– Marianne – wyszeptał i zbliżył się jeszcze o krok.

 

Wiedziała, że zamierza ją pocałować. Powinna była się 

odwrócić i uciec. A zamiast tego drżała w oczekiwaniu, przechyliła
głowę i czekała.
 

Zrobił to delikatnie, a mimo to ona nigdy dotąd nie czuła z 

taką intensywnością jego męskiej siły. Odwzajemniła pocałunek – 
z początku ostrożnie, a następnie odważniej, gdy poczuła się 
pewniej. Jej dłonie dotknęły jego piersi. Przesunęła je wyżej i 
objęła go za szyję, przylegając ciałem do jego ciała. Poczuła 
znajomy zapach drzewa sandałowego i zapragnęła, aby ta chwila 
trwała wiecznie. Wtedy przerwał pocałunek i odsunął się od niej.
 

Popatrzył w jej ciemne oczy i dostrzegł w nich mękę, która 

zajęła miejsce goszczącego tam przed chwilą wyrazu rozkoszy i 
zadziwienia.
 

– Nie powinienem był tego robić, przepraszam – powiedział 

cicho.
 

Po czym, patrząc wciąż na nią, pokręcił głową tak, jakby 

chciał zaprzeczyć temu, co się przed chwilą zdarzyło, a następnie 
odwrócił się i oddalił.
 

Została na miejscu sama, z rozpalonym ciałem i sercem 

łopoczącym jak ptak w klatce. Drżącymi palcami dotknęła ust. 
Całowała go namiętnie i zapamiętale. Ona, Marianne Winslow, 
która myślała, że nie zniesie ponownie dotyku mężczyzny, sama 
pocałowała rozbójnika, za którego głowę wyznaczono nagrodę 
pięciu tysięcy gwinei i który poprzysiągł zemstę na jej ojcu.

 

Gdy matka weszła do sali z poezją, Marianne wciąż stała 

nieruchomo, ze wzrokiem wbitym w tę samą stronicę tomiku 
wierszy.
 

– Poszła sobie wreszcie, dzięki Bogu. Pytała i pytała. 

Przydałoby się jej kilka lekcji subtelności. No a poza tym jest 
ostatnią osobą, która ma prawo plotkować o innych. Bo przecież 
słyszałam, co się opowiada o jej mężu. – Matka spojrzała na 
Marianne. – Wybrałaś już coś sobie?
 

– Sądzę, że wezmę ten tomik – wyjąkała Marianne i 

zamknęła książkę.
 

Matka przyjrzała jej się uważniej.

 

– Dobrze się czujesz? Jesteś taka zarumieniona.

 

– Czuję się doskonale. Tutaj jest dość ciepło, nie sądzisz?

 

– Pospiesz się, Marianne. Powiedziałam papie, że wkrótce 

wrócimy. A wiesz, jak on się o ciebie niepokoi.
 

– Tak, mamo – odrzekła, po czym wzięła książkę i poszła za 

matką.
 

Rafe Knight stał sam w swoim gabinecie, opierając się o 

gzyms kominka i spoglądając w ogień. Za oknami zapadał 
zmierzch, jednak on nie zaciągnął zasłon ani nie opuścił żaluzji. 
Dzisiejsze gazety leżały nieprzeczytane na biurku. Dokumenty od 
zarządcy majątku leżały nietknięte. Myśli Rafe’a zajmowała tylko 
jedna jedyna rzecz, a mianowicie to, co zaszło w bibliotece.
 

Marianne była córką Misbourne’a. Powtarzał to sobie w 

nieskończoność. Była kobietą, w której żyłach płynęła krew jego 
śmiertelnego wroga. Nie powinien i nie chciał jej pragnąć, a mimo 
to wciąż o niej myślał i tęsknił do jej dotyku i bliskości. Prawie od 
samego początku. Być może u podłoża tego wszystkiego 
znajdowała się po prostu niezaspokajana fizyczna potrzeba. Być 
może Callerton miał rację, gdy twierdził, że powinien jak 
najczęściej obcować z kobietami. Jednak myśl o intymnym 
kontakcie z inną kobietą niż Marianne pozostawiała go 
niewzruszonym. Pożądanie, które w nim płonęło, dotyczyło tylko 
tej jednej. Nikogo więcej.
 

Córka Misbourne’a, pomyślał znowu, choć w najmniejszym 

stopniu swego ojca nie przypominała. Nie miała niczego z tego 
potwora.
 

Rozmyślania Rafe’a przerwało pukanie i do gabinetu wszedł 

Callerton, wnosząc ze sobą wilgotny zapach nocy. Jego spojrzenie 
padło na butelkę brandy i do połowy napełnioną szklankę stojące 
na stole.
 

– Misbourne? – zagadnął.

 

Rafe nie odpowiedział. Podszedł do stołu, napełnił drugą 

szklankę i podał Callertonowi.
 

Obaj mężczyźni siedzieli przez kilka minut w milczeniu. 

Pierwszy odezwał się Callerton.
 

– Chodzi o Marianne Winslow, prawda?

 

– Musiałem ją zobaczyć.

 

– Do diabła! I po co?

 

Rafe pokręcił głową. Sam nie znał odpowiedzi na to pytanie. 

Wiedział tylko, że przymus wewnętrzny nie dawał mu spokoju. 
Nie powiedział Callertonowi, co zaszło w magazynie ani w 
wąskiej uliczce.
 

W milczeniu dopił swoją brandy.

 

– Ona jest jego córką, Rafe. Nie możesz się z nią spotykać.

 

– Ja się z nią nie spotykam.

 

– Nie? – zapytał Callerton. – Zaprzeczysz może, że jej 

pragniesz?
 

– Nie zaprzeczę. Ale to nie oznacza, że dążę do zaspokojenia 

tego pragnienia.
 

– Chryste Panie, masz w Londynie tyle kobiet do wyboru. 

Dlaczego to musi być właśnie ona?
 

Rafe sam zadawał sobie to pytanie.

 

– Ona może zniweczyć twoje plany. Jedno słowo ojcu i to ty, 

a nie Misbourne, zawiśniesz na szubienicy. Musisz się trzymać od 
niej z daleka. – Callerton wypił brandy jednym haustem. – Chyba 
że zmieniłeś zdanie, jeżeli chodzi o Misbourne’a.
 

– Nie mogę go zmienić – odrzekł Rafe. – Poświęciłem całe 

życie na szukanie tego drania.
 

Coraz silniej pragnął Marianne, ale też chciał głowy jej ojca. 

I wiedział, że nie może mieć jednego i drugiego.
 

Callerton miał rację, pomyślał. Powinien trzymać się od niej 

z daleka.
 

 ROZDZIAŁ SIÓDMY

 

Tego wieczora Marianne spędzała czas na lekturze. W 

drugim końcu salonu lady Misbourne stawiała pasjansa. Mimo że 
usilnie próbowała skupić się na książce, co chwila powracała 
myślami do pocałunku w bibliotece. I do słów o sprawiedliwości.
 

Zamknęła oczy i jeszcze raz w wyobraźni zobaczyła ojca 

klęczącego na drodze z zakrwawionymi ustami i zranionym 
policzkiem. Zagryzła wargę, płonąc ze wstydu i poczucia winy. Jak
mogła czuć jakiekolwiek pożądanie do człowieka, który zrobił coś 
takiego?
 

Teraz, kiedy nie patrzyły na nią bursztynowe oczy i nie czuła 

zapachu drzewa sandałowego, jej własne postępowanie 
przyprawiało ją o mdłości. Widziała, jak rozbójnik poczynał sobie 
z ludźmi w dzielnicy nędzy, a także z tymi na cmentarzu. Choć jej 
nie zrobiłby krzywdy, ojca obiecał doprowadzić na szubienicę. I 
żadne słowa nie były w stanie skłonić go do zmiany zdania.
 

Poza tym wcale nie była przekonana, że ten dokument istniał.

Kto wie, zastanowiła się. Może ojciec miał rację, twierdząc, że 
rozbójnik ma urojenia? W jaki sposób sprawiał, że zapomniała o 
strachu i wszelkiej ostrożności?
 

Wspomniała jeszcze raz ostatnie wydarzenia i stwierdziła, że 

ten człowiek ma na nią tak silny wpływ, że musi uznać go za 
niebezpieczeństwo także dla siebie. Jego bliskość sprawiała, że 
zapominała o bożym świecie i zachowywała się w sposób 
wcześniej dla siebie niewyobrażalny.
 

Naraz przyszło jej na myśl straszne słowo. Zdrada. Nie 

wydając go, zdradziła własnego ojca. Ale jeśli wyznałaby prawdę, 
czy także nie popełniłaby zdrady, tym razem wobec swojego 
wybawiciela?
 

Potrząsnęła głową. Na dobru ojca i dobru rodziny powinno 

jej zależeć ponad wszystko, pomyślała. Postanowiła wyznać 
prawdę i mieć nadzieję, że rozbójnik uniknie kary, zwłaszcza że 
przed sądem wyzna, że dwukrotnie ją uratował.
 

– Czy papa jest jeszcze w swoim gabinecie? – zapytała, która

podniosła wzrok znad pasjansa.
 

– Tak – odrzekła matka. – Sądzę też, że jest z nim twój brat, 

moja droga.
 

– A zatem, mamo, muszę cię przeprosić i pójść do papy.

 

Matka przytaknęła, nie podnosząc głowy znad kart.

 

Marianne szła powoli do gabinetu ojca z zamiarem 

postąpienia jak należy i jak przystoi córce znającej obowiązki 
wobec rodzica. Czyniła to jednak z ciężkim sercem i ściśniętym 
gardłem.
 

Stąpała cicho po marmurowej posadzce holu. Zatrzymawszy 

się przed drzwiami gabinetu, zrobiła głęboki wdech, aby uspokoić 
nerwy i nabrać odwagi. Drzwi były lekko uchylone, a z wnętrza 
dobiegały ciche głosy ojca i Francisa. Marianne, stojąc już z dłonią
na gałce u drzwi, usłyszała słowa brata:
 

– Mówiłem ci, że to draśnięcie nie powstrzyma go na długo. 

Obiecał, że cię dopadnie, a ja sądzę, że ma zwyczaj dotrzymywać 
słowa.
 

Marianne skamieniała. Stojąc bez ruchu przy drzwiach, 

słuchała dalej:
 

– Nie zrobi tego, jeżeli ja dopadnę go pierwszy – odrzekł 

ojciec gniewnym tonem.
 

– Czy ten dokument naprawdę jest wart twojego życia? – 

zapytał Francis.
 

– Tak – powiedział ojciec spokojnie, już nie z gniewem, lecz 

ze smutkiem głosie. – Oddałbym życie za to, żeby nie istniał.
 

Marianne doznała szoku. Czuła się tak, jakby krew skrzepła 

jej w żyłach. Wpatrywała się w ciemne mahoniowe drzwi, nie 
mogąc uwierzyć w to, co słyszy.
 

Zdrada, powiedziała do siebie po cichu i słuchała dalej.

 

– Co jest w tym dokumencie? – zapytał Francis. – Dlaczego 

nie ufasz mi na tyle, żeby mi powiedzieć?

 

– To nie jest kwestia zaufania – odrzekł ojciec. – Nie pytaj 

mnie o to nigdy więcej. Rozumiesz? Nigdy. I pamiętaj, że w tym 
domu moje słowo jest prawem. Rozumiesz, chłopcze?
 

– Rozumiem – potwierdził. – Ze względu na ciebie, ojcze, 

mam nadzieję, że dokument znajduje się w bezpiecznym miejscu. 
Bo kimkolwiek jest ten rozbójnik, on po niego przyjdzie. I 
przyjdzie także po ciebie.
 

Zapadła krótka cisza, po której usłyszała dźwięk odstawianej 

pustej szklanki.
 

– No nie stój tak. Zadzwoń po następną butelkę brandy.

 

Wycofała się bardzo szybko i bezszelestnie pobiegła po 

schodach na górę. Gdy w połowie drogi usłyszała dzwonek, nie 
zatrzymała się, tylko wpadła do swojej sypialni. Przekręciła klucz 
w zamku i stanęła plecami do drzwi, czując ściskanie w żołądku.
 

Rozbójnik miał rację! Nie dość, że ojciec miał dokument, to 

jeszcze nie zamierzał go na nią wymienić. Nie uwierzyłaby, gdyby 
nie usłyszała tego na własne uszy. Zresztą nawet teraz prawda 
docierała do niej z trudem. Po tym wszystkim, co się wydarzyło i 
co jej obiecywał; po tym jak mówił, że ją kocha i twierdził, że leży
mu zawsze na sercu jej dobro…
 

Na Boga, pomyślała. Był przecież jej ojcem! Jedynym 

człowiekiem, któremu bezgranicznie ufała… Do dzisiaj.
 

W dwie noce po tym, jak pocałował Marianne Winslow w 

bibliotece, Rafe stał w zaroślach ogrodu położonego naprzeciwko 
miejskiego domu Misbourne’a. Noc była na tyle jasna, że widział 
przed sobą mgiełkę własnego oddechu. Ciemne niebo rozświetlały 
gwiazdy. Od trzech godzin obserwował dom, czekając na 
odpowiedni moment.
 

Wokół było cicho i spokojnie. Wszystkie okna były 

zasłonięte żaluzjami. Rafe wiedział dokładnie, o której godzinie 
Marianne poszła spać. Wiedział też, że lady Misbourne zrobiła to 
pół godziny wcześniej i że każda z nich przebywa we własnym 
pokoju. Callerton, czuwający na swoim posterunku po drugiej 
stronie domu, powiedział mu, że jedyne światło w domu pali się w 
pokoju Marianne na samej górze. Rafe wiedział, że świece w jej 

sypialni będą płonąć długo po tym, jak zaśnie.
 

Wciąż o niej myślał, dlatego teraz zamknął oczy i wspomniał

letnią noc przed piętnastu laty. W jego oczach znów rozbłysła 
wściekłość i determinacja.
 

Poruszył palcami i wyczuł pod płaszczem nóż myśliwski. 

Pistolet tkwił naładowany i gotowy do strzału w jego kieszeni, a 
przy kostce, wewnątrz buta, Rafe ukrył metalowy pręt do 
podważenia okiennej ramy. Jednym skokiem przesadził ogrodzenie
i ruszył w stronę domu Misbourne’a.
 

Marianne nie mogła spać. Wstała więc i minęła śpiącą 

pokojówkę. Znała tu każdą deskę podłogi, wiedziała, która 
zaskrzypi pod jej nogami, a która nie. Bezszelestnie otworzyła, a 
potem zamknęła za sobą drzwi i cicho niczym duch zeszła na dół 
tylną klatką schodową, by znaleźć się w kuchni.
 

Było to jedyne miejsce, w którym mogła być naprawdę sama 

i spokojnie się zastanowić, co powinna uczynić.
 

Usiadła przy kuchennym stole i uświadomiła sobie, że od 

podsłuchanej rozmowy prawie nie widywała się z ojcem. Unikała 
go, bo bała się, że jednym spojrzeniem w jej oczy odkryje prawdę.
 

Zebrała myśli i stwierdziła, że ponad wszystko pragnie 

poznać tajemnicę. Postanowiła też nie unikać więcej ojca. Wstała i 
wzięła kandelabr, by wrócić do łóżka.
 

Szła cicho po schodach, a płonące świece sprawiały, że na 

ścianach tańczył jej cień. Gdy znalazła się w głównym holu, 
zauważyła światło sączące się spod drzwi gabinetu ojca. Dziwne, 
czyżby ojciec o tej porze nie spał? – pomyślała i udała się w stronę
gabinetu.
 

Gdy rozległo się ciche pukanie, Rafe, cały spięty, dosłownie 

zamarł w bezruchu. Zegar wskazywał drugą. Callerton nie 
zasygnalizował powrotu Linwooda, a przecież Misbourne nie 
pukałby do własnych drzwi. Nie było czasu na usunięcie stosów 
papierów ani na zasunięcie szuflad. Ani chwili, by zareagować, 
zanim drzwi się otworzą.
 

– Papo – odezwał się cicho znany mu głos i do pokoju weszła

Marianne.

 

Podniósłszy wzrok, od razu dostrzegła, kto stoi za biurkiem. 

Otworzyła szeroko oczy, ale nie krzyknęła.
 

Serce Rafe’a biło bardzo mocno. Przez głowę przelatywały 

mu myśli. Dotychczas Marianne nie wydała go ojcu, ale teraz 
jednak sytuacja była inna. Zakradł się jak złodziej do jej 
rodzinnego domu.
 

Myślał, że zaraz krzyknie i zadzwoni po służbę, ale nie 

uciekł. Stał jak skamieniały i patrzył w milczeniu, czekając na jej 
reakcję. Wyglądała pięknie, jak w nawiedzających go snach. Czas 
w męce niepewności zdawał się dłużyć w nieskończoność. 
Wreszcie ona opuściła wzrok i bardzo cicho zamknęła za sobą 
drzwi. Rafe odetchnął.
 

Marianne stała teraz przy drzwiach nieruchomo. Jej włosy, 

długie i rozpuszczone, błyszczały w blasku świec, a spod długiej 
koszuli nocnej wyłaniały się bose stopy. Jej wzrok przeniósł się na 
chwilę na papiery leżące na biurku i na odsunięte szuflady.
 

– Gdybym nie znała odpowiedzi, zapytałabym pana, co pan 

tu robi i dlaczego przeszukuje pan dokumenty mojego ojca – 
powiedziała cicho.
 

– Pani ojciec nie wyda mi dokumentu dobrowolnie. Muszę 

więc go sam odebrać.
 

– Chciał pan powiedzieć ukraść.

 

– Nie. – Pokręcił głową, patrząc jej prosto w oczy. – To pani 

ojciec jest złodziejem, nie ja. Ja usiłuję odzyskać to, co należy do 
mojej rodziny.
 

Twarz Marianne wyrażała niepewność. Rafe czekał na jej 

słowa, spodziewając się, że będzie zaprzeczała i zapewniała go, że 
Misbourne jest najlepszym pod słońcem człowiekiem i że nie 
zrobiłby czegoś takiego. Ona jednak nie powiedziała ani słowa.
 

– Nie broni pani go?

 

Rafe uniósł pytająco brwi i zobaczył, że ona zagryza wargę, a

potem odwraca wzrok. Zaraz jednak spojrzała na niego ponownie i
zapytała:
 

– Znalazł pan to, czego pan szuka?

 

– Nie – padła krótka odpowiedź, po czym Rafe, patrząc 

Marianne w oczy, wyszedł zza biurka i podszedł do niej bardzo 
wolno.
 

Zatrzymał się tak blisko, że jego buty dotykały prawie jej 

bosych stóp. Tak blisko, że czuł słodki i kuszący zapach.
 

– Co jest napisane w tym dokumencie, który mój ojciec tak 

bardzo chce ukryć a dla którego pan podejmuje tak wielkie 
ryzyko? – zapytała.
 

Nie mógł wyjawić jej prawdy.

 

– Co się zmieniło? Co sprawiło, że pani jest mi nagle gotowa 

uwierzyć?
 

– Nic się nie zmieniło – odrzekła, nie patrząc mu w oczy, a 

on wyczuł natychmiast, że kłamie. – Gdyby dokument był w 
pańskim posiadaniu – mówiła dalej – co by pan z nim zrobił?
 

– Ten dokument to dowód na to, że pani ojciec powinien 

wisieć.
 

– Cokolwiek mój ojciec zrobił… – powiedziała i zagryzła 

wargę, a w jej oczach pojawił się lęk. – Cokolwiek zrobił… nie 
zasługuje na śmierć.
 

– Nie ma pani racji, Marianne. Pani ojciec za to, co zrobił, 

powinien smażyć się w piekle.
 

Zamknęła oczy, słysząc te brutalne słowa, a on poczuł 

wyrzuty sumienia.
 

– Rozumiałby pan mnie, gdyby w tym wszystkim chodziło o 

pańskiego ojca – powiedziała.
 

– Ależ właśnie tak jest. Chodzi właśnie o mojego ojca – 

odrzekł gniewnie. – I o moją matkę.
 

– Co pan chce przez to powiedzieć? – zapytała, wpatrując się

w niego tak, jakby z jego oczu pragnęła wyczytać prawdę.
 

– Muszę już iść. Pani brat wróci niedługo do domu – 

powiedział, ale się nie poruszył.
 

Powietrze między nimi było aż gęste od napięcia i pożądania.

Jego wzrok przesunął się na skrywającą jej nagość długą koszulę 
nocną. Wyciągnął rękę, wziął od niej świecznik i postawił go na 
znajdującym się opodal stoliku. Następnie ujął jej dłoń. Odetchnęła
głębiej, jej piersi pod haftowaną koszulą nocną uniosły się i 

opadły, a ich koniuszki stwardniały. Na ten widok poczuł, że 
zasycha mu w ustach. Przełknął ślinę, wiedząc, że to, co robi, to 
szaleństwo.
 

– Gdyby nie była pani córką Misbourne’a… – powiedział.

 

– To co by pan zrobił? – wyszeptała.

 

– Wziąłbym panią w ramiona – odrzekł i wyczuł drżenie jej 

ciała. – O tak – wyszeptał i wciągnął w nozdrza zapach jej włosów.
– A potem przechyliłbym pani głowę, o tak…
 

– Tak… – wyszeptała zachęcająco.

 

– A potem bym panią pocałował.

 

Przechylił powoli głowę i ich wargi spotkały się. Pocałował 

ją, spełniając marzenie, które go nawiedzało od spotkania w 
bibliotece. smakował niespiesznie jej wargi, delektując się 
pieszczotą, drażniąc się aż do chwili, gdy jej język napotkał jego 
język. Jedną dłoń położył na jej biodrze, a drugą podtrzymywał jej 
głowę. Po chwili dotknął jej piersi. Wyczuł koniuszek twardy jak 
kamyk, po czym chwycił go przez bawełnę palcami. Marianne 
wstrzymała oddech i odsunęła głowę, patrząc na niego pełnymi 
przerażenia oczami. Oddychała ciężko, ale nie kazała mu przestać.
 

– Ja… – wyszeptała, wpatrując się w jego oczy. – My …nie 

powinniśmy tego robić.
 

– Nie powinniśmy – zgodził się.

 

Ponownie pocałował ją czule i wyszeptał:

 

– Ze wszystkich kobieta świata, akurat ty musisz być jego 

córką…
 

Jeszcze jeden ostatni pocałunek, uwolnił ją z objęcia, po 

czym cofnął się o krok i zniknął za otwartym oknem.
 

Marianne odprowadzała go wzrokiem, nie mając pojęcia, co 

o tym wszystkim myśleć. Serce waliło jej jak młotem, usta od 
pocałunków były lekko nabrzmiałe, a piersi tęskniły boleśnie za 
jego dotykiem. Pragnęła go aż do bólu i była tym zdumiona. 
Mimowolnie wyobraziła sobie, jak by reagowała na pieszczoty, 
gdyby nie dzieliło ich ubranie. Marianne spojrzała na biurko, na 
powysuwane szuflady i stosy papierów, które się na nim piętrzyły. 
Pomyślała o dokumencie, który był dla ojca tak ważny, że nie 

chciał go oddać nawet za cenę życia córki.
 

Podeszła do okna i cicho je zamknęła, a potem zaciągnęła 

zasłony – tak jak co noc czynił to ojciec. Następnie rozpoczęła 
spokojne i metodyczne przeszukiwanie od miejscu, w którym 
rozbójnik je przerwał.
 

Nie wiedziała, czego szuka, a mimo to przeglądała wszystkie 

papiery, przekonana, że pozna ten właściwy dokument, kiedy go 
zobaczy. Czytała, oglądała, przeszukiwała każdą szufladę, każdą 
szafę i półkę. Znalazła wiele rzeczy, których ojciec wolałby jej nie 
pokazywać. Mały portrecik kobiety, która nie była jej matką, 
wielki zwój białych szeleszczących banknotów związanych 
wstążką, oraz okropną talię kart z namalowanymi na odwrocie 
nagimi kobietami w prowokujących pozach. Nie znalazła niczego, 
co mogło być „tym dokumentem”.
 

W pewnej chwili usłyszała, że otwierają się drzwi frontowe i 

że ktoś je cicho zamyka. To Francis, pomyślała, przypominając 
sobie ostrzeżenie rozbójnika i nie próbując nawet posprzątać 
dowodów swoich poszukiwań. Francis tymczasem otworzył drzwi 
bez pukania i z zaskakującą prędkością. Gdy ją zobaczył, 
znieruchomiał. Następnie wszedł do gabinetu i bardzo cicho 
zamknął za sobą drzwi.
 

– Wiem, że papa ma ten dokument – powiedziała, a on nie 

zrobił najmniejszego wysiłku, żeby zaprzeczyć. – Muszę się 
dowiedzieć, co to za dokument – dodała.
 

– Czymkolwiek on jest, nie możesz się spodziewać, że go 

beztrosko przechowuje z innymi papierami – odparł Francis, a ona 
z wyrazu jego oczu domyśliła się prawdy.
 

– Ty już go szukałeś – powiedziała.

 

– Nie ma go tutaj. Ani w sejfie – oznajmił.

 

– Powiedz, Francis, co to za dokument, dla którego ten 

człowiek mnie uprowadził, a papa zaryzykował moje życie, byle 
tylko go nie oddać?
 

– Tego i ja chcę się dowiedzieć.

 

Francis wyjął z kieszeni kawałek papieru, pomięty tak, jakby 

zgnieciono go w kulkę a potem rozprostowano, i pokazał jej trzy 

słowa, które napisał rozbójnik.
 

– W roku 1795 coś się wydarzyło na Hounslow Heath – 

powiedział. – Przesiaduję teraz w archiwum i czytam wszystkie 
egzemplarze The London Messenger z tego roku, żeby się 
dowiedzieć, co to było.
 

– Znalazłeś coś?

 

– Jeszcze nie.

 

– Powiesz mi, jak znajdziesz?

 

– Lepiej, żebyś zostawiła to mnie. Nasz ojciec wynajął ludzi, 

którzy szukają tego łotra. Jeżeli oni go nie znajdą, ja to zrobię.
 

– Nie rozumiesz mnie… – Pokręciła głową. – On, gdyby 

chciał, mógłby z łatwością papę zabić. I… – odwróciła na chwilę 
wzrok – … mógłby mnie… wykorzystać. Ale tego nie zrobił. Dwa 
razy powstrzymał się od tego. Uważa, że papa jest odpowiedzialny
za jakąś okropną zbrodnię, o której nie chce mówić.
 

– Marianne, on cię uprowadził w dzień twojego ślubu, 

przystawił pistolet do głowy ojca i spowodował, że straciłaś 
Pickeringa jako narzeczonego. A ty go bronisz?
 

– To wszystko prawda. Jednak mimo to on nie jest taki, jak 

myślisz. To człowiek twardy i bezwzględny. Człowiek, który się 
nie cofa i nie waha. Mimo jakiejś mrocznej aury, która go otacza, 
nie mogę odeprzeć wrażenia, że to człowiek uczciwy…
 

– Uczciwy?! Marianne, ty chyba postradałaś zmysły. Nie 

wyobrażaj sobie, że to jakiś Claude Duval, rozbójnik dżentelmen, 
który będzie z tobą tańczył i cytował poezję miłosną… A może… 
Może on już to zrobił? I dlatego ty masz do niego słabość?
 

– Nie mów głupstw – burknęła Marianne, obawiając się, że 

brat jest zbyt bliski prawdy. – Biorąc pod uwagę moją przeszłość, 
raczej nie jestem zdolna do tego, żeby mieć słabość w stosunku do 
jakiegokolwiek mężczyzny.
 

Brat odwrócił wzrok.

 

– Wybacz mi, Marianne. Nie powinienem był tego mówić.

 

– Powinnam teraz uporządkować papiery papy. Nie byłoby 

dobrze, gdyby się dowiedział, co tu robiłam dziś w nocy.
 

Przypomniała sobie pocałunek rozbójnika i jego rękę na swej

piersi. I policzki zaczęły jej płonąć. Rzeczywiście niedobrze by 
było, gdyby ojciec się o tym dowiedział.
 

– Pomogę ci – zaofiarował się brat i oboje zaczęli odkładać 

papiery na miejsce.
 

– Więc nie było go w biurku?

 

– Ani w żadnym innym oczywistym miejscu w gabinecie.

 

– Ten dokument może być gdziekolwiek. A ty nie masz 

wielkiej nadziei na jego znalezienie.
 

– Mam. Jeżeli go odpowiednio zastraszę. – Rafe popatrzył na

Callertona. – Gdy dojdzie do wniosku, że krążę już koło miejsca, 
w którym papier się znajduje, usunie go stamtąd.
 

– A jak go do tego skłonisz?

 

– Już ja go będę umiał postraszyć. Tym bardziej że wygląda 

na to, że on z każdym dniem staje się coraz bardziej nerwowy. To 
się uda. Tylko trzeba go dokładniej obserwować.
 

On naprawdę jest nerwowy, pomyślał Rafe w parę dni 

później, obserwując Misbourne’a rozglądającego się skrycie po 
oranżerii w ogrodzie botanicznym. Rafe tymczasem w 
najmniejszym stopniu nie interesował się egzotycznymi roślinami i
mógł się założyć, że Misbourne też się nimi nie interesuje. 
Przyszedł tu jednak z żoną i Marianne, by pokazać się w 
towarzystwie i stawić czoło plotkom na temat Pickeringa.
 

Wzrok Rafe’a pobiegł ku Marianne i ich spojrzenia spotkały 

się. Zaraz jednak udała, że interesuje się jakąś rośliną i że słucha, 
co mówi ojciec. Po chwili jednak znowu popatrzyła na niego i 
uśmiechnęła się nieznacznie. Rafe wiedział, że powinien odwrócić 
wzrok, ale nie umiał. Nagle zauważył, że Marianne patrzy na coś, 
co znajduje się za jego plecami i że wyraz jej twarzy zmienia się 
diametralnie.
 

Pobladła tak, że jej policzki stały się białe jak kreda. 

Otworzyła szeroko oczy, najwyraźniej zszokowana i przerażona, 
ale ani ojciec, ani jej matka nie zauważyli, że zaraz zemdleje. 
Ruszył szybko w jej stronę i zdążył ją chwycić, zanim osunęła się 
na ziemię.
 

– Pański płaszcz, sir – poinstruował Misbourne’a, a ten zdjął 

płaszcz i rozpostarł go na ziemi.
 

Następnie położył Marianne delikatnie na płaszczu. Była 

śmiertelnie blada i wiotka, jej długie rzęsy trzepotały, a policzki 
miały barwę kości słoniowej. Kiedy otworzyła oczy, Rafe zobaczył
w nich przerażenie, które ustąpiło natychmiast po tym, jak go 
rozpoznała. Patrzyła na niego tak jak kiedyś, w dzielnicy nędzy, 
gdy ją uratował, a on poczuł, że serce mu się ściska. Zapragnął 
wziąć ją w ramiona i utulić, obronić przed tym, co ją przeraziło. 
Lecz nad nią, z niepokojem, pochylał się już Misbourne.
 

– Marianne? – powiedział.

 

– On tu był, papo – wyszeptała.

 

– Rozbójnik?

 

Misbourne mówił tak cicho, że Rafe musiał wytężyć słuch.

 

– Nie, nie on – odrzekła. – To był Ro…

 

Przerwała, niezdolna wymówić tego nazwiska.

 

Misbourne pobladł, a Rafe’owi wydało się, że widzi w jego 

oczach wielki strach. Zaraz jednak hrabia opanował się i zwrócił 
ostro do lokaja:
 

– James, proszę natychmiast sprowadzić powóz. Lady źle się 

poczuła.
 

Marianne spróbowała usiąść, ale Misbourne kazał jej się 

położyć.
 

– Nie ruszaj się, dziewczyno – polecił.

 

– Ale ja czuję się lepiej – zapewniła, przebiegając wzrokiem 

tłum zgromadzonych wokół nich gapiów. – Wyjdźmy stąd już, 
proszę.
 

Marianne była drobna i szczupła, lecz Misourne był 

człowiekiem po sześćdziesiątce i otyłym. Wystarczyło, żeby się 
schylił, a już czerwieniał na twarzy. Podniósł teraz wzrok na 
Rafe’a i ich spojrzenia się spotkały.
 

– Dziękuję panu. Zadziałał pan szybko, ratując moją córkę 

przed zranieniem.
 

Rafe kiwnął głową. Jego twarz stanowiła niewzruszoną 

maskę skrywającą uczucia.
 

– Mój powóz czeka gotowy na zewnątrz. Proszę z niego 

skorzystać, jeżeli nie chcą państwo czekać na własny…
 

Misbourne wpatrywał się w Rafe’a z niezwykłą 

intensywnością.
 

– Jeżeli to nie sprawi panu kłopotu, sir… – powiedział.

 

– Żadnego – odrzekł.

 

Po czym, nie prosząc Misbourne’a o pozwolenie, wziął 

Marianne w ramiona i zaniósł ją do powozu. Lady Misbourne 
wsiadła za córką, a Misbourne zawahał się przy otwartych 
drzwiczkach.
 

– Jestem pańskim dłużnikiem, sir – powiedział z taką 

szczerością, o jaką Rafe go nie podejrzewał.
 

Stali zaledwie o dwie stopy od siebie. Rafe czuł, że gotuje się

w nim krew, i zastanawiał się, czy jego oczy zdradzają nienawiść. 
Trwało to jednak tylko chwilę, bo Misbourne wsiadł do powozu, a 
Rafe zamknął za nim drzwiczki. A potem stał, patrząc, jak powóz 
się oddala.
 

Tłum ciekawskich już się rozchodził. Rafe zdecydowanym 

krokiem ruszył do domu i w połowie drogi uświadomił sobie, że 
się nie przedstawił.
 

 ROZDZIAŁ ÓSMY

 

Koszmar, który ustąpił, gdy Marianne poznała rozbójnika, 

powrócił w nocy. Zaczął się tak, jak zwykle, gdy położyła się spać 
w swojej sypialni. Jednak tym razem, gdy w jej śnie pojawił się 
łotr i towarzyszący mu słodkawy zapach cygara, uświadomiła 
sobie, że nie są sam na sam. Bowiem między nią i człowieka, 
którego nazwiska nie była zdolna wymówić, wkroczył rozbójnik.
 

– Nie tym razem, Rotherham – powiedział. – Nigdy więcej!

 

Następnie zadał łotrowi kilka ciosów – dokładnie tak jak w 

dzielnicy nędzy i na cmentarzu. Marianne we śnie uświadomiła 
sobie, że łotr nie żyje, co bardzo ją ucieszyło. Kiedy rozbójnik się 
odwrócił i wyciągnął do niej rękę, ciemności zniknęły i zrobił się 
dzień, a pokój, w którym się znajdowali, nie należał do niej, tylko 
do człowieka, który ją uratował.
 

Przyjęła pomocną dłoń, a następnie ujęła jego twarz i 

pocałowała najpierw policzki, a potem usta, z namiętnością, o 
którą siebie nie podejrzewała.
 

Kiedy się obudziła, nie krzyczała ze strachu, jak zwykle po 

tym, gdy nawiedził ją koszmarny sen. Czuła się bezpieczna, bo 
oczyma wyobraźni widziała nie tamtą wychudłą twarz o jasnych 
oczach, tylko parę ciepłych znajomych oczu w kolorze bursztynu.
 

– To niemożliwe – powiedziała lady Misbourne. – On jest na 

kontynencie i nie odważyłby się pokazać ponownie w Londynie.
 

– Ja wiem, co widziałam, mamo – obstawała przy swoim 

Marianne.
 

– Musisz się mylić, moje dziecko. Twoje złe wspomnienia z 

pewnością obudziła ta historia z rozbójnikiem. Czy nie pamiętasz, 
że dawniej, zanim on opuścił kraj, widziałaś go wszędzie?
 

Matka, ściskając jej dłoń, spojrzała na ojca.

 

– Być może masz rację, mamo – przyznała w końcu.

 

Być może… No tak, być może to rozbudzone przez 

rozbójnika zmysły wywoływały te koszmary.
 

– Czy nie powinniśmy odwołać mojego przyjęcia 

urodzinowego? – zapytała. – Nie jestem w nastroju do 
świętowania.
 

– Nie chcę o tym słyszeć – odrzekł ojciec. – Potrzebujesz 

czegoś, co odwróci twoją uwagę od wszystkiego, co się zdarzyło. 
A poza tym teraz, kiedy Pickering zniknął z horyzontu, musimy 
pomyśleć o nowym narzeczonym dla ciebie. Zaprosiłem 
wszystkich kawalerów do wzięcia z całego Londynu. Z młodym 
Wilcoksem włącznie. Ten dżentelmen od dawna wyraża podziw 
dla ciebie.
 

Marianne poczuła atak paniki i skurcz żołądka. Zaczęła 

liczyć oddechy, szukając wzrokiem Francisa, który stał oparty o 
ścianę.
 

– Ależ ojcze – powiedział Francis – ty z pewnością żartujesz. 

Wilcox jest dependentem adwokackim. Nie ma ani pieniędzy, ani 
pozycji w towarzystwie. Nie jest Marianne godny. Po tej historii z 
Pickeringiem pachnie to desperacją. Zanim ponownie zaczniemy 
działać, powinniśmy poczekać, aż opadnie kurz.
 

– Zapominasz się, Francisie – odrzekł ojciec. – Ja wiem, co 

jest dla Marianne najlepsze. Im wcześniej wyjdzie za mąż, tym 
lepiej – dodał tak, jakby Marianne nie było w pokoju.
 

– Nawet pomimo to, że sprawa z rozbójnikiem nie jest 

rozwiązana? – zapytał Francis.
 

– Rozbójnik to niewielka sprawa w porównaniu z 

ważniejszymi planami. – Ojciec machnął ręką na znak, że zamyka 
dyskusję. – Moi ludzie w końcu go złapią.
 

– Jak dotąd, nie wpadli nawet na jego trop. Nie mają 

dosłownie nic. Nikt nie puścił pary z ust, nawet znając wysokość 
nagrody. On wciąż jest na wolności. I stanowi zagrożenie, nie 
tylko dla ciebie, ale i dla Marianne.
 

– Szuka go dwustu moich ludzi. Co więcej mogę zrobić?

 

– Przygotować zasadzkę z przynętą.

 

– Chyba zapomniałeś, że tego już próbowaliśmy – odrzekł 

ojciec. – Bez powodzenia.
 

– On zna każdy nasz ruch. Musi nas dobrze obserwować. 

Udaj się więc, ojcze, do swego banku i przynieś z sejfu jakieś mało
ważne papiery. To go przywabi. I tym razem gdy się tu pojawi, 
będziemy na niego czekali.
 

– Może to i dobra myśl – przyznał ojciec.

 

– Nie!

 

Marianne wypowiedziała to słowo, zanim zdołała się 

powstrzymać.
 

– Nie chcesz, żeby został schwytany? – zapytał ojciec.

 

– Jeżeli go złapiecie, wszyscy się dowiedzą, że zostałam 

uprowadzona. Wyjdzie to na jaw na sali sądowej, gdzie będą 
dziennikarze. – Było to jedyne usprawiedliwienie dla swej reakcji, 
jakie zdołała wymyślić. – Jeżeli rozejdzie się wieść, że nie było 
mnie w domu przez kilka dni i nocy i że znajdowałam się w 
męskim towarzystwie bez przyzwoitki…
 

Nie musiała kończyć, bo wszyscy wiedzieli, że skandal 

dotknie całą rodzinę.
 

– Źle mnie rozumiesz, Marianne – odezwał się ojciec. – Jest 

to prywatna sprawa rodzinna, ogromnie delikatna. Nigdy nie 
zamierzałem iść z nią do sądu.
 

– Ale przecież mówiłeś, że zamierzasz z nim skończyć – 

powiedziała Marianne, patrząc na ojca zdziwiona.
 

– I tak uczynię, kochanie – odrzekł z taką cierpliwością, z 

jaką mówi się do dziecka. – Zamierzam policzyć się z nim 
osobiście.
 

– Osobiście? Nie rozumiem.

 

– Mamy tu do czynienia z robactwem, Marianne. A robactwo

się eksterminuje. Gdy to się dokona, nie będziesz musiała już o 
nim myśleć ani martwić się o cokolwiek innego.
 

Oczy Marianne powiększyły się z przerażenia.

 

– Ojcze, przerażasz Marianne takimi szczegółami – odezwał 

się Francis.
 

– Wybacz mi, moja droga. Jedynym moim celem jest ciebie 

chronić.

 

Słysząc te słowa, przypomniała sobie o dokumencie, który 

był dla ojca ważniejszy niż jej życie.
 

– Eleanor – zwrócił się ojciec do matki. – Zaprowadź 

Marianne na górę. Jestem pewien, że macie mnóstwo pracy 
związanej z przygotowaniem jej dwudziestych pierwszych 
urodzin.
 

– Skończone, proszę panienki – powiedziała pokojówka i 

cofnęła się, żeby Marianne mogła ocenić fryzurę układaną 
pracowicie przez ostatnią godzinę. – Wygląda panienka teraz 
zupełnie inaczej. I naprawdę pięknie.
 

– Ma rację. Wyglądasz inaczej – orzekł Francis od drzwi.

 

Marianne czuła, że palą ją policzki.

 

– Wolałabym, żeby papa odwołał ten bal.

 

– I pozwolił rozbójnikowi wygrać i tryumfować? – zapytał 

Francis.
 

– To nie ma nic wspólnego z rozbójnikiem – powiedziała, 

mijając się z prawdą.
 

Bardzo jednak się niepokoiła z powodu planów, jakie snuli 

ojciec i Francis. W jej wyobraźni majaczył też cień Rotherhama.
 

– Mówiliście z papą o planie, jaki opracowaliście, żeby go 

złapać… – zaczęła. – Co wiesz na ten temat?
 

– Wiem tylko, że w przyszłym tygodniu są twoje dwudzieste 

pierwsze urodziny, a dziś wieczorem jest bal dla ich uczczenia, 
Marianne. I że nasz ojciec zjawi się tu za chwilę, by poprowadzić 
cię do sali balowej, gdzie powitasz gości. Wiem, że masz 
obowiązek wyglądać pięknie i dobrze się bawić. I sprawić, by 
matka była z ciebie dumna, a ojciec zadowolony, że wydał na ten 
bal pieniądze. Dziś wieczorem, zwłaszcza dziś wieczorem nie 
powinnaś myśleć o tym łotrze.
 

Jednak ona o nim myślała, i to intensywniej niż 

któregokolwiek innego wieczoru.
 

Spojrzała w lustro na klasyczną fryzurę, tak bardzo modną w 

tym sezonie. Włosy upięte wysoko, opadały w dół luźnymi 
puklami. Rzeczywiście, wyglądam inaczej, pomyślała. Jednak nie 
miało to nic wspólnego z fryzurą czy też blisko setką gości 

czekających na nią na sali balowej. Ani z młodzieńcem o 
woskowej cerze noszącym nazwisko Wilcox. Tylko z parą 
bursztynowych oczu i z tym, co się stanie, gdy ojciec złapie tego, 
do którego te bursztynowe oczy należą.
 

Rafe stał oparty o ścianę koło okna i obserwował 

Misbourne’a wprowadzającego córkę do sali balowej.
 

Rozległ się szmer podziwu, a Marianne zarumieniła się 

zażenowana. Suknię miała białą ze stanikiem wyszywanym 
różowymi perłami i przepasaną różową wstążką. Spódnica tej 
sukni wykończona była obrębkiem w półokrągłe ząbki z różowej 
koronki. Twarz Marianne okalały jasne loki, które sprawiały, że 
wyglądała jak ciemnooka Afrodyta.
 

– Misbourne szuka kogoś, kto zastąpi Pickeringa – odezwał 

się Devlin. – A ja muszę przyznać, że chętnie bym się z nią 
zabawił.
 

– No, no. Uwaga naprawdę godna dżentelmena – powiedział 

Rafe zirytowany.
 

– A ty nie zabawiłbyś się z nią? Gdybyś miał choćby 

najmniejszą na to szansę?
 

– No cóż. Nie chciałbym skończyć przed ołtarzem – odrzekł 

chłodno Rafe.
 

– Żaden z nas by tego nie chciał – dopowiedział Fallingham. 

– Nie jesteśmy materiałem na mężów dla debiutantek. Więc nie 
wiem, dlaczego Misbourne nas zaprosił.
 

– Jesteśmy piątką najbardziej znanych kawalerów do wzięcia

– odezwał się Bullford. – A on szuka męża dla córki. Dlatego nas 
zaprosił. Krążą plotki, że wydał na ten bal krocie.
 

– Słyszałem, że na liście gości jest Prinny, choć nie mam 

pojęcia, jak się na nią dostał – powiedział Razeby.
 

– A ja słyszałem, że jest drugi w kolejce do zaręczyn po 

Fredericku Wilcoksie.
 

Rafe także o tym słyszał.

 

– Nigdy o tym Wilcoksie nie słyszałem. Kim on jest, u 

diabła?
 

– Raczej niezbyt dobrym materiałem na męża dla córki 

hrabiego – odrzekł Bullford, a Fallingham uśmiechnął się 
ironicznie.
 

– Hrabia musi się bardzo spieszyć z wydaniem jej za mąż. 

Kto wie, być może mała lady Marianne nie jest tak czysta, na jaką 
wygląda.
 

Roześmiali się. Rafe także, choć w skrytości ducha miał 

ochotę dać Fallinghamowi w twarz.
 

Oddalił się więc zaraz bez słowa, zanim ta pokusa wzięła u 

niego górę.
 

– Co mu się stało? – usłyszał jeszcze pełen zdziwienia głos 

Fallinghama, lecz zanim ktoś odpowiedział, znalazł się poza 
zasięgiem słuchu.
 

Trzymał się na uboczu, jednak bez przerwy obserwował 

Marianne. Przekonywał sam siebie, że jest tutaj, by zbierać 
informacje, jednak obserwował nie Misbourne’a, tylko jego córkę. 
Wiedział, że robiąc to, wiele ryzykuje. Nie mógł się jednak 
powstrzymać. Czuł wewnętrzny przymus, by być w pobliżu 
Marianne.
 

Ona zdawała się wyczuwać jego obecność i zobaczyła go 

wreszcie, gdy tańczyła z Wilcoksem. Ich spojrzenia spotkały się na
kilka sekund, a w jej oczach pojawił się błysk. Jednak w żaden 
inny sposób nie zdradziła, że go rozpoznała.
 

– Dziękuję, papo, że zadałeś sobie dla mnie tyle trudu.

 

Marianne zmusiła się do uśmiechu, wiedząc, że zaproszenie 

tylu osób, dosłownie całej śmietanki towarzyskiej, musiało go 
kosztować wiele wysiłku.
 

– Nie był to żaden trud, kochanie. Cieszę się, że jesteś 

szczęśliwa. Możesz dziś wieczorem wybierać spośród swoich 
tancerzy.
 

Zagryzła wargę i nie mogąc się powstrzymać, spojrzała w 

stronę rozbójnika. Jego przyjaciele wciąż stali w tym samym 
miejscu, jednak on zniknął. Poczuła, że serce przestaje jej na 
chwilę bić i ekscytacja balem przygasa. Uśmiechała się jednak, 
żeby ojciec się w niczym nie zorientował.
 

– Większość z nich nie została mi przedstawiona.

 

– To żaden problem. Dopilnuję, żebyś poznała, kogo należy.

 

– Znasz wszystkich, którzy tutaj są? – zapytała.

 

– Poniekąd.

 

– Nawet tych dżentelmenów przy oknach, tych, co mają 

reputację niebezpiecznych rozpustników?
 

– Plotkarze przesadzają. Widzę tam trzech wicehrabiów i 

dwóch bogatych dżentelmenów… Wszyscy są młodzi i nieżonaci.
 

– Papo! – upomniała ojca Marianne, po czym odwróciła się i 

zobaczyła, że w ich kierunku zmierza rozbójnik.
 

Serce przestało jej bić. W żołądku poczuła ściskanie. On nie 

zamierza chyba podejść do mnie przy papie? – pomyślała 
przerażona. Ale taki właśnie miała zamiar.
 

– Milordzie – skłonił się lekko, a z jego oczu, gdy patrzył na 

ojca, zniknęła serdeczność.
 

– Lady Marianne…

 

Podobnie jak w ogrodzie botanicznym jego głos zabrzmiał 

dźwięcznie i pięknie. Poczuła, że na policzki wypływa jej 
rumieniec.
 

– Czy będę miał zaszczyt zatańczyć z panią następny taniec?

 

Nie poprosił o to ojca, nie zaczekał też, aż zostanie jej 

przedstawiony.
 

– Z przyjemnością z panem zatańczę – powiedziała, zanim 

ojciec zdążył coś powiedzieć, po czym spojrzała na ojca pytająco. 
– Papo?
 

Ojciec nie wyglądał na rozgniewanego. Widział w rozbójniku

jedynie człowieka, który pomógł im w ogrodzie botanicznym. 
Marianne nie mogła jednak nie zauważyć dziwnego wyrazu, jaki 
pojawił się na jego twarzy, gdy popatrzył rozbójnikowi w oczy.
 

– Marianne, pozwól sobie przedstawić: pan Rafe Knight – 

powiedział tonem niezdradzającym, co myśli.
 

– Panie Knight, bardzo mi miło – odparła i dygnęła.

 

W następnej chwili w obecności ojca i londyńskiej socjety 

ujął ją za rękę i poprowadził do tańca.
 

Tańczyli taniec szkocki, podczas którego trudno było 

rozmawiać. Nie zapewniał on też partnerom bliskości.

 

– Rafe Knight – powtórzyła, patrząc mu w oczy.

 

Znała w końcu jego imię i nazwisko. Wiedziała też, że 

nadarza się okazja, o którą tak bardzo się modliła.
 

– Marianne Winslow – powiedział swoim dźwięcznym 

głosem.
 

Nie mogła się powstrzymać – uśmiechnęła się radośnie, a 

potem muzyka kazała im się od siebie oddalić. Gdy po kilku 
chwilach znaleźli się ponownie dość blisko siebie, powiedziała bez
tchu:
 

– Muszę z panem porozmawiać, na osobności. To ważne…

 

Nie dokończyła, bo przyszła kolej na zmianę partnerów. 

Zdążyła tylko podać miejsce spotkania – pokój, w którym 
odpoczywają panie. Na pożegnanie lekko pogłaskał kciukiem jej 
dłoń i taniec dobiegł końca. Choć poczuł się nieswojo, pospieszył 
jednak do gabinetu.
 

Marianne szła powoli, rozglądając się wśród ludzi 

znajdujących się w holu i na schodach i szukając wzrokiem tylko 
tego jedynego – rozbójnika noszącego imię Rafe Knight.
 

W pewnej chwili uczuła na ramieniu jego delikatne 

dotknięcie.
 

– Panie Knight – powiedziała onieśmielona, gdy byli już w 

gabinecie.
 

– Sądzę, lady Marianne, że znamy się już na tyle dobrze, że 

możemy sobie mówić po imieniu.
 

– Rafe… – poprawiła się posłusznie.

 

– Tamtego dnia, w ogrodzie botanicznym… kogo 

zobaczyłaś?
 

– Nikogo – odrzekła pospiesznie, odwracając wzrok.

 

Jednak on zdążył zauważyć cień, który pojawił się w jej 

oczach.
 

Wiedział, że kłamie, bo wspomnienie jej przerażonej twarzy 

prześladowało go od tamtego dnia. Wiedział też, co by zrobił, 
gdyby dopadł winowajcę.
 

Dotknął pieszczotliwie palcami jej policzka, a ona spojrzała 

mu w oczy, badała go wzrokiem tak, jakby chciała znaleźć 

przyczynę mroku mieszkającego w jego duszy.
 

– Mamy niewiele czasu – powiedziała. – Matka się 

zorientuje, jeżeli nie będzie mnie zbyt długo.
 

– Twoi rodzice dobrze cię strzegą.

 

– Rzeczywiście – potwierdziła cicho, odwracając wzrok z 

widocznym zmieszaniem.
 

Ale po chwili skupiła się i dodała:

 

– Mój ojciec i brat planują wywabić cię z ukrycia i wciągnąć 

w pułapkę.
 

– Nie mam nic przeciwko pułapce, zwłaszcza sądowej, jeżeli 

Misbourne też zostanie w nią wciągnięty.
 

– Ty nie rozumiesz – odrzekła. – Ojciec nie zamierza 

wytoczyć ci procesu sądowego. On zamierza cię zabić.
 

Roześmiał się krótko, ironicznie.

 

– Nie znasz mojego ojca, Rafe. Choć to może się wydawać 

nie do wiary, on naprawdę zamierza cię zabić.
 

– Nie wątpię w to ani przez moment, Marianne. Pamiętasz 

chyba, że dotychczas to nie ja nie wierzyłem w jego zdolność do 
zabójstwa – odrzekł Rafe i zaraz widząc wyraz jej oczu, 
pożałował, że zachował się tak brutalnie.
 

– Marianne. – Chwycił ją za ręce. – Wybacz mi. 

Zapomniałem, że to twój ojciec. Nie chciałem cię zranić.
 

– On jest moim ojcem – powiedziała, patrząc mu w oczy. – I 

zdaję sobie sprawę, że ostrzegając cię, dopuszczam się zdrady 
wobec mojej rodziny. Dopuszczałam się jej zresztą od chwili, gdy 
cię poznałam. Nie chcę, żeby zrobił ci krzywdę. – Spuściła wzrok, 
jakby zawstydzona. – I nie chcę też, żebyś ty skrzywdził jego.
 

Te słowa zabrzmiały miękko w ciszy, która panowała w 

gabinecie. Rafe zapragnął pocieszyć Marianne, zapewnić ją, że jej 
ojciec jest bezpieczny. Jednak nie mógł jej okłamywać ani dawać 
fałszywej nadziei.
 

– Dziękuję za ostrzeżenie – powiedział. – Rozumiem twój 

dylemat.
 

– Naprawdę? – zapytała, podnosząc na niego wzrok.

 

– Oczywiście. Oboje jesteśmy w trudnej sytuacji.

 

Pomyślał, że los bawi się nimi w okrutną grę. Złapali się za 

ręce i zamilkli na chwilę.
 

– Czy przyszedłeś dziś tutaj, żeby śledzić ojca? – zapytała i 

czekała na odpowiedź z zapartym oddechem.
 

– Nie, Marianne. Przyszedłem, żeby zobaczyć ciebie – 

odrzekł i przyciągnął ją do siebie.
 

– Przebywanie tutaj jest dla ciebie niebezpieczne.

 

– Bardzo niebezpieczne – zgodził się, dotykając ustami jej 

ust.
 

Pocałunek był taki, o jakim marzył przez ostatnie noce. 

Długi, tak długi, że Marianne zabrakło tchu i sił, a nogi ugięły się 
pod nią. Oplotła jego szyję ramionami i palce zanurzyła w jego 
włosach. Wyczuwał w niej namiętność, która tak bardzo 
kontrastowała z niewinnością i nieśmiałością.
 

I w tej chwili zapomniał o Misbournie. Zapomniał o 

dokumencie i swoich piętnastoletnich poszukiwaniach. Teraz 
liczyła się dla niego tylko Marianne Winslow i namiętność, która 
między nimi istniała.
 

Jego dłonie ześliznęły się na jej piersi, tak jak to sobie nieraz 

wymarzyła, leżąc nocą w łóżku. Rafe dotykał jej, a jego dotyk był 
delikatny, pozbawiony łapczywego pożądania. Oboje, tuląc się, 
pasowali do siebie jak dwie połówki odlane z tej samej formy. 
Marianne odprężyła się w ramionach Rafe’a, rozkoszując się siłą i 
poczuciem bezpieczeństwa, gdy znów poczuła znajomy zapach 
drzewa sandałowego.
 

Pocałunek trwał, ich usta nie odrywały się od siebie, a ich 

języki miękko się dotykały. Ich serca biły zgodnym rytmem, a 
Marianne czuła, że pod wpływem tych pocałunków i pieszczot 
mur, który wzniosła wokół siebie, rozpada się w proch.
 

Wstrzymała oddech i poczuła gorące pulsowanie krwi w 

chwili, gdy koniuszki piersi stwardniały. Nie pamiętała teraz 
mroku przeszłości. Zapomniała o swoich lękach. Myślała tylko o 
Rafie i o tym, że pragnie być z nim jeszcze bliżej.
 

Jego oddech pieścił nasadę jej szyi, a ona odchyliła głowę. 

Dotknął wargami małego delikatnego zagłębienia, a potem zaczął 

pokrywać pocałunkami cały jej dekolt. Ona tymczasem, błądząc 
palcami w jego włosach, przycisnęła go bliżej do siebie. Gdy 
dotarł do krótkiego bufiastego rękawa sukni, zsunął go delikatnie z
jej ramienia.
 

Oczekiwanie dalszych pieszczot sprawiło, że Marianne 

chwyciła głośno powietrze ustami, a on odsunął się nieco i spojrzał
jej w oczy. Dostrzegła w nich wyraz pożądania. Rozpoznawała je, 
a jednak się nie bała, gdyż czuła to samo.
 

– Marianne – powiedział swoim schrypniętym szeptem, 

całując jej piersi wyłaniające się z dekoltu. – Marianne… – 
powtórzył i jego wargi zsunęły się niżej.
 

– Rafe – powiedziała cicho i odchyliła głowę do tyłu.

 

Trzymał ją delikatnie i ustami wędrował po odsłoniętej 

skórze. Całkiem tego nieświadoma jęknęła i przyciągnęła jego 
głowę do swych piersi. Trzymała ją mocno, tak jakby nie chciała 
jej już nigdy wypuścić z dłoni. Była tak pochłonięta tym 
wszystkim, że nie słyszała nic prócz zgodnego bicia ich serc.
 

Nie zrozumiała, co się dzieje, gdy Rafe zesztywniał i obejrzał

się szybko na drzwi. Była oszołomiona namiętnością, ale zaraz 
potem, gdy sama spojrzała w tamtą stronę, zobaczyła stojącego w 
progu ojca. Twarz miał poszarzałą, a oczy szeroko otwarte. Stał 
zszokowany i patrzył, a matka stojąca za nim wydała krótki 
okrzyk.
 

Ojciec wciągnął matkę do gabinetu i zamknął za nią drzwi.

 

– Boże miłosierny, kobieto, opanuj histerię. Nie chcesz 

chyba, żeby wszyscy się o tym dowiedzieli?
 

Rafe uwolnił Marianne z objęć i stanął tak, by osłaniać ją 

przed rodzicami. Nie mógł jednak ukryć prawdy. Marianne nie 
mogła uwierzyć w to, co zaszło. Gdy wzrok ojca padł na nią, miała
wrażenie, że każde dotknięcie, każdy pocałunek Rafe’a pozostawił 
na jej ciele widoczne ślady, i policzki paliły ją ze wstydu.
 

Spojrzenie ojca przeniosło się na Rafe’a, a wyraz jego oczu 

się zmienił.
 

– Papo… – zaczęła, ale ojciec ją zignorował.

 

– Sądzę, panie Knight, że mamy coś do omówienia – 

powiedział do Rafe’a.
 

– Rzeczywiście, sir – potwierdził Rafe, kiwając głową, bez 

odrobiny skruchy.
 

– Zabierz ją na górę – syknął ojciec do matki. – I spróbuj 

doprowadzić do normalnego stanu. Ma wyglądać tak, jak przystoi 
na młodą damę, która nie została przed chwilą uwiedziona.
 

– Papo, to nie tak…

 

– Zrób, jak mówię, Marianne – odrzekł ojciec oschle, a w 

jego oczach płonął taki gniew, że na myśl o tym, co zajdzie teraz 
między nim a Rafe’em, zadrżała ze strachu.
 

– Papo, to moja wina. Pan Knight był…

 

– Marianne – odezwał się Rafe i dopiero teraz oderwał wzrok

od jej ojca. Jego oczy napotkały jej spojrzenie; były mroczne i 
dawały jej do zrozumienia, że powinna zrobić, jak jej mówią. – Idź
z matką. Wszystko będzie dobrze.
 

Dotarło do niej to, co powiedział, jednak mimo to wciąż się 

wahała, nie chcąc zostawić obu mężczyzn sam na sam.
 

– Marianne – powtórzył Rafe bardziej miękko, a ona 

zrozumiała, że powinna mu zaufać.
 

Kiwnęła głową, posyłając mu ostatnie spojrzenie wyrażające 

to, czego nie mogła powiedzieć, i odwróciła się ku matce.
 

 ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

 

Misbourne zaczekał, aż drzwi zamkną się za Marianne i jej 

matką, po czym odezwał się w te słowa:
 

– Panie Knight, doprowadził pan moją córkę do zguby.

 

– Zdaję sobie sprawę z sytuacji – odrzekł na to Rafe, bo 

wiedział, że po tym, co zaszło, Marianne uratować mogło tylko 
jedno.
 

Drzwi otworzyły się gwałtownie i stanął w nich Linwood.

 

– Ty przeklęty rozpustniku! – zawołał. – Do diabła! Wyzwę 

cię na pojedynek za to, co zrobiłeś mojej siostrze.
 

– Wyjdź – odezwał się lodowato Misbourne. – Ja załatwiam 

tę sprawę.
 

– Nie zamierzasz chyba…

 

– Powiedziałem: wyjdź.

 

Linwood spojrzał na ojca ponuro, po czym odwrócił się i 

wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
 

– Proszę nie zwracać na niego uwagi.

 

– Czy pan także chce mnie wyzwać? – zapytał Rafe, pragnąc 

tego pojedynku.
 

Nie mogło jednak do niego dojść, bo choć nienawidził 

Misbourne’a, nie mógł dopuścić do tego, żeby Marianne straciła 
reputację na oczach całego Londynu. Od chwili, gdy Misbourne 
otworzył drzwi gabinetu, sprawa była jasna, istniała tylko jedna 
droga.
 

– A czy muszę? – zapytał Misbourne.

 

– Tylko w wypadku gdy nie zechce pan wydać córki za mnie 

za mąż.
 

– Zorganizuję wszystko tak, że ślub odbędzie się w środę – 

rzekł Misbourne. – Sądzę, że pan rozumie, iż tutaj potrzebny jest 
pośpiech i dyskrecja.

 

– Rozumiem – rzekł Rafe, patrząc mu twardo w oczy. – A 

teraz powinniśmy wrócić do sali balowej.
 

– Ma pan rację – zgodził się Misbourne. – Musimy dbać o 

pozory.
 

– Ale ja nie mogę wyjść za niego! – zawołała Marianne na 

drugi dzień przy śniadaniu, gdy ojciec skończył mówić.
 

– Wieczorem w moim gabinecie wydawało się, że darzysz go

wystarczającą sympatią, by za niego wyjść.
 

Marianne czuła, że policzki jej płoną.

 

– To był tylko pocałunek, nic więcej.

 

Kłamała, bo było to coś, co sprawiło, że zapomniała o 

przeszłości, o swoim lęku. Poczuła, że żyje pełnią życia i niczego 
się nie boi.
 

– Tylko pocałunek, Marianne? – Matka patrzyła na nią 

zdziwiona. – Ojciec i ja dobrze widzieliśmy, co się dzieje.
 

– Już samo to, że byłaś z nim sam na sam w moim gabinecie,

dostatecznie cię kompromituje – powiedział ojciec już spokojniej. 
– Knight to nie żaden żółtodziób. Znał ryzyko, które podejmuje.
 

Była to prawda, Rafe podejmował ryzyko, i to znacznie 

większe, niż mógł sobie wyobrazić ojciec.
 

– Honor wymaga, by się oświadczył o twoją rękę.

 

– Ale wy nie rozumiecie…

 

Popatrzyła na nich z rozpaczą. Rafe był przecież 

rozbójnikiem, którego z rozkazu ojca ścigało pół Londynu. On i jej
ojciec to byli dwaj ludzie, których kochała i z których każdy 
poprzysiągł śmierć drugiemu. Bez względu zatem na to, co czuła 
do Rafe’a, bez względu na to, jak bardzo pragnęła wyjść za niego, 
było to zbyt niebezpieczne.
 

– Rozumiem to bardzo dobrze – oznajmił ojciec.

 

Jednak prawda była taka, że nie rozumiał. Nie miał pojęcia, 

jak wygląda sytuacja.
 

– To moja wina. To ja poprosiłam go o spotkanie w 

gabinecie.
 

– Dobry Boże! – szepnęła matka.

 

– Ale dlaczego to zrobiłaś, Marianne?

 

– Bo chciałam… – ostrzec go, wyjawić twój plan, pomyślała,

zamykając oczy i nie wypowiadając tych słów, a zamiast tego 
dokończyła głośno: – Bo chciałam, żeby mnie pocałował.
 

– A on to zrobił?

 

– Tak. – Spuściła oczy. – Więc widzicie, że to moja wina.

 

– Ale on także nie jest w tej sprawie bez winy.

 

– W tym samym stopniu co ja.

 

– Nie sprawia to żadnej różnicy – powiedział ojciec, nie 

patrząc już tak surowo.
 

– Ale papo…

 

– Żadnych „ale”. Poślubisz go w dzień swoich urodzin.

 

– W środę?! – niemal krzyknęła. – Tak szybko?

 

– W środę – potwierdził ojciec. – I na tym sprawa się 

zakończy.
 

Był tak zdeterminowany i w oczach miał taki upór, że nic nie

mogło zmienić jego decyzji.
 

Marianne odwróciła się, chcąc wyjść.

 

– Marianne! – upomniała ją matka, lecz ona bez słowa 

zmierzała ku drzwiom.
 

– Dopóki nie zostaniesz żoną Knighta, nie opuścisz progów 

tego domu. Knight załatwia specjalne zezwolenie. Ceremonia 
odbędzie się w tym pokoju, więc nie masz powodu do podróży. Po 
ostatnich doświadczeniach nie podejmę żadnego ryzyka. Nie 
narażę cię na ponowne porwanie.
 

Marianne zachciało się równocześnie śmiać się i płakać. 

Gdybyż ojciec wiedział, że oddaje córkę za żonę rozbójnikowi 
właśnie! Nie dodając nic więcej i nie oglądając się za siebie, 
wyszła z pokoju.
 

– On nie jest raczej narzeczonym, którego bym wybrał – 

zwrócił się do żony. – I nie takiego ślubu pragnąłbym dla naszej 
córki. Jednak wydamy ją za mąż i będzie to koniec sprawy.
 

– On jest okropnym rozpustnikiem – odrzekła lady 

Misbourne. – Ostatnio jednym z kompanów Devlina. Wbrew temu,
co twierdzi Marianne, on ją uwiódł. Marianne jest młoda i głowę 
ma nabitą tym, co wyczytała w romansach. Wyobraża sobie, że 

kocha tego drania, i chce go chronić, biorąc winę na siebie. Nie 
powinieneś był go zapraszać, pomimo że wtedy w ogrodzie 
botanicznym bardzo nam pomógł.
 

– Jesteś zbyt surowa – powiedział Misbourne. – Przecież 

wszyscy w młodości popełnialiśmy błędy.
 

– Nie poznaję cię – zdziwiła się. – O tym, że byli w tym 

gabinecie sam na sam, prawie nikt nie wie. Moglibyśmy sprawę 
zatuszować. Knight zajmuje się tylko piciem, grą w karty i 
romansami. Czy naprawdę pragniesz ją wydać tak desperacko, że 
oddajesz ją takiemu człowiekowi?
 

– Nie mogę zaprzeczyć, że będę szczęśliwy, gdy już po 

prostu weźmie ślub – powiedział Misbourne, którego nękały 
wspomnienia przeszłości. – Tęsknię za dniem, w którym będzie 
mężatką… i będzie bezpieczna – dodał i nagle uświadomił sobie, 
że powiedział za dużo i że syn przygląda mu się badawczo. 
Opanował się więc i mówił dalej: – Wyjdzie za niego i ucichną 
plotki. A teraz nie chcę już więcej o tym słyszeć.
 

Gdy drzwi zamknęły się za żoną i synem, wspomnienie 

przeszłości znów powróciło i Misbourne zapragnął już teraz tylko, 
żeby środa nadeszła jak najszybciej.
 

– Do wszystkich diabłów, co ty mówisz?! Bierzesz w środę 

ślub z Marianne Winslow?! – Callerton patrzył na Rafe’a 
zdumiony. – Zapomniałeś, kim ona jest?
 

– Nie musisz mi tego przypominać. Mam to wciąż na 

uwadze. Ale skompromitowałem ją i nie zamierzam narazić jej na 
wstyd.
 

– Mówiłem ci, żebyś się trzymał od niej z daleka. Do diabła, 

Rafe! Możesz mieć każdą kobietę w Londynie, a wybrałeś właśnie 
ją. Opamiętaj się!
 

– Ja nie chcę żadnej innej! Pragnę Marianne Winslow!

 

– Tak bardzo, że musisz się żenić?

 

– Gdyby nie Misbourne, bezwzględnie tak.

 

– Ale żeniąc się z nią, masz do czynienia z Misbourne’em. 

Pomyśl, czy ze względu na nią będziesz w stanie nazywać go 
ojcem? No bo przecież praktycznie to się do tego sprowadza.

 

Rafe omal nie zmiażdżył trzymanej w dłoni szklanki brandy.

 

– A co innego mogę zrobić? Zniszczyć ją i uciec?

 

– Tak, jeżeli tak trzeba. – Callerton pobladł na twarzy. – Nie 

chciałbym, żeby ucierpiała jej reputacja. Nie życzę jej tego. Ale co 
dobrego może wyniknąć z takiego ożenku?
 

– Wiesz, że nie mogę jej zostawić.

 

– Twoja krew woła o zemstę, Rafe. Czy sądzisz, że uciszysz 

tak łatwo to wołanie, ratując honor jego córki?
 

– Tego, co jest między Misbourne’em a mną, nie da się 

wyciszyć.
 

– Nie ustaniesz, dopóki nie zobaczysz go na szubienicy.

 

Rafe spojrzał na Callertona, a jego oczy mówiły: „Tak”.

 

– A mimo to wciąż chcesz poślubić jego córkę?

 

– Ślub z Marianne nie przeszkodzi mi w wymierzeniu 

sprawiedliwości jej ojcu.
 

– Pomyśl, co to będzie znaczyło dla niej. Jeżeli Misbourne 

zawiśnie za zabójstwo, jego rodzina będzie zniszczona. A ty, Rafe, 
będziesz częścią tej rodziny.
 

– Nigdy nie będę częścią rodziny Misbourne’a. Marianne 

przyjmie moje nazwisko. Będzie moją żoną. A ja będę się nią 
opiekował.
 

– Czy myślisz, że ci wybaczy, jeżeli doprowadzisz jej ojca do

zguby?
 

– To ja nie wybaczę sobie, jeżeli nie dotrzymam przysięgi. 

Jest dla mnie sprawą honoru zarówno poślubić Marianne, jak i 
doprowadzić do egzekucji jej ojca. I zrobię obie te rzeczy.
 

Callerton pokręcił głową.

 

– Popełnisz błąd, Rafe, poślubiając tę dziewczynę. 

Spowoduje to tylko kłopoty. Możesz wybierać pomiędzy 
ocaleniem jej honoru a ocaleniem swojego własnego. Nie możesz 
jednak ocalić obu.
 

– Panie Knight – powiedziała grzecznie Marianne i dygnęła.

 

– Lady Marianne – odrzekł, patrząc na nią swoimi 

bursztynowymi oczami.
 

Ubrany był nienagannie w ciemnoniebieski frak i płowożółte 

bryczesy oraz buty do konnej jazdy. W jednej ręce trzymał 
kapelusz, rękawiczki i szpicrutę, a w drugiej bukiet kwiatów.
 

– To dla pani – oznajmił i podał jej bukiet z pączków białych 

róż.
 

– Dziękuję. Są piękne – powiedziała Marianne, wąchając 

kwiaty.
 

– Przypomniały mi panią.

 

Zarumieniła się i spuściła oczy.

 

– Białe róże to moje ulubione kwiaty – odrzekła cicho.

 

– Jakie piękne – odezwała się matka z fałszywym 

uśmiechem, przekazując bukiet lokajowi, który miał znaleźć 
odpowiedni wazon.
 

W pokoju zapadła ciężka cisza. Matka powróciła do 

haftowania. Marianne przełknęła ślinę. Chciała powiedzieć 
Rafe’owi tak wiele, jednak nic z tego nie nadawało się dla uszu 
matki.
 

Ciszę przerwało pukanie do drzwi frontowych. Tak nagłe i 

głośne, że Marianne aż podskoczyła. Pojawił się kamerdyner i 
szepnął coś matce do ucha, a ta zmarszczyła brwi.
 

– Już idę – oznajmiła, po czym spojrzała na córkę i Rafe’a i 

dodała: – Proszę mi wybaczyć, muszę wyjść na chwilę.
 

Kiedy zostali sami, Marianne odezwała się ściszonym 

głosem:
 

– Jestem wdzięczna za to, że pan chce uratować mój honor. 

Lecz nie mogę na to pozwolić – rzekła, podnosząc na Rafe’a oczy. 
– Nie może mnie pan poślubić.
 

– Marianne – odrzekł jej na to – nie musimy prowadzić tej 

rozmowy.
 

– Przeciwnie, musimy. To jest zbyt niebezpieczne. Gdyby 

mój ojciec odkrył, kim pan jest….
 

– Zajmiemy się tym, kiedy to się zdarzy.

 

– On przysiągł, że pana zabije.

 

– Nie musi mi pani tego mówić. Bo ja wiem, co pani ojciec 

robi z tymi, którzy mu się sprzeciwiają – powiedział, a w jego 
głosie zabrzmiała gorycz, która przyprawiła ją o drżenie.

 

– A pan poprzysiągł mu zemstę.

 

– Nie zemstę – poprawił. – Tylko sprawiedliwość.

 

– Taką sprawiedliwość, która sprawia, że życzy mu pan 

śmierci.
 

– W istocie. Nie mogę temu zaprzeczyć – przyznał, a ją na 

dźwięk tych słów przeszedł zimny dreszcz.
 

– On jest moim ojcem, Rafe. A ja kocham go mimo wad. Nie 

mogę znieść tego, że pan chce go skrzywdzić… i że on chce 
zniszczyć pana.
 

Wziął ją za rękę i jego kciuk zaczął pieścić wnętrze jej dłoni.

 

– Nie wyjdę za pana, Rafe. Nie mogę. Z pewnością pan to 

rozumie?
 

– Ale jeżeli mnie pani nie poślubi, będzie pani 

skompromitowana.
 

– Przeżyję ten wstyd. – Odwróciła wzrok. – Przeżyłam już 

znacznie większy.
 

– Po Arlesfordzie i Pickeringu nie przeżyje pani jeszcze i 

tego.
 

– Nie wyjdę za pana – powtórzyła, choć był jedynym 

człowiekiem na świecie, którego pragnęła poślubić.
 

– Proszę posłuchać, Marianne – powiedział z błyskiem w 

oku. – To, co jest między nami, nie może tak łatwo zgasnąć. 
Będzie płonęło bez względu na to, czy się pobierzemy, czy nie.
 

– Myli się pan – odrzekła, choć wiedziała, że nie ma racji.

 

– Naprawdę? – zapytał, po czym podniósł jej dłoń do ust i 

pocałował w miejsce, które przed chwilą pieścił jego kciuk.
 

– Wyjdź za mnie, Marianne – poprosił schrypniętym 

szeptem, po czym objął ją, a kiedy ich usta się spotkały, 
odwzajemniła pocałunek z całą miłością, którą miała w sercu.
 

– Matka zostawiła was bez przyzwoitki?

 

Głos ojca spłoszył czar chwili.

 

– Ktoś zapukał do frontowych drzwi – odrzekła. – Mama 

poszła zobaczyć kto to.
 

Wzrok ojca napotkał spojrzenie Rafe’a.

 

– Panie Knight – powiedział, skłaniając z lekka głowę.

 

– Milordzie.

 

Byli jak dwa psy stojące naprzeciwko siebie. Rafe gotowy 

zaatakować i rzucić się ojcu do gardła. I ojciec – mniej agresywny, 
ale czujny i podminowany.
 

– Przyjadę jutro po południu po Marianne – oznajmił Rafe – i

zabiorę ją na przejażdżkę po Hyde Parku.
 

Powinien był prosić ojca o pozwolenie, a nie mówić, co 

zamierza. Marianne wstrzymała więc oddech, czekając na reakcję 
ojca i pamiętając, że ma zakaz opuszczania domu.
 

– Nie sądzę – powiedział ostrożnie ojciec, tonem wcale nie 

tak gniewnym, jak się należało spodziewać. – Marianne ma 
mnóstwo zajęć związanych z przygotowaniami do ślubu. Nie 
chcemy, żeby się przemęczała.
 

– Oczywiście, przemęczać się nie powinna. Jednak jest 

zdrowa i przejażdżka powozem po parku z pewnością jej zbytnio 
nie zmęczy. Czy wątpi pan w to, że potrafię ją ochronić?
 

– Ależ nie. Podobnie jak ja, panie Knight, jest pan 

człowiekiem, któremu nie jest łatwo wejść w drogę. Sądzę, że 
będzie pan bardzo dobrym opiekunem mojej córki.
 

Podobnie jak ja, powtórzył w myślach. Te słowa były jak 

gałązka oliwna, jednak zawierały porównanie, które przyprawiło 
Rafe’a o furię.
 

– Proszę się zjawić w środę, panie Knight. Marianne zostanie

wtedy pańską żoną i przejdzie pod pańską opiekę. Jednak do tego 
czasu ja o niej decyduję.
 

Marianne wyczuła, że Rafe’a ogarnia gniew, więc się 

wtrąciła:
 

– Nie jest mi potrzebny opiekun. Potrafię się sama sobą 

opiekować. A co do przejażdżki, panie Knight, byłoby mi bardzo 
przyjemnie. Jednak jutro po południu mam zbyt wiele zajęć.
 

– Może udamy się na drinka do mojego gabinetu i omówimy 

plany ślubne? – zaproponował Misbourne i uśmiechnął się dość 
wymuszonym uśmiechem.
 

– Innym razem, Misbourne. Mam teraz spotkanie. Życzę 

dobrego dnia – odrzekł Rafe i skłonił głowę.

 

– Lady Marianne – dodał, po czym przyciągnął ją do siebie i 

pocałował w usta, zaznaczając w ten sposób, że należy już do 
niego.
 

Ojciec patrzył na nich swoimi ciemnymi oczami, jednak nic 

nie powiedział.
 

– No to do środy – rzekł Rafe, uwalniając Marianne z objęć i 

kierując się ku drzwiom.
 

Ojciec wciąż milczał, patrząc teraz na Marianne.

 

– Pozwól, papo, że i ja się oddalę – rzekła pośpiesznie.

 

Misbourne kiwnął głową.

 

– Oczywiście, kochanie – powiedział, jakby nie zaszło nic 

nieprzystojnego, i odprowadził córkę wzrokiem.
 

Środa, pomyślał, jeszcze tylko trzy dni. Był zadowolony z 

obrotu sprawy, ale wiedział, że nie zmruży oka, dopóki obrączka 
Rafe’a nie znajdzie się na palcu córki.
 

Pod nieobecność Rafe’a Marianne ponownie zaczęły nękać 

wątpliwości. Straciła apetyt, a w nocy nie mogła spać, zmagając 
się z myślami. Waleriana nie pomagała. Nie pomagało też liczenie 
oddechów. A gdy w końcu, ze zmęczenia, zasypiała, zaczynały ją 
dręczyć koszmarne sny.
 

Za dnia, w ferworze przygotowań do ślubu, marzyła, żeby 

zobaczyć Rafe’a, lecz on się nie pokazywał. Przygotowania szły 
tymczasem swoim torem i obejmowały wszystko z wyjątkiem 
ogłoszenia w gazecie daty ślubu.
 

We wtorek wieczorem Marianne myślała już wyłącznie o 

Rafie i o tym, co przyniesie jej poranek.
 

Słyszała, jak ojciec idzie spać. Było to wkrótce po pierwszej 

w nocy. Ona jednak wciąż nie mogła zasnąć. Wstała więc, 
podeszła do okna i popatrzyła na ciemne drzewa i krzewy 
sąsiedniego ogrodu i dostrzegła wśród nich majaczącą sylwetkę 
mężczyzny. To Rafe, pomyślała i poczuła przypływ otuchy.
 

Przycisnęła dłoń do szyby, dając mu znak, że go widzi, lecz 

mężczyzna nie odpowiedział podobnym gestem. Stał nieruchomo, 
obserwując dom. Marianne wysiliła wzrok i w chwili, gdy chmury 
odsłoniły księżyc, zobaczyła nie Rafe’a, ale Rotherhama.

 

Cofnęła się od okna nagłym ruchem. Serce waliło jej jak 

młotem, czuła mdłości. Zmusiła się jednak, by odetchnąć głęboko, 
i zbliżyła się ponownie do okna, chcąc sprawdzić, że to naprawdę 
on. Ale chmury przesłoniły już księżyc, a męska sylwetka zniknęła
w ciemnościach. Czy widziałam go naprawdę, czy był to wytwór 
mojej wyobraźni? – zadała sobie w duchu pytanie. Stała jeszcze 
przez chwilę przy oknie, lecz w ciemnościach nie dostrzegła już 
niczego.
 

– Milady? – szepnęła pokojówka czuwająca w jej sypialni.

 

– Śpij, Polly. Czuję się dobrze – powiedziała.

 

Było to jednak kłamstwo, bo w rzeczywistości ogarnął ją 

strach.
 

 ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

 

Nadszedł wreszcie środowy poranek. Rafe, zjawiwszy się na 

Leicester Square, nie usiadł, tylko stanął w końcu salonu, który 
został przyozdobiony białymi i różowymi kwiatami oraz 
ogromnymi kokardami i wstążkami. Choć dzień był pochmurny i 
wietrzny, w salonie nie rozpalono ognia na kominku, ustawiono 
natomiast krzesła, na których siedzieli już goście. Było ich 
zaledwie około dziesięciorga. Mimo to dawał się słyszeć cichy 
gwar ich rozmów.
 

W pewnej chwili rozległa się muzyka. Grał kwartet 

smyczkowy zamówiony specjalnie na tę okazję. Goście wstali, a 
Rafe, nawet nie patrząc ku drzwiom, wiedział, że do salonu weszła
Marianne. Upłynęła dłuższa chwila, nim poczuł lekki zapach 
fiołków i usłyszał szelest jej jedwabnej sukni. W jego łomoczącym
szaleńczo sercu płonęły teraz dwa uczucia: miłość do Marianne i 
nienawiść do jej ojca. Gdy w końcu spojrzał na narzeczoną, 
Misbourne’a już przy niej nie było. Odprowadziwszy córkę, 
wycofał się bowiem do pierwszego rzędu krzeseł.
 

Rafe spojrzał na Marianne i jej widok zaparł mu w piersi 

dech. Poczuł się tak, jakby widział ją po raz pierwszy, a 
równocześnie tak, jakby znał ją od zawsze.
 

Suknia Marianne z dekoltem wyciętym w karo była prosta i 

pozbawiona wszelkich ozdób. Uszyta z jedwabiu w kolorze kości 
słoniowej, leżała na jej figurze wprost idealnie. Ponadto Marianne 
nie nosiła żadnego naszyjnika, a Rafe, widząc to, przypomniał 
sobie brzydkie perły, które podarował jej Pickering. Uświadomił 
sobie, że jego narzeczona spodziewała się pewnie naszyjnika jako 
pierwszego prezentu od niego, ale on nie przyniósł żadnego 
podarunku – ani ślubnego, ani urodzinowego. Przeniósł teraz 
wzrok na jej włosy zebrane w klasyczny kok, z którego na szyję 

wypuszczone zostało tylko jedno blond pasemko. Patrząc z 
zachwytem, uznał, że z prostotą jest jego narzeczonej do twarzy.
 

Gdy ich spojrzenia się spotkały, dostrzegł w jej ciemnych 

oczach niepewność. By dodać jej odwagi, ujął jej dłoń i ścisnął ją 
nieznacznie. Poczuł chłód i lekkie drżenie szczupłych palców. 
Zapragnął powiedzieć jej, że nie ma się czego obawiać i że 
wszystko będzie dobrze, jednak nie zdążył, gdyż duchowny 
otworzył modlitewnik i zaczął wypowiadać słowa, które miały ich 
połączyć na zawsze.
 

Marianne, stojąc obok Rafe’a na ślubnym kobiercu i 

spoglądając na mocny zarys jego szczęki, nie mogła pozbyć się 
przeświadczenia, że on żeni się z nią jedynie ze względów 
honorowych i że w innej sytuacji nigdy nie wybrałby jej sobie na 
żonę. I serce jej się ściskało, bo go kochała, choć nie wierzyła, że 
także darzy ją miłością. No bo jak mógł ją kochać, skoro patrząc 
na nią, za każdym razem przypominał sobie o człowieku, którego 
nienawidził?
 

Kiedy spletli dłonie, Marianne poczuła, że udziela się jej jego

siła, spokój i nadzieja. Miała wrażenie, jakby śniła na jawie. 
Duchowny mówił, a ona nie wierzyła własnym zmysłom, bo oto 
wychodziła za mąż za człowieka, który ją porwał, gdy znajdowała 
się w drodze na ślub z innym mężczyzną. Za człowieka, który 
poprzysiągł zniszczyć jej ojca. Za człowieka, który był silniejszy i 
bardziej niebezpieczny niż ktokolwiek, kogo znała.
 

– Ja, Marianne Elizabeth Winslow, biorę sobie ciebie, Rafie 

Knight, za mojego prawowitego małżonka – powiedział duchowny
po raz drugi, patrząc na nią z przerażeniem.
 

A Marianne zastanawiała się, czy może wypowiedzieć te 

słowa i zamknąć sobie drogę powrotu, wiążąc się z nim. 
Rozejrzała się naokoło.
 

Wszyscy goście wpatrywali się w nią z zapartym tchem, 

prawie ubawieni faktem, że zrywa kolejne zaręczyny. Usta matki 
były zaciśnięte, a jej spojrzenie rozkazywało Marianne powtarzać 
za duchownym. Brat patrzył na nią ze swoją zwykłą nieodgadnioną
miną. Gdyby znajdowała się bliżej, nie mogłaby nie dostrzec potu 

na czole ojca oraz gniewu i strachu w jego oczach. W końcu 
spojrzała na Rafe’a. Popatrzyła w jego ciepłe, czyste bursztynowe 
oczy, które zdawały się sięgać spojrzeniem w głąb jej duszy.
 

Jego twarz była jakby wyciosana dłutem doskonałego 

rzeźbiarza na podobieństwo greckich bogów. Idealnie 
ukształtowane wargi, męski, szlachetny nos, mocno zarysowana, 
gładko wygolona szczęka. Marianne przypomniała sobie, jak ją 
uratował w dzielnicy nędzy i jak dał się w jej obronie postrzelić na 
cmentarzu. A także to, że nie wyśmiewał jej lęku przed 
ciemnością. Był tym jedynym, którego chciała poślubić i którego 
kochała. Złe myśli nagle opuściły ją. Patrząc na niego, zapomniała 
o lękach i zmartwieniach. Spojrzała mu w oczy i prosto z serca 
wypowiedziała słowa przysięgi:
 

– Ja, Marianne Winslow, biorę sobie ciebie…

 

Po czym Rafe wsunął jej na palec złotą obrączkę, a 

duchowny ogłosił ich mężem i żoną.
 

– Tego, co Bóg złączył, niechaj nikt nie rozłącza…

 

Knight pochylił się i ją pocałował, zawierając w tym 

pocałunku całe swoje uczucia i namiętność. A gdy się cofnął, 
wszyscy obecni, nawet matka, wyglądali tak, jakby nie mogli w to 
uwierzyć. Oczy brata były przy tym zmrużone i mroczne, a w 
oczach ojca widniał… wyraz ulgi.
 

Gdy po przyjęciu weselnym nadszedł czas odjazdu, Marianne

poczuła, że ogarnia ją nowa fala nerwowości, którą dodatkowo 
spotęgowała matka, wycałowując ją w policzek i szeptem 
udzielając wskazówek, których ona wcale nie chciała słyszeć. 
Ojciec natomiast spojrzał jej tylko w oczy i kiwnął głową jakby na 
znak, że wszystko poszło, jak należy. Następnie ujął jej dłoń, 
ucałował i połączył z dłonią Rafe’a.
 

– Ona jest teraz twoją żoną – powiedział ze wzruszeniem. – 

Opiekuj się nią.
 

Rafe nie pokazał po sobie napięcia, które wyczuwała w nim 

Marianne. Nie powiedział też ani słowa. Wyprowadził ją tylko do 
oczekującego powozu i pomógł usiąść naprzeciwko siebie.
 

Wszyscy goście weselni wyszli przed dom, żeby ich 

pożegnać. Matka i ojciec, uśmiechnięci i dumni, żegnali ich, stojąc
na schodach. Za nimi, oparty o framugę drzwi, stał jej brat, który w
oczach miał gniew. Gdy Marianne się odwróciła, poczuła, że 
ogarnia ją cień przeszłości i pochłania mrok lęku.
 

Rafe wyczuwał nerwowość Marianne. Wiedział, że trudno jej

jest opuszczać dom rodzinny i jechać do domu, w którym niegdyś 
była więziona. Gdy tam przybyli, w cichym salonie powitało ich 
głośne tykanie zegara.
 

– Dzień twoich urodzin był pełen zdarzeń – powiedział Rafe.

 

– Tak – odrzekła Marianne i między nimi zapadła cisza.

 

– Za nami długi dzień. Powinniśmy już udać się na 

spoczynek.
 

Chciał z niej zrobić swoją prawdziwą żonę, chciał się z nią 

kochać, ale ona unikała jego spojrzenia. Zapamiętale wpatrywała 
się w filiżankę z herbatą.
 

– Nie wypiłam jeszcze herbaty.

 

– To weź ją ze sobą do sypialni.

 

Podniosła na niego wzrok, zszokowana.

 

– To jest teraz twój dom, Marianne. Prócz Callertona nie ma 

tu żadnej służby. Jesteś tu panią i możesz robić, co chcesz.
 

Uśmiechnęła się blado i chwyciła uszko filiżanki tak mocno, 

że pobielały jej kłykcie.
 

– Chodź – powtórzył Rafe, wyciągając do niej rękę.

 

Odstawiła filiżankę na spodku i podniosła się tak, jakby szła 

na egzekucję. Podała mu rękę, a on poczuł, że jej dłoń jest chłodna.
Przyciągnął ją delikatnie do siebie i wyczuł, że jej ciało jest 
sztywne i napięte.
 

– Marianne – powiedział łagodnie.

 

Wziął ją delikatnie pod brodę i zmusił do tego, by spojrzała 

mu w twarz. A gdy to zrobiła, zobaczył w jej oczach lęk.
 

– Nie ma potrzeby się denerwować. Nie zrobimy niczego 

wbrew twojej woli, obiecuję ci to – zapewnił.
 

A ona westchnęła i pogładziła go po policzku gestem pełnym

miłości.
 

– Jesteś dobrym człowiekiem, Rafe – powiedziała.

 

– Można o mnie powiedzieć różne rzeczy, Marianne, ale nie 

to, że jestem dobry.
 

Za jego głowę wyznaczono przecież pięć tysięcy gwinei 

nagrody. Porwał ją, grożąc bronią, i poprzysiągł zniszczyć jej ojca. 
Oboje znali prawdę.
 

– Cokolwiek by o tobie mówić, dla mnie zawsze byłeś i 

jesteś dobry.
 

Rafe chwycił rękę, która głaskała go po policzku, i zaczął 

całować. Najpierw delikatną skórę palców, a potem wierzch dłoni i
wreszcie przegub, smakując go językiem.
 

Czyniąc to, usłyszał, że Marianne wstrzymuje oddech, i 

poczuł, że jej ciało przestaje stawiać opór. Oparła się o niego i 
położyła drugą dłoń na klapie fraka. Pomyślał, że jest słodka i 
niewinna, a nerwowość ustępowała miejsca namiętności. Rafe 
wziął ją na ręce i zaniósł na górę, do swojej sypialni.
 

W domu panowała absolutna cisza. Callerton na noc 

poślubną zniknął, zostawiając ich sam na sam.
 

Rafe ruchem nogi zamknął za sobą drzwi sypialni, po czym 

delikatnie położył Marianne na tureckim dywanie. W pokoju było 
ciepło. Na kominku płonął ogień. Obejrzała się na łóżko i w tej 
samej chwili poczuł ponownie, że jej ciało sztywnieje.
 

– Rafe… – wyszeptała z przerażeniem w oczach. – Ja…

 

– Nie ma się czego bać, Marianne. To, co między nami 

zajdzie, da przyjemność nam obojgu. I jeszcze raz powtarzam: nie 
musisz robić niczego, na co nie masz ochoty.
 

Uśmiechnęła się z ulgą i wdzięcznością, ale gdy on 

wyciągnął rękę, by odpiąć guziki jej sukni, zatrzymała go.
 

– Marianne?

 

Pokręciła nerwowo głową.

 

– Ja… nie mogę…

 

Oczy miała szeroko otwarte i zaczęła się cofać.

 

– Marianne. – Przemawiał do niej tak cicho, jak przemawia 

się do płochliwej klaczy. Stał nieruchomo, z rękami opuszczonymi,
jakby chciał ją uspokoić. – Nie musimy tego robić dziś w nocy. 
Jeżeli chcesz zaczekać…

 

– Tak – powiedziała, chwytając się tej myśli, niczym tonąca. 

– Ale… chyba… powinniśmy…
 

– Nikt nie musi o tym wiedzieć. Poza nami dwojgiem.

 

Patrzył jej prosto w oczy, a ona zagryzła wargę.

 

– Nie zmusiłbyś mnie?

 

– Oczywiście, że nie. Nigdy bym cię do niczego nie zmuszał.

 

– Nawet mając do tego prawo jako mąż?

 

– Mężczyzna nie ma prawa zmuszać do tego kobietę. Bez 

względu na to, co ci być może mówiono.
 

Spuściła wzrok, milcząc.

 

– Nie zrobię tego, Marianne, dopóki mnie nie poprosisz… a 

może nawet dopóki nie zaczniesz mnie błagać. Daję ci na to moje 
słowo.
 

Spojrzała mu w oczy – z ulgą, wdzięcznością i miłością. A 

gdy wyciągnął do niej rękę, ona po bardzo krótkim wahaniu podała
mu swoją. Kiedy jej napięcie ustąpiło, zarzuciła mu ręce na szyję i 
przytuliła twarz do jego piersi, całując go przez bawełnianą 
koszulę.
 

– Dziękuję ci – wyszeptała, a on ucałował jej włosy i uwolnił

ją z objęć.
 

– Zostawię cię teraz samą, żebyś mogła się przebrać w 

koszulę nocną. Mężczyzna i kobieta mogą dzielić łóżko jedynie po
to, żeby spać. Gdy wrócę, spędzimy tę noc, tylko śpiąc obok 
siebie.
 

– Przepraszam, Rafe.

 

– Nie musisz za nic przepraszać, Marianne.

 

Pocałował ją w czoło i oddalił się, zastanawiając się, 

dlaczego jego żona tak bardzo boi się małżeńskiego łoża. Wiedział 
jednak, że to delikatna sprawa i że pośpiech nie jest wskazany. 
Wiedział też, że musi uzbroić się w cierpliwość i stopniowo 
nauczyć ją, jak miło może być między mężem i żoną.
 

Gdy Rafe się rozbierał, Marianne patrzyła w ścianę. Na myśl,

że mąż za chwilę położy się obok niej, w całym jej ciele pojawiło 
się napięcie. Gdy leżeli obok siebie, serce zaczęło jej bić tak 
mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Rafe pocałował ją tylko 

w skroń i życzył dobrej nocy. Jednak ciepło emanujące z jego ciała
sprawiało, że jej lęk ustąpił. Wsłuchiwała się w jego oddech. Gdy 
zasnął, położyła się na boku i w świetle świecy obserwowała jego 
profil.
 

We śnie Rafe wyglądał młodziej i nie tak surowo. Był taki 

przystojny ze swymi ciemnymi brwiami, szlachetnym nosem, 
pełnymi wargami i wyraźnie zarysowaną szczęką. Był też silny i 
odważny, wydawało się, że potrafiłby bez strachu samotnie stawić 
czoło całemu światu. Jednak ona pamiętała słowa, które 
wypowiedział w magazynie. Wszyscy mamy swoje lęki, Marianne.
 

Nie mogła sobie wyobrazić, co mogłoby budzić w nim 

strach, bo to on, nieustraszony i odważny, był tym, przed którym 
inni uciekali.
 

A równocześnie mieszkał w nim jakiś mrok. Marianne nie 

spotkała w życiu człowieka tak uczciwego. Człowieka, który z 
równą stanowczością czynił to, co słuszne. Wreszcie człowieka 
równie dobrego. Rafe był tym, którego pokochała. Nie rozumiała 
więc, dlaczego nie jest w stanie mu się oddać. Bała się, że tak 
będzie zawsze, że Rotherham trwale ją pod tym względem 
upośledził.
 

Obudziła się wśród bladego jesiennego światła. Przez chwilę 

myślała, że jest w swoim łóżku na Leicester Square, ale zaraz 
przypomniała sobie ślub i nowy dom przy Craven Street. Kątem 
oka widziała wiszące w oknie zasłony – nie bladoróżowe, lecz 
ciemnoniebieskie. A lekki zapach sandałowego drzewa przyprawił 
ją o drżenie, o reakcję, nad którą nie miała kontroli. Była 
zmęczona bezsennością, lecz silny lęk, który opanował ją zeszłego 
wieczoru, zniknął.
 

Usłyszała, że ktoś czyści zęby, i podniosła oczy. Rafe stał 

tyłem do niej, pochylony nad umywalką. Nie miał na sobie spodni,
tylko przepasany był ręcznikiem, a jego tors był nagi. Marianne na 
ten widok poczuła, że zasycha jej w ustach.
 

Wiedziała, że powinna odwrócić wzrok, nie mogła jednak 

oderwać od niego oczu. W ubraniu wydawał się taki wysoki, silny 
i atletyczny, ale nago był… wprost wspaniały. Wyglądał jak jeden 

z posągów, które oglądała w książce traktującej o rzeźbie 
klasycznej. Jego skóra miała kolor bladego złota, a ona widziała 
pod nią każdy muskuł. Poczuła, że brakuje jej tchu. W miarę jak 
patrzyła, koniuszki jej piersi stawały się coraz twardsze. Jednak nie
potrafiła odwrócić wzroku. Tymczasem on wypłukał usta wodą ze 
znajdującej się na umywalce szklanki i odwrócił się ku niej. Nie 
zdążyła zamknąć oczu, by udawać, że jeszcze śpi.
 

– Dzień dobry, pani Knight – powiedział swoim aksamitnym,

niskim głosem.
 

– Dzień dobry – odrzekła, nie śmiejąc spojrzeć na ręcznik 

opasujący jego biodra ani na czarny zarost widoczny na jego 
piersi. Na jej policzkach płonął rumieniec.
 

– Już prawie skończyłem. Za chwilę przyniosę ciepłej wody i

przygotuję ci śniadanie.
 

Odwrócił się i nie zdejmując ręcznika, wciągnął czyste 

kalesony.
 

– Jajka na szynce. I kawa. Czy może wolisz gorącą 

czekoladę?
 

Ręcznik opadł, a ona, zanim wciągnął spodnie, spostrzegła 

zarys jego pośladków pod kalesonami.
 

– Poproszę kawę. Napiję się jej z przyjemnością – odrzekła i 

zarumieniła się jeszcze bardziej.
 

Rafe, odwrócony teraz przodem do niej, sięgnął po czystą 

wyprasowaną koszulę. Zanim ją założył, Marianne zdążyła 
zobaczyć jego płaski brzuch oraz linię ciemnych włosów, która 
znikała pod spodniami, i jej ciało przeniknął dreszcz pożądania.
 

– Callerton wróci dopiero po południu. Chciał dać nam 

trochę spokoju. – Uśmiechnął się Rafe, po czym usiadł w fotelu 
obok kominka.
 

– Musimy zatrudnić trochę służby – mówił dalej. – 

Myślałem, że może ty się tym zajmiesz… skoro jesteś teraz tutaj 
panią.
 

Kiedy wstał, miał już na sobie pończochy i buty.

 

– Ja… – zaczęła, niepewna, czy potrafi, bo przecież w domu 

nie pozwalano jej nic robić.

 

– Albo… jeżeli wolisz… zrobi to Callerton – powiedział i 

poprawił kołnierzyk u koszuli.
 

– Ja to zrobię.

 

Chciała zrobić coś dla niego. Spełnić jakiś obowiązek żony…

Choć jeden.
 

Spojrzał w lustro i zawiązał fular.

 

– Jaki mam prowadzić dom?

 

– Jaki sobie życzysz – odrzekł i ich oczy spotkały się w 

lustrze.
 

Marianne patrzyła zafascynowana, jak wkłada kamizelkę i 

frak, a on, w chwilę potem, gdy stanął koło łóżka, był już 
kompletnie ubrany.
 

– Jeżeli chcesz coś omówić, nie krępuj się – oznajmił, a jej 

wydało się, że nie ma w tej chwili na myśli jedynie prowadzenia 
domu.
 

Potaknęła kiwnięciem głową, a on odwrócił się i poszedł po 

ciepłą wodę dla swojej żony.
 

Zjedli razem śniadanie w jadalni, a potem Rafe zabrał 

Marianne na konną przejażdżkę po łąkach Wenlock Barn. Jechali 
stępa, wdychając poranne powietrze. Niebo było bezchmurne, a 
dzień jasny. Marianne oddychała głęboko, wystawiając twarz do 
słońca.
 

– Jest cudownie – westchnęła.

 

– Widzisz ten wielki dąb koło stodoły?

 

Wskazał drzewo gestem dłoni, a ona kiwnęła głową.

 

– Założę się o pocałunek, że nie dojedziesz do niego przede 

mną.
 

– Nie możemy się ścigać! Co powiedzą ludzie? – 

zaprotestowała, lecz oczy zabłysły jej z podniecenia.
 

– Czy tak bardzo cię obchodzi, co mówią ludzie?

 

– Nie, chyba nie – odrzekła po chwili wahania, po czym ze 

śmiechem ruszyła galopem ku drzewu.
 

Była dobrym jeźdźcem i wyścig okazał się wyścigiem nie 

tylko z nazwy. Potem znowu jechali stępa, pozwalając koniom 
odpocząć.

 

W stajni zsiedli z koni i każde zajęło się swoim. Jak na 

kobietę, która dotychczas była we wszystkim wyręczana przez 
służbę, Marianne uczyła się wszystkiego szybko i z przyjemnością.
Jej palce zręcznie odpinały uprząż. Gdy przyszło do 
szczotkowania, ona szczotkowała dolne partie konia, a on górne. 
Stanowili oboje świetny, zgrany zespół.
 

– Jak na kobietę, która przegrała wyścig, wyglądasz bardzo 

radośnie – powiedział, patrząc na jej zaróżowione policzki i 
błyszczące oczy.
 

– Bo czuję się radosna – odrzekła, a on roześmiał się na to.

 

– Przyznaję! Wygrałabyś, gdybyś nie używała damskiego 

siodła i gdybym ja nie miał silniejszego konia.
 

– Naprawdę tak myślisz? – zapytała z uśmiechem.

 

– Wiem, że tak by było.

 

Patrzyli na siebie zachwyceni, czując, jak narasta między 

nimi zmysłowe podniecenie. Naokoło panował spokój, słyszeli 
tylko turkot dalekich powozów, a tuż obok, w stajni, ciche rżenie 
konia.
 

Rafe wyciągnął rękę i włożył jej za ucho zabłąkane na 

policzku pasmo włosów.
 

– A teraz pewnie zażądasz swojej nagrody? – powiedziała 

spokojnie.
 

– Miałem wrażenie, że lubisz moje pocałunki.

 

– Lubię.

 

Patrzyli sobie w oczy. Rafe stał nieruchomo.

 

– Ale ktoś mógłby nas zobaczyć – mówiła dalej, wiedząc 

dobrze, że szuka tylko wykrętu.
 

– Nie ma tu nikogo, kto mógłby nas zobaczyć. Callerton, jak 

ci mówiłem, wróci znacznie później, a innej służby tu nie ma.
 

Napięcie między nimi wciąż narastało.

 

– Rafe – wyszeptała i przysunęła się do niego.

 

Wziął ją w ramiona i pocałował tak, jak chciał pocałować 

zeszłego wieczoru. Pieścił ją ustami, drażnił językiem, aż do chwili
gdy, przylgnąwszy do niego całym ciałem, zaczęła robić to samo, 
namiętnie i z pożądaniem.

 

– Rafe – powtórzyła, delikatnie pieszcząc zębami jego dolną 

wargę.
 

On natomiast powyciągał szpilki z jej kapelusza, zdjął 

kapelusz z głowy i go odrzucił. A potem rozpuścił jej długie 
jedwabiste włosy i zanurzył w nich palce. Odchylił jej głowę do 
tyłu i całował szyję, dotykał językiem wrażliwych miejsc u jej 
nasady, gdzie krew pulsowała równie mocno jak jego własna.
 

Namiętność, która ich ogarnęła, nie była delikatna i łagodna, 

była gorąca i mroczna od pożądania. Marianne wygięła się do tyłu,
przylgnąwszy do ciała Rafe’a, a on poczuł, że jego męskość omal 
nie przebija materiału spodni.
 

Przesunął dłoń na pierś Marianne, wyczuwając przez 

warstwy ubrania twardy koniuszek.
 

Jęknęła i jej ręce zakradły się pod jego ubranie. Wędrowały 

po brzuchu, piersi, przesunęły się na szyję i twarz, a potem 
wyciągnęły wstążkę przytrzymującą warkocz.
 

Rozpuścił jej włosy i ujął drugą pierś, a następnie zsunął obie

ręce na jej biodra. Jęknęła rozczarowana i przylgnęła do niego 
mocniej, chcąc czuć na piersiach napór jego ciała. On jednak 
przesunął ręce na jej pośladki, podniósł ją i posadził na 
drewnianym stole.
 

Rozsunęła odruchowo nogi, a on stanął między nimi, czując 

na własnych łydkach dotknięcie jej butów jeździeckich. Pocałował 
ją mocno, odnalazł znowu piersi i pieścił je obie kciukami, dopóki 
oddech Marianne nie stał się ciężki, a jej oczy czarne jak noc.
 

Jęknęła ponownie, kiedy mocniej do niej przywarł, a potem, 

nagle i niespodziewanie, cofnęła się, przerywając pocałunek.
 

– Marianne – szepnął. – Dałem ci słowo… I go nie złamię.

 

– Ale…

 

Spojrzała w dół, na to miejsce, w którym stykały się ich 

ciała.
 

– Jesteśmy ubrani – uspokoił ją. – I tak zostanie. Zaufaj mi – 

wyszeptał.
 

– Tak… Dobrze.

 

Wrócił więc do pocałunków i pieszczot, bardzo pragnąc 

wyzwolić jej ciało z grubej sukni do konnej jazdy. Wiedział 
bowiem, jak miękką ma skórę i jaką rozkoszą byłoby wsysać się w
jej piersi.
 

– Tak – wyszeptała znowu, przyciskając do siebie jego 

głowę.
 

Zsunął jedną dłoń na jej biodro, a później niżej, pieścił udo, 

czując, że staje się coraz bardziej gorące. Kiedy jego ręka, wciąż 
przez ubranie, odnalazła źródło jej kobiecości, poczuł, że Marianne
szarpie się i jęczy. On jednak nie wycofał się, tylko rytmicznie, 
patrząc jej w oczy, pieścił ją palcami, dopóki nie odpowiedziała na 
tę pieszczotę. Wtedy ugryzł delikatnie przez ubranie najpierw 
jeden koniuszek piersi, a potem drugi. Z ust Marianne wyrwał się 
głośny jęk rozkoszy, a jej ciało wygięło się w łuk.
 

Rafe wziął ją wtedy w ramiona i obsypał pocałunkami usta i 

powieki. Trzymał ją mocno przytuloną, dopóki jej oddech i 
szaleńcze bicie serca się nie uspokoiły.
 

– Nie rozumiem, co się stało. Co to było, Rafe? – szepnęła 

wreszcie.
 

– To był początek, Marianne – odpowiedział i wziął ją za 

rękę, by odprowadzić do domu.
 

Nocą, gdy poszli do łóżka, trzymał ją w ramionach. I nie 

posunął się dalej.
 

 ROZDZIAŁ JEDENASTY

 

Callerton zjawił się na drugi dzień. Rafe zostawił Marianne 

piszącą listy przy małym biurku w salonie i poszedł z nim 
porozmawiać.
 

– Misbourne zeszłej nocy świętował – oznajmił Callerton. – 

U White’a częstował wszystkich szampanem i ogłaszał całemu 
Londynowi, że jego córka wyszła za Rafe’a Knighta.
 

Rafe nic na to nie powiedział. Był teraz, jako mąż Marianne, 

z mocy prawa spowinowacony z Misbourne’em. Stanowiło to 
równocześnie koszmar i jego stan wymarzony.
 

– Co będzie teraz… z Misbourne’em? – zapytał Callerton.

 

– Nie wiem – odrzekł Rafe. – Musimy poczekać, aż sytuacja 

się rozwinie.
 

Pomyślał, jak czułaby się Marianne, gdyby się dowiedziała, 

co zrobił jej ojciec. Gdyby zobaczyła, jak ciąga go po sądach, jak 
rozpada się jej rodzina, jak w końcu dochodzi do egzekucji, a 
wszystko to za sprawą jej męża. Skrzywił się na samą myśl.
 

Callerton milczał, lecz jego spojrzenie świadczyło, że aż 

nadto dobrze rozumie dylemat przyjaciela.
 

– Nie mogę się wycofać – rzekł Rafe. – Winien to jestem 

memu ojcu. I mojej matce. Oboje przecież zasługują na 
sprawiedliwość. Kimże bym był, gdybym się teraz cofnął? Po tych 
wszystkich latach. Jak mógłbym zaakceptować to morderstwo i 
pozwolić sprawcy odejść?
 

Callerton, nic nie mówiąc, nalał brandy, po czym wypili ją w 

milczeniu.
 

Marianne patrzyła na męża, gdy ten się rozbierał, a potem 

wślizgnął między prześcieradła. Była to ich trzecia wspólna noc w 
łóżku. Leżeli obok siebie, a ona czuła pieszczotę jego palców 
gładzących jej dłoń. Odwróciła głowę na poduszce i popatrzyła na 

człowieka, którego bardzo pokochała. Człowieka, który by zostać 
jej mężem, ryzykował życie.
 

I który tak bardzo nienawidził jej ojca.

 

Rafe uśmiechnął się, a ona wbrew wszystkiemu poczuła, że 

coś w niej rozkwita.
 

– Czy przeszkadza ci światło? – zapytała, a on pokręcił 

głową.
 

– Zawsze bałaś się ciemności? – zagadnął po chwili.

 

– Nie – zabrzmiała odpowiedź i po chwili milczenia dodała: 

– Boję się od kilku lat. I boję się nie tyle ciemności, ile tego, co 
mogą one skrywać. Po kątach i w szafach. Pod łóżkiem… i za 
zasłonami.
 

– Boisz się potworów – powiedział tak, jakby to dobrze 

rozumiał.
 

– Najgorszego gatunku.

 

– Takich jak rozbójnicy – powiedział miękko z dziwnym 

wyrazem oczu.
 

Pokręciła głową.

 

– Są gorsze rzeczy niż rozbójnicy.

 

– Naprawdę? – zapytał i przerwał tak, jakby coś sobie 

przypominał. – Powiesz mi, Marianne, co tak cię przeraża?
 

– Nie zrozumiałbyś mnie – odrzekła. – Jesteś taki silny, taki 

niezwyciężony. Jak mógłbyś zrozumieć, co to strach, skoro sam się
nie boisz? I co znaczy być całkiem bezsilną, skoro masz tyle siły? 
Co znaczy być na czyjejś łasce, czuć przerażenie? Wszystko to jest
ci nieznane.
 

– Rozumiem więcej, niż sobie możesz wyobrazić, Marianne. 

Gdyż kiedyś znane mi było wszystko, o czym przed chwilą 
mówiłaś.
 

Rzeczywiście, nie mogła sobie tego wyobrazić. Teraz 

wydawał jej się człowiekiem całkiem nieustraszonym.
 

– Ale teraz się nie boisz?

 

Pokręcił głową przecząco.

 

– Stanąłem ze swym strachem twarzą w twarz. I stawiłem mu

czoło – odrzekł.

 

– A czego się bałeś? – wyszeptała, wiedząc, że musiało to 

być coś strasznego.
 

Odpowiedział dopiero po bardzo długiej chwili.

 

– Rozbójników.

 

– Nie rozumiem.

 

– Bałem się rozbójników. I ten strach mnie paraliżował.

 

Wiedziała, co to znaczy.

 

– Ale… ty sam zostałeś rozbójnikiem.

 

– Tak.

 

– Rabowałeś i kradłeś.

 

– Obrabowałem tylko sześciu ludzi. Po to, by zwyciężyć 

swój strach.
 

Kiwnęła głową na znak, że rozumie.

 

– Czy mogę zdmuchnąć jedną świecę? – zapytał. – Pozostałe 

dwie będą dawały dość światła.
 

– Nie – odrzekła.

 

Nie sprzeczał się z nią, nie próbował przekonać. Uścisnął 

tylko jej dłoń, dodając otuchy.
 

– Zdmuchnij je wszystkie – powiedziała z bijącym sercem i z

ogromnym strachem na samą myśl o ciemnościach.
 

– Nie musisz tego robić naraz – powiedział.

 

– Nie muszę – odrzekła – ale chcę tak zrobić.

 

Uczynił to, o co prosiła. Ciemność zapadła nagle i wydawała 

się nieprzenikniona. Marianne zadrżała, próbując opanować strach.
Oczy miała otwarte, widziała jednak tylko ciemności. Rafe 
przyciągnął ją do siebie i objął. Poczuła bicie jego serca i siłę 
ramion. Jego oddech był równy i spokojny. Po kilku chwilach 
panika ustąpiła, a Marianne, uspokojona, zauważyła, że ciemności 
nie są całkowite. Zasłony nie były zaciągnięte do końca i do 
sypialni wpadało blade światło księżyca.
 

– Co widzisz teraz w ciemności? – zapytał Rafe.

 

– Widzę światło księżyca i gwiazd – odrzekła. – I widzę 

ciebie – dodała po chwili i dotknęła wargami jego ust.
 

Po raz pierwszy jako małżeńska para mieli pojawić się w 

towarzystwie na balu w rezydencji lordostwa Chilcotte. Marianne, 

szykując się do wyjścia w sypialni, wygładziła spódnicę swej 
jedwabnej białej sukni balowej i spróbowała uspokoić nerwy. 
Myślała o tym, że w towarzystwie z całą pewnością krążyły plotki 
na ich temat. Plotki o tym, że tak prędko się pobrali. I na dodatek 
bez zalotów i okresu narzeczeństwa. W pewnej chwili do drzwi 
sypialni dało się słyszeć pukanie i w progu stanął Rafe.
 

– Jestem gotowa – oznajmiła Marianne.

 

– Nie całkiem – odrzekł i zbliżył się do niej z podłużnym 

czarnym aksamitnym pudełeczkiem. – Mam tu mój ślubny i 
urodzinowy prezent dla ciebie. Przepraszam, że daję ci go dopiero 
teraz.
 

Gdy otworzyła pudełko, zobaczyła piękny naszyjnik z 

brylantów, które iskrzyły się w świetle świec. A w samym środku 
naszyjnika widniał duży ciemny szafir.
 

– Światło gwiazd, księżyca i… ciemność – powiedział Rafe, 

biorąc naszyjnik i podnosząc go. Szafir, który dotychczas wydawał
się czarny, okazał się teraz ciemnoniebieski.
 

– Rafe… dziękuję. Jest taki piękny…

 

– Nie tak piękny jak jego właścicielka – powiedział, po czym

założył go jej na szyję i zapiął zameczek z tyłu na karku. Pod 
wpływem dotyku przeniknął ją dreszcz pożądania.
 

Spojrzała na siebie w lustrze i nie poznała tej ciemnookiej 

kobiety. Jej policzki były różowe, wargi pełne i stęsknione za 
pocałunkami, a oczy błyszczące tak nieskrywanym pożądaniem, że
nawet ona sama ledwo je rozpoznawała. Różniła się bardzo od tej 
bojaźliwej, nerwowej dziewczyny, którą była tak niedawno. Bo 
kobieta w lustrze była piękna, pewna siebie i nie bała się niczego. 
A wysoki i przystojny mężczyzna stojący obok patrzył na nią z 
pożądaniem równie wielkim jak jej własne.
 

Tak, chciała krzyknąć. Proszę cię, zapragnęła błagać i aby się

od tego powstrzymać, musiała zagryźć wargę.
 

Umieściwszy szafir na samym środku, tuż ponad rowkiem 

między piersiami, jego palce powędrowały niżej, a Marianne, 
oddychając ciężko i urywanie, przełknęła ślinę i zwilżyła językiem
wargi. Zapragnęła wziąć go za rękę i naprowadzić jego dłoń na 

swoją pierś. Chciała, by ta dłoń wsunęła się za stanik sukni. On 
tymczasem, powolnymi, zmysłowymi ruchami, pieścił delikatnie 
jej dekolt.
 

Tak, znowu miała ochotę krzyczeć. A on przesunął dłoń po 

górnej części jej piersi i wsunął palec w rowek. Marianne 
westchnęła głęboko, a jego oczy na ten dźwięk pociemniały. 
Wtedy objął dłonią jej pierś, ona jęknęła i wygięła się, chcąc 
zintensyfikować doznanie. Stojąc przed lustrem, obserwowała ich 
odbicie. Patrzyła na jego dłonie pieszczące obie jej piersi, które 
były teraz równie wrażliwe jak podczas pieszczot, którymi ją 
obsypał w stajni. Przypomniała sobie tamte chwile i oczekując na 
rozkosz, wygięła się znowu, pragnąc czuć dotyk całą sobą. On 
tymczasem, pieszcząc jedną ręką twardy koniuszek jednej piersi, 
drugą zaczął rozpinać guziki sukni. Tym razem Marianne nie czuła
wcale strachu. Przeciwnie, wiedząc, że on robi to, czego ona tak 
rozpaczliwie pragnie, doznała ulgi.
 

– Proszę cię, Rafe – szepnęła, nie mogąc się powstrzymać.

 

– Chcesz, żebym przestał? – zapytał mężczyzna z lustra 

głosem schrypniętym z pożądania.
 

– Nie – odrzekła szeptem i bez tchu. – Nie przestawaj.

 

Patrząc jej ciągle w oczy, usłuchał prośby i drażniąc ją słodką

torturą, bardzo powoli zsunął stanik sukni, obnażając do połowy 
napięte w oczekiwaniu obie piersi. Po czym, nie dotykając ich, 
jedną dłoń położył jej na brzuchu.
 

Objęła jego głowę ramionami, podnosząc je tak, że piersi 

wydostały się z gorsetu.
 

– Powiedz mi, co chcesz, żebym zrobił – szepnął jej cicho do

ucha, a jego oddech połaskotał lekko szyję. – Oddaję się pod twoje
dowództwo – dodał, czując, że ona drży cała z pożądania. – 
Powiedz mi, Marianne. Powiedz mi…
 

– Chcę, żebyś mnie dotykał – wyszeptała, czując zawrót 

głowy.
 

Oddech miała urywany, piersi prawie całkiem nagie, a szafir 

na jej bladej skórze zdawał się płonąć niebieskim ogniem. 
Widziała w lustrze, że wzrok Rafe’a jest mroczny i intensywny, że 

płonie czymś jej dotąd nieznanym. Wtedy przesunął prawą dłoń, a 
ta zawisła nad jej piersią tak blisko, że skóra zaczęła ją palić. Nie 
dotknął jej jednak, choć Marianne wstrzymała oddech i drżała w 
napięciu i oczekiwaniu.
 

– Dotknij mnie, Rafe – wyszeptała.

 

Jego dłoń zbliżyła się i potarła leciutko twardy sutek.

 

– Tutaj?

 

– Tak – odrzekła.

 

Jeszcze chwila oczekiwania i w końcu jej naga prawa pierś 

znalazła się w jego dłoni. Marianne odetchnęła z ulgą, czując 
ekstazę, a palce Rafe’a czyniły cuda, pieszcząc wzgórek piersi i 
drażniąc jej napięty koniuszek.
 

– Rafe – wyszeptała, patrząc w lustro, a jej dłonie zamknęły 

się na jego dłoniach, przyciskając je do piersi. Drżała z pożądania, 
które pulsowało teraz w całym jej ciele. Jęknęła i poczuła, że nogi 
ma jak z waty.
 

Tymczasem objął ją w talii, uniósł ponad ziemię i obrócił ku 

sobie.
 

– Marianne – powiedział, oddychając nierówno, tak jak ona.

 

Ich usta się odnalazły i to, co teraz nastąpiło, było czymś 

więcej niż tylko pocałunkiem. Poczuli pełne żaru pożądanie, 
namiętność oraz kruchość, dziwną podatność na zranienie, której 
doświadczają tylko kochankowie. Nagle przerwał i cofnął się, by 
spojrzeć jej w twarz.
 

Marianne ten pocałunek wprawił w takie oszołomienie, że 

zapomniała o całym bożym świecie. Pragnęła, by ta chwila trwała 
całą wieczność.
 

– Dlaczego przerwałeś? – zapytała.

 

A on uśmiechnął się i dotknął kciukiem jej warg.

 

– Przerwałem po to, żebyśmy mogli skończyć później.

 

– Później?

 

Zamrugała oczami, niezdolna myśleć o niczym prócz jego ust

na piersiach i dłoni między udami.
 

– Będę wtedy cały twój, a ty będziesz mogła mną rządzić – 

wyszeptał, wtulając usta w jej szyję.

 

Potem pomógł jej się ubrać, otulił ciemnoniebieską peleryną, 

wziął za rękę i zaprowadził do powozu.
 

Przy wejściu do oświetlonej tysiącem świec jadalni lordostwa

Chilcotte Marianne poczuła, że Rafe nagle sztywnieje. Pobiegła 
wzrokiem za jego spojrzeniem i zobaczyła ojca stojącego w 
drugim końcu pokoju przy oszklonych drzwiach prowadzących na 
zewnątrz.
 

Choć okna były otwarte, w sali było gorąco i duszno. 

Zjechała się bowiem cała śmietanka towarzyska, wszyscy bywalcy
salonów, którzy z ciekawością – Marianne wiedziała to z całą 
pewnością – obserwowali ją i Rafe’a. Słyszała szepty i znaczące 
spojrzenia, które przypominały jej, dlaczego nie miała ochoty tu 
dzisiaj przyjść. Ścisnęła mocniej ramię męża, a on spojrzał 
uspokajająco i pogładził jej dłoń.
 

– Poleciłem Callertonowi rozpuścić wieść, że to jest 

małżeństwo z miłości – powiedział tak cicho, że tylko ona go 
usłyszała.
 

Małżeństwo z miłości… Marianne spojrzała w bursztynowe 

oczy człowieka, który robił wszystko, by obronić ją przed światem,
człowieka, który był silniejszy, niż mógł sobie wyobrazić 
ktokolwiek w tej sali, a który w stosunku do niej był łagodny i 
delikatny. Małżeństwo z miłości… No cóż, dla niej rzeczywiście 
takim było. Pragnęła mu to powiedzieć, wiedziała jednak, że nie 
może tego zrobić. Odpędziła więc te myśli.
 

Uśmiechnął się do niej, a ona poczuła się bezpieczna, pewna 

siebie i szczęśliwa. I wkroczyli do jadalni lady Chilcotte, by stawić
czoło całemu towarzystwu.
 

W chwili, gdy podszedł do niego Devlin i wręczył mu 

kieliszek szampana, Rafe obserwował Marianne, która rozmawiała
z lady Fothergill w drugim końcu pokoju. Miał już dość tego 
przyjęcia. Chciał być znów sam na sam z żoną. Chciał jej dawać 
przyjemność, dotykać, smakować nagą skórę. Chciał słyszeć, jak –
doznając rozkoszy – wykrzykuje jego imię. Chciał wreszcie 
skonsumować swoje małżeństwo. Wiedział jednak, że nie może się
spieszyć. W swojej egoistycznej pogoni za Misbourne’em nie 

pomyślał, jak bardzo przerażona musiała być Marianne, gdy ją 
porwał. Bo przecież porywając ją, odebrał jej siłę, wolność, 
kontrolę nad własnym losem i podporządkował swojej woli.
 

Teraz chciał jej to wszystko zwrócić. A także dać znacznie 

więcej.
 

– Gratuluję, stary. Czy mam raczej powiedzieć: „Wyrazy 

współczucia”? Zostałeś przecież nieodwołalnie zaciągnięty do 
ołtarza. Wiem teraz, dlaczego tak cię interesowały sprawy 
rachunku bankowego Misbourne’a. Ale, co oczywiste, nie będę 
tego rozgłaszał. – Devlin wypił na raz pół kieliszka szampana. – 
Myślałem, że zaczekasz z tym ożenkiem do chwili, gdy zyskasz 
dokładną odpowiedź.
 

– Sprawa była zbyt nagląca, bym mógł czekać – odrzekł 

Rafe, nie odrywając oczu od Marianne.
 

– Sądząc po sposobie, w jaki na nią patrzysz, mogę sobie 

wyobrazić, jak bardzo nagląca – uśmiechnął się Devlin.
 

Rafe jednak nie odwzajemnił uśmiechu. Devlin nie miał 

pojęcia, jakim uczuciem darzył Marianne i jak bardzo jego ciało 
było obolałe z tęsknoty za nią.
 

– Więc jak dowiedziałeś się szczegółów na temat majątku 

Misbourne’a?
 

– Bez trudu – odrzekł Devlin. – Gdy się ma ojca właściciela 

banku, nietrudno jest się takich rzeczy dowiedzieć.
 

– Oczywiście – uśmiechnął się Rafe.

 

– A zatem powiem ci, że biorąc Marianne Winslow, wziąłeś 

kopalnię złota, ty spryciarzu – powiedział Devlin. – Misbourne to 
bogacz. Posiada złoto w sztabkach, a jego sejf jest pełen biżuterii, 
przede wszystkim brylantów i rubinów, z których jeden jest 
wielkości kurzego jaja. Dużo też zainwestował. Ma akcje, jest 
współwłaścicielem kopalni węgla na północy i plantacji tytoniu w 
Indiach Zachodnich. Ma też warte ze sto tysięcy obligacje i akty 
własności kilku majątków ziemskich w kraju.
 

– A ma jakieś karciane długi?

 

– Ucieszysz się, gdy ci powiem, że nie ma niczego w tym 

rodzaju… – powiedział Devlin, a Rafe uśmiechnął się na myśl, jak 

bardzo jego druh się myli.
 

– Zdawało mi się, że nie lubisz Misbourne’a ani Linwooda.

 

– Rzeczywiście, nie lubię – potwierdził chłodno.

 

– No, no, Knight – rzekł Devlin, unosząc brew – kiedy 

czegoś chcesz, potrafisz dążyć do tego niczym zimny drań. Jednak 
nie możesz lekceważyć Misbourne’a. W młodości należał on do 
kompanii mojego ojca. – Devlin spojrzał na Rafe’a znacząco. – 
Słyszało się różne historie o kobietach i stolikach karcianych. Co 
do hazardu, to już go nie uprawia. Ale wciąż lubi kobiety. I ma 
temperament jak diabli. Niełatwo ma ten, kto mu wchodzi w 
drogę. Zwłaszcza jeśli chodzi o jego córkę. Więc jeżeli w głowie ci
pozamałżeńskie miłostki, musisz być ostrożny i dyskretny.
 

– Nie interesują mnie żadne miłostki – odparł Rafe i 

wzrokiem znowu odszukał Marianne.
 

Wyczuła jego spojrzenie, odwróciła się i ich oczy się 

spotkały. Zarumieniła się z uroczym uśmiechem i wróciła do 
rozmowy.
 

Devlin spojrzał na Rafe’a, na Marianne i ponownie na 

Rafe’a.
 

– Wielki Boże – powiedział – to prawda, co ludzie mówią. 

Myślałem, że tu chodzi o pieniądze, ale tak nie jest, prawda? Ty jej
naprawdę pragniesz?
 

– No tak… Pragnę… – odrzekł i odstawił prawie nietknięty 

kieliszek na tacę przechodzącego lokaja. – Dziękuję ci, Devlinie – 
dodał i podążył ku żonie.
 

Podczas kolacji Marianne uszczknęła tylko odrobinę homara.

Nie miała apetytu, bo w brzuchu łopotały jej motyle. A gdy się 
uspokajały, wystarczyło, by spojrzała na Rafe’a, a zaczynały ją 
niepokoić ponownie. Musiała ponadto odeprzeć serię pytań lady 
Routledge, która chciała wiedzieć, dlaczego ślub odbył się tak 
szybko i bez okresu zalotów. Policzki miała ciepłe i spoglądając na
męża, czuła w sercu dumę. Gdy w trakcie konwersacji z panem 
Dobsonem zauważyła, że Rafe zmierza w jej kierunku, motyle w 
jej brzuchu znowu ożyły na myśl o tym, co zdarzy się między nimi
później, gdy będą już w domu.

 

 ROZDZIAŁ DWUNASTY

 

Gdy Rafe wszedł do sypialni, Marianne siedziała na brzegu 

fotela obok kominka, ubrana jeszcze w srebrno-białą suknię 
balową. Podszedł do niej i postawił na gzymsie kandelabr z 
kilkoma świecami.
 

Marianne wstała, przyglądając się jego twarzy. Spostrzegł, 

jak zwilża wargi, i domyślił się w jej spojrzeniu pożądania, ale też 
nerwowości. Wyciągnął rękę i dotknął blond loków okalających jej
policzek.
 

– Czy teraz ma nastąpić nasze „później”? – zapytał.

 

– Tak – potwierdziła szeptem.

 

– Zatem co chcesz, żebym zrobił, Marianne?

 

– Pocałuj mnie – odrzekła.

 

Przysunął się więc i biorąc jej twarz w dłonie, pocałował tak 

delikatnie jak za pierwszym razem.
 

Następnie powoli powyjmował szpilki z włosów żony i 

całował ją w usta aż do chwili, gdy w jej ciemnych oczach 
pojawiła się namiętność, a oddech stał się nierówny i 
przyspieszony. Pieścił jej ramiona, przeciągnął ręką w dół, wzdłuż 
kręgosłupa. Jego dłonie wędrowały po jej biodrach i brzuchu. Nie 
dotknęły jednak piersi.
 

Ona zaś zarzuciła mu ręce na szyję, a potem, obejmując go, 

zsunęła je w dół po jego plecach, przyciągając go do siebie coraz 
mocniej. Następnie poczuł jej dłonie na swoich biodrach i na 
piersi, gdy wsunęły się pod klapy fraka. Zawahała się przez 
chwilę, zatrzymując ręce na kamizelce.
 

– Jestem twój, Marianne – wyszeptał jej do ucha, po czym 

leciutko podrażnił małżowinę zębami i zaczął pieścić ją językiem.
 

Rękoma zakradła się teraz pod kamizelkę i dłonie zaczęły 

błądzić po jego torsie.

 

Wtedy dotknął jej piersi, szukając ich koniuszków pod 

warstwami ubrania, a ona powtarzała każdą jego pieszczotę, każdy
ruch palców, dopóki nie zrozumiała, co robi.
 

Gdy nacisnęła mocniej jego tors, jego dłonie zamknęły się na

jej piersiach.
 

Rozpięła mu frak i rozsunęła jego klapy.

 

– Zdejmij go – wyszeptała.

 

Wykonał polecenie powoli. Obserwowała go zarumieniona, z

podnieceniem i pożądaniem. Oczy jej błyszczały, a piersi, wciąż 
uwięzione w staniku sukni, falowały od gwałtownego oddechu.
 

– Zdejmij też kamizelkę – rozkazała szeptem.

 

Usłuchał i zauważył, że przełyka ślinę. Zagryzła wargę, 

patrząc na niego równocześnie z odwagą i wahaniem. Pocałował ją
w usta, dodając odwagi. A ona przestała się wahać – przycisnęła 
twarz do jego piersi, całując kolejno obie sutki, jedną po drugiej, 
przez cienką bawełnę koszuli. Następnie podniosła głowę i 
pocałowała go w usta, ale po chwili przerwała pocałunek, uwolniła
się z jego objęć i obróciła się, stając do niego plecami, tak żeby 
widział jej kark, a poniżej szereg guzików sukni.
 

Przysunął się bardzo blisko, a ona lekko zadrżała. Zbliżył 

usta do jej karku i popieścił go lekko językiem.
 

Ugryzł ją lekko w pewnej chwili, a ona jęknęła z rozkoszy.

 

Całował następnie jej szyję, a jego palce błądziły po jej 

plecach, dopóki nie napotkały pierwszego małego guziczka sukni. 
Przechyliła wtedy głowę na bok, a on znowu ugryzł ją lekko w 
kark, po czym powoli zaczął rozpinać guzik za guzikiem. Po 
chwili wysunęła ramiona z krótkich bufiastych rękawków i suknia 
z cichym szelestem zsunęła się i opadła tuż u jej stóp. Miała na 
sobie tylko jedna halkę – prostą, z białej bawełny – i ona także 
znalazła się zaraz na podłodze.
 

Rafe, wdychając zapach Marianne, zaczął teraz 

rozsznurowywać jej gorset, obsypując równocześnie pocałunkami 
ramiona. Miała teraz na sobie tylko białą, prostą, luźną koszulę, 
sięgającą poniżej kolan. Tak cienką, że widział przez nią zarys jej 
ciała.

 

Wziął ją w ramiona, wyciskając na jej ustach pocałunek, w 

którym ich języki wiły się w godowym tańcu. Pieszcząc wargami 
jej wargi, Rafe położył jedną dłoń płasko na krzyżu Marianne i 
przyciągnął ją do siebie.
 

Jęknęła, nie przerywając, gdy jego dłonie znalazły piersi i 

uwolniły je z gorsetu.
 

– Tak – wyszeptała. – Tak, tak.

 

Zaczął całować jej piersi, drażniąc z lekka zębami okolicę 

wokół wrażliwego koniuszka, lecz go nie dotykając. Wygięła się 
bardziej do tyłu, przyciskając do siebie jego głowę. Ssał i drażnił 
sutki, czując, jak narasta w niej pożądanie. Z każdą sekundą 
Marianne zapominała o wstydzie i lęku i pragnęła więcej.
 

Oczy Rafe’a w świetle świec miały barwę ciemnego 

mahoniu. A ona, patrząc w te oczy, gładziła jego twarz. Gdy 
dotknęła jabłka Adama, poczuła jego ruch. Pocałowała je, a potem,
gdy jej palce napotkały węzeł fularu na jego szyi, przypomniała 
sobie, co zaszło w magazynie, kiedy rozwiązała fular, odcięła 
rękaw koszuli i opatrzyła mu ranę.
 

Jestem twój, Marianne , wspomniała jego słowa i poczuła, że

świadomość tego przenika ją do głębi.
 

– Zdejmij koszulę – wyszeptała.

 

Bez słowa i zawahania ściągnął koszulę przez głowę i stanął 

przed nią z opuszczonymi ramionami.
 

– Jestem twój.

 

Marianne przyjrzała mu się i pocałowała delikatnie bliznę po 

kuli.
 

– Ja też jestem twoja, Rafe – powiedziała.

 

Jej ręce zsunęły się wolno po jego muskularnej piersi, czując 

chropowatość włosów i ciepło skóry. Następnie cofnęła się, 
zrzuciła pantofelki, pończochy i koszulę i stanęła przed nim naga.
 

– Marianne – wyszeptał niskim głosem.

 

Jego spojrzenie przesuwało się po jej ciele, a ona zauważyła 

wypukłość w jego spodniach. Nie przestraszyła się jednak. Ufała 
mu.
 

Tymczasem on także się rozebrał. Stanęli naprzeciwko siebie,

a wtedy ona wyszeptała:
 

– Pocałuj mnie.

 

Usłuchał i całował tak długo, aż jej oddech nie stał się 

urywany i ciężki. Kiedy położył ją na łóżku, pociągnęła go za 
sobą. Nie przestawali się całować, oddychając jak jedna i ta sama 
istota. Jego wargi były gorące i twarde, drażniły sutki, dopóki nie 
zbrakło jej tchu, a jej uda się nie rozchyliły.
 

– Weź mnie – powiedziała, pożądając go całą sobą.

 

Jej ciało napięło się w oczekiwaniu na to, co będzie dalej.

 

– Jeszcze nie – odpowiedział, a ona zaraz potem poczuła 

dotknięcie jego palców w najintymniejszym miejscu swojego ciała.
 

Pieścił ją i całował równocześnie. A ona przerwała 

pocałunek, otworzyła oczy i poszukała jego spojrzenia. W jego 
oczach płonęła namiętność i pożądanie.
 

– Weź mnie – poprosiła ponownie.

 

Ale on pokręcił głową i pocałował ją jeszcze raz. Głębokim, 

namiętnym pocałunkiem, który współgrał z wyrazem jego oczu. A 
potem jeszcze raz zaczął pieścić owo sekretne miejsce między jej 
nogami. I czynił to w magicznym rytmie, który odbierał jej dech i 
dostarczał niewypowiedzianie słodkiej przyjemności. Rozsunęła 
szerzej nogi, odsłaniając się na inwazję i ból. Jednak on nie sprawił
jej bólu. Przeciwnie – jego dotyk był delikatny i czuły, ale 
jednocześnie zdecydowany. Powoli przyspieszał, odczytując 
potrzeby jej ciała, gdy nagle wstrząsnął nią dreszcz rozkoszy. 
Marianne w ekstazie chwyciła się Rafe’a, przyciągając go do 
siebie i całując tak długo, aż jej oddech nie uspokoił się i nie 
poczuła błogiego zmęczenia.
 

Wtedy Rafe zdmuchnął świece, odgarnął włosy z jej twarzy i 

pocałował ją, a następnie mocno przytulił.
 

I leżeli razem w ciemności, a ona zastanawiała się, jak wiele 

dał jej od siebie, nie żądając niczego w zamian. Myślała też, jak 
bardzo go kocha, dopóki, bezpieczna w jego ramionach, nie 
usnęła.
 

Kolejnej nocy Rafe siedział przy biurku. Szklaneczka brandy 

stała prawie nietknięta, a on nie zwracał na nią uwagi. Wpatrywał 

się bowiem w równo i starannie napisane rzędy cyfr w księdze 
leżącej na ciemnym blacie biurka. Nie rozumiał do końca, co 
przedstawiają, jednak sądził, że jego plenipotent Bradley miał 
rację: dowód krył się w tych liczbach. Gdyby nie kazał Bradleyowi
skontrolować wszystkich swoich spraw majątkowych w celu 
zmiany testamentu z korzyścią dla Marianne, ta niezgodność nie 
wypłynęłaby na światło dzienne.
 

Pomyślał o żonie leżącej w łóżku na górze, ciekaw, czy już 

śpi. I na wspomnienie poprzedniej nocy, zawrzała w nim krew. 
Marianne była kobietą, jakiej potrzebował. Była światłem, które 
wkroczyło w jego mroczne życie, koiła jego ból i łagodziła gniew. 
Jednak w tle czaił się cień Misbourne’a. Przypomniał sobie o 
brzemieniu, które dźwigał. Rafe wiedział, że nie może w 
nieskończoność go ignorować.
 

Rozległo się lekkie pukanie do drzwi, a on od razu wyczuł, 

że to Marianne.
 

Stopy miała bose, jasne włosy rozpuszczone. Jej koszula 

nocna była z kosztownego batystu, haftowana i, luźno spływając, 
okrywała dokładnie jej ciało. Na ramionach Marianne miała szal, 
jedwabny i długi.
 

Rafe wstał.

 

– Jest późna godzina – powiedział. – Myślałem, że już śpisz.

 

Postawiła świecznik na biurku i popatrzyła na niego.

 

– Nie mogłam spać, gdy ty samotnie przebywałeś nocą na 

ulicach Londynu.
 

– Niepokoiłaś się o mnie – powiedział spokojnie.

 

Myśl o tym była tak słodka, że się uśmiechnął.

 

– Za twoją głowę wyznaczono nagrodę w wysokości pięciu 

tysięcy gwinei, a mój ojciec i brat poprzysięgli, że cię zabiją. To 
oczywiste, że się niepokoiłam.
 

Ujął jej dłoń i ucałował.

 

– Ale dostałaś mój liścik, w którym pisałem, że wrócę 

późno?
 

Kiwnęła głową.

 

– Czy załatwiłeś sprawy ze swoim plenipotentem?

 

– Nie do końca.

 

Spojrzał na otwarte księgi leżące na biurku.

 

– Był jakiś problem?

 

– Wygląda na to, że jest błąd w rachunkach dotyczących 

mojego konta bankowego.
 

– Chcesz powiedzieć, że brakuje jakiejś sumy?

 

– Wprost przeciwnie – odrzekł. – Dostałem spadek, którym 

zarządzał powiernik do chwili, gdy stałem się pełnoletni. 
Początkowa suma była niewielka. Sądziłem jednak, że to, co 
zarobiłem na niej przez lata, zawdzięczam rozsądnemu 
inwestowaniu. Teraz jednak zauważyłem, że inwestowano tak 
nieumiejętnie, że gdyby nie to, że ktoś zasilał regularnie mój 
rachunek, nie miałbym nic.
 

– Dziwne – zgodziła się Marianne. – A czy w banku nie 

można sprawdzić, kim jest ów tajemniczy dobroczyńca?
 

– W normalnych okolicznościach byłoby to możliwe, jednak 

ten ktoś bardzo się postarał ukryć swoją tożsamość. Mój prawnik 
robił, co mógł, żeby go zidentyfikować. Bez skutku.
 

– Może ktoś z twoich krewnych, kto chce pozostać 

anonimowy.
 

– Ja nie mam krewnych, Marianne. Jestem sam – powiedział 

i pomyślał o człowieku, który do tego doprowadził.
 

– Już nie – oznajmiła i uśmiechnęła się nieśmiało.

 

– Już nie – powtórzył. – Teraz mam ciebie, to prawda.

 

Popatrzyli na siebie w ciszy, w której dawało się słyszeć 

tykanie zegara i trzaskanie ognia na kominku.
 

– Chodź do łóżka – poprosiła Marianne, biorąc go za rękę.

 

Mijały noce i dnie. Marianne zatrudniła służbę, która 

pracowała starannie, dbając o ich potrzeby. Podłogi były 
zamiatane, meble czyszczone i polerowane. Wszędzie zapanował 
słodki zapach wosku i lawendowego płynu do polerowania 
drewna. W wazonach pojawiły się cięte kwiaty, Rafe czuł też 
słodki zapach fiołkowych perfum Marianne. Dom nabierał nowego
życia, tętnił nim jak w czasach jego dzieciństwa, przed śmiercią 
rodziców. Callerton oficjalnie został zarządcą, a Rafe 

zaobserwował, że Marianne staje się z dnia na dzień coraz bardziej
pewna siebie. I z każdą kolejną nocą kochał ją bardziej, a mniej 
myślał o Misbournie.
 

– Nie ten pokój, a także nie sąsiednia sypialnia. Oba mają 

pozostać nietknięte – powiedziała Marianne.
 

Dwie pokojówki dygnęły i oddaliły się, zabierając swoje 

kosze z przyborami do sprzątania.
 

Została sama w ciszy żółtej sypialni i rozejrzała się naokoło. 

Światło dzienne wpadało tu z podestu schodów, odsłaniając to, co 
poprzednio widziała tylko w świetle świec. Od czasu gdy tu była 
po raz ostatni, przykryto meble lnianymi pokrowcami. Chwyciła 
teraz pokrowiec okrywający toaletkę i pozwoliła mu zsunąć się na 
podłogę. Na mahoniowym blacie ukazała się szczotka do włosów z
kości słoniowej i szylkretu – połamana, w trzech częściach. 
Szczotka matki Rafe’a. Marianne pogładziła ją palcami, a jej serce 
wypełniła wielka czułość. A także smutek, który ogromnie 
pragnęła przegnać. Nie mogła ukrywać się w nieskończoność. A 
raczej oni oboje nie mogli się w nieskończoność ukrywać. Jednak 
jej ojciec stał między nimi niby niewidzialna barykada, której nie 
byli w stanie przekroczyć.
 

W pewnej chwili Marianne obejrzała się i zobaczyła, że Rafe 

stoi w drzwiach oparty o framugę.
 

– Wiem, że to nie jest dla ciebie łatwe, Marianne – 

powiedział. – Gdy ostatnim razem byłaś w tym pokoju, rzeczy 
między nami miały się zupełnie inaczej.
 

– To prawda.

 

– Nie powinienem był… porywać cię… Przepraszam, że cię 

wtedy tak przestraszyłem.
 

– A żałujesz, że mnie porwałeś?

 

Popatrzył na nią w milczeniu. A po chwili powiedział:

 

– Nigdy cię nie okłamywałem, Marianne. I teraz też nie będę.

Odpowiedź brzmi: „Nie”. Nie żałuję tego.
 

– Nie żałujesz, pomimo że mój ojciec nie zwrócił ci 

dokumentu?
 

– Jedno z drugim nie ma nic wspólnego.

 

– Ależ obie te rzeczy mają bardzo wiele wspólnego! – 

odrzekła, sama zdumiona gniewem, który zabrzmiał w jej głosie.
 

– Ta rzecz to przyczyna porwania. A nie przyczyna, dla której

nie żałuję. Ani też dla której uczyniłem cię moją żoną.
 

– Oboje wiemy, dlaczego uczyniłeś mnie swoją żoną. Aby 

mnie ratować przed kompromitacją – powiedziała, bardzo pragnąc,
by było inaczej.
 

– Wiesz przecież, co do ciebie czuję – odrzekł.

 

Pożądanie, dopowiedziała w myślach Marianne. Ale nie 

miłość.
 

– Naprawdę? – zapytała, patrząc mu w oczy i pragnąc, by 

wyznał jej miłość.
 

Ale on milczał, a cisza aż dzwoniła jej w uszach. Marianne 

odwróciła się.
 

– To był pokój twojej matki – powiedziała.

 

– Tak – potwierdził.

 

– Okiennice są wciąż zabite gwoździami.

 

Nic na to nie odpowiedział.

 

– I te w sąsiedniej sypialni też. To sypialnia ojca?

 

Przytaknął.

 

– Co stało się z twoimi rodzicami, Rafe?

 

W pokoju znowu zapanowała cisza.

 

– Zostali zabici – odrzekł wreszcie Rafe. – Zamordowani 

podczas napadu rabunkowego.
 

– Bardzo ci współczuję.

 

– Tamtej nocy okiennice były zamknięte. Poprzysiągłem, że 

tak zostanie, aż do chwili gdy człowieka odpowiedzialnego za ich 
śmierć dosięgnie sprawiedliwość.
 

– Sprawiedliwość – powtórzyła szeptem.

 

Sprawiedliwość, a nie zemsta. To drugie słowo przyprawiało 

ją o zimny dreszcz.
 

– Sprawiedliwość – powtórzył.

 

– A kiedy oni stracili życie? – zapytała.

 

– W roku tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym piątym – 

odrzekł.

 

– Mauzoleum na cmentarzu – powiedziała i przypomniała 

sobie litery wyryte w kamieniu: EDMUND KNIGHT, 1795, 
dopiero teraz rozumiejąc ich znaczenie.
 

– Tak. To mauzoleum moich rodziców – potwierdził, a ją 

przejął zimny dreszcz przerażenia.
 

– „Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąty piąty, Hounslow 

Heath. Dokument, który został wtedy zabrany. W zamian za 
pańską córkę” – wypowiedziała słowa, którymi zażądał 
dokumentu.
 

– Dziwi mnie, że ci pokazał ten list.

 

– Nie pokazał mi go. Pokazał bratu. – Serce biło jej bardzo 

mocno. Czuła mdłości. – To, co stało się z twoimi rodzicami 
stanowi przyczynę, dla której twoje stosunki z moim ojcem są 
takie, a nie inne, prawda?
 

Nie odpowiedział, ale zauważyła, że zaciska zęby, a jego 

oczy ciemnieją.
 

– On jest moim ojcem, a ty – moim mężem. Więc chyba 

mam prawo wiedzieć?
 

– Masz prawo, Marianne. Ale tu chodzi o twojego ojca. Czy 

sądzisz, że mnie nie obchodzi, jak się poczujesz, gdy poznasz 
prawdę?
 

Te słowa były słodkie i gorzkie zarazem. Marianne 

zrozumiała, dlaczego Rafe od samego początku nie chciał zdradzić
tej tajemnicy. Ze względu na jej miłość do ojca.
 

– Nie chcesz mnie zranić? – zapytała.

 

– Nie chcę – potwierdził.

 

Musiała jednak dowiedzieć się prawdy. A poza tym, mimo 

całej swej miłości do Rafe’a, była przeświadczona, że myli się co 
do ojca.
 

– Mój brat przeszukuje archiwum „The London Messenger”. 

Czyta wszystko, co dotyczy roku tysiąc siedemset 
dziewięćdziesiątego piątego. I co znajdzie, Rafe?
 

– Znajdzie informację o tym, że moi rodzice zostali 

obrabowani i zastrzeleni przez rozbójnika na Hounslow Heath.
 

– Przez rozbójnika – powtórzyła. – W tym samym miejscu, w

którym zatrzymałeś powóz wiozący mnie i ojca.
 

Patrzył jej prosto w oczy, ale milczał.

 

– W tym samym miejscu, w którym mnie porwałeś? – 

Przypomniała sobie, jak odpowiedział, gdy go spytała, co mu 
zawinił jej ojciec. – Mówiąc, że ojciec zabrał ci coś, co było dla 
ciebie najdroższe, nie miałeś na myśli dokumentu?
 

– To prawda – potwierdził cicho.

 

– Czy chcesz przez to powiedzieć, że mój ojciec był tym 

rozbójnikiem? – zapytała z niedowierzaniem, a on roześmiał się 
śmiechem, w którym nie było radości.
 

– Tak jakby Misbourne chciał brudzić sobie ręce! – prychnął 

i pokręcił głową. – Nie, Marianne. Twój ojciec był tym, który 
zapłacił za dokonanie tego rozboju i popełnienie tych morderstw.
 

– Ależ to nie do wiary! Dlaczego miałby coś takiego zrobić?!

 

Jej serce w panującej w pokoju ciszy waliło jak młotem, a on 

stał bez ruchu, spokojnie, doskonale opanowany.
 

– Twój ojciec, nasyłając rozbójnika, chciał zdobyć ten 

dokument. I uśmiercić mojego ojca. Moja matka na swoje 
nieszczęście była z nim w powozie i zginęła przypadkiem.
 

– Nie możesz tego wiedzieć.

 

– Ależ mogę, Marianne.

 

– Skąd?

 

Widział, że mu nie wierzy. I był z tego powodu zadowolony, 

a równocześnie wściekły. Nie chciał powiedzieć jej prawdy, ale 
musiał. Musiał ją po tylu latach komuś wyjawić.
 

– Byłem tam tamtej nocy – odrzekł i poczuł dziwną ulgę.

 

– Byłeś świadkiem morderstwa swoich rodziców? – spytała z

przerażeniem.
 

Kiwnął głową.

 

– Twój strach przed rozbójnikami… – powiedziała, a wyraz 

jej twarzy świadczył, że zrozumiała.
 

– Patrzyłem, co im robił, i nie mogłem nic na to poradzić – 

wyjaśnił, odwracając głowę.
 

– Piętnaście lat temu… Musiałeś być wtedy dzieckiem.

 

– Miałem dziesięć lat. Wystarczająco dużo, by zrozumieć. 

Rozbójnik wziął biżuterię matki, zegarek ojca i jego sakiewkę z 
pieniędzmi. Myślałem, że odjedzie i zostawi nas w spokoju. Ale on
postąpił inaczej. Zażądał dokumentu, który ojciec miał w kieszeni, 
ale ojciec nie chciał go oddać.
 

– Tak jak mój ojciec teraz.

 

– Właśnie. Usłyszałem, że kłamie, i mówi, że go nie ma. 

Zaprzeczał do końca, do chwili, gdy miał pistolet rozbójnika 
przystawiony do skroni. Rozbójnik wyciągnął dokument z kieszeni
ojca, kiedy ten był już martwy. Na jego palcach była krew, kiedy 
go rozłożył. Krew mojego ojca. Nigdy nie zapomniałem, co 
powiedział: „Te kilka słów, cokolwiek znaczą, jest wartych 
tysiączek w zamian za życie twojego taty”. A potem odjechał, 
zostawiając mnie samego – zakończył Rafe, czując dokładnie to 
samo co wtedy, przed piętnastu laty.
 

Marianne chwyciła jego dłoń.

 

– Poprzysiągłem poświęcić życie na poszukiwanie tego 

rozbójnika… oraz człowieka, który wyznaczył tysiąc funtów 
nagrody za życie moich rodziców. Zbadałem każde ogniwo 
łańcucha… wszystkie pięć ogniw, Marianne, aż dotarłem do 
twojego ojca.
 

– Mój ojciec nigdy by nie zlecił morderstwa – powiedziała. –

Ktoś musiał cię źle poinformować. I ktokolwiek to był, kłamał.
 

Ale Rafe, inaczej niż ona, dobrze wiedział, jak postąpił z 

ludźmi, których wytropił. Wiedział, że ludzie ci bali się do tego 
stopnia, że nie kłamali.
 

– Nie, Marianne – rzekł łagodnie. – Nikt mnie nie okłamał. 

Jestem tego pewien.
 

– Musiała zajść jakaś pomyłka – upierała się, drżąc na całym 

ciele.
 

– Nie ma żadnej pomyłki – zapewnił.

 

Jednak cokolwiek mówił, jakkolwiek ją zapewniał, jej oczy 

wyrażały niepewność.
 

– Znam mego ojca, Rafe – powiedziała. – Jest daleki od 

ideału, ale zabić niewinnego mężczyznę i niewinną kobietę? – 
Pokręciła głową. – Nie mogę w to uwierzyć. To przecież zbrodnia, 

jakiej nie da się odkupić.
 

– To prawda, takiej zbrodni nie da się odkupić – przyznał 

spokojnie, widząc w jej oczach błysk zrozumienia, a potem strach.
 

– On jest niewinny, Rafe. Musi być niewinny.

 

Poczuł ból, a ona podeszła do niego i zarzuciła mu ręce na 

szyję. I stali tak, objęci, słysząc tylko własne oddechy i bicie 
własnych serc. Stali tak, dopóki ona, podniósłszy głowę, nie wzięła
go za rękę i nie wyprowadziła z pokoju.
 

 ROZDZIAŁ TRZYNASTY

 

Marianne zaprowadziła Rafe’a do ich własnego łóżka, po 

czym posadziła go na jego krawędzi i stanęła między jego nogami. 
Nie istniały słowa, którymi mogłaby go pocieszyć. Zaprzeczanie 
nie ukoiłoby jego bólu… Tak silny i nieustraszony człowiek, a 
mimo to bał się tak jak ona. Cierpiał. I cierpi nadal. I jego ból jest 
większy niż cokolwiek, co odczuwała ona sama.
 

Pogłaskała go po włosach i po policzku, a następnie 

pocałowała w usta, przelewając w ten pocałunek całą swoją 
miłość, tak jakby chciała go uwolnić od bólu.
 

Odsunęła się powoli i spojrzała mu w twarz.

 

– Pozwól, że cię pocieszę tak, jak ty pocieszasz mnie. Że 

sprawię ci przyjemność taką, jaką ty mnie sprawiasz. 
Zapomnijmy… nawet jeżeli zapomnienie ma trwać tylko chwilę…
 

– Marianne, ja… – powiedział i nie dokończył, a ona 

dostrzegła w jego oczach ból i cierpienie.
 

– Potrzebujesz mnie – dokończyła za niego. – A ja potrzebuję

ciebie.
 

Rozluźniła fular na jego szyi, a potem zdejmowali z siebie 

ubrania, aż do chwili gdy on został tylko w czarnych spodniach. 
Marianne patrzyła na niego i powoli położyła dłoń na górnej części
spodni.
 

– Chcę cię zobaczyć – powiedziała.

 

Usłuchał i zdjął spodnie.

 

– Chcę cię zobaczyć całego – nalegała spokojnie.

 

Rozpiął więc ineksprymable i pozwolił im się zsunąć na 

podłogę.
 

Marianne patrzyła na jego wspaniałą nagość. Jej spojrzenie 

przesunęło się z jego piersi na brzuch, dążąc za linią włosów 
prowadzącą w dół ku muskularnym nogom aż po palce stóp. A 

potem powróciło do tej części ciała, która czyniła go mężczyzną.
 

Stała tak blisko, że czuła zapach jego skóry i dostrzegała 

krew pulsującą w tętnicy na szyi. Patrzyła mu w oczy i widziała 
nie kogoś, kto przeraża ją swoją siłą, lecz człowieka, którego 
całym sercem kocha. Jej dłonie przesunęły się po jego piersi, ku 
barkom. Przybliżyła głowę do jego głowy i pocałowała go. 
Miękkim słodkim pocałunkiem. A potem pogłębiała ten pocałunek,
dopóki ich języki się nie spotkały. W pewnej chwili położyli się 
oboje na łóżku. Jego dłonie zawędrowały na jej piersi, ale wtedy 
cofnęła się, kręcąc głową.
 

– Jeszcze nie – powiedziała tak, jak on mówił przedtem do 

niej.
 

Chciała sprawić, by zapomniał o swoim bólu i cierpieniu.

 

– Mogę cię dotknąć? – zapytała.

 

A on, leżąc z rękami wzdłuż boków, kiwnął przyzwalająco 

głową.
 

Uklękła więc nad nim, biorąc jedno z jego ud między kolana,

i wyjęła szpilki z włosów, rozpuszczając je tak, jak lubił. 
Przeczesała włosy palcami tak, jak to czynił on, a potem 
przeciągnęła dłońmi po swych piersiach, brzuchu i biodrach i 
zobaczyła, że jego oczy rozbłysły. Następnie wyciągnęła rękę i 
dotknęła lekko jego warg palcami, pozwalając mu je całować i 
pieścić językiem, ale cofając je, gdy chciał je wziąć do ust. 
Następnie położyła dłonie na jego piersi i poczuła bicie serca. 
Zaczęła drażnić sutki, ściskając je i obracając ich pączki między 
palcami. Robiła wszystko, co przedtem sprawiało jej przyjemność i
pobudzało krew do szybszego krążenia. Powtarzała pieszczoty, by 
sprawić mu jak największą rozkosz.
 

Cofnęła się, chcąc spojrzeć mu w twarz, a potem powoli 

przesunęła dłoń niżej i poczuła, że on wstrzymuje oddech.
 

– Marianne! – usłyszała swoje imię wypowiedziane 

ochrypłym z pożądania głosem.
 

Oddychał ciężej, a ona zawahała się, patrząc mu w oczy, 

które teraz, w półmroku, wydawały się czarne. Jej spojrzenie 
pobiegło ku tej części jego ciała, której tak się niegdyś bała i… 

delikatnie ją pogłaskała.
 

Rafe wstrzymał oddech, a ona pod palcami poczuła lekkie 

drgnięcie. Leżał jednak nieruchomo, nie próbując jej powstrzymać.
 

Wbrew temu, czego się spodziewała, jego skóra w tym 

miejscu okazała się miękka jak jedwab. Marianne przesunęła palce
wzdłuż męskości – od samego końca ku nasadzie – a Rafe wydał z 
siebie gardłowy dźwięk.
 

– Marianne – wyszeptał i naprężył się pod jej dłonią.

 

Wtedy zacisnęła mocniej palce i poczuła, że całe jego ciało 

napina się.
 

– Broń mężczyzny – powiedziała cicho, przypominając 

sobie, jak bardzo się tej broni bała.
 

– I jego słabość – odrzekł Rafe.

 

Ich oczy się spotkały, a jego ręce, w dowód zaufania do niej, 

pozostały nieruchome.
 

– To ty rządzisz, Marianne – przypomniał jej.

 

– Tak – potwierdziła, a potem pochyliła się i złożyła jeden 

pocałunek – tuż za samym koniuszkiem jego członka.
 

Jęknął i drgnął ponownie.

 

Przesunęła palcami wzdłuż, starając się naśladować sposób, 

w jaki on jej dotykał, a potem jej dłoń znieruchomiała.
 

– Pokaż mi jak – poprosiła.

 

Jego dłoń przykryła jej dłoń i poruszyła się.

 

Obserwowała go, widziała jego oczy pociemniałe od 

pożądania. Wtedy uniósł udo, by dotknąć jej kobiecości.
 

– Marianne – wyszeptał błagalnie.

 

– Rafe.

 

– Najdroższa…

 

Wtedy przerwał jej, objął ją ramieniem i położył na boku. 

Jego palce zakradły się między jej nogi i przesunęły ku źródłu 
kobiecości. I to wystarczyło: jej ciało wygięło się w radosnym 
oczekiwaniu.
 

Oddawali się przyjemnościom tak długo, aż nie zasnęli, w 

błogim nasyceniu, wtuleni w siebie.
 

Stała przy oknie w sypialni i obserwowała świt budzący się 

nad dachami. W łóżku za swoimi plecami słyszała oddech Rafe’a –
cichy i równy. Naokoło panował spokój, jednak ją w świetle 
poranka nawiedziła niepokojąca myśl. Jej ojciec miał ów 
dokument. Miał go – słyszała to z jego własnych ust. Pytanie 
brzmiało: jak dostał się on w jego ręce? Bo przecież nie wskutek 
morderstwa? Gdyż ojciec nie zabiłby niewinnego człowieka.
 

Jednak z drugiej strony przypomniała sobie, co ojciec mówił 

o rozbójniku i jak zamierzał z nim postąpić. Zadrżała ponownie i w
tej samej chwili usłyszała jakiś cichy dźwięk. Obejrzawszy się, 
zobaczyła, że Rafe na nią patrzy.
 

– Marianne.

 

– Muszę dziś odwiedzić rodzinę, Rafe – powiedziała.

 

– Naprawdę?

 

Przypatrzyła mu się uważnie, a on kiwnął głową, po czym 

odsunął kołdrę.
 

– Chodź, Marianne. Jest jeszcze bardzo wcześnie.

 

Uśmiechnęła się, lecz gardło miała ściśnięte. Wróciła do 

łóżka i zanurzyła się w ciepło i bezpieczeństwo jego ramion.
 

– Tęskniłem za tobą – powiedział ojciec i pocałował ją w 

policzek.
 

Wyglądał dobrze – jak ktoś, komu zdjęto z ramion wielki 

ciężar.
 

– Ale cieszę się, że wyszłaś za mąż – dodał zaraz.

 

Ujął ją pod brodę tak, jakby była małą dziewczynką, a ona, 

patrząc w jego oczy, pomyślała o tym, co zaszło piętnaście lat 
temu na Hounslow Heath.
 

– Ja ci się podoba małżeńskie pożycie? – spytała matka.

 

– Jestem bardzo szczęśliwa – odrzekła.

 

– Zrobiłaś tak, jak ci mówiłam? – zapytała matka ściszonym 

głosem.
 

Marianne poczuła, że się rumieni.

 

– Mamo, to chyba nie jest temat do salonowej konwersacji – 

odparła spokojnie, opanowując zawstydzenie i gniew.
 

Matka nie zmieszała się.

 

– Niepokoiliśmy się bardzo o ciebie – powiedziała.

 

– Nie było potrzeby.

 

– No to czuję ulgę. – Matka przyjrzała jej się uważnie. – 

Wyglądasz jakoś inaczej. Prawie… promiennie.
 

Ojciec z zadowoleniem kiwnął głową.

 

– Gdzie są twoi lokaje, Marianne? W dzisiejszych czasach 

kobieta nie jest bezpieczna, podróżując tylko z pokojówką. Mąż 
powinien dbać o takie rzeczy. Jego obowiązkiem jest chronić żonę.
 

– Zatrudniamy właśnie nową służbę. Powóz jest na zewnątrz.

 

Zapomniała już, jak jej rodzina martwiła się o wszystko, 

stwarzając niemal klaustrofobiczną atmosferę.
 

– Powinnaś mieć ochronę – rzekł ojciec. – Zwłaszcza teraz, 

kiedy rozbójnik nie został jeszcze złapany.
 

– Jest za jego głowę wyznaczona taka nagroda, że z 

pewnością nie odważy się pokazać w Londynie ani w jego 
okolicach. Nie musimy już o nim myśleć.
 

Ojciec pokręcił głową, uśmiechając się smutno.

 

– Moi ludzie pracują nawet w tej chwili.

 

– Czy jesteś bliski złapania go?

 

– Powiedzmy, że robię postępy. Ale nie bój się, Marianne, 

znajdę go, choćbym miał szukać do końca mojego życia.
 

– Wolałabym, żebyś go nie szukał, papo. Proszę cię, 

zaprzestań poszukiwań. To niebezpieczny człowiek. Nie chcę, 
żeby ci zrobił krzywdę – powiedziała.
 

I nie chcę, żebyś ty zrobił krzywdę jemu, dodała w myśli.

 

– Moja najdroższa dziewczyno, o mnie nie potrzebujesz się 

martwić. Bardzo dokładnie obmyśliłem, w jaki sposób się z nim 
policzę.
 

Zamknęła oczy, słysząc groźbę w jego tonie.

 

– Pobladłaś, Marianne – zaniepokoił się ojciec. – Nie 

powinienem był przypominać ci o tym łotrze. A teraz muszę cię 
przeprosić, bo mam umówione spotkanie. Powiem jeszcze tylko, 
że cieszę się, że wyszłaś za Knighta. On będzie cię dobrze 
traktował. Przy nim będziesz bezpieczna.
 

Gdyby w całej tej sytuacji nie kryła się smutna ironia, 

Marianne wybuchnęłaby głośnym śmiechem. Była ciekawa, co jej 

ojciec by zrobił, gdyby odkrył, że jej mąż i rozbójnik to jedna i ta 
sama osoba.
 

Kiedy ojciec wyszedł, matka zaczęła opowiadać o rzeczach 

błahych, których słuchanie zmęczyło Marianne. Dlatego z ulgą 
zakończyła tę wizytę. Gdy już miała wychodzić, brat Francis 
poprosił ją do gabinetu ojca. Miał przy tym wyraz twarzy tak 
złowrogi, że przeszedł ją dreszcz. Gdy znaleźli się w gabinecie 
sam na sam, zamknął drzwi.
 

– Czy Knight właściwie cię traktuje? – zapytał.

 

– Jest dla mnie dobry – odrzekła bez wahania.

 

– Na pewno?

 

– Oczywiście. A dlaczego pytasz?

 

– Bo jest w nim coś… – Nie dokończył, odwracając wzrok. –

Nie lubię go. – Spojrzał jej ponownie w oczy. – I mu nie ufam.
 

Poczuła, że ogarnia ją zarówno gniew, jak i strach.

 

– Uważaj, jak się wyrażasz o moim mężu, Francisie.

 

– Po tym jak cię uwiódł podczas balu, nie zasługuje na zbytni

szacunek.
 

– Jest moim mężem.

 

– A mimo to prawie go nie znasz, Marianne.

 

– Jeżeli to chciałeś mi powiedzieć, to pozwól, że już sobie 

pójdę.
 

– Nie tak szybko, siostrzyczko. – Poczuła jego dłoń na 

ramieniu. – Jest coś, co być może chciałabyś zobaczyć.
 

Serce zaczęło jej bić mocniej.

 

– Znalazłeś dokument?

 

– Jeszcze nie – pokręcił głową. – Ponieważ ojciec nie chce ze

mną rozmawiać o rozbójniku, sam zająłem się całą tą aferą. 
Pamiętasz pierwszy list, który rozbójnik napisał w sprawie 
dokumentu?
 

Kiwnęła głową. Miała te słowa wyryte w sercu.

 

– Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt pięć. Hounslow Heath. 

Dokument, który został wtedy zabrany – w zamian za pańską 
córkę – przypomniał Francis, po czym wyjął z kieszeni kawałek 
papieru.

 

Gdy go rozłożył, okazało się, że to wycinek z jakiejś 

pożółkłej ze starości gazety. Marianne u góry strony zobaczyła 
napis drobnym drukiem: „The London Messenger”, oraz datę: 22 
czerwca 1795.
 

– Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt pięć – powiedziała, a 

potem, gdy jej wzrok padł na notatkę zatytułowaną Rozbój i 
morderstwo na Hounslow Heath, poczuła mdłości.
 

– Przeczytaj.

 

Zanim zaczęła czytać, wychwyciła z tekstu nazwiska, a 

potem w milczeniu przeczytała całą treść będącą niewielką tylko 
cząstką tego, co opowiedział jej Rafe Knight.
 

– Edmund Knight – powiedziała powoli. – I jego żona 

Catherine… To wielka tragedia – stwierdziła.
 

– Czy wiesz, kim byli ci zamordowani?

 

Kiwnęła głową, nie podnosząc wzroku i nie odrywając oczu 

od wycinka z gazety.
 

– To rodzice Rafe’a Knighta – powiedział Francis.

 

Zapadła martwa cisza.

 

– Co chcesz przez to powiedzieć, Francisie? – zapytała w 

końcu Marianne.
 

– Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt pięć. Hounslow Heath. 

Rozbójnik. Dziwny zbieg okoliczności, nie sądzisz?
 

– Co sugerujesz? – Spojrzała na niego z sercem bijącym tak 

mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi. – Sądzisz, że człowiek, 
który zabił rodziców Rafe’a, to ten sam, który uprowadził mnie? – 
zapytała, choć dobrze wiedziała, że on tak nie sądzi.
 

– Nie. Ale te dwa przestępstwa są jakoś ze sobą powiązane.

 

– Tamtego roku na Hounslow Heath musiało być więcej 

takich zdarzeń.
 

– Nie było ich zbyt wiele – powiedział Francis i spojrzał na 

nią tak, że zaczęła dygotać.
 

– Więc może chodzi o coś, co nie zostało zrelacjonowane w 

gazetach – powiedziała, mając nadzieję, że nie zauważy jej 
zdenerwowania.
 

Pokręcił głową.

 

– I… rzecz bardzo dziwna – dodał – gdy zacząłem 

rozpytywać o morderstwo rodziców Knighta, okazało się, że nikt 
nie chce odpowiadać na moje pytania.
 

– Więc może powinieneś przestać je zadawać? Przestać pytać

o coś, co zdarzyło się tak dawno, że ginie w mrokach zapomnienia.
 

– Posłuchaj, Marianne, czy ty nie chcesz, żebyśmy schwytali 

tego rozbójnika?
 

Zapragnęła krzyknąć: „Nie!”, lecz powiedziała tylko 

spokojnym głosem:
 

– Chcę pozostawić przeszłość za sobą i żyć 

teraźniejszością… i przyszłością.
 

– Nawet jeżeli on jest na wolności?

 

– Na wolności znajdują się gorsi ludzie od niego – 

powiedziała spokojnie.
 

Zauważyła w oczach brata wyraz litości i pożałowała, że 

wypowiedziała te słowa.
 

– Ale nie w Anglii – zapewnił ją i kiedy zrobiła krok w stronę

drzwi, tym razem jej nie zatrzymywał.
 

W chwili, gdy Marianne wróciła z wizyty w rodzicielskim 

domu, Rafe rozmawiał w gabinecie z Callertonem. Kiedy na nią 
spojrzał, od razu zauważył jej bladość i nabrał pewności, że jest 
czymś zmartwiona. Podeszła do niego, nie zdjąwszy nawet 
wierzchniego okrycia, kapelusza i rękawiczek. Rafe odprawił 
Callertona i stanął przed nią, żeby jej wysłuchać.
 

– Francis to znalazł – powiedziała. – On wie, Rafe!

 

– Znalazł ten dokument? – zapytał, opanowując szybsze bicie

serca.
 

Pokręciła zniecierpliwiona głową.

 

– Notatkę z „The London Messenger” z roku tysiąc 

siedemset dziewięćdziesiątego piątego. Wie, że twoi rodzice 
zostali zamordowani.
 

Zdjęła kapelusz i położyła go na biurku.

 

– To nie jest wielki sekret, Marianne.

 

Zdjęła rękawiczki i rzuciła obok kapelusza.

 

– Nie, ale to jedyny incydent na Hounslow Heath, który 

zdarzył się w roku tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym piątym i 
który został opisany.
 

Zapadła ciężka cisza. Rafe wiedział, co oznaczają te słowa.

 

Marianne patrzyła na niego, a on widział w jej oczach strach.

 

– On już rozpytywał o twoich rodziców. I… o ciebie.

 

Jakiś czas temu, jeszcze niedawno, Rafe nie przejmowałby 

się niebezpieczeństwem, pod warunkiem że dając się złapać, 
pociągnąłby za sobą Misbourne’a. Teraz jednak sytuacja była inna.
 

– Nie lekceważ mojego brata, Rafe – powiedziała Marianne. 

– On chce mnie ochronić, a to powoduje, że jest nieustępliwy, 
zdeterminowany, a nawet bezwzględny. Nie ustanie w 
poszukiwaniach, dopóki nie dowie się wszystkiego, czego można 
się dowiedzieć o tobie… i o rozbójniku. Musimy wyjechać, zanim 
on odkryje prawdę.
 

– Ależ Marianne, przed tym nie da się uciec.

 

– Dlaczego nie chcesz zrozumieć…

 

– Ja wszystko dobrze rozumiem – odparł miękko i wziął ją w

ramiona.
 

– Mój ojciec cię zniszczy – oznajmiła, patrząc mu w oczy. – 

A ty zniszczysz jego.
 

– Wiesz, że on ma ten dokument, prawda?

 

Kiwnęła głową, a w jej oczach ukazały się łzy.

 

– I wiesz, co to znaczy, Marianne.

 

– Wiem, Rafe, ale nie mogę w to uwierzyć. – Pokręciła 

głową. – Wszystko to dla jakiegoś tam listu. Co jest w nim 
napisane? Jakie słowa warte są życia tylu osób? Widziałeś przecież
ten dokument tamtej nocy.
 

– Tylko maleńką jego część.

 

Tylko dwa słowa. Napisane wyraźnie, dużymi literami.

 

Marianne ujęła jego twarz w dłonie i popatrzyła mu w oczy.

 

– On jest moim ojcem, Rafe. I go kocham. – Po jej policzku 

spłynęła łza. – Ale też kocham ciebie. Ponad wszystko.
 

– Wiem – odrzekł, patrząc jej w oczy tak, jakby zaglądał w 

głąb jej duszy. – Ja ciebie też kocham, Marianne.
 

Zacisnęła powieki, spod których popłynęły łzy.

 

– Co zrobimy, Rafe?

 

– Staniemy twarzą w twarz z tym, co nastąpi.

 

– Nie potrafię. Nie chcę.

 

Z jej piersi wyrwał się szloch.

 

– A ja wiem, że potrafisz, Marianne – odrzekł.

 

– Jeżeli cię stracę, Rafe…

 

Zamilkła, bo nie była w stanie mówić dalej.

 

Wziął ją w ramiona, lecz nie mógł powiedzieć, że wszystko 

będzie dobrze. Nie mógł, bo oboje znali prawdę: na stryczku 
skończy albo on, albo Misbourne. I tak czy tak, złamie to serce 
Marianne.
 

 ROZDZIAŁ CZTERNASTY

 

Tej nocy leżeli razem w łóżku. Szyby w oknach drżały od 

podmuchów wiatru, a niebo stanowiło czarną płachtę. Ciemności 
panujące w sypialni rozświetlał tylko żar na kominku. Ale im 
światło nie było potrzebne, bowiem leżeli nadzy, spleceni ze sobą, 
pierś przy piersi, serce przy sercu. Tak blisko, że Marianne czuła 
łaskotanie jego rzęs. Każda godzina była cenna, każda minuta na 
wagę złota – zbyt cenna, by marnować ją na myślenie o przeszłości
czy martwienie się o przyszłość.
 

– Kochaj mnie, Rafe. – Marianne tchnęła w jego usta te 

słowa. – Proszę cię o to. Błagam.
 

A on, spełniając jej prośbę, pocałował ją w usta, namiętniej i 

czulej niż przedtem. Smakował ją powoli, pieścił… zabierał w 
podróż, która mogła mieć tylko jeden kres.
 

Ich serca biły unisono, ich krew pulsowała wspólnym 

rytmem. Marianne, dążąc do zjednoczenia z Rafe’em, pragnęła go 
całym sercem i całą duszą. Chciała w zjednoczeniu ciał zagubić się
całkowicie. I na zawsze. Czuła na brzuchu napór jego członka, a 
między własnymi udami silne pulsowanie.
 

– Marianne – wyszeptał.

 

– Rafe, błagam… – odrzekła.

 

Na całym świecie nie istniało nic poza nimi dwojgiem. Nie 

było żadnego strachu, żadnego zła, żadnej krzywdy. Cały świat 
wypełniała tylko ich wzajemna miłość.
 

Opierając się na łokciach, położył ją na wznak, po czym 

przylgnął do niej całym ciałem. Szeroko rozchyliła uda i 
otworzywszy się na niego, poczuła jego usta na swoich. Ich 
oddechy, ciepłe i bliskie, zmieszały się w pocałunku i w chwilę 
potem Rafe wsunął się w nią i wypełnił tak, jakby ich ciała zostały 
stworzone po to, by do siebie pasować. Marianne czuła to 

wyraźnie i było to uczucie najcudowniejsze pod słońcem. Było jak 
powrót do domu po męczącej podróży, jak przywrócenie 
zwichniętego świata na powrót do właściwego stanu.
 

Marianne odetchnęła z ulgą i rozkoszą. Sięgnęła ustami do 

jego ust i w tej samej chwili poczuła, że on porusza się wewnątrz 
niej rytmicznie – jakby cementując to wszystko, co jest między 
nimi. Jego ruch nasilał się, penetrując coraz szybciej i głębiej – aż 
do chwili, gdy ona wpiła się palcami w jego plecy, a potem w 
pośladki. Aż do chwili, gdy – poruszając się razem z nim we 
wspólnym rytmie – wciągnęła go głęboko w siebie. Kochali się 
szybciej i szybciej, dopóki nie porwał ich jakiś wielki wir. Wtedy 
Marianne wygięła się do tyłu, wykrzykując jego imię i słysząc 
swoje, a świat eksplodował w ekstazie.
 

Leżała, rozkoszując się ciężarem jego ciała i czując jego 

miłość – wokół siebie i w sobie. Po chwili on pocałował ją jeszcze 
raz w usta, pocałunkiem czułym i zaborczym, którym brał ją w 
posiadanie. Wtedy uwolnił ją od swego ciężaru i wstał z łóżka.
 

A ona, wciąż leżąc, patrzyła, jak zbliża się do kominka i 

zapala od żaru świecę. Następnie od tej pierwszej zapalił kolejne 
świece, po czym przeszedł przez pokój i postawił świecznik na 
komodzie. Usiadł teraz na brzegu łóżka, patrząc na nią bardzo 
ciemnymi oczami.
 

W sypialni zapanowała idealna cisza, surowa i niczym 

nieprzerywana. A Marianne poczuła, że zamiera jej serce, bo 
dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, co Rafe zamierza 
powiedzieć.
 

Patrzył spokojnie w oczy kobiecie, którą kochał.

 

– Nie byłaś dziewicą – zabrzmiały jego słowa.

 

Świece zamigotały, powodując ruch cieni na ścianach i na jej 

twarzy.
 

– To prawda. Nie byłam – przyznała.

 

Jej głos był spokojny. Nie próbowała zaprzeczać, nie 

próbowała nic udawać.
 

– Dlaczego mi nie powiedziałaś?

 

– Bo właściwy moment nie chciał nadejść. A potem… 

zapomniałam.
 

– Zapomniałaś?

 

Uniósł brew ze zdziwienia.

 

– Ty sprawiłeś, że zapomniałam.

 

– Czy twój ojciec wie?

 

Kiwnęła głową, a on zamknął oczy i usiłował nie słyszeć 

wewnętrznego szeptu, który podsuwał mu różne wytłumaczenia.
 

– W noc twego urodzinowego balu… gdy twój ojciec 

przyłapał nas w gabinecie… Czy to było ukartowane? Czy on w 
ten sposób chciał złapać dla ciebie męża?
 

– Nie! Nigdy tak nie myśl!

 

Jej oczy były pełne bólu, a on, widząc ten ból, nabrał 

pewności, że Marianne nie kłamie.
 

– Opowiedz mi, Marianne, jak to się stało – poprosił 

łagodnie.
 

Jej oczy wpatrywały się przez chwilę w jego twarz, tak jakby

chciała go zapamiętać na całe życie. A potem spuściła wzrok i 
zaczęła mówić.
 

– Zdarzyło się to w noc moich osiemnastych urodzin. Ojciec 

chciał, żeby to była spokojna rodzinna uroczystość, dlatego tego 
dnia nawet nie wychodziliśmy z domu. Poszłam spać tak jak 
zwykle. Pokojówka pomogła mi się przebrać w strój nocny, a 
potem wyszła. Noc była ciepła, ogień na kominku prawie wygasł 
i…
 

Zawahała się i zaczerpnęła powietrza, pragnąc mówić dalej. 

A on wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. Dłoń ta była chłodna, więc 
zamknął ją w swojej, by ją rozgrzać.
 

– Zasłony zostały zaciągnięte, a ja zdmuchnęłam świecę. W 

sypialni było więc bardzo ciemno… – Jej dłoń zadrżała w jego 
dłoni. – On wyszedł zza zasłony. Powiedział, że mnie zabije, jeżeli
zacznę krzyczeć albo stawiać opór. Byłam zszokowana, bałam się 
strasznie, nie wydałam głosu aż do chwili, gdy się oddalił. I nie 
widziałam go w ciemności aż do chwili, gdy wyskakiwał przez 
okno, a światło latarni oświetliło jego twarz.
 

Rafe czuł jej ból tak dotkliwie, jakby był on jego własnym 

bólem. Serce biło mu mocno, czuł w ustach smak krwi.
 

– Potwory w ciemności – powiedział spokojnie.

 

– Tak.

 

– Kim on jest, Marianne?

 

– Już go nie ma. Uciekł na kontynent, zanim mój ojciec i brat

go odnaleźli. Gdyby odważył się wrócić, zabiliby go.
 

Nie zabiją go, pomyślał Rafe, bo ja dopadnę go pierwszy.

 

– Jego nazwisko, Marianne – powiedział.

 

– Książę Rotherham – odrzekła, a po chwili dodała: – 

Próbowałam wyrzucić go z pamięci. Próbowałam nie myśleć o nim
ani o tym, co zrobił. A potem spotkałam ciebie…
 

No tak, spotkała go… A on? Co zrobił? Na jej oczach zranił i

poniżył jej ojca, a ją uprowadził i uwięził. Dopiero teraz zdał sobie
sprawę, ile wyrządził zła.
 

– Gdybym o tym wiedział, nigdy bym cię nie uprowadził.

 

– Żałujesz tego teraz? – zapytała, patrząc mu z przerażeniem 

w twarz.
 

Przysunął się do niej, wziął ją w ramiona, próbując się 

wytłumaczyć:
 

– Nigdy nie będę żałował tego, że cię uprowadziłem. 

Gdybym tego nie zrobił, byłabyś wciąż tylko córką Misbourne’a. A
ja… jak mógłbym cię poznać? I jak mógłbym uczynić cię moją 
żoną?
 

– Sprawiłeś, że zapomniałam o tym, co mi zrobił Rotherham 

– wyznała.
 

– Cieszę się z tego bardzo – wyszeptał.

 

– Matka nauczyła mnie sposobu… Powiedziała, co mam 

zrobić, żebyś się nie zorientował… Miałam udawać, że mnie boli, i
zadrapać spinką skórę tak, żeby krew splamiła prześcieradła. Ale ja
nie potrafiłabym cię oszukać.
 

– Wiem o tym. I kocham cię, Marianne. Należysz do mnie. A 

ja do ciebie. I nic tego nigdy nie zmieni.
 

Pocałował ją i utulił, a potem kochał się z nią jeszcze raz, 

delikatnie, z całą czułością, jaką miał w sercu. Bo chciał jej 
udowodnić, że nie liczy się nic prócz ich miłości.

 

W dniach, które teraz nastąpiły, żyli i kochali się minuta po 

minucie, godzina po godzinie, dzień po dniu. Nie istniał dla nich 
strach, nie istniał mrok. Była tylko miłość. Jednak Marianne 
wiedziała, że ten stan nie może trwać wiecznie. Wiedziała, że 
prędzej czy później rzeczywistość wtargnie w świat, który dla 
siebie stworzyli. I tak się stało.
 

List został doręczony we wtorek po południu. Marianne 

rozpoznała staranne pismo matki, złamała pieczęć hrabiego 
Misbourne i przeczytała list:
 

Leicester Square, Londyn

 

Listopad 1810

 

Najdroższa Marianne!

 

Twój ojciec i ja będziemy zachwyceni, jeżeli Ty z mężem 

przyjdziecie do nas na herbatę jutro o trzeciej po południu. 
Cieszymy się na spotkanie z wami.
 

Kochająca Cię zawsze matka.

 

Marianne podała list Rafe’owi, który przeczytał go bez 

słowa.
 

– Pójdziesz?

 

Wiedziała, o co go prosi. Prosiła o wypicie herbaty z 

człowiekiem, który był odpowiedzialny za śmierć jego rodziców. 
W głębi duszy miała nadzieję i pragnęła całym sercem, by to 
okazało się nieprawdą. Modliła się o cud, który to udowodni jej i 
Rafe’owi. Modliła się, żeby ten cud sprawił, by przepaść między 
jej ojcem i mężem przestała istnieć.
 

Rafe kiwnął potakująco głową.

 

A jej serce się poruszyło, wypełnione wdzięcznością i 

czułością. Podniosła głowę i pocałowała go w usta.
 

– Dziękuję – wyszeptała.

 

Na drugi dzień o trzeciej kamerdyner jej ojca wprowadził ich

do salonu. Jednak w chwili gdy zamknęły się za nimi drzwi, 
Marianne uświadomiła sobie, że przychodząc tu, popełnili błąd. 
Matki nie było w pokoju. Nie było też tacy z herbatą. Był tylko 
ojciec, a na stole, gdzie powinny stać filiżanki, leżała kupka 
ciemnoniebieskiego jedwabiu i pierścień zaręczynowy pana 

Pickeringa. Marianne na ten widok poczuła, że serce przestaje jej 
bić i podchodzi do gardła.
 

– Gdzie jest mama? Co się tu dzieje? – zapytała, udając 

zdziwienie i pragnąc ochronić Rafe’a.
 

– Usiądź – powiedział ojciec głosem, który z trudem 

rozpoznawała.
 

– Nie. – Stanęła przed mężem, jakby chcąc go osłonić. – 

Wychodzimy.
 

Spróbowała wycofać się ku drzwiom, ale Rafe się nie 

poruszył, stał jak skała. Usłyszała, że w zamku przekręca się klucz,
a obejrzawszy się, zobaczyła, że to Francis odciął im odwrót.
 

– Czy rozpoznajesz tę suknię, Marianne?

 

Nie odpowiedziała.

 

– Powinnaś, bo właśnie w niej rozbójnik odesłał cię do 

domu.
 

Rafe poruszył się i stanął przed Marianne, a ona przełknęła 

ślinę i poczuła, że krew jej krzepnie w żyłach. Nie patrzyła na 
Rafe’a, patrzyła na suknię, którą ojciec ściskał w dłoni tak mocno, 
że pobielały mu kłykcie.
 

– Twój brat zainteresował się tą suknią – powiedział ojciec. –

Okazuje się, że z naszywki krawcowej można bardzo wiele 
wyczytać. Suknię tę uszyła w marcu tysiąc siedemset 
dziewięćdziesiątego piątego roku madame Voise z Bond Street, 
krawcowa mająca bardzo doborową klientelę.
 

Czekała na dalszy ciąg, nie pokazując po sobie, jak jest 

przerażona. Była zdecydowana zaprzeczać wszystkiemu, co 
mogłoby obciążać ukochanego.
 

– Madame Voise zmarła kilka lat temu. Firmę prowadzi teraz 

jej siostrzeniec, pod nazwiskiem Sutton. I posiada on wszystkie 
stare zapiski ciotki.
 

W pokoju zapanowało ogromne napięcie.

 

– Nikt po tylu latach nie mógłby wymyślić takiej rzeczy – 

kontynuował ojciec.
 

Marianne milczała. Nie spojrzała na Rafe’a, ale czuła 

napięcie bijące z jego ciała.

 

Błagam, Panie Boże, dopomóż nam, modliła się bezgłośnie.

 

– Suknia została uszyta z paryskiego jedwabiu – mówił dalej 

ojciec. – Materiał kosztował jeden funt szesnaście szylingów i trzy 
pensy za jard.
 

Każde z jego słów powodowało torturę oczekiwania, bo 

Marianne wiedziała, do czego to wszystko prowadzi.
 

– A więc jak brzmi nazwisko damy, dla której suknia została 

uszyta?
 

Uśmiechnął się, lecz nie uśmiechem szczęścia ani nawet 

tryumfu.
 

Marianne wstrzymała oddech i poczuła dreszcze.

 

– Suknia została uszyta dla pani Catherine Knight – rzekł 

ojciec, a po chwili dodał: – Dla matki twego męża.
 

Zapadła cisza, w której Marianne słyszała tylko oszalałe bicie

własnego serca.
 

– Rafe Knight jest rozbójnikiem, który zatrzymał nas na 

Hounslow Heath. Rafe Knight jest człowiekiem, który cię 
uprowadził.
 

– Co za nonsens… – zaczęła, ale ojciec jej przerwał.

 

– Ale ty już o tym wiesz, prawda, Marianne?

 

– To szaleństwo! Rafe nic złego nie zrobił.

 

Ojciec i brat, patrząc na nią, milczeli.

 

– Czy sądzicie, że gdyby mój własny mąż był rozbójnikiem, 

ja bym o tym nie wiedziała? Czy myślicie…
 

Chciała mówić dalej, ale Rafe ją powstrzymał, ściskając 

delikatnie za ramię.
 

– Oni wiedzą, Marianne.

 

Jego oczy pociemniały, a twarz stała się tak poważna i sroga 

jak nigdy dotąd. Emanowała od niego pewność i siła, wyglądał tak 
groźnie, że Marianne przeraziła się na myśl o tym, co stanie się za 
chwilę w tym pokoju.
 

Pokręciła głową, jakby starając się zaprzeczyć jego słowom.

 

– Nie – wyszeptała i spojrzała mu w oczy. – Nie.

 

– Twój brat miał rację – powiedział ojciec. – Ty go kochasz.

 

– Oczywiście, że go kocham – odpowiedziała głośno i 

gniewnie, patrząc ojcu prosto w twarz. – Kocham go – powtórzyła.
– I nie pozwolę wam go skrzywdzić.
 

Ojciec nie odpowiedział. Skupiony był na obserwowaniu 

Rafe’a.
 

– Zaprowadź siostrę na górę – rzucił w stronę Francisa.

 

Francis zrobił krok w jej kierunku.

 

– Nie! – zawołała. – Ja nigdzie stąd nie pójdę!

 

– Moja żona zostaje ze mną – powiedział Rafe głosem 

niskim i nieznoszącym sprzeciwu.
 

– Świetnie – odrzekł ojciec, zaciskając usta. – Panie Knight, 

czy może mi pan powiedzieć, co to za gra, którą pan prowadzi?
 

– To nie gra, Misbourne. Wiesz, czego chcę.

 

– Nie mam pojęcia. Spełniłem przecież żądanie rozbójnika.

 

– Siedemnasty czerwca tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego 

piątego – powiedział Rafe. – Hounslow Heath. Być może ty, 
Misbourne, zapomniałeś o tej nocy. Jednak w mojej pamięci 
pozostanie ona na zawsze.
 

– Jestem świadom tragedii, jaka łączyła się ze zgonem 

pańskich rodziców, Knight. Nie rozumiem jednak, co ona ma 
wspólnego ze mną.
 

– Byłem tam tamtej nocy, Misbourne. – Rafe mówił teraz 

spokojnym szeptem rozbójnika. – Czy nasłany przez ciebie zbir nie
zrelacjonował ci wszystkiego? – Rafe zrobił krok do przodu, a w 
jego oczach nie było teraz nic złotego, nic jasnego, była w nich 
tylko obietnica śmierci. – Patrzyłem, co on im robi, i widziałem, co
im zabiera.
 

Twarz ojca była biała jak kreda.

 

– Jeżeli sądzisz, że miałem coś wspólnego ze śmiercią twoich

rodziców, to się mylisz…
 

– Pięciu ludzi – rzekł Rafe. – Tommy Jones, brat Billy’ego 

Jonesa, który przebrał się za rozbójnika i wykonał robotę i który 
dzięki tobie został powieszony, aby nigdy nie mógł wyjawić 
prawdy. James Harris, wspólnik Billy’ego, z którym twój człowiek
zawarł umowę. Frederick Linton, człowiek, z którym 
współdziałałeś. Alan Brown, skorumpowany detektyw policyjny,