plik

Prolog

Zbłąkane dusze

Gęsta mgła tłumiła wszystkie dźwięki, przesłaniała widok. W miejscach, gdzie się rozstępowała, Will Herondale

widział przed sobą ulicę, śliską, mokrą i czarną od deszczu. Słyszał głosy zmarłych.

Nie wszyscy Nocni Łowcy słyszeli duchy, chyba że one same tego chciały, ale Will należał do tych, którzy to potraﬁli.

W miarę jak zbliżał się do starego cmentarza, nierówny chór zawodzeń, błagań, krzyków i powarkiwań przybierał na
sile. Nie było to spokojne miejsce pochówku, ale Will wiedział, czego się spodziewać; nie po raz pierwszy odwiedzał
Cross Bones Graveyard przy London Bridge. Odcinając się od tych głosów, tak mocno się zgarbił, że kołnierz zasłonił
mu uszy. Opuścił głowę, a drobna mżawka osiadała na jego czarnych włosach.

Wejście na cmentarz znajdowało się w połowie przecznicy: brama z kutego żelaza osadzona w wysokim kamiennym

murze, ale każdy Przyziemny, który tędy przechodził, widział tylko pustą parcelę zarośniętą trawą, należącą zapewne do
jakiegoś przedsiębiorcy budowlanego. Kiedy Will zbliżył się do bramy, we mgle zmaterializowało się coś, czego żaden
Przyziemny by nie zobaczył: duża brązowa kołatka w kształcie dłoni o kościstych, szkieletowych palcach. Krzywiąc się,
Will sięgnął do kołatki i opuścił ją raz, dwa, trzy razy. W nocnej ciszy rozbrzmiały głuche uderzenia.

Za bramą, z ziemi uniosła się mgła niczym para, przesłoniła kości bielejące na nierównym gruncie. Para zaczęła się

skraplać i jaśnieć niesamowitą niebieskawą poświatą. Will chwycił pręty bramy i zadrżał, kiedy chłód metalu przeniknął
przez rękawiczki. To nie było zwykłe zimno. Wstając, duchy przyciągały energię z otoczenia, wysysały z powietrza całe
ciepło. Włoski zjeżyły się na karku Willa, kiedy niebieska mgła powoli uformowała się w postać starej kobiety w
złachmanionej sukni i białym fartuchu, z pochyloną głową.

– Cześć, Mol – rzucił Will. – Wyglądasz dzisiaj szczególnie ładnie, jeśli mogę tak powiedzieć.
Zjawa uniosła głowę. Stara Molly była silnym duchem, jednym z najsilniejszych, jakie Will kiedykolwiek spotkał. Gdy

padł na nią blask księżyca, który wychynął spomiędzy chmur, wcale nie wyglądała na przezroczystą. Ciało miała solidne,
żółtoszare włosy splecione w warkocz przerzucony przez ramię, szorstkie, czerwone ręce wsparła na biodrach. Tylko
oczy były puste, a w ich głębi migotały dwa niebieskie płomienie.

– William 'Rondale – przemówiła. – Tak szybko wróciłeś?
Zaczęła sunąć w stronę bramy ruchem charakterystycznym dla duchów. Jej stopy były bose i brudne, choć nie

dotykały ziemi.

Will oparł się o pręty.
– Stęskniłem się za twoją ładną buzią.
Zjawa uśmiechnęła się szeroko, jej oczy się rozjarzyły, a pod półprzezroczystą skórą Will dostrzegł zarys czaszki. W

górze  chmury  znowu  nasunęły  się  na  siebie,  zasłaniając  księżyc.  Ciekawe,  co  takiego  zrobiła  Stara  Molly,  że  ją  tu
pogrzebano,  w  niepoświęconej  ziemi,  pomyślał  Will.  Większość  zawodzących  głosów  należała  do  prostytutek,
samobójców,  urodzonych  martwych  dzieci,  wyrzutków,  których  nie  można  było  pochować  na  kościelnym  cmentarzu.
Molly chyba ta sytuacja nie przeszkadzała, bo potrafiła wyciągnąć z niej korzyści.

Zarechotała.
– Czego chcesz, młody Nocny Łowco? Jadu Malpasa? Mam pazur demona Moraxa, ładnie wypolerowany, trucizna w

jego czubku jest zupełnie niewidoczna...

– Nie – przerwał jej Will. – Potrzebuję proszku demona Foraii, drobno zmielonego.
Molly odwróciła głowę w bok i splunęła strumieniem niebieskiego ognia.
– A na co on potrzebny takiemu pięknemu młodzieńcowi jak ty?
Will westchnął w duchu. Protesty Molly były częścią rytuału targowania. Magnus już kilka razy wysyłał go do niej po

różne rzeczy: czarne cuchnące świece, które kleiły się do skóry jak smoła, kości nienarodzonego dziecka, woreczek z
oczami faerie, po którym zostały mu na koszuli plamy z krwi. W porównaniu z tymi sprawunkami proszek demona Foraii
wydawał się miłą odmianą.

– Myślisz, że jestem głupia – zaskrzeczała Molly. – To pułapka, co? Wy, Neﬁlim, chcecie mnie przyłapać na

handlowaniu takim towarem, znaleźć kij na Starą Mol, ot co!

– Przecież ty już nie żyjesz. – Will starał się ukryć irytację. – Nie wiem, co jeszcze Clave mogłoby ci zrobić.
– Ha! – Jej puste oczy zapłonęły. – Podziemne więzienia Cichych Braci mogą pomieścić i żywych, i martwych. Dobrze o

tym wiesz, Nocny Łowco.

Will uniósł ręce.
– Żadnych sztuczek, staruszko. Pewnie słyszałaś plotki krążące w Podziemnym Świecie. Clave ma inne rzeczy na

głowie niż tropienie duchów, które handlują proszkiem z demonów i krwią faerie. – Pochylił się. – Dam ci dobrą cenę. –
Wyciągnął z kieszeni batystowy woreczek i pomachał nim w powietrzu. W środku coś zabrzęczało. – Co ty na to, Mol?

Po martwej twarzy przemknął wyraz chciwości. Zjawa przybrała na tyle solidną postać, że wyrwała Willowi sakiewkę.

Następnie wsadziła do niej rękę i wyjęła całą garść złotych pierścionków przewiązanych wstążeczkami. Stara Mol, jak
wiele duchów, szukała talizmanu, kawałka utraconej przeszłości, który w końcu pozwoliłby jej umrzeć, kotwicy, która
trzymała ją uwięzioną w tym świecie. W wypadku Molly była to jej obrączka ślubna. Jak twierdził Magnus, powszechnie
sądzono, że pierścionek od dawna leży zagrzebany w mulistym dnie Tamizy, ale zjawa nie traciła nadziei, że kiedyś go
znajdzie.

Wrzuciła pierścionki z powrotem do sakiewki i gdzieś ją przy sobie ukryła, a w zamian wręczyła mu saszetkę z

proszkiem. Gdy Will schował ją do kieszeni, duch zaczął migotać i znikać.

– Zaczekaj, Mol. Nie tylko po to dzisiaj przyszedłem.
Zjawa zamigotała z wysiłku, żeby pozostać widzialną. Chciwość walczyła w niej ze zniecierpliwieniem.
– Dobrze – burknęła Molly. – Czego jeszcze chcesz?
Will się zawahał. Tym razem nie chodziło o zlecenie od Magnusa, tylko o sprawę osobistą...
– Napoje miłosne...
Stara Molly zaśmiała się skrzekliwie.
– Napoje miłosne? Dla Willa 'Rondale'a? Nie mam zwyczaju odrzucać zapłaty, ale prawda jest taka, że mężczyzna z

twoim wyglądem nie potrzebuje żadnych miłosnych wywarów.

– Nie... – zaczął Will z lekką desperacją w głosie. – Właściwie szukam czegoś o przeciwnym działaniu. Czegoś na

odkochanie.

– Wywar nienawiści? – Molly była wyraźnie rozbawiona.
– Raczej obojętności? Tolerancji?
Molly prychnęła, zadziwiająco po ludzku jak na ducha.
– Niechętnie to mówię, Neﬁlim, ale jeśli chcesz, żeby dziewczyna cię znienawidziła, są łatwiejsze sposoby. Nie

potrzebujesz mojej pomocy z tym biedactwem.

I wirując, pomknęła w stronę mgieł snujących się między grobami. Will westchnął, patrząc za nią.
– To nie dla niej – mruknął, choć nikt nie mógł go usłyszeć. – Tylko dla mnie. – Oparł głowę o zimną żelazną bramę.

Rozdział pierwszy

Sala Rady

„Wysoko w górze sklepienie sali
Na licznych kolumnach solidnie wsparte,
Gdzie spotykają się anioły
I wymieniają dary”.

– Alfred, lord Tennyson, Pałac sztuki

– Naprawdę wygląda tak, jak sobie wyobrażałam – stwierdziła Tessa, uśmiechając się do chłopca, który stał obok

niej.

Właśnie pomógł jej przejść nad kałużą i dłonią nadal dotykał jej ramienia tuż nad zgięciem łokcia.
James Carstairs, elegancki, w ciemnym garniturze, ze srebrnymi włosami zmierzwionymi przez wiatr, odwzajemnił

uśmiech. Jego druga ręka spoczywała na lasce z jadeitową główką. I nawet jeśli ktoś z kłębiącego się wokół nich tłumu
uznał za dziwne, że tak młody człowiek potrzebuje laski, albo dostrzegł coś niezwykłego w kolorze jego włosów czy w
rysach twarzy, nikt otwarcie mu się nie przyglądał.

– Co za ulga! – powiedział Jem. – Już zaczynałem się martwić, że wszystko w Londynie będzie dla ciebie

rozczarowaniem.

Rozczarowaniem. Brat Tessy Nate tyle jej naobiecywał, zanim przyjechała do Londynu: nowy początek, cudowne

miejsce do życia, imponujące budynki i piękne parki. Zamiast tych wspaniałości Tessę czekały okropne rzeczy, zdrada i
niebezpieczeństwa przekraczające jej wyobraźnię. Mimo to...

– Nie wszystko było takie straszne. – Uśmiechnęła się do Jema.
– Cieszę się, że to słyszę. – Mówił tonem poważnym, nie kpiącym.
Tessa odwróciła od niego wzrok i spojrzała na wielką budowlę, która przed nimi się wznosiła: opactwo

westminsterskie z potężnymi gotyckimi wieżami prawie dotykającymi nieba. W tym momencie słońce na chwilę
wychynęło zza chmur i oblało świątynię bladawym światłem.

– To naprawdę tutaj? – zapytała Tessa, kiedy Jem skierował ją w stronę wejścia. – Wydaje się takie...
– Przyziemne?
– Chciałam powiedzieć zatłoczone.
Opactwo było tego dnia otwarte dla turystów. Ich grupy tłoczyły się w ogromnych drzwiach, większość z

przewodnikami  Beadekera  w  rękach.  Kiedy  Tessa  i  Jem  wchodzili  po  schodach,  śpiesząc  za  przewodnikiem,  który
oferował  oprowadzanie  po  świątyni,  minęła  ich  gromadka  amerykańskich  turystek  –  kobiet  w  średnim  wieku,  w
niemodnych strojach, mówiących z akcentem, który na chwilę przyprawił Tessę o nostalgię. Oboje bez trudu wtopili się
w  tłum.  Wnętrze  kościoła  pachniało  zimnym  kamieniem  i  metalem.  Tessa  rozejrzała  się  z  podziwem  po  ogromnej
budowli. Przy niej Instytut wyglądał jak wiejski kościółek.

– Proszę zwrócić uwagę na trójpodział nawy – powiedział przewodnik i zaczął wyjaśniać, że wzdłuż wschodnich i

zachodnich skrzydeł opactwa ciągną się mniejsze kaplice.

W środku panowała cisza, choć tego dnia nie odbywały się żadne msze. Kiedy razem z Jemem dotarli do wschodniej

części kościoła, Tessa zauważyła, że idzie po kamieniach, na których wyryte są daty i nazwiska. Słyszała o tych
wszystkich sławnych królach, królowych, żołnierzach i poetach pochowanych w opactwie westminsterskim, ale nie
spodziewała się, że będzie po nich chodzić.

W końcu oboje zatrzymali się w poprzecznej nawie kościoła. Przez rozetowe okna osadzone wysoko w górze sączyło

się wodniste światło dnia.

– Wiem, że śpieszymy się na zebranie Rady, ale chciałem, żebyś to zobaczyła – powiedział Jem i zatoczył ręką wokół

siebie. – Zakątek poetów.

Tessa oczywiście czytała o tym miejscu, gdzie byli pochowani wielcy angielscy twórcy. Zobaczyła szary kamienny

nagrobek Chaucera i inne znane nazwiska:

– Edmund Spenser i... och, Samuel Johnson – wyszeptała. – Coleridge, Robert Burns i Szekspir...
– On właściwie nie jest tutaj pochowany – wyjaśnił szybko Jem. – To tylko pomnik. Podobnie jak Miltona.
– Och, wiem, ale... – Tessa poczuła, że się czerwieni. – Nie potraﬁę tego wyjaśnić. To jak znaleźć się wśród

przyjaciół... wszystkie te nazwiska. To głupie, wiem...

– Wcale nie głupie.
Tessa uśmiechnęła się do Jema.

– Skąd wiedziałeś, co chciałabym zobaczyć?
– Jak mógłbym nie wiedzieć? – zdziwił się Jem. – Kiedy myślę o tobie, zawsze widzę cię z książką w ręce. – Mówiąc to,

odwrócił wzrok, ale Tessa zdążyła dostrzec rumieniec na jego policzkach.

Na jego bladej cerze widać nawet najsłabszy kolor, pomyślała... i zaskoczyła ją czułość tej myśli.
Bardzo polubiła Jema przez ostatnie dwa tygodnie. Will starannie jej unikał, Charlotte i Henry zajmowali się

sprawami  Clave  i  prowadzeniem  Instytutu,  nawet  Jessamine  wydawała  się  bardzo  zajęta.  A  Jem  zawsze  był  wolny  i
bardzo  poważnie  potraktował  swoją  rolę  przewodnika  po  Londynie.  Odwiedzili  Hyde  Park  i  Kew  Gardens,  National
Gallery  i  British  Museum,  Tower  of  London  i  Bramę  Zdrajców.  Wybrali  się  popatrzeć  na  dojenie  krów  w  St.  James's
Park, na sprzedawców owoców i warzyw zachwalających swoje towary w Covent Garden. Z nabrzeża obserwowali łodzie
sunące po roziskrzonej Tamizie, jedli tutejsze specjały. W miarę jak mijały dni, Tessa powoli zapominała o swoim cichym
nieszczęściu  z  powodu  Nate'a,  Willa  i  utraty  dawnego  życia,  budziła  się  do  życia  jak  kwiat  kiełkujący  ze  zmarzniętej
ziemi. Przyłapała się nawet na tym, że się śmieje. A zawdzięczała to wszystko Jemowi.

– Jesteś dobrym przyjacielem – powiedziała, a kiedy, ku jej zaskoczeniu, Jem nie zareagował na te słowa, dodała: –

Przynajmniej mam nadzieję, że jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Ty też tak uważasz, prawda, Jem?

Spojrzał na nią, ale zanim zdążył odpowiedzieć, z mroku dobiegł grobowy głos:

Drżyj, śmiertelniku, serca trwogą,
Widząc tu zmianę ciała srogą.
Zważ, ile ich królewskich mości –

W tej kupie gruzu – drzemie kości

Spomiędzy dwóch pomników wyszła ciemna postać. Tessa wytrzeszczyła oczy, a Jem rzucił rozbawionym tonem, w

którym pobrzmiewała nuta rezygnacji:

– Will, jednak postanowiłeś zaszczycić nas swoją obecnością?
– Nigdy nie mówiłem, że nie przyjdę.
Gdy Will wystąpił do przodu, światło wpadające przez rozetowe okna oświetliło jego twarz. Nawet teraz Tessa nie

potraﬁła patrzeć na niego bez ściskania w piersi i bolesnego łomotania serca. Czarne włosy, niebieskie oczy, wydatne
kości policzkowe, gęste ciemne rzęsy, pełne usta – można by nazwać go ładnym, gdyby nie był taki wysoki i muskularny.
Kiedyś przesunęła dłońmi po tych ramionach. Wiedziała, jakie są w dotyku: żelazne, powleczone twardymi mięśniami.
Jego dłonie, kiedy obejmowały tył jej głowy, były smukłe i elastyczne, ale o stwardniałych opuszkach...

Odpędziła wspomnienia. Nic dobrego z nich nie wynikało, kiedy znało się prawdę. Will był piękny, ale nie należał do

niej; nie należał do nikogo. Coś w nim pękło i przez to pęknięcie wylewało się ślepe okrucieństwo, potrzeba ranienia i
odtrącania.

– Spóźniasz się na zebranie Rady – stwierdził Jem dobrodusznie. Był jedynym człowiekiem, którego nie dotykały

szelmowskie złośliwości przyjaciela.

– Miałem coś do załatwienia – odparł Will.
Z bliska Tessa widziała, że jest zmęczony. Jego oczy były zaczerwienione, cienie pod nimi prawie ﬁoletowe. Ubranie

miał pogniecione, jakby w nim spał, włosom przydałoby się strzyżenie.

To nie twoja sprawa, upomniała się surowo, odwracając wzrok od jego miękkich, ciemnych loków kręcących się za

uszami i na karku. Nie ma znaczenia, jak twoim zdaniem wygląda ani jak spędza czas. Wyraźnie dał ci to do zrozumienia.

– Zresztą, wy też nie jesteście zbyt punktualni.
– Chciałem pokazać Tessie Zakątek poetów – wyjaśnił Jem. – Pomyślałem, że się jej spodoba.
Mówił prosto i zwyczajnie, tak że nikt nie mógłby wątpić w jego prawdomówność. Najnormalniej w świecie chciał

sprawić komuś przyjemność i nawet Willowi chyba nie przyszła do głowy żadna cięta uwaga, bo tylko wzruszył
ramionami i pomaszerował szybkim krokiem w stronę wschodniego krużganka.

Po kwadratowym ogrodzie otoczonym klasztornymi murami spacerowali ludzie, szepcząc cicho, jakby nadal byli w

kościele. Nikt nie zwrócił uwagi na Tessę i jej towarzyszy, kiedy cała trójka zbliżyła się do podwójnych dębowych drzwi
osadzonych w murze. Rozejrzawszy się szybko, Will wyjął z kieszeni stelę i dotknął jej czubkiem drewna. Drzwi rozjarzyły
się na chwilę niebieskim blaskiem i otworzyły. Will wszedł do środka, Jem i Tessa tuż za nim. Ciężkie podwoje zamknęły
się za Tessą z donośnym hukiem, omal nie przycinając jej spódnicy. Wyszarpnęła ją w samą porę i szepnęła w niemal
całkowitej ciemności:

– Jem?
W tym momencie zapłonęło światło. To Will uniósł swój magiczny kamień. Znajdowali się w dużym kamiennym

pomieszczeniu o sklepionym suficie. Podłoga była ceglana, w drugim końcu sali stał ołtarz.

– Jesteśmy w Kaplicy Pyxu – powiedział. – Kiedyś to był skarbiec. Wzdłuż wszystkich ścian stały skrzynie ze złotem i

srebrem.

– Skarbiec Nocnych Łowców? – Tessa była naprawdę zaintrygowana.
– Nie, brytyjski skarbiec królewski, stąd grube mury i drzwi – odparł Jem. – Ale Nocni Łowcy zawsze mieli tu wstęp. –

Uśmiechnął się, widząc jej minę. – Monarchie przez wieki w tajemnicy płaciły Neﬁlim, żeby chronić swoje królestwa
przed demonami.

– Nie w Ameryce – rzuciła z ożywieniem Tessa. – My nie mamy monarchii...
– Ale macie w rządzie komórkę, która utrzymuje kontakty z Neﬁlim, bez obawy – uspokoił ją Will, podchodząc do

ołtarza. – Kiedyś zajmował się tym departament wojny, a teraz część departamentu sprawiedliwości...

Urwał, kiedy ołtarz z jękiem przesunął się w bok. W ziejącej czarnej dziurze, która się za nim odsłoniła, Tessa

dostrzegła słabe błyski światła. Will zanurkował w otwór, oświetlając sobie drogę magicznym kamieniem.

Tessa ruszyła za nim i znalazła się w długim kamiennym korytarzu opadającym w dół. Kamień na ścianach, podłogach

i suﬁcie wyglądał na jednolity – jakby tunel wykuto w skale, choć wszędzie był gładki. Co kilka kroków paliły się
magiczne pochodnie osadzone w uchwytach w kształcie ludzkiej dłoni wystającej ze ściany.

Ołtarz zasunął się za nimi, cała trójka ruszyła tunelem. W miarę jak szli, korytarz opadał coraz bardziej stromo w dół.

Niebieskozielony blask pochodni oświetlał płaskorzeźby na ścianach, wszędzie ten sam motyw anioła powstającego z
jeziora w kolumnie ognia, z mieczem w jednej ręce i kielichem w drugiej.

W końcu dotarli do dwóch par wielkich srebrnych drzwi. Na obu był wyryty wzór, który Tessa widziała już wcześniej:

cztery przeplatające się litery Cs.

– Oznaczają Clave, Radę, Przymierze i Konsula – wyjaśnił Jem, nim zdążyła spytać.
– Konsula? Czy to głowa Clave? Ktoś w rodzaju króla?
– Nie dziedzicznego jak wasz monarcha – odezwał się Will. – Jest wybierany, jak prezydent albo premier.
– A Rada?
– Wkrótce sama zobaczysz. – Will pchnął drzwi.
Tessa rozdziawiła usta. I szybko je zamknęła, gdy dostrzeg ła rozbawiony wzrok Jema stojącego u jej boku. Sala,

która  ukazała  się  jej  oczom,  była  największym  pomieszczeniem,  jakie  w  życiu  widziała.  Miała  kopulaste  sklepienie
ozdobione  konstelacjami  gwiezdnymi.  Z  najwyższego  punktu  kopuły  zwisał  ogromny  żyrandol  w  kształcie  anioła  z
płonącymi  pochodniami  w  rękach.  Reszta  pomieszczenia  była  urządzona  w  formie  amﬁteatru  z  długimi,  półokrągłymi
ławami. Will, Jem i Tessa stali na szczycie schodów, rozdzielających rzędy siedzeń, zapełnionych w trzech czwartych. Na
samym  dole  znajdowało  się  podwyższenie  z  kilkoma  niewygodnymi  na  pierwszy  rzut  oka  krzesłami  o  wysokich
oparciach.

Jedno z nich zajmowała Charlotte Branwell, drugie, tuż obok niej, wyraźnie zdenerwowany Henry. Charlotte siedziała

spokojnie, z rękami złożonymi na kolanach. Tylko ktoś, kto ją dobrze znał, dostrzegłby napięcie ramion i zaciśnięte usta.

Przed nimi, za czymś w rodzaju mównicy, ale szerszej i dłuższej niż normalna, stał wysoki mężczyzna o długich,

jasnych włosach, gęstej brodzie i szerokich barkach. Miał na sobie długą czarną szatę, jak sędzia, z błyszczącymi runami
wyhaftowanymi  na  rękawach.  Obok  niego,  na  niskim  krześle,  siedział  starszy  mężczyzna  o  ciemnych  włosach
przetykanych  siwizną  i  gładko  ogolonej  twarzy  o  surowych  rysach.  Jego  szata  była  granatowa,  na  palcach  zalśniły
pierścienie,  kiedy  poruszył  ręką.  Tessa  go  rozpoznała:  Inkwizytor  Whitelaw  o  lodowatym  głosie  i  lodowatych  oczach,
który przesłuchiwał świadków w imieniu Clave.

– Pan Herondale – odezwał się blondyn, patrząc na Willa. Jego usta wykrzywił lekki uśmiech. – Jakie to miłe, że pan

do nas dołączył. I pan Carstairs również. A wasza towarzyszka to zapewne...

– Panna Gray – przedstawiła się Tessa. – Panna Theresa Gray z Nowego Jorku.
Przez salę przebiegł cichy pomruk, niczym szum cofającej się fali. Will napiął mięśnie, a Jem zaczerpnął tchu, jakby

chciał coś powiedzieć. „Przerwała Konsulowi”, rozbrzmiał czyjś szept albo tak się Tessie wydawało. Zatem to był Konsul
Wayland,  najwyższy  dostojnik  Clave.  Tessa  rozejrzała  się  po  Sali  i  dostrzegła  kilka  znajomych  osób:  Benedicta
Lightwooda o ostrych rysach, haczykowatym nosie i sztywnej postawie; jego syna Gabriela Lightwooda o zmierzwionych
włosach,  wpatrującego  się  przed  siebie  kamiennym  wzrokiem.  Ciemnowłosą  Lilian  Highsmith.  Przyjaznego  George'a
Penhallowa i onieśmielającą ciotkę Charlotte, Callidę o gęstych siwych włosach upiętych na czubku głowy. Oprócz nich
zobaczyła  wiele  innych  twarzy,  których  nie  znała.  Miała  wrażenie,  że  ogląda  książkę  z  obrazkami  opowiadającą  o
różnych ludziach żyjących na świecie. Byli tam jasnowłosi Nocni Łowcy o wyglądzie wikingów, śniady mężczyzna, który
przypominał  kalifa  z  ilustrowanych Baśni  z  tysiąca  i  jednej  nocy,  i  Hinduska  w  pięknym  sari  wyszywanym  w  srebrne
runy, siedząca obok kobiety, która odwróciła głowę i teraz patrzyła prosto na nich. Miała na sobie elegancką jedwabną
suknię i była podobna do Jema: te same delikatne, piękne rysy, identyczne kości policzkowe i oczy, tyle że ciemne, a nie
srebrne, i czarne włosy, w przeciwieństwie do jego srebrnych.

– Witamy, panno Tesso Gray z Nowego Jorku – rzekł Konsul z nutą rozbawienia w głosie. – Cieszymy się, że

zaszczyciła nas pani dzisiaj swoją obecnością. Rozumiem, że już odpowiedziała pani na pytania londyńskiej Enklawy.
Mam nadzieję, że zechce pani odpowiedzieć na jeszcze kilka.

Tessa odszukała wzrokiem Charlotte. Powinnam?
Pani Branwell ledwo dostrzegalnie skinęła głową. Proszę.
Tessa wyprostowała plecy.
– Jeśli takie jest pańskie życzenie, oczywiście.
– Podejdź zatem do stalle Rady – powiedział Konsul, a Tessa domyśliła się, że chodzi mu o długą, wąską drewnianą

ławkę stojącą przed mównicą. – Towarzysze mogą panią odprowadzić.

Will wymamrotał coś pod nosem, ale Tessa nie zrozumiała co. Z Willem po lewej stronie i Jemem po prawej ruszyła w

dół po stopniach i zbliżyła się do ławy. Stanęła za nią niepewnie. Z bliska zobaczyła, że Konsul ma życzliwe niebieskie
oczy, w przeciwieństwie do Inkwizytora, którego oczy były ciemnoszare jak morze w czasie deszczu, a ich spojrzenie
ponure.

– Inkwizytorze Whitelaw, poproszę o Miecz Anioła – zwrócił się Konsul do chmurnego mężczyzny.
Inkwizytor wstał i spod obszernej szaty wydobył masywną broń. Tessa od razu rozpoznała ją z Kodeksu. Miecz miał

długie ostrze z matowego srebra i rękojeść w kształcie rozpostartych skrzydeł. Właśnie z nim powstał z jeziora Anioł
Razjel i dał go pierwszemu Nocnemu Łowcy Jonathanowi.

– Maellartach – wyrwało się Tessie.

Konsul wziął miecz i popatrzył na nią z rozbawieniem.
– Widzę, że pani nie próżnowała – stwierdził. – Kto panią uczył? William? James?
– Ona sama. – Will jak zwykle przeciągał słowa i mówił lekkim tonem stojącym w sprzeczności z posępnym nastrojem,

który panował w sali. – Jest bardzo dociekliwa.

– To kolejny powód, dla którego nie powinno jej tu być. – Tessa nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć, kto zabrał

głos. Benedict Lightwood. Przemawiał ostrym tonem. – To jest Rada Gard. Nie wpuszczamy na nią Podziemnych. Nie
można użyć Miecza Anioła, żeby zmusić ją do powiedzenia prawdy, bo ona nie jest Nocnym Łowcą. Co nam tu po niej?

– Cierpliwości, Benedikcie. – Konsul bez wysiłku uniósł miecz, jakby ten nic nie ważył. Cięższy był jego wzrok

spoczywający na Tessie. Wayland przyglądał się jej, jakby chciał wyczytać strach w jej oczach. – Nie zamierzamy zrobić ci
krzywdy, mała czarownico. Zabraniają tego Porozumienia.

– Nie powinien pan nazywać mnie czarownicą – obruszyła się Tessa. – Nie mam na sobie znaku.
Dziwne, że musiała znowu to powtarzać, ale wcześniej przesłuchiwali ją inni członkowie Clave, a nie sam Konsul. Był

wysokim mężczyzną o szerokich ramionach, emanującym siłą i autorytetem. Podobnymi jak te cechy, za które Benedict
Lightwood tak nie lubił Charlotte Branwell.

– Kim więc jesteś? – zapytał Wayland.
– Ona nie wie. – Ton Inkwizytora był suchy. – Podobnie jak Cisi Bracia.
– Może usiąść i dać świadectwo, ale będzie ono warte połowę świadectwa Nocnego Łowcy – zadecydował Konsul i

skierował wzrok na Branwellów. – Henry, jesteś na razie zwolniony z przesłuchania. Charlotte, zostań, proszę.

Tessa przełknęła urazę i poszła do pierwszego rzędu siedzeń. Tam dołączył do niej Henry o wymizerowanej twarzy i

sterczących dziko rudych włosach. Tessa usiadła obok znudzonej i zirytowanej Jessamine w sukni z jasnobrązowej
alpaki, a Will i Jem z jej drugiej strony. Siedziska były tak wąskie, że czuła ciepło ramienia Jema tuż przy swoim.

Z początku Rada przebiegała jak inne zebrania Clave. Charlotte poproszono o relację z nocy, kiedy Enklawa

zaatakowała twierdzę wampira de Quinceya i zabiła go wraz ze wszystkimi zwolennikami, podczas gdy brat Tessy, Nate,
zdradził pokładane w nim zaufanie i wpuścił do Instytutu Mistrza, Axela Mortmaina, a ten zamordował dwoje służących i
omal nie porwał Tessy. Kiedy z kolei Tessę wezwano do złożenia zeznań, powtórzyła to, co już wcześniej mówiła: że nie
wie, gdzie jest Nate, że o nic go nie podejrzewała, że nie miała pojęcia o swoim talencie, póki nie pokazały go jej
Mroczne Siostry, i zawsze sądziła, że jej rodzice byli ludźmi.

– Richard i Elizabeth Gray zostali dokładnie sprawdzeni – oświadczył Inkwizytor. – Nie ma żadnych dowodów

wskazujących na to, że nie byli ludźmi. Jej brat też jest człowiekiem. Może też być prawdą twierdzenie Mortmaina, że
ojcem dziewczyny był demon, ale w takim razie rodzi się pytanie, dlaczego nie ma znaku czarownicy.

– Bardzo to wszystko dziwne, łącznie z twoim talentem – stwierdził Konsul, patrząc na Tessę. – Nie masz pojęcia, jakie

są jego możliwości i ograniczenia? Nie próbowałaś posłużyć się jakąś rzeczą należącą do Mortmaina, żeby dotrzeć do
jego wspomnień albo myśli?

– Próbowałam. Z jego guzikiem. Powinno się udać.
– Ale?
Tessa potrząsnęła głową.
– Nie udało się. Nie znalazłam w nim żadnej iskry, żadnego... śladu życia. Niczego, co pozwoliłoby mi się z nim

połączyć.

– Wygodne – mruknął Benedict pod nosem, ale Tessa go usłyszała i spłonęła rumieńcem.
Gdy Konsul pokazał jej gestem, że może usiąść, Tessa dostrzegła twarz Benedicta Lightwooda. Usta miał gniewnie

zaciśnięte, a ona nie wiedziała, czym mogła go tak rozwścieczyć.

– I nikt nie widział Mortmaina od jego... sprzeczki z panną Gray w Sanktuarium – ciągnął Konsul, kiedy Tessa usiadła.
Inkwizytor przerzucił jakieś papiery leżące przed nim na mównicy.
– Przeszukano jego domy i nie znaleziono w nich żadnych jego rzeczy. Podobne rezultaty przyniosły rewizje w

magazynach Mortmaina. Do śledztwa włączyli się nawet nasi przyjaciele ze Scotland Yardu. Ten człowiek zniknął bez
śladu. I to dosłownie, jak twierdzi nasz przyjaciel William Herondale.

Will uśmiechnął się promiennie, jakby usłyszał komplement, ale Tessa dostrzegła pod tym uśmiechem złośliwość i

pomyślała o świetle odbitym od ostrej krawędzi brzytwy.

– Proponuję dać drugą szansę Charlotte i Henry'emu Branwellom – powiedział Konsul. – Przez następne trzy

miesiące ich oficjalne działania podejmowane w imieniu Clave będą najpierw musiały być zatwierdzone przeze mnie.

– Lordzie Konsulu! – Z tłumu dobiegł twardy, czysty głos. Wszystkie głowy odwróciły się w jego stronę. Tessa

odniosła wrażenie, że coś takiego jak przerywanie Konsulowi nieczęsto się zdarza. – Chciałbym zabrać głos.

Wayland uniósł brwi.
– Benedict Lightwood. Wcześniej miałeś po temu okazję, w czasie przesłuchań.
– Nie mam żadnych uwag co do przesłuchań – oświadczył Lightwood. W magicznym świetle jego orli profil rysował się

jeszcze ostrzej. – Nie zgadzam się z pańską decyzją.

Konsul pochylił się, wsparty o mównicę. Był dużym mężczyzną, o grubym karku i potężnej klatce piersiowej. Swymi

wielkimi dłońmi mógłby z łatwością objąć szyję Benedicta. Tessa nie miałaby nic przeciwko temu. Nie przepadała za
Lightwoodem.

– Dlaczego?
– Myślę, że zaślepia pana długotrwała przyjaźń z rodziną Fairchildów, tak że nie dostrzega pan braków Charlotte

jako głowy Instytutu – stwierdził Benedict. Przez salę przebiegł szmer. – Błędy popełnione w nocy piątego lipca nie tylko
przyniosły Clave wstyd i doprowadziły do utraty Pyxis. Popsuliśmy również nasze stosunki z londyńskimi Podziemnymi,

niepotrzebnie atakując de Quinceya.

– Już wniesiono skargi do Działu Odszkodowań – zagrzmiał Konsul. – Zostaną one rozpatrzone zgodnie z Prawem.

Rekompensaty to nie twoja sprawa, Benedikcie...

– Ale najgorsze jest to... – Lightwood podniósł głos – ...że Charlotte Branwell pozwoliła uciec niebezpiecznemu

przestępcy, który zamierza zniszczyć Nocnych Łowców, a my teraz nie mamy pojęcia, gdzie on może być. W dodatku,
obowiązkiem znalezienia go nie obarczono tych, którzy go zgubili!

Po tych słowach w sali zapanowała wrzawa. Charlotte była skonsternowana, Henry zdezorientowany, Will wściekły.

Konsul, którego oczy pociemniały niepokojąco, kiedy Benedict wspomniał o Fairchildach – Tessa domyśliła się, że to
pewnie rodzina Charlotte – milczał, póki nie ucichł gwar. Wtedy powiedział:

– Wrogość wobec przywódczyni twojej Enklawy nie świadczy o tobie dobrze, Benedikcie.
– Przepraszam, Konsulu. Nie sądzę, żeby utrzymywanie Charlotte Branwell na czele Instytutu leżało w interesie

Clave, bo jak wszyscy wiemy zaangażowanie Henry'ego jest jedynie nominalne. Uważam, że żadna kobieta nie nadaje się
do prowadzenia Instytutu. Kobiety nie kierują się logiką i rozwagą, tylko emocjami. Nie mam wątpliwości, że Charlotte
jest dobrą i uczciwą osobą, ale żaden mężczyzna nie dałby się zwieść takiemu marnemu szpiegowi jak Nathaniel Gray...

– Ja dałem się oszukać. – Will z płonącym wzrokiem zerwał się z krzesła. – Wszyscy daliśmy się zwieść. Co to za

insynuacje wobec mnie, Jema i Henry'ego, panie Lightwood?

– Ty i Jem jesteście dziećmi – odparł krótko Benedict. – A Henry praktycznie nie wychodzi ze swojego laboratorium.
Will zaczął przechodzić przez oparcie krzesła, ale Jem z całej siły pociągnął go w dół i coś do niego syknął. Jessamine

klasnęła w ręce, jej piwne oczy się rozpromieniły.

– Nareszcie robi się ciekawie.
Tessa spojrzała na nią z niesmakiem.
– Nie słyszałaś, że on obraża Charlotte? – rzuciła szeptem, ale Jessamine tylko machnęła ręką.
– Kogo zatem widzisz na czele Instytutu? – zapytał Konsul głosem ociekającym sarkazmem. – Siebie?
Benedict rozłożył ręce w geście udawanej skromności.
– Skoro pan tak uważa, Konsulu.
Zanim skończył mówić, z krzeseł podniosły się trzy inne osoby. W dwóch z nich Tessa rozpoznała członków

londyńskiej Enklawy, choć nie znała ich nazwisk. Trzecią była Lilian Highsmith.

Benedict się uśmiechnął. Wszyscy teraz na niego patrzyli. Siedzący obok niego młodszy syn Gabriel wpatrywał się w

ojca nieprzeniknionymi zielonymi oczami i smukłymi palcami ściskał oparcie krzesła, które miał przed sobą.

– Popierają mnie trzy osoby – stwierdził Benedict. – Tylu głosów wymaga Prawo, żebym mógł oﬁcjalnie rzucić

wyzwanie Charlotte Branwell i domagać się stanowiska przewodniczącego londyńskiej Enklawy.

Charlotte gwałtownie zaczerpnęła tchu, ale się nie odwróciła. Dalej siedziała bez ruchu. Jem nadal trzymał Willa za

nadgarstek, a Jessamine miała taką minę, jakby oglądała ekscytujące przedstawienie.

– Nie! – powiedział krótko Konsul.
– Nie możesz mi zabronić...
– Benedikcie, protestowałeś już w chwili, kiedy mianowałem Charlotte. Zawsze chciałeś kierować Instytutem. Teraz,

kiedy Enklawa bardziej niż kiedykolwiek musi działać wspólnie, prowadzisz do podziałów i rywalizacji w Radzie.

– Zmiany nie zawsze dokonują się pokojowo, ale to nie znaczy, że są niekorzystne. Podtrzymuję wyzwanie. – Benedict

splótł dłonie.

Konsul zabębnił palcami o mównicę. Stojący obok niego Inkwizytor miał zimny wzrok.
– Proponujesz, Benedikcie, żeby obowiązek szukania Mortmaina złożyć na barki tych, którzy, jak twierdzisz, „go

zgubili”? – upewnił się Wayland. – Zgodzisz się zapewne, że odnalezienie Mortmaina jest naszym głównym celem?

Lightwood skinął głową.
– Zatem moja propozycja brzmi: niech Charlotte i Henry pokierują poszukiwaniami Mortmaina. Jeśli po dwóch

tygodniach go nie znajdą albo przynajmniej nie zdobędą silnych dowodów wskazujących na miejsce jego pobytu, twoje
żądanie zostanie rozpatrzone.

Charlotte zsunęła się na brzeg krzesła.
– Mamy znaleźć Mortmaina? Sami, tylko Henry i ja, bez pomocy reszty Enklawy?
Wzrok Konsula nie był nieżyczliwy, ale też nie całkiem wybaczający.
– Możesz wezwać innych członków Clave, jeśli będziesz ich potrzebować w konkretnej sytuacji. Oczywiście, Cisi

Bracia i Żelazne Siostry też są do twojej dyspozycji. A jeśli chodzi o śledztwo, tak, wy sami macie je poprowadzić.

– Nie podoba mi się to – oświadczyła nagle Lilian Highsmith. – Z poszukiwań szaleńca robisz grę o władzę...
– Chcesz więc wycofać swoje poparcie dla Benedicta? – zapytał Konsul. – Jego wyzwanie straci moc i już nie będzie

potrzeby, żeby Branwellowie się wykazali.

Lilian otworzyła usta, ale kiedy zobaczyła spojrzenie Benedicta, szybko je zamknęła i pokręciła głową.
– Straciliśmy służących – powiedziała Charlotte z napięciem w głosie. – Bez nich...
– Oczywiście dostaniecie nowych – zapewnił ją Konsul. – Cyril, brat waszego nieżyjącego sługi Thomasa, już do was

jedzie z Brigthon, a Instytut Dubliński oddaje wam swoją drugą kucharkę. Oboje są dobrze wyszkolonymi wojownikami.
Wasi też powinni tacy być, Charlotte.

– Thomas i Agatha byli dobrze wyszkoleni – zaprotestował Henry.
– Ale macie u siebie kilka osób, które nie są – wtrącił Benedict. – Nie tylko panna Lovelace, ale również pokojówka

Sophie i ta tutaj Podziemna... – Wskazał na Tessę. – Cóż, Charlotte, skoro uparłaś się ją zatrzymać, nie zaszkodziłoby,
żeby ona też została nauczona podstaw samoobrony.

Tessa ze zdumieniem zerknęła na Jema.
– On mówi o mnie?
Jem z ponurą miną kiwnął głową.
– Ja nie potrafię... Obetnę sobie stopę!
– Jeśli zamierzasz komuś obciąć stopę, to najlepiej Benedictowi – rzucił cicho Will.
– Poradzisz sobie, Tesso, to nic trudnego... – Resztę słów Jema zagłuszył donośny głos Lightwooda.
– Ponieważ oboje będziecie bardzo zajęci szukaniem Mortmaina, proponuję wam swoich synów, Gabriela i Gideona,

który dzisiaj wraca z Hiszpanii, jako trenerów. Obaj są świetnymi wojownikami i mogą podzielić się swoim
doświadczeniem.

– Ojcze! – zaprotestował Gabriel. Wyglądał na przerażonego. Najwyraźniej ojciec nie omówił z nim wcześniej tej

kwestii.

– Sami potrafimy trenować swoich służących – odburknęła Charlotte.
Konsul pokręcił głową.
– Benedict Lightwood oferuje szczodry dar. Przyjmij go.
Charlotte zrobiła się karmazynowa na twarzy. Po dłuższej chwili skłoniła głowę na znak zgody. Tessie poczuła się

oszołomiona. Przejdzie szkolenie? Będzie się uczyć walki wręcz, rzucania nożami i machania mieczem? Rzeczywiście,
jedną z jej ulubionych bohaterek była Capitola z Hidden Hand, która potraﬁła walczyć równie dobrze jak mężczyzna... i
tak się ubierała. Ale to nie oznaczało, że ona chciała być nią.

– Dobrze – powiedział Konsul. – Ogłaszam koniec tego posiedzenia Rady i zwołuję następne za dwa tygodnie w tym

samym miejscu. Jesteście wolni.

Oczywiście, nie wszyscy od razu się rozeszli. Kiedy obecni zaczęli wstawać z siedzeń i rozmawiać z sąsiadami, salę

wypełnił gwar głosów. Charlotte siedziała bez ruchu. Henry sprawiał wrażenie, jakby rozpaczliwie chciał coś
powiedzieć, żeby ją pocieszyć, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Jego ręka zawisła niepewnie nad ramieniem żony.
Will piorunował wzrokiem Gabriela Lightwooda, który patrzył zimno w ich stronę.

Charlotte wstała powoli. Mąż trzymał rękę na jej plecach i coś do niej szeptał. Jessamine niecierpliwie kręciła nową

parasolką  z  białej  koronki;  dostała  ją  od  Henry'ego,  kiedy  jej  stara  została  zniszczona  w  czasie  bitwy  z  automatami
Mortmaina.  Tessa  też  zerwała  się  z  krzesła  i  cała  ich  grupka  ruszyła  środkiem  sali  posiedzeń.  Tessa  słyszała  wokół
siebie  strzępy  słów:  Charlotte...  Benedict...  nigdy  nie  znajdą  Mistrza...  dwa  tygodnie...  wyzwanie...  Konsul...
Mortmain... Enklawa... upokorzenie.

Charlotte, czerwona na twarzy, szła z wyprostowanymi plecami i patrzyła prosto przed siebie, jakby nie słyszała tych

szeptów. Will sprawiał wrażenie, że zamierza rzucić się na plotkarzy i wymierzyć im surową sprawiedliwość, ale Jem
mocno trzymał swojego parabatai za tył płaszcza. Biedak, musi się zachowywać jak właściciel rasowego psa, który lubi
gryźć gości, pomyślała Tessa. I przez cały czas trzymać rękę na jego obroży. Jessamine znowu wyglądała na znudzoną.
Niezbyt ją obchodziło, co Enklawa sądzi na jej temat.

Nim dotarli do drzwi, prawie biegli. Charlotte zwolniła na chwilę, żeby reszta grupy ją dogoniła. Większość obecnych

kierowała się na lewo, skąd przyszli Tessa, Jem i Will, ale ona skręciła w prawo, przeszła kilka kroków korytarzem,
skręciła za róg i nagle się zatrzymała.

– Charlotte? – W głosie Henry'ego brzmiała troska. – Kochanie?
Charlotte nagle z całej siły kopnęła w kamienną ścianę. Nie wyrządziła jej wielkiej szkody, ale sama krzyknęła cicho.
– O, rany – mruknęła Jessamine, kręcąc parasolką.
– Jeśli mogę coś zaproponować – odezwał się Will. – Jakieś dwadzieścia kroków stąd, w sali Rady, jest Benedict. Jeśli

postanowisz tam wrócić, proponuję, żebyś celowała w górę i trochę w lewo...

– Charlotte. – Głęboki, chropowaty głos był łatwo rozpoznawalny.
Charlotte odwróciła się gwałtownie, jedną ręką dotykając ściany. Jej brązowe oczy się rozszerzyły.
Runy wyszyte srebrną nicią na dole szaty i na rękawach lśniły, kiedy Konsul zbliżał się do małej grupki ze wzrokiem

utkwionym w szefowej Instytutu.

– Wiesz, co twój ojciec zawsze mówił o utracie panowania nad sobą – powiedział.
– Tak. I mówił również, że powinien mieć syna. – W głosie Charlotte brzmiała nuta goryczy. – Gdybym była mężczyzną,

potraktowałbyś mnie tak jak przed chwilą?

Henry położył rękę na ramieniu żony i coś do niej szepnął, ale ona strąciła jego dłoń, patrząc Konsulowi prosto w

oczy.

– A jak cię potraktowałem? – zapytał Wayland.
– Jakbym była dzieckiem, małą dziewczynką, którą trzeba skarcić.
– Charlotte, to ja mianowałem ciebie szefową Instytutu i Enklawy – przypomniał z lekkim rozdrażnieniem Konsul. –

Nie zrobiłem tego, bo lubiłem Granville'a Fairchilda i wiedziałem o jego pragnieniu, by córka odziedziczyła po nim
stanowisko, tylko dlatego, że uważałem, że dobrze sobie poradzisz.

– Mianowałeś też Henry'ego – odparowała Charlotte. – I nie omieszkałeś przy tym napomknąć, że Enklawa łatwiej

zaakceptuje jako swoich przywódców parę małżonków niż samą kobietę.

– Gratulacje, Charlotte. Nie sądzę, by członkowie londyńskiej Enklawy uważali, że to Henry nimi dowodzi.
– To prawda – przyznał Branwell, patrząc na swoje buty. – Wszyscy wiedzą, że jestem raczej bezużyteczny. Wszystko,

co się stało, to moja wina, Konsulu...

– Nie – przerwał mu Wayland. – To było połączenie ogólnego samozadowolenia Clave, pecha, nieodpowiedniego

momentu i paru kiepskich decyzji Charlotte. Tak, uważam, że jesteś za nie odpowiedzialna...

– Więc zgadzasz się z Benedictem?! – wykrzyknęła Charlotte.
– Benedict Lightwood to łajdak i hipokryta – powiedział Konsul ze znużeniem. – Wszyscy to wiedzą. Ale jest

politycznie potężny i lepiej ułagodzić go tym przedstawieniem niż jeszcze bardziej zantagonizować, ignorując.

– Przedstawieniem? – powtórzyła z goryczą Charlotte. – Tak to nazywasz? Przydzieliłeś mi zadanie niemożliwe do

wykonania.

– Dałem ci zadanie odnalezienie Mistrza – odparł Wayland. – Człowieka, który włamał się do Instytutu, zabił twoich

służących,  zabrał  Pyxis  i  planuje  stworzyć  armię  mechanicznych  potworów,  żeby  zniszczyć  nas  wszystkich.  Krótko
mówiąc,  osobnika,  którego  trzeba  powstrzymać.  Powstrzymanie  go  to  twoje  zadanie,  Charlotte,  jako  przywódczyni
Enklawy.  Jeśli  uważasz,  że  jest  niemożliwe  do  wykonania,  może  powinnaś  zadać  sobie  pytanie,  dlaczego  tak  bardzo
zależy ci na tym stanowisku.

Rozdział drugi

Dział odszkodowań

„Udziel mi więc twych cierpień, płaczmy razem na nie! Ach, nie dziel ich, niech wszystko mnie

samej zostanie”

– Alexander Pope, Heloiza do Abelarda

(Przełożył Ludwik Kamiński)

Światło rozjaśniające wielką bibliotekę migotało słabo jak skwiercząca świeca, ale Tessa wiedziała, że to tylko jej

wyobraźnia. Magiczne światło, w przeciwieństwie do ognia czy lamp gazowych, nigdy nie słabło ani nie gasło.

Jej wzrok jednak zaczynał się męczyć, a sadząc po twarzach obecnych, nie tylko ona czuła się znużona. Wszyscy

zebrali się wokół jednego z długich stołów. Charlotte siedziała w jego szczycie, Henry po prawej stronie Tessy, Will i Jem
trochę  dalej  obok  siebie.  Tylko  Jessamine  wycofała  się  w  drugi  koniec  stołu,  odsunęła  od  reszty.  Blat  był  dosłownie
zasłany  najróżniejszymi  papierami:  starymi  gazetami,  woluminami,  płachtami  pergaminu  pokrytymi  drobnym  pajęczym
pismem. Znajdowały się wśród nich genealogie rodów Mortmainów, historie automatów, niezliczone książki o czarach
wzywających  i  wiążących,  wszelkie  materiały  o  Klubie  Pandemonium,  które  Cichym  Braciom  udało  się  wygrzebać  ze
swoich archiwów.

Tessa miała za zadanie przejrzeć gazety i wyszukać artykuły o Mortmainie i jego ﬁrmie przewozowej. Oczy zachodziły

jej mgłą, litery się rozmywały. Poczuła ulgę, kiedy Jessamine w końcu odepchnęła od siebie książkę O magicznych
machinach i przerwała ciszę, mówiąc:

– Myślę, że tracimy czas.
Charlotte podniosła na nią wzrok ze zbolałym wyrazem twarzy.
– Jessamine, nie ma potrzeby, żebyś tu zostawała, jeśli nie chcesz. Zresztą wątpię, czy ktokolwiek z nas oczekiwał

twojej pomocy w tej sprawie, a ponieważ nigdy nie garnęłaś się do nauki, zastanawiam się, czy w ogóle wiesz, czego
szukasz. Potrafiłabyś odróżnić czar wiążący od wzywającego?

Tessa się zdziwiła. Charlotte rzadko bywała wobec nich taka ostra.
– Chcę pomóc – zapewniła Jessie z nadąsaną miną. – Te mechaniczne stwory Mortmaina omal mnie nie zabiły. Chcę,

żeby został złapany i ukarany.

– Wcale nie – wtrącił się Will, rozwijając stary, popękany pergamin zapisany czarnymi symbolami. – Chcesz, żeby brat

Tessy został złapany i ukarany za udawanie, że jest w tobie zakochany.

Jessamine się zarumieniła.
– Nie. To znaczy, ja nie... To znaczy, och! Charlotte, Will mi dokucza.
– A słońce wschodzi na wschodzie – wymamrotał pod nosem Jem.
– Nie chcę, żeby mnie wyrzucili z Instytutu, jeśli nie znajdziemy Mistrza – ciągnęła Jessamine. – Czy to tak trudno

zrozumieć?

– Nie ty zostaniesz wyrzucona z Instytutu, tylko Charlotte – zauważył Will. – Jestem pewien, że Lightwoodowie

pozwolą ci zostać. A Benedict ma dwóch synów w wieku odpowiednim do ożenku. Powinnaś być zachwycona.

Jessamine się skrzywiła.
– Nocni Łowcy. Nigdy za żadnego nie wyjdę.
– Przecież sama jesteś Nocną Łowczynią.
Zanim dziewczyna zdążyła odpowiedzieć, drzwi się otworzyły i do biblioteki weszła Sophie. Skłoniła głowę nakrytą

białym czepkiem i powiedziała coś cicho do swojej pracodawczyni.

Charlotte wstała i oznajmiła:
– Przyszedł brat Enoch. Muszę z nim porozmawiać. Will, Jessamine, nie próbujcie się pozabijać, kiedy mnie nie

będzie. Henry, gdybyś mógł...

Zawiesiła głos. Jej mąż nie odrywał wzroku od Księgi wiedzy o pomysłowych urządzeniach mechanicznych Al-

Jazariego. Nie zwracał uwagi na nic i na nikogo. Charlotte bez słowa uniosła ręce i wyszła z biblioteki.

Gdy zamknęły się za nią drzwi, Jessamine posłała Willowi jadowite spojrzenie.
– Skoro uważasz, że ja nie mam doświadczenia, żeby wam pomóc, to w takim razie, co ona tutaj robi? – Wskazała na

Tessę. – Nie chcę być niegrzeczna, ale sądzisz, że ona potraﬁ odróżnić czar wiążący od wzywającego? – Przeniosła wzrok
na Tessę. – Potrafisz? A skoro już o tym mowa, Will, czy ty odróżnisz czar wiążący od przepisu na suflet?

Will odchylił się na oparcie krzesła i wyrecytował rozmarzonym głosem:
– „Szalony jestem tylko przy wietrze północno-zachodnim; kiedy z południa wieje, umiem odróżnić jastrzębie od

czapli”.

– Jessamine, Tessa była taka łaskawa, że zaproponowała pomoc, a wiesz, że potrzebujemy teraz każdej pary oczu –

przemówił surowym tonem Jem. – Will, nie cytuj Hamleta. Henry... – Odchrząknął. – Henry!

Pan Branwell podniósł nieprzytomny wzrok i zamrugał.
– Tak, kochanie? – Rozejrzał się zdezorientowany. – Gdzie Charlotte?
– Poszła porozmawiać z Cichymi Braćmi – odparł Jem ze stoickim spokojem. – Chyba... zgodzę się z Jessamine.
– A słońce wschodzi na wschodzie – mruknął Will.
– Dlaczego? – oburzyła się Tessa. – Nie możemy teraz zrezygnować. Równie dobrze moglibyśmy od razu oddać

Instytut temu okropnemu Benedictowi Lightwoodowi.

– Nie proponuję, żebyśmy siedzieli bezczynnie. Tylko że my próbujemy odgadnąć, co Mortmain zamierza zrobić,

usiłujemy przewidzieć przyszłość, zamiast starać się zrozumieć przeszłość.

– Znamy przeszłość Mortmaina i jego plany. – Will wskazał ręką na gazety. – Urodzony w Devon, był chirurgiem na

statku, został bogatym kupcem, zajął się czarną magią, a teraz zamierza rządzić światem dzięki potężnej armii
mechanicznych żołnierzy. Nie jest to nietypowa historia jak na zdeterminowanego młodego człowieka...

– Nie sądzę, żeby kiedyś wspominał o rządzeniu światem – przerwała mu Tessa. – Mówił tylko o Imperium Brytyjskim.
– Godna podziwu dosłowność – skomentował Will. – Miałem na myśli to, że wiemy, skąd się wziął Mortmain. To raczej

nie nasza wina, że nie jest to zbyt interesujące... – Zawiesił głos. – A!

– Co „a!”? – burknęła Jessamine, przenosząc wzrok z Willa na Jema. – Oświadczam, że sposób, w jaki wy dwaj czytacie

nawzajem w swoich myślach, przyprawia mnie o dreszcze.

– A! – powtórzył Will. – Jem właśnie myślał, a ja jestem skłonny się z nim zgodzić, że historia życia Mortmaina to

zwykłe banialuki. Trochę kłamstw, trochę prawdy, ale najprawdopodobniej niewiele nam to wszystko pomoże. Wymyślił
te bajeczki, żeby gazety miały co wydrukować. Poza tym nie obchodzi mnie, ile statków ma Mortmain; my chcemy
wiedzieć, gdzie nauczył się czarnej magii i od kogo.

– I dlaczego nienawidzi Nocnych Łowców – dorzuciła Tessa.
Spojrzenie niebieskich oczu Willa powędrowało ku niej leniwie.
– Czy to rzeczywiście nienawiść? Ja uważam, że raczej zwykła chęć dominacji. Gdy Mortmain usunie nas z drogi, z

mechaniczną armią zdobędzie tyle władzy, ile zechce.

Tessa pokręciła głową.
– Nie, chodzi o coś więcej. Trudno mi to wyjaśnić, ale on... nienawidzi Neﬁlim. To dla niego bardzo osobista sprawa. I

ma coś wspólnego z tamtym zegarkiem. Tak jakby pragnął rekompensaty za krzywdę, którą mu wyrządzili.

– Odszkodowania – powiedział nagle Jem, odkładając ołówek.
Will spojrzał na niego zaintrygowany.
– Czy to jakaś gra? Rzucamy pierwsze słowo, jakie przyjdzie nam do głowy? W takim razie moje brzmi: „genuphofobia”

i oznacza irracjonalny strach przed kolanami.

– A jakie jest określenie na racjonalny strach przez irytującymi idiotami? – wypaliła Jessamine.
– Dział odszkodowań w archiwach – wyjaśnił Jem, ignorując ich oboje. – Konsul wspomniał o nim wczoraj i od tamtej

pory ta nazwa siedzi mi w głowie. Tam jeszcze nie szukaliśmy.

– Odszkodowania? – zapytała Tessa.
– Kiedy jakiś Podziemny albo Przyziemny twierdzi, że Nocny Łowca złamał wobec nich Prawo, składa skargę do Działu

odszkodowań. Odbywa się proces i Podziemny dostaje zadośćuczynienie, o ile potrafi udowodnić swoją krzywdę.

– Szukanie tam wydaje mi się trochę głupie – stwierdził Will. – Mało prawdopodobne, żeby Mortmain złożył kiedyś

oﬁcjalną skargę na Nocnych Łowców. „Bardzo oburzeni Nocni Łowcy uparli się, że nie umrą, mimo że ja tego bardzo
chciałem. Domagam się rekompensaty. Proszę przesłać pocztą czek na nazwisko A. Mortmain, 18 Kensington Road”.

– Dość kpin – uciął Jem. – Może Mortmain nie zawsze nienawidził Nocnych Łowców? Może kiedyś bezskutecznie

próbować uzyskać zadośćuczynienie oﬁcjalną drogą? Co szkodzi sprawdzić? W najgorszym razie nic nie znajdziemy, czyli
będziemy dokładnie w takiej samej sytuacji co teraz. – Wstał i odgarnął do tyłu srebrne włosy. – Idę do Charlotte, zanim
brat Enoch wyjdzie. Poproszę ją, żeby kazała Cichym Braciom sprawdzić archiwa.

Tessa też wstała od stołu. Nie miała ochoty zostać w bibliotece z Willem i Jessamine, którzy oboje najwyraźniej byli w

przekornym nastroju. Henry uciął sobie spokojną drzemkę na stosie książek, zresztą, i tak nie mogła liczyć na to, że
znajdzie u niego ratunek. Obecność Willa, przy którym zwykle czuła się nieswojo, łatwiej dawała się znieść przy Jemie.
Tylko on jakoś potrafił go utemperować i uczynić niemal ludzkim.

– Pójdę z tobą, Jem – zaproponowała pośpiesznie. – I tak chciałam... porozmawiać o czymś z Charlotte.
Jem był zaskoczony, ale wyglądał na zadowolonego. Will przeniósł spojrzenie z niego na Tessę i odsunął krzesło.
– Już całą wieczność siedzimy wśród tych butwiejących starych ksiąg – stwierdził. – Moje piękne oczy są zmęczone, a

ręce mam pozacinane papierem. Widzicie? – Rozpostarł palce. – Idę na spacer.

– Nie możesz narysować sobie iratze? – rzuciła Tessa.
Will spiorunował ją wzrokiem. Jego oczy były piękne.
– Jak zawsze pomocna.
Tessa odwzajemniła spojrzenie.
– Być usłużną to moje jedyne pragnienie.
Jem położył dłoń na jej ramieniu.

– Tesso, Will. – W jego głosie brzmiała troska. – Nie sądzę...
Jednakże Will już porwał płaszcz z krzesła i wymaszerował z biblioteki. Zatrzasnął za sobą drzwi z taką siłą, że

zadrżała futryna.

Jessamine rozparła się na krześle i zmrużyła brązowe oczy.
– Interesujące.
Tessie drżały ręce, kiedy odgarniała kosmyk włosów za ucho. Nie cierpiała, kiedy Will miał na nią taki wpływ. Nie

znosiła tego. Wiedziała swoje. Wiedziała, co on o niej myśli. Że jest nic niewarta. Ale jego spojrzenie przyprawiało ją o
drżenie z nienawiści i jednocześnie tęsknoty. Zupełnie, jakby w jej krwi płynęła trucizna, a jedynym na nią antidotum był
Jem. Tylko przy nim czuła się pewnie.

– Chodź. – Jem lekko ujął ją pod ramię. Dżentelmen nie powinien publicznie dotykać damy, ale w Instytucie Nocni

Łowcy zachowywali się wobec siebie bardziej poufale niż Przyziemni w zewnętrznym świecie. Kiedy na niego spojrzała,
uśmiechnął się do niej nie tylko oczami, ale i sercem, całym sobą. – Poszukamy Charlotte.

– A co ja mam robić, kiedy was nie będzie? – zapytała z rozdrażnieniem Jessamine, kiedy ruszyli do drzwi.
Jem obejrzał się przez ramię.
– Zawsze możesz obudzić Henry'ego. Zdaje się, że znowu je papier przez sen, a wiesz, jak Charlotte tego nie znosi.
– Niech to licho! – mruknęła Jessamine z westchnieniem. – Dlaczego zawsze dostaję głupie zadania?
– Bo nie chcesz poważnych – odparł Jem tonem, w którym Tessa, o dziwo, usłyszała nutę irytacji.
Żadne z nich nie zauważyło lodowatego spojrzenia, jakim obrzuciła ich Jessamine, kiedy wychodzili z biblioteki.

***

– Pan Bane pana oczekuje, sir – oznajmił lokaj i usunął się na bok, żeby wpuścić Willa.
Jego imię brzmiało Archer – a może Walker czy jakoś podobnie – i był jednym z ludzkich niewolników Camille. Jak

wszyscy podporządkowani woli wampira, miał chorobliwy wygląd, pergaminową skórę i cienkie, suche włosy. Sprawiał
wrażenie równie uszczęśliwionego widokiem Nocnego Łowcy jak gość, który na przyjęciu znajduje ślimaka w sałacie.

Od razu po wejściu do domu, Willa uderzył zapach. Była to woń czarnej magii, siarki zmieszanej z odorem Tamizy w

gorący dzień. Will zmarszczył nos. Lokaj spojrzał na niego z jeszcze większą odrazą.

– Pan Bane jest w salonie. – Z tonu sługi jasno wynikało, że zamierza towarzyszyć tam intruzowi. – Mam wziąć pański

płaszcz?

– To nie będzie konieczne.
Nie zdejmując płaszcza, Will podążył korytarzem za zapachem magii. Woń stawała się coraz intensywniejsza, w miarę

jak zbliżał się do salonu. Spod zamkniętych drzwi sączyły się smużki dymu. Will zaczerpnął duży haust cuchnącego
powietrza i sięgnął do klamki.

Wnętrze salonu okazało się dziwnie puste. Dopiero po chwili Will zorientował się, że gospodarz odsunął pod ściany

wszystkie ciężkie tekowe meble, nawet fortepian. Z suﬁtu zwisał ozdobny żyrandol, ale pokój oświetlały tuziny grubych
czarnych świec ustawionych kręgiem na środku pomieszczenia. Obok kręgu stał Magnus z otwartą księgą w rękach.
Staromodny fular miał poluzowany, czarne włosy sterczały wokół jego twarzy jak naładowane elektrycznością. Kiedy Will
wszedł do salonu, czarownik podniósł wzrok i uśmiechnął się szeroko.

– W samą porę! – wykrzyknął. – Myślę, że tym razem go mamy. Will, poznaj Tammuza, pomniejszego demona z ósmego

wymiaru. Tammuzie, poznaj Willa, pomniejszego Nocnego Łowcę z... Walii, tak?

– Wydłubię ci oczy – wysyczał stwór, który siedział wewnątrz płonącego kręgu. Mierzył niewiele ponad trzy stopy,

miał jasnoniebieską skórę, troje jarzących się oczu, czarnych jak węgle, i ośmiopalczaste dłonie zakończone długimi
krwistoczerwonymi pazurami. – Zedrę ci skórę z twarzy.

– Nie bądź niegrzeczny, Tammuzie – skarcił go Magnus i choć mówił lekkim tonem, płomienie świec nagle skoczyły w

górę, a demon skulił się z krzykiem. – Will ma do ciebie kilka pytań. Odpowiesz na nie.

Will pokręcił głową.
– Sam nie wiem, Magnusie – powiedział. – On nie wygląda mi na tego właściwego.
– Mówiłeś, że był niebieski. Ten jest niebieski.
– Jest niebieski – przyznał Will, podchodząc do kręgu. – Ale demon, którego szukam, był tak naprawdę kobaltowy.

Ten jest raczej niebieskofioletowy.

– Jak mnie nazwałeś? – ryknął demon z wściekłością. – Podejdź bliżej, mały Nocny Łowco, i pozwól mi pożywić się

swoją wątrobą! Wyrwę ją z ciebie, a ty będziesz krzyczał.

Will odwrócił się do Magnusa.
– Głos też ma inny. I nie zgadza się liczba oczu.
– Jesteś pewien...?
– Absolutnie pewien – potwierdził Will. – To nie jest coś, co mógłbym... kiedykolwiek zapomnieć.
Magnus westchnął, odwrócił się do demona i zaczął czytać z księgi:
– Tammuzie, wzywam cię mocą dzwonu, księgi i świecy, mocą wielkich imion Sammaela, Abbadona i Molocha, żebyś

powiedział prawdę. Czy przed tym dniem spotkałeś Nocnego Łowcę Willa Herondale'a albo kogoś z jego krwi lub rodu?

– Nie wiem – odburknął demon z rozdrażnieniem. – Wszyscy ludzie wyglądają dla mnie tak samo.
– Odpowiedz mi! – ryknął Magnus rozkazującym głosem.

– No, dobrze. Nie, nigdy w życiu go nie widziałem. Zapamiętałbym. Coś mi się zdaje, że dobrze smakuje. – Demon

wyszczerzył zęby ostre jak brzytwy. – Nie byłem w tym świecie od... hm, stu lat, może więcej. Nigdy nie mogę
zapamiętać różnicy między sto a tysiąc. W każdym razie ostatnio, kiedy tu byłem, wszyscy mieszkali w chatach z błota i
jedli robaki. Wątpię więc, żebym go spotkał – palcem o wielu stawach wskazał na Willa – chyba że Ziemianie żyją o wiele
dłużej, niż sądziłem.

Magnus przewrócił oczami.
– Uparłeś się, że nie pomożesz, co?
Demon wzruszył ramionami w dziwnie ludzkim geście.
– Zmusiłeś mnie do powiedzenia prawdy, więc ją powiedziałem.
– A może chociaż słyszałeś o demonie takim, jakiego opisałem? – odezwał się Will z nutą desperacji w głosie. –

Ciemnoniebieski, z głosem jak papier ścierny i długim, kolczastym ogonem.

Demon ze znudzoną miną zmierzył go wzrokiem.
– Masz pojęcie, ile rodzajów demonów żyje w Otchłani, Neﬁlim? Setki, setki milionów. Przy wielkim mieście

Pandemonium wasz Londyn wygląda jak wieś. Są demony wszelkich kształtów, rozmiarów i kolorów. Niektóre dowolnie
potrafią zmieniać wygląd...

– Och, zamknij się wreszcie, skoro nie potrafisz pomóc! – huknął Magnus i zatrzasnął księgę.
Wszystkie świece nagle zgasły, demon zniknął z okrzykiem zaskoczenia, zostawiając po sobie tylko smugę

cuchnącego dymu.

Czarownik odwrócił się do Willa.
– Byłem pewien, że tym razem mam rację.
– To nie twoja wina. – Will rzucił się na jedną z kanap odsuniętych pod ścianę. Było mu jednocześnie gorąco i zimno,

nerwy miał napięte i bez wielkiego powodzenia próbował zdusić w sobie rozczarowanie. Gwałtownym ruchem ściągnął
rękawiczki i wcisnął je do kieszeni nadal zapiętego płaszcza. – Starasz się. Tammuz miał rację. Nie podałem ci zbyt wielu
szczegółów.

– Zakładam, że powiedziałeś mi wszystko, co pamiętasz – rzekł spokojnie Magnus. – Otworzyłeś Pyxis i wypuściłeś

demona. On cię przeklął, a ty teraz chcesz, żebym go znalazł i zmusił, żeby zdjął z ciebie klątwę. To wszystko?

– Tak – zapewnił Will. – Po co miałbym coś ukrywać, wiedząc, o co cię proszę? O znalezienie igły w stogu... Boże,

nawet nie w stogu siana, tylko w całej wieży pełnej igieł.

– Włóż rękę do wieży igieł, a paskudnie się pokłujesz. Naprawdę jesteś pewien, że tego właśnie chcesz?
– Jestem pewien, że alternatywa jest gorsza – odparł Will, patrząc na sczerniałe miejsce na podłodze, gdzie przed

chwilą kucał demon. Był wyczerpany. Energia Znaku, który narysował sobie rano przed wyjściem na Radę, wyczerpała
się w południe. Teraz czuł pulsowanie w skroniach. – Żyję z tą klątwą już pięć lat. Myśl, że będę musiał z nią żyć jeszcze
dłużej, przeraża mnie bardziej niż myśl o śmierci.

– Jesteś Nocnym Łowcą; nie boisz się śmierci – stwierdził Magnus.
– Oczywiście, że się boję. Może jesteśmy potomkami aniołów, ale o tym, co jest po śmierci, wiemy nie więcej niż wy.
Magnus podszedł do kanapy i usiadł w jej drugim końcu. Jego zielonozłote oczy jarzyły się w ciemności jak kocie

ślepia.

– Nie wiesz, czy po śmierci jest tylko niebyt.
– A wiesz, że go nie ma? – odparował Will. – Jem wierzy, że wszyscy rodzimy się na nowo, że życie to koło. Umieramy,

wirujemy, rodzimy się na nowo, jeśli na to zasługujemy, zależnie od naszych uczynków na tym świecie. – Will spojrzał na
swoje obgryzione paznokcie. – Ja pewnie odrodzę się jako ślimak, którego ktoś posoli.

– Koło Transmigracji – rzekł Magnus i skrzywił usta w uśmiechu. – Pomyśl o tym w ten sposób, że musiałeś zrobić coś

dobrego w swoim poprzednim życiu, skoro urodziłeś się na nowo jako Nefilim.

– O, tak – powiedział Will znużonym tonem. – Miałem wielkie szczęście. – Odchylił głowę na oparcie kanapy. –

Domyślam się, że będziesz potrzebował więcej... składników? Stara Mol z Cross Bones chyba już ma dość mojego
widoku.

– Mam również inne kontakty – zlitował się nad nim Magnus. – Ale najpierw muszę zdobyć więcej danych. Możesz

jeszcze coś dodać na temat charakteru tej klątwy...

– Nie. – Will usiadł prosto. – Nie mogę. Już ci mówiłem, że bardzo ryzykowałem, w ogóle mówiąc ci o jej istnieniu.

Gdybym zdradził więcej...

– Co wtedy? Niech zgadnę. Nie wiesz, ale jesteś pewien, że byłoby źle.
– Bo zacznę myśleć, że przyjście do ciebie było błędem.
– Chodzi o Tessę, prawda?
Przez ostatnie pięć lat Will uczył się nie okazywać emocji: zaskoczenia, sympatii, radości. Był niemal pewien, że wyraz

jego twarzy się nie zmienił, ale usłyszał napięcie w swoim głosie, kiedy powtórzył:

– O Tessę?
– Minęło już pięć lat – przypomniał mu Magnus. – Jakoś sobie radziłeś przez cały ten czas, nikomu nic nie mówiąc. Co

więc sprowadziło cię do mnie w środku nocy, w czasie burzy? Co się zmieniło w Instytucie? Przychodzi mi do głowy tylko
jedno wyjaśnienie... całkiem ładne, z dużymi szarymi oczami...

Will wstał tak gwałtownie, że omal nie przewrócił kanapy.
– Są jeszcze inne rzeczy – powiedział, siląc się na spokój. – Jem umiera.
Bane zmierzył go chłodnym wzrokiem.

– Umiera od lat. Żadna klątwa rzucona na ciebie nie poprawi ani nie pogorszy jego stanu.
Will uświadomił sobie, że trzęsą mu się ręce. Zacisnął je w pięści.
– Nie rozumiesz...
– Wiem, że jesteście parabatai – rzekł Magnus. – Wiem, że jego śmierć będzie dla ciebie wielką stratą. Ale nie wiem...
– Wiesz to, co powinieneś wiedzieć. – Willowi zrobiło się zimno, choć w pokoju było ciepło, a on nadal miał na sobie

płaszcz. – Mogę zapłacić więcej, jeśli to powstrzyma cię od zadawania mi pytań.

Magnus podciągnął nogi na kanapę.
– Nic nie powstrzyma mnie przed zadawaniem ci pytań. Ale postaram się uszanować twoją powściągliwość.
Will rozluźnił dłonie.
– Więc nadal będziesz mi pomagał.
– Nadal będę ci pomagał. – Czarownik splótł ręce za głową i odchylił się do tyłu, patrząc na gościa spod

przymrużonych powiek. – Choć pomógłbym ci bardziej, gdybyś wyznał mi prawdę, zrobię, co w mojej mocy. Dziwna
rzecz, ale mnie interesujesz, Willu Herondale.

Will wzruszył ramionami.
– To wystarczający powód. Kiedy zamierzasz znowu spróbować?
Magnus ziewnął.
– Prawdopodobnie w weekend. W sobotę przyślę ci wiadomość... jeśli zrobię jakieś postępy.
Postęp. Klątwa. Prawda. Jem. Umierający, Tessa, Tessa. Tessa. Tessa. Jej imię rozbrzmiewało w umyśle Willa niczym

dźwięk dzwonu. Ciekawe, czy jeszcze jakieś inne imię na świecie ma w sobie taką moc, przed którą nie da się uciec.
Dlaczego nie dostała tak okropnego imienia, jak na przykład Mildred. Nie potraﬁł sobie wyobrazić, że leży w nocy
bezsennie i patrzy w sufit, a niewidzialne głosy szepczą: Mildred, Mildred. Za to Tessa...

– Dziękuję – powiedział. Teraz z kolei zrobiło mu się gorąco. W pokoju było duszno i pachniało spalonym woskiem ze

świec. – Będę czekał na wiadomość.

– Dobrze – mruknął Bane i zamknął oczy.
Will nie potraﬁł stwierdzić, czy czarownik naprawdę śpi, czy tylko czeka, aż on wyjdzie. Tak czy inaczej, był to

wyraźny sygnał, że gość powinien już sobie iść. I Will wyszedł, nie bez pewnej ulgi.

***

Sophie właśnie szła do pokoju panny Jessamine, żeby wymieść popiół z kominka i wyczyścić kratę, kiedy usłyszała

głosy w holu. W poprzednim miejscu pracy nauczono ją, że ma się odwracać i patrzeć w ścianę, kiedy mijają ją
pracodawcy, a najlepiej udawać mebel albo inną nieożywioną rzecz.

Była zaskoczona, kiedy się przekonała, że w Instytucie jest zupełnie inaczej. Po pierwsze, jak na taki duży dom

zatrudniano tu niewiele służby. Z początku nie zdawała sobie sprawy, że Nocni Łowcy sami robią wiele rzeczy, które
szlachetnie urodzeni uznaliby za poniżej swojej godności: poczynając od rozpalania ognia, zakupów, sprzątania
niektórych pomieszczeń, takich jak sala treningowa czy zbrojownia. Wstrząsnęła nią poufałość, z jaką Agatha i Thomas
odnosili się do swoich pracodawców. Po prostu nie wiedziała, że ci służący pochodzą z rodzin, które od pokoleń służą
Nocnym Łowcom... albo że sami znają magię.

Ona urodziła się w biednej rodzinie i odkąd zaczęła pracować jako posługaczka, często nazywano ją głupią albo

policzkowano,  bo  nie  była  przyzwyczajona  do  używania  delikatnych  przedmiotów,  prawdziwego  srebra  czy  chińskiej
porcelany tak cienkiej, że przeświecała przez nią ciemna herbata. Z czasem nauczyła się wszystkiego, a kiedy stało się
jasne,  że  wyrośnie  na  bardzo  ładną  dziewczynę,  została  awansowana  na  pokojówkę.  Los  takiej  służącej  był  bardzo
niepewny.  Miała  wyglądem  cieszyć  oko  domowników,  więc  w  miarę  jak  robiła  się  coraz  starsza,  od  chwili  ukończenia
osiemnastu lat jej płaca z każdym rokiem się zmniejszała.

Przyjście do pracy w Instytucie – gdzie nikomu nie przeszkadzało, że nowa służąca ma już dwadzieścia lat, nie

wymagano od niej, żeby patrzyła na ściany i nie odzywała się niepytana – okazało się taką ulgą, że okaleczenie pięknej
twarzy przez poprzedniego pracodawcę czasami wydawało się jej niezbyt wygórowaną ceną. Nadal unikała patrzenia na
siebie w lustrach, ale cierpienie nie było już takie dotkliwe. Jessamine drwiła z niej z powodu długiej blizny
zniekształcającej policzek, ale inni nie zwracali na nią uwagi, z wyjątkiem Willa, który czasami mówił coś
nieprzyjemnego, ale raczej od niechcenia, jakby właśnie tego od niego oczekiwano, choć on sam nie miał serca do tych
zgryźliwości.

Ale tak było, nim zakochała się w Jemie.
Teraz rozpoznała na korytarzu jego głos; brzmiał w nim śmiech. Lecz kiedy usłyszała, że odpowiada mu panna Tessa,

poczuła dziwne ściskanie w piersi. Zazdrość. Gardziła sobą z tego powodu, ale nie potraﬁła jej stłumić. Panna Tessa
zawsze dobrze ją traktowała, a w jej dużych szarych oczach kryła się taka wrażliwość – i głód przyjaźni – że nie można
było jej nie lubić. Jednakże sposób, w jaki na nią patrzył pan Jem... a ona nawet tego nie dostrzegała.

Nie. Sophie po prostu nie zniosłaby spotkania z tą dwójką, gdyby Jem patrzył na Tessę tak jak ostatnio. Chwyciła

szczotkę  i  wiadro,  otworzyła  najbliższe  drzwi,  szybko  weszła  do  środka  i  zamknęła  je  za  sobą.  Była  to  jedna  z  wielu
nieużywanych  sypialni  Instytutu,  przeznaczona  dla  gości  Nocnych  Łowców.  Obchodziła  je  wszystkie  raz  na  dwa
tygodnie,  chyba  że  ktoś  z  nich  akurat  korzystał.  Ten  pokój  okazał  się  dość  zaniedbany;  drobinki  kurzu  tańczyły  w
świetle padającym z okien. Sophie z trudem powstrzymała chęć kichnięcia i przycisnęła oko do szczeliny w drzwiach.

Miała rację. W jej stronę szli korytarzem pan Carstairs i panna Gray. Wydawali się całkowicie pochłonięci sobą. Jem

niósł tobołek, który wyglądał na złożony strój treningowy, a Tessa śmiała się z tego, co powiedział. Ona patrzyła pod

nogi, a on na nią, jak zawsze, kiedy sądził, że nie jest obserwowany. I miał wyraz twarzy, który przybierał wtedy, gdy
grał na skrzypcach: skupiony i oczarowany.

Zabolało ją serce. Był piękny. Zawsze tak uważała. Większość ludzi rozpływała się nad Willem, jaki jest przystojny, ale

według niej, Jem prezentował się tysiąc razy lepiej od niego. Miał eteryczny wygląd aniołów z obrazów i choć wiedziała,
że srebrna barwa jego włosów i skóry jest skutkiem działania leku, który zażywał na swoją chorobę, ten kolor też się jej
podobał. Poza tym, Jem był delikatny, twardy i dobry. Chętnie sobie wyobrażała, że odgarnia jej włosy z twarzy, choć
zwykle myśl o tym, że dotyka jej mężczyzna albo nawet chłopiec, przyprawiała ją o strach i mdłości. On miał takie
delikatne, pięknie ukształtowane dłonie...

– Nie mogę uwierzyć, że jutro przychodzą – powiedziała Tessa, kierując wzrok z powrotem na Jema. – Mam wrażenie,

że Sophie i ja zostałyśmy rzucone na pożarcie Benedictowi Ligthwoodowi jak kość psu, żeby go ułagodzić. Przecież jemu
wcale nie chodzi o to, że nie jesteśmy przeszkolone. On po prostu chce, żeby jego synowie uprzykrzali życie Charlotte.

– To prawda – zgodził się Jem. – Ale dlaczego nie skorzystać ze szkolenia, skoro już padła taka propozycja? Właśnie

dlatego Charlotte próbuje zachęcić Jessamine do treningu. Jeśli chodzi o ciebie, Mortmain już nie stanowi zagrożenia,
ale mogą znaleźć się inni, których przyciągnie twój talent. Lepiej, żebyś się nauczyła, jak z nimi walczyć.

Tessa odruchowo powędrowała ręką do naszyjnika z aniołkiem. Sophie podejrzewała, że dziewczyna nawet sobie nie

uświadamia tego nawykowego gestu.

– Wiem, co powie Jessamine. Że potrzebuje pomocy tylko w odpędzaniu przystojnych zalotników.
– Nie przydałaby się jej raczej pomoc w odpędzaniu tych mniej przystojnych?
– Nie, jeśli są Przyziemnymi. – Tessa uśmiechnęła się szeroko. – Ona zawsze wybierze brzydkiego Przyziemnego

zamiast przystojnego Nocnego Łowcę.

– Co mnie wyklucza z wyścigu – skwitował Jem z udawanym żalem.
Tessa roześmiała się i powiedziała:
– Szkoda. Ktoś tak ładny jak Jessamine powinien mieć wybór, ale ona jest całkowicie przekonana, że Nocny Łowca...
– Ty jesteś o wiele ładniejsza – stwierdził Jem.
Tessa spojrzała na niego zaskoczona i czerwona na twarzy. Sophie znowu poczuła ukłucie zazdrości, choć zgadzała

się z Jemem. Jessamine była ładna w klasyczny sposób, kieszonkowa Wenus, której urodę zwykle psuła kwaśna mina.
Natomiast Tessa ze swoimi gęstymi, czarnymi, falującymi włosami i oczami szarymi jak morze miała w sobie ciepło, które
przyciągało coraz bardziej, im dłużej się ją znało. Na jej twarzy były wypisane inteligencja i poczucie humoru, których
brakowało Jessamine, a przynajmniej się z nimi nie zdradzała.

Jem zatrzymał się przed drzwiami Jessamine i zapukał. Kiedy nie usłyszał odpowiedzi, wzruszył ramionami, schylił się

i położył czarny strój pod drzwiami.

– Ona nigdy go nie włoży. – W policzkach Tessy zrobiły się dołeczki.
Jem się wyprostował.
– Zgodziłem się zanieść jej ekwipunek, a nie ubierać ją na siłę.
Ruszył dalej korytarzem. Tessa go dogoniła i powiedziała:
– Nie wiem, jak Charlotte może tak często rozmawiać z bratem Enochem. On mnie przeraża.
– Nie wiem. Wolę myśleć, że u siebie Cisi Bracia są tacy jak my. Robią sobie dowcipy, szykują grzanki z serem...
– Mam nadzieję, że bawią się w szarady – dorzuciła Tessa. – I w ten sposób wykorzystują wrodzone talenty.
Jem wybuchnął śmiechem. Potem oboje skręcili za róg i zniknęli. Sophie oparła się o framugę drzwi. Ona nie

umiałaby tak rozbawić Jema; nie sądziła, żeby ktokolwiek to potraﬁł, może oprócz Willa. Trzeba kogoś dobrze znać, żeby
go rozśmieszyć. Ona od dawna go kochała, ale wcale nie znała. Jak to możliwe?

Westchnęła z rezygnacją i już miała wyjść ze swojej kryjówki, kiedy zobaczyła, że uchylają się drzwi pokoju Jessamine.

Pośpiesznie cofnęła się w ciemność. Panna Jessamine była ubrana w długi aksamitny płaszcz podróżny, okrywający ją
od szyi po stopy. Włosy miała związane ciasno z tyłu głowy, w ręce niosła męski kapelusz. Sophie zamarła ze zdumienia.
Jessamine spojrzała w dół i dostrzegła ekwipunek leżący na podłodze. Skrzywiła się, kopnęła go szybko do pokoju – przy
okazji Sophie zauważyła męski but na jej nodze – i bezszelestnie zamknęła drzwi. Rozejrzała się czujnie, włożyła kapelusz
na głowę, wcisnęła brodę w kołnierz płaszcza i ruszyła korytarzem. Sophie odprowadziła ją zaintrygowanym
spojrzeniem.

Podziękowania

Jak zawsze dziękuję mojej rodzinie: matce i ojcu; Jimowi Hillowi i Kate Connor; Nao, Timowi, Davidowi i Benowi;

Melanie, Jonathanowi i Helen Lewis; Florence; i Joyce. Dziękuję tym, którzy czytali, krytykowali, wskazywali
anachronizmy i niekonsekwencje: Kelly Link, Clary, Delii Sherman, Holly Black, Sarah Rees Brennan, Justine
Larbalestier,

Robin

Wasserman,

Maureen

Johnson.

Dziękuję

Lisie

Gold

Research

Maven

(

lisagoldresearch.wordpress.com

), za pomoc. Dziękuję Joeyowi Yeung i Huan Yu za tłumaczenia z mandaryńskiego.

Dziękuję Wayne'owi Millerowi, za pomoc przy grece i łacinie. Zawsze jestem wdzięczna mojemu agentowi Berry'emu
Goldblattowi; mojemu wydawcy, Karen Woytyle, zespołom z Simon & Schuster i Walker Books, za wszystko. I oczywiście
mojemu mężowi Joshowi, za powstrzymywanie Linusa i Lucy przed zjedzeniem rękopisu.