plik

WŁODZIMIERZ MAKOWSKI

(HISTORIA PRAWDZIWA)

Mieszkałem w Kanadzie. Przeżyłem tam bardzo poważną chorobę i kilka
operacji żołądka, a potem cudowne uzdrowienie, o czym chcę opowiedzied.

Fot. Włodzimierz Makowski

W OBJĘCIACH ŚMIERCI

Badania lekarskie wykazały, że mam wrzody na żołądku. Zaczęto mnie leczyd w
ten  sposób,  że  tylko  jednego  roku  zażyłem  10.000  tabletek.  Lekarz  zapewnił
mnie,  że  po  zażyciu  tej  ilości  pigułek  na  pewno  będę  zdrowy.  Jednak  po
zakooczeniu  kuracji  bóle  żołądka  powróciły.  Wtedy  poszedłem  do  lekarza  i
powiedziałem:  "Zapewniał  pan,  że  gdy  zjem  te  wszystkie  tabletki,  będę
zdrowy." On uśmiechnął się wtedy i odpowiedział:, „Kiedy masz silne bóle, zażyj
6 tabletek naraz i wtedy bóle ustąpią." Zapytałem: " Czy przez całe życie mam
zażywad  te  tabletki?"  Lekarz  wyjął  z  kieszeni  buteleczkę  z  takimi  samymi
tabletkami i rzekł do mnie: " Patrz, ja też je zażywam". Zrezygnowałem z tego
lekarza  i  poszedłem do  innego,  który  zaczął  leczyd  mnie  różnymi  lekarstwami,
jakie tylko znał. W koocu powiedział, że dla mnie nie ma już lekarstw. Pozostało
tylko  jedno  wyjście  -  operacja,  na  którą  wyraziłem  zgodę.  Przed  operacją
odwiedził  mnie  lekarz  i  stwierdził,  że  za  7  tygodni  będę  nowym  człowiekiem  i
będę  mógł  iśd  do  pracy.  Operował  mnie  specjalista  -  chirurg  dr  Eskart.  Gdy
otworzył  mój  żołądek,  zobaczył  dwa  wielkie  guzy.

TO BYŁ RAK.

Chirurg musiał

usunąd  mi  ponad  połowę  żołądka.  Po  operacji  poczułem  się  gorzej.  Na  trzeci
dzieo zacząłem odczuwad okropne bóle. Początkowo prosiłem o pomoc, ale po
krótkim  czasie  przestałem  o  to  prosid  i  w  niebogłosy  krzyczałem  z  bólu,  który
był nie do zniesienia. Pielęgniarki starały się pomóc mi, w czym tylko mogły. Po
pewnym  czasie  uspokoiłem  się.  Kiedy  przyszły  do  mnie,  żeby  podad  mi
lekarstwa,  były  bardzo  zaniepokojone,  bo  zauważyły,  że  jestem  bliski  śmierci.
Temperatura  była  tak  wysoka,  że  dorosły  człowiek  rzadko,  kiedy  może  ją
wytrzymad. Natychmiast przyszedł lekarz. Oglądając mnie zauważył, że jestem
sparaliżowany. Ciężko oddychałem, ale serce jeszcze biło.

Zabrano  mnie  na  prześwietlenie  rentgenowskie  szukając  przyczyny  tak
ciężkiego  stanu  mojego  zdrowia.  Ale  niczego  nie  znaleziono.  Z  wysoką
temperaturą  i  bez  pamięci  leżałem  kilka  dni.  Zaczął  wydzielad  się  ze  mnie

nieprzyjemny zapach i cały mój pokój został nim przesiąknięty. Rany po operacji
nie goiły się, lecz ropiały i całe moje ciało zaczęło napełniad się ropą. Zacząłem
gnid.  Zapach  był  tak  nieprzyjemny,  że  musiano  mnie  przenieśd  do  osobnego
pokoju.  Tam  lekarz  wstawił  kilka  gumowych  rurek  do  mojego  żołądka,  przez
które  schodziła  ropa  ściągana  specjalną  aparaturą.  Stan  mojego  zdrowia
pogarszał się z minuty na minutę. Ustami także zaczęła wyciekad mi ropa.

Mój  lekarz  znalazł  się  w  trudnym  położeniu.  Zawołał  wszystkich  lekarzy  tego
szpitala,  którzy  zastanawiali  się,  co  ze  mną  zrobid.  Nikt  nie  wiedział  jak  jest
przyczyna  paraliżu.  Zrobid  drugą  operację  to  było  wielkie  niebezpieczeostwo.
Miałem  wysoką  temperaturę.  Jednak  lekarze  zdecydowali,  że  trzeba
przeprowadzid ponowną operację i dowiedzied się, jaka jest przyczyna mojego
aktualnego ciężkiego stanu. Tak czy inaczej nadziei na przeżycie nie było.

Lekarz  powiadomił  moją  żonę,  że  prześwietlenie  nic  nie  wykazało  i  w  tej
sytuacji  koniecznością  staje  się  ponowna  operacja.  Od  pierwszej  operacji
minęły dwa tygodnie. Kiedy dowiedziałem się od żony, że będą mnie operowad
po  raz  drugi,  kategorycznie  nie  wyraziłem  zgody,  mówiąc:  "  Wolę  umierad  w
takim stanie niż mied drugą operację." Lecz żona i moi przyjaciele, którzy mnie
wtedy  odwiedzili,  zaczęli  przekonywad  mnie  o  konieczności  ponownego
zabiegu.

Przeżywając  okropne  bóle  i  widząc  swe  beznadziejne  położenie,  poprosiłem
kolegę  Jakuba  Gołubioskiego  z  rodzinnej  wsi,  aby  zatelefonował  do  mego
znajomego pastora F. Szelestowskiego. On kiedyś składał mi godne świadectwo
o  Panu  Jezusie  Chrystusie  i  prosił, abym pokutował i  przyjął  Jezusa  Chrystusa,
jako  osobistego  Zbawiciela.  Wówczas  to  odpowiedziałem  mu:  "Nikogo  nie
zabiłem i niczego złego nikomu nie zrobiłem. Żyję nie gorzej od innych i wierzę
w tego samego Boga, co i wy." Wtedy duszpasterz F. Szelestowski łagodnie mi
odpowiedział:

"I diabeł wierzy w Boga i boi się Go, ale swoją pracę wykonuje

nadal. Ale czy ty wierzysz Bogu?"

"A wierzyd Bogu

- mówił dalej ten sługa boży,

to znaczy wierzyd w Jego Słowo, które On pozostawił nam i wypełniad je. Czy

ty to robisz?"

Ja nie odpowiedziałem. Lecz teraz myślę inaczej o usłyszanych

wtedy  słowach.  Co  mam  robid?  Jaki  jest  mój  obecny  stan  i  dokąd  idę?  Od
tamtej  rozmowy  minęło  trochę  czasu.  Teraz,  gdy  byłem  w  takim  krytycznym
stanie,  mój  przyjaciel  Jakub  Gołubioski  spełnił  moją  prośbę.  Zatelefonował  do
pastora  Szelestowskiego  i  powiedział:,  „Jeżeli  chcecie  zobaczyd  swojego
znajomego,  Makowskiego,  za  życia,  to  odwiedźcie  go  w  szpitalu.  On  jest
śmiertelnie chory i chce was widzied." Gdy Szelestowski usłyszał tę wiadomośd,
nie zważał, że jest zima, a droga do Toronto jest daleka, lecz wraz ze swoją żoną
niezwłocznie wyruszył w podróż. Przybywszy do szpitala,  pastor Szelestowski i
jego żona podeszli do mnie, a on zapytał mnie:,

„Czego ode mnie oczekujesz?"

Odpowiedziałem;  „…bardzo  chciałem  pastora  widzied  przed  swoją  śmiercią.
Proszę  także,  żebyście  wy,  wierzący,  oddani  Chrystusowi  ludzie,  zrobili  mi
pogrzeb,  kiedy  umrę".

"Co za różnica, kto ci zrobi pogrzeb, gdy umrzesz?"

odpowiedział pastor Szelestowski. -

"Przyjmij Pana Jezusa Chrystusa, aby On cię

zbawił, dopóki żyjesz. Oddaj się Jemu, a On ci przebaczy twoje grzechy, uzdrowi
cię i będziesz jeszcze w życiu szczęśliwy, będziesz Pana uwielbiał za Jego miłośd i
zbawienie."

- dodał. W tym momencie podeszła do niego moja żona i

powiedziała: "Posłuchaj, lekarz powiedział, że trzeba mu zrobid drugą operację,
ale on nie chce się zgodzid. Chce już umierad, zamiast poddad się operacji."
Wtedy pastor Szelestowski powiedział do mnie:

"Zdecyduj się na operację."

Odpowiedziałem mu wtedy: "Powiedziałeś, że gdy człowiek oddaje się Bogu, to
On może wszystko zrobid."

"Tak."

- odrzekł pastor Szelestowski -

"…ale kiedy

ludzie oddają się w ręce Boże, wówczas Bóg działa. Ty oddałeś się w ręce
lekarzy, więc pozwól im poprawid to, co zrobili źle, a my będziemy się modlid,
aby Bóg był przy nich, pomógł im, pokazał, co mają robid."

Słysząc te słowa

powiedziałem: "Dobrze, zgadzam się".

Po  niedługim  czasie,  w  15  dni  po  pierwszej,  odbyła  się  druga  operacja.  Kiedy
mnie  otworzono  drugi  raz,  lekarze  stwierdzili  niewłaściwe  ułożenie  organów
wewnętrznych,  popękanie  tego,  co  było  operowane  i  pozaszywane,  a  teraz
zaczęło gnid. Operacja trwała 4 godziny i 30 minut; a po jej zakooczeniu główny
lekarz  powiedział  mojej  żonie:  "Twój  mąż  ma  poważne  komplikacje,  takie
przytrafiają  się  jednemu  na  tysiąc  chorych,  a  z  tego  nikt  nie  wychodzi  żywy.
Myśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy, a resztę powierzamy w ręce Boże.
Niech pani idzie do domu, bo ani pani, ani my w niczym więcej nie możemy mu
już  pomóc.  Tylko  Bóg  może  sprawid,  by  chory  z  tego  wyszedł."  Wróciwszy  do
domu,  żona  oczekiwała  na  telefon  ze  szpitala,  na  wiadomośd  o  moim  zgonie.
Wszystko było już przygotowane do mojego pogrzebu.

Podczas drugiej operacji, wśród licznych komplikacji, dostałem także zakażenia
krwi. Moje ciało przybierało różne kolory. Stan zdrowia znacznie się pogarszał.
Przykry  zapach  ciała  nie  ustępował,  bo  ropa  nie  nadążała  wypływad  przez  5
drenów  podłączonych  do  aparatu  pompującego.  Pielęgniarka  widząc,  że  stan
mojego zdrowia bardzo się pogorszył, powiadomiła o tym głównego lekarza. On
zbadał  mnie  i  polecił  sprowadzid  do  szpitala  moją  żonę.  Kiedy  przyszła
powiedział  jej,  że  zostały  mi  jeszcze  godzina  lub  dwie  życia.  Żona  słysząc  to,
zadzwoniła  do  księdza  katolickiego  oraz  powiadomiła  moich  najbliższych
przyjaciół, żeby przyszli mnie zobaczyd po raz ostatni.

Gdy zobaczyłem u swego łoża księdza, a oprócz niego niektórych z moich
przyjaciół, zrozumiałem, że moje życie zbliża się ku koocowi. Przemówiłem do
Boga: "Boże, słyszałem o Tobie, o Twojej prawdzie, ale nie żyłem według niej."

Wśród przyjaciół, którzy przyszli mnie pożegnad, był kolega pochodzący z tej
samej wsi, co i ja, z Peczriny, Mikołaj Siergiejczuk. Poprosiłem go, aby zadzwonił
do znajomego pastora Szelestowskiego i zawiadomił go, że koniecznie chcę się z
nim widzied. Kolega niezwłocznie spełnił moją prośbę. Za kilka godzin pastor
Szelestowski wraz z żoną stali już obok mojego łoża.

"Chciałeś mnie widzied?"

zapytał. "Tak" - odpowiedziałem. Powtórzyłem mu słowa, które mówiłem
poprzednim razem, gdy mnie odwiedził. "Chcę, abyście pogrzebali mnie, kiedy
umrę".

"Ty jeszcze nie umierasz"

- odpowiedział Szelestowski. "Wy chyba

pastorze  nie  widzicie,  w  jakim  jestem  strasznym  stanie?"  -  odpowiedziałem.
"Czy  nie  czujecie  tego  nieprzyjemnego  zapachu,  który  wydziela  się  z  mego
ciała?  Nawet  ksiądz  mnie  już  wyspowiadał".  Wówczas  brat  Szelestowski
powiedział:

"To dobrze, że cię wyspowiadał. Ta spowiedź wiele ci pomoże. Ale

ja ci mówię - przyjmij Jezusa Chrystusa do swego serca, a zobaczysz, co On
uczyni."

Powtórzyłem wtedy: "Ja umieram i proszę was, abyście wy, wierzący,

mnie pogrzebali". Żona słysząc tę moją ostatnią prośbę, zwróciła się do księdza:
" Czy ksiądz słyszy, co mówi mój mąż?" Na to ksiądz odpowiedział jej: "Proszę
się tym nie przejmowad, pani jest jego żoną i kiedy umrze, będzie pani mogła
zrobid z jego ciałem, co pani zechce." Pastor Szelestowski zwrócił się do mnie:,

„Co za różnica, kto cię pochowa? Dopóki jeszcze żyjesz, przyjmij Pana Jezusa
Chrystusa, oddaj się Jemu, a zobaczysz, co On uczyni."

Zapytałem go:, „Co teraz,

w tej sytuacji, Bóg może dla mnie zrobid? Słyszałem o Bogu, znałem prawdę, ale
nie żyłem według niej... Teraz już umieram. Jestem grzesznym człowiekiem."
Pastor Szelestowski odrzekł:

"Przyjmij Boga do swego serca, On może cię

uzdrowid, przebaczyd twoje grzechy, zbawid cię i przedłużyd ci życie. Mógłbyś
jeszcze żyd i byd szczęśliwym, aby wysławiad imię Boże".

- "W jaki sposób to

może się stad? - zapytałem. - Jestem grzesznym człowiekiem i jak grzesznik
umieram".

Odpowiedział pastor Szelestowski;

"Bardzo dobrze, że wyznajesz, że jesteś

grzesznikiem; Pan Jezus przyszedł szukad grzeszników, a nie sprawiedliwych".

"A  ja  myślałem,  że  na  to,  aby  pokutowad,  trzeba  bardzo  długiego  czasu.
Myślałem,  że  za  karę  muszę  teraz  przeżywad  wiele  cierpieo,  odbyd  jakąś
pielgrzymkę,  spełnid  jakieś  dobre  uczynki,  spowiadad  się  i  odprawiad  pokutę,
jak  wskaże  ksiądz.  W  jaki  sposób  mogę  wykonad  to  wszystko,  kiedy  już
umieram?" - zapytałem. Pastor Szelestowski wysłuchał wszystkich moich uwag,
a potem powiedział:

"Jeszcze nie umarłeś. Jeszcze żyjesz. Przyjmij Pana Jezusa

Chrystusa,  jako  swego  osobistego  Zbawiciela,  a  On  jest  w  mocy  uczynid
wszystko.  Czy  wiesz  o  tym,  że  złoczyoca,  który  wisiał  na  krzyżu,  kiedy  zaczął
pokutowad zwrócił się do  Jezusa  takimi słowami: Jezu wspomnij na mnie, gdy
wejdziesz  do  swojego  Królestwa  (Łukasz  23,42)  a  Jezus  odpowiedział  mu  tak:
Zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju. Teraz już wiesz, jak szybko

Bóg przebacza grzesznikom ich grzechy, gdy oni szczerze pokutując, przychodzą
do Niego. Bóg przyszedł szukad takich grzeszników jak ty"

- dokooczył pastor

Szelestowski. "Ale ja umieram"- powiedziałem znowu.

"Przecież jeszcze nie

umarłeś"

- odparł pastor Szelestowski -

"A czy wiesz o tym, że Łazarz już nie żył,

gdy  Jezus  Chrystus  przyszedł  do  jego  sióstr,  Marty  i  Marii,  które  płakały  i
mówiły:  Gdybyś  Ty,  Panie,  był  tutaj,  nie  umarłby  nasz  brat.  W  Ewangelii
czytamy, że od chwili śmierci Łazarza do rozmowy Pana Jezusa z jego siostrami
upłynęło  cztery  dni.  Cztery  dni  Łazarz  był  już  w  grobie.  On  także  już
nieprzyjemnie pachniał. Jezus Chrystus powiedział wtedy do Marty: Czyż ci nie
powiedziałem,  że  jeśli  uwierzysz,  oglądad  będziesz  chwałę  Bożą?  I  zawołał
donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź tutaj! I wyszedł zmarły, a ty jeszcze  żyjesz."

Kiedy  pastor  Szelestowski  przestał  mówid  do  mnie,  otworzyłem  swoje  usta  i
powiedziałem:  "O  Boże,  przyjmij  mnie  tak,  jak  przyjąłeś  złoczyocę  ma  krzyżu.
Odpuśd mi wszystkie moje grzechy i zabierz mnie do siebie. A jeśli przedłużysz
mi moje życie, to obiecuję żyd tylko dla Ciebie.  Będę rozsławiał wszędzie imię
Twoje i będę opowiadał, co dla mnie uczyniłeś". Kiedy tak wyspowiadałem się
nie  bacząc  na  stojących,  obok,  co  sobie  pomyślą  i  powiedzą  na  to  wszystko,
odczułem  pokój  i  radośd  w  swoim  sercu.  Szczerze  wyznałem  przed  Bogiem  i
ludźmi, że jestem grzesznikiem. Szczerze pokutowałem. I od razu zrobiło mi się
tak  dobrze  i  lekko,  jakby  ktoś  zdjął  z  mego  serca  wielki  kamieo.  Poczułem  się
bezgranicznie szczęśliwy. Nie zważałem już na to, że znajduję się w krytycznym
stanie i prawie w objęciach śmierci. Powiedziałem pastorowi Szelestowskiemu:
"O, gdybyś bracie wiedział, jak mi jest teraz dobrze!" On szczerze odpowiedział:

„Chwała Panu Bogu! Ufaj Bogu szczerze, a zobaczysz, co On dla ciebie zrobi."

Odpowiedziałem: "Teraz idźcie do domu i powiedzcie wszystkim dzieciom
Bożym, aby modliły się za mną. Jeżeli wyjdę z tego szpitala, to przyjdę do was, a
jeśli nie, to wy przyjdziecie do mnie. A teraz muszę zasnąd!" Pastor Szelestowski
pomodlił się nade mną. Gdy wychodził z pokoju, zatrzymali go przyjaciele
pytając: "Jak myślisz, czy on będzie żył czy nie?" Odpowiedział:

"U Boga nie ma

nic niemożliwego, we wszystkim jest Jego święta wola. Jak Bóg zechce, to
Makowski będzie żył."

Wtedy wszyscy Oni roześmieli się mówiąc: "On ma pięciu

lekarzy, którzy twierdzą, że stan jego jest bardzo poważny, a ty mówisz, że Bóg
może  wrócid  mu  zdrowie  i  nawet  przedłużyd  życie..."  Szwagier  mojej  żony
słysząc te słowa powiedział: "Jak on może żyd? Czy wiecie o tym, że jego kiszki
są  popalone  od  tych  tysięcy  tabletek,  które  zażył?  Czy  nie  wiecie,  że  on
wewnątrz  już  gnije?  Lekarz  powiedział,  że  pożyje  jeszcze  jedną  godzinę,  nie
dłużej. Któż mu może przywrócid zdrowie?" Pastor Szelestowski odpowiedział:

"My będziemy się modlid, a u Boga nie ma nic niemożliwego."

I tak się rozstali.

Po tej rozmowie nadal leżałem w mękach, ale z nadzieją w Bogu, że On ulży
moim cierpieniom. Przez cały czas szczerze prosiłem Boga, aby przebaczył mi

moje  winy  i  przyjął  mnie  do  siebie,  jak  tego  łotra  w  zamierzchłych  czasach.
Płakałem  przed  Bogiem  i  pytałem  Go:  "Czy  nie  ma  już  żadnej  osoby,  która
byłaby wierna Tobie i mógłbyś odpowiedzied na jej modlitwy?" Nie patrząc na
mój  beznadziejny  stan  Bóg  pozostawił  mnie  nadal  w  okropnych  mękach,  lecz
darował mi wiarę, iż mogłem świadczyd pielęgniarkom mówiąc: "Zobaczycie, że
mój  Bóg  podniesie  mnie,  uzdrowi  mnie  i  wyjdę  z  tego  okropnego  stanu,  bym
mógł  sławid  Jego  imię."  Oczywiście,  patrząc  z  ludzkiego  punktu  widzenia,  nie
było żadnej szansy na wyzdrowienie i dalsze życie. Od czasu drugiej operacji do
chwili  obecnej  minęło  24  dni.  Stan  mojego  zdrowia  był  beznadziejny.
Temperatura się podniosła. Patrzyłem przed siebie szeroko otwartymi oczyma.
Język  był  opuchnięty  i  popękany,  ociekał  krwią.  Zacząłem  się  dusid.  Wówczas
pielęgniarka  zawołała  głównego  lekarza  i  moją  żonę,  mimo  późnej  pory.  Żona
widząc mnie w takim stanie zaczęła prosid lekarza, żeby coś zrobił i ulżył moim
męczarniom,  aby  moja  śmierd,  chociaż  była  lżejsza.  Kiedy  po  sztucznym
oddychaniu  znowu  zacząłem  normalnie  oddychad  i  poruszad  oczami,  zabrano
mnie na trzecią operację.

Operacja  odbyła  się  10  stycznia  1963  roku.  Operowano  duży  guz  w  prawym
boku.  Trzy  razy  krojone  ciało  nie  goiło  się  i  nadal  pozostawałem  w  bardzo
ciężkim  stanie.  Czekałem  tylko  na  interwencję  mojego  Boga.  I  oto  po  trzech
operacjach,  które  odbyły  się  w  Toronto  w  szpitalu  "Queensway  General
Hospital"  kolejno  30  listopada  1962  roku,  16  grudnia  1962  roku  i  10  stycznia
1963 roku o godzinie 7

; rano Bóg okazał swoją wielką łaskę i uczynił cud. W

czasie  zmiany  personelu  szpitala  zasnąłem.  Gdy  jedna  z  pielęgniarek  przyszła
poprawid  moje  łóżko,  była  bardzo  zdziwiona,  że  nic  nie  mówię  i  nie  stękam
podczas tej czynności. W tym czasie, kiedy ona z podziwem patrzyła na mnie, ja
miałem nadzwyczajne widzenie. Widziałem Pana Jezusa Chrystusa na obłokach.
Był w białej szacie. Gdy Go zobaczyłem, zacząłem prosid: „Tak długo Jezu już na
Ciebie  czekam.  Ty  widzisz  mój  ból  i  cierpienie.  Przebacz  mi  wszystko,  Panie
Jezu, zmiłuj się nade mną, proszę Cię". Wówczas Jezus Chrystus  obrócił swoją
twarz w moją stronę. Blask był tak ogromnie wielki, że nie mogłem patrzed na
Niego.  On  podniósł  swoje  ręce,  na  których  zobaczyłem  blizny  po  przebiciu  na
krzyżu,  na  Golgocie,  za  moje  grzechy.  I  oto  z  tych  świętych  ran,  tak  jakby
elektryczna  strzała,  podobna  do  błyskawicy  na  niebie,  padła  prosto  na  moją
głowę  fala  ciepła.  Przez  całe  moje  ciało  zaczęło  przenikad  coś  w  rodzaju
rozpalonego  żelaza.  Bardzo  piekło,  a  potem,  w  miejscach  gdzie  piekło,
odczułem ulgę. Kiedy ta błyskawica wyszła ze mnie poprzez nogi, natychmiast
poczułem, że jestem zdrowy. Potem zaraz się przebudziłem i zacząłem podnosid
się  i  schodzid  z  łóżka.  Widząc  obok  siebie  pielęgniarki,  powiedziałem:  "Niech
was  Bóg  błogosławi!  Bóg  mnie  uzdrowił!"  Kiedy  zacząłem  wstawad  z  łóżka,
pielęgniarki  zatrzymywały  mnie  i  upominały,  żebym  się  uspokoił.  Ale  ja

zacząłem  krzyczed,  płakad  i  powtarzad  te  same  słowa:  "Jezus  mnie  uzdrowił,
dlaczego  mi  nie  wierzycie?"  Pielęgniarki  mi  odpowiedziały:  "Wierzymy  panu,
pomożemy  panu,  tylko  proszę  się  uspokoid."  Zaczęły  zaczepiad  gumowe  rurki,
którymi  byłem  pookręcany,  a  które  wstając  ciągnąłem  za  sobą.  One  prosiły
mnie  o  spokój  i  posłuchałem.  Poczekałem,  aby  porozkręcały  wszystko  i
poodczepiały  mnie  od  tego  aparatu.  Potem  wyskoczyłem  z  łóżka,  zacząłem
chwalid  Boga  i  wykrzykiwad:  “Bóg  mnie  uzdrowił!  Bóg  mnie  uzdrowił!”
Pielęgniarki  prosiły  mnie,  żebym  usiadł  na  łóżku  i  uspokoił  się,  bo  wszyscy,
przechodząc  korytarzem,  zaglądali  do  pokoju,  ażeby  zobaczyd,  co  się  stało,
dlaczego tak krzyczę. A ja każdemu mówiłem: “Niech cię Bóg błogosławi – Bóg
mnie uzdrowił” Niespodziewanie w drzwiach stanął lekarz, którego jeszcze nie
znałem. Specjalista, który mnie leczył, wziął sobie tego lekarza do pomocy, gdy
znajdowałem się w krytycznym stanie. Lekarz ten każdego poranka przychodził
do mnie, badał stan mojego zdrowia i przepisywał odpowiednie lekarstwa. Gdy
ujrzałem  go  w  drzwiach,  od  razu  zawołałem:  ”Niech  cię  Bóg  błogosławi,
doktorze Mangomery!” On stał zdziwiony w drzwiach, a pielęgniarka podeszła
do  niego  i  coś  szepnęła  mu  do  ucha.  Myślę,  że  powiedziała  mu,  że
zwariowałem.  Doktor  Mangomery  zapytał  mnie  niespodziewanie,  jak  się
nazywam.  Odpowiedziałem,  że  nazywam  się  Makowski,  a  on  zadał  mi
podchwytliwe pytanie: “A gdzie ty jesteś – “W szpitalu” – odpowiedziałem. “A
dlaczego tu jesteś – spytał doktor. “Miałem operacje” – odpowiedziałem dalej.
Doktor  nie  ustępował  i  pytał  dalej.  -”Jakie  miałeś  operacje?”  “Na  wrzody
żołądka, a potem wycięto mi częśd żołądka” “A ile operacji miałeś?” “Aż trzy”-
odpowiedziałem.  Lekarz  widząc,  że  wszystko  rozumiałem,  zapytał  mnie:,  „Kto
to  jest  na  fotografii,  która  stoi  na  stoliku  obok  twego  łóżka?”  “To  są  moje
kochane dzieci.” Lekarz zapytał mnie jeszcze, jak one się nazywają i po ile mają
lat. Odpowiedziałem prawidłowo, a on przekonał się, że jestem przy zdrowych
zmysłach. Na koniec jeszcze zapytał: “Jak myślisz, która teraz jest godzina?” Nie
miałem zegarka. Popatrzyłem więc w okno i odpowiedziałem: “Myślę, że będzie
gdzieś przed ósmą”. Lekarz popatrzył na zegarek i rzekł “Tak, akurat jest ósma”.
Po czym odwrócił się i wyszedł.

Po paru minutach ten sam lekarz ogłosił przez głośniki szpitalne, że dziś, w tym
szpitalu,  Bóg  uczynił  cud.  Uzdrowił  jednego  ze  śmiertelnie  chorych  ludzi,
któremu  lekarze  powiedzieli,  że  z  tej  choroby  już  nie  wyjdzie,  czego  sam  jest
świadkiem.  Stwierdził,  że  to  tylko  sam  Bóg  przywrócił  mi  zdrowie.  Z  radością
wielbiłem mojego Boga za to, że On objawił mi się, dzięki swej wielkiej miłości,
przebaczył  mi  moje  grzechy  i  uzdrowił  mnie,  za  co  niech  będzie  Mu  chwała,
Alleluja! Po zakooczeniu swojego komunikatu, lekarz zadzwonił do pielęgniarek,
by  przewiozły  mnie  na  prześwietlenie.  Kiedy  usiadłem  na  szpitalnym  wózku  i
pielęgniarka  wywiozła  mnie  na  korytarz,  zobaczyłem  wiele  ludzi.  Podniosłem

swoje  ręce  do  góry,  podobnie  jak  to  czyni  papież  i  zacząłem  ich  głośno
błogosławid: “Niech was wszystkich Bóg błogosławi! Bóg mnie uzdrowił!” I tak
bezustannie  powtarzałem  te  słowa.  Wszyscy  się  zbiegli  i  przysłuchiwali  się
mojemu świadectwu o tym, co Bóg dla mnie uczynił. Kiedy mnie przywieźli do
pokoju,  w  którym  zrobiono  prześwietlenie,  zobaczyłem,  że  około  20  ludzi,  w
tym  i  pielęgniarki,  obsługuje  aparaturę  w  tym  pomieszczeniu.  Wszyscy  czekali
na  to,  co  pokażą  promienie  rentgena.  Przywitałem  głośno  ich  wszystkich:
“Niech  was  wszystkich  Bóg  błogosławi!  Bóg  mnie  uzdrowił.”  Nie  wiem,  co  ci
ludzie  myśleli  bądź  mówili  o  mnie,  ale  ja  odważnie  mówiłem  im  o  wielkim
Bożym dziele, które było moim udziałem. Za co niech będzie Mu chwała od nas
wszystkich.

Kiedy tak wykrzykiwałem, z sąsiedniego pomieszczenia wyszedł główny lekarz z
maską  na  twarzy.  Widocznie  przeprowadzał  jakąś  operacje.  Kiedy  go
zobaczyłem,  z  miejsca  wykrzyknąłem:  “Doktorze  Ekart,  niech  ciebie  Bóg
błogosławi! Bóg mnie dzisiaj uzdrowił.” Słysząc te moje słowa doktor podszedł
do  mnie,  położył  swą  rękę  na  moich  plecach  i  powiedział  ze  łzami  w  oczach:
“Włodzimierzu,  ja  jestem  świadkiem  tego,  że  ty  wyszedłeś  z  takiego
beznadziejnego stanu. Z takich komplikacji, jakie miałeś, a które przytrafiają się
jednemu  na  tysiąc  chorych,  nikt  nie  wychodzi  żywy.  Ty  jesteś  pierwszym.
Wierzę i cieszę się z tego, że Bóg okazał względem ciebie swoją łaskę.” Po tym
wydarzeniu zwołał wszystkich lekarzy i powiedział do nich: “Uważnie słuchajcie,
co mówi ten człowiek. Jest to ten sam chory, który wydawał się nieuleczalnym.
On  wyszedł  jednak  z  tej  choroby,  a  teraz  posłuchajcie,  kto  mu  dopomógł.”
Lekarze podchodzili i przysłuchiwali się temu, co mówiłem o Bogu, który mnie
uzdrowił.

Nagle  zrobiło  mi  się  niedobrze,  poczęło  mnie  mdlid.  Pielęgniarka  podała  mi
chusteczkę.  Gdy  zwymiotowałem,  wypłynęło  coś  na  kształt  żółtka  z  jaja,  a  w
środku  była  krew.  Pan  doktor  uważnie  obejrzał  wydzielinę  i  powiedział:

“Włodzimierzu, ty dzisiaj narodziłeś się na nowo”.

Wysławiałem Boga, bo

jestem  Jego  dzieckiem.  Zaprawdę  w  tym  dniu  Bóg  na  nowo  mnie  zrodził.  W
trakcie prześwietlenia do tego pokoju wszedł lekarz i chciał się przekonad, czy
Bóg naprawdę mnie uzdrowił. Dobrze wiedział, że miałem trzy operacje i że po
każdej  operacji  rany  moje  nie  goiły  się.  Zdjął  ze  mnie  wszystkie  bandaże,
którymi  były  obwiązane  moje  rany  i  aż  zaniemówił.  Pielęgniarka,  gdy  to
zobaczyła  –  wykrzyknęła:  “To  jest  naprawdę  cud.  Parę  godzin  temu  osobiście
zmieniałam opatrunek i te rany nie były zagojone, a teraz są zagojone. Tak, to
jest cud!”

Zacząłem oddychad i żyd wolnym życiem w Jezusie Chrystusie.

I tak wszystkim składałem świadectwo i świadczę nadal o tym, co mój Bóg mi
uczynił. Jedni mówią, że miałem szczęście, inni, że to się stało z gorączki, a

jeszcze  inni  twierdza,  że  to  sen.  Ale  wierzący  ludzie  uwielbiają  Boga  za  Jego
miłośd.  Mówię  ludziom:  “Niech  dla  jednych  to  będzie  z  gorączki,  dla  innych
niech  to  będzie  sen.  Lecz  ja  jedno  wiem,  że  byłem  w  objęciach  śmierci  i  ciało
moje już się rozkładało, a teraz żyję”. Świadczę jak ten ślepy od urodzenia. Jezus
otworzył mu oczy, ale faryzeusze nie uwierzyli, że Ten, który otworzył jego oczy,
jest  od  Boga,  bo  nie  przestrzega  sabatu.  A  człowiek,  który  był  ślepy
odpowiedział  im:  “Czy  on  jest  grzeszny,  nie  wiem:  to  jedno  wiem,  że  byłem
ślepy a teraz widzę (Jan 9,25).

Drodzy  Czytelnicy,  niechaj  imię  Boga  Ojca  będzie  wysławione  po  całej  Ziemi.
Opowiedziałem  wam  całą  szczerą  prawdę  o  tym,  co  Bóg  dla  mnie  uczynił,  jak
zmiłował  się  nade  mną.  Możliwe,  że  i  ktoś  z  was  znajduje  się  w  stanie
podobnym  do  tego,  w  jakim  ja  byłem.  Może  ktoś  znajduje  się  na  krawędzi
śmierci,  Ja  was  proszę,  zwródcie  się  szczerze  do  Pana  Jezusa  Chrystusa,  a
przekonacie  się,  że  On  wam  pomoże!  On  przebaczy  wam  wszystkie  wasze
grzechy, zbawi was i uzdrowi. Życie wasze będzie życiem w szczęściu i radości.
Będziecie nowymi ludźmi w Jezusie Chrystusie. Obiecajcie Bogu, że jeśli On was
uzdrowi i zbawi, będziecie służyd tylko Jemu i żyd tylko dla Niego. O jedno tylko
proszę – nie próbujcie kombinowad: niech ja tylko będę zdrowy, to wtedy będę
tak żył, jak żyłem poprzednio. Wiedzcie o tym, że Bóg zna wszystkie tajemnice
waszego  serca,  wszystkie  wasze  myśli.  Proszę,  bądźcie  szczerymi  i  uczciwymi
przed Bogiem. Szczerze i z całego serca pokutujcie za swoje grzechy, wyznajcie
je  przed  Bogiem  i  proście  Go,  aby  On  zmiłował  się  nad  wami.  Przekonacie  się
wtedy  o  tym,  że  Jezus  Chrystus  wysłucha  waszą  modlitwę  i  pomoże  wam.
Posłuchajcie,  co  mówi  Boże  Słowo:,  „Jeśli  o  cokolwiek  prosid  będziecie  w
imieniu  moim,  spełnię  to.  Jeśli  mnie  miłujecie,  przykazao  moich  wiernie
przestrzegad będziecie” (Jan 14,14-15). “Ja – Pan twój, lekarz” (2 Mojż. 15,26).
“Jezus Chrystus wczoraj, dziś i na wieki ten sam“ (Hebr. 13,8).

ŹRÓDŁO:

Polska Misja Chrześcijaoska – Castle Hill 7E Excelsior Ave.

MODLITWA DO BOGA O UDZIELENIE OCHRONY MOCY NIEBIAOSKICH

Panie Boże, przyoblecz mnie w światło, moc i siłę Wiary.
Ojcze przydziel mi proszę, aniołów i świętych, aby towarzyszyli mi.
Dziękuję Ci Panie Jezu, za to, że jesteś moją Mądrością,
Sprawiedliwością, Uświęceniem i Zbawieniem.
Poddaję się posłudze Ducha świętego i przyjmuję Twoją prawdę.

Amen.