Karen Robards 

Zielonooka 

Christopherowi Scottowi - Witaj na świecie: 7 kwiet­

nia 1990 r.! - oraz, jak zawsze, z miłością Dougowi 

i Peterowi 

1 

N i e  m a m wielkiego wyboru, rozmyślała posępnie An­

na Traverne. Mogę tylko zostać kochanką  G r a h a m a al­
bo umrzeć z głodu. 

Gdyby tylko o nią chodziło, wybrałaby raczej śmierć 

głodową... ale była przecież Chelsea! Anna dobrze wiedzia­
ła, że miłość macierzyńska ostatecznie okaże się silniejsza 
od dumy, oporów moralnych i fizycznego wstrętu. Nie 
mogła przecież pozwolić, by jej pięcioletnia córka została 

wydana na łaskę i niełaskę bezlitosnego świata. 

Jednak na samą myśl o pójściu do łóżka ze szwagrem 

Annie zbierało się na mdłości. 

-  D o b r y Boże,  p o m ó ż mi znaleźć jakieś wyjście! - Jako 

córka pastora Anna odruchowo szukała ratunku w modli­
twie; tym razem jednak nie było w niej wiele nadziei. 
Ostatnio Pan Bóg nie miał widać czasu na wysłuchiwanie 
próśb osoby tak mało znaczącej jak ona, toteż modlitew­
ny szept był raczej owocem długoletniego nawyku niż pły­
nącym z głębi serca wołaniem o boską interwencję. Anna 
tak wytrwale, tak żarliwie modliła się o życie męża w ostat­
nim okresie jego choroby... A teraz utraciła już chyba zdol­
ność do gorącej modlitwy. Kompletnie się załamała pod­
czas pogrzebu Paula. Potem zaś wszystkie uczucia w niej 

wygasły. Nie czuła już prawie nienawiści, strachu, miło­

ści... nawet bólu po stracie męża. Miała wrażenie, że jej ży­
cie spowiła lodowata szara mgła. 

Była wdową od sześciu miesięcy; ostatnie trzy zaś -

wskutek nalegań szwagra - spędziła w Anglii. Od chwili 

7 

powrotu do Gordon Hall Graham nie dawał jej spokoju. 
Początkowo czynił to dyskretnie i Anna wmawiała sobie, 
że po prostu opacznie pojmuje intencje, kryjące się za je­
go natrętnymi pocałunkami i uściskami. Była ostatecznie 
wdową po jego młodszym, jedynym bracie. Może piesz­
czoty, którymi ją obsypywał, są wyrazem współczucia po 
śmierci Paula? Ale nawet łudząc tak samą siebie, czuła in­
stynktownie, że prawda wygląda całkiem inaczej. Znała 
Grahama zbyt dawno, zbyt dobrze, by w to wierzyć. 

Graham miał na nią chętkę już wówczas, gdy wszy­

scy troje bawili się ze sobą jako dzieci. Była to jednak 
tylko zachcianka, nie miłość. To Paul naprawdę poko­
chał ją, córkę miejscowego proboszcza, choć on i Gra­
ham byli synami bogatego i wpływowego hrabiego Ri-
dleya. Anna odpowiedziała miłością na miłość. Starszy 
od niej o miesiąc Paul był od dzieciństwa najdroższym 
przyjacielem Anny. Małżeństwo w niewielkim stopniu 

zmieniło ich wzajemne stosunki. Był to szczęśliwy zwią­
zek, pełen wzajemnego przywiązania i szacunku. Anna 
ufała, że łączące ich więzi z biegiem lat staną się jeszcze 
silniejsze i doskonalsze. I nagle, w niewiarygodnie mło­
dym wieku: w dwudziestym czwartym roku życia, Paul 
zmarł. Z jego śmiercią życie Anny i małej Chelsea roz­
trzaskało się jak kruche szkło. 

W odróżnieniu od niedźwiedziowatego Grahama, 

Paul był szczupły, miał jasną cerę i włosy koloru lnu tak 
podobne do włosów Anny, że nieznajomi brali ich ra­
czej za rodzeństwo niż za małżonków. Mimo swej deli­
katnej budowy Paul wydawał się całkiem zdrów. No cóż, 
pozory często mylą, powtarzał niejednokrotnie ojciec 
Anny. Po śmierci Paula doktor powiedział, że miał on 
zapewne wrodzoną niedomogę serca. 

Gdybyż o tym wiedziała! Gdyby oboje byli tego świa­

domi! Nigdy by nie wyruszyli na spotkanie szalonej 

8 

przygody, nie zagraliby rodzinie na nosie, udając się na 
Cejlon! 

Po prostu wzięli ślub bez niczyjego pozwolenia. Ten 

akt nieposłuszeństwa rozwścieczył zarówno despotycz­
nego ojca, jak i starszego brata Paula - choć każdego z in­
nej przyczyny. Hrabia Ridley sprzeciwiał się temu mał­
żeństwu, gdyż Anna - córka zwykłego klechy - nie była 
odpowiednią partią dla jego syna. Graham zaś wściekał 
się, bo chciał Anny dla siebie. O, bynajmniej nie zamie­
rzał się z nią ożenić, ale koniecznie chciał Z nią iść do 
łóżka. Ojciec wydziedziczył i wygnał Paula, więc nowo­
żeńcy zostali prawie bez grosza. Uratował ich tylko nie­
wielki spadek po dawno już zmarłej matce Paula: zosta­

wiła mu plantację herbaty na Cejlonie, gdzie sama spę­
dziła dzieciństwo. 

Anna i Paul byli młodzi, odważni i tak w sobie zako­

chani, że nic ich nie trwożyło. Obejmą w posiadanie 
plantację, ułożą sobie życie! Z początku była to cudow­
na przygoda. Egzotyczny urok nowego domu oczarował 
Annę. Jednak parny klimat Cejlonu zdecydowanie nie 
służył Paulowi. Nieustannie dręczyły go ataki gorączki, 
po których podnosił się coraz chudszy i bledszy. Widać 
źle wpłynęły także na serce, z natury już słabe. Tak przy­
najmniej twierdził doktor, wezwany ostatecznie przez 

Annę - wbrew woli męża - gdy na dodatek dołączyła się 
jeszcze jedna z wielu chorób tropikalnych. Ta miewała 

zazwyczaj lekki przebieg, nie powinna być groźna... 
a jednak go zabiła. 

Czemu nie wróciliśmy do Anglii, gdy tylko spostrzegli­

śmy, że klimat Paulowi nie służy? niejednokrotnie pytała 
samą siebie Anna, choć wiedziała, że wyrzuty sumienia ni­
czego nie zmienią. Jednak myśl, że Paul żyłby nadal, gdy­
by się z nią nie ożenił i nie musiał skutkiem tego opuścić 
rodzinnego domu, czaiła się nieustannie na progu jej świa-

9 

domości. W pewnym sensie zabiła męża... Do spółki z je­
go bezlitosnym ojcem tyranem. 

Anna wzdrygnęła się, poczuła nagle jakiś zimny po­

wiew. Otuliła się szczelniej szalem, który narzuciła na 
nocną koszulę. Siedziała skulona w ogromnym skórza­
nym fotelu przy niewielkim ogniu, który roznieciła na 
kominku w bibliotece, gdzie bardzo rzadko ktoś zaglą­

dał. Zanim do Anny dotarł ten zimny podmuch, było jej 
wręcz gorąco. Skąd mogło wiać? Bardzo starannie za­
mknęła drzwi na korytarz, a okna w znajdującej się na 
pierwszym piętrze bibliotece były także szczelnie poza­
mykane i zasłonięte zakurzonymi kotarami z aksamitu. 

- Paul? - wyszeptała ledwo dosłyszalnie, zdając sobie 

sprawę z tego, że to niemożliwe. A jednak przez chwilę 
wydało jej się, że ten lodowaty powiew zapowiada uka­
zanie się zjawy. Była taka samotna od śmierci Paula, że 
powitałaby radośnie nawet jego ducha Z jej bliskich nie 
pozostał już nikt, a z rodziny Paula - tylko Graham. 
Hrabia Ridley zaledwie o miesiąc wyprzedził do grobu 
swego młodszego syna. Jeśli zaś chodziło o Grahama... 
Anna pomyślała po raz chyba setny, że lepiej by dla niej 
było nie mieć nikogo na świecie niż takiego krewniaka. 
Kiedy zaproponował jej, by wraz z Chelsea wróciła do 

Anglii i zamieszkała pod jego dachem, powinna była 

okazać więcej przezorności i nie zgodzić się na to! Jed­
nak po śmierci Paula zostały obie z córką bez środków 
do życia; zgodnie z testamentem matki Paula w razie 
śmierci młodszego syna majątek przechodził automa­
tycznie w ręce starszego. Gdy więc Graham zaoferował 
im dach nad głową, Anna ze względu na dziecko chętnie 

wróciła do Anglii. Wtedy jednak nie znała jeszcze ceny, 
jaką miała w przyszłości za to zapłacić. 

Minęła jedna minuta, dwie... duch się nie ukazywał. 

Anna oczywiście wiedziała, że tak się stanie. Poczuła jed-

10 

nak zawód; opadła na fotel, opierając głowę o gładkie 
skórzane obicie. Była sama. Nikt jej nie pomoże ani nie 
poradzi, nikt nie ocali przed nieuchronnym. Mogła naj­

wyżej odwlekać tę chwilę, jak choćby dziś, gdy ukryła 

się w bibliotece. 

- Nie mogę! Po prostu nie mogę... 
Oczy miała pełne łez. Zacisnęła powieki, podciągnęła 

aż pod brodę kolana okryte obszerną koszulą nocną 
i objęła je ramionami. Co ci przyjdzie z płaczu? strofo­

wała sama siebie. Nie przywrócisz przez to życia Paulo­
wi! Gdyby łzy mogły to sprawić, zmartwychwstałby już 
dawno temu. 

Ktoś z tyłu, za jej fotelem, zrobił bardzo ostrożny 

krok. Anna otworzyła oczy. Paul? pomyślała znowu. 

Ależ nie, skądże! Duch unosiłby się w powietrzu, a nie 

stąpał po skrzypiących deskach podłogi! 

Jeżeli w tym pokoju był jeszcze ktoś - a czuła instynk­

townie, że tak jest - z pewnością nie przybył z zaświa­
tów! Cóż to więc było... a raczej: któż to był? 

Na samą myśl, że Graham odkrył jej kryjówkę, Anna 

wstrząsnęła się i odruchowo skuliła jeszcze bardziej. Moż­

liwe, że w ciemnawej bibliotece, przycupnięta obok ko­
minka w fotelu, zwróconym do reszty pokoju wysokim 
oparciem, pozostanie niezauważona. Możliwe... ale mało 
prawdopodobne. O tej porze Graham mógł wejść do bi­
blioteki z jednego powodu: szukał właśnie jej! Gdy tylko 
w domu wszystko ucichło, Anna uciekła ze swego poko­
ju. Nie mogła się w nim zamknąć przed szwagrem,któ­
ry dysponował kluczem. Już poprzedniej nocy Graham 
usiłował wejść do łóżka Anny. Tylko zacięty opór i de­
speracka pogróżka, że narobi krzyku i zaalarmuje jego żo­
nę, sprawiły, że wycofał się, prawie jej nie tknąwszy. 

Przed wyjściem zapowiedział jednak, że Anna albo zo­

stanie jego kochanką, albo bez zwłoki opuści ten dom. 

11 

Anna obawiała się, że dzisiejszego wieczora Graham 

wprowadzi w czyn swą groźbę. Choć nie miała żadnych 
szans, nie potrafiła pogodzić się z losem. Jeszcze nie! Jej 
dobry, łagodny ojciec do śmierci był przekonany, że cu­
da się zdarzają. Anna nie domagała się wielkich cudów: 
pragnęła tylko wyzwolenia z łap Grahama i skromnej eg­
zystencji dla siebie i dla córeczki. Chyba nie było to zbyt 
wiele? Bóg i tak już odebrał jej tyle, że sama nie wiedzia­
ła, jak zdołała to znieść... 

Drugi krok, równie cichy jak poprzedni. Anna uzna­

ła, że nie przypomina to wcale ciężkiego stąpania Gra­
hama. Nagle dostrzegła jakiegoś mężczyznę. Wysokiego 
mężczyznę w fałdzistej, czarnej pelerynie, który prze­
mknął się za jej fotelem tak cicho, jakby był duchem... 
choć z całą pewnością nim nie był! 

Anna zamarła, wstrzymała oddech i nie odwracała 

oczu od przybysza. Nie widziała go nigdy w życiu! 

Był wysoki, czarnowłosy. Wyglądał jeszcze potężniej 

dzięki pelerynie, którą poruszał przeciąg, Drzwi na ko­
rytarz były uchylone, te drzwi, które sama tak starannie 
zamknęła! Teraz już wyjaśniło się, skąd wziął się ów zim­
ny powiew. Zupełnie jednak nie rozumiała, skąd się tu 

wziął ów nieznajomy. W Gordon Hall nie było żadnych 

gości. Zapowiedziano co prawda przyjęcie na Boże Na­
rodzenie 1832 roku, ale do tej daty brakowało jeszcze po­
nad dwóch tygodni. Zresztą ów mężczyzna z pewnością 
nie należał do grona kompanów Grahama, nadętych fir-
cyków - takich samych jak on. 

Anna miała również pewność, że nie jest to nikt ze 

służby. Zostawała tylko jedna przerażająca możliwość: 
oto znalazła się sam na sam z włamywaczem! 

Natychmiast przyszło jej do głowy najprostsze roz­

wiązanie: zaalarmować krzykiem cały dom. Zrezygnowa­

ła jednak z dwóch powodów. Po pierwsze, złoczyńca 

12 

znajdował się bardzo blisko i z pewnością rzuciłby się na 

nią, gdyby tylko zdradziła swą obecność, której w tej 
chwili zgoła nie podejrzewał. Po drugie, krzyk zwabiłby 

do biblioteki także Grahama. A Anna wolała niemal mieć 
do czynienia z włamywaczem niż ze swoim szwagrem. 

Niemal. 
Liczyła na to, że włamywacz nie miał zbrodniczych 

skłonności. Skulona w fotelu nie spuszczała oczu z przy­
bysza, obawiając się niemal oddychać. 

2 

Nieznajomy wyjmował teraz książki z półek po obu 

stronach kominka i układał je porządnie na biurku. An­
na, tkwiąc w bezruchu, obserwowała, jak naciska w róż­
nych punktach masywną drewnianą ścianę, wcześniej 
ukrytą za książkami. Ponawiał swe próby kilkakrotnie, 
aż wreszcie dał się słyszeć głuchy odgłos, a potem 
skrzypnięcie. Ku zdumieniu Anny w solidnej ścianie 
z orzecha pojawił się nagle nieduży otwór. Anna zrobi­
ła wielkie oczy; przez całe prawie życie biegała swobod­
nie po Gordon Hall, nie miała jednak pojęcia o istnie­
niu tej skrytki! 

Jakim cudem dowiedział się o niej włamywacz?! 

Wsadził obie ręce w otwór i wydobył niewielką kaset­

kę ze skóry. Choć Anna nie widziała jego twarzy, cała 

postawa nieznajomego zdradzała satysfakcję. Odwró­
ciwszy się, postawił kasetkę na biurku i otworzył ją, za­
glądając do środka. Marszcząc czoło, Anna próbowała 
odgadnąć, co też było wewnątrz. Z pewnością nie rodo­
we klejnoty Traverne'ów, które przeszły niedawno 

13 

w posiadanie Barbary, żony Grahama. Znajdowały się 
w jej sypialni, bezpiecznie ukryte w tym samym schow­
ku, w którym przechowywano je od wieków. 

Anna, zapominając na chwilę o strachu, zaintrygo­

wana obserwowała, jak nieznajomy wydobywa z kaset­
ki aksamitną sakiewkę, otwiera ją i zagląda do środka. 

To, co dostrzegł, wyraźnie go zadowoliło, gdyż z uśmie­
chem wydobył zawartość woreczka. Wprost napawał 

się widokiem swej zdobyczy; zwrócił się w stronę ko­
minka, by lepiej się jej przyjrzeć. Dzięki temu Anna po 
raz pierwszy zobaczyła zarówno łup, jak i twarz wła­
mywacza. 

Najpierw przemknęło jej przez głowę: To Cygan! Był 

śniady, miał kruczoczarne brwi i włosy, związane na kar­
ku czarną wstążeczką, i wydatne, bardzo męskie rysy 
twarzy - zupełnie jakby ktoś wyrąbał je toporem w twar­
dym drzewie tekowym... W porównaniu z nimi twarz 
Paula przypominała subtelną rzeźbę ze szlachetnego 
marmuru. Uwagę Anny zwrócił wysoki wzrost, imponu­
jące bary i potężna klatka piersiowa nieznajomego. Choć 
z powodu mroku nie mogła być tego całkiem pewna, od­
niosła wrażenie, że nieproszony gość odznacza się nie­
bezpieczną urodą, surową i dziką. 

Liczy się jednak piękno duszy, a nie ciała! Tak zawsze 

powtarzał Annie jej wielebny ojciec. A ten mężczyzna 
był złodziejem! Anna znów uświadomiła sobie, w jak 
niebezpiecznym jest położeniu. Ani drgnęła więc, gdy 

włamywacz uniósł rękę, by przyjrzeć się zdobyczy 

w świetle ognia. Gdy w słabym pomarańczowym blasku 
zawartość jego dłoni roziskrzyła się zielenią, Anna o ma­
ły włos nie krzyknęła. Wiedziała już, co nieznajomy trzy­
ma w ręku: szmaragdy królowej Marii! 

Widziała je tylko raz, jeszcze w dzieciństwie. Bawili 

się z Paulem w tym właśnie pokoju i schowali się za ko-

14 

tarą, gdy nieoczekiwanie wszedł do biblioteki jego ojciec 
z jakimś innym mężczyzną, krępym jegomościem 
w średnim wieku, noszącym perukę. Sądząc ze stroju 
i zachowania, był to prawnik. Anna nie pamiętała już, 
o czym rozmawiali... a może w ogóle nie dotarła do niej 
treść ich rozmowy? Nie zapomniała jednak olśniewają­
cego naszyjnika, bransolety, kolczyków i skrzącego się 
drogimi kamieniami paska. Adwokat brał kolejno do rąk 
klejnoty i oglądał je, potrząsając głową z wyraźną dez­
aprobatą. Ani ona, ani Paul nie zwrócili na to większej 
uwagi; przycupnęli cichutko jak myszki, by nie zdradzić 
swej obecności. Gdyby hrabia Ridley ich znalazł, z pew­
nością wygrzmociłby syna kijem, a jego towarzyszkę 
odesłał na probostwo z surowym listem do pastora, by 

ukarał należycie córkę za psie figle. 

Anna niejednokrotnie słyszała historię skarbu Traver-

ne'ów. Paul wyciągnął ją od Grahama i - jak zawsze -
natychmiast podzielił się swym odkryciem z Anną. Po­
dobno szmaragdy stanowiły cząstkę ukrytego skarbu 
Marii Stuart, królowej Szkotów. Wręczyła je jednemu 

ze swych wielbicieli, chcąc zdobyć fundusze na zamach 
stanu i detronizację swej kuzynki, Elżbiety Tudor. Plan 

się nie powiódł, królowa Maria straciła życie, a klejno­
ty zniknęły, by po wiekach objawić się jako własność 

hrabiego Ridleya. Nikt nie wiedział, jakim sposobem 

wszedł w ich posiadanie. Ukrywał swój skarb zazdro­

śnie, toteż Anna niemal o nim zapomniała. Dłużące się 
okropnie popołudnie, które spędzili z Paulem skryci za 
kotarą, wydawało się jej snem. 

Szmaragdy jednak istniały naprawdę, były równie re­

alne jak ona - a teraz zamierzał wykraść je ten łotrzyk! 

Widocznie wyrwał się jej cichy pomruk oburzenia, bo 

niedoszły złodziej oderwał wzrok od sypiącego iskrami do­
wodu swej winy i jego oczy spotkały się z oczami Anny. 

15 

Przez jedną straszliwą chwilę Anna patrzyła jak urze­

czona w źrenice równie ciemne i niezgłębione jak naj­
czarniejsza noc; była zbyt przerażona, by krzyczeć. Bo­
że miłosierny, co ją teraz czeka?! 

Nieznajomy również doznał szoku, ale oprzytomniał 

prędzej niż ona. Nie odrywając wzroku od Anny, chwy­
cił kasetkę, sakiewkę i szmaragdy i wetknął wszystko ra­
zem do wewnętrznej kieszeni swej obszernej peleryny. 
Usta wykrzywił mu grymas wyrażający równocześnie 

gniew i szyderstwo, a oczy zalśniły jak dżety. 

Skulona w ogromnym fotelu, Anna wyglądała na prze­

rażone dziecko. Srebrnoblond włosy, nie okryte nocnym 
czepkiem, rozsypały się po liliowym szalu i skromnej bia­
łej koszulce, spływając w lokach aż do bioder. W bladej 
twarzy świeciły ogromne oczy, a otaczające je gęste, ciem­
nobrązowe rzęsy podkreślały jeszcze ich niezwykłą bar­

wę: były intensywnie zielone jak szmaragdy ukryte pod 

peleryną. Anna w ciągu ostatnich kilku miesięcy bardzo 
zeszczuplała, gdyż od śmierci Paula zupełnie straciła ape­
tyt; gdyby nie krągłe piersi, zasłonięte w tej chwili szalem 
i włosami, można by ją z powodzeniem wziąć za dziecko. 

- No, no, cóż to za aniołek z choinki? Co ty tu robisz 

o tak późnej porze, złotko? 

Powiedział to z pewną ironią, ale bez złości. Serce An­

ny żywiej zabiło. Nie odrywała oczu od twarzy niezna­
jomego. W gardle tak jej zaschło, że prawie nie mogła 
mówić. 

- Jeśli pan odejdzie natychmiast, nie zawołam pomo­

cy. - Ultimatum zrobiłoby pewnie większe wrażenie, 
gdyby nie wygłosiła go ochrypłym szeptem. 

- Bardzo to ładnie z twojej strony. Nie mam jednak 

zamiaru odchodzić, póki nie załatwię swoich spraw. 
I uprzedzam: jeśli spróbujesz krzyczeć, to cię uduszę. 

A szkoda by było takiej ładnej dziewuszki! 

16 

Choć powiedział to całkiem spokojnie, groźba była 

realna. Anna spojrzała w niezgłębione oczy intruza i po­

jęła, że on nie żartuje. Powoli powracała jej zdolność lo­
gicznego myślenia. Zrozumiała, że tak czy owak włamy­
wacz zechce pozbyć się jedynego świadka przestępstwa. 

Zacisnęła dłonie na poręczach fotela. Sprężyła się, go­

towa do skoku. Pobiegnie ile sił w nogach, wrzeszcząc 
na całe gardło. On jednak okazał się szybszy. Zanim zdo­
łała się poderwać z fotela, skoczył ku niej z rozczapie­
rzonymi rękami. 

3 

Jego ręce chwyciły tylko powietrze: Anna uskoczyła 

ze zwinnością ściganego szaraka. Starała się też krzyczeć 
na całe gardło, ale strach pozbawił ją głosu. Pisnęła tyl­
ko, uskakując za fotel i starając się zaczerpnąć dość po­

wietrza, by starczyło na prawdziwy krzyk. 

- Chodź tu zaraz, ty mała... 
Przeklinając i grożąc syczącym szeptem, usiłował po­

chwycić Annę; jego ramiona były dość długie, by sięgnąć 
za oparcie fotela. Anna znowu uskoczyła, ale palce na­
pastnika zacisnęły się na rękawie jej koszuli. Poczuła ich 
twardy dotyk na delikatnej skórze barku i dopiero 
w ostatniej chwili zdołała się wyswobodzić. Palce nie­
znajomego zawadziły o dekolt koszuli, szal zgubiła już 

przy pierwszej rozpaczliwej próbie ucieczki. Materiał 
rozdarł się z głośnym trzaskiem. Poczuła na skórze po­

wiew zimnego powietrza; odwróciła się raptownie i wy­

rwała z palącego chwytu napastnika, z palców sunących 
po gładkim, obnażonym ramieniu. Jeszcze raz spróbo-

17 

wała wezwać pomocy, ale znów tylko pisnęła jak prze­

rażona mysz. 

- Spokojnie, przeklęta kocico! - Warknięcie było groź­

ne, chwyt bolesny.  N i e ulegało wątpliwości, że nieznajo­
my to złoczyńca, człowiek gwałtowny i niebezpieczny, 
który nie zawaha się wyrządzić jej krzywdy. Jeśli nie zdo­
ła się przed nim obronić, koniec z jej zmartwieniami 

o Grahama, o Chelsea, o wszystko inne. Rankiem służba 
znajdzie na podłodze biblioteki sztywniejące zwłoki. 

Z trudem chwytając oddech,  A n n a usiłowała skryć się 

za masywnym fotelem. Ze strachu pociły jej się dłonie 
i pokrywająca mebel skóra wyślizgiwała się Annie spod 
palców. Od czasu do czasu próbowała krzyknąć, ale 
z gardła uparcie wydobywał się tylko żałosny pisk. 

W końcu Anna zacisnęła usta, rezygnując z wezwania 

pomocy. Musi utrzymać się poza zasięgiem rąk tego zbó­
ja, a to wymaga od niej wielkiej koncentracji. 

Bawili się tak w kotka i myszkę  w o k ó ł fotela; w innej 

sytuacji byłoby to nawet śmieszne! 

K u  p r z e r a ż e n i u  A n n y  p r z e c i w n i k nieoczekiwanie 

podniósł masywny mebel i odrzucił go w bok.  N i e mia­
ła czasu ani chęci podziwiać tego wyczynu, świadczące­
go o niezwykłej sile. Fotel uderzył w biurko, posypały 
się książki i przybory do pisania.  A n n a podwinęła koszu­
lę i pędem puściła się ku drzwiom. 

W jednej chwili napastnik znalazł się tuż za nią.  N i e 

tyle widziała, co wyczuwała jego obecność - oddech męż­
czyzny niemal palił jej kark. 

-  M a m cię! - krzyknął i pochwycił ją. 
Rzuciła się rozpaczliwie w bok, pragnąc uskoczyć za nie­

wielki stolik, ale prześladowca schwycił powiewające fałdy 

nocnej koszuli i przytrzymał tak mocno, że nie było już ra­
tunku. Trzask drącego się materiału był prawie niedosłyszal­
ny, zagłuszał go chrapliwy oddech przestraszonej Anny. 

18 

- Proszę, nie zabijaj mnie! - wykrztusiła, spoglądając 

z przerażeniem na włamywacza, który przyciągał ją ku 
sobie. 

- Więc się nie szarp! - warknął, przyciskając ją do pier­

si i unieruchamiając jej ręce. - Słyszysz? Stój spokojnie! 

Przerażona Anna nie słyszała jego słów. Napastnik 

wydał jej się ogromny, czubkiem głowy ledwie sięgała mu 
do ramienia. Szorstki materiał ubrania, do którego moc­
no przycisnął jej twarz, ranił skórę, czuła, że za chwilę 
się udusi. Ramiona mężczyzny, twarde jak żelazo, bezli­
tośnie ściskały klatkę piersiową Anny, jeszcze bardziej 
utrudniając oddychanie. Poczuła zawrót głowy i przez 
chwilę obawiała się, że zemdleje. Lewa ręka wroga zna­
lazła się niebezpiecznie blisko jej prawej piersi. Nagle 
Anna uświadomiła sobie, że grozi jej nie tylko utrata ży­
cia! Widmo gwałtu przywróciło ją do przytomności. 

- Puszczaj! - słowo wybełkotane w materiał ubrania 

włamywacza było prawie niedosłyszalne, napastnik mu­

siał jednak zauważyć, że wyprostowała się i zaczęła szar­
pać ze zdwojoną siłą. 

- Spokój! Niech cię diabli! - syknął jej do ucha, gdy 

wyrywała się rozpaczliwie jak schwytane zwierzątko. 

Kopnęła go w piszczel: wcale tego nie zauważył, za to 
ona skrzywiła się z bólu. Wijąc się i szarpiąc, rąbnęła go 
łokciem w bok i wreszcie miała satysfakcję: usłyszała bo­
lesne stęknięcie. Mężczyzna przesunął nieco rękę i do­

tknął palcami jej piersi. 

Dotyk męskiej dłoni wywarł na Annie piorunujące 

wrażenie. Zbierając wszystkie siły, usiłowała się oswobo­
dzić. Udało jej się wykonać pół obrotu, ale wtedy wła­

mywacz zaklął i przesunął rękę tak, że całkowicie nakry­
ła jej pierś. Anna czuła, że dłoń mężczyzny wprost pali 
ją przez koszulę. 

- Zabieraj łapy! - zaprotestowała, a gdy nie zwrócił na 

19 

to uwagi, próbowała strząsnąć jego rękę. Znieruchomiał 
nagle, ale jego uścisk nie zelżał. Nie odrywając jednej 
dłoni od piersi Anny, drugą zasłonił jej usta. Poczuła 
smak soli na jego skórze. 

- Milcz! 
Gdy jeszcze mocniej przycisnął jej usta, pod wpły­

wem nagłego impulsu ugryzła go. 

- Ach, ty! 
Z jękiem puścił ją i potrząsnął ręką. Anna odskoczy­

ła. Biegnąc ku drzwiom, spojrzała na mężczyznę: na je­
go twarzy była wyraźnie wypisana żądza mordu. 

Rzucił się za nią. Jego cygańska twarz jeszcze bardziej 

pociemniała z gniewu. 

Przerażona Anna, ciężko dysząc, wypadła na kory­

tarz. Było tam czarno jak w grobie, tylko na samym koń­
cu migotał płomyk świeczki w kinkiecie, umieszczonym 

wysoko na ścianie. Pokoje domowników znajdowały się 

piętro wyżej. Wystarczy dobiec do schodów, wspiąć się 
na nie - i będzie ocalona! W tej chwili w porównaniu ze 
ścigającym ją szaleńcem nawet Graham nie wydawał jej 
się wcale straszny. 

Napastnik był tuż-tuż... Przyspieszyła kroku, ale go­

nił ją bez wysiłku z szybkością pantery. Ta ucieczka nie 
miała sensu, wiedziała o tym od początku. Kiedy męż­
czyzna pochwycił ją za rozwiane włosy i szarpnął z ta­
ką siłą, że do oczu napłynęły jej łzy bólu, Anna poczuła 
dziwną, straszną ulgę. 

Gdy wlókł ją z powrotem, odzyskała wreszcie głos. 

Chciała krzyknąć, ale natychmiast silna ręka przycisnę­
ła jej usta i zdławiła okrzyk. Serce Anny mocno waliło. 
Może jednak ktoś ją usłyszał? 

- Ach, ty... jędzo! - W głosie nieznajomego zabrzmia­

ła ponura wściekłość; nie odrywając ręki od ust Anny, 
uniósł ją tak, że nie dotykała już nogami ziemi. - Powi-

20 

nienem cię udusić za takie sztuczki! Niech to wszyscy 
diabli! Co ja mam z tobą zrobić?! 

Anna uświadomiła sobie własną bezradność. Jej roz­

szerzone oczy patrzyły z przerażeniem znad dławiącej 
ją ręki na obcego. Ich spojrzenia się spotkały: grymas 
wściekłości na pochylonej nad nią twarzy budził trwo­
gę. W błyszczących czarnych oczach nie dostrzegła lito­
ści. Przez sekundę Anna była pewna, że zaraz ją zabije. 
Zaczęła trząść się jak w febrze. Mężczyzna popatrzył na 
nią dłużej i chyba uświadomił sobie, jak maleńka i bez­
bronna jest w jego ramionach, bo nagle jakby złagodniał. 
Gdy po raz drugi spojrzał w szeroko rozwarte oczy An­
ny, w jego wzroku było więcej rezygnacji niż gniewu. 

- Zawsze sprawiasz ludziom tyle kłopotu, Zielono­

oka? - spytał cicho. - Boże, wszystko się teraz popląta­
ło! No cóż, niech i tak będzie. Muszę cię po prostu za­
brać ze sobą, i tyle. Dobrze, że jesteś starsza, niż myśla­
łem. Może nam być ze sobą całkiem miło! 

Ruszył szybkim krokiem przez korytarz w stronę 

schodów, do których bezskutecznie usiłowała dobiec 

Anna; uśmiechał się teraz do niej szyderczo. Nie był to 
przyjemny uśmiech, dowodził jak najgorszych intencji. 
Boże kochany! Była bezbronna niczym niemowlę w po­

równaniu z tym siłaczem! 

Anna zamierzała uciekać schodami na górę, on zaś ru­

szył na dół; doskonale znał drogę do głównego holu. Hol 
był olbrzymi, niedawno przystrojono go girlandami 
z ostrokrzewu dla uczczenia zbliżających się świąt Boże­
go Narodzenia. Panowało tu lodowate zimno, bo przed 
nocą wygaszono ogień na kominkach, a na dworze leża­
ła już gruba warstwa śniegu. Od głównego holu odcho­
dziły w różne strony cztery sklepione pasaże. Włamywacz 
dotarł tu z biblioteki, nie zmyliwszy ani razu drogi, mu­
siał więc w przeszłości zaznajomić się z rozkładem domu. 

21 

Kto to jest? zastanawiała się Anna. Z pewnością nigdy 

nie widziała tego człowieka... a jednak znał dom! Czyż­
by jakiś odprawiony służący? A może... 

Przestała się nad tym zastanawiać, gdy niosący ją męż­

czyzna przystanął i spojrzał na nią, marszcząc brwi. 

- Jak tylko piśniesz, to cię ogłuszę. Przysięgam! - za­

powiedział ponuro. 

Anna uwierzyła mu na słowo. Milczała, gdy postawił ją 

przed sobą. Przez cienkie podeszwy rannych pantofli czu­
ła lodowate zimno kamiennej posadzki, od murów z ka­
mienia ciągnęło chłodem. Szal zgubiła, nocna koszula by­
ła podarta. Anna zadrżała, poczuła się prawie naga. Oczy 
prześladowcy przesuwały się po całym jej ciele, a gdy za­
trzymały się dłużej na piersiach, ich wyraz się zmienił. 
Cofnęła się, ale zaraz twarda ręka opadła na jej ramię. 

- Proszę... - wyszeptała Anna drżącym głosem. 
Uciszyło ją jedno groźne spojrzenie. 
- Trzymaj! - powiedział mężczyzna i zanim zoriento­

wała się, o co mu chodzi, zdjął z ramion pelerynę i na­
rzucił ją na Annę. Aż zamrugała ze zdumienia, gdy otu­
lał ją wełnianym okryciem z aksamitnym kołnierzem; 

było jeszcze rozgrzane od jego ciała. Potem puścił ramię 

Anny i zawiązał sznurki peleryny w zgrabną kokardkę 
pod jej brodą. Okrycie było tak obszerne, że mogłaby 

owinąć się nim dwukrotnie; ciągnęło się także po ziemi 
na dobrą stopę albo i więcej... Ten opiekuńczy gest zdu­
miał Annę. Może nieznajomy nie był wcale taki okrut­
ny? Ta myśl dodała jej odwagi. Spróbowała raz jeszcze. 

- Jeśli mnie puścisz, nie powiem nikomu, że cię wi­

działam. Przysięgam! 

- Naprawdę nie mogę, Zielonooka. Ale zamarznąć ci 

nie pozwolę. Na dworze jest bardzo zimno - odparł 
i znów ją objął. Anna spodziewała się, że weźmie ją na 
ręce tak jak przedtem, ale on popatrzył na coś w górze. 

22 

- Nie wolno marnować takiej okazji! - mruknął to­

nem usprawiedliwienia. W chwili gdy zdezorientowana 
Anna, idąc w ślad za jego spojrzeniem, dostrzegła wiszą­
cy nad ich głowami pęk jemioły, nieznajomy pochylił się 
ku niej. 

Annie zaparło dech, a jego usta odnalazły jej wargi. 

4 

Jego wargi były palące i lekko wilgotne. Anna niemal 

zdrętwiała, gdy sunęły delikatnie po jej ustach. Uniosła 
ręce na wysokość ramion napastnika, by odepchnąć go 

w instynktownym odruchu oburzenia i protestu, ale 

z równym powodzeniem mogłaby odpychać jedną z ka­
miennych ścian Gordon Hall. 

- Uspokój się, złotko. To nie będzie bolało, słowo da­

ję! - szepnął z ustami na jej ustach. Potem przyciągnął 
ją do siebie, a jego ręce zakradły się pod pelerynę. Gdy 
silna ręka przesunęła się po plecach Anny w górę i przy­
trzymała jej głowę, jęknęła. Wtedy pocałował ją. 

Usiłowała zaprotestować, lecz zdołała wydobyć z sie­

bie jedynie zduszony pisk. Chciała się wyrwać, ale trzy­
mał ją w żelaznym uścisku. Starała się ignorować bliskość 
silnego ciała i smak ust nieznajomego mężczyzny. Usiło­

wała nie dopuścić do siebie myśli, że i w niej rozpłomie­

niła się krew, gdy całował ją tak, jak nikt nigdy tego nie 

czynił - nawet jej własny mąż. 

Paul całował ją często, ale nigdy nie ośmielił się swo­

im językiem pieścić jej języka. Nigdy nie splamił jej warg 
równie perfidnymi igraszkami, nie ocierał się ustami 

o jej usta tak, że czuła zawrót głowy. Nigdy nie doma-

23 

gał się pocałunków z taką pewnością siebie, nie sprawiał, 
że ich pragnęła, że pragnęła jego... 

Gdy nieznajomy oderwał usta od jej ust, rozgorącz­

kowany i bez tchu, i wpatrywał się w nią przez chwilę 
ze zdumieniem i zaskoczeniem w oczach, Anna prawie 
zapomniała, gdzie się znajduje. Uczepiła się jego ramion 
w obawie, że upadnie, i nie próbowała się już uwolnić. 
Była jak odurzona. 

- Złotko, czy ty nigdy nie oddajesz pocałunków? - szep­

nął i na jego ustach pojawił się krzywy uśmieszek, niemal 
równie uwodzicielski jak pocałunek. Anna nie była w sta­
nie odpowiedzieć; wpatrywała się weń tylko olbrzymimi, 

zamglonymi oczyma. Uśmiechnął się jeszcze szerzej 

i znów pochylił ku niej głowę. 

Zanim Anna znalazła się po raz wtóry poza granica­

mi realnego świata, zdążyła jeszcze uświadomić sobie, że 
oczy mężczyzny nie były wcale czarne, lecz ciemnosza-
firowe jak niebo o północy. 

Potem znów zaczął ją całować. 

Anna stała na czubkach palców, przegięta do tyłu, 

i z konieczności musiała się go przytrzymać. Oczy miała 
zamknięte, usta rozchylone. Nie myślała już o oporze, 
drżała na całym ciele. Nie była niedoświadczonym pod­
lotkiem - miała przecież męża i urodziła mu dziecko, ale 
nigdy, nigdy jeszcze nie doświadczyła czegoś podobnego... 

Pocałunki Paula były delikatne i czułe; on przecież nie 

tylko ją kochał, ale i szanował! 

Nigdy by się nie ośmielił potraktować żony jak pro­

stej dziewki, jak ladacznicy. 

Nigdy by mu nie przyszło do głowy, że dobrze wy­

chowana panienka, córka pastora, może w tak bezwstyd­
ny sposób zareagować na brutalną napaść. Anna sama ni­
gdy by w to nie uwierzyła! 

Co się z nią stało?! Ogarnęła ją panika, gdy czarno-

24 

włosy mężczyzna przesunął dłonią po jej plecach i objął 
pieszczotliwie pośladki, okryte tylko cienką tkaniną. 

Serce zaczęło mocno walić, topniała jak wosk. I to 

wszystko dlatego, że ten mężczyzna... ten przestępca... 
narzucił jej przemocą swe pocałunki, dotyk swych rąk... 

Była widać bardzo zepsuta! 
Nagle uświadomiła sobie, że podczas gdy jedna ręka 

napastnika obejmuje jej pośladki, druga skrada się po na­
giej skórze ramienia aż do nasady szyi, a potem szuka 
nagiej piersi... i odnajduje ją! 

Anna poczuła, że przeszywa ją ognista strzała, i nagle 

odnalazła w sobie tyle siły, by wyrwać się z ramion nie­
znajomego. 

- Jak śmiesz! Jak śmiesz mnie dotykać, ty świnio?! -

zawołała. Czuła, że twarz jej płonie; z pewnością miała 
na policzkach wypieki. Kurczowo ściskała czarną pele­
rynę, jakby to była magiczna tarcza, dzięki której mogła 
ochronić się przed napastnikiem. Z trudem chwytała po­

wietrze, a w jej szeroko rozwartych oczach mieszały się 
wstyd i lęk. 

Słowa Anny najwyraźniej zaskoczyły napastnika. 

- Nie ma się czym przejmować - rzucił pojednawczo. -

To przecież tylko pocałunek, nic więcej. 

Podobnie jak ona miał trudności z oddychaniem. Na 

wysokich kościach policzkowych pojawiły się ciemne 

rumieńce, a szafirowe oczy znów upodobniły się do 
czarnych dżetów. 

Anna cofnęła się jeszcze o krok i nagle wyczuła za so­

bą jeden z długich stołów, stojących po obu stronach ho­
lu. Zabrzęczały ustawione dla dekoracji srebrne naczy­
nia. Anna odruchowo sięgnęła do tyłu, by podtrzymać 

wysoki świecznik, który omal nie spadł. Jej palce otarły 

się o wieko szklanej gablotki i wtedy przypomniała so­
bie, co znajduje się wewnątrz. Była to para srebrnych pi-

25 

stoletów do pojedynku, które niegdyś hrabia Ridley 
otrzymał w prezencie od ojca. Pistolety zapewne nie by­
ły nabite, być może w ogóle nie nadawały się już do użyt­
ku... ale skąd on mógłby o tym wiedzieć? Gdyby tylko 
gablota nie była zamknięta... Istotnie, nie była. Anna 
ukradkiem uchyliła wieko i wsunęła rękę do środka, a jej 
palce zacisnęły się na chłodnej metalowej rękojeści. Wy­
dobyła pistolet i ukryła go za plecami. Dzięki niemu zdo­
ła może - przy odrobinie szczęścia - utrzymać napastni­
ka w bezpiecznej odległości. Na razie nie próbował się 
do niej zbliżyć, ale dobrze wiedziała, że nie zamierza 
ukłonić się i odejść. To nie dżentelmen! pomyślała, a gdy 
przypomniała sobie własną reakcję na pieszczoty tego ło­
tra, tego złodzieja, gorący rumieniec oblał jej twarz. 

- Mam broń! - wykrzyknęła ochrypłym głosem. Wy­

dobyła zza pleców pistolet i wycelowała w napastnika. -

Jeśli zrobisz choć jeden krok w moją stronę, zastrzelę cię! 

Otworzył szeroko oczy ze zdumienia i znów je przy­

mrużył. Przez sekundę patrzył na pistolet, a potem zwró­
cił spojrzenie ku twarzy Anny. Nie okazał lęku. Anna 
całą siłą woli opanowała drżenie palców i zdołała spoj­
rzeć w ciemne oczy mężczyzny ze spokojem, którego 
wcale nie czuło jej rozszalałe serce. 

- Nie rób nic, czego byś potem żałowała - przestrzegł. -

Nie wyrządziłem ci żadnej krzywdy i nie zamierzam 
skrzywdzić cię w przyszłości. 

Anna prychnęła pogardliwie, a pistolet w jej ręku za-

kolebał się tak, że przeraziłaby się nie na żarty, gdyby to 
w nią był wymierzony. Jednak włamywacz wcale się tym 
nie przejął. 

- Wynoś się stąd natychmiast! - wykrzyknęła. Męż­

czyzna tylko potrząsnął głową, jakby z żalem. 

- Obawiam się, że to niemożliwe. W każdym razie nie 

odejdę bez ciebie - powiedział, uśmiechając się przy tym 

26 

rozbrajająco. - Nie powinnaś się mnie bać. Nie skrzyw­
dzę cię i nie zmuszę do niczego wbrew twej woli... ale 
sama rozumiesz, że nie mogę zostawić cię tutaj. 

Anna spojrzała na mężczyznę ze zdumieniem. Gdyby 

nie wiedziała, jak sprawy się przedstawiają, słuchając je­
go słów doszłaby do wniosku, że to ona zachowała się 
haniebnie, a on właśnie próbuje łagodnie skłonić ją do 
opamiętania. Błyskawicznie odzyskał panowanie nad so­
bą, jeśli w ogóle stracił je choć na chwilę. Stał wyprosto­

wany, swobodny, i nawet bez peleryny prezentował się 

imponująco: wysoki, barczysty, atletycznie zbudowany. 

Jego surdut, równie czarny jak płaszcz, był nieco staro­

świecki w kroju. Spodnie miał także czarne. Choć nie 
przesadnie obcisłe jak nakazywała ostatnia moda, przy­
legały jednak do jego nóg na tyle, by uwydatnić mięśnie 
ud. Czarne jak reszta garderoby buty były porysowane 
i podniszczone. Koszulę miał białą, nieco pogniecioną, 
fular niedbale związany. Nie ma w nim nic z dżentelme­
na, pomyślała Anna po raz nie wiedzieć który, ale mimo 

wszystko jest wyjątkowo przystojny. 

- Odejdź stąd, proszę! - Mimo najszczerszych chęci 

głos Anny drżał jeszcze silniej niż pistolet w jej ręku. 

Mężczyzna uśmiechnął się znowu i potrząsnął głową. 
- Bardzo mi przykro, ale nie mogę tego uczynić. Do­

brze wiem, że zaraz po moim wyjściu pobiegniesz z krzy­
kiem po pomoc. Nie mam ochoty na kulkę w plecy ani 
na stryczek. Ale uwolnię cię, gdy tylko znajdziemy się 

w bezpiecznym miejscu, i dam ci dość pieniędzy, żebyś 

mogła tu wrócić. Nie stanie ci się nic złego, daję słowo! 

- Nigdzie mnie nie zabierzesz! Czy ty nie masz oczu?! 

Trzymam w ręku broń! - syknęła Anna. 

Na ułamek sekundy zacisnął wargi. 
- Nie mam czasu na kłótnie. Nie widzę innej rady: 

musisz pójść ze mną. Zdecyduj sama, czy chcesz zacho-

27 

wać odrobinę godności, czy wolisz, żebym cię zakneblo­
wał, związał ci ręce na plecach i przerzucił jak tłumok 

przez ramię. 

- Jeśli postąpisz choćby o krok, strzelę do ciebie. Mó­

wię poważnie! - W głosie Anny brzmiała niemal panika. 

Czyżby istotnie nie zważał na wymierzoną w siebie 
broń?! Jak to możliwe? 

- Ten pistolet ma chyba więcej lat niż ja. I jeśli mnie 

wzrok nie myli, brakuje w nim kurka. - Wzruszył ramio­
nami. - W tej sytuacji muszę zaryzykować. Strzelaj, jeśli 
chcesz! 

Anna odruchowo spojrzała na pistolet, a wtedy męż­

czyzna doskoczył do niej. Nastąpiło to tak nieoczekiwa­
nie, że Anna odruchowo nacisnęła na spust. Gdy broń 

wypaliła z ogłuszającym hukiem, napastnik wyrwał ją 

z dłoni Anny i odrzucił. Potem chwycił młodą kobietę za 
ramiona i szarpnął ku sobie tak gwałtownie, że straciła 
równowagę. Wyciągnęła rękę, szukając rozpaczliwie ja­
kiejś podpory. Gdy już leżała na podłodze, mężczyzna 

wepchnął jej do ust sztywną lnianą chustkę. Potem od­
wrócił ją twarzą do podłogi, by związać jej ręce Z tyłu, 

nim przerzuci ją sobie przez ramię. Zrozumiała, że za 
chwilę stanie się już całkiem bezradna, a wówczas on za­
bierze ją stąd - i co z nią uczyni? Nie sądziła, że byłby 
zdolny ją zamordować, ale przecież mógł ją zgwałcić... 

O wstydzie! Na myśl o tym nie poczuła trwogi, lecz 

dziwne podniecenie rozpłomieniło jej krew i przyspie­
szyło bicie serca. 

- Następnym razem nie bądź tak łatwowierna, Zielo­

nooka! 

Drwina w jego głosie dotknęła Annę jeszcze bardziej 

niż same słowa. A więc pogardliwa uwaga na temat bro­
ni była takim samym blefem, jak jej pogróżka, że go za­
bije? A ona dała się nabrać i zerknęła na pistolet! Na 

28 

myśl, że miała w ręku sprawną, nabitą broń i pozwoliła 
się tak oszukać, ogarnęła ją wściekłość. Wcześniej nie za­
mierzała go zastrzelić... chyba że przypadkiem. Gdyby 
jednak sytuacja się powtórzyła, ta szczerząca zęby kre­
atura padłaby teraz trupem! 

Znów była całkowicie zdana na jego łaskę. Ta myśl ją 

zmroziła. I nagle Anna uświadomiła sobie, że trzyma 

w ręku klucz do wyzwolenia: ciężki srebrny lichtarz, 

który stał na stole obok gabloty. Widać, padając, odru­
chowo go schwyciła. 

Anna wciąż miała ręce pod peleryną. Napastnik nie 

przytrzymywał jej zbyt mocno, był w tej chwili zajęty 
zdejmowaniem z szyi fularu, którym zamierzał skrępo­

wać jej dłonie. Ujęła mocniej świecznik. Gra nie była 

jeszcze skończona. 

W chwili gdy rozwiązawszy fular chciał postawić ją na 

nogi, Anna zaatakowała. Mężczyzna zdążył dostrzec tyl­
ko niewyraźny srebrny błysk. W jego oczach odmalowa­
ło się zaskoczenie, a potem poczuł na skroni mocny cios. 

Ciężko dysząc, z szeroko rozwartymi oczami, przez 

sekundę dłużącą się jak wieczność, patrzyła Anna na 
mężczyznę, który wciąż się nad nią pochylał. 

Potem dało się słyszeć ciche stęknięcie, oczy niezna­

jomego uciekły w tył głowy, a on sam osunął się cicho 
na ziemię. 

Dopiero wówczas zdołała wydobyć Z siebie przeraź­

liwy krzyk. 

29 

5 

- Na miłość boską, panienko, co się stało?! - Czy ktoś 

panienkę morduje?! 

Krzyki Anny rozlegały się echem wśród kamiennych 

ścian, kiedy Davis, siwy, tęgi majordomus, który służył 
u Traverne'ów, zanim jeszcze urodził się Paul, wpadł do 
głównego holu wraz z Beedlem, pierwszym lokajem. 
Obaj nie zdążyli się całkiem ubrać: Davis nie wsunął ko­
szuli w spodnie, a Beedle przybył na bosaka. Byli nato­
miast uzbrojeni: Beedle pochwycił starą siekierę, która 

zawsze wisiała nad wejściem do kuchni (i pewnie od stu 
lat nikt jej nie ruszał), a Davis pogrzebacz. Sapiąc, bez 
tchu wpadli do holu i nagle się zatrzymali. Oczy omal 
im nie wyszły z orbit na widok Anny, która z przyci­
śniętymi do ust rękami, z rozwianym włosem i w koszu­
li nocnej, wyraźnie widocznej spod narzuconej na ramio­
na zbyt obszernej peleryny, pochylała się nad leżącym 
bez ruchu ogromnym, nieznajomym mężczyzną. Ciężki 
srebrny świecznik, zazwyczaj stojący na stole pod ścia­
ną, leżał teraz u jej stóp, w niewielkiej odległości na ka­
miennych płytach poniewierał się pistolet. Powietrze 'wy­

pełniały dym i ostra woń prochu. 

- Co się stało, panienko? Co to za jeden? - Davis znał 

Annę od dziecka. Z poufałością starego sługi podbiegł ku 
niej i potrząsnął ją mocno za ramię. - Niech panienka 
przestanie krzyczeć i powie, czy stało się jej coś złego? 

Nie tyle potrząśnięcie, co wyraźna troska w głosie sta­

rego majordoma uspokoiła Annę. Przełknęła ślinę, zadrża-

30 

ła i popatrzyła na powalonego przez siebie człowieka. 

- Och, Davis! Czy ja go zabiłam? - spytała słabym gło­

sem. 

Włamywacz leżał bez ruchu na plecach, twarz miał 

równie bladą jak ona. Z miejsca, w którym stała, nie 
mogła dostrzec, czy jeszcze oddycha. Anna przypo­
mniała sobie głuche uderzenie i zrobiło jej się niedo­
brze. Osunęła się na kolana, jakby nogi odmówiły jej 
nagle posłuszeństwa. Davis pochylał się nad nią, 
a Beedle przestępował z nogi na nogę. Obaj wyraźnie 
nie mieli pojęcia, co robić. 

- Panienko, czy on zrobił pani coś złego? Postrzelił... 

albo jeszcze gorzej? - Głos Davisa był cichy, ale pełen 

wzburzenia. 

Obaj służący wlepiali w nią wzrok. Anna popatrzyła 

po sobie i poczuła, że się czerwieni. Mimo narzuconej 
na ramiona peleryny spod rozdartej koszuli widoczna 
była częściowo obnażona pierś. Szok sprawił, że ruchy 

Anny stały się niezręczne - z trudem zebrała fałdy okry­
cia i otuliła się nim szczelnie. 

- Nie. Nie zrobił mi nic złego. I prawdę mówiąc, nikt 

do nikogo nie strzelał - odparła cicho, kierując wzrok na 
człowieka, który wciąż leżał, straszliwie nieruchomy. -
Wynikła szarpanina i broń sama wypaliła, ale nikomu 
nic się nie stało. Potem ja... ja go uderzyłam. Lichtarzem. 

- Panienka?! Niemożliwe! - Głos Beedle'a był pełen 

podziwu. Davis uciszył lokaja jednym spojrzeniem. Po­
chylił się i ostrożnie dotknął szyi leżącego, na wszelki 

wypadek nie wypuszczając z drugiej ręki pogrzebacza. 

- Oddycha. 
Usłyszawszy te słowa, Anna odczuła ulgę. To był zło­

dziej, bezczelny łotr, niewątpliwie bardzo zły człowiek... 
ale nie chciała mieć go na sumieniu! Nawet wówczas, 
gdy przypomniała sobie jego nieprzyzwoite pocałunki... 

31 

albo bezczelny sposób, w jaki ważył się jej dotykać! 

Na to wspomnienie ciało Anny ogarnęła fala gorąca, 

potem lodowaty chłód. Spojrzała niespokojnie na leżą­
cego na podłodze nieprzytomnego mężczyznę, a jej rę­
ka sama powędrowała do warg, by je otrzeć. Anna wie­
działa, że to złudzenie, ale czuła jeszcze na nich smak 
jego pocałunków. 

- Co się tu dzieje? Co się dzieje?! - Pani Mullins, 

pulchna, siwowłosa gospodyni, sapiąc, zmierzała ku nim 
pasażem, łączącym hol z pomieszczeniami dla służby. 

Niosła zapaloną świecę, osłaniając ją troskliwie dłonią 

od przeciągów. W innej sytuacji Anna uśmiechnęłaby się 
na widok tej paniusi w nocnej koszuli, na bosaka, w prze­
krzywionym czepku. W tej chwili jednak było jej nie do 
śmiechu. Czuła mdłości i dziwny zawrót głowy. Nagle 
przebiegła jej przez mózg dręcząca myśl: Dobry Boże, 

co ja najlepszego zrobiłam?! 

Gdyby sytuacja się powtórzyła, Anna raczej sama za­

kneblowałaby się peleryną, niż pozwoliła sobie na krzy­
ki, które ściągnęły do holu służbę! Choć i tak wszyscy 
by się zbiegli na huk wystrzału... Nie mogła zresztą po­
zwolić, by ten człowiek ją uprowadził: to było nie do po­
myślenia! Teraz jednak schwytanego włamywacza pew­
nie powieszą. Na myśl o tym potężnym mężczyźnie dyn­
dającym na stryczku Anna poczuła znów mdłości. 

Był przestępcą, to prawda... ale tak czarująco się uśmie­

chał... Napędził jej potężnego stracha, ale ostatecznie nie 
zrobił jej nic złego... Zadbał nawet o to, by otulić ją wła­
sną peleryną, zanim wyniesie ją na dwór. Pocałunki, któ­

re jej skradł, były bezwstydne, okropne! O dotyku jego 
rąk wolała nie myśleć, ale mimo wszystko... nie życzyła 
mu śmierci! 

Anna zadrżała i ukryła twarz w dłoniach. 
- No, no, moje pisklątko! Już wszystko dobrze! Stara 

32 

gosposia jest przy tobie - przemawiała pieszczotliwie pa­
ni Mullins. Umieściła świeczkę w kinkiecie i pochyliła się 
nad Anną. Niezręcznie poklepała ją po ramieniu. - Co­
kolwiek by się panience przydarzyło, nie warto się aż tak 
przejmować, słowo daję! 

- Panienka powiedziała, że on jej nic nie zrobił - ode­

zwał się Davis z dezaprobatą. Zawsze przemawiał takim 
tonem do gospodyni. 

- Ach, te tępe chłopy! Co niby miała powiedzieć? To 

przecież przyzwoita panienka! - odgryzła się pani Mul­
lins. 

Słysząc to, Anna podniosła głowę. 

- Naprawdę nic mi się nie stało. On... on chciał mnie 

uprowadzić, ale go uderzyłam świecznikiem. Nie wyrzą­
dził mi żadnej krzywdy. 

- Bogu niech będą dzięki! 
Kiedy gospodyni dziękowała niebiosom, pokojówki 

Polly, Sadie i Rose przyglądały się całej scenie, stojąc 
u wylotu pasażu. Po chwili, upewniwszy się, że nic im 

nie grozi, przemknęły do głównego holu. Drugi lokaj, 
Henricks, z głupią miną postępował za nimi. Wszyscy 
byli w nocnych strojach, na które wrzucili pospiesznie 
różne części garderoby. Przygnała ich tu bardziej cieka­

wość niż chęć niesienia pomocy. Anna wcale się nie zdzi­
wiła, spostrzegłszy, że pani Mullins i Davis, tym razem 
jednomyślni, spojrzeli na podwładnych z minami nie 
wróżącymi im nic dobrego, potem zaś skoncentrowali 

się znów na osobie Anny i włamywacza. 

- Co to za jeden? - spytała w imieniu wszystkich pa­

ni Mullins, spoglądając w bezkrwistą twarz leżącego. Był 
zwrócony głową w stronę Anny, toteż mogła dostrzec 
ciemniejący już siniak na skroni. Wzdrygnęła się, usiłu­

jąc odpędzić od siebie straszne podejrzenie: Może tym 
ciosem wyrządziła mu nieodwracalną krzywdę? 

33 

- Jakiś cholerny złodziej, to jasne jak słońce! Kto in­

ny myszkowałby po cudzym domu w środku nocy?! Le­
piej przeszukajmy mu kieszenie, zamiast stać tu i gapić 
się jak banda idiotów! - Beedle odważył się wreszcie po­
dejść bliżej i stal teraz z siekierą w pogotowiu, gotów 

w każdej chwili do ataku. 

- Widziała panienka, żeby coś zabierał? 
W tej właśnie chwili obiekt ogólnego zainteresowania 

jęknął i poruszył się. Wszystkim, włącznie z Anną, za­

parło dech: wlepili ze strachem oczy we włamywacza. 

- Hej, ty tam! Nie ruszaj się, bo ci łeb rozwalę! - Da­

vis groźnie potrząsnął pogrzebaczem, ale włamywacz le­

żał znów nieruchomo. Jeśli nawet usłyszał pogróżkę, nie 
zareagował na nią. Anna odczuła ogromną ulgę: a więc 
naprawdę go nie zabiła! Gdy pani Mullins powtórzyła 
swoje pytanie, Anna potrząsnęła przecząco głową. 

Jeżeli nie znajdą przy nim skradzionych przedmio­

tów, może go nie powieszą? pomyślała. Mogłaby szybko 
wrócić do biblioteki, włożyć klejnoty z powrotem do 
skrytki, posprzątać to i owo - i nikt by się nie dowie­
dział, po co tu przyszedł! 

Miała wrażenie, że ukryta w fałdach peleryny biżute­

ria pali ją jak ogień. Nigdy dotąd Anna nie zdobyła się 
na tak perfidne kłamstwo! 

Ale czy życie ludzkie nie było tego warte? 
- Niech ktoś zawiadomi naszego pana! Hej, ty tam, 

Henricks, nie stój jak głupi! Idź po niego! - Pani Mullins 
rzuciła ten rozkaz przez ramię wyraźnie uszczypliwym 
tonem. 

- Henricks wykonuje tylko moje polecenia - przypo­

mniał jej chłodno Davis. Nawet w krytycznej sytuacji ma-
jordomus nie zapominał o trwającej od lat rywalizacji 
o pierwszeństwo wśród personelu. Gospodyni coś tam od­
burknęła. Davis spojrzał z triumfem na lokaja, który z nie-

34 

pewną miną stał z tyłu za pokojówkami. - Zawiadom pa­
na hrabiego, Henricks. 

- Tak, panie Davis. - Henricks skinął głową i oddalił 

się. 

Pokojówki ośmielone tym, że włamywacz leży nadal 

bez ruchu, obstąpiły go. 

- Czy on panią... bardzo przestraszył, panienko? - spy­

tała Polly podnieconym szeptem. 

Anna dobrze wiedziała, o co pokojówka naprawdę py­

ta. Zdołała tylko potrząsnąć głową. Czuła się nadal bar­
dzo dziwnie, musiała zaciskać z całej siły zęby, żeby nie 
szczękały. Włamywacz nawet teraz, rozciągnięty na pod­
łodze, wydawał się taki ogromny, muskularny, zdumie­
wająco silny. Wprost nie do uwierzenia, że go pokona­
ła! Nie do uwierzenia, że te stanowcze usta ją całowały, 
ta ręka o długich palcach pieściła jej pierś... 

- Prawdziwa łaska boska! - stwierdziła Polly z wyraź­

nym rozczarowaniem. W tym momencie włamywacz zno­
wu się poruszył, uniósł głowę i potrząsnął nią, a potem, 

wsparłszy się na rękach, próbował wstać. Anna cicho 
krzyknęła i cofnęła się. Pokojówki odskoczyły. 

- Nic z tego! - krzyknął Davis i przy akompaniamen­

cie ogólnych pisków i krzyków uderzył włamywacza po 
głowie pogrzebaczem. Anna wzdrygnęła się, usłyszaw­
szy stuk. Złodziej natychmiast opadł znów na podłogę. 

- Musimy go związać - zawyrokował Davis i rozej­

rzał się wokół jakby w nadziei, że w pobliżu zmateriali­
zuje się nagle jakiś sznur. 

- A może by pan na nim przysiadł, panie Davis? 

Obezwładniłby pan w ten sposób całe wojsko! 

Uwaga pani Mullins była złośliwym przytykiem do 

korpulentnej postaci majordoma; reszta służby potrak­

towała jednak tę propozycję dosłownie. 

- Tak, panie Davis, niech pan na nim siądzie! Wszy-

35 

scy na nim siądziemy! Na pewno go przytrzymamy do 
przyjścia pana! 

Anna poczuła, że wraca jej równowaga ducha, uświa­

domiła sobie nawet szczególny komizm sytuacji. Davis, 
dzierżąc pogrzebacz niczym berło, siadł okrakiem na 
plecach włamywacza, uzbrojony w siekierę Beedle na je­
go ramionach, Polly i Sadie przykucnęły na nogach, a pa­
ni Mullins, mrucząc coś pod nosem, krążyła wokół. Na­

wet słoń miałby trudności ze strząśnięciem z siebie tylu 

ciężarów! 

- Niech się pani nie boi, panienko, trzymamy go moc­

no! - zapewnił Beedle, widząc, że Anna nie spuszcza 
oczu z jeńca. 

- Nie boję się - odparła znacznie silniejszym głosem. 

Jej mózg także zaczął już sprawnie funkcjonować. Za kil­

ka minut zjawi się Graham. Nastąpi spotkanie, którego 
obawiała się od poprzedniej nocy, choć być może bieżą­
ce wypadki tak pochłoną szwagra, że nie będzie miał dla 
niej teraz czasu. Tak czy owak, jeśli chciała zrealizować 
swój plan, powinna natychmiast udać się do biblioteki. 

Resztę nocy spędzi w pokoju Chelsea. Jeżeli nawet bę­

dzie musiała w końcu ulec Grahamowi, to jeszcze nie dziś! 

- Wrócę chyba do łóżka - powiedziała Anna, starając 

się przemóc słabość w kolanach. 

- Ależ, panienko! Nie chce pani sama opowiedzieć 

o wszystkim panu hrabiemu? W końcu to panienka zła­
pała złodzieja! 

- Ach, ty ośle! Jasne, że panna Ania chce się położyć 

do łóżka. Dla takiej damy to był prawdziwy szok! Po­
rozmawia sobie z naszym panem jutro rano. 

Mimo tej uwagi pani Mullins Beedle obstawał przy 

swoim. Sprawę rozstrzygnął Davis, uciszając spojrze­
niem resztę służby. 

- Niech panienka idzie do łóżka! Sam powiem jaśnie 

36 

panu, co trzeba, a pani doda resztę, kiedy tylko zechce. 

Anna rzuciła majordomowi słaby uśmiech i po raz 

ostatni zerknęła na nieruchomego włamywacza; uniosła 
wlokącą się po ziemi pelerynę i miała zamiar spiesznie 
odejść. Tylko to mogła teraz zrobić dla nieznajomego: 
odłożyć szmaragdy na dawne miejsce i nie zdradzić ani 
słówkiem celu jego wizyty w Gordon Hall. Przecież nie 
powieszą kogoś tylko dlatego, że wtargnął do prywatnej 
rezydencji? Annie wydało się to nieprawdopodobne. 

Było już jednak za późno. W tym właśnie pasażu, któ­

rym zamierzała pobiec do biblioteki, rozległy się ciężkie 
kroki i zadudnił niski głos, którego ostatnio tak się oba­

wiała. Prawie natychmiast pojawił się jej szwagier. 

Graham był potężnie zbudowany, wysoki i zwalisty; 

wszystko wskazywało na to, że w przyszłości się rozty-

je. Włosy - jasne w dzieciństwie - przybrały teraz niecie­
kawy odcień brązu, a grubo ciosana twarz mogłaby z po­

wodzeniem należeć do zawodowego boksera. Jedyną 
wspólną cechą wyglądu obu braci były jasnoniebieskie 
oczy, które odziedziczyła po ojcu także Chelsea. Ale 
otoczone gęstymi rzęsami oczy Paula były rozmarzone, 
Grahama zaś spoglądały twardo i ostro. Twarz Paul miał 

miękką, może zbyt łagodną jak na mężczyznę, Graham 
zaś miał kwadratowy podbródek i wystającą szczękę. 
Bracia różnili się nie tylko powierzchownością: Graham 
nie odziedziczył ani źdźbła wrażliwości ani dobroci, tak 
charakterystycznej dla Paula. Był równie czuły i łagod­
ny jak pies myśliwski podczas polowania! 

- Tam do licha, Anno, co się tu dzieje?! - W towarzy­

stwie aż zwijającego się z uniżoności Henricksa Graham 

wkroczył do holu, zawiązując po drodze sznur od szla­
froka. Anna stanęła jak wryta kilka kroków od wejścia 
do pasażu. Patrzyła na Grahama bez słowa, otulając się 
szczelniej peleryną. Jakże pogardzała nim - i jak się go 

37 

bała! Po kilku chwilach spędzonych w jego towarzystwie 
dostawała gęsiej skórki. 

- Schwytaliśmy złodzieja, panie hrabio! Panna Ania 

go złapała! - zawołała gospodyni skrzekliwym głosem. 

- Złodzieja? Czy to prawda? - Graham pochwycił 

w przelocie ramię Anny i ciągnąc ją za sobą, podszedł do 
powalonego włamywacza. Anna pojęła, że w tej chwili nie 
zdoła się wyrwać szwagrowi. Leżącego prawie nie było wi­
dać, gdyż nadal siedzieli na nim Davis, Beedle i pokojów­
ki. Dotyk ręki Grahama na ramieniu - nawet przez pele­
rynę i koszulę - przyprawiał Annę o mdłości. Myślała tyl­
ko o tym, by mu się wyrwać... 

- Anno! - Nie otrzymawszy od bratowej żadnej od­

powiedzi, Graham potrząsnął ją za ramię, wciąż patrząc 

w jej twarz. - Co się tu stało? 

Nie była w stanie znieść jego bliskości po tym, jak 

omal jej nie zgwałcił poprzedniej nocy. Zbudziła się wte­
dy i ujrzała, że zupełnie nagi wślizguje się do łóżka, 
chwyta ją za biodro... 

- Co Z tobą, Anno! - Ręka szwagra zacisnęła się na jej 

ramieniu; pochylił się tak blisko, że poczuła na policzku je­
go oddech. Odwróciła głowę. Ze względu na włamywacza 
nie powie całej prawdy. Trzeba będzie kluczyć, zmyślać... 
Ale jak tu kłamać, gdy nie była w stanie zebrać myśli? 

- Trafiłam na niego... przez przypadek. Chciał mnie po­

rwać... więc... więc strzeliłam z pistoletu twego papy... ale 
nie trafiłam... A potem uderzyłam go świecznikiem. -
Wskazała lichtarz ruchem głowy. 

- Chciał cię porwać? - spytał ostro Graham z wyraź­

nym niedowierzaniem. - A w ogóle kto to taki, u diabła? 
I czego tu chciał? - Pytania sypały się jak grad, a po każ­
dym z nich szarpał ją za ramię. 

- Chciałem cię po prostu odwiedzić, braciszku! - ode­

zwał się nieoczekiwanie leżący na podłodze mężczyzna. 

38 

ł-'4*hi 

Anna obejrzała się zaskoczona, służący krzyknęli, a Gra­

ham raptownie odwrócił głowę. Wszyscy utkwili wzrok we 

włamywaczu. Był już całkiem przytomny. Mimo upoka­

rzającego położenia, mimo ogromnego, ciemnego siniaka 
na skroni, w jego oczach nie było strachu, tylko drwina. 

- To ty! - Głos Grahama brzmiał tak, jakby się dusił. 

Twarz przybrała niepokojącą barwę: coś pośredniego 

między brązem a fioletem. 

- We własnej osobie. Czyżbyś się mnie nie spodzie­

wał? A szkoda! 

- Sprowadzić sędziego pokoju! Natychmiast! - Tak 

wzburzonego Grahama Anna nigdy jeszcze nie widzia­
ła. Służący spoglądali jeden na drugiego; byli równie 
zdezorientowani jak ona. Prawdę mówiąc, byli tak zbi­
ci z tropu, że nikt nie pospieszył wykonać rozkazu. 

- Pogłuchliście, czy co?! Powiedziałem: wezwać sę­

dziego! I to już! - Graham prawie wrzeszczał, twarz mu 
posiniała, ręce miał zaciśnięte w pięści. 

- Tak jest, panie hrabio! - ocknął się Henricks, odpo­

wiadając na wrzask niskim ukłonem i jakimiś podryga­

mi. Wybiegł jak stał, bez płaszcza i kapelusza, w mroź­
ną grudniową noc. 

Wówczas włamywacz znowu się odezwał, przyciąga­

jąc uwagę wszystkich. 

- A miałem nadzieję, że się ucieszysz na mój widok -

powiedział, śmiejąc się cicho. - Jestem przecież teraz 
twoim jedynym bratem! 

Stojąca obok Grahama Anna usłyszała, jak szwagier 

zgrzytnął zębami. 

- Tym razem posunąłeś się za daleko, podły bękarcie! 

Wylądujesz za to w więzieniu! Obszukać go! Zobaczy­
my, co ten cygański podrzutek chciał tu ukraść! Obszu­
kać go, powiedziałem! 

- Ależ, jaśnie panie... - usiłował zaprotestować Davis. 

39 

Graham z wykrzywioną twarzą i wybałuszonymi, pełny­
mi wściekłości oczyma, przerwał mu gniewnym gestem. 

- Obszukać, powiedziałem! - ryknął. 
- Tak jest, panie hrabio. Rusz się, durniu! - Ostatnie 

słowa majordomus mruknął pod adresem Beedle'a 
i wzmocnił je szturchańcem; podwładny zerwał się 
spiesznie na nogi. Davis odłożył pogrzebacz i zmienił po­
zycję, niezgrabnie oklepując włamywacza tam, dokąd 
mógł dosięgnąć. Gdy zbliżył się do nóg jeńca, pokojów­
ki wstały, usuwając się z drogi. Graham podszedł bliżej 
i z dziwnie wykrzywioną twarzą - wściekłość mieszała się 
na niej z triumfem - spojrzał na włamywacza. Ten zaś 

właśnie w tym momencie wysunął rękę, błyskawicznie 

schwycił Grahama za kostkę u nogi i szarpnął tak, że hra­
bia upadł do tyłu jak rzucona na stolik karta. Anna i po­
kojówki krzyknęły, Beedle odskoczył z przekleństwem, 
a sam włamywacz wydał groźny ryk. Potem zerwał się na 
nogi, a przerażony Davis pacnął na ziemię niczym grusz­
ka spadająca z drzewa. 

- Łapać go! Trzymać! - Beedle ruszył do ataku, wywi­

jając siekierą. Włamywacz uskoczył przed ciosem, po 
czym zdzielił przeciwnika prawym prostym w szczękę 
i zwalił go z nóg. Siekiera odfrunęła w jedną stronę, 
a Beedle poleciał w drugą i zderzył się z Anną. Straciła 
równowagę i upadła, a lokaj runął na nią tak ciężko, że 
leżała przez chwilę, ogłuszona. W końcu Beedle, sapiąc 
jakieś przeprosiny, zdołał się z niej stoczyć. 

- Łapcie go, do czarta! Nie pozwólcie mu uciec! 
Krzyki Grahama rozbrzmiewały echem w holu. An­

na, całkiem bez tchu, leżała nieruchomo. Kiedy wreszcie 
zdołała się poruszyć, włamywacz był już za drzwiami. 
Davis i Graham rzucili się za nim w pościg niczym oga­
ry za lisem. 

40 

6 

Wstrząśnięta Anna podniosła się właśnie na nogi, gdy 

przez drzwi wtoczył się Graham; za nim z nieszczęśli­

wą miną człapał Davis. 

- Wynoście się stąd! - warknął Graham, spoglądając 

złym okiem na gapiącą się służbę, jakby szukał ofiary, 
na której miałby wyładować swój gniew. Pokojówki 
i Beedle, którym nie trzeba było powtarzać rozkazu 
(wściekła mina hrabiego zupełnie wystarczyła!), natych­
miast zniknęli. Pani Mullins, osoba bardziej odporna, 
zaproponowała jaśnie panu filiżankę herbaty. Gordon 
machnął groźnie ręką i gospodyni oddaliła się, ciężko 
obrażona. 

Davis z kamienną twarzą pochylił się, by podnieść 

z podłogi pistolet i świecznik. Umieścił ostrożnie broń 

w gablotce, a świecznik postawił na dawnym miejscu na 

stole, po czym rozejrzał się dokoła, szukając innych śla­
dów nieporządku. Niczego nie znalazł, więc się wyniósł. 
Postawę miał tak pełną godności, że prawie się nie za­
uważało spustoszeń, jakie wypadki tej nocy poczyniły 

w jego garderobie. 

Anna szybko wróciła do przytomności i ruszyła za 

majordomem. Za nic w świecie nie chciała pozostać sam 
na sam z Grahamem! Nie zdążyła jednak umknąć. 

Gdy mruknęła pospiesznie „dobranoc!", Graham pod­

szedł do niej od tyłu i schwycił ją za ramię. 

- Chcę wiedzieć o wszystkim, co się tu wydarzyło. 

O wszystkim! - rzucił bardzo ostrym głosem. 

41 

Zatrzymana przez szwagra Anna nie miała innego 

wyjścia, przystanęła i spojrzała na niego. 

- Powiedziałam ci już. On... Natknęłam się na niego, 

a on chciał mnie uprowadzić, więc do niego strzeliłam. 

A potem uderzyłam go świecznikiem i stracił przytom­
ność. Później nadbiegł Davis i inni... resztę sam widziałeś. 

- Jak on tu wszedł? Czego chciał? - dopytywał się Gra­

ham tak natarczywie, że aż zdumiało to Annę. 

Potrząsnęła głową. 
- Sam słyszałeś, co mówił... że chciał złożyć ci wizytę. Kim 

on jest, Grahamie? Dlaczego nazwał cię swoim bratem? 

Wargi Grahama wykrzywiły się. 
- To podły bydlak. Od lat wmawia wszystkim, że spło­

dził go mój ojciec! Papa nigdy się do niego nie przyznał, 
ja również nie zamierzam podtrzymywać jego roszczeń. 
To syn cygańskiej dziwki, jego ojcem mógł być dosłow­
nie każdy! Ten bękart nienawidzi całej naszej rodziny, 
każdego Traverne'a. Mamy szczęście, że nie poderżnął 
nam wszystkim gardeł podczas snu! 

Twarz Grahama przybrała tak ponury wyraz, że An­

na mimo woli zadrżała. Jeśli włamywacz był wrogiem 
wszystkich Traverne'ów, to niewątpliwie Graham odpła­
cał mu te uczucia z nawiązką. Jego bladoniebieskie oczy 
płonęły nienawiścią. 

- Przybył tu w złych zamiarach, możesz być pewna! 

Cale szczęście, że go przyłapałaś. - Wyraz twarzy Graha­
ma nagle uległ zmianie. Spojrzał bystro na Annę, jego rę­
ka zacisnęła się jeszcze mocniej na jej ramieniu. - Co tu 
robiłaś o tej porze? Powinnaś była leżeć w łóżku! Właśnie 
się do ciebie wybierałem. 

Anna uniosła brodę i spojrzała szwagrowi prosto 

w oczy. Była przy nim bardzo drobna i krucha; mógłby 

bez trudu pogruchotać jej kości, ale mimo wszystko po­
stanowiła stawić mu czoło. 

42 

- Właśnie dlatego nie leżałam w łóżku - odpowiedziała 

zdecydowanym tonem. Przez chwilę ściskał jej ramię tak 
boleśnie, że aż zadrżała. Potem chwyt zelżał i Graham za­
czął delikatnie masować jej mięśnie. W tej niby to łagod­
nej pieszczocie było coś ohydnego. Równie odrażający wy­
dał się Annie uśmieszek, który igrał na ustach Grahama, 
gdy wpatrywał się w jej twarz. O zgrozo, był wyraźnie 
podniecony wstrętem, którego nie potrafiła ukryć. 

- To, co ci powiedziałem wczoraj, to szczera prawda, 

Anno. Oczekuję zapłaty za swój dobry uczynek: zapew­
nienie dachu nad głową tobie i twojej małej. 

- Chelsea jest twoją bratanicą! Opieka nad nią to twój 

obowiązek! 

Graham prztyknął palcami wolnej ręki. 
- Tyle dla mnie znaczą podobne obowiązki! Nie 

martw się, nie wyrzucę tego dzieciaka, jeśli mnie sama 
do tego nie zmusisz. Oczekuję jednak nagrody za utrzy­
mywanie tej smarkuli. Rozumiesz: coś za coś. Zwykły, 
uczciwy interes. 

Pochylił się, znów ścisnął ją mocniej za ramię, jego 

oczy spoczęły na ustach Anny. Pomyślała ze zgrozą, że 
zaraz ją pocałuje. Zebrała resztę sił, wyrwała ramię 
z uścisku szwagra i odsunęła się od niego. 

- Na twój widok zbiera mi się na wymioty! 
Oczy Grahama błysnęły. 
- A mnie na twój widok... Zresztą, sama doskonale 

wiesz, co się ze mną dzieje, prawda, kochana siostrzycz­

ko? Zawsze mnie prowokowałaś, wywracałaś tymi wiel­
kimi oczyskami, a potem uciekałaś jak spłoszona dzie­

wica! Ale nie jesteś już dziewicą i teraz ja ustalam regu­

ły gry! Pójdziesz ze mną do łóżka, moja miła, albo wy­
nocha z mego domu! Razem z dzieciakiem. 

- Powiem o wszystkim Barbarze! - Użyła tej pogróż­

ki w ostatecznej rozpaczy. Graham roześmiał się. 

43 

- I sama najgorzej na tym wyjdziesz! Barbara wcale 

nie jest rada, że ma tuż obok młodą bratową, która za­
ćmiewa ją ze szczętem. Wykorzysta pierwszy lepszy pre­
tekst, żeby się ciebie pozbyć. Nie miej co do tego żad­
nych złudzeń. 

Anna z odrazą wpatrywała się w szwagra, miała ogrom­

ną ochotę trzepnąć go w tę kwadratową gębę. Musiała za­
cisnąć ręce, by tego nie uczynić. Graham wyczytał z jej twa­
rzy, że zrozumiała swoją porażkę. Uśmiechnął się jeszcze 
szerzej i znów sięgnął po jej ramię. Zanim jednak zdążył go 
dotknąć, drzwi frontowe rozwarły się z trzaskiem. Wpadł 
przez nie Henricks, a za nim jakiś niski, nieznajomy męż­
czyzna w grubej pelerynie. Obaj zatrzymali się tuż za pro­
giem na widok Grahama. 

- Sprowadziłem sędziego, jaśnie panie! Muszę powie­

dzieć, że niełatwo mi to przyszło. Nie chciał mi wcale 
wierzyć! - W głosie Henricksa brzmiał zarówno triumf, 
jak i uraza. 

- Pański lokaj zapewnia mnie, że dokonano tu włama­

nia, panie hrabio. - Rzuciwszy jedno gniewne spojrzenie 
na Henricksa, sędzia skupił całą uwagę na osobie Graha­
ma. Ton przybysza był uprzejmy, ale brzmiało w nim 
powątpiewanie. 

- Służę panu za minutę - oświadczył krótko Graham, 

wyraźnie nierad, że przerwano mu rozmowę z Anną. 
Odwrócił się znowu do niej i zniżył głos tak, że nikt 
oprócz niej nie mógł go usłyszeć. - Chcę cię mieć i nie 
pozwolę dłużej wodzić się za nos! Kiedy tylko z nimi 
skończę, przyjdę do twego pokoju. Mam nadzieję, że 
przywitasz mnie ciepło i milutko. Zawsze byłaś rozsąd­
ną dziewczynką, kotku! - Uśmiechnął się do niej. Anna 
poczuła nienawiść i do niego, i do siebie samej. Ręka 
szwagra spoczęła na jej karku. Anna odskoczyła, Gra­
ham zrobił wściekłą minę. 

44 

- Prześpisz się ze mną, Anno, czy chcesz tego, czy nie. 

Nie masz innego wyjścia! - A potem głośniej, by inni 
mogli go słyszeć, dodał: - Wracaj teraz do łóżka! 

Odwrócił się i podszedł do obu mężczyzn. Anna, czu­

jąc się tak, jakby otrzymała cios prosto w żołądek, po­

woli opuściła hol. Dobrze wiedziała, że Graham spełni 

swą zapowiedź. Weźmie ją, choćby siłą, albo wyrzuci ra­

zem z Chelsea ze swego domu. 

Był mroźny grudzień. Anna miała przy duszy tylko 

pięć funtów i trochę szmatek. Gdzież się podzieje z dziec­
kiem? 

Zadrżała, jakby ją przejął chłód; owinęła się ciaśniej 

peleryną. I wtedy coś twardego uderzyło ją w udo... Przy­
pomniała sobie o szmaragdach, ukrytych w fałdach 
okrycia. Musi odnieść je do biblioteki... 

I nagle zrodziła się w jej mózgu myśl tak grzeszna, że 

z całą pewnością podszepnął ją szatan! 

Miała przy sobie fortunę w klejnotach... i nikt - prócz 

Boga - o tym nie wiedział! 

Włamywacz wyjął szmaragdy ze schowka. Na niego 

padnie podejrzenie, gdy kradzież zostanie wykryta. Jeśli 

Anna sama się nie wygada, nikt nie poweźmie w stosun­
ku do niej żadnych podejrzeń! 

Nieznajomy uciekł, jest na wolności i z pewnością ni­

gdy już nie zjawi się w pobliżu Gordon Hall! Nie uka­
rzą go więc za jej przestępstwo. 

Kradzież jest grzechem. Ale cudzołóstwo jest nim tak­

że! Z dwojga złego kradzież jest chyba lżejszym występ­

kiem. Dla niej zaś była jedynym ratunkiem przed Gra­
hamem. 

Cud, o który się poprzednio modliła, właśnie się ziścił! 

45 

7 

Julian Chase pędził wśród mroźnej nocy jak centaur. 

Schylony nisko nad karkiem Samsona, czarnego ogiera, ści­
skał tak mocno kolanami jego boki, że wydawało się, iż sta­
nowi jedność ze swym wierzchowcem. Nauczył się jeździć 
konno, zanim jeszcze umiał dobrze chodzić - jak większość 

cygańskich dzieci - i nie po raz pierwszy ta silna, natural­

na więź łącząca konia i jeźdźca ratowała Julianowi życie. 

W tej chwili ludzie, ścigający go z rozkazu kochanego przy­
rodniego braciszka, zostawali wyraźnie w tyle. Jeszcze tyl­
ko kilka mil - i będzie całkiem wolny i bezpieczny! 

Do czarta z tą głową! Bolała go tak, że prawie nie wi­

dział na oczy, a z myśleniem było jeszcze trudniej. 
Czym, u licha, tak go zaprawiła ta mała jędza?! Niesły­
chane, że takie chuchro - malutkie i kruche - mogło za­
dać podobny cios. 

Kim ona właściwie była, do stu diabłów? Nie żoną 

Grahama, z całą pewnością. Widział panią hrabinę dwu­
krotnie w Londynie i raz, gdy udał się na zwiady do Gor­
don Hall. Całkiem przystojna kobietka, postawna i pier-
sista; miała donośny głos i bardzo wysokie mniemanie 
o sobie. Ale gdzie jej do tego aniołka, który okazał się dia­
błem z piekła rodem i walnął go w głowę. 

Ogromna szopa blond włosów, a oczy zielone jak tra­

wa... Nie wiedzieć czemu ta kombinacja z czymś mu się 
kojarzyła... Nie potrafił jednak powiedzieć, o co - albo 
o kogo - chodziło. Zresztą głowa zbyt go bolała, by miał 
ochotę grzebać we wspomnieniach. 

46 

Z mroku wyłonił się wysoki na sześć stóp, ukryty 

w kępie drzew kamienny mur. Jeździec nie zdążył jesz­

cze zauważyć przeszkody, gdy koń przesadził ją lekko, 
nie zwalniając biegu. Prawie niedostrzegalny wstrząs wy­

wołał przeraźliwy ból w czaszce Juliana. Ściągnął wodze 

Samsona, a gdy wierzchowiec zwolnił nieco kroku, za­

mrugał oczyma w nadziei, że odpędzi w ten sposób ból. 
Przez chwilę słaniał się w siodle, bliski utraty przytom­
ności, zanim żelazna wola, która trzymała go na po­
wierzchni przez całe trzydzieści pięć lat życia, pokona­
ła słabość. Nie mógł teraz zemdleć! Spadłby zapewne 
z siodła i zaopiekowaliby się nim ludzie Grahama. Rów­
nie dobrze mógłby sobie strzelić w łeb! 

Samson przeskoczył zwinnie przez zwalony pień, za­

gradzający drogę, a głowę Juliana przeszył znów prze­

raźliwy ból. Dobry Boże, czyżby to przeklęte chuchro 

zdołało rozłupać mu czaszkę?! 

Mimo wszystko miał szczęście, że tylko na tym się skoń­

czyło. Gdyby braciszek zdołał go zatrzymać, Julian znalazł­
by się w znacznie gorszej sytuacji. Graham nienawidził go 
od chwili, gdy po raz pierwszy dowiedział się o istnieniu 
przyrodniego brata. Było to bardzo dawno temu: Julian 
miał wtedy szesnaście, a Graham dwanaście lat. 

Z młodzieńczą brawurą Julian przybył do Gordon 

Hall, by stanąć oko w oko z ojcem i domagać się wy­
świetlenia zagadki swego urodzenia. Babcia zawsze za­
pewniała Juliana, że jest prawowitym spadkobiercą hra­

biego Ridleya, gdyż jej córeczka Nina była jego ślubną 
żoną, nie żadną kochanicą! Podczas poprzedniego spo­
tkania ojciec wziął zdecydowanie górę nad synem, ale 

wówczas Julian był tylko strwożonym ośmiolatkiem, 

rozpaczliwie łaknącym ojcowskiej miłości. W szesna­
stym roku życia uważał się już za dorosłego: lata spędzo­
ne w najohydniejszych londyńskich slumsach zaharto-

47 

wały go i nauczyły, jak zadbać o siebie za pomocą spry­
tu i pięści. 

Gdyby wspomnienie nie było nadal tak bolesne, Julia­

na śmieszyłaby zapewne własna młodzieńcza zuchwa­
łość. Ojciec nie powitał go nawet ze zwykłą uprzejmo­
ścią, jaką okazałby komuś obcemu. Nie wpuszczono 

Juliana dalej niż do głównego holu, a tam w obecności 

służby rodzic lodowatym tonem polecił mu wynosić się 
i nigdy więcej nie pokazywać. Kiedy Julian spróbował 

dowieść swoich racji, hrabia kazał wyrzucić go siłą. Wy­
wiązała się zażarta wprost bijatyka. Ostatecznie pół tu­
zina służących, uzbrojonych w tęgie kije, wspólnymi si­
łami niemal zatłukło Juliana. Z rozkazu hrabiego Ridleya 

półżywemu chłopakowi nie udzielono żadnej pomocy, 
lecz wyrzucono go na drogę. 

Wówczas podbiegł do leżącego pyzaty chłopiec i plu­

nął mu prosto w poranioną twarz, sycząc: „Ty cygański 
bękarcie!" Bladoniebieskie oczy płonęły nienawiścią. 
Chłopcem tym był Graham, który nienawidził go i teraz. 

Julian przypuszczał, że brat również lękał się go. Jeśli 

istotnie Graham miał pewne podejrzenia, że Julian mo­
że - jakimś cudem - okazać się prawowitym spadkobier­
cą, to nic dziwnego, że kula lub stryczek dla przyrodnie­
go brata wydawały mu się najlepszym rozwiązaniem. 

Głupio ryzykował, dobrowolnie włażąc Grahamowi 

w łapy! Ale szmaragdy były jego własnością i pragnął je 

odzyskać. Zależało mu też na tajemniczym „dowodzie", 
ukrytym rzekomo w klejnotach. 

Babcia zawsze zapewniała, że jej Nina nie była nigdy 

niczyją kochanką. Wiadomo jednak, jak macierzyńska 
miłość zaślepia... toteż Julian odnosił się sceptycznie do 
tych zapewnień. Jednak wkrótce po śmierci starego lor­
da otrzymał anonimowy list, zwierający tylko te słowa: 
„Dowód znajduje się w szmaragdach". 

48 

Julian nie miał pojęcia, kto przysłał mu tę wiadomość 

i co ona dokładnie znaczyła. O szmaragdach oczywiście 
wiedział. Karmiono go tą opowieścią niemal codziennie 
do chwili śmierci babki. Miał wówczas osiem lat. 

Szmaragdy należały do bardzo rozgałęzionego cygań­

skiego rodu Rachminovów, którego naczelnikiem był je­
go dziadek. Nikt dokładnie nie wiedział, jakim sposobem 

wędrowne plemię weszło w posiadanie takiego skarbu, 

ale Julian, dobrze znając swych pobratymców, miał pew­
ne podejrzenia. Kiedy jego matka, Nina, uciekła z hrabi-
czem, zabrała ze sobą szmaragdy - prawdopodobnie, by 

wnieść mu je w posagu. Po kilku miesiącach wróciła w za­

awansowanej ciąży, bez klejnotów. Zmarła, wydając na 
świat Juliana. 

Babcia zawsze zapewniała go, że hrabia Ridley wziął 

od cygańskiej dziewczyny co chciał, a potem ją wygnał, 
gdyż wstydził się nisko urodzonej żony. Szmaragdy jed­
nak zatrzymał. Po śmierci babki Julian przekonał się, że 
sprawa istotnie tak się przedstawiała. 

Jeden z wujów zaprowadził chłopca do Gordon Hall. 

Był wtedy wysokim, krzepkim ośmiolatkiem z szopą 
czarnych włosów i chmurną miną. Trudno było odgad­
nąć, że idąc na spotkanie ze swym szlachetnie urodzo­
nym ojcem dziecko odczuwa lęk i pragnie jego miłości. 
Wuj próbował wymienić Juliana wraz ze świadczącymi 
o jego pochodzeniu dokumentami na rodzinne szmarag­
dy. Hrabia Ridley wyraził zgodę, wyjął klejnoty z tej sa­
mej skrytki w bibliotece, w której Julian znalazł je po 
latach. Po dokonaniu transakcji wuj pospiesznie wy­
szedł, zostawiając Juliana na lasce ojca. 

Hrabia spojrzał na dziecko jak na jakiegoś wstrętne­

go robaka, zadzwonił na służącego i kazał zabrać chłop­
ca do stajni, póki nie znajdzie się dla niego „jakieś miej­
sce". Po sześciu dniach stajenny odwiózł Juliana do Lon-

49 

dynu i oddał jako chłopca okrętowego na jeden ze stat­
ków Królewskiej Marynarki. Było to istne piekło: bito 
go prawie codziennie, nieustannie dręczyła go też mor­

ska choroba. Ciągnęło się to dwa lata. Dziesięcioletni Ju­
lian, który wrócił do Anglii, w niczym nie przypominał 
żółtodzioba, który ją opuścił. 

Wspominając tę katorgę, Julian zdumiewał się, że zdo­

łał ją przeżyć. Drugi chłopiec okrętowy na tym samym 
statku, noszącym nazwę „Sweet Anne", miał mniej 
szczęścia. Zapewne ci, którzy zgotowali mu taki los, są­
dzili, że i on umrze. Po latach Julian dowiedział się, że 
jego wuja zamordowano w pobliżu Gordon Hall tego sa­
mego dnia, gdy wyszedł stamtąd ze szmaragdami. Przy 
zwłokach nie znaleziono żadnych klejnotów. 

Jakimś cudem szmaragdy trafiły z powrotem do Gor­

don Hall. Nie było wystarczających dowodów, by oskar­
żyć hrabiego Ridleya przed sądem, ale Julian nie miał 
żadnych wątpliwości: ojciec nasłał morderców na jego 
wuja, a i jego usiłował pozbyć się raz na zawsze. 

Minęło jednak dwadzieścia pięć lat, a Julian był nadal 

żywy i cały (nie licząc rozbitej głowy), podczas gdy ko­
chający tatuś gnił już w grobie. Istnieje widać na świecie 
jakaś sprawiedliwość! 

Nie da za wygraną, póki nie odzyska szmaragdów, któ­

re słusznie mu się należą, i nie odszuka dowodu, który rze­
komo znajdował się razem z nimi. Gdyby nie był takim 
durniem i nie pozwolił, by zielonooka diablica zwiodła go 
swoim niewinnym wyglądem, w tej chwili miałby już 
klejnoty w kieszeni! Ale otulił ją własną peleryną w przy­
stępie niemądrej rycerskości i musiał teraz płacić za swą 
głupotę: jego szmaragdy pozostały w Gordon Hall! Gra­
ham teraz pewnie wiwatuje z powodu porażki brata, a 

w przyszłości będzie troskliwie strzegł klejnotów! 

Julian poprzysiągł sobie, że je odzyska. Za wszelką cenę! 

50 

Dzisiejsze wydarzenia pokrzyżowały mu szyki, ale go 

nie powstrzymały. Nic go nie powstrzyma - chyba tyl­
ko śmierć. 

8 

Dwa miesiące później Anna stała na pokładzie statku 

„India Princess", przyglądając się, jak wyspy Mostu Ada­
ma, archipelagu rozciągającego się od południowo-
-wschodniego wybrzeża Indii aż do Cejlonu, przemyka­
ją jedna po drugiej za burtą statku. Wciągnęła głęboko 
powietrze, upajając się niepowtarzalnym aromatem tro­
pików, wonią bogatą i ciężką; składały się na nią zapachy 

egzotycznych kwiatów, korzennych przypraw i butwie-

jących roślin. Ta właśnie woń oraz nieustanna spiekota 
upewniły Annę niezbicie, że wraca nareszcie do domu. 

Zdumiewające: ona - Angielka z urodzenia i wycho­

wania - uznała za swój prawdziwy dom tę zieloną wy­

spę na szafirowym oceanie! Jednak najszczęśliwsze dni 
swojego życia spędziła w tej właśnie egzotycznej scene­
rii. Tutaj urodziła się jej córeczka. Tu również zmarł 

Paul... Jego mogiła na pagórku za Big House w Srinaga-
rze zdawała się przyzywać Annę. 

- Mamo, czy spotkamy tu znów tatusia? 
Cienki głosik przypomniał Annie o obecności Chel­

sea, która stała tuż obok, czepiając się kurczowo jej rę­
ki. Spoglądając na swą córeczkę z grubym, lnianym war­
koczykiem na plecach, z wielkimi, jasnobłękitnymi 
oczkami, patrzącymi teraz tak poważnie, Anna poczuła, 
że wzbiera w jej sercu miłość. Jakże kochała to dziecko! 
Była pewna, że postępuje słusznie, wioząc znów Chel-

51 

sea do jej prawdziwego domu. Nawet z narażeniem wła­
snej nieśmiertelnej duszy! 

- Tatuś jest w niebie, kochanie, wiesz przecież. 
Anna starała się mówić rzeczowym tonem. Były sobie 

z Chelsea ogromnie bliskie, ale Paul uwielbiał swą sre-
brzystowłosą dziewuszkę i to on był królem jej dziecię­
cego światka. Po śmierci męża najtrudniejsza okazała się 
dla Anny konieczność powiadomienia córeczki, że jej 
ukochany tatuś odszedł i nigdy już nie wróci. Od tego 
momentu Chelsea z rozchichotanej, rozbrykanej dziew­
czynki przeobraziła się w poważne, przedwcześnie doj­
rzałe dziecko - i takim pozostała do dziś. Uśmiechała się 
rzadko, a jej śmiechu Anna nie słyszała ani razu, odkąd 
Paula złożono do grobu. 

- A Kirti? 
Na to pytanie Anna odpowiedziała z większą łatwo­

ścią. Kirti była to ayah, tubylcza niańka. Opiekowała się 
małą od urodzenia. I Chelsea, i Anna przeżyły bardzo 
boleśnie rozstanie z Kirti, ale pieniądze, przysłane przez 
Grahama na ich podróż do Anglii, nie wystarczyły na 
kupno biletu dla niemłodej Tamilki. Anna prawdopo­
dobnie i tak nie zabrałaby Kirti do Anglii, ona stanowi­
ła cząstkę Cejlonu, podobnie jak kamienna statua Bud­
dy z Anuradhapura. Stojącego tam od wieków posągu 
nie można było wyobrazić sobie w innym otoczeniu; 
z Kirti rzecz miała się podobnie. Gdy nadeszła chwila 
rozstania z Chelsea, Kirti, zakrywszy głowę sari, z gło­
śnym płaczem odeszła od „swego dzieciątka". Anna nie 
miała wątpliwości, że Tamilka uzna ich powrót na Cej­
lon za dar litościwych bogów. 

- Nie zastaniemy teraz Kirti w Big House, ale gdy tyl­

ko się dowie, że znów tam mieszkamy, z pewnością za­
raz przybiegnie. 

- Bardzo mi było smutno bez Kirti. 

52 

- Wiem, złotko. Mnie także jej brakowało. 
- No, no, moja panno! Przestań zasypywać biedną 

mamusię pytaniami! Powiedz mi lepiej, czy umyłaś po­
rządnie buzię, jak wypada młodej damie? 

Srogi głos należał do Ruby Fisher, przystojnej, okazałej 

niewiasty w średnim wieku. Do niej właśnie zwróciła się 

Anna o pomoc, gdy skoro świt po nocnej wizycie włamy­
wacza uciekła z Gordon Hall. Ruby była ongiś londyńską 

prostytutką, której się poszczęściło: wyszła za jednego ze 
swych klientów, rolnika-dzierżawcę z parafii ojca Anny. 

John Fisher był nie tylko pracowity, ale i pobożny, toteż 

co niedziela prowadzał swą żonę do kościoła. Słabość Ru­
by do krzykliwych strojów i wulgarnych powiedzonek wy­

wołała zgorszenie w parafii. 

Choć członkowie zboru skłonni byli wykluczyć ze 

swego grona grzeszną przybłędę, proboszcz darzył ją 
niezmienną przyjaźnią i Ruby nigdy tego nie zapomnia­
ła. Była niezłomnie lojalna wobec tych, którzy okazali 
jej odrobinę serca (a znalazło się takich niewielu!), da­
rzyła więc ogromną sympatią i pastora, i Annę. 

Pouczenia Ruby, która usiłowała wpoić „biednej sie­

rotce" choć trochę życiowej mądrości, niekiedy gorszy­
ły, niekiedy zaś bawiły poczciwego proboszcza. Jednak 
między jego córką i Ruby wytworzyła się więź, która 
przetrwała wszystko. Istniała także wówczas, gdy Anna 

wyszła za Paula i wyjechała z nim na Cejlon. Wtedy pi­

sywała niezbyt często, ale regularnie do swej przyjaciół­
ki. Dobrze wiedziała, że spośród wszystkich jej znajo­
mych tylko Ruby nie zgorszy się kradzieżą szmaragdów. 
Poza tym jedynie Ruby mogła doradzić, jak wymienić 
klejnoty na niezbędną w obecnej sytuacji gotówkę. Gdy­
by nie to, że przyjaciółka od wielu lat po śmierci męża 

ledwie wiązała koniec z końcem i gnieździła się w malut­
kim wynajętym pokoiku w podejrzanej dzielnicy Londy-

53 

nu, Anna od razu uciekłaby od Grahama prosto do niej. 

Jednak egzystencja w podobnym otoczeniu z pewnością 

nie wyszłaby na dobre Chelsea, a resztka pieniędzy po 
mężu wystarczała Ruby zaledwie na własne utrzymanie; 
na pewno nie wyżyłyby z niej we trójkę. 

Anna ze zmęczoną, głodną Chelsea i ze szmaragdami, 

zaszytymi bezpiecznie w podszewkę płaszcza, po dwu­
dniowej męczącej podróży dyliżansem, a następnie do­
rożką, zjawiła się nieoczekiwanie na progu Ruby. Przyja­
ciółka w pierwszej chwili osłupiała, potem przyjęła gości 
z otwartymi ramionami. Chelsea była zbyt wyczerpana, 
by okazywać zwykłą rezerwę wobec obcych, i pozwoli­
ła, by Ruby położyła ją do łóżka, podczas gdy Anna po­
krzepiała się herbatą. Gdy dziecko usnęło, przyjaciółka 
siadła obok Anny i wysłuchała uważnie jej opowieści 
o ostatnich wydarzeniach. Rozśmieszył Ruby liścik, któ­
ry Anna zostawiła Grahamowi. Oznajmiała w nim szwa­
growi, że woli zginąć z głodu wraz z dzieckiem, choćby 

w rynsztoku, niż zostać jego kochanką. Kradzieżą klej­

notów Ruby się bynajmniej nie zgorszyła, wręcz jej przy-
klasnęła. Okazała się też niebywale obrotna; nie minął 
dzień, a przy pomocy jakiegoś znajomka sprzedała bran­
soletkę. Całego unikalnego kompletu nie sposób było 
sprzedać, nie budząc niepotrzebnej ciekawości. Za ową 
błyskotkę uzyskała ogromną sumę; Anna nie przypusz­
czała, że cacko jest aż tyle warte! Kiedy chciała wręczyć 
Ruby część pieniędzy, ta odmówiła z oburzeniem. Popro­
siła, by zamiast tego Anna i Chelsea zabrały ją ze sobą 
na Cejlon. Co ją w końcu trzymało w Anglii po śmierci 

Johna?! A poza tym kto będzie się opiekował Anną i jej 

córeczką w tym pogańskim kraju? Nie dadzą sobie prze­
cież rady, biedne niewiniątka! 

W trakcie podróży Anna setki razy dziękowała łaska­

wym losom za obecność Ruby. Nieustępliwość przyja-

54 

ciółki i jej niewyparzony język czyniły cuda, gdy przyszło 
staczać boje z agentami przewozowymi i bezczelnymi 
marynarzami. Chelsea bardzo polubiła nową opiekunkę, 
Annie zaś towarzystwo Ruby dodawało odwagi. Cóż to 
za ulga mieć obok siebie inną dorosłą osobę, która pomo­
że rozwiązać problemy, nieuchronne podczas podróży 
trzech samotnych kobiet w tak odległe strony jak Cejlon! 

Jak często mawiał ojciec Anny: drogi Pańskie są nie­

zbadane. Kto by pomyślał, że ufarbowana na rudo daw­
na córa Koryntu stanie się pewnego dnia aniołem opie­
kuńczym wychowanej pod kloszem pastorówny? 

- Biedne maleństwo! - powiedziała cicho Ruby, pa­

trząc za Chelsea, która ze skruszoną minką pobiegła 
umyć buzię. Anna uśmiechnęła się do przyjaciółki. Na­

wet jeśli jej szkarłatna jedwabna suknia była nieco krzy­

kliwa, zwłaszcza w zestawieniu z nieprawdopodobnym 
pomarańczowym odcieniem włosów, jakież to miało 
znaczenie wobec nieocenionych skarbów jej dobroci? 

- Bardziej słucha ciebie niż mnie. 
- Bo jej tak nie rozpieszczam! Jesteś za miękka, An­

no, nie tylko dla Chelsea, ale dla każdego! Wypisz-wy-
maluj jak twój tata. - Ruby przerwała, by ochłodzić spo­
coną twarz prześlicznym wachlarzem z rzeźbionej kości 
słoniowej. Przed dwoma tygodniami ofiarował go jej 

wraz z mnóstwem komplementów jeden z marynarzy. 

Anna nie była pewna, czym sobie Ruby zasłużyła na po­
dobny dar, i wolała w to nie wnikać. Ruby zawsze mia­
ła słabość do mężczyzn, a oni przepadali za nią. Anna 
powstrzymała się od dalszych dociekań. 

- Boziu, ale praży! - Ruby oparła się o burtę, porusza­

jąc wachlarzem tak energicznie, że podmuch dolatywał 
do Anny. Przyjaciółka miała słuszność: było bardzo go­
rąco mimo silnego wschodniego wiatru. Pot perlił się 
również na czole Anny i osiadał nad jej górną wargą. Ża-

55 

łobna suknia z długimi rękawami kleiła się nieprzyjem­
nie do ciała. Jednak oprócz wachlarza nie było na to żad­
nej rady, a pod pokładem panowała jeszcze większa du­
chota. Anna łudziła się, że lata spędzone na Cejlonie 
uodporniły ją na ten bezlitosny żar, ale minie widać tro­
chę czasu, nim znów do niego przywyknie po angiel­

skich chłodach. 

- W porze monsunów ochłodzi się. 
- Daj Boże! Człowiek czuje się jak na patelni! - Ruby 

odwróciła się i popatrzyła z westchnieniem na bezchmur­
ny horyzont. - Kapitan Rob powiada, że zawiniemy do 
portu jutro przed nocą. 

„Kapitan Rob" - bardzo dystyngowany siwowłosy dżen­

telmen - zaliczał się do pokaźnego grona wielbicieli Ruby. 

Anna wolała nie wiedzieć, czy znajomość tych dwojga wy­

kraczała poza granice niewinnego flirtu. W każdym razie 
„pierwszy po Bogu" był dla wszystkich na pokładzie - z wy­
jątkiem Ruby - kapitanem Marshallem. 

- Cudownie! Nie mogę się doczekać chwili, gdy opu­

ścimy statek. Mam wrażenie, że podróżujemy od Bóg 

wie ilu miesięcy. 

- Mniej by ci się dłużyło, gdybyś zainteresowała się 

którymś z tych krzepkich facetów, co na ciebie zerkają! 

Anna westchnęła. Dyskutowały na ten temat dziesiąt­

ki razy, ale Ruby trwała uparcie przy swoim. 

- Jestem wdową, zapomniałaś? - spytała Anna. - Mia­

łam męża, urodziłam mu dziecko. Mężczyźni już mnie 
nie interesują. 

Ruby zmarszczyła nos z dezaprobatą. 
- W głowie się nie mieści, żeby taka ładna, młoda dzie­

wuszka nie interesowała się chłopami! 

- Nawet rok nie minął od śmierci Paula! 
- Jak człowiek spadnie z konia, najlepiej od razu wsko­

czyć znowu na siodło. 

56 

- Małżeństwo to nie konna przejażdżka! 
- Kto mówi o małżeństwie?! Radzę ci tylko użyć trosz­

kę życia! Zabaw się. A z kim się lepiej zabawisz, jak nie 
z chłopem?! 

- Jesteś bezwstydna, Ruby! - Po ustach Anny prze­

mknął uśmiech. 

Przyjaciółka potrząsnęła głową. 
- Nie bezwstydna. Po prostu szczera! No, przyznaj 

się: czy naprawdę ani jeden z tych facetów nie spodobał 

ci się na tyle, żebyś główkowała, jakby to było, gdyby 
cię objął, pocałował... 

- Ruby! - rzuciła Anna z oburzeniem, ale zaraz po tych 

słowach przed oczyma znów stanął jej niezwykle żywy 

obraz, który od tygodni nękał ją w snach: ciemnowłosy 
przystojny włamywacz pochyla się, jego wargi dotyka­
ją jej warg, a jego ręce jej piersi i bioder... Z ogromnym 

wysiłkiem Anna odpędziła natrętne wspomnienie. - Po­
wtarzam ci raz jeszcze: nic mnie nie obchodzą mężczyź­

ni... przynajmniej w tej chwili! 

Ruby otwierała już usta, by zaprotestować, przeszko­

dziło jej jednak pojawienie się drobnej postaci, która sta­
tecznie zmierzała ku nim. 

- Umyłam buzię. 
Chelsea wróciła z twarzyczką wyszorowaną do poły­

sku. Anna, rada z przerwania dyskusji o mężczyznach, 
uśmiechnęła się do dziewczynki. Ruby też. 

- Naprawdę się postarałaś! - Anna przejechała palcem 

po chłodnym policzku córki i położyła dłoń na jedwa­
bistej główce. - Nosek ci się zaczerwienił. Powinnaś wło­
żyć kapelusz. 

- Och, mamusiu, zupełnie zapomniałam! - Wyraźny 

niepokój Chelsea z powodu tak drobnego uchybienia 
sprawił, że Annie ścisnęło się serce. Dziecko zawsze by­
ło dobre i posłuszne, ale od śmierci Paula wprost choro-

57 

bliwie lękało się sprawić matce najdrobniejszą nawet 
przykrość. Martwiło to Annę, ale nie wiedziała, jak te­
mu zaradzić. 

- Nic nie szkodzi, ptaszku! Pójdziemy we dwie do ka­

juty po kapelusz, i tyle. 

- A może zajrzymy na pokład sterowy sprawdzić, co 

porabia kapitan Rob? - zaproponowała Ruby, widząc ból 
na twarzy przyjaciółki. - Zawiesili tam płócienny dach, 
więc obejdziesz się bez kapelusza. Kto wie, może kapitan 
pozwoli ci stanąć przy sterze... Miałabyś ochotę? 

- Myślisz, że pozwoli? - Chelsea zrobiła wielkie oczy 

na samą myśl o podobnej atrakcji. Nad głową córeczki 
Anna uśmiechnęła się z wdzięcznością do przyjaciółki. 

- Chodźmy, to się przekonamy! - Ruby mrugnęła do 

Anny i biorąc małą za rączkę, ruszyła na pokład stero­
wy. - Tylko uważaj, żebyś nas nie wpakowała na przy­

brzeżne skały! 

- Ależ skąd! Przecież tu nigdzie nie ma lądu! - wy­

krzyknęła Chelsea. 

Zgodnie z zapowiedzią kapitana Marshalla „India Prin­

cess" stanęła na redzie w Kolombo, głównym porcie han­
dlowym Cejlonu, następnego dnia przed zachodem słońca. 
Była jednym z licznych statków, różniących się znacznie 

rozmiarami i wyglądem, które przywoziły pasażerów lub 

wywoziły herbatę i cynamon, stanowiących podstawę eks­

portu wyspy. Na całej powierzchni chyboczącego się, drew­
nianego molo panował ożywiony ruch. Wszędzie kręcili się 

mali chłopcy, żebrząc u nowo przybyłych i kradnąc to, cze­
go nie zdołali użebrać. Kulisi w dziwacznych kapeluszach 
dreptali we wszystkie strony, dźwigając na plecach ciężary 
wszelkiego rodzaju. Dobrze urodzone kobiety, spowite 

w białe zasłony i luźne szaty, przemykały się wśród prze­

kupniów i majtków o schrypniętych głosach; niektórzy 

58 

z nich gapili się na nie ku wyrażanemu głośno oburzeniu 

towarzyszącej owym damom służby. Kobiety z niższej ka­
sty, których jedwabiste, czarne włosy nie były zasłonięte, 

zaczepiano nie tylko spojrzeniami. Wśród ruchliwego tłu­

mu dostojnie stąpali mnisi w szatach koloru szafiru. Mimo 

że słońce już zachodziło, upał dawał się we znaki. Rytual­
ne pienia wyznawców Buddy dolatywały przez wodę do 

pasażerów statku wraz z gorzkawą wonią kadzidła, tak cha­
rakterystyczną dla tej wyspy. Wciągając w płuca przesyco­

ne egzotycznymi zapachami powietrze, Anna po raz pierw­
szy od dawna poczuła się naprawdę w domu. 

Po ośmiu tygodniach, spędzonych w ciasnej pływają­

cej klatce, Anna marzyła o tym, by zejść wreszcie na ląd. 
Czterdziestu kilku innych pasażerów wyczekiwało tego 
równie niecierpliwie, ale kapitan Marshall był nieugięty. 
Przybiją do brzegu dopiero nazajutrz rano, w porze przy­
pływu. Wobec tego Anna wraz z resztą podróżnych mu­
siała spędzić jeszcze jedną noc na statku, wpatrując się 
tęsknie w doskonale widoczne po drugiej stronie niewiel­
kiej zatoki kopuły meczetów i dachy świątyń buddyj­
skich, górujące nad panoramą miasta. 

Gdy stała przy burcie, przyglądając się, jak nad Kolom-

bo zapada mrok, nawiedziło ją bolesne wspomnienie dnia, 
gdy po raz pierwszy ujrzała to miasto z pokładu statku. 
Obok niej stał wówczas Paul. Byli małżeństwem dopiero 
od dwóch miesięcy. Obejmował ją w talii i wpatrywali się 
oboje jak urzeczeni w egzotyczny widok, rozpościerający 
się przed nimi. Anna lękała się nieco czekającego ich no­

wego życia. Paul nadrabiał miną, ale również odczuwał nie­

pokój. Całkiem słusznie, jak się okazało: tu, na Cejlonie, 
znalazł swój grób. Gdyby w ów jasny, wrześniowy wieczór 
przed laty byli świadomi grożącej im tragedii, następnym 
statkiem wróciliby do Anglii! Niczego jednak, oczywiście, 

nie przeczuwali... 

59 

Próżne żale nic nie pomogą! skarciła się w myślach 

Anna. Musi pozbierać odłamki swego życia i ułożyć je 

na nowo, dla siebie i Chelsea. 

Uniosła głowę i odwróciwszy się plecami do wspo­

mnień i do panoramy miasta, zeszła pod pokład. 

9 

Sytuacja Juliana była zgoła odmienna: przez dwa mie­

siące odbywał ciężką pokutę za własną głupotę. Ledwie do­
tarł szczęśliwie do swego eleganckiego mieszkania w Lon­
dynie, znalazł się pod kluczem. Sądząc, że będzie całkiem 
bezpieczny, umknąwszy poza zasięg łap Grahama i jego 
służalców, Julian po przyjeździe do stolicy nie zadbał o za­
pewnienie sobie odpowiedniej kryjówki. Szmaragdy zosta­
ły przecież w Gordon Hall, a Graham był z pewnością 

w wyśmienitym humorze - znienawidzony brat poniósł 

kolejną porażkę. Ponieważ nie utracił klejnotów, nie bę­
dzie chciał wtajemniczać władz w sprawę, która po roz­
dmuchaniu mogła zmienić się w wielki rodzinny skandal. 
Niestety, Julian pomylił się w swoich rachubach; nieraz 
mu się to w życiu zdarzało. 

Cóż, zmądrzał dopiero po szkodzie! Nie miał pojęcia 

o grożącym niebezpieczeństwie: zbliżył się do swego do­

mu od frontu i właśnie ujmował za klamkę, gdy wokół 
niego rozpętało się piekło. 

- To on! 
- Jesteś aresztowany! 
- Uważajcie, podobno ma broń! 
- Nie ruszaj się, pokrako, bo ci łeb rozwalę! 
Przy pierwszym okrzyku Julian odwrócił się raptownie. 

60 

Przy ostatnim zamarł z rękami wzniesionymi w górę i pu­
stymi dłońmi. Czterej mężczyźni, którzy wyskoczyli jak 
króliki z krzewów po drugiej stronie ulicy, choć wygląda­
li idiotycznie, byli z pewnością uzbrojeni po zęby. 

- To jakaś pomyłka - zaczął Julian, ale serce mu za­

marło, gdyż rozpoznał w napastnikach agentów z Bow 
Street*. Z samego tylko sposobu trzymania broni domy­
ślił się, że wystarczy, by kichnął, a podziurawią go jak si­
to. Jeden z czwórki skwitował słowa Chase'a prychnię-
ciem. Otoczyli go na schodach z większą ostrożnością, 
niż wymagało tego spokojne zachowanie Juliana. - A jak­
że, pomyłka, ma się rozumieć, szefie! Tylko bez żadnych 
głupstw! Po co ci dziura w tej cacanej główce? 

Obskoczyli go, pochwycili w swoje łapska, skrępowa­

li mu ręce na plecach. Julian nawet nie próbował się opie­
rać. Nic by to nie dało, podobnie jak próba ucieczki. Wi­
dać pomylił się co do Grahama i jego niechęci do wta­
jemniczania postronnych w rodzinne sprawy. 

- Czy mógłbym się dowiedzieć, o co jestem oskarżo­

ny? - Julian zadał to pytanie, choć był pewien, że zna 
już odpowiedź. Wzdrygnął się, poczuwszy chłód meta­
lu na nadgarstkach: założyli mu kajdanki. 

- Obszukaj go, Mick. - Ten, który wypowiedział te 

słowa, był najwidoczniej dowódcą grupy. Inny, zapew­
ne ów Mick, przeciągnął dłońmi po ciele Juliana. Wtedy 
ten pierwszy, ważniejszy, odpowiedział z ironią na py­
tanie aresztowanego: - Dobra, dobra, szefie! Udawaj nie­
winiątko! Każdy z was tak robi. Zostałeś aresztowany za 
kradzież szmaragdów, należących do hrabiego Ridleya. 
Pewnie nie miałeś pojęcia, że ktoś je zwinął, co? 

* Agenci z Bow Street - przedstawiciele londyńskiej policji (przyp. tłum.). 

61 

- Ależ one nie zostały wcale skradzione! - zaprotesto­

wał zdumiony Julian. Jedyną odpowiedzią było pogardli­
we prychnięcie. Obszukujący go mężczyzna wyprosto­
wał się i potrząsnął przecząco głową. 

Wielki Boże, cóż to mogło znaczyć?! Widać Grahamo­

wi nienawiść i gniew padły całkiem na mózg, skoro za­

wiadomił Bow Street o kradzieży, która nie została do­

konana! Czyżby Graham ośmielił się oskarżyć brata 
o kradzież szmaragdów, które nadal pozostawały bez­
piecznie w jego posiadaniu?! 

Jeśli tak było, okazał się o wiele bardziej przebiegły, 

niż Julian się spodziewał. 

Choć, prawdę mówiąc, gdyby Graham miał choć cień 

podejrzenia, że poszukiwany przez Juliana od tak dawna 
dowód, iż jest ślubnym synem i legalnym spadkobiercą, 

wiąże się w jakiś sposób ze szmaragdami, to osobiście 

skruszyłby klejnoty na pył mimo ich ogromnej wartości, 
żeby nie wpadły w ręce znienawidzonego przyrodniego 
brata. Graham nie cofnąłby się przed niczym, byle tylko 
utrzymać nazwisko, tytuł i majątek, które przeszłyby na 

Juliana w wypadku stwierdzenia jego legalnego pierwo-

rództwa. Przed niczym! powtarzał sobie w duchu Julian 

w drodze do więzienia Newgate. Z morderstwem włącz­

nie. Konkretnie: z bratobójstwem. 

W chwili gdy Anna dotarła do Kolombo, Julian był nie­

mal tak samo wyzuty z człowieczeństwa jak pozostali 
mieszkańcy Newgate. Krzyki, rozbrzmiewające nieustan­
nie w wilgotnych celach, mogły równie dobrze wydoby­

wać się z jego gardła, jak z ust innego z pokutujących tam 
potępieńców. Odziany w łachmany, brudny, cuchnący 

i zgłodniały, przemyśliwał nad schwytaniem i pożarciem 
jednego ze szczurów, od których się tam roiło. Najmniej 
dokuczało mu pragnienie, gdyż po ścianach nieustannie 

ciekły strużki wody. Z początku Julian brzydził się przy-

62 

tknąć język do brudnego kamienia, ale po tygodniu czy­
nił to bez wahania. Przysiągł sobie, że nie cofnie się przed 
niczym, co pomoże mu utrzymać się przy życiu. 

Z początku był przeświadczony, że szmaragdy nadal 

pozostają bezpieczne w posiadaniu Grahama, który wy­
korzystał nieudaną próbę kradzieży, by pozbyć się wro­
ga. Wkrótce jednak przekonał się o swej pomyłce. Trzy 
dni po przybyciu Juliana do Newgate w drzwiach celi 
stanął dozorca więzienny i wywołał go po nazwisku. Nie 
znając jeszcze panujących tu obyczajów, Chase żywo 
odpowiedział na wezwanie. Może stwierdzono, że to 
okropna pomyłka i zostanie uwolniony? 

Ależ był naiwny! Dotarł pod strażą do małej izdebki 

w samym sercu więzienia. Nawet drzwi były tu kamien­

ne. Przykuto go twarzą do ściany i rozebrano do pasa 

w niezwykle prosty sposób - zrywając mu jednym szarp­

nięciem koszulę z grzbietu. 

Niemal w tej samej chwili, gdy dotarło do niego, że 

nie mają zamiaru go wypuścić, rozległ się za nim głos, 
na którego dźwięk przeszły go ciarki. 

- No, cygański bękarcie! Masz wreszcie to, na co za­

służyłeś! 

Graham. Julian rozpoznał go, jeszcze zanim odwrócił 

głowę i dostrzegł jednym okiem. 

- Witaj, braciszku! - Mimo coraz silniejszego przeczu­

cia, że to się źle skończy, Julian rzucił te słowa drwiącym 
tonem. Bezczelność była teraz jedyną jego bronią. 

- Nie waż się tak do mnie mówić! 
Graham skinął na kogoś - Julian przypuszczał, że był 

to jeden z dozorców więziennych, znajdował się jednak 
poza zasięgiem jego wzroku. Lekki świst zdradził mu, co 
teraz nastąpi; znał dobrze ten dźwięk z czasu pobytu na 
„Sweet Anne". Dziewięciopalczasta dyscyplina. Wzdry­
gnął się, zanim jeszcze rzemień ugodził go w plecy. 

63 

Nie krzyknął ani razu, choć piekące uderzenia spada­

ły na jego barki i rozdzierały mu ciało. Graham zawsze 
czuł do niego nienawiść; Julian nie da mu tej satysfakcji, 
by mógł nim na dodatek pogardzać. 

Choćby go mieli zatłuc na śmierć, nie okaże słabości 

przed młodszym bratem, który uparł się zostać jego 
śmiertelnym wrogiem. 

- Musisz mi zwrócić szmaragdy! Gdzie one są? - W gło­

sie Grahama brzmiał triumf. 

Ależ się musiał cieszyć ze swej przewagi! Kiedy widzie­

li się ostatnio, Julian miał dwadzieścia cztery lata, a Gra­
ham dwadzieścia. Ich drogi skrzyżowały się pewnej zimo­

wej nocy w jednej z londyńskich osławionych jaskiń gry. 

Graham z grupą swoich przyjaciół, złotych młodzieńców, 
zapuścił się do podejrzanej dzielnicy w poszukiwaniu sil­
nych wrażeń. Znalazł je, a jakże! Julian był właścicielem 
tej właśnie spelunki i dostrzegł braciszka przy jednym ze 
stołów. Rozdający tam karty wyjątkowo lubił obdzierać 
do gołego frajerów. Z osobliwą, bolesną satysfakcją Julian 
przyglądał się, jak Graham traci na jedną kartę sumkę, 
która jemu samemu wystarczyłaby na rok wygodnego ży­
cia. Jeszcze bardziej ucieszył się, kiedy brat - nieźle już 
podpity i nie umiejący przegrywać - zerwał się z rykiem 
ze swego miejsca i wywrócił stół. 

Kilku wykidajłów, którzy pilnowali porządku w loka­

lu, natychmiast pochwyciło Grahama. Julian zaczekał, aż 
przyłożyli mu parę razy na pamiątkę, po czym kazał im 
przestać. 

- Puśćcie go - polecił, nie podnosząc głosu. 
Oczy Grahama pobiegły w kierunku mówiącego 

i zwęziły się, gdy rozpoznał brata. Twarz o tępych ry­
sach, już zaczerwieniona od alkoholu, pokraśniała jesz­
cze bardziej. 

- Mogłem się domyślić, że to ty kierujesz podobną spe-

64 

luną! - W głosie Grahama nienawiść mieszała się z po­
gardą. 

Julian roześmiał się, nie był to jednak 'wesoły śmiech. 

- Coś ci się poplątało, braciszku. To ja powinienem 

był się spodziewać, że tu trafisz! Odwiedzają ten lokal 
wyłącznie durnie, którzy mają więcej forsy niż rozumu. 

- Masz czelność nazywać mnie durniem, ty cygański 

pomiocie?! 

Rozwścieczony Graham rzucił się na niego, a Julian 

z prawdziwą przyjemnością zwalił go z nóg, a potem ka­
zał swoim ludziom wyrzucić na ulicę. 

Teraz w Newgate role się odwróciły i Graham mógł 

się odegrać z nawiązką. 

- Pytam raz jeszcze: gdzie szmaragdy? 
- Nie mam pojęcia - odparł zgodnie z prawdą Julian. 

Spuścili mu straszliwe lanie. Następne było jeszcze 

gorsze. Graham był przekonany, że Julian ukradł szma­
ragdy i zdołał je gdzieś ukryć, nim go schwytano. Zale­
żało mu na odzyskaniu klejnotów prawie tak samo, jak 
na śmierci przyrodniego brata. 

Właśnie dlatego Julian nie puścił pary z ust podczas 

żadnego z często powtarzających się „przesłuchań". Mil­
czeniem kupił sobie - tak przynajmniej sądził - mniej 
więcej miesiąc życia, gdyż Graham próbował torturami 
wydusić z niego informację o miejscu ukrycia klejnotów. 
Teraz jednak życie Juliana dobiegało końca. Jutro mieli 
go powiesić. 

Wszystko przez tego fałszywego aniołka, przez to 

chuchro, które (jak wydedukował) zwinęło szmaragdy 
zręczniej od niego! Z jakąż rozkoszą objąłby tę smukłą 
białą szyjkę i wycisnął z niej ostatni dech! 

Wpakował się przez tę dziewuchę w niezłe tarapaty! 

Dokładnie przemyślał sprawę - czasu na myślenie teraz 
mu nie brakowało. Wniosek był jasny: jeżeli ani on, ani 

65 

Graham nie mieli tych klejnotów, musiała je podwędzić 

ta diablica! Ciągle prześladowała go myśl, że już ją gdzieś 
spotkał. Przypominał sobie wszystkich nieletnich kie­
szonkowców i złodziei, którzy buszowali po ulicach 
Londynu, podczas gdy on, mniej więcej o dziesięć lat od 

nich starszy, zdobył już pewną pozycję. Te rozmyślania 
nic mu jednak nie dały i doszedł do wniosku, że jeśli kie­

dykolwiek zetknął się z tą małą, to nie występowała ona 
w roli złodziejskiej praktykantki. 

A jednak była niewątpliwie złodziejką! Miała przecież 

na sobie pelerynę, w której kieszeni ukrył szmaragdy. 

W pewnym sensie Julianowi zaimponował spryt dziew­
czyny: to był doskonały pomysł! Tylko niezwykle cwana 
cizia mogła od razu się połapać, że wystarczy trzymać bu­
zię na kłódkę i zwiać ze skarbem, a konsekwencje ponie­
sie niedoszły złodziej! 

Gdyby jednak Julian wyjawił Grahamowi prawdę, nic 

by na tym nie skorzystał, a nawet przyspieszył własną 
śmierć. W czeluściach Newgate, gdzie zamknięto Juliana, 
sprawa była śmiesznie łatwa; królowała tu forsa, nie spra­

wiedliwość. Za pieniądze można było zapewnić komuś 

całkiem wygodne życie albo przyspieszyć czyjąś śmierć. 

Julian podejrzewał, że Graham dal temu i owemu 

w łapę, by uzyskać dla niego wyrok śmierci zamiast de­

portacji, na którą przeważnie skazywano złodziei. Ale 
braciszek sam źle na tym wyszedł: wyrok miano wyko­
nać, zanim dowiedział się, gdzie ukryto klejnoty. Gra­
ham musiał nieźle zgrzytać zębami, choć perspektywa 
pozbycia się raz na zawsze znienawidzonego brata była 
pewnie dla niego dużą pociechą. Tak czy inaczej, hrabia 
nie wydal ani grosza, by opóźnić termin egzekucji. 

Przynajmniej to dobre, że mała jędza nie zwróciła 

klejnotów Grahamowi! Przy odrobinie szczęścia nie 

wpadną w łapy braciszka ani kamyki, ani rzekomo zwią-

66 

zany z nimi dowód, zanim Julian znajdzie jakiś sposób 
odzyskania ich. 

Oczywiście, były to tylko pobożne życzenia. Jego sy­

tuacja przedstawiała się coraz paskudniej. Pozostało mu 
zaledwie sześć czy siedem godzin, żeby wymigać się od 
stryczka. Dowody przeciwko niemu, mimo braku szma­
ragdów, były przytłaczające. Osądzono go pospiesznie, 
skazano od ręki i bez litości. O świcie mieli go powiesić 
na niewielkim wewnętrznym dziedzińcu w Newgate; nie 
uznali nawet za stosowne przewieźć go w tym celu do 

Tyburn, co dawało ostatnią szansę ucieczki. 

W duszy Juliana dominował gniew. Wściekły gniew, 

który pokonał w nim nawet strach. 

Julian Chase był wściekły, gdyż musiał znieść hańbę 

aresztowania, ból i poniżenie tortur, strach przed śmier­
cią - za kradzież, której nie udało mu się popełnić! 

A tymczasem ta zielonooka oszustka, ta czarownica, 

zwiała bez przeszkód ze szmaragdami. A wiedział o tym 

wyłącznie on! 

Niezła sztuczka, należą się jej gratulacje! 
Chętnie sam by jej pogratulował i dodał jeszcze coś na 

pamiątkę: na przykład potężnego kopa w śliczną dupcię! 

Brzęk kluczy ostrzegł Juliana, że zbliża się dozorca. 

Zdążył tylko oblec twarz w maskę absolutnej obojętno­

ści, a już zamek zazgrzytał i drzwi celi otwarły się. Na­
tychmiast kilkunastu gnieżdżących się w niej nieszczę­

śników cofnęło się od wejścia pod przeciwległą ścianę, 
zasłaniając kąt, w którym przycupnął Julian. 

Była to cela skazańców czekających na egzekucję, 

więc pojawienie się dozorcy więziennego o tak niezwy­

kłej porze wywołało zwierzęcą panikę. Niejednego z ich 
grona już tak wywlekli bez ostrzeżenia - i nie powrócił. 
Powiesili go? Kto wie? Może zamęczyli na śmierć? Mo­
że... Lepiej się nad tym nie zastanawiać. 

67 

Celę przepełniał odór strachu, bijący od towarzyszy 

niedoli Juliana. Był tak silny, że zagłuszał nawet smród 
odchodów, piętrzących się w innym kącie celi, jako że 

więźniom nie zapewniono najprostszych nawet urzą­

dzeń sanitarnych. Z nadejściem dozorcy strach jeszcze 
spotężniał i Julian omal nie zwymiotował. 

- Chase! 
Dobry Boże, nie wezmą go chyba na tortury w ostatnich 

godzinach życia?! Ależ jasne, że tak: potem nie będzie już 
okazji do wydobycia z niego rzekomej tajemnicy. 

Trup niczego im nie powie. 
- Chase! Rusz dupę, do cholery! 

Dozorca, niezwykle wysoki i potężny cockney*, na­

zywał się Shivers, miał sześć i pół stopy wzrostu i trzy­
sta funtów żywej wagi. Julian gotów był się założyć, że 
nikt nie dorównywał temu draniowi podłością, nawet tu, 
gdzie kanalii nie brakowało. 

- Mam iść po ciebie, Chase? - W głosie Shiversa 

brzmiała drwina. 

Julian wzdrygnął się w duchu, ale wstał z niewzruszo­

ną miną. Inni mieszkańcy celi, uspokojeni, że to nie ich 

kolej, odsunęli się już, robiąc przejście do jego kąta. Ju­
lian wyprostował się na całą długość (był, niestety, nie­
co niższy od Shiversa) i poczuł, że bolą go nawet te mię­
śnie, o których istnieniu nie miał pojęcia. 

Na jego twarzy nie było ani śladu strachu, który od­

czuwał. 

*Cockney - rdzenny londyńczyk z najuboższych dzielnic, posłu­
gujący się charakterystyczną gwarą i odznaczający się sprytem 
(przyp. tłum.). 

68 

- Obaj dobrze wiemy, że nigdy byś się nie zdobył na 

podobne ryzyko, co, Shivers? - Julian był pewien, że 
oberwie za taką bezczelność, ale została mu już tylko du­
ma. Nie pozwoli, by go obdarto z niej, tak jak ze wszyst­
kiego innego. 

- Wychodź, cholerny łachmyto! I nie waż się mówić 

do mnie „ty"! 

Kajdany, którymi skuto mu nogi, krępowały ruchy 

Juliana i nie bardzo było go stać na lekki, niedbały krok. 
Jednak nawet za swe niezbyt udane wysiłki oberwał 

mocno po głowie tęgim kijem, z którym Shivers się nie 
rozstawał. 

Choć Julianowi zadźwięczało w uszach, nawet się nie 

skrzywił. Pomyślał z ironią, że zdążył już przywyknąć 
do walenia po głowie. 

- Kto jak kto, ale ty zasługujesz na stryczek... albo 

i ćwiartowanie! Wielka szkoda... Ale mówi się trudno. 
Czego to człowiek nie robi, byle związać koniec z koń­
cem? - Wygłaszając te zagadkowe słowa, Shivers za­
mknął znów celę i odwróciwszy się, pognał przed sobą 

Juliana wąskim korytarzem. Z obu stron rozległy się 

gwizdy i szydercze okrzyki innych nieszczęśników. Ża­
den z nich nie miał słowa współczucia dla współtowa­
rzysza niedoli. 

Shivers popchnął Juliana na lewo, w mroczny koryta­

rzyk. Skazańcowi przyszła do głowy przerażająca myśl: 
może Shivers zamierza zabić go własnymi rękami dla 
czystej przyjemności? 

Po cóż by zapuścił się w ten rzadko używany pasaż? 

Julian napiął mięśnie, nie zważając na ostry ból całego 

ciała. Spodziewał się, że w każdej chwili Shivers zacznie 
go dusić. 

Na końcu korytarza były niewielkie drewniane drzwi. 
- Odwróć się! - rozkazał dozorca. 

69 

Julian, mając się ciągle na baczności, wykonał polecenie. 

Shivers przyklęknął i jednym błyskawicznym ruchem 

otworzył kajdanki na nogach więźnia. Julianowi serce za­
biło szybciej. Zaraz go powieszą, a może... 

Dozorca zdjął mu kajdany z nóg, a potem uwolnił je­

go nadgarstki. 

- Co to... - zaczął Julian podejrzliwie, masując obola­

łe przeguby. 

- Zamknij cholerną jadaczkę! Ktoś cię wykupił - od­

parł Shivers z niemiłym grymasem. - Szkoda, psiajucha! 
Chętnie bym zobaczył, jak dyndasz na stryczku! 

I zanim Julian zdobył się na jakąkolwiek reakcję, do­

zorca otworzył drzwi na oścież. 

Julian ze zdumieniem zobaczył, że drzwi te są osadzo­

ne w potężnym zewnętrznym murze więzienia; za nimi 
był cuchnący rynsztok, pusta alejka - i wolność. Na czar­
nym niebie błyszczały gwiazdy; chłodny wiatr (co praw­
da niosący obrzydliwe zapachy londyńskich slumsów) 
bawił się, niczym frywolna damulka, włosami Juliana. 
Niedawny więzień odruchowo obrócił głowę, by popa­
trzeć na pasaż, który go tu doprowadził. Nierówna, lek­

ko wznosząca się przy końcu korytarza podłoga oraz pa­
nująca w całym przejściu ciemność i wilgoć uprzytom­
niły Julianowi, że przemierzył właśnie jeden z sekret­
nych tuneli podziemnych, których podobno było 

w Newgate co niemiara. 

- Zejdź mi, psiamać, z oczu! - warknął Shivers, wy­

pchnął Juliana na zewnątrz i zatrzasnął drzwi. 

- To ścierwo dobrze radzi, szefie! Okryj się porządnie 

i zmiatamy! 

- Jim! - Julian odwrócił się raptownie i ujrzał swoje­

go stajennego, lokaja i nieodłącznego towarzysza w jed­
nej osobie, który wyłonił się z głębokiej, mrocznej niszy 
u podstawy muru. 

70 

- We własnej osobie. - Jim narzucił pelerynę na ramio­

na Juliana i zawiązał mu ją pod brodą, jakby ten znacznie 

wyższy od niego mężczyzna był nieporadnym dzieckiem. 

Potem ujął go pod ramię i pociągnął alejką w stronę wi­
docznej w głębi ulicy, niemal równie posępnej jak więzie­
nie. Ze spojrzeń, które jego towarzysz rzucał przez ramię, 

Julian wydedukował, że Jim chce jak najprędzej wydobyć 

się z cienia groźnie wznoszących się  m u r ó w Newgate. 

Kiedy już znaleźli się przy końcu alejki, Julian spoj­

rzał na Jima z najwyższym zdumieniem. 

- Jak ci się udało mnie wyciągnąć, u diabła?! - Uświada­

miał sobie coraz wyraźniej, że Jim dokonał niemal cudu. 

- Kosztowało to ładny grosz, żebyś wiedział! Prawdę 

mówiąc, ten bydlak zdarł z nas skórę. Cholernie mu za­
leżało na tym, żebyś dyndał, ale jest pazyrny na forsę. 
W  k o ń c u doszedł do wniosku, że z umarlaka nie wyci­
śnie ani grosza, i to ci ocaliło życie. 

- Shivers może i lubi forsę, ale nie wierzę, by nadsta­

wiał karku dla kilku funtów. Przecież jak rano przyjdą 
po mnie, zobaczą, że nie ma kogo wieszać. Z pewnością 

połapią się, że ten drań maczał palce w mojej ucieczce. 
Płakać po nim nie będę, ale ani chybi powieszą go za­
miast mnie! 

Jim spojrzał na swego chlebodawcę z ukosa. 

-  C h y b a więzienie padło ci na mózg! Mówię przecież: 

wszystko zostało obgadane. Jak zaświta, ktoś zadynda. 

Ani ich, ani nas nie będzie obchodziło, kto to taki. 

Julian pojął w tej chwili całą prawdę: Jim przekupił 

Shiversa, żeby wypuścił jego, a wysłał na śmierć kogoś 
innego. Sprytnie, bardzo sprytnie! 

- Biedaczysko - westchnął ze szczerym żalem nad 

swym zastępcą. 

- Pewnie, ale chyba lepiej, że trafi na niego, nie na cie­

bie, co? 

71 

Julian ledwie dostrzegł ciemny, zamknięty powóz, 

czekający przy krawężniku, a już Jim otwierał drzwicz­
ki i wpychał go do środka. Potem sam wślizgnął się do 
wewnątrz i uderzył w dach. Powóz natychmiast ruszył. 

Julian zaszył się w kąt i oparł plecami o ścianę; wpa­

trywał się w wiernego sługę jak urzeczony. 

- Aleś mi sprawił niespodziankę! Pól godziny temu nie 

dałbym złamanego grosza za swoje życie! 

Jim coś odburknął, moszcząc się na siedzeniu obok 

niego. Julian przez kilka minut milczał, napawając się 
świadomością, że jest wolny, naprawdę wolny! Teraz, gdy 

zniknął strach przed śmiercią, zagłuszający -wszelkie po­
mniejsze cierpienia, Chase zaczął zdawać sobie sprawę ze 
swych rozlicznych obrażeń. Żebra, wgniecione niemal do 
płuc ciosami palki Shiversa i jego pomagierów, okropnie 
go bolały. Przeguby rąk i nóg, otarte kajdanami do żywe­
go, piekły jak diabli. W głowie huczało, w pustym brzu­
chu burczało, a w wyschniętym gardle paliło. Był jednak 
żywy - i na wolności! 

- Miło będzie znaleźć się znowu w domu. - Julian 

oparł głowę o poduszki. Boże, ależ był skonany! Chyba 
będzie odpoczywał po tym koszmarze przez dobry ty­
dzień! 

Jim prychnął. Wnętrze powozu nie było oświetlone, 

ale w blasku ulicznych lamp, które mijali, Julian do­
strzegł wyraz twarzy przyjaciela. Chudą, wyblakłą gębę 

Jima wykrzywiał żałosny grymas. 

- O co chodzi? - spytał Julian z rezygnacją. 
- Widzisz... Rzecz w tym, że trzeba było sprzedać 

dom. Musiałem opylić wszystko, co żeśmy obaj mieli, 
a i tego ledwie starczyło! Targowałem się z tym choler-
nikiem ząb za ząb! 

- A Samson? - spytał Julian słabym głosem. 

Jim znowu prychnął. 

72 

- Cholera, nie miałem nawet okazji go sprzedać. Zwi­

nęli go zaraz, jak tylko przyskrzynili ciebie. 

- Czy coś nam w ogóle zostało? 

Jim potrząsnął głową. 

- Starczy tego najwyżej na jeden-dwa noclegi i żarcie 

na kilka dni. 

Julian milczał przez chwilę, rozważając ogrom strat. Nie 

był żadnym bogaczem, ale dorobił się trochę grosza na róż­
nych przedsięwzięciach - jedne były zupełnie legalne, inne 

wręcz odwrotnie - i żyło mu się całkiem wygodnie. 

Jeszcze jako niedorostek zgromadził sporą sumkę, do­

konując paru coraz śmielszych włamań; Jim straszył go, 
że będzie kiedyś za to dyndać. Ale Julian nawet wówczas 
nie był głupcem i umiał się w porę wycofać. Forsę, któ­
rej dorobił się dzięki kradzieży, zainwestował w niewiel­
ki dom gry, a gdy interes okazał się dochodowy, kupił 
następną spelunkę. Najtrudniejszy był początek, potem 
zarabianie pieniędzy przychodziło bez trudu. Julian od­
krył, że ma do tego smykałkę. Teraz będzie musiał zaczy­
nać znów od zera. Uszedł jednak z życiem - i to mu w tej 
chwili wystarczało. 

- Powinieneś był im pozwolić, żeby mnie powiesili: 

wtedy wszystko dostałoby się tobie. 

Jim popatrzył na niego ostro. 

-Jasne, tak samo jak ty powinieneś był zostawić mnie 

wtedy w rynsztoku, żebym się spokojnie wykrwawił... 
A jakoś ci to nie przyszło do głowy! Ale z nas miłosier­
ne samarytany! 

To wspomnienie wywołało na twarzy Juliana 

uśmiech, co prawda blady i niewesoły. Zetknął się z Ji­
mem w rok lub dwa po swej ucieczce z Marynarki Kró­
lewskiej. Wiedział, że po śmierci babki nie ma dla niego 
miejsca wśród Cyganów, którzy zawsze gardzili mie­
szańcem, i kiedy tylko zwiał ze statku w Portsmouth, 

73 

wyruszył do Londynu. Jeden z marynarzy ciągle opowia­
dał o urokach tego miasta i Julian doszedł do wniosku, 
że jest to miejsce, gdzie sprytnemu chłopakowi powin­
no się poszczęścić. W rzeczywistości z największym tru­
dem utrzymywał duszę w ciele, i to dzięki sposobom, na 
których wspomnienie aż się wzdrygał. Początkowo imał 
się wszystkiego, od drobnych kradzieży do żebraniny, 
potem zaś spiknął się z bandą starszych chłopaków, któ­
rych specjalnością było okradanie pijanych. Jim leżał 
w londyńskim rynsztoku, zalany w trupa, kiedy banda 
zaatakowała go, chcąc zagrabić sakiewkę. Jim, choć pija­
ny w sztok, walczył jak szalony. Skończyło się na tym, 
że jeden z chłopaków dźgnął go nożem w brzuch. Krew 
siknęła jak z fontanny, a Jim zwalił się na bruk. Reszta 
bandy wzięła nogi za pas, ale Julian pod wpływem im­
pulsu, które niekiedy go nawiedzały - przeważnie nie 
w porę - pozostał, by udzielić pomocy. Od tej chwili by­
li ze sobą na dobre i złe. 

- Jestem ci naprawdę wdzięczny, Jim. 
- I słusznie. Przyznam, że kusiło mnie jak diabli! Przy­

szło mi jednak do głowy, że taki drań jak ty na pewno 
by mnie straszył. A z duchami wolę się nie zadawać! 

Julian nawet nie silił się na odpowiedź. Zrobiłby dla 

przyjaciela dokładnie to samo. 

- Myślę, że Amabel przytuli nas na jakiś czas. 
Ta ładniutka, pulchna brunetka została przyjaciółką 

Chase'a pół roku przed jego aresztowaniem. Prawdę mó­
wiąc, dom, w którym mieszkała, należał dawniej do Ju­
liana; pewnej nocy jednak dziewczyna zaczęła lamento­
wać, co też się z nią stanie, kiedy znudzi się kochankowi. 
Skończyło się na tym, że Julian przepisał dom na nią. Był 
to kolejny rycerski gest, ale specjalnie go nie żałował. 

Jim potrząsnął głową. 

- Spiknęła się z innym facetem. Spyliła dom i zwiała 

74 

z tym gościem na kontynent. Była pewna, że już cię nie 
zobaczy. Sam rozumiesz. 

- Cwaniara! - powiedział Julian bez większego prze­

jęcia. Cóż, miał w gruncie rzeczy dosyć Amabel, choć 
niewierność kochanki ubodła go. - No to przywarujeniy 
dziś na noc w jakiejś gospodzie, a jutro jazda do Gor­
don Hall! Zrobimy tej zielonookiej jędzy niezłą niespo­
dziankę! Wyduszę z niej te kamyki, choćbym miał skrę­
cić jej kark. 

Julianowi udało się przesłać z więzienia gryps (wydał 

na to resztę forsy!), w którym podzielił się z Jimem swy­
mi podejrzeniami co do szmaragdów. Zobowiązał przy­
jaciela, by miał oko na tę małą czarownicę, tak by nie 
mogła ani opylić kamyków, ani zwiać. Jeśli zresztą 

dziewczyna była sprytna, powinna się przyczaić i cze­
kać, aż sprawa przycichnie. Zdaniem Juliana, rozumu jej 
nie brakowało. 

- Wiesz, stary... 
Coś w tonie Jima sprawiło, że Julian rzucił mu bystre 

spojrzenie. 

- Co znowu? 

Jim z nieszczęśliwą miną sięgnął za pazuchę. Po chwi­

li wydobył jakiś drobiazg i podał Julianowi. Chase nie 
potrzebował oglądać chłodnego, twardego przedmiotu, 
by wiedzieć, co trzyma w ręku: była to szmaragdowa 
bransoletka od kompletu. 

- Skąd to masz? - spytał ze ściśniętym gardłem. 
- Widzisz... ona się zmyła, zanim dotarłem do Gor­

don Hall. Wybrałem się tam zaraz, jak dostałem gryps 

od ciebie... Ale minął już tydzień czy coś koło tego, więc 
zdążyła zwiać. Rozpytywałem i o nią, i o kamyki. Kilka 
dni temu jeden mój znajomek dał mi cynk, że ma coś, 
co powinno mnie zainteresować. To była ta bransoletka. 
Kupił ją od jakiejś damulki, a ja od niego. 

75 

- Od damulki? Takie niebrzydkie chuchro z bardzo 

jasnymi włosami i zielonymi oczyskami? 

- Prawdę mówiąc, facet wyraził się o niej „ruda kurwa". 
- Ruda kurwa?! - Julian nie wierzył własnym uszom. 
- Tak się wyraził Pająk. Ale wymienił mi nazwisko fa­

ceta, który mu ją podesłał; pogadałem sobie z nim. Podob­
no u tej rudej mieszkała inna cizia.  N a p r a w d ę pierwsza 
klasa, blondasek z zielonymi ślipiami, jak mówisz. Była 
z małą dziewuszką. 

- I gdzie się teraz podziewa zielonooka dama? - W po­

goni za swą zdobyczą Julian poszukiwał tylko tej nie­
zbędnej informacji; resztę wiadomości zlekceważył. 

- No... - Jim przeciągnął palcem po nosie; zawsze tak 

robił, gdy był zdenerwowany. -  N i e spodoba ci się to, co 
powiem. 

- Gadaj! 
- No więc ta kurwa, to chuchro i ta dziewuszka opy­

liły bransoletkę i miały już trochę forsy.  N a s t ę p n e g o 
dnia popłynęły statkiem na Cejlon. 

- Na Cejlon?! - Przez chwilę Julian miał wrażenie, jak­

by go ktoś kopnął w brzuch. 

- Mówiłem, że ci się to nie spodoba. 
- A co ze szmaragdami? Opyliła resztę przed wyjazdem? 

Jim potrząsnął głową. 

- O reszcie niczego się nie dowiedziałem. A jak ja się 

o nich nie dowiedziałem, to kamyków nie ma w Londynie. 

- Niech to wszyscy diabli! - Julian trzasnął pięścią 

w ścianę powozu. Zabolało i nie ulżyło mu ani trochę. 
Przez dłuższą chwilę masował rękę i myślał intensywnie. 

- Musimy teraz przywarować - rzekł Jim - lepiej nie 

siedzieć w Londynie. Jesteś trupem, zapomniałeś czy co? 
Starczy nam forsy na statek pocztowy do Francji... 

- Do Francji, akurat! Jedziemy za tymi szmaragdami! 

Jim aż jęknął i potrząsnął głową. 

76 

- Wiedziałem, że to powiesz. Nie możesz zostawić te­

go cholerstwa w spokoju?! Miałeś przez te kamyki same 
tylko kłopoty! 

Julian rzucił mu zimne spojrzenie. 

- Nie musisz jechać ze mną. 

Jim prychnął pogardliwie. 

- Jak ty jedziesz, to i ja też. Ale za co?! 

Julian uśmiechnął się ponuro. 

- Mamy bransoletkę. Powinno starczyć forsy do sa­

mego Cejlonu! 

10 

Srinagar... Zielona Kraina. Nazwa ta nigdy jeszcze nie 

wydała się Annie tak trafna jak w chwili, gdy po dziewię­
ciomiesięcznej przerwie oglądała swą posiadłość na no­

wo. Mimo wilgoci, skutkiem której powietrze stało się 
wprost kleiste i trudno nim było oddychać, młoda kobie­

ta zerwała się na równe nogi i pozbyła się kapelusza, by 
mieć lepszy widok z zaprzężonego w woły wozu, na któ­
rym - wstrząsane niemiłosiernie - zbliżały się wszystkie 
trzy do Big House. 

- Pani siadać, pani spaść! - skarcił Annę woźnica, ale 

nie zwróciła na niego uwagi. 

Ruby pociągnęła przyjaciółkę za spódnicę, ale oczy An­

ny ani na chwilę nie oderwały się od domu. Budynek był 

duży, a wydawał się jeszcze większy dzięki werandom, któ­
re otaczały go ze wszystkich stron. Od oślepiająco białych 
ścian odcinały się ciemnozielone okiennice. Kiedy Anna 
i Paul mieszkali w tej rezydencji, większość okien osłania­
ły płócienne markizy w zielone pasy. Teraz ich nie było, 

77 

a wypieszczony niegdyś trawnik przeistoczył się w plątani­
nę chwastów, sięgających po pas. Plantację wystawiono na 
sprzedaż zaraz po tym, jak odziedziczył ją Graham. Anna 

w obawie, że szwagier odgadnie tożsamość nabywcy, po­

prosiła Ruby, by pod swym panieńskim nazwiskiem zaku­
piła posiadłość od agenta za pieniądze uzyskane ze sprze­

daży szmaragdów. Następnie Ruby dokonała po cichu (o 
czym Graham nie mógł oczywiście wiedzieć!) formalności 
przekazania majątku Annie. Suma, którą dysponowały ko­
biety po tej transakcji, powinna wystarczyć na doprowa­
dzenie Srinagaru do dawnego stanu; pozostanie jeszcze tro­
chę na czarną godzinę dla Anny i jej córeczki. 

- Mamusiu, czy ktoś tu na nas czeka? - spytała cicho 

Chelsea. Jej rączka wśliznęła się w dłoń Anny, która spoj­
rzała na córkę i ścisnęła uspokajająco jej łapkę. 

- Skąd mógłby czekać, kiedy nikt nie wie, że wróciły­

śmy? - tłumaczyła Anna. - Wszyscy niebawem się zja­

wią, nie bój się! 

Chelsea nie powiedziała już ani słowa, ale nadal wpa­

trywała się rozszerzonymi oczami w dom. Zaprzężony 
w woły  w ó z zatrzymał się przed frontowymi drzwiami. 

- Wysiadaj, ptaszku! Jesteśmy już w  d o m u - powiedzia­

ła Anna raźnym tonem, zeskakując na ziemię. Po trwają­
cej prawie cały dzień jeździe z Kolombo miło było roz­

prostować nogi.  G d y Chelsea nadal wpatrywała się 
w dom, nie ruszając z miejsca, Anna zdjęła dziecko z wo­

zu i postawiła na ścieżce. - Wewnątrz będzie chłodniej. 

Ruby skrzywiła się za plecami Chelsea. 
- To jakieś niesamowite miejsce! - mruknęła. 

A n n a spojrzeniem nakazała przyjaciółce milczenie 

i starała się nie przejmować tym, że dziecko kurczowo 
przywarło do matczynej ręki, gdy wchodziły do domu. 

W środku rzeczywiście było znacznie chłodniej. Po­

nieważ wysokie okna znajdowały się we wnękach, w bu-

78 

dynku panował mrok. Wszystko pokrywała gruba 

warstwa kurzu, a zgnilizna - ten największy wróg miesz­

kańców Cejlonu - zabrała się już na dobre do wnętrza 
domu i pozostałych w nim mebli, usiłując zniszczyć 

wszystko, co tylko się dało. Zasłony i dywany cuchnęły 

pleśnią, we wszystkich pomieszczeniach tuż pod sufitem 
pojawiły się wielkie zielonoszare plamy grzyba. Na do­
miar złego armia pająków, wielkich jak pięść, zaatako­

wała sypialnie. Ruby rzuciła tylko jedno spojrzenie 
i gotowa była wracać na statek, pod skrzydła kapitana 
Roba, a stamtąd prosto do Anglii. Anna musiała porząd­
nie się natrudzić, nim przekonała przyjaciółkę, że 
wszystkie mankamenty uda się niebawem zlikwidować. 
Chelsea nie odstępowała matki ani na krok. Annę nie­
pokoiły pełne lęku oczy dziecka i jego milczenie, ale tłu­
maczyła sobie, że w tej sytuacji przygnębienie córeczki 
jest całkiem naturalne. Gdy w Big House zapanuje ład 
i Chelsea na nowo przywyknie do tutejszych warunków, 
znowu stanie się tą pełną życia dziewuszką, której 
śmiech rozbrzmiewał niegdyś w całym domu. 

Po kilku tygodniach warunki życia w Srinagarze rze­

czywiście zmieniły się nie do poznania. Następnego ran­
ka po przybyciu Anny, Ruby i Chelsea spadła jak z nieba 
Kirti; jakiś szósty zmysł, charakterystyczny dla Tamilów, 
podszepnął jej widać, że angielska rodzina powróciła. Kir­
ti i Chelsea popłakały się z radości. Po pulchnych, brunat­
nych policzkach ayah spływały łzy, gdy ściskała swe uko­
chane maleństwo. 

- Panienka, moja mała panienka! - Nie wypuszczając 

Chelsea z objęć, Kirti zwróciła ku Annie pełne łez oczy. -
Dzięki, memsahib, że pani znów ją tu przywiozła! 

- Strasznie za tobą tęskniłam, Kirti! - Dziewczynka 

obejmowała starą ayah tak mocno, jakby nigdy już nie 
zamierzała jej puścić. 

79 

Anna poczuła, że i jej 'wilgotnieją oczy. W tym momen­

cie uświadomiła sobie, jak wiele bólu doznała Chelsea. Ich 

wyjazd do Anglii zbiegł się w czasie z utratą wszystkiego, 

co dziewczynka kochała, z wyjątkiem matki. Straciła ta­
tusia, nianię, dom. Anna poczuła niezmierną radość, że 
zdołała zwrócić dziecku część tego, co utraciło. Kradzież 

szmaragdów wydała jej się teraz znacznie mniejszym grze­
chem. Czy nie mówi się, że „cel uświęca środki"? Chelsea 
musiała przecież wrócić do domu! 

Ponieważ Kirti przejęła opiekę nad Chelsea, Anna 

mogła - z pomocą Ruby - Zabrać się do przywracania ła­
du w Big House. Ogromne, skrzydlate owady wymiecio­
no razem z kurzem i zeschłymi liśćmi. Wyprano, wytrze-
pano lub wymieniono pościel i zasłony; podłogi, ściany 
i okna starannie wyszorowano. Wieść o powrocie Angie­
lek w tajemniczy sposób obiegła okolicę. Stopniowo za­

częła się pojawiać reszta służby. 

W tydzień po przybyciu Anny, Chelsea i Ruby wrócił 

Raja Singha, człowiek odznaczający się niewzruszonym 
spokojem. Paul zawsze nazywał go „swoim osobistym 
służącym", ale to określenie do niego nie pasowało. Raja 
Singha wraz z całym swym dobytkiem przybył na grzbie­
cie słonia. Anna ucieszyła się ogromnie na widok przyby­
sza. Ten cejloński odpowiednik angielskiego majordoma 
miał w sobie coś z czarnoksiężnika. Na radosne powita­
nie Anny odpowiedział tylko poważnym skinieniem gło­

wy, jakby jego nieoczekiwany powrót był czymś najzwy­
klejszym w świecie. Zaraz potem zajął znów glinianą, 
krytą strzechą chatę na tyłach ogrodu, w której mieszkał, 
gdy Anna wraz z Paulem przybyła po raz pierwszy na 
Cejlon. W godzinę po przyjeździe Raja Singha wziął 
znów w swoje ręce rządy w całym domu. Skutek był ta­
ki, że uporządkowano dom w czasie o połowę krótszym, 
niż przewidywała Anna. 

80 

Anna nie była w stanie spać w sypialni, którą dzieliła 

niegdyś z Paulem. Okazało się to ponad jej siły. Choć co 

wieczór padała na łóżko całkowicie wyczerpana, długo 

nie mogła zasnąć. Powracały wspomnienia chwil przeży­
tych z Paulem, ale nie tylko one odbierały jej sen. Jed­

nym z powodów bezsenności były także wyrzuty sumie­
nia, niekiedy bowiem w mrokach nocy drogie rysy męża 
zacierały się w jej pamięci, a zamiast nich pojawiała się 
ciemna, przystojna twarz i drwiące, szafirowe oczy. An­
na znów czuła siłę bijącą z ciała wysokiego, muskularne­
go mężczyzny, który tak bezwstydnie całował ją i jej do­
tykał. I wówczas jej ciało płonęło, pragnąc raz jeszcze za­
znać dotyku jego warg i dłoni. Upokorzona w najwyż­
szym stopniu, kręciła się i przewracała w łóżku, usiłując 
zwalczyć haniebne zachcianki, które z czasem stawały się 
coraz silniejsze. Nie chciała przecież marzyć o tym śnia­

dym, bezczelnym przybłędzie, który potraktował ją nie 
jak damę, ale jak ladacznicę! 

Anna nieraz wstawała przed świtem, by odwiedzić sa­

motny grób na -wzgórzu za domem i czuwać przy nim, 
póki słońce nie ukaże się na horyzoncie. Później wracała 
do domu, wślizgując się ukradkiem jak nocny złodziej. 

Obraz włamywacza jednak nie pozwalał zatrzeć się 

w pamięci. Prześladował Annę nocami równie często jak 
wspomnienie Paula, wypierając uśmiechniętą łagodnie 

twarz męża. Wspomnienia o Paulu rozdzierały serce An­
ny; obraz włamywacza niepokoił jej ciało. Udręczona 
i pełna wstydu, nie umiała obronić się przed nawiedza­
jącymi ją żądzami. Sam fakt, że mogła marzyć nie o mę­
żu, ale o innym mężczyźnie, w dodatku zupełnie obcym, 
o przestępcy, chociaż od śmierci Paula nie minął nawet 
rok, budził w Annie przerażenie. 

Te duchowe rozterki wpędziły ją niemal w chorobę. 

Aby temu zaradzić, przeniosła się do innej sypialni, du-

81 

żej i słonecznej, której okna wychodziły nie na fronto­

wy trawnik, lecz na tyły domu. Stojące w niej łóżko by­

ło małe i wąskie, przeznaczone niewątpliwie dla jednej 
osoby. W pobliżu, po przeciwnej stronie korytarza, znaj­
dował się pokój dziecinny. Świadomość, że Chelsea jest 

niedaleko, była dla Anny pociechą. W tym nowym po­
mieszczeniu cień Paula nie nawiedzał jej tak często. Im 
rzadziej jednak Paul pojawiał się w jej marzeniach, tym 

bardziej niepokoił ją obraz włamywacza. Widziała go 
niemal co noc, całował ją tak jak ongiś w Gordon Hall, 
czuła na piersi jego twardą rękę. Wiła się ze wstydu i pło­
nęła z pożądania. 

Odkąd Raja Singha objął rządy w domu, Anna musia­

ła już tylko znaleźć nadzorcę, który zająłby się uprawą 
i zbiorem herbaty. Poprzednio Paul sam pełnił tę funk­
cję, raczej z konieczności niż z wyboru. Jego wysiłki nie 
zawsze dawały dobre rezultaty, choć Anna, myśląc o tym, 
czuła się nielojalna wobec pamięci męża. Cóż, Paula wy­
chowano na dżentelmena, nie na człowieka interesu! 
Kiedy przybyli na Cejlon, miała osiemnaście lat, a on nie­

wiele więcej i nie znał się absolutnie na uprawie herbaty. 

Potem czytał dużo fachowej literatury i z czasem nauczył 
się tego i owego, choć Srinagar - nie wiedzieć czemu - ni­
gdy nie przynosił stałego dochodu. Teraz jednak, dzięki 
szmaragdom, Anna mogła sobie pozwolić na zatrudnie­
nie najlepszego fachowca. Uparła się, że tym razem do­
prowadzi plantację do kwitnącego stanu. 

Mniej więcej w miesiąc po powrocie na wyspę Anna 

wysłała liścik do majora Dumesne z prośbą, by jak naj­
szybciej odwiedził ją w Srinagarze. Major i jego żona 
Margaret grali niewątpliwie pierwsze skrzypce wśród an­
gielskiej społeczności na Cejlonie. Ich plantacja, Ra-
maya, prosperowała jak żadna inna na wyspie. 

Major zjawił się dwa dni później. Raja Singha zapro-

82 

wadził gościa do frontowego salonu, po czym udał się 

na poszukiwanie Anny. Była w ogrodzie z Chelsea i Kir-
ti; z pasją atakowała sekatorem wszędobylskie pnącza, 
które niemal do cna zniszczyły warzywnik. Hodowanie 
angielskich jarzyn w skwarnym i wilgotnym klimacie 
Cejlonu wymagało nieustannej ciężkiej pracy. Zmagania 
z pnączami i pleśnią nie kończyły się nigdy. 

- Memsahib, przyjechał major Dumesne. 
Anna obejrzała się. Raja Singha, w turbanie i sarongu, 

które wraz z długą koszulą bez kołnierza stanowiły jego 
tradycyjny strój, stał niewzruszenie tuż za furtką ogrodu 
i czekał na swoją panią. Jak zwykle twarz miał bez wyra­
zu, ale coś w jego postawie zdradzało lekki niepokój. 

- Czy coś się stało, Raja Singha? - spytała Anna, rów­

nież trochę zaniepokojona. 

Zaprzeczył charakterystycznym, zdecydowanym ru­

chem głowy. Nadal jednak czekał na Annę, zamiast od­
dalić się do swych obowiązków. Wywnioskowała z tego, 

że winna się pospieszyć. Pozbyła się ogrodowych rękawic 
i kapelusza, obiecała Chelsea, że niedługo wróci i pobawi 
się z nią w chowanego, i weszła do wnętrza domu. Raja 
Singha kroczył za nią. 

Zatrzymała się, by opłukać ręce w umywalce obok tyl­

nych drzwi - zwłoka ta wyraźnie zniecierpliwiła Raja 
Singhę - i udała się do frontowego salonu. Choć przed 
miesiącem pokój znajdował się w opłakanym stanie, 
obecnie wyglądał tak samo jak przed śmiercią Paula. 
Ściany były czyściutkie, pobielone na nowo, meble 
i podłoga lśniły, w tapicerce nie pozostało nawet odro­
biny kurzu. Prawdę mówiąc, wysoko sklepiony salon 
prezentował się bardzo korzystnie, tak przynajmniej 
myślała Anna, wchodząc do niego z majordomem nastę­
pującym jej na pięty. Podobnie jak w jej sypialni, wisia­
ły tu muślinowe zasłony, osłabiające nieco żar popołu-

83 

dniowego słońca. Na  h o n o r o w y m miejscu znajdował się 
p o r t r e t matki Paula, a pastelowe barwy tego malowidła: 
błękit i róż, harmonizowały z kolorem dywanu i wyście­
łanych mebli.  M a h o n i o w e półki z ukochanymi książka­
mi Paula zajmowały prawie całą ścianę, a niewielkie sto­
liki, również z mahoniu, zachwycały połyskiem, który 
kosztował służbę wiele trudu. 

W kącie obitej różanym brokatem sofy uwiła sobie 

gniazdko Ruby, wyglądająca niezwykle efektownie w jed­
nej ze swych barwnych toalet. Najwyraźniej przystąpiła 
z całym zapałem do zabawiania majora. Pochylała się ku 
niemu kusząco, darząc zachwyconego gościa widokiem 
lekko tylko przysłoniętego biustu oraz filiżanką herbaty. 

A n n a natychmiast zrozumiała przyczynę niepokoju Raja 

Singhi. Cejlończycy, skromni jak purytanie, nie pojmowa­

li swobodnego zachowania osoby takiej jak Ruby. 

- Dziękuję, Raja Singha. Zadzwonię, gdybyś był mi jesz­

cze potrzebny - cicho powiedziała Anna do nieodstępne­
go cienia. Służący skłonił się i odszedł. W tej chwili major 
Dumesne i Ruby spostrzegli Annę. Major wstał, nieco 
zmieszany, Ruby uśmiechnęła się do przyjaciółki, bynaj­
mniej nie speszona. 

- Droga pani Traverne, jesteśmy uszczęśliwieni, że mo­

gła pani do nas powrócić. Brakowało  n a m pani słonecznej 
obecności. 

- Dziękuję, majorze. -  G d y gość podszedł do niej, An­

na wyciągnęła doń rękę; uścisnął ją, a potem musnął war­
gami. Był doprawdy przemiłym człowiekiem, nawet jeśli 
zbyt otwarcie gapił się na dekolt Ruby. Anna bardzo lubi­

ła i majora, i jego żonę: byli dla niej ogromnym wsparciem 
zaraz po śmierci Paula, gdy traciła prawie zmysły z rozpa­
czy. - Obie z Chelsea bardzo jesteśmy rade z powrotu. Wi­
dzę, że zawarł już pan znajomość z panią Fisher, która 
zgodziła się łaskawie towarzyszyć  n a m w podróży. 

84 

- Ach, tak... Jak to miło, że do naszego ogródka uro­

czych kwiatów przybyła angielska róża. 

- Róża! Jaki śliczny komplement! Ależ ma pan gada-

ne, majorze! - powiedziała Ruby, uśmiechając się pro­
miennie do gościa, który zajął poprzednie miejsce, sko­
ro tylko Anna usiadła. 

Dumesne roześmiał się, a potem spojrzał ze skruchą 

na Annę. Nie była pewna, czy major wstydzi się swej 

głośnej wesołości, niestosownej w obliczu jej wdowich 
szat, czy głupio mu, że okazał zbyt żywe - jak na męża 
uroczej żony - zainteresowanie krągłościami Ruby. 

- Jak się miewa kochana Margaret? - spytała Anna. 
Uśmiech natychmiast zniknął z twarzy majora. 
- Muszę panią zmartwić. Margaret rozstała się z tym 

światem mniej więcej pół roku temu. Podobnie jak pani 
mąż dostała bardzo silnej gorączki i po trzech dniach 
zmarła. 

- O, nie! Panie majorze, jakże mi przykro... To była 

taka cudowna kobieta! Tak ją lubiłam... Jaki pan musi 
być nieszczęśliwy... Cóż za straszna tragedia! 

Major Dumesne skinął głową. Wyglądał teraz na 

znacznie więcej niż te czterdzieści parę lat, które sobie 
liczył. 

- Najbardziej odbiło się to na dzieciach. Gideon i Si­

mon są na szczęście w angielskiej szkole i otoczenie nie 
przypomina im ustawicznie o poniesionej stracie. Ale 
Laura na każdym kroku odczuwa brak matki. Byłbym 
ogromnie wdzięczny, gdyby odwiedziła nas pani wraz 
z Chelsea. Obie dziewczynki spotkało podobne nie­
szczęście, może będą mogły pomóc sobie nawzajem? 

Laura, córka państwa Dumesne, miała siedem lat. Od 

małego przyjaźniły się z Chelsea. 

- Oczywiście, że ją odwiedzimy! A pan musi przyje­

chać z Laurą do nas. Rade jej będziemy o każdej porze. 

85 

Panu również, majorze. Wiem dobrze, jakim ciosem jest 
strata najbliższej osoby. 

- Jaka pani dobra! Może nie tylko nasze dzieci, ale i my 

moglibyśmy nawzajem jakoś sobie pomóc? - Uśmiechnął 
się do Anny; zmarszczki na jego twarzy nieco się wygła­
dziły. - A teraz pomówmy o innych sprawach. Bardzo mi 
przykro, że zamąciłem pogodny nastrój. 

Anna spojrzała na majora ze współczuciem. Państwo 

Dumesne byli dobrym małżeństwem, a trójka dzieci 
ubóstwiała matkę. Życie bywa niekiedy bezlitosne! 

- Może jeszcze herbatki, majorze? - Głos Ruby był 

pełen współczucia, ale Anna dostrzegła w oku przyjaciół­
ki błysk zainteresowania przystojnym mężczyzną. Anna 

uświadomiła sobie, że major rzeczywiście mógł się po­
dobać: z jasnymi, lekko siwiejącymi włosami i żołnier­
ską postawą sprawiał bardzo korzystne wrażenie. Z dłu­
giego doświadczenia wiedziała, że Ruby jest urodzoną 
oportunistką. Wdowieństwo majora wydało się jej szan­
są, której postanowiła nie przepuścić. Miała to niemal 
wypisane na twarzy. 

- Serdeczne dzięki! Napiję się z przyjemnością. - Ma­

jor podsunął Ruby swą filiżankę, podziękował uśmie­
chem, gdy ją napełniła, i zwrócił się do Anny: - Czy dro­
ga pani chciała się ze mną widzieć w jakiejś konkretnej 
sprawie? 

- Istotnie. 
Anna przedstawiła swój problem najzwięźlej jak 

umiała. Major Dumesne zmarszczył czoło. 

- Powiem pani szczerze, że niewielu znajdzie się lu­

dzi, którzy nadawaliby się na to stanowisko - zauważył 
z namysłem. - Zasięgnę języka w okolicy. Słyszałem, że 
Carneganowie zamierzają wrócić niebawem do Anglii. 
Spędzili tu prawie siedem lat, a pani Carnegan nie cie­
szy się najlepszym zdrowiem. Jeśli pogłoska o ich wyjeź-

86 

dzie jest prawdziwa, to nadzorca, którego obecnie za­
trudniają, Hillmore, jest doskonałym fachowcem. Mia­
łaby pani z niego pociechę. 

- Byłoby wspaniale! Jestem panu ogromnie wdzięczna. 
- Dopóki nie znajdę kogoś odpowiedniego, z najwięk­

szą radością sam rzucę okiem na plantację i podszepnę 
pani ludziom, co trzeba. 

- Byłby pan tak dobry? Jak to uprzejmie z pana stro­

ny! Będę ogromnie zobowiązana. 

Major potrząsnął głową, odstawił filiżankę na tacę 

i wstał. 

- Zwykła drobna, przyjacielska przysługa. Mam na­

dzieję, że odwiedzi pani wraz z Chelsea moja Laurę. 

- Oczywiście, i to niebawem. Dziękuję, panie majorze. 
- Cała przyjemność po mojej stronie, łaskawa pani. 

Muszę już uciekać. Bardzo jestem rad z zawarcia znajo­

mości, pani Fisher. 

- Ja też! 
Oczy Ruby błysnęły. Wstała i razem z panią domu od­

prowadziła majora do drzwi. Nikt postronny zapewne 
by tego nie dostrzegł, Anna jednak nie miała żadnych 

wątpliwości: przyjaciółka postanowiła zapolować na 
wdowca. 

Po wizycie majora Anna zaczęła częściej spotykać się 

ze znajomymi. Zaczęło się od obiecanych odwiedzin 
w posiadłości Dumesne'ów. Laura - krzepkie dziecko 
o ciemnoblond włosach, śmiesznie wprost podobne do 
ojca - opierała się gwałtownie naleganiom swej ayah, 
która pragnęła skłonić ją do wzięcia udziału w przyjęciu 
urodzinowym dziesięcioletniej Rosellen Childers. Laura, 
popłakując, upierała się, że nie pójdzie. Anna, w pełni 
świadoma zamętu uczuć towarzyszących żałobie, była 
prawie pewna, że dziewczynka uważa wzięcie udziału 

w wesołej zabawie za nielojalność w stosunku do zmar-

87 

lej matki i dlatego właśnie nie chce pójść, choć ma na to 
chęć. Wytłumaczyła więc Laurze, iż spełni dobry uczy­
nek, towarzysząc Chelsea na pierwszej podobnej impre­
zie od śmierci jej tatusia. Przekonała tym dziewczynkę, 
zdobywając dozgonną wdzięczność majora. Postanowio­
no, że obie dziewczynki wraz ze swoimi ayah pojadą do 
Childersów powozem Anny i w jej towarzystwie ze Sri-
nagaru, dokąd następnie wrócą. Laura spędzi tu noc, 
a nazajutrz przyjedzie po nią ktoś z domu. Gdy Mary 
Childers dowiedziała się, że w powozie wraz z dziew­
czynkami jest także Anna, zaprosiła ją do domu, okazu­
jąc ogromną radość na widok przyjaciółki, nie widzianej 
prawie od roku. Były przy tym obecne inne panie, rów­

nież dobrze znane Annie; spędziła więc mile popołudnie, 

odnawiając dawne przyjaźnie. Zanim kinderbal się skoń­
czył, otrzymała chyba z tuzin zaproszeń! 

- Od śmierci Paula upłynął już prawie rok. Nie mo­

żesz się żywcem zakopywać w grobie! - stwierdziła bez 
ogródek Mary Childers, gdy Anna tłumaczyła się, że jest 
w żałobie po mężu. I w końcu, choć nie zamierzała zrzu­
cić wdowich szat, zgodziła się wziąć udział w kilku 

mniejszych spotkaniach towarzyskich. Przekonała się, 
że w gronie znajomych zapomina nieco o swym bólu. 

Podjąwszy na nowo życie towarzyskie, Anna poczuła się 

lepiej. Nie zapomniała oczywiście Paula, nigdy o nim nie 
zapomni. Po prostu zaczynała z wolna przyzwyczajać się 
do jego nieobecności. Chelsea również wydawała się bar­
dziej pogodzona z losem, choć nie przypominała jeszcze 
tej radosnej dziewczynki, którą była przed śmiercią ojca. 

Pewnego parnego popołudnia w jakieś dwa miesiące 

po powrocie na Cejlon Anna postanowiła zrobić porzą­

dek na poddaszu. Zabrała się do tego nie w porę. Choć 
zbliżało się lato, a z nim wiatry, pod dachem powietrze 

wydawało się rozpalone i tak gęste, że można by je no-

88 

żem krajać. Zdołała przejrzeć zawartość dwóch zaledwie 
kufrów, pełnych starych papierzysków, a już czuła się 
tak wyczerpana, jakby miała za chwilę upaść. 

- Memsahib, przyjechał jakiś dżentelmen. 
Raja Singha, który zawsze poruszał się bezszelestnie 

jak duch, stał teraz na najwyższym stopniu schodów, 
wiodących na poddasze, i wpatrywał się w swą panią 
Z kamienną twarzą. Anna wzdrygnęła się lekko na 
dźwięk jego głosu, obejrzała się i uśmiechnęła. 

- Major Dumesne? - Major, a raczej Charles, gdyż An­

na przeszła z nim już na „ty", bywał ostatnio częstym 
gościem. Pod pretekstem nadzorowania robót na plan­
tacji odwiedzał Srinagar dwa lub trzy razy na tydzień 
i zostawał na obiedzie. Jego wizyty cieszyły Annę. 
Charles stał się bliskim przyjacielem i - choć nie wspo­
mniał na ten temat ani słowa - wszystko wskazywało na 
to, że w przyszłości gotów jest zostać kimś znacznie bliż­
szym. Jego zaloty nie były jednak natarczywe (jeśli 

w ogóle były to zaloty!), Anna zaś chętnie pozostawiała 

sprawy ich własnemu biegowi. 

- Nie, memsahib. Jakiś obcy dżentelmen. Nie podał 

nazwiska. 

- Ach, tak? - Anna zastanowiła się i doszła do wnio­

sku, że jest to prawdopodobnie nadzorca, zdaje się pan 
Hillmore, o którym mówił jej Charles. Carneganowie 
mieli wyjechać za dwa tygodnie. Major uprzedził Annę, 
że ich nadzorca przyjdzie do niej na rozmowę jeszcze 
przed wyjazdem poprzednich pracodawców. 

- Zaraz zejdę - zapewniła służącego i Raja Singha od­

dalił się z ukłonem. 

Anna zajrzała na chwilkę do swego pokoju; musiała 

umyć twarz i ręce i zdjąć chustkę z głowy. Przeczesała 
jasne włosy i upięła je w węzeł na karku, nie miała jed­
nak czasu zmienić sukni. Jeśli to był istotnie nadzorca 

89 

z plantacji Carneganów, nie chciała go zniechęcać dłu­
gim wyczekiwaniem. Taki człowiek był ogromnie po­
trzebny w Srinagarze. 

Weszła do frontowego salonu z uśmiechem. Wysoki 

mężczyzna o potężnych barach i prostych włosach, czar­
nych jak skrzydło kruka, stał tylem do niej, wyglądając 
przez okno. Był dość nędznie ubrany w czarne, zrudzia-
łe spodnie i ciemnozielony surdut; obie części gardero­
by dawno miały za sobą czasy świetności. Czarne buty 
były zakurzone i porysowane, a obcasy zdarte. 

Anna zamrugała oczami ze zdziwienia i zatrzymaw­

szy się tuż przy drzwiach, zmierzyła swego gościa wzro­
kiem od stóp do głów. Widać Carneganowie nie płacili 
mu zbyt wiele. A może ten człowiek nie przywiązywał 

wagi do ubrania? 

W końcu nie zatrudni go po to, by służył za manekin 

krawiecki! Chciała dla swej plantacji jak najlepszego nad­
zorcy. 

- Pan Hillmore? - spytała i odzyskując równowagę du­

cha, znowu się uśmiechnęła. - Jestem Anna Traverne. 
Bardzo się cieszę, że mnie pan odwiedził. 

Mężczyzna odwrócił się. Annie zaparło dech. Zatrzy­

mała się jak wryta, przyciskając dłonie do ust. Jej oczy 

rozszerzył strach. 

- A, pani Traverne? - spytał gość niemal uprzejmie, 

ale mogłaby przysiąc, że błysk w szafirowych oczach nie 

wróżył nic dobrego. - A ja zawsze w myślach nazywa­
łem panią Zielonooką Damą! Śmiem przypuszczać, że 
pani mnie sobie przypomina? 

90 

11 

- Boże wielki! - Gapiła się na nieoczekiwanego gościa, 

jakby był duchem. To przecież niemożliwe! A jednak to 
był on. Włamywacz. Nie ulegało wątpliwości. 

- Widzę, że mnie pani nie zapomniała. - W głosie 

przybysza brzmiała ponura satysfakcja, co przeraziło 

Annę jeszcze bardziej. - Zechce mi pani coś wyjaśnić? -
odezwał się tonem towarzyskiej konwersacji. - W jakim 

stopniu jesteśmy właściwie spokrewnieni? Jeśli mam 
istotnie do czynienia z panią Traverne. 

- Oczywiście, że nazywam się Traverne! - Anna w dal­

szym ciągu miała wrażenie, że się dusi, ale odzyskała ty­
le przytomności umysłu, iż odjęła ręce od ust i wyprosto­

wała się. Nie był upiorem ani zjawą z jej gorączkowych 

snów, stał tu we własnej osobie - i to było gorsze nawet 
od przypuszczenia, że straciła rozum i ma zwidy! - Cze­
go pan sobie życzy? Skąd się pan tu wziął? 

Przybysz uśmiechnął się szyderczo, błysnęły białe zę­

by. Nie udzielił jednak odpowiedzi na pytanie Anny. Za­
miast tego rzekł: 

- Jeżeli mam do czynienia z panią Traverne, jest pani 

zapewne wdową po moim młodszym przyrodnim bracie. 
Powinienem był domyślić się tego podczas naszego 
pierwszego spotkania, ale byłem wtedy pochłonięty in­
nymi sprawami. Proszę przyjąć wyrazy współczucia z po­

wodu śmierci męża. Julian Chase, do pani usług. 

Skłonił się lekko, z ręką przytkniętą teatralnie do ser-

91 

ca. Anna miała wrażenie, że przybysz igra z nią jak kot 
z myszą, nim zada jej ostateczny cios. 

- Czego pan sobie życzy? - spytała znowu. Słowa za­

brzmiały głucho nawet w jej własnych uszach. 

Uśmiechał się czarująco, ale w oczach miał twarde 

błyski. 

- Chyba oboje dobrze wiemy, o co chodzi. Przycho­

dzę po moje szmaragdy. 

- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi! 
Uśmiechnął się krzywo. 
- Daj spokój, Zielonooka, mnie na to nie nabierzesz. Nie 

przypuszczasz chyba, że przejechałem taki szmat drogi, 
opierając się tylko na niejasnych podejrzeniach? Wiem, do 
cholery, że masz te kamyki, i żądam zwrotu! Powiedzmy 
delikatniej: bardzo mi zależy na ich odzyskaniu. 

Ruszył ku Annie, spiesznie i lekko, doskonale pamię­

tała ten krok! Ledwie zdążyła zorientować się w jego za­
miarach, już był przy niej i chwycił ją za ramiona. An­
na pisnęła ze strachu, gdy przyciągnął ją tak, że stanęła 
na palcach, i groźnie pochylił się nad nią. 

- Żadnych sztuczek! - ostrzegł. Jego twarz znalazła 

się tak blisko twarzy Anny, że widziała wyraźnie drob­
niutkie zmarszczki wokół oczu. - To żadna frajda trafić 
do Newgate i omal nie zadyndać za cudze winy! To żad­
na frajda telepać się przez pół świata do jakiejś zakaza­
nej dziury, żeby odebrać swą prawowitą własność! 
I mam wstręt do kłamliwych bab! Wystarczy jeden 
z tych powodów, żebym się wściekł. A tu zebrało się 
wszystko naraz! Powiedzmy, że nie jestem w najlep­
szym humorze. Żądam zwrotu szmaragdów. Jeśli masz 
choć odrobinę rozumu, to oddasz mi je w tej chwili. 
W przeciwnym razie... 

Nie dokończył pogróżki, ale bolesny chwyt rąk i zę­

by wyszczerzone w parodii uśmiechu wystarczyły, by 

92 

Anna zrozumiała, że kłamstwo na nic się nie zda. Ale 
prawda rozwścieczy go jeszcze bardziej. 

- Proszę mnie puścić! 
Mówiła cicho i starała się zachować pozory spokoju, 

zapewne bez powodzenia. Dotyk jego rąk parzył ją mi­
mo długich rękawów czarnej taftowej sukni. Julian przy­
ciągnął ją bardzo blisko, tak blisko, że musiała odchylić 
głowę, by spojrzeć mu w oczy. Nie dodawała Annie od­

wagi świadomość, że wykrzywione w tej chwili usta ty-
lekroć całowała w sennych marzeniach ani że w jej wy­

obraźni nieustannie odżywał dotyk dłoni, obejmującej 
jej pierś w tamtą pamiętną noc w Gordon Hall. Wspo­
mnienie marzeń, których bohaterem był ten właśnie 
mężczyzna, sprawiło, że policzki Anny zaróżowiły się 
i pospiesznie spuściła oczy. 

- Puszczę, kiedy obiecasz zwrócić szmaragdy. 
- Nie mam tych szmaragdów. 

Potrząsnął nią lekko. 
- Przestań kłamać! 
- Wcale nie kłamię. Nie mam ich.... bo je sprzedałam. -

Ośmieliła się znów na niego spojrzeć. Jego oczy miały 
twardy, niemiły wyraz. 

- Sprzedałaś bransoletkę, wiem. Ale nie resztę. Na to 

się nie dam nabrać! 

- Sprzedałam! Naprawdę sprzedałam! Musiałam mieć 

pieniądze... na Srinagar. 

Oczy mu się zwęziły. 
- Ty kłamczucho! Gdybyś sprzedała resztę, wiedział­

bym o tym. Przeczesałem cały Londyn. 

Jego palce wpijały się w delikatne ramiona Anny. Sto­

jąc na palcach, ledwie sięgała czubkiem głowy brody 
czarnowłosego mężczyzny. Choć był ogolony, mogła 
dostrzec lekki cień kiełkującego zarostu. Anna uświado­
miła sobie nagle, że gdyby ten mężczyzna chciał zrobić 

93 

jej jakąś krzywdę, nie zdołałaby się obronić. Julian Chase 
był od niej co najmniej dwukrotnie potężniejszy. Z tru­
dem powstrzymywał atak furii. Jego ni to czarne, ni to 
niebieskie oczy błyszczały, gdy przeszywał Annę wzro­
kiem. Był niewątpliwie zdolny do wszelkiej przemocy. 

Obraz romantycznego kochanka ze snów, które bez­

wstydnie prześladowały ją co noc, rozwiał się bez śladu. 
Ten mężczyzna był bezwzględny, nieczuły i groźny. 

- Sprzedałam je w Kolombo. - Wyznanie wywarło 

efekt, jakiego się spodziewała i obawiała zarazem. Wy­
glądało na to, że do przybysza zaczyna docierać, iż mó­

wi prawdę. 

- Co takiego?! 
- To prawda, przysięgam! Sprzedałam je na bazarze. 

Potrzebowałam pieniędzy. 

- Sprzedałaś szmaragdy? - Jego głos był przerażający. 

- T... tak. 
- Ty dziwko! - Odepchnął Annę, aż się zatoczyła. 

Upadłaby, gdyby w ostatniej chwili nie przytrzymała się 
oparcia krzesła. Rzuciła ukradkowe spojrzenie w stronę 
nie domkniętych drzwi, potarła ramię, obolałe od silne­
go chwytu. Z pewnością ktoś zaraz się tu zjawi i przyj­
dzie jej z pomocą. A może próbować uciec? 

Mężczyzna pospiesznie zbierał myśli. 

- Sprzedałaś, powiadasz? Ile ci za nie dali? 
- No... 
-Ile? 
Anna wymieniła sumę. Zmarszczył brwi. 

- Kto je kupił? 

- To było w jakimś kramie na bazarze. Ten mężczy­

zna... handlował biżuterią. Chyba bym go poznała... o ile 
jeszcze tam jest. 

- Módl się, żeby był. - Ta burkliwa uwaga była naj­

lepszym dowodem, że uwierzył. Zrobił krok w jej stro-

94 

nę, zatrzymał się i wsadził ręce w kieszenie surduta. 

- Pakuj manatki. Jedziemy do Kolombo. 
- Co takiego?! - Anna zrobiła wielkie oczy. 
- Słyszałaś. Zbieraj się! 
- Ależ... ja nie mogę wyjechać! Nie zostawię Chelsea! 
- Któż to taki, u diabła? 
- Moja córka. Ma pięć lat, i... 
- Jeśli nie możesz jej zostawić, zabierz ze sobą. 
- N i e ! 
Spojrzał na nią ostro. 
- Nie waż mi się sprzeciwiać! Może to jeszcze do cie­

bie nie dotarło, ale nie masz prawa stawiać żadnych wa­
runków. Jesteś złodziejką, moja droga, a w Anglii złodziei 
się wiesza! Kiedy ostatni raz widziałem mego mściwego 
braciszka Grahama, dosłownie pienił się z powodu straty 
szmaragdów. Możesz być pewna, że go zainteresuje, co na­
prawdę stało się z tymi kamykami! 

Usłyszawszy to, Anna zamilkła. Zadowolony z efek­

tu, Chase wskazał głową drzwi. 

- Wobec tego pakuj manatki, zabieraj córkę i co tam 

chcesz. Zamierzam wyjechać za godzinę. No i weź pie­
niądze. Jeśli znajdziemy handlarza, który kupił od ciebie 
szmaragdy - proś Boga, żebyśmy go znaleźli! - wątpię, 
żeby je oddał za twój słodki uśmiech! 

Przez chwilę panowało milczenie. Anna stała jak wry­

ta, z rękoma zaciśniętymi na oparciu krzesła. Julian spoj­
rzał na nią przymrużonymi oczyma. 

- Powiedziałem: zbieraj się! 
- Nie mam pieniędzy. 
- Co takiego?! 
- Nie mam tych pieniędzy. Wydałam je. - W jej gło­

sie brzmiała nuta desperacji. Rozwścieczony Julian 
Chase wyciągnął Annę zza krzesła. 

- Powtórz to jeszcze raz! - zażądał. 

95 

- Wydałam te pieniądze. 
- Opyliłaś szmaragdy i wydałaś całą forsę?! Przesza-

stałaś taką fortunę w dwa miesiące?! Bierzesz mnie za 
durnia, czy co? - syczał jej prosto w twarz. - W żaden 
sposób, do cholery, nie mogłaś tego wydać w tak krót­
kim czasie!  N i s k o cenisz moją inteligencję, paniusiu! 

- Kupiłam Srinagar, tę posiadłość. A prawie całą resztę 

musiałam wydać, żeby znów postawić plantację na nogi. 
Pnącza zadusiły krzewy i trzeba było kupić nowe sadzon­
ki, oczyścić niektóre pola... No i system irygacyjny... 

Na ustach Juliana pojawił się brzydki grymas. Moc­

nym szarpnięciem podniósł Annę do góry i przytrzymał 

w żelaznym uścisku. 

- Ukradłaś mi szmaragdy, opyliłaś je, a całą forsę uto­

piłaś w tym cholernym worku bez dna?! Jeśli to prawda, 
paniusiu, to ta plantacja jest moja! I ty... 

- To nie były twoje szmaragdy! 
A n n a nie miała pojęcia, jakim cudem zdobyła się na 

tyle odwagi. Przeciwnik łaknął wyraźnie krwi, jej krwi! 
Zaciskał ręce na jej ramionach, wydawał się nieprawdo­
podobnie silny, gdy tak górował nad nią. Wpatrywał się 
w nią płonącymi oczami; jego oddech palił jej twarz. 

Chase ciągnął dalej, jakby Anna wcale się nie odezwała: 
- I ty też należysz do mnie. Kosztowałaś mnie kupę for­

sy i mam zamiar odebrać to sobie w naturze! 

-Ty... 

Z a n i m Anna zdążyła powiedzieć coś więcej, objął ją 

jeszcze ciaśniej i pochylił się ku jej ustom. Kiedy po­
czuła jego twarde, gorące -wargi na swoich, syknęła obu­
rzona, usiłując się wyrwać. Puścił jej ramiona i objął 
plecy, przyciskając ją do siebie.  G d y nie chciała otwo­
rzyć ust, Julian Zanurzył ręce w jej włosach; szarpnął 
tak boleśnie, że  A n n a krzyknęła.  W t e d y z triumfem 
wtargnął językiem do rozwartych ust, a stalowe palce 

96 

trzymały jak w imadle głowę Anny, by nie mogła się 
wyrwać. 

Niewątpliwie chciał ją upokorzyć tym pocałunkiem 

i udało mu się to w zupełności;  m i m o brutalności piesz­
czoty,  m i m o wstydu i rozpaczy Anny, ciało znowu ją 
zdradziło. Jej wargi zaczęły drżeć pod dotykiem jego 

warg, a ręka, która uderzała go bezsilnie po ramionach, 

nagle znieruchomiała. 

- Aż się do tego palisz, co? Ja też! 
Zanim Anna zdołała pojąć znaczenie słów, wyszepta­

nych jej prosto w usta, przygniótł ją do ściany, nie prze­
stając całować, a jego ręce sięgnęły w dół, poddzierając 
spódnicę  A n n y aż do pasa. 

D o p i e r o gdy poczuła, jak gwałtownie napiera na nią, 

jak rozsuwa kolanami jej nogi, uświadomiła sobie w peł­
ni, do czego zmierza. 

- Nie! - Uderzyła go w szczękę i usiłowała wyrwać się 

z jego objęć. Przyparł ją jednak do ściany i unieruchomił 
samym ciężarem swego ciała. Ku swemu przerażeniu An­
na pojęła, że jest bezbronna. W doznaniach jej domino­

wały jednak nie strach ani oburzenie, ale przejmujące, 

płomienne pożądanie - i to była największa hańba. 

- Przestań! Jak śmiesz?! Puszczaj! 
-  N i e przejmuj się, nie stracisz wiele w moich oczach, 

jak już będzie po wszystkim! 

Szepnął jej to urągliwie do ucha, a dotyk ust, suną­

cych przez policzek ku szyi, zaparł Annie dech. To, co 
się działo w tej chwili, wielokrotnie przeżywała w snach; 
zadrżała na samo wspomnienie. Teraz jednak była to 
rzeczywistość, a napastujący ją mężczyzna nie przypo­
minał kochanka z sennych marzeń: był kimś obcym 
i groźnym. Znajdowali się we frontowym salonie Srina-
garu w jasny dzień, a drzwi na korytarz były nie do­
mknięte. W każdej chwili mogli tu zajrzeć Ruby, Raja 

97 

Singha, a nawet Chelsea! Ten człowiek traktował ją jak 
ostatnią dziwkę! 

- Puszczaj! -  G ł o s  A n n y zabrzmiał bardziej zdecydo­

wanie, ale w tej właśnie chwili sunące w dół usta napast­

nika natrafiły na jej pierś. Anna jęknęła i zadrżała, jej ple­
cy wygięły się w łuk... 

- Ale się do tego palisz! Wiedziałem, że tak będzie - usły­

szała chrapliwy szept. Potem, ku najwyższemu przeraże­
niu, zorientowała się, że mężczyzna rozpina spodnie... 

Jedno „ja" Anny - godna pogardy, zwierzęca cząstka jej 

istoty, drżało z pragnienia, skłaniając ją do uległości. 

W ustach jej zaschło, a serce biło ogłuszająco. Pożar, któ­

ry czarnowłosy mężczyzna rozniecił w niej swymi pocałun­
kami, nie wygasł, lecz tlił się od miesięcy... Wystarczyło jed­

no dotknięcie, by rozpalił się do białości. Tylko on mógł 
ten pożar ugasić... Dobry Boże, jakże była spragniona! 

O d e z w a ł o się jednak drugie „ja" Anny, jej lepsza 

cząstka, pamiętająca o godności i wpajanych w nią zasa­
dach. Wtedy właśnie sięgnęła po najbliższy ciężki przed­
miot. Był to wazon, stojący w ściennej niszy. Uniosła go 

wysoko, zamknęła oczy i z całej siły uderzyła napastni­

ka w skroń. 

Metoda była prymitywna, ale okazała się skuteczna. 

Julian Chase zatoczył się do tyłu, uniósł rękę do głowy. 

Potem z zatrważającą powolnością wyprostował się. Je­
go niemal granatowe oczy spojrzały z bólem i niedowie­
rzaniem. Anna ku swemu przerażeniu spostrzegła, że go 

zraniła. Z cięcia na skroni spływała czerwona strużka. 
Odjąwszy rękę od twarzy, popatrzył na zakrwawione 
palce i zaklął siarczyście. 

- Dlaczego mnie skaleczyłaś, do cholery?! 

- Przepraszam. 
A n n a nie ruszyła się ze swego miejsca przy ścianie, do 

98 

której ją przyparł. Była bliska omdlenia. Po przeżytym 
szoku nogi się pod nią uginały. 

Chase spojrzał na nią z nienawiścią. 
- Ty cholerna hipokrytko! Przestań udawać niewiniąt­

ko! Nie jesteś, psiakrew, dziewicą! Paliłaś się do tego 
tamtej nocy w Gordon Hall, i teraz też! 

- Zamilcz! 
Anna zadrżała ze wstydu i zasłoniła uszy rękami, by 

nie słyszeć jego szyderczych słów. Skrzywił pogardliwie 
usta, potem sięgnął do kieszeni po chustkę, którą przy­
cisnął do skaleczenia na skroni. Przez chwilę wpatrywał 
się w Annę spode łba, potem zadrgał mu mięsień w ką­
ciku ust. 

- Przestań się tak kulić, nawet cię nie tknę - powiedział 

szorstko. 

Uraziło to dumę Anny. Opuściła ręce i wyprostowa­

ła się. Uniósłszy głowę, popatrzyła przeciągle na Cha-
se'a. Na to, że ze wstydu płonęły jej policzki, nic nie mo­
gła poradzić. 

- Proszę natychmiast opuścić ten dom - powiedziała 

spokojnie. 

Julian roześmiał się szyderczo. Zmierzył ją nienawist­

nym wzrokiem. 

- Chyba nie dosłyszałaś tego, co mówiłem wcześniej. 

Póki nie odzyskam szmaragdów, ta cholerna dziura to 
moja własność! Zrozumiano? 

- Jak można tak zjawiać się bez uprzedzenia i... 
- A czemu nie? - przerwał jej. - Może mi zabronisz? 

Albo wydasz w ręce tutejszych władz? Czy nikt ci nie 
wyjaśnił, co może spotkać różne ślicznotki, które mają 
to i owo na sumieniu? Bardzo proszę, pani Traverne, 

niech mnie pani oskarży! Ciekawym, jak długo potrwa, 
zanim i ciebie posadzą za kradzież! 

- To nasz dom! Nie masz prawa... 

99 

- W tej sytuacji mam wszelkie prawa, do diabła! Jesteś 

złodziejką, moje złotko! Jeśli nie chcesz, żebym powiado­
mił kogo trzeba, musisz się pogodzić z moimi decyzjami. 
Według mnie najlepiej sprzedać plantację, wziąć za nią 
forsę i odkupić szmaragdy. Masz lepszy pomysł? 

- Nikt jej nie kupi. Była od roku wystawiona na sprze­

daż i nie znalazł się żaden chętny oprócz mnie. To... 

- Dokonałaś znaczących ulepszeń, nieprawdaż? - za­

uważył drwiąco i skierował się ku drzwiom. Wpatrywała 
się z rosnącym przerażeniem w oddalającą się postać... i na­
gle przypomniało jej się coś, o czym wcześniej wspomniał. 

- Zaczekaj! 
Przystanął i odwrócił się do niej, unosząc brwi. 
- O co chodzi? 
- Jak wydostałeś się z Newgate? Sam mówiłeś, że 

w Anglii wieszają złodziei! 

Spojrzał na nią zmrużonymi oczyma. 

- Nie twój cholerny interes! 
Anna popatrzyła w oczy wroga Z odwagą zrodzoną 

z rozpaczy. 

-Jeśli już grozimy sobie nawzajem, ciekawam, czy an­

gielska policja wie o twoim obecnym miejscu pobytu? 
Mam wrażenie, że bardzo by ją zainteresowała informa­
cja na ten temat. 

Oczy Juliana przypominały teraz wąziutkie, błyszczą­

ce szparki. 

- Jeśli masz szczyptę rozumu, nie próbuj grozić. Nie 

trzeba mi wielkiej zachęty, bym ci skręcił kark. 

Z tymi słowy odwrócił się na pięcie i wyszedł z po­

koju. 

100 

12 

Przerażona i wściekła Anna z konieczności pospieszy­

ła za Julianem Chase. Poruszał się z tak nieznośną non­
szalancją, że miała ochotę przyłożyć mu jeszcze raz. Jak 
śmiał wtargnąć do jej  d o m u i zachowywać się w ten spo­
sób?! Kim on właściwie był?! I nagle uświadomiła sobie 
z przerażeniem, że oprócz Ruby był jedynym człowie­
kiem na świecie, który wiedział, że to ona ukradła szma­
ragdy! W jego ręku spoczywała jej wolność, a 'właściwie 
całe jej dalsze życie. Na myśl o tym, co mogłoby się stać 
z Chelsea i z nią samą, gdyby trafiła do więzienia, zro­
biło jej się słabo. 

Anna stanęła w drzwiach. Podjazd, biegnący od drogi 

i zakręcający przed frontowym wejściem, został niedaw­
no oczyszczony z chwastów i pokryty grubą warstwą po­
tłuczonych muszelek. Trawniki, położone na łagodnym 
zboczu, starannie skoszone, lśniły soczystą zielenią. Na 

wschód i zachód na powierzchni wielu akrów rosły biało 
kwitnące krzewy herbaciane, hodowane troskliwie przez 

tubylców, których na plantację sprowadził Raja Singha. 

W to skwarne popołudnie słodki zapach herbacianego 
kwiecia był tak intensywny, że wydawał się wprost mdlą­
cy. W dali widniała nieprzenikniona, zielonobłękitna ścia­
na dżungli, wabiąc  p o z o r n y m chłodem. Za tropikalnym 
gąszczem wznosił się szczyt, zwany Górą Adama: tu wła­
śnie miał się schronić pierwszy człowiek, gdy wygnano go 

z rajskiego ogrodu. Na wielkim drzewie bo, rosnącym 

w rogu dziedzińca, baraszkowała hałaśliwie para drzew-

101 

nych małpek. Po trawniku paradował paw, popisując się 
przed stadkiem zachwyconych pawic. 

Jednak  A n n a jakby nie dostrzegała tego wszystkiego. 

Jej uwaga była skoncentrowana na osobie Juliana Cha­

se'a. Co zamierzał zrobić? 

Na zakręcie podjazdu, szczypiąc bez większego zapa­

łu trawę, stały dwa bardzo zdrożone konie. Chase pod­

szedł do nich i powiedział coś po cichu do trzymającego 
cugle chudego człowieczka. Ten zrobił wielkie oczy na 
widok zranionej skroni swego towarzysza i zakrwawio­
nej chustki w jego ręku. Julian dostrzegł to i wetknął 
szmatkę do kieszeni. Jego  k o m p a n rzucił z kwaśną miną 

jakąś uwagę. Był jeszcze bardziej obdarty od Chase'a 

i - ku zgrozie  A n n y - splunął na wypieszczony trawnik. 

Julian zaczął odwiązywać pakunki, przytroczone do koń­

skiego siodła, zrzucając jeden po drugim na ziemię. Dobry 
Boże! Czyżby naprawdę chciał pozostać w Srinagarze?! Jej 
groźba powinna go przecież zniechęcić do tego! 

Właśnie w tej chwili rozległ się turkot kół. Annie za­

parło dech. Od razu poznała czarny, elegancki powozik 
Charlesa i wyprostowaną sylwetkę majora. Boże miło­
sierny! Jak mu wyjaśni obecność tych niezwykłych go­
ści?! Co powinna powiedzieć? 

Z  m o c n o bijącym sercem Anna pomachała do Char­

lesa i podeszła spiesznie do Juliana i jego kompana. 

- Jakieś spotkanie towarzyskie? - spytał jej prześla­

dowca, unosząc brwi. 

T a m t e n drugi  z n o w u splunął i omal nie trafił w czu­

bek buta Anny. Wzdrygnęła się. 

- To tylko sąsiad, major Dumesne. Pomaga mi w pro­

wadzeniu plantacji... Na miłość boską, zabierajcie się 

stąd natychmiast! 

Umilkła, gdy  p o w ó z Charlesa zatrzymał się dokład­

nie naprzeciw niej, w odległości zaledwie trzech stóp. 

102 

A n n a powitała gościa nieszczerym uśmiechem. Ogarnę­
ła ją panika i zalała fala gorąca. 

- Dzień dobry, Anno! - zawołał jowialnie Charles; wy­

siadł z powozu i przywiązał lejce do żelaznego słupka, 
umieszczonego w tym celu u podnóża schodów. Za nim wy­
siadł inny mężczyzna, ale Anna prawie go nie zauważyła. 
Zastanawiała się w popłochu, co też powinna powiedzieć. 

- Witaj, Charlesie - wykrztusiła, oglądając się z rozpa­

czą na wysoką, potężną postać stojącego za nią Juliana 
Chase'a jakby w nadziei, że intruz zniknie. On jednak ani 
myślał znikać i wrócił do zdejmowania pakunków z koń­
skiego grzbietu. Spojrzał na Annę z ukosa z uśmieszkiem 

złośliwej satysfakcji i potrząsnął głową. Wywnioskowała 
z tego, że nie ma zamiaru odjechać. Poczerwieniała jesz­
cze bardziej i zwróciła się znów do Charlesa. 

-  M a s z gości, jak widzę. - W głosie majora brzmiało 

lekkie zdziwienie. - Mila niespodzianka, co? 

- O, tak - zdołała wykrztusić Anna i przez pełną na­

pięcia sekundę wpatrywała się w Juliana Chase'a. Jak 
zdoła wytłumaczyć jego obecność? Charles pochwycił 
jej wyciągniętą dłoń; był pewien, że Anna podaje mu rę­
kę na przywitanie, i podniósł ją do ust. 

Widząc to Julian zrzucił na ziemię ostatni pakunek 

i zbliżył się do Charlesa bez cienia uśmiechu. Major, do­
strzegłszy potężną sylwetkę nieznajomego i ponury wy­
raz jego oczu, zdziwił się i puścił dłoń Anny. 

-  K i m pan... - zaczął. 
- Julian Chase - przedstawił się krótko Julian. - A pan? 
- Charles  D u m e s n e - odparł Charles, spoglądając na 

nieznajomego dość podejrzliwie. - Nieczęsto miewamy 

gości... aż z Anglii, nieprawdaż? - Julian skinął potaku­
jąco głową. -  D ł u g o pan tu zabawi? 

A n n a przysłuchiwała się rozmowie z mdlącym uczu­

ciem w żołądku. Co też ten czort wymyśli? 

103 

- Ta dama jest moją bratową - rzekł Julian, zanim zdą­

żyła wtrącić się do rozmowy. - Pozostanę z nią, póki nie 
uporządkuje wszystkich swoich spraw. 

Jego bratową! Anna zrobiła wielkie oczy, słysząc to 

bezczelne kłamstwo. Potem jednak przypomniała sobie, 
co Graham powiedział jej o pochodzeniu włamywacza. 

Jeżeli roszczenia Juliana Chase'a były słuszne, rzeczywi­

ście był jej szwagrem! 

- To pięknie z pana strony - powiedział nieco zasko­

czony Charles. - A więc jest pan szwagrem Anny? I na­
zywa się pan Chase? Sądziłem, że rodowe nazwisko 
brzmi Traverne. 

Julian spojrzał na niego groźnie: niewątpliwie uznał tę 

uwagę za bezczelną. Zanim odpowiedział niegrzecznie, 
Anna, chcąc temu zapobiec, wyjaśniła: 

- Tak, oczywiście. Ale Ju... Julian jest przyrodnim bra­

tem mojego męża. - Choć wyjaśnienie było dość mętne 
i najwyraźniej nie zadowoliło Charlesa, dobre wychowa­
nie nakazało mu zmienić temat. 

- Ach, tak? Jak to miło, Anno, że zjawił się ktoś z ro­

dziny, kto się o ciebie zatroszczy. Zawsze niepokoiło 
mnie, że nie masz w domu męskiej opieki. Ten hinduski 
służący... jak mu tam? Stara się jak może, ale zawsze... 

- Raja Singha radzi sobie doskonale - odparła sztyw­

no Anna. 

- Oczywiście, oczywiście... Jednak... Zresztą, nie ma już 

o czym mówić, skoro przybył twój szwagier. Muszę pa­
nu powiedzieć, że wszyscy tu przepadamy za pańską bra­
tową. Jest dla nas istnym promykiem słońca! 

- Wcale się nie dziwię. I w moje życie wniosła wiele 

blasku. - Anna miała nadzieję, że tylko ona zauważa sar­
kastyczny ton tej wypowiedzi. 

- Widzę, że kogoś ze sobą przywiozłeś, Charlesie! -

Rozpaczliwie pragnąc zmienić temat rozmowy, uczepi-

104 

ła się pierwszego lepszego pretekstu. Charles w pierw­
szej chwili spojrzał na nią ze zdumieniem, potem ude­
rzył się w czoło. 

- Rzeczywiście! Hillmore, niechże pana przedstawię 

pani Traverne. I jej szwagrowi, panu Chase. 

Hillmore zbliżył się, skłonił Annie i potrząsnął dło­

nią Juliana. 

- Bardzo miło mi państwa poznać. 
- Pani Traverne ogromnie zależy na dobrym nadzor­

cy, jak już panu wspomniałem. Chciałaby, żeby Srina-
gar stał się najlepszą plantacją herbaty na Cejlonie! 

- Z wielką chęcią pomogę w tym łaskawej pani. Po­

nieważ Carneganowie wracają do Anglii, szukam wła­
śnie nowej posady. 

- Już ją pan znalazł, panie Hillmore, jeśli tylko panu 

odpowiada. Major Dumesne tyle dobrego mi o panu opo­
wiadał, że darujemy sobie chyba zwykłe formalności. 

- To bardzo miło z pani strony... - Hillmore zawahał 

się. Był niewysoki, ale sprężysty, krzepki i bardzo ogo­
rzały. Jego jasnoszare oczy zwróciły się niepewnie 

w stronę wysokiego, czarnowłosego mężczyzny, który 

stał swobodnie u boku Anny. - A co pan o tym sądzi, 
panie Chase? 

Annę ogarnęła nagła wściekłość. Po prostu zapłonęła 

gniewem i aż dziw, że dym nie buchnął jej z uszu! Kie­
rowanie plantacją nie należało do Juliana Chase'a! Mi­
mo wszelkich jego pogróżek, Srinagar był jej! Teraz jed­
nak nic nie mogła począć: pozostało jej tylko stać z nie­
szczerym uśmiechem i obserwować „szwagra". Ten 

wzruszył ramionami. 

- Jeśli chodzi o zatrudnienie na stałe, to jeszcze o tym 

pogadamy. Mam pewne wątpliwości, czy takie życie jest 
odpowiednie dla samotnej kobiety... a na mnie czekają 
ważne interesy w Anglii. Nie mogę siedzieć tu bez koń-

105 

ca. Być może przekonam bratową, by sprzedała planta­
cję i wróciła do ojczyzny. 

- Dobrze wiesz, że wcale tego nie pragnę! - zaprote­

stowała Anna, zmuszając się do uśmiechu w rozmowie 
z mężczyzną, którego zdążyła już znienawidzić jak ni­
kogo w świecie. 

- Wiem, że nie masz na to ochoty, ale może będziesz 

musiała to uczynić. Jeszcze zobaczymy, kochanie. 

I żeby ją doszczętnie pognębić, objął Annę muskular­

nym ramieniem i uścisnął po bratersku. 

13 

Kilka minut później wszyscy mężczyźni się wynieśli. 

Charles zabrał Hillmore'a na obchód plantacji, a prze­
brzydły Julian zaproponował od niechcenia, że się do 
nich przyłączy. „Ostatecznie - zauważył słodko - jeśli 
mam pomóc bratowej w podjęciu decyzji co do zatrzy­
mania lub sprzedaży plantacji, powinienem wiedzieć, 
o czym mówię, i może równie dobrze zapoznać się ze 
sprawą od razu." Oczywiście chciał po prostu się prze­
konać, jak rozległa i ile warta jest posiadłość. Anna nie 
mogła temu zapobiec. Choć kipiała z gniewu, z wymu­
szonym uśmiechem pomachała panom ręką na poże­
gnanie. Odrażający kompan Juliana raz jeszcze splunął 
obficie na trawnik i nie zaszczyciwszy Anny ani jed­

nym słowem, wyniósł się wraz z końmi, zapewne w po­
szukiwaniu stajni. Bliska histerii Anna pospiesznie 

wbiegła do domu. 

Ze schodów właśnie schodziła Ruby. Była w sukni ze 

szmaragdowego jedwabiu, zbyt strojnej na zwykłe popo-

106 

łudnie w domu. Oczywiście dostrzegła powóz majora 
i umyślnie się w nią przebrała. 

- Gdzie się podział Charles? - spytała, zatrzymując się 

na najniższym stopniu i rozglądając dokoła ze zdziwie­

niem. 

- Zabrał nowego nadzorcę na obchód plantacji. Och, 

Ruby! Wydarzyło się coś okropnego! Chodźmy zaraz do 
salonu. Opowiem ci, zanim wrócą! 

Zaciekawiona Ruby pospieszyła za Anną i stanęła jak 

wryta w drzwiach na widok szczątków cennego wazonu. 

- Jak się toto stłukło?! - spytała. 
Anna odwróciła głowę, by uktyć rumieniec. 
-Jakoś... wyleciał mi z ręki - mruknęła, unikając wzro­

ku przyjaciółki. 

Ruby uniosła brwi ze zdumienia, gdy jednak chciała 

zadać kolejne pytanie, Anna uciszyła ją gestem. Po raz 
pierwszy od bardzo dawna zamknęła szczelnie drzwi; za­
leżało jej na dyskrecji. Potem, niemal szeptem i tak ner­

wowo, że słowa zlewały się ze sobą, poinformowała Ru­

by o straszliwej katastrofie, która na nie spadła. Nie 

wspomniała tylko o nieprzyzwoitym zachowaniu Julia­

na Chase'a. O jego napaści i własnej haniebnej reakcji 
nie mogła nawet myśleć. 

Kiedy skończyła swą opowieść, Ruby opadła na kanapę. 
- Przyłożyłaś mu w łeb wazonem! Nie myślałam, że 

masz w sobie tyle ikry, złotko! 

Czerwona jak burak Anna wymamrotała coś niezro­

zumiałego, ale myśli Ruby zmierzały już w innym kie­
runku. 

- No cóż: Raja Singha go zastrzeli, jak mu każesz, i po 

krzyku - stwierdziła. 

- Co takiego?! - Anna gapiła się na przyjaciółkę, nie 

wierząc własnym uszom. 

- Dobrze usłyszałaś. Masz lepszy pomysł? 

107 

- Przecież to byłoby morderstwo! 
- No to co? On też chce nas nieźle urządzić! 
- Wszystko jedno.  N i e pozwolę go zabić! - oburzyła 

się Anna, choć przyznawała w duchu, że propozycja jest 
kusząca. 

- W takim razie do końca życia będzie cię miał w gar­

ści. Nigdy się nie pozbędziesz ani jego, ani strachu, że 
cię sypnie! 

Anna zbladła na samą myśl. Sytuacja okazała się jesz­

cze gorsza, niż sądziła. 

- Może się przekona, że ze sprzedażą Srinagaru nie 

pójdzie mu tak łatwo.  N i e ma wielkiego popytu na plan­
tacje herbaty. Jak się zorientuje, to pewnie da temu spo­
kój i wyjedzie. 

- W duchy wierzysz?! - spytała posępnie Ruby. - Po 

mojemu najprościej go ustrzelić. 

- A co z tym jego przyjacielem? 
- I jego też. 
- Nie! - Anna stanowczo odsunęła od siebie pokusę. -

Ruby, nie waż się na własną rękę namawiać Raja Singhi! 
To byłaby zbrodnia! Wiem, że popełniłam kradzież, a to 
ciężki grzech. Ale morderstwo...  C h o ć b y na to zasługiwał, 
nie wolno nam tego uczynić! 

- Jesteś za miękka.  J u ż ci to mówiłam. - Ruby potrzą­

snęła głową. 

- Może i jestem, ale do morderstwa ręki nie przyłożę! 

Posłuchaj, Ruby: ten człowiek... Nawiasem mówiąc, nazy­

wa się Julian Chase... będzie tu uchodził za mego szwagra. 

Póki nie wymyślimy jakiejś bezkrwawej metody pozby­
cia się go, masz podtrzymywać tę fikcję, nawet w domu. 
Gdyby Raja Singha zorientował się w sytuacji, pewnie by 
mu wsypał trucizny do herbaty czy coś w tym rodzaju. 
I pomyśl o skandalu, gdyby się dowiedziano, że całkiem 
obcy mężczyzna mieszka w moim domu! 

108 

- Trucizna? - powiedziała Ruby w zadumie. - To jest 

myśl! 

- Ruby! 
-  D o b r z e już, dobrze! Na razie. Ale co z Chelsea? 
-  D o b r y Boże!  N i e pomyślałam o tym! - Anna przy­

mknęła oczy i po chwili  z n ó w je otwarła. - Chyba mu­
simy powiedzieć Chelsea, że to jej stryjek.  O k r o p n e , ale 
nie widzę innego wyjścia. 

-  N i e to miałam na myśli. Chodziło mi o to, że wyda­

je się ostatnio szczęśliwsza. Pozwolisz mu znowu zdener­
wować dzieciaka gadaniną o sprzedaży Srinagaru? 

Anna zaczerpnęła głęboko powietrza. 
- Nie.  N i e mogę na to pozwolić! Ale... 
-  M u s i m y znaleźć jakieś wyjście - ostrzegła ją ponu­

ro Ruby - więc się lepiej namyśl! - Wstała i strzepnęła 
spódnicę. - Przenocować muszą, nie ma na to rady. Za­

d b a m , żeby przygotowali im pokoje. We  w s c h o d n i m 
skrzydle, ma się rozumieć. 

O w o wschodnie skrzydło było długą, parterową przy­

budówką z drewna, którą jeden z poprzednich właścicieli 
dodał niebacznie do schludnego sześcianu centralnej bu­
dowli. W założeniu skrzydło to było przeznaczone dla 
służby, ale ta - z wyjątkiem Kirti, sypiającej w pokoiku 
o b o k Chelsea - wolała mieszkać w mniej dusznych cha­
tach z gliny, krytych strzechą, które znajdowały się za 
ogrodem. Drewniana konstrukcja wschodniego skrzydła 
dawno już zaczęła butwieć w gorącym i wilgotnym klima­
cie wyspy. Podłogi, również z drewna i na drewnianych 
fundamentach, wypaczyły się. Stały tam meble usunięte 
z innych części domu. Materace i tapicerka z biegiem lat 
przesiąkły zapachem pleśni; żadne trzepanie ani wietrze­
nie nie pomagało. Ogólnie rzecz biorąc, pomieszczenia 

w sam raz nadawały się dla nieproszonego gościa i jego 

kompana. Na ustach Anny pojawił się lekki uśmieszek. 

109 

- Ruby, co ja bym bez ciebie zrobiła? 
-  M a m nadzieję, że nigdy nie będziesz musiała tego 

sprawdzać! - odparła Ruby i opuściła salon. 

14 

D o p i e r o  p ó ź n y m  p o p o ł u d n i e m mężczyźni wrócili 

z herbacianych pól. We wschodnim skrzydle dokonano 
już niezbędnych przygotowań, a Chelsea - ku zdumieniu 
Anny - była podniecona wizytą stryjka, i to nie stryja Gra­
hama, który budził w dziewczynce lęk, ale innego, całkiem 
nowego, który miał z nimi zamieszkać. Raja Singha, nie­

wzruszony jak zawsze, przyjął wieść o przybyciu krewne­
go, o którym nigdy przedtem nie było mowy, bez żadnych 
zastrzeżeń. Zresztą gdyby nawet miał jakieś wątpliwości, 
jego twarz i tak niczego by nie zdradziła. 

Anna, wyczerpana napięciem, próbowała się wymó­

wić od herbaty. Ostatecznie nalegania  R u b y sprawiły, że 

przycupnęła w rogu kanapy i zmusiła się do wypicia kil­
ku łyków orzeźwiającego napoju. Podnosiła właśnie do 
ust filiżankę herbaty, gdy na werandzie rozległy się mę­
skie kroki. Ręka Annie zadrżała i połowa herbaty chlu­
snęła jej na kolana. 

Zerwała się na równe nogi, próbując zetrzeć serwetką 

gorący płyn, który sparzył ją, przeniknąwszy przez spód­
nicę i halkę. 

- Bardzo się poparzyłaś? - spytał z fałszywym współ­

czuciem Julian Chase. Ku wściekłości i rozpaczy Anny, 
„szwagier" wyjął serwetkę z jej rąk i zaczął energicznie 
osuszać suknię, obmacując przy  t y m bezczelnie uda „bra­
towej". Anna poczerwieniała jak wiśnia i szybko usunę­

li 10 

ła się przed „pomocną" ręką. Kiedy Julian uśmiechnął się 
do niej złośliwie, odpłaciła mu przelotnym spojrzeniem 

wyrażającym niesmak; ze względu na gości dodała do te­
go  w y m u s z o n y uśmiech. 

-  N i c mi się nie stało - odparła ze zdawkową uprzej­

mością, po czym uśmiechnąwszy się do reszty towarzy­
stwa, wygładziła spódnicę. - Tylko trochę przemokłam. 
M o ż e napiją się panowie herbaty? Ty, Charlesie? 

- Dziękuję, z miłą chęcią. 
- Panie Hillmore? 
- Bardzo dziękuję łaskawej pani. Z przyjemnością. 
- J... Julianie? -  N i e miała wcale ochoty rozmawiać z nie­

proszonym gościem ani zwracać się do niego po imieniu, 
nie odważyła się jednak go zignorować.  N i e chcąc wzbu­
dzać podejrzeń przyjaciół i sąsiadów, musiała traktować 
tego gada jak kogoś z rodziny... póki się go nie pozbędzie! 

- Serdeczne dzięki, Anno. Ależ z ciebie czarująca pa­

ni  d o m u ! A takim byłaś nieśmiałym stworzonkiem, wy­
chodząc za Paula! Po prostu oczom nie wierzę! 

A n n a pod osłoną kolejnego fałszywego uśmiechu po­

słała mu mordercze spojrzenie. Jego bezczelne szafirowe 
oczy błysnęły wesołością. Charles, przyglądając się im 
obojgu, potrząsnął głową. 

- Nie mogę sobie wyobrazić onieśmielonej Anny! - po­

wiedział, marszcząc czoło. 

- Była z niej spłoszona myszka, może mi pan wierzyć! 

Podczas wesela nie ośmieliła się zamienić ze mną ani słowa! 

- Wprawiasz mnie w zakłopotanie, mój drogi - powie­

działa Anna, z  t r u d e m hamując wściekłość. - I całkiem 

zapomnieliśmy o Ruby... Przypominasz sobie oczywi­
ście Ruby Fisher? A może twoja chimeryczna pamięć 
z n ó w ci płata figle? 

- Oczywiście, że pamiętam! - odpowiedział nieszcze­

rze. - Jakże się pani miewa? 

111 

Ruby zmierzyła go od stóp do głów wyrażającym za­

chwyt spojrzeniem i skinęła głową bez słowa.  A n n a 
z n ó w poczuła ucisk w żołądku. Tego tylko brakowało, 
żeby Ruby poczuła słabość do nieproszonego gościa! 

Nieszczęścia zawsze chodzą w parze. 

Anna wskazała panom miejsca i sama przysiadła na ka­

napie. Zaczęła nalewać herbatę zdumiewająco pewną ręką. 

- Jak pan ocenia sytuację na plantacji, panie Hillmore? 
- Plantacja jest w dobrym stanie. Wcale mnie to nie dzi­

wi: przecież major Dumesne służył pani fachową pomocą. 

M a m jednak pewną sugestię, o której wspomniałem już 
panu Chase. Jeżeli pani istotnie zależy na tym, by Srina-
gar stał się jednym z największych producentów herbaty 
na Cejlonie, proponowałbym przestawić się na uprawę 
najszlachetniejszych krzewów, nadających się do wyrobu 
orange pekoe. - Widząc zdumienie Anny, dodał wyjaśnia­
jąco:  - T o gatunek czarnej herbaty, hinduskiej i cejlońskiej, 
produkowanej wyłącznie z drobnych górnych listków 
krzewu. Sugerowałbym przeznaczyć pod tę uprawę jedną 
czwartą pól, a po trzech latach doczekałaby się pani naj­

wspanialszych zbiorów na wyspie. W miarę jak nowe krze­
wy by dojrzewały, obejmowalibyśmy tą uprawą coraz wię­
cej pól, aż wreszcie Srinagar produkowałby wyłącznie 
orange pekoe. Do tego czasu wszyscy już by się przekona­
li, że pani herbata jest najlepsza gatunkowo i można by 
dyktować ceny... Oczywiście z umiarem. Jeżeli jednak zde­
cyduje się pani na sprzedaż plantacji... - Hillmore urwał. 

Anna rzuciła Julianowi przelotne spojrzenie, ocieka­

jące jadem. Zrewanżował się niewinnym uśmiechem. 

-  N i e mam najmniejszego zamiaru sprzedawać plan­

tacji. To wyłącznie pomysł mego szwagra! 

-  N i c dziwnego: doradza to, co uważa za najlepsze dla 

ciebie - powiedział dyplomatycznie Charles. -  M a m jed­
nak nadzieję, że nas nie opuścisz. 

112 

- Przedyskutujemy jeszcze z Anną tę sprawę. Na ra­

zie, Hillmore, miejsce nadzorcy należy do pana. - Julian 
mówił to z taką pewnością siebie, jakby rzeczywiście 
miał prawo decydować w sprawach Srinagaru. Anna 

przysłuchiwała się temu, z trudem hamując wściekłość. 
Spojrzał jej w oczy z drwiącym uśmieszkiem i napił się 
herbaty. Trzeba przyznać, że jak na tak potężnego męż­
czyznę manewrował filiżanką z kruchej porcelany za­

dziwiająco zręcznie. Równie swobodnie czul się na sty­

lowym francuskim mebelku, stojącym obok kanapy. 
Ranka na skroni dawno się zasklepiła, ale Annie nadal 
przyjemnie było popatrzeć na dzieło własnych rąk. 

Gdyby jeszcze raz miała po temu okazję, walnęłaby go 
dwa razy mocniej! 

Charles opróżnił filiżankę i wstał. 
- Serdeczne dzięki za herbatę, ale muszę wracać do 

domu. Laura szaleje z niepokoju, kiedy się ściemni, 
a mnie jeszcze nie ma. 

Anna odstawiła filiżankę i również się podniosła. 

- Doskonale ją rozumiem. Biedactwo! Obawia się, że 

mogłaby i ciebie stracić! 

- Tak. - Major westchnął i zwrócił się do reszty towarzy­

stwa; wszyscy wstali z miejsc. - Ogromnie się cieszę z pań­
skiego przybycia, panie Chase. Niepokoiliśmy się o Annę, 
ale teraz ma już kogoś, kto będzie ją chronił i służył radą. 
Cała nasza społeczność powita pana z wielką radością. 

- Co to za szczęście dla Anny: tylu troskliwych przy­

jaciół! - mruknął Julian, potrząsając dłonią Charlesa. An­
na miała nadzieję, że nikt poza nią nie zwrócił uwagi na 
ironiczny ton tej wypowiedzi. 

- Istotnie... No cóż, Hillmore, zbieramy się? 
- Oczywiście, panie majorze. Wrócę tu niebawem. 

Mogę przeprowadzić się w ciągu dwóch tygodni, panie 
Chase, jeśli to panu odpowiada. 

113 

- Jak najbardziej - odparł Julian, a ignorowana Anna 

dosłownie się pieniła. 

Uśmiechając się z przymusem, odprowadziła gości do 

drzwi. Potem machała na pożegnanie ręką i znów słała 
uśmiechy; wreszcie odjeżdżający powóz zaturkotał na 
podjeździe. Wówczas zwróciła nienawistny wzrok na sto­
jącego obok niej mężczyznę. 

- Chciałabym zamienić z tobą słówko - powiedziała 

sztywno, pilnując się, by nie wywołać kłótni na koryta­
rzu. „Zbyt wiele czujnych uszu, zbyt wiele bystrych 
oczu..." Po raz pierwszy uświadomiła sobie prawdziwy 
sens tego syngaleskiego powiedzonka. 

- Oczywiście, kochana bratowo. Chętnie pogawędzę 

Z tobą, jak długo zechcesz. Ale przedtem muszę się umyć. 
Czy ktoś ze służby wskaże mi mój pokój? - Spojrzał An­
nie w twarz, potem obrzucił wzrokiem całą jej postać 
i znów popatrzył jej w oczy. - A może sama mnie zapro­
wadzisz? Moglibyśmy wówczas... porozmawiać... bez prze­
szkód. Poprzednie miejsce nie było tak zaciszne. - Bez tru­

du odczytała ukrytą w jego słowach śliską aluzję. 

Poczerwieniała z upokorzenia. Zacisnęła zęby i rozej­

rzała się niespokojnie na wszystkie strony, czy ktoś przy­
padkiem nie usłyszał Juliana. Na szczęście, nikogo w po­
bliżu nie było. 

- Jesteś odrażający - syknęła przez zaciśnięte zęby. 
- Po prostu napalony - odparł z szelmowskim bły­

skiem w oku. 

Annie zaparło dech. „Napalony" było rynsztokowym 

słówkiem, ale Ruby wyjaśniła jej kiedyś jego znaczenie: 
pełen chuci, wygłodzony seksualnie. 

- Tak samo jak ty, moje złotko - dodał poufałym szep­

tem, pochylając się ku niej. 

Anna cofnęła się, jakby sparzył ją bijący od niego żar. 

Jej oczy, rozszerzone ze strachu, napotkały wzrok Julia-

114 

na. Z trudem się hamowała, by nie zakryć rękoma roz­
palonej twarzy. 

Jego ciemnoniebieskie oczy lśniły, najwyraźniej bawi­

ło go zmieszanie Anny. Ujrzała jednak w głębi tych oczu 
coś jeszcze... jakąś gorejącą iskierkę na dnie, która zdra­
dzała, że w jego słowach kryje się coś więcej prócz chę­
ci zawstydzenia jej: mówił szczerze! 

- Memsahib? - Raja Singha, jak zawsze, pojawił się 

nie wiadomo skąd. 

- To mój... szwagier, o którym ci mówiłam. On... Za­

prowadź go, proszę, do przygotowanych apartamentów. 

Raja Singha skłonił głowę. 
- Proszę za mną, sahibie. 

Julian udał się za służącym z tak godną miną, jakby 

przed chwilą nie obrażał uszu Anny niesmacznymi uwa­
gami. Zanim jednak zniknął za zakrętem korytarza, pro­

wadzącego na tyły  d o m u , rzucił jej przez ramię rozba­

wione spojrzenie. 

Wówczas dotarło do niej: ta bezczelna świnia kpiła so­

bie z niej od samego początku! 

A n n a zgrzytnęła zębami w bezsilnym gniewie. 

15 

- Rany, ale facet! 
- Ordynus, brutal, arogant... i to jeszcze nie wszystko! -

Anna, która nadal odprowadzała Juliana Chase gniewnym 
wzrokiem, teraz zwróciła wściekłe spojrzenie na stojącą 

kilka kroków od niej Ruby. Ta aż zamrugała oczyma, zdu­
miona gwałtownością przyjaciółki, i wzruszyła ramionami, 
jakby się tłumacząc. 

115 

-  N o , nie gniewaj się,  A n n o ! Wiem, co to za podlec, 

ale  m a m przecież oczy! Na sam widok leci mi ślinka. 

- Ruby! - Anna rozejrzała się, czy ktoś nie podsłuchu­

je. Na szczęście poza nimi w korytarzu nie było żywej 
duszy. Wciągnęła przyjaciółkę z  p o w r o t e m do salonu 
i dopiero tu z oburzeniem rzuciła: - Jak możesz nawet 
myśleć coś podobnego?! 

-  N i e powiesz, że sama tego nie zauważyłaś! 
-  N i e zauważyłam!!! 
- A więc jesteś ślepa! Ten wzrost, te wszystkie musku-

ły, no i te oczy... -  R u b y westchnęła z zachwytem. - Za­
łożę się, że ma czarne kudły na piersi. Całą masę.  O c h , 
jadłabym go łyżkami! 

- Ruby! - wrzasnęła niemal Anna. Wbrew woli przez 

mózg przeleciały jej różne obrazy, wywołane słowami 
przyjaciółki. Czuła, że policzki znów jej się rozpłomieniły. 

-  O c h , nie rób takiej zgorszonej miny! Jesteśmy obie 

dorosłe, może nie? Kiedy taki facet pojawi się na hory­
zoncie, nie zauważy go tylko nieboszczka! Albo dziew­
czyna tak wyprana z wszelkich uczuć, że to prawie na 
jedno wychodzi - dodała Ruby po małej pauzie, zerka­
jąc wymownie na przyjaciółkę. 

-  N i e jestem wyprana z wszelkich uczuć - odparła 

z urazą Anna. - Po prostu nie mdleję na widok każdych 
portek. Jesteś... jesteś... niereformowalna, Ruby! 

-  N i e jestem! - odparła Ruby z godnością. - Cokol­

wiek by to cholerne słówko znaczyło, nie jestem, i już! 

I nie powiesz mi, że na widok tego chłopa - zanim oczy­

wiście przekonałaś się, co to za świnia! - nie zaciekawi­
ło cię, jaki on jest w łóżku! 

- Nie, wcale mnie to nie ciekawiło! -  M i m o wszelkich 

wysiłków Anna była pewna, że jest czerwieńsza niż wło­
sy Ruby.  N i e umiała kłamać, ale za nic nie przyzna się do 
tego, jaki fatalny wpływ wywiera na nią Julian Chase. 

116 

A tym bardziej nie zdradzi nikomu, co zaszło między ni­
mi w Gordon Hall... a potem w tym właśnie salonie. Ten 
haniebny sekret pogrzebie w swym sercu na wieki. 

- Wobec tego kładź się do trumny - orzekła bez ogró­

dek Ruby i współczująco pokiwała głową. 

- Memsahib... 

Anna obejrzała się raptownie z uczuciem zażenowa­

nia, gdy za jej plecami rozległ się głos Raja Singhi. 

- O co chodzi? 
- Sahib prosi, żeby pani do niego przyszła. Natych­

miast. Jest we wschodnim skrzydle, memsahib. 

- Dziękuję, Raja Singha. 

Skłonił się i zniknął. 

- Idę z tobą! - oświadczyła z zapałem Ruby. 
- Dwie godziny temu chciałaś go koniecznie zastrze­

lić - przypomniała jej cierpko Anna. 

- Bo go jeszcze nie widziałam. Teraz uważam, że ktoś 

taki bardzo nam się przyda. Ciekawe, ile też ma lat... 
Choć to nie ma większego znaczenia. Grunt, że już wie, 
co robić, i jeszcze to potrafi. 

- Ruby! 
- Och, przestań! Zobaczmy, czego on chce. 
Były dopiero w polowie korytarza, gdy usłyszały 

krzyk Chelsea, odbijający się przeraźliwym echem od 
ścian. Zaraz potem ktoś strzelił z pistoletu. 

Na sekundę obie kobiety zamarły. Później wymieni­

ły tylko jedno spojrzenie i rzuciły się biegiem. Anna, 
lżejsza i zwinniejsza, pierwsza wypadła na boczny kory­
tarz: wychodziły nań wszystkie pokoje wschodniego 
skrzydła. Drugie drzwi stały otworem; z wnętrza dobie­
gał dziecięcy płacz i grad przekleństw. Boże święty, jeśli 
ten potwór wyrządził jakąś krzywdę jej dziecku! 

Anna wpadła do pokoju, który Ruby kazała przygo­

tować dla Juliana Chase'a. Od razu przekonała się, że to 

117 

on wypalił z pistoletu. Trzymał w ręce dymiącą jeszcze 
broń, a jego kompan walił grubym kijem w łóżko. Unio­
sła się z niego chmura kurzu, wyraźnie widoczna w pro­
mieniach słonecznych, wpadających przez wysokie 
okna. Anna poczuła woń prochu, ale w pierwszej chwi­
li nie mogła dostrzec córki. Potem Julian wyszedł zza 
łóżka i przykląkł na jednym kolanie obok drobnej figur­
ki, skulonej w kącie. Chelsea! Dziecko było zwinięte 

w kłębuszek, Anna w pierwszej chwili zamarła na ten wi­
dok. Julian wyciągnął rękę i położył ją delikatnie na po­
chylonej główce dziecka. 

- Chelsea! - wykrztusiła Anna i chwyciła małą w ra­

miona. - Cicho, ptaszku! Już wszystko dobrze! Mamu­
sia jest przy tobie! 

Dziecięce rączki zacisnęły się rozpaczliwie na szyi An­

ny; Chelsea schowała buzię na matczynym ramieniu. 
Podnosząc córkę, Anna czuła, jak dziewczynka dygocze, 
i zwróciła pełne gniewu oczy na Juliana Chase'a. 

- Coś jej zrobił, na rany boskie?! - zawołała ostro, jesz­

cze mocniej obejmując córkę. Na to oskarżenie oczy Ju­
liana zwęziły się; podniósł się z klęczek. 

- Dość już tego, Jim. Albo zatłukłeś tego stwora, albo 

zwiał. - Julian skierował te słowa do swego kompana, za­
nim spojrzał znów na Annę. Oczy błysnęły mu niebez­
piecznie. - Cóż takiego jej zrobiłem, według ciebie? 

Jim posłusznie przestał kląć i walić w materac. Za­

miast tego zmierzył oskarżycielskim wzrokiem Annę 
i Ruby, która podbiegła do przyjaciółki i próbowała 
uspokoić Chelsea, głaszcząc ją i szepcząc czułe słówka. 

- Mamusiu, on mnie chciał ugryźć! - Głosik Chelsea, 

wtulonej w matczyne ramiona, był ledwo dosłyszalny. 

- Kto taki, ptaszku? 
- To był wąż. Chyba kobra. A ja nawet dzieciaka nie 

tknąłem. - Głos Juliana był dość spokojny, w oczach jed-

118 

nak nadal czaił się groźny błysk. Wskazał na jedno 
z dwóch bliźniaczych okien. 

- W dodatku ten cholerny szczur! - wtrącił z obrzy­

dzeniem Jim. 

- Szczur?! - jęknęła Ruby, podczas gdy oczy Anny po­

biegły w kierunku wskazanym przez Juliana. Na podło­
dze obok bliższego z okien leżało skręcone, czarne ciel­
sko kobry - bez głowy. Anna przypomniała sobie wy­
strzał i dymiący pistolet, który ujrzała w ręce Juliana. 
Zdążył już zatknąć go za pas. Pojęła, kto zabił węża. Po­
zostawało jednak nadal zagadką, w jaki sposób gad wśli­
zgnął się cło pokoju. Okna były zamknięte, a trudno 
przypuścić, by zawędrował tu z innych domowych po­
mieszczeń. Zresztą kobry przeważnie unikały ludzi 
i trzymały się z dala od domu. 

- Bardzo się przestraszyłam, mamusiu! - popłakiwała 

Chelsea. 

- Już dobrze, ptaszku - uspokajała Anna, gładząc je­

dwabiste włoski córki. Następnie zwróciła się do Julia­
na. - Chyba powinnam ci podziękować - przyznała nie­
chętnie. 

W jego oczach dostrzegła ironiczny błysk. Chase 

otwierał już usta, by coś odpowiedzieć, ale zanim się 
odezwał, Jim wrzasnął przeraźliwie. Anna podskoczyła, 
a Chelsea kurczowo do niej przywarła. 

- To ten bydlak! - ryczał Jim, gdy zwinne brunatne 

zwierzątko, wychynąwszy spod łóżka, śmignęło ku 
drzwiom. Jim chwycił kij, by je zatłuc, a Julian sięgnął 
po pistolet. 

- Nie, sahibie! - rozległ się ostry głos zza drzwi. Na 

progu pojawił się Raja Singha. Ku zdumieniu wszystkich 
z wyjątkiem Anny zwierzątko wspięło się po jego saron-
gu, by zniknąć pod koszulą. W chwilę później ruchliwy 
czarny nosek i czarne oczka wyjrzały zza kołnierza Ra-

119 

ja Singhi. Potem stworzonko, wyglądające jak krzyżów­
ka szczura z wężem, wydobyło się na zewnątrz i przy­
cupnęło na ramieniu majordoma. 

- Co to takiego, u diaska? - Julian zamarł z pistoletem 

w dłoni. 

- To Moti - wyjaśniła Anna, uśmiechając się mimo wo­

li. Doprawdy, żeby dwóch dorosłych mężczyzn wpadło 
w taki popłoch na widok małego, puszystego zwierzątka! 
Niby nic wielkiego, ale w tej chwili pojęła, że Julian Chase 
ma swoje słabostki - i wydał jej się bardziej ludzki. 

- A czym właściwie - spytał Julian ostrym tonem - jest 

ów Moti? 

- Moti to szczurnik, sahibie - wyjaśnił Raja Singha 

z niezmąconą godnością. - Trzymamy go w domu, żeby 
zabijał węże. Z pewnością rozprawiłby się z kobrą, któ­
ra przestraszyła małą panienkę, gdyby sahib nie wziął 
sprawy w swoje ręce. 

- Dobry Boże! - jęknęła Ruby słabym głosem - nie 

miałam pojęcia... 

Jim i Julian wydawali się równie zbici z tropu jak ona. 

Jim z niemądrą miną opuścił kij, Julian pozwolił, by dłoń 

z pistoletem opadła. 

- Jeśli nie jestem pani potrzebny, memsahib, zabiorę 

Motiego i dam mu jeść. Bardzo się wystraszył. 

Anna wyraziła zgodę skinieniem głowy, a Raja Singha 

oddalił się z Motim na ramieniu. 

- Nic mi nie mówiłaś, że w domu są nie tylko węże, 

ale i szczur! - ozwala się oskarżycielskim tonem Ruby, 
nim ktokolwiek inny zdążył wyrzec słowo. 

- Moti to szczurnik indyjski, nie szczur, a węży prze­

ważnie tu nie ma, bo on je odstrasza. Wyczuwają jego 
obecność w domu, więc nie wchodzą. 

- Wobec tego - spytał Julian z nieodpartą logiką - skąd 

się wziął wąż w pokoju, który przeznaczyłaś dla mnie? 

120 

- Nie mam pojęcia - odparła. 
- Chcesz powiedzieć, że ten szczur... - zaczęła Ruby. 
- Szczurnik - poprawiła Anna. 
- Niech ci będzie! Chcesz powiedzieć, że to bydlę ła­

ziło po domu od naszego przyjazdu?! 

Anna potrząsnęła głową. 
- Moti należy do Raja Singhi, podobnie jak słoń imie­

niem Wisznu. Razem z nim tu przybyli i razem z nim 
odejdą. 

Ruby zadrżała. 

- Cholerna pogańska wyspa! 
- Święte słowa, siostro! - burknął Jim i też zadygotał. 

Julianowi drgnęły usta; odwrócił się i podszedł do zabi­

tego węża. Potem otworzył okno wychodzące na ogród. 

- Daj no tego kija, Jim! - polecił. 
- Niby po co? - Jim wciąż trzymał w garści grubą la­

gę, jakby chciał odstraszyć nieproszonych gości. 

- Nie gadaj, tylko dawaj. 

Jim Z wyraźną niechęcią oddał kij Julianowi. Ten pod­

niósł nim ciało kobry i zręcznie wyrzucił za okno. 

- Nie ma mowy o spaniu w tym pokoju! - oświadczył 

kategorycznie Jim, gdy odstrzelona głowa gada powę­
drowała za resztą. 

- Pod tym względem - rzekł Julian, zamknąwszy okno 

- jesteśmy całkowicie zgodni. Sami poszukamy nowej 
kwatery, jeśli pani domu pozwoli. 

Anna od razu pojęła, że jej pozwolenie nie miało żad­

nego znaczenia. Julian, ledwie wyrzekł te słowa, znalazł 
się za drzwiami. Jim pomknął za nim, wrzeszcząc: 

- Nie zostawiaj mnie tu, szefie! 

Zdumionej i urażonej Annie nie pozostawało nic in­

nego, jak pójść w ich ślady z Chelsea w ramionach i Ru­
by następującą jej na pięty. 

121 

16 

- A ty gdzie sypiasz, droga siostrzyczko? - spytał przez 

ramię Julian, podkreślając ironicznie ostatnie słowo. Do­
tarł do głównych schodów i wbiegał teraz po dwa stopnie 
naraz. - Pewnie nie w takiej zakurzonej dziurze! 

- Gdzie sypiam, to moja sprawa! I w ogóle dokąd się 

wybierasz? Ta część  d o m u jest przeznaczona wyłącznie 
dla rodziny! 

- Należę do rodziny, już zapomniałaś? 
Dotarł do górnego podestu i zawahał się przez chwi­

lę. Schody znajdowały się pośrodku domu. Długi kory­
tarz wiódł i w lewo, i w prawo. W chwili gdy Anna sta­
nęła na podeście, Julian podjął decyzję: ruszył w lewo, 
otwierając po drodze każde drzwi. 

- Tu nie wolno! - protestowała na próżno Anna, kiedy 

intruz dotarł do wielkiego pokoju, który zajmowała po­
przednio z Paulem. Wzdrygnęła się, gdy bez ceremonii 
otworzył drzwi sypialni, podobnie jak przed chwilą drzwi 
saloniku czy niewielkiej szwalni. Przez chwilę zatrzymał 
się w progu, oceniając wnętrze. Jego potężne bary zasła­
niały widok stojącej z tyłu Annie. Mogła jednak opisać 
każdy szczegół z zamkniętymi oczami: cztery okna, sięga­

jące od podłogi do sufitu, wychodziły na bujny ogród od 
frontu; na podłodze leżał dywan Aubusson w ciepłych od­
cieniach różu, który przyjechał z młodą parą z Anglii; wy­
soka mahoniowa szafa, olbrzymie loże z baldachimem... 
Ściany połyskiwały w słońcu nieskazitelną bielą, nie licząc 
niewielkiej plamki, która zaczęła formować się w rogu su-

122 

fitu. Ktoś - zapewne Raja Singha - dbał o to, by pokój 

utrzymywano w należytym stanie. 

- Kto tu śpi? - spytał ostro Julian, odwracając się do An­

ny, która z resztą orszaku stała bezradnie na korytarzu. 

- Tt... teraz już nikt - wyjąkała. 

Skinął głową z zadowoleniem. 
- Wobec tego całkiem mi odpowiada. Jim, skocz po 

nasze rzeczy i zobacz, czy nie znajdzie się w pobliżu ja­
kiś pokój, który chciałbyś mieć na własny użytek. 

- Nie możesz tu zostać! - protestowała słabo Anna, 

czując znów skurcz w żołądku. Robiło jej się niedobrze 

na samą myśl, że ten mężczyzna zamieszka w pokoju, 
który zajmowała razem z Paulem, gdzie spali, kochali 
się... gdzie wreszcie umarł. Ten okropny człowiek i tak 

już wycisnął swe piętno na wnętrzu sypialni, gdy leżała 
tu w bezsenne noce, opłakując męża... a obraz Juliana 
Chase'a bezczelnie wdzierał się do jej marzeń. Nie po­
zwoli mu objąć we władanie tego pokoju, gdzie obec­
ność Paula była najbardziej dla niej odczuwalna! 

Nie zważając na protesty Anny, Julian wędrował od 

okna do okna, podziwiając widok. 

- O całe niebo lepsze od apartamentów, które nam 

wyznaczyłaś! - Obejrzał się przez ramię na Annę, któ­
ra weszła za nim do pokoju; w jego oczach pojawił się 

ostrzegawczy błysk. - Wiem, że ci to nie w smak, więc 
gotów jestem zapomnieć o wężu i o tamtych zatęchłych 
dziurach, ale ostrzegam: żadnych sztuczek więcej! Jeśli 
coś jeszcze wymyślisz, odpłacę ci tak, że gorzko tego 
pożałujesz. 

- Sztuczki?! - sapnęła z oburzeniem Anna, zapomina­

jąc na chwilę o bólu, który sprawiło jej wtargnięcie Julia­
na do tego pokoju. Szepcząc jakieś uspokajające słowa, 
uwolniła się od rączek Chelsea, ściskających jej szyję, 
i posadziła dziewczynkę na łóżku. Podchodząc od tyłu 

123 

do Juliana, który myszkował bezczelnie po wszystkich 
kątach, nie spytawszy nawet o pozwolenie, syknęła: -

Uważasz się najwidoczniej za pana tego domu! To po­
myłka: ja rządzę w Srinagarze, a ty jesteś tylko niepro­
szonym gościem! Nie ruszaj tego! Odłóż w tej chwili! 

Przedmiotem, którego broniła, była szczotka do wło­

sów; należała do kompletu oprawnych w srebro przybo­
rów toaletowych, podarunku otrzymanego od Paula 
w pierwszą rocznicę ślubu. Julian podniósł od niechce­
nia ten drobiazg z toaletki, stojącej pomiędzy oknami. 
Widok szczotki w wielkiej ręce intruza sprawił Annie 
nieznośny ból. Nie miał prawa tu być, ruszać jej rzeczy, 
zacierać swą obecnością wspomnień o Paulu! Ale ten 
wstrętny potwór nie zważał na jej słowa i bezcześcił na­
dal toaletkę, biorąc do rąk po kolei szczotkę, grzebień, 
lusterko i kryształowy flakonik, obracając je w palcach 
i przyglądając się wyrytym na nich inicjałom. 

Były to pierwsze litery imion Anny i Paula, splecione 

ze sobą we wnętrzu kwietnego serduszka. 

- Odłóż to, powiedziałam! - krzyknęła Anna, a kiedy 

nadal nie zwracał na nią uwagi, przeglądając się 
z uśmieszkiem satysfakcji w eleganckim lusterku, straci­
ła do reszty panowanie nad sobą i rzuciła się na niego, 
wyrywając mu zwierciadełko. 

W pośpiechu nie schwyciła go dość mocno. Lusterko 

upadło na podłogę i roztrzaskało się. Anna popatrzyła 
w niemym przerażeniu na potłuczone szkło i uniosła po­
woli ręce do twarzy. Czuła, że do jej oczu napływają pie­
kące łzy, a oddech się załamuje. 

- Uspokój się... - powiedział ze zdziwieniem, gdy po 

policzkach Anny spłynęły dwie wielkie łzy. 

- Nienawidzę cię i gardzę tobą - szepnęła. 
Odwróciła się, by nie widzieć Juliana ani rozbitego lu­

sterka, i podszedłszy do okna, wpatrywała się martwym 

124 

wzrokiem w ogród. Chelsea nie może zorientować się, 
że jej mama płacze! 

Julian stanął za Anną, zobaczył, że jej ramiona trzęsą 

się od tłumionego łkania, i poczuł się potworem. Jedwa­
biste włosy, ciasno upięte w kok na karku, połyskiwały 
jednocześnie srebrem i złotem w promieniach popołu­
dniowego słońca, które oświetlało jej postać. W skrom­
nej czarnej sukience plecy Anny wydawały się bardzo 
szczupłe i kruche, a talia niewiarygodnie cienka. Uświa­
domił sobie nagle, jaka jest maleńka, jaka młodziutka... 
Wizerunek bezczelnej awanturnicy pękł i roztrzaskał się 
podobnie jak lusterko. Przyglądając się, jak dzielnie wal­
czy ze łzami, Julian poczuł znów pewność, że już kiedyś 
się spotkali. Niejasne wspomnienie nękało go jak brzę­
cząca mucha, póki nie odegnał go równie niecierpliwie. 
Ta nieznośna smarkula płakała! Nie było teraz czasu na 
rozgrzebywanie przeszłości. 

- Uspokój się... - powtórzył, bezradny wobec jej łez. 

Jego dłonie spoczęły niezgrabnie na ramionach Anny. 

Chętnie przytuliłby ją do piersi, żeby pocieszyć, ale ze­
sztywniała pod jego dotknięciem i strząsnęła jego ręce. 

Julian opuścił je, zaciskając wargi. Anna odwróciła gło­

wę tak, że widział wyraźnie jej delikatny profil: zaciśnię­

te usta... na bladych policzkach cień długich rzęs, które 
nie zdołały powstrzymać nieustannie spływających łez... 
prosty nosek, zaczerwieniony od płaczu... Jaka ona jest 
śliczna! Nagle wciągnęła głęboko powietrze i otworzyła 
te ogromne, zielone oczyska. Były cudownie piękne: sze­
roko otwarte i jakby niewidzące, zalane łzami. Przez dłu­
gą chwilę stał zapatrzony i czuł coraz silniejszy niepokój: 
takie oczy mogą prześladować człowieka do końca życia. 

- Mamusiu! - Dziewczynka zbliżyła się po cichutku 

i pociągnęła niespokojnie matkę za suknię. - Mamusiu, 
ty płaczesz? 

125 

- Nie, ptaszku - odpowiedziała Anna, ocierając po­

spiesznie oczy. - Wcale nie płaczę! 

- Właśnie że tak! Dlaczego pan zrobił przykrość mo­

jej mamie? - Dziecko odwróciło się do Juliana i spojrza­
ło nań oskarżycielskim wzrokiem. Drobniutka dziew­
czynka o srebrzystych włoskach była wprost śmiesznie 
podobna do Anny. Różniły się tylko kolorem oczu: 
u dziecka były one pastelowo błękitne, jak niebo. Choć 
Chelsea stanęła dzielnie w obronie matki, dolna warga 

jej drżała. Julian nigdy nie przepadał za dziećmi, ale w tej 
chwili poczuł dziwne wzruszenie. 

- Nie zrobiłem twojej mamie nic złego - wyjaśnił łagod­

nie, przykucnąwszy tak, że ich twarze znalazły się na tym 
samym poziomie. - Coś ją zasmuciło, więc zaczęła płakać. 

- O!... - Dziewczynka zastanowiła się, z jej buzi znik­

nął gniew. Potem skinęła głową. - Wobec tego bardzo pa­
na przepraszam. Pewnie dlatego płakała, że nie lubi tego 
pokoju. Mój tatuś tu umarł, wie pan? 

- Chelsea! - Anna podbiegła i przyklękła obok dziec­

ka. Objęła opiekuńczo ramionami córeczkę, ale nad jej 
główką popatrzyła gniewnie na Juliana. Zignorował to, 
poświęcając całą uwagę dziewczynce, która spoglądała 
na niego tak poważnie. 

- Nie wiedziałem - odparł. - Bardzo mi przykro, że stra­

ciłaś tatusia. 

- Dziękuję panu. Mojej mamusi i mnie także jest przy­

kro. - Przyjrzała mu się uważnie. Jej jasne, szczere oczy 
badały każdy rys jego twarzy; w końcu skinęła główką, 
jakby doszła do zadowalającego wniosku. - Czy pan jest 

moim stryjkiem? 

Przez chwilę Julian czul się zbity z tropu. Nigdy mu 

nie przyszło do głowy, że może być czyimś stryjkiem! 
W końcu powiedział: 

- Chyba tak. 

126 

- A jak stryjkowi na imię? 
- Julian - odparł i uśmiechnął się. - A ty jesteś Chelsea? 
Przytaknęła. Julian wyciągnął do niej rękę. 
- Miło mi cię poznać, Chelsea - powiedział, a dziew­

czynka z całą powagą potrząsnęła jego dłonią. 

- Czy stryjek zna stryja Grahama? On jest paskudny! -

oznajmiła poufnym tonem. 

- Chelsea! - Anna usiłowała odciągnąć córeczkę, ale 

dziecko opierało się i protestowało, więc spojrzała wil­

kiem na Juliana i zostawiła małą w spokoju, nie odstępo­

wała jednak swego pisklątka, czuwając nad nim. Julian 

uniósł  w z r o k i przez sekundę patrzył w pełne nienawiści 
zielone oczy; potem znów skupił całą uwagę na dziecku. 

- Spotkałem go; rzeczywiście jest paskudny. 
- Mamusia też się go bała. Kiedy mieszkaliśmy u nie­

go w  G o r d o n Hall, czasem chowała się przed nim w no­
cy do mego pokoju. I ja się bałam stryja  G r a h a m a . Ale 
ciebie, stryjku, chyba się nie będę bała. 

- Bardzo ci dziękuję za zaufanie - odparł z powagą. 

Dowiedział się nieoczekiwanie wielu rzeczy i musiał je 
sobie przemyśleć. Wyłaniał się z nich obraz  A n n y cał­
kiem różny od tego, który towarzyszył mu przez wszyst­
kie miesiące spędzone w Newgate i na statku... W tym 

m o m e n c i e Chelsea uśmiechnęła się i Julianowi przyszło 
do głowy coś całkiem innego. Uśmiech rozświetlił całą 
buzię dziewczynki. Julian widział jasno, że w przyszło­
ści mała będzie łamać męskie serca tak samo jak jej mat­
ka. Łamać serca? Wolał o tym nie myśleć. Zmarszczył 
brwi i wstał. Chelsea popatrzyła na niego i uśmiech znik­
nął, a pojawił się wyraz niepewności. Julian z najwyż­
szym wysiłkiem zdobył się na szeroki uśmiech. Dziecko 

uspokoiło się, nie było już strwożone. 

-  C h o d ź m y poszukać Kirti, dobrze? - zaproponowała 

Anna, gdy wreszcie udało się jej wziąć córkę na ręce. - Pew-

127 

nie się dziwi, gdzie się podziałaś. Czyżbyś jej znów uciekła? 

Chelsea zwiesiła główkę, była to wystarczająca odpo­

wiedź. 

- Nie powinnaś tego robić - skarciła ją Anna; gładzi­

ła jednak plecy dziecka, łagodząc pieszczotą surowość 
słów. - Dobrze o tym wiesz. Gdybyś została z Kirti, nie 
przestraszyłabyś się tego węża, prawda? 

- Bardzo przepraszam, mamusiu. Ale byłam głodna 

i Kirti poszła po pudding dla mnie... I strasznie długo nie 

wracała. 

- Ach, tak? I pewnie miałaś czekać na nią w dziecin­

nym pokoju? 

- Tak, mamusiu. 
- No cóż, następnym razem, kiedy Kirti powie, że 

masz na nią czekać, będziesz posłuszna. No chodź, zo­
baczymy, gdzie ona się teraz podziewa. Pewnie wróciła 

do dziecinnego pokoju z puddingiem i szuka cię pod łóż­
kiem, w szafie i w ogóle wszędzie... I zastanawia się, gdzie 
się ta Chelsea podziała? 

Po tych słowach na ustach dziewczynki pojawił się 

nieśmiały uśmiech. Anna odwzajemniła się tym samym 
i rzuciwszy Julianowi lodowate spojrzenie, skierowała 
się ku drzwiom. 

Stał w nich Jim, który widać dopiero co wszedł z ko­

rytarza. Skinął Annie głową i ustąpił jej z drogi. Ruby 

wpatrywała się w niego złym wzrokiem: pewnie przez 

ten czas zdążyli się pokłócić na korytarzu. 

- Znalazłem inne pokoje, które będą nam pasować tak 

samo dobrze jak ten. Zajmiemy je, jeśli pani pozwoli. -

Te nieoczekiwane oznaki szacunku ze strony Jima zdu­

miały Annę. Popatrzyła na niego podejrzliwie. 

- Zajmijcie, co chcecie - odparła. 
- Pan chyba nie jest jeszcze jednym stryjkiem, praw­

da? - spytała cienkim głosikiem Chelsea. 

128 

- Gdzież tam, panienko! Na imię mi Jim - odparł. 
- Dzięki Bogu! Jeden stryjek na raz zupełnie wystarczy 

- stwierdziła Chelsea. Stojący z tyłu Julian aż się zakrztu-
sił, ale powstrzymał śmiech, by nie urazić uczuć dziecka. 

Sztywno wyprostowana Anna przestąpiła próg. Dziew­

czynka spojrzała nad ramieniem matki na nowego krew­
niaka. 

- Lubię cię, stryjku Julianie - oświadczyła. - I mama 

też cię lubi. Prawda, mamusiu? 

Burknąwszy coś niezrozumiałego, Anna uciekła. 

17 

Było już dobrze po północy, gdy nagły krzyk rozdarł 

powietrze. Anna siadła wyprostowana na łóżku. Już po 
kilku sekundach uświadomiła sobie, co się dzieje. Po 
pierwszym przeraźliwym wrzasku nastąpił drugi, potem 
rozległy się następne; można było odnieść wrażenie, że 
nigdy nie zamilkną. Anna wyskoczyła z pościeli, schwy­

ciła leżący w nogach łóżka szlafrok i wybiegła z sypial­
ni, narzucając go po drodze na nocną koszulę. 

Jej córeczkę znów dręczył koszmarny sen! 

Zaraz po śmierci Paula koszmary powtarzały się sta­

le, trwożąc Annę swą intensywnością. W Gordon Hall 

występowały rzadziej, a od powrotu do Srinagaru cał­

kiem ustąpiły. Anna miała nadzieję, że należą już do 

przeszłości, że dziecko pogodziło się ze śmiercią ojca. 

Widać jej radość okazała się przedwczesna. 
Drzwi od pokoju Chelsea były otwarte. Kirti już tam 

przybiegła, pochylała się nad dzieckiem z niespokojną 
twarzą. Olejna lampka, stojąca na stole obok łóżka, mi-

129 

gotała i syczała. W jej niepewnym świetle Anna ujrzała 
dobrze znany widok: Chelsea siedziała sztywno wypro­
stowana, z rękami po bokach i piąstkami wbitymi w ma­
terac. Oczy jej wydawały się ogromne, z szeroko rozwar­
tych ust nadal wydobywał się krzyk. 

Ze smutnego doświadczenia Anna wiedziała, że choć 

dziewczynka ma otwarte oczy, nie dostrzega nic prócz kosz­
maru, który ją trapił. W tym stanie nie można było do niej 
dotrzeć; straszny majak musiał się prześnić. Dopiero potem 
Chelsea, zupełnie wyczerpana, zapadała w ciężki sen. Na­
zajutrz nie pamiętała o nocnym wydarzeniu. 

- Znowu się zaczęło, memsahib! - odezwała się ayah 

głosem pełnym napięcia. 

- W porządku, Kirti. Ja się tym zajmę - odpowiedzia­

ła Anna spokojnie i przysiadła na skraju łóżka obok cór­
ki. Ledwie wyciągnęła rękę, by odgarnąć splątane włoski 
dziecka, krzyki zaczęły cichnąć. 

- Uspokój się, ptaszku. Mama jest przy tobie - szepnę­

ła Anna. Ku jej zdumieniu, Chelsea spojrzała na nią przy­
tomnie. Była najwyraźniej świadoma obecności Anny. 

- Miałam zły sen - odezwała się. 
- Wiem, kochanie. Chcesz mi o nim opowiedzieć? 
Chelsea ukryła główkę na ramieniu matki. 
- To był Raja Singha... stał nade mną. Tak na mnie pa­

trzył, mamusiu! 

Anna czuła, że dziecko drży. 
- To chyba nic strasznego? - powiedziała umyślnie 

lekkim tonem. 

- To było straszne! Wyglądał tak okropnie! Jakby mnie 

nienawidził. - Chelsea uniosła główkę i błagalnie spojrza­
ła matce w oczy. - I powiedział: „Już niedługo, panienko". 

Drżący głosik przeniknął Annę do głębi. Objęła có­

reczkę jeszcze mocniej, oparła znowu jej główkę na 
swym ramieniu i zaczęła dziecko kołysać. 

130 

- To był tylko zły sen - uspokajała. - Wszystko w po­

rządku. Śpij spokojnie. 

- Dlaczego Raja Singha mnie nienawidzi? - Chelsea 

odprężyła się już w objęciach matki. 

- Nie ma mowy o żadnej nienawiści, Chelsea. On cię 

bardzo lubi. Złe sny nie mówią prawdy. 

- Ten wyglądał na bardzo prawdziwy! 
- Tak przeważnie bywa.  N o , cicho już! Zamknij 

oczka. - Anna musnęła pocałunkiem skroń córeczki. 

- Pośpiewaj mi, mamusiu. Tak jak dawniej. - Głos 

dziewczynki był senny, tulące się ufnie do matki ciałko 
wydawało się coraz cięższe. Anna przypomniała sobie, że 
przed śmiercią Paula usypiała małą śpiewem, i poczuła ból 

w sercu. Nie robiła tego od miesięcy. Jak mogła być tak 

ślepa na potrzeby dziecka?! Ze ściśniętym gardłem zanu­
ciła melodię znanej kołysanki. Potem wróciły jej na pa­
mięć słowa i poczęła cicho śpiewać, kołysząc Chelsea. Nie­
bawem równy oddech zdradził, że dziewczynka zasnęła. 

Anna ostrożnie złożyła dziecko na poduszce. Chelsea wes­
tchnęła i odwróciła się na boczek. Rzęsy drgnęły raz i dru­
gi, potem znowu opadły. Wkrótce spała już głęboko. 

- Co u diabła? 
Na dźwięk niskiego głosu Anna aż podskoczyła. Julian 

Chase, odziany tylko w spodnie, stał w drzwiach z jedną 
ręką opartą o górną framugę i rozglądał się po pokoju. 
Przez sekundę Anna podziwiała brązową, muskularną 
pierś, potem odwróciła wzrok. Wstała z udawanym spo­
kojem, okryła śpiące dziecko i wyprostowała się. 

- Zostaniesz z nią, Kirti? 
- Oczywiście, memsahib. 
Anna już miała odejść, ale zawahała się. 
- Kirti, nikt tu nie wchodził, prawda? Na przykład 

Raja Singha? - Pytanie było tak absurdalne, że Anna po­
czuła się głupio, zadając je, ale Chelsea wydawała się ta-

131 

ka pewna... Może Raja Singha zajrzał tu, by popatrzeć 
na dziecko? Co prawda nigdy przedtem mu się to nie 

zdarzało... 

- Nie, memsahib. Nikogo nie było. - Kirti odwróciła 

wzrok. Gdy znów spojrzała na Annę, w jej migdałowych 

oczach był jakiś cień. Czyżby strach? 

- Co się stało? - spytała ostro Anna. 
- Cóż by się mogło stać, memsahib? Proszę się nie mar­

twić o panienkę. Zostanę przy niej. Nie będzie sama. 

Niejasne podejrzenia Anny rozwiały się. Wiedziała, że 

Kirti kocha Chelsea jak rodzone dziecko. Sytuacja była 

całkiem prosta: małą znów trapił zły sen. Na szczęście cór­
ka szybko się z niego ocknęła, a w dodatku zachowała go 
w pamięci. Widać intensywność koszmarów słabła. 

- Czuwaj nad nią, Kirti! - poprosiła cicho Anna. Odsu­

nąwszy od siebie myśl, że przestrach Chelsea mógł mieć 

jakąś realną przyczynę, zwróciła się ku drzwiom - i ku Ju­
lianowi. 

- Przykro mi, że zakłóciłyśmy ci spokój - powiedzia­

ła sztywno, starając się nie patrzeć na jego obnażoną 
pierś, gdy przechodziła obok niego. - Chelsea nawiedził 
koszmar senny. 

- Boże święty! - Spojrzał raz jeszcze na śpiącą teraz spo­

kojnie w łóżku kruszynkę, nim Anna zamknęła drzwi. -
Myślałem, że kogoś mordują! Często jej się to zdarza? 

- Co jakiś czas... od śmierci Paula. Chelsea była bar­

dzo przywiązana do tatusia. 

- Biedne maleństwo! - Julian zmarszczył czoło i brwi 

zbiegły mu się nad oczami, które wydawały się zupełnie 
czarne w mroku korytarza. Jedynie blask płynący przez 
uchylone drzwi zielonego pokoju, w którym Julian za­
mieszkał, oraz maleńka kolorowa lampka na samym 
końcu pasażu rozjaśniały nieco grobowe ciemności, 

w których tonęła reszta domu. 

132 

- Tak... - Anna była aż boleśnie świadoma, że znaleź­

li się sam na sam w mroku nocy. Julian stał tak blisko, 
że docierało do niej ciepło i zapach jego ciała. 

- I ja miewałem kiedyś koszmary - wyznał po chwili 

Julian. 

- Ty? - spytała zdumiona. 

Julian skinął głową. 

- Też byłem kiedyś dzieckiem, wyobraź sobie. 
- Bardzo trudno to sobie wyobrazić. - Mimo że jego 

bliskość tak ją niepokoiła, Anna musiała się uśmiechnąć, 
gdy przemknął jej przez myśl obraz Juliana jako male-
go chłopca. - A co cię wówczas dręczyło? 

- W koszmarnych snach? - Wzruszył ramionami. An­

na odniosła wrażenie, że umyślnie bagatelizuje coś, co 
dręczyło go niegdyś ogromnie. - Przeważnie wspomnie­
nia z Królewskiej Marynarki. 

- Służyłeś w marynarce? - spytała z nagłym zaintere­

sowaniem. 

Skinął głową, potem uśmiechnął się szeroko. 
- Nie z własnego wyboru, możesz mi wierzyć! 

- Opowiedz mi o tym! Ile miałeś wtedy lat? 

Julian oparł się o ścianę i skrzyżował ramiona na piersi. 

- Osiem, kiedy mnie zaokrętowano. Dziesięć, kiedy uda­

ło mi się zwiać. Spędziłem na morzu dwa koszmarne lata. 

- Czy cię porwano na statek? - Opowieści o chłop­

cach, wykradzionych z rodzinnych domów i zmuszo­
nych do służby w Królewskiej Marynarce, powtarzano 

w całej Anglii. 

Julian potrząsnął głową. 

- Niezupełnie. Kochający tatuś sam oddał mnie w ich 

łapy. 

Anna zrobiła wielkie oczy. 
- Twój ojciec... nie chcesz chyba powiedzieć, że to zro­

bił hrabia Ridley?! 

133 

- We własnej osobie. Kiedy zmarła babcia, która mnie 

wychowywała, mój wuj, brat matki, zaprowadził mnie do 

Gordon Hall. Cyganie... Moja matka była Cyganką... chcie­
li się mnie pozbyć. Pogardzali mną jako mieszańcem. No 
i oczywiście chodziło im o szmaragdy. Wujek wiedział, że 
znajdują się w ręku mojego ojca, więc postanowił je od nie­
go wyciągnąć w zamian za syna. Te klejnoty należały do 
rodziny mojej matki, ojciec zdobył je za jej pośrednictwem. 
Mój wuj miał jednak pecha, nie orientował się, jak bez­

względny potrafi być mój ojciec. Hrabia udał, że się zga­

dza na wymianę, przyjął mnie do swego  d o m u i oddal 
szmaragdy... A następnego dnia znaleziono zwłoki mego 
wuja w pobliżu  G o r d o n Hall. Szmaragdy, jak oboje dobrze 

wiemy, jakimś cudem znalazły się z powrotem w posiada­

niu hrabiego. Co się zaś tyczy mnie, niechcianego syna, któ­
ry przynosił mu tylko wstyd... Ojciec nie miał pojęcia o mo­
im istnieniu, póki nie zjawiłem się z wujem w  G o r d o n Hall 
i przez tydzień łudziłem się, że znalazłem dom. Potem, bez 
ostrzeżenia, pan hrabia kazał mnie wywieźć do Londynu, 

gdzie biedne, ufne dziecko zaprowadzono na pokład stat­
ku. Służący, który mnie tam odtransportował, natychmiast 
zniknął. Wówczas dowiedziałem się, że zostałem chłopcem 
okrętowym na jednym ze statków należących do Królew­
skiej Marynarki.  G d y żegnaliśmy się z Londynem, było nas 
dwóch. Tamten nie przeżył rejsu. 

Julian zamilkł, zauważył wyraz oczu Anny, i nieocze­

kiwanie uśmiechnął się. 

- O, nie rób takiej przerażonej miny! Miałem kilka 

niemiłych doświadczeń, ale jakoś przeżyłem, i to w jed­
nym kawałku! 

- Ale dręczyły cię  p o t e m koszmary - powiedziała ci­

cho Anna. 

Przez chwilę wpatrywał się w nią bez słowa nieprze­

niknionym wzrokiem. 

134 

- Czyżby ci się zebrało na współczucie dla mnie? - spy­

tał wreszcie, a w jego głosie brzmiał śmiech. - Jagniątko 
ubolewa nad losem wilka, co? 

Ujął jej rękę i podniósł do ust, zanim Anna się zorien­

towała.  G d y poczuła na palcach jego gorące wargi, uświa­
domiła sobie nagle, jak bardzo jest w tej chwili bezbronna. 
Prosto z łóżka, odziana tylko w koszulę nocną i szlafro­
czek... a Julian prawie nagi. W dodatku dotyk jego ust spra­

wiał, że Annę przeniknął dreszcz od stóp do głów. 

- Jagniątko się zlękło? - spytał, odwracając jej rękę, 

by wtulić usta we wnętrze dłoni. 

Na chwilę  A n n a znieruchomiała, urzeczona oszała­

miającym dotykiem jego warg. Potem opamiętała się, za­
cisnęła rękę w pięść i wyrwała ją z uścisku Juliana. 

Popatrzył na nią kpiąco, ale nie próbował  z n ó w jej 

pochwycić. 

-  D o b r a n o c - zdołała wypowiedzieć z jaką taką god­

nością. Kiedy jednak zamierzała już odejść do swojej sy­
pialni, złapał ją za łokieć i zatrzymał. 

- Anno... 
N a w e t to niewinne dotknięcie zaniepokoiło ją. Z tru­

dem pohamowała się, by nie wyszarpnąć gwałtownie ręki. 

- O co chodzi? - spytała bez tchu. 
- Chciałbym cię uspokoić, gdybyś się  t y m martwiła: 

nie będę nalegał na sprzedanie Srinagaru. 

Rozszerzone ze zdumienia oczy  A n n y napotkały jego 

spojrzenie. 

- Dlaczego? - zapytała. 

Spojrzał z pewnym zakłopotaniem. Uścisnął mocniej 

jej ramię i cofnął rękę. 

- Nie wypędzę ani ciebie, ani twojej córki z waszego do­

mu - oznajmił burkliwym tonem. - Możesz się nie obawiać. 

- A co ze szmaragdami? - Obietnica brzmiała cudow­

nie, ale Anna wolała się upewnić. 

135 

Julian skrzywił się. 

- Odzyskam je w jakiś inny sposób. A gdy tego doko­

nam, wyjadę i będziecie miały tę przeklętą dziurę tylko 
dla siebie! 

Anna w milczeniu wpatrywała się w twarz Juliana 

i rozważała jego słowa. Wydawał się bardzo przystojny 
i ogromnie męski, gdy stał tak z lekko pochyloną gło­
wą, by o wiele niższa rozmówczyni wyraźnie słyszała, 
co do niej mówi. W świetle dalekiej lampy na jego zwi­
chrzonych włosach lśniły błękitnawe światełka. Zwró­
cone ku Annie oczy płonęły, a napięta skóra połyskiwa­
ła brązem. 

Anna z niepokojem stwierdziła, że czuje do Juliana 

niemal sympatię. Zatrwożyło ją to nie na żarty. 

- Mam więc nadzieję, że odzyskasz je jak najszybciej -

odparła sucho i odwróciwszy się, z godnością królowej 
udała się do swego pokoju. 

Przez cały czas czuła na plecach wzrok Juliana. 

18 

W ciągu następnych kilku tygodni do Srinagaru napły­

wały tłumy gości. Widocznie Charles, a może Hillmore, 
rozgłosił wieść, że przybył z Anglii szwagier Anny. Spra­
gnieni nowin z ojczyzny sąsiedzi zjeżdżali się całymi rodzi­
nami. Anna bawiła gości, przedstawiając z nieszczerym 
uśmiechem Juliana jako bliskiego krewniaka, co ostatecz­
nie było - w jakiś pokrętny sposób - szczerą prawdą, o ile 
sprawa pochodzenia Juliana przedstawiała się rzeczywiście 

tak, jak ją zrelacjonował. Anna zupełnie nie mogła pojąć, 
jak on i Paul mogli być braćmi, choćby przyrodnimi! Ze 

136 

swym potężnym wzrostem, ciemnym kolorytem i aroganc­
ką męskością stanowił absolutne przeciwieństwo jej męża. 

Rankiem po nocnym koszmarze Chelsea Julian zadał 

Annie mnóstwo szczegółowych pytań w związku ze 
sprzedażą szmaragdów. Opowiedziała mu wszystko, co 
zapamiętała na temat kupca i lokalizacji jego kramu, ra­
da, iż Julian nie upiera się już przy tym, by towarzyszy­
ła mu w celu zidentyfikowania nabywcy. Jeszcze tego sa­
mego dnia Chase wyjechał i wrócił kilka dni później 
z pustymi rękami. Handlarz widocznie zwinął swój 
kram i przeniósł się gdzie indziej. 

Od tej pory i Julian, i Jim spędzali większość czasu 

poza domem, odwiedzając to razem, to w pojedynkę 
różne miasta w poszukiwaniu szmaragdów. Anna czuła, 
że te klejnoty mają dla Juliana wartość nie tylko mate­
rialną, ale postanowiła nie wypytywać go o to i w ogó­
le starała się myśleć o nim wyłącznie jako o niezbyt po­
żądanym gościu. 

Tej nocy, gdy Chelsea miała koszmarny sen, Julian 

opowiedział Annie to i owo o swej przeszłości i wzbu­
dził w niej najpierw współczucie, a potem sympatię. 
Gdyby poznała go lepiej, mogłaby jeszcze bardziej go 
polubić, a to zakłóciłoby spokój jej ducha. Już i tak mu­
siała sobie ciągle przypominać, że to nie żaden dżentel­
men, tylko łotr, złodziej, a zapewne i rozpustnik. Jeżeli 
zaś jej nieposłuszne ciało żywiło do niego czasem zgoła 
inne uczucia, starała się po prostu ignorować te sprzecz­
ne z jej zasadami pragnienia. Była wdową, matką, 
a przede wszystkim damą! Nie pozwoli, by Julian Chase 
zawrócił jej w głowie! 

Niekiedy, o ile Julian nie był akurat (jak to określała 

w duchu) „na tropie", przyłączał się do Anny i jej gości 
popijających w salonie popołudniową herbatę. Pod jego 

nieobecność sama musiała odpowiadać na mnóstwo py-

137 

tań dotyczących „szwagra", które bywały czasem kłopo­
tliwe, tym bardziej że niewiele o nim wiedziała. W do­
datku nie wszystko, co wiedziała, nadawało się do po­
wtórzenia. Kiedy jednak Julian był w domu, sytuacja 
wcale się nie poprawiała, raczej odwrotnie! 

Pewnego popołudnia - mniej więcej dwa tygodnie po 

przyjeździe Juliana - obok Anny na kanapie siedziała 
Antoinette Noack, niezwykle bogata wdowa po poten­
tacie cynamonowym. Popijała herbatę, natrętnie wypy­
tując Annę o nowo przybyłego szwagra. Po przeciwnej 
stronie salonu zasiadła Helen Chasen z osiemnastolet­
nią córką Eleanor. Panienka gawędziła z Charlesem, 
a matka przyglądała się temu z aprobatą. Eleanor wy­
glądała jak obrazek ze swymi orzechowymi kędziorami 
i wielkimi brązowymi oczyma. Jako jedyna córka boga­
tego plantatora, była bardzo posażną panną. Jednak na 
Cejlonie brakowało odpowiednich konkurentów. Nic 
dziwnego, że podobnie jak pani Noack, Eleanor wraz 
z matką pospiesznie zjawiły się w Srinagarze, by rzucić 
okiem na szwagra Anny, skoro tylko usłyszały o jego 
przybyciu. 

Anna omal nie jęknęła, gdy pani Noack zadała jej ko­

lejne pytanie na temat Juliana. 

- Twój szwagier ma tyle uroku... Jak to się stało, że się 

dotąd nie ożenił? A może jestem niedelikatna i potrącam 
bolesną strunę? Czyżby owdowiał albo... 

Anna, która musiała znosić jej natarczywe pytania od 

kwadransa, miała ogromną ochotę obdarzyć Juliana żo­
ną i pięciorgiem pociech, przebywających w Anglii. 

- Brat mego męża cieszy się chyba zbyt wielkim po­

wodzeniem u kobiet, by zdecydować się na jedną i spę­

dzić z nią resztę życia. Wolałabym tego nie mówić o bli­
skim krewnym, ale obawiam się, że z niego uwodziciel 
bez sumienia. - Wypiła łyk herbaty, ciesząc się w duchu, 

138 

że choć odrobinkę pokrzyżowała mu szyki. Ale gdzie 
tam! Szare oczy Antoinette  N o a c k po prostu rozbłysły. 

- Uwodziciel bez sumienia? Niemożliwe! Po prostu 

dżentelmen obdarzony wyjątkowym urokiem! 

- To bardzo po chrześcijańsku oceniać bliźnich tak 

pobłażliwie! - zauważyła Anna nieco kąśliwym tonem. 

-  N i e jest zbyt  p o d o b n y do pani świętej pamięci mał­

żonka, prawda? Proszę mi wybaczyć, jeśli poruszyłam 
bolesny temat, ale jest pani wdową prawie od roku i za­

pewne rany nieco się zabliźniły. Pan Chase to najstarszy 
z braci, prawda? Jakże się to więc stało, że nie jemu przy­

padł tytuł hrabiego Ridleya? 

Pani  N o a c k pochyliła się ku gospodyni, spragniona in­

formacji; koronki przy jej dekolcie omal nie zanurzyły się 
w filiżance parującej herbaty. Jedwabna toaleta w kolorze 
kawy z mlekiem była zbyt wyszukana jak na zwykłą są­
siedzką wizytkę, ale (jak Anna domyśliła się od razu) od­
grywała rolę przynęty. I to Julian miał się na nią złapać. An­

na znów łyknęła herbaty, czując lekkie zniecierpliwienie. 

- Jest przyrodnim bratem Paula, a tytuł hrabiowski 

dziedziczy się w linii męskiej - odparła. Miała nadzieję, że 
nie uciekając się do jawnego kłamstwa, zasugerowała, iż 

Julian był owocem poprzedniego małżeństwa matki Pau­

la.  C h o ć coraz mniej go ostatnio lubiła, nie chciała przy­
pinać Julianowi etykietki nieślubnego syna. Zresztą plot­

ki na temat jego pochodzenia odbiłyby się ujemnie także 
na niej i na Chelsea. Czyż nie mieszkał w ich  d o m u jako 
członek najbliższej rodziny? 

- A ile lat ma pan Chase? 
To bezpośrednie pytanie zbiło Annę z tropu. Z prze­

rażeniem uprzytomniła sobie, że nie ma pojęcia! 

- On... hm... to bardzo niemądre z mojej strony, ale... 

nie zawsze mogę się połapać nawet we własnym wieku... 
a co dopiero... Julian ma chyba teraz... hm... 

139 

- Mam trzydzieści pięć lat - rozległ się za jej pleca­

mi niski głos. Wdzięczna za wybawienie z kłopotu, An­
na odwróciła się i ujrzała, że Julian, ciągle jeszcze w za­
kurzonym podróżnym stroju, z kapeluszem w ręku, 
podchodzi do kanapy. Uśmiechnął się uroczo do pani 
Noack, która też wyszczerzyła ząbki i wyciągnęła do 
niego rękę. 

- Pozwoli pani sobie przedstawić mego szwagra, Ju­

liana. Julianie, to pani Antoinette Noack. 

Julian uścisnął rączkę pięknej pani, następnie wymie­

nił uprzejmości z resztą zebranych. Na koniec zwrócił 
się znowu do Anny: 

- Boli mnie, że nie pamiętasz, ile mam lat. Niedługo 

jeszcze powiesz, że nie masz pojęcia, kiedy obchodzę 
urodziny! 

Anna odpowiedziała na ten dowcip kwaśnym uśmie­

chem. 

- Może siądziesz i napijesz się z nami herbaty? - W jej 

głosie nie było entuzjazmu, zapewne dlatego, że wyglą­
dał tak nieporządnie, a poza tym w ogóle za nim nie prze­
padała. Z całą pewnością nie dlatego, że i Antoinette, 
i Eleanor patrzyły na Juliana z takim zachwytem, jak 
dwie myszki na kawałek sera! 

- Dziękuję, z przyjemnością. Jeżeli oczywiście nie ra­

zi pań mój podróżny strój? - Tym słowom towarzyszy­
ło lekkie uniesienie brwi. Nikt nie zwrócił uwagi na mil­
czenie Anny: reszta dam stwierdziła z entuzjazmem: 
„Ależ skąd!" Julian zerknął na Annę z ukosa (przysięgła­
by, że sobie z niej w duchu pokpiwa!), przysunął krze­
sło do kanapy i bez wysiłku oczarował damy. Anna nie 
bardzo wiedziała, jak do tego doszło, ale gdy na chwilę 
zwolniła swoje miejsce, by podać herbatę Helen i Char-
lesowi, natychmiast zajęła je Eleanor. 

- Twój szwagier wpadnie lada chwila w zastawione 

140 

sieci, niech się lepiej strzeże! - zauważył jowialnie 
Charles, gdy Anna dolewała mu herbaty. 

Helen Chasen trzepnęła go energicznie po ramieniu 

wachlarzem. 

- Panom zawsze się wydaje, że kobiety myślą wyłącz­

nie o mariażu! - skarciła go. 

Anna napełniła również filiżankę pani Chasen, a po­

tem pogodziła się z losem i zajęła miejsce zwolnione 
przez Eleanor. I wtedy Helen zadała jej nadzwyczaj trud­
ne pytanie: 

- Powiedz mi, dlaczego pan Chase nie nosi rodowego 

nazwiska Traverne? Wiem, że jest bratem Paula... zupeł­
nie nie pojmuję tych rodzinnych koneksji. 

Annie serce uciekło w pięty. Nie było rady, musiała po­

sunąć się do wyraźnego kłamstwa. A nie znosiła kłamać! 

- Anno, bądź aniołem i dolej mi herbaty! Wybacz, że 

ci przeszkadzam w rozmowie, ale strasznie mi zaschło 

w gardle. - Siedzący po przeciwnej stronie pokoju Julian 
uniósł błagalnie filiżankę. 

- Bardzo chętnie! - Anna zerwała się na nogi z nie­

zwykłym pośpiechem. Była tak wdzięczna Julianowi, że 
ją wyratował z opresji, iż uśmiechnęła się do niego, na­
lewając mu herbatę. Odpowiedział szerokim uśmie­
chem, a jego szafirowe oczy błysnęły łobuzersko. Przez 
chwilę miała wrażenie, że połączył ich wspólny, zabaw­
ny sekret. Potem Antoinette zagadnęła o coś Juliana 
i czar prysł. Jednak ta chwila wspólnej wesołości potrą­
ciła jakąś strunę w duszy Anny, podobnie jak zwierze­
nia Juliana tej nocy, gdy Chelsea dręczył koszmar. Przez 
moment byli sobie bliscy. 

Jednak te przyjazne uczucia wobec Juliana ulotniły się 

bez śladu w ciągu następnych dwóch tygodni. Dom był 
nieustannie pełen gości. Najbardziej uprzykrzone oka­
zały się Eleanor Chasen i Antoinette Noack: obie - naj-

141 

wyraźniej w pogoni za dobrą partią - zjawiały się niemal 

codziennie. Przede wszystkim zaś irytowało Annę to, iż 

Julian nie zniechęcał żadnej z dam. Prawdę mówiąc, ba­
wił się doskonale, obserwując, jak na wyścigi zabiegają 

o jego względy. 

Pewnego popołudnia, gdy cała ta farsa obudziła w niej 

wyjątkowy niesmak, Anna dała upust swemu rozdraż­

nieniu. 

- Polujesz na bogatą żonę! - zarzuciła Julianowi, gdy 

Antoinette wreszcie się wyniosła. 

- Czyżby? 

Julian stał jeszcze w korytarzu po odprowadzeniu do 

drzwi uroczego gościa, gdy Anna, pieniąc się na wspo­
mnienie przesłodzonych komplementów, którym musia­
ła się przysłuchiwać wbrew woli, wszczęła z nim sprzecz­
kę. Rzucił jej zagadkowe spojrzenie. Prawdę mówiąc, 
ostatnio zachowywał się zaskakująco: był uprzejmy, lecz 
pełen rezerwy. Ten łajdak, który otwarcie przyznawał się 
do tego, że jest „napalony", i oskarżał ją o to samo, stał 
się nagle kimś chłodnym, obcym, dobrze wychowanym. 

Anna odnosiła się do niego równie podejrzliwie jak 

wówczas, gdy nie potrafił utrzymać łap przy sobie. 

Wmawiała w siebie, że ta zmiana jest prawdziwym da­
rem bogów, za który jest im wdzięczna. Jednak zadowo­
lenie Juliana, gdy odwiedzały Srinagar różne damulki 
„do wzięcia", było tak widoczne, że Anna nie mogła już 
utrzymać języka za zębami. 

Dlaczego tak ją to irytowało, wolała nie dociekać. Po­

wtarzała sobie, że oburza ją fakt, iż złodziej i oszust od­
biera pod jej dachem takie hołdy. Innych przyczyn swe­
go rozdrażnienia nie przyjmowała do wiadomości. 

- Powinieneś się wstydzić! Pani Noack jest przynaj­

mniej w odpowiednim wieku, ale Eleanor Chasen ma za­
ledwie osiemnaście lat! 

142 

Na takie oskarżenie Julian odpowiedział uniesieniem 

brwi; wpatrywał się w twarz Anny nieodgadnionym 
wzrokiem. Odezwał się lekkim tonem, który jeszcze 

podsycił jej gniew: 

- Musisz przyznać, że panna Chasen jest prześliczna. 

Z tymi kędziorkami i migdałowymi oczyma, nie wspo­
minając już o figurze, mogłaby nawet bez grosza posa­
gu zawrócić w głowie każdemu mężczyźnie. Co się zaś 
tyczy pięknej Antoinette, jestem jak najdalszy od kryty­
ki pod jej adresem. Powiem tylko szczerze, a mogę so­

bie na to pozwolić, bo i ty jesteś wdową, że ona jest jak 
owoc, który aż się prosi, by go zerwać. 

Zaskoczona taką bezpośredniością Anna zrobiła wiel­

kie oczy, potem zacisnęła usta i spojrzała na Juliana 
wściekłym wzrokiem. 

- Nie znoszę wulgarności! - Było w jej glosie tyle do­

stojeństwa, że mogła poskromić najbardziej pewnego 
siebie dowcipnisia. Niestety, na Juliana to nie podziała­
ło. Uśmiech pojawił się w ciemnoniebieskich oczach, po­
tem na ustach. Ten łotr nawet nie starał się ukryć swe­
go rozbawienia! 

- Nie jestem wulgarny, tylko szczery. Tej pani potrze­

ba męskiego towarzystwa... i w odróżnieniu od niektó­
rych dam nie wstydzi się do tego przyznać. Większość 
kobiet, które straciły mężów, woli żywego partnera od 

wspomnień po zmarłym. Noc spędzona wyłącznie z du­

chem małżonka nie wystarcza pełnej temperamentu ko­
biecie. Jestem pewien, że sama się o tym przekonałaś po 
roku abstynencji. 

- Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób! - krzyk­

nęła Anna z oburzeniem. 

- Prawda w oczy kole, co? - spytał słodziutkim tonem. 

- Wobec tego na przyszłość dobrze się zastanów, nim 
zaczniesz prawić mi morały. Bez względu na to, jakie 

143 

mam plany, nie zaprzątaj sobie nimi główki, droga sio­
strzyczko! 

- Nie jestem twoją siostrzyczką - wycedziła Anna 

przez zaciśnięte zęby. - Nawet nie bratową! Choćbyś na­

wet był przyrodnim bratem Paula, w co śmiem wątpić, 

nie chcę, by łączyły mnie jakiekolwiek więzy z niepo­
prawnym łotrem! 

- Doprawdy, Zielonooka Damo? - odparł spokojnie. 
To znienawidzone przezwisko przypomniało Annie 

o jej własnych grzechach i natychmiast odczuła skruchę. 

Julian - najwidoczniej rad z jej zmieszania - nieoczeki­

wanie uśmiechnął się do niej. 

Mimo urazy Anna nie pozostała obojętna na czar te­

go uśmiechu. W szafirowych oczach ujrzała szelmowskie 
błyski, jakby Julian zapraszał ją do wspólnej zabawy; na 
ustach pojawił mu się krzywy uśmieszek. Stali tak blisko, 
a on wznosił się nad nią niby wieża! Annę aż rozbolała 
szyja od patrzenia w górę. Cygańskie, czarne włosy były 
zwichrzone, cera jeszcze pociemniała na tropikalnym 
słońcu, a strój miał tak niedbały, że aż wstyd: tylko bry­

czesy i koszula, nawet bez fularu! A mimo to Julian był 
niewątpliwie pociągający... Gdy tylko przez głowę Anny 
przemknęła ta myśl, energicznie odsunęła ją od siebie. 

- Po co się tak usztywniasz, jakbyś połknęła kij? Spróbuj 

cieszyć się życiem! - powiedział nieoczekiwanie i, wycią­
gnąwszy rękę, przejechał palcem wzdłuż owego zbyt 
usztywnionego kręgosłupa. Annie zaparło dech i cofnęła się. 
Nie próbował przysunąć się ponownie; stał z rękami na bio­
drach i przyglądał się jej, przechyliwszy głowę na bok. 

- A skoro już zeszliśmy na tak osobiste tematy... Chy­

ba najwyższy czas, byś pozbyła się wreszcie tych okrop­
nych czarnych kiecek, wyglądasz w nich jak wrona! Nie 
mogę na nie patrzeć, a i twojej córeczce chyba wyszło­
by na dobre, gdybyś jej w ten sposób ustawicznie nie 

144 

przypominała o stracie tatusia. Na miłość boską, ubierz 
się kolorowo i pogódź się z życiem! 

- Od śmierci mego męża nie minął nawet rok! 
- Ale to on umarł, a nie ty - odparł już bez uśmiechu 

Julian. - Do diabla, równie dobrze mogłaś skoczyć za 

nim do grobu i skończyć z tym! Z dwojga złego to by­
łoby chyba lepsze wyjście niż taka egzystencja, jaką pro­
wadzisz od miesięcy. 

- Co ty o tym wiesz?! - krzyknęła Anna, dotknięta do 

żywego. - Kochałam Paula... 

- Nic nie wiem, i Bogu dzięki! - przerwał jej bezlito­

śnie. - Nie chcę wiedzieć nic o miłości, która skazuje ład­
ną, młodą kobietę na życie równie jałowe jak grób nie­
boszczyka męża! 

Zanim Anna zdobyła się na odpowiedź, wyminął ją 

bez słowa usprawiedliwienia czy przeprosin i skierował 
się ku schodom. 

Anna odwróciła się mimo woli i patrzyła za odcho­

dzącym. Zauważyła przy tym mimochodem, że jego 
włosy domagają się przystrzyżenia, ramiona w cienkiej 
białej koszuli wydają się wyjątkowo potężne, a biodra 

w ciemnych spodniach przez kontrast - bardzo wąskie. 

Nogi miał długie i silne, a pośladki... (Anna zaczerwieni­
ła się ze wstydu, że w ogóle myśli o czymś takim!) robi­
ły wrażenie sprężystych i muskularnych, gdy przeskaki­
wał po dwa stopnie naraz. 

Ogólnie rzecz biorąc, był uderzająco przystojny... o ile 

komuś odpowiadał taki na wskroś męski typ. Jej, na 
szczęście, nie! Zdecydowanie wolała wrażliwych, dobrze 

wychowanych dżentelmenów - takich jak Paul. 

To prawda! Tylko tacy jej się podobali! 
Bez względu na to, co mówił Julian, nie miała zamia­

ru zrzucić żałoby. Jeśli nawet według pana Chase'a wy­
glądała jak wrona w sukni pod szyję i z długim rękawem, 

145 

tym lepiej! Wcale jej nie zależało na tym, żeby mu się po­
dobać! Najlepiej, by w ogóle nie zwracał na nią uwagi! 

Ale może istotnie ta niczym nie rozjaśniona czerń sta­

le przypomina Chelsea o stracie ojca? odezwał się w mó­
zgu Anny jakiś cichy głos. 

Anna odrzuciła tę ewentualność. Postępuje właściwie... 

co więcej, zgodnie z potrzebą serca! I nosić żałoby nie 
przestanie! 

A Julian Chase może się powiesić! 

Jednak wyłącznie z ciekawości, dokąd też się udał, po­

spieszyła za nim na tyły domu i po jakimś czasie usłysza­
ła na korytarzu jego kroki. Stanąwszy na tylnej werandzie, 
zobaczyła, że „szwagier" zmierza dróżką do ogrodu, gdzie 
Chelsea powitała go okrzykami radości. Kirti, która bawi­

ła się z dzieckiem piłką, natychmiast została zastąpiona 
przez „stryjka Julcia". Sądząc z miny ayah i swobodnego 
zachowania Chelsea, bawili się ze sobą nieraz. 

- Panienka bardzo się przywiązała do sahiba. 

Anna sądziła, że jest sama, więc na niespodziewany 

dźwięk głosu aż podskoczyła. Odwróciła się i ujrzała sto­
jącego za nią Raja Singhę, który w zadumie obserwował 
rozbawioną trójkę w ogrodzie. 

- Tak - wykrztusiła z trudem Anna, całkiem zbita 

z tropu. Raja Singha zawsze o wszystkim wiedział! To 
niemądre, ale Anna miała niekiedy wrażenie, że czyta 

w jej myślach. I to najczęściej wówczas, gdy wolałaby się 

do nich nie przyznawać nawet przed sobą! 

- To dobrze dla panienki, że w Big House jest znów 

mężczyzna. - Raja Singha oderwał oczy od roześmianej 
trójki i zwrócił je ku Annie. 

- Tak - przytaknęła i nagle przyszło jej do głowy, że 

to samo można by powiedzieć o niej. Mimo że Julian 
Chase irytował ją, musiała przyznać, że od chwili, gdy 
zjawił się na jej progu, wstąpiło w nią nowe życie. 

146 

Anna nie zdążyła zastanowić się nad tym dłużej, bo 

Chelsea dostrzegła matkę na werandzie. 

- Mamusiu, zejdź i pobaw się z nami! 
- Nie, nie... Ja... - zaczęła wykręcać się Anna, poczer­

wieniawszy na samą myśl o tym. 

- Proszę cię, mamusiu! - błagała Chelsea, a Julian z pił­

ką w garści uśmiechnął się od ucha do ucha. 

Pewnie sądzi, że nie zgodzę się ze względu na niego! 

pomyślała Anna. Uniósłszy dumnie głowę, zeszła do 
ogrodu, gdzie Chelsea powitała ją radosnym piskiem 
i objęła z całych sił. 

- Zagramy z mamusią w dwa ognie, stryjku Julciu! -

wyjrzyknęła Chelsea, odbiegając w podskokach. Julian 
ze śmiechem rzucił dziecku piłkę. 

- Mamusiu, powinnaś ją złapać po drodze! - odezwa­

ła się z wyrzutem mała, gdy Anna bez ruchu przygląda­
ła się, jak piłka szybuje do rąk dziewczynki. 

- Przepraszam! - usprawiedliwiła się i włączyła do gry. 
Kwadrans później roześmiana i zdyszana Anna opa­

dła na trawę w cieniu rozłożystego drzewa bo. 

- Nie przerywaj zabawy, mamusiu! - protestowała 

Chelsea, ciągnąc matkę za rękę i bezskutecznie usiłując 
skłonić ją do wstania. 

- Muszę odpocząć, ptaszku! - powiedziała Anna i opa­

dła na wznak, by pokazać, jaka jest wyczerpana. 

- Proszę zostawić mamusię w spokoju! - Kirti, która 

dotąd obserwowała z uśmiechem harce dziewczynki, te­
raz położyła jej rękę na ramieniu. - Mama jest zmęczo­
na. Uwijemy jej wianuszek z kwiatków, dobrze? Ty po­
szukasz najładniejszych, a ja pomogę ci je spleść. 

- Chciałabyś dostać wianuszek, mamusiu? 
Anna skinęła głową i usiadła. Chelsea odbiegła w pod­

skokach, za nią wolniej oddaliła się Kirti. Julian znalazł 
piłkę, która pod koniec zabawy zginęła gdzieś w trawie, 

147 

a teraz podszedł do Anny i opadł na ziemię obok niej. 

- Rad jestem, że nie okazałaś się tchórzem. - Usiadł 

po turecku i pochylił się ku Annie z krzywym uśmiesz­
kiem. W jasnym blasku popołudniowego słońca oczy 
miał szafirowe. Wyglądał zdumiewająco młodo z rozwi­
chrzoną czupryną i z podwiniętymi rękawami koszuli, 
nie osłaniającymi opalonych, krzepkich ramion. 

- Nie boję się ciebie, stryjku Julciu! - Wymówiła 

drwiąco zabawne, jakby kobiece zdrobnienie, którego 
użyła jej córeczka. 

Odpowiedział na te kpiny szerokim uśmiechem. 
- Widzę, że się nie boisz. I nigdy się mnie nie bałaś. 

Wyglądasz jak laleczka z cukru, ale jest w tobie zaska­
kująca siła. Lubię takie kobiety. 

Anna spojrzała na niego. 
- Podziękowałabym za komplement, ale podejrze­

wam, że kryje się za nim coś niezbyt pochlebnego! 

Roześmiał się. 
- Zwykły szczery podziw, nic więcej! - Wyciągnął się na 

plecach, podobnie jak Anna, z rękami pod głową. Przez 
chwilę wpatrywał się w zamyśleniu w splątane gałęzie nad 
nimi. Potem spojrzał znowu na Annę. - Powiedz mi, jak 
doszło do tego, żeście się pobrali z Paulem? 

Jego pytanie zdziwiło Annę. 

- Znaliśmy się całe życie. Małżeństwo wydało się nam 

czymś zupełnie naturalnym. 

- Byliście chyba bardzo młodzi? 
- Mieliśmy oboje po osiemnaście lat. Mój tatuś wła­

śnie umarł i na probostwo miał się wprowadzić jego na­
stępca. A ojciec Paula uznał, że pora, by syn odbył Grand 
Tour*. Paul nie miał na to wcale ochoty. 

"Grand Tour - podróż po kontynencie europejskim, uważana za osta­
teczne uzupełnienie wykształcenia dobrze urodzonych młodzieńców 
(przyp. tłum.). 

148 

- Więc zamiast tego ożenił się z tobą? - Uwaga Juliana 

była nieco kąśliwa; Anna natychmiast się nastroszyła. 

- Byliśmy ze sobą bardzo szczęśliwi! 
- Bez wątpienia. 
Poczuła się dotknięta i postanowiła odegrać się na Ju­

lianie. 

- Jeśli już opowiadamy sobie nawzajem dzieje swego 

życia, może byś dokończył swoich zwierzeń z tamtej no­
cy? Co się z tobą działo po ucieczce z Królewskiej Ma­
rynarki? 

- To, co wówczas robiłem, z pewnością by cię zgor­

szyło. - Julian przewrócił się na bok i oparł na łokciu. 

- Opowiedz... mimo wszystko. 
- Niech będzie! - Wyrwał źdźbło trawy i zaczął je żuć. 

- Wychowałem się wśród Cyganów, jak ci już mówiłem. 

Opiekowała się mną babka, wspaniała staruszka, ogrom­
nie opiekuńcza w stosunku do mnie. Jeszcze na łożu 
śmierci przysięgała, że moja matka nigdy nie poszłaby do 
łóżka bez ślubu... co znaczyło, że jeśli zjawiłem się na 
świecie, to moi rodzice musieli się pobrać. Czy babka 
miała rację, czy nie, w dzieciństwie wierzyłem jej świę­

cie. Cyganie wołali na mnie nie tylko „mieszaniec", ale 

i „bękart", ale niekoniecznie używali tego wyzwiska 

w sensie dosłownym. Cyganie czują do dzieci mieszanej 

krwi taką samą pogardę jak Anglicy, więc zawsze mi wy­
tykano moje pochodzenie. Babcia mówiła jednak, że po­

winienem być dumny, bo jestem arystokratą, a ci, co ze 

mnie drwią, to zwykłe psy. Nie miałem pojęcia, że jestem 
rzeczywiście bękartem. Możesz sobie wyobrazić, jaki to 
był dla mnie szok, kiedy wuj zawiózł mnie do Gordon 
Hall i dowiedziałem się, że mój ojciec nie miał pojęcia 
o moim istnieniu, a z moją matką wcale się nie ożenił. 
Hrabia miał zresztą żonę i ślubnego syna, którego bar­
dzo kochał. Nic dziwnego, że chciał się mnie pozbyć. 

149 

- Okropny człowiek! - powiedziała Anna. 
- Prawda? - uśmiechnął się do niej Julian. - Tak czy 

inaczej, po śmierci babci nie było dla mnie miejsca wśród 
Rachminovow. Ani w domu mego ojca i jego rodziny. 
Kiedy więc uciekłem z marynarki, powędrowałem do 
Londynu. Ku swemu rozczarowaniu odkryłem, że wie­
dzie mi się tu niewiele lepiej niż w służbie Jego Królew­
skiej Mości. Tyle tylko że byłem wolny. 

Spojrzał na nią i zawahał się. 
- Mów dalej! - ponagliła go zaciekawiona Anna. 

Julian nadal żuł trawkę. 

- Najpierw przymierałem głodem, ale miałem zręcz­

ne ręce, więc zostałem złodziejem. Początkowo kradłem 
żywność, potem zostałem kieszonkowcem. Przez krótki 
czas napadałem na pijaków i wtedy właśnie zawarliśmy 
znajomość z Jimem. Ale w Królewskiej Marynarce wi­
działem aż za dużo brutalnej przemocy, toteż takie za­

jęcie szybko mnie zemdliło i przerzuciłem się na włama­

nia do rezydencji bogaczy. 

Jego oczy spoczęły znów na twarzy Anny, jakby 

chciał się przekonać, czy bardzo ją zgorszył. Po chwili 
podjął swą opowieść. 

- We dnie pełniłem obowiązki lokaja u pewnej hrabi­

ny, której nazwiska nie wymienię, a po nocach okrada­
łem jej przyjaciół. W końcu rozstaliśmy się z hrabiną, 
a zdobyte pieniądze zainwestowałem w salon gry. Inte­
res szedł nieźle i ostatecznie dorobiłem się sześciu takich 
lokali... - Uśmiechnął się krzywo. - Potem mój ojciec 
zmarł i spróbowałem odzyskać szmaragdy, które matka 
podobno wniosła mu w posagu. Wiesz już, co było da­
lej. Ależ się zbłaźniłem! 

Anna zdawała sobie sprawę, że nie opowiedział jej 

o wszystkim. Mimo że starał się zbagatelizować swoje 
przeżycia, wyraźnie cierpiał z powodu odtrącenia przez 

150 

ojca. Podobnie jak owej nocy, gdy wyjawił jej kilka fak­
tów ze swej przeszłości, Anna poczuła nagle współczucie 
dla Juliana - takiego, jakim był niegdyś. Straszna musiała 
być dla niego świadomość, że nie ma własnego miejsca 
w świecie, że nikomu na nim nie zależy. 

- No i znowu się nade mną użalasz! - Julian usiadł 

i połechtał Annę trawką po nosie. - Masz miękkie serce, 
Zielonooka! Możesz wpaść przez to w tarapaty! 

- Musiało ci być przykro, że Graham i Paul, twoi bra­

cia, mają wszystko, czego tobie brakowało. - Na przy­
kład ojcowską miłość, pomyślała Anna, ale nie powie­
działa tego głośno. 

- Ach, całkiem mi to złamało serce! Może byś mnie 

pocałowała na pociechę? - Mówił żartobliwym tonem, 
być może chciał ukryć, jak bliska jest prawdy. 

Potem pochylił się ku niej, zamknął oczy i złożył usta 

jak do pocałunku. Wyglądał tak zabawnie, że Anna mu­
siała się roześmiać. Rzuciła w niego garścią trawy, a po­
tem zerwała się na nogi, nim zdążył jej odpłacić pięk­
nym za nadobne. 

- Jak to, nie dostanę całuska?! - poskarżył się i pod­

niósłszy się lekko na nogi, stanął obok Anny. Popatrzył 
na nią z przekornym uśmiechem, ale nie zdążył nic po­

wiedzieć, gdyż pocibiegła do nich Chelsea, wymachując 
wianuszkiem z kwiatów. 

- To dla ciebie, mamusiu! 
- Dzięki, ptaszku! - Anna przyjęła podarek i włożyła 

go sobie na głowę. Chelsea zachichotała i schwyciła ma­
mę za rękę. To oznaczało koniec prywatnej rozmowy 
z Julianem. 

151 

19 

Od kilku tygodni Hillmore zajmował już domek nad­

zorcy. Początkowo spotykał się z Anną prawie codziennie, 
omawiając z nią plany rozwoju Srinagaru i wtajemniczając 
ją w setki problemów, związanych z doprowadzeniem pod­
upadłej plantacji do kwitnącego stanu. Ponieważ jednak od 

dwóch tygodni Hillmore nie pokazał się ani razu, Anna 

w końcu posłała po niego. Zjawił się w jadalni z kapelu­

szem w ręku, kiedy kolacja dobiegała już końca. Julian, któ­
ry nie znosił curry, dodawanego niemal codziennie do wie­
czornego posiłku, wstał od stołu już wcześniej. Jim nigdy 
nie zasiadał z nimi w jadalni, wolał pożywiać się w zaciszu 
swego pokoju. Chelsea i Kirti zjadły wcześniejszą kolację 

w pokoju dziecinnym. Tak więc przy stole siedziały już tyl­

ko Anna i Ruby, popijając herbatę i gawędząc, kiedy Raja 
Singha uroczyście wprowadził nadzorcę. Hillmore zatrzy­
ma! się przy drzwiach, nieco zażenowany, a gdy Raja Sin­
gha zniknął, nadzorca zbliżył się o krok. 

-  D o b r y wieczór łaskawym paniom. 
-  D o b r y wieczór, panie Hillmore.  M o ż e napije się pan 

z  n a m i herbaty? -  A n n a uśmiechnęła się do nadzorcy, 
który - niemal równie zmieszany jak w chwili wejścia do 
jadalni - potrząsnął głową. 

- Niezmiernie pani uprzejma, ale dziękuję. 
Przyczyna odmowy była bardzo prosta i Anna dobrze 

ją znała. Na Cejlonie obowiązywały rygorystyczne po­
działy społeczne. Hindusi, muzułmanie, Syngalezi, Tami-
lowie i Weddowie mieli własne przepisy dotyczące kast 

152 

i ściśle ich przestrzegali. Społeczność angielska nie dzie­
liła się na tak hermetycznie zamknięte grupy jak rdzen­
ni mieszkańcy wyspy, ale i w niej obowiązywały niewi­
dzialne granice: nadzorcy, guwernantki czy guwernerzy 
nie żyli na równej stopie z właścicielami majątków ziem­
skich. Hillmore mógł wypić filiżankę herbaty w salonie 
podczas pierwszej wizyty w Srinagarze, ale zasiadanie do 
jednego stołu z chlebodawczynią byłoby niesmacznym 
poufaleniem się. Anna, pojąwszy to, wstała z krzesła. 

- Wybacz mi, proszę, Ruby. 
- Nie kłopocz się o mnie! Zaraz kończę herbatę i zmy­

kam na górę. Ten podlec Jim założył się ze mną o pięć­
dziesiąt funtów, że mnie pobije w wista. - Ruby uśmiech­
nęła się szelmowsko. - Już ja dopilnuję, żeby dotrzymał 
słowa! Trochę forsy zawsze się przyda, no nie? 

- Nie obedrzyj go zanadto ze skóry! - powiedziała żar­

tobliwie Anna, starając się nie słuchać cichego głosu ostrze­
gającego ją, że i Ruby, podobnie jak zawojowana całkiem 
przez Juliana Chelsea, przeszła do obozu wroga. A przyja­
ciółka tak narzekała na wdarcie się do ich grona intruzów! 
Ruby i Jim sprzeczali się o byle co jak dzieciaki. Anna za­
uważyła jednak, że przyjaciółka spędza niejeden wieczór, 
grając w karty z pomocnikiem Juliana. Łatwo mogła zrozu­
mieć, że Ruby i Jim mieli ze sobą wiele wspólnego: znali od 
podszewki życie londyńskiej ulicy, co do którego ona sama 
mogła jedynie snuć domysły. Poza tym Ruby, która nie na­
leżała ani do służby, ani do miejscowej „arystokracji", mo­
gła czuć się niekiedy samotna. Dotychczas pozostawała je­
dynym sojusznikiem Anny i przykro było patrzeć, jak 
zmienia front, omotana z jednej strony urodą i uśmiechem 

Juliana, a z drugiej karcianymi talentami Jima. 

Nie było teraz czasu na podobne rozważania. Anna 

odsunęła od siebie niewesołe myśli i poprowadziła nad­
zorcę do salonu. 

153 

- Proszę siadać, panie Hillmore. 
Nieoceniony Raja Singha zadbał już o zapalenie lamp. 

Wskazując nadzorcy krzesło, Anna podeszła do kanapy 

i usiadła na niej. Hillmore również zajął miejsce i spoj­
rzał pytająco na chlebodawczynię. 

- Chciała się pani ze mną widzieć, pani Traverne? 
Anna uśmiechnęła się, by go uspokoić. Co prawda 

zaniedbał się ostatnio w składaniu raportów, ale może 
pracował aż tak gorliwie, że trudno mu było wykroić 
pól godzinki pod koniec dnia na rozmowę z pracodaw-
czynią. Anna nie zamierzała czynić mu wyrzutów. Za­
leżało jej na poważnie traktującym swoje obowiązki 
nadzorcy i miała nadzieję, że nadejdzie chwila, gdy 
przestanie biegać do niej z każdym drobiazgiem, a ogra­
niczy się do omawiania najistotniejszych spraw. Nie 
przypuszczała jednak, że godzina samodzielności wybi­

je tak szybko! 

- Chciałam się po prostu dowiedzieć, jak sprawy sto­

ją, panie Hillmore. 

- Wszystko w najlepszym porządku, łaskawa pani. 

Oczyszczamy teraz pola, o których była mowa, i zamó­

wiłem już sadzonki orange pekoe... 

- Chwileczkę, panie Hillmore! - Głos Anny nabrał 

ostrości. - Podczas naszej ostatniej rozmowy uzgodnili­
śmy, o ile pamiętam, że nie będziemy się spieszyć z przy­
stąpieniem do konkretnych działań. Mam nadzieję, że 
nie podjął pan żadnych decyzji bez mojej wiedzy? 

Hillmore zmarszczył brwi. 
- Jeśli o to chodzi, łaskawa pani, uzyskałem aprobatę 

pana Chase'a. Ja... nie przyszło mi nawet do głowy, że 
opinie państwa mogą nie być zgodne. 

Anna zaniemówiła na chwilę. 
- A więc w ciągu ostatnich dwóch tygodni składał pan 

raporty panu Chase? - spytała wreszcie, starając się nie 

154 

okazać wzburzenia. Ostatecznie to nie wina nadzorcy, 
że arogancki, nieznośny intruz uzurpował sobie jej pra­

wa! Ale że Julian Chase ośmielił się! Anna czuła, że jej 

oburzenie przeradza się w prawdziwą furię. Srinagar nie 
należał przecież do niego! 

-

 Tak, proszę pani. Rozmawialiśmy, kiedy tylko pan 

Chase miał czas - odparł Hillmore z nieszczęśliwą mi­
ną. - On... Ja... Powiedział, żebym nie trudził pani pro­
blemami gospodarskimi, bo dopóki on tu jest, odciąży 
panią od wszelkich kłopotów. 

- Czyżby? - Mimo najlepszych chęci w głosie Anny 

brzmiał uszczypliwy ton. Zanim gniew owładnął nią bez 
reszty, wstała z miejsca. Nadzorca podniósł się również; 
miętosił w rękach kapelusz. 

- Bardzo mi przykro, pani Traverne, jeśli postąpiłem 

niewłaściwie, ale myślałem... 

- W porządku, panie Hillmore. Zaszło pewne nieporo­

zumienie w sprawie zarządzania plantacją, ale to dopraw­
dy nie pańska wina. Oczywiście mój... szwagier... pragnął 
mi tylko oszczędzić kłopotów. Jednak w przyszłości chcę 
być o wszystkim informowana. Może będziemy się spo­
tykać dwa razy na tydzień w moim gabinecie? Czy to pa­
nu odpowiada? 

- Oczywiście, proszę pani. I jak już powiedziałem, 

najmocniej przepraszam, że sprawiłem kłopot. 

Anna uśmiechnęła się. Nauczyła się już uśmiechać 

także wówczas, gdy zupełnie nie miała na to ochoty. 

- Proszę więcej o tym nie myśleć, panie Hillmore. 

A ponieważ zaczął już pan oczyszczać pola pod uprawę 
orange pekoe, należy to kontynuować. Ale porozmawia­

my obszerniej na ten temat... może w najbliższy wtorek? 
O siódmej, w gabinecie. 

- Tak jest, proszę pani. 
Hillmore uświadomił sobie, że posłuchanie skończo-

155 

ne, i odetchnął z ulgą. Anna wezwała Raja Singhę, by od­
prowadził nadzorcę do drzwi. 

Gdy Hillmore odszedł, gniew, który Anna dotąd po­

wstrzymywała, wybuchnął. 

- Zamorduję go! - syknęła. 
Przechodzący obok Raja Singha przystanął. 
- Pani coś mówiła, memsahib? 
- Nie, nie, Raja Singha - zapewniła go spiesznie An­

na i poczuła ulgę, gdy odszedł do swych obowiązków. 
Doprawdy, mimo swej niezłomnej lojalności wobec niej 
i Chelsea bywał czasem jakiś niesamowity... 

Ale to nie miało teraz znaczenia. Anna wyprostowała 

plecy, uniosła głowę i ruszyła na poszukiwanie Juliana 
Chase'a. 

20 

Drzwi sypialni Juliana były zamknięte. Anna zastu­

kała energicznie w grubą płytę z drzewa tekowego. Żad­
nej odpowiedzi. Zastukała jeszcze mocniej. Nadal brak 
odzewu. Zrobiła więc coś, co w innej sytuacji nawet by 
jej nie przyszło do głowy: uchyliła drzwi i zajrzała do 
środka. 

Pokój był pusty. Olejne lampki paliły się, rzucając pla­

my światła na świeżo pobielone ściany. Story z zielone­
go jedwabiu zaciągnięto, nie dopuszczając do wnętrza 
mroku nocy. Łoże z niewielkim baldachimem i kotara­
mi tej samej barwy co story było już rozesłane do snu. 

A Juliana nadal ani śladu. 

W pokoju panował ład; tylko para zakurzonych bu­

tów, porzucona w pobliżu łóżka, zakłócała nieskazitel-

156 

ny porządek. Anna, choć niechętnie, musiała przyznać, 
że Julian nie jest bałaganiarzem. To ją zaskoczyło. 

Poczuła jakiś lekki zapach - czyżby dymek cygara? 

Pociągnęła nosem raz i drugi... 

- Czy tu ktoś jest? - zawołała, przestępując próg. 

Choć nie widziała Juliana, wyczuwała jego obecność. 

Mimo to aż podskoczyła, kiedy się odezwał. 
- Czy to ty, Anno? 
Niewyraźne słowa dochodziły z drugiego pokoju. 

Oczywiście: był w gotowalni! Nie zauważyła od razu 
drzwi, gdyż częściowo zasłaniała je szafa. Były lekko 
uchylone. Doskonale! Będzie mogła powiedzieć mu, co 
o nim myśli, zanim gniew z niej wyparuje! 

Anna zatrzasnęła drzwi na korytarz i energicznie prze­

szła przez pokój, po czym jednym szarpnięciem otwo­
rzyła drzwi gotowalni. 

Zastygła z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi oczy­

ma. 

Oto ujrzała przed sobą Juliana Chase'a tak jak go Pan 

Bóg stworzył. Najwidoczniej zamierzał wejść do parują­
cej wanny. 

Na ten widok Anna mocno zacisnęła powieki i wrza­

snęła: 

- Jak śmiałeś powiedzieć, żebym weszła?! Ty... 
- Nie powiedziałem nic podobnego - przerwał jej spo­

kojnie. Usłyszała plusk rozchlapywanej wody. Widocz­
nie zanurzył się w wannie. 

- Właśnie, że powiedziałeś! Pamiętam... - Głos Anny 

załamał się, gdyż w tej samej chwili przypomniała sobie 
dokładnie jego słowa. 

- Zapytałem: „Czy to ty?" 
Fakt, że Julian miał słuszność, nie usposobił Anny 

życzliwiej do niego. 

- Każdy dżentelmen... 

157 

- Ależ ja wcale nie jestem dżentelmenem! Myślałem, 

że co do tego jesteśmy zgodni. 

Anna udała, że nie słyszy. 
- ... ostrzegłby damę, że nie jest przyzwoicie ubrany! 

A ty... 

- Skąd miałem wiedzieć, że wtargniesz do mojej goto-

walni? Na litość boską, albo otwórz oczy, albo wyjdź 
stąd! Wyglądasz idiotycznie! Nie jesteś przecie niewinną 
panienką. Z pewnością widywałaś swego męża bez ubra­
nia, a wszyscy mężczyźni w ogólnych zarysach są do sie­
bie podobni. Czemu się tak czerwienisz? - Najwyraźniej 
jej zakłopotanie niezmiernie go bawiło. 

Anna pojęła, że się z niej wyśmiewa, i to dotknęło ją 

tak, że aż otworzyła oczy. 

Rzuciła w stronę Juliana niespokojne spojrzenie i prze­

konała się, że... najbardziej intymne części jego ciała kry­
ły się pod wodą. Poza tym mydliny zasłonią niebawem 
wszystko jeszcze dokładniej: Julian obracał właśnie 

w dłoniach mydło, tak że tworzyła się obfita biała piana. 

- Czyżbyś zdecydowała się jednak pozostać? Moja 

droga bratowo, zadziwiasz mnie! - Spojrzał na nią drwią­
co. Ciemnoszafirowe oczy śmiały mu się, choć usta ani 
drgnęły. 

Anna dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę 

z tego, że gapi się jak urzeczona na jego nagą pierś. Od­

wróciła oczy, policzki ją piekły, była z pewnością czer­
wona jak burak. 

Na pewno by uciekła, gdyby w tym momencie na twa­

rzy Juliana nie pojawił się paskudny, domyślny uśmiech. 

- Patrz, ile dusza zapragnie - powiedział, napawając 

się upokorzeniem Anny. - Mnie to nie przeszkadza. Mo­
że się do mnie przyłączysz? - zaproponował, nie spusz­
czając z niej oczu. - Starczy miejsca dla dwojga! 

Annie było już wszystko jedno, czy uzna ją za tchó-

158 

rza, czy nie! Poczuła, że musi uciekać - zaraz, natych­
miast! Siła, ciągnąca ją do tego nagiego mężczyzny 

w wannie, była tak potężna, że wprost sprawiała jej ból. 

- Muszę porozmawiać z tobą w bardzo ważnej spra­

wie - oznajmiła, starając się zachować spokój. - Kiedy 

stąd wyjdziesz, przyjdź do mego gabinetu. Będziemy 
mogli przedyskutować ten problem. 

Już miała odwrócić się na pięcie i wyjść, gdy usłyszała: 

- Kiedy stąd wyjdę, położę się do łóżka. 
To zatrzymało Annę. Obejrzała się przez ramię i na­

tychmiast tego pożałowała. 

- To bardzo ważna sprawa - udało się jej powiedzieć 

stanowczym tonem. 

Z wysiłkiem odwróciła wzrok od Juliana siedzącego 

w wannie. Co ją opętało?! Paul był skromny, ale przecież 
widywała go w kąpieli. I nigdy, absolutnie nigdy ten wi­
dok nie sprawiaj, że zasychało jej w gardle, serce zaczy­
nało galopować, a w wyobraźni kłębiły się lubieżne obra­
zy! No, ale Paul był jej mężem i dżentelmenem, a Julian 
Chase z pewnością nie jest ani jednym, ani drugim! 

- Jeśli to istotnie coś ważnego, poczekaj w sypialni, 

aż się wykąpię. W przeciwnym wypadku musisz się 
z tym wstrzymać do rana. 

Powiedział to z wyraźną obojętnością. Anna przygry­

zła wargę, utkwiła wzrok w brodzie Juliana, na której 
widniał cień zarostu, i pilnując się, by nie zerknąć ani 
w górę, ani w dół, podjęła decyzję. 

- Wobec tego zaczekam w sypialni. Bądź tak dobry 

i pospiesz się. I... - Jak tu wyrazić życzenie, by zjawił się 
przyzwoicie odziany? Nie potrafiła znaleźć wystarczają­
co subtelnego sformułowania. 

- I co jeszcze? 
- Nic, nic! - mruknęła opryskliwie, dając za wygraną. -

Tylko się pospiesz! 

159 

Odwróciła się i pomaszerowała do sypialni, gdzie 

przycupnęła na brzeżku krzesełka, starając się nie my­

śleć o tym, co się w tej chwili dzieje w gotowalni. 

Gdy mniej więcej po dziesięciu minutach Julian sta­

nął w drzwiach, Anna poczuła ulgę: miał przynajmniej 
tyle przyzwoitości, by włożyć szlafrok. Był to strój 
znacznie elegantszy od jego codziennych ubrań: uszyty 
z ciemnobrązowego jedwabiu, lamowany złotem, sięgał 
mu prawie do kostek. Oczywiście w głębokim wycięciu 
widniał trójkąt ciemnych włosów porastających pierś Ju­
liana, a nogi miał bose, ale mogło być znacznie gorzej. 

- I cóż to za sprawa tak ważna, że nie mogła poczekać 

do rana? - Julian trzymał w ręku zapalone cygaro i zaraz 

wetknął je do ust. Anna uprzytomniła sobie, że takie sa­

mo, tylko zgaszone, dostrzegła w porcelanowej miseczce 
obok wanny; była wówczas tak oszołomiona, że nie 

zwróciła na nie uwagi. Dziwne: nie miała pojęcia, że Ju­
lian palił cygara! Może czynił to wyłącznie wieczorami? 

Przypomniała sobie, jaką ma pretensję do pana Cha-

se'a, i usadowiła się nieco pewniej na krzesełku. 

- Upoważniłeś Hillmore'a do przestawienia plantacji 

na produkcję orange pekoe, nie pytając mnie o zdanie! -
Głos Anny drżał z oburzenia. 

Julian uniósł brwi. 

- Istotnie. 
To słówko zbiło ją całkiem z tropu. Nie wiedziała, ja­

ka będzie reakcja Juliana na jej oskarżenie, ale z pewno­
ścią nie spodziewała się beznamiętnego potwierdzenia. 

- Srinagar należy do mnie - powiedziała w końcu, po­

zbierawszy myśli. - Ja tu wydaję rozkazy! Nawiasem mó­

wiąc, uważam za błąd oczyszczenie tak wielu pól pod 

nową uprawę. Zapewne za jakieś trzy lata zyski z plan­
tacji nieco wzrosną dzięki temu, ale na razie... 

- Na razie ze starych, zbyt rozrośniętych krzewów 

160 

masz minimalny zbiór herbaty. Pola prawie nie przyno­
szą  p o ż y t k u i  w a r t o chyba przestawić się na coś, co 

w  k o ń c u się opłaci. 

Z n ó w ją zaskoczył. 
- Przecież ty nie masz pojęcia o uprawie herbaty! 
Puścił kilka  d y m k ó w i wyjął cygaro z ust. 
- Jesteś w błędzie.  N i e wiedziałem o tym wiele w chwi­

li przyjazdu, ale potrafię szybko się uczyć, kiedy mi na 
tym zależy. Pochlebiam sobie, że dzięki temu, czego do­
wiedziałem się od Hillmore'a, twego ukochanego majora 
D u m e s n e oraz z książek, znajdujących się w bibliotece, 
orientuję się nie gorzej od ciebie w potrzebach plantacji. 

-Ty... 

- A co do tego, że Srinagar jest twoją własnością, to po­

zwolę sobie przypomnieć, że nabyłaś tę posiadłość moim 
kosztem! Pamiętam, że obiecałem wyjechać stąd po odzy­
skaniu szmaragdów. I dotrzymam słowa. Musisz więc po 
prostu uzbroić się w cierpliwość, bo po moim wyjeździe bę­
dziesz mogła się tu rządzić jak szara gęś. Na razie jednak 
będę podejmował takie decyzje, jakie uznam za stosowne. 

Jeśli ci to nie w smak, to trudno. - Zbliżył się do kąta, w któ­

rym siedziała, i zatrzymawszy się koło krzesełka, zgasił cy­
garo w porcelanowej miseczce, stojącej na okrągłym stole. 

- A teraz, gdy już wygłosiłaś oskarżenie  p o d  m o i m ad­

resem, pozwól, że ci się zrewanżuję. 

Słysząc te słowa,  A n n a podniosła rozszerzone lękiem 

oczy na Juliana. 

- Jeśli raz jeszcze wtargniesz do mojej sypialni, po­

traktuję to jako niedwuznaczną propozycję z twojej 
strony. Miałem na ciebie ochotę już przy pierwszym na­
szym spotkaniu w  G o r d o n Hall i wiem, do cholery, że 
i ty się do tego palisz. Radzę ci więc, wynoś się stąd do 
diabła i nie wracaj, chyba że chcesz wylądować w  m o i m 
łóżku.  C z y wyrażam się dość jasno? 

161 

Anna słuchała tych brutalnych słów dosłownie z otwar­

tymi ustami. Gdy Julian zamilkł, zamknęła je gwałtownie. 

Jak śmiał przemawiać do niej w ten sposób! Wściekła ze­

rwała się na równe nogi. 

- Ty zarozumiała bestio! Nie palę się... do ciebie, jak 

to wstrętnie określasz! Przyszłam tu wyłącznie po to... 

Przerwał jej bez odrobiny szacunku. 
- Okłamuj siebie, jeśli chcesz, moje złotko, ale mnie 

nie okłamiesz! Jesteś pełną temperamentu kobietą i tak 
cię do mnie ciągnie, że nie potrafisz utrzymać rąk przy 
sobie! Kiedy na mnie spojrzysz, jest to wyraźne zapro­
szenie do łóżka! I jak mnie całujesz, do licha, to też się 
o to prosisz! Dotknę cię tylko, a... 

- Przestań! - wrzasnęła niemal Anna. - Przestań na­

tychmiast! 

- O, nie, moja śliczna hipokrytko! Już za późno. Mia­

łaś szansę ucieczki i zmarnowałaś ją! 

Wyciągnął ręce i chwycił Annę za ramiona. Mimo roz­

paczliwego oporu przyciągnął ją blisko, a gdy podniosła 

głowę, by zasypać go gradem obelg, zamknął jej usta po­
całunkiem. 

Pocałował ją - i Anna całkiem się zatraciła. Już nie mu­

siał przygarniać jej do siebie - sama tuliła się do niego co­
raz mocniej. Jej delikatne piersi były spragnione twarde­
go dotyku jego piersi, jej ręce objęły szyję Juliana. 

- No właśnie! - mruknął z wyraźnym triumfem z usta­

mi przy ustach Anny i zaczął rozpinać guziki jej sukni. 
- Spróbuj mi teraz wmawiać, że mnie nie chcesz! 

Te słowa podziałały na Annę jak kubeł zimnej wody. 

Co też ona wyprawia? Jak mogła mu pozwolić? Czy nie 
ma za grosz dumy?! Wyrwała się z jego objęć, a potem 
bez słowa uderzyła go w twarz. 

Przez chwilę stał bez ruchu, wpatrując się w nią, 

a ślad uderzenia stawał się coraz czerwieńszy. Potem 

162 

dotknął ręką policzka, a oczy groźnie mu poczerniały. 

- Jeśli masz choć szczyptę rozumu, zejdź mi z oczu! -

rzucił. 

Anna z trudem zaczerpnęła powietrza, spojrzała po 

raz ostatni w płonące ciemne oczy, odwróciła się na pię­
cie i uciekła. 

21 

Cztery dni później, drugiego sierpnia, zaczął wiać mon-

sun. Anna leżała w łóżku, słuchając wycia wiatru i drżąc. 
Dokładnie przed rokiem o tej samej porze był identyczny 

wiatr... Siedziała wtedy przy łożu Paula, ściskając go za rę­

kę i słuchając jego zamierającego oddechu. 

Wiatr jęczał wtedy zupełnie tak samo jak teraz. Tyle 

że wówczas, odlatując, zabrał ze sobą duszę Paula. 

Anna nie mogła tego dłużej znieść! 
Wstała z łóżka i podeszła do okna, rozsuwając muśli­

nowe firanki. Było już dobrze po północy, a położyła się 
wiele godzin temu. Nie mogła jednak zasnąć, teraz zaś 
wiedziała, że nie uśnie do rana. Nie tej nocy! 

Dokładnie rok temu umarł Paul. 
Cienie zalegały ogród, pląsając upiornie w bladej księ­

życowej poświacie, kiedy wiatr poruszył gałęziami czy 
rozgonił chmury. Wycie wichru brzmiało żałośnie, jak­
by i on kogoś opłakiwał. 

Niewielka ogrodzona przestrzeń na szczycie wzgórka 

za ogrodem tonęła w mroku. Annie wydawało się, że do­

strzega nagrobek Paula, połyskujący bielą wśród ciem­
ności. Przyzywający ją. 

Początkowo ból po śmierci męża był tak straszliwy, 

163 

że przeszywał nieustannie jej serce jak ostrze noża. Po­
tem - tak powoli, że sama nie zdawała sobie z tego spra­
wy - zaczęła wracać do życia. Mijał niekiedy cały dzień 
bez bolesnych wspomnień o Paulu. Albo noc przespana 
spokojnie. Odczuwała znowu z całą siłą gniew, strach 
i radość. I namiętność. Namiętność, jakiej nigdy przed­
tem nie zaznała. Namiętność tak potężną i gwałtowną, 
że lękała się nawet do niej przyznać. Choć serce Anny 
było nadal pełne rozpaczy, jej ciało budziło się znów do 
życia. A ożywione zmysły złagodziły ból serca jak za do­
tknięciem czarodziejskiej różdżki. 

Stało się to oczywiście za przyczyną Juliana. Anna przy­

znała się w końcu do tego, czemu przedtem uparcie zaprze­
czała: Julian miał słuszność, twierdząc, że go pragnęła. Do­
bry Boże, jak bardzo go pragnęła! Chciała całować jego 
usta, poznać całe jego ciało, czuć na sobie dotyk jego rąk. 

Chciała iść z nim do łóżka. Boże, zmiłuj się! 

Anna zamknęła oczy, zacisnęła pięści i usiłowała od­

pędzić od siebie tę grzeszną myśl. Ona jednak nie ustę­
powała. Nagle Annę ogarnął wstręt do samej siebie. To 
ohydne, że właśnie teraz, w pierwszą rocznicę śmierci 
męża, wpatrując się poprzez mrok w jego grób, myśli 

w taki sposób o innym mężczyźnie! 

Sięgnęła po leżący w nogach łóżka szlafrok. Ściągnę­

ła go mocno paskiem w talii i wsunęła stopy w ranne 
pantofle. 

Poczuła gwałtowną potrzebę bliskości Paula. Rozmo­

wy z nim - takiej, jakie prowadziła ze zmarłym mężem 
w pierwszych tygodniach po jego śmierci. Pragnęła 

upewnić się, że miłość, która łączyła ich od dzieciństwa, 
nie umarła wraz z Paulem. Przecież to, że jej ciało od­
czuwa czysto fizyczny pociąg do innego mężczyzny, nie 
oznaczało wcale, że Paul przestał zajmować pierwsze 
miejsce w jej sercu! 

164 

Jakąż niewierną, ułomną istotą by się okazała, gdyby 

ktoś inny zajął w nim miejsce tego dobrego, czułego mę­
ża, jej najdroższego przyjaciela! 

Anna bezszelestnie zeszła po schodach i skierowała 

się korytarzem na tyły domu. Usłyszała za sobą jakiś 
szmer. Obejrzała się przez ramię w nagłym strachu. 
Uspokoił ją widok pary świecących tuż nad podłogą 
oczek. To Moti! Oczywiście, odbywał nocny obchód. 
Uspokojona Anna podniosła zasuwę zabezpieczającą 
tylne drzwi i wymknęła się z domu. 

Anna splatała na noc włosy w jeden warkocz, który 

sięgał jej do pasa. Powiewy monsunu sprawiły, że pasem­
ka, które wymknęły się z warkocza Anny, unosiły się te­
raz wokół jej twarzy. Wiatr rozwiewał też fałdy jej bia­
łej koszuli i szlafroka, owijał je wokół nóg. Nad głową 

Anny gałęzie poruszały się i skrzypiały. Wokół niej sze­

leściły liście; a może to były kroki jakichś nocnych stwo­
rzeń? Anny jednak to nie obchodziło. Znajdowała się 

jakby poza ciałem, poruszała się niby we śnie, jakby sa­
ma była jednym z cieni, a może wichurą czy jakąś noc­
ną istotą, gdy wspinała się na wzgórze za domem. 

Ostro zakończone żelazne pręty ogrodzenia, otacza­

jącego mały cmentarzyk, były takie zimne pod jej dło­
nią! Anna raczej wyczuła dotykiem, niż dostrzegła furt­
kę i otworzywszy ją, weszła na maleńki cmentarzyk. 

W samym jego środku znajdował się grób Paula. 
Pnącza i wszędobylskie chwasty, gotowe zawłaszczyć 

każdą piędź ziemi, nie miały tutaj wstępu. Zgodnie z pole­
ceniem Anny posiano szlachetną angielską trawę i starannie 
ją przycinano. Tablicę nagrobną wykonano z miejscowego 
skalenia, zwanego kamieniem księżycowym. Wyryto na niej 
tylko imię Paula i dwie daty. urodzenia i śmierci. W jednym 
kącie cmentarzyka rosło tak zwane świątynne drzewo, a za­
pach jego drobnego, białego kwiecia napełniał powietrze. 

165 

Księżyc wyjrzał zza chmur i kryształki skalenia roz­

błysły; kamień nagrobny zdawał się promieniować bla­
skiem. Anna stała wpatrzona w grób, z rękoma splecio­
nymi jak do modlitwy, z pochyloną głową. 

Kochała Paula już jako mała dziewczynka. Był uciele­

śnieniem jej dziewczęcych marzeń, jej królewiczem z baj­
ki, a jednocześnie najserdeczniejszym przyjacielem. Razem 
się bawili, razem uczyli, razem odkrywali miłość. W koń­
cu razem uciekli, pobrali się, przybyli do tego dalekiego 
kraju i wspólnie dali życie Chelsea... A potem Paul umarł. 

Teraz Annie nie pozostało po nim nic prócz tego po­

łyskującego kamienia nad spłachetkiem ziemi - i blakną-
cych już wspomnień. 

Przecież człowiek tak cudowny, tak dobry jak Paul za­

sługiwał na coś więcej! 

Anna próbowała przypomnieć sobie twarz męża, ale 

jego rysy zlewały się w jej pamięci z rysami Chelsea. Nie 
widziała wyraźnie twarzy Paula. Gdy sobie to uświado­
miła, piekące dotąd pod powiekami łzy popłynęły niepo­
wstrzymanym strumieniem po jej policzkach. 

Czy to możliwe, że już go zapomniała? 
Upadła na kolana przy grobie, ukryła twarz w dło­

niach i zaniosła się płaczem. 

Zaczęło padać. Z początku na ziemię kapały wielkie 

pojedyncze krople. Potem było ich coraz więcej, deszcz 
stawał się coraz gwałtowniejszy, w końcu woda lala się 
z nieba nieprzerwanie jak łzy z oczu Anny. 

Wiatr świszczał, deszcz bębnił, a nieświadoma tego 

Anna płakała. 

Aż wreszcie czyjś nabrzmiały wściekłością glos prze­

ciął jak ostry nóż otaczający ją mrok. 

- Co ty wyprawiasz, do cholery?! 

Anna podniosła głowę i ujrzała pochylonego nad nią 

Juliana. Wydawał się jeszcze wyższy i silniejszy niż zwy-

166 

kle. Szybko odwróciła głowę, ocierając twarz rękoma; 
nie chciała, by zobaczył, że szlocha bez opamiętania. 
On jednak nie uszanował jej potrzeby samotności, mo­
że w ogóle jej nie pojmował. Schylił się jeszcze niżej 
i ująwszy Annę pod brodę, zmusił do podniesienia gło­

wy. Był wściekły! 

- Przeklęta idiotko! - warknął. - Zaziębisz się na śmierć! 
Zanim zdążyła zebrać myśli i odpowiedzieć mu, wziął 

ją na ręce i wyniósł z cmentarza. Anna wtuliła twarz 

w wilgotny materiał jego koszuli; przylgnęła do mocne­

go, ciepłego ramienia Juliana. 

Był tak cudownie żywy! Poczuła wyrzuty sumienia, 

że sprawia jej to aż taką radość. 

Skrucha wywołała nowe potoki łez. 

Czując, że Anna znów trzęsie się od płaczu, Julian za­

klął siarczyście, a potem postawił ją na ziemi. Mocno 
przytulona do Juliana, wciąż obejmującego jej plecy, 
spojrzała na niego ze zdziwieniem. Nim zdążyła pojąć, 
co się święci, poczuła jego usta na swoich. Całował ją 
z namiętnością, w której nie było miejsca na czułość. Ca­
łował tak gwałtownie, że Anna drżała na całym ciele. 

Wszystkie myśli uleciały Annie z głowy; opuścił ją ro­

zum, straciła wolę. Nie była już w stanie opierać się ani 

Julianowi, ani sobie samej. 

Przygarnął ją jeszcze mocniej. Wciąż stała na palcach, 

czując jego bliskość każdym skrawkiem skóry. Wreszcie, 
idąc za podszeptem instynktu, zarzuciła Julianowi ręce 
na szyję i z cichutkim jękiem poddała mu się całkowicie. 
Odpowiadała namiętnością na namiętność, całowała Ju­
liana z pożądaniem, które przedtem usiłowała w sobie 
zdławić. Nigdy w życiu nie czuła takiej wrzącej namięt­
ności, była jak żywy płomień w ramionach Juliana. Ni­
gdy dotąd nie pragnęła niczego tak gwałtownie, jak w tej 
chwili pragnęła jego. 

167 

Stali tak nie wiedzieć jak długo w mrocznym, zalanym 

deszczem ogrodzie. W końcu Julian oprzytomniał, mruk­
nął coś i znowu wziął Annę na ręce. 

Nie opierała się, kiedy wnosił ją na werandę, a potem 

do wnętrza domu. 

Żadne z nich nie odezwało się ani słowem, gdy szedł 

korytarzem, trzymając ją na rękach. Tym razem Anna 
nie zauważyła błyszczących, czujnych oczek Motiego. 
Serce waliło jej na alarm; z głową opartą na piersi Julia­
na słyszała także gwałtowne bicie jego serca. 

I wówczas, w mrocznej ciszy uśpionego domu, prze­

stała być dawną Anną. Była jedynie kobietą, a on po pro­
stu mężczyzną. 

Wciąż obejmowała jego szyję, gdy niósł ją korytarzem 

pierwszego piętra, a potem wszedł z nią do jej sypialni. 

22 

- Tym razem nie odprawisz mnie z kwitkiem! - za­

brzmiał szorstki pomruk, ni to rozkaz, ni to pytanie. 

Anna potrząsnęła głową, przytulając twarz do ramie­

nia Juliana. Bardziej wyczuła niż dostrzegła, jak gwał­
townie zaczerpnął tchu. Drzwi zamknęły się za nimi ze 
stukiem i Julian postawił Annę na podłodze z większą 
delikatnością, niż dotąd jej okazywał. 

- Zdejmiemy z ciebie te mokre szmatki! 
Przez uchyloną wcześniej zasłonkę przenikał nieśmia­

ły blask szarego świtu i dzięki temu Anna mogła widzieć 

Juliana, kiedy ją rozbierał. Wydawał się jej taki wielki, 

taki ciemny, taki skupiony, gdy jego długie palce biedzi­
ły się z kokardkami i guziczkami. Pochylił się ku niej tak, 

168 

że widziała krople wody, lśniące na czarnych włosach. 
Oczy miał przysłonięte rzęsami, z ust zniknął uśmiech. 
Gdy ściągał szlafrok z ramion Anny, podniósł na nią 

wzrok i spojrzenia ich się spotkały. 

Nie odrywając oczu od Anny, położył rękę na jej pier­

si. Jęknęła, czując rozkosz tak wielką, że aż graniczącą 
z bólem. Odrzuciła głowę w tył, przymknęła oczy. Drża­
ła, lecz nie odsunęła się od Juliana. 

Julian znów przyciągnął Annę do siebie. Całował ją za­

chłannie, bez końca, a ona wspięła się na palce, objęła ra­
mionami jego szyję i oddawała mu pocałunki. Kiedy usta 

Juliana muskały jej ucho i szyję, drżał tak samo jak ona. 

- O Boże... - szepnął i odsunął ją nieco od siebie. 
Anna wyciągnęła do niego ręce, a on potrząsnął gło­

wą i zabrał się do rozpinania guziczków przy jej koszu­

li nocnej. Dłonie tak mu drżały, że w końcu Anna ode­
pchnęła go lekko. 

- Ja to zrobię! - szepnęła, dziwiąc się samej sobie. Jed­

nak rozpinając koszulę nie odważyła się podnieść oczu na 

Juliana. Kiedy wreszcie uporała się z guziczkami, znowu 

na niego spojrzała, jednocześnie wyzywająco i nieśmiało. 

- Zdejmij ją! - polecił. 

Julian czekał z zapartym tchem, by spełniła jego żąda­

nie. Poczuła suchość w ustach. Powoli, czując się równo­
cześnie występna i cudownie wyzwolona, zsuwała koszu­
lę z ramion, rozmyślnie odwlekając chwilę, gdy opadnie, 
odsłaniając całe jej ciało. Wreszcie koszula znalazła się na 

podłodze. 

- Jesteś najpiękniejszą istotą, jaką widziałem w życiu 

- rzekł Julian i wyciągnął ręce, by przytulić Annę do sie­
bie. Ona jednak błyskawicznie cofnęła się, potrząsając 
głową. 

- Ty też jesteś całkiem mokry! - przypomniała mu 

gardłowym szeptem. 

169 

- I ty chcesz popatrzeć, jak się rozbieram, kochanie? -

spytał niemal kpiąco, choć głos miał zdławiony. Anna nie 
była w stanie mówić; skinęła tylko głową. 

Najpierw zdjął buty, potem zaczął rozpinać koszulę. 

Serce Anny biło coraz szybciej, gdy patrzyła na pokrytą 

ciemnym włosem pierś Juliana, jego szerokie barki i sil­

ne ramiona. Był smukły w pasie i w biodrach. Gdy wresz­
cie stanął przed nią nagi, Annie zaparło dech. Pomyśla­
ła tylko: Co za mężczyzna! 

Z drżeniem popatrzyła Julianowi w twarz. 
- Chodź! - powiedział, wyciągając do niej ramiona. An­

na zaczerpnęła z trudem powietrza i podeszła do niego. 

Kiedy ją objął, miała wrażenie, że już nigdy jej nie pu­

ści. Czuła palący dotyk całego ciała ukochanego, objęła 
go ramionami, kryjąc twarz w zagłębieniu jego szyi 
i wdychając jego zapach. 

- Tak bardzo cię pragnąłem - powiedział Julian i koń­

cem palca obwiódł delikatnie kontur jej ust. Wargi An­
ny rozchyliły się bezwiednie. Julian uśmiechnął się słod­
kim i czułym uśmiechem, który rozpłomienił jej krew, 
i schylił się ku jej ustom. 

Anna, oddając Julianowi pocałunki, czuła, jak jego rę­

ce suną po jej nagich plecach. Przymknęła oczy z rozko­
szy. Niespiesznymi, pewnymi ruchami gładził jej smukłą 
talię, jędrne pośladki, delikatnie zaokrąglone uda. 

- Czy ty mnie też pragnęłaś? - spytał szeptem. 
- Tak! - Głos Anny drżał mocno jak jej ciało. - O, tak! 
Co to za ulga - wyznać wreszcie prawdę, nie kryć swe­

go pożądania, nie opierać się uczuciom! Czy pragnęła Ju­
liana? W tej chwili czuła, że pobiegłaby do niego na bo­
saka po rozpalonych węglach! 

- Moja ty śliczna... - Julian delikatnie złożył Annę 

w chłodnej pościeli, potem sam wyciągnął się obok niej 

na boku, wsparłszy głowę na ręce. Jego ciało na białym 

170 

tle prześcieradła wydawało się niezwykle ciemne; oczy 
były czarniejsze niż niebo o północy. Stopą zrzucił na 
podłogę zmięte przykrycie. Anna leżała tam, gdzie ją po­
łożył, naga i drżąca. Wzrok Juliana błądził po jej ciele, 
zatrzymując się na piersiach, brzuchu i udach. Potem 
podniósł głowę i ich spojrzenia się spotkały. Uniósł po­
woli rękę i długimi palcami odgarnął z czoła Anny roz­
wichrzone włosy. 

Wpatrywała się w niego wielkimi oczyma. Julian był 

taki czuły, taki delikatny... Nagle zapragnęła, by stał się 
całkiem inny. Krew w niej zawrzała, teraz płynęła w jej 
żyłach rozpaloną lawą... 

- Oczy błyszczą ci w ciemności jak kotu - szepnął. 
Anna oblizała wargi, potem chwyciła rękę Juliana i pod­

niosła ją do ust. Powoli, ostrożnie wtuliła usta w jego dłoń. 
Koniuszkiem języka dotykała jego skóry, radując się jej 
słonawym smakiem. 

Oczy Juliana błysnęły i zwęziły się; ujął obiema ręka­

mi twarz Anny i zwrócił ją ku sobie. Anna ocierała się 
policzkiem o jego dłoń, przymykając oczy. Czuła, że cia­
ło płonie jej tak, że dłużej nie zdoła tego znieść. Otwar­
ła raptownie oczy i ujrzała, że Julian nadal wpatruje się 

w nią z twarzą dziwnie pozbawioną wyrazu. Jakby się 

czegoś lękał... 

Anna nie mogła już dłużej czekać! Wyciągnęła ręce 

i objęła głowę Juliana, przyciągając jego usta ku swoim. 
Ich wargi niemal się stykały... a on wciąż jeszcze zwlekał. 

Patrzył jej w oczy, zadawał jakieś nieme pytanie, któ­

rego nie rozumiała. 

- Pocałuj mnie! - szepnęła, gotowa nawet błagać, go­

towa na wszystko, byle zaspokoić trawiący ją głód. - Pro­
szę cię, Julianie! 

Z początku całował ją delikatnie i bez pośpiechu. Anna 

przyciągnęła jego głowę, a jej wargi i język odpowiedzia-

171 

ły gorącą pieszczotą na czułość jego ust. Ręka Juliana pod-
kradła się ku piersi Anny i zamknęła na niej. Żar jego dło­
ni sprawił, że Anna jęknęła, wygięła plecy w łuk, błagając 
bezgłośnie o więcej. Julian uniósł głowę i popatrzył na uko­
chaną. Twarz i oczy płonęły mu namiętnością. Było w nich 
jednak coś więcej, czego Anna nie chciała dostrzec. 

-  N i e odsuwaj się! - zaklinała szeptem, a jej ręce wę­

drowały po jego ramionach i plecach, starając się je przy­
ciągnąć. -  N i e odsuwaj się ode mnie, proszę! 

- O Boże! - szepnął Julian. Brzmiało to równocześnie 

jak modlitwa i jak przekleństwo.  A n n a poczuła jego ręce 
na całym ciele, jego usta brały ją w posiadanie. Zadrżała 
i przylgnęła do niego, kiedy całował ją z gwałtownością 

dobitnie świadczącą o tym, że minął już czas delikatnej 
czułości.  N i m rozchylił jej uda, czekała na niego wygię­
ta w łuk. 

- O, moja słodka! - szepnął jej prosto w usta i dodał 

coś jeszcze. Anna jednak całowała go i tuliła się do nie­
go z nieznanym jej dotąd zapamiętaniem - i jego szept 
nie dotarł do jej świadomości. 

O d d e c h Juliana stał się chrapliwy, a uścisk tak ciasny, 

że  A n n a niemal wtopiła się w kochanka. I wtedy właśnie 
wniknął w nią tak głęboko, że  A n n a zlękła się, iż roz­
kosz, którą jej dawał, przerodzi się w ból.  N i e odczula 
jednak żadnego bólu, a rozkosz się ustokrotniła. Anna 
przywarła do Juliana bez tchu, przekonując się, jak wie­
le nowych odkryć czeka ją jeszcze w krainie miłości. Cia­
ło  A n n y żyło teraz własnym życiem, niezależnym od ro­
zumu. Julian był żywiołowy jak wicher, gdy zagarniał ją 
sobie na własność. Z głowy  A n n y uleciały wszystkie my­
śli, kiedy odwzajemniała mu się z  r ó w n y m zapamięta­

niem. Razem osiągnęli szczyt rozkoszy. 

172 

23 

Kiedy Anna powróciła na ziemię z jakiejś bardzo od­

ległej krainy, spostrzegła, że Julian leży na wznak, ona 
zaś spoczywa wygodnie oparta o jego pierś. Kochanek 
jednym ramieniem przygarniał ją do siebie, drugie pod­
łożył sobie pod głowę, Anna zaś zanurzyła rękę w kędzie­
rzawych włoskach na jego piersi. Julian był rozgrzany, 
trochę spocony i wydawał się tak potężny, że poczuła się 
przy nim bezpiecznie. I był tak bezwstydnie, tak cudow­

nie nagi! Anna ogarniała go wzrokiem od stóp do głów -

cały przecież należał do niej! Podniósłszy wzrok, przeko­

nała się, że Julian ją obserwuje. Kącik jego ust uniósł się 

w krzywym uśmieszku. 

- Miałem na to ochotę od pierwszej chwili, gdy cię uj­

rzałem - oświadczył. 

Anna zatrzepotała kokieteryjnie rzęsami. Czuła się ta­

ka beztroska, młodzieńcza, nawet zalotna! Pierś, której 
niegdyś tak bardzo pragnęła dotknąć, znajdowała się pod 
jej dłonią. 

- Naprawdę? - mruknęła z roztargnieniem. 
- I to jak! - Pochwycił jej rękę i podniósłszy do ust, 

całował po kolei koniuszek każdego smukłego palca. -
Wyglądałaś jak mała dziewczynka ze srebrzystym war­
koczykiem, w koszulce z falbankami, ginęłaś po prostu 
w tym fotelu. Twoje oczy były ogromne i zielone jak 
szmaragdy, a plecki tak proste, jakbyś połknęła kij. Po­
tem zeskoczyłaś z fotela i zobaczyłem... - Ręka Juliana 
podpełzła ku jej piersi, by objąć ją i podrażnić jakby dla 

173 

przypomnienia, co wówczas zobaczył. - Zobaczyłem, że 

wcale nie jesteś dzieckiem! Od tej chwili pragnąłem cię. 

- A ja się ciebie bałam - mruknęła Anna, przyglądając 

się spod rzęs, co też ręka Juliana wyrabia z jej piersią. -
Byłam pewna, że jesteś zdolny do morderstwa... albo 
gwałtu. 

Uśmiechnął się szeroko. 
- Muszę przyznać, że broniłaś swej czci bardzo sku­

tecznie. Chyba nawet zbyt energicznie. Czy naprawdę 
musiałaś walnąć mnie aż tak mocno? 

- Bardzo mi przykro, ale nie widziałam innego sposo­

bu, żeby cię powstrzymać. 

- Mogłaś po prostu powiedzieć „nie". 
- Wątpię, czy to by cię pohamowało. 
- Może i nie - przyznał. - Wiedziałem, że prędzej czy 

później wylądujesz w moim łóżku. Tak nam było sądzo­
ne. Przeznaczenie i już. 

- Mówiąc ściśle - zauważyła Anna, ulegając pokusie 

obwiedzenia palcem brodawki Juliana - to ty wylądowa­
łeś w moim łóżku. 

- Nie wykręcaj się! - Warkocz Anny zwisał jej z ramie­

nia; Julian pociągnął za wstążkę, którą włosy były zwią­
zane, a potem rozgarnął je palcami, aż spłynęły na jej pierś 
jak srebrzystozłota przędza. - Masz przepiękne włosy. 

- Aha.... - mruknęła w roztargnieniu Anna i dotknęła 

palcem sutka Juliana. Ciało kochanka fascynowało ją: 
pragnęła go dotykać, poznawać je całe. 

- Chcesz, żebym ci pokazał, jak się z tym należy ob­

chodzić? 

- Z czym? 
- Z sutkiem: moim, twoim... po prostu z każdym. -

I bez żadnego ostrzeżenia Julian zaczął pieścić ustami jej 
pierś. Ognista strzała przeszyła ciało Anny, zaparło jej 
dech. 

174 

- Widzisz? - Pomrukowi towarzyszyło spojrzenie z uko­

sa: Julian badał jej reakcję. 

- Widzę... - Głos Anny był zdławiony, gdyż kochanek 

nie przerywał pieszczot. Na sam widok ciemnej głowy, 
przytulonej tak intymnie do jej piersi, serce zabiło An­
nie mocniej. Wyciągnęła rękę, by pogłaskać szorstkie 

włosy Juliana i przyciągnąć go jeszcze bliżej. 

- Ślicznie pachniesz. Jak różyczka. - Usta kochanka 

przewędrowały na drugą pierś. Zajął się nią Z równym 
zapałem. Anna była przekonana, że Julian ma już dość 
miłosnych zmagań, odkryła jednak, że znów jest pobu­
dzony. Przebiegły ją rozkoszne dreszcze. 

- To woda toaletowa - wyjaśniła, czując, jak całe jej 

ciało zalewa gorąca fala. 

- Co takiego? - Julian, podobnie jak ona, najwyraź­

niej miał co innego w głowie niż konwersację. 

- Moja woda toaletowa. Pachnie różami. 
- Ach, tak? 
Usta Juliana pozostawiły w spokoju pierś Anny i su­

nęły teraz w dół jej ciała, znacząc palący ślad między że­
brami i na brzuchu, aż wreszcie dotarły do pępka. 

- Łaskoczesz! - zaprotestowała bez większego przeko­

nania, gdyż uczucie było bardzo niezwykle. 

- No to pokażę ci jeszcze inne łaskotki - mruknął Ju­

lian. Jego usta powędrowały niżej. 

- Nie! - wzdrygnęła się Anna, gdy uświadomiła sobie, 

do czego Julian zmierza. Przecież dżentelmen nie może 
zachowywać się tak... tak wulgarnie... gdy ma do czynie­
nia z damą? 

Julian jednak ani myślał rezygnować, żeby więc zapobiec 

tej ohydzie, Anna przewróciła się pospiesznie na brzuch. 

- Niech ci będzie! - powiedział ustępliwie. Anna od­

prężyła się. I właśnie wtedy, gdy czuła się bezpiecznie, 
posiadł ją w tej pozycji. 

175 

Dla Anny było to zupełnie nowe doznanie i Julian nie­

mal od razu uniósł ją znowu do siódmego nieba. 

- Anno! Ależ cię pragnąłem! - wyszeptał Julian z usta­

mi wtulonymi w szyję kochanki. 

Anna szybko zapadła w głęboki sen. Zasypiając wtu­

lona w ciało Juliana, pomyślała, że od bardzo dawna nie 
była tak szczęśliwa. Była szczęśliwa! Dlaczegóż by nie? 
Była najszczęśliwszą kobietą na świecie: miała przemiły 
dom, cudowne dziecko i mężczyznę, który właśnie ko­
chał się z nią w taki niezwykły sposób! Czym miałaby 
się martwić? 

Jakieś natrętne wspomnienie dobijało się do jej mó­

zgu, usiłując uprzytomnić Annie, że jeszcze przed kilko­
ma godzinami gorzko płakała... Nie chciała jednak o tym 
myśleć! 

... A potem zapadła w sen. Śniły jej się całkiem zwykle 

sprawy. Chelsea bawiła się piłką w ogrodzie i Anna przy­
glądała się córeczce z uśmiechem. Niebo nad nimi było 
tak niebieskie, jakie bywa tylko na Cejlonie. Płynęły po 
nim mięciutkie białe chmurki, popędzane łagodnym wia­
trem. Dzień był ciepły, ale nie nazbyt gorący ani tak par­
ny jak zwykle na tej wyspie. W oddali wznosiły się góry, 
chłodne i błękitne. Ptaki śpiewały, kwiaty rozkwitały, 

małpki hałasowały w koronach drzew. 

- Anno! - zawołał jakiś głos. 
Odwróciła głowę, nadsłuchując. 
- Gdzie jesteś? - zawołała w odpowiedzi. Usłyszała 

znów jego głos, ale tym razem słabiej. Wzywał ją. Zasta­
nowiła się i pobiegła w kierunku, z którego dolatywało 

wołanie. 

Wówczas ujrzała go: czekał na nią na szczycie pagór­

ka, na małym cmentarzyku. Stał tam: jasne włosy roz­

wiane wiatrem, smukła postać skąpana w promieniach 

słońca. Kiedy dostrzegł, że Anna zbliża się do niego, 

176 

uśmiechnął się lekko. Uniósł rękę jakby w geście poże­
gnania... A potem odwrócił się i szybko odszedł. 

- Zaczekaj! - wołała Anna, biegnąc za nim. Choć jed­

nak pędziła ze wszystkich sił, on oddalał się coraz bardziej. 

W końcu przystanęła. Był już tylko migotliwym cie­

niem, majaczącym w oddali. Serce Anny wezbrało bó­
lem, gdy wpatrywała się w znikającą postać. 

Uniosła ręce i przycisnęła je do ust. Opuścił ją, z uśmie­

chem i pożegnalnym gestem, by iść dalej samotnie. Anna 
uświadomiła sobie, że i ona musi tak postąpić. 

Czuła w sercu ból rozłąki. Oczy jej napełniły się łza­

mi, kiedy wpatrywała się w miejsce, gdzie przed chwilą 
jeszcze stał, a teraz już go nie było. 

- Och, Paul! - westchnęła. 

24 

Julian leżał na wznak z przymkniętymi oczyma, napa­

wając się bliskością nagiej kobiety, przytulonej do jego 

boku. Jej głowa spoczywała na jego ramieniu, jej cudow­
ne włosy spływały na jego pierś. Pogładził rozwichrzone 
sploty, zdumiewając się, że nadal są takie jedwabiste po 

wszystkim, co się wydarzyło tej nocy. Czuł dotyk jej na­

gich piersi. Syte pieszczot, były miękkie i kuszące. 

W przeszłości Julian wolał kobiety dojrzałe i bujne, 

ale w tym chucherku znalazł partnerkę, która zapierała 

mu dech w piersi! 

Pragnął się z nią kochać od pierwszej chwili, gdy ją 

ujrzał. Zwiewna postać, jasne włosy i oszałamiająco zie­
lone oczy wystarczyłyby, żeby obudzić jego zaintereso­

wanie. Jeśli dodać do tego, że pod pozorami chłodnej 

177 

niewinności ukrywała się ognista natura i że dziewczy­
na miała dość sprytu, by przechytrzyć go i umknąć ze 
szmaragdami - nic dziwnego, że wydała mu się niezrów­
nanym cudem. Pociągała go jak żadna inna, choć znał 

wiele kobiet dowcipnych i zmysłowych. 

Podobała mu się nawet kontrastująca z delikatną po­

wierzchownością Anny jej gwałtowność, zwłaszcza wów­

czas gdy występowała w obronie własnego dziecka. Była 
wspaniałą matką, a zapewne także kochającą, wierną żo­
ną. Cóż, godne pochwały... choć za każdym razem, gdy 

Julian myślał o związku Anny z jego nieżyjącym już 

przyrodnim bratem, miał ochotę zgrzytać zębami! 

Wszystko, do czego Julian dążył za wszelką cenę, je­

go bracia zdobywali bez wysiłku. W przypadku Paula 
także i Annę. 

Julian Chase właściwie nigdy nie zetknął się z młodszym 

z Traverne'ów. Widywał Paula jedynie z oddali - raz czy 
drugi w Gordon Hall i kilkakrotnie w Londynie, dokąd 
chłopców przywieziono zgodnie z zachcianką ich ojca. By­
ło to już po nieudanej próbie zmuszenia hrabiego Ridleya, 
by uznał go przynajmniej za swego nieślubnego syna. Julian 
miał więc wówczas siedemnaście lat. Paul był podówczas co 
najmniej sześciolatkiem, ale przyrodniemu bratu wydał się 
prawie niemowlakiem. Dwaj uznani i otaczani miłością sy­
nowie hrabiego Ridleya podczas pobytu w Londynie spę­
dzali przeważnie popołudnia w parku, pod opieką surowej 
niańki. Julian - sam nie wiedząc czemu - kręcił się w pobli­
żu. Nigdy nie zdradził się ze swą ciekawością, nie próbował 
zbliżyć się do chłopców, tylko ich obserwował. 

Byli wystrojeni jak książątka, w aksamity i koronki, 

w nieskazitelnie białe pończoszki... Julian straszliwie za­
zdrościł im wytwornych strojów, choćby nawet ubrudzi­
li je podczas zabawy. Każdy z braci miał kolorową ob­

ręcz, którą popychał kijkiem po parkowych alejkach. 

178 

Mieli też miniaturowe łódeczki z drewna, które puszcza­
li na stawie. Julian w dzieciństwie dostał zaledwie kilka 
ubożuchnych zabawek, które babka sama dla niego zro­
biła albo znalazła porzucone przez dawnych właścicieli. 
Zazdrościł więc przyrodnim braciom tych skarbów 
straszliwie, co - zważywszy jego wiek - było wprost 
śmieszne. Po latach zrozumiał, że zazdrość dotyczyła nie 
tyle zabawek, ale wszystkiego, czego były symbolem. 

Ci schludni, dobrze ubrani, należycie odżywieni 

chłopcy byli braćmi Juliana, dziećmi tego samego ojca. 
A jednak hrabia kochał tylko dwóch młodszych synów, 
najstarszym zaś pogardzał tak dalece, że nie chciał się do 
niego w ogóle przyznać. 

Julianowi nadal przypominały się od czasu do czasu sło­

wa babki, a wówczas wracało przekonanie, że jest rzeczy­
wiście ślubnym, pierworodnym synem hrabiego, o wiele 

ważniejszym od faworyzowanych młodszych braci. Nie­

nawiść ojcowska napełniała go goryczą; fantazjował więc, 
że zjawia się ponownie w Gordon Hall z dowodem, że to 
on jest legalnym spadkobiercą. Tamci rzucają mu się wów­
czas na szyję, on zaś wypędza ich... A może okazuje wiel­
koduszność i pozwala im łaskawie zostać? 

Wszystko będzie zależało od jego kaprysu. 
Niedole własnego życia w porównaniu z wygodami, 

w jakich żyli bracia, wydawały się Julianowi krzyczącą 

niesprawiedliwością. Cały świat należał do nich od uro­
dzenia... on zaś musiał wydzierać wszystko od nieżycz­
liwego losu podstępem, przemocą i wysiłkiem. 

Włącznie z tą kruszynką, która spała teraz spokojnie 

na jego piersi. 

Doprowadzało go do wściekłości, że i ją miał przed 

nim jeden z tych szczęściarzy, jego przyrodnich braci! 
Rozkochał ją, poślubił, dał jej dziecko - i nawet po 
śmierci zachował jej miłość. 

179 

Anna była pierwszą kobietą w życiu Juliana, nie li­

cząc wczesnej młodości, którą musiał zdobywać. Od 
propozycji rozpustnej hrabiny, która zgodziła go na lo­
kaja, w gruncie rzeczy chcąc mieć kochanka, aż do 
związku ze śliczną choć niestałą - jak się okazało - Ama­
bel Julian znajdował się zawsze w uprzywilejowanej sy­
tuacji mężczyzny, który nie musi uganiać się za kobie­
tami, bo same za nim latają. Każda miała ochotę iść 
z nim do łóżka, ale tylko dziwki, szynkarki czy służące 
chciały go za męża. Damom nie przyszedłby nawet do 
głowy podobny mariaż! Najlepszym przykładem była 
owa hrabina, która roześmiała się Julianowi w twarz, 

gdy w młodzieńczej naiwności uwierzył, że rozpusta to 
miłość, a miłość to oczywiście małżeństwo... i oświad­
czył się jej. Ten pół-Cygan nie był materiałem na męża! 

Julian zdawał sobie sprawę, że podoba się kobietom. 

Znał mężczyzn przystojniejszych od siebie, a już z pew­
nością bogatszych i bardziej wpływowych, ale niewielu 
było takich, którym zdobywanie damulek szło łatwiej 
niż jemu. Po epizodzie z hrabiną Julianowi nigdy już nie 
zależało na żadnej kobiecie... i to dodawało mu jeszcze 
uroku w ich oczach. 

Przekonał się jednak z niepokojem, że na Annie mu za­

leży. Aż za bardzo! Łudził się, że jeśli zaciągnie ją do łóż­

ka, wyjdzie z całej sprawy zwycięsko. Ku swemu zdumie­
niu i przerażeniu odkrył, że wcale tak się nie stało; praw­
dziwym triumfem byłoby dopiero zdobycie jej serca. 

Kiedy wiedziony jakimś niepojętym impulsem zerwał 

się z łóżka, wyjrzał przez okno i zobaczył na dworze An­

nę, choć było już dobrze po północy, nie wierzył własnym 
oczom. W ciemnościach pod gnącymi się na wietrze drze­
wami przemykała jakaś postać, jakby nie tykając stopami 
ziemi. W pierwszej chwili Julian pomyślał, że to duch, i po 
plecach przebiegł mu dreszcz. 

180 

Potem księżyc wyjrzał zza chmur i oświetlił włosy tej 

postaci: błysnęły nieziemską, srebrną poświatą. Julian 
pojął, że to wcale nie duch. Nikt prócz Anny nie miał 
takich włosów! 

Wściekły zastanawiał się, po jakiego diabla ta kobie­

ta włóczy się poza domem o tej porze?! Ubrał się i ru­
szył za nią. Nim ją znalazł, zaczął padać deszcz. Julian 
chciał już dać spokój poszukiwaniom, doszedłszy do 
błędnego wniosku, że Anna z pewnością zmądrzała 
i wróciła do domu... gdy nagle zobaczył ją, skuloną przy 
grobie męża. Klęczała w strugach ulewy. 

Ogarnięty nieopisaną złością podbiegł do niej. Gdy od­

chylił jej głowę i ujrzał łzy, padające gęściej niż krople 
deszczu, miał ochotę ją udusić! Wrzał w nim gniew, gdy 
porwał Annę na ręce, by zanieść z powrotem do domu. 
Gniew wyraził się w pierwszym, brutalnym pocałunku. 

I nagle - nie czuł już gniewu. 
Od pierwszego zetknięcia ich warg wiedział, czego 

pragnie. Ona chciała tego równie mocno. Tuliła się do 
niego, dopraszała się każdym poruszeniem ciała, by ją 

wziął. 

Nareszcie! 
Tak długo na nią czekał, że łaknął jej jak narkoman 

opium. Nie mógł się nasycić jej widokiem, jej dotykiem, 
jej smakiem... Nawet teraz nie czuł się zaspokojony. 
Obawiał się, że nigdy nie będzie miał jej dość. 

Gdyby wiedział, na co się naraża, zostałby w Anglii. 

Nawet odzyskanie szmaragdów nie było warte takiej 
męki! 

Po raz pierwszy chyba w swym dorosłym życiu Julian 

przyznawał, że się boi. 

Popełnił niewybaczalne głupstwo: zakochał się we 

wdowie, nadal opłakującej jego złotowłosego przyrod­
niego braciszka! 

181 

Ogarnął go straszliwy, haniebny strach na myśl, że 

ona może nigdy go nie pokocha. A przynajmniej nie tak, 
jak by tego pragnął. 

Spojrzenie Juliana prześlizgnęło się po ślicznej głów­

ce, przytulonej tak ufnie do jego piersi. Uśmiechała się 
przez sen, co podniosło go nieco na duchu. Nie była żad­
ną puszczalską, która idzie do łóżka z mężczyzną na jed­
no kiwnięcie palcem. 

... A jednak poszła z nim do łóżka, i to chętnie! Kiedy 

te niesamowite zielone oczyska znów się otworzą, pod­
da Annę próbie. Spyta ją bez ogródek, czy go kocha. Je­
śli odpowie „tak", to weźmie się na odwagę i oświadczy 
się jej. Pragnął posiadać ją na wszelkie możliwe sposo­
by, a najbardziej pragnął ją mieć za żonę. 

Anna westchnęła przez sen, wiercąc się, jakby zaraz 

miała się obudzić. Julian pochylił się, by odgarnąć jej 

włosy Z czoła. Stawał się coraz bardziej niespokojny. 

Zmarszczyła czoło i znowu poruszyła się we śnie. Nie 

mogąc już dłużej znieść oczekiwania, Julian schylił się 
i przytknął wargi do jej skroni. Zbudzi ją pocałunkiem! 

I wówczas szepnęła coś, co zmroziło mu krew w żyłach. 
Zgrzytnął zębami, gdy przez sen Anna nazwała go 

imieniem znienawidzonego przyrodniego brata. 

25 

Julian wstał z łóżka, nie dbając o to, czy zbudzi An­

nę, czy nie - i sięgnął po spodnie. Wskoczył w nie, pod­
ciągnął, zapiął; potem znalazł koszulę i włożył ją . Kie­
dy chciał zapiąć guziki, przekonał się, że włożył ją na 
lewą stronę. Było mu wszystko jedno. Pozostawiwszy 

182 

koszulę nie zapiętą, chwycił buty i skierował się ku 
drzwiom. 

Anna nadal spała. Julian rzucił w jej stronę szybkie, 

gniewne spojrzenie. Gdy tak leżała z policzkiem opar­
tym na dłoni, wyglądała na aniołka, którym z całą pew­

nością nie była! Chase zaklął pod nosem. 

Musi stąd wyjść, nim jej skręci ten uroczy biały kar­

czek! 

Zamknął drzwi, bynajmniej nie delikatnie, i pomasze­

rował korytarzem do swego pokoju. Nie mógł sobie po­
zwolić na rozmyślania! 

Od czasów hrabiny żadna kobieta nie sprawiła mu bó­

lu. Teraz też nie myślał cierpieć z powodu tego białowło­
sego chuchra, które okazało się nie lepsze od innych bab! 

Drzwi jego pokoju były zamknięte, ale w szparze pod 

nimi Julian dostrzegł światło, choć opuszczając sypial­
nię nie zostawił zapalonej lampy. Omal nie wyważył 
drzwi kopniakiem: był zbyt wściekły, by zachować środ­
ki ostrożności. 

Jim zerwał się z fotela, w którym drzemał. Chciał coś 

powiedzieć, ale rzucił okiem na Juliana i dał spokój. Zro­
bił wielkie oczy na widok koszuli włożonej na lewą stro­
nę, nie dopiętych spodni, bosych stóp i butów w garści. 
No i wściekłego grymasu na twarzy swego kompana. 

- Do diabła, Julciu! Wreszcie się doigrałeś - mruknął 

z niesmakiem i splunął do spluwaczki, o którą przyja­
ciel wystarał się specjalnie na jego użytek. 

- Masz coś do mnie? - spytał Julian z wyzywającą mi­

ną i złowróżbnym tonem. Chętnie by komuś przyłożył! 

- A jakże. - Jim znowu zerknął na przyjaciela i po­

trząsnął głową. Jednak w chwili gdy Julian miał już na­
dzieję, że wyładuje swą wściekłość w bójce, Jim poru­
szył zgoła inny temat. 

- Jeśli możesz się oderwać na chwilę od spraw męsko-

183 

-damskich, to ci powiem, że chyba wyniuchałem te two­
je cholerne kamyki! 

- Gdzie? - spytał ostro Julian. Co za ulga skoncentro­

wać się na czymś innym i nie myśleć o zbolałym sercu! 

- W Anyour... Anour... Jakieś, psiamać, pogańskie mia­

sto! Pewien tłuścioch, na imię mu Khansamah, kupił te 
świecidełka dla jednej z żon. Ale chyba niezbyt chętnie 
nam je zwróci. Zwłaszcza że nie mamy ani grosza. 

- No to mu je rąbniemy, do pioruna! - Julian usiadł na 

miejscu zwolnionym przez Jima i zaczął wciągać buty. 

- Ale on trzyma te swoje damulki pod kluczem! Tu­

taj się to nazywa purdah, coś w rodzaju haremu. I ta ma­
ła ma świecidełka przy sobie. 

- Coś wykombinujemy. 

Jim gapił się z ponurą miną na ubierającego się przy­

jaciela. 

- Poczekałbym z wyjazdem do rana. Byłoby chyba 

mądrzej. 

- Ja tam nie będę czekał. 

Jim westchnął. 

- Od razu tak sobie pomyślałem. Nieźle ci dało w kość, 

co? 

Julian wkładał w spodnie koszulę, odwróconą już na 

właściwą stronę. Obejrzał się na przyjaciela. 

- O czym ty gadasz, psiakrew? - spytał z groźną miną. 

Jim potrząsnął głową. 

- Zakochałeś się, i tyle. Po co się ciskać i zarzekać? Ja 

też tak wpadłem raz czy drugi i szczerze ci współczuję. 

Więcej nie będę strzępił gęby na ten temat. 

- Dobrze się składa - wycedził Julian przez zaciśnięte 

zęby - bo spuściłbym cię przez najbliższe okno łbem 

w dół. A teraz zabieraj, co ci tam trzeba, i wyrywamy 

z tego cholernego domu! 

184 

Anna zbudziła się z błogim uśmiechem. Czuła się 

wspaniale, po prostu wspaniale! Przeciągnęła się, wygi­

nając plecy w łuk i prostując ramiona nad głową. Koko­
siła się w chłodnej, gładkiej pościeli... Od wielu miesięcy 
nie była w tak doskonałym humorze... Gdzie tam mie­
sięcy - od lat! 

Jasne słońce wpadało przez rozsunięte firanki. Naj­

lepszy dowód, że pogoda idealnie odpowiada jej nastro­
jowi! Która to godzina? Anna miała wrażenie, że spała 
bardzo długo. Nigdy jeszcze nie czuła się tak wypoczę­
ta i tak pełna energii. Miała ochotę wyskoczyć z łóżka 
i rzucić się w ramiona nowego dnia. 

Nagle uświadomiła sobie, że pod przykryciem jest cał­

kiem naga! 

Na moment osłupiała. Potem jakby pękła tama: żywe 

wspomnienia ostatniej nocy napłynęły wezbraną falą. 

Julian! Odwróciła głowę, sprawdzając, czy nie leży obok 

niej... ale go oczywiście nie było. Rozsądek podpowiadał, 
że chwali się kochankowi taka dyskrecja; wyniósł się z jej 
sypialni, zanim ktoś ich razem przyłapał... Ale serce Anny? 

Ach, to serce! Czyżby naprawdę wolała, by z nią został? 

Na samą myśl o spotkaniu z Julianem Annę zapiekły 

policzki. Co można powiedzieć mężczyźnie, z którym 
połączyła cię grzeszna namiętność? 

Może lepiej pominąć sprawę milczeniem? 
Znając Juliana, podejrzewała, że to się jej nie uda. Pew­

nie gdy tylko na nią rzuci okiem, porwie ją na ręce i za­
niesie z powrotem do łóżka, żeby powtórzyć wszystko 
od nowa! 

Anna poczuła, że się głupio uśmiecha. 
Ubiegłej nocy zachowała się jak ladacznica, oddając 

się człowiekowi, który nie miał prawa ani do jej ręki, ani 

- formalnie - do jej serca. A jednak nie żałowała swego 

postępku! 

185 

Julian sprawił, że nie wiedziała już, co jest dobre, a co 

złe, straciła zasady moralne, poczucie godności... Wszyst­
ko opadło z niej jak porzucone ubranie... A w dodatku 
sprawiło to Annie radość! 

Ogarnęło ją niejasne poczucie winy na myśl, że mał­

żeńskie pieszczoty z Paulem nie umywały się do cudow­
nych doznań w ramionach Juliana. 

Kochała oczywiście swego męża. Pewien kącik w jej ser­

cu należeć będzie zawsze tylko do Paula. Ale straszliwe 
brzemię żałoby opadło z niej - jak pod dotknięciem cza­
rodziejskiej różdżki - w ciągu tej jednej nocy i reszta ser­
ca Anny była znowu wolna. Mogła oddać ją, komu zechce! 

Julianowi? Na myśl o tym, że mogłaby kochać go 

i być przez niego kochana, serce Anny zabiło żywiej. 

To była podniecająca, groźna i nieprawdopodobnie 

kusząca perspektywa... 

Czy Julian ją kocha? Miała nadzieję, że tak. Jakże te­

go pragnęła! 

A czy ona jest w nim zakochana? Jeśli nawet jeszcze 

tak nie było, to jakże łatwo mogło do tego dojść! Wystar­
czy jedno słowo, uśmiech, gest... a zakocha się po uszy! 

Niemądry uśmiech Anny stawał się coraz szerszy. 
Gdyby ktoś mnie teraz zobaczył, pomyślała, niewąt­

pliwie uznałby mnie za pomyloną! Leżę sama w łóżku 
i bez powodu uśmiecham się od ucha do ucha. Nie po­
trafiła się jednak opanować. I wcale nie chciała! 

Szczęście ostatnio stroniło od niej, ale teraz powróci­

ło w pełnym blasku. Kiedy po burzy słońce przebije się 
przez chmury, wydaje się o wiele jaśniejsze... 

Anna odrzuciła przykrycie i wyskoczyła z łóżka, go­

towa na spotkanie nowego dnia. 

Kwadrans później, wystrojona w półżałobną suknię 

popielatolila, która cudownie podkreślała barwę jej 
oczu, Anna opuściła sypialnię i zeszła na dół. Serce biło 

186 

jej jak szalone, na ustach igrał leciutki uśmiech. Oczy 
błyszczały, krok był niemal taneczny. Na samą myśl 
o rychłym spotkaniu z Julianem na jej policzki wypły­
nął gorący rumieniec. 

Jakim wzrokiem na nią popatrzy? Co jej szepnie? 
Juliana nie było w domu. Anna obiegła wszystkie po­

koje, w których mogła go spotkać, zajrzała nawet do 
ogrodu, i w końcu westchnęła. Oczywiście, że go tu nie 
ma! Już prawie południe: z pewnością Julian dogląda 
oczyszczania pól pod uprawę orange pekoe; sam to prze­
cież zarządził, nie pytając jej o zgodę. 

Z pewnością była w nim zakochana! Na 'wspomnienie 

samowoli Juliana, która tak ją wczoraj zirytowała, w tej 

chwili nie poczuła najmniejszego zniecierpliwienia. 
Chciał oczyścić pola? W porządku, niech tak będzie! 

Z ogrodu dobiegał śmiech Chelsea, bawiącej się z Kir-

ti. Z piekarni pod gołym niebem dolatywała smakowita 

woń świeżego chleba. W salonie mały służący wprawił 
w ruch olbrzymi wachlarz u sufitu i powstał przewiew, 

dzięki któremu w domu zapanował miły chłód. 

Czy był kiedyś równie piękny dzień? 
Raja Singha zwykłym statecznym krokiem nadciągał 

z pomieszczeń na tyłach domu. Od turbana po sandały wy­
glądał jak uosobienie niewzruszonej godności. Anna po­
czuła nagłą chęć uściskania służącego, ale się opanowała. 

- Widziałeś pana Chase'a? - spytała szefa służby, gdy 

podszedł bliżej. 

- Zdaje się, że sahib i jego przyjaciel udali się w po­

dróż, memsahib. 

Anna zmarszczyła brwi. 
- W podróż? Dokąd? 
- Nie umiem powiedzieć. Ale Jama powiadomił mnie, 

że koni nie ma w stajni. Brakuje też niektórych rzeczy 
sahiba. 

187 

- Ach, tak... - Anna zastanowiła się przez chwilę. - Czy 

sahib zostawił jakąś wiadomość? 

- Nie, memsahib. Mnie przynajmniej niczego nie prze­

kazał. 

- Ach, tak.. - powtórzyła Anna. Wszystko wokół niej 

nagle poszarzało. 

Pięć dni później Julian wymknął się tylnym oknem 

z rozległej, wyłożonej białymi płytkami rezydencji na 
przedmieściach Anuradhapura. We wczesnych godzinach 
rannych - między północą a świtem - miasto było ciche 
i pogrążone we śnie. Tutaj, w pawilonie kobiet, rozlegał 
się tylko miarowy oddech śpiących. Khansamah miał pięt­
naście żon; wszystkie spoczywały na swych posłaniach. 

- Przyniosłeś? - Jim, czekający w otoczonym murem 

ogrodzie, podbiegł natychmiast, gdy tylko Julian przeło­
żył nogę przez parapet. 

- Ciiicho! - Julian zeskoczył lekko na ziemię i odcią­

gnął przyjaciela od domu. - Przyniosłem. 

- Naprawdę? Udało ci się?! - Jim stanął jak wryty, 

uśmiechając się od ucha do ucha. - Rany boskie, Julciu! 
Fantastyczny z ciebie gość! Zajęło ci to pół godziny, 
a wiedziałeś tylko tyle, że kamyki są przy babach! 

- Może byś się tak ruszył? Nie wiem jak ty, ale ja nie 

mam ochoty, żeby mnie ganiał po ulicy Hindus z wiel­
kim mieczem i zgrają służby! 

Przywrócony w ten sposób do rzeczywistości Jim 

przełazi w ślad za Julianem przez ogrodowy mur. Póki 
nie zostawili miasta daleko w tyle, Julian nie chciał na­

wet słyszeć o postoju. 

- Może byś tak zerknął na to draństwo? - spytał znie­

cierpliwiony Jim, gdy zatrzymali się wreszcie na krótki 
odpoczynek i zsiedli z koni. 

Wstawał już świt, gdy Julian otworzył futerał i wysy-

188 

pał klejnoty na dłoń. Były wszystkie, prócz bransoletki. 
Padła na nie migotliwa smużka światła i zalśniły żywą 
zielenią. Julian brał je po kolei w palce, dotykając ostroż­
nie kamieni i złotej oprawy. 

- Jest coś? - spytał Jim. 

Julian potrząsnął głową. Wsadził szmaragdy do kie­

szeni i zajął się etui. Zważył je na dłoni: wydawało się 
puste. Szkoda, że nie miał pojęcia, jakiego to „dowodu" 
poszukuje! 

I nagle jego wrażliwe palce wyczuły niezwykłą sztyw­

ność wewnętrznego szwu. 

- Masz nóż? - spytał zduszonym szeptem. 

Jim bez słowa wyjął z przytroczonego do siodła zawi­

niątka nóż i podał go przyjacielowi. 

Siląc się na spokój, Julian przeciął szew i wetknął pal­

ce w otwór. Kiedy je wydobył, na dłoń upadł mu nie­
wielki, złożony po wielekroć kawałek papieru. 

Były na nim wypisane - ze staromodnymi zawijasa­

mi, ale całkiem czytelnie - słowa, o których marzył przez 
cale życie. 

- Hrabia Ridley był rzeczywiście moim ojcem - po­

wiedział Julian bez pośpiechu, podnosząc wzrok znad 

kartki papieru na twarz zniecierpliwionego Jima. - I bab­

cia miała rację: moi rodzice wzięli ślub. 

Jim wydał okrzyk radości i walnął kompana w plecy. 

Julian nie dodał nic więcej i schował z powrotem do fu­

terału szmaragdy i świadectwo ślubu. Potem dosiadł ko­
nia i ruszył w stronę Srinagaru. 

Marzenie, które towarzyszyło mu przez całe życie, 

okazało się prawdą. Był rzeczywiście hrabią Ridleyem, le­
galnym właścicielem Gordon Hall i całego majątku. Bo­
gaczem i arystokratą. 

Czemu, do licha, nie czul wcale radości? 
Przyczyną tego była Anna. Jeżeli wróci do Srinagaru 

189 

i oznajmi jej o zmianie swego położenia, a potem oświad­
czy się, ona zaś przyjmie jego propozycję, to nigdy już 
się nie dowie, czy kocha go naprawdę, dla niego samego. 
Hrabia Ridley to znacznie lepsza partia niż jakiś tam Ju­
lian Chase, cygański mieszaniec. Anna byłaby głupia, 
gdyby go teraz odrzuciła! 

A zatem oprócz hrabiowskiego tytułu, bogactw i przy­

wilejów legalnego pochodzenia, o których zawsze marzył, 
będzie miał i Annę. Zagarnie więc wszystko, co kiedykol­
wiek należało do jego braci. Zatriumfuje ostatecznie nad 
nimi! 

Nie chciał jednak, by Anna zaliczała się do jego łu­

pów wojennych. Pragnął, by go pokochała. 

Jadąc do Srinagaru w porannym słońcu, które znaczy­

ło mu drogę migotliwym złotem, Julian poprzysiągł so­
bie, że uczyni wszystko, by tak się stało. 

26 

Nie było go od tygodnia. Przez ten czas uraza Anny 

przerodziła się w gniew, a w końcu we wściekłość. Jak 
śmiał znikać na tak długo bez słowa po tym wszystkim, 
co wspólnie przeżyli?! Czyżby nie miało to dla niego 
znaczenia? 

To najbardziej zabolało Annę. Mogła wyciągnąć tylko 

jeden wniosek z faktu, że opuścił ją tak obojętnie po ich 
wspólnej nocy: bez względu na to, ile ta noc znaczyła dla 

niej, dla Juliana była po prostu jedną z wielu przygód. 

Musiał zmieniać kochanki jak rękawiczki! 
Przeklinając własną głupotę - jak mogła myśleć o od­

daniu Julianowi niemal całego serca, pozostawiając dla 

190 

drogiego, wiernego Paula zaledwie mały kącik?! - Anna 
wrzuciła liliową suknię na dno szafy i wróciła do daw­

nej żałoby: „wroniej" kiecki z długim rękawem i pod szy­
ję. Było jej wstyd, że chciała ubrać się w coś jaśniejsze­
go, że marzyło jej się nowe życie. Paul był wyjątkowo 
dobrym mężem, o wiele lepszym niż na to zasługiwała... 

A jednak gotowa była odsunąć od siebie wspomnienia 
o nim, i to dla bezczelnego łotra bez sumienia, którego 
jedyną zaletę stanowiła znajomość sztuki miłosnej! 

Cóż ona była warta, jeśli podobne przeżycia tak nią 

wstrząsnęły? Ona, starannie wychowana córka pastora, 
w głębi serca nie była prawdziwą damą! 

- Ugryzło cię coś?! - spytała zaskoczona Ruby, gdy 

przyjaciółka odburknęła jej niegrzecznie po raz nie wie­

dzieć który w ostatnim tygodniu. 

Anna uświadomiła sobie ze skruchą, że zachowuje się 

okropnie wobec wszystkich domowników. Oczywiście 
głośne zachwyty Ruby nad każdym jako tako przystoj­
nym samcem były irytujące, ale dotąd Anna zawsze cier­
pliwie je znosiła. W tej chwili jednak wszelkie pochwa­
ły pod adresem mężczyzn, a zwłaszcza Juliana Chase'a, 
doprowadzały ja do szału. Na sam dźwięk imienia tego 
nędznika miała ochotę krzyczeć. 

- Chyba tak... - odparła z widoczną skruchą. - Wy­

bacz mi, proszę! Obiecuję, że też okażę ci wyrozumia­
łość, gdy będziesz kiedyś w złym humorze. 

Ruby spojrzała na nią bystro. 
- Nie stęskniłaś się aby za przystojnym brunetem? 
Anna zesztywniała i wyprostowała się na całą wyso­

kość... co prawda niezbyt imponującą. 

- Nic podobnego - odparła lodowatym tonem. Nie 

zważając na Ruby, starającą się ukryć domyślny uśmie­
szek, wymaszerowała z pokoju do ogrodu, do Chelsea 
i Kirti. Potrzebowała po prostu świeżego powietrza! 

191 

W ciągu tego tygodnia dwukrotnie odwiedził ją Charles. 

W obu wypadkach Anna powitała gościa goręcej niż zwy­
kle. Przyznawała ze skruchą, że niemądrze zaślepiona uro­
kiem Juliana nie dostrzegała zalet naprawdę wartościowego 
mężczyzny. Charles był solidny, stateczny, może niespecjal­
nie podniecający... ale tym lepiej! Anna miała zdecydowanie 
dość podniecających mężczyzn! 

Podczas drugiej wizyty Charles namówił ją na prze­

jażdżkę powozikiem. Pęd powietrza i szybko zmieniają­
ce się widoki wprawiły Annę w lepszy humor. Niebo nad 
ich głowami było olśniewająco błękitne, usiane białymi, 
pierzastymi obłoczkami. Wypoczęty koń Charlesa szedł 
raźno; ptaki i małpki wesoło przekomarzały się w gę­
stwinie drzew. 

I cóż z tego, że Julian, ten łotr bez sumienia, prze­

bywał poza Srinagarem dłużej niż kiedykolwiek? Nie 
był jej wcale potrzebny do szczęścia! Bynajmniej za 
nim nie tęskniła. Uradowałoby ją, gdyby już nigdy się 
tu nie pokazał! 

- Wróciły ci rumieńce! Byłaś ostatnio taka blada, An­

no, że już się o ciebie martwiłem. 

Anna uśmiechnęła się do Charlesa. Był naprawdę przy­

stojny. Jak mogła tego nie dostrzec? 

- Nie powinieneś był martwić się o mnie.... ale dzięki 

za troskliwość. 

Rzucił jej szybkie spojrzenie, mrużąc piwne oczy. 
- To całkiem naturalne, że troszczę się o ciebie. 

- Jakiś ty poczciwy, Charlesie! 
- Cieszę się, że tak uważasz... Choć przyznam, że nie 

przepadam za tym określeniem. Poczciwina to zarazem 
nudziarz! 

Anna potrząsnęła głową. 
- Nic podobnego! Poczciwy człowiek to ktoś, na kim 

można się oprzeć. 

192 

- Potrzebujesz oparcia, Anno? - rzucił jakby od nie­

chcenia. 

Anna udała, że nie pojmuje aluzji. 
- Chyba każdemu potrzebne jest oparcie - odparła 

lekko. 

- Anno... - Poczuła zdziwienie i niepokój, gdy major 

zatrzymał konia. Powozik stanął, a Charles odwrócił się 
do niej. - Nie zamierzałem poruszać jeszcze tego tema­
tu... Ale już od roku jesteś sama... a i ja czuję się bardzo 
samotny. Chelsea potrzebuje ojca, moja trójka matki... 
I ty, Anno, potrzebujesz kogoś, kto by się o ciebie trosz­
czył. Jesteś bardzo młoda i z pewnością chciałabyś mieć 

więcej dzieci... 

- Charlesie! - próbowała mu przerwać Anna, ale po­

wstrzymał ją gestem. 

Uśmiechnął się niepewnie. 

- Pozwól mi skończyć, bo chyba nigdy już nie zdobę­

dę się na odwagę. Wiem, że nie idzie mi to najlepiej... Sta­
ram się po prostu powiedzieć ci, że byłbym niezmiernie 
zaszczycony, gdybyś zgodziła się zostać moją żoną. 

- Och, Charlesie! - W głosie Anny brzmiał ból. Czy 

życie nie byłoby o wiele prostsze, gdyby pokochała tego 
zacnego człowieka? Gdyby powierzyła mu siebie i Chel­
sea w przeświadczeniu, że będzie je kochał i troszczył się 
o nie? Żałując, że sprawy nie ułożyły się w ten sposób, 

Anna musiała jednak odmówić Charlesowi. Lubiła go, 

szanowała, dobrze się czuła w jego towarzystwie... Nie 
kochała go jednak. Ani tą słodką, tkliwą miłością, którą 
darzyła Paula, ani płomienną namiętnością, którą darem­
nie usiłowała stłumić, a którą jednak nadal czuła w sto­
sunku do Juliana. Ktoś powiedział, że lepszy rydz niż 
nic... Nie miał racji! Z pewnością nie wymyśliła tego po­
rzekadła kobieta! Anna wiedziała, że jeśli nie może mieć 
mężczyzny, którego kochała, to woli nie mieć żadnego. 

193 

Charles westchnął. 
- Czuję, że dostanę kosza! Cóż, spodziewałem się te­

go. Wyrwałem się zbyt wcześnie... Ale może kiedyś, 

w przyszłości... - Popatrzył na Annę z taką nadzieją, że 

nie miała serca całkiem mu jej odebrać. 

- Może... - odparła łagodnie. 
- Wobec tego już milczę. Na razie. 

Charles, rycerski jak zawsze, uśmiechnął się dzielnie 

i popędził konia. Dotrzymał słowa: przez resztę drogi nie 
poruszył już tego tematu. Był jak dawniej miłym, wyro­
zumiałym kompanem. 

Po powrocie do Big House major wszedł z Anną do 

środka. Nie trzeba było wzywać Raja Singhi; sam zjawił 
się w salonie z herbatą. Charles gawędził o różnych drob­
nostkach. Anna była rada, że jej odmowa nie zniszczyła 
ich dotychczasowej przyjaźni. 

Wypili herbatę i Charles wstał, by się pożegnać. An­

na podniosła się również, rozbawiona jakimś żarcikiem 
swego gościa, i zamierzała odprowadzić go do drzwi. 
Znaleźli się tak blisko siebie, że fałdy jej sukni ocierały 
się niemal o lśniące cholewki butów Charlesa. Spojrzał 
na czarny jedwab, który przylgnął na sekundę do wy­
glansowanej skóry, i coś w nim jakby pękło. Zaczerpnął 
gwałtownie powietrza i chwycił ją za obie ręce. 

- Anno! 
Zupełnie zbita z tropu, podniosła ku niemu oczy. 

Charles zawahał się na sekundę, jakby oczekując jakie­
goś znaku z jej strony. Ściskał gwałtownie ręce Anny 
i gładził kciukiem grzbiet jej dłoni. Patrzył na Annę nie­
co z góry, choć wiele mu brakowało do potężnej postu­
ry Juliana. Ciemnoblond włosy Charlesa zaczęły rzed­
nąć, ale wysokie czoło przydawało mu godności. 

Nie wyrzekłszy ani słowa więcej, pochylił się i szybko 

ucałował Annę w usta. Był to przelotny, delikatny, bynaj-

194 

mniej nie natarczywy pocałunek. Całkiem inny niż... ale 
Anna nie pozwoliła sobie na żadne porównania. Pocału­
nek Charlesa był równie uroczy jak on sam: pocałunek 
dżentelmena, złożony na ustach damy, którą szanował. 

Takiego właśnie pocałunku powinna pragnąć każda 

przyzwoita niewiasta! 

Jeżeli zaś Anna w skrytości ducha wolała inne zgoła 

pocałunki... No cóż - wina leżała po jej stronie, a nie po 
stronie Charlesa. Powinna popracować nad własnym 
charakterem! 

- Mam nadzieję, że mi to wybaczysz - powiedział 

z uśmiechem Charles - ale... 

Anna nie usłyszała nic więcej. Uświadomiła sobie na­

gle, że nie byli już sami. W drzwiach stał Julian i zmru­
żywszy oczy, przyglądał się czułej scenie, która się przed 
nim rozgrywała. 

Wrócił! 

Niepoprawne serce Anny podskoczyło na jego widok, 

choć był brudny, zaniedbany i nie w humorze. Ogłuchła 
całkiem na ciche zaklęcia Charlesa. 

- Nie jesteśmy sami - zdołała wykrztusić. Dumesne 

rzucił jej zdumione spojrzenie; kiedy rozejrzał się doko­
ła i dostrzegł Juliana, poczuł równocześnie zniecierpli­

wienie i zakłopotanie. 

- Witam, majorze! - Julian skłonił się lekko od drzwi. 

Jego mina upewniła Annę, że nie był wcale uradowany 

tym, co zobaczył. 

- Może to pana zdziwiło... - zaczął Charles, wyraźnie 

czując się w obowiązku usprawiedliwić przed kimś, kto 
miał prawo żądać wyjaśnień. Anna - w pierwszym mo­
mencie uradowana widokiem Juliana - poczuła wzbiera­
jącą w niej wściekłość. Rzuciła Charlesowi gniewne spoj­
rzenie i wyrwała ręce z jego uścisku. Kto jak kto, ale Ju­
lian nie miał prawa się gorszyć! 

195 

- Istotnie - odparł chłodno Julian i spojrzał na majo­

ra takim wzrokiem, że ten aż się zaczerwienił. 

- Nie było w tym nic nagannego. Prosiłem właśnie 

pańską bratową o rękę. 

- Nie musisz się przed nim tłumaczyć! On nie jest mo­

im opiekunem! - burknęła Anna. Choć jej słowa były 
skierowane do Charlesa, nie spuszczała oczu z Juliana. 

- Jako najbliższy krewny twojego świętej pamięci mę­

ża... - zaczął Charles. 

- Też coś! - odparła niegrzecznie, a ręce same jej się 

zacisnęły w pięści. 

- Anna ma całkowitą słuszność: nie musi się przede 

mną tłumaczyć - rzucił szorstko Julian do Charlesa nad 
głową Anny. - Państwo wybaczą. 

Nie wyrzekłszy ani słowa więcej, odwrócił się i wy­

szedł z pokoju. Anna, kipiąc gniewem, wsłuchiwała się 

w odgłos oddalających się ciężkich kroków. Zmierzały 

korytarzem na tyły domu. Dokąd też się wybierał? Nic 
jej to właściwie nie obchodziło, tyle że chętnie wyrzuci­
łaby z siebie całą złość, która się w niej nagromadziła 
przez tydzień! 

Jak on śmiał po spędzonej z nią nocy zniknąć bez sło­

wa, jakby była jakąś... lafiryndą?! 

- Obawiam się, że twój szwagier ma słuszny powód 

do gniewu. Nie powinienem był cię całować. - Charles 
był wprost śmiesznie skruszony i Anna zmusiła się do 
okazania mu większej uwagi. 

- Całujesz mnie, czy nie... to nie jego interes! - stara­

ła się mówić obojętnie, ale zabrzmiało to zjadliwie. 

- Mimo wszystko... - Charles westchnął i spojrzał na 

Annę ze słabym uśmiechem. - Nie najlepiej spisałem się 
w roli Romea, prawda? Cóż, postaram się poprawić przy 

najbliższej sposobności. Mam na swoje usprawiedliwie­
nie jedynie to, że wyszedłem całkiem z wprawy... 

196 

- Według mnie doskonale się spisałeś w charakterze 

Romea, Charlesie - zaoponowała Anna, wzruszona żało­
snym tonem majora. - To ja nie dorosłam do roli Julii. 

- Wobec tego musimy oboje nad tym popracować! 
Żarciki Charlesa, gdy odprowadzała go do powozu, 

poprawiły nieco humor im obojgu. Do chwili gdy po-

wozik potoczył się po podjeździe i zniknął Annie z oczu. 

Wówczas odwróciła się i ruszyła na poszukiwanie Ju­

liana. 

27 

W ogrodzie go nie było. Anna pomachała do Chelsea 

i Kirti, zdobyła się nawet na uśmiech, ale się nie zatrzy­
mała. Może poszedł do stajni? Jeśli i tam go nie znajdzie, 
nie bardzo już wiedziała, gdzie szukać. Ta myśl bynaj­
mniej nie poprawiła Annie humoru. 

W stajni było prawie pusto. O tej porze, po południu, 

wszystkie konie i osły z wyjątkiem krzepkiego cejloń-

skiego kuca imieniem Siostrunia, pracowały. Klaczka, 

która przed kilkoma dniami zwichnęła sobie pęcinę, po­

witała Annę cichym rżeniem, a Hugo, rozpuszczony 

przez stajennych koziołek, zabeczał. Anna pogłaskała 

Siostrunię po aksamitnym nosie i odpędziła kozła, gdy 

zaczął skubać obrąbek jej spódnicy. Rozejrzała się w po­
szukiwaniu Juliana. 

- Słucham, memsahib? - Jama, chłopak stajenny, wy­

łonił się z cienia. Sądząc z wideł, które trzymał w ręku, 
czyścił właśnie któryś z boksów. 

- Czy widziałeś pana Chase'a? 
- Julciu wybrał się na spacer. Powiedział, że w domu 

197 

jakoś mu śmierdzi. - Był to bez wątpienia głos Jima. 

Anna odwróciła się raptownie: istotnie stał za nią. Po­

patrzył z wyraźną dezaprobatą, odwrócił głowę i strzyk­
nął śliną w słomę. 

Anna z trudem powstrzymała grymas obrzydzenia. 
- Dokąd poszedł? 

Jim zmierzył ją niechętnym wzrokiem. 

- Po mojemu, woli być sam. Jak ma taką minę, lepiej 

zostawić go w spokoju. 

- Wiesz, dokąd poszedł, czy nie wiesz? 

Jim wzruszył ramionami. 

- Może i wiem. 
Anna czuła, że zaraz wybuchnie, ale nie chciała wyła­

dowywać złości na Jimie, skoro powodem jej furii był 

Julian. Ugryzła się więc w język i zwróciła do Jamy. 

- Widziałeś, dokąd sahib poszedł? 
- Chyba do wodospadu, memsahib. 
- Dziękuję. - Anna pozwoliła sobie na nutkę triumfu 

w głosie i bez słowa przeszła obok Jima. 

Spostrzegła z irytacją, że ruszył za nią. 
- Życzysz sobie czegoś? - spytała wyniośle. 

Jim skrzywił się. 

- Może i sobie życzę, ale co to ma do rzeczy?! Teraz 

bym sobie winszował jakiegoś żarcia, a muszę pilnować, 
żeby takiej durnej idiotce, jak nie przymierzając pani, nie 
przytrafiło się coś złego, kiedy się będzie włóczyć samo-
pas po dziczy. Mówią, że ostatnio niedobrze się tu dzieje. 

- To śmieszne! - oburzona Anna przyspieszyła kroku. -

Nie potrzebuję twojej opieki, piękne dzięki. Chodziłam tą 
drogą setki razy. 

- Wszystko jedno! Julciu obdarłby mnie ze skóry, gdy­

by się pani coś stało. 

Jim szedł teraz obok Anny. Był niewiele od niej wyż­

szy, drobny i żylasty. Podobnie jak u Juliana jego odzie-

198 

nie nosiło ślady dopiero co odbytej podróży: biała ko­
szula była brudna i wymięta, spodnie i buty ubłocone. 
Pochylał się nieco w bok, jakby miał nierówne nogi lub 
krzywy bark. 

- Nie chciałabym być niegrzeczna, ale wolę się obejść 

bez twojego towarzystwa. Mam prywatną sprawę do Julia­
na. - Mówiąc to, Anna zagłębiła się w chłodnym, zielonym 
cieniu dżungli. Ruszyła ścieżką szybciej niż zazwyczaj 

w nadziei, że pozbędzie się nieproszonej obstawy. Potrafi­

ła sama ustrzec się węży i innych stworów, które zaszyły 
się przed skwarem dnia w chłodnym, gęstym poszyciu. 

- Jasne, że prywatną! - odparł bezczelnie Jim; nastę­

pując Annie na pięty, dostosował się z łatwością do szyb­
szego tempa. 

Anna zacisnęła wargi i rzuciła mu kosę spojrzenie 

przez ramię. Nie mógł przecież nic wiedzieć o tym, co 
zaszło między nią a Julianem. Skądże! Mimo wszystkich 
swych wad Julian nie należał do mężczyzn przechwala­
jących się na prawo i lewo swoimi podbojami! Ale z dru­
giej strony... 

- Nie złość się, paniusia! - poradził jej Jim, wyczytaw­

szy widać z usztywnionych pleców Anny rosnący w niej 
gniew. - Jak dojdziem bezpiecznie do Julcia, to się zmy­

wam. Pani tyż bym radził, bo jest zdaje się cholernie na 

panią cięty. 

Anna gwałtownie wciągnęła powietrze w płuca. Oprócz 

gniewu poczuła nagły strach. Jeżeli Julian zdradził temu 
człowieczkowi, co między nimi zaszło... 

- O co mu chodzi, nie moja sprawa, ale Julcia znam 

od szczeniaka. Na paninym miejscu nie wchodziłbym 
mu w oczy, póki z niego złość nie wyparuje. Cholerny 
z niego raptus, jak mu ktoś nastąpi na odcisk! 

- Dzięki za radę - wycedziła Anna przez zaciśnięte zę­

by. Uniosła nieco wyżej spódnicę, by nie przemokła od 

199 

wilgotnych liści, pokrywających grubą warstwą ziemię, 

i szła dalej dumnie wyprostowana. 

- Jakeśmy się z Julciem spiknęli, smark miał nie wię­

cej niż dwanaście lat, ale powiem pani: szczeniak czy do­
rosły chłop, zawsze był porządny z kościami! Nie ma 
drugiego takiego jak Julciu! Nie zasłużył na to, żeby ja­
kaś tam dzidzia robiła go na szaro! 

Gdy sens wypowiedzi Jima dotarł do Anny, na mo­

ment zesztywniała z oburzenia. Potem odwróciła się do 

Jima i zmierzyła go piorunującym wzrokiem. 

- Jeśli to ja mam być tą „dzidzią", która rzekomo 

krzywdzi twojego... Julcia, to pozwolę sobie powiedzieć, 
że to niewybaczalna supozycja i że przekraczasz wszel­
kie granice przyzwoitości! 

- Rany boskie, jak ona gada?! Ani rusz nie można się 

połapać! Chyba Julciowi słońce uderzyło na mózg?! 

Anna, kipiąc z wściekłości, pomaszerowała dalej. 

- No, ale każden ma swój gust - zakończył filozoficz­

nie Jim za jej plecami. 

Anna z przyjemnością odwróciłaby się znowu i zabi­

ła go wzrokiem, gdyby nie to, że usłyszała już stłumio­
ny huk wodospadu. Nie będzie tracić energii na utarcz­
ki z niegodnym przeciwnikiem, lecz wywrze wściekłość 
na prawdziwym winowajcy! 

Przedarłszy się przez gęstą zasłonę kwitnących pnączy 

zagradzających ścieżkę, Anna dotarła na zieloną polanę. 

Pośrodku znajdował się staw, pełen czystej wody, która 
następnie spływała w dół po stoku niewielkim strumy­
kiem. Ów naturalny basen był zasilany przez wodospad; 
kaskada spadała z głośnym szumem ze skalnej półki, któ­
rą natura przez tysiące lat wyrzeźbiła w górskim zboczu. 
Gęste sklepienie splątanych gałęzi, wśród których trze­

potały egzotyczne ptaki, chroniło polankę przed ostrym 
żarem słońca. Łagodne, rozproszone światło sprawiało, 

200 

że wydawała się jakimś nieziemskim zakątkiem. Z jednej 
strony otaczały staw wielkie, płaskie skały, pozostałe je­
go brzegi zdobiły żywą zielenią liściaste pnącza kudzu. 
Woń kwiatów mango i frangipani, czerwonego jaśminu, 
unosiła się w powietrzu, które pachniało jak subtelne per­
fumy. Na skale, ciekawie przyglądając się swemu odbi­
ciu w wodzie, siedziała mała małpka z pomarańczowym 
pyszczkiem; uciekła spłoszona widokiem Anny. Ta z roz­
czarowaniem spostrzegła, że prócz uciekinierki nie było 

w pobliżu żywej duszy. Ani śladu Juliana! Pomyślała 

z irytacją, że widocznie obrał inną ścieżkę i nie zapuścił 
się aż do wodospadu. Ale jeśli tak było i wrócił już do 
domu, to czemu nie spotkali go po drodze? 

Niech go licho! Ciągle ostatnio znikał! Gdzie się też 

mógł podziać?! 

W tym właśnie momencie na powierzchnię wody wy­

nurzyła się głowa tak czarna, że mogłaby należeć do foki. 
Przez chwilę Anna przyglądała się jej zaskoczona. Potem 

zorientowała się, że zarówno głowa, jak potężne nagie ra­

miona, które wynurzyły się w ślad za nią, należą do Julia­
na. Widocznie umiał pływać! 

Annie zaimponowała ta umiejętność, rzadko spotyka­

na wśród Anglików. Przeszyła jednak gniewnym spoj­
rzeniem zwierzynę, której wreszcie dopadła. Ale zwie­
rzyna najwyraźniej nie zauważyła jej obecności. Cóż, 
szum wodospadu zagłuszał kroki, Anna zaś obrała z roz­
mysłem drogę nad wodą. Następujący jej dotąd na pię­
ty Jim zniknął bez słowa w dżungli. Cała uwaga Anny 
koncentrowała się na Julianie, więc prawie nie dostrze­
gła odejścia „anioła stróża". 

Julian w dalszym ciągu pływał swobodnie i rytmicznie 

w skalnym basenie. Dostrzegła, że jest nagi od pasa w gó­

rę, a podejrzewała, że z dolną połową ciała było podob­
nie. W tej chwili woda okrywała go przyzwoicie. Co in-

201 

nego, gdyby przyszło mu do głowy wynurzyć się z niej. 
Zresztą, wszystko jedno! Anna była zbyt wściekła, by na 
to zważać. 

Dotarł do przeciwległego brzegu, zanurkował pod 

wodospadem i po kilku minutach wypłynął znów na po­
wierzchnię, wyraźnie zmierzając z powrotem. 

I wówczas spostrzegł Annę. 
Anna doskonale wiedziała, w którym to było momen­

cie: poznała po nagłym zmarszczeniu brwi i minimalnym 
zakłóceniu płynnego rytmu. Ku jej irytacji Julian pływał 
dalej, nie zwracając na nią zupełnie uwagi, jakby była jed­
nym z drzew obok basenu. Ponieważ Anna nie umiała 
pływać, nie miała wyboru: musiała stać na brzegu z ręka­
mi skrzyżowanymi na piersi, gniewnie postukując nogą, 
i czekać, aż Julian raczy wreszcie ją zauważyć! 

On jednak pływał jeszcze co najmniej kwadrans, igno­

rując ją kompletnie. 

Wreszcie sprzykrzyło mu się to i stanął na samym 

środku stawu. Woda sięgała mu po brodę. Gdy wycho­
dził na brzeg (przeciwległy do tego, na którym przysia­
dła Anna), miała doskonały widok na wyłaniające się 
z wody szerokie ramiona i plecy zwężające się w pasie, 
na muskularne pośladki, potężne uda, których mięśnie 
grały przy każdym ruchu, mocne łydki i wreszcie długie 
i szczupłe nagie stopy. Kiedy wyszedł z pluskiem na mie­
liznę, nadal udając, że nie dostrzega Anny, nie mogła te­
go dłużej znieść. Wrzasnęłaby na całe gardło, ale i tak by 
jej nie usłyszał w huku spadającej wody. Zresztą gdyby 
nawet usłyszał, z pewnością udałby głuchego! Wobec te­
go Anna, zacisnąwszy pięści, pomaszerowała wokół sta­

wu do zagłębienia między dwiema skałami, gdzie Julian 
się zatrzymał. Wycierał się właśnie do sucha i ledwie ra­
czył rzucić na nią okiem, gdy była o stopę od niego. 

- Gdzieś się podziewał? - spytała władczym tonem. 

202 

Mimo całej swej wściekłości na Juliana musiała podzi­

wiać jego muskularne nagie ciało, choć głos rozsądku 

ostrzegał ją, by nie zwracała na nie uwagi. 

- Sądzę, że to nie twoja sprawa. - Nadal prawie jej nie 

dostrzegał. Schylając się, wycierał nogi ręcznikiem. An­
na popatrzyła z gniewną miną na jego mokrą, czarną gło­
wę. A więc to tak! Kiedy zaspokoił już swoje żądze, zu­
pełnie o nią nie dbał! 

- Nie moja sprawa?! - wrzasnęła. - Słuchaj, ty łotrze: 

Srinagar to nie hotel, gdzie można się zjawiać i odcho­

dzić bez słowa! 

- Od kiedy to muszę się przed tobą opowiadać? - spy­

tał bezczelnie. Wyprostował się i wreszcie spojrzał pro­
sto na nią. 

Anna wybuchnęła: 
- Wynoś się z mojego domu! Raz na zawsze! Jeszcze 

dziś! - Była to kwintesencja wszystkiego, co chciała mu 
w złości wykrzyczeć. 

Julian przez chwilę milczał, póki się całkiem nie wytarł. 

Potem, zamiast owinąć sobie ręcznik wokół bioder - jak 
postąpiłby każdy przyzwoity mężczyzna - przerzucił go 
przez ramię. Traktował Annę jak powietrze, co już samo 

w sobie było zniewagą. Anna patrzyła mu prosto w twarz 
z mocnym postanowieniem niedostrzegania niczego poza 
tym. Jego nagość bynajmniej nie kusi jej ani nie zawsty­
dza! Nie robi na niej absolutnie żadnego wrażenia i tak 
już będzie zawsze, choćby miał ją szlag przez to trafić! 

- Żebym ci nie przeszkadzał w trakcie wesela? 
- Jakiego znów wesela? - zdumiała się Anna. 
- Czyżbyś już zapomniała? Biedny Charles! 
- A, o to ci chodzi. Odmówiłam mu. Przynajmniej na 

razie. A w ogóle to nie twoja sprawa! - Podniosła głos. -
I nie zmieniaj tematu. Życzę sobie, żebyś się wyniósł 
z mego domu! 

203 

- No cóż, jeszcze jedno nierealne życzenie! Taki już 

widać twój los. 

- Cóż to ma znaczyć?! 
- Że nie odjadę, póki sam nie zechcę! A jeśli ci to nie 

odpowiada, idź do diabła! 

Anna aż zamrugała ze zdumienia. Julian był równie 

wściekły jak ona. Widziała to wyraźnie: oczy ściemniały mu, 

stały się prawie czarne. I mówił takim twardym głosem! Nie 
miała jednak pojęcia, o co mógł być na nią zły?! Przecież to 
ona została niecnie wykorzystana i porzucona, nie on! 

- Powiedz no mi... - ciągnął dalej z pozorną dobro-

dusznością - czy Dumesne orientuje się, że nic a nic ci 
na nim nie zależy i zadowoliłby cię każdy, bylebyś mo­
gła sobie wmawiać, że to Paul? 

Anna spojrzała na niego ze zdumieniem. 
- O czym ty mówisz? 
- Wyglądaliście z majorem jak dwa gołąbki! Poszłaś 

już z nim do łóżka? 

- Jesteś podły! 
- Bo podle się czuję. I to tak podle, że radzę ci zosta­

wić mnie w spokoju! 

Odwrócił się do niej tyłem i sięgnął po spodnie. Roz­

złoszczona Anna stuknęła go energicznie w ramię. 

- Nie waż się odwracać do mnie tylem! Mam ci coś 

do powiedzenia! 

- Czyżby? - Przyglądał się jej teraz bez pośpiechu, 

z dziwnie zadowoloną miną. - Cóż, nie będziesz mogła 
twierdzić, że cię nie ostrzegałem. 

Z tymi słowy chwycił Annę w ramiona i przycisnął ją 

do siebie. W tej sytuacji nie mogła już udawać, że nie do­
strzega jego nagości. Ciało Juliana było nadal wilgotne -
stwierdziła to, waląc go obiema rękami w pierś. Było wil­
gotne, gorące, owłosione i równie niewzruszone jak skalna 
ściana za nimi! 

204 

- Puszczaj! Zabierz łapy! Ogłuchłeś, czy co?! 
- Słyszę cię doskonale - odparł niemiłym tonem. Na 

ustach miał szyderczy uśmiech. Uścisk jego rąk na ra­
mionach Anny wzmocnił się... Potem Julian zmienił 
chwyt i nagle poczuła, że nie dotyka już stopami ziemi. 

- Jak śmiesz! Puszczaj! Puść mnie natychmiast! 
Niósł ją w dalszym ciągu, unieruchomiwszy jedną rę­

ką oba nadgarstki Anny, nie zważając na jej kopanie 
i szarpanie się. 

- Powiedziałam: puść mnie! - wrzasnęła Anna, obrzu­

cając wściekłym spojrzeniem jego śniadą twarz. W ciem­
nych i szklistych jak lawa oczach Juliana pojawił się 
błysk satysfakcji, a usta wykrzywiły się w złośliwej pa­
rodii uśmiechu. 

- Pani życzenie jest dla mnie rozkazem - mruknął. 
I bez słowa ostrzeżenia wypuścił Annę z objęć. Po­

czuła, że leci w dół... Zdążyła tylko zamknąć oczy, nim 

wpadła do stawu z ogłuszającym pluskiem. 

28 

Poszła na dno jak kamień. Chłodna woda objęła ją 

i zwarła się nad jej głową, kiedy tonęła. Zachowując in­
stynktownie poprzednią półsiedzącą pozycję, Anna 
stuknęła najpierw o dno pupą, nim zaczęła miotać się 
chaotycznie, usiłując wydobyć się z wody, dotrzeć do 
powietrza i światła. Staw był jednak zbyt głęboki; nie 
mogła, dotykając stopami dna, dosięgnąć jego po­
wierzchni. Starając się opanować panikę, odbiła się moc­
no od gruntu i zdołała wytknąć na chwilę głowę i za­
czerpnąć tchu, nim znów skryła się pod wodą. 

205 

Namacała dno palcami stóp i podskoczyła jeszcze raz, 

usiłując się wynurzyć. Uświadomiła sobie wówczas, że 
może utonąć. Chyba Julian nie zostawi jej bez pomocy? 

Umiał przecież pływać! Czyżby ta świnia poszła so­

bie, nie pomyślawszy nawet, że ona, Anna, pływać nie 
potrafi? 

Ogarnęła ją panika - i właśnie w tej chwili poczuła, że 

coś chwyta ją za miotające się bezradnie ręce i ciągnie 
w górę. Głowa Anny wynurzyła się z wody, za nią ra­
miona. Julian, z twarzą pobladłą i wystraszoną, chwycił 
ją w objęcia. Anna nigdy jeszcze nie ucieszyła się aż tak 
na widok drugiego człowieka. Krztusząc się, plując, nie 
mogąc złapać tchu, uczepiła się jego szyi tak, jakby ni­
gdy nie chciała już go puścić. Julian wyniósł ją ze stawu, 
ona zaś ciężko dyszała, dygotała i tuliła się do niego. Gdy 
dotarli szczęśliwie do brzegu, nie wypuścił jej z objęć, 
a jego ciało było takie ciepłe i mocne w porównaniu 
z drżącym ciałem Anny. 

Przemokła do cna, włosy zwisały jej w mokrych kosmy­

kach wokół twarzy i n? plecach, suknia ociekała wodą. Na­
wet buty były mokrzusieńkie. Drżała, nie otrząsnąwszy się 
jeszcze z przeżytego szoku, i przez kilka minut czuła się 
cudownie w ramionach Juliana. Potem jednak przypo­
mniała sobie, w jaki sposób znalazła się w stawie. 

- Ty... świnio! - syknęła, gdy była już w stanie dobyć 

głosu. Odsunęła się gwałtownie i spojrzała na niego 
spode łba, odgarniając z twarzy mokre włosy. 

- Bardzo mi przykro - powiedział ze ściśniętym gardłem. 
- „Przykro"?! Mogłam przecież utonąć! - Niełatwo 

kłócić się z nagim mężczyzną, który tuli cię w ramio­
nach... ale Anna była zbyt wściekła, by się nad tym za­
stanawiać. 

- Nie miałem pojęcia, że nie sięgniesz bezpiecznie sto­

pami dna. 

206 

- W ogóle o niczym nie masz pojęcia! Ty łotrze bez 

sumienia, rozpustny łajdaku, zdradziecki, bezwstydny... 

- Prrr! - przerwał jej Julian. Annę rozwścieczył uśmie­

szek, jakim zareagował na jej wymysły. - Tego już... 

Zapłonął w niej ognisty gniew. Zanim zdała sobie 

sprawę z tego, co czyni, zwinęła rękę w pięść i rąbnęła 

Juliana w oko. 

Wrzasnął, odskoczył i wypuścił ją z objęć. Anna wylą­

dowała na dywanie śliskich pnączy, tłukąc sobie boleśnie 
biodro. Nie zważając na to, zerwała się na nogi. Pragnęła 
tylko jednego: zabić tego potwora własnymi rękami! Ból 
i upokorzenie ubiegłego tygodnia w połączeniu z przeży­
tym dopiero co strachem wprawiły ją w taki gniew, że wi­
działa cały świat - i oczywiście Juliana - przez krwawą 
mgłę. On zaś przytknął rękę do poszkodowanego oka, 
a drugim spoglądał na nią z takim zdumieniem, że wyda­
łoby się to Annie komiczne, gdyby jej było do śmiechu. Ale 

nie było! Miała ochotę drapać, kąsać, walić i kopać! Rzuci­
ła się ku niemu z palcami zakrzywionymi jak szpony. 

- Anno! Uspokój się! - Julian cofnął się przed jej ata­

kiem; wyciągnął ramiona, by ją powstrzymać. Zobaczyła, 
że znów się uśmiechnął, i to doprowadziło ją do szału. Jej 
buty, choć przesiąknięte wodą, były mocne, z solidnej 
skóry, przeciwnik zaś golusieńki jak noworodek. Cofnę­
ła się więc, a potem z rozmachu, najsilniej jak mogła, kop­
nęła Juliana w piszczel. Znów wrzasnął, odskakując na 
jednej nodze, i popełnił fatalny błąd: schylił się, by poma-
sować obolałą nogę. 

Następny cios trafił go prosto w skroń. 
- Dość tego! - ryknął, wyprostował się i schwyciwszy 

Annę za ramiona, brutalnie nią potrząsnął. - Uspokój 

się, ty diablico, bo cię przełożę przez kolano i oduczę ta­
kich sztuczek! 

- Tylko spróbuj! - odszczeknęła się Anna, ledwie już 

207 

dysząc, i zamierzyła się do nowego kopniaka w piszczel. 

Julianowi udało się uskoczyć. Jego ręce zacisnęły się na 

ramionach Anny, utrzymując ją w bezpiecznej odległo­
ści. Na chwilę w jego oczach błysnęła taka sama furia, ja­
ka płonęła we wzroku Anny. Gdy jednak popatrzyła na 
niego spode łba ze straszliwie rozkudlanymi włosami 
opadającymi na plecy, spojrzenie Juliana złagodniało na­
gle. Anna dostrzegła, że oczy - dotąd całkiem czarne -
błękitnieją mu... i coś ją nagle ścisnęło w dole brzucha. 

- Och, Anno... - powiedział nieswoim głosem. Potem 

oczy jego stały się znów czarne, a ręce zwarły się na stój­
ce jej sukni. Zanim Anna połapała się w sytuacji, szarp­
nął materiał z całej siły i suknia z trzaskiem rozdarła się 
do pasa. 

Anna wrzasnęła, usiłując wyrwać się Julianowi. Nie 

puścił jej jednak i mimo jej oporu nadal rozdzierał na 
niej suknię. 

- Czyś ty zwariował?! Przestań! Co ty wyprawiasz?! 
- Mam już dość tej cholernej czerni! - warknął i szarp­

nął jeszcze raz z całej siły, rozdzierając tkaninę aż do ob­
rąbka. 

- Przestań! - krzyknęła znów, gdy zdarł z niej szczątki 

sukni. Daremnie usiłowała wydrzeć mu strzępy mokrego, 
czarnego jedwabiu. Julian, trzymając w obu rękach po­
szarpaną tkaninę, ruszył spiesznie w stronę stawu. Przy­
stanął jedynie po to, by podnieść spory kamień, wokół 
którego owinął resztki sukni. Potem rzucił wszystko na 
środek basenu. Annie odebrało mowę: mogła tylko przy­

glądać się jak coś, co było niegdyś jej suknią, idzie na dno. 

Dopiero wówczas Julian odwrócił się do Anny 

i z ogromną satysfakcją obrzucił ją wzrokiem. 

- O wiele lepiej! 
Annie zaparło dech. 
- Lepiej?! - wrzasnęła przeraźliwie. Miała na sobie mu-

208 

ślinową koszulkę z dużym dekoltem i bez rękawów, 

w dodatku wprost nieprzyzwoicie opiętą na biuście, 

oprócz tego jedną tylko halkę, podwiązki, pończochy 
i buciki, a wszystko to ociekało wodą i kleiło się do cia­
ła; widok był wręcz gorszący. Nie mogła w żadnym wy­
padku wrócić do domu w takim stroju. 

- Lepiej? - biadoliła. - Jak mogłeś! I co ja mam teraz 

zrobić?! 

Julian zbliżał się ku niej ze stanowczym wyrazem twa­

rzy. Jakiś błysk w jego czarnych i niebieskich zarazem 
oczach sprawił, że Anna cofnęła się spiesznie o kilka kro­
ków. 

- Kochać się ze mną - odparł, idąc ku niej z wycią­

gniętymi rękoma. 

- Co takiego?! Nigdy! - krzyknęła, gdy ręce Juliana za­

cisnęły się na jej ramionach. - Puszczaj, ty!... 

- Przecież tego pragniesz... Równie mocno jak ja. Bę­

dę cię kochał tak, że zapomnisz o wszystkim! I o wszyst­
kich. Będziesz tylko ty i ja... 

Przyciągnął ją do siebie i pochylił głowę, by mimo opo­

ru Anny pocałować ją w usta. Usiłowała zwalczyć pło­
mienną pokusę, ale nie była w stanie. Rozum ostrzegał ją, 
przypominał, że już raz Julian wykorzystał ją i opuścił... 
ale ciało Anny nie dbało o to. Na naglące wezwanie Ju­
liana odpowiedziało falą pożądania, zrywającą wszelkie 
tamy. Podobnie jak narkoman spragniony opium, Anna 
okazała się bezsilna w obliczu namiętności. Jej ręce oto­
czyły szyję kochanka, palce wczepiły się w szorstkie wło­
sy spływające mu na kark. Pozwoliła, by uniósł ją ku so­
bie, przytuliła się, niemal przywarła do niego. 

Dłoń Juliana spoczęła na jej piersi, zanim jeszcze je­

go język wtargnął do jej ust. Ogarnięta nieprzepartym 
pożądaniem Anna poczuła znowu, jak pierś jej rozkwi­
ta pod palącym dotykiem. 

209 

Ich usta nie rozłączały się ani na chwilę. Miłosna gra 

wciągnęła Annę tak dalece, że nie czuła zimnych pnączy 

ani twardej ziemi pod sobą. Szum wodospadu, ćwierka­
nie ptaków, szelest drobnych zwierzątek, buszujących 

w poszyciu, zgoła do niej nie docierały. 

Była głucha, niema i ślepa na wszystko prócz Juliana 

i emocji, które w niej budził. 

Ręce drżały mu, gdy zsuwał ramiączka jej koszuli. 

Płomień w jego oczach, które syciły się widokiem jej 
piersi, sprawił, że Anna zadrżała z pożądania. Odrucho­

wo uniosła się ku niemu odwiecznym kobiecym gestem 

oddania. 

Potem dłonie jego powędrowały do talii kochanki. 

Zgnieciona halka wylądowała pod jakimś krzakiem. Ju­
lian klęczał przez chwilę obok Anny. Pieścił wzrokiem 
wysychające już srebrzyste loki, rozsypane teraz wachla-
rzowato wokół niej na pościeli z ciemnozielonych pną­
czy. Potem oczy Juliana spoczęły na drobnych, obnażo­
nych piersiach, zachwycał się mleczną barwą jej skóry, 
delikatnymi łukami bioder... Na koniec objął spojrze­

niem smukłe uda, jeszcze jaśniejsze w zestawieniu z czar­
nymi bawełnianymi pończochami. 

I dopiero wówczas dotknął Anny. Jego ręka delikat­

nie przesunęła się wzdłuż linii ściśniętych nóg. Pieszczo­
ta zaparła Annie dech. Sennymi oczyma spod ciężkich 
powiek obserwowała ruch smukłej, opalonej dłoni na 
swym białym ciele. Zadrżała. 

- Wpuść mnie! - szepnął, dostrzegając, jaka jest bez­

wolna pod jego dotknięciem. Radość na widok reakcji 
kochanki splotła się w nim z ciemnym płomieniem wła­

snego pożądania. - Otwórz się sama przede mną, Anno! 

Słowa Juliana wydały się Annie szokujące, ale jeszcze 

bardziej zaszokowała ją własna reakcja. Wciągnęła z tru­
dem powietrze i spełniła jego prośbę. 

210 

Julian zaczął delikatnie gładzić jej uda. 

Anna jęknęła. 

Julianowi przyszło na myśl, że być może... być może 

kiedyś zdoła sprawić, by Anna go pokochała. Nie mogła 
się oprzeć jego dotykowi - i to wydało mu się pomyśl­
nym znakiem. Zdobędzie jej serce, zawładnąwszy naj­
pierw jej ciałem, pieszcząc ją tak, że nie będzie w stanie 
myśleć o niczym... i nikim... poza nim. 

Jeszcze przez chwilę pozwolił sobie na przyjemność 

wpatrywania się w nią. Prawie naga stanowiła prawdzi­
wą ucztę dla jego oczu. Wiedział, że pragnie jego, wła­
śnie jego! 

Zanurzył się w niej ostrożnie, a gdy usłyszał krzyk 

Anny, rozkosz ogarnęła go z taką siłą, że cały dygotał. 

Leżał potem, tuląc ją w ramionach. Obawiał się spoj­

rzeć jej w twarz. Jakiż był wściekły, ujrzawszy ją z Char-
lesem! Okropnie się zachował. Miał mimo to nadzieję, 
że zdołał wszystko naprawić. Możliwe jednak, że gdy 
Anna otrząśnie się z transu, w jaki wprawiał ją swymi 
pieszczotami, znowu przypomni sobie, że jest na niego 
wściekła... 

Pragnął widzieć na jej twarzy tylko miłość. 
A ta mała czarownica jak na złość się nie odzywa! 
W końcu Julian wypuścił Annę z objęć i usiadł. 
Otworzyła wreszcie oczy i uśmiechnęła się z rozma­

rzeniem. Julian wpatrywał się w nią, wstrzymując dech. 
Potem spojrzała przytomnie i uśmiech znikł. Zrobiła 

wściekłą minę i zerwała się na nogi. 

- O, nie! - zapowiedziała groźnie. - Drugi raz mi te­

go nie zrobisz! Ty niegodziwcze, jak śmiałeś kochać się 
ze mną i zaraz po tym zniknąć bez słowa na cały tydzień, 
a później wrócić we wściekłym humorze i znowu mnie 
skusić?! Nie zniosę tego! 

211 

Julian podniósł się z westchnieniem. 

- Gdzie według ciebie byłem? 
- Nic mnie to nie obchodzi! - Znalazła halkę i wcią­

gnęła ją. Potem chwyciła pończochy i buty. - Spójrz, co 
zrobiłeś! 

Potrząsnęła mu przed nosem swymi fatałaszkami. 
- Wynagrodzę ci to - obiecał. 
- Nie fatyguj się! Już nigdy ci nie pozwolę zbliżyć się 

do siebie! - syknęła. Pochwyciwszy żałosne resztki swej 
garderoby, popędziła ścieżką do domu. 

Julian patrzył za nią w zadumie. Chyba lepiej dać An­

nie kilka dni, by ochłonęła, a dopiero potem na dobre 
przypuścić szturm do jej serca. 

29 

Pięć dni później Anna dosiadła po damsku brunatne­

go osła o wyleniałych bokach imieniem Baliclava. Wy­
brała takiego wierzchowca z prostej przyczyny: tylko on 
pozostał w stajni. Zmierzała teraz śmiało po górskim sto­
ku w stronę tej części plantacji, która - jak oznajmił 

wczoraj Hillmore podczas ich wieczornej rozmowy -

miała zostać oczyszczona tego właśnie popołudnia. An­
na miała na głowie spłowiały od słońca niebieski kape­
lusz z wielkim opadającym rondem. Nogi jej osłaniały 
solidne buciki sięgające kostek, dłonie - skórzane ręka­

wice. Te niecodzienne dodatki do żałobnego stroju wy­
glądały śmiesznie, ale Anna zbyt była rozgniewana, by 
się przejmować takimi drobiazgami. Postanowiła dopil­
nować prac osobiście, choćby Julianowi nie w smak by-

212 

ła jej interwencja. Prawdę mówiąc, Anna miała nadzie­
ję, że go tym rozdrażni. On też działał jej na nerwy -

i swą cygańską, butną urodą, i wybrzydzaniem na curry 
przy każdym obiedzie! 

Od czasu gdy Julian zachował się tak niewybaczalnie 

nad stawem, Anna odnosiła się do niego bardzo chłod­
no. Nie była pierwszą lepszą dziewką, którą można wy­

korzystać i porzucić w każdej chwili! Julian większość 
czasu spędzał na plantacji: objeżdżał pola wraz z Hill-
more'em, wyznaczając najbardziej obiecujące pola do 
oczyszczenia pod uprawę orange pekoe. Kiedy Anna po­

informowała go, że wolałaby przeprowadzić ekspery­

ment zalecany przez Hillmore'a na znacznie mniejszą 
skalę, niż to sobie obaj mężczyźni zaplanowali, Julian 
odparł, że prace już się rozpoczęły i wszystko odbędzie 
się zgodnie z planem bez względu na to, czy Anna tego 
sobie życzy, czy nie. 

Wcale jej się to nie spodobało, ale niewiele mogła po­

radzić. Hillmore, choć okazywał jej względy należne ty­
tularnej właścicielce plantacji, coraz jawniej po rozkazy 
zwracał się do Juliana. Wszelkie wysiłki pozbycia się 
Chase'a z plantacji spełzły na niczym. Wszczynanie kłót­
ni z Julianem także nie przynosiło żadnego pożytku, 
gdyż wówczas Anna wybuchała gniewem i wywrzaski-

wała różne wyzwiska pod jego adresem, on zaś kpił so­

bie z niej, albo - co gorsza - wychodził z pokoju. Pola 
muszą by oczyszczone, krzewy orange pekoe posadzo­
ne, a jeśli Annie to nie odpowiada, tym gorzej dla niej! 
Taki był stosunek Juliana do całej sprawy. Anna kipiała 
z gniewu, ale zrozumiała, że nie zdoła mu przeszkodzić 

w niczym, co zamierzył. Postanowiła więc posłużyć się 

sprytem, nie obelgami. Miała poważne zastrzeżenia co 
do całego planu. Najpierw jednak chciała zorientować 
się należycie w sytuacji. Gdyby się okazało, że było tak, 

213 

jak utrzymywał Julian, i przeznaczone na zagładę krze­
wy nie przynosiły już pożytku, wówczas - i tylko wów­
czas! - wycofa się bez słowa. Annie nie chciało się jed­
nak wierzyć, by aż połowa pól nie przynosiła zysku. 

- Ostrożnie, Baliclava! - upominała osła, gdyż pełno 

było dokoła wystających korzeni. 

Droga wiodąca przez tropikalny las okazała się cał­

kiem przejezdna. Jednym z zamierzeń mających na celu 
unowocześnienie plantacji było zwiększenie liczby 
zbiorników wodnych. Przed kilkoma dniami tą właśnie 
trasą słonie odciągnęły zwalone drzewa; miały zostać wy­
korzystane do budowy zapór przy naturalnych zagłębie­
niach terenu w pobliżu pól przeznaczonych do oczysz­
czenia. W porze deszczowej owe zagłębienia wypełnią 
się wodą, którą wykorzysta się do nawadniania pól w po­
rze suchej. Taki system irygacyjny był powszechnie sto­
sowany na Cejlonie, w Srinagarze jednak zawsze brako­

wało gotówki na to przedsięwzięcie. Teraz, rzecz jasna, 
fundusze się znalazły. 

Małpki drzewne skrzeczały wśród gałęzi nad głową 

Anny; popatrzyła na nie: były bardzo zabawne z tymi 
czerwonymi pyszczkami i brązowym futerkiem, a swo­

imi figlami rozbawiłyby największego nawet ponuraka. 

Anna uśmiechnęła się, obserwując figlujące zwierzątka, 

ale dostrzegła również coś, co wywołało dreszcz przera­
żenia: jadowity, złocisty wąż drzewny sunął po gałęzi, 
a jego obłe ciało lśniło w półmroku dżungli. Anna 

wzdrygnęła się i pochyliła w siodle, popędzając osła. Za­
wsze się lękała, że jakiś wąż spadnie na nią z drzewa! 

Uprzytomniła sobie wbrew woli, że może zastrzeżenia 

Juliana co do jej samotnego obijania się (tak to określił!) 

po dżungli nie były całkowicie nieuzasadnione! W An­
glii damom podczas przejażdżki zawsze ktoś towarzy­
szył - ze względów przyzwoitości. Na Cejlonie dodawa-

214 

no taką eskortę po prostu dla bezpieczeństwa. Tubylcy 
byli przeważnie łagodni i życzliwi i Anna czuła się wśród 
nich bezpieczniej niż w Anglii. Nieszczęśliwe wypadki 
zdarzały się jednak na Cejlonie na porządku dziennym. 
A to spadła na kogoś gałąź i przygwoździła go do ziemi, 
a żona została wdową... To znów jadowity wąż ukąsił ja­
kieś dziecko... Kiedy indziej ziemia nagle rozwierała się 
pod stopami i pochłaniała całe rodziny. 

Anna zadrżała i rozejrzała się dokoła. Wąż drzewny 

pozostał daleko w tyle, ale poczucie grożącego niebez­
pieczeństwa jej nie opuszczało. Prawdę mówiąc, miała 
ochotę poprosić Ruby, by jej towarzyszyła, Ruby jednak 
nie przepadała za miejscową fauną - wrzeszczała na wi­

dok byle pająka i żyła w ciągłym strachu, że Moti któ­

rejś nocy zakradnie się do jej łóżka. 

W tej sytuacji Anna mogła liczyć najwyżej na towa­

rzystwo Raja Singhi, którejś z trzech pokojówek, ku­
charki imieniem Oya albo Chelsea i Kirti. W tej chwili 
zaś żadna z tych osób nie miała czasu na przejażdżki po 
dżungli. Wobec tego Anna wyruszyła samotnie. I wcale 
by się tym nie przejmowała, gdyby Julian i jego okrop­
ny kompan nie straszyli jej opowieściami o grożących 
niebezpieczeństwach. 

Niech ich diabli! 
- Wolniej, do licha! - upomniała osła, ale zlekceważył 

ją zupełnie. 

Podskakując w siodle jak piłka, gdyż Baliclava, na­

brawszy rozpędu, nie zamierzał wcale zwolnić, Anna 

wypadła z dżungli na pierwsze pole. Ściągała lejce z ca­

łych sił, usiłując skłonić zwierzę do statecznego kroku, 
ale bez większych nadziei. Osioł był twardy w pysku! 
Na szczęście w pobliżu zatrąbił jakiś słoń; Baliclava ro­
zejrzał się i ryknął w odpowiedzi. Anna wykorzystała 
chwilę nieuwagi swego wierzchowca i zmusiła go, by 

215 

przeszedł w stępa. Dzięki temu mogła - po raz pierwszy 
od wielu miesięcy - przyjrzeć się dokładnie krzewom 
herbacianym, wokół których toczył się spór. 

Przed laty grunta zostały starannie oczyszczone: prze­

prowadzono zabieg zwany chena, polegający na wypale­
niu dotychczasowej roślinności. Dżunglę, która do tej 
pory władała niepodzielnie na tych terenach, przekształ­
cano - akr po akrze - w urodzajne grunta, dające teraz 
herbatę, cynamon i ryż. Przejeżdżając obok jednego 
z pól, których broniła z takim zapałem, Anna stwierdziła 
z przykrością, że równe niegdyś szeregi krzewów nad­
miernie się rozrosły. Niekiedy nawet do wysokości trzy­

dziestu stóp! Łodygi stały się grube jak gałęzie drzew i za­
pewne równie twarde. Anna dostrzegała najistotniejsze 
dla hodowli młodziutkie pędy jedynie na samym wierz­
chołku każdego krzewu. Z najwyższą niechęcią musiała 
przyznać, że Julian i Hillmore mieli rację, przynajmniej 
jeśli chodzi o to pole. Nadal jednak nie mogła uwierzyć, 
że połowa plantacji znajduje się w równie opłakanym 
stanie. Oznaczałoby to, że zaniedbania sięgają czasów, 
gdy uprawy nadzorował jeszcze Paul! 

Słonie i woły pracowały zgodnie obok siebie, a Cej-

lończycy w turbanach wyrąbywali przecinkę przeciwpo­
żarową o jakieś dwieście jardów od Anny, między her­
bacianym polem a tropikalnym lasem. Anna wyjechała 
zza rzędu krzewów i dostrzegła charakterystyczny pió­
ropusz dymu: widać przystąpiono już do wypalania. 

Cmoknęła na osła i skierowała go w przeciwną stro­

nę, z dala od trudzących się tubylców. Krzewy herbacia­
ne na pierwszy rzut oka nie przedstawiały się imponu­
jąco. Anna postanowiła przyjrzeć się im z bliska, nim 
spłoną. 

Nie przyszło jej nawet do głowy, że ogień może wy­

mknąć się spod kontroli. Wypalanie pól było na porząd-

216 

ku dziennym i nigdy żaden człowiek na tym nie ucier­
piał. Niewielki pióropusz dymu unosił się na przeciwle­
głym krańcu pola w odległości co najmniej dziesięciu 
akrów, Anna miała więc dość czasu, by przyjrzeć się ro­
ślinom i odjechać, nim ogień zbliży się ku niej. 

Nic więc dziwnego, że objeżdżającą bez pośpiechu 

rzędy krzewów Annę zaskoczyła niezwykle intensywna 

woń spalenizny. Była tak gryząca, że oczy zaczęły ją 
piec. Anna zdumiała się. Była jednak pora monsunów 

i wiał silny wiatr. To oczywiście wyjaśniało sprawę! Za­
pach dymu dotarł z wiatrem dalej niż zwykle. 

Dopiero wówczas, kiedy dym zaczął się kłębić wśród 

niezbyt odległych krzewów, Anna pojęła, że zaszła jakaś 
straszliwa pomyłka. 

Ogień płonął o wiele bliżej, niż powinien! 
Uświadomiła to sobie nagle i przejął ją zimny dreszcz. 

Odczucia Baliclavy były widać podobne, gdyż odrzucił 

w tył głowę i zaryczał. Trąc obolałe oczy i usiłując opa­

nować panikę, która ogarniała ją w miarę, jak dym 
i cuchnąca woń spalenizny stawały się coraz bliższe, An­
na próbowała zorientować się, gdzie się właściwie pali. 

Krzewy były tak wysokie, że zasłaniały jej wszystko 

prócz najbliższego otoczenia. Z czterech stron otaczały 
ją zdrewniałe pędy i dym... I nagle ujrzała człowieka 

w niezwykłym stroju... Anna zamrugała oczami i postać 

zniknęła. Czyżby złudzenie? A może... 

Baliclava znów ryknął, potem zaczął dziwnie podska­

kiwać, wierzgając kopytkami, kiedy z pola runęła nagle 
ku nim istna lawina jaszczurek. Pędziły ze wszystkich 
stron, a wraz z nimi mknęły jak błyskawice węże i wiel­
kimi susami uciekały zające. W ciągu kilku sekund całą 
ziemię pokrył żywy kobierzec usiłujących zbiec przed 
pożarem stworzeń. Baliclava wpadł w panikę: bił kopy­
tami i przeraźliwym rykiem wzywał pomocy. 

217 

Anna krzyknęła i uderzyła osła piętami, poganiając go 

w tym kierunku, z którego przyjechali. Pochyliła się ni­

sko nad karkiem zwierzęcia, starając się nie wdychać pa­
lącego, gęstego powietrza, w którym było coraz więcej 
dymu i iskier. Nagle dotarł do niej - i to ze wszystkich 
stron - złowróżbny trzask zbliżającego się ognia. 

Nad głową Anny, w zatrważająco bliskim sąsiedztwie, 

gęste listowie herbacianego krzewu zajęło się ogniem. 
Krzak płonął jak pochodnia, sypiąc deszczem iskier. Jed­
na z nich padła na zad osła. Baliclava ryknął rozdziera­
jąco, okręcił się w kółko i ruszył galopem; Anna omal 
nie spadła, cugle wyśliznęły się jej z rąk. Mocno uczepi­
ła się siodła. Gdyby spadła, ogień pochłonąłby ją bez 

wątpienia. Utrzymanie się na grzbiecie osła stanowiło 
dla niej jedyną szansę ocalenia. 

Zwierzę gnało na oślep przez herbaciane krzewy, rów­

nie mocno splątane jak rośliny w dżungli. Gałęzie biły 
Annę po twarzy, ostre kolce kłuły ją. Suknia chroniła jej 
skórę przed poparzeniem, ale jakaś zbłąkana iskra spa­
dła na kapelusz, który zaczął się tlić. Anna jak szalona 

waliła weń jedną ręką i udało jej się stłumić niewielki 

płomień. Dopiero wówczas uświadomiła sobie, że i suk­
nia może zająć się od iskier, i to wprawiło ją w jeszcze 
większą panikę. Wszystko wskazywało na to, że spłonie 
żywcem na własnym polu. 

- Boże, ratuj! 
Kolejna iskra oparzyła osła. Baliclava cofnął się, pod­

skoczył i pognał jak szalony, szukając jakiegoś ratunku. 
Niemal oślepiona dymem Anna nie próbowała już po­

wodować zwierzęciem. Objęła szyję osła obiema rękami, 

ukryła twarz w jego szorstkiej grzywie i przywarła do je­
go grzbietu. 

Trzask płomieni wzmagał się, przeszedł w ryk... Żar 

był tak straszliwy, że na skórze Anny pojawiły się pę-

218 

cherze. Prawie nie mogła oddychać w tym dymie. Gdy­
by nie szerokie rondo kapelusza, które oparte o kark 
osła tworzyło daszek nad głową Anny, z pewnością by 
się udusiła. 

Uświadomiła sobie, choć trudno jej było to pojąć, że 

zaraz zginie. Przed jej oczyma pojawiła się twarz Paula: 
czy i on zląkł się, czując, że koniec jest bliski? 

Chelsea... Nie, nie może opuścić Chelsea! 

Ani Juliana... 

Przeraźliwy ryk Baliclavy prawie ogłuszył Annę. Dym 

ją oślepiał, dostrzegła jednak ścianę ognia, zbliżającą się 
ze straszliwym hukiem. Jęknęła z przerażenia i zakrztusi-
ła się dymem. Kaszląc i oglądając się ze strachem do tyłu, 
próbowała powstrzymać osła, ale on najwyraźniej szukał 
śmierci wśród płomieni! Nagle przesłonięte dymem oczy 
Anny rozszerzyły się z przerażenia: zwątpiła ostatecznie 
w ocalenie. Za sobą ujrzała drugą ścianę ognia, znacznie 

wyższą i jeszcze szybciej zbliżającą się ku niej. 

Znalazła się w pułapce! 
Krzyknęła rozpaczliwie i ukryła twarz na karku zwie­

rzęcia, które uparcie zmierzało ku niższej ścianie ognia. 

A więc przyjdzie jej zginąć właśnie tu, właśnie dziś, za 

kilka minut! O Boże, nie chciała umrzeć! Nie teraz, jesz­
cze nie! 

Poczuła, jak mięśnie osła sprężyły się, i instynktow­

nie objęła mocniej jego szyję. Baliclava, wstrząsnąwszy 
potężnie zadem, dał nurka w sam środek rozszalałego 
żywiołu. 

219