plik

Spis treści

Rozdział 1  .......................................................................................  str. 3
Rozdział 2  ......................................................................................  str. 6
Rozdział 3  ......................................................................................  str. 10
Rozdział 4  ......................................................................................  str. 16
Rozdział 5  ......................................................................................  str. 22
Rozdział 6  ......................................................................................  str. 26
Rozdział 7  ......................................................................................  str. 32
Rozdział 8  ......................................................................................  str. 37
Rozdział 9  ......................................................................................  str. 42
Rozdział 10  ....................................................................................  str. 46
Rozdział 11  ......................................................................................  str. 52
Rozdział 12  .....................................................................................  str. 58
Rozdział 13  .....................................................................................  str. 64
Rozdział 14  ....................................................................................  str. 73
Rozdział 15 .....................................................................................  str. 79

Rozdział pierwszy

BPOV

Przechadzałam się pomiędzy półkami jednego z największych sklepów

z artykułami dziecięcymi w Beverly Hills. Zawsze miałam ten sam problem.
Otaczały mnie tysiące ubranek, smoczków, grzechotek i innych
przedmiotów niezbędnych maluchom. Mogłabym pozwolić sobie na zakup
dowolnego

nich,

jeśli

nie

wszystkich,

ale  już  na  początku  ciąży  postanowiłam,  że  moje  dziecko  będzie  wiodło
normalne  życie.  Zamierzam  wychować  je  z  dala  od  fleszy  aparatów
fotograficznych  i  nie  rozpieszczać  go,  mimo  że  będę  dla  niego  jedynym
rodzicem.

Teraz jestem już w 8 miesiącu, ale wciąż doskonale pamiętam strach,

jaki czułam tuż po wyjściu z gabinetu lekarskiego. Musiałam pogodzić się
z

myślą,

że

samotnie

wychowam

nowe

życie.

Dodatkowy problem stanowiła prasa, która zaraz po rozszyfrowaniu mojego
stanu, rozpoczęła własne śledztwo w tej sprawie. Nagle stałam się kolejną
gwiazdą Hollywood, która poddała się urokowi baby boom.

Pogrążona we własnych myślach nie zauważyłam sylwetki postaci

wyłaniającej się zza jednego z regałów. Nim zdążyłam podnieść wzrok,
mężczyzna wpadł prosto na mnie.

- Przepraszam panią najmocniej - powiedział, kiedy tylko upewnił się,

że nic mi nie jest.

- Nic się nie stało… Naprawdę – dodałam, widząc jego spojrzenie.

- A tak przy okazji, nie wydaje mi się, żebym zasługiwała na miano „pani”.
Mam dopiero 23 lata - zaśmiałam się, wyciągając rękę w jego kierunku.
- Jestem Bella.

- Edward, miło mi. - Uśmiechnął się, dzięki czemu moim oczom

ukazały się piękne dołeczki.

Wtedy też bliżej mu się przyjrzałam. Był wysoki i dobrze zbudowany.

Miał średniej długości miedziane włosy i hipnotyzujące zielone oczy.
Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie był przystojny. Sprawiał wrażenie
buntownika. Zdecydowanie dostałby główną rolę w niejednym filmie, nawet
bez udziału w castingu.

- W ramach rekompensaty za napaść zapraszam cię na kawę.

- Przerwał moje rozmyślenia.

- Nie mogę…
- Rzeczywiście, mój błąd. - Podrapał się po głowie. - W takim razie

zapraszam

koktajl.

Niedaleko

jest

niewielka

kawiarnia

z pięknym ogródkiem. Musimy korzystać z pierwszych wiosennych promieni
słońca.

- Właściwie czemu nie? Muszę tylko przejść do kasy i zapłacić za

zakupy - powiedziałam, wskazując koszyk pełen dziecięcych bibelotów.

- Chyba nie nosisz tego sama? – zapytał, szczerze przejęty. - To musi

ważyć kilka kilogramów, a z tego co widzę, dźwigasz już wystarczającą ich
ilość.

- Nie zaprzeczę, ale bywało gorzej - odparłam, biorąc koszyk do rąk.
- Daj, wezmę to. I tak szedłem do kasy.
Dopiero teraz zauważyłam jego własny koszyk. Wypełniony był

różowymi sukieneczkami i rajstopkami. Spojrzałam ukradkiem na dłoń. Brak
obrączki świadczył o braku żony, więc rzeczy mogły być równie dobrze dla
siostrzenicy.

Szybko przeszliśmy oboje przez procedury płatności i już po chwili

kierowaliśmy się do kawiarni. Był to mały lokal ze słonecznym patio. Mimo,
że  ostatnimi  czasy  często  bywałam  w  tej  okolicy,  nigdy  nie  zwróciłam  na
niego  uwagi.  A  szkoda.  Ściany  zewnętrzne  pokryte  zostały  pastelowym
odcieniem karmelu, okiennice były koloru mahoniu. Wyglądem przypominał
prowincjonalny domek. Miejsce idealne na miłe spędzenie popołudnia.

Usiedliśmy przy jednym ze stołów ustawionych na zewnątrz.

Po minucie podszedł do nas kelner, który przyjął zamówienie.

Czekając na nasze koktajle, patrzyliśmy na siebie nawzajem nie

wiedząc jak rozpocząć rozmowę.

- Uwielbiam wiosnę. Wszystko budzi się wtedy do życia. Jak widzę

i tego roku powitamy kogoś nowego… - Wskazał skinieniem głowy mój
potężnych rozmiarów brzuch.

- Tak, cieszę się, że urodzę wiosną. Nie mogę się już doczekać

spacerów obrzeżami miasta, z dala od paparazzi. - Dopiero po chwili
dotarło do mnie co powiedziałam.

- Tak też mi się wydawało, że skądś cię znam. Teraz przynajmniej

wiem skąd. - Zaśmiał się. - Nie martw się, nie zamierzam pójść do prasy
z informacją o randce z Bellą Swan.

- A więc jesteśmy na randce? Przepraszam, gdybym wiedziała,

ubrałabym się odpowiednio - zażartowałam.

- To co masz na sobie jest wystarczająco ładne.
Spojrzałam w dół na zwiewną sukienkę w kwiatowy wzór.

Rzeczywiście

była

jedną

ładniejszych

sukienek

ciążowych,

wktórych  chodzę  na  co  dzień.  Czułam  się  w  niej  lepiej  niż
w  niejednej  wieczorowej,  które  zakładam  na  oficjalne  wyjścia
i premiery.

- Tak więc poznaliśmy się w sklepie dziecięcym pół godziny temu

i już jesteśmy na randce… Historia idealna na pierwszą stronę brukowca.

- Nie interesuje mnie to, czy jesteś gwiazdą czy nie. W tym mieście są

ich tysiące. Miło spotkać wreszcie taką, której nie zależy na rozgłosie.

- Tak, szczególnie teraz, kiesy czekam na narodziny maleństwa.

Chciałabym móc spędzić z nim jak najwięcej czasu.

- Świetnie cię rozumiem. Gdybym nie musiał pracować, każdą chwilę

poświęciłbym córeczce. Jest cudownym dzieckiem, a jej uśmiech wynagradza
mi każdą nieprzespaną noc.

A więc jednak córka. Zastanawia mnie jednak, dlaczego to on,

a nie jej matka buszuje po sklepach i kupuje falbaniaste ubranka. Było to
jednak pytanie zbyt osobiste, żebym mogła mu je zadać. Muszę
powstrzymać swoją ciekawość.

Wracając do jego słów, niedługo i mnie to czeka. Chociaż zdaję sobie

sprawę, że nie będzie łatwo, przynajmniej na początku. Wiem też, że warto
poświęcić

wiele

dla

takiego

maleństwa.

Widzę

w oczach Edwarda, kiedy mówi o córce. Zupełnie jakby była dla niego całym
światem. Chciałabym, żeby moje dziecko miało tak kochającego ojca. Kto
wie, może pewnego dnia taki się znajdzie…

Spojrzałam na zegarek i stwierdziłam, że jestem poza domem

wystarczająco  długo  i  przyda  mi  się  trochę  odpoczynku.  Skończyłam  mój
koktajl,  Edward  zrobił  to  samo  i  po  zapłaceniu  rachunku  wspólnie
skierowaliśmy  się  w  stronę  postoju  taksówek.  Wrzuciłam  do  jednej
z nich zakupy i wsiadłam.

- Do zobaczenia - powiedziałam tuż przed zamknięciem drzwi.
- Mam nadzieję, piękna.

Rozdział drugi

EPOV

Mogłem spodziewać się w życiu wszystkiego, ale na pewno nigdy nie

przypuszczałbym,

że

trzy

dni

niezwykłym

spotkaniu

w sklepie, tuż po powrocie z obiadu w domu rodziców, zastanę
w swoim progu Bellę Swan.

Wyjąłem właśnie córkę z fotelika samochodowego i zmierzałem ku

drzwiom, kiedy dostrzegłem przy nich sylwetkę ciężarnej kobiety.
Podszedłem bliżej, nie kryjąc zdziwienia, ale zdobyłem się na powitanie
gościa.

- Cześć - powiedziałem, uśmiechając się do Belli. - Co ty tu robisz

i skąd wiedziałaś gdzie mieszkam?

- Cześć. Przepraszam za najście. Chciałam ci tylko podziękować za

miłe popołudnie i oddać to. - Podała mi torbę z logo sklepu dziecięcego.
- Musiałam zabrać ją przez pomyłkę z kawiarni.

- Nic się nie stało. Dziękuję jednak za fatygę. Rozumiem, że nie masz

raczej zbyt wiele wolnego czasu.

Spojrzałem na nią i dopiero wtedy dostrzegłem lekkie sińce pod

oczami,  oznaczające  pewnie  problemy  ze  snem.  Ponadto  jej  twarz  była
bledsza  niż  zapamiętałem,  a  ręką  dyskretnie  rozmasowywała  kręgosłup.
Widać było, że ostatnie tygodnie ciąży zdecydowanie dawały się kobiecie we
znaki.

- Wejdźmy do środka - powiedziałem, otwierając drzwi. - Jestem

pewien,

że

kuchni

znajdzie

się

jeszcze

jakaś

herbata.

- Odpowiedziała mi uśmiechem. - A właściwie jak długo na mnie czekałaś?
- zapytałem ciekawy, przepuszczając ją w progu i wchodząc zaraz za nią
z córeczką spokojnie śpiącą na moich rękach.

- Niedługo. Może jakieś 20 minut - odpowiedziała.
- W takim razie najwyższy czas, żebyś usiadła.

BPOV

Edward poszedł do kuchni postawić wodę na herbatę, ale wcześniej

odłożył dziecko do fioletowego kojca stojącego na środku salonu.

Korzystając z okazji, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Ściany miały

odcień kawy z mlekiem, co w połączeniu z ciemnymi podłogami nadawało
ciepły

charakter

pokojowi.

Jedną

ścian

w całości zajmowało ogromnych rozmiarów okno, wychodzące na piękny,

zielony ogród. Jestem pewna, że kiedy córka Edwarda podrośnie, to właśnie
w

nim

będzie

spędzała

większość

czasu.

Przy kolejnej ścianie stał duży telewizor plazmowy, a po drugiej stronie
pomieszczenia ciemnobrązowa kanapa z licznymi kolorowymi poduszkami.
Po

jej

lewej

stronie

znajdował

się

regał

książkami

i mnóstwem zdjęć. Na większości ukazana była dziewczynka na różnych
etapach życia. Kilka przedstawiało troje rodzeństwa, zapewne Edwarda, jego
siostrę i brata. Na podłodze porozrzucane były wszelkiego rodzaju zabawki
dziecięce. Od grzechotek po książeczki.

Obeszłam

kojec,

uważając,

żeby

nie

obudzić

dziecka

i skierowałam się w stronę kanapy. Usiadłam na niej, a wtedy coś wydało
głośny pisk.

Nie

minęła

chwila,

pokoju

rozległ

się

płacz.

Spojrzałam w stronę kuchni, ale najwidoczniej tata dziewczynki nie słyszał
wołania. Podeszłam więc do kojca i najostrożniej jak tylko umiałam wyjęłam
z niej płaczące dziecko, przypominając sobie jednocześnie wszystkie zasady,
jakie wpajano mi w szkole rodzenia. Co prawda dotyczyły one mniejszych
dzieci, ale ostrożności nigdy za wiele.

Kołysałam małą w ramionach, nucąc pierwszą lepszą piosenkę

i już po chwili zauważyłam, że moje działania przynoszą rezultaty. Zaczęła
się uspokajać.

Po kolejnej dawce bujania odwróciła główkę w moją stronę

i spojrzała na mnie swoimi dużymi zielonymi oczami. Były bardzo podobne
do oczu jej ojca.

Przyglądałam się dziewczynce przez chwilę, zastanawiając się, jak

będzie wyglądało moje dziecko…

- Z pierwszą próbą poradziłaś sobie śpiewająco. Dosłownie.

- Usłyszałam za sobą głos gospodarza. - Całkowicie, jakbyś wiedziała, że
kiedy jest niespokojna, śpiewam jej i gram na fortepianie…

- To chyba nareszcie ten instynkt, o którym wszyscy mówią. Uznałam,

że

śpiew

może

pomóc.

Odwróciłam

się

wyciągnęłam

w jego kierunku ręce, na których trzymałam dziecko.

- Zajmij się nią jeszcze przez chwilę, jeśli to nie problem. Uprzątnę

w tym czasie to pole minowe. - Wskazał na podłogę.

- Nie śpiesz się. Wydaje mi się, że nic jej nie zrobię, jeśli potrzymam

ją jeszcze przez kilka minut.

Mężczyzna wziął się za zbieranie zabawek, a ja w tym czasie usiadłam

ostrożnie, wciąż trzymając w ramionach dziecko.

- Jak właściwie ma na imię?- zapytałam, nie odwracając wzroku od

pięknej twarzyczki.

- Nicole - odpowiedział Edward.

Minęło około 15 minut, w trakcie których pokonał kilka razy schody

prowadzące  na  wyższe  piętro.  Upewniwszy  się,  że  wszystkie  potencjalnie
niebezpieczne  przedmioty  zostały  usunięte  ze  środka  pomieszczenia,  udał
się do kuchni, aby po chwili wrócić z dwiema filiżankami parującej herbaty
i jedną dziecięcą butelką, wypełnioną mlekiem.

Usiadł koło mnie i sprawdził na nadgarstku temperaturę pokarmu.

Następnie wyciągnął ręce, ale córka nie wydawała się zbyt chętna do zmiany
położenia.

- Mogę? - zapytałam niepewnie.
W odpowiedzi podał mi butelkę i schylił się nad niewielkim stolikiem

w celu posłodzenia herbaty.

Nie zwracałam większej uwagi na to co robił. Byłam zafascynowana

karmieniem dziecka. Za kilka tygodni sama miałam zostać matką,
a tymczasem Nicole była pierwszym maleństwem, jakie kiedykolwiek
karmiłam.

- Mówiłeś, że grasz na fortepianie?
- Tak, od dziecka. Zawsze byłem inny od reszty rówieśników. Jasne,

uwielbiałem piłkę nożną i football, ale w wolnych chwilach, zamiast chodzić
na koncerty rockowe, biegałem na lekcje gry na klawiszach.

- W takim razie nie jesteś jedynym odmieńcem w tym pomieszczeniu

- zaśmiałam się. - Gram od kiedy skończyłam 10 lat.

Żartujesz?!

Wydawał

się

autentycznie

zdziwiony.

- W artykułach na twój temat nigdy o tym nie mówili. To znaczy, nie żebym
czytał wszystko co o tobie piszą, ale mam siostrę i szwagierkę, a poza tym
posiadam

telewizor,

tam

cały

czas

mówią

tobie

i innych gwiazdach.

- Spokojnie, nie musisz się przecież tłumaczyć. - Uśmiechnęłam się

w jego kierunku. - Ale nie przesadzajmy z tymi gwiazdami. Daleko mi do
niektórych z nich.

- Oboje wiemy, że przemawia przez ciebie skromność,

a najlepszymi tego dowodami są twoje tegoroczne nominacje do Złotego
Globu i Oscara. Mogę się nawet założyć, że w przyszłym tygodniu
odbierzesz tego pierwszego, a za dwa drugiego.

- Pożałujesz, że to zaproponowałeś. Od dziecka miałam zboczenie na

punkcie wszelkiego rodzaju zakładów. Żadnego nie odpuściłam i nie
darowałabym sobie, gdybym nie przyjęła tego.

- W takim razie o co się zakładamy? - zapytał Edward

z błyskiem w oku.

O nie, stawka będzie wysoka…
- Jeśli wygram, pójdziesz na najbliższy casting do roli rozbieranej.

- Jego reakcja była bezcenna.- A jeśli to ty wygrasz…

- Będę towarzyszył ci podczas gali rozdania Oscarów. - Mówiąc to,

ukazał rząd śnieżnobiałych zębów.- Skoro ja mam nadszarpnąć swoją
godność, rozbierając się przed kamerą, ty możesz narazić na szwank swoją,
pokazując się na czerwonym dywanie z kimś takim jak ja.

W tym momencie nie wiedziałam, czy wolałabym wygrać i móc

obejrzeć film z Edwardem w roli głównej, bo nie miałam żadnych
wątpliwości, że dostałby rolę, czy przegrać i pokazać się publicznie
w towarzystwie tak przystojnego mężczyzny…

- Zgoda.
Kiedy wypowiedziałam te słowa, ponownie spojrzałam na Nicole, która

opróżniwszy butelkę, zasnęła w moich ramionach…

- Gdzie jest jej pokój?

Rozdział trzeci

EPOV

Obudził

mnie

dźwięk

dzwonka

przy

drzwiach.

Niechętnie wstałem z łóżka i skierowałem się do źródła niepożądanej
pobudki. Chwyciłem za klamkę i w tym samym momencie w zamku
przekręcono klucz. Alice!

- Cześć braciszku - przywitała się, dopiero co wprosiwszy się do

mojego domu. - Wpadłam, żeby sprawdzić, jak sobie radzicie.

Cała Alice. Wyglądem przypominała skrzata, ale nie przeszkadzało jej

to  w  karierze  rodzinnego  detektywa  i  duszy  towarzystwa.  Krótkie,
kruczoczarne  włosy  sterczały  jej  we  wszystkie  strony.  Duże,  ciemne  oczy
przypominały  te,  którymi  świecił  kot  ze  „Shreka”,  a  całe  jej  drobne  ciałko
bez problemu zmieściłoby się w łóżeczku mojej córki.

Jakby tego wszystkiego było jeszcze mało, Alice uwielbiała wszystko,

co związane było z show  - biznesem. Dlatego też zaraz po studiach objęła
stanowisko  redaktor  naczelnej  jednego  z  magazynów  plotkarskich.
Twierdziła, że nie robi nic złego tak długo, jak to co piszą jej ludzie nikogo
nie krzywdzi. Nie wzięła jednak pod uwagę faktu, że moje uczy cierpią od
ciągłego  słuchania  najświeższych  wiadomości  dotyczących  gwiazd
i celebrytów.

- Świetnie - odpowiedziałem, zamykając za nią drzwi. - Gdyby ktoś

nam  nie  przeszkodził,  pewnie  spalibyśmy  do  południa,  a  potem
spędzilibyśmy  cały  dzień  na  dywanie,  bawiąc  się  grzechotkami
i pluszakami.

- Nie przesadzaj, Edward. Gdybyś mógł, cały czas chodziłbyś

w piżamie i wygłupiał z Nikki. Czas wyjść do ludzi, rozerwać się trochę.

Przeszła do salonu i usiadła na kanapie.
- Á propos, mam ciekawe informacje. Mam nadzieję, że pamiętasz jak

kiedyś  opowiadałam  ci  o  Belli  Swan  i  Jamesie  White?  Jestem  pewna,  że
pamiętasz.  No  więc  kilka  miesięcy  temu  rozeszli  się.  Podobno  zdradził  ją
z  partnerką  z  nowego  filmu.  Jakiś  czas później okazało  się, że Bella  jest  w
ciąży.  Wszyscy  byli  przekonani,  że  James  jest  ojcem  dziecka,  ale  kilka  dni
temu Bellę widziano z innym mężczyzną. Szacujemy, że termin ma za jakieś
2- 3 tygodnie, więc zaczęły chodzić pogłoski, że to on zostanie tatusiem.

Całe szczęście, że była tak zajęta gadaniem, że nie zauważyła mojej

miny, kiedy skojarzyłem fakty. Powiedziała kilka dni temu. Byłem prawie
pewny, że mężczyzną, o którym mówiła moja siostra, byłem ja.

Wiedziałem też, że jako redaktor nie przepuści okazji do wyniesienia

swojego pisma na wyżyny, a opublikowanie takiego newsa, na pewno
pomogłoby jej w karierze. Nie miałem zbyt wielkiego wyboru, musiałem
uchylić jej rąbka tajemnicy.

- Alice, powiem ci coś, ale obiecaj, że nigdy nie poruszysz tego tematu

na łamach swojej gazety. Nie możesz nawet wspomnieć o tym w obecności
kogokolwiek z branży, bo niepotrzebnie wywołałabyś lawinę pytań
i kolejnych podejrzeń.

- Przerażasz mnie - stwierdziła, siadając prosto i zwracając się

w moją stronę. - Ale dobrze, obiecuję. A teraz mów…

- Ten facet to ja - powiedziałem krótko.
- Jak to ty?! Chcesz mi powiedzieć, że Bella Swan jest w ciąży

z tobą?!

- Co?! Nie! Mówię tylko, że to ze mną była wtedy widziana.

Wpadliśmy na siebie w sklepie i zaprosiłem ją do kawiarni.

- Nie powiem, ta fryzura ze zdjęcia kogoś mi przypominała, ale za nic

nie pomyślałabym o tobie, bez obrazy, ale…

- Jakiego zdjęcia? - przerwałem jej.
- Paparazzi są wszędzie. Ktoś zrobił wam wtedy zdjęcie

i przysłał do mojej redakcji. Jestem pewna, że do wszystkich
konkurencyjnych także.

- Przepraszam cię na chwilę.
Wszedłem do kuchni i wyjąłem z szuflady kartkę, na której Bella

zapisała mi wczoraj swój prywatny numer. Chwyciłem telefon
i szybko wystukałem kolejne cyfry.

- Bella, słucham - rozległo się w słuchawce.
- Cześć, tu Edward Cullen. Dzwonię, żeby powiedzieć, że mamy

problem.

- O co chodzi? Mów dalej.
- Mają nasze zdjęcia… Wszyscy.
Powtórzyłem jej bardzo dokładnie wszystko czego dowiedziałem się

od  siostry.  Kiedy  skończyłem,  po  drugiej  stronie  nie  było  nikogo  słychać.
Martwiłem  się,  że  zemdlała  czy  coś  podobnego.  Nie  wybaczyłbym  sobie,
gdyby z mojego powodu coś jej się stało.

- Bello, jesteś tam?
- Tak… Jestem - powiedziała, po czym ponownie ucichła. Odezwała się

dopiero po chwili. - Wyjrzałam przez okno. Plotka musiała już ujrzeć

światło dzienne. Na moim podjeździe roi się od paparazzi - powiedziała
przerażona.

- Proszę, nie panikuj. Masz kogoś przy sobie? Kogoś, kto mógłby się

tobą zająć?

- Nie, mieszkam sama, moja rodzina mieszka w Forks.
- W takim razie zaraz po ciebie przyjadę. Podaj mi tylko adres.
-  Edward,  nie!  Jeśli  tu  przyjedziesz,  podsycisz  tylko  ich  ciekawość.

Poradzę sobie sama. Mogę udawać, że nie ma mnie w domu. W końcu sobie
odpuszczą i odjadą.

- Nie wiesz, kiedy znudzi im się czekanie na ciebie. I nie możesz być

sama. Jesteś w ósmym miesiącu ciąży!

- Właściwie już w dziewiątym - powiedziała cicho, jakby nie chciała,

żebym to usłyszał.

- O nie, młoda damo, skoro nie chcesz, żebym to ja cię stamtąd

zabrał,  przyślę  moją  siostrę.  Pomyślą,  że  odwiedza  cię  przyjaciółka.  Nie
próbuj  nawet  dyskutować.  -  Zapisałem  adres,  który  w  końcu  zgodziła  się
podać.  -  Alice  będzie  tam  za  15  minut.  Podejdź  do  drzwi  dopiero,  kiedy
zobaczysz na podjeździe czerwonego mustanga.

- Dobrze… Edward?
- Tak?
- Dziękuję…

BPOV

Dwanaście minut później przed mój dom zajechało czerwone auto.

Wolnym krokiem podeszłam do drzwi i poczekałam, aż zadzwoni dzwonek.

Po chwili stanęła przede mną młoda kobieta.
- Hej, jestem Alice. - powiedziała podekscytowana. - Pakuj się,

zabieram cię z tego cyrku.

- Jestem Bella…
- Wiem, wiem.
W błysku fleszy przedostałyśmy się do samochodu. Zamknęłyśmy za

sobą  drzwi  i  ruszyłyśmy.  Poczułam  się  lepiej  dopiero  kilka  przecznic  dalej.
Spuściłam  wzrok  na  wycieraczkę,  gdzie  leżała  średnich  rozmiarów  torba
podróżna. Domyśliłam się, że Edward nie zamierzał pozwolić mi wrócić do
domu,  póki  sprawa  nie  ucichnie.  Pewnie  wynajął  mi  pokój  w  hotelu  na
drugim końcu miasta. Sama w panice w ogóle o tym nie pomyślałam.

Następnie spojrzałam na dziewczynę siedzącą na sąsiednim siedzeniu.

Wyglądała, jakby właśnie wygrała na loterii. Szeroki uśmiech zajmował
większą część jej twarzy.

- Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek poznam cię osobiście, a już

na pewno nie w takiej sytuacji. - odezwała się kilka minut później. - Nie
wiedziałam nawet, że mój braciszek ma takich przyjaciół.

- Raczej znajomych. Spotkaliśmy się zaledwie dwa razy. Twój brat jest

bardzo miły, że postanowił wybawić mnie z opresji.

- Oto i cały Edward. Zachowuje zimną krew w każdej sytuacji. Nawet,

kiedy znajduje na wycieraczce różowe zawiniątko… To znaczy, zawsze
chętnie pomaga innym - poprawiła się szybko.

- Jesteście podobni. W końcu ty też zgodziłaś się przedrzeć przez

dżunglę reporterów.

- Wierz mi, to dla mnie chleb powszedni. Zobacz, jesteśmy już na

miejscu. To dom Edwarda. - Wskazała znany mi już budynek.

- Wiem.
Dziewczyna spojrzała na mnie dziwnie, ale nie skomentowała tego

w żaden sposób.

Zanim jeszcze zdążyłyśmy wysiąść z samochodu, stanął przed nami

miedzianowłosy  z  Nicole  na  rękach.  Pomógł  mi  wytoczyć  się  na  zewnątrz
i  obdarzył  szczerym  uśmiechem.  W  tym  samym  momencie  na  twarzyczkę
małej  wstąpił  ogromny  uśmiech,  dzięki  czemu  dane  było  mi  zobaczyć  jej
cztery ząbki. Wyciągnęła swoje drobne rączki w moją stronę, jakby prosząc,
abym  ją  przechwyciła.  Widząc  to,  Edward  zaśmiał  się  głośno  i  podał  mi
córkę.

- Ktoś tu ma kolejną fankę. - skomentował.
- Powiedziałabym nawet, że z wzajemnością.
Weszliśmy do domu i usiedliśmy wszyscy w salonie. Od wczoraj nic

się tu nie zmieniło. Na ławie stały jeszcze nawet kubki,
z których wczoraj piliśmy.

Siedzieliśmy w ciszy, którą postanowiła przerwać Alice.
- Okej, musimy ustalić plan działania.
- Jaki plan? - zapytał zdziwiony Edward.
-  Chcecie  to  tak  po  prostu  zostawić?  Prasa  nie  da  Belli  spokoju  tak

długo, aż nie powie, kim jest facet ze zdjęć. Musimy opublikować
anonimowe sprostowanie. Powołamy się na twoją przyjaciółkę
- zwróciła się do mnie.

- Jaką przyjaciółkę i jakie sprostowanie?
- Wiesz, twoja przyjaciółka, czytaj ja, przekażę prasie pewne

informacje. Powiem, że ojcem twojego dziecka jest James, a nie Edward.
Sprawa powinna przycichnąć w ciągu jednego dnia.

- Nie możesz tego zrobić. - Spojrzałam na nią zawstydzona.

- James zabronił mi mówić komukolwiek, że to jego dziecko. A poza tym,
gdzie chcesz pójść z tym wyznaniem?

- Tak się przypadkiem składa, że jestem w tym biznesie rozeznana.

Mam  własne  pismo.  Od  innych  różni  się  tym,  że  sprawdzamy  informacje
przed  opublikowaniem  ich.  Nowy  numer  ma  wyjść  jutro,  zdążę  jeszcze
dorzucić  jeden  artykuł.  A  co  do  Jamesa,  co  to  za  facet,  który  nie  chce
przyznać się do własnego dziecka?

- Właściwie nie przeszkadza mi to. Nie chciałabym, żeby za kilka lat

moje dziecko dowiedziało się, że jego ojciec zostawił mnie dla innej, a jego
nie chciał znać.

W ciągu pół godziny ustaliliśmy wersję dla mediów. Alice miała

opublikować  rozmowę,  którą  przeprowadzi  sama  ze  sobą.  Moja  rzekoma
najbliższa  przyjaciółka  przekaże  magazynowi,  że  nie  jestem  związana
z  mężczyzną  ze  zdjęcia.  Ponadto,  powie,  że  zarówno  ja,  jak
i  ojciec  dziecka,  nie  możemy  doczekać  się  jego  przyjścia  na  świat.  Taka
wersja powinna odpowiadać też Jamesowi.

W czasie naszej rozmowy Nicole zrobiła się kapryśna, więc ciocia

zaproponowała, że zabierze ją do ogrodu. Na dworze świeciło słońce, mimo
wczesnej pory.

Kiedy wraz z dziewczynką wyszła z domu, zostaliśmy

z Edwardem sam na sam.

- Chodź, pokażę ci pokój. Rozpakujesz się i odpoczniesz po tych

rewelacjach. - zwrócił się do mnie.

- Myślałam, że zatrzymam się w hotelu. Mogę też wrócić do domu.

Do wieczora powinni się rozjechać.

- Naprawdę wierzysz, że odpuszczą tak szybko? - Spojrzał na mnie

sceptycznie. - Jesteś obecnie jedną z największych gwiazd Hollywood, ludzi
interesuje wszystko co ciebie dotyczy. Tu jest bezpieczniej, oczywiście pod
warunkiem, że nikt nie śledził was, kiedy do mnie jechałyście.

- Nie, Alice ich zgubiła.
- W takim razie proszę za mną. - Ruszył w kierunku schodów.
Wprowadził mnie do dużej, jasnej sypialni, mieszczącej się na

pierwszym piętrze. Z tego co zapamiętałam z wczoraj, znajdowała się tuż
obok pokoju Nicole.

Podeszłam do ogromnych rozmiarów łóżka i postawiłam koło niego

torbę.

- Prześpij się. - zasugerował miedzianowłosy.
- Dziękuję ci za wszystko. - powiedziałam ze łzami w oczach.

- Od kiedy przyjechałam do Hollywood nikt nie dbał o mnie tak jak ty
w tym momencie. Zachowałeś się lepiej niż niejeden długoletni przyjaciel.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Może kiedyś napiszę książkę

o moich przygodach z Bellą Swan. Zapowiada się bestseller.

Rozdział czwarty

BPOV

Nim

się

spostrzegłam,

nadeszła

niedziela.

Mieszkałam

u Edwarda już 5 dni, a, mimo interwencji Alice, nasz „związek” pozostawał
tematem numer 1 w mediach.

Idąc za radą przyjaciela, postanowiłam ignorować wszystkie plotki,

które docierały do mnie z różnych stron. W zasadzie porzuciłam życie
towarzyskie, co wyszło mi na dobre, bo przez ciążę miałam coraz mniej siły,
a musiałam zmagazynować energię niezbędną podczas dwóch wielkich
wydarzeń branżowych, z których jedno miało odbyć się już dziś wieczorem.

Czas w domu Edwarda wykorzystałam na zabawę z Nicole. Prawie

całe dnie spędzałyśmy w ogrodzie. W rekompensacie za udzieloną mi
pomoc,

zaproponowałam,

że

zajmę

się

jego

córką

w czasie, kiedy on będzie w pracy. Dzięki temu miałam okazję dowiedzieć
się dużo o życiu dzieci i nareszcie do końca uświadomić sobie, że lada
chwila sama zostanę matką.

Wstałam w łóżka trochę później niż miałam w zwyczaju, bo

wiedziałam, że prawdopodobnie nie położę się do niego z powrotem przez
następne  24  godziny.  Zeszłam  na  dół  i  w  kuchni  zastałam  gospodarza
z  małą  dziewczynką  w  jednej  ręce  i  kubkiem  w  drugiej.  Odwrócił  się  w
moją stronę i uśmiechnął. Jego córeczka automatycznie wyciągnęła rączki w
moim  kierunku  w  nadziei,  że  ją  przechwycę.  Oczywiście  zrobiłam  to  bez
wahania.

- Dzwoniła moja mama - powiedział Edward, podając mi drugi kubek.

- Zaprasza nas na obiad.

- To dobrze. Ja mam jeszcze kilka spraw do załatwienia przed

wieczornym wyjściem. Muszę umówić się ze stylistką. Pozdrów rodziców
i rodzeństwo.

- Źle mnie zrozumiałaś, zaprosiła całą naszą trójkę. Alice nie byłaby

sobą, gdyby nie podzieliła się z nią rewelacjami na nasz temat. Spokojnie,
mama nic nikomu nie powie – dodał, widząc, że chcę się wtrącić. -
A stylistkę możesz zaprosić tutaj. Tylko w ten sposób zdążysz przygotować
się po powrocie z obiadu.

- Edward, nie wiem czy to dobry pomysł… To rodzinny obiad…
- I cała rodzina cię zaprasza. No dalej, nie daj się prosić. - Zrobił

oczka a’la kot ze Shreka.

W odpowiedzi uśmiechnęłam się, bo wiedziałam, że nie ma sensu się

z nim kłócić. W tym samym momencie poczułam kopnięcie z prawej strony
mojego potężnego brzucha.

- Dzidzia.
- Mówiłaś coś? - zapytał mnie mężczyzna.
- Nie, myślałem, że to ty.
- Dzidzia - usłyszeliśmy ponownie tuż po kolejnym ruchu dziecka.
Oboje spojrzeliśmy na Nicole, znajdującą się w moich ramionach. Na

jej twarzyczce gościł szeroki uśmiech, a rączką wskazywała miejsce, gdzie co
chwila wyczuwałam nóżki mojego maleństwa.

Edward przenosił wzrok raz na nią, raz na mój brzuch, a jego twarz

wyrażała jeden wielki znak zapytania.

- Córciu, mogłabyś jeszcze raz to powiedzieć?
- Dzidzia - powtórzyła, dotykając miejsca, gdzie ona się znajdowała.
- Tak kochanie, tam jest dzidzia - powiedziałam, głaskając ją po

główce i uśmiechając się do niej. - Wygląda na to, że właśnie powiedziałaś
swoje pierwsze słowo. Czuję się zaszczycona.

- Teraz już oficjalnie należysz do rodziny - zażartował jej ojciec, który

wreszcie opanował szok.

Zjedliśmy wspólnie śniadanie. To stało się już naszą pewnego rodzaju

tradycją. Codziennie zanim Edward wychodził z domu, siadaliśmy przy stole
i jedliśmy wielki posiłek.

Po zjedzeniu rozeszliśmy się do swoich pokoi, żeby przygotować się

wyjścia.

Chwilę

później

siedzieliśmy

już

aucie

i jechaliśmy w stronę przedmieścia. Dom rodziców Edwarda znajdował się
w przyjaznej, zielonej okolicy. Był to średniej wielkości jasny budynek, który
od

razu

wywołał

mnie

wspomnienia

z  czasów  dzieciństwa,  które  spędziłam  w  podobnej  scenerii.
Wjechaliśmy na podjazd i silnik zgasł. Mężczyzna wyszedł pierwszy, obszedł
samochód w celu otworzenia moich drzwi, a następnie schylił się, aby wyjąć
z  fotelika  córkę.  W  tym  momencie  zauważyłam  zbliżającą  się  w  naszym
kierunku  kobietę.  Na  oko  mogła  mieć  46  lat.  Miała  średniej  długości
miedziane  włosy,  spływające  kaskadą  na  jej  ramiona.  To  musiała  być  jego
matka.

Podeszła bliżej, a na jej usta wstąpił ogromny uśmiech.
- Witaj, kochanie - zwróciła się do mnie.
- Dzień dobry, pani Cullen. Przepraszam za kłopot, mówiłam

Edwardowi, że zostanę u niego, ale…

- Pierwszy raz jego upór znalazł pozytywne zastosowanie. Byłoby mi

naprawdę przykro, gdybyś się nie zjawiła. Wszyscy bardzo się ucieszą, kiedy

cię zobaczą. Spokojnie, nie podzielamy zainteresowania Alice światem show
- biznesu. Mów mi Esme.

- W takim razie dziękuję za zaproszenie.
- Mamo, miło cię widzieć - odezwał się jej syn, trzymający już Nicole

na rękach.

- Ciebie też, synku. Dobrze się spisałeś, ściągając ją do nas.

- Wskazała mnie, na co wyraźnie się zarumieniłam.

Do obiadu zostało jeszcze sporo czasu. Po zaprezentowaniu mnie całej

rodzinie, kazano mi się rozgościć i ani myśleć o pomocy gospodyni.

- Mama bywa nerwowa, kiedy przeszkadza jej się w kuchni.
Odwróciłam się w kierunku, z którego dobiegły te słowa. Tuż koło

mnie siedział postawny mężczyzna o oczach podobnych do Edwarda. Z tego
co zapamiętałam miał na imię Emmett i był jego starszym bratem.

- Ja za to nie lubię siedzieć bezczynnie, kiedy ktoś pracuje

- odpowiedziałam.

- Pracoholiczka?
- Raczej wielbicielka prac domowych.
- Bracie, dobra robota - krzyknął w kierunku, gdzie jaki czas temu

zniknął mój przyjaciel. - Nie masz może siostry?

- Niestety. I zanim zapytasz, moje najlepsze przyjaciółki mieszkają

w Nowym Yorku.

- Moja strata. Edward zawsze wie czego szukać.
Oboje się zaśmialiśmy.
W pomieszczeniu zaczęli zbierać się pozostali członkowie rodziny.

Wszyscy usiedli na kanapach i fotelach i, pijąc herbatę, zachwycali się małą
Nicole.

- Mamo, twoja wnuczka powiedziała dziś pierwsze słowo

- powiedział Edward matce.

- Naprawdę, kruszynko? Co powiedziałaś?
Dziewczynka na czworakach podeszła do mnie, usiadła na moich

kolanach i dotknęła wypukłości rysującej się pod moją sukienką.

- Dzidzia - powiedziała, dumnie pokazując kilka ząbków.
W

odpowiedzi

usłyszała

głośny

aplauz

domowników

i zawstydzona wtuliła się we mnie, chowając twarzyczkę w materiale mojego
stroju.

Obiad minął w przyjaznej, rodzinnej atmosferze. Nikt nie poruszał

tematu  ostatnich  plotek.  Nawet  kiedy  Alice  przypadkiem  wyrwało  się,  że
wieczorem  jest  gala  rozdania  Złotych  Globów,  wszyscy  życzyli  mi  tylko
powodzenia i porzucili wątek.

Zdecydowanie za wcześnie nadszedł czas, kiedy musiałam się

pożegnać. Obiecałam każdemu z osobna, że nie jest to moja ostatnia wizyta

w tym domu i Edward odwiózł mnie do siebie, gdzie już czekała moja
stylistka

pokrowcem

zawierającym

suknię.

Wpuściłam ją do środka i wygoniłam mężczyznę z powrotem do rodziny.

Przygotowania zajęły strasznie dużo czasu. Zazwyczaj lubię ten etap,

ale  tym  razem  ledwo  mieściłam  się  w  piękną,  złotą  sukienkę
z wielkim dekoltem, odciętą pod nim, przez co układała się dobrze na moim
brzuchu.  Efekt  końcowy,  mimo  narzekań,  zaparł  mi  dech.  Chyba  nigdy
jeszcze nie wyglądałam tak dobrze. Ucieszyłam się, bo pewność siebie była
mi bardzo potrzebna, szczególnie, że na gali miał pojawić się James, pewnie
z nową dziewczyną.

W momencie, kiedy weszłam na czerwony dywan i poczułam na sobie

lampy  aparatów  fotograficznych,  zapragnęłam  wrócić  do  domu  państwa
Cullen.  Wszyscy  patrzyli  na  mnie  i  szeptali  do  siebie  nawzajem.  Były  też
tłumy  moich  fanów,  którzy  zawsze  byli  po  mojej  stronie,  wspierali  mnie.
Postanowiłam  uśmiechać  się  i  pozować  dla  nich.  W  końcu  nie  po  to
koczowali  przy  barierkach  godzinami,  żeby  teraz  widzieć  moją
niezadowoloną  minę.  Chcieli  dzielić  ze mną  zwycięstwo.  Właśnie,  nagroda.
Przez  całe  to  zamieszanie  wokół  mojej  osoby  całkowicie  wyleciało  mi
z głowy, że jestem nominowana w kategorii Najlepsza Aktorka. Nie zależało
mi  na  nagrodzie,  chociaż  byłoby  to  na pewno  miłe wynagrodzenie  ciężkiej
pracy  na  planie  filmu.  Wiedziałam  jednak,  że  oprócz  mnie  nominowane
zostały jeszcze cztery wspaniałe aktorki i każda z nas miała równe szanse na
zwycięstwo.

dwóch

godzinach

prowadzenia

rozmów

przy

stoliku

i oglądania osób odbierających kolejne statuetki, moje maleństwo zrobiło się
wyjątkowo znudzone. Urządziło sobie więc serię fikołków, które nie były dla
mnie zbyt przyjemne. Dziwne, że zaczęło je właśnie w momencie, kiedy
prezentowano akurat nominacje w mojej kategorii.

- A statuetka Złotego Globa wędruje do…
- Isabelli Swan za rolę w filmie „The First Chance”!!!
Rozległy się oklaski, zaczęto mi gratulować, dziecko się uspokoiło,

a mnie eskortowano na scenę. Odebrałam statuetkę i odwróciłam się do
mikrofonu.

- Bardzo dziękuję wam za to wyróżnienie, szczerze mówiąc, nie

spodziewała  się  tego.  Cieszę  się  jednak,  że  doceniliście  moją  rolę
w  tak  ważnym  dla  mnie  filmie.  Jak  wiecie,  opowiada  on  o  miłości,  która
przychodzi  w  najmniej  spodziewanym  momencie.  Moja  bohaterka  miała
zaledwie  17  lat,  dziecko  w  drodze  i  żadnych  perspektyw  na  wyjście  na
prostą,  aż  nagle  zjawił  się  on.  Jej  pierwsza  w  życiu  szansa  na  szczęście.
Występ  w  tym  filmie  wpłynął  znacząco  na  moje  życie.  Zrozumiałam  parę
rzeczy i ustanowiłam nowe priorytety. Chciałabym też, korzystając z okazji,

przyznać, że po raz pierwszy w życiu przegrałam zakład. Wygrałam w tej
kategorii i teraz muszę za to zapłacić. - Na sali rozległ się śmiech i sama też
zachichotałam, po czym zwróciła się ponownie do kamery. - Wiem, że to
oglądasz, więc szykuj smoking.

EPOV

Myślałem, że wybuchnę śmiechem, kiedy usłyszałem jej ostatnie słowa.

Ale

wiedziałem,

że

wygram.

Wiedziałem,

że

ona

wygra.

Cały czas byłem jeszcze u rodziców i wszyscy razem oglądaliśmy relację,
kibicując Belli. Swoją drogą, moja rodzina szybko ją polubiła i zaczęła
traktować

jak

jedną

nich.

Zanotowali

informację

gali

w  swoich  głowach.  W  jej  obecności  nie  dali  po  sobie  niczego  poznać,  ale
kiedy  tylko  wróciłem,  zastałem  wszystkich  w  salonie  przed  telewizorem,
czekających aż Jasper - mój brat - znajdzie kanał, na którym będzie emisja
na  żywo.  Zaśmiałem  się,  widząc  jego  poczynania  i  przejąłem  pilota,  aby
włączyć odpowiedni program.

- Co się stało synu?- zapytał mój ojciec, nie rozumiejąc, co było

śmiesznego w słowach Belli.

- Nic, tato. Masz może jakiś smoking z moim rozmiarze?
-Yyyy…
W tym momencie, widząc minę taty, przestałem się powstrzymywać.

Wybuchnąłem głośnym śmiechem

- Rozumiem, że ten apel był skierowany do ciebie? - zapytał Emmett.
- Tak, za tydzień w ramach nagrody będę towarzyszył jej na rozdaniu

Oscarów.

- Stary, nie dość, że lubi sprzątać i gotować, to jeszcze jest gwiazdą

i zabiera cię na taką imprezę. – zapłakał. - Dlaczego tylko ty masz takie
szczęście?

- Oj, Emmett, Emmett… - zaśmiała się nasza mama.
Spojrzałem na zegarek, a następnie na Nicole, śpiącą w kojcu

umieszczonym na środku pokoju.

- Dobra, zbieram się. Mała już śpi, a Bella też pewnie wróci padnięta.
Kiedy wychodziłem, mama uściskała mnie mocno.
- Lubię ją. Wszyscy ją lubimy. - szepnęła mi do ucha. - A już

szczególnie nasza kruszynka. - Opuściła wzrok na wnuczkę.

- Tu akurat muszę się z tobą zgodzić. Zawładnęła jej serduszkiem,

zresztą z wzajemnością.

- Chyba nie tylko jej.
- Co?
Zamiast odpowiedzieć, mama mrugnęła do mnie i zamknęła drzwi.

Rozdział piąty

EPOV

Stałem pośrodku wielkiego tłumu. Wokół mnie ciągle błyskały flesze,

a na moim ramieniu opierała się piękna brunetka. Spojrzałem na nią, chcąc
dowiedzieć się, kto jest moją towarzyszką. Bella. Miała na sobie długą czarną
suknię,  wysokie  szpilki  i  złote  kolczyki.  Odwróciła  się  do  mnie,  jakby
zapomniała  o  wszystkich  otaczających  nas  ludziach.  Na  jej  twarzy
spodziewałem się dostrzec radość, może lekkie zmęczenie, ale na pewno nie
byłem przygotowany na strach i panikę, widoczne w jej oczach.

- Edward - szepnęła.
Nagle wokół zrobiło się jeszcze głośniej. Kilkoro ludzi szło

w  naszą  stronę,  a  ręka  Belli  z  coraz  większą  siłą  ściskała  moje  ramię.
Oddychała,  z  trudem  łapiąc  powietrze.  Nie  wiedząc,  co  się  dzieje,
rozejrzałem  się,  ale  nie  dostrzegłem  żadnego  zagrożenia,  nie  licząc  tłumu
paparazzich. Tymczasem kobieta zaczęła szeptać.

- Edward, proszę, zabierz mnie do szpitala.
- Co się stało? Zaraz zacznie się ceremonia - powiedziałem,

uśmiechając się do niej.

- Proszę, dziecko nie pocze… - ponownie ścisnęła moją rękę.

- Zaczęło się.

Dopiero wtedy mnie olśniło. Przeniosłem spojrzenie na jej brzuch.

Rodziła!

Wziąłem ją na ręce i zacząłem przedzierać się przez tłum, który

wydawał się nigdy nie kończyć…

Otworzyłem oczy. Z pokoju naprzeciwko dochodziło wesołe

gaworzenie. Już miałem wstać, żeby zająć się córeczką, zanim obudzi Bellę,
kiedy  otworzyły  się  drzwi  mojej  sypialni.  Kobieta,  myśląc  że  wciąż  śpię,
zakryła  buźkę  Nicole  i  zachowując  się  bardzo  cicho  podeszła  do  mojego
łóżka.  Delikatnie  położyła  mi  na  piersi  córkę  i  już  chciała  opuścić
pomieszczenie,  kiedy  chwyciłem  ją  za  nadgarstek  i  pociągnąłem  w  dół.
W rezultacie wylądowała na pustym miejscu obok mnie.

- Dlaczego tak szybko uciekasz?
- Nie chciałam cię budzić, bo wiem od twojej mamy, że masz dzisiaj

wolne - odparła.

- I co w związku z tym? Myślałaś, że będę cały dzień leniuchował?

- zaśmialiśmy się oboje. - Właściwie to niezły pomysł, ale mam lepszy.
Poleniuchujmy wszyscy troje. - Wyszczerzyłem się, mówiąc to.

- Edward, ja od jakiegoś czasu nie robię nic innego. Poza tym, nie

zamierzam wpraszać się w rodzinne momenty. Mogę poleżeć
u siebie w pokoju.

- Oczywiście, że możesz, ale jaki jest sens w przechodzeniu do innego

pokoju, skoro już tu leżysz?

Po twarzy Belli widać było, że zastanawia się nad dobrą wymówką.

Nie zamierzałem jednak tak łatwo dać jej wygrać.

- Wróciłaś wczoraj późno i nie miałem okazji pogratulować ci

statuetki.  Świetna  robota.  Szczególnie  to  przemówienie.  Wątpię,  żeby  ktoś
spodziewał  się  po  twoim  wystąpieniu  takich  rewelacji.  W  końcu  plotki  na
nasz  temat  jeszcze  nie  ucichły,  a  na  gali  był  obecny  ten  chory  na  umyśle
James. A więc gratuluję, jestem z ciebie dumny.

Nim zdążyłem się powstrzymać, złożyłem na jej ustach delikatny

pocałunek.  To  był  odruch,  nad  którym  nie  mogłem  zapanować.  Bałem  się
jednak  spojrzeć  na  twarz  towarzyszki.  Nie  wiedziałem  jaka  może  być  jej
reakcja na ten kontakt. Zmusiłem się jednak do podniesienia wzroku. Na jej
twarzy widniało zdumienie. Przestała nawet mrugać.

- Bello, przepraszam. Nie wiem jak… To się po prostu stało. Nie

chciałem cię w żaden sposób urazić. Ja tylko…

- Nie, nie przepraszaj. Jestem tylko w szoku. Nie zrozum mnie źle, ale

nie chcę litości. Szczególnie po tym co zrobił mi James.
- Spuściła wzrok, wypowiadając te słowa.

- Litości? To akurat ostatnie o czym bym pomyślał w tym momencie.
- To raczej nie jest reakcja, z jaką zazwyczaj się spotykasz, zgadłam?

Tak dawno nikt mnie nie całował, że uwierzyłam, że nie warto, że na to nie
zasługuję.

Spójrz

mnie

porzucona

aktoreczka

z brzuchem. A teraz, cóż, ta atmosfera. Wyglądamy jak szczęśliwa rodzina.
My, Nicole i kolejne dziecko w drodze. Rozumiem, że podziałała na ciebie ta
iluzja i dlatego nie mam ci za złe tego pocałunku. Prawdę mówiąc, miło
było znowu poczuć się atrakcyjną kobietą.

- Bello, jesteś piękną, młodą kobietą i jak najbardziej zasługujesz na

bycie  adorowaną.  To  prawda,  tworzymy  w  tym  momencie  słodki  obrazek,
ale  nie  pocałowałem  cię,  bo…  To  było  takie  naturalne  jak  oddychanie.
Uśmiechnij  się  i  nie  zaprzątaj  sobie  tym  głowy.  Nie  obiecuję,  że  to  była
ostatnia  taka  sytuacja.  -  Puściłem  do  niej  oko,  na  co  zaśmialiśmy  się,  co
powtórzyła również Nicole. - Właściwie to moglibyśmy wyjść gdzieś dzisiaj.
Co o tym sądzisz?

- Skoro i tak podsyciłam wczoraj plotki o naszym romansie, nie ma

sensu chować się po kątach, jakbyśmy rzeczywiście mieli coś do ukrycia.
Mam rozumieć, że idziemy we trójkę?

Pół godziny później zwlokłem się z łóżka, żeby zrobić dla nas

śniadanie.  Kiedy,  niosąc  tacę  wróciłem  do  pokoju,  zastałem  zdumiewająco
słodką  scenę.  Moja  córeczka  siedziała  koło  leżącej  Belli  i  obsypywała  jej
twarz pocałunkami.

Zatrzymałem się w progu i stałem chwilę, obserwując je. Po raz

kolejny uświadomiłem sobie, że, nieważne jak bardzo bym się starał, małej
brakuje  matki.  Nigdy  jednak  nie  uderzyło  to  we  mnie  tak  silnie,  jak  teraz,
kiedy zobaczyłem, jak mogą zachowywać się matka i córka. Początki mojego
ojcostwa  też  nie  były  łatwe,  ale  warto  było  podjąć  wyzwanie.  Teraz,  po
prawie  roku,  nie  wyobrażałem  sobie  pustego  domu,  gdzie  nie  byłoby
porozrzucanych  wszędzie  zabawek,  butelek  czy  elektronicznej  niani
w każdym pomieszczeniu, pierwszego ząbka, słowa czy w przyszłości kroku,
okrzyków  radości  i  śmiechu.  Tym  bardziej  dziwiło  mnie,  jak  biologiczna
matka mogła się tego wszystkiego pozbawić.

- A teraz, moje drogie panie, pora coś zjeść.

BPOV

Było późne popołudnie, kiedy, uzbrojeni w koc, koszyk

z jedzeniem dla nas i dla Nicole, wyszliśmy z domu. Postanowiliśmy udać się
do parku, korzystając z tego, że w poniedziałki raczej nie jest zbyt tłoczno.
Chcieliśmy poświęcić trochę czasu dziewczynce. Wiem, że nie powinnam
mówić „my”, ale nic nie poradzę na to, że uwielbiam to dziecko.

Była ładna pogoda, a park znajdował się zaledwie kilka przecznic od

domu  Edwarda,  więc  nie  było  potrzeby  brać  samochodu.  Wiedziałam,  że
piesza wycieczka może wzbudzić większe zainteresowanie nami, ale tak, jak
powiedziałam wcześniej, nie mamy powodu, by się ukrywać. Zresztą bardzo
lubię  swoich  fanów  i  jeśli  któryś  byłby  na  tyle  kulturalny,  żeby  nam  nie
przeszkadzać, nie widzę problemu z rozdaniu kilku autografów. Problemem
są  dopiero  paparazzi,  ale  na  nich  akurat  nie  mam  żądnego  wpływu.
Pozostaje mi jedynie ignorowanie ich.

Droga zajęła nam niecałe dziesięć minut. Na miejscu rzeczywiście nie

było prawie nikogo. Gdzieniegdzie dało się zauważyć grupy nastolatków
cieszące się wagarami. To właśnie jedna z takich grup podeszła do naszego
koca krótko po tym, jak go rozłożyliśmy.

- Przepraszam - odezwała się na oko szesnastoletnia dziewczyna.

- Jesteś Bellą Swan, prawda?

- Tak, jestem Bella - wyciągnęłam rękę w jej kierunku.
- Proszę nie mieć mi za złe, że panią, że cię zaczepiam, ale jestem pod

wrażeniem „The First Chance”. Zainspirowałaś mnie i niedługo po
obejrzeniu go zapisałam się do koła teatralnego. Bardzo chciałabym dostać

twój

autograf,

jeśli

oczywiście

nie

problem.

- Uśmiechnęła się zawstydzona swoją prośbą.

- Oczywiście. Masz może coś do pisania?

Dziewczyna o imieniu Mandy podała mi zadziwiająco pusty zeszyt od

matematyki. Złożyłam w nim podpis z dedykacją, ale kiedy go oddawałam,
nastolatka nadal była czerwona z zawstydzenia.

- A czy mogłabym jeszcze… - W jej ręku dostrzegłam aparat

fotograficzny.

- Nie boj się, nie gryzę. W tym stanie nawet nie mogłabym cię

zaatakować - zażartowałam, na co nareszcie się uśmiechnęła.

- Chłopiec czy dziewczynka?
- Niespodzianka - odpowiedziałam, ustawiając się do zdjęcia.

Edward chciał już pełnić funkcję fotografa, kiedy Mandy

zaproponowała, żeby on i Nicole też się na nim znaleźli i przyrzekła, że nie
opublikuje  go  w  sieci.  Speszony  mężczyzna  przystał  na  prośbę
i  już  po  chwili  grupa  nastolatków  odchodziła  ze  szczęśliwą  Mandy  na
przedzie.

- Świetnie sobie z nimi radzisz - odezwał się mój towarzysz.
- Dziękuję. To nie jest trudne, kiedy zachowują się poprawnie.

Przepraszam jednak, że nam przeszkodzili.

- Nie ma problemu. To część twojego życia. Jeśli tylko tobie to nie

przeszkadza, ja też nie mam nic przeciwko. - Przeniósł wzrok na córkę. - Za
kilka lat będzie mogła się pochwalić, że jeszcze przed pierwszymi
urodzinami pozowała do zdjęcia z gwiazdą takiego formatu. A tymczasem,
co powiesz na chwilę zabawy na huśtawkach?

- Z przyjemnością.

Rozdział szósty

BPOV

Zastanawiam się jak to się stało, że przebywanie z Edwardem

i  jego  rodziną  zaczęło  sprawiać  mi  tak  wielką  przyjemność.  Mieszkam
w Hollywood już prawie dwa lata, ale do tej pory nie udało mi się znaleźć
prawdziwych przyjaciół. Aż do teraz. Niestety, nieważne jak bliscy byliby mi
Cullenowie,  nie  mogłam  się  wprost  doczekać,  kiedy  wreszcie  spotkam  się
z  własną  rodziną.  Ze  względu  na  moją  nominację  do  Nagrody
Amerykańskiej  Akademii  Filmowej  z  małej  mieściny  o  nazwie  Forks
przylatują  dzisiaj  moi  rodzice  i  przyjaciółka,  której  nie  widziałam  już  od
wieków. Miałam odebrać ich z lotniska tuz przed obiadem, ale Carlisle - tata
Edwarda, który jest lekarzem, stwierdził, że w tym stadium ciąży stanowczo
nie powinnam prowadzić. Chciał też wyperswadować mi udział w jutrzejszej
gali,  twierdząc,  że  mogę  zacząć  rodzić  w  każdej  chwili,  ale  nie  mogłam
zawieść wszystkich, którzy będą tam aby mi kibicować. Skończyło się więc
na deklaracji, że sam mnie zawiezie na LAX.

Kilka minut przed 13:00 zobaczyłam pierwszych pasażerów

opuszczających samolot lecący z Seattle. Nim zdążyłam się dobrze rozejrzeć,
poczułam parę rąk obejmujących mnie ciasno.

- Córeczko, tak się cieszę, że cię widzę - powiedziała mama, nie

zwalniając uścisku. - Nawet nie wiesz jak się martwiłam, kiedy usłyszałam
o tym zamieszaniu wokół ciebie. Przecież obie dobrze wiemy, że stres może
zaszkodzić maluszkowi, a tu tyle spraw spadło ci na głowę w jednym
momencie… - Nie wzięła nawet głębszego oddechu.

- Też się cieszę mamo, ale proszę, puść mnie, bo jeszcze chwila

i będziesz musiała odebrać poród. Zrób miejsce dla taty.

- Właśnie Renee, dopuść mnie do Isabelli.
- Tato, jestem Bella.
- Oj tam, whatever. Chodź tu dzieciaku. - Rozłożył ramiona

w zapraszającym geście. Bez zastanowienia wyszłam mu naprzeciw.

Zza pleców taty usłyszałam dosyć głośne chrząknięcie. Tylko jedna

bardzo dobrze znana mi osoba uwielbia w ten sposób zwracać na siebie
uwagę.

- Angela!
Po chwilach wypełnionych uściskami, piskami radości i zachwytu

wzajemnym wyglądem nareszcie uspokoiliśmy się na tyle, żebym mogła
dokonać prezentacji.

- Dzikusy, przedstawiam wam doktora Carlisle’a Cullena. - Wskazałam

mężczyznę pozostającego do tego momentu cicho. - Carlisle, to moja
postrzelona rodzina.

- Bardzo mi miło poznać państwa. - Podał rękę kolejno każdemu

z przybyłych. - Macie państwo prawdziwe szczęście będąc rodzicami Belli.
Doprawdy, cudowna z niej dziewczyna.

- Przepraszam, a pan jest…
- Carlisle jest tatą Edwarda, mamo.
Bez dodatkowych pytań udaliśmy się w stronę wyjścia. Ja i Angela

trzymałyśmy się lekko z tyłu, gdyż pozostali zaczęli rozmawiać na tematy,
o których nasze pokolenie niekoniecznie miało pojęcie.

- Tatusiek, mówisz?- szepnęła dziewczyna. - Niezłe ciacho. Już jestem

ciekawa jak wygląda jego syn. Założę się, że jak grecki bóg.

- Jestem pewna, że Emmetta ucieszy to porównanie.
- Zaczekaj, myślałam, że ma na imię Edward…
- Cóż, nie powiedziałaś, którego z synów masz na myśli. - Zaśmiałam

się, widząc jej zdziwioną minę. - Emmett jest bratem Edwarda. - Na twarzy
mojej przyjaciółki wstąpił podejrzany uśmiech. - Zajęty. Szczęśliwy mąż.

- Ty to potrafisz zepsuć zabawę.
Obiad miał odbyć się oczywiście u Cullenów. Myślałam o restauracji,

ponieważ  w  ciągu  ostatnich  dwóch  tygodni  nie  byłam  u  siebie  w  domu.
Dopiero dzisiaj rano, w drodze na lotnisko wstąpiłam tam na chwilę, żeby
zostawić  rzeczy,  które  wcześniej  trzymałam  u  mojego  tymczasowego
gospodarza. Wraz z przyjazdem rodziców musiałam opuścić dom Edwarda.
Szczerze  mówiąc,  zataiłam  przed  nimi  chwilową  przeprowadzkę,  nie
chciałam, żeby niepotrzebnie się martwili.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, przy stole siedzieli już wszyscy

z  wyjątkiem  mojego  przyjaciela.  Mimo,  że  była  sobota,  musiał  wstąpić  na
chwilę  do  biura  w  centrum.  Powiedział,  że  jako  architekt  lubi  dokładnie
sprawdzać  co  dzieje  się  z  jego  projektem  nawet  po  skończeniu  pracy  nad
nim.

Ledwo przekroczyliśmy próg jadalni, usłyszałam płacz dziecka.

Zastanawiałam się co spowodowało rozpacz Nicole. Może wyczuła, że wśród
zgromadzonych brakuje jej taty, a może po prostu przegapiła popołudniową
drzemkę. Podeszła do mnie Esme, trzymając ją jedną ręką, a drugą podając
nowo przybyłym.

- Bello, kochanie, dobrze, że już jesteś - zwróciła się do mnie. - Od

godziny bez przerwy płacze i upomina się o ciebie. Przynajmniej tak nam
się wydaje. Bez przerwy powtarza „dzidzia”.

- Dzidzia! - Jak na zawołanie dziewczynka zapiszczała i wyciągnęła

rączki w moją stronę. Przejęłam ją więc od wyraźnie trochę już zmęczonej
kobiety.

Po chwili płacz ustał i mała zaczęła bawić się moimi włosami,

zupełnie zapominając o smutku.

- Niesamowite - odezwała się moja mama. - Bello, przedstaw nam

proszę tę księżniczkę. Mamy dla niej drobny prezent.

- Oto Nicole, o której tyle wam opowiadałam. Kruszynko. - Spojrzałam

na dziecko. - Poznaj wujka Charliego i ciocie Renee i Angelę.

- Dzidzia - odpowiedziała, kładąc rączkę na moim brzuchu. - Tak, a to

dzidzia. - Wszyscy wybuchliśmy śmiechem po czym zajęliśmy swoje miejsca
za stołem.

- Przepraszam za spóźnienie - dobiegł nas głos z salonu jakiś czas

później.

W drzwiach pojawił się Edward. Wyglądał raczej jakby ostatnie

godziny leżał  w łóżku, a  nie ciężko  pracował.  Podszedł bliżej  i  przedstawił
się moim gościom, całując dłonie mamy i Angeli. Kiedy podszedł do mojego
krzesła,  pochylił  się  i  złożył  pocałunki  na  policzkach  moim  i  siedzącej  na
moich  kolanach  córki.  Boże,  naprawdę  pocałował  mnie  w  obecności
rodziców?  Na  szczęście  zdawali  się  niczego  nie  zauważyć  i  może
uwierzyłabym w tak wspaniały przypadek, gdyby nie fakt, że Charlie, będąc
szeryfem policji, widzi wszystko. Ale tym będę martwiła się wieczorem.

Nasze rodziny szybko znalazły wspólny język, co bardzo mnie

ucieszyło. Nie mam pojęcia czemu, ale zależało mi na tym. Całe popołudnie
spędziliśmy  w  ogrodzie,  bawiąc  się  z  Nicole,  plotkując  i  ciesząc  ładną
pogodą.  Ani  razu  nikt  nie  poruszył  tematu  rozdania  nagród,  dzięki  czemu
mogłam poczuć się jak zwykła dwudziestotrzylatka.

Wieczór kolejnego dnia nadszedł niespodziewanie szybko. Nim się

spostrzegłam siedziałam w limuzynie z rodziną i Edwardem, który zgodnie
z  umową  miał  towarzyszyć  mi  podczas  show.  Musze  przyznać,  że
prezentował  się  nieziemsko  w  czarnym  smokingu  i  granatowym  krawacie,
pasującym idealnie do mojej długiej, lejącej sukni tego samego koloru.

Kierowca, który już wcześniej otrzymał szczegółowe instrukcje

odnośnie  miejsca  ceremonii,  bez  większych  problemów  dowiózł  nas  na
miejsce.  Pod  teatrem,  w  miejscu  gdzie  zaczynał  się  czerwony  dywan
zatrzymał się, abyśmy z Edwardem opuścili pojazd. Resztę miał dowieść do
spokojniejszego wejścia.

Mój towarzysz wysiadł pierwszy, przyjmując na siebie pierwszą turę

fleszy.  Odetchnęłam  głęboko  i  chwyciłam  wyciągniętą  do  mnie  rękę.
Natychmiast  zostałam  zaatakowana  morzem  dziennikarzy  i  fanów
krzyczących  moje  imię  z  każdej  strony.  Mimo  tego  uśmiechnęłam  się
promiennie  i  pewnym  krokiem  ruszyłam  pod  rękę  z  Edwardem  wzdłuż
dywanu.

Dzielnie znosiłam niekończące się wywiady i pozowałam do zdjęć,

mimo, że w plecach czułam narastający ból. Mój przyjaciel zdawał się
zauważać moje kiepskie samopoczucie, bo kiedy tylko miał taka okazję,

prowadził nas szybciej w stronę wejścia do teatru, omijając tym samym
stanowiska paru stacji telewizyjnych.

- Nie rób nic na siłę - powtarzał co jakiś czas, spoglądając na mnie

i rozmasowując dyskretnie moje plecy, zupełnie jakby wiedział, gdzie boli.

Po godzinie udało nam się wreszcie dostać do audytorium. Ból stawał

się nie do zniesienia. Zajedliśmy swoje miejsca w pierwszym rzędzie. Nie
minęło pięć minut, kiedy podeszła do nas para, której zdecydowanie nie
chciałam oglądać.

- Witaj Bello.
- James, Victoria. - Spojrzałam na nich kolejno. - Co sprowadza was

w pobliże mnie?

- Chciałem tylko pogratulować ci nominacji i życzyć powodzenia. Sam

również jestem nominowany w jednej z kategorii.

- Nie, żeby mnie to obchodziło. Poznajcie Edwarda. Edward, to James

i jego narzeczona - Victoria.

- Cóż, nie próbuję nawet udawać, że miło jest mi was poznać -

powiedział. - Zajmijcie swoje miejsca i nie przeszkadzajcie innym.

- Dziękuję - szepnęłam.
- Cała przyjemność po mojej stronie.
Dwie godziny i dwanaście zmian pozycji później prowadzący

przeszedł do ostatniej kategorii. Na ekranach pojawiły się sylwetki
nominowanych, w tym moja, wraz z skrótami filmów.

- A Oscar wędruje do… Belli Swan!
Czując ogromny dyskomfort, wstałam i w towarzystwie owacji na

stojąco podeszłam do mikrofonu.

- Dziękuję wam wszystkim bardzo serdecznie. Statuetka, którą

trzymam  w  ręku  jest  chyba  największym  dowodem  uznania  dla  aktorki.
Rzeczywiście  uczucie  jakie  mnie  teraz  przepełnia  jest  nieprawdopodobne.
Pragnę  jednak  zaznaczyć,  że  za  tym,  że  stoję  tu  teraz  stoi  grono
fantastycznych ludzi, począwszy od scenarzystów i reżyserów, na stylistkach
kończąc. To im zawdzięczam tę wygraną, bo to oni zaufali mi na tyle, żeby
powierzyć  mi  rolę,  która  przywiodła  mnie  tu,  gdzie  teraz  jestem.  Dziękuję
też  mojej  rodzinie  i  przyjaciołom,  którzy  zawsze,  podobnie  jak  tego
wieczoru,  wspierają  mnie  i  moje  decyzje.  Gdyby  nie  oni,  nie  wiem,  czy
poradziłabym  sobie  w  tym  biznesie.  Jeszcze  raz  dziękuję  i  życzę  wam
wszystkim miłego wieczoru.

Jechaliśmy do hotelu, w którym miało odbyć się After Party, kiedy

poczułam, że nie mogę już zapanować nad uciskiem w dole kręgosłupa.
Ścisnęłam rękę Edwarda, szukając oparcia.

- Co się dzieje? - wydawał się bardzo przejęty.

I wtedy to poczułam…
- Chyba odeszły mi wody - przyznałam i w tym samym momencie

poczułam łzy na policzkach.

- Nie martw się, wszystko będzie w porządku. - Odwzajemnił uścisk.-

Proszę jechać prosto do najbliższego szpitala - poinstruował kierowcę.

Następne minuty były jedną wielką zamazaną plamą. Słyszałam tylko

jak zadzwonił do rodziców, żeby powiedzieć, że odbierze Nicole dopiero
jutro, a potem wydobył ze mnie numer do mojej mamy i do niej również
zatelefonował.

Kiedy znaleźliśmy się już na oddziale położniczym pielęgniarka

poinformowała mnie, że poród trwał już od rana i jego koniec jest tylko
kwestią czasu.

- Nie dam rady - wyszeptałam, kiedy wieziono mnie na salę porodową.

- To za wiele, nie poradzę sobie.

- Oczywiście, że sobie poradzisz - odpowiedział miedzianowłosy, który

zjawił się u mojego boku przebrany w jednorazowy fartuch. – Już niedługo
będziesz trzymała w objęciach maleństwo. Myśl teraz tylko o tym, a w razie
bólu, nie bój się ścisnąć mojej ręki.

Lekarz, który pojawił się na sali w momencie, kiedy wwieziono moje

łóżko, bez większych uprzejmości kazał mi od razu przeć. Jeśli myślałam, że
wcześniejszy ból był nie do zniesienia, nie znałam słów, które opisałyby to,
co  czułam,  wydając  na  świat  moje  dziecko.  Jestem  praktycznie  pewna,  że
trwale  uszkodziłam  rękę  Edwarda,  ale  nie  słyszałam  od  niego  narzekania.
Zamiast  tego  masował  moja  plecy,  kładł  zimne  okłady  na  moim  czole
i szeptał pokrzepiające słowa.

- Witamy na świecie - usłyszałam słowa lekarza. - Macie państwo

piękną córeczkę. - Podał mi małe zawiniątko.

W jednej chwili zapomniałam o całym bólu. Centrum mojego

wszechświata stała się maleńka istotka w moich ramionach. Mam córkę!

Obudziłam się z długiego snu. Spojrzałam w lewo i w łóżeczku

stojącym tuż obok mojego łóżku spostrzegłam mój skarb. Jednocześnie
dobiegł mnie głos z prawej strony.

- Pielęgniarka powiedziała, że znakomicie przeszła wszystkie testy

i może już zostać z tobą.

Edward siedział w fotelu, do którego przymocowane były trzy

ogromne różowe balony z napisem „It’s a girl”.

- To od naszych rodziców – wyjaśnił. - Wszyscy czekają na korytarzu

aż się obudzisz. Mogą wejść, kiedy tylko poczujesz się na siłach, aby
przyjmować gości. Mnie pielęgniarki pozwoliły zostać, myśląc, że jestem
ojcem.

Rozdział siódmy

BPOV

Moja sala wypełniona była ludźmi. Łzy stanęły mi w oczach, kiedy

zobaczyłam  w  drzwiach  całą  rodzinę  Cullenów.  Przywieźli  nawet  Nicole.
Mała początkowo była wstrząśnięta, kiedy Edward posadził ją koło mnie na
łóżku, a ja pierwszy raz pokazałam jej „dzidzię”. Myśleliśmy, że wybuchnie
płaczem,  kiedy  zobaczyła  mnie  trzymającą  w  ramionach  inne  maleństwo.
Ale miała do tego prawo. W końcu ostatnimi czasy to było jej miejsce. Na
szczęście do akcji wkroczył Emmett, który wziął ją szybko na barana. Po 20
minutach,  gdy  powróciła  na  swoje  poprzednie  miejsce,  wydawała  się  już
spokojniejsza.  Spoglądała  nawet  na  moją  córeczkę  i  uśmiechała  się  lekko.
Twarz  mojego  przyjaciela  rozjaśniła  się,  kiedy  zupełnie  niespodziewanie
dziewczynka  doczłapała  do  mnie  na  czworakach  i  dała  mi  mokrego  całusa
w policzek. Takim oto sposobem po chwili jedną rękę obejmowałam Nicole,
a w drugiej bardzo ostrożnie trzymałam córeczkę.

Tę jakże piękną chwilę przerwało wtargnięcie do pomieszczenia jednej

z pielęgniarek. Jej mina nie należała go najszczęśliwszych.

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale kazał pan - tu spojrzała na

mojego tatę - poinformować państwa, jeśli pod kliniką zjawiliby się ludzie
z aparatami.

- Ilu ich jest? - zapytał lekko wytrącony z równowagi Charlie.
- Około 30, może trochę więcej. Pozostali pacjenci są ciekawi, kogo

ważnego gościmy, ale zgodnie z pana wskazówkami, nie udzielamy
informacji.

- Dziękujemy za ostrzeżenie. Czy kiedy przyjechaliście, widziało was

dużo osób? - zwrócił się tata do miedzianowłosego.

- Całkiem sporo. Podjechaliśmy limuzyną, a potem wieźli Bellę przez

całe piętro. Pewnie któryś z pacjentów dał znać mediom. Nie mieliśmy za
wiele czasu na chowanie się po kątach.

- Nic takiego się nie stało – wtrąciłam. - Przecież i tak dowiedzieliby

się, że urodziłam. Zaraz zadzwonię do agentki, poinformuję ją o wszystkim
i poproszę, żeby wydała oficjalne oświadczenie. Nie martwcie się, było do
przewidzenia, że coś takiego będzie miało miejsce.

Moje słowa chyba uspokoiły rodziców, bo temat został chwilowo

zakończony. Teraz dla odmiany zgromadzeni zaczęli zachwycać się urodą
noworodka, który zmęczony wrażeniami, zasnął w moich ramionach.

- Wiesz już jak ją nazwiesz, kochanie? - zapytała mama.
- Tak. Naya.
- Śliczne imię - odezwała się, cicha jak dotąd, Alice. - Jak sądzisz,

Edwardzie?

Jej brat wydawał się błądzić myślami daleko od miejsca, w którym się

znajdowaliśmy. Otrząsnął się dopiero, kiedy Esme szturchnęła go lekko
w ramię.

- Tak, piękne - powiedział, patrząc centralnie na mnie. - Ona zresztą

też jest piękna.

Chwilę później wraz ze swoją rodziną opuścił salę, twierdząc, że

powinnam spędzić trochę czasu z bliskimi. Zgodził się jednak, żeby została
ze mną Nicole, przyznając, że niewygodnie byłoby siedzieć z nią na
szpitalnym korytarzu.

Kiedy zostaliśmy w pokoju w piątkę, mama ostrożnie usiadła

w nogach mojego łóżka, a tata zajął miejsce, w stojącym obok fotelu.

- A więc jestem mamą - odezwałam się pierwsza.
- A my dziadkami. - Zaśmiał się tata. - Mamy gorzej niż ty.
- Tato, wcale nie wyglądasz na dziadka. Ludzie nigdy nie uwierzą,

kiedy im powiesz. - Podbudowałam jego ego, na co zaśmiała się mama.

- Córciu, jesteś taka młoda. Na pewno poradzisz sobie tu,

w Hollywood? Może byłby lepiej, gdybyś na jakiś czas wróciła do Forks… -
przerwała, widząc moją minę. - W takim razie poinformuj chociaż ojca
dziecka. Powinien ci pomóc.

- Mamo, nie ma takiej potrzeby, wierz mi.
- Bello, po prostu musisz zrozumieć, że nie jest nam łatwo pogodzić

się z tym, że nie wiemy nawet kto nim jest, że nie chciałaś się z nami tym
podzielić.  Pomyślałabym  pewnie,  że  to  ten  Edward,  ale  coś  mi  tu  nie
pasowało.  Bo  czemu  niby  miałabyś  go  wtedy  przed  nami  ukrywać?
Uszanowaliśmy  twoją  decyzje,  ale  nie  chcemy,  żeby  ona  źle  wpłynęła  na
wasze dalsze życie.

- Poradzimy sobie. Jak widzisz, wreszcie znalazłam tu wspaniałych

przyjaciół, na którym mogę liczyć i którzy na pewno wesprą mnie w razie
potrzeby. Daj mi wolną rękę, a udowodnię ci, że damy radę.

- Jeśli tak twierdzisz. Martwię się tylko. Wycelowane są w ciebie setki

obiektywów, nawet teraz, a zrobi się jeszcze gorzej. Może powinnaś
pomyśleć chociaż o zatrudnieniu bodyguarda.

- Już ustaliłam to z Charlotte - moją agentką. Niedługo powinna mi

kogoś przysłać.

Siedzieliśmy chwilę w ciszy. Od czasu do czasu Nicole odzywała się w

sobie tylko znanym języku.

- Słodko razem wyglądacie - stwierdziła mama. - Cała trójka.
Wieczorem, kiedy godziny odwiedzin dobiegły końca, leżałam sama

w pokoju, przyglądając się śpiącej w swoim łóżeczku Nayi.

Byłam zmęczona porodem i całym dniem rozmów. Cieszyłam się

jednak, że towarzyszyło mi tak wiele osób, że maleńka od urodzenia

otoczona jest tyloma wspaniałymi ciociami i wujkami. Zasypiałam już, kiedy
usłyszałam dźwięk oznaczający nadejście połączenia. Szybko, żeby nie
obudzić córeczki, chwyciłam telefon, nie sprawdzając nawet, kto dzwoni.

- Słucham - powiedziałam szeptem.
- Witam świeżo upieczoną mamę. - Od razu rozpoznałam ten głos. -

Jak się macie, dziewczyny?

- Dobrze, ale jesteśmy padnięte. W sumie mała już śpi, a ja

zamierzałam pójść jej śladem, kiedy zadzwoniłeś.

- W takim razie przepraszam. Chciałem powiedzieć tylko, że byłaś

bardzo dzielna i świetnie sobie poradziłaś.

- Dziękuję, ale to tylko dzięki tobie. Gdybyś mnie nie wpierał, pewnie

poddałabym się od razu i musieliby zmusić mnie siłą do parcia. - Na to
stwierdzenie oboje się zaśmialiśmy.

- To byłby temat na okładkę. Swoją drogą, już jesteś tematem numer

jeden.  „Laureatka  Oscara  zaczyna  rodzić  tuż  po  odebraniu  statuetki”,
„Szczęście  czy  poród?”,  „Świętowanie  już  we  dwójkę”.  To  tylko  kilka
z  dzisiejszych  nagłówków.  Nie  myśl  jednak,  że  nie  podchwycili  innych
wątków.  Mi  najbardziej  podoba  się  okładka  z  naszym  zdjęciem  z  gali
i  podpisem  „Tatuś  i  dziecko  wychodzą  z  ukrycia”.  Kiedy  Emmett  mi  ją
pokazał,  ledwo  powstrzymaliśmy atak  śmiechu.  Przejdziesz  do historii  jako
pierwsza laureatka, która zaczęła rodzić z wrażenia.

- Zobaczymy jak będziesz się śmiał, kiedy pod twoim domem rozbiją

obóz auta transmisyjne. Radzę ci już dzisiaj zacząć pisać sprostowanie dla
prasy.

- Co powiesz na takie: „Tatuś jest przeszczęśliwy z powodu powitania

na świecie kolejnej córki”? - przekomarzał się.

- Świetne. James na pewno będzie spokojniejszy, jeśli ktoś przejmie

jego rolę. - Nie udało mi się ukryć smutku w głosie.

- Nie przejmuj się tą marną imitacją człowieka. Nie zasłużył nawet na

zaszczyt nazywania się ojcem. Nie chce was? Jego strata, mój zysk.

- Dziękuję, że mówisz to wszystko, żebym poczuła się lepiej. Do

zobaczenia jutro. Jeśli oczywiście nie zmieniłeś zdania i nadal uparcie chcesz
przyjechać z moimi rodzicami i eskortować mnie do domu.

- Z przyjemnością. Pa.

EPOV

Wcale nie powiedziałem tego, żeby zrobiło jej się lepiej. Od tego

poranka, który spędziliśmy we trójkę u mnie w domu, czułem, że tak
właśnie powinno być, że tak wygląda rodzina, której naszym dzieciom ani ja
ani Bella nie możemy na dzień dzisiejszy zapewnić. A potem, kiedy

w szpitalu Nicole tak łatwo zaakceptowała Nayę, poczułem radość, bo gdzieś
głęboko w podświadomości, miałem nadzieję, że tak  się stanie. Zależało mi
na tym, żeby po narodzinach kolejnego dziecka nasze relacje nie pogorszyły
się,  a  do  tego  na  pewno  doszłoby,  gdyby  moja  córka  z  miejsca  odtrąciła
młodszą  koleżankę.  Na  szczęście  nic  takiego  nie  miało  miejsca,  a  Nicole
wydaje  się  zapatrzona  w  Bellę  w  takim  samym  stopniu,  jak  jeszcze
przedwczoraj. Dzięki temu nie muszę martwic się, że kobieta odtrąci naszą
pomoc  w  opiece nad  maleństwem.  Sam  wiem  jak  ciężko  jest  na  początku,
a  ona  jest  w o  tyle  gorszej  sytuacji, że tuż  po  wyjściu  ze  szpitala zostanie
sama,  gdyż  stanowczo  zabroniła  rodzicom  brać  urlopu  i  przedłużyć
weekendowych  odwiedzin.  Twierdziła,  że  świetnie  sobie  poradzi,  ale  ja,
mimo  tego,  że  szczerze  w  nią  wierzę,  pamiętam  chwile  załamania,  które
miewałem  blisko  rok  temu,  chociaż  wspierała  mnie  cała  rodzina.  Mam
nadzieje, że teraz z podobną chęcią zaangażują się również w pomoc Belli.
Chciałem podzielić się z nią moją rodziną, skoro swoją widywała tak rzadko.

Rano szybko zerwałem się z łóżka, żeby jeszcze przed wyjazdem do

kliniki  zdążyć  wpaść  na  chwilę  do  pracy.  W  rekordowym  czasie  znalazłem
się  w  budynku  należącym  do  korporacji,  której  przewodniczyłem.
W  sekretariacie  siedziała  już  pani  Sylvester  -  starsza  kobieta  dzierżąca
stanowisko  mojej  asystentki.  Jej  długi  staż  zawodowy  pomagał  jej  często
sprowadzać  mnie  na  ziemię,  kiedy  wybiegałem  swoimi  planami  za  bardzo
poza ramy rzeczywistości. Poza tym była ona głównym źródłem informacji
na wszelkie tematy, również te całkowicie niezwiązane z architekturą.

- Witam, panie Cullen - przywitała mnie jak zwykle z promiennym

uśmiechem. - Nie spodziewałam się pana w pracy w ciągu najbliższych dni.

- A dlaczegóż to, Sue?
- Przeglądając dzisiejszą prasę ciężko było znaleźć magazyn, którego

okładki pan nie zdobił. Podobno doczekał się pan kolejnego dziecka, ale nie
jestem pewna czy to prawda i czy mam składać panu gratulacje.

- Sue, nie wierz we wszystko co piszą. - Zaśmiałem się z całej tej

sytuacji. - Rzeczywiście spędziłem ostatnie półtorej doby na położniczym,
ale nic mi nie wiadomo o tym, jakobym to ja został ojcem.

- Czyli zamierza pan pozwać te gazety? Zmusić je do napisania

sprostowania?

- Nie. Po co, skoro potem będę tylko zaprzeczał sam sobie, pojawiając

się często, mam nadzieję, u boku Belli Swan i małej Nayi? Niech sobie piszą
co chcą, my nie robimy niczego złego. Aha, nie mów, proszę, nikomu
dlaczego nie ma mnie dzisiaj w biurze.

- Tak jest, panie Cullen.
Wszedłem do swojego gabinetu, zgarnąłem w biurka stare projekty,

włączyłem komputer i skopiowałem na pendrive materiały potrzebne mi do

wykonania  prywatnego  planu.  Jak  dotąd  rzadko  miałem  wolny  dzień
i znajdowałem czas na dokończenie projektu własnego domku letniskowego
w  górach.  Postanowiłem,  że  dzisiaj,  jeśli  zostanie  mi  kilka  wolnych  chwil,
dokonam  ostatnich  poprawek.  Chciałem,  żeby  budynek  stanął  jak
najszybciej, abym jeszcze w tym roku mógł zabrać tam Nicole.

Wróciłem do domu zaledwie 20 minut przed planowanym spotkaniem

ze  Swanami.  Miałem  odebrać  ich  z  domu  Belli  i  zawieźć  do  szpitala.
Zależało  im  na  czasie,  gdyż  jeszcze  tego  samego  wieczora  mieli  lot
powrotny do domu, a chcieli spędzić jak najwięcej czasu z córką i wnuczką.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, szybko udaliśmy się do sali, żeby

przekazać  Belli  rzeczy  niezbędne  jej  i  dziecku  do  opuszczenia  kliniki.
Czekała na nas, trzymając w ręku wypis. Wzięła od ojca torbę z ubraniami
i  poprosiła,  żebyśmy  umieścili  Nayę  w  nosidełku.  Zaśmiałem  się,  widząc
miny jej rodziców, kiedy próbowali dojść do tego, jak zapina się pasy w tak
nowoczesnym  urządzeniu.  W  końcu  pomogłem  im  jednak  i  po  kilkunastu
minutach byliśmy gotowi do drogi.

Ledwie dotarliśmy do drzwi wyjściowych, zostaliśmy oślepieni fleszami

aparatów. Nosidełko niósł Charlie, więc widząc minę Belli, kazałem jej wtulić
się  w  Renee,  a  sam  torowałem  drogę  do  auta.  Zastanawiało  mnie  nawet,
skąd  wiem  jak  powinienem  się  w  takiej  sytuacji  zachować,  ale  ostatecznie
swoją  reakcję  przypisałem  zbyt  dużej  ilości  filmów  oglądanych  z  siostrą
i bratową. Nigdy nie pomyślałbym, że przydadzą mi się one w prawdziwym
życiu.

Wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy z parkingu. Dopiero kiedy

udało mi się zgubić ostatnie goniące nas auto, spojrzałem w lusterko. Na
tylnym siedzeniu siedziały Bella i Renee, a między nimi zostało zamocowane
nosidełko z dzieckiem.

- Wszystko w porządku? - zapytałem kobiety.
- Tak, ale jedźmy już do domu. Nie wiem, jak moja córka radzi sobie

z takim czymś na co dzień - odpowiedziała mi starsza z nich.

Moja mama wpadła na pomysł, aby zorganizować przyjęcie powitalne

w  rezydencji  Belli,  ale  odwiodłem  ją  od  tego,  tłumacząc,  że  moja
przyjaciółka może nie życzyć sobie aż takiej ingerencji w jej sprawy z naszej
strony.  Poza  tym  miała  jeszcze  przez  kilka  godzin  do  dyspozycji  własną
matkę. Wytłumaczyłem jednak  Esme z błyskiem w oku, że tuż po wyjeździe
Swanów do akcji wkraczają Cullenowie. Bella już może zacząć się bać…

Rozdział ósmy

BPOV

Po wyjeździe rodziców poczułam się gorzej. Jedyną bliską mi osobą

była  Naya.  Opieka  nad  nią  okazała  się  o  wiele  cięższa  niż  początkowo
myślałam.  Nie  wiem  jak  poradziłabym  sobie,  gdyby  nie  pomoc  ze  strony
Esme. Pokazała mi jak powinna wyglądać kąpiel noworodka, w jaki sposób
powinnam  trzymać  córkę  podczas  karmienia,  jak  w  najszybszy  sposób
zmieniać  pieluchy,  a  przy  tym  wszystkim  znaleźć  czas  na  kilkominutową
drzemkę.  Cudowna  kobieta.  Nie  dziwię  się,  że  wychowała  tak  wspaniałe
dzieci.  Każde z  nich  w ciągu ostatnich  12  dni  odwiedziło  nas  przynajmniej
raz.  Nie  licząc  oczywiście  Edwarda,  który  praktycznie  nie  wychodził
z mojego domu. Twierdził, że stara się w ten sposób odciążyć mnie, bo nie
powinnam  od  razu  przechodzić  na  autopilota,  a  on  jako  doświadczony
ojciec,  bez  problemu  poradzi  sobie  z  dzieckiem  w  czasie,  kiedy  ja  będę
spała. W taki oto sposób przeżyłam pierwsze prawie dwa tygodnie. Niestety
dzisiaj  cała  rodzina  Cullenów  miała  napięte  do  granic  wytrzymałości
harmonogramy i zostałyśmy we dwie. Ja i Naya.

Dziewczynka obudziła się w miarę późno, co było miłą odmianą.

Zupełnie,  jakby  podświadomie  wiedziała,  że  powinna  być  dzisiaj
spokojniejsza. Po trwającym blisko pół godziny karmieniu małej udałam się
do kuchni w poszukiwaniu czegoś co sama mogłabym przekąsić. W lodówce
znalazłam  tylko  jogurt  owocowy.  Nic  dziwnego.  Od  opuszczenia  kliniki
praktycznie  nie  wychodziłam  z  domu.  Miałam  jednak  ku  temu  powody.
Zgodnie z przewidywaniami, tuż za moją bramą ustawionych stało blisko 10
wozów  transmisyjnych,  przenośny  grill,  z  którego  korzystali  zarówno
kierowcy,  dziennikarze,  jak  i  paparazzi  i  ogromny  zbiornik  wodny,
niezbędny  przy  wysokiej  temperaturze.  Kilka  razy  zaryzykowałam  krótki
spacer po ogrodzie, ciesząc się, że zaplanowano w nim naturalne ogrodzenie
z  gęsto  rosnących  drzew.  Położna  stwierdziła,  że  świeże  powietrze  dobrze
wpłynie  na  moją  kondycję  fizyczną,  ale też  samopoczucie  i  stres  związany
z opieką nad noworodkiem.

Zjadłam jogurt i wróciłam do salonu. Za wcześnie jeszcze na wysiłek

fizyczny, ale po wcześniejszym uzgodnieniu tego z lekarzem, postanowiłam
rozpocząć wykonywanie najprostszych ćwiczeń. Nie czułam presji ze strony
swojego zawodu. Oczywiście, widywałam koleżanki z branży, które zaledwie
po  trzech  tygodniach  od  urodzenia  dziecka  wracały  na  plan  wyglądając
nawet  lepiej  niż  przed  ciążą,  ale  sama  postanowiłam  poświęcić  się  mojej
kruszynce.  Nie  znaczy  to  jednak,  że  zamierzam  się  zaniedbać.  Uwielbiam
swoją pracę i chcę jeszcze do niej wrócić, ale zrobię to dopiero wtedy, kiedy

będę miała pewność, że nie wpłynie to negatywnie na Nayę. Teraz to ona
jest najważniejsza.

Rozłożyłam na podłodze matę do jogi. Wykonanie kilku prostych

pozycji nie powinno mi zaszkodzić. Zanim jednak przystąpiłam do ćwiczeń,
upewniłam się, że mała leży spokojnie w łóżeczku stojącym w tym samym
pomieszczeniu.

Chyba jeszcze za wcześnie. Po kilku minutach czułam tak ogromy ból

w kręgosłupie, że zdecydowałam się na przerwanie wykonywanej czynności.
Trudno. Edward mówił, że i bez ćwiczeń nie wyglądam jakbym dopiero co
rodziła,  ale wydaje  mi  się  nie  być  do  końca  obiektywny.  Szczerze mówiąc,
od  kiedy  na  świecie  pojawiła  się  Naya,  a  ja  wróciłam  do  swojego  domu,
widuję  go  jeszcze częściej niż  miało  to miejsce,  kiedy  u  niego  mieszkałam.
Twierdził, że wizyty u nas stanowią świetny pretekst do urwania się z pracy,
co wcześniej raczej rzadko mu się zdarzało. Śmiałam się za każdym razem,
kiedy to mówił, że mam na niego zły wpływ. W ogóle od kiedy go poznałam
śmieję się o wiele częściej, niż przez ostatnie siedem miesięcy.

Zupełnie jakbym przywołała go myślami, po chwili odebrałam

połączenie od niego.

- Jak się mają moja dwie ulubione gwiazdki Hollywood?
- Brzmisz, jakbyś znał ich całe tłumy.
- Wiesz jak to jest. Zdolny, wolny architekt często dostaje zlecenia od

gwiazd z górnej półki. - Zaśmialiśmy się oboje w reakcji na jego słowa. -
Dodatkowo byłem ostatnio najgłośniejszym gościem w Kodak Theatre. Nie
wiem już, gdzie gromadzić te numery telefonów…

- Mogę udostępnić ci pokój czy dwa. Tylko nie sprowadzaj

przyjaciółek do domu. Nie chcemy, żebyś demoralizował dzieci.

- Bardzo śmieszne. A teraz poważnie, radzisz sobie? - zapytał ciepłym

tonem.

- Jak na razie bez problemu. Obie jesteśmy czyste i nakarmione.

Melduję wykonanie zadania.

- Cieszę się, że masz siłę żartować, bo to oznacza, że mała nie daje się

we znaki.

- Właściwie jest podejrzanie spokojna. Czy jej też urządziłeś wczoraj

pogadankę o poprawnym zachowaniu, kiedy zostajemy same? Groził ci? -
Słowa te skierowałam do leżącej w kołysce Nayi.

- Tak, powiedziałem jej, że jeżeli nie będzie się dobrze zachowywała,

odwiedzi ją wujek Emmett.

Rozbawiły mnie jego słowa, mimo że mogły być prawdziwe. Nigdy nie

zapomnę niewyobrażalnego wybuchu płaczu, kiedy Emmett schylił się
pierwszy raz nad kołyską. Podejrzewam, że dla mojej córeczki był po prostu

za wielki. Na dodatek przytargał ze sobą równie wielkiego pluszowego misia,
który z powodu braku miejsca, stoi na razie w pustym gabinecie.

- Jasne, terroryzuj mi dziecko od urodzenia. A w ogóle, czy ty nie

powinieneś pracować?

- Nie. Jestem szefem i to ja ustalam zasady. Za pięć minut mam

posiedzenie zarządu, więc pomyślałem, że korzystając z wolnej chwili
obdzwonię wszystkich. Mama za pół godziny jedzie z Nicole na szczepienie.
Wciąż źle się czuję z tym, że zostałaś dzisiaj całkiem sama. Może, jeśli
posiedzenie skończy się w miarę szybko, odwołam resztę spotkań i wpadnę
ci pomóc, żebyś…

- Stop. To nie jest twój obowiązek. Zostań w pracy do końca, a potem

pojedź do domu do swojej córeczki. My jakoś damy sobie radę. Może przy
odrobinie szczęścia, Naya prześpi dzisiaj cały dzień.

- Masz rację, to nie należy do moich obowiązków. Mówiłem ci już

nieraz, że robię to wyłącznie dla rozgłosu. - Wywołało to u nas ponowny
chichot.

- Zupełnie zapomniałam, że widywanie się z nami wręcz cię boli. Ale

czego nie robi się dla sławy? Obiecuję, że zadzwonię, jeśli tylko coś będzie
się działo - dodałam już poważnie. - A teraz, do pracy.

skończonej

rozmowie

wyjęłam

córeczkę

łóżeczka

i przeniosłam na specjalną matę rozłożoną na dywanie. Sama położyłam się
na  kocu  tuż  obok  niej  i  przez  kilka  minut  zajęta  byłam  wyłącznie
przyglądaniu  się  małej.  Wiem,  że  w  jej  wyglądzie  zajdzie  jeszcze  trochę
znaczących zmian, dlatego też nie martwiłam się na razie faktem, że kształt
noska  zdecydowanie  odziedziczyła  po  ojcu,  który  pewnie  nigdy  nawet  nie
pokusi się o próbę zobaczenie jej. Ostatnimi czasy nie miałam co prawda za
dużo  czasu  na  rozmyślanie,  ale  postanowiłam,  odchodząc  od  pierwotnego
planu,  nie  nadawać  jej  nazwiska  Jamesa.  Nie  zasłużył,  żeby  rościć  sobie  do
niej jakiekolwiek prawa. Domyślam się zresztą, że gdybym nawet poprosiła
go o uznanie córki, wyśmiałby mnie. Od początku nie okazywał radości na
wieść  o  mojej  ciąży.  Teraz  wiem  już  dlaczego.  Na  boku  spotykał  się
z  drugoplanową  gwiazdką  swojego  nowego  filmu.  Najbardziej  bolało  to, że
dowiedziałam  się  o  tym,  kiedy  od  ponad  dwóch  miesięcy  nosiłam  pod
sercem jego dziecko.

Spojrzałam na zegarek. Była 12:00, co oznaczało, że mniej więcej za

pół  godziny  miała  zjawić  się  położna,  aby  po  raz  ostatni  sprawdzić,  czy
Naya rozwija się prawidłowo i czy dobrze sobie radzę w roli matki. Quinn
była  na  oko  starsza  ode  mnie  jakieś  3  lata,  dzięki  czemu  nie  miałyśmy
problemów z  komunikacją.  Wstałam z  podłogi i  ponownie  włożyłam  córkę
do  kołyski.  To  zdecydowanie  dziwne, że  cały czas  śpi.  Do  tej  pory  miałam
trudności  z  uśpieniem  jej.  Może  zmęczyła  się  już  ciągłym  płaczem  albo

przyzwyczaiła  się  do  nowego  otoczenia.  Lekarz  mówił,  że  powinno  to
nastąpić lada dzień. Pewna, że kruszynka śpi spokojnie, podeszłam do drzwi
i  przekręciłam  klucz,  żeby  położna  mogła  wejść,  kiedy  tylko  usłyszy
pozwolenie.  Zaraz  potem  udałam  się  do  łazienki  na  parterze,  zostawiając
jednak  otwarte  drzwi,  abym  mogła  w  razie  czego  usłyszeć  córeczkę.
Postanowiłam,  korzystając  z  chwili  prywatności,  wziąć  gorącą  kąpiel.
Niestety,  w  momencie,  kiedy  miałam  już  wejść  do  wody,  ponownie
zadzwonił telefon. Ani chwili spokoju.

- Słucham.
- Cześć córciu. - Z drugiego końca słuchawki odpowiedziała mi mama.

- Wpadłam dzisiaj w sklepie na Leę i wyobraź sobie, że ona też jest w ciąży.
Jacob  jest  podobno  wniebowzięty.  Pytała,  co  u  ciebie,  jak  sobie  radzisz.
Mówiła,  że  media  bardzo  nagłośniły  przyjście  na  świat  mojej  wnuczki
i zastanawia się, jak ty to znosisz. Powiedziałam jej, że zadziwiająco dobrze,
że masz tam na miejscu wsparcie.

Lea i Jacob to moi przyjaciele jeszcze z liceum. Zabawna para Indian,

która praktycznie od urodzenia świata poza sobą nie widziała. Wszyscy
wróżyliśmy im wspólną przyszłość i, jak widać, mieliśmy rację.

- To wspaniale, mamo. Koniecznie przekaż im obojgu pozdrowienia

i gratulacje. Żałuję, że nie mogę sama tego zrobić. Nie widziałam ich już od
wieków. Założę się, że planują ślub.

- Planowali pobrać się za dwa miesiące, ale teraz postanowili, że

poczekają do rozwiązania. Nie chcą narażać Lei na dodatkowe stresy. Ale ja
tu dzwonię do ciebie z ploteczkami, a może jesteś zajęta. Przeszkadzam ci?
Tylko o odpowiedz szczerze.

- Nie, mamo, biorę kąpiel, czekając na Quinn. I uprzedzając twoje

kolejne pytanie, nic się nie dzieje, rutynowa wizyta. - Renee zaśmiała się
z mojej domyślności.

- Dobrze, dobrze, już się rozłączam. Pamiętaj tylko, żeby wysłać mi

dzisiaj wieczorem kolejne zdjęcia wnuczki. Nie mogę z wami być, ale
chciałabym mieć chociaż czym się chwalić przed koleżankami.

- Załatwione. Kocham cię, mamo.
- Też cię kocham, pa i ucałuj maleńką.
Odłożyłam słuchawkę na podłogę koło wanny i ułożyłam się w niej

wygodniej. Zamknęłam oczy i zrelaksowałam się.

EPOV

Posiedzenie zarządu zawsze są nudne. Tym razem mieliśmy

podsumować dokonania firmy w ostatnim kwartale. Siedziałam przy stole
i tylko jednym uchem słuchałem tego co mają do powiedzenia pozostali.

Znałem to na pamięć. Było bardzo dobrze, ale mogłoby być lepiej. Słyszałem
to setki razy.

- Edwardzie. - zwrócił się do mnie mój zastępca. - To oczywiste, że

twoje projekty cieszą się największym zainteresowaniem. Pomyślałem, że
może moglibyśmy skorzystać z chwilowego szumu wokół twojej osoby, aby
znaleźć klientów w samym Hollywood.

- Aro, czy naprawdę uważasz, że należy zniżać się do tego poziomu?

Moim zdaniem radzimy sobie bardzo dobrze i nie widzę żadnego powodu,
dla którego miałbym wykorzystywać przyjaciół.

- Ale pomyśl o profitach…
- A ty pomyśl o sumieniu. Nie zamierzam żerować na czyjejś

popularności. To, co obecnie dzieje się wokół mojej osoby, niedługo
ucichnie, a ja nie zamierzam kończyć znajomości z Bellą.

- Nie jakąś Bellą, tylko Bellą Swan! - Aro wydawał się strasznie

podekscytowany.

- Przykro mi, ale dla mnie to tylko Bella - powiedziałem, mając

nadzieję na szybkie zakończenie tego tematu. - A teraz powróćmy do
interesów. Wydaje mi się, że budżet na kolejny miesiąc… Przepraszam -
przerwałem, czując wibracje telefonu w kieszeni.

Wyciągnąłem go i spojrzałem na wyświetlacz. Bella. Ponownie

przepraszając, odebrałem połączenie.

- Nie ma jej!- kobieta wyszlochała do słuchawki.
- Kogo nie ma? Słonko, uspokój się - poprosiłem spokojnym tonem.
- Nie ma Nayi! Jej łóżeczko jest puste!

Rozdział dziewiąty

EPOV

Z prędkością światła wybiegłem z sali konferencyjnej. W tym

momencie nie obchodziło mnie, że najprawdopodobniej przyjdzie mi potem
ponieść tego konsekwencje. W głowie ciągle słyszałem zrozpaczony głos
Belli, kiedy mówiła mi, że jej córeczka zniknęła. Jak to w ogóle możliwe?

Wsiadłem do mojego volvo i ruszyłem z piskiem opon. Kiedy

wjechałem  już  na  drogę  prowadzącą  do  domu  Belli,  chwyciłem  telefon
i  wykręciłem  numer  policji.  Zgłosiłem  dyżurującemu  oficerowi  porwanie
i  poprosiłem  o  jak  najszybsze  przybycie  pod  adres,  do  którego  sam  się
kierowałem. Nie wiem jakim cudem dotarłem na miejsce nie powodując po
drodze żadnego wypadku. Uznajmy, że miałem szczęście.

Kiedy tylko wysiadłem z auta na podjeździe przed rezydencją Belli,

zostałem  zaatakowany  przez  paparazzi.  Czy  tym  ludziom  nigdy  się  to  nie
nudzi?  Nie  zwracając  sobie  nimi  głowy,  pobiegłem  prosto  do  drzwi
wejściowych.  W  momencie,  gdy  je  otworzyłem,  usłyszałem  głośny  płacz.
Szedłem  za  odgłosami  i  już  po  chwili  ją  zobaczyłem.  Leżała  na  kanapie
w pozycji embrionalnej. Miała na sobie biały szlafrok i wciąż jeszcze mokre
włosy. Wyglądała jakby straciła wszelkie chęci do życia. W zasadzie pewnie
tak  właśnie  było.  Nie  odzywając  się  więc  słowem,  przemieściłem  się  w  jej
kierunku.  Patrzyła  w  przeszkloną  ścianę  wychodzącą  na  basen  nawet  nie
mrugając.  Nie  zauważyła  mnie.  Usiadłem  przy  niej  na  kanapie  i  nadal  bez
słowa  objąłem  ją  obiema  rękoma.  Początkowo  przeszedł  ją  dreszcz,  więc
zacząłem  delikatnie  głaskać  ją  po  plecach.  Po chwili  jej ciało  uspokoiło  się,
ale ona sama pozostawała w niezmienionej pozycji.

- To wszystko moja wina - wyszeptała, wciąż patrząc przed siebie.
- Nie mów tak, nie wolno ci tak mówić, rozumiesz? Kochanie, proszę,

spójrz na mnie.

Przeniosła na mnie wzrok. Jej oczy były takie… puste. Zniknął błysk,

który zawsze w nich widziałem. Twarz była śmiertelnie blada i cała we
łzach rozpaczy.

- Dlaczego nie wolno? To prawda. Nie zasłużyłam na nią. Teraz to do

mnie dotarło. Za kogo ja się niby uważałam? Myślałam, że przeklnę Jamesa,
odprawię rodziców i poradzę sobie sama? Boże, jaka ja byłam głupia.
- Pozwoliła łzom dalej spływać po jej policzkach.

Nie mogłem patrzeć na jej ból. Sprawnie wciągnąłem ją na swoje

kolana i oparłem o klatkę piersiową, a ramiona oplotłem wokół jej drobnego
ciałka, dając jej tym samym chociaż prowizoryczne schronienie. Zacisnęła
pięści na mojej koszuli i schowała w niej twarz.

- Zaraz będzie tu policja. Znajdą ją, obiecuję ci to. Jeśli nie, sam ją

odszukam i dostarczę tam, gdzie jej miejsce. W twoje objęcia.

- Och, Edwardzie. A jeśli coś jej się stało? Jeśli porwał ją jakiś

psychopata?

- Ciii, nic jej nie będzie.
- Odezwała się? - usłyszałem głos dochodzący z kuchni. - Odkąd

przyszłam nie ruszyła się choćby o milimetr.

- Witaj, Quinn. Zostań, proszę, żeby złożyć zeznania - poprosiłem.
- Oczywiście.
Dotarcie pod wskazany przeze mnie adres zajęło policjantom około 20

minut  dłużej  niż  mi.  Sprawdzili  dokładnie  cały  dom,  zrobili  zdjęcia,  zdjęli
odciski  palców  i  obejrzeli  pokój  przy  użyciu  ultrafioletu,  po  czym  przeszli
do  przesłuchań.  Początkowo  chcieli  porozmawiać  z  Bellą  bez  udziału  osób
trzecich, ale słysząc to, wtuliła się tylko we mnie jeszcze bardziej.

- To mój narzeczony - oznajmiła, kiedy jeden z funkcjonariuszy

spojrzał na mnie krytycznie.

Nie zmieniwszy poprzedniej pozycji, siedzieliśmy w opustoszałym

chwilowo salonie i poddawaliśmy się przesłuchaniu.

- Proszę przybliżyć mi wydarzenia ostatnich dwóch godzin

- powiedział policjant głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Brunetka wzięła głęboki wdech.
- Czekałyśmy na przyjście położnej. Otworzyłam drzwi, żeby

oszczędzić na czasie. Nie miałam obaw, bo w budce przy bramie całą dobę
siedzi jeden z ochroniarzy. Nigdy nie wpuszcza nikogo nieznajomego. Irek
jest najlepszy w tym co robi.

- Tak, zauważyliśmy. Nawet widząc radiowozy, nie chciał nas wpuścić

na pani teren. Proszę kontynuować.

- Jak już powiedziałam, mam do niego pełne zaufanie, więc

korzystając  z  ostatniej  wolnej  chwili  postanowiłam  wziąć  kąpiel.  Drzwi  od
łazienki  zostawiłam  otwarte,  z  wanny  widać  łóżeczko.  Możecie  sprawdzić.
-  Wskazała  drzwi  prowadzące  do  tegoż  pomieszczenia.  -  Rozmawiałam
przez  telefon  z  mamą  i  już  po  kilku  minutach  wróciłam  do  salonu,  gdzie
zauważyłam  pustą  kołyskę.  Nie  myśląc  nawet  nad  tym  co  robię,  od  razu
zadzwoniłam do Edwarda. Zdążyłam się rozłączyć, kiedy do drzwi zapukała
Quinn - położna.

- Czy rozmawiała już pani z ochroniarzem?
- Nie, jeszcze nie. Nie ruszyłam się z tego miejsca od kiedy opuściłam

łazienkę.

- Chłopaki, idźcie go przesłuchać! - krzyknął do kolegów, siedzących

w kuchni. - Proszę nie wpadać w panikę. Rozesłaliśmy już wiadomość
o porwaniu wszystkim patrolom. Przyda nam się zdjęcie państwa córki.

- Mógłbyś je przynieść? - zapytała mnie przyjaciółka. - Jest w torebce.
Chwilę później wręczyłem mu zdjęcie. Nagle wpadł mi do głowy

pewien pomysł.

- Panie władzo! - zatrzymałem wychodzącego mężczyznę. - Powinien

pan chyba porozmawiać z dziennikarzami. Od kiedy Bella przywiozła Nayę
do domu nie odchodzą sprzed bramy. Na pewno widzieli kto wchodził na
posesję.

- Dziękuję za podpowiedź, panie…
- Cullen. Edward Cullen. W razie jakiegokolwiek postępu w śledztwie,

proszę o kontakt. - Podałem mundurowemu swoją wizytówkę. - Proszę
dzwonić o każdej porze dnia i nocy.

Wróciłem do pokoju. Quinn wyszła tuż przed oficerem, a więc

zostaliśmy  tylko  my  dwoje.  Podszedłem  do  kobiety,  wziąłem  ja  na  ręce
i  zaniosłem  na  górę  do  sypialni.  Powinna  się  przespać.  Musi  mieć  siły
niezbędne  w  takiej  sytuacji.  Położyłem  ją  na  środku  ogromnego  łoża
i  przykryłem  kocem,  ponieważ  nadal  była  wyłącznie  w  szlafroku,
a  przebieranie  jej  mogłoby  tylko  dodatkowo  ją  przestraszyć.  W  momencie,
kiedy  poczuła  na  sobie  okrycie,  instynktownie  chwyciła  moją  dłoń
i przyciągnęła ją do siebie. Potrzebowała wsparcia. Potrzebowała mnie.

Byłem przekonany, że moja towarzyszka już śpi, kiedy zadzwonił

telefon. Wyciągnąłem go z kieszeni i nacisnąłem zieloną słuchawkę.

- Cullen, słucham.
- Oficer Newton. Miał pan rację. Dziennikarze mają nawet zdjęcia

kobiety wynoszącej zawiniątko.

Momentalnie zmieniłem pozycję. Siedziałem teraz na łóżku, nadal

jednak obejmując Bellę.

- Ochroniarz zeznał, że kobieta podała się za położną na zastępstwie.

Pani Swan uprzedziła go o spodziewanym gościu, więc nie miał powodu do
podejrzeń. Na szczęście trafili państwo na rozsądnych paparazzi. Podali nam
nazwisko porywaczki.

- Co?! Kto to?! - krzyknęła brunetka, która widocznie przysłuchiwała

się rozmowie od samego początku.

- Victoria Stewens.

VPOV

Ile można wyć? Od dwóch godzin nie jestem w stanie usłyszeć

własnych myśli, zagłusza je krzyk tego bachora. Wykapany ojciec, jemu też
gęba  się  nie  zamyka.  Zazwyczaj  kocham  to  w  nim  najbardziej,  ale
zastanawia  mnie,  jak  mógł  zapomnieć  wspomnieć  mi,  że  ta  Swan  jest
w  ciąży  właśnie  z  nim?  Pewnie  specjalnie  wpadła,  żeby  wymusić  na  nim
małżeństwo albo wyciągnąć kasę. A James jest na tyle naiwny, że zapewne

bez zastanowienia wróciłby do niej, a nawet jeśli nie, istnienie jego dziecka
zrujnowałoby karierę nam obojgu. Na szczęście ja mam na tyle odwagi, żeby
samemu zająć się niepotrzebnym nikomu problemem. Dziecko zniknęło, nie
ma  więc  powodu,  dla  którego  ktoś  dalej  miałby  oczerniać  mojego
narzeczonego.  Sprawa  ucichnie,  media  zapomną,  że  ono  kiedykolwiek
istniało, a my dalej będziemy mogli zdobywać Hollywood. Jestem pewna, że
James będzie mi dozgonnie wdzięczny za to, że sama wszystkim się zajęłam.
Nie  mówiłam  mu  wcześniej  o  moim  planie,  żeby  nie  próbował  mnie  od
niego odwieźć i odwalić robotę samemu. Skontaktuję się z nim, kiedy tylko
ten bachor przestanie się drzeć. Poproszę, żeby przyjechał do mnie i razem
pozbędziemy  się  dziewuchy.  Czytałam  kiedyś  o  rodzinie  tu,  w  Nevadzie,
która skupuje takie wyrzutki. Nigdy nie wpadną na to, żeby szukać w innym
stanie.

Nienawidzę tanich hoteli, ale tylko w takim mogłam się zatrzymać bez

obaw, że ktoś mnie rozpozna. Tu nikt nie puka co chwilę do drzwi, żeby
sprawdzić czy wszystko w porządku, co daje mi swobodę działania.

Wyciągnęłam jedną z szuflad z komody i włożyłam do niej dziecko.

Nie  mogę  nawet  na  nie  patrzeć.  Jest  takie  podobne  do  tej  zdziry.
Początkowo  myślałam,  że  pozbycie  się  bękarta  wystarczy,  ale  całkowicie
zapomniałam  o  tym  jej  nowym  kochasiu.  Znalazł  się  tatusiek  od  siedmiu
boleści. James, kiedy już oznajmiłam mu, że wiem, stwierdził, że dobrze się
złożyło, bo ludzie pomyślą, że to tamten jest ojcem. Ale ludzie nie są tacy
głupi.  Bo  dlaczego  niby  nigdy  wcześniej  w  gazetach  nie  było  jego  zdjęć?
Dlaczego  Swan  dopiero  teraz  go  pokazała?  Dodaliby  dwa  do  dwóch
i  wpadliby  wreszcie  na  to,  kto  jest  za  to  odpowiedzialny.  Wtedy  dopiero
oczerniliby mojego narzeczonego.

Ten denerwujący wrzask na chwilę ustał, więc korzystając z okazji

wykręciłam doskonale mi znany numer.

- Tak? - odebrał po trzecim sygnale.
- Cześć, kochanie. Nasze problemy już niedługo się skończą. Mam

plan, którym będziesz zachwycony. Wsiadaj do auta i przyjedź do mnie.
Jestem na granicy z Nevadą.

Nie mówiąc nic więcej, przerwałam połączenie i spojrzałam na

zawiniątko.

- Już niedługo wszyscy o tobie zapomną, staniesz się mglistym

wspomnieniem.

Rozdział dziesiąty

EPOV

Od porwania minęła doba. Nadal nie otrzymaliśmy żadnej wiadomości

odnoście  miejsca  pobytu  Victorii.  Policja  stawała  na  głowie,  szukając
chociażby  najmniejszego  jej  śladu  w  całym  stanie.  Niestety  przesłuchiwani
na każdym kroku świadkowie nie mieli za dużo do powiedzenia. Początkowo
twierdzili,  że  widzieli  ją  w  okolicy,  po  czym  uznawali,  że  równie  dobrze
mógłby być to ktoś inny. O tak na okrągło przez ponad już 24 godziny.

Kiedy patrzyłem na Bellę, widziałem strach, rozpacz, bezradność, ale

też zmęczenie. Usilnie starała się pozostać w pełni świadoma w razie, gdyby
odezwała  się  porywaczka  lub  odnaleziono  Nayę.  Wyglądała  strasznie.
Podkrążone oczy, włosy w nieładzie, blada cera. Siedziała na łóżku w pozycji
embrionalnej  już  od  kilku  godzin  praktycznie  się  nie  ruszając.  Najgorsze
było to, że nie pozwalała prawie nikomu się do siebie zbliżać. Zawiadomiona
przeze  mnie  rodzina  od  długiego  czasu  zgromadzona  była  w  salonie,
podczas  gdy  ja  kursowałem  bezustannie  pomiędzy  nimi  a  przyjaciółką.
Martwiłem  się  o  nią,  nie  potrafię  nawet  wyrazić  jak  bardzo.  Nie  umiałem
wyobrazić  sobie  bólu,  jaki  odczuwała,  nie  mogłem  więc  przewidzieć  jej
zachowania.  Jedyną  gwarancją  jej  bezpieczeństwa  zdawała  się  być  Nicole,
którą trzymała w ramionach praktycznie przez cały czas, aż ta nie zasnęła.
Nawet  wtedy  Bella  położyła  ją  tuż  koło  siebie  tak  aby  przez  cały  czas  ją
widziała.  Zupełnie  jakby  próbowała  udowodnić  sobie,  że  jest  w  stanie
odpowiednio zająć się dzieckiem i nie spuścić z niego oka nawet na chwilę.

Stałem w drzwiach do jej sypialni i przyglądałem jej się po raz

kolejny, kiedy poczułem rękę na ramieniu. Wiedziałem do kogo należała,
więc nie musiałem nawet odwracać wzroku.

- Idź do niej - wyszeptała moja mama. - Może tego nie okazuje, może

nawet sama nie jest tego świadoma, ale potrzebuje cię teraz.

- Nie pozwala mi się do siebie zbliżyć. Zupełnie, jakbym był kimś

obcym - powiedziałem pełnym goryczy głosem.

- Ale nie jesteś. Okaż jej to. Przebij się prze mur, który wokół siebie

wzniosła. Wiem, synu, że zależy ci na niej. Pozwól i jej to poczuć. Nawet
jeżeli będzie się opierała.

Słowa mamy dały mi do myślenia. Prawdą jest, że Bella to ktoś ważny

dla mnie i wiem, że inni to widzą, ale nie jestem pewien, czy są świadomi,
jak bardzo zależy mi na tej cierpiącej kobiecie i jej dziecku. Nadal nie mogę
wyrzucić z pamięci obrazu nas razem u mnie w domu, jedzących wspólnie
śniadanie. Zadomowił się on w mojej podświadomości i ilekroć spoglądam
w stronę szatynki, leci od nowa.

Niepewnie wszedłem w głąb pomieszczenia. Nie zauważyła mnie.

Patrzyła jak zahipnotyzowana na śpiąca dziewczynkę. Podszedłem do łóżka,
ostrożnie usiadłem i dotknąłem jej ramienia. Nie minęła chwila, a zabrała
rękę. Spróbowałem ponownie, ale reakcja się powtórzyła. Wziąłem głęboki
wdech.

- Możesz mnie odpychać, ale ja i tak tu zostanę – powiedziałem,

wiedząc, że i tak nie patrzy w moim kierunku. - Porozmawiaj ze mną.

- Porozmawiać?! Po co?! Przecież wszyscy dobrze wiemy, że jestem do

niczego,  nie  nadaję  się  na  matkę!  Jak  ja  mogłam  być  taka  głupia?!
Wiedziałam  przecież,  że  ludzie  mnie  śledzą,  nie  raz  mi  grożono,  a  ja  co?
Jakby  nigdy  nic  wystawiam  własną  córkę  porywaczce  na  tacy!  -  Swoimi
krzykami obudziła  Nicole,  która  również  zaczęła  płakać. Bella  momentalnie
przygarnęła ją do siebie,  zaczęła kołysać i składać drobne pocałunki na jej
główce-.    A  teraz  moja  kruszynka  zdana  jest  na  łaskę  tego  potwora…  -
dodała już ciszej. - To wszystko moja wina…

Objąłem je obie. Tym razem kobieta zdawała się zaakceptować moje

posunięcie. Położyła głowę na moim ramieniu i pozwoliła łzom spływać po
policzkach.

- Przepraszam - wyszeptała po dłuższej chwili.- Wyżyłam się na tobie,

chociaż jesteś ostatnią osobą, która zasłużyła na moją złość.

- Spokojnie kochanie, jeśli to ma ci pomóc, rozładuj na mnie gniew.

Wiem, że jest ci ciężko, ale uwierz mi, że nie możesz się zamykać, musisz
pozwolić nam sobie pomóc. Jesteśmy tu wszyscy dla ciebie i zawsze możesz
z nami porozmawiać. Od tego są przyjaciele. A teraz posłuchaj mnie, kiedy
mówię, że potrzebujesz snu. Mój tata pilnuje telefonu, obudzi cię, kiedy
tylko zadzwoni. - Na jej twarzy pojawiła się niepewność. - Obiecuję.

- Chodzi o to, że się boję. Obawiam się, że kiedy zamknę oczy,

zobaczę ją krzywdzącą mój skarb. Staram się z całych sił nie zasnąć, ale mój
organizm coraz bardziej się buntuje. - Podniosła na mnie wzrok. - Wiem, że
robisz dla mnie bardzo wiele, ale czy mogłabym cię o coś prosić?

- Oczywiście. O co tylko chcesz.
- Położysz się ze mną? Może, kiedy nie będę sama, będzie mi łatwiej,

nie będę czuła tej niewyobrażalnej pustki…

Nie dając jej nawet dokończyć, położyłem ją na środku łoża, wiedząc,

że tak będzie najwygodniej. Przykryłem kołdrą ją i znajdującą się wciąż w jej
objęciach Nicole, po czym sam umiejscowiłem się tuż przy niej odwrócony
twarzą  w  ich  stronę.  Położyłem  rękę  na  jej  tali,  sprawiając,  że  oboje
przytulaliśmy  moją  córkę,  śpiącą  między  nami.  Drugą  ręką  delikatnie
zamknąłem jej powieki, a widząc przerażenie, schyliłem się i złożyłem na jej
ustach  długi  pocałunek.  Pomimo,  że  nie  oczekiwałem  tego,  oddała
pieszczotę,  wplątując  dłoń  w  moje  włosy.  Przygarnąłem  ją  bliżej  siebie,

przez co oddzielało nas jedynie drobne ciałko Nicole. Całowaliśmy się wolno,
bez pośpiechu. Rozkoszowaliśmy się tym kontaktem i dzieliliśmy cierpienie
połączone z niewyobrażalną przyjemnością. Po dłuższej chwili usłyszałem jej
jęk. W tym momencie uświadomiłem sobie nasze położenie. Niechętnie
przerwałem nasz pocałunek.

- Bello… - Brak reakcji. - Skarbie… - Podniosła wzrok. - Powinnaś się

przespać.  Będę  tu  cały  czas,  nie  masz  się  czego  bać.  -  Na  potwierdzenie
swoich  słów  ponownie  objąłem  jej  talię,  ona  zaś  ułożyła  się  wygodnie
z  głową  na  mojej  klatce,  uważając  na  śpiące  dziecko.  -  Wszystko  będzie
dobrze, Naya do nas wróci.

Dotarło do mnie ciche pukanie do drzwi. Otworzyłem oczy jeszcze

chwilę wcześniej pogrążone we śnie i rozejrzałem się, zdezorientowany. Za
oknem  było  zupełnie  ciemno.  Byłem  w  sypialni  Belli.  Spojrzałem  na  nią.
Nadal  leżała  wtulona  we  mnie,  obronnym  gestem  ściskając  moją  koszulkę.
Nie  chcąc  jej  budzić  wymamrotałem  ciche  „proszę”.  Po  chwili  zobaczyłem
tatę, idącego w moim kierunki z jakimś przedmiotem w ręku. Telefon.

Nie pytając nawet kto dzwoni, przejąłem słuchawkę.
- Cullen, słucham.
- Oficer Newton. Witam i przepraszam, że tak późno.
- Nie ma problemu. Są jakieś wiadomości? - Poczułem Bellę

poprawiającą pozycję na mojej klatce. - Znaleźliście je?

- W pewnym sensie. Wiemy gdzie przebywały kilka godzin temu,

zawiadomiliśmy już tamtejsze władze i patrole powinny być na miejscu.
Przy odrobinie szczęścia nadal tam są.

- Tamtejsze władze?- zapytałem zdziwiony.
- Władze stanu Nevada. Victoria Stewens, według naszego źródła,

planuje sprzedać dziecko jednej z tamtejszych rodzin.

- Że co?! - krzyknąłem zanim zdążyłem nad tym zapanować.

W rezultacie obudziłem Nicole, która jednak czując koło siebie szatynkę,
zaraz ponownie zapadła w sen. - Gdzie to dokładnie jest? Mogę być tam za
kilka godzin, nie pozwólcie jej tylko uciec.

- Spokojnie, panie Cullen. Proszę nic nie robić w tym kierunku. Jeśli

pańska córka rzeczywiście nadal tam była, na pewno jest już w drodze do
domu. Zadzwonię do pana, kiedy tylko będę wiedział coś na pewno.
A tymczasem proszę dbać o narzeczoną i być dobrej myśli. Do usłyszenia.

- Dziękuję.

JPOV

Stałem przed drzwiami. Słyszałem przez nie płacz dziecka, przez co

byłem pewien, że pomyliłem pokoje. Victoria kazała jechać mi taki kawał
tylko po to, żebym stał teraz pod cudzymi drzwiami i czekał nie wiadomo

na co? Nigdy nie zrozumiem kobiet. Zresztą, może już pora zająć się
kolejną…

Stałem dłuższą chwilę, kiedy nagle drzwi otworzyły się gwałtownie.

Moim oczom ukazała się Victoria we własnej osobie. A przecież mógłbym
przysiąc, że…

- Wchodź do środka, bo jeszcze ktoś cię zobaczy - powiedziała

gniewnym tonem.

Zrobiłem jednak co kazała i już po chwili przekonałem się, że uszy

jednak mnie nie myliły. Na łóżku stała duża szuflada, a w niej leżało
niemowlę. Zamrugałem kilkakrotnie, nie wiedząc, co o tym myśleć.

- Żabko, od kiedy to masz dziecko? - zapytałem w końcu.
- Ten bachor? - wskazała na zawiniątko. - To twoje.
- Co masz na myśli, mówiąc… - I wtedy przed oczami stanęły mi

nagłówki z dzisiejszej prasy i wszystkich audycji radiowych i telewizyjnych. -
Proszę cię, nie mów, że to dziecko Belli Swan.

- Dlaczego nie? Przecież to oczywiste. No chyba, że ukrywasz jeszcze

jakieś bękarty.- powiedziała ostrzegawczo.

- Nic mi o tym nie wiadomo. - Dotarł do mnie ponowny płacz,

uświadamiając mi jednocześnie, że przebywając tu od ponad doby, dziecko
pewnie niczego nie jadło.

Nie chciałem go, to prawda. Kariera jest dla mnie o wiele ważniejsza

niż jakieś obowiązki głowy rodziny i mimo pokrewieństwa, nie zamierzałem
nazywać siebie ojcem istoty znajdującej się kilka kroków ode mnie. Owszem,
byłem playboyem, egoistą i zarozumialcem, ale nie byłem przestępcą.
A jeżeli się nie mylę, Victoria planowała wciągnąć mnie w porwanie dziecka
największej ostatnimi czasy gwiazdy Hollywood. Nie zamierzałem spędzić
reszty życia w więzieniu, ale żeby do tego nie dopuścić, musiałem, udając jej
wspólnika, ściągnąć pomoc.

- Kiedy ostatnio ją karmiłaś?
- Karmić ją? Po co? Przecież niedługo będzie już u tamtej rodziny.

Oni na pewno ją nakarmią.

Powstrzymałem się od przewrócenia oczami.
- Kochanie, do tej pory dziecko może umrzeć z głodu.
- Jeszcze lepiej. – Przerwała. - Chociaż nie, bo wtedy mi nie zapłacą.
- Zróbmy tak - ty tu z nią zostaniesz, żeby nikt cię nie zobaczył, a ja

pójdę do sklepu.

- Rób co chcesz…
Wyszedłem z pokoju i faktycznie udałem się do najbliższego sklepu.

Było  południe,  więc  wszędzie  znajdowali  się  ludzie,  którzy  mogli  mnie
rozpoznać.  Kupiłem  więc  szybko  mleko  w  proszku  i  zaraz  po  odejściu  od
kasy  ukryłem  się  za  budynkiem.  Wyciągnąłem  z  kieszeni  telefon

i zadzwoniłem na komisariat. Podczas stosunkowo krótkiej rozmowy
przekazałem funkcjonariuszowi wszystkie informacje o zamiarach i miejscu
pobytu porywaczki. Kazano mi nadal udawać jej sprzymierzeńca w celu
zapewnienia ochrony dziecku i obiecano zjawić się jak najszybciej.

Nakarmiłem już dziewczynkę i nosiłem ją teraz po pokoju, bojąc się

zostawić ją w pobliżu kochanki. Co chwila zerkałem nerwowo na zegar
wiszący na ścianie, odliczając czas, który upłynął od mojego telefonu.

- Jeszcze dzisiaj wieczorem powinniśmy zakończyć tę sprawę.

Spakowałam już… - Przerwało jej wyrwanie drzwi z zawiasów.

- Policja! Na ziemię! - krzyknęli uzbrojeni. Nareszcie.

BPOV

Obudziłam się, czując lekki pocałunek na czole. Miałam wrażenie, że

śnię.  W  tym  wyobrażeniu  nie  przechodziłam  największej  tragedii  w  swoim
życiu,  nie  cierpiałam,  a  jedynie  odpoczywałam  w  ramionach  wspaniałego
mężczyzny.

- Bello, musisz wstawać. - Usłyszałam szept tuż przy uchu. - Bello,

znaleźli ją.

To zdanie podziałało na mnie jak kubeł zimnej wody. Poderwałam się

do pozycji siedzącej i spojrzałam na Edwarda ze łzami w oczach.

- Czy ty powiedziałeś…
- Tak, będą tu za kilka minut. Wjechali już na osiedle.
Więcej nie było mi trzeba. Odrzuciłam kołdrę i pobiegłam do drzwi.

Nie  ważne  było  dla  mnie  w  tym  momencie  to,  że  przed  moimi  drzwiami
pewnie  lada  chwila  ponownie  zgromadzi  się  tłum  reporterów.  Liczył  się
tylko  fakt,  że  moja  kruszynka  do  mnie  wraca.  Zaraz  znowu  będę  mogła
wziąć ją w ramiona i wycałować.

Zobaczyłam radiowóz zanim jeszcze wyjechał zza zakrętu. Czekałam

niecierpliwie aż wjedzie na podjazd i wysiądzie z niego… James?

- Co ty tu robisz?! - krzyknęłam, widząc, że niósł na rękach moje

maleństwo.

W tym momencie poczułam obejmujące mnie od tyłu silne ręce.

Oparłam głowę na ramieniu ich właściciela, patrząc, jak mój ex niesie mój
największy skarb.

- Spokojnie, słonko, zaraz wszystkiego się dowiemy. - Usłyszałam zza

pleców.

Po niewyobrażalnie długiej drodze chodnikiem, James bez słowa

wyciągnął w moją stronę ręce z Nayą.

Od razu przycisnęłam ją do piersi i pozwoliłam płynąć łzom szczęścia.

Już nic jej nie groziło, byłą cała i zdrowa…

- Wracamy właśnie ze szpitala. Nic jej nie jest. – powiedział White,

jakby znając moje myśli.

- Mam nadzieję, bo gdyby ta twoja…
- Już nie moja. Victoria długo posiedzi.
- Pan White pomógł nam schwytać porywaczkę w ostatniej chwili.

Gdyby nie skontaktował się z nami w odpowiednim momencie, państwa
córka pewnie zostałaby już sprzedana - wtrącił oficer Newton, patrząc na
mnie i Edwarda.

Słysząc jego wywód, mimochodem spojrzałam w stronę Jamesa,

czekając na reakcję na słowa „państwa córka”. Nie zobaczyłam jednak
niczego nadzwyczajnego. Stał niewzruszony, patrząc na naszą radość.

Poczułam, że miedzianowłosy zwalnia uścisk, a po chwili usłyszałam

śmiech Nicole. Edward, z córką na rękach, przemieścił się do mojego boku
i objął mnie jednym ramieniem.

- Cieszę się, że mogłem zwrócić ją rodzicom i siostrze - powiedział

James, wyciągając dłoń w stronę Edwarda, kiedy funkcjonariusz już odszedł.
- Ja ich nie chciałem, przyznaję, ale widzę, że wyświadczyłem ci tym
przysługę - odpowiedział mu uśmiech mojego towarzysza. - Dbaj o tą swoją
rodzinkę, a o mnie najlepiej zapomnijcie. Bądź dla niej ojcem, jakim ja nie
chciałem być. - Wskazał na perełkę w moich objęciach.

- Dziękujemy - odpowiedział mu Edward, gdyż ja zajęta byłam Nayą.
Kiedy już zostaliśmy sami na podjeździe, Nicole odwróciła wzrok

w kierunku Nayi i szarpnęła się w ramionach Edwarda. Spełniając jej
prośbę, przysunął córkę bliżej maleństwa.

- Dzidzia!- krzyknęła dziewczynka, po czym pocałowała główkę małej

istotki.

Rozdział jedenasty

BPOV

Jeśli wcześniej mogły istnieć jakieś wątpliwości, teraz w oczach

mediów ja i Edward zdecydowanie byliśmy razem. Uznano, że w innym
wypadku nie spędzałby nocy w moim domu. Whatever.

Minęły dwa tygodnie od kiedy James podjął się najbardziej

szlachetnego  czynu  w  swoim  życiu.  W  międzyczasie  musiałam  się  z  nim
skontaktować, aby upewnić się, że nie zapałał nagle miłością ojcowską i nie
zamierza  ubiegać  się  o  otrzymanie  praw  rodzicielskich.  Na  szczęście
stwierdził, że niczego takiego nie planuje, a Naya należy wyłącznie do mnie
i nowego tatuśka. Jego słowa. Początkowo poczułam ogromny żal. W końcu
moja córeczka została odrzucona przez własnego ojca, ale już chwilę później
uświadomiłam sobie, że tak będzie lepiej. Oczywiście, uratował ją, ale nadal
był  tym  samym  człowiekiem-  zdrajcą,  niezdolnym  do  bezinteresownych
uczuć.

Wszystko zdawało się wracać do normalności. Przez kilka pierwszych

nocy  budziłam  się  jednak  praktycznie  co  20  minut,  żeby  upewnić  się,  że
maleństwo śpi spokojnie w swoim łóżeczku znajdującym się zaledwie metr
od  mojego.  Esme  stwierdziła,  że  lepiej  byłoby,  gdybym  przeniosła  się  do
nich na pewien czas. W domu pełnym ludzi miałam czuć się spokojniejsza,
ale  prawdę  mówiąc,  źle  czułam  się  ze  świadomością,  że  poświęcają  mi  aż
tyle  swojego  czasu  i  uwagi.  Nie  dotyczyło  to  jednak  Edwarda  i  Nicole.
Miałam  wrażenie,  jakby  ich  obecność  była  dla  mnie  czymś  zupełnie
naturalnym.  Zauważyłam  nawet,  że  ciężko  jest  mi  wytrzymać  dnia  nie
widząc ich. Cóż, dzisiaj nie będę musiała cierpieć z tego powodu.

Nicole kończyła dzisiaj roczek. Z tej okazji Edward i jego rodzina

postanowili  zorganizować  jej  przyjęcie  w  ogrodzie,  na  które  zostałam
zaproszona. Byłam przeszczęśliwa, że mogę być tego częścią. Uwielbiałam tę
dziewczynkę  prawie  tak  samo  jak  moją  własną  córeczkę.  Zresztą,  były
prawie  jak  siostry.  Córka  miedzianowłosego  kochała  przyglądać  się  Nayi,
głaskać ją po główce i uczestniczyć w czynnościach takich jak usypianie czy
karmienie. Tworzyliśmy razem całkiem ładny obrazek.

Zegar w salonie wskazywał prawie 12, co znaczyło, że powinnam

wyruszyć,  żeby  nie  spóźnić  się  na  przyjęcie.  Włożyłam  Nayę  do  nosidełka
umieszczonego  na  piersi,  a  w  ręku  niosłam  ogromny  pakunek  z  różowym
papierze. Wsiadłam do samochodu, zapięłam małą i wyjechałam z podjazdu.
Nie  zdziwił  mnie  widok  kilku  paparazzi  tuż  za  płotem.  Chyba  powoli
zaczynałam się do nich przyzwyczajać, a na pewno byłam im wdzięczna za
pomoc w zidentyfikowaniu porywaczki.

Zaparkowałam przed domem Esme i Carlisle’a. Z ogrodu dobiegał już

głośny śmiech solenizantki. Podeszłam do drzwi, zadzwoniłam dzwonkiem
i zanim zdążyłam się zorientować, tkwiłam w uścisku Emmetta.

- Cześć, siostrzyczko! - przywitał mnie entuzjastycznie.
- Cześć, Emmett. - Uśmiechnęłam się szeroko. - Uważaj na maleńką

- upomniałam go, na co trochę poluzował uścisk.

- Jasne, wejdźcie - powiedział, głaszcząc moją córeczkę.
Przeszłam za nim przez salon i wyszłam do ogrodu. Odłożyłam

prezent  na  wskazane  miejsce  i  rozejrzałam  się;  Carlisle  stał  przy  grillu,
rozmawiając  z  Jasperem,  Esme  i  Rosalie  ustawiały  na  stole  różnobarwne
sałatki,  a  Alice poprawiała  kolorowe  spinki  na  brązowych  włoskach  Nicole.
Ta, kiedy tylko nas zobaczyła, wyrwała się cioci i przypełzła w moją stronę.
Ostrożnie, uważając na dziecko w nosidełku, kucnęłam i wzięłam w objęcia
jubilatkę.

- Wszystkiego najlepszego, kochanie! - powiedziałam, całując ją

w policzek, na co zaśmiała się głośno i w odpowiedzi złożyła na moim aż
pięć mokrych buziaków. - Gdzie zgubiłaś tatę?

- Tata, tata! - Podskakiwała, wskazując drzwi przesuwne prowadzące

do salonu.

Odwróciłam się w tamtym kierunku i poczułam dziwny skurcz

w żołądku. Oparty o nie, stał Edward. Wyglądał świetnie w dżinsach, czarnej
koszuli z podwiniętymi rękawami i różowej papierowej czapeczce na głowie.
On również patrzył na nas i kiedy nasze spojrzenia się spotkały, mrugnął
do mnie z uśmiechem na ustach. Boże, co się ze mną dzieje? Serce
przyspieszało mi od jednego uśmiechu?

- Nareszcie pojawili się najbardziej wyczekiwani goście - odezwał się

w końcu, ruszając prosto na mnie. – Cześć - przywitał się, składając na
moich ustach lekki pocałunek.

Chwilę zajęło mi otrząśnięcie się z szoku. Od czasu porwania takie

sytuacje  stały  się  normalnością,  ale  nadal  nie  mogłam  się  do  tego
przyzwyczaić.  Wykroczyliśmy  już  poza  ramy  zwykłej  przyjaźni,  nie
wiedzieliśmy  jednak  jak  nazwać  naszą  obecną  relację.  Nie  poruszaliśmy
tematu  związku,  chociaż  dla  postronnego  obserwatora  tak  właśnie  mogła
ona wyglądać. Prawdę mówiąc, ja sama łapałam się na rozmyślaniu o tym.
Całowaliśmy się, spędzaliśmy dużo czasu we czwórkę, ale nigdy jeszcze nie
robiliśmy tego na oczach innych. Rodziny Edwarda. Zawstydziłam się, kiedy
uświadomiłam sobie, że oczy wszystkich pozostałych są skierowane na nas.

- Nie przejmuj się nimi - szepnął do mnie miedzianowłosy, składając

jeszcze jeden pocałunek na moich ustach i jeden na główce Nayi.

Schylił się, aby wziąć na ręce Nicole, szarpiącą nogawki jego spodni,

po czym objął mnie wolnym ramieniem.

- Wyglądacie jak idealna rodzina - skomentowała Esme. - Piękny

widok.

- Dziękujemy, mamo. Może kiedyś.
Podniosłam na niego wzrok, żeby sprawdzić, czy żartuje, ale on

obdarzył mnie tylko uśmiechem i porzucił temat.

- Bello, co powiesz na sałatkę? - zapytał.
Zabawa trwała w najlepsze. Rodzeństwo Edwarda biegało za

czworakującą dziewczynką po całym ogrodzie. Ona sama zdążyła już
zapomnieć o wielkim kawałku tortu, czekającym na nią na jej krzesełku.

Było bardzo gorąco, siedziałam więc w cieniu, trzymając na rękach

córkę i przyglądałam się grze w berka.

- Nie chcesz do nich dołączyć? - usłyszałam pytanie dobiegające zza

krzesła, które zajmowałam. - Ja już się zmęczyłam i chętnie zajmę się Nayą
- powiedziała Rose, siadając obok.

- Sama nie wiem. Dopiero co ją nakarmiłam.
- Nie martw się. Nie wiem czy mój szwagier ci wspominał, ale pracuję

w przedszkolu. Z takim maleństwem też umiem się obchodzić. No dalej, idź
się pobawić, a my utniemy sobie małą drzemkę - zachęcała, wyciągając ręce
po mój skarb. - No, chodź do cioci Rose.

Podałam dziecko blondynce i ruszyłam w stronę pozostałych

zaangażowanych w zabawę osób. Kiedy zostałam dostrzeżona, Jasper wziął
szybko na ręce Nicole i szepnął jej coś na ucho, po czym krzyknął do
pozostałych:

- Wszyscy na Bellę!
Uciekałam w tę i z powrotem, uważając, żeby nie potknąć się

o  własne  nogi  i  nie  podrzeć  sukienki,  którą  miałam  na  sobie.  To  było
świetne  uczucie,  poczuć  się  znowu  jak  dziecko,  biegać  i  wygłupiać  się
w towarzystwie.

Chowałam się na dużym drzewem, kiedy poczułam parę silnych rąk,

obejmującą mnie od tyłu.

- Mam cię! - krzyknął Edward.
Odwrócił mnie twarzą do siebie i oparł o pień, żeby po raz kolejny

dzisiaj złączyć swoje usta z moimi. Cudowne uczucie.

- Wyjdźmy gdzieś jutro - powiedział, przerywając tym samym

trwającą dłuższą chwilę ciszę, w czasie której rozkoszowałam się jego
bliskością. - Tylko my dwoje.

- Ale…
- Moja mama zajmie się dziećmi. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak

będzie z tego powodu szczęśliwa. - Puścił do mnie oko. - Proszę, umów się
ze mną.

- Masz na myśli randkę? - zapytałam niepewna jak zinterpretować

jego słowa.

- Tak, randkę. To jak? Zaszczycisz mnie swoim towarzystwem?
- Skoro tak stawiasz sprawę… Chyba nie mogę ci odmówić. Tylko

ostrzegam, nie byłam na randce od wieków.

- Dobrze się składa, bo ja też. - Zaśmialiśmy się oboje.
Zaczęło się ściemniać, co oznaczało, że czas kończyć przyjęcie. Edward

zabrał  Nicole  na  górę,  żeby  położyć  ją  spać  po  dniu  pełnym  emocji,  a  ja
w  tym  czasie  pomagałam  Alice  sprzątać  w  ogrodzie.  Moja  kruszynka  od
dłuższego czasu spała spokojnie pod czujnym okiem Esme, dzięki czemu nie
musiałam po chwilę sprawdzać czy wszystko z nią w porządku.

Po powrocie do domu położyłam córeczkę do łóżeczka i sama

momentalnie zasnęłam. Nie spędziłam tak aktywnie dnia od kiedy
dowiedziałam się, że jestem w ciąży i utrata kondycji dała o sobie znać.

Rano obudził mnie płacz dziecka. Wstałam z łóżka, wyjęłam Nayę z jej

kołyski i wróciłam na swoje poprzednie miejsce, żeby ją nakarmić. Zajęło mi
to  chwilę  dłużej  niż  zazwyczaj,  ponieważ  mała  przespała  całą  noc,  nie
jedząc. Kiedy już skończyłyśmy nasz rytuał, zmieniłam jej pieluszkę, ubrałam
w czerwoną sukienkę i przepaskę tego samego koloru. Przeszłam do kuchni,
po drodze wkładając dziecko do kojca stojącego na środku wielkiego salonu.
Chwilę  później  wróciłam  ze  swoim  własnym  śniadaniem.  Nic
nadzwyczajnego, gdyż nadal karmiłam, więc nie mogłam pozwolić sobie na
zbytnie  eksperymentowanie.  Po  posiłku  przebrałam  się  w  stój  do  jogi
i  wzięłam  się  za  wykonywanie  podstawowych  ćwiczeń  ujędrniających.
Miałam  szczęście,  że  zawsze  należałam  do  szczupłych  osób,  a  kilogramy,
które  przybyły  mi  w  czasie  ciąży  spaliłam  nadzwyczaj  szybko.  Dzisiaj
miałam dodatkową motywację do ćwiczeń. Chciałam wyglądać jak najlepiej
dla  Edwarda.  Ustaliliśmy,  że ze  względu  na  porządek  dnia  dzieci,  najlepiej
będzie,  jeśli  spotkamy  się  przed  południem,  tak,  żebym  mogła  wrócić  na
kolejne karmienie.

Przeniosłyśmy się do sypialni.
- To co proponujesz mi założyć na randkę? - zapytałam leżącą na

moim  łóżku  córeczkę.  -  Myślisz,  że  to  mu  się  spodoba?  -  wyciągnęłam
z  garderoby  granatową  sukienkę.  -  Nie,  zbyt  wizytowa.  Przecież  zazwyczaj
widuje  mnie  w  dżinsach.  Mam,  ta  będzie  idealna!  -  przebrałam  się
w  sięgająca  kolan  letnią  sukienkę  w  kwiatki.  Założyłam  do  niej  koturny,
a oczy przysłoniłam ciemnymi okularami.

Zawiozłam córkę do domu starszego pokolenia Cullenów, gdzie czekał

już na mnie Edward. Oparty o swoje Volvo wyglądał jak gwiazda. Chyba
przypomniał sobie, że możemy potrzebować okularów, bo zamiesił parę na
dekolcie swojej koszuli.

- Zapraszam - powiedział, otwierając drzwi po stronie pasażera.
W aucie położył mi na kolanach dzisiejszą gazetę. Okładkę zdobiło

zdjęcie nas całujących się przy drzewie podczas zabawy w berka,
a nagłówek głosił: „Bella przezwycięża koszmar przy boku ukochanego!”.
Jak udało im się zrobić zdjęcie w ogrodzie Cullenów?

Pojechaliśmy do włoskiej restauracji. Zajęliśmy stolik przy oknie, czym

początkowo  trochę  się  martwiłam  i  zamówiliśmy  spaghetti.  Czekając  na
nasze  dania,  bawiliśmy  się  swoimi  dłońmi  złączonymi  na  blacie  stolika.
Zachowywaliśmy się jak zwykła para na randce.

- Mam pewne pytanie. Nie musisz na nie odpowiadać, jeśli uznasz, że

jest zbyt osobiste - powiedziałam.

- Śmiało. W naszym przypadku niewiele tematów może okazać się

zbyt osobistymi. No chyba, że chcesz zapytać z iloma kobietami spałem.
- Zaśmialiśmy się oboje.

- Chodzi o to…. – Przerwałam. - Nigdy nie mówisz o matce Nicole. Co

się z nią stało?

- A więc o to chodzi. - Uśmiechnął się. - Może cię to zszokować, ale

przez pewien czas nie byłem nawet pewien czy jestem jej ojcem. Poznałem
Tanyę na studiach. Była siostrą mojego najlepszego przyjaciela. Spotykaliśmy
się  przez  dwa  lata,  aż  w  końcu  stwierdziliśmy  zgodnie,  że  nie  ma  sensu
dalej  tego  ciągnąć.  Tanya  była…  specyficzna.  Przyjechała  tu  z  Teksasu
w  nadziei  na  karierę  w  Hollywood.  Niestety  nie  udało  jej  się  spełnić  tego
marzenia  i  zrezygnowana  postanowiła  znaleźć  sobie  bogatego  męża,  a  ja
jako  student  nie  byłem  nawet  brany  pod  uwagę.  Po  skończeniu  studiów
zacząłem  pracę w firmie  znajomego  ojca.  Któregoś  dnia  wróciłem z  pracy,
a przed moimi drzwiami stało nosidełko z dzieckiem i listem. Sam napisał
w  nim,  że  Tanya  wyjechała  do  Europy  ze  swoim  nowym  mężem,  nie
zostawiając  na  siebie  żadnego  namiaru  i  kazała  mu  zaopiekować  się
dzieckiem.  On natomiast  uznał,  że jego  siostra  powinna  raczej  zostawić  je
mnie  i  tak  też  zrobił.  W  pierwszym  odruchu  zabrałem  małą  do  domu
i  zadzwoniłem  po  rodziców.  Przez  tydzień,  kiedy  trwały  badania  DNA,
została ze mną, a potem okazało się, że rzeczywiście jest moją córką, więc
uznałem  ją  i  zapewniłem  dom,  jakiego  nie  chciała  dać  jej  matka.  Nicole
miała wtedy dwa miesiące. Z tego co wiem, Tanya do dzisiaj nie dała znaku
życia, a ja nie zamierzam nawet jej szukać. Nie zasługuje na to.

W reakcji na tę historię, ścisnęłam mocniej jego dłoń i złożyłam na

niej lekki pocałunek.

- Dziękuję, że się tym ze mną podzieliłeś.
- Teraz nie mamy przed sobą już chyba żadnych tajemnic

- powiedział, całując w zamian moje usta.

Rozdział dwunasty

BPOV

Nareszcie wiedziałam na czym stoję. Po obiedzie poszliśmy do

pięknego  parku,  którego,  mimo że mieszkam  w Hollywood już od  jakiegoś
czasu, jeszcze nie widziałam. Usiedliśmy na jednej z ławek tuż przy brzegu
stawu  i  rozmawialiśmy.  Dzieliliśmy  się  anegdotami  z  dzieciństwa,  szkoły
i  wyjazdów  wakacyjnych.  Opowiedziałam  mu  o  castingu  do  reklamy
dżinsów,  który  otworzył  mi  drzwi  do  kariery,  on  odwdzięczył  się
opowieściami o początkach tworzenia własnej firmy. W końcu, naturalnym
biegiem, zeszliśmy na nasz temat.

- Jak to właściwie nazwać? - zapytałam.
- Bello, nie chcę na ciebie naciskać, ale moim zdaniem najlepszym

określeniem byłby związek. Decyzja jednak należy do ciebie. Rozumiem, że
wiele przeszłaś będąc z Jamesem i potem, po jego zdradzie, dlatego nie
nalegam. - Chwycił ponownie moją dłoń i położył ją na swoim udzie. - Chcę
jednak, żebyś wiedziała, że wiele dla mnie znaczysz. Ty i Naya stałyście się
częścią naszej rodziny. Sama widzisz, jak Nicole reaguje na każde spotkanie
z tobą. Może to co teraz powiem, to będzie dla ciebie za dużo, ale dla niej
jesteś jak matka. Innej nie znała. Nie przekonała się tak szybko ani do mojej
mamy ani do żon moich braci, a w twoim przypadku… Pokochała cię od
pierwszej chwili.

Poczułam gromadzące się w moich oczach łzy. Jego wyznanie

brzmiało tak szczerze, że nie miałam żadnych wątpliwości, co do ich
prawdziwości.

- Ja też ją kocham. Jest wspaniała, cała twoja rodzina jest i jestem

zaszczycona, będąc uważaną za jej członka. Jesteście jedynymi bliskimi nam
tu  osobami.  Nie  wiem  jednak  czy  jesteś  w  pełni  świadomy  ryzyka,  jakie
niesie  spotykanie  się  ze  mną.  Miałeś  już  okazję  skonfrontować  się
z  paparazzi,  ale  to  tylko  przedsmak.  Nie  zrozum  mnie  źle.  -  Spojrzałam
prostu w jego oczy. - Chcę z tobą być, nawet nie wiesz, jak bardzo. Musisz
być  jednak  przygotowany  na  to,  że  kiedy  upewnimy  media  w  ich
przypuszczeniach,  zaczną  zapraszać  nas  na  wywiady,  sesje  zdjęciowe,  do
programów  telewizyjnych.  Edward,  oni  przegrzebią  całą  twoją  przeszłość.
Jesteś pewny, że chcesz takiego życia? Dla siebie i Nicole? Źle się czuję na
samą myśl o wplątywaniu w to wszystko Nayi, ale ja nie mam już wyboru,
ty tak. Dlatego proszę cię, przemyśl to jeszcze raz - powiedziałam, po czym
spuściłam wzrok na nasze złączone dłonie.

Chwile później poczułam palce miedzianowłosego na moim

podbródku, kierujące mój wzrok ponownie na jego twarz. Gościł na niej
szeroki, zapierający dech w piersi uśmiech.

- Jeśli oboje chcemy być razem, nie widzę wystarczających przeszkód,

aby tego nie zrobić. Wiem, że szczególnie na początku nie będzie łatwo, ale
z drugiej strony nie mogę znieść myśli o kimś innym przy was, kimś, kto
miałby patrzeć jak Naya rośnie, a jednocześnie chcę, żebyś ty uczestniczyła
w życiu Nicole.

- Oh, Edward… - wyszeptałam, zanim go pocałowałam. Tym razem nie

był  to  niewinny  pocałunek,  jakie  dzieliliśmy  ostatnimi  czasy.  Przypominał
bardziej  ten,  do  którego  doszło  w  mojej  sypialni  dwa  tygodnie  wcześniej,
pełen pasji i oddania.

- Czyli to znaczy, że od teraz oficjalnie jesteś moja?
- Tylko, jeśli ty jesteś mój.
Od tamtego czasu trochę się pozmieniało. Edward i Nicole nadal byli

częstymi gośćmi w naszym domu, podobnie jak my u nich, ale od czasu do
czasu  zdarzało  nam  się  zostać  na  noc,  nie  martwiąc  się  już  ewentualnymi
plotkami. Oczywiście korzystaliśmy wtedy zawsze z pokoi gościnnych.  Niby
wiedzieliśmy już o sobie wszystko i byliśmy bardzo blisko, ale było wciąż za
wcześnie  na  wkroczenie  na  kolejny  poziom.  Poza  tym,  od  porodu  minęło
dopiero półtora miesiąca, co znaczyło, że musimy jeszcze poczekać.

Było poniedziałkowe popołudnie. Przez kolejne dwa tygodnie Edward

zamierzał korzystać z urlopu. Oznaczało to więcej czasu dla nas. Leżałam na
kanapie w jego salonie, oparta o jego klatkę. Z głośników leciała cicho
muzyka klasyczna. Dzieci spały na górze w swoich łóżeczkach. Sielanka.

- Rozmawiałam rano z mamą - powiedziałam, nie odwracając się

w jego stronę. - Twierdzi, że po tych wszystkich przeżyciach, na jakie
ostatnio byłam narażona, powinnam pojechać na kilka dni do domu.

- Tu jest teraz twój dom - powiedział i chociaż go nie widziałam,

wiedziałam, że uśmiechnął się, wypowiadając te słowa.

- Tak, ale w Forks jest spokojniej. Poza tym upiera się przy

zobaczeniu wnuczki. Nie może znieść, że od czasu jej urodzin musiały
wystarczyć jej zdjęcia.

- W takim razie jedź - powiedział.
- To jeszcze nie wszystko. Teraz najlepsza część - rodzice zapraszają

tez ciebie i Nicole. Powiedzieli, że chcą ci się w jakiś sposób odwdzięczyć za
opiekę nade mną.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Nie chcę sprawiać kłopotu

twoim rodzicom. Forks to małe miasteczko, prawda? - zapytał, na co
przytaknęłam. - Na pewno wzbudzisz sensację, przywożąc mnie ze sobą.

- Na pewno nie większą niż tutaj. Oni też mają Internet, czytają

gazety. Na pewno wiedzą o tobie od samego początku. A co do rodziców…
Pomyśl, ile razy twoja rodzina mi pomaga. Spraw mojej przyjemność i złóż
im wizytę.

- Czy oni wiedzą już o nas? - zapytał.
- Nie. Minęły dopiero dwa tygodnie. Chciałam nacieszyć się tym

w małym gronie. Pomyślałam, że może moglibyśmy powiedzieć im razem,
dlatego proszę, pojedź ze mną.

- Dobrze. Chociaż brzmisz, jakbyśmy mieli im powiedzieć, że

bierzemy ślub.

- Świetnie! Nie, żebyś miał wybór. Bilety mam zarezerwowane na

jutro rano. - Entuzjastycznie odwróciłam się w jego stronę i cmoknęłam go
w usta. - Chodź, zacznijmy was pakować!

EPOV

Jesteśmy razem dopiero od dwóch tygodni, a ja już jestem pod

pantoflem. Poważnie, ta kobieta wie jak osiągnąć to, czego chce. Takim oto
sposobem  wylądowałem  na  pokładzie  samolotu  lecącego  do  Port  Angeles.
Bella  spała  na  swoim  siedzeniu,  a  na  mnie  spadł  obowiązek  opieki  nad
dwójką  dzieci.  Na  moim  lewym  kolanie  siedziała  Nicole,  a  na  prawym
umieściłem  Nayę.  Dziewczynki  wyjątkowo  dobrze  znosiły  lot.  Nie  można
tego  powiedzieć  natomiast  o  mnie.  Cały  czas  czułem  na  sobie  spojrzenia
innych  pasażerów.  Pozwoliłem  Belli  usiąść  przy  oknie,  dzięki  czemu
zrobienie  jej  zdjęć  było  trudniejsze.  W  zamian  to  ode  mnie  co  chwila
odbijały  się  flesze  aparatów.  Kilkakrotnie  musiałem  przypomnieć
towarzyszom, że są one niebezpieczne dla niemowląt.

W końcu po kilku godzinach lotu, odprawie, odebraniu bagaży i setce

zdjęć  Belli  z  fanami,  udaliśmy  się  do  wypożyczalni  aut.  Do  domu  Swanów
jechaliśmy  suvem,  w  którym  udało  nam  się  pomieścić  bagaże  i  wyprawkę
dzieci.  Droga zajęła  nam  nieco  ponad  godzinę.  Brunetka  pokierowała  mnie
na  odpowiedni  podjazd.  Zanim  jeszcze  wysiedliśmy  z  auta,  na  ganku
pojawiła  się  Renee.  Przybiegła  w  naszą  stronę  i  praktycznie  rzuciła  się  na
Bellę.

- Kochanie, nie widziałam cię całe wieki!
- Mamo, też tęskniłam, ale to tylko miesiąc. Wcześniej rozstawałyśmy

się na o wiele dłużej.

- Prawda, ale wtedy nie miałaś dziecka. - Oderwała się od córki

i rozejrzała. - Właśnie, gdzie moja perełka?

- Oto i ona. - Podałem jej Nayę i wróciłem do auta, aby wyjąć

z fotelika własną córkę.

Wziąłem ja na ręce i podszedłem do kobiety.
- Witaj Renee - powiedziałem, uśmiechając się do niej. - Dziękujemy

za zaproszenie i obiecujemy nie sprawiać kłopotów.

- Kłopotów? Czuję się zaszczycona, Edwardzie. No dalej, podaj mi

drugą kruszynkę. - Przejęła ode mnie dziewczynkę. - Słyszałam, że ktoś tu
skończył roczek - zwróciła się do niej. - Mam coś dla ciebie w domu.

- Nie trzeba było…
- Cicho siedź, młodzieńcze!
Zrezygnowany podążyłem za kobietami do wnętrza domu. Kiedy

znaleźliśmy się w salonie, moją uwagę przykuł duży, różowy przedmiot.
O nie… Widząc moją minę, stojąca obok Bella, chwyciła mnie za rękę
i pociągnęła w dół, aby szepnąć mi na ucho:

- Nie wdawaj się w dyskusję. Dla nich jest jak druga wnuczka.
- Ale domek dla lalek? Rozumiem pluszaka albo lalkę, ale to za dużo.
- Jak już mówiłam, nie dyskutuj - powiedziała, po czym przeszła do

kuchni, zostawiając mnie przyglądającego się zabawie Nicole.

- Rozumiem, że dzisiaj jemy poza domem! - krzyknęła brunetka,

zamykają pustą, jak mniemam, lodówkę.

Siedzieliśmy gotowi do wyjścia. Nagle usłyszeliśmy otwieranie drzwi

i kroki zmierzające w naszym kierunku.

- Hej wszystkim! - przywitał się Charlie. - Witaj Edwardzie

- zwrócił się do mnie, ściskając moją rękę. Przeszył mnie dreszcz. Ostatnim
razem było łatwiej, bo nie byłem jeszcze z jego córką.

- Dzień dobry, Charlie.
Niedługo potem wyszliśmy z domu. Do jedynej restauracji w Forks

pojechaliśmy dwoma samochodami. Po drodze, mimo że prowadziłem,
spoglądałem za okno, ale wszystko, co tam widziałem, to drzewa. Miła
odmiana od zatłoczonego Hollywood.

W lokalu zajęliśmy największy wolny stolik i poprosiliśmy o jedno

krzesełko dziecięce. Młoda, blondwłosa kelnerka uśmiechnęła się do mnie
promiennie, pytając co jeszcze może dla mnie zrobić.

- Na razie to wszystko, dziękujemy Jessico - wtrąciła się Bella.
- Bella?! Nie zauważyłam cię! Co ty tu robisz? Myślałam, że jesteś

w Hollywood i zajmujesz się bękartem.

Spojrzałem na nią groźnie i położyłem rękę na ramieniu swojej

dziewczyny.

- Jak widzisz, jesteśmy tu, a Naya nie jest żadnym bękartem. Przeproś,

proszę Bellę i przynieś dla nas menu - powiedziałem, na co ponownie
obdarzyła mnie uśmiechem.

- Oczywiście… - urwała w nadziei na poznanie mojego imienia
- Panie Cullen - dokończyłem za nią.
Kiedy speszona dziewczyna oddaliła się od naszego stolika, usłyszałem

chichot dochodzący z przeciwnej strony stołu. Charlie powstrzymywał się
jak mógł, ale kiepsko mu wychodziło.

- Świetna robota, synu. Nigdy nie flirtuj z nikim w obecności mojej

córki.

- Nie masz się czym martwić.
- Właściwie musimy wam coś powiedzieć - odezwała się brunetka.
- Zastanawiałam się jak długo jeszcze będziecie z tym zwlekać

- powiedziała Renee.

- Co masz na myśli, mamo?
- Kochanie, przecież to oczywiste, że jesteście razem. Zauważyłam to

już w pierwszej chwili, kiedy wysiedliście z auta. Patrzycie na siebie jak
zahipnotyzowani.

- Przepraszamy, że milczeliśmy. Chcieliśmy powiedzieć to osobiście.
- Edwardzie, nie tłumacz się. I przestań, proszę, bawić się tą solniczką.

Nie zamierzam przecież odstrzelić ci głowy. Ale ostrzegam, zrań ją,
a ucierpią inne części twojego ciała.

- Tato!
- Taka już moja rola, córciu.
Reszta posiłku upłynęła w przyjemnej atmosferze. Zajadaliśmy się

grillowanymi potrawami. Wszyscy, oprócz Belli, która zamówiła dla siebie
warzywa na parze.

Wieczorem wróciliśmy do domu. Z pomocą Charliego udało mi się

rozstawić w pokoju jego córki dwa łóżeczka turystyczne, po czym stanąłem
na szczycie schodów, nie bardzo wiedząc co dalej.

- Co tak stoisz? Do łóżka, migiem! - zaśmiała się Renee. - Bella już

pewnie chrapie, ale mam nadzieję, że jakoś wytrzymasz.

- Ale… - zdziwiły mnie jej słowa.
- Synu, jesteśmy w miarę postępowi. Nie zamierzamy kazać ci spać na

niewygodnej kanapie. Tym bardziej, że po groźbie ze strony mojego męża,
jesteś pewnie przerażony. - Zaśmiała się. - Jesteście jeszcze bardzo młodzi,
macie już dwójkę dzieci, poczekajcie z następnymi.

Nie wiedząc, co odpowiedzieć, uśmiechnąłem się i, życząc kobiecie

dobrej nocy, wszedłem do sypialni swojej dziewczyny. Skorzystałem z jej
łazienki, wziąłem szybko prysznic w nadziei, że nie obudzę dzieci i zająłem
wolne miejsce w łóżku. Przybliżyłem się do leżącej do mnie tyłem brunetki
i objąłem ją.

- Co tak długo? - zapytała zaspanym głosem.
- Rozmawiałem z twoją mamą. Radziła, żebyśmy nie spieszyli się

z powoływaniem do życia kolejnego dziecka.

W reakcji na moje słowa, błyskawicznie odwróciła się i leżała teraz

twarzą do mnie.

- Żartujesz, prawda?

- Niestety nie. Wierzy, że groźba twojego ojca skutecznie mnie

zniechęciły.

- O Boże… - powiedziała zawstydzona, chowając twarz w mojej nagiej

piersi. - Jakie to żenujące.

- Martwią się o ciebie, to wszystko. My będziemy robili dokładnie to

samo za dwadzieścia lat.

- Nawet tak nie mów - ostrzegła mnie. - Nie będziemy zawstydzać

naszych dzieci - powiedziała, po czym pocałowała mnie w usta i wróciła do
poprzedniej pozycji, aby pogrążyć się we śnie.

- Dobranoc - wyszeptała.
- Dobranoc, skarbie.
Leżałem jeszcze dłuższą chwilę, nie mogąc zasnąć. Cały czas miałem

przeczucie,  jakby  Charlie  czaił  się  za  drzwiami  i  czekał  na  odpowiedni
moment,  żeby  wkroczyć  do  pomieszczenia.  W  końcu  zrezygnowany
pozwoliłem  powiekom  opaść,  a  tuż  przez  zaśnięciem  w  głowie  usłyszałem
ponownie jej słowa:

nasze dzieci.

Rozdział trzynasty

BPOV

Siedziałam przy kuchennym stole, wpatrując się w pogrążony

w ciemności świat za oknem. Był środek nocy. Zawsze ciężko przystosowuję
się do nowego miejsca. To wcale takie nie było, ale ostatnim razem spałam
w swoim starym łóżku prawie rok temu. To dziwne uczucie po raz pierwszy
dzielić  je z  kimś  innym.  Oczywiście,  kiedy  byłam  młodsza,  zdarzało  mi  się
zaprosić koleżanki na piżama party, ale jeszcze nigdy nie spał w nim żaden
mężczyzna. Nawet mój tata. Uwielbiałam zasypiać i budzić się w ramionach
Edwarda, a nie miałam do tego zbyt wielu okazji. Z Jamesem było całkowicie
inaczej. Nigdy mnie nie obejmował, nie szeptał mi do ucha słów, od których
mój  kręgosłup  zamieniał  się  w  galaretę.  Jeśli  już  w  ogóle  się  do  mnie
odzywał,  były  to  raczej  wulgarne  komentarze  i  propozycje.  Nigdy  też  nie
zostałam w jego mieszkaniu na noc. Poważnie, co ja w nim widziałam? Nie
miałam wtedy z czym porównać naszego związku i chyba myślałam, że tak
powinien on wyglądać.

Spojrzałam na oświetloną tarczę zegara - 1:00. Nagle usłyszałam

głośny płacz. Pora karmienia. Niechętnie wstałam z miejsca i skierowałam
się na schody. Kiedy dotarłam do drzwi swojej sypialni, zatrzymałam się,
słysząc słowa:

- Wiem, że nie jestem twoją mamusią, ale chyba mogę się tobą chwilę

zająć, prawda?

Domyśliłam się, że miedzianowłosy mówi do mojej kruszynki.
- Wiesz, nie jestem pewny czy mam rację, ale wydaje mi się, że ją

kocham. Tylko proszę, nie mów jej na razie. Chciałbym zrobić to sam.

W reakcji na te sowa moje serce zaczęło bić szybciej. Potrząsnęłam

głową i uszczypnęłam się w ramię, żeby upewnić się, że nie śpię i to nie jest
jeden z tych cudownych snów, w których wszystko jest idealne.

- …miałabyś starszą siostrę, mamusię i tatusia.
Poczułam na policzkach wilgoć. Łzy wzruszenia spływały powoli

z moich oczu, podczas gdy ja nadal stałam na korytarzu w środku nocy.

Pomyślałam, że muszę wejść do pomieszczenia i nakarmić dziecko,

zanim całkiem zatracę się w ogarniającej mnie radości.

Mój chłopak nie zauważył, kiedy przekroczyłam próg. Stał tyłem do

drzwi i tulił Nayę do swojej nagiej piersi. Wyglądali razem wspaniale. Wiele
razy  pomagał  mi  w  opiece  nad  nią,  szczególnie  na  początku,  ale  jeszcze
nigdy  oglądanie  go  trzymającego  w  ramionach  moją  córeczkę  nie  było
takie…  Intymne.    Stałam  chwilę,  przyglądając  się  im.  Co  jakiś  czas  Edward
schylał  się  i całował  malutkie  czółko albo  policzek,  a  ja  wzruszałam  się od
nowa.

- Czasami wydaje mi się, że wy dwoje pasujecie do siebie bardziej niż

my - powiedziałam, zdradzając wreszcie swoją obecność. - Podaj mi ją
- powiedziałam, wyciągając ręce.

Przejęłam od niego dziecko i usiadłam na łóżku, opierając się

o zagłówek. Spojrzał na mnie i przeczesał ręką swoje niesforne włosy.

- To może ja pójdę… Gdzieś - wyjąkał.
Czy mi się wydaje, czy zawstydził się, wiedząc, co zamierzam zrobić?

Poklepałam  miejsce  obok  siebie  i  czekałam,  aż  posłusznie  je  zajmie.  Zajęło
mu  to  trochę  czasu.  Początkowo  spojrzał  na  mnie,  jakby  nie  wierzył
własnym  oczom,  ale  ostatecznie  zastosował  się  do  mojego  niemego
polecenia.  Nadal  jednak  nie  patrzył  na  mnie,  błądząc  wzrokiem  po
pomieszczeniu oświetlonym tylko lampką stojącą na szafce nocnej.

- Spójrz na mnie - powiedziałam, rozpoczynając karmić małą. Nie

zareagował, więc wolną ręką skierowałam jego twarz na swoją. - Edward, to
nic wulgarnego. To biologia. Właściwie, czytałam, że jeśli uczestniczy w tym
cała rodzina, pomaga to budować więź.

- Nie wiem czy powinienem…
- A dlaczego nie? Będąc ze mną, jesteś też z nią. Chcesz tego czy nie,

ludzie będą cię postrzegali jako jej ojca tak długo, jak będziesz się ze mną
spotykał.

- Co masz na myśli? Nie zamierzam kończyć naszego związku.

Dopiero co się zaczął i jak na razie idzie nam całkiem nieźle. - Uśmiechnął
się i wiedziałam, że napięcie powoli go opuszczało.

Spuściłam wzrok na Nayę i przez chwilę pozostawaliśmy w ciszy. Po

pewnym czasie zobaczyłam dłoń Edwarda, głaszczącą delikatnie twarzyczkę
mojej  perełki.  Znajdowała  się  ona  bardzo  blisko  mojej  piersi,  ale  nie
zwracałam  na  to  większej  uwagi,  szczęśliwa,  że  zdobył  się  na  odwagę
i  włączył  do  rytuału.  Nie  widząc  sprzeciwu  z  mojej  strony,  drugą  rękę
przełożył za moje plecy, abym mogła się oprzeć na jego ramieniu. Tak też
zrobiłam.  Czas  płynął,  a  my  siedzieliśmy  przytuleni  i  wpatrywaliśmy  się
w drobną istotkę w moich rękach. Żadne słowa nie były potrzebne.

Obudziłam się, praktycznie leżąc na Edwardzie. I może nie

przejęłabym  się  tym,  gdyby  nie  godzina,  którą  wskazywał  zegar  stojący  na
szafce koło łóżka. Było już po 11:00! Nie pamiętam, kiedy ostatnio udało mi
się  spać  do  tak  późnej  pory.  Uwolniłam  się  niechętnie  z  uścisku
miedzianowłosego  i  skierowałam  swe  kroki  do  łazienki.  Kiedy  stamtąd
wyszłam, stał nad łóżeczkiem Nicole i przeczesywał włosy dłonią.

- Nie spodziewałeś się chyba, że ona też będzie spała? – zapytałam.

- Przecież jest rannym ptaszkiem.

- To znaczy, że twoi rodzice byli tu, kiedy spaliśmy? Widzieli nas

i mogli źle zinterpretować nasz wygląd. Powinienem był założyć jakąś

koszulkę. Boże, jak ja spojrzę w oczy twojemu tacie? - Panikował, wyżywając
się na uwielbianych przeze mnie puklach.

Bawiło mnie jego przerażenie. Podeszłam do niego i zarzuciłam ręce

na jego ramiona, przyciągając go do pocałunku. Zatraciłam się w nim
kompletnie i zajęło mi dłuższą chwilę przerwanie go.

- Nie martw się. On wie, że nie jestem już nastolatką. Cóż, pewnie jest

też  świadomy,  że  Naya  nie  jest  skutkiem  niepokalanego  poczęcia,  więc
powinien  się  już  przyzwyczaić  do  obecności  mężczyzny  w  moim  łóżku.
- Zaśmiałam się. – Zresztą, nie robiliśmy nic złego, spaliśmy tylko, dotykając
się.  Jestem  pewna,  że  byłeś  już  wcześniej  w  takiej  sytuacji.  Nigdy  nie
zostałeś przyłapany?

- Masz na myśli…? - Spojrzał na mnie ze strachem w oczach. - Nie! To

znaczy, nie w łóżku. Samochód się nie liczy, prawda?

- Samochód, poważnie? - Wybuchłam śmiechem, składając na jego

ustach jeszcze jeden pocałunek. - Jesteś niemożliwy. Proszę, powiedz, że nie
w twoim Volvo… Już nigdy nie wsiądę z tobą do samochodu.

- W takim razie będę musiał cię przekonać. To było szalone…
- Najpierw będziesz musiał mnie złapać - powiedziałam, kierując już

swoje kroki do drzwi.

Kiedy zorientował się co planuję, ruszył w ślad za mną. Na szczęście

zanim  mnie  dogonił,  zdążyłam  już  zejść  ze  schodów.  Niestety,  nie
przewidziałam,  że  dzięki  swoim  długim  nogom  zeskoczy  co  drugi  stopień
i dopadnie mnie tuż przy ich końcu. Bez problemu podniósł mnie z ziemi
i przerzucił sobie przez ramię, idąc do kuchni.

- Pożałujesz! - zagroziłam żartobliwie.
- Nie wydaje mi się.
- Dzień dobry. - Usłyszeliśmy tuż obok.
- Yyyy… Dzień dobry, Renee. - Pierwszy odezwał się mój towarzysz,

stawiając mnie z powrotem pionowo.

Odgarnęłam z twarzy włosy i spojrzałam na mamę. Trzymała na

rękach Nayę.

- Mam nadzieję, że się nie gniewacie, że zajęliśmy się dziewczynkami.

Nicole jest w salonie z Charliem. Uparł się, że nauczy ją chodzić. - Zaśmiała
się.  -  Od  godziny  prowadza  ją  za  rączki  po  całym  pokoju.  Niedługo  musi
jechać  na  posterunek,  ale chciał  poświęcić  im  trochę czasu.  W  zasadzie  ja
też  muszę  wyjść.  Wieczorem  w  parku  odbywa  się  festiwal  muzyczny
i  muszę  dopilnować,  żeby  wszystko  przebiegło  bez  zakłóceń.  Nie
przeszkadza wam, że zostaniecie sami? - Mówiąc co, mrugnęła do mnie.

- Mamo!
- Nic nie mówię.

- Ale dajesz do zrozumienia, że sypiamy ze sobą. Ok, sypiamy, ale nie

w ten sposób - uściśliłam, widząc jej minę.

- Whatever. W końcu zaczniecie - powiedziała, po czym opuściła

kuchnię, zostawiając nas zawstydzonych.

Było kilka minut po 15:00. Dziewczynki niedawno skończyły

popołudniową drzemkę i właśnie zabierałam się do gotowania obiadu.
Otworzyłam lodówkę i niestety zobaczyłam to co zawsze - światło.

- Obawiam się, że czeka nas wyprawa do sklepu! – krzyknęłam.

- Ubieraj Nicole!

Poszłam na górę przebrać się w krótkie spodenki i top. Kiedy

wróciłam,  Edward  stał  przy  drzwiach  ze  swoją  córką  na  rękach  i  moją
leżącą w nosidełku obok. Podniosłam je i wyszliśmy z domu. Edward zapiął
dziewczynki bezpiecznie w fotelikach, a ja zajęłam miejsce pasażera. Podczas
drogi, instruowałam go jak dojechać do jedynego większego sklepu w Forks.
Zaparkowaliśmy  na  niewielkim  parkingu  przed  budynkiem  i  wyjęliśmy
dzieci.  Nosidełko  z  Nayą  wsadziłam  do  wózka  sklepowego,  a  Nicole
posadziłam  na  specjalnie  do  tego  przeznaczonym  miejscu.  Poczułam
szturchnięcie  w  ramię.  Spojrzałam  na  mojego  chłopaka,  który  wskazywał
sklep muzyczny.

- Miałabyś coś przeciwko, gdybym wpadł tam na chwilę? Zaraz do

ciebie dołączę.

- Jasne, rozejrzyj się, ale ostrzegam, że raczej nie znajdziesz tu nic

ciekawego. Widzimy się za chwilę.

Przechadzałam się między regałami, wrzucając do wózka niezbędne

rzeczy,  uważając  jednocześnie,  żeby  nie  obudzić  córeczki,  która  zasnęła
w czasie jazdy samochodem. Sklep nie należał do dużych, w związku z czym
zgromadzenie  wszystkiego  nie  zajęło  mi  wiele  czasu.  Stałam  w  właśnie
w  kolejce  do  jedynej  czynnej  kasy.  Metr  ode  mnie  stały  dwie  kobiety.
Blondynka stojąca do mnie tyłem wydawała mi się znajoma.

- Tak, przyjechała wczoraj. – Usłyszałam. - I przywiozła go ze sobą.

Na własne oczy widziałam. Boże, jest boski… I wiesz co? Ma dziecko. Młody,
samotny tatusiek. Chętnie się nim zaopiekuję.

- Nawet na zdjęciach wygląda świetnie. - Druga kobieta wskazała

gazetę, leżąco na półce tuż koło miejsca, w którym stałam.

Nawet nie usłyszałam, kiedy dołączył do mnie Edward. Kobiety

wydawały się go jeszcze nie zauważyć, a wiedziałam, że to on był tematem
ich rozmowy, która jednak chwilowo ucichła.

- Mama! Tata! - zawołała Nicole, szturchając nas jedną rączką, a drugą

pokazując magazyn. - Mama! Tata!

Wzrok obu plotkar zatrzymał się na chwilę na nim po to tylko, żeby

zaraz przemieścić się na nas. Patrzyły z szeroko otwartymi oczami, podczas

gdy Nicole nadal oznajmiała radośnie, że rozpoznała nas na fotografii,
zdobiącej okładkę.

- Brawo, kochanie. - Mężczyzna odezwał się jako pierwszy, widząc,

jakie zainteresowanie wzbudziła jego latorośl. - To są mama i tata.

- Bella, Edward! - zawołała blondynka. Jessica. - Co słychać? Jak

podoba ci się Forks? - zwróciła się do mojego towarzysza.

- Dziękuję, bardzo tu spokojnie. Idealne miejsce na odpoczynek

z dziećmi - powiedział i otoczył mnie ramieniem, widząc, że jestem
ignorowana. - Słyszałem, że wieczorem odbędzie się jakiś festiwal.

- Tak, podobno zaproszono nawet jakąś sławę. - Wtrąciła się druga,

nieznana mi kobieta.

- Powinieneś wpaść.
- Może zajrzymy - odpowiedział, podkreślając „my”.
Uznawszy rozmowę za zakończoną, odwrócił się w stronę kasy, wyjął

z kieszeni portfel i nadal nie zabierając ode mnie swojego ramienia, zapłacił
za moje zakupy.

Do rozpoczęcia zabawy nie zostało dużo czasu, więc zaraz po

powrocie  do  domu  zabrałam  się  za  gotowanie.  Z  pomocą  Edwarda
przyrządziłam  wyśmienite  spaghetti,  które  zjedliśmy  przed  telewizorem,
karmiąc  się  nawzajem.  Uwielbiałam  takie  małe  momenty,  kiedy  cały  świat
skupiał  się  na  nas  dwojgu.  Mogliśmy  zamknąć  się  w  naszej  bańce  i  nie
przejmować  niczym  innym.  Niestety  czas  leciał  nieubłaganie  i  nim  się
spostrzegliśmy,  nadeszła  17:00,  co  znaczyło,  że  powinniśmy  wychodzić.
Jako,  że  festiwal  miał  zostać  utrzymany  w  rodzinnej  atmosferze,  nie
musieliśmy się przebierać.

Dwadzieścia minut później znaleźliśmy w tłumie moją mamę.

Rozmawiała z sąsiadką, zapewne wymieniając najnowsze plotki z okolicy.
Przecisnęliśmy się do niej przez tłum, co nie było łatwe, z przypiętym do
piersi dzieckiem.

- A oto i moje skarby - powiedziała uradowana Renee, wskazując

naszą czwórkę. - Bellę już znasz, to Edward…  - Przeniosła na niego wzrok.
-  …I  moje  dwa  szkraby:  Nicole  i  Naya.  -  przedstawiła  kolejno  moją
„rodzinkę”.

- Bardzo miło panią poznać… - Zaczął miedzianowłosy.
- Ellen. Chyba gdzieś już cię widziałam, synu… - Przerwała

w zamyśleniu - A! Już wiem, pokazywali was razem w telewizji!

- Możliwe, ciociu Ellen - powiedziałam, po czym przytuliłam ją

ostrożnie. - Dawno się nie widziałyśmy.

- Mów za siebie, kochanie. Ja oglądam każdy twój film i wywiad.

Zobaczyłabyś tę kolekcję magazynów, którą zgromadziłam w domu…

- Nie zawstydzaj jej - wtrąciła się mama.

- I kto to mówi? - Na moje słowa Edward zachichotał.
Wieczór mijał spokojnie. Znaleźliśmy świetne miejsce na rozłożenie

koca.  Duże  drzewo  zapewniało  cień,  w  którym  mogły  schować  się  dzieci,
a  dodatkowo  znajdowało  się  ono  stosunkowo  blisko  sceny,  dzięki  czemu
widzieliśmy bez problemu wszystkie występy.

Podczas festiwalu wiele osób podchodziło do mnie z prośbą

o autograf albo wspólne zdjęcie. Kochałam swoich fanów, tak więc nikomu
nie miałam serca odmówić, szczególnie tu, w Forks.

- Uśmiech! - usłyszałam nagle, a chwile potem zostałam oślepiona

fleszem.

Początkowo myślałam, że to ktoś z sąsiadów zapragnął uwiecznić

mnie na zdjęciu, ale już po chwili lampy błyskowe zaczęły atakować
bezustannie. Paparazzi.

Nie bardzo wiedząc co robić, rozejrzałam się dookoła, szukając

odpowiedzi  na  którekolwiek  z  nurtujących  mnie  pytań.  Wszystko  stało  się
jasne, kiedy mój wzrok spoczął na sylwetce Jessici. Stała uśmiechnięta kilka
metrów  ode  mnie,  trzymając  ręce  założone  na  piersi.  Wyglądała,  jakby
właśnie wygrała na loterii.

- Zbierajmy się stąd. - Dobiegł mnie szept Edwarda.
Już po chwili wszystkie nasze rzeczy zostały spakowane i szukaliśmy

mojej mamy. Znaleźliśmy ją, rozmawiającą przez telefon na drugim końcu
parku. Podbiegliśmy do niej, a jej twarz momentalnie wyrażała ulgę.
Zakończyła szybko połączenie i ruszyła w naszym kierunku.

- Dzwoniłam do Charliego. Zaraz wyśle patrol. Twierdzi jednak, że

najlepiej  będzie,  jeśli  zabiorę  dziewczynki  do  domu,  a  wy  ukryjecie  się
gdzieś  do  czasu,  aż  pozbędą  się  dziennikarzy.  Pewnie  jakimś  sposobem
dowiedzieli się już gdzie mieszkamy, ale nie zbliżą się tam, kiedy zobaczą, że
nie wracacie z nami. Dzieciom nic nie będzie.

- Jessica. - Było wszystkim, co powiedziałam.
Nie mieliśmy dużo czasu. Paparazzi wpadli już na nasz trop

i ponownie zostaliśmy zaatakowani aparatami. Błyski przestraszyły Nayę,
która zaczęła niewyobrażalnie płakać.

- Spokojnie, malutka. Pójdziecie z babcią - powiedziałam, całując jej

czółko i podając nosidło mamie.

Kiedy upewniliśmy się, że zostało dobrze zapięte, Renee wzięła na

ręce Nicole i skierował się szybko w stronę auta, nie oglądając się za siebie.

Dziennikarze, widząc co się dzieje, zostali rozkojarzeni na ułamek

sekundy. To wystarczyło nam na rozpoczęcie biegu. Znając Forks jak własną
kieszeń, zdecydowałam, że najbezpieczniej i najszybciej dla nas sprawdzi się
ucieczka do lasu. Tak też zrobiliśmy. Biegliśmy bez przerwy kilka minut,

podczas których zgubiliśmy nieproszonych towarzyszy. Wiedzieliśmy jednak,
że jeszcze przez pewien czas nie powinniśmy zjawiać się w domu.

- Znasz jakieś miejsce, które mogłoby posłużyć nam za kryjówkę?

- zapytał mój chłopak.

- Mamy szczęście. W zeszłym roku kupiłam tu małą chatkę.

Pomyślałam, że to będzie doskonałe miejsce do odpoczynku. - Pociągnęłam
go w odpowiednim kierunku. - Dziwnym trafem, znajdujemy się
kilkadziesiąt metrów od niej. Za kilka minut powinniśmy ją znaleźć.

Rzeczywiście, przedzieraliśmy się przed las jeszcze około pięciu minut,

aż  naszym  oczom  ukazał  się  mały,  drewniany  domek.  Weszłam  na  ganek
i stanęłam na palcach, żeby dosięgnąć zapasowego klucza, który umieściłam
w  rynnie.  Widząc  moje  starania,  Edward  zaszedł  mnie  od  tyłu  i  wykonał
zadanie  za  mnie.  Otworzył  drzwi  i  wpuścił  mnie  pierwszą.  Od  kiedy  go
kupiłam  byłam  tu  tylko  dwa  razy  i,  dzięki  Bogu,  wyjeżdżając,  zakryłam
meble folią, aby uniknąć osiadania na nich kurzu. Szybko udało nam się jej
pozbyć. Kiedy już mogliśmy złapać głębszy oddech, dopadł mnie strach.

- Co z dziewczynkami?- szepnęłam sama do siebie i jak na zawołanie

w mojej kieszeni zawibrował telefon.

Widząc, że nie jestem w stanie zareagować, miedzianowłosy wyjął go

i przeczytał wiadomość.

- Wszystko jest w porządku. Domu pilnują przyjaciele twojego ojca,

ale hieny nadal krążą po mieście i cię szukają. Twoja mama domyśliła się
gdzie jesteśmy i proponuje, żebyśmy zostali tu do rana.

- Ale…
- Nie ma żadnego „ale”. Zrobimy to dla bezpieczeństwa twojego

i dzieci.

- Przepraszam - wyszeptałam, patrząc mu prosto w oczy.

-  Przepraszam,  że  musisz  przez  to  przechodzić.  Ostrzegałam,  że  może  to
tak  wyglądać,  ale  nigdy  nie  pomyślałabym,  że  zdradzi  mnie  ktoś  ze
znajomych ze szkoły.

- A ja mówiłem ci już, że nie dbam o to, kto będzie nas śledził tak

długo, jak będziemy w tym razem. Dzieci mają się dobrze, a to
najważniejsze. Wytrzymamy tu do rana.

- Jesteś kochany - powiedziałam i pocałowałam go.
Pocałunek szybko przeistoczył się z niewinnego buziaka w głęboką,

namiętną pieszczotę. Przemieściłam się na kolana Edwarda i przywarłam do
niego całym ciałem. Walczyliśmy o dominację, przyciągając się jednocześnie
jeszcze bliżej. Poczułam, że opadam na poduszki. Zaraz za mną podążyło
ciało miedzianowłosego, który podparł się łokciami, aby mnie nie
przygnieść. Nie przerywając pocałunku, wyciągnęłam jego koszulę ze spodni
i zaczęłam rozpinać guziki. Było to trudne, ponieważ kanapa była zbyt mała,

aby pozwolić na jakikolwiek manewr. Jakby czytając moje myśli, Edward
podniósł nas z powrotem do pozycji siedzącej, oderwał swoje usta ode mnie
i się rozejrzał.

- Na górze - szepnęłam.
Nie odpowiedział, a jedynie wstał, trzymając mnie w ramionach,

i podążył schodami w górę. Chwilę później położył mnie delikatnie na łóżku.
Zanim do mnie dołączył, pozbył się koszuli, co niezmiernie mnie ucieszyło.
Kiedy  tylko  nasze  ciała  ponownie  się  spotkały,  zaatakowałam  jego  usta.
Poczułam,  że  zdejmuje  ze  mnie  top  i  żeby  mu  to  ułatwić,  musiałam
przerwać pieszczotę. Kiedy już skrawek odzieży wylądował w nogach łóżka,
zajęłam się paskiem jego spodni. Udało mi się go rozpiąć wyjątkowo szybko,
zważając  na  fakt,  że  w  tym  czasie  miedzianowłosy  składał  pocałunki  od
mojego  ucha  do  obojczyka.  Po  wyciągnięciu  paska  ze  szlufek  odpięłam
guzik,  ale  moje  dalsze  plany  zostały  zaprzepaszczone  przez  ręce  Edwarda,
które  zdążyły  dosięgnąć  zapięcia  mojego  stanika.  Rozpiął  go  bez  problemu
i nim się spostrzegłam, skrawek materiału dołączył do mojego topu i koszuli
mojego chłopaka.

- Piękne - szepnął, obserwując moją nagą klatkę piersiową.
Nie pozwoliłam mu odsunąć się na dłużej, wskutek czego postanowił

wycałować sobie ścieżkę przez całe moje ciało. Czułam jego usta wszędzie.
Najintensywniej  na  piersiach,  które  wciąż  były  wyjątkowo  wrażliwe  ze
względu na fakt, że karmiłam. W końcu dotarł do krawędzi moich shortów.
Zsunął  je  jednym  ruchem  razem  z  majtkami,  ale  pociągnęłam  go  do  góry,
zanim zdobyłby się na coś więcej. Popchnęłam go lekko do tyłu tak, żeby to
on  leżał  na  plecach  i  podążając  jego  przykładem,  składałam  pocałunki  od
jego  ust,  przed  doskonale  wyrzeźbioną  klatkę,  do  brzucha.  Powróciłam  do
przerwanego zajęcia i  również  uwolniłam  go  z  reszty odzieży.  Obrócił nas
tak, że znowu leżałam plecami na poduszkach i podparł ciężar swojego ciała
na ramionach po obu stronach mojej sylwetki. Oparł swoje czoło na moim
i spojrzał mi w oczy.

- Jesteś tego pewna? - wyszeptał.
Zamiast udzielić mu odpowiedzi, popchnęłam biodrami w jego stronę.

To mu wystarczyło. Po raz kolejny łącząc nasze usta w głębokim pocałunku,
połączył  także  nasze  ciała.  Zatrzymał  się,  dając  mi  chwilę  na
przyzwyczajenie się do niego. Wiedział, że ani przed ani po Jamesie z nikim
nie  byłam  i  chciał,  abym  czuła  się  komfortowo.  Czując,  że  możemy  pójść
dalej,  kiwnęłam  lekko  głową.  Zaczął  się  poruszać.  Początkowo  robił  to
powoli,  potem  przyspieszył,  ale pozostał  delikatny.  Czułam  niewyobrażalną
przyjemność,  czując  go  w  sobie,  wiedząc,  że  dzielimy  coś  tak  pięknego.
Zaczęłam  wychodzić  naprzeciw  jego  ruchom  i  nie  minęło  dużo  czasu,  aż
poczułam  napięcie,  budujące  się  w  dole  mojego  brzucha.  Edward

przyspieszył, wiedząc co się ze mną dzieje. Nie minęło więcej niż minuta,
kiedy oboje osiągnęliśmy szczyt rozkoszy.

- Edward… - szepnęłam.
- Bella… - Było jego cichą odpowiedzią.
Leżeliśmy w swoich objęciach przez kilka minut. Napięcie zaczęło

opadać  i  poczułam  na  ciele  dreszcze.  Widząc  to,  miedzianowłosy  przykrył
nas  kocem,  leżącym  w  nogach  łóżka.  Wtuliłam  twarz  w  jego  klatkę
piersiową  i  rysowałam  na  niej  paznokciami  dziwne  kształty.  W  tym  czasie
on przeczesywał palcami moje potargane włosy. Leżenie w jego objęciach po
tak  wspaniałym  przeżyciu  było  wszystkim,  o  czym  mogłam  w  tym
momencie myśleć. Podparłam się na łokciu i pochyliłam się nad jego twarzą.

- Dziękuję. Dzięki tobie znowu poczułam się kobietą.
- Musisz mi uwierzyć, że cała przyjemność leży po mojej stronie.

- Złożył na moich ustach lekki pocałunek. - I jesteś najpiękniejszą kobietą,
jaką kiedykolwiek widziałem.

W odpowiedzi pocałowałam go ponownie i wróciłam do poprzedniej

pozycji na jego piersi. Właśnie rozpoczęliśmy wspólne życie w każdym tego
słowa znaczeniu…

Rozdział czternasty

BPOV

Przez okna wpadały pierwsze promienie słoneczne. Odwróciłam się do

nich plecami i, nie otwierając oczu, mocniej wtuliłam się w silne, obejmujące
mnie  ramiona.  Rozkoszowałam  się  chwilą,  gdy  mogłam  jeszcze  wdychać
pomieszane  zapachy  naszych  ciał.  Nie  minęło  zbyt  wiele  czasu,  kiedy
poczułam  palce wędrujące  w  dół  mojego  kręgosłupa.  Uśmiechnęłam  się  na
to  uczucie  i  odwzajemniłam  się  podobnym  ruchem  wzdłuż  nagiej  klatki
piersiowej.  Nie  zdążyłam  nawet  zanurzyć  dłoni  pod  okryciem,  a  poczułam
miękkie  usta  poruszające  się  po  moich  własnych.  Nadal  z  zamkniętymi
oczami  oddałam  pieszczotę,  przekładając  jednocześnie  nogę  przez
muskularną sylwetkę leżącego obok mnie mężczyzny. Usiadłam okrakiem na
jego  torsie,  wczepiłam  palce  we  włosy  i  wreszcie  podniosłam  powieki.
Opłaciło się - zastałam najpiękniejszy z możliwych widoków. Twarz mojego
chłopaka zdobił ogromny uśmiech zadowolenia, a jego miedziana czupryna
sterczała  we  wszystkich  kierunkach,  co  było  pewnie  rezultatem
wczorajszego wyładowywania na nich moich emocji.

- Dzień dobry, piękna - powiedział, rozdzielając nasze usta.
- Cześć, kochanie - odpowiedziałam i cmoknęłam go jeszcze raz,

poruszając się jednocześnie na jego klatce. - Co powiesz na rundę drugą?

- Kocham ten błysk w twoich oczach. - Obdarzył mnie szerokim

uśmiechem. - Obawiam się jednak, że nie będziesz dzisiaj w stanie chodzić
normalnie. Jak się czujesz? Wszystko w porządku?

- Czuję się świetnie - odparłam, zsuwając się niżej. - Chyba, że to ty

nie masz siły na więcej…

- Nie prowokuj.
Oboje zaśmialiśmy się, ale jednocześnie poczułam ręce Edwarda,

hamujące moje ruchy. Przemieściłam się tak, że spoczęły one na moich
pośladkach, co skomentował chichotem. Pokonana zeszłam z jego ciała
i wróciłam na swoje wcześniejsze miejsce.

- Tylko mi się tu nie obrażaj. Przecież robię to z myślą o tobie.
- Chciałeś chyba powiedzieć, że nic nie robisz.
- Skarbie, spójrz na mnie. - Nakierował moją twarz na swoją.

- Będziemy mieli jeszcze niejedną okazję. Nie wiem po prostu, czy wskazane
jest to tak krótko po porodzie. Nie chcę, żeby coś ci się stało. Nawet nie
wyobrażasz sobie, jak chciałbym móc zmienić zdanie.

- Chyba jednak wiem - odpowiedziałam, kiedy przywarł do mnie

całym ciałem. - Nie za bardzo możesz to ukryć. - Zaśmialiśmy się, gdy tylko
te słowa opuściły moje usta.

Chwilę później zostaliśmy zmuszeni do opuszczenia ciepłego łóżka.

Usiadłam,  a  kiedy  chciałam  pociągnąć  za  sobą  koc,  miedzianowłosy
przytrzymał  go  mocniej  przy  sobie.  Odwróciłam  w  jego  stronę  twarz,
pozostając  zwrócona  do  niego  plecami  i  posłałam  mu  ostrzegawcze
spojrzenie.

- Kochanie, przecież nie masz już nic do ukrycia. Widziałem

i dotykałem każdy kawałek ciebie.

- Bardzo śmieszne. Daj ten koc albo już nigdy nie zrobisz tego

ponownie.

- Jakbyś mogła mi się oprzeć. - Wyszczerzył się.
Wydałam z siebie nieartykułowany dźwięk i, nie patrząc za siebie,

wstałam i zaczęłam zbierać z ziemi nasze ubrania. Szybko założyłam swoje,
a  pozostałymi  rzuciłam  w  mężczyznę.  Nie  fatygując  się  nawet  szukaniem
lusterka,  zebrałam  włosy  i  związałam  je  w  luźny  supeł  na  czubku  głowy.
Miałam  już  opuścić  pomieszczenie,  ale  poczułam  parę  silnych  ramion
oplatających  moja  talię  od  tyłu.  Złożył  pojedynczy  pocałunek  na  moim
ramieniu, po czym chwycił mnie za dłoń i wyprowadził nas z domku.

Droga powrotna do domu była przyjemna. Szliśmy trzymając się za

ręce  jak  para  nastolatków.  Wiele  to  dla  mnie  znaczyło,  bo  w  okresie
szkolnym  nie  miałam  do  tego  okazji.  W  tej  chwili  czułam,  jakbym  znowu
była nastolatką i nadrabiała przeżycia, których wtedy nie doświadczyłam.

- Grałeś w football w liceum? - zapytałam.
- Oczywiście.
Teraz obrazek był pełny. Często marzyłam sobie, że jestem

dziewczyną rozgrywającego albo kapitana szkolnej drużyny. W swoich
wyobrażeniach przechadzałam się z nim po mieście, a oczy wszystkich były
skierowane na nas. Cóż, w lesie nie można raczej mówić o publiczności, ale
mając z nią niejakie doświadczenie, doceniałam ogarniającą nas prywatność.

Do domu rodziców dotarliśmy po około dwudziestu minutach.

Weszliśmy  na  ganek  i  po  cichu  wkroczyliśmy  do  środka,  nie  chcąc  zrobić
zamieszania.  Ledwo  przekroczyliśmy  próg,  a  znaleźliśmy  się  w  objęciach
mojej  mamy.  Ściskała  nas  oboje  jednocześnie.  W  końcu  odsunęła  się
i przyjrzała nam.

- Chyba nie muszę pytać, jak się czujecie - powiedziała, a na jej

twarzy błąkał się uśmiech, na który odpowiedziałam badawczym
spojrzeniem. - Widzę, że wieczór mimo wszystko wyjątkowo się udał.
- Wskazała mój obojczyk.

Nie zastanawiając się nawet, pobiegłam do łazienki. Spojrzałam

w wiszące nad umywalką lustro i od razu dostrzegłam duży czerwony ślad.
Malinka.

- Edward!

EPOV

Pozostałe dni spędzone u rodziców Belli minęły bez komplikacji.

Chyba, że można do nich zaliczyć długi artykuł na nasz temat zamieszczony
w lokalnej gazecie i kilku tabloidach.

Kiedy nadszedł dzień wyjazdu, Bella ze wszystkich sił powstrzymywała

łzy. Wiedziała, że znowu nie zobaczy rodziców przez długi czas i szczerze
mówiąc,  nie  mogłem  sobie  wyobrazić  jak  mogła  się  z  tym  czuć.  Musiałem
oczywiście  obiecać  im,  że  zaopiekuję  się  ich  dziewczynkami  i  zachowamy
z  Bellą  czujność.  Ta  uwaga  wypłynęła  z  ust  Charliego  i  zabrzmiała  tak…
Ostatecznie.

Przebywając ze Swanami, zawsze zachowywaliśmy się nienagannie, ale

jestem  pewien,  że  Renee  nie  zachowała  dla  siebie  spostrzeżenia,  którego
dokonała  owego  poranka  po  naszej  nocy  spędzonej  w  chatce.  Świadomość
tego,  że  ojciec  brunetki  wiedział  do  czego  między  nami  doszło,  zabijała
mnie.

Spakowaliśmy wszystkie nasze rzeczy do suva i pożegnaliśmy się

z  gospodarzami.  Wiedząc,  że  nie  pozostało  nam  dużo  czasu  do  odlotu,
wsiedliśmy do auta i ruszyliśmy bez słowa. Odprawa przebiegła wyjątkowo
sprawnie.  Wylatywaliśmy  bardzo  wcześnie  rano,  więc  na  lotnisku  nie  było
jeszcze  fanów  Belli,  chcących  zdobyć  zdjęcie  czy  autograf.  Zanim  jeszcze
weszliśmy na pokład, dzieci zasnęły w swoich nosidełkach. Sam lot także był
bezproblemowy. Siedzieliśmy z Bellą, trzymając się za ręce i rozmawialiśmy
o niczym.

Kiedy wreszcie taksówka odwiozła nas do domu Belli, przebraliśmy

dziewczynki  w  piżamki  i  położyliśmy  spać  w  pokoju  dziecięcym.  Sami  od
razu  skierowaliśmy  się  do  znajdującej  się  za  ścianą  sypialni.  Ledwie
zamknęły  się  za  nami  drzwi,  a  już  atakowaliśmy  swoje  usta.  Z  prędkością
światła  opadliśmy  na  łóżko  i  pozbyliśmy  się  wzajemnie  swoich  ubrań.
Brunetka  przetoczyła  nas  i  znalazła  się  na  mnie.  Schyliła  się  z  uśmiechem
zdobiącym jej piękną twarz i spojrzała w dół, na mnie.

- A to za malinkę - powiedziała i ugryzła mnie w ramię.
Jestem pewien, że ślad po jej zębach będzie zdobił je przez kolejnych

kilka  dni,  ale  kłamałbym,  gdybym  powiedział,  że  nie  sprawiło  mi
przyjemności uczucie jej zębów na mnie.  Kiedy już oderwała je od mojego
ciała, złożyła  w  tym  samym  miejscu  mokry  pocałunek  i  przeniosła  usta  na
mój  tors.  Kąsała,  lizała  i  całowała  go,  jakby  od  tego  zależało  jej życie,  a  ja
hamowałem się jak tylko mogłem, żeby nie przyciągnąć jej z powrotem na
wysokość mojej twarzy i nie wpić się w jej słodkie usta. Minęła wieczność,
zanim  w  końcu  zdecydowała  się  na  powrót  do  moich  chwilowo
zaniedbanych warg. Iskry, jaka przebiegła po moim kręgosłupie, nie można
porównać  z  niczym  innym.  Nie  mogąc  już  dłużej  wytrzymać  jej

zniewalających  tortur,  popchnąłem  ją  lekko  do  tyłu,  wskutek  czego
górowałem  nad  nią  i,  nie  rozdzielając  naszych  ust,  połączyłem  się  z  nią
w  jedno.  Dałem  jej  chwilę  na  przystosowanie  się  do  mnie,  a  potem
wznowiłem  ruchy. Tym  razem  nie  byłem  już  tak  powolny  jak  ostatnio, ale
starałem  się  też  nie  spieszyć,  aby  nie  zrujnować  wspaniałego  uczucia  jej
otaczającej mnie. A było ono najintensywniejszym w moim życiu.  Z nikim
jeszcze  nie  zaznałem  czegoś  takiego.  W  tym  momencie  byliśmy  razem
fizycznie,  ale  przede  wszystkim  emocjonalnie.  Z  jej  twarzy  mogłem  łatwo
odczytać wszystkie przepełniające ją emocje: radość, szczęście, zapamiętanie,
rozkosz i … miłość?

Obdarzając mnie tym widokiem, prawie doprowadziła mnie na

granicę.  Przeniosłem  swoje  usta  na  jej  pełne  piersi,  zazdroszcząc  Nayi,  że
ma  okazję  przebywać  w  ich  pobliżu  tak  często.  Ssałem  delikatną  skórę  do
czasu,  aż  przeszły  przez  nią  dreszcze  i  przeniosłem  się  na  drugą.
W międzyczasie czułem lekkie pociągnięcia za włosy, sygnalizujące, że i Bella
się zbliża. Poruszyłem się silniej kilkakrotnie i to był nasz koniec. Niebo.

Zsunąłem się z niej, uwalniając jej drobną sylwetkę od swojego

ciężaru, i opadłem na poduszce tuż obok jej głowy, podpierając się na
ramieniu.

- Czy ja umarłam? - zapytała szeptem.
- Nawet jeśli, trafiłaś w odpowiednie miejsce. - Mówiąc to,

przejechałem wierzchem dłoni po jej policzku. - Przykro mi to mówić, ale
niedługo muszę wyjść. Na lotnisku dostałem telefon od Aro. Są jakieś
problemy na jednym z placów budowy i muszę osobiście się tym zająć.

- Nie martw się, ja też mam spotkanie. Universal Studios ma podobno

dla mnie propozycję nowego filmu. Charlotte twierdzi, że warto z nimi
porozmawiać, nawet, jeśli nie planuję jeszcze wracać na plan. Czy twoja
mama…

- Podrzuć ją, jak będziesz jechała. Na pewno będzie zachwycona.
- Dziękuję - powiedziała i cmoknęła mnie.
Trzy godziny później zaparkowałem volvo kilka metrów od placu

budowy. Dźwigi stały, a robotnicy zgromadzeni w grupę pili kawę, jakby nie
mieli pracy do wykonania. Podszedłem do nich i odchrząknąłem.

- Panowie.
- Pan Cullen - powiedzieli wystraszeni i wstali z miejsc. - Nie

spodziewaliśmy się pana wcześniej niż jutro rano.

- A jednak jestem. No więc, w czym problem?
Jeden z mężczyzn podszedł do nowo powstałego budynku i wskazał

dach.

- Podobno właściciel chciał zamontować tam okno, a w planach go nie

ma. Pan jest autorem projektu, więc sprawdzenie tego nie należy do
naszych obowiązków.

- Czy nie moglibyście raz zrobić wyjątku? Przyjeżdżałem tu tylko po

to, żeby sprawdzić czy na dachu można zamontować okno?

- Na to wygląda, szefie.
Nie odpowiadając im nawet, założyłem leżący najbliżej kask

i wspiąłem się po rusztowaniu. Byłem już prawie na szczycie, kiedy trafiłem
nogą na śliski kawałek konstrukcji i kolejnym, co czułem, był straszliwy ból,
jaki poczułem, uderzając o ziemię. Potem wszystko stało się czarne…

BPOV

Prowadziłam rozmowy już od godziny. Ogólny zamysł filmu bardzo

przypadł mi do gustu, ale ze względu na fakt, że miałby być kręcony
w Europie, produkcja musiałaby poczekać, aż będę gotowa przenieść się
tam na pewien czas.

Dyskusja zeszła właśnie na temat potencjalnych lokalizacji, kiedy

poczułam wibracje w kieszeni. Wyciągnęłam telefon i spojrzałam na ekran,
ale wyświetlanego numeru nie było na mojej liście kontaktów. Przeprosiłam
pozostałe zgromadzone w pomieszczeniu osoby i wcisnęłam zieloną
słuchawkę.

- Isabella Swan, słucham.
- Dr Brown, Szpital Urazowy św. Roberta.
Na plecach poczułam zimny pot, kiedy tylko usłyszałam słowo

„szpital”.

- Co się stało? – zapytałam, spanikowana.
- Chwilę temu przywieziono do nas pana… Edwarda Cullena. Nie była

pani co prawda podana jako osoba, którą należy poinformować, ale matka
rannego podała nam pani numer, twierdząc, że nie może się u nas pojawić.

- Będę za dwadzieścia minut! - powiedziałam trochę za głośno, po

czym połączenie zostało przerwane. - Wybaczcie mi państwo, sprawa
rodzinna - przeprosiłam, opuszczając pokój.

Czas, jaki zajęło taksówkarzowi dowiezienie mnie do szpitala wydawał

się  być  wiecznością.  W  końcu  rzuciłam  mu  kilka  banknotów  i  opuściłam
pojazd  w  zawrotnym  tempie.  Bez  problemu  znalazłam  recepcję
i szturchnęłam w ramię jedną z siedzących za kontuarem pielęgniarek.

- O co… Bella Swan?! - Spojrzała na mnie zdziwiona.
- Gdzie znajdę Edwarda Cullena?
- Nie denerwuj się tak, kochanie…
- Przywieziono go niedawno. Gdzie jest teraz? - Nie dawałam za

wygraną.

- Jest w sali nagłych przypadków - powiedziała, sprawdziwszy

w kartotece. - Gdzie pani biegnie?! - zawołała, widząc, że prawie znikam za
drzwiami, prowadzącymi na oddział. - Tylko rodzina ma tam stęp!

- Jestem jego narzeczoną!
Stosunkowo szybko udało mi się znaleźć odpowiednie drzwi.

Spojrzałam przez szybę i zobaczyłam go. Leżał nieprzytomny na łóżku,
a jego noga zalewana była w gips. To straszne uczucie, widzieć go takiego
bezbronnego. Miałam właśnie wkroczyć do środka, kiedy drzwi otworzyły
się i pojawił się w nich lekarz.

- Panno Swan, jak widać pacjent nie odzyskał jeszcze przytomności.

Może się to stać w każdej chwili.

- Co się stało?
- Świadkowie mówią, że spadł z wysokiego rusztowania, co oznacza

dosyć  poważny  wypadek.  Miał  szczęście,  że  założył  kask,  bo  mógłby
ucierpieć o wiele bardziej. Stwierdziliśmy u niego wstrząs mózgu i złamanie
kości  piszczelowej  z  przemieszczeniem.  Dzisiaj  w  nocy  zostanie  na
obserwacji, a jutro, jeśli się wybudzi, będzie mogła go pani zabrać do domu.
Proszę  jednak  pamiętać,  żeby  nie  pozwolić  mu  wyjść  z  łóżka  co  najmniej
przez pierwsze trzy dni.

- Rozumiem – odparłam. - Czy teraz mogę do niego wejść?
- Proszę bardzo. Jeśli coś by się działo, proszę zawołać pielęgniarkę.
- Oczywiście.
Weszłam do sali. Edward był jedynym leżącym w niej pacjentem.

Zajęłam krzesło stojące najbliżej łóżka i chwyciłam jego bladą dłoń w dwie
swoje. Podparłam łokcie koło sylwetki mężczyzny i czekałam cierpliwie, aż
odzyska przytomność.

Czas mijał, a on nadal nie reagował.
- Proszę cię, kochanie, jeśli mnie słyszysz, otwórz oczy. Chcę zabrać

cię już do domu. Przez najbliższy czas zamieszkacie z Nicole u mnie.
Pobawimy się w prawdziwą rodzinę, ale potrzebujemy do tego ciebie.

Poczułam łzę spływającą po policzku. Starłam ja szybko wierzchem

jego dłoni, a zanim zdążyłam odsunąć ją od swojej twarzy, palce
miedzianowłosego poruszyły się wzdłuż mojej szczęki. Podniosłam na niego
wzrok i zauważyłam, że wpatruje się we mnie.

- Nawet nie wiesz jak mnie wystraszyłeś - powiedziałam i pozwoliłam

łzom płynąć…

Rozdział piętnasty

BPOV

Nie wiem, jak funkcjonowałam przez ostatnie dni. Ciągle powracało

do  mnie  uczucie  niemocy,  które  pierwszy  raz  poczułam  przy  łóżku
Edwarda.  W  głowie  cały  czas  miałam  obraz  monitora  i  obniżającej  się
na  nim  liczby.  Sam  bieg  po  pielęgniarkę  pamiętam  jednak  jak  przez  mgłę.
Wiem  tylko,  że kiedy  przyszła  do  sali,  objęła  mnie  i  kazała  niczym  się  nie
przejmować.  Ale  to  było  tydzień  temu.  Edward  zapadł  w  śpiączkę,
co,  według  lekarza,  było  reakcją  jego  organizmu  na  szok  odniesiony
w momencie upadku, a która nie powinna trwać długo.

Początkowo nie wiedziałam, co robić, więc zadzwoniłam do Esme,

która nie przyjęła tego dobrze. Chciała natychmiast przyjechać do szpitala,
ale udało mi się przekonać ją, żeby poczekała, aż odbiorę dzieci. Szpital nie
był  miejscem  odpowiednim  dla  nich.  Tak  też,  nie  chcąc  zabierać  czasu,
który  matka  mogła  spędzić  przy  łóżku  syna,  niechętnie  opuściłam  klinikę,
składając  wcześniej  pojedynczy  pocałunek  na  czole  nieprzytomnego
miedzianowłosego.

Była sobota. Nicole i Nayę zostawiłam pod opieką Rosalie i od rana

siedziałam  w  szpitalu.  Powoli  zaczynał  mnie  irytować  dźwięk  pikającej
aparatury.  Patrzyłam  na  leżącego  mężczyznę  z  nadzieją,  że  jego  powieki
podniosą  się  i  obdarzy  mnie  szczerym  uśmiechem,  kiedy  usłyszałam
otwieranie  drzwi  za  mną.  Odwróciłam  się  w  tamtą  stronę  i  dostrzegłam
wysokiego,  przystojnego  mężczyznę.  Nie  mógł  być  lekarzem  czy  nawet
stażystą,  bo  miał  na  sobie  sprane  jeansy  i  błękitną  koszulkę polo.  Spojrzał
na mnie i obdarzył mnie niepewnym uśmiechem.

- Dzień dobry - powiedziałam jako pierwsza.
- Dzień dobry… Bello – odparł. - Mogę się tak do ciebie zwracać?
- To zależy, kim jesteś i co tu robisz.
- Jestem Riley. - Powiedziawszy to, wyciągnął w moim kierunku dłoń.

- Pracuję w firmie Edwarda. Aro powiedział nam wczoraj co się stało
i pomyślałem, że może wpadnę i zobaczę, jak się sprawy mają.

- Jak widzisz jest nieprzytomny, ale mamy nadzieję, że nie potrwa to

już długo. Riley, tak? - Potwierdził skinięciem głowy. - Skąd wiesz, jak mam
na imię?

- Żartujesz? - Wyglądał na szczerze zaskoczonego. - Nie ma chyba

osoby, która nie wiedziałaby, kim jesteś. Przyznaję co prawda, że nie
wyglądasz w tym momencie jak gwiazda filmowa. Bez obrazy – wtrącił.
- Nie zmienia to jednak faktu, że cię poznaję.

Nie zareagowałam na jego słowa, a jedynie spojrzałam w dół na swoją

sylwetkę. Miałam na sobie zwykłe obcisłe jeansy i top na ramiączkach. Nie

widziałam sensu w strojeniu się, kiedy nie wymaga tego ode mnie sytuacja.
W takich ubraniach czułam się zawsze bardziej sobą.

Przez chwilę nie słyszałam w pomieszczeniu żadnego dźwięku.

Odwróciłam się dyskretnie w stronę mężczyzny i zobaczyłam, że wpatrywał
się we mnie. Szybko odwróciłam wzrok i wyciągnęłam z kieszeni wibrujący
telefon.  Spojrzałam  na  ekran  po  to, aby  zobaczyć  na  nim widniejący  napis
„Rosalie”.  Odebrałam  i  chwilę  po  powitaniu  siostra  Edwarda  zapytała,  czy
mogłabym  odebrać  już  dziewczynki,  bo  musi  załatwić  coś  na  mieście.
Brzmiała  na  trochę  zdenerwowaną,  ale  nie  byłyśmy  sobie  jeszcze  na  tyle
bliskie, żebym pytała ją, o co chodzi. Obiecałam natomiast, że niedługo się
u niej zjawię i zakończyłam rozmowę.

- Muszę już iść - powiedziałam, odwracając się w stronę Rileya.

-  Możesz  jeszcze  chwilę  zostać,  ale  nie  za  długo.  Tylko  rodzina  może  tu
przebywać.  Nie  wiem,  kto  cię  wpuścił  i  dlaczego.  -  Nie  chciałam  brzmieć
niegrzecznie,  ale  nie  wiedziałam,  jak  interpretować  jego  obecność
w szpitalu.

- Myślę, że też już sobie pójdę - powiedział, nie wyjaśniwszy mi

powodu swojej wizyty. - Chodźmy, odprowadzę cię do samochodu.

- Idź sam, ja muszę porozmawiać jeszcze z pielęgniarką.
Nie czekając na jego odpowiedź, złożyłam na czole Edwarda

pojedynczy pocałunek

-Wrócę jutro - szepnęłam i opuściłam pomieszczenie.
Szłam w dół korytarza do stanowiska pielęgniarek. Starałam się nie

rozglądać na boki, szpitale zawsze źle na mnie wpływały. Kojarzyły się
z bólem i cierpieniem, którego wolałabym oszczędzić sobie i swoim bliskim.

Dotarłam wreszcie do kontuaru. Nikogo za nim nie było, ale dobiegła

mnie rozmowa tocząca się za drzwiami dyżurki.

- Violet, twoja informacja trafiła na okładkę - powiedziała

poekscytowanym głosem jedna z kobiet.

- Wiem. Od początku wiedziałam, że to świetny pomysł.
- A nie pomyślałaś może, że ona też ma prawo do prywatności?

Chciałabyś, żeby ludzi śledzili cię bez przerwy i donosili o każdym
wydarzeniu w twoim życiu? - wtrąciła się kolejna pielęgniarka. - Szkoda mi
tej dziewczyny. Mogłaś zachować tę informację dla siebie. W końcu pewnie
sama by się nią pochwaliła. To miła dziewczyna.

Nie wiedziałam o czym rozmawiają, ale musiałam im przerwać.

Spojrzałam w dół na blat, gdzie powinien znajdować się przycisk
przywołujący pielęgniarki, kiedy zobaczyłam magazyn. Okładkę zdobiło moje
zdjęcie ze statuetką Oscara i wielki czerwony nagłówek: „Zaręczona!”. Nie
siliłam się nawet na otwieranie gazety. Od razu domyśliłam się o co chodzi.

Informatorem musiała być pielęgniarka, z którą rozmawiałam, kiedy
przywieziono Edwarda.

Momentalnie zrezygnowałam z rozmowy z siostrą i po prostu

skierowałam  się  do  wyjścia.  Na  parkingu  odnalazłam  swój  samochód
i  pojechałam  do  domu  Rosalie  i  Emmetta.  Kiedy  tam  dotarłam,  kobieta
czekała  już  z  dziewczynkami  przed  drzwiami.  Uśmiechnęłam  się
i podeszłam do nich.

- Cześć - przywitałam się.
- Cześć, Bello. Przepraszam, że cię tu ściągnęłam, ale dostałam telefon

z pracy i to podobno sytuacja awaryjna.

- Nie musisz mi się tłumaczyć, naprawdę - powiedziałam, odbierając

od niej Nicole. - To ja powinnam przeprosić za podrzucenie dziewczynek.
Po prostu nie chciałam znowu zawracać głowy waszej mamie w razie, gdyby
planowała dołączyć do mnie w szpitalu.

- Tym się akurat nie przejmuj. Uwielbiam dzieci. Możesz te tu

zostawiać tak często jak tylko chcesz. - Spojrzała na zegarek.

- Musisz już biec? - zapytałam.
- Niestety - powiedziała, prowadząc do mnie wózek Nayi. - Do

zobaczenia. Zadzwoń, jakbyś czegoś potrzebowała.

- Dziękuję. To samo dotyczy ciebie.
Posadziłam dzieci w fotelikach, które pomógł mi zainstalować w aucie

Carlisle,  złożyłam  wózek  i  odjechałam.  Nie  bardzo  wiedząc  co  dalej  robić,
skręciłam  na  drogę  prowadzącą  do  domu  Cullenów.  Ostatnio  rzadko
bywałam  w  swoim  domu.  Cieszyło  mnie,  że  wreszcie  znalazłam
w  Hollywood  prawdziwych  przyjaciół,  którzy  zajmowali  teraz  większość
mojego czasu. Prawdę mówiąc uważałam ich wszystkich za swoją przybraną
rodzinę.  Od  samego  początku naszej  znajomości  bardzo  mi  pomagali  i  nie
oceniali przez pryzmat mojej kariery. Mam nadzieję kiedyś odwdzięczyć się
za to im wszystkim.

Esme była w domu sama. Kiedy przyjechałam, sprzątała salon.

Odmówiła jednak, gdy chciałam jej pomóc, mówiąc, że w przyszłości dosyć
się jeszcze nasprzątam, co obie skwitowałyśmy śmiechem. Po chwili
skończyła i dołączyła do mnie na kanapie. Wzięła na kolana Nicole,
zostawiając mi wolne ręce, abym mogła wziąć w nie swoją córeczkę.

- Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli ją nakarmię? - zapytałam, wiedząc,

że nadeszła pora karmienia.

- Oczywiście, że nie, kochanie. Nie krępuj się.
Przystawiłam maleńką do piersi i odczekałam chwilę, aż zaczęła pić.
- Widziałaś już nowe wydanie „OK”?
- Nie osobiście, ale dzwoniła do mnie znajoma, pragnąc mi

pogratulować. Przyznam, że na początku nie wiedziałam co miała na myśli.

-  Kobieta  obdarzyła  mnie  uśmiechem.  -  Kiedy  streściła  treść  artykułu,
pomyślałam, że może nie chcieliście z Edwardem nam na razie nic mówić,
ale,  szczerze mówiąc,  wydawało  mi  się,  że to  trochę za  wcześnie.  Jesteście
oczywiście wspaniałą parą, ale oboje macie duże zobowiązania…  - Spojrzała
na dziewczynki. -… Po prostu powinniście się nacieszyć tym, co macie. Póki
co, jesteście piękną rodziną, Nicole jest przekonana, że jesteś jej mamą, ale
nie chcę, żebyś czuła presję.

- To nieprawda – powiedziałam. - Mam na myśli ten artykuł. Nie

wpuściliby mnie do Edwarda, bo nie należę do rodziny, więc powiedziałam
że  jestem  jego  narzeczoną.  Jedna  z  pielęgniarek  poszła  z  tym  do  prasy.
Muszę  wystąpić  z  oficjalnym  oświadczeniem,  bo  w  innym  razie  nie  dadzą
nam  spokoju.  Przepraszam,  że  ściągnęłam  na  was  paparazzi.  Nie
planowałam tego, ale to ryzyko związane z moim zawodem.

- Nic się nie stało, słonko. - Kobieta dotknęła mojej dłoni. - I należysz

do rodziny od chwili, kiedy przekroczyłaś próg tego domu. Jesteś pierwszą
kobietą od czasów studiów, którą mój syn nam przedstawił. Ostatnią była…

- Tanya - zakończyłam.
- Tak, Tanya. Mogę mieć do ciebie prośbę? - Kiwnęłam głową

w  odpowiedzi.  -  Poczekaj  z  oświadczeniem,  aż  Edward  odzyska
przytomność.  Czuję,  że  to  nastąpi  lada  chwila.  Razem  wymyślicie,  co
powiedzieć  prasie.  Właśnie,  Bello,  przez  wypadek  syna  całkowicie
zapomniałam, że miałaś spotkanie w studiu. Czy nie jest to tajemnica?

- Nie, nie. Studio chce zaangażować mnie do nowego filmu.

Scenariusz  jest  bardzo  ciekawy  i  chętnie  przyjęłabym  propozycję,
szczególnie,  że  obiecali  dać  mi  kilka  tygodni  na  przygotowanie  Nayi.  Sęk
w tym, że musiałabym wyjechać na kilka tygodni do Europy, gdzie kręcona
będzie  część  filmu.  Ja  i  Edward…  To  jest  jeszcze  takie  świeże  i  nie  wiem,
chyba  boję  się,  że  mogłabym  wszystko  zepsuć.  Nigdy  nie  próbowałam
związku  na  odległość,  nawet  tylko  na  kilka  tygodni.  Muszę  się  nad  tym
jeszcze zastanowić…

- Chciałabyś przyjąć tę rolę? - Skinęłam twierdząco. - Więc zrób to.

Znam  swojego  syna  i  wiem,  że  nie  będzie  ci  miał  tego  za  złe.  Po  prostu
będzie  za  tobą  tęsknił.  Za  nią  też.  -  Wskazała  maleństwo  w  moich
ramionach,  które  ciągle  zajęte  było  posiłkiem.  -  Wszyscy  będziemy,  ale
przecież wrócicie. Jeśli coś do niego czujesz, nie będziesz chciała tam zostać.

Oczywiście, że coś do niego czułam. To pewne. Ale co to było? Byłam

szczęśliwa,  kiedy  byliśmy  razem,  kochałam  chwile  spędzona  na  zabawie
z  dziećmi  i  dzielenie  obowiązków  a  także  te  momenty,  kiedy  zatracaliśmy
się w namiętności, bardzo przeżyłam jego wypadek i chciałam być dla niego
wsparciem  w  każdej  sytuacji.  Coś  w  głębi  duszy  podpowiadało  mi,  że  to

właśnie miłość. Kocham go? Czy mogłam pokochać kogoś po tak krótkim
czasie? Kogoś? Nie wiem. Edwarda? Jego mogłam…

- Kocham go… - Uświadomiłam sobie.
- Oczywiście, że go kochasz - potwierdziła Esme, uśmiechając się

promiennie. Powiedziałam to głośno?

Tego samego dnia wieczorem siedziałyśmy razem w sami szpitalnej,

gdzie  leżał  miedzianowłosy.  Uległam  namowom  Cullenów  i  zgodziłam  się
spędzić  noc  w  ich  domu.  Twierdzili,  że  przez  ostatnie  kilka  nocy  Nicole
budziła  się  i  zawiedziona  faktem,  że  Edward  nie  zjawia  się  przy  jej  boku,
wołała mamę. Mnie.

Czas mijał, aparatura pikała, a my traciłyśmy już cierpliwość. Wtedy

zauważyłam, że jedno z urządzeń przyspieszyło. Nie wiedząc co to znaczy,
postanowiłam zawołać pielęgniarkę. Wstałam z krzesła i podeszłam do
drzwi. Ledwo położyłam dłoń na klamce, kiedy usłyszałam głos Esme.

- Bello, otwiera oczy.
Szybko wróciłam na poprzednie miejsce i obie z jego matką

pochyliłyśmy się nad łóżkiem.

Za trzecim razem udało mu się całkowicie podnieść powieki. Podniósł

rękę, do której nie miał podpiętej kroplówki i przetarł oczy. Rozejrzał się po
pomieszczeniu i w końcu jego wzrok spoczął na nas.

- Cześć - szepnął.
- Widzę, że pan Cullen wreszcie odzyskał przytomność.

-  Przeszkodziła  pielęgniarka,  która  właśnie  weszła  do  pomieszczenia.
Przyjrzała  się  monitorom,  po  czym  podeszła  do  pacjenta  i  poświeciła  mu
latarką  w  oczy,  sprawdzając  jego  reakcje.  -  Niezły  z  pana  szczęściarz.
Rodzina nie odstępowała pana na krok. - Chwyciła jego kartę i coś na niej
zanotowała. - Cały szpital jest zachwycony pana narzeczoną. Nie przejmując
się prasą, przychodziła tu codziennie.

- Ile czasu tu jestem? - zapytał silniejszym już głosem.
- Sześć dni. Śpiączka była najlepszym rozwiązaniem na złagodzenie

bólu.  Teraz  wszystko  powinno  potoczyć  się  w  miarę  szybko
i  bezproblemowo.  Nie  ma  pan  żadnych  urazów  wewnętrznych.  Gips  może
zostać  zdjęty  za  około  sześć  tygodni.  W  tym  czasie  proszę  się  nie
nadwyrężać  i  najlepiej  zostać  w  łóżku  jeszcze  przez  kilka  dni.  Lekarz
przyjdzie do pana za dwadzieścia minut - powiedziała, po czym wyszła.

Edward spojrzał na mamę, a potem przeniósł wzrok na mnie.
- Codziennie? - zapytał.
- Tak… - odpowiedziałam cicho.
- Bello, kocham cię. - Wypowiedziawszy te słowa, przyciągnął moją

twarz do swojej i pocałował mnie głęboko.