plik

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki

BRUNET

Wiesia od dwóch miesięcy była wdową. Spowita w erń obnosiła swoją

żałobę z udawaną dumą, zadzierając wysoko głowę. Wiedziała, że cała wieś
plotkuje na temat śmierci jej męża.

Zdzicho, zwany Pięknym Zdzichem, dokonał żywota u panny Aldony,

wypiwszy up ednio ćwia kę

irytusu i popijając ten szlachetny trunek

be em. Ten be

ał się p ysłowiowym gwoździem do trumny

i p y ojniak wyzionął ducha omotany miękkimi ramionami Aldony
z głową wtuloną w jej wielkie, falujące piersi.

– To była, kurna, piękna śmierć, każden jeden tak by chciał – mawiali

kolesie

od Różowego Kasztana, zazdrosz ąc Pięknisiowi efektownego

końca.

Czterdzie oletnia panna Aldona mieszkała w małym domku na skraju

wsi. Opró apety nych krągłości i niebywale ponętnego biu u, miała
wybitne umiejętności kulinarne. Sława jej mielonych kotletów z buraczkami
dawno p ekro yła granice wsi i poszybowała do pobliskiego mia e ka.
Aldona kręciła w pulchnych, zgrabnych rą kach mięsne kulki o wybornym
smaku, so y ości i aromacie. Zapach smażonych kotletów rozchodził się po
całej wiosce, wabiąc, ni ym afrodyzjak, amatorów mielonych i ogromnego
biu u,

nie

w ominając

pysznych

bura kach

podawanych

z czosneczkiem, jak mawiała pieszczotliwie gospodyni.

Wiesia z całego serca nienawidziła Aldony, p elała też nienawiść na

kotlety z bura kami. Obiecała sobie, że nigdy nie zanu y rąk w mielonym
mięsie i nie utrze buraczków, dodając do nich znienawidzonego czosneczku.

Na grób męża chodziła codziennie piasz y ą, krętą drogą obrośniętą

dzikimi różami. Piękny zapach róż poprawiał Wiesi humor i na chwilę
pozwalał zapomnieć o znienawidzonej woni mielonych. Na wiejskim
cmentarzu otoczonym murem z polnych kamieni panowała cisza przerywana
szumem

arych d ew. Tu Wiesia odpo ywała od wiejskich plotek

i terkotu maszyn do szycia. Pracowała w szwalni i od śmierci męża
wsłuchiwała się w napięciu w ukot, żeby nie słyszeć szeptów i śmiechów
koleżanek. Wiedziała, że plotkują o niej, Aldonie i jej Pięknisiu.

Siadała na małej ławeczce i odpocząwszy chwilkę zaczynała swój monolog,

pat ąc głęboko w o y Zdzicha wyzierające z nagrobnej fotogra i. Zdzich
miał urodę amanta niemego kina. Czarny wąsik, ulizane włosy i piękne
o y w kolo e letniego nieba, które za życia doprowadzały jego wielbicielki
do szaleństwa.

Zdzich słuchał obojętnie żoninych żalów, pretensji i utyskiwań. Wiesia

uła, że wcale nie je rad z jej wizyt i zapat ony w siną dal, ma y

o ob tym biuście Aldony, a może nawet o jej mielonych. Obojętność męża
za życia i po śmierci raniły serce i duszę kochającej żony.

Pewnego dnia, kiedy zmę ona padła na ławkę, uj ała na nagrobnej

płycie rozciągniętego w całej okazałości pięknego,

arnego kocura,

z lubością wygrzewającego się na słońcu.

– Ten okurwieniec zawsze znajdzie sobie towa y wo! – ze złością

krzyknęła Wiesia.

Kot nie zareagował na k yk, nie p e raszył się Wiesi, tylko

w poddańczym geście pokazał brzuch, patrząc jej głęboko w oczy.

– Je eś taki arny jak Zdzicho, brunecie. I masz takie samo bez elne,

niebieskie spojrzenie. O, Jezuńku! A może to ty, Zdzichu? – z przerażenia głos
utknął jej w gardle i pędem zawróciła do domu.

Wiesia po anowiła udać się po pomoc do Gienia-Naukowca. Wiedziała,

że Gienio je najbardziej o ytanym chłopem we wsi. Od paru lat był
zapisany do biblioteki i raz na dwa tygodnie wracał z mia e ka z koszem
wypełnionym książkami. Za ytywał się nimi do białego rana, a jego

erwone o y angorskiej królicy świad yły o niebywałej pazerności Gienia

na wiedzę.

– Owszem. Je karnacja, rekarnacja,

y coś takiego, ludzkie dusze

zamieniajo  się  po  śmierci  w  różni e  zwie aki.  A  ten  twój  lubiał  za  życia
koty.  Jeśli  tak,  to  ani  chybi,  twój  Zdzicho  w  kocura  sie  rekarnował.  Bier,
Wieśka, zwie aka do domu, daj źryć i bendziem  ekać co z tego wyniknie
–  perorował  podniecony  niecodzienną  sytuacją  Gienio.  Wiesia  pobiegła  do
domu jak na skrzydłach, podśpiewując radośnie:

– Wrócił do mnie, wrócił do mnie! Co z tego, że je kocurem, ale to p ecie

mój Zdzicho, mój brunet kochany. Kochaniutki brunecik, tra, la, la.

Mijające nucącą wdowę sąsiadki z politowaniem kiwały głowami.
– Z tego nieszczęścia biedaczce pomieszało się w głowie – jęknęły.
Kocur siedział pod drzwiami Wiesinej chałupy, miaucząc przeciągle i waląc

z impetem ogonem w słomiankę, z której unosił się kurz.

– To na pewno mój Zdzicho. Skąd by zwie ę wiedziało, gdzie mieszkam.

I taki zawsze głodny jak on, no i taki niecierpliwy, i ma te ludzkie,
Zdzichowe spojrzenie.

Znajdując w kocie podobień wo do swojego ukochanego łajdusa,

upewniała się Wiesia w domysłach, które potwierdzał u ony Gienio,
poszukując

ale odpowiedzi na drę ące ją pytanie. Tarł

erwone o y

i zagłębiał się w nowe książki przywiezione z miasteczka.

– No, chodź nerwusie do domu, no chodź Bruneciku. Tak właśnie będziesz

miał na imię, p ecie nie p y oi wołać do kota Zdzicho – gawo yła
wesolutka wdowa.

Wiesia po pracy, żeby być szybciej ze swoim ukochanym, pędziła na

rowe e jak wiatr, energi nie kręcąc pedałami. Wiozła smakołyki dla
Bruneta: świeżą wołowinkę, chrupki i Whiskasa. Brunet cierpliwie na nią

ekał, wychodząc na powitanie p ed fu kę. Witał ją radośnie, jak na

kocura p y ało, p eciągle miau ał i ocierał się o Wiesine nogi. Wiesia
czuła, że cieszy się z jej powrotu do domu.

Obiad jedli o tej samej po e. On swoją wołowinkę, a Wiesia

pomidorową. Spali razem w małżeńskim łożu. Brunecik właził pod kołdrę,
tulił się do swojej pani, mrucząc z rozkoszy.

Sz ęście uśmiechniętej, wesołej Wiesi trwałoby zapewne wie nie, gdyby

nie  znienawidzony  zapach  mielonych  kotletów,  który  pewnej  nocy  wdarł
się  brutalnie  wraz  z  Brunetem  do  ich  małżeńskiego  łoża.  P ez  pół  nocy
zrozpa ona  wdowa  obwąchiwała  winowajcę,  który  z  obu eniem  prychał,
gulgotał i wyrywał się, drapiąc swoją panią.

Załamana Wiesia wąchała Bruneta każdego wie oru i wezwała do

pomocy Gienia.

– Najsampierw o ysz e kanały nosowe, muszem mieć lepsze powonienie

– powiedział Gienio, głośno trąbiąc w wielką chu kę do nosa. Obwąchiwał
Bruneta sukcesywnie, jak na naukowca p y ało. Jeździł po kocie wielkim
nochalem, zanu ając go w gę ym, błysz ącym fut e. Wciągał hałaśliwie
w nozdrza wszystkie Brunetowe zapachy. Po czym wydał werdykt.

– Tak, to Aldonine kotlety, tylko one tak waniają. Za uchem uję zapach

osnku, a na upa ego buraków. Musiała go głaskać i hołubić, bo uć tyż

mydło rumiankowe, co go Aldona używa do mycia. – Gienio chlapnął
o jedno słowo za dużo i zmieszany pobiegł szybko do swoich książek.

Od tego dnia Wiesia śledziła Bruneta i prawie natychmia poznała całą

prawdę. Brunet, z dumnie zada ym ogonem, maszerował pro o do
położonego na skraju wsi białego domku. Aldona witała kota radośnie,
piszcząc z zachwytu:

– Oj, ty mój Pięknisiu kochaniutki, p yszedłeś do swojej Aldonki. Pewnie

głodniuśki jesteś, już rzucam mielone na patelkę.

Obejmowała go swoimi miękkimi ramionami, a Brunet tulił się do niej,

wciskając  łeb  w  p edziałek  pomiędzy  wielkimi  piersiami.  Łasił  się,  ocierał
o poli ki i szyję miau ąc, gruchając i p eciągle mru ąc. Po porcji zalotów
i  piesz ot  kocur  z  apetytem  pochłaniał  mielonego  i  udawał  się  na  sje ę.
Zwinięty  w  kłębek  kładł  się  na  kołyszącym  się  w  rytm  Aldoninych
oddechów biuście i mrucząc głośno, zasypiał.

– Ty okurwieńcu, łajdusie, zdrajco! To ja ci wołowine i Whiskasa

kupywałam, a ty mielone żresz. Lubieżniku, zbo eńcu jeden, na cyckach tej
ździry się huźdarz – biadoliła popłakując, ukryta w krzakach Wiesia.

Ponownie zdradzona podjęła natychmia ową decyzję. Spakowała cały

dobytek do p epa nej walizy, złożyła w pracy wymówienie i opuściła
wieś.

Gienio p ywoził z mia e ka coraz to nowe wieści o zaginionej wdowie.

Opowiadał z przejęciem:

– Wieta co? Wieśka wcale nie zaginęła i się znalazła. Mieszka w mia e ku

i  prawdopodobnież  zapoznała  płowego  blondyna  z  facjatom  w  kolo e
rabarbaru,  alergena,  y  cóś  takiego.  Nie  bie e  do  giemby  mielonych  ani
buraków, a ponoć po  osnku robi się dropiaty. Puchnie tyż na sam widok
kotów.

KONKOBINAT Z DAMKOM

Tego jesz e we wsi nie było, żeby od Różowego Kasztana niósł się

rozdzierający pła . Wzbijał się nad k akami dzikiego bzu i ulatywał
w chabrowe niebo. To pijany Właduś szlochał i zawodził ni ym

ara

pła ka. Z jego małych, kaprawych o u wytryskiwały fontanny łez, płynąc
wartkim potokiem po pobrużdżonej, niedomytej twarzy.

– Czegój wyjesz? Blekotu żeś sie nażar, a może któś ci umarł,

y cóś

takiego? – dopytywali się kumple.

– Eeee, Władusia taka żałość wziena, bo nachlany jebnął damko w płot

i sie rozpierdzieliła. A tera arie wyprawia i gada, że bez niej nie bedzie żyć –
informował kolesiów Gienio-Naukowiec, z zachwytem wpat ony
w wędrówkę dwóch pokaźnych gili wysmykujących się i chowających
w czeluściach Władusiowego nochala.

– P ecie ja z niom od osiemna u lat w konkobinacie żyje – szlochał chłop,

a jego ciałem wstrząsały spazmy.

Właduś był we wsi bardzo lubiany. Słynął ze swej damki i rymowanek,

które  klecił  na  po ekaniu.  Stanowili  nierozłą ną  parę  wtopioną
w  krajobraz  wiejskiej  drogi.  Wierszokleta  wszedł  w  posiadanie  roweru
dokonując  transakcji  wymiennej.  Pijus  z  sąsiedniej  wioski  opchnął  żoniny
rower  za  litr  wódki  i  kosz  so y ych  klapsów.  I  tak  Właduś

ał się

właścicielem nowiutkiego, pachnącego świeżym lakierem jednośladu.
Pokochał swoją Danuśkę, jak ją piesz otliwie nazywał, od pierwszego
wejrzenia.

Nigdy w życiu nie posiadał nic równie pięknego i błysz ącego. Żeby

rower naprawdę ał się jego własnością, musiał o yć jesz e mrożącą
krew w żyłach walkę w obronie ukochanej.

Pewnego dnia pojawiła się prawowita właścicielka damki i zażądała

zwrotu roweru. Właduś wpadł w szał. Rzucił się na babę z widłami i łopatą.
Z gębą

erwoną jak pomidor, ziejąc ni ym rozjuszone zwie ę, bronił

dostępu do swojej konkubiny.

– Wont z mojego obejścia. Zara cie, ty złodziejko, sztukne łopatom

w  p edziałek.  Po  cudze  p ylazła  i  łapska  wyciąga!  Transakcjo  jezd
transakcjo,  ja  żem  u ciwy  chłop.  Zapłacił  twojemu  nie  moniakami,  ale
go ałom.  Bo  tako  była  umowo  –  w esz ał,  nacierając  na  wy raszoną
babę z widłami i łopatą, którymi wymachiwał nad jej głową.

P erażona kobieta p ekonana, że ma do ynienia z ksatem, uciekała

zadzierając wysoko kieckę, bluźniąc p y tym na wszy kich pijaków, jakich
nosi ziemia.

Od lat, każdego ranka Właduś pędził co rower wysko y pod Różowego

Kasztana na ulubione śniadanko. Stosował tak jak kumple

rawdzoną

dietę. Chleb i wino, cudowny ch eścijański posiłek zapewniający dobry
nastrój i świetny humor na pierwszą połowę dnia.

– Ciepłe winko to p ysmak wielki, lepszy na śniadanko niż grube serdelki

– oznajmiał wszystkim kolesiom znany kiper napojów wyskokowych.

– Witam, witam ludkowie! – pohukiwał Właduś. – To co dziś wlewamy

w morde kę? Kto pije ten w ciągłej radości żyje – pok ykiwał, witany
głośno przez kumpli.

Na śniadanie Właduś lubił wlać w morde kę wino malinowe, tak zwany

maligniak, po którym, jak sama nazwa wskazuje, maligna i błogi

otumanienia były zapewnione.

– Be o eźwi z rana, jak woda źródlana – mawiał smakosz win, zagryzając

słowa ćwia ką chleba. Po chwili błyskał arym dowcipem. – Wino to twój
wróg, więc lej go w dziób.

I na dowód silnej wiary w treść uta ego powiedzonka, znawca tematu

wlewał do gardła kolejnego jabola.

P ysysał się do butelki jak głodne niemowlę do mle nego cycka matki.

Grdyka na cienkiej szyi z niebywałą szybkością podrygiwała w takt
potężnych łyków eliksiru szczęścia.

Będąc od wielu lat na rencie, jak większość szacownych obywateli wioski,

Właduś  miał  u alony  rytm  dnia.  Bez  względu  na  porę  roku  pędził  na
swoim  welocypedzie  na  randkę  z  ukochaną  aszką.  Nie  p eszkadzała  mu
jesień  z  anemi nie  świecącym  słońcem,  ani  szarugi  z  kąśliwym  wiatrem
i  desz em.  Nie  raszne  mu  były  zimowe  śniegi  i  zamiecie,  kiedy  docierał
do  celu  zma nięty  i  biały  od  śniegu  jak  bałwan.  Wiosenne  roztopy
zmuszały Władusia do pedałowania w gumo lcach. Breja rozchlapywała się
na wszystkie strony, oblepiając konkubentów błotnistą mazią.

Kiedy we wsi rozpanoszyła się wiosna, Właduś oddychał z ulgą.

Usz ęśliwiony robił bezpośredni p elew renty do gardła i z zachwytem
powtarzał:

– O kurwa, jak ja lubiem mieć taki karuzel w głowie.
O y miał pełne pijackiego rozma enia i snu. Wielkie b ę ące muchy

obsiadały Władusia jak świeże gówno i obsrywały wielbiciela wesołych
miasteczek.

Po ch eścijańskim śniadanku na awiony optymi y nie do życia

Właduś, wesoło pogwizdując, maszerował do pracy. Władusiowa robota
polegała na zbieraniu drewna na opał. Nie

ać go było na kupowanie

węgla, a musiał zgromadzić

ore zapasy na zimę. W tym celu p eprawiał

się po grube gałęzie na drugi b eg  eki. Płynął małą łóde ką, energi nie
wywijając  własnej  produkcji  wiosłem.  Zakoń ony  rakietkami  do  ping-
ponga ko ur rozchlapywał wodę, a skąpany w jej  rugach Właduś docierał
na miejsce. Zmę ony swoi ymi regatami osuwał się na kępę mchu i wbijał
zęby w metalowy kapsel Perszinga. W pośpiechu zraszał winem wyschnięte
gardło.  Łykał  łap ywie  eliksir  biologi nej  odnowy,  p ymykając
z rozkoszy oczy. Czekał, aż procenty dotrą do każdego zakamarka ciała.

– Siara w winie konserwuje, łowiek zdrowieje i od środka się nie psuje –

szeptał z szerokim uśmiechem na ustach.

Dopiero teraz zabierał się ocho o do pracy. Wyciągał piłkę i rżnął d ewo

na małe sz apki. Kiedy procenty wyparowywały, ciągnął z

aszki

kolejnego jabcoka. Nazywany kwasiorem, noszący drobiową nazwę „cip-
cip”, był popołudniowym napojem dla koneserów. Picie z rana należało do
złego tonu, a poza tym kwasior o tej porze stanowczo źle wchodził.

– Kwasior to o eźwiające winko, zalatuje trochuj siaro, a trochuj cytrynko

– nucił żeglarz swoją szantę.

Wy erpany pracą ładował wypełniony drewnem jutowy worek do kanu

i wracał, bezładnie machając wiosłem, które bełtało wodę.

W domu zgłodniały Właduś zabierał się do gotowania obiadu. Czuł, że

stanie przy garach okrada go z męskości.

– Babów mam już dosyć, a wina ciągle mało, tak mi się na arość w życiu

pojebało – burczał usprawiedliwiając się sam przed sobą.

Obiad składał się z tale a kaszy manny i klusek na mleku z solidną łyżką

miodu.

– Miód k epi, ale wino lepij – mru ał pod nosem. Po obiedzie walił się

z łoskotem na łóżko, stękając głośno:

– Ciężka praca wcale się nie opłaca.
Po d emce odparowany, zregenerowany żegla p ei a ał się w cykli ę

i wskakując na rower pędził co tchu pod Różowego Kasztana. Nim ruszył
w drogę,

yścił miękką szmatką wszy kie Danuśkowe wypukłości

i zaokrąglenia. Na poobtłukiwane miejsca kładł olej, delikatnie go
wklepując.

– Muszem dbać o ciebie miła, żebyś za szybko sie nie rozpierdzieliła.
Konkubina uwielbiała Władusiowe masaże. Prężyła metalowe rurki

i wyciągała ramiona, pobrzękując z rozkoszy dzwonkiem.

Pod kioskiem czekał zbity tłumek kumpli okupujących krzywe ławki.
– J 23 – dy onował Właduś, pat ąc łakomie na aszkę. Wino lało się

wa kim

rumieniem w

ragnione gardło. Głośne bekanie p eszywało

powietrze niczym grzmot.

– No, bełcik się p yjął, p yszła pora na drugiego jabola. Owoc zakazany

je zawsze wskazany – bełkotał pijak, zerkając z wielbieniem na Danuśkę
i gaworząc wesoło.

– Kochana znowusz sie uchlałem, a ty jezdeś mojo najlepsiejszo

dziewczyno.

– Bo nie dziamgoli, jak każdo babo – dopowiadali kolesie.
Po suto zakrapianej kolacji droga powrotna do domu była i ną golgotą.

Pijany  Właduś  nie  potra ł  ut ymać  się  na  rowe e  i  z  trudem  go  ciągnął.
Nieposłuszne  nogi  rozjeżdżały  się  na  boki.  T ymał  się  kur owo  ramion
ukochanej,  która  arała  się  doprowadzić  oblubieńca  do  domu.  Nie  zawsze
koń yło  się  to  sukcesem.  Właduś  darł  się  i  udzielał  p yjaciółce  o rej
nagany.  Używał  p y  tym  całej  gamy  wyzwisk  i  p ekleń w,  które  niosły
się po okolicy.

– Ty cierpki gnoju, jebańcu zawszony, suko po olita, nie bede cie kurwo

do domu ciongał!

Czasami pijacki bełkot zamieniał się w szał. Rzucał się wów as na damkę

kopiąc ją zawzięcie w metalowe części, które w odwecie pobrzękiwały, kpiąc
z razów uchlanego konkobenta.

Ochlapus ę o opadał z sił, leciał wpro w ramiona ukochanej i tuląc

poli ek do dzwonka, zasypiał. Po d emce ruszali dzielnie w ronę domu.
Ale nie zawsze udało się Władusiowi

ędzić noc we własnym łóżku.

Czasem, przykryty rowerem, chrapał smacznie rozwalony na środku drogi.

Jego okraszone p ekleń wami zmagania były już codziennością. Ciągnąc

z wysiłkiem welocyped, dodawał sobie otuchy głośno bełkocząc:

– Sen we własnym łóżku i picie, to je życie. Muszem pomodlić się do

butelki, żeby nigdy mi nie zbrakło wina kropelki.

Wy raszeni rozpa ą Władusia kumple za anawiali się, jak mu pomóc.

Wszyscy li yli na Gienia-Naukowca, który słynął z dobrych pomysłów
i rozległej wiedzy.

Gienio, drapiąc się w rozczochraną głowę, wykrzyknął:
– Umarł król, niech żyje król!
– Genek! Czy cie pogieło, co ty pierdolis? O Jezuńku, na ępny jobla

dostał. Jaki król, przecie tu o naszego Władusia chodzi.

– Oj nie znata sie chłopaki, to taka mentafura.
Chłopy wybałuszyły oczy na Gienka, nic nie rozumiejąc.
– O jakich mendach on znowusz gada!
– Nie mendach, tylko fu e – jęknął Stefuś. – Jak nic be za dużo siary

posiadał i tera wszystkie sfiksujem – dodał z rozpaczą w głosie.

Gienio cierpliwie tłuma ył kumplom, że t eba natentychmia

skumpinować na ępny galantny rewerek i Właduś szybko zapomni
o damce. Do tej roboty wyzna ono Kazka Chachmenta, który siedział wiele
razy w pierdlu za złodziejstwo. Dla niego skubnięcie rowerku było pestką.

Pod Różowym Kasztanem zapanowała wielka radość, wesołość

i poruszenie. Wyprawiano ch ciny nowej Władusiowej konkobiny,
prezentu od kumpli. Opa a o d ewo

ała nieco sfatygowana „ek ra

nówka”, jak ją reklamowali kolesie.

Dla zatarcia śladów p e ęp wa uchlany Kazek p emalowywał rower

przez całą noc.

– Ręka trochuj mię dygotała, a maznołem jom tym kanarem, co mi sie

w chaupie ostał – tłumaczył malarz, pokazując dzieło kumplom.

– No, ale żeś jom wypacykował. Tera były właściciel za Chiny jej nie

pozna i nikt już nie skubnie takiego wielkanocnego kurcaka – rechotało
ubawione towarzycho.

Kanarkowa

ała z dumnie wypiętym dzwonkiem i zawieszoną na

kierownicy kartką: „Nazywam sie Józia i żem na wieki twoja jezd”.

Tym razem Właduś ronił łzy sz ęścia, dziękując p yjaciołom za pomoc

w niepomiernie trudnej, życiowej sytuacji, z radością fundując bełty.

– Dziś mom p ymus wielki,

awiać na ępne kolejki – rymował na

poczekaniu.

– Kto gada fraszki, potrzeba mu flaszki – dodawał Gienio.
– Watróbkie t eba dziurawcem traktować, żeby na ępne

aszkie

spróbować – odpowiadał Właduś.

Rymowanki latały w powiet u jak b ę ące muchy, które zawsze chętnie

dobierały się do słodkiego wina.

– U nasz we wsi nawet owady lubiejo zachlać – ekł z powagą Gienio-

Naukowiec, wywołując ogólną wesołość.

– No chłopaki, chlanie to e pańska, a żarcie to e chamska – zachęcał

poeta spod Różowego Kasztana.

– Picie to jezd życie! – wyk ykiwał usz ęśliwiony Właduś, ponad

krzakami dzikiego bzu.