LEGENDY ARTURIAÑSKIE

LEGENDY ARTURIAŃSKIE

Kto wyciągnie ten miecz z tego kowadła i ze skały, ten jest z
urodzenia i po prawdzie królem całej Brytanii

– tak według

legendy  brzmiał  magiczny  napis  widniejący  na  skale,  w  którą
wbity  był  miecz  Ekskalibur  (Eskalibur),  oręŜ  prawowitego  króla
wszystkich  Brytów.  Dzieje  legendarnego  miecza  wiąŜą  się
nierozerwalnie  z  na  poły  historyczną  postacią  króla  Artura.
Niektórzy uwaŜają takŜe, Ŝe Artur dostał Ekskalibura jako prezent
od  Pani  Jeziora,  a  miecz  który  wyciągnął  ze  skały  był  zupełnie
innym oręŜem.

W średniowieczu wśród najwspanialszych rycerzy świata minstrele
wymieniali  króla  Artura.  O  Ŝyciu  tego  władcy  nie  wiadomo  nic
pewnego.  historycy  uwaŜają,  Ŝe  na  powstanie  o  nim  mogły  mieć
wpływ  losy  prawdziwego  człowieka.  Około  410  roku  naszej  ery
ostatnie oddziały regularnej armii rzymskiej opuściły Brytanię. Na
wyspie  pozostali  słabo  zromanizowani  celtyccy  Brytowie
zamieszkujący  tereny  dzisiejszej  Anglii  i  Walii.  Na  północy,  za
wałem  Hadriana  (rzymskie  umocnienia  graniczne  w  Brytanii;
wzniesiony  po  122  n.e.  na  polecenie  cesarza  Hadriana  od  zatoki
Solway  Firth  do  ujścia  rzeki  Tyne)  dokąd  nigdy  nie  sięgnęła
rzymska  władza,  znajdowały  się  siedziby  dzikich  Piktów  –
przodków  dzisiejszych  Szkotów.  Do  Brytanii  opuszczonej  przez
administrację  rzymską  zaczęli  niemal  od  razu  wdzierać  się
pogańscy  Saksonowie.  Były  to  dzikie  plemiona  pochodzące  z
Półwyspu  Jutlandzkiego,  które  przeprawiały  się  przez  Morze
Północne  i  najeŜdŜały  wschodnie  wybrzeŜa  Brytanii.  W  takim

świecie  rozegrała  się  większość  legend  związanych  z  królem
Arturem.  Pierwowzorem  tej  postaci  mógł  być  wysoki  rangą
dowódca  rzymskich  wojsk  posiłkowych  –  magister  equitum  –  o
imieniu  Arturius.  Pozostawiony  przez  regularne  legiony  próbował
na  czele  swoich  celtyckich  rycerzy  bronić  resztek  rzymskiego
władztwa  przed  najazdami  saskimi.  Pytanie  tylko  –  skąd  po  jego
stronie Celtowie?

Postać  króla  Artura  pojawia  się  najwcześniej  w  zbiorze  walijskich
legend  zwanych  „Mabinogion”.  W  tych  spisanych  przez
średniowiecznych  mnichów  opowieściach  jednym  z  wątków  jest
legenda  o  celtyckim  królu  walczącym  z  najazdem  pogańskich
germanów.  Walijskie  legendy  przedstawiają  Artura  i  jego  rycerzy
zgoła  odmiennie  niŜ  późnośredniowieczne  romanse  rycerskie.  W
„Mabinogionie”  mnóstwo  wątków  zostało  zaczerpniętych  z
pogańskich  podań  plemiennych.  Imiona  bohaterów  mają
celtyckie, trudne do wymówienia brzmienie. I tak królowa Ginewra
–  Ŝona  Artura  a  kochanka  Lancelota  –  nosi  imię  Gwenhwyvar
(Biała  Zjawa).  Pierwowzorem  postaci  druida  Merlina  mógł  być
celtycki

wieszcz

(

filid

)

Myrddin,

natomiast

Percevala,

szlachetnego rycerza „wieśniaka” – walijski Peredur ap Efrawc,
doświadczony

pogromca

złych

stworzeń

cechach

nieokrzesanego  prostaka.  W  całym  cyklu  „Mabinogionu”
występują  bóstwa  z  wierzeń  pogańskich  Celtów,  jak  na  przykład
jednooki bóg zaświatów Penkawr.

Do  rozpowszechnienia  się  legendy  o  królu  Arturze  przyczynili  się
w  XII  wieku  wędrowni  poeci  i  śpiewacy,  którzy  z  celtyckiej
Bretanii  przenieśli  opowieści  o  męŜnym  władcy  do  sąsiedniej
Francji.  koło  1150  roku  walijski  biskup  Geoffrey  z  Monmouth
zebrał  i  zredagował  po  łacinie  zbiór  celtyckich  legend,  w  którym
głównym  bohaterem  stał  się  Artur.  W  1155  roku  Wace  z  Jersey
dokonał  wzbogaconego  przekładu  tego  dzieła  na  język
starofrancuski.  W  tym  poetyckim  przekładzie  pojawia  się  po  raz
pierwszy  wątek  rycerzy  Okrągłego  Stołu.  Największą  rolę  w

upowszechnianiu  legendy  arturiańskiej  odegrał  Francuz  Chretien
de  Troyes,  który  rozwinął  równieŜ  wątki  o  Percevalu,  Królu
Rybaku i świętym Graalu.  W krajach  niemieckojęzycznych  wielką
popularność  zdobył  utwór  rycerza  Wolframa  von  Eschenbacha
„Perceval”.  Legendę  przenosili  z  zamku  do  zamku  minstrele.  W
XV  wieku  próby  literackiego  scalenia  rozproszonych  wątków
arturiańskich podjął się Thomas Malory.

Legenda

Uther  Pendragon  (Pendragon  nie  jest  nazwiskiem  a  tytułem
wojskowym),  zwierzchnik  całego  Brytańskiego  wojska  zapałał
grzeszną namiętnością do Ŝony księcia Kornwalii.Za sprawa magii
Merlina  Uther  przybrał  postać  księcia  i  nawiedził  jego  małŜonkę
nocą,  podczas  gdy  prawowity  mąŜ  zginął  w  zasadzce.  Z  tego
grzesznego związku narodził się Artur. Po śmierci Uthera Brytanią
rządzili  rozmaici  ksiąŜęta,  spierając  się  o  władzę.  Wedle  jednaj  z
legend  druid  Merlin  umieścił  miecz  Ekskalibur  w  kowadle
postawionym na skale. OręŜ za sprawą zaklęcia mógł oderwać od
kowadła  tylko  prawowity  król.  Sam  miecz  był  podarunkiem
czarodziejki  –  tajemniczej  Pani  Jeziora.  Artur  dorastał  w  rodzinie
przybranego  ojca,  pana  Hektora  nic  nie  wiedząc  o  swoim
królewskim  pochodzeniu.  Miecz  wyciągnął  z  zakleszczenia  bez
trudu,  właściwie  przypadkiem,  kiedy  jako  giermek  przybranego
brata  (Kaya)  podąŜał  do  namioty  po  broń  potrzebną  do  turnieju.
Doświadczeni  rycerze,  bezskutecznie  próbujący  dokonać  tej
sztuki,  nie  mogli  początkowo  uwierzyć,  by  zdolny  był  do  tego
młody giermek.

Artur został uroczyście koronowany w Corleonie, czyli na zamku
Camelot. Od razu teŜ musiał prowadzić boje z licznymi ksiąŜętami
i władcami (nie licząc wrogów zewnętrznych, np. Saksończyków),
którzy nie chcieli uznać jego zwierzchności. Legendy podają, Ŝe w
dwunastu bitwach pokonał dwunastu królów. Ostatnia bitwa –
trzynasta – miała być jego ostatnią. po jakimś czasie do Camelotu
zaczęli przybywać najprzedniejsi rycerze z całej Brytanii, Irlandii i
Bretanii. KaŜdy chciał być pasowany przez samego króla i naleŜeć

do  jego  świty.  Wśród  nich  znaleźli  się  synowie  królów  i  ksiąŜęta.
Aby  zapobiec  sporom  o  miejsce  przy  stole,  w  głównej  komnacie
Camelotu  ustawiono  Okrągły  Stół  –  dar  od  teścia  Artura.  Stół  był
według  legendy  tak  lekki,  Ŝe  mogli  go  bez  trudu  unieść  dwaj
chłopcy, lecz zasiadało przy nim dwunastu ) rycerzy i monarcha. Z
tą liczbą wiąŜą się pewne niejasności; róŜne źródła róŜnie podają,
ja  spotkałem  się  z  twierdzeniem,  Ŝe  przy  Stole  zasiadało
pięćdziesięciu  rycerzy,  a  nawet  stu  pięćdziesięciu!  MoŜliwe  takŜe
ze  było  kilka  stołów,  a  przy  najwaŜniejszym  zajmowali  miejsca
najbliŜsi  Artura.  Na  krześle  kaŜdego  biesiadnika  znajdowało  się
wypisane  jego  imię.  Tylko  jedno  miejsce  nie  miało  właściciela  i
oznaczano  je  złotym  napisem;  „Niebezpieczne  Miejsce”  (lub
„Stolica  Zguby”).  KaŜdy,  kto  spróbowałby  usiąść  na  nim,
niechybnie miał zginąć. Na tym szczególnym miejscu mógł usiąść
tylko rycerz bez skazy, przeznaczony do tego, aby w odpowiednim
czasie  odszukać  świętego  Graala  (tajemnicze  naczynie  z
czwartkowej  Ostatniej  Wieczerzy,  do  którego  Józef  z  Arymatei
zebrał  krew  z  przebitego  boku  Jezusa  Chrystusa).  Rycerzem  tym
okazał się Galahad.

Doradcą  króla  był  druid  (czarodziej)  Merlin,  a  pierwszym
rycerzem  sir  Lancelot,  do  którego  obowiązków  naleŜało  dbanie  o
bezpieczeństwo  władcy  i  jego  Ŝony  –  królowej  Ginewry.  Przez
długie lata król Artur cieszył się pomyślnością. Pokonał w licznych
bitwach  pogańskich  najeźdźców  oraz  zbuntowanych  wasali.  jego
dwór  jaśniał  jako  miejsce,  gdzie  przechowywano  najcenniejsze
skarby: wiarę, cześć i honor rycerski. Towarzysze z Camelotu byli
dworni  zarówno  wobec  siebie,  jak  i  wobec  swoich  przeciwników.
Do  niewiast  odnosili  się  z  wyszukaną  galanterią,  zawsze  gotowi
stanąć  w obronie  słabszych i  pokrzywdzonych. Co roku wyruszali
w  świat  w  poszukiwaniu  przygód  i  powracali  do  Camelotu  na
Zielone  Święta  (w  języku  celtyckim

Beltaine

). Na ich drodze

wyrastały zaczarowane zamki, uwięzione księŜniczki, czarni
rycerze, smoki i trolle. Rycerze Okrągłego Stołu toczyli niezliczone
pojedynki,

których

najczęściej

wychodzili

zwycięsko.

Poszukiwali świętego Graala. W swoich wędrówkach spotykali
dobre lub złe wróŜki – jedną z nich była przyrodnia siostra Artura
– Morgana Le Fay, zła czarownica opętana rządzą władzy.

Lancelot i Ginewra od dawna kochali się potajemnie. Artur był tak
pewny  miłości  swojej  Ŝony  i  pierwszego  rycerza,  Ŝe  początkowo
nie  dawał  wiary  plotkom  o  ich  romansie.  jednak  sir  Mordred,
nieślubny  syn  Artura  i  Morgany,  w  przebiegły  sposób  zawiązał
intrygę  pałacową.  Królowa  miała  być  sądzona  za  zdradę,  jednak
Lancelot nie chciał do tego dopuścić. Porwał ją, zabijając przy tym
kilku  rycerzy.  Oboje  uciekli  do  Bretanii,  gdzie  w  zamku  zwanym
WieŜą Radości ukrywali się przed pościgiem Artura. Dołączyło do
nich  sporo  przyjaciół  Lancelota.  Tak  została  rozerwana  jedność
Okrągłego Stołu. Król wyruszył do Bretanii wraz z częścią rycerzy,
a  regentem  królestwa  mianował  Mordreda.  Walki  pod  WieŜą
Radości trwały dość długo, w końcu do pojedynku stanęli Lancelot
i  Gawaine.  Po  całodziennej  walce  obaj  padli  cięŜko  ranni.  Król,
stojąc  nad  nimi,  zapomniał  o  swoim  gniewie.  Gawaine  wkrótce
zmarł  z  ran,  a  Lancelot  nigdy  nie  wziął  juŜ  broni  do  ręki  i  został
świątobliwy pustelnikiem. W Artura uderzył kolejny cios. Mordred
wykorzystał  nieobecność  ojca  i  ogłosił  się  królem.  Obiło  mi  się  o
uszy  takŜe,  Ŝe  ten  przewrót  miał  miejsce  podczas  gdy  Artur  brał
udział  w  wyprawie  na  Rzym.  Mordredowi  udało  się  zwieść  wielu
rycerzy,  tak  ze  czekał  na  wracającego  Artura  z  liczniejszymi
siłami.  W  ostatniej  (trzynastej),  bratobójczej  bitwie  zginęli  prawie
wszyscy  rycerze  Okrągłego  Stołu,  ocalał  tylko  sir  Bediwer.  Artur
zabił  Mordreda  cięciem  Ekskalibura  (według  niektórych  przebił
go  kopią),  sam  jednak  został  śmiertelnie  ranny.  Moim  zdaniem
bardziej prawdopodobna wydaje się druga wersja, jeśli Artur zadał
cięcie mieczem i było ono śmiertelne, mógł wyprowadzić zasłonę i
sparować  ewentualny  atak  (i  tak  juŜ  osłabionego)  Mordreda.
Podczas  gdy  szarŜujący  Artur  zadawał  cios  kopią  (przebił
przeciwnika  na  wylot),  konający  Mordred  mógł  zaatakować
mieczem. Wtedy Artur nie mógł by się obronić (trzymał kopie i tak
zakleszczoną w ciele przeciwnika). Pozostaje tylko pytanie – skoro
kopia to  broń długa na około  cztery metry, na jaka długość Artur
musiał przebić Mordreda, Ŝeby ten dosięgną go mieczem?

Wykrwawiający  się  Artur  prosi  Bediwera,  by  ten  oddał  magiczny
miecz  Pani  Jeziora.  Kiedy  rycerz  wrzucił  miecz  do  jeziora,  z  toni
wynurzyło  się  ramie  odziane  w  złotogłów  i  chwyciwszy
Ekskalibur, zniknęło w odmętach. Kiedy Bediwer wrócił do króla,
zobaczył  jak  ciało  Artura  odpływa  na  łodzi  na  wyspę  Avalon  –

celtycką krainę szczęścia. Legendy mówią, Ŝe król wróci, kiedy
Brytania znajdzie się w wielkim niebezpieczeństwie.

Święty Graal

„Sir, Ŝadna mnie nie zmusi siła, bym tajemnice wyjawiła, choćbyś
mnie i sto razy pytał, to tajemnicą rzecz okryta”. Tak brzmi
odpowiedź,

jakiej

udzieliła

straŜniczka

świętego

Graala

Percevalovi , gdy rycerz spytał, czym ów przedmiot jest w istocie.
Od czasów średniowiecza próbowano udzieli rozmaitych
odpowiedzi, lecz sam Graal pozostaje zagadka do dzisiaj.

Legenda  wiąŜe  świętego  Graala  z  cyklem  opowieści  o  królu
Arturze  i  rycerzach  Okrągłego  Stołu.  Jednak  w  najstarszych
wersjach  mitu  arturiańskiego  wątek  świętego  przedmiotu  nie
występuje.

stwarza

badaczom

pragnącym

rozwikłać

pochodzenie legendy o Graalu dodatkowe problemy. Podobnie jak
rycerze  Artura  borykają  się  oni  z  podstawowymi  pytaniami  o
symbolikę  związaną  z  tym  tajemniczym  przedmiotem.  Po  raz
pierwszy  święty  Graal  pojawił  się  w  romansie  autorstwa
francuskiego  rycerza  Guiota  de  Provins  pt.  „Perceval”.  Wątek  ten
rozwinięty  został  później  przez  Francuza  Chretiena  de  Troyes,
Niemca

Wolframa

von

Eschenbacha

innych

poetów

średniowiecznych, przyjmując najrozmaitsze postacie.

Chrześcijańska wersja mitu

Znany  z  Biblii  Józef  z  Arymatei  był  według  legendy  bogatym
człowiekiem  i  wyznawcą  nauki  Chrystusa.  Po  śmierci  Mesjasza
zebrał do złotego kielicha (bądź misy lub innego naczynia) krople
krwi UkrzyŜowanego, które spłynęły z ostrza włóczni. Kielich stał
się świętym Graalem. RównieŜ włócznia nabrała cech mistycznych
i w niektórych wersjach mitu występuje razem z kielichem. Józef z
Arymatei wyemigrował z Ziemi Świętej i wiedziony głosem anioła
przybył do pogańskiej Brytanii. Tutaj na rozkaz Boga osiedlił się i
zbudował  zamek.  Został  królem  i  załoŜył  ród  królów  mających

strzec  przywiezionych  przez  Józefa  skarbów:  świętego  Graala  i
włóczni. Zamek, którym władali, zwał się straŜnica Graala, a jego
władcy  nosili  tytuł  króla  Rybaka.  Nie  kaŜdy  mógł  jednak  dotrzeć
do  zamku,  poniewaŜ  jego  połoŜenie  zostało  nieznane:  jedni
twierdzili,  Ŝe  jest  w  Walii,  inni  Ŝe  w  królestwie  Logres,  a  kolejni
lokalizowali  go  w  jeszcze  bardziej  odległych  miejscach.  Jednak
nawet znając prawdopodobne połoŜenie straŜnicy, nie sposób było
ją zobaczyć, a co dopiero do niej dotrzeć. Zamek ukryty był przed
oczami zwykłych śmiertelników za zasłonami mgieł. Wielu mogło
koło  niego  przejeŜdŜać,  lecz  nikt  nie  mógł  go  dostrzec.  Część
podań  umieszczała  zamek  na  wysokiej  górze,  w  innych  stał  na
wyspie  otoczonej  ze  wszystkich  stron  jeziorem.  Siedziba  króla
Rybaka była więc miejscem znajdującym się na pograniczu dwóch
światów:  ziemskiego  i  duchownego.  Miała  pozostać  w  ukryciu  aŜ
do  czasu,  gdy  najlepszy  wojownik  chrześcijański  –  rycerz  bez
skazy – pojawi się na świecie z misja odszukania Graala. Miało się
to  wydarzyć  za  panowania  w  Brytanii  króla  Artura,  poniewaŜ  to
właśnie za jego czasów Ŝyli na świecie najwięksi rycerze, jakich nie
było  ani  przedtem,  ani  później.  Dwór  króla  Artura  stanowił
najlepszy  przykład  pielęgnowania  ideałów  rycerskich,  więc  misję
odnalezienia  świętego  Graala  mógł  wypełnić  tylko  któryś  z  jego
mieszkańców.

Jedno z miejsc przy Okrągłym Stole w Camelocie oznaczone jako
niebezpieczne miejsce, nie miało wypisanego imienia właściciela.
Zgodnie z zapowiedzią druida Merlina mógł zasiąść na nim tylko
przyszły odkrywca Graala. KaŜdy rycerz wierzył, ze pewnego dnia
na tajemniczym miejscu pojawi się jego imię.

Jedna  z  wersji  legendy  mówi  o  rycerzu,  który  dotarł  przypadkiem
do  StraŜnicy  Graala.  lecz  z  powodu  ignorancji  i  zadufania  nie
pojął, gdzie się znajduje, a w dodatku zranił świętą włócznia króla
Rybaka.

Gdy król Artur  pokonał juŜ  wszystkich  wrogów  swego królestwa ,
w Camelocie pojawił się tajemniczy wysłannik, przynosząc wieści
o świętym Graalu. Niektórzy mówili ze był to czarodziej Merlin w
zmienionej  postaci,  inni  Ŝe  anioł  Gabriel  przysłany  wprost  od
Boga.  Posłaniec  oznajmił  Ŝe  wolą  stwórcy  jest  odszukanie  prze

najdzielniejszych  rycerzy  świętego  kielicha.  Zapowiedział  teŜ  Ŝe
dzieła tego moŜe dokonać doskonały rycerz, sprawny mnie tylko w
władaniu  mieczem,  ale  takŜe  odporny  na  pokusy  duchowe.
Znamienny  pozostaje  fakt,  Ŝe  wysłannik  nie  udzielił  Ŝadnych
wskazówek dotyczących połoŜenia straŜnicy Graala. Poszukiwacze
mieli w  wędrówce kierować się  intuicją, rozumem i  wiarą. Zostali
wystawieni  wiec  na  próbę  duchowych  moŜliwości.  Artur  i  jego
rycerze ochoczo pochwycili pomysł i rozjechali się w cztery strony
świata.  Rycerze  oprócz  niezliczonych  pojedynków  musieli  takŜe
stawić  czoło  przeszkodom  natury  duchowej,  kuszeni  wizjami
władzy

bogactwa.

Część

poszukiwaczy

nie

sprostała

niebezpieczeństwom – zginęli w walce bądź przeszli na stronę zła.
Inni  błąkali  się  nie  mogąc  dostrzec  straŜnicy.  Nawet  Lancelot  –
najdzielniejszy  z  rycerzy  Okrągłego  Stołu  –  nie  zdołał  dotrzeć  do
zamku, poniewaŜ przeszkodą był romans z królową Ginewrą, Ŝoną
Artura.  Do  straŜnicy  dotarło  trzech  rycerzy:  Galahad,  Perceval  i
Bors,  jednak  tylko  Galahad,  syn  Lancelota  był  tak  cnotliwy,  ze
dane  mu  było  odszukać  i  ujrzeć  Graala.  Po  tym  czynie  został
prawie natychmiast uniesiony przez aniołów do nieba. Sir Perceval
nie  był  na  tyle  godny,  gdyŜ  jak  głosi  legenda,  w  drodze  do
Camelotu  zabił  rycerza  tylko  po  to,  aby  posiąść  jego  zbroję.  Inna
wersja  mówi,  Ŝe  choć  Perceval  był  w  zamku,  zawahał  się  przy
pytaniu postawionym przez straŜników i nie wypełnił swojej misji.

Wersje pogańskie i ezoteryczne

ChociaŜ w najstarszych legendach walijskich oraz święty Graal nie
występuje, to jednak dopatrywano się w nim śladów po prastarym
kulcie  pogańskim.  U  dawnych  Celtów  naczynie  (kocioł,  kielich,
misa)  odgrywały  wielką  rolę  przy  odprawianiu  rytuałów
magicznych.  Prawdopodobnie  słynny  kocioł  z  Gundestrup,
pokryty płaskorzeźbami o tematyce mitologicznej, słuŜył do takich
celów.

Graal

mógł

więc

być

przedmiotem

magicznym

przynoszącym szczęście, leczącym rany i zapewniającym obfitość
poŜywienia. (podobnie jak znany z mitologii staroŜytnych Greków
cudowny róg Almatei).

W  niektórych  wersjach  średniowiecznej  legendy  Graal  przybiera
postać  nie  naczynia,  lecz  kamienia.  Święty  kamień  liczne  ludy
czciły  jako  wyobraŜanie  kosmosu.  Oddawali  mu  równieŜ  cześć
Celtowie. Swoim królom budowali kamienne grobowce – dolmeny,
a granice posiadłości oznaczali wielkimi kamieniami. Składali teŜ
ofiary  przy  pojedynczych  głazach,  które  w  ich  wierzeniach  były
wejściami  do  królestwa  zmarłych.  Graal  mógł  więc  odpowiadać
takiemu  właśnie  magicznemu  kamieniowi  z  dawnych  wierzeń
celtyckich.  MoŜna  wymienić  wiele  elementów,  które  je  łączą:
tajemnica,  niedostępność,  połoŜenie  na  granicy  światów,  groza,
która je otacza.

Nieco

inaczej

rozumieli

symbolikę

Graala

członkowie

powstających

schyłku

średniowiecza

stowarzyszeń

ezoterycznych, czerpiących natchnienie z alchemii, która
zajmowała się poszukiwaniem kamienia filozoficznego. Ów
cudowny kamień, zwieńczenie alchemicznego

opus magnum

, miał

rzekomo  przemieniać  metale  nieszlachetne  w  złoto,  przedłuŜać
Ŝycie i leczyć choroby. Aby otrzymać kamień filozoficzny, naleŜało
dokonać  wielu  doświadczeń  z  rozmaitymi  substancjami  oraz
przeŜyć  oczyszczenie  duchowe.  Wyniki  swoich  prac  alchemicy
zapisywali  stosując  szyfry  i  zawiłą  symbolikę  U  schyłku
średniowiecza zaczęto przypuszczać, Ŝe Wolfram von Eschenbach,
autor jednej z legend o Percevalu, był mistrzem alchemii, który w
formie  zaszyfrowanej  zapisał  swoje  uwieńczone  sukcesem  prace
nad  kamieniem  filozoficznym.  Kamień  reprezentowany  byłby
przez Graala, a alchemicy przez poszukujących rycerzy. PoniewaŜ
Graal mógł być odnaleziony tylko przez rycerza czystego duchem,
w  średniowieczu  wierzono,  Ŝe  alchemik  przystępujący  do  dzieła
winien  poddać  się  gruntownemu  oczyszczeniu  duchowemu,
uwalniając siebie od nieczystych myśli, pychy i ignorancji.

Świętego Graala (rzeczywistego przedmiotu lub symbolizowanych
przezeń wartości) poszukiwali rozmaici ludzie. Byli wśród nich
alchemicy,

róŜokrzyŜowcy,

wolnomularze.

wieku

najbardziej  niesamowite  poszukiwania  podjęło  SS,  kierowane
przez  ludzi  zafascynowanych  alchemią.  Graal  miał  posłuŜyć
Hitlerowi  jako  cudowna  broń  podczas  II  wojny  światowej.  W
naszych  czasach  równieŜ  nie  brak  poszukiwaczy  Graala.  Wielu  z