plik

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stacey Lipton nie miała już żadnych wątpliwości - jest w ciąży. Potwierdziło to badanie, które sama

zrobiła w domu przy pomocy specjalnego testu kupionego w aptece. Wykonała wszystko zgodnie z

instrukcją, dodatni wynik nie był więc pomyłką. Spodziewała się dziecka. I nie miała męża. W dodatku

kilka godzin temu jej ojciec, Bradford Lipton, senator z Nebraski, postanowił zgłosić swoją kandydaturę

na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Stacey od dłuższego czasu podejrzewała, że jest w ciąży. Według obliczeń była to połowa trzeciego

miesiąca i wszystkie objawy pojawiły się już kilka tygodni temu. Brak okresu, poranne mdłości,

zmęczenie. Nie przybrała jeszcze znacząco na wadze, ale piersi były pełniejsze i obolałe. Nie mogła już

nosić starych ubrań, gdyż zaczęła tyć.

W ciągu ostatnich miesięcy Stacey przechodziła od stanu trudnej do opanowania paniki do jakiejś

przerażającej depresji. Jednak dziś, po raz pierwszy od dłuższego czasu, zauważyła zdecydowaną

poprawę nastroju. I właśnie dziś musiało się to zdarzyć. A więc jej ojciec - wyjątkowo konserwatywny i

wiemy starej, mieszczańskiej moralności - stateczny kandydat na prezydenta - za sześć miesięcy znowu

zostanie dziadkiem. Tym razem za sprawą swojej niezamężnej córki.

Stacey, mając dwadzieścia pięć lat, powinna być ostrożniejsza i mądrzejsza, a jednak pewnej

sierpniowej nocy straciła głowę dla mężczyzny, którego darzyła szczególną niechęcią przez ostatnie

dziesięć lat. Mężczyzna ten, Justin Marks, przez wiele lat pracował jako asystent administracyjny jej ojca,

a teraz kierował jego kampanią wyborczą.

Wydawało się, że Justin Marks w równym stopniu podziwia senatora, co nie znosi jego córki.

Fala gorąca oblała ją na samo wspomnienie tamtej upalnej sierpniowej nocy. Gdzie to było? Stacey nie

mogła sobie przypomnieć nazwy klubu - „Kotary Club”, czy może „Kiwanis”? Jeden z nich nadawał jej

ojcu tytuł Człowieka Roku. Stacey poszła na tę uroczystość w zastępstwie matki, która musiała

uczestniczyć w obiedzie w jakimi kobiecym klubie w Nebrasce. No i oczywiście był razem z nimi Justin

Marks, prawa ręka senatora Liptona, błyskotliwy i znakomity polityk, należący do jego obozu...

Tuż przed przyjęciem Justin przyszedł po Stacey do jej mieszkania, podczas gdy ojciec czekał na nich w

samochodzie. Mierzący prawie metr dziewięćdziesiąt, wydawał się jeszcze wyższy w czarnym smokingu.

Obrzucił taksującym spojrzeniem czerwoną koktajlową suknię Stacey i w jego czarnych oczach pojawiło

się wyraźne potępienie.

- Chyba nie zamierzasz pójść w tym?- zapytał.

Wiedziała, że nie pochwali jej wyboru. Suknia była zbyt czerwona, zbyt głęboko wycięta z tyłu, ze zbyt

dużym dekoltem z przodu.

- Owszem, zamierzam w tym pójść - odpowiedziała ze zjadliwą słodyczą. - Czyżby nie podobały ci się

odkryte ramiona?

- Nie masz nic pod spodem - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Słuchaj, Stacey, to są bardzo poważni

ludzie. Nie możesz pojawić się tam w tej sukni. Jest zbyt, zbyt... - Chrząknął.

- Zbyt jaka, Justinie? - zapytała z uśmiechem. Tak, zawsze odczuwała rozbawienie, gdy udało jej się go

speszyć.

- Włóż coś innego - zażądał kategorycznie.

- Co w takim razie proponujesz? - Kpiła z niego w dalszym ciągu.

- Zdaje się, że masz taką ładną białą sukienkę - tę z długimi rękawami, koronkami i błękitnymi

wstążkami? - Justin zawsze chwytał przynętę.

- Czyżbyś mówił o sukience, którą miałam na sobie podczas wręczania dyplomów w szkole? - Dobry

humor zaczął znikać. Co za bezczelność, kazać jej zmieniać sukienkę! Stacey spojrzała gniewnie na

Justina, stojącego przed nią - wysokiego, szczupłego i silnego, z wielkimi, czarnymi i wiecznie ją

obserwującymi oczami.

- Nie przebiorę się, Justinie - zdecydowanie odmówiła podporządkowania się jego idiotycznym

rozkazom. - Ta suknia jest idealna na dzisiejszy wieczór.

- Oczywiście, że nie, Stacey. Powinnaś wyglądać jak poważna córka senatora, a nie jak tandetna

aktoreczka z nocnego klubu w Las Vegas.

A więc o to chodziło!

- O nie, mój drogi, nie wyglądam jak aktoreczka tylko dlatego, że lubię ubrać się w coś modnego i

kolorowego! - Rozwścieczył ją, próbując rozmawiać z nią jak równy z równym. Przesunęła wzrokiem po

jego twarzy, po ostrych, trochę drapieżnych rysach, po kruczoczarnych gęstych włosach, oczywiście

krótko i starannie przyciętych. To ją rozwścieczyło jeszcze bardziej.

- Wyglądasz jak... jak przedsiębiorca pogrzebowy w tym idiotycznym czarnym ubraniu! - „Tak właśnie

wygląda” - utwierdziła się w tym przekonaniu. Jest wielki, ciemny, przeraźliwie ponury i... Nie wahając

się dłużej, Stacey dumnie wyszła z pokoju. Justin Marks, nie mając innego wyboru, podążył za nią.

Po otrzymaniu tytułu Człowieka Roku Bradford Lipton wygłosił przemówienie tak płomienne, że

niemal już prezydenckie. Wreszcie rozpoczęło się przyjęcie.

Stacey westchnęła na samo jego wspomnienie. Cóż to była za wspaniała zabawa!

Owi „stateczni ojcowie rodziny” (Stacey nie mogła sobie przypomnieć, z jakiego byli klubu - „Elks”

czy „Lions”) bardzo pilnowali, żeby czasem nie wyschła rzeka alkoholu. Za każdym razem, gdy Stacey

upiła łyczek ze swojej szklanki, ta natychmiast uzupełniana była po brzegi. Stacey zauważyła

jednocześnie ze złośliwą satysfakcją, że Justin Marks, zazwyczaj zdecydowany abstynent, teraz znalazł

się w podobnej sytuacji. Dosłownie siłą wlewano w niego martini. Stacey poczekała, aż Justin, wolno

popijając, opróżni do połowy swój kieliszek.

- Och, Justinie! Chyba trzeba dolać ci martini! - zauważyła z niewinną miną, upewniając się, że usłyszy

ją jeden z gościnnych członków klubu.

- Ależ naturalnie! - wykrzyknął jowialny starszy pan i natychmiast dolał do szklanki Justina mocnego

dżinu.

- Doprawdy, to zupełnie niepotrzebne - powiedział Justin, siląc się na uprzejmość, ale jego lodowate

spojrzenie skierowane było na Stacey.

- Oczywiście, że jest potrzebne! Wszyscy przecież chcemy dzisiaj świetnie się bawić. Prawda,

chłopcze? - Mężczyzna poklepał Justina po plecach. - Nie ma tutaj miejsca dla sztywniaków.

- Właśnie. Nie potrzebujemy tutaj sztywniaków, chłopcze - wesoło powtórzyła Stacey. Sytuacja, w

jakiej znalazł się Justin, szalenie ją rozbawiła. Przecież się nie przeciwstawi napastliwej parze, która

może poprzeć jego kandydata. No i w dodatku - co za okazja! Nazwać tego trzydziestodziewięcioletniego

mężczyznę „chłopcem”! Beż to lat minęło, odkąd przestał mówić do niej „dziecko”?

Przez cały wieczór wznoszono toasty na cześć jej ojca, a kieliszki wciąż były napełniane. Na koniec

ogłoszono, że senatorowi Liptonowi jednogłośnie przyznano dożywotni tytuł honorowego członka klubu.

Przez cały czas Stacey świetnie się bawiła. To byli naprawdę śmieszni ludzie, stwierdziła, obrzucając

członków klubu ciepłym, choć już trochę zamglonym spojrzeniem. Kiedy siedemdziesięcioośmioletni

staruszek poprosił ją do charlestona, roześmiała się, ale oczywiście zatańczyła z nim. Bradfbrd Lipton,

uśmiechając się pobłażliwie, oświadczył, że on sam już wychodzi, ale ma nadzieję, że Justin zaopiekuje

się Stacey i odprowadzi ją później do domu.

Justin Marks bardzo poważnie potraktował powierzone mu zadanie i o północy zarządził powrót do

domu. Stacey, która właśnie śpiewała razem z chórem starzejących się barytonów porywającą wersję

pieśni „We Could Make Believe”, stanowczo odmówiła. Wtedy Justin wziął ją na ręce i przy

akompaniamencie wesołych okrzyków i gwizdów wyniósł ją do holu. Stacey na moment oniemiała.

Justin Marks przecież nigdy nie wywoływał awantur. Po prostu nafaszerowano go zasadami dobrego

wychowania. Wtedy pewna myśl przyszła jej do głowy.

- Upiłeś się, Justinie? - zapytała z lekką kpiną w głosie. - Czyżbyś wypił o jeden kieliszek za dużo? -

Pomyślała, że to bardzo dziwne uczucie, być w jego ramionach, czuć siłę twardych mięśni, ciepło

wielkich rąk na swoich udach. Przez moment miała wrażenie, że jej głowa idealnie pasuje do piersi

Justina. Spojrzała mężczyźnie głęboko w oczy i zobaczyła, że jego źrenice niemal zlały się z tęczówkami,

czyniąc je czarniejszymi niż kiedykolwiek przedtem. Miał długie gęste rzęsy, właściwie nigdy wcześniej

nie zauważyła, jak bardzo są długie i gęste. Ale też nigdy przedtem nie była tak blisko niego.

- Nie jestem pijany - odpowiedział surowo.

- Nawet troszeczkę? - droczyła się z nim, śpiewnie przeciągając słowa.

- Zamknij się, Stacey - rzucił przez zaciśnięte zęby. Jego usta ściągnięte były w prostą, wąską linię i

Stacey zaczęła zalotnie obrysowywać ich kontur polakierowanym na czerwono paznokciem.

- Czy mógłbyś teraz iść prosto? - nie mogła się powstrzymać, żeby jeszcze raz mu nie dokuczyć.

Bezmyślnie przyglądała się jego ustom. Zauważyła ich delikatną linię. Zazwyczaj były surowo zaciśnięte

i wiecznie czegoś zakazujące, nie mogła więc dostrzec ich naturalnego kształtu. Teraz jednak były

naprawdę piękne.

- Przestań, Stacey! - Głos jego nie brzmiał tak stanowczo jak zawsze, gdy wydawał jeden z tych nie

znoszących sprzeciwu rozkazów.

- Przestań, Stacey! Zamknij się, Stacey! - nieudolnie naśladowała jego głęboki głos. Nagle roześmiała

się. - Nie, Justinie. Nie zamierzam ani przestać, ani siedzieć cicho. Nawet ty mnie do tego nie zmusisz! -

rzuciła wesoło.

Poczuła, że głęboko odetchnął i wiedziała już, że jest wściekły. To akurat nic nowego. Zawsze był na

nią wściekły z tego czy innego powodu. Kiedy dziesięć lat temu został zatrudniony przez senatora

Liptona jako asystent administracyjny, rozpoczął konsekwentną walkę z jego córką. Wiedziała, że jej nie

lubi i odpłacała mu tym samym.

Justin zaniósł ją do stojącej przed domem taksówki. Po prostu zarekwirował samochód, nie zważając na

to, czy taksówkarz nie czeka na kogoś innego. To był właśnie ten władczy sposób bycia, który sprawiał,

że kierownicy sal restauracyjnych sadzali go przy najlepszych stolikach, a pracownicy pospiesznie

wykonywali każde jego polecenie.

Okropny despota - Stacey tak o nim mówiła przy każdej okazji. Nieznośny, arogancki, z dyktatorskim

zadęciem. Według niej był właśnie taki, albo nawet jeszcze gorszy.

Kierowca zgodził się zawieźć ich do mieszkania Stacey w Northwest Washington. Przechylił się do

tyłu, żeby od środka otworzyć drzwi, ale Justin sam szarpnął za nie i wepchnął Stacey na tylne siedzenie.

I wtedy właśnie potknął się. Może zahaczył nogą o krawężnik, czy też zaszumiało mu w głowie, wypite o

jeden kieliszek za dużo, martini - nie wiadomo. Pochylił się tak gwałtownie, że Stacey automatycznie

chwyciła towarzysza za szyję. Chwilę później leżała na tylnym siedzeniu taksówki, a Justin Marks leżał

na niej. W dalszym ciągu obejmowała go, zaś ich nogi były splątane ze sobą. Intensywny zapach wody po

goleniu mieszał się z jej jaśminową wodą toaletową i obydwoje jednocześnie wciągali w nozdrza tę

dziwną won.

- Puść mnie, ty idioto! - zawołała Stacey.

- Cholera! - zaklął Justin.

Ktoś nagle zatrzasnął drzwi i taksówka wolno ruszyła.

Stacey zobaczyła swoje odbicie w ciemnych oczach Justina: równo przy uchu ucięte orzechowobrązowe

włosy rozrzucone teraz w nieładzie wokół głowy, gęstą grzywkę zakrywającą czoło. Jej szeroko

rozstawione jasnobrązowe oczy patrzyły na niego trochę nieprzytomnie. Stacey miała mały, lekko zadarty

nos, usiany piegami, mocny podbródek i szerokie, pełne usta. Kiedy się uśmiechała, a robiła to często,

wszyscy mówili, że promienieje niezwykłym czarem Liptonów.

Justin ciągle na niej leżał, ale nagle ten ciężar przestał przeszkadzać dziewczynie. Jej ciało przylgnęło

do niego, przyjmując impet upadku i odwzajemniając ciepło. Nie przestawali na siebie patrzeć, palce

Stacey przesunęły się wbrew jej woli i zagłębiły w krótkie i gęste, kruczoczarne włosy. Nagle

uświadomiła sobie, że ich nogi są ciągle splątane, a jej piersi mocno uciska klatka piersiowa Justina.

- Stacey... - usłyszała jego głos dochodzący gdzieś z daleka. Głos ten jakby próbował bronić się przed

pożądaniem i tęsknotą, o które Stacey nigdy w życiu nie podejrzewałaby tego zimnego i zawsze

opanowanego człowieka.

Zobaczyła, jak głowa mężczyzny pochyla się. Czekała na pocałunek, pełna jakiejś pokornej uległości.

W najmniejszym stopniu nie wydawało jej się to dziwne, że leży na siedzeniu taksówki, przygnieciona

silnym ciałem człowieka, którego przez ostatnie dziesięć lat zadręczała, z którego drwiła i na każdym

kroku zapewniała o swojej nienawiści...

- Stacey? - Rozległo się ciche pukanie do drzwi łazienki i Stacey niechętnie powróciła do

rzeczywistości.

- Czy mogę wejść? - Brynn Cassidy nie czekała na odpowiedź. Weszła do łazienki, spojrzała na Stacey i

głośno przełknęła ślinę.

- Test wypadł pozytywnie?

Stacey skinęła głową.

- Wiedziałam, że tak będzie, Brynn.

- Szkoda, że nie powiedziałaś mi o tym wcześniej. - Zwykle wesoła twarz Brynn była teraz poważna. -

Kiedy pomyślę, że ukrywałaś to przez cały czas... - W jej głosie zabrzmiał smutek.

- Wydaje mi się, że ukrywałam to sama przed sobą. Tak jak w tym porzekadle o strusiu z głową w

piasku - dopóki czegoś nie wiesz na pewno, oszukujesz się, że to w ogóle nie istnieje. - Stacey odetchnęła

głęboko. - Jednak dzisiejsze wystąpienie ojca zmusiło mnie w końcu do działania.

- Och, Stacey! - wyszeptała Brynn. - Och, Stacey! - powtórzyła zazwyczaj bardzo elokwentna

przyjaciółka, siadając obok niej na brzegu wanny.

Stacey spojrzała w zielone, przygnębione oczy, popatrzyła na kasztanowy koński ogon, pochyloną

głowę i wiedziała, że Brynn cierpi z jej powodu.

- Jesteś pierwszą i jedyną osobą, której o tym powiedziałam, Brynnie. - Stacey nerwowo szarpała

papierową chusteczkę.

Nie było jej zbyt trudno wyznać prawdę. Były przecież przyjaciółkami od czasów szkolnych, razem

mieszkały na studiach, a przez ostatnie cztery i pół roku wynajmowały wspólnie mieszkanie. Stacey

traktowała Brynn jak siostrę, której nigdy nie miała, i bezwzględnie jej wierzyła. To właśnie Brynn kupiła

w aptece test do wykrywania ciąży. Córka senatora Liptona nie mogła pozwolić sobie na taki zakup,

zwłaszcza teraz, kiedy obiektywy kamer telewizyjnych od kilku dni skierowane były na jej rodzinę.

- Stacey? - Brynn przerwała i przełknęła ślinę. - Czy mogę zapytać, kto jest ojcem tego dziecka?

Stacey niemalże czytała w myślach przyjaciółki. Brynn wiedziała, że Stacey jest od dłuższego czasu

sama. Znała także jej opinię na temat przygodnych romansów. Córka senatora Liptona nie mogła sobie

pozwolić na takie rzeczy; zresztą Stacey sama uważała je za obrzydliwe. Więc kto?... I w jakich

okolicznościach?...

- To Justin Marks - Stacey wydusiła z siebie, chociaż wcale nie było to takie łatwe.

Gdyby Stacey powiedziała, że ojcem dziecka jest premier Rosji, Brynn nie byłaby chyba bardziej

zaskoczona.

- Justin Marks! - Brynn nie mogła złapać oddechu. Odchyliła się gwałtownie do tyłu, zsunęła z brzegu

wanny i wpadła do niej.

Stacey spojrzała na lezącą w wannie Brynn, na jej wystające na zewnątrz nogi i wybuchnęła śmiechem.

Chwilę później już płakała, a łzy płynęły tak szybko, że dławiła się nimi. Ramionami wstrząsało łkanie.

Brynn wygrzebała się z wanny i objęła Stacey.

- Nie płacz, Stacey. Jakoś... jakoś sobie z tym poradzimy. - Stacey wyczuła jednak, że w jej głosie nie

było zbyt wiele nadziei.

- Kiedy to się stało? - spytała Brynn.

- W sierpniu. - Stacey zamknęła oczy. - Pamiętasz te dwa tygodnie, które spędziłaś w domu swojego

brata w New Hampshire?

- O Boże - westchnęła Brynn. - Pamiętam.

Stacey również pamiętała.

Leżała na tylnym siedzeniu taksówki, ramiona mocno obejmowały Justina leżącego na niej. Dotknięcie

jego warg wywołało oszałamiający zmysłowy szok. Nigdy dotąd nie czuła takiej gwałtownie narastającej

miażdżącej żądzy. Poczuła w ustach jego język śmiało wsuwający się i powracający. Usta mężczyzny

były gorące, twarde, pożądliwe; całował ją tak, jak jeszcze nikt dotąd. Namiętnie, głęboko, niemalże brał

ją tym pocałunkiem w posiadanie. Jakby była jego własnością, a on tylko odbierał to, co mu się należało.

Pocałunek uświadomił jej, że Justin, z bardzo męską pewnością siebie, zaplanował życie w

najdrobniejszym szczególe. Jednak w tym momencie nie wydawał się tak nieznośnie despotyczny jak

zawsze. Zamiast mu się przeciwstawić, odsunąć od siebie, poddała się ze słodką uległością, do której

zmusił ją obudzony kobiecy instynkt. Przylgnęła do Justina, zmysłowo się pod nim poruszając i całując

go z równie wielką pożądliwością.

- Stacey, Stacey. - Przestał ją na chwilę całować i wyszeptał jej imię z takim pragnieniem, że poczuła się

wstrząśnięta. Zazwyczaj wołał „Stacey!” z naganą w głosie; to znów rzucał krótką, wściekłą komendę:

„Stacey!”. W obydwu przypadkach reagowała gniewem i niecierpliwością. Jednak teraz, namiętność i

pożądanie w jego głosie, wywołały dziką i nieoczekiwaną reakcję. Poczuła napływającą falę podniecenia.

Jej piersi były nabrzmiałe, brodawki stały się twarde i bolesne. Chwyciła jego dłonie i mocno

przycisnęła do tego wrażliwego i delikatnego miejsca. On natomiast zaczął kreślić palcem granice jednej

z tych stwardniałych brodawek. Kciuk przesuwał się to w jedną stronę, to w drugą; systematycznie i

powoli, aż wreszcie Stacey zajęczała i wygięła się w łuk pod wpływem ogromnego podniecenia. Chciała

czuć jego pocałunki na całym ciele i sama była wstrząśnięta pożądaniem, które w sobie odkryła.

Justin zaśmiał się cichutko, ale triumfalnie, wprost do jej ucha.

- Cieszę się, że nie posłuchałaś mnie dziś wieczorem, Stacey - wyszeptał. - Cieszę się, że nie założyłaś

biustonosza.

Stacey była tak zaskoczona, że zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie śni. Jego dwuznaczna

uwaga i bardzo seksowny głos wprawiły ją w osłupienie. Ale także bardzo podnieciły. To była

prawdziwa rzadkość - widzieć, jak Justin Marks się śmieje. Poza tym było nie do pomyślenia, żeby mógł

czuć się zadowolony z tego, że córka senatora nie nosi stanika. Nie codziennie chwytał delikatnie zębami

jej ucho, dotykał językiem skóry, jakby chciał ją smakować, brał jej piersi w swoje duże dłonie i pieścił

namiętnie.

To jednak nie był sen. Bardzo realnie odczuwała ciężar i siłę leżącego na niej ciała mężczyzny.

Niecierpliwie wsunęła się pod niego i wtedy jego uda znalazły się między jej nogami. A kiedy zaczął

napierać coraz mocniej, coraz namiętniej, biodra Stacey poruszyły się, dostosowując się do zmysłowego

rytmu. Sukienka podsunęła się wysoko w górę i Justin mógł teraz gładzić delikatną powierzchnię

odzianych w nylonowe pończochy ud.

Czuła się taka bezradna, otoczona przez niego, zdobyta i pokonana. Podniecenie wybuchło w niej z siłą,

jakiej wcześniej nigdy nie znała. Pragnęła, żeby całkowicie nad nią zapanował, chciała przestać wreszcie

się kontrolować i poczuć go w sobie. Stacey zazwyczaj była ogromnie niezależna i z uporem

przeciwstawiała się wszelkim próbom Justina, zapanowania nad nią. Jednak w tej chwili nie mogła

myśleć rozsądnie. Kierowała nią teraz jakaś wewnętrzna siła, nakazująca oddać wszystko mężczyźnie,

którego trzymała w ramionach.

Ich usta ponownie połączyły się i Stacey upoiła się smakiem, od którego kręciło się w głowie. Nie

mogła przypomnieć sobie, kiedy wysiedli z taksówki, ale bardzo wyraźnie pamiętała mocny uścisk, gdy

próbował otworzyć drzwi do jej mieszkania.

- Brynn nie ma w domu - powiedziała, obsypując pocałunkami twardy, mocny kark. - Zostali ze mną,

Justinie.

Uśmiechnął się do niej, prawdopodobnie po raz pierwszy w ciągu dziesięciu lat ich burzliwej

znajomości, i wymruczał cicho:

- Tak, kochanie. Zostanę z tobą.

„Kochanie!” Kto mógł przypuszczać, że ten ponury, zawsze śmiertelnie poważny i całkowicie oddany

politycznej karierze jej ojca Justin Marks zna w ogóle takie słowo?

W głowie Stacey pojawiła się pewna mysi, rozmarzona i przymglona namiętnością. Zrozumiała, że jest

zakochana. Widocznie Justin od dawna był jej przeznaczony, a ona wreszcie to rozpoznała i

zaakceptowała. Całe napięcie, jakie istniało między nimi przez ostatnie lata, wynikało ze starannie

zwalczanego pociągu seksualnego. Zrozumiała, że nigdy nie chciała uświadomić sobie, jak bardzo

interesuje ją ten silny asystent ojca. On natomiast nigdy nie odważył się ujawnić swych uczuć

zbuntowanej i przez długi czas zbyt młodej córce senatora. Dzisiejszej nocy obydwoje poddali się swemu

losowi, wydało im się to naturalne i prawidłowe.

Po drodze do sypialni Stacey zrzuciła czerwone sandały na wysokich obcasach. Justin poruszał się po

jej mieszkaniu, jakby je dobrze znał.

- Skąd wiedziałeś, który pokój jest mój? - zapytała, głaszcząc gęste sprężyste włosy. Przecież nigdy

przedtem nie był w jej sypialni.

- Znam ten pokój z rodzinnej fotografii Liptonów, która stoi na twojej komodzie. - Oczy Justina były

wielkie i roziskrzone. - Mam taką samą na swoim biurku.

- Naprawdę? - zapytała. Nigdy nie odwiedzała jego biura, mimo że stanowiło jedno z pomieszczeń

należących do senatora Liptona w budynku Biura Senatu na Kapitelu. Chociaż Stacey nie była w tej

chwili zupełnie trzeźwa, wydało jej się nieco dziwne, że Justin trzyma fotografię Liptonów na swoim

biurku. Zdjęcie to zostało zrobione pięć lat temu i znajdowali się na nim wszyscy członkowie rodziny,

oprócz dwóch córeczek Spence’a - brata Stacey. Dziewczynek nie było jeszcze wtedy na świecie.

- Dlaczego nie postawisz na biurku zdjęcia swojej rodziny? - zapytała, gdy położył ją na łóżku.

Wiedziała, oczywiście, iż nie jest żonaty. Często w rozmowie z Brynn wykrzykiwała ze złością, że żadna

kobieta będąca przy zdrowych zmysłach nie poślubiłaby takiego robota i tyrana. Ale miał chyba matkę,

siostrę, jakieś kuzynki czy kuzynów, którymi mógłby się pochwalić.

- Nie mam rodziny - odpowiedział, rozpinając zamek błyskawiczny w sukni. Zsunął czerwony jedwab z

jej ramion, odsłaniając małe piersi zakończone różowymi sutkami - teraz znowu postawionymi,

ściągniętymi i twardymi. Nie powstrzymał się od dotknięcia ich.

- Pocałuj mnie tutaj, Justinie - powiedziała Stacey, pozbywając się wszelkich zahamowań. Przycisnęła

jego głowę do swoich piersi, cały czas pieszczotliwie gładząc włosy mężczyzny.

Justin wziął w usta jedną z tak przyjemnie wrażliwych sutek i dotykając ją językiem, jeszcze bardziej

podniecił Stacey. Sprawił, że zaczęła wić się z rozkoszy. A kiedy zaczął lekko ssać - zajęczała i

wykrzyknęła jego imię.

- Masz tu bardzo wrażliwe miejsce - powiedział z męską satysfakcją w głosie. - I tak cudownie

reagujesz, Stacey.

Uśmiechnęła się, słysząc pochwałę w jego głosie. Chciała mu się podobać. W tej chwili była to

najważniejsza rzecz w jej życiu.

- Twoje piersi są takie piękne - powiedział ochryple. - Okrągłe, jędrne i sterczące. Chciałbym zawsze na

nie patrzeć, gdy są nagie, pełne i tylko moje. Zawsze wiedziałem, czy masz biustonosz. A kiedy go nie

wkładałaś, chciałem zrobić tak... - Wziął piersi w dłonie zaczął je pieścić i tulić. Było to tak przyjemne,

że z gardła Stacey wydobył się jęk. Pogrążyła się teraz w jakiejś otchłani. Każdy jego ruch, słowo,

wciągały ją w tę bezdeń coraz głębiej. Poczuła, że usiłuje zdjąć z niej sukienkę i pończochy, uniosła się

więc posłusznie, chcąc mu to ułatwić. Justin zrzucił ubranie na podłogę i spojrzał na nią z wielką

namiętnością. Stacey miała teraz na sobie tylko małe czerwone majteczki. Zgięła kolana i posłała

Justinowi bardzo zalotny, rozmarzony uśmiech.

- Powiedz, że mnie chcesz, Justinie - zamruczała oszołomiona i wstrząśnięta, gdyż nagle zrozumiała, jak

wielką posiada nad nim władzę. Nigdy przedtem żaden mężczyzna nie patrzył na nią z takim

uwielbieniem, z tak nieskrywanym pożądaniem. Był jej, tylko jej. Brała go w posiadanie spojrzeniem

swoich złocistobrązowych oczu.

- Och, Stacey. Tak bardzo cię pragnę. - Justin niezdarnie rozpinał guziki wykrochmalonej koszuli.

Stacey, widząc jak bardzo jest roztrzęsiony i zdenerwowany, usiadła, żeby mu pomóc.

- Szkoda, że twoja koszula nie zapina się na suwak - powiedziała z żalem, gdy oboje nie mogli poradzić

sobie z małymi guzikami.

- Koszula na suwak? To coś, co chętnie nosiłby twój brat, Sterne. Oczywiście, suwak byłby rozpięty aż

do pępka. - Justin roześmiał się do swoich myśli. Dla Stacey był to naprawdę cudowny dźwięk.

Pomyślała, że chyba nigdy jeszcze nie słyszała, jak on się śmieje. Był zawsze taki szorstki w jej

towarzystwie. Teraz ten śmiech dawał poczucie ciepła i spokoju. Zaśmiała się również...

- Wiesz, Brynn, kiedy o tym pomyślę, nie mogę wprost uwierzyć, że to wszystko stało się naprawdę -

smutno powiedziała Stacey, niechętnie wracając do szarej rzeczywistości ponurego listopadowego dnia. -

Żartowaliśmy wtedy, śmialiśmy się, docinaliśmy sobie nawzajem...

- Justin Marks śmiejący się i żartujący! Po prostu nie potrafię sobie tego wyobrazić. Nie przypominam

sobie, żebym kiedykolwiek widziała, jak ten człowiek próbuje się uśmiechnąć, Stace.

- Jednak wtedy... - Stacey głęboko odetchnęła. - Wtedy nagle przestaliśmy się śmiać.

Z dużym wysiłkiem wróciła myślami do tej fatalnej w skutkach sierpniowej nocy.

Pomogła Justinowi rozebrać się, został tylko w białych bawełnianych spodenkach. Nie mogła wprost

oderwać wzroku od silnego ciała. Nigdy nie zdawała sobie sprawy z jego potężnej budowy. Czarne i

szare ubrania, jakie zawsze nosił, bardzo skutecznie ukrywały piękne, wspaniale umięśnione ciało.

Dreszcz pożądania przebiegł po niej.

Justin bez skrępowania zdjął spodenki i usiadł na łóżku. Stacey zbliżyła się jak przyciągana przez

światło ćma. Usiadła mu na kolanach i przytuliła głowę do piersi pokrytej twardymi czarnymi włosami.

Objął ją mocno i trzymał w ramionach przez dłuższą chwilę, potem dłonie rozpoczęły wędrówkę.

Długimi, powolnymi ruchami pieścił uda i biodra dziewczyny. Poczuła muśnięcie warg Justina na

głowie. Objęła go za szyję i zwróciła ku niemu twarz. Jego usta chciwie przylgnęły do warg Stacey.

- Och, Justinie - westchnęła i wtedy przerwał na chwilę pocałunek, żeby zerwać z niej majteczki.

Justin, wsunąwszy rękę między uda dziewczyny, dotknął ich wnętrza, poczuł delikatność i jedwabistą

gładkość.

- Moja Stacey. Moja słodka Stacey - wyszeptał, całując ją mocno.

- Och, Justinie! - Stacey była podniecona do granic wytrzymałości. - Och, proszę. Proszę! - Tak bardzo

go pragnęła, że bezwstydnie prosiła o dalsze pieszczoty.

- Stacey, jesteś już gotowa - powiedział z męską satysfakcją w głosie. - Chcesz mnie, kochanie.

Naprawdę mnie chcesz.

- Tak, Justinie. Tak! Nigdy przedtem czegoś takiego nie czułam. Tak bardzo cię pożądam. Tak bardzo,

Justinie. Spalam się dla ciebie.

- Ja też cię pragnę, Stacey. - Znowu ją pocałował i ostrożnie położył na łóżku.

- Stacey - jego głos dochodził gdzieś z bardzo daleka. - Moja kochana, moja jedyna.

Było teraz tak dobrze i bezpiecznie. Czuła jego pieszczoty i wiedziała, że jest kochana. Oddawała mu

się z całą miłością i namiętnością, jakie posiadała. On natomiast kochał ją z niezwykłą maestrią.

Przytulona mocno, wzywała jego imię. Znalazła się w świecie rozkoszy, o istnieniu jakiej nawet nie śniła.

Byli jednością i chciała, żeby to trwało wiecznie. Kiedy zapadała w głęboki, mocny sen, wciąż jeszcze

trzymała w ramionach swego kochanka.

Dwukrotnie jeszcze w ciągu tej długiej namiętnej nocy kochali się z takim samym zapałem, czułością i

żarliwością. Stacey przypominała sobie to wszystko jak dziwny, nierealny sen, ale sen skończył się rano;

zaczął się natomiast prawdziwy koszmar.

- Obudziłam się i zobaczyłam go obok siebie w moim łóżku - opowiadała dalej Stacey z wyraźnym

oporem. - I wtedy krzyknęłam... Obudził się.

- Czy on też krzyknął? - chłodno zapytała Brynn.

- Myślę, że miał na to ochotę. - Stacey z trudem zdławiła łzy, które napłynęły do oczu pod wpływem

wspomnienia. - Leżąc w łóżku, patrzył na mnie i ta... ta jego twarz... - Stacey nie chciała pamiętać wyrazu

jego twarzy, gdy zobaczywszy go obok siebie, krzyknęła ze zgrozą. - Zaczęłam powtarzać w kółko „Co

ja zrobiłam?” i uciekłam z sypialni. Justin pobiegł za mną. Zamknęłam się w łazience - opowiadała dalej

Stacey - i wołałam, żeby odszedł. Byłam taka zdenerwowana, Brynn.

- To zrozumiale - powiedziała Brynn uspokajająco.

- Nigdy dotąd w swoim życiu nie zrobiłam czegoś takiego!

- Wiem, Stacey.

- Jestem dorosła, Brynn - Stacey podniosła głos. - Jestem podobno odpowiedzialną, niezależną

dwudziestopięcioletnią kobietą. Nigdy nie byłam lekkomyślna czy nieostrożna. Jednak tamtej nocy,

Brynnie, ani razu nie pomyślałam, żeby się w jakikolwiek sposób zabezpieczyć.

- Kto mógł przewidzieć, co się stanie, Stacey? - powiedziała Brynn, próbując ją pocieszyć. - Poszłaś na

uroczysty obiad razem ze swoim ojcem i z nieodłącznym Justinem Marksem. Miałaś prawo nie

podejrzewać, że trafisz do łóżka z tym „człowiekiem o stalowych nerwach”. - Brynn próbowała się

uśmiechnąć, ale wyszedł z tego wcale niewesoły grymas. - Jego naprawdę musiało ponieść, Stacey -

ciągnęła Brynn. - Trudno mi uwierzyć, że ten facet z komputerową pamięcią zapomniał o ostrożności.

Zawsze myślałam, że jego mózg składa się z mikroprocesorów, a nie z komórek.

- Co ja mam zrobić, Brynn? - Stacey poczuła, że zziębła ze strachu. Zaschło jej w ustach, z trudem

przełykała ślinę. - Od tamtej pory starannie unikaliśmy siebie. Widzieliśmy się cztery, może pięć razy, ale

zawsze w tłumie.

- Czy ty tak zdecydowałaś, czy on? - zapytała Brynn.

- No... ja.

Brynn zamyśliła się.

- A w jaki sposób udało ci się wtedy pozbyć go z mieszkania? Powiedziałaś, że zamknęłaś się w

łazience i krzyczałaś, żeby sobie poszedł. No i co? Poszedł?

- Nie od razu - odpowiedziała Stacey. - Najpierw walił do drzwi i prosił, żebym się uspokoiła.

- Ciekawe, jakim tonem to mówił? - zastanawiała się Brynn. - Czy użył do tego głosu pod tytułem

„Generał Patton wysyła oddział do ataku”? Czy też może „Strażnik więzienny popędza galerników”?

- Chyba i jedno, i drugie - odpowiedziała Stacey. Wiedziała jednak, że nie jest całkiem szczera.

Na początku mówił błagalnie i łagodnie. Jego głos był delikatny i czuły. Takiego go jeszcze nie znała.

Stacey potrząsnęła głową, chcąc pozbyć się tych myśli. Musi pamiętać tylko to, co złe; pamięć nie może

płatać takich figli. Nie wolno myśleć o Justinie Marksie jak o pocieszycielu i dobrym opiekunie. Zbyt

długo był jej wrogiem.

- Justin powiedział, żebym przestała histeryzować - ciągnęła Stacey. - Chyba rzeczywiście

zachowywałam się idiotycznie. Przez cały czas krzyczałam, żeby sobie poszedł. Nie chciałam go widzieć,

ani z nim rozmawiać. Nie wiem, dlaczego. W końcu poszedł, a ja płakałam przez cały dzień.

- Czy próbował skontaktować się z tobą później? - zapytała Brynn.

- Zadzwonił do mnie, ale odłożyłam słuchawkę. Dzwonił jeszcze chyba z tuzin razy, może nawet

więcej. W końcu powiedziałam mu, że oboje powinniśmy zapomnieć o tamtej nocy, że był to straszny

błąd i że nie chcę o tym pamiętać. - Stacey wytarła oczy, wydmuchała nos i opłukała zimną wodą

zaczerwienioną twarz. - Jest jednak ktoś, kto mi o tym wszystkim przypomina, Brynn. Byłam przerażona,

kiedy zaczęłam podejrzewać, że jestem w ciąży. Potrzebowałam dużo czasu, żeby pogodzić się z prawdą.

Brynn spojrzała na nią z troską w zwężonych, jasnozielonych oczach.

- Czy wiesz, kiedy to... dziecko się urodzi?

- Na przełomie kwietnia i maja. - Nagle Stacey poczuta dziwną słabość. - To będzie wkrótce po

zebraniach przedwyborczych w stanach Nowy Jork i Pensylwania. - Obydwie spojrzały na siebie ponuro.

- To nie będzie dobrze widziane, jeśli córka któregoś z kandydatów na Rezydenta znajdzie się w takiej

sytuacji - ciągnęła Stacey. - Jest to fatalna sytuacja dla każdej z senatorskich córek, ale dla córki senatora

Liptona... - Znowu usiadła na brzegu wanny i oparła głowę na rękach. - To jest po prostu nie do

pomyślenia. Jego ultrakonserwatywni wyborcy odsuną się. Mniej radykalni, ale jednak bardzo tradycyjni,

poczują się oszukani. Zobaczą w całej tej historii tylko odrażającą rozpustę, uwłaczającą ich wartościom

moralnym. Wyobrażasz sobie, co zrobią dziennikarze, kiedy trafi im się taka okazja? To będzie dla nich

wielkie święto?

- Stacey. - Brynn usiadła obok niej. - Czy nie pomyślałaś nigdy o pozbyciu się tej ciąży? - mówiła

wolno, starannie dobierając słowa.

Stacey zadrżała.

- Myślę o tym ciągle i po prostu nie mogę tego zrobić. Dajmy spokój sprawie kandydatury mojego ojca.

To przecież jest dziecko, a nie coś. Moje dziecko.

- No i Justina - przypomniała jej Brynn. - Cieszę się, ze nie zamierzasz... nic z tym zrobić, Stacey. Ja

także nie mogłabym, gdybym była w twojej sytuacji.

- Chciałaś chyba powiedzieć - w moim stanie - poprawiła ją Stacey i obie uśmiechnęły się słabo do

siebie.

Nagle zadzwonił telefon, ale żadna z nich nie wstała, żeby odebrać. Przy kolejnym dzwonku Brynn

westchnęła i wolno podeszła do telefonu w kuchni. Po chwili wróciła; jej twarz była blada.

- To Justin Marks. Chce z tobą rozmawiać.

- Powinnam domyślić się, że to on. Któż inny czekałby tak długo przy słuchawce? - Stacey, idąc do

kuchni, pomyślała, że determinacja Justina i jego wytrwałość były doprawdy godne stanowiska sekretarza

senatora. Słyszała, jak inni politycy mówią o nim, że jest bezwzględny, przebiegły i że kieruje się jakimś

szóstym zmysłem przy ocenianiu czyjejś słabości lub siły. Nie potrafił jednak, dzięki Bogu, przewidzieć

skutków tej wspólnie spędzonej nocy. Ale jak długo uda się zachować tajemnicę?

- Tak, Justinie? - zapytała chłodno, zadowolona, że jej głos brzmi spokojnie i pewnie. W rzeczywistości

była znacznie mniej opanowana.

- Chciałem ci przypomnieć, że dzisiaj o godzinie szesnastej, podczas zebrania Senatu, twój ojciec

oficjalnie ogłosi udział w wyborach.

Stacey poczuła się urażona służbowym i wyniosłym tonem jego głosu.

- Nie zamierzam o tym zapomnieć - odparła gniewnie.

- A czy zamierzasz, w związku z tym, odpowiednio się ubrać? Może byłoby lepiej, gdybyś zostawiła

skórzaną spódnicę mini i zielony lakier do włosów na inną okazję?

Gdyby powiedział to ktokolwiek inny, Stacey potraktowałaby te słowa jak dowcip. Ale przecież zawsze

niesłychanie poważny Justin Marks nie potrafił żartować. Kilka lat temu w takim właśnie stroju wybrała

się do dyskoteki dla punków w Nowym Jorku. Tylko dlatego Justin wierzył, że mogłaby tak ubrana

zjawić się w Senacie.

- To był żart, Stacey. Myślałem, że się roześmiejesz - powiedział, wprawiając ją w zdumienie.

- Ty nie żartujesz, Justinie. Ty po prostu nie przepuszczasz żadnej okazji. W co mam więc, według

ciebie, ubrać się dzisiaj? - zapytała ze zjadliwą słodyczą. - Może w szary garnitur?

Nie licząc czarnego smokingu, nigdy nie widziała go w niczym innym, jak właśnie w szarym garniturze,

białej koszuli i ciemnoniebieskim krawacie. Nawet latem! W takim właśnie stroju pojawił się kiedyś na

przydomowej plaży Liptonów w Rehoboth. Stacey uwielbiała niegdyś zastanawiać się razem z Brynn, jak

też może wyglądać zawartość szafy Justina Marksa? Znajduje się tam na pewno siedem ciemnoszarych

garniturów, siedem białych koszul i tyleż granatowych krawatów ponuro wiszących jeden obok drugiego.

Ta wizja zawsze wywoływała u nich atak śmiechu. Stacey mocno zacisnęła palce na słuchawce. To

właśnie ojciec jej dziecka chodzi na plażę w szarym garniturze i czarnych sznurowanych butach!

- Jestem pewien, że ubierzesz się stosownie - uciął chłodno Justin. - Twoja matka będzie miała na sobie

beżową suknię i perły, natomiast Patty będzie ubrana w zieloną spódnicę, zielono-niebieską bluzkę i

granatowy żakiet.

- Patty nie będzie w kombinezonie? Jak udało ci się to osiągnąć? - zapytała Stacey zaciekawiona.

Wiedziała, że jej bratowa, żona Spence’a, onieśmielała Justina. Podobnie zresztą jak sam Spence.

Obydwoje zachowywali się niekonwencjonalnie. Zupełnie odwrotnie niż Justin Marks i senator. Patty i

Spence mieszkali na małej farmie we Fredericksburgu w Wirginii, a ich styl życia był powrotem do

natury. Uprawiali ziemię, robili własne przetwory, hodowali zioła, z których parzyli herbatę. Ubierali się

w dżinsy i drelichy. Spence nosił brodę i kolczyk w jednym uchu, a Patty miała długie proste włosy

sięgające do bioder.

- Podstarzali hippisi. - Tak opisał ich Bradford Lipton i pozostawił Justinowi problem dogadania się z

nimi. Justin zrobił to z powściągliwą cierpliwością, chociaż Stacey widziała, jak zaciska zęby, gdy tamci,

posługując się wykresami astrologicznymi, planowali swoje ewentualne przybycie. Patty i Spence

doprowadzali nieuleczalnie praktycznego i konserwatywnego Justina do szaleństwa.

- Zabrałem Patty na zakupy i sam wybrałem jej ubranie - powiedział Justin ponurym głosem. -

Musiałem to zrobić, bo zamierzała się ubrać w stare, połatane dżinsy i bawełnianą koszulkę z napisem

„Ratujcie wieloryby”.

- Nie ma najmniejszej wątpliwości, że jesteś niezastąpionym człowiekiem - powiedziała Stacey. - Żaden

szczegół nie umknie twojej uwadze.

- To chyba nie był komplement, prawda? - zauważył Justin sucho. - Dziś jest bardzo ważny dzień,

Stacey. Prawdopodobnie najważniejszy w całej dotychczasowej karierze twego ojca. Wszystko musi

wypaść doskonale.

- I dlatego dzwonisz do każdej czarnej owcy w rodzinie Liptonów. Musisz upewnić się, że dostosują się

do tradycyjnego ideału doskonałości - zakpiła Stacey.

- Owszem. A poza tym, przypominam ci, żebyś się nie spóźniła - powiedział.

Rozzłoszczona Stacey pomyślała, że ten człowiek to jakaś maszyna. Przez moment stanął jej przed

oczami obraz ich obojga śmiejących się w łóżku, ale zaraz stanowczo wyrzuciła to z pamięci. Tamta noc

była czymś dziwnym, nierealnym, nieprawdopodobnym.

- Ciągle nie wiem, co zamierzasz włożyć dziś wieczorem - Justin przypomniał jej o swojej obecności

głosem grzecznym, ale nie znoszącym sprzeciwu.

- Myślę, że włożę dżinsy i koszulkę z napisem „Ratujcie wieloryby” - powiedziała.

- Stacey!

- No cóż, ktoś musi ratować wieloryby.

- Może wolałabyś, żebym poprosił twoją matkę, aby zadzwoniła do ciebie? - zapytał. Stacey

zorientowała się po tonie jego głosu, że cierpliwość Justina jest na wyczerpaniu. Nie, telefon od matki był

ostatnią rzeczą, której pragnęła. Matka miała na pewno dzisiaj wystarczająco dużo problemów na swojej

głowie. Nie była jej potrzebna dodatkowa troska o krnąbrną córkę. Stacey, podobnie jak trzech braci,

starała się chronić matkę przed niepotrzebnymi zmartwieniami.

- Spokojnie, Justinie. Ja tylko żartowałam. - Ten człowiek jednak nie miał poczucia humoru. - Włożę

turkusową wełnianą suknię. W porządku?

- W porządku. A czy mogę być spokojny, że nie przyjdziesz w pantoflach na piętnastocentymetrowych

obcasach? Tych, w których pojawiłaś się kiedyś na porannym nabożeństwie?

- Przecież miałam wtedy tylko siedemnaście lat! - przerwała mu Stacey. Brynn miała rację. Justin

pamiętał chyba każde wypowiedziane słowo, każdy gest uczyniony w ciągu ostatnich dziesięciu lat!

- Ja tylko żartowałem, Stacey. To był mały, niewinny żart.

Nie interesowały ją jego żarty. Wolała myśleć o Justinie jak o pozbawionej poczucia humoru maszynie.

Nigdy zresztą nie zadała sobie trudu, żeby sprawdzić, czy taki jest naprawdę.

- Może więc włożę czarne sznurowane buty na grubej podeszwie? Takie, jakie nosi babcia Courtney?

Czy będą wystarczająco przyzwoite według ciebie? - zapytała, ale Justin zignorował ją.

- Czy twoja przyjaciółka, Brynn, przyjdzie dzisiaj z tobą?

- Oczywiście - odpowiedziała Stacey. - Traktuję Brynn jak członka rodziny. Czy chcesz także jej

powiedzieć, jak ma się ubrać?

- Proszę, powiedz Brynn, żeby przyszła od razu do sali obrad. Będzie tam czekać na nią zarezerwowane

miejsce w pierwszym rzędzie. Ty natomiast przyjdź do biura ojca na pół godziny przed planowanym

wystąpieniem. Następnie cała rodzina przejdzie do sali.

- Kolejny strzał w dziesiątkę - oschle zauważyła Stacey.

Justin świetnie wyczuwał, że atmosfera silnej więzi rodzinnej wywrze dobre wrażenie na zwolennikach

senatora. To był przecież ich ideał. Jak na ironię, sam ich kandydat, Bradford Lipton, nie pomyślał, aby

pobyć przez chwilę w rodzinnym gronie przed tym historycznym wydarzeniem. To właśnie Justin Marks

przez ostatnie dziesięć lat odpowiadał za reżyserowanie podobnych przedstawień.

- Po prostu bądź tam, Stacey - powiedział rozkazującym tonem. Był to głos niezawodnego i sumiennego

organizatora kampanii wyborczej. Stacey zagotowała się ze złości i nagle w jej głowie zabrzmiały słowa:

„Tak, kochanie. Zostanę z tobą”. Przez moment myślała, że Justin naprawdę powiedział tak przed

chwilą. Ale to nie był Justin. Płatała figle jej pamięć, podsuwając jeszcze jedną migawkę z przeszłości.

Znowu zobaczyła, jak pochyla się nad nią w łóżku, a czarne oczy wpatrują się w nią z czułością.

Odetchnęła głęboko. Wtedy, będąc otumaniona namiętnością, niemal uwierzyła, że go kocha.

Gwałtownie trzeźwiejąc, Stacey zmusiła swoją wyobraźnię do stworzenia prawdziwego obrazu Justina.

Takiego, jaki był zawsze - ubrany niezmiennie w ponury garnitur, wydający jej polecenia władczym

tonem i jednocześnie wertujący zapisany starannie kalendarz.

ROZDZIAŁ DRUGI

Ludzie czytający w gazetach o zebraniu klanu Liptonów będą skłonni uwierzyć, że było to zupełnie

prywatne spotkanie, zorganizowane, żeby każdy członek rodziny mógł podzielić się myślami i uczuciami.

Gazety stwierdzą na pewno, że Bradford Lipton pogrążył się razem ze swoją rodziną w cichej modlitwie i

wzruszających wspomnieniach.

Gdy Stacey przeczytała notatkę prasową napisaną osobiście przez Justina Marksa, pomyślała, że

powinien zająć się pisaniem powieści. Atmosfera w biurze ojca była podczas tego spotkania daleka od

sielankowego, słodkiego obrazka stworzonego przez Justina. W tym zwykłym rodzinnym zebraniu

Liptonów, pełnym bałaganu i zamieszania, niezwykłe było tylko podenerwowanie, które opanowało ich

w tak ważnym dniu.

Po przybyciu do budynku Senatu Stacey wysłała Brynn do sali obrad, a sama poszła do biura ojca.

Zjawiła się dziesięć minut po wyznaczonym czasie. W ogromnej poczekalni czekał już Justin Marks oraz

kilku jego najbliższych współpracowników.

- Spóźniłaś się, Stacey - powiedział Justin. Był zły i surowo zaciskał usta. Widocznie pozostali

członkowie rodziny także się spóźniali.

Przez chwilę przyglądał się jej sukience musztardowego koloru. Prawdę mówiąc, suknia Brynn była

jedyną elegancką rzeczą, w którą Stacey bez specjalnego trudu zmieściła się. Przymierzyła najpierw

turkusową wełnianą sukienkę, o której wcześniej rozmawiała z Justinem. Okazała się jednak za wąska.

Inne suknie były za ciasne w biuście albo w pasie. W pozostałych za bardzo rzucał się w oczy lekko

uwypuklony brzuch.

Brynn, mając brzoskwiniową cerę, mogła sobie pozwolić na ubieranie się w musztardowe kolory. Lecz

Stacey przejrzała się w lustrze i jęknęła.

- Jestem strasznie żółta na twarzy - powiedziała. Lojalna jak zawsze Brynn oczywiście zaprzeczyła, ale

Stacey nie dała się oszukać. Zdecydowanie nie był to odpowiedni dla niej kolor.

- Sądziłem, że zamierzasz włożyć turkusowo-zieloną sukienkę. W tym kolorze... - zawahał się.

- Tak, wiem. Jestem żółta jak wosk - dokończyła za niego Stacey, nie pozwalając mu zachować się w

stosunku do niej dyplomatycznie. - Czy to właśnie chciałeś powiedzieć, Justinie? - zapytała.

- Nie! - zaprotestował.

- Tak, tak, chciałeś! I miałbyś rację. Wiem, że wyglądam źle w tej sukience.

- Chyba nie powinienem pytać, dlaczego ją włożyłaś?

- Rzeczywiście, nie powinieneś - zachmurzyła się Stacey. - A czy podobają się panu moje buty,

ekscelencjo?

Stacey założyła tym razem zwyczajne czarne pantofle na niewielkich obcasach, dzięki którym miała

teraz prawie sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu. Był to normalny wzrost jej matki. Stacey zawsze

chciała mieć o kilka centymetrów więcej. Uważała, że jest stanowczo za mała. Zarówno bracia, jak i

ojciec, byli wysocy. Jak to się stało, że tylko ona odziedziczyła po babci Courtney niski wzrost?

Justin spojrzał na pantofle Stacey i uśmiechnął się.

- Miły kontrast między plastikowymi klapkami a sznurowanymi butami. - Zachęcał ją w len sposób do

tego, żeby się uśmiechnęła, i Stacey rzeczywiście była bardzo bliska tego. - Czy wiesz, że po raz

pierwszy od sierpnia pozwoliłaś mi na tyle zbliżyć się, abym mógł z tobą porozmawiać? - zapytał wprost,

a Stacey poczuła, że się czerwieni. Pomyślała, że sama dała Justinowi świetną okazję do otwartego ataku.

On dokładnie wiedział, jak i kiedy uchwycić moment, gdy ktoś przestaje mieć się na baczności.

- Widzę mojego brata. Pójdę się z nim przywitać. - Miała nadzieję, że zabrzmi to chłodno i wyniośle.

- Uciekaj, malutka - powiedział tak cicho, że ledwo go usłyszała. - Ale to już nie potrwa długo.

Pod wpływem jego słów przebiegi jej po plecach chłodny dreszcz. Co Justin miał na myśli? Szybko

podeszła do swego starszego brata, Sterne’a.

- Stacey! - zawołał Sterne jowialnie. - Czyżbyś uciekła przed kolejnym przesłuchaniem? - Spojrzał w

stronę, gdzie stał Justin. - Co zrobiłaś tym razem, Stacey? Czy tata utracił przez ciebie stan Iowa albo coś

w tym rodzaju?

- Nie, tylko spóźniłam się dziesięć minut i włożyłam sukienkę, w której wyglądam blado. Czy myślisz,

że tata może utracić z tego powodu stan Iowa?

- Słyszałem, że jasna cera jest ostatnio modna. - Sterne uśmiechnął się szeroko. - Nie widzę jeszcze

Lucasa, Spence’a i Patty. Czy myślisz, że zdążą na czas? - zapytał.

- Kto to wie? - Stacey roześmiała się radośnie. - Biedny Justin. Na pewno wyobraża sobie teraz ich

wszystkich, jak wkraczają do sali obrad i przerywają w połowie wystąpienie taty. - Spojrzała na brata z

podziwem. - Naprawdę wyglądasz dzisiaj wspaniale, Sterne.

- Dzięki - powiedział Sterne zadowolony.

Trzydziestodwuletni Sterne był wierną kopią ojca. Miał taką samą przystojną twarz, takie same, głęboko

osadzone ciemnoniebieskie oczy i taki sam wdzięk, mimo metra dziewięćdziesięciu i potężnej postury.

Były jednak między nimi także znaczące różnice. Senator miał wielką grzywę szpakowatych włosów,

podczas gdy włosy jego najstarszego syna były jasnobrązowe. Poza tym, Sterne Lipton nie miał ani

takich ambicji, ani takich marzeń o władzy jak ojciec. Sterne prowadził w Georgetown mały bar dla

samotnych i rozkoszował się swoim beztroskim i bezproblemowym życiem, wypełnionym głównie

pogonią za kobietami. Justin Marks oczywiście tego nie pochwalał.

- Zadzwonił dzisiaj do mnie nasz fuhrer. - Sterne rzucił Justinowi rozbawione spojrzenie. - Ostrzegł

mnie, żebym nie ważył się przyjść w czarnej jedwabnej koszuli rozpiętej do pasa ani w czarnych

dżinsach. Zapowiedział również, że jeśli włożę jakieś złote łańcuchy lub medaliony, to mnie na nich

powiesi.

Stacey zachichotała wbrew własnej woli.

- Chyba rzeczywiście nie powinieneś był pojawiać się w takim stroju na przyjęciu po zwycięstwie taty

w wyborach do Senatu dwa lata temu. Justin nigdy ci tego nie wybaczy.

- Ani tata. - Sterne spoważniał na moment, już po chwili ponownie uśmiechnął się do Stacey. - No, ale

w końcu udało się. Wreszcie włożyłem porządny niebieski garnitur, żółtą koszulę i prążkowany krawat.

Czegóż więcej mogą od nas chcieć?

- Chyba tylko tego, żeby Spence zgolił brodę i wyjął z ucha kolczyk - stwierdziła Stacey.

- O tym nie może być mowy! O, przyszedł Lucas. - Stacey i Sterne podeszli do swego najmłodszego

brata.

Senator Lipton zawsze wybuchał śmiechem, gdy przedstawiał swoje najmłodsze dziecko. Ten „synek”

miał dwadzieścia lat, prawie dwa metry wzrostu i ponad sto kilo wagi. Był obrońcą liniowym w

uniwersyteckiej drużynie futbolowej.

- Lucas w garniturze? - Stacey nie wierzyła własnym oczom. - Niemożliwe, żeby Justin zadzwonił także

do niego!

- Stacey! - Lucas wyciągnął w jej stronę ręce i Stacey musiała wykonać tradycyjne powitanie, uderzając

z całej siły w jego dłonie. Sterne, oczywiście, zrobił to samo.

- Czy widzieliście, jak załatwiłem w ostatnią sobotę tego kiepskiego tylnego napastnika z Oklahomy?

Podobno do tej pory nie może chodzić o własnych siłach! - zawołał Lucas radośnie. Justin Marks, stojący

obok, skrzywił się. Zaś kiedy Lucas zaczął entuzjastycznie opowiadać, w jaki sposób złamał nos tylnemu

obrońcy z Teksasu, Justin nie wytrzymał.

- Lucas, nie chcę, żebyś dzisiaj opowiadał o tych twoich... rozbojach któremukolwiek z reporterów. Nie

ma tutaj żadnego dziennikarza sportowego doceniającego takie osiągnięcia. Dzisiaj są tutaj tylko

dziennikarze polityczni, a im mogłyby nie spodobać się twoje metody pokonywania przeciwników.

- Och, rozumiem.- Lucas z zapałem skinął głową.- To mięczaki!

Stacey niemal usłyszała, jak Justin policzył do dziesięciu, zanim odszedł, żeby porozmawiać z jednym z

autorów przemówień.

Wkrótce przyjechali Patty i Spence oraz ich trzy córeczki: Sunshine, Melody i Aurora, w wieku

czterech, trzech i dwóch lat Wszystkie trzy ubrane były w ciemnoróżowe sukienki, białe koronkowe

skarpetki i czarne lakierki. Stacey przyglądała się im zaskoczona. Do tej pory widywała swoje bratanice

tylko w drelichowych kombinezonach i trampkach, czyli ubrane tak, jak zawsze ubierali się ich rodzice.

Nie mogła przypomnieć sobie, żeby kiedykolwiek widziała je w tak dziewczęcych strojach.

Patty radośnie uściskała i ucałowała Stacey. Zawsze tak robiła. Ściskała i całowała każdego członka

rodziny, chociaż wiedziała, że Liptonowie nie są przyzwyczajeni do podobnego okazywania sobie uczuć.

- Wyglądasz na zmęczoną, Stacey - powiedziała Patty z typową dla siebie szorstkością. - Czy dobrze się

czujesz?

- Oczywiście - odpowiedziała Stacey raźnym głosem i odsunęła się od Patty na bezpieczną odległość.

Żyjąc tak blisko natury, Patty na pewno rozpozna jej ciążę jakimś szóstym zmysłem. Lepiej więc będzie

zachować bezpieczny dystans. - Dzieci wyglądają słodko, Patty – powiedziała.

- Dzięki, ale to nie moja zasługa. To sprawa Justina. Któregoś dnia w zeszłym tygodniu przyjechał do

Fredericksburga i zabrał nas na zakupy. Wybrał ubrania dla mnie i dla dzieci.

- Justin wybrał ubrania dla dzieci? - powtórzyła Stacey z niedowierzaniem.

- Tak. Nawet te zabawne skarpetki i lakierki. - Patty uśmiechnęła się. - Powiedział mi, że chciałby ubrać

je tak, jak ty byłaś ubrana na portrecie, który wisi w gabinecie ojca.

Stacey, naturalnie, znała ten portret Został namalowany zaraz po jej czwartych urodzinach i

rzeczywiście była wtedy ubrana w ciemnoróżową sukienkę, koronkowe skarpetki, czarne lakierki, a we

włosach miała różowe wstążki. A więc Justin rzeczywiście przyglądał się temu obrazowi. Dlaczego

jednak zdecydował, że tak samo ubierze jej bratanice?

- To miło, że podobał mu się mój styl ubierania chociaż w jednym, krótkim okresie mego życia -

powiedziała chłodno.

- Stwierdził, że wyglądasz tak, jak powinna wyglądać dziewczynka na takim portrecie. Jak mała

księżniczka. - Patty na chwilę spoważniała. - Wiesz, Stacey, Justin naprawdę nie jest tak bezwzględny i

okrutny, jak sądzisz. To wy go do tego zmuszacie. Jego rola jest bardzo trudna. Ojciec zrobił z niego

tarczę, za którą może się przed wami ukryć. Wy zaś wyładowujecie na nim wszystkie swoje złości i

urazy.

- Biedny Justin! - zaśmiał się Spence ironicznie. Przyłączył się przed chwilą i słyszał wypowiedź swojej

żony. - Ty kochasz wszystkich, Patty - powiedział. - My jednak wiemy, że Justin Marks jest naprawdę nie

do zniesienia.

Trzydziestoletni Spencer Lipton ubrany był w brązowy, źle na nim leżący garnitur. Nie zgolił jednak

rudawej brody ani nie wyjął kolczyka z ucha. To, że nie włożył ulubionej koszuli w kratę i kombinezonu

było na pewno zasługą Justina.

- Bardzo proszę o uwagę! - zawołał Justin, jak zwykle obejmując przywództwo. Podniósł rękę, aby

wszystkich uciszyć. Stacey pomyślała, że Justin, spełniając swe zawodowe obowiązki, jest w stosunku do

nich bardziej ojcowski niż senator. Zrozumiała, że Justin wie o życiu każdego z nich więcej niż sam

Bradford Lipton. Nie była to wesoła myśl.

- Chciałbym krótko omówić scenariusz wystąpienia senatora - kontynuował Justin, ale natychmiast

przerwał mu Sterne.

- Co tu jest do omawiania? - zapytał prowokująco. - Tata wystąpi i wszyscy się ulotnimy.

Justin rzucił mu gniewne spojrzenie.

- Niestety, to nie będzie takie proste, Sterne. Cała rodzina stanie za senatorem - ciągnął niewzruszony. -

Naprzeciwko będą dziennikarze i widzowie. Proszę, abyście w ogóle nie rozmawiali z prasą w sali obrad.

Zamierzamy skierować wszystkie pytania bezpośrednio do senatora Liptona. On podsumuje uczucia i

reakcje rodziny, dotyczące...

- Co tata może wiedzieć na temat naszych uczuć? — tym razem przerwał Justinowi Spence. - Nigdy go

one nie interesowały.

- Spence, to nie jest spotkanie grupy psychoterapeutycznej - powiedział Justin z udręką w głosie. - Nie

jesteśmy tutaj po to, aby dyskutować o rodzinnych uczuciach, przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.

- Spence, naprawdę nie możesz oczekiwać od Justina Marksa, by wiedział cokolwiek na temat uczuć,

przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości - wtrąciła Stacey. - To jego nie dotyczy. On posługuje się

dyskietkami komputerowymi, a nie uczuciami.

- Czy mogę kontynuować? - Justin zwrócił się wprost do Stacey, patrząc jej prosto w oczy. Poczuła

dziwne mrowienie wzdłuż kręgosłupa, promieniujące głęboko do brzucha. Tak dawno patrzyła ostatni raz

w te głębokie, czarne oczy. Zrobiło jej się nagle gorąco i słabo. Przypomniała sobie, jak leżała naga w

jego ramionach, jak duże dłonie dotykały jej ciała. To wspomnienie wywołało niebezpieczne wzruszenie.

Szybko spuściła oczy, policzki oblał rumieniec.

Nikt z rodziny nie zauważył, że coś jest z nią nie w porządku. Patty wzięła Spence’a pod rękę i, jak

zwykle pogodnie, uśmiechnęła się do Justina.

- Mów dalej - powiedziała.

- Wszyscy musicie zachować ciszę podczas wystąpienia senatora - kontynuował. - W przemówieniu

zaplanowano dwa małe żarty, z których powinniście się roześmiać. Kiedy senator wyciągnie w waszą

stronę rękę, mówiąc o wsparciu, jakiego mu udzielacie jako rodzina, uśmiechnijcie się i...

- Z uwielbieniem? - zapytała Stacey. Chęć zirytowania Justina była silniejsza od niej. Chciała jakoś

zburzyć ten kamienny spokój, chciała oderwać jego uwagę od politycznej przyszłości ojca i skierować ją

na... na siebie? Natychmiast odrzuciła tę myśl.

- O co ci chodzi, Stacey? - niemal z nienawiścią zapytał Justin.

- Po prostu chciałam dokładnie wiedzieć, w jaki sposób mamy się uśmiechać do taty.

Och, żeby w końcu wyprowadzić go z równowagi!

- W końcu będą tam kamery telewizyjne i fotoreporterzy - dodała. - Czy wszyscy mamy uśmiechać się z

uwielbieniem, czy w inny sposób?

- Może przećwiczymy to - zaproponował Sterne. - Policzę do trzech i wszyscy zaprezentujemy swój

najlepszy uśmiech.

- Może taki? - Lucas wyszczerzył zęby i wybuchnął śmiechem.

- Kiedy tatuś robił mi zdjęcia, musiałam powiedzieć „cheeeeesburger” - oznajmiła czteroletnia

Sunshine.

- I dlatego miałaś na zdjęciu piękny uśmiech, kochanie - powiedział Spence, biorąc dziewczynkę na ręce

i całując w różowy policzek.

Stacey z uwagą przyjrzała się bratu i jego córce. Dzisiaj szczególnie interesowali ją ojcowie i dzieci.

Spence był dla córek czuły i bardzo do nich przywiązany. Zawsze chętnie pomagał Patty w wypełnianiu

wszystkich obowiązków wychowawczych. Stacey próbowała przypomnieć sobie, czy ojciec brał ją

kiedykolwiek tak spontanicznie na ręce i całował. Jeśli nawet zdarzyło się to kiedyś, to nie pamiętała

tego. W życiu publicznym Bradford Lipton stwarzał wokół siebie atmosferę szczególnego ciepła, która

zjednywała mu ogromną liczbę zwolenników. Jednak prywatnie, wobec rodziny, zachowywał chłodny

dystans. Stacey już dość dawno odkryła ten dziwny kontrast i nauczyła się go wykorzystywać. Kiedy

chciała czegoś od ojca, starała się zbliżyć do niego w momencie, gdy był otoczony reporterami lub

swoimi kolegami - politykami. Mając taką widownię, Bradford Lipton lubił grać rolę kochającego ojca.

Gdy był sam, trudno było nawiązać z nim kontakt.

- Czy moglibyśmy wreszcie skończyć tę zabawę? - zapytał Justin, marszcząc brwi. - Czasu jest coraz

mniej, a ja nie powiedziałem wam jeszcze wszystkiego.

Stacey położyła rękę na brzuchu i pomyślała o dziecku, które tam się rozwijało. O dziecku Justina

Marksa. Jakim mógłby być ojcem? Chociaż jej własny ojciec zachowywał się tak chłodno w życiu

prywatnym, to jednak publicznie przynajmniej starał się stwarzać pozory rodzinnego ciepła. Natomiast

Justin Marks był zawsze taki, jak Bradford Lipton prywatnie.

Stacey zadrżała.

„Stacey, kochanie. Otwórz drzwi, proszę. Chcę cię objąć. Wiem, że jesteś zdenerwowana. Otwórz drzwi

i pozwól, żebym cię przytulił”. - Znów w jej głowie zabrzmiały wypowiedziane wtedy słowa i na moment

powróciła do sierpniowej nocy. Wpadła wtedy w histerię i zabarykadowała się w łazience. Justin

próbował ją uspokoić, ale go nie słuchała... a może jednak słuchała, skoro pamiętała, niezależnie od

siebie, każde słowo?

Stacey przyjrzała się opanowanej twarzy stojącego przed nimi człowieka. Zimny i nieprzystępny w

życiu publicznym, ale gorący i namiętny prywatnie? Nie mogła tego pojąć, w każdym bądź razie nie po

przeżyciu tylu lat pod jednym dachem z ojcem.

- Mamo, jeść! - zażądała trzyletnia Melody. Patty natychmiast usiadła, rozpięła bluzkę, wzięła dziecko

na ręce i podała mu pierś. To była właśnie jedna z zasad Patty i Spence’a: karmić dzieci piersią na każde

żądanie. Zdaje się, że wiek dziecka nie odgrywał tu żadnej roli. Był natomiast ważny dla Justina.

- Och, na miłość boską! - zawołał i zaczerwienił się.

- Nie podoba ci się, kiedy matka karmi piersią dziecko? - spytał zaczepnie Spence. - Przecież to

najzupełniej naturalny, najpiękniejszy na świecie i wzbudzający największy szacunek widok.

- Nie mam nic przeciwko matkom karmiącym niemowlęta w miejscach publicznych, pod warunkiem, że

robią do dyskretnie - odpowiedział Justin rozdrażniony. - Ale to dziecko już mówi! I ma wszystkie zęby!

Poza tym nie uważam, aby sala obrad Senatu, wypełniona po brzegi przedstawicielami prasy z całego

świata, była najodpowiedniejszym miejscem do karmienia jakiegokolwiek dziecka.

- Och, Melody za chwilę skończy - powiedziała Patty spokojnie, ale Justina to nie zadowoliło.

- A co będzie, jeśli pozostałe dzieci będą głodne? - Spojrzał z rozpaczą na zegarek. - Już czas na nas.

Muszę poprosić senatora i panią Lipton.

Podczas całej sceny Sterne i Lucas po prostu ryczeli ze śmiechu. W innej sytuacji Stacey śmiałaby się

razem z nimi. Dzieci senatora Liptona zawsze miały uciechę, widząc, jak Justin Marks traci swoją zimną

krew. I tylko one potrafiły do tego doprowadzić. Jednak teraz rozmowa na temat niemowląt i karmienia

stawała się dla Stacey niebezpieczna.

W gabinecie senatora powitano Justina jak geniusza umiejącego przewidywać wszelkie polityczne i

społeczne tendencje. Stacey zastanawiała się, czy umiałby równie trafnie przewidzieć publiczną reakcję

na wiadomość, że córka senatora Liptona urodzi nieślubne dziecko. Jak on sam zareagowałby na

wiadomość, że wkrótce zostanie ojcem?

Jej serce zaczęło niespokojnie trzepotać. Czy dziecko, które w sobie nosiła, mogło rzeczywiście

zaprzepaścić szansę ojca na prezydenturę? W rodzinie Liptonów nigdy dotąd nie było żadnego skandalu.

Senator miał opinię typowego człowieka ze Środkowego Zachodu; serdecznego, bardzo rodzinnego,

kierującego się w życiu surowymi zasadami moralnymi. To właśnie Justin Marks i jego specjaliści od

handlu stworzyli nieskazitelny wizerunek Liptona. Co oni wszyscy powiedzieliby, dowiedziawszy się, że

Stacey jest w ciąży? W dodatku z Justinem Marksem! Poczuła, że narasta w niej złość. Nikomu nie może

powiedzieć o swojej ciąży! I nie powie!

Nagle w drzwiach gabinetu pojawił się Justin Marks.

- Panie i panowie - zaczął uroczyście. - Senator Bradford Lipton i jego żona!

Cały zgromadzony personel, nie wyłączając Justina, zaczął klaskać entuzjastycznie.

- Myślę, że tata jest już świetnie przygotowany do uroczystości inauguracyjnych w Białym Domu -

wyszeptał Sterne. - Spójrz tylko, jak przesyła tłumom pozdrowienia.

Stacey spojrzała na ojca, bardzo eleganckiego i przystojnego w błękitnym, szytym na miarę garniturze.

Już teraz grał rolę dystyngowanego przywódcy swego stanu. Skończył pięćdziesiąt cztery lata, ale w

dalszym ciągu podobał się kobietom w różnym wieku. Stacey widziała nastolatki piszczące i

podskakujące na jego widok oraz kobiety w średnim wieku ściskające mu ręce i wpatrujące się w niego z

zachwytem. Senator był nadal „prawdziwym mężczyzną”. Ciągle jeszcze interesował się sportem,

czasami opowiadał nieco pikantne historyjki, ale jednocześnie stał na straży starych, surowych zasad

moralnych. Czy rzeczywiście miał szansę zostać prezydentem? Czasami myślała o nim jak o nierealnych

i dalekich gwiazdach filmowych, których nigdy nie poznała.

W biurze zrobiło się tłoczno, ponieważ dołączyła do nich pozostała część personelu, a także kilku

reporterów.

- Bardzo wam wszystkim dziękuję - powiedział senator, kierując do nich ciepły uśmiech. - Chciałbym

zasłużyć na zaufanie, jakie mi okazaliście. Amerykanie uwierzą w moje obietnice, kiedy zobaczą, że

rodzina obdarza mnie niezachwianą miłością i udziela mi tak wielkiego poparcia.

- Miła, bardzo osobista pogawędka z najbliższą rodziną, co? - zapytał Spence z goryczą. - Gdyby nie ten

tłum, ojciec przeszedłby obok nas bez słowa.

Senator Lipton odnalazł spojrzenie Stacey i mrugnął do niej okiem. Ona natomiast przesłała mu całusa.

Cała ta scena została nagrana na kasecie wideo. Stacey wiedziała, dlaczego ojciec właśnie na niej skupił

swoją uwagę. Kiedyś zwierzył się Justinowi, że Stacey, jako jedyne spośród jego dzieci, potrafi z

prawdziwym talentem oszukiwać dziennikarzy. Uważał, że posiada „doskonałe wyczucie teatru”.

Zupełnie nieźle odegrali teraz wobec zgromadzonej publiczności role ojca i córki. Stacey towarzyszyła

w tej zabawie tylko i wyłącznie dla własnej przyjemności. Ot, taki niewinny sposób na to, aby mieć

chociaż trochę do powiedzenia w życiu, którym kierowały głównie wymykające się spod kontroli

przypadki.

Stacey zrobiła nagle krok do tyłu i wpadła na Justina Marksa, który dołączył do zgromadzonych i stanął

za jej plecami. Zanim zdążyła odskoczyć, chwycił ją za ramiona, udając, że chce podtrzymać

dziewczynę. W momencie, kiedy poczuta dotyk jego rąk, znieruchomiała. Oblała ją fala gorąca. Z trudem

odparła nagłe, szalone pragnienie, aby odchylić się do tyłu i oprzeć o Justina. Bardzo wyraźnie, niemal

boleśnie, uświadomiła sobie obecność mocnego ciała, czuła siłę podtrzymujących ją ramion. Poczuła się

tak spokojnie i bezpiecznie, i... O Boże! Czyżby traciła rozum? Była chyba tego bardzo bliska, skoro

rozmyślała o przytulaniu się do Justina Marksa! Słusznie robiła, unikając go przez ostatnie dziesięć

tygodni. Najwyraźniej jest od niego uzależniona w jakiś dziwny, fizyczny sposób.

Na szczęście wszyscy patrzyli w tej chwili na senatora, który właśnie powiedział coś dowcipnego.

- Czy to jest właśnie jeden z tych żartów? - zapytał szeptem Lucas. - Zdaje się, że miały być dwa?

- Obydwa usłyszymy dopiero podczas oficjalnego wystąpienia - odpowiedziała Stacey. Kiedyś Justin

powiedział, że obawia się o rozum Lucasa, ponieważ zbyt często gra bez kasku. Stacey wtedy gorąco

zaprotestowała, ale tak naprawdę była skłonna przyznać rację. Jej najmłodszy brat rzeczywiście nie był

zbyt błyskotliwy.

- Po prostu obserwuj mnie. Będziesz wiedział, kiedy należy się śmiać - wyszeptała.

- Czas na mnie - powiedział Justin i rozsuwając zgromadzonych na boki, utorował drogę senatorowi i

jego żonie. Zwartą grupą ruszyli do sali obrad.

- Wyglądasz dzisiaj wyjątkowo ładnie, Stacey - powiedziała, zatrzymując się, Caroline Courtney

Lipton.

- Dziękuję, mamo. - Stacey uśmiechnęła się. Jej matka była zbyt taktowna, aby powiedzieć prawdę. -

Ten musztardowy kolor, jak myślę, nie jest dla mnie najlepszy.

- Ale dzięki niemu wydaje się, że twoja twarz ma w sobie jakieś szczególne światło, kochanie.

Nieokreślony blask.

- Stacey, rzeczywiście wyglądasz inaczej niż zwykle - wtrąciła Patty. Szła obok Spencera, niosąc na

rękach małą Aurorę i z uwagą wpatrywała się w twarz Stacey.

- Zmieniłam po prostu puder - szybko odpowiedziała Stacey. Spence zawsze twierdził, że potrafi

rozpoznać kobietę w pierwszych tygodniach ciąży po tym nieokreślonym czymś w jej twarzy. Dzięki

Bogu, na razie nie zauważył niczego dziwnego.

- To ty wyglądasz dzisiaj wspaniale, mamo! - Stacey zmieniła temat. Zawsze uważała, że matka na

uśmiech Mony Lisy: kobiecy i ciepły, a jednocześnie powściągliwy i tajemniczy. Uwielbiała matkę, ale

także trochę się jej bała. Pani Lipton sama wychowywała czwórkę dzieci, podczas gdy jej mąż całkowicie

poświęcił się karierze politycznej. Przez wszystkie te lata ani razu nie poskarżyła się na brak czasu lub

wieczną nieobecność męża. Mając czterdzieści siedem lat, była w dalszym ciągu szczupła, bez śladu

siwizny we włosach i tak samo ładna, jak w wieku dwudziestu jeden lat, gdy poślubiła kongresmena

Liptona i wzięła na siebie odpowiedzialność za wychowanie jego dwóch małych synów - Sterne’a i

Spence’a.

Chociaż matka wybrała właśnie taki rodzaj małżeństwa, Stacey już dawno zdecydowała, że nigdy nie da

się schwytać w pułapkę, jaką był ten tak niesprawiedliwy układ małżeński w samolubnym i zakłamanym

świecie polityków.

Gdy zbliżyli się do sali obrad, senator Lipton zatrzymał się i obejrzał za siebie.

- Caroline? - powiedział. Jego twarz była spięta, a błękitne oczy zimne i twarde.

Caroline Lipton uśmiechnęła się i wzięła męża pod rękę. Obydwoje wkroczyli do sali, gdzie miało

nastąpić doniosłe wydarzenie, a cała reszta rodziny podążyła za nimi dokładnie tak, jak zaplanował Justin

Marks.

Stacey przesunęła wzrokiem po tłumie wypełniającym salę obrad, tę samą salę, w której wiele lat temu

John F. Kennedy zgłosił swoją kandydaturę w wyborach. Niektórzy ze zgromadzonych siedzieli, jednak

większość dziennikarzy stała. Trzy ogólnokrajowe stacje telewizyjne oraz lokalna telewizja i radiostacja

przysłały tu dzisiaj reporterów.

Brynn rozmawiała z mężczyzną, w którym Stacey rozpoznała prezentera telewizyjnego. Pomachały do

siebie.

W sali zapadła cisza, gdyż senator Lipton, stosownie się uśmiechając, rozpoczął przemówienie.

Było bardzo ciepło i duszno. Po dziesięciu minutach Stacey zaczęła się zastanawiać, czy w tym

pomieszczeniu w ogóle działa wentylacja. Było jej potwornie gorąco. Nie czuła najmniejszego ruchu

powietrza. Głęboko odetchnęła, ale to nie pomogło. Nie miała po prostu czym oddychać!

Spojrzała na ojca, który w trakcie swego przemówienia nie przestawał być energiczny i nie tracił

wigoru. Matka również była opanowana i obojętna, jak zawsze.

Stacey pomyślała, że chyba nikt z sali nie uświadamia sobie, że za chwilę wszyscy się poduszą. Jej

twarz była gorąca i zaczerwieniona. Nagła fala mdłości podeszła jej do gardła. Rozpoznawała głos ojca,

ale słowa nie układały się w żadną sensowną całość. W głowie słyszała dziwne brzęczenie.

W wielkim popłochu rozejrzała się po sali i napotkała badawczy wzrok Justina. Stał w odległości około

pięciu metrów od niej i powinien patrzeć na Bradforda Liptona. Jednak ciemne oczy wpatrywały się

właśnie w nią. Stacey także nie mogła oderwać od niego wzroku. Opanowała ją wielka słabość, nogi stały

się miękkie, w uszach szumiało, odczuwała zawroty głowy. Uświadomiła sobie z przerażeniem, że za

chwilę zwymiotuje lub zemdleje. Tak czy inaczej, stanie się coś strasznego. Ojciec oczywiście musiałby

zrewidować swoją opinię na temat „doskonałego wyczucia teatru”, gdyby teraz, w środku jego

przemówienia i w dodatku w świetle reflektorów, rozchorowała się.

Pomyślała, że musi koniecznie gdzieś usiąść. Z rozpaczą zamknęła oczy, walcząc z przyprawiającymi o

mdłości żółtymi i zielonymi kręgami, które zaczęły przysłaniać jej pole widzenia.

Usłyszała oklaski i zrozumiała, że skończyło się przemówienie ojca. Prosił teraz dziennikarzy, żeby

zadawali pytania. Przerażona Stacey spojrzała na Brynn. Na pewno ustąpi jej miejsca...

Nagle poczuła, że czyjeś silne ramiona obejmują ją. W tej chwili nie miało najmniejszego znaczenia,

kto to był. Najważniejsze, że nie upadła. Justin Marks, podtrzymując ją mocno, przeprowadził do

odosobnionego miejsca w tylnej części sali. Posadził dziewczynę na krześle. Kładąc rękę na karku,

zmusił, by pochyliła głowę do kolan. Stacey zacisnęła powieki, walcząc z nowym przypływem mdłości.

Było jej na przemian zimno i gorąco, a całe ciało pokrył zimny pot.

- Oddychaj głęboko, Stacey. - Głos Justina z trudem przedzierał się przez gęstą mgłę, która ją otaczała.

Spróbowała jednak być posłuszna i łapczywie chwytała ustami powietrze.

Nie miała pojęcia, jak długo siedziała z zamkniętymi oczami i głową między kolanami, ale w końcu

stopniowo, powoli mdłości i słabość zaczęły ustępować. Umilkł huk w głowie i powróciła zdolność

przełykania. Zaczęła znowu rozumieć, co się wokół niej dzieje. Jakiś dziennikarz zadał pytanie, ojciec

dowcipnie na nie odpowiedział, przez salę przebiegł śmiech. Stacey otworzyła oczy i spróbowała

podnieść głowę.

- Spokojnie, Stacey. Odetchnij głęboko.

Ostrożnie podniosła głowę i nagle znalazła się oko w oko z Justinem Marksem. Siedział na podłodze

obok krzesła, a jego palce ciągle jeszcze obejmowały jej kark.

- Przepraszam - wyszeptała Stacey. Miała wysuszone wargi i czuła się tak, jakby w jej ustach znajdował

się kłębek waty.

- Czy ktoś zauważył, co się stało? - Wiedziała, że zarówno ojciec jak i główny organizator kampanii

wyborczej byliby wściekli, gdyby coś odwróciło uwagę publiczności w takim momencie.

- Zachowałaś się bardzo dyskretnie, Stacey - powiedział Justin. - Nawet jeśli ktoś zauważył twoje

odejście, nie spowodowało to żadnego zamieszania. Co się stało? - zapytał. - Jesteś chora?

- Nie, wszystko jest już w porządku. Po prostu zrobiło mi się słabo - odrzekła i dodała w myślach, że

takie historie często się przytrafiają kobietom w ciąży.

- Tak, to ten upał, tłum, podniecenie - powiedział cicho i Stacey zrozumiała, że układa sobie odpowiedź

na ewentualne pytania dotyczące jej nagłego zniknięcia. Nie zadała sobie trudu, aby zwrócić jego uwagę

na fakt, że od drugiego roku życia uczestniczyła w zebraniach politycznych, nawet w środku gorącego

lata w Nebrasce i nigdy nie stanowił problemu ani upał, ani tłum, ani podniecenie.

W dalszym ciągu masował jej kark i nie zamierzał wcale się odsunąć.

- Wyglądasz naprawdę źle, Stacey. Masz kredowobiałą twarz.

Stacey przeczesała palcami mokrą od potu grzywkę.

- To chyba lepsze niż ten poprzedni żółty odcień? - próbowała zażartować, ale Justin nie roześmiał się.

- Czy dasz radę usiąść prosto? - zapytał. - Może przynieść ci trochę wody?

- Nie, nie trzeba. - Stacey wolno wyprostowała się. Pokój już nie wirował wokół niej, chociaż w

dalszym ciągu czuła się niepewnie i słabo. Wiedziała jednak, że najgorsze minęło. Justin nadal klęczał

przy krześle, ale już jej nie dotykał. Stacey pomyślała ze zdumieniem, że był niezwykle wyrozumiały.

- Stacey, źle się czujesz? - Brynn właśnie podeszła do nich. Była zaniepokojona. Udało jej się przejść

przez całą salę, nie zwracając na siebie niczyjej uwagi. Położyła rękę na wilgotnych włosach Stacey.

- Zemdlałaś? - zapytała.

- Prawie. - Stacey próbowała uśmiechnąć się.

- Brynn, zaprowadźmy Stacey do mojego biura - powiedział Justin.

- To zbędne. Już ml lepiej - szybko powiedziała Stacey. - Justinie, zostań tutaj i wysłuchaj do końca

konferencji prasowej. My z Brynn wrócimy do domu.

- Mogę to wszystko obejrzeć później na wideo. Zabieram cię teraz do mojego biura, Stacey. - W Justinie

znowu odezwała się przywódcza natura. Chwycił ją za łokcie i postawił z taką łatwością, jakby podnosił

szmacianą lalkę. Ta siła zdumiała ją i przypomniała, jak bez żadnego wysiłku wyniósł ją z klubowego

bankietu w ciepłą sierpniową noc.

Szli długim korytarzem. Justin i Brynn z dwóch stron podtrzymywali Stacey.

- Biedna Stacey. Czuła się źle od samego rana. - Brynn była zdenerwowana. - To chyba jakiś wirus. Co,

Stacey?

Stacey syknęła ze zniecierpliwieniem. Wiedziała, że Brynn próbuje jakoś wytłumaczyć jej zasłabnięcie.

Pech jednak chciał, że wersja ta była całkowicie sprzeczna z wcześniejszą, podaną przez Stacey. Justin,

oczywiście, natychmiast uchwycił różnicę. Nic nie mogło umknąć jego uwadze.

- Stacey powiedziała, że przedtem czuła się świetnie i nagle zrobiło jej się słabo - powiedział zdziwiony.

- Och! - Brynn nerwowo zakasłała. - Znasz przecież Stacey. Nigdy nie przyzna się, że jest chora. Taki

zuch! Prawda, Stacey?

Stacey ze zdenerwowania potknęła się.

- Nie przewróć się! - zawołała Brynn, mocniej ją podtrzymując.

- Wszystko w porządku, Brynn. Naprawdę. - Stacey próbowała ją uspokoić. Jeśli nie będą ostrożniejsze,

Justin zauważy to nietypowe dla Brynn zdenerwowanie.

- Zaniosę cię - oznajmił Justin i zanim zdążyła zaprotestować, wziął ją na ręce.

- Puść mnie - zażądała, zaciskając ze złości zęby. - Czuję się świetnie!

- Nie sądzę - odpowiedział Justin z zupełnie normalną u siebie pewnością siebie. - Zaniosę cię do

swojego biura. Brynn, wróć do sali obrad i zawiadom panią Lipton. Niech dołączy do nas, gdy skończy

się przemówienie senatora.

- Ludzie na nas patrzą, Justinie - powiedziała cicho Stacey, gdy Brynn odeszła. Ukryła twarz w klapach

jego marynarki, oczywiście ciemnoszarej. - Puść mnie! - powtórzyła, ale zignorował jej protest.

- Rzeczywiście byłaś dzisiaj chora? Dlaczego nic nie powiedziałaś wcześniej? - zapytał.

- Chciałam być tutaj, gdy ojciec będzie zgłaszał swoją kandydaturę. - Justin najwyraźniej zaakceptował

wersję Brynn i Stacey postanowiła się tego trzymać. - Taki już ze mnie zuch! - zażartowała.

Justin zmarszczył brwi.

- Byłaś u lekarza? - zapytał. Stacey wpadła w popłoch.

- Iść do lekarza z powodu głupiej infekcji? Nie ma mowy! - zawołała. - Brynn zdarzyło się to samo

wczoraj wieczorem, a dziś czuje się świetnie! - kłamała.

W końcu dotarli do biura senatora Liptona. Justin minął zaskoczoną sekretarkę i zaniósł Stacey do

swojego gabinetu. Posadził ją w fotelu pokrytym ciemnoszarym materiałem. Jakiż inny kolor mogłyby

mieć obicia mebli w gabinecie Justina Marksa?

- Siedź tutaj i odpręż się, Stacey. Przyniosę ci trochę wody.

Podszedł do zbiornika stojącego w rogu pokoju i nalał wodę do papierowego kubka.

- Masz swój własny zbiornik z wodą? - zainteresowała się Stacey.

- Wynajmuję ten zbiornik od kompanii, a oni co tydzień zaopatrują mnie w świeżą wodę do picia.

Wymieniają po prostu galon. - Uśmiechnął się, a jej serce gwałtownie zabito. - Wypijam w ciągu

tygodnia około dziesięciu, piętnastu litrów. Chyba możesz to nazwać moim ukrytym nałogiem.

- Picie wody jest twoim ukrytym nałogiem? - Stacey wyciągnęła się wygodnie w fotelu. Wiedziała, że

Justin Marks nie pije alkoholu, nie pali papierosów, nie interesuje się hazardem ani kobietami. Ten

zupełny brak nałogów przerażał Sterne’a, który w przeciwieństwie do Justina, posiadał je wszystkie.

- A więc jednak Justin Marks na jakiś słaby punkt. Pije wodę! - Nie mogła powstrzymać się, żeby nie

zakpić.

- Uśmiechasz się. - Justin stanął nad nią, trzymając w ręku kubek z wodą. - Czyli czujesz się lepiej.

Wzięła od niego wodę i wypiła ją duszkiem.

- Czy mogę dostać jeszcze trochę? - zapytała, oddając mu pusty kubek.

- Aha! Zdaje się, że ty także wpadłaś w szpony tego nałogu - powiedział i przyniósł następną porcję. -

Kiedyś wypijałem morze kawy, ale dwa lata temu doktor poradził mi, żebym z tym skończył. Wtedy

zainstalowałem ten zbiornik. Pozostało mi tylko przymusowe picie wody.

Stacey była zaskoczona, słysząc takie osobiste wynurzenia. Justin Marks nigdy nic o sobie nie mówił.

- I nie brakuje ci kawy? - zapytała.

- Och, oczywiście! Bardzo! - zawołał. - Nie chcę jednak mieć wrzodów, które obiecał mi doktor, jeśli

nie ograniczę jej picia.

- I ty, zamiast po prostu zmniejszyć ilość, przestałeś pić kawę zupełnie? Stara zasada „wszystko albo

nic”, tak? To bardzo do ciebie pasuje, Justinie.

- Ale wiem także, kiedy i w jaki sposób pójść na kompromis, Stacey - powiedział cicho, a ona

zarumieniła się. Miała niejasne wrażenie, że Justin nie mówi o piciu kawy. Nagle dostrzegła fotografię

stojącą na biurku. Było to kolorowe zdjęcie rodziny Liptonów - to samo, które miała w sypialni. Justin

podążył za jej wzrokiem.

- Umówiłem się już z fotografem, który podczas Święta Dziękczynienia zrobi aktualny portret rodziny -

powiedział. - Zdjęcie to zostanie umieszczone w broszurze omawiającej stanowisko senatora...

Justin mówił dalej, ale Stacey nie zwracała już na to uwagi. Słuchanie wywodów na temat strategii

politycznej działało usypiająco. Zaczęła przyglądać się fotografiom, które niemal w całości pokrywały

wszystkie cztery ściany pokoju. Na każdym zdjęciu był jej ojciec w towarzystwie prezydenta, liderów

kongresu, przywódców religijnych, słynnych polityków z innych stanów, gwiazd sportu i filmu. Na

wszystkich widniały podpisy znajdujących się na nich osobistości. Tylko osiem fotografii, wiszących nad

biurkiem Justina, wyraźnie różniło się od reszty. Był na nich senator Lipton i... ona. Zostały zrobione w

różnych momentach życia. Zobaczyła więc siebie jako śmiejące się niemowlę, jako szczerbatą skautkę,

dziewczynę dopingującą szkolną drużynę futbolową i jako świeżo upieczoną studentkę. Na jednej

fotografii miała siedemnaście lat i ubrana była w przewiązaną wstęgą i ozdobioną białą falbaną sukienkę.

Właśnie tę sukienkę kazał jej Justin włożyć w tamten pamiętny wieczór.

Trzy pozostałe zdjęcia przedstawiały ją jako dorosłą kobietę. Na jednym była radośnie roześmiana,

ubrana w dżinsy. Na drugim miała sukienkę z czarnego jedwabiu i diamentowe kolczyki w uszach.

Wyglądała wspaniale i bardzo dystyngowanie. A na trzecim...

Stacey zamarła z wrażenia. Zdjęcie to zostało zrobione na bankiecie wydanym na cześć Człowieka

Roku. Stacey rozpoznała swoją seksowną czerwoną suknię i lekkie sandały, które miała wtedy na sobie.

Uśmiechała się do ojca, który właśnie powiedział coś dowcipnego na jej temat. „Doskonałe wyczucie

teatru”. Tak, obydwoje je posiadali. Na fotografii nie było oczywiście Justina Marksa. Jak zawsze,

taktownie pozostawał w cieniu.

Serce Stacey zabiło szybciej. Była wstrząśnięta nieoczekiwanym odkryciem swojej obecności w galerii

Justina, a jednocześnie wyprowadziło ją z równowagi przypomnienie owej namiętnej nocy, którą

wspólnie spędzili. Szybko się odwróciła i zobaczyła, że on także przygląda się tej fotografii.

Nagle oderwał od niej wzrok i spojrzał w spłoszone brązowe oczy Stacey.

- Najwyższa pora, żebyśmy porozmawiali o tym, co się zdarzyło tamtej nocy, Stacey - powiedział

miękko.

ROZDZIAŁ TRZECI

Stacey zadrżała ze strachu.

- Nie! - zaprotestowała.

- Ależ tak, Stacey. - Oczy Justina rozbłysły. - Wiedziałem, że potrzebujesz trochę czasu, żeby

zaakceptować to, co stało się między nami. Wiedziałem, że po dziesięciu latach wrogiego nastawienia,

musisz przyzwyczaić się do myśli o mnie jako swym kochanku. Dobrze się złożyło, że przez ostatnie trzy

miesiące mieliśmy nawał pracy w związku z organizacją kampanii. Dzięki temu mogłem dać ci potrzebny

czas, ale teraz...

- Teraz będziesz zajęty bardziej niż kiedykolwiek - szybko wtrąciła Stacey. - W lutym odbędą się

prawybory w stanie Iowa i New Hampshire. Musisz tam zwyciężyć albo wszystko przepadnie.

Na twarzy Justina pojawił się zarozumiały uśmiech.

- Zwyciężymy i w Iowa, i w New Hampshire - odpowiedział. - To „zaskakujące zwycięstwo” wymagało

dwóch lat przygotowań. Nasze wstępne prace były tak gruntowne, że teraz kandydat musi jedynie

pokazywać się, uśmiechać i rozmawiać z tłumem.

- Whitney Chambers może nie zgodzić się z tobą - odpowiedziała z przekąsem.

Whitney Chambers był popularnym młodym senatorem z Nowego Jorku, zamierzającym także wziąć

udział w wyborach. Formalnie jeszcze tego nie ogłosił. Kiedyś Bradford Lipton pokonał go. Było wtedy

wielu innych polityków chcących kandydować, ale aktualny prezydent nie poparł oficjalnie żadnego z

nich.

- Whit Chambers może być faworytem na wschodzie, ale na pewno nie wygra w Iowa i New

Hampshire. - Justin powiedział to z takim przekonaniem, jakby oznajmiła, że Święta Bożego Narodzenia

przypadają na dwudziesty piąty grudnia. - Ale odchodzimy od tematu, Stacey.

- I właśnie o to mi chodzi. Nie mam nic do powiedzenia na temat tego, co stało się owej nocy. - Stacey

pomyślała o rozwijającym się w niej dziecku i zmroziło ją własne kłamstwo. Wkrótce nie będzie już

mogła ukrywać swego stanu. I co wtedy?

- Chcę natychmiast stad wyjść. - Ogarnięta paniką ruszyła na oślep w stronę drzwi.

Justin zagrodził jej drogę.

- Jeszcze nie teraz, Stacey.

Spojrzała na niego, próbując uporządkować rozbiegane myśli. Stwierdziła, że podchodzi do spraw zbyt

emocjonalnie. Trzeba zacząć działać rozważnie. Jeśli teraz ruszy na niego, próbując go wypchnąć na

zewnątrz, mężczyzna bez trudu złapie ją i powstrzyma. Uświadomiła sobie w jakimś przebłysku

inteligencji, że Justin czeka na to. Chce, żeby ona właśnie tak uczyniła!

Jego ciemne oczy rzucały wyzwanie. Stacey pomyślała zdenerwowana, że Justin szuka jakiegoś

pretekstu, żeby jej dotknąć. W jego oczach widać było namiętność. Stacey głęboko odetchnęła i cofnęła

się.

- Nie! - zawołała. - Nie pozwolę ci tknąć mnie, Justinie.

Skrzyżował ręce na piersi, a jego twarz była niewzruszoną maską.

- Nie zamierzam dotykać cię, dopóki sama nie będziesz tego chciała - powiedział.

- Czyli nigdy!

- Czyżby? - zapytał.

- Tak! - odparła. - Nie podobasz mi się, Justinie. Nigdy mi się nie podobałeś i nigdy nie będziesz.

- Jak więc wyjaśnisz swoje zachowanie tamtej sierpniowej nocy? - zapytał z logiką, która doprowadzała

ją do szału.

- Byłam pijana! - zawołała. - I ty także. Przecież ja również nie podobam ci się, czyż nie?

- Naprawdę tak myślisz?

- Jestem tego pewna! - zawołała zapalczywie. - Nigdy nie zdarzyło ci się pochwalić mnie albo moich

braci. Traktowałeś nas jak natrętne muchy, krążące wokół taty.

Nieoczekiwanie Justin uśmiechnął się.

- Przyznaję, że czasami marzyłem o tym, abyście mieli trochę więcej politycznej ogłady, ale cała wasze

czwórka usilnie pracowała nad tym, żeby pozostać ignorantami w tej dziedzinie.

- I udało nam się popełnić kilka klasycznych gaf politycznych - wtrąciła Stacey. - Pamiętasz, jak Sterne

próbował poderwać przedstawicielkę Światowej Organizacji Kobiet? - Pod wpływem wspomnień Stacey

niechętnie, ale uśmiechnęła się. - Albo ten przypadek, kiedy studenci protestujący przeciwko poparciu

zbrojeń nuklearnych przez naszego ojca, zwrócili się z tym do Lucasa. On wysłuchał ich w osłupieniu, a

następnie zawołał: „Chryste, czy to możliwe, że ojciec chce to zrobić?”. - Justin dołączył się do niej i

razem dokończyli słynną, choć niechlubną wypowiedź Lucasa. Roześmieli się obydwoje. Stacey była

zaskoczona. Przecież wtedy nie rozbawiło to ani ojca, ani Justina.

- W tym samym czasie zdarzyło się, że umówiłaś się z synem najbogatszego współpracownika ojca -

przypomniał Justin. - Potem zwierzyłaś się reporterowi, że ten chłopak to straszny nudziarz.

- Miałam wtedy tylko szesnaście lat! - zawołała Stacey. - A poza tym, to był naprawdę nudziarz.

- Podobnie jak jego ojciec - dodał Justin. - Jednak nie powinnaś mówić tego prasie.

Stacey przestała się uśmiechać.

- Z tego właśnie powodu gardzę polityką, Justinie. Tym fałszem i obłudą. Tymi manipulatorami i

wyzyskiwaczami. To sztuczny świat.

- Żadna z rzeczy, o których mówisz, nie dotyczy wyłącznie polityki. Zanim zacząłem pracować u twego

ojca, zajmowałem się reklamą i handlem w Nowym Jorku. Zapewniam cię, że panowały tam takie same

układy. Może nawet bardziej mordercze.

Stacey zapatrzyła się w jakiś odległy punkt.

- Pamiętam doskonale dzień, kiedy pojawiłeś się po raz pierwszy - powiedziała. - Tata przez cały czas

zachwycał się tobą. Opowiadał, jaki to z niego szczęściarz, skoro udało mu się zdobyć ciebie do zespołu.

Kazał nam robić wszystko, czego od nas zażądasz, ponieważ „masz władzę absolutną”. - Jej rysy

stwardniały. - Nienawidziliśmy cię, zanim jeszcze cię zobaczyliśmy. I nic się od tamtej pory nie zmieniło.

- Twoja wrogość wobec mnie wynika z wrogości i urazy, jaką żywisz do ojca - powiedział Justin. -

Wiem, jak musiało być ciężko twoim braciom, gdy widzieli, że niewiele od nich starszy facet zdobywa

wielkie zaufanie ojca.

- Zwłaszcza, że z tym ojcem rzadko udawało im się porozmawiać - dodała Stacey ze złością.

- A ty zachowujesz lojalność w stosunku do swoich braci, prawda, Stacey? - zapytał cicho Justin. -

Wiem, że musiało być dla was bardzo bolesne, gdy ojciec bardziej cieszył się z mojej obecności niż z

waszej. Nie wiedzieliście, jak jest szczęśliwy z tego powodu, że was ma. Moja rola też nie należała do

łatwych. Musiałem wydawać polecenia, robić wszystko to, co właściwie należało do twojego ojca.

- Jednak w takich momentach okazywało się, że jest zbyt zajęty, by zawracać sobie nami głowę. Nigdy

nie miał dla nas czasu. - Stacey była rozgoryczona. Justin popatrzył jej w oczy.

- Najgorzej układały się stosunki między nami, Stacey - powiedział.

- I tak będzie nadal - odpowiedziała chłodno.

Zdumiała ją trafność, z jaką Justin ocenił jej rodzinę. Nigdy nie podejrzewała go o taką emocjonalną

wrażliwość. W ogóle nie przypuszczała, że kieruje się jakimiś emocjami.

- Nie, Stacey. - Uśmiechnął się przebiegle. - Stosunki między nami zmienią się radykalnie. A to dlatego,

że teraz będziemy często się widywać. Od jutra zaczniemy bardzo blisko współpracować. Dałem ci trzy

miesiące. To bardzo dużo. Teraz nadszedł czas, żeby cię schwytać, ptaszku.

- To tylko metafory, które nie mają najmniejszego sensu. - Stacey próbowała urazić Justina swym

zjadliwym tonem. Jednak zamiast zamierzonej złośliwości, usłyszała tylko niepewność i zdenerwowanie

we własnym głosie.

- Pozwól więc, że wyjaśnię ci te metafory. - Zabrzmiało to nieco złowieszczo i Stacey zadrżała. -

Poczynając od dzisiaj, przestajesz pracować dla kongresmena Erlicha. Zostaniesz zatrudniona jako

pełnoetatowy pracownik w biurze twego ojca.

- Chyba oszalałeś! - zawołała Stacey. - Nie zrezygnowałam z dotychczasowej posady i nie zamierzam

tego zrobić. Już kilka lat temu powiedziałam ojcu, że pomogę mu zawsze, kiedy będzie tego potrzebował.

Nigdy zaś nie będę dla niego oficjalnie pracować.

- Mogłoby się jednak zdarzyć, że zmieniłaś zdanie? - zapytał Justin, wręczając jej jakieś pismo, które

wziął ze swego biurka. Było to podanie o zwolnienie, skierowane do kongresmena Nicolasa Erlicha.

Stacey spojrzała na nie, potem zmięła papier i rzuciła na podłogę.

- Ja nie rezygnuję ze swojej pracy, Justinie - powiedziała. - A jeśli kopia tej fikcyjnej rezygnacji została

już wysłana do Nicka, powiem mu, że to była pomyłka popełniona przez ciebie z nadgorliwości.

- Stacey, Nick Erlich jest protegowanym twego ojca w Białym Domu i doskonale rozumie, że twój

udział w kampanii senatora jest konieczny. Po wyborach będziesz mogła powrócić do biura Nicka,

oczywiście, jeśli będziesz jeszcze tego chciała.

- Chcę tam pracować teraz!- zawołała Stacey ze złością. - Nie pozwolę, by ktoś w ten sposób niszczył

moje życie. Jeśli ojciec postanowił zostać prezydentem, to jego sprawa. Ja nie muszę w związku z tym

wywracać wszystkiego w swoim życiu do góry nogami.

- Stacey. - Justin zrobił krok w jej stronę. - Nie jesteś już potrzebna Nickowi Erlichowi. Ta posada

została stworzona specjalnie dla ciebie na prośbę twego ojca. W ten sam sposób może przestać istnieć.

Stacey ogarnął wielki niepokój. Ojca nic nie obchodziło jej życie. Jeśli poprosił Nicka Erlicha o

zatrudnienie córki, to tylko dlatego, że Justin Marks podsunął mu tę myśl. Spojrzała na niego z nagłym

błyskiem zrozumienia w oczach.

- Ale dlaczego? - wyszeptała. Justin przysunął się bliżej. Stał, górując nad nią, tak blisko, że gdyby

chciała, dotknęłaby silnego i muskularnego ciała. Jego bliskość niemal pozbawiła ją tchu.

- Pamiętasz, jak skończyłaś szkołę cztery lata temu? Miałaś tylko ogólne humanistyczne wykształcenie i

żadnych praktycznych umiejętności. Nie umiałaś nawet pisać na maszynie! Razem z Brynn Cassidy

planowałyście wyjazd do Europy, a następnie podróż dookoła świata. - Justin uśmiechnął się lekko. - Nie

mogłem dopuścić do tego. Musiałem wiedzieć, gdzie jesteś. Musiałem wiedzieć, że jesteś bezpieczna.

- I dlatego zaaranżowałeś tę rozmowę telefoniczną z Nickiem Erlichem, który zaproponował mi, żebym

przyszła na rozmowę kwalifikacyjną?

- Kochanie, gdybyś jednak trochę znała świat polityki, zrozumiałabyś absurdalność sytuacji.

Kongresmen nie dobiera sobie współpracowników spośród osób, które nawet nie złożyły u niego podania

z prośbą o przyjęcie do pracy! Jak widzisz, córki senatorów tracą nieco poczucie rzeczywistości, czy chcą

tego, czy nie.

Stacey nie mogła wydusić z siebie stówa. Boże, jaka była naiwna! Przecież przez cały czas manipulował

nią i kontrolował Justin Marks! Myśl o tym doprowadzała ją do szaleństwa.

- Teraz masz już nową pracę. - Zawahał się na chwilę, zanim położył ręce na jej ramionach. - Zostaniesz

moją osobistą sekretarką. Otrzymasz to samo wynagrodzenie, co u Erlicha, i wstawię dla ciebie małe

biurko do mojego gabinetu. Będziesz teraz spędzać ze mną cały swój czas.

Stacey poczuła się jak zwierzę schwytane w potrzask.

- Nie ma mowy! - krzyknęła. - Nie zrobię tego! Jeśli Nick nie przyjmie mnie z powrotem do pracy,

rzeczywiście wyruszę w podróż dookoła świata. - Pomysł, który właśnie w tej chwili przyszedł jej do

głowy, wydawał się teraz ostatnią deską ratunku. Będzie mogła zniknąć na całe miesiące, lata nawet!

Urodzi dziecko w tajemnicy, bez czyjegokolwiek wtrącania się w jej sprawy. Odsunęła się od Justina,

czując swe mocno bijące serce.

- Zgłoś się jutro w moim biurze o dziewiątej rano, Stacey - powiedział Justin, zupełnie ignorując ten

wybuch gniewu. - Ja będę przed ósmą, ale ciebie, oczywiście, nie obowiązują moje godziny pracy.

- Nie, Justinie. - Chodziła po pokoju szybkim krokiem. Ojciec patrzył na nią z wiszących na ścianach

fotografii. Poczuła się schwytana w pułapkę, zamknięta w klatce. W pokoju nie było nawet okna, przez

które można byłoby wyjrzeć na zewnątrz. - Powiem ojcu, że nie chcę z tobą pracować - postanowiła.

- Natomiast ja mu powiem, że jesteś mi potrzebna w mojej pracy. Jak myślisz, kogo z nas posłucha? -

zapytał Justin.

Stacey wiedziała aż nadto dobrze.

- Obydwaj możecie się przeliczyć - powiedziała zdesperowana. - Nikt nie będzie mi mówił, co mam

robić. Jeśli moja praca u Nicka jest już nieaktualna, niech tak będzie. Poszukam jakiejś innej, gdzieś

daleko stąd.

Pomyślała, że to byłoby prawdopodobnie najlepsze wyjście z sytuacji. Mogłaby wyjechać gdzieś na

zachód lub do Kanady pod, przybranym nazwiskiem.

- Zapomniałbym o pieniądzach, które zapisała ci babcia Courtney. Niezła sumka pozwalająca przeżyć,

zanim nie zdecydujesz się, co chciałabyś robić w życiu - zauważył Justin z przerażającym rozsądkiem. -

Jesteś pod tym względem w bardzo szczęśliwej sytuacji. Szkoda, że twoja przyjaciółka, Brynn, nie ma

takiego zabezpieczenia.

Stacey miała wrażenie, że serce zatrzymało się na chwilę, a następnie zaczęło bić w szalonym tempie.

- Co chciałeś przez to powiedzieć, Justinie? - znała go zbyt dobrze. Wiedziała, że nic nie mówi bez

potrzeby.

- Wiem, jak Brynn jest ci bliska, Stacey - odpowiedział Justin. - Wiem także, jak bardzo potrzebuje

pracy. Więc kiedy dowiedziałem się, że z różnych komisji działających w Białym Domu będą zwalniani

pracownicy, zasięgnąłem informacji na temat Komisji do Spraw Zasobów Ludzkości, w której pracuje

Brynn. - Justin podszedł do biurka i wziął z niego kilka arkuszy papieru, podał je następnie Stacey. -

Brynn znalazła się w grupie, która ma być zwolniona w pierwszej kolejności, Stacey.

- Och, nie! - Stacey była przerażona. - Brynn będzie załamana! Ona tak kocha swoją pracę, ona...

- Brynn nie musi się już o to martwić - wtrącił Justin spokojnie. — Właściwie nie musi nawet wiedzieć,

jaka była bliska tego, by znaleźć się w grupie bezrobotnych. Interweniowałem w jej sprawie i użyłem

wszystkich swoich wpływów, podobnie jak twój ojciec, aby ocalić posadę Brynn. Ktoś inny został

zwolniony, nie ona. Brynn jest już bezpieczna, Stacey.

Stacey ukradkiem spojrzała na niego. Jego twarz była dla niej zagadką. Jedynie surowe spojrzenie

czarnych oczu przypomniało jej umieszczony kiedyś w „The Washington Post” opis tego wieloletniego

asystenta ojca: „Bezwzględny i twardy, Marks cieszy się na Kapitelu godną pozazdroszczenia opinią

człowieka, który dąży do osiągnięcia celu za każdą cenę”.

- Jesteś moją dłużniczką, Stacey - powiedział Justin. - Zrobiłem wyjątek dla twojej przyjaciółki, chociaż

wiesz, jak nienawidzę prosić kogoś o laskę i zaciągać długów wdzięczności. Zrobiłem to jednak dla was.

Brynn mogłaby w tej chwili przeglądać ogłoszenia w poszukiwaniu pracy.

- Jestem twoją dłużniczką - powtórzyła Stacey szeptem. - I teraz zamierzasz ten dług odebrać?

- Tak, Stacey. Teraz chcę odebrać ten dług. - Justin uśmiechnął się. Z tej sytuacji nie było wyjścia i

obydwoje o tym wiedzieli. Dzięki niemu Brynn nie straciła pracy i teraz Stacey musiała zapłacić. Nic

dziwnego, ze Justin zawsze powtarzał, że w świecie polityków nie należy nikogo prosić o przysługę. Nie

wolno stwarzać sytuacji, gdy jest się winnym drugiemu człowiekowi...

Pomyślała, że nigdy nie darzyła nikogo większą nienawiścią, niż Justina Marksa w tej chwili.

- Któregoś dnia ktoś wsypie strychniny do twojego zbiornika z wodą - powiedziała. - A ja będę tańczyć

na twoim pogrzebie.

Justin uśmiechnął się szeroko.

- Czy mam przez to rozumieć, że postanowiłaś z wdzięcznością przyjąć moją propozycję? - zapytał.

Stacey wyprostowała się, żałując, że nie jest wyższa.

- Zawiedziesz się, Justinie. - Sama jednak usłyszała, jak bardzo dziecinnie i bezsilnie to zabrzmiało. Nie

miała nic na poparcie swoich gróźb i on o tym wiedział.

- Nie sądzę, Stacey - odpowiedział, przyglądając się jej z rozbawieniem. - Witamy na wyborczym

szlaku rodu Liptonów.

Nagle w głowie Stacey zabłysła pewna myśl. Nie miała nic na poparcie swoich pogróżek? Ależ miała!

Ciekawe, czy redaktora kroniki towarzyskiej w „Post” zainteresowałaby pikantna opowieść o szalonej

namiętnej nocy, którą córka senatora spędziła z najbliższym współpracownikiem ojca, a która to noc

zaowocowała niepożądaną ciążą. Teraz Stacey nie czuła się już tak bezsilna. Uświadomiła sobie, że ma

możliwość pomieszania szyków na wyborczym szlaku Liptonów.

Nagle rozszerzyła oczy ze strachu. Przecież wcale nie pragnęła takiej przewagi. Nie była ani mściwa,

ani bezlitosna.

Justin patrzył na Stacey. Widział na jej twarzy emocje zmieniające się jak w kalejdoskopie; od złości,

przez chłodną kalkulację do szczerego strachu. Podszedł bliżej.

- Stacey, dobrze się czujesz? - zapytał zaniepokojony. Dotknął ręką jej policzka. - Chyba jest ci zimno -

powiedział. - Zapomniałem, że jesteś chora. - Objął ją i poprowadził do szarego fotela. - Stacey, nie

chciałem cię zdenerwować. Powinienem domyślić się, że nadal źle się czujesz. Powinienem...

- Poczekać z żądaniem zapłaty długu? - dokończyła Stacey ironicznie, gdy już siedziała wygodnie w

fotelu. Właściwie nic jej nie dolegało, czuła się tylko zastraszona, sterroryzowana, uwikłana w historię,

która mogła zakończyć się jedynie katastrofą. - Doprawdy, jesteś bardzo uprzejmy, Justinie.

- Stacey - Justin przykucnął przy niej i wziął jej ręce w swoje dłonie. - Mam nadzieję, że kiedyś, może

już wkrótce, przekonasz się, jak bardzo...

Rozległo się głośne pukanie do drzwi. Justin wstał.

- Proszę - powiedział.

Weszła Brynn, a za nią pani Lipton i Lucas.

- Cześć, Stacey! Jesteś chora? - zapytał Lucas, żując gumę.

- Jak się czujesz, moja droga? - zmartwiona Caroline podeszła do Stacey.

- Świetnie, mamo - zapewniła Stacey z uśmiechem. Poczuła zapach matczynych perfum i ogarnęło ją

nieodparte pragnienie przytulenia się do Caroline i wypłakania na jej piersi; jednak ostatni raz zrobiła to,

gdy była w drugiej klasie. Poza tym, matka nie mogła teraz pomóc.

Caroline Lipton prawdopodobnie nigdy nie zrozumiałaby, jak jej córka mogła popaść w takie tarapaty.

Jak mogła dopuścić do zajścia w ciążę z człowiekiem, którego darzyła przez ostatnie dziesięć lat

nienawiścią? Matka była doskonała pod każdym względem. Stacey zastanawiała się, czy Caroline

naprawdę chciała, aby jej mąż został prezydentem? Czy chciała zostać Pierwszą Damą? Było tyle pytań,

których Stacey nigdy nie zadała matce, i tyle rzeczy, które chciała o niej wiedzieć.

Teraz jednak nie mogły ze sobą porozmawiać. Nigdy nie mogły. Wszelkie osobiste tematy rozmów były

w rodzinie Liptonów zakazane. To niepisane prawo, którego wszyscy przestrzegali. Pod wpływem łez

kolor oczu Stacey stał się intensywniejszy. Wiele razy słyszała o tym, że u kobiet w ciąży bardzo łatwo

zmieniają się nastroje. W tej chwili ona była tego żywym przykładem. Jak mogła kiedykolwiek

przypuszczać, że uda się jej zachować dobry nastrój pod codziennym wnikliwym nadzorem Justina

Marksa.

Zadrżała. Zrozumiała, jakim koszmarem będzie teraz jej życie.

- Masz dreszcze - powiedziała Caroline. - Stacey, może pojedziesz dzisiaj ze mną do domu. - Miała na

myśli ich ogromny dom w Chevy Chase. - Mogłabyś od razu pójść do łóżka, a Grace przygotowałaby dla

ciebie jedną ze swoich wspaniałych zup.

- Gdybym nie musiał wrócić na trening, pojechałbym z tobą - roześmiał się Lucas. - Przyjdziesz na

mecz w sobotę, Stacey?

- Nie wiem, Lucas - odparta Stacey. Zdarzało się, że razem z rodzicami chodzili na mecze futbolowe

Uniwersytetu Stanowego Nebraski, żeby obejrzeć grę Lucasa. Senator Lipton nigdy nie opuścił żadnego

meczu. To było z jego strony bardzo zręczne posunięcie, zwłaszcza gdy sportowa działalność jednego z

jego dzieci zbiegała się z jakąś polityczną okazją w rodzinnym stanie.

- Stacey będzie umiała zaopiekować się mną, jeśli złapię tego samego wirusa - powiedziała Brynn,

mrugając do przyjaciółki.

- Stacey powiedziała mi, że ty czułaś się źle już wczoraj - odparł Justin, marszcząc brwi.

Brynn zaczerwieniła się.

- Och! Tak... Tak, rzeczywiście... Zapomniałam - wyjąkała.

Stacey stłumiła jęk. Caroline i Justin spojrzeli na siebie zaskoczeni. Dziewczęta natomiast były

przerażone.

- Zapomniałaś o wczorajszej chorobie? - Nawet Lucasowi wydało się to nieco dziwne.

- Coś tutaj nie gra. - Justin patrzył to na Brynn, to na Stacey, a jego niezadowolenie było coraz większe.

- Czy powiecie mi wreszcie, o co chodzi, czy mam sam do tego dojść? - zapytał.

- Nie wiem, o czym mówisz. Czy domyślasz się, Stacey, o co mu chodzi? - Brynn zaczynała wpadać w

panikę. Stacey poznawała te objawy. Brynn zawsze mówiła za dużo i za szybko, kiedy była

zdenerwowana. — No więc dobrze, zapomniałam, że byłam wczoraj chora! - zawołała. - I co z tego?

Uważam, że w całym tym zamieszaniu wokół osoby senatora...

- Mamo, czy możesz poprosić Justina, żeby porzucił ten swój arogancki, władczy i rozkazujący ton? -

wtrąciła Stacey. Zapożyczając określeń ze słownika Lucasa, wysnuła wniosek, iż dobra obrona jest

czasami najskuteczniejszym atakiem. - Zdenerwował Brynn - dodała.

- Dlaczego nie powiesz mi tego sama, Stacey? - zapytał Justin łagodnie. - Na przykład w samochodzie,

gdy będę cię odwoził do domu?

- Nikt nigdzie nie będzie mnie odwoził - odpowiedziała Stacey. - Mam swój własny samochód i sama

pojadę do restauracji Sterne’a. Właśnie zaprosił mnie na cheeseburgera z bekonem. Na koszt zakładu!

- Ależ to jest potwornie tłuste, Stace - powiedziała Brynn. - Myślę, że w twoim stanie byłby znacznie

zdrowszy pieczony kurczak, warzywa i mleko.

Stacey rzuciła Brynn ostrzegawcze spojrzenie.

- Uwielbiam cheeseburgery z bekonem, które przyrządza Sterne - powiedziała.

- Stacey, więc nie zjawisz się w domu? - Caroline była zawiedziona.

- Nie pojedziesz do tej speluny Sterne’a - stwierdził stanowczo Justin.

- Restauracja Sterne’a nie jest speluną - zaprotestowała Stacey. - W każdym bądź razie nie o wpół do

szóstej po południu. Mamo, naprawdę czuję się świetnie. - Pomyślała, że musi się stąd wydostać.

Natychmiast! - Lepiej będzie, jeśli już pojadę. Cześć, Lucas. Do zobaczenia, mamo. Brynn, idziemy!

- Stacey! - zawołał Justin, gdy była już za drzwiami.

- Wiem, wiem. Jutro o dziewiątej rano - rzuciła przez ramię, nawet się nie odwracając.

- Czyś ty oszalała? Nie możesz pracować dla Justina Marksa, Stacey! - zawołała Brynn, biegnąc w

zimnej listopadowej mżawce do samochodu. - Urodzisz dziecko za sześć miesięcy. Czy sądzisz, że on nie

zauważy, gdy zaczniesz chodzić w ciążowych sukienkach?

- Nie miałam wyboru, Brynn - odparta Stacey. - Justin uczynił mi propozycję nie do odrzucenia.

Dotarły w końcu do samochodu Stacey - błękitnego sportowego BMW, stanowiącego kolejny

przedmiot konfliktu, ponieważ Justin uważał, że każdy człowiek związany z Bradfordem Liptonem musi

jeździć amerykańskimi samochodami. Miało to być poparcie dla stworzonego przez senatora sloganu:

„Kupuj tylko to, co amerykańskie!”. Stacey może nawet zastosowałaby się do tego, gdyby nie fakt, że

Justin kazał jej to zrobić. Tak więc, jeździła niemieckim BMW.

- Stacey, czy zamierzasz mu o wszystkim powiedzieć? - zapytała Brynn.

- Nie, Brynn. Jeśli nawet powiedziałabym mu, że jestem w ciąży, to cóż on mógłby zrobić?

- Mógłby oskarżyć cię o spiskowanie z opozycją w celu zniszczenia twego ojca - odpowiedziała Brynn.

- Prawdopodobnie - przytaknęła Stacey. - Poza tym, mógłby zażądać ode mnie, abym za niego wyszła,

oczywiście, tylko i wyłącznie dla dobra kampanii. A ja nie chcę poślubić człowieka, który ma zamiast

komórek mózgowych mikroprocesory, a zamiast uczuć - dyskietki komputerowe. Nienawidzę polityki i

nie zamierzam niszczyć swojego życia, a także życia niewinnego dziecka.

- To dziecko Justina. Może urodzi się, licząc głosy wyborców? - zażartowała Brynn.

Stacey wzdrygnęła się.

- Zawsze żyłam w domu zdominowanym przez politykę - powiedziała. - Widziałam, jak obsesja mego

ojca niszczy rodzinę, a zwłaszcza rani Sterne’a i Spence’a. To, że wszyscy jesteśmy jeszcze normalni,

zawdzięczamy matce, która, odsunięta na dalszy plan, bez reszty poświęciła się dzieciom. Myślę jednak,

że matka kocha ojca. Tak mi się wydaje... To, czy on ją kocha, pozostanie dla wszystkich zagadką. Ja

natomiast już teraz wiem, że Justin mnie nie kocha i nigdy kochać nie będzie. Poza tym zawsze było dla

mnie najważniejsze w życiu to, aby uniknąć takiego właśnie małżeństwa.

Obydwie zamilkły na moment Pierwsza odezwała się w końcu Brynn:

- Stacey, może obchodzisz Justina bardziej, niż ci się wydaje? Gdybyś widziała, jak zerwał się i szybko

podbiegł do ciebie, gdy zasłabłaś...

- Po prostu nie miał wyboru, Brynn. Gdybym wtedy zemdlała, przeszkodziłabym ojcu w najważniejszej

chwili jego życia.

- Ależ on wcale nie patrzył na twojego ojca - odparła Brynn. - We odrywał wzroku od ciebie. Wiem to

na pewno, bo przez cały czas obserwowałam go. Sądzę, że bardzo mu się podobasz.

Stacey roześmiała się.

- Myślę, że jedyna rzecz, która naprawdę rozpala Justina, to polityczne dyskusje i przeprowadzanie

głosowań.

- Tego nie wiem, Stacey. To przecież ty spędziłaś z nim ową noc, a nie ja.

Stacey zarumieniła się. Znowu zostały przywołane wspomnienia. Wtedy zdarzyło się coś więcej, niż

tylko rozbudzenie namiętności. Tej nocy zostało poczęte dziecko. Jej dziecko! Chociaż był to już

sprawdzony fakt, Stacey w dalszym ciągu nie mogła w to uwierzyć.

- Czy naprawdę chcesz jechać do Sterne’a, Stacey? Mam dzisiaj co prawda randkę, ale mogą ją

odwołać, jeśli chciałabyś wrócić do domu i pogadać - zaproponowała Brynn.

Stacey pomyślała, że musi wreszcie wziąć się w garść. Musi!

- Tak. Sterne rzeczywiście mnie zaprosił. Nie odwołuj więc swojej randki. Czuję się świetnie,

przysięgam.

- Skoro tak uważasz... - Brynn jednak nie była do końca przekonana.

- Oczywiście, Brynnie. Do zobaczenia wieczorem. Baw się dobrze! - Stacey miała nadzieję, że jej głos

zabrzmiał lepiej, niż naprawdę się czuła.

- Czy to znaczy, że zaprosiłeś mnie po to, abym porozmawiała z dziennikarzem? - zapytała Stacey z

niedowierzaniem. W sobotnie i niedzielne popołudnia knajpa Sterne’a była zwykle wypełniona

hałaśliwym tłumem. W ten deszczowy wieczór nie przyszedł tutaj nikt, oprócz jednego klienta -

mężczyzny siedzącego przy małym stoliku obok lustrzanej ściany. Miał na sobie beżowy płaszcz i

obojętnie pykał z tureckiej fajeczki.

Stacey natychmiast rozpoznała tego człowieka. Był to Cord Marshall, gospodarz jednego z programów

lokalnej telewizji, dziennikarz o zdecydowanie detektywistycznym zacięciu. Prowadzony przez niego

program złośliwi określali jako telewizyjne wydanie „National Enquirer”. Dla każdego, kto był w jakiś

sposób związany z życiem publicznym Waszyngtonu, Cord Marshall był persona non grata, a jednak

jego program bił wszelkie rekordy popularności. Czasami podawane przez niego wiadomości wzbudzały

zainteresowanie w całym kraju. Podobno trzy największe sieci telewizyjne zainteresowały się tym

lokalnym fenomenem.

- To nie jest dziennikarz. To hiena! Dziękuję ci bardzo, Sterne! - syknęła Stacey. Tego jeszcze jej

trzeba!

- O rany, Stacey! Marshall jest w porządku. Obiecał, że wspomni o mojej restauracji w jednym ze

swoich programów, jeśli zorganizuję mu spotkanie z tobą. Tego typu reklama, to mógłby być niezły

kopniak dla mojego interesu.

- Ale chyba ja najpierw dam kopniaka tobie - rzuciła ze złością Stacey. Powinna domyślić się, ze Sterne,

zapraszając ją tutaj, kierował się innymi względami niż braterska miłość. Chociaż wiedziała, że Sterne

jest zamknięty w sobie, nie traciła nigdy nadziei, że w końcu uda jej się nawiązać z nim bliższy kontakt.

Powinna jednak być mądrzejsza. Nikt w tej kalekiej rodzinie nie potrafi zbliżyć się do drugiego

człowieka. I teraz ona, dzięki swojemu bratu, musi mieć do czynienia z Cordem Marshallem! Uff!

- No cóż. Ponieważ już tutaj jestem, mogę porozmawiać z nim - powiedziała gderliwie, kierując się w

stronę dziennikarza.

- Stacey Lipton! - Cord Marshall zerwał się na jej widok i wyciągnął rękę. Był przystojnym,

zbliżającym się do czterdziestki mężczyzną. Uśmiechnął się do Stacey, co chyba miało oznaczać miłe

powitanie. Wyglądał jednak jak pająk cieszący się na widok muchy. Justin Marks dostałby chyba zawału,

dowiedziawszy się o spotkaniu Stacey z Cordem Marshallem!

Ta myśl nagle ją rozbawiła, uśmiechnęła się więc prowokująco.

- Dzień dobry, panie Marshall! - przywitała go.

- Mów do mnie po prostu „Cord” - powiedział przymilnie. - Tak się cieszę, że przyszłaś. Z zebranych

przeze mnie informacji wynikało, że cesarz Justynian zabronił członkom rodziny Liptonów udzielać

wywiadów.

To była prawda. Justin nie pozwalał Stacey oraz jej braciom na udzielanie wywiadów, ponieważ nie

potrafili tego robić. Na pewno któreś z nich mogło powiedzieć coś, co rozwścieczyłoby, a przynajmniej

wprawiło w zakłopotanie senatora Liptona.

- Nie przyszłam tutaj na wywiad, ale na cheeseburgera z bekonem.

- Ja również. - Marshall podsunął jej krzesło. - Twój brat zapewniał mnie, że jego cheeseburgery są

najlepsze w okolicy. Usiądź, Stacey. Napijesz się czegoś?

Już chciała zamówić coś mocniejszego, gdy pomyślała, że picie alkoholu nie byłoby wskazane z dwóch

powodów. Po pierwsze, była w ciąży, a po drugie, naprzeciw niej siedział zawodowy węszyciel.

- Poproszę tylko o napój imbirowy - powiedziała.

Cord Marshall uniósł ze zdziwieniem brwi, ale nic nie powiedział. Sterne uparł się jednak, by podać im

whisky z lodem na koszt zakładu.

- Stacey, nie jestem tutaj po to, aby przeprowadzać z tobą wywiad. - Marshall pochylił się, patrząc na

nią swymi błękitnymi oczami. - Chciałem prosić cię, abyś wzięła udział w moim programie w najbliższą

sobotę.

Sterne, który krążył wokół stołu, serwując drinki, roześmiał się.

- Chyba żartujesz, Marshall! - powiedział. - Justin Marks prędzej zdemolowałby lub wysadził w

powietrze twoje studio, niż pozwolił któremuś ze zbyt gadatliwych Liptonów pojawić się w twoim

programie. Poza tym, moja siostra nie zasłużyła na zjadliwe ataki. To dobry dzieciak.

Jak na Sterne’a - były to słowa wielkiego uznania. Stacey uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

- Nie zamierzam atakować ani Stacey, ani kogokolwiek innego. - Marshall wyglądał na urażonego. -

Wymyśliłem sobie, że zaproszę do programu córki najpewniejszych kandydatów. Poproszę, by podzieliły

się swymi wrażeniami, opowiedziały, czy łatwo być dzieckiem człowieka, który chce zostać

prezydentem. I tak dalej, i tak dalej. To bardzo zainteresuje ludzi. Takie historie są ponadczasowe i

zupełnie nieszkodliwe - zakończył.

Stacey pomyślała, że Marshall na chyba rację. Skoro cała sprawa dotyczy nie tylko jej, to będzie tam

raczej bezpiecznie.

- Czy udało ci się już kogoś namówić? - zapytała. Marshall przytaknął.

- Zgodziła się już Laura Chambers, a także córki pięciu innych kandydatów.

- Nie wierzę ci, Marshall - przerwała mu Stacey. - Myślę, że jestem pierwszą osobą, z którą udało ci się

skontaktować. Jeśli się zgodzę, użyjesz mego nazwiska, żeby namówić inne.

- Jesteś bystra, Stacey - powiedział Marshall z podziwem. - I masz oczywiście absolutną rację. Zrobisz

to dla mnie?

- Lepiej porozmawiaj z Justinem, Stacey - ostrzegł Sterne. - Wiesz, że to mu się nie spodoba.

- Ten człowiek nie jest moją niańką, Sterne - odpowiedziała Stacey. To nie był najlepszy moment na

mówienie o władzy, jaką miał nad ich życiem Justin Marks. Stacey pomyślała o swojej poprzedniej pracy

i o tej nowej, przy biurku Justina. - Mogę robić to, na co mam ochotę, bez porozumiewania się za każdym

razem z Justinem. A jeśli on tego nie pochwala, tym gorzej dla niego!

- Brawo, Stacey! - przyklasnął Cord Marshall. - Podobają mi się samodzielne kobiety. Obiecuję, że

program będzie zrobiony ze smakiem i godnością.

- Trudno w to uwierzyć, biorąc pod uwagę wcześniejsze programy, panie Marshall. A poza tym, nie

wyraziłam jeszcze zgody - odparła Stacey.

- Mów mi Cord - ponownie poprosił Marshall. - Stacey, może byśmy zostawili te ociekające tłuszczem

cheeseburgery i pojechali zjeść coś porządniejszego? Pozwolisz zabrać się do Harveya na jakieś „owoce

morza”?

- Ociekające tłuszczem? To nieprawda, Marshall! - zaprotestował Sterne.

„Dlaczego nie?”- pomyślała Stacey lekkomyślnie. Lubiła jedzenie u Harveya, a minęło już dość dużo

czasu, odkąd była tam po raz ostatni. No i wizja przerażenia Marksa na wieść o kolacji

z Cordem Marshallem czyniła tę propozycję jeszcze atrakcyjniejszą.

- No dobrze - odpowiedziała w końcu. - Musisz jednak obiecać, że wszystko, o czym będziemy mówić,

pozostanie między nami... Cord - powiedziała, uśmiechając się zalotnie do niego.

Stacey wróciła do domu tuż przed dziesiątą. Wieczór spędzony z Cordem Marshallem okazał się

zaskakująco miły. Jedzenie było doskonałe. Marshall nie próbował sprzeciwiać się Stacey, badać ją i nie

zadawał podchwytliwych pytań. Justin nigdy by w to nie uwierzył, obydwoje rozmawiali przez cały

wieczór wyłącznie o zawodowym i szkolnym futbolu. Cord był zagorzałym kibicem, a i Stacey, która

wychowała się u boku równie fanatycznego pod tym względem Lucasa, posiadała dość rozległą wiedzę

na ten temat. Jeśli nawet Marshall nagrywał ich rozmowę, to nie pojawiło się w niej nic, co mogłoby

zaszkodzić senatorowi Liptonowi.

Stacey wzięła prysznic i założyła długi płaszcz kąpielowy z kremowego weluru. Czuła się wyczerpana,

ale jednocześnie zbyt podniecona minionym dniem, aby zasnąć. Szkoda, że Brynn nie było w domu.

Stacey chciała z kimś porozmawiać. Musiała z kimś porozmawiać. Chodząc niespokojnie po pokoju,

wzburzyła lekko ręką swoje gęste brązowe włosy. W jej głowie ciągle pojawiały się niezliczone obrazy

dzisiejszych wydarzeń. Test ciążowy, wystąpienie ojca, Justin niosący ją do biura, jego bardzo czarne

oczy wpatrujące się w nią, zawsze się w nią wpatrujące. Czy ich dziecko będzie miało tak samo

przenikliwe, czarne oczy?

Nagły dzwonek wyrwał ją z tych chaotycznych rozmyślań. Podeszła na palcach do drzwi i ostrożnie

spojrzała przez wizjer, zupełnie automatycznie stosując środki ostrożności. Za drzwiami stał Justin

Marks. Stacey zamarła, bojąc się ruszyć czy nawet głębiej odetchnąć.

- Wiem, że tam jesteś, Stacey - powiedział cicho. - Ukrywasz się za drzwiami, mając nadzieję, że

odejdę. - Zadzwonił jeszcze raz. - Ale ja nie odejdę, Stacey.

Otworzyła drzwi.

- Nie ukrywam się! - zawołała. - Nigdy się nie ukrywałam!

- Doprawdy? - zapytał rozbawiony. - Dzielna mała Stacey.

Stacey poczuła się rzeczywiście bardzo mała, ponieważ stała boso obok wyższego o prawie trzydzieści

centymetrów Justina. Bardzo ją to uraziło.

- Wcale nie jestem mała - zawołała.

Justin wszedł do środka. Miał na sobie (jakże by inaczej?) ciemnoszary garnitur, białą koszulę i

granatowy krawat Jego buty były jak zawsze starannie wypastowane i lśniące. Stacey skrzyżowała ręce

na piersi, przyjmując klasyczną pozycję obronną.

- Co tutaj robisz, Justinie? - zapytała srogo.

- Przyjechałem, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku. - Spojrzał na nią świdrującym

wzrokiem. - Kiedy zadzwoniłem do Sterne’a, żeby dowiedzieć się, czy bezpiecznie dojechałaś do jego

restauracji, odniosłem wrażenie, że twój brat cierpi na ciężką amnezję. Nie mógł sobie przypomnieć, czy

w ogóle widział cię dziś wieczorem.

Stacey domyśliła się, że Sterne nie chce być tym, kto pierwszy powie Justinowi o jej kolacji z Cordem

Marshallem. Spence zawsze twierdził, że Sterne jest tchórzliwy jak zając. Chyba miał rację.

- No cóż, byłam u Sterne’a - powiedziała.

- Tak, wiem. W końcu, z moją małą pomocą, Sterne przypomniał to sobie - odparł Justin. - Powiedział,

że wyszłaś na kolację z jakimś mężczyzną, którego spotkałaś. - Marks starannie kontrolował głos, a jego

twarz była chłodna i nieprzenikniona. W oczach jednak palił się ogień i pod jego wpływem Stacey

straciła nieco swojej zadziorności. Zmusiła się, żeby stawić czoła Justinowi.

- Rzeczywiście, byłam u Harveya z Cordem Marshallem. Zjedliśmy wspaniałą kolację.

Twarz Justina przestała być taka niewzruszona.

- Z Marshallem? - zapytał. - Z tą hieną? Z tym śmieciarzem? Byłaś na kolacji z nim?

To było niesamowite, widzieć jak Justin Marks traci powściągliwość i zimną krew. Brnęła dalej.

- Spędziliśmy z Cordem cudowny wieczór - powiedziała. - Poprosił mnie, żebym wystąpiła w jego

sobotnim programie, a ja przyjęłam zaproszenie.

- Żartujesz, Stacey, prawda? - zapytał. Z wyrazu jego twarzy Stacey wywnioskowała, że Justinowi

daleko do śmiechu.

- Nie, nie żartuję - odpowiedziała. Cofnęła się nieco, gdyż stał zbyt blisko niej, zdecydowanie za blisko.

- Nie musisz o nic się martwić, Justinie. To będzie program w dobrym stylu. Oprócz mnie wezmą w nim

udział córki sześciu innych kandydatów. Porozmawiamy o naszym życiu z...

- To pułapka. - Justin przerwał jej z wściekłością. - Do cholery, Stacey. Człowiek, który chodzi po

śmietnikach, nie może mieć dobrego stylu i ty dobrze o tym wiesz! Marshall przeszukuje odpadki, które

wyrzucają ludzie, po to, żeby się o nich czegokolwiek dowiedzieć. - Justin wygiął palce i Stacey

pomyślała, że ma chyba ochotę ją udusić. Zrobił krok w jej stronę i zanim zdążyła cofnąć się, złapał

dziewczynę za ramiona i nie pozwolił ruszyć się z miejsca.

- Zadzwonię do Marshalla i odwołam twój udział w tym programie. Nigdy więcej nie rozmawiaj z tym

człowiekiem, Stacey.

- Sama wybieram sobie przyjaciół - odparła. - Zawsze tak robiłam. I dlatego wezmę udział w tym

programie. Będę bardzo ostrożna, a poza tym już obiecałam.

Stacey przypomniała sobie, jak Marshall zachwycał się jej niezależnością. Tak, nie może

podporządkować się rozporządzeniom cesarza Justyniana, Próbowała wyrwać się z mocnego uścisku,

nadaremnie.

- Zrobiłaś to, żeby się zemścić, tak? - zapytał cicho. Jego oddech był przyspieszony i nierówny. - To

miał być rewanż za zmianę pracy? Wkrótce Marshall posadzi cię przed kamerą i...

- I ja świetnie dam sobie radę - dokończyła zdecydowanie Stacey. Znów spróbowała odsunąć się od

niego, gdyż coraz wyraźniej czuła ciepło emanujące z silnego męskiego ramienia.

- Czyżbyś zapomniał o moim doskonałym wyczuciu teatru? - zapytała.

- Stacey, przekonasz się, że Cord będzie chciał usłyszeć twoją opinię na temat każdego

kontrowersyjnego zdarzenia, jakie miało miejsce tego dnia. To jest niezrównany mistrz w zmuszaniu

ludzi do mówienia rzeczy, których wcale nie myślą. On mógłby sprawić, że nawet Matka Teresa

wydałaby się podejrzana. W tym wszystkim ukrywa się manipulacja. - Justin wzmocnił uścisk,

- Nic mu nie powiem, Justinie. Stwierdzę tylko, że mam takie motto życiowe: „Dziewczęta chcą się

bawić!” i dlatego polityka nic mnie nie obchodzi.

Stacey nagle oparła dłonie o klatkę piersiową Justina i mocno go popchnęła. Justin stracił równowagę i

przewrócił się na kanapę. Stacey zaczęła się śmiać; zupełnie nie mogła się opanować. Widok tak zawsze

dostojnego Marksa, teraz niezgrabnie gramolącego się na kanapie, był godzien pokazania w programie

Corda Marshalla. Śmiała się tak bardzo, że nie zauważyła ręki Justina, która chwyciła ją za nadgarstek i

mocno pociągnęła na kanapę. Wtedy dopiero Stacey przestała się śmiać.

- Nie zachowuj się tak brutalnie, Justinie! - Nawet sama usłyszała, że zabrzmiało to bardzo dziecinnie. -

Nie możesz rzucać mną jak piłką plażową. - Próbowała nadać swojej wypowiedzi ‘ nieco więcej

godności. Na pewno nie powinien jej tak traktować teraz, gdy była w ciąży. Zwłaszcza, że sam ponosił za

to odpowiedzialność.

Nagle opanowała ją dzika złość. Chciała wstać, ale Justin poruszył się szybko i zwinnie jak pantera.

Swoim ciałem przygniótł jej nogi i chwytając ją za ręce, znowu przewrócił na poduszki.

- Możesz spróbować uwolnić się, ale na pewno ci się to nie uda - zakpił.

Brzeg płaszcza kąpielowego przesunął się powyżej kolan. Stacey wierzgnęła nogami, ale mocny uścisk

ud Justina udaremnił wysiłki. Jej dłonie czuły sprężystość mięśni mężczyzny, którego ciało napierało na

nią i w ciągu kilku sekund złość ustąpiła miejsca narastającemu podnieceniu.

- Nie puszczę cię, Stacey - powiedział. W jego głosie nie było już siadu kpiny. W ciemnych oczach

Stacey zobaczyła wielki głód. Jego wzrok elektryzował, poczuła w sobie silny, słodki ból, promieniujący

ciepłem do samego serca.

- Nie pozwolę ci odejść - powiedział zachrypniętym głosem. - Muszę cię dotykać. Nie mogę już dłużej

czekać.

Wstrzymała oddech, kiedy jego palce delikatnie zaczęły głaskać jej policzki, a potem szyję. Dotykał jej,

jakby była figurką z delikatnej porcelany, kruchą i cenną. Jego usta zastąpiły palce w tym czułym

odkrywaniu ciała i całował powieki, twarz i szyję.

- Justinie - wyszeptała jego imię, zachowując się jak w transie. Pod drżącymi palcami poczuła nieco

szorstką skórę na jego policzkach; usłyszała głęboki, nierówny oddech.

Był tak blisko niej, że w Stacey budziła się świadomość rosnącego w nim napięcia. Czuła w sobie jakiś

pulsujący, wilgotny ciężar. Westchnęła głęboko.

W pełnym napięcia oczekiwaniu obserwowała zbliżające się usta. Pomyślała oszołomiona, że chce

poczuć dotyk tych warg. Jej usta, ramiona, całe ciało domagało się Justina.

Wreszcie zaczął całować tak, że brakowało tchu. Smak jego ust przyprawił Stacey o zawrót głowy.

Język Justina śmiało i nieustępliwie wsunął się między jej wargi, dotykał ust zaborczo. Stacey gładziła

włosy Justina, namiętnie oddawała pocałunki, pragnęła go z siłą, jakiej wcześniej nie znała. Nigdy, nawet

tamtej sierpniowej nocy, nie reagowała aż tak żywiołowo. Teraz całą sobą domagała się go. To

pragnienie było z każdą chwilą silniejsze, intensywniejsze. Chciała stać się częścią Justina w najbardziej

naturalny sposób.

Jego usta wciąż całowały, domagając się odpowiedzi i otrzymując tę najgorętszą i najbardziej namiętną.

Dotknął ręką jednej z jej piersi i odnalazł stwardniałą brodawkę. Stacey skrzywiła się pod wpływem

nieoczekiwanego bólu. Ostatnio piersi były szczególnie wrażliwe, a sutki obolałe.

- Przestań - wyszeptała, gdy Justin potarł dłonią to nabrzmiałe i delikatne miejsce.

- Dlaczego, kochanie? - zapytał. - Przecież lubisz, gdy dotykam twoich piersi.

Pobudzające wyobraźnię słowa i ochrypły głos sprawiły, że poczuła się jak pijana. Jednak ręce Justina,

chociaż wywoływały w niej taki żar i podniecenie, jednocześnie sprawiały cierpienie.

- To... to boli - powiedziała niepewnie i zaczerwieniła się.

Przez krótką chwilę Justin był wyraźnie zaskoczony, ale po chwili uśmiechnął się ze zrozumieniem.

Położył rękę na jej brzuchu.

- Oczywiście. Rozumiem, kochanie - powiedział.

Dotknięcie to wywołało w niej prawdziwą burzę myśli. Pod dłonią Justina znajdowało się niczego

nieświadome dziecko...

- Co przez to rozumiesz? - zapytała ostrożnie.

Justin pogładził łagodny łuk jej biodra i uda.

- To właśnie e dni miesiąca, tak? - odparł. - No cóż, to wiele tłumaczy.

Całe podniecenie uszło z niej jak powietrze z przekłutego balonu.

- Co masz na myśli?...

- Twoje dzisiejsze mdłości, tę pozbawioną sensu opowieść Brynn o chorobie. - Justin roześmiał się. -

Nie powinnaś tak bardzo przejmować się... No cóż, ja sam mogłem skojarzyć te proste fakty. Mam

trzydzieści dziewięć lat i trochę już widziałem w życiu.

- Och! Doprawdy? - Stacey zesztywniała i spojrzała z nienawiścią.

- Twoje wyjście na kolację z Cordem Marshallem oraz zgoda na udział w jego programie były

ukoronowaniem tego dnia. Wszystkie fanaberie miały biologiczne podłoże. Po prostu hormony.

Justin był bardzo zadowolony z siebie.

- Hormony! - zawołała Stacey, zrywając się z kanapy. Miała ochotę zetrzeć mu z twarzy uśmiech

męskiej satysfakcji. - Hormony! - powtórzyła. - Wynoś się z mojego mieszkania, ty protekcjonalny,

zarozumiały szowinisto!

- No, no! - Justin uśmiechnął się zrezygnowany. - Stacey, przecież nigdy nie byłem ani protekcjonalny,

ani zarozumiały. Szowinistą też nie jestem.

- Owszem! - zawołała opryskliwie. - Jesteś przede wszystkim szowinistą, Justinie Marksie.

- Kochanie, na miłość boską! - zawołał Justin.

- Wynoś się. - Wskazała mu drzwi. - I nie mów do mnie „kochanie”.

Justin wstał. Popatrzył na nią z irytacją, zawodem i... tak, z rozbawieniem! Stacey poczuła się urażona.

- Ty ciężki idioto! Wynos się!

Doprowadził do porządku marynarkę i poprawił krawat.

- Już wychodzę. Niepotrzebnie tak się unosisz - powiedział.

- Nic na to nie poradzę. Nie zapominaj, że to hormony! - odpowiedziała.

- Rozumiem, kochanie - powiedział poważnie. Położył rękę na jej karku i lekko pomasował. - Weź kilka

aspiryn i połóż się do łóżka z termoforem.

- Mogłabym cię za to zabić! - zawołała, odpychając jego ręce.

- I mogłoby ci się to udać - przytaknął. - W Anglii uniewinniono kilka kobiet oskarżonych o

morderstwo, gdyż ich adwokatom udało się udowodnić działanie w okresie napięcia

przedmiesiączkowego.

Stacey poczuła, że za chwilę wybuchnie. Nikt na całej kuli ziemskiej nie potrafił wyprowadzić jej z

równowagi bardziej niż Justin Marks. Niepotrzebna męska troska była trudniejsza do zniesienia niż

najbardziej urzędowe polecenie.

- Nie musisz przychodzić jutro do biura na dziewiątą, Stacey. - Zatrzymał się jeszcze na chwilę w

drzwiach. - Przyjdź o dwunastej. Jeśli będziesz wolała, spędź cały dzień w łóżku.

- W łóżku? Z termoforem? - rzuciła za nim, gdy znikał już w windzie. Z impetem trzasnęła drzwiami.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Następnego ranka budzik zadzwonił o siódmej. Stacey wyłączyła alarm, przewróciła się na brzuch i

ukrywając twarz w poduszce, jęknęła. Czy w ogóle spała ostatniej nocy? Przez kilka godzin kręciła się i

przewracała z boku na bok, zbyt poruszona, żeby zasnąć. Wypiła chyba litr ciepłego mleka, ale nawet to

stare lekarstwo na bezsenność okazało się nieskuteczne.

Pokusa pozostania w łóżku była niezwykle silna, zwłaszcza że wszyscy w biurze ojca, jeśli w ogóle jej

się spodziewają, to najwcześniej w południe. Jednak dlatego właśnie postanowiła przyjść do pracy na

dziewiątą. Odrzuciła prześcieradła i z determinacją wstała z łóżka.

„Weź ciepły termofor i spędź w łóżku cały dzień, jeśli będziesz miała ochotę” - przypomniała sobie

słowa Justina. To ją ponownie zirytowało. Jeszcze przez godzinę po jego wyjściu siedziała w salonie,

kipiąc ze złości. Obiecała sobie wtedy, że nigdy nie przyjmie jego męskiego, szowinistycznego

współczucia.

Oczywiście, właśnie tego ranka musiało okazać się, że wszystkie spódnice są za ciasne, a żadne spodnie

nie dopinają się. Czyżby aż tak utyła w ciągu ostatniej nocy? Przejrzała zawartość swojej szafy i

uświadomiła sobie, że nie ma w co się ubrać.

- Brynn! - zawołała zrozpaczona. - Ratuj!

Brynn przewyższała Stacey o całe pięć centymetrów i wszystkie jej ubrania były o numer większe.

Sukienka w czerwono-czarne pasy nie była dla Stacey tak krótka, jak powinna być, ale nareszcie

wystarczająco obszerna i wygodna. Stacey włożyła do tego czarne rajstopy oraz zapinane na paski

czerwone pantofle na płaskich obcasach. Pożyczyła jeszcze od Brynn wisiorek i czerwone klipsy o

geometrycznym kształcie. Gęste jasnobrązowe włosy okalały twarz łagodną linią, a długa grzywka ładnie

podkreślała oczy.

- No i jak wyglądam? - zapytała Stacey. O ile ją pamięć nie myliła, to po raz ostatni denerwowała się

tak, idąc na szkolny bal. Brynn przyjrzała się przyjaciółce i uśmiechnęła się kwaśno.

- Powiedziałabym, że wyglądasz wspaniale, gdybyś szła do biura Nicka Erlicha. Jednak pracownicy

twego ojca ubierają się jak ludzie sukcesu, prawda? Czy widziałaś kiedykolwiek któregoś z nich w

ubraniu innym niż niebieski lub szary garnitur?

- I biała koszula - dodała Stacey ponuro. - Nie, nie widziałam.

- No, a poza tym czerwone pantofle wywołają tam prawdziwą rewolucję. Zawsze wydawało mi się, że

wszyscy, nawet młodzi pracownicy, mają obowiązek nosić obuwie ortopedyczne.

- Brynn, ja nie zamierzam upodobnić się do nich. Przecież tam nawet nie ma dla mnie prawdziwego

zajęcia! Jest tylko ta idiotyczna posada, którą Justin stworzył, żeby...

- Żeby mieć cię blisko siebie? - dokończyła za nią Brynn.

- Raczej, żeby trzymać mnie pod kluczem - poprawiła ją Stacey. - Najchętniej zamknąłby mnie i moich

braci w głębokim lochu otoczonym fosą. Na samą myśl, że moglibyśmy utrzymywać regularne kontakty

z prasą, Justin dostaje wysypki. - Stacey wyjęła z szafy płaszcz przeciwdeszczowy, gdyż znowu padał

deszcz. Czy w ogóle udało im się chociaż na chwilę ujrzeć słońce w ciągu ostatnich dwóch tygodni? - No

cóż, chyba jestem już gotowa do wyjścia.

- Tak wcześnie? - Brynn spojrzała na zegarek. - Przecież jeszcze nie ma ósmej. Jeśli wyjdziesz teraz, to

będziesz w biurze za dwadzieścia minut. O ile pamiętam, pracujemy od dziewiątej do siedemnastej.

- Niestety, gorliwy personel ojca przychodzi do pracy wcześniej - odparła Stacey. - Skoro zostałam tam

zatrudniona, muszę stać się częścią tego zespołu.

- Musisz najpierw coś zjeść - upierała się Brynn. - W twoim stanie nie powinnaś zapominać o

porządnym śniadaniu. Zaraz ci je przygotuję.

Wrażliwy żołądek Stacey buntował się na samą myśl o śniadaniu.

- Brynn, prędzej wyskoczę z samolotu bez spadochronu, niż spojrzę teraz na jedzenie.

- Zdaje się, że to dzidziuś daje znać o sobie.

- Chyba tak. - Stacey czuła coraz silniejsze mdłości.

- Spotkamy się w takim razie na obiedzie? - zapytała Brynn.

Stacey z trudem opanowała dreszcz obrzydzenia. Sama myśl o posiłku budziła w niej odrazę.

- Zadzwonię do ciebie, jeśli będę w stanie coś przełknąć - obiecała Stacey poddając się.

W drodze na Kapitel Stacey czuła się coraz gorzej. Kiedy wreszcie dotarła do ogromnego biura ojca, z

wielkim trudem powstrzymała chęć położenia się na kanapie. Sekretarka, Diana Drew, spojrzała

wymownie na strój Stacey, ale zaciskając usta, nie skomentowała tego.

- Twoje biurko jest w gabinecie pana Marksa - poinformowała. - Justin powiedział, że nie przyjdziesz

dzisiaj.

- Och, jestem pełna niespodzianek! - odpowiedziała Stacey, dzielnie próbując być uprzejma.

- Chyba tak - powiedziała Diana, uśmiechając się tak blado i słabo, jak tylko można to sobie wyobrazić.

Stacey stłumiła westchnienie. Próby zaprzyjaźnienia się z Dianą były pozbawione sensu. Mogła

uwielbiać swego szefa - senatora, ale nie dotyczyło to jego rodziny. Każdy przystojny polityk miał wśród

swego personelu przynajmniej jedną taką Dianę, kobietę, która cale swoje życie podporządkowała swemu

ideałowi. Żaden inny mężczyzna nie mógł równać się z takim mitycznym bohaterem i kobiety te żyły w

cieniu wspaniałych szefów. Sterne mówił o nich „polityczny fanklub” i próbował je zdobyć,

wykorzystując powiązania rodzinne. Jednak bardzo rzadko udawało mu się to. Stacey wiedziała, że ojciec

ma kilka takich wielbicielek. Często widziała żar w oczach kobiet, gdy patrzyły na Bradforda Liptona lub

z nim rozmawiały. Czy ojciec w jakiś sposób odwdzięczał się za to przywiązanie? Stacey zastanawiała

się nad tym nie raz. Było to pytanie, które często do niej powracało. Tak naprawdę, nie chciała znać na

nie odpowiedzi. Po prostu bała się jej.

- Czy Justin już jest? - zapytała Stacey, próbując nawiązać rozmowę.

- Oczywiście - odpowiedziała Diana nadal tak samo oziębłym tonem.

Stacey wzruszyła ramionami i skierowała się do gabinetu Justina. Zgodnie z wcześniejszym

postanowieniem nie powiedziała Brynn o wizycie Justina. Jednak większą część nocy spędziła,

przeżywając na nowo jego pocałunki. Gdy wreszcie dotarła do gabinetu Justina, z trudem mogła ustać na

drżących nogach. Próbowała opanować mdłości i niepokój.

- Lepiej zapukaj wcześniej, Stacey - powiedział mijający ją właśnie Frederick Rhodes, radca prawny

senatora. Tak jak wszyscy współpracownicy ojca uważał, że Stacey i jej bracia są roztrzepani i

nieodpowiedzialni. - Justin miał kilka ważnych spraw do załatwienia i chyba w dalszym ciągu rozmawia

przez telefon,

- Nigdy nie wchodzę bez pukania, Freddie - powiedziała Stacey słodkim głosem. - Wyssałam dobre

maniery z mlekiem matki.

Fred przyglądał się podejrzliwie jej ubraniu i najwyraźniej nie był zadowolony, że nazwała go

„Freddie”. Stacey uśmiechnęła się z jeszcze większą słodyczą. Zdaje się, że wszyscy w biurze, nie

wyłączając samej Stacey, będą niezadowoleni z jej pobytu tutaj. Zapukała do drzwi i usłyszała głos

Justina.

- Kto tam?

- To ja - odpowiedziała.

Chwila wahania i Justin sam otworzył drzwi.

- Stacey? - zawołał. - Myślałem, że nie przyjdziesz dzisiaj. W każdym razie, nie przed ósmą trzydzieści.

Miał na sobie szyty na miarę ciemnoszary garnitur, sztywno wykrochmaloną białą koszulę i nieodłączny

granatowy krawat, wiszący prosto i nienagannie. Czyli codzienny uniform.

- Jestem pełna niespodzianek. - Zastosowała tę samą metodę, która zawiodła w przypadku Diany Drew.

Jednak Justin dał się na to złapać i na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Oczywiście, że jesteś - powiedział. - Proszę, wejdź.

Zaskoczyło ją to ciepłe powitanie. Chwycił dziewczynę za rękę i wprowadził do środka. Był tak

zadowolony z obecności Stacey, że zdumiała się.

- Właśnie przyniesiono twoje biurko. - Wskazał na małe metalowe biurko stojące w rogu pokoju. Na

nim znajdował się jedynie telefon i pusty metalowy koszyk na papiery.

- Widzę. - Z ulgą usiadła na służbowym winylowym krześle. - Co właściwie mam robić przy tym

biurku, nie licząc oczywiście częstych wypraw do twojego zbiornika z wodą?

- Och, zaraz znajdziemy ci jakieś zajęcie. - Justin ciągle jeszcze uśmiechał się, co Stacey zauważyła

mimo narastających mdłości. Nie mogła sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek uśmiechał się tak długo.

- Wiesz co, Stacey? Mogłabyś pójść teraz do bufetu i przynieść mi ciastko jagodowe i dużą szklankę

soku pomidorowego - oznajmił.

Gdy Stacey to usłyszała, jej żołądek dosłownie wywrócił się do góry nogami. Lepkie jagody na słodkim

cieście i gęsty czerwony sok. Wzdrygnęła się i zbladła pod wpływem tego obrazu. Jeśli tam pójdzie i

będzie musiała wąchać skwierczące na grillu kiełbaski i bekon albo chociażby spojrzeć na jajka, to po

prostu umrze!

- Słuchaj, Justinie. Miałam naprawdę ciekawą pracę u Nicka Erlicha - powiedziała słabym głosem.

Wydawało jej się, że jest bliska śmierci. - Sortowałam i czytałam listy od wyborców z jego okręgu, a

potem na te listy odpowiadałam. Czy ściągnąłeś mnie tutaj po to, abym była kelnerką dla ciebie i dla

całego personelu senatora Liptona?

- Oczywiście, że nie, Stacey - odpowiedział. - Twoja praca tutaj będzie niezwykle ciekawa, ale na

razie... Stacey? Czy dobrze się czujesz?

Nie, nie czuła się dobrze. Justin nie miał już więcej pytań, gdyż Stacey zaczęła wymiotować do kosza

na śmieci. Szybko podszedł i przytrzymał jej głowę. Kiedy skończyła, wytarł białą chustką zimny pot z

jej twarzy. Stacey była całkowicie upokorzona.

- Pójdziesz do lekarza - powiedział. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaciętości. - A potem będziesz

leżała w łóżku i robiła wszystko, co doktor ci zaleci, aż do czasu, kiedy całkowicie wyzdrowiejesz.

Gdyby tylko wiedział!

- Nie! - zaprotestowała, uświadamiając sobie, że za chwilę rozpłacze się. - Nic mi nie jest, Justinie.

Naprawdę! Justin zmarszczył brwi i podszedł do telefonu.

- Kay, połącz mnie z doktorem Simpsonem - rzucił krótkie polecenie. Victor Simpson był prywatnym

lekarzem senatora Liptona, a także znanym internistą w szpitalu wojskowym Walter Reed w innej części

miasta. Po kilku minutach rozmowy Justin odłożył słuchawkę.

- Doktor czeka na ciebie. Wkładaj płaszcz, Stacey. Zawiozę cię tam.

- Nie możesz tego zrobić, Justinie - zaprotestowała Stacey. - Masz dzisiaj zbyt dużo pracy. Nie wolno ci

tracić czasu, przesiadując w gabinetach lekarskich.

- Jedziemy do lekarza, Stacey - powiedział Justin stanowczo, głosem nie znoszącym sprzeciwu. Mimo

to, Stacey próbowała dyskutować:

- Justinie, czuję się doskonale, a nawet jeśli byłoby inaczej, to nie ty powinieneś wozić mnie do lekarza.

- Jedziemy, Stacey. - Justin wręczył jej płaszcz i torebkę. W tym samym momencie zadzwonił telefon.

Stacey rzuciła się, żeby go odebrać, chcąc za wszelką cenę odwlec moment wyjścia. Przez chwilę

słuchała, a następnie oddała słuchawkę Justinowi.

- Dzwonią z CBS News. Chcą, żeby tata wystąpił w ich programie - powiedziała szeptem.

Justin oczywiście odebrał telefon. Nie mógł zlekceważyć tak ważnej reklamy, jaką było wystąpienie w

programie CBS News. Wtedy Stacey chwyciła płaszcz i torebkę i wybiegła z biura.

- Stacey! - usłyszała za sobą głos Justina. - Stacey, wracaj!

Nie pobiegł jednak za nią; nie mógł przecież. Stacey wiedziała, że jest już bezpieczna. Dziękowała w

myślach komuś, kto pracował w CBS News, a kto w tak odpowiedniej chwili zadzwonił. Pojawienie się

w takim programie było sposobem zaprezentowania się, o jakim marzył każdy kandydat. Żaden szef

kampanii wyborczej nie przepuści podobnej okazji.

Stacey jechała swoim błękitnym BMW do rodziców, do ich dużego domu w Chevy Chase. Justin na

pewno pomyśli, że wróciła do swojego mieszkania. Mogła więc spokojnie ukryć się w domu rodzinnym.

Caroline Lipton właśnie wychodziła na zebranie organizacji charytatywnej. Ubrana była w szyty na

miarę, bardzo piękny i bardzo kobiecy szary kostium.

- Co za, hm... interesująca sukienka, Stacey - powiedziała Caroline taktownie. - Czy wybierasz się do

dyskoteki, kochanie?

Stacey musiała uśmiechnąć się. Matka, zawsze taka elegancka, mogłaby poczuć się wstrząśnięta,

dowiedziawszy się, że to był strój do pracy.

- Nie, mamo - odpowiedziała. - Właściwie, ciągle jeszcze źle się czuję. Pomyślałam, że może jednak

skorzystam z twojej propozycji i zamieszkam w moim starym pokoju, a Grace ugotuje dla mnie rosół.

- Doskonale, moja droga. Zaraz zawołam Grace. - Caroline dotknęła czoła Stacey. - Masz wypieki, ale

to nie gorączka. Moja biedna Stacey. Szkoda, że muszę wyjść i zostawić cię samą,

Stacey chciała przycisnąć dłoń matki do policzka, poczuć jej dotyk i błagać, by została. Nie zrobiła tego

jednak. Tylko Spence rzucił wyzwanie obowiązującej w rodzinie Liptonów powściągliwości i ożenił się z

uczuciową i pełną ciepła kobietą. Stacey wiedziała, że rodzice źle znoszą Patty. Te wszystkie jej uściski i

pocałunki! Zupełnie tego nie akceptowali.

Jednak w tej chwili typowa dla Liptonów skrytość bardzo przydała się Stacey. Dzięki niej matka nie

będzie wyciągać z niej żadnych informacji, prywatność zostanie uszanowana.

- Mamo, muszę odpocząć i naprawdę nie chcę, żeby mi ktokolwiek przeszkadzał. Czy mogłabyś

poprosić Grace, aby każdemu, kto tutaj zadzwoni, mówiła, że mnie nie ma? Chyba, że byłaby to Brynn,

oczywiście.

- Naturalnie, powiem jej to, kochanie - odpowiedziała matka. - A teraz idź na górę i odpoczywaj.

Stacey weszła do łóżka i natychmiast zasnęła. Kiedy obudziła się, po mdłościach nie zostało ani śladu,

natomiast pojawił się wilczy apetyt Zjadła dwie wielkie miski rosołu i trzy ciastka, które gospodyni

specjalnie dla niej przygotowała.

- To było wspaniałe. Grace. - Najedzona, rozsiadła się wygodnie na krześle przy kuchennym stole. - No,

czuję się milion razy lepiej.

- To dobrze. - Grace zaniosła naczynia do zlewu. - A teraz może zadzwonisz do Justina Marksa i

powiesz mu, gdzie jesteś.

Stacey znieruchomiała.

- Czy... czy on dzwonił? - zapytała.

- Cztery razy. Oczywiście, zastosowałam się do poleceń twojej matki i nie powiedziałam mu, że tu

jesteś - odparła oschle Grace. - Nie sądzę jednak, aby pani Lipton miała na myśli Justina Marksa,

prawda? Właściwie, dlaczego jesteś tutaj, Stacey Lynn? W co wpakowałaś się tym razem?

Prywatność swoich dzieci mogli szanować Liptonowie, ale nie Grace. Zwłaszcza, kiedy podejrzewała,

że coś jest nie w porządku. W podejrzeniach tych myliła się bardzo rzadko. „Zdumiewająca Grace” - tak

mówiły o niej dzieci. Grace McKellum zaczęta prowadzić dom Liptonów wkrótce po przyjściu na świat

Sterne’a. Znała jeszcze pierwszą żonę senatora, Dorothy, która zginęła podczas pożaru hotelu. Grace

zaopiekowała się wówczas małym Spencem i Sternem, dopóki ich ojciec nie poślubił dwudziestojed-

noletniej Caroline Courtney. Była z nimi przez cały czas, dopóki młoda żona nie uporała się z

problemami, jakie na nią spadły, gdy nagle została matką dwóch chłopców w wieku czterech i sześciu lat.

Grace znała Stacey od momentu narodzin i mogła, jak często sama mówiła, czytać z jej twarzy jak z

książki.

Jednakże teraz Stacey, choćby nie wiadomo jak bardzo tego chciała, nie mogła zrzucić swoich

problemów na Grace. Mogłaby ona pomyśleć, że jej obowiązkiem jest powiedzieć o wszystkim

Liptonom. Stacey wiedziała, że nic nie jest w stanie zmienić lojalności Grace wobec rodziców.

- Och, znasz przecież Justina, Grace - powiedziała wesoło. - Zawsze czegoś ode mnie chce.

- Widzę, że jak zawsze bezlitośnie zadręczasz go, moja panno. Czy jest to jeszcze jedna próba

zabawienia się kosztem tego biednego człowieka?

- Mylisz się. Grace - zawołała Stacey. - To o n zadręcza mnie!

- Stacey Lynn Lipton, od lat dokuczasz Justinowi. Pamiętam cię w wieku szesnastu lat, jeszcze w

szkolnej spódnicy i podkolanówkach. Krążyłaś wokół niego i wykrzykiwałaś jakieś obraźliwe uwagi, od

których na pewno włosy stawały mu dęba na głowie. Widzę, że nic się nie zmieniło od tamtej pory.

- To nieprawda! - Stacey zawołała oburzona. - Nie rozumiem, dlaczego go bronisz. Grace.

- Nikogo nie bronię, Stacey - odparła Grace. - Wiem po prostu, że jesteś do tego zdobią.

„Żeby to wszystko było takie proste!” - pomyślała Stacey smutno. Gdyby Grace zdała sobie sprawę z

całej powagi problemu, mogłoby to być dla niej wielkim ciosem. Przez krótką chwilę Stacey żałowała, że

nie jest uczennicą wymyślającą nowe sposoby doprowadzania Justina do szaleństwa. Teraz nosiła jego

dziecko i była tym tak przestraszona i zdenerwowana, jak nigdy dotąd.

Nagle zadzwonił telefon. Stacey przełknęła ślinę.

- Grace, jeśli to on... - powiedziała.

- Wiem, wiem - odpowiedziała Grace, idąc do telefonu w holu. - Wypełnię dokładnie polecenie twojej

matki, chociaż nie podoba mi się to.

Po chwili Grace zawołała Stacey do telefonu.

- To Brynn - powiedziała. - Matka mówiła, że dla niej jesteś w domu.

- Oczywiście. - Stacey odetchnęła z ulgą i wzięła słuchawkę. - Cześć, Brynnie!

- Grace, na pewno nie wiesz, gdzie jest Stacey? - usłyszała głos Brynn, nienaturalny i pełen napięcia.

Wymawiała każde słowo wyraźnie i powoli. - Justin Marks stoi obok mnie i jest zaniepokojony, bo

Stacey nie przyszła na umówioną wizytę u lekarza.

Stacey ciężko westchnęła.

- Och, Brynn! Dziękuję! - powiedziała cicho. Brynn oczywiście domyśliła się, że Stacey nie chce, aby

Justin znał miejsce jej pobytu. Uwaga na temat wizyty u lekarza była ukrytym ostrzeżeniem. Stacey

szybko oddała słuchawkę Grace.

- Grace, Justin stoi obok Brynn. Powiedz mu...

- Grace nic nie musi mi już mówić - usłyszała nagle głos Justina. - Za godzinę będę tam, żeby cię

zabrać, Stacey. I nie próbuj znowu zniknąć. - Usłyszała dźwięk odłożonej z impetem słuchawki.

- Wszystko słyszał - jęknęła Stacey. - Musiał odebrać Brynn słuchawkę. Co za drań!

- Stacey, wiesz przecież, że Justin Marks jest bardzo stanowczym człowiekiem - przypomniała jej

Grace. - A poza tym doskonale zna ciebie.

„Doskonale, rzeczywiście!” - pomyślała przygnębiona Stacey.

Justin przyjechał do domu Liptonów czterdzieści minut później. Był surowy i poważny; nie

odpowiedział na powitanie Grace. Stacey domyśliła się, że jest zły na gospodynię za to, że aż cztery razy

okłamała go. Justin Marks nie lubił, gdy ktoś psuł mu szyki.

Stacey schodziła po schodach w sposób, jak sądziła, dumny i wyniosły. Nareszcie nie czuła się ani

słaba, ani chora. Cera odzyskała naturalny kolor, a złocistobrązowe oczy ożywiało wyzwanie.

- Witaj, Justinie! - przywitała go chłodno.

„Do diabla! - pomyślała. - Ani jego garnitur, ani koszula, ani nawet krawat nie miały najmniejszego

zagięcia, najmniejszej fałdki, podczas gdy ona spala w sukience”. Zrozumiała, że jest w gorszej sytuacji i

jeszcze wyżej uniosła głowę.

- Chcę, abyś wiedział, że jestem oburzona twoim despotycznym, nieznośnym wtrącaniem się w moje

sprawy - powiedziała.

- A to nic nowego - uciął Justin. - To nas nie zatrzyma, Stacey. Idziemy!

- Bądź teraz grzeczna, Stacey! - upomniała ją Grace, gdy znajdowali się już za drzwiami.

Stacey skrzywiła się.

- To byłoby wielkie święto - ponuro powiedział do siebie Justin. Wepchnął ją do swojego smutnego,

szarego (jakżeby inaczej) oldsmobila. Zachowywał się obojętnie i chłodno jak zawsze. Przypomniała

sobie radosne i ciepłe powitanie dzisiaj rano w biurze i poczuła dziwne dławienie w gardle. Teraz

wydawało jej się, że ten Justin, który siedzi obok niej i zachowuje lodowaty spokój, nie jest zdolny do

jakichkolwiek uczuć.

Jadąc zatłoczoną autostradą do szpitala Walter Reed, nie powiedzieli do siebie ani słowa. Stacey

wiedziała, że Justin jest wściekły. Zastanawiała się tylko, dlaczego wiezie ją, marnując swój cenny czas,

na wizytę u lekarza w drugim końcu miasta? Doszła do wniosku, że Justin traktuje całą tę historię jak

toczącą się między nimi walkę o władzę i że chce wyjść z tej walki zwycięsko. Zacisnęła usta i

skoncentrowała się na obmyślaniu planu dalszego działania. Musi jakoś załatwić sprawę z lekarzem...

Justin musiał zostać w poczekalni, co najwyraźniej zirytowało go. Najchętniej wpakowałby się do

gabinetu, gdzie Stacey, mając na sobie tylko figi i krótką bawełnianą koszulkę, siedziała na przykrytym

papierowym prześcieradłem stole.

- Doktorze Simpson, czy lekarze, kończąc studia, składają jakąś przysięgę? - zapytała, gdy doktor

mierzył jej ciśnienie.

- Owszem - odpowiedział. - Nazywamy to przysięgą Hipokratesa. Lekarze ślubują w niej, między

innymi, że nie będą udzielać żadnych informacji o swoich pacjentach. - Sprawdził jej tętno.

- Czy pan również składał taką przysięgę?

- Oczywiście.

- W takim razie chciałabym, żeby pan jej dzisiaj dotrzymał. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Widzi pan,

spodziewam się dziecka i...

Dwadzieścia minut później Stacey i Victor Simpson wyszli z gabinetu do poczekalni. Justin odrzucił

pismo, które właśnie przeglądał i wstał.

- I co? - zapytał niecierpliwie, patrząc uważnie na Stacey.

- Idealnie zdrowa młoda kobieta - odparł z przekonaniem doktor Simpson. Stacey spojrzała na Justina,

jakby chciała powiedzieć: „A co, nie mówiłam?”

- Naprawdę wszystko jest w porządku? - Jego spojrzenie wędrowało od czubka głowy Stacey do butów.

- Ależ oczywiście. - Doktor odwrócił się do Stacey. - Mam nadzieję, że nie zapomnisz o obietnicy,

Stacey?

- Nie zapomnę. - W jej torebce znajdowały się recepty na witaminy i żelazo dla ciężarnych kobiet, a

także na środek mający zahamować wymioty. Obiecała również doktorowi Simpsonowi, że w następnym

tygodniu odwiedzi ginekologa. Podał jej nazwiska kilku godnych zaufania kolegów.

- No cóż, cieszę się, że nic złego nie dzieje się z tobą - powiedział Justin, gdy szli do windy. -

Zaczynałem podejrzewać... Dlaczego, do diabła, uciekłaś wtedy, Stacey? - westchnął z irytacją.

- Zostałam zesłana na ziemię tylko w jednym celu - żeby cię irytować, Justinie - odpowiedziała Stacey

oschle. - Wypełniałam tylko swoje zadanie.

- Co ty wygadujesz? - uśmiechnął się niechętnie. - Co obiecałaś doktorowi, Stacey?

„Boże, znowu ta jego dokładność! - pomyślała Stacey. - Nigdy niczego nie przeoczy, nawet

najdrobniejszego szczegółu.” Przygryzła dolną wargę.

- Ja... obiecałam, że zareklamuję go w programie Corda Marshalla - odparła. - Zdaje się, że doktor chce

trochę rozkręcić interes.

- Stacey!

- Już dobrze, dobrze! - zawołała. - Obiecałam, że przyślę mu kilka zdjęć taty z autografem. - Była

dumna ze swego refleksu. Justin kupił to kłamstwo, kiwając z satysfakcją głową.

- To, oczywiście, da się załatwić. Powiem June, żeby przysłała mu jutro pięć takich fotografii. A może

prosił o więcej?

- Myślę, Justinie, że pięć sztuk będzie dla doktora miłą niespodzianką - powiedziała Stacey.

- Dołączę do tego znaczki i literaturę wyborczą. Simpson może to rozprowadzić wśród swoich kolegów.

Nie zaszkodzi mieć po swojej stronie kilku lekarzy...

Stacey przestała go słuchać w momencie, gdy zaczął rozważać możliwość zdobycia poparcia

Amerykańskiego Stowarzyszenia Lekarzy. Zawsze przestawała go słuchać, gdy mówił, jakby udzielał

wywiadu dla programu „Dzień dobry, Ameryko!” Wyszli ze szpitala, a Stacey uświadomiła sobie, że

Justin ciągle jeszcze mówi.

- Zgłaszanie się do wyborów prezydenckich na początku listopada ma taką zaletę, że daje czas na

doprowadzenie do perfekcji stylu kandydata, a także na w miarę wczesne umocnienie kampanii. Na

wiosnę będziemy w szczytowej formie...

Stacey skrzywiła się. Czy naprawdę spędziła niezwykle namiętną noc z tym człowiekiem? Wydawało

jej się, że ktoś, kto ubiera się w taki nudny, monotonny sposób i potrafi jedynie bezosobowo i poważnie

rozmawiać o strategii politycznej, jest tak samo nieprzystępny i pozbawiony uczuć jak komputer IBM.

Czy to możliwe, aby w tym ubranym na szaro automacie ukrywał się namiętny i czuły człowiek? To

rozdwojenie budziło w niej wątpliwości.

- Zgadzasz się, Stacey? - Usłyszała pytanie Justina, gdy doszli do samochodu.

- Co? - spojrzała na niego nieprzytomnie.

- Proponuję ci, żebyś spędziła część lutego w New Hampshire, organizując tam spotkania

przedwyborcze. - W jego głosie zabrzmiało zniecierpliwienie.

Stacey pomyślała, że w lutym będzie w siódmym miesiącu. Cmoknęła z irytacją.

- Sądziłam, że twoja kampania w New Hampshire jest już zapięta na ostatni guzik. Masz przecież takich

wspaniałych agentów, dynamiczny zespół. Doskonała, precyzyjna organizacja.

Justin spojrzał na nią ze źle skrywanym rozdrażnieniem i zmęczeniem.

- Bardzo starannie przygotowaliśmy tam grunt, ale nie możemy na tym poprzestać. Podczas całej

kampanii trzeba zwracać uwagę na najdrobniejsze szczegóły. Nie możemy pozwolić sobie na żadne

ryzyko. Oczekuję, że wszyscy w twojej rodzinie zaangażują się i będą z nami współpracować.

- Wiesz, Justinie! - powiedziała. - Myślę, że bardziej przysłużę się kampanii, będąc na uboczu. -

Pomyślała, że dla kampanii byłoby najlepiej, gdyby w ogóle zniknęła na kilka lat.

Justin usiadł za kierownicą. Jego twarz była zachmurzona.

- Nie zamierzasz niczego nam ułatwiać, prawda, Stacey?

Położyła głowę na oparciu fotela i zamknęła oczy. Wydawało jej się, że obydwoje mówią różnymi

językami. On był zajęty zbliżającymi się wyborami, podczas gdy ona skupiła całą swoją uwagę na ich

dziecku, którego istnienie trzymała w tajemnicy. Niestety, stawało się to coraz trudniejsze, a jednocześnie

nie potrafiła zaufać temu opętanemu polityką człowiekowi.

- Dlaczego tak bardzo się w to wszystko angażujesz, Justinie? - nagle zainteresowało ją to, chciała

czegoś się o nim dowiedzieć, poznać motywy działania. - Wiem, że ubieganie się o prezydenturę jest

jedynym możliwym sposobem samorealizacji mojego ojca, ale ciebie przecież to nie dotyczy. Co w tym

wszystkim znajdujesz dla siebie, poza morderczym rozkładem zajęć, napięciem, wyczerpaniem i rutyną?

- Więc tak, według ciebie, wygląda działalność polityczna? - zapytał Justin. - Tak właśnie wyobrażasz

sobie kampanię prezydencką? - W jego głosie brzmiało niedowierzanie. - Czy naprawdę jest to tylko

możliwość samorealizacji? Tylko wyczerpanie, strach i napięcie?

Stacey przytaknęła, a jej oczy zabłysły.

- Czyżbym zapomniała wspomnieć o dehumanizacji i obłudzie? Możesz jeszcze to dodać do listy.

Justin spojrzał na nią zaskoczony.

- Jak możesz być tak źle do tego nastawiona? - zawołał. - Stacey, przecież to jest sposób na życie! To

szansa na przekształcenie pomysłów senatora, które mogłyby być równie dobrze moimi własnymi, w

realne programy prowadzące do stabilizacji i poprawy warunków życia naszego społeczeństwa. Przecież

to możliwość umocnienia demokracji!

- Justinie, nie występujesz w tej chwili przed kamerami - przerwała mu Stacey. - Czy mógłbyś,

porzucając krasomówstwo, wyjaśnić mi, dlaczego chcesz poświęcić swoje życie temu, aby uczynić mego

ojca prezydentem? - zapytała. - Jestem bardzo tego ciekawa. Naprawdę chciałabym wiedzieć...

- Co sprawia, że jestem taki, jaki jestem? - dokończył Justin, uśmiechając się lekko.

- Stanowisz wielką zagadkę - ciągnęła Stacey. - Znam cię od dziesięciu lat, ale w dalszym ciągu jesteś

dla mnie zupełnie obcym człowiekiem.

Jego twarz zmieniła się w jakiś dziwny sposób. Uruchomił samochód i włączył się w ruch uliczny.

- Czy zapoznałaś się kiedyś z jedną chociaż ekonomiczną propozycją swego ojca? - zapytał. - Albo

przeczytałaś jakąś jego wypowiedź na temat polityki zagranicznej?

Stacey zaprzeczyła. Pomyślała ze smutkiem, że ten człowiek nie potrafi zrezygnować z politycznych

przemówień.

- No cóż - ciągnął. - Wszystkie te propozycje i pomysły są moje, Stacey. Wymyślone i napisane przeze

mnie. Oczywiście, twój ojciec stworzył te najbardziej spektakularne opinie na temat rodziny i moralności,

ale to ja określiłem jego stanowisko dotyczące ekonomii i polityki zagranicznej.

Stacey wzruszyła ramionami.

- Chyba nie bardzo wiem, o czym mówisz - powiedziała.

- Na uniwersytecie w Stanford wybrałem specjalizację z ekonomii - mówił dalej, jakby w ogóle jej nie

słysząc. - Kiedy skończyłem Szkołę Ekonomiczną Whartona, spróbowałem sił w świecie biznesu. Dobrze

poznałem różne finansowe sztuczki, ale w końcu znudziło mnie to. Lubiłem świat idei. Właśnie myślałem

o przyjęciu stanowiska wykładowcy na uniwersytecie, gdy spotkałem twego ojca podczas zbierania

funduszy w Nowym Jorku. Zainteresował mnie. Chciał osiągnąć sukces na skalę państwową, ale nie miał

w sobie potrzebnej do tego siły i determinacji. Ja, dzięki doświadczeniu wyniesionemu z pracy w handlu i

reklamie, wiedziałem wszystko o panujących tendencjach i kierunkach. Umiałem sprzedać każdy towar.

To wystarczyło, aby twój ojciec zaproponował mi pracę. Otrzymałem stanowisko asystenta administra-

cyjnego, dzięki któremu mogłem łączyć politykę ekonomiczną z moimi ulubionymi teoriami i

pomysłami. - Jego oczy rozświetlił entuzjazm. - Kiedy trzeba było zająć jakieś stanowisko dotyczące

spraw zagranicznych, pochłaniałem wszystko, co było dostępne na ten temat. Rozmawiałem z

ekspertami, kończyłem różne kursy. To cudowne - uczyć się, tworzyć i wprowadzać w życie pomysły.

- Czyli ty odwalałeś całą robotę, a tata zbierał zaszczyty - zaprotestowała Stacey. - Wszyscy byli

przekonani, że to jego teorie. Nie obchodzi cię to, Justinie? - zapytała.

- Oczywiście, że nie - odparł. - Nie jestem politykiem, Stacey. Pomijając moje umiejętności handlowe,

jestem tylko ekonomistą i entuzjastą polityki zagranicznej. Prowadzenie kampanii to rzecz tymczasowa,

konieczna, jeśli chcemy, aby twój ojciec został prezydentem - ciągnął Justin. - Ja sam nie mam ani takich

pieniędzy, ani takich powiązań politycznych, ani takiego autorytetu wśród polityków jak twój ojciec. On

jest kandydatem lub, jeśli wolisz, przywódcą moich marzeń. Obydwaj z senatorem bardzo szybko

zorientowaliśmy się, ile jesteśmy dla siebie warci. Nasza współpraca układa się harmonijnie i

bezproblemowo.

- I jeśli ojciec dostanie się do Białego Domu, ty zdobędziesz ważną, wysoko notowaną pozycję - dodała

Stacey. - Będziesz miał wielką władzę. - Stacey nareszcie zaczynała wszystko rozumieć i ta prawda była

przygnębiająca.

- Tak - przyznał Justin szczerze. - Nie przeczę, że władza stanowi pokusę nie do odparcia, ale jest też

coś ważniejszego. Mam wrażenie, że dzięki temu należę do... - przerwał i zmarszczył brwi,

niezadowolony, że powiedział zbyt dużo. Było jasne, że Justin nie chce dłużej rozmawiać na ten temat,

ale Stacey nie zamierzała rezygnować.

- Należysz do czego, Justinie? - drążyła.

- Nieważne. - Uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Nie chcę cię dłużej zanudzać. - Był najwyraźniej

skrępowany.

To zafascynowało Stacey. Nie zamierzała pozwolić, aby teraz wymknął się jej.

- Zanudzałeś mnie przez całe lata tym swoim politycznym żargonem - odparła. - Powiedz mi, Justinie.

- Co mam ci powiedzieć? - próbował wykręcić się od odpowiedzi.

- To, co ukrywasz. Coś o jakiejś przynależności.

- Stacey, nie mam ochoty rozmawiać na ten temat - uciął krótko.

Przysunęła się bliżej niego.

- Nie przestanę cię męczyć, dopóki mi nie powiesz, Justinie. - Zobaczyła, jak mocno zaciska szczęki,

jak kurczowo trzyma kierownicę. Przysunęła się jeszcze bliżej. - Mów - rzekła łagodnie. Uświadomiła

sobie, że go dręczy i przypomniało jej się oskarżenie Grace: „Od lat zadręczasz tego człowieka!” Czyżby

naprawdę tak było? Ta myśl zaniepokoiła ją.

Justin wziął głęboki oddech.

- Nigdy nie należałem do nikogo ani do niczego - zaczął mówić monotonnie, bez żadnych emocji. -

Wychowywałem się w różnych sierocińcach i nie miałem własnej rodziny. Chociaż muszę przyznać, że

opiekunowie byli dla mnie raczej mili. Wiedziałem jednak, że moim jedynym kapitałem jest inteligencja.

Dlatego studiowałem i pracowałem, całkowicie rezygnując z innych rzeczy

- sportu, przyjaźni, działalności społecznej. Otrzymałem stypendium w Stanford. Byłem wzorowym

studentem, ale nigdy nie brałem udziału w życiu studenckim. Później, po skończeniu studiów, również

nic się nie zmieniło.

- A posiadając władzę, nie musisz starać się, żeby do czegokolwiek należeć - powiedziała Stacey w

zamyśleniu. - Siłą rzeczy zostajesz włączony. Ty wszystkim kierujesz. - Spojrzała na niego z uwagą. Po

raz pierwszy udało jej się wyciągnąć z niego tak osobiste zwierzenia. Nie miała pojęcia, jak bardzo był

samotny w młodości, jak bardzo brakowało mu miłości. Ze wstydem uświadomiła sobie, że nigdy nie

starała się dowiedzieć czegokolwiek bliżej o nim.

Justin, bardzo zakłopotany, wzruszył ramionami. Stacey była pewna, że żałował teraz chwili słabości i

tak osobistej rozmowy. Ona jednak chciała wiedzieć jeszcze więcej. Czuła, że jakiś wewnętrzny nakaz

zmusza ją do poznania prywatnego życia Justina.

- Czy nigdy nie pragnąłeś czegoś więcej w życiu niż tylko zawodowych i szkolnych sukcesów? -

zapytała. - Czy nigdy nie chciałeś założyć własnej rodziny? - Pytanie to wymknęło się jakoś samo, wbrew

woli Stacey.

- Wydaje mi się, że w którymś momencie swego życia poczułem taką potrzebę - przyznał Justin,

uśmiechając się lekko. - Jednak dziesięć lat temu zacząłem pracować z twoim ojcem i zawarłem

znajomość z rodziną Liptonów, a to...

- Nie musisz nic więcej mówić - ucięła oschle Stacey. - Obserwowanie z bliska Liptonów może w

każdym zabić chęć założenia własnej rodziny. Nie zaskoczyłeś mnie tym. Wiem, że nie jesteśmy

normalni.

- Nie to miałem na myśli, Stacey - odparł Justin. - Chciałem powiedzieć, że poczułem się członkiem

waszej rodziny.

Stacey spojrzała na niego z niedowierzaniem. Justin Marks miał należeć do jej rodziny? Była

zaskoczona. To wydawało się nieprawdopodobne. W ciągu tych dziesięciu lat nikt z Liptonów, nawet

rodzice, nie uważali Justina za członka rodziny. Mógł być, oczywiście, bezcennym pracownikiem, ale

nigdy jednym z nich!

Spojrzała na siedzącego obok przystojnego mężczyznę i łzy napłynęły jej do oczu. To znowu te

cholerne hormony! Miała ochotę zapłakać nad samotnością tego człowieka i nad tym, jak bardzo był

niezrozumiany. Zaczęła szukać w torebce chustki.

- Czy zjesz ze mną kolację dzisiaj wieczorem? - zapytał Justin. Stacey z ulgą pomyślała, jak dobrze

złożyło się, że panujący na drodze ruch i padający deszcz zmuszają Justina do skupienia uwagi tylko

najeździe. Nie potrafiłaby wyjaśnić mu, dlaczego płacze. Sama nawet tego nie wiedziała!

- To nie jest dobry pomysł, Justinie - odpowiedziała cicho. W każdym bądź razie nie teraz, gdy

wzbudził w niej takie wyrzuty sumienia.

- Dlaczego nie? - zapytał. - Przecież obydwoje musimy jeść, prawda? - Zabrzmiało to zupełnie

niewinnie.

- Tak, ale nie razem - odpowiedziała.

- Właśnie, że razem - powiedział stanowczo.

- Justinie, to nie ma sensu. - Zgniotła papierową chusteczkę i wrzuciła ją do torebki. - Jesteśmy zbyt

różni, a poza tym nie interesują mnie przelotne romanse.

- Wiem - odpowiedział z jakąś dziwną satysfakcją w głosie. - Uważam, że to, co jest między nami, nie

jest przelotne.

Przyznała mu w duchu rację. Cokolwiek między nimi zdarzyło się, dalekie było od przypadkowości i

przelotności. Panujące między nimi napięcie było zawsze bardzo silne.

Popatrzyła przez okno na padający deszcz i nie mogła powstrzymać się, żeby nie zapytać.

- Justinie, czy miałeś jakieś... chwilowe romanse?

Uświadomiła sobie, że przez wszystkie lata ani razu nie widziała, żeby wychodził na randkę. Zawsze

znajdował się w pobliżu, z danymi statystycznymi, organizując różne spotkania dla senatora i jego

rodziny. Były to jednak tylko oficjalne okazje. Justin uczestniczył w nich służbowo. Liptonowie nie

spoufalali się z asystentem administracyjnym senatora. Stacey zaczęła się zastanawiać, jakie kobiety

podobają się Justinowi. Co by się stało, gdyby nagle pojawił się na którejś z tych uroczystości z piękną

blondynką u boku? Poczuła dziwny ucisk w żołądku, na pewno nie mający nic wspólnego z ciążą.

Justin był wyraźnie niezadowolony z poruszonego tematu.

- Owszem, byłem w swoim życiu związany z kilkoma kobietami - powiedział i wzruszył ramionami. -

Nic jednak nie przetrwało. Nie było żadnych zobowiązań.

Stacey nawet nie próbowała zrozumieć, czemu odpowiedź tak bardzo ją ucieszyła.

- Czy dlatego, że całkowicie poświęciłeś się karierze? - zapytała.

- Może czekałem, aż dorośniesz i zauważysz mnie, Stacey - zrewanżował się.

- A jeśli w to uwierzę, obiecasz mi gwiazdkę z nieba? - zakpiła.

Justin rzucił jej szybkie zagadkowe spojrzenie.

- Skoro wyczerpaliśmy już ten temat, czy możemy wrócić do sprawy naszej dzisiejszej wspólnej

kolacji? - zapytał.

- Jesteś bardzo uparty - odpowiedziała zirytowana.

- Oczywiście, że jestem. To cecha wszystkich polityków. A więc, dokąd pójdziemy na kolację?

Westchnęła z rezygnacją. Justin nie zrezygnuje i nie pogodzi się z odmową. Ona zaś była zbyt

zmęczona, aby dłużej z nim się spierać.

- No dobrze - zgodziła się z oporami. - Zjemy wspólnie kolację, ale to wszystko, Justinie. Nie

zamierzam iść z tobą do łóżka - dodała dzielnie i zaczerwieniła się.

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Czy moglibyśmy zatrzymać się przy aptece? - zapytała Stacey, gdy zjechali z autostrady na drogę

prowadzącą do miasta. - Chciałabym kupić witaminy i żelazo, które przepisał mi doktor Simpson. -

Oczywiście nic nie wspomniała o przeciwwymiotnym lekarstwie, które w tej chwili było najważniejsze.

- Oczywiście, nic nie stoi na przeszkodzie - odpowiedział Justin.

Stacey uśmiechnęła się. Justin był tak uprzejmy, że nagle przestała razić jego ogromna dbałość o

szczegóły, która zawsze doprowadzała ją do szaleństwa.

Ciągle mżył deszcz. Wjechali na parking obok apteki wielkiej jak supermarket. Justin wysiadł z

samochodu, a Stacey odpięła pasy bezpieczeństwa i chwyciła klamkę. Miała wrażenie, że drzwi zacięły

się, więc mocno popchnęła je ramieniem. Odskoczyły z impetem w tym samym momencie, gdy z drugiej

strony podszedł do nich Justin.

Nie przyszło jej do głowy, że Justin może obejść samochód dookoła po to, aby otworzyć jej drzwi.

Kiedy po raz ostami mężczyzna zachował się wobec niej z taką kurtuazją? W dzisiejszych czasach

oczekuje się od kobiet, aby same dawały sobie radę ze wszystkim. I właśnie teraz Stacey, nauczona takiej

samodzielności, otworzyła drzwi i uderzyła nimi Justina w sam środek czoła!

Rozległ się suchy trzask i z rany na czole zaczęła obficie płynąć krew. Stacey krzyknęła i wyskoczyła z

samochodu. Justin patrzył przed siebie nieprzytomnym wzrokiem, a kolana zaczęły się pod nim uginać.

Stacey z przerażeniem ujrzała, jak bezwładnie usiadł na ziemi.

- O Boże, Justinie! - zawołała i uklękła obok niego. - Zabiłam cię!

Justin otworzył jedno oko i ostrożnie dotknął ręką czoła.

- Czuję się tak, jakby przetoczył się po mnie atak całej drużyny futbolowej Uniwersytetu Nebraska -

powiedział niepewnym głosem, próbując się uśmiechnąć.

- Och, Justinie! - Chociaż jego utrata przytomności trwała. dosłownie kilka sekund, Stacey była tym

potwornie przerażona. Na czole Justina urósł już duży krwiak, a z głębokiego rozcięcia ciągle płynęła

krew.

- Justinie, przepraszam - powiedziała Stacey i zaczęła płakać. - Nie wiedziałam, że tam stoisz. Nie

spodziewałam się, że będziesz chciał otworzyć mi drzwi. - Przytuliła jego głowę do piersi i zaczęła

potrząsać torebką w poszukiwaniu czegoś, czym mogłaby opatrzyć ranę. - Zużyłam ostatnią chusteczkę.

Czym mam zatamować to krwawienie? Och, Justinie! Tak mi przykro!

- To nie była twoja wina, Stacey - powiedział Justin uspokajająco. - Wypadki chodzą po ludziach. -

Stacey uświadomiła sobie całą ironię tej sytuacji. To o n a go zraniła, a teraz on próbuje ją pocieszyć. - W

kieszeni marynarki mam chustkę - dodał.

Stacey znalazła starannie złożoną białą chustkę. Przycisnęła ją do rany i spojrzała na Justina z troską. To

nie był już ten mężczyzna, którego znała. Nie wydawał się już taki wygładzony i nieskazitelny. Jego

ubranie było przemoczone, ubrudzone ziemią oraz krwią; włosy mokre i potargane. Był taki niepodobny

do siebie. Łzy ponownie napłynęły do oczu Stacey. Patrzyła na Justina, gdy siedział na ziemi bezbronny,

zakrwawiony, zabrudzony i obolały. To jej wina! Mocniej przycisnęła chustkę do rany; Justin skrzywił

się.

- Przepraszam - płakała. - Biedny Justin!

- Wszystko w porządku - zapewnił ją. - Tylko czuję się nieco idiotycznie, siedząc na ziemi w strugach

deszczu.

Justin wstał gwałtownie, zrobił kilka kroków i nagle zatoczył się. Stacey podbiegła do niego i mocno go

objęła.

- Kręci ci się w głowie? - zapytała. - Oprzyj się o mnie, Justinie. Chyba wstałeś za szybko. - Przeraził ją

kolor jego twarzy, białej jak ściana. - Nie jest wykluczone, że masz wstrząs mózgu. - Właściwie była tego

pewna. Drzwi uderzyły Justina bardzo mocno, a jego utrata przytomności i późniejsze zawroty głowy

tylko potwierdziły jej diagnozę. Lucas już kilka razy w swojej brutalnej karierze futbolowej miał wstrząs

mózgu i Stacey doskonale znała świadczące o tym objawy.

Justin, podtrzymywany przez Stacey, dotarł do samochodu. Chustka, którą przez cały czas przyciskał do

czoła, była już zupełnie przesiąknięta krwią.

- Daj mi kluczyki, Justinie - powiedziała Stacey. - Jedziemy do najbliższego szpitala.

Jej ręce drżały, gdy przeszukiwała kieszenie Justina. Pochyliła się, a on oparł ręce o jej biodra i

powiedział:

- Do szpitala? To zupełnie niepotrzebne, Stacey. W domu poleję ranę jodyną i...

- Jedziemy do szpitala, Justinie. - Miała już w ręku kluczyki. - Trzeba założyć na tę ranę kilka szwów, a

poza tym masz chyba wstrząs mózgu.

Justin protestował podczas całej drogi do szpitala, jednak Stacey całkowicie go ignorowała.

- Nie próbuj być taki dzielny - powiedziała. - Wiem, że cierpisz. Nie musisz przede mną udawać.

Gdy dojechali już na miejsce, Stacey pomogła mu wysiąść z samochodu i dojść do izby przyjęć. Wobec

dyżurnej pielęgniarki zachowywała się jak rozwścieczona lwica broniąca małych. Jeśli sytuacja tego

wymagała, Stacey potrafiła zachowywać się, jak przystało córce senatora. Nie zważając na przemoczone i

zakrwawione ubranie, podała swoje nazwisko, a tym samym nazwisko ojca, i zażądała, aby natychmiast

przyjęto Justina. Tak też się stało.

Była przy nim przez cały czas. Lekarz obejrzał ranę i kazał zrobić rentgen czaszki. Następnie założył

cztery szwy i na koniec zgodził się z diagnozą Stacey, że Justin ma wstrząśnienie mózgu. Zalecił, aby

przez następne kilka dni chory leżał spokojnie w łóżku. Wypisał także receptę na lekarstwo przeciwko

mogącemu pojawić się bólowi głowy.

- Kilka dni w ciszy i spokoju! - powiedział Justin ironicznie, gdy wyszli ze szpitala. Miał na głowie

imponujący opatrunek. Stacey podtrzymywała go, mocno obejmując w pasie.

- Gdyby doktor zobaczył mój rozkład zajęć na najbliższe dni - ciągnął Justin - zrozumiałby, jak bardzo

niedorzeczne jest jego polecenie!

- Justinie, musisz posłuchać lekarza - odparła Stacey. - Nie możesz teraz, po takim wypadku, prowadzić

swojego szalonego trybu życia.

- Stacey, czuję się świetnie - zaprotestował Justin. - Nie będę leżał w łóżku i tracił czasu tylko dlatego,

że uderzyłem się w głowę!

Dotarli do samochodu i Stacey pomogła Justinowi wsiąść do niego.

- Pojedziesz teraz prosto do domu - powiedziała. - Położysz się do łóżka i zastosujesz do wszystkich

poleceń doktora. Ja natomiast zamierzam upewnić się, że tak właśnie będzie.

Justin uśmiechnął się rozbawiony.

- Jesteś bardzo stanowcza, Stacey - powiedział.

- Tak, upór jest cechą wszystkich ludzi związanych z polityką - odpowiedziała, przypominając mu jego

własne słowa. - Nawet tych opornych, stojących na uboczu.

Znów zatrzymali się przy aptece, aby kupić przeciwbólowe lekarstwo dla Justina i zrealizować receptę

Stacey. Lek przeciwwymiotny będzie jej teraz bardzo potrzebny, skoro ma dobrze zaopiekować się

Justinem.

- Myślę, że będzie lepiej, jeśli tym razem zostanę w samochodzie - powiedział Justin obrażonym tonem.

Jednak mówiąc to, uśmiechnął się i Stacey spojrzała na niego z rosnącym podziwem. Był taki dzielny.

Nie zdawała sobie dotąd sprawy z tego, że Justin ma takie doskonałe poczucie humoru. Żartował teraz,

kiedy prawdopodobnie był bardzo cierpiący!

Pochyliła się, żeby uścisnąć jego rękę.

- Zaraz wrócę z lekarstwami, Justinie - powiedziała ciepło.

Dwadzieścia minut później Justin wprowadził Stacey do swego mieszkania, składającego się z kilku

pokoi na pierwszym piętrze odnowionego domu niedaleko Kapitelu. Ściany pomalowane zostały na biało,

a w oknach, zamiast zasłon, wisiały żaluzje. Niemodne i źle dobrane meble były na pewno nie do

przyjęcia nawet w czasach, kiedy je wyprodukowano.

- Och! - zawołała Stacey, rozglądając się po strasznym salonie. - Co za odważne pomieszanie stylów!

Czy... sam urządzałeś swoje mieszkanie, Justinie?

- Nie - odpowiedział. - Wynająłem je już umeblowane.

Stacey odetchnęła z ulgą.

- Więc nie obrazisz się, jeśli powiem, że te meble są ohydne? - zapytała. - Od patrzenia na tę kanapę po

prostu bolą oczy! Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy były modne ogromne pomarańczowe róże na

ckliwym różowym tle. I w dodatku to krzesło w niebieskie i żółte pasy! Zbrodnia!

Justin roześmiał się.

- Naprawdę nie spędzam tutaj zbyt dużo czasu - powiedział. - To mieszkanie jest wygodne, bo znajduje

się blisko biura, a poza tym ciągle nie mam swoich mebli. - Obojętnie wzruszył ramionami.

Kuchnia i sypialnia urządzone były w ten sam bezosobowy i ponury sposób. Nie było tam żadnego

śladu obecności Justina Marksa.

- Mieszkasz tu od dziesięciu lat? - zapytała z niedowierzaniem. Jak mógł to wytrzymać? I jak w ogóle

można mieszkać gdzieś dziesięć lat i chociaż trochę nie naznaczyć tego miejsca swoją obecnością?

- Kupiłem nowy materac trzy lata temu - powiedział Justin i usiadł na brzegu podwójnego łóżka,

przykrytego kapą z brązowego sztruksu.

- To dobrze, ponieważ kilka następnych dni spędzisz w łóżku, a położysz się do niego już! - Spojrzała

mu prosto w twarz. - Teraz się rozbierzesz. Przygotuję ci obiad,

Zanim zdążył odpowiedzieć, Stacey przeszła z sypialni do malej, brzydkiej kuchni. W lodówce nie było

nic, poza na wpół opróżnionym pudełkiem margaryny. Zajrzała do szafek wiszących na ścianach;

znalazła tam dziwny zestaw talerzy i szklanek, należący najwyraźniej do wyposażenia mieszkania. Był

tam jeszcze bochenek chleba i duża puszka czekolady w proszku. Zdumiona wróciła do sypialni.

Justin w dalszym ciągu siedział na brzegu łóżka.

- Ależ tutaj w ogóle nie ma jedzenia! - zawołała Stacey.

- Rzadko jadam w domu - odparł Justin. - Czasem robię sobie śniadanie złożone z tostów i czekolady.

Kilka razy zdarzyło mi się jeść tutaj obiad, ale wtedy po prostu kupowałem w sklepie coś mrożonego.

- Nie możesz nie mieć nic do jedzenia w domu! - upierała się Stacey. Nie rozumiała tego. Może Justin

był naprawdę jakimś skomputeryzowanym, doskonałym mechanizmem?

Stacey przyglądała mu się, jak zdejmował marynarkę. Pomyślała, że ten człowiek nigdy nie miał

swojego domu i rodziny. Jego mieszkanie, okropnie urządzone i pozbawione niezbędnych do normalnego

życia przedmiotów, było prawdopodobnie wszystkim, co mógł nazwać własnym domem. Było to tak

samo żałosne jak fakt, że Liptonowie stanowili dla niego ideał rodziny. Jak bardzo obydwie te rzeczy

były dalekie od prawdy!

Justin patrzył uważnie, jakby chciał poznać jej myśli. Nagle przewrócił się na łóżko, chwytając się za

obandażowaną głowę.

- Justinie! - zawołała Stacey i podbiegła do niego. - Czy znowu masz zawroty głowy? - Lekarz ostrzegł

ją przed tym.

- Tak...

- Och, biedny Justin! - Pomogła mu ostrożnie położyć głowę na poduszkach. - Czy chcesz tabletkę

przeciwbólową? - Odpięła guziki jego koszuli, chcąc ułatwić mu oddychanie.

Nagle Justin chwycił ją za nadgarstki i przycisnął jej dłonie do swojej piersi. Poczuła pod palcami

kręcone, ciemne włosy i silne, umięśnione ciało. Odetchnęła głęboko. W tej chwili Justin nie wyglądał

jak człowiek cierpiący na zawroty głowy. Był bardzo czujny, skupiony i...

- Justinie... - Stacey próbowała uwolnić ręce, ale trzymał je mocno.

- Czy mówiłem ci już, jaka jesteś piękna? - zapytał stłumionym głosem.

Jej serce gwałtownie zabiło. Biorąc jednak pod uwagę okoliczności, to znaczy łóżko, ciszę i mrok w

pokoju, a także bandaż na głowie Justina, Stacey zachowała zdrowy rozsądek. Zmusiła się do uśmiechu.

- Chyba naprawdę majaczysz, Justinie. Wyglądam jak zmokła kura - powiedziała, wiedząc, że jest

bliska prawdy. Włosy miała wilgotne, proste i sztywne od deszczu, sukienka była pognieciona i

zakrwawiona, a po makijażu nie zostało ani śladu.

- Nie! - Wziął jej twarz w swoje ręce. - Nie, Stacey. Dla mnie jesteś piękna. Piękna... - Jego ochrypły

głos był jak pieszczota. Justin objął ją za szyję i przyciągnął do siebie. Przez krótką, cudowną chwilę nie

myślała o niczym, tylko leżała z policzkiem przyciśniętym do miękkich włosów, czując pod sobą silne,

muskularne ciało.

Jedną ręką w dalszym ciągu obejmował jej kark, drugą zaś zaczął gładzić biodro. Z ust Stacey wydobył

się cichy jęk, poczuła budzący się w niej wielki ogień.

Wystarczył jeden krótki moment, by Justin wsunął swoją nogę między nogi Stacey i przewrócił ją na

plecy. Leżał teraz obok, a ręka wędrowała po ciele Stacey, przesuwała się po piersiach, brzuchu i udach.

Poruszała ustami, chcąc wymówić jego imię, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Patrzyła w

ciemne oczy znajdujące się teraz blisko jej twarzy. I wtedy powoli i nieodwołalnie jego usta zaczęły

zbliżać się.

- Nie, Justinie - wyszeptała, ale wiedziała, że był to bardzo symboliczny protest. Zadrżała. Chciała

poczuć jego wargi na swoich i to pragnienie doprowadzało ją do rozpaczy. Usta mężczyzny zatrzymały

się na chwilę.

- Tak, Stacey - wyszeptał i wsunął dłoń między uda, by pieścić ją w najbardziej intymny sposób. - Tak,

kochana.

Nie mogła oddychać ani mówić. Pod wpływem pieszczot ciało wygięło się w łuk, a z ust wydobyło się

westchnienie.

- Pragniesz mnie, Stacey - powiedział Justin, obserwując jej reakcję. - Chcesz mnie. Powiedz mi to. -

Nie przestawał jej pieścić w tak zmysłowy sposób, że bliska była szaleństwa. - Powiedz, kochanie. Chcę

usłyszeć, jak to mówisz.

Nie potrafiła mu się oprzeć, nie mogła już opanować narastającej w niej dzikiej żądzy. Jego język

dotykał lekko jej języka, drażnił, ale w końcu uciekał, dopóki nie zawołała.

- Och, Justinie! Chcę ciebie! Bardzo cię pragnę!

Usta wreszcie złączyły się i zaczęli całować się mocno, gwałtownie, z żarem, który budził jeszcze

większą namiętność. Ręka Justina nie przestawała pieścić Stacey. Przylgnęła, pragnąc go...

Dzwonek telefonu dochodził jakby z innego wymiaru. Natrętny i napastliwy, był zgrzytem w ich bardzo

prywatnym świecie. Nie przestawał jednak dzwonić! Po sześciu dzwonkach nie mogli dłużej go

ignorować. Czarny telefon stał na nocnym stoliku i brzęczał długo, aż Justin nie odsunął się od Stacey i

nie odebrał go.

- Słucham - warknął do słuchawki. - Tak, Fred. Tak, zrobiłem to. Tak, wiem. Opublikowaliśmy

oświadczenie, które nakreśla...

„Jeszcze jedna polityczna rozmowa” - pomyślała Stacey. Było to coś na temat głosowania w senacie.

Słuchała, niezdolna do tego, żeby myśleć, poruszyć się czy zrobić cokolwiek innego. Czuła się słaba i

zdezorientowana; zbyt szybko nastąpił powrót z wyżyn seksualnego pobudzenia do rzeczywistości.

Leżała teraz na łóżku i czuła się pusta, zawiedziona i coraz bardziej zła. Zorientowała się, że Justin

przygląda się jej i nagle uświadomiła sobie, jak musi wyglądać, leżąc wyciągnięta na łóżku, z

rozrzuconymi nogami i piersiami poruszanymi szybkim, płytkim oddechem. Usiadła gwałtownie, mając

wrażenie, że zaczerwieniła się od czubka głowy po pięty. Justin mocno chwycił ją za rękę.

- Puść mnie! - powiedziała cicho. Z trudem opanowała się, żeby tego nie wykrzyczeć. Co powiedziałby

Fred Rhodes, gdyby usłyszał, że w sypialni szefa znajduje się córka senatora?

- Fred, porozmawiamy jutro rano - powiedział Justin. Przez cały czas trzymał Stacey bardzo mocno. Nie

mogła się uwolnić i coraz bardziej chciała krzyczeć. Justin zdawał sobie chyba z tego sprawę, bo

natychmiast zakończył rozmowę.

- Puść moją rękę, Justinie! - wrzasnęła chwilę po tym, jak Justin odłożył słuchawkę. - Natychmiast!

- Stacey, wiem, że jesteś zdenerwowana - powiedział Justin uspokajająco.

- Masz rację, do cholery! - odparła Stacey. - Jestem zdenerwowana! I jeśli zaraz mnie nie puścisz...

- Połóż się, kochanie. Byłaś tak blisko;.. Pozwól mi...

- Nie! - krzyknęła. Całe ciało płonęło ze wstydu. Cóż najlepszego zrobiła! Załamywał ją brak

panowania nad sobą. W równym stopniu niepokoiło to, jak rozwścieczało. Zwalczyła w sobie ogromne

pragnienie, żeby się rozpłakać. Nagromadzone podniecenie domagało się uwolnienia, dosłownie wrzało

w jej rozbudzonym ciele. Gdyby wtedy nie przerwał!

Nagle Justin puścił rękę Stacey. Korzystając z okazji, zerwała się z łóżka i wybiegła z pokoju.

- Wychodzę! - rzuciła przez ramię. Porwała płaszcz i torebkę z okropnego krzesła w kolorowe pasy.

Skierowała się do drzwi wyjściowych. Nagle zamarła... Przecież nie ma samochodu! Musi zadzwonić po

taksówkę, żeby wrócić do domu. Zazgrzytała zębami. Powrót do sypialni Justina po to, żeby skorzystać z

telefonu, był ostatnią rzeczą, której Stacey pragnęła. Trzeba jednak w jakiś sposób dostać się do domu, a

to za daleko, żeby iść piechotą. Musi więc wrócić do sypialni i zadzwonić.

Wyprostowała ramiona i weszła do pokoju, z którego dopiero uciekła. Zdziwiła się, widząc, że Justin

wciąż jeszcze leży na plecach, a jego oczy są zamknięte.

- Justinie? - powiedziała ostrożnie. Leżał zupełnie nieruchomo. Wzrok Stacey spoczął na bandażu

opasującym jego czoło i na ten widok serce nerwowo w niej podskoczyło.

- Justinie, dobrze się czujesz? - Zrobiła krok w jego stronę.

Otworzył oczy.

- Myślałem, że już poszłaś, Stacey - powiedział.

- Muszę zadzwonić po taksówkę - odpowiedziała. - Mój samochód został u rodziców.

Justin podniósł dłoń do skroni.

- Weź w takim razie mój - powiedział cicho. Musiała zbliżyć się, żeby to usłyszeć. Stanęła obok łóżka i

spojrzała na Justina. Niemal słyszała, jak bije jej serce.

- Justinie, boli cię głowa, tak? - zapytała. Doskonale wiedziała, że tak właśnie było. Doktor zalecił ciszę

i spokój, a w ciągu ostatnich trzydziestu minut robili wszystko oprócz zachowywania ciszy i spokoju!

„Przeze mnie ten człowiek został ranny” - obwiniała się Stacey. I teraz jeszcze bardziej pogarszała jego

stan, całkowicie ignorując polecenia lekarza.

- Justinie - wyszeptała niepewnie, pragnąc dotknąć jego gęstych czarnych włosów.

Justin otworzył oczy i jęknął.

- Tak bardzo cię boli? - zawołała przestraszona.

Jęknął ponownie i obrócił się na bok.

- Okropnie - odpowiedział. Jego głos był przytłumiony. - Do diabła, nie zamierzam uskarżać się, Stacey.

Nie szanuję ludzi, którzy użalają się nad sobą.

- Och, ty nie jesteś taki - zawołała oburzona.- Po tym wszystkim, co dzisiaj przeszedłeś! Byłeś

wspaniały, Justinie.

Wydał z siebie dźwięk, którego nie potrafiła zidentyfikować. Pomyślała zaniepokojona, że to chyba jęk

przed agonią. Biedak!

- Może chcesz proszek przeciwbólowy? - zapytała.

- Wezmę go później - odpowiedział. - Najpierw chyba zjem na kolację tosty i czekoladę. Weź mój

samochód i jedź do domu. Kluczyki są w...

- Nie mogę zostawić cię w takim stanie - przerwała mu Stacey. To było nie do pomyślenia! Zostawić go

samego, takiego cierpiącego, w tym okropnym mieszkaniu i w dodatku bez żadnego jedzenia!

- Czy zostaniesz na noc? - Dotarł do niej stłumiony głos.

Spojrzała w jego kierunku, zastanawiając się, czy ktoś kiedykolwiek został przy nim, gdy był chory lub

gdy coś go bolało. Myślała o małym chłopcu, który dorastał, nie mając własnego domu ani rodziny. Serce

skurczyło się pod wpływem bólu. Ogarnęła ją wielka litość dla tego znakomitego polityka i maniaka

pracy, który teraz leżał cicho i spokojnie w łóżku. Był chory i potrzebował jej. Poczuła, że jest jej bardzo

bliski.

- Tak, Justinie - odpowiedziała. Pragnienie, by go dotknąć, było teraz tak silne, że poddała mu się i

wyciągnęła rękę, żeby pogładzić ramię Justina. - Tak, zostanę z tobą.

W najbliższej pizzerii zamówili telefonicznie pizzę, którą dostarczono im do domu. Justin stanowczo

nie pozwolił Stacey wyjść po zakupy w środku nocy i prościej było podporządkować się. Stacey

pomyślała, że może zaopatrzyć kuchnię Justina w żywność jutro rano.

Usiedli na łóżku, a pudełko z pizzą postawili między sobą. Zjedli ją całą; wyglądało na to, że rana

Justina nie zmniejszyła jego apetytu. Zjadł pięć kawałków, Stacey tylko trzy.

Justin wziął prysznic i przebrał się w błękitną piżamę. Stacey nie mogła oderwać od niego wzroku.

Zawsze widziała go tylko w trzech kolorach: czarnym, szarym i białym. Dopiero teraz okazało się, jak

wspaniale wygląda w niebieskim. Poza tym luźna piżama w jakiś sposób podkreślała muskularną budowę

ciała. Stacey przełknęła łyk coli, trzymając puszkę w nerwowych palcach. Myśli niezależnie od niej

dryfowały w niebezpiecznym kierunku.

- Mam kilka zapasowych bluz od piżam. Są w dolnej szufladzie - powiedział Justin, nie spuszczając z

niej wzroku. - Dlaczego nie weźmiesz gorącej kąpieli i nie włożysz jednej z nich? Moglibyśmy wtedy

położyć się do łóżka.

Stacey zakrztusiła się colą. Justin zabrał puszkę i pochylił się, żeby poklepać dziewczynę po plecach.

- Wszystko w porządku, skarbie?

- Justinie, przestań! - Stacey zaczynała już żałować obietnicy, że zostanie na noc. Wydawało się, że bóle

głowy zniknęły w jakiś cudowny sposób, i to bez pomocy pigułek. Justin był pełen sił witalnych, bardzo

uwodzicielski i bardzo męski, co wprawiało ją w wielkie zakłopotanie.

- Będę spała w ubraniu - powiedziała stanowczo, cofając się przed jego dłońmi. - I nie w łóżku z tobą,

ale na kanapie w salonie.

- Od tego wzoru na kanapie mogą przyśnić ci się koszmary - ostrzegł Justin z uśmiechem. - Poza tym

jest zbyt krótka i wąska, żeby mogło być ci na niej wygodnie. - Chwycił jej rękę i podniósł do ust, żeby

pocałować. - Będziemy spać w moim łóżku, Stacey.

Jego podniecające słowa i pieszczotliwy dotyk wywołały w niej falę pożądania. Wyrwała dłoń z jego

rąk.

- Justinie, to szaleństwo! - powiedziała z jękiem.

- Nie bój się - rzekł. - Pozwól mi obejmować cię dziś w nocy. To wszystko, czego chcę. Trzymać cię w

ramionach przez całą noc.

Stacey miała wrażenie, że zatraca się w jego ciemnych, gorących oczach. Nagle poczuła zmęczenie,

kompletne wyczerpanie zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech

godzin: bezsenna noc, stresujący dzień, domagająca się swoich praw ciąża, doprowadziły ją do stanu

zupełnego odrętwienia.

- Lekarz zalecił ci spokój i odpoczynek - przypomniała mu. - A to wyklucza...

- Tak, moja słodka - przerwał jej, uśmiechając się szeroko. - To rzeczywiście absolutnie wyklucza...

Zaczął gładzić jej ręce od nadgarstków do ramion. Stacey zakręciło się w głowie.

- Chodź do łóżka, Stacey - powiedział miękko. - Najwyższa pora pójść spać.

Stacey, bardzo już śpiąca, przytaknęła, nie dopuszczając do siebie żadnych innych myśli. Bardzo wolno

poszła do łazienki. Była zbyt zmęczona, żeby wziąć prysznic. Starczyło jej sil tylko na to, aby zdjąć

sukienkę, za ciasny biustonosz i włożyć ciemnoniebieską bluzę od piżamy Justina. Umyła twarz i wróciła

do sypialni.

Justin odchylił kołdrę, zapraszając do łóżka. Materac był sprężysty i bardzo wygodny, Stacey z ulgą

wtuliła głowę w poduszki, rozkoszując się ciepłem, jakie dawała wypełniona pierzem kołdra. Na

zewnątrz wiatr i deszcz uderzały o szyby. Poczuła się dobrze i bezpiecznie. Była szczęśliwa, że leży w

łóżku obok Justina. Wydawało się, że zmęczenie krąży jak narkotyk w jej żyłach i usypia ją. Zamknęła

oczy.

I chwilę później już je otworzyła. Justin wsunął palce pod elastyczny pasek rajstop i majtek.

- Zdejmij to, kochanie. - Głos był łagodny i miękki. - Będzie ci wtedy wygodniej.

Chwyciła jego rękę i ostrożnie odsunęła.

- Justinie. - Była tak senna, że z trudem mówiła. - Zróbmy długą, długą, bardzo długą przerwę.

Justin roześmiał się głęboko i radośnie. Przyciągnął ją do siebie, robiąc ze swojego ciała coś w rodzaju

kołyski.

- Śpij, Stacey - szepnął, a ona poczuła jego oddech na swoich włosach. Przytulona do niego, już prawie

zasypiała, gdy nagle pomyślała o Brynn. Dawno temu obydwie ustaliły, że ze względów bezpieczeństwa

zawsze będą sobie mówiły, dokąd wychodzą.

- Justinie. - Odwróciła się w jego ramionach. - Muszę zadzwonić do Brynn i powiedzieć jej, gdzie

jestem.

Bez narzekania i zadawania zbędnych pytań wykręcił numer ich telefonu. Stacey pomyślała, że są

jednak takie chwile, kiedy jego praktyczność jest bardzo pożyteczną cechą. Podczas gdy Stacey

rozmawiała z Brynn, Justin przez cały czas trzymał ją w ramionach, nie pozwalając zsunąć się ciepłej

kołdrze.

- Cieszę się, Stacey, że zaczęłaś rozwiązywać swoje problemy - powiedziała Brynn, gdy Stacey

wyjaśniła jej, gdzie spędzi tę noc.

- Brynnie, to nie jest to, o czym myślisz - zaprotestowała Stacey.

- Owszem, Brynn - powiedział głośno Justin. - To jest dokładnie to, o czym myślisz.

- Justinie! - upomniała go zawstydzona Stacey.

Brynn roześmiała się.

- Ten facet chyba naprawdę zmienia się przy tobie, Stace. Przecież nigdy dotąd nie żartował ani nie

robił tego typu uwag.

- Och, to jest prawdziwy komediant! - zawołała Stacey i żartobliwie uderzyła Justina w rękę. On

natomiast mocno objął ją ramionami i nogami, uniemożliwiając ucieczkę. Wiła się w jego objęciach,

chichocząc mimo woli. Justin roześmiał się teatralnie, głośno i łobuzersko, i jeszcze bardziej wzmocnił

uścisk. Przez moment zapomnieli o Brynn. W końcu ona sama, chrząkając, przypomniała o swojej

obecności.

- Stacey - powiedziała - nie chciałabym psuć wam zabawy, ale nie zgadniesz, kto kręcił się dzisiaj

wieczorem obok naszego domu. Cord Marshall! Twierdził, że szuka ciebie.

Justin usłyszał to i zesztywniał.

- Marshall? - powtórzył.

- Brynn, jestem pewna, że Marshall rzeczywiście mnie szukał - powiedziała Stacey beztrosko. - Mam

wystąpić w jego programie w sobotę wieczorem.

- Co takiego? - zapytała zaskoczona Brynn.

- Zapomnij o tym! - uciął krótko Justin. Stacey próbowała uwolnić się, ale nie wypuszczał jej ze swoich

ramion.

- Brynn, wczoraj wieczorem byłam na kolacji z Cordem - powiedziała Stacey. - Właściwie, to okazało

się, że jest bardzo miły i obiecałam mu...

- Miły! - powtórzyła Brynn. - Stacey, ten facet to straszny szuja. Byłabyś bezpieczniejsza, jedząc obiad

z chorym na tyfus!

Justin odebrał Stacey słuchawkę.

- Nie denerwuj się, Brynn - powiedział uspokajająco. - Stacey nie wystąpi w tym programie. Nie będzie

także następnych obiadów z tym „miłym” panem.

Stacey zachmurzyła się i zabrała mu słuchawkę.

- Brynnie...

- Stacey, posłuchaj - przerwała jej Brynn. - Justin i ja po raz pierwszy zgadzamy się ze sobą. Marshall to

chytry lis. Próbował wyciągnąć ze mnie informacje na temat twojej rodziny. Uważa, że nikt nie oprze się

jego wdziękowi i próbował mnie podrywać.

- Cord Marshall próbował cię podrywać? - zawołała Stacey. - I co zrobiłaś, Brynnie?

- Pamiętasz, jak Lucas dawał nam kiedyś lekcje samoobrony? - zapytała Brynn obojętnie. - Otóż po raz

pierwszy wypróbowałam swoje umiejętności właśnie na Marshallu. Okazało się, że to działa, Stacey.

- Och, jaka szkoda, że mnie przy tym nie było! - zawołała Stacey.

- Co za żądza krwi! - Justin uśmiechnął się złośliwie. - Powiedz Brynn, żeby przywiozła ci jutro jakieś

ubranie - dodał. - Może wpaść tutaj w drodze do pracy.

- Zamówienie przyjęte! - zawołała Brynn, zanim Stacey zdążyła cokolwiek powiedzieć. - Coś luźnego i

wygodnego, prawda, Stacey?

- Dobranoc, Brynn - odpowiedziała Stacey. Justin wziął słuchawkę i odłożył na widełki. Jego ręce

poszukały jej piersi.

- Na czym to skończyliśmy? - zapytał.

- Na tym - prawie zasypiając, odpowiedziała Stacey surowo i odsunęła jego ręce, kładąc je na swoich

biodrach. Nie przyszło jej do głowy, żeby odsunąć się. Wręcz przeciwnie, przytuliła się mocniej do

Justina. Objął ją mocno.

- Dobranoc, Justinie - powiedziała sennie.

- Dobranoc, kochanie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Stacey, gdzie, do diabla, są moje spodnie? - zawołał zirytowany Justin. Wziął już prysznic, ogolił się,

ubrał w sztywno wykrochmaloną, białą koszulę, szarą marynarkę, ciemny krawat, skarpetki i białe

spodenki. Teraz stał przed otwartą szafą i przeszukiwał jej zawartość, wołając mocno zdenerwowany: -

Nie ma tutaj ani jednej pary spodni!

- Przecież powiedziałam ci, że nie pójdziesz dzisiaj do pracy, Justinie. - Stacey patrzyła na niego

rozbawiona. - Doktor kazał ci odpoczywać i to właśnie będziesz robić. Wracaj więc do łóżka, a ja

przyniosę ci śniadanie.

- Cholera, nie chcę żadnego śniadania! Chcę dostać moje spodnie! Co z nimi zrobiłaś? Przecież było

tutaj osiem par.

- Zamknęłam je w bagażniku samochodu - oświadczyła Stacey, bardzo z siebie zadowolona. - A

kluczyki mam ja. Wzięłam spodnie ze sobą nawet do sklepu dziś rano, kiedy jeszcze spałeś. Byłam

pewna, że będziesz chciał iść do pracy. Wiedziałam, że bez spodni daleko nie zajdziesz.

- Zamknęłaś moje spodnie w bagażniku? - powtórzył Justin z niedowierzaniem.

- Tak - przytaknęła. - A potem zawiadomiłam twoje biuro, że nie przyjdziesz dzisiaj. Zadzwoniłam

również do mamy i poprosiłam, aby powtórzyła ojcu, że miałeś wypadek i żeby nie przeszkadzać ci

tysiącami telefonów.

- Zdaje się, że spędziłaś dzisiaj bardzo pracowity poranek, prawda? - jęknął Justin. - Stacey, jest prawie

dziesiąta! Nigdy w życiu nie spałem tak długo. Muszę być dzisiaj w biurze.

- To tabletka przeciwbólowa tak zwaliła cię z nóg - wyjaśniła Stacey. - Dałam ci ją o piątej rano, kiedy

wstałam, żeby... - przerwała. No cóż, lepiej nie wdawać się w szczegóły. Wstała wtedy, żeby połknąć

swoje przeciwwymiotne lekarstwo i od razu dała Justinowi proszki, na wypadek, gdyby znów zaczęła go

boleć głowa. Był wtedy taki śpiący, że posłusznie je połknął.

- Narkotyzujesz mnie! - oskarżył ją Justin. - Nigdy nie brałem żadnych tabletek. Nawet aspiryny!

Stacey przyznała w myślach, że lekarstwo rzeczywiście silnie na niego podziałało. Spał, kiedy o wpół

do dziewiątej przyjechała Brynn, spał także o dziewiątej, gdy Stacey wyjechała na zakupy. Zabranie ze

sobą jego spodni było nagłym i, jak się okazało, świetnym pomysłem, którego Stacey sama sobie

pogratulowała. W przeciwnym razie Justin mógłby ubrać się i wyjechać do pracy przed jej powrotem ze

sklepu.

- Uzupełniłam nieco zapasy w twojej kuchni - powiedziała Stacey, obciągając rękawy różowo-szarego

dresu. Brynn kupiła ten dres w okresie, kiedy zaczęła uprawiać bieganie. Luźne spodnie i bluza były teraz

idealne dla Stacey. Brynn podrzuciła także skarpetki i adidasy.

- Jesteś mi winien sto pięćdziesiąt pięć dolarów za zakupy - dodała Stacey.

- Co? - zawołał Justin.

- Potrzebowałeś wszystkiego - wyjaśniła Stacey - łącznie z solą i pieprzem. Co chciałbyś na śniadanie?

Płatki? Jajka? Bekon? - pytała Stacey, wiedząc, że dzięki swemu cudownemu lekarstwu będzie mogła

sobie z tym wszystkim poradzić. - Kupiłam nawet sok pomidorowy i zamrożone ciastka jagodowe.

- Chcę odzyskać spodnie!

- Powtarzasz w kolko to samo.

- Gdzie są kluczyki? - zapytał.

- W bezpiecznym miejscu. Tam, gdzie na pewno ich nie znajdziesz - odpowiedziała. Schowała je w

biustonoszu, który miała na sobie. Posłała Justinowi zwycięski uśmiech. - A teraz włóż piżamę i wróć do

łóżka jak grzeczny chłopczyk. - Justin groźnie popatrzył na nią. - Może dać ci gorący termofor? -

zapytała wesoło.

Ruszył w jej stronę; jego oczy niebezpiecznie błyszczały.

- Już dość tego, Stacey. - Stanął przy niej, ale odważnie spojrzała mu prosto w twarz, nie dając się

zastraszyć.

- Uspokój się, Justinie, bo rozboli cię głowa.

- Nigdy nie bolała mnie głowa! W ogóle nigdy nic mi nie było! Tylko udawałem.

- Wczoraj wieczorem leżałeś na tym łóżku, jęcząc z bólu. Widziałam to. I słyszałam, Justinie.

- Nic mi nie było - zaprotestował. - Chciałem, żebyś ze mną została i dlatego symulowałem ból.

- Jasne! - zakpiła. - Rozumiem. W dzień jesteś twardy i silny; nie pozwalasz sobie wtedy na żadne

słabości. Nie obawiaj się, nikomu nie zdradzę twojej małej tajemnicy. - Wspięła się na palce, żeby po

matczynemu pogłaskać go po policzku.

- Szowinistka! - rzekł gniewnie. - Bawi cię ta sytuacja?

- Sam ją komplikujesz, Justinie. Po prostu poddaj się i pozwól, żebym się tobą zaopiekowała. - Własne

słowa wprawiły ją w zakłopotanie. Wprost nie mogła oprzeć się pragnieniu zatroszczenia się o niego.

Szybko odwróciła się i poszła do kuchni.

Skupiła się na przygotowaniu dla niego śniadania: jajecznicy, bekonu, soku pomidorowego, no i

oczywiście jagodowego ciastka. Ułożyła wszystko na talerzu i nagle uświadomiła sobie, że Justin stoi w

drzwiach i przygląda się. Miał na sobie świeżą niebieską piżamę. Stacey uśmiechnęła się, bo, aczkolwiek

niechętnie, w końcu spełnił jej prośbę. Ich oczy spotkały się i przez krótki moment Stacey miała

wrażenie, że jakieś niewidoczne, ale niezwykle silne prądy krążą między nimi i zbliżają ich do siebie. Nie

mogła oderwać wzroku od Justina.

- Chciałbym, żebyś zawsze tutaj była - powiedział wzruszony. - W moim mieszkaniu i w moim łóżku.

Stacey gwałtownie wciągnęła powietrze. Wiedziała, że przydałaby się jakaś lekka i dowcipna

odpowiedź, żeby zmniejszyć powstałe między nimi napięcie, ale w jej głowie była teraz tylko pustka.

Justin stanął za nią i objął, mocno przyciskając do siebie. Usta błądziły po jej szyi i Stacey poczuła, jak

miękną pod nią kolana. Przesunął ręce, dotykając teraz piersi i drażniąc palcami stwardniałe już sutki.

Oparła się o niego; jej powieki ciężko opadły.

- Czy bolą cię dzisiaj? - szepnął do ucha, dotykając językiem jego gładkiej powierzchni. - Czy boli cię,

kiedy dotykam twoich piersi, kochanie?

- Nie... - odetchnęła, a talerz wysunął się z rąk i wpadł ze stukotem do zlewu. - Twoje śniadanie... -

powiedziała cicho.

Justin wziął ją na ręce.

- Nie mam ochoty na jedzenie - odparł. Zaniósł ją do sypialni, a jego krok był energiczny i

zdecydowany. - Mam ochotę na ciebie, kochanie.

Położył Stacey na łóżku, a sam usiadł na brzegu i ostrożnie zaczął rozwiązywać sznurowadła adidasów.

- Justinie, twoja głowa... To... My...

- Doskonale opiekujesz się mną, Stacey - zapewnił, zrzucając jej skarpetki i buty na podłogę. - Wysłałaś

mnie do łóżka, więc teraz musisz zdrzemnąć się razem ze mną.

Rozebrał ją z niezwykłą szybkością, a kiedy znalazł kluczyki do samochodu w biustonoszu, uśmiechnął

się tylko i odłożył je na nocny stolik. W tym samym momencie, gdy poczuła pieszczotliwy dotyk,

zrozumiała, jak bardzo go pragnie. Justin przyglądał jej się, z uwagą studiując każdą linię, każdą

wypukłość ciała i obserwując gorącą, słodką reakcję, jaką w niej wywoływał.

Zadrżała, gdy dotknął zdecydowanie jej stwardniałych brodawek.

- Jakie ściągnięte i twarde - powiedział głębokim, czułym głosem. - Pamiętasz, jak w tamtą sierpniową

noc prosiłaś, żebym je całował?

Stacey wypuściła z siebie długo powstrzymywany wydech:

- Justinie...

- Chcesz, żebym teraz tak cię całował? - wyszeptał w pokryte kremową skórą zagłębienie szyi.

Uśmiechnął się, gdy Stacey jęknęła i wyprężyła się. - Chcę całować cię wszędzie. Tutaj... I tutaj... - Jego

usta dotknęły brodawek, a potem przesunęły się w dół, do pępka i jeszcze niżej. - Chcę spróbować, jak

smakuje każdy centymetr twojego ciała, moja słodka, moja jedyna.

Stacey poczuła, że nie może już tego zatrzymać. Krzyknęła krótko, ostro i zakryła dłonią usta, chcąc

zdusić w sobie ten krzyk.

- Nie, kochanie. - Justin odsunął jej rękę, całując palce, nadgarstek i dłoń. - Chcę cię słyszeć. Chcę

słyszeć, co się z tobą dzieje.

- Och, Justinie! - Otoczyła jego szyję ramionami i przyciągnęła go do siebie zdesperowana, spragniona

ust kochanka. Czuła jego ciało, tak samo spragnione, gorące i twarde. Poruszyła się pod nim w sposób,

który rozpalił ich oboje. Chciała go i pragnęła z silą, która doprowadzała ją niemal do szaleństwa.

- Kochaj mnie, Justinie! - krzyknęła. Rozkosz, jaką dawały jego dłonie i wargi, obudziła w niej gorące,

trudne do opanowania pożądanie. Chciała go nareszcie zdobyć i całkowicie do niego należeć.

- Tak, moja najdroższa - wyszeptał, a oczy mu rozbłysły. Wszedł w nią, przyjęła go z drżeniem.

- Kocham cię! - wołała bez słów, owijając się wokół niego i lgnąc do jego ciała, kiedy zaczął się w niej

poruszać. Czuła teraz coś więcej niż tylko fizyczną rozkosz, jaką dawał. To nie był jedynie seks. Kochali

się w pełnym znaczeniu tego słowa. Ona go kochała i nosiła jego dziecko; to było naturalne i słuszne.

Należeli do siebie.

- Nie zatrzymuj się, Stacey - powiedział ochrypłym głosem. - Chodź razem ze mną... Teraz... Teraz!

Oddała mu się całkowicie i krzyczała jego imię, gdy oboje dotarli wreszcie do końca tej drogi.

Przez dłuższy czas żadne z nich nie poruszało się. Nareszcie Stacey, czując ostatnie drżenia

odchodzącego uniesienia, przeciągnęła się pod Justinem i westchnęła z zadowoleniem.

Justin uniósł głowę i spojrzał w łagodne i rozzłocone miłością oczy.

- Kocham cię - powiedział, nie spuszczając z niej wzroku.

Do Stacey powrócił echem ostatni spazm rozkoszy.

- Kocham cię od dawna, Stacey - mówił. - Chciałem powiedzieć ci to wtedy w sierpniu, ale ty... -

uśmiechnął się nagle i pocałował w czubek nosa. - Zaczęłaś krzyczeć w łazience i nie chciałaś mnie

wpuścić.

Stacey pogłaskała jego gęste włosy.

- Przepraszam, Justinie. Byłam taka... taka... - zawahała się.

- Przyzwyczajona do tego, że mnie nienawidzisz - dokończył za nią. - Wiem, kochanie.

- Ty także mnie nienawidziłeś - broniła się słabo.

- Nie, to nieprawda. - Potrząsnął głową i zapatrzył się w jakiś odległy, niewidoczny punkt. - Kiedy

zobaczyłem cię po raz pierwszy, pomyślałem, że jesteś najładniejszą, najinteligentniejszą i najweselszą

dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. Miałaś wtedy tylko piętnaście lat i byłaś pełna życia,

tryskająca energią i radością. Zafascynowałaś mnie. Wprost nie mogłem oderwać od ciebie oczu.

- Justinie. - Stacey poruszyła się niespokojnie pod nim. - Fantazjujesz. Uważałeś mnie wtedy za

smarkulę.

- W dalszym ciągu jesteś smarkulą - zgodził się z nią ze śmiechem, a ona kopnęła go w kostkę bosą

stopą. - Ale to nie powstrzymało mnie przed zakochaniem się w tobie. Zrozumiałem to w czasie wakacji,

kiedy skończyłaś szesnaście lat. Przyjechałem wtedy do Rehoboth Beach, żeby spotkać się z twoim

ojcem...

- A tak, pamiętam - wtrąciła. - Wtedy właśnie, po raz pierwszy w życiu, zobaczyłam na plaży kogoś w

szarym garniturze i czarnych pantoflach. Powtarzało się to każdego lata.

Roześmiał się, a szczęście widoczne na jego twarzy sprawiło Stacey wielką radość. Nie pamiętała, aby

kiedykolwiek przedtem widziała Justina tak odprężonego i beztroskiego, po prostu - szczęśliwego.

- Miałaś wtedy na sobie różowy kostium kąpielowy - wspominał z uśmiechem. I nagle uśmiech zniknął.

- Byłaś z jakimś bezmyślnym, jasnowłosym chłopakiem - dodał.

- Tak, pamiętam go. To był Derek Rivers. Masz rację, był bezmyślny, ale za to bardzo umięśniony.

Robił wtedy na mnie ogromne wrażenie.

- Kiedy zobaczyłem, jak obydwoje bawicie się na plaży, jak ten głupek obejmuje cię... - Justin przerwał

i jego twarz pociemniała. - Poczułem się tak, jakby ktoś zatopił we mnie nóż. Zrozumiałem, że wszystko,

co się ze mną działo, to nie jedynie radość z przebywania w towarzystwie uroczego podlotka. Byłem o

ciebie zazdrosny; uważałem, że należysz do mnie. Chciałem utopić tego idiotę i zabrać cię stamtąd,

zatrzymać przy sobie na zawsze.

- Och, Justinie - westchnęła. Patrzył jej głęboko w oczy i poczuła dziwny dreszcz, gdy pojęła siłę jego

uczuć.

- Oczywiście, nie mogłem cię mieć - ciągnął Justin spokojnie. - Miałaś wtedy szesnaście lat i byłaś

córką człowieka, którego cele i aspiracje były tak mocno związane z moimi. Trzydziestoletni asystent nie

mógł zakochać się w niepełnoletniej córce senatora. Musiałem to w sobie zabić, Stacey. Zmuszałem się,

żeby być tak szorstki i nieprzyjemny, jak tylko potrafiłem. Chciałem... musiałem wzbudzić w tobie

nienawiść. Musiałem zachować między nami pewien dystans, w przeciwnym razie... Nie mogłem

powstrzymać się od... - zawiesił głos. - Musiałem sprawić, żebyś zaczęła żywić do mnie wielką niechęć -

zakończył stanowczym tonem.

- I udało ci się to znakomicie. - Stacey zmarszczyła czoło w zamyśleniu. To wszystko było takie

dziwne, takie nieprawdopodobne. Pomyśleć tylko, że przez wszystkie lata, kiedy wydawało się, że Justin

ją nienawidzi, on tak naprawdę pragnął jej. Czuła się tak, jakby przeszła na drugą stronę lustra, gdzie nic

nie jest tym, na co wygląda. Spojrzała na niego oszołomiona.

- Z b y t dobrze mi się to udało - powiedział smutno. - Kiedy byłaś starsza i ściągnąłem cię do pracy na

Kapitelu, pomyślałem, że będę mógł jakoś pokonać te bariery, jakie wyrosły między nami. - Przerwał na

chwilę i potrząsnął głową. - Ty jednak byłaś wrogo do mnie nastawiona. Przyzwyczaiłaś się do

nienawidzenia mnie. Nie mogłem zburzyć muru, którym się ogrodziłaś. Załamałbym się kompletnie,

gdyby nie to, że zawsze żywo reagowałaś na moją obecność, sprzeciwiałaś mi się i prowokowałaś.

Zachowywałaś się tak, odkąd cię poznałem i miałem nadzieję, że to oznacza, iż ty także usiłujesz

zwalczyć jakieś dobre uczucie, które obudziłem w tobie.

- Grace powiedziała, że zawsze cię dręczyłam - powiedziała zdumiona Stacey. - Mój Boże, przez te

wszystkie lata... Justinie, to niemożliwe! To nie może być prawda! Jestem pewna, że byliśmy

prawdziwymi wrogami!

- No cóż, dwoje ludzi bardzo często walczy ze sobą, zanim zostaną kochankami. Pomyśl o tej

sierpniowej nocy, Stacey. Tonie była pomyłka popełniona pod wpływem alkoholu. To nie był przypadek.

To rezultat narastającego przez dziesięć lat seksualnego napięcia i ukrywanego zainteresowania.

- Nie! - zaprotestowała Stacey raczej z przyzwyczajenia.

- Tak. - Justin pocałował ją, a ona natychmiast, nie wahając się nawet przez chwilę, odpowiedziała z

wielką namiętnością. Jej ciało wiedziało więcej niż ona sama.

Całował ją mocno, gorąco. Rozkoszowała się tym, że mogła całą sobą czuć ciężkie, pokryte szorstkimi

włosami ciało.

- Znowu cię pragnę - wyszeptał łagodnie. - Czy chcesz tego, kochanie?

- Och, tak! - usłyszała swój głos, głęboki i przepojony seksem, jakby nie do niej należący. Otworzyła się

przed Justinem, przepełniona miłością. Była już tak podniecona, że przyjęła go, odpowiadając na jego

pożądanie krzykiem równie wielkiego pragnienia. Namiętność rozpaliła ich do białości i Stacey

ponownie topniała w jej blasku.

- Uwielbiam patrzeć na ciebie - powiedział Justin później, gdy temperatura doznań nieco spadła. Leżał

obok niej, wsparty na łokciu i delikatnie gładził jej włosy. - Lubię patrzeć, jak mocno zamykasz oczy, jak

twoje wargi rozchylają się i robią wilgotne. Lubię słyszeć, jak w podnieceniu wypowiadasz

niezrozumiałe słowa.

Stacey zarumieniła się. Chociaż byli sobie tacy bliscy, jego uwagi zawstydzały. Zrozumiała, że

całkowite odsłonięcie się uczyniło ją bezbronną.

- Czy spodobałby ci się ślub w Białym Domu? - zapytał, a jego czarne oczy zalśniły wesoło. -

Dziewczynki Spence’a i Patty mogłyby rozsypywać przed nami kwiaty. Zostawiłyby wreszcie te swoje

kombinezony i założyły na tę okazję nowe różowe sukienki. Lucas byłby moim drużbą. Możesz sobie

wyobrazić, jak zręcznym rzutem trafia obrączką na mój palec?

- Ślub w Białym Domu? - powtórzyła Stacey. Nagle zaschło jej w gardle. - To wcale nie jest śmieszne,

Justinie.

- Oczywiście, możemy pobrać się wcześniej, kochanie - dodał, biorąc ją w ramiona. - Pomyślałem, że ty

i twoja matka będziecie zbyt zajęte w czasie kampanii wyborczej, aby przygotować taki ślub, jakiego

pragnęłabyś. Jesteś ich jedyną córką i przypuszczam, że chcieliby, abyś miała wielkie i huczne wesele.

Jeśli o mnie chodzi, nie mam nic przeciwko temu.

Jedyną rzeczą, której Stacey nienawidziła prawie tak samo, jak kampanii wyborczej, były wielkie,

widowiskowe uroczystości ślubne. Już w wieku trzynastu lat obydwie z Brynn zdecydowały, że znacznie

ciekawiej byłoby, gdyby ktoś je porwał i chyba niewiele zmieniło się od tamtej pory. I oto teraz Justin

proponuje jej ślub w Białym Domu, uroczystość równą ślubom królewskim, a nawet bardziej królewską

niż one same!

Serce zaczęło bić niespokojnie. Bliskość, zaufanie i uniesienie, łączące ich do tej pory, teraz zniknęły

bez śladu, a to miejsce zajął zimny, obezwładniający strach. Wszystko mogłoby być takie poste; Justin ją

kochał, a ona kochała jego i nosiła ich dziecko. Ale świat nie składa) się tylko z ich trojga. Justin był

związany z kampanią i Białym Domem, a to przekreślało marzenia!

Wyrwała się z ramion Justina i usiadła, przyciskając drżącymi palcami prześcieradło.

- Justinie - powiedziała. - My... ja... ja nie mogę wyjść za ciebie.

- Oczywiście, że możesz. I wyjdziesz - odparł.

Była naga, bezbronna i bardzo przerażona. Poślubić Justina? Zostać w Waszyngtonie, w samym

centrum politycznego cyklonu? Żyć z człowiekiem, którego nie będzie w domu przez dwadzieścia godzin

na dobę, a kiedy w końcu przyjdzie na pozostałe cztery, to i tak będzie nieobecny myślami? Codziennie

tłumaczyć dzieciom, gdzie jest tata i dlaczego nie może do nich przyjść? W jaki sposób wynagrodzi im to

wieczne zaniedbanie przez ojca, który całe życie i talent poświęci innym, a nie rodzinie? Czy ma już

zawsze cierpieć w samotności, patrząc, jak mija noc za nocą, tydzień za tygodniem, jedna kampania

wyborcza za drugą? Albo, co gorsze, włączyć się w kampanie, które uważała za tak wyczerpujące i

nieludzkie?

Zawsze obiecywała sobie, że stworzy życie inne od tego, jakie poznała w rodzinnym domu. Chciała

związać się z człowiekiem, dla którego najważniejsza będzie rodzina, który skupi całą uwagę wyłącznie

na żonie i dzieciach. Justin Marks, którego cele i ambicje dotyczyły Białego Domu i senatora, daleki był

od ideału męża. I chociaż kochała go, chociaż rosło w niej ich dziecko, nie mogła go poślubić. Po prostu

nie mogła!

- O co chodzi, Stacey? - Justin usiadł, wziął w dłonie jej twarz i odwrócił do siebie. - Wiem, że ty także

mnie kochasz, chociaż jeszcze mi tego nie powiedziałaś. - Głos obniżył się, stał się gwałtowniejszy. - Nie

musisz poddawać cię całkowicie, jeśli tego nie chcesz. I tak dałaś mi dużo i cieszę się z tego, co mam.

- To byłoby dla ciebie bardzo wygodne, prawda, Justinie? - Stacey westchnęła znużona. - Chciałbyś

zostać zięciem Bradforda Liptona?

- Do cholery, Stacey, nie oskarżaj mnie o to! Kocham cię bez względu na to, kto jest twoim ojcem!

- Mylisz się, Justinie. Wychowałam się w rodzinie rozbitej przez politykę i ostatnią rzeczą, której bym

chciała, jest stworzenie następnej takiej rodziny. Nie przypominam swojej matki. Czasami tego żałuję, ale

faktów nie da się zmienić. Matka podporządkowała całe swoje życie i małżeństwo politycznej karierze

męża, ale ja chcę się związać z człowiekiem, dla którego najważniejsze będzie nasze życie. Chcę, aby

mąż był przy mnie, kiedy będę rodzić, a nie wygłaszał przemówienie gdzieś w innym stanie. Moje dzieci

muszą mieć prawdziwego ojca, takiego, który wieczorami będzie pomagał im odrabiać lekcje i będzie

uczestniczył we wszystkich nudnych akademiach szkolnych. Bardzo mi tego wszystkiego brakowało w

dzieciństwie i nie pozwolę, aby moje dzieci podobnie cierpiały.

Justin nic nie odpowiedział. Zresztą, co mógł odpowiedzieć? Stacey podciągnęła prześcieradło, aby

zasłonić nagie ciało, a on już jej nie powstrzymał. Oboje wiedzieli, że ani w tej chwili, ani w przyszłości

(jeśli w dalszym ciągu będzie pracował dla senatora) nie sprosta wymaganiom, jakie stawiała Stacey.

Zapadła długa, ciężka cisza.

- To najbardziej bezsensowne argumenty, jakie kiedykolwiek słyszałem - odezwał się w końcu Justin.

W jego głosie brzmiało zniecierpliwienie. - Rozmawiamy o nie istniejących dzieciach i nie istniejącym

jeszcze małżeństwie. Może ograniczymy się do teraźniejszości, Stacey. Rozmawiajmy tylko o nas i o

tym, co do siebie czujemy.

Stacey zastanowiła się, jak zachowałaby się, gdyby nie była w ciąży. Czy mogłaby założyć różowe

okulary i żyć tylko wypełnioną namiętnością obecną chwilą? Jednak ich dziecko już istniało, już żyło.

Musiała więc myśleć o przyszłości, lecz ta wizja przygnębiła ją i przeraziła.

- Justinie, czy wiesz, jak bardzo nienawidzę polityki? - zapytała łagodnie. - Muszę ci to chyba

wytłumaczyć. Pogardzam nią, nie znoszę jej, to dla mnie trucizna. Nienawidziłam takiego życia i jako

dziecko, i jako nastolatka. Nienawidzę go teraz. Nie cierpię świateł reflektorów, kampanii wyborczych,

ściskania rąk, tłumu i całego tego zamieszania. Dla mnie to życie w wiecznej samotności. Nawet jeśli

otaczają cię tłumy, są to tylko chwilowi sprzymierzeńcy, a nie prawdziwi przyjaciele. Ludzie uśmiechają

się, ale to tylko maski. Nigdy nie uda ci się dowiedzieć, co się za tym kryje... Nigdy, nigdy nie wyjdę za

mąż za kogoś, kto jest związany z polityką! Wolę być samotna przez całe życie.

Dłuższy czas patrzyli na siebie w milczeniu, w końcu Justin odezwał się znużonym głosem.

- Nie miałem pojęcia, że aż tak bardzo nienawidzisz politycznego życia. Oczywiście, pamiętam, zawsze

narzekałaś na związane z nim niewygody i trudności, ale nie sądziłem, że to wszystko ma jakieś głębsze

podłoże. Myślałem tylko, że masz po prostu... trochę trudny charakter.

- Chyba rzeczywiście mam trudny charakter. - Uśmiechnęła się smutno. - Znam siebie wystarczająco

dobrze i wiem, że jestem wymagająca, lubię być w centrum uwagi. Jeśli mi się to zapewni, mogę stać się

kochająca i szczęśliwa. Jestem bardzo złym materiałem na żonę polityka - powiedziała i pomyślała, że

wszystko jest tak strasznie beznadziejne. Poczuła się tak, jakby zgubiła się w labiryncie. Miała wrażenie,

że zaraz rozpłacze się, nie mogła dać sobie z tym rady. Dobry Boże, już płakała! Łzy płynęły po twarzy, a

ramionami zaczęło wstrząsać łkanie.

- Kochanie, nie płacz! - Justin objął ją i przytulił, ale Stacey płakała coraz bardziej. To było najgorsze,

co mogło się przytrafić - pokochać właśnie Justina Marksa! Gdyby tylko mogły powrócić dni, kiedy była

przekonana, że nienawidzi go tak samo, jak całej polityki. Teraz jednak...

- Proszę, Stacey, nie płacz - powiedział łagodnie, lekko kołysząc ją w ramionach. - Nie przejmuj się tym

tak bardzo. Pomyślimy o tym później. Możemy przecież w ogóle nie mówić o ślubie. Obiecuję, że nigdy

więcej nie poruszę tego tematu. Cieszmy się tym, co mamy teraz.

- Czyli po prostu będziemy romansować? - zapytała zduszonym głosem.

- Tak, kochanie. Po prostu romans - odpowiedział spokojnie. Stacey zesztywniała. Czy to miało ją

uspokoić? Przecież właśnie przed chwilą człowiek, którego kochała, powiedział, żeby zamiast

małżeństwa myślała o romansie. Przestała płakać. Justin łatwo zmienił zdanie. Wysłuchał, czego

oczekuje od męża i szybko wycofał się ze swojej propozycji. Jego życiem była polityka i zupełnie

zadowalał go mały, utrzymywany w tajemnicy romansik. Stacey zachmurzyła się i wyrwała się z jego

ramion. Wstała z łóżka, zaczęła zbierać porozrzucane na podłodze części garderoby.

- Stacey, musimy porozmawiać o jeszcze jednej rzeczy. - Justin stanął nad nią cudownie nagi i zupełnie

swoją nagością nie skrępowany. Rzuciła szybkie spojrzenie na jego silne i bardzo męskie ciało. Znów

poczuła głupie, prymitywne pożądanie.

- Kochanie, gdy jestem z tobą, zupełnie tracę głowę - powiedział Justin z wzruszającą nieśmiałością. Z

niechęcią przyznała się sama przed sobą, że najwyraźniej wszystko w tym mężczyźnie dzisiaj jej się

podoba. Była w nim zakochana bez pamięci. Justin chrząknął zakłopotany.

- Zdaje się, że zapomniałem... Nawet nie pomyślałem... - Patrzył, jak Stacey z wdziękiem zakłada białe

jedwabne majteczki i z jego ust wydobył się jakiś dziwny dźwięk, coś pośredniego między

westchnieniem a jękiem. - Stacey, kiedy kochaliśmy się dziś rano, nie pomyślałem o żadnych środkach

ostrożności. Poprzednim razem także nie.

Serce Stacey gwałtownie zabiło, biały koronkowy biustonosz wypadł z ręki. Jego głos natrętnie

dźwięczał w uszach.

- Chciałem zapytać - ciągnął Justin - czy jesteś... To znaczy, czy ty...

- Chcesz zapytać o to, czy biorę pigułki antykoncepcyjne - przerwała mu. Ani chwili dłużej nie

wytrzymałaby tego krążenia wokół tematu. Chyba po raz pierwszy w życiu widziała, jak Justin nie potrafi

odważnie powiedzieć, o co mu chodzi. - Dobry moment na zadawanie takich pytań - powiedziała. -

Myślę, że to raczej musztarda po obiedzie.

Stacey z satysfakcją stwierdziła, że Justin zaczerwienił się. Wtedy, w sierpniu, także nie pomyślał o

środkach ostrożności. Ona zresztą także nie. Stacey stłumiła w sobie złość. Nie może przecież

przypominać mu o tym wszystkim. Skojarzenie pewnych faktów mogłoby wówczas stać się zbyt

niebezpieczne.

- Mimo wszystko jestem bardzo wdzięczna za troskę. - Uśmiechnęła się kwaśno. Starała się mówić z

nonszalancją, mając nadzieję, że uda jej się odwrócić uwagę od tamtej nocy, kiedy kochali się po raz

pierwszy.

Justin był coraz bardziej zażenowany.

- Kochanie, wiem, że to było nieodpowiedzialne, egoistyczne i bezmyślne - mówił z prawdziwym

poczuciem winy. - No i przede wszystkim, nieprawdopodobnie szczeniackie. - Stacey czuła jego wzrok

na sobie, gdy próbowała założyć biustonosz. Wyciągnął ramiona i przyciągnął ją do siebie miękkim

ruchem.

- Nie potrafię rozsądnie myśleć, będąc z tobą, kochanie - powiedział namiętnie, całując gładką skórę jej

szyi. - Kiedy trzymam cię w ramionach, czuję się tak, jakbym zażył najsilniejszy narkotyk. - Jego ręce

przesunęły się po nieco zaokrąglonych biodrach i talii, potem dotknęły lekko wypukłego brzucha, i

potnych piersi. - Stacey, jeśli będą jakieś skutki... - W jego głosie brzmiała troska i Stacey poczuta lekki

niepokój. Czy Justin pamięta, jak prawie trzy miesiące temu po raz pierwszy odkrywał jej ciało? Czy

dostrzega różnice, jakie w niej zaszły? Wówczas była taka wiotka, teraz rozkwitła i dojrzała. Cmoknęła

ze zniecierpliwieniem.

- Nie będzie żadnych skutków - powiedziała stanowczo i pomyślała, że na pewno nie przyniesie ich

dzisiejszy ranek, bo one przecież już istniały. - Nie ma się czego obawiać, Justinie.

- Ale przecież nie bierzesz żadnych pigułek - odparł z irytującą pewnością siebie.

- Czy możemy dać już temu spokój? - zawołała ostro. Nie liczyła jednak na to, Justin potrafi być

natrętny i nieustępliwy jak migrena. Mimo wszystko próbowała odwrócić jego uwagę. - Byłam

bezpieczna, ponieważ mam niepłodne dni, rozumiesz? A teraz idź do kuchni i zjedz śniadanie. Pewnie

jest zimne.

- Mimo to chcesz, żebym je zjadł? - Jego oczy błysnęły wesoło.

- Owszem - odpowiedziała.

- Brzmi to bardzo kusząco. - Uśmiechnął się radośnie. - Zawsze marzyłem o zjedzeniu zimnej

jajecznicy.

A więc w końcu zapomniał o pigułkach i tym podobnych rzeczach. Stacey odetchnęła z zadowoleniem i

ulgą. Patrzyła, jak Justin zakłada bieliznę i sięga po koszulę.

- Stacey - odezwał się nagle, patrząc na nią z uwagą. - Wiesz, że ożeniłbym się z tobą, gdyby...

- Tak, wiem, Justinie - przerwała szybko. No tak, nie poddał się łatwo, a tylko zmylił ją, udając, że

przekonały go argumenty. Może postanowił obserwować dziewczynę, począwszy od tego ranka? Stacey

drżała, zakładając różowo-szary dres Brynn. Ten właśnie dres ukrywał skutki namiętnej sierpniowej

nocy.

Może Justin będzie nalegał, żeby Stacey za niego wyszła? Zastanawiała się, czy potrafiłby zmusić ją do

zawarcia małżeństwa, którego nie chciała? Z drugiej jednak strony, czy starczy jej odwagi, aby chodzić w

ciąży, będąc samotną, niezamężną kobietą? Próbowała wyobrazić sobie samą siebie w dziewiątym

miesiącu ciąży, grubą i spuchniętą. Nie potrafiła.

Uświadomiła sobie ze smutkiem, że wciąż jeszcze oszukuje się, ciągle nie chce zrozumieć powagi

sytuacji, w jakiej się znalazła.

Kątem oka zobaczyła, że Justin sięga po kluczyki do samochodu i podbiegła, żeby pierwsza zabrać je z

nocnego stolika.

- Czyżbym ci nie udowodnił, że jestem już w doskonałej formie? - zapytał z łobuzerskim uśmiechem,

usiłując wyjąć jej kluczyki z ręki.

- Doktor powiedział wyraźnie, że nie wolno prowadzić ci teraz takiego wyczerpującego, szalonego

trybu życia - odparła rezolutnie. - I zastosujemy się do tych poleceń.

- M y? - był wyraźnie zadowolony z tego, co usłyszał, a jednocześnie pełen energii i życia oraz tak

interesująco męski, że Stacey dech zaparło z wrażenia. - Czy zamierzasz być ze mną przez cały czas,

żeby upewnić się o moim posłuszeństwie?

Jego uśmiech był pełen seksu, bardzo prowokujący. Stacey poczuta się tak zakochana, że zapragnęła

jeszcze na kilka dni odsunąć od siebie wszelkie kłopoty.

Podeszła do Justina i objęła go mocno.

- Ani na chwilę nie spuszczę z ciebie wzroku - szepnęła.

Justin ostrożnie położył ją na łóżku.

- Jaka szkoda, że ubraliśmy się - powiedział. - Teraz będziemy niepotrzebnie tracić czas.

Pocałowała go czule i usiadła.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Zakupy? - Justin popatrzył na nią, jakby postradała zmysły.- A co musimy kupić?

- Ubranie. Dla ciebie. Pojedziemy do jakiegoś miłego sklepu na przedmieściach i kupimy coś, co nie

przypomina szarego garnituru, białej koszuli lub granatowego krawata.

Spodziewała się, że Justin będzie się z nią spierał albo nawet stanowczo odmówi. Jednak, ku jej

zaskoczeniu, zgodził się bez słowa protestu. Zawiozła go więc do wspaniałego domu towarowego

Montgomery’ego County i zaciągnęła do sklepu Bloomingdale, aby rozpocząć proces przeobrażania

Justina. Bardzo łatwo zgodził się na szafirowy, wycięty w serek sweter i natychmiast włożył go na białą

koszulę, tym razem bez krawata i marynarki. Udało się także namówić go na parę brązowych

sztruksowych spodni, brązowy sweter, a nawet na żółtą koszulę. Stanowczo odmówił ubrania się w

niebieskie dżinsy.

- Przypominają mi farmę Patty i Spence’a - powiedział, przybierając bardzo dobrze jej znany, pełen

zaciętości wyraz twarzy. - Nie założę również kombinezonu, Stacey.

- Wcale nie zamierzałam cię o to prosić - powiedziała wyniośle, ale zaraz zepsuła cały efekt,

wybuchając śmiechem, gdy wyobraziła sobie Justina w kombinezonie, z widłami w ręku.

Wybrała dla niego bawełnianą koszulkę w zielone, czerwone i białe pasy, nie zwracając uwagi na jego

płaczliwe protesty, że będzie wyglądał jak włoska flaga. Zmusiła go także do kupienia pary wygodnych,

wsuwanych skórzanych pantofli.

- To dopiero początek, Justinie - powiedziała podniecona, gdy nieśli zakupy do samochodu. - Jest

przecież jeszcze cały świat kolorów - różowe koszule, zielone bluzy, spodnie w kratkę.

Justin udał przerażenie:

- Mam nadzieję, że nie nosi się tego wszystkiego razem?

- Szorty, sportowe koszule, kostiumy kąpielowe - wymieniała dalej z entuzjazmem, nie zwracając uwagi

na Justina. - Nie chcę, żebyś wyglądał jak agent FBI, który przyszedł na plażę w celu aresztowania kogoś.

- Stacey, przyjeżdżałem do was na plażę tylko po to, aby spotykać się służbowo z twoim ojcem. Dlatego

nie mogłem pojawić się tam w stroju do pływania. To byłoby niewłaściwe i bezczelne. Gdybym był

zaproszonym gościem...

Stacey wydawało się, że usłyszała w jego głosie smutek. Rzuciła mu ukradkowe spojrzenie. Jej oczy

pociemniały ze wzruszenia. Czy naprawdę Justina nigdy nie zaproszono towarzysko do ich domu? Więc

były to tylko służbowe wizyty, składane odpoczywającemu na wakacjach senatorowi? Poczuła wstyd. Jak

rodzice mogli o tym nie pomyśleć? Dlaczego ona sama o tym nie pomyślała? Przez te wszystkie lata

Justin odbywał podróże do Rehoboth Beach w Delaware, jadąc dwie i pół godziny w jedną stronę i tyle

samo w drugą. Nikt nigdy nie zaproponował mu, żeby chociaż zanurzył palce w wodzie? Mimo to

uważał, że Liptonowie są mu bardzo bliscy i w dalszym ciągu traktował ich jak swoją rodzinę. Stacey

zrobiło się bardzo smutno.

- Och, Justinie - powiedziała cicho i zanim zdążyła pomyśleć, wsunęła swoją rękę pod łokieć Justina, a

on z wdzięcznością przycisnął ją do boku.

- Chcę zabrać cię dzisiaj na kolację - powiedział Justin, gładząc włosy Stacey leżące w jego ramionach.

Po powrocie z zakupów od razu poszli do łóżka. - Czy wiesz, że to byłaby nasza pierwsza, prawdziwa

randka?

- Masz bardzo oryginalny sposób bycia, Justinie. - Stacey uśmiechnęła się do niego rozmarzona. -

Leżysz ze mną w łóżku i dopiero teraz umawiasz się za mną na pierwszą randkę.

Przeciągnęła się leniwie i przytuliła do niego. Czuła się jak w raju, leżąc w jego ramionach, gdy on

czule gładził włosy i pieścił wzrokiem. Stacey pomyślała, że ten romantyczny rys jego charakteru był

chyba najlepiej skrywaną tajemnicą w całej Ameryce. Naprawdę zachowywał się romantycznie, trzymał

jej rękę, splatając palce z jej palcami, patrzył w jej oczy z uwagą, słuchał każdego słowa i był bardzo

czuły, nie tylko po to, aby zaciągnąć dziewczynę do łóżka.

- Pojechalibyśmy do twojego mieszkania, żebyś mogła się przebrać - powiedział. - A potem... - Stacey

wyczula narastające napięcie. - Stacey, zostaniesz ze mną dziś w nocy. - To był rozkaz, ale także prośba.

Stacey nie potrafiła mu odmówić, zbyt mocno go kochała. Chciała, żeby się odprężył i był szczęśliwy,

chciała widzieć w jego oczach zadowolenie. Jeszcze raz postanowiła nie myśleć o przyszłości, tylko żyć

teraźniejszością. Byli sami w swoim prywatnym świecie i to musiało na razie wystarczyć.

- Tak, Justinie. - Podniosła się, żeby go pocałować. - Zostanę dzisiaj z tobą.

Pojechali na kolację do malej, cichej i pogrążonej w półmroku restauracji w Georgetown. Zajęli miejsce

w rogu sali i rozmawiali spokojnie przy migających płomieniach świec. Łatwość, z jaką prowadzili tę

konwersację, zaskoczyła Stacey. Za cichą obopólną zgodą nie poruszali tematów związanych z polityką.

Stacey obawiała się, że takie polityczne zwierzę jak Justin Marks nie odezwie się - w niecodziennej dla

niego sytuacji - ani słowem. Wiedziała, że nie był błyskotliwy podczas czysto towarzyskich spotkań. Nie

znał się na niczym, co stanowiło filar rozmów, jakie prowadziła Stacey podczas każdej randki. Justin nie

widział najnowszych filmów, nie czytał ostatnich bestsellerów, nie oglądał telewizji ani nie czytał

magazynu „People”.

Stacey była niezwykle ciekawa wszystkiego, co dotyczyło Justina. Zadawała mu osobiste pytania,

zmuszała do odpowiedzi, aż obydwoje zaczęli swobodnie dyskutować na temat przeżyć, pomysłów i

opinii. Ani razu nie zapadła między nimi niezręczna cisza; rozmowa z Justinem bardzo wciągnęła i

ożywiła Stacey. Nie pamiętała, aby kiedykolwiek przedtem tak miło spędziła z kimś czas podczas kolacji.

Długo siedzieli nad kawą i deserem, wreszcie zauważyli, że kelner kręci się niespokojnie w pobliżu.

Justin spojrzał na zegarek.

- Przecież to już wpół do dwunastej! - zawołał zaskoczony.

Stacey rozejrzała się wokół. Oprócz nich i kelnerów nie było już nikogo. W ciągu tygodnia wieczory w

Waszyngtonie kończyły się szybko, ale Stacey nie zamierzała zakończyć tego spotkania.

- Pojedźmy gdzieś potańczyć - zaproponowała, spodziewając się oporu ze strony Justina. On jednak, ku

jej zaskoczeniu, zgodził się.

- Muszę cię tylko ostrzec, że jestem okropnym tancerzem - powiedział. - Udało mi się nauczyć czegoś w

rodzaju kroku bokserskiego, ale wątpię, czy ktoś nazwałby go tańcem.

- Domyślam się, że wykonywałeś jedynie obowiązkowe tańce z wdowami po politykach - powiedziała

Stacey.

Justin przytaknął i roześmiał się.

- Ponieważ nie prowadziłem żadnego życia towarzyskiego, lekcje tańca okazały się niepotrzebne.

Tańczyłem tylko wtedy, gdy było to konieczne, a wszystkie moje partnerki były już po sześćdziesiątce.

- A co z tymi licznymi interesującymi dziewczętami, które zaangażowano do pomocy w kampanii mego

ojca? - zapytała Stacey. Justin był przecież najbliższym współpracownikiem jej wspaniałego i potężnego

ojca. Stacey wiedziała, że to mogło czynić go niezwykle atrakcyjnym dla niektórych kobiet. - Na pewno

organizowały jakieś przyjęcia. - Jej brat Sterne zawsze wkradał się tam nieproszony. - Czy żadna z nich

nie zaproponowała, że nauczy cię tańczyć? - zapytała, czując wzbierającą w niej zazdrość.

- Przecież wiesz, jaki jestem nieprzystępny - odparł. - Komu chciałoby się uczyć tańca despotycznego,

systematycznego i pozbawionego poczucia humoru robota?

Stacey spojrzała na niego. Tak właśnie zawsze o nim mówiła. A nawet jeszcze gorzej. Rumieniec oblał

jej twarz. Wiedziała, że to nieprawda, że pod chłodną maską polityka kryje się człowiek romantyczny,

namiętny i troskliwy. Była prawdopodobnie jedyną osobą w Waszyngtonie i okolicach, która zdawała

sobie z tego sprawę. Uśmiechnęła się, a jej oczy zabłysły.

Trafili w końcu do małego, cichego klubu w Southwest Washington, gdzie orkiestra grała na przemian

utwory szybkie i wolne, stare standardy i najnowsze przeboje. Tańcząc na małym parkiecie, Stacey objęła

ramionami szyję Justina i przytuliła się mocno.

- Idę o zakład, że nie tańczyłeś w ten sposób ze starą panią Weatherby na balu dobroczynnym w

Omaha? - zakpiła, opierając głowę na jego piersi i przymykając oczy.

Justin objął ją i zakołysał w rytm muzyki.

- Nie przypuszczałem, że taniec może być tak przyjemny - wyszeptał i Stacey uśmiechnęła się, słysząc,

jak zmienił się mu głos. Jego uda ściśle przylegały do ciała Stacey; wolno i prowokująco poruszyła

biodrami. Pod wpływem nagłego impulsu potarła piersiami o jego klatkę piersiową.

- Stacey - jęknął Justin, gdy dłońmi zaczai przesuwać po jej plecach. - Jesteś bez biustonosza -

powiedział ochryple. Stacey przytaknęła. Miała na sobie tylko czarną aksamitną bluzę (jeszcze jeden z

licznych niepotrzebnych zakupów Brynn) oraz białą jedwabną bluzkę. Biustonosz okazał się zupełnie

niepotrzebny i Stacey z ulgą pozbyła się tej niewygodnej części garderoby. Wszystkie biustonosze,

podobnie jak ubrania, stały się ostatnio za ciasne i niewygodne. Przytulając się do Justina, Stacey

pomyślała leniwie, że musi w końcu kupić sobie coś, co będzie na nią pasowało. Niedługo w szafie Brynn

skończą się zapasy niepotrzebnych ubrań.

Nagle Stacey zesztywniała. Dobry Boże, niemal udało się całkowicie zapomnieć o trudnej sytuacji, ale

problemy z garderobą sprowadziły ją znowu na ziemię. Była przecież w ciąży i tylko ona oraz Brynn o

tym wiedziały! Ta idylla, która trwała od wczoraj, to tylko krótkie wytchnienie przed nadciągającą burzą.

Stacey doskonale wiedziała, że wkrótce zacznie tyć i jej stan przestanie być tajemnicą.

- Co się stało, kochanie? - szepnął Justin.

To właśnie sprawiało, że traciła pewność siebie. Niezwykle wzruszało ją, że Justin tak łatwo

wychwytywał każdą zachodzącą w niej zmianę, że tak szybko orientował się, iż coś jest nie w porządku,

chociaż nie zdążyła jeszcze nic powiedzieć.

- Jestem... zmęczona. - Musiała tak odpowiedzieć. Gdyby powiedziała, że wszystko jest w porządku,

Justin na pewno nie dałby się zwieść jej słowom i dotąd drążyłby temat, aż... Był taki dokładny i

dociekliwy w swoich poszukiwaniach... O Boże, co będzie, gdy Justin o wszystkim się dowie?!

- Chodźmy więc stąd. - Zeszli z parkietu. Justin mocno obejmował Stacey, przyciskając ją do siebie. -

Bardzo podoba mi się taniec z tobą, są jednak rzeczy, które lubię robić z tobą jeszcze bardziej.

W drodze powrotnej Stacey była spokojna i cicha. Siedziała bardzo blisko Justina, rękę położyła na jego

udzie, a głowa spoczywała na ramieniu. Oczy miała zamknięte. Justin przypisywał to wszystko senności.

Zaniósł ją na rękach do łóżka, rozebrał szybko i sprawnie. Stacey cieszyła się każdą chwilą takiej

bliskości; czuła się rozpieszczana, kochana i bezpieczna. Kilka minut później Justin leżał obok niej,

przytulając się do jej pleców i mocno obejmując.

- Dobranoc, skarbie - wyszeptał, dotykając ustami włosów kochanki.

Wtedy Stacey otworzyła oczy.

- Nie będziemy się kochać, Justinie? Przecież powiedziałeś, że są rzeczy, które bardziej lubisz niż taniec

ze mną.

- To właśnie jedna z nich - odparł. Po brzmieniu głosu Stacey rozpoznała, że Justin uśmiecha się. -

Uwielbiam trzymać cię w ramionach, kiedy śpisz. - Pocałował ją w czubek głowy i objął jeszcze mocniej.

- Wiem, jak bardzo jesteś zmęczona. W samochodzie oczy same ci się zamykały. Śpij, kochanie.

Stacey sądziła, że zamartwiając się, nie będzie mogła zasnąć przez całą noc. Jednak po kilku minutach

leżenia w ciemności obok Justina i wsłuchiwania się w jego spokojny, równy oddech, poczuła

niepohamowaną senność. Zamknęła oczy. Było tak, jak zawsze marzyła. Odczuwała ciepło i

bezpieczeństwo, jakie dawał mężczyzna, którego kochała.

- Czy pozwolisz mi pójść dzisiaj do biura? - zapytał Justin następnego dnia rano, gdy siedzieli w kuchni,

jedząc śniadanie.

- Nie! - odpowiedziała stanowczo. Miała jeszcze na sobie niebieską bluzę od piżamy i właśnie kroiła

grapefruita. - Potrzebny jest ci jeszcze jeden dzień odpoczynku, zanim wrócisz do tego... zoo na Kapitelu.

- Zoo! - Justin strzelił palcami. - To jest pomysł. Słońce świeci dziś po raz pierwszy od tygodni,

wykorzystajmy to. Pójdźmy do zoo. Jestem chyba jedynym człowiekiem w całym okręgu, który nie

widział jeszcze misiów panda.

- Nie widziałeś misiów panda? - Stacey udawała, że jest wstrząśnięta. - Przez całe lata pisano o

najintymniejszych szczegółach ich wspólnego życia (ni mniej, ni więcej - tylko na pierwszych stronach

„Post”), a ty jeszcze ich nie widziałeś?

- Wiem, to wielkie zaniedbanie z mojej strony. Musimy naprawić ten błąd!

Stacey usiadła mu na kolanach, udając, że poprawia kołnierz białego płaszcza kąpielowego.

- Czy nie moglibyśmy zrobić tego trochę później? - delikatnie ugryzła go w mocną, opaloną szyję.

Justin wstał, unosząc ją w górę, a ona zaczęła drżeć w cudownym oczekiwaniu.

- Nienasycona dziewczyna! - Uśmiechnął się do niej z miłością i zaniósł do sypialni.

- To wszystko twoja wina - oskarżyła go z czułością w głosie. - Uzależniłeś mnie od siebie.

Całował ją długo i namiętnie.

- Kocham cię, Stacey.

Jej serce gwałtownie zabiło.

- I ja cię kocham, Justinie - powiedziała i pomyślała ze smutkiem, że byłoby dobrze, gdyby miłość

mogła im wystarczyć. Niestety, to niemożliwe. Wkrótce będzie musiała pogodzić się z tym, co

nieuchronne, ale jeszcze nie teraz. Stacey jeszcze raz oddała się całkowicie miłości, która była jak zawsze

wspaniała i pozwalała zapomnieć o przyszłości.

Był słoneczny, rześki listopadowy dzień. Stacey i Justin dotarli do zoo. Oprócz nich była tam jeszcze

grupa wszędobylskich turystów oraz uczniowie, którzy wysypali się z kilku szkolnych autobusów. Na tę

wycieczkę Justin ubrał się w nowe skórzane buty, żółtą koszulę, brązowy sweter i sztruksowe spodnie.

Wyglądał wspaniale i Stacey po prostu nie mogła oderwać od niego wzroku. Udało się odnaleźć w domu

Justina pralnię i dzięki temu mogła przyjść tutaj ubrana ponownie w czerwono-czarny komplet Brynn.

Stanęli przy barierce otaczającej wybieg dla niedźwiadków i już po chwili zaśmiewali się do łez,

obserwując pogrążone w bezruchu zwierzęta. Jeden z misiów spał na słońcu i nie drgnął mu ani jeden

mięsień. Drugi siedział na skale, nieruchomy jak jego towarzysz. Wreszcie, po dwudziestu pięciu

minutach, poruszył głową.

- Warto było czekać na to tak długo! - Justin zawołał zachwycony.

Stacey roześmiała się.

- Za półtorej godziny będą karmione. Czy chcesz na to popatrzeć?

- Jestem pewien, że oglądanie Hsing-Hsinga chrupiącego marchewkę byłoby najwspanialszym

momentem mojego życia, ale może zrezygnujemy z tego?

Zgodziła się, nie przestając się śmiać. Justin wziął ją za rękę, splatając palce z jej palcami. Podeszli do

stojącego w pobliżu kiosku, w którym sprzedawano pamiątki.

- Myślę, że powinniśmy jakoś upamiętnić ten dzień, Stacey. Co byś chciała? Koszulkę z misiem panda?

Zegarek z misiem panda? Solniczkę lub pieprzniczkę z misiem panda?

Stacey przyjrzała się wszystkim tym rzeczom.

- Chyba nic nie chcę.

- Aha, rozumiem. Wolałabyś coś bardziej praktycznego - powiedział Justin i zanim Stacey zdołała go

zatrzymać, kupił dla niej metrowej wysokości wypchanego niedźwiadka z błękitną wstążką na szyi.

- Chyba oszalałeś! - zawołała, gdy wręczył jej zabawkę.

- Oszalałem na twoim punkcie - poprawił ją. Zatrzymał się przed kioskiem z zabawkami i pocałował ją,

a za ich plecami zgromadził się tłumek chichoczących dzieci.

Resztę popołudnia spędzili w mieszkaniu Justina, oczywiście w łóżku, kochając się, rozmawiając

leniwie i znowu kochając. Gdy o wpół do siódmej zadzwonił telefon, obydwoje pogrążeni byli w

głębokim śnie.

Justin podniósł słuchawkę.

- Słucham - powiedział i Stacey uśmiechnęła się zadowolona, słysząc, że jego głos jest zachrypnięty od

snu i w niczym nie przypomina zwykle ostrego i podniesionego tonu.

- To Brynn - powiedział, wręczając Stacey słuchawkę.

- Cześć, Brynnie. - Stacey przytuliła się do Justina, z satysfakcją gładząc jego ciało.

- To tylko kontrola z planety Ziemia, Stace. - Głos Brynn był oschły. - Wiem, że obydwoje zagubiliście

się w jakiejś galaktyce dla zakochanych, jednak życie zmusza nas do rozwiązania kilku przyziemnych

problemów.

- Na przykład jakich? - zapytała Stacey z niechęcią.

- Po pierwsze, co mam mówić ludziom, którzy dzwonią do ciebie? Twoja matka dzwoniła już cztery

razy, dzwonili również różni znajomi, a także, co najważniejsze, ta obrzydliwa wesz - Cord Marshall.

Wszystkim mówiłam, że wyjechałaś na zakupy, ale nie sądzę, żeby twoja matka uwierzyła mi.

Stacey przerwała wędrówkę swojej ręki po ciele Justina. Nagle brutalnie została wyrwana z cudownego

świata marzeń. Sielanka skończyła się.

- Wrócę dziś wieczorem, Brynn - powiedziała cichym, lecz stanowczym głosem.

- Nie! - zaprotestował Justin. Podniósł jej rękę i mocno przycisnął do ust. - Zostań ze mną jeszcze

dzisiaj, Stacey.

- Brynn... ja... Tylko ugotuję tu obiad i zaraz przyjadę - wyjąkała Stacey. Poczuła na sobie magnetyczne

spojrzenie Justina. Jego oczy błyszczały jak diamenty. W Justinie zawsze było jakieś napięcie, coś, co

sprawiało, że przypominał mający wybuchnąć za chwilę wulkan. Do tej pory zużywał tę swoją

kontrolowaną energię w pracy, lecz w ciągu ostatnich dwóch dni cała uwaga i wszystkie działania

skierowane zostały na Stacey i nie chciała tego utracić. Czuła, że Justin jest jej tak bliski, jak nikt dotąd,

nawet Brynn. Tego, co dawał związek z Justinem, nie mogła dać nawet największa przyjaźń. To było

także coś więcej niż tylko seks. W tym związku obydwoje zlali się w całość, utracili autonomię i to

mogło przerażać, a jednak tak nie było. Czuła, że Justin stanowi dopełnienie i wsparcie, a jednocześnie jej

tożsamość pozostaje nietknięta. Byłoby znacznie łatwiej, gdyby żyła w przeświadczeniu, że on jest

wszystkim, czego potrzebuje do szczęścia, gdyby całkowicie zdała się na niego. Tak jednak nie mogło

być i Stacey o tym wiedziała. Justin, oddany bez reszty polityce, był przeciwieństwem tego, o czym

marzyła. Wspólne życie mogło uczynić ich jedynie nieszczęśliwymi.

- Stacey, nie odchodź - nalegał, kładąc ją na poduszki. - Zostań ze mną, kochanie.

Stacey westchnęła. Wiedziała, że wkrótce go utraci, gdyż polityka jeszcze raz upomni się o niego.

Mogła jednak spędzić z nim jeszcze jedną noc. Tylko jedną, błagało jej serce.

- Brynn - powiedziała do słuchawki. - Jeśli zostanę tu na noc, to sama zadzwonię do mamy.

W tym momencie Justin dotknął jej piersi i Stacey gwałtownie wciągnęła powietrze, czując nagły

dreszcz przebiegający ciało.

- Czy mogłabyś mówić wszystkim dzwoniącym osobom, że... ciągle jeszcze jestem na zakupach? -

poprosiła. Justin obsypał jej szyję pocałunkami, od których topniała. Z jej ust wydobyło się westchnienie.

Brynn zaśmiała się.

- Powiem im, że trafiłaś na wyprzedaż wszechczasów, Stace.

- Dzięki, Brynn. Do jutra. - Stacey odłożyła słuchawkę i przylgnęła do Justina z cichym jękiem.

Następnego dnia Stacey zjawiła się w biurze ojca o dwunastej w południe, ubrana w dżinsy Brynn i

zrobiony na drutach żółty sweter. Diana Drew rzuciła jej pełne potępienia spojrzenie, ale nie

skomentowała ani spóźnienia, ani stroju. Stacey pomachała ręka i skierowała się wprost do gabinetu

Justina.

Siedział przy biurku, ubrany jak zwykle w szarości, biele i błękity, zasypany stertą papierów, które

starannie układał. Na jego widok serce Stacey na chwilę zgubiło rytm. Rozstali się prawie pięć godzin

temu. Ostatni raz widziała go rano, gdy wychodząc do pracy, pocałował ją na pożegnanie. Wtedy to był

Justin, jakiego kochała. Teraz miała przed sobą Justina Marksa, asystenta administracyjnego i szefa

kampanii wyborczej. Jak to rozdwojenie wpłynie na nasze wzajemne stosunki?” - zastanawiała się nad

tym, gdy zaniknąwszy drzwi, szła w jego kierunku.

- Diana Drew spojrzała znacząco na zegarek, gdy przyszłam - powiedziała, sadowiąc się na jego

kolanach. Uświadomiła sobie, że jest zdenerwowana. - Z trudem powstrzymałam się, żeby nie

powiedzieć, że dzisiaj rano szef, leżąc obok mnie w łóżku, pozwolił mi przyjść do pracy o dwunastej.

Justin roześmiał się i pocałował ją w policzek.

- To prawda. Pozwoliłem ci - powiedział. Rozłożył papiery, przebiegł po nich wzrokiem i znowu

odsunął od siebie. - Stacey, kochanie, zadzwoniłem dziś rano do Corda Marshalla i odwołałem twój

udział w jutrzejszym programie.

- Och, myślę, że to nie ma znaczenia - odpowiedziała, wzruszając ramionami. Przyszło jej do głowy, że

zazwyczaj takie postępowanie wywoływało w niej zdecydowany protest. Przecież nie rozmawiał z nią na

temat wycofania się z tego programu. Nawet o to nie prosił. Po prostu sam wszystko załatwił i

poinformował ją, gdy było już po wszystkim. Tak naprawdę, wcale nie chciała występować w tym

programie i cała ta historia wydawała się nieważna, niewarta kłótni.

- Brynn uważa, że Marshall to jakaś obrzydliwa bakteria wyhodowana przez kogoś w laboratorium -

dodała śmiejąc się.

- Tak się składa, że zgadzam się z nią. - Justin wziął jej twarz w swoje ręce i lekko pocałował w usta. -

Cieszę się, że zrozumiałaś, iż o twoim udziale w programie Marshalla nie może być mowy. Dziękuję, że

nie zaczęłaś się wściekać z tego powodu.

- Ja nigdy się nie wściekam - odpowiedziała dumnie i dotknęła językiem jego warg. - Mogę czasami

okazać swoje... niezadowolenie, ale nie wściekam się.

- Piękne dzięki za wyczerpujące wyjaśnienia. - Justin uśmiechnął się. Jego ręce przesunęły się wzdłuż

bioder i nagle zatrzymały się na udach.

- Stacey? Kochanie?

Oparła się o niego i poczuła, że ogarniają błogi spokój. Może jednak Justin nie zmieni się tak bardzo w

biurze? Może...

- Co, mój drogi? - zapytała czule.

- Twoje dżinsy.

Stacey uniosła się lekko.

- O co chodzi?

- Wróciłaś dziś rano do swojego mieszkania, żeby się przebrać w coś odpowiedniego do biura, prawda?

No cóż, muszę stwierdzić, że ten... strój nie nadaje się do pracy w biurze senatora Liptona, tak jak dres

czy czerwono-czarna dyskotekowa sukienka.

Stacey zacisnęła mocno usta, usiłując powstrzymać się od ostrej odpowiedzi, która natychmiast

zaświtała jej w głowie. Sama uspokajała się, powtarzając sobie, że Justin zwraca się do niej w bardzo

uprzejmy sposób. Obydwie z Brynn wiedziały, że najodpowiedniejszym ubraniem do pracy w biurze

Bradforda Liptona byłby jakiś klasyczny (może po prostu nudny) strój. Raczej nie powinna teraz mówić

Justinowi, żeby się wdrapał na wierzchołek pomnika Waszyngtona i rzucił głową w dół. Zmusiła się do

uśmiechu.

- W porządku, Justinie. Obiecuję, że nigdy więcej nie przyjdę do biura w dżinsach. - Gorący uśmiech i

jeszcze gorętszy pocałunek były wystarczającą nagrodą za opanowanie, do którego tak się zmuszała.

Przytuliła się mocno do niego i ukryła twarz w zagłębieniu ramienia.

- Och! - Usłyszeli nagle pełen zaskoczenia okrzyk i oboje spojrzeli w stronę, skąd dochodził. - Bardzo

przepraszam! Nie chciałem... nie mogłem... Chyba powinienem najpierw zapukać... - To był Fred

Rhodes. Stał w drzwiach, aż śmieszny w swoim przerażeniu.

- Oczywiście, powinieneś najpierw zapukać, Freddie - przyznała Stacey. Miała właśnie wstać, gdy

Justin sam zerwał się gwałtownie, niemal zrzucając ją na podłogę. Musiała chwycić się brzegu biurka,

żeby nie upaść. Twarz Justina stawała się powoli purpurowa, natomiast twarz Freda już taka była.

- Ja... chciałem... - wyjąkał strasznie zmieszany Fred. - Przyniosłem tylko to pismo. - Pomachał

dokumentem, zanim położył go na biurku. Zaczął powoli wycofywać się do drzwi. - Prze... przepraszam

jeszcze raz. Pójdę już... - Zamknął za sobą drzwi.

- Uff. - Stacey uśmiechnęła się. - Zgadnij, o czym wszyscy będą dziś mówić w biurze?

- To wcale nie jest śmieszne! - Justin był przerażony. - Dobry Boże, przecież on będzie o tym opowiadał

każdemu, kogo spotka! - wybiegł z gabinetu.

Stacey pomyślała, że na pewno po to, aby zapewnić sobie milczenie Freda. Ona sama nie dbała o to, co i

komu opowie Fred, ale to najwyraźniej bardzo obchodziło Justina. Jemu szalenie zależało na utrzymaniu

ich związku w tajemnicy. Ta świadomość sprawiła Stacey wielki ból.

Justin wrócił po kilku minutach, ciągle jeszcze wstrząśnięty.

- Wszystko załatwione - powiedział, oddychając z ulgą i podnosząc z biurka przyniesiony przez Freda

dokument.

- A co zrobiłeś? Wyrwałeś mu język? - zapytała. Justin jednak nie uśmiechnął się, chyba w ogóle jej nie

usłyszał. - Justinie, co by się stało, gdyby wszyscy w biurze dowiedzieli się, że mamy romans? Cóż

mogłoby się stać? - Wstrzymała oddech, czekając na jego odpowiedź.

- Mhmm... - To było wszystko, co powiedział. Cała jego uwaga skupiona była na czytanym właśnie

dokumencie. Kiedy zobaczyła, że sięga po słuchawkę telefonu, kiedy ujrzała pełen skupienia wzrok,

wiedziała, że zupełnie o niej zapomniał. Skoncentrował się wyłącznie na notatce, odcinając się od

wszystkiego innego.

Stacey usiadła przy swoim biurku. Leżały na nim, poukładane w stosiki, karty z wydrukowanymi na

nich nazwiskami. Dołączone było do nich polecenie: „Ułożyć w porządku alfabetycznym”. Stacey

przejrzała te karty, musiało ich być około czterystu. W jaki sposób maje uporządkować? Co za okropna

robota!

- Czy mogę wykorzystać do tego komputer? - zapytała żałośnie.

Justin nie odpowiedział. Siedział odwrócony tyłem do niej i Stacey mogła jedynie widzieć jego plecy i

słyszeć głęboki, niski głos. Rozmawiał z kimś przez telefon. Powróciła więc do swoich kart. Po

dziesięciu minutach poddała się. Było tam siedemdziesiąt sześć nazwisk na literę „A” i diabli wiedzą ile

na literę „B”. A to przecież dopiero dwie pierwsze litery alfabetu! Spojrzała szybko na plecy Justina,

zebrała wszystkie karty i wyszła z gabinetu.

Skierowała się do długiego podziemnego korytarza, łączącego biura Senatu z biurami Białego Domu.

Mijała po drodze licznych pracowników tych biur, w większości młodych, świetnie ubranych ludzi,

idących szybko przed siebie, samotnie lub grupkami. Wydawało się, że każdy z nich, pędząc tak tym

korytarzem, ma do wypełnienia jakieś ważne zadanie i Stacey również próbowała udawać, że ma pilną

sprawę do załatwienia.

Brynn pracowała w Komisji do Spaw Zasobów Ludzkości i dzieliła pokój z koleżanką. Zobaczyła

Stacey zbliżającą się do biurka.

- Cześć, Stacey! Powrót do pracy, co? - zawołała.

- W pewnym sensie. Raczej wymyślają dla mnie różne zajęcia. Czy mogę posłużyć się twoim

komputerem, żeby ułożyć te nazwiska w porządku alfabetycznym?

- Proszę bardzo! - Brynn usłużnie podsunęła Stacey swoje krzesło i spojrzała na zegarek. - Słuchaj, o

trzynastej trzydzieści wydajemy małe przyjęcie urodzinowe dla Lee Winters. Urządzamy je na czwartym

piętrze. Masz ochotę przyłączyć się do nas?

- Oczywiście! - Stacey uśmiechnęła się na wspomnienie Lee Winters, wieloletniej członkini Kongresu,

cieszącej się dużą popularnością wśród młodych pracowników. - Czy mam się złożyć na ciasto?

- Daj dolara Marii, jeśli ją zobaczysz - odparła Brynn. Stacey skupiła się na pracy, wprowadzając do

komputera nazwiska z przyniesionych kart.

ROZDZIAŁ

ÓSMY

- Justin Marks chce natychmiast widzieć cię w swoim gabinecie - oznajmiła Diana Drew z fałszywym

uśmiechem na twarzy, gdy Stacey weszła do biura. Stacey skinęła głową i skierowała się do gabinetu

Justina.

- Gdzie byłaś? - Usłyszała na powitanie.

Weszła do środka i spojrzała uważnie na Justina. Jego twarz była ściągniętą, napiętą maską, a czarne

oczy zimne i twarde.

- Poszłam do biura Brynn, żeby popracować z jej komputerem. - Stacey trzymała w ręku

uporządkowaną listę nazwisk. Była zupełnie nieprzygotowana na taki wybuch gniewu Justina i po raz

pierwszy cofnęła się, zamiast z właściwą sobie w takich wypadkach agresją, przeciwstawić się mu.

Justin wyrwał listę z jej rąk.

- Jest już po trzeciej. Czy chcesz mi wmówić, że wprowadzenie tych nazwisk do komputera zajęło ci

prawie trzy godziny?

- Nie - odparła. - Zajęło mi tylko pół godziny. Potem załatwiłam kilka spraw dla Brynn i... zrobiłam

sobie przerwę.

- Przerwę? - krzyknął Justin. - Przyszłaś do biura w południe, pracowałaś przez pół godziny i zrobiłaś

sobie przerwę, która trwała dwie i pół godziny?! - Rzucił listę na biurko. - Wiem wszystko na ten temat,

Stacey. Hałaśliwe, rozwrzeszczane przyjęcie na czwartym piętrze. I ty tam byłaś! Powiedział mi o tym

ktoś z naszego biura. Ktoś, kto ciebie widział.

- Masz na pewno na myśli Olive Mayer, tę kłótliwą babę, która pracuje w biurze Rawlingsa - domyśliła

się Stacey. - Wyglądała tak fałszywie, kiedy nam się przyglądała. Ten stary nietoperz nie może znieść,

gdy ktoś dobrze się bawi, a poza tym jest strasznie zazdrosna o personel Lee Winters. Ona...

- Stacey, chodzi o to, że to dzień pracy - przerwał jej Justin chłodno. - Wszyscy, którzy tam byli, dostają

pieniądze od rządu za pacę, a nie za zabawę. W dodatku pani Mayer powiedziała, że cale to widowisko

było jedną rozpustą, a uczestnicy tarzali się po podłodze.

- Oni tylko tańczyli break-dance! - zawołała Stacey oburzona. Jego złość w końcu wyprowadziła ją z

równowagi. - Kilku gońców pokazywało Lee Winters, jak to się robi. To było urodzinowe przyjęcie,

Justinie. Właśnie dzisiaj kończy sześćdziesiąt lat. Mieliśmy tam ciasto i lemoniadę, ktoś włączył radio.

To była właśnie ta rozpusta! Przypomina mi się podobna impreza, która odbyła się w tym biurze w dniu,

gdy mój ojciec skończył pięćdziesiąt lat. Tylko, oczywiście, nikt wtedy nie tańczył break-dance.

Zastanawiała się, czy wreszcie udało się pokonać Justina. Trudno było cokolwiek powiedzieć, patrząc

na jego pozbawioną wyrazu twarz. W końcu chrząknął.

- No tak - powiedział.

- No tak? - Spojrzała na niego z wściekłością. - To wszystko, co masz do powiedzenia? Po tym, jak

prawie ściąłeś mi głowę, oskarżając o rozpustę?

Justin odetchnął głęboko i zacisnął zęby.

- W dalszym ciągu uważam, że nie powinnaś tam pójść - powiedział. - Powinnaś być ze mną...

- Żebyś mógł mnie obserwować, czy nie robię czegoś, co mogłoby zaszkodzić mojemu ojcu? - Stacey

podniosła przyniesioną przez siebie listę i uderzyła nią w biurko. - To jest główny powód, dla którego tu

jestem. Prawda, Justinie? A jeśli możesz na tym skorzystać, zaciągając mnie do łóżka, tym lepiej dla

ciebie.

- Czy mogłabyś mówić ciszej? - zapytał. - Nie ma potrzeby, żeby...

- Żeby co, Justinie? Żeby ogłaszać w całym biurze, że szef kampanii wyborczej senatora Liptona

przespał się z jego córką?

Głos Stacey brzmiał ostro, a z oczu płynęły gorące łzy. Ten robot nie był tym samym czułym i

namiętnym kochankiem, z którym spędziła kilka ostatnich dni. Nie przypominał spontanicznego i

wesołego człowieka, który śmiał się w zoo z pogrążonych w letargu pand, a potem kupił jej zabawkę, od

której była niewiele większa. Czuły, troskliwy mężczyzna, który gładził jej włosy i nazywał „swoim

kochaniem”, zniknął bez śladu, a pozostał tylko spięty, napastliwy despota. Justin znów powrócił do

świata polityki, gdzie obłuda i pozory miały największą wartość.

- Osądzasz mnie od chwili, w której dziś rano weszłam do biura! - zawołała zapalczywie. - A jeśli

przestajesz mnie krytykować, to tylko po to, aby mnie dla odmiany całkowicie ignorować. Jesteś znowu

tym pozbawionym uczuć tyranem, opętanym tylko jedną manią...

- To nieprawda! - zawołał. - Przecież wiesz, do diabła, jak bardzo...

- Wiem, że nie uda ci się zatrzymać mnie w biurze. Doprowadzę cię do szaleństwa albo ty pierwszy

zrobisz to ze mną! Wychodzę, Justinie. Posada Brynn nie jest zagrożona i nie ma już pretekstu, dla

którego mógłbyś mnie tu ściągnąć ponownie!

Stacey dziękowała Bogu, że dotąd nie powiedziała Justinowi o dziecku. W ciągu kilku ostatnich dni

wiele razy miała ochotę na to. Chwilami czuła, że Justin jest jej tak bliski, że po prostu musi mu o

wszystkim powiedzieć. Jednak przezornie nie zrobiła tego, znając jego oddanie polityce. I dobrze się

stało!

- Stacey, nie wypuszczę cię stąd! - Justin chwycił ją za rękę i odciągnął od drzwi. - Kochanie, musimy o

tym wszystkim porozmawiać. Nie chcę kłócić się z tobą. Ja...

- Puść mnie! - krzyknęła. - Nie mamy o czym rozmawiać.

- Stacey, proszę cię. Uspokój się - powiedział z rozpaczą. - Za chwilę zbiegną się tu wszyscy z biura!

- Będziesz mógł wtedy zająć się kimś innym. - Spróbowała się uwolnić. - To biuro, wszystkie te plany i

zabiegi! Jesteś tutaj zupełnie innym człowiekiem, Justinie, i ja... my... - Ku własnemu ogromnemu

przerażeniu zaczęła płakać.

„Cholera!” - pomyślała. Była taka pobudliwa. Zbyt pobudliwa. Znowu te hormony?

- Stacey, proszę cię, nie płacz! - Justin puścił jej rękę i zaczął niespokojnie chodzić po pokoju. Stacey

domyśliła się, że musiała go zirytować. Zirytowała przecież nawet samą siebie. Przeciwnikiem znacznie

łatwiejszym niż łzy jest gniew. Zawsze kpiła z głupich kobiet, które próbowały manipulować ludźmi za

pomocą płaczu. Ona jednak teraz nie starała się manipulować Justinem, naprawdę cierpiała, czuła się

zagubiona i przerażona.

- To się nie uda. - Zdesperowana usiłowała zetrzeć Izy z twarzy. Od samego początku wiedziała, że jej

związek z Justinem nie ma przyszłości. Jednak przyznanie się do tej porażki sprawiało ból. - To się po

prostu nie uda - powtórzyła szlochając.

- Co się nie uda? Stacey, błagam, nie płacz. Przyznaję, że i zbyt ostro zaatakowałem cię w związku z

tym przyjęciem, ale... - Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej staroświecką białą chustkę do nosa, którą

wręczył Stacey.

- Kochanie, Olive Mayer jest rzeczywiście obłudną, wiecznie wszystkich krytykującą pedantką. I

chociaż wiedziałem, że ciebie nie może dotyczyć ta... rozpusta, to jednak doprowadziło mnie do pasji,

gdy wyobraziłam sobie, jak ta stara plotkara będzie o tym opowiadać każdemu, kto zechce słuchać.

Oczywiście, nie omieszka dorzucić czegoś od siebie. Przyznaję, że zareagowałem zbyt gwałtownie,

Stacey. - Przestał chodzić po pokoju i wyciągnął do niej rękę. - Poza tym, byłem zazdrosny jak diabli.

Mayer powiedziała, że tańczyłaś z...

- Ona rzeczywiście potrafi zmyślać, Justinie - przerwała Stacey, nie zwracając uwagi na wyciągniętą

rękę. - Ja z nikim nie tańczyłam. A ty nie zadałeś sobie trudu, żeby mnie o to zapytać? Po prostu

oskarżyłeś mnie o najgorsze rzeczy i skoczyłeś do gardła tylko dlatego, że stoisz na straży sztucznego

wizerunku rodziny Liptonów. Każda próba zniszczenia go jest dla ciebie równoznaczna ze zbrodnią

wojenną!

- Przepraszam. - Stanął blisko niej. Wystarczyło zrobić krok, by znaleźć się w jego ramionach, Stacey

jednak nie drgnęła. Pozostała sztywna i niewzruszona. Justin westchnął ciężko.

- Byłem głupi, że dałem się sprowokować Olive Mayer. Nie powinienem tak ciebie zaatakować. Moim

jedynym wytłumaczeniem może być to, że dzisiejszy dzień przerodził się w prawdziwe piekło. Nie

przychodziłem tu tylko przez dwa dni, a po powrocie zastałem biurko dosłownie zasypane papierami.

Musiałem odpowiedzieć na co najmniej siedemdziesiąt pięć telefonów i... - Dotknął jej ciągle jeszcze

mokrego policzka. - Nie chcę z tobą walczyć, Stacey. Nie chcę, żebyś przeze mnie płakała.

Stacey odwróciła się. Może rzeczywiście nie chciał, ale jednak zrobił to. Swoje myśli i całą energię

podporządkował politycznym ambicjom i wszystko (i każdy!) było mniej ważne. Tak właśnie robił jej

ojciec. Bradford Lipton nie był złym człowiekiem, nie chciał ranić rodziny, ale czynił to ciągle wskutek

przeoczeń. Senator był niedostępny i wiecznie zajęty, co oddalało go od bliskich mu osób i sprawiało, że

stawał się nieczuły. Jego rodzina nie była przecież, tak jak on, pochłonięta polityczną karierą. Justin

bardzo przypominał Stacey ojca.

- Wracam do domu, Justinie. - Nie było już żadnego powodu, dla którego miałaby tutaj pozostać.

- Nie! - powiedział stanowczo, zasłaniając sobą drzwi. - Stacey, nie pozwolę ci...

W tym samym momencie zadzwonił telefon i dla Stacey był to najpiękniejszy dźwięk.

- Poczekaj! - powiedział Justin, podnosząc słuchawkę. W jego głosie, nawykłym do wydawania

rozkazów, teraz zabrzmiało błaganie i to zatrzymało Stacey w drzwiach.

- Co on zrobił? - Jego głos wybuchł jak dynamit. - Nie, senator nie ma tym razem nic do powiedzenia na

ten temat. Wydamy oficjalne oświadczenie później. Nie, ja także tego nie skomentuję. Uważam, że

komentarz w tym momencie byłby niewłaściwy.

Stacey rozpoznała ten wyraz twarzy i ton głosu. Zastanawiała się, cóż takiego mógł znowu zrobić któryś

z jej braci?

Justin odłożył słuchawkę; był bardzo wzburzony.

- Co się stało? - zapytała Stacey. Ciekawość wzięła górę nad chęcią ucieczki.

- Wczoraj został opublikowany wywiad, jakiego udzielił twój brat Lucas studenckiej gazecie. - Justin

poruszał nozdrzami. Naprawdę to robił! Stacey wcale by się nie zdziwiła, gdyby zobaczyła buchającą z

nich przy każdym wydechu parę. - Dzisiaj natomiast kilka z jego złotych myśli pojawiło się w lokalnych

gazetach w mieście i paru oszustów wysłało pewne wiadomości do agencji informacyjnych. - Justin wziął

do ręki ołówek i złamał go na pół. - Jutro rano znajdą się one we wszystkich gazetach w kraju.

Oczy Stacey rozszerzyły się ze zdziwienia. Państwowe dzienniki poświęcone Lucasowi? To zabrzmiało

złowieszczo.

- Co on takiego powiedział? - odważyła się zapytać.

- Och, niewiele. Kiedy zapytano go, co lubi robić, gdy nie gra w piłkę, odpowiedział, że lubi pić piwo,

grać w bilard i - Justin poniósł głos - pocieszać odrzucone dziewczyny, chyba że sam wcześniej którąś

odrzucił!

Stacey niemal usłyszała, jak Lucas mówi to tym swoim rubasznym tonem, zachowując się jak

niegrzeczny chłopiec. Roześmiała się.

To był wielki błąd. Justin spojrzał na nią z wściekłością.

- To wcale nie jest zabawne! - zagrzmiał. - Czy zdajesz sobie sprawę, że jego wypowiedź ukaże się w

całej prasie krajowej? Jest to ten rodzaj anegdoty, którą dziennikarze telewizyjni uwielbiają opowiadać na

zakończenie swoich programów. Powszechnie szanowany senator, kultywujący stare obyczaje,

popierający tradycyjną moralność, ma syna, który...

- Och, Justinie - przerwała mu Stacey. - Znowu przesadzasz. Przecież Lucas to jeszcze dzieciak. I w

dodatku piłkarz. Jego wypowiedź na pewno nie zaszokuje. Jedynie tego wszyscy się po nim spodziewają.

Nikt, do cholery, nie uwierzyłby, że jedyną rozrywką przystojnego, świetnie zbudowanego chłopaka jest

opowiadanie bajek lub bawienie się kolejką elektryczną!

- A szkoda! - jęknął Justin. - Stacey, nie rozumiesz powagi sytuacji. Liberalna prasa jest wrogo

nastawiona do twojego ojca. Ich ulubieńcem jest Whit Chambers i wszystko, dosłownie wszystko, co

mogłoby w jakiś sposób zaszkodzić Bradfordowi Liptonowi, zostanie wyolbrzymione do monstrualnych

rozmiarów. Z naszych statystyk wynika, że wystąpienia twojego ojca trafiają do ludzi, ale jest jeszcze

żmudna walka z piraniami prasowymi. Nie minął jeszcze tydzień od zgłoszenia kandydatury i ostatnia

rzecz, jakiej byśmy sobie teraz życzyli, to publiczne deklaracje Lucasa na temat upodobań, to znaczy

picia piwa, grania w bilard i...

- Wykorzystywania dziewcząt - dokończyła za niego Stacey. Pomyślała, że Justin za bardzo przejmuje

się każdą, najgłupszą nawet rzeczą. Dzięki temu stał się niezwykle cennym pracownikiem, ale

jednocześnie to właśnie mogło wywołać niebezpieczny wzrost ciśnienia, wrzody i diabli wiedzą, co

jeszcze. Najważniejsze jest poczucie humoru, ono powinno być dla życia wentylem bezpieczeństwa.

Stacey uśmiechnęła się do Justina, oczekując od niego takiej samej odpowiedzi.

Justin podniósł do góry ręce, bliski załamania.

- Mogłem spodziewać się, że taka historia rozbawi cię. - Zachmurzony ruszył w kierunku drzwi. -

Sterne i Spence na pewno także będą skręcać się ze śmiechu. Czasami wydaje mi się, że cała wasza

czwórka pracuje nad udoskonaleniem swoich dwuznacznych politycznie uwag. Często zastanawiam się,

czy nie jesteście opłacani przez opozycję.

Ostatnie słowa Justin wypowiedział już na korytarzu. Zwoływał cały personel, aby wspólnie omówić

popełnioną przez Lucasa gafę i opracować odpowiednie oświadczenie dla prasy, która zapewne już

wkrótce podniesie wielki szum. Justin wyszedł, nie rzucając za siebie ani jednego spojrzenia.

Stacey postanowiła wrócić do domu, tutaj już nic jej nie trzymało. Zwłaszcza że widok jednej z czterech

czarnych owiec rodziny Liptonów mógłby w tym szczególnym momencie rozwścieczyć personel

senatora.

Jadąc samochodem, czuła pogłębiającą się depresję.

To jasne, że idylla z Justinem skończyła się. Już nie byli sobie tak bliscy; przeciwnie, stali na dwóch

przeciwległych krawędziach przepaści, jaką była polityka. Nie potrafili już porozumieć się.

W domu Stacey zrobiła sobie filiżankę herbaty i usiadła, mając nadzieję, że to ją uspokoi. Wszystko

toczyło się tak szybko. W jej głowie panował zamęt, spotęgowany przez strach. Justin... dziecko...

kampania... Myśli przebiegały przez głowę, a przed oczami, jak w kalejdoskopie, przesuwały się różne

obrazy. Co powinna teraz zrobić? Skąd ma się tego dowiedzieć?

Kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi, Stacey pomyślała, że to Brynn zapomniała kluczy. Było trochę za

wcześnie na powrót przyjaciółki, ale może udało jej się trafić po drodze tylko na zielone światła, co

stanowiłoby niezwykle rzadkie zjawisko.

Stacey była przekonana, że to Brynn. Wobec tego, zapominając o zasadach bezpieczeństwa, nie

spojrzała w wizjer. I nagle znalazła się oko w oko z... Cordem Marshallem. Jęknęła w duchu. Marshall

był prawdopodobnie wściekły z powodu jej rezygnacji z udziału w programie. Bez wątpienia pojawił się

tutaj po to, by ją namówić na ten wywiad. Nie zamierzała zgodzić się i w myślach przygotowywała się do

nadciągającej nieprzyjemnej sceny.

- Cześć, Stacey - powiedział Marshall z uśmiechem. - Cieszę się, że zastałem cię w domu.

Stacey spojrzała na niego z uwagą. Nic nie wskazywało na to, że jest wściekły, ale ten uśmiech

wywoływał nieprzyjemny dreszcz. Marshall miał w sobie coś z rekina krążącego wokół nic nie

podejrzewającej ofiary.

- Czego pan sobie życzy, panie Marshall? - zapytała, ciągle jeszcze trzymając go za drzwiami.

- Cord - poprawił ją łagodnie. - Przyszedłem, żeby omówić z tobą jutrzejszy program.

Stacey westchnęła.

- Jestem pewna, że otrzymał pan dziś rano wiadomość od Justina Marksa, odwołującą mój udział w tym

programie, panie Mars... Cord.

- Nie chcę zdradzać Marksowi naszych małych sekretów, Stacey. - Marshall ciągle jeszcze uśmiechał

się. - Jednak jeśli nie wystąpisz jutro, będę musiał powiedzieć mu o tym. - Dramatycznym gestem

wydobył z fałdów swojego płaszcza pogniecione pudełko.

Stacey westchnęła ciężko i mocno chwyciła się drzwi. To było pudełko po teście ciążowym!

- Cudownie! - zawołał Marshall, śmiejąc się radośnie. - Całkowicie spontaniczna, niepohamowana

reakcja! Podejrzewałem, że to należy do ciebie, gdyż obserwowałem cię podczas wystąpienia twego ojca.

Niemal zemdlałaś. Jednakże trzeba było także wziąć pod uwagę twoją agresywną współlokatorkę. Teraz

rozwiałaś wszelkie moje wątpliwości. Jesteś w ciąży! I nie masz męża, z którym mogłabyś podzielić się

tą wspaniałą wiadomością.

- Znalazłeś to pudełko w śmieciach! - zawołała Stacey. - Brynn wspominała, że widziała cię kilka dni

temu węszącego koło naszego domu. Grzebałeś w śmieciach jak... jak szczur!

Marshall wzruszył ramionami.

- Ja to nazywam prowadzeniem śledztwa. Zdarza się, że czasami nic nie znajdę, ale znacznie częściej

uda mi się natrafić na jakiś ukryty klejnot. Nie masz pojęcia, Stacey, co ludzie wyrzucają!

- Jesteś podły! Justin powiedział, że jesteś szczurem śmietnikowym. On wiedział, jakie chwyty potrafisz

stosować, aby tylko dowiedzieć się interesujących, w twym przekonaniu, rzeczy.

- Natomiast nie wiedział, że jesteś w ciąży, co? - wtrącił Marshall. - Zaryzykowałbym stwierdzenie, że

nikt o tym nie wiedział oprócz twojej przyjaciółki, tej rudowłosej złośnicy. No i, oczywiście, mnie. A kto

jest ojcem?

- To nie twój interes!

- Spokojnie, dziecinko! Nie zamierzam wywierać na ciebie nacisku. - Marshall uśmiechnął się

ponownie, a Stacey zapragnęła zetrzeć z jego twarzy ten wyraz zadowolenia, zetrzeć całą jego twarz! -

Tak się składa, że darzę szacunkiem przyszłe matki. To chyba coś w rodzaju kompleksu Madonny. Nie

zamierzam zdradzać sekretów. Chcę tylko, przy ich pomocy, poszantażować cię trochę.

- Och! - zawołała Stacey, czując, że kręci jej się w głowie. Ten człowiek po postu zabijał ją!

- Uspokój się, skarbie. Nastroje matki bardzo silnie wpływają na dziecko. Wiesz przecież o tym. - Był

na tyle bezczelny, by udawać zaniepokojenie. - Zobaczysz, jak łatwo jest sprostać moim wymaganiom.

Wystąpisz tylko w moim programie, w piętnastominutowym bloku, a ja zapomnę o tym chłopaczku lub

dziewuszce, którą nosisz pod sercem. Masz na to moje słowo honoru, Stacey.

- Twoje słowo honoru! Jesteś szantażystą, śmieciarzem i...

- Zostawmy te przezwiska, Stacey. Ograniczmy się tylko do interesów. Potrzebny jest mi ktoś, kto

wypełni piętnaście minut mojego jutrzejszego programu jakąś budzącą ludzkie zainteresowanie

opowieścią. Chciałbym, żeby spodobała się zwłaszcza żeńskiej części mojej widowni. Córka kandydata

na prezydenta świetnie się do tego nadaje. Obiecuję, Stacey, że ani słowem nie wspomnę o twojej...

delikatnej sytuacji. Przysięgam na świętą pamięć mojej matki! Spójrz na to z innej strony. Przecież

możesz w ten sposób pomóc ojcu. Bądź słodka, zabawna, błyśnij wdziękiem! Zdobędziesz w ten sposób

mnóstwo głosów dla ojca.

- Nie mogę! - powiedziała zrozpaczona. - Justin stwierdził, że nie może być o tym mowy. Zabije mnie,

jeśli wystąpię w tym programie.

- To łajdak! - prychnął Marshall. - Stacey, nie ma się czego bać. Porozmawiamy tylko o tym, o czym ty

będziesz chciała. Będziesz na wizji przez niecałe piętnaście minut, z przerwami na reklamy.

- A co z córkami pozostałych kandydatów? - zapytała.

- Żadna z nich nie odważyła się nawet odpowiedzieć na mój telefon. To musisz być ty, Stacey.

Co ma zrobić? Stacey z trudem powstrzymywała się, żeby nie wołać o pomoc. Dobrze wiedziała, że

wpadła w pułapkę.

- A jeśli odmówię?... - Chciała, żeby to on powiedział. I, oczywiście, zrobił to.

- Wtedy opowiem na antenie o twoim mającym się urodzić nieślubnym dziecku. Obiecuję, Stacey.

To była groźba. Bardzo skuteczna groźba. Stacey, blada i milcząca, oparła się o drzwi.

- Bądź jutro w studiu o osiemnastej trzydzieści - powiedział Marshall. - Zaczynamy o dziewiętnastej i ty

pójdziesz na pierwszy ogień. Do zobaczenia, Stacey! - Schodził po schodach, wesoło pogwizdując.

- A co ty tutaj robisz? - Stacey usłyszała głos Brynn. Pogwizdywanie nagle urwało się. - Przecież

niedawno ten budynek był spryskiwany płynem przeciwgrzybicznym. - Głos Brynn był bardzo groźny.

- O... odłóż to! - Cord Marshall był bardzo zdenerwowany.

- Lepiej szybko zwiewaj, Marshall! - ostrzegła go Brynn. - Bardzo szybko.

Po całej klatce schodowej rozeszło się głośne echo, gdy Marshall zbiegał po schodach. Chwilę później

w drzwiach pojawiła się Brynn, trzymając w ręku mały pojemnik z gazem łzawiącym. Spojrzała na twarz

Stacey.

- Powinnam go wysadzić w powietrze! Co on tutaj robił, Stacey?

Stacey z wahaniem opowiedziała o groźbach Marshalla.

- Nie możesz pozwolić, by cię szantażował! - Brynn była oburzona. - Zadzwoń do Justina i powiedz mu

o wszystkim. Niech załatwi tę sprawę.

- Powiedzieć Justinowi? - zawołała przerażona Stacey. - Nie mogę tego zrobić, Brynn. Wolę wystąpić w

programie Marshalla.

- Stacey, przecież ty i Justin nie jesteście już wrogami. Przecież się kochacie, zapomniałaś o tym?

Stacey przypomniała sobie twarz Justina, taką, jaką widziała ostatnio. Wściekłą, zirytowaną,

rozgoryczoną.

- Jestem pewna, że Justin ma inne zdanie na ten temat, Brynn.

- Po jednym dniu? - zapytała Brynn drwiąco. - To niemożliwe.

- Ależ tak, Brynnie. Podczas tych dwóch dni, kiedy Justin przestał zajmować się kampanią, wszystko

układało się między nami wspaniale. Po prostu cudownie! Jednak skończyło się to dzisiaj, natychmiast po

przekroczeniu progu biura. Nigdy nie uda nam się być razem. - Stacey przeciągnęła ręką po włosach,

burząc je nieco. - Cord Marshall obiecał, że nie wspomni o dziecku. Może to nie byłoby takie złe?

Mogłabym zdobyć trochę punktów dla ojca. Może Justin w ogóle nie dowiedziałby się, że wystąpiłam w

tym programie?

Brynn wzniosła oczy do nieba.

- Może książę Karol porzuciłby księżną Dianę i poślubiłby Tinę Turner? Hej, Stacey! Wróć na ziemię!

- Nie mogę powiedzieć o tym Justinowi! - lamentowała Stacey. - Gdybyś mogła zobaczyć jego twarz,

gdy usłyszał, co Lucas powiedział reporterowi...

- Coś na temat picia piwa, grania w bilard i... umawiania się z dziewczętami? - Brynn uśmiechnęła się

wesoło. - Słyszałam w radiu, wracając z pracy. Spiker był taki zabawny, gdy cytował Lucasa!

A więc zaczęły już krążyć anegdoty. Stacey syknęła zirytowana.

- Tata nie znosi, gdy się na jego temat żartuje. Nie lubi tego bardziej niż krytyki własnej osoby. Będzie

wściekły. A gdy ojciec się wścieka, Justin ma sądny dzień. Nie mam odwagi dobijać go w tym

momencie!

Justin prawdopodobnie przestanie ją kochać po jutrzejszym programie. Lecz jeśli Stacey nie wystąpi, to

Marshall opowie na ekranie o jej ciąży. Skoro szczeniackie wypowiedzi Lucasa mogą wpędzić ojca w

kłopoty, co dopiero wiadomość o nieślubnym dziecku Stacey? Zadrżała na samą myśl o tym. To

zdecydowanie najgorszy dzień w jej życiu!

- Muszę tam pójść, Brynn.

- Chyba rzeczywiście nie masz wyboru - przyznała Brynn ponuro. - Nie musisz jednak sama walczyć z

tym potworem. Pojadę jutro z tobą do studia i może rzeczywiście nie będzie tak źle.

Stacey zeszła z planu i ukryła twarz w dłoniach. Brynn, która czekała, stojąc poza linią dźwięku, objęła

ją opiekuńczym gestem.

- To była klęska! - jęknęła Stacey. - Och, zawsze zachowuję się tak okropnie podczas udzielania

wywiadów! Teraz już wiem, dlaczego Justin nigdy mi na to nie pozwalał!

- Nie było tak źle. - Brynn, jak zawsze, próbowała pozostać lojalna. - To znaczy, nie sądzę, aby twego

ojca zachwyciła wypowiedź, iż lubi pływać nago, ale to jeszcze nie jest wielki skandal, Stace.

Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. - Stacey potrząsnęła głową przygnębiona. - Marshall mówił coś o

jakichś prezydentach pływających nago w basenie w Białym Domu i wtedy natychmiast pomyślałam...

- Marshall jest bardzo podstępny. Po prostu naprowadził cię na to - powiedziała oburzona Brynn.

- Kiedy zaczął mówić o ślubach w Białym Domu, wpadłam w panikę. Byłam pewna, że nawiązuje do...

- Stacey odruchowo dotknęła swego brzucha. - Nie bardzo wiedziałam, co mam odpowiedzieć.

- Wykorzystał cię ten skunks!

- W końcu opowiedziałam mu, jak kiedyś wpadłyśmy razem z mamą do Sterne’a i znalazłyśmy w

łazience przywiązaną do kurków wanny jakąś blondynkę. - Stacey prawie zapiszczała. - Powiedziałam to

przed kamerą!

Brynn skrzywiła się.

- Marshall zastawił na ciebie pułapkę. Próbował dać do zrozumienia, że twoja rodzina walczy ze

Sternem, ponieważ jego styl życia jest dla was nie do przyjęcia. Ty tylko... wyjaśniłaś, dlaczego.

- Justin nigdy mi tego nie wybaczy - wyszeptała Stacey.

- Przynajmniej teraz jest dla wszystkich jasne, że w waszej rodzinie nie ma prawdziwych animozji. To

było piękne, gdy powiedziałaś, że wy, Liptonowie, akceptujecie się nawzajem, bez względu na to, jak

dziwaczne jest wasze zachowanie. Tylko szkoda, że Marshall natychmiast zapytał, jakie dziwactwa masz

na myśli.

- Odpowiedziałam, że nie chcę mówić na ten temat. - Stacey przygryzła wargę. - To chyba nie była

najlepsza odpowiedź.

- No cóż, spróbujmy znaleźć w tym wszystkim jakąś dobrą stronę - powiedziała Brynn pokrzepiająco. -

Wywiad już się skończył, a Marshall nic nie wspomniał o dziecku.

- Panie Marshall! - Młody sekretarz planu, wyglądający na bardzo zmartwionego, pomachał ręką do

Corda Marshalla, który nadal znajdował się na planie. Taśma filmowa była jeszcze wyświetlana, więc

wstał bardzo cicho i dołączył do stojącej w bezpiecznej odległości grupki.

- O co chodzi, Joe? - zapytał. Mrugnął porozumiewawczo do Stacey i Brynn, ale żadna z nich nie

zareagowała na tę zaczepkę.

- Pana garderoba. Wydobywa się z niej jakiś straszny zapach, wszedłem do środka, żeby to sprawdzić.

To okropny smród. Taki, jakby coś gniło, rozkładało się albo jeszcze gorzej.

- Cholera! Chodźmy tam, Joe - powiedział Marshall i obydwaj wyszli ze studia.

- Uciekajmy stąd, Stacey - zaproponowała Brynn, a przygnębiona Stacey przytaknęła.

- Do diabła! - Wrzaski Corda Marshalla słychać było w całym studiu. Po chwili pojawił się, trzymając

w ręku jakieś butelki. Jego twarz była niemal purpurowa z wściekłości. - Ktoś wylał w mojej garderobie

pięć butelek oleju skunksa. Tak tam cuchnie, że nie można wytrzymać!

- Skunksowi nie powinno to przeszkadzać - powiedziała Brynn słodkim głosem. - Powiedziałabym, że

teraz jest tam dla pana odpowiednie środowisko, panie Marshall.

Oczy Stacey rozszerzyły się ze zdziwienia.

- Brynn, czy ty...

Cord Marshall doszedł do tego samego wniosku.

- To ty zrobiłaś, ruda diablico! - szalał.

- Brynn - Stacey chwyciła ją za rękę - myślę, że czas już na nas.

Zaczęły biec korytarzem.

- Jeszcze cię dostanę, przyjaciółeczko! - Marshall deptał im po piętach. - Musimy wyrównać rachunki!

Dużo już się uzbierało. Zobaczysz, pożałujesz, że w ogóle się urodziłaś!

Zyskały trochę czasu, gdyż Marshall zaplątał się w kabel, który zgrabnie przeskoczyły. Upadł jak długi

na podłogę, a one w tym czasie wybiegły z budynku.

- Brynn, skąd wzięłaś olej skunksa? - wysapała Stacey, gdy dopadły zaparkowanego w pobliżu BMW.

- Dzwoniłam do wszystkich oryginalnych sklepów w Waszyngtonie, aż w końcu znalazłam, chociaż

najpierw pomyślałam o trutce na szczury. Stace, jesteś bezpieczna!

A jednak nie były, gdyż właśnie ze swego samochodu wychodził Justin Marks. Na jego twarzy

malowała się wielka wściekłość. Zauważył Stacey i Brynn, zanim one zdążyły zauważyć jego.

- Stacey! - Jego głos spowodował, że obydwie zatrzymały się w miejscu. - Chodź tutaj, Stacey. - Justin

mówił stanowczo i niezwykle spokojnie. Serce Stacey, wyczerpane wysiłkiem związanym z ucieczką,

teraz zabiło jeszcze szybciej. - Nie każ mi iść po ciebie, Stacey. Ten zimny spokój przerażał ją bardziej

niż wściekle wrzaski Corda Marshalla, które właśnie rozległy się ponownie.

- Jest tam! - Marshall wbiegł na parking; towarzyszył mu ten sam młody sekretarz planu oraz jakiś inny

mężczyzna i kobieta.

- Ta ruda maniaczka! Łapcie ją! - wrzeszczał.

Stacey i Brynn wymieniły przerażone spojrzenia i równocześnie rzuciły się do samochodu. Wskoczyły

do środka i zablokowały drzwi. Stacey zdążyła umieścić kluczyk w stacyjce, gdy przy oknie pojawił się

Justin Marks i prawie w tym samym czasie podbiegł do samochodu z drugiej strony Cord Marshall.

- I co teraz, Stacey? - zawołała Brynn.

Stacey wrzuciła wsteczny bieg i nacisnęła pedał gazu. Samochód skoczył do tyłu, zostawiając

zaskoczonego i wściekłego Justina i równie wzburzonego Corda Marshalla. Żadna z nich nie powiedziała

ani słowa, dopóki nie zgubiły się w masie samochodów na autostradzie.

- Przez chwilę myślałam, że gramy główne role w jakimś horrorze - powiedziała wreszcie Brynn

drżącym głosem. - Przy jednym oknie stała Godzilla, a przy drugim Bestia z Bagien. Byłaś wspaniała,

Stacey - dodała zachwycona. - Jechałaś jak Mario Andretti na Indy 500.

Stacey nie odpowiedziała. Serce wreszcie uspokoiło się i mogła oddychać normalnie.

- Myślę, że będzie lepiej, jeśli nie wrócimy dziś na noc do domu, Brynn - powiedziała. - Odpada także

dom moich rodziców.

- Trzymajmy się także z daleka od cieszącego się złą sławą mieszkania Sterne’a - dodała Brynn. -

Mamy już wystarczająco dużo przeżyć, jak na jeden wieczór.

- Pojedźmy na farmę Spence’a i Patty w Fredericksburgu. - Stacey zjechała na pas prowadzący do

Wirginii. - To tylko czterdzieści minut jazdy, a nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby nas tam szukać.

100

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wydawało się, że nic nie jest w stanie zaskoczyć Spence’a i Patty Lipton. Kiedy Stacey i Brynn

pojawiły się w ich domu tuż po dziewiątej wieczorem, zaprosili je do środka bez żadnych pytań, jakby

ich obecność tutaj i prośba o udzielenie schronienia były najnormalniejszą w świecie sprawą.

Spence oddał im do dyspozycji dodatkowy pokój, przylegający do sypialni dzieci. Natomiast Patty

przygotowała herbatę poziomkową i upieczony w domu chleb. Chociaż oboje nie zadawali żadnych

pytań, Stacey czuła się zobowiązana do wyjaśnienia powodów tej nie zapowiedzianej wizyty.

- Wystąpiłam dzisiaj wieczorem w programie Corda Marshalla - powiedziała, popijając herbatę.

- Och, rozumiem! - Spence uśmiechnął się szelmowsko. - I musisz teraz ukryć się, bo zrobiło się

gorąco? Czy mamy spodziewać się, że Justin Marks zjawi się tutaj wkrótce z megafonem, brygadą

antyterrorystyczną i gazem łzawiącym?

Brynn skrzywiła się.

- To jest bardzo prawdopodobne, biorąc pod uwagę, cośmy dzisiaj przeżyły.

Na zmianę ze Stacey zaczęły opowiadać wydarzenia dzisiejszego wieczoru. Patty i Spence byli

zachwyceni.

- Uważam jednak, że w twoim stanie, Stacey, nie powinno się tak biegać - zauważył Spence zatroskany.

- Patty mówi, że ciąża w ogóle nie powinna ograniczać aktywności kobiety, ja jednak sądzę, że trzeba

trochę zwolnić tempo, zwłaszcza w trzech pierwszych i trzech ostatnich miesiącach.

Kawałek chleba, który jadła Stacey, wypadł z ręki na podłogę. Brynn zakrztusiła się herbatą.

- Skąd... skąd wiesz? - zapytała Stacey, gdy Brynn już uspokoiła się i mogła wreszcie normalnie

oddychać.

- Podczas wystąpienia ojca widzieliśmy cię po raz pierwszy od dłuższego czasu - powiedziała Patty

spokojnie. - Spence zauważył, że zaszła w tobie jakaś zmiana. A kiedy niemal zemdlałaś - Patty

wzruszyła ramionami - po prostu już wiedzieliśmy.

- Na kiedy masz termin porodu? Oczywiście, będzie to poród naturalny, nie ma innej możliwości. -

Spence uśmiechnął się do Stacey. - Czy pomyślałaś o imieniu? Możemy pożyczyć ci świetną książkę o

niezwykłych imionach. Aha, a kto jest ojcem?

- Och, Spencer! Ojcem jest Justin Marks! - Patty uśmiechnęła się pogodnie. Spence, nieprawdopodobnie

zaskoczony, niemal wypuścił z rąk filiżankę. Równie zdumione Stacey i Brynn wlepiły wzrok w Patty.

- Któż inny mógłby nim być? - powiedziała Patty, wzruszając ramionami, jakby to wszystko wyjaśniało.

- To prawda - wyszeptała Stacey, przenosząc zdziwiony wzrok z Patty na Spence’a. - Ale on nic o tym

nie wie.

- Justin Marks! - Spence nie mógł tego pojąć. - Justin Marks?

- Od dawna byli w sobie zakochani - wyjaśniła Patty. - To było, oczywiście, ich przeznaczenie. Musieli

jednak poczekać, aż rządzące ich losem planety znajdą się w dogodnym położeniu.

102

- No tak! - przytaknął Spence, jakby to w końcu go przekonało.

Stacey i Brynn wymieniły spojrzenia.

- Czy byłaś już u lekarza, Stacey? - zapytała Spence.

Stacey potrząsnęła głową.

- Zamierzam pójść wkrótce, ale...

- Rozumiem - powiedziała Patty. - Wiem, jak zimni i obojętni potrafią być lekarze. - Poklepała Stacey

po ramieniu. - Skoro już jesteś tutaj, musisz zobaczyć się z Kimberly. To położna, która przyjmowała

nasze dzieci. - Twarz Patty rozjaśnił entuzjazm. - Ona jest wspaniała. Bardzo doświadczona, pełna ciepła

i zrozumienia. Popiera porody w domu i...

- Położna Kimberly? - przerwała Brynn.

Spence przytaknął radośnie.

- Zadzwoń do niej jeszcze dzisiaj, Patty - powiedział. - Zamów na jutro wizytę dla Stacey.

- Wspaniały pomysł! - Patty zerwała się i podeszła do stojącego w kuchni starego, czarnego telefonu.

- Ale... - zaczęła mówić Stacey.

- Możesz rodzić tutaj, Stace. - Spence uśmiechnął się szeroko. - Patty i ja będziemy pomagać Kimberly.

Nie będziesz miała nic przeciwko temu, żeby dzieci przyglądały się narodzinom swego nowego kuzyna?

To byłoby dla nich bardzo wzruszające i oświetlające ich duszę przeżycie!

Kimberly była szczupłą blondynką zbliżającą się do trzydziestki i zupełnie nie pasowała do wyobraźni

Stacey na temat wiejskich akuszerek. Jednak oprawione w ramki świadectwo ukończenia szkoły

pielęgniarskiej i dyplom położnej, które wisiały na ścianie gabinetu, zwiększyły nieco zaufanie Stacey.

Młoda położna udowodniła, że jest dokładnie taka, jak opisała ją Patty: doświadczona, przyjazna,

wyrozumiała i ciepła. Przeprowadzała badanie z wielką znajomością rzeczy.

- Czy masz absolutną pewność, co do dnia, w którym dziecko zostało poczęte? - zapytała, gdy po

skończonym badaniu usiadły w małym saloniku.

- Ależ tak! - odpowiedziała Stacey i wróciła myślami do tamtej gorącej sierpniowej nocy. - To był

jedyny możliwy moment

Kimberly skinęła głową.

- W takim razie będziemy musiały dziś po południu zrobić USG w szpitalu. Stacey, twoja macica jest

znacznie większa, niż powinna być w tym stadium.

- Co takiego? - zapytała Stacey, nie rozumiejąc, o czym mówi położna.

- Stacey. - Kimberly wzięła jej ręce w swoje dłonie. - Musisz przygotować się, że prawdopodobnie są to

bliźnięta.

103

- Bliźnięta? - powtórzyła po raz setny Brynn, prowadząc samochód w drodze powrotnej do

Waszyngtonu. Było późne niedzielne popołudnie. Stacey siedziała obok niej, niezdolna, żeby prowadzić,

żeby myśleć logicznie, niezdolna do czegokolwiek.

- Bliźnięta! - mogła jedynie powtarzać za Brynn.

Do szpitala wybrali się całą grupą. Brynn, Spence, Patty, dziewczynki, Stacey i Kimberly tłoczyli się w

małym pokoju, w którym ultrasonogram potwierdził przypuszczenia Kimberly. To bliźnięta! Od tej

chwili Stacey była w stanie dziwnego oszołomienia.

- Stacey, musisz o tym powiedzieć komuś! - Brynn była wyczerpana nerwowo. Od chwili, w której

dowiedziała się o bliźniaczej ciąży, obgryzła osiem długich paznokci. - To znaczy, o tych bliźniakach.

Ty... my same nie damy sobie dłużej z tym rady! Powiedz o tym przynajmniej matce, Stacey.

- Brynnie, matka nigdy tego nie zrozumie. Znienawidzi mnie! - zawołała udręczona Stacey.

- To samo mówiłaś, gdy będąc w szkole, poszłyśmy na wagary do kina i zostałyśmy złapane. Jednak

kiedy powiedziałaś, ona to zrozumiała i nie znienawidziła cię, a nawet opowiedziała, jak sama, będąc

uczennicą, poszła na wagary i została przyłapana. Pamiętasz?

- Brynn, nie możemy porównywać dziecięcego wybryku z moją obecną sytuacją! Jako dorosła kobieta,

matka była zawsze doskonała pod każdym względem, zawsze zachowywała się odpowiednio. Ona tego

nigdy nie zrozumie, Brynnie! Znienawidzi mnie!

- Stacey. - Brynn obgryzła dziewiąty paznokieć. - Powiedz wszystko matce.

Stacey siedziała w pięknie urządzonym salonie w domu Liptonów. Ręce miała zaciśnięte w pięści, a

oczy spuszczone. Brynn podrzuciła ją tutaj, a sama wróciła do mieszkania.

- Och, Stacey! - zawołała matka, gdy Stacey zdradziła tajemnicę. Przeszła przez pokój śliczna, wiotka i

bardzo zmartwiona. - Moja biedna dziewczynka! - Usiadła obok Stacey na kanapie i wzięła jej ręce w

dłonie. Stacey patrzyła na łzy płynące z jasnobrązowych oczu matki. - Moja biedna, mała Stacey. - Jej

głos zadrżał. - Musisz być przerażona. Na pewno czujesz się taka samotna, taka zakłopotana, a także...

winna.

Stacey poczuła, że coś ją dławi w gardle. Serce biło jak oszalałe.

- Tak - wyszeptała. - Tak się właśnie czuję, mamo.

- Wiem, kochanie. - Caroline ścisnęła rękę Stacey. - Widzisz, ja także przez to przeszłam. Okoliczności

były nieco inne. Miałam wtedy dwadzieścia jeden lat i byłam w ciąży tylko z jednym dzieckiem, ale...

Nie miałam męża i przerażała mnie myśl, że muszę o tym powiedzieć moim rodzicom i ojcu dziecka.

Doskonale wiem, co teraz czujesz, Stacey.

Stacey patrzyła na matkę z otwartymi ze zdziwienia ustami.

- Mamo! - wydusiła w końcu. - Ty?

Caroline przytuliła ją do siebie.

- Ty byłaś tym dzieckiem, a ten mężczyzna to twój ojciec.

104

Stacey była wstrząśnięta. Jej rozsądny, konserwatywny ojciec i zrównoważona, doskonała matka

musieli się pobrać? Stacey potrząsnęła głową, jakby chciała pozbyć się tej myśli. To nie może być

prawda! To jakiś dziwny sen, z którego zaraz się przebudzi.

- Twój ojciec zachował się wspaniale, gdy w końcu zebrałam się na odwagę i powiedziałam mu o

wszystkim. Nalegał, żebyśmy od razu się pobrali i tak też się stało. Udało nam się jednak antydatować

ślub o kilka miesięcy. - Caroline uśmiechnęła się lekko. - Brad uważał, że to nie wypada, aby dziecko

senatora urodziło się siedem miesięcy po ślubie. - Matka uśmiechnęła się teraz szerzej. - Byliśmy tacy

szczęśliwi, Stacey. Jesteśmy doskonałym małżeństwem.

Stacey cofnęła się i spojrzała na nią z niedowierzaniem.

- Naprawdę?

- Ależ tak! - Caroline zaśmiała się. - Kochamy się tak samo, jak tej nocy, kiedy zostałaś poczęta.

Oczywiście, to był dla mnie ciężki okres, kiedy byliście mali, a ja musiałam siedzieć w domu. Jednak

kiedy dorośliście, mogłam zacząć prowadzić bardziej aktywny tryb życia, nawet sama działać na rzecz

kampanii. Nigdy nie byliśmy z ojcem szczęśliwsi, Stacey.

- Ty lubisz politykę - powiedziała Stacey wolno.

- Myślę, że kiepska ze mnie aktorka. - Policzki matki zaróżowiły się. - Jednak kocham wszystko, co jest

związane z polityką, uwielbiam tę uwagę skupioną na nas, światła reflektorów, tłumy i podniecenie.

Oszalałabym, gdybym musiała prowadzić monotonne życie przy boku człowieka, który wykonuje jakąś

głupią robotę od dziewiątej do siedemnastej.

Stacey słuchała przerażona. Wszystko, czego była pewna przez cale życie, waliło się w gruzy. Matka

kochała związane z polityką życie. Jej małżeństwo nie wymagało żadnego poświęcenia; była z niego

zupełnie zadowolona. Stacey cieszyła się szczęściem matki i świadomością, że nie narzucono jej trybu

życia, którego by nienawidziła.

Zaraz jednak posmutniała, gdy zrozumiała, jak bardzo obie się różnią. Rozmowa z Caroline w ogóle nie

wpłynęła na poglądy Stacey. To, co matka uwielbiała w politycznym życiu, córka znienawidziła. Stacey

pragnęła właśnie tego monotonnego życia z mężczyzną pracującym w normalnych godzinach; marzyła o

tym, o czym z lekceważeniem mówiła matka.

Ujawnienie, kto jest ojcem dzieci było łatwe w porównaniu z przyznaniem się do ciąży. Caroline była

zachwycona.

- Justin to taki poważny, odpowiedzialny człowiek. Lojalny i pracowity. Jak to się spodoba prasie. Szef

kampanii wyborczej zostanie zięciem senatora!

Bradford Lipton przyjechał do domu godzinę później i żona, na prośbę Stacey, powiedziała mu o

wszystkim. Po pięciu minutach przyszedł do pokoju córki. Widać było, że jest zdenerwowany i

zmieszany. Okazywanie uczuć nie było jego najmocniejszą stroną. Ten człowiek, który zachowywał

zimną krew, występując przed tysiącami ludzi, stracił opanowanie, gdy przyszło mu stanąć twarzą w

twarz z własną córką.

105

- Chcę, żebyś wiedziała, Stacey, że nie potępiam cię - wydusił z siebie, wbijając wzrok w dywan. -

Kobieta... mężczyzna... - Zaczerwienił się. - Oboje z mamą rozumiemy to.

Stacey musiała się uśmiechnąć. W tym momencie żałowała, że ona i ojciec byli sobie tak dalecy.

Prawdopodobnie zawsze tak będzie. Bradford Lipton nie otwierał się nigdy i przed nikim, może tylko

przed żoną.

- Dziękuję, tato - powiedziała cicho. Pomyślała, że ojciec jest dla niej taki dobry. Nie powiedział ani

jednego słowa na temat ewentualnych fatalnych skutków, jakie może przynieść jego kampanii wyborczej

cała ta historia.

- Cieszę się, że wyjdziesz za Justina, Stacey. - Głos senatora stał się cieplejszy, gdy zawołał do stojącej

na dole żony: - Caroline, może urządzimy ślub jutro? Chyba im szybciej, tym lepiej, co?

- Jutro? - powtórzyła Stacey blednąc.

- Świetnie, kochanie! - Caroline pojawiła się w drzwiach i uśmiechnęła się do męża. - Urządzimy małą,

rodzinną uroczystość, tylko dla najbliższych. Oczywiście, zaprosimy Grace i Brynn. Zacznę

przygotowania dzisiaj wieczorem.

Stacey poczuła, że ogarniają przerażenie.

- Słuchajcie - powiedziała. - Może będzie lepiej, jeśli najpierw porozmawiam o tym z Justinem.

Jej żołądek skurczył się ze strachu. Przecież Justin był na nią wściekły. Czy do tego stopnia, żeby ją

znienawidzić? Ostatnio widzieli się w sobotę wieczorem, gdy niemalże przejechała go samochodem. A

teraz rodzice planowali ich ślub bez jego wiedzy!

- Pani Lipton! - Z holu na parterze doszedł do nich głos Grace. - Przyszedł Justin Marks. Chce się

widzieć z senatorem.

- Co za wyczucie! Prawda, Caroline? - Uśmiechnięty Bradford Lipton zaczął schodzić na dół. Za nim

podążyła żona, jej twarz była rozpalona. Stacey nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Pozostała w

sypialni, wszystko jednak doskonale słyszała.

- Witamy w rodzinie, Justinie - zagrzmiał ojciec. - Zapewniam cię, ze ja i Caroline jesteśmy bardzo

zadowoleni.

Pani Lipton nie posiadała się z radości.

- Jesteśmy zachwyceni, Justinie. Zaplanowaliśmy ślub na jutrzejszy wieczór. Ty i Stacey nie musicie się

o nic martwić. Będę szczęśliwa, jeśli pozwolicie mi wszystkim się zająć.

W końcu Stacey usłyszała głos oszołomionego Justina:

- Ślub?

- Stacey, kochanie! - zawołała matka melodyjnym głosem. - Justin jest tutaj!

Stacey powoli schodziła po schodach. A więc tak właśnie czuli się żołnierze, lądując na wybrzeżach

Normandii podczas drugiej wojny światowej? Zatrzymała się na ostatnim stopniu i przyjrzała się stojącej

na dole grupie - swojemu przystojnemu, pełnemu charyzmy ojcu, pięknej, promiennej matce i Justinowi,

całkowicie zaskoczonemu i jakby przestraszonemu.

106

- A oto panna młoda! - zawołał ojciec, wyciągając rękę do córki. - Jestem pewien, że chcecie zostać

sami. Macie na pewno dużo do omówienia.

Stacey i Justin przyglądali się sobie.

Pomyślała ponuro, że nawet podczas pierwszej randki nie była tak zakłopotana. Co, do licha, może teraz

powiedzieć temu człowiekowi?

- Nie wybrałabyś się ze mną na przejażdżkę? - zapytał Justin pełnym napięcia głosem.

- Nie! - zawołała i spojrzała na rodziców. - Dziękuję, ale lepiej nie - dodała uprzejmie.

- Romantyczna przejażdżka po Rock Creek Park! - powiedział senator radośnie. - To mi coś

przypomina, a tobie, Caroline? A więc ruszajcie, młodzi. Bawcie się dobrze!

Justin ścisnął ramię Stacey tak mocno, jakby założył mankiet do mierzenia ciśnienia. Wyprowadził ją z

domu, nie mówiąc ani słowa. Stacey zadrżała, ale nie z powodu wieczornego chłodu.

- Czyżby twoi rodzice sądzili, że przyjęłaś moje oświadczyny? - zapytał Justin, gdy wyjechali na ulicę.

W jego głosie słychać było sztuczny spokój. - W jaki sposób doszli do tego wniosku?

„Powiedz mu! - coś krzyczało wewnątrz niej. - Powiedz, zanim będzie za późno!”

- Nie będziesz ze mną rozmawiać? - Jego głos był zimny i ostry. - Pojawiłem się w bardzo

niedogodnym momencie? Nie spodziewałaś się, że ktoś przyłapie cię na kłamstwie tak szybko?

Stacey poruszyła ustami, nie mogąc jednak wydobyć głosu. Justin by na nią zły, tak strasznie zły!

- Odrzuciłaś moje oświadczyny - mówił dalej tak samo zimnym głosem. - Chciałaś mieć ze mną

romans, pamiętasz?

Stacey zrozumiała, jak bardzo Justin czuje się urażony. Ogarnęła ją litość. Odrzucając jego propozycję,

uraziła go i nawet tego nie zauważyła!

- Moja propozycja jest już nieaktualna. Romans, to wszystko, czego ode mnie chciałaś i tylko to

otrzymasz. Nie masz prawa kłamać i wykorzystywać mnie do tego, abym pomógł ci uwolnić się od

rodziców. Jutro powiesz im prawdę, Stacey.

Prawda. Stacey ciężko westchnęła. Justin nie znał całej prawdy. Był urażony i zły. Sądził, że

wykorzystała go, aby uniknąć konsekwencji związanych z wystąpieniem w programie Marshalla. Jak

jednak powiedzieć całą prawdę teraz, kiedy jest taki zimny i zły?

- Głęboko oburzyły mnie twoje metody łagodzenia gniewu ojca w związku z pojawieniem się w tym

okropnym programie. Nie powinnaś była mówić, że się pobieramy. To było tchórzliwe i podstępne! Poza

tym, złośliwe - powiedział Justin.

- To nie było tak - odpowiedziała Stacey łagodnie. Rzuciła ukradkowe spojrzenie na zawziętą twarz. Do

oczu napłynęły łzy. A więc nienawidzi jej! Naprawdę! Powiedział, że odwołuje swoje oświadczyny. A

matka przygotowuje pieczołowicie jutrzejszą uroczystość!

Stacey delikatnie położyła swoje dłonie na brzuchu. Tam, w środku, rosło dwoje dzieci. To były dzieci

Justina. Gdyby mu teraz o nich powiedziała... Na pewno w poczuciu obowiązku ożeniłby się z nią,

chociaż jej nienawidzi. Przypomniała sobie dni, które spędzili razem w cudownej harmonii. Wtedy

107

obietnica głębokiej i wiecznej miłości była faktem, a nie marzeniem. Teraz nie było już na to nadziei.

- Nie obawiaj się, Justinie - powiedziała przez ściśnięte gardło. - Nie pobierzemy się.

Justin zatrzymał samochód przed jej domem.

- Bądź tak uprzejma i poinformuj rodziców o tym. - Nawet na nią nie spojrzał. Patrzył prosto przed

siebie, gdy Stacey szybko wychodziła z samochodu.

- Stacey, co się stało? - zawołała Brynn, zobaczywszy, jak Stacey wrzuca do walizki różne

przypadkowe ubrania. - Co robisz? Dokąd się wybierasz?

- Zamieszkam ze Spencem i Patty. Będziemy żyć z dala od świata. Kimberly może odebrać poród i... i

moje małe kuzynki mogą przyglądać się temu, i...

- Dobry Boże! Ty chyba oszalałaś! Stacey, co powiedzieli rodzice? Wyparli się ciebie, czy co? Proszę,

powiedz coś wreszcie!

- Spodziewają się, że jutro wieczorem poślubię Justina - odpowiedziała Stacey. - On natomiast nie chce

się ze mną ożenić, on po prostu nie może na mnie patrzeć. Och, Brynn! Nic z tego nie będzie! Nasze...

planety jednak nie są w sprzyjającym położeniu.

- Och! - jęknęła Brynn.

- Muszę wyjechać z Waszyngtonu. - Stacey uścisnęła mocno Brynn. - Zadzwonię do ciebie, kiedy...

- Stacey, nie pozwolę, żebyś sama w nocy jechała na farmę. W takim stanie! Jeśli koniecznie chcesz

jechać, to jadę z tobą.

- Przecież musisz być jutro w pracy, Brynn.

- Zadzwonię do biura i powiem, że wzięłam kilka dni urlopu. Stacey, nie mogłabyś tego jeszcze raz

przemyśleć i porozmawiać z Justinem?

- Już rozmawialiśmy, Brynn. To beznadziejne. - Stacey powstrzymała Izy. Nie będzie znowu płakać!

Musi skierować wszystkie swoje myśli i całą energię na nowe życie. Rozpaczanie nad tym, co może się

zdarzyć, jest demoralizujące i bezcelowe.

Brynn wyciągnęła z szafy walizkę.

- Mam nadzieję, że Spence nie każe nam doić swojej krowy-diablicy albo łapać zadziornego koguta -

powiedziała ponuro.

108

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Następnego dnia rano Stacey, Brynn i trzy córeczki Spence’a siedziały przy stole w kuchni i bawiły się

ciastem z mąki i wody, zagniecionym wcześniej przez Patty.

- Nie, Auroro. Nie jedz tego. - Po raz piętnasty Stacey wyjęła kawałek ciasta z ust dwuletniego dziecka.

- My tylko bawimy się. To ciasto do zabawy.

- Ona także zjada nasze zapasy - powiedziała Sunshine. - Popatrz, ciociu, jakiego zrobiłam kotka.

Stacey uśmiechnęła się.

- Jest wspaniały, Sunny - powiedziała.

- Kiedy wrócą rodzice? - zapytała trzyletnia Melody.

Patty i Spence pojechali godzinę temu do miasta na zakupy.

- Wkrótce - powiedziała Brynn i przechyliła głowę. - Prawdę mówiąc, właśnie słyszę nadjeżdżający

samochód.

Dzieci wybiegły z kuchni, piszcząc radośnie.

- To nie rodzice - dobiegł z podwórka rozczarowany głos Sunny. - To Justin Marks.

- Stacey, tylko spokojnie - powiedziała szybko Brynn, ale było już za późno. Stacey chwyciła wiszący

na haku gruby, wełniany sweter Patty i rzuciła się do kuchennych drzwi. Po piętnastu minutach Justin

znalazł ją na strychu stodoły.

- Zejdziesz sama na dół, czy też ja mam wejść do ciebie na górę? - zapytał cicho, stając obok drewnianej

drabiny i zadzierając do góry głowę.

- Ani jedno, ani drugie. - zawołała. - Odejdź stąd!

Justin postawił nogę na najniższym szczeblu.

- Dobrze, ale najpierw wygłoszę przemówienie, które powtarzałem przez całą drogę - powiedział.

- Nie chcę tego słuchać. Nie znoszę przemówień!

- Wiem. - Zaczął wspinać się po drabinie, powoli i z uporem. - Zadzwoniłem do ciebie pół godziny po

naszym rozstaniu. Ponieważ nikt nie odbierał telefonu, przyjechałem do was i przekonałem się, że nikogo

nie ma w domu. Jeden z waszych sąsiadów widział, jak wychodziłyście z walizkami.

Stacey nie mogła już dłużej znieść tej niepewności.

- Jak dowiedziałeś się, że jestem tutaj? Skąd y się tutaj wziąłeś. - Było jej niedobrze ze zdenerwowania.

- Czy wiesz już?... - wyszeptała.

Doszedł do połowy drabiny i jego twarz znajdowała się teraz na wysokości wzroku Stacey.

- Patty zadzwoniła do mnie dziś rano - powiedział. - Zaczęła coś mówić o wywierających wpływ

domach, znakach i planetach. - Roześmiał się cicho. - Nic z tego nie rozumiałem, ale to nic nowego.

Rzadko zdarza się, że wiem, o czym mówi Patty.

Justin wdrapał się zręcznie na strych i usiadł obok Stacey na sianie. Rzuciła mu szybkie spojrzenie. Miał

na sobie brązowe sztruksy, białą koszulę i nowy niebieski sweter. Gdy zorientowała się, że Justin patrzy

na nią, natychmiast odwróciła wzrok.

109

Nieśmiało wyciągnął rękę, żeby dotknąć jasnej perkalowej sukienki. Było to jedno z ciążowych ubrań

Patty.

- Ładnie wyglądasz - powiedział wzruszony.

Stacey zadrżała.

- Justinie, czy Patty powiedziała ci, że jestem...?

- Ty mi to powiedz, Stacey - odparł.

Wzięła głęboki oddech. A więc nareszcie miało to nastąpić!

- Jestem w ciąży. - Słowa te wymknęły się, zanim Stacey zdążyła pomyśleć. - To będą bliźnięta. Ta

sierpniowa noc...

Justin wyciągnął rękę. Stacey dostrzegła w jego oczach współczucie i troskę. Odsunęła się, przesuwając

w głąb strychu.

- Nie chcę litości, Justinie - powiedziała. - Nie potrzebuję jej i nie oczekuję, że ożenisz się ze mną.

Mogę...

- Stacey, oczywiście, że ożenię się z tobą - wtrącił Justin.

- Nie! - zawołała Stacey, ciągle odsuwając się od niego. - Przecież nie chcesz tego. Wycofałeś swoje

oświadczyny i ja... ja nie mam o to pretensji. Nie moglibyśmy znieść siebie i obydwoje dobrze o tym

wiemy.

Justin skoczył tak szybko i zwinnie jak kot. Nagle Stacey zorientowała się, że leży na sianie, a Justin

przygniata ją swoim ciałem. Przytrzymał jej ręce nad głową; palce splotły się ze sobą.

- Stacey - powiedział cicho, patrząc w jej jasnobrązowe oczy. - Och, moja kochana.

- Nie, Justinie - błagała, gdy jego usta musnęły jej wargi. - Proszę, nie!

Nie mogła myśleć, gdy patrzył na nią w taki sposób, gdy jej dotykał. A przecież musi zachować teraz

jasność umysłu. Musi!

- Stacey, wróciłem wtedy, aby jeszcze raz prosić cię o rękę. - Obsypywał jej szyję gorącymi

pocałunkami. - Chciałem powiedzieć, że nie obchodzi mnie, dlaczego powiedziałaś rodzicom, że

wyjdziesz za mnie. Chcę, żebyś została moją żoną, bez względu na wszystko. To moja głupia duma

spowodowała, że tak ostro napadłem na ciebie. Bardzo szybko zrozumiałem, że duma nie jest ważna,

skoro przez nią mam utracić ciebie.

- Justinie, ja wtedy w ogóle nie rozmawiałam z rodzicami na temat tragicznego wystąpienia w

programie Marshalla - wtrąciła Stacey. - Nic im także nie mówiłam o poślubieniu ciebie. Kiedy

przyznałam się mamie, że jestem w ciąży, ona doszła do wniosku, że... zaczęli z ojcem snuć plany...

- I słusznie, kochanie - przerwał Justin. - Zanim przyjechałem tutaj, rozmawiałem z twoją matką. Ślub

jest w dalszym ciągu zaplanowany na dzisiejszy wieczór.

- Nie! Nie możemy się pobrać! - Stacey poruszyła się pod nim niespokojnie.

- Stacey, nie możemy n i e pobrać się - poprawił ją Justin i uciszył długim, spokojnym pocałunkiem.

Była już bardzo bliska poddania się, gdy Justin podniósł głowę.

110

- Weźmiemy ślub, kochanie - powiedział.

- Justinie, wiem, że próbujesz zachować się odpowiednio honorowo, ale... - udało jej się powiedzieć.

- Stacey, nie chcę ożenić się z tobą dlatego, że jestem honorowy, czy też dlatego, że uważam to za mój

obowiązek. Chcę tego, ponieważ cię kocham. Po raz pierwszy poprosiłem cię o rękę, nie wiedząc jeszcze

o naszych dzieciach. - Jego twarz oświetlił nagle jakiś wewnętrzny blask. - Kiedy Patty powiedziała mi o

bliźniętach, byłem prawie nieprzytomny ze szczęścia. Mieć własne dzieci, których matką w dodatku

będziesz ty! To spełnienie najpiękniejszych marzeń.

Justin przesunął się i położył obok niej, ale w dalszym ciągu trzymał jej ręce nad głową.

- Wtedy dotarło do mnie, że po prostu nie mogłaś powiedzieć mi o dziecku... o dzieciach. Byłem

przecież taki nieprzystępny. Stacey, to boli jak diabli. Chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo jesteś mi bliska,

chcę, żebyś miała do mnie zaufanie i mogła mi mówić o wszystkim.

- Nie chodziło tylko o ciebie, Justinie - powiedziała Stacey łagodnie. Poczuła niemal fizyczny ból,

widząc bardzo nieszczęśliwe ciemne oczy. - Ja także odegrałam w tym pewną rolę. Byłam przestraszona,

czułam się winna i... - uśmiechnęła się smutno. - Po prostu stchórzyłam.

Justin uwolnił jedną rękę i dotknął palcami jej ust, rysując ich kontur.

- Stacey, nie winie cię za to, że nie chciałaś poślubić tego politycznego robota, który był szefem

personelu twojego ojca. Dużo myślałem nad tym, co zaszło między nami w piątek w biurze. Przez dwa

dni nie rozstawaliśmy się ze sobą ani na moment. Wszystko zaczęło się psuć w chwili, gdy powróciłem

do swojej roli szefa kampanii i asystenta administracyjnego. Dlatego dzisiaj rano zrezygnowałem z

obydwu tych stanowisk, Stacey. O godzinie dziesiątej rano przestałem być politykiem - oznajmił.

- Co takiego? - Chciała usiąść, ale Justin nie pozwolił na to. Patrzył w oczy Stacey z taką uwagą, że aż

zakręciło jej się w głowie.

- Justinie, mówisz poważnie? To... niemożliwe - przerwała, wpatrując się w niego w osłupieniu.

- Miałaś rację. - Wziął jej twarz w ręce. Jego oczy były bardzo poważne. - To nie mogłoby nam się

udać. Byłbym zbyt zajęty pracą, zbyt pochłonięty prowadzeniem kampanii, a ty byłabyś zbyt

nieszczęśliwa w politycznym małżeństwie, jakiego nigdy nie chciałaś. Nie zniósłbym, Stacey, żeby moja

żona czuła się nieszczęśliwa. Za długo czekałem na własny dom i rodzinę, żeby teraz wybrać coś innego

niż solidne, trwałe małżeństwo. Pobierzemy się, Stacey, i teraz nam się to uda - zapewnił Justin. - W

końcu dokonamy tego.

Stanowczość Justina zrobiła na niej wielkie wrażenie. W jego wypowiedzi widoczna była żelazna

konsekwencja, dzięki której osiągnął znaczące sukcesy w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Justin Marks

nigdy nie przegrywał.

- Zrezygnowałeś?... - szepnęła. - Przecież nie mogę prosić cię o to!

- I wcale nie prosiłaś - odpowiedział cicho. - Sam postanowiłem, że muszę to zrobić i zrobiłem. Kocham

cię, Stacey. Już od tak dawna cię kocham. Nie mogę ryzykować, że utracę ciebie i moje dzieci. Twoje

szczęście jest dla mnie sprawą najważniejszą.

111

- A co z twoim szczęściem? - zawołała Stacey. Po prostu nie mogła tego wszystkiego pojąć. Jak Justin

mógł porzucić pracę, która stanowiła sens jego życia? Jest takim dumnym i ambitnym człowiekiem,

obdarzonym niezwykłą energią i talentem. - Ty nie możesz zrezygnować z polityki! Przecież żyjesz tym,

oddychasz tym i kochasz to!

Justyn wzruszył ramionami.

- Ale ciebie kocham bardziej - odpowiedział. - Dzięki temu, że mieszkałaś ze mną przez ostatnie kilka

dni, zrozumiałem, czym może być szczęście. Żyjąc z kimś pod jednym dachem, można opiekować się

sobą, śmiać się razem i kochać. Będę najszczęśliwszym człowiekiem, jeśli pozwolisz mi budować z tobą

życie, kochać cię i czynić szczęśliwą.

- Justinie, ale co będziesz robił? Jesteś niezwykle zdolnym człowiekiem, musisz pracować! -

powiedziała Stacey.

- Nie martw się, kochanie. Nie zostaniesz obarczona bezrobotnym mężem. - Uśmiechnął się, a w niej

zamarło na chwilę serce. Chyba całe wieki minęły od chwili, gdy po raz ostatni widziała jego uśmiech.

- Wspomniałem ci, że kiedyś interesowało mnie nauczanie ekonomii na uniwersytecie. Jednak najpierw

porwał mnie świat handlu w Nowym Jorku, a potem życie polityczne Waszyngtonu. Mimo to w dalszym

ciągu utrzymywałem kontakty z kręgami akademickimi. Co więcej, w ciągu ostatnich dziesięciu lat

spotkałem wielu innych wpływowych ekonomistów. Dzisiaj rano, gdy zrezygnowałem z pracy u twojego

ojca, wykonałem kilka telefonów. Stacey, czy chciałabyś mieszkać w Cambridge, w stanie

Massachusetts? - zapytał. - Zaproponowano mi tam posadę w Harvard Business School. Mógłbym zacząć

w czerwcu, na początku letniej sesji. Mielibyśmy dużo czasu dla siebie, zanim urodzą się dzieci.

- Mówisz serio, Justinie? - Stacey znowu płakała. Wyglądało na to, że nic innego ostatnio nie robiła. -

Och, Justinie, nie mogę na to pozwolić. Rezygnujesz dla mnie ze wszystkiego i nie podoba mi się to! Co

będzie, jeśli tata wygra wybory? Nie chcę, żebyś miał do mnie pretensję znienawidził mnie za to, że z

mojego powodu nie możesz w tym uczestniczyć!

- Czy wyszłabyś za mnie, gdybym w dalszym ciągu pracował z twoim ojcem? - zapytał Justin. - Czy

będziesz żyła w Waszyngtonie i pilnowała ogniska domowego, podczas gdy ja będę zajęty przez

dwadzieścia cztery godziny na dobę prowadzeniem kampanii wyborczej? Czy będziesz sama

wychowywała nasze dzieci, jeśli ja poświęcę cały czas i wszystkie siły karierze politycznej?

- Tak! - zawołała Stacey. W końcu udało jej się uwolnić ręce z uchwytu Justina i mogła go objąć za

szyję. - Tak, Justinie - powtórzyła. - Dlatego, że kocham cię i chcę, żebyś był szczęśliwy.

- Stacey. - Justin objął ją mocno i pocałował z ogromną czułością. - Sprawiłaś mi ogromną przyjemność

swymi słowami, ponieważ wiem, ile cię to kosztowało. To było bardzo miłe, szlachetne i

wspaniałomyślne, ale niepotrzebne. - Przytulił ją do siebie i łagodnie pogładził po głowie. - Trzydzieści

dziewięć lat czekałem, aby mieć dom i móc założyć rodzinę, teraz zamierzam całkowicie poświęcić się

żonie i dzieciom. Jeśli w dalszym ciągu mam zajmować się polityką, to nie będę mógł być ani takim

mężem, ani takim ojcem, jakim zawsze chciałem zostać. Tak więc... - zawiesił głos. - Uważam, że moja

112

kariera polityczna należy do przeszłości.

Stacey patrzyła na niego z miłością i strachem jednocześnie.

- W ten właśnie sposób zrezygnowałeś z picia kawy - powiedziała. - To twoja metoda - wszystko albo

nic. Justinie, nie pozwolę, żebyś się tak poświęcał...

- To nie jest poświęcenie, Stacey - przerwał łagodnie. - Zawsze potrafiłem poznać to, co było dla mnie

dobre i nie bałem się wprowadzania zmian w życiu, aby to osiągnąć. Popatrz tylko, co zdobędę: żonę,

dwoje dzieci, dom, nową i interesującą pracę w normalnych godzinach. - Jego oczy zabłysły. - To będzie

paca, w której będę mógł nosić swetry i mokasyny zamiast szarych garniturów i czarnych pantofli.

Stacey przytuliła się mocniej do niego.

- Czy jesteś pewien, że tego chcesz? - zapytała.

- Nigdy w swoim życiu nie byłem niczego bardziej pewny - powiedział, a ona objęła go.

- Czy mój ojciec bardzo się zdenerwował, gdy powiedziałeś, że odchodzisz? - zapytała. Potrafiła

wyobrazić sobie całą tę, wywołującą w niej dreszcz strachu, scenę.

- Kochanie, jest mnóstwo młodych ludzi tak samo zdolnych jak ja, mających podobne polityczne

ambicje, intuicję i spryt. Kilku takich już teraz znajdziesz w zespole ojca, a nie ma żadnych trudności z

pozyskaniem nowych. Zapewniam cię, że nie jestem niezastąpiony.

- Ależ oczywiście, że tak - wyszeptała. - Dla mnie jesteś niezastąpiony.

Justin nie zamierzał opowiadać o tym, co się działo dziś rano w biurze. Chciał ją przed tym ochronić,

zaoszczędzić przykrości kochanej kobiecie.

- Czy wyjdziesz za mnie, Stacey? - zapytał. - Jeszcze dziś wieczorem. A potem wyjedziemy gdzieś,

tylko we dwoje.

- Tak. - Stacey patrzyła na niego z miłością. - Zgadzam się na wszystko, Justinie - zawołała radośnie.

Optymizm dodawał jej pewności siebie. - Och, będziemy tacy szczęśliwi! Będziemy najwspanialszym

małżeństwem, będziemy mieć najwspanialszy dom i najwspanialsze dzieci.

Całował ją namiętnie. Obejmując się mocno, zapadli w ciepłe, słodko pachnące siano.

113

EPILOG

Delegaci ze stanu Wisconsin oświadczyli, że są dumni, iż mogą oddać swoje głosy na senatora Liptona.

Były to głosy, których senator potrzebował, aby zapewnić sobie prezydencką nominację. W ogromnym

centrum wyborczym wybuchło prawdziwe piekło, gdy zwolennicy Liptona zaczęli gwizdać, krzyczeć z

radości, dąć w trąbki i tańczyć, aby uczcić zwycięstwo ich kandydata. Sprawozdawca telewizyjny

poinformował widzów, że senator i jego żona oglądają wybory w apartamencie hotelowym i pojawią się

w centrum wyborczym najdalej za godzinę.

Stacey i Justin, siedząc w wygodnym salonie w swoim domu w Cambridge, również oglądali

telewizyjną relację. Justin trzymał na kolanach Amandę, ssącą poważnie swój smoczek, a Stacey tuliła w

ramionach Allison, która, zmęczona całym tym podnieceniem, w końcu zasnęła. Bliźniaczki, podobne do

siebie jak dwie krople wody, urodziły się w bostońskim szpitalu trzy miesiące temu.

- To bardzo ważna noc w twoim życiu, Mandy - zwrócił się Justin do dziecka, które patrzyło na niego z

taką uwagą, jakby próbowało zrozumieć słowa. - Niezbyt często zdarza się, żeby małe dziewczynki

mogły przyglądać się, jak ich dziadek zdobywa nominację prezydencką.

Wielkie ciemne oczy Amandy zaczęły się zamykać. Justin zachichotał.

- W ogóle się tym nie przejmuje - powiedział. - A na Alli wywarło to jeszcze mniejsze wrażenie.

Stacey oderwała wzrok od ekranu telewizora i spojrzała na męża. Uśmiechnęła się, widząc śpiące w

jego ramionach dziecko. Justin był bardzo oddany córkom od dnia ich narodzin. Był nawet pierwszą

osobą, która wzięła je na ręce na sali porodowej. Obecny rozkład zajęć pozwalał mu spędzać wieczory

oraz wszystkie soboty i niedziele w domu. Czasami zdarzało się, że miał także trochę wolnego czasu w

ciągu dnia.

Stacey i Justin byli ze sobą niesłychanie szczęśliwi, jednak teraz, oglądając w telewizji to podniecające

wydarzenie, słysząc jak sprawozdawca woła: „Historia dokonała się!”, Stacey zastanawiała się, czy to

wszystko nie sprawia mężowi bólu, czy nie żałuje, że porzucił politykę.

- Justinie - zapytała. - Czy teraz, gdy tata zwyciężył, nie jest ci przykro, że jesteś tu, zamiast tam razem

z całym zespołem cieszyć się ze zwycięstwa?

- Czekałem na to pytanie przez cały wieczór. - Justin przełożył Amandę na lewą rękę, a prawą

przygarnął do siebie Stacey. - Odpowiem uczciwie, Stacey. - Spojrzała na niego z uwagą. - Nie, kochanie,

nie żałuję. Kiedy podejmuję jakąś decyzję, nie oglądam się już za siebie. Nie zamieniłbym tego, co teraz

mamy, na szaleństwo kampanii wyborczej. Nawet gdybym już wtedy, w listopadzie, wiedział, że mamy

zapewnioną wygraną.

Stacey z ulgą oparła się o Justina, kładąc głowę na jego ramieniu.

114

- Miałam nadzieję, że tak właśnie odpowiesz. Chyba po prostu chciałam usłyszeć te słowa -

powiedziała. Nagle pochyliła się do przodu, żeby lepiej widzieć ekran telewizyjny. - Och, spójrz,

Justinie! Kamera pokazuje całą rodzinę! Nawet Brynn tam jest Tak się cieszę, że mama ją zaprosiła. Są

także Sterne, Spence i Patty z dziećmi.

- Dlaczego dzieci ubrane są w stroje plażowe? - zastanowił się głośno Justin. - I co, na Boga, one jedzą?

Kim jest ta blondynka z dużym biustem, uwieszona na ramieniu twego brata? Ta w bardzo kusej

bluzeczce, szortach i w butach na wysokich obcasach?

- Wkrótce cała Ameryka będzie zadawać te pytania - róże śmiała się Stacey. - Biedny Freddie Rhodes!

Czy jako jego poprzednik, potrafisz sobie wyobrazić, co teraz przeżywa?

- Za żadne skarby świata nie chciałbym być w jego skórze - odpowiedział szczerze Justin.

- Zastanawiam się, dlaczego wnuczki senatora mają na sobie plażowe stroje? - rozległ się głos

sprawozdawcy telewizyjnego. Interesuje mnie również, co takiego niezwykłego one jedzą?

- Nie znamy również towarzyszki Sterne’a Liptona - dod. drugi sprawozdawca oschłym tonem. I nic

dziwnego, bo Stern i owa blondynka całowali się namiętnie, zapominając o milionach patrzących na nich

widzów.

Justin i Stacey spojrzeli na siebie i roześmieli się. Trzymając dzieci na rękach, usadowili się wygodnie

na kanapie i czekali, aż senator i jego żona ukażą się na ekranie.

115

Document Outline