NORA ROBERTS 

Taniec marzeń 

ROZDZIAŁ PIERWSZY 

Kot wylegiwał się w najlepsze; leżał na grzbiecie 

nieruchomo, z zamkniętymi oczami, przedmie łapy 

opierając na białym brzuszku. Jego pomarańczowe 

futerko jaśniało w ostatnich promieniach słońca, 

które padały skośnie przez długie pionowe żaluzje. 

Nawet nie drgnął na dźwięk przekręcanego 

w drzwiach klucza. Jedynie na moment, słysząc 

głos swojej pani, zerknął, by natychmiast, gdy 

skonstatował, że nie jest sama, leniwie zamknąć 

oczy. Znowu przyprowadziła do domu tego faceta, 

za którym kot nie przepadał. Powrócił więc do swo­

jej drzemki. 

- Ależ Ruth, jest dopiero ósma. Jeszcze słońce 

świeci. 

Rzucając klucze na wykwintny stolik w stylu an­

gielskiego baroku, Ruth zwróciła się do mężczyzny 

z uśmiechem: 

- Donaldzie, uprzedzałam, że umawiamy się na 

wczesny wieczór. Kolacja była urocza. Cieszę się, 

że mnie namówiłeś na wyjście z domu. 

- W takim razie daj się namówić na przedłuże-

6 TANIEC MARZEŃ 

nie wieczoru - odparł, biorąc ją w ramiona wypró­

bowanym ruchem. 

Ruth nie odmówiła mu pocałunku, ale gdy ją 

przyciągnął bliżej, odsunęła się. 

- Donaldzie - powiedziała z takim samym nie­

wzruszonym uśmiechem jak przed pocałunkiem. 

- Naprawdę musisz już iść. 

- Tylko małą szklaneczkę na pożegnanie - po­

wiedział szeptem, całuąc ją znowu, delikatnie i za­

chęcająco. 

- Nie dzisiaj. Jutro wcześnie zaczynam, a poza 

zwykłymi lekcjami mam całą masę prób i przymia­

rek. - To mówiąc, wysunęła się z jego ramion. 

Pocałował ją w czoło. 

- Wolałbym, żeby w grę wchodził inny facet, 

a nie twój a namiętność do tańca... 

Wzruszył ramionami i z ociąganiem zaczął się 

zbierać do wyjścia. Czyżby jego dotyk stracił swoją 

moc, nie przyciągał już jak magnes? Trzeba się nad 

tym zastanowić. 

Ruth Bannion była pierwszą kobietą od ponad 

dziesięciu lat, która tak konsekwentnie i skutecznie 

opierała się jego zalotom. Więc dlaczego wciąż do 

niej wraca, zapytywał siebie samego. Otworzyła 

przed nim drzwi i posyłając mu ostatni przeciągły 

uśmiech, ponaglała do wyjścia. Rzut oka na jej 

sylwetkę, gdy stała w przyćmionym świetle, zanim 

zamknęła drzwi, wystarczył mu za odpowiedź. By­

ła więcej niż piękna - była niepowtarzalna. 

TANEC MARZEŃ 7 

Nie przestając się uśmiechać, Ruth założyła łań­

cuch i zabezpieczyła drzwi. Ceniła sobie towarzy­

stwo Donalda Keysera. Był wysokim przystojnym 

brunetem, miał bezbłędny gust i cięty dowcip. 

Krótko mówiąc, miał styl. Ceniła go też jako pro­

jektanta mody i nosiła całą masę jego kreacji, mog­

ła się też odprężyć w jego towarzystwie - jeżeli 

tylko znajdowała czas. Oczywiście, zdawała sobie 

sprawę z faktu, że Donald wolałby, aby ich znajo­

mość przybrała bardziej intymny charakter. 

Dla Ruth ten problem nie istniał: czuła do Donalda 

sympatię i lubiła go. Ale to wszystko, jeśli chodzi 

o emocje. Nie podniecał jej i nie poruszał. O ile wie­

działa, że jest w stanie ją rozśmieszyć i rozweselić, 

o tyle mocno powątpiewała, by mógł z niej wydobyć 

płacz albo krzyk. Niemniej po jego wyjściu poczuła 

żal. Bolesne uczucie samotności spadło na nią nagle 

i nieoczekiwanie. 

Odwróciła się, by się sobie przyjrzeć. Prostokąt­

ne lustro w pozłacanych ramach było jednym z jej 

pierwszych zakupów po wprowadzeniu się do tego 

mieszkania. Szkło było stare, a kosztowało obłęd­

nie drogo, pomimo czarnych plamek w okolicy gór­

nego prawego narożnika. Bardzo jej zależało, by je 

powiesić na ścianie własnego apartamentu, własne­

go domu. Teraz, w holu, w zapadającym szybko 

mroku, wpatrywała się w swoje odbicie. 

Rozpuszczone na wieczór włosy opadły jej na 

ramiona i sięgały poza łokcie. Niecierpliwym ru-

8 TANIEC MARZEŃ 

chem odrzuciła je do tyłu. Gęste i czarne, podniosły 

się do góry i posłusznie ułożyły na plecach. Twarz 

Ruth, podobnie jak jej cała sylwetka, była szczupła 

i delikatna, ale rysy miała nieregularne. Pełne usta, 

mały, prosty nos, subtelnie zaznaczony podbródek 

i dominujące, lekko skośne jak u kota, ogromne 

ciemnobrązowe oczy i ciemne, proste brwi. 

Mówiono, że ma egzotyczną urodę. Nie uważała 

się za piękną, wiedziała tylko, że przy odpowied­

nim makijażu i oświetleniu może fantastycznie wy­

glądać, ale to zupełnie co innego. To było złudze­

nie, rola, nie zaś Ruth Bannion. 

Westchnąwszy, odwróciła się od lustra i podeszła 

do obitej pluszem wiktoriańskiej sofy. Wiedząc, że 

jest teraz sama, Niżyński przeciągnął się, ziewnął 

lubieżnie, po czym przeszedł parę kroków i zwinął 

się w kłębek na jej kolanach. 

Machinalnie podrapała swojego ulubieńca za 

uchem. Kim właściwie jest Ruth Bannion? - zasta­

nawiała się. 

Przed pięcioma laty była jeszcze bardzo zieloną 

i bardzo gorliwą uczennicą, rozpoczynającą nowy 

etap nauki w Nowym Jorku. Dzięki Lindsay, wspo­

mniała z rozrzewnieniem. 

Lindsay Dunne - instruktorka, przyjaciółka, idol 

- najwspanialsza balerina tańca klasycznego, jaką 

kiedykolwiek było jej dane oglądać. To ona nakło­

niła wujaszka Setha, żeby jej pozwolił tutaj przyje­

chać. Gdy pomyślała o nich - małżeństwie miesz-

TANIEC MARZEŃ 9 

kającym razem z dziećmi w Domu na Klifach 

w Connecticut - od razu zrobiło jej się cieplej na 

sercu. Ilekroć ich odwiedzała, miłość i szczęście 

towarzyszyły jej jeszcze przez parę tygodni po po­

wrocie. Nigdy nie spotkała dwojga ludzi tak ideal­

nie pasujących do siebie i bardziej zakochanych. 

Może z wyjątkiem własnych rodziców. 

Jeszcze teraz, po sześciu latach, na myśl o rodzi­

cach ogarniał ją bezgraniczny smutek z powodu tra­

gicznej straty dwojga wspaniałych, czułych ludzi. 

Paradoksalnie w ich śmierci dopatrywała się przy­

czyny, dla której znalazła się tutaj, gdzie jest obec­

nie. 

Seth Bannion został jej opiekunem, a przepro­

wadzka do nadmorskiego miasteczka w Connec­

ticut przywiodła ich oboje do Lindsay. Z kolei 

Lindsay przekonała Setha, że Ruth musi inten­

sywniej ćwiczyć. Ruth wiedziała, ile go koszto­

wało wyrażenie zgody na jej przeniesienie się do 

Nowego Jorku. Przecież miała wówczas zale­

dwie siedemnaście lat. 

Wprawdzie państwo Evanston, u których zamie­

szkała, chuchali na nią i dbali jak o własne dziecko, 

ale Seth długo nie mógł się pogodzić z myślą o tru­

dach i wyzwaniach życia, jakie wybrała. Wahał się 

i wzbraniał, ponieważ ją kochał. Również podej­

mując ostateczną decyzję, kierował się miłością. Jej 

życie zmieniło się radykalnie. 

A może zmieniło się już wtedy, gdy po raz pierw-

10 TANIEC MARZEŃ 

szy przekroczyła próg studia tańca Lindsay? Tam 

po raz pierwszy zatańczyła przed Davidovem. 

Jakże była przerażona! Stała przed obliczem 

mężczyzny okrzyczanego najwspanialszym tance­

rzem dekady. Nikolai Davidov - mistrz i legenda, 

któremu partnerowały tylko najbardziej utalento­

wane baleriny, włącznie z Lindsay Dunne. Co wię­

cej, przyjechał do Connecticut, by nakłonić Lindsay 

do powrotu do Nowego Jorku i zatańczenia w bale­

cie, który sam napisał. 

Ruth czuła się oszołomiona i onieśmielona jego 

obecnością, i kiedy jej kazał zatańczyć, była jak 

sparaliżowana. Ale był czarujący. Kładąc głowę na 

poduszkach, uśmiechnęła się na tamto wspomnie­

nie. Gdy chciał, potrafił był najbardziej uroczym 

człowiekiem na świecie. Więc go posłuchała i już 

po chwili zatraciła się w tańcu i muzyce. Wtedy to 

wypowiedział te proste, przyprawiające o zawrót 

głowy słowa: 

- Kiedy będziesz w Nowym Jorku, zgłoś się do 

mnie... 

Była bardzo młoda i święcie przekonana, że na­

zwisko Nikolaia Davidova powinno się wymawiać 

z czcią i szeptem. Gdyby jej kazał zatańczyć boso 

na ulicach Broadwayu, zrobiłaby to bez wahania. 

Tyrała, by mu się przypodobać, drżała ze strachu, 

gdy wpadał w furię, ciężko przeżywała lodowaty ton 

jego głosu, kiedy ją ganił. Zmuszał ją i dopingował. 

Był nieustępliwy i nieludzko wymagający. Bywały 

TANIEC MARZEŃ 11 

noce, kiedy kuliła się w łóżku, zbyt wyczerpana, 

żeby chociaż popłakać. Z kolei wystarczyło, by się 

uśmiechnął, rzucił jakiś komplement, a wszelki ból 

i cierpienie znikały bez śladu. 

Tańczyła z nim, walczyła z nim i kłóciła się, 

śmiała się z nim i obserwowała go, a jednak, po tylu 

latach, nie rozszyfrowała jego jakże nieuchwytnej, 

zmiennej natury i charakteru. 

Pomyślała, że może w tym tkwi sekret jego po­

wodzenia u kobiet: delikatna otoczka tajemniczoś­

ci, obcy akcent, a także powściągliwość, jeśli cho­

dzi o przeszłość. 

Uśmiechnęła się, wspominając, jak strasznie się 

w nim durzyła. Nawet tego nie zauważył! Miała za­

ledwie osiemnaście lat. On miał prawie trzydzieści 

i otaczały go piękne kobiety. 

A właściwie ciągle go otaczają, pomyślała, 

uśmiechając się posępnie, po czym wstała z kanapy, 

żeby się rozprostować. Kot, usunięty z jej kolan, 

obruszył się i przeniósł w inne miejsce. 

Zachowałam nienaruszone serce i nic mu nie za­

graża, uznała Ruth. Może jest nawet aż nazbyt bez­

pieczne. Pomyślała o Donaldzie. No cóż, trudno. 

Ziewnęła i przeciągnęła się znowu. Jutro, z samego 

rana, zaczyna lekcje. 

Ruth spływała potem. Choreografia „Czerwo­

nej róży" autorstwa Nicka, jak zawsze skompli­

kowana i zawiła, wymagała od tancerza maksy-

malnego wysiłku. Ruth zatrzymała się przy drążku 

na krótki, niezbędny odpoczynek. Reszta obsady 

rozproszyła się po sali prób -jedni tańczyli, stosu­

jąc się do padających niestrudzenie z ust Nicka po­

leceń, inni, jak ona, czekali, aż znowu zostaną przy­

wołani. 

Była dopiero jedenasta, ale Ruth ćwiczyła już od 

dwóch godzin. Długa, luźna koszulka, którą włoży­

ła na trykot, miała ciemne plamy od potu; kilka 

pasemek włosów wysunęło się spod ciasnej opaski. 

Teraz jednak, obserwując demonstrowany przez 

Nicka fragment tańca, zapomniała o całym zmęcze­

niu. Nick jest absolutnie fantastyczny. 

Jako kierownik artystyczny zespołu i twórca ba­

letów nie musiał już tańczyć, żeby być na świeczni­

ku. Tańczył, ponieważ był do tego stworzony. Miał 

nieco ponad- metr siedemdziesiąt wzrostu, ale 

szczupła i sprężysta budowa sprawiała, że wydawał 

się wyższy. Złociste i delikatne niczym mgiełka 

włosy wiły się niedbale wokół twarzy, która nigdy 

nie utraciła chłopięcego wdzięku. Miał piękne usta 

- pełne, o finezyjnym wykroju. A kiedy się uśmie­

chał... 

Kiedy się uśmiechał, nie można mu było się 

oprzeć; delikatne wachlarzyki zmarszczek rozcho­

dziły się od jego oczu, których tęczówki stawały się 

niewiarygodnie niebieskie. 

Patrząc, jak demonstruje obrót, Ruth mogła tylko 

dziękować losowi, że w wieku trzydziestu trzech 

TANIEC MARZEŃ 13 

lat, przy wszystkich innych zawodowych obowiąz­

kach, Nick Davidov nadal jeszcze tańczy. I to jak! 

Szybkim, krótkim ruchem ręki dał znak piani­

ście, żeby przestał grać. 

- W porządku, dzieciaki - powiedział melodyj­

nie, z rosyjskim akcentem. - Mogło być gorzej. 

Takie zdanie w ustach Davidova brzmi jak 

najwyższa pochwała, pomyślała Ruth, kryjąc ironi­

czny uśmiech. 

- Ruth, pas de deux z pierwszego aktu. 

Niezwłocznie do niego podeszła; Nick był hu-

morzastą istotą - miewał zmienne, krańcowo różne 

i niczym niewytitumaczalne nastroje. Dzisiaj robił 

wrażenie zaaferowanego bez reszty. Ruth umiała się 

do niego dostosować. 

Stojąc twarzami do siebie, zbliżyli prawe ręce 

i złączyli dłonie. Bez słowa zaczęli. 

Była to początkowa scena miłosna, raczej żartob­

liwy, zalotny pojedynek aniżeli wyraz gorących 

uczuć. Ale tym razem Nick nie napisał bajki. Napi­

sał balet o burzliwej i płomiennej miłości. Główny­

mi postaciami są książę i Cyganka, postaci z krwi 

i kości, pełne temperamentu. I dlatego tańce muszą 

tryskać życiem. Bohaterowie prowokują się nawza­

jem; on prosi, ona odmawia. Odrzucona głowa, 

machnięcie ręką akcentują od czasu do czasu na­

strój. 

Późne letnie słońce sączy się przez okna, rysuje 

wzory na posadzce. Niezauważone krople potu 

14 TANIEC MARZEŃ 

spływają po plecach Ruth, która wślizguje się i wy­

myka z objęć Nicka. Charakter Carlotty na prze­

mian drażni i zachwyca księcia. Zmienna tonacja 

pojedynku ich serc ustala się już podczas pierwsze­

go spotkania. 

Dawno temu, w takich momentach jak ten, tań­

cząc z Nickiem, Ruth zdała sobie sprawę, że za­

wsze będzie go wielbić i czcić -jako tancerza i ja­

ko legendę. Partnerowanie mu było najważniej­

szym wydarzeniem jej życia. To on sprawił, że 

przeszła samą siebie, że przekroczyła własne, naj­

śmielsze oczekiwania. 

W drodze od uczennicy przez corps de ballet do 

głównej tancerki Ruth tańczyła z wieloma partnera­

mi, ale żaden z nich nie mógł się równać z Nickiem 

Davidovem - tak pod względem błyskotliwości, 

jak i precyzji. A także wytrzymałości, pomyślała, 

krzywiąc się w środku, gdy zarządził powtórzenie 

całego pas de deux. 

Ponieważ pianista przewracał kartki nut, zyskała 

chwilę na złapanie oddechu. Nick odwrócił się ku 

niej, podnosząc i zbliżając do niej dłoń. 

- Gdzie się dzisiaj podziały twoja namiętność 

i pasja, maleńka? - zapytał. 

Wiedział, że nie znosi, gdy ją wita w ten sposób. 

Skwitował uśmiechem jej wyniosłe spojrzenie. Bez 

słowa złączyła z nim dłoń. 

- No, Cyganko, wyraź ciałem i wzrokiem, że­

bym sobie poszedł do diabła. Jeszcze raz. 

TANIEC MARZEŃ 15 

Zaczęli, ale tym razem Ruth już nie myślała 

o przyjemności tańczenia z Nickiem, ale rywalizo­

wała z nim - krok po kroku, skok za skokiem. Jej 

poirytowanie przynosiło dokładnie taki efekt, o jaki 

mu chodziło. 

Prowokowała go, by dał z siebie więcej. Gdy ją 

przyciągał, piorunowała go wzrokiem. Zatrzymy­

wała się w jego ramionach, by już po chwili wy­

mknąć się z nich i wykonując grand jęte, wyzwać 

go, by za nią podążył. 

Skończyli tak, jak zaczęli, dłoń przy dłoni, z jej 

odrzuconą do tyłu głową. Śmiejąc się, Nick przy­

garnął ją do siebie i entuzjastycznie pocałował 

w oba policzki, 

- No właśnie, o to mi chodziło, byłaś cudowna! 

Gardzisz mną, nawet wtedy, kiedy podajesz mi rękę. 

Oddychała szybko. Jej wzrok nadal płonął 

gniewem. Kiedy spojrzała w jego oczy, poczuła 

krótkie, idące od dołu wzdłuż kręgosłupa rozpra­

szające ją łaskotanie. Dostrzegła, że i Nick zarea­

gował podobnie. Zobaczyła to w jego oczach, po­

znała po uścisku palców, które zatrzymał na jej 

plecach. Po chwili wszystko minęło i Nick odsu­

nął ją od siebie. 

- Pora na lunch - oznajmił, a zawtórował mu 

chór chętnych. Sala błyskawicznie opustoszała. -

Ruth, chciałbym z tobą porozmawiać. - Chwycił 

jej rękę, kiedy się odwracała, by dołączyć do reszty. 

- Po lunchu. 

- Nie, teraz. 

Ściągnęła brwi. 

- Nie jadłam śniadania. 

- W lodówce na dole znajdziesz jogurt i butel­

kę wody perrier. - Puścił ją i podszedł do forte­

pianu. Usiadł i zaczął improwizować. -I weź coś 

dla mnie. 

Biorąc się pod boki, spiorunowała go wzrokiem. 

Jeszcze się nie zdarzyło, by nie postawił na swoim! 

Czy mnie kiedykolwiek zapytał, jakie w danej 

chwili mam plany? Z góry zakłada, że jak grzeczna 

dziewczynka będę spełniać każde jego życzenie! 

- To jest nie do zniesienia - rzekła na głos. 

Nie przestając grać, popatrzył w jej stronę. 

- Mówiłaś coś? 

- Tak. Powiedziałam, że jesteś nie do zniesienia. 

- Owszem, jestem! - Uśmiechnął się rozbraja­

jąco. 

Zaśmiała się wbrew sobie. 

- Jaki smak? Jogurtu - przypomniała mu, gdy 

spojrzał na nią, jakby nie rozumiał, o co jej chodzi. 

- Jaki ma być smak jogurtu, Davidov? 

Po chwili wróciła obładowana kubeczkami jo­

gurtów, łyżeczkami, szklankami i dużą butelką wo­

dy. Dochodzący z kantyny na dole gwar mieszał się 

z dźwiękami fortepianu na górze. Nick grał powol­

ną, bluesową melodię. Była to jedna z jego włas­

nych kompozycji. Nie, nie kompozycji, poprawiła 

się, przystając w drzwiach i obserwując go. Kom-

TANIEC MARZEŃ 17 

pozycję zapisuje się, utrwala. Ta muzyka płynie 

prosto z serca, odzwierciedla stan duszy. 

Promienie słońca padały na jego włosy i ręce - dłu­

gie, wąskie dłonie o ruchliwych i giętkich palcach, 

które gestem mogły wyrazić więcej niż niejedna osoba 

mową. 

Wygląda, jakby był bardzo samotny! 

To nagłe odkrycie wytrąciło ją z równowagi. 

Nie, to przez tę muzykę, pomyślała. Gra taką smut­

ną melodię. Podeszła do niego, a jej stopy w balet-

kach nie wydawały żadnego dźwięku na drewnianej 

podłodze. 

- Wyglądasz, jakbyś był bardzo samotny, Nick. 

Sądząc po sposobie, w jaki poderwał głowę, do­

myśliła się, że wytrąciła go z głębokiej zadumy, 

wtargnęła w intymne myśli. Przez chwilę patrzył na 

nią dziwnie, trzymając zawieszone nieruchomo nad 

klawiaturą palce. 

- Już nie jestem - odpowiedział. - Ale nie o tym 

chciałem z tobą rozmawiać. 

- Czyżby to miał być służbowy lunch? - skrzy­

wiła się, stawiając kartoniki z jogurtem na forte­

pianie. 

- Nie. - Sięgnął po perriera, zdjął nakrętkę. -

Jeszcze byśmy się posprzeczali, a to źle działa na 

trawienie. Chodź, siadaj obok. 

Ruth zajęła miejsce na ławeczce. Zachodziła 

w głowę, o jaką to ważną sprawę może mu chodzić. 

Siedziała lekko spięta, nie wiedząc, czy będzie 

18 TANIEC MARZEŃ 

grzmiał, czy okaże się łaskawy. Przebywanie z nim 

zawsze graniczyło z ryzykiem. 

- W czym problem? - zapytała, sięgając po jo­

gurt i łyżeczkę. 

- To właśnie chciałbym usłyszeć od ciebie. 

- Nie rozumiem, o co ci chodzi. - Czując na 

sobie baczny wzrok, odwróciła głowę w jego 

stronę. 

- Dzwoniła Lindsay. 

- I co? - spytała zaintrygowana i odrobinę zbita 

z tropu. 

- Uważa, że nie jesteś szczęśliwa. - Od jego 

ustawicznego wpatrywania się w nią zdrętwiał jej 

kark. Odwróciła się więc ponownie i napięcie zel­

żało. Nikt, tak jak on, nie potrafił wytrącić jej 

z równowagi samym tylko spojrzeniem. 

- Lindsay za bardzo się wszystkim przejmuje 

- odpowiedziała lekko, zanurzając łyżeczkę w jo­

gurcie. 

- Jesteś nieszczęśliwa, Ruth? - Położył rękę na 

jej ramieniu, zmuszając, by zwróciła głowę w jego 

stronę. 

- Nie - odparła natychmiast, zgodnie z prawdą. 

Przesłała mu tak dla niej charakterystyczny pół­

uśmiech. - Nie. 

Nadal badał jej twarz. 

- Jesteś szczęśliwa? 

Otworzyła usta, chcąc odpowiedzieć, po czym je 

zamknęła, wydając krótki, nerwowy dźwięk. Czy 

TANIEC MARZEN 19 

musi tak na nią patrzeć, żądając uczciwej odpowie­

dzi? A przecież wiedziała, że nie zbędzie go byle 

czym. 

- A powinnam? 

Zaczęła się podnosić, ale ją przytrzymał. 

- Ruth... - Nie pozostało jej nic innego, jak 

znowu spojrzeć mu w oczy. - Czyż nie jesteśmy 

przyjaciółmi? 

Szukała słów. Zwykłe „tak" nie oddałoby chyba 

złożoności jej uczuć do niego, a tym bardziej nie­

równej hierarchii ich wzajemnych stosunków. 

- Czasami - odparła ostrożnie. - Czasami jesteś­

my. 

Nick zaakceptował odpowiedź, która, sądząc po 

błysku w oczach, nawet go trochę rozbawiła. 

- Dobrze to ujęłaś. 

Nieoczekiwanie chwycił jej .dłonie i podniósł do 

ust. A jego usta były jak szept na jej skórze. 

Zajrzał jej głęboko w oczy. 

- Powiesz mi, dlaczego nie jesteś szczęśliwa? 

Ostrożnie, spokojnie Ruth wysunęła wreszcie 

dłonie. Niełatwo było zachować trzeźwość umysłu, 

gdy jej dotykał. Był żywą istotą, mężczyzną z krwi 

i kości, i domagał się równie żywej reakcji z jej 

strony. Wstała i przeszła do okna. W dole kipiało 

życie Manhattanu. 

- Jeśli mam być szczera - zaczęła z namysłem 

- nie zastanawiałam się wiele nad swoim szczę-

20 TANIEC MARZEŃ 

ściem. Och, nie! - Roześmiała się i potrząsnęła gło­

wą. - To brzmi pompatycznie. 

Odwróciła się błyskawicznie ku niemu, ale na 

jego twarzy nie dostrzegła uśmiechu. 

- Nick, chciałam tylko powiedzieć, że dopóki 

mnie nie zapytałeś, po prostu nie myślałam, że je­

stem nieszczęśliwa. 

Wzruszyła ramionami i stała nieruchomo oparta 

plecami o okno. Nick nalał trochę gazowanej wody, 

wstał i podał jej. 

- Lindsay martwi się o ciebie. 

- Lindsay ma dość zmartwień na głowie: wuja-

szek Seth, dzieciaki, a także jej szkoła. 

- Ona cię kocha - powiedział zwyczajnie. 

- Tak, wiem, że mnie kocha. 

- To cię dziwi? - Machinalnie nawinął na palec 

luźny kosmyk jej włosów. Delikatny jak jedwab 

i odrobinę wilgotny. 

- Jej wielkie serce zdumiewa mnie. I chyba już 

zawsze tak będzie. - Zatrzymała się na chwilę, po 

czym szybko, w obawie, że zabraknie jej odwagi, 

zapytała: - Kochałeś się w niej kiedykolwiek? 

- Tak - odparł natychmiast, bez zakłopotania 

i żalu. - Dawno temu i krótko. - Uśmiechnął się 

i poprawił wysuwające się spinki we włosach Ruth. 

- Po prostu zawsze była dla mnie nieosiągalna. Po 

czym, zanim się zorientowałem, zostaliśmy przyja­

ciółmi. 

- Dziwne - zauważyła po chwili. - Wprost nie 

TANIEC MARZEŃ 21 

mogę uwierzyć, że może być coś nieosiągalnego dla 

ciebie. 

Uśmiechnął się. 

- Byłem bardzo młody, a dokładnie w twoim 

wieku. A poza tym rozmawiamy o tobie, a nie 

o Lindsay. Obawia się, że może za wiele od ciebie 

wymagam, że cię zamęczam. 

-Ty, Nikolai? 
- No właśnie, byłem tym tak samo zdziwiony 

jak ty. 

Podeszła do fortepianu i zamieniła wodę na jo­

gurt. 

- Mam się doskonale i chyba jej tak odpowie­

działeś. - Ponieważ milczał, odwróciła się ku nie­

mu z łyżeczką w ustach. - Nick? 

- Pomyślałem, że może masz jakiś nieudany... 

związek. 

-- Sugerujesz, że mogę być nieszczęśliwa z po­

wodu kochanka? - spytała zaskoczona. 

- Widzę, że potrafisz nazwać rzecz po imieniu, 

malutka. 

- Nie jestem dzieckiem - odparowała gniewnie. 

-I nie zamierzam... 

- Nadal widujesz się z tym projektantem? -

przerwał bezceremonialnie. 

- Projektant ma imię i nazwisko - wtrąciła 

ostro. - Donald Kęyser. Mówisz o nim tak, jak gdy­

by był znakiem firmowym na ubraniu. 

- Naprawdę? - Posłał jej najniewinniejszy z je-

22 TANIEC MARZEŃ 

go uśmiechów. - Ale wciąż nie odpowiadasz na 

moje pytanie. 

- Nie. - Sięgnęła po szklankę perriera, spokoj­

nie ją wysączyła, i tylko jej oczy zdradzały wzbu­

rzenie. 

- Ruth, nadal się z nim widujesz? 

- Nie twój interes. - Ton jej głosu był lekki 

i swobodny, ale tylko pozornie. 

- Jesteś członkiem zespołu, którego ja jestem 

szefem. 

- Czyżbyś dodatkowo podjął się jeszcze roli 

spowiednika? - odgryzła się Ruth. - Czy twoi tan­

cerze muszą uzyskiwać twoją aprobatę przy wybo­

rze partnerów? 

- Uważaj, nie prowokuj mnie - padło ostrze­

żenie. 

- Przed nikim, nawet przed tobą, nie będę się 

tłumaczyć z mojego prywatnego życia. Przychodzę 

na zajęcia, punktualnie pojawiam się na próbach. 

Nie oszczędzam się w pracy, Nick. 

- Czy ktoś cię prosił, żebyś się usprawiedli­

wiała? 

- Właściwie to nie. Ale odgrywasz rolę srogiego 

wujaszka, i to mnie męczy. - Podeszła do niego. 

- Mam jednego, więc już ty nie musisz mnie kon­

trolować. 

- Nie muszę? - Pociągnął wysuwającą się spin­

kę z jej włosów, zaczął ją obracać w palcach, jedno­

cześnie świdrując Ruth wzrokiem. 

TANIEC MARZEŃ 23 

Rozwścieczył ją pobłażliwy ton jego głosu. 

- Nie! Przestań mnie wreszcie traktować jak 

dziecko! - zawołała, odrzucając hardo głowę. 

Szybki, gwałtowny ruch, jakim ją chwycił za 

ramiona, zaskoczył ją. Przyciągnął ją do siebie bli­

sko, bardzo blisko - niemal się z nią stopił. Choć 

dobrze znała jego ciało, teraz było inaczej. Wie­

działa, że jest zdolny do nagłych wybuchów wście­

kłości i umiała sobie z nimi radzić, ale teraz... 

Zdumiała ją także reakcja własnego ciała. Ich 

serca biły w jednym rytmie. Czuła wbijające się 

w ciało końce jego palców, ale to nie bolało. Zaciś­

nięte w pięści dłonie, które podniosła, by go ode­

pchnąć, zawisły w bezruchu. 

Wpatrywał się w jej usta, a ją przeszył tęskny ból 

- ostrzejszy i słodszy od wszystkiego, czego doty­

chczas doświadczyła. Była oszołomiona. 

Powoli, wiedząc jedynie, że musi pamiętać o od­

dychaniu, Ruth pochyliła się naprzód, zamknęła 

oczy i czekała na jego pocałunek. Rozchyliła wargi, 

czując na nich jego niespokojny oddech. Rozma­

rzona, wypowiedziała jego imię. 

I wtedy nagle szarpnął się i mrucząc rosyjskie 

przekleństwo, odsunął ją od siebie. 

- Powinnaś mieć trochę rozumu w głowie i celo­

wo mnie nie złościć. 

- To właśnie poczułeś? - zapytała, dotknięta, że 

ją odepchnął. 

- Nie przeciągaj struny - mruknął, zbywając ją 

24 

TANIEC MARZEN 

wzruszeniem ramion. Był zły. - Trzymaj się swoje­

go projektanta mody - burknął na koniec spokoj­

niejszym już tonem i wrócił do fortepianu. - Skoro 

tak ci z nim dobrze idzie. 

Usiadł i zaczął grać. 

ROZDZIAŁ DRUGI 

Chyba to sobie wymyśliła. 

Ruth na nowo przeżywała ten nagły przypływ 

wzmożonego pożądania, jakiego doświadczyła 

w objęciach Nicka. Nie, coś mi się pomieszało, 

przekonywała siebie kolejny raz. Trzymał mnie 

w ramionach niezliczoną ilość razy i nigdy, prze­

nigdy nie czułam niczego takiego. Podobnie zresztą 

później, gdy po przerwie trzymał mnie w ramio­

nach jeszcze co najmniej pięć razy, dumała, zmy­

wając z siebie brud i znój z całego dnia. 

A jednak nie da się ukryć, że coś było, jakby 

jakieś wyładowanie w powietrzu, gdy parokrotnie 

powtarzali fragment baletu. Ale to raczej wynik 

ogólnego poirytowania i napięcia. 

Ostry strumień wody zmoczył jej włosy, które 

przylgnęły do gołych pleców. Teraz, w samotności, 

próbowała ocenić swoją reakcję na zachowanie 

Nicka. 

Była na wskroś fizyczna i szokująco impulsyw­

na. Jako kontrast Ruth przywołała w pamięci ciepłe 

i czułe pocałunki Donalda - łagodną, łatwą do opa-

26 TANIEC MARZEŃ 

nowania pokusę. Stosował wszystkie tradycyjne 

chwyty uwodzenia: kwiaty, świece, intymne kola­

cje. Przy nim było... - szukała odpowiedniego sło­

wa - przyjemnie. Och, oczywiście, że takie stwier­

dzenie nie pochlebi żadnemu prawdziwemu 

mężczyźnie! Jednak poza przyjemnością nie ocze­

kiwała niczego, ani z Donaldem, ani z jakimkol­

wiek znanym jej mężczyzną. 

Aż tu nagle wystarczyła jedna krótka chwila, 

żeby mężczyzna, z którym pracowała od lat, męż­

czyzna, który jednym słowem doprowadzał ją do 

szału albo wzruszał swoim tańcem do łez, wzniecił 

w niej taką burzę namiętności. Tego już nie można 

nazwać po prostu przyjemnością. 

Nigdy jej nie pocałował, dumała, ani też nie 

przytulił jak kochanek, ale... 

Doszła do wniosku, że to był przypadek. Traf 

losu, pomyślała, zakręcając prysznic. Ot, taka nie­

oczekiwana reakcja łańcuchowa, będąca następ­

stwem namiętnego tańca oraz irytującej wymiany 

zdań. 

Goła i mokra, Ruth sięgnęła po ręcznik. Zaczęła 

się wycierać. Była drobna i delikatnie zbudowana, 

szczupła, ale spełniająca kryteria tancerki i jak każ­

da tancerka, dokładnie znająca swoje ciało. Miała 

długie, zgrabne i gibkie kończyny. To właśnie ta jej 

budowa klasycznej tancerki - a także wypadki loso­

we jej życia - przywiodły ją przed laty do Lindsay. 

Lindsay. Na myśl o niej uśmiechnęła się. Miała 

TANIEC MARZEŃ 27 

żywo w pamięci jej ognisty taniec w „Don Kicho­

cie" - balecie, w którym Lindsay tańczyła główną 

partię kobiecą i który Ruth podziwiała, zanim się 

jeszcze spotkały. A ich pierwsze spotkanie! Jakże 

była przejęta i wzruszona, stojąc twarzą w twarz ze 

sławną primabaleriną! Wówczas to, przed laty, 

w szkółce baletowej Lindsay, Ruth miała czelność 

oznajmić, że ona również pewnego dnia zatańczy 

w „Don Kichocie"! 

I dopięła swego. A na jej występ przybyli wuja-

szek Seth i Lindsay, która była w ósmym miesiącu 

ciąży. Lindsay aż się popłakała, zaś Nick żartował, 

a nawet drażnił się z nią. 

Wytarłszy się, zmięła ręcznik, rzuciła go byle 

gdzie i sięgnęła po szlafrok. Westchnęła. Tylko 

Lindsay mogła się domyślić, że coś jest nie tak. 

Ruth zawiązała pasek cienkiego szlafroczka w ko­

lorze fuksji i wzięła szczotkę do włosów. Teraz, 

odtwarzając w pamięci ich ostatnią rozmowę tele­

foniczną, przypomniała sobie, że mówiła jej o Do­

naldzie. 

Mówiła jej także o cudownej skrzyneczce, którą 

wypatrzyła w Greenwich Village. Paplały o dzie­

ciach, a wujaszek Seth wręcz zaklinał ją, żeby ich 

odwiedziła w pierwszy wolny weekend. 

Na podstawie skrawków informacji i rodzinnych 

pogaduszek Lindsay wyczuła coś, z czego sama 

Ruth nie zdawała sobie sprawy. Zafrasowała się. 

Chyba rzeczywiście nie jest szczęśliwa. Nie nie-

28 TANIEC MARZEŃ 

szczęśliwa, pomyślała i delikatnie przeciągnęła 

szczotką po długich, mokrych włosach. Po prostu 

nie usatysfakcjonowana. 

Bzdura, żachnęła się. Ma wszystko, czego za­

wsze pragnęła. Jest główną tancerką w znanym ze­

spole i ma wyrobione nazwisko w świecie baletu. 

Wkrótce zatańczy główną żeńską rolę w najno­

wszym balecie Davidova. Praca jest ciężka i wyma­

gająca, ale Ruth wręcz za nią przepada. Jest stwo­

rzona do takiego właśnie życia. 

A jednak czasami ją kusi, żeby sprzeniewierzyć 

się zasadom, uciec w te pędy do tamtego wędrow­

nego życia, które poznała, będąc dzieckiem. Jakaż 

to była wolność, jaka przygoda! Na samo wspom­

nienie pojaśniał jej wzrok. Narty w Szwajcarii, 

gdzie powietrze było tak zimne i czyste, że przy 

oddychaniu bolało gardło. Zapachy i barwy Stam­

bułu. Chude dzieci z wielkimi oczami na Krecie; 

zabawny pokoik ze szklanymi gałkami u drzwi 

w ich siedzibie w Bonn. 

Przez te wszystkie lata podróżowała z rodzicami, 

którzy byli dziennikarzami. Czy zabawili gdzieś 

dłużej niż trzy miesiące? W takich warunkach trud­

no było przywiązać się do czegoś, poza samymi 

sobą. I poza tańcem. 

Towarzyszył jej stale, podróżował z nią w jej wie­

cznie zmieniającym się otoczeniu. Nauczyciele zwra­

cali się do niej w różnych językach, z różnym akcen­

tem, podczas gdy taniec pozostawał jej wierny. 

TANIEC MARZEŃ 29 

Lata spędzone w podróży przyspieszyły dojrze­

wanie Ruth; nie było mowy o nieśmiałości, była 

natomiast samowystarczalność i rozwaga. A potem 

w jej życiu pojawił się Seth, następnie Lindsay, 

wreszcie nastały lata spędzone w domu Evansto-

nów. I znowu otworzyła się na świat, odzyskała uf­

ność i zdolność okazywania uczuć. Żyła jednak 

w nieuniknionej w tym zawodzie izolacji. Być mo­

że z tego powodu stała się namiętną obserwatorką. 

Przyglądanie się ludziom, analizowanie ich stało się 

czymś więcej niż nawykiem; weszło jej w krew. 

I właśnie w tym tkwi przyczyna drażliwej sy­

tuacji z Nickiem. Obserwowała go tamtego popo­

łudnia i doznała pewnego wstrząsu, ale nie potrafiła 

tego precyzyjnie nazwać. Jego myśli i odczucia po­

zostawały tajemnicą. A ona nie przepadała za taje­

mniczością. 

Dlatego pociąga mnie Donald, dumała z tym 

swoim półuśmieszkiem. Pobuszowała wśród pude­

łeczek z pudrami i buteleczek z zapachami na toa­

letce. Jest taki bezpretensjonalny, zwyczajny i ta­

ki... przewidywalny. Wszystko, co czuje i myśli, 

widać jak na dłoni. 

Żadnych niedomówień, żadnych podtekstów. 

Tymczasem z mężczyzną takim jak Nick... 

Nalała na rękę płyn po kąpieli i posmarowała 

ramiona. Mężczyzna taki jak Nick jest absolutnie 

nieprzewidywalny, jest wiecznym źródłem niepo­

koju i zamętu. Zmienny, nierozważny, męczący. 

30 TANIEC MARZEŃ 

Żeby mu sprostać i dorównać, potrzeba Bóg wie 

jakiej wytrwałości. A jak trudno mu dogodzić! Wi­

działa wielu tancerzy, którzy wychodzili ze skóry, 

dawali z siebie wszystko, żeby tylko sprostać jego 

oczekiwaniom. Sama wie o tym najlepiej. Więc co 

w nim jest takiego fascynującego? 

Pukanie do drzwi przerwało tok jej myślenia. 

Wzruszając ramionami, odwróciła się od toaletki. 

Rozszyfrowywanie Nikolaia Davidova to po prostu 

daremny trud. Zapalając po drodze światło, pospie­

szyła do drzwi frontowych. Zerknęła przez judasza 

i zdumiała się. Zdjęła łańcuch. 

- Donald, właśnie o tobie myślałam. 

Porwał ją w ramiona, nim zdążyła mu ofiarować 

przyjacielski pocałunek. 

- Hm, pachniesz cudownie. 

Stłumił wargami jej śmiech. Pocałunek był prze­

ciągły, nie taki, jakim zamierzała go powitać. A jed­

nak nie zaprotestowała, tylko jeszcze sama pobu­

dzała go językiem. Chciała poczuć, doświadczyć 

czegoś więcej niż zwykła przyjemność, do jakiej 

przywykła. Pragnęła tego podniecenia, wywołują­

cej uczucie mrowienia trwogi, jak wówczas, tamte­

go popołudnia, w ramionach innego mężczyzny. 

Ale kiedy było po wszystkim, jej serce biło miaro­

wo i nie wrzała w niej krew. 

- No, to jest powitanie - wyszeptał, wtulając 

głowę w jej szyję. 

Pozostała przez chwilę w jego ramionach, doce-

TANEC MARZEŃ 31 

mając jego wytrwałość i gotowość roztaczania nad 

nią opieki. 

- A także okazja do powiedzenia ci, że cieszę się 

na twój widok, choć, prawdę mówiąc, nie wiem, co 

tutaj robisz? - odrzekła z uśmiechem, wysuwając 

się z jego ramion. 

- Porywam cię. Ubierz się w najładniejszą suk-

nię polecił, głaszcząc jej policzek. - Którąś z mo-

ich, oczywiście. Idziemy na przyjęcie. 

Ruth odgarnęła wilgotne włosy z twarzy. 

- Na przyjęcie? 

- Tak. - Donald zerknął na drzemiącego, rozwa­

lonego na szklanym blacie małego stołu i wyraźnie 

go ignorującego Niżyńskiego. - Przyjęcie u Ger­

manie Jones - ciągnął. - Pamiętasz ją? To ta proje­

ktantka, która lansuje krótkie, wzorzyste spódnicz­

ki i podkolanówki. 

- Tak, pamiętam. - Mignęła jej w pamięci krótko 

ostrzyżona, podobna do chochlika ruda głowa, o świ­

drujących zielonych oczach za firanką gęstych, brązo­

wych rzęs. - Szkoda, że najpierw nie zatelefonowałeś. 

- Telefonowałem, a przynajmniej próbowałem. 

Ale o wszystkim dowiedziałem się w ostatniej 

chwili. Naprawdę dzwoniłem, tyle że do sali prób. 

Nie zastałem cię, ponieważ byłaś w drodze do do­

mu - rzucił na swoje usprawiedliwienie i sięgnął po 

płaską, złotą papierośnicę. - Germaine organizuje 

przyjęcie, wprawdzie w pośpiechu i na ostatnią 

chwilę, ale i tak będzie tam sporo liczących się 

32 TANIEC MARZEŃ 

osób. Rozszalała się w tym sezonie - zakończył 

z zadowoleniem. 

Schował papierośnicę do wewnętrznej kieszeni 

marynarki świetnie skrojonego, szytego na miarę 

garnituru w stalowym kolorze, po czym pstryknął 

zapalniczką. 

- Dzisiaj nie dam rady. 

Uniósłszy brwi, Donald wypuścił dym z papie­

rosa. 

- Dlaczego? - Popatrzył na jej mokre włosy i na 

przezroczysty szlafroczek. - Masz jakieś inne plany? 

Ruth aż korciło, żeby mu przytaknąć. Wolałaby, 

żeby jej nie traktował jak czegoś gwarantowanego, 

murowanego! 

- A gdyby nawet, to co? 

- Oczywiście, że nic. - Uśmiechnął się do niej 

rozbrajająco. - A poza tym i tak bym ci nie uwie­

rzył. A teraz zachowuj się jak grzeczna dziewczyn­

ka i wrzuć tę zabójczą czerwoną kreację. Germaine 

nie omieszka wystąpić w jakimś swoim zwariowa­

nym zestawie. Przy tobie będzie wyglądać jak po­

stać z innej operetki. 

Ruth popatrzyła na niego uważnie. 

- Nie można powiedzieć, żebyś był miły, Donal­

dzie! 

- W moim zawodzie nie-zawsze bywa się miłym 

- zauważył, wzruszając elegancko przyodzianym 

ramieniem. 

Przełknęła to, co miała na języku. Nie wątpiła, że 

TANIEC MARZEŃ 33 

jest z niej dumny i że go pociąga, zastanowiła si; 

jednak, czy byłby równie dumny i wytrwały, gdyby 

jej nie traktował jako cennej inwestycji, na której 

dobrze prezentują się jego kreacje. 

- Przykro mi, Donaldzie, ale dzisiaj nie nadaj 

się na żadne przyjęcie. 

- Och, daj spokój, Ruth. - Nerwowo strząsa 

popiół do popielniczki. - Wystarczy tylko, że bę-

dziesz pięknie wyglądać i zamienisz parę słów 

z odpowiednimi ludźmi. 

Narastała w niej złość. Donald nigdy nie zrozu-

mie wymagań i rygorów jej zawodu! 

- Donaldzie - zaczęła opanowanym głosem. 

Ćwiczyłam od ósmej rano. Jestem śmiertelnie zmę-

czona. Jeżeli nie odpocznę jak należy, nie będę jutu 

w formie. Czuję się odpowiedzialna wobec zespołu, 

wobec Nicka i wobec siebie. 

Ostrożnie i skrupulatnie Donald zgasił papiero-

sa. Dym zawisł w powietrzu, po czym rozwiał się 

w otwartym oknie. 

- Nie powiesz, że nie zamierzasz udzielać się 

towarzysko, Ruth. To absurd. 

- Nie aż taki, ja ci się wydaje - odparowała 

podchodząc do niego. - Do wystawienia baletu 

zostały niecałe trzy tygodnie. Przyjęcia mogą po-

czekać. 

- A ja, Ruth? - Objął ją. Pod warstwą opanowa-

nia i ucywilizowanego wyglądu wyczuła złość. • 

Jak długo mam czekać? 

34 TANIEC MARZEŃ 

- Nigdy ci niczego nie obiecywałam. Od począt­

ku wiedziałeś, że najważniejsza jest moja praca. 

Podobnie jak twoja dla ciebie. 

- Czy to oznacza że wyrzekasz się swojej ko­

biecości? 

Oczy Ruth nie zmieniły wyrazu, ale ton głosu 

ochłódł. 

- Nie sądzę, żeby mi to groziło. 

- Jesteś tego pewna? 

Przycisnął ją do siebie, jak Nick kilka godzin 

wcześniej. Potraktowała to jako interesujące do­

świadczenia -jakże różne są jej reakcje na podobne 

zachowanie dwóch różnych mężczyzn. Przy Nicku 

czuła słuszny gniew i gwałtowne, obezwładniające 

pożądanie. Teraz tylko zniecierpliwienie połączone 

ze znużeniem. 

- Donaldzie, musisz wiedzieć, że z trudem wy­

rzekam się swojej kobiecości, nie idąc z tobą do 

łóżka. 

- Choć wiesz, jak bardzo tego pragnę. - Przy­

ciągnął ją jeszcze bliżej. -Ilekroć cię dotykam, czu­

ję, jakbyś odrobinę ustępowała. A potem to się na­

gle urywa, jakbym trafiał na mur. - Jego ochrypły 

głos wyrażał frustrację. - Jak długo zamierzasz m-

nie trzymać na dystans? 

Ponieważ faktycznie tak było, poczuła się winna. 

- Przykro mi, Donaldzie. 

Wyczytał ubolewanie w jej oczach i zmienił ta-

TANIEC MARZEŃ 35 

ktykę. Trzymając ją tuż przy sobie, przemawiał do 

niej łagodnie, patrzył głęboko w oczy. 

- Wiesz, co do ciebie czuję, najdroższa. - Przy­

warł do jej warg, całując je delikatnie i zachęcająco. 

- Możemy wyjść wcześniej z przyjęcia i wypić 

szampana u ciebie. 

- Donaldzie. Nie... 

Urwała, kiedy rozległo się kolejne pukanie do 

drzwi. Roztargniona, nie zadała sobie trudu, żeby 

spojrzeć przez judasza, i zdjęła łańcuch. 

- Nick! - Wytrzeszczyła na niego oczy, czując 

kompletną pustkę w głowie. 

- Każdemu otwierasz tak drzwi? - zapytał, ła­

godnie ją karcąc, i nie czekając na zaproszenie, 

wszedł do środka. - Masz wilgotne włosy - dodał, 

biorąc w rękę pełną ich garść. - I pachniesz jak 

pierwszy wiosenny deszcz. 

Zachowywał się tak, jak gdyby między nimi nie 

doszło do ostrej wymiany słów, jak gdyby z trudem 

powściągnięta namiętność nie była nigdy ich udzia­

łem. Uśmiechał się do niej i strzelał zawadiacko 

oczyma. Pochylił się i pocałował ją w nos. 

Krzywiąc się, pospiesznie zbierała myśli. 

- Nie spodziewałam się twojej wizyty. 

- Przechodziłem obok - wyjaśnił - i zobaczy­

łem światła. 

Zwabiony jego głosem Niżyński zeskoczył ze 

stołu i okazując tancerzowi swoje uwielbienie, 

bezceremonialnie ocierał się o jego nogi. Nick 

36 TANIEC MARZEŃ 

schylił się i pogłaskał go od karku po ogon, śmiejąc 

się, gdy kot wspiął się na tylne łapy i w dowód 

szczerego oddania wskoczył mu w ramiona. Z tym 

głośno mruczącym ładunkiem Nick wyprostował 

się powoli. 

Dopiero teraz dostrzegł Donalda. 
- Cześć. - W jego miłym, uprzejmym głosie nie 

zaszła widoczna zmiana. 

- Poznałeś Donalda? - pospieszyła z pytaniem 

Ruth, czując się winna, że kompletnie zapomniała 

o gościu. 

- Oczywiście. - Nick nie przestawał drapać 

Niżyńskiego za uchem. Prychając, kot nie spusz­

czał bursztynowych, na wpół zmrużonych oczu 

z Donalda. - Widziałem suknię pańskiego projektu 

na Suzanne Boyer, naszej wspólnej przyjaciółce 

- oznajmił Nick, błyskając zębami w uśmiechu. -

Obie były śliczne. 

- Dziękuję. 

- Nie proponujesz mi drinka, Ruth? - rzucił 

Nick, nadal uśmiechając się grzecznie do Donalda. 

- Przepraszam - rzekła półgłosem i odwróciła 

się do barku, który urządziła na narożnym stoliku 

z opuszczanym blatem. Sięgnęła po butelkę wódki. 

- Donaldzie, a tobie? 

- Szkocką - odparł krótko, próbując zacho­

wać pewien dystans wobec nadmiernej poufałości 

Nicka. 

Ruth podała mu szkocką i podeszła do Nicka. 

TANIEC MARZEŃ 37 

- Dzięki. - Nick rozsiadł się z kieliszkiem 

w miękkim fotelu, a kot po wykonaniu kilku zdecy­

dowanych obrotów ułożył się do snu na jego kola­

nach. - Interes się kręci? - zapytał Donalda. 

- Tak, całkiem nieźle - odparł Donald. Stał 

w miejscu i sączył swoją whisky. 

- W pańskiej najnowszej jesiennej kolekcji do­

minują szkockie kraty. - Jak przystało na prawdzi­

wego Rosjanina, Nick wypił duży haust nierozcień-

czonej wódki. 

- To prawda. - W dotychczas neutralnym głosie 

Donalda pojawiła się nuta zainteresowania. - Nie 

przypuszczałem, że zwraca pan uwagę na damską 

modę. 

- Zwracam uwagę na kobiety - zgrabnie odpa­

rował Nick. - Uwielbiam je. 

Wypowiedziane w najbardziej naturalny sposób 

stwierdzenie nie miało żadnego podtekstu erotycz­

nego. Ruth wiedziała, że Nick miał do czynienia 

z wieloma kobietami, na wielorakich płaszczyz­

nach - od tkliwej, czystej przyjaźni, jak jego zwią­

zek z Lindsay, po płomienne przygody miłosne, 

jak ta z ich wspólną przyjaciółką Suzanne Boyer. 

Spekulacje na temat jego romansów niemal nie 

schodziły z łamów żądnej sensacji prasy. 

- Myślę - ciągnął Nick, przerywając rozważa­

nia Ruth - że i pan lubi kobiety, a to sprawia, że 

wyglądają pięknie i interesująco. To widać w pań­

skich projektach. 

38 TANIEC MARZEŃ 

- Pan mi pochlebia. - Donald odprężył się na 

tyle, by zająć miejsce na kanapie. 

- Nie mam zwyczaju prawić komplementów -

odparł Nick, uśmiechając się chytrze. - To strata 

czasu i słów. Ruth panu powie, jak bardzo jestem 

powściągliwy. 

- Powściągliwy? - Ruth uniosła brwi i wydęła 

wargi, jakby ważąc to słowo. - Nie. Uważam, że po 

prostu jesteś egocentryczny. 

- I pomyśleć, że to dziecko darzyło mnie kiedyś 

wielkim szacunkiem ~ skomentował Nick, zagląda­

jąc w pusty kieliszek. 

- Tak, ale wtedy naprawdę byłam dzieckiem -

odcięła się. -I od tego czasu zdążyłam cię już po­

znać. 

Kiedy popatrzył na nią, w jego oczach coś błys­

nęło; irytacja, wyzwanie, wesołość - może wszy­

stko naraz. Nie była pewna. Przetrzymała jego spoj­

rzenie. 

- Tak sądzisz? - mruknął, po czym odstawił 

kieliszek. - Mogłaby okazywać więcej respektu 

mężczyznom w naszym wieku - zwrócił się do 

Donalda. 

- Donald nie oczekuje po mnie respektu. - Za­

uważyła, jak w obecności Nicka szybko się rozpala. 

- Nie zależy mu także, żebym go uważała za star­

szego i mądrzejszego. 

- Całe szczęście - uznał Nick, a żadne z nich nie 

zadało sobie fatygi, żeby choć spojrzeć na mężczy-

TANIEC MARZEŃ 39 

znę, o którym była mowa. - Nie ma nic gorszego 

niż konflikt interesów. - Delikatnie pogłaskał po 

grzbiecie Niżyńskiego. - A swoją drogą, stałaś się 

bardzo rezolutna! 

- Tylko wobec niektórych - odbiła piłeczkę 

Ruth. 

- Och! - Przechylając głowę, Nick przesłał jej 

rozbrajająco czarowny uśmiech. - Czy mam to 

traktować jak komplement? 

Niech go szlag trafi! Wściekła się i gwałtownie 

szukała odpowiedzi. Nie chciała, by ostatnie słowo 

należało do niego. 

Napuszona i najeżona, podniosła się z miejsca. 

Pod jedwabnym szlafroczkiem jej ciało poruszało 

się płynnie i zgrabnie. Wzrok Donalda powędrował 

na dół, ale Nick nadal patrzył w jej twarz. 

- Uważam, i co do tego jesteśmy zgodni, że pra­

wienie komplementów to strata czasu i słów. A te­

raz muszę cię już przeprosić - powiedziała z chłod­

nym uśmiechem. - Wybieramy się z Donaldem na 

przyjęcie. Muszę się ubrać. 

Gdy odwracała się od niego i wychodziła z poko­

ju, odczuwała pewną satysfakcję. Zdecydowanym 

ruchem zamknęła drzwi sypialni. Wyciągnęła z sza­

fy czerwoną suknię, z szuflady bieliznę i rzuciła to 

wszystko na łóżko. Zdjęła szlafroczek i już zamie­

rzała go gdzieś cisnąć, kiedy usłyszała przekręcaną 

w drzwiach gałkę. Instynktownie przycisnęła szla­

frok do piersi. 

40 TANIEC MARZEŃ 

Zrobiła wielkie oczy, gdy do pokoju wkroczył 

Nick. Zamknął za sobą drzwi. 

- Nie masz prawa tu wchodzić - zaczęła w po­

śpiechu, zbyt zdumiona, żeby się oburzać czy 

wstydzić. 

Nic sobie nie robiąc z jej protestu, wszedł dalej. 

- Jestem już w środku. 

- I co z tego? Wystarczy, żebyś wrócił tą samą 

drogą. - Podniosła wyżej szlafroczek, świadoma 

swojej wyjątkowo niezręcznej sytuacji. - Jestem 

nie ubrana - zaznaczyła na wszelki wypadek. 

Nick, nie okazując większego zainteresowania, 

rzucił okiem w stronę jej gołych ramion. 

- Wydajesz się stosownie zakryta. - Zmierzyli 

się wzrokiem. - Dwanaście godzin pracy i zajęć to 

dla ciebie jeszcze za mało, Ruth? O ósmej rano 

zaczynasz lekcję. 

- Wiem, co i kiedy zaczynam - żachnęła się. 

Ostrożnie odjęła jedną rękę i odrzuciła nią do tyłu 

włosy. - Nie musisz mi przypominać o moich obo­

wiązkach, podobnie jak ja nie potrzebuję twojej 

zgody na spędzenie wolnego czasu. 

- Pod warunkiem, że to nie koliduje z twoją pra­

cą dla mnie. 

- Chyba ci nie daję powodów do narzekań? 

- Na razie nie - zgodził się. - Ale chcę, żebyś 

dawała z siebie wszystko, a takie przyjęcia są wy­

czerpujące. 

- Zawsze daję z siebie wszystko, Nick - wark-

TANIEC MARZEŃ 41 

nęła. - Ale tobie i tak wszystkiego będzie za mało, 

prawda? - Już chciała się odwrócić, gdy w ostatniej 

chwili przypomniała sobie, że szlafrok przykrywa 

ją tylko z przodu. Zapieniła się ze złości. - Nie 

zechciałbyś łaskawie stąd wyjść? 

- Biorę to, czego potrzebuję - odciął się, ponow­

nie zbywając jej prośbę. - Jeszcze nie tak dawno, 

zaledwie parę lat temu, miłaja, aż się rwałaś, żeby 

dać z siebie wszystko co najlepsze. 

- Postępujesz nie fair! - Dotknął ją do żywego. 

- Nadal tak jest. Kiedy pracuję, daję ci z siebie 

wszystko! Ale moje prywatne życie pozostanie mo­

im prywatnym życiem. Przestań odgrywać rolę ta-

tuśka, Nick. Jestem dorosła. 

- I to ci wystarczy? - Jego wybuch wściekłości 

zdumiał ją i przeraził. Cofnęła się odruchowo. - Że 

będziesz traktowana jak kobieta? To takie ważne 

dla ciebie? 

- Robi mi się niedobrze, kiedy mnie traktujesz, 

jakbym miała siedemnaście lat i musiała bić pokło­

ny, gdy wkraczasz do sali. - Była równie wściekła 

jak on. - Jestem odpowiedzialna i dorosła, i potra­

fię dopilnować własnych spraw. 

- Odpowiedzialna i dorosła! - Niebezpiecznie 

zmrużył oczy. - Mam ci pokazać, jak traktuję odpo­

wiedzialne dorosłe osoby, które ponadto są kobietami? 

- Nie! 
Ledwo to wypowiedziała, gdy chwycił ją w ra­

miona i dosłownie wgniótł w siebie. To nie był 

42 TANIEC MARZEŃ 

miażdżący pocałunek, jakiego mogłaby się spodzie­

wać i przed którym mogłaby się bronić. Całował ją 

tak, jak gdyby z góry znał jej reakcję, jak gdyby 

wiedział, że odpowie mu równie żarliwie. To było 

zwarcie ust kobiety i mężczyzny, bez uciekania się 

do perswazji czy do siły. Kiedy rozchylił wargi, ona 

zrobiła to samo. Ich języki się spotkały. Jej myśli, 

jej ciało, jej świat skoncentrowały się wyłącznie na 

nim. 

Między nimi unosił się zapach jej perfum. Pod­

nosząc ręce, by go mocniej objąć, Ruth upuściła 

szlafroczek. Spadł nie zauważony na podłogę. Nick 

pogłaskał jej gołe plecy, podobnie jak robił to z ko­

tem - jednym długim pociągnięciem. Mrucząc 

z rozkoszy, przywarła do niego jeszcze bliżej. 

A kiedy dotykał jej boków, zatrzymując się tam 

na dłużej, pocałunek stał się gorętszy, a ona odpły­

nęła w nieznane. 

Kiedy mierzwił jej włosy, odchyliła głowę, pod­

dając się pieszczocie. Przyciągnęła go, domagając, 

aby wziął wszystko, co ma mu do ofiarowania. To 

był tajemniczy, podniecający świat, którego smaku 

jeszcze nie poznała, a do którego tęskniła. Gdy do­

tykał jej ciała, drżała z pragnienia. A przecież robił 

to niezliczoną ilość razy w przeszłości, podtrzymu­

jąc ją czy podnosząc w tańcu. 

Tylko że tym razem nie połączyła ich muzyka 

czy choreografia, a wyłącznie instynkt i pożądanie. 

Kiedy poczuła, że ją oddala od siebie, zaprotesto-

TANIEC MARZEŃ 43 

wała, stawiła opór. Ale on twardo ujął ją za ramiona 

i odsunął. 

Stała przed nim naga, nie próbując się zakryć. 

Poznał jej duszę, więc nie było potrzeby ukrywać 

ciała. Obejrzał ją całą, powoli, uważnie, jak gdyby 

utrwalał w pamięci każdy centymetr. Po czym, gdy 

spojrzał jej w oczy, wzrok mu pociemniał. 

Zobaczyła w nich wściekłość. Odwrócił się i wy­

szedł z pokoju bez słowa. Jeszcze tylko usłyszała 

trzaśniecie frontowych drzwi. 

ROZDZIAŁ TRZECI 

I raz, i dwa, i trzy. Ruth poruszała się w takt ko­

mendy Nicka. Po godzinach tańca jej ciało nie czu­

ło już bólu. Była odrętwiała. Przerywany, czterogo­

dzinny sen nie wystarczył, by się zregenerować. 

Tylko złość i potrzeba buntu pozwoliły jej wytrwać 

aż do wczesnych godzin rannych zgiełk i duszące 

opary dymu na przyjęciu. Zrobiła to świadomie, 

podobnie jak teraz była świadoma faktu, że tańczy 

poniżej swoich możliwości. 

Nick nie obrzucał jej złośliwościami, nie wybu­

chał gniewem. Wydawał tylko komendy, jedną po 

drugiej. Nie wrzasnął, kiedy nie zmieściła się 

w czasie, ani nie zaklął, kiedy nie wychodziły jej 

piruety. Gdy jej partnerował, nie droczył się z nią, 

nie ubliżał na ucho. 

Byłoby łatwiej, pomyślała, wyciągając się do po­

wolnej arabeski, gdyby na nią nakrzyczał i zmieszał 

z błotem za to, przed czym ją ostrzegał. Ale Nick 

robił po prostu swoje i nie odzywał się słowem. 

Gdyby krzyczał, mogłaby odpłacić tym samym 

i odreagować choć część tego niesmaku, jaki czuła 

do siebie. Ale nie dał jej ku temu pretekstu, ani 

TANIEC MARZEŃ 45 

podczas lekcji, ani podczas trwających wiele go­

dzin prób. Ilekroć spotykali się wzrokiem, miała 

wrażenie, że patrzy na wskroś niej. Była tylko 

ciałem, obiektem poruszającym się do jego mu­

zyki. 

Kiedy zarządził przerwę, przeszła na koniec sali, 

gdzie usiadła na podłodze, podciągając pod brodę 

kolana i opierając na nich czoło. Miała skurcze 

w nogach, ale brakowało jej energii, by je rozmaso­

wać. Kiedy ktoś owinął jej szyję ręcznikiem, pod­

niosła wzrok. 

- Francie... - Z trudem zdobyła się na uśmiech. 

- Wyglądasz na skonaną. 

- Bo jestem skonana - odparła Ruth i wytarła 

ręcznikiem spoconą twarz. 

Francie Myers była solistką, utalentowaną, uro­

dzoną tancerką i jedną z pierwszych przyjaźni Ruth 

zawartych w zespole. Była drobną i szczupłą 

dziewczyną, o miękkich, płowych włosach i czar­

nych, przenikliwych oczach. Wiecznie zdobywała 

i traciła kochanków, nie tracąc przy tym humoru. 

Ruth podziwiała jej absolutną szczerość i prawość, 

a także optymizm. 

- Źle się czujesz? - zapytała Francie, wsuwając 

do ust kawałek gumy do żucia. 

Ruth oparła głowę o ścianę. Ktoś brzdąkał na 

fortepianie. W sali wrzało od rozmów. 

- Sterczałam do trzeciej nad ranem na przygnę­

biająco tłocznym przyjęciu. 

46 TANIEC MARZEŃ 

- Musiało być fajnie. - Francie wyprostowała 

nogę, podniosła do góry i dociągnęła do ściany za 

sobą, a następnie wróciła do poprzedniej pozycji. 

Spojrzała na sińce pod oczami Ruth. - Sądząc po 

wyglądzie, nie najlepiej się bawiłaś. 

Ruth przytaknęła ruchem głowy. 

- Nawet nie miałam ochoty tam pójść. 

- No więc po co tam tkwiłaś? 

- Na złość - mruknęła Ruth, patrząc ponuro na 

Nicka. 

- To już nie brzmi zabawnie. - Wzrok Francie 

powędrował po sali i wylądował na eleganckiej 

blondynce w jasnoniebieskim trykocie. - Leah zdą­

żyła już skomentować twoje dzisiejsze występy. 

Ruth spojrzała w tamtym kierunku. Ściągnięte 

do tyłu złote włosy Leah uwydatniały jej pięknie 

rzeźbione rysy i porcelanową cerę. Właśnie rozma­

wiała z Nickiem, żywo gestykulując smukłymi, 

pełnymi gracji rękami. 

- Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej. 

- Wiesz, jak jej strasznie zależy na głównej roli 

w tym balecie. Nie usatysfakcjonowała jej nawet 

rola Aurory. Skoro Nick nie tańczy w „Śpiącej kró­

lewnie"... 

- Współzawodnictwo ożywia zespół - wyrecy­

towała Ruth, patrząc, jak Nick uśmiecha się i przy­

takuje głową Leah. 

- Nie mówiąc o zazdrości - dodała Francie. 

TANIEC MARZEŃ 47 

Ruth odwróciła ponownie głowę, zaglądając 

w ciemne, przenikliwe oczy przyjaciółki. 

— Tak - przyznała po chwili. - Zazdrość też oży­

wia 

Pianista przerzucił się na romantyczną balladę, 

ktoś zaczął śpiewać. 

- Odrobina zazdrości nigdy nie zaszkodzi. -

Francie rytmicznie i na przemian kręciła stopami. 

- To nawet zdrowe. Ale Leah... - Drobna, figlarna 

twarz Francie nagle spoważniała. - To istna zaraza. 

Gdyby nie była tak wspaniałą tancerką, wolałabym 

ją widzieć w innym zespole. Przyjrzyj się jej do­

kładnie - dodała, wstając z podłogi. - Gotowa jest 

zrobić wszystko dla kariery. Chce być primabaleri­

ną, a ty jej zawadzasz. 

Kiedy Francie odeszła, Ruth tkwiła w miejscu 

i zastanawiała się. Rzadko się zdarza, by Francie 

wyrażała się źle o innych! Może piła do czegoś, co 

powiedziała Leah. Ruth wyczuwała zazdrość tej 

dziewczyny. W zespole zawsze ktoś komuś czegoś 

zazdrości, jak w każdej rodzinie. Taka jest prawda, 

bo takie jest życie. Ruth wiedziała też, jak strasznie 

Leah chciała dostać rolę Carlotty w nowym balecie 

Nicka. 

Jeszcze gdy były w corps, rywalizowały o całą 

masę ról. I dostawały je albo nie. Różniły się sty­

lem, więc i role, które kreowały, były jedyne i nie­

powtarzalne. 

Ruth była dynamiczną, ognistą tancerką. Leah 

48 TANIEC MARZEŃ 

była elegancka - klasyczna, wyrafinowana, opano­

wana. Olśniewała gracją, którą Ruth ogromnie po­

dziwiała, ale której nigdy nie próbowała naślado­

wać. Jej taniec płynął z serca, Leah z głowy. Ruth 

tańczyła w „Don Kichocie", podczas kiedy Leah 

występowała w „Giselle". Ruth była Ognistym Pta­

kiem, natomiast Leah księżniczką Aurorą. Nick 

obsadzał je najlepiej, jak można. I Ruth będzie 

jego Carlottą. 

Teraz, patrząc na Leah, Ruth zastanawiała się, 

czy jej zazdrość nie sięga głębiej, niż się wydaje. 

Wprawdzie nigdy nie zostały przyjaciółkami, ale 

szanowały się na płaszczyźnie zawodowej. Tym­

czasem w ostatnich tygodniach Ruth dostrzegła na­

rastającą wrogość. 

Wzruszyła ramionami, ściągnęła ręcznik z szyi. 

Nic na to nie poradzi. Wszyscy są tu po to, żeby 

tańczyć. 

- Ruth. 

Na dźwięk głosu Nicka odwróciła się błyskawi­

cznie. Patrzył na nią chłodnym, pozbawionym wy­

razu wzrokiem. Struchlała. Kiedy się kontrolował, 

potrafił być okrutny. Wina była po jej stronie 

i chciała mu to powiedzieć. 

- Nick... - zaczęła, gotowa ukorzyć się i prze­

prosić go. 

- Idź do domu. 

Zmieszana, zamrugała oczami. 

- Co? 

TANIEC MARZEŃ 49 

- Idź do domu - powtórzył tym samym lodowa­

tym tonem. 

Nagle jej oczy stały się wielkie i wymowne. 

- Och, nie, Nick, ja... 

- Powiedziałem. - Jego słowa spadły jak topór. 

- Nie chcę cię tutaj widzieć. 

Kiedy tak stała, wytrzeszczając oczy, była blada 

jak śmierć. Odsyłając ją do domu, zranił ją najdo­

tkliwiej, jak mógł. Chciała wykrzyczeć swoją złość 

i jednocześnie hamowała napływające gwałtownie 

do oczu łzy. Z trudem się opanowała, po czym od­

wróciła się i pomaszerowała przez salę. Chwytając 

torbę, podeszła do drzwi. 

- Druga zmiana, proszę! - usłyszała wołanie Ni­

cka, zanim zamknęła za sobą drzwi. 

Spała od trzech godzin ze zwiniętym w kłębek 

na jej plecach Niżyńskim. Pozamykała okiennice 

w sypialni i świeżo po prysznicu padła na zasłane 

łóżko. W pomieszczeniu panował mrok, słychać 

było tylko ciche pochrapywanie kota. Obudziła 

się z bijącym sercem, przekręciła z brzucha na 

plecy, a jej nagły ruch sprawił, że Niżyński spadł 

miękko na podłogę. Oburzony, zajął się swoją 

toaletą. 

Pierwsze, co do niej dotarło, to słowa Nicka, nad 

którymi zastanawiała się przed zaśnięciem. Postąpi­

ła źle i została ukarana. Ale też nikt nigdy nie postą­

pił z nią tak okrutnie jak Nikolai Davidov. Pode-

50 TANIEC MARZEŃ 

rwała się z łóżka, otworzyła okiennice, postanawia­

jąc zapomnieć o najgorszym. 

- Nie będziemy się wylegiwać w ciemności 

przez cały boży dzień - poinformowała Niżyńskie-

go, po czym wskoczyła z powrotem do łóżka i za­

częła mu mierzwić futro. 

Udawał niezadowolonego, ale pozwolił się pie­

ścić i głaskać. W końcu postanowił wybaczyć jej 

szorstkie zachowanie i zaczął się ocierać pyszcz­

kiem o jej czoło. Natychmiast pomyślała o Nicku. 

- Dlaczego go tak lubisz? - zapytała kota, prze­

krzywiając mu głowę i zmuszając, by spojrzał jej 

w oczy. - Co cię tak w nim pociąga? - kontynuo­

wała, drapiąc go bezwiednie pod brodą, zapatrzona 

w przestrzeń. - Może jego głos, ten jego melodyjny 

głos? A może sposób, w jaki się porusza, z tą płyn­

ną, kontrolowaną gracją? A może to, jak się uśmie­

cha, wkładając w to całą niemal duszę? A może to, 

jak cię dotyka, tymi tak pewnymi, wprawnymi 

dłońmi? 

Powróciła myślami do wczorajszego wieczoru, 

gdy Nick trzymał ją nagą w ramionach. Po raz 

pierwszy po tamtym żywiołowym, podniecającym 

pocałunku Ruth pozwoliła sobie zastanowić się nad 

tym. 

Kiedy się ubierała w pośpiechu i pędziła 

z Donaldem na przyjęcie, nie było ku temu okazji. 

Wróciła do domu wyczerpana, a potem przez cały 

dzień walczyła ze zmęczeniem. Teraz, gdy jej wy-

TANIEC MARZEŃ 51 

poczęty umysł pracował trzeźwo i sprawnie, mogła 

wnikliwie rozpatrzyć przypadek Nicka Davidova. 

Jedno nie podlegało dyskusji: w jego oczach zoba­

czyła pożądanie. Pragnął jej. 

Pożądanie. Wczuła się w to słowo. Przyjrzała mu 

się ze wszystkich stron. Czy to, co ujrzała w oczach 

Nicka, było pożądaniem? Wystarczyło, że o tym 

pomyślała, a już przebiegły ją rozkoszne dreszcze, 

by zaraz potem, gdy wróciło wspomnienie dzisiej­

szego popołudnia i wyrazu jego oczu, poczuć na 

sobie kubeł lodowatej wody. Dzisiaj po południu 

jego oczy nie wyrażały pożądania ani złości, czy 

nawet dezaprobaty. Po prostu nie wyrażały nic. 

Jeszcze na chwilę ukryła twarz w narzucie. Od-

prawił ją, a to bolało. Czuła się tak, jakby unoszona 

na fali dryfowała w nieznane. Z kolei zdrowy ro­

zum mówił, że jedna spartaczona próba to jeszcze 

nie koniec świata, tak jak jeden pocałunek nie jest 

oczątkiem niczego. 

Jej

 uwagę przyciągnął wiszący na ścianie plakat. 

Dostała go od wuja przed dziesięcioma laty. Wid-

nieli na nim Lindsay i Nick w rolach Romea i Julii. 

Nie zastanawiając się długo, Ruth wyciągnęła rękę, 

złapała telefon i wykręciła numer. 

- Halo. - Głos był ciepły i czysty. 

- Lindsay. 

- Ruth! - Początkowe zdziwienie zastąpiła czu-

łość. - Nie spodziewałam się, że odezwiesz się 

przed weekendem. Dostałaś rysunek Justina? 

52 TANIEC MARZEŃ 

- Tak. - Ruth uśmiechnęła się na myśl o śmia­

łych kolorach abstrakcyjnego obrazka, który jej 

przysłał czteroletni kuzyn. - Jest śliczny. 

- Oczywiście. To autoportret. - Lindsay roze­

śmiała się tym swoim serdecznym, zaraźliwym 

śmiechem. - Niestety, nie zastałaś Setha. Pojechał 

do miasta. 

- Nic nie szkodzi. - Ruth ponownie spojrzała na 

plakat. - Prawdę mówiąc, chcę porozmawiać z to­

bą. - Wiedziała, że może liczyć na zrozumienie 

Lindsay. 

- Jakiś problem podczas dzisiejszej próby? 

Ruth roześmiała się. Podkurczyła pod siebie 

nogi. 

- Zgadza się. Skąd wiesz? 

- Nic bardziej nie może zdołować tancerki. 

- Teraz czuję się głupio. - Ruth zgarnęła włosy 

i przerzuciła je na plecy. 

- Niepotrzebnie. Każdy ma swój zły dzień. Czy 

Nick wrzeszczał na ciebie? - W głosie Lindsay wy­

czuwało się więcej radości niż współczucia; już to 

działało jak balsam. 

- Nie. Gdyby to zrobił, byłoby mi o wiele ła­

twiej. Kazał mi iść do domu. 

- A ciebie jakby ktoś uderzył taranem. 

- A potem jeszcze poprawił i przejechał po mnie 

ciężarowym samochodem. - Ruth uśmiechnęła się 

do słuchawki. - Wiedziałam, że mnie zrozumiesz. 

Najgorsze, że on ma rację. 

TANIEC MARZEŃ 53 

- Zawsze ma rację - odrzekła już na poważ­

nie Lindsay. - To jedna z jego najbardziej uroczych 

cech. 

- Lindsay... - Ruth zawahała się, na chwilę za­

brakło jej odwagi, po czym szybko, by się nie roz­

myślić, rzuciła się na oślep i zadała pytanie: - Czy 

kiedy byłaś w zespole, to Nick kiedykolwiek cię 

pociągał, fascynował jako mężczyzna? 

Tym razem po drugiej stronie zapadła trochę 

dłuższa cisza. 

- Tak, oczywiście. Nie mogło być inaczej. To 

typ mężczyzny, który pociąga ludzi. 

- Tak, ale... - Ruth zawahała się znowu, szukała 

odpowiednich słów. - Miałam na myśli... 

- Tak, wiem, co masz na myśli - odparła Lind­

say. - A moja odpowiedź brzmi: tak, był taki czas, 

kiedy mnie bardzo pociągał. 

Ruth jeszcze raz rzuciła okiem na plakat, przy­

glądając się uważnie scenicznym kochankom. 

- Jesteś mu bliższa niż ktokolwiek. 

- Możliwe. - Lindsay zastanowiła się chwilę, 

ważąc ton głosu Ruth i dobierając słowa. - Nick 

jest bardzo skrytym człowiekiem. 

Ruth pokiwała głową. To określenie trafiało 

w sedno sprawy. Nick mógł dawać z siebie wszyst­

ko - zespołowi, na przyjęciach, prasie i swojej wi­

downi. Mógł zaszczycić człowieka szczególną 

atencją, ale był zadziwiająco powściągliwy, gdy 

chodzi o prywatne życie. 

54 TANIEC MARZEŃ 

Tak, był ostrożny wobec ludzi, których dopusz­

czał do siebie. Nagle Ruth poczuła się samotna. 

- Lindsay, proszę, przyjedźcie z wujaszkiem Se-

them na premierę. Wiem, że to nie będzie łatwe ze 

względu na dzieci, na szkołę i na pracę wuja, ale... 

potrzebuję was. 

- Oczywiście - zgodziła się Lindsay bez waha­

nia. - Przyjedziemy. Nie zostawimy cię samej. 

Po odłożeniu słuchawki Ruth doszła do wniosku, 

że czuje się lepiej. Wystarczyło, że porozmawiała 

z Lindsay, nawiązała z nią kontakt. Ona jest kimś 

więcej niż rodziną, jest także tancerką. I zna Nicka. 

Lindsay była romantyczną ukochaną Julią Ro-

mea - Nicka. Ruth nigdy z nim nie tańczyła w tym 

balecie. Partnerował jej Keil Lowell, błyskotliwy 

tancerz, który uwielbiał sztubackie kawały. Ruth 

tańczyła z Nickiem w „Don Kichocie", w „Ogni­

stym Ptaku" i w jego balecie „Ariel", ale w jej świa­

domości Julia była niepodzielnie związana z Lind­

say. Ruth szukała roli dla siebie. Wierzyła, że ją 

znalazła w Carlotcie z „Czerwonej róży". 

To moja rola, pomyślała nagle. I nie wolno mi 

o tym zapominać. Wyskoczyła z łóżka, wyciągnęła 

z szuflady trykot i zaczęła się pospiesznie ubierać. 

Parę minut po siódmej, gdy Ruth przekroczyła 

próg starego siedmiopiętrowego budynku, w któ­

rym zespół znalazł dach nad głową, tu i ówdzie 

kręcili się już niektórzy członkowie grupy. Tym, 

TANIEC MARZEŃ 55 

którzy ją pozdrawiali, pomachała ręką, ale nie za­

trzymała się. Nowsi członkowie corps przyglądali 

się jej, gdy ich mijała. Może pewnego dnia... my­

śleli. Kiedy indziej, gdyby jej nie było tak pilno, 

żeby zacząć, Ruth wyczułaby ich podążające w ślad 

za nią marzenia. 

Wjechała windą na górę, wymyślając w myśli 

ruchy, do których chciałaby zmusić swoje ciało. 

Chciała pracować. 

Usłyszała muzykę, zanim jeszcze otworzyła 

drzwi studia. Teraz, bez tancerzy, wyglądało na 

większe i przestronniejsze. Stanęła przy drzwiach 

i przyglądała się w milczeniu. 

Skoki Nikolaia Davidova nie miały sobie rów­

nych. Potrafił skoczyć jakby za sprawą jakiejś ma­

gicznej siły. Jego ruchy były płynne jak wartki stru­

mień, to znów ostre jak napięty łuk. Musiał tylko 

wydać odpowiednią komendę, a ciało stawało się 

bezwzględnie mu posłuszne. A ponadto, pomyślała, 

zahipnotyzowana jak wówczas, gdy oglądała go 

pierwszy raz, ta precyzja, ta siła i wytrwałość! Nie 

mówiąc o tak niesłychanie ważnej w balecie zdol­

ności wcielania się w rolę. 

Nick był maksymalnie skoncentrowany. Szuka­

jąc niedociągnięć i błędów, wpatrywał się w lu­

strzaną ścianę, doskonaląc i doprowadzając do per­

fekcji każdą pozycję. Pomimo specjalnej opaski pot 

zalewał mu twarz. Poezja jego ruchów szła w parze 

z męskością. Obserwując go uważnie, Ruth widzia-

56 TANIEC MARZEŃ 

ła drganie i naprężanie się mięśni jego nóg i ramion, 

kiedy wyskakiwał i robił obrót w powietrzu, obra­

cał się, po czym idealnie kontrolując każdy naj­

drobniejszy ruch, lądował na parkiecie. 

O Boże, pomyślała w szczerym zachwycie, za­

pominając o wszystkim. 

Nick zatrzymał się i zaklął. Przez chwilę, pogrą­

żony w swoim świecie, wymyślał sobie do lustra. 

Kiedy wrócił do odtwarzacza CD, by powtórzyć 

wybrane fragmenty, dostrzegł Ruth. Jego wzrok 

padł na torbę, którą trzymała na ramieniu. 

- Widzę, że odpoczęłaś. - Było to proste stwier­

dzenie, bez śladu uszczypliwości. 

- Tak. - Wzięła głęboki oddech i popatrzyła mu 

w oczy. - Przepraszam za moje dzisiejsze poranne 

partactwa. - Kiedy nie zareagował, podeszła do 

ławki, by zmienić pantofle. 

- A więc przyszłaś z zamiarem szczerej popra­

wy? - powiedział z nutką wesołości w głosie. 

- Nie kpij ze mnie. 

- Ja, z ciebie? - W kąciku jego ust zagościł 

uśmieszek. 

Spuściła swoje wielkie, zranione jak u sarny 

oczy na atłasowe wstążki, które krzyżowała na 

kostkach. 

- Tak, czasami - mruknęła. 

Poruszał się bezszelestnie. Dopiero gdy ukucnął 

obok niej, zdała sobie sprawę z jego bliskości. Po­

łożył na jej kolanach ręce. 

TANIEC MARZEŃ 57 

- Ruth. Ja nigdy z ciebie nie kpię - oznajmił 

bardzo poważnym głosem. 

- A do tego tak często masz rację - westchnęła, 

krzywiąc się. - Nie poszłabym na to przyjęcie, gdy­

byś mnie nie doprowadził do szału. 

- Ach, tak! Więc to moja wina! - Wyszczerzył 

zęby w uśmiechu, poklepując ją przyjaźnie po kola­

nie. 

- Wolałabym, żeby była twoja. - Wyciągnęła 

z torby ręcznik i wytarta pot z jego twarzy. - Za 

ciężko pracujesz, Davidov - oznajmiła. 

- Troszczysz się o mnie, miłaja? - Delikatnie 

ujął jej nadgarstki. Zamyślił się, po chwili podniósł 

na nią oczy. 

Są takie niebieskie, pomyślała Ruth, jak morze 

w oddali albo jak niebo w lecie. 

- Nigdy tego wcześniej nie robiłam - pomy­

ślała na głos. - Byłoby chyba dziwne, gdybym 

teraz zaczęła? Nie sądzę, żebyś potrzebował czy­

jejś troski. 

Uśmiechnął się do niej oczami. 

- A jednak to miłe i dobre uczucie, nie sądzisz? 

- Nick... - Położyła rękę na jego ramieniu, kie­

dy zaczął się podnosić. Gdy już raz zdobyła się na 

odwagę, wyrzucała z siebie słowa jak kulomiot. -

Dlaczego mnie wczoraj pocałowałeś? 

Uniósł brwi, słysząc to pytanie, i choć nadal pa­

trzył jej tylko w oczy, poczuła, że płonie. 

- Bo chciałem - powiedział w końcu. - To do-

58 TANIEC MARZEŃ 

bry i wystarczający powód. - Po czym podniósł się, 

a ona podążyła za nim. 

- Ale wcześniej nigdy nie chciałeś. 
- Naprawdę? - spytał z rozbrajającym uśmie-

chem. 

- No bo wcześniej nigdy mnie nie pocałowałeś, 

nie tak jak wczoraj. - Odwróciła się i zaczęła ścią­

gać koszulkę włożoną na trykot w cielistym kolo­

rze. 

Zapatrzył się na wdzięczną linię jej pleców. 
- Uważasz, że powinienem robić wszystko, na 

co mam ochotę? 

Żachnęła się. Jest tutaj po to, żeby tańczyć, a nie 

żeby prowadzić słowny pojedynek. 

- Wydawało mi się, że dokładnie tak robisz -

odparowała, podchodząc do drążka. Wykonując 

głębokie plie, obejrzała się przez ramię. - Może 

nie? 

Nie uśmiechnął się. 
- Chcesz mnie sprowokować, czy tylko tak ci się 

to wymknęło, Ruth? 

Usłyszała złość w jego głosie, ale nie przejęła się 

tym. Może rzeczywiście tego chciała. 

- Nieczęsto sięgam po tę broń. Choć, gdybym 

jej użyła, mogłoby być nawet całkiem zabawnie 

- zażartowała. 

- Uważaj. Nie posuwaj się za daleko - powie­

dział spokojnie. - To może być niebezpieczne. 

Roześmiała się. 

TANIEC MARZEŃ 59 

- Bezpieczeństwo nie jest celem mojego życia, Ni­

kolai. Zrozumiałbyś to, gdybyś znał moich rodziców. 

Jestem urodzoną ryzykantką i poszukiwaczką przy­

gód. 

- Istnieją różne rodzaje niebezpieczeństwa - za­

uważył, podchodząc do odtwarzacza. - Nie wszy­

stkie muszą ci przypaść do gustu. 

- Chcesz, żebym się ciebie bała? - zapytała. 

Odtwarzacz zaskrzeczał, kiedy Nick nacisnął 

przycisk szybkiego cofania. 

- Bałabyś się mnie - odparł - gdybym tego 

chciał. 

Ich oczy spotkały się w lustrze. Ruth z najwię­

kszym wysiłkiem i koncentracją dociągała nogę 

do maksymalnej wysokości. Tak, przyznała 

w duchu, nie spuszczając z niego oczu. Bałabym 

się. Nie ma takiej emocji, której nie wydobyłby 

z człowieka. I to właśnie, wraz z jego fenome­

nalną techniką, czyniło go wielkim tancerzem. 

Ale nie dam się zastraszyć. Wykonała kolejny 

skłon, z idealnie prostymi plecami. 

- Nie jestem strachliwa, Nick. 

Mierzyli się wzrokiem. Potem on wcisnął przy­

cisk, zatrzymując aparat. W sali zapanowała cisza. 

- Podejdź tu. - Ponownie włączył odtwarzacz. 

Rozbrzmiała muzyka. Stając na środku, wyciąg­

nął rękę. Ruth podeszła do niego i bez słowa usta­

wili się do grand pas de deux. Nick nie tylko był 

genialnym tancerzem, był także wymagającym na-

60 TANIEC MARZEŃ 

uczycielem. Każdy szczegół musiał być dopraco­

wany, każdy ruch idealnie precyzyjny. Parokrotnie 

powtarzali fragment, a on kilka razy go przerywał, 

korygując i wprowadzając poprawki. 

- Nie, pochyl inaczej głowę. O tak. - Tak długo 

kręcił jej głową, aż znalazł najwłaściwsze ułożenie. 

- Ręce tutaj, o tak. - I ustawiał ją wedle swojej 

koncepcji. 

Wprawnymi rękami poprawił jej ramiona, deli­

katnie podtrzymywał ją w pasie, gdy kręciła piruet, 

chwytał mocno, gdy ją podnosił. Lubiła być przez 

niego modelowana. A przecież tak trudno było go 

zadowolić. Niecierpliwił się, irytował. 

- Musisz na mnie patrzeć! - padła komenda, po 

której znów ją zatrzymał. 

- Patrzyłam - skrzywiła się. 

Rzucając rosyjskie przekleństwo, odszedł, żeby 

zatrzymać taśmę. 

- Ale nie było w tym uczucia! Ty nic nie czu­

jesz! 

- Bo wciąż przerywasz - zaprotestowała. 

- Bo ciągle jest źle. 

Spiorunowała go wzrokiem. 

- W porządku - warknęła, ocierając pot z czoła. 

- Więc co mam czuć? 

- Masz być we mnie zakochana. Pragniesz 

mnie, ale jesteś dumna. Nie chcesz, żeby cię zdo­

bywano, rozumiesz? Albo partnerstwo, albo nic. 
- Włączył muzykę, podszedł do niej, przygwoździł 

TANIEC MARZEŃ ft 61 

ją wzrokiem. - Ale też musi w tym być pożądanie. 

Namiętność. Czuje się ją przez skórę. Poczuj to. 

Powiadasz, że jesteś kobietą, nie dzieckiem. Więc 

zademonstruj to. No, jeszcze raz - powiedział, kła­

dąc rękę na jej talii. 

Tym razem Ruth dała upust wyobraźni. Była za­

kochaną w księciu Cyganką, dumną i namiętną. 

Muzyka była szybka, budowała nastrój. Był to ta­

niec erotyczny, wyrażający zmysłowość krokami i 

w gestach. Wiele było w nim muśnięć i zbliżeń ciał, 

gry spojrzeń. Poczuła przypływ prawdziwego pożą­

dania. Zawrzała w niej krew. 

Gorliwie i zapalczywie, jakby uciekając przed 

tym, co poczuła, wykonała soubresauts, schwytana 

w pułapkę gdzieś między prawdą a fantazją. Na­

prawdę go pragnęła i to, co czuła, nie było już wy­

łącznym przeżyciem Carlotty. Dotykał jej, przycią­

gał, a ona wymykała się - nie uciekała przed nim, 

po prostu stawiała na swoim. 

Muzyka narastała. Kręcili piruety, coraz bardziej 

się oddalali, wzbraniając się przed bliskością i natu­

ralnym wzajemnym przyciąganiem. Każde z osob­

na wykonało skok, po czym, jakby to było od nich 

silniejsze, zaczęli powracać do siebie, zataczając 

szerokie koła. Zeszli się, minęli, by po końcowym 

obrocie paść sobie w ramiona. 

Ostatnie takty muzyki zastały ich splecionych, 

twarzą w twarz, serce przy sercu. 

W pełnej napięcia ciszy, która nagle zapanowała, 

62 TANIEC MARZEŃ 

oszołomiona Ruth poczuła się jak zawieszona mię­

dzy sobą a rolą. Po wyczerpującym tańcu oboje 

szybko oddychali. Czuła gwałtownie bijące, złą­

czone serca. Jej wzrok, gdy stała na pointach, znaj­

dował się prawie na jego wysokości. 

Zajrzał jej w oczy, tak jak ona w jego - badaw­

czo, z niedowierzaniem. A gdy przywarli do sie­

bie wargami, nie było już czasu na zadawanie 

pytań. 

Tym razem była spragniona i niecierpliwa. On, 

przyciągając ją jak najbliżej do siebie, poznając 

jej smak, nie mógł się nią nasycić. Jak szalony 

całował jej twarz i szyję, rozpalając ją coraz bar­

dziej. Ona, wędrując ustami, czuła piżmowy za­

pach jego potu, smakowała słonawą wilgoć jego 

twarzy i szyi. Po chwili ich pożądające usta zno­

wu się spotkały. 

Szeptał coś, czego nie rozumiała. Nawet język, 

w jakim mówił, był jedną wielką tajemnicą. Stali 

się jednym ciałem. Dzielił ich tylko cienki materiał 

jej trykotu. A jego dłonie były wszędzie - przyci­

skały, dotykały, zatrzymywały się na chwilę i pod­

niecały. Całował ją w ucho, chwytał zębami i po­

ciągał jego delikatny płatek. Szeptał do niej po 

rosyjsku, ale ona nie musiała rozumieć, co do niej 

mówi. 

I gdy znowu spotkali się ustami, pocałunek był 

jeszcze bardziej namiętny i jeszcze intensywniejszy. 

Ruth dawała i brała z równym natężeniem, drżała 

TANIEC MARZEŃ 63 

z rozkoszy, gdy wsunął rękę pod trykot i pieścił jej 

pierś, podczas gdy ona przywarła do niego ustami 

i chłonęła całą sobą jego ciepło. 

Już miał ją odsunąć, gdy ukryła twarz na jego 

ramieniu i wpiła się w niego. Nie była przygotowa­

na na tak gwałtowne emocje. 

- Ruth... 

Odsunął ją, a jego ręce stały się teraz delikatne. 

Popatrzył na nią, zajrzał w jej zamglone oczy. Zbyt 

poruszona i zaabsorbowana tym, co dzieje się z jej 

ciałem, nie odczytała wyrazu jego twarzy. 

- Nie chciałem tego. 

Popatrzyła na niego zdumiona. 

- Ale ja chciałam. 

To takie proste. Uśmiechnęła się. Ale kiedy pod­

niosła rękę do jego policzka, uchylił się i chwycił ją 

za nadgarstek. 

- Nie powinienem. 

Patrzyła na niego. Stopniowo jej uśmiech gasnął, 

a oczy stawały się czujne. 

- Dlaczego? 

- Wystawiamy balet za niecałe trzy tygodnie. 

Nie czas na komplikacje - powiedział trzeźwym 

głosem. 

- Och, rozumiem. - Ruth odwróciła się. Wolała, 

żeby nie widział, jak bardzo ją zranił. Powracając 

do ławki, zaczęła rozwiązywać tasiemki. - Jestem 

komplikacją. 

- Jesteś - przyznał i podszedł do odtwarzacza. 

64 TANIEC MARZEŃ 

- Nie mam czasu ani predyspozycji do spełniania 

twoich romantycznych zachcianek. 

- Moje romantyczne zachcianki - powtórzyła 

cichym, pełnym niedowierzania głosem. 

- Są kobiety, do których należy zalecać się przy 

świetle świec, kobiety potrzebujące stosownej opra­

wy - ciągnął, stojąc do niej tyłem. - Jesteś jedną 

z nich. A ja nie mam na to czasu. 

- Rozumiem. Możesz sobie tylko pozwolić na bar­

dziej elementarne, by nie rzec prymitywne związki 

- powiedziała ostro, sznurując tenisówki drżącymi 

palcami. Jakże łatwo udało mu się zrobić z niej idiot­

kę! 

Odwrócił się i spojrzał jej w oczy. 

- Tak. 

- I są inne kobiety, które mogą ci to dać. 

Nieznacznie poruszył ramieniem. 

- Tak. Przepraszam za to, co się stało. W tańcu 

można się łatwo zatracić. 

- Och, daj spokój. - Wrzuciła baletki do torby. 

- Nie musisz mnie przepraszać. Nie musisz speł­

niać moich romantycznych zachcianek, Nick. 

Znam wielu podobnych do ciebie. 

- Na przykład twój projektant? 

- Choćby. Ale nie przejmuj się, nie nawalę wię­

cej. Będziesz miał swój balet, Nick. - Jej głos na­

brzmiał od łez, ale nie była w stanie temu zapobiec. 

- Ludzie będą szaleć, odniesiesz sukces, przysię­

gam. A ja zostanę najbardziej liczącą się primabale-

TANIEC MARZEŃ 65 

riną w kraju. - Łzy spływały jej po policzkach. -

A kiedy skończy się sezon, nigdy więcej dla ciebie 

nie zatańczę. Nigdy! 

Odwróciła się i wybiegła ze studia, nie dając mu 

okazji do odpowiedzi. 

ROZDZIAŁ CZWARTY 

Kakofonia za kulisami wdzierała się przez za­

mknięte drzwi garderoby Ruth. Zamknięte tylko 

z jednego powodu: żeby uniknąć Nicka. 

Dwoił się i troił przed przedstawieniem - zaglą­

dał do garderób, sprawdzał kostiumy i makijaż, 

uspokajał stremowanych. Nic nie uszło jego uwagi. 

Każdy szczegół był ważny, każdy najdrobniejszy 

problem musiał być rozwiązany. Angażował się bez 

reszty we wszystko. 

W przeszłości Ruth uwielbiała jego krótkie, ży­

wiołowe wizyty. Energia Nicka działała inspirują­

co, a jednocześnie koiła jej własne niepokoje. Teraz 

jednak zależało jej na zachowaniu możliwie jak 

największego dystansu. W ostatnich tygodniach to 

było niemożliwe, przynajmniej fizycznie, ale zdo­

łała osiągnąć emocjonalny dystans. 

Rozumowała słusznie, że choć Nick nic sobie nie 

robi z zamkniętych drzwi, to jednak w tym przy­

padku uszanuje jej wolę. Niby nic, ale nawet ten 

niewiele znaczący gest sprawił jej drobną saty­

sfakcję. 

W tym wewnętrznym zamęcie, pracując nad rolą 

TANIEC MARZEŃ 67 

Carlotty, Ruth dawała z siebie więcej niż kiedykol­

wiek w swojej karierze. To nie miał być sukces, 

lecz bezprecedensowy triumf. To było wyzwanie, 

zapowiedź niezależności. W tych dniach gwałtow­

ny charakter Cyganki idealnie pasował do nastroju 

Ruth. 

Przez trzy tygodnie po jej ostatniej nieoficjalnej 

próbie z Nickiem ich relacje ograniczały się wyłą­

cznie do spraw zawodowych. Nie zawsze było to 

łatwe, biorąc pod uwagę charakter ról, jakie odtwa­

rzali, ale udało im się unikać wszelkich osobistych 

wycieczek i tak dla nich typowego przekomarzania 

się. 

Kiedy czuła na sobie jego wzrok, co zdarzyło się 

więcej niż jeden raz, robiła wszystko, by spokojnie 

wytrzymać to spojrzenie. Kiedy czuła, że ją pocią­

ga, przypominała sobie jego ostatnie słowa. To wy­

starczało, by umocnić jej dumę. Przestała zgady­

wać, o czym w danej chwili myśli. Powiedziała so­

bie, że nie musi wiedzieć, że nie chce wiedzieć. 

Liczył się tylko taniec. 

Teraz, ubrana w prosty biały aksamitny szlafrok, 

siedziała przy toaletce i przyszywała do baletek at­

łasowe tasiemki. Ta nieskomplikowana czynność 

odprężała ją. 

Ciepło bijące od jaskrawych, okrągłych żarówek 

okalających lustro rozgrzało jej skórę. Miała już na 

sobie sceniczny makijaż, a włosy spadały jej na 

plecy. W pierwszym akcie miały się unosić i fruwać 

68 TANIEC MARZEŃ 

- równie zuchwałe i nęcące jak jej charakter. Przy-

czerniona oprawa oczu podkreślała ich kształt 

i wielkość, paznokcie były pomalowane na czerwo­

no. Bajecznie kolorowa suknia z rozkloszowaną 

spódnicą do pierwszej sceny wisiała na wewnętrz­

nej stronie drzwi. Zaczęły już napływać kwiaty 

i pokój był przesycony ich zapachem. Obok niej, 

na stoliku, stał tuzin długich czerwonych róż od 

Donalda. 

Uśmiechnęła się leciutko na myśl, że Donald będzie 

na widowni, a potem na przyjęciu. Zachowa jego 

kwiaty w garderobie, póki nie zwiędną. Będą jej przy­

pominać, że nie wszyscy mężczyźni są zbyt zajęci 

i zaaferowani, by spełniać jej romantyczne zachcianki. 

Zaklęła, gdy ukłuła się w palec. Podnosząc go do 

ust, pochwyciła w lustrze swój własny wyzywający 

wzrok. 

Dobrze ci tak, miałaś o nim nie myśleć, skarciła 

się. Spełniać moje romantyczne zachcianki! Dobre 

sobie! Sięgnęła po drugi pantofelek. Powiedział to 

tak, jakbym miała siedemnaście lat i domagała się 

stanika na szkolny bal! 

Pukanie do drzwi przywołało ją do porządku. 

Odłożyła na bok szycie, wstała i podeszła do drzwi. 

Jeżeli to Nick, woli go przyjąć na stojąco. Z podnie­

sioną dumnie głową przekręciła gałkę. 

- Wujaszek Seth! Lindsay! - Rzuciła się w ra­

miona Setha, a następnie padła w objęcia Lindsay. 

- Och, tak się cieszę, że jesteście! 

TANIEC MARZEŃ 69 

Powitanie wydało się Lindsay odrobinę despe­

rackie, ale nic nie powiedziała. Odwzajemniła 

uścisk i ponad głową Ruth wymieniła spojrzenie 

z mężem. Doskonale się zrozumieli. Ruth jeszcze 

raz uściskała Setha. 

- Fantastycznie wyglądacie! - wykrzyknęła, 

ciągnąc ich do środka. 

Gdy Ruth była nastolatką, ona i Seth Bannion 

byli sobie bliscy. Wuj był bardzo znanym archi­

tektem, mającym duże powodzenie kawalerem 

i obieżyświatem. Przyjął kilkunastoletnią Ruth do 

swego domu, zmienił nawyki i zajmował się nią 

najlepiej, jak umiał. Ruth go uwielbiała. Ale dopie­

ro kiedy dorosła i usamodzielniła się, w pełni doce­

niła, ile dla niej zrobił. 

Teraz nie mogła od nich oderwać oczu. 

- Jak pięknie wyglądasz, Lindsay! - rozpłynęła 

się w zachwycie, odwracając się, by jeszcze raz ją 

objąć. - Wciąż mnie zadziwiasz. 

Lindsay była nieduża i delikatnie zbudowana. Na 

tle jasnych włosów i porcelanowej cery jej oczy 

robiły wrażenie jeszcze większych i bardziej nie­

bieskich. Ruth nie znała drugiej tak ciepłej i serde­

cznej osoby; kobiety niezwykle bogatej wewnętrz­

nie, o nieograniczonych pokładach uczuć. Była 

ubrana w lekko przejrzystą, popielatą jak mgiełka 

suknię, która ją spowijała od ramion do stóp. 

Lindsay zaśmiała się i chwyciła dłonie Ruth 

70 TANIEC MARZEŃ 

- To cudowny komplement. Musiałabym długo 

czekać, żeby usłyszeć coś podobnego od Setha. 

- Poza tym, że słyszysz to codziennie - oznaj­

mił, uśmiechając się żonie w oczy. 

- To ta sama garderoba, z której korzystałaś 

w „Arielu" - zauważył, rozglądając się dookoła. -

Nic się nie zmieniła. 

- Nic dziwnego, że ją tak dobrze pamiętasz -

odparła Lindsay. - Właśnie tutaj ci się oświadczy­

łam. 

- Tak było - uśmiechnął się szeroko. 

- Nic o tym nie wiem, ukryliście to przede mną 

- poskarżyła się Ruth. 

Lindsay roześmiała się znowu. 

- Nie przywiązywałam do tradycji zbyt wielkiej 

wagi - powiedziała, jednocześnie biorąc do ręki 

jeden z pantofelków Ruth. - A on nie poprosił mnie 

w porę o rękę. 

Stojące rzędem na toaletce baletki pobudzały do 

wspomnień. Co za życie, pomyślała Lindsay. Ale 

świat! Sama kiedyś do niego należała, podobnie jak 

teraz Ruth. Popatrzyła w lustro i napotkała utkwio­

ne w nim odbicie ciemnych oczu. 

- Zdenerwowana? 

- Och, i to jak - westchnęła Ruth. 

- To na pewno dobry balet - rzekła z przekona­

niem Lindsay. Z góry zakładała, że dzieło Nicka 

musi być wartościowe, a nawet nie mające sobie 

TANIEC MARZEŃ 71 

równych. Za długo go znała, by sądzić, że może być 

inaczej. 

- Jest cudowny. Ale... - Ruth potrząsnęła głową 

i wróciła na swoje krzesło. - W drugim akcie jest 

fragment, w którym tańczę prawie bez przerwy. 

Mam zaledwie kilka sekund na złapanie oddechu, 

po czym znowu jestem na scenie. 

- Nick nie układa łatwych baletów. 

- Nie. - Ruth sięgnęła po igłę i nici. - Jak tam 

dzieci? 

Szybka zmiana tematu nie przeszła niezauważo­

na. I znowu Lindsay i Seth wymienili porozumie­

wawcze spojrzenie ponad głową Ruth. 

- Justin to wcielony diabeł - stwierdził Seth 

z iście ojcowską dumą. - Doprowadza Wortha do 

białej gorączki. 

Ruth zaśmiała się. 

- Czy Worth wciąż nosi się godnie i z wysoka? 

- Jest niesłychany - wtrąciła Lindsay. - „Pani­

czu Justinie - zacytowała, naśladując idealnie bry­

tyjski akcent i intonację głosu nienagannego lokaja. 

- Nie powinno się przynosić do kuchni ulubionej 

żaby, nawet jeżeli trzeba ją nakarmić". - Lindsay 

roześmiała się, obserwując, jak Ruth kończy przy­

szywać tasiemkę. - Oczywiście, przepada za 

Amandą, chociaż udaje, że tak nie jest. 

- A z niej jest taki sam diabeł jak z Justina!- do­

rzucił energicznie Seth. 

72 TANIEC MARZEŃ 

- Z twojego opisu można by sądzić, że mamy 

okropne dzieci - zwróciła się do Setha Lindsay. 

- A kto wrzucił całą zawartość puszki karmy 

rybiej do kuli ze złotą rybką? - zapytał, na co Lind­

say uniosła brew. 

- Chciała być tylko pożyteczna, miała najlepsze 

zamiary - zaprotestowała, z trudem powstrzymując 

śmiech. - A kto zabrał je do ogrodu zoologicznego 

i nafaszerował hot dogami i kukurydzą w karmelo­

wej polewie? 

- Chciałem być tylko pożyteczny, miałem naj­

lepsze zamiary - odparował, patrząc na nią zako­

chanym wzrokiem. 

Obserwując ich, Ruth czuła zarówno spływające 

na nią ciepło, jak i przeszywającą zazdrość. Jak to 

jest, kiedy się jest aż tak zakochanym? - zastana­

wiała się. Stale! 

- Mamy się zmywać? - zapytała Lindsay. - Zo­

stawić cię, żebyś się mogła przygotować? 

- Nie, proszę, zostańcie. Jeszcze jest czas. -

Ruth nawijała na palec i rozwijała tasiemkę. 

Nerwy, pomyślała Lindsay, patrząc na nią. 

- Będziecie na przyjęciu, prawda? - Spojrzała 

niemal błagalnie. 

- Nie omieszkamy. - Lindsay podeszła i zaczęła 

masować ramiona Ruth. - Przedstawisz nam Do­

nalda? 

- Donalda? - Ruth otrząsnęła się z własnych 

myśli. - Och, tak, on także będzie. Może usiądzie-

TANIEC MARZEŃ 73 

my przy jednym stole? Spodoba się wam - ciągnę­

ła, nie czekając na odpowiedź. - On jest bardzo... 

miły. 

- Lindsay! 

W drzwiach stanął Nick. Radość malowała się na 

jego twarzy. Patrzył tylko na Lindsay, która bez 

wahania rzuciła mu się w objęcia. 

- Och, Nick, jak cudownie móc cię znów wi­

dzieć! Tak rzadko mamy okazję. 

Ucałował ją w oba policzki, a potem w usta. 

- Za każdym razem piękniejsza - powiedział 

półgłosem, wędrując oczami po jej twarzy. - Pti-

czka,

 mój ptaszku - użył jej przezwiska, a potem 

jeszcze raz ją pocałował. - Ten architekt, za którego 

wyszłaś - wyszczerzył zęby do Setha - wciąż cię 

uszczęśliwia? 

- Stara się, jak może. - Lindsay ponownie uścis­

nęła Nicka. - Och, jakże się za tobą stęskniłam. 

Dlaczego nas tak rzadko odwiedzasz? 

- Żebym to ja miał czas! - Jedną ręką opasywał 

w talii Lindsay, drugą wyciągnął do Setha. - Mał­

żeństwo wam służy. Przyjemnie na was patrzeć. 

Wymienili serdeczny uścisk dłoni. Seth wie­

dział, że dzieli dwie ukochane kobiety z Rosjani­

nem. Część Lindsay należała do Nicka, jeszcze 

zanim ją poznał. Teraz z kolei Ruth jest częścią 

jego świata. 

- Szykujesz na dzisiaj kolejny wielki triumf? 

- zapytał Seth. 

74 TANIEC MARZEŃ 

- A jakże. Nic innego nie robię - zaśmiał się 

Nick. 

Lindsay czule go pogłaskała. 

- Zawsze taki sam. - Na chwilę oparła głowę na 

jego ramieniu. -I chwała Bogu. 

Ruth ani razu się nie odezwała. Była świadkiem 

czegoś rzadkiego i zupełnie specjalnego między 

Lindsay i Nickiem. Emanowało to z nich w sposób 

tak żywy, że niemal mogłaby tego dotknąć. Patrząc 

na nich, gdy tak stali objęci, przypominała sobie, 

jaką doskonałą parę tworzyli na scenie. Ich harmo­

nia, precyzja, porozumienie. Przestała słuchać, 

o czym rozmawiają, zafascynowana ich wzajem­

nym stosunkiem. 

Kiedy wzrok Nicka padł na nią, nie spuściła 

oczu, tylko patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. 

Zapomniała o wszystkim. Wiedziała tylko, że 

otworzyła się mimo woli, że powróciła dawna tęsk­

nota, a także ból. Miał takie niebieskie, sugestywne 

oczy, że nie była w stanie przeszkodzić mu, gdy, 

zdzierając z niej kolejne warstwy, dotarł do jej du­

szy. Dopiero po chwili zmobilizowała resztki sił 

i otrząsnęła się z tego dziwnego stanu, podobnego 

do transu. 

Ten krótki epizod nie mógł ujść uwagi Lindsay 

i Setha, którzy bez słowa, samym tylko wzrokiem 

podzielili się swoim niepokojem. 

- Czy Nadine będzie wieczorem? - Lindsay 

próbowała złagodzić to nagłe napięcie. 

TAN1EC MARZEŃ 75 

- Hm? - Nick powoli powracał do rzeczywi­

stości. - Ach, tak, Nadine. 

Zebrał myśli i zaczął szybko mówić. 

- Oczywiście, będzie się chciała nacieszyć 

i ogrzać w blasku chwały, zanim uruchomi fundusz 

na kolejne artystyczne przedsięwzięcie. 

- Zawsze byłeś dla niej surowy - uśmiechnęła 

się Lindsay, wspominając częste utarczki Nicka 

i Nadine Rothchild - założycielki i fundatorki ze­

społu. 

- Skoro ona to znosi - rzucił Nick, wzruszając 

ramieniem. - Zobaczymy się na przyjęciu? 

- Tak. - Lindsay zdążyła zauważyć, jak jego 

wzrok wędruje z powrotem ku Ruth. 

Nie powiedział do niej słowa, także Ruth nie 

odezwała się do niego. Porozumiewali się tylko 

oczami. A kontakt ten trwał kilka długich sekund, 

zanim Nick zwrócił się ponownie do Lindsay. 

- Zobaczymy się po przedstawieniu - oznajmił. 

- Teraz muszę się przebrać. Do swidanja. 

Wyszedł, zanim ktokolwiek zdążył odpowie­

dzieć na jego pożegnanie. Gdzieś z głębi korytarza 

usłyszeli, jak ktoś woła go po imieniu. 

Seth podszedł do Ruth, położył ręce na jej ramio­

nach, schylił się i pocałował ją w czubek głowy. 

- Ty też powinnaś się przebrać. 

Ruth próbowała wziąć się w garść. 

- Tak, występuję w pierwszej scenie. 

- Będziesz wspaniała. - Pogłaskał jej ramiona. 

76 TANIEC MARZEŃ 

- Chcę tego. - Podniosła oczy, spojrzała na nie­

go, a następnie na Lindsay. - Muszę. 

- Będziesz - zapewniła ją Lindsay. - Jesteś uro­

dzoną tancerką, Ruth. A poza tym moją najbardziej 

utalentowaną uczennicą. 

Ruth odwróciła się i posłała Lindsay pierwszy 

uśmiech od momentu pojawienia się Nicka. Nadsta­

wiła ochoczo policzek i pozwoliła Lindsay pocało­

wać się. 

- Do swidanja! - powiedziała Lindsay, uśmie­

chając się i opuszczając wraz z Sethem garderobę. 

Ruth zamknęła drzwi. Przez chwilę kontemplo­

wała kostium, który uczyni z niej Carłottę. Była 

teraz Ruth Bannion, dziewczyną odrobinę niepew­

ną własnych uczuć, odrobinę przestraszoną tym, co 

ją dziś czeka. Nałożenie kostiumu równało się wej­

ściu w rolę. Carlotta ma moje słabości, dumała 

Ruth, dotykając materiału spódniczki, ale pokrywa 

je śmiałością i zuchwalstwem. Ruth uśmiechnęła 

się. O tak, to rola dla mnie, pomyślała i zaczęła się 

ubierać. 

Gdy po kwadransie wyszła z garderoby, dobiegły 

ją dźwięki dostrajającej się orkiestry. Jej kostium, 

makijaż i fryzura - wszystko było dopracowane 

w najdrobniejszym szczególe. Minęła w pośpiechu 

tancerzy rozgrzewających się do pierwszej sceny, 

a także tych, którzy stali bezczynnie w oczekiwaniu 

na późniejszy występ. W kącie, na podłodze, do-

TANIEC MARZEŃ 77 

strzegła siedzącą po turecku Francie, walącą młot­

kiem w baletki. 

Ruth podeszła do odpowiednio dużej skrzynki 

i używając jej jako drążka, przystąpiła do rozgrze­

wki. Poczuła niemal na sobie pot i ujrzała światła 

sceny. 

Jej mięśnie reagowały prawidłowo - naprężały 

się, rozciągały, rozluźniały na jej komendę. Celowo 

skoncentrowała się na nich, stając tyłem do sceny, 

żeby móc lepiej skupić się na własnym ciele. Każdy 

występ był dla niej ważny, ale ten był najważniej­

szy. Musi w nim czegoś dowieść - Nickowi i sobie. 

Musi się zaprezentować z jak najlepszej strony, by 

potwierdzić swój profesjonalizm. Zapomni o wszy­

stkich dobrych i złych chwilach i odczuciach do 

Nicka, i skoncentruje się tylko na interpretacji jego 

baletu. Da z siebie wszystko. 

Przeżyła trudną chwilę w garderobie, kiedy przy-

szpilił ją wzrokiem. Nagle coś w niej zapragnęło 

stopić się z nim. Jednak duma, która pozwoliła jej 

przez ostatnie tygodnie trzymać się od niego z dale­

ka, także i tym razem zwyciężyła. On jej nie chce 

- nie w pełni i nie na wyłączność - tak jak ona chce 

jego. Fakt, że tak łatwo się przyznał, iż bardzo wiele 

kobiet może mu dać to, czego naprawdę potrzebuje, 

zabolał ją i dotknął do żywego. 

Chmurząc się, Ruth zgięła nogę w kolanie, pod­

ciągnęła do góry i wyprostowała ją. 

Najwyższy czas, żeby ktoś wreszcie dał nauczkę 

78 TANIEC MARZEŃ 

temu aroganckiemu Rosjaninowi! Za wiele kobiet 

pada do jego stóp. A on tylko na to czeka, podobnie 

jak nie wyobraża sobie, by jego tancerze nie dawali 

z siebie wszystkiego. 

Ruth wyciągnęła szyję, uniosła podbródek i znów 

natknęła się na jego przyszpilający wzrok. 

Wyszedł z garderoby, ubrany w połyskującą, bia-

ło-zlotą tunikę, w której miał wystąpić w pierw­

szym akcie. Na widok Ruth zatrzymał się i tak sto­

jąc, patrzył na nią. Zastanawiał się, czy emanująca 

z jej twarzy pasja i namiętność należą do niej, czy, 

podobnie jak kostium, do Carlotty. 

Zauważył również, że w słabo oświetlonym ko­

rytarzu, w cygańskiej sukni i z płomiennym wzro­

kiem, jeszcze nigdy nie wyglądała tak pociągająco. 

To właśnie w tym momencie Ruth podniosła głowę 

i napotkała jego wzrok. 

Każde z nich poczuło nagłe przyciąganie, a zara­

zem nagłą wrogość. Ruth odrzuciła głowę, spojrza­

ła na Nicka wyzywająco, a następnie odwróciła się 

gwałtownym ruchem i potrząsając fałdami barwnej 

spódnicy, poszła w swoją stronę. Ucieszyło go 

i jednocześnie rozbawiło to jej nieświadome wcie­

lenie się w rolę. 

W porządku, mała, pomyślał i uśmiechnął się 

niemal niedostrzegalnie. Zobaczymy, kto będzie 

dzisiaj górą. Doszedł do wniosku, że chętnie podej­

mie wyzwanie. 

Poszedł za nią aż do kulis, odprawiając z kwit-

TANIEC MARZEŃ 79 

kiem jedną czy dwie osoby, które go chciały zatrzy­

mać. Dogoniwszy ją, nie bacząc na ludzi, obrócił ją 

wkoło, chwycił w pasie i mocno objął. Była na to 

kompletnie nie przygotowana. Zabrakło jej reflek­

su, by zaakceptować albo odrzucić jego pocałunek, 

kiedy wpił się w jej usta, natarczywy, pewny siebie, 

żądający. 

Później jeszcze przez moment trzymał ręce na jej 

ramionach i arogancko się uśmiechał. 

- To cię powinno wprowadzić w odpowiedni na­

strój - rzucił beztrosko i odszedł. 

Była wzburzona i wściekła. Jej oczy płonęły. Po 

chwili, nie bacząc na pojedyncze chichoty przypad­

kowych obserwatorów, zakręciła się na pięcie i sze­

leszcząc spódnicą, wyszła na pustą, ciemną scenę. 

Zaczekała, aż personel obsługujący scenę odsu­

nie ciężką kurtynę. Zaczekała na orkiestrę - tylko 

smyczki sygnalizowały rozpoczęcie. Zaczekała, aż 

znajdzie się w pełnym, padającym tylko na nią 

świetle, i zaczęła tańczyć. 

Jej otwierająca partia solowa była krótka, szybka 

i ognista. Kiedy skończyła, na scenie zrobiło się 

widno i oczom widzów ukazał się cygański obóz. 

Gdy corps i drugoplanowi tancerze wkroczyli do 

akcji, Ruth mogła złapać oddech. Czekała, jednym 

uchem słuchając pochwał asystenta choreografa. 

Naprzeciwko, po drugiej stronie sceny, widziała 

czekającego na swoje wejście Nicka. 

Pokaż, co potrafisz, Davidov, mówiła w duchu. 

80 TANIEC MARZEŃ 

Wiedziała, że jeszcze nigdy w życiu nie tańczyła 

lepiej. Jak gdyby słysząc to jej nieme wyzwanie, 

Nick uśmiechnął się do niej szeroko, po czym wy­

biegł na scenę. 

Biły od niego arogancja i duma; książę odwie­

dzający obóz cygański, by kupić tam jakieś błyskot­

ki. Niecierpliwym ruchem odrzucił koraliki, które 

mu pokazano. Dominował na scenie swoją obecno­

ścią i talentem. Ruth nie mogła temu zaprzeczyć. 

Ale to jeszcze bardziej ją zdopingowało. Czekała, 

gdy tymczasem on odrzucał jedną ofertę po drugiej, 

czekała, aż stanie się jasne, że Cyganie nie mają nic, 

co by go zainteresowało. I wtedy, z wysoko unie­

sioną głową, pojawiła się na scenie. Z czerwoną 

różą za uchem. 

Coś ich do siebie przyciąga od pierwszego spoj­

rzenia. Zmiana oświetlenia i crescendo orkiestry 

dodatkowo akcentują tę chwilę. Widząc porozrzu­

cane skarby, Carlotta odwraca się do niego plecami 

i dołącza do grupy swoich sióstr. Zaintrygowany 

książę zbliża się, by się jej uważniej przyjrzeć. 

Ruth i Nick znowu mierzą się wzrokiem. Gdy on 

ujmuje jej podbródek, ona odwraca wyniośle gło­

wę. Sposób, w jaki Nick uśmiecha się do niej, spra­

wia, że jej oczy płoną gniewem. Tymczasem książę 

znalazł to, czego szukał. Gotów jest zapłacić za 

Carlottę złotem. 

Ona protestuje. Jest dumna i wściekła. Nie jest na 

sprzedaż! Nie zostanie niczyją własnością. Urąga-

TANIEC MARZEŃ 81 

jąc mu i szydząc z niego, rozpala w nim namięt­

ność. Za jego sakiewkę złota Carlotta zgadza się 

sprzedać mu tylko swój taniec. On zaś, choć roz­

gniewany tą propozycją, nie może się oprzeć i rzuca 

swoje złoto na stos odrzuconych przez siebie bły­

skotek. Rozpoczyna się ich pierwsze pas de deux 

- dłoń przy dłoni, kipiąca krew i zły wzrok. 

Balet jest szybki, od początku do końca. Rywali­

zacja między nimi jest ostra, ponaglają się, prześci­

gają w doskonałości. Nie rozmawiają między akta­

mi, tylko jeden raz, podczas tańca, Nick szepnie jej 

złośliwie do ucha, że jej ballottes wymagają dopra­

cowania. 

Podnosi ją do góry, a ona wygina się, odchyla do 

tyłu głowę. Trwa w tej niemal odwróconej do góry 

nogami pozycji. Sześć, siedem, osiem powolnych, 

wytrzymanych taktów i już w następnej chwili 

Ruth jak błyskawica podrywa się do arabeski. Kie­

dy długim skokiem opuści scenę, pozostawiając go 

w solowej partii, przyciśnie ręką brzuch, z trudem 

łapiąc oddech. 

Jeszcze parę razy scena płonęła od jej ognistego 

tańca. Kiedy wreszcie nadszedł finał, stojąc z nim 

i obejmując się nawzajem, zdążyła mu szepnąć: 

- Nienawidzę cię, Davidov, nawet nie wiesz, jak 

bardzo. 

- Nienawidź mnie, ile tylko zechcesz - odparł 

beznamiętnie pośród rozbrzmiewających wiwatów 

i oklasków. - Bylebyś tańczyła. 

82 TANIEC MARZEŃ 

- Och, o to się nie martw, jeszcze ci pokażę - za­

pewniła go zadyszana i z uśmiechem na ustach zło­

żyła przed publicznością głęboki, dworski ukłon. 

I tylko dotarł do niej jego chichot, gdy podniósł­

szy z podłogi różę i skłaniając przed nią głowę, 

wręczał ją Ruth. 

- Moje ballottes były bezbłędne - syknęła przez 

zęby, kiedy ją całował w rękę. 

- Porozmawiamy o tym podczas jutrzejszej pró­

by. - Pochylił się przed nią i jeszcze raz zaprezento­

wał ją widowni. 

- Idź do diabła, Davidov - powiedziała, uśmie­

chając się słodko w podziękowaniu za brawa, który­

mi ich obsypywano. 

- Po sezonie - zgodził się, odwracając się w 

stronę widowni i wykonując kolejny ukłon. 

ROZDZIAŁ PIĄTY 

Nick i Ruth byli wywoływani na scenę jedena­

ście razy. W godzinę po ostatnim opadnięciu kurty­

ny, gdy w garderobie zrobiło się pusto, Ruth naresz­

cie mogła się przebrać. Włożyła długą białą suknię 

z wąskimi rękawami i wysokim kołnierzykiem. Je­

dyną biżuterię stanowiły połyskujące, złote długie 

kolczyki, które dostała od Lindsay i Setna na dwu­

dzieste pierwsze urodziny. Jej oczy błyszczały 

triumfalnie, wystarczyło dodać tylko odrobinę różu 

na policzki. Włosy zostawiła rozpuszczone, tak jak 

nosiła je Carlotta. 

- Bardzo ładnie - zauważył Donald, gdy spotka­

ła się z nim w korytarzu. 

Uśmiechnęła się, wiedząc, że ma na myśli suknię 

własnego projektu, nie zaś kobietę, która ją nosi. 

Wzięła go pod rękę. 

- Podoba ci się? - Popatrzyła na niego, a twarz 

jej promieniała. - Wypatrzyłam ją w jednym z tych 

tanich odzieżowych sklepików, gdzie udzielają ra­

batu. 

84 TANIEC MARZEŃ 

Za karę uszczypnął ją w brodę, a potem pocało­

wał. 

- Wiem, że się powtarzam, kochanie, ale byłaś 

cudowna. 

- Och, nie krępuj się, mogę tego słuchać bez 

końca. - Śmiejąc się, ruszyła przodem w stronę 

wyjścia dla aktorów. - Marzę o szampanie. O całym 

morzu szampana. Mogłabym się nawet dzisiaj w nim 

wykąpać. 

- Zobaczymy, czy to się da załatwić. 

Na zewnątrz czekał na nich samochód. 
- Och, Donaldzie - ciągnęła, gdy tylko usiedli 

w środku. - Wszystko wypadło tak dobrze. Wszyst­

ko razem. A muzyka? Była doskonała. 

- Ty byłaś doskonała - stwierdził, włączając się 

w ruch uliczny na Manhattanie. - Z twojego powo­

du gotowi byli pozrywać dekoracje. 

Nie mogąc spokojnie usiedzieć, Ruth przesunęła 

się na sam brzeg fotela i odwróciła do Donalda. 

- Gdybym mogła utrwalić na zawsze jedną 

chwilę z jakiegoś przedstawienia, razem ze wszyst­

kimi doznaniami i emocjami, to właśnie z tego ba­

letu. Dzisiaj. Z tego premierowego wieczoru. 

- Powtórzysz to jutro-odpowiedział. 

- Tak, i zrobię to doskonale, wiem. Ale to nie 

będzie to samo. - Miała nadzieję, że ją zrozumie. 

- Nawet nie jestem pewna, czy może być dokładnie 

tak samo, a nawet czy powinno. 

- Uważam, że możesz się czuć odrobinę znużo-

TANIEC MARZEŃ 85 

na, tańcząc dzień w dzień przez parę tygodni ten 

sam taniec. 

Zahamował w zatoczce, a Ruth pokiwała głową. 

Dlaczego żąda od niego zrozumienia? - zastana­

wiała się, podczas gdy portier pomagał jej wysiąść. 

Przy swoich wszystkich twórczych talentach Do­

nald stąpa twardo po ziemi. A ona dzisiejszego wie­

czoru była gotowa unosić się w powietrzu i bujać 

w obłokach. 

- To trudno wytłumaczyć. - Pozwoliła mu się 

wprowadzić przez wielkie przeszklone drzwi do 

hotelowego holu. - To coś dzieje się z tobą 

w chwili, gdy zapalają się światła i rozlegają 

pierwsze dźwięki muzyki. To jest coś specjalne­

go. Zawsze. 

Sala bankietowa jarzyła się od świateł, było już 

pełno ludzi. W momencie, kiedy Ruth stanęła 

w drzwiach, kamery zaczęły błyskać i pstrykać. Powi­

tały ją oklaski. 

- Ruth! 

Z tłumu z pewnością kobiety, która dobrze wie, 

iż ludzie rozstąpią się przed nią, wyszła Nadine. 

Była drobna, proporcjonalnie zbudowana i miała 

grację, która zdradzała, iż jest wyszkoloną tancerką. 

Zgrabnie wymodelowane, jasnoblond włosy, cera 

gładka i różowa. Za anielską twarzą krył się jasny 

i trzeźwy umysł. Dopiero teraz, gdy przestała być 

tancerką, Nadine Rothchild, fundatorka zespołu, na 

dobre poświęciła się dla baletu. 

86 TANIEC MARZEŃ 

Ruth ani się obejrzała, jak wylądowała w jej ob­

jęciach. 

- Byłaś piękna - rzekła Nadine, w której ustach 

był to najwyższy komplement. Odsuwając Ruth od 

siebie, Nadine przez kilka długich sekund patrzyła 

jej prosto w oczy. Taki miała zwyczaj. - Jeszcze 

nigdy nie tańczyłaś tak dobrze jak dzisiaj. 

- Dziękuję, Nadine. 

- Wiem, że spieszno ci do Lindsay i Setha. - Po­

prowadziła Ruth przez salę, pozwalając Donaldowi 

iść w ślad za nimi. - Jestem z ciebie taka dumna 

- dodała z przejęciem. 

Seth trzymał ręce na ramionach żony i spogląda­

jąc na bratanicę, rzekł: 

- Ilekroć oglądam twój występ, wydaje mi się, że 

już nigdy nie zatańczysz lepiej. I zawsze się mylę. 

Rozmarzona Ruth roześmiała się i nadstawiła 

policzek do pocałunku. 

- To była najcudowniejsza rzecz, jaką kiedykol­

wiek dane mi było zatańczyć - stwierdziła, po 

czym odwróciła się i ujmując ramię Donalda, doko­

nała szybkiej prezentacji. 

- Jestem wielką wielbicielką pańskich kreacji 

- wyznała Lindsay, uśmiechając się do niego. -

Ruth świetnie je nosi. 

- To moja ulubiona klientka. Jestem przekona­

ny, że pani bez trudu mogłaby pójść w jej ślady 

- odwzajemnił komplement Donald. - Ma pani fan­

tastyczną karnację. 

TANIEC MARZEŃ 87 

- Dziękuję. - Lindsay z łatwością wychwyciła 

profesjonalny ton komplementu, który ją raczej roz­

śmieszył, niż jej pochlebił. - Zasłużyłaś na szampa­

na - powiedziała, zwracając się do Ruth. 

Wypatrywały kelnera, kiedy rozległy się oklas­

ki, a w drzwiach ukazał się Nick. Ruth nie musiała 

się odwracać. Wiedziała, że to on, bo tylko on 

mógł wzbudzić podobny entuzjazm i ogólne oży­

wienie. 

Był sam, co ją zdumiało. Tam, gdzie był Davi-

dov, zwykle były też kobiety. Ruth wiedziała, że 

odszuka ją wzrokiem. 

Nick szybko odłączył się od tłumu i powolnym 

krokiem, z typową dla swojego zawodu gracją, do­

skonale się kontrolując, szedł ku niej, trzymając 

w ręku długą czerwoną różę, którą jej wręczył. 

Przyjęła ją, a on ujął jej drugą rękę i złożył na niej 

pocałunek. Nie odezwał się, nie spuścił też z niej 

oczu, po czym odwrócił się i odszedł. 

Istny cyrk, powiedziała do siebie w duchu, ale 

nie oparła się i powąchała różę. Tylko Davidov po­

trafił tak świetnie zaaranżować scenę. Odszukała 

wzrokiem Lindsay. Wprawdzie wyczytała w jej 

oczach zrozumienie, ale dostrzegła też niepokój. 

Omal nie potrząsnęła głową, chcąc oddalić jakie­

kolwiek podejrzenie. Zmusiła się do promiennego 

uśmiechu. 

- Co z tym szampanem? - zapytała 

88 TANIEC MARZEŃ 

Ruth dziobała widelcem po talerzu, zbyt przeję­

ta, by móc patrzeć na jedzenie. Lepiej nie mogła 

trafić siedziała przy stole z Nadine, o której 

w zespole krążył żart, że ocenia tancerzy po ich 

wadze. 

Krzywiąc się, Nadine rzuciła okiem na czekola­

dowy mus na talerzyku Lindsay. 

- Powinnaś się wystrzegać takich kalorycznych 

deserów, kochanie. 

Śmiejąc się, Lindsay pochyliła się i pocałowała 

Nadine. 

- Podziwiam twoją konsekwencję, Nadine. 

Zwłaszcza w świecie, który jest tak bardzo nieprze­

widywalny. 

- Nie da się tańczyć z bitą śmietaną w biodrach 

- zauważyła Nadine, sącząc szampana. 

- Raz przyłapała mnie z torebką ziemniacza­

nych chipsów - pożaliła się Ruth. - Przeżyłam 

wówczas jedną z najpotworniejszych chwil w ży­

ciu. - Przesłała Nadine uśmiech od ucha do ucha 

i włożyła do ust pełną łyżeczkę musu. - Od tamtego 

czasu patrzę na nie ze wstrętem. 

- Moi tancerze mają wyglądać jak tancerze -

stwierdziła kategorycznie Nadine. - Przewaga koś­

ci i żadnych wybrzuszeń. Odpowiednia dieta jest 

równie ważna jak codzienna próba. 

- Codzienna próba jest równie ważna jak oddy­

chanie - dokończyła ze śmiechem Lindsay. - Czy 

TANIEC MARZEŃ 89 

to możliwe, że od ośmiu lat nie jestem już w zespo­

le, czy tylko tak mi się zdaje? 

- Pozostawiłaś po sobie lukę. Niełatwo było cię 

zastąpić. 

Nieoczekiwany komplement zaskoczył Lindsay. 

Nadine była pragmatyczną, trzeźwą kobietą, dla 

której talent jej tancerzy był czymś absolutnie nor­

malnym, wręcz gwarantowanym. Uważała, że mu­

szą być najlepsi, i z zasady ich nie chwaliła. 

- No wiesz, dziękuję ci, Nadine. 
- To nie był komplement, ale pretensja - natych­

miast odparowała Nadine. - Za wcześnie od nas 

odeszłaś. Mogłaś jeszcze tańczyć. 

- Masz dość młodych talentów, Nadine. Twój 

corps de ballet

 wciąż jest najlepszy - z uśmiechem 

zauważyła Lindsay. 

- Oczywiście. Czy wyobrażasz sobie, ile Julii 

obejrzałam w moim życiu, Lindsay? 

- Czy to podchwytliwe pytanie? - uśmiechnęła 

się Lindsay i zwróciła do Setha. - Bo jeżeli powiem 

za dużo, będzie się skarżyć, że ją postarzam. A jak 

za mało, to że ją obrażam. 

- Spróbuj odpowiedzieć „niemało" - zasugero­

wał Seth, dolewając żonie wina. 

- Dobry pomysł. Niemało - odparła Lindsay. 
- Całkiem prawidłowo. - Nadine odstawiła kie­

liszek i położyła rękę na dłoni Lindsay. Spojrzała na 

nią poważnie i jakby z bólem. - Byłaś najlepsza. 

90 TANIEC MARZEŃ 

Najlepsza z najlepszych. Płakałam, kiedy nas opuś­

ciłaś. 

Lindsay otworzyła usta i natychmiast je zamknę­

ła, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. 

- Przepraszam was na chwilę - rzekła niemal 

szeptem, po czym wstała i pomknęła przed sie­

bie. 

Dotarła do wielkich przeszklonych drzwi wycho­

dzących na półkolisty balkon. Otworzyła je i wysz­

ła na zewnątrz. Oparta o balustradę wzięła głęboki 

oddech. Niebo było czyste, gwiaździste, księżyc 

rozsiewał nad Manhattanem srebrzyste światło. Pa­

trzyła, nic nie widząc. 

Po tylu latach, po tak długiej przerwie! - myśla­

ła. Dałabym sobie odrąbać rękę, żeby usłyszeć to od 

niej dziesięć lat temu. Poczuła spływającą po poli­

czku łzę i zamknęła oczy. O Boże, jakże mi strasz­

nie kiedyś zależało na dowiedzeniu się tego, co mi 

przed chwilą powiedziała. A teraz... 

Drgnęła, czując dotyk czyjejś ręki. Odwróciła 

się, lądując prosto w ramionach Nicka. Przez chwi­

lę milczała, opierając się na nim i wspominając. 

W tamtym życiu, w tamtym świecie, do którego 

kiedyś należała, była jego Julią. 

- Och, Nick - szepnęła. - Jacy my jesteśmy nie­

odporni i głupi. 

- Głupi? - powtórzył i pocałował ją w czubek 

głowy. - Mów za siebie, pticzka. Davidov nigdy nie 

jest głupi. 

TANIEC MARZEŃ 91 

- Zapomniałam - zaśmiała się. 

- Raczej zwariowany na twoim punkcie. - Zno­

wu ją objął i podniósł na palce, tak że muskali się 

policzkami. 

- Nick, okazuje się, że można z tym nie mieć do 

czynienia przez długi czas, być jak najdalej od tego, 

a mimo wszystko tkwić w tym nadal. Masz to nie 

tylko we krwi, masz to w ciele, w mięśniach. -

Westchnęła, wysunęła się z jego ramion i ponownie 

oparła o balustradę. - Ilekroć tu powracam, mam 

wrażenie, że zaraz zadzwonię do kolegów z zespo­

łu, że udam się na lekcję. Tego się nie da wykorze­

nić. 

- Brakuje ci tego, tęsknisz? - zapytał. 

- Nie W tym rzecz. - Lindsay ściągnęła brwi, 

próbując przełożyć uczucia na słowa. - To raczej 

jak odgrzebywanie wspomnień z lamusa. Szczerze 

mówiąc, kiedy jestem w domu, nie myślę o zespole. 

Zajmuję się dziećmi i moimi uczniami. A Seth 

jest... - Urwała, a na jej twarzy pojawił się jasny 

uśmiech. - Seth jest wszystkim. - Znowu się od­

wróciła, patrząc na Nicka i na sylwetkę miasta. -

Czasami, kiedy tu wracam, żeby popatrzeć na Ruth, 

ożywają wspomnienia, a wszystko staje się takie 

nierealne. 

- I robi ci się smutno? 

- Troszeczkę - przyznała. - A równocześnie jest 

to miłe uczucie. Kiedy patrzę wstecz, nie widzę 

w moim życiu niczego, co chciałabym zmienić. Je-

92 TAN1EC MARZEŃ 

stem bardzo szczęśliwa. A Ruth..,-Ponownie się 

uśmiechnęła, zapatrzona w Nowy Jork. - Jestem 
z niej dumna i taka przejęta. Ona jest taka dobra. 
Jest niewiarygodnie dobra. Czasami dzięki niej 

czuję, jakbym znowu była częścią tego wszystkie­
go. 

- Zawsze jesteś częścią tego, Lindsay. - Bawił 

się końcami jej włosów. - Taki talent jak twój nigdy 

nie pójdzie w zapomnienie. 

- Och, nie, dość już tych komplementów na dzi­

siaj. - Zaśmiała się drżącym ze wzruszenia głosem. 

- To było dobre, gdy zaczynałam. Bardzo mi poma­

gało. - Oddychając głęboko, popatrzyła mu w oczy. 

- Wiem, że byłam dobrą tancerką, Nick. Ciężko na 

to pracowałam. Cenię sobie jak skarb lata spędzone 

w zespole, balety, w których tańczyłam z tobą. Mo­

ja matka wciąż przechowuje album z fotografiami 

i wycinkami, a moje dzieci pewnego dnia będą go 

sobie oglądały. 

- Ilekroć myślę o tobie i dwójce twoich podra-

stających dzieci, nie posiadam się ze zdumienia. 

- Dlaczego? 

- Ponieważ tak dobrze pamiętam ten pierwszy 

raz, kiedy cię zobaczyłem. Byłaś już solistką, kiedy 

przyszedłem do zespołu. Oglądałem cię podczas 

próby „Śpiącej królewny". Byłaś wróżką kwiatów 

i byłaś niezadowolona ze swoich fouettes. 

-

 I ty to zapamiętałeś? 

- Bo moją pierwszą myślą było, jakby cię zdo-

TANIEC MARZEŃ 93 

być i zaciągnąć do łóżka. Nie mogłem ci tego po­

wiedzieć wprost, bo w tym czasie mój angielski nie 

był za dobry. 

Lindsay omal się nie zakrztusiła. 

- Sądzę, że szybko nadrobiłeś zaległości. Cho­

ciaż, jeśli mnie pamięć nie myli, nigdy, w żadnym 

języku, nie sugerowałeś, żebym z tobą poszła do 

łóżka. 

- Czy to możliwe? - Patrząc na nią, przechylił 

głowę. - Nosiłem się z tym przez ponad dziesięć 

lat. 

Lindsay odczekała, aż uspokoi się jej serce. Do­

chodziły tu śmiechy z sali i stłumiony warkot sa­

mochodów nisko w dole. Próbowała wczuć się 

w Lindsay Dunne sprzed dziesięciu lat. W końcu 

dała sobie z tym spokój. 

- Kto wie? Może tak jest lepiej. 

Nick otoczył ją ramieniem, a ona oparła się na 

nim. 

- Masz rację. Czasem jest lepiej nie wiedzieć. 

Zamilkli i każde podążyło tropem własnych 

myśli. 

- Donald Keyser sprawia miłe wrażenie - za­

uważyła półgłosem. Poczuła, choć trwało to zale­

dwie ułamek sekundy, sztywniejące ramię Nicka. 

- Tak. 

- Ruth nie jest w nim zakochana, to widać, ale 

on też jej nie kocha. Myślę, że po prostu dobrze się 

czują w swoim towarzystwie i są dobrymi kumpla-

94 TANIEC MARZEŃ 

mi. - Ponieważ się nie odzywał, Lindsay przechyli­

ła głowę i popatrzyła na niego. - Nick? 

Bez trudu odczytał jej myśli. 

- Ponosi cię wyobraźnia - mruknął. 

- Znam ciebie. I znam Ruth. 

- Bałbym się ją skrzywdzić. 

- Też tak sobie pomyślałam - przyznała Lind­

say. - Ale zaraz potem przyszło mi do głowy, że to 

ona może cię zranić. Trudno jest, kiedy kocha się 

was oboje. 

Starał się zbagatelizować sprawę; wzruszył ra­

mieniem, wsunął ręce do kieszeni i zaczął się prze­

chadzać. 

- Tańczymy razem, to wszystko. 

- Akurat! - skwitowała Lindsay i nie bacząc na 

jego groźną minę, kontynuowała: - Nie chcę przez 

to powiedzieć, że jesteście kochankami, nic mi też 

do tego, gdyby tak było. Ale kiedy się na was patrzy, 

to jakby iskry leciały - dokończyła, pomimo że 

piorunował ją wzrokiem. 

- Więc czego chcesz? - zapytał. - Mam ci obie­

cać, że nie zaciągnę jej do łóżka? 

- Nie. Nie chodzi mi o obietnice ani nie zamie­

rzam udzielać ci rad. Myślałam tylko, że ci pomogę, 

gdybyś tego potrzebował. 

Szybko złagodniał. 

- Ona jest dzieckiem-mruknął. 

- Jest kobietą - poprawiła go Lindsay. - Ruth 

TANIEC MARZEŃ 95 

ledwo zdążyła być dzieckiem. Kiedy ją poznałam, 

była dojrzała pod wieloma względami. 

- Może byłoby bezpieczniej, gdybym ją uważał 

za dziecko. 

- Posprzeczałeś się z nią! 

Roześmiał się i spojrzał Lindsay w oczy. 

- Pticzka, przecież zawsze się kłócę z moimi 

partnerkami, czyż nie? 

- To prawda - przyznała i postanowiła na tym 

poprzestać. Zamiast wywierać na nim presję, wy­

ciągnęła do niego rękę. - Sami przecież spieraliśmy 

się i prowadziliśmy rozmowy na bardzo poważne 

tematy. 

- Na najpoważniejsze. - Nick ujął w obie dłonie 

jej wyciągniętą rękę. - Chodź, pozwól, że cię zabio­

rę do środka. Powinniśmy wspólnie świętować dzi­

siejszy dzień. 

- Czy zdążyłam ci powiedzieć, jaki byłeś dzisiaj 

wspaniały i jak znakomity jest twój balet? 

- Tylko jeden raz. - Ofiarował jej swój olśnie­

wający, czarujący uśmiech. - Stanowczo za mało. 

Wiesz, jak bardzo wielkie jest moje ego. - Od 

uśmiechu aż mu się zrobiły na policzkach bruzdy. 

- No więc powiedz, byłem cudowny? 

- Tak cudowny, jak tylko cudowny potrafi być 

Davidov - roześmiała się Lindsay, serdecznie go 

obejmując. 

- Tak, to stosowny komplement - stwierdził -

i nic lepszego nie mogłaś wymyślić. 

96 TANIEC MARZEŃ 

Ucałowała go. 

- Tak się cieszę, że się nie zmieniłeś. 

Odwrócili się oboje, kiedy otworzyły się drzwi 

i stanął w nich Seth. 

- No tak, przyłapał nas - stwierdził Nick, szcze­

rząc zęby i nie wypuszczając z objęć Lindsay. - Te­

raz twój architekt połamie mi obie nogi. 

- Błagaj go zatem o litość - poradziła Lindsay, 

uśmiechając się do Setha. 

- Davidov ma błagać o litość? - Nick wzniósł 

oczy do nieba i natychmiast puścił Lindsay. - Ta 

kobieta jest szalona. 

- Czasami jej się to zdarza - przyznał Seth - ale 

ja biorę to pod uwagę. - Lindsay wzięła męża za 

rękę. - Ludzie dopytują się o ciebie - zwrócił się do 

Nicka. 

- Jak długo się zatrzymacie? - zapytał Nick, 

rzucając szybkie spojrzenie w kierunku sali. 

- Tylko na noc - odparł Seth. 

- Więc pożegnam się już teraz. - Wyciągnął rę­

kę do Setha. - Do swidanja, prijatel. Jest ci czego 

zazdrościć. Do swidanja, pticzka. 

- Do zobaczenia, Nick. 
Patrząc, jak wraca do sali, westchnęła tęsknie. 

- Lepiej się czujesz? - zapytał Seth. 
- Jak ty mnie dobrze znasz - rzekła półgłosem. 

- A jak cię kocham! - wyszeptał, obejmując ją. 

- Seth, to był uroczy wieczór. 
- Nie żałujesz? 

TANIEC MARZEŃ 97 

Wiedziała, że ma na myśli jej karierę, wybór, 

którego dokonała. 

- Nie. Nie żałuję. - Uniosła twarz, a ich usta się 

spotkały. Pocałunek był długi i gorący. Byli siebie 

złaknieni. Przyciągając ją do siebie, jęknął z roz­

koszy. Objęła go, wpiła palce w jego ramiona. Za­

wsze jest tak jak za pierwszym razem, pomyślała. 

Ilekroć mnie całuje, to jakby to był pierwszy raz. 

- Seth - zamruczała. - Jestem bardzo, za bardzo 

zmęczona, żeby zostać na przyjęciu. 

- Hm. - Powędrował ustami w okolice jej ucha. 

- To był długi dzień. Moglibyśmy się wymknąć do 

naszego pokoju i trochę odpocząć. 

- Dobry pomysł - odparła. - Moglibyśmy zamó­

wić butelkę szampana, żeby wznieść toast za balet. 

- Dwuipółlitrową butelkę - postanowił Seth. -

W końcu to był doskonały balet. 

- O, tak. Moglibyśmy już nie wracać na przyję­

cie, jak sądzisz? 

- Jakie przyjęcie? - zapytał. Wziął ją pod ramię 

i przeprowadził obok drzwi. - Po wschodniej stro­

nie jest jeszcze druga para drzwi. 

Lindsay zaśmiała się. 

- Architekci zawsze wszystko wiedzą najlepiej 

- powiedziała prawie szeptem. 

ROZDZIAŁ SZÓSTY 

Już z końcem pierwszego tygodnia było wiado­

mo, że „Czerwona róża" odniosła sukces. Każde 

przedstawienie szło przy pełnej sali. Ruth czytała 

recenzje. Wiedziała, że jest to punkt zwrotny w jej 

karierze. Udzieliła szeregu wywiadów, koncentru­

jąc się na promocji baletu, zespołu i siebie. Zależało 

jej, żeby poświęcać jak najwięcej czasu na pracę 

i wykonywać ją jak najlepiej. Wcale nie było łatwo 

uporać się z uczuciami, skoro co wieczór tańczyła 

z Nickiem. 

Ruth mówiła sobie, że to są uczucia Carlotty; że 

za bardzo wczuła się w tę rolę. Zakochać się w Da-

vidovie? To niemożliwe! 

Jest zaabsorbowany baletem. Ona również. Inte­

resują go wyłącznie przelotne fizyczne kontakty. 

Ona pragnie uczuć - głębokich i trwałych. Przykład 

własnych rodziców, a także Lindsay i Setha popsuł 

ją, a zarazem zniechęcił do byle jakiego związku. 

Nick był wymagający, samolubny i nieznośny -

żadna z tych cech nie kwalifikowała go w jej 

TANIEC MARZEŃ 99 

oczach na kochanka. Uważał ją za głupią i roman­

tyczną. 

Musiała to sobie przypominać po każdym przed­

stawieniu, wtedy bowiem wrzała w niej krew, a na­

miętność do niego rozpalała wnętrzności. Musiała 

to sobie przypominać w czasie bezsennych nocy, 

kiedy jej umysł był aż zanadto rozbudzony. 

Spotykali się niemal wyłącznie na scenie, więc 

gdy stawali ze sobą twarzą w twarz, pokusa wejścia 

w role, które odtwarzali, była przemożna. Ilekroć 

Ruth czuła, że jest bliska utraty tożsamości Carlotty 

i że z trudem dystansuje się w stosunku do Nicka, 

przywoływała na pamięć wszystkie jego najgorsze 

wady. Miała swoje życiowe plany, zarówno za­

wodowe, jak i osobiste. Wiedziała, że Nick jest 

jedynym mężczyzną, który może jej w tym prze­

szkodzić. 

Uważała się za osobę samowystarczalną i nieza­

leżną. Nic dziwnego, skoro nie miała normalnego 

domu i wiodła nietypowe życie, bez utrwalonych 

nawyków i niezbędnego poczucia stabilności 

w dzieciństwie. Nie miała stałych towarzyszy za­

baw dziecięcych, nauczyła się nie przywiązywać do 

domów, które wynajmowali rodzice, ponieważ nig­

dy w nich długo nie pozostawali. Jej mieszkanie 

w Nowym Jorku było pierwszym miejscem, do któ­

rego świadomie się przywiązała. Było jej własne 

- kupione za pieniądze, które zarobiła, wypełnione 

przedmiotami, które były dla niej ważne. Mieszkała 

1 0 0 TANIEC MARZEŃ 

tutaj od roku i już się przekonała, że świetnie sobie 

sama radzi. Wierzyła w siebie - jako kobieta i jako 

tancerka. Fakt, że Nick -jedyny na świecie - potra­

fi podkopać jej wiarę w siebie, doprowadzał ją do 

białej gorączki. 

Na płaszczyźnie zawodowej mógł ją sprowoko­

wać, i wówczas dawała z siebie wszystko, jak rów­

nież - doborem słów albo wyrazem twarzy - onie­

śmielić, wręcz sparaliżować. Również prywatnie 

potrafił w niej wyzwolić najróżniejsze emocje. 

Dziewczęce zadurzenia miała dawno za sobą. Od 

lat jej namiętności i pasje koncentrowały się wokół 

tańca. Mężczyźni, z którymi się umawiała, byli to­

warzyszami, przyjaciółmi. Nick był premier dan-

seur,

 nauczycielem Ruth i partnerem w zawodzie. 

Aż dziwne, że jej uczucia do niego zmieniły się 

i pogłębiły tak szybko. 

Być może, zastanawiała się, byłoby prościej za­

kochać się w kimś zupełnie obcym, niż poczuć na­

gle pociąg do mężczyzny, którego znała i z którym 

pracowała od lat. 

Gdyby tylko chodziło o popęd fizyczny, dała­

by sobie z tym radę. Ale w grę wchodziło zaanga­

żowanie emocjonalne, i to ją niepokoiło. Jej 

uczucia do Nicka były złożone i głębokie. Podzi­

wiała go, była nim zafascynowana, doprowadzał 

ją do szału i ufała mu bezgranicznie - jeśli cho­

dzi o taniec. 

Prywatnie, o czym dobrze wiedziała, mógłby ją 

TANIEC MARZEŃ  1 0 1 

stłamsić i zniszczyć - samą swoją osobowością. 

Nie odpowiadała jej rola ofiary. Bała się, że miłość 

oznacza zależność, a to z kolei prowadzi do utraty 

kontroli. 

- Daleko odpłynęłaś? 

Ruth odwróciła się błyskawicznie i w drzwiach 

garderoby zobaczyła Francie. 

- Och, całe mile stąd - przyznała, przyłapana na 

rozmyślaniach o Nicku. - Wejdź i siadaj. 

Ruth zaczęła sczesywać włosy do tyłu, żeby je 

ująć w koński ogon. 

- Mmm - zaczęła dyplomatycznie. - Najdłuż­

sze są piątki. Już na samą myśl o dwóch wystę­

pach w ciągu jednego dnia czuję skurcze w no­

gach. 

- Siedem wywołań przed kurtynę na poranku to 

nie w kij dmuchał. - Francie przycupnęła na pierw­

szym z brzegu krzesełku. - Biedny Nick udziela 

właśnie kolejnego wywiadu, tym razem reportero­

wi z „New Trends". 

Ruth skwitowała to półuśmieszkiem. 

- Będzie niebywale czarujący, a jego akcent co­

raz bardziej dziwaczny. 

- Spasibo, czyli dziękuję - powiedziała Francie. 

- Jedno z nielicznych znanych mi rosyjskich słów. 

- Gdzieś się nauczyła? 

- Och, trochę tego wkułam, sądząc, że oczaru­

ję tym Nicka. Ale to było parę lat temu. - Uśmie­

chając się szeroko, Francie wyjęła z kieszeni gumę 

1 0 2 TANIEC MARZEŃ 

do żucia. - Ale nic nie wskórałam. Śmiał się i od 

czasu do czasu głaskał mnie po głowie. A ja, naiw­

na, liczyłam na orkiestrę cygańską i na szał namięt­

ności. Nick wydaje się zawsze zajęty, jeśli wiesz, co 

mam na myśli. 

- Tak. Nie wiedziałam, że interesujesz się Ni­

ckiem w taki sposób. 

- Kochana. - Francie spojrzała z politowa­

niem na Ruth i uśmiechnęła się. - A która kobie­

ta powyżej dwunastu lat by się nim nie zaintere­

sowała? A poza tym wszyscy wiemy, że jestem 

nienasycona w tej dziedzinie. - Roześmiała się 

i wyciągnęła ramiona do sufitu. - Lubię męż­

czyzn, i nie walczę z tym. - Opuściła ręce na ko­

lana. - Właśnie skończyłam poważny związek 

z dermatologiem. 

- Och. Tak mi przykro! 

- Niech ci nie będzie przykro. Mieliśmy dosko­

nały ubaw. Zastanawiam się właśnie nad nowym 

poważnym związkiem z aktorem, którego pozna­

łam w zeszłym tygodniu. To Price Reynolds z „A 

New Breed". - Ponieważ Ruth nie zareagowała, 

Francie uściśliła: - Mydlana opera. 

- Nie widziałam. 

- Jest wysoki, barczysty i ciemnowłosy, i ma 

senne spojrzenie. Może będzie tym właściwym. 

- Dlaczego tak uważasz? 

- Pocą mi się dłonie. - Widząc zdumienie na twa­

rzy Ruth, roześmiała się. - Kiedy to prawda. Ale z to-

TANIEC MARZEŃ  1 0 3 

bą ten numer by nie przeszedł. Nie zadowoliłaby cię 

świadomość, że to może być ten właściwy mężczy­

zna. Musiałabyś wiedzieć, że nim jest. W tym roku 

byłam już dwa razy zakochana. W zeszłym co naj­

mniej cztery albo nawet pięć. A ty ile razy byłaś 

zakochana? 

- Ja, prawdę mówiąc... - Nigdy, uświadomiła 

sobie Ruth. Ani razu. 

- Nie łam się. Nie byłaś zakochana, ponieważ 

znasz tylko jedno znaczenie tego słowa. Gdy to 

nastąpi, rozpoznasz to bezbłędnie. - Francie uśmie­

chnęła się przyjaźnie. -I dlatego czujesz się bezpie­

czna. Nie to co ja! Wiesz, czego chcesz, czego 

pragniesz. Nie idziesz na łatwiznę. 

- Ty nie czujesz się bezpieczna? Boże, nigdy 

bym nie przypuszczała. 

- Potrzebuję kogoś, kto będzie mi mówił, że 

jestem ładna, zdolna, kochana. A tobie to niepo­

trzebne. - Złapała oddech. - Gdy byłyśmy w corps, 

wiedziałaś, że w nim nie zostaniesz. Nie miałaś 

cienia wątpliwości. - Francie ponownie się uśmie­

chnęła. - Nikt w to nie wątpił. A gdy spotkasz męż­

czyznę, który będzie dla ciebie znaczyć tyle co 

taniec, będziesz mieć wszystko. 

Ruth posmutniała. 
- Ale taki mężczyzna musiałby czuć to samo co 

ja. 

-Zawsze istnieje jakieś ryzyko. To tak jak z na­

ciągniętym mięśniem. - Tym razem Francie uśmie-

1 0 4 TANIEC MARZEŃ 

chnęła się od ucha do ucha. - Boli jak cholera, ale 

nie przestajesz tańczyć. Widać, że jeszcze sobie nie 

naciągnęłaś mięśnia. 

- Masz dar do wynajdywania analogii. 

- Filozofuję tylko z pustym żołądkiem - odparła 

Francie. - Zjesz lunch? 

- Nie mogę. Umówiłam się z Donaldem. - Ruth 

zerknęła na zegarek. -I już jestem spóźniona. 

- Baw się dobrze. George porywa mnie po wie­

czornym przedstawieniu. Będziesz mogła rzucić na 

niego okiem. 

- George? 

- George Middemeyer. - Wychodząc, Francie 

uśmiechnęła się szeroko przez ramię. - To właśnie 

doktor Price Reynolds. Jest neurochirurgiem, jego 

małżeństwo się rozpada i ma wyrozumiałą kochan­

kę, która prawdopodobnie jest w ciąży. Oczywiście 

to dzieje się w filmie. Obejrzyj sobie jutro. 

To mówiąc, wyszła. Ruth roześmiała się i chwy­

ciła torebkę. 

Bar, w którym miała się spotkać z Donaldem, 

znajdował się dwie przecznice dalej. Musiała się 

spieszyć. Była spóźniona dziesięć minut, a Donald 

na pewno przyjdzie punktualnie. 

Intensywne, ostre zapachy peklowanej wołowiny 

i koszernych marynat powitały ją od progu. Ponie­

waż minęła już pora lunchu, w barze nie było tłoku. 

Zasiedziało się tylko parę osób. Dwóch starszych 

TANIEC MARZEŃ  1 0 5 

panów przy odległym stoliku grało przy resztkach 

lunchu w szachy. 

Ponad ich głowami wypatrzyła Donalda. Sie­

dział tyłem do sali i palił. Lekko, pewnym krokiem 

przeszła między rzędami malutkich stolików. 

- Przepraszam za spóźnienie, Donaldzie. - Po­

chyliła się, żeby go pocałować na dzień dobry. -

Coś już zamówiłeś? 

- Nie. - Strzasnął popiół z papierosa. - Czeka­

łem na ciebie. 

Wyczuła, że coś jest nie tak. Jednak znając 

Donalda, wolała się nie dopytywać. Jeśli ma jej coś 

do powiedzenia, zrobi to w swoim czasie. 

Rozejrzała się wokół, a stojący za kontuarem 

pękaty mężczyzna w białym fartuchu poczłapał 

w ich kierunku. 

- Co podać? 

- Sałatkę owocową i herbatę, proszę - odpowie­

działa Ruth, uśmiechając się do niego. 

- Pstrąga i kawę - zamówił Donald, nie patrząc 

w jego stronę. 

Pękaty mężczyzna, zanim poczłapał z powrotem, 

wydał ledwo słyszalny dźwięk, przypominający 

parsknięcie. Uśmiechając się szeroko, Ruth odpro­

wadziła go wzrokiem. 

- Byłeś tu kiedyś w porze lunchu? - zapytała 

Donalda. - Istny dom wariatów. Szef bierze na ten 

czas chłopca do pomocy, ale co z tego, skoro obaj 

ruszają się w tym samym tempie? Adagio. 

1 0 6 TANIEC MARZEŃ 

- Rzadko jadam w podobnych miejscach - za­

znaczył Donald, zaciągając się ostatni raz, zanim 

zgniótł papierosa w popielniczce. 

Ruth znowu wyczuła jakiś podtekst, ale nadal cze­

kała. 

- Na nic lepszego nie znalazłabym dzisiaj czasu, 

Donaldzie. Ty też musisz mieć zwariowany dzień 

i pewnie uwijasz się jak w ukropie, żeby zdążyć 

z pokazem i wieczornym przyjęciem. - Powiesiła 

torebkę na oparciu krzesła, po czym, podparłszy się 

łokciami, pochyliła się do przodu. - Jak idzie? 

W porządku? 

- Chyba tak. Oczywiście, jak zawsze wszystko 

na ostatnią chwilę. Parę pokłutych w pośpiechu 

osób. Gwałtowne sprzeczki między moim głów­

nym krojczym i główną szwaczką. Normalka. 

- Ale ten pokaz jest dla ciebie dość ważny, nie­

prawda? - Przechyliła na bok głowę, zdziwiona 

bezosobowym, prawie obojętnych tonem jego 

głosu. 

- Tak, jest ważny. - Przykuł ją wzrokiem. - Dla­

tego chciałbym, żebyś tam ze mną była. 

Ruth wytrzymała jego spojrzenie, milknąc, gdy 

z pewną typową dla tego miejsca nonszalancją sta­

wiano przed nimi jedzenie. 

Niespiesznie podniosła łyżeczkę, lecz nie tknęła 

swojej sałatki. 

- Wiesz, dlaczego nie mogę, Donaldzie. Już 

o tym rozmawialiśmy. 

TANIEC MARZEŃ  1 0 7 

Wsypał do kawy kopiastą łyżkę cukru. 

- Wiem również, że masz dublerkę. Mogłabyś 

opuścić jedno przedstawienie. 

- Dublerka jest na wyjątkowe sytuacje. Nie mo­

gę wziąć wolnego wieczoru, dlatego że chcę pójść 

na randkę. 

- Ale tu nie chodzi o kino ani o pizzę - odparo­

wał. 

- Wiem, Donaldzie. Przyszłabym, gdybym 

mogła. 

- Nie zgodzę się, żebyś była nieobecna na otwar­

ciu wieczoru. 

- Zagrywasz nieczysto. - Ruth odstawiła filiżankę. 

Patrząc na chłodny, stanowczy wyraz jego twarz, wie­

działa, że już podjął decyzję. - Gdybyś ty miał po­

kaz, który by kolidował z moim występem, nie zre­

zygnowałbyś z niego, a ja nie oczekiwałabym tego 

od ciebie. 

- Po prostu brak ci dobrej woli. 

Ruth pomyślała o przyjęciach, w których uczest­

niczyła, i o obowiązkach, które spełniała, ponieważ 

na to nalegał. 

- Daję ci to, co mogę, Donaldzie. Kiedy zaczęli­

śmy się spotykać, wiedziałeś, co jest dla mnie naj­

ważniejsze. 

Donald przestał mieszać kawę i odłożył łyżeczkę 

na stół. 

- To nie wystarczy - powiedział tak zimnym 

1 0 8 TANIEC MARZEŃ 

tonem, że Ruth poczuła skurcz w brzuchu. - Chcę, 

żebyś dzisiaj ze mną była. 

- Czy to ultimatum? 

- Tak. 

- Przykro mi, Donaldzie.- powiedziała cicho, 

ale nie przepraszająco. - Nie mogę. 

- Powiedz raczej, że nie chcesz - odrzekł. 

- Nazwij to, jak wolisz - rzekła znużonym głosem. 

- Zaproszę więc na dzisiejszy wieczór Ger-

maine. 

Ruth popatrzyła na niego. Jego wybór świadczył 

o pewnej przewrotności. Jego największa kon­

kurentka może się okazać bardziej pomocna niż 

jakaś tam tancerka. 

- Ostatnio zapraszałem ją kilka razy - wyjaśnił. 

- Kiedy byłaś zajęta. 

- Rozumiem - odpowiedziała dyplomatycznie, 

chociaż jego słowa zabolały ją. 

- W ostatnim czasie coraz bardziej koncentru­

jesz się na sobie. Liczy się tylko twój balet. W two­

im życiu nie ma miejsca dla mnie, nie ma miejsca 

dla żadnego mężczyzny. Bronisz się przed tym. Jes­

teś skażona egoizmem, Ruth. Lekcja za lekcją, 

a między tym próby i występy. Pochłania cię taniec, 

na niczym innym ci nie zależy. 

Początkowo była wstrząśnięta jego słowami, 

a potem zdruzgotana. Sięgnęła za siebie po torebkę, 

ale Donald chwycił ją za ramię. 

- Jeszcze nie skończyłem. - Przytrzymał ją. -

TANIEC MARZEŃ  1 0 9 

Stoisz godzinami przed tymi lustrami i co tam wi­

dzisz? Ciało, które czeka, aż choreograf mu powie, 

co ma robić. Czy zdarza ci się wykonać jakiś spon­

taniczny, samodzielny ruch? Czy zdarza się, że od­

czuwasz coś, co nie zostało zaprogramowane? 

Z czym zostajesz, kiedy kończy się taniec? 

- Proszę cię. - Zagryzała z całej siły wargi, żeby 

powstrzymać łzy, ale na próżno. - Dość tego. 

Spojrzał na nią, jakby ją dopiero zobaczył. Na 

sekundę wstrzymał oddech, puścił jej ramię. 

- A niech to, Ruth, przepraszam. 

- Nie. - Jak oszalała potrząsnęła głową, odsunę­

ła się z krzesłem i poderwała. - Ani słowa więcej. 

- Błyskawicznie wybiegła za drzwi. 

Parne letnie powietrze uderzyło ją jak obu­

chem. Przez chwilę, oszołomiona, rozglądała się 

na wszystkie strony, zanim skręciła w kierunku 

studia. 

W dzikim pędzie minęła morze obcych ludzi. 

Przytyki Donalda wycelowane były w najczulszy 

punkt - dotknęły ją do żywego. Czy rzeczywiście 

stała się automatem? Pustym ciałem, kierowanym 

poleceniami choreografów i muzyków? Czy tak 

postrzegają ją ludzie z zewnątrz - jak balerinę na 

pozytywce, kręcącą piruety, dopóki rozbrzmiewa 

muzyka? 

Zastanawiała się, ile było prawdy w jego wypo­

wiedzianych w złości słowach. 

Kiedy znalazła się w środku, zamknęła drzwi 

1 1 0 TANIEC MARZEŃ 

garderoby i oparła się o nie. Trzęsła się od stóp do 

głów. Kilka uwag Donalda pozbawiło ją cech ludz­

kich. Podeszła do lustra i zapaliła wszystkie światła. 

Surowym, badawczym wzrokiem uważnie analizo­

wała swoją twarz. 

Czy poświęcenie się ukochanemu tańcowi uczy­

niło z niej egoistkę, istotę jednowymiarową? Czy 

rzeczywiście niezdolna jest do głębszych uczuć, do 

stałego związku? 

Ruth przycisnęła dłonie do policzków. Skóra 

była delikatna, gładka, a zapach jej rąk kobiecy. 

A ona sama? Zobaczyła przerażenie w oczach. 

W którym miejscu kończy się tancerka, a zaczy­

na kobieta? Wzdrygnęła się i odwróciła od włas­

nego odbicia. 

Zbyt wiele luster, olśniło ją nagle. W jej życiu 

było zbyt wiele luster, straciła orientację, co na­

prawdę odzwierciedlają. Jaka będzie za dziesięć 

lat, gdy stanie w obliczu zmierzchu kariery? Czy 

pozostaną jej tylko wspomnienia i wycinki pra­

sowe? 

Zamykając oczy, zmusiła się do kilku głębokich 

oddechów. Nie ma czasu na wałkowanie problemu. 

Spróbuje zastanowić się nad wszystkim po przed­

stawieniu. 

Teraz postanowiła zjeść lunch. Zeszła na dół do 

kantyny, zamówiła jabłko i herbatę. Panująca tu 

niemal rodzinna atmosfera podniosła ją trochę na 

duchu. Narzekano na nadwerężone mięśnie, nie-

TANIEC MARZEŃ  1 1 1 

możliwe do zatańczenia kombinacje choreograficz­

ne, węża w kieszeni Nadine i na podejrzany stan 

rury na piątym piętrze. Gdy wracała do garderoby, 

czuła się już znacznie pewniej. 

~ Ruth! 

Z ręką na gałce drzwi odwróciła się przez ramię. 

- Cześć, Leah. - Na widok eleganckiej blond 

tancerki wykrzesała z siebie odrobinę entuzjazmu. 

- Masz wspaniałe recenzje. 

Gdy tylko Ruth otworzyła drzwi, nieproszona 

Leah wpakowała się do garderoby. Masz ci los, 

przecież ta dziewczyna tylko miesza i judzi! Czy 

nie dość kłopotów jak na jeden dzień? - zafrasowa­

ła się Ruth. 

- Pochwały dotyczą całego baletu - zauważyła, 

siadając na krześle przed toaletką, podczas gdy 

Leah rozsiadła się w fotelu. - Ale w tym chyba nie 

znajdziesz recenzji o balecie - powiedziała, spoglą­

dając na brukową prasę w ręku Leah. 

- Nigdy nie wiadomo, z czym mogą nagle wysko­

czyć. - Uśmiechnęła się do Ruth, a następnie zaczęła 

kartkować gazetę. — Na przykład widziałam tu 

wzmiankę o twoim przyjacielu. Zaraz, gdzie to było? 

- Urwała, przelatując wzrokiem artykuł. - O, jest. Do­

nald Keyser - zaczęła cytować - czołowy projektant, 

widywany ostatnio w towarzystwie swojej głównej 

rywalki w zawodzie, Germaine Jones. Wtajemniczeni 

mówią, że jego zainteresowanie baletem wyraźnie 

zmalało. - Leah podniosła wzrok, układając usta we 

1 1 2 TANIEC MARZEŃ 

współczujący uśmieszek. - Jakie to świnie ci męż­

czyźni, no nie? 

Ruth wykazała maksymalne opanowanie. 

- Pewnie. 

- A zostać zmieszanym z błotem przez taką pra­

sę! Czy to nie poniżające? 

Ruth nagle się wyprostowała. Poczerwieniały jej 

policzki. 

- Mnie też obsmarowano - powiedziała ze spo­

kojem graniczącym z determinacją - a wcale się 

tym nie przejmuję. 

- Ale on był tak cholernie przystojny - skomen­

towała Leah, skrupulatnie składając gazetę. -

Oczywiście, wkrótce pojawi się ktoś inny. 

- Czyżbym ci nie mówiła o Teksańczyku? -

Ruth zadziwiła samą siebie, ale nieruchomy, tępy, 

a następnie zaciekawiony wyraz twarzy Leah skło­

nił ją do kontynuowania mistyfikacji. 

- Teksańczyk? Co za Teksańczyk? 

- Och, staramy się z tym nie afiszować. - Ruth 

zręcznie improwizowała. - Nie może ujawniać na­

zwiska, zwłaszcza w prasie, dopóki nie dostanie 

rozwodu. W grę wchodzą wielkie pieniądze, a jego 

druga żona, jak się domyślasz, nie ułatwia mu spra­

wy. - Ruth zdobyła się na niespieszny, porozumie­

wawczy uśmiech. - Nie uwierzyłabyś, ile go to ko­

sztuje. Zostawił jej willę na południu Włoch, ale 

ona chce jeszcze zatrzymać jego kolekcję dzieł 

TANIEC MARZEŃ  1 1 3 

sztuki. A chodzi nie byle o co, bo o francuskich 

impresjonistów! 

- Rozumiem. - Laeh zmrużyła oczy, aż stały się 

wąskie jak szparki u czającego się do skoku dra­

pieżnika. - No, no, że też udało ci się utrzymać to 

wszystko w tajemnicy! 

- Jestem jak sfinks. 

- Będziesz musiała uważać, żeby Nick za wiele 

nie odkrył - ostrzegła ją Leah, przeciągając koniu­

szkiem języka wzdłuż górnej wargi. - On naprawdę 

nie znosi dziennikarskich brudów. A teraz, kiedy 

finalizuje rozmowy na temat tego wielkiego pro­

gramu w telewizji kablowej, będzie szczególnie 

ostrożny. 

- Programu? - powtórzyła jak echo Ruth. 

- To ty nic nie wiesz? - Leah znowu wyglądała 

na zadowoloną. - Zaprezentują oczywiście cały ze­

spół, zwracając szczególną uwagę na głównych tan­

cerzy. Oczywiście, ja tańczę Aurorę, może w wesel­

nej scenie. Podejrzewam, że Nick zechce pokazać 

pas de deux

 z „Korsarza" i naturalnie jakiś frag­

ment z „Czerwonej róży". Jeszcze sobie nie wybrał 

partnerek. - Celowo zrobiła przerwę i uśmiechnęła 

się. - Mamy bite dwie godziny transmisji. Nick jest 

niesłychanie przejęty, chciałby je jak najlepiej wy­

pełnić. - Patrząc na Ruth, przechyliła głowę. -

Dziwne, że ci o tym nie wspomniał. Może uważa, 

że po napięciach ostatnich tygodni nie będziesz 

w formie. 

1 1 4 TANIEC MARZEŃ 

Leah zaczęła się zbierać do wyjścia. 

- Nie przejmuj się, kochanie, za parę dni ogłosi 

skład. Jestem pewna, że znajdzie coś dla ciebie. 

- Rzuciła gazetę na fotel. - Więc na razie tańcz 

najlepiej, jak umiesz! - powiedziała i wyszła, spo­

kojnie zamykając za sobą drzwi. 

ROZDZIAŁ SIÓDMY 

Przez kilka długich minut Ruth siedziała bez ru­

chu i wpatrywała się w zamknięte drzwi. Skąd Leah 

może wiedzieć o tak niesłychanie ważnym przed­

sięwzięciu, gdy tymczasem ona sama jest ciemna 

jak tabaka w rogu? Chyba że Nick zamierza ją wy­

kluczyć... 

Mają swoje osobiste problemy, to prawda, ale od 

strony zawodowej... Rzeczywiście, powiedziała 

mu, że po tym balecie nigdy już z nim nie zatańczy. 

Pamiętała własne słowa, wypowiedziane świado­

mie w tamtej sytuacji. Ale czy to oznacza, że już 

nikomu nie będzie partnerować? Czyżby Nick był 

aż tak mściwy? 

Ruth wiedziała, że jest dobrą tancerką. Czy Nick 

mógłby ją odsunąć od występu z przyczyn osobis­

tych? Odgrażała się, owszem. Zamknęła oczy i sta­

rała się zapanować nad sobą. Zbierało się jej na 

wymioty. 

Od tamtego wieczoru prawie się do niej nie odzy­

wał. Czy w taki właśnie sposób, ponieważ stwier­

dziła, iż nie chce ani nie potrzebuje go jako partne-

1 1 6 TANIEC MARZEŃ 

ra, chce ją ukarać? Czy pozwoli, żeby kto inny 

tańczył Carlottę? 

Nawet myśl o tym była nie do zniesienia. Niejed­

nokrotnie mówiła sobie, że takie przywiązanie się 

do roli jest czystym wariactwem. Jest wiele innych 

kobiet mogących się wcielić w Carlottę; po prostu 

ona była tą pierwszą. Ale przecież, o czym dobrze 

wiedziała, odcisnęła swe piętno w wykreowaniu tej 

roli, w nie mniejszym stopniu niż Nick. Włożyła 

w to swoją duszę. 

Kiedy otworzyła oczy, wzrok jej padł na pozosta­

wiony na fotelu egzemplarz „Keyhole". Leah do-

pięła swego! Chciała ją dobić przed przedstawie­

niem, i chyba jej się udało. 

Tym bardziej że jeszcze brzmiały jej w uszach 

pretensje Donalda. Teraz doszła obawa, że po wy­

gaśnięciu angażu do „Czerwonej róży" Nick pozbę­

dzie się jej z zespołu. 

Na chwilę zakryła rękami twarz, starając się to 

wszystko oddalić od siebie. Czeka ją występ, które­

go nic nie może zakłócić. Jest tancerką. Przynaj­

mniej tego jej nie odbiorą. 

Niecałą godzinę później wyszła z garderoby, by 

zrobić rozgrzewkę za kulisami. Wciąż roztrzęsiona, 

próbowała zmobilizować całą zdolność koncentra­

cji na odtwarzanej roli. 

W innej sytuacji zostawiłaby Ruth Bannion za 

sobą, w garderobie. Ale nie tym razem. Dzisiaj 

TANIEC MARZEŃ  1 1 7 

trudno jej będzie oddać żywiołową ufność i werwę 

Carlotty. 

Automatycznie rozluźniła mięśnie, starając się 

zablokować na słowa Donalda i Leah, które 

z uporem wdzierały się w jej myśli. Dźwięki do­

strajającej się orkiestry przywołały ją do rzeczy­

wistości. 

Wszystko było nie tak - kostium, oświetlenie, 

zawodzenie skrzypiec. Było jej zimno, czuła się 

odrętwiała. Zapomniała, od czego ma zacząć wy­

stęp, jakie ruchy wykonuje na początku. 

Z garderoby wyszedł Nick. Odszukał ją wzro­

kiem. Był to nawyk, którego nie mógł się pozbyć 

i który go złościł. Denerwowała go nawet najmniej­

sza oznaka własnej słabości, a Ruth Bannion stawa­

ła się jego słabością. Poza sceną była chłodna jak 

jesień, zaś na scenie gorąca jak lato. Ta huśtawka 

emocji zżerała mu nerwy, a przecież nie mógł sobie 

na to pozwolić. 

Niełatwo sobie radzić z pragnieniem, którego 

temperatura nie maleje, zwłaszcza gdy na co dzień 

Ruth okazywała mu obojętność, po czym, gdy znaj­

dowali się na scenie, prowokowała go i podniecała, 

kusząc swoim ciałem. Przy żadnej kobiecie nie 

przeżywał tylu wzlotów i upadków naraz. 

Choć nie widział jej twarzy, dostrzegł jej napięte 

plecy. Jakby jej ciało wołało o pomoc. 

- Ruth. 

Na dźwięk jego głosu ramiona jej zesztywniały. 

1 1 8 TANIEC MARZEŃ 

Powoli, starając się zachować naturalny wyraz twa­

rzy, odwróciła się ku niemu. 

- Coś się stało? - zapytał. 

- Nic. - Miała nadzieję, że nie zauważy sztucz­

ności jej głosu. Nie cofnęła się, gdy ujął ją za pod­

bródek i uważnie badał jej twarz. Pod makijażem 

jej skóra była blada, oczy pociemniałe i pełne nie­

szczęścia. 

- Jesteś chora? - Gdyby posłyszała troskę w je­

go głosie, zemdlałaby z wrażenia. 

-Nie. 

- Więc się otrząśnij. Zaraz wychodzisz na scenę. 

Jeżeli się pokłóciłaś ze swoim przyjacielem, łzy 

odłóż na potem. 

Usłyszał, jak gwałtownie wciąga powietrze, zo­

baczył, jak w jej oczach pojawia się hardy wyraz. 

- Zatańczę, nie martw się. Nikt, kogo wyzna­

czyłeś na moje miejsce, nigdy nie zatańczy tej roli 

lepiej ode mnie. 

- O czym ty mówisz? - Nick zmrużył oczy i za­

cisnął palce na jej ramieniu. 

- Daj spokój. - Szarpnęła się i wyrwała. - Je­

stem już dostatecznie zdołowana, więc mi nie do­

kładaj. 

Gdy jeszcze w ostatniej chwili głos jej się zała­

mał, sklęła samą siebie i podeszła do kulisy, by 

zaczekać na swój sygnał. Wzięła długie, wyrównu­

jące oddechy i, maksymalnie jak mogła, zmusiła 

się, by przestać myśleć. 

TANIEC MARZEŃ  1 1 9 

Taniec otwierający balet nie wypadł jej najlepiej. 

Stojąc znowu za kulisami, pocieszała się tym, że 

jedynie najwytrawniejsze oko dopatrzy się usterek. 

Pod względem technicznym jej ruchy były bez za­

rzutu, ale przecież doskonale wiedziała, że tancerz 

musi dać z siebie więcej niż może ciało. Po prostu 

dzisiaj jej umysł i serce nie podążały za nią. Nie­

możność dania z siebie wszystkiego wstrząsnęła 

nią bardziej, niż przypuszczała. 

Wyszła po raz drugi i już po chwili tańczyła ra­

zem z Nickiem. 

- Włóż w to odrobinę życia - zażądał cicho, kie­

dy kręciła podwójny piruet. Podniósł ją do arabeski. 

- Tańczysz jak robot. 

- Chyba tego właśnie chcesz - syknęła. Jete, 

jete, arabesque

 i powrót w jego ramiona. 

- Złość się, wściekaj -szepnął, podnosząc ją zno­

wu. - Nienawidź mnie, ale myśl o mnie. O mnie. 

Trudno było myśleć o czymś lub o kimś innym. 

Wystarczyło spojrzeć na wyraz jego oczu. Nerwy 

Rum były napięte do granic wytrzymałości. Nie 

panowała nad emocjami. Przestraszyła się, że może 

jest chora. Jeszcze nigdy nie modliła się w duchu, 

by dotrwać do końca przedstawienia. Rozsadzało 

jej głowę, walczyła ze słabością. Kiedy kurtyna 

opadła, Ruth dosłownie zawisła na Nicku. 

- Powiedziałaś, że nic ci nie jest. - Przytrzymy­

wał ją za ramiona. - Dasz radę wyjść do publiczno­

ści? 

1 2 0 TANIEC MARZEŃ 

- Tak. Oczywiście. - Próbowała wydostać się 

z jego uścisku. Udaremnił jej wysiłki, po czym, gdy 

popatrzyła na niego, dając do zrozumienia, że jego 

zachowanie nie ma sensu, puścił ją i wziął za rękę. 

Ciężka kurtyna tłumiła oklaski. Nick skinął gło­

wą i technicy podnieśli zasłonę. Rozległy się ogłu­

szające brawa. Dla Ruth hałas był nie do zniesienia. 

Kłaniała się, podtrzymywana świadomością, że ten 

najdłuższy dzień wreszcie dobiega końca. 

- Wystarczy - wydał krótką komendę Nick, kie­

dy z drugiej strony kurtyny rozległa się seria kolej­

nych braw. Zaczął prowadzić Ruth w stronę lewej 

kulisy. 

- Nick. - Zdezorientowana, chciała zaprotesto­

wać, albowiem jej garderoba mieściła się po prze­

ciwnej stronie. 

- Panna Bannion jest chora - rzucił kierowniko­

wi sceny, gdy go w pośpiechu mijali. - Wraca do 

domu. Nikogo dzisiaj nie przyjmie. 

- Nick, ja tak nie mogę - zaprotestowała. - Mu­

szę się przebrać. 

- Później. - Siłą wepchnął ją do windy. - Poje­

dziemy na górę, do mojego gabinetu. - Wcisnął 

guzik i drzwi się zamknęły. - Musimy porozma­

wiać. 

- Nie mogę. - Czuła narastającą panikę. - Nie 

chcę. 

- Na razie się uspokój. Cała się trzęsiesz. 

Ponieważ wiedziała, że z nim nie wygra, poddała 

TANIEC MARZEŃ  1 2 1 

się i gdy opuścili windę, pozwoliła mu się prowa­

dzić. Na piętrze panował mrok, nie było tu żywej 

duszy. Bezbłędnie zlokalizował drzwi swojego ga­

binetu. Popchnął ją do środka, zapalił światła, po 

czym, zamykając drzwi, przekręcił zamek. 

- Siadaj - rzucił zwięźle, podchodząc do ni­

skiej, dekoracyjnej szafki, która służyła za barek. 

Ruth rzadko tutaj bywała. Gabinet ukazywał in­

ny aspekt Nicolaia Davidova - tancerza i choreo­

grafa. Tu była jego kwatera dowodzenia. Stąd per­

traktował i zdobywał fundusze niezbędne na utrzy­

manie zespołu. Bez trudu mogła sobie wyobrazić, 

jak siedzi za potężnym, dębowym starym biurkiem 

i roztaczając wdzięk, wyczarowuje dolary od spon­

sorów. Czyż nie słyszała na własne uszy uwagi 

Nadine, że Nick jest równie cenny dla zespołu za 

biurkiem, jak na scenie? 

Wdzięk. Charyzma. Ten szczodry, serdeczny 

uśmiech, któremu nie można się oprzeć i powie­

dzieć „nie". Tak, to jest wrodzony talent, podobnie 

jak talent do podwójnych obrotów w powietrzu. 

A także styl. Czym bowiem byłby talent pozbawio­

ny stylu? Davidov ma jedno i drugie w nadmiarze. 

Rozejrzała się po imponującym gabinecie, z za­

bytkowymi, gustownymi meblami i głębokimi, 

skórzanymi fotelami. Ile tysięcy dolarów rozpoczę­

ło swą podróż z tego pomieszczenia? Wyjęte z wy­

łożonych jedwabiem kieszeni poszły na rekwizyty, 

kostiumy, oświetlenie. Ile elegancki wielbiciel bale-

1 2 2 TANIEC MARZEŃ 

tu zapłacił za jej kostium, który ma w tej chwili na 

sobie? 

- Powiedziałem: siadaj. 

Krótkie polecenie Nicka przerwało tok jej myśli. 

Odwróciła się, ale nie zdążyła powiedzieć słowa, 

gdy siłą posadził ją na sofie. I znowu wiedziała, że 

z nim nie wygra. Ani się obejrzała, jak wetknął jej 

do ręki kieliszek wypełniony w jednej czwartej 

brandy. 

- Pij - rozkazał i wrócił do barku, żeby nalać 

sobie, następnie usiadł obok niej i patrzył. Uniesie­

niem brwi ponowił rozkaz. Ruth posłusznie umo­

czyła usta w trunku. 

Trwał tak, nie spuszczając z niej oczu, a wokół 

panowała niczym niezmącona cisza. Ruth wypiła 

kolejny łyczek, koncentrując całą uwagę na rysie 

w drewnie jego biurka. 

- No więc mów - padła komenda. 

- Nie mam nic do powiedzenia. 

- Ruth, wiesz, że czasami jestem cierpliwym 

człowiekiem. Ale nie tym razem. 

- Cieszę się, że mnie oświeciłeś. - Ruth dopiła 

brandy, po czym odstawiła kieliszek. - W każdym 

razie, dziękuję za drinka. - Jeszcze nie zaczęła się 

podnosić, kiedy stalowymi palcami chwycił ją za 

nadgarstek. 

- Nie igraj z losem - ostrzegł ją delikatnie i nie 

puszczał, sącząc jednocześnie drinka. - Odpo­

wiedz. Teraz. 

TANIEC MARZEŃ  1 2 3 

- Może mogłabym najpierw o coś zapytać? -

Starała się zachować swobodny ton głosu, ale zdra­

dzał ją bijący pod jego palcami szybki i nierówny 

puls. 

- Co się z tobą dzisiaj dzieje? 

- Wysiadłam trochę. 

- Dlaczego? 

- Mam podły nastrój. Czasami mi się to zdarza. 

- Bez skutku próbowała uwolnić rękę. Łatwość, 

z jaką jej to uniemożliwił, była ze wszech miar 

irytująca. - Czy już nie mam prawa do prywatno­

ści? - zapytała. - Do żadnych osobistych przeżyć? 

- Masz, pod warunkiem, że nie kolidują z twoją 

pracą. 

- Nie mogę tańczyć jak automat. - Zapiekły żal 

i złość, nad którymi starała się panować, dały o so­

bie znać. Błyszczały jej oczy. - Nie jestem tylko 

samym ciałem, które tańczy, kiedy ktoś zagra. Och, 

wypuść mnie stąd! - Jeszcze raz szarpnęła rękę. 

- Nie chcę z tobą rozmawiać. 

Jakby tego nie słysząc, odstawił kieliszek. 

- Kto ci to wszystko nakładł do głowy? - Wziął 

ją za ramiona i na wypadek, gdyby chciała się od­

wrócić, przytrzymał twarzą do siebie. - Twój proje­

ktant? 

Chociaż potrząsnęła przecząco głową, zdradził ją 

wyraz twarzy. 

Nick rzucił cicho rosyjskie przekleństwo. Jesz­

cze mocniej ścisnął jej ramiona. 

1 2 4 TANIEC MARZEŃ 

- Popatrz na mnie - wycedził. - Czy nie masz 

dość własnego rozumu, żeby odróżnić mądrość od 

bzdury? 

- Powiedział, że jestem pozbawiona uczuć -

wyrzuciła z siebie, powstrzymując łzy, od których 

zachrypł jej głos, a wzrok zaszedł mgłą. - Że moje 

życie, moje emocje złożyłam na ołtarzu baletu, bez 

którego... - Urwała i potrząsnęła głową. 

- Co on może wiedzieć? - obruszył się Nick. 

- Nie jest tancerzem. Skąd może wiedzieć, co my 

czujemy? Czy wie, na czym polega różnica między 

skokiem a wybiciem? - Tu padło kolejne, krótkie, 

lecz dosadne przekleństwo. - Jest zazdrosny. Chce 

cię usidlić. 

- Chce więcej, niż mogę mu dać ~ sprostowała 

Ruth. -I ma do tego prawo. Mnie naprawdę na nim 

zależy, ale... - Obiema rękami odgarnęła włosy 

z twarzy. 

- Nie kochasz go - dokończył Nick. 

- Nie. Nie kocham. Może po prostu nie jestem 

zdolna do tego rodzaju uczuć. Może on ma rację, 

a ja... 

- Przestań! - Potrząsnął nią znowu, mocniej niż 

przedtem. Podrywając się na równe nogi, mrucząc 

coś po rosyjsku, wielkimi krokami zaczął przemie­

rzać pokój. - Tylko ktoś głupi może uwierzyć w po­

dobne rzeczy. Czy dlatego, że nie kochasz tego 

mężczyzny, pozwalasz sobie wmawiać, że nie jesteś 

prawdziwą kobietą? - Mruknął coś z niesmakiem 

TANIEC MARZEŃ  1 2 5 

i zwrócił się w jej stronę. - Co się z tobą dzieje? 

Gdzie twój duch? Twój temperament? Gdybyś ode 

mnie usłyszała coś podobnego, walczyłabyś, prote­

stowała, nie godząc się z tym! 

Ruth przycisnęła palcami skronie i jeszcze raz 

próbowała wszystko przemyśleć. 

- Ale ty byś mi nigdy czegoś takiego nie powie­

dział. 

- Nie - padła spokojna odpowiedź. Podszedł do 

niej. - Nie, ponieważ cię znam i rozumiem, co 

w tobie tkwi. W nas wszystkich zresztą. - Ujął jej 

rękę i splótł z nią palce. - Ty żyjesz w swoim świe­

cie, a twój projektant w swoim. Gdyby między wa­

mi była miłość, potrafiłabyś żyć w jednym i dru­

gim. 

Ruth chwilę milczała, analizując to, co usłyszała. 

- Chciałabym - rzekła półgłosem. - Przynaj­

mniej spróbowałabym, ale... 

- Nie. Żadnych ale. One mnie męczą. - Opadł 

z powrotem na sofę. - Więc toczysz bój ze swoim 

projektantem, a on wygaduje bzdury. Czy to dosta­

teczny powód, żebyś była taka blada i słaba? 

- A jak mam się czuć, wiedząc, że mam już 

następczynię? - warknęła Ruth. - Mam się nie 

przejmować, gdy na godzinę przed podniesieniem 

kurtyny ktoś mi macha przed nosem egzemplarzem 

„Keyhole", rozpisującym się o jego nowym związ­

ku? 

- „Keyhole"? - Nick skrzywił się, gubiąc wą-

1 2 6 TANIEC MARZEŃ 

tek. - Co to takiego „Keyhole"? Ach, - przypo­

mniał sobie, zanim Ruth go uświadomiła. - Ta idio­

tyczna gazeta z okropnymi zdjęciami? 

- Idiotyczna gazeta spekuluje, dlaczego Donald 

Keyser stracił zainteresowanie dla baletu. 

- Aha. I on ci to przyniósł do garderoby? 

- Nie, nie on... - Ruth urwała, zaalarmowana 

groźnym wzrokiem Nicka, który z sekundy na 

sekundę stawał się coraz bardziej złowrogi. -

Zresztą to nieważne; jestem głupia, że tak tym się 

dałam zdołować. 

- Zaczekaj. - Ten rozkaz aż ją zmroził. - Kto to 

taki? - Teraz dostała gęsiej skórki. - Kto ci przy­

niósł gazetę przed występem? 

- Nick, ja naprawdę... 

- Zadałem ci pytanie. - Podniósł się z miejsca. 

- To karygodne, żeby członek zespołu celowo wy­

prowadzał z równowagi inną osobę tuż przed wy­

stępem. Nie pozwolę na to. 

- I tak ci nie powiem. Nie, nie powiem - powtó­

rzyła kategorycznie, widząc zapalające się w jego 

oczach złe ogniki. - Sama powinnam z tym sobie 

poradzić. I tak zrobię w przyszłości. W każdym ra­

zie był ktoś jeszcze poza Donaldem, kto mnie dzi­

siaj dobił. 

Ruth nie chodziło o to, by za wszelką cenę chro­

nić Leah, nie chciała tylko nikogo narażać na nie­

kontrolowany wybuch złości Davidova. Wiedziała, 

że potrafi być brutalny. 

TANIEC MARZEŃ  1 2 7 

- Kto? 

- Nie powiem ci. Nie mogę. Po prostu nie mogę 

- rzekła półgłosem, patrząc na niego niemal błagal­

nym wzrokiem. - Jest coś znacznie ważniejszego, 

co musimy ustalić. 

Niemal znieruchomiał. Kontrolował się, jego 

twarz prawie nic nie wyrażała. Cokolwiek myślał, 

zachował to dla siebie. Czuła, że się wycofuje. 

- Co takiego? - odezwał się w końcu, a serce 

Ruth zaczęło walić jak szalone. 

- Chyba najpierw wypiję jeszcze jedną brandy 

- zdobyła się na odwagę. 

Czekała, że może będzie zły, że odmówi znie­

cierpliwionym tonem, tymczasem po chwili waha­

nia sięgnął po oba kieliszki i podszedł z nimi do 

baru. W pokoju było cicho jak makiem zasiał. 

Wzięła kieliszek, który jej podał, i wypiła łyczek. 

Nabrała dużo powietrza w płuca. 

- Czy zamierzasz pozbyć się mnie z zespołu? 

Kieliszek Nicka zatrzymał się w drodze do jego 

ust. 

- Coś ty powiedziała? 

Tym razem zapytała bardziej stanowczym to­

nem: 

- Czy zamierzasz pozbyć się mnie z zespołu? 

- Czy wyglądam na idiotę? - odpowiedział py-

taniem na pytanie. 

Jego głos brzmiał tak naturalnie i rozbrajająco, 

że uśmiechnęła się. 

1 2 8 TANIEC MARZEŃ 

- Nie, Davidov. 

- Choroszo. Dobrze, że choć raz się zgadzamy. 

- Machnął ręką ze złością. - A skoro, jak ustalili­

śmy, nie jestem idiotą, dlaczego miałbym zwalniać 

z zespołu moją najświetniejszą balerinę? 

Ruth osłupiała. 

- Nigdy mi tego wcześniej nie mówiłeś - wy­

szeptała. 

- Czego? 

Niewiarygodne! I on jeszcze o to pyta? 

- Odkąd sięgam pamięcią, chciałam tańczyć -

zaczęła, tłumiąc nerwowy śmiech, po którym przy­

szła kolej na łzy. - Przez te wszystkie lata wyciska­

łam z siebie siódme poty, pracowałam ponad siły. 

Robiłam to dla siebie, dla tańca i dla ciebie. I nie 

usłyszałam od ciebie ani jednego takiego słowa jak 

dzisiaj. - Westchnęła. - Po takim dniu, po tym nie­

udanym występie, stoisz tu sobie i jak gdyby nic 

mówisz, że jestem najświetniejszą baleriną, jaką 

masz! - Otarła łzy. - Tylko ty, Nikolai, mogłeś wy­

brać taką chwilę. 

Choć nie słyszała, kiedy do niej podszedł, nie 

zdziwiła się, gdy jego ręce spoczęły na jej ramio­

nach. 

- Jeżeli nie powiedziałem tego wcześniej, to 

błąd. Ale przecież wiesz, że na ogół nie przykładam 

większego znaczenia do słów. 

Dotknął palcami jej włosów, patrząc, jak błysz­

czą w świetle. 

TANIEC MARZEŃ  1 2 9 

- Jesteś dla mnie bardzo ważna. Nie puszczę cię. 

Serce Ruth na chwilę zamarło. Po czym, nagle, 

jakby gdzieś uderzył piorun, zaczęło jej huczeć 

w uszach. Przecież mówimy o zespole, uprzyto­

mniła sobie. Wyłącznie o tańcu. Odwróciła się. 

- Zastąpisz mnie kimś w Carlotcie w nagraniu 

dla telewizji? 

- Dla telewizji? - powtórzył. Wytężał umysł, co 

mu się od czasu do czasu zdarzało, gdy chciał sfor­

mułować myśl w poprawnej angielszczyźnie. -

Chodzi ci o kablówkę? - Odczytując odpowiedź 

w jej oczach, kontynuował: - Ależ to jeszcze nie 

jest sfinalizowane, jak więc bym mógł... ? - Zatrzy­

mał się. - A więc to to miałaś na myśli tuż przed 

występem. I, jak sądzę, wiadomość pochodzi od tej 

samej osoby, która ci podrzuciła „Doorknob"? 

- „Keyhole" - poprawiła, ale on tylko zaklął. 

Domyśliła się, że był to jakiś szczególnie szkaradny 

rosyjski zwrot. 

- To jest niedopuszczalne. Nie pozwolę, żeby 

moi tancerze dokuczali sobie i podgryzali jeden 

drugiego! A teraz słuchaj: o tym, jakie mam plany 

i kogo zamierzam obsadzić, ja sam zadecyduję! Je­

żeli wybiorę ciebie do Carlotty, będziesz Carlottą. 

- Powiedziałam, że nie zatańczę już z tobą - za­

częła Ruth.-Ale... 

- Mało mnie obchodzi, co powiedziałaś - wark­

nął. - Jeżeli powiem, że masz ze mną tańczyć, to 

zatańczysz. Nie masz tu nic do gadania. 

1 3 0 TANIEC MARZEŃ 

- Chyba mam prawo decydować o własnym ży­

ciu - warknęła, równie wściekła jak on. 

- Możesz odejść albo zostać, to prawda - przy­

znał. - Ale jeśli zostaniesz, będziesz robić to, co ja 

ci powiem. 

- Jeszcze mi nic nie powiedziałeś - przypo­

mniała mu. - Dowiaduję się o twoich wielkich pla­

nach na niecałą godzinę przed podniesieniem kurty­

ny. Od tygodni ze mną nie rozmawiasz. 

- Bo nie miałem ci nic do powiedzenia. Nie 

mam czasu, by gadać po próżnicy. 

- Jesteś arogancką, obrzydliwą świnią! Daję 

z siebie wszystko w tym balecie. Dla ciebie wypru­

wam z siebie flaki. Jeśli więc sądzisz, że poddam 

się bez walki, że pozwolę, aby kto inny zatańczył tę 

rolę, to bardzo się mylisz. Po prostu jesteś głupi! 

I mało mnie obchodzi, czy to będzie dwuminutowe 

pas de deux,

 czy cały balet. On jest mój! To jest mój 

balet! 

- Tak sądzisz, malutka? - Ton jego głosu był 

zwodniczo łagodny. 

- Nie sądzę, tylko wiem - odwarknęła. - I nie 

nazywaj mnie malutką. Jestem kobietą, a Carlotta 

jest moja, dopóki nie przestanę jej tańczyć. - Złapa­

ła trochę powietrza i ciągnęła: - Będę tu jeszcze 

długo tańczyć, nawet gdy ty już przestaniesz być 

księciem Stefanem. 

- Jesteś tego pewna? - Delikatnie ujął ręką jej 

szyję, lekko ją ściskając. Gest ten uciszył nieco jej 

TANIEC MARZEŃ  1 3 1 

złość. - Czyżbyś zapomniała, miłaja, kto jest auto­

rem baletu? Kto ułożył choreografię i kto cię obsa­

dził w roli Carlotty? 

- Nie. A ty nie zapominaj, kto ją tańczy! 

- Masz śliczną, smukłą szyję-powiedział szep­

tem. Dotykał jej palcami i pieścił. - Nie prowokuj 

mnie, bo jeszcze ci ją złamię. 

- Jestem zbyt wściekła, żebyś mógł mnie prze­

straszyć, Davidov. Chcę usłyszeć jasną odpowiedź; 

Zatańczę Carlottę w telewizyjnym programie czy 

nie? 

Wędrował wzrokiem po jej rozwścieczonej twa­

rzy. 

- Dowiesz się w swoim czasie. Jeszcze prawie 

przez tydzień tańczysz tę rolę na scenie. O dalszych 

planach porozmawiamy później. - Kiedy ze zło­

ści prychnęła, uniósł tylko brew. - Masz teraz do­

datkową motywację. Może mi oddasz w tańcu serce 

i duszę! 

- Że też ty zawsze potrafisz się wykpić! - Za­

częła się odwracać, ale ją zatrzymał. 

Powoli, jakby z pewnym namysłem, pochylił się, 

a jego usta znalazły się tylko o kilka centymetrów 

od jej ust. Po długiej, zapierającej dech w piersi 

chwili zbliżył się do nich jeszcze bardziej. Słyszał, 

jak wciąga powietrze. Czuł pod ręką jej szybko 

bijący puls, ale nie wpił się w nią i nie wywierał 

presji. 

Pieszczotliwie wodził koniuszkiem języka po jej 

1 3 2 TANIEC MARZEŃ 

wargach, aż się rozchyliły i zaprosiły go do środka. 

Wcześniej nie całował jej z taką uwagą i tęskną 

czułością. A czy takiej czułości można się oprzeć? 

Wcześniej pocałunkowi towarzyszyły podniecenie 

i żar, a także odrobina strachu. Teraz czuła jedynie 

beztroską przyjemność. 

Skubnął zębami jej dolną wargę, zatrzymując się 

na krawędzi bólu, po czym zamiast zębów posłużył 

się językiem. Poczuł silny zapach scenicznego ma­

kijażu, a także potu zmieszanego ze smakiem bran­

dy. Bezsilna i jakby w stanie nieważkości Ruth po­

zwoliła opaść głowie do tyłu, zapraszając i jedno­

cześnie wystawiając Nicka na pokusę. 

Długo trwali w tym pocałunku, kiedy nagle za­

czaj ją od siebie odsuwać. Otworzyła ociężałe po­

wieki i popatrzyła na niego. Wyczytał w jej oczach, 

że jest jego. Wystarczyło tylko opuścić ją na sofę 

albo pociągnąć na podłogę. Byli sami, ona zaś była 

gotowa i pragnąca. Mógłby ją nadal smakować, 

spijać tę błogą, nieskażoną słodycz, która go pod­

niecała. 

- Malutka - powiedział szeptem, zdejmując rę­

kę z jej szyi, żeby ją pogłaskać po policzku. - Jadłaś 

coś dzisiaj? 

- Jadłam? - powtórzyła bezmyślnie. 
- Tak, pytam o jedzenie. - W jego głosie za­

brzmiała nutka zniecierpliwienia. - Co dzisiaj jad­

łaś? - wyartykułował. 

TANIEC MARZEŃ  1 3 3 

- Ja... - W głowie miała kompletną pustkę. -

Nie wiem... 

- A kiedy ostatnio jadłaś stek? 

- Stek? - Rum przeciągnęła ręką po włosach. 

- Przed laty - stwierdziła, śmiejąc się nerwowo. 

- Chodź, musisz zjeść coś solidnego. - Wyciąg­

nął rękę. - Zabieram cię na kolację. 

- Nick, ja nic z tego nie rozumiem. - Zdezorien­

towana, udała, że nie widzi jego wyciągniętej ręki, 

aż ujął jej obie dłonie i pociągnął w stronę drzwi. 

- Masz pięć minut na przebranie się. 

- Nick. - Będąc przy drzwiach, zatrzymała się 

jeszcze i popatrzyła uważnie na niego. - Czy kiedy­

kolwiek cię zrozumiem? 

Na to pytanie tylko uniósł i opuścił brwi. 

- Jestem Davidov - oświadczył i uśmiechnął się 

szeroko. - Czy to nie wystarczy? 

Zaśmiała się nerwowo. 

- Aż nadto - odrzekła. - Aż nadto... 

ROZDZIAŁ ÓSMY 

Kolacja z Davidovem była przyjemna, choć nie­

wiele wyjaśniła. Patrząc wstecz, Ruth doszła do 

wniosku, że w ogóle nie rozmawiali o balecie. Po 

szaleńczej jeździe taksówką przez miasto, która 

najwyraźniej sprawiła mu radość, Nick odprowa­

dził ją do drzwiami jej mieszkania, pocałował 

w pośpiechu, choć namiętnie, i zostawił. 

Spała do rana jak zabita i obudziła się dopiero na 

dzwonek budzika. Emocjonalna huśtawka i obfite 

jedzenie okazały się doskonałym środkiem nasen­

nym. 

Dzień toczył się jak zwykle. Choć nie mogła 

doczekać się odpowiedzi na dręczące ją pytania, na 

tyle znała Nicka, by wiedzieć, że szybko nie zaspo­

koi jej ciekawości. Im bardziej będzie na niego 

naciskać, tym mniej wskóra. 

Gdy zaprogramowany na dwa tygodnie cykl 

przedstawień „Czerwonej róży" dobiegł końca, 

Ruth musiała się uporać z uczuciem zawieszenia 

w próżni, które następowało po okresie intensyw­

nej pracy i skończonym angażu. Znała ten stan, 

wiedziała również, że przez jakiś czas, dopóki Nick 

TANIEC MARZEŃ  1 3 5 

nie wyznaczy jej innej roli, nie będzie sobie mogła 

znaleźć miejsca. 

Po ostatnim przedstawieniu, żegnając się z ko­

stiumem Carlotty, Ruth czuła się tak, jakby utraciła 

jakąś część samej siebie. Nie miała ochoty na przy­

jęcie z udziałem całego zespołu, choć wiedziała, że 

wypadałoby się tam choć na chwilę pokazać. 

Towarzystwo będzie hałaśliwe, pomyślała. Żad­

nego szampana, podjęła szybką decyzję, usuwając 

makijaż. Tylko duża szklanka mleka i cała torebka 

kruchych ciasteczek, wyłącznie dla mnie. Najwyżej 

podzielę się z Niżyńskim. Wciągnęła dżinsy. Żad­

nego użalania się nad sobą, wyłącznie obżarstwo! 

- Proszę! - zawołała, słysząc pukanie do drzwi. 

Akurat wciągała podkoszulek, gdy Francie wsunęła 

głowę do środka. 

- Dlaczego się ukrywasz? - zapytała. - Towa­

rzystwo jest już przy szampanie. 

- Zamierzam się wymknąć - odparła Ruth, ła­

piąc torebkę. 

- Och, nie, nie rób tego. - Francie była jeszcze 

w kostiumie i w scenicznym makijażu. Odęła war­

gi. - Chcę, żebyś poznała mojego neurochirurga. 

- Dzisiaj nie mogę. - Ruth posiała przyjaciółce 

szeroki uśmiech i mrugnęła porozumiewawczo. -

Mam bardzo poważne plany. 

- Oho! - Francie ze zrozumieniem przeciągnęła 

słowo. - Dlaczego go nie przyprowadzisz? 

- Nie dzielę się z nikim - odpowiedziała jej 

1 3 6 TANIEC MARZEŃ 

Ruth. Westchnęła przeciągle, jakby myślami była 

już daleko stąd. - Jest mój i tylko mój. 

- No, no! - Zdumienie Francie nie miało granic. 

-Jaki on jest? 

- Znakomity. - Ruth nie mogła się doczekać, 

kiedy znajdzie się za drzwiami. -Absolutnie znako­

mity. 

- Widziałam go? - zawołała Francie, na co Ruth 

tylko się zaśmiała i wypadła za drzwi. 

Dwie godziny później siedziała w fotelu u siebie 

w salonie. Niżyński rozciągnął się jak długi u jej 

stóp, brzuchem do góry, przednie łapy ułożone jak 

do walki, gotowe zadać lewy sierpowy. 

Ziewnęła. Wyświetlany w telewizji stary film nie 

przyciągnął jej uwagi. Mimo wszystko była zado­

wolona, że wymknęła się z przyjęcia. Nie czułaby 

się tam dobrze. Tłok, śmiechy i stale te same żarty, 

jak zawsze w zgranej grupie, jeszcze by ją tylko 

dobiły, podczas gdy odrobina samotności podniosła 

ją na duchu. Pomyślała, że skorzysta z wolnego 

czasu i jutro kupi sobie coś bezużytecznego. Po­

szpera w antykwariatach i może kupi nożyczki do 

przycinania upalonego knota świecy albo jakieś sta­

re pudełeczko. 

Zamknęła oczy i przeciągnęła się zmysłowo. 

A może warto by urwać się na parę dni i zobaczyć 

z Lindsay i z Sethem? Skrzywiła się, gdy jej myśli 

pobiegły ku Nickowi. 

Jego spokojny, delikatny pocałunek rozbroił ją 

TANIEC MARZEŃ  1 3 7 

do reszty. Przez ostatnie dni starała się nie myśleć 

o nim, koncentrując się na sprawach zawodowych. 

Mówiąc szczerze, nie poszła na przyjęcie z jego 

powodu. 

Chciała go. I choćby nie wiedzieć ile razy w cią­

gu ostatnich dni i tygodni odpędzała od siebie tę 

myśl, nie zmieniło to w niczym faktu, że go prag­

nie. Ależ tak - pragnie go jeszcze bardziej! Z tym 

pragnieniem i tęsknotą jeszcze jakoś sobie radziła, 

natomiast wszelkie poważniejsze myśli powodowa­

ły zamęt w jej głowie. 

- Jestem zanadto zmęczona, żeby o tym myśleć 

- powiedziała do kompletnie nie zainteresowanego 

jej przeżyciami Niżyńskiego. - Idę do łóżka. 

Kiedy nie drgnął i nie okazał cienia zaintereso­

wanie jej pomysłem, przeszła nad nim, by wyłączyć 

telewizor. Zostawiając okruszki ciasteczek na rano, 

w drodze do sypialni pogasiła wszystkie światła. 

Nick wpatrywał się w ciemne okna mieszkania 

Ruth. Jest pierwsza w nocy, więc na pewno śpi. 

Gdybym miał trochę oleju w głowie, też bym spał, 

zgromił siebie. 

Wsunął ręce do kieszeni i zaczął iść. Nie masz tu 

nic do roboty, Davidov, mruknął pod nosem. Sam 

wiesz najlepiej. Dająca się we znaki chłodna noc 

przypominała o prawdziwym początku jesieni. 

Chroniąc się, wtulił głowę w ramiona. Przychodząc 

tutaj, robi z siebie idiotę. Co też, idąc do niej i mija-

1 3 8 TANIEC MARZEŃ 

jąc kolejne przecznice, powtarzał sobie niezliczoną 

ilość razy. 

Gdyby była na przyjęciu, mógłby choć na nią 

popatrzeć... O Boże, pomyślał z desperacją, prze­

cież już dawno minął czas, gdy wystarczało mu 

samo patrzenie. Najgorsze były noce, kiedy bywał 

bliski szaleństwa, a żadna inna kobieta nie mogła 

mu jej zastąpić. Pragnął Ruth. 

He to już trwa? - zapytywał siebie, nie zwracając 

uwagi na mijające go w zawrotnym tempie policyjne 

wozy i wyjące syreny. Miesiąc, rok? Pięć łat? Czy już 

wtedy, w studiu Lindsay, kiedy po raz pierwszy zoba­

czył Ruth przy drążku? Przecież już wtedy skręcał się 

z pożądania. Dobry Boże, miała wówczas zaledwie 

siedemnaście lat! 

Skąd mógł wiedzieć, że kiedy ją pocałuje, za­

smakuje w niej bez reszty? Albo że ona zareaguje 

tak na niego? Jakby tylko na niego czekała! Skąd 

mógł wiedzieć, że widok tego drobnego szczupłego 

ciała będzie go prześladować w dzień i w noc? 

Nawet gdy z nią tańczył, myśl, by ją posiąść, 

stopić się z nią, nie dawała mu spokoju, aż doszedł 

do wniosku, że chyba oszaleje. Zaczął się oddalać. 

Zatrzymał się, odwrócił. Boże, jakże jej pragnie! 

Teraz, zaraz. W tę noc. 

Dobijanie się w drzwi poderwało ją i sprawiło, że 

usiadła na łóżku jak automat. Co jej się śniło? Nick? 

Potrząsnęła głową, żeby oprzytomnieć. Właśnie 

TANIEC MARZEŃ 139 

wyciągała rękę po budzik, kiedy walenie zaczęło się 

od nowa. Spuściła nogi z łóżka i sięgnęła po szla­

frok. 

- Już idę! - zawołała, spiesząc się tym bar­

dziej, im głośniej i natarczywiej stukano. Narzu­

cając po drodze szlafrok, przebiegła przez pogrą­

żone w mroku mieszkanie. - Na miłość boską, 

sąsiedzi się pobudzą! - Zerknęła przez judasza, 

zamrugała z niedowierzania i jeszcze raz zerknę­

ła. Zaczęła niezdarnie zdejmować łańcuch, gdy 

Nick znowu zastukał. 

Kiedy otworzyła drzwi, popatrzyli na siebie zdu­

mionym wzrokiem. Była zdezorientowana śladami 

gniewu w jego oczach. Splątana masa jej włosów 

spadała na narzucony w pośpiechu szlafrok. Miała 

zaróżowione od snu policzki i ciężkie powieki. 

Nick postąpił krok naprzód, wiedząc, że wkracza na 

zakazany teren. 

- Chcę ciebie. 

Wystarczyły te dwa proste słowa, wypowiedzia­

ne spokojnie, choć szorstko, by serce Ruth zamarło 

na chwilę. Zanim się zorientowała, co robi, wyciąg­

nęła ku niemu ramiona. 

Przywarli do siebie ciałami, ustami. Pożądanie 

było przemożne, a pocałunek żarliwy - długi, 

desperacki. Jego granicząca z szaleństwem dzikość 

porwała Ruth. Poczuła, jak ręka Nicka chwyta jej 

włosy i w jakiejś furii odciąga jej głowę do tyłu. 

Oderwał wargi, po to tylko, by sięgnąć głębiej. Była 

1 4 0 TANIEC MARZEŃ 

w tym szczypta brutalności, tak jakby jednym poca­

łunkiem chciał zaspokoić wszystkie pragnienia. 

- Chcę ciebie. Boże, aż za bardzo! 

Ruth tak kurczowo uchwyciła się jego swetra, że 

zabolały ją palce. 

- Nie może być za bardzo - wyszeptała i wciąg­

nęła go do środka. 

Zamknęła drzwi i odwróciła się ku niemu. 

Z przejęcia zaschło jej w gardle; Dostrzegła jego 

rozterkę i próbę zapanowania nad sobą. Nie tego 

od niego chciała! Nie dzisiaj! Chciała, by go 

poniosło. Jakże silna i jednocześnie obezwład­

niająca była jej potrzeba poczucia na sobie jego 

dotyku. Powoli, nie w pełni świadoma swoich 

reakcji, Ruth podniosła rękę, by zsunąć z ramion 

szlafrok. Gdy upadł bezgłośnie na podłogę, sta­

nęła przed Nickiem naga. 

- Kochaj mnie -powiedziała półgłosem. 

Nie mógł się jej oprzeć. Usłyszała tylko jego 

głuchy jęk, kiedy wziął ją w ramiona. Usta miał 

gorące, a dłonie szorstkie i zaborcze. Czuła, jak 

bardzo jej pożąda. 

Posuwając się w kierunku sypialni, Ruth zdarła 

z niego sweter. Gdzieś w korytarzu ściągnęła mu go 

przez głowę i rzuciła na podłogę. 

Gdy znaleźli się w drzwiach sypialni, niezdarnie 

szarpała zamek jego dżinsów. Gdy wsunęła palce 

pod pasek, poczuła, jak wciąga brzuch i usłyszała 

chrapliwe, stłumione rosyjskie słowa, gdy kąsał jej 

TANIEC MARZEŃ  1 4 1 

ramię. Miał szczupłe biodra i gorącą skórę. Kiedy 

go dotykała, wpił palce w jej plecy. 

- Mileńkaja - powiedział, śmiejąc się gardło­

wym głosem; - Pozwól mi zdjąć buty. 

- Nie mogę. - Nie było czasu. Pożądanie było 

silniejsze. Już i tak długo czekała. - Połóż się ze 

mną. - Pociągnęła go w stronę łóżka. - Weź mnie 

teraz, Nick. Oszaleję, jeśli tego nie zrobisz. 

Po chwili Nick leżał na niej. Słyszała, jak gwał­

townie bije mu serce, jaki ma nierówny oddech. 

Dotarło do niej również, że wchodząc w nią, drży. 

Przejęła inicjatywę. Jej ciało znało swoje potrzeby, 

choć mózg nie ogarniał tego ogromu wrażeń. To 

czuła się silna, to słaba i wyczerpana. Nick leżał na 

niej z twarzą w jej włosach. 

- Słodki Boże, Ruth - szepnął, ciężko oddycha­

jąc. -Nietknięta. Nietknięta, a ja cię biorę jak zwie­

rzę! - Zsunął się z niej, chwytając się za włosy. 

Kiedy usiadł, Ruth widziała tylko zarys jego piersi 

i ramion, a także błysk jego oczu. - Powinienem 

mieć więcej oleju w głowie. To niewybaczalne; 

Musiało cię boleć. 

- Nie. - Czuła się zamroczona i oszołomiona, 

ale nie było w tym bólu. - Nie. 

- Źle się stało. 

- Chcesz powiedzieć, że żałujesz tego? 

- Tak, na Boga! 

Choć ją mocno zranił tą odpowiedzią, spokojnie 

zapytała: 

1 4 2 TANIEC MARZEŃ 

- Dlaczego? 

- To chyba oczywiste, prawda? - Wstał. - Przy­

chodzę tutaj w środku nocy i zaciągam cię do łóżka, 

nie okazując najmniejszego... - zawahał się, szu­

kając słowa. 

- Zaciągasz mnie do łóżka? - powtórzyła Ruth. 

- I oczywiście, ja nie mam z tym nic wspólnego, 

nic do powiedzenia! - Uklękła na pościeli i odrzu­

ciła do tyłu włosy. Dostrzegł błysk gniewu w jej 

oczach. - Ty zarozumiały ośle! Kto kogo zaciągnął 

do łóżka? Wyjaśnijmy sobie pewne fakty, Davidov. 

To ja otworzyłam drzwi, ja powiedziałam ci, czego 

pragnę, ja cię rozebrałam. Więc nie zachowuj się 

tak, jakbyś to wszystko sam wymyślił. Jeśli żału­

jesz, że kochałeś się ze mną, to zabieraj się stąd 

i znikaj. - Grzmiała tak, że nawet nie zdążył otwo­

rzyć ust. - Ale nie zasłaniaj się tym, że byłam dzie­

wicą. Byłam dziewicą, ponieważ tak chciałam. I sa­

ma wybrałam czas, żeby to zmienić. To ja ciebie 

uwiodłam, a nie ty mnie! - zakończyła rozgorącz­

kowana i wściekła. 

- No, ładnie mnie załatwiłaś - odezwał się po 

dłuższej chwili. 

Parsknęła śmiechem. Była zła i zraniona, i nadal 

dygotała. 

- Skończmy już z tym. 

Znowu podszedł do łóżka, dotknął jej włosów. 

Bywają sytuacje, pomyślał, kiedy łatwiej mówić po 

TANIEC MARZEŃ  1 4 3 

rosyjsku. W rodzinnym języku potrafiłby precyzyj­

niej wyrazić to, co czuje. 

- Ruth, czasami, gdy jestem wytrącony z rów­

nowagi, nie wyrażam się dość jasno. - Przerwał na 

chwilę, szukając odpowiednich słów. - Nie żałuję, 

że kochałem się z tobą, bo pragnąłem tego od bar­

dzo dawna. Żałuję tylko i jest mi przykro, że twoje 

pierwsze doświadczenie w miłości pozbawione by­

ło romantyzmu. - Ujął w dłonie jej twarz i podniósł 

ją, by widzieć jej oczy. - W taki sposób nie wpro­

wadza się niewinnej osoby w tajniki rozkoszy, które 

kobieta i mężczyzna mogą razem przeżywać. 

Patrzyła na niego uważnie. Teraz, gdy jej 

wzrok przyzwyczaił się do ciemności, widziała 

wyraźniej. Jego twarz była blada, ale oczy żywe 

i zapalczywe. Poczuła powracające miłe ciepło. 

Uśmiechnęła się. 

- Jest jakiś inny sposób? - zapytała przewrot­

nie. 

Wodził palcem wzdłuż krawędzi jej policzków, 

podbródka. 

- Bardzo wiele. 

- Sądzę, że winien mi jesteś to pokazać. - Obję­

ła go za szyję. - Teraz. 

-Ruth... 

- Teraz - powtórzyła i wpiła się w jego usta. 

Wydał dźwięk podobny do jęku i ponownie zato­

pił się w jej smaku. Odwlekał pocałunek, podnieca­

jąc ją wargami, zębami, językiem. Ruth poczuła 

1 4 4 TANIEC MARZEŃ 

znowu, jak krew zaczyna w niej szybko krążyć. 

Delikatnie ujął w dłonie jej piersi. Były małe, twar­

de i gładkie. Ich czubeczki były naprężone, a on 

leciutko je muskał, aż usłyszał jej przyspieszony 

oddech. 

Szeptał jej do ucha słowa, które dla niej nic nie 

znaczyły. Ale ich brzmienie i jego nierówny, ciepły 

oddech obezwładniały. Wsunął rękę pod jej plecy, 

podtrzymując ją, gdy klękała na łóżku. Drżała już, 

ale on nadal tylko podniecał ją wargami - czekając, 

wciąż czekając. Powoli, z niespotykaną uwagą 

i czułością, zaczął rozniecać w niej ogień. Odkrył 

jej najwrażliwsze miejsce - po wewnętrznej stronie 

ud. Powracał tam po wielekroć. Gdy popieścił trój­

kąt między jej nogami, jej ciałem wstrząsnął 

dreszcz i mocniej przycisnęła jego rękę. A po chwi­

li pogrążyli się w pocałunku. 

Jej oddech był niczym krzyk. Kiedy ją przygniótł 

swoim ciężarem, jęknęła i wypowiedziała jego 

imię. 

- To jeszcze nic, miłaja - wyszeptał, delektując 

się zapachem i smakiem jej szyi. - Czeka nas jesz­

cze dużo, dużo więcej. 

Kiedy pieścił jej pierś, na przemian traciła od­

dech i jęczała. Mocniej przycisnęła go do siebie, 

nieświadoma pobudzającego rytmu, w jakim jej 

ciało poruszało się pod nim. Sięgnął wargami po jej 

drugą pierś, tym razem porażając ją od stóp do 

TANIEC MARZEŃ  1 4 5 

głów. Wołała go, nieświadoma mczego, pogrążona 

w cudownych, nieznanych doznaniach. 

Wędrował ustami coraz niżej i niżej, a jego dło­

nie nadal dotykały jej piersi, jeszcze ciągle gorą­

cych i wilgotnych od jego warg. Prowadził ją, kie­

rował, jak niegdyś prowadził w takt muzyki, ustala­

jąc tempo ich prywatnego pas de deux. I znów był 

twórcą, a ona tancerką, poruszającą się zgodnie 

z jego wizją. Była pojętną uczennicą. Oddaną 

i podporządkowaną mu bez reszty. 

Otworzyła się na niego, a gdy w nią wszedł, ła­

komie sięgnął po jej usta. Poruszał się w niej powo­

li, nie zważając na własne, trudne do opanowania 

potrzeby. Brał ją tak, jakby przed sobą miał całe 

życie delektowania się tą najwyższą rozkoszą. 

Trwali tak złączeni, aż oboje byli bliscy szaleństwa. 

Wówczas poprowadził ich na sam szczyt. 

Wyczerpana, cudownie obolała, Ruth leżała wto­

piona w niego, z głową na jego piersi. Od czasu do 

czasu głaskał jej włosy, nawijając ich końce na 

palce. Pod jej uchem jego serce biło mocno i miaro­

wo. Zza okna nie wpadała nawet smuga światła. 

W pokoju było ciemno, ciepło i cicho. 

To jest to, na co czekałam, pomyślała sennie. Oto 

kres mojej izolacji. Poznał moje wszystkie sekrety. 

Dałam mu dzisiaj wszystko, co dotąd przechowy­

wałam w sobie. 

Westchnęła. 

1 4 6 TANIEC MARZEŃ 

- Nie odchodź teraz - wyszeptała, zamykając 

oczy. - Nie odejdziesz? 

Przez chwilę panowała cisza, ich własna osobista 

cisza. 

- Nie - powiedział czule. - Nie odejdę. 

Uszczęśliwiona Ruth wtuliła się w niego i niemal 

natychmiast zasnęła. 

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY 

Niżyński wskoczył na łóżko, domagając się swo­

jego śniadania. Przez chwilę wytrzeszczał zdumio­

ne ślepia na Nicka, po czym spokojnie rozpoczął 

wędrówkę po jego nogach, brzuchu, aż zatrzymał 

się na klatce piersiowej. Czując ucisk, Nick poru­

szył się i otworzył oczy prosto na kota. 

Przyglądali się sobie w milczeniu. Nick wyciąg­

nął rękę i usłużnie podrapał kota za uchem. 

- Jak się masz, prijatiel, zdaje się, że nie masz 

nic przeciwko mojej obecności? 

Niżyński wyprężył grzbiet, przeciągnął się, a na­

stępnie wyciągnął jak długi na piersi Nicka. Nie 

przestając drapać kota za uchem, Nick odwrócił 

głowę w stronę Ruth. 

Spała wtulona w niego. Właściwie to on trzymał 

ją w takiej pozycji. Jej rozrzucone, gęste włosy 

przykrywały niemal całą poduszkę. Oddech był 

równy i głęboki, wargi lekko rozchylone. Wygląda­

ła niewiarygodnie młodo - zbyt młodo jak na tę 

dziką namiętność, jaką zademonstrowała. Wyglą­

dała jak śpiąca królewna, choć wiedział, że z tern-

1 4 8 TANIEC MARZEŃ 

peramentu jest bardziej Carlottą niż Aurorą. Bar­

dziej pasował do niej ogień niż kwiat. Pochylił się, 

żeby ją pocałować. 

Obudziła się roznamiętniona, z ciałem gotowym 

do pieszczot. Westchnęła, przywarła do niego, gdy 

wprawną i pewną ręką wyruszył w cudowną podróż 

po jej ciele. Unieruchomiony między nimi Niżyński 

głośno wyraził swoją dezaprobatę. 

Ruth zaśmiała się ochrypłym głosem, a Nick za­

klął. 

- Domaga się swojego śniadania - wyjaśniła 

Ruth. 

Miała jeszcze zaspane oczy, kiedy uśmiechnęła 

się do Nicka. Tytułem próby podniosła rękę i potar­

ła jego podbródek. 

- Zawsze chciałam to zrobić - wyjaśniła. - Z sa­

mego rana, po przebudzeniu, dotknąć męskiego za­

rostu. 

Nick przesunął rękę, żeby popieścić jej pierś. 

- Wolę coś delikatniejszego. Twoje usta - uści­

ślił, pochylając głowę i muskając je. - Są takie deli­

katne i takie ciepłe. 

Niżyński powędrował do góry i wsunął łeb mię­

dzy ich głowy. Nick popatrzył na niego, złowrogo 

mrużąc oczy. 

- Moja sympatia do tego stworzenia maleje 

z każdą chwilą. 

- On dba o punktualność - wyjaśniła Ruth. -

Zawsze mnie budzi, zanim budzik zaczyna dzwo-

TANIEC MARZEŃ  1 4 9 

nić. - Jakby na potwierdzenie jej słów rozległo się 

ciche i jednostajne brzęczenie zegara. - Widzisz? 

- Roześmiała się, kiedy Nick sięgnął ponad nią 

i wcisnął przycisk. - Co chcesz najpierw? - zapyta­

ła. - Prysznic czy kawę? 

Ponownie pochylił się nad nią, a jego uśmiech 

był leniwy i kuszący. 

- Co innego chodzi mi po głowie. 

- Lekcja - przypomniała mu i szybko wymknę­

ła się z łóżka. 

Patrzył na nią, gdy naga podeszła do szafy i wy­

ciągnęła szlafrok. Była szczupła i smukła jak trzci­

na, o długich nogach, pozbawiona bioder - chłopię­

ca figura przy bardzo kobiecym sposobie porusza­

nia się. Kiedy wsunęła rękę w głąb szafy, dostrzegł 

niewielki rowek między jej piersiami. Szlafrok roz­

sunął się na niej, założyła więc poły i zawiązała 

pasek. Odwróciła się do niego z uśmiechem. 

- No więc? - zapytała, wyciągając długie włosy 

spod kołnierza szlafroka. - Chcesz kawy? 

- Jesteś śliczna - wyszeptał. 

Ręce Ruth zawahały się na węźle paska. Zastana­

wiała się, czy kiedykolwiek przywyknie do tonu 

głosu Nicka i do wyrazu oczu. Wiedziała, co by 

było, gdyby wróciła do łóżka. I znowu poczuła roz­

koszne mrowienie, jak gdyby jego ręce już wędro­

wały po jej ciele. Niżyński miauknął. 

- Skoro wstałam pierwsza - powiedziała, pa­

trząc z wyrzutem na kota - pierwsza wezmę prysz-

1 5 0 TANIEC MARZEŃ 

nic. Ty możesz przygotować kawę. - Mknąc do 

łazienki, zawołała jeszcze przez ramię: - Nie zapo­

mnij nakarmić kota. 

Odkręciła kran i rozebrała się. Czy rzeczywiście 

powinno mi być tak dobrze? - zapytywała samą 

siebie, związując włosy na czubku głowy. Czy to 

w porządku, że budząc się przy nim, traktuję to jak 

coś naturalnego? Bez odrobiny onieśmielenia czy 

zażenowania? 

Weszła do kabiny i odkręciła kran, lejąc na siebie 

gorący, mocny strumień. 

Ale wiedziałam, że to będzie on. Jakoś zawsze to 

wiedziałam. Potrząsając głową, sięgnęła po mydło. 

Chyba zwariowałam. Skąd mogłam to wiedzieć? 

Namydliła się i snuła rozważania. Jedli razem posił­

ki między lekcjami i próbami. Bywali na tych sa­

mych przyjęciach. Ale poza tym nigdy niczego nie 

planowali i nie umawiali się na konwencjonalne 

randki. 

Czy tak miało być? - zastanawiała się. Na pewno 

dzisiejsza noc nie była czymś typowym w ich 

związku. Nick widywał ją ociekającą potem, prze­

klinającą i wściekłą, widywał ją też płaczącą. Ma­

sował jej obolałe łydki i stopy. Ale znała go tylko na 

tyle, na ile on sam jej pozwalał. 

Zakręciła wodę. Jest jeszcze za wcześnie, doszła 

do wniosku, żeby się aż tak głęboko zanurzać 

w swoich odczuciach. Wiedziała, że nie obejdzie 

się bez bólu, ale też nie zamierza go szukać na siłę. 

TANIEC MARZEŃ  1 5 1 

A Nick może jej zadać ból. O tym także zawsze 

wiedziała. 

Wytarła się. szybko, włożyła z powrotem szlafrok 

i weszła do sypialni. Słyszała Nicka rozmawiające­

go w kuchni z Niżyńskim. Uśmiechnęła się i sięg­

nęła do szafy po trykot i rajtuzy. Było coś absolut­

nie naturalnego i prawidłowego w niosącym się po 

niedużym mieszkaniu głosie Nicka. Wiedziała, że 

kot jest bardziej zajęty swoim śniadaniem niż kon­

wersacją, ale i tak więź między nimi została nawią­

zana. A przecież tyle razy, gdy go rano karmiła 

i przemawiała doń czule, okazywał kompletny brak 

zainteresowania! 

Nick wszedł do sypialni z dwoma parującymi 

kubkami w rękach. Był nagi. Miał wspaniałe ciało 

- szczupłe i umięśnione od trudów swojego zawo­

du. Wmaszerował do pokoju, jak gdyby nigdy nic. 

Inny mężczyzna wciągnąłby dżinsy, pomyślała 

Ruth. Ale nie Davidov. 

- Uważaj, jest gorąca - uprzedził, stawiając 

kubki na komodzie, a następnie biorąc w ramio­

na Ruth. - Jak ładnie pachniesz - zamruczał, wą­

chając jej szyję. - Twój zapach towarzyszy mi 

wszędzie. 

Kłuł ją brodą. Zaśmiała się od tych łaskotek. 

- Muszę się ogolić, tak? 

- Tak - przytaknęła, odwracając głowę i doma­

gając się pocałunku. - Nie przypominam sobie, by 

kiedykolwiek Davidov pojawił się nieogolony na 

1 5 2 TANIEC MARZEŃ 

lekcji. -Pocałowali się znowu. Powędrował rękami 

do jej bioder i przyciągnął ją bliżej. 

- Masz brzytwę? - zapytał, zbliżając wargi do 

jej ucha. 

- Hm, w szafce z lekarstwami. - Powędrowała 

palcami do góry, wzdłuż jego kręgosłupa. Kiedy ją 

ugryzł w koniuszek ucha, wydała stłumiony pisk. 

- Golenie może poczekać. 
- Pójdziesz do domu po ubrania? - zapytała, 

gdy znikał w łazience. 

- Mam trochę rzeczy w gabinecie. - Usłyszała 

lejącą się wodę. -I nową brzytwę. 

Biorąc prysznic, śpiewał po rosyjsku. Kiedy we­

szła do łazienki, by umyć zęby, przyłapała się na 

tym, że nuci mu do wtóru. 

- Co to znaczy? - zapytała z pełnymi ustami 

pasty. 

- To dawna pieśń. I tragiczna. Najlepsze rosyj­

skie pieśni są stare i tragiczne. 

- Byłam kiedyś z rodzicami w Moskwie. - Ruth 

wypłukała zęby. - Było pięknie... stare budowle, 

śnieg. Czasami musisz za tym tęsknić. 

Nie zdążyła wrzasnąć, kiedy ją chwycił i wciąg­

nął pod prysznic. 

- Nick! - Oślepił ją strumień wody, próbowała 

się wyrwać. Wszystko, co miała na sobie, kleiło się 

i oblepiało ją. - Zwariowałeś? 

- Chciałem cię prosić, żebyś umyła mi plecy 

TANIEC MARZEŃ  1 5 3 

- wyjaśnił, przyciągając ją do siebie. - A teraz chy­

ba mam lepszy pomysł. 

- Umyć ci plecy! - Zaczęła się z nim szarpać. 

- Chyba zauważyłeś, że jestem już ubrana. 

- Och, naprawdę? - Uśmiechnął się zniewalają­

co. - To nic. Poradzę sobie. - Zsunął z jej ramion 

przemoczony trykot, unieruchamiając jej ręce. 

- Już brałam prysznic. - Zaśmiała się, udając 

złość i nadal szarpiąc się z nim. 

- Więc skorzystaj z mojego. Jak wiesz, jestem 

hojnym i wielkodusznym człowiekiem. 

Wpił się w jej usta, a woda lała się na nich nie­

przerwanie. 

- Nick. - Wędrował po niej rękami, stopniowo 

zsuwając z niej ubranie. - Mamy lekcję. - W końcu 

przestała walczyć. 

- Mamy czas - wyszeptał, wzdychając głęboko, 

kiedy dotarł do jej piersi. - Nadrobimy go. 

Ściągnął z niej rajtuzy. 

Arabesque, pirouette, arabesque, pirouette. 

Ruth podniosła się z ławki i zaczęła ćwiczyć. Pa­

dały polecenia. Jak zawsze obowiązywał surowy 

rygor. Pot lał się strumieniem. Codziennie, siedem 

razy w tygodniu, przerabiali te same podstawowe 

kroki. Zawodowcy. Lekcje, w równym stopniu co 

baletki i rajtuzy, stanowiły część życia zawodowe­

go tancerza. 

Od najwcześniejszych lat wbijano im do głowy 

1 5 4 TANIEC MARZEŃ 

najdrobniejsze szczegóły. Kto dostrzeże dwa niedu­

że kroczki przed jete? Wyłącznie tancerz. 

Trzeba nieustannie regulować i doprowadzać 

mięśnie do harmonii. Ciało musi być zawsze goto­

we do wykonania najbardziej karkołomnych frag­

mentów tańca. Piąta pozycja. Plis. Nawet jeden 

dzień przerwy może spowodować, że ciało odmówi 

posłuszeństwa. Port de bras. Ramiona i dłonie mu­

szą wiedzieć, co robić. Nieprawidłowy czy niedo­

pracowany ruch może wybić z uderzenia, popsuć 

wrażenie. Attitude. Wytrzymać pozycję- raz, dwa, 

trzy, cztery... 

- Dziękuję. 

Lekcja zespołu dobiegła końca. Ruth poszła po 

ręcznik. Wycierając pot z szyi, marzyła o prysz­

nicu. 

- Ruth. 

Podniosła wzrok na Nicka. On także był spo­

cony. Wokół opaski na głowie wiły się wilgotne 

włosy. 

- Spotkamy się na dole. Za pięć minut. 

- Za pięć minut? Coś się stało? 

- Stało? - Uśmiechnął się, po czym nachylił się 

i pocałował ją, zapominając o innych członkach ze­

społu. - Co mogłoby się stać? 

- Chyba nic. - Odrobinę zakłopotana, popatrzy­

ła na niego z niewyraźną miną. - Więc co? 

- Nie masz na dzisiaj żadnych planów,,- To 

było stwierdzenie, nie pytanie. - Sprawdziłem, że 

TANIEC MARZEŃ  1 5 5 

i ja też nic nie mam. - Pochylił się bliżej. - Zabawi­

my się. 

- Zabawimy? 

- Nowy Jork jest bardzo rozrywkowym mia­

stem, prawda? 

- Tak słyszałam. 

- Za pięć minut - powtórzył i odszedł. 

Patrząc za nim, Ruth zmrużyła oczy. 

- Piętnaście. 

- Dziesięć - zgodził się Nick, nie zatrzymując 

się. 

Ruth złapała torbę i pomknęła pod prysznice. 

Po niecałych dziesięciu minutach zeszła na dół 

odświeżona, ubrana w dżinsy i luźny, fiołkoworó-

żowy sweter. Swobodnie puszczone włosy pasowa­

ły do jej nastroju. Nick już czekał, niecierpliwił się, 

zabijając czas rozmową z dwoma solistami. 

Widząc Ruth, odszedł od nich. 

- Spóźniłaś się - rzekł z wyrzutem i zaczął ciąg­

nąć ją w stronę drzwi. 

- Ani trochę. Jestem punktualna co do minuty. 

Na ulicy panował ogłuszający hałas. Gdzieś z le­

wej drogowcy zdzierali chodnik, a świdrujący war­

kot potężnego pneumatycznego młota było słychać 

wszędzie. Tuż przed nim, z potwornym piskiem, 

zahamowały dwie taksówki. Kierowcy odkręcili 

okna i klęli na czym świat stoi. Strumień pieszych 

płynął obok, jak gdyby nigdy nic. Z okna po prze-

1 5 6 TANIEC MARZEŃ 

ciwnej stronie jezdni dochodziły ostre, drażniące 

ucho dźwięki punk rocka. 

- Rozrywkowe miasto, nie ma co! - Wziął Ruth 

pod rękę i patrząc na nią, uśmiechał się od ucha do 

ucha. - Dzisiaj należy do nas. 

Ruth jakby nagle dech odjęło. Nic, ani całe lata 

ich znajomości, ani szalone, przyprawiające 

o zawrót głowy kochanie się, nie zrobiło na niej 

tak oszałamiającego wrażenia, jak to porozumie­

wawcze, skierowane tylko do niej, serdeczne 

spojrzenie. 

- Dokąd... dokąd idziemy? - wykrztusiła, z tru­

dem dochodząc do siebie. 

- Gdziekolwiek bądź - odparł Nick i przyciąg­

nął ją do siebie, by stopić się z nią w pocałunku. 

- Wybieraj. - Ponieważ lekko się zachwiała, przy­

trzymał ją mocniej, a ona roześmiała się. 

- Tędy! -postanowiła, odrzucając głowę w prawo. 

Lato odeszło nagle, jakby z dnia na dzień. 

Chłodne powietrze ułatwiało chodzenie, a zda­

niem Ruth przeszli wiele mil. Zaglądali do gale­

rii sztuki i do antykwariatów z książkami, szpe­

rając i tłocząc się tu i ówdzie, i nic nie kupując. 

Usiedli na brzegu fontanny i obserwowali mija­

jące ich tłumy, popijając gorącą herbatę osłodzo­

ną miodem. 

W Central Parku przyglądali się wyciskającym 

z siebie siódme poty ludziom uprawiającym jog­

ging i karmili gołębie. Tyle było do zobaczenia! 

TANIEC MARZEŃ  1 5 7 

U Saksa Ruth przymierzyła całą masę wspania­

łych futer, a Nick siedział i obserwował. 

- Nie. - Potrząsnął głową, gdy pokazała się 

w długich do bioder niebieskich lisach. - Niedo­

brze. 

- Niedobrze? - Z błogim wyrazem twarzy przy­

tknęła policzek do puszystego kołnierza i otarła się 

o miękkie futro. - Mnie się podoba. 

- Nie chodzi o futro - sprostował Nick. - O cie­

bie. - Rozśmieszył go widok błyskawicznie unie­

sionych brwi Ruth. - Widziałaś kiedyś, żeby mo­

delka wyrzucała tak nogi na zewnątrz? 

Ruth spojrzała na swoje nogi i uśmiechnęła się 

pełną buzią. 

- Obawiam się, że lepiej się czuję w trykotach niż 

w futrach. - Wykonała szybkiego pirueta, zwracając 

na siebie uwagę sprzedawczyni. - Poza tym na lekcji 

byłoby mi w tym za gorąco. - Wyśliznęła się z futra, 

delektując się na koniec delikatną atłasową pod­

szewką, 

- Mam ci to kupić? 

Zaczęła się śmiać, gdy zorientowała się, że Nick 

mówi to zupełnie poważnie. 

- Nie wygłupiaj się. 

- Ja się wygłupiam? - Nick podniósł się z miej­

sca, kiedy Ruth oddawała futro sprzedawczyni. -

Dlaczego to ma być głupie? Nie lubisz prezentów, 

malutka? 

Wiedziała, że użył tego zwrotu, żeby ją sprowo-

1 5 8 TANIEC MARZEŃ 

kować, ale doczekał się tylko jej oziębłego spojrze­

nia. 

- Życie bym za to oddała - powiedziała gard­

łowym głosem, na użytek sprzedawczyni. - Ale 

jak mogę to przyjąć, skoro dopiero się poznali­

śmy? - Posłała mu powłóczyste spojrzenie, po­

głaskała po policzku. - Co by powiedziała twoja 

żona? 

- O pewnych sprawach żony nie muszą wie­

dzieć. - Nagle zaczął mówić z rosyjska. - W moim 

kraju kobiety znają swoje miejsce. 

- Mmm. - Ruth wzięła go pod rękę. - Więc mo­

że pokaż, gdzie jest moje. 

- Z przyjemnością. - Niczym wilk, Nick wy­

szczerzył zęby do zbulwersowanej sprzedawczy­

ni. - Miłego dnia, madame - powiedział, pory­

wając Ruth z iście kozacką fantazją i wychodząc 

ze sklepu. 

- Uwielbiam, kiedy jesteś Rosjaninem, Nikolai. 

- Ja zawsze jestem Rosjaninem! 

- Ale raz bardziej, a raz mniej. Kiedy chcesz, po­

trafisz być bardziej amerykański niż farmer z Nebra-

ski. 

- Mówisz poważnie? Nigdy o tym tak nie my­

ślałem. 

- I to jest w tobie takie fascynujące - odparła 

Ruth. - Nie myślisz tak, ale jesteś taki. - Idąc, 

splotła z nim palce. - Jestem ciekawa, czy myślisz 

TANIEC MARZEŃ  1 5 9 

po rosyjsku, a potem to tłumaczysz na amerykań­

ski? 

- Myślę po rosyjsku, kiedy jestem... - szukał 

odpowiedniego słowa - poruszony. 

- To dość szerokie pojęcie. - Uśmiechnęła się. -

A ty często bywasz poruszony. 

- Jestem artystą - żachnął się. - Mamy do tego 

prawo. Kiedy jestem zły, rosyjski jest łatwiejszy, 

a przekleństwa rosyjskie są bardziej soczyste niż 

amerykańskie. 

- Często zastanawiałam się, co mówisz, kiedy 

jesteś wściekły. Notabene tej nocy mówiłeś do mnie 

po rosyjsku. - Spojrzała na niego tak wymownie, że 

nie powstrzymał się od śmiechu. 

- Naprawdę? - Od samego jego spojrzenia serce 

podeszło jej do gardła. - Może byłem poruszony. 

- Ale to nie wyglądało na przekleństwa - dro­

czyła się z nim dalej. 

- Chcesz, żebym ci to przetłumaczył? - zapytał, 

obejmując ją i przyciągając do siebie. 

- Nie teraz. - Ruth obliczyła odległość dzielącą 

ich od Piątej Alei do jej mieszkania. Za daleko, 

pomyślała. - Weźmy autobus - roześmiała się, pa­

trząc mu w oczy. 

- Taksówkę - poprawił ją i pomachał ręką. 

Sypialnia tonęła w słońcu. Nawet nie zdążyli 

opuścić żaluzji. Leżeli spleceni i uspokojeni po bu­

rzliwym kochaniu się. Ruth zasypiała i budziła się 

1 6 0 - TANIEC MARZEŃ 

na przemian. Czuła pod ręką unoszącą się i opada­

jącą miarowo klatkę piersiową Nicka: wiedziała, że 

śpi. 

Pomyślała, że mogłaby tak trwać w nieskończo­

ność. Wtuliła się w niego, niechcący trącając go 

w łydkę stopą. 

- Stopa tancerza - mruknął, obudzony tym pra­

wie nieznacznym ruchem. - Mocna i brzydka. 

- Wielkie dzięki. - Zębami skubnęła go w ra­

mię. 

- To komplement - zaprotestował, przekręcając 

się w jej stronę. Miał zaspane, na wpół zamknięte 

oczy. - Wielcy tancerze mają brzydkie stopy. 

Uśmiechnęła się na taką logikę. 

- I to cię we mnie pociąga? 

- Nie to. Wewnętrzna strona twoich kolan. 

Roześmiała się. 

- A co w nich widzisz? 

- Kiedy z tobą tańczę, masz delikatne ramiona, 

a ja zastanawiam się, jakie w dotyku są twoje kola­

na po wewnętrznej stronie. - Nick podparł się na 

łokciu i spojrzał na nią. - Ile to razy dotykałem 

twoich nóg - przy podnoszeniu, masując je, gdy 

łapał cię skurcz? Ale zawsze były w rajtuzach. A ja­

kie, zastanawiałem się, mogą być w dotyku? 

Siadając, sięgnął po jej łydkę. 

- O tutaj. - Pojechał palcem do góry, ku wewnętrz­

nej stronie kolana. -I tu. - Kiedy ucisnął to miejsce, 

zobaczył, jak ciemnieją jej oczy, poczuł, jak szybko 

TANIEC MARZEŃ  1 6 1 

bije jej serce. - Prawdę mówiąc, jestem bliski sza­

leństwa od tego ciągłego zastanawiania się, czy ta 

miękkość znajduje się wszędzie. Miękki głos, mięk­

kie włosy, miękkie spojrzenie. 

Mówił cicho i spokojnie. 
- I trzymam cię w talii, żebyś zachowała równo­

wagę, a pod palcami mam trykot i kostium. A jaka 

jest jej skóra? 

Powędrował w górę wzdłuż ud i brzucha, palca­

mi zatoczył łuk wokół jej żeber i dotarł do piersi. 

- Nieduże piersi - szeptał, obserwując jej twarz. 

- Czułem je, kiedy przyciskały się do mnie, widzia­

łem, jak się wznoszą i opadają podczas oddychania. 

Ale jakie są w dotyku? Jaki mają smak? - Zniżył 

usta i musnął je językiem. 

Kończyny Ruth zdawały się ciążyć, jak po jakimś 

mocnym narkotyku. Leżała nieruchomo, gdy tym­

czasem jego ręce i usta badały ją i odkrywały, wy­

dając przy tym cichy pomruk. Poruszał się rozkosz­

nie powoli, dotykając i podniecając ją. 

- Nawet na scenie, w świetle reflektorów i przy 

dźwiękach muzyki, myślałem, żeby móc cię doty­

kać. O tutaj. - Palce ślizgały się po wewnętrznej 

stronie uda. - I smakować. O tutaj. - Za palcami 

podążały usta. - Patrzyłaś na mnie. Takimi wielki­

mi oczami, jak u sowy. Mogłem niemal czytać 

w twoich myślach, zastanawiając się, czy ty rów­

nież możesz czytać w moich. - Przywarł wargami 

do twardych mięśni jej brzucha i poczuł, jak reaguje 

1 6 2 TANIEC MARZEŃ 

drżeniem. ~ I co byś zrobiła, miłaja, gdybyś wie­

działa, ile jest we mnie tęsknoty? 

Prześliznął się językiem po jej pępku. Jęknęła, 

poruszyła się pod nim. Nigdy nie doznała takiej 

rozkoszy - mrocznej, upojnej rozkoszy, od której 

wszystko kipi i wrze, która tak przysłania myśli, że 

i one stają się zmysłowymi doznaniami. 

- Tak długo - szeptał. - Za długo. 

Jego dłonie, choć nadal delikatne, stawały się 

bardziej natarczywe. Przerwały błogostan, w jakim 

trwała. Nagle jej ciało ożyło ze zdwojoną siłą. Zdu­

miała ją wyostrzona świadomość wszystkiego, co ją 

otacza: prześcieradła, na którym leży, malusieńkich 

pyłków kurzu drżących w promieniach słońca, stłu­

mionego gwaru i zgiełku za oknami. Wszystko wo­

kół było niesamowicie wyraźne. Po czym to wszy­

stko zawirowało i pozostały tylko wędrujące po jej 

ciele ręce i usta, które siały spustoszenie. 

Mogłaby się znajdować na scenie, na pustyni, ale 

wszędzie czułaby tylko Nicka. Słyszała jego od­

dech, cięższy niż po wyczerpującym tańcu. Stapiał 

się z jej oddechem. Miażdżył jej usta, gryzł zębami 

wargi. 

Pocałunek stawał się coraz gorętszy, podczas gdy 

jego dłonie wiodły ją dalej i dalej. Przywarta do 

niego, zatraciła się w rozkoszy. Wtedy wszedł 

w nią, a ona przeniosła się w rejony, o jakich jej się 

nie śniło. 

- Liubownica. Spójrz na mnie. 

TANIEC MARZEŃ  1 6 3 

Wstrząsana na przemian pożądaniem i rozkoszą, 

otworzyła ciężkie powieki. 

- Mam cię - powiedział ledwo słyszalnym gło­

sem. -I nadal cię pragnę. 

Poszybowała, wzniosła się na niebotyczny 

szczyt. Nick zanurzył twarz w jej włosach. 

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY 

- Gdzieś tak nagle wczoraj zniknęła? - zapytała 

Francie, chwytając Ruth za ramię i ciągnąc ją do 

drążka. 

- Wczoraj? Och, oglądałam wystawy. 

- Dobra, dobra. Kiedy mi go przedstawisz? -

ciągnęła nie zrażona Francie, a gdy Ruth zbyła ją 

krótkim śmiechem, szybko dodała: - Czy słyszałaś 

ostatnie nowiny? 

Ruth wykonywała swoje plies, kiedy salę zaczęli 

zapełniać pozostali członkowie zespołu. Daleko, po 

przeciwległej stronie, odnalazła wzrokiem Nicka 

w otoczeniu kilkorga tancerzy z corps. 

- Jakie nowiny? 
- W sprawie telewizji. - Wpadając w rytm 

Ruth, Francie wzięła się energicznie się za ćwicze­

nia. - Nic nie wiesz? 

- Coś mi tam Leah wspomniała. - Na wspo­

mnienie przykrej wizyty poprzedzającej występ, 

Ruth odszukała wzrokiem blondynę. ~ Podobno to 

jeszcze nic pewnego. 

- Dziecinko, już wszystko jest dograne. - Wresz-

TANIEC MARZEŃ  1 6 5 

cie Francie doczekała się zainteresowania ze strony 

Ruth, która błyskawicznie odwróciła się do niej. 

- Poważnie? 

- Nadine dopięła swego. -Francie nachyliła się, 

żeby podciągnąć ocieplacze. - Oczywiście, mając 

taki atut w ręku, mogła z nimi zrobić, co chciała. 

Ruth domyśliła się, że chodzi o Nicka. I znów 

jej wzrok powędrował ku niemu. Rozmawiał teraz 

z Leah. Pochylał się ku niej, a ona żywo gesty­

kulowała. 

- Co wywalczyła? 

- Dwugodzinny program - prawie się zachłys­

nęła Francie. - W porze największej oglądalności. 

A od strony artystycznej dali Nickowi wolną rękę. 

W końcu to on ma nazwisko, i to nie tylko w świe­

cie baletu. Nawet ludzie, którzy nie odróżniają plie 

od piruetu, wiedzą, kim jest Davidov. Na dobrą 

sprawę jego program można kupić w ciemno. Czy 

zdajesz sobie sprawę, jaka to szansa dla zespołu? 

Francie wspięła się na palce. 

- Wyobrażasz sobie, ilu ludzi obejrzy nas w cią­

gu dwóch godzin emisji w porównaniu z całym se­

zonem na scenie? O Boże, mam nadzieję, że zatań­

czę jakiś kawałek! - Pochyliła się w plie. - Żeby 

mieć taką szansę, mogłabym nawet wrócić do 

corps.

 Ty to zatańczysz w „Czerwonej róży". - Po­

patrzyła z zazdrością na Ruth. 

Ta zaś z ulgą przyjęła fakt, że rozpoczęła się lek­

cja. 

1 6 6 TANIEC MARZEŃ 

Trudno było się skoncentrować. Wprawdzie cia­

ło posłusznie reagowało na komendy, ale myśli krą­

żyły i biegały we wszystkie strony. Dlaczego jej nie 

powiedział? 

Zatrzymała rękę na poręczy, kiedy madame Ma-

ksimowa zaczęła z nimi ćwiczyć kroki. Ruth wie­

działa, że Nick stoi bezpośrednio za nią. 

Spędzili wczoraj cały dzień razem - a także dzi­

siejszy ranek. I nie powiedział jednego słowa! Czy 

z powodu tego, co jest między nimi? 

Kiedy wraz z grupą przeszła do głównych ćwi­

czeń, postarała się rozumować logicznie. Zale­

dwie przed tygodniem powiedział jej, że sprawa 

jeszcze nie jest załatwiona. Wysiliła umysł, pró­

bując sobie przypomnieć, co jeszcze powiedział i 

w jakim był nastroju. Był zły, ponieważ jej taniec 

wypadł poniżej jej możliwości, był też zanie­

pokojony jej stanem. Był także wściekły, bo nie 

chciała zdradzić imienia osoby, od której otrzy­

mała wiadomość. 

Co jeszcze zrobił? Machnął ręką, dając do zrozu­

mienia, że właściwie nic go to nie obchodzi. Tańczyła, 

jak jej zagrał. Jak zawsze. Ale dlaczego o wszystkim 

dowiaduje się ostatnia? I po co jej mówi, że jest naj­

wspanialszą baleriną w zespole, skoro potem nie zada­

je sobie trudu, żeby przekazać jej informację, która 

może się okazać najważniejsza dla zespołu w tym ro­

ku? 

Czy ktoś jest w stanie zrozumieć takiego czło-

TANIEC MARZEŃ  1 6 7 

wieka? Bo ja nie, pomyślała. Odwróciła się i popa­

trzyła mu prosto w oczy. To nie jest człowiek, to 

Davidov! 

A jego spojrzenie było odrobinę zagadkowe, 

a nawet kpiarskie, ale po chwili tempo przeszło 

z adagio w allegro i nie mogła mu poświęcić wię­

cej uwagi. 

- Dziękuję - powiedziała po trzydziestu minu­

tach madame Maksimowa do grupy ociekającej po­

tem ciał. 

Choć w Ameryce przebywa od czterdziestu lat, 

jej sposób mówienia i akcent są jeszcze bardziej 

rosyjskie niż Nicka, mimochodem pomyślała Ruth. 

- Za piętnaście minut chcę widzieć cały zespół 

na scenie. 

Kiedy spojrzała do góry, ujrzała w lustrze po­

dającego wiadomość Nicka. Od spekulacji pękała 

jej głowa. Podekscytowani tancerze wychodzili 

w grupkach. Wielki Davidov przemówił! Z torbą na 

ramieniu Ruth szykowała się, żeby do nich dołą­

czyć. 

- Jedną chwilę, Ruth. - Zatrzymała się posłusz­

nie, kiedy ją zawołał. Taki panował zwyczaj. 

Zamienił jeszcze parę słów po rosyjsku z ma­

dame Maksimowa, która, co jej się prawie nie zda­

rzało, nawet zachichotała. Po czym szybko skinęła 

głową i dużymi krokami wymaszerowała z sali. Jej 

kości zdawały się o ćwierć wieku młodsze niż 

w rzeczywistości. 

1 6 8 TANIEC MARZEŃ 

- Byłaś nieobecna myślami na dzisiejszej lekcji 

- odezwał się Nick, podchodząc do Ruth. 

- Naprawdę? 

Znał już to jej badawcze spojrzenie, które, jak 

zawsze, wprawiło go w zakłopotanie. 

- Poruszałaś się, ale oczami byłaś daleko stąd. 

Gdzie? 

Ruth przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu, 

zastanawiając się, jak by tu zacząć. Postanowiła 

walić wprost. 

- Dlaczego mi nie powiedziałeś o telewizyjnych 

planach? 

- A dlaczego miałbym coś mówić? - odpowie­

dział pytaniem, unosząc przy tym brew. 

- Jestem główną tancerką w zespole. 

- Tak. - Odczekał chwilę. - Ale to nie jest 

odpowiedź na moje pytanie. 

- Odnoszę wrażenie, że tylko ja jedna w całym 

zespole o niczym nie wiem - wybuchnęła. - Jestem 

pewna, że wszyscy dyskutują o tym namiętnie, 

a niektórzy nawet spekulują, jakby już dzielili skórę 

na niedźwiedziu. 

- Niewykluczone - zgodził się. - To była pra­

wie tajemnica, a o tajemnicach na ogół dyskutuje 

się namiętnie. 

- Mogłeś mi o tym powiedzieć - uniosła się 

gniewem, dotknięta do żywego wyniosłością jego 

tonu. - Pytałam cię o to parę dni temu. 

- Wówczas to jeszcze nie było sfinalizowane. 

TANIEC MARZEŃ  1 6 9 

- Z pewnością zostało sfinalizowane wczoraj, 

i też nie powiedziałeś ani słowa. 

Zobaczyła jego opuszczające się powieki - nie­

bezpieczny znak. Kiedy się odezwał, jego głos 

zmienił intonację: 

- Wczoraj byliśmy po prostu kobietą i mężczy­

zną. Czy uważasz, że skoro jesteśmy kochankami, 

należy ci się szczególnie specjalne traktowanie jako 

balerinie? 

- Oczywiście, że nie! - Autentycznie zdumiona 

jego pytaniem, otworzyła szeroko oczy. Ani przez 

chwilę tak nie myślała. - Jak coś takiego mogło ci 

przyjść do głowy? 

- Ach, tak? - Pokiwał ironicznie głową. - Rozu­

miem. Mam ci bezgranicznie wierzyć i szanować 

twoją uczciwość i prawość, gdy tymczasem moja 

wydaje ci się podejrzana. 

- Nic podobnego... - zaczęła, ale jej przerwał 

niecierpliwym machnięciem ręki. 

- Idź pod prysznic. Zostało ci już tylko dziesięć 

minut. - Odszedł, pozostawiając ją z wytrzeszczo­

nymi oczami i szeroko otwartymi ustami. 

Kiedy Ruth wpadła na widownię, inni członko­

wie zespołu rozsiedli się już na scenie albo pozaszy-

wali w grupkach po kątach. Zdyszana, usiadła obok 

Francie. 

Nick zaszczycił ją przelotnym spojrzeniem. 

- Zdaje się, że jesteśmy w komplecie - zazna­

czył. 

1 7 0 TANIEC MARZEŃ 

Stał na środku sceny, z rękami w kieszeniach 

szarych luźnych dresowych spodni. Jeszcze miał 

wilgotne włosy po prysznicu. Wzrok wszystkich 

był skierowany na niego. Nadine, ubrana w dosko­

nale skrojony, stalowoniebieski kostium, zasiadła 

po jego prawej stronie. 

- Okazuje się, że większość z was słyszała o na­

szych planach współpracy z WNT-TV. Teraz mamy 

już dla was więcej konkretów, o których powie Na­

dine. - W tym miejscu zerknął na sponsorkę, która 

złożyła ręce i zaczęła: 

- Zespół wystąpi w dwugodzinnym progra­

mie telewizyjnym. Będzie to rodzaj składanki. 

Nagranie odbędzie się tutaj. Oczywiście, zamie­

rzamy wykorzystać niektóre tańce z dotychcza­

sowego repertuaru. Program musi być atrakcyjny 

i przede wszystkim ambitny, o co postaramy się 

z Nickiem, a także z Markiem i Marianną. -

Zerknęła w stronę dwójki choreografów. - Bę­

dziemy, co jest najzupełniej zrozumiałe, współ­

pracować z reżyserem telewizji i personelem te­

chnicznym. Nie muszę wam mówić, jak ważna 

jest ta propozycja dla całego zespołu. Oczekuję 

także, że każde z was da z siebie wszystko i po­

każe się z jak najlepszej strony. 

Nadine zamilkła. Nick odwrócił się i sięgnął po 

tablicę, którą uprzednio położył na drewnianym 

pniu leśnej dekoracji do „Śpiącej królewny". 

- Próby zaczynamy od zaraz - oznajmił i zaczął 

TANIEC MARZEŃ  1 7 1 

wyczytywać listę tancerzy i ról, a także sal, w któ­

rych będą odbywać się próby. 

Zdaniem Ruth program był bardzo zróżnicowany 

i urozmaicony. Od „Dziadka do orzechów" Czajko­

wskiego - Francie pisnęła z radości, kiedy wyczy­

tał jej nazwisko w roli wróżki - po „Rodeo" Cecila 

de Mille'a. Było jasne, że Nick chce zaprezentować 

nie tylko atrakcyjność, ale i uniwersalność baletu. 

Wyznaczono choreografów, wyznaczono sceny. 

Ruth zwilżyła wargi. Leah była Aurorą i Giselle, 

dwie efektowne role, ale w pełni usprawiedliwione. 

Keil Lowell miał partnerować Leah zarówno jako 

Zaczarowany Książę i jako Albrecht. Młodziutka 

tancerka z corps zaczęła cichutko płakać na wieść, 

że otrzymała swoją pierwszą solową rolę. 

Nick czytał dalej i nie podnosił wzroku. 

- Ruth, grand pas de deux z „Czerwonej róży" 

i pas de deaux

 z drugiego aktu „Korszarza". Będę 

jej partnerować. Jeżeli czas pozwoli, przygotujemy 

także scenę z „Karnawału". 

Czytał dalej spokojnym, melodyjnym głosem, 

ale Ruth niewiele z tego słyszała. Najchętniej roz­

płakałaby się jak młodziutka tancerka z corps. 

Oto zaowocowały blisko dwie dziesiątki lat wy­

tężonego treningu. Jej praca nie poszła na marne. 

Jedynie złość Nicka, którą wyczuwała przez skórę, 

mąciła jej radość. 

On nie rozumie, pomyślała, sfrustrowana jego 

szybko zmieniającymi się nastrojami. A poza tym, 

1 7 2 TANIEC MARZEŃ 

ponieważ jest dziko uparty, musiała stoczyć walkę, 

żeby mu wszystko wyjaśnić. Podciągając kolana 

pod brodę, przyglądała mu się z uwagą. 

To dziwne, dumała, że przy całym bogactwie 

ducha może być taki nieufny. Skrzywiła się. Podo­

bnie jak ja, pomyślała nagle. Oboje mamy ten sam 

problem. Oparła na kolanach brodę. Jak to rozwią­

zać? - zastanawiała się. 

Najbliższe tygodnie nie będą łatwe. Będą musieli 

z Nickiem ustalić, czego od siebie oczekują i co 

mogą sobie nawzajem dać. Także od strony zawo­

dowej czeka ich okres wytężonej pracy. Nick jest 

już dostatecznie wymagający jako choreograf i kie­

rownik artystyczny, zaś jako partner bywa potwor­

ny. Liczy się tylko perfekcja wykonania, i nawet 

najdrobniejsze potknięcie doprowadza go do wście­

kłości, której natychmiast daje wyraz. Niemniej 

Ruth gotowa była stąpać po rozżarzonych węglach, 

byle tylko z nim tańczyć. 

Próby będą wyczerpujące dla każdego. Czasu 

jest mało, a oczekiwania ogromne, tym bardziej że 

jeszcze przez dwa tygodnie spora część zespołu 

tańczy co wieczór przed publicznością „Śpiącą kró­

lewnę". A więc zdenerwowanie i zmęczenie będą 

się kumulować i tym bardziej dawać we znaki. Bę­

dą się dowlekać do domu późnym wieczorem, żeby 

moczyć nogi w wannie z lodowatą albo wrzącą wo­

dą. Będą sobie nawzajem nastawiać palce stóp 

TANIEC MARZEŃ  1 7 3 

i masować łydki, żyjąc wyłącznie kawą i nerwami. 

Ale odniosą zwycięstwo; są tancerzami. 

Kiedy Nick skończył, Ruth wraz z innymi pod­

niosła się z miejsca. Widząc, że Nick jest zajęty 

rozmową z Nadine, udała się do salki, którą jej 

wyznaczył na próby. Nie zamknęła za sobą drzwi. 

Na korytarzu panował gwar - cieszono się, komen­

towano decyzje. Z sali w głębi korytarza popłynęła 

już muzyka. Strawińskiego. 

Ruth podeszła do ławki, by włożyć baletki. Spoj­

rzała na nie mimochodem. Wytrzymają jeszcze dwa 

lub trzy dni, choć mają zaledwie tydzień, pomyślała 

ze znużeniem. Zastanawiała się, ile już par zużyła 

w tym roku. Nie mówiąc o dziesiątkach metrów 

tasiemki. Skrzyżowała atłasowe wstążki nad kostką 

i podniosła głowę. Akurat w drzwiach pojawił się 

Nick. Zamknął za sobą drzwi, odcinając ich od mu­

zyki i głosów. 

- Zaczniemy od „Korsarza" - oznajmił, prze­

mierzając salkę, by usiąść na ławce. - Na początek 

bez akompaniatora. Są na umowie o dzieło, która 

jeszcze nie została spisana. - Ściągnął dresowe 

spodnie, pozostając tylko w rajtuzach i w trykocie. 

- Nick, chciałabym porozmawiać. 

- Chcesz złożyć zażalenie? - Wciągnął ociepla­

cze na kostki. 

- Nie, Nick. 

- A więc jesteś zadowolona z tego, co ci przy-

1 7 4 TANIEC MARZEŃ 

padło. Zaczynamy. - Podniósł się. Ruth stanęła na 

wprost niego. 

- Nie zgrywaj się przede mną na premier dan-

seur -

 powiedziała groźnym tonem. 

Uniósł brwi i popatrzył na nią chłodno. 

- Ja jestem premier danseur. 

- Tak, ale jesteś też człowiekiem, ale nie o to mi 

chodzi. - Hamowała się, za wszelką cenę nie chcia­

ła dać się ponieść złości. 

- A o co ci chodzi? - zapytał nienaturalnie ła­

godnym głosem. 

- Że to, co powiedziałam rano, nie miało nic 

wspólnego z obsadzeniem ról. - Wzięła się pod 

boki, gotowa przebić mur, który Nick wzniósł 

między nimi. 

- Nie? Więc z czym? I pospiesz się, ponieważ 

mam dużo spraw do załatwienia. 

Złagodniały jej oczy. Złość trochę ustąpiła. 

- Więc idź i załatw, co musisz. Poćwiczę sama. 

- Odwróciła się, a on w ten samej niemal chwili 

zakręcił nią z powrotem. 

- Powiedziałem, gdzie i z kim robisz próbę. -

Oboje mieli jednakowo zawzięty wzrok. - A teraz 

mów, co masz do powiedzenia, żebyśmy mogli 

zacząć. 

- W porządku. - Wyrwała ramię z jego uścisku. 

- Nie spodobało mi się, że nie dopuszczono mnie 

do tajemnicy. Uważam, że o wszystkim powinnam 

była usłyszeć od ciebie. To, że jesteśmy kochanka-

TANIEC MARZEŃ  1 7 5 

mi, nie ma z tym nic wspólnego. Jesteśmy partnera­

mi w tańcu, partnerami w zawodzie. Skoro mogłeś 

o tym powiedzieć połowie zespołu, dlaczego nie 

mnie? Nie chciałabym dowiadywać się o ważnych 

dla mnie sprawach w formie plotek, najpierw od 

Leah, potem od... 

- A więc to była Leah - przerwał jej tyradę. 

Żachnęła się. Z tej złości wypaplała coś, czego 

nigdy nie zamierzała mu powiedzieć. 

- To nie ma znaczenia ~ zaczęła, ale gdy mach­

nął ręką, zamilkła. 

- Nie udawaj głupiej. Wiesz dobrze, że nie ma 

usprawiedliwienia dla tancerza, który celowo de­

nerwuje drugiego, i to przed samym występem. Nie 

powiesz, że to nie było zamierzone? - Czekał, ob­

serwując jej twarz. Otworzyła usta i zaraz je za­

mknęła. Kłamstwo nie leżało w jej naturze. - Więc 

mi nie wmawiaj, że to nie ma znaczenia. 

- No dobrze - ustąpiła wreszcie. - Ale to już się 

stało. Nie ma sensu tego odgrzewać, zwłaszcza te­

raz. 

Nick dumał przez chwilę. Widziała jego oczy 

- surowe i nieprzystępne. Wiedziała doskonale, że 

jest zdolny wymierzyć karę. 

- Chyba masz rację. Akurat teraz będzie mi po­

trzebna. Nie mamy nikogo, kto by tak dobrze zatań­

czył Aurorę, ale... 

Urwał, a Ruth wiedziała, że potrafi szybko my­

śleć. Równie dobrze może znaleźć sposób na ukara-

1 7 6 TANIEC MARZEŃ 

nie Leah, nie odbierając jej roli Aurory. Wymierzyć 

cios w aksamitnej rękawiczce. Oto cały Davidov. 

- W każdym razie - ciągnęła, starając się od­

wrócić jego uwagę - nie chodzi także o Leah. 

- Więc powiedz wreszcie. - Tym razem była 

pewna, że rzeczywiście chce jej wysłuchać. 

- Dziś rano, kiedy usłyszałam, że wszystko zo­

stało już załatwione, byłam rozstrojona. Pomyśla­

łam, że nie będzie dla mnie miejsca. Nie rozmawia­

liśmy poważnie i rzeczowo o tańcu od czasu tamte­

go wieczoru, gdy razem powtarzaliśmy „Czerwoną 

różę". Byłam więc zła i, jak mi się zdawało, miałam 

ku temu powody. 

- Bo cię chciałem - odparł zwyczajnie Nick. -

To było trudne. 

- Dla nas obojga. Nigdy nie uważałam, że nale­

żą mi się szczególne względy w pracy i że masz 

mnie traktować specjalnie, ponieważ jesteśmy ko­

chankami. I zabolało mnie, że mogłeś tak pomy­

śleć. Ale czekając na decyzję o obsadzie, byłam 

zdenerwowana. Nadal jestem. 

- Może postąpiłem niemądrze, nie mówiąc ci 

o tym. 

Ruth uśmiechnęła się. Takie przyznanie się ze 

strony Davidova było bliskie przeprosin, których 

się nie spodziewała. 

- Może - powiedziała ironicznie. 

- Widzę, że nadal nie umiesz okazać szacunku 

starszym. 

TANIEC MARZEŃ  1 7 7 

- Jak to? - zapytała i wysunęła język. 

- Kusicielka. - Pociągnął ją ku sobie i pocało­

wał. Mocno i długo. - A teraz posłuchaj i naucz się. 

- Choć ją odsunął, nadal trzymał ręce na jej ramio­

nach. - Wybrałem cię na swoją partnerkę, ponieważ 

tańczę z najlepszymi. Gdybyś była gorsza, wybrał­

bym kogoś innego. Ale nadal bym cię pragnął w no­

cy. 

Kamień spadł jej z serca. Była zadowolona, że 

Davidov chce jej dla niej samej i że z nią tańczy, 

ponieważ ceni jej talent. 

- Tylko w nocy? - mruknęła, podchodząc 

o krok bliżej. 

Czule pogłaskał ją po ramieniu. 

- Na razie, poza nocą, niewiele będziemy mieli 

czasu dla siebie. - Znowu ją pocałował, krótko, szorst­

ko, jak posiadacz. - A teraz tańczymy. 

Przeszli na środek, stanęli twarzami do luster i za­

częli. 

ROZDZIAŁ JEDENASTY 

Mijały dni; długie, wyczerpujące dni pełne twór­

czego napięcia, a także rozczarowań. Ruth praco­

wała z Nickiem, który zmienił trochę układ ich pas 

de deux

 w „Korsarzu". Choreografia musi współ­

grać z kamerą, mówił. Jeżeli taniec ma być rejestro­

wany przez obiektyw, należy go wykonać pod obie­

ktyw. Trochę to się różniło od tańca przed publicz­

nością. Nick był w tym lepszy, czego nie omieszka­

ła zauważyć i poczuć na ich pierwszej improwizo­

wanej próbie. W końcu to on współpracował z re­

żyserem telewizji i ustalał z nim ujęcia i sekwencje. 

Dni Ruth wypełniały lekcje i próby, ale noce by­

wały często samotne i puste. Obowiązki Nicka jako 

choreografa i dyrektora zespołu pochłaniały wiele 

czasu. Nadzorował inne próby, przerabiał układy, 

miał zebrania w sprawach budżetu, zaś późno wie­

czorem spotykał się jeszcze z ludźmi z telewizji. 

W rezultacie pozostawało im niewiele czasu na 

wspólne próby. Pracowali jako tancerze, dopra­

cowywali choreografię, dostosowując ruchy do mu­

zyki. Sprzeczali się, uzgadniali. Z „Czerwoną różą" 

nie było problemu, mimo że Nick pozmieniał nie-

TANIEC MARZEŃ  1 7 9 

które szczegóły, dostosowując wybrane fragmenty 

do potrzeb nowego medium. Najwięcej czasu za­

bierał im „Korsarz". Rola ta idealnie odpowiadała 

Nickowi, osiągał w niej wyżyny twórcze, a jego 

zapał dopingował Ruth. Ciężko pracowała, chcąc 

mu dorównać. 

Krytykował drobne szczegóły, takie jak ułożenie 

palców, chwalił jej sposób trzymania głowy i sta­

wiał przed nią coraz trudniejsze zadania. Można by 

odnieść wrażenie, że jego siły witalne regenerowa­

ły się nieustannie i samoczynnie. Dotrzymywała 

mu kroku albo pozostawała w tyle. 

Powiedział, że będą mieli dla siebie noce, ale jak 

dotąd jeszcze im się to nie zdarzyło. Ruth po raz 

pierwszy, odkąd wprowadziła się do swojego mie­

szkania, czuła się samotna. A przecież jeszcze tak 

niedawno lubiła własne towarzystwo. Podeszła do 

okna i podniosła żaluzje, żeby popatrzeć w ciemną 

dal. Zadrżała. 

I w tej samej chwili zaskoczyło ją pukanie do 

drzwi. Przemierzając pokój, uświadomiła sobie, że 

to nie może być Nick. Miał jeszcze dwa zebrania. 

Zerknęła przez judasza i zawahała się. Dopiero po 

wielu sekundach, biorąc głęboki oddech, otworzyła 

drzwi. 

- Cześć, Donaldzie. 

- Witaj, Ruth. Mogę wejść? 

- Oczywiście. 

Miał na sobie skórzaną kurtkę i spodnie w prąż-

1 8 0 TANIEC MARZEŃ 

ki. Jak zawsze w najlepszym stylu. Uświadomiła 

sobie nagle, że przecież nie widzieli się od tygodni. 

- Jak się masz? - zapytała, nie bardzo wiedząc, 

co powiedzieć. 

- Dobrze. Bardzo dobrze. 

Pod powłoką pewności siebie i zadowolenia 

Ruth dopatrzyła się u niego pewnego zakłopotania. 

- Wejdź. Napijesz się czegoś? 

- Chętnie. Szkocką, jeśli masz. - Donald usiadł 

w fotelu i obserwował, jak Ruth krząta się przy bar­

ku. - Nie dotrzymasz mi towarzystwa? 

- Nie. - Podała mu szklaneczkę i usiadła na so­

fie. - Dopiero piłam herbatę. - Odruchowo położy­

ła rękę na głowie Niżyńskiego. 

- Słyszałem, że robicie coś dla telewizji. 

- Wiadomości szybko się rozchodzą. 

- Uszyją ci trochę nowych kostiumów - zauwa­

żył. - O tym też się mówi. 

- Nie zastanawiałam się nad tym. - Podwinęła 

pod siebie nogi. - A twój interes się kręci? 

- Tak. W końcu miesiąca wybieram się do 

Paryża. 

- Naprawdę? I długo tam zabawisz? - zapytała, 

uśmiechając się przyjaźnie. 

- Ze dwa tygodnie. Ruth... - Zawahał się, od­

stawił szklankę. - Chciałbym cię przeprosić za 

wszystko, co powiedziałem ostatnim razem. 

- Przyjmuję przeprosiny. - Z zadowoleniem 

kiwnęła głową. 

TANIEC MARZEŃ  1 8 1 

Donald poruszył się niespokojnie. Nie spodzie­

wał się, że tak łatwo otrzyma rozgrzeszenie. 

- Stęskniłem się za twoim widokiem. Pomyśla­

łem, że moglibyśmy się wybrać na kolację. 

- Nie, Donaldzie - odpowiedziała równie mi­

łym jak dotychczas głosem. 

Zauważyła, że się skrzywił. 

- Ruth, byłem zdenerwowany i zły. Wiem, że 

powiedziałem ci wiele przykrych słów, ale... 

- Nie o to chodzi, Donaldzie. 
Popatrzył na nią uważnie, po czym westchnął. 

- Rozumiem. Powinienem się domyślić, że jest 

ktoś inny. 

- Ty i ja, Donaldzie, byliśmy przyjaciółmi. - W jej 

głosie nie było ani przeprosin, ani złości. - Nie widzę 

powodu, dla którego miałoby się to zmienić. 

- Davidov? - Zaśmiał się na widok jej zdumio­

nej miny. 

- Tak, Davidov. Skąd wiesz? 

- Mam oczy - odparł krótko. - Widziałem, jak 

na ciebie patrzy. - Wypił kolejny łyk szkockiej. 

- Chyba pasujecie do siebie. 

- Czy to komplement, czy obelga? - spytała 

z uśmiechem. 

- Sam nie wiem. - Potrząsnął głową i wstał. 

Przez chwilę patrzył na nią. Wytrzymała jego wzrok 

bez zmrużenia oka. - Żegnaj, Ruth. 

- Żegnaj, Donaldzie. - Spoglądała za nim, kiedy 

przemierzał pokój i zamykał za sobą drzwi. 

1 8 2 TANIEC MARZEŃ 

Po pewnej chwili wzięła jego nie dopitą szklankę 

i udała się z nią do kuchni. Wylewając szkocką do 

zlewu, wróciła myślami do wspólnie spędzonych 

chwil. Czuła się przy nim szczęśliwa, nic więcej 

i nic mniej. Czy to prawda, że pewne kobiety są 

stworzone tylko dla jednego mężczyzny? Czy jest 

jedną z nich? 

Rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Ostatnia 

rzecz, jakiej by chciała, to ponownie ujrzeć Do­

nalda. Podeszła do drzwi z przyklejonym sztucz­

nie uśmiechem. 

- Nick! 

Trzymał w rękach dwa kartony, jeden płaski, 

drugi wielki, i butelkę wina. 

- Priviet, mileńkaja. - Przekroczył próg i wy­

ciągając szyję, pocałował ją nad pudełkami. 

- Miałeś mieć dzisiaj spotkania. - Zamknęła 

drzwi, gdy tymczasem on stawiał pudełka na stół. 

- Odwołałem je. - Uśmiechnął się od ucha do 

ucha i przyciągnął ją do siebie. - Mówiłem ci, że 

artyści miewają humory i zmienne nastroje. - Po 

pierwszym krótkim pocałunku nastąpił długi i stęs­

kniony. - Masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór? 

- Właściwie... Myślę, że mogę je zmienić, przy 

odpowiedniej zachęcie. - Było jej tak dobrze w je­

go ramionach. - Co jest w tych pudełkach? 

- Mmm. To i owo. - Odsunął ją od siebie. - To 

jest na później - powiedział, pokazując na większe 

TANIEC MARZEŃ  1 8 3 

z nich. - A to na teraz. - Zamaszystym ruchem 

zdjął wieko z płaskiego kartonu. 

- Pizza! 

Pochylił się i pociągnął nosem, zamykając przy 

tym oczy. 

- Od samego zapachu można skonać! Szybko 

dawaj talerze, póki nie wystygło. 

Ruth odwróciła się posłusznie. 

- Wypocę to z ciebie na jutrzejszej próbie. -

Sięgnął po wino. - Potrzebuję korkociągu. 

- A co jest w drugim pudle? - zawołała, stuka­

jąc naczyniami. 

- Później. Teraz jestem głodny. - Kiedy wróciła 

obładowana talerzami i kieliszkami, Nick pochylo­

ny witał się z Niżyńskim. - Dostaniesz swój przy­

dział. - Patrząc na tę scenę, zrobiło się jej radośnie 

na duszy. 

- Tak się cieszę, że jesteś. 

Nick wyprostował się i uśmiechnął. 

- Dlaczego? - Wyjął jej z ręki korkociąg. 

- Bo uwielbiam pizzę - odparła ze śmiertelnie 

poważną miną. 

- A więc zdobywam twoje serce przez żołądek, 

czy tak? To stary rosyjski zwyczaj. - Korek strzelił 

głucho. 

- Oczywiście. - Ruth z namaszczeniem zajęła 

się przenoszeniem kawałków pizzy z pudełka na 

talerze. 

- Więc będziesz skakać po scenie jak mały klo-

1 8 4 TANIEC MARZEŃ 

psik. - Nick rozsiadł się naprzeciw niej i nalał wina. 

- W sam raz do „Karnawału". Będziesz Kolom-

biną. 

- Och, Nick! - Z pełnymi ustami pizzy, Ruth 

omal się nie udławiła, usiłując jak najszybciej ją 

przełknąć i powiedzieć coś więcej. 

- Dzięki dodatkowym próbom może nie obroś-

niesz sadełkiem. 

- Sadełkiem?! 

- Wolałbym sobie nie nadwerężyć krzyża, 

dźwigając taki ciężar. - Przesłał jej złośliwy uśmie­

szek. 

- A co z tobą? - zapytała słodziutko. - Myślisz, 

że ktoś zechce oglądać brzuchatego Arlekina? 

- Mój metabolizm nigdy do tego nie dopuści. 

- Dosłownie pożarł pizzę i sięgnął po wino. - Oglą­

dałem stare filmy - powiedział nagle. - Fred As-

taire, Gene Kelly. Co za ruch! Przy odpowiedniej 

pracy kamer można wszystko zobaczyć i poznać 

prawdziwego tancerza. Kluczem do tego jest umie­

jętne ujęcie. 

- Widziałeś ,Amerykanina w Paryżu"? - Ruth 

dokończyła swoją porcję i także sięgnęła po wino. 

- Chciałabym tak stepować! 

- To inna grupa mięśni - zadumał się Nick, pa­

trząc jakby na wskroś niej. - Byłoby to nawet inte­

resujące. 

- O czym myślisz? 

Spojrzał na nią i skupił się. 

TANIEC MARZEŃ  1 8 5 

- O nowym balecie z czymś typowo amerykań­

skim w ruchach. Ale odłóżmy to na bok. - Pokiwał 

głową, jakby niechętnie rozstawał się z pomysłem. 

- No, to jeszcze po kawałku. - Nałożył Ruth kolej­

ną porcję. - Jeśli grzeszyć, to razem! 

- Kolejny stary rosyjski zwyczaj? - zapytała 

z uśmiechem. 

- A jak! - Nalał jej więcej wina. 
Wykończyli pizzę, przekazując kotu cały kawa­

łek na jego wyłączny użytek. Nick poinformował 

Ruth o postępie prób, wtrącając od czasu do czasu 

jakąś ploteczkę, żeby ją zabawić. Potem zaczął ją 

pytać o taneczne sekwencje w filmach, których nie 

widział, a Ruth opisała mu je najlepiej, jak umiała. 

- Chodzi ci po głowie nowy balet zrobiony spe­

cjalnie pod kątem telewizji? - zapytała, kiedy zmy­

wali naczynia. 

- Być może - odparł wymijająco. - Nadine my­

śli także o filmie dokumentalnym poświęconym ze­

społowi. Istnieje taka szansa. Nie bardzo się na tym 

znam, poza tym, czego nauczyłem się podczas krę­

cenia „Ariela" i innych baletów, ale wtedy kamery 

stały zawsze daleko. Tym razem będą wszędzie, 

a ten ich reżyser wie więcej o tańcu niż inni, z któ­

rymi pracowałem. To zupełnie coś innego - uznał 

i uśmiechnął się, kiedy Ruth wręczyła mu talerz do 

wytarcia. - Stęskniłem się za tobą. 

Popatrzyła na niego. Choć spędzali razem po 

parę godzin codziennie, wiedziała, co ma na myśli. 

1 8 6 TANIEC MARZEŃ 

Teraz zaś to wspólne przebywanie w kuchni dawało 

jej poczucie równowagi i pewnej trudno uchwytnej 

stabilizacji. 

- Ja też się za tobą stęskniłam. 

- Moglibyśmy sobie zrobić krótką przerwę 

przed nowymi próbami. Parę dni. - Odstawił talerz 

i dotknął jej włosów. - Nie pojechałabyś ze mną do 

Kalifornii? 

Jego dom w Malibu, pomyślała i uśmiechnęła się 

radośnie. 

- Pojechałabym. - Zapominając o naczyniach, 

objęła go w pasie i mocno przytuliła. Stali przez 

chwilę w milczeniu, a potem Nick pochylił się i po­

całował ją w czubek głowy. 

- Nie jesteś ciekawa, co jest w drugim pudełku? 

Ruth stęknęła. 

- Już nic więcej nie zjem. 

- Może trochę wina? - szepnął, muskając war­

gami jej skronie. 

- Nie. Chcę tylko ciebie. 

- Chodź. - Ujął ją za rękę. - Już za długo czeka­

my. 

Po czym, gdy wyszli z kuchni, wzrok Ruth padł 

na zamknięte pudełko. 

-- Co jest w środku? 

- Sądziłem, że nie jesteś zainteresowana. 

Wiedziona ciekawością, Ruth uniosło wieko. 

Wytrzeszczyła oczy i nie wydała dźwięku. 

Tam, gdzie spodziewała się ujrzeć jakiś starannie 

TANIEC MARZEŃ  1 8 7 

wypracowany, ozdobny wielki tort, leżało mięciut-

kie, puszyste futro z lisa, które niedawno mierzyła 

u Saksa. Dotknęła go koniuszkami palców i po­

patrzyła na Nicka. 

- Od tego się nie tyje - zażartował. 

- Nick... - Brakowało jej słów. 

- Było ci w nim najładniej. A kolor harmonizuje 

z twoimi włosami. - Ujął garść włosów Ruth 

i przepuścił je między palcami. - Są takie delikatne 

i miękkie. Jak ty. 

- Nick. Nie mogę tego przyjąć. 

- Czy nie mam prawa robić ci prezentów? 

- Tak, chyba tak. Nie zastanawiałam się nad 

tym. - Ponieważ nie przestawał się do niej uśmie­

chać, nie znalazła żadnego logicznego wytłumacze­

nia. - Ale nie takie jak ten. 

- Kupiłem ci pizzę - zauważył i podniósł jej rę­

kę do ust. - Nie miałaś nic przeciwko temu. 

- To nie to samo. - Jęknęła cichutko, kiedy cało­

wał jej nadgarstek. - A poza tym sam zjadłeś poło­

wę. 

- To mi sprawia przyjemność - powiedział zwy­

czajnie - podobnie jak będę się cieszyć, oglądając 

cię w tym futrze. 

- To za drogi prezent. 

- Rozumiem. Uważasz więc, że mogę ci kupo­

wać tylko tanie prezenty. - Podciągnął jej rękaw 

i pocałował wewnętrzną stronę łokcia. 

- Przestań, przez ciebie mówię same bzdury. 

1 8 8 TANIEC MARZEŃ 

- Robisz to całkiem nieźle i bez mojej pomocy. 

— Zanim zdążyła zripostować, objął ją z całych sił 

i uciszył. - A może to futro ci się nie podoba? - za­

pytał. 

- Jeszcze jak! Jest cudowne - westchnęła, kła­

dąc głowę na jego ramieniu. - Ale nie musisz mi 

niczego kupować. 

- Nie muszę? Oczywiście, że nie. - Przesunął 

rękę wzdłuż jej pleców ku wypukłości biodra. -

Wiem, co muszę, a na co mam ochotę. - Odsunął ją 

od siebie, uśmiechnął się. - Chodź, przymierz je dla 

mnie. 

Popatrzyła na niego uważnie. To był wspaniało­

myślny gest, podyktowany impulsem. Czy mogła 

go nie przyjąć? 

- Dziękuję - powiedziała z taką powagą, że się 

roześmiał i uściskał ją z całej mocy. 

- Znowu patrzysz na mnie jak sowa, bardzo rze­

czowa i mądra sowa. Ale teraz się pospiesz, żebym 

mógł zobaczyć, czy ci w nim ładnie. Proszę. 

Jeżeli Ruth miała jeszcze jakieś obiekcje, to owo 

„proszę" odsunęło je na daleki plan. Mogłaby poli­

czyć na palcach jednej ręki, ile razy użył go wobec 

niej. Bez chwili wahania dała nurka do pudła. Zato­

piła palce z futrze. 

- Jest wspaniałe, Nick. Naprawdę wspaniałe. 
- Tylko nie na szlafrok, miłaja - oburzył się, 

gdy zaczęła je wkładać. - Nie nosi się lisów do 

niebieskiego frotte. 

TANIEC MARZEŃ  1 8 9 

Spiorunowała go wzrokiem, po czym rozwiązała 

pasek. Zdjęła szlafrok i szybko zmieniła go na fu­

tro. Jej nagie ciało, które mu mignęło, przyprawiło 

go o skurcz żołądka. Jej ciemne włosy spadały na 

niebieski odcień bieli; podekscytowane oczy błysz­

czały. 

- Muszę się przejrzeć! - Ruth odwróciła się, 

chcąc jak najszybciej pomknąć do lustra w sypialni. 

- Kocham cię. 

Stanęła jak wryta. Czuła, że brakuje jej tchu, jak 

po niefortunnym upadku na scenie. Zamknęła oczy. 

Wbiła palce w futro. Aż ją zabolały. Nie mogła ich 

rozprostować. Bardzo powoli odwróciła się w stro­

nę Nicka. Miała ściśnięte gardło, więc wymówiła 

słowa ochrypłym głosem. 

- Co powiedziałeś? 

- Kocham cię. Po angielsku. Powiedziałem to 

wcześniej po rosyjsku. Ja tiebia liubliu. 

Ruth przypomniała sobie szeptane jej do ucha 

słowa - słowa, które utkwiły w jej głowie, kiedy się 

kochali, kiedy ją trzymał blisko siebie, zanim za­

snęła. Kolana pod nią zadrżały. 

- Nie wiedziałam, co znaczą. 

~ Teraz już wiesz. 

Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi 

oczami i czuła, jak ogarnia ją drżenie. 

- Boję się - wyszeptała. - Od dawna na to cze­

kałam, a teraz się boję. Nick, chyba nogi odmówiły. 

mi posłuszeństwa. 

1 9 0 TANIEC MARZEŃ 

- A chcesz podejść czy odejść ode mnie? 

To pytanie trochę ją uspokoiło. Być może on 

także się boi. Postąpiła krok do przodu. Stając przed 

nim, czekała, aż odzyska normalny głos. 

- A jak ja to powiem po rosyjsku? - zapytała. 

- Chcę to najpierw powiedzieć po rosyjsku. 

- Ja tiebia liubliu. 
- Ja tiebia liubliu,

 Nikolai - wymówiła, kale­

cząc wymowę. Kiedy go obejmowała, zobaczyła 

jego błyszczące, rozpromienione oczy. - Ja tiebia 

liubliu

 - powtórzyła. - Kocham cię. 

Całował jej włosy, policzki, powieki, a potem 

niemal rzucił się na nią. 

- Ona moja-powiedział, mrucząc jak niedźwiedź. 

Futro zsunęło się na podłogę. 

ROZDZIAŁ DWUNASTY 

Ruth jeszcze nigdy tak ciężko nie pracowała. 

Zademonstrowanie przed publicznością całego ba­

letu nigdy nie było łatwe, ale tańczenie do czterech 

kamer było ze wszech miar denerwujące i wyczer­

pujące. Powtarzane w nieskończoność krótkie se­

kwencje kombinacji kroków wyprowadzały ją 

z równowagi. Przywykła do świateł reflektorów, ale 

specjalistyczne kable i kamery to już było dla niej 

za wiele. Czuła się osaczona. 

Od ciągłego rozpoczynania i przerywania miała 

skurcze nóg. Denerwował ją i rozpraszał zbyt czę­

sto jej zdaniem poprawiany specjalny makijaż do 

zbliżeń i bliskich ujęć. Publiczność przed telewizo­

rami nie może oglądać kropelek potu na twarzy 

eleganckiej baleriny. Utrzymanie złudzenia, że ta­

niec jest łatwy i że prawie nie wymaga wysiłku, 

było możliwe jedynie z odległości, jaką stwarza 

scena. Natomiast kamery były bezlitosne. 

Nie wiadomo już który raz powtarzali ten sam 

trudny układ soubresauts i piruetów. Nick zdawał 

się niestrudzony. Fascynowała go praca przed ka­

merą. Nie okazywał nawet odrobiny zniecierpliwię-

1 9 2 TANIEC MARZEŃ 

nia podczas krótkich proceduralnych przerw, tylko 

przystawał, rozmawiał z reżyserem, dopóki ekipa 

telewizyjna nie była gotowa do dalszej pracy. Po 

czym, gdy powtarzał kroki, robił to jakby w przy­

pływie nowej energii. 

Nagrywali coś, co w ponaddwugodzinnym pro­

gramie wypełni nie więcej niż trzy minuty. Był to 

żywy, pełen werwy i ognia fragment większej kom­

pozycji - specjalność Nicka. Ruth po raz kolejny 

wykonała potrójny piruet, gdy nagle przeszywający 

ból powalił ją z nóg. Natychmiast Nick ukucnął 

przy niej. 

- To tylko skurcz - wymówiła, z trudem chwy­

tając powietrze. 

- Tu? - Dotknął jej łydki, wyczuł zgrubienie 

mięśnia i zaczął masować. 

Ból był nieznośny. Przycisnęła czoło do kolan 

i zamknęła oczy. 

- Proszę o dziesięć minut przerwy - usłyszała 

głos Nicka. - Czy oprócz tego coś cię jeszcze 

boli? - zapytał, ugniatając mięsień. Ruth po­

trząsnęła przecząco głową. - Za dobrze to nie 

wygląda - skrzywił się. 

- Ja już nie mogę! - Nagle Ruth zaczęła walić 

pięścią o podłogę sceny. - Po prostu nie mogę! 

- Co za absurd! - rzucił, mrużąc gniewnie oczy. 

- To nie żaden absurd. Ja już nie mogę ~ syknę­

ła. - To nie do zniesienia. Do tyłu, do przodu, i tak 

w kółko. Jak mogę coś czuć, kiedy nie ma w tym 

TANIEC MARZEŃ  1 9 3 

ciągłości ani nastroju? Dookoła pełno ludzi, prakty­

cznie wchodzą mi na głowę, więc jak mogę przygo­

tować się do skoku? 

- Nie zwracaj na nich uwagi i tańcz - powie­

dział kategorycznie. - To jest nieuniknione i konie­

czne. 

- Konieczne? - cisnęła się. - Powiem ci, co jest 

konieczne. Koniecznie trzeba się pocić. Ale nawet 

i tego mi nie wolno. Jeżeli ten człowiek posypie mnie 

jeszcze raz pudrem, zacznę wrzeszczeć. - Gdy w dru­

giej nodze chwycił ją skurcz, wstrzymała oddech. Ból 

w obu nogach przekraczał granice wytrzymałości. 

Znów opuściła głowę. - Och, Nick, jestem taka zmę­

czona. 

- Więc co zamierzasz? Odejść? - Głos miał 

szorstki, gdy zaczął masować jej drugą nogę. - Po­

trzebuję partnerki, nie zaś uskarżającego się dzie­

cka. 

- Nie jestem dzieckiem. Ale też nie jestem ma­

szyną! 

- Jesteś tancerką. - Wyczuł pod palcami, że 

mięsień rozluźnia się. - Więc tańcz. 

Spiorunowała go wzrokiem. 
- Dziękuję za wyrozumiałość. - Odepchnęła je­

go rękę, choć uginały się pod nią nogi, i podniosła 

się o własnych silach. 

- Może gdzie indziej jest miejsce na wyrozu­

miałość. - Nick wstał z podłogi. - Ale nie tutaj. 

1 9 4 TANIEC MARZEŃ 

Tutaj wykonujesz konkretną pracę. A teraz pozwól, 

żeby ci przypudrowano twarz. 

Przez chwilę patrzyła na niego z niedowierza­

niem, następnie odwróciła się i bez słowa opuściła 

scenę. 

Nick zaklął pod nosem, po czym zabrał się za 

masowanie własnych nóg. 

- Twardy z ciebie człowiek, Davidov - usłyszał 

z oddali. 

Podniósł oczy i zobaczył wstającą z fotela na wi­

downi Nadine. 

- Tak. - Wrócił do masowania nogi. - Już mi to 

kiedyś mówiłaś. 

- Takim cię lubię. - Podeszła do bocznego 

skrzydła sceny i zaczęła wchodzić po stopniach. 

- Ale mimo wszystko nie zapominaj, że ona jest 

młoda. 

Nadine uklękła obok Nicka. Wzięła się za facho­

we masowanie jego nogi. 

- Dobre stopy, cudowne nogi, bardzo muzykal­

na. - Uśmiechnęła się do Nicka. - Jeszcze nie 

stwardniała tak jak my. 

- Tym lepiej dla niej. 

- Tym trudniej dla ciebie, ponieważ ją ko­

chasz. - Nick ze zdziwienia aż uniósł brwi. -

Wiem wszystko o moich tancerzach, przede mną 

nic się nie ukryje. Często wiem wcześniej niż oni 

sami. Już od dawna jesteś w niej zakochany. 

- I co z tego wynika? 

TANIEC MARZEŃ  1 9 5 

- Tancerze często łączą się między sobą w pary. 

Mówią tym samym językiem, mają te same proble­

my. - Nadine przesiadła się na dragi bok. - Ale gdy 

dotyczy to mojego premier danseur i dyrektora 

artystycznego w jednej osobie oraz mojej najlep­

szej baleriny, jestem zaniepokojona. 

- Nie ma powodu, Nadine - powiedział łagod­

nym tonem, choć był najwyraźniej poirytowany. 

- Romanse mogą przybierać różne formy - sko­

mentowała Nadine. - Wierz mi, że dużo o tym 

wiem. - Tym razem uśmiechnęła się posępnie. -

Tancerze to osobnicy kierujący się emocjami, Nick. 

Nie chcę stracić żadnego z was, jeżeli będziecie 

musieli się rozstać. Jej przeznaczeniem jest zostać 

prima ballerina absolutta. 

- Czyżbyś sugerowała, że mam się przestać wi­

dywać z Ruth? - zapytał lodowatym tonem i pod-

niósł się z podłogi. 

- Jak długo się znamy, Davidov? - zapytała, za­

glądając mu głęboko w oczy. 

- Lepiej nie pytaj, to by nas tylko oboje posta­

rzyło - odpowiedział, zdobywając się na uśmiech. 

Przytaknęła mu ruchem głowy, po czym wyciąg­

nęła do góry rękę. Nick podniósł ją lekko z podłogi. 

- Długo. Bardzo długo. Wystarczy, żeby wie­

dzieć, co ci zasugerować. - Na jej twarzy pojawił 

się grymas. - Przez całe lata obserwowałam paradę 

twoich kobiet. 

- Spasibo. 

1 9 6 TANIEC MARZEŃ 

- Nie ma się czym chwalić - skontrowała. - To 

było tylko stwierdzenie. Bannion jest inna. 

- Tak - przyznał jej rację. - Ruth jest inna. 

- Uważaj, Davidov. Dla tancerzy upadki bywają 

groźne. - Odwróciła się, kiedy na scenę zaczęli po­

wracać członkowie ekipy telewizyjnej. - Przez ja­

kiś czas będzie cię nienawidzić. 

- Jakoś sobie z tym poradzę. 

- Oczywiście - odparła, nie oczekując żadnego 

innego oświadczenia. 

Prosta jak struna, z nieprzeniknioną, spokojną 

twarzą, Ruth wyszła zza kulisy. Kiedy jej poprawia­

no makijaż, wszystkie myśli skoncentrowała tylko 

na jednym - na tańcu, który ma wykonać. Później 

przyjdzie czas na emocje. Podeszła do Nicka. 

- Jestem gotowa. 

Popatrzył na nią. Chciał ją zapytać, czy nadal ją 

boli, chciał powiedzieć, że ją kocha. 

- Świetnie, więc zaczynamy - rzucił jej zamiast 

tego. 

Gdy dwie godziny później stała pod prysznicem, 

była odrętwiała z bólu. Ze zmęczenia mąciło się jej 

w głowie. Tylko dwie rzeczy były pewne: nie znosi 

tańczyć do kamery i gdy raz naprawdę potrzebowa­

ła Nicka, on odwrócił się od niej. Przemawiał do 

niej tak, jakby miał do czynienia z opieszałą, leniwą 

i słabą istotą. A potem, w obecności innych, straciła 

panowanie nad sobą i poniżyła się. To przez te jego 

lodowate słowa. 

TANIEC MARZEŃ 197 

Zawsze była dumna ze swojej siły i wytrwałości. 

Dzisiejszy upadek, potłuczenie się i drobna kontu­

zja były dla niej potężnym wstrząsem. Pragnęła 

pocieszenia, a spotkała się z lekceważeniem, a na­

wet z pogardą. 

Gdy wyszła spod prysznica i owinęła się ręczni­

kiem, zjawiła się Leah. Gotowa do wyjścia, ubrana 

jak spod igiełki, oparła się o umywalkę i uśmiech­

nęła. 

- Cześć. - Z uwagą wpatrywała się w bladą, wy­

czerpaną twarz Ruth. - Parszywy dzień? 

- Dość parszywy. - Ruth sięgnęła do torby po 

sweter. 

- Słyszałam, że miałaś dzisiaj jakieś kłopoty. 

Ruth, wciągając sweter przez głowę, zdążyła 

przybrać opanowany wyraz twarzy. 

- Nic poważnego - odrzekła ze spokojem, choć 

ten luz wiele ją kosztował. - Nagrywanie „Korsa­

rza" zostało zakończone. 

- Nie mogę się doczekać, kiedy to obejrzę. 

Nie przestając się uśmiechać, Leah wyjęła 

szczotkę i w zwolnionym tempie pociągnęła nią po 

swoich jedwabistych włosach. 

- Jesteś blada - zauważyła, kiedy Ruth wciągała 

dżinsy. - Całe szczęście, że masz parę dni na odpo­

czynek, zanim zaczną nagrywać „Czerwoną różę". 

- Widzę, że śledzisz grafik. 

- Mam w tym swój interes. Muszę wiedzieć 

o wszystkich poczynaniach każdego w zespole. 

1 9 8 TANIEC MARZEŃ 

- A o co ci chodzi? 

- O Nicka - odparła bez namysłu. Widząc błysk 

w oczach Ruth, uśmiechnęła się jeszcze szerzej. -

Nie, nie w tym sensie, choć byłoby to może intere­

sujące. Podobno bycie jego kochanką ma swoje 

korzyści. 

Ruth najchętniej zdzieliłaby Leah butem prosto 

w tę jej uśmiechniętą twarz. Zamiast tego, kipiąc 

w środku, wsunęła go na stopę. 

- To, co jest między Nickiem i mną, jest czysto 

osobistą sprawą i nikogo nie powinno obchodzić. 

- Gotując się coraz bardziej, Ruth podniosła się 

z ławki. 

- Och, ależ to wszystko łączy się w jedną ca­

łość! - Leah wyciągnęła rękę, chcąc dotknąć ramie­

nia Ruth, jakby się obawiała, że może jej umknąć. 

- Co takiego? 

Leah przysiadła na brzegu blatu wokół umywalki 

i skrzyżowała nogi w kostkach. 

- Zamierzam zostać prima ballerina absolutta. 

- Czy to informacje z ostatniej chwili? - zapyta­

ła ironicznie Ruth. 

- Wiem, że aby to osiągnąć i pozostać w tym 

zespole, muszę mieć za partnera Nicka - gładko 

wyrecytowała Leah. 

- Z tym będzie pewien problem - zgodnie 

z prawdą odparła Ruth. - Nick jest moim partne­

rem. 

TANIEC MARZEŃ  1 9 9 

- Na razie - zgodziła się szybko Leah. - Ale gdy 

znudzi się tobą w łóżku, z pewnością cię rzuci. 

- A to już mój problem - rzekła Ruth słodkim 

głosem. 

- Miłostki Nicka nigdy nie trwają długo. Na 

przestrzeni lat wszyscy byliśmy świadkami różnych 

jego wzlotów i upadków. Pamiętasz tę prawniczkę 

sprzed sześciu czy ośmiu miesięcy? Bardzo elegan­

cka. A przed nią była jakaś modelka. Zwykle Nick 

wystrzega się podrywania kogoś z zespołu. Bardzo 

wybredny jest ten nasz Nikolai. 

- Mój Nikolai. I radzę ci, żebyś poprzestała na 

partnerach, których ci wyznaczono. - Ruth sięgnęła 

po torbę. 

- On i tak nie potańczy dłużej niż dwa lata. Zre­

sztą już teraz znaczną część czasu poświęca choreo­

grafii. A mnie wystarczą dwa lata. 

- Dwa lata! - zaśmiała się Ruth, przerzucając 

torbę przez ramię. - Za pół roku ja będę prima 
ballerina absolutta. -

 Wypowiadając te słowa, dała 

upust wściekłości. - Po ukazaniu się widowiska 

w telewizji cały kraj dowie się, kim jestem. Jeżeli 

obawiasz się konkurencji, może lepiej znajdź sobie 

inny zespół. 

- Konkurencja! - Oczy Leah zwęziły się jak 

u kota. - Z trudem przebrniesz przez pierwszy ka­

wałek. - Po raz kolejny przesłała Ruth promienny 

uśmiech. - Pozostałe dwa Nick może ci odebrać 

2 0 0 TANIEC MARZEŃ 

i dać je komuś, kto ma trochę więcej wytrwałości 

od ciebie. 

- Na przykład tobie! 

- Oczywiście. 

- Po moim trupie - powiedziała słodko Ruth, po 

czym odsuwając Leah na bok, opuściła łazienkę. 

Choć ostatni gest trochę jej pomógł, nerwy miała 

napięte do granic wytrzymałości. Utarczka odwró­

ciła jej uwagę od ciała, schodziła więc ze schodów 

nieświadoma bólu w łydkach. Kipiąc z oburzenia, 

kierowała się ku wyjściu na ulicę. 

- Ruth! - Ponieważ nie odpowiedziała na pierwsze 

wołanie, Nick ją dogonił i ujął jej ramię. - Dokąd się 

wybierasz? 

- Do domu - rzuciła krótko. 

- Świetnie. - Zauważył jej rozpaloną twarz. -

Pojedziemy razem. 

- Znam drogę. - Odwróciła się w stronę drzwi, 

ale uchwyt jego ręki okazał się silniejszy. 

- Powiedziałem, że pojedziemy razem. 
- Oczywiście. - Wzruszyła ramionami. - Rób, 

jak ci wygodniej. 

- Zwykle tak robię - odpowiedział chłodnym 

tonem, wyciągając ją na zewnątrz i wsadzając do 

taksówki. 

Zajęła miejsce w rogu, trzymając sztywno torbę 

na kolanach. Nick, oparty plecami o siedzenie, nie 

podejmował rozmowy. Wydawał się całkowicie po-

TANIEC MARZEŃ  2 0 1 

chłonięty własnymi myślami. Upór nie pozwolił 

Ruth wypowiedzieć słowa. 

Na nowo przeżywała i analizowała dzisiejszą 

scysję z Nickiem, a potem scenę z Leah. Złość Ruth 

przybrała formę lodowatego milczenia. 

Kiedy taksówka zatrzymała się przed jej domem, 

wysunęła się z niej, gotowa rzucić Nickowi chłodne 

„do widzenia". Tymczasem on wysiadł od strony 

jezdni, obszedł samochód i znowu ujął ją pod ra­

mię. Uścisk był lekki, ale nie podlegający dyskusji. 

Nie komentując tego, Ruth weszła z Nickiem do 

budynku. 

Była gotowa do walki. Wystarczyłaby jakakol­

wiek prowokacja z jego strony. Pieniła się ze złości. 

Otworzyła drzwi i wbiegła do środka, zostawiając 

Nickowi wolny wybór - mógł wejść albo odejść. 

Z sofy podniósł się Niżyński, wyprężył grzbiet, 

po czym bezszmerowo zeskoczył na podłogę. Speł­

nił swój obowiązek, okrążając kostki nóg Ruth, 

i niezwłocznie przeszedł do Nicka. Usłyszała, jak 

Nick szepcze coś kotu na powitanie. Bez słowa 

udała się do sypialni, żeby rozpakować torbę. 

Celowo zwlekała. Z drugiego pokoju nie docho­

dziły żadne dźwięki. Starannie ułożyła w szafie ba-

letki. Skrupulatnie wyjęła spinki z włosów i po­

zwoliła im opaść. Uwalniając je, pozbyła się też 

lekkiego bólu głowy. Rozczesywała włosy energi­

cznymi, długimi pociągnięciami szczotki. W mie­

szkaniu nadal panowała absolutna cisza. 

2 0 2 TANIEC MARZEŃ 

Spędziła w sypialni bite dziesięć minut, wymy­

ślając dziesiątki drobnych, niepotrzebnych czynno­

ści. Znowu nerwy zaczęły dawać się jej we znaki. 

Dochodząc do wniosku, że powinna coś zjeść, 

związała włosy wstążką i opuściła sypialnię. 

Na kanapie Nick spał jak zabity. Leżał na wznak 

z mruczącym Niżyńskim, zwiniętym w kłębek na 

jego piersi. Nick oddychał wolno i równo. Natych­

miast ulotniła się jej cała niechęć i żal. 

Uświadomiła sobie, jak bardzo jest wyczerpany. 

Widać to było po jego twarzy. Dlaczego nie zauwa­

żyła tego wcześniej? Ponieważ za bardzo była prze­

jęta własnymi doznaniami, pomyślała z poczuciem 

winy. 

Głębokie bruzdy żłobiły jego policzki. Pod ocza­

mi dostrzegła lekko fioletowe cienie. Westchnęła. 

Najchętniej by się rozpłakała. Żadnych łez, nakaza­

ła sobie twardo. 

Wzięła z oparcia fotela moherowy szal i przy­

kryła Nicka. Nie drgnął. Niżyński otworzył jedno 

oko, posłał jej przepraszające spojrzenie i ponow­

nie zasnął. Ruth usiadła w fotelu i podwinęła pod 

siebie nogi. Spoglądała na śpiącego z czułością. 

Kiedy się obudził, było już ciemno. Nieprzytom­

ny, przycisnął palcami oczy. Na piersi poczuł jakiś 

ciężar. Odkrył tam ciepłą futrzaną kulę. Stęknął, 

gdy Niżyński, tytułem eksperymentu, wpił się 

w niego pazurami. Klnąc pod nosem, spędził kota 

TANIEC MARZEŃ  2 0 3 

i usiadł. Spod kuchennych drzwi padał strumień 

światła. Nick siedział jeszcze przez chwilę, zanim 

wstał i ruszył w tamtą stronę. 

Ruth krzątała się przy kuchni. Ponieważ ściągnę­

ła do tyłu włosy, dokładnie widział jej profil: deli­

katne kości, ładnie zarysowany podbródek, lekko 

skośne oczy. Zaabsorbowana pracą rozchyliła wargi 

- miękkie, pełne wargi, których smak poczuł już na 

sam ich widok. Smukła, wysklepiona szyja klasycz­

nej baleriny. Dokładnie znał miejsce, gdzie ta skóra 

jest najbardziej wrażliwa. 

W ostrym kuchennym świetle wyglądała bardzo 

młodo, prawie jak wówczas, kiedy ją zobaczył 

pierwszy raz - w oślepiającym słońcu na śniegu na 

parkingu szkółki Lmdsay. Czując na sobie jego 

wzrok, Ruth odwróciła się gwałtownie. Ich oczy się 

spotkały. 

Zwilżyła wargi. 
- Pomyślałam, że będziesz głodny. Co powiesz 

na omlet? 

- Hm. Świetnie. 

Gdy powróciła do swoich zajęć, oparł się o fra­

mugę drzwi. Rzucił okiem na zegarek, stwierdza­

jąc, że jest dopiero dziewiąta. Spał nie więcej niż 

dwie godziny, a czuł się zregenerowany i odświeżo­

ny, jakby przespał całą noc. 

- Pomóc ci? 

Ruth nie spuszczała oczu z patelni, na której ro­

biła omlety. 

2 0 4 TANIEC MARZEŃ 

- Możesz wyjąć talerze. Już prawie skończyłam. 

- Obok, na blacie, zaczynała pykać kawa w ma­

szynce. Nick wyjął talerze i filiżanki. - Będziesz 

miał jeszcze na coś ochotę? - zapytała Ruth, zdegu­

stowana swoim zbyt uprzejmym głosem. 

- Nie. To wystarczy. 
Fachowym ruchem przerzuciła pierwszy omlet 

z patelni ha talerz. 

- Idź i zaczynaj. Za chwilę dołączę. - Kolejne 

rozbite jajka zaskwierczały na patelni. - Przyniosę 

kawę. 

Nick zabrał talerz do jadalni. Ruth kontynuowała 

smażenie. Kawa pykała coraz żywiej. Zsunęła jajka 

z patelni. Wyłączyła maszynkę z kawą i wyniosła ją 

do jadalni. 

Kiedy weszła, Nick podniósł znad talerza wzrok. 

- Smakuje? - zapytała, stawiając swój talerz 

i nalewając kawę do filiżanek. 

- Bardzo. - Wziął na widelec kolejny kęs. 

Ruth unikała jego wzroku. Ustawiła maszynkę na 

trójkątnej podstawce. Usiadła naprzeciwko niego 

i zaczęła jeść. 

- Chciałem ci podziękować, że pozwoliłaś mi 

pospać. - Obserwował ją, jak zmusza się do jedze­

nia i dziobie swój omlet. - Potrzebowałem tego. 

I tego też. - Wskazał na talerz. 

- Wyglądałeś na zmęczonego - mruknęła. - Ni­

gdy nie przyszło mi na myśl, że i dla ciebie praca 

bywa ponad siły. 

TANIEC MARZEŃ  2 0 5 

- No tak - powiedział lekko rozbawiony. - Da-

vidov jest niezniszczalny. 

- Zawsze za takiego cię miałam. Chyba podob­

nie jak my wszyscy - odparła. 

- Ale ty nie jesteś wszystkimi - powiedział, pa­

trząc na nią z powagą. Jej oczy były nabrzmiałe od 

łez. Poczuł skurcz żołądka. - Lepiej jedz - powie­

dział, udając, że niczego nie zauważa. - Mamy za 

sobą długi dzień. 

Sięgając po kawę, Ruth starała się zachować spo­

kój. Miała dość scen na dzisiaj. 

- Naprawdę nie jestem głodna. 

Nick wzruszył ramieniem i wrócił do swojego 

jedzenia. 

- Coś się przypala - zauważył. 
Ruth z krzykiem zerwała się od stołu i pobiegła 

do kuchni. Słup dymu unosił się nad patelnią, której 

powierzchnia pękała od żaru. Klnąc na czym świat 

stoi, zgasiła ogień, o którym zapomniała, zdejmu­

jąc omlety, i ze złością kopnęła piecyk. 

- Ostrożnie - powiedział Nick od progu. - Nie 

będę miał pożytku z partnerki ze złamanymi palca­

mi u nogi. 

Zakręciła się na pięcie, by wyładować na nim 

złość. Tymczasem on się uśmiechał. I nagle wszy­

stko puściło. 

- Och, Nick! - Rzuciła mu się w ramiona. - By­

łam dzisiaj potworna. I tańczyłam okropnie. 

- Nie - zaprzeczył, całując jej włosy. - Tańczy-

2 0 6 TANIEC MARZEŃ 

łaś pięknie, a zwłaszcza po tym, jak się na mnie 

wściekłaś. 

Odrzuciła do tyłu głowę i popatrzyła na niego. 

Wiedziała z całą pewnością, że nie uciekłby się do 

kłamstwa, byle ją tylko pocieszyć. 

- Nie powinnam się na ciebie złościć. Zasklepi­

łam się w sobie i w tym, jak się czuję, i nawet nie 

pomyślałam, że tobie też może być trudno. Spra­

wiasz wrażenie, jakby cię nigdy nic nie kosztowało 

i jakbyś wszystko robił bez wysiłku. 

- Nie lubisz kamery. 

- Nienawidzę. Ohyda. 

- Ale ile ma możliwości! 

- Wiem. Wiem o tym. - Cofnęła się i stanęła 

obok. - Czuję do siebie wstręt po tym, jak się za­

chowałam, płacząc i wrzeszcząc przy wszystkich, 

wściekając się na ciebie. 

- Jesteś artystką i, już ci to mówiłem, takie za­

chowanie nikogo nie dziwi. 

- Nie cierpię ekshibicjonizmu. A zwłaszcza 

brzydzi mnie mój egoizm i nieliczenie się z innymi. 

- Jesteś zbyt surowa dla siebie, Ruth. Kobieta, 

którą kocham, nie jest egoistką ani osobą nie liczącą 

się z innymi. 

- Ale dzisiaj taka byłam. Cały czas, dopóki nie 

zobaczyłam cię śpiącego i tak skrajnie wyczerpane­

go, myślałam tylko o sobie. A przecież powinnam 

pamiętać, jak ciężko pracujesz! Ale ja skoncentro­

wałam się tylko na tych denerwujących mnie, po-

TANIEC MARZEŃ  2 0 7 

rozstawianych na każdym kroku kamerach i na 

tym, jak bardzo bolą mnie nogi. - Wzdrygnęła się. 

- To przykre, że można być tak małostkowym, tak 

jednowymiarowym. A właśnie tak opisał mnie Do­

nald. 

- Och, przestań! - żachnął się i jeszcze mocniej 

ją objął. - Przecież musimy od czasu do czasu po­

myśleć o sobie i o własnym ciele. Inaczej byśmy 

nie przetrwali. Byłabyś niemądra, gdybyś uwierzy­

ła, że stajesz się przez to mniej wartościowym czło­

wiekiem. To prawda, że różnimy się od innych. Po 

prostu tacy jesteśmy. 

- Egoistyczni? 

- Czy trzeba to nazywać? - Potrząsnął nią lek­

ko, po czym znowu przyciągnął do siebie. — Tak, 

egoistyczni, jeśli już koniecznie musisz nadać temu 

jakąś etykietę. Zapaleni. Obsesyjni. Jakie to ma 

znaczenie? Czy stajesz się przez to inna? Albo czy 

ja staję się inny? - To mówiąc, zaczął ją całować. 

Ruth zdążyła tylko jęknąć. Czekała na ten poca­

łunek. Jego wargi były delikatne i czułe, a zarazem 

zaborcze. Przyciskał ją coraz bliżej i mocniej, aż 

wtopili się w siebie. 

- Tak właśnie chciałem cię pocałować, kiedy 

siedziałaś na scenie zła i zraniona. Czy bardzo mnie 

nie lubisz, ponieważ tego nie zrobiłem? 

- Nie. Nie, ale chciałam, żebyś to zrobił. 

- Gdybym cię pocieszył, nie zdobyłabyś się na 

wysiłek i nie skończyłabyś tańca. - Odchylił jej 

2 0 8 TANIEC MARZEŃ 

głowę do tyłu. Ich oczy się spotkały. - Wiedziałem 

o tym, ponieważ cię znam. Czy przez to jestem 

zimnym egoistą? 

- Przez to jesteś Davidovem - westchnęła i u-

śmiechnęła się do niego. - I niczego innego nie 

pragnę. 

- A ty jesteś Bannion. - Pochylił się do jej ust. -

I niczego innego nie pragnę. 

- To brzmi tak prosto. Ale czy tak jest? 

- Tej nocy na pewno. - Wziął ją na ręce i zaniósł 

do sypialni. 

ROZDZIAŁ TRZYNASTY 

Ruth zasiadła w szóstym rzędzie i przyglądała 

się nagrywaniu. Trzy odcinki z jej udziałem zostały 

już ukończone. I pomyśleć, że trzy dni wytężonej 

pracy zostaną zredukowane do dziewięciu, najwy­

żej dziesięciu minut antenowego czasu! 

Nauczyła się występować przed kamerą, a nawet 

ją tolerować. Wiedziała jednak, że nie podzieli nig­

dy zachwytu i entuzjazmu Nicka. Wezwał ją do 

współzawodnictwa, zachęcał, żeby go prześcignęła 

w ich pas de deux z „Karnawału". Przeszedł same­

go siebie w masce i kostiumie Arlekina. Jego prze­

komarzająca się i niczym nie skrępowana dusza 

przydała jej Kolombinie tyle ognia i werwy, o ja­

kich nawet nie śniła. 

On po prostu tryska energią, zadumała się, obser­

wując go na scenie. Nawet kiedy sam nie tańczy. 

Corps

 tańczył scenę z „Rodeo". Nick, w płowym 

dresie, po którym już z daleka można go było po­

znać, stał pośród tancerzy w kowbojskich kapelu­

szach i kraciastych bawełnianych koszulach i wy­

dawał im polecenia. Nawet gdyby był ubrany w sre­

bro czy złoto, nie przyciągałby większej uwagi. 

2 1 0 TANIEC MARZEŃ 

Wiedziała, jak rzadko w ostatnich tygodniach 

pozwalał sobie na odpoczynek. A jednak, choć było 

to już ostatnie szlifowanie tancerzy, witalność i we­

rwa Nicka były na miarę młodego chłopaka. Jak on 

to robi? ~ zachodziła w głowę Ruth. 

Pomyślała o tym, co usłyszała od Leah: czy rze­

czywiście Nick przestanie tańczyć w ciągu najbliż­

szych dwóch lat? Wygląda tak młodo. Przecież pra­

wie w każdym innym zawodzie uchodziłby za mło­

dego człowieka. Jako kierownik artystyczny, cho­

reograf czy kompozytor może ciągnąć w nieskoń­

czoność. Ale jako danseur noble czas ma policzony. 

On o tym oczywiście wie. Jak się z tym czuje? 

Nigdy z nią na ten temat nie rozmawia. Podobnie 

jak o wielu innych sprawach. Na przykład, ilekroć 

chciała dowiedzieć się czegoś o jego życiu w Rosji, 

gładko i szybko zmieniał temat. A przecież nie po­

wodowała nią zwykła ciekawość! 

Czuła się zawiedziona, że zamyka się przed nią. 

Sama bardzo ceniła i szanowała prywatność, ale 

kochając całym sercem Nicka, czuła potrzebę głęb­

szego poznania go. Tymczasem on unikał wszel­

kich pytań i rozmów o swojej przeszłości i karierze 

tancerza w swoim kraju. Podobnie jak nie mówił, 

co czuje w związku ze zbliżającym się końcem wy­

stępów na scenie. 

Doszła do wniosku, że zbyt często traktuje ją jak 

małą dziewczynkę. Jak go przekonać, że jest zdolna 

TANIEC MARZEŃ  2 1 1 

dzielić jego problemy, podobnie jak dzieli z nim 

radości? 

Muzyka rozbrzmiewała; szybka, hałaśliwa wes­

ternowa muzyka, która porywa do tańca. Nick ob­

serwował corps zza pleców kamerzysty, opierając 

ręce na biodrach. Patrząc na niego, Ruth aż wstrzy­

mała oddech. 

Czy zawsze tak będzie? - zastanawiała się. Czy 

zawsze będzie mnie poruszać i olśniewać? To prze­

rażające zakochać się w legendzie. Nawet w tak. 

krótkim czasie, odkąd są razem, ciężar obowiązków 

zawodowych odciskał się na nich obojgu. Balet to 

zarówno zobowiązanie, jak i ciągłe napięcie. Czas 

spędzany razem u niej w mieszkaniu należał do in­

nego wymiaru. Tam mogli być kobietą i mężczy­

zną. Ale muzyka i światła reflektorów przywoływa­

ły ich z powrotem. A tutaj, w świecie, który pochła­

niał większą część ich życia, on był Davidovem 

- mistrzem. 

- Nieźle sobie z tym wszystkim poradził. Jak 

zawsze. - Na krzesło obok Ruth cicho wśliznęła się 

Nadine. 

Muzyka umilkła. 

Nick znowu dyskutował z tancerzami, gdy tym­

czasem reżyser w słuchawkach na uszach mówił 

coś do jakiegoś niewidocznego technika. 

- Tak, na to wygląda. 

- Jak chłopczyk, który dostał nową kolejkę. 

Cały skład. 

2 1 2 TANIEC MARZEŃ 

Ruth rzuciła Nadine pytające spojrzenie. 

- Kolejkę? 

- Nowa podnieta, entuzjazm, zapał - wyjaśniła, 

wykonując zamaszysty ruch ręką. - On to uwielbia. 

- Tak. - Ruth znowu spojrzała na Nicka. - Nie 

da się ukryć. 

- Twoje tańce wypadły dobrze. - Nadine prze­

szła do porządku nad śmiechem Ruth, wyrażającym 

powątpiewanie. - Och, wiem, że musiałaś jeszcze 

to i owo poprawić. Takie jest życie. 

- Oglądałaś to? 

- Zawsze oglądam. 

- Zwykle nie bywasz taka łaskawa, Nadine - za­

uważyła Ruth. 

- Moja droga, ja nigdy nie jestem łaskawa. Nie 

stać mnie na to. - Znowu rozległa się muzyka i cho­

ciaż Nadine patrzyła na scenę, mówiła do Ruth. 

- Oni naprawdę są dobrzy. A nagranie jest wyśmie­

nite. Program powinien spełnić nasze oczekiwania. 

Przyznam szczerze, że już od dość dawna nie wi­

działam niczego tak doskonałego jak wasz taniec 

z Nickiem. Nigdy nie sądziłam, że znajdzie partner­

kę, która dorówna Lindsay. Oczywiście, różnicie się 

stylem, nawet bardzo. Lindsay unosiła się w powie­

trzu, jakby stanowiła jego część, bez wysiłku, z ja­

kąś dozą mistycyzmu. Ty mu rzucasz wyzwanie, 

jakbyś się buntowała przeciwko prawu grawitacji. 

Ruth zainteresował taki opis. Zastanawiała się 

nad jego trafnością. 

TANIEC MARZEŃ  2 1 3 

- Lindsay była najpiękniejszą baleriną, jaką kie­

dykolwiek widziałam. 

- Straciliśmy ją, bo nad taniec przedłożyła pry­

watne życie. Wielka szkoda. 

- Nie miała wyjścia - obruszyła się Ruth. - Jej 

ojciec zginął w wypadku, a matka była w bardzo 

ciężkim stanie. 

- Sami dokonujemy wyboru. - Nadine zwróciła 

się twarzą ku Ruth. - Nie wierzę w przeznaczenie. 

To my wpływamy na bieg zdarzeń. 

- Lindsay zrobiła to, co musiała. 

- To, co wybrała - sprostowała Nadine. - Wszy­

scy to robimy. Osobiście przyświecał mi w życiu 

tylko jeden cel. I byłoby dobrze, gdyby było podo­

bnie z moimi tancerzami, ale tak nie jest. Ty masz 

talent, młodość, napęd, jednym słowem masz wszy­

stko, żeby zdobyć sławę w świecie baletu. Lindsay 

była na najlepszej drodze do tego, kiedy odeszła. 

Nie chciałabym stracić także ciebie. 

- Dlaczego miałabyś mnie stracić? - Ruth wy­

cedziła te słowa, nie spuszczając oczu z Nadine. 

Przestała zwracać uwagę na to, co dzieje się na 

scenie. 

- Tancerze są bardzo pobudliwi i humorzaści. 

- Tak mi mówiono - zauważyła oschle Ruth. 

- Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie. 

- Potrzebuję zarówno ciebie, jak i Nicka, ale je­

go potrzebuję bardziej. - Zrobiła krótką pauzę, cze­

kając, aż jej słowa zrobią na Ruth odpowiednie 

2 1 4 TANIEC MARZEŃ 

wrażenie. - Jeżeli między wami coś się... popsuje 

i nie będziecie mogli albo chcieli ze sobą pracować, 

będę musiała dokonać wyboru. Zespół nie może 

sobie pozwolić na stratę Nicka. 

- Rozumiem. 

- Od dawna nosiłam się z zamiarem odbycia 

z tobą rozmowy. Wolę, żebyś znała moje stano­

wisko. 

- Rozmawiałaś o tym z Nickiem? 

- Nie wprost. Zrobię to, oczywiście, gdyby zasz­

ła taka potrzeba. Mam jednak nadzieję, że do tego 

nie dojdzie. 

- Spora liczba tancerzy w zespole łączy się 

w pary - zauważyła Ruth. - Niektórzy nawet się 

żenią. Czy zamierzasz wprowadzić zwyczaj wtrą­

cania się w cudze sprawy? 

- Zawsze podejrzewałam, że za twoimi niena­

gannymi manierami kryją się pasje. - Nadine 

uśmiechnęła się blado. - Miło było cię widzieć. 

- Zamilkła na chwilę. - Dopóki nic nie koliduje 

z pracą zespołu, nie ma powodu do robienia drama­

tu. - Ponownie spojrzała Ruth prosto w oczy. - Ale 

Nick jest nie tylko jednym z moich tancerzy. Obie 

o tym wiemy. 

- Nie sądzę, żeby to, co jest między mną i Ni­

ckiem, miało kolidować z pracą zespołu czy z na­

szym tańcem. - Ruth poprawiła się sztywno na 

krześle. 

- Nie, jeszcze nie. Lubię cię, Ruth, i dlatego mu-

TANIEC MARZEŃ  2 1 5 

siałam ci o tym powiedzieć. A teraz muszę wycis­

nąć trochę dolarów z pewnego sponsora. - Nadine 

wstała, ruszyła ciemnym przejściem między rzęda­

mi i opuściła widownię. 

Na scenie Nick uważnie przyglądał się swoim 

tancerzom. Postrzegał każdego indywidualnie, 

a także jako grupę. Tutaj ramię nie tworzy ładnego 

łuku, tam z kolei ustawienie stóp jest idealne. Ob­

serwował bacznie corps. Planował w niedalekiej 

przyszłości uczynić dwoje z nich solistami. Jedną 

była młoda, zaledwie osiemnastoletnia dziewczyna, 

której się przyglądał ze szczególnym zainteresowa­

niem. Miała eteryczną, nieziemską urodę i niesa­

mowitą siłę. Przypominała mu trochę Lindsay. Wi­

działby ją w roli Carli w „Dziadku do orzechów" 

w nadchodzącym roku. Będzie musiał przekonać 

madame Maksimową, żeby z nią indywidualnie po­

pracowała. 

Reżyser zatrzymał taśmę i Nick wszedł na środek 

sceny, żeby skorygować parę szczegółów. Pracowa­

li już od blisko dwóch godzin, a rozgrzane reflekto­

ry świeciły bezlitośnie. 

Gdy znowu zaczęli, pomyślał o Nadine i jej pró­

bach z corps. Nadine jest jak jastrząb polujący na 

kurczęta. Biedne dzieciaki; czy w ogóle zdają sobie 

sprawę, jaką harówką jest taniec? Tylko nieliczni 

z nich wyjdą poza corps. Ponownie spojrzał na 

młodą dziewczynę, gdy kręciła pirueta. Tej jednej 

się uda. Za dwa lata będzie deptać po piętach Ruth. 

2 1 6 TANIEC MARZEŃ 

Uśmiechnął się na wspomnienie początków 

Ruth. Była taka młoda i tak strasznie zamknięta. 

Jedynie tańcząc, odzyskiwała wiarę w siebie. Na­

wet wtedy - tak, nawet wtedy - pragnął jej, wpra­

wiając siebie samego w zakłopotanie. Był świad­

kiem jej rozwoju, kiedy to z miesiąca na miesiąc 

stawała się bardziej zrównoważona i otwarta. Był 

też świadkiem rozkwitu jej talentu. 

Pięć lat, pomyślał. Pięć lat, i teraz w końcu ją 

ma. Ale stanowczo za mało. Bywają wieczory, gdy 

obowiązki trzymają go do późna i gdy zmuszony 

jest wracać do siebie, do własnego, pustego miesz­

kania, wiedząc, że Ruth śpi daleko od niego, w in­

nym łóżku. 

Zastanawiał się, czy teraz, ponieważ tak długo 

na nią czekał, nie stał się bardziej niecierpliwy. 

Codziennie musiał z sobą walczyć, żeby jej nie 

ponaglać do zamieszkania razem. Nawet nie za­

mierzał jej mówić, że ją kocha, a już na pewno 

nie w tak bezbarwny, wyzuty z wdzięku i niczym 

nie ubarwiony sposób, w jaki to w końcu zrobił. 

Paraliżował go strach, jeszcze zanim odwzaje­

mniła mu miłość. A strach był dla niego czymś 

zupełnie nowym. 

Jakaś część jego istoty buntowała się przeciw­

ko władzy, jaką nad nim miała. Dotąd żadna ko­

bieta nie absorbowała tak bez reszty jego myśli. 

A i tak do części jej osobowości nie miał dostę­

pu. Zadręczał się i wściekał. 

TANIEC MARZEŃ  2 1 7 

Chciał ją mieć bez ograniczeń, bez żadnych taje­

mnic. Im dłużej trwał ich związek, tym trudniej mu 

było nie wywierać na nią presji i nie żądać od niej 

więcej. Nawet teraz, choć był zajęty pracą, wie­

dział, że siedzi w zaciemnionej części widowni. 

Czuł jej obecność. 

Gdy wreszcie nagrywanie dobiegło końca, odbył 

jeszcze krótką rozmowę z reżyserem. Tancerze 

opuszczali scenę. Ruth podniosła się z miejsca 

i podeszła bliżej. Muzycy rozmawiali między sobą, 

prostowali i rozciągali obolałe plecy. 

- Za godzinę proszę z powrotem - zawołał do 

nich Nick, słysząc w odpowiedzi pomruk niezado­

wolenia. 

Kamerzyści wyłączyli lampy o wielkiej mocy 

i temperatura wyraźnie opadła. Ekipa rozmawiała 

o pobliskim włoskim barze i o sandwiczach z pie­

czenia. Nick uchylił się od propozycji dołączenia do 

nich. Z kolei jego propozycja zjedzenia jogurtu 

w kantynie spotkała się z ich zdecydowanym i jed­

nogłośnym protestem. 

- No jak? - Objął Ruth, gdy tylko weszła na 

scenę. - Co o tym sądzisz? 

- To było wspaniałe - odpowiedziała szczerze. 

Starała się nie myśleć o rozmowie z Nadine. -

Masz wyraźną smykałkę do tego, co amerykańskie. 

- Zawsze wiedziałem, że byłbym świetnym kow­

bojem. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu i chwycił po­

rzucony kowbojski kapelusz. Zamaszystym ruchem 

2 1 8 TANIEC MARZEŃ 

nasadził go sobie na głowę. - Jeszcze tylko potrze­

buję kolta. 

Ruth roześmiała się. 

- Dobrze w tym wyglądasz - stwierdziła, nasu­

wając mu kapelusz bardziej na czoło, - Czy w Rosji 

mają kowbojów? 

- Kozaków - odparł. - To niezupełnie to samo. 

- Uśmiechnął się. - Jesteś głodna. Mamy godzinę 

przerwy. 

- Dobrze. 

- Wezmę coś i pójdziemy z tym do mnie na gó­

rę. Chcę pobyć z tobą sam na sam. 

Nie minęło dziesięć minut, jak Nick zamknął za 

nimi drzwi gabinetu. 

- Nie sądzisz, że do tak wyrafinowanego jedze­

nia przydałaby się muzyka? - Podszedł do stereo. 

Ruth odstawiła ich miseczki z owocową sałatką, 

czekając, aż nastawi cicho Rimskiego-Korsakowa. 

- Zaczniemy od tego. - Nick wziął ją w ramio­

na. Złakniona, podniosła głowę, czekając na poca­

łunek. 

Już to oczekiwanie na nią rozpaliło w nim ogień. 

Pomrukując, zanurzył palce w jej włosach i niemal 

rzucił się na nią. Jej usta był spragnione, prawie 

agresywne. Drżała z pożądania. Wsunęła ręce pod 

jego bluzę, a on jak oszalały całował jej twarz; wy­

gięła ku niemu wargi. 

- Pocałuj mnie - zażądała. 

Pocałunek był gwałtowny. Jak gdyby w to jedno-

TANIEC MARZEŃ  2 1 9 

razowe spotkanie warg przelał swoje wszystkie 

pragnienia. Kiedy oderwał się od niej, była bez tchu 

i chciała więcej. Złapał zębami jej wargę, aż jęknęła 

z rozkoszy. Potem całował ją coraz goręcej, aż do 

utraty przytomności. Ruth mruczała coś bez składu, 

czekając, aż zacznie jej dotykać. 

Jakby czytając w jej myślach, położył rękę na jej 

piersi. Wzdrygnęła się, gdy szorstki materiał baweł­

nianej bluzki podrażnił jej skórę. Jednym ruchem 

ręki Nick wyszarpnął bluzkę spod paska jej dżin­

sów. Powędrował palcami do góry i dotknął nagiej 

skóry. Oboje wstrzymali oddech. 

Kiedy zadzwonił telefon, Nick rzucił całą wią­

zankę przekleństw. Odwrócił się błyskawicznie 

i niemal szarpnął słuchawkę. 

- O co chodzi? 

Ruth westchnęła i usiadła. Drżały jej kolana. 

- Nie mogę się z nim teraz zobaczyć. - Słyszała 

wcześniej ten ostry, niecierpliwy ton i lekko współ­

czuła rozmówcy. - Nie, to on może zaczekać. Je­

stem zajęty, Nadine. 

Ruth drgnęła. Nikt nigdy nie odważyłby się 

rozmawiać w taki sposób z Nadine. Nikt, poza 

Davidovem. 

- Tak, wiem o tym. No więc za dwadzieścia mi­

nut. Nie, za dwadzieścia. - Odłożył słuchawkę 

z niechęcią. Kiedy odwrócił się do Ruth, miał jesz­

cze złe spojrzenie. - Ktoś chce sypnąć pieniędzmi 

i moja obecność jest niezbędna. - Zaklął i wsunął 

2 2 0 TANIEC MARZEŃ 

ręce do kieszeni. - Czasami te sprawy pieniężne 

doprowadzają mnie do szału. Trzeba się przymilać, 

żeby wydrzeć trochę grosza. Kiedyś wystarczyło 

tylko tańczyć. Teraz to za mało. Mamy niewiele 

czasu, Ruth. 

- Siadaj i jedz - powiedziała, chcąc, żeby się 

uspokoił. - Dwadzieścia minut to dość dużo. 

- Nie mówię wyłącznie o dniu dzisiejszym! -

Narosła w nim złość. - Chciałem być razem z tobą 

wczoraj wieczorem i nic z tego nie wyszło! Potrze­

buję więcej, więcej niż kilka chwil w ciągu dnia 

i kilka nocy w tygodniu. 

- Nick... - zaczęła, ale jej przerwał. 

- Chcę, żebyś się do mnie przeprowadziła. Za­

mieszkała ze mną. 

Cokolwiek chciała powiedzieć, uciekło jej z gło­

wy. Stał nad nią, wściekły i żądający. 

- Przeprowadzić się do ciebie? - powtórzyła 

bezmyślnie. 

- Tak. Dzisiaj. Wieczorem. 

Była zupełnie skołowana. 

- Do twojego mieszkania? 

- Tak. - Pociągnął ją niecierpliwym gestem 

i postawił na nogi. - Ja nie mogę... nie będę... nie 

zniosę powrotów do pustego domu. - Chwycił ją 

w objęcia. - Chcę cię mieć u siebie. 

- Zamieszkać z tobą - powtórzyła znowu, pil­

nując się, żeby jej nie poniosło. - Moje rzeczy... 

TANIEC MARZEŃ  2 2 1 

- Zabierz swoje rzeczy. - Potrząsnął nią. - Ża­

den problem. 

Ruth wsunęła między nich rękę i odsunęła się. 

- Musisz mi dać czas do namysłu. 

- Do licha, nad czym tu się namyślać? - Zdra­

dzał objawy poważnego wzburzenia, klnąc po an­

gielsku. Nawet tego nie odnotowała, tak bardzo 

była oszołomiona. Powinien ją przygotować, zanim 

poprosi, by podjęła tak ważny krok, a już na pewno 

nie była przygotowana, że podniesie na nią głos. 

- Odczuwam taką potrzebę - odparowała. -

Chcesz, żebym zmieniła życie, zrezygnowała z je­

dynego własnego domu, jaki kiedykolwiek miałam. 

- Proszę, żebyś dzieliła ze mną dom. Nie mogę 

tak żyć, kradnąc przypadkowe, krótkie chwile, żeby 

być razem z tobą. 

- Ty nie możesz, ty nie chcesz! Czy nie przyszło 

ci do głowy, że ostatnie słowo w sprawie mojego 

życia należy do mnie? Nie będę działać pod przy­

musem! Nikt nie będzie na mnie wywierał presji! 

- Presji? Do diabła! - Nick rzucił się w stronę 

okna, by zaraz do niej wrócić. -I ty mówisz o pre­

sji? Pięć lat, od pięciu lat czekam na ciebie. Pra­

gnąłem dziecka i musiałem czekać, aż z dziecka 

wyrośnie kobieta. - Zaczynał mieć trudności z an­

gielskim. 

Ruth zrobiła wielkie oczy. 

- Chcesz powiedzieć, że czułeś... że żywisz do 

2 2 2 TANIEC MARZEŃ 

mnie uczucia od... od początku, i nigdy mi tego nie 

powiedziałeś? 

- Co ci miałem mówić? Miałaś zaledwie sie­

demnaście łat - rzucił jej z furią. 

- Nie miałeś prawa decydować za mnie! - Od­

rzuciła do tyłu włosy i patrzyła na niego rozognio­

nym wzrokiem. 

- Dałem ci możliwość wyboru, kiedy przyszedł 

na to czas. 

- Dałeś mi! - parsknęła. Omal nie udławiła się 

z oburzenia. - Kierujesz zespołem, Davidov, nie 

moim życiem. Jak śmiesz rościć sobie prawo do 

decydowania za mnie? 

- To także dotyczy mojego życia - przypomniał 

jej. - A może 0 tym zapomniałaś? 

- Traktowałeś mnie zawsze jak dziecko. - Ki­

piała, puszczając mimo uszu jego pytanie. - Nigdy 

nie pomyślałeś, że byłam dorosła, zanim cię spotka­

łam. A ty mi mówisz, że odebrałeś mi coś na całe 

lata, i to dla mojego własnego dobra! I każesz mi się 

spakować i wprowadzić do siebie bez zastanowie­

nia. 

- Nie sądziłem, że aż tak cię urażę tym pomy­

słem - powiedział lodowatym tonem, 

- Pomysłem? - powtórzyła. - To był rozkaz. 

A ja nie chcę, żeby mi nakazywano zamieszkać 

z tobą. 

- Świetnie, jak sobie życzysz. Mam teraz spot­

kanie. 

TANIEC MARZEŃ  2 2 3 

Otworzyła szeroko oczy, gdy ruszył w stronę 

drzwi, i znowu się wściekła. 

- Biorę sobie wolne - powiedziała z rozpędu. 

Nick przystanął z ręką na klamce i odwrócił się 

ku niej. 

- Próby zaczynają się za siedem dni - oznajmił 

ze śmiertelną powagą. - Wrócisz albo zostaniesz 

wylana. Wybór pozostawiam tobie. 

Wyszedł, nie zadając sobie trudu, by zamknąć za 

sobą drzwi. 

ROZDZIAŁ CZTERNASTY 

Lindsay dźwignęła Amandę i posadziła ją sobie 

na biodrze. W tym czasie Justin jeździł samocho­

dzikiem po drewnianej podłodze. 

- Za dziesięć minut kolacja, młody człowieku 

- uprzedziła malca, przechodząc ostrożnie między 

mocno nadwerężonymi, parkującymi autkami. -

Umyj ręce. 

- Mam czyste. - Justin pochylił jasną główkę 

nad maleńkim, połyskującym rajdowym samocho­

dzikiem, udając, że go naprawia. 

Kiedy Amanda z piskiem próbowała jej się wy­

rwać, Lindsay zmrużyła oczy. 

- Worth może być innego zdania - zwróciła ma­

łej uwagę. To była jej ostateczna broń. 

Justin wsunął ferrari do kieszeni i wstał z podło­

gi. Z ciężkim westchnieniem znudzonego światow-

ca wymaszerował z pokoju. 

Patrząc za nim, Lindsay uśmiechnęła się. Ju­

stin czuł respekt przed wymagającym brytyjskim 

lokajem. Wsłuchiwała się w skrzypienie drewna, 

gdy jej synek wspinał się po schodach. Mógł 

TANIEC MARZEŃ  2 2 5 

skorzystać z łazienki na dole, ale gdy Justin Ban-

nion występował w roli męczennika, robił to jak 

należy. 

Ilekroć zdarzało się jej o tym pomyśleć, Lindsay 

dziwiła się, że jej synek ma cztery lata, że już 

wyrósł z etapu grubiutkiego berbecia i jest teraz 

smukły jak charcik. Pomyślała też, nie bez dumy, że 

odziedziczył po swojej mamie włosy i oczy. Roz­

glądając się po pokoju, skrzywiła się na widok zło­

mowiska samochodzików i budowli z klocków. 

A także, niestety, jej brak organizacji. 

- Nie to, co ty, prawda? - Zanurzyła twarz za 

uszkiem córki, a mała zachichotała. 

Amanda była ciemna, podobna do ojca. I podob­

nie jak Seth, była dokładna i skrupulatna. I tak 

właśnie była ułożona cała armia lalek w jej pokoju. 

Okazywała wręcz komiczną zręczność w konstruo­

waniu z klocków całych budowli. Charakter odzie­

dziczyła chyba po obojgu rodzicach, potrafiła bo­

wiem, zapominając, że powinna zachowywać się 

jak dama, dać bratu kuksańca, gdy ten wkraczał na 

jej terytorium. 

Wraz z ostatnim pocałunkiem Lindsay zdjęła 

Amandę z biodra i przystąpiła do zbierania kosmi­

cznego ulicznego korka. Z samochodzikiem w ręku 

zatrzymała się na moment, spoglądając porozumie­

wawczo na córkę. 

- Tatuś nie byłby zachwycony, że to zbieram. 
- Justin jest flejtuchem - oznajmiła pogardliwie 

2 2 6 TANIEC MARZEŃ 

Amanda. Jako dwulatka miała skłonność do formu­

łowania kategorycznych opinii. 

- Nie ulega wątpliwości - przyznała jej rację 

Lindsay. - Najwyższy czas, żeby się nauczył po­

rządku, bo gdyby tu wszedł Worth... - Zawiesiła 

głos, ważąc, na czyją dezaprobatę lepiej się narazić. 

Wygrał Worth. Teraz już szybko zaczęła zbierać 

dowody winy Justina. - Porozmawiam z twoim 

bratem. Nie musimy o tym mówić tatusiowi. 

- O czym nie chcecie mówić tatusiowi? - zapy­

tał Seth, stając w progu drzwi. 

- Hm. - Lindsay najpierw wzniosła oczy do su­

fitu, po czym obejrzała się przez ramię. - Sądziłam, 

że pracujesz. 

- Właśnie skończyłem. - W mig rozeznał się 

w sytuacji. - Znowu kryjesz tego małego szatana? 

- Posłałam go na górę, żeby umył ręce. - Lind­

say odgarnęła włosy, które jej spadły na oczy, 

i trwała tak na czworakach. 

Amanda podeszła do ojca i objęła go za nogę. 

Teraz oboje spoglądali na nią z milczącą dezapro­

batą. 

- Och, błagam! - roześmiała się Lindsay 

i usiadła na podłodze. - Zdaję się na łaskę Wysokie­

go Sądu. 

- Przychylamy się do prośby. - Seth położył rę­

kę na głowie córki. - Jaka powinna być kara, Aman­

do? 

- Nie możemy zbić mamy na kwaśne jabłko. 

TANIEC MARZEŃ  2 2 7 

- Nie? - Seth posłał Lindsay figlarny uśmiech. 

Podszedł do niej, pociągnął za rękę i postawił na 

nogi. - Być może, żeby sprawiedliwości stało się 

zadość, trzeba jej będzie wymierzyć surową karę. 

- Dał jej lekkiego całusa. 

- Czy nie przyjęlibyście łapówki? - zapytała 

Lindsay, wznosząc oczy do nieba. 

- Zawsze - odpowiedział, mocniej przywierając 

do niej wargami. 

Justin przebiegł przez próg, trzymając przed sobą 

świeżo wyszorowane ręce. Skrzywił się na widok 

rodziców, spojrzał też na siostrę. 

- Myślałem, że mamy jeść. 

Godzinę później Lindsay zbiegła ze schodów, 

spiesząc się na wieczorną lekcję baletu. Tuż przy 

ostatnim stopniu zauważyła jeszcze jeden samo­

chodzik. Podniosła go i wcisnęła do torby. 

- Skaranie boskie! - mruknęła i otworzyła fron­

towe drzwi. - Ruth! - Aż ją zamurowało. 

- Cześć. Nie znalazłby się tu na tydzień jakiś 

pokój dla zbiegłej tancerki i lekko przekarmionego 

kota? 

- Ach, oczywiście! - Wciągnęła Ruth przez 

próg i mocno objęła. Niżyński wyczołgał się spo­

między nich, zeskoczył na podłogę i odszedł dostoj­

nym krokiem. Nie był miłośnikiem podróży. - Jak 

to cudownie, że cię widzę! Ale Seth i dzieciaki się 

zdziwią! 

2 2 8 TANIEC MARZEŃ 

W uścisku Ruth, pod warstwą pierwszej, sponta­

nicznej radości, Lindsay wyczuła kompletną roz­

pacz. Pociągnęła ją za sobą i uważnie przyjrzała się 

jej twarzy. Nie musiała się trudzić, żeby dostrzec 

nieszczęście. 

- Co ci jest? 

- Nic, ale... - mruknęła Ruth. - Potrzebuję tro­

chę luzu. 

- Jasne. - Lindsay chwyciła torbę Ruth i za­

mknęła za nimi drzwi. - Twój pokój jest tam gdzie 

zawsze. Idź na górę i zrób niespodziankę Sethowi 

i dzieciakom. Wracam za dwie godziny. 

- Dzięki. 

Gdy Lindsay wybiegła z domu, Ruth nabrała du­

żo powietrza w płuca i poczuła ulgę. 

Dwa dni później siedziała na kanapie, mając po 

jednej stronie Justina, po drugiej Amandę. Czytała 

na głos jedną z książeczek Justina. Niżyński drze­

mał w smudze słońca na podłodze. Czuła się znacz­

nie lepiej. 

Powinna była wiedzieć, że w Domu na Klifach 

zawsze znajdzie to, czego potrzebuje. Nie będzie 

żadnych pytań, żadnego cackania się. Wystarczy­

ło, żeby Lindsay otworzyła drzwi, a odnalazła 

akceptację i miłość. 

Po opuszczeniu gabinetu Nicka Ruth wróciła do 

siebie, spakowała się i udała prosto do Cliffside. 

Nawet się nie zastanawiała. Zrobiła po prostu to, co 

TANIEC MARZEŃ  2 2 9 

jej podpowiedział instynkt. Teraz, po dwóch 

dniach, wiedziała, że instynkt jej nie zawiódł. By­

wają chwile, kiedy tylko rodzina może wygoić rany. 

- Musiałaś je chyba związać i zakneblować im 

usta - stwierdził Seth, wchodząc do pokoju. - Zwy­

kle nie są takie spokojne, chyba że śpią. 

- To anioły, wujaszku. - Rozczulił ją widok wu­

ja, obejmującego dwójkę swych dzieci. - Powinie­

neś się wstydzić, szkalując ich dobre imię. 

- Nie jestem w tym odosobniony. - Pociągnął 

Amandę za włosy. - Worth oświadczył, że w czyimś 

łóżku znalazł dziś rano w połowie niedojedzonego 

lizaka. 

- Miałem go dokończyć wieczorem - oznajmił 

Justin, spoglądając poważnie na ojca. - Chyba go 

nie wyrzucił? 

- Obawiam się, że tak. 

- Świrus. 

- Miał parę pikantnych uwag na temat stanu 

pościeli - oględnie zauważył Seth. 

Justin wydął wargi. 

- Znowu mam go przepraszać? 

- Sądzę, że tak. 

- Chcę być przy tym. - Amanda, ciesząc się 

z góry na to, czego może być świadkiem, gramoliła 

się już z kanapy. 

- Nic, tylko przepraszam - mruknął zdegusto­

wany Justin. Wymaszerował z pokoju z drepczącą 

za nim Amandą. 

2 3 0 TANIEC MARZEŃ 

- Wiesz, oczywiście, że Worth je uwielbia - za­

częła Ruth. 

- Tak, ale byłby wściekły, gdyby to się wydało. 

- Zawsze mnie przerażał. - Ruth odłożyła książ­

kę na bok. - Przez wszystkie miesiące, kiedy miesz­

kałam tu z tobą, nigdy się do niego nie przyzwy­

czaiłam. 

- Nikt tak sobie dobrze z nim nie radzi jak Lind­

say. Nawet się nie domyśla, że jest manipulowany. 

- Nie ma takiej drugiej istoty jak Lindsay - za­

dumała się Ruth. 

- To prawda - przyznał Seth. - Nie ma takiej 

drugiej. 

- Czy zakochanie się w kimś takim... szczegól­

nym może przerażać? 

Domyślił się, co ma na myśli. 

- Miłość, jeżeli jest poważna, zawsze przeraża. 

Miłość do kogoś wyjątkowego tylko zwiększa ten 

strach. Bałem się Lindsay śmiertelnie. 

- Jakie to dziwne. Zawsze sądziłam, że jesteś 

nieustraszony. 

- W miłości wszyscy okazujemy się tchórzami, 

Ruth. - Powróciły wspomnienia jego pierwszych 

miesięcy z Lindsay, jeszcze przed ślubem. - Raz 

omal jej nie straciłem. Wówczas najbardziej się 

bałem. 

- Obserwuję was od pięciu lat. Wasza miłość 

jest taka sama jak na początku. 

TANIEC MARZEŃ  2 3 1 

- Nie. Kocham ją bardziej, nieporównywalnie 

bardziej. Mam zatem więcej do stracenia. 

Oboje usłyszeli, jak Lindsay wbiega do domu. 

- Boże, uchowaj mnie od matek, które po pięciu 

lekcjach chcą mieć Pawłową! 

- Oto cała ona - oświadczył z czułością Seth. 

- Pani Fitzwalter - zaczęła z mety Lindsay, gdy 

jak burza wpadła do pokoju - chce, żeby jej Mitzie 

przeszła do tej samej klasy co Janet Conner. Nie­

ważne, że Janet uczy się już od dwóch lat, a Mitzie 

zaczęła dopiero przed dwoma tygodniami. - Lind­

say klapnęła na fotel i ciskała pioruny. - Nieważne, 

że Janet ma talent, a Mitzie ma ołów w nogach. 

Mitzie chce przejść do klasy, w której jest jej najle­

psza przyjaciółka, a pani Fitzwalter chce uczestni­

czyć w dowożeniu ich na lekcje. 

- A ty, oczywiście, załatwiłaś to dyplomatycz­

nie. - Seth pokiwał głową. 

- To był z mojej strony szczyt dyplomacji. Bra­

łam lekcje u Wortha. - Zwróciła się ku Ruth. - Mit­

zie ma dziesięć funtów nadwagi i nawet nie może 

wykonać pierwszej pozycji. Janet stawała na pal­

cach po dwóch miesiącach. 

- Możesz znaleźć inną dowożącą - zasugerowa­

ła Ruth. 

- Tak zrobiłam - uśmiechnęła się zadowolona 

z siebie Lindsay. Uśmiech zniknął, gdy Lindsay 

odnotowała nienaturalny spokój. - Gdzie są dzie­

ci? 

2 3 2 TANIEC MARZEŃ 

- Przepraszają-odpowiedział jej Seth. 

- O rany, znowu? - Lindsay westchnęła i po­

nownie się uśmiechnęła. Wstała i podeszła do Se­

tna. - Witaj. - Schyliła się i pocałowała go. - Udało 

ci się rozwiązać problem wspornika? 

- Prawie - odparł i przyciągnął ją z powrotem 

na bardziej satysfakcjonujący pocałunek. 

- Jesteś taki bystry! - Usiadła na oparciu jego 

fotela. 

- Oczywiście. 
- I pracujesz zbyt ciężko. Zagrzebany w pra­

cowni nawet w soboty. - Wsunęła rękę w jego dłoń. 

- Chodźmy całą trójką pospacerować po plaży. 

Seth już wyrażał zgodę, ale się zatrzymał. 

- Idźcie we dwie. Dzieci muszą się przespać. 

Myślę, że do nich dołączę. 

Lindsay spojrzała zdumiona. Od kiedy to Seth 

udaje się na drzemkę w piękne sobotnie popołud­

nie? Pojęła jednak w mig, o co chodzi, i nie tracąc 

refleksu, zwróciła się do Ruth: 

- Tak, chodźmy. Muszę koniecznie zaczerpnąć 

trochę powietrza po dusznej atmosferze z panią 

Fitzwater. 

- Świetnie. Mam wziąć kurtkę? 

- Jakąś lekką. 

Po jej wyjściu Lindsay zwróciła się znowu do 

Setha: 

- Czy już ci dzisiaj mówiłam, jaki jesteś wspa­

niały i jak cię uwielbiam? 

TANIEC MARZEŃ  2 3 3 

- Nie przypominam sobie. Powtórz, na wszelki 

wypadek. 

- Jesteś wspaniały i uwielbiam cię. - Pocałowa­

ła go ponownie i wstała. - Powinnam cię ostrzec, że 

wczoraj Justin mi zakomunikował, iż jest już za 

duży na poobiednie drzemki. 

- Przedyskutujemy to. 

- Dyplomatycznie? - zapytała, uśmiechając się 

przez ramię i opuszczając pokój. 

Powietrze pachniało morzem. Ruth już prawie 

zapomniała, jak czysty i ostry jest ten zapach. Plaża 

była szeroka i skalista, a morze hałaśliwe. Pojedyn­

czy liść zawędrował tutaj z ogrodowej alejki i usa­

dowił się na skałce. Inny podrygiwał na piasku 

i umykał przed nimi. 

- Uwielbiam tę scenerię. - Lindsay wsunęła rę­

ce do głębokich kieszeni kurtki. 

- A ja jej nienawidziłam na początku - zaduma­

ła się Ruth. - Domu, odgłosów, wszystkiego. 

- Wiem o tym. 

- Nawet nie zauważyłam, kiedy to się zmieniło. 

Chyba po prostu obudziłam się pewnego dnia 

i stwierdziłam, że jestem w domu. Wujaszek Seth 

miał dla mnie tyle cierpliwości. 

- Rzeczywiście jest cierpliwy! - roześmiała się 

Lindsay. - Chwilami aż można oszaleć. Ja wygła­

szam tyrady i pieklę się, a on spokojnie wygrywa 

bitwy. Jego opanowanie może człowieka rozwście-

2 3 4 TANIEC MARZEŃ 

czyć. - Popatrzyła uważnie na profil Ruth. - Odzie­

dziczyłaś wiele jego cech. 

- Naprawdę? - Ruth zastanawiała się nad tym 

przez chwilę. - Nie powiem, żebym w ostatnim 

okresie grzeszyła nadmiarem cierpliwości. 

- Jemu to się też zdarza. - Lindsay sięgnęła po 

kamyk i swoim zwyczajem wsunęła go do kieszeni. 

- Nie zapytałaś, dlaczego tak nagle przyjecha­

łam i jak długo zamierzam zostać. 

- To twój dom, Ruth. Nie musisz niczego tłuma­

czyć. 

- Powiedziałam wujaszkowi Sethowi, że nie ma 

takiej drugiej kobiety jak ty. 

- Tak uważasz? - Lindsay uśmiechnęła się, od­

garniając z czoła kilka pasemek włosów. - To najle­

pszy rodzaj komplementu, jak sądzę. 

- Chodzi o Nicka - powiedziała nagle Ruth. 

- Domyślam się. 

- Kocham go, Lindsay. I potwornie się boję. 

- Znam to uczucie. Wyobrażam sobie, jak mo­

cowałaś się z sobą! 

- Och, jeszcze jak! - Nagle w głosie Ruth roz­

brzmiała nuta zawiedzionej namiętności. - Próbo­

wałam to jakoś rozgryźć, Zrozumieć, ale do niczego 

mądrego nie doszłam. 

- Kiedy się jest zakochanym, trudno o racjonal­

ne wnioski. To pierwsza zasada. - Podeszły do gru­

py skał i Lindsay usiadła. 

Właśnie tutaj stała tamtego dnia z Sethem. Pamięta 

TANIEC MARZEŃ  2 3 5 

to dokładnie, jakby to było dziś. Była zakochana 

i przerażona. Ruth wyszła z domu i zeszła na plażę 

z kotem pod kurtką. Miała siedemnaście lat i była 

nieufna. Może nadal taka pozostała, pomyślała 

Lindsay, oglądając się za siebie i patrząc na dziew­

czynę. 

- Chcesz o tym porozmawiać? 

Ruth nie zastanawiała się długo. 

- Tak. 

- Więc siadaj i zaczynaj od początku. 

Kiedy się raz zacznie, dalej idzie już łatwo. Ruth 

opowiedziała jej o ich nieoczekiwanym zbliżeniu 

po tylu latach wspólnej pracy. Opowiedziała, jakim 

przeżyciem było dla niej odkrycie, że jest przez 

niego kochana, i jak nie mogła pogodzić się z fa­

ktem, że mają tak mało czasu dla siebie. Niczego 

nie ukrywała: opowiedziała o scenach z Leah, o na­

głych zmianach nastroju Nicka, o swoich własnych 

niepewnościach. 

- Po czym w dniu, w którym wyjechałam, mia­

łam rozmowę z Nadine. Powiedziała mi wprost, że 

jeśli Nick i ja zerwiemy ze sobą i przestaniemy ra­

zem pracować, będzie mnie musiała odprawić. By­

łam wściekła, że nawet nie możemy zachować dla 

siebie tego, co między nami jest. 

Poczuła bezsilną złość. 
- Nie zdążyłam jeszcze dojść do siebie - ciągnę­

ła - gdy Nick zażądał, żebym zrezygnowała z mo­

jego mieszkania i przeprowadziła się do niego. Ot 

2 3 6 TANIEC MARZEŃ 

tak, po prostu - dodała, odwracając się ku Lindsay. 

- Żądając tego. Był wściekły, kiedy tak stał i wy­

krzykiwał do mnie, czego to on sobie życzy. Rzucił 

mi mimochodem, że pragnie mnie od pięciu lat, ale 

że nie uznał za słuszne powiedzieć mi o tym wcześ­

niej. Wprost nie do wiary! Co za buta! 

Na chwilę się zatrzymała. Musiała się uporać 

z nowym przypływem wściekłości. 

- Myśl, że on chce panować nad moim życiem, 

była dla mnie nie do przyjęcia. Zachowywał się 

niedorzecznie i z każdą chwilą stawał się coraz bar­

dziej rosyjski. Miałam spakować swoje rzeczy i bez 

zastanowienia przeprowadzić się do niego. Nawet 

mnie nie poprosił; rozkazywał, zupełnie jakby wy­

stawiał na scenie swój najnowszy balet. Nie - po­

prawiła się i wstała, nie mogąc usiedzieć dłużej - na 

scenie jest bardziej ludzki. Ani razu mnie nie zapy­

tał o moje odczucia. Po prostu rzucił mi to zaraz po 

mojej drobnej scysji z Nadine i po tym upiornym 

tygodniu nagrań. 

Niezdolna zrobić kroku, Ruth usiadła z powro­

tem. 

- Lindsay, jeszcze nigdy w życiu nie czułam się 

taka pogubiona. 

Lindsay machinalnie obracała kamyk w kiesze­

ni. Wysłuchała Ruth, ani razu jej nie przerywając. 

- No cóż - powiedziała wreszcie - zwykle trzy­

mam się twardo zasady, żeby nie udzielać rad. Ale 

TANIEC MARZEŃ  2 3 7 

zasady są po to, żeby je łamać. Czy dobrze znasz 

Nicka? 

- Nie tak dobrze jak ty - odparła Ruth bez zasta­

nowienia. - Był w tobie zakochany - powiedziała 

wcześniej, niż pomyślała. 

- To prawda. - Lindsay zadumała się na chwilę, 

po czym zwróciła się twarzą do Ruth. - Kiedy po 

raz pierwszy znalazłam się w zespole, Nadine wal­

czyła o jego przetrwanie. Pojawienie się Nicka było 

jak dar z nieba, ale nie znikły problemy wewnętrzne 

ani kłopoty finansowe, z czego mało kto zdawał 

sobie sprawę. Wiem, że uważasz Nadine za twardą, 

a nawet bezwzględną osobę, i masz rację, ale zes­

pół jest jej oczkiem w głowie i dla niego jest zdolna 

wszystko poświęcić. Teraz, kiedy patrzę na to z dys­

tansem, łatwiej mi to zrozumieć. Choć nie zawsze 

tak było. 

W każdym razie - ciągnęła - pojawienie się Ni­

cka w zespole stało się punktem zwrotnym. Był 

bardzo młody, kiedy spłynęła na niego sława w ob­

cym kraju. Prawie nie mówił po angielsku. Władał 

francuskim, włoskim, trochę niemieckim, ale an­

gielskiego musiał się uczyć od podstaw. Był pod 

każdym względem outsiderem. Postaraj się wczuć 

w człowieka, który znajduje się w obcym kraju, 

którego zwyczaje są mu zupełnie obce. Trzeba być 

wyjątkowo odpornym i silnym. 

- Tak - przyznała cicho Ruth. - Mogę to sobie 

wyobrazić. 

2 3 8 TANIEC MARZEŃ 

- To dobrze. Teraz wyobraź sobie dwudziesto­

latka, który podjął najważniejszą decyzję w życiu. 

Opuścił swój kraj, przyjaciół, rodzinę. Tak, on ma 

rodzinę - wyjaśniła Lindsay, widząc zdumienie 

Ruth. - Nie było mu łatwo, a przez pierwsze lata 

musiał być bardzo ostrożny. Wielu chciało go wy­

korzystać - jego historię, jego przeszłość, okolicz­

ności przyjazdu, i tak dalej. Musiał na użytek zew­

nętrzny jakby na nowo się stworzyć. Kiedy go po­

znałam, był już Davidovem, i to pisanym z dużych 

liter. 

Przez chwilę Lindsay przyglądała się przybrzeż­

nym falom podchodzącym do skał. 

- Tak, pociągał mnie, bardzo mnie pociągał. 

Może przez chwilę byłam w nim nawet trochę zako­

chana. Podobnie mogło być z nim. Byliśmy tance­

rzami, byliśmy młodzi i ambitni. Być może, gdyby 

nie wypadek moich rodziców, gdybym została 

w zespole, coś by się między nami zawiązało. Nie 

wiem. Spotkałam Setha. 

Lindsay uśmiechnęła się, odwróciła i popatrzyła 

na Dom na Klifach. 

- Jedno co naprawdę wiem, to że gdyby między 

mną i Nickiem do czegoś doszło, nie byłby to wła­

ściwy wybór dla żadnego z nas. Dla mnie istnieje 

tylko Seth. Teraz i na zawsze. 

- Lindsay, ja nie miałam zamiaru wściubiać no­

sa w wasze sprawy. 

- Nie wściubiasz. Jesteśmy w to wszyscy zaan-

TANIEC MARZEŃ  2 3 9 

gażowani. Dlatego właśnie łamię moją zasadę. 

- Znowu zrobiła krótką pauzę. - Nick rozmawiał 

ze mną w ostatnim okresie, ponieważ potrzebo­

wał kogoś. Niewiele było takich osób, którym 

potrafił zaufać. Uznał, że mnie może. Jeżeli są 

jakieś sprawy, o których z tobą nie rozmawia, to 

tylko dlatego, że nie lubi wracać pamięcią do 

przeszłości. Należy do ludzi, którzy patrzą przed 

siebie. Ale on czuje i przeżywa, Ruth. Nie myśl, 

że jest inaczej. 

- Ja wiem - odparła spokojnie Ruth. - Chciałam 

tylko, żeby podzielił się tym ze mną. 

- Kiedy będzie gotów, zrobi to - odrzekła 

zwyczajnie Lindsay. - Nick uczynił z baletu naj­

ważniejszą sprawę swojego życia, z wyboru czy 

z konieczności. Wybierz, co wolisz. Z tego, co 

mówisz, wynika, że ktoś inny zaczyna przejmo­

wać ster. Wyobrażam sobie, że on śmiertelnie się 

tego boi. 

- Tak. - Ruth przypomniała sobie słowa wuja. 

- Nie myślałam, że będzie to odbierać w taki 

sposób. 

- Kiedy mężczyzna, zwłaszcza artysta wyczu­

lony na słowa i znający się na inscenizacji, w tak 

nieporadny sposób prosi kobietę, żeby z nim za­

mieszkała, należy sądzić, że trzęsie się ze strachu 

od stóp do głów. - Uśmiechnęła się lekko i do­

tknęła ręki Ruth. - Co się zaś tyczy tej Leah 

i całej tej bzdury, jakoby twój związek miał koli-

2 4 0 TANIEC MARZEŃ 

dować z waszą karierą albo vice versa, sądzę, że 

sama wiesz najlepiej. Po pięciu latach pracy w ze­

spole powinnaś umieć rozpoznać zwyczajną za­

zdrość. 

- Wcześniej jakoś zawsze umiałam - westchnę­

ła Ruth. 

- Tym razem chodzi o wyższą stawkę. Miłość 

potrafi zaślepić. 

Przez chwilę patrzyła z uwagą na Ruth. 

- A jak wiele jesteś skłonna mu dać? 

Ruth otworzyła usta, by szybko je zamknąć. 
- Nie za wiele - przyznała. - Ja również się bo­

ję. Nick jest tak silną indywidualnością, Lindsay; 

jego osobowość mnie przytłacza. Nie chciałabym 

się zatracić. 

Popatrzyła na Lindsay, szukając odpowiedzi. 
- Czy to źle? 

- Nie. Gdybyś była słaba i ulegała mu we 

wszystkim, nie zakochałby się w tobie. - Pogłaska­

ła Ruth po ręku. - Nick potrzebuje partnerki, Ruth, 

nie wielbicielki. 

- Potrafi być taki arogancki. Taki niemożliwy. 

- Tak, i chwała mu za to. 

Ruth roześmiała się i uścisnęła Lindsay. 

- Sama widzisz, że musiałam przyjechać do do­

mu - powiedziała weselszym głosem. 

- I dobrze, że przyjechałaś. - Lindsay odwzaje­

mniła uścisk. - Kochasz go? 

- Tak. Tak, kocham go. 

TANIEC MARZEŃ  2 4 1 

- Więc pakuj się i jedź do niego. Nie trać czasu. 

Nick jest w Kalifornii. - Uśmiechnęła się na widok 

zaintrygowanej twarzy Ruth. - Zadzwoniłam rano • 

do Nadine. Jak widzisz, już wcześniej postanowi­

łam złamać zasadę. 

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY 

Stopy Nicka grzęzły w piasku. Pokonywał już 

trzecią milę. Słońce wstawało powoli, rzucając ró-

żowo-złote błyski na wodę oceanu. Kiedy rozpo­

czął bieg, świt wstał blady i szary. Był sam i plaża 

należała tylko do niego. Było jeszcze za wcześnie 

nawet dla najbardziej zagorzałych zwolenników 

joggingu. 

Uwielbiał bezludną, ciągnącą się w nieskończo­

ność plażę, której piasek słońce zamieniało w złoto, 

uwielbiał krzyki mew nad głową i szum fal obok. 

Tutaj jedynym przymusem był ten, który sam 

narzucał swojemu ciału. Bieganie, tak jak taniec, 

mogło być pojedynczym wyzwaniem. Tutaj mógł 

się także oderwać od swoich myśli i zapomnieć 

o bólu. Dzisiaj, jeżeli pobiegnie dość ostro, wystar­

czająco daleko, może zdoła przestać myśleć o Ruth. 

Jak mógł być aż tak głupi? Klnąc w duchu, przy­

spieszył kroku. Ale sobie wybrał chwilę! I do tego 

ten styl! Chciał jej dać więcej czasu, chciał pocze­

kać na lepszy moment. A wszystko wypadło od­

wrotnie, niż zamierzał. Czy rzeczywiście kazał się 

jej spakować? Co go naszło? Złość, frustracja, pra-

TANIEC MARZEŃ  2 4 3 

gnienie. Strach. Choreografia, którą z taką precyzją 

układał, wypadła jak jedno wielkie faux pas. 

Chciał, by oswoiła się z myślą, że zamieszkają 

razem. Chciał, by się oswoiła z nową sytuacją, za­

nim poprosi ją o rękę. I wszystko to zaprzepaścił. 

Poniosło go. 

Kiedy już raz zaczął, nie mógł się zatrzymać. 

A jak ona na niego patrzyła! Najpierw była zdumio­

na, a potem wściekła. Skąd taka niezręczność, taka 

arogancja? 

W życiu miał wiele kobiet i żadnego problemu 

z wyrażeniem tego, co czuje. Znał wiele języków 

miłości. Więc dlaczego w najważniejszej sprawie 

zachował się jak idiota? Zresztą, czy tylko jeden 

raz? Przecież odkąd zaczął się do niej zalecać, nic 

innego nie robił! 

Ładne zaloty! Zbeształ się w duchu i biegł da­

lej, a słońce wznosiło się coraz wyżej. Za karę 

narzucił sobie szybsze tempo. I co to były za 

zaloty? Posiadł ją jak jakiś oszalały prawiczek, 

a gdy jej powiedział, że ją kocha, czy zdobył się 

choćby na krztynę finezji? Pierwszy z brzegu 

uczniak zrobiłby to lepiej! 

Trysnęła woda i w powietrze wyskoczyła grupa 

delfinów: piękny, doskonały choreograficznie wod­

ny balet. Nick zwolnił biegu. 

Ona nie wróci, zasępił się. I zaraz potem ta zde­

sperowana myśl: dobry Boże, co ja bez niej zrobię? 

Czy bez reszty poświęcę się zespołowi, jak biedna 

2 4 4 TANIEC MARZEŃ 

Nadine? Czy temu służyły te wszystkie lata? Ile­

kroć będę tańczył, ona tam będzie, ale nieosiągalna. 

Może przejdzie do innego zespołu, będzie tańczyć 

z Mitchellem albo Kirminovem. Co to, to nie! Jesz­

cze czego! 

Ściągnę ją z powrotem. Zreflektował się. Jest ta­

ka młoda! Jakim prawem miałbym ją zmuszać do 

powrotu? Zresztą nie o prawo tu chodzi; mężczyzna 

nie ściąga kobiety, gdy ona go opuści. To kwestia 

dumy. Nie zrobię tego. 

Do licha, nie zrobię, pomyślał nagle i pobiegł 

w stronę domu. Nie zwolnił tempa. Do licha, nie 

zrobię tego. 

Ruth zatrzymała się przed domem i siedziała 

w wynajętym samochodzie, pracującym na wol­

nych obrotach. Piętrowy dom zbudowany był z ce­

drowego drewna, spatynowanego teraz przez wiatr 

i sól, i miał dużo lśniących szyb. Robi wrażenie, 

wujaszku, pomyślała, podziwiając czyste, ostre li­

nie i niemal nieograniczoną otwartą przestrzeń, ja­

ką Seth zaprojektował dla tego domu. 

Przełknęła ślinę, zastanawiając się po raz setny, 

od czego powinna zacząć. Wszystkie zgrabne prze­

mówienia, które sobie powtarzała w samolocie, 

wydawały się beznadziejnie gładkie albo sztywne. 

- Nick, chyba powinniśmy porozmawiać -

spróbowała na głos i już po chwili położyła głowę 

na kierownicy. Okropne. A może po prostu: -

TANIEC MARZEŃ  2 4 5 

Cześć, Nick, właśnie przejeżdżałam, więc wpad­

łam. - Cholernie oryginalne. 

Zrób to zwyczajnie, powiedziała sobie. Podejdź 

i zapukaj, i niech się dzieje, co chce. Szybko więc 

wyłączyła silnik i wysunęła się z auta. Prowadzące 

do frontowych drzwi schody wydawały się strasz­

nie wysokie. Biorąc głęboki oddech, jak to po wie-

lekroć robiła za kulisami przed jete, weszła na górę. 

Teraz zapukaj. Podnieś tylko rękę, zaciśnij ją 

i zapukaj, wydawała sobie kolejne polecenia. 

Wszystko to zajęło jej co najmniej minutę. Czekała, 

wstrzymując oddech. Żadnej odpowiedzi. Zdobyła 

się na odwagę i zapukała mocniej. I znowu czekała. 

Nie wytrzymując dłużej napięcia, położyła rękę 

na gałce i przekręciła ją. Aż odskoczyła, kiedy 

drzwi się otworzyły, jakby bez jej udziału. Zamki 

i zasuwy w jej manhattańskim mieszkaniu były 

bardziej swojskie. 

Pokój dzienny zdawał się zajmować cały par­

ter. Tylna ściana była ze szkła i ukazywała zapie­

rającą dech panoramę Pacyfiku. Na krótką chwilę 

Ruth zapomniała o zdenerwowaniu. Widziała in­

ne budynki zaprojektowane przez wuja, ale ten 

był arcydziełem. 

Drewnianą podłogę zdobiło kilka krwistoczer­

wonych dywanów. Wystarczająco wymownym 

dziełem sztuki był sam ocean. Z niewielkiej ilości 

dekoracyjnych przedmiotów jeden wzięła cło ręki 

- cudownej roboty mosiężny pojemnik z pokrywką 

2 4 6 TANIEC MARZEŃ 

na zawiasach i z rączką, służący do opróżniania 

popielniczek i zbierania okruszków. Zachwyciła się 

nim. 

Wznosiła się tu również konstrukcja z półkami, 

przed którymi stały w rzędzie szklane naczynia 

o najróżniejszych barwach i kształtach. Na przepa­

stnej, pokrytej grubą materią sofie leżało mnóstwo 

poduszek. W głębi pokoju stał fortepian z połysku­

jącego mahoniu, z podniesionym wierzchem. Pode­

szła bliżej i wzięła do ręki kartkę papieru. 

Była upstrzona nutami i opatrzona na marginesie 

starannie wykaligrafowanymi uwagami Nicka. Pis­

mo rosyjskie było dla niej nieczytelne, ale zaczęła 

jednym palcem wystukiwać melodię na fortepianie. 

Jego nowy balet? Wsłuchiwała się uważnie 

w nieznajomą sobie muzykę. Uśmiechnęła się i od­

łożyła kartkę na miejsce. Jest zdumiewający, doszła 

do wniosku. Nie znała nikogo tak pracowitego jak 

Davidov. 

Ale gdzie on jest? 

Znowu wodziła wzrokiem po pokoju. Czy to 

możliwe, żeby wrócił do Nowego Jorku? Nie, prze­

cież nie zostawiłby otwartych drzwi i nut nowego 

baletu na fortepianie! Rzuciła okiem na zegarek 

i nagle sobie uświadomiła: przecież go nie przesta­

wiła na tutejszy czas! 

G Boże, pomyślała, błyskawicznie przeliczając 

godziny. Jest bardzo wcześnie! Pewnie jeszcze śpi. 

Podeszła powoli do schodów i zerknęła na górę. 

TANIEC MARZEŃ  2 4 7 

Nie mogę tam pójść. Zacisnęła wargi. Nie zawołam 

go przecież. Otworzyła usta i natychmiast je za­

mknęła, wydając pomruk zakłopotania. I co mu po­

wiem? Hop, hop, Nick, czy nie czas wstawać? Pod­

niosła palce do ust, tłumiąc nerwowy chichot. 

Nabierając dużo powietrza w płuca, z ręką na 

poręczy, zaczęła wchodzić na górę. 

Nick otworzył przeszklone podwójne drzwi pro­

wadzące do pokoju dziennego od strony plaży. Od­

dychał ciężko. Dres miał mokre plamy od dekoltu 

aż po ściągacz na dole. Wysiłek przyniósł oczeki­

wany rezultat. Zrzucił z siebie trochę ciężaru, a tak­

że myślał trzeźwiej. Pójdzie na górę, weźmie prysz­

nic, a potem popracuje nad nowym baletem. Plan 

jazdy na wschodnie wybrzeże i ściągnięcia jej tutaj, 

do siebie, był pomysłem szalonego człowieka. 

Przystanął w połowie drogi. Poraził go zapach 

dziko rosnących kwiatów. Dobry Boże! Gzy już 

nigdy się od niej nie uwolni? 

Jakim prawem ściga go na każdym kroku? Do 

diabła, pomyślał z wściekłością. Mam tego dość! 

Podszedł do telefonu i wystukał nowojorski nu­

mer Ruth. Nie wiedząc nawet, co chce jej powie­

dzieć, czekał, nieprzytomny z wściekłości, że nie 

odbiera. Rzucając kolejne przekleństwo, odłożył 

słuchawkę. Gdzie ją, do diabła, wyniosło? Na lek­

cję? Nie. Lindsay. Oczywiście, gdzie indziej mo­

głaby się udać? 

2 4 8 TANIEC MARZEŃ 

Ponownie podniósł słuchawkę, wcisnął cztery 

numery, kiedy jakiś dźwięk przyciągnął jego uwa­

gę. Krzywiąc się, rzucił okiem na schody. Z nie 

mniej skrzywioną twarzą schodziła z nich Ruth. 

Natychmiast spotkali się wzrokiem. 

- A jednak jesteś- powiedziała z nadzieją, że te 

słowa nie zabrzmiały zbyt głupio. - Szukałam cię. 

- Tak? 

Chociaż tej odpowiedzi daleko było do uprzej­

mości, Ruth zeszła z pozostałych stopni. 

- Tak. Drzwi były otwarte. Chyba nie masz mi 

za złe, że weszłam do środka. 

- Nie. 

Ze zdenerwowania nie mogła znaleźć sobie miej­

sca. Całą siłę woli skoncentrowała na uśmiechu. 

- Zauważyłam, że pracujesz nad nowym bale­

tem. 

- Tak, zacząłem - odparł, wyraźnie artykułując 

słowa i nie spuszczając z niej wzroku. 

Nie mogąc znieść takiego kontaktu, Ruth odwró­

ciła się. 

- Śliczne miejsce. Teraz rozumiem, dlaczego 

urywasz się tutaj, ilekroć nadarzy się okazja. Za­

wsze lubiłam ocean. Kiedyś mieszkaliśmy nad Pa­

cyfikiem w Japonii. 

Zaczęła chodzić po pokoju. Nick w milcze­

niu spoglądał na jej plecy, gdy stanęła zapatrzona 

w morze. 

TANIEC MARZEŃ  2 4 9 

Starał się rozluźnić napięte mięśnie. Nie słyszał 

ani jednego jej słowa. 

- Przyjechałaś, żeby podziwiać widok? 

- Przyjechałam, żeby się z tobą zobaczyć - od­

parła. - Mam ci coś do powiedzenia. 

- Doskonale. - Kiwnął głową. - Więc mów. 

Ton jego głosu i nieświadomy, gwałtowny ruch 

głową usztywniły ją. 

- Właśnie zamierzam. Usiądź. 

Choć zabrzmiało to prawie jak rozkaz, po chwili 

wahania podszedł do sofy. 

- Siedzę. 

- Czy dlatego jesteś nieznośny, że postawiłeś to 

sobie za punkt honoru, czy może to twój wrodzony 

talent? 

Nick odczekał chwilę, po czym usiadł wygodnie 

i oparł się na poduszkach. 

- Przejechałaś trzy tysiące mil, żeby mnie o to 

zapytać? 

- Nie tylko po to - warknęła. - Nie chcę być 

przez ciebie tłamszona, ani prywatnie, ani zawodo­

wo. Najpierw porozmawiamy o tańcu. 

- Proszę cię bardzo. 

- Jestem dobrą tancerką i niezależnie od tego, 

czy będziesz mi partnerować, czy nie, nadal będą 

dobrą tancerką. Kiedy jesteśmy w zespole, możesz 

mi kazać tańczyć do utraty tchu, a ja wykonam 

każde twoje polecenie. Jesteś dyrektorem. 

- Jestem tego świadomy. 

2 5 0 TANIEC MARZEŃ 

- Ale na tym twoje dyrygowanie się kończy. 

Cokolwiek robię w życiu prywatnym, robię to 

z własnego wyboru i ponoszę za to odpowiedzial­

ność. Jeżeli postanowię mieć tuzin kochanków albo 

żyć jak pustelnik, nie twoja sprawa. 

- Tak sądzisz? - Jego chłodnym słowom 

i ostentacyjnie nonszalanckiej pozie towarzyszyły 

złe błyski w oczach. 

- Za dobrze cię znam. - Zrobiła krok w jego 

stronę. - Dopóki jestem wolna, dopóki sama decy­

duję, z kim się wiążę, nikt nie ma prawa wywierać 

na mnie presji i dyktować mi, co mam robić i jak 

żyć. W twoje życie nikt się nie wtrąca i nikt nie ma 
zastrzeżeń do tego, co i jak robisz, Davidov. Nie 

pozwoliłbyś na to. Więc wyobraź sobie, że ja też nie 

pozwalam. 

Podparła się pod boki. 

- Jeżeli więc sądzisz, że na twoje zawołanie po­

biegnę jak mała dziewczynka i spakuję rzeczy, to 

grubo się mylisz, ponieważ nie jestem małą dziew­

czynką i nikt mi nie będzie narzucać swojej woli. 

Wybór należy do mnie. 

Podeszła do niego. 

- Przyzwyczaiłeś się, że wszyscy ci ulegają 

i ochoczo spełniają każde twoje życzenie - ciągnę­

ła, pieniąc się ze złości. - A każdy sprzeciw wywo­

łuje w tobie szok. Nie zamierzam być twoją uległą 

sługą. Tylko partnerstwo, Davidov, w pełnym zna­

czeniu tego słowa. I nie zamieszkam z tobą; to mi 

TANIEC MARZEŃ  2 5 1 

nie wystarcza. Jeżeli mnie chcesz, będziesz się mu­

siał ze mną ożenić. Ot co! 

Nick prostował się powoli, po czym, zwlekając 

jeszcze chwilę, wstał. 

- Czy to ultimatum? 

- Na to wygląda. 

- Rozumiem. - Przyglądał się jej z uwagą. -

Z tego wynika, że nie mam wyboru. Czy chcesz 

wziąć ślub w Nowym Jorku? 

Ruth otworzyła szeroko usta, a kiedy nie padło 

więcej żadne słowo, odchrząknęła. 

- No cóż, tak... Chyba tak. 

- Przewidujesz skromną uroczystość czy raczej 

coś większego? 

Kiedy minęło pierwsze oszołomienie, wytrzesz­

czyła na niego oczy. 

- Ja nie wiem... nie zastanawiałam się... 

- Nie szkodzi, będziesz się mogła zastanowić 

w samolocie, prawda? - Uśmiechnął się do niej 

dziwnie. - Czy mam dokonać rezerwacji? 

- Tak. Nie - powiedziała, kiedy odwrócił się do 

telefonu. Przechylił głowę i czekał. - W porządku, 

tak, dzwoń. 

Podeszła do okna i zapatrzyła się w dal. Miała 

wrażenie, że coś tutaj nie gra. 

- Ruth. - Zaczekał, aż popatrzy w jego stronę. 

- Powiedziałem ci, że cię kocham, i te same słowa 

powiedziałem kobietom, których nawet nie pamię­

tam. Słowa niewiele znaczą. 

2 5 2 TANIEC MARZEŃ 

Przełknęła ślinę i poczuła powracający ból. Dzie­

liła ich cała długość pokoju. 

- Nie okazałem ci tego tak, jak chciałem, 

w sposób, w jaki to czułem. Przy tobie stałem się 

nietaktowny i niezręczny. Gdyby nie to, powie­

działbym ci, że moje życie bez ciebie nie jest już 

moim życiem. Powiedziałbym ci, że jesteś jego 

sercem, mięśniem, kośćcem. Powiedziałbym ci, 

że bez ciebie jest tylko pustka i ból. Powiedział­

bym ci, że pragnę być twoim partnerem, twoim 

mężem, twoim kochankiem. Ale... - Poruszył 

głową. - Uczyniłaś ze mnie niezdarę i prawie 

niemowę, więc powiem tylko, że cię kocham i że 

mam nadzieję, że to wystarczy. 

- Nick! - Podbiegła do niego, a on ją pochwy­

cił, nim przebyła połowę dzielącej ich odległości. 

Trzymał ją mocno, przepełniony radością z po­

nownego obejmowania jej. 

- Kiedy cię zobaczyłem na tych schodach, po­

myślałem, że to sen. Pomyślałem, że wariuję. 

- Myślałam, że jeszcze śpisz. 

- Śpię? Nie sądzę, żebym w ogóle spał, odkąd 

mnie opuściłaś. - Odsunął ją lekko. - Nigdy więcej 

- rzekł surowo. - Możesz mnie nienawidzić, krzy­

czeć na mnie, ale nigdy mnie więcej nie opuszczaj. 

- Pochylił się i wargami stłumił jej słowa. 

Jej odpowiedź była równie dzika i namiętna jak 

jego prośba. Zanurzyła palce w jego włosach, przy­

wierając do niego mocno. Pożądanie spłynęło lawi-

TANIEC MARZEŃ  2 5 3 

ną kolejnych doznań: jego smaku, jego zapachu, 

miękkości jego gęstych włosów pod jej palcami. 

- Kocham cię. - Usta Ruth układały się w sło­

wa, nie wydając dźwięku. - Pragnę cię. 

Poczuła, jak rozsuwa jej zamek na plecach, 

a suknia spływa na podłogę. A gdy jej dotknął 

i przesunął ręce wzdłuż ciała, jęknął głucho. 

- Jesteś taka drobna, liubownica. Zawsze się bo­

ję, że cię skrzywdzę. 

- Jestem tancerką - przypomniała mu, oszoło­

miona i drżąca, gdy dotykał cienkiego jedwabiu 

jej koszulki. - Silną jak wół. - Opuścili się na sofę 

i leżeli spleceni. - Bałam się - rzekła półgłosem, 

zamykając oczy, gdy jego ręce delikatnieją pod­

niecał)'. - Bałam się ci zaufać, bałam się cię poko­

chać, bałam się cię utracić. 

- Zupełnie jak ja. - Przyciągnął ją bliżej. - Ale 

to mamy za sobą. 

Ruth wsunęła rękę pod jego koszulę, zatrzymując 

ją na sercu. Davidov, pomyślała. Ile to lat modliłam 

się do legendy? A teraz on jest mój. A ja jego. 

Dotykała jego serca i była tego pewna. Uśmie­

chając się, przylgnęła wargami do jego szyi i tak 

trwała. 

- Davidov? 

- Hm? 

- Naprawdę przyjmujesz moje ultimatum? 

Dotknął jej piersi. 

- Przemyślałem to sobie i uważam, że to najle-