Technik_teleinformatyk_312[02].O1.05

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Wprowadzenie do instalacji elektrycznych

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2. Zabezpieczenia i ochrona przeciwporażeniowa

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć

6. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o instalacjach elektrycznych

i kształtowaniu umiejętności, dotyczących zabezpieczeń i ochrony przeciwporażeniowej przy
eksploatowaniu instalacji elektrycznych.

W poradniku zamieszczono:

–

wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,

–

cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,

–

materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do opanowania treści jednostki
modułowej,

–

zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści,

–

ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,

–

sprawdzian postępów,

–

sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczenie testu potwierdzi
opanowanie materiału całej jednostki modułowej,

–

literaturę uzupełniającą.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat układu jednostek modułowych

322[18].O1.01

Przestrzeganie przepisów

bezpieczeństwa i higieny

pracy, ochrony

przeciwpożarowej oraz

ochrony środowiska

312[02].O1.03

Badanie obwodów prądu

stałego

312[02].O1

Podstawy mechaniki

i elektrotechniki

312[02].O1.02

Projektowanie i wykonywanie

konstrukcji mechanicznych

312[02].O1.04

Badanie obwodów prądu

przemiennego

312[02].O1.05

Użytkowanie instalacji

elektrycznych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu nauczania jednostki modułowej powinieneś umieć:

–

rozróżniać podstawowe wielkości elektryczne i ich jednostki,

–

przeliczać jednostki wielkości elektrycznych w układzie SI,

–

czytać schematy obwodów elektrycznych,

–

stosować podstawowe prawa elektrotechniki do analizy obwodów elektrycznych,

–

obliczać wartości wielkości elektrycznych w obwodach prądu stałego i zmiennego,

–

charakteryzować wymagania dotyczące bezpieczeństwa pracy przy urządzeniach
elektrycznych,

–

wykonywać połączenia elementów elektrycznych,

–

posługiwać się podstawowymi miernikami wielkości elektrycznych i oscyloskopem,

–

mierzyć wielkości elektryczne oraz interpretować otrzymane wyniki,

–

lokalizować usterki w prostych obwodach elektrycznych,

–

czytać dokumentację techniczną urządzeń elektrycznych,

–

korzystać z różnych źródeł informacji,

–

obsługiwać komputer,

–

współpracować w grupie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć:

−

rozróżnić układy zasilania odbiorników przez instalacje elektryczne,

−

rozróżnić sposoby podłączenia komputerów do instalacji zasilającej,

−

posłużyć się dokumentacją techniczną instalacji elektrycznych,

−

rozróżnić materiały, osprzęt i urządzenia stosowane w instalacjach odbiorczych
jednofazowych i trójfazowych,

−

rozróżnić rodzaje łączników i innych aparatów stosowanych w instalacjach odbiorczych
oraz określić ich znaczenie dla ochrony przeciwzwarciowej i przeciwporażeniowej,

−

zidentyfikować zgodność urządzeń i podzespołów z PN, EN i CE,

−

wykonać montaż aparatów elektrycznych i osprzętu w instalacjach zasilających
urządzenia komputerowe,

−

zbadać skuteczność zabezpieczeń zastosowanych w instalacjach odbiorczych,

−

wyjaśnić przyczyny porażenia prądem elektrycznym,

−

scharakteryzować zagrożenie prądem elektrycznym dla zdrowia i życia ludzi,

−

zastosować środki profilaktyczne i ochronne,

−

udzielić pierwszej pomocy osobom porażonym prądem elektrycznym,

−

zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej
oraz ochrony środowiska.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Wprowadzenie do instalacji elektrycznych

4.1.1. Materiał nauczania

Przewody elektroenergetyczne

Przewody elektroenergetyczne służą do przewodzenia prądu elektrycznego w liniach

elektroenergetycznych, instalacjach elektrycznych i telefonicznych oraz innych, stanowiąc
połączenie odpowiednich źródeł zasilania z odbiornikami energii elektrycznej, urządzeniami
teletechnicznymi, przyrządami pomiarowymi, sygnalizacyjnymi i innymi.

Zasadniczą częścią przewodu jest żyła wykonana z miedzi miękkiej (wyżarzonej)

o konduktywności nie mniejszej niż 58 S • m/mm

, czyli 58 m/(Ω • mm

), lub z aluminium

półtwardego o konduktywności nie mniejszej niż 35 S • m/mm

w temperaturze 20°C.

Znamionowe przekroje poprzeczne żył przewodów wynoszą od 0,20 do 500 mm

, a nawet

więcej, choć raczej wyjątkowo. Dzięki temu jest możliwy dobór przewodu najbardziej
właściwego do spodziewanego obciążenia prądowego.

Żyły przewodów mogą być wykonane jako jedno- lub wielodrutowe (linki). Linki mogą

być zwykłe, skręcone z kilku pojedynczych drutów oraz giętkie powstałe przez skręcenie wielu
drutów o bardzo małej średnicy, przeznaczone do zasilania odbiorników ręcznych i ruchomych.

Przewody wytwarza się jako gołe (nieizolowane) lub izolowane, przy czym stosuje się izolacje

różnych rodzajów o bardzo różnych właściwościach dotyczących rezystywności, giętkości,
odporności na temperaturę, wodę, oleje, promieniowanie ultrafioletowe i inne narażenia.

Izolacja oddziela żyły przewodów od siebie i innych uziemionych elementów oraz

zapewnia ochronę przewodów przed szkodliwymi wpływami środowiska, a ludzi chroni
przed możliwością dotknięcia części pod napięciem. Izolację przewodów wykonuje się
przeważnie z polwinitu, gumy, polietylenu oraz z tworzyw termoutwardzalnych.

Przewody izolowane wykonuje się jako jedno- oraz wielożyłowe, od dwóch do pięciu żył

i więcej, ze wspólną powłoką (warstwą izolacyjną zewnętrzną), okrągłe lub płaskie (rysunek 1).

Rys. 1. Szkice niektórych typów przewodów elektroenergetycznych wielożyłowych: a) przewód oponowy

warsztatowy typu OWY; b) przewód typu YLYu o izolacji i powłoce polwinitowej, uzbrojony;
c) przewód typu YDYp o izolacji i powłoce polwinitowej płaski; d) przewód typu YDYt o izolacji
i powłoce polwinitowej wtynkowy [1, s. 129]

W celu wyróżnienia poszczególnych żył w przewodach wielożyłowych stosuje się różne

barwy izolacji, a w przewodach o dużej liczbie żył również numerację poszczególnych żył.
Barwa zielono-żółta jest zarezerwowana wyłącznie dla żył ochronnych PE, barwa niebieska zaś
dla żył neutralnych N. Wszystkie przewody powinny być zaopatrzone w cechę rozpoznawczą
producenta.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Przewody elektroenergetyczne wytwarza się na napięcia znamionowe 300/300, 300/500,

450/750  oraz  600/1000  V.  Pierwsza  z  liczb  oznacza  dopuszczalną  wartość  skuteczną  napięcia
pomiędzy żyłą a ziemią lub ekranem, a druga - napięcie między poszczególnymi żyłami, przy
których  przewody  mogą  trwale  pracować  bez  uszkodzeń  wywołanych  polem  elektrycznym
w izolacji.  Przewody  o  specjalnym  przeznaczeniu  (górnicze,  samochodowe,  lotnicze  i  inne)
mogą  być  również  wykonywane  na  inne  napięcia  znamionowe.  W  Polsce  obecnie  wytwarza  się
dziesiątki  przewodów  różnych  typów  i  o  różnym  przeznaczeniu.  Każdy  typ  przewodu  jest
oznaczony  symboli  literowym  zawierającym  informację  o  konstrukcji  przewodu
i zastosowanych materiałach (tabela 1).

Tabela 1. Oznaczenia przewodów elektroenergetycznych do układania na stałe

Symbol literowy i jego znaczenie

Przykład oznaczeń

Dodatkowe objaśnienia

Konstrukcja żyły

D – żyła jednodrutowa

przewody gołe miedziane jednodrutowe

L – żyła wielodrutowa (linka)

linki gołe miedziane

Lg – żyła wielodrutowa giętka

Materiał żyły

bez oznaczenia – miedź

D, L

przewody gołe o żyłach miedzianych

A – aluminium

AD, AL

przewody gołe o żyłach aluminiowych

Rodzaj izolacji i powłok ochronnych

G – guma

DG, LG, ADG

przewody o izolacji gumowej

Y – polwinit

DY, ADY, ALY

przewody o izolacji polwinit

YADY, YLY

przewody o izolacji i powłoce winietowej

XS – polietylen usieciowany

YKXS, YAKXS

kable o izolacji z polietylenu
usieciowanego i powłoce z polwinitu

Inne oznaczenia

przewody wtynkowe o izolacji PVC

t – wtynkowy

YDYt, YADYt

d – o zwiększonej grubości izolacji

DYd

przewody o izolacji polwinitowej
ciepłoodpornej

c – izolacja odporna na działanie
podwyższonej temperatury

DYc, LYc

p – przewód płaski

YDYp

przewody o izolacji i powłoce winitowej,

pp – przewód płaski do przyklejania

YDYpp, YADYpp,

płaskie do przyklejania'

n – z linką nośną

YDYn, YALYn

przewody o izolacji i powłoce winitowej
z dodatkową linką nośną stalową

żo – żyła zielono-żółta

YLYżo

u – uzbrojony

YLYużo

y – osłona poliwinitowa

YLYuyżo

Dotychczas nie ma międzynarodowych ustaleń dotyczących oznaczenia przewodów, co

nierzadko skutecznie utrudnia lub nawet ogranicza odczytywanie planów i schematów instalacji
opracowanych w innych krajach. Do wykonywania instalacji elektrycznych są przede wszystkim
przeznaczone przewody do układania na stałe (tabela 2).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 2. Zakresy zastosowania niektórych typów przewodów elektroenergetycznych do układania na stałe,

wytwarzanych w Polsce

Przewody o żyłach miedzianych

Przewody o żyłach aluminiowych

Zakres zastosowania

typ

liczba i przekrój

żył, mm

typ

liczba i przekrój żył,

Przewody jednożyłowe

Do układania
w pomieszczeniach
suchych, w rurkach pod
tynkiem i na tynku

DY 300 DY750

LY 300 LY750

0,5-4 1-10 0,35-6

0,35-120

ALY 750

16-120

Jw., lecz narażonych na
działanie podwyższonej
temperatury: do 105°C - do
90°C

LYc 300 DYc 750

LYc 750

0,35-2,5 0,35-6

0,35-300

Do układania na stałe

DYd 750

1-10

w pomieszczeniach
wilgotnych i na zewnątrz
budynków, do przyłączy
domowych

LYd 750

10-120

ALYd 750

16-120

Do układania w instala-
cjach narażonych na drga-
nia, wielokrotne zginanie,
do połączeń ruchomych
elementów odbiorników

w pomieszczeniach
suchych,

w pomieszczeniach
wilgotnych

w pomieszczeniach
wilgotnych
w instalacjach
pracujących
w temperaturze do
85°C

LgY 300 LgY 750

LgYd 750

LgYc 750

0,5-2,5 1-120 1-

120

0,35-120

Przewody wielożyłowe

Do układania na stałe
w pomieszczeniach suchych
i wilgotnych na tynku i pod
tynkiem

YDY 450/750 YDYp

300/500

2x(l-6) 2x(l-6)

4x(l-6) 2x(l-10)

3x(l-10)

NYM-O 300/500 »

NYM-J 300/500

4 x (1-10) 1 x(l-

16) 2x(l,5-35)

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

typ

liczba i przekrój

żył, mm

typ

liczba i prze- • krój żył,

Do układania na stałe w
pomieszczeniach suchych i
wilgotnych na tynku i pod
tynkiem

NYM-O 300/500 »
NYM-J 300/500

YLY 1000

5 x (1-35) 7x(l,5
+ 35) 1 x(l,5 +
150) 2 x (1,5 -
150) 3x(l,5 +
150) 4 x (1,5 +
150) 7 x (1,5 +
150)
10x(l,5+150)

YALY 1000

lx (16 + 150) 2 x (16+
150) 3 x (16+ 150)
4x(16+150)

Do układania na stałe w
pomieszczeniach suchych
oraz w budynkach
wykonywanych z półfab-
rykatów, w tynku lub na
tynku

YDYt 300 YDYt 750

2x0+2,5)
3x(l+2,5)
2x0+2,5)
3x(l+2,5)

Do przyklejenia na ścia-
nach w pomieszczeniach
suchych i wilgotnych

YDYpp 300

2 x (1+2,5)
3x(l+2,5)

Do zasilania napowietrz-
nego instalacji w budyn-
kach jako przewody sa-
monośne (przewody
z dodatkową linką nośną
stalową)

YDYn 750

2x(l,5 + 6) 3x(l,5
+ 6) 4x(l,5 + 6)

YALYn 750

4x(16 + 25) 3x16-1-10 3
x 25 -1- 16

Przewody samonośne do
budowy linii elektroener-
getycznych nadziemnych,
izolowane polietylenem
usieciowanym (AsXS) oraz
polietylenem usieciowanym
odpornym na roz-
przestrzenianie się pło-
mienia (AsXSn)

AsXS,
AsXSn

l+(25 + 70) 2 x (16 +
35) 4 x (16 + 95) 2 x (35
+95) + + lx(25 + 35) 4 x
(50 + 95) + + 2 x (25 +
35)

Przewody typu NYM są wykonane wg normy DIN/YDE-0250; przewody typu NYM-J mają wyróżnioną
jedną żyłę (ochronną) barwą izolacji zielono-żółtą.

Jako przewody do odbiorników ruchomych i przenośnych stosuje się sznury i przewody

oponowe wielożyłowe, oznaczone literami S lub O na początku kodu literowego. Przewodów tych
używa się w różnorodnych warunkach, zależnie od przeznaczenia. Mogą to być np. sznury
mieszkaniowe (SMY), przewody oponowe mieszkaniowe i warsztatowe (OMY, OW, OWY).

Kable elektroenergetyczne i sygnalizacyjne

Kablami nazywa się wyroby składające się z jednej lub większej liczby żył izolowanych,

zaopatrzonych  w  szczelną  powłokę  zewnętrzną  (rys.  2)  chroniącą  izolację  żył  przed  wilgocią,
wpływami chemicznymi i dowolnymi innymi oddziaływaniami środowiskowymi. Kable mogą być
więc  układane  w  ziemi,  na  zewnątrz  i  wewnątrz  pomieszczeń,  w  kanałach  kablowych,  na
konstrukcjach  itp.  Kable wielożyłowe o przekrojach żył większych niż 35  mm

mają żyły sektorowe,

dzięki czemu ich zewnętrzne średnice są mniejsze.

Jako izolację żył stosuje się polwinit (PVC), polietylen, a w kablach na napięcie znamionowe

wyższe niż l kV również papier izolacyjny nasycony specjalnym syciwem. Powłoki zewnętrzne kabli
wykonuje się obecnie przeważnie z polwinitu; wcześniej dość powszechnie stosowano powłoki
ołowiane. Właściwości polwinitów oponowych są zbliżone do polwinitów izolacyjnych, przy czym po

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

dodaniu różnych stabilizatorów uzyskuje się zwiększoną odporność na działanie promieni
słonecznych oraz rozprzestrzenianie się płomienia.

Kable przeznaczone do układania w warunkach występowania narażeń mechanicznych, przede

wszystkim  sił  rozciągających,  mają  zewnętrzny  pancerz  wykonany  z  taśm  stalowych  lub  drutów
stalowych.  Kable  opancerzone  mają  zewnętrzną  osłonę  wykonaną  z  polwinitu  lub  z  oplotu
włóknistego  nasyconego  specjalnymi  masami,  chroniącą  pancerz  kabla  przed  wpływami
środowiskowymi.  Jeżeli  kable  takie  są  ułożone  w  pomieszczeniu  zamkniętym,  to  ze  względów
pożarowych oplot włóknisty nasycony jako łatwo palny powinien być usunięty.

Rys. 2. Szkice kabli elektroenergetycznych 0,6/1 kV: a) typu YKXS o żyłach sektorowych, izolacji z polietylenu

i powłoce polwinitowej (lub polietylenowej); b) typu yKYektmY (oznaczenie wg normy zakładowej)
o izolacji polwinitowej i powłoce wypełniającej, ekranowane taśmami miedzianymi (ektm),
z zewnętrzną powłoką polwinitową [1, s. 134]

Tabela 3. Symbole literowe kabli elektroenergetycznych

Symbol

Znaczenie

Przykłady

oznaczeń

kabel z żyłami miedzianymi o izolacji papierowej przesyconej
i powłoce ołowianej

KFt

kabel z żyłami miedzianymi o izolacji polwinitowej i powłoce
ołowianej

KYFt

YKY

kabel z żyłami miedzianymi o izolacji polwinitowej i powłoce
polwinitowej

YKY

YKX,YKXS kable o żyłach miedzianych i izolacji z polietylenu termoplastycznego

(X) oraz usieciowanego (XS) i powłoce polwinitowej

YKX, YKXS

umieszczone pod literą K oznacza kabel z żyłami aluminiowymi

YAKY

Ft, Fp, Fo

kabel opancerzony taśmami stalowymi (Ft), płaskimi drutami
stalowymi (Fp), okrągłymi drutami stalowymi (Fo)

KFt, KYFoy,

AKFpY

umieszczone umieszczone na końcu symbolu oznacza zewnętrzną
osłonę włóknistą

AKFtA

umieszczone na końcu symbolu oznacza zewnętrzną osłonę z polwinitu

AKYFty

umieszczone na początku symbolu oznacza kabel z żyłami ekranowymi

HAKFty

umieszczone po literze K oznacza kabel z syciwem nieściekającym,
a umieszczone po symbolu oznaczającym powłokę oznacza kabel
odporny na rozprzestrzenianie się płomienia

KnFt, YKYFtyn

żo

umieszczone na końcu symbolu oznacza, że kabel ma żyłę ochronną
zielono-żółtą

YAKY-żo

umieszczone po literze K oznacza kabel sygnalizacyjny materiał
materiał bezhalogenowy o zwiększonej odporności na
rozprzestrzenianie się płomienia

YKSY, NKXSFtN

Kable – podobnie jak przewody – również są oznaczone symbolami literowymi

zawierającymi informacje o konstrukcji kabla oraz zastosowanych materiałach izolacyjnych
i innych (tabela 3).

Oprócz kabli przeznaczonych do powszechnego stosowania wytwarza się kable do

zastosowań specjalnych, na przykład z powłoką zewnętrzną bezhalogenową, o zmniejszonej
palności, przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach, w których wybuch pożaru może

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

mieć  skutki  szczególnie  tragiczne  (tunele,  stacje  metra,  szpitale,  teatry,  duże  domy
towarowe itp.),  oraz  kable  o  izolacji  z  gumy  silikonowej  i  powłokach  etylenowo-
propylenowych  odpornych  na  palenie  się,  do  zastosowań  w  elektrowniach  atomowych,
metrach  i  innych  instalacjach,  w  których  konieczne  jest  zachowanie  ciągłości  zasilania
w odpowiednio długim czasie, pomimo wybuchu pożaru.

Wyłączniki i rozłączniki

Wyłącznik to łącznik elektryczny mechanizmowy zdolny do załączania, przewodzenia

i wyłączania prądów w normalnych warunkach pracy obwodu oraz prądu przeciążeniowego
lub prądu zwarciowego. Charakteryzują się one umiarkowaną trwałością mechaniczną
i łączeniową oraz niewielką znamionową częstością łączeń.

W stanie załączonym wyłączniki pozostają bez udziału sił zewnętrznych dzięki

specjalnemu mechanizmowi zwanemu zamkiem (rysunek 3). Zwolnienie mechanizmu zamka
wykonane ręcznie lub wskutek działania dowolnego z wyzwalaczy lub przekaźników powoduje
wyłączenie wyłącznika pod wpływem sprężyny zwrotnej napiętej w czasie załączenia.

Rys. 3. Wyłącznik samoczynny [1, s. 91]

Wyłączniki są wyposażone zarówno w wyzwalacze przeciążeniowe, przeważnie

termobimetalowe,  powodujące  otwarcie  wyłącznika  z  pewną  zwłoką  czasową  zależną
od wartości  prądu,  jak  i  w  wyzwalacze  zwarciowe,  elektromagnetyczne,  działające  z  czasem
własnym  0,02÷0,04  s.  Wyłączniki  na  duże  i  bardzo  duże  wartości  prądów  znamionowych  mają
wyzwalacze  zwarciowe  jednoczłonowe  bezzwłoczne  lub  zwłoczne albo wyzwalacze dwuczłonowe
bezzwłoczne  i  zwłoczne.  Człony  zwłoczne  działają  po  czasie  0,1÷0,5  s  nastawionym
na mechanizmie.

Wyłączniki niskonapięciowe wykonywane są jako suche natomiast wyłączniki

wysokonapięciowe posiadają różne rozwiązania komór gaszących (olejowe, próżniowe).
W wyłącznikach stosuje się różnego typu napędy: ręczne, elektromagnetyczne czy silnikowe.
W instalacjach elektrycznych stosuje się obecnie wyłączniki instalacyjne płaskie
o znormalizowanej szerokości (module) 17,7 mm, mocowane na wsporniku DIN TH35.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 4. Przekrój przez wyłącznik instalacyjny [6]

Na załączonym przekroju wyłącznika instalacyjnego wyróżnione zostały jego

następujące elementy:
1.  Dźwignia napędowa.
2.  Zamek.
3.  Styk stały i styk ruchomy.
4.  Zaciski przyłączowe.
5.  Wyzwalacz termobimetalowy (przeciążeniowy).
6.  Korpus izolacyjny (obudowa).
7.  Wyzwalacz elektromagnetyczny (zwarciowy).
8.  Komora gaszeniowa.

Rozłącznik

Rozłącznik to łącznik elektryczny używany do wyłączania prądów roboczych,

o wartościach nie przekraczających dziesięciokrotnej wartości prądu znamionowego.
Przykładem rozłącznika jest stycznik.

Stycznik – łącznik mechanizmowy, przestawiany w sposób inny niż ręczny, o tylko

jednym położeniu spoczynkowym styków ruchomych, zdolny do załączania, wyłączania
i przewodzenia prądu w normalnych warunkach pracy obwodu, a także przy przeciążeniach.

Cechuje się dużą trwałością mechaniczną oraz dużą częstością łączeń, przy stosunkowo

małych wymiarach, niewielkiej masie i wysokiej pewności działania. Stycznik zbudowany
jest z następujących elementów:
–

izolacyjna podstawa stycznika,

–

rdzeń nieruchomy,

–

cewka stycznika,

–

zwora ruchoma elektromagnesu,

–

styk nieruchomy,

–

styk ruchomy,

–

styki zwierne i rozwierane, umieszczone w torach prądowych pomocniczych,

–

sprężyny stykowe zapewniające docisk styków,

–

komory gaszeniowe łuku elektrycznego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 5. Widok stycznika [5]

Rozdzielnica tablicowa – tablica rozdzielcza

Zwana inaczej tablicami bezpiecznikowymi. Stosuje się je najczęściej w instalacjach

mieszkaniowych  i  komunalnych  do  zasilania  oświetlenia  i  odbiorników  siłowych
o  niewielkich  mocach.  Rozdzielnice  tablicowe  były  powszechnie  stosowane  w  obiektach
nieprzemysłowych,  takich  jak  domki  jednorodzinne,  mieszkania,  szkoły,  szpitale  w  których
dominują  odbiorniki  oświetleniowe  oraz  siłowe  o  stosunkowo  niewielkich  mocach
znamionowych.

Wszystkie aparaty, a więc liczniki, rozłącznik lub łącznik izolacyjny, wyłączniki

instalacyjne i różnicowoprądowe, bezpieczniki i in. montuje się na tablicy izolacyjnej. Zaciski
przyłączeniowe obwodów są wyprowadzane na specjalną listwę mocowaną w taki sposób, że
zapewnione jest łatwe wykonywanie różnych połączeń i przełączeń, bez zdejmowania tablicy.
Połączenia między przyrządami wykonuje się przewodami o żyłach miedzianych o przekroju
nie mniejszym niż 2,5 mm

. Tablice przymocowuje się do ścian za pomocą kotew lub

kształtowników  stalowych  osadzonych  w  murze  (ścianie).  Odległość  pomiędzy
nieizolowanymi  przewodami  a  ścianą  nie  powinna  być  mniejsza  niż  15  mm.  Tablice
rozdzielcze  należy  umieszczać,  jeżeli  jest  to  tylko  możliwe,  we  wnękach  lub  skrzynkach
z drzwiczkami ograniczającymi dostęp do przyrządów i części pod napięciem.

Obecne rozdzielnice tablicowe w klasycznym wykonaniu są stosowane raczej

wyjątkowo.  Pozostaną  one  jednak  jeszcze  długo  w  eksploatacji,  głównie  w  starszych
obiektach  budowlanych  nieprzemysłowych.  Do  zabezpieczeń  przetężeniowych  obwodów
odbiorczych  instalacji  elektrycznych  w  nowych  budynkach  mieszkalnych  oraz  w  innych
o przeznaczeniu  nieprzemysłowym  nie stosuje się już bezpieczników,  lecz prawie  wyłącznie
wyłączniki  instalacyjne  jedno  i  trójfazowe,  przystosowane  do  mocowania  na  specjalnych
listwach. Spowodowało to zmianę konstrukcji rozdzielnic (tablic rozdzielczych) zasilających
i  zabezpieczających  takie  obwody.  Obecnie  są  to  niewielkie,  estetycznie  wykonane  szafki
z  drzwiczkami,  mocowane  na  ścianach  w  przedpokojach  i  korytarzach,  w  których
w zależności od potrzeb (liczby obwodów i łączników) instaluje się wyłączniki w jednym lub
kilku rzędach.

W szafkach tych umieszcza się również inne łączniki i aparaty, takie jak wyłączniki

różnicowoprądowe, urządzenia przeciwprzepięciowe oraz inne o wymiarach zewnętrznych
równie niewielkich lub takich samych jak wyłączniki instalacyjne i podobnie jak one
przystosowane do mocowania na standardowych listwach.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W rozdzielnicach skrzynkowych szyny zbiorcze, aparaty elektryczne oraz zestawy tych

aparatów  instaluje  się  w  skrzynkach  o  znormalizowanych  wielkościach.  Skrzynki  łączy  się
między  sobą  śrubami  lub  specjalnymi  klinami  i  mocuje  do  ram  stalowych  na  ścianach
pomieszczeń.  Bezpieczeństwo  obsługi,  niewielkie  wymiary,  łatwość  montażu  i  rozbudowy,
dobra  ochrona  przed  narażeniami  środowiskowymi  i  mechanicznymi  oraz  możliwość
instalowania  rozdzielnic  skrzynkowych  w  pomieszczeniach  ogólnodostępnych,  np.  halach
fabrycznych,  a  nawet  na  wolnym  powietrzu  pod  zadaszeniem,  spowodowały,  że  są  one
powszechnie stosowane w układach niskiego napięcia prądu przemiennego i stałego. Napięcia
i  prądy  znamionowe  rozdzielnic  skrzynkowych  zależą  od  ich  konstrukcji.  Przez  wiele  lat
dominowały rozwiązania ze  skrzynkami żeliwnymi,  mimo że odznaczały się one dużą  masą.
Dopiero w ostatnim dziesięcioleciu wprowadzono do produkcji w pełni udane rozdzielnice ze
skrzynkami  z  materiałów  izolacyjnych.  Spowodowało  to  stopniowe  odchodzenie  od
wytwarzania i stosowania rozdzielnic ze skrzynkami żeliwnymi, choć zapewne pozostaną one
jeszcze długo w eksploatacji.

W Polsce rozdzielnice skrzynkowe z materiałów izolacyjnych są wytwarzane m.in. przez

przedsiębiorstwa  Elektromontaż.  Rozdzielnice  typu  Z  o  napięciu  znamionowym  500  V
i  prądzie  znamionowym  szyn  zbiorczych  250  i  400  A  mają  stopień  ochrony  IP54  i  są
przeznaczone  do  stosowania  głównie  w  instalacjach  przemysłowych.  Rozdzielnice  te  są
zestawiane  ze  skrzynek  o  dwóch  podstawowych  wymiarach:  200x280x150  (220)  mm  (typu
Zł)  oraz  280x280x155  (220)  mm  (typu  Z2).  Wysokość  użytkowa  w  zależności  od
zastosowanej pokrywy.

Rys. 6. Rozdzielnice naścienne jednorzędowe typu RN 65 (wymiary w cm) firmy Legrand FAEL: a) RN-1 x4-

65; b) RN-1 +12-65 (rysunki a i b o różnej podziałce) [5]

Gniazda wtykowe

Gniazda wtykowe i wtyczki to widoczne elementy instalacji elektrycznych. Wybieramy

je  do  nowych  i  remontowanych  domów,  kierując  się  przede  wszystkim  ich  wyglądem.  Nie
powinno to  być  jednak  jedyne kryterium  wyboru. Po włożeniu wtyczki do gniazda  jej  styki
robocze  –  kołki  –  dotykają  odpowiednich  styków  gniazda,  zapewniając  w  ten  sposób
przepływ  prądu  elektrycznego.  Aby  połączenie  takie  działało  niezawodnie  i  nie  nagrzewało

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

się,  styki  wtyczek  i  gniazd  wykonuje  się  z  odpowiedniego  metalu,  takiego,  który  nie  tylko
bardzo  dobrze  przewodzi  prąd  elektryczny,  ale  jest też odporny  na  korozję  i ścieranie.  Styki
gniazd  wtykowych  mają  kształt  tulejek.  Dzięki  sprężystości  materiału  stykowego  oraz
zastosowaniu sprężyn uzyskiwany jest wymagany docisk między stykami wtyczek i gniazd.

Również połączenia przewodów elektrycznych (potocznie zwanych sznurami)

z zaciskami śrubowymi gniazd i wtyczek powinny być wykonane starannie i zapewniać
odpowiedni docisk. Szczególnie ważna jest jakość takich połączeń w urządzeniach
przenośnych, których przewód narażony jest na naciąganie i skręcanie.

Na rynku oferowane są też wtyczki i gniazda na znacznie niższe napięcia na przykład

20÷25 V, 40÷50 V, 110÷130 V. Aby można było łatwo rozpoznać ich rodzaj, w niektórych
krajach wprowadzono wymóg oznaczania odpowiednimi barwami gniazd wtykowych
i wtyczek o określonym napięciu znamionowym i częstotliwości.

Gniazda i wtyczki przeważnie są tak skonstruowane, że nie jest możliwe włożenie

wtyczki do gniazda o innym napięciu i prądzie znamionowym lub innej liczbie biegunów.
Dlatego też wtyczek i gniazd elektrycznych nie należy samodzielnie przerabiać ani
wymieniać.

Ze względu na sposób montażu, w instalacjach elektrycznych wyróżnia się trzy rodzaje

gniazd wtyczkowych:
–

podtynkowe – instalacja wykonana jest pod tynkiem za pomocą rur cienkościennych
ułożonych w wykutych bruzdach.

–

wtynkowe  –  instalacja  montowana  jest  w  tynku,  a  osprzęt  charakteryzuje  się  specjalną
budową.  W  miejscach  rozgałęzień  instaluje  się  puszki  wtynkowe.  Mają  one  zaciski  do
łączenia  przewodów  i  szczęki  do  przyłączania  osprzętu.  Wszelkiego  rodzaju  osprzęt,
a  także  gniazda  wtyczkowe  są  wyposażone  w  styki  nożowe,  które  wchodzą  do  szczęk
puszek  wtynkowych.  Tego  typu  osprzęt  można  spotkać  w  budownictwie  z  lat  50.,  60.
i 70.  Charakteryzuje  się  on  jednak niską obciążalnością  styków  nożowych  w  przypadku
gniazd wtynkowych.

–

natynkowe – instalacja i osprzęt instalowany są na powierzchni ściany.

Ze względu na budowę, gniazda wtykowe można podzielić na pojedyncze i podwójne,

z bolcem ochronnym i bez bolca oraz gniazda bryzgoszczelne o stopniu ochrony obudowy
nawet IP44. Innym interesującym przykładem jest gniazdo typu „schuko”, w którym bolec
ochronny zastąpiony jest przez dwa styki znajdujące się na obwodzie wtyczki.

Włączanie i wyłączanie odbiornika z sieci

Jeśli chcemy wyłączyć jakiś odbiornik z sieci, należy najpierw wyłączyć go

wyłącznikiem, a dopiero później wyjąć wtyczkę z gniazda. Włączając odbiornik postępujemy
w odwrotnej kolejności – najpierw wkładamy wtyczkę do gniazda, a dopiero później
włącznikiem uruchamiamy to urządzenie.

Zasady montażu gniazd

Jeśli chcemy zapewnić całkowite bezpieczeństwo w domu małych dzieci, to należy

zainstalować  specjalne  gniazda  z  dodatkowymi  osłonami  umieszczonymi  w  otworach.  Inne
rozwiązanie  to  stosowanie  zatyczek  do  gniazd.  Gniazda  wtykowe  montowane  w  łazienkach
i kuchniach mają specjalne klapki ochronne, w innych pomieszczeniach instaluje się gniazda
bez  klapek.  Istnieją  zasady  montażu  gniazd  wtykowych,  których  należy  przestrzegać  dla
wygody i bezpieczeństwa. Miejsca i zasady montażu gniazd opisano poniżej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W pokojach

Najczęściej na wysokości 0,3 m nad podłogą. Jeśli instalacja elektryczna wykonywana

jest  w  nowo  budowanym  domu,  trudno  w  momencie  jej  zakładania  dokładnie  określić,  jak
ustawione będą  meble  w  pomieszczeniach. Nie  ma z  tym  problemu  w  istniejącym  budynku,
w  którym  wymieniamy  przewody  elektryczne,  bowiem  wiemy  już,  jak  najlepiej  ustawić
meble w pomieszczeniach. Zawsze  jednak  należy trzymać się pewnych zasad  montażowych,
które  nawet  po  przestawieniu  mebli  zapewnią  łatwe  podłączanie  odbiorników  do  instalacji
elektrycznej.  Dobrze,  jeśli  w  pomieszczeniu  gniazda  wtyczkowe  zainstalowane  są  po  obu
stronach  okna,  a  ponadto  przynajmniej  jedno  w  głębi  pokoju,  aby  swobodnie  można  było
podłączać także odbiorniki ustawione z dala od okien. Wygodnie  jest, jeśli  na każde 4÷6  m

powierzchni przypada co najmniej jedno gniazdo.

Projektując liczbę i rozmieszczenie gniazd, należy też oczywiście uwzględnić, ile

odbiorników  będziemy  chcieli  jednocześnie  podłączyć  w  danym  pomieszczeniu.
Urządzeniami  działającymi  w  pokoju  są  najczęściej:  telewizor,  radioodbiornik,  magnetofon,
magnetowid, komputer, lampa.

W kuchniach

Na wysokości ponad 0,85 m nad podłogą, najczęściej około 1,15 m. Ta wysokość

montażu  gniazd  w  kuchniach  podyktowana  jest  względami  funkcjonalnymi,  szafki  stojące
mają  bowiem  najczęściej  wysokość  0,8  m.  Zamontowanie  gniazda  nad  szafką  gwarantuje
łatwe  korzystanie  ze  wszystkich  urządzeń  elektrycznych.  W  kuchni  korzystamy  najczęściej
z  chłodziarki,  zamrażarki,  tostera,  robota  kuchennego,  ekspresu  do  kawy  oraz  urządzeń
większej  mocy  na  przykład  elektrycznej  kuchenki,  kuchenki  mikrofalowej,  a  czasami  pralki
automatycznej.  Należy  zaznaczyć,  że  w  mieszkaniach  niewskazane  jest  korzystanie
jednocześnie z dwóch urządzeń większej mocy, a wręcz zabronione – z trzech i więcej takich
urządzeń podłączonych do jednego obwodu.

W łazienkach

Na wysokości 1,4 m. W wilgotnych pomieszczeniach, takich jak łazienki czy pralnie,

należy  instalować  tylko  gniazda  wtyczkowe  bryzgoszczelne  (oznaczenie  techniczne  -  IP44).
Wykonane  są  one  jako  na-  lub  podtynkowe,  mocowane  do  ściany  za  pomocą  kleju  lub
wkrętów.  Gniazda  takie  mają  styki  ochronne  oraz  osłony  z  tworzywa  termoplastycznego.
Stosuje  się  je  w  tych  samych  pomieszczeniach co  łączniki  bryzgoszczelne.  Na  pewno  jedno
gniazdo bryzgoszczelne trzeba zamontować na wysokości 1,4 m, w miejscu, w którym będzie
stała  pralka.  Wtyczki  pralki  zazwyczaj  nie  wyjmuje  się  z  gniazda  po  skończonym  praniu,
dlatego też, aby można było korzystać w łazience także z innych urządzeń elektrycznych, jak
suszarka do włosów, golarka czy lokówka, warto zainstalować jeszcze jedno gniazdo.

Rys. 7. Gniazdo wtykowe tablicowe IPX4 16A/250V 2P+Z [5]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 8. Gniazdo wtykowe p/t 16A/250V 2P+Z [5]

Rys. 9. Gniazdo wtykowe p/t 16A/250V 2P [5]

Rys. 10.Gniazdo wtykowe tablicowe jednofazowe IP44 [5]

Rys. 11. Gniazdo pojedyncze z uziemieniem schuko [3]

Odbiorniki jednofazowe i trójfazowe

Odbiorniki elektryczne (elektroenergetyczne) przetwarzają energię elektryczna na inną

pożądaną formę energii. Do takich najbardziej rozpowszechniony odbiorników należy
zaliczyć:
–

urządzenia (lampy) oświetleniowe,

–

silniki elektryczne,

–

urządzenia elektrotermiczne.
W zależności od rodzaju i liczby zainstalowanych odbiorników elektrycznych,

przeznaczenia obiektów (nieprzemysłowe, przemysłowe lub inne) różne są warunki techniczne,
jakim powinny odpowiadać instalacje elektryczne zasilające te odbiorniki. Odbiorniki
jednofazowe zasilane są tylko z jednej fazy, natomiast trójfazowe zasilane są z 3 faz.

Fazy na rysunkach oznaczane są wielkimi literami L (L1, L2, L3). Odbiorniki trójfazowe

łączone są w gwiazdę lub trójkąt. Układ trójfazowy jest to układ 3 obwodów elektrycznych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

prądu przemiennego, w których napięcia przemienne źródła o jednakowej wartości
i częstotliwości są przesunięte względem siebie w fazie o 1/3 okresu. Napięcia układu
wytwarzane są w jednym źródle energii elektrycznej, prądnicy lub generatorze fazowym.

Rys. 12. Świetlówka jako odbiornik jednofazowy [1, s. 172]

Rodzaje układów trójfazowych, pierwszy oznacza połączenie w źródle napięcia, drugi

w odbiorniku:
–

układ trójprzewodowy (gwiazda–gwiazda)λ–λ,

–

układ czteroprzewodowy (gwiazda–gwiazda)λ–λ,

–

układ trójprzewodowy (trójkąt–gwiazda)Δ–λ,

–

układ trójprzewodowy (trójkąt–trójkąt)Δ–Δ.

Rys. 13. Silnik jako odbiornik trójfazowy [1, s. 178]

Zasilanie odbiorników prądem stałym

Odbiorniki które wymagają zasilania prądem stałym są najczęściej zasilane ze źródeł

prądu stałego takich jak:
–

ogniwa prądu stałego,

–

zasilacze prądu stałego,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 16. Przykład schematu instalacji trójfazowej [1, s. 217]

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie zasadnicze części składają się na przewód elektryczny?
2.  Jakie materiały używane są do izolacji przewodów?
3.  Jakich  symboli  literowych  używa  się  do  oznaczania  przewodów  energetycznych  do

układania na stałe?

4. Jakie typy przewodów układa się w pomieszczeniach suchych i wilgotnych na tynku

i pod tynkiem?

5.  Jakie symbole stosuje się do oznaczania kabli elektroenergetycznych?
6.  Jakie typy przewodów stosuje się do odbiorników ruchomych i przenośnych?
7.  Jakie są podstawowe cechy wyłącznika?
8.  Co określa termin rozłącznik?
9.  Jakie są zasadnicze różnice pomiędzy rozłącznikiem a wyłącznikiem?
10.  Z jakich elementów składowych składa się wyłącznik instalacyjny?
11.  Jakie elementy można wyróżnić w budowie stycznika?
12.  Jakie zadania spełniają rozdzielnice tablicowe?
13.  Jakie konstrukcje tablic rozdzielczych stosuje się obecnie w budynkach mieszkalnych?
14.  Jak można podzielić gniazda wtykowe ze względu na sposób montażu?
15.  Jak można podzielić gniazda wtykowe ze względu na budowę?
16.  Jakich zasad należy przestrzegać przy montowaniu gniazd wtykowych?
17.  Jakie urządzenia można zaliczyć do odbiorników energii?
18.  W jaki sposób zasilane są odbiorniki jednofazowe?
19.  W jaki sposób zasilane są odbiorniki trójfazowe?
20.  Jakie  rodzaje  odbiorników  trójfazowych  można  wyróżnić  ze  względu  na  połączenie

w źródle napięcia i odbiorniku?

21.  Jakie można wyróżnić źródła napięcia stałego zasilające odbiorniki?
22.  W jaki sposób zasilany jest układ jednofazowy?
23.  W jaki sposób zasilany jest układ trójfazowy?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Sklasyfikuj wskazane przez nauczyciela rodzaje gniazd wtykowych, uwzględniając

sposób montażu i budowę.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  odszukać w materiałach dydaktycznych kryteria klasyfikacji gniazd wtykowych,
2)  dokonać analizy na podstawie opisów,
3)  rozpoznać rodzaje gniazd wtykowych,
4)  zapisać przy rodzaju gniazd krótki opis i nazwy poszczególnych gniazd.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

papier formatu A4, flamastry,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 2

Sklasyfikuj wskazane przez nauczyciela rodzaje przewodów elektroenergetycznych

wielożyłowych.

Typy przewodów:

−

YDYt 300/500V 2x1,5,

−

OWY 300/500V 4x1,

−

YLYu 600/1000V 5x10,

−

YDYp 450/750V 3x2,5.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  odszukać w materiałach dydaktycznych szkice i oznaczenia przewodów,
2)  dokonać analizy na podstawie opisów,
3)  rozpoznać rodzaje przewodów elektroenergetycznych,
4)  zapisać przy każdym rodzaju przewodu dokładny opis, uwzględniając wszystkie symbole

i znaki.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

papier formatu A4, flamastry,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 3

Na rysunku poniżej przedstawiono uzwojenia silnika zasilonego z trójfazowej instalacji

elektrycznej. Uzwojenia silnika mogą być połączone w gwiazdę lub trójkąt. Dorysuj na
rysunku oznaczenia przewodów oraz symbole przełączenia w gwiazdę i trójkąt.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) wyjaśnić z jakich zasadniczych części składa się przewód

elektryczny?



2) określić rodzaje materiałów używane do izolacji przewodów?



3) określić symbole literowe używane do oznaczania przewodów

energetycznych do układania na stałe?



4) sklasyfikować typy przewodów do układania w pomieszczeniach

suchych i wilgotnych na tynku i pod tynkiem?



5) określić symbole stosowane do oznaczania kabli elektroenergetycznych?



6) sklasyfikować typy przewodów stosowanych do odbiorników

ruchomych i przenośnych?



7) wyjaśnić podstawowe cechy wyłącznika?



8) wyjaśnić pojęcie rozłącznika?



9) wyjaśnić różnice pomiędzy rozłącznikiem i wyłącznikiem?



10) określić elementy składowe wyłącznika instalacyjnego?



11) określić elementy dotyczące budowy stycznika?



12) wyjaśnić zadania jakie spełniają rozdzielnice tablicowe?



13) określić konstrukcje tablic rozdzielczych stosowanych w budynkach

mieszkalnych?



14) sklasyfikować gniazda wtykowe ze względu na sposób montażu?



15) sklasyfikować gniazda wtykowe ze względu na budowę?



16) określić zasady dotyczące montowania gniazd wtykowych?



17) określić urządzenia zaliczane do odbiorników energii?



18) wyjaśnić sposób zasilania odbiorników jednofazowych?



19) wyjaśnić sposób zasilania odbiorników trójfazowych?



20) sklasyfikować odbiorniki trójfazowe ze względu na połączenie

w źródle napięcia i odbiorniku?



21) sklasyfikować źródła napięcia stałego do zasilania odbiorników?



22) wyjaśnić sposób zasilania układu jednofazowego?



23) wyjaśnić sposób zasilania układu trójfazowego?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Zabezpieczenia i ochrona przeciwporażeniowa

4.2.1. Materiał nauczania

Zabezpieczenia przed skutkami przeciążeń i zwarć w instalacjach odbiorczych

Przewody łączące odbiorniki energii elektrycznej z źródłem zasilania powinny być

zabezpieczone przed skutkami przeciążeń i zwarć przez urządzenia zabezpieczające,
samoczynnie wyłączające zasilanie w przypadku przeciążenia lub zwarcia. Rozróżnia się trzy
rodzaje urządzeń zabezpieczających:
1) urządzenia zabezpieczające jednocześnie przed prądem przeciążeniowym i przed prądem

zwarciowym (zabezpieczenia przeciążeniowo-zwarciowe).
Tego rodzaju urządzeniami mogą być:

–

wyłączniki wyposażone w wyzwalacze przeciążeniowe termobimetalowe i wyzwalacze
zwarciowe elektromagnetyczne,

–

wyłączniki współpracujące z bezpiecznikami topikowymi,

–

bezpieczniki topikowe ogólnego przeznaczenia z pełnozakresową charakterystyką
wyłączania,

–

wyłączniki wyposażone w wyzwalacze przeciążeniowe i dobezpieczeniowe wkładki
topikowe.

2) urządzenia zabezpieczające tylko przed prądem przeciążeniowym (zabezpieczenia

przeciążeniowe).
Tego rodzaju urządzeniami mogą być:

–

wyłączniki wyposażone w wyzwalacze przeciążeniowe termobimetalowe,

–

bezpieczniki topikowe ogólnego przeznaczenia z pełnozakresową charakterystyką
wyłączania.

3) urządzenia zabezpieczające tylko przed prądem zwarciowym (zabezpieczenia

zwarciowe).
Tego rodzaju urządzeniami mogą być:

–

wyłączniki wyposażone w wyzwalacze zwarciowe elektromagnetyczne,

–

bezpieczniki topikowe ogólnego przeznaczenia z pełnozakresową charakterystyką
wyłączania,

–

wkładki topikowe dobezpieczeniowe z niepełnozakresową charakterystyką wyłączania
Zabezpieczenia przeciążeniowe powinny być tak dobrane, aby wyłączenie zasilania

(przerwanie prądu przeciążeniowego) nastąpiło zanim wystąpi niebezpieczeństwo
uszkodzenia izolacji, połączeń, zacisków lub otoczenia na skutek nadmiernego wzrostu
temperatury.

Zabezpieczenie przeciążeniowe przewodów powinno spełniać następujące warunki:

IB ≤ In ≤ Iz

I2 ≤ 1,45 Iz

gdzie:

–

IB prąd obliczeniowy w obwodzie elektrycznym (prąd obciążenia przewodów),

–

Iz obciążalność prądowa długotrwała przewodu,

–

In prąd znamionowy urządzeń zabezpieczających (lub nastawiony prąd urządzeń
zabezpieczających),

–

I2 prąd zadziałania urządzeń zabezpieczających.
Prąd zadziałania urządzeń zabezpieczających I2 należy określać jako krotność prądu

znamionowego In wyłącznika lub bezpiecznika według zależności:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

I2= k2 In

gdzie:

–

współczynnik

krotności

prądu

powodującego

zadziałanie

urządzenia

zabezpieczającego przyjmowany jako równy:

–

1,6÷2,1 dla wkładek bezpiecznikowych,

–

1,45 dla wyłączników nadprądowych o charakterystyce B, C i D.

Mniejsza wartość współczynnika k2 dla wyłączników w stosunku do bezpieczników

oznacza,  że  wyłączniki  mają  lepiej  dopasowane  charakterystyki  czasowo-prądowe  do
zabezpieczania  przewodów  przed  przeciążeniem,  co  pozwala  na  stosowanie  przewodów
o  mniejszej  obciążalności  prądowej  długotrwałej,  a  więc  o  mniejszym  przekroju,  przy
zabezpieczaniu ich wyłącznikami nadprądowymi.

Zabezpieczenia przeciążeniowe powinny być zainstalowane przed punktem, w którym

następuje:
–

zmiana przekroju przewodów na mniejszy,

–

zmiana rodzaju przewodów na przewody o mniejszej obciążalności prądowej
długotrwałej,

–

zmiana sposobu ułożenia przewodów lub budowy instalacji, pogarszająca warunki
chłodzenia.

Zabezpieczenia przed prądem przeciążeniowym nie są wymagane w następujących

przypadkach:
–

przewody znajdujące się za miejscem zmniejszenia obciążalności prądowej długotrwałej
(zmiana przekroju, rodzaju, sposobu ułożenia przewodów lub budowy instalacji) są
skutecznie zabezpieczone od strony zasilania przed prądem przeciążeniowym,

–

w przewodach nie przewiduje się występowania prądów przeciążeniowych, a przewody
te nie mają żadnych rozgałęzień, przyłączonych gniazd wtyczkowych i są skutecznie
zabezpieczone przed zwarciami,

–

w miejscach zmiany przekroju, rodzaju, sposobu ułożenia przewodów lub budowy
instalacji powodujących zmniejszenie obciążalności prądowej długotrwałej przewodów,
jeżeli długość przewodów nie przekracza 3 m i nie mają one rozgałęzień, przyłączonych
gniazd wtyczkowych i nie znajdują się w pobliżu materiałów łatwopalnych, a wykonanie
instalacji ogranicza do minimum powstanie zwarcia.

Zabezpieczenia zwarciowe

Zabezpieczenia zwarciowe powinny być tak dobrane, aby wyłączenie zasilania

(przerwanie  prądu  zwarciowego)  nastąpiło  zanim  wystąpi  niebezpieczeństwo  uszkodzeń
cieplnych  i  mechanicznych  w  przewodach  lub  ich  połączeniach.  Przewidywana
(spodziewana)  wartość  prądu  zwarciowego  w  miejscu  instalowania  zabezpieczeń  powinna
być  określona  metodami  obliczeniowymi  lub  za  pomocą  pomiarów.  Zabezpieczenie
zwarciowe  powinno  mieć  zdolność  do  przerywania  prądu  zwarciowego  o  wartości  większej
od  przewidywanego  (spodziewanego)  prądu  zwarciowego.  Dopuszcza  się,  aby  ta  zdolność
była  mniejsza,  ale  tylko  w  tym  przypadku  gdy  od  strony  zasilania  znajduje  się  inne
zabezpieczenie zwarciowe, o wystarczającej zdolności przerywania prądu zwarciowego.

Przewody i urządzenia za tym zabezpieczeniem wytrzymują przepływ przewidywanego

(spodziewanego)  prądu  zwarciowego  bez  uszkodzeń  (energia  przenoszona  przez  urządzenia
zabezpieczające,  powinna  być  mniejsza  od  energii,  jaką  mogą  wytrzymać  bez  uszkodzenia
urządzenia  i  przewody  znajdujące  się  za  danym  urządzeniem  zabezpieczającym,  patrząc  od
strony zasilania).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Czas przepływu prądu zwarciowego powinien być taki, aby temperatura przewodów nie

przekroczyła  wartości  dopuszczalnej  temperatury  granicznej,  jaką  mogą  osiągnąć  przewody
przy  zwarciu.  Dla  prądów  zwarciowych  o  czasie  trwania  nieprzekraczającym  5  s,  czas
potrzebny do podwyższenia temperatury przewodu od temperatury dopuszczalnej długotrwale
do  temperatury  granicznej  dopuszczalnej  przy  zwarciu,  można  w  przybliżeniu  obliczyć  ze
wzoru:

t=(kS/I)

gdzie:

–

t czas w sekundach,

–

S przekrój przewodu w mm

–

I wartość skuteczna prądu zwarciowego w A,

–

k współczynnik liczbowy, odpowiadający jednosekundowej dopuszczalnej gęstości prądu
podczas zwarcia, o wartości:

–

143 dla przewodów Cu z izolacją z polietylenu usieciowanego, etylenu-propylenu lub
gumy,

–

115 dla przewodów Cu z izolacją z PVC,

–

94 dla przewodów Al z izolacją z polietylenu usieciowanego, etylenu-propylenu lub
gumy,

–

76 dla przewodów Al z izolacją z PVC

Zabezpieczenia zwarciowe powinny być zainstalowane przed punktem, w którym

następuje:
–

zmiana przekroju przewodów na mniejszy,

–

zmiana rodzaju przewodów na przewody o mniejszej obciążalności prądowej
długotrwałej,

–

zmiana sposobu ułożenia przewodów lub budowy instalacji, pogarszająca warunki
chłodzenia.
Dopuszcza się inne usytuowanie zabezpieczeń zwarciowych w dwu następujących

przypadkach:
–

gdy przewody znajdujące się za miejscem obniżenia obciążalności prądowej długotrwałej
są skutecznie chronione przez inne, usytuowanie bliżej zasilania, zabezpieczenie
zwarciowe,

–

gdy po zmianie przekroju przewodów spełnione są trzy następujące warunki:

–

odcinek oprzewodowania o mniejszym przekroju ma długość nie przekraczającą 3 m,

–

odcinek jest wykonany w sposób ograniczający do minimum powstanie zwarcia
(na przykład. przez dodatkowe zabezpieczenie przewodów przed wpływami zewnętrznymi),

–

odcinek nie znajduje się w pobliżu materiałów łatwopalnych.

Wyłącznik nadmiarowoprądowy

Aparat chroniący instalację przed przeciążeniem i skutkami zwarć; ponowne włączenie

nie wymaga wymiany elementów.

Wyłącznik nadprądowy

Jest to wyłącznik samoczynnie wyłączający prąd, gdy jego wartość przekroczy wielkość

zadaną. Wyłączniki nadprądowe są stosowane dla ochrony instalacji elektrycznych przed
przeciążeniami i zwarciami układów elektrycznych.

Najczęściej stosowane są w instalacjach oświetleniowych i rozdziału energii

w instalacjach domowych, oraz w przemyśle, w instalacjach prądu zmiennego przy

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

nominalnym napięciu AC 50/60 Hz do 240 V, a przy obwodach 2, 3 lub 4 biegunowych przy
nominalnym napięciu jednego biegunu do 415 V.

Przykładowe parametry wyłączników:

Typ

3SB13-1p

3SB13-3p

Prąd znamionowy

6-63A

2-63A

Krotność prądu znamionowego

B: 3-5 In

C: 5-10 In

D: 10-20 In

Wytrzymałość zwarciowa

EN 60 898 & IEC 898

IEC 947-2

NEMA AB-1

6 KA

10 KA

22 KAIC

6 KA

10 KA

22 KAIC

Napięcie pracy - 50/60 Hz

230/400 V

Napięcie izolacji

500 V

Wytrzymałość elektryczna

40 to 63 A 10,000 operacji

0,5 to 32 A 20,000 operacji

Rys. 16.Widok wyłącznika nadprądowego [6]

Bezpiecznik elektryczny

Jest to element zabezpieczający działający poprzez rozłączenie obwodu w wyniku

spalenia  części  przewodzącej  bezpiecznika  (wkładki).  Bezpiecznik  może  mieć  różnorodną
konstrukcję  w  zależności  od  sposobu  działania  i  przeznaczenia.  Bezpiecznik  elektryczny
to w potocznym  znaczeniu  każde  zabezpieczenie  elektryczne  instalacji  elektrycznej
i odbiorników  elektrycznych  przed  ich  uszkodzeniem  z  powodu  wystąpienia  nadmiernego
natężenia prądu. Zamiennie w mowie potocznej używane są też sformułowania: bezpiecznik
(w domyśle elektryczny), korek (w domyśle elektryczny), bezpiecznik automatyczny.

Faktycznie

bezpiecznik

elektryczny

jest

aparat

zabezpieczający

służący

do jednokrotnego  wyłączenia  prądu  nadmiarowego  w  celu  zabezpieczenia  przed
uszkodzeniem  instalacji  elektrycznej  i  odbiorników  elektrycznych.  Prąd  nadmiarowy  może
być  wywołany  przeciążeniem,  zwarciem  lub  przepięciem.  Po  jednorazowym  zadziałaniu

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

ulega on zniszczeniu i powinien być wymieniony na nowy. Naprawa uszkodzonego
bezpiecznika elektrycznego jest bezsensowna i niebezpieczna w skutkach, bowiem
„naprawiony” bezpiecznik nie stanowi żadnego zabezpieczenia. Przyczyna awarii nie została
bowiem usunięta, a „bezpiecznika” już nie ma.

Wyróżnić można następujące rodzaje bezpieczników:

–

bezpiecznik topikowy,

–

bezpiecznik instalacyjny,

–

bezpiecznik aparatowy,

–

bezpiecznik samochodowy,

–

bezpiecznik gazodmuchowy.
Każdy bezpiecznik elektryczny stanowi zabezpieczenie elektryczne ale nie każde

zabezpieczenie elektryczne jest bezpiecznikiem. Bezpiecznikiem elektrycznym nie jest:
–

wyłącznik automatyczny wkrętkowy,

–

wyłącznik instalacyjny,

–

wyłącznik różnicowoprądowy,

–

wyłącznik przeciwporażeniowy,

–

ochronnik przeciwprzepięciowy.
Bezpieczniki dzieli się ze względu na charakterystykę działania na gG, gL, aM, gF, Tr, Gr.

oraz na czas reakcji: zwłoczne i szybkie (np. BiWtz i BiWts).Wartości prądów znamionowych
wkładek bezpiecznikowych są znormalizowane i wynoszą: 4, 6, 8, 10, 16, 20, 25, 32, 35, 40, 50,
63, 80, 100, 125, 160, 200, 225, 255, 315, 355, 400, 500, 630, 800, 1000, 1250 A.

Zabezpieczenia przed skutkami wyładowań atmosferycznych przepięć

Przepięcie to znaczny, gwałtowny i krótkotrwały wzrost napięcia w sieci elektrycznej

ponad  prawidłowe  napięcie  sieci.  Przepięcia  powstają  w  sieci  elektrycznej  w  wyniku  pracy
urządzeń  w  niej  występujących  (przepięcia  wewnętrzne)  najczęściej  podczas  włączania,
wyłączania,  zmiany  obciążenia,  nieprawidłowej  pracy  urządzeń  oraz  w  wyniku  działania  na
sieć  czynników  zewnętrznych  (przepięcia  zewnętrzne)  takich  jak  uderzenia  pioruna  w  sieć,
indukcja  napięć  w  wyniku  impulsu  elektromagnetycznego.  Przepięcia  uszkadzają  izolacje
przewodów,  wywołują  iskrzenie,  niszczą  urządzenia  elektryczne  szczególnie  urządzenia
elektroniczne.

W celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się przepięć w sieci energetycznej stosuje się

przewody odgromowe na napowietrznych liniach elektroenergetycznych, filtry LC,
bezpieczniki przeciwprzepięciowe, ograniczniki przepięć, a w urządzeniach elektronicznych
warystory.

Warystorowe ograniczniki przepięć i odgromniki

Warystor to podzespół elektroniczny, ochronnik przepięciowy o nieliniowej

charakterystyce  rezystancji,  zależnej  od  wartości  przyłożonego  napięcia  elektrycznego.  Gdy
przekroczy ono pewną  wartość, charakterystyczną dla danego typu (modelu) warystora, jego
rezystancja  szybko  maleje,  z  początkowych  setek  kiloomów  do  zaledwie  kilkunastu.  Dzięki
temu,  płynie  przez  niego  duży  prąd  powodujący  przepalenie  (wyłączenie  się)  bezpiecznika
a  zarazem  wyłączenie  urządzenia.  Oczywiście  tylko  wtedy,  gdy  pracuje  on  jako
zabezpieczenie przeciwprzepięciowe, a więc połączony  jest równolegle  ze źródłem  napięcia.
W  trakcie  pracy  jako  odgromnik  (połączenie  szeregowe  pomiędzy  piorunochronem
a uziemieniem) jego mała rezystancja, wywołana ogromnym napięciem pioruna, pozwala  na
swobodny przepływ prądu do ziemi.

Zastosowanie warystorów:

–

zabezpieczanie urządzeń przed przepięciami.

–

ochronniki przepięciowe i wysokonapięciowe (w telewizorach).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

do ochrony linii wysokiego napięcia.

–

w liniach telefonicznych do zabezpieczania telefonów, modemów i innych urządzeń
podłączonych do linii telefonicznej.

–

jako odgromniki.

–

jako pewien rodzaj zabezpieczenie transformatorów.

Odgromnik

Odgromnik (właściwie: ogranicznik przepięć typu 1) jest urządzeniem chroniącym przed

przepięciami  elektrycznymi  w  sieci  elektroenergetycznej.  Przepięcia  mogą  powstać  podczas
np.  załączania  lub  wyłączania  nieobciążonej  linii  napowietrznej  lub  przy  uderzeniu  piorunu
w linię napowietrzną  i  mogą one spowodować zniszczenie  izolacji  i  innych elementów sieci.
Ponieważ  odgromniki  są  urządzeniami  stosunkowo drogimi,  są  stosowane  tylko  do  ochrony
ważnych elementów sieci jak np. transformator bądź generator.

Odgromniki można podzielić ze względu na budowę na:

–

odgromnik iskrowy, który składa się z iskiernika (I) oraz rezystancji wykonanej
z węglika krzemu,

–

odgromnik tlenowo-metalowy, który składa się wyłącznie z rezystancji wykonanej
z tlenku metalu.

Rys. 17. Odgromnik iskrowy i tlenowo-metalowy [5]

Zagrożenie dla organizmu człowieka ze strony prądu elektrycznego

Oddziaływanie prądu elektrycznego na organizm ludzki.

Utrata świadomości – następuje na skutek oddziaływania prądu na układ nerwowy.
Oddziaływanie to polega na zagęszczeniu jonów na granicy przejścia prądu pomiędzy
komórkami ciała o lepszej przewodności do komórek o gorszej przewodności.

Skurcz mięśni – chodzi o zjawisko skurczu mięśni zginających, przez to porażony nie

może samodzielnie oderwać się od źródła prądu. Jest to jedno z częstszych powodów
śmiertelnego porażenia, gdyż dłuższe przebywanie pod napięciem powoduje wydzielanie się
dużych ilości ciepła (oparzenia) i zaburzenia w pracy serca.

Zatrzymanie oddychania – występuje przy dłuższym przepływie prądu przez klatkę

piersiową. Następuje wtedy skurcz mięśni oddechowych uniemożliwiający oddychanie
(„kamienna klatka”) powodujący śmierć poszkodowanego wskutek uduszenia.

Zakłócenie pracy serca – w przypadku przepływu prądu w momencie początku rozkurczu

komór serca (przerwa w pracy serca) może wystąpić migotanie komór sercowych. Im ten
przepływ jest dłuższy tym prawdopodobieństwo migotania większe.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 4. Zależności i czasy przepływu i wielkości prądu, który nie powoduje migotania komór sercowych

Natężenie w mA

150

220

280

400

Czas przepływu w s

0,8

0,4

0,2

Migotanie komór sercowych powoduje zatrzymanie akcji serca, ustanie przepływu krwi

i śmierć na skutek niedotlenienia organizmu. Migotanie powodują wyłącznie prądy
o częstotliwości od 40 Hz do 60 Hz.

Oparzenia zewnętrzne – występują w miejscu zetknięcia ciała z przewodnikiem

Oparzenia wewnętrzne – występują na całej drodze przepływu prądu przez ciało i bardziej
niebezpieczne od oparzeń zewnętrznych, gdyż są niewidoczne. Działanie cieplne prądu może
doprowadzić do częściowego lub całkowitego zniszczenia komórek, rozerwania naczyń
krwionośnych.

Duże wartości prądów przepływających przez ciało są przyczyną oparzeń wewnętrznych,

uszkodzeń mięśni i przechodzenia do krwi barwnika mięśniowego, tzw. mioglobiny. Jest to
substancja szkodliwa dla pracy nerek, hamująca wydzielanie moczu. Większe ilości
mioglobiny powodują śmiertelne zatrucie porażonego dopiero w kilka dni po porażeniu.

Porażenie łukiem elektrycznym – przebywanie w polu działania łuku elektrycznego może

spowodować znacznie poważniejsze obrażenia:
–

mechaniczne uszkodzenie ciała mające wygląd ran ciętych, potłuczeń itp.,

–

oparzenia do trzeciego stopnia włącznie,

–

zapalenia odzieży,

–

świetlne działanie, powodujące: światłowstręt, łzawienie, zapalenie spojówek, obrzęk.
Należy pamiętać o pośrednich urazach mechanicznych występujących wskutek upadku

z wysokości czy utraty równowagi.

Stopień porażenia zależy m. in. od:

–

natężenia prądu

–

częstotliwości

Tabela 5. Średnie wartości prądu powodujące określone skutki jego działania

Prąd

w mA

Prąd przemienny 50–60 Hz

Prąd

w mA

Prąd stały

1–1,5

Początek odczuwania przepływu prądu

3–6

Powstają skurcze mięśni i odczucie bólu

10–15

Silne skurcze mięśni. Ręce z trudem można
oderwać od przewodu. Silne bóle w palcach,
ramionach i plecach

15–25

Bardzo silny skurcz. Samodzielne oderwanie
się jest niemożliwe. Bardzo silne bóle.
Utrudniony oddech

5–8

Początek odczuwania przepływu
prądu. Uczucie ciepła

większy

niż 30

Bardzo silne skurcze. Utrata przytomności i
migotanie komór sercowych

20–25

Powstają skurcze. Znaczne
odczuwanie ciepła

Przy większych częstotliwościach zakres natężeń bezpośrednio śmiertelnych przesuwa

się w stronę większych wartości prądu i tak np. przy 5000 Hz dopiero natężenie 1 A jest
śmiertelne. Podobne zjawisko występuje przy częstotliwości mniejszej niż 10 Hz, zaś prąd
stały powoduje śmierć dopiero przy natężeniu 1,2 A.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rodzaje ochrony przeciwporażeniowej.

Wyróżniamy następujące rodzaje i środki ochrony przeciwporażeniowej:

Ochrona przed dotykiem bezpośrednim i pośrednim.

1. Zastosowanie bardzo niskiego napięcia (ELV):

–

SELV,

–

PELV,

–

FELV.

2.  Ograniczenie ładunku rozładowania kondensatora.

II.  Ochrona przed dotykiem bezpośrednim (ochrona podstawowa).
1.  Ochrona całkowita:

–

izolacje,

–

pokrywy,

–

osłony.

2. Ochrona częściowa:

–

przegrody,

–

bariery.

3. Ochrona uzupełniająca:

–

urządzenia różnicowoprądowe.

III.  Ochrona przed dotykiem pośrednim (ochrona dodatkowa).
1.  Ochrona przez samoczynne wyłączenie zasilania lub sygnalizację:
a)  Sieć TN
Urządzenia ochronne przetężeniowe.
Urządzenia różnicowoprądowe.
b)  Sieć TT
Urządzenia ochronne przetężeniowe.
Urządzenia różnicowoprądowe.
c)  Sieć IT
Stała kontrola stanu izolacji.
Urządzenia ochronne przetężeniowe.
Urządzenia różnicowoprądowe.

2.  Urządzenia II klasy ochronności.

3.  Separacja odbiorników.

4.  Stosowanie nieuziemionych połączeń wyrównawczych.

5.  Izolowanie stanowiska

Ochronę przed porażeniem elektrycznym uważa się za skuteczną, jeżeli stosuje się niskie

napięcia lub jeżeli źródło zasilania jest małej mocy (przy pomiarze woltomierzem
o rezystancji 3000 Ω, napięcie obniży się do bezpiecznego). Źródłem zasilania może być
autotransformator II klasy ochronności. Źródło zasilania może stanowić również przetwornica
lub bateria akumulatorów.

W obwodach oznaczonych symbolem SELV części czynne nie są połączone z uziomem.

Natomiast w obwodach oznaczonych symbolem PELV są połączone z uziemieniami. Jeżeli ze
względów technologicznych stosuje się bardzo niskie napięcia, a źródłem zasilania nie jest
transformator II klasy ochronności, to wprowadza się dodatkowo przewód PE i obwody
oznacza się symbolem FELV.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 18. Układ zasilania typu SELV [2, s.7]

Rys. 19. Układ zasilania typu PELV [2,s.7].

Rys. 20. Układ zasilania typu FELV [2, s. 7]

Nie są wymagane dodatkowe środki ochrony, jeżeli napięcie znamionowe nie przekracza

25 V wartości skutecznej prądu przemiennego lub 60 V nietętniącego prądu stałego. Dotyczy
to urządzeń użytkowanych w miejscach suchych i gdy nie przewiduje się
wielkopowierzchniowych dotyków ciała ludzkiego. We wszystkich innych przypadkach jako
dopuszczalną wartość napięcia przyjmuje się 6 V prądu przemiennego lub 15 V prądu stałego.

Klasy ochronności i stopnie ochrony IP urządzeń elektrycznych

Urządzenia elektryczne prądu przemiennego o napięciu znamionowym nie wyższym niż

440 V i napięciu względem ziemi nie wyższym niż 250 V, w zależności od możliwego do
zastosowania sposobu ochrony przeciwporażeniowej, dzieli się na klasy ochronności:
–

klasa  ochronności  0  –  ochronę  przed  porażeniem  elektrycznym  stanowi  izolacja
podstawowa.  W  przypadku  uszkodzenia  izolacji  ochronę  przeciwporażeniową  powinny
zapewnić  odpowiednio  korzystne  warunki  środowiskowe,  takie  jak  zainstalowanie  poza
zasięgiem  ręki,  izolowanie  stanowiska,  brak  zasięgu  ręki  uziemionych  urządzeń,
instalacji  oraz  elementów  konstrukcyjnych  W  Polsce  dopuszcza  się  stosowanie  takich

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

urządzeń przy braku jednoczesnego kontaktu człowieka z urządzeniem i potencjałem
ziemi lub gdy kontakt taki jest rzadki.

–

klasa  ochronności  I  –  ochronę  przeciwporażeniową  przed  dotykiem  pośrednim  w  tych
urządzeniach wykonuje się łącząc zacisk ochronny urządzenia z przewodem PE, PEN lub
bezpośrednio  z  uziemieniem.  Ma  to  zapewnić  odpowiednio  szybkie  zadziałanie
odpowiednich  urządzeń  i  wyłączenie zasilania albo  ograniczenie  napięć  dotykowych  do
wartości  nieprzekraczających  granicznych  dopuszczalności  w  danych  warunkach
środowiskowych.

–

klasa ochronności II – w urządzeniach tej klasy ochronności bezpieczeństwo pod
względem porażeniowym jest zapewnione przez zastosowanie odpowiedniej izolacji
podwójnej lub wzmocnionej - której zniszczenie jest bardzo mało prawdopodobne.

–

klasa ochronności III – ochrona przeciwporażeniowa w urządzeniach tej klasy
ochronności jest zapewniona przez zasilanie ich napięciem z zakresu napięciowego
o wartości

nieprzekraczającej

danych

warunkach

napięcia

granicznego

dopuszczalnego.

Symbole klas ochronności

–

klasa 0 brak symbolu

–

klasa I

–

klasa II

–

klasa III

Rys. 21. Symbole klas ochronności [5]

Stopnie ochrony IP

Oznaczenie literowe IP (z angielskiego Ingress Protection) – stopień ochrony aparatu lub

urządzenia  elektrycznego  przed  penetracją  czynników  zewnętrznych.  IP  jest  terminem
określonym  przez  normy  DIN  VDE  0470  i  DIN  40  050.  Normy  dotyczące  wyłączników
różnicowoprądowych  i  nadprądowych  szczegółowo  określają  sposoby  ochrony  przed
porażeniem  prądem  elektrycznym  osób  obsługujących  te  urządzenia  oraz  zabezpieczenia
uniemożliwiające  wnikanie  do  tych  aparatów  ciał  obcych.  Jest  to  ujęte  w  katalogach
produktów oraz uwidocznione  na produktach, na których są nadrukowane symbole oznaczeń
stopnia  IP  zgodnie  z  Polską  Normą  PN-92/E-08106.  Normy  te  opisują  klasyfikację  stopni
ochrony zapewnianych przez obudowy dla urządzeń elektrycznych o napięciu znamionowym
nie przekraczającym 72,5 kV.

Normy te określają:

–

ochronę osób,

–

ochronę urządzeń elektrycznych przed penetracją cząstek stałych, łącznie z kurzem,

–

ochronę urządzeń elektrycznych przed szkodliwym oddziaływaniem wody.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

IK - dwucyfrowy znak (opcjonalny) określa stopień ochrony przed uderzeniem (zgodnie z NF
EN 50 102)

Klasyfikacja stopni ochrony przed uderzeniem przedstawia rysunek 24.

Rys. 24. Klasyfikacja stopni ochrony przed uderzeniem [5]

Przykłady oznaczeń:

–

IP 44 – zabezpieczenie przed dostaniem się obcych ciał stałych o średnicy powyżej 1mm,
przed dostępem do części niebezpiecznych drutem oraz przed wnikaniem cieczy
rozbryzgiwanej.

–

IP  54  –  pierwsza  cyfra  charakterystyczna:  5  –  ochrona  przed  dostępem  osób  do
niebezpiecznych  części  za  pomocą  drutu,  druga  cyfra  charakterystyczna:  4  –  ochrona
przed  rozbryzgami  wody.  Jest  to  pełne  zabezpieczenie  przed  dotknięciem  i  ochrona
przeciwko gromadzeniu się niebezpiecznych pyłów.

–

IP 65 – liczba 6 z pierwszego indeksu (ochrona przeciwko penetracji ciał obcych), liczba
5 z drugiego indeksu (ochrona przeciwko penetracji wody).
Skrót IP X4D to nowe oznaczenie stopnia IP 44 – PN-IEC 60364-7-701:1999 „Instalacje

elektryczne  w  obiektach  budowlanych.  –  Wymagania  dotyczące  specjalnych  instalacji  lub
lokalizacji.  –  Pomieszczenia  wyposażone  w  wannę  i/lub  basen  natryskowy”  wyodrębnia
w  tych  pomieszczeniach  strefy  0,  1,  2,  3  odmierzone  w  stosunku  do  wanny  lub  natrysku.
Stopień  ochrony  IPX4  zabezpiecza  przed  dostawaniem  się  drutów  >  1  mm.  Dodatkowo  ten
stopień ochrony zapobiega dostawaniu się wody rozpryskiwanej ze wszystkich kierunków.

Urządzenia o stopniu ochrony IPX4 mogą być montowane w 2 strefie tych pomieszczeń.

Literka D to dodatkowe oznaczenie dotyczące ochrony przed ingerencją mechaniczną
w urządzenie mogącą doprowadzić do porażenia prądem. Poniżej znajdują się wyjaśnienie
dodatkowych oznaczeń literowych.
–

A – ochrona przed dostępem wierzchem dłoni.

Próbnik dostępu, kula o średnicy 50 mm, powinna zachować odpowiedni odstęp od części
niebezpiecznych.
–

B – ochrona przed dostępem palcem.

Palec probierczy przegubowy o średnicy 12 mm i długości 80 mm ma zachować odpowiedni
odstęp od części niebezpiecznych.
–

C – ochrona przed dostępem narzędziem.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Próbnik dostępu o średnicy 2,5 mm i długości 100 mm ma zachować odpowiedni odstęp od
części niebezpiecznych.
–

D – ochrona przed dostępem drutem.

Próbnik dostępu o średnicy 1,0 mm i długości 100 mm ma zachować odpowiedni odstęp od
części niebezpiecznych.
–

H – Aparat wysokiego napięcia.

–

M – Badania na szkodliwe działanie wnikającej wody, gdy ruchome części urządzenia
(np. wirnik maszyny wirującej) są w ruchu.

–

S – badania na szkodliwe działanie wnikającej wody, gdy ruchome części urządzenia
(np. wirnik maszyny wirującej) są nieruchome.

–

W – nadaje się do stosowania w określonych warunkach pogodowych przy zapewnieniu
dodatkowych środków ochrony lub zabiegów.

Układ sieci TN

W układzie sieci TN (dawniejsze zerowanie), dla ochrony od porażeń, stosuje się

połączenie  części  przewodzących  dostępnych  z  przewodem  ochronno-neutralnym  PEN
lub  przewodem  ochronnym  PE  (połączonym  bezpośrednio  z  uziemionym  punktem
gwiazdowym  transformatora  zasilającego  lub  pośrednio  poprzez  przewód  PEN).
Rozwiązanie  to  ma  spowodować,  przy  zwarciu  części  będącej  pod  napięciem  z  częściami
dostępnymi  przewodzącymi  (metalową  osłoną),  samoczynne  szybkie  odłączenie
odbiornika od zasilania.

Zasadniczą zmianą, wprowadzoną w ostatnich latach do krajowych przepisów, jest

układ sieci pięcioprzewodowej i znaczne skrócenie dopuszczalnych czasów trwania
zwarcia. Obecnie stosuje się rozwiązania układów sieci: TN-C, TN-C-S i TN-S
przedstawione na rysunkach 25, 26, 27.

Dla sieci niskiego napięcia do 1kV wyróżniamy układy:

–

TN punkt neutralny źródła napięcia (transformatora lub generatora) jest uziemiony,
natomiast połączenie PE z ziemią części przewodzących dostępnych, które normalnie
nie są pod napięciem (np. metalowe obudowy odbiorników) realizowane jest poprzez
sieć zasilającą,

–

TN-S z oddzielnym przewodem ochronnym PE. Przewód ten służy wyłącznie
do ochrony urządzeń, nie można włączać go w jakikolwiek obwód prądowy, służy
do tego oddzielny przewód neutralny N,

–

TN-C ze wspólnym przewodem ochronno-neutralnym PEN,

–

TN-C-S w części bliższej transformatorowi ze wspólnym przewodem PEN, w dalszej
części sieci odseparowane.

Rys. 25. Sieć typu TN-C [2, s. 27]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Oznaczenia na schematach:
–

L1, L2, L3 – line – przewody fazowe,

–

N – neutral – przewód neutralny,

–

PE – protection earth – uziemienie ochronne.

Reguły nazewnictwa

Dla podstawowego podziału używana jest para liter: pierwsza litera oznacza połączenie

punktu neutralnego źródła zasilania (generatora lub transformatora) z ziemią:
–

T – punkt neutralny posiada bezpośrednie połączenie z ziemią,

–

I – punkt neutralny jest odizolowany od potencjału ziemi.

druga litera oznacza sposób połączenia odbiorników energii elektrycznej z ziemią:
–

T – bezpośrednie połączenie z ziemią każdego urządzenia oddzielnie,

–

N – połączenie z ziemią realizowane poprzez sieć zasilającą.

Oznaczenia w nazewnictwie systemów:
–

T – terra - ziemia,

–

N – neutrum - neutralny,

–

I – isolate - izolowane,

–

C – common - wspólny,

–

S – separate – rozłączny.

abela. 6. Oznaczenia alfanumeryczne przewodów oraz zacisków przyłączeniowych odbiorników, wg PN-90/E-01242

Rodzaj zasilania

Rodzaj przewodów

Oznaczenia przewodów

Oznaczenia zacisków

przyłączeniowych

odbiorników

Prąd przemienny

Przewody robocze:

fazowe (liniowe)

neutralny

L, L1, L2, L3

U, V, W

Prąd stały

Przewody robocze:

biegun dodatni
biegun ujemny

przewód środkowy

L+

L-
M

C
D

Prąd stały lub przemienny

przewód ochronny:

przewód ochronno-

neutralny sieci

przewód uziemiający

przewód wyrównawczy

PEN

W instalacjach elektrycznych stosuje się przewody o różnorodnym przeznaczeniu.

Sposób oznaczania poszczególnych przewodów na schematach elektrycznych powinien być
jednoznacznie zrozumiały dla projektantów i wykonawców instalacji, a różna barwa izolacji
powinna ułatwić prawidłowy montaż instalacji.

Przewody fazowe w instalacjach wykonywanych przewodami jednożyłowymi mogą mieć

barwę  dowolną,  z  wyjątkiem  niebieskiej,  żółtej  oraz  zielonej,  jak  również  nie  mogą  być
przewodami  wielobarwnymi.  Przewody  neutralne  N  powinny  mieć  barwę  jasnoniebieską,
natomiast  przewody  ochronne  oraz  ochronno-neutralne  (PE,  PEN)  muszą  być  dwubarwne,
żółto-zielone.(PN-90/E-05029

)

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ochrona przez zastosowanie separacji odbiorników

Separacja odbiornika – środek ochrony przeciwporażeniowej dodatkowej polegający na

zasileniu instalacji i odbiorników poprzez transformator separacyjny lub przetwornice
separacyjne.

Transformator separacyjny to specjalny transformator, którego przekładnia jest równa 1

(napięcie  wyjściowe  jest  równe  napięciu  wejściowemu)  oraz  posiada  wzmocnioną  izolację
między  uzwojeniem  pierwotnym  i  wtórnym.  Często  uzwojenia  oddzielone  są  uziemionym
ekranem.  Rola  takiego  transformatora  polega  na  galwanicznym  (stykowym)  rozdzieleniu
obwodów  zasilającego  i  zasilanego.  W  wypadku  wystąpienia  zwarcia  po  stronie  zasilanej,
transformator  pracuje  w  stanie  zwarcia  i  dostarcza  napięcie  mniejsze  od  zasilającego
transformator  i  mniejszy  prąd  od  tego  jaki  dostarczyłaby  sieć  energetyczna  (z  definicji
napięcie jest równe 0, zaś prąd zwany prądem zwarcia, który jest parametrem konstrukcyjnym
transformatora).  Zmniejszenie  napięcia  i  natężenia  prądu  zmniejsza  moc  wydzielaną
w urządzeniu i zwiększa bezpieczeństwo.

Jest stosowany wszędzie tam, gdzie istnieje zagrożenie życia oraz gdzie wymagane jest

pełne  napięcie  zasilania,  tzn.  w  pomieszczeniach  o  dużej  wilgotności,  o  dużym  zagrożeniu
wybuchami,  warsztatach.  W  razie  uszkodzenia  izolacji  separowanego  obwodu  nie  płynie
w  nim  prąd  rażeniowy  z  powodu  braku  dla  niego  drogi  powrotnej.  Separację  stosuje  się
wówczas,  gdy  urządzenia  o  napięciu  znamionowym  nieprzekraczającym  500  V  mają  być
użytkowane  w  warunkach  szczególnego  zagrożenia  porażeniem  (np.  place  budowy,  prace
w metalowych zbiornikach i rurociągach). Zasadniczo z jednego źródła separacyjnego winien
być  zasilany  tylko  jeden  odbiornik.  Dopuszcza  się  jednak  zasilanie  kilku  odbiorników  pod
warunkiem zastosowania miejscowych nieuziemionych połączeń wyrównawczych.

Rys. 29. Separacja elektryczna [2, s. 28]

Wyłącznik różnicowoprądowy

Wyłącznik różnicowoprądowy (potocznie wyłącznik przeciwporażeniowy, różnicówka,

bezpiecznik różnicowoprądowy) to zabezpieczenie elektryczne służące do ochrony ludzi
przed skutkami porażenia prądem elektrycznym przy dotyku pośrednim jak i bezpośrednim
oraz przed pożarem.

Budowa wyłącznika

Wyłącznik można podzielić na 4 zasadnicze elementy:

–

zestyki torów prądowych wraz z zamkiem i dźwignią załączającą;

–

wyzwalacz różnicowoprądowy, najczęściej jest to przekaźnik spolaryzowany;

–

przekładnik Ferrantiego – w postaci pierścienia ferromagnetycznego, przez który
przechodzą przewody fazowe i przewód neutralny;

–

obwód testowania wyłącznika – umożliwia jego sprawdzenie w trakcie eksploatacji.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zasada działania

Podczas normalnej pracy, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik jest

równa  zero  (zgodnie  z  I  prawem  Kirchhoffa),  stąd  w  uzwojeniu  wtórnym  (nawiniętym  na
rdzeniu  przekładnika)  nie  indukuje  się  SEM,  przekaźnik  spolaryzowany  jest  zamknięty
(zwora  przyciągana  przez  magnes  stały)  a  styki  główne  zamknięte.  Jeżeli  w  chronionym
obwodzie pojawi się prąd upływowy (np. przez ciało człowieka do ziemi, lub przez przewód
PE),  to  wtedy  suma  prądów  w  oknie  przekładnika  będzie  różna  od  zera.  W  uzwojeniu
wtórnym  indukuje  się  SEM,  która  powoduje  przepływ  prądu  przez  cewkę  przekaźnika
spolaryzowanego. Pole magnetyczne wytworzone przez cewkę kompensuje pole magnetyczne
magnesu  trwałego  przekaźnika.  Jeśli  prąd  upływu  przekroczy  próg  zadziałania  wyłącznika
(IΔn),  przekaźnik  spolaryzowany  zostaje  otwarty,  zwalniając  zamek  i  otwierając  styki
główne, a przez to odłączając zasilanie obwodu.

Rys. 30. Wyłącznik różnicowoprądowy [1, s. 102]

Podział i oznaczenia

Ze względu na czułość (prąd zadziałania IΔn):

–

wysokoczułe – IΔn nie większy od 30 mA,

–

średnioczułe – IΔn pomiędzy 30 a 500 mA,

–

niskoczułe – IΔn powyżej 500 mA.

Ze względu na wykrywane rodzaje prądów upływu:
–

AC – prąd przemienny sinusoidalny,

–

A – prąd przemienny sinusoidalny, prąd sinusoidalny wyprostowany jednopołówkowo
i impulsowy,

–

B – prąd przemienny sinusoidalny, prąd sinusoidalny wyprostowany jednopołówkowo
i impulsowy, prąd stały.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ze względu na wbudowane zabezpieczenie nadprądowe:
–

RCCB

–

wyłącznik

różnicowoprądowy

bez

wbudowanego

zabezpieczenia

nadmiarowoprądowego,

–

RCBO

–

wyłącznik

różnicowoprądowy

wbudowanym

zabezpieczeniem

nadmiarowoprądowym.

Zastosowanie wyłącznika różnicowo-prądowego

Wyłącznik różnicowoprądowy jest stosowany jako ochrona dodatkowa, obok

samoczynnego wyłączenia zasilania, działającego przy bezpośrednim zwarciu faza-obudowa.
Wykrywa  on  znacznie  mniejsze  prądy  upływu,  które  mogłyby  nie  spowodować  zadziałania
zabezpieczeń  nadprądowych  ze  względu  na  dużą  rezystancję  (na  przykład  ciała  ludzkiego).
Wyłączniki  różnicowoprądowe  stosuje  się  w  układach  sieci  TN-S,  TN-C-S  (na  odcinku
z rozdzielonymi przewodami ochronnym PE i neutralnym PN), TT, oraz (rzadko) IT.
Jeśli  chodzi  o  układ  sieciowy  TN-C,  w którym  nie  ma osobnego  przewodu ochronnego  PE,
tylko wspólny  przewód  ochronno-neutralny  PEN,  to norma PN-IEC  60364-5-53:1999 punkt
531.2.1.5  mówi:  Zastosowanie  urządzenia  ochronnego  różnicowoprądowego  włączonego
w obwody, które nie  mają przewodu ochronnego, nie może  być uznane za  skuteczny  środek
ochrony  przed  dotykiem  pośrednim,  nawet  w  przypadku,  gdy  znamionowy  różnicowy  prąd
zadziałania nie przekracza 30 mA.

Rys. 31. Widok wyłącznika różnicowoprądowego [5]

Pomiary sprawdzające w instalacjach odbiorczych

Wszystkie pomiary wykonywane są przez osoby z odpowiednimi uprawnieniami do

wykonywania prac na stanowisku eksploatacji w zakresie kontrolno pomiarowym
profesjonalnymi miernikami instalacji elektrycznych.

Aktualnie obowiązującym aktem prawnym wprowadzającym wymóg przeprowadzania

badań okresowych w odstępach nie dłuższych niż 5-letnich jest Ustawa „Prawo Budowlane”
(Ustawa  z  7.07.1994  r.  Prawo  Budowlane.  Dz.  U.  z  1994r.,  Nr  89,  poz  414),  oraz  Ustawa
z 02.02.1996  r.  o  zmianie  ustawy  Kodeks  Pracy  oraz  o  zmianie  niektórych  ustaw  (Dz. U.
Nr 24 z 01.03.1996 r. - poz. 110) Rozdz. I Art. 207, Rozdz. III Art. 213, Art. 214.
Racjonalne wymagania dotyczące czasookresów badań eksploatacyjnych urządzeń i instalacji
elektrycznych  określają  „Wytyczne  wykonywania  badań  okresowych”  opracowane  przez
COBR „Elektromontaż” w 1999 r.

Krótka charakterystyka wybranych pomiarów:

–

pomiar wyłączników różnicowych (skuteczność ochrony przeciwporażeniowej) polega na
sprawdzeniu poprawnego działania zabezpieczenia różnicowego oraz określeniu prądu
zadziałania,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

pomiar natężenia oświetlenia według PN-84/E-02033przy pomocy luksomierza
z aktualną legalizacją,

–

pomiary rezystancji izolacji, które mają istotne znaczenie, gdyż jest to sprawdzenie
ochrony przed dotykiem bezpośrednim badanego urządzenia lub badanej instalacji,

–

pomiar  rezystancji  uziemień  i  rezystywności  gruntu-  znajomość  wartości  rezystancji
uziemienia  jest  konieczna  dla  oceny  przydatności  uziemienia  dla  celów,  dla  których  go
zaprojektowano  i  wykonano  np.:  uziemienie  instalacji  odgromowej.  Dokonywane  są
oględziny  instalacji  odgromowej,  sprawdzenie  ciągłości  połączeń  oraz  sprawdzenie
wykonania instalacji odgromowej zgodnie z normą,

–

pomiar  impedancji  pętli  zwarciowej  to  podstawowy  pomiar  w  ocenie  skuteczności
ochrony przed dotykiem pośrednim w instalacjach z zabezpieczeniami przetężeniowymi.
Impedancja pętli zwarcia powinna mieć taką małą wartość, aby prąd zwarciowy płynący
w  pętli  zwarciowej  osiągał  wystarczająco  wielką  wartość  zapewniającą  zadziałanie
urządzeń  ochronnych  przetężeniowych  w  wymaganym  krótkim  czasie.  Pomiar  jest
niezbędny  przy  określeniu  skuteczności  ochrony  pośredniej  (bezpieczniki,  wyłączniki
instalacyjne, wyłączniki różnicowoprądowe),

–

badanie  skuteczności  ochrony  przed  dotykiem  pośrednim  przez  samoczynne  wyłączenie
zasilania  w  obwodach  z  wyłącznikami  różnicowoprądowymi  –  w  instalacjach
z wyłącznikami  różnicowoprądowymi  skuteczność  ochrony  przeciwporażeniowej  zależy
nie  tylko  od  poprawności  samego  wyłącznika  ale  również  od  prawidłowości  budowy
instalacji, w której zainstalowano wyłącznik. Przedmiotem badań jest nie tylko wyłącznik
lecz również instalacja elektryczna,

–

pomiar ciągłości przewodów ochronnych – celem pomiaru ciągłości przewodów
ochronnych jest sprawdzenie poprawności działania ochrony przed dotykiem pośrednim
przez samoczynne wyłączenie zasilania,

–

badanie  skuteczności  ochrony  przez  zastosowanie  izolowania  stanowiska:  badanie
skuteczności  ochrony  przez  zastosowanie  izolowania  stanowiska  polega  na  pomiarze
rezystancji  podłóg  i  ścian  oraz  na  pomierzeniu  odległości  między  częściami
przewodzącymi dostępnymi i częściami przewodzącymi obcymi,

–

badania  i  pomiary  eksploatacyjne  baterii  kondensatorów  energetycznych  do  kompensacji
mocy  biernej  –  tego  typu  badania  obejmują  pomiar  napięcia  zasilającego,  pomiar  prądu
poszczególnych  faz  baterii  wraz  z  oceną  równomierności  obciążenia,  pomiar  rezystancji
izolacji między izolowanymi biegunami, a obudową i inne,

–

badania separacji ochrony przez zastosowanie separacji elektrycznej – to sprawdzenie
źródła separacyjnego, ustalenie łącznej długości przewodów w obwodzie separowanym,
pomiar rezystancji izolacji przewodów oraz w układzie z więcej niż jednym odbiornikiem
dodatkowo na pomiarze impedancji pętli zwarcicowej (przy zwarciach podwójnych),

–

badania i pomiary eksploatacyjne urządzeń oświetlenia elektrycznego: tego typu pomiary
obejmują pomiar rezystancji izolacji urządzeń i instalacji oświetlenia elektrycznego,
pomiar natężenia oświetlenia oraz badanie skuteczności ochrony przeciwporażeniowej,

–

badania  i  pomiary  eksploatacyjne  w  strefach  zagrożonych  wybuchem  –  instalacje
i  urządzenia  elektryczne  zabudowane  w  strefach  zagrożonych  wybuchem  (stacje  paliw,
magazyny bitumitów, przepompownie cieczy łatwopalnych, stacje gazowe, pomieszczenia
sprężarek  gazu  i  tłoczni)  muszą  zapewniać  bezpieczeństwo  pożarowe,  wybuchowe,
bezpieczeństwo personelu i dostateczną niezawodność ich pracy,

–

badania i pomiary eksploatacyjne urządzeń piorunochronnych – obejmują oględziny części
nadziemnej, sprawdzenie ciągłości połączeń, pomiary rezystancji uziemienia, sprawdzenie
stanu uziomów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 7. Czasookresy pomiarów eksploatacyjnych instalacji i urządzeń elektrycznych

Okres czasu pomiędzy sprawdzeniami

Lp.

Rodzaj pomieszczenia

Rezystancji izolacji

Skuteczność ochrony
przeciwporażeniowej

O wyziewach żrących

Nie rzadziej niż co 1 rok

Zagrożone wybuchem

Nie rzadziej niż co 1 rok

Otwarta przestrzeń

Nie rzadziej niż co 5 lat

Nie rzadziej niż co 1 rok

Bardzo wilgotne
o wilg. ok. 100%
i przejściowo wilgotne
(75 do 100%)

Nie rzadziej niż co 5 lat

Nie rzadziej niż co 1 rok

Gorące (o
temperaturze
powietrza ponad 35°C)

Nie rzadziej niż co 5 lat

Nie rzadziej niż co 1 rok

Zagrożone pożarem

Nie rzadziej niż co 1 rok

Nie rzadziej niż co 5 lat

Stwarzające
zagrożenie dla ludzi
(ZL I, ZL II i ZL III)

Nie rzadziej niż co 1 rok

Nie rzadziej niż co 5 lat

Zapylone

Nie rzadziej niż co 5 lat

Pozostałe nie
wymienione w p.1-8

Nie rzadziej niż co 5 lat

–

ZL I – budynki użyteczności publicznej lub ich części, w których mogą przebywać ludzie
w grupach ponad 50 osób,

–

ZL II – budynki lub ich części przeznaczone do użytku ludzi o ograniczonej zdolności
poruszania się,

–

ZL III – szkoły, budynki biurowe, domy studenckie, internaty, hotele, ośrodki zdrowia,
otwarte przychodnie lekarskie, sanatoria, lokale handlowo-usługowe, w których może
przebywać do 50 osób, koszary, pomieszczenia ETO, zakłady karne i inne podobne.

Badania skuteczności ochrony przeciwporażeniowej

Wszelkiego rodzaju badania i pomiary, związane ze skutecznościa ochrony przeciwporażeniowej

powinny cechować się dużą dokładnością. Biorąc pod uwagę warunki badania oraz dopuszczalne
rozrzuty działania bezpieczników i wyzwalaczy przetężeniowych niektórych aparatów, dopuszcza
się stosowanie metod badania oraz przyrządów pomiarowych odznaczających się możliwością
wystąpienia nawet dość znacznych błędów, nie większych jednak niż:
–

±10% – przy pomiarze prądów wyzwalających urządzeń różnicowoprądowych,

–

± 15% – przy pomiarze rezystancji izolacji w sieciach IT( teleinformatycznych) za
pomocą urządzeń do kontroli stanu izolacji,

–

+ 20% – przy pomiarze napięć w obwodach z urządzeniami działającymi pod wpływem
napięcia,

–

± 30% – przy innych pomiarach.
Dokładność wyników pomiarów zależy od wielu czynników obiektywnych

i subiektywnych. Aby nie powodować większych błędów niż wynika to z racji zastosowanych
mierników i metod pomiaru, powinny być zachowane w czasie badania co najmniej
następujące warunki:
–

praktycznie stała wartość napięcia sieci, przy czym wartość ta powinna się mieścić
w zakresie 0,9–1,1 wartości znamionowej;

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

potencjały przewodów ochronnych podczas badań urządzeń różnicowo-prądowych
powinny być równe zeru; pomiary potencjału przewodów PE powinny poprzedzać
właściwe badania;

–

nie powinny występować żadne błędne połączenia przewodów ochronnych i neutralnych;
ewentualne nieprawidłowości powinny być wykryte i usunięte przed wykonaniem
właściwych pomiarów;

–

mierniki powinny być ustawione w położeniu pracy w miejscach poza strefą
występowania silnych pól elektromagnetycznych, powodowanych głównie przepływem
prądów o dużych wartościach;

–

badania nie mogą powodować warunków niebezpiecznych pod względem porażeniowym
ani dowolnym innym.
W Polsce brak jest dotychczas norm i przepisów określających zadowalająco dokładnie

częstość, warunki i zakresy badań urządzeń ochrony przeciwporażeniowej oraz sposób ich
realizacji. Nie sprecyzowano również wymagań dotyczących budowy oraz klasy mierników
i przyrządów

pomiarowych

stosowanych

badaniach

środków

ochrony

przeciwporażeniowej. Z tego względu powołując się na przepisy niemieckie VDE
obowiązujące i stosowane z powodzeniem od wielu lat można przedstawić zagadnienia,
dotyczące badań w poniższych tabelach.

Tabela 8. Terminy okresowych badań urządzeń elektrycznych prowadzonych w celu oceny skuteczności

działania ochrony przeciwporażeniowej [1, s. 303]

Częstość badań

okresowych

Rodzaj urządzeń i zakres badań

Osoba upoważniona do

wykonywania badań

Codziennie (w
dni robocze)

urządzenia niestacjonarne (ręczne, przenośne,
przesuwne) wyposażone w wyłączniki różnicowo-
prądowe lub napięciowe;
badanie skuteczności działania wyłączników przez
naciśnięcie przycisku kontrolnego

użytkujący lub obsługujący urządzenia
(odbiorniki), po przyuczeniu

Raz w miesiącu

urządzenia jw.;
badanie skuteczności działania ochrony
przeciwporażeniowej jako całości (urządzenia
różnicowo-prądowe oraz inne warunkujące
skuteczność działania ochrony)

osoby przeszkolone

Co 6 miesięcy

w urządzeniach niestacjonarnych:

−

stan połączeń przewodów z wtyczkami
i gniazdami wtyczkowymi ruchomymi
(w przedłużaczach);

w urządzeniach stacjonarnych:
działanie urządzeń różnicowo-prądowych przez
naciśnięcie przycisku kontrolnego

osoby przeszkolone

osoby obsługujące urządzenia po
przyuczeniu

Co 4 lata

badania urządzeń elektrycznych oraz
kompleksowe badania urządzeń ochrony
dodatkowej w zakresie zależnym od rodzaju sieci i
zastosowanych środków ochrony

Osoby przeszkolone po zadaniu
egzaminu przed właściwą komisją
dopuszczającą do wykonywania
określonych badań

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 9. Zakresy, metody i warunki badań środków ochrony przeciwporażeniowej [1, s. 304]

Sposób ochrony

Zakres i cel badania

Stosowane

mierniki

Ocena wyników badań lub wymagania

dodatkowe

SELV pomiar napięcia,

pomiar rezystancji izolacji
przewodów względem
ziemi R

≥ 0,25 MΩ

woltomierz
miernik izolacji

przy U

> 25 VAC lub

> 60 VDC przy braku danych

dotyczących wytrzymałości elektrycznej
izolacji urządzenia zasilającego – próba
napięcia 500 V przez 1 min.

PELV jak wyżej

jak wyżej

jak wyżej , ale niezależnie od wartości
napięcia znamionowego urządzeń
zasilających

Bardzo
niskie
napięcie
w
układzie

FELF

badania skuteczności
połączeń przewodów
uziemiających i
wyrównawczych
pomiar rezystancji izolacji
przewodów względem
ziemi R

≥ 0,5 MΩ

Miernik rezystancji
o niewielkim
zakresie
pomiarowym (mΩ)
miernik izolacji

przy braku pewności dotyczącej
wytrzymałości elektrycznej izolacji
urządzeń zasilających badania napięciem
1500 V przez 1 min.

Izolacja
ochronna
urządzeń

------------------------------

----------------------

przy braku pewności dotyczącej
wytrzymałości elektrycznej izolacji
urządzeń o U

< 500 V próba napięciowa

> 4000 VAC przez 1 min.

Separacja, układ
z jednym
odbiornikiem

pomiar rezystancji izolacji;
R

≥ 1 MΩ

miernik izolacji

Separacja, układ
z więcej niż
jednym
odbiornikiem

pomiar rezystancji izolacji;
R

≥ 1 MΩ

wykazanie, że przy
zwarciach podwójnych
nastąpi szybkie
wyłączenie, jak w sieci TN

miernik izolacji

pomiary
impedancji pętli
zwarcia (prądu
zawrciowego) lub
odpowiednie
obliczenia

przy braku pewności skutecznego
rozdzielenia obwodów zasilającego
i odbiorczego zaleca się wykonanie
próby napięciowej w urządzeniach o U

< 500 V napięciem 4000 V przez 1 min.

Ochrona przez
zastosowanie
podłoży i ścian
izolacyjnych

wykazanie, że
w urządzeniach I klasy
ochronności prąd
upływowy nie jest większy
niż 1 mA wykrycie
ewentualnych miejsc
(stanowisk)
przewodzących

miernik prądów
upływowych
2 kVAC

miernik rezystancji
stanowiska

---------------------------------

Tabela 10. Zakresy badań niektórych środków ochrony [1, s. 305]

Zakres badań

Stosowane mierniki, metody badania

i podstawowe wymagania

Pomiary rezystancji izolacji mięzy:

−

poszczególnymi przewodami fazowymi (L1, L2, L3),
a przewodem ochronnym PE,

−

poszczególnymi przewodami fazowymi (L1, L2, L3),
a przewodem neutralnym N,

−

przewodami fazowymi,

−

przewodem ochronnym PE a neutralnym N.

miernik izolacji; w urządzeniach o o U

< 500

V rezystancja izolacji w każdym przypadku
powinna być większa niż 0,5 MΩ

Sprawdzenie, czy nie nastąpiła nigdzie zamiana przewodów
fazowych L oraz przewodu ochronnego PE.

woltomierz uniwersalny, pomiar napięcia
względem ziemi

Sprawdzenie, czy nie nastąpiła zamiana przewodu
neutralnego N i ochronnego PE.

oględziny; miernik rezystancji o zakresie Ω

Badania połączeń wyrównawczych

oględziny; miernik rezystancji o zakresie Ω

Pomiary rezystancji uziemienia uziomów roboczych
i ochronnych

oględziny; miernik rezystancji uziemienia

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 32. Przykładowy sposób kontroli połączeń przewodu PE [1, s. 319]

Zasady postępowania podczas ratowania osób porażonych prądem elektrycznym

Ogólne zasady postępowania podczas ratowania osób porażonych prądem elektrycznym

1. Porażonego należy natychmiast uwolnić spod działania prądu elektrycznego. Porażonego

należy uwolnić jednym z następujących sposobów:

–

przez wyłączenie napięcia we właściwym obwodzie elektrycznym,

–

przez odciągnięcie porażonego od urządzeń będących pod napięciem,

–

przez odizolowanie porażonego, uniemożliwiające przepływ przez jego ciało.
W przypadku odciągania porażonego od urządzeń pod napięciem należy pamiętać o tym,

by robić to za pośrednictwem materiałów lub przedmiotów będących izolatorami
elektrycznymi (np. suchych materiałów tekstylnych, drewna lub tworzyw sztucznych).
2. Bezpośrednio po uwolnieniu porażonego spod napięcia należy wykonać następujące

czynności:

–

zatrzymać krwawienie (jeżeli porażony krwawi),

–

sprawdzić czy porażony nie ma ciał obcych w jamie ustnej,

–

zawiadomić lekarza,

–

zdecydować, jaki ma być zakres doraźnej pomocy i sposób jej udzielenia.
Sposób ratowania zależy od stanu porażonego. Porażony może być przytomny

lub nieprzytomny.  Człowiek  nieprzytomny  może  oddychać,  krążenie  krwi  u  niego  może
trwać lub może być wstrzymane. Gdy porażony jest przytomny, należy rozluźnić jego ubranie
w  okolicy  szyi,  klatki  piersiowej  i  brzucha.  Porażony  musi  być  zbadany  przez  lekarza.
Do czasu  przybycia  lekarza  porażony  powinien  pozostać  w  pozycji  leżącej.  Jeżeli  porażony
jest nieprzytomny, ale oddycha nie wolno pozostawić go w pozycji na wznak. Należy ułożyć
porażonego  na  boku  i  rozluźnić  jego  ubranie. Jeśli porażony  jest  nieprzytomny,  ale  krążenie
krwi  trwa,  natomiast  nie  oddycha,  należy  natychmiast  stosować  sztuczne  oddychanie.
Gdy porażony  jest  nieprzytomny,  nie  oddycha,  krążenie  krwi  jest  wstrzymane,  należy
natychmiast zastosować sztuczne oddychanie i pośredni masaż serca.
3.  Sztuczne  oddychanie.  Jeżeli  twarz  porażonego  nie  jest  uszkodzona  należy  zastosować

metodę bezpośrednią. Należy wtedy:

–

ułożyć porażonego na wznak,

–

klęknąć przy jego głowie i oburącz, łagodnie, ale stanowczo odgiąć głowę ratowanego
jak najbardziej ku tyłowi,

–

ręką trzymającą brodę przycisnąć dolne zęby ratowanego do górnych,

–

zrobić dość głęboki wdech i szeroko otwartymi ustami objąć szczelnie nos porażonego,
nie dotykając jednak skrzydełek nosa,

–

kciukiem ręki trzymającej brodę zacisnąć szczelnie usta porażonego i dokonać równego
i długiego wydechu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyżej opisana technika ratowania nazywana jest techniką „usta - nos”. W przypadku,

gdy stosując tę technikę czuje się zdecydowany opór, oznacza to, że nos ratowanego jest
niedrożny. Należy wtedy natychmiast:
–

nie zmieniając chwytu rąk trzymających głowę, odchylić dolną wargę kciukiem ręki
trzymającej brodę,

–

objąć  usta  porażonego  i  zrobić  wdech  przez  jego  zaciśnięte  zęby  (technika  ratowania
nazywana techniką „usta - usta”.
Jeżeli  otwartymi  ustami  można  objąć  i  usta,  i  nos  ratowanego,  powietrze  należy

rozprowadzać  w  ten  sposób  (technika  „usta  -  nos  -  usta”).  Sztuczne  oddychanie  metodą
bezpośrednią  należy  przeprowadzać  tak,  aby  oddech  następował  co  5  sekund  (12  razy  na
minutę). Stosując sztuczne oddychanie należy przy każdym oddechu kontrolować skuteczność
ratowania.  Jeżeli  widać,  że  klatka  piersiowa  ratowanego  w  czasie  wdechu  unosi  się,  a  po
oderwaniu ust od jego twarzy opada, można wnioskować, że ratowanie jest prawidłowe.
4.  Pośredni masaż serca. polega na rytmicznym, urywanym ugniataniu okolicy serca między

kręgosłupem a mostkiem. Aby wykonać pośredni masaż serca, należy:

–

ułożyć porażonego na wznak na twardym podłożu,

–

uciskać oburącz na dolną część mostka tak silnie, aby mostek uginał się w głąb od 3 do
5 cm. (uciski muszą być wykonywane raptownie i energicznie ok. 80 razy na minutę).
Gdy ratuje tylko jeden człowiek, to powinien on stosować sztuczne oddychanie i pośredni

masaż serca następująco: 2 oddechy – 15 ucisków – 2 oddechy – 15 ucisków...itd.

Gdy ratuje dwóch ratowników kolejność działań powinna być następująca: 1 oddech –

5 ucisków, 1 oddech – 5 ucisków...itd.

Rys.33. Masaż serca przez dwóch ratowników [7]

Rys. 34. Masaż serca przez jednego ratownika [7]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Definicje pojęć związanych z instalacjami elektrycznymi

Bariera (przeszkoda) – element chroniący przed niezamierzonym dotykiem bezpośrednim

części czynnych, lecz niechroniący przed dotykiem bezpośrednim spowodowanym
działaniem rozmyślnym.

Części jednocześnie dostępne – przewody lub części przewodzące, które mogą być

dotknięte jednocześnie przez człowieka lub zwierzę; mogą nimi być części czynne, części
przewodzące dostępne i obce, przewody ochronne i uziomy.

Część czynna – przewód lub część przewodząca urządzenia lub instalacji elektrycznej,

która może się znaleźć pod napięciem w warunkach normalnej pracy instalacji elektrycznej,
lecz nie pełni funkcji przewodu ochronnego; częścią czynną jest przewód neutralny N, lecz
nie jest nim przewód ochronny PE ani ochronno-neutralny PEN.

Część przewodząca dostępna – część przewodząca instalacji elektrycznej dostępna dla

dotyku palcem probierczym, która może być dotknięta i która w warunkach normalnej pracy
instalacji nie znajduje się pod napięciem, lecz w wyniku uszkodzenia może się znaleźć pod
napięciem.

Część przewodząca obca – część przewodząca nie będąca częścią urządzenia ani

instalacji elektrycznej, która może się znaleźć pod określonym potencjałem, zwykle pod
potencjałem ziemi; zalicza się do nich metalowe konstrukcje, rurociągi, przewodzące podłogi
i ściany.

Dotyk bezpośredni – dotknięcie przez człowieka lub zwierzę części czynnych.

Dotyk pośredni – dotknięcie przez człowieka lub zwierzę części przewodzących

dostępnych, które znalazły się pod napięciem w wyniku uszkodzenia izolacji.

Izolacja ochronna – środek ochrony przeciwporażeniowej dodatkowej polegający na

zastosowaniu izolacji podwójnej lub izolacji wzmocnionej, lub osłony izolacyjnej ochronnej.

Izolacja podstawowa – izolacja części czynnych zastosowana w celu zapewnienia

ochrony przeciwporażeniowej podstawowej.

Izolacja podwójna – izolacja składająca się z izolacji podstawowej oraz niezależnej od

niej izolacji dodatkowej.

Izolacja wzmocniona – pojedynczy układ izolacyjny zapewniający ochronę od porażeń

w stopniu równoważnym izolacji podwójnej.

Izolowanie stanowiska – środek ochrony przeciwporażeniowej dodatkowej polegający na

pokryciu stanowiska materiałem izolacyjnym oraz na izolowaniu od ziemi znajdujących się
w zasięgu ręki przewodzących części urządzeń i części obcych połączonych ze sobą
nieuziemionymi przewodami wyrównawczymi.

Klasa ochronności – umowne oznaczenie cech budowy urządzenia elektrycznego według

PN/E-05031, określające możliwości objęcia go ochroną przeciwporażeniową dodatkową.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Napięcie bardzo niskie (ELV) – napięcie przemienne sinusoidalne o wartości skutecznej

nieprzekraczającej 50 V lub napięcie stałe – o pomijalnym tętnieniu – o wartości średniej
nieprzekraczającej 120 V.

Napięcie dotykowe (UT) – napięcie występujące w razie uszkodzenia izolacji między

dwoma punktami, z którymi mogą się zetknąć jednocześnie obie ręce lub jedna ręka i stopa
człowieka; napięciem dotykowym – dla oceny zagrożenia porażeniem zwierząt
w gospodarstwach hodowlanych i lecznicach – jest napięcie występujące w razie uszkodzenia
izolacji między punktami, z którymi mogą się zetknąć jednocześnie głowa i nogi zwierzęcia.

Napięcie w miejscu uszkodzenia (UF) – napięcie między częścią przewodzącą a ziemią

odniesienia występujące podczas zwarcia doziemnego.

Napięcie względem ziemi – najwyższe z napięć występujących długotrwale między

częścią czynną urządzenia a ziemią:
–

w sieci lub instalacji elektrycznej o bezpośrednim uziemieniu roboczym, nie dotkniętej
zwarciem doziemnym,

–

w sieci lub instalacji elektrycznej bez bezpośredniego uziemienia roboczego, dotkniętej
zwarciem doziemnym.

Obciążalność prądowa długotrwała przewodu – maksymalna wartość prądu, który może

płynąć długotrwale przez przewód w określonych warunkach bez przekroczenia
dopuszczalnej temperatury przewodu.

Obudowa (osłona) – element konstrukcyjny zapewniający ochronę przed niektórymi

wpływami otoczenia i przed dotykiem bezpośrednim części czynnych z dowolnej strony.
Obudowa o stopniu ochrony co najmniej IP2X lub IPXXB może pełnić funkcję osłony.

Obwód instalacji elektrycznej – zespół elementów instalacji elektrycznej wspólnie

zasilanych i chronionych przed przetężeniami wspólnym zabezpieczeniem.

Obwód odbiorczy (obwód końcowy) – obwód, do którego są przyłączone bezpośrednio

odbiorniki energii elektrycznej lub gniazda wtyczkowe.

Obwód FELV – obwód napięcia bardzo niskiego, niezapewniający niezawodnego

oddzielenia elektrycznego od innych obwodów; obwód może mieć uziemienie robocze;
napięcie bardzo niskie jest stosowane ze względów funkcjonalnych, a nie w celu ochrony
przeciwporażeniowej.

Obwód PELV – obwód napięcia bardzo niskiego, z uziemieniem roboczym, zasilany ze

źródła bezpiecznego, zapewniający niezawodne oddzielenie elektryczne od innych obwodów.

Obwód SELV – obwód napięcia bardzo niskiego, bez uziemienia roboczego, zasilany ze

źródła bezpiecznego, zapewniający niezawodne oddzielenie elektryczne od innych obwodów.

Ochrona przeciwporażeniowa – zespół środków technicznych zapobiegających

porażeniom  prądem  elektrycznym  ludzi  i  zwierząt  w  normalnych  i  zakłóceniowych
warunkach  pracy  urządzeń  elektrycznych;  w  urządzeniach  niskiego  napięcia  rozróżnia  się
ochronę  przeciwporażeniową  przed  dotykiem  bezpośrednim  (ochronę  podstawową),  przed
dotykiem pośrednim (ochronę dodatkową) oraz ochronę uzupełniającą.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ochrona przeciwporażeniowa przed dotykiem bezpośrednim (ochrona podstawowa) –

zespół środków technicznych chroniących przed zetknięciem się człowieka lub zwierzęcia
z częściami czynnymi oraz przed pojawieniem się napięcia na częściach przewodzących
nieznajdujących się pod napięciem w warunkach normalnej pracy instalacji.

Ochrona przeciwporażeniowa przed dotykiem pośrednim (ochrona dodatkowa) – zespół

środków technicznych chroniących przed, wynikłymi z uszkodzenia ochrony
przeciwporażeniowej podstawowej, skutkami zetknięcia się człowieka lub zwierzęcia
z częściami przewodzącymi i/lub częściami obcymi.

Odbiornik energii elektrycznej – urządzenie przeznaczone do przetwarzania energii

elektrycznej w inną formę energii, np. światło, ciepło, energię mechaniczną.

Osłona – element konstrukcyjny o stopniu ochrony co najmniej IP2X lub IPXXB,

chroniący przed umyślnym zetknięciem się z częściami czynnymi, zastosowany w celu
zapewnienia ochrony przeciwporażeniowej podstawowej.

Osłona izolacyjna ochronna – osłona z materiału izolacyjnego zapewniająca (razem

z izolacją podstawową) ochronę od porażeń w stopniu równoważnym izolacji podwójnej.

Połączenie wyrównawcze – elektryczne połączenie części przewodzących dostępnych

i części przewodzących obcych, dokonane w celu wyrównania potencjałów.

Połączenie wyrównawcze dodatkowe (miejscowe) – połączenie wyrównawcze wykonane

w innym miejscu niż połączenie wyrównawcze główne.

Połączenie wyrównawcze główne – połączenie wyrównawcze wykonane najczęściej

w przyziemnej kondygnacji budynku, w pobliżu miejsca wprowadzenia sieci lub instalacji
elektrycznej do budynku, np. w pobliżu złącza.

Porażenie prądem elektrycznym – skutki patofizjologiczne wywołane przepływem prądu

elektrycznego przez ciało człowieka lub zwierzęcia.

Prąd przeciążeniowy – prąd przetężeniowy powstały w nieuszkodzonym obwodzie

elektrycznym.

Prąd przetężeniowy – dowolna wartość prądu większa od wartości znamionowej;

w przypadku przewodów wartością znamionową jest obciążalność prądowa długotrwała.

Prąd rażeniowy – prąd przepływający przez ciało człowieka lub zwierzęcia, który może

powodować skutki patofizjologiczne.

Prąd różnicowy – prąd o wartości chwilowej równej sumie algebraicznej wartości

chwilowej prądów płynących we wszystkich przewodach czynnych w określonym miejscu
sieci lub instalacji elektrycznej; w urządzeniach prądu przemiennego wartość skuteczna prądu
różnicowego jest sumą geometryczną (wektorową) wartości skutecznej prądów płynących we
wszystkich przewodach czynnych.

Prąd upływowy – prąd, który w urządzeniu niedotkniętym zwarciem płynie od części

czynnych do ziemi; w wielofazowym urządzeniu prądu przemiennego wypadkowy prąd

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

upływowy jest geometryczną (wektorową) sumą prądów upływowych poszczególnych faz;
zawiera on składową czynną wynikającą z upływności izolacji oraz składową pojemnościową
wynikającą

pojemności

doziemnych

urządzenia

pojemności

przyłączonych

kondensatorów.

Prąd wyłączający (Ia) – najmniejszy prąd wywołujący w wymaganym czasie zadziałanie

urządzenia zabezpieczającego powodującego samoczynne wyłączenie zasilania.

Prąd zadziałania urządzenia zabezpieczającego (umowny) – określona wartość prądu

powodującego zadziałanie urządzenia zabezpieczającego w określonym czasie, zwanym
czasem umownym zadziałania.

Prąd zwarciowy – prąd przetężeniowy powstały w wyniku połączenia ze sobą –

bezpośrednio lub przez impedancję o pomijalnie małej wartości – przewodów, które
w normalnych warunkach pracy instalacji elektrycznej mają różne potencjały.

Przewód neutralny N – przewód połączony bezpośrednio z punktem neutralnym

(zerowym) układu sieci i mogący służyć do przesyłania energii elektrycznej.

Przewód ochronno-neutralny PEN – uziemiony przewód spełniający jednocześnie

funkcję przewodu ochronnego PE i przewodu neutralnego N.

Przewód ochronno-powrotny PER – uziemiony przewód pełniący funkcję przewodu

ochronnego PE i przewodu powrotnego R sieci lub instalacji prądu stałego.

Przewód ochronny PE – uziemiony przewód stanowiący element zastosowanego środka

ochrony przeciwporażeniowej dodatkowej, nie podlegający obciążeniu prądami roboczymi,
do którego przyłącza się części przewodzące dostępne, połączony z główną szyną
uziemiającą.

Przewód uziemiający – przewód łączący zacisk uziemiający (zacisk probierczy

uziomowy, część uziemianą) z uziomem.

Przewód wyrównawczy – przewód zapewniający wyrównanie potencjałów łączonych

części.

Rażenie prądem elektrycznym – zdarzenie polegające na przepływie prądu rażeniowego.

Rezystancja stanowiska – rezystancja między ziemią odniesienia a elektrodą

odwzorowującą (elektrodami odwzorowującymi) styczność ze stanowiskiem bosych stóp
człowieka.

Rezystancja uziemienia – rezystancja między ziemią odniesienia a zaciskiem

uziemiającym lub zaciskiem probierczym uziomowym.

Rozdzielnica – urządzenie przeznaczone do włączania w instalację elektryczną, pełniące

jedną lub więcej następujących funkcji: rozdział energii elektrycznej, załączanie i odłączanie,
zabezpieczenie obwodów i odbiorników.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Separacja elektryczna – środek ochrony przeciwporażeniowej dodatkowej polegający na

zasilaniu urządzenia elektrycznego za pomocą transformatora separacyjnego lub przetwornicy
separacyjnej, przy czym wszystkie części czynne obwodu separowanego są niezawodnie
oddzielone elektrycznie od innych obwodów i ziemi.

Sieć elektryczna rozdzielcza – sieć elektryczna przeznaczona do rozdziału energii

elektrycznej.

Stanowisko dostępne – stanowisko, na którym człowiek o przeciętnej sprawności

fizycznej może się znaleźć bez korzystania ze środków pomocniczych, takich jak drabina lub
słupołazy.

Stopień ochrony obudowy IP – umowna miara ochrony, zapewnianej przez obudowę,

przed dotknięciem części czynnych i poruszających się mechanizmów, przedostawaniem się
ciał stałych i wnikaniem wody, ustalona zgodnie z PN/E-08106.

Szyna uziemiająca (główna lub miejscowa) – szyna przeznaczona do połączenia

z uziomem przewodów ochronnych PE i/lub przewodów wyrównawczych i/lub przewodów
uziemień roboczych. Szyna uziemiająca może pełnić funkcję szyny wyrównawczej.

Szyna wyrównawcza (główna lub miejscowa) – szyna przeznaczona do przyłączania

przewodów wyrównawczych zapewniających połączenia wyrównawcze (główne lub
miejscowe).

Transformator bezpieczeństwa – transformator ochronny o napięciu wtórnym nie

wyższym od napięcia bardzo niskiego w normalnych warunkach pracy.

Transformator ochronny – transformator, wykonany zgodnie z PN/E-08105,

zapewniający niezawodne oddzielenie elektryczne obwodu wtórnego od obwodu
pierwotnego.

Transformator separacyjny – transformator ochronny o napięciu wtórnym wyższym od

napięcia bardzo niskiego w normalnych warunkach pracy.

Układ IT – układ sieci elektrycznej rozdzielczej lub instalacji elektrycznej, w którym

wszystkie części czynne są izolowane od ziemi albo jedna z nich jest uziemiona przez
bezpiecznik iskiernikowy i/lub przez dużą impedancję, a części przewodzące są uziemione.

Układ TN – układ sieci elektrycznej rozdzielczej lub instalacji elektrycznej, w którym

punkt  neutralny  (zerowy)  jest  bezpośrednio  uziemiony,  a  części  przewodzące  dostępne  są
z nim  połączone  przewodami  ochronnymi  PE  i/lub  przewodami  ochronno-neutralnymi  PEN
(przewodami  ochronno-powrotnymi  PER),  w  wyniku  czego  pętla  zwarcia  jest  w  całości
metaliczna.

Układ TT – układ sieci elektrycznej rozdzielczej lub instalacji elektrycznej, w którym

punkt neutralny (zerowy) lub przewód czynny jest bezpośrednio uziemiony, a części
przewodzące są połączone z uziomami nie połączonymi z uziemieniem roboczym, w wyniku
czego pętla zwarcia z częścią przewodzącą zamyka się przez ziemię.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Urządzenia elektryczne – wszystkie urządzenia i elementy instalacji elektrycznej

przeznaczone do wytwarzania, przekształcania, przesyłania, rozdziału lub wykorzystania
energii elektrycznej; urządzeniami elektrycznymi są np. maszyny elektryczne, transformatory,
aparaty, przyrządy pomiarowe, urządzenia zabezpieczające, oprze-wodowanie, odbiorniki.

Urządzenie

nieprzenośne

(stacjonarne)

–

urządzenie

nieruchome,

którego

przemieszczanie podczas normalnego użytkowania jest trudne, bo ma dużą masę (co najmniej
18 kg w przypadku urządzeń powszechnego użytku) i jest pozbawione uchwytów do ręcznego
przenoszenia.

Urządzenie przenośne (przemieszczalne) – urządzenie, które podczas użytkowania może

być z łatwością przemieszczone lub przyłączone do innego źródła zasilania, w innym miejscu
użytkowania.

Urządzenie ręczne – urządzenie przenośne przeznaczone do trzymania w ręce podczas

jego użytkowania, przy czym silnik (jeżeli jest) stanowi integralną część tego urządzenia.

Urządzenie stale – urządzenie nieruchome przymocowane do podłoża lub dowolnej innej

konstrukcji stałej.

Uziemienie – połączenie elektryczne z ziemią; uziemieniem nazywa się też urządzenie

uziemiające obejmujące uziom, przewód uziemiający oraz – jeśli występują – zacisk
probierczy uziomowy i szynę uziemiającą.

Uziemienie ochronne – środek ochrony przeciwporażeniowej dodatkowej w układzie TT

oraz IT, polegający na połączeniu części przewodzących urządzenia elektrycznego z uziomem
o rezystancji uziemienia skoordynowanej z charakterystyką zabezpieczenia zwarciowego tego
urządzenia; pojęcie obecnie eliminowane z użycia w odniesieniu do instalacji niskiego
napięcia.

Uziemienie otwarte – połączenie części uziemianej z uziomem za pomocą bezpiecznika

iskiernikowego.

Uziemienie pomocnicze – uziemienie części czynnej albo części przewodzącej,

wykonane w celu ochrony przeciwporażeniowej, ochrony przeciwzakłóceniowej lub z innych
powodów; nie jest ono uziemieniem roboczym ani uziemieniem będącym elementem systemu
ochrony przeciwporażeniowej, polegającym na samoczynnym wyłączeniu zasilania w sieci
TT lub IT.

Uziemienie robocze – uziemienie określonego punktu obwodu elektrycznego (części

czynnej i/lub przewodu PEN) w celu zapewnienia prawidłowej pracy urządzeń elektrycznych.
Uziemienie robocze może być bezpośrednie, pośrednie lub otwarte.

Uziom – przedmiot lub zespół przedmiotów metalowych umieszczonych bezpośrednio

w gruncie (ziemi) lub w betonie i ziemi, tworzący elektryczne połączenie przewodzące
z ziemią.

Uziom fundamentowy – uziom w postaci taśmy albo pręta stalowego zatopiony

w betonowym fundamencie do celów uziemienia (uziom fundamentowy sztuczny) lub uziom
w postaci stalowego zbrojenia betonowego fundamentu (uziom fundamentowy naturalny).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Uziom naturalny – uziom wykonany w innym celu niż uziemienie, wykorzystywany do

celów uziemienia.

Uziom sztuczny – uziom wykonany do celów uziemienia.

Wewnętrzna linia zasilająca (wlz), obwód rozdzielczy – obwód elektryczny zasilający

tablice rozdzielcze (rozdzielnice), z których są zasilane obwody odbiorcze.

Wyłącznik przeciwporażeniowy różnicowoprądowy – łącznik samoczynny wyposażony

w człony: pomiarowy i wyzwalający, wywołujące działanie (wyłączenie) w przypadku
wystąpienia prądów różnicowych większych od znamionowego prądu wyzwalającego.

Wyłącznik różnicowoprądowy wysokoczuły jest wyłącznikiem o znamionowym

różnicowym prądzie wyzwalającym nie większym niż 30 mA.

Zasięg ręki – przestrzeń (obszar) zawarta między dowolnym punktem powierzchni

stanowiska, na którym człowiek zwykle stoi lub się porusza, a powierzchnią, którą może
dosięgnąć ręką w dowolnym kierunku bez użycia środków pomocniczych.

Ziemia odniesienia – dowolny punkt na powierzchni albo w głębi ziemi, którego

potencjał nie zmienia się pod wpływem prądu przepływającego przez rozpatrywany uziom
lub uziomy.

Złącze instalacji elektrycznej — urządzenie elektryczne, w którym następuje połączenie

wspólnej sieci elektrycznej rozdzielczej z instalacją elektryczną odbiorcy.

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jakie można wyróżnić trzy rodzaje urządzeń zabezpieczających w instalacjach

odbiorczych?

3. Jakie warunki powinno spełniać zabezpieczenie przeciążeniowe przewodów?
4. Jak określa się prąd zadziałania urządzeń zabezpieczających przy uwzględnieniu

krotności prądu?

5.  W jakich przypadkach powinny być zainstalowane zabezpieczenia przeciążeniowe?
6.  Jakim wzorem można określić czas przepływu prądu zwarciowego?
7.  Jakie są różnice w działaniu wyłącznika nadmiarowoprądowego a nadprądowego?
8.  Jakie jest podstawowe zadanie bezpiecznika elektrycznego?
9.  Jakie można wyróżnić rodzaje bezpieczników?
10.  Jak można wyjaśnić termin przepięcie?
11.  W  jaki  sposób  ogranicza  się  przepięcia  w  sieci  energetycznej  i  urządzeniach

elektronicznych?

12.  Jak można wyjaśnić pojęcie odgromnik?
13.  W jaki sposób prąd elektryczny działa na organizm człowieka?
14.  Jakie parametry prądu wpływają na stopień porażenia człowieka?
15.  Jakie można wyróżnić rodzaje ochrony przeciwporażeniowej?
16.  Jakie istnieją trzy rodzaje ochrony, związane z zastosowaniem bardzo niskiego napięcia?
17.  Jakie występują rodzaje ochrony przed dotykiem bezpośrednim?
18.  Jakie znane są rodzaje ochrony przed dotykiem pośrednim?
19.  Jakie wyróżnia się klasy ochronności?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

20.  Jakie znane są symbole klas ochronności?
21.  Co oznacza symbol dwuliterowy IP?
22.  Co oznaczają znaki za oznaczeniem IP, dotyczące stopnia ochrony?
23.  Czym charakteryzuje się sieć zasilania TN?
24.  Jakie stosuje się rodzaje sieci TN?
25.  Czym charakteryzuje się sieć zasilania TT?
26.  Jak  oznacza  się  przewody:  fazowe,  neutralne,  uziemiające,  wyrównawcze,  ochronne

i ochronno neutralne?

27.  W jaki sposób realizuje się separację odbiorników?
28.  Jak można wyjaśnić pojęcie wyłącznik różnicowoprądowy?
29.  Jak można dokonać podziału wyłączników różnicowoprądowych?
30.  Jak działa wyłącznik różnicowoprądowy?
31.  Jakie rodzaje pomiarów można wyróżnić w instalacjach elektrycznych?
32.  Jakie rodzaje urządzeń według przepisów VDE należy  badać raz  w  miesiącu, a  jakie co

sześć miesięcy?

33. Jaki zakres badań według przepisów VDE należy wykonać raz w miesiącu, a jaki co

sześć miesięcy?

34. Jakie znane są zakresy badań środków ochrony przeciwporażeniowej?
35. Jakie obowiązują ogólne zasady postępowania podczas ratowania osób porażonych prądem?
36. W jaki sposób należy postępować bezpośrednio po uwolnieniu porażonego spod napięcia?

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Scharakteryzuj wskazane przez nauczyciela układy zasilania SELV, PELV, FELV.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  odszukać w materiałach dydaktycznych układy zasilania SELV, PELV, FELV,
2)  dokonać analizy tych układów na podstawie opisów,
3)  rozpoznać zasadnicze różnice, dotyczące tych układów,
4)  zapisać przy rysunkach krótką charakterystykę i oznaczenia układów.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

papier formatu A4, flamastry,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 2

Oblicz czas przepływu prądu zwarciowego o wartości równej 100 A dla przewodu

miedzianego z izolacją PVC, zakładając, że przekrój przewodu jest równy 2,5 mm

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  rozpoznać zjawisko,
2)  odszukać wzór,
3)  zapisać wzór do wyliczenia czasu,
4)  wykonać obliczenie, uwzględniając jednostki układu SI,
5)  skomentować otrzymany wynik.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

zeszyt do ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

kalkulator,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 3

Scharakteryzuj jakie warunki powinno spełniać zabezpieczenie przeciążeniowe przewodów.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  odszukać odpowiednie warunki doboru zabezpieczeń,
2)  zapisać wzory, dotyczące zabezpieczeń,
3)  dokonać analizy wzorów,
4)  scharakteryzować dobór zabezpieczeń na podstawie analizy wzorów.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

papier formatu A4, flamastry,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 4

Dokonaj klasyfikacji bezpieczników ze względu na rodzaj, charakterystykę działania,

czas reakcji, wartości prądów znamionowych. Przedstaw zabezpieczenia, które nie zalicza się
do bezpieczników.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) odszukać w materiałach dydaktycznych zagadnienia dotyczące bezpieczników

i zabezpieczeń, które nie są bezpiecznikami,

2)  dokonać analizy odszukanych zagadnień,
3)  dokonać klasyfikacji bezpieczników, uwzględniając wszystkie kryteria,
4)  wymienić zabezpieczenia, które nie są bezpiecznikami,
5)  zapisać klasyfikację i zabezpieczenia, które nie są bezpiecznikami.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

papier formatu A4, flamastry,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 5

Scharakteryzuj oddziaływanie prądu elektrycznego na organizm człowieka.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) odszukać w materiałach zagadnienia, dotyczące oddziaływania prądu na organizm

człowieka,

2)  dokonać analizy działania prądu, uwzględniając skutki działania,
3)  dokonać analizy działania uwzględniając parametry prądu,
4)  zapisać krótką charakterystykę działania prądu na organizm człowieka.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

papier formatu A4, flamastry,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 6

Scharakteryzuj stopnie ochrony IP aparatu lub urządzenia. Określ trzy różne stopnie

ochrony, zapisane przy pomocy symboli: IP 44, IP 54, IP65.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  odszukać w materiałach zagadnienia, dotyczące stopni ochrony IP,
2)  dokonać analizy, stosowanych oznaczeń i symboli dla stopni ochrony,
3)  dokonać analizy, dotyczących poszczególnych stopni ochrony z ćwiczenia,
4)  zapisać krótka charakterystykę dla każdego stopnia ochrony.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

papier formatu A4, flamastry,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 7

Scharakteryzuj sieci typu TN i TT uwzględniając ochronę od porażeń.

Sposób wykonania ćwiczenia.

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  odszukać w materiałach zagadnienia, dotyczące sieci typu TN i TT,
2)  rozpoznać poszczególne układy,
3)  dokonać analizy zastosowanych rozwiązań ochronnych w sieciach TN i TT,
4)  wykonać rysunki dotyczące poszczególnych sieci,
5)  zapisać krótka charakterystykę dla każdej sieci.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

papier formatu A4, flamastry,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) sklasyfikować trzy rodzaje urządzeń zabezpieczających w instalacjach

odbiorczych?



2) wyjaśnić warunki zabezpieczenia przeciążeniowego przewodów?



3) określić prąd zadziałania urządzeń zabezpieczających z uwzględnieniem

krotności prądu?



4) określić przypadki zainstalowania zabezpieczenia przeciążeniowego?



5) określić czas przepływu prądu zwarciowego?



6) wyjaśnić różnice w działaniu wyłącznika nadmiarowoprądowego

i nadprądowego?



7) wyjaśnić podstawowe zadania wyłącznika elektrycznego?



8) sklasyfikować rodzaje bezpieczników?



9) zdefiniować przepięcie?



10) wyjaśnić sposób ograniczenia przepięć w sieciach energetycznych

i urządzeniach elektronicznych?



11) wyjaśnić pojęcie odgromnik?



12) określić sposób działania prądu elektrycznego na organizm człowieka?



13) określić parametry prądu wpływające na stopień porażenia człowieka?



14) sklasyfikować rodzaje ochrony przeciwporażeniowej?



15) wyjaśnić trzy rodzaje ochrony związane z bardzo niskim napięciem?



16) sklasyfikować rodzaje ochrony przed dotykiem bezpośrednim?



17) sklasyfikować rodzaje ochrony przed dotykiem pośrednim?



18) sklasyfikować klasy ochronności?



19) wyjaśnić symbole dotyczące klas ochronności?



20) zdefiniować symbol dwuliterowy IP?



21) wyjaśnić używane znaki w stopniu ochrony IP?



22) scharakteryzować sieć zasilania TN?



23) sklasyfikować rodzaje sieci TN?



24) scharakteryzować sieć zasilania TT?



25) wyjaśnić kolorystyczne oznaczenia przewodów : fazowych, neutralnych,

uziemiających, wyrównawczych, ochronnych i ochronno neutralnych?



26) wyjaśnić separację odbiorników?



27) wyjaśnić pojęcie wyłącznik różnicowoprądowy?



28) wyjaśnić działanie wyłącznika różnicowoprądowego?



29) określić rodzaje pomiarów w instalacjach elektrycznych?



30) określić rodzaje urządzeń podlegające badaniu raz w miesiącu i co sześć

miesięcy według przepisów VDE?



31) określić zakres badań jakie należy wykonać raz w miesiącu i co sześć

miesięcy według przepisów VDE?



32) określić zakres badań środków ochrony przeciwporażeniowej?



33) wyjaśnić ogólne zasady postępowania podczas ratowania osób

porażonych prądem?



34) wyjaśnić sposób postępowania bezpośrednio po uwolnieniu porażonego

spod napięcia?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1.  Przeczytaj uważnie instrukcję.
2.  Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3.  Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4.  Test  zawiera  20  zadań.  Do  każdego  zadania  dołączone  są  4  możliwości  odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa.

5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Zadania wymagają stosunkowo prostych obliczeń, które powinieneś wykonać przed

wskazaniem poprawnego wyniku.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
8. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

9. Na rozwiązanie testu masz 40 minut.

Powodzenia!

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Żyła przewodu elektrycznego wykonana jest z

a)  miedzi twardej lub aluminium półtwardego.
b)  miedzi miękkiej lub aluminium półtwardego.
c)  miedzi miękkiej lub aluminium twardego.
d)  miedzi twardej lub aluminium twardego.

2. Symbole literowe YDYp oznaczają

przewód płaski o żyle jednodrutowej w izolacji polwinitowej.

przewód okrągły o żyle jednodrutowej w izolacji polwinitowej.

przewód wielożyłowy okrągły w izolacji polwinitowej.

przewód wielożyłowy płaski w izolacji polietylenowej.

3. Przewody zwane sznurami mieszkaniowymi oznacza się symbolami

a)  OS.
b)  OMY.
c)  SMY.
d)  PSM.

4. Wyłącznik elektryczny charakteryzuje się

a)  bardzo dużą trwałością mechaniczna.
b)  niewielka znamionowa częstością łączeń.
c)  dużą częstością łączeń.
d)  dużą częstością łączeń i bardzo duża trwałością mechaniczna.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. Na rysunku przedstawiono widok stycznika, który można zaliczyć do

a)  wyłączników.
b)  rozłączników.
c)  bezpieczników.
d)  podłączników.

6. Połączenia pomiędzy aparatami w rozdzielnicy tablicowej wykonuje się przy użyciu

a) przewodów aluminiowych o przekroju nie mniejszym niż 1,5 mm

b) przewodów miedzianych o przekroju nie mniejszym niż 1,5 mm

c) przewodów aluminiowych lub miedzianych o przekroju nie mniejszym niż 2,5 mm

d) przewodów miedzianych o przekroju nie mniejszym niż 2,5 mm

7. Rysunek przedstawia

a)  gniazdo podwójne z uziemieniem.
b)  gniazdo pojedyncze z zerowaniem.
c)  kontakt z klapka.
d)  gniazdo pojedyncze z uziemieniem typu schuko.

8. W łazienkach należy stosować gniazda

a)  szczelne typu schuko.
b)  szczelne z bolcem.
c)  bryzgoszczelne IP 44.
d)  bryzgoszczelne bez bolca.

9. Fazy zasilające odbiornik trójfazowy oznacza się jako

a)  R S T.
b)  U V W.
c)  L1 L2 L3.
d)  F1 F2 F3.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

10. Symbol L1 przedstawiony na rysunku oznacza

a)  fazę zasilania układu.
b)  fazę zasilania cewki.
c)  indukcyjność cewki.
d)  indukcyjność rdzenia cewki.

11. Nie stosuje się połączeń układów trójfazowych w źródle i odbiorniku

a)  trójprzewodowych typu gwiazda trójkąt.
b)  czteroprzewodowych typu gwiazda gwiazda.
c)  trójprzewodowych typu trójkąt gwiazda.
d)  trójprzewodowych typu trójkąt trójkąt.

12. Na poniższym rysunku wielka litera E oznacza

a)  symbol elektryczności.
b)  źródło napięcia stałego.
c)  akumulator samochodowy.
d)  symbol napięcia przemiennego.

13. Do źródeł prądu stałego zaliczamy

a)  diodę prądu stałego.
b)  kondensator elektrolityczny.
c)  generator napięciowy.
d)  akumulator

14. Sposób wyłączania odbiornika od sieci powinien przebiegać według kolejności

a) najpierw wyłączamy odbiornik wyłącznikiem a następnie sprawdzamy wtyczkę.
b) najpierw wyłączamy odbiornik wyłącznikiem a następnie wyjmujemy z gniazda

wtyczkę.

c) najpierw wyjmujemy z gniazda wtyczkę a następnie wyłączamy odbiornik

wyłącznikiem.

d) najpierw sprawdzamy stan wtyczki a potem wyłączamy odbiornik wyłącznikiem.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

15. Do jednego obwodu elektrycznego można podłączyć jednocześnie

a)  pralkę automatyczna, termowentylator, telewizor.
b)  żelazko, piec elektryczny, czajnik elektryczny.
c)  żelazko, termowentylator, pralkę elektryczna.
d)  czajnik elektryczny, termowentylator, żelazko.

16. Jeżeli instalację elektryczną umieszczono w rurach cienkościennych ułożonych

w wykutych bruzdach to należy zastosować
a)  gniazda podtynkowe.
b)  gniazda wtynkowe.
c)  gniazda natynkowe.
d)  gniazda rurkowe cienkościenne.

17. Gdy powierzchnia salonu wynosi 30 m

to zaleca się zastosować

a)  tylko jedno gniazdo wtykowe.
b)  dokładnie trzy gniazda wtykowe.
c)  co najmniej dwa gniazda wtykowe.
d)  co najmniej pięć gniazd wtykowych.

18. Moc znamionowa pieca elektrycznego zasilanego napięciem przemiennym 230 V wynosi

3 kW. Zastosowano przewód zasilający 3x 2,5 mm

. Wartość prądu znamionowego

wyłącznika instalacyjny dla tego odbiornika powinna być równa
a)  6 A.
b)  10 A.
c)  16 A.
d)  40 A.

19. Żyły ochronne przewodów PE oznacza się barwą

a)  zielono-niebieską.
b)  zielono-żółta.
c)  niebieską.
d)  żółtą.

20. Pomiędzy przewodami fazowymi L3 i L1 sieci TNC występuje napięcie

a)  około 400 V.
b)  230 V.
c)  130 V.
d)  około 310 V.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ...............................................................................

Użytkowanie instalacji elektrycznych

Zakreśl poprawną odpowiedź.

zadania

Odpowiedź

Punkty

Razem: