plik

Rozdział drugi

Dreszczyk

TAK BARDZO, jak uwielbiałam plażę, nienawidziłam tego, co robiła z moimi
włosami.

Byłam wytworem moich rodziców i w równej części odziedziczyłam

cechy obojga. Miałam oczy ojca, włosy matki i gładką mieszankę ich odcieni
skóry.  Z  jasnoskórym  ojcem  i  czarnoskórą  matką  utknęłam  w  połowie,  z
odcieniem skóry w kolorze mokka latte. Byłam niska jak mama i uparta jak
tata. Mama była drobniutka, praktycznie bez żadnych krągłości, a ja byłam
jej odzwierciedleniem w tym zakresie. Uwielbiałam swoją atletyczną budowę
ciała,  nawet  jeśli  nie  przyciągała  spojrzeń  chłopców,  jak  robiły  to  biodra
Jenny.

Jak powiedziałam, słona woda połączona z moimi włosami

przypominała  wodę  zmieszaną  z  olejem.  Próbowałam  jak  tylko  mogłam,
ujarzmić je w małym lusterku po stronie pasażera w jeepie Jamiego i tchnąć
odrobinę życia w posklejane loki. Wytarłam palcami resztki soli z policzków.
Moje szaro niebieskie oczy wyglądały na zmęczone tego dnia i uszczypnęłam
się  w  piegi  na  policzkach,  a  potem  szybko  zamknęłam  osłonę  i  wygodnie
rozsiadłam się w fotelu.

Nigdy nie widziałam tak ładnego jeepa, nie mówiąc już o jeździe nim.

Był  zupełnie  nowy,  wiśniowy,  z  czarnymi  skórzanymi  siedzeniami  i
bajerancką  deską  rozdzielczą.  Wydawało  mi  się,  że  to  trochę  za  dużo,
szczególnie  dla  licealisty.  Czy  siedemnastolatek  rzeczywiście  potrzebował
tak drogiego samochodu?

Odpowiedź brzmiała zdecydowanie nie.

Ale przez te osiem dni, odkąd się poznaliśmy, dzięki mediom

społecznościowym,  wiele  się  dowiedziałam  o  Jamiem.  Nasza  szkoła  była
przeolbrzymia,  ponad  sześćset  dzieciaków  przypadało  na  rocznik  mój  i
Jenny.  Nie  byłam  zbytnio  dumna  z  siebie,  że  grzebałam  w  sieci, by
dowiedzieć  się  czegoś  o  nowym  facecie  najlepszej  przyjaciółki,  a
dowiedziałam  się  dużo.  Jego  ojciec  prowadził  jedną  z  najlepszych  firm
księgowych w Fort Lauderdale, a Jamie miał zapewnioną przyszłość. Miałam
nadzieję  na  studia  w  Kalifornii,  ale  nie  miałam  też  wątpliwości,  że  on
dostanie się tam, o ile tylko tego zechce.

Trochę zastanawiałam się, jak to było, gdy finanse w niczym cię nie

ograniczały,  ale  stwierdziłam,  że  nie  dbam  o  to.  Wychowałam  się  z
myśleniem,  że  jeśli  chcesz  coś  osiągnąć  w  życiu,  ciężko  na  to  pracujesz  i
właśnie  to  zamierzałam  zrobić.  Byłam  na  dobrej  drodze,  skupiając  się  na
ocenach i angażowaniu w życie szkoły, by zapełnić aplikację na studia.

Odkryłam również, że miał psa o imieniu Brutus i dwie siostry, obie

młodsze i obie tak samo wspaniałe jak on.

To było na tyle, aby mój stalking nie poszedł za daleko i abym nie

mogła już twierdzić, że to nie było odrażające.

– Jechać aż do Scenic Drive? – zapytał Jamie, skręcając w Cherry Street.
– Tak. Skręć w Scenic, a ja mieszkam w czwartym domu po prawej. Jest

jasnożółty, więc go nie przegapisz.

Zapadła między nami cisza i znów przebiegłam rękami po włosach,

wygładzając je i zastanawiając się, czy Jamie w ogóle zauważył jak
wyglądają.

– Masz ładny samochód – powiedziałam głupio, przerywając ciszę.

Oczy Jamiego rozjaśniły się i przebiegł rękoma po kierownicy.

– Dzięki. Przez trzy lata zaharowywałem sobie tyłek, aby na niego

zarobić, więc doceniam to.

Uniosłam brwi. – Sam za niego zapłaciłeś?
– Cóż, tak jakby. Przez trzy lata w wakacje pracowałem w firmie

mojego ojca bez wynagrodzenia. Powiedziałem mu, że chcę mieć jeepa,
takiego, który będzie się nadawać do przewożenia deski surfingowej i żeby
był wygodny na długie podróże. – Odwrócił się do mnie. – Po tych wakacjach
mi go kupił.

– Fajnie. A dlaczego twój samochód ma się nadawać na długie

podróże?

Jamie zauważył, że skrzyżowałam ramiona, a na mojej skórze pojawiła

się gęsia skórka. Pochylił się, aby wyregulować powietrze.

– Nie wiem, chyba na wszelki wypadek. Uwielbiam jeździć

samochodem. Pomaga mi to oczyścić umysł.

Skinęłam głową. – Rozumiem.
– To jest także jedyna szansa na to, abym mógł posłuchać muzyki,

której naprawdę chcę słuchać. Wiesz, nikt inny nie może nic na ten temat
powiedzieć.

– Dobra, teraz mnie zaciekawiłeś – rozprostowałam ramiona i

schowałam nogi pod siebie – czego słuchasz?

Jamie zacisnął usta w wąską kreskę. – Obiecaj, że nie będziesz się

śmiać.

– Nie.
Zaśmiał się. – To nie mogę ci pokazać.
– Dobra, dobra. Nie będę się śmiać. – Spojrzał na mnie, zastanawiając

się, czy mi zaufać. – Nie musi być głośno, tylko tak, żebym usłyszała.

– W porządku. – Uśmiechnął się, ale szybko przestał, gdy podłączał

telefon  do  radia  samochodowego  i  przeglądał  muzykę.  Za  każdym  razem,
gdy ruszał kciukiem, przewijając listy odtwarzania, na przedramieniu, gdzie
pracowały  mięśnie  wyskakiwała  mu  żyłka.  Patrzyłam  w  to  miejsce,
obserwując mięśnie, dopóki nie rozbrzmiała pierwsza nuta, a my stanęliśmy
na czerwonym świetle.

Dźwięki były łagodne, kojące i znajome. Naprawdę znajome. Kiedy

dotarło so mnie jak to piosenka, nie mogłam powstrzymać swojej reakcji.

– Ja pierdolę.
– Tak, wiem, że to głupie. – Sięgnął do pokrętła głośności, ale

strząsnęłam jego rękę.

– Nie, to niesamowite. Po prostu nie mogę uwierzyć, że słuchasz

muzyki klasycznej. To Brian Crain, prawda?

– Tak.
– Uwielbiam go – powiedziałam podniecona, siadając prościej. Może

nawet podskoczyłam trochę. – Proszę, powiedz mi, że słuchasz też The Piano
Guys.

Opadła mu szczęka. – Kurwa, kocham The Piano Guys.
Roześmialiśmy się oboje, nasze oczy jaśniały, szukając siebie

nawzajem, jakby to drugie w ogóle nie istniało.

– To szaleństwo! Nigdy nie spotkałam kogoś, kto słucha tego rodzaju

muzykę. Nigdy.

– To jest nas dwoje – powiedział, gdy światło zmieniło się na zielone.

Nie  ruszył  od  razu,  tylko  popatrzył  mi  w  oczy  w  taki  sposób,  że
zastanawiałam  się,  o  czym  myślał.  Popatrzył  na  mnie,  jakbym  była
malowidłem,  a  on  kolekcjonerem.  Czułam,  że  debatował  i  krążył,
zastanawiając się, czy mnie brać, czy dać sobie spokój.

Modliłam się o pierwszą opcję, choć wiedziałam, że nie powinnam.
Mazda za nami zatrąbiła, a Jamie zamrugał, łamiąc czar. Przez resztę

drogi  do  mojego  domu,  nie  rozmawialiśmy,  tylko  słuchaliśmy  muzyki  i
cieszyliśmy  się  wiatrem  we  włosach.  Siedzenie  w  milczeniu  z  Jamiem  było
dziwnie  komfortowe,  jakbyśmy  nie  potrzebowali  słów,  szczególnie,  gdy
rozbrzmiała fortepianowa wersja „Bring Him Home” z Les Miserables.

Kiedy zatrzymał się koło mojego domu, uśmiechnęłam się z głową

opartą o zagłówek i odwróciłam się do niego. – Umiem to zagrać.

– Zagrać?
Przytaknęłam. – Mhhh, na skrzypcach.
– Grasz na skrzypcach?
– Nie.
Otworzył usta, zamknął je, a potem się roześmiał. – Okej, wyjaśnij.
Mój  uśmiech  urósł.  –  Nie  gram  na  skrzypcach.  Ale  pewnego  dnia,

siedziałam na lunchu obok dzieciaka z zespołu i słuchałam tej piosenki. Wyjął
mi słuchawki z uszu i myśląc, że był słodki, zaczął opowiadać mi na ucho, jak
to  nie  potrafi  jej  zagrać  na  skrzypcach.  Uważał,  że  jego  gra  była  płynna.  –
Wzruszyłam ramionami. – Ale ja nie byłam pod wrażeniem i powiedziałam,
że każdy mógłby się tego nauczyć. Przestał flirtować i obraził się, mówiąc, że
nie  ma  mowy,  żebym  się  nauczyła  grać,  więc  się  założyliśmy.  Pięć  tygodni
później,  usiadłam  przy  jego  stoliku,  wyjęłam  skrzypce,  które  leżały  obok
niego i zagrałam.

– Nie zrobiłaś tego.
Zacisnęłam wargi między zębami i uśmiechnęłam się. – Zrobiłam.

Jestem bardzo ambitną osobą. I nigdy nie odmówię wyzwaniu.

W świetle zachodu, jego oczy były czymś pomiędzy złotem, a zielenią,

a jego skóra marszczyła się, gdy opuścił głowę, żeby na mnie spojrzeć. –
Zapamiętam to, Bre… – przerwał. – B.

Przez krótką chwilę, spoglądałam na niego, potem odpięłam pas i

złapałam torbę plażową, przerzucając ją sobie przez ramię.

– Dzięki za podwiezienie do domu. – Westchnęłam, potrząsając głową.

– Jenna mnie zabije, kiedy się dowie, że nie mogę iść jutro na mecz.

– Co masz na myśli?
– Zadzwonię do taty, żeby zobaczyć, czy zabierze mój samochód i

odstawi  go  do  warsztatu  jego  przyjaciela,  ale  nie  ma  mowy,  żeby  był
sprawny  jutro  wieczorem.  Jenna  dopinguje  w  pierwszym  meczu
rozgrywanym u nas. Obiecałam, że z nią pójdę, chyba że moja mama wróci
wcześniej z pracy, ale słabo to widzę.

– Zabiorę cię – szybko podsunął Jamie.
– Nie, w porządku. Nie musi…
– Chcę. Naprawdę. I tak tam jadę, poza tym miło będzie mieć

towarzystwo. – Uśmiechnął się tym leniwym, krzywym uśmiechem, który
sprawiał, że moje nogi mrowiły.

– Okej.
Jego uśmiech się poszerzył. – Okej.
Do  czasu,  gdy  wniosłam  deskę  do  garażu,  mama  była  już  w  swoim

pokoju, więc zrobiłam sobie grillowany ser i jadłam u siebie. Nie włączyłam
telewizora,  ani  nie  przejrzałam  powiadomień  na  telefonie,  tylko  jadłam
powoli,  wpatrując  się  w  drzwi  szafy  i  odtwarzając  w  myślach  dzisiejszy
wieczór. Następnie zadzwoniłam do taty. Gdy odebrał, musiał wiedzieć, że
czegoś  potrzebowałam  –  bo  już  do  niego  nie  dzwoniłam  –  i  od  razu

przeszłam do sedna sprawy. Powiedział, że się tym zajmie, bo tego rodzaju
był człowiekiem.

Ale był też rodzajem człowieka, który zgwałcił moją matkę i nie raz

musiałam  zmuszać  się,  żeby  o  tym  pamiętać.  Szczególnie  wieczorami,  gdy
nazywał  mnie  „córeczką”,  a  moje  serce  puchło  z  miłości,  jaką  zawsze  go
darzyłam.

Mój wzrok był rozmazany, prawdopodobnie przez słoną wodę, więc

gdy tylko skończyliśmy rozmawiać, poszłam się wykąpać. Uwielbiałam się
pluskać, prysznice brałam tylko wtedy, kiedy się gdzieś śpieszyłam. Miło było
zanurzyć się w wodzie, mieć trochę czasu do namysłu. Byłabym szczęśliwa,
gdybym codziennie miała dla siebie takie pół godziny.

Ale tej nocy, włożyłam palce pod kran, a woda otaczała mnie, ale

czułam się inaczej. Ciepło było trochę cieplejsze, światło nieco jaśniejsze, a
moje widzenie nie dość wyraźne. Za dużo myślałam o jednej osobie, o której
wiedziałam, że nie powinnam myśleć i poczułam nowy dreszczyk, którego
jeszcze nie doświadczyłam.

Powinnam była oczyścić umysł. Powinnam była zadzwonić do Jamiego

i powiedzieć, żeby nie zabierał mnie na mecz. Powinnam była przywołać
obraz jego i Jenny, aby przypomnieć sobie, gdzie było moje miejsce.

Ale nie zrobiłam żadnej z tych rzeczy.
I szkoda tylko, że czułam się winna.

TAK SAMO, JAK nie znosiłam ducha szkoły, musiałam przyznać, że było coś
w energii licealnych meczów futbolu na południowej Florydzie. Uczniowie
byli jaskrawo wymalowani w nasze kolory – turkus i biel – głośno dopingując

i grzmiąc na trąbkach

. Zespół grał optymistyczną muzykę, do której ciężko

było nie tańczyć i każdy przybijał sobie piątki, kiedy nasza drużyna zrobiła
coś dobrze, okazując koleżeństwo, którego się nie spodziewałam.

W zeszłym roku liceum South Springs nie wygrało żadnego meczu,

teraz mieliśmy w miarę przyzwoitą drużynę, co było dla mnie dobre,
ponieważ obiecałam Jennie, że będę na każdym meczu, oglądając jej doping.

Jenna Kamp była przyjaciółką, która jak raz się uczepiła, to nigdy nie

puszczała.  Była  lojalna,  zabawna  i  miała  zapał  –  a  właśnie  takimi  osobami
chciałam  się  otaczać.  Nigdy  nie  spoczywała  na  laurach  i  mi  też  na  to  nie
pozwalała. Pomijając to, była jedyną osobą w moim życiu, która akceptowała
mnie  taką,  jaką  byłam  –  dokładnie  taką  –  i  bezgranicznie  mnie  kochała.
Wiedziała  o  moich  rodzicach  i  imieniu.  Nie  obchodziło  jej,  że  moja  mama
paliła w domu papierosy i moje ubrania śmierdziały dymem, ani to, że aż do
ósmej  klasy  nie  wiedziałam,  co  zrobić  z  włosami.  Kochała  mnie  mimo
wszystkich kłopotliwych etapów i wiedziałam, że będzie mnie kochać jeszcze
bardziej w złych chwilach. Była moją przyjaciółką na zawsze.

To dlatego poczułam się jak gówno, koncentrując się na miejscu, gdzie

moje kolano dotykało jej faceta, gdy oglądaliśmy jej doping.

Trybuny były pełne, więc Jamie i ja usiedliśmy w małej przestrzeni w

trzecim rzędzie od góry. Miałam do wyboru, albo dotykać przypadkowego
pierwszoklasisty po mojej drugiej stronie, albo Jamiego, więc zdecydowałam
się na Jamiego.

Tylko dlatego, że go znałam, oczywiście.

Chodzi tu dokładnie o coś takiego:

Pewnie ma to swoją nazwę, ale nic innego nie mogę

wymyślić.

– Żyjesz tam? – zapytał, popijając czerwony koktajl mrożony, który

kupił w przerwie. – Wiem, że te całe drużynowe zabawy potrafią być torturą.

– Oceniasz mnie po tym, że nie rozumiem ducha szkoły, prawda?
– Może trochę.
Westchnęłam. – A to wszystko po tym, jak obiecałam nie oceniać

twojego gustu muzycznego. Nie grasz fair play, Jamie Shaw.

Przygryzł słomkę, gdy na jego usta wypełznął uśmiech. – Nie masz

pojęcia.

Zmrużyłam oczy, gotowa zapytać, co to, do cholery, miało znaczyć, ale

cheerleaderki  zaczęły  nowy  doping.  Jamie  spojrzał  na  Jennę,  posyłając  jej
seksowny  uśmiech,  ich  oczy  cały  czas  pozostawały  w  kontakcie,  kiedy  ona
się  ruszała.  Ja  również  ją  obserwowałam,  zahipnotyzowana  jej
nieskazitelnością.  Serio,  nigdy  nie  spotkałam  piękniejszej osoby  –  nie  licząc
Jamiego. Była po prostu olśniewająca.

Kiedy doping się skończył, Jenna przesłała Jamiemu pocałunek, a on

uśmiechnął się, gdy odwróciła się w stronę boiska i jej spódniczka
zawirowała.

A potem odwrócił się znów do mnie.
– Więc bierzesz udział w jakimś klubie czy coś?
Zaczerwieniłam się. – Dobra, serio, nie śmiej się, bo moje i Jenny

zainteresowania różnią się.

– Nie porównuję was.
Przygryzłam wnętrze policzka, widząc szczerość w jego oczach.
– Jestem w klubie dyskusyjnym. I w Interact.
Wybuchnął śmiechem. – Oczywiście, że jesteś w klubie dyskusyjnym.
– Co to miało znaczyć?

Jamie roześmiał się jeszcze bardziej, jego ręka wylądowała na moim

kolanie, gdy zgiął się w pół. Starałam się nie czuć ciepła przez dżinsy.

– Nic, po prostu ma to sens. Ty i te twoje usta.
Zabrał rękę, ale teraz patrzył na wspomniane usta, a ja ledwo mogłam

oddychać.

Pociągnął nosem, patrząc z powrotem na boisko. – Co to jest Interact?
– Zasadniczo klub prac społecznych. Chcę rozbudować CV przed

ostatnią klasą.

Nasza drużyna zdobyła przyłożenie, więc wszyscy podskoczyli,

dopingując głośno. Ja i Jamie zrobiliśmy to z opóźnieniem. Przybiliśmy piątki
z kilkoma osobami wokół nas i obserwowaliśmy, jak Jenna skoczyła,
dotykając rękoma palców u stóp

, zanim z powrotem usiadła na trybunach.

– Tak, mówiłaś, że chcesz studiować w Kalifornii, ale co dokładnie

chcesz studiować?

Ukradłam mu koktajl, celując w niego słomką przed wzięciem łyku. –

Będziesz musiał stać w kolejce, zaraz za moją mamą, żeby się tego
dowiedzieć.

Jamie zabrał mi koktajl i od razu pociągnął, co uświadomiło mi, że

korzystaliśmy z jednej słomki. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego mój żołądek
zatrzepotał.

– Możesz przynajmniej mniej więcej określić swoje plany?
– Jeszcze nie wiem. Pewnie dopiero na miejscu zdecyduję, biorąc pod

uwagę moje ogólne wykształcenie i ich wymogi. Uwielbiam pisać, ale lubię
też rozwiązywanie zadań matematycznych. Nie mam problemu z
wystąpieniami publicznymi, ale znajduję też ukojenie w cichych godzinach

Chodzi o taki skok:

spędzonych nad projektami indywidualnymi. – Westchnęłam. – Myślę, że to
głupie, aby zawężać swoje opcje. Czy to takie złe, interesować się wieloma
rzeczami?

Pochylił głowę. – Nie, wcale nie. Myślę, że to sprawia, iż jesteś

niezwykła.

– Świetnie. Niezwykła. Podobnie jak stek

. Brzmi to tak samo, jak

mama mówi, że jestem „specjalna”.

Jamie roześmiał się. – Jesteś. Jesteś wyjątkowa, B. Za to cię lubię.
Oddech utknął mi gdzieś między kośćmi klatki piersiowej, więc

głęboko się zaciągnęłam, chowając dłonie pod uda i odsunęłam kolano,
które go dotykało. Nagle to było dla mnie za dużo, więc wolałam się skupić
na chłodnym metalu trybun.

– Co z tobą? Masz wszystko zaplanowane, prawda?
– Poniekąd. Mam na myśli, że dla mnie zawsze wybór był prosty. Chcę

tego, co teraz ma mój tata, wiesz? – Jego oczy były jasne, ożywione. – Nie
jestem pewien, czy ci mówiłem, ale jest księgowym i posiada własną firmę w
Fort Lauderdale.

– Co ty nie powiesz? – Udałam zaskoczoną.
Jamie wyprostował się i mówił do swoich rąk.
–  Rozkręcił  tę  firmę,  gdy  miał  dwadzieścia  sześć  lat,  B.  Dwadzieścia

sześć.  Wyobrażasz  to  sobie?  –  Potrząsnął  głową.  –  Dwa  razy  prawie
zbankrutował,  ale  walczył  o  nią,  a  teraz  to  jedna  z  najlepszych  firm  w
mieście.  Chcę  kontynuować  to,  dalej  dla  niego  pracując,  dopóki  mi  jej  nie
przekaże,  pracując  jeszcze  ciężej,  żeby  utrzymać  jego  reputację,  bo  włożył
wiele  wysiłku,  żeby  ją  zdobyć.  Chcę  spotkać  miłość  życia,  ożenić  się  z  nią,
wypełnić nasz dom dziećmi i dać im wszystko, czego będą potrzebować.

Jamie użył słowa „rare”, co może oznaczać niezwykły, ale też surowy.

– Ty chcesz tych rzeczy? Czy on chce ich dla ciebie? – Przeciwna

drużyna zdobyła przyłożenie i tłum zaczął gwizdać, przerywając naszą
rozmowę. Gdy hałas ucichł, Jamie kontynuował:

– Chcę ich – powiedział z przekonaniem. – Uwielbiam to, co zbudowali

z moją mamą, co zrobili dla mnie i moich sióstr – Sylvii i Santany.

Wzruszył ramionami, a ja obserwowałam kosmyk jego włosów,

opadający na czoło.

– Pracuję w jego firmie od trzech lat i uwielbiam to. Jestem w tym

dobry. Nie wiem, po prostu ma to dla mnie sens.

– To musi być fajne, że wiesz, co chcesz robić.
Przełkną, koncentrując się na grze, a nie na mnie. – Czasami,

trudniejsze niż myślisz. Zawsze pozostaje strach, że nawet jeśli wiem, czego
chcę, to może nigdy tego nie dostanę. – Spojrzał na mnie. – Czasami jest to o
wiele bardziej skomplikowane, niż pragnienie czegoś i zrobienie
wszystkiego, żeby się spełniło.

Kiwnęłam głową, przynajmniej wydaje mi się, że to zrobiłam. Patrzył

na mnie w ten sposób, jak zawsze to robił, a gdy to robił traciłam głowę.

– Myślę, że ci się uda.
Uśmiechnął się, wymazując napięcie.
– Dzięki, B. Myślę, że tobie też.
Skończyło się na tym, że wygraliśmy dwadzieścia cztery do czternastu,

a  Jenna  zeszła  z  boiska  pod  ramieniem  Jamiego.  Z  łatwością  ją  uniósł,
okręcając nią dookoła, zanim pocałował do zbiorowego „Ooo” od ludzi na
trybunach, którzy byli świadkami sceny prosto jak z filmu. Był to pocałunek,
który  przywołał  mnie  do  rzeczywistości,  gdzie  Jamie  był  chłopakiem  mojej
najlepszej  przyjaciółki.  Jenna  odwróciła  się  do mnie,  a  ja  uśmiechnęłam  się
najszybciej jak mogłam. Objęła mnie.

– Cieszę się, że przyszłaś! Wiem, że to trochę nie twoje klimaty.
Wzruszyłam ramionami. – Nie było tak źle.
Popatrzyłam  na  Jamiego,  a  on  uśmiechnął  się,  ale  szybko  wróciłam

wzrokiem do Jenny, mojej najlepszej przyjaciółki, którą kochałam i która mi
ufała.

– Nadal chcesz zostać u mnie na noc?
– Ba. Potrzebuję babskiego wieczoru. Proszę, powiedz mi, że masz

żelowe misie i Mountain Dew gotowe do konsumpcji.

Parsknęłam. – Daj spokój, co to w ogóle za pytanie?
Uśmiechnęła się promiennie, jej niebieskie oczy błyszczały pod

światłami stadionu. – Muszę tu skończyć, ale za godzinkę u ciebie będę.

– Świetnie.
Stanęła na palcach, żeby jeszcze raz pocałować Jamiego, a on

przytrzymał  ją  dłużej  niż  to  było  konieczne,  zanim  odwrócił  się  do  mnie.
Nasze  oczy  spotkały  się,  mówiąc  więcej,  niż  mogły  powiedzieć  słowa.
Odwróciłam się, idąc na parking z nim daleko w tyle.

W JEEPIE JAMIEGO panowała cisza w czasie jazdy do mojego domu –

całkowita cisza – oboje milczeliśmy, zatopieni we własnych myślach. Nagle
zadzwonił mój telefon.

– Cześć, tato.
– Cześć, córeczko. Jak tam mecz?
– Dobrze – ucięłam. Powiedzenie, że po spowiedzi mamy moje

stosunki z ojcem oziębiły się, byłoby niedopowiedzeniem. Prawdopodobnie
doprowadzałam go do szaleństwa swoimi ciętymi odpowiedziami, ale gdyby

nie to, w każdej chwili mogłabym zapomnieć i wszystko byłoby jak kiedyś, a
kiedy  indziej  była  to  jedyna  rzecz,  jaką  mogłam  zrobić,  aby  porozmawiać  z
nim  bez  wymiotowania.  Nie  potrafiłam  pstryknąć  palcami  i  od  razu
znienawidzić  ojca,  choć  bardzo  często  próbowałam.  Chyba  nie  było
„właściwego  sposobu”,  aby  jakoś  poradzić  sobie  z  tą  sytuacją,  a
przynajmniej ja go nie znalazłam.

– To dobrze. Cieszę się, że wyszłaś z domu. – Jego ton zmienił się,

dlatego, że rozpoznał mój. Prawdopodobnie wiedział, że nie miałam
dobrego dnia. – Słuchaj, mam wiadomości o twoim samochodzie.

– I?
– I… nie możemy rozgryźć, co jest nie tak. W każdym razie, jeszcze nie.

Sprawdziliśmy akumulator, alternator, pasek rozrządu. Nick uważa, że może
to być coś z elektroniką.

Westchnęłam, podkulając nogi na siedzeniu i ułożyłam głowę na

kolanach. – Więc co to znaczy?

– Znaczy to, że potrzebujemy trochę więcej czasu, żeby dowiedzieć

się, co się dzieje. Nick wyjeżdża z miasta na dwa tygodni, ale gdy wróci,
będzie to jego priorytet.

– Dwa tygodnie?! – krzyknęłam głośniej, niż zamierzałam, a Jamie

zmarszczył brwi z pytaniem, czy mam się dobrze. Pokręciłam głową. – To do
bani.

– Wiem. Ale w międzyczasie, możemy zacząć oszczędzać.
Przełknęłam. – Jak myślisz, ile to może kosztować?
Tato milczał przez dłuższą chwilę, a ja wyobraziłam sobie jak głaszcze

się po rudej brodzie. Zawsze tak robił, gdy miał złe wieści. – Nie jestem
pewien, ale założę się, że co najmniej tysiąc.

– Ja pierdolę.

– Uważaj na słowa, Brecks.
Policzki zapiekły mnie ze złości. – Nie nazywaj mnie Brecks.
Westchnął. – To twoje imię, córeczko.
–  Nie.  Moje  imię  to  B.  I  wiesz  o  tym,  więc  przestań  się  zachowywać,

jakbyś nie wiedział.

– Tylko staram się pomóc.
Brzmiał na pokonanego, a ja zacisnęłam zęby, ściekając w garści

telefon, zanim głęboko odetchnęłam.

– Wiem, tato. Muszę kończyć. Jutro do ciebie zadzwonię.
– Dobrze. Kocham cię.
Milczałam przez chwilę. – Ja ciebie też.
Kiedy się rozłączyłam, cisza stała się zbyt ciężka, nawet dla Jamiego,

ponieważ  podłączył  swój  telefon  i  zaczęli  grać  The  Piano  Guys.  Byłam
wdzięczna  za  ich  wersję  „With  or  Without  You”  cicho  sączącą  się  z
głośników,  ale  nie  powiedziałam  tego  głośno.  Zamiast  tego,  zajęłam  swój
umysł  kombinowaniem,  skąd  wziąć  pieniądze  na  naprawę  samochodu.  W
okresie  letnim  pracowałam  w  sieci  sklepów  spożywczych,  ale  miałam
nadzieję  na  to,  że  rok  szkolny  rozpocznę,  skupiając  się  na  szkole  i  może
odrobinie zabawy.

Niestety nie w tej sytuacji.
Napisałam SMS-a do mojej dawnej kierowniczki, a ona niemal od razu

odpisała, że mogłam wrócić w poniedziałek po szkole. W tym czasie, Jamie
wjechał na mój podjazd i zatrzymał samochód, patrząc na mnie, dopóki
również na niego nie spojrzałam.

– Dlaczego nienawidzisz swojego imienia, B?
W gardle stanęła mi wielka gula i zaczęłam się wiercić na siedzeniu,

debatując, co mu powiedzieć. Czy powiedzieć mu prawdę? Czy może

odpowiedzieć, że to nie jego sprawa? Byłam zbyt wyczerpana, by kłamać,
więc wzięłam drżący oddech i oparłam głowę o zagłówek.

– Mój ojciec zgwałcił moją mamę w nocy, kiedy zaszła ze mną w ciążę.
– Jezu – Jamie szepnął pod nosem, ale ja kontynuowałam.
–  Dowiedziałam  się  o  tym  niecałe  dwa  lata  temu.  Do  tamtego

momentu, uwielbiałam swoje imię. Było krótkie, słodkie i zabawne. Jednak
pewnej nocy mama się upiła i postanowiła powiedzieć mi, że całe moje życie
to  kłamstwo.  –  Roześmiałam  się,  histerycznym  rodzajem  śmiechu.  Nie
miałam pojęcia, dlaczego wygadałam  się Jamiemu, ale po raz pierwszy, od
kiedy  mama  wyjawiła  mi  prawdę,  poczułam  coś.  Zaczęło  się  od  ucisku  w
klatce  piersiowej,  ale  z  każdym  słowem  rosło,  aż  w  końcu  przestrzeń  dla
powietrza wypełniła się nieprzyjemnym kłuciem. – Wiesz, że nie było go w
szpitalu, gdy się urodziłam? Nikogo nie było. Ani mojej babci, ani żadnego z
przyjaciół mojej mamy – byłyśmy tylko ona i ja. Pielęgniarka ułożyła mnie w
jej ramionach i mama powiedziała, że wtedy płakała.

Jamie nic nie powiedział, tylko wyciągnął rękę i położył ją na moim

udzie.

– Mój ojciec jest Irlandczykiem i ma piegi na twarzy. Więc kiedy mama

zobaczyła  piegi  na  moich  policzkach,  pomyślała  o  nim,  pomyślała  o  tamtej
nocy  i  koszmarze,  jaki  przeżyła.  –  Moje  oczy  były  zalane  łzami,  więc
zamrugałam,  żeby  je  odpędzić.  Nie  mogłam  uwierzyć,  że  płakałam,  że
wreszcie coś czułam, bo przez tak długi czas byłam odrętwiała. – Nazwała
mnie Brecks, bo to po irlandzku piegi.

Mocniej ścisnął moją nogę, a ja walczyłam, by nie złapać go za rękę.
– Od kiedy się o tym dowiedziałam, nie znoszę swojego imienia.

Nienawidzę go. Nienawidzę jego znaczenia. Nienawidzę tego, co ojciec
zrobił mamie i nienawidzę tego, co ona mi zrobiła, nazywając mnie po czymś

tak potwornym. – I znów się roześmiałam, wycierając łzy, które nie chciały
przestać lecieć. Jamie Shaw odkrył ranę, o której nawet nie wiedziałam, że ją
miałam, a powiedzenie mu o wszystkim doprowadziło do krwotoku. – Boże,
przepraszam. Nie wiem, dlaczego ci powiedziałam.

– Bo zapytałem.
Pociągnęłam nosem, zerkając na niego. – Co nie znaczy, że musiałam

odpowiedzieć.

Jamie podniósł rękę z mojego uda i kciukiem starł łzę, która płynęła po

mojej szczęce. Pochyliłam się do tego dotyku, zamknęłam oczy i wypuściłam
drżący oddech.

– Cieszę się, że to zrobiłaś.
Przygryzłam dolną wargę, jego dłoń wciąż była na mojej twarzy, a

starałam się nie czuć winna.

Ale tym razem, tak się czułam.
– Dzięki za podwiezienie, Jamie – powiedziałam cicho, przerywając

nasz kontakt i ciągnąc za klamkę.

– Hej. – Zatrzymał mnie, gdy wychodziłam. Zamknęłam drzwi, ale

pochyliłam się przy oknie, czekając.

– Mój fotel pasażera należy do ciebie, dopóki nie naprawią twojego

samochodu. Jeśli oczywiście chcesz.

Patrzył na mnie uważnie – zbyt uważnie – więc opuściłam wzrok. –

Myślę, że oboje wiemy, iż to nie jest dobry pomysł.

Jamie zaczął coś mówić, ale było to zbyt ciche, bym mogła usłyszeć,

więc przerwał, nie kończąc myśli. Nadgarstkiem wytarłam nos i lekko się do
niego uśmiechnęłam.

– Do zobaczenia w szkole.

Jenna pojawiła się pół godziny później, co dało mi wystarczając dużo

czasu  na  obmycie  twarzy  i  przebranie  się  w  ponadgabarytową  koszulkę  i
spodenki  z  lajkry.  Jadłyśmy  żelowe  misie  i  oglądałyśmy  MTV,  a  ona
zachwycała się tym, jak niesamowity był Jamie. W odpowiednich chwilach, z
uśmiechem kiwałam głową i komentowałam, zbyt dobrze wiedząc, co miała
na myśli.

Gdy usnęła, dostałam od niego wiadomość.
Mówiłem poważnie. Będę Cię woził, dopóki nie naprawią Twojego auta.

Możemy być przyjaciółmi, B.

Nie odpowiedziałam, ale wzięłam telefon do kuchni i nalałam sobie

szklankę wody. Wypiłam ją całą, a potem ekran mojego telefonu znów się
zaświecił.

Proszę. Pozwól mi być Twoim przyjacielem.
Wiedziałam, że to był zły pomysł. Brakowało tylko czerwonej flagi,

dzwonków, alarmów ostrzegawczych, gwizdków i neonu z wielkimi literami
„NIE RÓB TEGO”. Ale czasami, nawet, gdy wiemy, że coś jest dla nas złe i tak
to robimy. Może dla dreszczyku emocji, może, aby zaspokoić ciekawość, a
może, żeby trochę dłużej okłamywać samego siebie.

Chciałabym powiedzieć, że odmówiłam mu, skasowałam jego numer,

wyłączyłam  telefon  i  wczołgałam  się  do  łóżka  obok  najlepszej  przyjaciółki,
która  z  nim  była.  Ale  zamiast  tego,  skuliłam  się  na  starej  kanapie,  leżałam
tam  sama  przez  czas,  który  wydawał  mi  się  całymi  godzinami,  aż  w  końcu
odpowiedziałam jednym słowem.

Okej.