Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2000-10-25, IV SA 695/99
Opubl: Legalis
Teza:
Przez liczbę kondygnacji rozumie się liczbę kondygnacji budynku z wyjątkiem piwnic,
suteren, antresoli oraz poddaszy nieużytkowych - § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra
Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14.12.1994 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 10 z
1995 r. poz. 46). Zgodnie z § 6 tego rozporządzenia piwnic oraz poddaszy nie
zawierających pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, nie zalicza się do
kondygnacji użytkowych w rozumieniu przepisów rozporządzenia.
Uzasadnienie:
Starosta M. decyzją z 22.2.1999 r. po rozpatrzeniu wniosku inwestora z 26.8.1996 r.
zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na rozbudowę budynku
mieszkalnego położonego w M. przy ul. W. 9 na działce nr ew. 1-43/5 polegającej na
nadbudowie wysokieg
o dachu z użytkowym poddaszem oraz na częściowej
przebudowie wnętrza istniejącego budynku.
Odwołanie od tej decyzji wniósł Edward C. zarzucając jej naruszenie art. 35 ust. 1 pkt
1 lit. a, art. 4 i 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego a nadto § 12 ust. 4 pkt 1 i ust. 5 oraz
6 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14.12.1994 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie (Dz. U. nr 10 poz. 46).
Zdaniem skarżącego projekt ten jest sprzeczny z miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego m. M. Zgodnie z planem wysokość budynków
powinna nawiązywać do zabudowy sąsiadującej i podporządkowana warunkom
konserwatorskim. Teren inwestycji jest oznaczony symbolem H4M - budownictwo
parterowe niskie. W jed
nej linii znajduje się pięć nieruchomości zabudowanych
budynkami parterowymi jednolitej wysokości z płaskimi dachami.
Budynek inwestorów jest oddalony od granicy działki skarżącego o 3 m. Znajdują się
w tej ścianie otwory okienne. Zgodnie z rozporządzeniem o warunkach technicznych
odległość ta powinna wynosić 4 m. W tej sytuacji okap skraca tę odległość 3 m o
dalsze 50 cm a więc wymagana jest zgoda skarżącego na taką dobudowę.
Wojewoda decyzją z 30.3.1999 r. utrzymał w mocy powyższą decyzję. Zdaniem
organu
odwoławczego teren na którym planowana jest przedmiotowa inwestycja jest
terenem zabudowy jednorodzinnej. W planie nie została określona wysokość
zabudowy ani rodzaj dachu. Ponadto o charakterze tej rozbudowy rozstrzygnęła
prawomocna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Budynek
objęty nadbudową został wybudowany przed 1980 r. Zgodnie z wówczas
obowiązującymi przepisami budynki jednorodzinne mogły być sytuowane w
odległości 3 m od granicy, mimo iż ściany boczne przewidywały otwory okienne.
Wynikało to z obowiązującego normatywu urbanistycznego, który dopuszczał
szerokość frontu działki w zabudowie jednorodzinnej wolnostojącej 15 m. W zespole
tych domów działki mają szerokość 17 m i wszystkie budynki łącznie z budynkiem
skarżącego są przesunięte do jednej z granic działki na odległość 2 do 3 m.
§ 12 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia o warunkach technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jedn. Dz. U. nr 15 z 1999 r. poz. 140)
dotyczy okien w ścianach a nie w dachach. Okapy i gzymsy mogą pomniejszać
odległość od granicy działki o 0,5 m zarówno przy usytuowaniu budynku w odległości
3 jak i 4 m od granicy -
§ 12 ust. 5 cyt. rozporządzenia.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Edward C. zarzucił powyższej
decyzji na
ruszenie art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 4 prawa budowlanego oraz § 10 ust.
4 pkt 1 rozporządzenia o warunkach technicznych i wniósł o jej uchylenie jako
niezgodnej z prawem.
W uzasadnieniu skargi skarżący stwierdził, iż decyzja o warunkach zabudowy i
z
agospodarowania terenu ustalała warunki dla inwestycji polegającej na rozbudowie
budynku jednorodzinnego poprzez nadbudowę jednej kondygnacji z wysokim
dachem. Natomiast pozwolenie na budowę pozwala na nadbudowę wysokiego
dachu z użytkowym poddaszem. Wobec tego zachodzi sprzeczność pozwolenia na
rozbudowę z ustalonymi warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Ponadto skarżący ponowił zarzuty podnoszone w odwołaniu dotyczące sprzeczności
z planem zagospodarowania terenu w zakresie wysokości planowanej inwestycji oraz
naruszenia odległości 4 m od granicy jego działki.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko
oraz argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest uzasadniona.
Sabina i Mirosław M. uzyskali ostateczną decyzję z 9.2.1996 r. ustalającą warunki
zabudowy i zagospodarowania terenu inwestycji budowlanej polegającej na
rozbudowie budynku jednorodzinnej poprzez nadbudowę jednej kondygnacji do
budynku prz
y ul. W. 9 w M. na działce nr 43/5 obręb 1. Ponadto ustalono, iż budynek
ma być z wysokim dachem krytym dachówką lub materiałem imitującym dachówkę.
Zgodnie z art. 47 ustawy z 7.7.1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst
jednolity z 1999 r. Dz. U. nr 15 poz. 139) warunki zabudowy i zagospodarowania
terenu ustalone w decyzji wiążą organ wydający pozwolenie na budowę.
Nietrafny jest zarzut skarżącego dotyczący sprzeczności projektu budowlanego z
powyższą decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zgodnie z tą
decyzją inwestor uzyskał prawo do nadbudowy jednej kondygnacji z wysokim
dachem. Przez liczbę kondygnacji rozumie się liczbę kondygnacji budynku z
wyjątkiem piwnic, suteren, antresoli oraz poddaszy nieużytkowych - § 3 pkt 14
rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14.12.1994 r. w
sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie (Dz. U. nr 10 z 1995 r. poz. 140). Zgodnie z § 6 tego rozporządzenia
piwnic oraz poddaszy nie zawierających pomieszczeń przeznaczonych na pobyt
ludzi, nie zalicza się do kondygnacji użytkowych w rozumieniu przepisów
rozporządzenia.
Zatem pozwolenie na rozbudowę budynku polegająca na nadbudowie wysokiego
dachu z użytkowym poddaszem nie pozostaje w sprzeczności z wyżej wymienioną
decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Należy zauważyć, że
obowiązujący plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta M.
zatwierdzony uchwałą Rady Miasta M. z 25.3.1992 r. ogłoszony w Dz. Urz.
Województwa Olsztyńskiego nr 8 poz. 86, teren na którym projektowana jest
przedmiotowa nadbudowa określa jako teren zabudowy jednorodzinnej bez
określania wysokości zabudowy czy rodzaju dachów. Wysokość tej nadbudowy
została określona w decyzji z uwagi przede wszystkim na wniosek inwestora, który
wyraźnie wniósł o ustalenie warunków na nadbudowę jednego piętra.
Skarżący odwołuje się do ogólnych ustaleń tego planu a w szczególności zawartych
na k-
5 w pkt 2.5. W tym zapisie ustalono maksymalną wysokość zabudowy na
terenach zabu
dowanych w następujący sposób: "wysokość budynków nawiązująca
do sąsiedniej, podporządkowana warunkom konserwatorskim". Z tego zapisu
wyciąga wniosek, że skoro w tej samej linii znajduje się kilka budynków parterowych
z płaskimi dachami to projektowana nadbudowa jest sprzeczna z tym zapisem planu.
Jednak skarżący pomija dalszą część tego zapisu planu o treści: " w zasadzie
(chodzi o wysokość budynków) nie przekraczająca 2,5 kondygnacji naziemnych
łącznie z poddaszem".
Projektowana nadbudowa nie przekracza t
ej wysokości. Również nie można
podzielić ww. wniosku skarżącego. "Zabudowa sąsiednia" ma o wiele szersze
znaczenie niż "budynek sąsiedni". Dokonując oceny czy przedmiotowy budynek
wysokością nawiązuje do wysokości sąsiedniej należy uwzględnić wysokość
obi
ektów znajdujących się na większym obszarze niż obszar nieruchomości
sąsiedniej. Takie stanowisko zawarł m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z
24.3.2000 r. sygn. akt IV SA 1940/99.
Należy zgodzić się z wywodami organu II instancji, iż projektowana nadbudowa
wręcz podnosi walory architektury zarówno obiektu jak i okolicy. Świadczą o tym
m.in. dołączone przez skarżącego zdjęcia.
Chybiony jest również zarzut naruszenia § 12 ust. 4 pkt 1 cyt. rozporządzenia (w
skardze mylnie wskazano jako § 10 ust. 4 pkt 1). Przepis ten mówi o odległości
ściany z otworami okiennymi lub drzwiowymi. Tymczasem w projektowanej
nadbudowie okna znajdują się w dachu a nie w ścianie. Ponadto zgodnie z tym
przepisem okapy i gzymsy mogą pomniejszać odległości od granicy ale nie więcej niż
0,5 m. Ten warunek został spełniony albowiem dokonano zmiany projektu w tej
części.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust.
1 ustawy z 11.5.1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. nr 74, poz.
368
ze zm.) orzekł jak w sentencji.