Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2000-10-25, IV SA 695/99

Opubl: Legalis

Teza:

Przez liczbę kondygnacji rozumie się liczbę kondygnacji budynku z wyjątkiem piwnic,

suteren, antresoli oraz poddaszy nieużytkowych - § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra

Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14.12.1994 r. w sprawie warunków

technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 10 z

1995 r. poz. 46). Zgodnie z § 6 tego rozporządzenia piwnic oraz poddaszy nie

zawierających pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, nie zalicza się do

kondygnacji użytkowych w rozumieniu przepisów rozporządzenia.

Uzasadnienie:

Starosta M. decyzją z 22.2.1999 r. po rozpatrzeniu wniosku inwestora z 26.8.1996 r.

zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na rozbudowę budynku

mieszkalnego położonego w M. przy ul. W. 9 na działce nr ew. 1-43/5 polegającej na

nadbudowie wysokieg

o dachu z użytkowym poddaszem oraz na częściowej

przebudowie wnętrza istniejącego budynku.

Odwołanie od tej decyzji wniósł Edward C. zarzucając jej naruszenie art. 35 ust. 1 pkt

1 lit. a, art. 4 i 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego a nadto § 12 ust. 4 pkt 1 i ust. 5 oraz

6 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14.12.1994 r.

w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich

usytuowanie (Dz. U. nr 10 poz. 46).

Zdaniem skarżącego projekt ten jest sprzeczny z miejscowym planem

zagospodarowania przestrzennego m. M. Zgodnie z planem wysokość budynków

powinna nawiązywać do zabudowy sąsiadującej i podporządkowana warunkom

konserwatorskim. Teren inwestycji jest oznaczony symbolem H4M - budownictwo

parterowe niskie. W jed

nej linii znajduje się pięć nieruchomości zabudowanych

budynkami parterowymi jednolitej wysokości z płaskimi dachami.

Budynek inwestorów jest oddalony od granicy działki skarżącego o 3 m. Znajdują się

w tej ścianie otwory okienne. Zgodnie z rozporządzeniem o warunkach technicznych

odległość ta powinna wynosić 4 m. W tej sytuacji okap skraca tę odległość 3 m o

dalsze 50 cm a więc wymagana jest zgoda skarżącego na taką dobudowę.

Wojewoda decyzją z 30.3.1999 r. utrzymał w mocy powyższą decyzję. Zdaniem

organu

odwoławczego teren na którym planowana jest przedmiotowa inwestycja jest

terenem zabudowy jednorodzinnej. W planie nie została określona wysokość

zabudowy ani rodzaj dachu. Ponadto o charakterze tej rozbudowy rozstrzygnęła

prawomocna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Budynek

objęty nadbudową został wybudowany przed 1980 r. Zgodnie z wówczas

obowiązującymi przepisami budynki jednorodzinne mogły być sytuowane w

odległości 3 m od granicy, mimo iż ściany boczne przewidywały otwory okienne.

Wynikało to z obowiązującego normatywu urbanistycznego, który dopuszczał

szerokość frontu działki w zabudowie jednorodzinnej wolnostojącej 15 m. W zespole

tych domów działki mają szerokość 17 m i wszystkie budynki łącznie z budynkiem

skarżącego są przesunięte do jednej z granic działki na odległość 2 do 3 m.

§ 12 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia o warunkach technicznych, jakim powinny

odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jedn. Dz. U. nr 15 z 1999 r. poz. 140)

dotyczy okien w ścianach a nie w dachach. Okapy i gzymsy mogą pomniejszać

odległość od granicy działki o 0,5 m zarówno przy usytuowaniu budynku w odległości

3 jak i 4 m od granicy -

§ 12 ust. 5 cyt. rozporządzenia.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Edward C. zarzucił powyższej

decyzji na

ruszenie art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 4 prawa budowlanego oraz § 10 ust.

4 pkt 1 rozporządzenia o warunkach technicznych i wniósł o jej uchylenie jako

niezgodnej z prawem.

W uzasadnieniu skargi skarżący stwierdził, iż decyzja o warunkach zabudowy i

z

agospodarowania terenu ustalała warunki dla inwestycji polegającej na rozbudowie

budynku jednorodzinnego poprzez nadbudowę jednej kondygnacji z wysokim

dachem. Natomiast pozwolenie na budowę pozwala na nadbudowę wysokiego

dachu z użytkowym poddaszem. Wobec tego zachodzi sprzeczność pozwolenia na

rozbudowę z ustalonymi warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Ponadto skarżący ponowił zarzuty podnoszone w odwołaniu dotyczące sprzeczności

z planem zagospodarowania terenu w zakresie wysokości planowanej inwestycji oraz

naruszenia odległości 4 m od granicy jego działki.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko

oraz argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Sabina i Mirosław M. uzyskali ostateczną decyzję z 9.2.1996 r. ustalającą warunki

zabudowy i zagospodarowania terenu inwestycji budowlanej polegającej na

rozbudowie budynku jednorodzinnej poprzez nadbudowę jednej kondygnacji do

budynku prz

y ul. W. 9 w M. na działce nr 43/5 obręb 1. Ponadto ustalono, iż budynek

ma być z wysokim dachem krytym dachówką lub materiałem imitującym dachówkę.

Zgodnie z art. 47 ustawy z 7.7.1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst

jednolity z 1999 r. Dz. U. nr 15 poz. 139) warunki zabudowy i zagospodarowania

terenu ustalone w decyzji wiążą organ wydający pozwolenie na budowę.

Nietrafny jest zarzut skarżącego dotyczący sprzeczności projektu budowlanego z

powyższą decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zgodnie z tą

decyzją inwestor uzyskał prawo do nadbudowy jednej kondygnacji z wysokim

dachem. Przez liczbę kondygnacji rozumie się liczbę kondygnacji budynku z

wyjątkiem piwnic, suteren, antresoli oraz poddaszy nieużytkowych - § 3 pkt 14

rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14.12.1994 r. w

sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich

usytuowanie (Dz. U. nr 10 z 1995 r. poz. 140). Zgodnie z § 6 tego rozporządzenia

piwnic oraz poddaszy nie zawierających pomieszczeń przeznaczonych na pobyt

ludzi, nie zalicza się do kondygnacji użytkowych w rozumieniu przepisów

rozporządzenia.

Zatem pozwolenie na rozbudowę budynku polegająca na nadbudowie wysokiego

dachu z użytkowym poddaszem nie pozostaje w sprzeczności z wyżej wymienioną

decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Należy zauważyć, że

obowiązujący plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta M.

zatwierdzony uchwałą Rady Miasta M. z 25.3.1992 r. ogłoszony w Dz. Urz.

Województwa Olsztyńskiego nr 8 poz. 86, teren na którym projektowana jest

przedmiotowa nadbudowa określa jako teren zabudowy jednorodzinnej bez

określania wysokości zabudowy czy rodzaju dachów. Wysokość tej nadbudowy

została określona w decyzji z uwagi przede wszystkim na wniosek inwestora, który

wyraźnie wniósł o ustalenie warunków na nadbudowę jednego piętra.

Skarżący odwołuje się do ogólnych ustaleń tego planu a w szczególności zawartych

na k-

5 w pkt 2.5. W tym zapisie ustalono maksymalną wysokość zabudowy na

terenach zabu

dowanych w następujący sposób: "wysokość budynków nawiązująca

do sąsiedniej, podporządkowana warunkom konserwatorskim". Z tego zapisu

wyciąga wniosek, że skoro w tej samej linii znajduje się kilka budynków parterowych

z płaskimi dachami to projektowana nadbudowa jest sprzeczna z tym zapisem planu.

Jednak skarżący pomija dalszą część tego zapisu planu o treści: " w zasadzie

(chodzi o wysokość budynków) nie przekraczająca 2,5 kondygnacji naziemnych

łącznie z poddaszem".

Projektowana nadbudowa nie przekracza t

ej wysokości. Również nie można

podzielić ww. wniosku skarżącego. "Zabudowa sąsiednia" ma o wiele szersze

znaczenie niż "budynek sąsiedni". Dokonując oceny czy przedmiotowy budynek

wysokością nawiązuje do wysokości sąsiedniej należy uwzględnić wysokość

obi

ektów znajdujących się na większym obszarze niż obszar nieruchomości

sąsiedniej. Takie stanowisko zawarł m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z

24.3.2000 r. sygn. akt IV SA 1940/99.

Należy zgodzić się z wywodami organu II instancji, iż projektowana nadbudowa

wręcz podnosi walory architektury zarówno obiektu jak i okolicy. Świadczą o tym

m.in. dołączone przez skarżącego zdjęcia.

Chybiony jest również zarzut naruszenia § 12 ust. 4 pkt 1 cyt. rozporządzenia (w

skardze mylnie wskazano jako § 10 ust. 4 pkt 1). Przepis ten mówi o odległości

ściany z otworami okiennymi lub drzwiowymi. Tymczasem w projektowanej

nadbudowie okna znajdują się w dachu a nie w ścianie. Ponadto zgodnie z tym

przepisem okapy i gzymsy mogą pomniejszać odległości od granicy ale nie więcej niż

0,5 m. Ten warunek został spełniony albowiem dokonano zmiany projektu w tej

części.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust.

1 ustawy z 11.5.1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. nr 74, poz.

368

ze zm.) orzekł jak w sentencji.