Roger  elazny  

 

 

Amber 

 

 

 

TOM DZIESI TY 

 

 

Ksi

 Chaosu 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2 

Rozdział 1 

 

Kto widział jedn  koronacj , tak jakby widział je wszystkie. Brzmi to 

cynicznie i prawdopodobnie jest cyniczne, zwłaszcza gdy główn  rol  odgrywa 

najlepszy przyjaciel, a jego królow  zostaje mimowolna kochanka. Zawsze 

jednak w programie wyst puje procesja, du o powolnej muzyki, niewygodne, 

kolorowe stroje, kadzidła, przemowy i bicie w dzwony. Koronacje s  mecz ce, 

zwykle duszne i wymagaj  od go ci nieszczerego skupienia, podobnie jak  luby, 

wr czanie dyplomów i tajemne inicjacje. 

      I tak Luke i Coral zostali suwerennymi władcami Kashfy, w tym samym 

ko ciele, w którym ledwie kilka godzin wcze niej walczyli my prawie - niestety, 

nie całkiem - na  mier  z moim bratem Jurtem. Jako jedyny przedstawiciel 

Amberu - chocia  technicznie nieoficjalny - otrzymałem miejsce w pierwszym 

rz dzie i obecni cz sto zerkali w moj  stron . Dlatego musiałem zachowywa  

czujno  i mamrota  wła ciwe odpowiedzi. Random nie chciał, by moj  obecno  

traktowano jako formaln  wizyt , jednak z pewno ci  by si  zdenerwował, gdyby 

usłyszał,  e nie zachowałem si  dyplomatycznie. 

      W rezultacie miałem obolałe stopy, zesztywniały kark i kolorowy strój 

przesi kni ty potem. Tego wymaga show business. Zreszt , nie chciałbym 

inaczej. Luke i ja prze yli my paskudnie ci kie chwile i teraz nie mogłem ich nie 

wspomina  - od ostrzy mieczy do pojedynków na bie ni, od galerii sztuki do 

Cienia - kiedy tak stałem mokry i my lałem, kim si  stanie teraz, gdy wło ył 

koron . Takie zdarzenie przemieniło wujka Randoma z w drownego muzyka, 

włócz gi i degenerata w m drego i odpowiedzialnego monarch ... cho  wiedz  o 

tym pierwszym czerpałem tylko z rodzinnych opowie ci. Miałem nadziej ,  e 

Luke nie dojrzeje tak bardzo. Chocia ... Luke był człowiekiem zupełnie innym 

ni  Random, nie mówi c ju  o tym,  e o całe wieki młodszym. To jednak 

zadziwiaj ce, czego mog  dokona  lata... a mo e po prostu natura wydarze ? 

U wiadomiłem sobie,  e ró ni  si  od tego Merlina, jakim byłem nie tak dawno 

temu. Kiedy si  nad tym zastanowi , to ró ni  si  od siebie z dnia wczorajszego. 

      Podczas przerwy Coral przekazała mi kartk . Pisała,  e musi si  ze mn  

zobaczy . Podała miejsce i czas, a nawet doł czyła mapk . Okazało si ,  e 

zaznaczona droga prowadzi do apartamentu na tyłach pałacu. Spotkali my si  

tam wieczorem i w rezultacie sp dzili my noc. Dowiedziałem si  wtedy,  e  lub z 

Lukiem wzi li jeszcze w dzieci stwie. Per procura. Było to elementem 

dyplomatycznych układów mi dzy Jasr  a Begmanami. Nic z nich nie wyszło - to 

znaczy z cz ci dyplomatycznej, a reszta jako  si  rozleciała. Królewska para te  

jakby zapomniała o tym mał e stwie, póki nie przypomniały o nim niedawne 

wydarzenia. Nie widzieli si  od lat, jednak dokumenty stwierdzały wyra nie,  e 

ksi

 wst pił w zwi zek mał e ski. Mo na było wszystko uniewa ni , ale te  

Coral mogła koronowa  si  razem z nim. Gdyby Kashfa miała w tym jaki  

interes. 

      I miała: Eregnor. Begma ska królowa na tronie Kashfy mogła załagodzi  

spory o t  nieruchomo . Tak przynajmniej, wyja niła mi Coral, s dziła Jasra. I 

Luke'a to przekonało, zwłaszcza wobec braku gwarancji Amberu i nieaktualnego 

w tej chwili Traktatu Złotego Kr gu. 

 

3 

      Obj łem j . Nie czuła si  dobrze, mimo zdumiewaj co szybkiej 

rekonwalescencji pooperacyjnej. Na prawym oku nosiła czarn  przepask  i 

reagowała do  wyra nie, gdy tylko zbyt blisko przysun łem r k  czy nawet 

przygl dałem si  dłu ej. Nie miałem poj cia, co skłoniło Dworkina, by Klejnotem 

Wszechmocy zast pi  uszkodzone oko. Chyba  e uznał j  za jako  uodpornion  

na moce Wzorca i Logrusu, które b d  próbowały go odzyska . Nie miałem 

adnego do wiadczenia w tej mierze. Kiedy spotkałem w ko cu karłowatego 

maga, przekonałem si ,  e jest w pełni władz umysłowych. Ta  wiadomo  nie 

pomogła mi jednak zrozumie  tajemniczych cech, jakie zwykle charakteryzuj  

m drych starców. 

      - Jakie to uczucie? - zapytałem. 

      - Bardzo dziwne - odparła. - To nie jest wła ciwie ból. Raczej co  podobnego 

do atutowego kontaktu. Tyle  e towarzyszy mi przez cały czas, a przecie  nigdzie 

nie przechodz  ani z nikim nie rozmawiam. To tak, jakbym stała w bramie. Moce 

płyn  wokół mnie, przeze mnie... 

      W tej samej chwili znalazłem si  po rodku szarego pier cienia z piast  o wielu 

szprychach z czerwonego metalu. Od wewn trz przypominał ogromn  paj czyn . 

Jaskrawe pasmo pulsowało, by zwróci  moj  uwag . Tak, ta linia prowadziła do 

bardzo pot nego  ródła mocy w dalekim cieniu - energii, któr  mogłem 

wykorzysta  do sondowania. Ostro nie si gn łem ku zakrytemu Klejnotowi w 

oczodole Coral. 

      Z pocz tku nie wyczułem  adnego oporu. Wła ciwie nic nie wyczułem, 

rozci gaj c t  lini  siły. Pojawił si  za to obraz zasłony płomieni. Przebijaj c j  

wiedziałem,  e zwalniam, zwalniam, zatrzymuj  si ... Wreszcie zawisłem, jak si  

okazało, na skraju otchłani. Nie była to droga zestrojenia. Nie chciałem 

przyzywa  Wzorca, b d cego fragmentem Klejnotu, gdy wykorzystuj  inne 

moce. Pchn łem do przodu. Ogarn ł mnie straszliwy, wysysaj cy energi  chłód. 

      Jednak to nie moja energia spadała, jedynie tego  ródła, jakim władałem. 

Pchn łem gł biej i dostrzegłem mglist  plamk   wiatła, jakby blask odległej 

mgławicy. L niła na tle gł bokiej czerwieni szlachetnego wina. Jeszcze bli ej, i 

rozrosła si  w kształt... w zło on , na wpół znajom  trójwymiarow  konstrukcj . 

S dz c z opowie ci ojca, to zapewne  cie ka, któr  nale y wyruszy , aby dostroi  

si  do Klejnotu. Zgadza si , trafiłem do jego wn trza. Czy powinienem rozpocz  

inicjacj ? 

      - Ani kroku dalej - rozległ si  głos... obcy, cho  u wiadomiłem sobie,  e 

pochodzi od Coral. Przeszła w trans. - Odmówiono ci wy szej inicjacji. 

      Cofn łem sond . Wolałem unikn  demonstracji siły, jaka mogłaby wzdłu  

niej do mnie dotrze . Logrusowy wzrok, od czasu ostatnich wydarze  w Amberze 

towarzysz cy mi bezustannie, ukazał Coral osłoni t  i oplatan  przez wy sz  

kategori  Wzorca. 

      - Dlaczego? - spytałem. 

      Nie zaszczycono mnie odpowiedzi . Coral drgn ła, poruszyła si  i spojrzała na 

mnie. 

      - Co si  stało? - zapytała. 

      - Zasn ła  - wyja niłem. - Nic dziwnego. Po tym, co zrobił Dworkin i po 

m cz cym dniu...  

 

4 

      Ziewn ła i opadła na łó ko. 

      - Tak... - westchn ła i usn ła naprawd . 

      Zdj łem buty i zrzuciłem grub  wierzchni  odzie . Wyci gn łem si  obok niej 

i narzuciłem kołdr  na nas oboje. Te  byłem zm czony i chciałem si  do kogo  

przytuli . 

      Nie wiem, jak długo spałem. Dr czyły mnie mroczne, zmienne sny. Twarze: 

ludzkie, zwierz ce, demoniczne, wirowały dookoła, a  adna z nich nie miała 

szczególnie miłego wyrazu. Lasy padały i wybuchały płomieniem, ziemia dr ała i 

p kała, wody mórz wznosiły si  gigantycznymi falami i atakowały l d, ksi yc 

ociekał krwi  i rozlegało si  pot ne wycie. Co  wykrzykiwało moje imi ... 

      Gwałtowny wicher szarpn ł okiennicami, a  otworzyły si  do wn trza, 

stukaj c o  ciany. W moim  nie jaki  stwór wszedł do komnaty i przykucn ł u 

stóp ło a. Wołał mnie cicho, raz za razem. Pokój dygotał i powróciłem pami ci  

do Kalifornii. Zdawało si ,  e trwa trz sienie ziemi. Wiatr przeszedł od wycia do 

ryku, a z zewn trz dobiegły odgłosy jakby padaj cych drzew, wal cych si  wie ... 

      - Powsta , Merlinie, ksi

 rodu Sawall, ksi

 Chaosu! - powtarzał stwór. 

Potem zgrzytał z bami i zaczynał od nowa. 

      Po czwartym czy pi tym powtórzeniu przyszło mi do głowy,  e to mo e nie 

sen. Z zewn trz dobiegały krzyki, a błyskawice rytmicznie rozja niały niebo do 

wtóru muzycznego niemal huku gromów. 

      Nim si  poruszyłem, nim otworzyłem oczy, wzniosłem zapor  ochronn . 

D wi ki były rzeczywiste, podobnie jak wyłamane okiennice. I stwór przy łó ku. 

      - Merlinie, Merlinie, powsta ! - zwrócił si  do mnie. 

      Miał długi pysk, szpiczaste uszy, solidne kły i pazury, zielonkawosrebrzyst  

skór , wielkie i błyszcz ce oczy, a tak e wilgotne, skórzaste skrzydła zło one przy 

smukłym tułowiu. Po wyrazie pyska nie mogłem pozna , czy si  u miecha czy 

cierpi. 

      - Zbud  si , Lordzie Chaosu. 

      - Gryll - powiedziałem. Poznałem dawnego sług  rodziny z Dworców. 

      - Tak, panie - potwierdził. - Ten sam, który uczył ci  gry w taniec ko ci. 

      - Niech mnie piekło pochłonie... 

      - Najpierw obowi zek, potem przyjemno , panie. Dług  i straszn  drog  

pod ałem za czarn  lini , by ci  przywoła . 

      - Linie nie si gały tak daleko - stwierdziłem. - Bez bardzo silnego pchni cia. A 

wtedy mo e te  nie. Czy teraz jest inaczej? 

      - Jest łatwiej - odparł. 

      - Dlaczego? 

      - Jego Wysoko  Swayvill, król Chaosu, tej nocy  pi ze swymi przodkami z 

ciemno ci. Wysłano mnie, bym ci  sprowadził na ceremoni . 

      - Natychmiast? 

      - Natychmiast. 

      - Tak... Dobrze, oczywi cie. Tylko zbior  swoje rzeczy. A jak to si  stało? 

Wci gn łem buty, ubrałem si , przypasałem miecz. 

      - Nie zdradzono mi szczegółów. Oczywi cie, powszechnie wiadomo,  e był 

słabego zdrowia. 

      - Musz  zostawi  list - mrukn łem.  

 

5 

      Skin ł głow . 

      - Krótki, mam nadziej . 

      - Tak. 

      Szybko nakre liłem na kawałku pergaminu z biurka: Coral, wezwano mnie w 

sprawach rodzinnych. B d  w kontakcie. Poło yłem li cik przy jej dłoni. 

      - Gotowe - rzekłem. - Jak to zrobimy? 

      - Ponios  ci  na grzbiecie, ksi

, jak to czyniłem przed laty. 

      Kiwn łem głow . Wspomnienia z dzieci stwa powróciły niczym fala 

przypływu. Jak wi kszo  demonów, Gryll był straszliwie silny. Pami tałem 

jednak nasze zabawy na kraw dzi Otchłani i poza ni , w ciemno ci, w komorach 

grobowych, jaskiniach, na dymi cych jeszcze polach bitew, w ruinach  wi ty , 

komnatach martwych czarnoksi ników, osobistych piekłach. Zawsze jako  

wolałem towarzystwo demonów ni  krewnych czy powinowatych matki. Na 

postaci demona wzorowałem nawet moj  podstawow  posta  w Chaosie. 

      Powi kszył mas  ciała, wchłaniaj c stołek z k ta pokoju. Zmienił kształt, by 

dopasowa  go do moich dorosłych rozmiarów. Wspi łem si  na wydłu ony tors i 

chwyciłem mocno. 

      - Merlinie! - zawołał. - Jakie  czary nosisz ostatnio przy sobie? 

      - Panuj  nad nimi - odparłem. - Ale nie poznałem w pełni ich natury. 

Niedawno je zdobyłem. Co wła ciwie odczuwasz? 

      - Gor co, chłód, dziwaczn  muzyk ... - rzekł. - Ze wszystkich stron. Zmieniłe  

si . 

      - Wszyscy si  zmieniamy - stwierdziłem, gdy szli my w stron  okna. - Takie 

jest  ycie. 

      Czarna ni  le ała na parapecie. Wyci gn ł łap , dotkn ł jej i skoczył. 

      Dmuchn ł pot ny wicher. Spadali my, mkn li my naprzód, coraz wy ej. Z 

boków migały wie e, kołysały si ... Gwiazdy  wieciły jasno, niedawno wzeszedł 

sierp ksi yca, o wietlaj c zwały niskich chmur. Wzlecieli my w niebo, a zamek i 

miasto zmalały w mgnieniu oka. Gwiazdy zata czyły i stały si  pasmami  wiatła. 

Wokół nas rozlewała si  coraz szersza wst ga czystej, faluj cej czerni. Czarna 

Droga, pomy lałem nagle. Obejrzałem si . Nie było jej tam. Zupełnie jakby 

zwijała si  za nami. A mo e to nas zwijała? 

      Krajobraz przesuwał si  w dole jak film odtwarzany z potrójn  szybko ci . 

Falował pod nami las, szczyty gór, mijali my plamy  wiatła i mroku niczym 

cienie chmur w słoneczny dzie . Po chwili tempo wzrosło w staccato. Zauwa yłem 

nagle,  e ucichł wiatr. I niespodziewanie ksi yc znalazł si  wysoko nad nami, a w 

dole przemkn ł zygzakowaty ła cuch górski. Spokój wydawał si  cz ci  snu po 

chwili ksi yc opadł. Linia  wiatła przeci ła  wiat z prawej strony i gwiazdy 

zacz ły gasn . Nie wyczuwałem u Grylla  ladu zm czenia, kiedy p dzili my 

wzdłu  czarnej  cie ki ksi yc znikn ł,  wiatło stało si   ółte jak masło wzdłu  

linii chmur, które w oczach nabierały ró owego odcienia. 

      - Wzrasta moc Chaosu - zauwa yłem. 

      - Energia nieuporz dkowania - odparł. 

      - Nie o wszystkim mi powiedziałe . 

      - Jestem tylko sług  - wyja nił Gryll. - Nie s  mi znane decyzje władców. 

       wiat rozja niał si  ci gle i dok d tylko si gał mój wzrok, widziałem 

 

6 

zmarszczki na czarnej wst dze. Lecieli my ponad górami. Chmury rozwiewały 

si  i natychmiast w ich miejsce powstawały nowe. Najwyra niej rozpocz li my 

ju  przej cie przez Cie . Po pewnym czasie góry zmalały i pojawiły si  faluj ce 

równiny. Nagle sło ce rozbłysło na  rodku nieba. Zdawało si ,  e fruniemy tu  

ponad nasz  czarn   cie k , a łapy Grylla ledwie j  muskaj . Czasami prawie nie 

poruszał skrzydłami, kiedy indziej trzepotał nimi jak koliber, a  traciłem je z 

oczu. 

      Daleko po lewej stronie sło ce zmieniło barw  na wi niow . Ró owa pustynia 

rozci gn ła si  pod nami... 

      Znowu mrok i gwiazdy wiruj ce jakby na ogromnym kole... 

      Lecieli my nisko, tu  nad wierzchołkami drzew... 

      Wpadli my ponad zatłoczon  ulic ,  wiatła na latarniach i na pojazdach, 

neony nad wystawami. Wchłon ła nas ciepła, duszna, zadymiona atmosfera 

miasta. Kilku przechodniów patrzyło w gór , jakby nie dostrzegaj c naszego 

przelotu. 

       mign li my nad rzek , ponad dachami domów przedmie cia. Widok 

zafalował i trafili my nad pierwotny pejza  skał, lawy, osypisk, dygocz cego 

gruntu i dwóch czynnych wulkanów - jednego blisko, drugiego daleko - pluj cych 

dymem w zielononiebieskie niebo. 

      - To, jak rozumiem, jest skrót? - zapytałem. 

      - Najkrótszy ze skrótów - potwierdził Gryll. 

      Wlecieli my w dług  noc. W pewnej chwili miałem wra enie,  e nasza droga 

prowadzi przez wodn  gł bi  jaskrawe morskie stworzenia przemykały tu  obok 

nas i w oddali. Czarna  cie ka osłaniała nas, sucha i nie naruszona. 

      - Zamieszanie jest tak wielkie, jak po  mierci Obe-rona - oznajmił Gryll. - 

Jego efekty wstrz saj  Cieniem. 

      - Ale  mier  Oberona zbiegła si  z odtworzeniem Wzorca - przypomniałem. - 

Nie chodziło jedynie o zgon monarchy jednego z kra ców. 

      - To prawda - przyznał Gryll. - Teraz jednak równowaga sił została 

naruszona. To pogarsza sytuacj . A b dzie jeszcze bardziej odczuwalne. 

      Zanurkowali my w szczelin  w ciemnej masie głazów. Przemkn ły dookoła 

wietlne błyski. Jasny bł kit szkicował kształty nierówno ci. Pó niej - nie wiem, 

jak długo - znale li my si  w ród purpurowego nieba nie pami tam momentu 

przej cia z mrocznego dna morza. Daleko przed nami l niła samotna gwiazda. 

P dzili my ku niej. 

      - Dlaczego? - spytałem. 

      - Poniewa  Wzorzec stał si  silniejszy od Logrusu - wyja nił. 

      - Jak do tego doszło? 

      - W czasie starcia mi dzy Dworcami a Amberem ksi

 Corwin wykre lił 

drugi Wzorzec. 

      - Tak, opowiadał mi o tym. Widziałem nawet ten Wzorzec. Obawiał si ,  e 

Oberon nie zdoła naprawi  oryginału. 

      - Ale uczynił to, i teraz istniej  dwa. 

      - I co? 

      - Wzorzec twojego ojca tak e jest symbolem porz dku. Posłu ył do 

przechylenia odwiecznej równowagi na korzy  Amberu. 

 

7 

      - Jak to mo liwe,  e o tym wiesz, Gryll, skoro nikt w Amberze nie ma o tym 

poj cia, a w ka dym razie nie uznał za stosowne mnie poinformowa ? 

      - Twój brat, ksi

 Mandor, i ksi niczka Fiona, podejrzewali to i szukali 

dowodów. Przedstawili swoje znaleziska twemu wujowi, lordowi Suhuyowi. Ten 

odbył kilka podró y w Cie  i doszedł do wniosku,  e tak jest istotnie. 

Przygotowywał si , by przedstawi  spraw  królowi, kiedy Swayvill zachorował po 

raz ostatni. Wiem o tym wszystkim, gdy  wła nie Suhuy posłał mnie po ciebie i 

nakazał opowiedzie  o tych sprawach. 

      - My lałem,  e to matka chce mnie sprowadzi . 

      - Suhuy był pewien,  e zechce... dlatego wolał, bym to ja dotarł do ciebie 

pierwszy. To, co mówiłem o Wzorcu twego ojca, nie jest rzecz  powszechnie 

znan . 

      - A co ja powinienem z tym zrobi ? 

      - Nie powierzył mi tej informacji. 

      Gwiazda poja niała. Na niebo wypłyn ły plamy pomara czu i ró u. Po chwili 

doł czyły do nich linie zielonkawego blasku, jak wiruj ce wokół nas proporce. 

      P dzili my dalej i konfiguracje barw w pełni przesłoniły niebo, jak obracaj cy 

si  wolno psychodeliczny parasol. Pejza  stał si  rozmyt  smug . Czułem si  tak, 

jakby cz  mnie spała, cho  z cał  pewno ci  nie straciłem  wiadomo ci. Czas 

wyczyniał jakie  sztuczki z moim metabolizmem. Byłem straszliwie głodny i oczy 

mnie piekły. 

      Gwiazda rozja niła si . Skrzydła Grylla migotały jak pryzmaty. Zdawało si , 

e mkniemy z niewiarygodn  szybko ci . 

      Kraw dzie naszej  cie ki podwijały si  do góry. Proces trwał ci gle, a  

poruszali my si  jak w rynnie. Potem kraw dzie zetkn ły si  i pomkn li my 

wn trzem lufy wymierzonej w niebieskobiał  gwiazd . 

      - Czy co  jeszcze masz mi przekaza ? 

      - O ile wiem, nie. 

      Roztarłem lewy nadgarstek. Miałem uczucie,  e co  powinno tam pulsowa . A 

tak, Frakir. Gdzie si  podziała? Nagle przypomniałem sobie,  e zostawiłem j  w 

apartamencie Branda. Dlaczego to zrobiłem? Ja... umysł miałem oszołomiony, 

wspomnienie było jak sen... 

      Po raz pierwszy dokładniej przemy lałem całe zdarzenie. Gdybym uczynił to 

wcze niej, szybciej bym zrozumiał, co oznacza: to efekt zamglenia umysłu 

czarem. W komnatach Branda wpadłem w zakl cie. Nie miałem poj cia, czy było 

wymierzone konkretnie we mnie, czy raczej uaktywniłem je przypadkiem, 

myszkuj c po pokoju. A mo e nawet było to co  bardziej ogólnego, co uruchomiła 

katastrofa - mo e nie planowany efekt uboczny jakiego  magicznego zakłócenia. 

Chocia  w to jako  trudno mi było uwierzy . 

      Nawiasem mówi c, w tpiłem, czy był to przypadkowy czar. Wydawał si  zbyt 

odpowiedni jak na pułapk  pozostawion  przez Branda. Oszukał tak 

wyszkolonego czarodzieja jak ja. Mo liwe,  e dopiero obecne oddalenie od 

miejsca zdarzenia pozwoliło mi my le  klarownie. Kiedy wspominałem swoje 

działania od chwili ataku zakl cia, dostrzegałem,  e przez cały czas poruszałem 

si  jak we mgle. A im dłu ej si  zastanawiałem, tym bardziej stawało si  jasne,  e 

czar został przygotowany specjalnie po to, by mnie ogarn . A nie rozumiej c go, 

 

8 

nawet teraz nie mogłem uzna ,  e si  uwolniłem. 

      Czymkolwiek był, skłonił mnie, bym bez namysłu porzucił Frakir, a to 

budziło we mnie uczucia... dziwne. Nie wiedziałem, jak na mnie wpłyn ł, jak 

wci  mo e na mnie wpływa , co jest typowym problemem kogo  pochwyconego 

przez zakl cie. Uznałem jednak,  e to nie zmarły Brand zastawił pułapk , 

przewiduj c mało prawdopodobny przypadek,  e długie lata po jego  mierci ja 

zamieszkam obok jego apartamentów i wkrocz  do nich w rezultacie 

nieprzewidywalnej konfrontacji Logrusu i Wzorca w korytarzu na pi trze zamku 

Amber. Nie, kto  inny przygotował czar. Jurt? Julia? Chyba nie byliby w stanie 

działa  nie wykryci na terenie zamku. Wi c kto? I czy miało to jaki  zwi zek z 

epizodem w Galerii Luster? Nie miałem poj cia. Gdybym tam wrócił, 

potrafiłbym mo e jakim  własnym zakl ciem wykry  osob  odpowiedzialn . Ale 

mnie tam nie było, zatem wszelkie  ledztwo na tamtym ko cu rzeczywisto ci 

musiało zaczeka .  wiatło w przedzie rozbłysło mocniej i zmieniło barw  z 

niebia skiego bł kitu na gro n  czerwie . 

      - Gryll - rzuciłem. - Czy wyczuwasz na mnie czar? 

      - Tak, panie - odparł. 

      - Czemu nic o tym, nie mówiłe ? 

      - My lałem,  e to twoje zakl cie... mo e obronne. 

      - Czy potrafisz je unie ? Mnie jest trudniej od wewn trz. 

      - Zbytnio przenika tw  osob . Nie wiedziałbym, gdzie rozpocz . 

      - A czy mo esz co  o nim powiedzie ? 

      - Tylko  e jest, panie. Cho  wydaje si  mocniejsze w okolicach głowy. 

      - Czy mo e zabarwia  jako  moje my li? 

      - Tak. Na jasny bł kit. 

      - Nie pytałem o to, jak je postrzegasz. Jedynie o mo liwo  wpływu czaru na 

mój sposób my lenia. 

      Skrzydła stały si  niebieskie, potem czerwone. Tunel rozszerzył si  nagle, a 

niebo poja niało szalonymi kolorami Chaosu. Gwiazda, ku której pod ali my, 

przybrała rozmiary niewielkiej latarni - magicznie wzmacnianej, naturalnie - 

umieszczonej na szczycie wie y cmentarnego zamku, szarego i oliwkowego, na 

szczycie góry, z której wyj to doln  i  rodkow  cz . Skalna wyspa unosiła si  

nad skamieniałym lasem. Drzewa płon ły ogniami opali - pomara czowym, 

fioletowym, zielonym. 

      - Mo na go rozwikła , jak s dz  - zauwa ył Gryll. - Ale jego rozszyfrowanie 

b dzie ci k  prac  dla biednego demona. 

      Burkn łem co  niech tnie. Przez chwil  obserwowałem rozmazany szybko ci  

pejza . 

      - Skoro ju  mowa o demonach... - zacz łem. 

      - Tak? 

      - Co wiesz o odmianie znanej jako ty'iga? 

      -  yj  daleko za Kraw dzi  - rzekł. - By  mo e s  stworzeniami najbli szymi 

pierwotnego Chaosu. Nie s dz  nawet, by miały prawdziwie materialne ciała. 

Niewiele maj  do czynienia z innymi demonami, nie mówi c ju  o pozostałych 

istotach. 

      - Znałe  mo e którego  z nich... hm... osobi cie? 

 

9 

      - Spotykałem kilka. Niezbyt cz sto. 

      Wznie li my si  wy ej. Zamek równie . Strumie  meteorów jaskrawo i 

bezgło nie wypalił sw   cie k  w tle. 

      - Potrafi  zamieszka  w ludzkim ciele. Przej  je. 

      - To mnie nie dziwi. 

      - Wiem o jednym, który to uczynił kilkakrotnie. Ale wyst pił niezwykły 

problem. Demon najwyra niej przej ł panowanie nad człowiekiem le cym na 

ło u  mierci. Odej cie człowieka zablokowało ty'ig . Nie mo e teraz opu ci  ciała. 

Znasz jaki  sposób, by mógł uciec? 

      Gryll parskn ł. 

      - Najlepiej skoczy  z urwiska. Albo rzuci  si  na miecz. 

      - A je li jest ju  tak mocno zwi zany ze swoim gospodarzem,  e to go nie 

uwolni? 

      Parskn ł znowu. 

      - To ko czy gr  w kradzie  ciał. 

      - Jestem jej... mu co  winien - o wiadczyłem. - Chciałbym jako  pomóc. 

Milczał przez chwil , nim odpowiedział: 

      - Starszy, m drzejszy ty'iga mógłby w takiej sytuacji co  poradzi . A wiesz, 

gdzie przebywaj . 

      - Tak. 

      - Przykro mi,  e nie mog  pomóc. Ty'igi to stara rasa. 

      Skr cili my wprost ku wie y. Nasz szlak pod zmiennym kalejdoskopem nieba 

zw ził si  do cieniutkiego pasemka. Machaj c skrzydłami Gryll kierował si  w 

stron   wiatełka na szczycie. 

      Spojrzałem w dół. Widok budził zawroty głowy. Gdzie  z daleka dobiegł 

zgrzyt, jakby fragmenty samej ziemi ocierały si  o siebie - zwykłe zjawisko w tych 

okolicach. Wiatr rozwiewał mi płaszcz. Warkocz ciemnopomara czowych chmur 

przeci ł niebo po lewej stronie. Rozró niałem ju  szczegóły zamkowych murów. 

Dostrzegłem jak  posta  w o wietlonym pokoju. 

      I nagle wszystko to znalazło si  bardzo blisko... a potem przez okno i do 

wn trza. Wysoka, przygarbiona, szaro-czerwona demoniczna figura, rogata i 

cz ciowo pokryta łuskami, spogl dała na mnie  ółtymi  lepiami o eliptycznych 

renicach. Odsłaniała w u miechu kły. 

      - Wujku! - krzykn łem zeskakuj c na podłog . - Witaj! 

      Gryll przeci gn ł si  i otrz sn ł, a Suhuy podbiegł i obj ł mnie... delikatnie. 

      - Merlinie - rzekł po chwili. - Witaj w domu. Raduj  si  twoim przybyciem, 

cho  bolej ,  e z tak smutnej okazji. Gryll ci powiedział...? 

      - O zgonie Jego Wysoko ci? Tak. Przykro mi. 

      Pu cił mnie i odst pił na krok. 

      - Nie był nieoczekiwany - stwierdził. - Wr cz przeciwnie. Nawet zbyt gorliwie. 

A jednak czas dla takich wydarze  nigdy nie jest wła ciwy. 

      - To fakt - przyznałem. Rozmasowałem nieco zesztywniałe lewe rami  i 

si gn łem do tylnej kieszeni po grzebie . - Cierpiał od tak dawna,  e 

przyzwyczaiłem si  do tego. Jakby pogodził si  ze swoj  słabo ci . 

      Suhuy przytakn ł. 

      - B dziesz si  transformował? - zapytał. 

 

10 

      - Miałem ci ki dzie  - odparłem. - Wolałbym raczej oszcz dza  siły. Chyba 

e protokół wymaga... 

      - Nie, nic mi o tym nie wiadomo. Jadłe  co ? 

      - Ostatnio nie. 

      - Chod my wi c - rzekł. - Musisz si  posili . 

      Odwrócił si  i ruszył do  ciany. Poszedłem za nim. W pokoju nie było drzwi, a 

on musiał zna  wszystkie lokalne punkty napr e  Cienia. Pod tym wzgl dem 

Dworce s  przeciwie stwem Amberu. W Amberze potwornie ci ko jest chodzi  

w Cieniu, lecz w Dworcach cienie s  niczym wytarte zasłony. Cz sto, nawet si  nie 

staraj c, mo na przez nie zajrze  w inn  rzeczywisto . A czasem co  z tej innej 

rzeczywisto ci zagl da tutaj. Trzeba równie  uwa a ,  eby po przej ciu nie 

znale  si  w powietrzu, pod wod  czy na drodze pot nej fali. Turystyka w 

Dworcach nigdy nie była popularnym hobby. 

      Na szcz cie na tym kra cu rzeczywisto ci materia Cienia jest tak posłuszna, 

e cieniomistrz potrafi bez trudu ni  manipulowa , zszy  razem i otworzy  

przej cie. Cieniomistrze s  technikami wa nego rzemiosła. Ich moc pochodzi od 

Logrusu, cho  niekoniecznie przechodz  inicjacj . Nieliczni tylko tego dokonuj , 

ale wszyscy zainicjowani w Logrusie automatycznie zostaj  przyj ci do Gildii 

Cieniomistrzów. S  w Dworcach jak hydraulicy czy elektrycy, a ró ni  si  

umiej tno ciami tak samo jak ich odpowiedniki na Cieniu-Ziemi, zale nie od 

uzdolnie  i do wiadczenia. Jestem co prawda członkiem gildii, ale wol  raczej 

pod a  za kim , kto zna drogi, ni  szuka  ich samemu. Powinienem chyba 

powiedzie  wi cej o tej sprawie. Mo e kiedy  powiem. 

      Oczywi cie, kiedy dotarli my do  ciany, ju  jej tam nie było. Zamgliła si  

jakby i rozpłyn ła. Weszli my w przestrze , któr  niedawno zajmowała - a raczej 

inn , analogiczn  przestrze  - i ruszyli my w dół zielonymi schodami. A 

wła ciwie nie schodami. To był ci g nie poł czonych ze sob  zielonych dysków, 

opadaj cych spiralnie w dół, jak gdyby płyn ły w nocnym powietrzu, we 

wła ciwej odległo ci od siebie i na odpowiedniej wysoko ci. Okr yły zewn trzn  

cian  wie y i dobiegły do  lepego muru. Zanim si  do niego zbli yłem, 

przeszli my przez kilka chwil dziennego  wiatła, krótki wir niebieskiego  niegu i 

apsyd  czego  w rodzaju katedry, tylko bez ołtarza, ze szkieletami w ławkach po 

obu stronach nawy. Wreszcie przekroczyli my mur i trafili my do du ej kuchni. 

Suhuy wskazał mi spi arni  i zaproponował,  ebym co  sobie przygotował. 

Znalazłem zimne mi so i zrobiłem kanapk , spłukuj c j  letnim piwem. Wuj te  

zjadł kawałek chleba i łykn ł tego samego napoju. Nad głowami pojawił si  nagle 

ptak w locie, zakrakał chrapliwie i znikn ł, nim przefrun ł cał  długo  

pomieszczenia. 

      - Kiedy nabo e stwo? - spytałem. 

      - O czerwonym niebie. To jeszcze prawie obrót - odparł. - Masz wi c szans  na 

czas i wypoczynek... mo e. 

      - Co to znaczy „mo e"? 

      - Jako jeden z trzech jeste  pod czarn  stra . Dlatego wezwałem ci  tutaj, do 

jednego z moich miejsc odosobnienia. - Odwrócił si  i przeszedł przez  cian . 

Ruszyłem za nim, wci  trzymaj c dzban w r ku. Usiedli my nad nieruchomym, 

zielonym stawem, pod skaln  przewieszk , nad któr  rozci gało si  brunatne 

 

11 

niebo. Zamek Suhuya zawierał w sobie miejsca z całego Chaosu i Cienia, zszyte 

razem w szalon  paj czyn  dróg w drogach. - A  faktu,  e nosisz spikard, 

wnioskuj ,  e dodałe  te  własne  rodki bezpiecze stwa - zauwa ył. Wyci gn ł 

r k  i dotkn ł promienistego koła mojego pier cienia. Poczułem lekkie mrowienie 

palca, dłoni i r ki. 

      - Wuju, kiedy byłe  moim nauczycielem, cz sto wygłaszałe  takie 

niezrozumiałe zdania - stwierdziłem. - Ale sko czyłem ju  nauk  i uwa am,  e 

daje mi to prawo powiedzenia wprost: nie mam poj cia, o co ci wła ciwie chodzi. 

      Parskn ł i napił si  piwa. 

      - Po chwili refleksji wszystko stanie si  jasne - zauwa ył. 

      - Refleksji... - powtórzyłem, spogl daj c na zielony staw. 

      Obrazy przepływały po ród czarnych wst g pod powierzchni  - Swayvill 

le cy bez  ycia,  ółto-czarne szaty okrywaj ce jego skurczone ciało, moja matka, 

mój ojciec, demoniczne sylwetki przemijaj ce i zanikaj ce... Jurt, ja sam, Jasra i 

Julia, Random i Fiona, Mandor i Dworkin, Bili Roth i wiele twarzy, których nie 

znałem... 

      Pokr ciłem głow . 

      - Refleksja niczego nie wyja nia - oznajmiłem. 

      - Nie jest to funkcja krótkiej chwili - odparł. 

      Wróciłem do obserwacji chaosu twarzy i kształtów. Jurt wrócił i pozostał na 

długo. Ubierał si  bardzo elegancko i sprawiał wra enie wzgl dnie zdrowego. 

Kiedy rozwiał si  wreszcie, jego miejsce zaj ła jedna z tych na wpół znajomych 

twarzy, które widziałem poprzednio. Wiedziałem,  e to arystokrata z Dworców i 

wyt yłem pami . Oczywi cie. Min ło sporo czasu, ale w ko cu go rozpoznałem. 

Tmer z rodu Jesby, najstarszy syn ksi cia Roloviansa, obecnie sam lord i władca 

Linii Jesby - szeroka broda, krzaczaste brwi, mocno zbudowany... trzeba 

przyzna ,  e przystojny na swój szorstki sposób. Je li wierzy  opowie ciom, bez 

w tpienia dzielny, a mo e nawet wra liwy. 

      Potem zjawił si  ksi

 Tubble z Linii Chanicut, na przemian zmieniaj cy 

form  od ludzkiej do wiruj cej demonicznej. Spokojny, oci ały, subtelny... i 

stary. Miał kilkaset lat i był bardzo sprytny. Nosił bardziej zmierzwion  brod  i 

był mistrzem wielu gier. 

      Czekałem. Tmer po Jurcie i Tubble'u znikn li w ród rozwianych wst g. 

Czekałem dalej, ale nic ju  si  nie pokazało. 

      - Koniec refleksji - oznajmiłem wreszcie. - Ale nadal nie wiem, co ona oznacza. 

      - A co zobaczyłe ? 

      - Mojego brata Jurta - odparłem. - Ksi cia Tmera z Jesby. I Tubble'a z 

Chanicut, w ród innych atrakcji. 

      - Bardzo odpowiednie - orzekł. - Całkowicie odpowiednie. 

      - Dlaczego? 

      - Podobnie jak ty, Tmer i Tubble s  pod czarn  stra . Jak słyszałem, Tmer 

przebywa w Jesby, chocia  s dz ,  e Jurt przybył na ziemi  w innym miejscu ni  

Dalgarry. 

      - Jurt wrócił? 

      Pokiwał głow . 

      - Mo e by  w Fortecy Gantu, u mojej matki - zastanowiłem si . - Albo... 

 

12 

Sawall miał drug  siedzib , Linie Anch, na samej Kraw dzi. 

      Suhuy wzruszył ramionami. 

      - Nie wiem - stwierdził. 

      - Ale po co czarna stra ... nad którymkolwiek z nas? 

      - Studiowałe  na dobrym uniwersytecie w Cieniu - przypomniał. - Długo 

mieszkałe  na Dworze Amberu, co było zapewne bardzo pouczaj ce. Prosz  ci  

zatem, aby  si  zastanowił. Z pewno ci  umysł tak dobrze wy wiczony... 

      - Jak rozumiem, czarna stra  oznacza,  e grozi nam jakie  

niebezpiecze stwo... 

      - Oczywi cie. 

      - ...Lecz jego charakter jest dla mnie niepoj ty. Chyba  e... 

      - Tak. 

      - Ma to jaki  zwi zek ze  mierci  Swayvilla. Musi zatem ł czy  si  z polityk . 

Ale długo mnie tu nie było. Nie mam poj cia, jakie sprawy s  obecnie gor ce. 

      Pokazał mi kilka rz dów startych, ale wci  nieprzyjemnych kłów. 

      - Spróbuj z sukcesj  - zaproponował. 

      - Dobrze. Powiedzmy,  e Linie Sawall popieraj  jednego z mo liwych 

zast pców, Jesby innego, Chanicut jeszcze innego. Skaczemy sobie do gardła. 

Powiedzmy,  e wróciłem w samym  rodku wendety. Ktokolwiek wydaje rozkazy, 

postawił nas pod stra ,  eby sprawy nie wymkn ły si  spod kontroli. Słuszna 

decyzja. 

      - Blisko - pochwalił. - Ale sytuacja posun ła si  ju  dalej. 

      Pokr ciłem głow . 

      - Poddaj  si  - stwierdziłem. Gdzie  z daleka usłyszałem wycie. 

      - Pomy l - rzekł. - A ja tymczasem powitam go cia. 

      Wstał i wst pił do sadzawki, znikaj c natychmiast. Doko czyłem piwo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

13 

Rozdział 2 

 

Miałem wra enie,  e min ła zaledwie chwila, gdy skała po lewej stronie 

zamigotała i wydała d wi k jakby dzwonu. Bez udziału  wiadomo ci, moja uwaga 

skupiła si  na pier cieniu, który Suhuy nazwał spikardem. Uzmysłowiłem sobie, 

e zamierzałem go u y  do obrony. To ciekawe, jak znajomy si  teraz wydawał, w 

jak krótkim czasie si  do niego przystosowałem. Poderwałem si  i zwróciłem w 

stron  skały, wyci gaj c lew  r k ... lecz przez migotliwy obszar wkroczył Suhuy, 

a za nim dostrzegłem wy sz , bardziej mroczn  sylwetk . Po chwili i ona 

przekroczyła próg, wynurzyła si  w rzeczywisto  i przemieniła z o mior cznej 

małpy w mojego brata Mandora w ludzkiej postaci. Odziany był w czer , jak 

przy naszym ostatnim spotkaniu, lecz ubranie miał  wie e i nieco inaczej 

skrojone, a białe włosy nie tak spl tane. Rozejrzał si  szybko i u miechn ł do 

mnie. 

      - Widz ,  e wszystko w porz dku - o wiadczył. Parskn łem, wskazuj c jego 

r k  na temblaku. 

      - Tak jak mo na tego oczekiwa  - odparłem. - Co działo si  w Amberze po 

moim wyje dzie? 

      -  adnych nowych katastrof. Zostałem tylko, by sprawdzi , czy nie mógłbym 

w czym  pomóc. W rezultacie magicznie oczy ciłem nieco okolic  i przywołałem 

par  desek,  eby zakry  dziury. Potem poprosiłem Randoma o zgod  na 

opuszczenie pałacu. Wyraził j  i wróciłem do domu. 

      - Katastrofa? W Amberze? - zdziwił si  Suhuy. Przytakn łem. 

      - W korytarzach pałacu Amber nast piło starcie mi dzy Jednoro cem a 

W em. Doprowadziło do sporych zniszcze . 

      - Co skłoniło W a do wtargni cia tak daleko w dziedzin  Porz dku? 

      - Chodziło o co , co Amber uwa a za Klejnot Wszechmocy, natomiast W  za 

swoje zagubione Oko. 

      - Musz  usłysze  cał  t  histori . 

      Opowiedziałem o spotkaniu, pomijaj c tylko swoje pó niejsze do wiadczenia 

w Galerii Luster i w komnatach Branda. Kiedy mówiłem, spojrzenie Mandora 

w drowało od spikarda do Suhuya i z powrotem. Dostrzegł,  e to zauwa yłem, i 

u miechn ł si . 

      - A wi c Dworkin znowu jest sob ... - mrukn ł Suhuy. 

      - Nie znałem go wcze niej - odparłem. - Ale wydawało mi si ,  e wie, co robi. 

      - ...A królowa Kashfy patrzy Okiem W a. 

      - Nie wiem, co nim widzi. Wci  dochodzi do siebie po operacji. Ale to 

ciekawe. Gdyby mogła nim patrze , co by zobaczyła? 

      - Czyste, zimne linie niesko czono ci, moim zdaniem. Pod całym Cieniem. 

aden  miertelnik nie zniesie tego zbyt długo. 

      - Pochodzi z krwi Amberu - stwierdziłem. 

      - Doprawdy? Oberona? 

      Skin łem głow . 

      - Wasz zmarły władca był m czyzn  niezwykle aktywnym - zauwa ył Suhuy. 

- Mimo wszystko, taki widok byłby sporym ci arem, cho  mówi  to na podstawie 

domysłów tylko i pewnej znajomo ci zasad. Nie mam poj cia, do czego to mo e 

 

14 

doprowadzi . To wie jedynie Dworkin. Je li jest zdrów na umy le, to z pewno ci  

miał wa ny powód, by tak post pi . Doceniam jego mistrzostwo, cho  nigdy nie 

potrafiłem przewidzie , jak si  zachowa. 

      - Znasz go osobi cie? - spytałem. 

      - Znałem... Dawno temu, zanim zacz ły si  jego kłopoty. A teraz nie wiem, czy 

cieszy  si  tym, co zaszło, czy rozpacza . Ozdrowiały, mo e działa  na rzecz 

wi kszego dobra. A mo e kieruj  nim czysto osobiste pobudki. 

      - Przykro mi, ale nie mog  ci  o wieci . Dla mnie tak e jego post pki s  

niezrozumiałe. 

      - Mnie równie  zdumiało zastosowanie Oka - przyznał Mandor. - Ale to 

wszystko dotyczy chyba lokalnej polityki, stosunków Amberu z Kashf  i Begm . 

Nie wiem, czy w tej chwili jałowe spekulacje do czego  nas doprowadz . Lepiej 

po wi ci  uwag  bardziej nagl cym sprawom miejscowymi 

      Westchn łem mimo woli. 

      - Takich jak sukcesja - domy liłem si . Mandor uniósł brew. 

      - Lord Suhuy ju  ci powiedział? 

      - Nie. Ale od ojca tyle słyszałem o sukcesji w Amberze, o wszystkich kabałach, 

intrygach i zdradach,  e w tej dziedzinie czuj  si  niemal autorytetem. 

Wyobra am sobie,  e tutaj podobnie to wygl da mi dzy rodami nast pców 

Swayvilla, tyle  e do gry wchodzi wi cej pokole . 

      - Słusznie sobie wyobra asz - przyznał. - Chocia  wydaje mi si ,  e tutaj cały 

obraz jest bardziej uporz dkowany ni  tam. 

      - To ju  co . Co do mnie, zamierzam zło y  kondolencje i wynosi  si  st d jak 

najszybciej. Przy lijcie mi kartk , kiedy sprawa si  wyja ni. 

      Roze miał si . Rzadko si   mieje. Poczułem mrowienie w przegubie, gdzie 

zwykle siedziała Frakir. 

      - On naprawd  nie wie - rzekł, spogl daj c na Suhuya. 

      - Dopiero si  zjawił - odparł Suhuy. - Nie zd yłem niczego mu wytłumaczy . 

Poszukałem w kieszeni, wyj łem monet  i podrzuciłem. 

      - Reszka - stwierdziłem. - Ty mi powiesz, Mandorze. Co si  dzieje? 

      - Nie jeste  pierwszy w kolejce do tronu - rzekł.  

      Poniewa  była to moja kolej na  miech, wykorzystałem okazj . 

      - To ju  wiedziałem. Nie tak dawno temu, przy obiedzie, sam mi tłumaczyłe , 

ilu kandydatów jest przede mn . Je li w ogóle kto  mieszanego pochodzenia mo e 

by  brany pod uwag . 

      - Dwóch - oznajmił. - Dwóch jest przed tob . 

      - Nie rozumiem. Co si  stało z cał  reszt ? 

      - Nie  yj . 

      - Epidemia grypy?  

      U miechn ł si  nieprzyjemnie. 

      - Ostatnio mieli my do czynienia z niezwykł  liczb   miertelnych pojedynków 

i politycznych zabójstw. 

      - Które przewa ały? 

      - Zabójstwa. 

      - Fascynuj ce. 

      - I teraz wszyscy trzej znajdujecie si  pod ochron  czarnej stra y Korony i 

 

15 

zostali cie powierzeni opiece swoich rodów. 

      - Mówisz powa nie? 

      - W samej rzeczy. 

      - Czy to gwałtowne przerzedzenie szeregów było efektem działania wielu ludzi 

szukaj cych awansu? Czy mo e mniejszej grupy, usuwaj cej przeszkody na 

drodze? 

      - Korona nie ma pewno ci. 

      - Kiedy mówisz „Korona", kogo wła ciwie masz na my li? Kto podejmuje 

decyzje w czasie bezkrólewia? 

      - Lord Bances z Amblerash - odparł. - Daleki krewny i dobry przyjaciel 

naszego zmarłego monarchy. 

      - Chyba go sobie przypominam. Mo e sam ma ochot  na tron, i to on stoi za... 

przesuni ciami? 

      - Ten człowiek jest kapłanem W a.  luby zabraniaj  im panowania 

gdziekolwiek. 

      - Ka de  luby da si  jako  omin . 

      - To prawda, ale jego to chyba naprawd  nie interesuje. 

      - Co nie wyklucza,  e mo e mie  jakiego  faworyta i troch  mu pomaga w 

karierze. Czy kto  bliski tronu szczególnie lubi jego zakon? 

      - O ile wiem, nie. 

      - Co nie oznacza,  e nie mógł z kim  dobi  targu. 

      - Nie, chocia  Bances nie jest człowiekiem, do którego mo na by si  zwróci  z 

tak  propozycj . 

      - Inaczej mówi c wierzysz,  e jest ponad to, co si  tu dzieje. 

      - Wobec braku dowodów przeciwnej tezy... 

      - Kto jest pierwszy do tronu? 

      - Tubble z Chanicut. 

      - A drugi? 

      - Tmer z Jesby. 

      - Czołówka z twojej sadzawki - zwróciłem si  do Suhuya. W u miechu pokazał 

mi z by. Zdawało si ,  e wiruj . 

      - Czy prowadzimy wendet  z Chanicut albo Jesby? - spytałem. 

      - Raczej nie. 

      - Czyli po prostu jeste my ostro ni, co? 

      - Owszem. 

      - Jak do tego doszło? Chodzi przecie  o wielu ludzi. Jaka  noc długich no y 

czy co? 

      - Nie. Zgony nast powały od dłu szego czasu. Nie było nagłej rzezi, kiedy 

Swayvillowi si  pogorszyło... chocia  kilku zgin ło całkiem niedawno. 

      - Przecie  musiało si  odby  jakie  dochodzenie. Mamy w areszcie jakich  

zbrodniarzy? 

      - Nie. Albo uciekli, albo zostali zamordowani. 

      - Co z nimi? Ich to samo  mogłaby wskaza  na polityczne kontakty... 

      - Raczej nie. Kilku to zawodowcy. Inni to zwykli malkontenci, w dodatku 

niezrównowa eni psychicznie. 

      - Twierdzisz,  e  adne tropy nie prowadz  do zleceniodawców? 

 

16 

      - Zgadza si . 

      - A mo e jakie  podejrzenia? 

      - Sam Tubble jest podejrzany, naturalnie, chocia  lepiej nie mówi  o tym 

gło no. On mógłby zyska  najwi cej, a teraz znalazł si  na pozycji, która 

umo liwia mu wyci gni cie korzy ci. Poza tym w jego karierze wiele było 

politycznych oszustw, zdrad i zabójstw. Ale ju  dawno temu. Ka dy ma w 

piwnicy par  szkieletów. Od wielu lat jest człowiekiem spokojnym, o 

konserwatywnych pogl dach. 

      - W takim razie Tmer. Stoi do  blisko, by budzi  podejrzenia. Czy cokolwiek 

ł czy go z tym krwawym interesem? 

      - Wła ciwie nie. Nic nie wiadomo o jego sprawach. To człowiek zamkni ty w 

sobie. Ale w przeszło ci nigdy nie przejawiał skłonno ci do tak ekstremalnych 

rodków. Nie znam go za dobrze, ale wywarł na mnie wra enie człowieka 

prostszego, bardziej bezpo redniego ni  Tubble. Gdyby naprawd  pragn ł tronu, 

spróbowałby przewrotu, zamiast traci  czas na intrygi. 

      - Oczywi cie, mo e w to by  zamieszanych wi cej ludzi, ka dy działaj cy we 

własnym interesie... 

      - A teraz, kiedy sprawa zbli a si  do zako czenia, powinni si  ujawni ? 

      - To chyba rozs dne, prawda? U miech. Wzruszenie ramion. 

      - Nie ma powodu,  eby koronacja zako czyła to wszystko - o wiadczył. - 

Korona nie czyni człowieka odpornym na ciosy. 

      - Ale nast pca obejmie władz  z baga em złej opinii i podejrze . 

      - Nie pierwszy to raz w historii. A je li si  chwil  zastanowisz, przypomnisz 

sobie,  e wielu dobrych monarchów wst piło na tron w cieniu takiej chmury. 

Nawiasem mówi c, przyszło ci do głowy,  e inni mog  snu  takie same domysły 

na twój temat? 

      - Owszem i troch  mnie to niepokoi. Mój ojciec przez długi czas pragn ł dla 

siebie tronu Amberu i to zniszczyło mu  ycie. Był szcz liwy dopiero wtedy, kiedy 

powiedział: do diabła z tym. Je li w ogóle czego  si  nauczyłem z jego historii, to 

wła nie tego. Nie mam wygórowanych ambicji. 

      Przez chwil  jednak zastanowiłem si . Jak bym si  czuł, władaj c pot nym 

pa stwem? Za ka dym razem, kiedy skar yłem si  na polityk , w Amberze czy w 

Stanach na Cieniu-Ziemi, rozwa ałem naturalnie, jak sam bym sobie poradził z 

sytuacj , gdybym obj ł rz dy. 

      - O czym my lisz? - zapytał Mandor. Zerkn łem w dół. 

      - Mo e pozostali równie  patrz  teraz w swoje sadzawki i szukaj  wskazówek 

- mrukn łem. 

      - Niew tpliwie - przyznał. - A gdyby Tubble'a i Tmera spotkał przedwczesny 

koniec? Co by  zrobił? 

      - Nawet si  nad tym nie zastanawiałem. To si  nie stanie. 

      - Przypu my. 

      - Nie wiem. 

      - Powiniene  podj  jak  decyzj , cho by po to,  eby si  tym wi cej nie 

przejmowa . Nigdy nie braknie ci słów, je li wiesz, co chcesz powiedzie . 

      - Dzi ki. B d  o tym pami tał. 

      - Powiedz, co si  z tob  działo od naszego ostatniego spotkania. 

 

17 

      Powiedziałem, o upiorach Wzorca i w ogóle. 

      Gdzie  pod koniec znowu zabrzmiało wycie. Suhuy podszedł do skały. 

      - Przepraszam - rzucił. Kamie  rozst pił si  i Suhuy znikn ł. 

      Natychmiast poczułem na sobie powa ny wzrok Mandora. 

      - Prawdopodobnie mamy tylko chwil  - stwierdził. - Nie do ,  eby załatwi  

wszystko, o czym chciałem z tob  pomówi . 

      - Sprawy osobiste, co? 

      - Tak. Dlatego musisz zje  ze mn   niadanie, jeszcze przed pogrzebem. 

Powiedzmy,  wier  obrotu od teraz, pod niebieskim niebem. 

      - Zgoda. U ciebie czy w Liniach Sawall? 

      - Odwied  mnie w Mandorliniach. 

      Skała zmieniła faz , gdy skin łem głow . Wkroczyła smukła, demoniczna 

posta , pod welonem obłoku migocz ca bł kitem. Poderwałem si  na nogi i 

skłoniłem, by ucałowa  wyci gni t  dło . 

      - Matko - powiedziałem. - Nie oczekiwałem tej rado ci... tak pr dko. 

      U miechn ła si  i znikn ła w wirze. Rozwiały si  łuski, spłyn ły kontury 

twarzy i sylwetki. Zgasła bł kitna po wiata, zast piona zwykłym, cho  nieco 

bladym kolorem ciała. Poszerzyła ramiona i biodra, a równocze nie straciła nieco 

wzrostu, cho  nadal była wysoka. Br zowe oczy wygl dały lepiej, gdy cofn ły si  

ci kie łuki brwiowe. Dostrzegłem kilka piegów na jej ludzkim teraz, odrobin  

zadartym nosie. Kasztanowe włosy były dłu sze ni  ostatnim razem, kiedy 

widziałem j  w tej postaci. I wci  si  u miechała. Dobrze wygl dała w czerwonej 

tunice z pasem, na którym wisiał rapier. 

      - Kochany Merlinie - rzekła, ujmuj c w dłonie moj  głow  i całuj c mnie w 

usta. - Ciesz  si  widz c ci  w dobrym zdrowiu. Min ło sporo czasu od twojej 

ostatniej wizyty. 

      - Prowadziłem bardzo aktywny tryb  ycia. 

      - Musz  ci  zapewni ,  e słyszałam o twoich rozmaitych przygodach. 

      - W to nie w tpi . Nie ka dy ma przecie  swoj  ty'ig , która pod a za nim, 

uwodzi go w ró nych postaciach i ogólnie komplikuje  ycie niepo dan  ochron . 

      - To dowodzi, skarbie,  e troszcz  si  o ciebie. 

      - Dowodzi te ,  e nie szanujesz moich tajemnic i nie wierzysz w moje siły. 

      Mandor odchrz kn ł. 

      - Witaj, Daro - wtr cił. 

      - Przypuszczam,  e tak mogło ci si  wydawa  - zako czyła. - Witaj, Mandorze 

- mówiła dalej. - Co ci si  stało w r k ? 

      - Nieporozumienie z pewnymi elementami architektury - wyja nił. - Ostatnio 

znikn ła  z oczu, co nie oznacza,  e z my li. 

      - Dzi kuj  za ten komplement. Tak, czasem wol  samotno , gdy zbytnio mi 

ci y towarzystwo. Cho  ty nie powiniene  czyni  mi zarzutów, mój panie. Sam 

przecie  znikasz cz sto i na długo w labiryntach Mandorlinii... je li istotnie tam 

si  udajesz. 

      Skłonił si . 

      - Jak sama stwierdziła , pani, jeste my istotami podobnymi do siebie. 

      Zmru yła oczy, lecz ton jej głosu nie zmienił si . 

      - Zastanawiam si ... Tak, czasami widz  nas jako pokrewne dusze, mo e nie 

 

18 

tylko w tych najprostszych cyklach aktywno ci. Ostatnio oboje wiele 

podró owali my, prawda? 

      - Lecz ja byłem nieostro ny. - Mandor wskazał kontuzjowane rami . - Gdy ty 

najwidoczniej nie. 

      - Nigdy nie spieram si  z architektur  - o wiadczyła. 

      - A z innymi imponderabiliami? - zapytał. 

      - Staram si  pracowa  z tym, co jest pod r k . 

      - Ja na ogół równie . 

      - A je li nie mo esz? Wzruszył ramionami. 

      - Czasami zdarzaj  si  konflikty. 

      - Prze yłe  ich ju  wiele, prawda? 

      - Trudno zaprzeczy , ale od tej pory min ło ju  sporo czasu. Ty te  jeste  do  

wytrzymała. 

      - Jak dot d - odparła. - Doprawdy, musimy kiedy  porówna  swoje notatki na 

temat imponderabiliów i konfliktów. Czy nie byłoby dziwne, gdyby my okazali 

si  podobni pod ka dym wzgl dem? 

      - Byłbym zaskoczony - przyznał. 

      Byłem zafascynowany i troch  przestraszony t  rozmow , cho  opierałem si  

tylko na wyczuciu, bez  adnych konkretów. Byli do siebie podobni. Nigdy jeszcze 

nie słyszałem, by o sprawach ogólnych mówi  z tak  precyzj  i naciskiem - 

nigdzie poza Amberem, gdzie cz sto z takich dyskusji czynili rodzaj sportu. 

      - Prosz  o wybaczenie. - Mandor zwrócił si  do całego towarzystwa. - Musz  

si  oddali , by w spokoju wraca  do sił. Dzi ki ci za go cinno , panie. - Skłonił 

si  przed Suhuyem. - I za rozkosz, jak  było skrzy owanie naszych...  cie ek. - To 

do Dary. 

      - Dopiero co przybyłe  - rzekł Suhuy. - Nie zd yłem ci  niczym pocz stowa . 

Marny ze mnie gospodarz. 

      - Nie obawiaj si , stary przyjacielu. Nic nie mogłoby ci  takim uczyni . - 

Zerkn ł jeszcze na mnie, cofaj c si  do otwartego przej cia. - Na razie - rzucił. 

      Kiwn łem głow . 

      Wkroczył w bram , a skała stwardniała, gdy tylko znikn ł. 

      - Trudno nie podziwia  jego przemów - stwierdziła moja matka. - I to bez 

adnej próby. 

      - Wdzi k - zauwa ył Suhuy. - Urodził si , maj c go w nadmiarze. 

      - Zastanawiam si , kto dzisiaj zginie? - westchn ła. 

      - Nie jestem pewien, czy takie domysły maj  jakie  podstawy - odparł. 

      Roze miała si . 

      - A je li nawet, z pewno ci  brakuje im dobrego smaku. 

      - Mówisz z pot pieniem czy zazdro ci ? 

      - Z  adnym z tych uczu . Albowiem ja tak e jestem wielbicielk  wdzi ku... i 

dobrych  artów. 

      - Mamo - wtr ciłem. - Co si  wła ciwie dzieje? 

      - O co ci chodzi, Merlinie? 

      - Wyjechałem st d dawno temu. Wysłała  demona,  eby mnie odszukał i si  

mn  zaopiekował. Potrafił zapewne wytropi  kogo  z krwi Amberu. St d 

nast piło zamieszanie mi dzy mn  a Lukiem. Postanowił wi c zaj  si  nami 

 

19 

oboma... dopóki Luke nie rozpocz ł tych cyklicznych zamachów na moje  ycie. 

Wtedy demon chronił mnie przed nim i próbował ustali , który z nas jest 

wła ciw  osob . Mieszkał nawet z Lukiem przez jaki  czas, a potem ruszył za 

mn . Powinienem si  tego domy li , poniewa  bardzo mu zale ało,  eby pozna  

imi  mojej matki. Najwyra niej Luke był równie małomówny w kwestii swojego 

pochodzenia. 

      Roze miała si . 

      - To wspaniały obraz - zacz ła. - Mała Jasra i Ksi

 Ciemno ci... 

      - Nie zmieniaj tematu - przerwałem. - Pomy l, jakie to kr puj ce dla 

dorosłego m czyzny: matka wysyła demony,  eby go pilnowały. 

      - W liczbie pojedynczej. Był tylko jeden demon, kochanie. 

      - Co z tego? Chodzi o zasad . Kiedy dasz sobie spokój z t  opiek ? Mam 

do ... 

      - Ty'iga prawdopodobnie nieraz uratowała ci  ycie, Merlinie. 

      - No tak. Ale... 

      - Wolałby  by  martwy ni  pod opiek ? Tylko dlatego,  e pomoc przyszła ode 

mnie? 

      - Nie o to chodzi! 

      - Wi c o co? 

      - Po prostu uznała ,  e nie dam sobie rady. 

      - I nie dałe  sobie rady. 

      - Ale nie mogła  tego z góry wiedzie . Przyj ła ,  e w Cieniu potrzebuj  

nia ki,  e jestem naiwny, łatwowierny, nieostro ny... 

      - Pewnie zrani  twoje uczucia, ale taki wła nie byłe , ruszaj c w miejsce tak 

ró ne od Dworców jak ten Cie . 

      - Tak. Bo potrafi  sam o siebie zadba . 

      - Nie wychodziło ci to najlepiej. Ale sam przyjmujesz kilka bezpodstawnych 

zało e . Dlaczego s dzisz,  e powody, które wymieniłe , s  jedyne, jakie skłoniły 

mnie do podj cia takich działa ? 

      - Zgoda. Czy wiedziała ,  e Luke zawsze trzydziestego kwietnia b dzie 

próbował mnie zabi ? A je li odpowied  brzmi: tak, to czemu mi zwyczajnie nie 

powiedziała ? 

      - Nie wiedziałam,  e Luke b dzie próbował ci  zabi  ka dego trzydziestego 

kwietnia. 

      Odwróciłem si . Zacisn łem i rozlu niłem palce. 

      - Czyli zrobiła  to wszystko dla zabawy? 

      - Merlinie, dlaczego tak trudnio ci przyzna ,  e inni ludzie mog  wiedzie  o 

rzeczach, o których ty nie masz poj cia? 

      - Zacznijmy od ich niech ci, by mnie o tych rzeczach poinformowa . Milczała 

przez chwil . Wreszcie... 

      - Obawiam si ,  e masz troch  racji - przyznała. - Ale istniały wa ne powody, 

by nie mówi  z tob  o tych sprawach. 

      - Wi c zacznij od tej niemo no ci. Powiedz mi teraz, dlaczego wtedy mi nie 

zaufała . 

      - To nie jest kwestia zaufania. 

      - Czy mo esz mi ju  wyja ni , o co chodziło? Kolejna chwila milczenia. 

 

20 

      - Nie - o wiadczyła wreszcie. - Jeszcze nie. Zwróciłem si  ku niej. Twarz 

miałem spokojn , głos oboj tny. 

      - A zatem nic si  nie zmieniło - rzekłem. - I si  nie zmieni. Nadal mi nie ufasz. 

      - Nieprawda - zawołała, zerkaj c na Suhuya. - To po prostu nie jest 

odpowiednie miejsce ani czas, by porusza  ten temat. 

      - Mo e przynie  ci co  do picia, Daro? - wtr cił natychmiast Suhuy. - A mo e 

co  przek sisz? 

      - Nie, dzi kuj . Zaraz musz  i . 

      - Mamo, w takim razie powiedz mi co  o ty'idze. 

      - A co chciałby  wiedzie ? 

      - Przywołała  demona z przestrzeni poza Kraw dzi ? 

      - Zgadza si . 

      - Te stworzenia s  z natury bezcielesne, mog  jednak dla własnych celów 

opanowa  cudze ciało. 

      - Istotnie. 

      - Przypu my,  e taka istota przejmie ciało osoby umieraj cej, co uczyni j  

jedynym duchem i inteligencj  nim kieruj c ? 

      - Interesuj ce. Czy to hipotetyczny problem? 

      - Nie. To rzeczywi cie si  stało z ty'ig , któr  za mn  posłała . Teraz nie mo e 

opu ci  tego ciała. Dlaczego? 

      - Szczerze mówi c, nie jestem pewna. 

      - Jest uwi ziona - wtr cił Suhuy. - Mo e obejmowa  b d  opuszcza  ciało 

jedynie drog  reakcji z zamieszkuj cym je umysłem. 

      - Ciało z ty'ig  wróciło do zdrowia po chorobie, która zabiła jego  wiadomo . 

Chcesz powiedzie ,  e utkn ła w nim do ko ca? 

      - Tak. O ile wiem. 

      - Powiedz mi w takim razie: gdy ciało umrze, czy zostanie uwolniona czy 

raczej zginie wraz z nim? 

      - Mo e nast pi  jedno albo drugie. Im dłu ej jednak pozostaje w tym ciele, 

tym bardziej jest prawdopodobne,  e zginie. 

      Obejrzałem si  na matk . 

      - Oto koniec tej historii - oznajmiłem. Wzruszyła ramionami. 

      - Sko czyłam z tym demonem i uwolniłam go - rzekła. - W razie potrzeby 

zawsze mog  wezwa  nast pnego. 

      - Nie rób tego. 

      - Nie zrobi . W tej chwili nie ma powodu. 

      - Gdyby  jednak uznała,  e istnieje taka potrzeba, nie wahałaby  si ? 

      - Matka zwykle dba o bezpiecze stwo syna, czy to mu si  podoba czy nie. 

      Uniosłem lew  dło , gniewnym gestem wysuwaj c palec wskazuj cy, kiedy 

zauwa yłem,  e nosz  jasn  bransolet  - zdawała si  niemal holograficznym 

obrazem plecionego powroza. Opu ciłem r k  i opanowałem reakcj . 

      - Teraz znasz ju  moje uczucia - o wiadczyłem. 

      - Poznałam je ju  dawno - odparła. - Mo e spotkamy si  na obiedzie w 

Liniach Sawall, za pół obrotu, pod fioletowym niebem. Zgoda? 

      - Zgoda. 

      - A wi c na razie. Dobrego obrotu, Suhuyu. 

 

21 

      - Dobrego obrotu, Daro. 

      Zrobiła trzy kroki i znikn ła, zgodnie z wymaganiami etykiety t  sam  drog , 

któr  tu przybyła. 

      Zawróciłem i stan łem nad sadzawk . Spojrzałem w jej gł bi  czuj c, jak z 

wolna rozlu niaj  si  zaci ni te w w zeł mi nie karku. Pod powierzchni  

widziałem teraz Jasr  i Juli  w cytadeli Twierdzy. Robiły co  tajemniczego w 

laboratorium. I nagle popłyn ły nad nimi pasma jakby okrutnej prawdy 

przerastaj cej wszelki porz dek i pi kno, formuj c si  w twarz o fascynuj cych, 

przera aj cych proporcjach. 

      Poczułem dło  na ramieniu. 

      - Rodzina... - westchn ł Suhuy. - Intryguje i doprowadza do szału. Odczuwasz 

w tej chwili tyrani  afektu, prawda? 

      Przytakn łem. 

      - Mark Twain wspominał,  e mo na dobiera  sobie przyjaciół, ale nie 

krewnych - powiedziałem. 

      - Nie wierni, co planuj , cho  mam pewne podejrzenia - odparł. - W tej chwili 

nic nie mo esz zrobi . Tylko wypoczywa  i czeka . Chciałbym posłucha  twojej 

opowie ci. 

      - Dzi ki, wujku. Owszem, dlaczego nie? 

      Opowiedziałem mu o wszystkim. Wrócili my do kuchni,  eby si  czym  

pokrzepi , potem opu cili my j  inn  drog . Prowadziła na taras dryfuj cy 

ponad  ółtymi falami oceanu zalewaj cymi ró owe skały i pla e pod mrocznym, 

ciemnoniebieskim niebem bez gwiazd. Tam doko czyłem swoj  histori . 

      - To rzeczywi cie interesuj ce - stwierdził po chwili. 

      - Tak? Czy by  dostrzegał co , co ja przeoczyłem? 

      - Zbyt wiele dostarczyłe  mi materiału do przemy lenia, bym pochopnie 

wygłaszał s dy. Na razie na tym poprzesta my. 

      - Jak chcesz. 

      Oparłem si  o por cz i spojrzałem na wod . 

      - Musisz odpocz  - stwierdził wreszcie. 

      - Chyba tak. 

      - Chod , zaprowadz  ci  do twojego pokoju. Wyci gn ł dło , a ja j  

chwyciłem. Razem zapadli my si  w posadzk . 

      I tak zasn łem po ród gobelinów i ci kich draperii, w komnacie bez drzwi w 

Liniach Suhuy. Mo e była to wie a, gdy  słyszałem wiatr za murami. A  pi c 

niłem... 

      Znów byłem w Amberze i szedłem l ni c  Galeri  Luster.  wiece migotały w 

wysokich lichtarzach. Moje stopy nie wydawały d wi ku. Zwierciadła pojawiały 

si  we wszelkich mo liwych kształtach. Wielkie i małe, zakrywały  ciany z obu 

stron. Mijałem siebie w ich gł biach, odbitego, zniekształconego, czasem odbitego 

ponownie... 

      Zatrzymałem si  przed wysokim, p kni tym zwierciadłem po lewej stronie, w 

cynowej ramie. Ju  kieruj c si  tam wiedziałem,  e to nie siebie zobacz  tym 

razem. 

      Nie pomyliłem si . Z lustra patrzyła na mnie Coral. Miała na sobie 

brzoskwiniow  bluz  i zdj ła z oka opask . P kni cie dzieliło jej twarz na połowy. 

 

22 

Lewe oko było zielone, jakie je pami tałem, prawym był Klejnot Wszechmocy. 

Oba skupiały na mnie spojrzenie. 

      - Merlinie - powiedziała. - Pomó  mi. To nazbyt dziwne. Oddaj mi moje oko. 

      - Nie wiem jak - odparłem. - Nie pojmuj , co ci zrobiono. 

      - Moje oko - powtórzyła, jakby mnie nie słyszała. -  wiat to wiruj ce pot gi w 

Oku Wszechmocy. Zimny... taki zimny... nie jest przyjaznym miejscem. Pomó  

mi. 

      - Znajd  sposób - obiecałem. 

      - Moje oko... - mówiła dalej. Ruszyłem przed siebie. 

      Z prostok tnego lustra w drewnianej ramie, wyrze bionej u podstawy w 

kształt feniksa, spojrzał na mnie Luke. 

      - Cze , stary kumplu - rzucił. Nie wygl dał na szcz liwego. - Wiesz, 

chciałbym jako  odzyska  miecz taty. Nie trafiłe  na niego przypadkiem? 

      - Raczej nie - mrukn łem. 

      - To wstyd, tak szybko straci  twój prezent. Rozgl daj si  za nim, dobrze? 

Mam przeczucie,  e mo e si  przyda . 

      - Na pewno - obiecałem. 

      - W ko cu jeste  cz ciowo odpowiedzialny za to, co si  stało - mówił dalej. 

      - Fakt - przyznałem. 

      - ... A ja bardzo bym chciał go odzyska . 

      - Dobra - rzuciłem odchodz c. 

      Zło liwy  mieszek zabrzmiał z owalu w br zowej ramie po prawej stronie. 

Obejrzałem si  i zobaczyłem w nim twarz Victora Melmana, czarnoksi nika z 

Cienia-Ziemi, z którym spotkałem si  dawno temu, gdy moje problemy dopiero 

si  zaczynały. 

      - Synu pot pienia! - sykn ł. - Przyjemnie widzie  ci  zagubionego w piekle. 

Niech moja krew płonie ogniem na twoich r kach. 

      - Twoja krew spadła na twoje r ce - odparłem. - Uwa am ci  za samobójc . 

      - Wcale nie - warkn ł. - Zabiłe  mnie nieuczciwie. 

      - Bzdura. Mo e i ci y na mnie wiele win, ale twoja  mier  do nich nie nale y. 

      Chciałem odej , gdy jego r ka wysun ła si  z lustra i chwyciła mnie za rami . 

      - Morderca! - krzykn ł. Strzepn łem jego dło . 

      - Odczep si  - rzuciłem i poszedłem dalej. Po chwili z szerokiego lustra w 

zielonej ramie, z zielonym połyskiem na szkle, zawołał mnie Random. Pokr cił 

głow . 

      - Merlinie! Merlinie! Co wła ciwie zamierzasz? - zapytał. - Od pewnego czasu 

domy lam si ,  e nie informujesz mnie o wszystkim, co nam grozi. 

      - No có  - odparłem, przygl daj c si  jego pomara czowej koszulce i levisom. 

- To prawda, sir. Po prostu nie miałem czasu, by omówi  niektóre kwestie. 

      - Kwestie dotycz ce bezpiecze stwa kraju... a ty nie miałe  czasu? 

      - Wydaje mi si ,  e w gr  wchodzi czynnik oceny. 

      - Je li zagro one jest nasze bezpiecze stwo, to ja dokonuj  ocen. 

      - Tak, sir. Rozumiem to... 

      - Musimy porozmawia , Merlinie. Czy chodzi o to,  e sprawa dotyczy równie  

twojego  ycia osobistego? 

      - Chyba tak... 

 

23 

      - To bez znaczenia. Królestwo jest wa niejsze. Musimy porozmawia . 

      - Tak, sir. Gdy tylko... 

      -  adne „gdy tylko", do diabła! Natychmiast! Przesta  si  bawi  tym, 

cokolwiek teraz planujesz, i wracaj! Musimy porozmawia ! 

      - Oczywi cie. Musz ... 

      - Przesta  ple ! To ju  prawie zdrada, je li ukrywasz istotne informacje! 

Chc  si  z tob  zobaczy ! Wracaj do domu! 

      - Wróc  - rzuciłem i odszedłem pospiesznie. Jego głos doł czył do nie 

cichn cego chóru innych, powtarzaj cych swoje  dania, pro by czy oskar enia. 

      Z kolejnego lustra - okr głego, z niebiesk , plecion  ram  - przygl dała mi si  

Julia. 

      - Tam jeste  - powiedziała niemal z  alem. - Wiesz,  e ci  kochałam. 

      - Ja te  ci  kochałem - odparłem. - Du o czasu potrzebowałem,  eby to 

zrozumie . I chyba wszystko popsułem. 

      - Nie kochałe  mnie dostatecznie mocno - o wiadczyła. - Nie do ,  eby mi 

zaufa . I w ten sposób utraciłe  moje zaufanie. 

      Odwróciłem głow . 

      - Przykro mi. 

      - To nie wystarczy. Zostali my wrogami. 

      - Nie musiało tak by . 

      - Za pó no - stwierdziła. - Za pó no. 

      - Przykro mi - powtórzyłem i odszedłem. 

      Po chwili trafiłem na Jasr  w czerwonej, l ni cej brylantami ramie. Wysun ła 

dło  o jaskrawych paznokciach i pogładziła mnie po policzku. 

      - Wybierasz si  gdzie , drogi chłopcze? - spytała. 

      - Mam nadziej . 

      U miechn ła si  krzywo i  ci gn ła wargi. 

      - Uznałam,  e masz zły wpływ na mojego syna - oznajmiła. - Złagodniał, kiedy 

si  z tob  zaprzyja nił. 

      - Bardzo mi przykro - zapewniłem j . 

      - ...Co czyni go niezdatnym do sprawowania władzy. 

      - Niezdatnym czy niech tnym? 

      - Wszystko jedno. To twoja wina. 

      - On jest ju  du ym chłopcem, Jasro. Sam podejmuje decyzje. 

      - Obawiam si ,  e nauczyłe  go podejmowa  bł dne. 

      - Nikt nim nie kieruje. Nie miej pretensji do mnie, je li robi co , co ci si  nie 

podoba. 

      - A je li Kashfa padnie, bo zmi kł pod twoim wpływem? 

      - Rezygnuj  z nominacji na winnego - rzekłem i post piłem o krok. 

      Dobrze,  e si  ruszyłem, gdy  jej dło  wystrzeliła ku mnie, a paznokcie 

si gn ły do twarzy. Chybiła o włos. Ciskała za mn  wyzwiska, ale na szcz cie 

uton ły w ród krzyków innych. 

      - Merlinie? 

      Spojrzałem w prawo i zobaczyłem twarz Naydy w srebrnym lustrze, którego 

powierzchnia i ozdobna rama były jednym kawałkiem metalu. 

      - Nayda! A o co ty masz do mnie pretensje? 

 

24 

      - O nic - odparła dama ty'iga. - Przechodziłam tylko i chciałam spyta  o drog . 

      - Nie czujesz do mnie nienawi ci? Jaka miła odmiana. 

      - Nienawidzi  ci ? Nie b d  głuptasem. Nie potrafiłabym. 

      - Wszyscy inni w tej galerii gniewaj  si  na mnie. 

      - To tylko sen, Merlinie. Ty jeste  prawdziwy, ja jestem prawdziwa, i nic nie 

wiem o pozostałych. 

      - Przykro mi,  e moja matka rzuciła na ciebie zakl cie i nakazała mnie 

chroni  przez te wszystkie lata. Czy naprawd  jeste  ju  wolna? Je li nie, 

mógłbym... 

      - Jestem wolna. 

      -  ałuj ,  e tak trudno było ci wypełnia  ten nakaz. Nie wiedziała , czy to 

mnie czy Luke'a powinna  strzec. Kto mógł przewidzie ,  e dwóch Amberytów 

zamieszka w tej samej okolicy w Berkeley? 

      - Ja nie  ałuj . 

      - Co masz na my li? 

      - Przyszłam zapyta  o drog . Chc  wiedzie , gdzie znajd  Luke'a. 

      - Jak to gdzie? W Kashfie. Wczoraj koronowali go na króla. Po co ci jest 

potrzebny? 

      - Nie domy liłe  si ? 

      - Nie. 

      - Kocham go. Zawsze kochałam. Teraz, kiedy jestem wolna od czaru i mam 

własne ciało, chc  mu powiedzie ,  e byłam Gail i co czuj . Dzi ki, Merlinie. Do 

zobaczenia. 

      - Zaczekaj! 

      - Tak? 

      - Nigdy ci nie podzi kowałem za to,  e broniła  mnie przez te lata... nawet je li 

była  do tego zmuszona i nawet je li sprawiało mi to kłopoty. Dzi kuj ... i 

powodzenia. 

      U miechn ła si  i rozwiała. Dotkn łem zwierciadła. 

      - Powodzenia - zdawało mi si ,  e mówi. Dziwne. To tylko sen. Ale nie mogłem 

si  obudzi , a wszystko wydawało si  realne. Wła ciwie... 

      - Jak widz , wróciłe  do Dworców,  eby spiskowa . 

      To z lustra o trzy kroki przede mn , w skiego i w czarnej ramie. 

      Podszedłem. Mój brat Jurt spojrzał na mnie z niech ci . 

      - Czego chcesz? - zapytałem. 

      Jego twarz była gniewn  parodi  mojej. 

      - Chc ,  eby  nigdy nie istniał - o wiadczył. - A skoro to niemo liwe, chc  ci  

zobaczy  martwego. 

      - A jaka jest trzecia mo liwo ? 

      - Uwi zienie w jakim  osobistym piekle. 

      - Dlaczego? 

      - Stoisz pomi dzy mn  a wszystkim, czego pragn . 

      - Ch tnie odst pi . Powiedz, w jaki sposób. 

      - Nie mo esz i nie zechcesz z własnej woli. 

      - Dlatego mnie nienawidzisz? 

      - Tak. 

 

25 

      - My lałem,  e k piel w Fontannie Mocy zniszczyła twoje emocje. 

      - Nie przeszedłem pełnej kuracji, a to tylko je wzmocniło. 

      - Czy mogliby my zapomnie  o wszystkim i zacz  jeszcze raz? Zosta  

przyjaciółmi? 

      - Nigdy. 

      - Nie liczyłem na to. 

      - Ona zawsze wolała ciebie ni  mnie. A teraz zasi dziesz na tronie. 

      - Nie b d   mieszny. Nie chc  go. 

      - Twoje pragnienia nie maj  tu nic do rzeczy. 

      - Nie przyjm  go. 

      - Owszem, przyjmiesz... Chyba  e wcze niej ci  zabij . 

      - Nie b d  głupi. Ta gra nie jest warta  wieczki. 

      - Pewnego dnia... ju  niedługo... kiedy najmniej si  b dziesz spodziewał, 

obejrzysz si  i zobaczysz mnie. Wtedy b dzie ju  za pó no. 

      Lustro poczerniało. 

      - Jurt! 

      Nic. Irytuj ce,  e musz  go znosi  nie do   e na jawie, to jeszcze we  nie. 

      Zwróciłem wzrok ku obramowanemu płomieniem zwierciadłu o kilka kroków 

przede mn . Wiedziałem jako ,  e to kolejne na mojej drodze. Ruszyłem do niego. 

      U miechała si . 

      - No i masz - powiedziała. 

      - Ciociu, co si  dzieje? 

      - Wydaje si ,  e to konflikt z rodzaju tych, które okre la si  generalnie jako 

nieredukowalne - odparła Fiona. 

      - Nie takiej odpowiedzi mi trzeba. 

      - Zbyt wiele si  dzieje,  eby udzieli  ci lepszej. 

      - I ty masz w tym rol  do odegrania? 

      - Bardzo niewielk . Nie tak ,  ebym mogła ci w tej chwili jako  pomóc. 

      - Co mam robi ? 

      - Przekonaj si , jakie masz mo liwo ci i wybierz najlepsz . 

      - Najlepsz  dla kogo? Najlepsz  dla czego? 

      - Tylko ty mo esz to okre li . 

      - Mo e udzielisz mi jakiej  wskazówki? 

      - Czy mogłe  przej  Wzorzec Corwina tego dnia, kiedy ci  tam 

zaprowadziłam? 

      - Tak. 

      - Podejrzewałam to. Został wykre lony w niezwykłych okoliczno ciach. Nie da 

si  go skopiowa . Nasz Wzorzec nigdy by nie dopu cił do jego powstania, gdyby 

sam nie był uszkodzony i zbyt słaby, by temu zapobiec. 

      - I co? 

      - Nasz Wzorzec próbuje go wchłon , przył czy . Je li odniesie sukces, b dzie 

to katastrof  równie straszn , jak gdyby Wzorzec Amberu został zniszczony 

podczas wojny. Równowaga z Chaosem zostanie nieodwracalnie zakłócona. 

      - Czy Chaos nie jest do  pot ny, by na to nie pozwoli ? S dziłem,  e ich siły 

s  równe. 

      - Były, dopóki nie naprawiłe  Wzorca w Cieniu. Ten w Amberze go wchłon ł. 

 

26 

Wtedy jego pot ga przerosła moc Chaosu. Teraz, mimo oporu Logrusu, potrafi 

si gn  do Wzorca twojego ojca. 

      - Nie wiem, co powinienem zrobi . 

      - Ja te  nie... na razie. Ale nakazuj  ci pami ta  o tym, co powiedziałam. 

Kiedy nadejdzie czas, musisz podj  decyzj . Nie mam poj cia, czego ma 

dotyczy , ale b dzie bardzo wa na. 

      - Ona ma racj  - odezwał si  głos za moimi plecami. Odwróciłem si  i 

zobaczyłem ojca w l ni cej czarnej ramie ze srebrn  ró  u szczytu. 

      - Corwinie! - zawołała Fiona. - Gdzie jeste ? 

      - W miejscu, gdzie nie ma  wiatła - odparł. 

      - Wyobra ałem sobie ciebie w Amberze, ojcze. Z Deirdre - powiedziałem. 

      - Duchy bawi  si  w duchy - odrzekł. - Nie mam wiele czasu, gdy  trac  siły. 

Powiem ci tylko jedno: nie ufaj ani Wzorcowi, ani Logrusowi, ani  adnemu z ich 

tworów, póki nie zako czy si  ta sprawa. 

      Zacz ł si  rozwiewa . 

      - Jak mog  ci pomóc?! - krzykn łem. Słowa: - ...w Dworcach... - dobiegły do 

mnie, nim znikn ł. Odwróciłem si  znowu. 

      - Fi, co on chciał przez to powiedzie ? - spytałem. Zmarszczyła brwi. 

      - Odniosłam wra enie,  e odpowied  jest ukryta gdzie  w Dworcach - odparła 

cicho. 

      - Gdzie? Gdzie mam jej szuka ? Pokr ciła głow  i zacz ła si  odwraca . 

      - Kto mo e wiedzie  najlepiej? - rzuciła jeszcze i znikn ła. 

      Głosy wci  mnie nawoływały, z tyłu i z przodu. Słyszałem płacz i  miech, i 

powtarzane ci gle moje imi . Pobiegłem przed siebie. 

      - Cokolwiek si  zdarzy - zawołał Bili Roth - i b dziesz potrzebował dobrego 

prawnika, ja si  tym zajm . Nawet w Chaosie. 

      A potem był Dworkin, spogl daj cy na mnie z ukosa w małym lusterku w 

poskr canej ramie. 

      - Nie ma si  czym przejmowa  - zauwa ył. - Ale zawisły nad tob  wszelkiego 

typu imponderabilia. 

      - Co mam robi ?! - zawołałem. 

      - Musisz sta  si  kim  wi kszym od siebie. 

      - Nie rozumiem. 

      - Wyrwij si  z klatki, jak  jest twoje  ycie. 

      - Jakiej klatki? 

      Odszedł. 

      Biegłem, a ich słowa rozbrzmiewały wokół. 

      Przy ko cu korytarza wisiało lustro podobne do rozci gni tego na ramie 

kawałka  ółtego jedwabiu. Z gł bi u miechn ł si  do mnie Kot z Cheshire. 

      - Nie warto si  wysila . Niech diabli porw  ich wszystkich - powiedział. - Do 

kabaretu wst p. Wypijemy po par  piw i popatrzymy, jak ten facet maluje. 

      - Nie! - wrzasn łem. - Nie! 

      Wtedy pozostał tylko u miech. Tym razem ja tak e si  rozwiałem. Lito ciwe 

czarne zapomnienie i  wist wiatru gdzie  za murami.

 

 

 

 

 

27 

Rozdział 3

 

 

Nie wiem, jak długo spałem. Obudził mnie Suhuy, powtarzaj c moje imi . 

      - Merlinie! Merlinie! - wołał. - Niebo jest białe. 

      - A przede mn  pracowity dzie  - doko czyłem. - Wiem. Noc te  miałem 

pracowit . 

      - Zatem dotarło do ciebie. 

      - Co? 

      - Niewielkie zakl cie, jakie posłałem, by otworzy  twój umysł na odrobin  

o wiecenia. Miałem nadziej ,  e znajdziesz odpowiedzi wewn trz siebie i nie b d  

musiał ci  obci a  swoimi domysłami i podejrzeniami. 

      - Wróciłem do Galerii Luster. 

      - Nie wiedziałem, jak  form  mo e przyj . 

      - Czy to było rzeczywiste? 

      - Powinno... jak zwykle takie rzeczy. 

      - No có , dzi kuj ... chyba. Co  mi to przypomina... Gryll wspomniał,  e 

chcesz si  ze mn  widzie  przed moj  matk . 

      - Chciałem sprawdzi , jak du o wiesz, zanim si  z ni  spotkasz. Chciałem 

broni  twojej swobody wyboru. 

      - O czym ty mówisz? 

      - Jestem przekonany,  e pragnie zobaczy  ci  na tronie. Usiadłem i przetarłem 

oczy. 

      - Tak, to mo liwe - przyznałem. 

      - Nie mam pewno ci, jak daleko zechce si  posun , by to osi gn . Chciałem 

da  ci czas do namysłu, zanim poznasz jej plany. Napijesz si  herbaty? 

      - Tak, ch tnie. 

      Przyj łem od niego kubek i podniosłem do ust. 

      - Czy wiesz co  oprócz tego,  e domy lasz si  jej pragnie ? - spytałem. 

Pokr cił głow . 

      - Nie mam poj cia, jak intensywny przewiduje program - odparł. - Je li o to ci 

chodzi. Nie wiem, czy ona za nim stała czy kto  inny, ale to zakl cie, z którym tu 

przybyłe , ju  znikn ło. 

      - Twoja robota? Przytakn ł. 

      - Nie u wiadamiałem sobie, jak bardzo si  przesun łem w kolejce - 

stwierdziłem. - Jurt jest czwarty czy pi ty w sukcesji, prawda? 

      Skin ł głow . 

      - Mam przeczucie,  e czeka mnie m cz cy dzie  - mrukn łem. 

      - Sko cz herbat  - poradził. - I chod  za mn , kiedy b dziesz gotów.  

      Wyszedł przez gobelin ze smokiem na  cianie. 

      Uniosłem kubek. W tej samej chwili jaskrawa bransoleta na lewym przegubie 

uwolniła si  i popłyn ła w gór . Utraciła splot i zmieniła si  w pier cie  czystego 

blasku. Zawisła nad paruj cym płynem, jakby rozkoszowała si  jego 

cynamonowym aromatem. 

      - Cze , Ghost - rzuciłem. - Dlaczego tak mi si  zawi załe  na r ku? 

      -  eby wygl da  jak ten kawałek sznura, który zwykle nosisz - nadeszła 

odpowied . - Pomy lałem,  e ci si  to spodoba. 

 

28 

      - Chciałem spyta , co tam wła ciwie robiłe  przez cały czas. 

      - Słuchałem, tatku. Sprawdzałem, czy mog  pomóc. Ci ludzie to te  twoi 

krewni? 

      - Tak. Ci, których spotkałem do tej pory. 

      - Czy musimy wróci  do Amberu,  eby  le o nich mówi ? 

      - Nie. Ta zasada odnosi si  równie  do Dworców. - Łykn łem herbaty. - Masz 

na my li jakie  konkretne zło? Czy to pytanie ogólne? 

      - Nie ufam twojej matce i twojemu bratu Mandorowi, chocia  to moja babcia i 

stryj. Odniosłem wra enie,  e maj  wzgl dem ciebie jakie  plany. 

      - Mandor zawsze dobrze mnie traktował. 

      - ...A twój wuj, Suhuy... wydaje si  całkiem stabilny umysłowo, jednak bardzo 

mi przypomina Dworkina. Mo e cierpie  na wszelkiego typu wewn trzne 

rozchwiania i lada chwila straci rozs dek. 

      - Mam nadziej ,  e nie. Nic takiego nigdy si  nie zdarzyło. 

      - No tak, ale napi cie ro nie i w chwili stresu... 

      - A wła ciwie sk d wytrzasn łe  t  tani  psychologi ? 

      - Studiowałem dzieła wielkich psychologów na Cieniu-Ziemi. To cz  moich 

nieustaj cych prób zrozumienia człowieka. Doszedłem do wniosku,  e czas 

dowiedzie  si  czego  o reakcjach irracjonalnych. 

      - Sk d taki pomysł? 

      - Szczerze mówi c powodem była wersja Wzorca wy szego rz du, któr  

spotkałem w Klejnocie. Zwyczajnie nie mogłem zrozumie  pewnych jej aspektów. 

To przywiodło mnie do rozwa a  o teorii chaosu, potem do Menningera i innych, 

do studiów nad jego manifestacjami w  wiadomo ci. 

      - Jakie  wyniki? 

      - Jestem teraz m drzejszy. 

      - Ale w kwestii Wzorca. 

      - Tak. Albo ma element irracjonalno ci jako taki, podobnie do istot  ywych, 

albo jest inteligencj  takiego rz du,  e niektóre jej działania wydaj  si  tylko 

nieracjonalne istotom ni szym. Z punktu widzenia praktyki wychodzi na jedno. 

      - Nie miałem okazji przeprowadzenia pewnych testów, jakie 

zaprojektowałem... Ale czy twoim zdaniem sam mie cisz si  w tej kategorii? 

      - Ja? Irracjonalny? Nie przyszło mi to do głowy. Nie wiem, czy to w ogóle 

mo liwe. 

      Dopiłem herbat  i zsun łem nogi z łó ka. 

      - Szkoda - stwierdziłem. - S dz ,  e wła nie element nieracjonalno ci czyni nas 

naprawd  lud mi... a tak e dostrze enie go w sobie, ma si  rozumie . 

      - Tak s dzisz? 

      Wstałem i zacz łem si  ubiera . 

      - Tak. A opanowanie go we własnym umy le mo e mie  jaki  zwi zek z 

inteligencj  i kreatywno ci . 

      - B d  musiał bardzo dokładnie to zbada . 

      - Słusznie. - Wci gn łem buty. - I zawiadom mnie o swoich odkryciach. 

Ubierałem si  dalej, gdy zapytał: 

      - Kiedy niebo stanie si  niebieskie, zjesz  niadanie ze swoim bratem 

Mandorem? 

 

29 

      - Tak - potwierdziłem. 

      - A potem obiad z matk ? 

      - Zgadza si . 

      - A jeszcze pó niej we miesz udział w pogrzebie zmarłego monarchy? 

      - Wezm . 

      - Czy powinienem by  przy tobie,  eby ci  ochrania ? 

      - B d  bezpieczny w ród krewnych, Ghost. Nawet je li im nie ufasz. 

      - Na ostatnim pogrzebie, w którym uczestniczyłe , kto  rzucił bomb . 

      - Fakt. Ale to był Luke, a on zrezygnował. Nic mi nie grozi. Je li chcesz si  

rozejrze , nie kr puj si . 

      - Dobrze - rzekł. - Pozwiedzam. Wstałem, przeszedłem przez pokój i stan łem 

przed smokiem. 

      - Mo esz mi wskaza  drog  do Logrusu? - zapytał Ghost. 

      - Chyba  artujesz. 

      - Wcale nie. Widziałem ju  Wzorzec, ale nie ogl dałem jeszcze miejsca, gdzie 

znajduje si  Logrus. Gdzie go trzymaj ? 

      - S dziłem,  e wyposa yłem ci  w lepsze systemy pami ci. Podczas waszego 

ostatniego spotkania naraziłe  mu si  jak diabli. 

      - Chyba rzeczywi cie. My lisz,  e wci  ma pretensje? 

      - Odpowiadaj c bez namysłu: tak. Odpowiadaj c po namy le: tak. Trzymaj 

si  od niego z daleka. 

      - Przed chwil  radziłe  mi,  ebym przestudiował czynnik chaotyczny, 

irracjonalny. 

      - Ale nie radziłem samobójstwa. Wło yłem w ciebie mnóstwo pracy. 

      - Ja te  siebie ceni . I wiesz,  e mam imperatyw przetrwania, tak jak istoty 

organiczne. 

      - Martwi mnie raczej twój rozs dek. 

      - Wiesz, jakie mam zdolno ci. 

      - To prawda,  e  wietnie ci wychodzi szybka ucieczka z ró nych miejsc. 

      - A jeste  mi winien porz dn  edukacj . 

      - Musz  si  zastanowi . 

      - Chcesz tylko zyska  na czasie. My l ,  e sam potrafi  go znale . 

      -  wietnie. Próbuj. 

      - Takie to trudne? 

      - Zrezygnowałe  z wszechwiedzy, pami tasz? 

      - Tato, my l ,  e musz  go zobaczy . 

      - Nie mam czasu,  eby ci  tam zabra . 

      - Wystarczy,  e wska esz mi drog . Potrafi  si  ukry . 

      - To musz  przyzna . No dobrze. Suhuy jest Stra nikiem Logrusu. To w 

jaskini... gdzie  tutaj. Jedyna droga, jak  znam, rozpoczyna si  niedaleko st d. 

      - Gdzie? 

      - W gr  wchodzi co  w rodzaju dziewi ciu zakr tów. Rzuc  na ciebie wizj , 

eby ci  poprowadziła. 

      - Nie wiem, czy twoje zakl cia b d  działa  z kim  takim jak ja... 

      Si gn łem przez pier cie ... przepraszam, przez spikard... nało yłem ci g 

czarnych gwiazdek na mapie dróg, którymi musiał pod y , zawiesiłem j  przed 

 

30 

nim w przestrzeni mojego logrusowego widzenia. 

      - Zaprojektowałem ciebie - o wiadczyłem. - I zaprojektowałem to zakl cie. 

      - Aha... tak - rzekł Ghost. - Czuj ,  e nagle zdobyłem dane, do których nie 

mam dost pu. 

      - Zostan  ci odkryte we wła ciwych momentach. Uformuj si  w pier cie  na 

palcu wskazuj cym mojej lewej r ki. Za chwil  opu cimy to pomieszczenie i 

przejdziemy przez kilka innych. Gdy zbli ymy si  do wła ciwego szlaku, wska  

ci go palcem. Ruszysz w tamt  stron  i po drodze przejdziesz co , co doprowadzi 

ci  do innego pomieszczenia. Gdzie  w pobli u znajdziesz czarn  gwiazd , 

wskazuj c  kierunek dalszej drogi... do innego miejsca, kolejnej gwiazdy i tak 

dalej. W ko cu wynurzysz si  w jaskini, gdzie przebywa Logrus. Ukryj si  jak 

najdokładniej i obserwuj. Kiedy zechcesz wyj , odwrócisz cały proces. 

      Zmniejszył si  i spłyn ł mi na palec. 

      - Znajd  mnie pó niej i opowiedz o swoich prze yciach. 

      - Miałem taki zamiar - nadbiegł jego cichutki głosik. - Nie chciałbym 

powi ksza  twojej prawdopodobnej obecnej paranoi. 

      - I słusznie. 

      Zrobiłem krok i zanurzyłem si  w smoka. 

      Wynurzyłem si  w niewielkim saloniku z jednym oknem wychodz cym na 

góry, a drugim na pustyni . Nie było tu nikogo, wi c wyszedłem na długi 

korytarz. Tak, dokładnie tak to zapami tałem. 

      Ruszyłem przed siebie. Min łem kilka pokoi, a  trafiłem na drzwi po lewej 

stronie. Odsłoniły zbiór szczotek, mioteł, wiader, szmat, szufli obok umywalk . 

Zgadza si . Wskazałem półki po prawej stronie. 

      - Szukaj czarnej gwiazdy - powiedziałem. 

      - Mówisz powa nie? - zabrzmiał cichy głos. 

      - Id  i zobacz. 

      Smuga  wiatła spłyn ła mi z palca, rozproszyła si  przy półkach, potem 

zwin ła w lini  tak cienk ,  e ju  jej nie było. 

      - Powodzenia - szepn łem i wyszedłem. 

      Zamkn łem drzwi, niepewny, czy post piłem słusznie. Pocieszyłem si  my l , 

e sam zacz łby szuka  i w ko cu na pewno znalazłby Logrus. Cokolwiek miało 

si  zdarzy  na tym froncie, musiało si  zdarzy . A byłem ciekawy, co odkryje. 

      Skr ciłem i wróciłem korytarzem do saloniku. By  mo e to ostatnia okazja, by 

zosta  na chwil  sam, postanowiłem wi c j  wykorzysta . Usiadłem na stosie 

poduszek i wyj łem Atuty. Przerzuciłem tali  i znalazłem kart  Coral, 

naszkicowan  w po piechu tamtego gor czkowego dnia w Amberze. 

Obserwowałem jej twarz, a  karta stała si  zimna. 

      Obraz nabrał gł bi, a potem twarz znikn ła. Zobaczyłem siebie, jak 

słonecznym popołudniem id  ulicami Amberu, trzymaj c j  za r k  i prowadz c 

przez tłum handlarzy. Potem schodzili my z urwiska Kolviru, przed nami 

roz wietlone morze, przelatuj ce mewy. Potem znowu w kawiarni, stolik uderza o 

cian ... 

      Zakryłem kart  dłoni . Spała i  niła. Dziwne, trafi  w ten sposób do cudzego 

snu. A jeszcze dziwniejsze zobaczy  tam siebie... chyba  e mu ni cie mojego 

umysłu przywołało pod wiadome wspomnienia... To jedna z drobnych zagadek 

 

31 

stawianych przez  ycie. Nie warto budzi  zm czonej damy tylko po to, by spyta , 

jak si  czuje. Mógłbym pewnie wezwa  Luke'a i zapyta , co u niej słycha . 

Zacz łem szuka  jego Atutu, zawahałem si ... Z pewno ci  jest bardzo zaj ty, to 

przecie  pierwsze dni jego rz dów. A wiedziałem ju ,  e Coral odpoczywa. Kiedy 

jednak bawiłem si  kart  Luke'a, by wreszcie odło y  j  na bok, odsłoniłem t  

pod ni . 

      Szara, srebrna i czarna... Twarz była starsz , surowsz  wersj  mojej: Corwin, 

mój ojciec, spojrzał na mnie z Atutu. Ile ju  razy pociłem si  nad t  kart , 

próbowałem go dosi gn , a  umysł zaplatał si  w bolesne supły, bez  adnego 

rezultatu? Zdaniem innych mogło to oznacza ,  e nie  yje albo  e blokuje 

kontakt. I nagle przyszła mi do głowy zabawna my l. Przypomniałem sobie jego 

opowie , jak to próbował si gn  przez Atut do Branda, z pocz tku 

bezskutecznie, gdy  Brand był uwi ziony w tak dalekim cieniu. A potem 

wspomniałem własne próby kontaktu w Dworcami i trudno ci, jakie powodowała 

odległo . Przypu my,  e nie jest martwy i nie blokuje mnie, ale znalazł si  

daleko od miejsc, gdzie podejmowałem starania? 

      Ale kto przyszedł mi na pomoc owej nocy w Cieniu, kto przeniósł mnie w to 

niezwykłe miejsce pomi dzy cieniami, ku niesamowitym przygodom, jakie tam na 

mnie czekały? I chocia  nie byłem pewien natury jego obecno ci w Galerii Luster, 

pó niej odkryłem  lady jego wizyt w samym Amberze. Je li naprawd  tam był, to 

nie mógł si  ukrywa  zbyt daleko. To oznaczało,  e prawdopodobnie nie 

dopuszcza do kontaktu i kolejna próba oka e si  równie bezowocna jak 

dotychczasowe. A jednak... Gdyby istniało jakie  inne wyja nienie tych 

wypadków, a w dodatku... 

      Karta jakby ochłodła pod palcami. Czy to tylko złudzenie, czy moc mojego 

skupienia j  uczynniła? Si gn łem umysłem, skoncentrowałem si . Była coraz 

zimniejsza. 

      - Tato! - zawołałem. - Corwinie! 

      Jeszcze zimniejsza... Czubki palców zamrowiły mnie tam, gdzie jej dotykałem. 

Wygl dało to na pocz tek atutowego kontaktu. Mo liwe,  e znalazł si  bli ej 

Dworców ni  Amberu, w zasi gu ł czno ci... 

      - Corwinie - powtórzyłem. - To ja, Merlin. Witaj. 

      Jego obraz przesun ł si , jakby poruszył. A potem karta poczerniała. 

      A jednak wci  była zimna i pozostało wra enie bezgło nego kontaktu, niby 

przerwy w telefonicznej rozmowie. 

      - Tato! Jeste  tam? 

      Czer  karty nabrała wra enia gł bi. I co  si  w niej poruszyło. 

      - Merlin? - Głos był cichy, jednak byłem pewien,  e to on powtarza moje imi . 

- Merlin? 

      Ruch w czarnej gł bi był realny. Co  p dziło w moj  stron . 

      Wystrzeliło mi w twarz z łopotem skrzydeł, kracz c... kruk albo gawron, 

czarny, czarny... 

      - Zakazane! - wrzeszczał. - Zakazane! Wracaj! Cofnij si ! 

      Kr ył mi nad głow . Karty rozsypały si  po podłodze. 

      - Nie zbli aj si ! - krakał, fruwaj c wokół pokoju. - Zakazane miejsce! 

      Wyleciał przez drzwi. Pobiegłem za nim, ale chyba znikn ł. W jednej chwili 

 

32 

straciłem go z oczu. 

      - Ptaku! - zawołałem. - Wracaj! 

      Nie było odpowiedzi, ucichł trzepot skrzydeł. Zajrzałem do innych komnat i 

nie dostrzegłem ani  ladu tego stworzenia. 

      - Ptaku...! 

      - Merlinie! Co si  dzieje? - To gdzie  z góry. 

      Obejrzałem si . Suhuy zst pował po kryształowych schodach za faluj c  

zasłon  blasku. Za plecami miał rozgwie d one niebo. 

      - Szukam ptaka - wyja niłem. 

      - Tak? - zdziwił si . Dotarł do podestu i przekroczył zasłon , która zadr ała i 

znikn ła, zabieraj c ze sob  schody. - Jakiego  konkretnego ptaka? 

      - Du ego i czarnego. Z rodziny gadaj cych. 

      Pokr cił głow . 

      - Mog  posła  po takiego - zaproponował. 

      - To był szczególny ptak. 

      - Przykro mi,  e ci zgin ł. 

      Wrócili my na korytarz. Skr ciłem w lewo, kieruj c si  do saloniku. 

      - Wsz dzie le  Atuty - zauwa ył wuj. 

      - Próbowałem jednego u y , obraz poczerniał i z karty wyfrun ł ptak, 

krzycz c: „Zakazane!" Wtedy je upu ciłem. 

      - Wygl da na to,  e twój rozmówca jest dowcipnisiem... albo pod zakl ciem. 

Ukl kli my i pomógł mi zebra  karty. 

      - To drugie jest bardziej prawdopodobne - stwierdziłem. - Chodzi o Atut 

mojego ojca. Od dawna go poszukuj  i teraz byłem najbli szy celu. Słyszałem 

nawet jego głos z ciemno ci, zanim ten ptak si  wtr cił i nas rozł czył. 

      - Wynika z tego,  e Corwin jest uwi ziony w ciemnym miejscu, by  mo e 

równie  strze onym magi . 

      - Oczywi cie! - zawołałem. 

      Zło yłem karty i schowałem tali  do futerału. 

      Nie mo na porusza  tworzywem Cienia w miejscu, gdzie panuje absolutna 

ciemno , która równie skutecznie jak  lepota uniemo liwia ucieczk  komu  z 

naszej krwi. To wyja nienie dodawało do moich niedawnych do wiadcze  

element racjonalizmu. Kto , kto chciałby wycofa  Corwina z gry, z pewno ci  

uwi ziłby go w bardzo ciemnej celi. 

      - Poznałe  mojego ojca? - spytałem. 

      - Nie - odparł Suhuy. - Słyszałem,  e pod koniec wojny zło ył krótk  wizyt  w 

Dworcach. Nie miałem jednak przyjemno ci. 

      - Słyszałe  mo e, co tu robił? 

      - Uczestniczył w spotkaniu ze Swayvillem i jego doradcami, w towarzystwie 

Randoma i innych Amberytów. Zanim podpisano traktat pokojowy. Potem, jak 

rozumiem, poszedł własn  drog  i nie wiem, dok d mogła go doprowadzi . 

      - To samo mówi  w Amberze. Zastanawiam si ... Pod koniec ostatniej bitwy 

zabił szlachetnie urodzonego lorda Borela. Czy mo liwe,  e kto  z jego krewnych 

chciał si  zem ci ? 

      Dwa razy szcz kn ł kłami, po czym  ci gn ł wargi. 

      - Ród Hendrake... - mrukn ł. - Chyba nie. Twoja babka była z domu 

 

33 

Hendrake... 

      - Wiem. Ale niewiele miałem z nimi do czynienia. Jakie  nieporozumienie z 

Helgram... 

      - Linie Hendrake maj  wojskowy styl - mówił dalej. - Bitewna chwała. 

Rycerski honor. Sam rozumiesz. Nie wierz , by w czasach pokoju  ywili uraz  za 

wydarzenia wojenne. 

      Wspomniałem opowie  ojca. 

      - Nawet je li walk  uznaliby za nie całkiem honorow ? - spytałem. 

      - Nie wiem - przyznał. - Trudno przewidzie  ich zachowanie w tak konkretnej 

sytuacji. 

      - Kto jest teraz głow  rodu Hendrake? 

      - Diuszesa Belissa Minobee. 

      - A jej m , diuk Larsus... Co si  z nim stało? 

      - Zgin ł podczas Skazy Wzorca. Zdaje si ,  e zabił go ksi

 Julian z Amberu. 

      - A Borel był ich synem? 

      - Tak. 

      - Hm... Dwóch krewnych. Nie wiedziałem o tym. 

      - Borel miał dwóch braci, przyrodniego brata i siostr , licznych wujów, ciotki 

i kuzynów. Tak, to wielki ród. A kobiety Hendrake'ów s  równie  miałe jak 

m czy ni. 

      - Tak, oczywi cie.  piewaj  o tym piosenki. Nie bierz za  on  z Hendrake'ów 

panny i tak dalej. Mo na jako  sprawdzi , czy Corwin miał tu do czynienia z 

Hendrake'ami? 

      - Mo na popyta , ale min ło ju  wiele lat. Wspomnienia blakn , stygn  tropy. 

Niełatwa sprawa. Pokr cił głow . 

      - Du o jeszcze czasu do niebieskiego nieba? - zapytałem. 

      - Nie, to ju  wkrótce. 

      - W takim razie lepiej rusz  do Mandorlinii. Obiecałem bratu,  e zjem z nim 

niadanie. 

      - Zobaczymy si  jeszcze - rzekł. - Na pogrzebie, je li nie wcze niej. 

      - Pewnie tak. Powinienem jeszcze si  umy  i przebra . 

      Przeszedłem drog  do mojego pokoju. Tam przywołałem misk  z wod , 

mydło, szczoteczk  do z bów i ma szynk  do golenia. A tak e szare spodnie, 

czarne buty i pas, fioletow  koszul  i r kawice, czarny płaszcz, miecz i pochw . 

Gdy wygl dałem ju  odpowiednio, przeszedłem przez poro ni te lasem wzgórze 

do pokoju przyj . Stamt d wyruszyłem tunelem. O pół kilometra górskiego 

szlaku pó niej, nad urwiskiem, przywołałem dró k  i ruszyłem ni  dalej. 

Dotarłem wprost do Mandorlinii, jakie  sto metrów maszeruj c po bł kitnej 

pla y pod dwoma sło cami. Skr ciłem w prawo pod zapami tany kamienny łuk, 

szybko min łem jezioro bulgocz cej lawy i wszedłem w  cian  czarnego 

obsydianu. Znalazłem si  w przytulnej grocie. Dalej przez mostek, przez róg 

cmentarza, kilka kroków wzdłu  Kraw dzi, do holu wej ciowego jego Linii. 

      Cała lewa  ciana składała si  z powolnych płomieni. Prawa była drog  bez 

powrotu, chyba  e dla  wiatła. Odkrywała widok na jaki  podmorski rów, gdzie 

połyskliwe istoty pływały i po erały si  nawzajem. Mandor siedział w ludzkiej 

postaci przed biblioteczk , na wprost mnie. Ubrany w czer  i biel, opierał nogi o 

 

34 

czarn  otoman . W r ku trzymał egzemplarz Podziwu Roberta Hassa, który 

dostał ode mnie w prezencie. 

      Podniósł głow  i u miechn ł si . 

      - „Ogary  mierci przel kły si  mnie" - powiedział. - Ładny cytat. Jak si  

czujesz w tym cyklu? 

      - Wreszcie wypocz ty - odparłem. - A ty? 

      Odło ył ksi k  na stolik bez nó ek, który akurat podpłyn ł. Potem wstał. 

Fakt,  e wyra nie czytał Hassa ze wzgl du na moj  wizyt , nie wpływał na jako  

komplementu. Mandor zawsze był taki. 

      - Całkiem dobrze, dzi kuj  - o wiadczył. - Chod , musz  ci  nakarmi . 

      Wzi ł mnie pod rami  i skierował ku  cianie płomieni. Opadły, gdy si  

zbli yli my, a nasze kroki odbiły si  gło nym echem w chwilowej ciemno ci. 

Znale li my si  w w skiej alejce, zalanej  wiatłem przefiltrowanym przez 

sklepienie gał zi nad głowami. Po obu stronach kwitły fiołki. Alejka 

doprowadziła nas na wyło one kamieniami patio z zielono-biał  altan  u ko ca. 

Wspi li my si  na kilka stopni, do pi knie nakrytego stolika z oszronionymi 

dzbankami soku i koszykami ciepłych bułeczek. Wskazał mi krzesło i usiadłem. 

Na jego gest obok mojego nakrycia wyrósł dzbanek z kaw . 

      - Widz ,  e pami tasz moje poranne preferencje - rzuciłem. - Z Cienia-Ziemi. 

Dzi kuj . 

      U miechn ł si  lekko, skin ł głow  i zaj ł miejsce naprzeciwko. Spo ród 

drzew dobiegały pie ni ptaków, których nie zdołałem rozpozna . Li cie szele ciły 

w delikatnej bryzie. 

      - Czym si  ostatnio zajmujesz? - spytałem. Nalałem sobie kawy i rozłamałem 

bułeczk . 

      - Głównie obserwowaniem sceny - odparł. 

      - Politycznej? 

      - Jak zwykle. Cho  moje niedawne prze ycia w Amberze sprawiły,  e traktuj  

j  jako element szerszego obrazu. 

      Pokiwałem głow . 

      - I twoje poszukiwania z Fiona? 

      - To tak e - przyznał. - Wszystko razem tworzy wizj  niezwykłych czasów. 

      - Zauwa yłem. 

      - Wydaje si  niemal,  e konflikt Wzorca i Logrusu manifestował si  równie  w 

sprawach przyziemnych, nie tylko w skali kosmicznej. 

      - Te  odniosłem takie wra enie. Ale nie jestem obiektywny. Do  wcze nie 

wpl tałem si  w cz  kosmiczn , w dodatku nie znałem reguł gry. Przerzucali 

mnie z miejsca na miejsce i manipulowali mn  na wszelkie sposoby, a  w ko cu 

wszystkie moje sprawy zdawały si  elementem szerszego obrazu. Wcale mi si  to 

nie podoba. Gdybym znał jaki  sposób,  eby ich zmusi  do odst pienia, 

wykorzystałbym go. 

      - Hm... - mrukn ł. - A gdyby całe twoje  ycie było studium manipulacji? 

      - Nie byłbym zachwycony. Pewnie miałbym odczucia podobne do obecnych, 

tylko bardziej intensywne. 

      Machn ł r k  i przede mn  pojawił si  wspaniały omlet, a tu  za nim frytki 

zmieszane chyba z zielon  papryk  i cebul . 

 

35 

      - To czysto hipotetyczny problem - rzuciłem, bior c si  do jedzenia. - Prawda? 

      Nast piła chwila milczenia, kiedy prze uwał pierwszy k s. Wreszcie... 

      - Chyba nie - o wiadczył. - My l ,  e Pot gi od dłu szego czasu wykonywały 

gwałtowne ruchy, a teraz zbli amy si  do ko cówki. 

      - Sk d twoja znajomo  tych spraw? 

      - Zacz łem od starannej analizy zjawisk. Potem nast pił etap formułowania i 

sprawdzania hipotez. 

      - Oszcz d  mi wykładu o wykorzystaniu metodyki naukowej w teologii albo 

ludzkiej polityce - przerwałem mu. 

      - Sam pytałe . 

      - Fakt. Mów dalej. 

      - Czy nie wydaje ci si  nieco dziwne,  e Swayvill odszedł z tego  wiata akurat 

w chwili, gdy tak wiele spraw równocze nie zbli a si  do rozwi zania? Spraw, 

które tak długo trwały w zawieszeniu? 

      - Kiedy  musiał umrze . - Wzruszyłem ramionami. - A ostatnie stresy okazały 

si  pewnie zbyt silne. 

      - Zgranie czasu - oznajmił Mandor. - Strategiczna rozgrywka. Wybór 

odpowiedniej chwili. 

      - Odpowiedniej do czego? 

      -  eby posadzi  ci  na tronie Chaosu, oczywi cie - odpowiedział.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

36 

Rozdział 4

 

 

Czasem człowiek usłyszy co  niewiarygodnego i na tym koniec. Innym razem 

nieprawdopodobna teza porusza jak  strun . Pojawia si  nagle uczucie,  e przez 

cały czas wiedział to albo co  bardzo podobnego. Po prostu nie przyjrzał si  temu 

uwa nie ani nie zastanowił. Zgodnie z logik , po słowach Mandora powinienem 

si  zakrztusi , a potem rzuci  co  w rodzaju „Niemo liwe!" Jednak odniosłem 

przedziwne wra enie - czy jego wnioski były słuszne czy bł dne -  e jest co  w tej 

hipotezie. Jakby naprawd  istniał generalny plan przesuwaj cy mnie do kr gu 

władzy w Chaosie. 

      Wolno łykn łem kawy. 

      - Doprawdy? - spytałem. 

      Czułem,  e si  u miecham, gdy szukał wzrokiem moich oczu, obserwował 

twarz. 

      - Czy  wiadomie uczestniczysz w tym zamiarze? 

      Znowu uniosłem fili ank . Ju  miałem powiedzie : „Nie, oczywi cie,  e nie. 

Pierwszy raz o tym słysz ". I wtedy przypomniałem sobie opowie  ojca o tym, 

jak skłonił cioci  Flor , by zdradziła mu kluczowe, pochłoni te przez amnezj  

informacje. To nie jego spryt wywarł na mnie takie wra enie, a raczej fakt,  e 

nieufno  wobec rodziny si gała gł biej od  wiadomo ci, istniała jako odruch 

czysto egzystencjalny. Nie prze ywszy tylu rodzinnych konfliktów co Corwin, nie 

nabyłem odruchów o takiej sile. A Mandor i ja zawsze byli my sobie bliscy, cho  

on był o kilka stuleci starszy i w pewnych dziedzinach ró nili my si  gustem. Ale 

nagle, podczas dyskusji o sprawach tak wa nych, cichy głos, który Corwin 

nazywał swoim gorszym - cho  - m drzejszym ja, zaproponował: „Dlaczego nie? 

Przyda ci si  troch  praktyki, mały". Stawiaj c fili ank , postanowiłem 

spróbowa , cho by po to,  eby sprawdzi , co z tego wyjdzie. 

      - Nie wiem, czy obaj my limy o tym samym - powiedziałem. - Dlaczego nie 

opowiesz mi czego  na temat gry  rodkowej... a mo e nawet o debiucie... tego, co 

twoim zdaniem zbli a si  teraz do rozstrzygni cia. 

      - Logrus i Wzorzec s   wiadome - zaczai. - Obaj widzieli my na to dowody. 

Czy s  manifestacjami Jednoro ca i W a czy na odwrót, nie ma wła ciwie 

znaczenia. Mówimy o dwóch inteligencjach pot niejszych ni  ludzkie i 

dysponuj cych ogromn  moc . Który zaistniał jako pierwszy, to równie  jeden z 

tych mało istotnych problemów teologicznych. Dla nas wa na jest obecna 

sytuacja i to, w jakim zakresie nas dotyczy. 

      Kiwn łem głow . 

      - Rozs dne zało enie - przyznałem. 

      - Siły, jakie reprezentuj , przez wieki były przeciwstawne sobie, ale w miar  

równe - kontynuował. - Dzi ki temu utrzymywała si  równowaga. Szukali 

drobnych zwyci stw, próbuj c powi kszy  obszar swej władzy kosztem 

przeciwnika. To była gra o sumie zerowej. Oberon i Swayvill przez długi czas 

działali jako ich agenci, Dworkin i Suhuy za  byli po rednikami obu Pot g. 

      Napiłem si  soku. 

      - I co? - spytałem. 

      - Uwa am,  e Dworkin zbyt blisko stykał si  z Wzorcem i stał si  podatny na 

 

37 

manipulacje. Był jednak dostatecznie wykształcony, by zauwa y  to i stawia  

opór. To doprowadziło go do obł du, a drog  sprz enia zwrotnego do 

uszkodzenia Wzorca, z powodu ich bliskiego powi zania. To z kolei skłoniło 

Wzorzec, by raczej zostawi  go w spokoju ni  ryzykowa  dalsze wstrz sy. Ale zło 

ju  si  stało i Logrus zyskał niewielk  przewag . Dzi ki niej mógł wkroczy  w 

dziedzin  Porz dku, gdy ksi

 Brand rozpocz ł eksperymenty, maj ce na celu 

powi kszenie jego osobistej mocy. S dz ,  e odsłonił si  i został nie wiadomym 

agentem Logrusu. 

      - Sporo tych przypuszcze  - zauwa yłem. 

      - Przypomnij sobie,  e jego cele były pozornie szalone. Nabieraj  sensu, je li 

spojrzymy na nie jako działania kogo , kto chce zniszczy  wszelki ład i odda  

wszech wiat we władz  chaosu. 

      - Mów dalej. 

      - W pewnym momencie Wzorzec odkrył... a mo e miał j  przez cały czas... 

zdolno  tworzenia „upiorów", krótko  yj cych kopii ludzi, którzy go przeszli. 

Fascynuj ca koncepcja. Bardzo mi zale ało na jej potwierdzeniu. Dostarcza 

zasadniczego narz dzia, podtrzymuj c moj  tez ,  e Wzorzec... a mo liwe,  e i 

Logrus... podejmuj  bezpo rednie działania i wywołuj  zdarzenia fizyczne. 

Zastanawiam si , czy miało to zwi zek z wystawieniem twojego ojca przeciw 

Brandowi, jako reprezentanta • Wzorca. 

      - Nie rozumiem - wyznałem. - Wystawieniem, powiadasz? 

      - Mam wra enie,  e to jego Wzorzec wybrał na nast pnego króla Amberu. 

Łatwego do wypromowania, poniewa  współgrało to z jego własnymi ambicjami. 

Zastanawiałem si  nad jego nagłym powrotem do zdrowia w tej klinice na 

Cieniu-Ziemi. A zwłaszcza nad okoliczno ciami wypadku, który go tam 

doprowadził. Mimo ró nych strumieni czasu, całkiem mo liwe,  e w pewnym 

momencie Brand musiał przebywa  w dwóch miejscach równocze nie: uwi ziony 

w wie y i patrz cy w celownik karabinu. Niestety, Brand osobi cie nie mo e ju  

tego wyja ni . 

      - To kolejne przypuszczenia - stwierdziłem, ko cz c omlet. - Jednak 

interesuj ce. Mów dalej. 

      - Twojemu ojcu przestało w ko cu tak bardzo zale e  na tronie. Ale nadal był 

reprezentantem Amberu. Amber wygrał t  wojn . Wzorzec został naprawiony. 

Równowaga przywrócona. Random był drugim potencjalnie najlepszym władc , 

który potrafi utrzyma  status quo. I tego wyboru dokonał Jednoro ec, nie 

Amberyci stosuj cy si  do swojej wersji reguł sukcesji. 

      - Nigdy si  nad tym nie zastanawiałem. 

      - A twój ojciec... nieumy lnie, jak s dz ... przyczynił si  do przewagi Wzorca. 

W obawie,  e nie uda si  go naprawi , wykre lił nowy. Jednak Wzorzec został 

naprawiony i w efekcie istniały dwa symbole Porz dku zamiast jednego. Chocia , 

jako niezale ny twór, dzieło Corwina nie zwi kszyło mocy Wzorca, wzmocniło 

Porz dek i w rezultacie osłabiło wpływy Logrusu. Czyli twój ojciec najpierw 

przywrócił równowag , a potem przechylił j  w przeciwnym kierunku. 

      - Takie s  rezultaty bada  nowego Wzorca, jakie prowadzili cie z Fion ? 

      Powoli kiwn ł głow  i łykn ł soku. 

      - St d wi cej ni  zwykle sztormów Cienia, jako efekt jego oddziaływania na 

 

38 

rzeczywisto  - rzekł. - Co doprowadza nas do czasów obecnych. 

      - Tak, obecne czasy - powtórzyłem, dolewaj c sobie kawy. - Wspomnieli my 

ju ,  e staj  si  coraz ciekawsze. 

      - W samej rzeczy. Przypadek tej dziewczyny, Coral, która poprosiła Wzorzec, 

eby przeniósł j  w odpowiednie miejsce, potwierdza moj  tez . Co zrobił 

Wzorzec? Wysłał j  do Cienia Wzorca i zgasił  wiatło. A potem posłał ciebie na 

pomoc, przy okazji naprawiaj c własny wizerunek. Od tej chwili nie był to ju  

Cie , ale kolejna wersja Wzorca, wchłoni ta przez oryginał. Pewnie dodatkowo 

zwi kszył swoj  moc, wchłaniaj c te  cały ten cie . Przewaga nad Logrusem 

wzrosła jeszcze bardziej. Logrus potrzebuje znacznego zwyci stwa, by teraz 

przywróci  równowag . Zaryzykował wi c wypad w dziedzin  Wzorca w 

desperackiej próbie zdobycia Oka Chaosu. Zako czyła si  patem, dzi ki 

interwencji tego niezwykłego tworu, który nazywasz Ghostwheelem. W rezultacie 

Wzorzec utrzymał przewag , co prowadzi do bardzo nieszcz liwej sytuacji. 

      - Dla Logrusu. 

      - Dla wszystkich, moim zdaniem. Pot gi b d  walczy , zamieszanie i chaos 

zapanuj  w cieniach obu dziedzin, póki sprawy nie wróc  do normy. 

      - Czyli nale y przedsi wzi  jakie  działania, na których skorzysta Logrus? 

      - Przecie  wiedziałe  o tym. 

      - Chyba tak.  

      - Porozumiewał si  z tob  bezpo rednio, prawda? 

      Wspomniałem noc w kaplicy mi dzy cieniami, kiedy miałem dokona  wyboru 

mi dzy W em i Jednoro cem, Logrusem i Wzorcem. Nie akceptowałem 

przymusu, wi c nie wybrałem  adnego z nich. 

      - Tak, rzeczywi cie. 

      - Chciał,  eby  go reprezentował? 

      - W pewnym sensie. 

      - I...? 

      - I jeste my tutaj - odparłem. 

      - Czy sugerował co , co dowodziłoby mojej tezy?  

      Pomy lałem o mojej drodze przez Mi dzycie , o gro cych mi upiorach: 

Wzorca, Logrusu albo obu. 

      - Chyba tak - powtórzyłem. Ostatecznie jednak to Wzorcowi pomogłem na 

ko cu drogi, chocia  nie z własnego wyboru. 

      - Jeste  gotów realizowa  jego plany dla dobra Dworców? 

      - Jestem gotów szuka  rozwi zania tej sprawy dla spokoju ducha wszystkich 

zainteresowanych. U miechn ł si . 

      - W ten sposób wyra asz zgod  czy stawiasz warunki? 

      - Okre lam zamiary. 

      - Logrus musiał mie  swoje powody, by wybra  wła nie ciebie. 

      - Tak s dz . 

      - Nie trzeba nawet podkre la ,  e z tob  na tronie wpływy rodu Sawalla 

wzrosn  niepomiernie. 

      - Skoro ju  o tym wspomniałe , istotnie, przyszło mi to do głowy. 

      - Kto  z twoim pochodzeniem musi, oczywi cie, okre li , wobec kogo b dzie 

ostatecznie lojalny: wobec Amberu czy Dworców. 

 

39 

      - Przewidujesz kolejn  wojn ? 

      - Nie, oczywi cie,  e nie. Ale cokolwiek uczynisz dla wzmocnienia Logrusu, 

pobudzi Wzorzec i wywoła jak  reakcj  Amberu. Nie doprowadzi raczej do 

wojny, ale zapewne do jakiej  akcji odwetowej. 

      - Mógłby  wyra a  si  bardziej konkretnie? 

      - W tej chwili mówi  o kwestiach natury ogólnej. Chc  da  ci szans  

okre lenia ewentualnych reakcji. Kiwn łem głow . 

      - Skoro mówimy o sprawach ogólnych, mog  tylko powtórzy  o wiadczenie: 

gotów jestem szuka  rozwi zania... 

      - W porz dku - przerwał. - W tym zakresie dobrze si  rozumiemy. Gdyby  

zasiadł na tronie, twoje cele b d  zbie ne z naszymi... 

      - Naszymi? - zdziwiłem si . 

      - Rodu Sawalla, naturalnie. Ale nie chciałby , aby ktokolwiek dyktował ci 

konkretne posuni cia. 

      - Ładnie powiedziane - przyznałem. 

      - Ale skoro rozmawiamy tylko hipotetycznie... jest kilku innych, którzy maj  

wi ksze prawo. 

      - Po co wi c spiera  si  o nieprzewidywalne wypadki? 

      - Gdyby jednak ród zdołał doprowadzi  do twojej koronacji, przyznasz 

chyba,  e nale ałoby uwzgl dni  ten fakt. 

      - Bracie - rzekłem. - Praktycznie rzecz bior c, to ty jeste  rodem Sawalla. Je li 

dasz gwarancji, by potem usun  z drogi Tmera i Tubble'a, zapomnij o tym. 

A  tak nie zale y mi na tronie. 

      - Twoje pragnienia nie s  tu najwa niejsze - przypomniał. - Nie pora na 

skrupuły. Pami taj,  e od dawna trwaj  nasze spory z Jesby, a Chanicut zawsze 

sprawiali tylko kłopoty. 

      - Skrupuły nie maj  tu nic do rzeczy. Nie mówiłem,  e chc  korony. I szczerze 

mówi c uwa am,  e Tmer albo Tubble lepiej by sobie poradzili. 

      - To nie ich naznaczył Logrus. 

      - Je li wybrał mnie, zasi d  na tronie bez niczyjej pomocy. 

      - Bracie, jest wielka ró nica mi dzy logrusowym  wiatem zasad a naszym 

wiatem ciała, kamienia i stali. 

      - A przypu my,  e mam własne plany, rozbie ne z twoimi? 

      - Merlinie, jeste  uparty. Masz przecie  obowi zki wobec rodu, tak samo jak 

wobec Dworców i Logrusu. 

      - Sam potrafi  okre li  swoje obowi zki, Mandorze. I jak dot d czyniłem to. 

      - Je li masz jaki  plan naprawy, je li to dobry plan, pomo emy ci go 

wprowadzi  w  ycie. Co zamierzasz? 

      - W tej chwili nie potrzebuj  pomocy - o wiadczyłem. - Ale b d  o tym 

pami tał. 

      - A czego potrzebujesz teraz? 

      - Informacji. 

      - Pytaj. Mam ich wiele. 

      - Dobrze. Co wiesz o krewnych matki po k dzieli, rodzie Hendrake? 

Zmarszczył brwi. 

      - Zajmuj  si   ołnierk , zawodowo - stwierdził. - Sam wiesz,  e zawsze gdzie  

 

40 

w druj  i walcz  w wojnach Cienia. Uwielbiaj  to. Od  mierci generała Larsusa 

rz dzi nimi Belissa Minobee. Hm... - Zastanowił si . - Czy pytasz z powodu tej ich 

dziwacznej obsesji na punkcie Amberu? 

      - Amberu? - zdziwiłem si . - Nie rozumiem. 

      - Pami tam swoj  towarzysk  wizyt  w Liniach Hendrake - powiedział. - 

Zabł dziłem do małego pokoiku, podobnego do kaplicy. W niszy na  cianie wisiał 

portret generała Benedykta w pełnych bojowych regaliach. Pod nim na półce, jak 

na ołtarzu, le ało kilka sztuk broni i płon ły  wiece. Był tam równie  portret 

twojej matki. 

      - Naprawd ? Ciekawe, czy Benedykt wie o tym. Dara mówiła kiedy  ojcu,  e 

pochodzi od Benedykta. Potem doszedł do wniosku,  e kłamała w  ywe oczy.... 

My lisz,  e tacy ludzie  ywiliby uraz  do mojego ojca? 

      - O co? 

      - W czasie Wojny Skazy Wzorca Corwin zabił Borela z Hendrake'ów. 

      - Na ogół przyjmuj  takie zdarzenia filozoficznie. 

      - Mimo to... Jak zrozumiałem z jego opowie ci, ta walka była nie do ko ca 

koszerna. Chocia  nie było chyba  adnych  wiadków. 

      - Dlatego lepiej nie bud my wyvernów. 

      - Nie miałem zamiaru ich budzi . Ale zastanawiałem si , czy gdyby 

Hendrake'owie poznali szczegóły, próbowaliby w imieniu Borela spłaci  dług 

honorowy. Jak my lisz, czy mogliby sta  za znikni ciem Corwina? 

      - Po prostu nie wiem - stwierdził. - Nie mam poj cia, czy mie ci si  to w ich 

kodeksie. Chyba mógłby  ich zapyta . 

      - Tak po prostu wej  i powiedzie : „Hej, czy to wy jeste cie odpowiedzialni za 

to, co przytrafiło si  mojemu tacie?" 

      - Istniej  subtelniejsze metody poznania nastawienia danej osoby - zauwa ył. - 

O ile pami tam, w młodo ci odebrałe  kilka lekcji na ten temat. 

      - Ale ja nawet nie znam tych ludzi. To znaczy owszem, kiedy si  nad tym 

zastanawiam, to chyba spotkałem któr  z sióstr na jakim  przyj ciu... i 

pami tam,  e par  razy widziałem z daleka generała Larsusa z  on . Ale to 

wszystko. 

      - Ród Hendrake wy le przedstawiciela na pogrzeb - przypomniał Mandor. - 

Gdybym ci  przedstawił, mo e u yłby  swego czaru i uzyskał osobist  audiencj . 

      - A wiesz,  e to chyba jest sposób - przyznałem. - Prawdopodobnie jedyny. 

Tak, zrób to, je li mo na ci  prosi . 

      - Bardzo ch tnie. 

      Jednym gestem oczy cił stolik, kolejnym nakrył go na nowo. Tym razem 

wyrosły przed nami cienkie jak papier nale niki z ró nym nadzieniem i 

dodatkami, a tak e  wie e placuszki w rozmaitych smakach. Jedli my w 

milczeniu, rozkoszuj c si  rze kim powietrzem, bryz  i ptakami. 

      - Chciałbym kiedy  obejrze  sobie Amber - stwierdził w ko cu. - W bardziej 

swobodnych okoliczno ciach. 

      - Z pewno ci  mo na to zaaran owa  - zapewniłem. - Ch tnie ci  oprowadz . 

Znam  wietn  restauracj  w Alei  mierci. 

      - Mo e „U Krwawego Eddiego"? 

      - Wła nie tak, chocia  nazwa zmienia si  co pewien czas. 

 

41 

      - Słyszałem o niej i od dawna chciałem odwiedzi . 

      - Pójdziemy tam którego  dnia. 

      - Doskonale. 

      Klasn ł w r ce i pojawiły si  patery z owocami. Dolałem sobie kawy i 

zanurzyłem fig  z Kadoty w salaterce bitej  mietany. 

      - Mam zje  obiad z matk  - o wiadczyłem. 

      - Tak. Słyszałem wasz  rozmow . 

      - Cz sto j  ostatnio widywałe ? Jak si  jej powodzi? 

      - Jak ju  wspomniałem, raczej unikała towarzystwa - odparł. 

      - Domy lasz si  dlaczego? 

      - Po co mam zgadywa  co , co zapewne sama ci powie? 

      - Naprawd  w to wierzysz? 

      - Masz przewag  nad wszystkimi innymi: jeste  jej synem. 

      - To tak e wada, z jakiego  powodu. 

      - Mimo wszystko ch tniej powie ci to, czego nie powiedziałaby nikomu 

innemu. 

      - Mo e z wyj tkiem Jurta. 

      - Czemu o nim wspominasz? 

      - Zawsze go wolała ode mnie. 

      - To zabawne, ale słyszałem, jak mówił to samo o tobie. 

      - Cz sto go spotykasz? 

      - Cz sto? Nie. 

      - A kiedy ostatnio? 

      - Jakie  dwa cykle temu. 

      - Gdzie jest? 

      - Tu, w Dworcach. 

      - W Sawall? 

      Wyobraziłem sobie,  e je z nami obiad. Dara byłaby zdolna do czego  takiego. 

      - W jednej z bocznych linii, jak przypuszczam. Woli nie zdradza , kiedy 

odje d a czy wraca... albo zostaje. 

      W Liniach Sawall było chyba osiem ubocznych rezydencji, o których 

wiedziałem. Trudno byłoby go  ciga  przej ciami, prowadz cymi mo e daleko w 

gł b Cienia. Zreszt , w tej chwili nie miałem na to ochoty. 

      - Co go sprowadza do domu? - spytałem. 

      - To samo co ciebie: p      ogrzeb - wyja nił. - I wszystko, co si  z nim wi e. 

      Co si  wi e, akurat! Gdyby rzeczywi cie istniał spisek, i zmierzaj cy do 

wyniesienia mnie na tron, nigdy nie mógłbym zapomnie ... z własnej ch ci czy 

nie, zwyci ski czy przegrany... Jurt przez cały czas b dzie o krok czy dwa za 

moimi plecami. 

      - Mo e b d  musiał go zabi  - stwierdziłem. - Nie chciałbym. Ale on nie 

pozostawia mi wyboru. Pr dzej czy pó niej doprowadzi do sytuacji 

rozstrzygaj cej: on albo ja. 

      - Czemu mi to mówisz?  

      -  eby  wiedział, co o tym my l .  eby  wykorzystał wpływ, jaki jeszcze masz 

na niego, i przekonał go,  eby sobie znalazł inne hobby.  

      Mandor pokr cił głow .  

 

42 

      - Od dawna ju  nie mam wpływu na Jurta. Dara to chyba jedyna osoba, 

której chce słucha ... cho  podejrzewam,  e ci gle boi si  Suhuya. Ju  niedługo 

b dziesz mógł z ni  porozmawia  o tej sprawie. 

      - To jedyna rzecz, o której  aden z nas nie mógł z ni  dyskutowa : ten drugi. 

      - Dlaczego nie? 

      - Taka ju  jest. Zawsze co   le zrozumie. 

      - Z pewno ci  nie zechce,  eby jej synowie pozabijali si  nawzajem. 

      - Oczywi cie,  e nie. Ale nie wiem, jak jej to wszystko wytłumaczy . 

      - Sugeruj ,  eby  pomy lał nad jakim  sposobem. A do tego czasu radz ,  eby  

nie zostawał sam na sam z Jurtem, gdyby wasze  cie ki si  skrzy owały. A na 

twoim miejscu, w obecno ci  wiadków, zadbałbym o to,  eby nie do mnie nale ał 

pierwszy cios. 

      - Słuszna uwaga, Mandorze. 

      Przez dłu sz  chwil  siedzieli my milcz c. Wreszcie... 

      - Zastanowisz si  nad moj  propozycj ? - zapytał. 

      - Tak jak j  rozumiem - odpowiedziałem. Zmarszczył brwi. 

      - Je li masz jakie  pytania... 

      - Nie. Pomy l . 

      Podniósł si . Ja tak e wstałem. Szybkim gestem sprz tn ł ze stołu. Odwrócił 

si  pod yłem za nim przez altan  i taras do przej cia. 

      Po krótkiej przechadzce wynurzyli my si  w jego pracowni i pokoju przyj . 

cisn ł mi rami , gdy kierowali my si  do wyj cia. 

      - Spotkamy si  na pogrzebie - przypomniał. 

      - Tak. I dzi kuj  za  niadanie. 

      - Przy okazji, czy bardzo lubisz t  dam , Coral? - zapytał. 

      - Och, bardzo lubi  - zapewniłem. - Jest do ... miła. Czemu pytasz? Wzruszył 

ramionami. 

      - Z ciekawo ci. Niepokoiłem si  o ni . Byłem przecie  obecny podczas jej 

wypadku. Zastanawiałem si , jak wiele dla ciebie znaczy. 

      - Dostatecznie du o,  ebym si  o ni  martwił. 

      - Rozumiem. No có , gdyby  j  spotkał, przeka  moje pozdrowienia. 

      - Dzi kuj , przeka . 

      - Porozmawiamy pó niej. 

      - Na pewno. 

      Odszedłem bez po piechu. Wci  miałem sporo czasu do wizyty w Liniach 

Sawall. 

      Przystan łem pod drzewem w kształcie szubienicy. Chwila namysłu... i 

skr ciłem w prawo, pod aj c w góre  cie k  w ród ciemnych skał. Tu  przed 

szczytem wszedłem wprost w omszały głaz i wynurzyłem si  na piaskowej 

wydmie, w lekkim deszczu. Pobiegłem przed siebie, a  dotarłem do 

czarodziejskiego kr gu pod rozło ystym drzewem. Stan łem po rodku, uło yłem 

kuplet z moim imieniem jako rymem i zapadłem si  w ziemi . Kiedy si  

zatrzymałem i min ła chwilowa ciemno , stałem pod wilgotnym kamiennym 

murem i patrzyłem w perspektyw  nagrobków i pomników. Chmury przesłaniały 

niebo, wiał chłodny wiatr. Miałem wra enie,  e to jeden z kra ców dnia, ale 

trudno okre li ,  wit czy zmierzch. Okolica wygl dała dokładnie tak, jak j  

 

43 

zapami tałem - poro ni te bluszczem sp kane mauzoleum, krzywe kamienne 

ogrodzenie, kr te  cie ki mi dzy wysokimi, pos pnymi drzewami. Ruszyłem 

znajomym szlakiem. 

      Kiedy byłem dzieckiem, wła nie tutaj był mój ulubiony plac zabaw - przez 

jaki  czas. Prawie codziennie, przez dziesi tki cykli, spotykałem si  tutaj z 

dziewczyn  z cienia imieniem Rhanda. Kopi c stosy ko ci, chłostany wilgotnymi 

gał ziami, dotarłem wreszcie do zrujnowanego mauzoleum, gdzie bawili my si  w 

dom. Pchn łem krzyw  bram  i wszedłem. 

      Nic si  nie zmieniło. Zachichotałem. Pop kane kubki, talerze i za niedziałe 

sztu ce wci  le ały w k cie, pokryte kurzem i plamami wilgoci. Przetarłem 

katafalk, który słu ył nam za stół, i usiadłem. Pewnego dnia Rhanda zwyczajnie 

przestała przychodzi , a po jakim  czasie ja tak e. Cz sto my lałem, jak  kobiet  

si  stała. Przypomniałem sobie,  e zostawiłem jej list w naszej tajnej skrytce pod 

obluzowanym kamieniem posadzki. Ciekawe, czy go znalazła. 

      Podniosłem kamie . Moja brudna koperta le ała tam rozpiecz towana. 

Podniosłem j , otrzepałem, wysun łem zło on  kartk . 

      Rozwin łem j  i odczytałem moje dzieci ce bazgroły: Co si  stało, Rhando? 

Czekałem, a ty nie przyszła . Pod spodem, o wiele bardziej wprawna r ka 

dopisała: Nie mogłam wi cej przychodzi , bo moi rodzice powiedzieli,  e jeste  

demonem albo wampirem. Szkoda, bo jeste  najmilszym demonem albo wampirem, 

jakiego znam. Taka mo liwo  nigdy nie przyszła mi do głowy. Zadziwiaj ce, jak 

bardzo mo na by  nie zrozumianym. 

      Siedziałem tam przez długi czas, wspominaj c wiek dorastania. Tutaj 

nauczyłem Rhand  gry w taniec ko ci. Pstrykn łem palcami i nasza dawna 

zaczarowana sterta wydała d wi k podobny do chrz stu suchych li ci. Moje 

dzieci ce zakl cie wci  było na miejscu ko ci potoczyły si , uformowały w par  

szkieletów i rozpocz ły swój prosty, niezgrabny taniec. Okr ały si  wzajemnie, 

ledwie utrzymuj c kształty, gubi c fragmenty, ci gn c za sob  paj czyny. 

Pojedyncze, zapasowe ko ci podskakiwały dookoła i stukały lekko. Poruszyłem 

nimi szybciej. 

      Cie  przesun ł si  przez drzwi i usłyszałem parskni cie. 

      - Niech mnie diabli! Trzeba ci jeszcze tylko cynowego daszku! Wi c tak 

sp dza si  czas w Chaosie. 

      - Luke! - krzykn łem, gdy wszedł do  rodka. Pozbawione mojej uwagi, 

szkielety rozpadły si , rozsypały w niewielkie, szare kopczyki patyków. - Co ty tu 

robisz? 

      - Mo na powiedzie ,  e sprzedaj  działki na cmentarzu - odparł. - Interesuje 

ci  to? 

      Miał na sobie czerwon  koszul  i wojskowe spodnie wpuszczone w br zowe 

skórzane buty. Jasnobr zowy płaszcz zwisał mu z ramion. U miechał si . 

      - Dlaczego nie jeste  u siebie i nie rz dzisz? 

      U miech znikn ł, zast piony wyrazem zdumienia, ale natychmiast powrócił. 

      - Postanowiłem zrobi  sobie przerw . Co u ciebie? Niedługo pogrzeb, 

prawda? Skin łem głow . 

      - Troch  pó niej. Ja te  zrobiłem sobie przerw . A wła ciwie jak si  tu 

dostałe ? 

 

44 

      - Poszedłem za własnym nosem - wyja nił. - Zachciało mi si  inteligentnej 

rozmowy. 

      - Nie  artuj. Nikt nie wiedział,  e tu przyjd . Nawet ja nie wiedziałem, a  do 

ostatniej chwili. Przecie ... 

      Przeszukałem kieszenie. 

      - Nie podrzuciłe  mi chyba takiego niebieskiego kamyka, prawda? 

      - Nie, nic tak oczywistego - uspokoił mnie. - Zdaje si ,  e mam dla ciebie jak  

wiadomo . 

      Wstałem, zbli yłem si  do niego i spojrzałem mu w twarz. 

      - Dobrze si  czujesz, Luke? 

      - Pewno. Tak dobrze jak zwykle. 

      - To niezły wyczyn, znale  drog  tak blisko Dworców. Zwłaszcza  e nigdy 

przedtem tu nie byłe . Jak ci si  to udało? 

      - Wiesz, Dworce i ja znamy si  ju  od dawna. Mo na powiedzie ,  e mam je 

we krwi. 

      Odsun ł si  od drzwi, a ja wyszedłem na zewn trz. Odruchowo ruszyli my 

przed siebie. 

      - Nie rozumiem - o wiadczyłem. 

      - Tato sp dził tu jaki  czas, kiedy jeszcze spiskował - wyja nił. - Wła nie tu 

spotkał moj  matk . 

      - Nie wiedziałem. 

      - Jako  nie było okazji o tym mówi . Nigdy nie rozmawiali my o rodzinach, 

pami tasz? 

      - Fakt - mrukn łem. - A nikt, kogo pytałem, nie wiedział, sk d pochodzi 

Jasra. Ale Dworce... Daleko zaw drowała od domu. 

      -  ci le rzecz bior c, zatrudniono j  w pobliskim cieniu, takim jak ten. 

      - Zatrudniono? 

      - Tak, przez kilka lat była słu c ... zacz ła chyba bardzo młodo... w Liniach 

Helgram. 

      - Helgram? To ród mojej matki! 

      - Zgadza si . Była dam  do towarzystwa lady Dary. Od niej nauczyła si  

Sztuki. 

      - Jasra uczyła si  magii od mojej matki? I w Liniach Helgram poznała 

Branda? Wydaje si ,  e Helgram miało jaki  zwi zek ze spiskiem Branda, 

Czarn  Drog , wojn ... 

      - ...i tym,  e lady Dara wyruszyła na poszukiwanie twojego ojca? Chyba tak. 

      - Mo e chciała odby  inicjacj  Wzorca, nie tylko Logrusu? 

      - Mo liwe - przyznał. - Nie było mnie przy tym. 

      Szli my  wirow  alejk , skr cili my przy g stych, czarnych zaro lach, przez 

las nagrobków, po mostku nad powolnym, ciemnym strumieniem, gdzie 

monochromatycznie odbijało si  niebo i gał zie drzew. Kilka li ci zaszele ciło w 

zabł kanej bryzie. 

      - Dlaczego potem nic o tym nie wspominałe ? 

      - Zamierzałem, ale nigdy nie było to szczególnie pilne. W przeciwie stwie do 

innych rzeczy. 

      - Fakt - przyznałem. - Tempo wzrastało za ka dym razem, kiedy krzy owały 

 

45 

si  nasze drogi. A teraz... Chcesz powiedzie ,  e teraz sprawa stała si  pilna?  e 

nagle powinienem o niej wiedzie ? 

      - Niezupełnie. - Przystan ł. Wyci gn ł r k  i oparł si  o nagrobek. Palce 

zacisn ły si , pobielały kostki, potem grzbiet dłoni. Kamie  pod czubkami palców 

zmieniał si  w proch i jak  nieg opadał na ziemi . - Niezupełnie - powtórzył. - To 

był mój pomysł. Chciałem,  eby  wiedział. Mo e ci si  to na co  przyda, a mo e 

nie. Tak to jest z informacjami. Nigdy nie wiadomo. Z chrz stem i trzaskiem 

cz  nagrobka odłamała si  nagle. Luke jakby nie zauwa ył. Nadal zaciskał 

palce. Okruchy marmuru opadały w dół. 

      - Wi c przeszedłe  taki kawał,  eby mi to powiedzie ? 

      - Nie. - Zawrócili my i ruszyli my w drog  powrotn . - Posłano mnie,  ebym 

powiedział ci co  innego, i naprawd  trudno mi było si  powstrzyma . Ale 

pomy lałem,  e je li zaczn  mówi  o tym, nie zgin . To, co mnie wysłało, 

podtrzyma mnie, dopóki nie przeka  wiadomo ci. 

      Zachrz ciło i kamie  w jego r ku rozsypał si  w  wir i opadł, by zmiesza  si  

z le cym na  cie ce. 

      - Poka  r k . 

      Strzepn ł okruchy i podał mi dło . Male ki płomyk migotał u nasady 

wskazuj cego palca. Luke zgasił go kciukiem. Przyspieszyłem, a on dotrzymywał 

mi kroku. 

      - Luke, czy wiesz, kim jeste ? 

      - Co  we mnie chyba wie, ale ja sam nie mam poj cia. Czuj  tylko...  e co  jest 

ze mn  nie tak. Chyba lepiej od razu powiem ci to, co powinienem. 

      - Nie. Wstrzymaj si . 

      Przyspieszyłem jeszcze bardziej. 

      Co  czarnego przemkn ło w górze, zbyt szybkie,  ebym rozpoznał kształt. 

Znikn ło w ród drzew. Uderzył w nas nagły podmuch wichru. 

      - Wiesz, co si  dzieje, Merle? - zapytał Luke. 

      - Chyba tak. Rób dokładnie to, co ci powiem, cho by wydało ci si  to 

szale stwem. Zgoda? 

      - Pewnie. Komu mo na zaufa , je li nie Lordowi Chaosu? 

      Min li my k p  krzewów. Moje mauzoleum było ju  niedaleko. 

      - Ale wiesz, naprawd  czuj ,  e musz  ci co  powiedzie  - odezwał si  Luke. 

      - Zaczekaj jeszcze. Prosz . 

      - To wa ne. 

      Pobiegłem przodem. On równie , by nie zosta  w tyle. 

      - Chodzi o twój pobyt w Dworcach, wła nie teraz. 

      Wyci gn łem r ce i zamortyzowałem uderzenie o kamienn   cian . 

Prze lizn łem si  przez drzwi do wn trza. Trzy długie kroki i ju  kl czałem w 

k cie. Chwyciłem stary kubek, przetarłem poł  płaszcza... 

      - Merle, co ty wyprawiasz, do diabła? - Luke wszedł tu  za mn . 

      - Zaczekaj moment, to zobaczysz. 

      Wyrwałem sztylet. 

      Ustawiłem kubek na kamieniu, gdzie przedtem siedziałem, wysun łem rami  i 

sztyletem rozci łem przegub. 

      Zamiast krwi, z rany trysn ły płomienie. 

 

46 

      - Nie! - krzykn łem. - Niech to diabli! 

      Si gn łem do spikarda, odszukałem wła ciw  lini , znalazłem kanał dla 

chłodz cego zakl cia, które rzuciłem na ran . Natychmiast zgasły płomienie i 

popłyn ła krew. Jednak wybuchała ogniem, gdy tylko krew  ciekła do kubka. 

Zakl łem i rozszerzyłem działanie czaru, by równie  tam panował nad jej 

stanem. 

      - To rzeczywi cie wariactwo, Merle. Musz  ci to przyzna  - zauwa ył Luke. 

      Odło yłem sztylet i praw  dłoni   cisn łem przedrami  powy ej rany. Krew 

popłyn ła szybciej. Spikard pulsował. Zerkn łem na Luke'a. Przygl dał mi si  z 

wyrazem wysiłku na twarzy. Zaciskałem i prostowałem palce. Kubek był ju  w 

połowie pełen. 

      - Powiedziałe ,  e mi ufasz - przypomniałem. 

      - Obawiam si ,  e tak - przyznał. 

      Trzy czwarte... 

      - Musisz to wypi , Luke - o wiadczyłem. - Nie  artuj . 

      - Podejrzewałem,  e na tym si  sko czy - mrukn ł. - I wła ciwie to chyba 

nawet niezły pomysł. Mam wra enie,  e przyda mi si  ka da pomoc. 

      Podniósł kubek do ust. Dłoni  zacisn łem ran . Z zewn trz słyszałem 

regularne porywy wichury. 

      - Kiedy sko czysz, odstaw go na miejsce - powiedziałem. - B dziesz 

potrzebował wi cej. Słyszałem, jak przełyka. 

      - Lepsza ni  porcja Jamesona - stwierdził. - Sam nie wiem czemu. - Postawił 

kubek na kamieniu. - Chocia ... troch  słona. 

      Cofn łem dło  z naci cia, wysun łem r k  i znów zacz łem zgina  palce. 

      - Czekaj! Tracisz tu sporo krwi. Czuj  si  ju  całkiem dobrze. Troch  tylko 

kr ciło mi si  w głowie. Nie potrzebuj  wi cej. 

      - Owszem, potrzebujesz. Uwierz mi. Kiedy  oddałem o wiele wi cej krwi ni  

teraz i w podskokach ruszyłem na spotkanie nast pnego dnia. Nic mi nie b dzie. 

      Wichura wzmogła si  do huraganu. J czała wokół nas. 

      - Mo e mi wytłumaczysz, co si  dzieje? - zapytał. 

      - Luke, jeste  upiorem Wzorca - oznajmiłem. 

      - Nie rozumiem. 

      - Wzorzec potrafi skopiowa  ka dego, kto go przeszedł. Masz wszelkie 

charakterystyczne cechy. Potrafi  je rozpozna . 

      - Zaczekaj! Czuj  si  całkiem rzeczywisty. Zreszt , nie zaliczyłem Wzorca w 

Amberze. Zrobiłem to w Tirna Nog'th. 

      - Najwyra niej kontroluje tak e oba swoje obrazy, poniewa  s  to prawdziwe 

kopie. Czy pami tasz swoj  koronacj  w Kashfie? 

      - Koronacj ? Nie, do licha! To znaczy,  e zasiadłem na tronie? 

      - Tak. Rinaldo Pierwszy. 

      - Niech to szlag! Zało  si ,  e mama jest zachwycona. 

      - Na pewno. 

      - To troch  niezr czna sytuacja, skoro teraz wyst puj  podwójnie. Mam 

wra enie,  e ten fenomen nie jest ci obcy. Jak Wzorzec tym kieruje? 

      - Wy, chłopcy, nie istniejecie zbyt długo. Wydaje si ,  e im bli ej Wzorca 

przebywacie, tym jeste cie silniejsi. Wiele energii musiało kosztowa  przerzucenie 

 

47 

ci  tak daleko. Masz, wypij. 

      - Jasne. 

      Wlał w siebie pół kubka i oddał mi naczynie. 

      - A co z bezcennymi płynami organicznymi? - zapytał. 

      - Krew Amberu ma chyba wzmacniaj ce działanie na upiory Wzorca. 

      - Chcesz powiedzie ,  e jestem czym  w rodzaju wampira? 

      - W sensie technicznym mo na chyba tak to okre li . 

      - Nie jestem pewien, czy mi si  to podoba... zwłaszcza  e to bardzo 

specjalistyczny wampir. 

      - Owszem, to rozwi zanie ma pewne wady. Ale po kolei. Najpierw trzeba ci  

ustabilizowa , a potem mo emy szuka  innych sposobów. 

      - Zgoda. Masz przed sob  zasłuchan  publiczno . Zagrzmiało, jakby toczyły 

si  kamienie. Potem co  szcz kn ło cicho. Luke obejrzał si . 

      - To chyba nie tylko wiatr - zauwa ył. 

      - We  jeszcze łyk - poleciłem, stawiaj c kubek i szukaj c po kieszeniach 

chusteczki. - To musi ci wystarczy . 

      Wypił, zanim sko czyłem z opatrunkiem. Pomógł mi wi za  chustk . 

      - Wyno my si  st d - zaproponowałem. - Zaczyna si  robi  nieprzyjemnie. 

      - Nie mam nic przeciw temu - zapewnił. Jaka  posta  pojawiła si  w drzwiach. 

Była o wietlona od tyłu i cie  okrywał jej twarz. 

      - Nigdzie nie pójdziesz, upiorze Wzorca - rozległ si  niemal znajomy głos. 

      My l  ustawiłem spikard na jakie  sto pi dziesi t watów  wiatła. 

      To był Borel, pokazuj cy z by w mało przyjaznym u miechu. 

      - Za chwil  zmienisz si  w bardzo wielk   wiec , upiorze - zwrócił si  do 

Luke'a. 

      - Mylisz si , Borelu - oznajmiłem, wznosz c spikard. Nagle mi dzy nas 

wpłyn ł Znak Logrusu. 

      - Borel? Mistrz szermierki? - upewnił si  Luke. 

      - Ten sam - potwierdziłem. 

      - Niech to szlag! - mrukn ł Luke.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

48 

Rozdział 5

 

 

Si gn łem przed siebie dwiema co bardziej  miertelnymi energiami spikarda, 

ale obraz Logrusu przechwycił je i odbił. 

      - Nie po to go ratowałem,  eby  tak łatwo go unicestwił - oznajmiłem. 

      I wtedy co  podobnego do obrazu Wzorca, ale nie całkiem takie samo, 

pojawiło si  tu  obok nas. 

      Znak Logrusu spłyn ł na lewo. Nowy wizerunek - czymkolwiek był - pod ył 

za nim i oba bezgło nie przenikn ły przez  cian . Niemal natychmiast rozległ si  

grom, który wstrz sn ł budynkiem. Nawet Borel, który chwytał za miecz, 

przerwał ten gest i si gn ł r k  do framugi. Równocze nie za jego plecami 

pojawiła si  inna posta  i zabrzmiał znajomy głos: 

      - Przepraszam bardzo, ale blokujesz mi przej cie. 

      - Corwin! - krzykn łem. - Tato!  

      Borel obejrzał si . 

      - Corwin? Ksi

 Amberu? - spytał. 

      - W samej rzeczy - odpowiedział przybysz. - Chocia , obawiam si , nie miałem 

przyjemno ci... 

      - Jestem Borel, diuk Hendrake, mistrz miecza Linii Hendrake. 

      - Przemawiasz z wieloma du ymi literami, panie, i ciesz  si ,  e mogłem ci  

pozna  - odparł Corwin. - A teraz, je li pozwolisz, chciałbym przej  i 

porozmawia  z moim synem. 

      Borel odwrócił si , a jego dło  opadła na r koje  miecza. Biegłem ju  ku nim, 

Luke tak e. Lecz nagle za Borelem nast pił jaki  ruch, kopni cie, chyba nisko... 

co sprawiło,  e wypu cił z siebie powietrze i zgi ł si  w pół. Natychmiast pi  

opadła mu na kark i run ł. 

      - Chod cie! - Corwin skin ł r k . - Chyba lepiej st d znikn . 

      Luke i ja wyszli my na zewn trz, przest puj c nad powalonym mistrzem 

miecza Linii Hendrake. Ziemia po lewej stronie była osmalona, jakby po 

niedawnym po arze zaczynał pada  lekki deszcz. Dostrzegłem te  w dali inne 

ludzkie sylwetki. Zbli ały si . 

      - Nie wiem, czy moc, która mnie tu sprowadziła, mo e mnie st d zabra  - 

powiedział Corwin i rozejrzał si . - Mo e by  zaj ta czym  innym. - Min ło kilka 

chwil. - Chyba jest - stwierdził wreszcie. - No dobrze, wy decydujecie. Jak st d 

uciec? 

      - T dy - odparłem, odwróciłem si  i ruszyłem biegiem. 

      Pobiegli my szlakiem, który doprowadził mnie do tego miejsca. Obejrzałem 

si   cigało nas sze  mrocznych postaci. 

      Ruszyłem pod gór , mi dzy pomnikami i nagrobkami, a  wreszcie dotarłem 

do starego kamiennego muru. Słyszeli my ju  krzyki za nami. Ignoruj c je, 

przyci gn łem towarzyszy do siebie i wyrecytowałem wymy lony napr dce 

kuplet, w którym w nie całkiem idealnym stylu opisałem sytuacj  i moje  yczenia. 

A jednak czar działał i ci ni ty kamie  nie trafił we mnie tylko dlatego,  e 

zapadali my si  ju  pod ziemi . 

      Wynurzyli my si  w magicznym kr gu, wyrastaj c z ziemi jak grzyby. 

Poprowadziłem przez pole, biegiem, na wydm . Wchodz c usłyszałem nast pny 

 

49 

okrzyk. Wyszli my z głazu i zbiegli my kamienist   cie k  do szubienicznego 

drzewa. Skr ciłem w lewo, na szlak, i znów ruszyłem biegiem. 

      - Stój! - zawołał Corwin. - Wyczuwam to gdzie  niedaleko! Tam! 

      Porzucił  cie k  i pobiegł w stron  niewysokiego pagórka. Luke i ja 

ruszyli my za nim. Z tyłu, od głazu, dochodziły odgłosy po cigu. 

      Przed nami, w ród drzew, zauwa yłem co  migocz cego. Kierowali my si  w 

tamt  stron . Jeszcze chwila i dostrzegłem,  e to co  ma zarysy tego podobnego 

do Wzorca obrazu, jaki widziałem w mauzoleum. 

      Tato nie zwolnił, zbli aj c si , ale wpadł prosto w wizerunek. I znikn ł. Za 

nami rozległ si  kolejny okrzyk. Luke był nast pny przy migotliwej zasłonie, a ja 

tu  za nim. 

      Biegli my przez prosty, l ni cy perłowo tunel. Obejrzałem si  i zobaczyłem,  e 

znika tu  za nami. 

      - Nie mog  nas goni  - oznajmił Corwin. - Tamten koniec jest ju  zamkni ty. 

      - To dlaczego biegniemy? - zdziwiłem si . 

      - Nadal nie jeste my bezpieczni - wyja nił. - Droga prowadzi przez dziedzin  

Logrusu. Gdyby nas zauwa ył, mieliby my kłopoty. 

      P dzili my dalej. W ko cu spytałem: 

      - Podró ujemy przez Cie ? 

      - Tak. 

      - W takim razie my l ,  e im dalej dotrzemy, tym lepiej... 

      Wszystko si  zatrz sło. Musiałem podeprze  si  r k ,  eby nie upa . 

      - O rany - mrukn ł Luke, 

      - Owszem - przyznałem, gdy tunel zacz ł si  rozpada . 

      Wielkie kawały  cian i podłogi znikały nagle, a za otworami był tylko mrok. 

Szli my dalej, przeskakuj c szczeliny. Wtedy co  uderzyło znowu, bezgło nie, 

niszcz c korytarz... wokół nas, za nami, przed nami. 

      Zacz li my spada . 

      Wła ciwie niezupełnie spada . Zdawało si ,  e dryfujemy w roz wietlonej 

słabym blaskiem mgle. Nie wyczuwałem niczego pod nogami ani dookoła. 

Wra enie było podobne do niewa ko ci, a ruch niedostrzegalny wobec braku 

punktów odniesienia. 

      - A niech to! - usłyszałem gniewny głos Corwina. Płyn li my, spadali my, 

unosili my si  - wszystko jedno - przez dłu sz  chwil . 

      - Tak blisko - mrukn ł. 

      - Co  tam jest - oznajmił nagle Luke, wskazuj c w praw  stron . 

      Wielki kształt zawisł w ród szaro ci. Przemie ciłem my li do spikarda i 

wysun łem sond  w tamtym kierunku. Cokolwiek to było, było martwe. 

Nakazałem ostrzu, które tego dotkn ło, by doprowadziło nas na miejsce. Kiedy 

zobaczyłem "płetwy", wiedziałem ju  na pewno. 

      - Wygl da jak ta twoja Polly Jackson - zauwa ył Luke. - Nawet jest troch  

o nie ony. 

      Tak, to wła nie do mojego czerwono-białego chevroleta z pi dziesi tego 

siódmego roku zbli ali my si  w tej pustce. 

      - To konstrukt. Kiedy  ju  pobrali go z mojej pami ci - wyja niłem. - Pewnie 

dlatego,  e wspomnienie jest tak precyzyjne. Cz sto studiowałem ten obraz. Poza 

 

50 

tym, w tej chwili wydaje si  bardzo odpowiedni. 

      Si gn łem do drzwiczek. Zbli yli my si  od strony kierowcy. Złapałem 

klamk  i przycisn łem guzik. Oczywi cie, samochód nie był zamkni ty. Dwaj 

pozostali dotkn li pojazdu w rozmaitych miejscach i przeci gn li si  na drug  

stron . Otworzyłem drzwiczki, wsun łem si  za kierownic , zamkn łem. Luke i 

Corwin te  ju  wsiadali. Kluczyki tkwiły w stacyjce, tak jak si  spodziewałem. 

      Kiedy wszyscy byli ju  w  rodku, spróbowałem uruchomi  silnik. Zaskoczył 

od razu. Ponad szerok  mask  spojrzałem w pustk . Wł czyłem reflektory, ale to 

nie pomogło. 

      - Co teraz? - zapytał Luke. 

      Wrzuciłem pierwszy bieg, zwolniłem hamulec r czny i pu ciłem sprz gło. 

Kiedy dodałem gazu, zdawało mi si ,  e obracaj  si  koła. Po chwili przerzuciłem 

na dwójk , a zaraz potem na trójk . 

      Czy to naprawd  najl ejsze wra enie trakcji czy tylko siła sugestii? 

      Dodałem gazu. Daleko przed nami mglista panorama odrobin  poja niała, 

cho  przypuszczałem,  e to po prostu rezultat mojego patrzenia w tamtym 

kierunku. Nie czułem  adnego oporu kierownicy. Mocniej wcisn łem pedał. 

      Nagle Luke wyci gn ł r k  i wł czył radio. 

      - ...Ci kie warunki drogowe - rozległ si  głos spikera. - Dlatego radzimy 

porusza  si  z minimaln  pr dko ci . 

      I natychmiast zabrzmiała Karawana Wyntona Marsalisa. 

      Uznałem to za osobiste przesłanie, wi c zdj łem nog  z gazu. Osi gn łem 

wyra ne wra enie lekkiej trakcji, jakbym, na przykład, jechał po lodzie. 

      Potem zjawiło si  uczucie ruchu naprzód i rzeczywi cie przed nami troch  

poja niało. W dodatku nabrałem nieco ci aru i gł biej zapadłem si  w siedzenie. 

Po chwili wra enie rzeczywistej powierzchni pod samochodem stało si  bardziej 

wyra ne. Zastanawiałem si , co nast pi, je li skr c  kierownic . Postanowiłem 

raczej nie próbowa . 

      D wi k spod opon był gło niejszy. Niewyra ne kształty wyrosły po obu 

stronach, wzmacniaj c poczucie ruchu i kierunku. Daleko w przodzie  wiat był 

istotnie ja niejszy. 

      Zwolniłem jeszcze, poniewa  zacz ło mi si  wydawa ,  e jad  prawdziw  

drog  przy bardzo słabej widoczno ci. Wkrótce potem przednie  wiatła wywarły 

pewien efekt, omiataj c blaskiem mijane kształty, nadaj c im chwilowe 

podobie stwo do drzew, nasypów, krzaków i kamieni. Ale lusterko wsteczne 

nadal nie pokazywało niczego. 

      - Jak za dawnych czasów - zauwa ył Luke. - Je dzili my na pizz  w takie 

paskudne wieczory. 

      - Tak - przyznałem. 

      - Mam nadziej ,  e ten drugi ja sprowadził kogo , kto otworzy pizzeri  w 

Kashfie. Przydałaby si . 

      - Je li to zrobi, wpadn  tam i wypróbuj . 

      - Jak my lisz, co mnie czeka, kiedy to wszystko si  sko czy?  

      - Nie wiem, Luke. 

      - Rozumiesz, nie mog  stale pi  twojej krwi. I co z tym drugim mn ? 

      - Mog  chyba zaproponowa  ci posad , która rozwi e te problemy - wtr cił 

 

51 

Corwin. - Przynajmniej na pewien czas. 

      Drzewa zdecydowanie były teraz drzewami, a mgła prawdziw  mgł : 

poruszała si  troch . Krople wilgoci spływały po przedniej szybie. 

      - Co masz na my li? - zapytał Luke. 

      - Za moment. 

      We mgle pojawiały si  przerwy, a w nich widoczny prawdziwy pejza . I nagle 

u wiadomiłem sobie,  e nie jad  po drodze, ale po w miar  płaskim dzikim 

terenie. Zwolniłem jeszcze bardziej. 

      Wielki kł b mgły rozwiał si  nagle, odsłaniaj c gigantyczne drzewo. Fragment 

gruntu zdawał si  l ni . Było co  znajomego w tym niepełnym obrazie... 

      - Tutaj le y twój Wzorzec, prawda? - spytałem, gdy droga przed nami 

rozja niała si  z ka d  chwil . - Kiedy  przyprowadziła mnie tu Fiona. 

      - Tak - usłyszałem odpowied . 

      - A jego obraz... To wła nie widziałem na cmentarzu naprzeciw Znaku 

Logrusu. I to on poprowadził nas do tunelu. 

      - Tak. 

      - Zatem... On te  jest  wiadomy. Jak Wzorzec Amberu, jak Logrus... 

      - Zgadza si . Zaparkuj tam, pod drzewem. 

      Skr ciłem kierownic  i wjechałem na płaski teren, który mi wskazał. Wokół 

nadal unosiła si  mgła, ale ju  nie tak ci ka i wszechogarniaj ca jak po drodze. 

Mógł zapada  mrok, s dz c po cieniach we mgle, ale mimo zmierzchu dnia 

l nienie tego ekscentrycznego Wzorca rozja niało czasz  naszego  wiata. 

      - Upiory Wzorca nie  yj  zbyt długo - oznajmił Luke'owi Corwin, kiedy 

wysiadali my. 

      - Słyszałem o tym - odparł Luke. - Zna pan jakie  sposoby do wykorzystania 

przez kogo , kto znalazł si  w takiej sytuacji? 

      - Znam wszystkie. Chory jest najlepszym lekarzem, jak mówi . 

      - Jak to? 

      - Tato...? - wtr ciłem. - To znaczy... 

      - Tak - potwierdził. - Nie wiem, gdzie mo e w tej chwili przebywa  pierwsza 

wersja mnie. 

      - To ciebie spotkałem niedawno? Ty odwiedzałe  ostatnio Amber? 

      - Tak. 

      - Rozumiem... Ale nie jeste  taki jak inni, których spotkałem. 

       cisn ł mnie za rami . 

      - Nie - rzekł i zerkn ł na Wzorzec. - To ja go wykre liłem - stwierdził po 

chwili. - I jestem jedyn  osob , która go przeszła. W rezultacie jestem te  

jedynym upiorem, jakiego mo e wywoła . Mam te  wra enie,  e nie traktuje 

mnie wył cznie u ytkowo. Mo emy si  porozumiewa , w pewnym sensie, i zdaje 

si ,  e jest skłonny zu ywa  energi , by utrzyma  moj  stabilno ... ju  od do  

długiego czasu. Mamy swoje plany i nasz zwi zek jest niemal symbiotyczny. Jak 

rozumiem, upiory Wzorca Amberu i Logrusu s  raczej efemerycznej natury. 

      - Tak wynika z moich do wiadcze  - przyznałem. 

      - Z wyj tkiem tej, któr  nakarmiłe , za co jestem ci wdzi czny. Jest teraz pod 

moj  opiek ... tak długo, dopóki b d  mógł jej udziela . 

      Pu cił moje rami . 

 

52 

      - Nie przedstawiłe  mnie jak nale y swojemu przyjacielowi - przypomniał. 

      - Istotnie, zapomniałem o tym. Luke, poznaj mojego ojca, Corwina z Amberu. 

Sir, Luke znany jest raczej jako Rinaldo, syn twojego brata Branda. 

      Corwin na moment szerzej otworzył oczy, potem zmru ył je i wyci gn ł r k , 

studiuj c twarz Luke'a. 

      - Miło mi pozna  przyjaciela syna, a przy tym krewniaka - powiedział. 

      - Bardzo mi przyjemnie, sir. 

      - Nie mogłem zrozumie , dlaczego wydajesz mi si  znajomy. 

      - Podobie stwa potem malej , je li o to panu chodzi. Mo e nawet ko cz  si  

na wygl dzie.  

      Tato roze miał si . 

      - Gdzie si  spotkali cie? 

      - W szkole - wyja nił Luke. - Berkeley. 

      - A gdzie mogliby cie si  spotka ...? Przecie  nie w Amberze. - Odwrócił si  i 

spojrzał na swój Wzorzec. - Opowiecie mi jeszcze o wszystkim. Ale teraz 

chod cie, ja te  chc  was przedstawi . 

      Ruszył w stron  ja niej cego rysunku. My tak e. Obok przepłyn ło kilka 

pasemek mgły. Prócz naszych kroków nie dochodził tu  aden d wi k. 

      Stan li my na brzegu jego Wzorca. Był to pi kny rysunek, zbyt rozległy, by 

ogarn  go jednym spojrzeniem. Zdawał si  pulsowa  moc . 

      - Cze  - powiedział tato. - Poznaj mojego syna i mojego bratanka, Merlina i 

Rinalda... chocia  my l ,  e Merlina ju  raz spotkałe . Rinaldo ma problem. - 

Przez moment trwała cisza. Potem mrukn ł: - Tak, to prawda. - A po chwili: - 

Naprawd  tak s dzisz? - I: - W porz dku. Oczywi cie, powiem im. 

      Przeci gn ł si , westchn ł i odszedł kilka kroków od brzegu Wzorca. Potem 

obj ł ramionami nas obu. 

      - Słuchajcie, chłopcy - rzekł. - Otrzymałem co  w rodzaju odpowiedzi. Ale 

wynika z niej,  e wszyscy musimy przej  ten Wzorzec, cho  ka dy z innej 

przyczyny. 

      - Wchodz  w to - o wiadczył Luke. - Ale jaka jest ta przyczyna? 

      - On ci  adoptuje - wyja nił Corwin. - I zasili swoj  energi , tak jak mnie. 

Jednak nie za darmo. Zbli a si  czas, kiedy trzeba b dzie go pilnowa  bez 

przerwy. B dziemy mogli si  zmienia . 

      - W porz dku - zgodził si  Luke. - To chyba spokojna okolica. A i tak nie 

miałem zamiaru wraca  do Kashfy i próbowa  zrzuci  siebie z tronu. 

      - W porz dku. Ja poprowadz , a ty trzymaj mnie za rami  na wypadek, 

gdyby my napotkali co  zabawnego. Merlinie, ty pójdziesz ostatni, zachowuj c 

kontakt z Lukiem, z tych samych powodów. Wszystko jasne? 

      - Jasne - zapewniłem go. - Idziemy. 

      Pu cił nas i przeszli my na pocz tek trasy. Luke poło ył mu r k  na ramieniu, 

gdy robił pierwszy krok. Po chwili wszyscy trzej szli my ju  lini  Wzorca, 

walcz c ze znajomym oporem. Ale nawet kiedy strzeliły iskry, to przej cie 

wydawało mi si  łatwiejsze ni  zapami tane z przeszło ci. Mo e dlatego,  e 

prowadził kto  inny. 

      Gdy przebijałem Pierwsz  Zasłon , mój umysł wypełniły obrazy alei 

poro ni tych starymi kasztanami. Fontanny iskier si gały ju  wy ej czułem moce 

 

53 

Wzorca kł bi ce si  wokół, przenikaj ce mnie, ciało i umysł. Wspomniałem 

szkolne dni i moje próby na stadionie. Samo przesuwanie stóp stało si  ci kim 

wysiłkiem i nagle zrozumiałem,  e ten wysiłek wa niejszy jest ni  ruch. Czułem, 

jak włosy staj  mi d ba, gdy elektryczne ładunki spływały po ciele. Opór narastał 

pochylili my si  do przodu. Mimo wszystko nie doprowadzał do szału bezsilno ci 

jak Logrus, gdy go pokonywałem, i nie budził uczucia wrogo ci, jakie 

prze ywałem na Wzorcu Amberu. Zdawało si  niemal,  e pod am przez wn trze 

umysłu, który nie jest do mnie nastawiony nieprzyja nie. Odnosiłem wra enie, 

jakby dodawał mi sił, kiedy parłem do zakr tu, wykonywałem zwrot. Opór był 

silny, w tym punkcie iskry si gały równie wysoko jak w Amberze, wiedziałem 

jednak,  e ten Wzorzec traktuje mnie inaczej. Szli my wzdłu  linii. Skr cali my 

płon c... Przedarcie si  przez Drug  Zasłon  było wykonywanym w zwolnionym 

tempie  wiczeniem siły i woli. Potem szło si  łatwiej, a obrazy z całego mojego 

ycia nadpływały, by przera a  mnie i pociesza . 

      Dalej. Jeden, dwa... Trzy. Czułem,  e je li pokonam jeszcze dziesi  kroków, 

b d  miał szans  na zwyci stwo. Cztery... Zalewał mnie pot. Pi . Opór był 

potworny. Przesuni cie stopy o par  centymetrów wymagało wysiłku tak 

wielkiego, jak bieg na sto metrów. Płuca pracowały jak miechy. Sze . Iskry 

si gn ły mi do twarzy, powy ej oczu, obj ły mnie całkowicie. Zdawało mi si ,  e 

uległem przemianie w nie miertelny bł kitny płomie  i musz  jako  wypali  sobie 

przej cie przez blok marmuru. Płon łem i płon łem, a kamie  trwał nie 

zmieniony. Mogłem straci  na to cał  wieczno . Mo e ju  straciłem. Siedem. 

Obrazy znikn ły. Wszelkie wspomnienia odeszły. Nawet moja to samo  zrobiła 

sobie wolne. Pozostał jedynie twór z czystej woli. Byłem działaniem, aktem 

pokonywania oporu. Osiem... Nie czułem własnego ciała. Czas stał si  obcym 

poj ciem. Walka nie była ju  walk , lecz form  pierwotnego ruchu, wobec 

którego lodowce p dziły jak szalone. Dziewi ... Teraz byłem ju  tylko ruchem, 

niesko czenie powolnym, lecz stałym... 

      Dziesi . 

      Zel ało. Pod koniec znów b dzie ci ko, ale wiedziałem,  e dalszy ci g 

przej cia to ju  faza opadaj ca. Kołysało mnie co  w rodzaju powolnej, cichej 

muzyki, gdy szedłem naprzód, skr całem i znowu szedłem. Towarzyszyła mi a  

do Ko cowej Zasłony, a kiedy min łem połow  ostatniego kroku, zacz ła 

przypomina  Karawan . 

      Stan li my po rodku i milczeli my przez długi czas, oddychaj c gł boko. Nie 

byłem pewien, co wła ciwie osi gn łem. Czułem jednak,  e w rezultacie lepiej 

poznałem ojca. Pasma mgły wci  płyn ły dookoła, ponad Wzorcem, ponad 

dolin . 

      - Czuj  si ... silniejszy - oznajmił po chwili Luke. - Tak, pomog  strzec tego 

miejsca. To niezły sposób, by sp dzi  troch  czasu. 

      - A przy okazji, Luke, jak  wiadomo  miałe  mi przekaza ? - zapytałem. 

      - Och,  eby  si  wyniósł z Dworców - odparł. - Robi si  tam niebezpiecznie. 

      - Wiedziałem ju  o niebezpiecze stwie, ale wci  musz  dopilnowa  kilku 

spraw. 

      Wzruszył ramionami. 

      - Tyle miałem ci powiedzie . Teraz ju  chyba nigdzie nie jest bezpiecznie. 

 

54 

      - Tutaj nie przewiduj  na razie  adnych kłopotów - o wiadczył Corwin. - 

adna z Pot g nie wie, jak zbli y  si  do tego Wzorca ani co z nim zrobi . Jest 

zbyt silny, by Wzorzec Amberu go wchłon ł, a Logrus nie ma poj cia, jak go 

zniszczy . 

      - Czyli spokój. 

      - Nadejdzie zapewne czas, kiedy spróbuj  zaatakowa . 

      - A do tej chwili czekamy i obserwujemy? W porz dku. A je li co  nadejdzie, 

co by to mogło by ? 

      - Prawdopodobnie upiory... podobne do nas. B d  chciały dowiedzie  si  

czego  wi cej, wypróbowa . Dobrze sobie radzisz z t  kling ? 

      - Z cał  skromno ci , owszem. A je li to nie wystarczy, studiowałem te  

Sztuki. 

      - Stal wystarczy, cho  ogie  popłynie im z ran, nie krew. Je li chcesz, naka  

Wzorcowi,  eby przerzucił ci  teraz na zewn trz. Doł cz  za chwil ,  eby ci 

pokaza , gdzie schowana jest bro  i zapasy. Chciałbym odby  niewielk  

wycieczk  i na pewien czas zostawi  ci  samego. 

      - Nie ma sprawy - zapewnił Luke. - Co z tob , Merle? 

      - Musz  wraca  do Dworców. Mam zje  obiad z matk , a potem wzi  udział 

w pogrzebie Swayvilla. 

      - Nie wiem, czy zdoła ci  wysła  a  do Dworców - wtr cił Corwin. - To ju  

troch  za blisko Logrusu. Ale dogadasz si  z nim jako  albo vice versa. A jak tam 

Dara? 

      - Od bardzo dawna nie widziałem si  z ni  dłu ej ni  kilka chwil - odparłem. - 

Nadal jest władcza, arogancka i nadopieku cza, je li chodzi o mnie. Odniosłem 

równie  wra enie,  e miesza si  w intrygi polityczne dotycz ce spraw lokalnych 

oraz szerszych aspektów stosunków mi dzy Dworcami a Amberem. 

      Luke przymkn ł oczy i znikn ł. Po chwili zobaczyłem go przy samochodzie 

Polly Jackson. Otworzył drzwi, usiadł na miejscu obok kierowcy, pochylił si  i 

pogmerał przy czym  w  rodku. Po kilku sekundach usłyszałem muzyk  z radia. 

      - Całkiem mo liwe - westchn ł Corwin. - Wiesz, wła ciwie nigdy jej nie 

rozumiałem. Przyszła do mnie znik d, w niezwykłym okresie mojego  ycia. 

Okłamała mnie, zostali my kochankami, przeszła Wzorzec w Amberze i znikn ła. 

To było jak niesamowity sen. Wykorzystała mnie, oczywi cie. Przez lata 

wierzyłem,  e chciała tylko dowiedzie  si  czego  o Wzorcu i o tym, jak do niego 

dotrze . Ostatnio jednak miałem sporo czasu do namysłu i teraz nie jestem ju  

tego pewien. 

      - Tak? - zdziwiłem si . - A o co jej chodziło? 

      - O ciebie - stwierdził. - Coraz bardziej nabieram przekonania,  e chciała 

urodzi  syna b d  córk  Amberu. 

      Przeszył mnie dreszcz. Czy to mo liwe, by powodem mojego przyj cia na 

wiat były tak zimne kalkulacje? Czy uczucie w ogóle si  nie liczyło? Czy 

zostałem pocz ty  wiadomie, by posłu y  jakim  szczególnym celom? Wcale mi 

si  to nie podobało. Czułem si  tak, jak pewnie czuł si  Ghostwheel: starannie 

zaprojektowany produkt mojej wyobra ni i intelektu, zbudowany dla 

przetestowania hipotez, jakie tylko Amberyta mógłby wysun . A jednak 

nazywał mnie „tat ". I naprawd  mu na mnie zale ało. Dziwne, ale sam zacz łem 

 

55 

do niego  ywi  te irracjonalne uczucia. Czy to dlatego,  e byli my bardziej do 

siebie podobni, ni   wiadomie zdawałem sobie z tego spraw ? 

      - Dlaczego? - spytałem. - Dlaczego tak jej zale ało,  ebym si  urodził? 

      - Mog  tylko przypomnie  jej ostatnie słowa, kiedy doko czyła Wzorzec, po 

drodze zmieniaj c si  w demona. „Amber", powiedziała, „b dzie zniszczony". A 

potem znikn ła. 

      Dr ałem cały. Implikacje były tak niepokoj ce,  e miałem ochot  zapłaka , 

przespa  si  albo upi . Cokolwiek, byle zyska  chwil  ulgi. 

      - My lisz,  e moje istnienie jest cz ci  długoterminowego planu zniszczenia 

Amberu? 

      - Mo liwe - przyznał. - Ale mog  si  myli , mały. Mog  si  bardzo myli , a 

wtedy przeprosz ,  e sprawiłem ci ból. Z drugiej strony, popełniłbym tak e bł d, 

gdybym ci  nie uprzedził,  e istnieje taka mo liwo . 

      Potarłem skronie, czoło, oczy. 

      - Co mam robi ? - zapytałem. - Nie chc  pomaga  w zniszczeniu Amberu. Na 

moment przycisn ł mnie do piersi. 

      - Niewa ne, kim jeste  i co z tob  zrobiono - rzekł. - Pr dzej czy pó niej 

zyskasz prawo wyboru. Jeste  czym  wi cej ni  tylko sum  swoich cz ci, 

Merlinie. Niewa ne, jak doszło do twoich urodzin, jak do tej chwili toczyło si  

twoje  ycie. Masz oczy, masz mózg i skal  warto ci. Nie pozwól, by ktokolwiek ci  

oszukiwał, nawet ja. A kiedy nadejdzie czas, je li nadejdzie, upewnij si ,  e 

wybierasz samodzielnie. Nic, co działo si  wcze niej, nie b dzie wtedy miało 

znaczenia. 

      Te słowa, cho  tak ogólne, sprowadziły mnie na ziemi  z tego mrocznego 

miejsca duszy, gdzie si  ukryłem. 

      - Dzi ki - powiedziałem.  

      Pokiwał głow . 

      - Rozumiem,  e twoim pierwszym odruchem b dzie doprowadzenie do 

konfrontacji w tej kwestii - stwierdził. - Jednak to ci odradzam. Niczego nie 

osi gniesz, a tylko zdradzisz jej swoje podejrzenia. Rozs dek nakazuje rozegra  

spraw  ostro nie i zobaczy , czego zdołasz si  dowiedzie . 

      Westchn łem. 

      - Masz racj , oczywi cie. Przybyłe  do mnie,  eby mi to powiedzie , nie tylko, 

eby pomóc mi w ucieczce. Prawda? 

      U miechn ł si . 

      - Martw si  tylko o wa ne sprawy - poradził. - Spotkamy si  jeszcze. 

      I znikn ł. 

      Zobaczyłem go nagle obok samochodu. Tłumaczył co  Luke'owi. Widziałem, 

jak pokazuje mu kryjówki z zapasami. Zastanawiałem si , ile czasu upłyn ło w 

Dworcach. Po chwili obaj pomachali do mnie, potem Corwin u cisn ł Luke'owi 

r k  i odszedł w mgł . Radio grało Lili Marlene. 

      Skoncentrowałem si  i nakazałem Wzorcowi, by przeniósł mnie do Linii 

Sawall. Na moment zawirowała ciemno , a kiedy odpłyn ła, wci  stałem 

po rodku rysunku. Spróbowałem jeszcze raz, tym razem z zamkiem Suhuya. I 

znowu Wzorzec nie zechciał skasowa  mojego biletu. 

      - Jak blisko mo esz mnie przerzuci ? - zapytałem. 

 

56 

      Znowu wir, ale teraz jasny. Przeniósł mnie na biały, skalny cypel pod 

czarnym niebiem, nad czarnym morzem. Dwa półokr gi bladych płomieni 

ujmowały mnie jak nawiasy. W porz dku, st d ju  trafi . To Brama Ognia, 

droga przej cia w Cieniu niedaleko Dworców. Stan łem przodem do morza i 

liczyłem. Gdy znalazłem czternast  migocz c  wie  od prawej, ruszyłem w jej 

stron . 

      Wynurzyłem si  przy powalonej wie y pod ró owym niebem. Id c ku niej, 

zostałem przeniesiony do szklistej jaskini, przez któr  płyn ła zielona rzeka. 

Szedłem brzegiem, a  trafiłem na przej cie po kamieniach. Doprowadziło mnie do 

cie ki przez jesienny las. Pod ałem ni  jakie  dwa kilometry, a  wyczułem 

istnienie przej cia u podstawy iglastego krzewu. Stamt d trafiłem na zbocze góry. 

Jeszcze trzy przej cia i dwie dró ki wyprowadziły mnie na szlak, wiod cy na 

obiad z matk . Według nieba, nie miałem ju  czasu,  eby si  przebra . 

      Przystan łem przed skrzy owaniem, otrzepałem si , poprawiłem ubranie, 

przyczesałem włosy. Jednocze nie my lałem, kto odebrałby moje wezwanie, 

gdybym spróbował poł czy  si  z Lukiem przez jego Atut - sam Luke, jego upiór, 

czy mo e obaj? Czy upiory odbieraj  sygnały Atutów? Zacz łem si  zastanawia , 

co dzieje si  w Amberze. My lałem te  o Coral i Naydzie... 

      Do diabła. 

      Chciałbym si  znale  gdzie indziej. Daleko st d. Ostrze enie Wzorca, 

przekazane mi przez Luke'a, trafiło na podatny grunt. Corwin dał mi zbyt wiele 

materiału do przemy lenia, a nie miałem czasu,  eby sobie to wszystko 

poukłada . I nie chciałem wpl tywa  si  w te rozgrywki w Dworcach. Nie 

podobały mi si  wnioski dotycz ce mojej matki. Nie miałem ochoty uczestniczy  

w pogrzebie. I czułem si  jakby nie doinformowany. Mo na by pomy le ,  e je li 

kto  chce czego  ode mnie... czego  bardzo wa nego... to przynajmniej po wi ci 

chwil , wyja ni mi sytuacj  i poprosi o współprac . Gdyby chodziło o krewnego, 

istniała spora szansa,  ebym si  zgodził. A zyskanie mojej aprobaty było chyba 

mniej ryzykowne ni  wszelkie sztuczki zmierzaj ce do kierowania moimi 

działaniami. Chciałem odej  od tych, którzy próbuj  mn  sterowa , oraz od 

intryg, które knuli. 

      Mógłbym odwróci  si  i odej  w Cie , prawdopodobnie znikn  w nim. 

Mógłbym ruszy  do Amberu, opowiedzie  Randomowi o wszystkim, co wiem i co 

podejrzewam. Ochroniłby mnie przed Dworcami. Mógłbym te  wróci  do Cienia-

Ziemi, przygotowa  sobie now  to samo , zaj  si  projektowaniem 

komputerów... 

      Wtedy, oczywi cie, nigdy bym si  nie dowiedział, co si  dzieje i co działo si  

wcze niej. A co do prawdziwego miejsca pobytu mojego ojca... zdołałem wywoła  

go w Dworcach, ale nigdzie indziej. Musiał by  gdzie  w pobli u. I nie miał 

nikogo, kto próbowałby mu pomóc. 

      Ruszyłem przed siebie i skr ciłem w prawo. Skierowałem si  w stron  

fioletowego nieba. Zd

 na czas. 

      I tak powróciłem do Linii Sawall. Wynurzyłem si  z czerwono-złotego 

malowidła w kształcie gwiezdnego rozbłysku na  cianie frontowego dziedzi ca, 

zst piłem po Niewidzialnych Schodach i przez dług  chwil  spogl dałem w gł b 

wielkiej, centralnej otchłani z widokiem na czarn  turbulencj  poza Kraw dzi . 

 

57 

Spadaj ca gwiazda wypaliła sw   cie k  na fioletowym niebie, kiedy odwróciłem 

si  i skierowałem ku obitym miedzi  drzwiom i Labiryntowi Sztuki za nimi. 

      Ju  wewn trz wspominałem, ile razy zgubiłem si  tu w dzieci stwie. Ród 

Sawall od wieków kolekcjonował dzieła sztuki, a ich zbiór był tak ogromny,  e 

istniało kilka dróg, na które trafiał człowiek w samym labiryncie. Prowadziły go 

tunelami, gigantyczn  spiral , przez co , co przypominało star  stacj  kolejow , a 

potem, zanim zd ył zawróci , mijał kolejny zakr t. Kiedy , pami tam, bł dziłem 

tu przez kilka dni, a  znale li mnie zapłakanego przed kompozycj  niebieskich 

butów przybitych gwo dziami do deski. Szedłem t dy teraz, powoli, ogl daj c 

stare okropie stwa i troch  nowych. Mi dzy nimi trafiały si  te  przedmioty 

uderzaj co pi kne... cho by ta wielka waza, która wygl dała jak wyrze biona z 

jednego płomiennego opalu. Albo komplet dziwacznie emaliowanych tabliczek z 

dalekiego cienia. Ich znaczenia i funkcji nikt w rodzinie nie potrafił sobie 

przypomnie . Musiałem przystan  i obejrze  je znowu, zamiast skorzysta  ze 

skrótu przez galeri . Zwłaszcza tabliczki lubiłem wyj tkowo. 

      Podchodz c do ognistej wazy, nuciłem star  melodyjk , której nauczył mnie 

Gryll. Wydało mi si ,  e słysz  cichy szelest, ale rozejrzałem si  i nie zauwa yłem 

nikogo. Niemal zmysłowe linie wazy błagały,  eby jej dotkn . Pami tałem, ile 

razy mi tego zakazywano. Powoli wyci gn łem lew  dło  i oparłem j  na 

wypukło ci. Waza była cieplejsza, ni  powinna. Wolno zsun łem palce wzdłu  jej 

boku. Była jak zamro ony płomie . 

      - Witaj - szepn łem, wspominaj c nasz  wspóln  przygod . - To ju  tak 

dawno... 

      - Merlin? - zabrzmiał cichy głos. Natychmiast cofn łem r k . Zupełnie jakby 

waza przemówiła. 

      - Tak - potwierdziłem. - Tak. Znowu szelest i fragment cienia poruszył si  w 

kremowym otworze nad ogniem. 

      - Ss - powiedział cie , wznosz c si . 

      - Glait? - spytałem. 

      - Isstotnie. 

      - To niemo liwe. Umarła  wiele lat temu. 

      - Nie umarłam. Sspałam. 

      - Kiedy widziałem ci  ostatnio, byłem jeszcze dzieckiem. Była  ranna. Potem 

znikn ła . My lałem,  e nie  yjesz. 

      - To ssen. Ssen, by uzdrowi . Ssen, by zapomnie . Ssen, by si  odrodzi . 

      Wyci gn łem dło . Pomarszczona głowa w a uniosła si  wy ej, opadła na 

moje rami . Gad wpełzł i owin ł si  wokół ramienia. 

      - Trzeba przyzna ,  e znalazła  sobie eleganck  sypialni . 

      - Wiedziałam,  e ten dzban jesst twoim ulubionym. Wiedziałam,  e je li 

poczekam dosstatecznie długo, ty wrócisz i zatrzymasz si  tu, by go podziwia . A 

ja wyczuj  to, wznioss  si  w sswym ssplendorze i powitam ci . Ojej, ale  

urossłe ! 

      - A ty wygl dasz tak samo jak dawniej. Mo e troch  chudsza... Delikatnie 

pogładziłem j  po głowie. 

      - Dobrze wiedzie ,  e nadal jeste  w ród nas niby szacowny rodzinny duch. 

Ty, Gryll i Kergma sprawili cie,  e moje dzieci stwo było lepsze, ni  by  mogło. 

 

58 

      Wysoko uniosła głow  i czubkiem nosa pogładziła mnie po policzku. 

      - Twój widok rozgrzewa mi krew, ssłodki chłopcze. Podró owałe  daleko? 

      - Tak. Bardzo. 

      - Której  nocy najemy si  myszy i poło ymy przy ogniu. Zagrzejesz mi 

misseczk  mleka i opowiesz o sswoich przygodach od dnia, gdy opu ciłe  Linie 

Ssawall. Poszukamy ko ci ze szpikiem dla Grylla, je li ci gle tu jesst... 

      - Teraz słu y chyba mojemu wujowi Suhuyowi. Co z Kergma? 

      - Nie wiem. To ju  tak dawno... Przycisn łem j  do piersi,  eby si  rozgrzała. 

      - Dzi kuj ,  e czekała  na mnie w swej wielkiej drzemce, by mnie pozdrowi  

i... 

      - To nie tylko przyja  i powitanie. 

      - Nie tylko? Co jeszcze, Glait? O co chodzi? 

      - Rzecz do pokazania. Id  t dy. 

      Ruchem głowy wskazała kierunek. Poszedłem w tamt  stron  - co i tak 

zamierzałem - do miejsca, gdzie korytarz si  rozszerzał. Czułem, jak dr y na 

moim ramieniu i mruczy ledwie słyszalnie, jak to czasem czyniła. 

      Nagle zesztywniała i uniosła głow , kołysz c ni  lekko. 

      - Co si  stało? - zapytałem. 

      - Myszy - odparła. - Myszy niedaleko. Musz  zapolowa ... kiedy ju  ci 

poka ... t  rzecz.  niadanie... 

      - Je li chcesz najpierw co  zje , zaczekam. 

      - Nie, Merlinie. Nie wolno ci si  sspó ni  na to... co ci  tu ssprowadziło. Czuj , 

e to wa ne... Pó niej... b d  jadła... szkodniki... 

      Dotarli my do szerokiego, wysokiego fragmentu o wietlanego przez okna w 

stropie. Cztery wielkie elementy metalowej rze by - głównie z br zu i miedzi - 

wznosiły si  wokół nas, ustawione asymetrycznie. 

      - Dalej - poleciła Glait. - Nie tu. 

      Na najbli szym rogu skr ciłem w prawo i ruszyłem dalej. Po chwili trafili my 

na kolejn  ekspozycj . Przypominała metalowy las. 

      - Powoli teraz, sspokojnie. Wolno, ssłodki demonku. 

      Zatrzymałem si  i przyjrzałem drzewom, jasnym i ciemnym, l ni cym i 

zm tniałym.  elazne, aluminiowe, br zowe, wywierały niezwykłe wra enie. Tej 

ekspozycji nie było, gdy szedłem t dy ostatnim razem, wiele lat temu. Nic 

dziwnego, naturalnie. Zmiany nast piły te  w innych miejscach, które dzi  

mijałem. 

      - Teraz. Tutaj. Sskr . Zawró . Zagł biłem si  w las. 

      - Na prawo. Do tego wyssokiego. Stan łem przed wygi tym pniem 

najwy szego drzewa po prawej stronie. 

      - To? 

      - Tak. Wpełznij... do góry. Prosz . 

      - Mam na nie wej ? 

      - Isstotnie. 

      - Dobrze. 

      Sympatyczn  cech  stylizowanego drzewa... a przynajmniej tego 

stylizowanego drzewa... było,  e wyginało si , nabrzmiewało, skr cało si  tak, by 

łatwiej trafi  na oparcie dla nóg i r k, ni  si  z pocz tku wydawało. Znalazłem 

 

59 

chwyt, podci gn łem si , oparłem stop , podci gn łem si  znowu, pchn łem. 

      Wy ej. Jeszcze wy ej. Zatrzymałem si  jakie  trzy metry nad podłog . 

      - Hm... Co mam robi , skoro ju  tu jestem? - spytałem. 

      - Wejd  wy ej. 

      - Po co? 

      - Sspokojnie. Dowiesz si  wkrótce. 

      Podci gn łem si  jeszcze pół metra i wtedy je wyczułem. Nie tyle mrowienie, 

ile rodzaj ucisku. Bywa,  e czuj  tylko mrowienie, je li prowadz  do jakiego  

niebezpiecze stwa. 

      - Tu w górze jest przej cie - oznajmiłem. 

      - Isstotnie. Le ałam zawini ta wokół gał zi niebiesskiego drzewa, kiedy 

cieniomisstrz je otworzył. Zabili go potem. 

      - A zatem musi prowadzi  do czego  wa nego. 

      - Tak ss dz . Nie umiem dobrze ocenia ... ludzkich sspraw. 

      - Przeszła  tam? 

      - Isstotnie. 

      - A wi c jest bezpiecznie? 

      - Isstotnie. 

      - Dobrze. 

      Wspi łem si  jeszcze kawałek. Opierałem si  sile, póki nie ustawiłem obu stóp 

na tym samym poziomie. Wtedy poddałem si  ci gowi i pozwoliłem, by przej cie 

mnie przeniosło. 

      Wyci gn łem przed siebie r ce na wypadek, gdyby powierzchnia była 

nierówna. Ale nie była. Podłog  pokrywała przepi kna mozaika z kafelków 

czarnych, szarych, srebrnych i białych. Po prawej stronie był jaki  geometryczny 

wzór, po lewej wizerunek Otchłani Chaosu. 

      Jednak tylko przez moment kierowałem wzrok w dół. 

      - Bo e wielki! - zawołałem. 

      - Miałam racj ? To wa ne? - spytała Glait. 

      - To wa ne - potwierdziłem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

60 

Rozdział 6

 

 

W kaplicy wsz dzie stały  wiece, wiele z nich wysokich tak jak ja i prawie 

równie grubych. Niektóre były srebrne, inne szare, sporo białych i sporo 

czarnych. Stały na ró nych poziomach, artystycznie rozmieszczone na wyst pach, 

półkach czy w geometrycznych punktach wzoru na podłodze. Jednak nie one były 

głównym  ródłem o wietlenia. Blask padał z góry i z pocz tku s dziłem,  e to 

przeszklony sufit. Kiedy spojrzałem tam, by oceni  wysoko  komnaty, 

przekonałem si ,  e  wiatła dostarcza du a białoniebieska kula uwi ziona za 

krat  z ciemnego metalu. 

      Post piłem o krok. Najbli sza  wieca zamigotała. 

      Zatrzymałem si  przed kamiennym ołtarzem stoj cym w niszy naprzeciw 

wej cia. Czarne  wiece płon ły przed nim z obu stron, na nim mniejsze i srebrne. 

Przez chwil  patrzyłem tylko. 

      - Całkiem jak ty - zauwa yła Glait. 

      - My lałem,  e twoje oczy nie rejestruj  dwuwymiarowych wizerunków. 

      - Bardzo długo ju  mieszkam w muzeum. Po co kto  sschował twój portret za 

ssekretnym przej ciem? Podszedłem bli ej. 

      - To nie ja - wyja niłem. - To mój ojciec, Corwin z Amberu. 

      Srebrna ró a stała w wazonie przed portretem. Nie wiem, czy była 

prawdziwym kwiatem czy jedynie produktem sztuki lub magii. 

      A obok ró y, wysuni ty na kilka centymetrów z pochwy, le ał Grayswandir. 

Czułem,  e to prawdziwy miecz ojca,  e ta wersja, któr  nosił jego upiór Wzorca, 

była tylko rekonstrukcj , jak on sam. 

      Uniosłem miecz, wyj łem z pochwy. 

      Ogarn ło mnie poczucie mocy. Chwyciłem r koje , machn łem, wysun łem 

kling  en garde, pchn łem, zaatakowałem... Spikard o ył w centrum paj czyny 

sił. Spojrzałem na niego, nagle zakłopotany. 

      - A to jest miecz mojego ojca - dodałem, wracaj c przed ołtarz. 

      Wsun łem Grayswandira do pochwy i odło yłem na miejsce. Niech tnie go tu 

zostawiałem. 

      Cofn łem si . 

      - To jesst wa ne? - spytała Glait. 

      - Bardzo - zapewniłem. 

      Przej cie wessało mnie i przerzuciło z powrotem na czubek drzewa. 

      - Co teraz, Merlinie? 

      - Umówiłem si  na obiad z moj  matk . 

      - W takim razie zosstaw mnie tutaj. 

      - Mog  ci  odnie  do wazy. 

      - Nie. Ju  dawno nie sskradałam si  po drzewach. Tak b dzie najlepiej. 

      Wyci gn łem r k . Zsun ła si  i popełzła mi dzy błyszcz ce konary. 

      - Powodzenia, Merlinie. Przyjd  kiedy  znowu. 

      Zszedłem z drzewa, tylko raz zaczepiaj c o co  nogawk , a po chwili szybkim 

krokiem maszerowałem ju  korytarzem. 

      Dwa zakr ty dalej znalazłem przej cie do głównego holu i uznałem,  e lepiej z 

niego skorzystam. Wyskoczyłem obok wielkiego kominka, gdzie splatały si  

 

61 

wysokie płomienie. Odwróciłem si  wolno i rozejrzałem po sali, usiłuj c wygl da  

tak, jakbym czekał ju  dłu sz  chwil . 

      Oprócz mnie nie było tu nikogo. To dziwne, pomy lałem, skoro ogie  huczy 

tak mocno. Poprawiłem koszul , otrzepałem si , przejechałem grzebieniem po 

włosach. Wła nie sprawdzałem paznokcie, kiedy dostrzegłem k tem oka jaki  

ruch na szerokim pode cie po lewej stronie. 

      Była zawiej  we wn trzu trzymetrowej wie y. Błyskawice z trzaskiem 

ta czyły po rodku, okruchy lodu stukały i grzechotały o stopnie, szron pokrywał 

por cz tam, gdzie przeszła. Moja matka. Zauwa yła mnie chyba w tej samej 

chwili co ja, gdy  przystan ła. Potem skr ciła na schody i zeszła powoli. 

      Po drodze przekształcała si  płynnie, jej wygl d ulegał zmianie niemal z 

ka dym krokiem. Gdy tylko zrozumiałem, co si  dzieje, zako czyłem własne 

działanie i odwróciłem pierwsze skromne wyniki. Rozpocz łem przemian , gdy 

tylko j  zobaczyłem, a ona pewnie zrobiła to samo. Nie s dziłem,  e posunie si  

tak daleko,  eby mi zrobi  przyjemno , w dodatku po raz drugi i to na własnym 

terenie. 

      Zako czyła przemian , kiedy stan ła na najni szym stopniu. Stała si  teraz 

pi kn  kobiet  w czarnych spodniach i czerwonej koszuli z bufiastymi r kawami. 

Spojrzała na mnie z u miechem, podeszła i obj ła serdecznie. 

      Nietaktem byłoby stwierdzi ,  e zamierzałem si  przekształci , ale 

zapomniałem. Czy w ogóle wygłosi  jak kolwiek uwag  na ten temat? 

      Odsun ła mnie na odległo  ramienia, zmierzyła wzrokiem i pokr ciła głow . 

      - Czy sypiasz w ubraniu przed wysiłkiem fizycznym czy po? - zapytała. 

      - Jeste  niesprawiedliwa. Zatrzymałem si  po drodze,  eby obejrze  okolic , i 

natrafiłem na pewne problemy. 

      - Dlatego si  spó niłe ? 

      - Nie. Spó niłem si , gdy  zajrzałem do galerii i sp dziłem tam wi cej czasu, 

ni  planowałem. I nie spó niłem si  wiele. 

      Chwyciła mnie za rami  i obróciła. 

      - Wybaczam ci - rzekła, popychaj c mnie w stron  nakrapianego ró em, 

zieleni  i złotem filaru przej cia, umieszczonego w wyło onej lustrami niszy w 

pokoju po prawej stronie. 

      Uznałem,  e nie wymaga to odpowiedzi, milczałem wi c. Weszli my do niszy. 

Czekałem, czy poprowadzi mnie wokół filara zgodnie z ruchem wskazówek 

zegara czy przeciwnie. 

      Przeciwnie, jak si  okazało. Ciekawe. 

      Z trzech stron towarzyszyły nam odbicia i odbicia odbi . I obrazy komnaty, 

któr  opu cili my. Z ka dym okr eniem filara był to inny pokój. Obserwowałem 

te kalejdoskopowe przemiany, póki nie zatrzymała si  w kryształowej grocie na 

brzegu podziemnego morza. 

      - Ju  prawie zapomniałem o tym miejscu - wyznałem. 

      Po czystym, białym piasku przeszedłem w jaskrawy blask kryształów, blask, 

na przemian przypominaj cy  wiatło ognisk, odbicia sło ca, kandelabry i 

wy wietlacze LED, zale nie od rozmiarów i mo e odległo ci. Od czasu do czasu 

wst ga t czy padała na brzeg,  ciany jaskini i czarne wody. 

      Wzi ła mnie za r k  i poprowadziła do otoczonej por cz  platformy, 

 

62 

wzniesionej niedaleko po prawej stronie. Stał na niej nakryty stolik. Zestaw 

przykrytych półmisków zajmował wi kszy stół w gł bi. Weszli my po kilku 

stopniach, posadziłem j  i ruszyłem zbada  smakołyki. 

      - Usi d , Merlinie - powiedziała. - Podam do stołu. 

      - Nie warto - oparłem, unosz c pokrywk . - Ju  tu jestem. Zajm  si  

pierwszym daniem. Poderwała si . 

      - A zatem styl bufetu - zdecydowała. 

      - Oczywi cie. 

      Napełnili my talerze i przeszli my do stolika. Po kilku sekundach błyskawica 

nad wod  roz wietliła strzelisty strop jaskini, podobny do  eber ogl danej od 

wewn trz gigantycznej bestii, która nas trawi. 

      - Nie musisz tak si  niepokoi . Wiesz przecie ,  e nie mog  tu si gn . 

      - Czekanie na grzmot odbiera mi apetyt - wyja niłem. 

      Roze miała si  dokładnie w chwili, gdy dotarł do nas stłumiony huk. 

      - Czy teraz ju  w porz dku? - spytała. 

      - Tak. Uniosłem widelec. 

      - To dziwne, jakich krewnych zsyła nam los - zauwa yła. 

      Przyjrzałem si  jej, spróbowałem odczyta  wyraz twarzy, zrezygnowałem. 

Zatem... 

      - Tak - przyznałem. 

      Obserwowała mnie, ale ja te  niczego nie zdradzałem. 

      - Jako dziecko odpowiadałe  monosylabami, kiedy byłe  rozdra niony - 

przypomniała. 

      - Tak. 

      Zacz li my je . Nad nieruchomym, czarnym morzem jarzyły si  błyskawice. 

W  wietle ostatniej zdawało mi si ,  e dostrzegam w dali statek pod czarnymi 

aglami wypełnionymi wiatrem. 

      - Spotkałe  si  z Mandorem? 

      - Tak. 

      - Co u niego? 

      - W porz dku. 

      - Co  ci  niepokoi, Merlinie. 

      - Wiele spraw. 

      - Powiesz mamie? 

      - A je li ona jest w nie zamieszana? 

      - Byłabym rozczarowana, gdyby tak nie było. Ale jak długo masz zamiar si  

na mnie gniewa  o t  ty'ig ? Zrobiłam to, co uwa ałam za słuszne. I nadal 

uwa am. 

      Skin łem głow , nie przerywaj c jedzenia. Dopiero po chwili... 

      - Wyra nie dała  to do zrozumienia w ostatnim cyklu - przypomniałem. 

      Woda chlupn ła cicho. T czowa plama przesun ła si  po naszym stoliku, po 

jej twarzy... 

      - Czy chodzi jeszcze o co ? - spytała. 

      - A mo e ty mi powiesz? 

      Poczułem na sobie jej wzrok. Wytrzymałem go. 

      - Nie wiem, o czym mówisz - o wiadczyła. 

 

63 

      - Czy wiedziała ,  e Logrus jest  wiadomy? - spytałem. - I Wzorzec? 

      - Mandor ci o tym powiedział? 

      - Tak, ale wiedziałem ju  wcze niej. 

      - Sk d? 

      - Byli my w kontakcie. 

      - Ty i Wzorzec? Ty i Logrus? 

      - Jedno i drugie. 

      - W jakim celu? 

      - Manipulacji, moim zdaniem. S  zaanga owani w konflikt. Chcieli,  ebym si  

opowiedział po której  ze stron. 

      - I któr  wybrałe ? 

      -  adnej. A co? 

      - Powiniene  mnie zawiadomi . 

      - Po co? 

      - Mogłabym ci doradzi . By  mo e udzieli  pomocy. 

      - Przeciwko Pot gom wszech wiata? Jakie masz powi zania, mamo? 

      U miechn ła si , 

      - To przecie  mo liwe,  e kto  taki jak ja dysponuje wyj tkow  wiedz  o ich 

funkcjonowaniu. 

      - Kto  taki jak ty...? 

      - Czarodziejka o moich kwalifikacjach. 

      - A  tak jeste  dobra, mamo? 

      - Nie s dz , by wiele było lepszych, Merlinie. 

      - No có , rodzina zawsze dowiaduje si  na ko cu. Dlaczego wi c sama mnie 

nie przeszkoliła , zamiast odsyła  do Suhuya? 

      - Nie jestem dobr  nauczycielk . Nie lubi  uczy . 

      - Uczyła  Jasr . 

      Przechyliła głow  i zmru yła oczy. 

      - Czy równie  Mandor ci o tym powiedział? - zapytała. 

      - Nie. 

      - To kiedy si  dowiedziałe ? 

      - Jaka to ró nica? 

      - Istotna - stwierdziła. - Poniewa  nie s dz , by  o tym wiedział przy naszym 

ostatnim spotkaniu. 

      Nagle przypomniałem sobie,  e u Suhuya powiedziała co  na temat Jasry, co 

sugerowało,  e j  znała. Zwróciłbym na to uwag , ale akurat pchałem ładunek 

niech ci w inn  stron , w ród burzy p dziłem w dół, a hamulce wydawały 

zabawne d wi ki. Ju  chciałem spyta , po co jej informacja, kiedy si  

dowiedziałem... I zrozumiałem nagle,  e tak naprawd  pyta, od kogo. Niepokoi 

si , z kim mogłem rozmawia  o takich sprawach po naszym niedawnym 

spotkaniu. Wspomnienie upiora Luke'a nie wydało mi si  polityczne. 

      - No dobrze. Wymkn ło si  Mandorowi - mrukn łem. - Prosił,  ebym 

zapomniał o całej sprawie. 

      - Inaczej mówi c - stwierdziła - oczekiwał,  e dowiem si  o tym. Dlaczego 

wybrał taki sposób? Dziwne. Subtelno  tego człowieka mo e doprowadzi  do 

szału. 

 

64 

      - Mo e po prostu mu si  wymkn ło. 

      - Mandorowi nic si  nie wymyka. Nie dopu , by kiedykolwiek został twoim 

wrogiem. 

      - Czy mówimy o tej samej osobie? 

      Pstrykn ła palcami. 

      - Oczywi cie. Znałe  go jako dziecko. Potem wyjechałe . Od tej pory widziałe  

go tylko kilka razy. Tak, jest subtelny, podst pny i niebezpieczny. 

      - Nigdy nie było mi dzy nami konfliktów. 

      - Oczywi cie. Nigdy bez powodów nie robi sobie wrogów. Wzruszyłem 

ramionami i wróciłem do jedzenia. 

      - Zapewne podobne komentarze wygłaszał na mój temat - odezwała si  po 

chwili. 

      - Niczego takiego sobie nie przypominam - odparłem. 

      - Udzielił ci lekcji ostro no ci? 

      - Nie, chocia  mam wra enie,  e powinienem si  jej nauczy . 

      - Z pewno ci  w Amberze odebrałe  dobr  szkoł . 

      - Je li nawet, była tak dyskretna,  e nie zauwa yłem. 

      - No no... Czy to mo liwe,  e nie musz  si  ju  o ciebie zamartwia ? 

      - W tpi . 

      - Zatem, czego mógł chcie  od ciebie Wzorzec albo Logrus? 

      - Ju  ci powiedziałem: wyboru jednej ze stron. 

      - Czy to tak trudno zdecydowa , którego z nich wolisz? 

      - Trudno zdecydowa , którego mniej nie lubi . 

      - Poniewa  maj  skłonno , by w swej walce o władz , jak to okre liłe , 

manipulowa  lud mi? 

      - Wła nie. 

      Roze miała si . 

      - Wprawdzie dowodzi to,  e nasi bogowie nie s  lepsi od nas - powiedziała - ale 

przynajmniej  wiadczy,  e nie s  te  od nas gorsi. Widzisz tutaj  ródła ludzkiej 

moralno ci. Ale lepsza taka ni   adna. Je li te fakty nie wystarczaj  ci do 

dokonania wyboru, niech decyduj  inne przesłanki. Jeste  przecie  synem 

Chaosu. 

      - I Amberu - przypomniałem. 

      - Wychowałe  si  w Dworcach. 

      - I mieszkałem w Amberze. Moi krewni s  tam równie liczni jak tutaj. 

      - Wi c naprawd  tak trudno wybra ? 

      - Gdyby nie to, sprawy byłyby o wiele prostsze. 

      - W takim razie - stwierdziła - spójrz na to z drugiej strony. 

      - Co masz na my li? 

      - Nie pytaj, którego z nich wolisz, ale który mo e wi cej dla ciebie zrobi . 

      Łykn łem znakomitej zielonej herbaty. Sztorm przesun ł si  bli ej brzegu. 

Co  pluskało w wodach zatoczki. 

      - No dobrze - rzuciłem. - Pytam. 

      Pochyliła si  i u miechn ła, a oczy jej pociemniały. Zawsze perfekcyjnie 

panowała nad swoj  twarz  i figur , zmieniaj c je tak, by odpowiadały jej 

nastrojom. Jest wyra nie t  sam  osob , jednak czasem wygl da na młod  

 

65 

dziewczyn , kiedy indziej na dojrzał , pi kn  kobiet . Zwykle jest czym  

pomi dzy. Teraz jednak w jej rysach pojawiła si  jakby ponadczasowo  - nie tyle 

wiek, ile esencja Czasu - i nagle u wiadomiłem sobie,  e nie wiem, ile wła ciwie 

ma lat. Patrzyłem, jak po jej twarzy przesun ła si  jakby zasłona staro ytnej 

pot gi. 

      - Logrus - powiedziała - poprowadzi ci  do wielko ci. Patrzyłem nieruchomo. 

      - Jakiej wielko ci? - spytałem. 

      - A jakiej pragniesz? 

      - Nie pami tam,  ebym kiedy  pragn ł wielko ci samej w sobie. To tak, 

jakbym chciał by  in ynierem zamiast co  zaprojektowa . Albo by  pisarzem 

zamiast pisa . Byłbym wtedy produktem ubocznym, nie rzecz  sam  w sobie. To 

tylko zaspokaja pró no . 

      - Ale je li zdob dziesz j ... zasłu ysz na ni ... czy nie powiniene  jej zyska ? 

      - Chyba tak. Ale jak dot d niczego nie zrobiłem... - Mój wzrok padł na 

jaskrawy kr g pod ciemnymi wodami. Przesuwał si , jakby uciekał przed 

sztormem. - ...Mo e oprócz niezwykłego urz dzenia, które mo na rozwa a  w 

kategoriach wielko ci. 

      - Jeste  jeszcze młody - zauwa yła. - A czasy, w których twoje kwalifikacje 

miały by  wyj tkowo przydatne, nadeszły szybciej, ni  si  spodziewałam. 

      Gdybym czarami sprowadził sobie fili ank  kawy, czy byłaby ura ona? 

Chyba tak. Zdecydowałem si  wi c na kieliszek wina. Nalałem sobie i 

spróbowałem. 

      - Obawiam si ,  e nie rozumiem, o czym mówisz - o wiadczyłem. Pokiwała 

głow . 

      - Raczej trudno by ci było dowiedzie  si  tego z własnych do wiadcze  - 

stwierdziła powoli. - A nikt nie byłby skory, by wspomnie  ci o tej mo liwo ci. 

      - O czym ty mówisz, mamo? 

      - O tronie. O panowaniu w Dworcach Chaosu. 

      - Chyba Mandor sugerował,  ebym o tym pomy lał - zauwa yłem. 

      - No dobrze. Nikt prócz Mandora nie byłby tak skory, by ci o tym wspomnie . 

      - Jak rozumiem, matki czuj  rozkosz, widz c synów dobrze urz dzonych. 

Niestety, wymieniła  zawód, do którego brakuje mi nie tylko uzdolnie , praktyki 

i wykształcenia, ale te  ch ci. 

      Zło yła razem czubki palców i spogl dała na mnie tu  nad nimi. 

      - Masz lepsze kwalifikacje, ni  s dzisz, a twoje ch ci nie maj  tu nic do rzeczy. 

      - Jako osoba bezpo rednio zainteresowana, nie mog  si  z tob  zgodzi . 

      - Nawet gdyby był to jedyny sposób, by ochroni  przyjaciół i krewnych tutaj i 

w Amberze? Łykn łem wina.  

      - Chroni  ich? Przed czym? 

      - Wzorzec spróbuje wkrótce przebudowa  na własne podobie stwo centralne 

obszary Cienia. Jest ju  chyba dostatecznie silny, by to zrobi . 

      - Mówiła  o Amberze i Dworcach, nie o Cieniu. 

      - Logrus musi przeciwstawi  si  temu wtargni ciu. Poniewa  przegrałby 

zapewne w bezpo rednim starciu, musi strategicznie wykorzysta  agentów. A 

najskuteczniejsi z agentów b d  reprezentowa  Dworce w boju... 

      - To szale stwo! - przerwałem. - Musi by  lepszy sposób! 

 

66 

      - Mo liwe - przyznała. - Zasi d  na tronie, a wtedy ty b dziesz wydawał 

rozkazy. 

      - Nie znam si  na tym. 

      - Otrzymasz porady, naturalnie. 

      - A co z wła ciwym porz dkiem sukcesji? 

      - To ju  nie twój problem. 

      - My l  jednak,  e powinno mnie interesowa , jak rzecz zostanie osi gni ta... 

powiedzmy, czy tobie czy Mandorowi mam by  wdzi czny za wi kszo  zgonów. 

      - Jako  e oboje nale ymy do rodu Sawall, jest to problem czysto akademicki. 

      - Chcesz powiedzie ,  e współpracujecie ze sob ? 

      - S  mi dzy nami ró nice. I nie mam zamiaru dyskutowa  o metodach. 

      Westchn łem i łykn łem wina. Sztorm szalał nad czarnymi wodami. Je li ten 

dziwny błysk  wiatła pod powierzchni  to rzeczywi cie Ghostwheel, 

zastanawiałem si , co tam robi. Błyskawice tworzyły niegasn ce tło, a grzmoty 

ci gł   cie k  d wi kow . 

      - Co miała  na my li, wspominaj c o czasach, w których moje kwalifikacje 

miały by  wyj tkowo przydatne? - zapytałem. 

      - Tera niejszo  i najbli sz  przyszło . 

      - Nie, chodzi mi o te wyj tkowe kwalifikacje. Co to znaczy? 

      To z pewno ci  błyskawice... Przecie  nigdy jeszcze nie widziałem,  eby si  

zarumieniła. 

      - Ł czysz w sobie dwie wspaniałe linie - powiedziała. - Formalnie rzecz bior c, 

twój ojciec był królem Amberu... krótko, mi dzy panowaniem Oberona i Eryka. 

      - Poniewa  Oberon  ył jeszcze w tym czasie i nie abdykował,  aden z nich nie 

był prawowitym władc  - odparłem. - Nast pc  Oberona jest Random. 

      - Mo na u y  argumentu domy lnej abdykacji - zauwa yła. 

      - Taka interpretacja bardziej ci odpowiada, prawda? 

      - Oczywi cie. 

      Popatrzyłem na sztorm. Wypiłem troch  wina. 

      - I dlatego chciała  urodzi  dziecko Corwina? 

      - Logrus zapewnił mnie,  e takie dziecko b dzie szczególnie uzdolnione do 

obj cia tutaj władzy. 

      - Ale tato wła ciwie si  dla ciebie nie liczył? 

      Odwróciła głow  w kierunku, sk d p dził ku nam kr g  wiatła. Błyskawice 

uderzały tu  za nim. 

      - Nie masz prawa zadawa  mi takich pyta  - o wiadczyła. 

      - Wiem o tym. Ale to prawda, zgadłem? 

      - Mylisz si . Znaczył dla mnie bardzo wiele. 

      - Jednak nie w sensie konwencjonalnym. 

      - Nie jestem konwencjonaln  osob . 

      - Jestem wynikiem eksperymentu hodowlanego. Logrus wybrał partnera, 

który miał ci da  idealnego... kogo? 

      Kr ek  wiatła podpłyn ł do zatoki. Sztorm  cigał go do brzegu - bli ej, ni  

kiedykolwiek widziałem. 

      - Idealnego Lorda Chaosu - odrzekła. - Zdolnego tu rz dzi . 

      - Mam dziwne wra enie,  e chodziło o co  wi cej. 

 

67 

      Uskakuj c przed błyskawicami, jasny kr g wyskoczył z wody i przemkn ł po 

piasku do nas. Je li nawet odpowiedziała na moj  ostatni  uwag , ju  tego nie 

słyszałem. Grzmoty ogłuszały. 

       wiatło wpłyn ło na platform  i znieruchomiało obok mojej stopy. 

      - Tato, mo esz mnie obroni ? - spytał Ghost w chwili ciszy mi dzy trzaskami 

piorunów. 

      - Wejd  mi na lewy przegub - poleciłem. 

      Dara przygl dała si  bez słowa, jak zajmuje miejsce i przybiera posta  

Frakir. Tymczasem ostatnia błyskawica nie gasła, lecz trwała przez dług  chwil  

niby skwiercz ca łodyga na granicy wody i l du. Potem skupiła si  w kul , 

zawisła na chwil  w powietrzu i popłyn ła w nasz  stron . Zbli aj c si , zacz ła 

zmienia  struktur . 

      Obok naszego stolika stała si  jasnym, pulsuj cym Znakiem Logrusu. 

      - Ksi no Daro, ksi

 Merlinie - rozległ si  ten straszny głos, który ostatnio 

słyszałem w dniu starcia na korytarzu zamku Amber. - Nie chc  przeszkadza  

wam w posiłku, lecz zmusza mnie do tego przedmiot, który chronicie. 

      Zygzakowate odgał zienie wizerunku strzeliło w stron  mojej r ki. 

      - On blokuje mi mo liwo  przeskoku - poskar ył si  Ghost. 

      - Dajcie mi go! 

      - Dlaczego? - zapytałem. 

      - Ten przedmiot przeszedł Logrus - nadpłyn ły słowa, na pozór losowo 

zmieniaj c wysoko , gło no  i akcent. 

      Pomy lałem,  e mog  si  sprzeciwi ... je li naprawd  jestem dla Logrusu taki 

wa ny, jak sugerowała Dara. Zatem... 

      - Teoretycznie jest to dozwolone ka demu, kto tam trafi - przypomniałem. 

      - Ja stanowi  dla siebie prawa, Merlinie. A twój Ghostwheel ju  raz stan ł mi 

na drodze. Teraz go dostan . 

      - Nie - odparłem, przenosz c  wiadomo  do spikarda. Odnalazłem  rodki 

natychmiastowego transportu w obszar b d cy pod władz  Wzorca. - Nie oddam 

tak łatwo mojej kreacji. 

      Znak zaja niał mocniej. 

      Dara poderwała si  i stan ła mi dzy nim a mn . 

      - Przesta  - powiedziała. - Mamy wa niejsze sprawy ni  zemsta na zabawce. 

Wysłałam swoich kuzynów Hendrake'ów po oblubienic  Chaosu. Je li chcesz, 

eby ten zamiar si  powiódł, sugeruj ,  eby  im pomógł. 

      - Pami tam twój plan dotycz cy ksi cia Branda. Podsun ła  mu lady Jasr , by 

go usidliła. To musi si  uda , mówiła . 

      - Bli ej ni  ktokolwiek inny doprowadziłam ci  do władzy, której pragniesz, 

stary W u. 

      - To prawda - przyznał. 

      - A nosicielka Oka jest istot  prostsz  od Jasry. 

      Znak przesun ł si  obok niej - male kie sło ce zmieniaj ce si  w ci g 

ideogramów. 

      - Merlinie, czy zasi dziesz na tronie i b dziesz mi słu ył, gdy nadejdzie czas? 

      - Uczyni  wszystko, co konieczne, by przywróci  równowag  sił - 

odpowiedziałem. 

 

68 

      - Nie o to pytałem! Czy we miesz koron  na warunkach, jakie ustaliłem? 

      - Je li tego b dzie wymagała sytuacja. 

      - To mi wystarczy - o wiadczył. - Zachowaj swoj  zabawk . 

      Dara odsun ła si , a Znak przepłyn ł obok niej i znikn ł. 

      - Zapytaj go o Luke'a, Corwina i nowy Wzorzec - powiedział jeszcze i rozwiał 

si .  

      Odwróciła si  do mnie i spojrzała z uwag . 

      - Nalej mi wina - poleciła. Nalałem. 

      - A zatem opowiedz mi o Luke'u, Corwinie i nowym Wzorcu. 

      - Powiedz mi o Jasrze i Brandzie. 

      - Nie. W tej sprawie ty masz pierwsze stwo. 

      - Jak chcesz - zgodziłem si . - Nie wspomniałem ci,  e byli upiorami Wzorca. 

Luke zjawił si  przy mnie w drodze tutaj. Posłał go Wzorzec. Miał mnie 

przekona ,  ebym porzucił t  krain . Logrus wysłał lorda Borela,  eby pozbył si  

Luke'a. 

      - Luke'a, czyli Rinalda, syna Jasry i Branda, m a Coral i króla Kashfy? 

      - Brawo. A teraz opowiedz mi o tej historii. Podsun ła  Brandowi Jasr ,  eby 

go usidliła i skierowała na  cie k , któr  pod ył? 

      - I tak poszedłby t  drog . Przybył do Dworców, szukaj c mocy, by 

zrealizowa  swe cele. Jasra troch  mu tylko ułatwiła pewne rzeczy. 

      - Brzmiało to całkiem inaczej. Ale czy to oznacza,  e kl twa ojca nie była tu 

istotnym czynnikiem? 

      - Nie. Pomogła... w sensie metafizycznym... przedłu y  Czarn  Drog  do 

Amberu. Jak to si  stało,  e wci  tu jeste , gdy król Rinaldo radził ci odej ? Czy 

to lojalno  wobec Dworców? 

      - Umówiłem si  z tob  na obiad, a dawno ju  nie jedli my razem. Nie 

chciałbym straci  okazji. 

      U miechn ła si  ledwie dostrzegalnie i łykn ła wina. 

      - Doskonale zmieniasz temat - zauwa yła. - Wró my do niego. Upiór Borela 

zabił upiora Rinalda. Dobrze zrozumiałam? 

      - Niezupełnie. 

      - Co to ma znaczy ? 

      - Pojawił si  upiór mojego ojca i rozprawił si  z Borelem. Dzi ki temu 

mogli my odej . 

      - Znowu? Corwin znowu pokonał Borela? 

      Przytakn łem. 

      - Naturalnie,  aden z nich nie pami tał pierwszego spotkania. Ich 

wspomnienia si gaj  tylko chwili zapisu i... 

      - Pojmuj  zasad . Co było potem? 

      - Uciekli my - wyja niłem. - A pó niej przyszedłem tutaj. 

      - O co chodziło Logrusowi, kiedy wspomninał o nowym Wzorcu? 

      - Upiór ojca został najwyra niej stworzony wła nie przez niego, nie przez 

oryginał w Amberze.  

      Wyprostowała si  nagle, szeroko otwieraj c oczy. 

      - Sk d o tym wiesz? - zapytała ostro. 

      - Powiedział mi - wyja niłem. 

 

69 

      Patrzyła poza mnie, na spokojne ju  morze. 

      - A wi c trzecia pot ga zaczyna uczestniczy  w wydarzeniach - szepn ła. - To 

fascynuj ce i niepokoj ce równocze nie. Niech licho go porwie za to,  e go 

wykre lił! 

      - Naprawd  go nienawidzisz? - spytałem. 

      Znowu spojrzała mi w oczy. 

      - Zostawmy ten temat - rozkazała. - Jeszcze tylko jedno - poprawiła si  w 

chwil  pó niej. - Czy sugerował mo e, po której stronie stoi nowy Wzorzec albo 

jakie ma plany? Fakt,  e wysłał go w obronie Luke'a mo na zrozumie  tak,  e 

wspiera działania starego Wzorca. 

      Z drugiej strony... mo e dlatego,  e został stworzony przez twojego ojca, a 

mo e ma własne plany wzgl dem ciebie... dostrzegam w tym jedynie zapewnienie 

tobie ochrony. Co mówił? 

      -  e chciał mnie zabra  z tego miejsca, gdzie wtedy byłem.  

      Pokiwała głow . 

      - I najwyra niej tego dokonał - mrukn ła. - Mówił co  jeszcze? Czy zdarzyło 

si  cokolwiek, co mo e okaza  si  wa ne? 

      - Pytał o ciebie. 

      - Doprawdy? I to wszystko? 

      - Nie przekazał mi  adnej wiadomo ci, je li o to ci chodzi. 

      - Rozumiem. 

      Odwróciła głow  i zamilkła. 

      - Te upiory nie  yj  długo, prawda? - zapytała po chwili. 

      - Nie. 

      - To denerwuj ce - stwierdziła w ko cu. - Pomy le ,  e mimo wszystko nadal 

potrafi wtr ca  si  do gry. 

      - On  yje, prawda, mamo? - spytałem. - A ty wiesz, gdzie jest. 

      - Nie jestem jego stra nikiem, Merlinie. 

      - My l ,  e jeste . 

      - To impertynencja tak mi si  sprzeciwia . 

      - Musz  jednak - o wiadczyłem. - Widziałem, jak wyruszał do Dworców. Z 

pewno ci  chciał tu by  z innymi, by podpisa  traktat pokojowy. Ale jeszcze 

bardziej chciał pewnie zobaczy  ciebie. Tak wiele dr czyło go pyta , na które nie 

znał odpowiedzi: sk d przyszła , czemu go szukała , dlaczego odeszła  w taki 

sposób... 

      - Do ! - krzykn ła. - Nie mówmy o tym! 

      Zignorowałem te słowa. 

      - I wiem,  e był tutaj, w Dworcach. Widziano go. Z pewno ci  ci  odszukał. 

Co si  wtedy stało? Jakich udzieliła  mu wyja nie ?  

      Zerwała si  i spojrzała na mnie ze zło ci . 

      - To ju  wszystko, Merlinie - rzekła. - Mam wra enie,  e kulturalna rozmowa 

z tob  jest niemo liwa. 

      - Czy jest twoim wi niem, mamo? Czy zamkn ła  go gdzie ,  eby ci nie 

przeszkadzał, nie utrudniał realizacji twoich planów? 

      Pospiesznie odeszła od stołu. Niemal si  potkn ła. 

      - Niezno ny dzieciaku! Jeste  taki sam jak on! Dlaczego musisz by  taki do 

 

70 

niego podobny? 

      - Boisz si  go, prawda? - powiedziałem, pojmuj c nagle,  e to całkiem 

mo liwe. - Boisz si  zabi  ksi cia Amberu, nawet maj c po swojej stronie Logrus. 

Uwi ziła  go, a teraz si  boisz,  e wyrwie si  i zepsuje ci plany. Od dawna czujesz 

l k z powodu tego, co musiała  uczyni , by usun  go z drogi. 

      - To nonsens! - zawołała. Okr yłem stolik. Cofn ła si . Na jej twarzy pojawił 

si  wyraz prawdziwego strachu. - Zgadujesz tylko! - mówiła dalej. - On nie  yje, 

Merlinie! Zrezygnuj! Daj mi spokój! Nigdy wi cej nie wymieniaj przy mnie jego 

imienia! Tak, nienawidz  go! Zniszczyłby nas wszystkich! Nadal by próbował, 

gdyby tylko mógł! 

      - On nie zgin ł - oznajmiłem. 

      - Sk d mo esz wiedzie ? 

      Stłumiłem ch , by jej powiedzie ,  e z nim rozmawiałem. 

      - Tylko winni tak gło no protestuj  - stwierdziłem. - On  yje. Gdzie jest? 

      Uniosła r ce, dło mi do wn trza, i skrzy owała je na piersi, nisko trzymaj c 

łokcie. Znikn ł strach, znikn ł gniew. Kiedy znów si  odezwała, w jej głosie 

brzmiała drwina. 

      - Zatem szukaj go, Merlinie. Szukaj go koniecznie. 

      - Gdzie? - zapytałem. 

      - Szukaj go w Otchłani Chaosu. 

      Płomie  zaja niał obok jej lewej stopy i zacz ł orbitowa  wokół ciała 

przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Pozostawiał za sob  rozjarzon  

czerwieni  lini  ognia. Gdy dotarł do czubka głowy, przesłonił j  całkowicie. A 

potem zgasł z cichym sykiem, zabieraj c j  ze sob . 

      Podszedłem, przykl kn łem, zbadałem miejsce, gdzie przed chwil  stała. 

Troch  cieplejsze, to wszystko. Ładne zakl cie. Nikt mnie takiego nie nauczył. 

Chocia , kiedy si  chwil  zastanowiłem, przypomniałem sobie,  e mama zawsze 

lubiła efektowne wej cia i wyj cia. 

      - Ghost? 

      Przeta czył z mojej r ki i zawisł w powietrzu. 

      - Tak? 

      - Czy nadal nie mo esz przemieszcza  si  w Cieniu? 

      - Nie. Zakaz znikn ł, kiedy oddalił si  Znak Logrusu. Mog  podró owa  do 

Cienia i z Cienia. Mog  ci  przetransportowa . Chcesz? 

      - Tak. Przenie  mnie do galerii na górze. 

      - Galerii? Zanurkowałem z komory Logrusu prosto w to ciemne morze, tato. 

Nie znam tych okolic. 

      - Niewa ne - mrukn łem. - Sam sobie poradz . 

      O ywiłem spikard. Linie sił si gn ły spiral  z sze ciu promieni, oplotły Ghosta 

i mnie, poniosły wirem ku miejscu moich pragnie  w Labiryncie Sztuki. Znikaj c 

próbowałem wywoła  błysk ognia, ale nie wiedziałem, czy mi si  udało. Ciekawe, 

jak ci naprawd  dobrzy zdobywaj  praktyk .

 

 

 

 

 

 

 

 

71 

Rozdział 7

 

 

Dostarczyłem nas do tej niesamowitej sali, ulubionego miejsca starego 

Sawalla. Był tu ogród z rze bami. Nie miał zewn trznego o wietlenia, jedynie 

przy najwi kszych pos gach podłogowe, przez co panował tu półmrok o kilka 

odcieni ciemniejszy, ni  by mi odpowiadał. Podłoga była nierówna - wkl sła, 

wypukła, uko na,  łobkowana - jednak dominowały krzywe wkl słe. Trudno 

oceni  rozmiar tej sali, gdy  za ka dym razem wydawał si  inny, zale nie od 

miejsca, gdzie człowiek stan ł. Gramble, lord Sawall, nakazał zbudowa  j  bez 

adnych płaskich powierzchni i zadanie to wymagało chyba wyj tkowego kunsztu 

cieniomistrzostwa. 

      Stan łem przed czym , co przypominało skomplikowane olinowanie bez 

odpowiedniego statku - albo zło ony instrument muzyczny, którego strunami 

mieli szarpa  Tytani.  wiatło zmieniało liny w smugi srebra, jak  ywe płyn ło z 

mroku w mrok w granicach jakiej  na wpół dostrzegalnej ramy. Inne rze by 

sterczały ze  cian albo wisiały jak stalaktyty. Szedłem, a to, co przed chwil  

wydawało si   cian , stało si  dla mnie podłog . Elementy stoj ce teraz znalazły 

si  na  cianach albo zwisały ze stropu. Pomieszczenie zmieniało kształt. Lekka 

bryza wywoływała szumy, westchnienia, brz czenia i dzwonki. Gramble'owi, 

mojemu ojczymowi, pomieszczenie to sprawiało estetyczn  satysfakcj , dla mnie 

jednak ka de przekroczenie progu było prób  odwagi. Pó niej dorosłem i tak e 

zacz łem je lubi , po cz ci z powodu okazjonalnych frisson, jakich dostarczało w 

okresie dorastania. Teraz jednak... teraz chciałem tylko pospacerowa  tu chwil , 

przez pami  dawnych dni... i poukłada  jako  swoje my li. Zbyt wiele ich było. 

Problemy, które wabiły mnie przez wi ksz  cz  dorosłego  ycia, teraz zbli ały 

si  chyba do rozwi zania. Nie byłem zadowolony ze wszystkich mo liwo ci, jakie 

wirowały w umy le. Mimo wszystko niewa ne, która z nich oka e si  prawdziwa. 

Zawsze b dzie lepsza od ignorancji. 

      - Tato... 

      - Słucham? 

      - Co to za miejsce? - zapytał Ghost. 

      - Cz  wielkiej kolekcji dzieł sztuki Linii Sawall - wyja niłem. - Przychodz  

j  ogl da  ludzie z całych Dworców i pobliskich cieni. To była pasja mojego 

ojczyma. Jako dziecko cz sto włóczyłem si  po tych korytarzach. Mog  tu by  

ukryte przej cia. 

      - A ten pokój? Co  w nim jest nie w porz dku. 

      - Tak i nie - odparłem. - Zale y, co masz na my li, mówi c „nie w porz dku". 

      - Dziwnie wpływa na moj  percepcj . 

      - To dlatego,  e sama przestrze  zwija si  tutaj jak origami. Sala jest o wiele 

wi ksza, ni  si  wydaje. Wiele razy mo na t dy przechodzi  i stale widzie  inny 

układ elementów. Mo liwe,  e w gr  wchodz  te  jakie  wewn trzne przesuni cia. 

Nigdy nie mogłem si  przekona . Tylko Sawall wiedział to na pewno. 

      - Miałem racj . Co  tu jest nie w porz dku. 

      - A mnie si  podoba. 

      Usiadłem na srebrnym pniaku obok powalonego srebrnego drzewa. 

      - Mog  zobaczy , jak si  zwija? - zapytał po chwili. 

 

72 

      - Prosz  bardzo. 

      Odpłyn ł, a ja zacz łem rozwa a  niedawn  rozmow  z mam . 

Przypomniałem sobie wszystko, o czym wspominał czy co sugerował Mandor, o 

konflikcie mi dzy Wzorcem i Logrusem, o ojcu jako reprezentancie Wzorca i 

przyszłym królu Amberu. Czy wiedziała o tym i znała te sprawy jako fakty, nie 

jako domysły? Uznałem,  e to mo liwe, gdy  szczególny zwi zek ł czył j  z 

Logrusem, a ten z pewno ci  wiedział o najwa niejszych decyzjach swego 

przeciwnika. Przyznała,  e nie kochała ojca. W takim razie szukała go chyba po 

to, by zdoby  ten materiał genetyczny, który wywarł takie wra enie na Logrusie. 

Czy naprawd  chciała wyhodowa  reprezentanta Chaosu? 

      Parskn łem  miechem, my l c o wynikach tego eksperymentu. Dopilnowała, 

ebym uczył si  posługiwa  broni , ale daleko mi było do klasy ojca. Wolałem 

magi , ale czarodziejów było w Dworcach pod dostatkiem. W ko cu wysłała mnie 

do college'u w ulubionym cieniu Amberytów. Ale dyplom informatyki z Berkeley 

te  nie kwalifikował mnie, bym poniósł sztandar Chaosu przeciwko siłom 

Porz dku. Z pewno ci  j  zawiodłem. 

      Wróciłem my l  do dzieci stwa, do niezwykłych przygód, dla których to 

miejsce było punktem pocz tkowym. Gryll i ja przychodzili my tutaj, Glait 

pełzała u naszych stóp, oplatała mi r k  albo chowała si  gdzie  w ubraniu. 

Wydawałem dziwny, melodyjny krzyk, jakiego nauczyłem si  we  nie, i czasami 

doł czał do nas Kergma. Wynurzał si  z fałd ciemno ci, z jakiego  lu nego 

zak tka zwini tej przestrzeni. Nie byłem pewien, czym wła ciwie był Kergma ani 

nawet jakiej był płci. Jako zmienno-kształtny, fruwał, pełzał, skakał albo biegał w 

licznych bardzo interesuj cych formach. 

      Pod wpływem nagiego impulsu wykrzyczałem ten dawny zew. Oczywi cie, nic 

si  nie stało i po chwili zrozumiałem, co to wła ciwie było - wołanie za utraconym 

dzieci stwem, kiedy przynajmniej czułem si  kochany. A teraz... teraz byłem 

nikim: ani Amberyt , ani Chaosyt , i z pewno ci  rozczarowaniem dla krewnych 

z obu stron. Byłem nieudanym eksperymentem. Nikt nie chciał mnie dla mnie 

samego, ale jako co , co mo e si  spełni . Nagle oczy mi zwilgotniały stłumiłem 

szloch. Nigdy si  nie dowiem, do jakiego rozpaczliwego nastroju bym si  tam 

doprowadził, poniewa  wła nie wtedy co  odwróciło moj  uwag . 

      Wysoko na lewej  cianie rozbłysło czerwone  wiatło. Miało form  niedu ego 

kr gu wokół stóp człowieka. 

      - Merlinie - odezwał si  głos z tamtej strony i płomienie wzniosły si  wy ej. 

      W ich blasku dostrzegłem znajom  twarz, podobn  troch  do mojej. Z 

zadowoleniem przyj łem nowy sens, jaki nadała mojemu  yciu - nawet je li tym 

sensem była  mier . 

      Uniosłem nad głow  lew  r k  i sprowadziłem ze spikarda bł kitny rozbłysk. 

      - Tutaj, Jurt! - krzykn łem wstaj c. 

      Zacz łem formowa  kul   wiatła, która miała odwróci  jego uwag . 

Tymczasem moje uderzenie powinno go usma y . Kiedy si  dobrze zastanowi , to 

chyba najpewniejszy sposób,  eby go usun . Straciłem ju  rachub , ile razy 

próbował mnie zabi . Postanowiłem przej  inicjatyw . Wypalenie systemu 

nerwowego powinno załatwi  spraw  raz na zawsze, pomimo wszystkiego, co 

zyskał w Fontannie. 

 

73 

      - Tutaj, Jurt! 

      - Merlinie! Chc  porozmawia ! 

      - A ja nie. Zbyt cz sto próbowałem, a teraz nie mam ju  nic do powiedzenia. 

Podejd  i załatwimy t  spraw  ostatecznie, na bro , gołe r ce albo czary. Nie 

dbam o to. 

      Podniósł r ce dło mi na zewn trz. 

      - Pokój! - zawołał. - Nie mo emy tego zrobi  tutaj, w Liniach Sawall. 

      - Nie truj mi o skrupułach, bracie! 

      Ale ju  mówi c to, zrozumiałem,  e wcale nie przesadza. Pami tałem, jak 

wiele dla niego znaczyła aprobata ojca i u wiadomiłem sobie,  e za  adn  cen  nie 

chciałby rozgniewa  Dary. 

      - A czego wła ciwie chcesz? 

      - Porozmawia . Naprawd  - zapewnił. - Co mam zrobi ? 

      - Spotka  si  ze mn  tutaj. - Pchn łem moj   wietln  kul , by zaja niała nad 

znajomym obiektem. Wygl dał jak gigantyczny domek z kart szklanych i 

aluminiowych, setk  płaszczyzn odbijaj cy  wiatło. 

      - Zgoda - usłyszałem odpowied . 

      Ruszyłem w tamt  stron . Zobaczyłem,  e i on si  zbli a, wi c zmieniłem 

kierunek, by nasze drogi si  nie skrzy owały. Przyspieszyłem te  kroku, by 

dotrze  na miejsce przed nim. 

      -  adnych sztuczek! - krzykn łem. - A je li uznamy,  e trzeba to doprowadzi  

do ko ca, wyjdziemy na zewn trz. 

      - Dobrze. 

      Wkroczyłem do wn trza z innej strony ni  on. Natychmiast spotkałem sze  

moich odbi . 

      - Dlaczego tutaj? - Głos dobiegał z bliska. 

      - Nie widziałe  pewnie filmu Dama z Szanghaju! 

      - Nie. 

      - Pomy lałem,  e mo emy tu chodzi  i rozmawia , a w takim czym  trudno 

nam b dzie zrobi  sobie krzywd . 

      Skr ciłem. Wi cej mnie pojawiło si  w rozmaitych miejscach. Usłyszałem 

gwałtowny oddech, a potem chichot. 

      - Zaczynam rozumie  - powiedział. 

      Trzy kroki i nast pny zakr t. Zatrzymałem si . Było tu dwóch Jurtów i dwóch 

Merlinów. Ale nie patrzył na mnie. Powoli si gn łem do jednego z obrazów. 

Obejrzał si , zobaczył mnie, otworzył usta, cofn ł si  natychmiast i znikn ł. 

      - O czym chciałe  porozmawia ? - spytałem. 

      - Nie bardzo wiem, od czego zacz . 

      - Takie  ycie. 

      - Bardzo zdenerwowałe  Dar ... 

      - Szybki jeste . Zostawiłem j  dziesi , mo e pi tna cie minut temu. 

Mieszkasz tutaj, w Sawall? 

      - Tak. I wiedziałem,  e ma zje  z tob  obiad. Widziałem j  przelotnie chwil  

temu. 

      - Ona te  nie poprawiła mi nastroju. Skr ciłem za róg i przeszedłem przez 

otwór akurat na czas, by zobaczy ,  e u miecha si  lekko. 

 

74 

      - Taka ju  jest. Znam j  - powiedział. - Mówiła,  e przy deserze wpadł 

Logrus. 

      - Tak. 

      - Twierdzi,  e chyba ciebie wybrał na tron. 

      Miałem nadziej ,  e zobaczył moje wzruszenie ramion. 

      - Na to wygl da. Ale ja nie chc  korony. 

      - Powiedziałe ,  e j  przyjmiesz. 

      - Tylko je li nie b dzie innego sposobu,  eby przywróci  równowag  sił. Jako 

ostatni  szans . Jestem pewien,  e do tego nie dojdzie. 

      - Ale on ci  wybrał. 

      Znowu ruch ramion. 

      - Tmer i Tubble mnie wyprzedzaj . 

      - To bez znaczenia. Wiesz,  e ja chciałem korony. 

      - Wiem. Moim zdaniem to do  idiotyczny wybór kariery. Otoczył mnie nagle. 

      - Teraz te  tak my l  - przyznał. - Ale ju  od pewnego czasu dochodziłem do 

takich wniosków, zanim jeszcze zostałe  naznaczony. Przy ka dym naszym 

spotkaniu wierzyłem,  e mam przewag , i za ka dym razem coraz mniej 

brakowało,  eby  mnie zabił. 

      - Rzeczywi cie, było coraz gorzej. 

      - Ostatnio... w tym ko ciele w Kashfie... byłem pewien,  e w ko cu ci  

załatwi . Tymczasem ty prawie mnie wyko czyłe . 

      - Powiedzmy,  e Dara albo Mandor usun  Tmera i Tubble'a. Wiedziałe ,  e 

moj  osob  sam b dziesz musiał si  zaj . Ale co z Despilem? 

      - Ust piłby mi miejsca. 

      - Pytałe  go? 

      - Nie. Ale jestem pewien. Ruszyłem dalej. 

      - Zawsze zbyt wiele zakładałe , Jurt. 

      - Mo e masz racj  - przyznał, pojawiaj c si  i znikaj c znowu. - Wszystko 

jedno. To ju  niewa ne. 

      - Dlaczego nie? 

      - Rezygnuj . Wycofuj  si  z wy cigu. Do diabła z tym wszystkim. 

      - Sk d taki pomysł? 

      - Nawet gdyby Logrus nie dał nam wyra nie pozna  swoich intencji, i tak 

zaczynałem si  denerwowa . Nie chodzi mi o strach,  e to ty mnie zabijesz. 

Zacz łem my le  o sobie i o sukcesji. A gdybym zasiadł na tronie? Nie byłem ju  

taki pewny jak kiedy ,  e umiem sprawowa  władz . - Skr ciłem jeszcze raz, 

dostrzegłem, jak oblizuje wargi i marszczy brwi. - Mógłbym wpakowa  królestwo 

w prawdziwe kłopoty - mówił dalej. - Chyba  e kto  by mi doradzał. I sam wiesz, 

e w ko cu rady przyszły by od Mandora albo od Dary. I sko czyłbym jako 

marionetka. 

      - Prawdopodobnie. Ale zaciekawiłe  mnie. Kiedy zacz łe  my le  w taki 

sposób? Czy miało to jaki  zwi zek z twoj  k piel  w Fontannie? Czy te  moja 

interwencja pchn ła ci  na wła ciw  drog ? 

      - Mo liwe,  e co  w tym jest - mrukn ł. - Ciesz  si  teraz,  e nie doszedłem do 

ko ca. Podejrzewam,  e mogło mnie to doprowadzi  do obł du, jak Branda. A 

mo e to było co  innego... Albo... sam nie wiem. 

 

75 

      Zapadła cisza. Szedłem korytarzem, a moje zdziwione odbicia dotrzymywały 

mi kroku. 

      - Ona nie chce,  ebym ci  zabił - wyrzucił w ko cu gdzie  z prawej strony. 

      - Julia? 

      - Tak. 

      - Co z ni ? 

      - Wraca do zdrowia. Wyj tkowo szybko. 

      - Jest tutaj, w Sawall? 

      - Tak. 

      - Posłuchaj, chciałbym si  z ni  zobaczy . Ale je li nie ma ochoty, zrozumiem. 

Nie wiedziałem,  e to ona, kiedy pchn łem Mask  sztyletem. Przepraszam. 

      - Nigdy tak naprawd  nie chciała ci  skrzywdzi . Z Jasr  prowadziła walk . Z 

tob  to była tylko skomplikowana gra. Miała zamiar ci udowodni ,  e jest równie 

dobra, a mo e i lepsza od ciebie. Chciała ci pokaza , co odrzuciłe . 

      - Przykro mi - mrukn łem. 

      - Powiedz mi jedno - poprosił. - Kochałe  j ? Czy naprawd  j  kochałe ? 

      Nie od razu mu odpowiedziałem. W ko cu wiele razy sam sobie zadawałem to 

pytanie i te  musiałem czeka  na odpowied . 

      - Tak - stwierdziłem wreszcie. - Ale nie u wiadamiałem sobie tego, dopóki nie 

było za pó no.  le wyliczyłem czas. 

      Po długiej chwili zapytałem: 

      - A co z tob ? 

      - Nie popełni  tego samego bł du. To dzi ki niej zacz łem si  nad tym 

wszystkim zastanawia . 

      - Rozumiem. Gdyby nie chciała mnie widzie , przeka  jej,  e przepraszam... 

za wszystko. 

      Nie odpowiadał. Przez chwil  czekałem bez ruchu w nadziei,  e mnie dogoni. 

Nic z tego. 

      Wreszcie... 

      - W porz dku! - zawołałem. - Je eli chodzi o mnie, nasz pojedynek dobiegł 

ko ca. 

      Ruszyłem dalej. Po chwili dotarłem do wyj cia i przekroczyłem próg. 

      Czekał na zewn trz, ogl daj c masywne, porcelanowe oblicze. 

      - Dobrze - powiedział. Podszedłem bli ej. 

      - Jest jeszcze co  - dodał, wci  nie patrz c na mnie. 

      - Tak? 

      - S dz ,  e graj  znaczonymi kartami - o wiadczył. 

      - Kto? Jak? Po co? 

      - Mama i Logrus.  eby posadzi  ci  na tronie. Kto jest oblubienic  Klejnotu? 

      - To chyba Coral. Słyszałem, jak Dara u yła takiego okre lenia. A bo co? 

      - W poprzednim cyklu podsłuchałem, jak wydawała instrukcje któremu  z 

krewnych z Hendrake'ów. Wysyła grup  specjaln ,  eby porwa  i sprowadzi  

tutaj t  kobiet . Odniosłem wra enie,  e ma zosta  twoj  królow . 

      - To  mieszne. Wyszła za mojego przyjaciela Luke'a. Jest królow  Kashfy...  

      Wzruszył ramionami. 

      - Powtarzam tylko, co słyszałem. Pewnie ma to jaki  zwi zek z t  równowag  

 

76 

sił. 

      Rzeczywi cie. Nie pomy lałem o takiej mo liwo ci, ale była całkiem sensowna. 

Wraz z Coral, Dworce automatycznie zdob d  Klejnot Wszechmocy czy te  Oko 

W a, jak go tutaj nazywano. Z pewno ci  wpłynie to na układ sił. Strata 

Amberu, zysk Dworców. Mo e wystarczy, by doprowadzi  do tego, czego 

pragn łem: harmonii, która potrafiłaby odsun  katastrof  w dalek  przyszło . 

Szkoda,  e nie mog  do tego dopu ci . Biedna dziewczyna i tak zbyt wiele ju  

wycierpiała tylko dlatego,  e w nieodpowiedniej chwili znalazła si  w Amberze i 

poczuła do mnie sympati . Pami tam,  e kiedy  podchodziłem do tego 

filozoficznie i abstrakcyjnie uznawałem,  e owszem, dla powszechnego dobra 

mo na po wi ci  jednego niewinnego. To było jeszcze na studiach i miało zwi zek 

z zasadami. Ale Coral była moj  przyjaciółk , moj  kuzynk  i - formalnie rzecz 

bior c - moj  kochank , cho  ze wzgl du na okoliczno ci trudno to uwzgl dnia . 

Szybka kontrola uczu  -  ebym znowu nie dał si  zaskoczy  - wykazała,  e 

mógłbym si  w niej zakocha . Wszystko to oznaczało,  e filozofia przegrała 

kolejn  rund  ze  wiatem realnym. 

      - Jak dawno posłała tych ludzi, Jurt? 

      - Nie wiem, kiedy wyruszyli... ani nawet czy w ogóle ju  wyruszyli - odparł. - 

A wobec ró nicy czasu, mogli równie dobrze pojecha  tam i ju  wróci . 

      - Fakt - mrukn łem. - Niech to szlag... 

      Spojrzał na mnie. 

      - To wa ne pod wieloma wzgl dami, jak przypuszczam? 

      - Wa ne jest dla niej, a ona dla mnie - wyja niłem.  

      Zdziwił si  wyra nie. 

      - W takim razie - stwierdził - dlaczego zwyczajnie nie pozwolisz,  eby ci j  

przyprowadzili? Skoro ju  musisz zasi

 na tronie, to ci osłodzi  ycie. A je li nie, 

to przynajmniej b dziesz j  miał przy sobie. 

      - Trudno ukrywa  uczucia, nawet w ród nieczarodziejów. Mogliby 

wykorzysta  j  jako zakładniczk ,  eby mnie skłoni  do odpowiedniego 

zachowania. 

      - Aha... Przykro to mówi , ale cieszy mnie to... to znaczy jestem zadowolony, 

e zale y ci na kim  innym. 

      Spu ciłem głow . Miałem ochot  wyci gn  do niego r k , ale nie zrobiłem 

tego. 

      Jurt nucił co  pod nosem, co cz sto robił jako dziecko, kiedy si  nad czym  

zastanawiał. 

      - Musimy do niej dotrze  przed nimi i ukry  j  w bezpiecznym miejscu - 

stwierdził. - Albo odbi , gdyby ju  j  mieli. 

      - „My"? 

      U miechn ł si ... rzadki przypadek. 

      - Wiesz, czym si  stałem. Jestem twardy. 

      - Mam nadziej  - mrukn łem. - Ale wiesz, co nast pi, gdyby jaki   wiadek 

zeznał,  e stało za tym dwóch braci Sawall? Najprawdopodobniej wendeta z 

Hendrake'ami. 

      - Nawet je li to Dara ich namówiła? 

      - Uznaj ,  e to podst p z jej strony. 

 

77 

      - W porz dku - zgodził si . -  adnych  wiadków. 

      Mógłbym powiedzie ,  e unikni cie wendety ocali  ycie wielu ludzi, ale 

cho bym nie chciał, brzmiałoby to jak hipokryzja. Zatem... 

      - Moc, jak  zyskałe  w Fontannie - zacz łem - daje ci co , co jak słyszałem, 

okre la si  „efektem  ywego Atutu". Zauwa yłem,  e dzi ki niemu potrafiłe  

przetransportowa  ze sob  Juli . 

      Skin ł głow . 

      - Czy mo esz szybko przerzuci  nas do Kashfy?  

      W powietrzu zabrzmiał daleki głos ogromnego dzwonu. 

      - Mog  zrobi  wszystko, co potrafi  karty - zapewnił. - I mog  kogo  ze sob  

zabra . Jedyny problem polega na tym,  e Atuty nie maj  ograniczenia zasi gu. 

Ja przenios  nas w kilku skokach. 

      Gong zabrzmiał znowu. 

      - Co si  dzieje? - spytałem. 

      - Ten hałas? Informuje,  e za chwil  zacznie si  pogrzeb. Słycha  go w całych 

Dworcach. 

      - Fatalnie wybrany moment. 

      - Mo e. A mo e nie. Mam pewien pomysł. 

      - Jaki? 

      - To nasze alibi na wypadek, gdyby my musieli usun  paru Hendrake'ów. 

      - W jaki sposób? 

      - Ró nica w pr dko ci upływu czasu. Idziemy na pogrzeb i dajemy si  

zauwa y . Wymykamy si , wykonujemy zadanie, wracamy i uczestniczymy w 

ceremonii. 

      - S dzisz,  e to mo liwe? 

      - Tak, uwa am,  e mamy du e szans . Sporo przeskakiwałem z miejsca na 

miejsce. Zaczynam ju  wyczuwa  strumienie czasu. 

      - W takim razie warto spróbowa . Im wi cej zamieszania, tym lepiej. 

      I znowu gong. 

      Czerwie , kolor ognia  ycia, który nas wypełnia, jest w Dworcach barw  

ałoby. Zamiast Znaku Logrusu u yłem spikarda, by sprowadzi  sobie 

odpowiednie ubranie. W tej chwili nie miałem ochoty na jakiekolwiek, cho by 

najbardziej przyziemne układy z t  Pot g . 

      Jurt przeatutował nas do swoich pokojów, gdzie miał dla siebie odpowiedni 

kostium. Został mu po ostatnim pogrzebie, w którym uczestniczył. Mnie równie  

ogarn ła ch , by zobaczy  swój dawny pokój. Mo e kiedy , gdy b d  miał wi cej 

czasu... 

      Umyli my si , uczesali my, przebrali my szybko. Przekształciłem swoj  

posta , Jurt tak e, po czym powtórzyli my cały rytuał ponownie, na nowym 

poziomie. Potem ubrali my si  odpowiednio do okazji. Koszula, spodnie, kurta, 

płaszcz, bransolety na kostki i przeguby, szarfa, bandana - wygl dali my 

płomiennie. Bro  nale ało zostawi . Postanowili my wróci  po ni  po drodze. 

      - Gotów? - zapytał Jurt. 

      - Tak. 

      Chwycił mnie za rami  i przenie li my si  na wewn trzn  stron  Placu na 

Kra cu  wiata, gdzie bł kitne niebo pociemniało nad po arem  ałobników 

 

78 

stłoczonych obok szlaku procesji. Przeszli my mi dzy nimi w nadziei,  e 

zwrócimy na siebie mo liwie powszechn  uwag . Przywitałem si  z kilkoma 

starymi znajomymi. Niestety, wi kszo  chciała chwil  pogada , gdy  nie 

widzieli my si  od dawna. Cz  zastanawiała si  tak e, dlaczego jeste my tutaj, a 

nie przy Thelbane, masywnej i szklistej igle Chaosu za naszymi plecami. Od 

czasu do czasu powietrze wibrowało od pos pnych uderze  gongu. Czułem te  

dr enia gruntu, gdy  zbli ali my si  do  ródła d wi ku. Powoli 

przemieszczali my si  przez Plac w stron  wielkiego stosu czarnych głazów na 

samej kraw dzi Otchłani. Brama w nim była łukiem znieruchomiałych płomieni, 

tak jak stopnie poni ej - ka da powierzchnia, ka dy element por czy wykuty z 

ognia niepodatnego na upływ czasu. Nierówny amfiteatr w dole był tak e 

płomiennie urz dzony, samoo wietlaj cy, otwarty na czarny blok u kra ca 

wszystkiego. Dalej nie było muru, a tylko otwarta pustka Otchłani i jej 

singularno , sk d bior  si  wszelkie rzeczy. 

      Nikt jeszcze nie wchodził. Stali my u bramy płomieni i spogl dali my na 

tras , któr  miał pod y  kondukt. Kłaniali my si  w stron  znajomych 

demonicznych twarzy, dr eli my od uderze  gongu, obserwowali my, jak niebo 

ciemnieje coraz bardziej. I nagle umysł wypełniło mi pot ne wra enie czyjej  

obecno ci. 

      - Merlinie! 

      Natychmiast pojawił si  obraz zmienionej postaci Mandora, spogl daj cego 

wzdłu  ramienia w czerwonym r kawie. Dło  była niewidoczna - pewnie trzymał 

w niej Atut. Od bardzo dawna nie widziałem u niego wyrazu tak bliskiego 

irytacji. 

      - Słucham? 

      Zerkn ł poza mnie. I nagle uniósł brwi, rozchylił wargi. 

      - To Jurt stoi obok? - zapytał. 

      - Tak. 

      - My lałem,  e nie jeste cie w najlepszych stosunkach - o wiadczył wolno. - Na 

podstawie naszej niedawnej rozmowy... 

      - Zgodzili my si  na czas pogrzebu zapomnie  o kłótni. 

      - No có ... bardzo eleganckie posuni cie. Nie jestem tylko pewien, czy 

rozs dne. 

      U miechn łem si . 

      - Wiem, co robi  - uspokoiłem go. 

      - Doprawdy? W takim razie dlaczego stoicie pod katedr , zamiast czeka  

tutaj, w Thelbane? 

      - Nikt mi nie mówił,  e mam si  stawi  w Thelbane. 

      - To dziwne - mrukn ł. - Wasza matka miała zawiadomi  was obu, ciebie i 

Jurta,  e uczestniczycie w procesji. 

      Pokr ciłem głow  i obejrzałem si . 

      - Jurt, wiedziałe ,  e mamy i  z procesj ? 

      - Nie - odparł. - Z jednej strony to do  rozs dne. Ale z drugiej, jest przecie  

czarna stra , co mo e sugerowa ,  eby my nie rzucali si  w oczy. Z kim 

rozmawiasz? 

      - Z Mandorem. Mówi,  e Dara miała nas zawiadomi . 

 

79 

      - Nie powiedziała mi. 

      - Słyszałe ? - zwróciłem si  do Mandora. 

      - Tak. W tej chwili to bez znaczenia. Przechod cie obaj. 

      Wyci gn ł drug  r k . 

      - Chce nas sprowadzi  - wyja niłem Jurtowi. 

      - A niech to... - mrukn ł i podszedł. 

      Chwyciłem dło  Mandora, a równocze nie Jurt złapał mnie za rami . Obaj 

post pili my naprzód... 

      ...wprost w l ni cy i gładki główny hol Thelbane: studium czerni, szaro ci, 

wyblakłej zieleni i gł bokiej czerwieni, kandelabrów jak stalaktyty, ognistych 

rze b na  cianach zawieszonych łuskowatymi skórami, b bli wody unosz cych si  

w powietrzu wraz z pływaj cymi w nich istotami. Cał  sal  wypełniali 

arystokraci, krewni i dworzanie, niby burza ognia wokół katafalku na samym 

rodku. Gong zabrzmiał znowu, dokładnie w chwili, gdy Mandor si  odezwał. 

      Odczekał, a  ucichn  echa. 

      - Mówiłem,  e Dara jeszcze nie przybyła. Id cie zło y  kondolencje i niech 

Bances wyznaczy wam miejsca w kondukcie. 

      W pobli u katafalku dostrzegłem Tmera i Tubble'a. Tmer rozmawiał z 

Bancesem, Tubble z kim  odwróconym do mnie plecami. Nagle przyszła mi do 

głowy straszna my l. 

      - Jak wygl daj   rodki bezpiecze stwa po drodze? - zapytałem. 

      Mandor u miechn ł si . 

      - Spora grupa stra ników wmieszała si  w ten tłum - wyja nił. - Kolejni s  

rozstawieni wzdłu  trasy. Przez cały czas kto  b dzie na ciebie uwa ał. 

      Zerkn łem na Jurta,  eby sprawdzi , czy usłyszał. Skin ł głow . 

      - Dzi ki. 

      Ruszyłem za Jurtem do trumny, staraj c si  utrzyma  litani  przekle stw 

poni ej poziomu słyszalno ci. Był tylko jeden sposób,  eby zdoby  sobowtóra - 

przekona  Wzorzec,  eby wysłał tu mojego upiora. Jednak Logrus od razu 

wykryłby projekcj  energii. A gdybym zwyczajnie znikn ł, nie tylko kto  

zauwa yłby moj  nieobecno , ale te  prawdopodobnie mnie wy ledził. Mo e 

nawet sam Logrus, gdy tylko Dara go powiadomi. Wtedy przekona si ,  e 

wyruszyłem, by pokrzy owa  jego plany zmierzaj ce do przywrócenia 

równowagi. A Rzeka Gówna, w któr  wtedy wpadn , to akwen okrutny i 

zdradziecki. Nie popełni  klasycznego bł du i nie uwierz ,  e jestem 

niezast piony. 

      - Jak to zrobimy, Merlinie? - zapytał Jurt, kiedy stan li my na ko cu wolno 

si  przesuwaj cej kolejki. Znowu zabrzmiał gong i zadygotały kandelabry. 

      - Nie widz   adnego sposobu - odpowiedziałem. - Mo emy najwy ej 

spróbowa  po drodze przesła  wiadomo . 

      - Atutem st d nie dosi gniesz... No, mo e w idealnych warunkach - poprawił 

si . - Ale nie teraz. 

      Starałem si  przypomnie  sobie jakie  zakl cie, posłanie, kogo , kto mógłby 

mi pomóc. Ghost  wietnie by si  nadawał. Oczywi cie, odpłyn ł studiowa  

asymetrie przestrzenne galerii rze b. A to zajmie go na długo. 

      - Mog  szybko si  tam przenie  - zaproponował Jurt. - Przy takiej ró nicy 

 

80 

czasu mo e uda mi si  wróci , zanim ktokolwiek zauwa y. 

      - A w Kashfie znasz akurat tych dwoje ludzi, których powiniene  ostrzec. 

Luke'a i Coral. Oboje widzieli ci  w ko ciele, kiedy starali my si  nawzajem 

pozabija . A potem ukradłe  miecz ojca Luke'a. Moim zdaniem Luke bez 

adnego gadania spróbuje ci  zabi , a Coral zacznie wzywa  pomocy. 

      Kolejka przesun ła si  odrobin . 

      - Potrafi  sam sobie poradzi  - o wiadczył. 

      - Nie, nie. Wiem,  e jeste  twardy, ale Hendrake'owie to zawodowcy. W 

dodatku osoba ratowana, czyli Coral, raczej nie zechce współpracowa . 

      - Jeste  czarodziejem. Je li dowiemy si , kim s  stra nicy, mo esz rzuci  na 

nich zakl cie,  eby my leli,  e przez cały czas nas widz . Jak my lisz? Potem 

znikamy i nikt nic nie wie. 

      - Mam przeczucie,  e mama albo nasz starszy brat osłonili stra ników jakim  

czarem. Sam bym to zrobił w sytuacji wr cz idealnej dla zabójcy. Gdybym 

dowodził tu ochron , nie chciałbym,  eby kto  mieszał w głowach moim ludziom. 

      Przeszli my jeszcze kawałek. Wychylaj c si  na bok i wyci gaj c szyj , 

mogłem zobaczy  schorowane, demoniczne ciało Swayvilla, odziane z 

przepychem, z czerwono-złotym w em na piersi, le ce w trumnie z płomieni. 

Prastara nemezis Oberona teraz miała si  z nim poł czy . 

      Przyszło mi do głowy,  e do problemu mo na te  podej  z innej strony. Mo e 

zbyt długo  yłem w ród ludzi naiwnych w sprawach magii. Odzwyczaiłem si  od 

wystawiania czaru przeciw czarom, od kaskadowych zakl . Co z tego,  e 

stra nicy mieli osłon  utrudniaj c  wpływ na ich zmysły? Niech sobie b dzie. 

Poszukamy sposobu, jak j  omin . 

      Gong zad wi czał ponownie. Gdy zamarły echa, Jurt pochylił si  do mnie. 

      - Chodzi o co  wi cej, ni  ci powiedziałem - szepn ł. 

      - Nie rozumiem. 

      - Przyszedłem do ciebie w Sawall tak e dlatego,  e si  bałem. 

      - Czego? - zdziwiłem si . 

      - Przynajmniej jedno z nich: Mandor albo Dara, chce nie tylko równowagi. 

Chce całkowitego zwyci stwa Logrusu i Chaosu. Naprawd  tak uwa am. Rzecz 

nie w tym,  e nie chc  do tego przyło y  r ki. Ja nie chc ,  eby to nast piło. 

Teraz, kiedy mog  ju  odwiedza  Cie , nie chc  patrze  na jego zagład . Nie chc  

zwyci stwa  adnej ze stron. Zwyci stwo Wzorca byłoby pewnie równie fatalne. 

      - Sk d mo esz wiedzie ,  e które  z nich planuje co  takiego? 

      - Próbowali ju  przecie  z Brandem, prawda? Wyruszył,  eby unicestwi  

wszelki Porz dek. 

      - Nie - sprzeciwiłem si . - Zamierzał tylko zniszczy  stary porz dek, zast pi  

go własnym. Brand był rewolucjonist , nie anarchist . Planował wykre li  nowy 

Wzorzec w ród Chaosu, który wywoła... własny, ale prawdziwy. 

      - Oszukali go. Co  takiego nigdy by mu si  nie udało. 

      - Trudno powiedzie , póki nie spróbował. A spróbowa  ju  nie zd ył. 

      - Wszystko jedno. Obawiam si ,  e kto  zamierza wyci gn  korek z 

rzeczywisto ci. To porwanie, je li dojdzie do skutku, b dzie wielkim krokiem w 

tym kierunku. Je eli nawet nie potrafisz wymy li  czego , co ukryje nasze 

znikni cie, uwa am,  e powinni my wyruszy  i tak. Zaryzykowa . 

 

81 

      - Jeszcze nie - uspokoiłem go. - Poczekaj. Pracuj  nad tym. Posłuchaj. Nie 

oszukam stra ników i nie próbuj  wywoła  u nich halucynacji. Zamiast tego 

dokonuj  transformacji. Sprawiam,  e dwie osoby b d  wygl da  jak my. A ty 

natychmiast nas przeatutujesz. Halucynacje s  zb dne. Wszyscy b d  widzieli,  e 

to my. Mo emy zrobi  swoje... i wróci , je li zajdzie konieczno . 

      - Zajmij si  tym, a ja nas przerzuc . 

      - Dobra. Zmieni  tych dwóch przed nami. Jak tylko sko cz , zrobi  tak... - 

Opu ciłem lew  dło  z poziomu ramienia do pasa. - Obaj schylimy si , jakby kto  

z nas co  upu cił. I wtedy nas przeniesiesz. 

      - B d  gotów. 

      Ze spikardem było to prostsze ni  budowa zakl cia transformacji. Działał jak 

procesor czarów. Wprowadziłem dwa wyniki ko cowe, a on w ułamku sekundy 

zbadał tysi ce kombinacji, by poda  mi rezultat - par  zakl . Ich konstrukcja 

klasycznymi metodami potrwałaby bardzo długo. Zawiesiłem je, unosz c dło . 

Si gn łem do jednego z wielu  ródeł energii, do jakich spikard miał dost p w 

Cieniu. Naładowałem konstrukty. Spojrzałem, czy zacz ła si  przemiana, 

opu ciłem r k  i pochyliłem si . 

      Poczułem zawrót głowy, a kiedy si  wyprostowałem, byli my w apartamencie 

Jurta. Roze miałem si , a on klepn ł mnie w rami . 

      Natychmiast zmienili my kształty i ubrania na ludzkie. Zaraz potem on 

znowu chwycił mnie za rami  i przeniósł nas do Bramy Ognia. Po chwili 

przeskoczyli my dalej, tym razem na szczyt góry ponad niebiesk  dolin , pod 

zielonym niebem. I znowu, na  rodek mostu ponad gł bokim w wozem, z niebem 

zrzucaj cym gwiazdy albo okrywaj cym si  nimi. 

      - Wystarczy - mrukn ł wreszcie. 

      Stali my na szczycie szarego kamiennego muru, wilgotnego od rosy czy mo e 

od  ladów burzy. Chmury płon ły czerwieni  na wschodzie. Lekka bryza wiała 

od południa. 

      Mur otaczał wewn trzn  stref  Jidrash, stolicy Luke'a w Kashfie. Pod nami 

wznosiły si  cztery wielkie budowle, w ród nich pałac i naprzeciw niego 

wi tynia Jednoro ca, a tak e kilka mniejszych domów. Po przek tnej stało 

skrzydło pałacu, gdzie przybycie Grylla przerwało mi spotkanie z królow ... jak 

dawno temu? Widziałem nawet wyłaman  okiennic  na poro ni tej bluszczem 

cianie. 

      - To tam. - Wskazałem r k . - Tam j  ostatnio widziałem. W mgnieniu oka 

stan li my w komnacie. Nie było tu nikogo prócz nas. Kto  uporz dkował pokój i 

zasłał łó ko. Wyj łem Atuty i wyszukałem kart  Coral. Patrzyłem, a  stała si  

zimna. Wyczułem obecno  Coral. Si gn łem ku niej. 

      Była tam i nie było jej. Ogarn ło mnie to dziwaczne wra enie, jakie spotyka 

si  we  nie albo w szoku. Przesun łem dło  nad kart  i zerwałem niepewny 

kontakt. 

      - Co si  stało? - zapytał Jurt. 

      - Chyba jest pod wpływem narkotyku. 

      - Czyli pewnie ju  j  dostali. Potrafisz j  jako  wy ledzi  w tym stanie? 

      - Mo e te  le e  w s siednim budynku, na leczeniu. Kiedy odchodziłem, nie 

czuła si  najlepiej. 

 

82 

      - Co teraz? 

      - Tak czy tak, musimy porozmawia  z Lukiem - stwierdziłem, szukaj c jego 

Atutu. Nawi załem kontakt od razu, gdy tylko spojrzałem. 

      - Merlin! Gdzie jeste , do diabła?! - zawołał. 

      - Je li przebywasz u siebie, to jestem tu  obok. 

      Powstał z czego , co teraz rozpoznałem jako ło e. Chwycił zielon  koszul  z 

długimi r kawami i wci gn ł j , zasłaniaj c kolekcj  blizn. Zdawało mi si ,  e 

kto  le y w po cieli za jego plecami. Mrukn ł co  w tamtym kierunku, ale nie 

zrozumiałem. 

      - Musimy porozmawia  - o wiadczył. Przeczesał palcami rude włosy. - 

Przerzu  mnie. 

      - W porz dku - zgodziłem si . - Ale najpierw musz  ci  uprzedzi ,  e jest tutaj 

mój brat, Jurt. 

      - A czy ma miecz taty? 

      - Hm... nie. 

      - Chyba go od razu nie zabij . - Wsun ł koszul  za pas. 

      Gwałtownym gestem wyci gn ł r k . Chwyciłem j . Zrobił krok i przył czył 

si  do nas.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

83 

Rozdział 8

 

 

Luke u miechn ł si  do mnie i skrzywił na widok Jurta. 

      - Gdzie  ty si  podziewał?! - zawołał. 

      - Byłem w Dworcach Chaosu - wyja niłem. - Wezwano mnie w zwi zku ze 

mierci  Swayvilla. Wła nie trwa pogrzeb. Wymkn li my si , kiedy si  

dowiedziałem,  e Coral grozi niebezpiecze stwo. 

      - Wiem o tym... teraz - mrukn ł Luke. - Ona znikn ła. My l ,  e została 

porwana. 

      - Kiedy to si  stało? 

      - Przedwczoraj w nocy. Wiesz co  o tym? 

      Zerkn łem na Jurta. 

      - Ró nica czasów - mrukn ł. 

      - Przedstawia sob  szans  zyskania paru punktów w grze pomi dzy Wzorcem 

i Logrusem. Dlatego wysłano po ni  agentów Chaosu. Ale chc  j  dostarczy  

yw . Nic jej nie grozi. 

      - Po co jest im potrzebna? 

      - Mam wra enie,  e uznali j  za idealn  kandydatk  na królow  w Thelbane, 

razem z Klejnotem Wszechmocy jako elementem jej anatomii, i cał  reszt . 

      - Kto ma by  nowym królem? 

      Poczułem,  e policzki mi płon . 

      - Wiesz, ludzie, którzy tu po ni  przybyli, zaplanowali t  posad  dla mnie. 

      - Gratuluj ! - zawołał. - Nie b d  jedyny, który tak  wietnie si  bawi. 

      - Nie rozumiem. 

      - Ta królewska fucha nie jest warta złamanego szel ga.  ałuj ,  e w ogóle 

dałem si  wci gn  w ten interes. Wszyscy maj  do ciebie wa ne sprawy i 

wiecznie zajmuj  czas, a nawet je li nie, kto  zawsze chce wiedzie , gdzie si  

podziewasz. 

      - Do diabła, przecie  dopiero co si  koronowałe . Przyzwyczaisz si  z czasem. 

      - Dopiero? To ju  ponad miesi c! 

      - Ró nica czasów - powtórzył Jurt. 

      - Chod cie. Postawi  wam fili ank  kawy - zaproponował Luke. 

      - Masz tu kaw ? 

      - Wymagam jej, chłopie. T dy. Wyprowadził nas na korytarz, skr cił w lewo, 

ruszył schodami w dół. 

      - Przyszła mi do głowy zabawna my l - powiedział. - Mówili cie,  e we miesz 

tron, a Coral jest po dan  królow . Mógłbym bez kłopotów uniewa ni  nasze 

mał e stwo. W ko cu to ja rz dz . Ty chcesz,  eby została twoj  królow , a mnie 

zale y na Traktacie Złotego Kr gu z Amberem. Chyba mam sposób,  eby 

wszyscy byli zadowoleni. 

      - To nie takie proste, Luke. Nie chc  tej roboty, a bardzo  le by si  stało dla 

nas wszystkich, gdyby moi krewniacy w Dworcach dostali Coral pod opiek . 

Ostatnio dowiedziałem si  o wielu sprawach. 

      - Na przykład? - Luke otworzył w skie drzwi, prowadz ce do przej cia na 

tyły pałacu. 

      Obejrzałem si  na Jurta.