1

 

 
 

ROZDZIAŁ l 

 
Po krótkim namyśle Josephine stwierdziła, że facet nie jest w jej typie. Wracała z Edynburga, 
a on siedział naprzeciw i przez cały czas bezczelnie się w nią wpatrywał. Miał około 
dwudziestu lat. Szczerze mówiąc, nie widziała powodu, aby zaprosić go do domu i zacząć z 
nim grę. 
Francis czekał w poczekalni. 
— Dobry wieczór pani — powiedział, biorąc bagaż. — Czy miała pani przyjemną podróż? 
— Niestety, nie. Było, jak zwykle, strasznie nudno. Francis, to jest Russell. 
— Dobry wieczór panu. Czy mam zabrać także pański bagaż? 
— Nie — powiedział Russell, trzymając mocno teczkę. — Dziękuję. 
Załadował neseser na wózek. Francis i Josephine wymienili rozbawione spojrzenia. 
Elegancki samochód, czekający na nich przed wejściem, zrobił na Russellu wrażenie. 
Przyjemny szum silnika i wygodna jazda sprawiły, że pogrążył się w marzeniach. Gdy 
dojechali na miejsce, Josephine widziała w jego oczach zachwyt i pytanie: „Skąd ona ma 
pieniądze na tak wystawne życie?" Francis załadował bagaż do windy. 
— Czy będzie pani potrzebowała samochód wieczorem? 
— Nie. Dziękuję. 
— W takim razie życzę miłego weekendu — 
powiedział, uśmiechając się znacząco. 
— Tobie także, Francis. 
Drzwi windy zamknęły się bezszmerowo. Josephine włożyła plastykową kartę w otwór i 
zaczęli płynąć w górę. Dopiero teraz Russell nieco się rozluźnił i objął Josephine, próbując ją 
pocałować. Nie opierała się, ale za moment spojrzała na niego lodowato. Zabrał rękę i 
poluzował krawat, mrucząc pod nosem z niezadowoleniem. 
Gdy weszli do mieszkania, zaczął się rozglądać z zainteresowaniem, zwracając uwagę na 
każdy szczegół. Przymglone światło, pstrokate malowidła na ścianach, gdzieniegdzie drogie 
meble. 
Poczęstowała go kawą. Wyszedł na balkon i stał tam przez chwilę, a wieczorny wiatr 
rozwiewał mu włosy. Patrzył na pobliskie budynki. 
Josephine położyła mu rękę na ramieniu i podała drinka, jakby chciała go przeprosić za 
wcześniejsze chłodne zachowanie. Po chwili wróciła do pokoju i zaczęła się powoli rozbierać. 
Zsunęła spódniczkę, ukazując podwiązki i majteczki, i podeszła do oszklonych drzwi 
balkonowych. Stał tam, oszołomiony pięknem oraz bogactwem miasta. Oceniła, że wygląda 
podobnie jak Peter Fonda, z lekkimi bruzdami wokół ust, w okularach ze starannie dobranymi 

 

2

oprawkami. Należał do tego rodzaju mężczyzn, którzy podporządkowują sobie wszystkich i 
wszystko. Nie znała dotąd nikogo takiego. 
Wyszła na balkon i uśmiechnęła się do niego. 
— Można stąd zobaczyć wszystkie banki w mieście — odezwał się nagle. Krawat powiewał 
mu na wietrze. 
Dotknęła jego policzka i pocałowała go mocno w usta. Poczuła, że jest już trochę podniecony 
i rozpalony. Lubiła to. Zdjęła mu okulary i schowała w kieszonce eleganckiego garnituru. 
Miał szaroniebieskie oczy jak wiosenne chmury. Patrzył na nią namiętnie. Pocałowała go 
znowu. 
—Rękawiczki? — spytał, patrząc na jej ręce. 
Nosiła czarne, satynowe rękawiczki, szyte na miarę. Dotknęła jego rozpalonego policzka, po 
czym powoli przesunęła rękę na kark, rozłożyła pałce i bardzo mocno go ścisnęła. Wstrzymał 
oddech, oczy wyszły mu na wierzch. Próbował zachowywać się spokojnie w tej dziwnej 
sytuacji, ale po chwili poczuł, że robi mu się słabo. Pożądanie rosło w nim, mimo bólu, 
jakiego przed chwilą doznał. Rozluźniła uścisk, a on objął ją mocno w talii i pocałował za 
uchem. Poczuła zapach wody po goleniu. 
Nagle wywinęła mu się z objęć. Zareagował na to gwałtownie — chciał ją przytrzymać, ale 
ona, rzuciwszy zalotne spojrzenie, odwróciła się i weszła do pokoju. Poszedł za nią. Stała 
przy barku i robiła coś do picia. Wlała kawę do chłodnej szklanki, dodała trochę lodu i długo 
mieszała, po czym wlała do niej złocisty rum. W lodówce znalazła karton soku jabłkowego i 
otworzyła go, przez cały czas obserwując Russella, który stał na środku pokoju. Posłała mu 
miły uśmiech. Wymieszała całość z sokiem i spróbowała. 
Odstawiła szklankę i zaczęła powoli zdejmować prawą rękawiczkę, kolejno z każdego palca. 
Russell stał i patrzył jak skamieniały. 
— Usiądź — powiedziała. 
Podszedł do krzesła, rozluźnił marynarkę i usiadł. Josephine zanurzyła palec w napoju, a 
następnie polizała go delikatnie i ponętnie, dotykając zaledwie końcem języka. Potem 
wsunęła palec do ust i zaczęła go ssać, jakby delektując się jego smakiem. Przez cały czas 
patrzyła wymownie Russellowi w oczy. Odwróciła się do barku i wzięła karton z sokiem. 
Zaczęła go pić powoli. Czuła się wspaniale. 
— Jak się nazywa ten napój, który pijemy? 
— Po prostu... drink. 
Uśmiechnął się, gdy tymczasem Josephine wyciągnęła się na łóżku. 
— Co robiłaś w Edynburgu? — zapytał z zainteresowaniem. 
— Byłam miła dla nudziarzy. 
— Chyba niezbyt miła, wnioskując z zachowania w podróży. 
— Jeżeli jesteś zbyt miły, ludzie ci nie płacą. 
Zauważyła, że zmarszczył brwi i zdała sobie sprawę, że pomyślał o niej jak o panience 
lekkich obyczajów, dziwce z wyższych sfer. 
Śmieszył ją. Zastanawiała się, czy naprawdę tak myśli. Była święcie przekonana, że nie 
będzie na tyle wulgarny, aby zaproponować jej pieniądze. To raczej nie w jego stylu. 
Sprawiał wrażenie przyzwoicie wychowanego chłopca z dobrego domu, który nigdy jeszcze 
nie był w takiej sytuacji. 
Kiedyś wiele uwagi poświęcała czytaniu z twarzy przeżyć i cierpień spotykanych mężczyzn i 
kobiet. Młody Russell był interesującym obiektem. Cechowała go równowaga i 
konwencjonalny styl, ale w środku był nieśmiały i niewinny. Pomyślała, że będzie się mogła 
pobawić nim jak zabawką. Z pewnością należał do tych mężczyzn, którzy stawiają znak 
równości między pieniędzmi a seksem. Na pieniądzach być może się znał, ale na seksie raczej 
nie bardzo. Nie wiedział, że pieniądze są może ważne i przydatne, ale cholernie nudne. Dla 
niego zaś pieniądze oznaczały siłę, a siła — seks. Josephine była pewna, że wielu spraw nie 

 

3

potrafiłby pojąć. Czuł się niepewnie. Próbował znaleźć jakieś taktowne i delikatne wyjście z 
tej sytuacji, ale nie bardzo wiedział jakie. 
— Nalać ci dżinu? — spytała. 
— Chętnie. — Podał jej szklankę. 
Podniosła się z wdziękiem i pocałowała go w ciepłe, wilgotne usta. Zmieszała dżin z 
tonikiem. Wbrew temu, co mógłby o niej teraz sądzić, nie była kobietą okrutną. Życie 
przyzwyczaiło ją do przyjemności i szukała ich. 
— To mieszkanie musiało cię kosztować fortunę? 
To pytanie ją rozzłościło; było prostackie. Nie miał za grosz wyobraźni. Kusiło ją, aby dać 
mu nauczkę i potem śmiać się z tego razem z Jackie. 
Podeszła do niego, niosąc drinka. 
— Dlaczego się nie rozgościsz? — spytała. 
— W porządku. Dziękuję. 
Rozsiadł się wygodniej. Podała mu dżin, a on przybliżył się, próbując znów ją pocałować, ale 
wymknęła mu się zwinnie. Usiadł więc ponownie na krześle, wypił kilka łyków dżinu i 
zamyślił się. Podeszła do niego i dotknęła jego ręki, po czym położyła ją sobie na piersiach. 
Jego palce zaczęły poruszać się wokół. Stopniowo ruchy stawały się coraz bardziej 
stanowcze. Pocałowała go. Jego usta miały teraz smak jałowca i goryczy. Poczuła, że go 
pragnie. 
— Wypij to szybko. 
— Wezmę ze sobą — powiedział. 
Zaprotestowała, potrząsając głową. Dopił więc do końca, powoli, jak gdyby chciał przedłużyć 
moment oczekiwania na to, co zaraz nastąpi. Josephine jednym ruchem ściągnęła bluzkę. 
Russell, skończywszy drinka, odstawił szklankę, starając się patrzeć na kobietę bez 
zainteresowania. 
— Rozbierz się — usłyszał. 
Uśmiechnął się, ale wypadło to głupio. Zdjął zegarek, ozdobną spinkę do krawata i wszystko 
to schował do kieszeni. Zaczął rozwiązywać krawat, rozpiąwszy przedtem górne guziki 
koszuli. Krawat również schował do kieszeni. Odebrała od niego marynarkę, przewieszając ją 
ostrożnie przez poręcz krzesła. Zachęcony jej jednoznacznym zachowaniem, zaczął 
zdejmować koszulę. Pod spodem miał szarą, trykotową koszulkę, którą także szybko ściągnął. 
Oczom Josephine ukazała się biała i szczupła pierś. Rozluźnił sznurowadła i zdjął buty, 
ściągnął skarpetki i włożył je do butów. Rozpiął pasek od spodni i zaczął powoli je 
zdejmować. 
— Wszystko to tylko jakaś twoja tajemnicza gra, tak? 
Josephine nie odpowiedziała. Stała teraz przed nim w samych majteczkach, podwiązkach i 
pończochach. Miała rewelacyjną figurę, którą podkreślała jeszcze bielizną z 
pierwszorzędnego jedwabiu. Wyglądała w niej ponętnie i podniecająco. Russell spoglądał na 
jej piękne, długie nogi, kształtne biodra i kępkę ciemnych włosów wystającą spod majteczek. 
Wpatrywał się w sterczące piersi... 
Zdjął spodnie. Pod nimi miał slipy w czerwono-złote paski, nie bardzo pasujące do 
konwencjonalnego stroju. Spojrzał na Josephine i zdjął je, ukazując gęste, ciemne włosy 
łonowe i sterczący obrzezany penis. 
Josephine podeszła wolno i wzięła go do ręki. Czuła, jak rośnie w dłoni i jest coraz bardziej 
gorący. Uklękła i pocałowała go. Czuła, jak Russell drży i coraz ciężej oddycha. Wstała, 
patrząc mu w oczy i nadal trzymając w dłoni jego członek. On także patrzył — w tej chwili 
zapomniał o pieniądzach i interesach. Ona była górą, a on czul się jak bezradne zwierzątko. 
Pocałował ją czule. 
— Czy mogę skorzystać z twojej łazienki? — zapytał. 
— Chcesz wziąć prysznic? 

 

4

— Nie... 
Uśmiechnęła się ironicznie i zaprowadziła go do łazienki. Oparła się o brzeg umywalki, gdy 
on otworzył klapę sedesu i spojrzał na nią skrępowany. 
— Nie mogę tego robić, gdy ktoś na mnie patrzy. 
W tym momencie zdał sobie sprawę, że zachowuje się jak smarkacz. Josephine stanęła za nim 
i pogłaskała go po pośladkach. Jego mięśnie poruszały się rytmicznie. 
— Odpręż się — powiedziała cicho. 
Russell znowu zachowywał się biernie i posłusznie. Wyszeptał coś bez związku. Josephine 
wyszła z łazienki i dopiła w pokoju swojego drinka. Przeczesała palcami włosy i włożyła rękę 
między uda. 
Wyszedł zakłopotany i poniżony. Z jego oczu wyczytała, że wybacza jej wulgarne 
zachowanie i czeka na dalszy ciąg. Podeszła do niego i pogłaskała go czule po policzku. 
Zauważyła, że wilgotnieją mu oczy. 
— Mamy jeszcze dużo czasu. Pocałowała go czując, że jego ciało płonie. Pociągnęła go za 
sobą na łóżko. 
— Chodź! 
Położył się na przyjemnie chłodnym prześcieradle. W tym momencie zadzwonił stojący przy 
łóżku telefon. Dzwonił przez dłuższą chwilę. 
4— Nie chcę, aby nam ktoś przeszkadzał. — Odłożyła słuchawkę na bok. Podniosła leżący na 
podłodze rzemień z klamrą. Chwyciła Russella za ręce i zręcznym ruchem przy wiązała go za 
przeguby do łóżka. Był oszołomiony, próbował się wyrywać. 
— Janie... nigdy... 
— Spokojnie! 
Przymocowała do łóżka także jego nogi. Leżał teraz rozpostarty, a z czoła spływał mu pot. 
Bał się, ale był jednocześnie mocno podniecony. 
— Josephine, słuchaj... ja... 
Uderzyła go mocno w nogę. Zacisnął zęby z bólu, ale poddał się całkowicie. Zsunęła się z 
łóżka i powoli przysunęła twarz do jego krocza. Wzięła penis w usta, pocierając go lekko 
wargami i czubkiem języka. Słyszała, jak mężczyzna pojękuje z rozkoszy i podniecenia. 
Usiadła nagle i spojrzała mu w twarz. Lubiła mężczyzn, którzy łatwo się poddają; pokornych 
i gorliwych. Russell uniósł głowę, ale jego ruchy były niepewne i niezdarne. Znowu zaczęła 
pieścić jego członek czując, jak rośnie. Ręką w rękawiczce gładziła jądra, które także rosły i 
pęczniały. Członek zagłębiał się coraz bardziej w jej ustach; nagle ruchy stały się szybsze. 
Wciągnęła go mocno i poczuła, że na jego końcu pojawiła się kropelka. Był u szczytu 
podniecenia; drżał przez cały czas. 
— Josephine, czy możemy... — Chciał coś powiedzieć, ale nie dała mu dokończyć. 
Ściągnęła pończochy i położyła się obok na łóżku. 
— Jeżeli to ci nie odpowiada, to powiedz. 
Milczał. Potraktowała to jako zgodę na dalsze kontynuowanie tej gry. Włożyła mu na szyję 
sztywny, skórzany kołnierz. Zapięła go za pomocą srebrnego kółka, popychając głowę 
Russella na łóżko. Zabolało go to i wykrzywił twarz w grymasie. W nagrodę pocałowała go. 
Wokół swojej szyi także umocowała kołnierz, ale cieńszy i węższy, wysadzany diamentami w 
srebrnych obwódkach. 
Podniecenie Russella gasło powoli; ze strachu, napięcia i niepewności. Josephine to nie 
przeszkadzało. Znowu stała się miła, pieściła go i całowała, dopóki penis nie urósł. Russell 
szybko się podniecał. 
Zdjęła drugą rękawiczkę i zaczęła odpinać bluzkę. Oczom Russella ukazały się jędrne piersi, 
a pomiędzy nimi tatuaż — figura złożona z malutkich kostek domina. Wiedziała, że on nie 
rozumie, jak wielkie znaczenie ma dla niej ten tatuaż. On zaś przeczuwał, że nie powinien 
teraz o nic pytać. Zapyta, gdy ona mu na to pozwoli. 

 

5

Przyjrzała mu się, gdy tak leżał obezwładniony. Pochyliła się i dotknęła piersiami jego 
twarzy. 
— Całuj — rozkazała, napierając mocniej. 
Zaczął całować miejsce, gdzie widniał tatuaż. Zlizywał kropelki potu, które pojawiły się 
między piersiami. Teraz była z niego zadowolona. Pocałowała go w brodawki, potem w 
brzuch i podbrzusze. Całowała jego ramiona, szyję i uszy. Potem znowu przeszła niżej, aż do 
jąder. Jednak tym razem drażniła tylko podbrzusze i uda. Przebiegała po nich językiem, na co 
on odpowiadał drżeniem i pojękiwaniem. 
W pewnym momencie usiadła na nim i zaczęła uderzać jego uda cieniutkim rzemykiem, który 
wyciągnęła spod łóżka. Uderzała coraz mocniej, aż zaczął syczeć z bólu. Nie przestawała 
jednak bić. Zacisnął wargi i zaczął się szarpać, lecz nie na wiele to się zdało. Ona panowała 
nad nim; był zdany na jej zachcianki. 
Przesunęła się, balansując biodrami. Nie był odporny na ból. Pomyślała, żeby go rozwiązać, 
ale w końcu stwierdziła, że zrobi to później. 
— Może moje zabawy ci się nie podobają — szepnęła mu do ucha. — Na razie musisz je 
znosić. 
Próbował protestować, ale nie pozwoliła na to. 
— Ostrzegam cię, bo konsekwencje mogą być bolesne. 
Zacisnął usta i zamknął oczy. Bał się, ale pożądanie było silniejsze. 
— Sześć uderzeń i ani jednego jęku. — Pogratulowała mu z podziwem. Pocałowała go. — 
Chyba nieprędko zrezygnuję z moich zachcianek. Jesteś niezły. 
Spojrzała mu w twarz. Cały czas patrzył na nią z obawą. Była zadowolona ze swej przewagi. 
Czuła, jak chęć dalszej zabawy rośnie w niej, a i on poddaje się temu uczuciu. Dotknęła go 
delikatnie pejczem. Naprężył się i drgnął, kiedy uderzyła. 
— Raz. Uderzyła znowu. 
— Dwa. Trzy. 
W oczach Russella pojawiły się łzy. Sięgnęła znowu po rzemień. Uderzyła w lewe udo, potem 
w prawe i znowu. Nie wydał żadnego dźwięku, tylko łzy spływały mu po policzkach. Był 
napięty do granic możliwości. Pocałowała go w usta. Nagle uniósł głowę i zaczął ją całować 
tak żarliwie, że aż odsunęła się. 
Nogi były naznaczone płonącymi śladami, a jednak podniecenie znowu w nim wzbierało. 
Jego członek był naprężony i gotowy. Wzięła go do ust; był gorący i drgał. 
— Zaczynamy znowu — powiedziała. 
Podniosła pejcz. Uderzyła ponownie kilka razy. Na ciele Russella pojawiły się nowe ślady, 
także na twarzy. Usta były gorące i rozchylone. Uniosła biodra i jego oczom ukazało się w 
całej okazałości wilgotne krocze. Przykucnęła nad nim i naparła kroczem na jego pierś. Po 
chwili przesunęła się nad twarz. Całował jej gorącą i wilgotną cipkę. Nagle, nie wiadomo 
dlaczego, odsunęła się. 
— Josephine, boli mnie ramię. Proszę, rozwiąż mnie. 
Uwolniła go. Wstała i patrzyła, jak powoli rozprostowywał ręce i nogi. Uśmiechała się 
ironicznie. 
— Nie jesteś zbyt twardy — powiedziała. — Mięczak z ciebie. Nie tego się spodziewałam. 
Pamiętaj, jeśli będziesz nieposłuszny, inaczej pogadamy. 
Spojrzał na nią zdziwiony i zirytowany. 
— Przestań, Jo. 
— Aha, jeszcze jedno. Mam nadzieję, że odwdzięczysz mi się za dzisiejszą lekcję i zaprosisz 
mnie na kolację. 
Uśmiechnął się. 
— Możemy iść zaraz. 

 

6

Jednak Josephine w tym momencie miała ochotę na co innego. Dotknęła jego członek, 
pogłaskała i szybko doprowadziła do wzwodu. Gdy był gotowy, weszła na niego. Czuła żar bi 
jacy od środka i rozsadzający jej ciało. Russell był także silnie podniecony. 
Poruszała się wolno i ostrożnie, jakby bojąc się, że może nagle z niej wyjść. Kręciła biodrami 
wiedząc, że doprowadza to Russella do utraty zmysłów. Poruszała się wolno, potem nagle 
szybciej; w górę, w dół, w prawo i w lewo. Przymknęła oczy i wyobraziła już sobie moment 
szczytowania. To jeszcze bardziej ją podnieciło. Otworzyła oczy i głaskała go po twarzy. 
— Wytrzymaj jeszcze trochę — poprosiła. 
Nie mógł. 
Nagle rozległ się głośny i natarczywy dzwonek do drzwi. Spojrzeli na siebie przestraszeni i 
zdezorientowani. Przez moment nie wiedzieli, co zrobić. Josephine wstała; była wściekła. 
— Co to? — zapytał. 
Nie odpowiedziała. Czuła, że ten dzwonek nie wróży nic dobrego. Nie spodziewała się 
nikogo o tej porze, portier dostał polecenie, żeby nie wpuszczać nikogo bez jej zgody. 
Podeszła do drzwi i otworzyła je. Za nimi stał bardzo młody mężczyzna. Miał jasne włosy i 
był ubrany w uniform chłopca hotelowego. Wszedł do środka, zupełnie ignorując fakt, że na 
łóżku leżał nagi Russell. Josephine chciała już coś powiedzieć, ale chłopak zdecydowanie 
stanął naprzeciw niej. W ręku trzymał jakąś paczkę. 
Russell, z początku zdezorientowany, nagle wpadł we wściekłość. 
— Co, do diabła?! 
— Kim jesteś? — przerwała Josephine. — Jak się tu dostałeś? Kto cię wpuścił? 
Chłopiec nie odpowiadał, tylko patrzył na nią uparcie. Wręczył jej małą paczkę, zawiniętą w 
czarny, błyszczący papier i przewiązaną kolorową wstążką. 
— Co to jest? — spytała, biorąc ją niepewnie. 
On jednak nie odpowiedział. 
Josephine otworzyła pudełko i ze środka wyjęła kostkę domina. Nic więcej tam nie było. 
Kostka była zupełnie gładka z obu stron — mydło. Odwróciła się, chcąc coś powiedzieć, ale 
chłopaka już nie było.  
 

ROZDZIAŁ 2 

 

Josephine wyszła do przedpokoju, ale drzwi za chłopakiem już się zamknęły. 
— Cholera — zaklęła. Sięgnęła po słuchawkę domofonu. Po drugiej stronie przez dłuższy 
czas nikt nie odpowiadał. 
— Josephine! — zawołał Russell z sypialni. 
Nie odpowiedziała. Nerwowo odgarnęła spadające włosy. Już miała odłożyć słuchawkę, gdy 
usłyszała głos: 
— Recepcja. Słucham. 
— Zatrzymać windę! —krzyknęła do słuchawki. 
— Słucham?! 
— Zatrzymać tę pieprzoną windę! Jest w niej mężczyzna! 
— Kto w niej jest? 
Josephine opanowała się i powiedziała spokojniej: 
— Tu mówi Josephine Morrow z apartamentu. W windzie jest mężczyzna, który przed chwilą 
wtargnął do mojego mieszkania. 
— Chwileczkę. — Recepcjonistka powiedziała coś do kogoś, po czym znowu wróciła do 
rozmowy, nie wykazując zainteresowania. 
— Przykro mi, ale nie możemy zatrzymać windy, pani Morrow. Już zjechała do garażu. 
Zawiadomiłam strażnika. Zaraz tam pójdzie. 
„Cholerna ochrona" — pomyślała Josephine. 

 

7

— Czy on coś pani zrobił, pani Morrow? Mam zawiadomić policję? — Recepcjonistka 
stała się raptem nadgorliwa. 
— Nie, to sprawa osobista. Ale proszę nie pozwolić mu opuścić budynku! —krzyknęła, 
zdenerwowana opieszałością recepcjonistki, i odwiesiła słuchawkę. 
Po chwili znowu ktoś zadzwonił do drzwi. Josephine zaklęła siarczyście i wróciła do sypialni. 
Alarm rozległ się ponownie, lecz Josephine udawała, że ją to nie obchodzi. 
Natomiast Russella to dzwonienie doprowadzało do szału. 
— Josephine, do diabła, pozwól mi odejść! — 
krzyczał. 
— Jeszcze nie teraz — powiedziała, otwierając szafę z ubraniami i Wyciągając z niej kuse 
kimono, prezent od przedstawiciela firmy handlowej z Tokio. Włożyła je, przewiązując w 
talii szeroką szarfą. Russell był wciąż zdenerwowany. 
— Powiedz mi, proszę, o co tu chodzi, do cholery! 
— Nie wiem — powiedziała niewinnie, siadając na łóżku i zakładając pantofle. — Poczekaj 
tu na mnie. Muszę coś załatwić. 
—Wzięła domino ze stolika i włożyła do torby. — Niedługo wrócę. 
Wychodząc z pokoju, wyłączyła dzwonek. Przechodząc obok lustra, rzuciła okiem na siebie. 
Nie była zbyt zadowolona z wyglądu, ale też niczego lepszego się nie spodziewała — nie była 
w formie. 
Wyszła z apartamentu. Wsiadła do windy i nacisnęła guzik do garażu. Piętro niżej winda 
zatrzymała się i wsiadło do niej dwóch starszych mężczyzn. Przyglądali się jej obaj, wodząc 
wzrokiem po jej nogach, biodrach i biuście. Nie wytrzymała i nacisnęła „stop". 
— Przepraszam — powiedziała i przesiadła się do drugiej windy. Zjechała na dół i wysiadła 
w garażu. 
Zaczęła biegać między samochodami. Pod ziemny garaż był systemem ponumerowanych 
miejsc. Cienkie ścianki i kolumny dzieliły go na mnóstwo identycznych zatoczek; w każdej 
stał samochód osobowy lub miniciężarówka. 
Po kilku minutach zaczęła ją boleć głowa i postanowiła wrócić do windy. Francis dawno już 
odjechał limuzyną, ale był tu zaparkowany jej sportowy, czerwony MR-2. Stanęła między 
peugeotem i fordem sierrą, który miał otwarte drzwi i zapalone światła. W środku jednak nie 
było nikogo. Josephine pobiegła w stronę wyjścia. 
Nie myślała o tym, jak wygląda. Kimono rozwiązało się, ukazując jędrne piersi. Nagle 
usłyszała odgłos zapalanego silnika. Zaklęła i podbiegła w tym kierunku. Z daleka zobaczyła 
światła. Nie mogła złapać oddechu. Zauważyła, że brama wjazdowa jest otwarta, a duży, 
czarny samochód wyjeżdża z garażu. Strażnik przy wyjściu był odwrócony tyłem i rozmawiał 
przez telefon. 
— Zatrzymaj ten samochód! —krzyknęła do niego. Jej głos rozniósł się echem po garażu. 
Strażnik odwrócił się, nie wiedząc, o co chodzi i skąd dobiega głos. Stał zdziwiony ze 
słuchawką w ręku, wypatrując osoby, która krzyczy w ciemnościach. 
Czarny samochód wyjechał już na ulicę. Josephine rzuciła się biegiem w stronę swojego, po 
drodze wyciągając kluczyki z torby. 
— Szybciej, szybciej —powtarzała szeptem. Trzęsły jej się ręce. Szybko wsiadła do środka, 
rzuciła torbę na tylne siedzenie i włożyła kluczyki do stacyjki. Próbowała wrzucić wsteczny 
bieg. Silnik zapalił, ale zaraz zgasł. 
Strażnik ciągle stał ze słuchawką w ręku. 
W końcu udało jej się zapalić i ruszyć. 
— Czemu nie zatrzymałeś tego samochodu? 
— Nie... nie zdążyłem — wykrztusił oszołomiony. — Ale mogę wezwać policję, jeśli to coś 
poważnego. 

 

8

— Daj spokój — powiedziała. — Nie potrzebuję policji. To... to sprawa osobista. Wracaj do 
pracy i zapomnij o tym. 
O nic więcej nie pytał. Pomyślał wprawdzie, że kobieta jest dosyć dziwnie ubrana, ale uznał, 
że to już jej sprawa. 
— Czy pamiętasz chociaż numer? — spytała. 
— Co? — Spojrzał na telefon. 
— Numer samochodu! Rejestrację! 
Zaprzeczył. 
— Pieprzony strażnik! — Była wściekła. Wyjechała z garażu na szarzejącą ulicę. Zbliżał się 
wieczór. Na ulicach panował duży ruch. Musiała czekać, zanim wjechała na odpowiedni pas. 
Przebierała nerwowo palcami, a taksówki i motocykle przejeżdżały i znikały za wzgórzem. W 
pewnym momencie ujrzała ten sam czarny samochód lub bardzo do niego podobny. 
Mocniej związała pasek kimona. Otworzyła torebkę, wyjęła domino i jeszcze raz dokładnie 
obejrzała, po czym odłożyła je, bo nadszedł moment, aby wjechać na pas. Zwolniła hamulec. 
Straciła czarny samochód z oczu. Wszędzie było tyle pojazdów, że poruszały się one jakby w 
zwolnionym tempie. Josephine jechała za ogromną ciężarówką. Znowu ujrzała ten samochód. 
Miała przynajmniej nadzieję, że to ten. Wyjrzała przez okienko, aby przyjrzeć się kierowcy, 
ale teraz nie widziała już nic poza tyłem ogromnej ciężarówki. Domyśliła się, że był to rolls-
royce lub daimler. Zatrzymała się na światłach i zauważyła, że kierowca ciężarówki, stojącej 
obok, przygląda się jej z zainteresowaniem. Kimono znowu się rozchyliło. 
„Najchętniej wsadziłabym palce w te żabie o-czka" — pomyślała. 
Puste domino. Mydło. Co ono oznacza? Josephine znała grę w domino. Znała prawie 
wszystkich uczestników tej niezwykłej gry. Otrzymanie kostki domina było znakiem 
zapowiadającym nieco wyuzdane zabawy seksualne. Zapowiada to chwile rozkoszy i 
uniesień. Jednak nigdy wcześniej nie spotkała się z tym, żeby ktoś wysłał komuś puste 
domino. Nikt też wcześniej nie dostarczył jej domina w ten sposób, przychodząc do domu i 
zakłócając prywatność, tym razem oznaczała ta wiadomość? Dla kogo pracował ten chłopak? 
Zaczyna grę z mężczyzną, czy z kobietą? Wiele było miejsc, w których spotykała się z 
przyjaciółmi. Zabawiali się tam, grali i urządzali maskarady. Niektóre z tych miejsc były 
wręcz obskurne — w starych domach na przedmieściach. Były też miejsca przyjemne: jachty, 
prywatne posiadłości, eleganckie hotele, kluby dla bogatych przemysłowców. 
Nie wpuszczano tam nikogo, kto nie miał charakterystycznego tatuażu na piersi. Josephine 
zwiedziła kilkanaście takich miejsc w Anglii, Ameryce i we Włoszech. Czas jakby się tam 
zatrzymywał, zawieszony przez panujące prawa posłuszeństwa i pożądania, nieubłagany i 
niepowtarzalny. Ona znalazła tam swój raj. Zasmakowała tam żelaza i grubej skóry, 
spróbowała smaku krwi, a zarazem przyjemności, słodyczy i uniesień. Nieraz była 
upokarzana i poniżana. Wiedziała, że silniejsi korzystali ze słabości innych, prowadząc swe 
gry. Wszystko to pozostawało w ścisłej tajemnicy. Nikt do tej pory nie został 
skompromitowany z powodu przynależności do tej organizacji i nikt nikogo nie 
skompromitował. Otrzymała już wiele kostek domina i zawsze korzystała z okazji, aby się 
zabawić. Jednak nigdy nie dostała pustej kostki. Pamiętała, jak w pięknym ogrodzie 
otaczającym stary, rzymski kościół, pewien ksiądz wręczył jej złote pudełko z czekoladkami. 
W jednej z nich było właśnie domino z dwiema kropkami. Josephine przyjęła prezent i 
przychodziła do tego ogrodu przez cztery dni, o tej samej godzinie, ubrana tylko w cieniutką 
sukienkę. Służący księdza przywiązywał ją za ręce do drzewa i chłostał przez minutę, podczas 
gdy ksiądz stał w pobliskich krzakach i obserwował. Płakała. Po zakończeniu gry 
pielęgniarka opatrywała jej kark, plecy i pośladki. 
Z kolei, innym razem, w pokoju hotelowym młody Izraelczyk kazał jej zmienić sukienkę, 
którą miała na sobie, na uniform hostessy „E1-A1". Przełożył ją potem przez kolano i uderzał 
w pośladki ostrą szczotką do włosów. Zapamiętała jego niesamowicie fioletowy penis. 

 

9

Pożądała go, pragnęła, aby wszedł w nią, ale on w ostatnim momencie zrezygnował. Domino 
leżało wówczas na stoliku przy łóżku. Były to dwie dwójki. 
Podwójna trójka była wtedy, gdy robiły z Maureen striptiz w kabinie łodzi wycieczkowej, 
gdzieś na wybrzeżu Dorset. Pląsały potem od jednej burty do drugiej. Bawiły się wibratorami, 
chłostały, aby sprawić tym przyjemność towarzyszącym im młodym Amerykanom. Josephine 
pamiętała odbijające się w granatowym morzu gwiazdy i rozpalone ciała mężczyzn. Żadna z 
nich nie wiedziała wówczas, co nastąpi 
potem — ból czy rozkosz? Przyjęcie pod pokładem przeistoczyło się w rodzaj orgii. Maureen 
wylewała na siebie cherry i wyglądała jak nimfa z Olimpu. Było bardzo zabawnie. Tydzień 
później dała podwójną czwórkę młodej Murzynce imieniem Judy. Razem przeżyły wspaniałą 
noc, jednak ich znajomość zakończyła się nieprzyjemnym zgrzytem, o którym nie warto 
wspominać. 
Podwójną piątkę dostała od doktora Hazela Sheparda pewnego piątkowego wieczoru po 
uroczystej kolacji, gdy wszyscy goście już wyszli. 
Następnego dnia zamiast śniadania, naćpała się. Była rozluźniona i podniecona; zaczęła się 
masturbować. Trwało to ponad godzinę. W tym czasie doktor przyłączył się do jej pieszczot, 
a kiedy już osiągnęła orgazm i trochę odpoczęła, zaczął ją uczyć wielu nowych rzeczy. 
Pokazywał pieszczoty, o których wcześniej nie miała pojęcia, próbował na niej różnorodne 
techniki bólu i rozkoszy. Przy nim nauczyła się prawdziwego seksu. Zmęczona tymi 
podniecającymi przeżyciami spała przez cały następny dzień. 
Podwójną szóstkę dała pewnemu poecie. Był niski i gruby (szczerze mówiąc — obleśny), ale 
miał fantastyczny, zmysłowy głos. Zamykała oczy, a on jej czytał poezję erotyczną na 
werandzie neapolitańskiego domku wypoczynkowego. Później biła go, lecz niezbyt mocno, 
cienką trzcinką. Jego płacz przypominał głosy ptaków morskich, rozlegające się w zatoczce. 
Później całował namiętnie jej krocze, sprawiając prawdziwą rozkosz. Po krótkim odpoczynku 
powtórzyli wszystko jeszcze raz. 
Czystego domina nigdy wcześniej nie widziała. Do dzisiaj. 
Z zamyślenia wyrwało ją trąbienie. Dwóch młodych motocyklistów przejechało obok niej 
uśmiechając się. Jedną ręką ponownie poprawiła niesforne kimono, które jak na złość, ciągle 
się rozluźniało. 
Zbliżała się do tajemniczego samochodu. Jednak jeszcze nie widziała, kto siedzi za 
kierownicą. Zauważyła, że kieruje się w stronę stacji Old Street. Próbowała zmienić pas, aby 
go dogonić, ale o mały włos nie zderzyła się z autobusem i w tym momencie straciła go z 
oczu. Przez chwilę jechała id siebie, ściskając w ręku domino. Złość dawno minęła, a jej 
myśli powróciły do Russella, który tak łatwo jej się poddał. Być może nieładnie z nim 
postąpiła, ale postanowiła załatwić to później. Złapała się na tym, że myśli nim jak o 
mężczyźnie, a nie jak o partnerze do gry. Czuła też, że myśl o nim podnieca ją, ale otrząsnęła 
się; Russell musiał poczekać. 
Kierowana nagłym impulsem skręciła do City Road, jadąc na zachód. Tam, w dużym, 
eleganckim domu, położonym wśród wiśniowych drzew, mieszkał człowiek, który mógł znać 
odpowiedź na jej pytanie. 
Minęła pięknie zdobioną bramę, wjechała na teren posesji i zaparkowała samochód. 
Zastanawiała się, czy zastanie doktora w domu. Wysiadła, zostawiając w środku torbę, ale 
zabierając domino. Kimono znowu się rozchyliło, obnażając piersi. Tutaj nie miało to jednak 
żadnego znaczenia. 
Zadzwoniła. Po chwili zauważyła zapalające się światło. Zobaczyła jakiś cień i drzwi 
otworzyły się. To była Annabella Taylor — gospodyni. 
— O, pani Morrow! — powiedziała kobieta mile zaskoczona. — Miło panią widzieć. 

 

10

Jej bystre oczy z zainteresowaniem obejrzały osobliwy strój Josephine. Widziała ją już 
przedtem parę razy w różnych okolicznościach, ale nigdy nie mogła powstrzymać swojego 
lustrującego spojrzenia. Josephine pocałowała ją w mocno wypudrowany policzek. 
— Przyjechała pani, aby spotkać się z doktorem? — zapytała Annabella. — Niestety, nie ma 
go, ale proszę wejść. 
Otworzyła drzwi szerzej i Josephine weszła do zimnego holu. Sufit był zdobiony czarnymi 
belkami. Czarna była też podłoga, ściany zaś — dla kontrastu — białe. W powietrzu unosił 
się zapach chińskich ziół, co stwarzało niepowtarzalny nastrój. Na ścianie wisiało stylowe 
lustro, a obok na półeczce stał telefon. 
Niestety, całość psuły wiszące wszędzie tandetne kolorowe obrazki. W rogu znajdował się 
wieszak. 
— Czy mam wziąć pani rzeczy? — spytała niepewnie Annabell. Josephine uśmiechnęła się. 
Zdjęła rękawiczki i położyła je na półeczce pod lustrem. Później, Zawstydzona nieco swoim 
skąpym strojem, po raz kolejny mocniej zawiązała kimono. 
— Bardzo się śpieszyłam, dlatego tak wyglądam. Przepraszam. 
— Widzę, proszę pani. Ale nie szkodzi — powiedziała gospodyni, patrząc na jej niedbały 
strój. — Mogę wziąć pozostałe rzeczy? 
Josephine spojrzała na swoje podarte pończochy i kuse kimono, spod którego wystawały 
majtki, i po raz pierwszy zdała sobie sprawę z tego, jak wygląda. 
— Dziękuję, ale nie mogę zostać. Mam do 
załatwienia kilka spraw. 
Wyraz twarzy Annabell nie zmienił się. Nie zdziwiłby jej nawet striptiz na środku ulicy. 
— Szkoda, proszę pani. 
— To miło, Annabell. Cieszę się, że cię znowu zobaczyłam. 
Odwróciła się z wdziękiem, dając starszej kobiecie możliwość dokładnego obejrzenia jej z 
przodu i z tyłu. Przejrzała się w lustrze. Ocena nie wypadła najlepiej. Chyba trochę przytyła. I 
włosy miała niezbyt równo obcięte. Poprawiła fryzurę ręką. W drugiej ciągle trzymała 
domino. 
— Czy nie da się pani namówić na lunch, 
panno Morrow? 
— Niestety, naprawdę nie mogę. Przyjechałam tylko, aby zapytać doktora Sheparda, czy nie 
wie czegoś na temat tego... — Pokazała domino. 
— A co to jest? — zapytała Annabell, podchodząc bliżej i patrząc na jej dłoń. 
— Domino. 
— A kto je pani dał, jeśli mogę zapytać? Czy to jest właśnie ten pilny interes? — Obróciła 
kostkę w palcach, oglądając z każdej strony. — Nic na nim nie ma! 
— Właśnie! Nigdy przedtem nie dostałam takiego. Nie wiem, skąd pochodzi i czego mogę się 
po tym spodziewać. Czy widziałaś to już kiedyś, Annabell? 
— Słyszałam — powiedziała tamta tajemniczo — ale na pewno nigdy nie widziałam. 
— Co to znaczy? 
Annabell zaczerwieniła się, lecz nie odpowiedziała. Wprowadziła Josephine w głąb 
mieszkania. 
— Podać pani drinka? 
— Nie, dziękuję. Przyjechałam samochodem. 
— To może herbatę? Josephine uśmiechnęła się. 
— Naprawdę dziękuję. 
Annabell spoważniała. Stalą teraz blisko Josephine. Delikatnie położyła rękę na jej ramieniu i 
zaczęła przesuwać ją wolno po plecach, pośladkach aż do krocza. 
— Czy coś jeszcze mogę dla pani zrobić? — spytała. 
Josephine zamknęła oczy. Dotyk ręki był przyjemny i zmysłowy. 

 

11

 
— To miłe. 
Annabell błądziła teraz ręką między nogami Josephine. Nagle odezwała się ostro: 
— No, malutka, ostatnio coś za często dokądś gonisz. Może mi opowiesz o tym dokładniej? 
— Malutka? Obrażasz mnie! 
— No, nie jesteś przecież stara — powiedziała Annabell tym samym ostrym tonem, nie 
przestając jej pieścić ani przez moment. 
— Właściwie nie — rozchmurzyła się Josephine. 
Annabell czekała na jakiś sygnał, który pozwoliłby jej na coś więcej. Ale Josephine przytuliła 
się tylko i stały chwilę złączone, uśmiechając się do siebie. 
— Czy mogę skorzystać z toalety? 
— Proszę bardzo. 
Weszła po schodach. Rozejrzała się po białych 
ścianach łazienki, spojrzała na ogromną wannę i różowe, wykrochmalone firanki. Czuła chłód 
marmurowej posadzki. Na oknie stały perfumy, dezodoranty i pisma z kolorowymi zdjęciami. 
„Wszystko w tym domu jest takie normalne" — pomyślała. Przypomniało jej to czasy, gdy 
przychodziła tu często z wizytami i nie znała jeszcze gry w domino. Pamiętała strach i 
zdenerwowanie, gdy po raz pierwszy rozebrała się w obcym mieszkaniu. Leżała wtedy w 
wannie pełnej piany masturbując się, podczas gdy obserwowały ją dwie kobiety. Jak bardzo 
była wtedy naiwna! 
Odwróciła się. 
W drzwiach stała Annabell. Przyszła tak cicho, że Josephine jej wcześniej nie zauważyła. 
Poderwała się przestraszona. 
— Czy nie mogę być chociaż przez chwilę sama? Nawet w toalecie? — zapytała zła. 
— Przyszłam powiedzieć, że dzwoni doktor Shepard. 
— Dlaczego nie powiedziałaś od razu? 
Wybiegła, popychając Annabell stojącą we drzwiach. Zbiegła do holu i podniosła odłożoną 
słuchawkę. 
— Halo! Czy to ty, Josephine? — Usłyszała 
niski głos doktora. — Co ty tam robisz? 
— Nic. 
— O co chodzi z tą przesyłką? 
— Miałam nadzieję, że właśnie ty mi to wyjaśnisz. 
— Myślę, że najlepiej będzie, jak opowiesz mi wszystko od początku. 
— Słuchaj. Wróciłam dzisiaj rano z Edynburga z pewnym facetem. 
— Ach, tak... 
— No i trochę się zabawialiśmy. 
— Mogę sobie wyobrazić. 
— Mam mówić dalej, czy nie? — Zdenerwowała się. 
— Oczywiście. No i co dalej z tym twoim 
dzielnym chłopczykiem? 
— Gdy się zabawialiśmy, do mojego mieszkania wszedł jakiś chłopak. Musiał mieć 
identyfikator do windy, bo nikt go nie wpuszczał. Nie wiem, skąd znał kod. 
— Chłopak? 
— Bardzo młody. Wyglądał jak boy hotelowy. Dał mi paczkę zawiniętą w czarny, błyszczący 
papier i przewiązaną wstążeczką, po czym odszedł bez słowa. 
— W paczce było domino? 
— Właśnie. 
— Puste? Mydło? 
— Tak. Hazel, powiedz; mi, co to może znaczyć? 

 

12

— To znaczy, że jesteś niesamowitą szczęściarą! 
— Zostałaś wybrana! 
Dreszcz przebiegł jej po ciele z wrażenia. O mało nie wypuściła słuchawki. 
— Wybrana? Do czego? 
— Tylko oni to wiedzą. 
— Jacy oni? Kto? 
— Ten, kto ci to przysłał. Josephine zrozumiała, że doktor i jego gospodyni wiedzą dużo 
więcej. 
— Naprawdę, szczęściara z ciebie — powiedział znowu Shepard. 
Przytrzymując słuchawkę ramieniem, znów poprawiła rozchylone kimono. 
— Czy to jest zupełnie nowa gra? 
— Tak, to jest zupełnie nowa gra, Josephine — powiedział jak echo. Odłożyła słuchawkę. 
— Do widzenia, Annabell — powiedziała i wyszła z domu. Była ciekawa, czy Russell jesz-na 
nią czeka. Postanowiła jednak, że zanim się z nim spotka, musi z kimś porozmawiać. 
 
 

ROZDZIAŁ 3 

 

Zachodzące słońce oświetlało jej drogę. Po paru minutach jazdy znalazła się przed dużym, 
starym domem w Holland-Park. Prowadziły do niego wąskie ścieżki wśród krzewów i 
kwiatów. Wysoki żywopłot strzegł prywatności mieszkańców, zasłaniając wysokie okna. 
Stary człowiek w ciemnoszarym kapeluszu, podpierając się laską, schodził po schodkach 
wejściowych. Pomagała mu młoda pielęgniarka, wyglądająca na Indiankę. Starzec spojrzał w 
stronę Josephine właśnie wtedy, gdy wysiadała z samochodu. Uśmiechnął się, kiedy zobaczył, 
jak jest ubrana. Po raz kolejny zawiązała mocniej 
kimono. Nad frontowymi drzwiami wisiała kamienna 
tabliczka z napisem: „Klinika Lamoureux". Weszła do środka. Pielęgniarka siedząca w 
recepcji spojrzała na nią z zainteresowaniem i rozpoznawszy ją, uśmiechnęła się. 
— Czy ona jest wolna? — spytała Josephine. 
Siostra  spojrzała na zegar wiszący  nad drzwiami i otworzyła książkę wizyt. Przebiegła 
palcem z góry na dół. 
— Powinna być — powiedziała z tym samym, przymilnym uśmiechem. — Pan Monnenheim 
nie zabiera dużo czasu. Pierwsze piętro, pokój dwadzieścia cztery. Ale proszę nie 
przeszkadzać, jeśli... 
— Oczywiście — przerwała jej Josephine. Przechodząc obok, klepnęła pielęgniarkę po 
ramieniu. Weszła do windy i nacisnęła guzik pierwszego piętra. 
Korytarz był wyłożony szarą, wełnianą wykładziną, wszystkie drzwi zamknięte i 
ponumerowane, jedynie te do pokoju dwadzieścia cztery były lekko uchylone. Przez chwilę 
nasłuchiwała, ale w środku panowała kompletna cisza. Zapukała. 
— Proszę — usłyszała miły kobiecy głos. Otworzyła drzwi szerzej i weszła. Pokój 
przypominał gabinet lekarski, bardzo elegancki i komfortowy; ściany pomalowane były na 
biało, podłogę tworzyły szerokie, polakierowane deski. Oprócz wieszaka stojącego w rogu, na 
którym wisiały jakieś dziwne przyrządy, głównym i dominującym meblem w tym 
pomieszczeniu było ogromne łoże. Miało ono metalową ramę, na której wisiały 
ponumerowane uchwyty, skórzane pasy i części garderoby. 
Jedyną osobą, którą tu zastała, była wysoka pielęgniarka w białym uniformie, trzymająca w 
ręku duże, czerwone prześcieradło. 
— Josephine! — zawołała uradowana na jej widok. — Witaj, moja droga! 
Kobiety przywarły do siebie w serdecznym uścisku. Josephine pogładziła przyjaciółkę po 
włosach i przylgnęła do niej jeszcze mocniej. Całowały się długo i namiętnie. Kocie oczy 

 

13

Jackie harmonizowały z gęstymi czarnymi włosami, a jej skóra była gładka i świeża. Nie 
miała makijażu, za to pachniała intensywnie perfumami. Miała zdrowe, rumiane policzki i 
przepiękne, białe zęby. 
Josephine pocałowała ją znowu w poszukiwaniu przyjemności, po czym głębiej wsadziła 
język w usta przyjaciółki. Jackie podjęła wyzwanie i zaczęła gorliwie ssać jej język. Poczuła 
pod palcami małe, jędrne piersi. Jackie objęła Josephine i przyciągnęła ją do siebie mocniej. 
Prawą rękę wcisnęła między uda Josephine, unosząc kimono. Pieściła ją, delikatnie 
wcisnąwszy palce w krocze. 
— Lubię ten twój zwyczaj — zamruczała Jackie. 
— Ten? 
—Podoba mi się, że nie nosisz często majtek. 
— To prawda — powiedziała podniecona Josephine, czując oddech Jackie na swojej twarzy i 
dotyk jej języka, pieszczącego ją za uchem. 
— To chyba dosyć ryzykowne chodzić bez majtek. Jestem ciekawa, co by było, gdybyś miała 
wypadek i znalazła się w szpitalu. Co oni by pomyśleli? 
— Mam w torbie kartkę z informacją, aby w razie czego przywieziono mnie tutaj. Tu chyba 
nikogo by to nie zaskoczyło. Patrzyły na siebie z czułością i pożądaniem. 
Kimono znowu się rozchyliło. Jackie wykorzysta to i zaczęła głaskać jej piersi. Josephine 'ła 
coraz bardziej podniecona. Jednak naraz przypomniało jej się, po co właściwie przyjechała w 
to miejsce. 
— Czy jesteś zajęta dziś po południu? — zapytała. 
— Właściwie nie. Mam jedną dziewczynę, ale mogę się jej pozbyć. 
— A jadłaś już lunch? 
— Można tak powiedzieć. — Jackie uśmiechnęła się. 
— Co jadłaś? 
— Coś bardzo pikantnego. 
— Niegrzeczna dziewczynka — zrugała ją Josephine. — Czy mama nie ostrzegała cię, że 
lunch należy jeść zawsze bardzo pożywny? 
— O tak, mówiła. — Zaśmiała się Jackie. 
— Któregoś dnia chyba przełożę cię przez kolano — zagroziła żartobliwie Josephine — jeśli 
nie będziesz bardziej ostrożna. 
— Przecież jestem ostrożna. Josephine spoważniała. 
—Jest coś, co chcę ci pokazać—powiedziała. — A tak w ogóle, to może pojechałabyś do 
mnie? 
— W porządku — zgodziła się Jackie. Josephine pomogła jej przygotować łóżko dla 
pacjenta. 
— Zdejmij to kimono, a ja postaram się o jakieś rzeczy dla ciebie. Przecież tak nie pojedziesz. 
Rozejrzała się po pokoju. 
— Możemy ubrać cię w jakiś uniform pielęgniarki. 
— Jeden z tych niebieskich? 
— Nie, te są dla przełożonych. 
— Chyba niezła byłaby ze mnie przełożona? 
— Znajdziemy jednak coś innego. 
Wzięły rzeczy do prania, znajdujące się w koszu, i poszły w kierunku windy. Weszły do 
ciepłego i suchego pomieszczenia, w którym zastały młodą pielęgniarkę, próbującą zdjąć coś 
z półki. Josephine zauważyła od razu, że ma wspaniałe nogi. 
— Cześć, Sharles! Poznajcie się. To jest Josephine. 
Sharles spojrzała w dół na nowo przybyłą. Miała piękne, duże, brązowe oczy i ciemną skórę 
jak u południowców. Zeszła z krzesła, mrucząc coś niewyraźnie. 
— Słuchaj, Sharles — powiedziała Jackie. — Potrzebujemy dla niej uniform pielęgniarki. 

 

14

Sharles spojrzała pytająco. 
— Czy to jakaś nowa pacjentka? 
— Nie. — Poklepała ją. — Nie pytaj już o -nic. Bądź przyjaciółką. Ona też jest i to najlepszą. 
— Możesz za nią poręczyć? 
— Oczywiście. 
Sharles podsunęła jakiś blankiet, ale jeszcze się wahała. 
— Przysięgam, Sharles, że wszystko będzie w porządku — zapewniła ponownie Jackie. 
Sharles uległa. Spojrzała na Jackie, potem niepewnie na Josephine i przeszła między 
wieszakami i koszami do drugiego pokoju. Po jej wyjściu Josephine zwróciła się do Jackie: 
—Powiedz jej, że mam rozmiar taki sam jak ty. 
Zbliżające się kroki zaanonsowały powrót Sharles, która niosła rzeczy. Obecność Josephine 
trochę ją peszyła. Starała się nie patrzeć jej w oczy. 
— Proszę, oto twoje rzeczy. — Po głosie można było wyczuć, że jest zdenerwowana. 
Josephine wzięła od niej ubranie i zaczęła je zakładać. 
— Potrzebujemy także bieliznę — powiedziała Jackie. 
W sąsiednim pokoju zadzwonił telefon. Sharles pobiegła, aby go odebrać, a Jackie poszła za 
nią. Po chwili wróciła, niosąc resztę stroju. 
Oprócz spódniczki miała także bieliznę i fartuch oraz czepek, rękawiczki i specjalne buty. 
— A gdzie Sharles? — spytała Josephine. 
— Już nie przyjdzie. Musiała wrócić do pracy. — Jackie pomogła jej się ubrać, przeczesała 
także włosy. 
— Czy coś nie tak? Jackłe odłożyła szczotkę. 
— Siostra Carlson kazała jej natychmiast wrócić do zajęć. To wszystko. 
Josephine przejrzała się w lustrze wiszącym na drzwiach. Uśmiechnęła się i dała Jackie 
buziaka, po czym wyszły i wsiadły do samochodu. 
— Co takiego chcesz mi pokazać? — zapytała Jackie. 
Josephine pokazała jej domino. Jackie uśmiechnęła się, odłożyła je i pocałowała przyjaciółkę 
w policzek. 
— Ty szczęściaro! 
Wyjechały z terenu kliniki przez boczną bramę i skierowały się na główną szosę. 
— Kto ci to dał? — zapytała. Jej głos zdradzał ciekawość i chyba zazdrość. 
— Przyniósł to jakiś chłopak — odpowiedziała Josephine, próbując skupić się na 
prowadzeniu. — Zupełnie niespodziewanie. Był bardzo młody, prawie dzieciak. Dał mi to, 
zawinięte jak prezent, a potem wyszedł bez słowa. Odjechał dużym, czarnym daimlerem. 
Niestety, nie wiem dokąd. To wszystko, co mogę powiedzieć. 
— I nic nie mówił? 
— Ani słowa. 
Zauważyła, że przechodnie przyglądają im się, gdy wolno jechały przez centrum, w dół 
Noting Hill. Rzeczywiście, dziwnie wyglądały. Dwie pielęgniarki w eleganckim, sportowym 
MR-2. 
— A ty wiesz, kto to mógł przysłać? — spytała Josephine. 
— Nie mam pojęcia! 
— No powiedz. Proszę. —Josephine nie była pewna, czy jej przyjaciółka mówi prawdę. 
Jackie jednak znowu zaprzeczyła. Ale coś chyba wiedziała. 
— To najwięksi mistrzowie — powiedziała — 
przysyłają puste domino. To znaczy... — Przerwała na moment. — Totalne posłuszeństwo. 
— Co? Gdzie? Kiedy? 
— Kompletne posłuszeństwo. 
Nagle Jackie odwróciła się i wskazując jakiś sklep, powiedziała: 
— Zatrzymaj się tutaj. 

 

15

— Po co? 
— Powinnyśmy przecież to uczcić. Zjechały na pobocze. Jackie pocałowała ją w policzek i 
wysiadła. 
— Teraz sobie zaszalejemy. Zaraz wracam! 
Tymczasem Josephine wyjęła z torby kosmetyki i zrobiła sobie delikatny makijaż. 
Zauważyła, że przygląda się jej facet pilnujący parkingu. Dziwił go pewnie jej strój, zupełnie 
nie pasujący do luksusowego i drogiego samochodu. Posłała mu jeden ze swoich zalotnych 
uśmiechów. 
Jackie wróciła ze sklepu, niosąc ogromną butelkę szampana. Samochód ruszył i już wkrótce 
dotarły do domu. W windzie nie mogły się oprzeć, aby się nie przytulić. Lubiły to robić. 
Josephine czuła na sobie miły oddech przyjaciółki. Przebiegł ją przyjemny dreszcz. 
Zastanawiała się, jak długo jeszcze będzie im ze sobą tak dobrze. 
Gdy weszły, usłyszały z głębi apartamentu: 
— Josephine, czy to ty? Jackie przestraszyła się. 
— To on! Ten obcy! 
Josephine uśmiechnęła się. Cichutko przeszły do kuchni. 
— Nie — powiedziała. — To Russell. Spotkałam go dzisiaj rano w samolocie. Zapomniałam 
ci powiedzieć, że tu jest. W ogóle o nim zapomniałam. 
— Jak się nazywa? 
— Harris. 
Jackie poprawiła swój strój. 
— Jak wyglądam? 
— Super niewinnie! — roześmiała się, czując, że coś się szykuje. 
Jackie otworzyła drzwi sypialni, Josephine zaś przeszła za nią wzdłuż ściany, aby Russell jej 
nie zauważył. Czekała, co będzie dalej. 
— Dzień dobry, panie Harris — powiedziała Jackie, wchodząc do sypialni. — Jak się pan 
dzisiaj czuje? 
Russell poderwał się. 
— Kim pani jest? Jak się pani tu dostała? Proszę mnie zostawić. 
— Spokojnie, panie Harris! Proszę się nie denerwować. Po chwili ciszy znowu odezwała się 
Jackie: 
— Hm, ma pan chyba za szybki puls, panie Harris. Ma pan jakieś kłopoty z ciśnieniem? Czy 
narzeka pan na bóle w kończynach? Zdziwienie i ciekawość wzięły w nim górę. 
— Tak. Czasami... 
— W takim razie obejrzymy nogi. Proszę tu położyć jedną, a tu drugą. Świetnie. Czy może 
pan je teraz zgiąć w kolanach? Dobrze, panie Harris, naprawdę dobrze. Czy może pan zgiąć 
obydwie naraz, przyciskając do klatki piersiowej? Wspaniale, grzeczny chłopiec. A teraz 
unosimy jedną do góry. Dobra robota! Cóż za wspaniały widok! 
Josephine uśmiechnęła się do siebie, gdy usłyszała nieśmiało protestującego Russella: 
— Wcale nie jest pani pielęgniarką! Co to ma znaczyć? 
— Jestem, panie Harris — odpowiedziała Jackie niczym nie zrażona. — A kim mogę być, nie 
pielęgniarką? Proszę teraz tak trzymać się. O, teraz dobrze. Mały wycisk i wszystko wróci do 
normy. 
Znowu cisza. Dość wymowna. Potem Josephine usłyszała znajomy trzask skórzanego paska. 
Krótki, protestujący krzyk Russella i zapewnienie Jackie, że wszystko będzie dobrze, jeśli 
tylko zachowa spokój. Potem już tylko cisza, przerywana szeptami i pomrukiwaniami, i 
znowu głos Jackie: 
— Panie Harris, teraz wygląda pan o wiele lepiej. Ale, och! A co to jest?! Co my tu widzimy? 
Russell mruczał, dyszał i sapał. 
— Co pan powiedział? Nie dosłyszałam. 

 

16

— Erekcja — powiedział głośniej. 
Podniecenie w jego głosie oznaczało, że Jackie nieźle go przetestowała. Znowu cisza i tylko 
ciche mruczenie Russella. 
Odgłosy dochodzące z sypialni podnieciły Josephine, Poczuła, że ma lekko wilgotne krocze. 
Położyła na nim rękę. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie Russella, czekającego na nią, 
ubranego w czarne, skórzane spodenki, krótką skórzaną kamizelkę i długie buty. Pragnęła go 
ogromnie; chciała go dosiąść jak dzikiego ogiera. 
Usłyszała głos Jackie: „O... wspaniale! Właśnie tak..." i przeszła do living-roomu. Włączyła 
boczne światło, które oświetliło podłogę. Pozbierała rozrzucone gazety, ułożyła je na stoliku i 
nalała sobie soku owocowego. Nie wiadomo dlaczego, przesunęła stojący na środku pokoju 
stolik pod ścianę. „Tak lepiej" — oceniła. 
Jackie podniosła się z łóżka. Uśmiechając się słodko, trzymała Russella na czarnym pasku 
przywiązanym do skórzanego kołnierzyka. Russell patrzył na nią z przerażeniem — twarz i 
klatkę piersiową miał czerwone. Jackie była 
chyba z niego zadowolona. Josephine weszła do sypialni. Spojrzeli na nią 
oboje. Jackie udała zdziwienie i zakłopotanie. 
— Och, witaj, siostro! Właśnie pomagałam panu Harrisowi wrócić do zdrowia. 
— Widzę, siostro. Ale co to jest? — Josephine wskazała na uniesionego penisa Russella. 
— Też go o to pytałam, siostro. Powiedział, że to erekcja. 
— Czy to twoja sprawka, siostro? - Jackie udała zawstydzenie. 
— Obawiam się, że tak.  
Josephine zmieniła ton. 
—Nie przypominam sobie, żeby podniecanie pacjentów należało do naszych obowiązków, 
siostro. 
— Przepraszam bardzo. 
— To poważne, zawodowe wykroczenie i muszę cię ukarać, siostro! Proszę przynieść 
krzesło. 
Jackie nie wiedziała, co zrobić z paskiem, który trzymała w ręku. 
— Pana Harrisa zostaw mnie — powiedziała 
Josephine. 
Jackie podała jej pasek. Spojrzała jej w oczy porozumiewawczo i wyszła z sypialni. Josephine 
popatrzyła obojętnie na Russella i —jak prawdziwa pielęgniarka — rzuciła okiem na stan 
jego ciała. 
— Odwróć się — powiedziała. — Zobaczymy twoje rany. Russell otworzył usta, aby coś 
powiedzieć. 
— Nic nie mów — uprzedziła go. Odwrócił się. Josephine obejrzała go dokładnie. Był 
naznaczony pręgami. 
— Rozmasuj się trochę sam — poradziła. — To jest dobre na krążenie. 
Posłuchał. Próbował to zrobić, aby w ten sposób złagodzić jednocześnie i ból, i strach. 
Wróciła Jackie, niosąc taboret z drzewa oliwkowego, który Josephine przywiozła z Malty — 
proste, lekkie kuchenne krzesło bez oparcia. 
— Postaw je tam. — Wskazała wolne miejsce na środku pokoju. Russell przez cały czas 
masował ciało. Nie pewnym wzrokiem obserwował poczynania kobiet. Josephine cały czas 
trzymała go na uwięzi, tak że przypominał zwierzę. Czekał na to, co będzie dalej. Josephine 
spojrzała na Jackie i dała jej znak. 
— No, teraz, siostro. Przez kolano. 
Jackie ułożyła się na krześle jak uczennica, czekająca na lanie, zrzuciwszy z siebie przedtem 
ubranie. Russell patrzył ze zdziwieniem. Erekcja wzmagała się. Josephine dotknęła go, 
podczas gdy Jackie leżała na krześle. 
—Panie Harris — powiedziała. — Proszę się odwrócić. 

 

17

Zaczęła pieścić Jackie językiem. Czuła jej wilgoć i ciepło. Robiła to długo i namiętnie. Potem 
pieściła ją palcami. Przesunęła rękę na pośladek i naznaczyła go długim zadrapaniem, po 
czym pocałowała w tym miejscu. Potem naznaczyła drugi pośladek. Jackie zaczęła poruszać 
się rytmicznie, nacierając kroczem na Josephine, w tę i z powrotem, raz wolniej, raz szybciej. 
Kobiety były coraz bardziej podniecone. Josephine podniosła się i zaczęła gładzić całe ciało 
Jackie. Drapała je, zostawiając wszędzie ślady swoich paznokci. Nagle przestała, spojrzała na 
Russella, który ciągle był odwrócony do nich plecami, i mrugnęła znacząco do Jackie. 
— Co zrobimy z panem Harrisem, siostro? 
— Może niech sam się zabawi. 
— Och, nie! Zajmiemy się nim, siostro. Josephine podeszła do Russella i uderzyła go w 
sterczącego penisa. Odskoczył nagle i krzyknął. 
— Pozwólmy mu patrzeć — powiedziała. — A ty idź teraz po kajdanki! 
Josephine spojrzała na Russella. Jakże zmienił się w tak krótkim czasie. Wtedy w samolocie 
był dumny i pewny siebie. Teraz wyglądał jak niewolnik, w grubym kołnierzu jak obroża. 
Przestraszony i jednocześnie pałający pożądaniem. 
Weszła Jackie, a oni patrzyli na jej nagie i piękne ciało. Josephine przywykła już dawno do 
takich sytuacji, ale Russell widział coś takiego po raz pierwszy. Podobało mu się. Jednak 
trochę zmienił minę, gdy ujrzał w jej ręku kajdanki. Jackie stanęła naprzeciw niego i objęła go 
w pasie. Przyciągnęła go do siebie i nagle podcięła mu nogi. Upadł z krzykiem, a ona szybko 
zakuła go w kajdanki, do których przymocowała skórzane paski. Następnie ich końce 
umocowała na ciężkim żyrandolu. Stał teraz wyprostowany, z rękami w górze, bez 
możliwości uwolnienia się. Jackie wzięła gruby pejcz i przymierzyła się. Nęciła ją jego 
piękna, gładka skóra. Stała z rozkraczonymi nogami i patrzyła. Jego ciało zdawało się lśnić w 
ostatnich promieniach słońca. Miał otwarte usta i próbował histerycznie łapać powietrze, 
dusząc się i szlochając przez łzy. Josephine stanęła obok nich. Dalszy ciąg już jej nie 
interesował. Upiła ogromny łyk szampana z kieliszka stojącego przy barku, odchylając głowę 
do tyłu. Słyszała jego płacz i krzyki, w których strach i ból walczyły z pożądaniem. Krzyczał, 
ale jednocześnie był podniecony jak nigdy wcześniej. Ból i namiętność. Kiedy padło ostatnie 
lekkie uderzenie, nastąpił wytrysk. Podniecenie zaczęło ustępować. 
— No i jak było? — spytała Jackie. 
— Wspaniały sposób picia szampana. — Josephine była zadowolona. 
Jackie odwiązała Russella. Opadł na podłogę. Leżał teraz z zamkniętymi oczami i 
odpoczywał. Oczy Jackie i Josephine spotkały się. 
— Chodźmy! 
Zostawiły go i obejmując się przeszły do drugiego pokoju. 
 

ROZDZIAŁ 4 

 
Wrzesień tego roku był chłodny i wilgotny, a Londyn pełen amerykańskich i japońskich 
turystów w dżinsach i kurtkach narciarskich. Chodząc po barach i restauracjach, Josephine 
spotykała wielu ciekawych ludzi, z którymi rozmawiała, obserwując jednocześnie, co dzieje 
się na ulicy. W domu nudziła się; trochę czytała i oglądała telewizję, czekając na ponowne 
pojawienie się chłopaka w stroju boya hotelowego. 
Bawiła się leżącym na biurku dominem, przekładając je między palcami. Od czasu do czasu 
miewała klientów, z którymi się zabawiała. Wyjmowała wtedy domino, aby mogli je 
zobaczyć, gdyż miała nadzieję, że ktoś zareaguje na ten znak. Ale oni pytali tylko, co to jest. 
— Mój talizman — odpowiadała z uśmiechem. 
Nikt nic nie wiedział. Śmiali się z tego dziwactwa i na tym koniec. 

 

18

Pewnego dnia postanowiła, że musi działać. Poleciła Francisowi, aby zawiózł ją do domu w 
Wimbledon. Przywitał ją tam stary, siwy portier, który zapytał o personalia. W odpowiedzi 
odpięła żakiet, bluzkę i pokazała tatuaż. Zrozumiał. Weszła do środka. 
Po przejściu przez hol znalazła się w salonie o marmurowych ścianach i posadzkach, gdzie 
wszędzie wisiały malowidła symbolistów. 
W następnym pomieszczeniu spotkała pewnego Szweda-pilota, którego kiedyś poznała. W 
drzwiach do następnego pokoju stały dwie bardzo młode dziewczyny, ubrane jedynie w 
długie, skórzane buty i w wąskie kołnierze na szyi. Jedna miała ciemne włosy upięte w kok na 
czubku głowy i duży pieprzyk na prawej piersi. Obie nie miały tatuaży. Ktoś je zawołał, 
wyszły bez słowa, a po chwili wróciły, niosąc dwa drinki. Zachowywały się jak automaty. 
„Pewnie naćpane" — pomyślała. 
Przez jakiś czas była w towarzystwie Szweda, lecz znudził ją wkrótce. Wyjęła z torby domino 
i pokazała mu je. Nic nie powiedział, ale usta mu drgnęły. Potrząsnął jedynie głową i odszedł 
z młodą Mulatką. 
Josephine także opuściła pokój i poszła do barku. Młody gitarzysta brzdąkał jakąś melodię 
Noela Cowarda. Spojrzał na nią znudzony i zapytał, czy nie ma ochoty na trochę koki. Chciał 
też wcisnąć jej kostkę domino. Podziękowała i pokazała mu swoją — pustą. Coś zamruczał 
niewyraźnie. 
Podczas weekendu pojechała do Szkocji. 
Droga wiła się między górami, a echo niosło krzyki ptaków. Gdy zaczęło się ściemniać, 
zwolniła i wjechała na wąską dróżkę, prowadzącą do samotnego zamku stojącego na klifie. Z 
jednej strony morze, z drugiej skały — wspaniały widok. 
Podziwiając budowlę, zaparkowała samochód w pomieszczeniu, które kiedyś było stajnią. 
Stały tam już jaguar, rover Toma Olava i audi należące do znajomego producenta 
telewizyjnego. Razem około tuzina samochodów. 
Próbowała się czegoś dowiedzieć, ale nikt nie wiedział, kto mógł jej przesłać domino. Nikt 
nie chciał złamać zarządzenia mistrza i wyjawić tajemnicy. Nikt także nie próbował zacząć z 
nią gry, wiedząc, że ma to domino. 
Pozwolili jej usiąść w rogu i patrzeć na widowisko. Dora zabrała się za swoją pierwszą 
„ofiarę". Potem były już tylko odgłosy uderzeń i krzyki, trzask skóry i żelaza, sceny jak z 
życia dżungli. To ją podniecało. Zaczęła się masturbować, lecz tak, aby nikt nie zauważył. 
W środku nocy przyszli do jej pokoju zamaskowani mężczyźni. Wyciągnęli nagą z łóżka, 
zakuli w łańcuch i zaciągnęli do okropnie zimnego i wilgotnego lochu, gdzie zabawiali się z 
nią ostro i brutalnie. Próbowała im wyjaśnić, bronić się. Była przekonana, że się pomylili. 
Kiedy było po wszystkim, zostawili ją leżącą na zimnej, kamiennej podłodze i drżącą ze 
strachu. 
Rano służąca przyniosła jej ubranie. Dała także maść na pokaleczone ciało oraz mocną 
herbatę. Wracała szczęśliwa, że koszmar się skończył. Trochę błądziła po polnych drogach, 
ale w końcu dotarła do szosy. 
Padało. Przed czwartą zrobiło się ciemno i musiała włączyć długie światła. Co jakiś czas 
zmieniała stację w radiu. Większość programów, to mieszanina złych wiadomości z całego 
świata i raportów z wypadków drogowych, tylko od czasu do czasu nadają jakiś stary przebój. 
Bolała ją głowa i bardzo chciało jej się spać. Zatrzymała się na kawę w „Country Kitchen". 
Usiadła przy stoliku w rogu. Przy sąsiednim siedziało trzech potężnych mężczyzn, zapewne 
kierowców ciężarówek, którzy szeptali, patrząc w jej kierunku. Nie miała ochoty na 
pogawędkę. Czuła się okropnie. Szybko zjadła, wypiła i pojechała do domu. 
Jackie czekała już na nią. Pomogła jej rozebrać się, umyć i zrobiła drinka. Potem masowała 
obolałe ciało Josephine, próbując chociaż trochę złagodzić cierpienie. Zaczęły się pieścić. Pod 
wpływem dotyku przebiegały je dreszcze przyjemności. Długo ssała język Josephine, czując 
ciepło bijące z jej ust. Pieściła ją za uchem, gładziła włosy i twarz, całowała policzki i oczy. 

 

19

Josephine podniecała się coraz bardziej. Czuła, jak wilgotnieje pod wpływem dotyku 
przyjaciółki. Jackie przysunęła się bliżej, prosząc o więcej pieszczot. Poruszała biodrami w 
dół i w górę, pomrukiwała cicho i napierała swoim ciałem. 
Josephine włożyła palce w jej wnętrze. Jackie ciężko dyszała, mierzwiąc włosy Josephine, 
głaszcząc ją po szyi i piersiach. 
— Och, ubóstwiam to. Czuję się wspaniale! 
Sięgnęła po rękę Josephine, naciskając na jej palce. Josephine także na to czekała. Dotknęła 
łechtaczki i muskała ją teraz delikatnie palcami. Jackie przymknęła oczy, gotowa do 
pocałunku; jej falujące włosy opadały na ramiona. Oddychała głęboko, pomrukując z 
przyjemności. Zaczęła się osuwać. 
— Nie dam rady cię unieść — powiedziała Josephine. 
Przeszły do sypialni. Na podłodze leżał puszysty, biały dywan. Zasłony z naturalnego lnu 
pięknie harmonizowały z wnętrzem. Ogromne, niskie łóżko stało na niewielkim 
podwyższeniu. Okrywała je stylowa, jedwabna narzuta. 
Wchodząc Jackie włączyła światła górne i boczne. Przejrzała się w lustrze wiszącym obok 
drzwi. 
— Nie — rzekła Josephine i zgasiła światło. 
Wzięła Jackie za rękę i pociągnęła za sobą. Ta naparła na nią całym ciałem, stojąc na jednej 
nodze, a drugą przyciągając do siebie Josephine. Pocałowała ją; pachniała miętą. Josephine 
znowu włożyła w nią palce. Uwielbiała jej wilgoć i podniecenie. Zachęciła ją do położenia się 
na łóżku z szeroko rozwartymi nogami. 
— Teraz ty się dotykaj — powiedziała. Rola nauczycielki i opiekunki odpowiadała jej. Jackie 
wsadziła sobie delikatnie dwa palce i dotknęła łechtaczki. 
Josephine rozłożyła się wygodniej. Oddychała coraz ciężej. Zawsze, gdy była podniecona, 
każda rzecz, nawet przypadkowy dotyk, muśnięcie były dla niej przesycone erotyzmem i 
doprowadzały niemal do szaleństwa. Mężczyzna w windzie, kobieta w metrze w wyzywającej 
pozie - wszystko i wszyscy wydawali się być drogą do rozkoszy, szyfrem przyjemności. 
Dzisiaj jednak, mimo wzrastającego podniecenia i bliskości Jackie, nie czuła się najlepiej. 
Była zaniedbana, zmęczona ł zniechęcona. Tak było już właściwie od jakiegoś czasu. 
Uniosła kolana i podniosła się na łóżku. Włosy miała w nieładzie i mokre od potu. 
Przeciągnęła się rozleniwiona. Zdjęła duże, okrągłe kolczyki i odłożyła je na szafkę obok 
innych drobiazgów. Patrzyła przed siebie tępo, trochę nieprzytomnie. Właściwie od momentu 
powrotu ze Szkocji nie przeżyła orgazmu. Dużo czasu spędziła z Jackie, ale jeszcze nie mogła 
dojść do siebie. Trochę jej było przykro z tego powodu w stosunku do przyjaciółki. Chciała 
jej to wynagrodzić. Zbliżyła usta do jej wnętrza. Lubiła ten zapach. Uniosła głowę i spojrzała 
na przyjaciółkę, której włosy częściowo zakrywały twarz i zwisały z łóżka. Oczy Jackie 
błyszczały kusząco, jednak Josephine nie mogła się jakoś przełamać. Odsunęła się. 
— Przepraszam — powiedziała. 
— Och, kochanie. Nie ma sprawy. 
— Mogę coś dla ciebie zrobić? Wiem, że jestem nieznośna. 
— Pocałuj mnie jeszcze raz w to miejsce, gdzie najbardziej lubię. 
Josephine ponownie schyliła się w stronę jej krocza. Było cudowne. Gorące i wilgotne. 
Miękkie w dotyku. Znów zaczęła pieścić łechtaczkę, oddając się marzeniom. 
Oczami wyobraźni ujrzała liniowiec pasażerski z pasażerami na pokładzie. Wszyscy byli w 
strojach sportowych. Poruszali się jak w transie, a wśród nich stała naga dziewczyna. Nikt nie 
zwracał na nią uwagi. Powietrze było ciężkie i zadymione. 
W tym momencie zadzwonił domofon. 
— Kurczę! — zaklęła Jackie. 
Josephine uniosła głowę, po czym podniosła się z ociąganiem i podeszła do domofonu. 
Pomyślała, że to może być on. 

 

20

— Halo? 
—Halo — odpowiedział młody, męski głos. —Josephine? Jackie podeszła do niej i położyła 
jej głowę na ramieniu. 
— To on? Tak? — zapytała. 
— Kto mówi? — zapytała Josephine. 
— Russell. 
Kobiety spojrzały na siebie. 
— Czego chcesz? — zapytała Josephine. 
— Mam coś dla ciebie. 
— Chwileczkę. Poczekaj. — Josephine spojrzała na Jackie. 
— Powiedz mu, żeby sobie poszedł — powiedziała Jackie. 
— Ale on ma coś dla mnie... 
— Chcesz tego? 
Josephine zawahała się. Wiedziała, kogo chce ujrzeć i nie był to bynajmniej Russell. 
— Dobrze, nie zaproszę go tutaj. 
Wstała. Założyła bluzkę, zawiązała spódnice w talii i spojrzała w lustro, poprawiając włosy. 
Zauważyła, że Jackie ją obserwuje. 
Wyszła do holu i poszła do windy. Po chwili była na dole. Chciała zostawić go samego, aby 
go podręczyć, ale stwierdziła, że to nie ma sensu. 
Drzwi windy otworzyły się i ujrzała Russella. 
— Cześć, Josephine — powiedział i podszedł, aby ją pocałować. 
Nadstawiła policzek; poczuła znajomy zapach wody po goleniu. Poczuła też, że chyba trochę 
wypił. Był ubrany w niebieską, marynarską bluzę z plakietką klubu golfowego na kieszonce i 
miał ze sobą papierową torbę, z której coś wystawało. 
— Próbowałem skontaktować się z tobą. 
— Wiem. 
— Mam coś dla ciebie. 
— Mówiłeś już o tym. — Poczuła, że ma go dość. 
Pogładził ją po ramieniu. Pozwoliła mu na to. Stwierdziła, że bez sensu byłoby spławić go 
teraz. Już wcześniej przypuszczała, że tu przyjdzie, ale nie spodziewała się, że tak szybko. 
Spojrzała na torbę. W środku była cienka trzcinka z delikatnego drewna, błyszcząca i gładka. 
Chciała powiedzieć, że tego już za wiele, ale musiała przyznać, że trzcinka była taka, jakie 
lubiła najbardziej. Zaciekawiło ją, skąd Russell ją ma. Nie należał do facetów, którzy znali 
sklepy z takimi rzeczami. Znaczyło to, że to już nie ten sam Russell, którego poznała. 
Trzcinka miała z jednej strony przywiązaną czarną wstążeczkę. Chciała ją wyjąć, ale Russell 
nie pozwolił na to, łapiąc ją za rękę. 
Spojrzała na niego pytająco. Nic nie odpowiedział, jedynie wciąż uśmiechał się zagadkowo. 
Pomyślała, że na pewno wypił sobie dla kurażu — czuła, że był teraz podniecony, 
egzaltowany i trochę agresywny. Nie odczuwała na jego widok dosłownie nic. Była pewna, że 
przyszedł się z nią zabawić i z ulgą pomyślała, jak to dobrze, że jest Jackie, która potrafi go 
uziemić. 
— Może lepiej wejdziesz — powiedziała w końcu. 
— Czy ty nie rozumiesz... — Jego głos był obrzydliwy. 
— Czego chcesz, Russell? 
— Robisz ze mnie głupca — wybełkotał. Wskazał na trzcinkę. — To dla ciebie. Przyszedłem, 
aby ci to dać i mam nadzieję, że przyjmiesz. 
Nic nie rozumiał. Ale to była jej wina, że się tu znalazł. 
Gdy weszli do mieszkania, Russell od razu zauważył rozrzucone na podłodze rzeczy Jackie. 
— Twoja przyjaciółka tu jest? To świetnie! Mam wspaniały pomysł na niezłą zabawę. 
— Russell! 

 

21

— Daj spokój, Josephine! Mam dość twoich rozkazów — warknął. — No to co robimy? 
— Daj mi odpocząć! Wejdź, napij się czegoś i uspokój. 
Uśmiechnął się triumfująco i poszedł do sypialni. Jackie siedziała w szlafroku na łóżku. 
— Och, jak miło! —powiedział na jej widok. 
— Dzień dobry, panie Harris. Przyszedł pan na herbatę? — Była jeszcze spokojna. 
— Przyszedłem, aby wam udzielić lekcji. Wam obydwu. Pokazać, jak powinny wyglądać 
dobre, perwersyjne gierki. 
— Och, cudownie! — wykrzyknęła Jackie. 
— Widzę, że wam się spodobało. To dobrze. Zobaczymy, co powiecie potem. Spojrzały na 
siebie. 
— Nie możesz tu zostać — powiedziała Josephine. 
— Cicho! — syknął. 
Wyglądał teraz nieprzyjemnie. Zaczął rozpinać bluzę. Zdjął okulary, złożył je i schował do 
kieszeni na piersi, po czym rozejrzał się po pokoju. Josephine nie wiadomo czemu pomyślała, 
że ma ogromny bałagan w kuchni. Wyobraziła sobie Russella, jak sprząta, ubrany w krótki 
fartuszek i czepek. Russell wskazał trzcinką: 
— Weź stąd te poduszki. 
Jackie posłusznie wykonała polecenie. 
—Ty, Josephine, weź tamte. Schowaj te swoje 
wdzięki — powiedział, wskazując na krocze Jackie, widniejące pod kusym szlafroczkiem. 
Jackie zakryła się szybko. 
— A co z piersiami? — zapytała niewinnie. 
— Cisza! — wrzasnął. — Teraz rozbierać się! Obydwie! 
Były oszołomione jego dziwnym zachowaniem. Jackie zdjęła szlafrok i położyła na łóżku. Jej 
piersi sterczały ponętnie, ale on nie zwracał na nie uwagi. 
Josephine zdjęła bluzkę. Russell obserwował J4, gdy się rozbierała. Patrzył raz na nią, raz na 
Jackie. Josephine zdjęła pantofle, odwiązała spódnicę i położyła na krześle. 
— No i co? Nie było to trudne! Zauważyłem, że obydwie nie lubicie majtek. Wiem, co 
robiłyście ze sobą. Czuję, że nieźle się bawiłyście. — Na samą tę myśl spodnie wybrzuszyły 
mu się do przodu. — Najlepiej, jak od razu zacznę zabawę. Chodźcie tu. No, już! 
Josephine niepewnie podeszła do niego. Rozkazał, aby położyła się twarzą w dół. Od razu 
zaczął ją bić. Potem kazał, aby Jackie położyła się obok. Zrobiła to; ciała obu kobiet dotknęły 
się. Josephine myślała tylko o tym, aby nie rozszerzać nóg — tam bolałoby najbardziej. Była 
na niego wściekła, a jednocześnie bała się, bo wiedziała, do czego może być zdolny szalony 
mężczyzna. 
— Odwróć się! — usłyszała. 
To było skierowane do Jackie, która szybko wykonała polecenie. Drżała ze strachu na myśl, 
że będzie ją bił trzcinką po twarzy. 
— Bardziej w prawo! 
Jackie posłuchała. Josephine rada była, że uwaga Russella nie skupiła się teraz na niej. 
Sytuacja, w której się znalazły, była dla niej zupełnie paradoksalna. Josephine odwróciła 
głowę i zauważyła, że Jackie spogląda na nią. 
Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie na poddaszu pewnego domu w Estwych. Zostały 
związane nagie, twarzą w twarz, piersią w pierś. Dostały wtedy po sto uderzeń. Była ciekawa, 
czy inne kobiety by to przetrzymały. 
Teraz jednak Russell miał nad nimi przewagę. Nie miały siły mu się przeciwstawić. Jackie 
zamknęła oczy. Josephine czuła ją obok siebie, słyszała, jak ciężko i głośno oddycha. Uderzył 
raz. Przerwał i czekał. Nagle, nie wiadomo dlaczego, wybuchnął: 
— Cholera! — wrzeszczał. — Wy przeklęte suki! Niech was cholera! Niech was cholera! 
Josephine wzięła głęboki oddech i poruszyła się. 

 

22

— Nie podnoś się! — usłyszała. 
Zignorowała go. Z wysiłkiem odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. Jego członek, 
wyjęty ze spodni, powoli opadał. W oczach miał poczucie winy, a twarz pokryta była łzami. 
W tej chwili Jackie także się odwróciła. Przytuliły się do siebie. Russell stał, nie mówiąc ani 
słowa. Przegrał. 
Josephine wyjęła mu trzcinkę z ręki i odłożyła. Próbował jeszcze protestować. 
— Daj mi to! — krzyknął. 
Wstała szybko i uderzyła go w twarz. Odskoczył — tego się nie spodziewał. Potarł twarz 
ręką. Josephine usiadła na łóżku i trzymając trzcinkę w ręku, wyginała jej końce . 
Jackie spojrzała na Russella. Wyglądał teraz prawie tak, jak ta wygięta laseczka. 
— Mam go stąd zabrać? — zapytała. 
— Jasne — odpowiedziała Josephine. 
Wiedziała, że będzie musiała na niego uważać. Nie wiadomo dlaczego, ogarnęło ją poczucie 
winy za to wszystko, co się tu wydarzyło. Jackie podeszła i poklepała go po ramieniu. 
— Proszą za mną, panie Harris — powiedziała uśmiechnięta i rozluźniona. — Zabiorę pana 
teraz w bardzo przyjemne miejsce. 
Spojrzał na nią zdziwiony, lecz pokorny. Potem na Josephine. Oczy miał zaczerwienione od 
płaczu. Josephine zastanowiła się, kiedy ostatni raz ten „twardy" mężczyzna płakał i jak 
zachowałby się w pokoju na poddaszu w Estwych. 
Jackie założyła pielęgniarski uniform — wybierała się do pracy na noc. Wyszli. 
Jackie nie pojawiała się przez kilka dni, ale Josephine tym razem nie tęskniła za nią. Była 
pewna, że zadzwoni i wszystko dokładnie opowie. W tym czasie padało. Niebo było szare i 
ponure, a deszcz stukał o dach. Wszystko było zimne i wilgotne. 
Pewnej środy Josephine miała spotkanie ze szwajcarskim potentatem farmaceutycznym. 
Siedzieli w biurze, a Amerykanka z wyraźnym południowym akcentem wprowadzała ich w 
temat profesjonalnych badań farmaceutycznych z wykorzystaniem laserów, pokazując 
mnóstwo tablic i wykresów. 
Josephine siedziała z tyłu, patrząc przed siebie i słuchając jednym uchem, gdy nagle drzwi się 
otworzyły i stanął w nich młody mężczyzna. Był wysoki, ciekawie ubrany, miał jasne, 
kręcone włosy. 
— Proszę nie wchodzić — powiedziała kobieta prowadząca naradę. 
Nie zwrócił na nią uwagi. Przebiegł wzrokiem po wszystkich twarzach i zatrzymał się na 
Josephine. 
— Jesteś potrzebna — powiedział. 
W drzwiach pojawiła się sekretarka, która próbowała ratować sytuację. 
— Strasznie mi przykro, pani Morrow — powiedziała zawstydzona. — Nie dałam rady go 
zatrzymać. 
Josephine wzięła torebkę i wstała z krzesła. Ignorując sekretarkę, gości ze Szwajcarii ł resztę 
towarzystwa, wyszła z pokoju. Wszyscy patrzyli skonsternowani. 
— Pani Morrow, dokąd? 
— Wielkie nieba! Tak nie można! 
— Josephine, zostań! 
Ale ona już wyszła, zostawiając za sobą osłupiałe grono zebranych w pokoju ludzi. Weszła z 
mężczyzną do windy i drzwi zamknęły się. Josephine spojrzała na niego. Stał spokojnie z 
rękami w kieszeniach. 
— Czy masz mi coś do powiedzenia? — zapytała. 
Nie odpowiedział. W ogóle nie zareagował, zabiło jej mocniej. Winda zatrzymała się. >pak 
wyszedł i skierował się na parking. Josephine poszła za nim. Czuła, że ma przyspieszony 
oddech. Podeszli do czarnego daimlera. Otworzył drzwi i zaprosił gestem, by wsiadła. 
Spojrzała na niego i przyjęła zaproszenie. 

 

23

W środku siedziała bardzo elegancko ubrana kobieta w ciemnych okularach. Miała wydatne, 
mocno umalowane usta. Siedziała wygodnie z rękoma złożonymi na kolanach. Na palcu 
prawej ręki widniał platynowy pierścionek z ogromnym rubinem. Na szyi miała jasną, 
jedwabną apaszkę. Pasowała do tego samochodu z siedzeniami z czarnej skóry. 
Z radia dochodziła muzyka. 
Kobieta spojrzała na Josephine, gdy ta usiadła obok niej. Chłopak zamknął drzwi i zajął 
miejsce dla kierowcy. 
— Jedziemy — powiedziała kobieta. 
 

ROZDZIAŁ 5 

 

— Przestań — powiedziała kobieta. 
Josephine podniosła głowę zdziwiona. „Dlaczego? Czy coś było nie tak?" — pomyślała. 
Skuliła się i czekała. 
Po dłuższej chwili kobieta podała chłopakowi skórzany bieży k, który wyglądał jak smycz, a 
on przyczepił go do czarnego kołnierza Josephine. Drugi koniec zawiązał na jej stopach. 
— Przynieś krzesło — powiedziała kobieta do chłopca. 
Josephine czekała w niepewności. Smycz uciskała ją. 
Kiedy chłopiec wrócił z krzesłem, kobieta zdjęła żakiet, zsunęła spódnicę i usiadła na krześle. 
Jednym ruchem zerwała chustkę z szyi. Pod białą bluzką rysowały się duże, jędrne piersi. 
Josephine chciała je zobaczyć w całej okazałości. Czuła podniecający zapach jej perfum. 
— Daj mija tutaj. — Kobieta zdjęła pierścień z rubinem. 
Chłopak podprowadził Josephine do krzesła, a nieznajoma pociągnęła ją za smycz, tak że 
upadła na kolana i już po chwili leżała przełożona przez jej uda. Czuła się poniżona i 
zniewolona. „Ta kobieta, to zwierzę w najgorszym tego słowa znaczeniu" — myślała. 
Ale to nie był koniec. Bili ją po pośladkach, a potem zmuszali do robienia im przyjemności. 
Odsuwali i dręczyli. Doprowadzali jej nerwy do granic wytrzymałości. Błagała, prosiła i 
płakała. 
Potem nagle wszystko ustało. Kobieta włożyła swój pierścień na palec i popatrzyła na nią 
zimnymi, szarymi oczyma. 
— Chcesz coś powiedzieć? 
— Niewolnik... — Głos uwiązł jej w gardle. — Niewolnik... powinien iść z panią. 
— Ze mną? Och, nie! — powiedziała rozbawiona. Rozpięła bluzkę, pod którą miała czarny, 
skórzany kołnierz. — Jestem przekonana, że on woli, jak my to ze sobą robimy, Josephine. 
Poprowadziła ją na łóżko i razem z chłopcem ubrali ją. Założyli jej kołnierz, ale tym razem 
nie doczepili smyczy. Nawet nie związali rąk. Czuła się jak lalka, nieruchoma i bezwładna. 
Była im zupełnie poddana — właśnie po to ją tu przyprowadzili, aby złamać. Założyli jej na 
oczy przepaskę, wyszli do windy i zjechali w dół do garażu. Kiedy weszli do samochodu, 
rozpoznała daimlera. Silnik zapalił i Josephine przywarła do siedzenia. 
— Dokąd mnie zabieracie? — spytała. 
— Na małą przejażdżkę — powiedziała kobieta. 
— Czy on tam będzie? 
— Zobaczymy... 
— Czy mogłaby mi pani powiedzieć coś o nim? 
— Jeśli nie będziesz cicho, to znów zostaniesz wychłostana. 
Pośladki i plecy bolały ją, mięśnie miała napięte. Jej myśli ogarniał strach, a jednocześnie 
czuła upokorzenie, że wzięła tę nieznajomą kobietę za swoją panią. Teraz była pewna, że to 
nie ona ma być jej mistrzem. Ciekawiło ją, jak mistrz traktuje swoich niewolników. Miała 
nadzieję, że luksusowo. Apartamenty, pieniądze na codzienne wydatki, telefony w środku 

 

24

nocy: „przygotuj się", czekanie na niego, wsłuchiwanie się w kroki na korytarzu. Potem 
ciężar jego ciała na sobie, pieszczoty, ręce obejmujące piersi, przyjemność, nagość... 
Ale teraz już wiedziała, że on nie będzie jej dawał przyjemności. To ona, jako niewolnik, 
będzie musiała dawać mu wszystko. To ją właśnie czekało. Jeśli ktoś odszukał ją, znał adres 
biura i mieszkania, gdzie bezkarnie wchodził, kiedy chciał, to znaczyło to, że wie o niej 
wszystko. Hazel powiedział, że zostanie nagrodzona. 
To jej chciano, nikogo innego. 
Jechali tak długo, że przysnęła. Ocknęła się, gdy byli już na lotnisku. Za drzewami stał 
samolot. Ktoś zdjął jej opaskę. Samochód zatrzymał się przy wieży. 
— Papiery! — powiedziała nieznajoma. Chłopak wyjął ze schowka teczkę z dokumentami, 
podał jej, a ona z kolei przekazała ją 
Josephine. 
— Pospiesz się! — rzuciła. Oszołomiona i na wpół śpiąca Josephine wzięła papiery. Zajrzała, 
aby zobaczyć, co to jest. 
— One nie są dla ciebie. Dasz je kontrolerowi — usłyszała. Wysiadła z samochodu. Była 
zmęczona i obolała. Ostry wiatr orzeźwił ją. Samochód odjechał. Otworzyła drzwi i weszła do 
wieży. Przy pulpicie kontroli lotów siedziała kobieta w szarym uniformie. 
— Przepraszam, czy pani jest kontrolerem? 
— Nie. 
— Czy mogłaby pani coś mu przekazać? — zapytała i podała teczkę. 
— To zależy... 
W tym momencie do pokoju wszedł mężczyzna. Był dobrze zbudowany, długie włosy 
spadały mu na ramiona. Ubrany był w brązową, skórzaną marynarkę i wełniane spodnie. 
Spojrzał na Josephine, zatrzymując wzrok na czarnym kołnierzu. Kobieta podała mu papiery. 
Wziął je i zaczął z ciekawością przeglądać. 
— Chodź! — powiedział. 
Poszła za nim do niedużego samolotu, wewnątrz którego śmierdziało dymem tytoniowym i 
paliwem. Do środka wszedł pilot i zapalił silniki. Gdy samolot ruszył, zaczął coś mówić przez 
radio w obcym języku. Josephine wyjrzała przez okno i spojrzawszy niżej, zobaczyła, że koła 
samolotu oderwały się od ziemi i schowały w jego wnętrzu. Lecieli. 
— Szampana? — zagadnął pilot. — Obecność pięknej kobiety w mojej kabinie jest 
dostatecznym powodem, aby to uczcić. 
— Dokąd mnie pan zabiera? 
— Lecimy do szkoły. 
— Czy to daleko? 
— Dosyć. 
Musiała zadowolić się taką odpowiedzią. Wskazał jej, gdzie stoi szampan i kieliszki, które 
okazały się plastikowe. Po włączeniu automatycznego pilota otworzył butelkę. 
Josephine spojrzała w dół i ujrzała morze i wyspy. 
— Napij się! — usłyszała. Wypiła szybko, czując, jak rozjaśnia jej się w głowie i ból powoli 
ustępuje. 
— Zdejmij bluzkę! — powiedział. 
Zdjęła bluzkę i włożyła ją do kieszeni na drzwiach kabiny, z której wcześniej wyciągnęła 
kieliszki i butelkę. 
— I stanik — dodał. 
Pokazała mu swoje piersi. Musiał zauważyć tatuaż. Rozsiadła się wygodniej, oczekując, że 
przystąpi do działania, ale nie dotknął jej. Przypomniała sobie historię, którą jej kiedyś 
opowiedziała Jackie. Pewien doktor rozebrał ją, a potem nawet nie tknął. Czyżby ten miał 
postąpić tak samo? Spojrzała na jego ręce. Były delikatne jak ^u chirurga. Może to on był 
mistrzem? 

 

25

Szampan nieco ją rozluźnił. Miała przecież piękne piersi i mężczyźni lubili na nie patrzeć, 
pieścić je i ssać. 
— Czy to nie podniecające — zapytał pilot — pić szampana w samolocie, nago, z nieznanym 
mężczyzną? Twoje brodawki powinny sterczeć. Popieść się. 
Rozluźniła się zupełnie. To wystarczyło. Była wilgotna i zaczęła nerwowo drżeć. 
Pilot zostawił przyrządy i włożył rękę między kołnierz a jej szyję, po czym pociągnął ją za 
kołnierz w dół, między swoje uda, drugą ręką uderzając po plecach. Była pewna, że zauważył 
ślady bicia. 
Rozpięła mu spodnie i wyjęła członek. Był delikatny i biały, lekko tylko zaróżowiony na 
końcu. Ujęła go w palce i zaczęła pieścić, aż zaczął wzrastać i twardnieć. Dotykała go znowu, 
bawiąc się jednocześnie jądrami. Był suchy. Manipulowała nim ustami i palcami, dopóki 
lepka ciecz nie trysnęła z małego otworu. 
Spojrzała na mężczyznę — uśmiechał się spokojnie. 
Zaczęła go ssać wolno i dokładnie, jakby w jakimś wewnętrznym rytmie, a potem nagle 
zaczęła to robić szybciej, w dół i do góry. Pieszcząc wsadziła go głęboko do ust. Mężczyzna 
poruszał udami, ocierając się ojej piersi. Był u szczytu. 
Wytrysk nastąpił zupełnie nagle. Nic nie powiedział, a obojętny wyraz twarzy nie zdradzał 
jego uczuć. Zapiął zamek u spodni i spojrzał na nią łagodnie. 
Zatrzeszczało radio. Ktoś mówił po francusku i pilot odpowiedział w tym samym języku, 
spokojnym i stanowczym głosem. Josephine wypiła ostatni łyk szampana. Zrobiło jej się 
zimno. 
— Czy mogę się ubrać? 
— Oczywiście. Musimy cię przecież przygotować, abyś pięknie wyglądała podczas 
pierwszego dnia w szkole. 
Założyła stanik, zauważając, że jej piersi sterczą nie zaspokojone. Włożyła bluzkę. 
Kiedy samolot wylądował, podbiegło do niego trzech młodych mężczyzn w kombinezonach. 
Biegli równo jak żołnierze. Gdy jeden z nich otwierał drzwi, zauważyła, że ma na sobie 
czarny kołnierz. Drugi zabrał od pilota papiery i zaczął coś w nich sprawdzać. Pomogli jej 
zejść na ziemię. 
Czy to było to miejsce, do którego miała dotrzeć? Powietrze było chłodne, czyste i świeże. Na 
skałach ponad łąką leżał śnieg. 
Pośpiesznie schodzili z pola, idąc po obu stronach Josephine, jak policyjna eskorta. Spieszyli 
się, aby zdążyć przed zmrokiem. Młodzi ludzie podprowadzili ją do domu, po czym jeden z 
nich otworzył drzwi i lekko popchnął ją do środka. Znalazła się w małej celi. Był tam 
drewniany stół, łóżko przykryte owczymi skórami i matą bawełnianą, a także krzesła i 
metalowy piec w rogu. 
Podłoga i ściany były z kamienia, drzwi i wysokie okno — metalowe. Jeden z niewolników 
stał w otwartych drzwiach, zasłaniając sobą wejście. Drugi przyprowadził do celi kobietę w 
czarnej sukni, która zaczęła coś mówić w nie znanym Josephine języku. Niewolnicy wnieśli 
do celi wannę i postawili na środku. Kobieta powiedziała coś do niej. 
— Nie rozumiem — zapłakała Josephine. 
Jeden z mężczyzn zaczął ją rozbierać; jego oddech był nieświeży. Drugi niewolnik przyniósł 
dwa wiadra wody i wlał je do wanny. Kiedy Josephine była już rozebrana, kobieta wskazała 
na wannę, by do niej weszła, po czym zaczęła ją obmywać zimną wodą. Po umyciu owinęła ją 
w cieniutkie prześcieradło, zdjęła krótkie łańcuchy ze ściany i przyczepiła do kołnierza i do 
łóżka. 
W celi było zimno. Josephine płakała trzęsąc się — była głodna i załamana. Cały szampan, 
który piła w samolocie, wyparował. 

 

26

Po chwili ktoś wszedł do celi. Był to pilot. Miał na sobie maskę domina, czarne ubranie i 
rękawiczki. W ręku trzymał pochodnię i bicz z metalowym trzonkiem. Końcem bicza zaczął 
wodzić Josephine po całym ciele. 
— Byłaś samowolna i swawolna dzisiejszego popołudnia. 
— Nie! 
— Samowolna i uparta. Niewolnica musi czuć się winna i przeprosić. 
Dotknął biczem jej krocza i uderzył ją w pierś. Poczuła, że bicz jest cieniutki i ostry. 
— Tak. Teraz będziesz się uczyć. — Nachylił się nad nią. Pachniał brandy i kremem 
czekoladowym. — Pocałuj mnie! 
Nieśmiało przysunęła twarz do jego ust i poczuła jego język. 
— Teraz zejdź z łóżka i odwróć się! Poddała się rozkazom. 
— Rozstaw nogi! Podnieś ramiona! Wyprostuj się! Masz piękne ciało — powiedział. Policzki 
jej płonęły. Czekała. 
— Czy oni cię karali? 
— Tak — odpowiedziała cicho. 
— Dlaczego cię karali? — zapytał miłym, ale władczym tonem. 
— Nie wiem. 
— Ależ wiesz, Josephine. 
— Aby mnie poniżyć. — Nogi jej drżały. Dotknął biczem pośladków. 
— To dlaczego powiedziałaś, że nie wiesz? Błagaj o wybaczenie! 
— Wybacz mi, mój mistrzu! 
— Ja również chciałbym cię poniżyć. Poniżyć i wykorzystać. Błagaj o ukaranie! 
— Proszę, ukarz mnie, mistrzu. Błagam cię! Bicz podnosił się i opadał na nią. Zaciskała zęby, 
czuła ból i słyszała świst bicza przed uderzeniem. Zasłaniała się. 
Gdy bicie ustało, poprowadził ją na łóżko i ułożył na brzuchu, po czym sam położył się na 
niej. Łzy spływały jej po twarzy na poduszkę. O mało nie dostała konwulsji. 
— Czego chcesz? 
„Wszystkiego" — pomyślała. 
Wszedł w nią ostro i głęboko, do samego końca. Czuła jego miarowe ruchy. Była gwałcona. 
Oczy miała zamknięte i leżała jak kłoda. Wchodził w nią znowu i znowu. Usłyszała jego 
krzyk. 
— Mistrzu... — Odwróciła głowę w jego stronę. 
— To nie ja — odpowiedział. 
 
 

ROZDZIAŁ 6 

 

Obudziła się. Przez wysokie okienko w celi wpadało nieco szarego światła. Nad nią stała 
kobieta, trzymając w ręku brązowy, gliniany dzban. To była niewolnica nosząca czarny 
kołnierz. 
— O, widzę, że się obudziłaś! — Usiadła przy niej i postawiwszy dzban na podłodze, zaczęła 
delikatnie przemywać rany. 
Josephine chciała płakać, lecz opanowała się. Łańcuch, który ją trzymał przy ścianie, uwierał 
ją. Miała nadzieję, że kobieta zrobi coś, by jej ulżyć, ale nic takiego nie nastąpiło. 
Niewolnica przysiadła na piętach, podniosła dzban i podała go Josephine, a ona delikatnie 
podniosła go do ust. Myślała, że to jest kawa lub herbata, ale okazało się, że był to słodki i 
sfermentowany sok. Kiedy go piła, zbierało jej się na wymioty. Nie ufała kobiecie i 
postanowiła być czujna. Odstawiła dzban na podłogę. 
— To jest twój pierwszy raz, prawda? Josephine przytaknęła. 

 

27

— Niedługo zadecydują, jaki rodzaj kursu i instrukcji ci dać. To będzie określenie pracy, 
którą wykonasz. Rozumiesz? 
Potrząsnęła głową na znak, że zrozumiała i zainteresowała się tym. 
— Jeśli chcesz ode mnie rady, to bądź zawsze grzeczna i pokorna. Wtedy będą dla ciebie 
lepsi. 
W tym momencie trzasnęły gdzieś drzwi i niewolnica zerwała się, jakby chciała wyjść. Kiedy 
dźwięk się nie powtórzył i nie było słychać kroków, kobieta znów podeszła do łóżka i 
powiedziała: 
— Przyjdą i zbadają cię pierwszą. Czy jesteś czysta? Kąpałaś się ostatniej nocy? — Jej oczy 
szybko przebiegły po Josephine, a ta automatycznie zwarła mocniej nogi. Niewolnica 
roześmiała się: — Nie bądź głupia! Pokaż. — Zobaczyła ślady po biciu. — Co to jest? Mam 
nadzieję, że coś będę mogła na to poradzić. Teraz muszę już iść. Mam na imię Prudencja, a 
ty? 
— Josephine. 
— Będziemy miały tego samego strażnika. 
Josephine została sama. Wszystko ją bolało. Jej płytki sen co godzinę przerywały w nocy 
dzwony w miasteczku. Teraz czekała, aż ktoś się zjawi. 
Drzwi otworzyły się szeroko i stanęła w nich jakaś gruba kobieta z pękiem kluczy. Był z nią 
starszawy jegomość w czarnym, satynowym płaszczu przeciwdeszczowym i w welweto-wych 
spodniach. 
— Dzień dobry, kochanie — powiedział. 
— Dzień dobry. 
— Witamy w Chateau des Aiąuilles — zwrócił się do niej tak, jakby była turystką, która 
ogląda zabytki. — Nie mogę ci obiecać, że będzie ci tu z nami przyjemnie, ponieważ twoje 
szczęście jest w twoich rękach. Czy jesteś posłuszna? Grzeczna i miła? 
„To zależy od tego, kto wydaje rozkazy" — 
pomyślała, lecz jej twarz pozostawała bez wyrazu. 
— A teraz cię obejrzymy, dobrze? 
Zdjął płaszcz i położył obok. Przypominał Josephine księdza lub nauczyciela. Czyżby ten 
wysuszony pedant miał być jej mistrzem? Zniechęcona zamknęła oczy i poddała się 
oględzinom. 
— Widzę, że już ktoś cię używał, kochanie — powiedział mężczyzna uśmiechając się. — Coś 
mi się zdaje, że staniesz się tu popularna. 
Tymczasem kobieta przyprowadziła Prudencję, która trzymała w dłoniach śnieg. 
Podeszła do Josephine, uklękła i przyłożyła śnieg do jej krocza. Josephine drgnęła, jakby 
przeszedł przez nią prąd elektryczny, nie poruszyła się jednak. Prudencja powoli i dokładnie 
myła ją śniegiem. Zimna woda ściekała po nogach na dywan i łóżko. 
Starszy pan podszedł bliżej, aby to oglądać. Prudencja skończyła swoją czynność i 
odwróciwszy się, czekała na dalsze rozkazy. Dyskretnie jednak przesłała Josephine 
pocałunek. Ale starszy jegomość był bystrym obserwatorem. Uderzył ją i pociągnął za 
kołnierz. 
— Zawołaj Simona — rozkazał grubej kobiecie. 
Po chwili do celi wszedł młody, muskularny mężczyzna w czarnym swetrze i takich samych 
spodniach. Miał maskę na twarzy. Popchnął i uderzył Prudencję w plecy. Na jej ciele 
pojawiły się czerwone ślady. Bił ją nadal, ale ona nie wydała żadnego dźwięku. Chciał ją 
poniżyć w oczach Josephine i zademonstrować swoją siłę. Wreszcie Simon opuścił rózgę — 
mistrz dał mu jakiś znak. Prudencja leżała przy jej łóżku sztywno jak lalka. Ubranie opadło, 
ukazując nagie ciało. Po chwili otworzyła oczy i spojrzała na Josephine z rozpaczą. Wszyscy 
czekali, co nastąpi dalej, a ona wstała i wyszła z celi, jakby z zewnątrz otrzymała jakiś tajny 
znak. 

 

28

Teraz Simon patrzył na Josephine. Miał ciemne, kręcone włosy. 
,Jest Grekiem albo Arabem" — pomyślała i przypomniały jej się chwile spędzone na plaży w 
Ewoia; nadzy mężczyźni bawiący się na słońcu. 
— Wystarczy? — zapytał Simon. 
Starszy mężczyzna poklepał go po ramieniu. 
— To jej pierwszy dzień — powiedział. — Zostaw ją. — Następnie zwrócił się do Josephine: 
— Simon będzie twoim opiekunem. Będzie doglądał, czy dobrze wykonujesz swoje zadania i 
czy jesteś zdyscyplinowana. 
Simon schował rózgę i przymocował ją do paska. Patrzył na nią obojętnie. Piękne, nagie 
kobiety nic dla niego nie znaczyły. Strażnicy byli tylko pośrednikami pomiędzy nią a 
mistrzem. Oczekiwała momentu, kiedy dowie się, kto jest jej mistrzem. 
To był początek długiego i ciężkiego czasu dla Josephine Morrow. Zabrano ją z celi i 
umieszczono w domu noclegowym z pięcioma innymi kobietami. Jedną z nich była 
Prudencja. W nocy spały obok siebie przykute łańcuchami do ściany i łóżka. Ale kiedy Simon 
wychodził i nie było żadnego innego strażnika, mogły dotykać się, pieścić i całować. 
O tym, że będą pracować, dowiedziała się od Prudencji. Zostały wywołane i kazano im 
założyć długie, czarne spódnice. Skrobały warzywa w kuchni, odgarniały śnieg, myły okna i 
czyściły srebro. Simon pozwalał im pracować razem; były zresztą przywiązane. 
Dzięki pracy miały kontakt z niewolnikami. Niezależnie od pory roku byli oni ubrani w 
cienkie płaszcze. Niektórzy nosili łańcuchy na rękach lub nogach, lub byli przewiązani w 
bardzo dziwny sposób. Wydawali się być w lepszej kondycji niż kobiety, mniej 
zrezygnowani. Spali w osobnych kwaterach. 
Między nimi był młody, wysoki blondyn, którego otaczała aura tajemniczości. 
— O, tam idzie Edwardo — szepnęła Prudencja do Josephine. — Gdybym nie była 
zamężna... — Westchnęła i roześmiała się. 
Kobiety miały zakaz rozmawiania o swoich osobistych sprawach, ale Prudencja powiedziała 
o swoim mężu, który ją tutaj przywoził każdego roku. On był pomiędzy mistrzami, ale 
Prudencja nie zdradziła, który to mężczyzna. 
Mistrzowie byli ubrani w płaszcze z czarnej skóry i zawsze mieli maski domino. Byli w 
różnym wieku, biali i kolorowi. Jeździli na nartach, bawili się, tańczyli, grali w kasynach. 
Robili, co im się podobało. 
Miała nadzieję, że wszystko się wkrótce wyjaśni. Mistrzowie wprawdzie ignorowali 
niewolnice domowe, ale od czasu do czasu perwer-syjnie je wykorzystywali. Pewnego dnia 
odkurzała książki w bibliotece, gdy zawołał ją gruby mężczyzna w okularach. Rozkazał, aby 
uklękła i zaspokoiła go. Przeżył orgazm bardzo szybko. Krzyczał jak w konwulsjach. Dotykał 
każdego miejsca na jej ciele. „Nie jesteś moim panem" — myślała. 
Drugim, który ją zaczepił, był czarny, wysoki i przystojny mężczyzna o dużych rękach. 
Ściągnął maskę i mogła zobaczyć jego twarz. 
Wziął ją na stojąco. Potem, nie raz i nie dwa robiła z nim wszystko, czego chciał. 
Jak długo już była w tym miejscu? Dni wydawały się tygodniami, ale czasami czas mijał 
bardzo szybko. Niewolnice pracowały w podziemnych pomieszczeniach, nie widząc słońca i 
nie czując wiatru . Pajęczyny w pokoju przypominały Josephine, gdzie jest i co robi. 
A ona, starając się o tym zapomnieć, z zamkniętymi oczami dotykała mistrza, wywołując jego 
podniecenie. Miał złe, zimne oczy, ale potrafiła doprowadzić go do ekstazy. Później zmieniał 
się w twardego faceta, który bił i poniżał. Odwiedzał ją w nocy, a inne kobiety obserwowały 
ich w ciszy. 
Łóżko przysunięto bliżej drzwi, aby łatwiej -• można się było do niej dostać. Przyrządy do 
uprawiania tej dziwnej miłości leżały pod poduszką. 
Pewnego razu Josephine zauważyła wysokiego, ciemnego mężczyznę, z zainteresowaniem 
obserwującego niewolnice. „Ty jesteś moim mistrzem!" — pomyślała. — „Ty jesteś mój!" 

 

29

Jednak on nie pokazał się już więcej. —Jak długo to wszystko potrwa? — zapytała 
Prudencję. 
Mistrzowie używali ich ciał albo je ignorowali. W nocy były bite i gwałcone, a potem płacząc 
leżały bez czucia. 
— To jest jak zima — odpowiedziała Prudencja. — To odchodzi, zanim możesz uwierzyć, że 
jakieś lato w ogóle nastąpi. 
Któregoś dnia Simon zabrał Prudencję i Josephine do pewnego pokoju, gdzie stała oliwna 
lampa i parę sprzętów. Okna zasłonięto ciężkimi, zakurzonymi zasłonami, które opadały na 
dywan. 
Kobiety rozebrano i usadzono koło kominka, tyłem do płomieni. Służący przyniósł mistrzom 
tace pełną kieliszków wina i talerz ciasteczek. 
— Weź ją w ramiona, Prudencjo! — powiedział stary człowiek. —Jest taka milutka. Pocałuj 
ją i weź ją całą dla siebie. 
Nagle Josephine znalazła się na podłodze twarzą w twarz z Prudencją, a ta zaczęła głaskać jej 
włosy i dotykać ramion. Całowała jej policzki, kark, przebiegała ustami coraz niżej. Ich piersi 
zetknęły się. Prudencją robiła wszystko, żeby ją podniecić. Przebiegła wzdłuż całego ciała, w 
końcu dotarła poprzez tułów i plecy całkiem nisko. 
W gronie mistrzów rozległ się pomruk i Simon rozdzielił kobiety, gdyż gra szła nie w tym 
kierunku. Zaprowadził Josephine do kąta i zaczął bić ją po plecach i pośladkach. Nie płakała. 
To samo zrobił z Prudencją, która zasłaniała się, jak mogła. 
— Czy ty myślisz, że zabawiasz się z partnerem dla własnej przyjemności? — zapytał starszy 
mężczyzna, pozostając w cieniu. — Nie! I to jest twój błąd. Twoim przeznaczeniem jest ból. 
— Zwrócił się do Josephine: — Czy czujesz ból, Josephine? A może zapomniałaś? Dotknij 
się, kochanie. 
Stojąc przed nim, Josephine rozstawiła nogi i położyła rękę między swoimi udami. Nie miała 
zamiaru dawać mu tej przyjemności, podniecając się i otwierając przed nim. Nic nie czuła. 
Była jak maszyna. 
Simon zabrał ją na dół, do osobnej celi, gdzie przywiązał ją łańcuchami do ściany. 
Pozostawała tam przez dłuższy czas. Dostała kanapki i coś do picia. Jednak nie to było 
najważniejsze. Nie chciało jej się jeść. Każdej nocy przychodził Simon, aby ją umyć. Jednego 
dnia opatrzył jej rany. Przyszedł wtedy z innymi niewolnikami. 
Jednym z nich był szofer. Podniosła się i popatrzyła na niego. To był on! Bez swojego 
żakietu, nosił czarny, pojedynczy kołnierz. Znała te jego piękne, kręcone blond włosy. W 
ciemnym świetle poznała jego profil. 
Zawołała go. Sześć par oczu zwróciło się w jej stronę. 
To był on, to on! 
Za chwilę wszyscy odeszli bez słowa. 
 

ROZDZIAŁ 7 

 

Mistrzowie stali lub siedzieli wokół kominka, paląc i pijąc. Niewolników i służących nie 
było. Jeden z mistrzów bawił się biczem, uderzając nim o podłogę. Jeden z siedzących został 
nim niechcący ugodzony i dał mu znak, aby przestał. 
Niewolnice zostały doprowadzone do długiej ławy i jeden z opiekunów kazał położyć im się 
na niej. Leżały z wystawionymi pośladkami, kolanami zgiętymi i głowami zwisającymi z 
drugiej strony. Zostały rozebrane z łańcuchów. Wszystko teraz zależało od tego, jak się 
zachowają i kto je wybierze. 
Należało do zwyczaju, że szef opiekunów demonstrował zachowanie niewolnic i ich 
dyscyplinę. Przeszedł między nimi wolno, oceniając ich ułożenie. Wszystko to wyglądało, jak 

 

30

jakaś parada albo inspekcja. Każda niewolnica nasłuchiwała dźwięku jego kroków. Wszystkie 
wiedziały, że każda z nich chciałaby być wybrana i lepiej potraktowana przez szefa. 
Opiekun podniósł swój bicz i spuścił go na gołe ciało niewolnicy. Odgłos uderzenia rozniósł 
się echem po pokoju. Uderzył następną, potem jeszcze jedną. Trzecia jęknęła; mistrzowie 
zauważyli to. Opiekun uderzył następną. Nagle bicz spadł na Josephine. Postanowiła nie 
płakać. Jedna z niewolnic uderzała stopami o podłogę, co także nie uszło uwadze. 
W tym momencie dwóch z ochrony podniosło ją szybko na nogi. Kiedy starszy opiekun 
zakończył swoją inspekcję, każda z niewolnic była już naznaczona i miała różowe ślady na 
całym ciele. 
Mistrzowie stali obok. Ceremonia dobiegała końca; w ciszy testowano wygląd i zachowanie 
niewolnic. Mistrzowie dotykali ich ciał, sprawdzając gładkość i giętkość skóry. Stawali w ten 
sposób, że pośladek niewolnicy był przy nodze mistrza. Zaczynali sprawdzać ich wrażliwość, 
przebiegając w dół i w górę palcami i drażniąc ciało. Niewolnice drżały, ale nie wydawały 
głosu. 
Nagle ktoś pociągnął Josephine za kołnierz. Stanęła twarzą w stronę drzwi, gotowa, żeby 
pójść. Idąc korytarzem, nie widziała nic i nikogo. Przeprowadzono ją schodami do sypialni. 
Gdy drzwi się zamknęły, usłyszała bicie dzwonów na wieży. 
— Nigdy już nie będziesz więziona, dopóki ja mam cię tutaj — powiedział wolno. 
„Mistrz" — pomyślała. 
Miała zasłonięte oczy, było jej gorąco. Jakieś ręce odpięły guziki ubrania i dotknęły jej piersi 
i ud. Następnie ktoś zaczął ją myć gąbką i mydłem. Czuła przyjemny dotyk — to były ręce 
kobiety. Po umyciu upudrowano ją, po czym znów została sama, naga w pokoju. Ból powoli 
ustępował; nie mogła pojąć, co się w tym momencie dzieje. Uderzenia, na które czekała, nie 
padały. 
Nagle usłyszała: 
— Zrób mi dobrze ustami i językiem! 
Czy znała ten głos? Nie. 
Miała suche usta, ale ssała, dopóki penis nie powiększył się. Nie mogła poznać, kto to był. 
Jego członek zrobił się pod wpływem pieszczot ogromny i cały drgał. Był gładki i miły w 
dotyku. Czuła, że mężczyzna naprawdę przeżywa rozkosz. Gładził ją po włosach, dotykał 
twarzy, a ona ssała go coraz namiętniej, ściskając zębami i językiem. Pieścił jej piersi. 
Przebiegła językiem w dół i do góry, w tę i z powrotem, po czym zacisnęła usta, 
doprowadzając go do orgazmu. 
Nastąpiła cisza. Opaska zsunęła jej się z oczu. Klęczała na puszystym dywanie poniżej łóżka, 
nakrytego złoto-niebieską tkaniną. Mężczyzna był zamaskowany i miał na sobie czarną tunikę 
z kapturem. Uśmiechał się zagadkowo. Na palcu miał duży, złoty sygnet. „Playboy" — 
pomyślała. Rozejrzała się po pokoju. Nie byli sami. Stała tu jeszcze młoda, 
dwudziestoparoletnia kobieta w zielonej sukni z bardzo głębokim dekoltem. Śmiała się cicho, 
złożywszy ręce w teatralnym geście jak do recytacji. 
— Dziękuję ci, Simon — powiedziała. Mężczyzna wstał, ubrał się i wyszedł. 
— Czy wiesz, dlaczego zostałaś do mnie przysłana? Josephine milczała. 
— Nie wiesz? Naprawdę? 
— Nie, proszę pani. 
— Czy byłaś zadowolona? — zapytała z błyskiem w oczach. 
— Niezupełnie, proszę pani. Kobieta zaśmiała się z tej odpowiedzi. 
— Niewolnicy nie robią czegoś niezupełnie i z własnej woli. Niewolnicy nie mają woli. 
Robią wszystko i zgadzają się na wszystko. Czy teraz wiesz, dlaczego tu jesteś? 
— Ponieważ posłałaś po mnie. 
— A dlaczego to robiłaś? 
— Dla pani przyjemności. 

 

31

— Dla mojej przyjemności... — powtórzyła kobieta. — Tak. To była moja wola. Może to 
będzie nagroda dla ciebie, że cię tu przysłano. Czy zgadzasz się z tym? 
Josephine dotknęła głową dywanu; pachniał wełną i kurzem. Czegokolwiek teraz chciała ta 
kobieta, Josephine była jej własnością i musiała być posłuszna. 
— Podnieś się i odwróć tyłem! Wstała i odwróciła się. Wykonywała wszystko mechanicznie. 
— Połóż ręce na pośladkach. Nogi razem. 
Kobieta związała jej łokcie razem, tak że nie mogła nimi poruszać. Do ust zaś włożyła coś 
gładkiego, jakby szklane jajko. Josephine była jej zupełnie posłuszna. Popchnięta na łóżko 
upadła na brzuch, po czym kobieta podniosła jej stopy i złączyła klamrą. 
Ubrana była teraz w cieniutki pas i pończochy, cienkie, czarne majteczki, a jej ciało oplatały 
stalowo-skórzane sznury. Zaprowadzono ją po czarnych, drewnianych schodach w dół, gdzie 
jeszcze nigdy nie była. W pokoju, na rozścielonym łożu leżał młody mężczyzna z maską 
domino i z tatuażem na nagiej piersi. Panował tam spokój, a w powietrzu unosił się zapach 
wody kwiatowej. 
Została sam na sam z mistrzem. Młody mężczyzna stanął tuż za nią, położył ręce na jej 
piersiach i przebiegł nimi po całym ciele, drażniąc palcami krocze. Jego penis sterczał 
sztywno. Kiedy wchodził w nią, był mocny i wilgotny, naciskał do samego końca. Mistrz 
wyjął go, chwilę odczekał, aby nagle znów wejść w nią mocno. 
Josephine jęczała z rozkoszy, zaciskając biodra dookoła, jakby bała się, że ucieknie. Sięgnął 
ręką do jej łechtaczki, dotykając ją delikatnie i uważnie, a potem posmarował ją kremem o 
zapachu róż. Ciało, podniecone i napięte, czekało na spełnienie i relaks. Czuła, jak palce 
mistrza wędrują poprzez ramiona i plecy do pochwy. Nagle przyjemność odeszła i Josephine 
stała się sztywna jak drewno. Już nic nie czuła, jakby wygasł niewidzialny ogień. Knebel 
został wyjęty, łańcuchy opadły. 
— Co teraz czujesz? — spytał ktoś. 
— Wszystko! — załkała. Pozbyła się tym wyznaniem całego bólu. — Wszystko! Głód! 
Zmęczenie! Nadzieję! Rozpacz! 
Znowu poczuła mocny zapach róż i zaległa całkowita cisza. 
 
 

ROZDZIAŁ 8 

 

Josephine obudziła się. Była sama w dużym, luksusowym łóżku przykrytym prześcieradłami 
w jasne wzory przypominające orchidee w kolorach pomarańczowym i żółtym. Łóżko było 
eleganckie i wygodne; czuła się w nim przyjemnie; było jej ciepło. Nie pamiętała już, kiedy 
po raz ostatni obudziła się w cieple. Ściany były białe, a na suficie wisiał stary, drewniany 
żyrandol. Mimo opuszczonych żaluzji, promyki słońca wpadały nieśmiało do pokoju, 
delikatnie wszystko oświetlając. W powietrzu pachniało ananasami i słońcem. Gdzieś 
niedaleko słyszała niewyraźne głosy rozmawiających i śmiejących się ludzi. Słyszała 
dobiegające zza okna ćwierkanie ptaków. 
Zrzuciła prześcieradło i podniosła się z łóżka. Była zupełnie naga. Kompletnie 
zdezorientowana, rozglądając się po pokoju, szukała wzrokiem czegoś, co by wydało jej się 
znajome. Jednak nic takiego nie było. Na podłodze leżał puszysty dywan, w rogu stało 
drewniane krzesło, a drugie takie pośrodku pokoju, przy ścianie była drewniana szafa i mały 
stolik wykonany z bambusa. Na stoliku dostrzegła plik zadrukowanych kartek, jakieś klucze, 
parę szklanek na tacy i karafkę z wodą. W popielniczce leżało pudełko zapałek. Josephine 
podeszła do stolika i wzięła je. Było pełne, jeszcze nie używane. Na wierzchu widniał napis: 
„Concord Reef", a pod nim drugi, małymi, złotymi literami: ,,Dominica". 
Wśród papierów było kilka przewodników turystycznych i map. „Dominica". „Witamy w 
Concord Reef. „Twój interes jest twoją przyjemnością". Hotel. Była w hotelu na Dominice. 

 

32

Przejrzała się w wiszącym na ścianie lustrze. Wyglądała blado, chudo i niezdrowo. Spojrzała 
ponownie — oczy otępiałe, przetłuszczone włosy. Jednak nie czuła się źle. Na ciele nie było 
żadnych śladów. Przebiegła ręką po włosach. Były dobrze przycięte. 
Zastanawiała się, co, u licha, jej się przytrafiło. Zajrzała do szafy. Wisiały tam stroje 
kąpielowe, sukienki, spodnie, dwie pary sandałów. Nie znała tych rzeczy. Znalazła jasną, 
bawełnianą sukienkę i założyła ją. Dotyk delikatnego materiału przypomniał jej dom w 
Londynie. Podeszła do okna. Otworzyła je i ujrzała balkon z otaczającą go czerwoną 
balustradą. Poniżej znajdował się biały mur pokryty czerwonymi dachówkami. Za nim było 
już tylko przepiękne, intensywnie błękitne niebo. 
Wyszła na balkon. Stała tak w pełnym słońcu, patrząc w dół na gęstwinę roślin, krzaków i 
drzew oraz bluszczu, który piął się po balkonie. Podeszła do balustrady. Pomiędzy krzewami 
dostrzegła białe i czerwone kwiaty, a dalej, po lewej stronie za murem, nieskończoną, 
niebieską przestrzeń morza. 
Dominica. 
Przechodzący w oddali opaleni ludzie byli radośni i beztroscy. W powietrzu unosił się 
przyjemny zapach i słychać było odgłosy ptaków morskich. Gorące i jasne promienie 
słoneczne padały na białe ściany domu. Poczuła zapach gotowanego jedzenia — słodki 
zapach cynamonu i mleka kokosowego. Rozległ się radosny, męski głos i przejechał jakiś 
samochód. 
Weszła do pokoju i usiadła na łóżku, po czym po chwili znów się podniosła i przeszła wzdłuż 
pokoju. 
Znajdowały się w nim dwie pary drzwi. Josephine otworzyła jedne, znajdujące się 
naprzeciwko balkonu. Za nimi były drewniane schody prowadzące gdzieś w dół. Zamknęła je 
na klucz. Zastanawiała się, jak długo tutaj przebywa, od jak dawna nie jest w niewoli i kiedy 
ktoś do niej przyjdzie. Kiedy zobaczy innych ludzi? 
Otworzyła drugie drzwi. Była tam ogromna, piękna łazienka ze wspaniałą wanną i 
marmurowymi ścianami. Wzięła długą kąpiel; polewała się kolejno gorącą i zimną wodą, 
następnie napuściła ciepłej wody do wanny i siedziała w niej długi czas. Podczas kąpieli 
przypomniała sobie, co jej się zdarzyło. 
Pamiętała lot samolotem w Alpy, do wioski. Pamiętała noclegownię, ucisk łańcuchów na 
karku i rękach. Pamiętała twarze: młodego Araba w masce domino, Indianina w wysokich 
butach, grubą kobietę. Pamiętała śnieg na wierzchołkach drzew. Wszystko to wydawało jej 
się teraz dziwnym i niesamowitym snem, który w ogóle jej nie dotyczył. Wypoczęta, 
zanurzona w ciepłej, przyjemnej wodzie, wcale nie czuła śladów niedawnych tortur. 
Wyszła z wanny i wytarła się. Nie chciało jej się ubierać i schodzić na dół, ale w pokoju nie 
było ani telefonu, ani żadnego dzwonka. 
Poczuła, że jest głodna, i zaczęła zastanawiać się, czy ktoś przyniesie jej jedzenie. Zajrzała do 
szafy, żeby znaleźć coś odpowiedniego. Wszystkie rzeczy były nowe i wszystkie w jej 
rozmiarze. Założyła staniczek, majtki, długą, powiewną bluzę, spodnie i skórzane sandały. 
Miała ochotę nałożyć na siebie jak najwięcej rzeczy. 
Uważając, aby się nie przewrócić, ostrożnie zeszła po schodach. Doszła do holu pełnego 
egzotycznych kwiatów. Stały tam krzesła i fotele, automat z papierosami, akwarium pełne 
srebrnych rybek i biurko, za którym siedziała młoda kobieta wyglądająca na Hiszpankę. 
Josephine podeszła bliżej i oparła się o biurko. 
— Czy mówi pani po angielsku? Kobieta przytaknęła. 
— Czy może mi pani odpowiedzieć na nieco może dziwne pytanie? Czy nie wie pani, jak 
długo tu jestem? 
Kobieta spojrzała wesoło. Nie wyglądała na zdziwioną. 
— Przyjechała pani ostatniej nocy, pani Morrow. Mam nadzieję, że pokój pani 
odpowiada? 

 

33

Josephine przytaknęła. 
— To jest „Concord Reef Hotel"? 
— Si. 
— Dominica? 
— Si, senora. 
— A może mi pani powiedzieć, jaki mamy dziś dzień? 
Był środek czerwca. Ale jeszcze wczoraj w górach był śnieg. Choć z drugiej strony tam 
zawsze był śnieg. Wieczna zima. Może to był tylko sen? 
Usiadła przy stole na wygodnym, skórzanym krześle obok basenu otoczonego tropikalnymi 
roślinami. Zamówiła kawę i coś do jedzenia. Jadła mechanicznie; kawa smakowała jej. 
Wszystko, co działo się wokół niej, odbierała jak film, który za chwilę się skończy. Zjadła 
owoce, a potem wstała i wróciła do pokoju. 
Łóżko było pościelone, ręczniki ułożone w innym miejscu, na stoliku panował idealny 
porządek. Josephine przejrzała znowu leżące na nim foldery, próbując coś znaleźć, coś 
zrozumieć. Dopiero teraz, gdy poznała dzisiejszą datę, zrozumiała, jak długo przebywała w 
zimowej wiosce. Zdała sobie sprawę, że tam gdzie była i gdzie robili z nią różne dziwne 
rzeczy, spędziła więcej niż rok. 
Usiadła na podłodze. Jej usta poruszały się bezgłośnie, jakby próbowała wytłumaczyć sobie 
samej, co zaszło. Zrzuciła ubranie i weszła do łóżka. Przespała kilka godzin. Potem obudziła 
się i leżała nasłuchując. Oczy zaszły jej łzami. Nigdy wcześniej nie była na Karaibach, choć 
zawsze chciała tu przyjechać. Pamiętała, że gdy leżała z Jackie, odpoczywając po miłosnych 
uniesieniach, często marzyły o wspólnych wakacjach gdzieś z dala od miasta, ludzi i 
kłopotów. Gdzieś na takiej właśnie Dominice. 
Zastanawiała się, komu jeszcze o tym mówiła. Prawdopodobnie wielu ludziom. Te wakacje 
na Karaibach zawsze były jej marzeniem, ucieczką od pracy w biurze, od rzeczywistości. 
Teraz to zostało popsute. Została tu sprowadzona jak dziecko. Porwali ją i przywieźli do 
twierdzy, z której nie potrafiła się uwolnić. Była testowana i porzucana, testowana i 
porzucana, i tak w kółko. Nie wiedziała już, co jest fikcją, a co rzeczywistością. Źle było z jej 
pamięcią — było w niej wiele białych plam. Czasami widziała przed oczami twarze, maski, 
nagie ciała. Słyszała krzyki, uderzenia bicza. Twierdza miała jakąś nazwę, ale ona jej nie 
pamiętała. 
Hotel „Concord Reef' był miejscem banalnym. Przyjeżdżali tu dla rozrywki ludzie bogaci. 
Prawnicy ze Stanów, niemieccy przemysłowcy, angielscy maklerzy giełdowi — typy 
mężczyzn, których dobrze znała i spotykała. Tacy byli wszędzie; hazardziści, lubiący wypić i 
zabawić się w łóżku. Niektórzy byli nawet mili, wręcz uroczy. Jednak Josephine nie chciała 
mieć z nimi do czynienia. Przejrzała się w lustrze i stwierdziła, że wygląda nie najgorzej, a 
ciuchy, które ma na sobie, pasują idealnie. Czuła się jednak obco, jakby nie była w swojej 
skórze. 
Zarządca hotelu, ubrany w niebieski, lniany garnitur i białe, skórzane buty, przywitał się z nią 
serdecznie i pocałował w rękę. Barman zwracał się do niej „pani Morrow" i stawiał jej coraz 
to nowe koktajle, obsypując komplementami. Traktowali ją jak wdowę po jakiejś ważnej 
osobistości, jak rozpieszczone dziecko lub gwiazdę filmową. 
Wkrótce zdała sobie sprawę, że jest tutaj więźniem. Więźniem w luksusowym więzieniu. Nie 
miała paszportu, pieniędzy, jedynie nieograniczony kredyt w hotelu. O cokolwiek poprosiła, 
od razu to miała i nie dostawała żadnych rachunków. Widocznie zarządca hotelu dostał od 
kogoś polecenie, aby spełniać wszystkie zachcianki i dbać o nią jak najlepiej. Zastanawiała 
się, jak długo to będzie trwało? 
Ciągle czuła się zmęczona. Dużo spała — na balkonie, w słońcu, w cieniu. Nikogo nie znała, 
nikt jej nie odwiedzał. Jadła przy tym samym stoliku, przeznaczonym dla jednej osoby, lub 
samotnie w pokoju. Gdy chciała wyjść ze swoich czterech ścian, a dość miała przebywania na 

 

34

balkonie, szła do kasyna i przypatrywała się grającym w karty. Sama nie grała. Gdy bogaci 
mężczyźni poszukujący towarzystwa zagadywali ją, odchodziła od stołu. Zapraszano ją na 
przyjęcia — pod drzwiami znajdowała różne wizytówki — lecz nigdy nie odpowiadała, 
nigdzie nie szła. 
Przesiadywała w barze, spoglądając na pływających w basenie. Sama jednak nigdy nie 
pływała. Patrzyła na gładkie i opalone ciała, szukając na którymś z nich znajomego tatuażu, 
lecz nigdy go nie dostrzegła. 
Któregoś dnia poszła na spacer do miasta. Jak zwykle było gorąco i duszno. Spotykała 
bogatych turystów i biednych tubylców. Chodząc ulicami, wszędzie czuła słodki zapach 
migdałów, kwiatów i smażonych ryb. Przez cały czas zachęcano ją do kupna różnych 
tandetnych towarów i wyciągały się ku niej ręce, zapraszając do sklepików. 
— Nie mam pieniędzy! — krzyczała. — Nie mam pieniędzy! 
Nikt jej nie wierzył. Otoczona przez tłum nachalnych handlarzy, wpadła w histerię i o mały 
włos nie zemdlała, czując kurz, smród i upał. Dzieciaki patrzyły na nią zdziwione. Patrzyły, 
jak biegła przed siebie, aż znalazła się pod ogromnymi drzwiami. To był kościół. Chłód, cisza 
i powaga tego miejsca sprawiły, że poczuła się lepiej. 
Serce zamarło jej, gdy zauważyła mężczyznę nadchodzącego w jej kierunku. Patrzyła na 
niego przestraszona; był ubrany na czarno i miał na sobie maskę domino. 
Zawahała się. Uświadomiła sobie, że był on jedynie wesołym przebierańcem w kostiumie 
Zorro, z kapeluszem przewieszonym przez ramię. Uciekła do hotelu. 
Po tym zdarzeniu poszła na plażę odetchnąć świeżym powietrzem. Przechadzała się o 
zachodzie słońca, obserwując kochanków, samotników, poetów i włóczęgów zbierających 
wyrzucone przez morze przedmioty. Spacerowała, rozkoszując się świeżym powietrzem i 
zapachem karaibskiego morza, który sprawiał, że czuła się spokojniejsza. Małe, czarne 
muszelki kłuły ją w stopy i wciskały się między palce. Lubiła tak spacerować. 
Dni mijały. 
Kiedy któregoś dnia leżała na balkonie z książką, zauważyła, że z naprzeciwka obserwuje ją 
młoda kobieta. Była smukła, miała długie i zgrabne nogi. Strój bikini uwydatniał jej pełny 
biust, gęste włosy opadały na ramiona. Miała gładką i opaloną skórę. 
Nie było wątpliwości, że obserwuje Josephine. Nie starała się zresztą tego ukryć — podniosła 
jedną rękę i pozdrowiła ją. 
Zdziwiona Josephine także zamachała, lecz potem znów szybko skupiła uwagę na książce. 
Nie miała zamiaru z nikim rozmawiać, a tym bardziej krzyczeć do kogoś na innym balkonie. 
Jednak nie mogła skupić się na czytaniu. Bezmyślnie spoglądała na karty książki i złapała się 
na tym, że trzy razy czyta to samo zdanie. Odrzuciła ją w końcu znudzona, weszła do pokoju i 
położyła się. Gdy po chwili podniosła głowę, zauważyła, że dziewczyna ciągle stoi przy 
barierce, patrząc w jej stronę. W jej wspaniałej figurze było coś, co ją intrygowało i nie 
dawało spokoju. „O co chodzi?" — pomyślała. Ubrała się elegancko i zeszła na dół na drinka. 
Popijała rum z owocami, obserwując ludzi pływających w basenie. 
— Halo! — usłyszała nagle i odwróciła się. Była to dziewczyna z balkonu. Miała 
jasnozielone oczy i mały, lekko zadarty nos. 
— Cześć — odpowiedziała Josephine. 
— To do ciebie machałam? Przytaknęła, chociaż nie miała zamiaru wdawać się w rozmowę. 
— Mam na imię Cadence — powiedziała. 
— Cześć — powtórzyła Josephine chłodno. 
— Przepraszam — powiedziała Cadence, ale nie odeszła. 
— Za to, że machałaś? 
— Za Cadence—powiedziała. — To imię, to pomysł mojej mamy. 
— Możesz je zmienić — powiedziała Josephine. 

 

35

— Nie powiedziałabym — odparła Cadence. — Imię, które raz się dostało, jest twoje. 
Formalnie możesz je zmienić, ale tak naprawdę, to nigdy się go nie pozbędziesz. 
Usiadła obok i Josephine poczuła zapach jej skóry — świeży i młody. 
— Co pijesz? — zapytała Cadence. 
— Rum. 
— Z owocami? Wygląda nieźle. Chyba też zamówię. — Uśmiechnęła się sympatycznie i 
podeszła do baru. 
Josephine obserwowała jej chód. Szła wolno, z wdziękiem niosąc szklankę rumu z owocami. 
—Czy nie gniewasz się, że cię tak zagaduję? — zapytała. 
Josephine spojrzała na nią przychylniej i wskazała obok puste krzesło. Dziewczyna 
przysunęła się bliżej i usiadła. 
— O... niezłe! — pochwaliła i jej twarz rozjaśniła się na chwilę. Znowu upiła trochę. — A 
może jesteś głodna? — zapytała. — Bo ja jestem. Nie jadłam dzisiaj śniadania. Zanim wypiję, 
powinnam coś zjeść. 
Zadowoliła się orzechami i oliwkami, które leżały na stole. Josephine nie miała na nie ochoty. 
Po chwili Cadence straciła zainteresowanie nimi i rumem, i zwróciła się do Josephine: 
— Jestem tu od niedawna. Nie znam nikogo. 
Powiedziała to z nutką żalu w głosie. Josephine zdziwiło to wyznanie, że ona także czuła się 
tu obco. 
— A jesteś tutaj z własnej woli? Twarz Cadence rozjaśniła się, ale po chwili uśmiech zniknął. 
— Mój ojciec zawsze chce mnie na siłę uszczęśliwiać! Ale mu to nie wychodzi. 
— Może jeszcze spotkasz tu kogoś miłego. 
— Przyjeżdżam tu co roku, ale tak naprawdę chciałabym pojechać do Europy. Byłaś w 
Europie? 
— Jestem Angielką — powiedziała Josephine. 
— O, kurczę! Tak właśnie myślałam. Od chwili kiedy cię zobaczyłam, byłam pewna, że 
jesteś z Anglii. 
Cadence urodziła się w New Jersey. Wyjechali stamtąd, gdy była dzieckiem. Jej rodzice byli 
rozwiedzeni. Mieszkała z ojcem w Laguna Beach, chociaż on bywał tam rzadko. Większość 
czasu spędzał w Waszyngtonie, pracując w administracji. Cadence uczyła się w college'u. 
Chciała podróżować, być pilotem samolotu, Chciała pracować z uchodźcami, ale tak 
naprawdę, to nie wiedziała jeszcze, co chce robić. Co roku ojciec organizował jej wakacje w 
„Concord Reef'. Zawsze obiecywał, że przyjedzie, ale nigdy nie przyjeżdżał. 
Josephine w tym momencie zapragnęła ją objąć i mocno przytulić. Patrzyła na Cadence, a 
myślała o Jackie. Tak samo piękne ciało, takie same długie, gęste włosy. 
— Przypatrywałam się tobie, tam, na balkonie. To okropne, że te wszystkie balkony są takie 
same. 
— Lubię opalać się na balkonie — powiedziała Josephine. 
— Masz rację — powiedziała Cadence. — Ja też się tak opalam. Nie wychodzę na plażę. 
Mężczyźni nigdy nie zostawią cię w spokoju. 
Czując radość i podniecenie spowodowane wypitym rumem, Josephine niespodziewanie 
zapałała sympatią do tej dziewczyny. Położyła swoją rękę na jej delikatnej dłoni. 
— Chodźmy na słońce — powiedziała. 
— Na balkon? 
— Tak. —Josephine wzięła klucze i odstawiła drinka. 
Weszły na schody. Cadence przez cały czas mówiła. Jej brat był prezenterem telewizyjnym na 
Hawajach. Nie widziała go od lat, ale teraz miała zamiar go odwiedzić. Niezupełnie był jej 
bratem. Jej matka mieszkała w Chicago, gdzie żyła z czarnym facetem, który był królem 
hamburgerów. Tak w ogóle, to żyli w Kentucky. Spytała się, czy Josephine była w Kentucky i 
powiedziała, że to rzeczywiście bardzo miłe miejsce. Kiedyś miała nawet zamiar tam 

 

36

zamieszkać. To było wtedy, kiedy rzadko widywała matkę. Chociaż właściwie powinna jej 
nienawidzić. Próbowała przecież ich zabić, kiedy byli 
dziećmi. 
— To straszne — powiedziała Josephine, gdy 
wchodziły do pokoju. Cadence usiadła na łóżku. 
— Czy mogę tutaj usiąść? — zapytała niepewnie. 
— Oczywiście. 
Josephine wyszła na balkon, wynosząc krzesła na słońce, a Cadence zdjęła sukienkę i leżała 
teraz wygodnie, odprężona. 
— Zrobić ci drinka? — zapytała Josephine gościa. — Może rumu? 
— Jasne! 
Zrobiła drinki, odstawiła szklanki i sięgnęła po olejek do opalania. Posmarowała nim brzuch, 
uda i ramiona. 
Cadence znowu usiadła na krawędzi łóżka i spojrzała na nią. Wzrok miała niezbyt przytomny. 
— Coś nie tak? — spytała Josephine. 
— Pewnie chciałabyś opalać się nago? — rzekła Cadence. 
— A ty? 
— O, Boże. To znaczy... Oczywiście! 
— Chodźmy — powiedziała Josephine ciepłym głosem. 
— Naprawdę nie masz nic przeciwko? Josephine uśmiechnęła się. 
— Nie. 
Zdjęła swój strój i pomogła Cadence zrobić to samo. Starała się nie dotykać jej pięknych, 
ponętnych piersi. 
— Wstań — powiedziała. 
Zdjęła z niej majtki. Głowę miała teraz na poziomie jej krocza. Włosy w tym miejscu były 
miłe i delikatne., Jackie miała takie same." Cadence była zmieszana. Nie wiedziała, jak ma się 
zachować. Josephine stanęła naga naprzeciw Cadence i uśmiechając się, zaczęła się pieścić. 
Cadence patrzyła zdziwiona. 
— Połóż się — powiedziała. — Nasmaruję cię olejkiem. 
Cadence posłusznie położyła się na leżance. Josephine nacierała i gładziła jej pośladki, uda i 
nogi. Cadence leżała, poddając się temu bez sprzeciwu. Po chwili, kiedy palce Josephine 
dotarły do krocza, zaczęła oddychać szybciej. 
— Odwróć się! 
Cadence posłusznie wykonała polecenie. Jej zaróżowiona twarz i oczy zdradzały, jak bardzo 
jest podniecona. Rozwarła szerzej nogi. Josephine położyła lewą rękę na już wilgotnym 
kroczu i zaczęła gładzić włosy łonowe. Ruch palców stawał się coraz szybszy. Drugą rękę 
położyła na jej piersi i zaczęła pieścić sutki. 
Potem delikatnie smarowała olejkiem brzuch Cadence, nogi, stopy, kolana. Czuła, że 
dziewczyna jest coraz bardziej podniecona. Palce Josephine znowu znalazły się w jej kroczu i 
nie mogła już powstrzymać drżenia i jęczała z rozkoszy. Złapała Josephine za przegub ręki i 
przyciągnęła mocniej do siebie. Pragnęła, aby te pieszczoty trwały wiecznie. Była u szczytu. 
Josephine położyła się na niej. Zetknięcie obu ciał sprawiło, że obie kobiety przeszył 
elektryzujący dreszcz podniecenia. Josephine pogładziła jej twarz, a potem zsunęła się po jej 
ciele w kierunku krocza. Cadence jęczała. Josephine uniosła nieco głowę i pocałowała ją 
długo i wolno w usta. Smakowały rumem i miętową gumą do żucia. Język Cadence poruszał 
się zwinnie i szybko. Westchnęła, przerywając długi pocałunek i otworzyła oczy, błyszczące 
jak karaibskie niebo przed burzą. 
— Jak masz na imię? 
Josephine zaśmiała się. Znowu była sobą. 
— Josephine — powiedziała. 

 

37

 
 

ROZDZIAŁ 9 

 

Cadence poznała kilku młodych Japończyków. Dołożyła im w ping-ponga, a potem pokonała 
na basenie pływackim. 
— Josephine, zabaw się z nami — zapraszała. 
Ale Josephine nie czuła się dobrze w towarzystwie rozkrzyczanych gnojków, których jedyną 
pasją była amerykańska muzyka pop. 
— Zobaczymy się później — powiedziała na tarasie podczas śniadania i pocałowała Cadence 
na „do widzenia". 
Dziewczyna pobiegła do swoich towarzyszy. 
Josephine nudziła się, ale nie żałowała, że nie poszła z nimi. Zeszła do baru. Barman podszedł 
do niej, niosąc kolejnego drinka. 
— Nie zamawiałam tego — powiedziała. 
— To tamta pani... 
Wskazał na kobietę koło czterdziestki, siedzącą z boku. Miała na włosach różowe pasemka, 
na rękach bransolety, a szyję obwieszoną łańcuchami. Podniosła swój kieliszek. Josephine 
podeszła do niej. 
— Dwie kobiety samotnie popijające nad ranem to niedorzeczne — powiedziała nieznajoma. 
— Ale dwie kobiety pijące razem, to już rozsądniejsze. — Uśmiechnęła się ciepło. 
— Caroline Morgenstern — przedstawiła się, podając obwieszoną biżuterią rękę. — Dla 
przyjaciół Carrie. 
Josephine rozpoznała w niej jedną z tych amerykańskich bogatych żon dyplomatów, które 
przyjeżdżają w takie miejsca, żeby grać w kasynie i wydawać pieniądze swoich mężów. 
Potrząsnęła jej ręką, zastanawiając się jednocześnie, czy ta znajomość nie będzie dla niej 
uciążliwa. 
— Mam na imię Josephine. 
— Och, wiem kim jesteś — powiedziała Caroline. — Ty jesteś tą tajemniczą Angielką. 
Przepraszam, że tak mówię. 
Josephine podniosła szklankę. 
— Na zdrowie! 
— Na zdrowie — odpowiedziała pani Morgenstern, naśladując jej akcent. —Jesteś na 
wakacjach? 
— Tak, odpoczywam. 
Jeśli uchodziła tu za tajemniczą Angielkę, miała zamiar dalej grać. Skóra Caroline nosiła 
ślady wielu lat spędzonych na słońcu. 
—Jak ci się podoba nasza wyspa? — zapytała. Josephine rozejrzała się. Grupka dzieciaków 
skakała do basenu, rozpryskując wodę. 
— Są bardziej relaksujące miejsca... 
— Może się tam wybierzemy? — zapytała 
pani Morgenstern i Josephine zdała sobie sprawę, co to może oznaczać. 
— Ale tylko tam, gdzie jest forsa. Kobieta roześmiała się. 
— Widzę, że wiesz jak żyć. Josephine poczuła, że serce jej zamarło. 
— Mąż krótko cię trzyma? — zapytała pani Morgenstern. 
— Kto? 
— Twój mąż... 
Kim była ta pani Morgenstern? 
— Nie jestem zamężna. 
Wyraz twarzy kobiety zmienił się nagle. 

 

38

— Och, przepraszam, kochanie. Josephine spojrzała jej w oczy. 
— Zostawiłam go — rzekła. Pani Morgenstern potrząsnęła swoimi sza-roróżowymi lokami. 
— Naprawdę, współczuję młodym kobietom, które żyją bez mężów. Bardzo współczuję. O, 
to coś niezwykłego! — powiedziała, gdy letnia suknia odchyliła się, ukazując tatuaż. 
Josephine próbowała zakryć go jednym ruchem. Pani Morgenstern uśmiechnęła się. 
— Jesteś taka młoda... 
Wyczuwając nutę żalu w jej głosie, Josephine odpowiedziała: 
— Nie jesteś przecież stara. 
— Przestań, proszę — obruszyła się pani Morgenstern. — Moje kości są stare. — I zanim 
Josephine zdołała odpowiedzieć, dokończyła: — Czy widziałaś już wyspę? Nie? Dopij 
drinka, przejedziemy się. 
Nagle pomyślała, że marnowała czas, siedząc wciąż w pokoju hotelowym lub w barze. Jeśli 
Cadence mogła się bawić, to ona także. 
Carrie prowadziła starą limuzynę, w której znalazły butelkę whisky. Popijały dużymi łykami, 
jadąc drogą z miasta. Uznały, że trochę alkoholu nie zaszkodzi kierowcy. 
Carrie położyła rękę na jej nodze. 
— Jak ci się podoba? 
— Jest cudownie! 
To była ta Dominica, którą chciała zobaczyć. Gęsta zieleń rozpościerała się na zboczach gór, 
a jej harmonie burzyły tylko kępy jaskrawych, dzikich kwiatów. 
Hotel zniknął za wzgórzem i wyłoniło się turkusowe, błyszczące w promieniach słońca morze 
i plaża. Ten widok zachwycił Josephine. Żałowała, że zmarnowała tyle czasu zamiast 
poznawać uroki wyspy. Po chwili wjechały w gęstszy las, który trochę przypominał dżunglę. 
Pomiędzy drzewami pojawiły się duże i eleganckie domy. Droga urywała się w miejscu, 
gdzie z pewnością wiele lat temu znajdowała się willa. Teraz stały tam tylko pojedyncze 
ściany, między którymi rosły drzewa. Carrie zaparkowała samochód w pobliżu domu i 
otworzyła drzwi. 
— Witamy w willi Sama — powiedziała. — Jego tu nie ma, ale będę szczęśliwa, jeśli 
obejrzysz dom. 
Sam, to był pan Morgenstern. 
Wewnątrz było chłodno. Josephine zastała tam mieszaninę stylów europejskich i 
amerykańskich, co świadczyło zarówno o bogactwie, jak i złym smaku. Pojawiła się 
dziewczyna, która nie miała więcej niż piętnaście lat. Carrie kazała jej przynieść whisky i 
szklanki. Usiadły w fotelach i zaczęły rozmawiać popijając. Josephine skierowała rozmowę 
na temat Anglii, gdzie Caroline nigdy nie była. Zadawała więc setki pytań o rodzinę 
królewską, Szkocję i jeszcze wiele innych spraw. 
Potem chciała dowiedzieć się czegoś o brytyjskich ekskluzywnych pensjach. Czy bije się tam 
dziewczęta? Czy to prawda, że starsze dziewczęta mogą karać młodsze? 
Podczas gdy Josephine odpowiadała na te pytania, popijając drinka, pani Morgenstern 
podeszła do drzwi. 
— Isabel! — krzyknęła w stronę korytarza, po czym znów zwróciła się do niej: — Muszę coś 
ci wyznać. Czy wiesz, że widziałam już wcześniej twój tatuaż? 
Josephine zakręciło się w głowie. 
— Mój mąż ma taki sam. 
Josephine spojrzała na nią. Chciała coś powiedzieć, ale Carrie dała jej znak, aby milczała. 
Rozległy się kroki i znów pojawiła się młoda dziewczyna. 
—Isabel, chciałabym, abyś otworzyła szufladę pana Morgensterna. Dziewczyna była 
zmieszana. 
— Nie przejmuj się. To nie ma nic wspólnego z tobą. 
Isabel spojrzała na Josephine, szukając u niej ratunku. 

 

39

— Zrób to, głupia dziewczyno, zanim zmienię co do ciebie zdanie! — krzyknęła Carrie. 
Isabel oddaliła się, a Carrie, zsunąwszy z piersi Josephine sukienkę, obejrzała tatuaż. 
— Mój mąż ma taki sam. On i jego przyjaciele. Chodźmy — powiedziała. 
Poszły na górę. Powietrze było tam cieplejsze. Pod oknem stała duża oliwkowa lampa, 
antyczny globus i popiersie Beethovena. Isabel zostawiła szufladę otwartą. 
— Sam przywiózł to z jednej ze swoich, tak zwanych, „konferencji" — powiedziała Carrie, 
sięgając do szuflady. — Nie pozwala mi tego używać. Ale ja i Isabel wiemy, gdzie trzyma 
klucz. 
Wyjęła z szuflady długi futerał z czarnej skóry i otworzyła go. W środku miał parę 
przegródek. W jednej z nich była trzcinka do chłosta- 
nią. Carrie wyjęła ją ostrożnie i przełożyła z ręki do ręki. Josephine obserwowała ją. 
— Weź to. 
Josephine wzięła od niej trzcinkę i machnęła nią w powietrzu. Rozległ się znajomy świst. 
Ścisnęła w palcach rzemień — był stary, brudny; widać, że często używany. 
— Bardzo osobliwa rózga — powiedziała. 
— Sam nie przywiózł tego, aby używać na mnie. Obiecał mi, że tego nie zrobi. Jednak trzy 
razy nie dotrzymał słowa. 
— Nie było więc sensu go prosić. 
— Chyba nie. Ale on myślał o czymś o wiele gorszym. 
Siedziały i piły, obserwując się przez stół, a rózga leżała w otwartym futerale. 
— I tak wszyscy skończymy w piekle — powiedziała Carrie. — Ameryka to piekło. Europa 
też. Tam też nie ma żadnej dyscypliny. Powinnaś mieć mężczyznę. — Uderzyła dłonią w stół. 
Josephine poczuła, że robi jej się smutno. Czuła się, jakby jej duszę porywał wilgotny, 
tropikalny wiatr. 
— Czy twój mąż także miał taki tatuaż? — zapytała Carrie. 
— Nie. 
— I nigdy nie stosował z tobą tych dziwnych zabaw? 
— Nie. Larry tego nie robił. Carrie potrząsnęła głową. 
— Sam zabawiał się ze mną w dziwny sposób. Przez kilka dni pod rząd przekładał mnie przez 
kolano. Jednak codziennie robił ze mną co innego. 
Josephine wyczuła, że Caroline zdjęła pantofle i dotykała jej teraz stopą. 
— On mówi, że ja tego potrzebuję. Zgadzam się, że wszyscy tego potrzebują. Nawet taka 
Isabel pracuje lepiej, od kiedy wprowadziliśmy trochę luzu w naszym domu. — Nalała sobie 
kolejnego drinka. —Coś jeszcze muszę wyznać — kontynuowała. — Widziałam cię, gdy 
miałaś na sobie bikini. Mój Boże, masz najpiękniejsze pośladki, jakie widziałam. Są 
cudowne! 
Wydawało się, że ten monolog nie będzie miał końca. Josephine rozglądała się znudzona po 
pokoju. 
— Proszę, pokaż mi je. Zaskoczyła ją ta prośba. Wyczuła samotność i frustrację w głosie 
Carrie. Współczuła jej. Rzuciła okiem na trzcinkę w futerale i nagle jednym ruchem ściągnęła 
sukienkę. 
— Mój Boże, jesteś taka piękna, Josephine... Josephine... Zdejmij też majtki. Proszę, zrób to 
dla mnie. 
Josephine posłuchała. Zdjęła je powoli, patrząc kobiecie w oczy. 
— Och, mój Boże —jęknęła Carrie. — Teraz odwróć się i połóż ręce na pośladkach. 
Josephine, wstrzymując oddech, wykonała polecenie. Słyszała, jak Caroline wstała i podeszła 
do niej. Oczekiwała, że nastąpi ból, ale to był tylko miły, delikatny dotyk — Carrie masowała 
jej plecy, z lekkim brzękiem bransoletek. 
— Wspaniale, wspaniale — dyszała przy tym. — To grzech, żeby taka kobieta jak ty, nie 
miała mężczyzny... 

 

40

Dotykała jej pośladków. Było to przyjemne. Była coraz zuchwalsza. 
— Kiedy poznasz Sama — powiedziała — będziesz mogła często nas odwiedzać i spędzać tu 
więcej czasu. Sam pomoże ci, wiem to. 
Zdawało się, że uważa Josephine za niewinną i bezgrzeszną. Dlaczego mąż nigdy jej nie 
wtajemniczył? Trzcinka cały czas leżała na stole w futerale. 
— Weź to — powiedziała pani Morgenstern. 
Josephine wzięła ją i zamknęła futerał. Przeszły przez pokój i korytarz do sypialni. Stały tam 
dwa złączone łóżka z moskitierą. Okna były otwarte i pachniało egzotyczną roślinnością. 
Josephine zamknęła oczy i pozwoliła się pieścić. Właściwie mogła być córką Carrie lub jej 
niewolnicą, gotową na wykonanie każdego zadania, aby sprawić przyjemność swojej pani. 
Była wolna. 
Przysiadła na brzegu łóżka, a Caroline wzięła stojącą na stoliku fotografię, pocałowała i 
przycisnęła do piersi. Podeszła do Josephine i pokazała jej zdjęcie. 
— To jest mój Sam. 
Sam był siwiejącym mężczyzną. Stał pod palmą i wyglądał jak stary żółw. Postawiła zdjęcie 
na stoliku, tyłem do pokoju. Była podekscytowana. 
— Hej, hej, odwróć się! — zwróciła się do Josephine. — A ty, Sam myśl sobie, co chcesz. 
Carrie zdjęła bluzkę (jak na swój wiek miała bardzo ładne piersi), a potem ściągnęła dżinsy i 
położyła się na łóżku. Była bardzo opalona. Josephine ciekawiło, co w tym czasie robi Isabel. 
— Chodź do mnie — powiedziała Carrie. — No chodź. 
Josephine, już mniej skrępowana, zbliżyła się do niej. 
— Pocałuj mnie pierwsza — powiedziała Carrie. 
Josephine nachyliła się i pocałowała ją w wymalowane usta. Carrie wydała jęk rozkoszy. 
— Nie, nie tutaj. Tam... Och, Boże, Boże... — jęczała coraz bardziej podniecona. 
Łóżko drżało pod nimi. Josephine coraz mocniej całowała krocze podstarzałej kobiety. Starała 
się sprawić jej przyjemność. 
— Och, och! — krzyczała coraz głośniej Carrie. 
Czy zrobić to teraz? To, o co jej chodziło? Carrie nalegała: 
— Proszę, Josephine, proszę! 
Leżała rozłożona na łóżku i łkała. Trzcinka 
leżała obok i zdawała się na coś czekać. Kobieta coraz bardziej nalegała. Biżuteria głośno 
dźwięczała. Z tą brązową opalenizną i ogromną ilością złota wyglądała jak żona hinduskiego 
radży. 
— Proszę, Josie! — nalegała. — Zrób to! Błagam! 
— Czy chcesz, abym cię wychłostała? — zapytała. 
Ta kobieta zwabiła ją po to... 
Sięgnęła po trzcinkę. Przypomniało jej się, jak to robili w Chateau des Aiąuilles. Widziała 
ciemność, mury, łóżko, dym. Potem znowu ciemność. Łzy. Potem jakiś ciemny, regularny 
kształt. Coraz wyraźniej... to było domino! Mydło! 
Ocknęła się, zrobiło jej się zimno. Niewidzialna obręcz ścisnęła jej szyję, jak gruby, skórzany 
kołnierz. 
I nagle... 
Nagle to wszystko okazało się prawdą. Kobieta wyjęła domino. Puste domino. 
„Och, nie!" Josephine zerwała się z łóżka, chwyciła sukienkę i zaczęła zbiegać po schodach. 
Na dole stała Isabel. Nie wiedziała, co się dzieje. Josephine potrąciła ją. 
— Idź tam! — krzyknęła. — Idź do niej i zrób, o co prosi! Idź! 
Dziewczyna stała zdumiona. 
— Idź tam! 

 

41

Biegła między drzewami i krzakami. Ptaki zrywały się na jej widok. Biegła prawie naga, nogi 
bolały ją od kamieni i czuła się brudna i nieszczęśliwa. Wokół panował gorący zapach 
tropiku. 
W pewnej chwili usłyszała odgłos samochodu. Rozejrzała się dookoła. „Skąd on dochodzi? 
Jest!" Duży, niebieski wóz przejeżdżał między drzewami. Josephine pomachała w jego 
kierunku sukienką, jak poddaniec białą flagą. 
Zatrzymał się i Josephine podbiegła. Mężczyzna otworzył okno i popatrzył na nią zdziwiony. 
— Proszę, pomóż mi. 
Poznała go. Był jednym ze strażników hotelowych. 
— Jedziesz do hotelu? — zapytała nerwowo. Wciąż patrzył na nią zdziwiony. 
— No, jedziesz? — ponowiła pytanie. 
— No... tak... Jadę do pracy. Josephine otworzyła drzwi samochodu. 
— Możesz ze mną zrobić, co chcesz, ale proszę, jedź już, jedź! 
Mężczyzna opanował się. 
— Madame, proszę, aby pani się ubrała. Niedługo się żenię. 
Zapalił samochód i ruszyli do miasta, podczas gdy Josephine nakładała sukienkę. 
 

ROZDZIAŁ 10 

 

Pod drzwiami zastała wiadomość od Cadence. „Cześć. Przyjdź na imprezę — Papillote. Będą 
balony! Całuję. C." 
Zastanowiła się. Nie chciało jej się tam iść, ale nie mogła przecież cały czas siedzieć w 
„Concord Reef'. Nie chciała tu spotkać Caroline. Rozebrała się i poszła do łazienki, gdzie 
długo się kąpała. Ruchy miała jeszcze nerwowe pod wpływem wcześniejszych przeżyć. 
„Papillote? Gdzie to jest?" — myślała. Poza tym nie miała pieniędzy. Napiła się trochę rumu, 
sięgnęła po szorty i w tym momencie postanowiła zabłysnąć. Założyła czarne pończochy na 
jedwabnym pasie, srebrną bluzkę i długą, połyskującą spódnicę. Włożyła sandały, przeczesała 
włosy, po czym szybko się umalowała. Zeszła do recepcji, aby wynająć samochód. 
— Muszę zobaczyć pani dokumenty, mada-me — powiedział recepcjonista. — Paszport i 
amerykańskie prawo jazdy. 
— Nie mam — odpowiedziała. 
Podniósł głowę ze zdziwionym uśmiechem. 
— Słucham? 
— Nie mam dokumentów. 
— A może chociaż prawo jazdy? 
— Nie. 
— Przepraszam, ale nie mogę wynająć samochodu bez odpowiednich dokumentów. Takie są 
przepisy. 
—Pieprzyć przepisy—powiedziała słodko. — Poproś szefa. Chłopak był zmieszany. 
—Przykro mi, ale nie sądzę, żeby to coś dało. Josephine przerwała: 
— Powiedz mu. 
Nie próbował już dłużej protestować; zapukał do drzwi biura i wszedł. Za oknem słońce 
oświetlało morze i drogę. Chłopak wrócił. 
— Samochód będzie czekał na zewnątrz. Za pięć minut, pani Morrow. 
— Dziękuję, Jeffrey — odczytała jego imię na identyfikatorze. — Będę jeszcze potrzebowała 
skrzynkę alkoholu. 
Podniósł znowu słuchawkę. Wynajętym samochodem okazał się zielony impala, 
automatyczny z napędem na cztery koła. Butelki brzęczały na tylnym siedzeniu. 
 

 

42

Jechała między gęstymi krzewami Droga była bardzo kręta. Ujrzała kilka balonów wiszących 
na palmie i w pierwszym momencie pomyślała, że to jakieś egzotyczne owoce. Ktoś musiał 
wdrapać się na drzewo i zawiązać je tam. 
Inne balony, żółte i różowe, dekorowały dużą tablicę z napisem: „TO TUTAJ". 
Josephine zatrzymała samochód i wysiadła, rozglądając się dokoła. Znalazła się na zboczu 
porośniętym mchem i porostami. Powyżej znajdowało się osiedle niedużych domków, które 
wyglądały jak wyjęte z filmu hollywoodzkiego. Ponad nimi tryskała fontanna. Wszędzie było 
zielono i złociście. 
Dookoła ogromnego rożna, na którym pieczono mięso, siedzieli i stali ludzie. Uśmiechnięte 
twarze pozdrawiały Josephine, podczas gdy ona szukała Cadence. W powietrzu czuć było 
aromat dymu, chili i pieczeni. Młodzi ludzie siedzieli na kamieniach z butelkami piwa i wina, 
a starsi w wygodnych leżakach. Dookoła nich biegały dzieci, krzycząc i śmiejąc się. Wszyscy 
wyglądali na szczęśliwych. 
— Josephine! Tutaj! 
Podeszła niepewnie. Wszyscy na nią teraz patrzyli. 
— Hej, Josephine! — To była Cadence. Stała 
naga na brzegu basenu, obok grupy mężczyzn i kobiet. 
Podeszła do Cadence i uśmiechnęła się do niej. 
— Cześć, Cadence! 
— Cześć. Wyglądamy, jak gwiazdy filmowe, prawda? 
Zaczęła chlapać najbliżej stojącego mężczyznę. Dwie nagie dziewczyny przysiadły 
nonszalancko na brzegu basenu. 
— Chodź — powiedziała Cadence. — Jest 
tak gorąco. A masz! — Ochlapała ją chłodną, przyjemną wodą. Josephine otrząsnęła się. 
— Nie mam ze sobą kostiumu. 
— Ależ nie potrzebujesz! 
— Właściwie masz rację. 
— Nikomu to tutaj nie przeszkadza. — Cadence zaśmiała się. —Powiedz sama, czy to 
miejsce nie jest cudowne? — Wskoczyła do 
wody. — Chodź, woda jest fantastyczna! Josephine zawahała się. 
— Hej, Toto, podaj jej butelkę! Mamy taki wspaniały dzień! Cieszę się, że przyjechałaś. 
— Miło mi — powiedziała tylko. 
Butelka powoli stawała się pusta. Do picia przyłączyła się Consuela, która wcześniej kąpała 
się z Toto. 
— Chodź do wody — nalegała Cadence. — Josephine! 
— Nie chce mi się rozbierać. 
— Ale z ciebie nudziara! 
Zdjęła sandały i stanęła na gorących, wilgotnych kamieniach. Podniosła spódniczkę. Wszyscy 
patrzyli teraz na nią. Uśmiechała się, ale nie zrobiła kroku dalej. 
— Przynieście trochę rumu z mojego samochodu. Jest w zielonej impali, na tylnym siedzeniu. 
Toto z drugim mężczyzną wyszli z wody. Mieli na sobie sportowe spodenki. 
— No, przynieście — powiedziała. — Mam tego sporo. 
Gdy chłopcy poszli do samochodu, Josephine zaczęła zdejmować pończochy. Consuela i inne 
dziewczęta nadal się kąpały. Nie były zadowolone z jej przybycia. Josephine rozebrała się, 
usiadła na nagrzanych kamieniach i powoli weszła do wody. Cadence uśmiechnęła się do niej. 
— Niezła woda, prawda? 
— Wspaniała. 
Zamknęła oczy i rozłożyła się na płyciźnie. Consuela z przyjaciółkami wyszły z wody i 
zaczęły się ubierać. 
— Idziemy coś przekąsić. Do zobaczenia 

 

43

później, Cadence. 
— Do zobaczenia. 
Dziewczęta dziwnie spojrzały na Josephine. 
— Miło było cię poznać — powiedziały. 
— Nawzajem. 
Gdy zostały same, Cadence pocałowała Josephine. 
— Nie jesteś na mnie zła, prawda? — zapytała. 
— Nie, miałam po prostu zwariowany dzień. To wszystko. 
— Chodź do mnie. Oni przyjdą za jakiś czas. Rozluźnij się. 
— Zostaw mnie — powiedziała Josephine. — Kiedy oni, do cholery, przyniosą te flaszki? 
— Czemu jesteś wściekła? — Cadence była zdziwiona jej zachowaniem. — Chyba masz 
jakieś kłopoty. 
Josephine pomyślała, że liczy się tylko to, że są tu razem. Woda przepływała po jej gołych 
stopach. Caroline i hotel „Concord Reef" wydały się oddalone o miliony kilometrów. Była tu, 
słuchała szumu drzew i śpiewu ptaków. Dobiegały ją krzyki dzieci i pluskanie w wodzie. 
Otworzyła oczy i zobaczyła mężczyzn wracających z butelkami. 
Nie opodal stała grupka ludzi. Podobnie jak Cadence, i inni goście byli ubrani jedynie w 
krótkie spodnie lub spódniczki. Między nimi dostrzegła mężczyznę o blond włosach 
spacerującego wśród kwiatów. Przez chwilę zatrzymała wzrok na jego nagiej piersi. Miał 
tatuaż. Był za daleko, aby mogła dostrzec kształt, ale wiedziała, jaki to był tatuaż. 
„To nie może być Sam Morgenstern" — pomyślała. 
Serce zaczęło bić jej mocniej. Caroline mówiła o przyjaciołach Sama, którzy też mieli 
tatuaże. Czy on był jednym z nich? Szukał jej tutaj? Wydarzenia tego dnia przeleciały jej 
przed oczami; wszystko wydało się zimne i obce. Ten mężczyzna to był właściwie chłopak. 
Nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat. O, Boże! To ten sam... 
— Josephine! 
— Cadence, och, przepraszam! Wiesz, właśnie zauważyłam kogoś. Muszę go dogonić. — 
Zaczęła się ubierać. Cadence nie wiedziała, co się stało. 
— Dokąd idziesz? Kto to jest? Ja nikogo nie widzę! 
— Zostań tu. I nie śledź mnie! Szybko pobiegła w stronę ogrodu kwiatowego. Orchidee 
muskały jej ciało. 
— Przepraszam, przepraszam... — Nie mogła go odnaleźć w gromadzie ludzi. Zastanawiała 
się, czy zatrzymał się w Papillote na dłużej. 
Może ktoś mógłby o nim coś powiedzieć. 
— Cześć! — rozległo się za jej plecami. To była Consuela ze swoją przyjaciółką. 
— Nie widziałyście przypadkiem młodego mężczyzny? Ma jasne włosy, niezbyt wysoki... 
Dziewczyny patrzyły na nią zdziwione. Spojrzały na siebie znacząco. „O co jej chodzi?" 
— Nie... — zaczęła jedna, lecz Josephine przerwała jej: 
— Miał niezwykły tatuaż na piersi. Taki jak ten. — Odsłoniła swój. 
Dziewczyny spojrzały bez słowa. Były speszone. Wyglądało jednak na to, że tatuaż coś im 
mówił. 
— Nie — powiedziała w końcu ostro Jax. — Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Chodź, 
Consuelo... 
Ale ona patrzyła ciągle na Josephine, próbując sobie coś przypomnieć. Jeszcze raz spojrzała 
na tatuaż. 
— Przystojny facet? W żakiecie z lnu i butach z krokodylej skóry? 
— Może... 
—Widziałam go—odpowiedziała Consuela— Jest na dole. 
Wskazała w stronę drogi, gdzie był parking. Rzeczywiście stał tam ten chłopak lub ktoś, kto 
wyglądał tak samo. Miał na sobie jasne spodnie i rozpiętą marynarkę. Nie dziękując pobiegła, 

 

44

potrącając mijanych po drodze ludzi. Krzyczeli coś za nią, ale nie zwracała uwagi. To był on! 
Była tego pewna. Widziała go! Nigdy, co prawda, w takim ubraniu, ale kojarzyła go z 
Londynem i Chateau des Aiąuilles. 
Zawołała. Nie odwrócił się, ani nie zatrzymał. Dogoniła go jednak i złapała za ramię, za 
elegancki żakiet. Takich żakietów nie nosili „niewolnicy". Odwrócił się. To był on. 
—Ty wiesz, co się zdarzyło—powiedziała. — Wiesz. Proszę, powiedz mi to! 
— Nie wiem — odpowiedział ostro i zdjął jej rękę ze swojego ramienia. — Przykro mi, ale 
chyba pomyliłaś mnie z kimś innym. 
Miał obcy akcent. 
— Na pewno mnie pamiętasz. Wiem o tym. W Londynie, w moim mieszkaniu. I w wiosce. 
Wołałam wtedy ciebie. Twój szef był zły... 
— Nigdy cię wcześniej nie widziałem. 
Ale jego twarz nie potrafiła ukryć kłamstwa. Wiedziała, w jaki sposób może go zmusić do 
mówienia prawdy. Odsłoniła swój tatuaż. 
— Rozepnij koszulę — powiedziała. — Zrób to. Pokaż, że nie masz tatuażu. Wtedy odejdę i 
nigdy więcej mnie nie zobaczysz. 
Nie zrobił żadnego ruchu. 
— Jeśli nie chcesz pokazać, to znaczy, że mam rację — powiedziała. 
Nad nimi szumiały drzewa, słychać było śpiew ptaków i muzykę. Kłamał. Sięgnęła w stronę 
jego koszuli. Nie pozwolił na to. 
— Zostaw mnie i odejdź! Nie znam cię. Jak długo jeszcze? Nie mam pojęcia, kim jesteś. 
Odejdź! 
Mówił to pewnie i zdecydowanie. Nie wiedziała, czy ma jeszcze nalegać, czy też odejść. Ale 
była pewna, że on wie coś na jej temat. A jeśli nie, to dlaczego tu się znalazła? Dlaczego 
spośród wielu wysp, wybrano tę jedną na Karaibach? 
Przyszła jej nagle do głowy myśl, że może Dominica ma być jej ostatnim testem... 
Mężczyzna podszedł do białej mazdy. Wsiadł i przekręcił kluczyk. Pobiegła szybko do 
swojego samochodu i pojechała za nim. 
Jechali drogą między drzewami. Zachodzące słońce znikało już za horyzontem, lecz jeszcze 
raziło swoją czerwienią. Josephine założyła okulary. Minęła młodą kobietę jadącą na koniu. 
„Skąd ci wszyscy ludzie tu się wzięli?" Mazda zaczęła się oddalać. Krzewy ocierały się o 
jadący pojazd — droga prowadziła zygzakami między drzewami. Mężczyzna prowadził w 
głąb dżungli, w zupełnie nieznaną i dziką okolicę. 
Nagle, las skończył się i zobaczyła brzeg morza. Drzewa były tu rzadsze. Zauważyła mazdę 
zaparkowaną przy drodze. Opodal widniała malutka, rybacka wioska. Josephine wysiadła z 
samochodu i podeszła do mazdy. Była pusta. Na tylnym siedzeniu leżała marynarka 
mężczyzny, bawełniane spodenki i koszula. „Dlaczego rozebrał się? Czyżby poszedł 
popływać?" 
Szybko pobiegła w stronę plaży. Nie było go tam jednak. Przy starym pomoście cumowała 
łódź. I nic więcej. Cisza i pustka. Poszła drogą w przeciwną stronę, między skałami do lasu. 
Bała się trochę, ale wiedziała, że musi odnaleźć mężczyznę. Weszła w las. 
 

ROZDZIAŁ 11 

 

Szedł tędy — w mulistym gruncie zauważyła ślady stóp. Zaczęła przedzierać się przez 
krzewy, które szarpały jej ubranie. Czy nadal szła ścieżką? To, co było daleko — wydawało 
się takie bliskie, ale gdy się zbliżała, stawało się niewidoczne. Nie zastanawiała się, co 
jeszcze może się zdarzyć. 

 

45

Słońce zaszło i zaczęła się tropikalna noc. Ze wszystkich stron atakowały ją jakieś głosy i 
cienie; wydawało jej się, że nad głową słyszy krzyki małp. Cały czas pięła się pod górę. 
Strach przybierał na sile. 
Zaczęło padać i krople deszczu zmoczyły jej głowę i ramiona. Przedzierała się uparcie. Nagle, 
między drzewami zauważyła nieduży dom. Przyspieszyła kroku, podeszła do drzwi i 
otworzyła je. Wewnątrz było ciepło i ciemno. Niewyraźne światło, dobiegające z rogu 
pokoju, oświetlało jego część. Słychać było krople uderzające o dach. 
W tym momencie ujrzała go. Siedział na wysokim krześle z rękoma założonymi na piersi. 
Miał na sobie spodnie z czarnej skóry i wysokie buty, a na szyi czarny kołnierz. Dostrzegła 
także tatuaż. 
— Czemu mnie śledziłaś? 
— Wiesz przecież. Wiesz, kim jestem! 
— Niezupełnie, ale domyślam się. Doznała jakiejś wielkiej, wewnętrznej mocy. 
— Odpowiesz mi na moje pytania? — Podeszła bliżej. 
— Nie musisz zadawać pytań! — Jego głos 
rozlegał się głucho po pokoju. Mężczyzna nie poruszył się nawet. 
— Jeśli mi odpowiesz, odejdę. Cisza. 
— Dlaczego ja zostałam wybrana? 
— Czy jesteś tu pod przymusem? 
— Zabrali mi paszport. 
— Nie jest ci potrzebny. 
— Nie mam pieniędzy. Czuję się jak w więzieniu — powiedziała nerwowo, wycierając twarz 
wilgotnym rękawem. 
— Cały świat jest więzieniem—odparł filozoficznie. — Masz wszystko, czego potrzebujesz. 
Pomyślała o obsłudze hotelu „Concord Reef, która wykonuje wszystkie jej polecenia, o Carrie 
Morgenstern — nieszczęśliwej, podstarzałej kobiecie... 
— Cała jesteś przemoczona — zauważył mężczyzna. — Rozbierz się. Zdejmij wszystko: 
przeszłość, prawdę, tożsamość, nadzieję, marzenia, przyszłość... 
Josephine zaczęła zdejmować z siebie ubranie — było mokre i zimne. Zauważyła, że 
mężczyzna obserwuje jej ruchy. 
— Możesz teraz odpocząć. — Wskazał jej drewniane krzesło. — Tam jest to, czego 
potrzebujesz, twój paszport, pieniądze. Twoje prawo i twoja rzeczywistość. 
Podeszła bliżej. Leżał tam skórzany kołnierz ze srebrną klamrą i srebrnym kółkiem, a obok 
maska domino. 
— Załóż to. 
Czuła, jak pulsuje jej krew, i niewyraźne obrazy zaczęły jej się przesuwać przed oczami. Ile 
jeszcze dozna bólu? Co się z nią stanie? 
Mężczyzna pocałował ją. Jego gorące usta płonęły pożądaniem i pachniały dymem. Nic nie 
mówił, słyszała jedynie jego oddech jak szum wzburzonego morza. Wyobraziła sobie, że 
krąży we wszechświecie pustym i wolnym. Potem ujrzała tysiące luster. W każdym z nich 
wyglądała inaczej. 
Ocknęła się. Byli tylko we dwoje — ona i jej mistrz. 
Obejmował ją i całował. Teraz było cudownie. Marzenia spełniły się. Leżała ze wspaniałym 
mężczyzną, który ją cudownie pieścił. Całował tajemniczy tatuaż. Uniósł się nieco ponad nią. 
Jego penis pachniał lasem i ziołami. Dotykała go ustami i całowała coraz mocniej, aż 
zesztywniał z podniecenia. Jej także sprawiało to wielką przyjemność. Krzyczał. Był 
znakomity. Robili to ze sobą na wiele sposobów, za każdym razem dochodząc do szczytu 
rozkoszy. 
Kiedy leżeli zmęczeni odpoczywając, pocałował ją w usta długo i namiętnie. Nie był to tylko 
pocałunek kochanków. 

 

46

— Czy wiesz, jak długo byłam w wiosce? 
— Każdy przebywa tam tak długo, jak powinien. — Uśmiechnął się. 
— Ale dlaczego znalazłam się tutaj, na Dominice? 
— Dominica?... Bez specjalnego powodu. Spojrzała mu w twarz; coś jednak ukrywał. 
Kochała się z nim przecież, nie znając jego imienia, tak wiele razy. Było jej z nim dobrze. 
Faktycznie wygrała szczęście dzięki pustemu domino. 
— Wiedziałeś, że o takiej wyspie marzę. 
— Wiem o tobie wszystko, Josephine Morrow. 
Pocałowała go w policzek. „Ci mężczyźni — aroganccy i pewni siebie!" — pomyślała. Nie 
przestała zadawać pytań. 
— A co by było, gdybym zaczęła grę z Caroline Morgenstern? 
— Czemu pytasz? 
— Czy ona jest jedną z was? Nas? Jest częścią testu, prawda? 
— Tak. 
— A co z Cadence? 
— No, przed nią jest jeszcze wiele możliwości. 
— Chyba tak. 
Później, gdy leżeli w sypialni, powiedział: 
— Zapomniałaś o czymś! 
Na krześle, obok maski i kołnierza leżało jeszcze coś błyszczącego. 
Wstała i podeszła do krzesła. Była to tiara wysadzana czarnymi diamentami. Odrzuciła włosy 
do tyłu, wolno założyła tiarę i uśmiechnęła się triumfalnie. 
 

koniec