Cytaty Prymasa Wyszynskiego

CYTATY PRYMASA WYSZY

CYTATY PRYMASA WYSZYŃSKIEGO

SKIEGO

Miłosierdziem budujemy Kościół BoŜy.

wiat jest wypełniony głosem BoŜym.

Wiara jest koroną godności człowieka.

Wielka miłość nieustannie przezwycięŜa człowieka.

Patrzcie, jaką miłość dał nam Bóg!... Patrzcie!

Jak wiele mocy ludzkich dojrzewa w głębokim milczeniu!

Skończmy z krytyką bliźnich! Oceniajmy w prawdzie samych siebie.

Nie wystarczy mieć serce, trzeba mieć ład serca.

Nie wystarczy w Boga wierzyć, trzeba jeszcze Bogu...zawierzyć!

Największym dąŜeniem i pragnieniem Syna jest rozgłoszenie chwały
potęŜnego Imienia Ojca.

Gdy mam Boga, mam wszystko. Warto wszystko oddać, aby Boga
zachować.

Bóg jest bliŜej nas niŜ o tym myślimy. Szukamy Go zazwyczaj za daleko.

Dla kształtowania osobowości człowieka korzystne jest przebijanie się
przez ciemności świata.

Kościół jest w drodze, choć idzie utartymi szlakami, to jednak zawsze do
nowych czasów.

Aby zrozumieć sens własnego Ŝycia, trzeba się wspiąć wysoko, aŜ do
myśli BoŜej.

Kościół wymaga od nas naprawdę tylko jednego: miłuj! Uległość
Kościołowi to uległość miłości.

Chrystus miał szczególną skłonność do czynienia dobrze w sposób
detaliczny i drobiazgowy. Lubił karmić...

Zawsze mój wewnętrzny stosunek do Boga moŜe być głębszy. Moja
sumienność w modlitwie - większa i wraŜliwsza.

KaŜda rzecz wielka musi kosztować i musi byś trudna. Tylko rzeczy małe
i liche są łatwe!

Tajemnica powołania leŜy w Sercu Boga...Dlatego tajemnicę powołania
kaŜdego człowieka zna w pełni tylko Bóg.

Chrystus otrzymał od swojej Matki Serce, które wzrusza się na ludzki
sposób.

Wnieście do Waszych rodzin ducha wzajemnej miłości, pokoju i
współdziałania. Jesteście sobie ku pomocy!

Nowoczesna słuŜba Bogu i ludziom to nie jest zespół dyspens i zwolnień,
ale zaproszenie do ofiary z siebie.

Człowiek BoŜy sprawia, Ŝe cały świat, ze wszystkimi jego zjawiskami, jest
wraŜliwy na Boga.

Dobry Pasterz duszę swoją daje ... Niczyjej krwi nie przelewa, tylko albo
Chrystusową, albo własną.

Obudzam pragnienie nieba w sobie. Niebo jest otwarte dla człowieka.
MoŜemy z ufnością i nadzieją patrzeć w górę.

KaŜda wielka sprawa wymaga wielkiego poświęcenia i ofiary człowieka.
Dlatego nawet Bóg Człowiek przyjął postać Sługi.

Człowiek zawsze musi mieć otwartą duszę na wszystkie moŜliwości, które
Bóg ma dla niego.

Pokój wewnętrzny zawsze rodzi się w wyniku wypełnienia woli BoŜej, do
której mamy pełne zaufanie.

Człowiek nie moŜe istnieć bez pomocy Boga! Nic nie jest w stanie uczynić
bez Jego łaski.

Jaka to wielka umiejętność dochować tajemnicy, być dyskretnym, nie
podsłuchiwać, nie podpatrywać. To wielka sztuka i wspaniała
szlachetność.

Chrońmy się od pogardy dla kogokolwiek, nawet dla najgorszego
człowieka, bo to jest j e s z c z e człowiek, aŜ ... człowiek!

Syn BoŜy wyrósł z istoty Ojca, wyszedł z woli Ojca, która jest miłością,
dobrocią i radością.

Jedynie Bóg działa i tworzy we właściwym tego słowa znaczeniu:
człowiek natomiast jest współpracownikiem Boga i Jego pomocnikiem.

Kościół wzywa swoje dzieci, aby czas od Wniebowstąpienia do Zesłania
Ducha Świętego spędziły w skupieniu i namaszczeniu modlitewnym.

Im świat będzie dalej od Boga, tym bardziej będzie Boga spragniony. Im
więcej będzie nasycony dobrobytem, tym bardziej będzie głodny Boga.

Musimy Bogu bezgranicznie ufać, nigdy nie czyniąc Mu wymówek; Jemu
wolno ciągle próbować naszą miłość.

Człowiek współczesny, chociaŜby niewiele wiedział o Ewangelii i nigdy
jej nie czytał, pragnie ideałów, które stawiał Chrystus.

Chodzić będę po ziemi z sercem miłującym; moŜe to być męczeństwem,
ale lepsze jest męczeństwo z miłości niŜ męka nienawiści.

Warto słuŜyć kaŜdemu człowiekowi i dla kaŜdego warto się poświęcić.
JeŜeli cokolwiek warto na świecie czynić, to tylko jedno - miłować.

KaŜda prawdziwa miłość musi mieć swój Wielki Piątek. To nie krzyŜ się
chwieje, to świat się chwieje i toczy - KrzyŜ stoi!

Wewnętrzne Ŝycie polega na doznawaniu miłości od Boga samego i
okazywaniu - na miarę naszych skromnych, słabych moŜliwości - miłości
Bogu.

Chrystus chce nas Ŝywić! Czyni wszystko, abyśmy nie uschli z głodu.
Poświęca nam całą uwagę, karmiąc nas Samym Sobą.

Gdziekolwiek jesteśmy i jakikolwiek zajmujemy urząd czy stanowisko -
zobowiązani jesteśmy do apostołowania i upominania się o prawa
Chrystusa. Wszędzie mamy być apostołami.

Bóg tak w świecie działa, Ŝe im czasy są bardziej pyszne, butne,
zarozumiałe i pewne siebie, tym pokorniejsze sługi światu posyła.

Najwięcej wolności mamy w kontakcie z Bogiem; jest ona tak wielka, Ŝe
moŜemy się oprzeć lub poddać całej miłości Boga.

Wszyscy postulujemy sprawiedliwość, domagamy się jej dla siebie, ale nie
zawsze myślimy o tym, Ŝe innym musimy ją świadczyć.

Z własnego doświadczenia poznajemy, Ŝe bez Ŝycia religijnego, albo w
jego zakłóceniu, nasze Ŝycie osobiste staje się cięŜkie i trudne.

Chrystus jest Pośrednikiem miłości Ojca ku światu. My takŜe
przekazujemy miłość, którą Ojciec pragnie przez nas udzielić innym.

RozwaŜamy łaski Ŝycia eucharystycznego, które zaczęło się w
Wieczerniku i przez ręce Apostołów, Biskupów i kapłanów, doszło do
naszych ust. i serc.

KaŜdy człowiek musi być wraŜliwy na obfitość darów BoŜych i ma im
nadawać właściwy sens, przez właściwe zrozumienie celowości rzeczy.

Miłość ma w sobie przedziwną ruchliwość i zdolność rodzenia "nowego";
nawet grób rozwali i pieczęć rozerwie, aby wybiec na świat i wieścić nowe
Ŝ

ycie.

Chrystus "Zwycięzca śmierci, piekła i szatana". Nic z tego w Nim nie ma!
Jest zwykły i codzienny, wchodzi w ludzkie sprawy na ludzką modłę.

Bóg w swym wielkim miłosierdziu nawet swoją sprawiedliwość obraca w
miłość i sprawia, Ŝe przez niejedną słabość lepiej poznajemy dobroć Boga
i godność człowieka.

Fiat Maryi jest źródłem naszego fiat. Jest radością nieba i całej Trójcy
Ś

więtej, radością Chrystusa, Jego Kościoła i nas wszystkich.

Przykazanie miłości bliźniego musimy odnieść do wszystkich. Mniejsza z
tym, czy wierzą czy nie wierzą, czy nas kochają czy nie. Wszyscy mają
prawo do naszej miłości.

Tylko człowiek "własny" wprowadza podział na "moje", "twoje" i "ich",
człowiek BoŜy zawsze cały jest wszystkich, bo wszystkich kocha Bogiem,
nie sobą.

JakŜe dziwne są drogi BoŜe! Jak człowiek odpowiedzialny jest za to, aby
nadstawiać ucho ku Bogu, który szuka i który przemawia.

Czy nie dlatego jest wokół nas tylu głodnych, Ŝyjących w niedostatku i
nędzy, Ŝe modlitwa nie wysubtelniła naszej wraŜliwości na głodne usta i
oczy.

Obyśmy w poszukiwaniu sprawiedliwości nie spodleli! A moŜna spodleć
przez dochodzenie swego za wszelką cenę. Okazujmy raczej miłosierdzie,
które przewyŜsza wszelką sprawiedliwość.

Wobec powszechnej bezradności współczesnego świata, pozostaje tylko
Ten - na krzyŜu, z otwartym bokiem, abyśmy się mu przyjrzeli, abyśmy
ujrzeli, kogo ludzie przebodli...

Wszystko we wszechświecie działa BoŜą mocą. Gdyby Bóg choć na jedną
chwilę odmówił światu swych mocy, wszystko pogrąŜyłoby się w
martwocie i cieniu śmierci.

PoniewaŜ jesteśmy w ramionach Matki Kościoła, moŜemy być spokojni,
Ŝ

e niejedno z Błogosławieństw nie będzie w naszym Ŝyciu

urzeczywistnione - inne za to uzupełnią ich braki.

Obejrzyjmy się wokół siebie i zamknąwszy oczy pomyślmy, czy jest taka
osoba, która by nie zasługiwała juŜ na to, aby jej nogi ucałować.

Trzeba dziś dać świadectwo Chrystusowi. Nie wystarczy świadectwo
przykładu, trzeba świadectwa słowa. Nie wystarczy teŜ samo świadectwo
słowa, musi być świadectwo cierpienia, upokorzenia, a nieraz krwi...

Smutek jest przepaścią, w której moŜe wszystko utonąć, a pociecha jest
podaną dłonią, która wyciąga z przepaści. My mamy wyciągać z przepaści
a nie popychać w nią.

Mistyczne Ciało Chrystusa, do którego naleŜymy, Ŝywione jest Ciałem
Eucharystycznym - "Nie pozostawię was sierotami" (J 14,18). Eucharystia
jest przyczyną sprawczą zjednoczenia społeczności chrześcijańskiej.

Duch Święty, Duch Ojca i Syna jest w nas obecny i nieustannie przekazuje
nam świadomość pielęgnującego nas Ojcostwa oraz świadomość naszego
synostwa, na wzór pierworodnego Syna BoŜego.

Idzie o to, aby kaŜdy katolik, ochrzczone dziecko BoŜe, poczuł się
odpowiedzialny za rozwój sprawy chrystusowej i zrozumiał, Ŝe z tytułu
samego Chrztu jest wezwany i obowiązany do apostolstwa.

Jeśli miłujemy naprawdę, trwajmy wiernie tak, jak trwała na Kalwarii
Maryja z niewiastami i ufajmy! Skończy się Wielki Piątek, przyjdzie
Wielka Sobota i triumf Wielkiej Niedzieli!

Nie ma się co dziwić, gorszyć i niepokoić tym, Ŝe Kościół jest stale
krzyŜowany; jak Chrystus zwycięŜył na krzyŜu, tak i Kościół zwycięŜa na
krzyŜu i przez krzyŜ.

Największa nieznana człowieka: serce. Tak wspaniałe, Ŝe Bóg o nie
zabiega. Tak potęŜne, Ŝe moŜe oprzeć się miłości Wszechmocnego. Tak
mdłe, Ŝe chwyta je w sieci niejedna słabość.

Dla rodzaju ludzkiego pouczającym jest to, Ŝe słowo trzeba rodzić z
przygotowanego serca, bo tylko w takim sercu jest wewnętrzna, istotowa
prawda. A słuŜyć Bogu, to znaczy słuŜyć Prawdzie.

Nigdy nie moŜemy dopuścić do tego, aby w naszym rozumieniu ktoś był
do tego stopnia mało wart, iŜby nasza "królewska dostojność" nie mogła
schylić się do jego nóg.

Bóg nieustannie przemienia nas w Siebie, przeobraŜając naszą dusze i
ciało. Przez to szczególne i nieustanne obcowanie z Bogiem, dusza nabiera
BoŜych właściwości, a ciało uodparnia się przeciwko rozkładowi i
zepsuciu.

Trzeba współczesnemu człowiekowi wiecznie zapędzonemu i
zagonionemu nieustannie przypominać postać Boga-Człowieka, który
jednoczy sprawy BoŜe i ludzkie, aby sprawom ludzkim nadać sens BoŜy.

Nie trzeba ciągle innych ganić, karcić, wytykać. NaleŜy zawsze
odwoływać się do BoŜych wartości, które są w kaŜdym człowieku,
chociaŜby ten człowiek był najbardziej sponiewierany i zniszczony.

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca
woli Boga, jest to zarazem modlitwa najbardziej pozytywna. Przez Ŝadną
inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną.

Na człowieka sytego pracują setki głodnych, niedoŜywionych,
wyzyskanych, Ŝyjących w poczuciu krzywdy społecznej,
niesprawiedliwości i doznanego zawodu; są to ludzie, o których nie wolno
zapominać, gdy siadamy do stołu.

Wystarczy mieć tylko jedną cnotę - miłość, a moŜna się nie martwić o
wszystkie inne. Wszystkie cnoty są niczym jeŜeli nie ma miłości, a jeŜeli
jest miłość wszystkie inne mieszczą się w niej.

Wobec powszechnej bezradności współczesnego świata, pozostaje tylko
Ten - na krzyŜu, z otwartym bokiem, abyśmy się mu przyjrzeli, abyśmy
ujrzeli, kogo ludzie przebodli...

Wszystko we wszechświecie działa BoŜą mocą. Gdyby Bóg choć na jedną
chwilę odmówił światu swych mocy, wszystko pogrąŜyłoby się w
martwocie i cieniu śmierci.

PoniewaŜ jesteśmy w ramionach Matki Kościoła, moŜemy być spokojni,
Ŝ

e niejedno z Błogosławieństw nie będzie w naszym Ŝyciu

Jeśli miłujemy naprawdę, trwajmy wiernie tak, jak trwała na Kalwarii
Maryja z niewiastami i ufajmy! Skończy się Wielki Piątek, przyjdzie
Wielka Sobota i triumf Wielkiej Niedzieli!

Nie ma się co dziwić, gorszyć i niepokoić tym, Ŝe Kościół jest stale
krzyŜowany; jak Chrystus zwycięŜył na krzyŜu, tak i Kościół zwycięŜa na
krzyŜu i przez krzyŜ.

Największa nieznana człowieka: serce. Tak wspaniałe, Ŝe Bóg o nie
zabiega. Tak potęŜne, Ŝe moŜe oprzeć się miłości Wszechmocnego. Tak
mdłe, Ŝe chwyta je w sieci niejedna słabość.

Dla rodzaju ludzkiego pouczającym jest to, Ŝe słowo trzeba rodzić z
przygotowanego serca, bo tylko w takim sercu jest wewnętrzna, istotowa
prawda. A słuŜyć Bogu, to znaczy słuŜyć Prawdzie.

Nigdy nie moŜemy dopuścić do tego, aby w naszym rozumieniu ktoś był
do tego stopnia mało wart, iŜby nasza "królewska dostojność" nie mogła
schylić się do jego nóg.

Bóg nieustannie przemienia nas w Siebie, przeobraŜając naszą dusze i
ciało. Przez to szczególne i nieustanne obcowanie z Bogiem, dusza nabiera
BoŜych właściwości, a ciało uodparnia się przeciwko rozkładowi i
zepsuciu.

Trzeba współczesnemu człowiekowi wiecznie zapędzonemu i
zagonionemu nieustannie przypominać postać Boga-Człowieka, który
jednoczy sprawy BoŜe i ludzkie, aby sprawom ludzkim nadać sens BoŜy.

Nie trzeba ciągle innych ganić, karcić, wytykać. NaleŜy zawsze
odwoływać się do BoŜych wartości, które są w kaŜdym człowieku,
chociaŜby ten człowiek był najbardziej sponiewierany i zniszczony.

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca
woli Boga, jest to zarazem modlitwa najbardziej pozytywna. Przez Ŝadną
inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną.

Na człowieka sytego pracują setki głodnych, niedoŜywionych,
wyzyskanych, Ŝyjących w poczuciu krzywdy społecznej,
niesprawiedliwości i doznanego zawodu; są to ludzie, o których nie wolno
zapominać, gdy siadamy do stołu.

Wystarczy mieć tylko jedną cnotę - miłość, a moŜna się nie martwić o
wszystkie inne. Wszystkie cnoty są niczym jeŜeli nie ma miłości, a jeŜeli
jest miłość wszystkie inne mieszczą się w niej.

Wobec powszechnej bezradności współczesnego świata, pozostaje tylko
Ten - na krzyŜu, z otwartym bokiem, abyśmy się mu przyjrzeli, abyśmy
ujrzeli, kogo ludzie przebodli...

Wszystko we wszechświecie działa BoŜą mocą. Gdyby Bóg choć na jedną
chwilę odmówił światu swych mocy, wszystko pogrąŜyłoby się w
martwocie i cieniu śmierci.

PoniewaŜ jesteśmy w ramionach Matki Kościoła, moŜemy być spokojni,
Ŝ

e niejedno z Błogosławieństw nie będzie w naszym Ŝyciu

Duch Święty, Duch Ojca i Syna jest w nas obecny i nieustannie przekazuje
nam świadomość pielęgnującego nas Ojcostwa oraz świadomość naszego
synostwa, na wzór pierworodnego Syna BoŜego.

Idzie o to, aby kaŜdy katolik, ochrzczone dziecko BoŜe, poczuł się
odpowiedzialny za rozwój sprawy chrystusowej i zrozumiał, Ŝe z tytułu
samego Chrztu jest wezwany i obowiązany do apostolstwa.

Jeśli miłujemy naprawdę, trwajmy wiernie tak, jak trwała na Kalwarii
Maryja z niewiastami i ufajmy! Skończy się Wielki Piątek, przyjdzie
Wielka Sobota i triumf Wielkiej Niedzieli!

Nie ma się co dziwić, gorszyć i niepokoić tym, Ŝe Kościół jest stale
krzyŜowany; jak Chrystus zwycięŜył na krzyŜu, tak i Kościół zwycięŜa na
krzyŜu i przez krzyŜ.

Największa nieznana człowieka: serce. Tak wspaniałe, Ŝe Bóg o nie
zabiega. Tak potęŜne, Ŝe moŜe oprzeć się miłości Wszechmocnego. Tak
mdłe, Ŝe chwyta je w sieci niejedna słabość.

Dla rodzaju ludzkiego pouczającym jest to, Ŝe słowo trzeba rodzić z
przygotowanego serca, bo tylko w takim sercu jest wewnętrzna, istotowa
prawda. A słuŜyć Bogu, to znaczy słuŜyć Prawdzie.

Nigdy nie moŜemy dopuścić do tego, aby w naszym rozumieniu ktoś był
do tego stopnia mało wart, iŜby nasza "królewska dostojność" nie mogła
schylić się do jego nóg.

Bóg nieustannie przemienia nas w Siebie, przeobraŜając naszą dusze i
ciało. Przez to szczególne i nieustanne obcowanie z Bogiem, dusza nabiera
BoŜych właściwości, a ciało uodparnia się przeciwko rozkładowi i
zepsuciu.

Trzeba współczesnemu człowiekowi wiecznie zapędzonemu i
zagonionemu nieustannie przypominać postać Boga-Człowieka, który
jednoczy sprawy BoŜe i ludzkie, aby sprawom ludzkim nadać sens BoŜy.

Nie trzeba ciągle innych ganić, karcić, wytykać. NaleŜy zawsze
odwoływać się do BoŜych wartości, które są w kaŜdym człowieku,
chociaŜby ten człowiek był najbardziej sponiewierany i zniszczony.

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca
woli Boga, jest to zarazem modlitwa najbardziej pozytywna. Przez Ŝadną
inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną.

Na człowieka sytego pracują setki głodnych, niedoŜywionych,
wyzyskanych, Ŝyjących w poczuciu krzywdy społecznej,
niesprawiedliwości i doznanego zawodu; są to ludzie, o których nie wolno
zapominać, gdy siadamy do stołu.

Wystarczy mieć tylko jedną cnotę - miłość, a moŜna się nie martwić o
wszystkie inne. Wszystkie cnoty są niczym jeŜeli nie ma miłości, a jeŜeli
jest miłość wszystkie inne mieszczą się w niej.

Tak często słyszymy: niech Kościół nie wtrąca się do spraw politycznych.
My się nie wtrącamy do spraw politycznych we właściwym tego słowa
znaczeniu, ale powiedzcie mi, co dzisiaj na świecie jest sprawą polityczną,
a co nią nie jest? To wszystko są sprawy ludzkie, a Kościół posłany jest,
aby chrzcić i nauczać narody, mówiąc im, co zwycięŜa świat, co moŜe
ulŜyć w jego niedolach, mękach, bólach i trwogach.

Chrześcijanin nie moŜe być zamknięty tylko w swoich osobistych
przeŜyciach religijnych. Nie moŜe mówić jak uczniowie na Taborze:
"Panie, dobrze nam tu być, uczyńmy trzy przybytki", zamknijmy się w
nich i zostańmy tutaj. - KaŜdy z nas, mając w swej duszy radość człowieka
wierzącego, musi odwaŜnie wyjść do ludzi cierpiących, udręczonych,
potrzebujących, zwłaszcza pozbawionych wiary i głodnych Boga, bo
"wiara bez uczynków martwa jest".

Chrystus Pan chciał nauczyć nas sztuki łączenia spraw nieba i ziemi.
Chciał ukazać harmonię rzeczy niebieskich i ziemskich, budząc w nas taką
samą wraŜliwość na sprawy niebieskie i ziemskie, nadprzyrodzone i
przyrodzone. Chciał nauczyć nas BoŜego chodzenia po ziemi i dąŜenia do
nieba przez BoŜą ziemię.

Chrystus pragnął objawić się narodom. Z chwilą, gdy przy BoŜym
Dzieciątku uklękli przedstawiciele róŜnych narodów, rozpoczęło się dzieło
Kościoła powszechnego, całego ludu BoŜego. śłóbek dziecięcy Jezusa jest
kołyską Kościoła powszechnego.

Ludzie, którzy codziennie na nas patrzą, zawsze coś wypatrzą...Nie zawsze
się im wszystko podoba, choćby to nawet było dobre. Znosić to cierpliwie
i przyjmować spokojnie, jest wielką umiejętnością, mądrością i warunkiem
wewnętrznego spokoju.

Największą tajemnicą niedoli ludzkiej, jest "krótka pamięć", która sprawia,
Ŝ

e niekiedy podobni się stajemy do tych, co słów BoŜych nie słuchają.