plik

Wiesz, że to prawda, jeśli

przeczytałeś o tym na

Facebooku.

Godzinę później Emma stała w swojej małe sypialni. Jej niebieska
wojskowa torba leżała płasko na podłodze. Po co czekad z
pakowaniem? Przy uchu trzymała telefon rozmawiając z Alexandrą
Stokes, najlepszą przyjaciółką z Handerson.

- Zawsze możesz zatrzymad się u mnie – zaproponowała Alex, kiedy
Emma skooczyła opowiadad jej o tym jak Clarice ją wyrzuciła – Mogę
porozmawiad z mamą, na pewno się zgodzi.

Emma zamknęła oczy. W zeszłym roku była wraz z Alex w drużynie
biegaczy. Bardzo szybko zaprzyjaźniły się kiedy pielęgniarka
przemywała ich rany wodą utlenioną. Pierwszą klasę spędziły na
podkradaniu się do kasyn, robiąc zdjęcia gwiazdom i ich sobowtórom
Canonem SLR należącym do Alex, na włóczeniu się po lombardach,
chociaż nigdy nic nie kupiły i odpoczywaniu nad jeziorem Mead w
weekendy.

- To za wiele, niż śmiała bym prosid – Emma wyjęła kupkę koszulek w
stylu Vintage z górnej szuflady i wrzuciła do ciężkiej walizki.

Emma zatrzymała się kiedyś u Stokes’ów, na kilka tygodni po tym jak
Ursula i Steve przenieśli się na Florydę. Emma świetnie spędziła ten
czas, ale pani Stokes była samotną matką i miała za dużo na głowie.

- To nie podobne to Clarice, że cię wyrzuciła! – powiedziała Alex
delikatnym głosem wypełniającym odbiornik – pewnie żuła kawałek
czekolady Twizzlers, jej ulubionej.

- Nie myśli uczciwie, jeśli wini cię za kradzież tych pieniędzy.

- W sumie, to nie chodzi tylko o to… - Emma zgarnęła stos dżinsów i
wrzuciła je do waliki razem z koszulkami.

-To było coś jeszcze?

Emma wzięła luźny militarny worek z walizki.

- Nie mogę teraz o tym mówid – Nie chciała powiedzied Alex o wideo,
które zobaczyła na telefonie Travisa. Chciała zatrzymad tę wiadomośd
dla siebie, dopóki nie dojdzie czy wideo było prawdziwe – Ale
niedługo Ci wyjaśnię, ok? Obiecuję.

Kiedy się rozłączyła usiadła na dywanie i rozejrzała się wokoło.
Pościągała wszystkie wydrukowane fotografie Margaret Bourke –
White i Annie Leibovitz ze ściany, z półek zdjęła swoją kolekcję
klasycznych nowel i thrillerów sci-fi. Jej pokój wyglądał teraz jak
płatny za godzinę motel. Emma patrzyła się na szufladę w biurku,
gdzie trzymała swoje ulubione rzeczy, rzeczy, które zabierała do
każdego zastępczego domu. Był tam robiony na drutach potwór-
zabawka Pan Hewes, instrukcja nauki gry na fortepianie, którą
dostała opanowując ‘Fur Elise’, a potem zdała sobie sprawę, że w
domu nie ma pianina, na którym mogła by dwiczyd. Znalazło się tam
też kilka skarbów, które wskazała jej Becky, miękki pognieciony
papier, który prawie całkiem się już rozpadł i Skarpetownica –
wyświechtana, wypchana ośmiornica, którą kupiła jej Becky podczas
wycieczki do Four Corners. Na samym dnie były czasopisma, zeszyt
wypchany po brzegi poezją, ‘ Lista rzeczy które powinnam powiedzied
‘, ‘ Lista rzeczy, które kocham lub nienawidzę ‘ , Sposoby na flirt (SNF)

i przegląd sklepów z używaną odzieżą w jej okolicy. Emma
opanowała sztukę oszczędzania. Doskonale wiedziała, kiedy są nowe
dostawy ubrao i potrafiła się świetnie targowad o cenę. Zawsze
najpierw biegła do kosza z butami, przez co kiedyś znalazła trochę
wytartą parę butów od Kate Spade.  Wreszcie, Emma znalazła w
szufladzie poobijany Polaroid, a z jej rogu wyjęła stosik zdjęd. Aparat
należał do Becky, ale Emma miała go ze sobą, kiedy Becky ją
zostawiła. Niedługo po tym, Emma zaczęła stwarzad podpisy pod
zdjęciami, opisując swoje życie i jej kolejnych rodzin zastępczych : „
Zastępcza mama, jest zła na dzieci, zamyka się w łazience, żeby
oglądad ‘Leave it to Beaver’”. „ Hipisi niespodziewanie wyjeżdżają na
Florydę ”, „ Zastępcza mama dostaje pracę w Hong Kongu, przybrane
dzieci niemile widziane”.

Jeśli Emma miała by natchnienie mogła by napisad hit-opowieśd : „
Zły, starszy, zastępczy brat rujnuje życie dziewczyny” albo… „
Dziewczyna odkrywa Doppelgangera (sobowtóra) w Internecie, a
może długo zaginioną siostrę?”. Emma zatrzymała się na tej myśli.
Spojrzała na obdarty laptop Dell’a na podłodze, którego kupiła w
komisie. Biorąc głęboki oddech, ustawiła laptop na łóżku i otworzyła
go. Ekran rozbudził się do życia, a Emma wstukała stronę z filmikiem
o duszeniu, który znalazł Travis. Znajome video było pierwszym na
liście. Było otwierane więcej razy niż wcześniej! Emma wcisnęła :
ODTWÓRZ i pojawił się obraz. Ta dziewczyna z zakrytymi oczami…
Ciemna postad pociągająca  za naszyjnik na jej szyi. Potem kamera
upadła i pojawił się ktoś, kto ściągnął dziewczynie przepaskę. Twarz
dziewczyny była szara i oszołomiona. Rozejrzała się nerwowo
dookoła, jej oczy przekręcały się w każdą stronę w jej oczodołach jak
luźne kulki. A potem spojrzała w kamerę. Jej zielono-niebieskie oczy
były szkliste, a różowe usta błyszczały. To była dokładnie ta sama
twarz co Emmy. Wszystko w nich było identyczne.

- Kim jesteś? – Wyszeptała Emma. Po kręgosłupie przeszły ją ciarki.

Marzyłam, żeby jej odpowiedzied.  Marzyłam, żeby zrobid coś
pożytecznego, a nie tylko wisied obok niej jak jakiś okropny duch. To
było jak oglądanie filmu, no, chociaż nie mogłam krzyczed, ani rzucad
popcornem. Filmik się skooczył, a strona zapytała Emmę, czy chce go
odtworzyd ponownie. Sprężyny łóżka zatrzeszczały pod jej ciężarem,
kiedy położyła się, żeby pomyśled. Po chwili wpisała w Google Sutton
w AZ. Klika stron włączyło się natychmiast, włączając w to profil
jakiejś osoby na Facebooku. Jego posiadaczka nazywała się Sutton
Mercel, a mieszkała w Tuscon, Arizonie. Pisk opon, za oknem brzmiał
jak rechot. Strona na Facebooku, załadowała się w pełni, a Emma
ciężko dyszała. Była tam Sutton Mercel stojąca przy domowym
kominku z kilkoma dziewczynami. Ubrana była w czarną, retro
sukienkę, błyszczącą opaskę na głowę i srebrne szpilki. Emma
zamrugała, czując nadchodzące mdłości. Nachyliła się bliżej, pewna,
że zobaczy różnicę odróżniającą ją od Sutton, ale wszystko w nich
było takie same. Im dłużej Emma myślała o tym, tym bardziej
wierzyła, że ma zaginioną siostrę bliźniaczkę. Istniały pewne chwile w
życiu, kiedy czułą, że ktoś ją obserwuje. Czasami budziła się w nocy,
zaraz po tym jak miała koszmar, że identyczna dziewczyna, przygląda
się jej… ale wiedziała, że to nie ona. Sny były zawsze takie żywe:
Jazda, przy zachodzie słooca, na czyjejś farmie, przeciąganie
ciemnowłosej lalki przez taras. Skoro Becky była na tyle
nieodpowiedzialna, żeby zapomnied o Emmie w Circle K, to może z
robiła tak z innym dzieckiem? Może te wszystkie, podwójne pary
butów, które kupowała Emmie, były dla jej siostry bliźniaczki, dziecka,
które Becky opuściła?       Może i Emma miała rację. Może były
dla mnie…

Emma przesunęła myszkę na dziewczyny stojące obok Sutton.
Madeline Vega – głosił mały przypis. Medeline miała eleganckie,

czarne włosy, smukłą figurę i przerwę między przednimi zębami, tak
jak Madonna. Głowę miała przechyloną sugestywnie, w jedną stronę.
Na wewnętrznej stronie jej nadgarstka był sztuczny – a może
prawdziwy? – tatuaż z różą. Jej krwisto czerwona sukienka zsunięta
była prowokacyjnie z ramienia. Czerwono włosa dziewczyna obok
Madeline, nazywała się Charlotte Chamberlain. Miała bladoróżową
skórę, piękne, zielone oczy i ubrana była w czarną jedwabną
sukienkę, ściągającą jej szerokie ramiona. Dwie blondynki z
podobnymi szerokimi oczyma i zadartymi nosami, stały z obu kooców
grupy. Nazywały się Lilianna i Gabriella Fiorello. W przypisie Sutton
zapisała je jako Twitterowskie Bliźniaczki. Spojrzałam przez ramię
Emmy. Rozpoznawałam te dziewczyny ze zdjęcia. Ale one były jak
książki, które przeczytałam w wakacje, jakieś 2 lata temu.
Wiedziałam, że je lubię, ale nie mogła bym wyjaśnid, dlaczego. Emma
przewinęła stronę na dół. Większośd profili na Facebooku były
udostępnione. Sutton miała w tym roku skooczyd szkołę, tak jak
Emma. Chodziła do szkoły Hollier High. Interesowała się tenisem,
zakupami w La Encantada Mall i hartowaniem ciała w Canyon Ranch.
Pod Lubię i Nie lubię Sutton zapisała : Kocham Gucciego bardziej niż
Pucciego, ale nie tak bardzo soczystego!

Emma przesunęła myszką po tekście. Tak, żebym jeszcze wiedziała, o
co chodzi!

Następnie Emma włączyła zdjęcie z grupka dziewczyn na polu
tenisowym, w spódniczkach i trampkach. Tablica u ich stóp głosiła :
Drużyna Tenisowa Hollier. Emma jeździła myszką po zdjęciu, dopóki
nie znalazła Sutton. Stała jako trzecia, po lewej, włosy miała
ściągnięte w gładki kucyk. Przesunęła myszką w stronę Indyjskiej
dziewczyny po prawo. Przypis nad jej głową mówił : Nanisha
Banerjee. Na jej twarzy gościł słodki, uśmieszek – ‘ pocałujcie mnie w
.. ‘

Wpatrywałam się w nią usilnie i dziwne uczucie przeszło przez moje
nieważkie ciało. Wiedziałam, że nie lubię Nanishy, nie wiedząc
dlaczego. Kolejnym zdjęciem jakie zobaczyła Emma, było ujęcie
Sutton i Charlotte stojącej na korcie tenisowym z przystojnym,
siwiejącym mężczyzną. Nie było przypisu przy jego osobie, ale podpis
pod zdjęciem głosił : Ja, C, i pan Chamberlain na Klasycznym Tenisie w
Arizonie. Potem było zdjęcie Sutton, oplatającej ramionami jakiegoś
słodkiego blondasa w piłkarskiej koszulce Holliera. Podpis brzmiał :
Kocham Cię, G! Ktoś kto nazywał się Garrett, odpisał jej w
komentarzu : Też cię Kocham, Sutton  .

- Ouuu – Pomyślała Emma.

Mi też zrobiło się cieplej na sercu.

Ostatnim zdjęciem na jakie kliknęła Emma, było zdjęcie Sutton
siedzącej na tarasie przy stoliku, z dwojgiem atrakcyjnych dorosłych i
ciemnowłosą blondynką z kwadratową szczęką, która nazywała się
Laura Mercel. Przypuszczalnie była to jej przybrana siostra. Wszyscy
uśmiechali się i trzymali bombelkowy napój w toaście. Kocham
rodzinkę! – napisała Sutton.

Emma zwlekała przy wyłączeniu tego zdjęcia, czuła ból w klatce
piersiowej. Wszystkie te jej historie o Gwiazdach : Mamie, Tacie,
Emmie wyglądały podobnie do tego : atrakcyjna, szczęśliwa rodzina,
fajny dom, dobre życie. Jeśli wycięła by głowę ze swojego zdjęcia i
wkleiła na miejsce głowy Sutton, zdjęcie wyglądało by tak samo. Jej
historia, była całkowitym przeciwieostwem tego zdjęcia.

Na Facebookowym profilu było też kilka filmów z Youtube, więc
Emma kliknęła pierwszy z brzegu. Sutton stała na zielonym polu
golfowym z Madeline i Charlotte. Każdy klęczał, potrząsając
metalową puszką. Tęsknimy za tobą T – mówiła wiadomośd
Medeline. Nisha tam była – mówiła wiadomośd Sutton.

- Gdzie jest Laurel – zapytała Charlotte.

- Tysiak dolarów, mówił, że za bardzo się bała… - mruknęła Sutton na
ekranie. Jej głos był tak podobny, że Emmie zacisnęło się gardło.

Włączyła inne wideo. Przedstawiało ono Sutton z przyjaciółmi
podczas spadochroniarstwa, a następne wideo było o skokach na
bungee. Cała masa filmików przedstawiała dziewczynę chodzącą to
tu, to tam i resztę dziewczyn zastawiające na nią pułapki i
sprawiające, że dziewczyna krzyczała. Ostatnie wideo zatytułowane
było „ Przetnij moje serce, miej nadzieję na śmierd”. Rozpoczynało się
widokiem na Madeline wykonującą piruety, na basenie, w nocy.
Kiedy tylko upadła do wody, zaczęła ją młócid rękoma.

- Pomocy! – krzyczała, a mokre włosy przyklejały się do jej twarzy. –
Chyba złamałam nogę…. Nie mogę się ruszyd!

Kamera zakołysała się.

- Mads? – zawołała Charlotte.

- Cholera – powiedział ktoś inny.

- Ratunku! – Madeline nadal młóciła wodę.

- Poczekaj chwilę – powiedziała Sutton niepewnie – Czy ona to
powiedziała?

Kamera zrobiła obrót w stronę Charlotte. Trzymała w ręku biało-
czerwone urządzenie ratownicze.

- Co? – zapytała Charlotte oszołomionym głosem.

- Powiedziała to? – powtórzyła Sutton.

- Nie… nie wydaje mi się – zaskrzypiała Charlotte i wrzuciła do wody
urządzenie ratownicze.

- Bardzo zabawne. Wiemy, że udajesz, Mads – krzyczała zirytowana –
Jesteś kiepską aktorką – dokooczyła pod nosem.

Madeline przestała pryskad wodą naokoło.

- Dobra – powiedziała dysząc i podpłynęła do drabinki – Przez minutę
was miałam! Char wyglądała jakby miała zsikad się w spodnie.

Wszyscy się roześmieli.

Woooo – pomyślała Emma. Więc tak się zabawiały?

Ja też byłam trochę zdziwiona.

Emma przeszukała resztę profilu w poszukiwaniu dziwnego filmiku,
który pokazał jej Travis, ale nie napotkała żadnej wzmianki. Znalazła
tylko na wpół straszny skan ulotki, na której napisane było : Zaginiony
od 17 czerwca. Chłopięca twarz uśmiechała się do niej. Thayer Vega –
ktoś napisał pod zdjęciem. Emma jeszcze raz kliknęła na nazwisko
Sutton. Madeline miała na nazwisko Vega. Wreszcie kliknęła na ‘
ścianę ‘ Sutton, która napisała kilka godzin wcześniej –Gdybyś mógł
życzyd sobie czegoś, uciekłbyś w siną dal? Czasami ja tak robię. –
Emma zmarszczyła brwi. Dlaczego Sutton chciała by uciekad?
Wyglądało na to, że miała wszystko. Ja też nie miałam pojęcia, ale
post wiele mi wyjaśnił. Jeśli napisałam go kilka godzin wcześniej, to
znaczyło, że umarłam całkiem niedawno. Czy ktoś zauważył już, że
zostałam zabita? Spojrzałam na resztę moich wpisów na ‘ ścianie ‘,
które widoczne były na ekranie. Żadnych ‘ Spoczywaj w Pokoju
Sutton ‘ czy organizacji uroczystości pogrzebowej dla Sutton Mercel.
Chyba jednak nikt nie wiedział. Może nikt mnie nie znalazł. Leżałam
nadal gdzieś na polu z naszyjnikiem przyciśniętym do gardła?
Spojrzałam w dół na moje błyszczące ciało. Nawet jeśli nikt nie mógł
mnie zobaczyd, to działo się często i rozumiałam to : tu jest moja
ręka, jest też łokied, para szortów i żółte FitFlopy (firma butów). Nie

widziałam żadnej krwi. Moja skóra nie była niebieska. Emma miała
wyłączad już komputer, ale w ostatniej chwili na ‘ ścianie ‘ Sutton
przybyło kilka postów, które przykuły jej wzrok. Nie mogę doczekad
się twojej urodzinowej imprezki! – Napisała Charlotte – Będzie
odjazdowo! Urodziny Emmy również się zbliżały. Sprawdziła datę
urodzenia Sutton – 10 września, taka sama jak jej.

Serce zaczęło jej walid. To tylko zbieg okoliczności.

Czułam się przestraszona, pełna nadziei, ale i zmieszana. Może to
była prawda. Może byłyśmy bliźniaczkami.

Po kilku minutach Emma otworzyła nowe okno i zalogowała się na
własny profil Facebooka. Wyglądał marnie i dramatycznie przy profilu
Sutton – jej profilowe zdjęcia były rozmazane, przedstawiały ją i
Skarpetownicę. I Emma miała tylko 5 przyjaciół : Alex, starszą
przybraną siostrę o imieniu Tracy, Ben i Jerry Chunky Monkey i
jednego członka z obsady CSI. Potem Emma ponownie weszła na
profil Sutton i kliknęła ‘ Wyślij widomośd ‘ . Kiedy okno otworzyło się
w pełni, Emma napisała : To może zabrzmied dziwnie, ale sądzę, że
jesteśmy spokrewnione. Wyglądamy dokładnie tak samo i tego
samego dnia mamy urodziny! Mieszkam w Nevadzie, nie tak daleko
od Ciebie. Chyba nie ma żadnych szans, na to, że jesteś adoptowana,
co? Odpisz, albo zadzwoń, jeśli chcesz porozmawiać.

Wiadomość wysłana – ogłosił monitor. Emma rozejrzała się po
cichym pokoiku. Mały wentylatorek na biurku dmuchał powietrzem w
jej stronę. Po rzeczy, która może zmienid jej życie oczekiwała, że świat
cudownie i drastycznie się zmieni – na przykład, ohydne, kiczowate
figurki z ogrodu Clarice, mogły by ożyd i zacząd marsz karnawałowy
(conga line), cokolwiek! Ale tam nadal było długie, postrzępione
pęknięcie w tynku na suficie i plamy w kształcie litery M, na dywanie
przy szafie.

Mały zegareczek na ekranie laptopa zmienił godzinę z 22:12 na 22:13.
Emma odświeżyła stronę na Facebooku. Zajrzała przez szczeliny w
zakurzonych roletach i na nocnym niebie ujrzała gwiazdy : mamę ,
tatę i siebie. Czuła bicie swojego serca. Co ona zrobiła? Sięgnęła po
swój telefon i wyszukała numer Alex, ale Alex nie odbierała. Jesteś
tam? – Napisała sms’a, ale nie dostała odpowiedzi.

Korek na autostradzie przerzedził się nieco i ucichł. Emma myślała o
tym, co może się wydarzyd. Może powinna wrócid do Handerson,
zamieszkad w zapasowym pokoju Alex i płacid jej mamie czynsz?
Pracowała by cały czas – może nawet brała by nocne zmiany w 24
godzinnym sklepie niedaleko domu Alex, i w jakiś sposób skooczyła
by szkołę. Może mogła by nawet podjąd staż w lokalnej gazecie w
weekendy.

Bzzzzzz.

Telefon Emmy zamigotał. Wpatrywała się w niego przez chwilę jakby
bała się, że podskoczy i ją ugryzie. Na ekranie pojawiła się mała
koperta. Jej serce biło coraz szybciej i szybciej. Roztrzęsiona kliknęła
Otwórz. Musiała przeczytad tę Facebookową wiadomośd 4 razy,
zanim zrozumiała o co chodzi.

OMG! Nie mogę w to uwierzyć. Tak, jestem całkowicie adoptowana.
Ale nigdy nie wiedziałam, że istniejesz, no… do teraz! Możemy się
spotkać jutro o 18, na szlaku turystycznym przy Sabino Canyon, w
Tucson? Załączam też mój numer telefonu. Nie mów nikomu kim
jesteś, dopóki nie porozmawiamy – to niebezpieczne! Do zobaczenia
niedługo.

Kocham, Sutton (twoja bliźniaczka)