plik

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Boli... Powieki są takie ciężkie... Nie, trzeba dać

temu spokój.

Głowa bolała ją tak bardzo, że otworzenie oczu

wydawało się niewykonalne. Z zewnątrz dobiegały

odgłosy świadczące o tym, że pogoda jest wstrętna

- wycie wiatru, szum deszczu... Chyba lepiej będzie

zostać w łóżku... Głowa nadal bardzo ją bolała,

ale zmusiła się do otwarcia oczu i... natychmiast

je zamknęła! Dopiero po chwili odważyła się uchylić

powieki.

To nie był sen. Nadal leżała w tym pokoju. Po

mieszczenie było małe, miało pochyły sufit i okna

w grubych ramach. Najgorsze zaś było to, że nigdy

tu nie była! Rozglądała się wokół, drżąc na całym

ciele. Białe ściany, dębowa szafa, gięta poręcz łóżka...

Dopiero teraz zauważyła, że ma na sobie męską koszulę

- bardzo dużą, w paski i z pewnością równie obcą,

jak pokój...

Usiadła. Świat zawirował z zawrotną szybkością,

wrócił okropny ból głowy... Po chwili poczuła się na

tyle dobrze, by otworzyć oczy. Usiłowała oddychać

spokojnie, a potem ostrożnie wstała.

Cóż to był za wysiłek! Podłoga zdawała się kołysać

pod jej stopami niczym pokład statku. Ruszyła powoli

w stronę okna, na wszelki wypadek trzymając się łóżka.

To nie jest zwykła migrena, pomyślała. Pod oknem

stało krzesło. Osunęła się na nie i oparła plecy o chłod

ną ścianę, z trudem łapiąc powietrze. Minęło trochę

czasu, zanim, przytrzymując się ściany, postanowiła

znowu wstać. Podeszła do okna i... znowu zrobiło jej

6 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

się słabo. Za oknem rozciągało się szare torfowisko,

a dalej - tylko chmurne niebo i morze, nad którym

szalał sztorm.

Dziewczyna omal nie zemdlała. Walczyła z oga

rniającą ją paniką. Zacisnęła mocno pięści i starała

się uspokoić. Kiedy pierwsza fala przerażenia prze

szła, otworzyła oczy. Co to za miejsce? I co ona

tu robi?

Nagle jej uwagę zwrócił odgłos kroków. Ktoś szedł

po schodach. Odwróciła się, zachwiała... Na szczęście

zdołała chwycić poręcz łóżka. Stała nieruchomo, od

dychając z wysiłkiem i patrzyła na drzwi. Otworzyły się

powoli i do pokoju wszedł wysoki, ciemnowłosy męż

czyzna. Był pochylony, niosąc ostrożnie tacę z jedze

niem. Dziewczyna patrzyła na niego w milczeniu. Jego

ciemne włosy były trochę potargane, miał szerokie

ramiona... Mężczyzna z trzaskiem postawił tacę na

stoliku. W tym samym momencie nogi odmówiły

dziewczynie posłuszeństwa. Usiadła na łóżku.

- Powinnaś leżeć. - Mężczyzna okrył ją kołdrą,

a potem, zauważywszy jej przestraszone spojrzenie,

wyprostował się. - Przecież cię nie ugryzę - rzekł

i usiadł na brzegu łóżka.

Dziewczyna nie próbowała nawet kryć, jak bardzo

jest przerażona. Mężczyzna sięgnął w stronę jej ręki.

- Zapewniam, że nic ci nie grozi - powtórzył

chłodno.

Miał miły, dźwięczny głos. Była naprawdę prze

straszona, a mimo to nie mogła nie zauważyć, jak

przystojny był jej opiekun. Może trochę ponury i za

myślony, ale niewątpliwie przystojny... Spod szero

kich, czarnych brwi patrzyły na nią chłodne oczy. Miał

ładnie zarysowane usta i nieco ponury wyraz twarzy.

Było w nim coś, co sprawiało, że bała się poruszyć.

Odchrząknęła cicho.

- Przepraszam, gdzie ja właściwie jestem? - Skrzy

wiła się lekko, bo mówienie przychodziło jej z trudem.

-I kim pan jest?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Właśnie miałem cię zapytać o to samo - odparł

mężczyzna. - Zaraz wszystko ci powiem. Jak się czu

jesz? Możesz mi dać rękę? - spytał, pochylając się w jej

stronę. Dziewczyna spojrzała na niego nieufnie.

-Po co?

- Chcę Ci zbadać puls. - Był wyraźnie zniecierpliwio

ny. - Jestem lekarzem, nie wróżbitą.

Nie pozostało nic innego, jak spełnić jego prośbę.

Podała mu rękę.

- A jak głowa? - spytał, nie odrywając wzroku od

zegarka.

- Boli, i to bardzo.

- Nic dziwnego. Nieźle oberwałaś... - Spojrzał na

nią uważnie. - Masz bardzo wysokie tętno... Czy ty się

mnie boisz?

Dziewczyna skinęła głową i znów pociemniało jej

przed oczami. Każdy ruch głowy wywoływał okropny

ból. Mężczyzna delikatnie ścisnął jej dłoń.

- Może poczujesz się lepiej - rzeki - gdy ci powiem,

kim jestem i gdzie się znalazłaś. Po pierwsze, jesteś

na wyspie Gullholm, niedaleko od zachodnich brzegów

Walii. A po drugie, nazywam się Penry Meredith

Vaughan, jestem lekarzem i właścicielem tej wysepki.

- Rzucił jej ostre spojrzenie. - A teraz bądź tak

miła i powiedz mi, kim jesteś i dlaczego wdzierasz

się na mój teren.

Dziewczyna patrzyła na niego w niemym przerażeniu.

- Ale... - zdołała wreszcie powiedzieć - to właśnie

dlatego jestem taka przerażona, panie doktorze. -Przy

gryzła dolną wargę, żeby ukryć jej drżenie. - Ja...

zupełnie nic nie wiem. Nic nie pamiętam.

Vaughan wstał powoli. W maleńkim pokoju spra

wiał wrażenie olbrzyma.

-I chcesz, żebym uwierzył, że nie wiesz, skąd się tu

wzięłaś?

- Tak... - Patrzyła na niego z rozpaczą. - Może to

dziwnie brzmi, ale nie mam pojęcia, kim jestem. Nie

wiem nawet, jak się nazywam!

8 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Penry Vaughan przyglądał się jej w milczeniu. Po

chwili przypomniał sobie o tacy, którą przyniósł.

- Zrobiłem d zupę - oznajmił.

- Nie jestem w stanie nic jeść - odparła, wzdrygając

się nieznacznie.

~ Jeśli nie zjesz - Penry był już zły - nie dam

d proszków na ból głowy ani nie powiem, jak cię

znalazłem.

Dziewczyna postanowiła usiąść.

- Proszę... - zaczęła, ale ból głowy nie pozwolił jej

dokończyć. Opadła na poduszki. - No dobrze - zgo-

dziła się w końcu.

Penry skinął głową, nalał trochę zupy do filiżanki

i powiedział:

- Wypij to, a ja pójdę na dół po herbatę i grzanki.

- Nie chcę grzanek! - zaprotestowała, biorąc filiżan

kę z jego rąk.

- Jako gość jesteś doprawdy urzekająca - odparł

Penry sucho. - Obecność chorej osoby to coś, czego

ani tu nie chciałem, ani się nie spodziewałem. Po

staraj się więc nie utrudniać sytuacji, dobrze? - Popa

trzył na nią z góry. - Teraz może wypij tę zupę, a ja

przyniosę ci coś na ból głowy. Jeśli nie chcesz, to

mogę cię tu zostawić i radź sobie sama. Może wtedy

zmądrzejesz.

Dziewczyna popatrzyła ponuro w ślad za Vaug-

hanem. Miała nadzieję, że wychodząc uderzy się w gło

wę o framugę drzwi, ale, niestety, schylił się. Najwyraź

niej miał wprawę.

Kiedy została sama, niechętnie sięgnęła po talerz,

pewna, że zaraz dostanie mdłości. Ku jej zdumieniu

zupa okazała się doskonała. Widocznie doktor Vaug-

han lubił gotować. Poczuła, że wstępują w nią nowe

siły. Gdyby tak jeszcze wiedziała, kim jest i skąd wzięła

się na wyspie...

- Świetnie! - powiedział Penry Vaughan na widok

pustej filiżanki. - Cieszę się, że postanowiłaś być

rozsądna.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Dziękuję, doktorze. Przykro mi, że sprawiam pa

nu tyle kłopotu. Czuję się znacznie lepiej. Myślę, że

wkrótce będę mogła stąd wyjechać. - Zadrżała na

widok jego ironicznego spojrzenia.

- Wyjechać? Dokąd? - Penry napełnił herbatą dwa

kubki. - Z czym chcesz herbatę?

-Z mlekiem, bez cukru... - Twarz dziewczyny

rozjaśniła się na chwilę. - Jeżeli to wiem... a w jakiś

dziwny sposób wiem, to niedługo przypomnę sobie

resztę, prawda?

-Całkiem możliwe - odparł, podając jej talerz

z grzankami. - Teraz jedz, a ja przez ten czas opowiem

ci, jak cię znalazłem.

Dziewczyna dowiedziała się, że Penry Vaughan

przyjechał na Gullholm, aby w ciszy popracować nad

serią artykułów.

- Musiałem zrobić sobie przerwę - oznajmił, siada

jąc na krześle przy łóżku. - Kolega poradził mi, żebym

spędził kilka tygodni z dala od zgiełku, wygrzewając się

w słońcu...

Rzuciła szybkie spojrzenie w stronę okna, zalewa

nego strugami deszczu. Wiatr zawył ze zdwojoną siłą.

- Na Gullholm nie jest za ciepło o tej porze roku

- zgodził się Penry - ale trudno o lepsze miejsce dla

kogoś, kto szuka samotności. To znaczy, było tak do

tej pory - dodał znacząco.

- Nie chciałam tu wtargnąć, panie doktorze - rzekła

poważnie. - Na pewno nie, przecież to teren prywatny.

- Znalazłem cię dziś o świcie... - Penry wziął od niej

talerz. - Grzeczna dziewczynka, resztę grzanek mogę

ci darować. Wypij herbatę.

Kiedy skończyła pić, podał jej tabletki i wodę do

popicia.

- To nie jest mocny środek - powiedział. - Ale

powinien ci dobrze zrobić. Popij dobrze, proszę.

Kiedy zażyła lekarstwo i usiadła wygodnie, Penry

mógł podjąć swą opowieść. Codziennie rano biegał po

wyspie, a tego ranka postanowił skorzystać z poprawy

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

pogody i zebrać trochę drewna na plaży. Wyspa była

zbliżona kształtem do ósemki. Składała się z dwóch

części połączonych wąskim pasmem lądu. Zachodnia

część, położona od strony Atlantyku, nazywała się Seal

Haven, a wschodnia, z widokiem na wybrzeże Pemb-

rokeshire, Lee Haven.

- Przy plaży Lee jest wygodna zatoczka, trzymam

tam swoją starą łódź - opowiadał Penry. - Za to Seal

Haven to same skały, zawsze jest tam silna fala.

Właśnie tam panią znalazłem, pani X.

Kiedy zaczął padać deszcz, Penry zebrał już po

trzebne mu drewno i ruszył ścieżką nad urwiskiem

w stronę domu. Doszedł do przesmyku i właśnie

wtedy zauważył, że nisko, na skałach, leży jakiś ko

lorowy przedmiot.

- To była twoja chustka. Rzuciłem drewno, zszed

łem ścieżką na dół i właśnie tam, między dwoma

skałami, leżał mój rozbitek. Miałaś ranę na skroni,

byłaś przemoczona i nieprzytomna. Z początku myś-

lałem, że nie żyjesz.

Dziewczyną wstrząsnął dreszcz.

- Skąd ja się tam wzięłam, na litość boską?

- Nie wiem. Myślałem, że ty mi powiesz.

Ranna oparła się o poduszki. Była bardzo przy

gnębiona.

- Cóż, sama nie wiem. To chyba nie jest dobra

pogoda na kąpiel...

- Na pewno nie. Nie sądzę zresztą, żebyś szła się

kąpać w ubraniu i z torbą na ramieniu.

- Znalazł pan moją torbę? - popatrzyła na niego

uważnie. - Nie było tam niczego, co wskazałoby, kun

jestem?

- Niestety, nie. To taka mała, podręczna torba. Była

w niej tylko bielizna na zmianę, sweter... To wszystko.

Ale i tak powinnaś się cieszyć. Zdaje się, że ta torba

uratowała ci życie. Po pierwsze, zadziałała jak kamizel

ka ratunkowa, a po drugie, zaczepiła się o skały. Gdyby

nie to, fale zmyłyby cię z powrotem do morza.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Dziewczyna skuliła się pod kołdrą.

- Myśli pan, ze wypadłam z jakiejś łodzi?

-Chyba tak... - Penry poprawił się na krześle.

Nawet w starym, białym swetrze i poplamionych spod

niach robił duże wrażenie. - Ale z jakiej łodzi? I dokąd

ona płynęła?

- Sama chciałabym to wiedzieć!

- Zawiadomiłem przez radiotelefon straż przybrzeż

ną i policję. Może ktoś zgłosi twoje zaginiecie i wszyst

ko się wyjaśni. Inaczej nie dotrzesz tam, dokąd płynęłaś

- dodał trzeźwo. Pochylił się i wziął ją za rękę. - Nie

nosisz żadnych pierścionków... Poza tym wyglądasz za

młodo na mężatkę...

Dziewczyna cofnęła dłoń.

- A ile lat, według pana, powinna mieć mężatka?

- To zależy - odparł z niechętnym grymasem. - Ma

łżeństwo wymaga pewnej dojrzałości. Niektórzy nigdy

do niego nie dorastają.

Uderzyła ją gorycz, z jaką wymówił te słowa.

- Nie czuję się aż tak młodo - rzekła powoli. - Jest

pan lekarzem, nie mógłby pan określić mojego wieku?

Po zębach czy jakoś tak?

Uśmiech dokonał w nim magicznej przemiany.

Na krótką chwilę spod maski lekarza wyłoniła się

przyjazna, miła twarz. Pielęgniarki musiały za nim

szaleć, pomyślała dziewczyna. Zmiana nie trwała je

dnak długo.

- Nie myśl o tym teraz - poradził Penry. Sięgnął

do kieszeni i wyjął: stamtąd coś błyszczącego. - Mia

łaś ją przypiętą do swetra. Niczego ci to nie przy-

pomina?

Niezwykła broszka była zrobiona ze srebra. Dziew-

czyna wiedziała, że należała do niej. Broszka była

bardzo piękna. Przedstawiała lwicę i lisicę na czymś, co

wyglądało jak sanie.

- Jaka dziwna! - Obracała ją powoli w palcach. - Co

mogą znaczyć te sanie?

- To nie są sanie, zobacz!

12 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Dopiero teraz zauważyła:

- Przecież to L! - Uśmiechnęła się po raz pierwszy

i zaraz się skrzywiła, bo uśmiech wywołał nową falę

bólu. Uniosła dłoń i dopiero teraz zrozumiała, że ma

na głowie bandaż. ~ Czy to duża rana?

- Za duża, żeby ją tak zostawić. Założyłem ci

kilka szwów, kiedy byłaś nieprzytomna - wyjaśnił

Penry. - Tak się nieszczęśliwie złożyło, że ocknęłaś

się w czasie operacji, ale przynajmniej mogłem cię

dokładniej zbadać.

- Świecił mi pan w oczy - parsknęła.

- Pamiętasz? - spytał, spoglądając na nią z uwagą.

-Niezbyt dokładnie... To takie okropne... Jakby

ktoś odsunął na chwilę zasłonę, a potem zaraz ją

opuścił. - Przełknęła łzy. - Czułam ból i... i to światło,

które mnie raziło. To przypomina sen. - Westchnęła.

- Sprawiam tyle kłopotów, to szycie i w ogóle... Jestem

panu bardzo wdzięczna, doktorze.

-Nonsens - odparł Penry zdecydowanie. - Nie

mogłem przecież cię zostawić! Aha, zapomniałem.

Twoje ubranie suszy się w kuchni.

-Dziękuję. - Dziewczyna z każdą chwilą czuła

się bardziej zobowiązana. Spojrzała na broszkę. - Sko-

ro miałam ją na sobie, musi być moja. Ciekawe,

co znaczy to L...

-Spójrz na lwicę - zwrócił jej uwagę Penry.

- Może L jak Leonie albo Leonora? Nic ci się nie

przypomina?

Pokręciła głową.

- No nic, moje dziecko, przecież musimy cię jakoś

nazwać. - Rzucił jej kwaśne spojrzenie. - Tylko że ty

nie wyglądasz jak lwica. Raczej jak mokry kotek.

- Niech pan mnie nazywa, jak pan chce, tylko nie

swoim dzieckiem!

Vaughan uniósł brew.

- Ach, kotek ma pazurki! No, dobrze. Jeśli to ja

mam wybierać, proponuję Leonorę. Może twój ojciec

także lubił Beethovena...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 13

- Ja nie tubie, jestem tego pewna - odparta wzru

szając ramionami. Nagle poczuła, że do oczu znów

napływają jej łzy. Była taka zła, taka rozczarowana!

- Skąd ja wiem, że nie lubię Beethovena, jeśli nie znam

nawet własnego nazwiska?

- Cierpisz na amnezję, Leonoro - odparł szorstko.

- N a skutek uderzenia w głowę straciłaś pamięć. Moż

liwe, że obudzisz się jutro i będziesz wszystko pamiętać.

A póki co, nie staraj się przypominać sobie niczego na

siłę. - Penry wstał. - Pójdę teraz coś zjeść, postaraj się

zasnąć. Jeżeli później będziesz się lepiej czuła, możesz

zejść na dół.

Leonora poczuła, że nie chce być sama.

- Nie mogę zejść teraz? - spytała.

- Nie. - Vaughan stał już w drzwiach. - Miałaś

poważny wypadek. To szczęście, że w ogóle żyjesz.

A ponieważ zadałem już sobie sporo trudu, żeby cię

odratować, zamierzam zrobić wszystko, żebyś wyzdro

wiała. Jestem lekarzem, więc proszę: trzymaj się tego,

co mówię. Chcę tylko twojego dobra.

Dziewczyna przygryzła wargę.

-Przepraszam, panie doktorze. Tyle ze mną za

chodu... - Uśmiechnęła się nieśmiało. - Nawet panu

porządnie nie podziękowałam za... za wyrwanie mnie

śmierci... Naprawdę nie wiem, jak mam dziękować...

- Nie mówmy o tym. - Penry wzruszył ramionami.

- Cóż, jeśli niczego nie potrzebujesz, zostawię cię samą.

-Jest jeszcze coś... - Leonora była zakłopotana.

- Czy mógłby mi pan powiedzieć, gdzie jest łazienka?

-Och, jasne! Powinienem był o tym pomyśleć.

- Podszedł do łóżka i wyciągnął do niej ręce. - Wstawaj!

- Sama tam trafię, jeśli tylko powie mi pan,

gdzie iść.

Penry parsknął gniewnie.

- Moja droga, czy ty się wstydzisz? A jak sądzisz,

kto zdjął z ciebie mokre ubranie i wpakował cię pod

kołdrę?

Twarz dziewczyny oblał ciemny rumieniec.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Mimo to, jeśli nie robi to panu różnicy, wolałabym

tam pójść o własnych siłach.

- Och, na litość... - urwał. - No dobrze, jak chcesz.

Łazienka jest na drugim końcu korytarza. Tylko

ostrożnie, to stary dom. Podłoga jest w wielu miejscach

nierówna.

- Będę uważać!

- Nie złość się - odparł zniecierpliwiony. - Gdy

wrócisz do łóżka, spróbuj trochę pospać. Przyjdę do

ciebie później.

Leonora tak naprawdę wcale nie była pewna, czy da

radę dojść do łazienki. Najchętniej zawinęłaby się

w kołdrę i pospała kilka godzin. Nie było jednak

wyjścia. Tę kłopotliwą wyprawę szczęśliwie uwieńczył

sukces. Zanim zdecydowała się wrócić do swego poko

ju, odważyła się zerknąć w lustro.

Jej twarz bardzo ją rozczarowała. Widać było na niej

zmęczenie, a co gorsza, nie wywoływała żadnych wspo

mnień. Leonora miała bujne włosy, tak potargane, że

trudno było dokładnie określić ich kolor. Była bardzo

szczupła. Koszula wisiała na niej luźno, nie podkreś

lając kobiecych kształtów jej ciała. Nic dziwnego, że

doktor Vaughan wspomniał o jej dziewczęcej niewin

ności. Jednak jej oko było brązowe i miało ładny,

migdałowy kształt, za to drugiego prawie nie było

widać spod ogromnego guza na czole. Pod okiem

widniał granatowy siniak, który ciągnął się aż do

wyraźnie zarysowanej kości policzkowej. Jakimś cudem

krótki, prosty nos Leonory uniknął obrażeń. Dziewczy

na spojrzała jeszcze na swe usta. Były pełne, ładnie

wykrojone, choć może nieco za duże do jej drobnej

twarzy. Potrząsnęła smutno głową.

- C o za straszydło! Masz szczęście, kochanie, że

doktor Vaughan nie wrzucił cię z powrotem do morza!

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy Leonora obudziła się, było już ciemno. Czuła

się znacznie lepiej. Ból głowy prawie przeszedł, ale - co

uświadomiła sobie z przerażeniem - nadal miała kom

pletną pustkę w głowie. Jej tożsamość, dom, rodzina

- wszystko to pozostawało dla niej tajemnicą. Jeśli

zaginęła, to czemu nikt jej nie szuka? Przełknęła łzy

i powoli wstała z łóżka. Kiedy doszła do drzwi, potężna

sylwetka zastąpiła jej drogę.

- Już wstałaś - rzekł Penry i zapalił światło. Dziew

czyna zamrugała oślepiona.

- Masz tu prąd?

-Z własnego generatora. - Penry zdjął szlafrok

z wieszaka na drzwiach. - Jeśli musisz chodzić po

domu, to lepiej w tym.

- Chciałam tylko pójść do łazienki - odparła z god

nością.

-Znalazłem dla ciebie szczoteczkę do zębów, ale

obawiam się, że to wszystko, co mogę ci zapropono

wać, jeśli chodzi o środki upiększające.

- Szkoda, przydałoby się parę rzeczy. - Dziewczyna

uśmiechnęła się smutno. - Zdobyłam się na odwagę

i przejrzałam się w lustrze. No nic, szczoteczka do

zębów też się przyda, dziękuję! Co mam robić później?

- spytała po chwili wahania. - Mogę wrócić do łóżka,

nie będę panu przeszkadzać.

- Nie gadaj bzdur!

- Niech pan tak do mnie nie mówi! - krzyknęła i od

razu zawstydziła się swego wybuchu.

- Przepraszam. - Penry lekko się ukłonił. - Mam

zaszczyt zaprosić panią, Leonoro X, na kolację.

16 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Zawołaj, kiedy będziesz gotowa, przyjdę po ciebie.

Schody są dość strome. Nie chcesz chyba mieć kolej

nego wstrząsu mózgu?

- A wiec miałam wstrząs? To może spowodować

utratę pamięci?

- Tak. - Penry otworzył przed nią drzwi łazienki.

- No, idź. Pogadamy na dole.

Leonora myła zęby, patrząc tęsknie w stronę wanny.

Jeśli na wyspie był generator, Penry musiał mieć ciepłą

wodę. Poczuła nagle, że po prostu musi wziąć kąpiel.

Przejrzała kosmetyki Penry'ego. Z pewnością nie lubił

kosztownych, francuskich perfum... Znalazła tylko

ziołowy żel do kąpieli, mydło i dezodorant.

Woda w wannie była lekko żółtawa, ale cudownie

działała na obolałe ciało Leonory. Popatrzyła na siebie

z kwaśną miną. Nie wzbudzam chyba w nikim dzikiego

pożądania, myślała. Nie mówiąc już o lekarzu... Miała

ładny, choć niezbyt duży biust, za to reszcie ciała

wyraźnie brakowało miękkiej, kobiecej krągłości. Otar

cia szczypały ją, kiedy mydliła skórę, ale warto było to

znieść, byle tylko czuć się znów czystą. Po chwili

wahania umyła sobie włosy żelem do kąpieli, zachłys

tując się co jakiś czas. Rana bardzo ją bolała. Leonora

musiała odpocząć. Kiedy poczuła się lepiej, klęknęła,

by opłukać włosy. Kolejna fala bólu była łatwiejsza do

zniesienia. Zakręciła wodę i chwiejnie wyszła z wanny.

Było jej słabo, ale nareszcie czuła się czysta.

Owinęła się białym prześcieradłem kąpielowym,

a potem, ponieważ bała się mocno wycierać włosy,

zrobiła sobie turban z ręcznika. Wreszcie usiadła na

krześle, wyczerpana, ale triumfująca.

Kiedy kilka minut później zdołała się podnieść

i założyć szlafrok, rozległo się pukanie do drzwi.

- Wszystko w porządku, Leonoro?! - wołał Penry.

- Coś długo tam siedzisz!

Otworzyła drzwi i uśmiechnęła się przepraszająco.

- Nic mi nie jest. Chyba nie ma pan nic przeciwko

temu... Nie mogłam się oprzeć i wzięłam kąpiel.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Penry przyglądał się turbanowi na jej głowie.

- Chyba nie byłaś taka głupia, żeby myć włosy?

- Nie wzięłam dużo żelu...

- Nieważny żel, chodzi o twoją ranę! - Zaklął cicho

i posadził ją siłą z powrotem. - Czekaj, muszę to

obejrzeć.

Otworzył apteczkę i wyjął stamtąd materiły opat

runkowe. Leonora bez słowa zniosła badanie i ponow

ne zakładanie opatrunku. Penry' był na nią wściekły

i absolutnie zakazał jej moczyć włosy.

-Mam nadzieję, że wszystkiego nie zepsułam...

Naprawdę, nie mogłam się oprzeć. Nie wytrzymałabym

ani chwili dłużej bez mycia.

- Umyłem cię gąbką dziś rano, dziecino. Nie byłaś

brudna.

- Ale tak się czułam!

Rzucił jej ciężkie spojrzenie.

- No nic - rzekł, wzruszając ramionami - skoro już

zrobiłaś takie głupstwo, weź ręcznik i zarzuć sobie na

ramiona. Nie wolno ci teraz używać suszarki.

Gdy Leonora spełniła jego polecenie, oboje wyszli

z łazienki. Dopiero wtedy Penry zdał sobie sprawę, że

dziewczyna stoi boso.

- Nie mam żadnych dobrych na ciebie butów, a two

je są jeszcze mokre. Mogę ci dać skarpetki.

- Chętnie, dziękuję.

Poprowadził ją w stronę sypialni i ostrożnie posadził

na krześle. Dziewczyna z zakłopotaniem przyglądała się,

jak przeszukuje szafkę. No tak, łóżko było ogromne,

w sam raz dla kogoś o rozmiarach Penry'ego... I pewnie

był to jedyny pokój, w którym mógł się on położyć.

Wreszcie odwrócił się do niej z parą grubych skarpet

w dłoni. Leonora przyjęła je z podziękowaniem.

- Co się dzieje? - spytał, widząc jej niepewną minę.

- Nie podobają ci się?

- Nie, nie o to chodzi. Właśnie zdałam sobie sprawę,

że to pańska sypialnia - powiedziała cicho, zakładając

skarpetki.

18 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- To nie jedyna sypialnia w tym domu. Są jeszcze

trzy, no i sofa w pokoju na dole. Tu akurat wszystko

było gotowe.

- Jest pan bardzo miły.

Penry wziął ją pod brodę i uniósł jej twarz.

- Mylisz się. Posłuchaj, Leonoro, i dobrze to zapa

miętaj: potrzebowałaś pomocy. Ja jestem lekarzem

i udzieliłem ci jej. To wszystko. Nie próbuj mi wma

wiać, że mam cechy, których nie mam.

- Dobrze. - Wstała z krzesła i omal nie upadła,

przydeptując za dużą skarpetkę.

Penry westchnął, a potem wstał i, wziąwszy ją na

ręce, skierował się w stronę drzwi.

- Proszę mnie postawić - zaprotestowała Leonora.

- Sama dam sobie radę!

- Och, przestań marudzić! - odparł Penry i wyniósł

ją z pokoju. - Jutro, kiedy wyschnie ci ubranie, będziesz

wszędzie chodzić sama.

Nie odpowiedziała. Nie podobało jej się, że ktoś nosi

ją jak... jak worek!

- Jutro - powiedziała uszczypliwie - mam nadzieję

być w drodze tam, skąd się wzięłam.

Penry ostrożnie niósł ją po schodach.

-Nie sądzę - rzucił pobłażliwie. - Nawet jeśli

wszystko sobie przypomnisz, nie będziesz mogła od

płynąć. W marcu zawsze wieją tu silne wiatry, a pro

gnoza na jutro jest okropna.

Leonora przyjęła tę wiadomość z mieszanymi uczu

ciami. Cóż, wygląda na to, że będzie musiała tu zo

stać... Nawet, gdyby zdołała wydostać się z wyspy, nie

wiedziałaby, dokąd się udać. No nic, pomyślała, muszę

spokojnie poczekać, nie warto się denerwować. A poza

tym wolałaby uniknąć przeprawy łodzią na ląd, choćby

znaczyło to, że ma pozostać na wyspie z tym dziwnym

człowiekiem. No, i wiedziała już, że jest marzec.

Gdy wreszcie znaleźli się w salonie, Leonora zaczęła

się rozglądać. Kiedyś musiały tu być trzy małe pokoje.

Na jednej ze ścian znajdowało się duże, kamienne

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 19

palenisko. Pokój był pełen starych, solidnych mebli,

które tworzyły bardzo ciepły nastrój. Na fotelach i sofie

pyszniły się poduszki, wszędzie stały lampy - elektrycz

ne i naftowe - a prócz nich świece w świecznikach.

Półki uginały się pod ciężarem książek i kaset, na

ścianach wisiało parę jasnych akwareli, a na stoliku

przy sofie stał malutki żaglowiec w butelce.

- Jak tu ładnie! - powiedziała z przekonaniem.

- Podoba ci się? - Penry był chyba zaskoczony.

- Tak. To takie... miłe miejsce.

- Nie to, co właściciel, prawda?

- Ja tego nie powiedziałam! - zastrzegła się Leono-

ra. Penry ukłonił się z uśmiechem.

- Racja. Usiądź sobie na sofie, blisko kominka.

Zaraz przyniosę coś do jedzenia.

- Chętnie bym pomogła - poczuła się zakłopotana

- ale nie czuję się jeszcze najlepiej...

- Na litość boską, siedź tu i nie rób nic niemądrego.

Wytrzymaj do mojego powrotu, muszę tylko nalać cawl

do dwóch talerzy.

Leonorze zrobiło się nieprzyjemnie.

- Nie chciałam mieć rany na głowie ani wdzierać się

na pańską wyspę, doktorze.

- Miałem na myśli mycie głowy - odparł Penry

i skierował się w stronę drzwi w drugim końcu

pokoju.

Tam musi być kuchnia, pomyślała Leonora. Poło

żyła się wygodnie na sofie i uśmiechnęła się na widok

swych ogromnych skarpet. Głowa trochę ją bolała. Na

zewnątrz wył wiatr, deszcz tłukł ciągle o szyby...

Wstrząsnął nią dreszcz. Na samą myśl o wyprawie na

ląd ogarniała ją panika. Gdybym tylko mogła dowie-

dzieć się, kim jestem, skąd się tu wzięłam, myślała

gorączkowo. Przecież ktoś się na pewno martwi moim

zniknięciem. Tylko kto to może być?

Powrót Penry'ego oderwał ją od tych ponurych

rozważań. Leonora usiadła przy stoliku, wdychając

aromat potrawy.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Cawl - oznajmił Penry z dumą. Leonora patrzyła

na talerz z powagą.

- Aha. A co to jest?

- Bardzo pożywna zupa z jagnięciny, porów i innych

warzyw. Moja matka robi do niej uszka. - Uniósł

pytająco brew. - Czemu się dziwisz? Że umiem goto

wać, czy że mam matkę, jak wszyscy normalni ludzie?

- Ani jednemu, ani drugiemu. Radzisz sobie tak

świetnie, że nie pojmuję, czemu nie robisz uszek. Nawet

ja to potrafię! - Spojrzała na niego z rozpaczą. - No,

i proszę! Mój głupi mózg wie, że umiem robić uszka,

a nie wie, jak się nazywam!

- Przypomni ci się to we właściwym czasie. - Penry

nie przerwał nawet jedzenia. - Masz szczęście, że to był

tylko wstrząs. Nie mam tu rentgena, ale jestem pewien,

że czaszkę masz całą. Gdy tylko pogoda się polepszy,

zabiorę cię na ląd i zrobię ci prześwietlenie w St Mary's.

- Gdzie to jest?

- T o dom opieki. Pracuję tam raz w tygodniu.

- Spojrzał na nią znad talerza. - I co sądzisz o mojej

kuchni?

- Doskonała! - Leonora uśmiechnęła się szeroko.

- Kiedy się dziś rano obudziłam, myślałam, że umrę.

Nie przypuszczałam, że tak szybko wrócą mi siły. I że

aż tak będzie mi się to podobało.

- Ciało ludzkie ma niezwykłe zdolności regeneracyj

ne. Nie jesteś wprawdzie atletą, ale jesteś silna i młoda.

Za parę dni będzie po wszystkim.

Leonora zjadła połowę swojej porcji i odłożyła

łyżkę. Zauważyła, że Penry przebrał się do kolacji. Miał

teraz na sobie biały, trochę nowszy sweter i dżinsy

- mniej poplamione od poprzednich.

-A co będzie - spytała nagle - jeśli sobie nie

przypomnę, kim jestem i nikt się po mnie nie zgłosi?

- Zostaniesz ze mną. Będę tu jeszcze przez trzy

tygodnie. Na razie i tak musisz zostać, dopóki pogoda

się nie poprawi, więc nie zmuszaj się do myślenia.

Szybciej się cofnie amnezja. Masz tu przecież co jeść,

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 21

masz dach nad głową, a ja jestem lekarzem. Ilu rozbit

ków ma takie szczęście?

Leonora próbowała się uśmiechnąć.

- Racja - przyznała.

Penry wstał, żeby zebrać naczynia.

- Niestety, nie mamy deseru. Mam wprawdzie kilka

gatunków sera, ale przy bólu głowy i o tej porze raczej

bym ci odradzał. Kawy też nie wolno ci teraz pić. Za

dużo kofeiny.

- Czegoś jednak bym się napiła...

- Słabej herbaty?

Kiedy wyszedł do kuchni, dziewczyna położyła się

z powrotem na sofie i słuchała wycia wiatru. W zamyś

leniu przyglądała się kosmykowi swoich włosów. Były

dość ciemne, popielatobrązowe.

- Skąd taka ponura mina? - Gospodarz pojawił się

w drzwiach, niosąc herbatę. - Mówiłem ci chyba, że

masz. przestać się martwić!

- To przez moje włosy. - Leonora uśmiechnęła się

krzywo. - Miałam nadzieję, że okażę się platynową

blondynką albo będę ruda, a teraz, kiedy włosy mi

wyschły, widzę, że są... mysie.

Penry przyjrzał się im krytycznie.

-Ja bym tak nie powiedział. Podałem policji, że

masz ciemne oczy i włosy w ciepłym, złotym kolorze.

Leonora usiadła, spuszczając nogi na podłogę. Przy

zmianie pozycji ból głowy znów dał o sobie znać.

-I co powiedzieli? - zapytała. Czy ktoś już zgłosił

moje zaginięcie?

- Obawiam się, że nie. - Penry podał jej herbatę.

- Ale nie minęła jeszcze nawet doba. Znalazłem cię dziś

rano, a sądząc po przypływie, nie leżałaś tam długo.

Nikt nie zaginął z promu, który pływa stąd do Irlandii.

Sprawdzili to, więc mamy z głowy jeden ślad.

-Może wypadłam z samolotu! - Leonora była

rozczarowana.

- Zjawiłaś się znikąd... - zamyślił się Penry. - Nie,

nie sądzę.

22 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Dziewczyna piła herbatę w milczeniu, przyglądając

się, jak mężczyzna nakłada ser na krakersy. O tak,

niełatwo zaspokoić jego apetyt! Potężna machina, jaką

było jego ciało, potrzebowała z pewnością dużo paliwa.

Penry uniósł głowę i spojrzał Leonorze prosto w oczy.

- Myślę, że jest jeszcze jedna możliwość... - Coś

w jego głosie zaniepokoiło dziewczynę.

-Jaka?

- Wokół jest sporo małych wysepek. Mogłaś płynąć

łodzią na jedną z nich. Pewnie nie byłaś sama. Albo

wypadłaś, albo zostałaś zmyta z pokładu przez fale.

Pozostali dotarli być może do brzegu...

Leonora rozpogodziła się na chwilę.

- Więc na pewno zawiadomią policję i straż przy

brzeżną!

Penry w zamyśleniu potarł brodę.

- Możliwe. Nie zapominaj jednak, że nie wszyscy tu

mają radiotelefony. Nie ma innego sposobu, żeby

zawiadomić tych na lądzie, co się stało, a to znaczy, że

będziesz musiała czekać na poprawę pogody, żeby twoi

znajomi mogli wrócić na ląd.

- A zatem muszę czekać.

-Nie rób sobie za dużych nadziei... Przecież oni

mogli nigdzie nie dotrzeć.

- Musiał pan to powiedzieć? - Leonora zbladła.

-Uważam, że trzeba brać pod uwagę wszelkie

możliwości.

Dziewczyna potrzebowała trochę czasu, żeby oswoić

się z tym, co usłyszała.

- Czy moje rzeczy będą jutro suche? - spytała po

chwili.

- Przyniosę ci je po śniadaniu.

- Panie doktorze...?

-Dajmy sobie spokój z tym oficjalnym tonem,

dobrze? Nie mogę przecież nazywać cię panią Jakjej-

tam, więc czemu ty miałabyś zwracać się do mnie po

nazwisku? Penry wystarczy.

- Rzadkie imię...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 23

- Nie w Walii. Znaczy tyle, co syn Henry'ego.

Zanim w Walii zapanowali Anglicy, moi przodkowie

używali słówka „ap", czyli „z" przed swoimi nazwis

kami. Na przykład ostatni król Walii nazywał się Rhys

ap Tewdwr. A mój ojciec miał na imię Henry. - Uśmie

chnął się ironicznie. - Na dziś koniec wykładu.

- Fantastyczne! Czy coś się stało? - spytała nagle,

gdyż zauważyła, że Penry badawczo jej się przygląda.

- Zastanawiałem się, z czego ty żyjesz...

Leonora wzruszyła ramionami.

-Kto wie? - Spojrzała na swoje dłonie. - Może

robię czekoladki albo strzygę psy? A może maluję takie

obrazki, jak te tutaj?

- O, Boże, mam nadzieję, że nie! Namalowała je

kiedyś moja ciocia-babcia Olwen, bardzo ekscentrycz

na dama. Miała, zdaje się, więcej zapału niż talentu.

Leonora zachichotała rozbawiona.

- O, tak lepiej! - pochwalił ją Penry. - Nareszcie się

ożywiłaś. A jak twoja głowa? Mniej boli?

- Czasami trochę pobolewa. - Leonora uśmiechnęła

się uwodzicielsko. - Czy dostanę jeszcze pigułkę

przed snem?

Penry pokręcił głową.

- Wolałbym ci nic nie dawać. Wytrzymasz do jutra?

- Dobrze - westchnęła. - A może coś do czytania?

- Obawiam się, że też nie. Pozwól swojej głowie

odpocząć. Nie wiem, licz owce albo coś takiego...

Dziewczyna nie chciała się kłócić.

- Czy na Gullholm są owce? - spytała.

- Kiedyś były. Dawno temu była tu farma. Jeden

z moich przodków miał trawler, i kupił tę wyspę, by

zarabiać na uprawie roli, a jednocześnie mieć wokół

swoje ukochane morze.

- Czy on też miał na imię Penry?

Vaughan wyciągnął się wygodnie w obitym skórą

fotelu i zaczął opowiadać. Stary wilk morski, który

kupił wyspę, nazywał się Joshua Probert i był pradzia

dem Penry'ego ze strony matki. Nie nadawał się na

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

farmera. Jego gospodarstwo nie przynosiło docho

dów, bo jego właściciel wolał łowić ryby przy Lee

Haven albo spędzać czas w pubie po drugiej stronie

cieśniny.

- Od czasów Joshuy Probertowie używali tej wyspy

tylko dla wypoczynku - zakończył Penry. - Część

terenów była latem wynajmowana do wypasu owiec.

- A zimą?

- Różnie. Ja sam płaciłem ludziom z Brides Haven,

żeby przypływali tu i utrzymywali wszystko w po

rządku.

Dziewczyna była pod wrażeniem.

- Cała wyspa jest twoja?

Penry skinął głową.

- Moja matka jest jedynaczką, więc mój dziadek

Probert zapisał mi wyspę, robiąc w testamencie adnota

cję, że nie wolno mi jej sprzedać. Mam ją przekazać

swemu synowi.

- Boże, jak w średniowieczu! - Leonora przyjrzała

się uważnie Penry'emu. - A masz syna?

- Nie. - Penry skrzywił się niechętnie.

- Przepraszam, nie chciałam być wścibska.

- Nic się nie stało - odparł grzecznie. - To nie

tajemnica. Jeszcze do niedawna byłem żonaty, ale nie

mam dzieci.

Leonora zaczęła mu współczuć. A więc dlatego był

taki ponury... Biedak, przyjechał tu pewnie odpocząć

po trudnych przejściach.

- Przykro mi - rzekła.

Penry rzucił jej cyniczne spojrzenie.

- A czemuż to, jeśli można wiedzieć, jest ci przykro?

- Bo... bo przecież straciłeś żonę...

- Trudno mówić o stracie. To brzmi, jakby mi było

wszystko jedno, prawda? - Penry uśmiechnął się. - Me

lanie przestała interesować się mną, a zajęła się pewnym

konsultantem. Potrzebowała kogoś, kto poświęciłby jej

więcej czasu... i pieniędzy. Rozwiedliśmy się nie tak

dawno temu - dodał wstając. - Chcesz jeszcze herbaty?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora skinęła głową, a on zniknął w kuchni.

Okropna sytuacja, szkoda, ze w ogóle zaczęła o tym

mówić! Penry musiał chyba bardzo kochać swoją nie-

wierną żonę, skoro teraz jest taki rozgoryczony. Pomy

ślała o swoich bliskich i łzy błysnęły w jej oczach...

Przecież musi mieć jakąś rodzinę, może chłopaka,

i wszyscy szaleją teraz z niepokoju. Może nawet myślą,

że utonęła! Nie, nie chciała o tym myśleć. Musi odzys

kać pamięć, tylko to pozwoli jej wrócić do domu.

Perspektywa siedzenia w nieskończoność tu, na Gull-

holm, przyprawiała ją o dreszcze.

Penry wrócił z herbatą. Leonora spostrzegła, że

myślami był gdzieś daleko. Pewnie żałował, że wspo

mniał o żonie...

- Zjedz trochę, to ci dobrze zrobi. - Podał jej talerz

biszkoptów.

Nie była pewna, czy właśnie to jest jej teraz potrzeb

ne, ale przyjęła ciastka. Penry nalał sobie whisky

i usiadł.

- Nie zapowiadają na jutro poprawy - rzekł ponuro.

- Tutaj często wieje dziewiątka.

- Już teraz jest straszny wiatr, prawda? - Leonora

niespokojnie patrzyła w stronę okna. - Szyby to wy

trzymają?

- Nie bój się, tu są podwójne okna. Są bardzo

mocne, no, i jest trochę ciszej. - Uąmiechnął się nie

znacznie. - Za to na zewnątrz...

Leonora zadrżała.

-Trudno, nie pójdę dziś na spacer przed snem.

- Upiła trochę herbaty, gdy nagle... zgasło światło.

Dziewczyna krzyknęła i kubek wypadł jej z dłoni.

- Nic ci nie jest? - usłyszała Penry'ego. Po chwili

oślepiło ją światło latarki.

-Nie. Tylko stłukłam twój kubek i polałam ci

szlafrok herbatą - odparła bez tchu. - Co się stało?

- Generator się psuje. - Penry przytknął zapałkę do

knota lampy naftowej. W blasku płomyka jego twarz

wyglądała diabolicznie, ale przy świetle Leonora od

26 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

razu poczuła się lepiej. Penry chodził po pokoju,

zapalając kolejne lampy. Dopiero teraz zrozumiała,

dlaczego jest ich tu tyle.

- To się często zdarza, prawda? - zapytała i sięgnęła

po skorupy stłuczonego kubka. Och, znowu ten

ból głowy...

- T o się robi niewygodne. Generator jest stary,

wiem, ze powinienem go wymienić, ale zawsze okazuje

się, że to tylko kolejna mała naprawa. Prawdę mówiąc,

jestem do niego przywiązany. Obawiam się, że będę cię

musiał zostawić samą.

Podszedł do półki, na której stały kasety.

- Chcesz czegoś posłuchać? Jakiejś muzyki, powie

ści? - spytał, sięgając po przenośny radiomagnetofon.

- Mam tu baterie.

Leonora była zachwycona.

- Dzięki, chętnie! - przejrzała kasety. - Nie dałeś mi

Beethovena.

- Nie, pamiętałem! Jeśli nic ci się tu nie spodoba, są

jeszcze inne kasety na półce. Tylko nie chodź za dużo.

- Tak, panie doktorze.

- Czy ty czasem nie próbujesz być złośliwa?

- Nie śmiałabym - odparła Leonora pokornie. - Bę

dę bardzo grzeczna, obiecuję. A poza tym dałeś mi

„Emmę" Jane Austen, czytaną przez Prunellę Scales.

Nigdzie się stąd nie ruszę!

-Moja matka zostawiła to, kiedy tu była. Macie

chyba podobny gust, jeśli chodzi o książki.

Leonora spojrzała na niego.

- Chyba tak. To zupełnie jak kawałki układanki,

prawda? - Uśmiech zniknął z jej twarzy. - Żeby tylko

udało mi się złożyć cały obrazek...

- No już, przestań - przerwał jej stanowczo. -I nie

wstawaj, dopóki nie wrócę.

Gdy tylko Penry wyszedł, Leonora wyciągnęła się

na sofie i włączyła magnetofon. Tak się zasłuchała, że

nie zauważyła, kiedy wrócił. Usiadła, mrugając oczami.

Salon zalany był światłem. Penry chodził po pokoju

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 27

i gasił lampki. Włosy miał w nieładzie, twarz ubrudzo

ną smarem, ale minę triumfującą.

-I jak, pacjent zdrów? - zapytała rozbawiona.

Skinął głową z zadowoleniem.

- Tak, przynajmniej na razie. Zawsze się zastana

wiam, który z nas wygra następnym razem. Na razie

jestem górą, ale kto wie...

- Nie zajęło ci to dużo czasu!

Spojrzał na nią pytająco.

- Zostawiłem cię z Jane Austen ponad godzinę

temu. Dla ciebie to była chwila, dla mnie - mordercza

walka na wietrze.

Leonora poczuła się zakłopotana.

- To naprawdę aż tyle? Nawet nie zauważyłam...

- A ja się tam zabijałem, żeby jak najszybciej uru

chomić to draństwo, żebyś nie bała się tu po ciemku!

Dziewczyna spojrzała na niego z powątpiewaniem.

- Prawda jest taka, że bawiłeś się tam równie dob

rze, jak ja tutaj.

Penry uśmiechnął się, a potem spojrzał krytycznie

na swój ubrudzony sweter.

- Muszę się umyć. Możecie zaczekać tu razem z Ja

ne, aż doprowadzę się do porządku?

Leonora zgodziła się tak chętnie, że spojrzał na nią

z rozbawieniem.

- Widać, że lepiej się już czujesz.

- Tak, na pewno. Głowa jeszcze trochę mnie boli,

no, i jestem cała poobijana, ale gdy tylko wróci mi

pamięć, będę jak nowo narodzona.

- Ciesz się tym, co masz. Przecież mogłaś utonąć...

- Tak, wiem. Gdyby nie ty, ryby dawno by mnie już

zjadły.

- Przestań! - obruszył się. - No już włącz kasetę,

teraz, póki tu jestem.

Tym razem Leonorze nie było dane długo słuchać

Emmy. Penry wrócił z łazienki dość szybko. Miał teraz

na sobie gruby sweter i czyste spodnie, a na nogach

prastare espadrile.

28 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- No już - powiedział raźno. - Czas spać.

Leonora z ponurą miną wyłączyła magnetofon.

- Nie mogę zostać jeszcze trochę?

- Tak się składa, młoda damo, że zajmujesz jedyną

dużą sofę w tym pokoju, a ja jej potrzebuję.

-Ale przecież ja bym mogła tu spać! - zapro

ponowała szybko. - Ty spałbyś w swoim własnym

łóżku, a ja...

- Bzdury. - Penry ujął jej dłoń. - No, chodź, chcę

widzieć, jak się kładziesz. Nie chcę, żebyś chodziła po

domu. Nie będę mógł spać.

Leonora popatrzyła na niego niechętnie i, ignorując

wyciągniętą dłoń, wstała. Tym razem pokój nie zawi

rował jej przed oczami, choć przez chwilę czuła ostrze

gawcze kłucie w skroni.

- Dobrze - rzekła z powagą - ale pójdę sama.

- Naprawdę nieważne, jak dojdziesz na górę. -Pen-

ry odprowadzał ją w stronę schodów. - Jeśli tylko

będziesz tam spokojnie leżeć przez całą noc, możesz

sobie nawet chodzić na czworakach.

Nie odzywała się. Jedną ręką zebrała szlafrok, drugą

trzymała się poręczy i powoli wchodziła na schody.

Bardzo jej zależało, żeby się nie potknąć ani nie upaść.

- A teraz - oznajmiła, gdy dotarli na piętro - ni

czego już nie potrzebuję. Dziękuję za kolację, do

widzenia.

Penry przyjrzał jej się uważnie.

- W porządku, Leonoro. Gdybyś czegoś potrzebo

wała, po prostu mnie zawołaj.

Dziewczyna nieznacznie skinęła głową. Raczej umrę,

niż zrobię coś takiego! - pomyślała. Jutro - przekony

wała samą siebie przy myciu zębów - obudzę się i będę

wszystko pamiętać. Trzeba się tylko dobrze wyspać.

A może sztorm także przejdzie?

Kiedy wróciła do pokoju, łóżko już na nią czekało.

Na stoliku stała szklanka wody, obok świece w świecz

niku i zapałki. Penry nie chciał zostawiać dziewczyny

bez źródła światła, w razie gdyby generator się zepsuł.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora nie mogła się powstrzymać od zerknięcia

w lustro. Jęknęła przygnębiona: włosy wyschły jej bez

układania i wyglądały teraz jak wiecheć słomy! Miała

nadzieję, że Penry nie pogniewa się, gdy weźmie jego

szczotkę... Raźno zabrała się do pracy. W końcu

rozplatała gęste loki. No, teraz lepiej, pomyślała i zmę

czona opadła na łóżko.

Leżała bez ruchu i słuchała wycia wiatru. Była

bardzo zmęczona, ale nie mogła zasnąć. Zaraz zgaszę

światło, obiecywała sobie co chwila. Sen jednak nie

nadchodził. Nie powinna była czesać włosów! Ból

głowy pulsował w rytm pociągnięć szczotki, a przecież

po południu prawie już jej przeszedł... Westchnęła.

Czemu Penry musiał ją położyć akurat tutaj? Nie, nie

można mieć do niego pretensji! Gdyby nie on, pewnie

by już nie żyła.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Zdumiona

otworzyła oczy. „O wilku mowa..."

- Proszę - rzuciła w kierunku drzwi.

Penry zajrzał do pokoju, a potem podszedł do łóżka.

Jego twarz znajdowała się w cieniu, gdyż lampka

rzucała tylko mały krąg światła.

-Zobaczyłem, że pali się tu światło i przyszło

mi do głowy, że może chciałabyś mieć towarzystwo

- powiedział.

ROZDZIAŁ TRZECI

Leonora patrzyła na niego, a serce biło jej mocno.

Z trudem dobyła głos:

- Na pewno wkrótce zasnę, pewnie za dużo spałam

w ciągu dnia.

- Co się stało? - Penry przyjrzał się jej uważnie.

- Znów wyglądasz, jakbyś się bała.

- Twoje pukanie mnie zaskoczyło.

- Dziwne, że w ogóle je usłyszałaś, wiatr tak strasznie

wyje... - Podał jej magnetofon. - Jeśli nie możesz spać,

to może posłuchaj „Emmy"... - Zobaczył, że odetchnęła

z ulgą. - O co chodzi, Leonoro?

Modliła się, by nie dostrzegł rumieńca na jej poli

czkach.

- Nie, o nic - odpowiedziała z bladym uśmiechem

- to bardzo miło.

W oczach Penry'ego błysnęło rozbawienie.

- Moja mała topielico, nie myślałaś chyba, że chcia

łem tu z tobą zostać? Och, widzę, że jednak tak!

Leonora czuła, że płonie ze wstydu. Miała ochotę

wejść pod kołdrę i zostać tam na zawsze. On tymczasem

usiadł na brzegu łóżka.

- Leonoro, spójrz na mnie.

Dziewczyna niechętnie podniosła oczy.

- Jak mam cię przekonać? - zapytał. - Powiedziałem,

że nic ci z mojej strony nie grozi, i naprawdę mówiłem

to szczerze. Nie wiem, co ty sobie o mnie myślisz, ale

napastowanie kogoś w twoim stanie naprawdę nie jest

w moim stylu!

- Przepraszam - wymamrotała z trudem. - Źle cię

zrozumiałam. Tak mi głupio... A poza tym przejrzałam

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

się w lustrze. Musiałbyś być naprawdę zdesperowany,

żeby chcieć czegokolwiek od kogoś, kto tak wygląda.

- Ja bym tego nie powiedział. Jesteś bardzo pociąga

jąca, Leonoro, nawet z tym podbitym okiem - wyjaśnił

z uśmiechem. - Nie znaczy to, że rzucę się na ciebie tylko

dlatego, że przypadkiem znalazłem cię tutaj. I mylisz się,

jeśli sądzisz, że tęsknię za kimś, bo właśnie się rozwiod

łem. Przyzwyczaiłem się do pustego łóżka na długo

przed jej odejściem. - Urwał niezadowolony, jego twarz

znowu zastygła w nieprzyjemnym grymasie. - Czemu ja

ci to, do diabła, powiedziałem? Nie miałem zamiaru

z nikim o tym rozmawiać!

Ostatnie zdanie sprawiło, że Leonora przestała mu

współczuć. Rzuciła gniewne spojrzenie.

-Twoje małżeńskie problemy mnie nie interesują.

Nie bój się, nikomu o tym nie powiem. Przecież ja nawet

nikogo nie znam!

Penry spojrzał na nią łagodniej.

- Nie myśl o tym, Leonoro. Rano może się okazać,

że wszystko pamiętasz. Posłuchaj sobie „Emmy" i po

staraj się zasnąć.

- Spróbuję. - Skinęła głową. - Dziękuję, że przyniosłeś

mi magnetofon i przepraszam. Za to, że cię źle zrozumia

łam. Naprawdę przesadziłam, za dużo sobie wyobrażam.

Uśmiechnął się lekko.

- Nie bardzo się pomyliłaś! Ale nie zawracaj sobie

tym głowy. Dobranoc. - Zatrzymał się w drzwiach.

-I pamiętaj: w razie czego, krzycz.

Leonora pomachała mu i włączyła magnetofon. Tego

potrzebowała teraz najbardziej - chłodnego poczucia

humoru i ironii Jane Austen. Po godzinie poczuła, że

powieki ciążą jej coraz bardziej, potem kilka razy ziew

nęła i wyłączyła magnetofon. Nie gasząc światła, zawi

nęła się w kołdrę i zamknęła oczy. Zasypiając słyszała

jeszcze wycie wiatru...

Obudziła się w nocy zlana potem, oddychając nierów

no. Wydawało jej się, że koszmar trwa nadal. Usiadła

DZIEWCZYN A ZNIKĄD

na łóżku... W tym momencie drzwi otworzyły się

z trzaskiem i do pokoju wpadł Penry. Włosy miał

potargane i najwyraźniej nie zdążył się ubrać, bo miał

na sobie tylko spodnie.

- Co się stało? - spytał, chwytając ją za ramiona.

- Strasznie krzyczałaś! Dobry Boże, jesteś cała mokra!

Sięgnął do szafki i wyciągnął z niej dużą, białą

bluzę.

- Pójdę po ręcznik. Nakryj się.

Leonora ciągle nie mogła się uspokoić. Drżała na

całym ciele, nie mogła powstrzymać szczękania zę

bami. Penry wrócił po chwili i owinął ją ciepłym,

suchym ręcznikiem.

- Miałam... koszmar - wyjąkała dziewczyna poda

jąc mu rękę, by zmierzył jej puls.

-Domyśliłem się. Nic nie. mów... - Patrzył na

zegarek. - Hmm... trochę przyśpieszony, ale w tych

okolicznościach to zrozumiałe. - Uśmiechnął się, by

dodać jej otuchy. - A teraz zdejmij te przemoczone

rzeczy. Ta bluza jest pewnie za duża, ale będzie ci

w niej ciepło.

Usta Leonory zmieniły się w cienką kreseczkę.

- Słyszysz? Zdejmuj to wszystko! - powtórzył znie

cierpliwiony.

- Odwróć się, proszę.

Popatrzył na nią zmęczonym wzrokiem.

- Leonoro, jestem lekarzem!

- Nic mnie to nie obchodzi. Odwróć się. Proszę!

Penry uniósł dłonie w geście rozpaczy.

- Zrobię jeszcze więcej: pójdę na dół i przyniosę ci

coś ciepłego do picia.

Poczekała, aż wyjdzie, a potem ściągnęła wilgotną

koszulę. Na samą myśl o złym śnie wstrząsały nią

dreszcze. Głowa znów ją bolała. Założyła ogromną

bluzę Penry'ego i zaczęła poprawiać pościel.

- Nie musisz tego robić - rzekł wchodząc do po

koju. Przyniósł świeże powleczenie. - Zawiń się w to,

a ja zajmę się resztą.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Rzucił jej koc. Leonora patrzyła z niewesołą miną,

jak Penry wprawnie zmienia pościel. Zauważyła też, że

zdążył założyć sweter. Kiedy wszystko było gotowe,

wstała i oddała mu koc. Była tak zmęczona, że z trudem

weszła pod kołdrę. Gdy siedziała już wygodnie, on

sięgnął po swoją lekarską torbę. Wyjął z niej malutką

latarkę.

- Dobrze, a teraz się nie ruszaj - zwrócił się do niej,

unosząc wskazujący palec. - Patrz tutaj.

Leonora wodziła oczami w ślad za palcem, a Penry

świecił jej w oczy cienkim strumieniem światła.

-Twoje źrenice reagują prawidłowo - rzekł po

skończonym badaniu. - A jak twoja głowa?

- Boli - przyznała cicho. - Ale to nic dziwnego, tak

się miotałam...

- Poleź teraz nieruchomo. Zabiorę stąd tę pościel,

a potem przyniosę coś do picia.

Dziewczyna została sama. Tak, pomyślała, to praw

da... W chwili, gdy Penry wpadł do jej pokoju, poczuła

się lepiej. Uśmiechnęła się leciutko. Ciekawe, jaki on

jest dla pacjentów... Pewnie zdrowieją ze strachu, żeby

go nie rozgniewać.

- Dobrze robisz, że nie rozbijasz sobie głowy - po-

wiedziała ponuro, gdy wrócił. - Posłuchaj tylko, mam

potworną chrypkę!

- To od krzyku - wyjaśnił i podał jej kubek. Przy

sunął krzesło do łóżka i usiadł. - No dobrze, a teraz

powiedz mi, co to był za sen.

Leonora wzdrygnęła się i upiła spory łyk.

- Dobre - powiedziała, żeby uniknąć odpowiedzi.

- Czego dodałeś do mleka?

- Trochę cukru i odrobinę cynamonu.

Wypiła jeszcze trochę. Po chwili podniosła wzrok.

- To nie przypominało snu...

- Sądząc po sile krzyku, to był prawdziwy koszmar.

Wzięła głęboki oddech.

- Myślę, że moja podświadomość znalazła sposób,

by powiedzieć mi, co się stało.

34 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Penry pochylił się, by wziąć kubek z jej rąk. Odstawił

go na tacę i wziął dłoń Leonory w swe dłonie. Teraz

był już tylko lekarzem.

- Spokojniei, nie śpiesz się. Czy byłaś sama?

-Tak. Byłam w pontonie, takim małym, z sil

nikiem...

- Mów dalej - zachęcał ją.

Dziewczyna oddychała szybko, jakby koszmar po

nownie ją dopadł. Penry patrzył w jej przerażone oczy.

-Morze było bardzo wzburzone, byłam przemo

czona do suchej nitki, a ręce... Ręce tak mi skostniały,

że nie mogłam utrzymać silnika. Wiatr był coraz

silniejszy, ponton skakał na falach jak oszalały, a po

tem... potem...

Penry mocno trzymał ją za ręce.

- Spokojnie. Co było potem?

- Silnik stanął. Ponton skoczył do góry i przyszła

ogromna fala i... i zmiotła mnie do wody, a potem...

a potem się obudziłam.

Leonora przełknęła łzy, wywołane strachem. Penry

usiadł obok niej na łóżku i mocno ją przytulił. Siedzieli

tak w ciszy i dziewczyna poczuła, że sama obecność

i ciepło tego potężnego mężczyzny działają na nią

kojąco.

- Przepraszam - wymruczała, odsuwając go delikat

nie. - Nie chciałam się tak rozklejać.

Penry poprawił jej poduszki.

- To ci tylko dobrze zrobi. Masz, dopij do końca.

- Usiadł z powrotem na krześle. - Chyba masz

rację - powiedział w zamyśleniu. - To za wyraźne

na sen. Twoja podświadomość udostępniła ci stre

szczenie całej historii. To by wyjaśniało, skąd wzięłaś

się na Seal Haven. Dobrze, że byłaś u brzegów

Gullholm, kiedy zepsuł ci się silnik, inaczej nie mia

łabyś szans.

Leonora w milczeniu skinęła głową. Drżała na

całym ciele.

- Ale przecież nie płynęłam tu, na Gullholm!

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nie, tylko idiota próbowałby dopłynąć tu pon

tonem. Ja sam mam stary kuter, taki, z jakich się tu

łowi kraby.

Dziewczyna ciaśniej otuliła się kołdrą. Była kom

pletnie wyczerpana, ale czuła się w jakiś dziwny sposób

spokojniejsza, zupełnie jakby sen rozładowywał dręczą

cy ją niepokój.

- Jeśli ten sen mówił prawdę... - zamyśliła się. - Był

taki realistyczny! To musiało tak wyglądać... Czy

myślisz, że ten koszmar się powtórzy?

• - Nie mam pojęcia. Postaraj się o tym nie myśleć.

- Penry zastanawiał się przez chwilę. - Czy ty umiesz

pływać?

- Tak - odparła bez zastanowienia. Pokręciła głową.

- Nie mam pojęcia, skąd to wiem, ale jestem pewna.

Pokiwał głową.

- To ci musiało uratować życie. - Wstał i wypros

tował się przysłaniając światło. - Myślisz, że będziesz

w stanie zasnąć?

- Tak, Penry. - W głębi duszy Leonora szczerze w to

wątpiła. - Dziękuję i przepraszam za te wszystkie

kłopoty.

Uśmiechnął się do niej kwaśno.

- - Przynajmniej mam urozmaicenie. - Zatrzymał się

w drzwiach. - Jeszcze coś... Czy twój sen... to była noc

czy dzień?

Leonora zastanawiała się przez chwilę.

- Dzień... Tak, na pewno! A czemu pytasz?

- To znaczy, że znalazłem cię na Seal Haven tuż po

tym, jak tam trafiłaś. Zresztą, gdybyś pojawiła się tam

w nocy, pewnie nie znalazłbym cię żywej... - Pożegnał

ją skinięciem głowy. - No, a teraz idź wreszcie spać

i pozwól mi też choć trochę odpocząć!

Leonora patrzyła tęsknie na drzwi. Na pewno nie

zaśnie! Wydawało jej się, że zamknęła oczy tylko na

chwilę, ale kiedy się obudziła, było już jasno. Wiatr był

tak silny, że zaniepokoiła się o okna. Zapaliła światło.

Nadal nic nie pamiętała. Wstała z łóżka. No cóż,

36 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

przynajmniej fizyczne obrażenia goiły się szybko...

Założyła gruby szlafrok i na palcach poszła do łazienki.

Nie chciała obudzić Penry'ego.

Przejrzała się w lustrze i zauważyła wyraźną po

prawę: opuchlizna z oka prawie już zeszła, a siniak,

który nadawał jej dość podejrzany wygląd, zaczynał

wyraźnie blednąc. Nie była wstrząsająco piękna, ale

przynajmniej wyglądała jak człowiek.

Po powrocie do sypialni delikatnie wyszczotkowała

sobie włosy i położyła się do łóżka. Włączyła radio i ze

zdumieniem odkryła, że jest już prawie dziewiąta. Na

dworze było tak szaro, jakby dzień dopiero się za

czynał... Wysłuchała wiadomości, ale ponieważ nie

było żadnej wzmianki o zaginionej dziewczynie, wróciła

do słuchania „Emmy".

Jakiś czas później rozległo się pukanie do drzwi. Do

pokoju wszedł Penry z tacą. Postawił śniadanie na

stoliku i spojrzał uważnie na Leonorę.

- Dzień dobry, usłyszałem, że wstałaś. Jak się czujesz?

- Lepiej - odparła z niewesołą miną. - Przynajmniej

fizycznie. Moja przeklęta pamięć nadal odmawia

współpracy. Miałam nadzieję, ze coś się zmieni po

wczorajszym śnie...

Podał jej talerz parującej owsianki.

- Wszystko sobie przypomnisz, zobaczysz. Staraj się

tym nie martwić. A teraz jedz, póki gorące. Dodałem

trochę brązowego cukru i mleka, może być?

- Bardzo dobra! - Leonora jadła ze smakiem. - Od

lat nie jadłam owsianki... tak myślę. Już prawie zapom

niałam, jak smakuje... - Skrzywiła się. - Zęby to była

jedyna rzecz, której nie pamiętam!

- Herbata, mleko, grzanki, masło... Czy to ci wy

starczy? - Penry spojrzał na zawartość tacy.

- Oczywiście! - Leonora uśmiechnęła się nieśmiało.

- To bardzo miło, że przyniósł mi pan...

- ...Penry.

- No dobrze, Penry. Nie powinieneś mi tak usłu

giwać...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- To był ostatni raz - powiedział Penry, kierując się

w stronę drzwi. - Pójdę teraz po twoje rzeczy. Będziesz

mogła zejść na dół. Niestety - dodał, patrząc na zalane

deszczem okno - nie znaczy to, że można wyjść z domu.

Pogoda powinna wkrótce się poprawić, więc, przy

odrobinie szczęścia, będziemy mogli jutro popłynąć na

ląd i zrobić ci prześwietlenie. Zresztą, zobaczymy.

Leonora zabrała się raźno do jedzenia. Była dziś

w dobrym nastroju, a przecież jeszcze wczoraj nie

przyszłoby jej do głowy, że może się czuć tak dobrze.

Śniadanie w łóżku było prawdziwym luksusem. Nie

miała pojęcia, skąd to wie, ale była pewna, że jedzenie

nie było ważne w jej dawnym życiu. Wzdrygnęła się na

myśl o swoim śnie. Był taki realistyczny, wydawał się

prawdziwy, ale czy to możliwe, że była aż taką idiotką,

żeby wypłynąć na wzburzone morze w pontonie?

- Bardzo ponuro wzdychasz - rzekł Penry. Podał jej

ubranie i wziął od niej pusty talerz. - Przejrzyj swoje

rzeczy. Nalać ci herbaty?

-Tak, poproszę. - Brała do rąk kolejne rzeczy

i przyglądała się im uważnie. Dwie pary dżinsów: jedne

nowe, jedne stare; dwie bluzki: różowa w kratkę i gład

ka, niebieska, a do tego ciepły, marynarski sweter,

pochodzący z tej samej sieci sklepów co ładna, baweł

niana bielizna. Leonora ujrzała też, nie bez zakłopota

nia, jedwabną, francuską koszulkę i delikatne figi,

wszystko w kolorze brzoskwini. Trzy pary wełnianych

skarpetek i czerwony szalik w kropki dopełniały listy.

- Na dole są twoje buty, musiałem je wypchać

papierem, żeby wyschły. Takie żeglarskie, na mocnej

podeszwie. No, i miałaś na sobie gruby skafander,

który pewnie utrzymywał cię przez jakiś czas na wo

dzie. - Penry podał jej herbatę. - Poznajesz te rzeczy?

- Tak. - Leonora bezradnie wzruszyła ramionami.

- Jestem pewna, że są moje. To znaczy, z wyjątkiem

tych jedwabnych... To wszystko, co wiem. To takie

frustrujące!

Penry zbierał naczynia na tacę. Zamyślił się.

38 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nie pamiętasz, czy w twoim śnie ponton miał

jakąś nazwę?

Leonora pokręciła przecząco głową i aż się skrzywiła:

- Au, nie mogę ruszać głową! - Zastanawiała się

przez chwilę. - Teraz nie pamiętam dokładnie, ale

przecież w śnie byłam w środku, a nazwa zawsze jest

wypisana na zewnątrz...

-Tak tylko myślałem... Chciałem mieć jak naj

więcej wiadomości, zanim znowu zadzwonię na policję

i do straży przybrzeżnej.

Leonora spojrzała na niego znad kubka.

- Zamierzasz powiedzieć policji o moim śnie?

- Tak. Warto sprawdzić każdy ślad.

Kiedy tylko Penry opuścił pokój, Leonora wstała

i zaczęła się ubierać. Może założenie własnych, dobrze

znanych rzeczy pomoże jej coś sobie przypomnieć?

Bawełniany biustonosz i figi pasowały doskonale, po

dobnie jak różowa bluzka i znoszone dżinsy. Z ciężkim

westchnieniem włożyła skarpetki i sweter, a na koniec

apaszkę, której końce przypięła do swetra broszką.

Zrobiła to automatycznie. Cóż, przyzwyczajenie staje

się z czasem drugą naturą... Spojrzała na siebie w lus

trze i westchnęła. Przez chwilę przyglądała się swoim

włosom. Ciekawe, jak ja się czesałam, myślała, starając

się doprowadzić je do porządku. Nie mogłam chyba

nosić takiej grzywy!

Pościeliła łóżko, wzięła pusty kubek i zeszła na dół.

Penry musiał usłyszeć jej kroki, bo ledwie zeszła ze

schodów, wyjrzał z kuchni. Zmarszczył brwi.

- Hej! - Na twarzy Leonory pojawił się zmęczony

uśmiech. - Masz może jakieś stare sznurowadło?

Spojrzał na jej stopy. Dziewczyna nie miała butów.

- A po co? - zapytał krótko.

Wskazała na swoje włosy.

- Chcę je jakoś związać. Kimkolwiek jestem, muszę

iść do fryzjera.

- Zaraz zobaczę. - Penry odwrócił się i wszedł do

kuchni.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora patrzyła za nim zmieszana i zastanawiała

się, co złego zrobiła tym razem, Celtyckie humory

doktora Vaughana stawały się coraz trudniejsze do

zniesienia. Wzruszyła ramionami i weszła za nim do

kuchni, która była czysta niczym sala operacyjna.

Szafki, blaty, lodówka - wszystko aż błyszczało. Na

kuchennym blacie stał tylko elektryczny czajnik, a na

opalanym drewnem piecu żeliwny garnek. Jedynymi

rzeczami, które zakłócały panujący tu porządek, były

stojące obok pieca buty i kurtka na oparciu jednego

z krzeseł. Leonora, ryzykując, że zachlapie zlew, umyła

swój kubek i zaczęła się zastanawiać, gdzie go schować.

- Szafka z prawej strony - rzucił Penry, przeglądając

zawartość jednej z szuflad.

Dziewczyna uchyliła drzwiczki i postawiła kubek

obok innych. Wszystkie naczynia ustawione były we

dług rozmiaru i zastosowania.

- Chodzi o coś takiego? - Penry wręczył jej czyste,

białe sznurowadła.

- Tak, dziękuję. - Związała włosy w luźny węzeł.

- Pewnie nie mogłeś dziś pójść pobiegać?

- Nie, nie mogłem.

- Czy to spiżarnia? - spytała, wskazując uchylone

drzwi.

- Nie, już nie. Przerobiłem ją na gabinet. Mam

tam radiotelefon. I - dodał ostrym tonem - chcę,

żeby to od początku było jasne: niezbyt chętnie widzę

tam gości.

Dziewczyna zesztywniała.

- Oczywiście, doktorze Vaughan.

- Powinienem ci to wyjaśnić. Mam ściśle określony

termin, w którym muszę napisać kilka artykułów.

Miałem nadzieję, że będę miał tu spokój.

- A zamiast spokoju ma pan kłopoty ze mną!

Nie próbował zaprzeczać.

- Ponieważ w tej sytuacji niewiele da się zrobić,

proponuję, żebyś teraz, skoro czujesz się lepiej, starała

się być użyteczna. Zajmij się gotowaniem i takimi

40 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

sprawami, a ja postaram się wziąć do pracy. Gdy tylko

pogoda się poprawi, zabiorę cię na ląd i zrobimy

badania. Im szybciej odzyskasz pamięć, tym lepiej.

Leonora zacięła usta. Przecież to nie jej wina,

że tu jest!

- Ja też nie mogę się tego doczekać! - zapewniła go

chłodno. - A póki co, mogę zapracować na swoje

utrzymanie, proszę się nie martwić.

- Umiesz gotować?

- Sądzę, że tak.

Penry skinął głową.

- Dobrze. Na obiad weź sobie zupę, jest w garnku.

Możesz też zrobić jakieś kanapki. Ja pójdę się teraz

wykąpać, a ty przez ten czas wybierz coś z rzeczy, które

kupiłem.

- Gdyby mnie tu nie było, co by pan zrobił na

kolację?

- Coś prostego. Nie musisz się wysilać... - przerwał

na chwilę. - I proszę, powiedz, jeśli choć przez chwilę

gorzej się poczujesz. Nie chcę ci utrudniać powrotu do

zdrowia.

Poszedł wreszcie na górę, zostawiając Leonorę w po

nurym nastroju. Co się stało? Jeszcze w czasie śniadania

rozmawiał z nią przyjaźnie. I w nocy, po tym kosz

marze, był wyjątkowo miły... A teraz, odkąd pojawiła

się w kuchni, zachowywał się jak zupełnie inny czło

wiek. Leonora rzuciła złe spojrzenie w stronę okna,

o które ciągle bił deszcz, a potem zajęła się prze

glądaniem zapasów. Jedzenia wystarczyłoby na długie

oblężenie. W szafkach były puszki i wszelkiego rodzaju

paczki, a nawet skrzynka świeżych warzyw. W lodówce

Leonora znalazła jajka, bekon, kilka rodzajów sera

i zieloną sałatę, zaś w dużym, porcelanowym pojem

niku - chleb. Nawet, jeśli nie umiem gotować, pomyś

lała cierpko, z głodu nie umrzemy!

Wyszła z kuchni i udała się do salonu. Strugi deszczu

nie pozwalały dostrzec niczego, prócz najbliżej położo

nej części torfowiska. Widok był tak przygnębiający, że

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 41

straciła ochotę do wyglądania przez okno. Podeszła do

półek z książkami w nadziei, że znajdzie tam coś dla

siebie. Najwyraźniej rodzina Penry'ego miała bardzo

różnorodne upodobania. Wybór był duży: Tołstoj,

Hemingway i Hardy, kryminały i powieści szpiegow

skie, książki historyczne, romanse... Leonora wybrała

powieść z czasów wypraw krzyżowych i usiadła z nią

przy kominku. Czytała właśnie o damie, która przebra

na za chłopca poszukiwała swego męża-rycerza, kiedy

w pokoju zjawił się Penry.

- Zaparzyć kawy? - spytała, patrząc na niego nie

obecnym wzrokiem.

Skinął głową.

- Chętnie. Obawiam się, że mam tylko rozpuszczal

ną. Wezmę ją do siebie, kiedy pójdę pracować. Muszę

coś sprawdzić przy palenisku, leć do kuchni.

Czyżby nie mógł znieść siedzenia z nią w jednym

pokoju? Zrobiła kawę, wzięła swój kubek i wróciła do

salonu.

- Kawa jest w kuchni - powiedziała, zajmując daw

ne miejsce.

Penry wstał, prostując się na całą wysokość.

- Dziękuję. No, teraz wszystko powinno działać.

Zerknęła w jego stronę.

-Pewnie nie miał pan czasu, żeby zadzwonić na

policję?

- Przecież zależy mi na ustaleniu twojej tożsamości

co najmniej tak bardzo, jak tobie - rzekł kwaśno.

-Zadzwoniłem do nich, ale nigdzie, w całym kraju, nie

zgłoszono zaginięcia osoby, której rysopis pasowałby

do ciebie. Morze nie wyrzuciło pontonu.

Leonora odwróciła się.

- Rozumiem. Dzięki - dodała zaciskając usta. Ką

tem oka zobaczyła jeszcze, że Penry skierował się

do wyjścia. Przystanął na moment, lecz po chwili

wzruszył ramionami i poszedł do swojego gabinetu.

Trzaśniecie drzwi jeszcze raz upewniło ją, że nie jest

tam mile widziana. Rozumiała, że nie był zachwycony

42 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

jej przybyciem, ale mógł jej przynajmniej powiedzieć,

że zadzwonił na ląd!

Niepokój wcale jej dobrze nie zrobił. Położyła się

i zaczęła oddychać głęboko, starając się pozbyć napię

cia, ale jej wysiłki były daremne. Umysł wciąż przynosił

nowe obrazy bliskich, szalejących z niepokoju, różne

pomysły dotyczące jej tożsamości... I jeszcze ten wiatr!

Kolejny silny podmuch sprawił, że Leonora wstała

i zaczek niespokojnie krążyć po salonie, przeklinając

złą pogodę. Nawet strach przed ponownym wejściem

na pokład nie będzie w stanie powstrzymać jej od

przeprawienia się na ląd! Chciała to zrobić tak szybko,

jak tylko będzie możliwe. Przecież ktoś musi jej szukać!

Takie denerwowanie na nic się nie zda, powiedziała

sobie trzeźwo. Na jednym z foteli leżała torba. Oprócz

wełny i drutów zawierała wykrój na sweter, najwyraź

niej przeznaczony dla Penry'ego, z wymiarami zazna

czonymi na czerwono. Wzór na swetrze miał być

skomplikowany i składać się z wełny w trzech kolorach:

białej, niebieskiej i czarnej. Osoba, która chciała zrobić

sweter nie posunęła się daleko w pracy - ukończony

był tylko jeden ściągacz.

Leonora zdała sobie nagle sprawę, że umie dobrze

robić na drutach. Jeden rzut oka na wzór wystarczył,

by wiedziała dokładnie, jak kontynuować pracę. Ze

rknęła na zegar. Niestety, była dopiero jedenasta. Nie

chciała teraz denerwować Penry'cgo pytaniami o ro

bótkę. Muszę poczekać aż do obiadu, a potem ułago

dzić go czymś dobrym, postanowiła. Dopiero potem

będzie mogła zapytać, czy może robić mu sweter.

Za dziesięć dwunasta przemknęła się do kuchni.

Z początku starała się zachowywać jak najciszej, ale

w końcu dała temu spokój i zaczęła pracować normal

nie. Postanowiła zaimponować Penry'emu i zrobić

uszka do zupy. Kiedy już były gotowe, zrobiła surówkę

z sałaty i pomidorów, a do tego kilka kanapek.

Teraz nie pozostało już nic innego, jak tylko zapu

kać do drzwi gabinetu Penry'ego.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Tak? - warknął gospodarz.

- Zrobiłam obiad, przynieść?

- Wezmę wszystko do siebie. - Po chwili wyszedł

z pokoju, zamykając za sobą drzwi. -Dziękuję.

Leonora opuściła kuchnię bardzo zła. Oczekiwała,

że Penry pochwali ją za dobry lunch. Nie miała

nic przeciwko temu, by pracować na swoje utrzy

manie, ale jeśli on miał zamiar traktować ją jak

jakąś służącą, nie będzie się więcej aż tak starać.

Nic, tylko proste, łatwe dania! Jadła zupę i zasta

nawiała się, co za grzech popełniła, że Penry tak

się do niej odnosił. Wiedziała, że i przedtem nie

szalał z radości z powodu jej obecności na wyspie,

ale nie miał innego wyjścia niż dostosować się do

sytuacji. A odkąd zeszła na śniadanie... Leonora

wzdrygnęła się. Cóż, mogła tylko trzymać się z dala

od swojego wybawcy.

Nie śpieszyła się z jedzeniem. Kiedy znów weszła do

kuchni, talerze Penry'ego stały na stole. Były zadowa

lająco puste. Leonora pozmywała, zrobiła kawę i za

pukała do drzwi gabinetu. Kiedy Penry poprosił ją, by

weszła, uczyniła to raczej niechętnie. Siedział przy

ogromnym biurku, zasłanym papierami, pismami me

dycznymi i książkami. Stała tam maszyna do pisania,

a na oddzielnej półeczce nad biurkiem - mały, nowo

czesny nadajnik radiowy. W pokoju panował chłód,

trochę tylko mniejszy dzięki gazowemu grzejnikowi.

Penry odgarnął włosy z czoła i skrzywił się na jej widok.

- No więc?

- Pańska kawa... Czy mam ją tu przynieść?

-Tak... proszę.

Po chwili wróciła do gabinetu z kubkiem gorącego

napoju i ustawiła go ostrożnie na biurku.

-Dziękuje - rzucił Penry, nie przerywając prze

glądania notatek. Leonora skrzyżowała ręce na piersi.

- Panie Vaughan... Czy nie będzie panu przeszka

dzać, że posłucham trochę kaset?

Podniósł wzrok znad papierów.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nie. Jeśli drzwi będą zamknięte, nie będzie mi to

robić różnicy. - Odchylił się w fotelu i przyjrzał się jej

uważnie. - A jak twoja głowa? Boli jeszcze?

-Trochę. Chętnie posłuchałabym teraz powieści.

Czuję się znacznie lepiej... - Coś w wyrazie twarzy

Penry'ego sprawiło, że dziewczyna aż zesztywniała.

Nagle zdała sobie sprawę, jaki musiał być powód jego

złości. Wyprostowała się. - Proszę mi powiedzieć praw

dę! Czy pan sądzi, że ja udaję?

Uniósł brew.

-Udajesz?

- Utratę pamięci. Odkąd zeszłam na śniadanie dziś

rano, zachowuje się pan inaczej, wrogo. Zachodzę

w głowę, co takiego zrobiłam i myślę, że to może być

powód. Pan myśli, że symuluję!

- Mam nadzieję, że nie - odparł wzruszając ramio

nami. - Chyba należy ci się wyjaśnienie. - Upił trochę

kawy z kubka, a potem spojrzał na nią przeciągle. - Nie

miałem wyboru, musiałem cię ratować. Byłaś przecież

niczemu niewinną ofiarą wypadku. Odkąd cię znalaz

łem, skupiony byłem wyłącznie na tym, żebyś poczuła

się lepiej. Ty byłaś pacjentką, ja lekarzem. Ale dziś

wszystko wygląda inaczej, nie jesteś już tylko ofiarą.

Żeby nie przeciągać sprawy: Leonoro, dziś nie widzę

cię tylko jako pacjenta. Jesteś kobietą, trochę może za

chudą, ale kobietą.

Leonora odruchowo cofnęła się o krok. Jej policzki

płonęły.

- Nic na to nie poradzę!

- To fakt. Faktem jest też, niestety, że przyjechałem

na Gullholm, bo jest to miejsce, gdzie nie ma żadnych

kobiet. - W oczach Penry'ego pojawił się nagły błysk.

- Nie myśl, że nienawidzę kobiet, Leonoro. Nie, i z pe

wnością uporam się ze swoimi problemami, jeśli tylko

da mi się na to czas. A na razie ja jestem mężczyzną,

ty kobietą. Jesteśmy tu sami, skazani na siebie. Wpa

kowaliśmy się w niebezpieczną sytuację, choć wcale

tego nie chciałem.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 45

- Ani ja! - zawołała z pasją Leonora. - Jestem

pewna, ze nie miałam zamiaru lądować na pańskiej

wyspie ani tracić pamięci. Gdybym mogła wyjechać

teraz, zrobiłabym to! - Nagle przypomniała sobie, że

przyszła tu z prośbą. - Doktorze Vaughan, czyja jest

ta robótka w salonie?

Penry patrzył na nią, zbity z tropu nagłą zmianą

tematu.

- Robótka?

- Znalazłam torbę z wełną i wzorem na sweter.

- Moja matka musiała ją tam zostawić.

- Czy myśli pan, że miałaby coś przeciwko temu,

żebym to dokończyła?

Penry uśmiechnął się do niej. Był naprawdę roz

bawiony.

- Myślę, że byłaby zachwycona. Ten wzór dopro

wadzał ją do szału, zostawiła go z odrazą.

Leonora nie odpowiedziała na jego uśmiech.

- N o to... czy mogłabym skończyć sweter? Mogę

robić na drutach słuchając „Emmy".

- Jeśli jesteś pewna, że twoja głowa to wytrzyma.

- Przestanę, jeśli coś się zacznie dziać.

Miała już wyjść z pokoju, kiedy ją zawołał.

- A więc wiesz, że umiesz robić na drutach? - spytał,

bacznie jej się przyglądając.

-Tak. Można dostać szału. Niektóre rzeczy wy

dają mi się oczywiste, niektóre mgliste i niejasne.

Ach, miałam spytać - dodała. - Na którą szykować

kolację?

Penry odwrócił się w stronę biurka. Rozmowa była

skończona.

- Zazwyczaj pracuję do wpół do siódmej. Daj mi

jeszcze godzinę na odpoczynek.

- W porządku.

Spojrzał na nią przelotnie.

- Zapomniałbym: pogoda ma być całkiem dobra,

jutro powinniśmy się przeprawić na ląd. Zrób listę

zakupów.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Mimo tej nie najmilszej rozmowy, Leonora zabrała

się do robienia na drutach w nastroju lepszym niż rano.

Pogoda nie przeszkadzała jej już tak bardzo, bo miało

się przejaśnić, a dzięki powieści przestanie może myśleć

o problemach. Miała właśnie włączyć magnetofon,

kiedy przyszło jej do głowy, że oczy Penry'ego nie były

wcale tak ciemne jak jej... Kiedy rozmawiali, zauwa

żyła, że były niebieskie. Ciemne, jakby przydymione,

ale z całą pewnością niebieskie!

ROZDZIAŁ CZWARTY

Leonorze podobał się wzór, który tak rozzłościł

panią Vaughan. Łatwość, z jaką robiła na drutach

świadczyła o tym, że zajmowała się tym już kiedyś.

Wszystko to znaczyło, że jej stan się poprawiał.

Spędziła całe popołudnie robiąc sweter i słuchając

powieści. Dopiero koniec taśmy sprowadził ją na zie

mię. Przyjrzała się z zadowoleniem kilkunastocenty

metrowemu pasowi dzianiny. Nawet nie zauważyła, że

zrobiła aż tyle. Poszła do kuchni zaparzyć herbatę,

a potem zapukała do drzwi gabinetu Penry*ego.

- Wejdź! - zawołał Penry nieprzytomnym głosem.

Ziewnął i spojrzał w stronę Leonory, która wsunęła

głowę przez drzwi.

- Pomyślałam, że może miałbyś ochotę na herbatę

i ciasto...

- Niezły pomysł - powiedział przeciągając się.

Przyniosła mu podwieczorek do gabinetu, a sama ze

swoim usadowiła się w salonie. Nastawiła kolejną

kasetę. Zamierzała w spokoju rozkoszować się koń

cówką powieści.

- Nie pora na odpoczynek? - Penry pojawił się tak

niespodziewanie, że Leonora aż drgnęła. Wyłączyła

kasetę.

- Która godzina? - zapytała, widząc, że cały pokój

tonie w mroku. Tylko przy miejscu, gdzie siedziała,

paliła się mała lampka.

- Po szóstej. - Penry podszedł do okien i zasłonił

zasłony. - Na dziś wystarczy.

Zaczął chodzić po pokoju i zapalać lampy, a po

drodze podszedł do paleniska.

48 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Dzisiaj to wszystko zrobiłaś? - spytał zdumiony,

wskazując sweter. Kończyła właśnie rządek.

- Och nie, ściągacz jest dziełem twojej matki. Ja

zrobiłam tylko tę część z wzorem...

-Tylko! - Kiedy rząd był gotów, Penry wyjął

Leonorze druty z dłoni. - To jest naprawdę świetnie

zrobione, jesteś prawdziwym ekspertem.

- Chyba tak - zgodziła się. - Wzór wydawał mi się

prosty.

Pokręcił głową z podziwem.

- Moja matka robiła nam swetry na drutach odkąd

pamiętam, ale tym razem nawet ona przyznała się do

porażki.

Leonora złożyła robótkę i wstała.

- N o , dobrze, teraz zrobię sos, a potem wezmę

kąpiel. Jeśli tylko twój generator nie ma nic przeciwko

temu.

- Na pewno chcesz teraz robić to wszystko? - zapy

tał Penry szorstko. - Jesteś bardzo blada.

- Skoro już o tym wspomniałeś, to głowa trochę

mnie boli, ale to pewnie przez siedzenie w takim

skupieniu - odparła wesoło. - Po kąpieli mi przejdzie.

- Poczekaj, najpierw ci się przyjrzę. - Poszedł po

swoją torbę. Po chwili Leonora musiała znowu znosić

świecenie po oczach. Penry zmierzył jej jeszcze ciśnie

nie i tętno, aż wreszcie pozwolił, by poszła się

wykąpać.

-Tylko nie męcz się przy robieniu kolacji. Jajka

sadzone na bekonie będą w sam raz.

- Coś takiego nadaje się na śniadanie. Na kolację

będzie tagliatelle. Znalazłam trochę w jednej z szafek,

wiec chyba to lubisz.

Z tymi słowy Leonora udała się do kuchni. Penry

stanął w drzwiach, śledząc jej każdy ruch.

- Ta kuchnia - rzuciła w jego stronę - nie jest duża.

Ja też nie, więc czemu nie ułatwisz mi sytuacji i nie

pójdziesz na razie do siebie?

W oczach Penry*ego pojawił się niespokojny błysk.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- W takim razie dołożę drewna do pieca - rzekł.

- Myślę, ze dobrze byłoby, żebyś odpoczęła po

zrobieniu kolacji. Weź kąpiel, kiedy uporasz się z so

sem, zjemy potem. Chcę, żebyś jak najszybciej była

zdrowa.

- Myślisz, że ja tego nie chcę? - spytała zdziwiona.

Kiedy Penry wyszedł przygotować drewno na podpał

kę, zabrała się do pracy. Wkrótce kuchnię wypełnił

zapach marchewki, selerów, cebuli i czosnku, które

dusiły się na wolnym ogniu.

- Ładnie pachnie! - zauważył Penry, wchodząc do

kuchni z naręczem drewna. Leonora otwierała właśnie

drugą puszkę pomidorów.

- Lubisz czosnek? Był razem z warzywami, więc

zaryzykowałam... - powiedziała, wlewając zawartość

puszek do garnka.

- Bardzo lubię. Przez długi czas musiałem sobie

odmawiać tej przyjemności, bo moja żona go nie

znosiła. Nie tylko sama nie chciała jeść potraw z czosn

kiem, ale w ogóle nie chciała zbliżać się do mnie, jeśli

ja zjadłem choć trochę. - Uniósł brew. - Twój sos ma

same zalety, Leonoro. Pachnie ładnie, a poza tym

uświadomił mi jeszcze jeden powód, dla którego powi

nienem się cieszyć z rozwodu.

Nie odpowiedziała. Była zdecydowana omijać tema

ty osobiste, zwłaszcza po tym, co usłyszała od Pen-

ry'ego rano.

- Kolacja będzie za godzinę - zareagowała krótko

i poszła do łazienki wziąć kąpiel.

Otarcia i zadrapania jeszcze ją szczypały, kiedy

weszła do wody, więc nie chciała długo siedzieć w wan

nie. Po kąpieli udała się do swojego pokoju i położyła

na łóżku. Wiatr wyraźnie ucichł, fale tłukły o brzeg...

Nie bała się już tego dźwięku, nieuniknionego zresztą

na wyspie, którą otaczał Atlantyk.

Po jakimś czasie zeszła na dół. Penry siedział wyciąg

nięty przy ogniu i słuchał wiadomości radiowych. Na

widok Leonory podniósł się z miejsca.

50 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

-Dzwoniłem na policję, ale nadal nic nie słyszeli.

Nie wiem, skąd jesteś, Leonoro, ale nikt się jeszcze

o ciebie nie niepokoi. Musisz być cierpliwa.

Rozczarowanie sprawiło Leonorze niemal fizyczny

ból.

- Przecież muszę być „czyjaś" - powiedziała swo

bodnie, nie chcąc pokazać, jak bardzo ją to zabolało.

- Ktoś będzie się chyba chciał dowiedzieć, co się

ze mną stało...

Ciemnobłękitne oczy błysnęły przyjaźnie.

- Może jeszcze nie wiedzą, że zaginęłaś.

- Pewnie nie... Dziękuję, że zadzwoniłeś. - Zamru

gała oczami i spróbowała się uśmiechnąć. - Myślę, że

z czasem przyzwyczaję się do tej łuki w pamięci.

Podobno do wszystkiego można się przyzwyczaić.

A może nie spodoba mi się, kiedy już będę wiedziała,

kim jestem...

- Nie mów tak - zaprzeczył gorąco Penry. Spojrzał

na siebie z niesmakiem. - Posiedź tu sobie i posłuchaj

radia, a ja pójdę się umyć. Pościelę sobie dziś na górze.

Sofa nie byk wymyślona dla kogoś o moich roz

miarach...

Dziewczyna skrzywiła się.

- Gdybyś tylko pozwolił mi spać w innym pokoju!

Ja nie potrzebuję dużego łóżka. Ty tak.

- Nie chciałbym znowu mieszać ci w głowie, to by

mogło zaszkodzić - odparł stanowczo. - Zostań tam,

gdzie jesteś. Łóżko w pokoju obok twojego jest w sam

raz dla mnie.

Leonora nie była pewna, czy podoba jej się, że Penry

będzie spał tuż za ścianą. Teraz, kiedy już o tym

wspomniał, bardzo trudno było jej zapomnieć, że są

sami, mężczyzna i kobieta, uwięzieni na tym pustkowiu.

A jeszcze trudniej było nie zauważyć, że wrogość, jaką jej

gospodarz żywił do kobiet, wcale nie zmniejszała jego

atrakcyjności. Doktor Vaughan, zdała sobie nagle spra

wę Leonora, był teraz jedynym jej znajomym. Do czasu,

gdy odzyska pamięć, będą niczym Adam i Ewa...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

A co będzie, jeśli straciła pamięć na zawsze? Poczuła

dławiący strach. Nie, przecież minęło tylko trzydzieści

sześć godzin, odkąd fale wyrzuciły ją na wyspę... Za

wcześnie, by się bać. Usłyszała, że Penry przygotowuje

dla siebie pokój na górze. Poczuła, że musi znaleźć

sobie jakieś zajęcie, więc poszła do kuchni. Nastawiła

wodę na makaron, a potem dodała grzybów do sosu

pomidorowego, który pachniał tak zachęcająco, że

pomimo całego niepokoju poczuła, iż jest głodna.

Przez cały czas robiła sobie wyrzuty: nie można się

tak denerwować, trzeba zacząć panować nad sobą!

Przysmażyła bekon, pokroiła chleb, starła ser - wszyst

ko po to, by nie dać się ponurym myślom.

-Już gotowe? - spytał Penry. 'Leonora drgnęła,

pojawił się tak nagle... Stał w drzwiach kuchni i patrzył

na nią badawczo.

- Zjadłbym konia z kopytami - poinformował ją,

opierając się o framugę.

- Jest tylko bekon. - Czemu pod jego uważnym

spojrzeniem czuła się taka niezgrabna? Drżącą ręką

dolała oliwy do wody i wrzuciła do wrzątku makaron.

- Nie wychodź - poprosiła. - Chcę podać, kiedy tylko

makaron się ugotuje.

- Przecież nigdzie nie idę - odparł spokojnie. - Dob

rze mi tu, gdzie jestem. I patrzę na ciebie...

Teraz dopiero Leonora odkryła, co znaczy czuć się

naprawdę niezręcznie! Była tak zmieszana, że podanie

do stołu trwało znacznie dłużej, niż zamierzała. Ode

tchnęła dopiero, gdy usiedli oboje przy ogniu, z tale

rzami gorącego tagliatelle na kolanach. Przez dłuższą

chwilę jedli w milczeniu. Oboje byli tacy głodni!

- To jest rewelacja! - odezwał się Penry, kiedy jego

talerz był prawie pusty. - Przydałoby się trochę wina,

ale chyba będzie lepiej, jeśli poczekasz jeszcze z piciem

alkoholu.

- Ja i tak rzadko piję alkohol - urwała w pół zdania.

- Kolejny kawałek układanki... Och, Penry, jak ja bym

chciała, żeby to wszystko się ułożyło w jakąś całość!

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Ułoży się - uspokoił ją, patrząc na nią ciepło.

- A poza tym widzę, że zdecydowałaś się wreszcie

nazywać mnie Penry. Rano byłem jeszcze doktorem

Vaughanem.

- Raczej panem Hyde'em - odparła chłodno, nawi

jając makaron na widelec. - Byłeś taki okropny, więc

myślałam, że nie powinnam się spoufalać.

- Przecież ci tłumaczyłem!

Leonora zaczerwieniła się.

-Zapomnijmy o tym - rzekła spuszczając oczy.

- Chyba, że...

- Ze co?

- ...Że znowu zmienisz się w pana Hyde'a i za

czniesz mnie mylić z tymi wszystkimi kobietami, od

których próbujesz uciec. - Nie zdążyła ugryźć się

w język. Nie trzeba było mówić takich rzeczy! Twarz

Penry'ego znowu przybrała szorstki, ponury wyraz,

który Leonora zdążyła już poznać.

- Myślę, że najbardziej uciekam od siebie. - Wzdry

gnął się, jakby chciał odepchnąć tę myśl. - To się już

nie powtórzy, słowo honoru. Nie będę o tym mówić.

Tak normalnie jestem całkiem zrównoważony...

- Powiedzmy, że tak - rzuciła sceptycznie.

- A jeśli chodzi o kobiety, zawsze miałem z nimi

kłopoty - dodał, przechodząc na lżejszy ton. - Już

w mojej najbliższej rodzinie jest ich za dużo! Mój ojciec,

niestety, nie żyje. Był lekarzem jak ja. Naprawdę mi go

brakuje... Ale moja matka żyje, mam trzy siostry,

szwagierkę i cztery siostrzenice. Na szczęście są też

siostrzeńcy, to trochę ratuje sytuację.

Leonora westchnęła.

- T o niesprawiedliwe! Ty masz całe tłumy krew

nych, a ja nie wiem nawet, czy w ogóle mam kogoś

bliskiego.

- Wkrótce się dowiesz. - Penry podniósł się i wziął

od niej talerz. - Chyba jesteś zmęczona... Zrobię kawę.

Myślę, że na deser wezmę sobie sera. Chciałabyś tro

chę? A może kawałek ciasta?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nie, dzięki, już nie mogę.

-Powinnaś więcej jeść. Nic by ci się nie stało,

gdybyś nabrała trochę ciała.

-Pytanie tylko, czy we właściwych miejscach...

- zauważyła kwaśno, lecz po chwili się zmieszała. Penry

patrzył na nią tak, jakby się zastanawiał, gdzie Leonora

powinna się zaokrąglić. Czuła, że policzki jej płoną. Na

szczęście Penry zaraz stracił zainteresowanie tą kwestią

i wyszedł do kuchni. Gdy wrócił, najwyraźniej starał

się wynagrodzić jej swój poranny zły humor opowie

ściami z przeszłości. Niektóre z czasów studiów były

bardzo zabawne.

Z tej jego Melanie musiał być niezły numerek,

pomyślała Leonora, kiedy Penry poszedł do swojego

pokoju po drinka. Jej wybawca był bardzo pociągający.

Bez wątpienia przystojny i inteligentny. Musiał być,

skoro w tak młodym wieku stał się znanym specjalistą.

Jego jedynym błędem był chyba wybór żony...

- Chcesz się czegoś napić? - spytał, wchodząc do

pokoju ze szklaneczką whisky w dłoni.

- Może później, szklankę wody - odparła Leonora.

- Dobrze by ci zrobiło, gdybyś poszła wcześnie spać.

Nie chodzi mi o to, że chciałbym zostać sam, naprawdę

- dodał widząc, że marszczy brwi.

- Chciałabym móc się zrewanżować opowieściami

o swoim życiu...

- Pewnie masz już kompletnie dość moich!

- Ależ skąd, mogłabym słuchać całą noc! - zawahała

się, a potem dodała: - Jeśli nie masz nic przeciwko

temu, chętnie zostanę tu i posłucham czegoś jeszcze

o twojej rodzime. Czuję się pewniej, gdy o nich mówisz.

- No dobrze, ale nie będziemy siedzieć długo. - Pen

ry wyciągnął się w fotelu. - Widziałem się z mamą

w zeszłym tygodniu. Zatrzymała się u mnie w drodze

do Hiszpanii, do mojej siostry. Charity i jej mąż, Luiz

Santana, mają tam kilka hoteli. Mama zwykle jeździ

do nich w marcu, przed sezonem, żeby móc trochę

pobyć z Charity i porozpuszczać wnuki.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Wspaniale! - rzekła Leonora wzdychając.

Penry opisał jej resztę rodziny: Katharine i jej męża,

bankiera, którzy mają dwóch nastoletnich synów i Cle-

mency, bliźniaczą siostrę Charity. Mąż Clem jest pisa

rzem. Mają bliźnięta - syna i córkę.

- Czy twoje siostry są do siebie bardzo podobne?

- Niestety, tak.

- Niestety?

- Przejdź się kiedyś po ulicy z dwoma seksownymi

blondynkami! - Penry okropnie się skrzywił. - Nie

zrozum mnie źle, obie bardzo lubię, ale wolę je po

jedynczo.

- A Katharine? Też jest blondynką?

- Nie, Kit ma ciemną karnację jak ja. Jest najniższa

i ma inny charakter niż słodkie bliźniaczki.

- To ją kochasz najbardziej!

- Chyba tak. Clemence i Charity są nierozłączne,

więc to naturalne, że zawsze trzymałem się z Kit

- przerwał i spojrzał na Leonorę wzrokiem, który już

znała. - Wyglądasz na zmęczoną. Na dziś wystarczy.

Jeśli jutro pogoda się poprawi, chciałbym wstać wcześ

nie, żeby zdążyć na przypływ. Przyniosę ci coś gorącego

do picia, kiedy się położysz.

Leonorze nie uśmiechała, się kolejna samotna noc.

Tak chętnie zostałaby tu, słuchając opowieści Pen-

ry'ego, jego głosu o charakterystycznym, walijskim

akcencie... Musiała jednak wstać i iść do siebie. Penry

też pewnie chciał się już położyć.

- Dziękuję, jesteś bardzo miły. - Ostrożnie odłożyła

robótkę. - Skoro musiałam znaleźć się na plaży, ranna

i z zanikiem pamięci, miałam prawdziwe szczęście, że

ta plaża należy do ciebie.

Penry zacisnął usta.

- Miałaś szczęście, że przeżyłaś. Byłaś o włos od

śmierci...

- Wiem, - Przebiegł ją dreszcz. - Powinnam się

cieszyć, że w ogóle żyję, a nie narzekać na utratę

pamięci...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 55

- No dobrze, wobec tego postaraj się dobrze wypo

cząć przez noc. I nie siedź długo w łazience, trochę

tam zimno.

Rzeczywiście, Leonora czuła chłód i drżała, stojąc

przed lustrem. Jedno spojrzenie wystarczyło jednak,

by wiedziała, że jej stan się polepsza. Siniak pod

okiem był już na tyle blady, że powinien dać się

ukryć pod pudrem. Jeśli, oczywiście, Penry zabierze

ją na zakupy po zrobieniu badań. Będzie mi musiał

pożyczyć pieniądze, pomyślała Leonora niechętnie.

Jakie to upokarzające!

Penry przyniósł jej gorące mleko i termofor.

- Dzięki! - Była zachwycona. Nareszcie będzie jej

ciepło w stopy. - Jest chyba zimniej niż wczoraj.

- Tak, ale nie ma mrozu. - Stał przy łóżku i czekał,

aż odda mu kubek. Kiedy schylił się i sięgnął do nocnej

lampki, dziewczyna uśmiechnęła się prosząco.

- Czy generator wytrzyma, jeśli będę miała zapalone

światło? - spytała. - Przykro mi, że jestem takim

tchórzem, ale nie chcę zostać w ciemnościach...

- Nic dziwnego. W razie, gdyby generator zepsuł się

w nocy, masz przy łóżku latarkę, a prócz tego świece

i zapałki. No, i możesz zawołać mnie, nie mam nic

przeciwko temu. - Uśmiechnął się do niej, a potem

nagle ziewnął. -Przepraszam! Dobranoc, Leonoro, śpij

dobrze.

- Dobranoc. - Nasunęła kołdrę wyżej i pomyślała,

że teraz nie czuje się już skrępowana jego obecnością

w sąsiednim pokoju. To prawda, Penry był niezwykle

atrakcyjny, teraz jednak jawił jej się głównie jako

lekarstwo na wszystkie strachy, które mogą nadejść

przed świtem.

Koszmar spadł na nią w środku nocy. Walczyła

ze sztormem, silnik pontonu nagle zamilkł... Tym

razem na szczęście sen został przerwany, zanim wpadła

do wody.

- No już, cicho, to tylko sen. - Penry tulił ją do

siebie. - Już wszystko dobrze...

56 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- T o był ten sam sen - powiedziała z trudem.

- Przepraszam, znowu cię obudziłam... Która godzina?

- Tuż po trzeciej. - Pomógł jej wstać na chwilę, by

móc poprawić pościel. - No, wskakuj!

Leonora wsunęła się pod przykrycia.

- Trzecia rano - rzekła powoli. - Najgorsza pora...

- Wcale nie - zaprzeczył żywo Penry. - Przestań się

nad sobą użalać.

- Masz rację, przepraszam. - Spróbowała się uśmie

chnąć. - Dziękuję.

- Nie ma za co. - Skierował się w stronę drzwi. - Po

prostu ucieszyłem się, żeby móc trochę pospać!

Kiedy wyszedł, długo leżała z szeroko otwartymi

oczami. Bała się zasnąć. Co będzie, jeśli sen powróci?

Znowu pojawił się Penry z kolejną porcją ciepłego

mleka i gorącym termoforem.

- Proszę, pij. - Wręczył jej napój i wsunął termofor

pod kołdrę. - Tylko pół szklanki, coś musi zostać na

śniadanie. Jutro trzeba będzie zrobić zakupy.

Leonora wypiła mleko, a potem spojrzała na swo

jego wybawcę.

- Wiesz, za co ci przed chwilą dziękowałam? - spy

tała. - Obudziłeś mnie, zanim wpadłam do wody.

- Spojrzała mu uważnie w oczy. - I . . . ja chyba znam

nazwę tej łodzi... albo przynajmniej jej część. SE-

REN... To coś znaczy. Może „Serenada"?

Penry w zamyśleniu wzruszył ramionami, usiadł na

brzegu łóżka i wziął ją za rękę.

- Zapytamy jutro. Pójdziemy na policję i do straży.

To z pewnością jest jakiś ślad. Tylko tak dalej, Leono-

ro, masz kolejny fragment układanki! Uwierz mi, nie

długo zobaczysz pełen obraz.

Kiwnęła głową.

- Mam nadzieję.

-A teraz przestań się zadręczać. - Pochylił się,

zasłaniając światło. Uśmiech powoli zgasł na jego

ustach. Leonora leżała jak zahipnotyzowana i nie była

w stanie się poruszyć. Widziała, że jego błękitne oczy

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

ciemnieją, stają się prawie czarne... Zwilżyła usta,

a chwilę później Penry złożył na nich pocałunek, który

sprawił, że zadrżała. Kiedy podniósł głowę, bała się

spojrzeć mu w oczy.

- To na dobranoc - rzekł miękko. - To nie mógł

być twój pierwszy pocałunek.

Dziewczyna z trudem odwróciła się w jego stronę.

- Ja... ja nie wiem. Nie pamiętam. - Z ogromnym

wysiłkiem powstrzymywała łzy. - Może mi nie wie

rzysz, ale ja nie pamiętam! Niczego. Bóg jeden wie, jak

bardzo bym chciała sobie przypomnieć. Ta pustka mnie

przeraża!

Penry ponownie usiadł na łóżku. Uniósł jej twarz

i spojrzał na nią tak uważnie, tak... fachowo, że

dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę się

pocałowali.

- Przypomnisz sobie - powiedział z mocą. - Prędzej

czy później coś. sprawi, że twoja pamięć wróci, zo

baczysz.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Przyszedł ranek, jasny i świeży, wiał lekki, przyjem

ny wiatr. Niestety, sytuacja Leonory nie zmieniła się

ani trochę. Dziewczyna nadal nic nie pamiętała.

- Ale poza tym czuję się lepiej - powiedziała Pen-

ry'emu, starając się zachować dobry humor. Wskazała

twarz. - Spójrz, mojego siniaka prawie nie widać.

- Niedługo wszystko będzie w porządku - zgodził

się Penry. - Dzwoniłem dziś na policję. Nadal nic

nie wiadomo o żadnym pontonie, ale wspomniałem

im o twoim śnie. Powiedzieli, że postarają się to

sprawdzić.

- Pewnie myślą, że masz tu niezłą wariatkę - odpar

ła, krzywiąc się w jego stronę. - Ale przynajmniej mogę

już wyjść na dwór. Czy po powrocie będziemy mogli

się przejść? To znaczy, jeśli nie będziesz zajęty - dodała

szybko, zakładając kurtkę.

- Zobaczymy, jak będziesz się czuła. - Wyjął papier

z jej butów. Były już suche, ale Leonora czuła, że

mocno zesztywniały od wody. Penry włożył żółty prze

ciwdeszczowy płaszcz i kalosze, a potem poszedł po

klucze do gabinetu.

- No, dobrze - rzekł, wchodząc do kuchni. - Goto

wa do wyjścia na świat?

Wyspa, skąpana w wiosennym słońcu, w niczym nie

przypominała ponurego torfowiska, które Leonora

widziała wcześniej z okna. Uniosła twarz do słońca

i wdychała z zachwytem rześkie powietrze.

Zaczęła się rozglądać. Dom, jak się okazało, stał

przytulony do niewielkiego pagórka w centralnej

części wyspy.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Stary Joshua postanowił wykorzystać pozostałości

jakiejś starej budowli z epoki żelaza - rzekł Penry,

wskazując potężne, nie ociosane kamienie ułożone

u stóp urwiska. - To musiało być jakieś miejsce kultu

dla dawnych mieszkańców wyspy.

- Niesamowite! Urządzasz tu ogniska w sobótkową

noc? - Leonora była pod wrażeniem.

- Oczywiście. Przywiązujemy niewinną dziewicę do

skały i tańczymy w blasku ognia! - Zaśmiał się i wziął

ją za rękę, żeby przyspieszyć marsz. - W tym roku

dziewica znalazła się tu trochę za wcześnie.

- Skąd wiesz, że się nadaję? - spytała Leonora bez

zastanowienia i zarumieniła się, bo Penry stanął i zmie

rzył ją rozbawionym wzrokiem.

- Zgaduję. A teraz patrz pod nogi. Ścieżka' jest

trochę stroma.

Ruszyli w dół. Leonora przeklinała swoje buty, które

zupełnie nie nadawały się do chodzenia po śliskich,

kamienistych ścieżkach. Penry starał sie ją asekurować.

Powoli schodzili w dół urwiska, do miejsca, gdzie wąski

pas lądu łączył dwie części ósemki. Kiedy stromy odcinek

dróżki się skończył, Leonora chwyciła dłoń Penry*ego.

- T o przesmyk, prawda? Pokaż mi, gdzie mnie

znalazłeś.

Spojrzał na nią uważnie, zatrzymał się na chwilę,

a potem poprowadził przez torfowisko.

Patrzyła w dół na groźne, poszarpane skały. Wy

glądały jak otwarta paszcza jakiegoś potwora; Penry

wyciągnął rękę.

- Widzisz tę małą, ostrą skałę? Miałaś prawdziwe

szczęście, zaczepiłaś się o nią. Gdyby fale rzuciły cię

trochę dalej, nie miałabyś szans. - Dopiero teraz

zauważył, jak bardzo zbladła. - No, chodź, nie chcę się

spóźnić.

Zatrzymali się przy rybackiej łodzi, z dużą kabiną.

Nazywała się „Angharad". Penry pomógł Leonorze

wsiąść, odwiązał cumę, a potem sam wskoczył na

pokład.

60 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Czy to daleko? - spytała, patrząc na oddalający

się brzeg.

- Będziemy na miejscu szybciej, niż myślisz.

- Uśmiechnął się dla dodania jej odwagi. Silnik za

skoczył za pierwszym razem.

Kiedy tylko znaleźli się na otwartych wodach, Leo-

nora złapała się poręczy. Postanowiła, że nie będzie

męczyć Penry*ego atakami histerii. Wiał lekki wiatr,

fala była niewielka, a poza tym świeciło słońce. Wbiła

wzrok w szary pas lądu na horyzoncie i modliła się,

żeby jak najszybciej przypłynęli do brzegu.

- Dobrze się czujesz? - Penry starał się przekrzyczeć

hałas panujący w kabinie.

-Wszystko w porządku - zapewniła go głośno.

Wszystko będzie w porządku, poprawiła w myśli, gdy

tylko stanę na suchym lądzie.

Na szczęście Penry miał rację: podróż nie trwała

długo. Wkrótce okazało się, że szary kształt majaczący

w oddali to pokryta zielonymi polami ziemia, że do

morza schodzi piaszczysta plaża, a nad plażą stoją

jeden obok drugiego małe domki. Łódź wpłynęła do

naturalnej przystani, pokład przestał się wreszcie nie

pokojąco kołysać, a po chwili Penry rzucił cumę.

Dopiero wtedy Leonora zaczęła się uspokajać.

- Nie musisz się już tak trzymać - powiedział spo

kojnie Penry. Zaczerwieniła się, kiedy zdjął jej zesztyw-

niałe dłonie z poręczy.

-Przepraszam - rzekła. - Trochę się zdenerwo

wałam.

- Byłaś bardzo dzielna, kochanie. - Uśmiechnął się

do niej ciepło. - Po takich snach, jak twoje, podróż

łodzią musi być straszna!

Leonora na uginających się nogach zeszła na ląd.

- T o chyba tak, jak wsiąść na konia, tuż po

upadku z niego. Wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła

się. - W drodze powrotnej wszystko będzie dobrze,

obiecuję.

- Przedtem mamy jeszcze dużo do zrobienia.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Poszli razem w stronę rzędu garaży, które stały przy

drodze prowadzącej do wioski. Zewsząd rozlegały się

pozdrowienia. Doktor Vaughan, zauważyła Leonora,

był tu bardzo dobrze znany.

Penry otworzył swój garaż i wyprowadził z niego

nowego range rovera. Pomógł Leonorze wsiąść, sam

siadł za kierownicą i zgrabnie wyprowadził samochód

na drogę.

Brides Haven okazało się malutkie. Zostawili je

wkrótce za sobą i pomknęli krętą drogą w głąb lądu.

- Widziałem, jak czułaś się w łodzi - powiedział

Penry, rzucając jej szybkie spojrzenie. - A jak się

czujesz w samochodzie?

- Świetnie! - Leonora usiadła wygodnie. - Jak

daleko jest St Mary's?

- Jakieś osiemdziesiąt kilometrów.

- Boże, aż tyle! Będziesz zachwycony, kiedy się

wreszcie wyniosę.

- Bzdura. Jeśli to cię pocieszy, i tak muszę odwiedzić

tam pacjenta. - Wskazał w stronę pól. - Wydaje ci się

to znajome?

- Nie. - Dziewczyna westchnęła. - Miałam nadzieję,

że może Brides Haven... ale nie. Nic mi się nie

przypomina. Masz może grzebień? - spytała, by zmie

nić temat. - Czuję się strasznie rozczochrana przez

ten wiatr.

Rozwiązała sznurowadło, którym rano zebrała wło

sy i przewiązała je opaską.

- Rozmawiałem już z siostrą Conceptą. Musiałem

jej wytłumaczyć, czemu tak nagle potrzebny mi ren

tgen, więc opowiedziałem jej twoją historię. Będzie na

nas czekał radiolog.

- Czy to będzie dużo kosztować?

-Nie myśl o tym - uciął Penry. Mijali właśnie

Haverfordwest i musiał się skupić na prowadzeniu

samochodu. Skręcili w drogę na Carmathen.

St Mary's okazało się nowoczesnym, dobrze za

projektowanym domem opieki Zajmował on teren, na

62 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

którym stał kiedyś inny dom, własność jednego z człon

ków rządu premiera Gladstone'a. Siostry okazały się

przemiłe, zajęły się Leonorą jak chorym dzieckiem,

a kiedy zdjęcia były skończone, odprowadziły ją do

Penry'ego.

-Możecie się przejść po ogrodzie - zaprosiła

siostra Concepta, w której biurze Penry czekał na

Leonorę. Była poważna, ale sprawiała bardzo miłe

wrażenie. - Niedługo powinny być wyniki zdjęć.

Drogie dziecko, jest pani taka blada, świeże powietrze

dobrze pani zrobi.

Penry zgodził się z siostrą.

- Dobrze się czujesz? - spytał, gdy szli powoli

wysypaną żwirem ścieżką.

- Tak. Wiesz, nie sądzę, żebym kiedykolwiek była

pulchna i rumiana. - Uśmiechnęła się szeroko, bo mijali

właśnie grządkę żonkili. - Widać, że jesteśmy w Walii.

A jak twoja pacjentka?

Zaśmiał się cicho.

- Odesłałem ją do domu. Badania potwierdziły moją

diagnozę, więc przepisałem jej lekką kurację, dobrałem

dietę i kazałem więcej się ruszać.

- Myślisz, że posłucha?

Uśmiechnął się pewnie.

- Oczywiście. Ludzie zawsze mnie słuchają...

Opis zdjęć rentgenowskich potwierdził ostatecznie,

że czaszka Leonory wyszła z całej przygody bez

szwanku.

- Nie wątpiłem w to od samego początku - rzekł

Penry, gdy jechali z powrotem do Haverfordwest,

- ale wolałem się upewnić. Co się stało? - zapytał,

bo Leonora sprawiała wrażenie, jakby chciała o coś

zapytać.

- Usiłuję się przemóc, żeby poprosić cię o pewną

przysługę... - powiedziała w końcu, czerwona jak burak.

- Mów.

- Czy mógłbyś pożyczyć mi trochę pieniędzy? - spy

tała, odwracając się w jego stronę. Po tym, co dla mnie

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 63

zrobiłeś, po prostu strasznie mi głupio, ale muszę mieć

parę rzeczy...

- Ile ci potrzeba?

-Kilka funtów - poprosiła z nadzieją w głosie.

- Jak... jak tylko wrócę do zdrowia, natychmiast

ci oddam, obiecuję. I nie wydam więcej niż to ko

nieczne. Chciałabym sobie kupić szampon i parę

rzeczy.

- Oczywiście, dziecinko, kupuj, co chcesz. Musimy

też zaopatrzyć się w coś do jedzenia. - Pogroził jej

palcem. -I co, tak trudno było o to spytać? Jestem aż

takim potworem?

- Dziś nie - odparła spokojnie. - Za to wczoraj...

- Nic mówmy o tym - zaproponował. - To się już

nie powtórzy. Żeby ci to jakoś wynagrodzić, zabieram

cię na lunch w Haverfordwest.

Leonora popatrzyła na niego w popłochu.

- Przecież ja strasznie wyglądam! Nie, proszę, wo

lałabym wrócić do domu!

Penry rzucił jej przeciągłe spojrzenie.

-Nie przesłyszałem się? Nazwałaś moją wyspę

domem?

Dziewczyna przygryzła dolną wargę.

- Na razie nie mam wyboru... To jedyny dom, jaki

znam. - Poczuła, że dwie duże łzy toczą się po jej

policzkach. Szybko wytarła je dłonią. - Przepraszam,

że tak histeryzuję.

- Nie przepraszaj. Nic dziwnego, że jest ci smutno.

- Poklepał ją delikatnie po kolanie, ale szybko cofnął

rękę, bo Leonora skoczyła jak oparzona. - Hej, chcia

łem cię tylko pocieszyć!

- Przepraszam - rzekła zmieszana.

- Musisz coś zjeść - zadecydował Penry i zwolnił.

- Znam tu w pobliżu niezły pub, bardzo tam spokojnie.

Nikt nie zauważy, że masz podbite oko. A zresztą,

siniak prawie już zniknął.

- Nie jestem głodna - powiedziała z uporem.

- Szkoda, bo ja tak!

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Parę minut później siedzieli przy barku „Pod Białym

Lwem". Daniem dnia okazał się rostbef z puddingiem

yorkshire i warzywami z własnego ogródka.

- Myślałam, że to będą jakieś frytki - wyszeptała

Leonora w zdumieniu.

- O, święta naiwności! Ludzie przyjeżdżają tu z dale

ka, żeby spróbować puddingu Myry. Nie wspominając

o sosie!

Obfity obiad sprawił, że Leonora przespała następną

część podróży. Obudziła się, gdy Penry zatrzymał

samochód na parkingu u stóp ruin zamku w Ha-

verfordwest.

- Chodź, śpiochu. Wysiadaj. - Wyjął portfel i wrę

czył jej kilka banknotów. - Gdzie zamierzasz je wydać?

Leonora przetarła oczy, a potem zmarszczyła brwi.

- Nie potrzebuję aż tyle! - wykrzyknęła.

- Nie wiadomo, a poza tym zawsze możesz oddać

mi resztę.

Penry był na tyle taktowny, że zostawił Leonorę samą.

Pokazał jej tylko, jak dojść do drogerii i powiedział:

-Będę tu za jakieś dwadzieścia minut. Tyle ci

wystarczy?

Robiła zakupy w oszałamiającym tempie. Nie chcia

ła, żeby musiał na nią czekać. W rezultacie była na

umówionym miejscu przed czasem. Penry ukazał się

wreszcie u wylotu wąskiej uliczki. Szedł powoli. Wyróż

niał się w tłumie, i to nic tylko wzrostem... Leonora

poczuła ogromną radość na jego widok.

- Wstąpimy do supermarketu po drodze - zapowie

dział, gdy szli do samochodu. - Wzięłaś listę?

- Tylko najważniejsze rzeczy. Nie wiedziałam, co ty

chcesz kupić.

Kiedy wreszcie ruszyli w drogę powrotną, range

rover był tak wyładowany, że Leonora zaczęła się

zastanawiać, w jaki sposób dotrą na wyspę.

- Nie bój się, „Angharad" może zmieścić znacznie

więcej! Jak sądzisz, skąd mam na wyspie olej do

generatora i do pieców?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora musiała przyznać, że nad tym się nie

zastanawiała. Kiedy Penry ładował łódź, ona zajęła się

obserwowaniem nieba. Słońce zniknęło za grubymi

chmurami... Droga powrotna nie zapowiadała się tak

dobrze, jak podróż na ląd. Penry zdawał się tym jednak

nie przejmować. Podśpiewywał cicho, wyprowadzając

łódź z portu na wody cieśniny.

- W porządku? - zapytał, gdy znaleźli się wreszcie

na morzu.

Leonora starała się zmusić do uśmiechu.

- Tak - wydusiła w końcu.

- Chodź no tu. - Penry przyciągnął ją ostrożnie do

siebie. Stała teraz między nim a kołem, świadoma jego

obecności każdym nerwem. - Nic ci nie grozi, wiatr

wzmaga się dopiero nocą.

Okazało się, że ciepło bijące od mężczyzny jest

doskonałym lekarstwem na strach. Kiedy było wyraź

nie widać brzegi Gullholm, Leonora zaczęła żałować,

że podróż dobiega końca.

- Widzisz? - Penry odsunął ją od siebie, by móc

swobodnie manewrować. - To nie takie straszne,

prawda?

Wyłączył silnik i wyskoczył na brzeg, by przycumo

wać łódź.

- Pójdziesz sama do domu? - zapytał, pomagając

Leonorze zejść na ląd. - Ja wezmę jedzenie.

- Oczywiście. - Odebrała od niego część zakupów.

- Nawet nie wiesz, jaka ci jestem wdzięczna! Już się nie

będę bać morza.

Poklepał ją żartobliwie po policzku.

- Dziecinko, to nic trudnego potrzymać cię przez

chwilę w ramionach!

Znowu poczuła, że robi się czerwona. Wzięła tyle

zakupów, ile mogła unieść i ruszyła w stronę domu.

- Mogę iść przed tobą? - spytała, kiedy Penry

wszedł na ścieżkę.

-Tak, nawet wolę. W razie czego będę ci mógł

pomóc. Powiedz, gdyby zakręciło ci się w głowie.

66 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nic mi nie będzie! - Szła pod górę szybkim

krokiem, choć sama nie wiedziała, skąd bierze na to

siły. - Nie mam kondycji - jęknęła, kiedy znaleźli się

wreszcie przed domem. - A ty nawet się nie zadyszałeś!

- Jestem przyzwyczajony. Idź i połóż się na chwilę,

napalę w piecu, jak tylko pozbędę się tego wszystkiego.

Leonora posłusznie skinęła głową, ale gdy tylko

Penry wyszedł, postawiła czajnik na ogniu i poszła

zanieść swoje zakupy na piętro. Wróciła do kuchni,

pochowała, co się dało, a kiedy Penry stanął

w drzwiach, czekała już na niego z podwieczorkiem.

- Prosiłem cię chyba, żebyś odpoczęła - rzekł oskar-

życielskim tonem, stawiając torby z zakupami na ku

chennym blacie.

- Mam ochotę napić się herbaty.

- Dobrze. Usiądź, a ja rozpalę ogień. Wyczyściłem

piec i przygotowałem drewno już rano. Spodziewałem

się, że możesz być zmarznięta, kiedy wrócimy.

-Żartujesz? Po tym biegu pod górę? - Wstała

i poszła w ślad za nim do salonu. Siedziała, patrzyła

jak rozpala ogień i nagle przyszło jej do głowy, że

jak na osobę znajdującą się w tak trudnym położeniu

czuje się doskonale. Kiedy Penry pochylił się, by

sprawdzić, czy ogień się pali, spojrzała na jego ciemne,

potargane włosy...

- Wypijesz teraz?

- Tak, chętnie. - Wstał, przeciągnął się i usiadł

wygodnie w fotelu. - Zostawiłaś mi jakieś ciastko?

- Nie miałam innego wyjścia...

Przyjrzał się jej badawczo.

- Wiesz, Leonoro, biorąc od uwagę meczący dzień,

wyglądasz całkiem dobrze. Jak twoja głowa?

- Szwy trochę mnie jeszcze bolą, ale poza tym

w porządku. - Uśmiechnęła się wesoło. - Myślę, że

jestem dosyć twarda.

- O, na pewno! Bardzo dzielnie zniosłaś dzisiejszą

przeprawę, młoda damo.

Skrzywiła się niechętnie.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Przyznaję, byłam przerażona - wyznała, dolewając

sobie herbaty. - Ale tylko z powodu snu. Myślę, że

w normalnych okolicznościach nie boję się wody ani

łodzi. Gdyby tak nie było, to jak mogłabym wypłynąć

na morze pontonem, w dodatku całkiem sama?

Spojrzała na Penry*ego i dodała po namyśle:

- Chyba, że to był tylko sen.

- Myślę, że nie. - Niebieskie oczy błysnęły ostrze

gawczo. - To ci się może znów przyśnić.

- Wiem. - Leonora wzruszyła ramionami. - Ale jeśli

to jedyny sposób, by dowiedzieć się, kim jestem i co się

wydarzyło... Będę musiała radzić sobie z tym dopóty,

dopóki ostatni fragment układanki nie znajdzie się na

swoim miejscu. Przykro mi tylko, że ty musisz w tym

brać udział... - Uśmiechnęła się smutno. - Na pewno

będziesz zadowolony, kiedy wreszcie się wyniosę.

- Ależ skąd. Stracę świetną kucharkę!

- Przecież spróbowałeś tylko jednej potrawy. Nie

umiem zrobić takiego puddingu, jak Myra.

- Każdy niesie swój krzyż - rzucił Penry w zadumie.

- A ponieważ byłaś dziś taka dzielna, mam dla ciebie

mały prezent z Haverfordwest.

Podniosła się z miejsca zakłopotana.

-Ale... Nie możesz mi jeszcze dawać prezentów!

W ten sposób nigdy nie oddam ci długu.

- Hej, uspokój się. - Przytrzymał ją w miejscu

i uśmiechnął się przyjaźnie. - Jeśli nie przyjmiesz

prezentu, zupełnie nie będę wiedział, co zrobić z tymi

rzeczami. Wszystkie moje znajome są od ciebie wyższe

i tęższe. A poza tym będę głęboko urażony...

Poszedł do kuchni, a po chwili wrócił z dużą torbą.

- Nic nadzwyczajnego - powiedział nieśmiało. - To

tylko parę przydatnych drobiazgów.

Drobiazgami nazwał Penry porządne, żeglarskie

buty, kalosze i ciemnoróżowy, mięciutki sweter z ow

czej wełny. Leonora patrzyła na prezenty szeroko

otwartymi oczyma i czuła, że nie będzie mogła wydobyć

głosu.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- No i jak? Dobre? - spytał z niepokojem.

Dziewczyna z trudem pokonała ucisk w gardle.

- Oczywiście! Właśnie tego potrzebowałam. Ale ten

sweter... czysta ekstrawagancja! Penry, jak ja ci się

odwdzięczę? Naprawdę bardzo, bardzo ci dziękuję! -

- Zupełnie nie wiedziała, co zrobić, więc pocałowała go

w policzek. Ramiona Penry'ego otoczyły ją mocno...

Mężczyzna odpowiedział na jej podziękowanie długim,

gorącym pocałunkiem...

-Mam cię przeprosić? - zapytał ostro w chwilę

później. - Ostrzegałem cię, że to się może stać, panno

topielico.

Leonora wysunęła do przodu brodę.

- Nie, nie przepraszaj. Byłam na tyle niemądra, żeby

to zacząć. Na przyszłość będę się pilnować. A teraz

- celowo przybrała rzeczowy ton - o której chcesz zjeść

kolację?

- Późno! - zawołał ze złością. - Za dużo już czasu

straciłem na to wszystko. Będę musiał popracować parę

godzin, zanim będę mógł w ogóle myśleć o jedzeniu!

I Penry Vaughan wyszedł, trzaskając drzwiami.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Dochodziła ósma, kiedy Penry wyszedł ze swego

gabinetu. Leonora spojrzała na niego zmęczonym

wzrokiem i wyłączyła magnetofon.

- Chcesz już coś zjeść?

Spojrzał na nią, a w jego oczach pojawił się niebez

pieczny błysk.

- Coś ty, do licha, ze sobą zrobiła? - zapytał

gniewnie.

Sama nie wiedziała, czemu to robi, ale po kąpieli

postanowiła poświęcić trochę czasu na makijaż. Siniak

pod okiem ukryła pod warstwą pudru, oczy podkreśliła

delikatnym cieniem, a usta - bladoróżową kredką.

Żeby dopełnić całości, włosy związała sobie na czubku

głowy czarną, aksamitną wstążką. Aż dotąd naiwnie

wierzyła, że rezultat był dobry... Niechęć Penry'ego

podziałała na nią jak ukłucie szpilką.

- Chciałam nareszcie wyglądać jak człowiek - od

cięła się ostro.

- To znaczy tak, jak wszystkie kobiety!

Obrzuciła go wrogim spojrzeniem.

- Aha, Heathcliff wraca!

- Pomyliłaś się. Raczej Pigmalion albo doktor Fran

kenstein.

- A ja mam być tym potworem?!

- Nie bądź dziecinna. - Penry przybrał znudzoną

minę. - Skoro zadałaś sobie tyle trudu, to może i ja

przebiorę się w coś, co pasuje do tej elegancji...

- Przestań być taki okropny! Mam na sobie sweter,

dżinsy i lekko się umalowałam, wielkie rzeczy! - Odwró

ciła się w stronę stołu i powróciła do krojenia sałatki.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Przepraszam, Leonoro. - Penry chciał dotknąć jej

włosów, ale dziewczyna odsunęła się na bezpieczną

odległość. - Moja droga, młoda kobietko - wycedził.

- Czy musisz zawsze odskakiwać jak spłoszony koń,

kiedy wyciągnę rękę w twoją stronę? To mi nie służy i jest

takie niepotrzebne! Przepraszam, że cię pocałowałem, ale

daję uroczyste słowo honoru, że nie mam zamiaru

zhańbić cię ani tu, na podłodze, ani nigdzie indziej.

Zrobiło się jej gorąco.

- Wiem, wiem... - rzuciła niepewnie. - Tylko że ja

chyba nie lubię być dotykana.

- Zapamiętam to na wypadek, gdyby znowu dręczył

cię twój sen.

Leonora zrobiła smutną minę.

- To co innego. Wtedy jesteś lekarzem, nie mę

żczyzną.

- Przecież to się nie wyklucza. - Penry patrzył przez

moment na jej urażoną minę, a potem wzruszył ramio

nami. - No już, zgoda! I odłóż ten nóż.

Reszta wieczoru upłynęła spokojnie. Po kolacji Le

onora wróciła do swojej robótki, a Penry zajął się

lekturą gazet, które kupił w mieście. Kiedy skończył,

zwrócił się do niej z zamyślonym wyrazem twarzy:

- Nie spodziewałem się niczego po większych gaze

tach, ale myślałem, że może któraś z miejscowych

napisze coś o zaginionej łodzi...

- Albo o zaginięciu osoby. Mógłbyś wstać?

-Jesteś pewna, że to dla mnie? - spytał, kiedy

Leonora stojąc na palcach przykładała tył swetra do

jego pleców.

- A nie podoba ci się?

- Dlaczego? Ładny, choć niezupełnie w moim stylu.

Nie jestem pewien, czy mama robiła go dla mnie...

- Sądząc po rozmiarze, raczej tak - zapewniła go

Leonora i wróciła do pracy. - Chyba, że jeszcze ktoś

w twojej rodzinie jest taki wielki.

- Nie - przyznał Penry. - Zresztą dziewczynom to

chyba nie przeszkadza. Mama mówi, że jestem bardzo

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

podobny do starego Josha Proberta. Tylko on miał

dwa metry wzrostu, co znaczy, że był ode mnie wyższy

o parę centymetrów.

- Współczuję jego żonie, jeśli robiła mu swetry na

drutach!

Penry śmiejąc się wstał i włączył kompakt.

- Hodowali tu owce, więc pewnie nie miała innego

wyjścia.

Kiedy muzyka Ravela wypełniła pokój, usiadł wy

godnie i zamknął oczy. Leonora mogła mu się teraz

dokładnie przyjrzeć. Chyba ma już lepszy humor,

pomyślała z ulgą.

Penry wyciągnął się na sofie, nogi przełożył przez

poręcz i zrzucił buty. Jego twarz miała w sobie dużo

prawdziwego, męskiego piękna... Przymknął oczy,

więc nie widać było tej dziwnej goryczy, z jaką zwykle

patrzył na świat. Po całym dniu na powietrzu jego

skóra nabrała ładnej, zdrowej barwy. Był silny i zgrab

ny, nie miał ani grama zbędnego tłuszczu i nawet teraz,

kiedy leżał spokojny i odprężony na sofie, emanowała

z niego siła...

- Lubisz Ravela? - spytał, nie otwierając oczu.

Leonora przestała mu się przyglądać.

- Nie lubię utworów na fortepian ani „Bolera**, ale

to naprawdę na mnie działa.

- Znasz to? - zapytał leniwie.

- „Daphnis i Chloe"... - Dopiero teraz spostrzegła,

że Penry otworzył oczy i uważnie na nią patrzy. - Znów

to samo!

- Znów - zgodził się z uśmiechem.

- Ale dlaczego pamięć działa tak wybiórczo? - Le

onora nagle poczuła, że męczy ją robienie na drutach.

Odłożyła robótkę do torby.

- Na razie odmawia pamiętania rzeczy przykrych.

- Penry usiadł i zaczął zakładać buty. - Wiesz, za

dobrze się na tym nie znam, jestem zwykłym internistą,

nie psychiatrą.

- Tak jakbyś w ogóle mógł być zwykły!

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

-Przecież mnie nie nasz, Leonoro. - Jego twarz

przybrała dawny, surowy wyraz. - Mam takie same

wady jak wszyscy.

Pokręciła głową.

-Trudno w to uwierzyć. Wydawało mi się, że ze

wszystkimi kłopotami rozprawiasz się w jednej chwili.

- Powiedziałem, że mam wady, ale to nie znaczy, że

z nimi nie walczę. - Wstał i wyciągnął w jej stronę dłoń.

- No, młoda damo, czas spać.

Nie przyjmując ofiarowanej pomocy, wstała i ruszy

ła w stronę schodów. Była zmęczona, a do tego bała

się nocy.

- Nie bój się, dziecinko - rzekł Penry ciepło. - Jeśli

znowu coś ci się przyśni, obiecuję, że zaraz przyjdę.

Uśmiechnęła się smutno.

- Nie chcę być niewdzięczna, ale mam nadzieję, że

nie będziesz musiał.

Stał u stóp schodów i patrzył na nią przyjaźnie.

- Idź już spać, wyglądasz na zmęczoną.

- Ta ciągła walka z moją pamięcią jest dość wyczer

pująca...

- Więc nie walcz. Powinnaś mieć kompletną pustkę

w głowie.

- Jeszcze większą niż teraz?

Penry skrzywił się zniecierpliwiony.

-Posłuchaj, zmuszanie się może przynieść więcej

szkody niż pożytku. Pamiętaj, że mogło być znacznie

gorzej. Masz dach nad głową, masz co jeść i chociaż

wiem, że nie jestem najlepszym towarzyszem, nie zo

stałaś sama ze swoim problemem.

- Wiem i przepraszam, jeśli to, co powiedziałam

zabrzmiało, jakbym była niewdzięczna.

Pościeliła szybko łóżko, umyła się i weszła pod

kołdrę. Nie chciała gasić światła, jakby miała nadzieję,

że blask lampki odpędzi wszystkie złe sny. I...jakże się

zdziwiła, gdy obudziła się w bladym świetle poranka!

Przespała całą noc bez snów. Usiadła przecierając oczy

i zgasiła światło. Była tak wypoczęta, że nie zmartwiła

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

się zbytnio, gdy odkryła, że nadal nic nie pamięta. Dziś

zapomnę, że straciłam pamięć, postanowiła z mocą.

Nic dziwnego, że jej umysł się buntował, skoro nie dała

mu ani chwili spokoju. Wsunęła się z powrotem pod

kołdrę. Było jeszcze bardzo wcześnie! A jeśli i Penry

dobrze się wyśpi, może nie będzie musiała znosić jego

zmiennych nastrojów...

Kiedy ponownie się obudziła, przy jej łóżku stał

Penry. Usiadła i odgarnęła włosy z twarzy.

- Boże, która to godzina? - zapytała niepewnie.

- Parę minut po ósmej. - Penry się uśmiechnął. - Jak

spałaś? Chyba nie było żadnych koszmarów?

- Nie, spałam świetnie i, wyobraź sobie, dwa razy

pod rząd! Obudziłam się dużo wcześniej, ale pomyś

lałam, że będę ci przeszkadzać, jeśli wstanę.

- Wyglądasz znacznie lepiej. - Penry ujął jej nad

garstek i spojrzał na zegarek. - Dobrze, puls masz

normalny. Opuchlizna ci przeszła, siniak prawie znik

nął. Myślę, że zmienię ci dziś opatrunek, ale zrobię to,

jak już zejdziesz na dół.

- Dobrze, już wstaję. Zaraz ci zrobię śniadanie.

Penry uśmiechnął się lekko i skierował się do drzwi.

- Co ja bez ciebie zrobię, kiedy wrócisz tam, skąd

przybyłaś, Leonoro? - spytał odwracając głowę.

Spojrzała na niego sceptycznie.

-Będziesz sobie siedział w samotności, tak jak

chciałeś. A poza tym - dodała po namyśle -jeśli czujesz

się samotny, jestem pewna, że jest sporo... osób, które

chętnie dotrzymają ci towarzystwa.

- Chciałaś powiedzieć „kobiet" - rzekł chłodno.

- Przez ostatnie trzy lata byłem uczciwym, żonatym

mężczyzną, młoda damo. Nie miałem czasu nawet dla

swojej żony, że nie wspomnę o innych kobietach. Nie

miałbym go nawet, gdybym chciał. A nie chciałem.

- Och, przestań! Musisz znać jakąś piękną pielęg

niarkę, a może to jakaś młoda lekarka...

- Jeżeli kogoś znam - rzucił ostro - to nie twoja

sprawa.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Po tych słowach wyszedł. Leonora patrzyła za nim

w osłupieniu, a potem pokazała język. Nie, nie pozwoli

humorom Penry'ego zepsuć sobie nastroju! Umyła się

szybko, założyła swoje dżinsy i stary sweter i związała

włosy sznurowadłem. W porządku, skoro podobają się

mu czupiradła, będzie miał czupiradło!

Penry wkładał właśnie drewno do pieca. Minęła go

bez słowa, weszła do kuchni i zabrała się do robienia

śniadania. Nalała wody do czajnika, pokroiła chleb na

grzanki, a potem zaczęła smażyć jajecznicę na bekonie.

Teraz pozostało tylko nakryć do stołu. Kiedy wszystko

było gotowe, krzyknęła w stronę salonu:

- Śniadanie!

Penry wstał otrzepując ręce.

- Dzięki, pachnie wspaniale! Zdążę się jeszcze umyć?

Skinęła głową i wróciła do swoich zajęć. Kiedy

wszedł na piętro, zaniosła jego śniadanie do gabinetu,

a sama udała się do salonu. Gdy Penry pojawił się

znowu, wskazała drzwi do jego pokoju:

- Postawiłam ci wszystko na biurku.

Przyglądał się jej ze zmarszczonymi brwiami.

- Zerwaliśmy stosunki dyplomatyczne? - zapytał.

Dziewczyna spokojnie smarowała masłem grzanki.

- Nie wiem, jak długo będziesz musiał mnie znosić

- wyjaśniła. - Zanim jednak nastąpi pożegnanie, któ

rego nie możesz się doczekać, będę się starała jak

najmniej wchodzić ci w drogę. Szczerze mówiąc, zmia

ny twojego nastroju są dla mnie dość przykre. Czasem

myślę, że jesteś najmilszym człowiekiem na świecie, a ty

właśnie wtedy wpadasz we wściekłość. Ponieważ to

chyba ja jestem przyczyną, mam zamiar trzymać się od

ciebie z daleka.

Przez chwilę sądziła, że Penry chce coś powiedzieć,

ale się rozmyślił. Jego twarz przybrała zwykły, twardy

wyraz. Obrócił się na pięcie i poszedł do swego sank

tuarium, zatrzaskując za sobą drzwi,

Leonora straciła apetyt. Spięcie sprawiło, że bardziej

niż zwykle zapragnęła dowiedzieć się, kim jest i do kogo

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

należy. Przełknęła łzy i zaczęła sprzątać po śniadaniu.

Zapukała do drzwi gabinetu i wsunęła głowę do środka.

- Mogę już zabrać talerz?

Penry podniósł wzrok znad papierów.

- Chciałbym najpierw obejrzeć twoją głowę.

Usiadła na krześle przy biurku i spokojnie poddała

się badaniu. Penry zdjął stary bandaż i uważnie

obejrzał ranę.

- Już - rzekł w końcu prostując się. - To powinno

wystarczyć aż do zdjęcia szwów.

-Dziękuję - odparła Leonora. - Ile to jeszcze

potrwa?

- Dzień lub dwa. - Wziął talerz i poszedł za nią do

kuchni. - Przykro mi, Leonoro... Trafiłaś w moje czułe

miejsce.

- Miałeś rację, to nie moja sprawa. - Odwróciła się

i zaczęła zmywać.

- W przeciwieństwie do ciebie miałem fatalną noc.

To do pewnego stopnia wyjaśnia mój zły humor, ale

wiem, że go nie usprawiedliwia. - Oparł się o szafkę

tak, by widzieć twarz dziewczyny. - Jak wszyscy Cel

towie miewam dziwne nastroje, a rozwód też nie po

prawił mojej sytuacji...

-Taki dziś ładny dzień, chyba pójdę się przejść

- szybko zmieniła temat.

- Ale nie sama!

Wysunęła stopę w nowym bucie na grubej po

deszwie.

-Teraz nic mi się nie stanie. Będę się trzymać

ścieżek i nie zejdę w dół urwiska, obiecuję! Straciłam

może pamięć, ale mam jeszcze swój rozum.

Na Penrym ta uwaga nie zrobiła większego wrażenia.

-Masz rozum czy nie, wolałbym, żebyś nie szła

sama, przynajmniej nie pierwszy raz.

Ich spojrzenia spotkały się na moment.

- No, dobrze - skapitulowała Leonora, wzruszając

ramionami. - Czy generator się wyładuje, jeśli po

sprzątam odkurzaczem?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nie ma potrzeby...

- Muszę się czymś zająć, inaczej zwariuję!

Po krótkiej dyskusji Penry zgodził się na niewielkie

sprzątanie, pod tym jednak warunkiem, ze potem

Leonora odpocznie. Dziewczyna zabrała się do pracy

i po godzinie cały dom, z wyjątkiem sypialni Penry*ego,

błyszczał.

Zatrzymała się w pokoju gospodarza. Na środku

podłogi leżała walizka pełna różnych rzeczy. Leonora

zwróciła uwagę na zdjęcia leżące na dnie. Wzięła do

ręki podwójną, skórzaną ramkę. Z jednej strony było

dużo zdjęć dzieci i dorosłych, zapewne członków klanu

Vaughanów, a z drugiej... Leonora długo przyglądała

się fotografii ciemnowłosej, ślicznej dziewczyny. Po

czuła, nie bez zdumienia, że Melanie budzi sympatię,

sprawia wrażenie ciepłej i uczuciowej. No cóż, przypo

mniała sobie, znam przecież tylko wersję wydarzeń,

którą podaje Penry...

Nagle poczuła niepokój. Podeszła do okna i stanęła,

wyglądając tęsknie na dwór. Wąska ścieżka prowa

dząca w głąb wyspy wiła się wokół domu, czasem

wyraźna, czasem niewidoczna wśród traw. Leonora

zapragnęła wyjść!

Zbuntowana odwróciła się od okna i zeszła do

kuchni zrobić lunch. Penry był tak pochłonięty pracą,

że ledwie ją zauważył. Zostawiła mu obiad i poszła

do kuchni zjeść kanapki. Blask słońca zalewał po

mieszczenie i sprawiał, że jej pragnienie się nasilało.

Fale, bijące o brzegi wyspy, zdawały się wołać ją

do siebie. Leonora otrząsnęła się z zamyślenia i za

częła kroić mięso na kolację. Kiedy postawiła je

wreszcie na ogniu, zajrzała do pokoju Penry'ego.

Szukał właśnie czegoś w grubym tomie jakiegoś me

dycznego dzieła.

- Jeśli nic już nie potrzebujesz - powiedziała powoli,

pójdę teraz do siebie z magnetofonem i na chwilę się

położę.

- Bardzo mądrze. Niczego mi nie trzeba, leć.

DZIEWCZYN A ZNIKĄD

Penry wrócił do pracy. Zdawało się, że zapomniał

o niej, zanim zdążyła wyjść z jego pokoju.

Leonora pobiegła do siebie, włączyła magnetofon

i uchyliła drzwi. Wzięła kurtkę i buty, przemknęła cicho

na dół omijając ostrożnie drzwi, za którymi pracował

Penry - i wyszła na dwór. Czuła się jak uczennica,

wybierająca się na wagary.

Trzymała się tylko prostych ścieżek, wiedziała, że

Penry bał się o jej bezpieczeństwo. W ogóle nie zbliżała

się do brzegu urwiska - zadowalało ją centrum wyspy.

Wokół pełno było dowodów na to, że ludzie żyli tu już

w epoce żelaza. Cały teren pocięty był zatartymi wy

kopami. Kiedy okrążyła wzgórze, zobaczyła wielki,

osłonięty od wiatru kamień. Usiadła na nim. Ciekawe,

co się wokół niego działo, kiedy była tu wioska,

myślała, drżąc lekko w marcowym chłodzie.

Po jakimś czasie wstała i ruszyła pod wiatr w stronę

miejsca, gdzie ścieżka zaczynała schodzić do Seal Ha-

vcn. Gdy poczuła, że wiatr zrobił się zimniejszy, zwró

ciła się w stronę domu. Była szczerze zdumiona, gdy

spostrzegła, kto pędzi w jej kierunku.

- Co ty sobie, do licha, wyobrażasz?! - krzyknął

Penry z wściekłością i złapał ją za ramiona.

-Wyszłam tylko na spacer - odparła Leonora,

strząsając jego ręce. - Już wracam.

- N o pewnie, że wracasz! - Rzucił jej wściekłe

spojrzenie i pociągnął w stronę domu. - Wchodzę do

twojego pokoju i co widzę? Moja dziewczynka uciekła!

Magnetofon był całkiem niezłym pomysłem! Długo to

planowałaś?

-Puść mnie! - zawołała bez tchu. - Nie mogę...

tak gnać!

Penry natychmiast zwolnił.

- Kręci ci się w głowie? - zapytał z niepokojem.

- Nie, po prostu za szybko idziemy.

- Przepraszam.

Doszli do domu. Penry wepchnął Leonorę do kuch

ni i posadził przy stole.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Siadaj - rzekł napełniając czajnik. - Zrobię ci

herbaty.

Leonora z trudem powstrzymywała się od wybuchu.

On ją traktuje jak dziecko!

- Panie Vaughan, wymknęłam się z domu jak jakiś

złodziej właśnie dlatego, żeby uniknąć tego wszyst

kiego. Nic mi nie jest! Krótki spacer w słońcu to nie

zbrodnia! - W tym momencie wiatr uderzył o szyby.

- Kiedy wychodziłam, pogoda była dobra.

Penry podał jej kubek herbaty.

- Wiem - przesunął ręką po włosach - ale oczami

duszy widziałem cię już tam w dole, na skałach, jak za

pierwszym razem...

- W ogóle nie podchodziłam do krawędzi!

- A skąd ja to miałem wiedzieć? Bałem się, że się

ześlizgniesz albo spadniesz!

- Nie miałam pojęcia, że zajrzysz do mojego poko

ju... - mruknęła pod nosem.

- Nie zakłócałbym ci odpoczynku - zaczął wyjaś

niać - gdybym nie dostał wiadomości od policji. Wczo

raj w nocy znaleziono resztki pontonu, na plaży u brze

gów Walii. Parę mil na północ stąd. Zostało tyle, że

można było go zidentyfikować. To była „Seren".

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ponton, jak wynikało ze śledztwa, należał do lon-

dyńczyków, właścicieli letniego domu położonego na

wybrzeżu Walii. Ponieważ kilkoro miejscowych węd

karzy korzystało z pontonu od czasu do czasu, jego

zniknięcia nikt nie zauważył.

Penry wziął Leonorę za ramiona.

- Czy coś ci się przypomina? Czy ten dom należy do

ciebie albo twojej rodziny?

Dziewczyna pokręciła głową.

- Nie wiem, nie wiem... - powiedziała z rozpaczą

i rozpłakała się bezradnie. - Tak bym chciała wrócić

do domu, gdziekolwiek on jest!

Penry przygarnął ją do siebie. Nie protestowała.

Wtuliła twarz w jego miękki sweter i wypłakiwała cały

swój strach i rozżalenie, a on głaskał ją delikatnie po

głowie. Minęło sporo czasu, zanim dziewczyna trochę

się uspokoiła.

- Hej, już dobrze? - spytał cicho i uśmiechnął się do

niej. Sięgnął w stronę kuchennej szafki i podał jej

papierowy ręcznik.

-Przepraszam - powiedziała Leonora wycierając

twarz. - Tam, na spacerze, byłam przez chwilę taka

szczęśliwa, przestałam się zastanawiać, kim jestem,

nie myślałam o swojej rodzinie... Przecież oni tam

muszą odchodzić od zmysłów ze zdenerwowania.

- Wytarła głośno nos. - A poza tym możliwe, że

popełniłam jakieś przestępstwo! Co ja robiłam w cu

dzej łodzi?

- Przestań się zadręczać! - Penry pogłaskał ją po

policzku. - Już, przestań. Weź kąpiel, a ja zajmę się

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

kolacją. Sądząc po zapachu, wszystko już się gotuje,

mogę tego dopilnować.

-Nie, ja to zrobię. - Zeskoczyła z kuchennego

stołka i schyliła się, by wyjąć casserole z pieca. Była tak

przygnębiona, że nawet nie zauważyła, iż ból głowy

ustąpił.

Penry pociągnął nosem.

- Szczerze mówiąc, gotujesz tak świetnie, że nie

obchodzi mnie, czy jesteś kryminalistką, czy nie!

- Widać, że humor zmienią ci się zależnie od ilości

jedzenia! - Uśmiechnęła się krzywo.

-Przepraszam, że byłem rano taki nieprzyjemny.

Odkąd tu jesteś, nie miałem okazji biegać, a to sprawia,

że więcej myślę o rzeczach, których teraz nie ma

w moim życiu...

Leonora zmarszczyła nos.

- Myślisz o kobietach i... i tak dalej? Trudno mi

uwierzyć, że ktoś tak przystojny jak ty ma kłopoty ze

znalezieniem towarzystwa.

-Dziękuję pani, madame X. - Penry złożył jej

żartobliwy ukłon. - Rzeczywiście, twoje wcześniejsze

domysły na temat młodych lekarek były słuszne. Znam

kilka. Problem w tym, że ilekroć spóźniłem się do domu,

Melanie była przekonana, że właśnie z którąś spałem.

- A spałeś?

- Nie, skąd! Pracuję z młodszymi lekarzami: męż

czyznami i kobietami. Po całym dniu pracy szliśmy

często razem na kawę, no i czasem byłem w domu

późno. - Zacisnął usta. - Melanie nie chciała mi

wierzyć, a ja żałuję teraz, że jej podejrzenia nie były

prawdziwe. Przynajmniej bym sobie użył!

Leonora skończyła przyprawiać potrawę, wstawiła

garnek z powrotem do pieca i otrzepała ręce.

- Resztę zrobię, kiedy wyjdę z wanny. - Popatrzyła

na niego nieśmiało. - Sprzątałam dziś sypialnie i za

uważyłam te zdjęcia w skórzanej ramce...

- Moja galeria! Całkiem z nas udana rodzina, co?

- rzekł Penry z dumą.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Tak. Twoja zona... to znaczy była żona, jest

bardzo ładna.

Spojrzał na nią zdumiony.

- Skąd wiesz?

- To nie ona? Ciemnowłosa, na zdjęciu...

Jego twarz rozjaśniła się.

- Nie, to Kit, moja siostra. To zdjęcie było zrobione

tuż po jej zaręczynach. Już od dawna jest panią Live-

sey... W ramce z drugiej strony są fotografie Ricky'ego

i Harry'ego, jej synów.

Leonora poszła wziąć kąpiel. Sama nie wiedziała,

czemu tak ucieszyła ją ta informacja... Była jednak

trochę przygnębiona. Wiązała niemałe nadzieje z od

nalezieniem pontonu, a tymczasem niczego nowego się

nie dowiedziała Ale mogło być znacznie gorzej...

Po kolacji wróciła do robienia na drutach. Monoto

nia tego zajęcia działała na nią kojąco.

- Ciekawe, gdzie ty pracujesz... zastanawiał się

Penry. - Jeśli w ogóle pracujesz. Może jesteś studentką?

Pokręciła głową.

- Jestem pewna, że nie...

- Nie zastanawiaj się już nad tym dłużej.

Leonora posłusznie zmieniła temat.

A co ty robisz? - spytała. - To znaczy, oprócz

leczenia...

Penry wyprostował się na krześle i spojrzał w swoją

szklankę.

- Kiedy byłem młodszy, uwielbiałem rugby. Teraz

uda mi się czasem pograć w squasha. A ostatnio zajęty

byłem wyłącznie pisaniem artykułów. Musze je skoń

czyć, zanim wrócę do pracy.

- A gdzie pracujesz?

- W szpitalu, który obsługuje sporą część Walii.

Mam oprócz tego prywatny gabinet. - Spojrzał na nią

unosząc brwi. - Dziwisz się?

Skinęła głową.

- Nie wiem czemu, byłam przekonana, że pracujesz

w Londynie...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Pracowałem tam jeszcze w zeszłym roku. Odkąd

ukończyłem Oksford, odbyłem praktykę w różnych

londyńskich szpitalach, ale teraz postanowiłem prze

nieść się do Walii.

- Chciałeś uciec od wspomnień?

Penry uśmiechnął się bezlitośnie.

- Ależ z ciebie romantyczka! To właśnie zmiana

miejsca ostatecznie zadecydowała o rozwodzie. Mela

nie nie podobało się, że będziemy mieszkać w jakiejś

dziczy. Zakopywanie się na odludziu, bez przyjaciół,

z Penrym Vaughanem jako jedynym kompanem stano

wiło dla niej wystarczający powód do rozwodu.

- Więc jakim cudem się pobraliście...? - zapytała

Leonora, zanim zdała sobie sprawę, że pytanie nie

należy do najwłaściwszych. - O, przepraszam!

- Nie ma za co. Bóg jeden wie, ile razy sam zada

wałem sobie to pytanie. Melanie jest piękna i była

zawsze psuta przez wszystkich. Uśmiechnął się gorz

ko. - Ja stanowiłem dla niej wyzwanie. Kiedy byłem

młodszy, lubiłem... Hm, prowadziłem dość bujne życie.

Sam nie wiem, jak mi się to udawało, przecież stugo

dzinny tydzień pracy powinien być raczej wyczerpują

cy... Poznałem wtedy niejedną ładną pielęgniarkę. Me

lanie wiedziała, że mam powodzenie, a kiedy zorien

towała się, że dobrze się zapowiadam zawodowo, uzna

ła, że nieźle będzie mnie poślubić.

- Ale potem chciała rozwodu. Zgodziłeś się na to?

- Tak, nawet chętnie. Pod koniec chciałem tego tak

bardzo, jak ona. Nie spodziewałem się tylko, że tak źle

zniosę odrzucenie, wiesz, moje ego cierpiało. Prawdę

mówiąc, leczę jeszcze parę ran, które mi po niej zostały.

Ale nie można też odmówić naszemu małżeństwu

dobrych chwil... A poza tym - dodał ponuro - Melanie

znalazła już sobie męża numer dwa. Facet ma worki

pieniędzy, zabiera ją na bale dobroczynne, na wyścigi

do Acsot i do wszystkich ważnych miejsc. - Nagle

Penry wstał. - No, dość już na dzisiaj opowiadań.

Leonoro, powinnaś iść spać.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Ku ogromnej uldze Leonory koszmar nie pojawił się

ani tej nocy, ani przez kilka następnych. Życie na

wyspie toczyło się ustalonym biegiem. Penry zdjął szwy

i kiedy okazało się, że dziewczyna świetnie pisze na

maszynie, skorzystał z jej pomocy, dzięki czemu praca

poszła znacznie szybciej. Przy dobrej pogodzie Penry

biegał dwa razy dziennie i chodzili z Leonorą na

wycieczki po wyspie... Niestety, pogoda wkrótce się

pogorszyła, a wraz z nią jego humor. Leonora czuła się

winna. - Gdyby nie ja, myślała, mógłby opuścić Gul-

lholm, wrócić do domu albo odwiedzić matkę i siostry.

Cała rodzina telefonowała do niego w regularnych

odstępach czasu.

- Czy oni o mnie wiedzą? - spytała Leonora pew

nego razu.

Nie - odparł krótko.

- Czemu im nie powiedziałeś?

Gdyby wiedzieli, nie daliby mi spokoju. Któraś

z moich sióstr chciałaby, żebyś u niej zamieszkała.

A według mnie najlepiej dla twojego zdrowia będzie,

jeśli zostaniesz blisko miejsca, gdzie straciłaś pamięć.

Leonora nagle poczuła do niego niechęć.

I oczywiście pan doktor wie wszystko najlepiej!

Atmosfera zrobiła się nieprzyjemna.

- Mogę się, oczywiście, mylić - rzekł z przekąsem,

a usta drgnęły mu ostrzegawczo - i w chwili, kiedy

uznasz, że potrzebna ci pomoc psychiatry, pomogę ci

ją uzyskać. Ale, wierz mi, w tej chwili uważam, że lepiej

jest poczekać tutaj, aż coś sprawi, że twoja pamięć

zaskoczy i wszystko sobie przypomnisz. - Spojrzał na

zegarek. - No, dobrze, a teraz idź spać.

- Chyba nie mam innego wyjścia - wyrzuciła z siebie

gorzko. - Szczerze mówiąc, odkąd skończyłeś pisać

te artykuły, zrobiłeś się straszny. - Złożyła druty

i schowała robótkę do torby. - Dasz mi baterie do

magnetofonu?

- Wolałbym, żebyś położyła się spać - odparł zde

cydowanie, jakby chciał się jej pozbyć.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora zerwała się z miejsca.

- I oczywiście muszę słuchać każdego polecenia!

Myślisz, że jesteś Panem Bogiem?! Słyszałam, że lekarze

cierpią czasem na manię wielkości, a teraz widzę to na

własne oczy!

Penry także podniósł się z miejsca, bardzo wolno

i z takim wyrazem twarzy, że się przestraszyła.

- Co się z tobą dzieje? - spytała. - To przeze mnie?

Żałujesz, że mnie uratowałeś, Pigmalionie? Wolałbyś,

żeby twoja Galatea pozostała martwym posągiem?

- Ile niepotrzebnych pytań! - rzekł lodowato i od

sunął ją od siebie nieco mocniej, niż zamierzał. Dziew

czyna odskoczyła, rozcierając ramiona.

- Dobrze, idę! Nie musisz wyrzucać mnie siłą.

Penry zacisnął powieki, jakby modlił się o cierp

liwość. Kiedy je otworzył, utkwił spojrzenie w oczach

Leonory.

- Jeśli już musisz wiedzieć - zaczął wyjaśniać - mam

zły humor z bardzo prostego powodu.

- Chciałbyś się mnie pozbyć i móc wreszcie wyjechać

z tej wyspy!

- Niezupełnie. Powód jest znacznie prostszy.

- To znaczy? - Patrzyła na niego surowo.

- To znaczy - wycedził przez zęby - jesteśmy sami

w domu, mężczyzna i kobieta, oddzieleni od świata

przez morze. Popatrz - dodał widząc, że Leonora się

cofa - nareszcie do ciebie dotarło.

- Pójdę już spać! - powiedziała pośpiesznie i zwró

ciła się w stronę drzwi, ale nie dał jej odejść.

- Chwileczkę, ty to zaczęłaś. Teraz zostań i po

słuchaj!

Leonora stała bez ruchu. Penry był tak zły, że nie

chciała mu się sprzeciwiać.

-Tak lepiej - powiedział słodko. - Wracając do

naszej rozmowy: zdaję sobie sprawę, że moje zmienne

nastroje cię męczą. Nie jesteś chyba aż tak naiwna, by

nie wiedzieć, że zdrowemu mężczyźnie trudno jest

znosić ciągły kontakt z dziewczyną i jej nie zapragnąć!

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Błysk w jego oczach nie na żarty przestraszył Leono-

re. A ten mężczyzna, Leonoro, długo żył w celibacie.

Nie z wyboru. Melanie odmawiała mi siebie, kiedy nie

chciałem zrezygnować z wyjazdu do Walii. Jestem na

tyle głupi, że duma nie pozwoliła mi przyjąć żadnego

pocieszenia. Ani przed rozwodem, ani teraz.

Patrzyła na niego w milczeniu, a serce waliło jej jak

młotem.

- Nie bój się - rzekł lekko - gwałt nie jest w moim

guście. A chyba tak należałoby to nazwać, skoro

odskakujesz, gdy tylko cię dotknę. - Jego twarz przy

brała surowy wyraz. - Och, idź już spać, dziecinko. Nic

ci nie grozi. Może poczujesz się lepiej, jeśli ci powiem,

że będę dziś spał tu, na dole.

Leonorze niełatwo było życzyć mu dobrej nocy,

a jeszcze trudniej wejść na schody powoli. Miała ochotę

puścić się przed siebie biegiem i zatrzymać się dopiero

w swoim pokoju. Kiedy wreszcie tam doszła, nie była

w stanie zasnąć. Leżała, patrzyła w sufit, a przed

oczami widziała tylko przystojną, nieco cyniczną twarz

Penry'ego Vaughana...

W końcu zasnęła. Koszmar wrócił do niej z nową

siłą i tym razem nie oszczędzono jej niczego. Próbowała

opanować łódź, potem był moment grozy, gdy silnik

nagle umilkł i wreszcie... przyszła ogromna fala, by

zabrać ją ze sobą... Leonora jeszcze przez chwilę

utrzymywała się na powierzchni, walczyła jak oszala

ła... potem woda zalała jej usta i dziewczyna pogrążyła

się w zimnej ciszy...

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Już dobrze, Leonoro, już dobrze, trzymam cię...

Otworzyła przerażone oczy, ujrzała twarz Penry'ego

i przytuliła się z ulgą do jego nagiego torsu.

- Tonęłam - powiedziała z drżeniem. - Tonęłam!

Trzymał ją mocno, kiedy wstrząsały nią dreszcze.

- To był tylko sen, malutka, już po wszystkim.

Jesteś bezpieczna.

Leonora tuliła się do niego mocno, przerażona, że

będzie chciał odejść. Kiedy trochę się uspokoiła, Penry

usiadł wygodniej na łóżku, wziął ją na kolana i nakrył

kołdrą. Siedzieli tak dość długo. Gładził ją po włosach,

pocieszając bez słów. Już sam spokój Penry'ego spra

wił, że poczuła się lepiej.

- Nie idź! - poprosiła, gdy się poruszył.

- Chcę tylko otulić cię kołdrą, a potem pójść na dół

i zrobić ci coś gorącego do picia.

Leonora zsunęła się z łóżka i zastąpiła mu drogę.

- Pójdę z tobą. Nie chcę być sama.

- Zmarzniesz - powiedział, podnosząc się z łóżka.

- Więc ze mną zostań. Nie chce mi się pić.

- Wskakuj - zdecydował poprawiwszy pościel.

- Najpierw do łazienki!

- Dobrze, ja przez ten czas pójdę jednak do kuchni

i zrobię picie dla nas obojga. Potem wrócę i będę tu

siedział, dopóki nie zaśniesz, zgoda?

Leonora skinęła głową, a potem wyjrzała na ciemny

korytarz.

- Mógłbyś zapalić światło? - spytała.

- Boisz się ciemności?

- W tej chwili boję się wszystkiego.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 87

- Mam nadzieję, że mnie nie! rzekł Penry i zapalił

światło.

Uśmiechnęła się do niego blado.

- Nie, ciebie nie. Gdzieś w mojej głowie jest takie

miejsce z napisem: „Uwaga, smoki". Tylko ty możesz

mnie przed nimi obronić!

- Dziwne z ciebie dziecko. - Spojrzał na nią ze

smutnym uśmiechem. - No już, ruszaj. Chcę, żebyś jak

najszybciej znalazła się z powrotem w łóżku.

Śpieszyła się jak mogła. Zdążyła wrócić z umytą

twarzą i uczesanymi włosami, zanim pojawił się Penry.

- Bardzo dobrze - pochwalił ją, nalewając gorącej

czekolady do dwóch kubków. - A teraz, Leonoro

wiem, że to dla ciebie trudne, pomyśl... Czy ten

sen różnił się od poprzednich? Pamiętasz jakieś nowe

szczegóły?

Zmusiła się do przemyślenia wszystkiego od po

czątku.

- Tym razem trwało to dłużej - powiedziała w koń

cu. - I... zaczęłam tonąć.

- Oboje wiemy, że jednak nie utonęłaś uciął

szybko. - Skup się! Widziałaś znowu nazwę pontonu?

- Tak, widziałam. I musiałam nieźle się namęczyć,

żeby silnik zapalił. Kilka razy ciągnęłam za linkę...

Czułam silny zapach benzyny i pamiętam, że musiałam

wejść do lodowatej wody, żeby popchnąć łódkę...

- Spojrzała na niego w nagłym olśnieniu. Penry! Tego

nie było we śnie!

Pochylił się, by wyjąć kubek z jej drżącej dłoni.

- W porządku, moja śliczna. Mów dalej. - Usiadł

na łóżku i otoczył Leonorę ramieniem. Odwróciła się,

by na niego spojrzeć.

- Pamiętam tę część! I to dokładnie. Ale potem

wszystko mi się miesza... Nie umiem nawet powiedzieć,

co pochodzi ze snu, a co pamiętam...

Penry objął ją mocniej.

- Nie przejmuj się tym. To na pewno znak, że twoja

pamięć zaczyna pracować.

88 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Usiłowała się uśmiechnąć, ale nagle przyszło jej do

głowy, że wcale nie jest pewna, czy chce odzyskać

pamięć. Od prawie dwóch tygodni Gullholm była

jedynym światem, jaki znała, nie licząc krótkiej wy

prawy na ląd. Leonora zrozumiała nagle, jakie ryzyko

może w sobie kryć powrót do dawnego świata... Penry

zajrzał jej w twarz.

- Co się stało? - zapytał miękko. - Boisz się spotkać

sama ze sobą?

Skinęła głową. Spojrzeli sobie prosto w oczy...

- Lepiej będzie, jeśli już pójdę - rzekł niskim głosem

i wypuścił ją z objęć. Dziewczyna kurczowo złapała go

za rękę.

- Proszę, nie zostawiaj mnie!

- Leonoro, przestań! Wiesz dobrze, że nie mogę tu

zostać!

Puściła jego dłoń i odwróciła się tyłem.

- Więc idź. - Ukryła twarz w poduszce. Walczyła

z pokusą, by go błagać. Penry dotknął leciutko jej

włosów. Odwróciła się natychmiast, patrząc na niego

z nadzieją.

- No dobrze - zgodził się ponuro i usiadł na krześle

przy łóżku. - Wygrałaś! A teraz, na litość boską, śpij!

- Boję się zasnąć. Czy nie moglibyśmy trochę poroz

mawiać?

- Nie, nie moglibyśmy. - Przysunął krzesło bliżej

światła. Przejrzał leżące na nocnej szafce książki i, nie

patrząc na dziewczynę, zajął się czytaniem kryminału

Folleta.

- Zmarzniesz, jak będziesz tak siedział - zwróciła

mu uwagę.

- To mnie akurat najmniej martwi!

Leonora bała się być sama, ale obecność Penry'ego

także nie ułatwiała jej zaśnięcia. Leżała i patrzyła na

jego twarz, a on usiłował się skupić na lekturze. Dobrze

jest tak patrzeć, pomyślała sennie. Ta jego Melanie

musiała być kompletną idiotką, skoro wolała kogoś

innego.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Jeśli tak się będziesz we mnie wpatrywać - rzekł

Penry, nie odrywając wzroku od książki - pójdę do

swojego pokoju.

- Przepraszam. - Położyła się na plecach i zaczęła

oglądać sufit. Wiatr wył głośno, jakby na przekór

nadchodzącej wiośnie, i znowu padał deszcz. - Pewnie

jesteś zmęczony. Dam sobie radę.

Zerwał się na równe nogi.

- Jesteś pewna? - zapytał, stając przy łóżku.

- Raczej tak... - odparła z uśmiechem, który znikł

powoli z jej ust. Oczy Penry'ego pociemniały... Leono-

ra wiedziała już, co to znaczy... Bała się poruszyć,

nawet odetchnąć. Patrzyła, jak pochyla się nad nią,

czuła, że jest coraz bliżej... w końcu jego usta dotknęły

jej policzka. Odwróciła twarz. Tak bardzo pragnęła, by

ich usta się spotkały! Penry aż westchnął i schwycił ją

w mocne objęcia. Objęła go, szczęśliwa. Sama nie

wiedziała, czy bardziej się cieszy, że nie będzie sama,

czy z tego, że on tak reaguje na jej bliskość. Oddychał

coraz szybciej, a ona tuliła się do niego bez skrępowa

nia... Położył ją na łóżku i wziął w ramiona. Jeśli to

ma być cena za to, by ze mną został, myślała Leonora,

jakże chętnie ją zapłacę! Na chwilę zapomniała, dla

czego zgadza się, by Penry się z nią kochał, zaskoczona

przyjemnością, jaką jej sprawiał.

Po chwili jego pocałunki stały się mocniejsze. Poczu

ła, że nie chce już dotyku jego gorących dłoni... Penry

zdjął jej koszulę i kiedy poczuła jego ciało na swoim,

wpadła w przerażenie. Odpychała go, zaczęła się miotać

w bezrozumnym strachu... Odsunął się zdumiony,

a wtedy Leonora zsunęła się z łóżka i z rękami przy

ustach, pobiegła do łazienki. Zdążyła jeszcze zatrzasnąć

za sobą drzwi. Nie chciała, by słyszał, jak wymiotuje...

Kiedy wszedł do łazienki, podniosła się z trudem.

Penry, teraz już w szlafroku, podszedł do niej bez słowa

i owinął ciepłym, suchym ręcznikiem. Potem posadził

na stojącym obok wanny stołeczku i przetarł jej twarz

wilgotną gąbką.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Czy kochanie się ze mną jest aż takie wstrętne?

- zapytał w końcu.

Leonora pokręciła przecząco głową.

-Nie. Tak mi przykro - mówienie przychodziło

jej jeszcze z trudem. - Nie... nie chciałam cię... pro

wokować.

Zamknęła oczy w udręce, poczuła, że znowu jej

słabo.

Zbadał jej puls.

- Nie mów już nic, młoda damo. Wracaj do łóżka.

- Podniósł ją z miejsca i wtedy poczuła skurcz jego

mięśni, gdy dotknęła czołem jego szyi. Była jak zmęczo

ne dziecko. Kiedy znaleźli się z powrotem w sypialni,

podał jej nocną koszulę. Była tak wyczerpana, że

z trudem ją założyła. Poczuła prawdziwą ulgę, kiedy

znowu znalazła się w łóżku. Penry poprawił jej po

duszki.

- Wszystko już dobrze?

- Nie zostawiaj mnie - poprosiła z trudem.

Uniósł brew.

- Myślałem, że nie będziesz mnie chciała widzieć...

Gwałtownie pokręciła głową.

- Nie, nie wychodź! To ostatnie, czego bym chciała!

Spojrzał na nią uważnie. W tej chwili był lekarzem.

-Zdaje się, że... odzyskałaś pamięć - powiedział

powoli.

Leonorą wstrząsnął dreszcz.

- Tak. Całkowicie.

Penry uśmiechnął się sardonicznie.

- Odniosłem już różne sukcesy, jeśli chodzi o kobie

ty, ale żadna jeszcze nie zwymiotowała dzięki mnie!

- To nie przez ciebie. Widzisz, kiedy... - przełknęła

ślinę i zaczęła od nowa. - Kiedy w końcu to się stało,

wszystko nagle stanęło mi przed oczyma. Wszystko, ze

wszystkimi obrzydliwymi szczegółami! - Usiłowała się

uśmiechnąć. - Może napiszesz o tym artykuł „Wstrzą

sowa metoda leczenia amnezji"...

Penry mocno ujął ją za rękę.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Świetny pomysł. Ale zanim powiesz mi coś więcej,

chętnie czegoś bym się napił. A ty?

- Trochę wody mineralnej. - Rzuciła mu błagalne

spojrzenie. - Penry, nie masz pojęcia, jak mi przykro!

- Dam sobie radę. Zaraz wracam.

Będąc sam na sam ze swoją pamięcią, Leonora

ukryła twarz w poduszce. Jak bardzo chciałaby przed

tym uciec!

- No, dobrze - rzekł Penry, siadając przy jej łóżku.

- Powiedz, co cię gnębi.

Piła powoli wodę. Zupełnie nie wiedziała, jak zacząć.

Penry pochylił się w jej stronę.

- Posłuchaj - zaczął przyjaźnie - jeśli nie chcesz mi

powiedzieć, kim jesteś i czego się boisz, nic mi nie mów.

Nie chcę powodować bólu, chcę go uśmierzać.

- Ależ ja chcę ci powiedzieć! Tylko wolałabym

odzyskać pamięć w jakiś inny sposób... - zarumieniła

się boleśnie.

- Ja, szczerze mówiąc, też bym wolał. - Upił trochę

whisky. - A teraz proszę, przestań o mnie myśleć jak

o odrzuconym kochanku czy nawet mężczyźnie. Jes

tem lekarzem, kimś, z kim możesz rozmawiać w zaufa

niu. Tak przy okazji. Miałem rację co do twojego

imienia?

- Tak. Mam na imię Leonora. Broszka była dobrym

śladem. Można się z niej domyślić także nazwiska.

Nazywam się Leonora Fox. Mieszkam w Chastlecom-

be i robię swetry na sprzedaż dla turystów. Nic dziw

nego, że tak łatwo poradziłam sobie z wzorem, z któ

rym nie dała sobie rady twoja matka.

- Pani czy panna Leonora Fox? - zapytał Penry

spokojnie.

Uśmiechnęła się nieśmiało.

- Panna, doktorze Vaughan.

- Jesteś z kimś związana?

Odwróciła się. Po jej twarzy przebiegł cień.

- Myślałam, że tak. Okazało się to jednak ogromną

pomyłką. To dość głupia historia.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora była najmłodszą z trójki rodzeństwa. Jej

rodzice zmarli, kiedy była jeszcze dzieckiem i dziew

czynka została pod opieką Jonathana i Elizy...

- Twój ojciec był wielbicielem Beethovena! - prze

rwał Penry.

- Nie ojciec. Matka. Pierworodny syn w rodzinie

Foxów miał zawsze na imię Jonathan, ale później za

wybieranie imion wzięła się moja mama, która była

pianistką. To ona uparła się, żebyśmy się tak nazywały.

Jonathan został analitykiem systemów, zaczął pra

cować w londyńskim City. Niedawno się ożenił, ale

nadal służył pomocą młodszym siostrom, które otwo

rzyły sklep w nowym centrum handlowym w Cotswold.

- Sprzedajemy swetry, które robię na drutach, po

bardzo ryzykownych cenach; trochę ręcznie szytych,

drogich ubrań, a oprócz tego srebrną biżuterię i inne

rzeczy robione przez miejscowych rzemieślników

- opowiadała Leonora.

- Stąd ta broszka - domyślił się Penry.

- Tak. Zgadnij, jak się nazywa nasz sklep?

- No powiedz!

- Eliza uparła się, żeby nazwać go „Lisią norką".

Jonathan też uważał, że to przyciąganie klientów. A ja

myślę, że to wstrętne.

Penry zastanawiał się przez chwilę.

- Jeśli mieszkasz i pracujesz ze swoją siotrą, to

czemu, na litość boską, nikt cię nie szukał?

- Już ci mówię.

Eliza była o dziesięć lat starsza i kierowała sklepem.

To ona zajmowała się księgowością i nowymi zakupa

mi, ona miała „handlową żyłkę". Leonora była szczęś

liwa, kiedy mogła zająć się robieniem na drutach.

Pomagała czasem w sklepie; kiedy było trzeba, pisała

na maszynie. To ona zajmowała się domem i gotowała,

jeśli Eliza miała zostać na kolacji. Eliza jednak - w wie

ku trzydziestu dwóch lat „szczęśliwie niezamężna"

- rzadko bywała wieczorami w domu. Miała powodze

nie, ale nie zamierzała wiązać się z nikim na stałe.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora uwielbiała żaglówki. W letnie niedziele

spędzała zwykle czas nad jeziorem, niedaleko domu.

Wieczorami chodziła grać w tenisa, czasem zaś do

kina. Zimą starała się brać udział w życiu swojego

małego miasteczka.

- Strasznie nijako to brzmi, prawda? - Uśmiech

nęła się smutno. - Moi rodzice zostawili tyle pienię

dzy, że mogłam pójść do szkoły, w której wcześniej

uczyła się Eliza, ale ja nigdy nie byłam typem nauko

wca... Myślę, że moja kariera została określona

w chwili, gdy sprzedałam swój pierwszy sweter. Mia

łam wtedy szesnaście lat i kiedy skończyłam szkołę,

od razu zaczęłam pracować w sklepie.

Penry patrzył na nią badawczo.

- I nigdy nie chciałaś poszerzyć swoich hory

zontów?

- Oczywiście, myślałam o tym od czasu do czasu

- odparła wzruszając ramionami. - Ale nie chciałam

opuszczać Elizy. Wiesz, ona miała tylko dwadzieścia

lat, kiedy to wszystko na nią spadło, a nigdy nie dała

mi odczuć, że jestem dla niej ciężarem. A przecież tak

właśnie musiało być.

Zapadło milczenie. Penry czekał cierpliwie, aż

Leonora zacznie mówić dalej. Kiedy wreszcie zde

cydowała się podjąć opowieść, jej głos był już pe

wniejszy.

- Pewnego dnia do Chastlecombe przyjechał dzien

nikarz z fotografem. Mieli zrobić reportaż o nowym

centrum handlowym na rynku.

Sklepik Elizy i Leonory przyciągnął od razu ich

uwagę. Zdjęcie Elizy - rudej, wysokiej, eleganckiej

- zajęło centralne miejsce w reportażu. Panna Fox

miała na sobie sweter, zrobiony przez Leonorę,

i srebrną broszkę z głową lisa.

- A gdzie ty wtedy byłaś? - spytał Penry.

- Schowałam się. Nie masz pojęcia, jak ja okropnie

wychodzę na zdjęciach! Włosy jak wronie gniazdo,

oczy czerwone... Guy... - zająknęła się. - Guy Ferris,

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

ten fotograf, próbował zrobić mi dobre zdjęcie, ale

w końcu się poddał. Za to Elizie po prostu nie można

zrobić złego zdjęcia!

Penry spojrzał na nią z uśmiechem.

- I co było potem? - zapytał.

- Zakochałam się.

- W Guyu Ferrisie?

- Tak.

Ferris, już znany w odpowiednich kręgach, był

bardzo zainteresowany Leonorą. Eliza była nawet za

niepokojona, bo zaczął przyjeżdżać z Londynu co

weekend. Leonora była w siódmym niebie, tym bardziej

że Guy podzielał jej żeglarskie pasje. Zabierał ją nad

jezioro swoim dwuosobowym morganem, a potem

pływali razem żaglówką. Leonora była zafascynowana

swoim przyjacielem, którego zazdrościły jej wszystkie

przyjaciółki.

- Koszmar! - westchnął z goryczą.

Penry skrzywił się.

- Czy on nie chciał od ciebie niczego oprócz żeg

lowania?

- Co masz na myśli?

- Nie bądź taka niewinna! Wiesz przecież, jak trud

no było mi znieść naszą przymusową bliskość.

Leonora spojrzała na niego z powątpiewaniem.

- Nawet kiedy wyglądałam jak po walce z Mike'em

Tysonem?

- T o się zmieniło w niezwykłym tempie, rusałko.

- Penry uśmiechnął się, by dodać jej odwagi. - No,

mów dalej. Chciałbym się dowiedzieć, co spowodowało

amnezję.

Wzięła głęboki oddech, a potem przyznała, że Guy

był nią zainteresowany także fizycznie. Ale tylko do

pewnego stopnia. Całowali się, przytulali - nic więcej.

Leonora była przekonana, że Guy szanuje ją i ma

wobec niej poważne zamiary.

- Zdaje się, że czytałam kiedyś za dużo bajek - wes

tchnęła smutno.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Romans ciągnął się przez jesień i zimę, aż do świąt.

Nie wypływali teraz na jezioro. Żeglowanie zastąpiły

przejażdżki samochodem i długie, romantyczne ko

lacje.

Na wiosnę Guy miał jechać do Walii, robić foto

grafie do przewodnika. Zaproponował Leonorze, by

z nim pojechała. Eliza sprzeciwiła się temu pomysłowi

z zaskakującą determinacją. A ponieważ starsza siostra

rzadko się tak przy czymś upierała, Leonora z ogrom

nym żalem musiała Guyowi odmówić. Ferris zezłościł

się i powiedział, że czas już, by Leonora zaczęła sama

o sobie decydować. Pewnego dnia napomknął, że bę

dzie nalegał, by to zrobiła.

- Byłam pewna, że ma na myśli ślub... - wyjaśniła

cicho. - Pod koniec pierwszego tygodnia jego nieobec

ności byłam tak nieszczęśliwa, że Eliza znalazła kogoś

do pomocy w sklepie i przyszykowała mnie do drogi.

Od Guya nie było żadnych wiadomości, ale Leonora

nie przejmowała się tym. Wiedziała, że przyjaciel,

u którego Ferris się zatrzymał, nie ma telefonu. Jego

dom był położony na odludziu. Dziewczyna zdążyła na

nocny pociąg, rano zaś udało jej się złapać taksówkę,

która zawiozła ją do Morfy. O świcie była już w drodze

na Brynteg.

Brynteg! - Penry spojrzał na Leonorę zaniepoko

jony. - Ferris mieszkał u tego faceta z Brynteg?

Leonora skinęła głową.

- Słyszałeś coś o nim?

- Tak. I o jego znajomych. Mów dalej.

Cały tamten ranek wydawał się Leonorze cudowną,

podniecającą przygodą. Szła groblą na Brynteg, czuła

się jak bajkowa królewna, idąca na spotkanie swego

królewicza. Nie przeszkadzał jej nawet wzmagający się

wiatr i coraz silniejszy deszcz. Dom stał na kamienistym

pagórku, przy końcu grobli, niczym miniaturowy za

mek Świętego Michała. Dla Leonory była to praw

dziwa Mekka - schronienie dla pielgrzyma, który

przemierzył długą drogę.'

96 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Ten dom to bungalow, z tyłu jest duży pokój

z widokiem na morze. Zapukałam do drzwi, ale nikt

nie otwierał... - musiała na chwilę przerwać. - Byłam

zmarznięta i przemoczona, a poza tym wydawało mi

się, że dom jest pusty. Przeszłam więc na tył domu, żeby

zajrzeć do środka przez okno. Tam... był taki podest,

a na nim łóżko. Guy tam był... - Głos Leonory załamał

się. Penry podszedł do niej i objął ją delikatnie.

- ...Z jakąś kobietą? - dokończył.

- Nie. Z jakimś mężczyzną.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Penry bardzo delikatnie trzymał Leonorę w ramio

nach. Po twarzy dziewczyny płynęły ogromne łzy, tak

gorące, że niemal parzyły. Jej ciałem wstrząsał szloch.

W ciepłych objęciach Penry'ego spojrzała jeszcze raz na

całą ponurą historię, zmierzyła się z prawdą i... prze

trwała. Po dłuższej chwili wyprostowała się i odsunęła

od swego pocieszyciela. Podał jej pudełko chusteczek

i usiadł z powrotem na krześle.

Jesteś zdegustowany - zauważyła, ocierając ostat

nie łzy.

Oczy Penry'ego błysnęły niczym stal.

- Chciałbym tu mieć tego twojego Guya. Rozwalił

bym mu łeb!

- Dzięki. Może to dziwne, ale w jakiś sposób trochę

mi lepiej, kiedy tak mówisz. - Zamrugała spuchniętymi

powiekami i spróbowała się uśmiechnąć. - On, oczywi

ście, nic nie poradzi na to... na to, kim jest. No, i wcale

się mnie nie spodziewał. Nie wiedział przecież, że

zmieniłam zdanie co do wyjazdu.

- Jeszcze go usprawiedliwiasz?

- Nie. Tak po prostu było.

- Czy on cię widział? - spytał Penry.

- Nie!

Mimo że miała wtedy ochotę jak najszybciej stamtąd

uciec, odeszła spod domu tak cicho, jak tylko mogła.

Dopiero kiedy była już daleko, puściła się biegiem

w stronę plaży i w tym momencie zdała sobie sprawę,

że zaczął się przepływ.

- Wyobraź sobie, co czułam, kiedy się okazało, że

grobla jest pod wodą! Biegałam po plaży jak oszalała,

98 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

szukałam jakiejś łodzi, żeby przeprawić się na ląd.

I znalazłam. Na plaży leżał stary ponton, w dodatku

miał zamocowany motor. Nawet chwili się nie waha

łam. Od razu zepchnęłam go na wodę.

- Na scenie pojawia się „Seren"...

- Tak. Udało mi się ją jakoś zepchnąć. Przez parę

strasznych chwil bałam się, że nie zapali, ale w końcu

się udało. Przełożyłam tylko swoją torbę przez ramię

i ruszyłam w stronę brzegu. Wydawało mi się, że jest

tak blisko, że mogłabym przepłynąć.

-I pewnie właśnie wtedy wysiadł silnik, a fale

miotały tobą tak długo, aż wypadłaś za burtę. - Penry

pokręcił głową. - To cud, że zepchnęły cię w pobliże

Gullholm. Musiałem cię znaleźć dosłownie kilka minut

po tym, jak zaczepiłaś się o skały. - Spojrzał jej prosto

w oczy. - Czy ty w ogóle masz pojęcie, ile miałaś

szczęścia?

Leonora skinęła głową. Okropność tego, co się stało,

była nie do zniesienia! Penry skrzywił się.

- Kiedy masz być w domu?

- Boże! - W jej oczach pojawiło się przerażenie.

- Który dzisiaj?

- Czternasty marca.

Leonora odetchnęła z ulgą.

- Jutro. Muszę być w domu na czas, inaczej Eliza

po prostu oszaleje.

Penry podniósł się z miejsca.

- Odwiozę cię - oświadczył.

- Nie chcę ci psuć wakacji. Dla ciebie to zupełnie

nie po drodze. Podwieź mnie tylko do najbliższej

stacji...

- Nie mów głupstw. Ja też muszę już wracać do

prawdziwego świata. - Skierował się w stronę drzwi.

- A poza tym, życie na Gullholm bez mojego małego

rozbitka straci cały urok - dodał z uśmiechem.

Leonora nie odwzajemniła uśmiechu; nagle zdała

sobie sprawę, że ma teraz przed sobą długą, samotną

noc.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Musisz już iść do swojego pokoju? - zapytała

zmienionym głosem. - Nie możesz dziś ze mną zostać?

Proszę...

Penry zachmurzył się.

- Nie, Leonoro. Już raz przez to przeszliśmy. Do

brze wiesz, że nie mogę. Teraz już wszystko będzie

dobrze, pokonałaś smoki, nigdy więcej cię nie do

sięgną.

Odwrócił się, chwilę patrzyli sobie w oczy, a po

tem... Penry szybkim krokiem ruszył w stronę drzwi.

Tak szybkim, że zapomniał schylić głowę i uderzył się

w czoło o framugę. Leonora wyskoczyła z łóżka.

- Boli? - spytała, łapiąc go za rękę.

- Oczywiście, że boli! Jak diabli! - Spojrzał na

nią i próbował się wyrwać, ale chwyciła go z desperacką

siłą.

- Proszę, zostań. Proszę! Penry, posłuchaj: ja chcę,

żebyś się ze mną kochał. Ja tego potrzebuję! - Ciemny

rumieniec oblał twarz dziewczyny, gdy ujrzała, jakim

wzrokiem na nią patrzy.

- Nie wiesz, co mówisz - powiedział przez zaciśnięte

zęby.

- Bardzo dobrze wiem, co mówię. Jeśli chcesz,

możesz na to spojrzeć z medycznego punktu widzenia.

Jak na lekarstwo przeciwko urazowi. - Przysunęła się

bliżej. - Nie rozumiesz? To, co widziałam tamtego

ranka, może mieć wpływ na całe moje przyszłe życie

seksualne. Muszę poznać coś innego. Jeśli będziesz się

dziś ze mną kochał, będę miała coś, do czego będę

mogła wracać z przyjemnością i wdzięcznością przez

resztę życia.

- To jest szantaż! - rzekł niskim głosem.

- Nie. To wołanie o pomoc. - Leonora zarumieniła

się boleśnie. - Chyba, że ostatni raz zupełnie cię

zniechęcił.

Penry stał w kompletnym bezruchu.

- T o prawda, nie chciałbym, żebyś znów przeze

mnie zwymiotowała. Jestem lekarzem, ale jestem także

100 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

normalnie, po męsku próżny. Nie przeczę, jesteś

bardzo przekonująca, kiedy tak prosisz. Trudno ci

się oprzeć, ale nie sądzę, by moje ego zniosło powtórkę

ostatniego razu.

W oczach Leonory błysnęła nadzieja.

- Nie masz się czego bać. Chciałabym, żebyś pomógł

mi zapomnieć tamten dzień, kochając się ze mną. Czy

proszę o tak wiele? - Puściła jego dłoń i szybkim

ruchem przytuliła się do niego. Wiedziała już, że wy

grała; serce mężczyzny uderzało szybko, boleśnie...

Czuła jego rytm policzkiem, kiedy przywarła do jego

szerokiej piersi. Przytuliła się jeszcze mocniej, a wtedy

ramiona Penry'ego otoczyły ją mocnym uściskiem.

- Leonoro - rzekł prosto w jej włosy - czy ty w ogóle

zdajesz sobie sprawę, co mi robisz?

Zadarła do góry głowę, żeby móc spojrzeć mu

w oczy Zadrżała, widząc, że są przepełnione namię

tnością.

- Nie. Nie do końca. Miałam nadzieję, że mi poka

żesz. - Odsunęła się i zdjęła koszulę. Zaczepiła guzikiem

o włosy.

Penry wypuścił powietrze z głośnym świstem i po

mógł jej wyplątać nieszczęsny guzik. Widziała, że przy

gryzł wargę, gdy wreszcie stanęła przed nim naga.

- Oglądanie nagiej kobiety powinno być czymś zwy

czajnym dla lekarza... - rzekła, prostując się i chowając

ręce za plecami.

Penry chwycił ją w ramiona i przycisnął do piersi.

- Ale to nie jest coś zwyczajnego - szeptał z ustami

przy jej ustach. - Wygrałaś... Wiem, że rano będę tego

żałował, ale pragnę cię tak mocno, że zaryzykuję... Czy

jesteś tego pewna? - Postawił Leonorę na ziemi i spoj

rzał na nią niewidzącymi, błękitnymi oczyma. - Wiesz,

rusałko, ostrzegam cię, tym razem nie dam ci uciec.

- Oczywiście, że jestem pewna - odparła zniecierp

liwiona. - Chcesz mnie czy nie?

Nie odpowiedział. Zdjął szlafrok, położył Leonorę

na łóżku i zgasił światło. Jego ciepłe, nagie ciało

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 1 0 1

dotykało jej ciała i tym razem wszystko było takie

inne... Takie czarodziejsko inne! Leonora zapomniała

Guya, zapomniała o całym świecie... Bliskość Pen-

ry'ego przemieniała ciemności w podniecający, intymny

świat... Było w nim miejsce tylko dla dwojga ludzi,

spragnionych ciepłej radości bycia razem.

Spodziewała się prawdziwej eksplozji uczuć, a tym

czasem Penry wcale się nie śpieszył... Była mu wdzięcz

na za lekki, uwodzicielski sposób, w jaki drażnił ją

i podniecał. A potem... tempo pieszczot zaczęło wzras

tać... Sprawił, że ciało Leonory odpowiadało każdym

nerwem. W końcu i ona odważyła się zacząć własne

poszukiwania. Jakże była szczęśliwa, gdy zrozumiała,

czego jest w stanie dokonać! Usta Penry'ego kusiły, na

przemian delikatne i brutalne, aż wreszcie jego poca

łunki zsunęły się niżej, wzdłuż szyi i zaczęły muskać jej

piersi. Leonora zadrżała i jęknęła cicho. Penry całował

jej rozpaloną skórę, czuła jego język taki... delikatny...

Gdy dotknął jej sutków, poczuła, jaki ogień w niej

rozpala... Dotyk jego długich, szczupłych palców, tak

wyrafinowany, sprawił, że spełnienie przyszło dla Leo

nory szybko i intensywnie, ogarniając całe jej ciało.

Leżała, z trudem łapiąc powietrze, z rozkrzyżowa-

nymi ramionami, w powodzi popielatobrązowych lo

ków. Penry zapalił światło. Kiedy otworzyła oczy,

ujrzała jego triumfujący uśmiech. Objął ją ciasno ra

mionami.

- A co... co będzie teraz? - zapytała, rumieniąc się

z zakłopotania.

--- A czego byś chciała?

- Nie wiem. Ale z tego... z tego, co się właśnie stało,

raczej niewiele wynika dla ciebie...

Penry zaśmiał się miękko.

-Wręcz przeciwnie, moja piękna, bardzo wiele!

Chcesz wiedzieć, jak wiele? - Ujął lekko jej dłoń

i pociągnął w dół. Teraz mogła przekonać się, jak

bardzo Penry jej pragnie... Zamrugała szybko oczami,

jej dłoń dotknęła go lekko... Penry westchnął głęboko.

102

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

-Jak się czujesz? - zapytał z trudem. Była za

skoczona.

- Przecież wiesz!

Schylił się i głęboko ją pocałował. Objęła go mocno

i przyciągnęła do siebie. To starczyło za odpowiedź...

Minął długi czas, zanim Penry uniósł głowę i zapytał:

- Jesteś pewna?

- Tak. O, tak... teraz! Penry, proszę!

Lecz nawet teraz nie chciał się śpieszyć. Pieścił ją

i całował, aż prawie płakała z tęsknoty... Rozsunął

delikatnie jej kolana, całował miękką skórę ud, tak

długo, że zaczęła go błagać... I w końcu... w końcu

spełnił jej prośbę. Leonora przygryzła dolną wargę,

poczuła kłujący ból... Po chwili leżeli nieruchomo,

bardzo spokojnie, jak ludzie, którzy wydostali się z oka

cyklonu.

- Bardzo cię bolało? - zapytał Penry szeptem.

-Nie, nie bardzo... Dziwne, teraz też nie boli.

Wiesz, nawet nie jestem zmęczona...

- Po prostu jestem bardzo, bardzo sprytny.

-I doświadczony!

- Ostatnio trochę się zaniedbywałem...

- Nigdy bym nie zgadła.

-To tak, jak z jazdą na rowerze. Tego się nie

zapomina.

- Umiem jeździć na rowerze, ale tego jeszcze nigdy

nie robiłam.

- Och, wiem, rusałko, wiem! Pozwolisz, że cię

nauczę?

Zaczął się poruszać, z początku powoli... Leonora

patrzyła mu w oczy rozjaśnionym ze szczęścia wzro

kiem, i z każdym jego ruchem czuła, że jej ciało, mimo

braku doświadczenia, uczy się bardzo szybko... Stop

niowo dostosowała się do rytmu Penry'ego, coraz

szybciej i szybciej... Zgodnie z rytmem serc... Doszli

wreszcie do spełnienia, przy którym tamto poprzednie

wydało się Leonorze zaledwie bladym cieniem. Teraz

było wszechogarniające, porywało swą pierwotną si-

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

103

łą... Penry zachłysnął się powietrzem i omal nie zmiaż

dżył jej w uścisku... A potem był już tylko uspokajający

się oddech, spokojne bicie dwóch serc...

Kiedy Leonora obudziła się, było już rano. Leżała

sama. Czuła rozkoszny ból po wysiłku ostatniej nocy...

Tak, pamiętała wszystko dokładnie. Każdy drobny

szczegół, wszystko, co nawet teraz zapierało jej dech

w piersi. W końcu jednak zmusiła się do przypomnienia

sobie sceny, która rozegrała się w Brynteg i okazało

się, że wspomnienie to nie jest już bolesne. Było

oczywiście smutne i dość obrzydliwe, jednak najgorsze

miała za sobą. Mogła teraz myśleć o tym bez rozpaczy;

zupełnie, jakby przydarzyło się to komuś innemu,

w jakimś innym świecie.

Leonora zdała sobie sprawę, że wypadek i utrata

pamięci będą odtąd stanowiły w jej życiu swoistą

granicę. To, co wydarzyło się między nią a Penrym

Vaughanem, będzie jakby ziemią niczyją - wstępem

do nowego życia i zakończeniem starego. Na myśl

o Penrym przeciągnęła się jak kotka i uśmiechnęła

w rozmarzeniu. Tak. To, co wydarzyło się ostatniej

nocy, było doskonałym lekarstwem na szok związany

z wyprawą na Brynteg... Za sprawą cudownego po

żądania Penry'ego rany zadane jej przez Guya zagoi

ły się bez śladu. Poruszyła się niespokojnie. A kto,

zapytała nagle samą siebie, wyleczy cię z Penry'ego

Vaughana?

Wstała, umyła się pośpiesznie, założyła dżinsy, swe

ter i przypięła broszką swoją chustkę. Kiedy się czesała,

zerknęła w lustro. Przez chwilę przyglądała się swojej

twarzy, zaskoczona, że po tym, co się stało, wygląda

tak jak zawsze.

Pościeliła łóżko, zebrała swoje rzeczy i postanowiła

zejść na dół. Teraz, w jasnym świetle dnia, nie była już

tak pewna, jak ma wyglądać jej przywitanie z Penrym.

Nie można było jednak dłużej z tym zwlekać. Zeszła

do kuchni i spotkała go, kiedy właśnie wychodził

z gabinetu.

104

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Dzień dobry - powiedział bez uśmiechu. - Poin

formowałem policję o tym, że odzyskałaś pamięć.

- Dziękuję. - Była nieprzyjemnie zaskoczona tym

chłodnym przywitaniem. Zaczęła nalewać wody do

czajnika. - Ja na pewno bym o tym zapomniała. Czy

nie powinnam nikomu zwrócić pieniędzy za „Seren"?

-Jeśli nie chcesz, żeby sprawa nabrała rozgłosu,

nie radzę. Właściciele dostaną pieniądze z ubezpie

czenia.

Leonora krzątała się po kuchni. Za nic nie chciała

pokazać, jak bardzo jest rozczarowana.

- C o zrobisz z jedzeniem, które jest w lodówce?

- zapytała, nie patrząc w jego kierunku.

- Bryn Pritchard weźmie je stąd, zostawię mu klu

cze. - Spojrzał na nią uważnie. - A jak ty się dziś

czujesz?

- Dobrze - odparła wesoło. - Choć muszę przyznać,

że trochę dziwnie jest wrócić do dawnego świata.

Nareszcie jestem cała i zdrowa.

- Niezupełnie. - Uniósł jej twarz tak, że musiała

spojrzeć mu w oczy. - Z pamięcią czy bez, po ostatniej

nocy nie określiłbym cię jako całej.

Leonora, czerwona aż po cebulki włosów, odsunęła

się od niego.

- To był mój własny pomysł, więc nie narzekam.

- Podała mu talerz. - Gdzie chcesz jeść? Tu czy

w swoim pokoju?

Penry patrzył na jedzenie bez zainteresowania.

- Nie wiem, czy w ogóle chce mi się jeść.

-Więc wyrzuć to wszystko do śmieci - rzekła

urażona.

- Dobrze, już dobrze, jem! - Postawił talerz na

blacie i posadził dziewczynę na wysokim stołku, - Mo

że ty też coś zjesz, kiedy będziemy rozmawiać?

- Rozmawiać? - Leonora spojrzała na niego pytają

co i sięgnęła po grzankę. Przerwał jedzenie.

- Musimy pogadać, Leonoro - powiedział po chwili

milczenia. - Po wczorajszej nocy...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 105

Zapomnijmy o niej.

Jak? - Czarne brwi Penry'ego utworzyły jedną,

szeroką linię. - Może ty umiesz o czymś takim zapom

nieć. Ja nie.

Leonora nie udawała już, że je.

- Posłuchaj, Penry - zaczęła - wczoraj prosiłam

cię... błagałam, żebyś się ze mną kochał. Zaspokoiłeś

moją głęboką potrzebę; chciałam zapomnieć o tym, co

widziałam. Pokazałeś mi, jak piękna może być miłość

między mężczyzną a kobietą i poczułam, że znowu

jestem zdrowa i normalna.

Nalał herbaty do kubków.

- To stawia mnie na równi z jakimś lekarstwem.

Dzięki.

- Dobrze wiesz, że nie to chciałam powiedzieć

- odparła zniecierpliwiona. - Próbuję ci powiedzieć,

jak bardzo jestem ci wdzięczna i jak wspaniałe było

to, co się stało. To wszystko. Nie będę ci już cięża

rem, od tej pory nie musisz się czuć za mnie od

powiedzialny.

- Doprawdy, jak miło to słyszeć - przerwał jej. - Ale

czy ty przypadkiem o czymś nie zapomniałaś?

- O czym?

- Pomyśl, Leonoro! Ktoś chyba mówił ci o ptasz

kach i motylkach?

Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, a potem

zarumieniła się.

Ja... nie pomyślałam...

- A ja tak... przez chwilę. Tylko że wtedy było już

za późno. Potrzeba zaspokojenia wyparła wszystko

z mojej głowy.

- Zaspokojenia?! - Dziewczyna rzuciła mu obu

rzone spojrzenie i zeskoczyła ze stołka. - Co za po

tworne słowo!

- A jak byś to nazwała?

- Przysługą. Ty ją spełniłeś, ja jestem wdzięczna.

A teraz zapomnijmy o tym. Jeśli coś się stanie, będzie

to tylko moja wina.

106 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Penry chwycił ją za ramiona i odwrócił twarzą do

siebie.

- Mam zapomnieć? Myślisz, że jestem aż takim

potworem?

- Wcale nie uważam cię za potwora. - Spojrzała na

niego wyzywająco. - Ale miałeś przeze mnie już

wystarczająco dużo kłopotów. Jeśli będzie jakiś...

problem, poradzę sobie z nim sama.

Przez chwilę trzymał ją w żelaznym uścisku. Nagle

jego twarz przybrała obojętny wyraz.

- Jak chcesz - rzekł i puścił jej ręce.

Leonora patrzyła za nim zdumiona, gdy wychodził,

żeby się spakować. Jej słowa, w zamierzeniu szlachet

ne, okazały się kompletnie chybione. Spodziewała się,

że Penry uznaje za nonsens i była zaskoczona, że tego

nie zrobił.

Kiedy Penry wyszedł na dwór, by sprawdzić gene

rator, Leonora zniosła na dół swój bagaż. Do torby

zapakowała także nie ukończony sweter.

- Jesteś gotowa? - zapytał w jakiś czas później.

- Tak. - Rzuciła ostatnie spojrzenie na dom, który

przez pewien czas był całym jej światem.

Szli do przystani w deszczu, zejście na brzeg

zabrało im więc sporo czasu. Kiedy stanęli wreszcie

na plaży, spojrzała na morze zrezygnowana. To

będzie niełatwa przeprawa... Penry zapakował baga

że na łódź, a potem pomógł jej wsiąść. Gdy tylko

wypłynęli z bezpiecznego portu, „Angharad" zaczęła

tańczyć na falach, jakby cieszyła się, że znów rusza

w morze.

Leonora patrzyła na zbliżający się ląd i myślała

ponuro, że być może nigdy już nie ujrzy Penry'ego

Vaughana.

- Boisz się? - zapytał. - Nie ma czego, to tylko

silny wiatr. - Wyciągnął do niej ramię. - No,

chodź tutaj.

Resztę podróży Leonora spędziła, stojąc przytulo

na do Penry'ego. Mimo kilku warstw ubrania dziew-

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 107

czyna czuła, jak mocno bije mu serce. Nie mogła

znieść myśli, że już niedługo będą musieli się rozstać.

-Jesteś tak cicho... - powiedział nagle Penry.

Poczuła jego oddech na szyi. Bała się odwrócić.

- Myślę nad jakąś zgrabną mową dziękczynną na

pożegnanie.

- Niepotrzebnie. Przepisywałaś moje artykuły, za

jęłaś się domem, karmiłaś mnie po królewsku... To ja

powinienem ci dziękować.

Cieszyła się, że Penry nie może widzieć jej twarzy.

- Ach, ale nie zapominaj, że uratowałeś mi życie!

- rzekła, siląc się na lekki ton. Przysunął się jeszcze

bliżej. W oddali widać już było Brides Haven.

Wyjrzała spod jego ramienia.

- Już prawie dopływamy.

Zajrzeli jeszcze do Bryna Pritcharda, żeby zo

stawić klucze, a potem ruszyli w stronę Haverford-

west.

- Czy twoja siostra spodziewa się ciebie o jakiejś

określonej porze? - zapytał Penry.

- Powiedziałam jej, że będę wieczorem. Może za

trzymamy się gdzieś po drodze i spróbuję do niej

zadzwonić? Powiem jej, że już jadę.

- Oczywiście. Zatrzymamy się na lunch.

Leonora cicho mu podziękowała. Nie była pewna,

czy ten pomysł jej się podoba. Chciała już się z nim

rozstać i jak najszybciej mieć to za sobą. Z drugiej

jednak strony pragnęła, aby ten dzień trwał wiecznie.

Penry - zupełnie, jakby wiedział, o czym ona myśli

- zjechał na boczną, polną drogę. Przemknęli przez

Carmathen i Llandelio, minęli Brecon i skierowali się

w stronę Leominster. Zatrzymali się w ładnym pubie

przy drodze i kiedy Penry zamawiał obiad, Leonora

poszła zadzwonić do siostry.

-Wszystko dobrze? - zapytał, gdy dołączyła do

niego w zatłoczonym barze.

-Tak, ale Eliza miała do mnie pretensje, że nie

dzwoniłam ani nie wysłałam kartki. Powiedziałam

108 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

jej, że sporo się wydarzyło i że opowiem jej o tym,

gdy tylko znajdę się w domu. - Szybkim ruchem

sięgnęła po szklankę soku pomarańczowego i zaczęła

nerwowo pić.

- Czy coś się stało? - spytał tak łagodnie, że

Leonora z trudem powstrzymała się od łez.

- Tak sobie nagle pomyślałam... Okropnie trudno

będzie mi to wszystko wytłumaczyć Elizie.

- Chyba cię zrozumie!

- Oczywiście, że tak. Ale nie mogę znieść myśli, że

będę musiała to wszystko jeszcze raz opowiadać.

-Może nie będzie tak źle - rzucił pocieszająco

i zaczął opowiadać o domu, który kupił na brzegu

rzeki Wye, niedaleko Builth Wells.

Lunch minął szybko. Leonora nie wiedziała, czy

cieszyć się, czy też martwić, gdy nadeszła pora, by

jechać dalej.

Kiedy dotarli do Chastlecombe, było już po czwar

tej. Penry zaparkował na tyłach centrum handlowego,

a potem sięgnął na tylne siedzenie po torbę Leonory.

Uśmiechnęła się do niego.

- Dziękuję za odwiezienie. Dam już sobie radę. Nie

wysiadaj.

- Nie bądź niemądra - odparł, marszcząc gniewnie

brwi. - Odprowadzę cię do domu.

Nie chciała się z nim kłócić. Poszła przodem,

witając uśmiechem znajome twarze. W wiosennym

słońcu rząd arkad na rynku wyglądał bardzo ładnie.

Przed wszystkimi sklepami stały kamienne donice

pełne żonkili. Tylko u wejścia „Lisiej norki" rosły

w donicach dwa wawrzyny.

- Mieszkam nad sklepem - poinformowała Leono

ra, zwalniając kroku.

- Wiec chodźmy - zdecydował szybko Penry. - Bę

dziesz to miała za sobą.

Chwilę później w drzwiach sklepu pojawiła się

Eliza, elegancka, jak zwykle, z uśmiechem na twarzy.

Uśmiech ten szybko ustąpił miejsca zdumieniu, kiedy

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 109

zdała sobie sprawę, że Leonora jest w towarzystwie

kogoś nieznajomego.

- Cześć! - Leonora objęła siostrę serdecznie. - To

jest doktor Penry Vaughan. Był tak miły i podwiózł

mnie do domu.

Penry wyciągnął z uśmiechem dłoń.

- Dzień dobry, panno Fox. Czy moglibyśmy po

rozmawiać na osobności? Leonora ma za sobą dość

przykre chwile... Nie, proszę się nie denerwować. Po

prostu chciałbym pani wszystko dokładnie wyjaśnić.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Eliza Fox chwaliła się zwykle, że daje sobie radę

w trudnych sytuacjach, a jednak o jedenastej wieczorem

tego dnia leżała na kanapie i wcale nie wyglądała

dobrze. Siostra przyniosła jej do pokoju kolejną

czarną kawę.

- Tak mi przykro, Elizo - Leonora powtarzała to

już chyba po raz setny. - To wszystko wcale by się nie

wydarzyło, gdybym nie uganiała się za Guyem.

- Chciałaś chyba powiedzieć: „gdyby Guy nie uga

niał się za mną"! - odparła Eliza z mocą. Od początku

mi się to nie podobało. Nie mogłam dojść, co mnie

w nim tak denerwuje, ale od początku było to dla mnie

jasne. Boże, co za koszmar... Mogłabym go zabić!

- Penry też tak powiedział.

Eliza przyjrzała się jej badawczo.

- Ach, tak... Doktor Vaughan. Powiedz, czy mi się

wydaje, czy rzeczywiście coś się dzieje między tobą

a tym wspaniałym doktorem?

- Ależ skąd?

-Kłamiesz!

Leonora odrzuciła włosy z czoła gniewnym gestem.

-Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałabym

zmienić temat. Chciałabym w ogóle zapomnieć o ostat

nich tygodniach!

Eliza podniosła się z miejsca. Miała skruszoną minę.

- Biedaczko, tyle się wycierpiałaś, a ja tak marudzę!

Przepraszam, to ja powinnam troszczyć się o ciebie, nie

ty o mnie.

Wreszcie Leonora znalazła się w swoim małym,

zacisznym pokoju. Teraz nie mogła już dłużej ukrywać

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

111

smutnej prawdy: zapomnieć Guya Ferrisa było dziecin-

nie łatwo, za to wyrzucić z pamięci Penry'ego... A prze-

cież jeszcze dwa tygodnie temu nie miała pojęcia o jego

istnieniu. Teraz nie umiała już sobie wyobrazić życia

bez niego... Leżała w ciemności z otwartymi oczami.

Cichy szum głównej ulicy Chastlecombe nie przypomi-

nał w niczym szumu fal na Gullhohn. Leonora nie

przypuszczała nawet, że tak bardzo będzie jej brako-

wało Penry'ego. Wspomnienia wspólnie spędzonej no-

cy prześladowały ją tak długo, że zasnęła, gdy nad

miasteczkiem zaczął wstawać świt.

Zazwyczaj Leonora uwielbiała niedziele, ta jednak

wydawała jej się bardzo długa. Latem zawsze było

co robić, lecz zimą najczęściej zajmowała się goto-

waniem lub czytaniem gazet. Eliza była czasem w do-

mu, częściej jednak poza nim. W tę niedzielę została

zaproszona na uroczystą kolację. Chciała odwołać

spotkanie, lecz Leonora stanowczo się temu sprze-

ciwiła.

- Wystarczy, że zepsułam ci sobotni wieczór! Proszę,

idź i baw się jak najlepiej, nic mi nie będzie. A poza

tym Priscilla na pewno znalazła ci kogoś do towarzy-

stwa. - Leonora zmusiła się do uśmiechu. - Pomyśl

tylko, jak się rozzłości, kiedy będzie musiała zmienić

rozmieszczenie gości przy stole!

Tak naprawdę Leonora chciała nareszcie pobyć

sama ze sobą. Przez noc Eliza uświadomiła sobie,

co naprawdę mogło się stać i teraz nie chciała

jej zostawiać samej ani na chwilę. Kiedy wreszcie

zdecydowała się pójść na przyjęcie, Leonora ode-

tchnęła z ulgą. Wystarczyło jednak, żeby usiadła

w fotelu z robótką, a na nowo ogarnęła ją rozpacz.

Jeszcze wczoraj, kiedy tak siedziała z drutami w dło-

niach, towarzyszył jej Penry. Teraz kompanii do-

trzymywał jej tylko telewizor, który po dwóch ty-

godniach z dala od cywilizacji wydawał się wprost

nie do zniesienia.

112

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Kiedy rozległ się dzwonek telefonu, Leonora nie

śpieszyła się z odbieraniem. Była tak pewna, iż to

któraś z przyjaciółek Elizy, że po usłyszeniu głosu

Penry'ego po prostu usiadła na podłodze.

- Leonoro? Jesteś tam jeszcze?

- Tak, tak, słucham. - Wzięła głęboki oddech. - Jak

dojechałeś do domu?

- W porządku. Jak się dziś czujesz?

- Dobrze.

- Na pewno? - Po drugiej stronie słuchawki zapa-

nowała cisza. Po chwili Penry znowu się odezwał:

-Leonoro... posłuchaj... Mam nadzieję, że nie

masz jakichś dziwnych pomysłów na ten temat i po-

wiesz mi, jeśli się okaże, że jesteś w ciąży.

Leonora najeżyła się.

- I po co chcesz to wiedzieć? Żeby ułatwić mi aborcję

tak szybko, jak to będzie możliwe?! - zawołała. - Ko-

muś takiemu jak ty nie powinno to sprawić kłopotu.

W tym momencie usłyszała trzask odkładanej słu-

chawki.

Wybuchnęła płaczem. Kiedy się uspokoiła, poszła

do kuchni zrobić sobie herbaty. W końcu wróciła do

robótki na drutach. Była tak zła, że bardzo szybko

uporała się z wykończeniem swetra. Chciała go jak

najszybciej wysłać Penry'emu. Będzie miał pamiątkę po

swoim topielcu.

W poniedziałek wieczorem Penry zadzwonił ponow-

nie, ale tym razem rozmawiał z Elizą.

- Spytał tylko, jak się czujesz - powiedziała Leono-

rze nieco zaskoczona siostra. - Prosił, żebym na ciebie

uważała, a potem odłożył słuchawkę...

- Dzwonił tu wczoraj - odparła Leonora. - Byłam

trochę... niemiła.

- Rozumiem - Eliza spojrzała na nią kręcąc głową.

- Może potraktuje ten sweter, który mu dziś wysłałaś,

jako rodzaj gałązki oliwnej...

Penry nie zadzwonił więcej, przysłał natomiast bar-

dzo formalne podziękowanie za sweter. Widok jego

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

113

nierównego pisma sprawił, że Leonorę znowu opano-

wała tęsknota. Jakże chciałaby być teraz na wyspie,

a nie tu, w Chastlecombe!

Kiedy zrozumiała, że jej przygoda na Gullholm nie

będzie miała dalszego ciągu, poczuła się kompletnie

rozbita. Starała się ukryć rozpacz za wesołą, niefrasob-

liwą miną, która przerażała Elizę. Jednocześnie prze-

płakiwała całe noce. Do tej pory nie zdawała sobie

nawet sprawy z tego, jak bardzo chciałaby urodzić

dziecko Penry'ego... Teraz wiedziała już, że nie ma

powodu, by się ze sobą kontaktowali. Ta świadomość

sprawiła, że Leonora z dnia na dzień szarzała i bladła.

Zaniepokojona Eliza zaczęła mówić o anemii. Leonora

po prostu ją wyśmiała.

- To, na co cierpiałam, nazywa się amnezją, nie

anemią - wyjaśniła. Mimo to zgodziła się zostać w łóż-

ku w następną niedzielę, a nawet pozwoliła Elizie

trochę koło siebie pochodzić.

- Posiedzę z tobą - rzekła Eliza, wnosząc śniadanie

do jej pokoju. - Wyglądasz, jakbyś się z kimś biła!

Po godzinie Leonora miała już jednak dość opieki.

Wstała i poszła się umyć. Poświęciła sporo czasu

porannej toalecie. Postanowiła, że od dziś dosyć his-

terii. Nie będzie się zachowywać, jak rozkapryszona

panna z dziewiętnastowiecznej powieści. Żeby podkreś-

lić swój nowy stosunek do świata, założyła różowy

sweter i lekką, plisowaną spódniczkę.

- Jak wyglądam... - zawołała, wbiegając do salonu,

lecz głos zamarł jej na ustach na widok Penry'ego,

który podniósł się właśnie z fotela.

- Wspaniale, rusałko! - wyciągnął dłoń, a Leonora

uścisnęła ją bez słowa. - Nie powiesz mi „dzień dobry"?

Odzyskała mowę.

- Rzeczywiście, dzień dobry. Co za niespodzianka!

Gdzie jest Eliza?

- Musiała na chwilę wyjść.

Ja jej pokażę wychodzenie! - pomyślała Leonora

i uśmiechnęła się z przymusem.

114

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Siadaj, proszę.

Była trochę zła, że dała się tak zaskoczyć, ale jej

niezadowolenie łagodził fakt, że Penry przyszedł w zro-

bionym przez nią swetrze. Skomplikowany, wijący się

wzór podkreślał jego szerokie ramiona, a sprane dżinsy

i duże, skórzane buty sprawiały, że wyglądał stylowo

i naprawdę wspaniale.

- Niepotrzebnie przyjechałaś. Okazało się, że nie

jestem w ciąży - wyjaśniła na wstępie.

Penry skinął głową.

- Rozumiem. A już się zastanawiałem...

- Nad czym?

- Eliza zadzwoniła do mnie i powiedziała, że co noc

wypłakujesz sobie oczy.

Leonora spojrzała na niego przerażona.

- Słyszała mnie?

- Tak. - Pochylił się w jej stronę. - I chciałbym

wiedzieć, dlaczego płakałaś.

- Jesteś lekarzem - odparła, nie patrząc na niego.

- Wiesz dobrze, że kobiety czasem... czasem są draż-

liwe. Nie jestem wyjątkiem.

- Czy to prawdziwy powód? - Penry spojrzał jej

uważnie w oczy. - A może ty chciałaś być w ciąży?

Tym razem nie dała się zaskoczyć. Uśmiechnęła się

do niego z politowaniem.

- Och, przestań! Nie jestem kompletną idiotką!

- Nie, jesteś tylko nieszczęśliwa. Eliza nie mogła się

mylić co do łez...

- Nie mogę powiedzieć, żeby podobało mi się, że

rozmawiacie o mnie za moimi plecami, ale skoro musisz

wiedzieć... Po prostu odreagowuję to, co się stało

- oświadczyła z godnością. - Po tym wszystkim, co

przeszłam, nie ma się chyba czemu dziwić!

Penry wzruszył ramionami.

- No cóż, Leonoro, skoro tak mówisz... Poroz-

mawiajmy wobec tego o powodzie, dla którego tu

przyjechałem. Mówiąc wprost: chciałbym ci coś za-

proponować. Możesz mnie wysłuchać?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

115

- Mów.

-Proponuję, żebyśmy podjęli naszą znajomość.

Chyba że nie chcesz mnie już więcej widzieć.

- Ja... Przepraszam, co ty powiedziałeś?

- Dobrze wiesz, co powiedziałem. Teraz, kiedy spra

wa ciąży przestała być problemem, czy jest jakiś po

wód, żeby nie kontynuować znajomości, która zaczęła

się na Gullholm?

- Mówisz poważnie? - Leonora patrzyła na Pen-

ry'ego niepewnie.

- Czemu nie? - Ujął jej dłonie. - Nie proszę cię,

Leonoro, żebyś była moją kochanką. Jeszcze nie. To

było wspaniałe przeżycie, ale doszło do niego w dość

niezwykły sposób. Czy nie moglibyśmy na razie być

przyjaciółmi? Bardzo tęskniłem do mojego małego

rozbitka.

- Kiedy rozmawialiśmy przez telefon, wydawało mi

się, że masz mnie dosyć...

- Dziwi cię to? To, co powiedziałaś, było naprawdę

okropne. Myślałem, że znasz mnie lepiej.

Leonora wzdrygnęła się.

- Moje ostatnie doświadczenia sprawiły, że stałam

się trochę cyniczna. Powiedz - dodała, chcąc wyjaśnić

wszystko do końca - co byś zrobił, gdyby okazało się,

że jestem w ciąży?

- Oświadczyłbym ci się. Może to staroświeckie, ale

nie wydaje mi się, żebyś mogła się zgodzić na jakieś

inne rozwiązanie. Ja zresztą też nie.

Wysunęła ręce z jego dłoni.

- Rozumiem. - Patrzyła na niego przez dłuższą

chwilę. - Dobrze. Zgadzam się.

Penry wstał powoli, przyglądając się jej podejrzliwie.

- Tylko czemu mam wrażenie, że przeszedłem przez

jakiś test?

- Bo tak było. - Leonora uśmiechnęła się. Czuła

się teraz znacznie lepiej. - Ciekawe, co się dzieje

z Elizą...

- Mówiła coś o sprzątaniu sklepu...

1 1 6 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Biedactwo, może lepiej pójdę i wybawię ją z tego

nieszczęścia.

Penry wyciągnął do niej rękę.

- Poczekaj chwilę. Pokaż mi, że naprawdę wszystko

jest w porządku. Wystarczy jeden pocałunek...

Leonora wahała się przez chwilę, lecz podeszła do

niego. Zadrżała, gdy dotknął jej ust. Całował ją mocno

i długo, do chwili, gdy przerwało im delikatne chrząk

nięcie.

- Czy mogę już wejść? - zapytała Eliza nieśmiało.

- Przepraszam, ale zupełnie już nie wiem, co miałabym

robić tam w sklepie...

Penry wypuścił Leonorę z objęć i uśmiechnął się

szeroko.

Widzę, że stosunki dyplomatyczne zostały przy

wrócone - zauważyła Eliza z ulgą.

Chyba tak. - Leonora uśmiechnęła się do Pen

ry'ego szczęśliwa. Śpieszysz się do domu czy zo

staniesz na obiedzie?

Ta niedziela była dla Leonory początkiem zupełnie

nowego życia. Już sam fakt, że Penry przyjeżdżał

z daleka, by się z nią zobaczyć, sprawiał, że czuła się

lepiej. Przyjaźń pomagała jej zapomnieć o nieudanym

związku z Guyem. Ferris zadzwonił zresztą, kiedy

wrócił z Walii, ale dostał krótką odprawę. Leonora nie

wspomniała o swojej podróży do Brynteg, powiedziała

tylko, że spotkała kogoś innego i życzyła Guyowi

wszystkiego dobrego.

Z początku nie była pewna, co Penry miał na myśli,

mówiąc o kontynuowaniu ich znajomości. On jednak

dzwonił do niej regularnie i starał się ją odwiedzać, gdy

tylko mógł. Gdy nadeszło lato, przyjeżdżał do Chast-

lecombe w sobotnie popołudnia, zatrzymywał się w go

spodzie i spędzali razem cały weekend. Dużo roz

mawiali, ale najbardziej cieszyło Leonorę to, że Penry

zaczął jej opowiadać o swojej pracy. Była nim zafas

cynowana.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

117

Czuła się naprawdę szczęśliwa. Penry niczego się nie

domagał, byli po prostu dobrymi przyjaciółmi. Czasem

zdarzyło im się pocałować na pożegnanie, pójść na

spacer, trzymając się za ręce... Cudownie było mieć tak

wesołego, bystrego kompana. Mijały tygodnie, aż

w końcu Leonora uwierzyła, że ich znajomość znaczy

dla Penry'ego bardzo dużo.

Po jakimś jednak czasie to nieskazitelnie czyste

uczucie zaczęło ją męczyć. Zaczęła marzyć o gorącej

namiętności, którą przeżyli na wyspie, chciała, by

Penry zapragnął jej na nowo, by przestał wreszcie

traktować ją jak młodszą siostrę... Coraz częściej po

jego wyjeździe stawała przed lustrem i przyglądała się

z niezadowoleniem swojemu odbiciu. Gdybym tak była

wysoka albo zmysłowa, albo miała chociaż blond włosy

- myślała. Wszystko, tylko nie mieć tej płaskiej, chło

pięcej figury!

- Co tam robisz? - spytała Eliza pewnego wieczoru.

Leonora stała właśnie przed lustrem i próbowała wy

myślić sobie jakąś nową, oszałamiającą fryzurę. - Lus-

tereczko, powiedz przecie...?

- Nie ma co pytać - odpowiedziała Leonora, siada

jąc na łóżku. - Ty, Elizo.

Eliza uścisnęła ją przyjaźnie.

- Kochanie, cóż to za głupstwa! - Siostra uśmiech

nęła się chytrze. - Nie dla mnie Penry Vaughan przejeż

dża co tydzień tyle kilometrów...

-A ja i tak chciałabym być mniej niepozorna

- odparła niepocieszona.

- Czy była pani Vaughan jest bardzo piękna?

- Chyba tak, Penry niewiele mi o niej opowiadał.

Widziałam też zdjęcia jego sióstr...

- Może podobasz mu się właśnie na zasadzie prze

ciwieństwa...?

- Bardzo ci dziękuję!!

- Przecież wiesz, o czym myślę! - Eliza była zniecier

pliwiona. - Może Penry Vaughan ma dosyć krzyk

liwego piękna i woli teraz twój bardziej subtelny styl.

1 1 8 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora spojrzała na siostrę z ponurą miną.

- No to dlaczego nie... - urwała i zarumieniła się.

- Aha! Rozumiem... Doktor Vaughan trochę prze

sadził z miłością platoniczną...

Elizie nie dane było dokończyć, bo Leonora cisnęła

w nią poduszką. Teraz czerwieniła się na myśl o tym,

jak błagała Penry'ego, by się z nią kochał. Następnym

razem, postanowiła, to on mnie będzie błagał! Jeśli

w ogóle będzie jakiś następny raz...

Kiedy spotkali się po raz kolejny, Penry rzeczywiście

miał do niej prośbę, ale nie była to prośba, na którą

Leonora czekała.

Wrócili właśnie do domu po długim, wrześniowym

pikniku i zamierzali odszukać Elizę. Znaleźli tylko

notatkę przyczepioną do lodówki właśnie wyszła, by

spotkać się z przyjaciółmi.

- Twoja siostra często wychodzi w niedziele - za

uważył Penry. - Mam nadzieję, że to nie przez nas.

- Nie, oczywiście, że nie! Po prostu tylko wtedy ma

czas, by wpaść do przyjaciół. Wiesz przecież, że we

wszystkie niedziele, kiedy cię tu nie ma, ja chodzę

żeglować.

Penry usiadł na swoim ulubionym miejscu na sofie.

Jest wypoczęty i spokojny, myślała Leonora, przy

glądając mu się z przyjemnością. Twardy, nieprzyjemny

grymas dawno już znikł z jego twarzy. Teraz Penry

patrzył na świat z radością i zainteresowaniem. Tak

pewnie wyglądał, zanim się ożenił, pomyślała. To roz

stanie z żoną sprawiło, że jego twarz nabrała ponurego

wyrazu.

- Czemu tak na mnie patrzysz? - spytała widząc, że

ją obserwuje.

- Chodź i usiądź tu obok mnie, rusałko, to ci powiem.

Nie potrzebowała drugiego zaproszenia. Była bardzo

spragniona jego bliskości. Spojrzał na nią rozbawiony.

-Tak sobie myślałem... - rzekł, biorąc ją za rękę.

- Jesteś bardzo odważna, skoro nie boisz się żeglować

po tym, co się zdarzyło na Brynteg.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

119

Była zaskoczona. Nigdy dotąd nie poruszali tego

tematu. Skinęła poważnie głową.

- Pierwszy raz był straszny. Kiedy wiatr się wzmógł,

Julian Parker musiał właściwie sam doprowadzić łódkę

do portu, tak byłam przerażona.

Penry spojrzał na nią uważnie.

- A któż to, do licha, jest Julian Parker?

Leonora wzruszyła obojętnie ramionami.

- Znajomy. Czasami razem pływamy. W tym roku

nie mogliśmy się ścigać, bo za rzadko bywałam nad

jeziorem.

- Czy powinienem być szlachetny i zaproponować,

że nie będę przyjeżdżać w niedziele, byś mogła bez

przeszkód żeglować?

- Jeśli chcesz. - Uśmiechnęła się.

- Nie, nie chcę. - Przerwał na chwilę i przytulił ją

do siebie. - Chyba, że ty tego chcesz dodał cicho.

Sezon już się właściwie skończył - powiedziała

wymijająco, nie patrząc na niego. Penry przytulił ją

mocno i zwrócił do siebie jej twarz.

- Czy to znaczy, że nadal masz ochotę widywać

mnie, kiedy tylko będę mógł przyjechać?

Miała ochotę widywać go znacznie częściej, ale

nie chciała mu tego mówić. Skinęła więc tylko głową.

Schylił się, by ją pocałować. Miał to być lekki, króciutki

pocałunek, ale trwał i trwał. Oderwali się od siebie

bez tchu.

- Czemu przestałeś? - zapytała Leonora szeptem.

- Dobrze wiesz! - Penry nabrał powietrza i po

stanowił zmienić temat. - Mogę zapytać, czy czujesz

jeszcze coś na myśl o Ferrisie?

Nie miała ochoty o tym rozmawiać.

- Nie, nic takiego - rzekła krótko i usiadła wypros

towana.

- Dzwonił do ciebie? - Dotknął lekko jej włosów.

Siedziała nieporuszona, gdyż jego dotyk sprawił, że

wszystko w niej zamarło.

- Tak - odparła.

120 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Powiedziałaś mu o mnie?

- Nie - skłamała bezwstydnie. - A powinnam?

Penry skrzywił się, lecz po chwili jeszcze raz ją

pocałował. Odsunęła się niechętnie.

- Co się stało? - Nic z tego nie rozumiał. - Ostatnio

starałem się zachowywać tak poprawnie, że chyba

mogłabyś mnie teraz dwa razy pocałować...

- Bardziej by mi się to podobało, gdybyś nie całował

mnie z niechęci do innego mężczyzny...

- Jeśli w ogóle można to tak nazwać!

Nagle Leonora poczuła, że ogarnia ją złość. Zerwała

się z miejsca i stanęła przed Penrym. Nic ją nie

obchodziło, że ma potargane włosy i spieczony słoń

cem, trochę błyszczący nos.

- Zdaje się, że chcesz powiedzieć, iż Guy interesował

się mną, bo wyobrażał sobie, że jestem chłopakiem!

- Nic takiego nie powiedziałem. - Penry wstał

z miejsca. Leonora spojrzała mu prosto w oczy.

- Oprócz tej jednej nocy, o której już w ogóle się nie

mówi, panie Vaughan, niczym się nie różnicie! Równie

dobrze mogłabym być chłopcem, tyle zainteresowania

okazujesz mi jako... jako kobiecie!

- Co ty, do cholery, próbujesz mi powiedzieć?!

- spytał podniesionym głosem. - Że jestem pod wzglę

dem zainteresowań podobny do twojego wymuskanego

fotografa?

- Nie powinieneś się dziwić, gdybym tak teraz myś

lała - wyrzuciła z siebie w zacietrzewieniu i natychmiast

cofnęła się o krok; zobaczyła oczy Penry'ego.

- Nie bój się - powiedział bardzo, bardzo spokojnie.

- Nie zamierzam cię uderzyć. - Złapał ją za ramiona

tak mocno, że aż syknęła. - Chętnie natomiast prze

trzepałbym ci siedzenie! Cholera, myślałem, Leonoro,

że to rozumiesz. Po prostu chciałem ci dać czas, nie

chciałem cię do niczego zmuszać!

Strząsnęła jego dłonie.

-I musiałeś czekać całe lato? - spytała gniewnie.

- Wszystko, co osiągnąłeś, jeśli chcesz wiedzieć, to to,

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

121

że wpadłam w kompleksy i straciłam całą pewność

siebie.

Penry patrzył na nią w milczeniu i wyraźnie starał

się dojść do siebie po tym, co usłyszał.

- Jak do tego doszło? - zapytał cicho.

Leonora westchnęła.

- Nieważne - odparła odwracając się, ale on złapał

ją w talii i zwrócił do siebie.

- Ależ to bardzo ważne! - Potrząsnął nią lekko.

- Chcesz powiedzieć, że powstrzymując się w tak

nienaturalny sposób od kontaktów fizycznych wpędzi

łem cię tylko w kompleksy? Uważasz, że nie jesteś dla

mnie pociągająca?

Skinęła głową.

Wszystkie kobiety, o których mi opowiadałeś, są

takie piękne.., Myślałam, że jestem za bardzo po

spolita, byś interesował się mną w taki... w taki sposób.

- Więc jak myślisz, po co do ciebie przyjeżdżam?

- Siłą posadził ją na sofie. Bądź cicho i słuchaj! Przed

ślubem prowadziłem dość intensywne życie, jeśli chodzi

o kobiety, i całkiem mi się to podobało. Szczerze

mówiąc, ożeniłem się z Melanie, bo była jedyną, która

wytrzymała aż do ślubu.

- Po co mi to mówisz? - spytała Leonora, za

stanawiając się jednocześnie, w jaki sposób uciec.

- Bo uważam, że trzeba oczyścić atmosferę, jeśli

mamy się dalej widywać. Oczy Penry'ego zwęziły się

nieprzyjemnie. - Chyba, że tego nie chcesz.

Potrząsnęła głową.

- Wiesz, że tego chcę. Bardzo.

Miło mi to słyszeć. Potrzebowałem czasu, by

nabrać do ciebie zaufania, bo nie umiałbym znieść

kolejnego związku opartego na nieporozumieniu. Me

lanie była jak... jak puste pudełko po czekoladkach:

z wierzchu kusząca, wewnątrz pusta. Mówiąc wprost

- oziębła. A jednak uparła się, by za mnie wyjść. Do

tej pory nie wiem, czemu!

- To przecież jasne! - zawołała Leonora.

122

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Penry uśmiechnął się wreszcie. Uwielbiała ten błysk

w jego oczach...

- Dzięki, rusałko. Wbijasz mnie w pychę.

Pomyślała o tym, co przed chwilą usłyszała.

- Penry... - zaczęła niepewnie - czy chcesz powie

dzieć, że... no cóż... że nie wiązałbyś się ze mną,

gdybym była oziębła jak Melanie?

Pokręcił przecząco głową.

- Nie, tego nie powiedziałem. Pobraliśmy się z Me

lanie w pośpiechu, z powodu, o którym wciąż nie mogę

spokojnie myśleć. Teraz nie chciałem się śpieszyć.

Pragnąłem, żebyśmy poznawali się stopniowo, krok po

kroku. Ogromną przyjemność sprawia mi wszystko, co

robimy, oprócz tego - dodał miękko i pogłaskał Leo-

norę po dłoni. - Nie jesteś zimna, moje kochanie.

Jestem o tym całkowicie przekonany.

- Więc nie żałujesz, że się wtedy kochaliśmy?

-Jak mógłbym? To było takie piękne... Przynaj

mniej dla mnie.

Poczuła, że kamień spadł jej z serca.

- Dla mnie też. Zawsze będę ci wdzięczna za

tamtą noc.

Penry uniósł jej dłoń do ust.

- Nie musisz mi być wdzięczna za coś, co sprawiło

mi tak wielką przyjemność. Chociaż z drugiej strony...

Jeśli naprawdę czuje pani, panno Fox, że ma wobec

mnie dług...

- Tak? - Spojrzała na niego uważnie. - Mogę coś

zrobić?

- Jestem zaproszony na przyjęcie w przyszły week

end. Poszłabyś ze mną?

- Ale co to za przyjęcie?

- W tym właśnie cały problem. - Penry uśmiechnął

się kwaśno. - Przyjęcie jest w Londynie, a urządzają je

Clem i Nick z okazji dziesiątej rocznicy ślubu. Będzie

tam cała moja rodzina, włącznie z matką, która ab

solutnie żąda, żebym tam był.

Leonora patrzyła na niego w panice.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

123

- I chcesz, żebym tam poszła? Mowy nie ma!

Uśmiechnął się przymilnie.

- Nie odmawiaj, rusałko, proszę. Powiedziałem już

mamie, że cię przyprowadzę. Jeśli nie przyjdziesz,

któraś z moich sióstr na pewno znajdzie mi jakąś wolną

panią, która będzie gotowa rzucić się na mnie. Po

trzebuję obrony!

Leonora nie wiedziała, co o tym myśleć.

- A nie będą ci mieli za złe, że przyprowadzasz

kogoś obcego na rodzinne przyjęcie?

-Ależ skąd! Nick i Clem i tak zaproszą wszyst

kich swoich znajomych. A poza tym - dodał chytrze

- jeśli nie pójdziesz, dość długo nie będziemy się

mogli zobaczyć. W następny weekend muszę być

w szpitalu.

Nie uśmiechało się jej spędzić dwóch tygodni bez

Penry'ego, a on, jakby przeczuwając zwycięstwo, przy

sunął się bliżej i dotknął lekko ust Leonory.

- Czy jest jakiś sposób, by cię przekonać? - zapytał.

Skinęła głową i delikatnie ugryzła go w palec.

Z cichym westchnieniem cofnął rękę, wziął Leonorę

w objęcia i zaczął całować... Zadrżała z rozkoszy, gdy

poczuła, że Penry ostrożnie dotyka jej uda. Miała na

sobie tylko dżinsowe szorty... Rozchyliła usta, by lepiej

czuć jego pocałunki i zaczęła powoli rozpinać mu

koszulę, a potem... Potem mogła już całować jego

nagą, opaloną skórę. Pomógł jej zdjąć bluzkę i cienką,

jedwabną koszulkę, dotknął jej nabrzmiałych piersi,

całując każdą z nich tak podniecająco, że przycisnęła

swe biodra do jego ud. Z jękiem odsunął ją od siebie,

a po chwili mocno przytulił. Policzkiem przywarł do jej

włosów.

- Co za męka! - powiedział z trudem.

Leonora z przekonaniem pokiwała głową. Zajrzała

mu w twarz pociemniałymi z emocji oczami.

- Ale nie będziesz się teraz ze mną kochał.

Penry wypuścił głośno powietrze. Jego oczy były

w tej chwili niemal tak ciemne jak jej.

124

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nie. Wiesz, jak bardzo chcę się z tobą kochać,

Leonoro, ale nie tutaj, nie w ten sposób. Chcę czegoś

więcej niż kilku pośpiesznych pieszczot. Chcę, żeby

nasz następny raz był doskonały, żebyśmy mieli dla

siebie mnóstwo czasu. Rozumiesz to, rusałko?

Leonora kiwnęła głową. Zerknęła na zegar i zerwała

się na równe nogi.

- Dobrze, że przestał mnie pan przekonywać akurat

teraz, panie doktorze - powiedziała i zaczerwieniła się

widząc, jak Penry ją obserwuje podczas zakładania

swetra. - Eliza zaraz tu będzie.

Zapiął koszulę.

- Wiem - rzekł z uśmiechem. - Gdyby nie to...

Westchnął z żalem i, unosząc twarz Leonory, dodał:

- Powiedz, przekonałem cię? Pójdziesz ze mną na to

przyjęcie?

- Tak. - Wspięła się na palce, by go pocałować.

- Inaczej spędziłabym cały wieczór zastanawiając się,

czy nie próbujesz przekonać kogoś innego.

- Miałabyś coś przeciwko temu?

- Jeszcze jak!

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Pociąg zatrzymywał się właśnie na stacji Paddington

w Londynie. Leonora wstała, przełożyła przez ramię

jasny lniany żakiet Elizy i wyszła z przedziału. Przez

całą drogę zastanawiała się, czy dobrze robi, idąc

z Penrym na przyjęcie. Spędzenie wieczoru pod czuj

nym okiem całego klanu Vaughanów wydawało jej się

równie pociągające, jak wejście do jaskini lwów. Wes

tchnęła ciężko. Nastroju nie poprawił jej nawet widok

Penry'ego. Miał na sobie letni, popielaty garnitur, a do

tego białą koszulę w cieniutkie, niebieskie prążki.

- Witaj, rusałko! - Pocałował ją lekko i poprowadził

w stronę postoju taksówek. - Zostawiłem samochód

w Parsons Green i przyjechałem tu metrem. Będę cię

mógł trzymać w objęciach przez całą drogę!

Leonora odsunęła się nieznacznie.

-Hej, poczekaj. Najpierw będę musiała się prze

brać.

Spojrzał na jej fioletową, bawełnianą bluzkę i jasne

dżinsy.

- Czemu nie pójdziesz w tym? - spytał.

- Nie mogę!

Przystanął i wziął ją za ramiona. Nie obchodziło

go, że naokoło panuje ścisk, że ludzie z trudem ich

omijają.

- O co chodzi? - zapytał. - Żałujesz, że przyjechałaś?

Szybko pokiwała głową.

- Nie martw się, kochanie - rzekł Penry z uśmie

chem. - Będę cię osłaniał. Nie sądzę zresztą, żeby to

było potrzebne. Mam całkiem miłą rodzinę.

- Wierzę. Co oni o mnie wiedzą?

126

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Niewiele. Obiecuję, że twoja obecność nie wywoła

żadnych komentarzy. - Pocałował ją w czubek nosa.

- Kiedyś dziwili się, jeśli akurat z nikim nie byłem.

Oczywiście było inaczej, kiedy byłem żonaty, ale teraz

przecież nie jestem.

- Wiem. Gdybyś był, nie musiałabym przyjeżdżać!

- Ale ponieważ twoja obecność jest absolutnie nie

zbędna, rusałko, lepiej się pośpiesz. Chodźmy już, jeśli

mam cię potem odwieźć do domu.

Parę minut później Leonora odnalazła Penry'ego

w dworcowej księgarni. Kiedy dotknęła jego ramienia,

odwrócił się i spojrzał spod przymrużonych powiek.

- Jak wyglądam? - spytała niepewnie. - Eliza mówi,

że mała czarna sukienka jest dobra na każdą okazję...

- Mała rzeczywiście - powiedział kwaśno, mierząc

ją wzrokiem. - Nie jestem pewien, czy podoba mi się,

że widać takie długie, szczupłe nogi... Ale wyglądasz

cudownie!

Leonora uśmiechnęła się radośnie.

- Dziękuję, doktorze, mówi pan same miłe rzeczy!

Chciałam sobie spiąć włosy, ale Eliza powiedziała, że

na pewno będziesz mnie wolał w rozpuszczonych.

- Miała rację! - Otoczył ją ramieniem i zaprowadził

do taksówki. - No, wskakuj!

Dopiero teraz poczuła się lepiej. Przestała wreszcie

myśleć o swojej tremie związanej*z przyjęciem, cieszyła

się, że będą mogli spędzić razem cały weekend. Penry

mówił o tym, co działo się w szpitalu, opowiadał

o wizycie w St Mary's, i przekazał Leonorze pozdrowie

nia od siostry Concepty. Patrzyła na niego szczęśliwa.

- Co się dzieje? - spytał, gdy zdał sobie sprawę, że

nie słucha go tak uważnie, jakby chciał.

- Po prostu patrzę na ciebie i cieszę się, że przyje

chałam - odparła pogodnie. Przytulił ją mocniej i po

całował w policzek.

- Dziękuję, panno Fox. Bardzo się z tego cieszę.

Gdy tylko znaleźli się w Parson's Green, Penry wyjął

ze swojego samochodu prezent dla Clem i Nicka,

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

127

schował torbę z rzeczami Leonory i szybko przeszli na

drugą stronę ulicy. Leonora nie zdążyła nawet zacząć

się denerwować. Zapukali do białych, drewnianych

drzwi. Czekali krótką chwilę, wsłuchując się w stłumio

ną muzykę i śmiech, a potem otworzył im wysoki,

ciemny mężczyzna z blizną na policzku. Klepnął Pen-

ry'ego przyjaźnie po plecach i przedstawił się Leonorze

jako Nick Wood. Chwilę później dołączyła do niego

wysoka, piękna blondynka.

- Nareszcie jesteście! - zawołała, rzucając się Pen-

ry'emu na szyję. - Witaj w naszej menażerii! - zwróciła

się do Leonory. - Tak się cieszę, że przyjechałaś.

Leonora złożyła gospodarzom życzenia i wręczyła

im prezent.

- O dziesiątej rocznicy ślubu mówi się, że jest cyno

wa. Obawiam się, że to nie jest bardzo oryginalne...

Prezent stanowiła duża cynowa puszka, do której

Leonora włożyła butelkę starej, dobrej whisky. Gos

podarze byli bardzo zadowoleni. Clem zabrała Leonorę

do środka, żeby przedstawić ją wszystkim, a ponieważ

musiała na chwilę odejść, zajął się nią Luiz Santana,

mąż Charity, bliźniaczej siostry Clem.

- Queridas - rzekł. - Oto gość Penry'ego, senorita

Leonora Fox.

Obie kobiety, które kończyły właśnie przybierać

stół, odwróciły się jednocześnie. Powitały Leonorę

z uśmiechem, trochę chyba zaskoczone jej dziewczęcą

urodą. Luiz przedstawił je jako swoją teściową oraz

żonę, a potem przeprosił i wyszedł witać przybywają

cych gości.

Leonora uśmiechała się zakłopotana, patrząc ze

zdumieniem na Charity. Bliźniaczki były do siebie

wprost łudząco podobne! Bardziej jednak ciekawiła ją

starsza pani, której błękitne oczy wskazywały wyraźnie,

że jest matką Penry'ego.

- Dobry wieczór - powiedziała nieśmiało, bo przez

chwilę żadna z nich nie wiedziała, jak zacząć rozmowę.

- Tak się cieszę, że pani Wood mnie zaprosiła...

128 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Drogie dziecko! - Pani Vaughan odetchnęła z ulgą

i wyciągnęła do Leonory ręce. - Bardzo mi miło, że tu

jesteś.

- Czemu Penry nie przyprowadził cię prosto do nas?

- zapytała Charity, uśmiechając się promiennie do

dziewczyny. - Naprawdę, on jest czasami beznadziejny!

- Och, to nie była jego wina - odparła natychmiast.

- Twoja siostra chciała mnie od razu wszystkim przed

stawić... - Uśmiechnęła się przepraszająco. - Obawiam

się, że niwiele będzie z tego pożytku. Poznałam tyle

osób naraz, że wszystko mi się miesza.

Charity rozmawiała z nią jeszcze przez chwilę, a po

tem, ponaglana spojrzeniem przez matkę, zostawiła

Leonorę z panią Vaughan.

- Penry niewiele o tobie mówił, kochanie - rzekła

starsza pani. - Usiądź tu obok mnie i opowiedz

mi o sobie. Penry wspomniał mi o twojej przygodzie

na Gullholm. Dobry Boże, kiedy pomyślę, co się

mogło stać...!

- Wiem, pani Vaughan - odparła poważnie. - Pani

syn uratował mi życie.

- Dzięki Bogu był na miejscu. Przez większą część

roku na wyspie mieszkają tylko mewy. - Matka Pen-

ry'ego wzdrygnęła się i dotknęła dłoni Leonory. - To

naprawdę szczęście, że był on na wyspie w odpowied

nim momencie.

- Ktoś wzywa mego imienia nadaremno? - Penry

wszedł do pokoju. - Tu jesteś, Leonoro! Widzę, że

poznałaś już moją matkę.

- Nie dzięki tobie - rzekła kwaśno pani Vaughan.

- Clem złapała ją, zanim zdążyłem zaproponować

coś do picia. - Podał dziewczynie szklaneczkę wina.

- Mamo, masz na coś ochotę?

- Nie, dziękuję kochanie.

W przedpokoju rozległ się głośny kobiecy śmiech.

Pani Vaughan spojrzała z niepokojem na syna, a on

odwrócił się i twarz zastygła mu w niechętnym gryma

sie... Drzwi otworzyły się z trzaskiem i stanęła w nich

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

129

szczupła, ubrana na biało kobieta. Przeszła przez pokój

rozkołysanym kocim krokiem, odrzucając z czoła czar

ne włosy.

- Cześć, Pen. Dawno się nie widzieliśmy, prawda?

- rzekła z uśmiechem. Zwróciła się w stronę pani

Vaughan. - Witam, pani V., proszę nie mieć takiej

miny! Nie mogłam przecież nie przyjść na przyjęcie

mojego kochanego brata! Jak się macie i kto to jest?

- Dobry wieczór, Melanie - rzuciła krótko pani

Vaughan. - Co za niespodzianka... A gdzie jest... jak

on się nazywa?

- Nigel. W ważnej podróży służbowej na kontynen

cie. - Spojrzała wyzywającego na Penry'ego. - I co, nie

przywitasz się ze mną, Pen, kochanie?

- Dobry wieczór - powiedział Penry głosem bez

wyrazu i podał Leonorze dłoń, by wstała. - Pozwól,

że ci przedstawię, Leonoro. To jest Melanie, moja

była żona. Melanie, oto Leonora Fox, moja na

rzeczona.

Leonora zrozumiała, co miał znaczyć mocny uścisk

palców Penry'ego i nie mrugnęła nawet powieką na

dźwięk słowa narzeczona. Uśmiechnęła się chłodno.

- Dobry wieczór.

Nowo przybyła zmierzyła ją wrogim spojrzeniem.

- Witam! No, no, co za niespodzianka... Nie mia

łam pojęcia, że zamierzasz znów się żenić, Pen.

- Penry uznał, że przyjęcie z okazji rocznicy ślubu

Clem będzie dobrą okazją, by ogłosić tę dobrą nowinę

- oświadczyła pani Vaughan, wstając z miejsca. Ujęła

Leonorę pod rękę. - Chodźmy już, Penry. Katherine

właśnie przyjechała, na pewno chce poznać Leonorę.

Pożegnała swą byłą synową lodowatym uśmiechem

i wyszła razem ze swym synem i jego drobną przyjaciół

ką. Melanie patrzyła za nimi ze złością.

Nawet na chwilę nie udało się Leonorze zostać

z Penrym sam na sam. Poznała jego ukochaną siostrę

Kit i jej męża, Reida Liveseya. Zjadła kolację, śmiała

się i bawiła z przyjaciółmi Penry'ego, a przez cały czas

130

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

marzyła o tym, by spytać go, co właściwie miał na

myśli, kiedy przedstawił ją Melanie.

Przyjęcie trwało i Leonora miała niejedną okazję, by

dobrze przyjrzeć się byłej żonie Penry'ego. Czuła, że

jest coraz bardziej na niego zła. Jeśli zaprosił ją tu tylko

po to, by zachować twarz przed Melanie, mógł być

przynajmniej szczery! To przecież on nie chciał żadnych

kłamstw i nieporozumień. Po paru godzinach zaczęła

marzyć o powrocie do domu, ale, ku jej rozpaczy,

Penry'ego nigdzie nie było.

Clem i pani Vaughan namawiały Leonorę, by została

na noc, ale odmówiła. Miała nadzieję, że gościnni

gospodarze nie będą jej mieli tego za złe. Poszła szukać

Penry'ego, a ponieważ nie mogła go znaleźć, udała się do

łazienki. Uspokoiła się trochę, poprawiając sobie fryzurę

i makijaż. Już miała zejść na dół, gdy uwagę jej zwrócił

dobrze znany głos... Przystanęła i zmarszczyła czoło.

Mówił na tyle głośno, że nie mogła go nie słyszeć.

Przez uchylone drzwi ujrzała biało ubraną postać i aż

zrobiło jej się słabo. Melanie stała bardzo blisko Pen-

ry'ego, zwracając w jego stronę twarz w namiętnym

zaproszeniu...

-Proszę, Pen - niski głos kobiety słychać było

w holu aż nadto wyraźnie - tylko teraz... Przez wzgląd

na dawne czasy.

- Nie ma mowy - odparł ostro, ale Melanie przytu

liła się mocno do niego. Jej wąskie palce zaczęły

przesuwać się wolno wzdłuż jego szyi... Leonora od

wróciła się pośpiesznie i zbiegła na dół, by wmieszać

się w rozbawiony tłum.

Penry odnalazł ją jakiś czas później, gdy otoczona

sporą grupą gości dyskutowała zażarcie na temat żeg

larstwa.

- A więc twoja dama jest żeglarzem - rzekł Reid

Livesey. - Musisz zabrać ją do Hiszpanii, do Rica.

- Świetny pomysł - rzekł Penry, patrząc ze zdziwie

niem na promieniejącą radością Leonorę. - Obawiam

się, że na nas już pora.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

131

Wszyscy żegnali Leonorę serdecznie i zapraszali do

siebie. Dopiero po dłuższym czasie udało im się wyjść.

Wsiedli do samochodu i ruszyli w stronę Chastlecombe.

- Co się stało? - Penry przerwał coraz bardziej

męczącą ciszę. - Źle się tam czułaś?

- Nie tak dobrze, jakbym mogła.

- Nie spodobała ci się moja rodzina? Oni bardzo cię

polubili!

- Bardzo mi się wszyscy podobali, ale celowo przed

stawiłeś mnie jako kogoś, kim nie jestem - odparła

gniewnie. - Zwłaszcza swojej byłej żonie!

- I o to ci chodzi? - spytał Penry po krótkiej chwili

milczenia. - O to, że trochę na wyrost nazwałem cię

swoją narzeczoną czy o to, że była tam Melanie?

- Podejrzewam, że jedno ma z drugim wiele wspól

nego - rzekła Leonora ponuro. - Po prostu zapom

niałeś powiedzieć mi, że Melanie jest siostrą Nicka.

Wiedziałeś, że będzie tam dzisiaj i dlatego właśnie

potrzebna ci była ochrona. Tylko że i tak nie na wiele

się zdała!

- O czym ty mówisz?

- Kiedy zniknąłeś, poszłam cię szukać. Nie mogłam

znaleźć, więc poszłam do łazienki. A w drodze powrot

nej zobaczyłam cię w jednym z pokoi z Melanie.

- Leonora była rozgoryczona. - Byłeś tak zajęty, że

zapomniałeś nawet zamknąć drzwi!

Penry zaklął cicho.

- Do licha, Leonoro, to nie to, o czym myślisz...

- Nie stałam tam długo, ale to, co widziałam,

starczy, by wiedzieć, że wszystko co mówiłeś o oziębło

ści Melanie to bzdura.

- Leonoro - zaczął Penry - Melanie nie chciała, bym

się z nią kochał. Prosiła mnie o przysługę. Dlatego

zresztą dziś przyszła.

- Prosto w twoje otwarte ramiona! - Leonora od

wróciła twarz i zaczęła wyglądać przez okno. - Pewna

jestem, że nie miała z mojego powodu wyrzutów

sumienia.

132 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Mylisz się. Jedno spojrzenie na ciebie przekonało

ją, że mam wobec ciebie poważne zamiary.

- No popatrz! A to czemu?

. Penry zawahał się.

Powiem ci: jesteś dokładnym przeciwieństwem

kobiet, które dotąd znałem. Jak Melanie, miały mały

iloraz inteligencji i duże biusty.

- I jedno spojrzenie na mój płaski biust przekonało

ją, że jestem miłością twojego życia!

r Nie bądź dziecinna! - odparł opryskliwie.

Był to niewątpliwie doskonały sposób na zakończe

nie rozmowy. Zapadło grobowe milczenie. Penry kilka

krotnie próbował je przerwać, ale jego wysiłki spełzły

na niczym. Jechali z szybkością, która śmiertelnie

przerażała Leonorę i kiedy znaleźli się wreszcie na

opuszczonym parkingu w Chastlecombe, dziewczyna

drżała od stóp do głowy. Odpięła pas bezpieczeństwa.

Penry przyciągnął ją do siebie i pocałował z siłą, której

nie potrafiła się oprzeć... Zmęczona mnóstwem wra

żeń, nie umiała się dłużej złościć...

Czuła, jak mocno bije jego serce, odpowiadała

z chęcią na gorące pocałunki... Zapanował wreszcie

nad sobą, lecz nadal trzymał ją mocno w objęciach,

przytulając policzek do jej splątanych włosów.

- Boli! - szepnęła Leonora. Penry rozluźnił nieco

uścisk i zajrzał jej w oczy.

- I słusznie - odparł. Oddychał szybko. - Powinno

cię boleć, za to, że tak mnie podejrzewasz. Posłuchaj,

niewierny Tomaszu, posłuchaj uważnie. Nie mogę ci

powiedzieć, czego chciała ode mnie Melanie, bo powie

działa to w zaufaniu. Ale chcę, żeby jedno było jasne.

Nawet gdyby prosiła, żebym się z nią kochał, a nie o to

jej chodziło, odpowiedź byłaby jedna: nie. Po pierwsze

jest żoną innego mężczyzny, a po drugie mam jeszcze

ważniejszy powód.

- Jaki? - spytała cicho.

- Od dawna mam wciąż przed oczami obraz... tego,

co stało się pewnej nocy na mojej wyspie... Od tamtej

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

133

pory nie robią na mnie wrażenia wdzięki żadnej kobie

ty, prócz ciebie, Leonoro Fox. Rozumiesz?

Pokiwała szybko głową i nagle noc stała się piękna,

a księżyc świecił mocniej niż kiedykolwiek przedtem...

- Przepraszam - szepnęła, tuląc się do Penry'ego.

- Ale Melanie jest taka piękna... Byłam zazdrosna.

Okropnie zazdrosna!

Westchnął cicho i znów zaczął ją całować... Cały

gniew i niepokój Leonory stopiły się w cieple jego

pocałunków. Dopiero po dłuższej chwili Penry odsunął

się i rzekł:

-Wiesz, rusałko, znam lepsze miejsca, by się

kochać...

- Ja też - powiedziała skwapliwie, rozcierając łokieć.

- W tym samochodzie nie jest najwygodniej.

- Lepiej będzie, jeśli cię tu zostawię.

- Nie chcę iść do domu.

- A mimo to proszę, miej litość dla mojego ciśnienia!

Idź teraz do swego pustego łóżka, a ja pojadę do domu.

- Pocałował ją jeszcze raz. - Tak bym chciał, żebyś

mogła pojechać ze mną.

- Ja też.

Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Na

pożegnanie Penry dotknął lekko jej ust.

- Leonoro, czy przyjechałabyś do Walii w przyszły

weekend? Zobaczysz mój dom, powiesz, czy ci od

powiada. Będę musiał, co prawda, zaglądać do szpita

la, ale resztę czasu mielibyśmy dla siebie. Przyje

dziesz?

Skinęła głową. Oczy błyszczały jej, gdy zdała sobie

sprawę, co znaczą jego słowa.

- Z przyjemnością.

- Jeśli chcesz, możesz wziąć Elizę.

- A ty chcesz?

- Szczerze mówiąc, nie. - Uśmiechnął się i pogłaskał

ją po policzku. - Ale jeśli boisz się, że stracę głowę, gdy

będziemy sami, koniecznie weź przyzwoitkę.

- Pomyślę o tym - odparła poważnie.

134

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Cały następny tydzień Leonora spędziła jak we śnie.

Penry dzwonił codziennie, przypominając o weekendzie.

Tak, jakbym mogła zapomnieć, myślała z uśmiechem.

Nie mogła tylko odmówić sobie tej przyjemności i nie

mówiła mu, czy bierze ze sobą Elizę.

- Tak, jakbym się pchała! - powiedziała któregoś dnia

Eliza ze śmiechem. - Zapewniam cię, że nie mam ochoty

wam przeszkadzać. Jedź sama, masz moje błogosławień

stwo. Zresztą Penry chyba nie chciałby mnie widzieć.

- Bzdura - rzekła Leonora, która przedstawiła siost

rze wydarzenia sobotniej nocy w nieco zmienionej wersji.

- On mi po prostu chce pokazać dom.

- Wobec tego czemu nie zrobić mu niespodzianki?

Pojedź do Walii już w piątek. Sue Parker pomoże mi

w sklepie.

Leonora bardzo się ucieszyła i, oczywiście, nie wspo

mniała o niczym Penry'emu. W piątek wyruszyła z domu

wcześnie, tak by nie zdążył do niej zatelefonować.

Śpiewała głośno razem z radiem, jadąc drogą na Aberga-

venny i Brecon. Skręciła w stronę Builth Wells i zalesio

nych wzgórz, gdzie nad rzeką Wye stał dom Penry'ego.

Tyle razy mówił jej, jak ma jechać, że trafiłaby tam nawet

w nocy. Bez trudu znalazła polną drogę, która zaprowa

dziła ją aż do otwartej bramy. Długi podjazd ciągnął się

wzdłuż trawnika i rozszerzał w wysypany żwirem placyk

przed domem. Leonora patrzyła na dom z prawdziwą

przyjemnością. Penry powiedział jej, że zbudowano go

w zeszłym stuleciu. Ciemne, ceglane ściany i wesoło

błyszczące okna tworzyły bardzo malowniczy obraz.

Stała jeszcze przez chwilę i podziwiała dom, a potem

zadzwoniła do drzwi. Usiłowała sobie wyobrazić minę

Penry'ego! Nikt jednak nie odpowiadał... Zadzwoniła

jeszcze raz i tym razem drzwi otworzyły się dziwnie

wolno... Jakież było jej zdumienie, gdy zamiast potężnej

sylwetki Penry'ego ujrzała... szczupłą kobietę, która

jeszcze niedawno była jego żoną! Melanie uśmiechnęła

się leniwie i przesunęła dłonią po włosach. Miała na

sobie tylko cienki, jedwabny szlafrok.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 135

- N o , no... jak miło... Leonie, prawda? Ależ nie

spodzianka!

- Na imię mi Leonora. - Z pewnym zdumieniem

zauważyła, że jej głos brzmi prawie normalnie. Melanie

wzięła ją za rękę i wciągnęła do środka.

- Wejdź, proszę. Pen niedługo tu będzie, wpadłam do

niego tylko.

Leonora wyszarpnęła rękę z jej dłoni. Czuła się

zagubiona w tym dużym holu.

- Czy Penry tu jest? Miał dziś wrócić z konferencji.

- Tak ci powiedział? - Melanie promieniała. - On

jest niemożliwy! Prawdę mówiąc spędziliśmy noc tutaj,

zresztą niedawno wstaliśmy. Teraz pojechał po zaku

py. Wiesz, po uprawianiu miłości człowiek robi się

strasznie głodny. . Och, kochanie, jak ty zabawnie

wyglądasz!

Leonora jęknęła, zasłoniła ręką usta... i Melanie

musiała szybko zaprowadzić ją do łazienki na piętrze.

Dlaczego szok ma zawsze zgubny wpływ na mój żołądek

- pomyślała Leonora, kiedy mdłości ustąpiły. Po jakimś

czasie umyła twarz i wyszła z łazienki. Musiała przejść

przez sypialnię i wszystko aż się w niej przewracało na

widok skłębionej pościeli. Zbiegła pędem po schodach,

chcąc jak najszybciej uciec, ale... drzwi otworzyły się

nagle i do domu wszedł Penry.

- Leonoro! - zawołał uszczęśliwiony i chwycił ją

w ramiona. - Przyjechałaś już dzisiaj!

Dziewczyna wyrwała się z jego objęć.

- Nie dotykaj mnie! - Rzuciła mu lodowate spojrze

nie. Penry patrzył na nią, nic nie rozumiejąc. - Ja się

nigdy nie nauczę! Przyjechałam, żeby zrobić ci nie

spodziankę, jak wtedy, na Brynteg. I, oczywiście, zoba

czyłam coś, czego się nie spodziewałam! Znowu.

Stał nieruchomo.

- Czy mogłabyś mi wytłumaczyć, o czym właściwie

mówisz?

- Mówi o mnie! - Melanie wyszła z jednego z bocz

nych pokoi, kompletnie ubrana, z nienaganną fryzurą.

136 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Melanie? Co ty tu jeszcze robisz? - Penry był

wściekły.

„Jeszcze"? Tego już było za wiele! Leonora przeszła

obok niego, ignorując jego próbę zatrzymania. Krzy

czał coś za nią, ale wskoczyła do samochodu, zapaliła

i z piskiem opon wyjechała z podjazdu. Zawadziła

przy tym o range rovera, ale nie chciała się już za

trzymywać. Ocierając łzy pędziła w dół. Kiedy wy

jechała na szosę i zorientowała się, że nikt za nią

nie jedzie, zatrzymała się na poboczu... Dopiero po

jakimś czasie ruszyła do domu.

Eliza czekała na nią bardzo zaniepokojona.

- Co się stało? Tak się bałam! Penry dzwonił przez

cały czas, pytał stale, czy wróciłaś... Bał się, że mogłaś

mieć wypadek, a nie mógł jechać za tobą, bo wezwano

go do szpitala!

Leonora zwinęła się na małej kanapce. Poprosiła

siostrę o kawę; była wykończona. Gdy tylko poczuła,

że jest w stanie mówić, opowiedziała Elizie, co zaszło

w domu Penry'ego.

- Czy on coś mówił o Melanie? - spytała, zwracając

w jej stronę zaczerwienione, zmęczone oczy.

- Nie. Powiedział tylko, że zaszło okropne nieporo

zumienie i że nie chciałaś słuchać, kiedy próbował ci

się wytłumaczyć. - Eliza przytuliła mocno Leonorę.

- I jak on chciał to wyjaśnić? - Leonora zaśmiała

się gorzko. - Widziałam wszystko na własne oczy:

Melanie w szlafroku, jej włosy, nawet... łóżko... - prze

łknęła łzy. - Nie, nie bój się, drugi raz nie zwymiotuję

- dodała, widząc przerażony wzrok siostry.

Gdy zadzwonił telefon, Leonora zerwała się z miejs

ca.

- Jeśli to Penry, powiedz mu, że nie chcę go widzieć

ani z nim rozmawiać. Nigdy więcej.

W poniedziałek Penry wpadł do sklepu jak burza,

nie na żarty strasząc dwójkę klientów. Przywitał się

krótko z Elizą.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

137

- Gdzie ona jest? - zapytał.

- W biurze na tyłach, pracuje. Wejdź. - To ostatnie

słowo nie było już potrzebne, bo Penry nie czekał na

zaproszenie. Wpadł do małego pokoju, zatrzasnął za

sobą drzwi i oparł się o nie plecami.

- Co ty tu robisz? - spytała Leonora lodowato.

- Chcę z tobą porozmawiać. Jadę prosto ze szpita

la, a na piątą muszę być w St Mary's. Nie jeżdżę

zwykle przez Chastlecombe, ale ponieważ nie pod

chodzisz do telefonu, nie miałem wyboru. Wiesz dob

rze, że przez weekend musiałem być w pobliżu szpita

la. Nie mogłem przyjechać wcześniej.

Jego potężna postać zdawała się wypełniać całe

biuro. Leonora wstała, gdy zbliżył się do niej i od

łożyła robótkę.

- O ile wiem - powiedziała ostro - Eliza przekazała

ci wiadomość ode mnie. Może ominęła coś po drodze.

Nie chcę z tobą rozmawiać. Nigdy.

Penry schwycił jej dłonie.

- Pozwól mi wytłumaczyć, ty mały, zacięty głu

ptasie...

Cofnęła się o krok. Jej oczy płonęły.

- Widziałam na własne oczy. Nie musisz mi

niczego wyjaśniać. Nie powiedziałeś mi prawdy

o Melanie...

- Nigdy cię nie oszukałem! - przerwał jej, napraw

dę zły. - Była na mnie wściekła, bo odmówiłem jej

tego, o co prosiła. Chciała się zemścić i całkiem jej się

to udało, prawda?

Leonora zacisnęła usta.

- Ach tak, znowu ta przysługa! Więc powiedz, o co

jej chodzi. Może ci uwierzę.

Spojrzał na nią chłodno.

- Jesteś taka wspaniałomyślna, Leonoro! Niestety,

nie mogę tego zrobić. Melanie czy nie, poprosiła

o dyskrecję. Mogę ci tylko powiedzieć, że nie miałem

pojęcia, iż Melanie została tam na noc. Myślałem, że

wyjedzie. Przyjechała mnie przekonać...

138 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- I udało jej się, sądząc po tym, jak wyglądało łóżko!

- Odwróciła się plecami. Penry złapał ją za ramiona

i zmusił, by na niego spojrzała.

- Ja się z nią nie kochałem, Leonoro! - oświadczył

zdecydowanie. - Wierzysz mi?

Patrzyła na niego zrozpaczona.

- Chciałabym ci wierzyć... Ale ona jest taka pięk

na...

Penry zaklął cicho. To wszystko było takie okro

pne... Wziął Leonorę w ramiona i zaczął całować...

Użył argumentu mocniejszego niż słowa, a ona po

czuła, że kocha go i jest kochana... Prawie uwierzyła,

że zaszło nieporozumienie, znalazła jednak siły, by go

odepchnąć.

- Więc co robiła Melanie w twoim domu? - spytała.

Odsunął się i spojrzał na nią ze smutkiem.

- Nie mogę, Leonoro. Mogę ci tylko powiedzieć, że

to, co widziałaś, da się wytłumaczyć w niewinny spo

sób. Jeśli nie możesz się pogodzić z takim wyjaśnieniem

i uwierzyć mi, nie mam ci nic więcej do powiedzenia.

Leonora wyprostowała się. Czerń swetra podkreś

lała bladość jej cery. Zauważyła, że Penry patrzy na jej

srebrną broszkę i wiedziała, iż przed oczami stanęły mu

chwile, które razem spędzili na wyspie. Przez chwilę

czuła, że chciałaby paść w jego ramiona, zawołać, że

nic się nie liczy, byle tylko ją kochał... Ją, nie Melanie!

Ale wiedziała, że nie może tego zrobić.

- Widziałam, co widziałam, Penry, i nie winię cię za

to. To jasne, że mimo wszystkich jej wad nadal się nią

interesujesz. Któż mógłby cię winić? Wpakowałam się

z butami w twoje życie, pewnie potraktowałeś mnie

jako swego rodzaju antidotum; cóż, kiedy to nie dzia

łało... - Uśmiechnęła się chłodno. - To nie twoja wina,

że nic z tego nie wyszło, doktorze Vaughan.

Nie przerwał jej ani słowem.

- Straciłem tylko czas - oznajmił. - Nie chciałaś

wysłuchać ani słowa z tego, co powiedziałem, prawda?

Wzruszyła ramionami.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 139

- Jaki by to miało sens?

- No właśnie, jaki? - Penry skinął jej głową. - Wo

bec tego muszę cię pożegnać, Leonoro. Mam nadzieję,

że nie wystraszyłem ci klientów.

- Będą mieli co opowiadać.

Leonora była nawet zadowolona, że tak spokojnie

odprowadziła go do wyjścia. Sklep był, na szczęście,

pusty.

- Do widzenia - powiedziała, gdy doszli do drzwi.

- Pozdrów ode mnie siostrę Conceptę.

Penry wyciągnął rękę, ale opuścił ją zaraz z cichym

przekleństwem. Odwrócił się i ruszył przed siebie.

Leonora patrzyła, jak odchodził zaloną jesiennym słoń-

cem ulicą. Nie odwrócił się ani razu.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Kiedy Leonora wyszła z pociągu, wiatr aż zaparł

jej dech w piersi. Uśmiechnęła się blado do Bryna

Pritcharda, który przyszedł odebrać ją z dworca. Był

na tyle miły, że nie skomentował przyczyn, dla któ

rych tu przyjechała. Pomógł jej wsiąść do swojej

starej ciężarówki, a potem zabawiał ją rozmową

przez całą drogę. Nie wspomniał ani słowem o Pen-

rym Vaughanie, ale Leonora nie mogła się uspokoić.

Drżała w napięciu na myśl o tym, co będzie musiała

zrobić.

Gdy znaleźli się w Brides Haven, żona Bryna,

Rachel, namawiała Leonorę na podwieczorek, ale mąż

przerwał jej mówiąc, że jeśli chce, by wrócił tego

samego dnia, muszą już ruszać. Rachel wręczyła jeszcze

Leonorze paczkę dla Penry'ego i odprowadziła do

portu. „Sea-Fret", łódź Bryna, odbiła od brzegu.

- Trochę dziś kołysze, ale nie ma się czego bać,

panno Fox - rzekł Bryn przyjaźnie. Dziewczyna skinęła

głową w zamyśleniu.

- Przykro mi tylko, że wyciągnęłam pana z domu

w taką pogodę.

Bryn potrząsnął głową.

- Nie ma sprawy. Wiatr ma być później silniejszy,

ale będę w domu, zanim się pani obejrzy.

- Nie dzwonił pan do Penry'ego, żeby zawiadomić

o moim przyjeździe? - zapytała Leonora niespokojnie,

gdy Gullholm widać już było na horyzoncie.

- Nie, nie dzwoniłem. Niech pani pamięta, że prosił

o spokój.

Leonora patrzyła na morze.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD 1 4 1

Nie zostanę tam długo. Mam nadzieję, że doktor

Vaughan zabierze mnie z powrotem na swojej „Angha-

rad".

Bryn spojrzał na nią z powątpiewaniem.

- No, to rzeczywiście nie będzie tam pani mogła

długo zostać...

Po niedługim czasie „Sea-Fret" zwolniła przy pomo

ście na Gullholm. Leonora wyskoczyła z łodzi, wzięła

swój bagaż i podziękowała staremu rybakowi. Łódź

odpłynęła, a Leonora ruszyła przed siebie wąską, śliską

ścieżką. Wiatr, teraz bardzo silny, szarpał jej włosy

i opóźniał marsz. W pewnym momencie Leonora zamar

ła. Boże, co ja robię, pomyślała. Co będzie, jeśli Penry

mnie nie wpuści? Co gorsza, Bryn miał rację: wiatr

wzmagał się z każdą chwilą.. Nie, Penry nie mógłby

przecież wrzucić jej do morza. W najgorszym razie

odwiezie ją na ląd. Ruszyła dalej, wspinając się coraz

wyżej, coraz bliżej celu podróży.

Ścieżka doprowadziła ją już na torfowisko... Leono

ra zwolniła kroku. Na widok jasno oświetlonych okien

miała ochotę uciec i spędzić resztę nocy na ,,Angharad",

ale zdawała sobie doskonale sprawę, że nie może się już

wycofać.

Przemoczona do suchej nitki, z trudem łapiąc powiet

rze po długim marszu, obchodziła dom. Generator

mruczał przyjaźnie. Pomyślała nagle, że jest to zapewne

jedyne przyjazne powitanie, jakie ją czeka. Penry nie

będzie miły dla kogoś, kto już drugi raz przybywa na

wyspę bez zaproszenia...

Zastanawiała się, czy ma pukać, czy też otworzyć

drzwi z trzaskiem i urządzić dramatyczne wejście. Sta

nęła przed kuchennym wejściem, postawiła torbę na

ziemi i odgarnęła mokre włosy z czoła. W końcu podjęła

decyzję. Nacisnęła powoli klamkę i weszła do środka.

Znajomy, ciepły zapach kuchni sprawił, że Leonorze

stanęły w oczach łzy. Drzwi do gabinetu były uchylone,

ale w pokoju panowała ciemność. Najwyraźniej Penry

był gdzie indziej. Leonora zdjęła ubłocone buty i weszła

142

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

do salonu. Od kominka biło miłe ciepło, paliła się tylko

jedna lampa... W półmroku pokój wyglądał dość niesa-

mowicie. Stanęła na środku i zastanawiała się, co robić

dalej. Wyobrażała sobie, że gdy tu wejdzie, Penry pod-

niesie się z sofy, bardzo zły, albo może... może się

uśmiechnie... Tymczasem w pokoju panowała niesamo-

wita cisza. Na sofie leżała otwarta książka, przy ko-

minku - drewno na opał. Dziewczyna podeszła do

ognia, by się ogrzać, gdy wtem... zdała sobie sprawę, że

ktoś na nią patrzy.

- Mówi się, że dom Anglika to jego twierdza. Ja

jestem Walijczykiem, ale zasada jest ta sama - rzekł

Penry bezbarwnym głosem. Jego twarz skrywał cień.

-Powinienem był się lepiej zabezpieczyć przed intruzami.

Leonora od dłuższej chwili żałowała, że nie posłucha-

ła Elizy i nie zadzwoniła, zamiast przyjeżdżać bez za-

proszenia.

- Przyjechałam, by cię przeprosić - rzekła. - Zdaje

się, że to jedyne, co mi pozostało, zanim odjadę. Dopiero

teraz widzę, jak bardzo przeszkadzam. Przykro mi.

Głupio zrobiłam, że tak się tu wprosiłam.

Penry zszedł ze schodów, potykając się po drodze

o dywan. Miał na sobie wyciągnięty sweter i poplamione

dżinsy. Najwyraźniej dawno się nie golił. Przydałby się

też fryzjer.

- Jesteś chory? - spytała sucho.

- Byłem. Już nie jestem. Wypiłem też ze dwa drinki.

I gdybyśmy byli gdzie indziej, powiedziałbym ci, żebyś

wynosiła się stąd i z mojego życia. - Sięgnął po stojącą

na stole szklankę i dopił jej zawartość. Posłał Leonorze

złe spojrzenie. - Ale jesteśmy na wyspie, a pogoda robi

się coraz gorsza. Gdybym był trzeźwy, mógłbym cię

może dowieźć do Brides Haven. Ale ja nie jestem

trzeźwy. I tak znowu jesteśmy na siebie skazani, pani

rozbitku. Jak się tu, do cholery, dostałaś?

- Pan Pritchard mnie przywiózł.

- Dlaczego, do diabła, nie zadzwonił, żeby powie-

dzieć mi, że przyjechałaś?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

143

Bo go prosiłam, żeby tego nie robił. - Leonora

wysunęła brodę do przodu. Pomyślałam, że nie

będziesz chciał mnie widzieć.

I słusznie!

- Przepraszam, nie powinnam była tu przypływać.

Odwróciła wzrok. Zadzwonię rano do niego i po-

proszę, by mnie stąd zabrał, jeśli tylko zgodzisz się, bym

została tu na noc.

A mam wybór? Nie mogę wyrzucić cię w taką

pogodę.

- Dziękuję. - Przyjrzała mu się uważnie. Może coś

ugotować, odwdzięczę ci się za gościnność.

Gościnność... No dobrze, zachowujmy się jak

cywilizowani ludzie Planowałem wypić dzisiaj kola-

cje...

Wyglądasz, jakbyś od dawna nic nie jadł - odpar-

ła. Mogę zdjąć kurtkę?

Rób co chcesz rzekł obojętnie i wyciągnął się na

sofie. - Ja się chyba zdrzemnę.

Leonora poczuła, że ma już tego dość. Przyskoczyła

do sofy i jednym ruchem zepchnęła nogi Penry'ego na

podłogę.

- Nie, nie zdrzemniesz się! Pójdziesz na górę, wyką-

piesz się i ogolisz. Ja przez ten czas napiję się kawy.

Dobrze, że pacjenci nie widzą cię w takim staniej

doktorze Vaughan!

Penry wstał z trudem i spojrzał na nią z niechęcią.

Tak się składa, że mam wakacje. Z dala od

wszystkich i wszystkiego. Tak przynajmniej myślałem.

Jeśli już musisz wiedzieć, miałem okropną grypę. Mat-

ka chciała wziąć mnie do siebie, do Lanhowell, ale tego

bym nie zniósł. Potrzebowałem samotności. A gdzie

najłatwiej ją znaleźć? Oczywiście, na mojej wyspie! Tak

przynajmniej myślałem - dodał ponuro.

- Rozumiem - rzekła Leonora rozpinając kurtkę.

- Widać, że nie dojadałeś...

- ...i wypiłem kilka szklaneczek szkockiej whisky na

zakończenie serii antybiotyków - dodał ze znużeniem.

144

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- To nie zbrodnia, po prostu zapomniałem... Nie ma

pani o mnie najlepszego zdania, prawda, panno Fox?

- Przebyłam długą drogę, żeby cię przeprosić - przy-

pomniała mu. - Idź już. Wykąp się, prześpij, jeśli

chcesz.

Penry patrzył na nią ponuro. Wzruszył ramionami.

- Czemu nie? - powiedział i poszedł na górę.

Leonora patrzyła za nim marszcząc czoło. Po chwili

przypomniała sobie o swojej torbie i poszła zabrać ją

z deszczu. W kuchni wytarła włosy, przebrała się

w suchy, czarny sweter i powiesiła swoje mokre rzeczy

przy piecu. Po chwili stała już przy lodówce i za-

stanawiała się, z czego skomponować kolację.

Kiedy zupa jarzynowa zaczęła miło bulgotać w garn-

ku, zajęła się baraniną. Posypała mięso ziołami i natar-

ła czosnkiem tak, by włożyć je tylko do pieca, gdy

Penry zejdzie na dół. Obrała kartofle i wsadziła je do

pieca, a potem włączyła radio. Nie chciała myśleć

o niczym, oprócz kolacji. Kiedy wszystko było gotowe,

udała się na piętro. W łazience było ciemno, a Penry

spał w swoim pokoju przebrany w świeże rzeczy.

Leonora szybko się umyła, przeczesała wilgotne

włosy, tak że ułożyły się w miękkie loki. Zanim zdecy-

dowała się wejść do jaskini lwa, umalowała jeszcze

delikatnie usta i przyciemniła rzęsy.

Stanęła u stóp łóżka i dotknęła lekko bosej nogi

Penry'ego.

- Kolacja jest już prawie gotowa - powiedziała.

- Zejdziesz na dół czy przynieść ci ją tu, na górę?

Przetarł oczy i spojrzał na nią niechętnie.

- A więc to nie był sen!

- Nie. - Dziewczyna uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Czujesz się na tyle dobrze, by zejść?

Penry przeciągnął się i wstał.

- Oczywiście, że tak. - Zmarszczył czoło w zdziwie-

niu. - Prawdę mówiąc, czuję się o wiele lepiej.

- Świetnie. Tylko nie chodź boso!

- Mówisz jak moja mama! - zawołał za nią.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

145

- Dziękuję! - Leonora była już w kuchni. - Po-

znałam ją, więc uważam to za komplement.

I tak, bez zbędnych słów, pokój został zawarty.

Penry, któremu po drzemce wyraźnie wróciła chęć do

życia, przyznał, że kolacja jest znacznie lepsza od tej,

którą planował.

- Nie chciało mi się gotować - powiedział.

- To widać - odparła Leonora. - Lodówka jest

pełna, szafki też.

Kiedy weszła do salonu z głównym daniem, Penry

pociągnął nosem.

- Jeśli to są przeprosiny, przyjmuję je całym sercem

- rzekł.

- To dobrze. Jeśli chcesz, na deser jest szarlotka.

Spojrzał na nią z podziwem.

- Nie powiesz mi chyba, że zrobiłaś ją, kiedy zapad-

łem w pijacki sen?

- To nie był żaden pijacki sen i nie ja zrobiłam

ciasto. - Leonora uśmiechnęła się. - Upiekła je pani

Pritchard i przesyła ci wraz z górą ciasteczek i czymś,

co nazwała bara brith.

Penry, mając pełne usta jedzenia, tylko skinął głową.

- Takie herbatniki z porzeczkami i tak dalej - rzekł

w końcu. - Ona świetnie gotuje. Ty też - dodał

i uśmiechnął się smutno. - W taką pogodę zjawiłaś się

tu pierwszy raz, Leonoro. Byliśmy sami, a za oknem

wiało dziesiątką...

Zapadła cisza... Leonora próbowała ją przerwać,

namawiając Penry'ego na szarlotkę, ale odmówił.

- Nie, zostawię ją na jutro. Nie chciałbym na razie

zapomnieć smaku tej baraniny. - Przeciągnął się. - Te-

raz napiłbym się kawy...

Leonora zgięła się w ukłonie.

- Tak jest, sir. Już podaję, sir.

Kiedy kolacja dobiegła końca i mogli oboje usiąść

przy ogniu, Penry zamyślił się na chwilę.

- Dziwne, naprawdę - westchnął. - Wydaje mi się,

że jeszcze wczoraj tu siedzieliśmy, że to, co wydarzyło

146

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

się od tamtego czasu, to nieprawda. - Zacisnął

usta. - Pod wieloma względami byłoby lepiej, gdyby

tak było.

- Penry, myślę, że powinnam wyjaśnić, skąd się tu

wzięłam.

- Nie musisz.

- Uważam, że powinnam.

- Chcesz powiedzieć, że przyjechałaś, bo jesteś go-

towa mnie wysłuchać? - spytał sarkastycznie.

Leonora zarumieniła się.

- Chciałabym powiedzieć, że tak jest, ale nie mogę.

-Więc czemu przypłynęłaś tu w tak koszmarną

pogodę?

- Twoja siostra do mnie napisała.

Penry wyciągnął długie nogi i zaczął się przyglądać

swoim zniszczonym espadrilom.

- Która?

- Clemency.

-Aha...

- Napisała, że Melanie ma rodzić tuż po Bożym

Narodzeniu.

Spojrzał na nią wrogo.

- I oczywiście uznałaś, że to ja jestem ojcem.

Leonora patrzyła na niego spokojnie.

- Kiedy pierwszy raz przeczytałam słowo rodzić,

poczułam, jakbym dostała pięścią między oczy. Ale

potem zrozumiałam, że Clem nie to miała na myśli.

- Odchrząknęła. - Melanie prosiła cię o usuniecie ciąży,

prawda? To była ta przysługa. A ty, jako lekarz,

potraktowałeś to jako tajemnicę zawodową.

- Można to tak nazwać - odparł gorzko. - Melanie

nigdy nie mogła znieść myśli o macierzyństwie. Nigel

nie jest tak zgodny jak ja i postarał się, żeby zaszła

w ciążę. Melanie była rozwścieczona i zdecydowana na

wszystko, byle tylko pozbyć się dziecka. Nie mogła

sama zapłacić za aborcję, bo Nigel odebrał jej książecz-

kę czekową i karty kredytowe i nie dawał jej gotówki.

Okazał się sprytniejszy, niż sądziła. No i Melanie

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

147

przyszła na przyjęcie, żeby poprosić Nicka o pieniądze.

Wyobrażasz sobie? Nick nie bawił się w uprzejmości;

zrobił jej straszną awanturę.

- Prosiła cię o pieniądze?

Penry skrzywił się z niesmakiem.

- Nie. Zdaje się, że widziałaś, jak prosiła mnie,

żebym przeprowadził zabieg albo znalazł kogoś, kto to

zrobi. - Spojrzał Leonorze prosto w oczy. - Odmówi-

łem jej. Wiesz, co o tym myślę.

Spuściła wzrok, zarumieniona.

- Tak, wiem. Ale wracając do listu... Clem napisała,

że Melanie pojechała do ciebie i że próbowała jeszcze

raz cię przekonać...

- Uparła się, że będzie tak, jak ona chce. Umówiła

się na wizytę, podając fałszywe nazwisko. Kiedy zoba-

czyłem ją w swoim gabinecie, dałem jej jasno do

zrozumienia, że nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Co

więcej, zadzwoniłem do Nigela i powiedziałem mu

o wszystkim. Poradziłem, żeby wziął ją do domu

i dobrze pilnował. Potem zostałem wezwany do szpita-

la. Niestety, była jeszcze w domu, kiedy się zjawiłaś.

Musiała widzieć, jak wjeżdżasz i postanowiła się ze-

mścić. Wystarczyło się rozebrać, skotłować pościel...

resztę widziałaś.

Leonora patrzyła na niego przerażona.

- Czemu zrobiła coś takiego? Czy ona cię nienawidzi?

- Nie. - Penry wzruszył ramionami. - Jest zupełnie

niedojrzała. Była wściekła, bo nie spełniłem jej życzenia

i postanowiła się odegrać. Teraz za to musi pogodzić

się z tym, co nieuniknione. - Podniósł się, by dorzucić

do ognia. Kiedy usiadł obok Leonory, zapanowało

milczenie. Wiedziała dobrze, że powinna go przeprosić,

ale nie potrafiła.

-Tak mi przykro, że nie chciałam cię wysłuchać

- zaczęła niepewnie.

- Mnie też. - Spojrzał na nią z zaciekawieniem.

- A swoją drogą, skąd przyszło Clem do głowy, żeby

do ciebie napisać?

148

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

Leonora patrzyła na swoje dłonie.

-Twoja rodzina martwiła się stanem twoich...

uczuć. Clem myślała, że to ma coś wspólnego ze mną.

- Myślała! Doskonale wiedziała, bo powiedziałem

jej, że jej ukochana szwagierka znowu narobiła mi

kłopotów. Clem musiała się czuć winna...

- To nie dlatego! - zawołała Leonora. - Bardzo się

przejęła, że jesteś taki nieszczęśliwy, a ponieważ cię

kocha, zdecydowała się w to wmieszać. A ja bardzo się

cieszę, że się o wszystkim dowiedziałam.

- Ale gdyby tego nie zrobiła, nie skontaktowałabyś

się już ze mną.

- Chciałam to zrobić, ale po naszym rozstaniu nie

miałam odwagi. Przyjmiesz moje przeprosiny, Penry?

-Tak. Oczywiście, że tak! - Pomógł jej wstać.

- Starczy na dzisiaj tych wzruszeń. Myślę, że powinnaś

pójść spać, wyglądasz na zmęczoną. Zaniosłem ci ter-

mofor do pokoju przy łazience.

- Dzięki. - Spojrzała na niego niepewnie. - Wobec

tego, dobranoc.

- Dobranoc. - Oczy Penry'ego były nieprzeniknione.

Leonora odwróciła się.

- Pójdę tylko po swoją torbę do kuchni - powie-

działa.

- Pomóc ci ją zanieść?

- Nie, właściwie nic w niej nie ma, tylko rzeczy na

jedną noc.

- A więc wiedziałaś, że zostaniesz!

- Tak, ale nie tutaj. Pani Pritchard przygotowała dla

mnie pokój - oznajmiła chłodno.

Leonora kładła się do łóżka bardzo przygnębiona.

Różnie wyobrażała sobie spotkanie z Penrym, ale nigdy

tak... Jak mogła myśleć, że jedno zwykłe „przepra-

szam** wszystko naprawi! Penry z pewnością uznał, że

nie warto kontynuować znajomości z kimś tak nieroz-

sądnym i zazdrosnym jak Leonora Fox, stara panna

z Chastlecombe...

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

149

Gdyby nie to, że Clem do mnie napisała, pomyślała

gasząc światło, mogłam się nigdy nie dowiedzieć praw-

dy. Penry ma swoje zasady i nie ujawniłby powodu,

dla którego odwiedziła go Melanie. A teraz najwy-

raźniej przestał się mną interesować... I nie można

go za to winić...

Przycisnęła mocniej termofor i zasłuchała się w ryk

wiatru i huk morza. Uśmiechnęła się gorzko na myśl,

że teraz nie musi się juz bać koszmaru. Odkąd wróciła

jej pamięć, zły sen przestał ją dręczyć.

Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł...

Leżała dłuższą chwilę i myślała, ale przecież nie miała

nic do stracenia... Nie zapalając światła, sięgnęła

w stronę szafki nocnej, na której stała szklanka wody.

Wahała się jeszcze przez chwilę, a potem, zacisnąwszy

z determinacją usta, zwilżyła sobie nocną koszulę,

twarz i włosy. Odstawiła szklankę na miejsce, owinęła

się kołdrą i, zamknąwszy oczy, przywołała scenę ze

złego snu. Wspomnienie było tak straszne, że bez trudu

zaczęła krzyczeć i płakać. Na szczęście, nie musiała tego

robić długo, bo Penry wpadł do jej pokoju i mocno ją

przytulił.

- No już, już - pocieszał ją cicho, a ona z ulgą

płakała i tuliła się do jego nagiego torsu. - Trzymam

cię, kochanie, już cię trzymam...

Uniosła twarz, a Penry przytulił ją jeszcze mocniej

i całował tak, że oboje nie mogli złapać tchu.

- Jesteś cała mokra - zauważył, wziął ją na ręce

i zaniósł do swojej sypialni. - Zaraz poszukam czegoś

suchego.

Kiedy jednak dotarli do jego pokoju, Leonora sta-

nęła na ziemi i schowała ręce za plecami. Widziała

niepokój na jego twarzy i poczuła się okropnie winna.

- Wcale nie śnił mi się ten sen - powiedziała od-

dychając szybko. - Polałam się wodą ze szklanki

i wrzasnęłam, bo miałam nadzieję, że przybiegniesz.

Penry spojrzał na nią nic nie rozumiejąc, a potem...

ku jej ogromnej uldze zaczął się śmiać.

150 DZIEWCZYNA ZNIKĄD

-Ach, ty mała czarownico! - zawołał. - I co,

przybiegłem, prawda?

- Jesteś na mnie zły? - zapytała cicho, czerwieniąc

się cała.

- Tylko za to, że naraziłaś się na zapalenie płuc

- powiedział miękko i uniósł jej twarz. - Pani

koszula jest mokra, panno Fox. Czy nie byłoby lepiej

ją zdjąć?

Pomógł jej ściągnąć koszulę. Czy tylko jej się wyda-

wało, że drżą mu dłonie?

- Wysusz sobie włosy... - zaczął, ale Leonora po-

trząsnęła mocno głową. Weszła do łóżka i wyciągnęła

do niego ręce.

- Kochaj się ze mną, Penry - poprosiła, a oczy jej

błyszczały. - Jeśli tego nie zrobisz, to... chyba umrę...

Nie dokończyła. Wziął ją w ramiona z westchnie-

niem. Pogrążyli się w cudownej, namiętnej grze, która

połączyła ich burzą miłości i pożądania tak głębokiego,

jak szalejące na zewnątrz morze.

- Do licha - wyrzuciła z siebie Leonora jakiś czas

później.

- Coś mówiłaś? - spytał Penry podnosząc głowę.

- Złożyłam pewne ślubowanie.

Przekręcił się na plecy i przytulił ją do siebie.

- Jeśli to był ślub czystości, to ci nie wyszło.

Leonora ugryzła go tak, że syknął. Spojrzała na

niego zuchwale.

- Pamiętasz może, że błagałam cię, byś się ze mną

kochał za pierwszym razem. Postanowiłam więc, że

teraz to ty będziesz prosił, Penry Vaughan!

- Będę, obiecuję - wyciągnął rękę, by spojrzeć na

zegarek. - Ale może za jakąś godzinę...

- Nie miałam na myśli dzisiejszej nocy...

Penry przeciągnął się i objął ją ciaśniej.

- Och, ale ja tak. Chyba, że masz coś przeciwko

temu...

Z całych sił pokręciła głową, a on zaśmiał się ci-

cho.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

151

- Wiesz, lisiczko, tak bardzo cię kocham - rzekł.

- Byłaś na mnie taka wściekła tam, w domu...

- Byłam zazdrosna. Okropnie zazdrosna o twoją

piękną żonę.

- Byłą. - Potarł policzkiem o jej włosy. - Leonoro,

czy to, że byłem już raz żonaty, przeszkadza ci, żeby

za mnie wyjść?

- Nie - odpowiedziała zdecydowanie, podnosząc

głowę, by spojrzeć na niego. - Nic mi nie przeszkodzi.

Czy pan się oświadcza, doktorze Vaughan?

- Tak, kochanie, właśnie tak!

- Wobec tego przyjmuję oświadczyny. Z ogromną

przyjemnością.

- Chciałem to zrobić w tamten weekend - zaczął

Penry po długiej, cudownej chwili milczenia. - Miałem

już nawet butelkę szampana i zamierzałem zjeść

z tobą romantyczną kolację... I, gdybym wprawił

cię w odpowiedni nastrój, zamierzałem powiedzieć

ci, że tym razem znalazłem kogoś, kogo szukałem

przez całe życie.

- A jeszcze godzinę temu - wyznała Leonora w za-

myśleniu -myślałam, że przestałeś się mną interesować.

- Wobec tego muszę być świetnym aktorem! - Zaj-

rzał jej w oczy. - Słuchaj, a co się stanie z Elizą

i sklepem po naszym ślubie?

- Eliza już wszystko obmyśliła. Sue Parker, jej

przyjaciółka, zgodziła się wejść z nią w spółkę, a poza

tym ja po ślubie mogę robić to, co przed ślubem.

Penry posłał jej uśmiech, który sprawił, że zarumie-

niła się po uszy.

- Tak, z pewnością - powiedział, odgarniając jej

włosy z czoła.

- Miałam na myśli robienie na drutach! - zachicho-

tała Leonora. Spojrzała na niego z niepokojem. - Na

pewno myślisz, że jestem bardzo pewna siebie, skoro już

tak to wszystko obmyśliłam. Nie wiedziałam przecież,

czy zechcesz mnie tu widzieć, a co dopiero być ze mną.

- Wiedziałaś dobrze, że zechcę!

152

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Nie, nie wiedziałam! To Eliza była tego pewna.

Powiedziała, że jeśli przyjadę tu i przeproszę, powitasz

mnie z otwartymi ramionami. - Rzuciła mu oskarżyciel-

skie spojrzenie. - Niezupełnie tak było...

Penry otworzył szeroko ramiona i objął ją mocno.

- Nie wierzyłem własnym oczom, Leonoro, kiedy

zobaczyłem, że stoisz przy kominku. Leżałem w łóżku,

myślałem o tobie i nagle poczułem, że nie zniosę tego

ani chwili dłużej. Postanowiłem zejść i zadzwonić do

ciebie... a tym tam byłaś, taka przemoknięta i zdener-

wowana... Bałem się, że wszystko zepsuję.

- Trzeba mnie było pocałować, to wszystko!

- Z jednodniowym zarostem i po dwóch szklankach

whisky? Byłem na ciebie zły, że tak mnie zaskoczyłaś.

Gdybyś tylko zadzwoniła od Bryna, mógłbym się cho-

ciaż doprowadzić do porządku, rusałko!

- Dla mnie wyglądałeś wspaniale - powiedziała rze-

czowo i zaczęła się bronić, bo Penry omal jej nie zgniótł

w uścisku. - A poza tym bałam się, że nie będziesz mnie

chciał widzieć.

- Żartujesz? Wskoczyłbym do ,,Angharad" w chwili,

kiedy bym się dowiedział, że tam jesteś!

- Naprawdę? - Z radością zobaczyła potwierdzenie

w jego oczach. Odsunęła się. - Pójdę się chyba umyć.

Muszę okropnie wyglądać.

- Nie idź! - Przyciągnął ją wolno do siebie. - Dla

mnie wyglądasz cudownie, tak że chętnie kochałbym się

z tobą znowu. Mam błagać?

Pokręciła przecząco głową.

- Nie. Ani teraz, ani nigdy. Za bardzo cię kocham...

- Nareszcie!

- Co nareszcie?

- Powiedziałaś mi, że mnie kochasz.

Leonora skrzywiła się.

- Oczywiście, że tak! Od razu cię pokochałam, nie

wiedziałeś?

Penry potrząsnął głową. Blask w jego oczach sprawił,

że zapomniała o całym świecie.

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

153

- No, i co dalej? - spytał po długiej przerwie, w czasie

której przekonywał ją, że jej uczucia są w pełni od-

wzajemniane.

-Nie rozumiem...

- Powiedziałaś, że kochasz mnie za bardzo, a potem

przerwałaś.

Twarz Leonory rozchmurzyła się.

- Och, chciałam tylko powiedzieć, że kocham cię za

bardzo, żeby ci czegokolwiek odmawiać. I w dodatku

jestem na tyle głupia, że ci to mówię!

Dużo później, kiedy sztorm ucichł, leżeli czule objęci.

- Penry? - zaczęła Leonora.

- Uhm?

- Nie obrazisz się, jeśli cię o coś spytam?

- Nie wiem, dopóki tego nie zrobisz. A poza tym

trudno mnie obrazić, kiedy mam taki nastrój jak teraz.

- No, nie wiem... Czy spaliście tu kiedyś z Melanie?

Penry zaśmiał się, tuląc ją do siebie.

- Nie, nie spaliśmy. Prawdę mówiąc, Melanie nie

była nigdy na Gullholm. Nie chciała się tu nawet zbliżyć.

- Świetnie! - zawołała z satysfakcją. - Cieszę się.

Mam wobec tego coś twojego, co należy tylko do mnie.

Potrząsnął nią lekko.

- Poprawka: wszystko, co mam i czym jestem, należy

do ciebie, L e o n o . Ja cały. Zadowolona?

- Bardzo. - Przytuliła się do niego. - Żałujesz, że

najechałam na twój zamek?

- Nie widzisz, jak jestem zachwycony, że to zrobiłaś?

Jeśli nie jesteś pewna, będę szczęśliwy, przekonując cię

znowu... - szepnął, całując ją delikatnie. - To był mój

szczęśliwy dzień, kochanie, kiedy sztorm zniósł cię na

Gullholm.

- Żadne z nas nie wiedziało, kim jestem!

- Ja wiedziałem, rusałko! Byłem pewien od pierwszej

chwili, że jesteś mi przeznaczona!