Microsoft Word - Blood&sex - Blane -rozdział 1-3

Rozdział 1

Christiana weszła do nieskazitelnie czystego foyer rezydencji należącej do

Michaela, nowego wampirzego lidera w Collins Bay. Minęły lata od kiedy
ostatnio go widziała.

Jej praca dla Khalila, ich przywódcy i jej creatore

, sprawiała, że była zbyt

zajęta,  by  prowadzić  towarzyskie  rozmowy  telefoniczne,  ale  nawet  w
Południowej  Afryce,  doszły  ją  słuchy  o  zdetronizowaniu  Castillo,  byłego
padrone Michaela. Nie  była zbyt chętna, żeby oglądać czyjąkolwiek śmieć, ale
była szczęśliwa, widząc odejście tego pokręconego vampiro.

O ile się nie zmienił, a na to się nie zapowiadało, Michael będzie

zdecydowanie bardziej się do tego nadawał.

Rzuciła okiem na Jonasa, wyjątkowo bladego wampira, który przeszedł

obok taszcząc dwie torby od Louisa Vuittona

, w które udało jej się wpakować

większość rzeczy. Przez całe swoje życie, nigdy nie spotkała nikogo takiego jak
on. Białe włosy i starożytne tatuaże na jego twarzy i karku były bardzo podobne
do  tych,  które  mieli  starożytni  Wikingowie  z  jego  ludzkiej  linii,  głęboko
osadzone  oczy  sprawiały,  że  wyglądał  tak  groźnie,  jak  reputacja,  która  go
wyprzedziła. Kończąc, nie było w nim żadnej reakcji zwrotnej. Moc Christiany
pozwalała  jej  odbierać  emocje  od  innych.  Niewielu  potrafiło  ją  zablokować,  ci
którzy nie wiedzieli co czują, potrafili ją zdezorientować, ale od Jonasa nie było
nic,  poza  elektrycznością  statyczną

, jak w telewizji pomiędzy kanałami. Gdy

postawił bagaż na podłodze i spojrzał w górę, uśmiechnęła się do niego.

- Dzięki za odebranie mnie z lotniska. Naprawdę mogłabym pozostać w

odrzutowcu.

- To zbyt niebezpieczne, zostawać tam w trakcie dnia, a tutaj jest więcej

pokoi, niż my kiedykolwiek będziemy potrzebować.

Jonas zwrócił swoją uwagę w stronę pokoju na końcu foyer, z którego

wydobywał się cyfrowy hałas. Zdawało się, że ktoś gra tam w grę wideo.

-Blane! - jego głos zabrzmiał echem w całym domu. Ogromna wampirza

powłoka połyskiwała wokół rogu. Jego skóra była odrobinę zbyt opalona jak na
niego, by w pełni za życia mógł być mieszkańcem Kaukazu. Jego czarne włosy
z zielonymi końcówkami były trochę za długie, dostatecznie potargane, żeby
owijały mu się dookoła twarzy. Był seksowny w ten Bad-boyowski sposób.
Jonas skinął w stronę bagaży.

- Blane, zanieś je do jej pokoju.
On spojrzał najpierw na nią, potem na walizki, by znów zniknąć.
Jego głos zagrzmiał z drugiego pokoju.
- J. jestem zajęty.

Stwórca

http://www.youtube.com/watch?v=9iZKNNzUBug&feature=related

:D uwielbiam, uwielbiam! Minuta: 11:11 do 11:21 <3

Nie wiem, mam problem z dopasowaniem :P

- Blane - głos Jonasa tym razem był sroższy i nie pozostawiał nawet

odrobiny miejsca na negocjacje.

To był rozkaz, groźba i obietnica w jednym słowie. Dało się usłyszeć

długie wzdechnięcie z pokoju, nim vampiro pokazał się w korytarzu.

Z tak bliska, był nawet większy niż początkowo wyglądał. Ramiona

Blane’a  były  oplecione  grubymi  muskułami,  które  naciągały  jego  T-shirt  na
barkach,  gdy  się  poruszał.  Gdy  pochylił  się  po  bagaż,  pistolet  w  jego  kaburze
zwrócił jej uwagę. Bez wątpienia, był defensywną częścią klanu Michaela.

Blane schwycił walizki, jego muskularne ramiona napięły się i podniosły

torby bez jakiegokolwiek słowa.

Nie musiała słyszeć jego ciężkich kroków, żeby wiedzieć jak bardzo był

wzburzony.  Czuła  jak  to  z  niego  promieniowało.  Był  wkurzony,
prawdopodobnie  dlatego,  że  musiał  jej  pomóc,  ale  prócz  tego  było  jeszcze  coś
innego.  Coś  więcej,  coś  co  jej  umysł  odbierał  jako  ciężkie,  ostre  i  przenikliwe.
Nieufność.

Christiana podążyła za nim po schodach, wzdłuż korytarza i do środka

wielkiej sypialni. Była ona luksusowa i udekorowana odcieniami śmietanki i
szałwii, które nadały jej zwiewny wygląd. Ogromne łóżko z puchatą

kołdrą i

pasującymi  do  niej  poduszkami,  dodanymi  dla  efektu.  Blane  wyglądał
dziwacznie  w  tak  kobiecym  środowisku.  Podeszła  do  łóżka  i  przesunęła  ręką
przez miękki materiał, gdy on kładł bagaże na podłodze.

- Jest wspaniała. - Patrzyła na niego kątem oka. - Dziękuję Ci za

przyniesienie moich rzeczy. I za bycie tak serdecznym

Emocje Blane’a zawirowały.
Nieufność stała się uczuciem dominującym, gdy stał tak przed nią

wyprostowany,  krzyżując  ramiona  na  piersi.  Wyraz  jego  twarzy  był
nonszalancki.  Zbyt  nonszalancki  dla  tak  negatywnych  prądów  wijących  się
dookoła niego.

Jej próba rozbrojenia go nie udała się. Zamiast tego, obserwacja

utwierdziła jego uczucia.

Christiana uśmiechnęła się i spróbowała otwartej taktyki.
- Dziękuję Ci za przyniesienie moich rzeczy - powtórzyła.
Przytaknął i pozwolił, by dziwaczna cisza zawisła między nimi, nim się

odezwał,

- Więc, jesteś dzieckiem Khalila?
Nie do końca tak by to nazwała, ale - Tak.
- Dlaczego przysłali cię, byś pracowała z Eleną?
Co najmniej jakby to była jego sprawa.
- Pomagam wszystkim neonato

Powinno być kłębiącą, ale jakoś dziko to brzmi.

W sensie, że „cieszy się niezmiernie z jej przyjazdu”

Noworodek, w tym przypadku nowonarodzony.

To była prawda; pomagała wszystkim nowym wampirom kontrolować ich

pragnienia, dopóki byli dostatecznie silni, by robić to samemu. Blane zmrużył
oczy.

- Ile masz lat?
Stawał się zbyt osobisty w swoich pytaniach.
- Jestem dostatecznie stara. Dlaczego pytasz?
- Nie pojawiłaś się, gdy ja zostałem przemieniony.
- Robię to mniej więcej od dekady, czy ciut dłużej.
- Zatem dopiero po problemach z sukubami.
Cwaniaczek.
- Tak mi się wydaje. Nie myślałam o tym wcześniej.
- Więc jesteś szpiegiem Khalila.
Christiana zwalczyła potrzebę zaprzeczenia. Nikt nigdy nie połączył czasu

w  jakim  coś  ma  się  wydarzyć  a  początkiem  jej  usług  dla  młodych  wampirów  i
usunięcia  z  powierzchni  ziemi  sukuba  totalnie  pozbawionego  kontroli.  Nawet
lepiej, że tego nie zrobili. Ale Blane pobił rekord. Połapał się w jej pozycji jako
jednego z niepopularnych obserwatorów, tych którzy dokładnie wskazali sukuba
w celu powstrzymania go. Odskoczyła w bok.

- Dlaczego jesteś taki podejrzliwy?
Zignorował jej pytanie. Poczuła poruszenie jego nastroju, zmianę z

podejrzliwości do oskarżenia, tuż przed zapytaniem jej,

- Twój dar wie, co myślimy?
Westchnęła.
Jeśli chciała nie dopuścić do tego, by stał się przeszkodą, musiała sprawić,

by się wycofał.

Problem polegał na tym, że Blane był za inteligentny dla swojego własnego

dobra. Musiała być ostrożna i dać mu na tyle informacji, by nie podejrzewał jej
o kłamstwa, ale nie dość, by mógł ostrzec Michaela.

- Mogę jedynie wyczuć uczucia i tylko, gdy są silne.
Blane się uśmiechnął, a potem odrobinę rozluźnił.
- Więc, to jest coś jak czytanie aur?
- Coś w ten deseń.
- Więc jeśli znalazłabyś sukuba, to co byś zrobiła?
Ach. Więc nie przestał być podejrzliwy.
- Byłabym zmuszona powiedzieć Khalilowi.
- Nawet gdyby nie używała swoich umiejętności?
- Tak sądzę. Strzeżonego Pan Bóg strzeże

, jak to mówią.

Jego gniew był niczym ognisty błysk przedzierający się przez pokój.
- Co sprawia, że sądzisz, iż posiadasz prawo zrobienia czegoś takiego? Czy

wiesz co robią wampirom, które mają tak specyficzny dar?

Czarny humor dzisiaj mam :D Better safe than sorry

Christiana podniosła torbę z podłogi i położyła ją na łóżku. Musiała go

uspokoić. Nie  mogła dopuścić, żeby kontynuowali tę konwersację. Jakikolwiek
Blane  miał problem z Alleanzą i tym, w jaki sposób były egzekwowane prawa,
ona  nie  musiała  ich  przed  nim  bronić.  Miała  pracę  do  wykonania,  pomóc
nowemu  vampiro  przebrnąć  przez  pierwsze  tygodnie,  a  potem  ruszyć  do
następnego. Nie jej własną krucjatą było uwolnienie świata od tych seksualnych
drapieżców,  inkubów  i sukubów. Ona  miała tylko dać znać jej  creatore, gdyby
jakiegoś znalazła, ponieważ były one nielegalne - niebezpieczne.

- Więc, czy wiesz co robią tym, których pochwycą?
- Wiem, że są powstrzymywani.
- I zużywani

- Nie wiem nic na ten temat. - To nie było kłamstwo. Ona nie wiedziała,

tylko podejrzewała. Mimo to, wina ścisnęła wnętrzności Christiany, gdy
wyciągała niebieski sweter z torby.

Blane się przybliżył, otaczał ją.
- Zawsze robisz to, co ci każą, prawda?
Gniew w niej zabulgotał. Rzuciła koszulką na łóżko, i odwróciła się w jego

stronę.

- Dlaczego mi to robisz? Czy krzywo na ciebie spojrzałam, gdy weszłam

do rezydencji, czy może zachowujesz się tak w stosunku do wszystkich waszych
gości?

Wytrzeszczył nieznacznie oczy.
- Nie.
Ponownie kontrolował swoją twarz i znów wyglądał na wściekłego, ale

gniew osłabł.

- Nie ufam szpiegom Rady, którzy wchodzą do naszego domu pod

pozorem pomocy.

- Ja jestem tutaj, by pomóc.
Christiana zbliżyła się, wtargując w jego przestrzeń osobistą. Nie odsunął

się, ale mogła poczuć jego awersję do bycia tak blisko niej, obcej.

- Mogę odejść jeśli chcesz, ale czy sądzisz, że Michaelowi się to spodoba?

I myślę, że Jonas mógłby być odrobinę zmartwiony, gdyby jego nowa
compagna ruszyła w mordercze tany, co doprowadzi do jej zagłady.

Pochylił się tak bardzo, że mogła widzieć jak bardzo zielone były jego

oczy, a to zmusiło ją do zrobienia kroku w tył.

- Po prostu nie zaczynaj niczego, Księżniczko. Nie onieśmiela mnie twój

tatuś, i będę cię obserwował

Christiana również się pochyliła. Ona również nie zamierzała być

onieśmielona, nawet jeśli ten wielki samiec uruchamiał w niej wszystkie
możliwe alarmy, które posiadała.

- I dobrze. Nie chciałabym, żebyś coś przegapił. Może się czegoś nauczysz.

Albo wyeksploatowani, wykorzystywani bądź wyzyskiwani.

"We’ll be watching.you" — Jacob Black :D zawsze podobał mi się sposób, w jaki on to mówił ^^.

Wpatrywał się w nią przez długą, bezgłośną chwilę. Wtem jego usta

ułożyły się w uśmiech.

- Co?
Odsunęła się odrobinę w tył.
Fala zadowolenia przepłynęła przez pokój, a jego oczy zeskanowały ją od

góry do dołu.

- Jesteś trochę gorąca, kiedy się wściekasz.
Jej ciało odpowiedziało na mroczne, drapieżne spojrzenie na jego twarzy

poprzez  stwardniałe  sutki.  Mała  przestrzeń  pomiędzy  nimi  zdawała  się  płonąć.
Zagapiła  się  na  niego  przez  chwilę,  wpatrując  się  w  te  zielone  oczy.  A  potem
Christiana  odwróciła  się  na  pięcie  i  podeszła  do  łóżka.  Starała  się  zająć  samą
siebie poprzez składanie swetra, który rzuciła w gniewie i odmówiła spojrzenia
w jego stronę.

- Nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego, vampiro. Nie mieszam spraw

zawodowych z przyjemnościami.

- Nigdy?
- Nigdy.
Blane podszedł do drzwi.
- Wow. To musi być bolesne.
Christiana spojrzała na niego przez ramię.
- Co?
- Ciągłe chodzenie z kijem w tyłku.
Warknęła i rzuciła w niego swetrem, ale on zdążył już zatrzasnąć za sobą

drzwi. Gdy dźwięk przestał już dudnić, usłyszała jego chichotanie na korytarzu.

Ten wampirek będzie naprawdę sporym problemem.

* * *

Blane znów do siebie zachichotał, gdy schodził schodami w dół.
Ta sorella

będzie jego wrzodem na dupie - nawet jeśli była gorąca. Jej

perfekcyjne  ciało  i  długie,  blond  włosy  były  seksowne,  nawet  jeśli  próbowała
ukryć  się  pod  czarnymi  oprawkami  szkieł  i  biznesowym  wdzianku.  I  nie
potrzeba było geniusza, żeby zobaczyć, iż spędziła zdecydowanie za dużo czasu
całując  tyłki  zbyt  wielu  starych  wampirów.  Była  jedną  z  nich,  jedną  z
wewnętrznego  kręgu  tych,  którzy  wzrastali  dzięki  władzy  i  wykorzystywali
innych, dla swoich korzyści.

Dodatkowo, była tutaj w interesach. Tak długo, jak długo była w pobliżu,

będą  chodzić  na  paluszkach  dookoła  zasad.  Michael  musi  zostać  ostrzeżony.
Strzegł  jego  sekretów  od  tak  dawna,  by  teraz  pozwolić  im  wycieknąć.  A  Jonas
mógłby  zobaczyć  Christianę  jako  zagrożenie  dla  życia  jego  compagny,  co

Wszyscy mam nadzieję po 2 tomach pamiętają już to słówko? Tak dla przypomnienia: siostra ;)

prawdopodobnie doprowadziłoby do uwolnienia Luciano

. Blane dostał gęsiej

skórki na tę myśl. Nikt nie chciał angażować Luciano.

On potrafił na swoim koncie szybciej nabić liczbę martwych ciał, niż

ktokolwiek inny.

By utrzymać go z dala od sprawy, wszystko musiało być delikatnie

przeprowadzone.

Może gdyby Blane miał oko na dziecko Khalila, nie musiałby ich

ostrzegać. Niee. Za duże ryzyko. Musieli być ostrożniejsi z tym szpiegiem, niż z
jakimkolwiek innym wampirem z klanu. Z tak świeżuteńką Eleną, to również
było niemożliwe, by ukryć czym naprawdę była.

A jeśli oni dowiedzą się, że ona jest sukubem, Michael byłby następnym do

odstrzału.

Uderzył o podłogę i skierował się prosto do biura Michaela, na końcu

korytarza. Zastukał w wielkie, drewniane drzwi.

Po kilku sekundach, Michael odpowiedział,
- Proszę.
Blane otwarł drzwi, by zobaczyć swojego padrone w szarej, rozpiętej

koszulce,  siedzącego  za  masywnym  biurkiem.  Michaelowi  udało  się  wyglądać
swobodnie,  ale  jego  compagna,  Tori,  odrobinę  zaczerwieniona,  gdy  siadała  na
brzegu  biurka,  próbując  zapiąć  guziki  jej  czerwonej  bluzki.  Co  było  takiego
zawstydzającego?  I  to  nie  tak,  że  nigdy  wcześniej  im  nie  przerwał.  Poza  tym,
mogli spokojnie usłyszeć wszystko to, co działo się dookoła nich.

Z Jonasem i Eleną dorzuconymi do kotła, to było prawie jak życie w

rezydencji Playboya w wersji z piekieł.

Wszyscy pod tym dachem uprawiali seks, ale nie on

- O co chodzi Blane?
- Och. Uch. Sorka, że przerywam, ale musimy pogadać.
Podszedł do biurka.
- Cóż więc, do dzieła - powiedział Michael.
Blane skinął głową w stronę Tori.
- Prywatną rozmowę, szefie.
Westchnęła  i  podniosła  się,  ale  Michael  schwycił  jej  dłoń.  Tori

uśmiechnęła się do niego.

- W porządku. Bawisz się w interesy, a ja pójdę wrzucić coś na ząb.

Zawołaj mnie jak będziesz wolny.

Michael pocałował jej dłoń, niczym romantyczny naiwniak, którym zresztą

był.

- Tak zrobię.
Tori szybko opuściła pokój. Blane zaczął się zbliżać. Michael wymawiał

słowa zgrzytając zębami.

- Niech to lepiej będzie cholernie ważne.

Stęskniliście się za Luckiem? :P

Biedaczysko, czy tylko ja mu współczuje? Może jakaś chętna by się znalazła, która zaopiekuję się niewyżytym vampiro?

- Ona jest szpiegiem.
- Kto?
- Ta kobieta. - Blane wskazał palcem na sufit. - Ona szuka sukuba.
- Więc? - głos Michaela był spokojny, prawie sztuczny. - Nikt nie dopuści

do ujawnienia naszego sekretu.

Odwrócił się w stronę padrone.
Dźwiękoszczelny pokój mógł powstrzymać każdego w domu, przed

usłyszeniem tego co zamierzał powiedzieć, więc wyrzucił to z siebie.

- Posłuchaj. Wiem o tej małej dokładce mocy, którą zaserwowała ci Elena.
Brew drugiego wampira powoli unosiła się w górę. Blane uniósł w górę

dłonie.

- Nie zamierzam mówić czegokolwiek w tym temacie, ale musisz wiedzieć,

bo Elena może nie być w stanie tego okiełznać.

- Skąd wiesz?
- To ja jestem geniuszem, pamiętasz? Nie trzeba było długo czekać,

zwłaszcza po tym pokazie w The Dungeon, w noc, gdy przystąpiła do klanu.

Michael uśmiechnął się pod nosem.
- Tak też założyłem. To znaczy, skąd wiesz, że Christiana jest szpiegiem?
- Dlaczego wszyscy musicie pytać skąd wiem? Po prostu wiem.
- Zapominam o twoim wyjątkowym instynkcie - Michael zabrzmiał na

zmęczonego. - Stanąłeś z nią twarzą w twarz?

- Taa - westchnął. - Przyznała się?
- Nie do końca.
- Wezwij Jonasa.
Blane podszedł do drzwi, otwarł je i wrzasnął - J., Michael cię potrzebuje.
Zamknął drzwi i czekał, aż trzeci wampir do nich dołączy.
Gdy Jonas wszedł do środka, spojrzał na jednego i drugiego, a potem znów

na Michaela.

- Co masz na myśli po przez „mamy problem”?
- Za każdym razem, gdy to robisz, to jest tak cholernie przerażające.

Zwłaszcza gdy wyglądasz w ten sposób.

Czytanie myśli było specjalnością Jonasa. To zniechęcało, szczególnie, że

on wyglądał jak martwy, wytatuowany elf z Władcy Pierścieni

Taaa, fajnie było zobaczyć jak brał w objęcia stronę, którą wszyscy znali

jako Luciano, ale on wciąż przyprawiał Blane’a o ciarki

. Michael potarł

skroń

- Jonas, Elena i Ja ma…
- CO?!
Zaczął zakradać się w stronę biurka. Blane zrobił krok w stronę Michaela.

Nie był pewny, czy we dwóch poradziliby sobie z Jonasem, ale nie zamierzał

Te ich porównania mnie rozpieprzają :D

Kolejny powód, by zakochać się w tym języku: heebie-jeebies ^.^

I jeszcze jeden powód, wiedzieliście, że skroń to również temple, tak samo jak świątynia?

stać z założonymi rękami i patrzeć jak Luciano rozrywa ich padrone na części.
Jonas rzucił na niego okiem, i przestał się poruszać.

- Ona wie?
To zawsze było tak wkurzające nadążyć za konwersacjami J, gdy ten czytał

w czyichś  myślach.  Zwłaszcza  gdy ten był wkurwiony. Głównie  reagował, bez
jakichkolwiek  wyjaśnień.  Michael  skinął  potwierdzając.  Jonas  przycisnął  dłoń
do biurka i pochylił się w stronę Michaela.

- A jak wam dwojgu udało się uchować to przede mną w tajemnicy?
Tym razem to Blane westchnął.
- Zawsze nas niedoceniałeś. Nie tak znowu trudno utrzymać cię z dala od

tego o czym myślimy.

- Najwyraźniej - powiedział Jonas.
- Dlaczego po prostu nie przeczytałeś jej myśli? - spytał Blane, wskazując

na sufit.

- Staram się dać każdemu odrobinę prywatności.
Blane zaczął się śmiać. Jonas nie dał im za krztę prywatności od dekad.
-  Cieszę  się,  że  próbujesz  być  uprzejmy,  ale  nie  musisz  włączać  w  to

totalnie nieznajomych, przysłanych przez tych wścibskich…

- Dość - warknął Michael. - Nie mamy czasu na takie nonsensy.
Rozłożył się wygodniej w swoim krześle.
- Jonas, czy sądzisz, że Elena potrafi dochować sekretu? Jeśli oni dowiedzą

się czym jesteśmy, może i utrzymam swoją pozycje, ale tylko dlatego, że długo
mnie znają, ale nie wiem czy potrafię ją ochronić.

Jonas chrząknął.
- Tak sądzę. Wszystko z nią w porządku od… ilu to już… czterech nocy?
Spojrzał w stronę Blane’a.
- Ta kobieta nie potrafi czytać myśli, tak?
- Powiedziała, że wyczuwa emocje, ale nie potrafi czytać myśli.
Blane wślizgnął się biodrem na krawędź biurka. - Khalil powiedział mi, że

ona potrafi manipulować emocjami, co sprawiło, że pozwoliłem jej przyjechać.
Pomyślałem, że tak będzie łatwiej dla Eleny.

- Cóż, oto i ona.
Jonas przeszedł do okna. - Pogadam z Eleną. Gdy nie ma mnie w pobliżu,

Blane, miej na nią oko. - Zgodził się z nim.

- I pomogłoby, gdybyś użył odrobiny tego uroku, by ją ułagodzić, zamiast

kłócić się z nią za każdym razem - dodał Michael, rzucając mu wymowne
spojrzenie.

Blane wzruszył ramionami. - Nie mam tych samych umiejętności co ty.

Casanovanie nie dostało mi się z puli genów.

Jonas wybuchnął śmiechem. - Widziałem jak radzisz sobie z ludźmi.

Cudownie ci to wychodzi.

- To działa tylko na nich.
Michael zmienił pozycję, rozkładając ręce na biurku.

- Moce są inne dla każdego z nas. Twoje umysłowe zdolności nie są małą

rzeczą.

Blane kiwnął głową, ale tylko dla korzyści Michaela. Jego umiejętności nie

były za bardzo pomocne. Telekineza i instynkt, które graniczyły z byciem
psycholem nie do końca mogły pomóc mu uwieść szpiega.

- Jonas, idź pogadać z Eleną. Blane, idź spytać czy nasz gość chciałby

odwiedzić klub. Im mniej czasu tutaj spędzi, tym łatwiej będzie nam utrzymać
nasz sekret.

* * *

Christiana schowała ostatnią walizkę do szafy, a potem wślizgnęła się na

łóżko.  Było  miękkie  i  znacznie  bardziej  wygodne,  niż  to  w  samolocie,  ale  to
dalej  nie  był  jej  dom.  Potrzebowała  własnego  miejsca,  gdzieś,  gdzie  był
prawdziwy dom.  Gdzieś, gdzie chciałaby  wrócić. Nawet posiadłość  Khalila  nie
wydawała  jej  się  być  dłużej  prawdziwym  domem.  Nie  do  końca  potrafiła  to
zrozumieć, ale coś się zmieniło.

Ktoś zastukał w drzwi. Podniosła się, poprawiając koszulkę.
- Proszę wejść.
Blane wsunął głowę między drzwi a futrynę; brylantowo biały uśmiech był

doklejony do jego twarzy, a to podkreślała wykałaczka, którą wyjął, by
przemówić.

- Dalej jesteś wkurzona?
- Raczej sfrustrowana. Nie lubię być traktowana w ten sposób.
- Pozwól, że gdzieś cię zabiorę. Jako przeprosiny.
Spojrzała na niego. Nic w jego emocjach nie wskazywało na ukryty

motyw. Mimo to, coś wydawało jej się nie tak.

- Dlaczego? Nie dalej jak godzinę temu byłeś gotowy wbić mnie na pal i

spalić jako szpiega.

- Możesz być informatorem i dalej dobrze się bawić. Poza tym, nie

mógłbym zaprzepaścić wyjścia z piękną kobietą, gdy mam ku temu okazję.

Och, więc to było powodem.
- Spójrz. Doceniam ofertę, ale nie obchodzi mnie przypadkowy seks.
Blane ostro się zaśmiał.
- Odrobina próżności?
- Co?
-  To  ogromne  założenie.  Albo  to  ty  tak  często  zarywasz,  że  wyszłaś  z

założenia, iż każdy cię pragnie, albo tak dużo czasu upłynęło od kiedy
mężczyzna cię podrywał, że nie widzisz różnicy pomiędzy próbą, a
przeprosinami.

Echhh.

Czyżby to było aż tak oczywiste, że nie miała prawdziwej randki od lat?

Zaczynała być naprawdę do dupy z utrzymywaniem jej życia osobistego w
sekrecie, zwłaszcza, gdy Blane był w pobliżu. Christiana westchnęła.

- Przepraszam.
- Więc, chcesz wyjść?
- Nie, muszę się przedstawić Iulianie. Jestem tutaj w interesach.
Otworzył drzwi odrobinę bardziej, wchodząc do środka.
- To nie jest jej prawdziwe imię. Tego używają dla niej tylko pod publikę.

Z powodu wszystkich tych problemów z jej ludzkim życiem.

- Och. Tak, oczywiście.
Pamiętała o tym, gdy Khalil ją odprawiał. Jej imię to Elena, przed

przemianą  bardzo  dobrze  znana  pani  doktor.  Immunohematologistka,  będąc
szczegółowym.  Stworzyli  wielką  przykrywkę,  która  szła  w  parze  z  jej
przemianą, łącząc się z koniecznością zmiany osobowości.

- Powinnam była pamiętać.
- Są teraz w klubie Jonasa. Chciałabyś pójść? Mógłbym cię przedstawić.
Skoro i tak nie zamierzał sobie pójść, ona mogła równie dobrze iść z nim,

by zobaczyć co będzie robił.

- Jasne.

Rozdział 2

Christiana rzuciła okiem na swój srebrny zegarek. Była druga nad ranem, a

The  Dungeon  tętnił  życiem,  wampirami  udającymi  ludzi  i  ludźmi  udającymi
wampiry.  To  wszystko  było  dziwaczną  fasadą,  która  pozwalała  wampirzemu
właścicielowi  klubu  i  jego  klanowi  przypadkowo  mieszać  się  z  ludźmi,  nie
ryzykując  złamaniem  Alleanzy.  Jakby  to  nie  wyglądało  -  działało.  Khalil  byłby
dumny z ich pomysłowości.

- Nie odchodzisz, prawda?
Spojrzała w bok na ludzkiego mężczyznę siedzącego na wysokim krześle

barowym obok niej. Uśmiechnął się, jego twarz zmieniła się na tyle, że kolczyk
w  jego  brwi  się  poruszył.  Ten  wkurzający  mały  kawałek  srebra  sprawił,  że
poczuła  dziwny  przymus  sięgnięcia  i  wyrwania  go  z  jego  twarzy.  Może  to
dlatego, że spędził ostatnie dwie godziny trując jej tyłek i próbując wyciągnąć ją
na parkiet, nieustannie flirtując i wmuszając jej coraz to nowe drinki.

Na szczęście barmanka wiedziała, kim ona była i podawała jej

odpowiednie napoje.

Owinął rękę dokoła jej pleców i wyszeptał, dmuchając jej odorem wódki w

twarz.

- Chodź do mojego pokoju. Będziemy balować tam przez resztę nocy,
Zrzuciła z siebie jego ramię.
- Mówiłam ci, jestem tu z kimś.
Cóż, była… tak jakby.
- Z kim?
Christiana wskazała na drzwi, gdzie Blane stał, rozmawiając ze szczupłą,

tlenioną blondyną.

- Z tym gościem z zielonymi włosami.
Człowiek pochylił się jeszcze bardziej, zasadzając soczysty pocałunek na

jej szyi.

- Wygląda na zajętego.
Usta dotykające jej skóry były przekroczeniem granicy.
Odepchnęła go na jego stołek i złapała swojego drinka z baru.
- Dzięki za drinki.
Gdy odwracała się, by odejść w stronę drzwi, Blane stał tuż przed nią.

Wgapiał się w człowieka.

- Problemy?
Uśmiechnęła się pod nosem.
- Taa, on zdaje się nie rozumieć, że jestem tutaj z tobą.
Blane złapał ją w talii i przyciągnął jej ciało do swojego. Jego usta nagle

znalazły się na jej, dając jej długi, głęboki pocałunek, który sprawił, że zmiękły
jej kolana, a w głowie zawirowało. Odsunął się, trzymając jedno ramię owinięte
dookoła jej wcięcia.

Christiana zamrugała patrząc na niego.

Wow.
- Sorry kolego, nie chcę żadnych kłopotów - powiedział człowiek.
Schwycił drinka z baru i ruszył w tłum.
- Więc zjeżdżaj! - powiedział Blane.
Jego słowa zwróciły jej uwagę z powrotem na jego ramię, które ją otaczało.

Blane próbował pomóc, pozbyć się jej utrapienia. Nic więcej. Więc nie było
powodu, by stała tutaj tak blisko niego. I nie było żadnego powodu, do lizania
jej warg, wysyłając następne przypomnienie o jego miętowym posmaku.

Wyprostowała się, wysuwając z jego objęć i wzięła oczyszczający oddech.
- Dzięki.
Blane schował pięści do kieszeni, napinając mięśnie.
- Jasne, nie ma za co.
- Jestem gotowa wracać.
- Jonas chce, żebym stał przy drzwiach do czwartej.
- Więc wezmę taksówkę.
Znów odwróciła się w stronę baru.
- Poczekaj.
Przysunął się do niej.
- Odprowadzę cię.
- W porządku, nie potrzebuje eskorty.
- Ale jestem za ciebie odpowiedzialny.
Pozwoliła  słowom  na  chwilę  między  nimi  zawisnąć.  Były  one  szorstkim

przypomnieniem prawdziwej natury ich relacji. Dała z siebie wszystko co
najlepsze, czyż nie?

Pocałunek nie był niczym więcej, jak częścią jego misji ochraniania jej.

Był jej obrońcą, gdy tutaj była, to było akurat jasne. Dłoń Blane’a dotknęła jej.

- Pozwól mi odprowadzić cię do domu.
Jej skóra rozgrzała się pod jego dotykiem. Pożywiał się ostatnio częściej od

niej, a to sprawiło, że poczuła się prawie ludzka. W innych okolicznościach,
uwielbiałaby czuć te ręce na - Nie.

Nie mogła myśleć w ten sposób. Christiana zabrała dłoń.
- Muszę się przedstawić Elenie. Czy ona tam jest?
- Prawdopodobnie.
- Więc zabierz mnie do posiadłości.
- Dobra. Chodźmy.

* * *

Blane stanął prosto i zabrał swoje ramiona z daleka od Christiany, gdy ona

tylko się odsunęła. Jej ciało również zesztywniało, a głowa przekręciła się w
stronę drzwi. Ten pocałunek był błędem. Musi zacząć się kontrolować. Ona była
profesjonalistką, następczynią ich szefa, a tutaj przybyła w interesach. Co on
sobie myślał? To właśnie był problem; nie myślał.

Jedyna rzecz, która była czynnikiem tego pocałunku, to dziwna potrzeba

pokazania jego praw do niej przy tych cholernym człowieku. Jak gdyby ona
była jego.

To był jakiś żart.
Ona nawet go nie lubiła.
- Blane?
Odwrócił się na wysoki dźwięk żeńskiego głosu i zobaczył tę małą

blondyneczkę,  która  polowała  na  niego  całą  noc.  Najwyraźniej  ona  już  kiedyś
wisiała  na  jego  plecach.  Niech  to  cholera,  jeśli  on  o  tym  w  ogóle  pamiętał.  Po
kilku  latach,  wszystkie  te  przypadkowe  dziewczyny,  od  których  się  pożywiał,
zaczynały  wyglądać  tak  samo.  Spróbuj  zapamiętać  każdego  pojedynczego
hamburgera, gdy jesz je co noc.

- Nie idziesz jeszcze, prawda? - Dziewczyna przywarła do niego ciałem. -

Pomyślałam, że moglibyśmy skoczyć na tyły.

- Nie dzisiaj.
Zabrał jej dłoń ze swojej klaty i pochwycił spojrzenie Christiany, gdy

przepychał się koło dziewczyny.

Christiana była wściekła, a on nie miał pojęcia o co. Czyżby właśnie nie

dała mu do zrozumienia, że nie interesuje się nim, bardziej niż wymagałaby tego
jej praca?

Może to dlatego, że to człowiek im przeszkodził. Była prawdopodobnie jak

te stare wampiry, które odmawiały postrzegania ludzi jedynie jako pieski
salonowe i słudzy.

Schwycił dłoń Christiany i ciągnął ją w stronę drzwi.
- Chodź.
Opierała się nieznacznie, dopóki nie byli na zewnątrz, ale gdy tylko

znaleźli się na zaciemnionym parkingu, wyrwała swoją dłoń z jego.

- Nie traktuj mnie jak dziecka.
- Kurwa. Jaki masz problem?
- Nie lubię być tak ciągnięta.
- Och przebacz mi za położenie rąk na twej królewskiej skórze.
Blane  kliknął  pilotem  i  odblokował  drzwi  czarnego  cadilaca  Escalade

którego pożyczył z rosnącej samochodowej kolekcji Michaela.

* * *

- Nie udawaj, że się dobrze nie bawiłaś.
- Uhh!
Christiana szturmowała schody wewnątrz rezydencji Michaela.
- Zostawiłeś mnie tam z bandą… szubrawców!
- Och, no daj spokój!

http://www.mallettcars.com/images/escalade_black_hood_1024.jpg

Jego stopy ciężko uderzały w podłogę, gdy za nią szedł.
- To nie moja wina, że gdy tam dotarliśmy, ich już nie było. Jonas nie prosi

o pozwolenie. I to on kazał mi pilnować frontu. Co niby miałem zrobić?

Obraziła się. To było więcej niż zbiegiem okoliczności, że Jonas

zdecydował się wyjść z Eleną, na chwilę po ich pojawieniu się, pozostawiając
ją, by spędziła cały wieczór w żałosnym wampirzo-tematycznym klubie Jonasa.

Oczywiście wyróżniała się w tłumie, w chwili, gdy kudłaty Blane

doskonale tam pasował.

- Nie muszę czytać myśli, żeby wiedzieć, iż próbujesz powstrzymać mnie

od wykonywania mojej pracy.

To wszystko było zbyt przewidywalne, skoro nasłał na nią obcego

człowieka  z  kolczykiem  w  brwi,  który  non  stop  z  nią  flirtował,  kupował  jej
drinki  i  oferował  wyjście  z  klubu,  a  nawet  kilka  razy  starał  się  zaciągnąć  ją  na
parkiet,  próbując  namówić,  by  złamała  pancerną  zasadę  „Ja-nie-tańczę”.  Jeśli
Blane będzie próbował jeszcze bardziej ją rozproszyć, chyba by zgłupiała.

Ten dokuczliwy kawałek oszusta przesączał się przez jego zimną

arogancję.

- Nie próbuję utrudniać ci pracy. Ja chciałem tylko…
- Nie okłamuj mnie.
Christiana sięgnęła do gałki w drzwiach i przekręciła ją. Nie poruszyła się.

Szarpnęła  jeszcze  mocniej,  ale  ona  ciągle  była  nieruchoma.  Po  lewej  Blane
chrząknął. Christiana rzuciła okiem  na lewo i dostrzegła jego dłoń wygiętą pod
dziwnym  kątem,  jak  gdyby  sam  przytrzymywał  gałkę.  Miał  zdolności
telekinetyczne. Warknęła.

- Uwolnij drzwi.
- Nie.
Zamiast zrobić to o co prosiła, przybliżył się i uwięził ją pomiędzy sobą i

drzwiami.

- Pozwól mi zrobić to za ciebie.
Zignorowała sposób, w jaki jego muskularny tors naciskał na jej plecy.
- Chcę wejść do mojego pokoju.
Pochylił się do przodu, dociskając do niej całą długość swojego ciała. Gdy

próbowała się wyrwać, schwycił ją dookoła talii jednym ramieniem i wyszeptał,

- Zamiast tego, mogłabyś iść do mojego pokoju.
Christiana wzięła głęboki wdech i starała się nie myśleć, jak dużo czasu

minęło,  od  kiedy  ktoś  był  dociśnięty  do  niej  w  taki  sposób.  Blane  miał  jedną
misję:  nie  pozwolić  jej  dowiedzieć  się,  że  Elena  była  sukubem.  Wszystko  co
robił, miało na celu rozproszenie jej, włączając w to jego próby uwiedzenia jej.

Odetchnęła jeszcze raz, a potem powiedziała,
- Mówiłam ci, nie jestem tak łatwa, jak te ludzkie dziewczyny, które

upadały do twych stóp.

- Wiem. Jestem gotowy na to zapracować.
Wypuścił powietrze, posyłając jego gorący oddech wzdłuż jej karku.

Zadrżała.
- Jak dużo czasu minęło?
Nie ma mowy, żeby odpowiedziała mu na to pytanie. Po pierwsze, to nie

jego sprawa, po drugie wykorzystałby to przeciwko niej.

- Aż tak długo, hę?
Jego usta przesunęły się po jej małżowinie.
- Mógłbym podarować ci noc wartą tak długiego czekania.
Christiana głośno przełknęła i usilnie próbowała nie myśleć, jak cudownie

było czuć na szyi jego kilkudniowy zarost.

- Cóż doceniam propozycję, Blane, ale nie jestem zainteresowana. Ja chcę

tylko iść do mojego pokoju.

- Twoja strata.
Odsunął się odrobinę, a drzwi nieznacznie się otwarły.
- Myśl o mnie, gdy będziesz w łóżku, Księżniczko.
Weszła do środka i zatrzasnęła drzwi przed jego nosem. Boże, pragnęła go.
Ale to nie był pierwszy raz, gdy rezygnowała z nocy pełnej przyjemności,

by nie wpuścić dramatu do swojego życia. Nie ufał jej, nie ważne co mówił, a to
oznaczało, że ona mogła zaufać mu jeszcze mniej.

Co więcej, ostatnią rzeczą jakiej potrzebowała był gorący romans z

wampirzym  bandytą,  który  ostatecznie  i  niepodważalnie  skończyłby  się  źle,
przynosząc  multum  plotek  i  insynuacji  Khalilowi  i  reszcie  rodziny.  Nie,  to  nie
było tego warte.

Nic nie było warte rozczarowania jej stwórcy do tego stopnia. Christina

zawdzięczała mu życie. Bez Khalila, zginęłaby jako dziecko - albo jeszcze
gorzej.

Blane był dobry, to musiała mu przyznać. Nie tylko udało mu się

zauważyć, że była empatią, ale odciągał ją od pracy przez całą noc. A teraz, nie
mogła przestać myśleć o seksie z tym prymitywnym, zielono-włosym
rzezimieszku. Tym, czego potrzebowała, był długi, zimny prysznic, by oczyścić
sobie umysł.

Szybko się rozbierała, rzucając ciuchy na krzesło stojące w pobliżu drzwi

do łazienki, i weszła do prywatnej łazienki połączonej z jej pokojem.

Pod zimną wodą, zamknęła oczy i wsadziła głowę pod strumień. Blane

będzie problemem.

Nie opuścił jej umysłu nawet na pięć minut w trakcie tej długiej nocy.
Nie pomagało, że nie potrafiła przestać czuć jego pobudzenie. To rosło

jeszcze bardziej, podniecając ją jeszcze bardziej, za każdym razem, gdy na niego
patrzyła.  Jedyny  raz,  kiedy  to  uczucie  zniknęło,  zostało  zastąpione  następną
silną  emocją,  chociażby  jego  głód.  A  potem  znów  wracało  do  życia  warcząc,
gdy tylko się zrelaksowała.

Mogła sobie tylko wyobrazić, co czym on myślał, ale to wszystko brzmiało

tak dobrze.

Nasunęło jej się na myśl kilka sytuacji, na przykład, gdy schylił się, by

podnieść serwetkę, która jej upadła i wyprostował się tuż przed nią.

Widząc go w takiej pozycji, wyobraziła sobie, jak leży pomiędzy jej

nogami

Z pewnością, wampir z jego seksualną witalnością miał mnóstwo praktyki

pomiędzy kobiecymi nogami.

W rzeczywistości, pewnie był bogiem w łóżku.
Chwytając gąbkę i niebieski płyn do kąpieli, Christina zaczęła myć swoje

nogi.

Blane prawdopodobnie uczyniłby wartym tak długą wstrzemięźliwość,

gdyby mu tylko na to pozwoliła. Chwilowo, nie pragnęłaby niczego innego.
Mając te wielkie ramiona wiszące nad nią, te wąskie biodra osadzone pomiędzy
jej nogami. Och, i na pewno był dobrze wyposażony. Miał pewność siebie -
mężczyzny, który był ogromny jak koń

Łechtaczka Christiany zacisnęła się bardziej na jego wizję w jej umyśle.
Odłożyła myjkę na półkę i pochyliła się przy ścianie prysznicu. Jej ręka

ześlizgnęła się w dół, pomiędzy jej uda. Ostatnia rzecz jakiej pragnęła, to
udowodnienie, że on miał rację.

Pragnęła go, ale to co miało zrobić, było najbliżej seksu. Bez

jakiegokolwiek wyzwolenia, ten dzień byłby totalnie parszywy

. Z

zamkniętymi oczami pozwoliła, by jego obraz rozszedł się w jej wyobraźni.
Blane z jej snów wolno wślizgiwał w nią swojego grubego penisa

, nie spiesząc

się, w chwili, gdy prawdziwe palce Christiany wsuwały się pomiędzy fałdki jej
skóry.  Zanurzyła  się  wystarczająco  głęboko,  żeby  zamoczyć  palce  w  jej
własnych  sokach,  a  potem  wrócić  do  łechtaczki  i  pozwolić  wyobraźni  przejąć
dowodzenie.

W sekundach, zagryzała własną wargę, by powstrzymać jęknięcie, gdy

przetaczał się przez nią mały orgazm. To, na tyle na ile było rozczarowujące,
było o tyle dobre w ogóle.

Nie miała czasu, ani luksusu na nic więcej.

Mówcie co chcecie, ale to co się za chwilę wydarzy, to i ja sobie wyobrażałam…

WTF? Jak KOŃ? KOŃ?!!

Metoda nagród i pocieszeń? :P

Powinno być kutasa, ale nie mam dziś ochoty posuwać się do takich dosłowności. Cholerny PMS.

Rozdział 3

Blane obudził się w poskręcanej białej pościeli, spocony i tak twardy, że

spokojnie mógłby ciąć szkło. Co się z nim do kurwy nędzy działo? Nigdy nie
śnił o seksie z kimkolwiek kogo tak właściwie znał. To zawsze była kobieta bez
twarzy albo gwiazda, ale nie dzisiaj.

Dzisiaj, był z tą kobietą. Warknął i wyskoczył z łóżka, próbując

zignorować pulsowanie. Nie było mowy, żeby się poddał. Nie-ee. Nie będzie się
onanizował myśląc o tej kobiecie.

To tylko pogorszyłoby sprawy, w chwili ujrzenia jej. W kąpieli łatwiej było

powiedzieć niż zrobić, ale udało mu się przebrnąć przez marzenia dzięki zimnej
wodzie i myśleniu o pracy.

Miał kilka nowych rozkazów, trudności do załatwienia, jak na przykład

prośba o krew albinosów. Co do cholery Jeremy zamierzał zrobić z krwią
albinosów?!

To tak właściwie nie miało znaczenia. Jego praca polegała na

zabezpieczeniu wszystkiego co było legalne - i kilku rzeczy, które nie były - dla
innych wampirów wchodzących w terytorium Michaela. To właśnie to robił szef
czarnego rynku: napędzał czarny rynek.

Żadnych pytań o motywy czy moralność zlecających zadania.
Blane szybko się ubrał i poszedł prosto na siłownię na pierwszym piętrze,

tak  jak  zwykł  czynić  każdej  nocy.  Zaczął  pracować  nad  własnym  ciałem,  by
wyglądać  tak  jak  ci  pozostali  goście,  ale  obecnie  było  to  zachowanie  bardziej
skierowane dla mentalnego zdrowia. Było coś oczyszczającego w wysiłku ciała.
Oczywiście,  chodziło  o  psychiczne  podejście,  ale  to,  że  o  tym  wiedział,  nie
wpływało na fakt, że to działało.

Włączył światło i zamknął drzwi, ciesząc się, że nikt inny nie zdecydował

się na ćwiczenia dzisiejszego wieczoru. Po kilku minutach muzyka dudniła z
głośników poprzewieszanych wzdłuż ścian, a on leżał na ławeczce podnosząc
ciężary. Przyglądał się jak muskuły prężą się pod ciężarem, gdy unosił pięści do
góry. Tak właśnie powinno wyglądać ramię, co najmniej na mężczyźnie.

Jego tata byłby z niego dumny, gdyby go teraz widział. Blane krzywo

uśmiechnął  się  pod  nosem.  Nie,  nie  byłby  dumny.  Nigdy  nie  pozwoliłby  sobie
okazać  aż  tylu  emocji.  To  była  słabość,  zwykł  mawiać.  Jedyna,  na  którą
mężczyźni  nie  mogli  sobie  pozwolić,  by  ją  pokazać,  ponieważ  świat  jest  za
ciężki  dla  frajerów  i  pedziów.  Cóż,  chociaż  jedna  rzecz  była  prawdziwa.  Życie
było ciężkie, a nawet cięższe, gdy wstąpiłeś do mafii z kłami.

Słabość kończyła się dla ciebie zranieniem - albo śmiercią dla kogoś

innego. Coś się poruszyło, przyciągając do siebie jego uwagę.

Christiana stała kilka kroków dalej, przyglądając mu się, ramiona mocno

skrzyżowała na zielono-niebieskim sweterku

tak, że jej zadbane palce

obramowały kształtne piersi.

Poniżej, jej ciemna spódnica była dostatecznie krótka, by pokazać jak

długie były jej nogi, zwłaszcza w pasujących szpilkach. Mógł się założyć, że
wszystko do siebie pasowało, włączając w to jej stanik i majteczki - o ile
jakiekolwiek nosiła. Uśmiechnął się do tej myśli.

- Gdzie dziś jest Elena?
Uśmiech zanikł na tak ostre słowa. Blane odłożył sztangi na ziemię.
- Nie wiem. Nie jestem jej ochroniarzem.
Zrobiła kilka kroków w jego stronę.
-  Czy  będziesz  próbował  powstrzymywać  mnie  przez  cały  czas  jaki  tutaj

będę?

Wstał, zmuszając ją do odsunięcia się, jeśli nie chciała, by ich ciała się

dotykały.

- Ja niczego nie robię.
- Zamierzam wykonać moje zadanie, a ty mnie nie powstrzymasz.
- Nic ci nie zrobiłem, Księżniczko. Więc nie pogrywaj ze mną. Jeśli ci się

tutaj nie podoba, zbieraj swój tyłek na prywatny samolot i leć do domu, gdzie
przynależysz.

Rozszerzyła oczy, a następnie zmrużyła niespiesznie. Jej szczęka była

zaciśnięta, tak jak i pięści. Nie dziwiło więc, że gdy jej pięść zbliżała się w jego
stronę, on z łatwością ją złapał.

Blane wybuchnął śmiechem.
- Litości, proszę! Moja babcia była szybsza od ciebie.
Christiana wściekle krzyknęła.
- Jesteś tak cholernie frustrujący!
- Ty też nie jesteś jak niedzielny piknik. - Dłoń Blane’a rozluźniła się

wokół jej nadgarstka. - Ale zostałem do ciebie wyznaczony. Po prostu spróbuj
przez te kilka dni nie być taką suką, a już nigdy więcej nie będziemy musieli się
oglądać.

- To śmieszne! Nie potrzebuję twojej ochrony. Mogę równie dobrze

obronić się sama.

- Doprawdy? - Zlustrował ją od góry do dołu, by tylko poprzeć tym swoje

słowa. - Bo jak dla mnie wyglądasz na słabeusza.

Nosem wypuściła powietrze. - Dałabym sobie z tobą radę.
Blane szczeknął ze śmiechem - Chyba sobie jaja robisz.
- Przekonaj się.
Jego oczy dziko się rozszerzyły.
- Rozerwiemy ten pokój na strzępy.
Spoliczkowała go mocno w twarz

swoją wolną ręką.

Prawda jest taka, iż jest on niebieski z odcieniem zielonkawym http://www.fadedyouthblog.com/wp-

content/uploads/2007/05/teal-dress.jpg

Blane był tak zszokowany, że oczy zwierzęco mu się rozszerzyły.
Czy jej się właśnie udało go uderzyć? I to mocno? Jego szczęka się napięła.

Warknięcie wyszło z jego ust, nim udało mu się je zatrzymać.

- Nigdy więcej mnie nie dotykaj.
Ponownie go spoliczkowała, i… głupkowato się przy tym uśmiechała.

Rzucił  się  na  nią  tak  mocno,  że  ciężary  głośno  za  nimi  gruchotnęły,  a  on
uśmiechnął  się  pod  nosem.  Jednak  nie  była  aż  tak  szybka.  Blane  schwycił  jej
ramiona i przesunął się do karku, ale nie miał się na czym oprzeć. Będąc u góry,
jego waga była jedyną zaletą.

Christiana przerzuciła go na jego stronę i wykręciła się z jego uścisku, nim

zdołał cokolwiek zrobić, czy nawet zorientować się, że się poruszyła. Cholera,
ona była szybka. Kiedy przekręcał się, by znów zaatakować, ona odepchnęła się
od podłogi szybkim ruchem.

Płasko wylądował na macie pod nimi. Blane złapał jej plecy, ale było już

za późno.

Szczyty jej zębów napierały na jego szyję.
- Kurwa. - Próbował wykręcić się i zrzucić ją z siebie, ale jej paznokcie

zanurzyły się w jego ramionach.

- Poddajesz się? - jej słowa były stłumiona przy jego skórze.
- Nie - warknął. - Miałaś szczęście.
- Wygrałam.
- Nie. Nie wygrałaś.
Christiana  zaskomlała,  gdy  Blane  dźwignął  się  do  góry  i  przygwoździł  ją

do maty.

Jej klatka piersiowa zapłonęła, gdy powietrze zniknęło z jej płuc. Jej

kręgosłup szczęknął.

Mimo to, udało jej się nie przerwać uścisku, nawet gdy jego ciało wgniotło

się w nią - biodra do bioder - wwiercając w nią jego erekcję.

Wypuściła go z uścisku i zdołała wciągnąć na tyle powietrza, żeby

powiedzieć mu, by spadał, ale wraz z powietrzem nadszedł smak jego skóry,
zapach wody kolońskiej i słona słodkość krwi, z miejsca gdzie go dźgnęła.

Gniew będący dookoła nich, powoli zamieniał się w mieszaninę

przyjemności i żądzy, która z niego promieniowała. Przełknęła własne
rozbudzenie i zaśmiała się.

- Lubisz być u góry, czy chodzi tylko o walkę?
Plecy Blane’a momentalnie się wyprostowały, a sam po chwili się od niej

odsunął, wspinając się na ławeczkę stojącą za nim.

Jego zawstydzenie wypełniło przestrzeń pomiędzy nimi z gorzkawym

powietrzem, które momentalnie sprawiło, że chciała go przeprosić za to co
powiedziała.

Nie patrzył na nią, gdy powiedział - Nie schlebiaj sobie, Księżniczko.

Wiem, że to zdanie jest trochę z dupy, bo gdzieżby indziej można kogoś spoliczkować jak tylko w twarz/policzek?

Podciągnęła się do pozycji siedzącej i poprawiła ciuchy, ale nie ukryła

uśmiechu, który rozchodził się na jej ustach. Wyłapała odczucia mówiące, że się
nią  interesuje,  ale  zbyła  to  głupimi  męskimi  fantazjami.  Potem,  zignorowała
jego żądzę w klubie i zaborczość na widok blondyna, który się koło niej kręcił.
Teraz, nie dało się podważyć tego, iż czuł do niej pociąg seksualny. Nawet, jeśli
to  nie  było  nic  więcej  niż  zwykła  reakcja  chemiczna.  Christiana  zlizała  krew  z
jej  dolnej  wargi  i  zauważyła  jak  skupiły  się  na  niej  jego  oczy.  Następny  atak
pożądania wypłynął z jego ciała. Krew osadziła się z boku jego karku w kształt
dwóch malutkich kropeczek. Oznaczyła go, a jemu podobało się to bardziej, niż
był  skłonny  przyznać.  Możliwe,  że  Blane  okaże  się  być  bardziej  interesujący,
niż założyła na początku.

Za nią otwarły się drzwi. Gdy się odwróciła, Jonas i jego partnerka weszli

przez drzwi.

Elena była słodka w gotycki sposób, pasując do nowego stylu Jonasa.
Przemiana wyostrzyła jej kształty, więc byli łudząco podobną parą.
Oczy Jonasa przenosiły się z niej do Blane’a i z powrotem. Niegodziwy

uśmieszek rozszedł się na jego ustach, a ze strony Blane’a usłyszała jęk.
Niczego nie skomentował, ale podszedł do niej i zaoferował swoją dłoń.

- Przepraszam, że wyszliśmy wczoraj.
- Nie musisz przepraszać. - Pozwoliła mu się podciągnąć na nogi. -

Podobało mi się w klubie.

Blane wydał z siebie dźwięk przypominający „yhym”, echem rozsyłając

rozbawienie jakie u niego wyczuła. Gdyby miała coś, czym mogłaby w niego
rzucić, z pewnością by to zrobiła. Zamiast tego, wysunęła rękę w stronę Eleny.

- Cześć. Jestem Christiana.
- Cześć. - Druga kobieta potrząsnęła jej dłoń i szybko ją puściła. - Dzięki,

że przybyłaś pomóc.

- Cała przyjemność po mojej stronie.
Blane wydał z siebie następny dźwięk, ale Christianie udało się go

zignorować.

- Chciałabym iść gdzieś, gdzie mogłybyśmy pogadać w cztery oczy.
- Zostańcie tutaj - powiedział Jonas. - Mamy w klubie sprawy do

załatwienia.

Przytaknęła i poczekała, aż para się pożegna. Blane wyszedł z małej

siłowni, rzucając jej nic nie znaczące spojrzenie.

Jej serce zrobiło się ciężkie, gdy zniknął za drzwiami. Jakaś jej część

chciała, by on chciał jej, jakkolwiek to było niedorzeczne. Nie było  logicznego
wytłumaczenia,  dlaczego  czuła  do  niego  aż  taki  pociąg  i  dlaczego  tak  bardzo
potrzebowała  jego  uznania.  Jednak  jeśli  jej  rodzina  i  status  będą  w  to
zaangażowani, on nigdy nie będzie dla niej odpowiednim partnerem.

A on myślał o niej dokładnie tak samo, robiąc z tego niemożliwą,

lekkomyślną fantazję.

* * *

- Co to było? - spytał Jonas, dobiegając do Blane’a na korytarzu, a przed

jego pokojem.

- Zostaw to w spokoju, J.
Blane cisnął drzwiami swojej sypialni otwierając je, i odwracając się do

wampira plecami.

Nie był mu winien żadnych wyjaśnień, i nie zamierzał żadnych

zaoferować.

- Ugryzła cię? - Jonas się zaśmiał. - Jest pierwsza.
Złapał koszulkę leżącą między nogami łóżka. - Ostrzegam cię. Odwal się.
Jonas oparł się o komodę stojącą blisko drzwi. - Co zamierzasz zrobić?

Zaatakować mnie ponieważ spytałem o coś, na co właśnie wpadłem? Myślę, że
po wszystkim czego się o mnie nauczyłeś, możesz uraczyć mnie odrobiną
wiadomości.

Fratello

miał rację. Blane był blisko Jonasa, gdy ten miał obsesję na

punkcie Tori i Eleny, nim ją przemienił. Tego nawet nie dało się porównać.

Mimo to, on dalej nie chciał o tym rozmawiać.
- Przepraszam J., nie chcę dalej ciągnąć tej konwersacji - powiedział,

otwierając drzwi do łazienki. - Chcę tylko wziąć prysznic i iść do pracy.

Jonas kiwnął głową. - Zrozumiałem. Ale pamiętaj kim ona jest. Jak to

powiedział mi pewien mądry facet: „ Grasz w niebezpieczną grę, fratello.”

Blane poznał swoje własne słowa, gdy te tylko głęboko wgryzły się w jego

tyłek.  Powiedział  to  do  Jonasa,  gdy  zauważył,  że  wydarzyło  się  coś  pomiędzy
nim  a  Tori,  już  po  przywiązaniu  jej  do  Michaela.  W  tamtym  czasie,  uważał  że
Jonas  odczuwa  pragnienie  śmierci.  Obecnie,  zaczynał  rozumieć  o  co  chodziło.
Zakazany  owoc  cliché

zaczynał bardzo, bardzo, bardzo pasować do owego

przysłowia.

- Mam robotę do wykonania - wymamrotał, a następnie przeszedł do

łazienki.

Nim wyłonił się po kąpieli, Jonasa już nie było. W klubie również go nie

widział, i był za to wdzięczny. To dało mu czas, by ponownie skupić się na
pracy.

Przed północą obsługiwał tłum z jego zwykłą mieszanką sarkazmu i

nadmiernego flirtu. Byli tam stali klienci, którzy nie brali go na poważnie i kilka
nowych dziewczyn, które nie wiedziały do końca czy żartował czy nie.

Gdy zszedł na swoją przerwę o drugiej, jedna z tych drugich przysiadła się

do niego przy barze.

- Czuję, że próbujesz mnie unikać.

Brat

http://pl.wiktionary.org/wiki/clich%C3%A9

Spojrzał w dół, by zobaczyć kobietę z ciemnymi brązowymi włosami i w

jeszcze krótszej czerwonej sukience, a potem wrócił do swojej krwi z wódką,
którą sączył.

- Nikogo nie unikam.
- Jeśli tak, to dlaczego nie pójdziemy na tyły, do jednego z prywatnych

pokoi?

Blane uśmiechną się szyderczo pod nosem. Każdej innej nocy, dokładnie to

właśnie by zrobił i rozkoszowałby się każdą minutą. Dzisiejszej nocy, ta
propozycja zabrzmiała odrobinę monotonnie. Jak wiele nocy spędził w tych
pokojach z kobietami bez twarzy?

- Więc?
Przesunęła ręką po jego ramieniu. Przyglądał się ruchom jej dłoni, gorąca

krew pulsująca tuż pod powierzchnią. Tam było ciepło. Nie z miłości czy nawet
zauroczenia,  ale  jedzenia.  On  był  drapieżnikiem,  pożywiającym  się  na  krwi
ludzi. Nic nie mogło tego zmienić. Jeśli potrafił zrobić to w sposób, który dawał
im  przyjemność,  tak  też  robił.  A  on  był  głodny.  Odsuwając  się  od  baru,  Blane
złapał  dłoń  dziewczyny  i  ciągnął  ją  wzdłuż  korytarza  do  prywatnych  pokoi,
stworzonych dla eksploracji  fetyszy. Ten ostatni po  lewej był jego  ulubionym -
buduarowy  pokój  zaprojektowany  dla  damskiej  bielizny  i  fetyszu  z  butami.
Człowiek  przesunął  się  do  kanapy  i  usiadł,  przyglądając  mu  się  wielkimi,
zielonymi oczami łani.

Blane poruszył się, by siąść koło niej, wsłuchiwał się w dudnienie jej serca

i przyspieszający puls.

- Zdenerwowana?
Zaśmiała się, odpowiadając na pytanie drżeniem w głosie. Dotknął jej

karku. Nie było powodu, żeby być subtelnym lub nieśmiałym. Ona i tak później
tego nie zapamięta.

Jeśli będzie krzyczała, to i tak nie będzie miało znaczenia. Pokoje z

fetyszami były pełne dziwnych dźwięków i zachowań, na widok których
normalny człowiek zadzwoniłby na 911.

Kobieta wygięła się w jego stronę, ale zaczęła spadać, więc złapała go po

bokach.  Próbowała  go  przystopować,  ale  było  już  za  późno.  Zęby  Blane’a
uderzyły  w  jej  skórę  i  zakotwiczyły,  nim  zdołała  powiedzieć  choćby  słowo.
Gorący płyn zalał jego usta jej smakiem. Wszystko, włączając w to drinki, które
wypiła wcześniej, po przez suplement z żelazem, który przyjmowała, połączyły
się z szkarłatną cieczą.

Było tam też coś jeszcze. Jej esencja, ta część niej, która była jej życiem,

wlewała się w  niego  i  uzupełniała  go  mocą, która  go  upajała. Jakże  łatwo  było
by  pić,  okraść  ją  z  jej  życia,  by  przedłużyć  jego  własne.  Blane  ssał  mocno,
biorąc następny głęboki łyk z dziewczyny. Wiła się i jęczała, czując się odrobinę
jak  Christiana,  gdy  leżała  pod  nim  w  siłowni.  Mocniej  przytrzymał  ciało
kobiety,  by  była  nieruchoma  i  przełknął  jeszcze  jeden  łyk.  Nie  zamierzał

przepaść, myśląc o tej irytującej, zadzierającej nosa wampirzycy, którą miał
obserwować.

Albo o tym, jak bardzo jej pragnął.
Kobieta pod nim jęknęła odrobinę słabiej, przyciągając jego uwagę. Jej

serce biło znacznie wolniej. Wziął dostatecznie dużo krwi. Nawet jeśli chciał pić
dalej, dokończyć ją, nie był mordercą. Co najmniej, nie kiedy jego własne życie
było w niebezpieczeństwie, albo kiedy bronił innych. Wyciągnął swoje zęby i
zamknął ranę, by ustrzec ją przed wykrwawieniem się.

Oczy człowieka były zamknięte. Zasłona ciemnych rzęs sprawiła, że

wyglądała bardziej dziecinnie. Niewinnie. A on - potwór, który ją sprofanował,
gapił  się  na  nią,  uzupełniony  o  krew,  której  ona  potrzebowała,  by  ożywić  swe
ciało.  Blane  mocno  przełknął  i  ześlizgnął  się  z  kanapy.  Musiał  wymazać  jej
wspomnienia, a potem stamtąd znika.

Biorąc pod uwagę, iż czuł się jak totalny dupek, nie był w stanie kręcić się

tutaj, poszukując rozmowy z kolacją.

Tłumaczenie: kati_lady_92
Beta: Bzzzyt