Rosiek Barbara - ¯ar mi³oœci

BARBARA ROSIEK

AR MIŁOŚCI

Sylvii Siwickiej

DROGI MIECZYSŁAWIE

Posyłam Ci tomik z nadzieją na druk.

W poprzednim przesadziłam.

Miałam malowanie mieszkania

i znalazłam ten.

Wyrósł z miłości.

MoŜe Ci się spodoba.

Pozdrawiam gorąco

Barbara Rosiek

Czy jeszcze pamiętasz

o naszej godzinie?

O łoŜu, o rozmowach

o świcie i tańcu z winem

w krwi wrzącej do granic

wytrzymałości.

Czy pamiętasz

o zwierzeniach po dniu

wypełnionym włóczęgą

po zakamarkach duszy?

W twoich ramionach

kąpię ciało w chłodnych

wodach oceanu

w twoich ramionach

czuję Ŝycie drgające

pod sercem

nieśmiale wyszeptuję

- kocham

i pod przykryciem nocy

obnaŜam się

do przeszłości

Dziś zapragnęłam

byś tu był

przytulił moje ciało

i śpiewnym głosem

opowiedział o Ŝyciu

które jest

dziś pragnę ciebie

mocniej niŜ drzewo

ciągnie soki z ziemi

Spijam nektar z twoich ust

kładę cień na oczach

to wszystko jest twoje twoje

kładę rękę na czole

przytulam drŜące ciało

ycie mnie ogranicza ciszą

ile dałabym za jeden krzyk

Dlaczego tak trudno tęsknić

piszę wiersz za wierszem

i nie wiem dokąd ulecą

dlaczego tak trudno wierzyć

wymyślam marzenia

które się nie spełnią

Odwieczne pytanie - kim

jestem zadręcza mnie rano.

Lubię siebie rozmarzoną,

z tęsknotą w sercu

Bawię się słowami a to

wiersz ulatuje moŜe do ciebie

a moŜe do tajemniczego

przyjaciela.

KimŜe jestem jeŜeli nie

kwiatem, który

pielęgnujesz uparcie.

Chcę oddać ból

na przechowanie

chcę go utopić

w jednym kieliszku wina

chcę go zamknąć w łupinie

niech Ŝegluje

Codziennie pytam drzewa

kiedy przyjedziesz

i gwiazd pytam bo świecą

tak samo na twoim niebie

jestem jeszcze młoda

i ciało mam jędrne

miękkie piersi

wyczekują na ukojenie

codziennie pytam Boga

ile dni zostało do

zgaśnięcia

Napisałeś list

cóŜ znaczy list

wobec tęsknoty

w rozdraŜnionym sercu

połykam godziny

jakbym przyspieszała czas

końca rozłąki

bo...

Rozpadłam się

na drobiny

ulatujące w kosmos

to co mnie tu trzyma

to miłość

i ulotne wspomnienia

miłosnych nocy

przeczuwam kres

a ty się śmiejesz

tuląc Ŝarliwie

W lipcową burzę

wypijam drinka

czuję delikatne

drŜenie mięśni

krew się panoszy

pulsująca i rozgrzana

jestem lekka

bez cięŜaru ciała

w lipcową burzę

marzę

o jednym pocałunku

Ten dzień - do ciebie

lę pragnienia

ciało czeka

jestem zamknięta

w milczeniu

niebo nie słyszy próśb

yję dla ciebie

i ze sobą walczę

o jeszcze jeden dzień

Tak długo nie ma

listu od ciebie

chcę zatrzymać sierpień

lecz czas nieubłaganie

zmienia datę

w kalendarzu

tak długo milczysz

a ja cicho piszę wiersz

który wędruje

Kiedy piszę wiersz

samotność dźwięczy

jestem Ŝywa

i wciąŜ czekam

na pocałunki

wspólny spacer

rozmowy do świtu

Za duŜy świat we mnie

puka do biednej głowy

nie potrafię dać czasu

tylko sny zdradzają

i w nich jestem

kobietą drwiącą

ze swego losu

Sierpniowe południe

nadchodzi

słońce ogrzewa

yję pisząc wspomnienia

i przeszłość dogania ból

i wiem Ŝe jesteś

daleko i blisko

Czym wypełnić godziny

diabeł śmieje się z Ŝycia

lato kończy się

nie pamiętam

kiedy odjechałeś

w ciszy pokoju

jest światło

ogrzewa

Chwile niepokoju

poruszają ciałem

jestem bliŜej Ŝycia

kiedy opowiadam o sobie

nie pamiętam

kiedy cię opuściłam

lęk tłumaczy

zagubienie

Czekam na list

dzień jest długi sierpniowy

pełno tu ludzi

a ciebie nie ma

słucham muzyki

i tęsknota skrada się

przybliŜam wspomnienia

Codzienność trwa

napisać wiersz

zaŜyć tabletki

nie upijać się samotnością

przepisać prozę

usnąć i nie czuć

dni biegnących

Jestem

zauwaŜ moją obecność

mam nawet uśmiech

jestem kobietą zmysłową

ustami dotykam wiatru

i oczy moje płoną

kiedy nadchodzisz

jestem

w pocałunkach daję Ŝycie

JakŜe nie mogę tęsknić

kiedy ciebie nie ma

konie juŜ śpią

dotykam chłodnej pościeli

i wyobraŜam sobie

ciche - kocham

wydobywa się ze ściśniętych ust

Do kogo będę się przytulać

w pustym pokoju

chrapy konia są miękkie

skóra delikatnie spocona

i jakbyś tu był

moŜe wyszedłeś na papierosa

chrapy konia są miękkie

pamiętam

galop konia

przybliŜa wspomnienie

biegliśmy razem

a grzywy kipiały

konie są te same

i tak samo uparte

Czuję zapach twego ciała

chociaŜ oddalone

o setki kilometrów

czasem pamiętam

dawną rozkosz

w upalne sierpniowe noce

pamiętam uśmiech

i trwoŜne napinanie mięśni

kiedy spadałeś z konia

Czy moŜna tak lekko

oddawać się Ŝyciu

bez lęku

dotykać cięŜaru dnia

przyglądać się ludziom

którym nie dowierzam

czy moŜna

spokojnie zasnąć

w sierpniową noc

Czekam na list

ycie tutaj

nie dopieszcza

lękam się strachu

pisz nocą

odchylając delikatnie głowę

z uśmiechem

Bez ciebie jestem dzieckiem

bez ciebie czas

mija ocięŜale

z zadrą w oku czasami płaczę

bez ciebie oddaję się

marzeniom

które się nie spełnią

Wieczór zasnuł mgłą ogród

słucham muzyki

przypominam sobie

zdarzenia sprzed roku

pętla nie zagraŜa

szeptam - kocham

i wierzę, Ŝe istnieje

wpleciona pomiędzy wspomnienia

miłość srebrząca się

na skroniach

Tak wiele chcę ofiarować

e zabieram śmierci dni

odcinam pętlę odkładam sny

tak wiele mogę powiedzieć

zagłuszam niedobre myśli muzyką

i w wietrzne południe

składam modlitwę do twej urody

Czasami pamiętam

mieję się z śmierci

przyszedłeś tutaj z pocałunkiem

zabrałeś deszcz spod mego okna

i sen staje się bliŜszy

Mogłabym zginąć w twoich ramionach

bezradnie łapię oddech

urwany krzyk szept

chmurne czoło nocą

chowam się pod kołdrą

nie ma odkupienia win

I znowu burza nad miastem

kaleczy ziemię

nie boję się

mam w sercu ciebie

błędny ognik który

pochwycę jutro

Tak namacalnie kocham

e moją głodną twarz

odgadują nieznajomi

nie boję się miłości

jest pragnieniem Ŝycia

na następnej stronie

napiszę - wieczność

Potrzebuję twego dotyku

do codziennego wstawania

nie dają radości

upalne dni

rozstaję się z przeszłością

jak z dawnym kochankiem

mierć jak stara przyjaciółka

krąŜy z ogniem w oczach

Zaczyna się dzień

wątpię w jego istnienie

poruszam się delikatnie

po wyznaczonej przestrzeni

dotykam zmysłów zdumiewam się

ycie to wieczna wędrówka

od wiersza do wspomnienia

pełno tu ciebie

wróć do mego miasta

Kiedy odkrywam drogi

widzę ślepe ulice i ruiny świątyń

przebłysk światła

stłumiony szloch

mam w sobie ból

- dziecko niechciane

Słowa nie oddadzą tęsknoty

nie ogrzeją

wiosna rozkwita

drzewa się panoszą zielenią

otwieram okno jest wiatr

studzi czoło

zagania w wyczekiwaniu

Nie wierzę w kres

naszej miłości

panoszy się

w płochliwych sercach

nie wierzę w zagubienie

jesteś a wraz z tobą

ciche poranki

Być moŜe jestem ślepa i głucha

dotykiem poznaję Ŝe ranisz

zapach ciała draŜni nerwy

być moŜe jestem liściem

pachnącym i wiotkim

do ciebie wznoszę skargę

Poranna dawka leków

pisanie

pokój jest zaczarowany

ledzę twoją postać

odliczam kroki

od drzwi do okna

jaki dzień zwiastuje mrok

Szukam cię

w kaŜdej godzinie cicho jęczę

wiosna zbyt sucha

bym mogła zmyć deszczem łzy

jestem

a jakby mnie nie było

szukam cię...

Codziennie ubywam z Ŝycia

wiosna prowokuje do wędrowania

zostawiam ślady stóp

na wysuszonej ziemi

codziennie nie dowierzam słowom

yję oparta na ciemnej miłości

Za duŜo niepewności

poruszam się jak ślepiec

za duŜo bólu nieruchomieję

a świat budzi urwanym krzykiem

Zaledwie południe osacza

jestem pijana

głowa chyli się ku maszynie do pisania

zapach twego listu oszałamia

jestem pijana

gryzę palce

nieposłuszne rozlewają wino

rozbrzmiewa akord skrzypiec

skaczę z dziesiątego piętra

Zamykam cię w przestrzeni

jak chowa się drogocenną biŜuterię

to daje pewność

jeszcze się nie topię

zaciskam pięść

mierć raz w tygodniu

ostrzy kosę

Nie słyszę jęku

zapominam o płaczu

wiem kiedy mogę pofrunąć

wolność to twój strach

białe zęby w grymasie

frunę

zdradzam cię w wierszu

Jestem niedokończona

siedzę z załoŜonymi ramionami

i mam słuchawki na uszach

nie tasuję kart

wypadam z gry

moŜe to sen budzę się

oglądam miłość pod mikroskopem

sen na jawie

skorupa pancerza

paraliŜ myśli

popatrz - przekłuta głowa

Byłeś jak Ŝycie

pokruszone światło

rosłam

czasami głucho wypowiedziałam słowo

byłeś jak ostatni dzień lata

pragnieniem by się nie skończyło

Lekko podnoszę cię na wysokość oczu

zamieram

widzę światło które ogrzewa

pęka struna serca

dzień zamienia się

w przepaść nocy

egnaj

egnaj samotności

puste drzewa z oczami sędziów

jeden łyk powietrza

egnaj rozpaczy

Późnym rankiem serce słabło

słyszałam jego trzepotanie

wiersz natchnął oŜywczym strumieniem

zakwitło Ŝycie w ogrodzie

rozkołysał się śmiech

lad na ziemi

Wiosna daje radość zapomnienia

stacje odległe pokryte kurzem

modlitwą czaruję świat

krzyk serca budzi piekło nocą

Nie jestem planetą

którą odkrywa szalony naukowiec

nie jestem strzałą

która zatruwa

cierpienie przebiega spóźnione

Pytam kaŜdego dnia

kiedy powrócisz

pochylam się nad prawdą jak mędrzec

ciche szeptania

miłość odarta z pragnień

Nie chcesz wziąć w objęcia

dlatego daję wiersz

słowa niekiedy okaleczają

lub darują nowe Ŝycie

jeŜeli nie chcesz przytulić

starej i bezbronnej

wejdę na wysoką górę i krzyknę

w lawinie chwycę mocno za rękę

yję i umieram

czas odlicza zagubiony zegar

oŜywiam się kiedy płaczesz

bywam cała umarła

pozostawię po sobie niedobre dzieci

moje ksiąŜki

kiedy czytasz pragniesz przytulić

Przyjdź opowiem bajkę

jest bezmiar nieba

połoŜysz się na łące

majowej słonecznej

spojrzysz tam gdzie ptaki

kryją się przed myśliwymi

podaruję ci gałąź

rozkwitnie za nic mając niepogodę

Oddaję śmierci dni bez poezji

są bezpłodne jak moje łono

niekiedy zaciskam pięść

puste strony straszą

ycie jest walką o słowo

Jestem pijana samotnością

wczoraj byłam z tobą

dzisiaj piszę wiersze

spotykam nie znanych ludzi

do ciebie piszę słowa

zagubione jak pocałunki

którymi obdarowałeś

Strach

jesteś tylko w wierszu

zbyt wiele pragnę od Boga

który jest

strach Ŝądli czas

jestem jak oderwana od ziemi

Nie o mnie piszesz w wierszach

nie do mnie ślesz wyznania

tajemnicza postać do której

zwracasz się skrycie

moja miłość nie wystarcza na jeden wiersz

w środku lata

Gdybym mogła jeszcze raz

pójść z tobą na spacer

pragnę jednego pocałunku

pod topolą w naszym parku

tajnego uścisku dłoni

nie rozumiem samotności

Czekam na wrześniowe słońce

ze skostniałymi dłońmi przy pisaniu

dzielę się z tobą wierszem

cienie usuwam spod powiek

czekam na dzień wolny od strachu

Na początku była śmierć

umiała poskromić osaczyć

przyszła miłość zachłanna

niedokończona

pomiędzy nimi przepaść

Kiedy jesteś

rzeki płyną spokojnie

nie wylewają głodnych ryb

kiedy wieje północny wiatr

mam na ustach uśmiech zaklęty dla ciebie

kiedy jesteś

...

Tęsknota rozdrapuje rany

liŜę struŜki krwi

boleśnie szarpię nici Ŝycia

juŜ nie pękają

zostało duŜo czasu

na tęsknotę ból modlitwę

Wiesławie

Nagle mija lęk

budzę się chociaŜ od dawna nie śpię

wrześniowe słońce przypomina

o twoim mieście i wiatr od morza wieje

jak zwykle tak trudno

przedzierać się przez tęsknotę

Pragnę samotności która nie kaleczy

rozcieram zziębnięte dłonie

nie tulisz mnie nie modlisz się o Ŝycie

przyjdź

odgadnij od nowa

samotność do końca nie spełniona

Nie obejmuję ziemi

nie obejmuję rozpaczy nocą

pamięć pozostawia rany

lady

nie obejmuję koszmarów

Miłość jest rajskim ptakiem

nie przytula

miłość nie pamięta tłumaczeń

goryczy i Ŝalu

jest wiecznym balem

na którym pocałunki spełniają Ŝyczenia

Rozsypuję Ŝycie

pomiędzy zmrokiem

a jasnością przestrzeni

wiosenny poryw w nicość

zbieram zbędne rzeczy

fotografie listy wspomnienia

Czas przyjacielu jest

oszalałym koniem biegnącym w przepaść

poskramiam go kilka chwil

drŜenie mięśni

fizyczność ogranicza

Boli ciemna strona nocy

nie zobaczę cię prędko

ogród pustoszeje

astry kwitną wrześniowo

piszę list

Ból wypełza na twarz

nie pragnę być sama

w sobotnie popołudnie

jesteś daleko

nie chcę być zagubioną kobietą

szukam ciepła

oddycham zbyt głęboko

Rozstanie nie jest udręką

dźwięczysz w sercu

piję wódkę przekomarzam się z wierszem

sierpień kończy się

AR MIŁOŚCI

Jestem po latach taka sama

pragnę

nie jestem sama kocham

delikatnie mijają dni

ar mnie rozpala długi

prosty

miłość jest we mnie

ptaku mądrości