ŻYDOWSKIE MORDY RYTUALNE

1. Wstęp

Żydzi nienawidzą chrześcijan. Ich „święta księga”

Talmud

jest chyba

jedyna

świętą księgą religijna świata, oparta

całości na niewyobrażalnym wprost

rasizmie, nienawiści i pogardzie

dla gojów.

Jezus Chrystus jest w niej zwany „bękartem”, zaś Najświętsza Maria Panna

„nierządnicą”.
Ale nie będziemy się zajmować wyliczaniem wszystkich bluźnierstw i zniewag pod
adresem chrześcijaństwa i chrześcijan, zwłaszcza katolików. Do tego trzeba by było po
prostu przepisać chyba z połowę Talmudu, co byłoby zajęciem przykrym, gdyż
oznaczałoby przekopywanie się m.in. przez dosłownie tony najzwyklejszej
pornografii, szczególnie obrzydliwej, gdyż ubranej w religijne szaty.
Zajmiemy się w niniejszym cyklu tylko jednym ze specyficznych wynaturzeń
judaizmu

dobitnym przykładem nienawiści Żydów do chrześcijan.

Chodzi o tzw.

mord rytualny.

Żydowski mord rytualny jest (jeśli pominąć azteckie ofiary z ludzi)

całkowicie nieznany żadnym innym religiom.

Oczywiście Żydzi

furią i wściekłością zaprzeczają istnieniu mordów rytualnych,

starając się ze wszelkich sił zaszkodzić ludziom, którzy zajmują się ich badaniem

szkalując ich, rzucając klątwę

(herem)

lub nawet uciekając się do przemocy fizycznej,

czyli zbrodni.
Mord rytualny kompromituje Żydów, dlatego tak gorliwie zaprzeczają jego istnieniu.
Twierdzą, że jest to bajeczka pochodząca z mroków Średniowiecza i wymyślona przez
antysemickich chrześcijan. Szczególnie zaciekle bronią tej tezy dwaj księża

Żydzi: ks.

prof. Michał Czajkowski i ks. dr Weksler-Waszkinel. Obaj usilnie starają się, aby z
Katedry w Sandomierzu

usunąć starodawne obrazy, przedstawiające... właśnie

żydowski mord rytualny.

Nie będziemy oczywiście zwracać na żydowskie wrzaski najmniejszej uwagi.

Zapiski historyczne mówią same za siebie.

2. Co to jest żydowski mord rytualny?

Zanim zajmiemy się materiałem dowodowym, skreślmy krotki opis tego

niesłychanego i niespotykanego wśród cywilizowanych narodów „obrzędu”.
Otóż polega on na zadaniu chrześcijaninowi

ran kłutych specjalnym nożem oraz

na doprowadzeniu do śmierci ofiary przez wykrwawienie.

Rany te zawsze zadawane

są

te same, określone przez obrząd miejsca.

Mord rytualny nie jest jakimś odosobnionym wypadkiem

ale zjawiskiem,

które powtarzało się co najmniej kilkadziesiąt razy w ciągu ostatniego tysiąclecia. Jest
rzeczą absolutnie nieprawdopodobna, aby tego rodzaju regularnie powtarzający się
mord, noszący zawsze te same cechy i zawsze w ten sam sposób wykonywany, mógł
być „przypadkiem”.
Na świecie popełnia się co roku miliony morderstw

ale nigdy w taki sposób, jaki

relacjonują stare (i nowsze) kroniki.
Skąd sprawcy mordu popełnianego w różnych miejscach i w rożnym czasie

np. odległym 500 lat jeden od drugiego

dokładnie wiedzieli, w jaki sposób i gdzie

należy zadawać rany? A przecież zawsze były one zadawane w ten sam sposób.
Jedynym logicznym wytłumaczeniem może być tylko to, iż gdzieś istnieje „przepis”
na wykonanie mordu rytualnego, starannie przez Żydów ukrywany i wykorzystywany
w „miarę potrzeby”.
Należy również zauważyć, ze ofiarami mordów rytualnych padali zawsze chłopcy lub
mężczyźni

nigdy dziewczęta lub kobiety. Zydzi

owi szermierze „tolerancji” i

„równouprawnienia”

po prostu zawsze uważali kobiety za istoty gorsze i niższe,

wręcz niegodne. Kobiety nie mogą być rabinami, musza poddawać się pewnym
obrzędom oczyszczania, a pewne tajemnice

są

dla nich niedostępne. Niedawno sąd w

Jerozolimie skazał na dwa lata wiezienia pewna Żydówkę tylko za to, że... dotknęła
ręką Ściany Płaczu! Jasne więc, że zemsta na kobiecie, to tak jakby zemścić się na
kimś zabijając mu psa albo kota.

3. Dowody na istnienie mordów rytualnych

Istnieją liczne zapiski historyczne, z których w sposób niezbity wynika, iż mordy

rytualne miały miejsce.

Sprawców mordu rytualnego wielokrotnie chwytano, sądzono i skazywano.

Sprawcami okazywali się

zawsze Zydzi i zawsze ofiarami mordu byli

chrześcijanie,

przeważnie (i to jest chyba najbardziej odrażające)

bezbronne dzieci.

Metodom śledczym i procesom sadowym dawnych epok można zapewne sporo można
zarzucić, tym niemniej za ich statystyczną poprawnością przemawiają tak ważkie
argumenty, jak:
• powtarzalność zjawiska
• zawsze jednakowy sposób i miejsce zadawania ran kłutych
• zawsze jednakowe wyznanie ofiary
• zawsze jednakowa narodowość i wyznanie sprawcy
My, katolicy, mamy dodatkowy, szczególny powód, aby wierzyć w mordy rytualne,
albowiem

niektóre jego ofiary zostały wyniesione na ołtarze,

zostały świętymi

Kościoła Powszechnego! Znając olbrzymią, wręcz pedantyczną drobiazgowość i
staranność, jaka przykładana jest przez Kościół do procesów kanonizacyjnych, można
być całkowicie pewnym ich uczciwości i rzetelności.
Świętych ofiar żydowskiego mordu rytualnego było całkiem sporo. Miedzy innymi:
• Święty Andrzej z Rinn koło Innsbrucka, zamordowany przez Żydów w roku 1462
• Święty Szymon z Trydentu, zabity rytualnie przez Żydów w roku
1475
• Święty Lau renty, zamordowany przez Żydów w Padwie i kanonizowany przez

Papieża Benedykta XIV w roku 1485.
W Polsce czasów Jagiellońskich utrwaliło się wśród polskiej ludności przekonanie, iż
Żydzi dokonują rytualnych mordów katolickich dzieci, co doprowadzało w wielu
miastach do

wystąpień antyżydowskich

oraz

wypędzania Żydów

np. w 1566

Żydów wygnano z Urzędowa, w 1678 roku z Kościana, w 1600 roku z Bochni, Biecza,
Sęcza i Ujścia, a w roku 1610 ze Staszowa.

Tłumaczenie takich wystąpień wyłącznie „antysemityzmem”

który oczywiście

miałby brać się nie wiadomo z czego

jest po prostu niepoważne.

Interesujące jest, że

o rytualnych mordach katolickich dzieci mówili sami

Żydzi

neofici

(przechrzczeni na katolicyzm).

Oświadczenie potwierdzające wykonywanie mordów rytualnych przez Żydów

złożył pod przysięga m.in. Jan Feltro w 1475 roku w Trydencie.
Z takim samym zarzutem pod adresem Żydów wystąpił Jakub Frank
Dobrudzki w prowadzonej publicznej dyskusji z rabinami w 1759 roku we
Lwowie.
Ochrzczony rabin Moldawno w swej pracy „Koniec religii żydowskiej” z 1803 roku
stwierdził, iż „misterium krwi znają wśród Żydów tylko rabini, nauczyciele, uczeni i
faryzeusze”.
Niemiecki uczony, prof. dr August Rohling w swej pracy „Moja odpowiedz rabinom”
(„Meine Antwort an die Rabiner” 1883) stwierdza wprost, ze mord rytualny stosowany
przez Żydów istnieje, powołując się na świadectwa Jana Feltro, Paola Medici,
Moldawa i Baroniusa, a także na akta sadowe dwu procesów na tle mordu rytualnego
w Trydencie i Damaszku, znajdujących się w archiwach watykańskich.
Reasumując: nawet, jeśli nie zawsze osoba sprawcy (sprawców) mordu rytualnych
była udowodniona, sam fakt zaistnienia takiego mordu jest poza wszelką dyskusją i
tylko

znani ze swej prawdomówności Żydzi

mogą negować oczywiste fakty.

4. Słynny proces Mendla Bejlisa

Ostatni

udowodniony ponad wszelką wątpliwość wyrokiem sądu

przypadek mordu rytualnego w historii miał miejsce w roku 1909 w
Kijowie.
Ofiara był 13-letni Andrzej Juszczyński, oskarżonym

Żyd Mendel Bejlis. Proces

Bejlisa stał się światową sensacją.
Jako biegłego Carskie Ministerstwo Sprawiedliwości powołało ks. dr-a
Justyna Bonawenture Pranajtisa, Polaka, profesora Akademii Teologii
Katolickiej w Petersburgu, wybitnego hebraistę i znawcę Talmudu, bez
wątpienia najlepszego w całej Rosji.
Niektóre środowiska żydowskie znając erudycje ks. Pranajtisa i przeczuwając, że
wynik ekspertyzy tak wybitnego znawcy może być dla nich niekorzystny, próbowały
go odwieść od wszczynania badan

początkowo proponowano mu pieniądze. Gdy

jednak ten „argument” nie poskutkował zaczęto go nieustannie śledzić, zasypywać
groźbami, rzucać na niego oszczerstwa w tzw. „postępowej prasie” gdzie obdarzano

go takimi epitetami jak „szantażysta”, „plagiator”, „nieuk” i „fałszerz”

„

czy wreszcie

słać donosy do władz carskich.

Oprócz prowadzonej jawnie nagonki na osobę ks. Pranajtisa była także

prowadzona systematycznie akcja zakulisowa

można tu wymienić dla przykładu

działania prowadzone przez H. Sliosberga w Petersburgu jak również przez
londyńskiego bankiera Rothschilda w Watykanie. Również światowa prasa żydowska
(dziś zwana „prasa międzynarodowa”) rozpętała kampanie, aby nie dopuścić do
wyjawienia prawdy.
Skąd my to znamy...
Ekspertyza tego uczonego wprawiła w zdumienie sąd, ławę przysięgłych i opinię
publiczną. Ks. dr Pranajtis

nie dokonując oględzin zwłok chłopca

(został

mianowany biegłym już po pogrzebie ofiary, zaś odległość

Petersburga do Kijowa

wynosi 1200 km)

szczegółowo opisał sposób zadania ran, ich wygląd, liczbę i

umiejscowienie.

Wszystko dokładnie się zgadzało

ofiara miała rany

charakterystyczne dla mordu rytualnego.
Ponadto po półrocznych badaniach jako rzeczoznawca ks, Pranajtis wydał
wielostronicowa ekspertyzę, którą dołączono do akt sprawy.
Naukowe wyjaśnienie przez ks. Pranajtisa zawartej w Talmudzie nauki rabinistycznej
było w sprawie Bejlisa tak druzgocące, że przewód sadowy przerwano na rozkaz z
góry, z Petersburga. Stało się to między innymi dlatego, że bankier Mendelsohn, u
którego wówczas rząd rosyjski zaciągał pożyczkę, uzależnił jej udzielenie od
umorzenia sprawy Bejlisa.
Żydowskie wrzaski ucichły jak nożem uciął po ogłoszeniu wyroku.

Sąd

przysięgłych w Kjo wie okazał się być sądem uczciwym i niezależnym.

Na pierwsze pytanie: „Czy śmierć zadana ofierze była mordem rytualnym”
odpowiedział „Tak”. Na drugie pytanie: „Czy Bejlis jest winny tego mordu”, sąd
odpowiedział „Nie, brak dostatecznych dowodów winy”.
Porównajmy wyrok kijowskiego sądu z niedawnym orzeczeniem Najwyższego Sądu
Izraela, zezwalającym na torturowanie
Palestyńczyków. Porównajmy go z przepisami Talmudu, uznającymi gojów za
zwierzęta z ludzką twarzą. Łatwo dojść do wniosku, kto mógł wymyślić coś tak
potwornego, jak mord rytualny.
Po wyroku Bejlis wyszedł na wolność. Natomiast ks. dr Pranajtis, niedługo
później, w 1916 roku, zachorował. Został on umieszczony w szpitalu w
Petersburgu. Swemu byłemu profesorowi, ks. biskupowi Janowi
Cieplakowi, który go odwiedzał, wyznał, iż uważa, że

został otruty.

W istocie przebieg choroby był bardzo dziwny: ks. Pranajtis zaczął raptownie chudnąć
i wkrótce zmarł

28 stycznia 1917 roku.

Warto zajrzeć na (niemieckojęzyczne) strony:

• httQ ://www.bautz.de/bbkl/Q/ijranaitis i.shtml

• httij ://www.yho.org/D/ijdg/5. html

5. Sprawa zamordowania Bohdana Piaseckiego

Pisaliśmy powyżej, iż ostatnim, ponad wszelka wątpliwość udowodnionym

mordem rytualnym była tzw. sprawa Mendla Bejlisa.
Wiele wskazuje jednak na to, że żydowskim mordem rytualnym było również o ponad
czterdzieści lat późniejsze

okrutne zabójstwo Bohdana Piaseckiego,

syna

Bolesława

znanego działacza politycznego, twórcy przedwojennego ONR Falanga i

powojennego PAX-u.
Opiszmy krótko przebieg wydarzeń.
Bohdan zniknął 22 stycznia 1957 roku. Tuż po wyjściu ze szkoły został podstępnie
wywabiony do samochodu przez dwóch mężczyzn. 8 grudnia 1958 roku odnaleziono
jego ciało ze sztyletem wbitym w lewe płuco.

Dowody

sprawie ginęły wprost

masowych ilościach,

a śledczy dopuścili się

karygodnych zaniedbań. Ginęły taśmy z nagraniami, ginęły dokumenty i świadectwa

powszechnym bałaganem ktoś jednak sterował i ktoś nad nim czuwał. Ówczesny
premier Jozef Cyrankiewicz (właściwe nazwisko: Izaak Cymerman) był bezpośrednio
odpowiedzialny za wycofanie aktu oskarżenia przeciwko jednemu z oskarżonych.
Większość osób, które potencjalnie mogły być oskarżone o współudział lub
pomocnictwo w zbrodni, w krótkim czasie

wyjechała do Izraela.

Został jedynie

taksówkarz, feralnego dnia prowadzący samochód, którym dokonano porwania

—

jego

próba ucieczki do Izraela została udaremniona. Tylko zapobiegliwości Bolesława
Piaseckiego i jego ludzi można zawdzięczać, iż owego taksówkarza o
charakterystycznym nazwisku, Ignacego Ekerlinga, zatrzymano podczas przekraczania
granicy.
Mimo, że został postawiony w stan oskarżenia, sprawa została wycofana pod pozorem
uzupełnienia aktu oskarżenia, by już

nigdy nie wrócić na wokandę.

Jedyna kara,

jaką poniósł Ekerling (poza kilkutygodniowym aresztem) była „kara” pozostania w
PRL aż do śmierci, mimo wielokrotnie wyrażanej chęci opuszczenia „antysemickiej”
Polski.
Wycofanie aktu oskarżenia odbyło się na wyraźne polecenie Żyda Jerzego
Albrechta (Finkelsteina), ówczesnego członka Rady Państwa i sekretarza
KC PZPR. Trudno wierzyć, aby mógł podjąć taka decyzje samodzielnie.
Wiele wskazuje, że decydującą rolę odgrywał inny Żyd, Roman
Zambrowski (czyli Rubin Nusbaum).

Wśród innych sprawców zabójstwa należy wymienić nazwiska: Katz, Barkowski,

Kossowski, Lazarczyk

wszyscy Żydzi.

Dlaczego okrutne zabójstwo 16-letniego Bohdana Piaseckiego było, wedle wszelkiego
prawdopodobieństwa, mordem rytualnym?
• sprawcami mordu byli Żydzi
• ofiarą było chrześcijańskie, bezbronne dziecko
• sposób zadania ran był typowy dla znanych z historii mordów rytualnych
Co więcej

zabójstwo owe było klasycznym przykładem żydowskiego sposobu

wywierania zemsty (podobnie czynili zresztą naziści).
Piasecki niewątpliwie naraził się Żydom swą przedwojenną jeszcze działalnością.

Dlaczego więc, zamiast zemścić się bezpośrednio na ojcu

zabili syna, czyli osobę

całkowicie niewinną?
Otóż zabicie ukochanej osoby jest dla człowieka kara większą, niż własna śmierć:
musi on aż do końca swych dni żyć z niewysłowionym cierpieniem, załamany,
rzucony na kolana przez zbrodniarzy. Tak rozumują Żydzi i tak też rozumowało wielu
nazistów.

Zabijanie niewinnej osoby aby w ten sposób wywrzeć zemstę na kimś
innym, jest wyjątkowo odrażające i nikczemne

i jakże charakterystyczne dla

Żydów.

Jakakolwiek byłaby działalność Bolesława Piaseckiego, odpowiedzialności za
jego czyny nie mogą ponosić dzieci. Żaden cywilizowany kraj nie uznaje takiego
prawa. Nie może zatem zostać uznana argumentacja, ze Bohdan Piasecki musiał
zostać zabity za działalność cjca. Takie uzasadnienie jest barbarzyńskie.

Peter Rama w książce „Sprawa zabójstwa Bohdana Piaseckiego” powołuje się na
polskojęzyczną gazetę, wychodzącą w Izraelu

„Kurier-Nowiny”, która 14 marca 1966

roku przedrukowała materiał z dziennika „Maariy”. Według dziennikarza sprawcami
byli Żydzi zatrudnieni w Służbie Bezpieczeństwa, którzy chcieli zemścić się na
Bolesławie Piaseckim za jego przedwojenna działalność w ONR.
Warto nadmienić, iż przypuszczalny główny sprawca mordu, Mikołaj Barkowski, już
w kilka dni po porwaniu (i zamordowaniu) Bohdana Piaseckiego zdołał wyjechać do
Izraela

w czasach, kiedy przeciętny obywatel PRL nie wiedział, co to jest paszport...

W roku 1995-tym zadzwonił on do dr-a Petera Ramy i tubalnym, aroganckim głosem,
wypowiedział pod jego adresem

szereg obelg i gróźb,

z których najłagodniejszą

była groźba procesu sądowego i oskarżenie oczywiście o „polski antysemityzm”. Peter
Rama jest tymczasem... Hindusem

pochodzącym ze starej, arystokratycznej rodziny zamieszkałej od wieków w

Kaszmirze. Ale najwyraźniejiHindusi wysysają antysemityzm z mlekiem matki.
I na koniec uwaga: również w III Rzeczypospolitej nie widać żadnej woli ani chęci
wyjaśnienia okoliczności morderstwa. Do nielicznych wyjątków należy udostępnienie
przez Antoniego Macierewicza rodzinie Piaseckich materiałów śledztwa
Akt oskarżenia taksówkarza Ignacego Ekerlinga znajduje się pod adresem:
htti ://www.wandea .org. il/index. ijhij?action

historica8dd= 107

Memoriał Bolesława Piaseckiego w sprawie śmierci jego syna:
htti ://www.wandea .org. il/index. ijh i?action

historica8dd

108

6. Uwagi końcowe i podsumowanie

Jak się wydaje, znaczenie żydowskich mordów rytualnych w naszych czasach

zmalało

a być może zostały one nawet zakazane. Przy dzisiejszym rozwoju technik

śledczych i szybkości działania mass-mediów (zwłaszcza elektronicznych), rytualne
mordowanie chrześcijan przyniosłoby Żydom więcej szkody, niż pożytku.
O wiele łatwiej jest konwencjonalnie mordować Palestyńczyków.
(Nie jest jednak wykluczone, iż Żydzi

znani z aroganckiego domagania się dla siebie

specjalnych przywilejów

zaczną żądać legalizacji mordów rytualnych i bezkarności

dla morderców)
Pozostaje zająć się poglądami na mord rytualny dwu księży „katolickich”, ks. prof.

Michała Czajkowskiego

i ks. dr-a

Romualda Jakuba Weksiera- Waszkinela.

Obaj, wbrew faktom i dowodom, zaprzeczają istnieniu mordów rytualnych wśród
Żydów. Obaj

są

fanatycznymi filosemitami, co jest w ich przypadku zrozumiale, gdyż

obaj

są...

Żydami.

Żydzi, nie Żydzi

obydwaj jednak zostali wyświęceni na kapłanów i obaj zostali

pracownikami naukowymi wyższych uczelni katolickich. Znają zatem świetnie
historie Kościoła i postaci Świętych, zamordowanych rytualnie przez Żydów. Nie
mogą wiec ignorować faktu przeprowadzenia ich procesów kanonizacyjnych, które
takie mordy potwierdzają.
A jednak obaj Żydzi, Czajkowski i Waszkinel,

idą

w zaparte i negują rzeczy

najoczywistsze. Czyż ich zachowanie nie jest typowe dla Żydów

„usraj się, nie

przyznaj się”? Czyż nie podobnie postępuje odrażające

indywiduum Jan Tomasz Gross, dla którego antypolskie kłamstwa stały się misją

do wypełnienia, którą mu zlecili prawdziwi jego mocodawcy?
Ksiądz Czajkowski znany jest m.in. z tego, że zrobił dziecko swej studentce. Będąc
profesorem etyki (sic!).
A później wyczyny tego Żyda i jemu podobnych

są

zaliczane na konto Kościoła

Katolickiego... Można by dać głowę, ze większość owych biskupów i księży,
zamieszanych w afery homoseksualno-pedofilskie, jest również żydowskiego
pochodzenia: Żydzi

są

bowiem narodem mającym niezdrowe skłonności płciowe,

lubują się w zboczeniach, pornografii, urynie, ekskrementach itp. czego dowodem cale
fragmenty Talmudu, przypominające raczej jakieś wydawnictwo dla totalnych
zboczeńców, niż „Świętą Księgę”.
Choć owszem

Kościół Katolicki też ponosi odpowiedzialność za tego typu indywidua,

co Czajkowski. Wykazał zbyt wiele tolerancji, zbyt wiele zaufania. Żydów nie
powinno się wpuszczać do seminariów duchownych aż do piątego pokolenia. Nie
byłoby wówczas skandali z „duchownymi”.
Ks. Waszkinel jest żydowskim dzieckiem, uratowanym w czasie wojny przez
Polaków, tak jak dziesiątki innych Żydów. Groził on pewnemu studentowi, który
przyszedł na egzamin z odznaką orła wplecionego w krzyż na piersi, że jeżeli tego
krzyża nie zdejmie, to nie zostanie dopuszczony do egzaminu!
W naszym cyklu na temat mordów rytualnych wykazaliśmy w sposób niezbity, iż były
one faktem historycznym, na co istnieją dowody w archiwach

zarówno świeckich, jak

i kościelnych.
Byliśmy też świadkami żydowskiej wściekłości, włącznie z ciskaniem obelg.
Zaprzeczanie oczywistym faktom przez Żydów nie jest oczywiście niczym nowym i
zupełnie nas nie zaskakuje. Naród ten bowiem nie jest znany ani z prawdomówności,
ani z cywilnej odwagi. Również obrzucanie oponentów obelgami, gdy brakuje
argumentów, należy do typowych żydowskich wzorców zachowań.
Warto jednak zaobserwować, kto

w reakcji na artykuły o mordzie rytualnym

wrzeszczał najwięcej; kto najgoręcej negował jego istnienie i kto wyrażał się w sposób