Josie Metcalfe 

Tylko my dwoje 

ROZDZIAŁ PIERWSZY 

- Jak w ogóle mogłabyś woleć Edwarda Sullivana ode 

mnie? - spytał Adam z głębokim wzburzeniem. 

Kolor jego oczu stanowił intrygującą mieszankę szarości 

i błękitu, znacznie ciekawszą od ciemniejszego odcienia jej 
tęczówek, i gdyby Naomi nie dostrzegła igrających w jego 
spojrzeniu ogników, mogłaby pomyśleć, że mówi ze śmier­
telną powagą. 

- Trudno uwierzyć, prawda? - odrzekła z wystudiowa­

nym współczuciem, sięgając niemal automatycznie ku ukry­
temu pod bluzką pierścionkowi zawieszonemu na złotym 
łańcuszku. - To taki porządny facet, oddany pracy i pacjen­
tom, z perspektywami świetnej kariery. I ma poważne zamia­
ry wobec mnie, chce się ożenić i ciągle opowiada, jak będzie 
wyglądała nasza przyszła rodzina. Byłoby więc zaskakujące, 
gdybym wolała kogoś takiego od faceta flirtującego z każdą 
kobietą pojawiającą się na horyzoncie, którego związki koń­
czą się, nim zdąży wystygnąć kawa wypijana po upojnej 
nocy. 

- Ech, Naomi, jesteś dla mnie taka okrutna - poskarżył 

się teatralnym głosem. - Czy nie widzisz, że to po prostu mój 
mechanizm obronny nie chce dopuścić, abyś spostrzegła, że 
łamiesz mi serce? 

- Przestań wpuszczać mnie w maliny, Adam - mruknęła. 

- Powiedz raczej, że ranie twoje wielkie ego. Mogłabym się 

założyć, że jestem jedyną osobą z całego personelu, z którą 

nie zdążyłeś się jeszcze umówić na randkę. 

- I przegrałabyś. Żeby obalić twoją tezę, wystarczy po­

wiedzieć, że nigdy nie umawiałem się z Halem. On po prostu 

nie jest w moim typie. 

- Idiota! - Zaśmiała się i zaczęła sprzątać porozrzucane 

na biurku papiery. - Czy przyszedłeś tu tylko po to, żeby 

zawracać mi głowę, czy może chciałbyś przy okazji dowie­

dzieć się czegoś o nowych pacjentach? 

Jęknął, jakby wlepiała mu nielubianą robotę, ale wiedzia­

ła, że Adam, podobnie jak ona, kocha swoją pracę. Trudno 

wyobrazić sobie kogoś, kto bardziej niż on nadawałby się do 

pracy na pediatrii, pomyślała, maszerując przed nim w kie­

runku aneksu, gdzie leżało dwóch nowych pacjentów. 

Kiedy zaczęła z nim pracować, zastanawiała się przez 

jakiś czas, czy to nie on miałby się okazać owym oczeki­

wanym księciem z bajki. Niestety, szybko odkryła u Ada­

ma ową nieznośną manierę podrywacza, co sprawiło, że 

wstęp na listę stosownych kandydatów został przed nim 

zamknięty. 

Wtedy właśnie spotkała Edwarda i nagle wszystko zaczę­

ło wskazywać na to, że jej życie wkroczyło na właściwe tory. 

Gdy wróciła myślami do tamtych chwil, mimowolnie mus­

nęła palcami ukryty pod bluzką szafir otoczony wianuszkiem 

brylancików. 

- Dobrze, siostro. Kogo więc tu mamy? - spytał, przy­

bierając profesjonalny ton i posyłając kiwnięciem głowy po­

zdrowienie stojącym obok łóżka rodzicom. 

- Macie mnie! - wyrzucił z siebie chłopiec i zebrana wo­

kół niego gromadka zaszczycona została widokiem wysunię­

tego przez wielką szczerbę języka. 

- „Mnie", to znaczy kogo, młody człowieku? - spytał 

/ 

Adam, wertując jednocześnie historię choroby. - W kartotece 

nie mamy nikogo o takim nazwisku. 

Naomi znała na pamięć zapisaną w karcie choroby długą 

historię sześciolatka - chronicznego astmatyka, który pomi­

mo powtarzających się napadów duszności zachował tempe­

rament i radość życia. 

- Mnie, to znacy Maffyew Williamtha - odparł zadzior­

nie, wyraźnie nie speszony zaczepnym tonem doktora Forre-

stera. 

- Ho, ho, więc wreszcie wiem, z kim mam do czynienia! 

- oznajmił Adam. - I co tym razem mogę dla ciebie zrobić, 

młodzieńcze? Stop! Nie mów mi! Sam już widzę, czego ci 

potrzeba! - Zanurzył dłoń w wypchanej kieszeni białego far­

tucha i wyciągnął stamtąd małe zawiniątko. - Siostro, czy 

mogłaby siostra dopilnować, żeby Matthew starannie je do­

pasował? - powiedział, z niezwykłą pieczołowitością kładąc 

na jej dłoni mały przedmiot opakowany w celofan. 

- So to fakiego? - wyseplenił Matthew, wyciągając gło­

wę, by dostrzec, co leży na dłoni pielęgniarki. - Cy to znowu 

jakieś lekalstwo? 

- Niezupełnie - odrzekła Naomi ze śmiechem i rozwi­

nęła paczuszkę. - Ale tego właśnie ci potrzeba. To kły 

Drakuli, które możesz sobie włożyć w miejsce brakują­

cych zębów. 

Gdy Naomi pomagała chłopcu wstawić plastikowe kły, 

Adam zapowiedział rodzicom wcześniejsze niż przewidywa­

no zwolnienie chłopca, które miało nastąpić już późnym 

popołudniem. 

- Chłopaka uda się utrzymać w stanie względnej równo­

wagi, jeżeli będą państwo chronić go od kontaktu z rzeczami, 

które prowokują ataki astmy - usłyszała za plecami. 

- Dzięki Bogu... Sami zresztą widzimy, że coś się zmie-

nia. Nie trzeba go już przywozić do szpitala tak często jak 

rok temu - zauważył Don Williams. 

- I za każdym razem spędza tu mniej czasu - dodała jego 

żona z westchnieniem ulgi, przenosząc wzrok na roześmia­

nego syna. 

- Proszę pamiętać, nie wolno zaniedbać pracy z chło­

pcem - dodał Adam. - Wiem, jak czuje się człowiek, kiedy 

życie zostało nagle zdominowane przez chorobę dziecka, ale 

to praca, która przyniesie nagrodę, mogę to obiecać. 

- Jeżeli tylko w życiu Matthew coś zmieni się na le­

psze, będzie to wystarczająca nagroda - stwierdziła Jean 

Williams, zadowolona z postępów w leczeniu syna. - Naj­

ważniejsze, że wiemy, co prowokuje te ataki. Nigdy na 

przykład nie wpadłabym na to, że będzie lepiej, by chodził 

do szkoły na piechotę. Myślałam sobie, że wożąc go sa­

mochodem, chronimy go przed wdychaniem spalin, a tym­

czasem okazuje się, że jest ich więcej wewnątrz pojazdu. 

I ta ostatnia moda pozbywania się dywanów... Sądziłam, 

że to jakaś kolejna bzdura rodem z telewizji. Byłam napra­

wdę zdziwiona, kiedy okazało się, że po ściągnięciu dy­

wanów Matthew czuje się lepiej. 

- A więc zdjęli państwo dywany w całym domu? - spy­

tała zdziwiona Naomi. - Po naszej ostatniej rozmowie my­

ślałam, że chcą państwo usunąć wykładzinę tylko z jego sy­

pialni. 

- Z naszego domu zniknęły absolutnie wszystkie wykła­

dziny i dywany - oznajmił z naciskiem Don. - Ktoś mógłby 

sobie pomyśleć, że to zwykłe marnotrawstwo: dobre dywany 

i w dodatku prawie nowe. Ale teraz, kiedy gołym okiem 

widać, jak zmienił się stan małego, nie żałujemy niczego. 

- Poza tym okazuje się, że nawet sprzątanie zajmuje 

mniej czasu - wtrąciła Jean. - Jedyny minus to hałas, jaki 

robi nasz dzielny kowboj, kiedy zaczyna galopować po po­

koju. 

- I z tego trzeba się cieszyć. Jeżeli ma siłę, żeby rozra­

biać, wszystko jest na dobrej drodze - dodał optymistycznie 

Adam, kiwnął rodzicom na pożegnanie głową i przeszedł 

z Naomi do następnego łóżka. 

- Masz słabość do tego chłopaka, co? - zagadnęła go 

z uśmiechem. 

- Do niego i do każdego, kto niezależnie od okoliczności 

sięga po życie. Nie lubię patrzeć, jak ktoś zgadza się na resztki 

ze stołu, bo nie ma odwagi sięgnąć po coś więcej. 

Odniosła dziwne wrażenie, że ostatnie zdanie zawiera ja­

kąś aluzję, ale nie miała czasu zastanawiać się nad tym dłużej 

niż kilka sekund. Cokolwiek kryło się w pokrętnej wypowie­

dzi doktora Forrestera, wiedziała, że ją dzieli od sięgnięcia 

po to, na czym naprawdę jej zależy, zaledwie kilka tygodni. 

Odkąd ona, Cassie oraz Kirstin przybyły do sierocińca 

prowadzonego przez Dot i Arthura, w jej życiu wiele się 

zmieniło. Przedtem była nieszczęśliwym dzieckiem, tęsknią­

cym do poczucia bezpieczeństwa i daremnie pragnącym 

odnaleźć w życiu jakiś ład. Okoliczności, które przez lata 

zmuszały ją do wędrówki z miejsca na miejsce, pobyty w ko­

lejnych sierocińcach, z których żadnego nie można było na­

zwać domem, spowodowały, że stała się wybuchowym, krną­

brnym dzieckiem, ukrywającym potrzebę miłości i akcepta­

cji za cynicznym szyldem „mam to wszystko w nosie". 

A potem Arthur zachorował na raka i wszystko się zmie­

niło. W trakcie kolejnych miesięcy po usłyszeniu tej wiado­

mości obserwowała jego mozolne zmaganie się z chorobą 

i przyglądała się, jak Dot opiekuje się mężem. Wtedy zrozu­

miała, na czym może polegać prawdziwa miłość. 

Wydarzenia tamtego okresu sprawiły, że postanowiła zo-

stać pielęgniarką. Wtedy też narodziło się marzenie, by 
znaleźć mężczyznę, który stałby się jej partnerem i z którym 
mogłaby wychowywać dzieci, tak bardzo upragnione. 

Teraz, gdy od tamtego momentu minęło dwanaście lat, 

miała świadomość, że jej życie zawodowe potoczyło się wła­
ściwym torem, że kocha swoją pracę, i co więcej - że wkrót­
ce poślubi mężczyznę, z którym będzie mogła spełnić naj­
ważniejsze marzenie życia - założyć własną rodzinę. 

- Zostajesz po południu na oddziale, czy wracasz dopiero 

wieczorem? - spytał Adam kilka godzin później. 

Siedział nieprzyzwoicie wyciągnięty w fotelu i ustawił 

kubek z kawą na płaskim jak deska brzuchu, przytrzymując 

go jednak na wszelki wypadek dwoma palcami. Nie musiała 

czuć do niego nic osobistego, by przyznać, że jest bardzo 

przystojny. W tej ocenie nie była zresztą odosobniona: wy­

starczyło przyjrzeć się reakcjom współpracujących z Ada­

mem Forresterem kobiet. 

- A po co miałabym tu wracać? - spytała roztargnionym 

tonem, nie zastanawiając się głębiej nad treścią pytania. 

- Myślałem, że po harówce ostatnich dni będziesz chciała 

się trochę zabawić, kiedy dzieciaki zrobią maskaradę... 

- O Boże! Halloween! Zupełnie wyleciało mi to z głowy! 

- wykrzyknęła. - Czy to naprawdę już dzisiaj? 

- Za mało ustawiono jeszcze dyń i czarownic? Widzę, że 

w głowie ci tylko ślub... 

- A ty znowu o tym ślubie? Jeszcze trochę i pomyślę, że 

to ty żenisz się z Edwardem Sullivanem! 

Uwagę Naomi przykuło coś dziwnego w jego oczach, lecz 

nim zdążyła się dłużej się nad tym zastanowić, na twarz 

Adama znów wrócił znajomy uśmiech. 

- Po prostu okazuję ci... przyjacielskie zainteresowanie 

- rzekł łagodnie, lecz mimo serdecznego tonu miała wraże­

nie, że jego słowa w dziwny sposób rozmijają się z prawdą. 

- Adam, czy... - Urwała w wpół słowa, jakby nie cał­

kiem pewna, o co chce spytać. Czyżby Adam wiedział coś 

o Edwardzie, czego powinna dowiedzieć się przed ślubem? 

Dlaczego wciąż miała wrażenie, że chce jej o czymś powie­

dzieć, ale nie ma odwagi i że to przed nią ukrywa? 

- A więc... jeżeli masz zamiar obchodzić Halloween na 

oddziale, to czy zostajesz tu cały wieczór, czy wychodzisz 

teraz i wracasz później? - powtórzył. 

- Oczywiście, że tu wrócę - odparła. - Obiecałam dzie­

ciom i nie rzucam słów na wiatr. Mam kilka spraw po połud­

niu. Muszę iść na kolejną przymiarkę sukni ślubnej, a poza 

tym dopilnować, żeby buty druhen zostały ufarbowane na 

taki sam kolor jak sukienki. Wieczorem będę z powrotem. 

Czemu pytasz? 

- Och, to drobiazg. - Machnął ręką, jakby chciał zbyć 

sprawę i pochylił nos nad kubkiem z kawą. 

Drobiazg? W tonie jego głosu było coś, co ją zastanowiło. 

Zbyt długo go znała, by wziąć jego słowa za dobrą monetę. 

Zdawkowa odpowiedź znaczy, że chce odwrócić jej uwagę. 

- Niech pan nie próbuje mydlić mi oczu, panie doktorze! 

No, dalej, wyrzuć to z siebie. Czego ode mnie chcesz? 

- Dlaczego zawsze spodziewasz się najgorszego? - odburk­

nął. - Dlaczego zawsze myślisz, że chcę, żebyś coś zrobiła? 

- Spójrz mi prosto w oczy i powtórz to głośno. 
- No cóż... 
- Ha! Wiedziałam! I co takiego tym razem? 
- Właściwie... właściwie nie chciałem, żebyś coś zrobi­

ła... Chciałem tylko podzielić się z tobą kilkoma pomysłami. 

- Pomysłami na co? - spytała podejrzliwie. 
- Na mój kostium. Nosiłem się z zamiarem zrobienia cze-

goś ekstra, odkąd powiedziałaś dzieciakom, że urządzamy 
Halloween. 

- I teraz, kiedy ten dzień nadszedł, okazuje się, że nie 

przygotowałeś niczego i chcesz, żebym zrobiła to za ciebie? 

Wydała teatralne westchnienie i zaczęła się zastanawiać, 

czy warto poświęcać dla niego dzisiejsze plany. 

- Za kogo postanowiłeś się przebrać? - spytała z groźną 

miną. 

- W tym cały kłopot - przyznał strapiony. - Wciąż nie 

mam pomysłu i wpadło mi do głowy, że... że skoro wiesz, 

jak mają się przebrać dzieciaki i reszta personelu... 

- Jak zwykle same z tobą problemy - jęknęła, sięgając 

po leżącą na stole kartkę, i zaczęła bazgrać na niej ołówkiem. 
- To lista przebierańców, o których coś wiem. Możesz wy­

myślić strój, który pasowałby do tej gromadki, albo wybrać 

coś całkiem oryginalnego. 

Gdy to mówiła, Adam poniósł się z fotela, podszedł do 

biurka i pochylił się bardzo nisko nad jej ramieniem. Poczuła 

jego oddech, a płynący wraz z nim zapach kawy zaczął draż­

nić jej pusty żołądek. 

- Proszę! - Wyprostowała się gwałtownie, chcąc podać 

mu kartkę, i uderzyła głową w twarde mięśnie. - Och, prze­

praszam - wymamrotała i zaczerwieniła się, zbita z tropu 

jego bliskością. - Mam nadzieję, że ci się to przyda. 

Ściągnął brwi i przebiegł wzrokiem listę. 
- Dalej nie mam pojęcia, co robić -jęknął. - Wydaje się, 

że masz tu już całą galerię wróżek, elfów i chochlików. 

Wybuchnęła śmiechem na samą myśl o tym, że Adam, 

mający metr osiemdziesiąt wzrostu i posturę gracza rugby, 
miałby upodobnić się do wróżki lub krasnala. Dużo łatwiej 
przyszłoby mu... 

- Śmierć! - wykrzyknęła, podniecona swym pomysłem. 

- Myślę, że powinieneś przebrać się za kostuchę! Pasujesz 

jak ulał! 

- No cóż, dzięki za wielkoduszną podpowiedz! Miałem 

zawsze wrażenie, że lekarz jest osobą, która nie ustaje w wy­

siłkach pokrzyżowania planów tej kreaturze! 

- W tym cały dowcip! Najlepsza okazja, żeby przyjrzeć 

się lepiej samemu sobie, to wcielić się we własne alter ego! 

- Może to dobry pomysł, gdybyśmy bawili się prywatnie, 

ale nie zapominaj, że jesteśmy w szpitalu. 

Jego niezwykła wrażliwość na potrzeby pacjentów w in­

nej sytuacji zrobiłaby na niej wielkie wrażenie, lecz teraz 

uznała, że jest zupełnie nie na miejscu. 

- Nie sądzę, żebyś musiał przejmować się tym tak bardzo. 

Na całym oddziale nie ma nikogo, kogo mógłbyś wystraszyć. 

Wszystkie dzieci czekają na pyszną zabawę! 

Adam znowu jęknął. 

- Dobrze, niech już będzie... Jeżeli mam przebrać się za 

kostuchę, to co mam włożyć? Może coś całkiem prostego, na 

przykład wziąć prześcieradło i wyciąć dziury na oczy? Nie 

uda mi się zmajstrować nic bardziej skomplikowanego do 

wieczora. 

Sięgnęła po kolejną kartkę i zaczęła szkicować postać. 
- Potrzebna nam będzie maska w kształcie trupiej czaszki 

i kosa na długim kiju. 

- A skąd ja wezmę kosę? - burknął. - Nie mogę przecież 

wyjść stąd na parę godzin i myszkować całym po mieście. 

Ciebie też nie mogę prosić, bo nie masz czasu na takie fanaberie. 

- Nie ma takiej potrzeby. - Ton Naomi sugerował, że 

rozwiązanie leży w zasięgu ręki. - Potrzeba ci prześcieradła, 

żeby się porządnie owinąć, a w magazynku jest jeszcze sporo 

papieru pakowego, który został po zrobieniu kostiumów 

przez dzieciaki. Starczy go i na maskę, i na ulepienie kosy. 

W kieszeni fartucha Adama zabrzęczał pager. 
- Nie, tylko nie kolejny pacjent -jęknął, sięgając po słu­

chawkę stojącego na biurku telefonu. 

Poskręcany sznur zawadził o pochyloną nad biurkiem gło­

wę Naomi i wyciągnął pasmo włosów z jej francuskiego war­
kocza. Wyciągnęła rękę, by poprawić włosy, ale dłoń Adama 
dotarła tam pierwsza, delikatnie wsuwając pasmo z powro­
tem na miejsce. 

- Przepraszam - wyszeptał i patrzył jej chwilę w oczy, po 

czym odwrócił wzrok, starając się skoncentrować na rozmo­
wie. 

Z monosylabicznych odpowiedzi domyśliła się, że wyru­

szy zaraz do ambulatorium. Po chwili zebrał rozłożone na 
biurku dokumenty i obiecał, że wróci jak najszybciej. 

Zniknął na ponad pół godziny, co okazało się błogosła­

wieństwem. Prawie tyle czasu zabrało jej dokończenie pracy, 
która w normalnych warunkach zajęłaby nie więcej niż kwa­
drans. Do normalnych okoliczności nie można było jednak 
zaliczyć sytuacji, gdy wciąż czuła na włosach jego dotyk 
i pamiętała dłoń przesuwającą się po ramieniu. 

- A więc mamy nowych pacjentów? - zagadnęła, gdy 

wreszcie otworzył drzwi do dyżurki, i obiecała sobie, że tym 
razem skupi się na pracy. W milczeniu podała mu karton 
z wyrysowanym zarysem trupiej czaszki i nożyczki. 

- Dwoje - odrzekł cicho, zaabsorbowany wizytą w ambu­

latorium. - Pierwsza pacjentka była w samochodzie z rodzica­
mi, kiedy wydarzył się karambol na autostradzie. Rodzice nie 

żyją. - Przez chwilę stał ze ściągniętymi brwiami i patrzył na 
nią w milczeniu. Gdy znów zaczął mówić, jego głos był szorstki 
i skupiony. - Wygląda jak mały aniołek, cała w złocistych 
lokach. I te jej wielkie, błękitne oczy... Został jej tylko po­
szarpany miś, do którego nie przestaje się tulić. 

Naomi poczuła, jakby ktoś dotknął nagle nie zagojonej 

rany. Ona też miała kiedyś pluszowego misia, który był jej 

jedynym przyjacielem, do momentu aż jakieś chłopaczysko 

wyrwało go jej i poszarpało na kawałki. Nie pamiętała już, 

który to był z kolei dom dziecka. Miś nazywał się Fred 

i przez kilka lat towarzyszył jej w dziecięcej wędrówce. Po­

tem była zupełnie sama, do czasu zamieszkania u Dot i Ar­

thura. 

- Co z nią? - zapytała. - Jest ranna? 
- Nie ma żadnych obrażeń oprócz paru siniaków - uspo­

koił ją. - Jest w szoku i nie przestaje płakać. Posłaliśmy już 

po jej dziadków. 

- Więc ma jeszcze jakąś rodzinę! - zawołała z ulgą i 

w następnej chwili spostrzegła, jak gwałtownie zmienił się 

wyraz jego twarzy. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że tak 

emocjonalnie zareagowała na wiadomość o wypadku. - A co 

z tym drugim pacjentem? - spytała szybko, chcąc ukryć 

wzruszenie. 

Spojrzał na nią lekko rozbawiony. 

- To przejęty brzdąc, któremu po raz pierwszy pozwolo­

no przyłączyć się w Halloween do chłopaków wędrujących 

po domach z żądaniem okupu. Ruszył jak strzała za starszym 

rodzeństwem, potknął się i spadł ze schodów. Rozciął sobie 

wargę i podbródek i trzeba będzie założyć dwa małe szwy. 

Całe szczęście, że obyło się bez wstrząsu mózgu. Wiesz, że 

na dzieciaku to wszystko nie zrobiło najmniejszego wraże­

nia? Krew, igły... a on myśli tylko o tym, że nie jest razem 

z braćmi, którzy terroryzują w tej chwili całą okolicę! 

Patrząc na niego, Naomi wyobraziła sobie, jak mógł wy­

glądać jako chłopiec: łobuzerska mieszanka niewinności 

i sprytu, buzia otoczona jasnymi loczkami i rozbrajający 

uśmiech. 

- Więc nie zostaje na obserwacji? - upewniła się, starając 

się usunąć z głowy wizerunek uśmiechniętego łobuza. 

- Jego matka była kiedyś pielęgniarką, więc puściłem go 

do domu. Myślę, że łatwiej utrzyma go w ryzach niż my 

- mruknął, skoncentrowany na wycinaniu z kartonu arcy­

dzieła, które narysowała dla niego Naomi. 

Kiedy przyjrzała się jego poczynaniom parę minut póź­

niej, odkryła, że dodał do maski kilka całkiem pomysłowych 

szczegółów. 

- Ho, ho! Będziesz wyglądał, jakbyś uciekł z rodzinnego 

grobowca! - pochwaliła. - Mam tu dla ciebie szczotkę od 

sprzątaczek. Z twoim talentem zrobisz z niej kosę jak się 

patrzy! 

- Cieszę się, że widzisz i doceniasz we mnie artystę - od­

parł przymilnie i sięgnął po czerwony flamaster, by namalo­

wać na kartonie ślady spływającej krwi. - Pozostała jeszcze 

tylko mała przymiarka. Niebezpieczeństwo polega na tym, 

że jeśli owinę się zbyt ciasno, będę wyglądać jak egipska 

mumia. 

- Może tak? - Udrapowała na nim połatane prześcieradło 

i przewiesiła jeden koniec przez ramię, upodobniając go tro­

chę do Rzymianina w todze. - Przyda się jeszcze parę agra­

fek, żeby się nie rozpadło, jak zaczniesz tańcować! 

Kiedy układała mu fałdy na piersi, zadzwonił telefon, lecz 

nim zdążyła się odwrócić, Adam wyciągnął rękę i sięgnął po 

słuchawkę nad jej ramieniem. 

- Oddział pediatryczny, Adam Forrester - przedstawił 

się, podczas gdy ona bezskutecznie próbowała wyplątać się 

z prześcieradła i zsunąć z ramienia rękę, która znalazła się 

tam nie wiadomo kiedy. - Tak, jest tutaj, ale trochę się... 

zaplątała - rzekł z powagą, uśmiechając się jednocześnie 

szelmowsko. - Kogo mam przyjemność zaanonsować? 

W następnej sekundzie wyraz jego twarzy zmienił się 

całkowicie, a uśmiech zniknął jak za dotknięciem czarodziej­
skiej różdżki. 

- To do ciebie - rzekł chłodno i podał jej słuchawkę, 

odsuwając się dyskretnie o dwa kroki. - Pan Edward Sul-
livan. 

ROZDZIAŁ DRUGI 

Trzy godziny później robiła końcowe poprawki w prze­

braniu, które miało ją upodobnić do fosforyzującej dyni, 

i starała się dociec, skąd pojawiło się w niej natarczywe po­

czucie winy. 

Nie chodziło przecież o to, że Adam trzymał rękę na jej 

ramieniu znacznie dłużej niż powinien, myślała, wygładzając 

zmarszczki na grubych pomarańczowych rajstopach. Schyla­

nie się przychodziło jej z pewnym trudem w związku z krę­

pującą ruchy warstwą suto watowanego materiału. Przecież 

to wszystko zdarzyło się przypadkowo i nie trwało dłużej niż 

kilkanaście sekund, uznała. Trudno, żebym robiła przymiarkę 

siedząc za biurkiem albo oglądając go przez lornetkę. 

Prawdą było, że nie zdawała sobie kompletnie sprawy 

z tego, co się dzieje, aż do momentu gdy Adam wyciągnął 

rękę po słuchawkę. Wtedy nagle uświadomiła sobie, że stoi 

zaplątana w prześcieradło, a silne ramię zaczyna coraz moc­

niej przygarniać ją do siebie. Poczucie winy, które się wtedy 

pojawiło, nie ustąpiło przez następne trzy godziny. 

Kiedy ujęła słuchawkę, którą wcisnął jej do ręki, przez 

kilka chwil na próżno próbowała skoncentrować się na roz­

mowie. Adam cofnął się kilka kroków, poprawił sztywnym 

gestem kostium i niemal bezgłośnie powiedział „dziękuję". 

Potem nerwowym ruchem ściągnął z siebie prześcieradło 

i rzucił na fotel. 

Miała świadomość, że przysłuchuje się każdemu jej sło­

wu, i czuła się nieswojo, mimo że nie mówili o niczym 

osobistym. Jedynym tematem było uzgodnienie wspól­

nych odwiedzin u rodziców Edwarda. Nie była zresztą 

pewna, czy gdyby rozmowa miała dotyczyć bardziej skom­

plikowanych spraw, mogłaby wydusić z siebie coś więcej 

niż nieskładne słowa. 

- Głupia - mruknęła pod nosem, przypominając sobie, 

jak waliło jej serce, gdy Adam zsunął z siebie prowizoryczną 

togę, a pod koszulą uwydatnił się jego tors i ramiona. Widy­

wała go ubranego w ten sposób przez pięć dni w tygodniu. 

Nie rozebrał się przecież i nie stanął przed nią nago! 

Poczuła prawdziwą ulgę, kiedy wreszcie wymotał się 

z prześcieradła, rzucił je na fotel i zniknął jej z oczu. 

Teraz po oddziale zaczynały już snuć się ponadnaturalnej 

wielkości nietoperze, wszelkiej maści czarownice, a w ro­

gach pokojów i rozmaitych zakamarkach czaiły się podświet­

lone dynie. Korytarzem pomykał co chwila inny przebiera­

niec i Naomi spodziewała się, że lada chwila Adam wróci na 

ostateczną przymiarkę. Najwyższy czas skończyć się prze­

bierać, pomyślała. 

Pod pretekstem wyłączenia głównego światła na oddziale 

opuściła pokój i udała się po resztę akcesoriów. 

- Mogłaś na mnie poczekać - usłyszała kilka minut 

później jego zawiedziony głos, niemal zagłuszony piskami, 

które rozległy się ze wszystkich stron na widok strasznej 

kosy. 

Gdy się zbliżyła, jej spojrzenie prześliznęło się mimowol­

nie po wystającym spod udrapowanego prześcieradła nagim 

ramieniu, kontrastującym opalenizną z bielą tkaniny. Kostu­

cha pomachała groźnie kosą w kierunku zbliżającej się gro­

madki i dzieci z piskiem rozbiegły się we wszystkie strony. 

- Chyba nasi lokatorzy trochę się rozhukali - rozległ się 

szept spod maski. - Czy mamy jakiś plan działania? 

- Myślę, że zrobimy to samo co w ubiegłym roku: małą 

paradę strzyg i upiorów, zakończoną przyznaniem nagród. 

- A nagrody są już u ciebie w biurku? 
Mogła sobie tylko wyobrazić uniesienie brwi, z jakim 

wypowiadał zwykle swoje kpiące pytania, ale jedyną rzeczą, 
którą mogła teraz dostrzec spod maski, był przelotny błysk 
zwróconych ku niej oczu. 

- Zgadłeś. Ale nie w biurku, tylko tutaj. - Klepnęła się 

po wy watowanych biodrach. - W jednej kieszeni są podarki, 
a w drugiej słodycze. 

- To znaczy, że to nie twój brzuch tak wypchał tę dynię? 

- rzucił zaczepnie, na co otrzymał mocny cios w wystające 
ramię. Naomi już dawno przestała przypominać chudzielca, 

jakim była w dzieciństwie, ale z pewnością daleko jej było 

do tłuściocha, który mógłby swoim brzuchem wypchać tak 
wielką kulę. 

Oddział roił się od ludzi. Chyba nawet personel, który nie 

miał dzisiaj dyżuru, wrócił do szpitala, by choć przez parę 
chwil wziąć udział w halloweenowym szaleństwie. Tłumnie 

przybyli rodzice i rodzeństwo małych pacjentów i przez 

szpitalne korytarze wędrował teraz szpaler przebierańców. 

Wszystkie kotary zamykające aneksy, gdzie stały dziecię­

ce łóżka, zostały odsunięte, i dzieci, które otrzymały pozwo­
lenie wzięcia udziału w zabawie, wędrowały korytarzem 
w akompaniamencie krzyków, pisków i groźnych pohuki­
wań. 

Po półgodzinnym korowodzie dla każdego, nawet nąj-

brzydszej wiedźmy i najobrzydliwszego nietoperza, znalazła 
się nagroda i kieszenie Naomi opustoszały niemal zupełnie. 

- I na tym koniec... Wiedźmy i upiory spotkają się zno-

wu dopiero w przyszłym roku - powiedziała do Adama 

z lekką nutką żalu. Lubiła robić wszystko, co rozweselało jej 

małych podopiecznych i urozmaicało im monotonię szpital­

nego życia. Być może było to podświadomym sposobem 

nabierania praktyki, która mogła jej się przydać, kiedy będzie 

miała własne dzieci? 

Już sama myśl o tym sprawiła, że po plecach przebiegł jej 

przyjemny dreszcz. Kto wie, może o tej porze w przyszłym 

roku ona i Edward będą już oczekiwać pierwszego? 

- A co ze mną? - spytał Adam zawiedzionym tonem 

i Naomi zdębiała. Czy to możliwe, żeby znał jej myśli? - Nie 

dostałem żadnej nagrody za kostium - dodał płaczliwie, wy­

wołując śmiech stojących wokół rodziców. 

Odetchnęła z ulgą. To przecież oczywiste, że nie myślał 

o niej. Jak coś podobnego mogło w ogóle wpaść jej do głowy? 

- Czy uważacie, że ten kostium zasługuje na nagrodę? 

- spytała z niezwykłą powagą, zwracając się do zgromadzo­

nego audytorium i nakazując Adamowi gestem, by zaprezen­

tował kreację. 

Z trudem powstrzymała śmiech, gdy odegrał małe przed­

stawienie i przekuśtykał długim korytarzem, podpierając się 

na kosie jak kulawa starucha. W pewnej chwili zaplątał się 

w ciągnący się po podłodze fragment prześcieradła i złośli­

wie pomyślała, co będzie, gdy lada moment puszczą agrafki 

i spod przebrania wyłoni się znany wszystkim pan doktor. 

Nie doczekała jednak wybornego efektu, bo zewsząd rozle­

gły się okrzyki. 

- Może być! Jest niezły! 
- Niezły? Ja naprawdę się go boję! 
- Należy się nagroda! 
Naomi sięgnęła po raz ostatni do kieszeni, wygrzebała 

stamtąd prezent i wręczyła go przy aplauzie publiczności. 

- Ciekawa jestem, kiedy ta cala zgraja uspokoi się na tyle, 

że będzie można zapakować ich do łóżek? - powiedziała 

głośno już w pokoju, ściągając z siebie pomarańczowy ko­

stium. 

- Boję się nawet o tym myśleć - odparła jedna z koleża­

nek, która zdążyła już zdjąć strój nietoperza i wkładała go 

właśnie do plastikowej torby. - Jestem szczęśliwa, że nie 

będzie mnie tutaj przez najbliższych czterdzieści osiem go­

dzin. Przez ten czas dzieciaki pewnie zdążą się uspokoić. 

- Nie ma co narzekać, poszło całkiem nieźle - dołączył 

kolejny głos. - Nawet lepiej niż w ubiegłym roku. Adam 

wyrósł na prawdziwą gwiazdę. Trzeba przyznać, że ma talent 

do dzieci. 

Naomi zmieniła temat i zaczęła się żegnać. Z jakichś po­

wodów wychwalanie jego zalet i przymiotów wyprowadzało 

ją z równowagi. Znała je bardzo dobrze i sama go podziwia­

ła. Gdyby tylko nie był z niego taki niepoprawny flirciarz... 

Czym ja w ogóle zawracam sobie głowę?! - strofowała 

się w myślach. Zaręczyła się przecież z Edwardem i jest 

szczęśliwa. Od ślubu dzieli ich zaledwie kilka tygodni. Po co 

więc, u diabła, zaprząta sobie głowę Adamem i zastanawia 

się nad głupstwami? Edward jest jej ideałem. Jest lojalny, 

stały w uczuciach i nigdy nie przyszłoby mu do głowy zo­

stawić ją, tak jak to kiedyś zrobił jej ojciec. Mają zamiar się 

pobrać, kochają się, a ona nigdy już nie spojrzy na innego 

mężczyznę ani nie będzie się zastanawiać, jaka jest w dotyku 

jego skóra i czy jego pocałunki zdolne są rozpalić w niej 

namiętność. 

- Skończone na dzisiaj? - usłyszała za plecami głos i gdy 

się odwróciła, zobaczyła Edwarda opartego o futrynę drzwi. 

- Skończone. Trzeba tylko odłożyć do magazynu kostiu­

my i jestem wolna. - Odpowiedziała na jego uśmiech i wzię-

ła z podłogi plastikową torbę, do której schowała dynię. -
Zdążę to zrobić, czy spieszymy się gdzieś na kolację, kocha­
nie? 

- Jedzie do was kolejny pacjent. Stała bywalczyni - oz­

najmiła przez telefon Philippa Duke. - Stephanie Cates, je­

denaście lat. Ostry atak astmy, wywołany dymem z ogniska. 

Naomi nie była zdziwiona lawinowym napływem pacjen­

tów podczas weekendu. Od kilku godzin prawie nikt w izbie 
przyjęć nie miał czasu, by usiąść i spokojnie dopić herbatę. 
Tak było zresztą zawsze, gdy Noc Fajerwerków przypadała 
w sobotę lub niedzielę, a dobra pogoda zachęcała do pusz­
czania petard i zabaw przy ogniskach. 

- Och, gdyby tak zaczęło padać... - mruknęła, pochyla­

jąc się nad klawiaturą komputera i wystukując nazwisko, by 

dotrzeć do historii choroby. Na Stephanie czekało łóżko, ale 
poza tym na całym oddziale zostało już tylko jedno wolne 
miejsce. 

Oddział pediatryczny pękał w szwach. Nikt nie wiedział, 

co zrobią, jeśli wciąż będą napływać chorzy. Szpital św. Au­
gustyna był największym i najlepiej wyposażonym szpitalem 
w całej okolicy i było mało prawdopodobne, by udało się 
stąd wyekspediować pacjentów gdzie indziej. 

- Trzymajcie kciuki, żeby zaczął padać deszcz - zwróciła 

się do recepcjonistki - bo w przeciwnym razie każdemu 
z nas będzie musiała wyrosnąć dodatkowa para rąk. 

W następnej chwili fotokomórka otworzyła szerokie, osz­

klone drzwi i na korytarz wjechał wózek z pacjentką. 

- Jesteśmy na miejscu, księżniczko - oświadczył salowy 

i wykonując zgrabny manewr, zatrzymał wózek naprzeciw 
pielęgniarki. - Wszystko będzie dobrze, moja mała. Zajmie 
się teraz tobą siostra Brent. 

Jeden rzut oka na dziewczynkę, której twarz schowana 

była do połowy pod maską inhalatora, wystarczył, by Naomi 
poczuła, że dzieje się coś niedobrego. Zdążyła już poznać 
Stephanie przez ostatni rok i wiedziała, że bywa blada, ale 
teraz jej wygląd ją zaniepokoił. Skóra na twarzy była szara 
i niemal przeźroczysta, a jej oczy tak podkrążone, że wyglą­
dały jak dwa wielkie, sine oczodoły. Stephanie była dziś 

jedynym dzieckiem, któremu nie towarzyszył nikt z rodziny, 

i sprawiała wrażenie bardzo smutnej. 

- Cześć, Stephanie. - Położyła dwa palce na bezwładnej 

dłoni dziewczynki, tworząc ich umówiony znak. 

- Naomi... - Dziewczynka niemal bezgłośnie rozchyliła 

wargi, a jej przymknięte powieki uniosły się, tworząc wąziut­
kie szparki. Jej spocona dłoń poruszyła się lekko i ich palce 
połączyły się. „S", jak Stephanie, było odpowiedzią na „N", 
oznaczające Naomi w języku znaków, którego nauczyła 
dziecko, gdy posługiwanie się mową było niemożliwe. 

- Czy masz na coś ochotę? Może ci coś przynieść, kocha­

nie? - Odsunęła jasne, jedwabiste kosmyki ze spoconego 
czoła i starała się odgadnąć, co spowodowało niecodzienny 
stan dziewczynki. Czym ten atak różnił się od poprzednich? 
Stephanie musiała już spędzić jakiś czas w izbie przyjęć 
i zdecydowano się przenieść ją na pediatrię po upewnieniu 
się, że jej zdrowiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Mimo to 
było widać, z jak wielkim trudem przychodzi jej każde głęb­
sze zaczerpnięcie powietrza. A więc o to chodzi! 

Nagle zrozumiała, czym różni się „ten raz" od poprze­

dnich. U Stephanie zdążyła się już rozwinąć typowa dla chro­
nicznych astmatyków beczkowata klatka piersiowa, będąca 
zwykle skutkiem przeciążenia płuc starających się nadążyć 
z dostarczaniem organizmowi powietrza. Tym razem sytu­
acja wyglądała inaczej: zamiast trudności w wydychaniu, 

dziewczynce po raz pierwszy z wielkim trudem przychodziło 
wdychanie. 

- Tu jest dzwonek, kochanie - powiedziała, wciskając do 

jej wiotkiej dłoni małe urządzenie z przyciskiem, i pomogła 

nacisnąć go lekko, by przypomnieć, jak działa. - Jak tylko 
będziesz czegoś potrzebować, naciśnij guziczek. 

Wychodząc od dziewczynki, poczuła, że jej samej zwilgot­

niały dłonie, i z pokoju pielęgniarek zadzwoniła do lekarza. 

- Jakieś problemy? - spytał Adam, zaglądając niecałe 

dziesięć minut później do dyżurki. 

- Nie jestem pewna. Mam nadzieję, że się mylę, ale... Zno­

wu przywieziono Stephanie z atakiem astmy. Była w odwiedzi­
nach u ciotki i poszła bawić się z dziećmi przy ognisku. 

- No tak, dym - mruknął, czytając historię choroby. 
- Chyba tak, ale... - Zbierała się na odwagę, by powie­

dzieć o swych podejrzeniach. - Miała przez ponad godzinę 
założony inhalator i ma teraz problemy z wdychaniem po­
wietrza. 

- Reakcja alergiczna? 
- Mało prawdopodobne, bo nie podano jej żadnych no­

wych leków. Nie miała wcześniej podobnych problemów. 

- Więc co sugerujesz? Zablokowanie układu oddechowe­

go? 

- Może coś połknęła, jakieś słodycze? 
- Czy rodzice coś o tym wiedzą? Co jadła? 
- Nie było z nią rodziców. Są teraz na intensywnej tera­

pii, przy łóżku Andrew. 

- Niech to diabli. - Zamknął oczy i nerwowym ruchem 

przeczesał włosy. - Zupełnie zapomniałem o tej operacji. 

Podniósł powieki i spojrzał jej prosto w oczy. Nie musiał 

mówić, by poczuła, że oboje pomyśleli o tym samym. 

- Zamiast filozofować, pójdę i zbadam ją porządnie -

zdecydował. - To, że Andrew miał właśnie operację raka 

mózgu, nie ma żadnego związku ze stanem jego siostry. 

Zdajesz sobie sprawę, jak małe jest statystyczne ryzyko za­

chorowania na raka przez dwoje dzieci w tej samej rodzinie? 

- To byłby koszmar - wyszeptała. Państwo Cates zmaga­

li się z chorobą dwojga dzieci, ale optymistyczne było do tej 

pory to, że przynajmniej w przypadku Stephanie sytuacja 

była pod kontrolą. 

Adam zerknął na zegarek i podszedł do telefonu. 
- Powinniśmy jeszcze złapać kogoś, kto zrobi USG. Wte­

dy zdecydujemy, czy potrzebny jest rentgen. Musimy też 

zanieść próbki do laboratorium. Zaraz wypełnię zlecenie. 

- Miejmy nadzieję, że Stephanie nie domyśli się, czemu 

służy to całe zamieszanie - powiedziała cicho, gdy Adam 

wystukiwał numer do laboratorium. 

Nie upłynęło więcej niż pięć minut, gdy w pokoju stawił 

się Erie Alcala z laboratorium po próbki. Gdy wychodził parę 

chwil później, usłyszała tylko, jak obiecuje Adamowi, że 

zrobi analizę osobiście i od razu przyśle wyniki. Niedługo 

później przybyła Trish Atkinson ze swą supernowoczesną 

maszynerią na skrzypiącym wózku. Przygotowując aparat, 

wdała się jak zwykle w pogawędkę i po chwili nawet na 

twarzy Stephanie pojawił się wątły uśmiech. Trish posmaro­

wała pierś dziewczynki żelem i uruchomiła skaner. 

Tylko ktoś wpatrujący się bacznie w jej twarz mógłby 

dostrzec reakcję na wskazania urządzenia. Po chwili prze­

niosła z powrotem wzrok na twarz dziewczynki i na jej 

ustach znów pojawił się przyjacielski uśmiech. Gdy wreszcie 

usunięto przewody i Trish oddaliła się ze swoim wózkiem, 

Naomi oczyściła skórę Stephanie z żelu i starannie zapięła 

jej kaftanik. Choć była ciekawa, czego dowiedział się Adam, 

który podążył z Trish w kierunku laboratorium, usiadła przy 

dziewczynce i ujęła jej małą rączkę. Wiedziała, że Stephanie 

potrzebuje teraz ciepła i miłości. 

Gdy po kilku minutach weszła do lekarskiego pokoju, 

Adam rozmawiał właśnie przez telefon. 

- Jak czuje się Andrew po operacji? Tak? To świetnie. 

- Posłał jej uśmiech, który oznaczał, że operacja przebiegła 

pomyślnie. - Czy rodzice są teraz u niego? 

Naomi przysłuchiwała się, jak uzgadniał z personelem, by 

delikatnie przekazali państwu Cates, że jest mały problem ze 

Stephanie i że bardzo chciałby z nimi porozmawiać. 

Ściskało się jej serce, gdy pół godziny później wprowa­

dzała przytłoczoną wydarzeniami ostatnich dni parę do po­

koju przyjęć. Adam przyniósł ze sobą wydruk USG i usiadł­

szy naprzeciw rodziców, zaczął łagodnym głosem wyjaśniać, 

co ujawniły przeprowadzone niecałą godzinę wcześniej ba­

dania. 

- O Boże... - Na twarzy pani Cates pojawił się skurcz 

bolesnego napięcia. - Byliśmy tak skupieni na Andrew, że 

przez kilka dni w ogóle nie zwracaliśmy uwagi na Stephanie. 

- Pewnie i tak niczego by państwo nie zauważyli, nawet 

gdyby wpatrywali się w nią od świtu do nocy - odparł. -

U Stephanie często pojawiają się problemy z oddychaniem 

spowodowane astmą i zapewne niektóre objawy pozostawały 

do tej pory w ukryciu. 

- Ale żeby doszło aż do takiego stanu... - Stephen Cates 

pokręcił z niedowierzaniem głową. - Powiedział pan, dokto­

rze, że objawy są na tyle poważne, że istnieje nawet zagro­

żenie dla życia. Jak mogliśmy być na to wszystko ślepi? 

- Mówiłem o potencjalnym zagrożeniu - poprawił go 

Adam. - Dopóki nie przeprowadzimy reszty badań, nie moż­

na twierdzić niczego z całą pewnością. Optymistyczne jest 

to, że udało się tak szybko wyśledzić niebezpieczne objawy. 

- Więc jaki będzie następny etap? - spytał pan Cates i po 

drżącym głosie Naomi poznała, z jakim trudem panuje nad 
sobą. - Czy będzie konieczna operacja? 

- Chcemy najpierw zrobić endoskopię. Tak nazywa się 

zabieg polegający na wprowadzeniu do płuc cienkiej rurki 
zakończonej mikroskopijną kamerą, która pozwala na obser­
wację narządów wewnętrznych. Jeżeli kamera wyśledzi coś 
podejrzanego, wtedy pobieramy malutki fragment tkanki 
i oddajemy do laboratorium. Dopiero wtedy można wydać 
ostateczny werdykt. 

- Kiedy chciałby pan zrobić tę... endoskopię? - Z twarzy 

Andrei Cates odpłynęła resztka koloru i patrząc na jej blade 
policzki, Naomi zaczynała się obawiać, że kobieta zemdleje. 
W milczeniu podała jej filiżankę herbaty, uśmiechając się 
ciepło. 

Matka wzięła filiżankę i z roztargnieniem upiła mały łyk, 

lecz zaraz przeniosła z powrotem spojrzenie na Adama. 

- Ten zabieg nie jest bolesny, ale w przypadku pacjentów 

w wieku Stephanie robimy go zazwyczaj pod znieczuleniem, 
będziemy więc musieli poczekać na anestezjologa - odparł. 

- Kiedy więc... ? - Pan Cates nie wyglądał dużo lepiej od 

żony i Naomi spostrzegła, jak bieleją kostki jego palców, 
nerwowo zaciśniętych na drewnianych poręczach fotela. 

- Zrobimy to jeszcze dzisiaj - odrzekł Adam. - Córka 

państwa przeżywa stres i im szybciej to zrobimy, tym prędzej 
będziemy mogli jej pomóc. 

- I co my mamy jej powiedzieć? - Andrea Cates z trudem 

wydusiła to pytanie i spojrzała bezradnie na męża, by po 
chwili przenieść z powrotem wzrok na Adama. - Przecież 
nie powiemy, że musimy sprawdzić, czy ma raka... 

- Nie muszą państwo niczego jej tłumaczyć. Ja z nią po­

rozmawiam. Powiem jej, że położymy ją na trochę dłużej 

spać, a w tym czasie zajrzymy do środka, żeby sprawdzić, 

dlaczego lekarstwo na astmę nie działa, jak powinno. 

Nim państwo Cates doszli do siebie na tyle, by udać się 

do córki, dyżur Naomi się skończył. Zaraz po pracy miała 

spotkać się z Edwardem i pojechać z nim na kolację do pań­

stwa Sullivan, ale czuła, że nie powinna opuszczać szpitala 

do czasu, aż spotkanie rodziców z dziewczynką dobiegnie 

końca. 

Czuła, że w szczególności Andrea bardzo potrzebuje jej 

wsparcia i że jej obecność, choćby na odległość, może 

pomóc jej w trudnych chwilach. Spotykały się ze sobą już 

wiele razy w czasie poprzednich wizyt i Naomi wiedziała, 

że kobieta czuje w niej życzliwą duszę. Nie mogła jej 

zawieść. 

Stephanie przyjęła wiadomość o konieczności dłuższego 

pozostania w szpitalu bardzo spokojnie. Być może było to 

skutkiem rzeczowego i pełnego otuchy wyjaśnienia, które 

przedstawił jej ulubiony pan doktor, być może zaś była po 

prostu zbyt wyczerpana, by w ogóle zauważyć, że dzieje się 

coś niezwykłego. Gdy Naomi przyglądała się rodzicom, przy­

szło jej na myśl, że sama pewne straciłaby panowanie nad 

sobą, gdyby chodziło o jej własne dziecko. 

- Wypłakali chyba morze łez - rzekł Adam ze współczu­

ciem, gdy oddalili się w kierunku pokoju lekarskiego, pozo­

stawiając Stephena Catesa przy łóżku córki, podczas gdy 

Andrea pospieszyła na intensywną terapię, by spędzić jeszcze 

parę chwil u boku syna. 

- Jak oceniasz ryzyko raka? - spytała ściszonym głosem. 
- Niestety, jest całkiem duże. Gdyby to była cysta, widać 

by było dookoła tę typową, jasną aureolę. A to, co widzieli­

śmy, wygląda dosyć paskudnie. 

- Sam powiedziałeś, że ryzyko rozwinięcia się u rodzeństwa 

w tym samym czasie nowotworu jest bardzo małe - przypo­

mniała, gdy znaleźli się w pokoju. - Jakie ono może być? 

- Pewnie takie samo jak to, że wygrasz na loterii. Tylko 

że tutaj brakuje chętnych do kupowania losów. - Zdobył się 

na czarny humor. - Jedyny pozytywny aspekt tego wszy­

stkiego jest taki, że ich rodzice stworzyli dzięki temu jeszcze 

silniejszy związek. 

- Mam nadzieję, że to nie ta kropla, która przeleje czarę 

- odrzekła smutno. - Trudno mi nawet sobie wyobrazić, jak 

się teraz czują. Nie wiem, czy sama poradziłabym sobie 

z taką sytuacją. 

- Masz tu przed sobą żywy dowód na to, że kłopot, który 

dzielisz z drugim człowiekiem, zmniejsza się o połowę. Robi 

się cieplej na sercu, gdy się widzi, jak oboje wspierają się 

w ciężkich chwilach. 

Naomi nie potrafiła sobie wyobrazić, jak wygląda życie 

w tak bliskim związku. Ile zajmie czasu, nim ona i Edward 

osiągną podobny stopień bliskości i zaufania? 

Z powodu skomplikowanej sytuacji przekazanie obowiąz­

ków następnej zmianie zajęło więcej czasu niż zwykle, ale 

wkrótce Naomi wyjęła z szafki swoje rzeczy i ruszyła szyb­

kim krokiem w kierunku wind. W drodze wciągnęła pospie­

sznie wełnianą kurtkę i nie patrząc przed siebie, naparła ra­

mieniem na przeszklone drzwi. Zrobiła z rozpędem dwa kro­

ki i niemal zderzyła się z Edwardem. 

- O Boże! - Oparła się dłonią na jego ramieniu. - O mało 

cię nie zmiażdżyłam! Ubierałam się w biegu i nie patrzy­

łam... 

- Nie jestem przecież z porcelany - odparł, podtrzymu­

jąc ją z uśmiechem za ramię. - Czekałem na ciebie na dole, 

ale pomyślałem, że coś musiało cię zatrzymać, i wjechałem. 

- Przepraszam za spóźnienie, kochanie. - Pocałowała go 

w policzek i pociągnęła za rękaw w kierunku windy, mając 

niejasną świadomość, że tuż za nią z oddziału wyszedł ktoś 

inny i podąża za nimi korytarzem. - Mam nadzieję, że nie 

spóźnimy się za bardzo i nie popsujemy mamie kolacji? 

- Nie masz się czym martwić. Zadzwoniłem do matki 

i odwołałem kolację. Jeden z pacjentów, którego już odsyła­

liśmy do domu, miał wewnętrzny krwotok i musiałem zabrać 

go z powrotem na operację. Ciągle nie wiem, ile to wszystko 

zajmie czasu, więc wolałem przełożyć wizytę. 

- Och, ale... - Urwała. Jakie znaczenie mają uzgodnie­

nia, jak posadzić gości na weselu, gdy w grę wchodzi ludzkie 

życie? Do głowy przyszła jej myśl, że jeśli Stephanie pójdzie 

na operację, to właśnie Edward stanie za stołem operacyjnym 

i będzie odpowiedzialny za jej losy. 

- Przepraszam, że wywróciłem dzisiejszy wieczór do gó­

ry nogami - powiedział, gdy dotarli do wind. Każde z nich 

wcisnęło osobny guzik i stali przez chwilę w milczeniu. Win­

da Edwarda przyjechała po kilku sekundach. 

Objął Naomi i delikatnie uścisnął. Wsunęła mu wolną 

rękę pod ramię i oparła głowę na jego piersi. Uśmiechnęła się 

mimowolnie, czując znajomy zapach wody po goleniu, tej, 

którą mu podarowała. Gdy otworzyły się automatyczne 

drzwi, pochylił się jeszcze raz i musnął wargami jej policzek, 

po czym uwolnił ją z objęć i wszedł energicznie do pustej 

windy. 

- Jutro zadzwonię i ustalimy, kiedy się spotkamy. - Po­

słał jej uśmiech i zniknął za stalowymi drzwiami. 

W czasie kilku sekund dzielących dzwonek zapowiadają­

cy przybycie windy i szelest otwierających się drzwi Naomi 

zdała sobie sprawę, że ma przed sobą całkowicie wolny wie­

czór, a w dodatku wolny następny dzień. Przekroczyła próg 

windy niemal równocześnie z jakimś mężczyzną, ale nie 

obejrzała się aż do momentu kliknięcia zasuwających się 
drzwi. 

- Myślę życzliwie o waszym związku, więc mam nadzie­

ję, że on trochę bardziej otwarcie okazuje uczucia, gdy jeste­

ście sami - usłyszała zaczepny głos Adama. 

Spojrzała na niego lekko przestraszona i zobaczyła w jego 

oczach dziwny wyraz, jakiego nie widziała nigdy dotąd. 

ROZDZIAŁ TRZECI 

- No wiesz co?! - wykrzyknęła, czując, jak fala gorąca 

zalewa jej policzki. - Środek korytarza nie jest najlepszym 
miejscem na rzucanie się sobie na szyję! 

- Rzucanie się sobie na szyję? - powtórzył jakby w za­

myśleniu i utkwił w niej wzrok, tak że przez moment poczuła 
się nieswojo. 

Już samo brzmienie jego głosu powtarzającego jak echo 

jej słowa wystarczyło, by zaczerwieniła się jeszcze bardziej. 

- Wiesz doskonale, o czym myślę - mruknęła gniewnie 

i odwróciła wzrok, wbijając go w wyświetlacz pięter. Ile mo­
że zająć tej przeklętej maszynie dotarcie do parteru? - zasta­
nawiała się ze złością, śledząc przesuwające się powoli cyfry. 
Gdy wreszcie drzwi się otworzyły, westchnęła z ulgą i ruszy­
ła szybkim krokiem w kierunku wyjścia. 

- Wiesz... to dość ważna sprawa - usłyszała za plecami 

jego głos i po chwili zobaczyła go z powrotem koło swojego 

ramienia. Najwyraźniej nie uważał rozmowy za skończoną. 

- Jaka sprawa? - spytała, patrząc na niego wojowniczo. 
- Sądzę, że powinnaś bardziej przejąć się tym proble­

mem... 

- Jakim znowu problemem? - warknęła, mając niemiłą 

świadomość, że zaczyna się bronić. 

- Ja przejmowałbym się trochę, gdybym widział, że mię-

dzy mną a moją narzeczoną brakuje tej... małej iskry. Chyba 
że zdecydowaliście się na związek platoniczny? 

- Nie, nie zdecydowaliśmy się. A to wszystko i tak nie 

twój interes! - zawołała, żałując, że po raz drugi dała się 
wciągnąć w rozmowę. - Ja i Edward mamy zamiar być zwy­
czajnym małżeństwem, a tobie... dziękuję za życzliwe zain­
teresowanie. 

Była wdzięczna Opatrzności za to, że znaleźli się po nie­

oświetlonej stronie parkingowej alejki i półmrok pozwolił jej 
ukryć rumieńce. 

- Ech, Naomi... - Jego głos nagle złagodniał, zniknęła 

z niego niedawna nutka prowokacji. - Coś musi być nie tak 
z mężczyzną, jeżeli jego kobieta mówi o ich małżeństwie „zwy­
czajne". Ktoś taki jak ty zasługuje na coś więcej. W twoim życiu 

powinno być miejsce na miłosne crescenda, uniesienia i fajer­
werki, a ty mówisz znudzonym głosem: zwyczajne... 

Wiedziała, że powinna zareagować na tę impertynencję, 

i odwróciła się już z ostrym słowem na końcu języka, ale 
znów znaleźli się na oświetlonej części chodnika i zobaczyła 
wyraźnie jego twarz. 

Jego oczy znów miały ten dziwny, zagadkowy wyraz, 

który dostrzegła u niego już wcześniej, i nagle poczuła, jak 
to spojrzenie sprawia, że gdzieś w głębi zaczynają drgać 
w niej jakieś niepokojące emocje. Odwróciła oczy i zdała 
sobie sprawę, że stoją pod latarnią na samym krańcu parkin­
gu, obok szkarłatno-czarnego motocykla, i zupełnie nie mog­
ła sobie przypomnieć, jak zaszli tak daleko. 

- To... twój motocykl? - spytała, przestraszona drżeniem 

własnego głosu. Co się z nią dzieje? Obok niej stoi przecież 
Adam Forrester, mężczyzna, z którym pracuje przez pięć dni 
w tygodniu, flirciarz, podrywacz i zatwardziały stary kawa­
ler. Wiedziała aż za dobrze, że jakiekolwiek uczucia w sto-

sunku do tego faceta to karygodna głupota, zwłaszcza teraz, 

gdy od ślubu dzieli ją zaledwie kilka tygodni. 

Z pewnością Adam mógłby dać kobiecie miłosne cre­

scenda i symfonie uniesień, ale nie należy się łudzić, skąd 

brał takie umiejętności. Wolała opierać swoją przyszłość 

na czymś stałym i przewidywalnym, na mężczyźnie, na 

którym można polegać. W jej życiu dość już było bólu 

złamanego serca, by dodawać do niego jeszcze ból rozpadu 

związku z kimś takim jak Adam. Z jakiegoś ciemnego za­

kamarka w jej głowie wynurzyło się na moment wspo­

mnienie dawnych ran i poczuła bolesne ukłucie, ale szyb­

ko przegnała te wspomnienia. Nie ma sensu iść tam, gdzie 

czekają klęska, ponieważ nie zamierza ryzykować nieuda­

nego życia dla swoich dzieci i nie chce, by poznały smak 

tego, co ona sama... 

- Mam go od niedawna - oznajmił Adam - ale zawsze 

chciałem mieć taki motocykl, więc kiedy się dowiedziałem, 

że jest na sprzedaż, nie namyślałem się długo. 

Widziała, jak rozjaśniły mu się oczy, gdy przebiegł wzro­

kiem po mechanicznej bestii, i wydała westchnienie ulgi. Ten 

typowo męski zachwyt, gdy spoglądał na stojącą obok kupę 

żelastwa, upewnił ją tylko, że dokonała właściwego wyboru. 

Edward na pewno nie dałby się uwieść podobnie idiotycznym 

marzeniom. 

- Może chciałabyś przejechać się ze mną? - zapropono­

wał z entuzjazmem chłopca, który chce pochwalić się nową 

zabawką. - Mógłbym podwieźć cię do domu. 

Potrząsnęła przecząco głową, zanim skończył. 

- Dziękuję ci, Adam. Czuję się pewniej, kiedy stąpam po 

ziemi. 

- Mam w bagażniku zapasowy kask i grubą bluzę. Będę 

jechał bezpiecznie, obiecuję. 

- Wierzę, że jesteś świetnym kierowcą, ale mimo wszy­

stko dziękuję. Poza tym muszę zrobić po drodze zakupy. 

- Nie wiesz, co tracisz - mruknął, otwierając bagażnik, 

i wyciągnął stamtąd szkarłatno-czarny hełm. Zawiesił go 

na rączce kierownicy i najpierw zajął się wkładaniem skó­

rzanej bluzy. 

Kiwnęła mu głową na pożegnanie i ruszyła przed siebie, 

umacniając się z całych sił w przekonaniu, że przejażdżka 

z Adamem byłaby jedynie niebezpieczną fanaberią. Mimo to 

nie mogła się powstrzymać, by nie powędrować wzrokiem 

za przesuwającym się między dwoma rzędami samochodów 

motocyklem, który dotarł do wyjazdowej bramy i zniknął 

w ciemnościach. 

No dobrze. Teraz należy skupić się na ułożeniu listy za­

kupów i właściwym wykorzystaniu czasu, który został jej 

podarowany. Zaczynała dochodzić do przekonania, że jedy­

nym skutkiem jej ostatnich rozmów z Adamem jest irytacja. 

Po wyjściu z parkingu skręciła w stronę przeciwną do 

kierunku, w którym odjechał motocykl, lecz po kilku kro­

kach usłyszała za sobą przeraźliwie głośny pisk opon i łoskot 

zderzających się pojazdów. W chwilę później rozległ się wy­

wołujący ciarki dźwięk klaksonu. Odwróciła się i z lękiem 

spojrzała w kierunku, z którego dobiegły odgłosy wypadku. 

Wytężyła wzrok i uniosła się na palcach, ale była zbyt daleko, 

by cokolwiek dostrzec. Jedyną widoczną z tej odległości oz­

naką karambolu było zatrzymanie ruchu na całej ulicy. 

Zaczęła biec w kierunku skrzyżowania. To nie mógł być 

Adam, pomyślała. Minutę albo dwie wcześniej słyszała prze­

cież, jak warkot silnika roztapia się w ulicznym hałasie, co 

oznaczało, że zdążył przejechać skrzyżowanie. 

Wciągnęła głęboko zimne powietrze i poczuła, że nogi 

zaczynają jej ciążyć jak ołów. W.powietrzu wciąż wibrował 

przejmujący dźwięk klaksonu. Dopóki nie zjawi się lekarz, 
ona może być jedyną osobą będącą w stanie pomóc ofiarom. 

Skrzyżowanie było zatarasowane. Spostrzegła kilkanaście 

zaaferowanycg osób, ale podeszła najpierw do siedzącej na 
krawężniku kobiety, która ściskała w ramionach dziecko. 

" - Pomóżcie mi wyciągnąć go spod motocykla! - Przez 

jazgot głosów przedarł się męski krzyk. Kobieta i dziewczyn­

ka nie miały żadnych ran i Naomi ruszyła w kierunku głosu. 

Motocykl?! Nagle zdała sobie sprawę, co znaczy to słowo, 

i zaczęła biec. 

- Nie! - krzyknęła, starając przedrzeć się przez tłum. -

Nie ruszajcie go! Nie ruszajcie, dopóki nie przyjedzie pogo­
towie! 

Wiedziała, że to nie może być Adam, ale kimkolwiek była 

uwięziona pod motocyklem ofiara, nieumiejętne próby jej 

wydobycia mogły zakończyć się paraliżem albo nawet śmier­

cią. 

Zdołała w końcu przedrzeć przez krąg gapiów i gdy spoj­

rzała na miejsce wypadku, wydała z siebie głośny jęk. Nagle 
odpłynęły z niej wszystkie siły i bezwładnie opadła na kola­
na, pochylając się nad mężczyzną, którego górna część tuło­
wia wystawała spod szkarłatno-czarnego motocykla. 

- Adam - szepnęła, niemal sparaliżowana myślą o tym, 

co mogło się stać. Wszystko wskazywało na to, że chyba 
cudem uniknął zmiażdżenia. Jego głowa spoczywała przera­
żająco blisko koła samochodu, z którym się zderzył, jedna 
ręka leżała nienaturalnie wygięta, a druga wciąż zaciskała się 
na rączce kierownicy. Wyglądał jak rzucona na ziemię, po­
wyginana kukła. 

- Zna go pani? - spytał stojący obok krępy mężczyzna, 

zapewne ten sam, który chciał wyciągać Adama spod moto­
cykla. - Zachował się jak bohater. Zajechał drogę samocho-

dowi pędzącemu prosto na dziewczynkę, która wybiegła na 

jezdnię. 

Poczuła, jak nagle popłynęła przez nią dziwna fala ciepła, 

uwalniająca ją od paraliżującego strachu. Jest pielęgniarką, 

teraz przyszła na nią kolej. Należy zrobić wszystko, by Adam 

przetrwał do momentu przyjazdu karetki. 

- Czy ktoś ma telefon komórkowy? - krzyknęła. - Czy 

ktoś zadzwonił już po pogotowie? Straż? Policję? - Rozej­

rzała się dokoła. - Czy ktoś może potrafi udzielać pierwszej 

pomocy? Trzeba zająć się innymi poszkodowanymi. 

Przesunęła się bliżej jego głowy, wsunęła palce pod hełm 

i uniosła ją delikatnie. W następnej chwili zamilkł wyjący od 

kilku minut klakson i w nagłej ciszy Naomi niemal słyszała 

bicie własnego serca. Gdy położyła dłoń na szyi Adama, 

poczuła pod palcami równe uderzenia pulsu i odetchnęła 

z ulgą. 

- Adam... Słyszysz mnie? - spytała najspokojniej jak 

umiała, unosząc drugą rękę w geście prośby o ciszę. 

- Naomi? 
- Tak. Czy możesz powiedzieć, gdzie jesteś ranny? 
- Wszędzie... Ta cholerna kupa żelastwa... 
- Jak chcesz, stary, to zaraz to podniesiemy - wyrwał się 

znowu mężczyzna. - Pani mówi, żeby tego nie robić, ale... 

- Nie! - odezwał się Adam. Naomi zobaczyła, że na jego 

twarzy pojawiło się napięcie. 

- On jest lekarzem - oznajmiła. - To wygląda niebezpie­

cznie, ale lepiej go nie ruszać. Jeżeli ma uszkodzony kręgo­

słup, nieostrożny ruch może spowodować paraliż. 

Gdy od strony szpitala rozległa się wreszcie syrena karetki 

pogotowia, odetchnęła. Adam spojrzał na nią spod półprzy-

mkniętych powiek i poruszył wargami, ale panujący wokół 

hałas nie pozwolił niczego usłyszeć. 

- Co mówiłeś? - pochyliła się nad nim. 
- Zostań ze mną... dobrze? 
- Oczywiście, że zostanę. Jeżeli tylko chcesz... 

Spróbował unieść lekko prawe ramię, ale twarz wykrzywił 

mu grymas bólu. Pochyliła się nad nim i położyła uspokaja­

jąco rękę na poszarpanym rękawie kurtki. 

- Leż spokojnie. Jeszcze parę chwil... 
- Przepraszamy panią. Personel medyczny. Prosimy 

o dostęp do rannego - rozległ się energiczny głos sanitariu­
sza, lecz zanim zdążyła wstać, Adam chwycił ją za rękę. 

- Obiecaj - zażądał ochrypłym głosem i przez szybkę 

w hełmie spostrzegła, jak w jego oczach zamigotały niespo­
kojne ogniki. 

- Obiecuję. Muszę teraz dopuścić sanitariuszy, ale będę 

przy tobie cały czas. Poszkodowany nazywa się Adam For­
rester i jest lekarzem na pediatrii szpitala św. Augustyna -
wyjaśniła krótko. - Puls jest trochę przyspieszony, około 
osiemdziesięciu. Oddycha nierówno, ale przyczyną może być 
przyciśnięcie motocyklem. Leży tak od chwili wypadku, nie 
zmieniał pozycji od momentu, gdy znalazł się na ziemi. 

Stojąc obok i przypatrując się sanitariuszom, czuła wciąż 

lekkie oszołomienie. Teraz, gdy z powrotem stała się tylko 

jednym z gapiów, zaczęła zastanawiać się nad własnym sta­

nem. Dlaczego zdołał wymóc na niej obietnicę, że będzie 
przy nim czuwać? Nie są przecież dla siebie niczym więcej 
niż kolegami z pracy, co prawda zaprzyjaźnionymi, ale... 
Czy był w szoku i potrzebował obok jakiejś bratniej duszy? 

Jej reakcja, gdy pochyliła się nad nim i zobaczyła, że żyje, 
była zupełnie zrozumiała. 

Nawet teraz, kiedy sanitariusz zabezpieczał mu szyję 

i kręgosłup za pomocą specjalnego gorsetu, wciąż nie było 
pewności, co będzie dalej. Z doświadczenia wiedziała, że 

wiele podobnych wypadków kończy się paraliżem albo trwa­
łymi obrażeniami. Potrząsnęła głową, jakby chciała odpędzić 
złe myśli. Wszystko skończy się dobrze. Adam wyzdrowieje 
i znów będzie tym samym co dawniej wariatem. Z entuzja­
zmem zarzuci ją impertynenckimi uwagami na temat jej pry­
watnego życia i wzbudzi radość rodziców, dając ich pocie­
chom absurdalne podarki w rodzaju zębów Drakuli. 

Tymczasem jednak postanowiła rozejrzeć się, czy nikt nie 

pozostał bez pomocy. Ruszyła w kierunku kobiety, którą wi­
działa kilkanaście minut wcześniej. Ku własnemu zdziwieniu 
ujrzała ją siedzącą dokładnie w tym samym miejscu na krawęż­
niku. Kołysała dziewczynkę, po jej policzkach płynęły łzy. 

- Przepraszam panią... - zagadnęła delikatnie. - Czy 

z córeczką wszystko w porządku? Jest już karetka, więc jeśli 
trzeba, ktoś mógłby ją zbadać. 

Kobieta potrząsnęła przecząco głową i Naomi zaczęła się 

zastanawiać, czy ona sama nie potrzebuje pomocy. Zrobiła 
w ich kierunku dwa małe kroki, zachowując ostrożność, jak­
by zbliżała się do płochliwego zwierzęcia. Gdy podeszła na 
wyciągnięcie ręki, zdecydowała się na psychologiczny trik. 
Któraż matka odmówi rozmowy z kimś, kto zachwyci się jej 

dzieckiem? 

- Prawda, że jest piękna, kiedy zasypia? - powiedziała. 

- Niewinna i śliczna... Jak aniołek. 

Ku jej zdziwieniu komplement, zamiast uspokoić, wywo­

łał tylko głośniejszy szloch kobiety. 

- To moja wina, wszystko moja wina - wyrzuciła z siebie 

łamiącym się głosem. - Ten wypadek to przeze mnie. On by 
żył, gdyby... Och, to takie straszne. 

- Czy to pani prowadziła ten samochód? - spytała, choć 

była prawie pewna, że usłyszała wcześniej z ust policjanta, 
że kierowcą był starszy mężczyzna. 

- Nie. - Gwałtownie potrząsnęła głową. - Właśnie zaczę­

łam krzyczeć na Jessie, bo nie chciała mnie wziąć za rękę, 

i nagle... - Urwała, zachłystując się łzami. - Jessie wyrwała 

mi się i wybiegła na skrzyżowanie, a on... Boże, ten samo­

chód pędził prosto na nią, zupełnie jakby jego kierowca nie 

widział dziecka... 

Przycisnęła dziewczynkę jak cudem odzyskany skarb, i ze 

szlochem zaczęła kołysać ją w ramionach. 

- Na skrzyżowaniu stał motocykl, czekał na zmianę świa­

teł. Jessica zobaczyła go, zanim się pokłóciłyśmy, i powie­

działa, że ma takie same kolory jak biedronka. - Kobieta 

posłała Naomi zapłakany uśmiech, który trwał na jej twarzy 

zaledwie sekundę. - I nagle... Nagle usłyszałam ryk silnika 

i motor wyskoczył jak z procy w poprzek jezdni, prosto pod 

samochód. 

Naomi widziała, z jakim trudem przychodzi jej wspomi­

nanie chwil, kiedy ważyły się losy dziecka. 

- Pamiętam, jak straszliwie zapiszczały opony i przez 

moment wydawało mi się, że kierowcy uda się go wyminąć, 

ale... 

Naomi objęła jej drżące ramiona, czując jednocześnie, jak 

rośnie w niej duma z Adama. 

- Słyszała pani pewnie syrenę, kiedy nadjeżdżała karet­

ka? - spytała, starając się tchnąć w nią otuchę. - Sprawdzają 

teraz, w jakim jest stanie, a za parę minut zabiorą go do 

szpitala. 

- Ale... nie rozumiem. - Blade czoło kobiety przecięła 

głęboka zmarszczka. - Dlaczego lekarz zajmuje się kimś, 

kto... nie żyje? 

- Adam żyje i będzie żył! - wykrzyknęła i w myślach 

westchnęła do Boga, by jej słowa okazały się prawdą. 

- Żyje? - powtórzyła kobieta ze zdumieniem. - Ale... ja 

widziałam, jak uderzył w niego ten samochód. A potem przy­

gniótł go motocykl i samochód przejechał przez niego jed­

nym kołem. - Jej ciałem jeszcze raz wstrząsnął dreszcz, 

a twarz wykrzywił bolesny grymas. 

- Miał hełm, to go uratowało. Może widziała pani, jak 

samochód przejechał po motocyklu. 

- Jest pani pewna? - W głosie kobiety zabrzmiała na­

dzieja. - Widziała pani, jak się rusza? 

- Nie tylko się rusza. Powiedział do mnie kilka słów. 

Znam go. Zanim przyjechała karetka, rozmawialiśmy przez 

chwilę. 

Wiedziała, że przesadza, nazywając wymianę dwóch zdań 

rozmową, ale kobieta była bliska załamania i Naomi nie 

chciała robić niczego, co wpędziłoby ją w jeszcze większe 

poczucie winy. 

- Naprawdę? Rozmawiała pani z nim? - Zamknęła 

oczy, wciągnęła głęboko powietrze i odetchnęła głęboko. 

- Powinnam złożyć zeznanie na policji, prawda? - rzekła 

po chwili z nutką spokojnej rezygnacji. - Kiedy myśla­

łam, że nie żyje, byłam zbyt wstrząśnięta, żeby zrobić 

cokolwiek. Wiem, że tak zachowuje się tchórz, ale bałam 

się, że wsadzą mnie do więzienia i Jessica zostanie sama. 

Ona ma tylko mnie. 

- A co z jej ojcem? - Za późno ugryzła się w język. 
- Umarł. - W głosie kobiety Naomi nie wyczuła śladu 

rozczulania się nad sobą. - Był przyjacielem rodziny, trochę 

starszym ode mnie... Odziedziczył hemofilię po matce. A po­

tem zaraził się wirusem HIV, zanim ktokolwiek zdawał sobie 

sprawę, że wirus może być przenoszony za pośrednictwem 

globuliny antyhemofilowej. 

Naomi czuła w jej głosie ból, ale miała wrażenie, że kobieta 

nieczęsto powraca do tamtych bolesnych przeżyć. Być może 

dramatyczny charakter ostatnich chwil sprawił, że przestała 

się kontrolować i zaczęły wylewać się z niej emocje. 

- On nie miał już wtedy nikogo z bliskiej rodziny, więc 

kiedy dowiedział się, że ma AIDS w zaawansowanym sta­

dium, przyszedł do mnie i spytał, czy chciałabym mieć z nim 

dziecko, żeby mógł zostawić po sobie coś, co byłoby świa­

dectwem, że ktoś taki jak on istniał. 

Naomi rozumiała to uczucie. Porzucono ją, gdy była ma­

lutka, i żyła pozbawiona wiedzy, kim są jej rodzice i czy 

istnieją gdzieś jacyś krewni lub rodzina. Między innymi 

z tego powodu zbliżające się małżeństwo uważała za takie 

ważne. 

- Moi rodzice byli przerażeni - ciągnęła kobieta niskim 

głosem. - Mówiłam im, że chcemy użyć przebadanej spermy, 

żeby zminimalizować niebezpieczeństwo, ale oni nie chcieli 

o niczym słyszeć. Zapowiedzieli, żebym nie pojawiała się 

u nich, jeżeli coś się nie powiedzie. Mieli nadzieję, że prze­

straszę się i wycofam, ale zapomnieli, że Jonathan ma duży 

majątek, i że zostawi to wszystko dla dziecka. - Odetchnęła 

głęboko i uniosła spojrzenie na Naomi. - Wyszłam za niego 

kilka tygodni przed urodzeniem Jessie, a on umarł cztery dni 

po ujrzeniu córeczki. 

Miała suche oczy i trzymała już emocje na wodzy. 
- Kilka minut temu, przez krótkie mgnienie pomyślałam, 

że ten samochód zabije ją na moich oczach. I wtedy pani 

przyjaciel pojawił się jak spod ziemi. Byłam tak wdzięczna, 

że ją uratował, że nie myślałam już o niczym więcej. Wów­

czas spadło na mnie to straszne poczucie winy... 

Naomi nie potrafiła znaleźć tym razem żadnych słów otu­

chy i w milczeniu przytuliła kobietę do siebie. Kilka kroków 

od nich rozległy się głośne hałasy. Z miejsca wypadku do­

biegały krzyki i warkot silnika dźwigu, który zaczął usuwać 

uszkodzone pojazdy. Siedziały na krawężniku i przyglądały 
się tej scenie w milczeniu. W pewnej chwili przez terkotanie 
silnika przedarł się kobiecy głos: 

- Naomi? Czy jest tu Naomi? 
- Jestem! - Zerwała się na nogi i pomachała ręką w kie­

runku sanitariuszki. - Już idę! - Odwróciła się jeszcze raz do 
kobiety. - Chce pani iść ze mną? - zapytała. - Na pewno 
znam kogoś z personelu, który przyjechał karetką. 

- No cóż, to wszystko moja wina. Będę musiała wypić 

piwo, które nawarzyłam. - Kobieta pokiwała smętnie głową 
i przyjęła wyciągniętą dłoń Naomi. 

- Myślałem, że uciekłaś - wymamrotał Adam spod pla­

stikowej osłony maski tlenowej, kiedy Naomi usiadła obok 
niego w karetce. Teraz, kiedy zdjęto mu hełm, zauważyła, że 
spojrzenie jego błękitnoszarych oczu jest pełne lęku i nie­

pokoju. Z plastikowej torby ułożonej koło łóżka wystawała 
postrzępiona skórzana kurtka. Spod koca wystawało nagie 
ramię, co oznaczało, że w czasie akcji ratunkowej ściągnięto 
z niego część ubrania. 

- Nie tak łatwo się mnie pozbyć. - Uśmiechnęła się, za­

pinając pas, po czym pochyliła się ku niemu, by mógł lepiej 
widzieć jej twarz. - Nie łamię obietnic. 

Szyja Adama unieruchomiona była w ortopedycznym koł­

nierzu, dla bezpieczeństwa przypięto go pasami do łóżka. 

- Właśnie rozmawiałam z matką dziewczynki, która wy­

biegła na jezdnię - oznajmiła. 

- Co się z nią dzieje? - spytał. - Pytałem sanitariusza, ale 

nikt nic nie wiedział. 

- Nic się jej nie stało - uspokoiła go, kładąc mu rękę na 

ramieniu. - Gdy je zostawiłam, spała w ramionach matki. 

- Dzięki Bogu. Dobrze, że tak to się skończyło. Wiem 

przynajmniej, że to, co zrobiłem, miało jakiś sens. 

- Przypomnę ci twoje słowa, kiedy wyjdą na wierzch 

wszystkie siniaki i zaczniesz jęczeć - powiedziała, marząc 
w duchu, by nie miał większych okazji do zmartwień. 
Owszem, bywał czasem uciążliwy, ale jest przecież jej przy­

jacielem. - Niestety, twój ukochany pojazd nie jest już taki 

piękny jak dawniej - dodała i przed oczami stanął jej obraz 
dźwigu wrzucającego motocykl z powykręcanymi kołami na 
ciężarówkę. 

- Przysłużył się dobrej sprawie - mruknął cierpko. - Nie­

stety, mój brat prawdopodobnie mnie przeklnie. 

- Twój brat? - Jak to możliwe, by przez tak długi czas 

ich znajomości nie dowiedziała się niczego o jego rodzeń­
stwie? 

- Do wczoraj to był jego motor. - Skrzywił się boleśnie. 

- Mój brat jest trochę narwany i matka boi się o niego. Myśli 
ciągle, że zabije się gdzieś na tej maszynie. 

- I jak ci się udało wycyganić od niego to cudo? 
- Niedawno zaczął zajmować się nurkowaniem i zdoła­

łem przekonać go, że z taką ilością sprzętu powinien zacząć 

jeździć samochodem. 

- I co dalej? 
- Mówiłem ci. Zawsze chciałem mieć motocykl... 

- I...? 

- Chciałem pożyczyć mu pieniądze, ale się nie zgodził. 

Więc kupiłem go od niego. Chciałem, żeby wystarczyło mu 
na porządny samochód, a nie na jakiegoś grata. 

- No tak... I jak na ironię losu wziąłeś ten skarb, żeby 

skasować go następnego dnia... 

Odpowiedział jej cichym śmiechem, ale zaraz jęknął. 
- Proszę państwa, mimo niskiego pułapu lotu oraz dużego 

zagęszczenia ruchu w przestrzeni powietrznej udało nam się 
szczęśliwie wylądować na parkingu imienia św. Augustyna 

- zażartował kierowca. - Prosimy podróżnych o nierozpina-

nie pasów oraz pozostanie na miejscach do czasu całkowite­

go zatrzymania się pojazdu. 

W chwili, gdy kończył swą przemowę, tylne drzwi otwo­

rzyły się na oścież i do karetki zajrzeli pielęgniarze. Zwol­

niono szybko zapięcia unieruchamiające wózek i w następnej 

chwili łóżko na kółkach toczyło się w kierunku izby przyjęć. 

Nie było to miejsce jej pracy, nie była też krewną Adama, ale 

nie potrafiła odmówić, gdy wyciągnął ku niej dłoń z niemą 

prośbą. 

- Obiecałaś - przypomniał jej szeptem i gdy spojrzała 

mu w oczy, znów przez chwilę widziała na ich dnie lęk. - Tak 

czy owak... polegam na tobie. Musisz dowiedzieć się wszy­

stkiego, co ci spryciarze będą szeptać za moimi plecami. 

Naoglądałem się już dość, jak lekarze bawią się w ciuciubab­

kę z pacjentami. 

Kiedy wtoczono jego łóżko do sali przypadków pourazowych, 

Naomi usadowiła się na krześle koło drzwi i nastawiła ucha 

Jednym z pierwszych komentarzy była uwaga, że Adam 

Forrester jest pediatrą na sąsiednim oddziale. 

- Chciałeś popróbować, jak to wszystko wygląda z dru­

giej strony barykady? - zagadnął żartem któryś z lekarzy. 

- Nie musiałeś zadawać sobie tyle trudu. Wystarczyło nas 

poprosić o wycieczkę z przewodnikiem. 

Przysłuchiwała się ich przekomarzaniu, mając jednocześ­

nie świadomość, że lekarze nie tracą czasu i pilnie studiują 

wyniki wstępnych badań. Gdy spojrzała przez moment na 

Adama leżącego na łóżku, dostrzegła w nim nagle kruchą, 

zranioną istotę. Potem przypomniała sobie niepokój w jego 

spojrzeniu i zaraz skarciła się w myślach. To nie jest czas na 

sentymenty. Najwyższy pora zacząć zachowywać się jak pie­

lęgniarka. 

Nie była jedyną osobą, która skrzywiła się na widok si­

niaków pokrywających jego ciało. 

- Uuuch... - mruknął radiolog, gdy ustawiając aparat zo­

baczył purpurowo-siną pręgę na ramieniu. 

- Dobrze, że pan Adam miał mocną kurtkę - dodał kon­

sultant. - Po tym, co z niej zostało, można sądzić, że nieźle 
szorował po asfalcie. No i głowa... 

Naomi mimo woli spojrzała na hełm, który ściskała w rę­

kach. Jego rzeczy wciąż są pod jej opieką, ale aż do tej pory 
nie spostrzegła, że połyskująca czerwienią i czernią powie­
rzchnia ma po jednej stronie wgniecenie i serię głębokich rys. 

Gdy uniosła głowę, jej spojrzenie spotkało się ze wzro­

kiem Adama i w tej samej chwili zdała sobie sprawę, że bez 
tego hełmu prawdopodobnie by nie żył. 

ROZDZIAŁ CZWARTY 

- Nie mogę w to uwierzyć! - rzekła ze zdumieniem, wpa­

trując się w serię zdjęć rentgenowskich. 

- Nie widać żadnych złamań - powiedział radiolog, się­

gając po pierwszą z brzegu kliszę, i obejrzawszy ją jeszcze 
raz pod światło, schował do koperty. - Te zdjęcia nie pokażą 
oczywiście wewnętrznych uszkodzeń, ale już teraz można 
zaryzykować stwierdzenie, że układ kostny jest w porządku. 

- Więc Adam roztrzaskał motocykl, potem przetoczył się 

po nim samochód, i wszystko skończyło się na siniakach? 

- No cóż, na ostateczny werdykt jeszcze za wcześnie. 

- Mężczyzna zmarszczył brwi. - Tak czy owak, pan Adam 
ma przed sobą kilka tygodni kuśtykania z obolałą miną. 

- Ale... rozumie pan, o co mi chodzi? - zapytała. - Ja­

kim cudem wyszedł z tego bez większego szwanku? 

- Zycie w cnocie i opieka anioła stróża - podpowiedział 

z tyłu Adam, ale zaraz potem, próbując przewrócić się na 
bok, syknął z bólu. - Uff, będę szczęśliwy, kiedy wreszcie 
zaczną działać pigułki. 

- Przez parę chwil na oddziale będzie spokój, więc mo­

żemy zająć się panem doktorem troskliwie - oznajmiła krzą­
tająca się po sali siostra. - Za godzinę przeniosą pana na 
ortopedię. 

- Ortopedię? Dziękuję bardzo - rzekł z niespodziewaną 

energią. - Wybieram się do domu. 

- Adam, przestań gadać głupstwa! - zaoponowała Na-

omi, poparta natychmiast przez personel. - Jesteś posiniaczo­
ny, masz niesprawną rękę i nogę. Na Boga, byłeś o włos od 
śmierci! 

- Ale nie mam wstrząsu mózgu i niczego nie złamałem 

- burknął. - Poza tym nie cierpię szpitali. - Zabrzmiało to 

jak dąsy dziecka, ale fakt, że słowa te padły z ust lekarza, 

wystarczył, by skwitowano je gromkim śmiechem. 

- Już sama myśl o pójściu do domu jest szaleństwem 

- protestowała Naomi. - Jak to sobie wyobrażasz? Nie jesteś 
w stanie chodzić, nie mówiąc już o przyrządzaniu posiłków. 
A przecież dopiero jutro potłuczenia dadzą znać o sobie. 

Skrzywił się okropnie i wyglądał teraz na rozkapryszo­

nego chłopaka z rozczochranymi włosami, który poobijał się 
podczas chodzenia po płotach. Po chwili przeniósł spojrzenie 
na Naomi i uśmiechnął się rozbrajająco. 

- Pomożesz mi, Naomi? Mogę cię o to poprosić? 
Poczuła nagle na sobie spojrzenie całego personelu i za­

czerwieniła się po same uszy. Przez chwilę trwała cisza, jakby 
wszyscy zastygli w oczekiwaniu na odpowiedź. 

- Wiem, że jutro nie pracujesz i że twoja wyprawa została 

odłożona. Zrobiłabyś coś szlachetnego, a przy okazji udałoby 
ci się jakoś zabić wolny czas. 

Nie mogła się powstrzymać się od uśmiechu. Wiedziała 

już, że wygrał ten pojedynek. Odczytał zgodę z jej twarzy. 

- Dzięki ci, Naomi! Będę cię za to kochał do grobowej 

deski! - zawołał z takim wigorem, że patrzyła na niego zdu­
miona. - Niestety, potrzebne mi będzie jakieś ubranie -
mruknął, spoglądając strapionym wzrokiem na zmasakrowa­

ny kombinezon wystający z torby leżącej w rogu pokoju. 

- Mam nadzieję, że nie będę musiał uciekać ze szpitala 

w nocnej koszuli... 

Z ust niemal wszystkich zaczęły padać teraz różne propo­

zycje i w pokoju zrobiło się nagle wesoło. W końcu zdecy­
dowano, że najlepszym rozwiązaniem będzie ubrać go 
w ściągane sznurkiem w pasie spodnie, używane w sali ope­
racyjnej. Gorzej było z górną częścią stroju. Ramię miał tak 
sztywne i obolałe, że lepiej było nie ryzykować wciągania na 
nie bluzy ani obcisłej koszuli. 

- Jeśli chcesz, dam ci swoją kurtkę - zaproponowała Na-

omi. - Jest luźna i będziesz mógł narzucić ją na ramiona. 
Kupiłam trochę większy rozmiar, żeby nosić pod spodem 
sweter. 

Spojrzał z przerażoną miną na damską kurtkę z mankie­

tami i kołnierzem w kolorze cyklamenu, ale po chwili namy­
słu wstał i wyciągnął zabandażowane ramię. 

- No cóż... darowanemu koniowi w zęby się nie patrzy. 
Ubieranie półnagiego mężczyzny w damską kurtkę było 

niecodziennym zajęciem i Naomi uśmiechnęła się mimo wo­
li, myśląc o tym, że nie przypomina to w niczym odpraw do 

domu młodocianych pacjentów, do których przywykła 
w czasie kilku lat pracy. Gdy wreszcie dociągała błyskawi­
czny zamek pod szyję, spostrzegła na czole Adama kropelki 
potu i stało się jasne, że bohaterski pan doktor wciąż niezbyt 
mocno trzyma się na nogach. 

- Jesteś pewny, że to dobry pomysł? - spytała ściszonym 

głosem, by nie zawstydzać go przed pielęgniarką. 

- Tak, jestem pewny - odparł krótko, przysiadając jedno­

cześnie na krawędzi łóżka. - Ale nie odmówię, jeśli załatwisz 
mi wózek, żeby dojechać do taksówki. 

Była zdziwiona odkryciem, że są z Adamem całkiem bli­

skimi sąsiadami. Mimo to, gdy taksówka zatrzymała się 
przed nowoczesnym budynkiem, nie mogła powstrzymać re-

fleksji, że ta enklawa różni się szpitalnego osiedla, w którym 
znajdowało się jej mieszkanie. Przed domem była wypielęg­
nowana zieleń, a z tyłu parking dla lokatorów. 

Adam płacił za taksówkę, a Naomi stanęła obok samocho­

du, przyglądając się, jak Adam z trudem przesuwa się na 
siedzeniu w kierunku drzwi i wyciąga szpitalne kule. 

- Pomogę ci. - Podsunęła mu ramię, ale przekornie od­

wrócił wzrok w przeciwnym kierunku i przez chwilę zmagał 
się z kulą, usiłując stanąć na nogach. - Jesteś taki uparty 

- mruknęła, gdy dotarli do metalowego ogrodzenia i niemal 

siłą wzięła go za zdrowe ramię. Gdy opuszczali szpital, pro­
wadził go pielęgniarz i cała sprawa wyglądała znacznie pro­
ściej. 

- Jest zimno i zaczęło padać. Ponieważ nie umiesz cho­

dzić o kulach i jest ślisko, to bądź grzeczny, bo inaczej wy­
lądujesz na nosie. Nie czas na fałszywą dumę. 

Z tyłu dobiegł śmiech taksówkarza. 
- Lepiej nie zadzieraj, stary! - krzyknął za nimi. - Ta 

pani wie, kto tu jest szefem! Chyba że woli pan moje ramię? 

Adam zerknął na nią spod oka i Naomi odpowiedziała mu 

groźnym spojrzeniem. 

- Chyba damy sobie radę! - odkrzyknął. - Dzięki za do­

bre chęci! - Oparł się mocno na kuli i pozwolił, by Naomi 
podtrzymała go z drugiej strony. 

- Naprzód, piracie - zażartowała. - Te spodnie są z cien­

kiej bawełny i jak będziesz marudził, przeziębisz sobie to 
i owo. 

Za ich plecami rozległ się znowu tubalny śmiech taksów­

karza, ale Naomi była tak zaabsorbowana mozolnym wspi­
naniem się po schodach, że nie zwracała na niego uwagi. Gdy 
dotarli do drzwi wejściowych, zaczynała sapać. 

- Tylko proszę, nie mów mi, że mieszkasz na najwy-

ższym piętrze -jęknęła, spoglądając na domofon z numera­
mi i czując, jak odpływają z niej siły. 

- Oczywiście - odparł z prostotą. - Z góry jest lepszy 

widok, a poza tym nie muszę słuchać, jak ludzie tłuką mi się 
nad głową. 

- W takim razie nie traćmy czasu. - Pogodziła się z my­

ślą, że czeka ją wędrówka na szczyt Himalajów. 

- Mamy tu jednak pewien zbytkowny luksus w postaci 

windy, z której czasami korzystają rozmaici leniwi miesz­
kańcy - oznajmił z kamienną twarzą. 

Jej twarz rozjaśnił uśmiech. 
- Uff... - sapnęła z ulgą. - Myślałam już, że czeka mnie 

targanie na czwarte piętro bardzo nieporęcznego pakunku. 
Naprzód, piracie! Chętnie się go pozbędę. 

- Nie weźmiesz teraz prysznica. Koniec. To moje ostatnie 

słowo! - rzekła stanowczo kilka chwil później i wzięła się 

groźnie pod boki. 

- Czy nie rozumiesz, że czuję się okropnie? - poskarżył 

się. - Jestem spocony i brudny. Spędziłem wcześniej w pra­

cy osiemnaście godzin. Nie położę się spać w tym stanie. 

- Dopóki nie dasz rady sam utrzymać się na nogach, musi 

ci wystarczyć miska z ciepłą wodą. Wzięcie prysznica jest 
dla ciebie w tej chwili fizycznie niemożliwe. Widzę poza tym 
w twoich śmiejących się oczach następne pytanie i odpo­
wiem od razu: nie, nie pójdę z tobą pod prysznic i nie będę 
pomagać ci w kąpieli. 

- Ale z ciebie psujzabawa - mruknął niezadowolony 

i westchnął. - No cóż, pozostaje mi poddać się kąpieli dla 
inwalidów i cierpieć... 

- W tym mogę ci pomóc - odrzekła, mając nadzieję, 

że na jej twarzy nie pojawiły się rumieńce. - Mogę zrobić 

dla ciebie to samo, co robię dla naszych niektórych pacjen­
tów na oddziale. Myję ich od góry, nie za daleko w dół, i od 
dołu, nie za daleko w górę. Wszędzie indziej muszą umyć 
się sami. 

Obawiała się nieco, że w czasie kąpieli Adam zacznie ją 

prowokować, ale ku jej zdziwieniu w trakcie całego zabiegu 
nie odezwał się ani słowem. Za każdym razem, gdy kierowała 
wzrok na jego twarz, widziała, jak jego oczy podążają za jej 
ręką i starała się, by nie pozostawała ani chwili w bezruchu. 
Dzięki temu nie spostrzegł, że jej dłoń drży. To reakcja na 

jego rany, mówiła sobie w duchu. W końcu jedynym sposo­

bem, w jaki mogła odwrócić uwagę od jego ciepłej skóry, 
okazało się wypatrywanie nowych sińców, które do tej pory 
umknęły jej uwadze. 

- Oceniam, że udało ci się posiniaczyć w przybliżeniu 

jedną szóstą powierzchni ciała - obwieściła, podając mu na­

mydloną gąbkę i odwracając się, by dokończył dzieła. 

Odkąd znalazła się u niego, zdążyła już rozejrzeć się po 

mieszkaniu i stwierdziła, że nie przesadził ani trochę, mó­
wiąc o pięknym widoku. Okna wychodziły zresztą nie na 

jedną, lecz na trzy strony świata, i obracając się w różnych 

kierunkach, miała całkiem niezły wybór. 

Z kuchni rozciągał się widok na rozświetlone miasto, 

z rozpoznawalną sylwetą szpitala św. Augustyna, a główny 
pokój Adama miał dwa okna, z których jedno wychodziło na 
tę samą stronę co kuchenne, a drugie na peryferie, ukazując 
zarysowaną światłami graniczną linię zabudowań. Mogła tyl­
ko wyobrażać sobie, jak wygląda ten widok za dnia, lecz nie 
było zapewne przypadkiem, że skórzany fotel o regulowa­
nym oparciu stał zwrócony właśnie w tamtym kierunku. 

Choć mieszkanie umeblowane było oszczędnie, nie czuło 

się w nim pustki, lecz harmonię i spokój. Mimo woli prych-

nęła cicho, przypominając sobie, jak Adam reaguje na każde 

narzucone mu ograniczenie. Ach, mężczyźni! Dlaczego mu­

szą reagować na każdą chorobę jak na dowód słabości i skazę 

na ich męskości? Albo wpadać w histerię i po złapaniu kataru 

zachowywać się, jakby zaraz mieli umrzeć? 

Gdyby Adam miał się stać jeszcze bardziej nieznośny, 

chętnie dołożyłaby mu parę nowych guzów. Nagle przypo­

mniała sobie o czymś, sięgnęła po torebkę i zaczęła ją prze­

trząsać. 

- Jestem pewna, że ją tu włożyłam. Zaraz... O, jest! 

- Ucieszyła się i wyciągnęła torebki tubkę z maścią. Chciała 

już się odwrócić, by wręczyć ją Adamowi, ale w ostatniej 

chwili przypomniała sobie, że myje się on nad miską. Powie­

działa przez ramię: - Adam, dostałam w prezencie od rodzi­

ców tego chłopca, który spadł ze schodów, maść z arniką. 

Jest podobno świetna na potłuczenia. Chciałbyś spróbować? 

- W tej chwili jestem skłonny spróbować czegokolwiek 

- mruknął. - Możesz się odwrócić. Wyglądam już przy­

zwoicie. 

Można by z tym dyskutować, pomyślała, gdy odwróci­

wszy się zdała sobie sprawę, że nie zadał sobie trudu, by 

włożyć na siebie cokolwiek powyżej pasa. Leżał rozciągnięty 

na łóżku, z niedbale narzuconą kołdrą, i przez długą chwilę 

nie potrafiła oderwać od niego oczu. 

- No cóż, mogę posmarować ci maścią potłuczenia tam, 

gdzie nie możesz sam dosięgnąć - rzekła z wahaniem, stara­

jąc się skupić uwagę na instrukcji wydrukowanej na tubce. 

- Resztę zrobisz sam, a w tym czasie przygotuję coś do je­

dzenia. 

- Nie prosiłem cię, żebyś przyszła tu ze mną po to, żeby 

zrobić z ciebie służącą - zaprotestował. 

- No a jeśli również sobie zrobię coś do jedzenia? Czy 

wtedy nie będziesz czuł się winny? W końcu... oboje musi­

my jeść. 

- Tylko wtedy, jeżeli pozwolisz mi się odwzajemnić, kie­

dy już będę stał na nogach. - Postanowił wytargować, co się 

da. - A teraz będę z tobą szczery aż do bólu. Mam poważne 

wątpliwości, czy uda ci się znaleźć w lodówce cokolwiek do 

jedzenia. 

- W najgorszym razie możemy zawsze zadzwonić do 

jakiejś knajpki i coś zamówić - zasugerowała, klękając na 

kołdrze i próbując dosięgnąć jego pleców. Była zadowolona, 

że się odwrócił i nie widział rumieńców na jej policzkach. 

- Założę się, że ktoś, kto prowadzi kawalerskie życie, ma 

numery wszystkich pizzerii, chińskich knajpek i barów szyb­

kiej obsługi, przypięte gdzieś na kartce z boku telefonu. 

- Hola, hola! Protestuję w imieniu mojej matki. Wolno nam 

było opuścić dom dopiero kiedy nauczyliśmy się gotować. 

- I jak często to robisz? - spytała, nie dowierzając mu 

i starając się nie przerywać rozmowy. Błogosławieństwem 

było teraz wszystko, co mogło oderwać jej uwagę od potoku 

obrazów, który nagle zalał jej wyobraźnię. Widziała w nich 

swoje dłonie wcierające ciepłą, aromatyczną oliwę w jego 

gładką skórę, tak długo, aż wreszcie on sam odwracał się do 

niej i... 

To jest głupie. Jej serce nie powinno bić szybciej niż 

zwykle, nie powinna czuć mrowienia, gdy jej oczy i palce 

podążały po zagłębieniach i wypukłościach jego ciała. To jest 

Adam, na litość boską, Adam, nie Edward! 

- Według mojej matki nie gotuję tak często, jak powinie­

nem. - W jego głosie zabrzmiała nutka lekkiego skrępowa­

nia. - Uch, Naomi... Powiedz mi, czy to, co teraz robisz, 

wkrótce się skończy? 

Poderwała gwałtownie dłonie. 

- Przepraszam cię, Adam. Nie zdawałam sobie sprawy, 

że sprawiam ci ból. Dlaczego nic nie powiedziałeś? 

Przetoczył się w jej kierunku, a kiedy chciała odskoczyć, 

chwycił jej rękę i nie puszczał. 

- Naomi, twój dotyk nie bolał. On sprawiał, że czułem 

się jak w agonii... - Zamarła na chwilę w bezruchu, patrząc 
na niego jak zahipnotyzowana. Leżał sobie w łóżku, bezrad­
ny i poturbowany, a jednak promieniował siłą, i nie musiała 
wcale pytać, co ma na myśli, wypowiadając ostatnie słowa. 

- Pójdę do kuchni... zrobić herbatę - wydusiła, z trudem 

przełykając ślinę, i spróbowała uwolnić rękę. 

Puścił ją z oporem schlebiającym jej kobiecej próżności, 

i prawie uciekła z pokoju. Dobrze, że to, co zastała w kuchni, 
nadawało się tylko na prosty posiłek, bo gdyby miała zrobić 
coś bardziej skomplikowanego niż omlet z serem, skończy­
łoby się to kompletną katastrofą. 

Było jej wstyd przed samą sobą. Boże, co za emocje! Całe 

szczęście, że niedługo wszystko się skończy. Przyszła tu prze­
cież po to, żeby nakarmić tego faceta i przygotować go do 
snu, a potem wziąć nogi za pas. Do rana z pewnością uda się 

jej odzyskać zdrowe zmysły. 

Adam przez chwilę próbował przekonać ją, że czuje się 

na tyle dobrze, by dołączyć do niej przy stole, ale na to się 
nie zgodziła. Metodą kompromisu ustalili w końcu, że zjedzą 
w sypialni, pod warunkiem, że ona usiądzie przy stoliku, a on 
nie będzie opuszczał łóżka. 

Podczas posiłku stało się widoczne, że mimo środków 

znieczulających Adam wciąż cierpi. Współczuła mu i miała 
ochotę powiedzieć, że zrobi najlepiej, jeżeli zdecyduje się 
wrócić do szpitala, ale widząc, że cierpi w milczeniu, i ona 
postanowiła milczeć. Po posiłku zaniosła do kuchni naczynia 
i zabrała się do porządków, lecz nim upłynęło pięć minut, 

z sypialni rozległo się głuche tąpnięcie, a po nim nastąpiła 
wiązanka przekleństw. Gdy wróciła, zastała Adama na pod­
łodze, starającego się wygrzebać ze sterty pościeli. 

- Co ty robisz?! - Pochyliła się, by podać mu rękę. -

Obiecałeś, że nie będziesz się ruszał z łóżka. 

- Z braku nocnika człowiek może posunąć się do wszy­

stkiego - mruknął cierpko. - Nic by się nie stało, gdyby nie 
zaplątała mi się lewa noga. Poczułem się jak w sidłach. 

- I oczywiście nie przyszło ci do głowy, żeby poprosić 

mnie o pomoc - skomentowała sarkastycznie, pochylając 
się, by uwolnić mu stopy z plątaniny kołdry z prześcierad­
łem, i podając mu ramię, by mógł z powrotem wgramolić się 
na łóżko. - Te kule ustawiłeś w przeciwnym końcu pokoju 
chyba tylko po to, żeby utrudnić sobie życie? 

Nie byłaby wcale zdziwiona, gdyby postanowił dotrzeć 

do łazienki na czworakach, byle tylko nie zdradzić się przed 
nią, że odczuwa elementarną potrzebę fizjologiczną. Zrobiła 
trzy kroki, wzięła do ręki stojącą w rogu kulę i westchnęła 
z rezygnacją. To pewno tylko jedna z licznych pułapek, przez 
które musi przebrnąć w ciągu najbliższych godzin. 

- Daj mi rękę - poleciła, chwytając go za dłoń. - Zaraz 

doprowadzimy cię do porządku, piracie. 

Wymamrotał coś niezrozumiałego, prawdopodobnie 

w stylu „czuję się świetnie", ale pozwolił jej pomóc się pod­
nieść. 

- Chcesz coś wziąć do łazienki oprócz przyborów toale­

towych? Świeży ręcznik? Piżamę? Powiedz mi o tym. 

- Nic... może... no, może bieliznę - dodał szybko. - Nie 

mogę spać w piżamie. Już w dzieciństwie jej nie lubiłem. 
Kiedy śpię w piżamie, czuję się, jakby mnie coś dusiło. 

Miał wciąż na sobie szpitalne spodnie, ale wyprawa do 

łazienki pewnie podsunęła mu myśl, że pora się przebrać. 

Oparł się o futrynę i skierował ją do odpowiedniej szufla­

dy w komodzie. Tym razem nie musiała obawiać się kpin 
z rumieńców na twarzy. Zanim jeszcze zdążyła otworzyć 
szufladę z bielizną, jego policzki były już solidnie czerwone. 

- W porządku - powiedziała rześko, gdy kilka minut 

później znaleźli się w łazience i zaczęła układać jego bieliznę 
na spuszczonej klapie toalety. - Zrzucisz z siebie te pantalo-
ny, usiądziesz sobie tutaj, ja zsunę ci je ze stóp, a potem 
wciągnę ci przez kostki bokserki. Ty zrobisz resztę. 

Wzięła do ręki jego jedwabne gatki, myśląc z zaskocze­

niem, że ma bieliznę bardziej seksowną od jej własnej. 

- Ani się waż! - krzyknął przerażony i złapał za sznurek 

ściskający spodnie w pasie. - Nie będziesz przecież rozbie­
rać mnie jak małego chłopca, który upaprał się na rowerze! 

- Spoko, spoko. Wiem, że nie jesteś małym chłopcem. 

Jesteś dużym chłopcem, który miał poważny wypadek i po­
trzebuje pomocy. Na Boga, Adam, przecież jestem pielęg­
niarką! 

- Ale nie moją pielęgniarką - burknął krnąbrnie. 
- Jestem w tej chwili twoją pielęgniarką. - Nie ustępo­

wała, lecz on także nie ulegał jej perswazjom. 

Wydawało się, że znaleźli się w impasie, ale wiedziała, że 

to ona ma przewagę. Stali tak dobrą minutę, aż w jego oczach 
pojawił się wyraz udręki i postanowiła, że okaże mu wielko­
dusznie litość. Wzięła do ręki wiszący obok ręcznik. 

- W takim razie zróbmy tak... - zaczęła ugodowo, nie 

mogąc się nadziwić, że mężczyzna, za którym od lat ciągnął 
się długi legion kochanek, może przy bliższym poznaniu 
okazać się tak zawstydzonym chłopcem. - Owiń się tym, 
żebym nie musiała cię oglądać, i ściągnij spodnie pod ręcz­
nikiem, a jak skończysz, zawołaj mnie, to ci pomogę z tymi 
bokserkami. 

Adam zamknął się w łazience i postanowiła wykorzystać 

ten czas, by poprawić pościel i doprowadzić do porządku 

koce. Co by się stało, zaczęła się zastanawiać, gdyby podjął 

kolejną próbę wstania z łóżka już po jej wyjściu? Załóżmy, 

że upadłby na podłogę... Mógł przecież uderzyć się w głowę 

i stracić przytomność. Przeleżałby tak całą noc i nie byłby 

nawet w stanie wezwać pomocy. 

Czas, który zajęło mu przebieranie się, wystarczył, by 

podjęła decyzję. Gdy otworzył drzwi od łazienki, pomogła 

mu przykustykać do sypialni i usadowiła go wygodnie na 

łóżku, podkładając pod plecy dodatkową poduszkę, po czym 

wyruszyła do kuchni po dzbanek z wodą i czystą szklankę. 

- Jak sądzisz, czego mógłbyś potrzebować, kiedy już so­

bie pójdę? - spytała. - Herbatniki? Może jakieś owoce? 

Chcesz jakąś książkę? - Uruchomiła wyobraźnię, by przewi­

dzieć, co jeszcze może wpaść mu do głowy. - Wziąłeś już 

tabletki, więc nie będziesz potrzebował żadnych środków aż 

do rana. 

- To znaczy, że chcesz już iść? - Nie potrafiła powie­

dzieć, czy w jego głosie zabrzmiało rozczarowanie, czy 

zwykłe zdziwienie. Jednak szybko sprowadziła się na ziemię. 

Jestem jedyną osobą, z którą może porozmawiać. Tkwi tu 

sam jak palec. 

- Robi się późno, więc ruszam do domu. Chyba pogoda 

się pogorszy, a poza tym muszę jeszcze zrobić parę rzeczy. 

- Aha. - Skinął głową i tym razem nie miała wątpliwo­

ści, że jest wyraźnie rozczarowany. 

- To nie potrwa długo - obiecała - mieszkam przecież 

blisko. Wezmę tylko jakieś ubranie na zmianę. Wrócę za 

godzinę. 

- To znaczy, że wracasz?!. 
- Oczywiście! Jak mogłabym zostawić cię w takim sta-

nie? Pewnie w ogóle bym nie zasnęła, bo myślałabym o tym, 
czy przypadkiem nie leżysz zamroczony gdzieś na podłodze. 

Przez chwilę spoglądał na nią oszołomiony, ale już w se­

kundę później w jego oczach znów pojawiły się szelmowskie 
błyski. 

- No tak... Tak właśnie wygląda moje życie... - rzekł 

z głębokim westchnieniem, starając się nadać słowom jak 
najbardziej patetyczny wyraz. - Kobiety czekają na moment, 
aż okażę słabość, a potem wprowadzają się, żeby mnie wy­
korzystać. 

- Fe! - Pokręciła z niesmakiem głową. - Nie dostałbyś 

Oscara za to przedstawienie. Rola biednego, wykorzystanego 
mężczyzny to nie w twoim stylu. 

- Ale to prawda! - zawołał, przyglądając się, jak wy­

chodzi do przedpokoju i sięga po kurtkę. - Zawsze byłem 
klownem, który płacze pod przyklejonym uśmiechem, 
i musiałem przyglądać się, jak inni faceci zgarniają mi 
sprzed nosa najpiękniejsze dziewczyny. Chcą mnie jedynie 

te pragnące, żebym został ich przyjacielem, któremu będą 
się mogły pozwierzać, albo te, którym wydaje się, że po­
trzeba mi matki. 

Idąc do domu, zastanawiała się, ile może być prawdy w tej 

prowokacji. Owszem, był w ciepłych stosunkach z wieloma 
kobietami z całego szpitala, i widziała nieraz, jak niektóre 
z nich przynoszą mu paczuszki z ciasteczkami. Nie przypo­
minała sobie jednak, by udało się jej przyłapać go na jakimś 

podejrzanym tete-a-tete, nie mówiąc już o ukradkowych po­
całunkach albo spacerach pod rękę. Jak więc jest naprawdę? 
Do tej pory była pewna, że jedynym powodem, dla którego 
nie ożenił się jeszcze z jakąś piękną kobietą, była niechęć do 
zaangażowania się. A jeżeli jest inaczej? - pomyślała nagle. 
Jeżeli jest w tym samym stopniu co ona gotowy na ten jedy-

ny, niepowtarzalny związek, który ma być „na całe życie" 

- ale nie miał dotąd szczęścia? 

Zebrała do torby trochę kobiecych drobiazgów, kosmetyki 

i ubranie, dołożyła do nich słoik ulubionych konfitur i karton 

mleka i ruszyła do wyjścia. Była już przy drzwiach, gdy 

nagle zdała sobie sprawę, że nie przyszło jej do tej pory do 

głowy, by zostawić jakąś wiadomość dla Edwarda. Teraz 

myślała jedynie o tym, by jak najszybciej wrócić do Adama, 

zanim po raz kolejny wpadnie na pomysł, by wybrać się na 

wędrówkę po mieszkaniu. 

Co się, na Boga, z nią dzieje? Jak to możliwe, by nagle 

w jej głowie wszystko wywróciło się do góry nogami i głów­

ną troską, zamiast zainteresowania przyszłym mężem, stała 

się opieka nad kolegą z pracy? Jasne, Adam wymaga pomo­

cy, ale dlaczego to właśnie ona przyjęła na siebie rolę siostry 

miłosierdzia? I co jeszcze bardziej zastanawiające, dlaczego 

przejmuje się tak bardzo wszystkim, co się z nim działo? 

Może to przed miesiącem miodowym zaczynają szaleć 

hormony? Jeszcze chyba za wcześnie, pomyślała. No cóż... 

minęło prawie dziewięć lat, odkąd po raz ostatni widziała 

nagiego mężczyznę, nie będącego pacjentem. Uparcie odpy­

chała od siebie myśl, która wracała do niej niczym bumerang, 

a mianowicie, że Adam jest na razie jedynym mężczyzną, 

który naprawdę wywarł na niej wrażenie. 

Poczuła, jak spada na nią poczucie winy. Nie pomyślała 

nawet, by włączyć do tego rachunku Edwarda. W istocie 

bowiem jej przyszły mąż nie wywierał na niej nawet w po­

łowie takiego wrażenia jak Adam. 

ROZDZIAŁ PIĄTY 

- Nie, Adam. Zapomnij dziś o pracy! - wybuchnęła, a 

w chwilę potem ukryła twarz w dłoniach i wydusiła: - Prze­

praszam. 

Co ona, na Boga, wyprawia? Oczywiście, prawie nie spała 

tej nocy, ale to nie usprawiedliwia takich wybuchów. 

Niewyspanie nie było winą kanapy w saloniku, na której 

spędziła noc. Kanapa ta była właściwie nawet wygodniejsza 

od jej własnego łóżka. Nie wzięło się ono również ze wsta­

wania, by zajrzeć do Adama i dopilnować, by wziął leki. 

Zrobiła to dwukrotnie, mimo że za pierwszym razem prze­

konała się, że Adam pamięta o tym bez nadzoru. Lecz mimo 

to nie mogła zasnąć i niemal do rana przewracała się z boku 

na bok lub wpatrywała martwo w sufit. 

W końcu stwierdziła desperacko, że przyczyną wszystkie­

go musiało być współczucie dla jego cierpienia i wczorajsza 

bohaterska postawa, która niewątpliwie zasługiwała na pra­

wdziwy podziw. Na pewno gdy Adam stanie z powrotem na 

nogi, wszystko wróci do normy. 

W międzyczasie doszła do wniosku, że będzie najlepiej, 

jeżeli zacznie unikać z nim kontaktu. Okazało się to jednak 

dość trudne, gdyż Adam uparcie poszukiwał jej towarzystwa. 

Podejrzewała, że tylko z powodu obawy przed nudą nalegał, 

by zasiadła z nim do śniadania - choć z drugiej strony nie 

wyglądał na znudzonego, gdy przez ponad godzinę, przepla-

tając pogawędkę śmiechem, zajadali się grzankami z serem 

i przyniesionymi przez nią domowymi konfiturami. 

Lecz nawet wtedy miała przeczucie, że ta harmonia nie 

potrwa długo - i nie myliła się. Wkrótce przegrała pierwszą 

bitwę, gdy okazało się, że tym razem nie uda się wybić mu 

z głowy prysznica. Skutkiem tego było jej nerwowe nasłu­

chiwanie pod drzwiami łazienki, czy szum wody nie zostanie 

przerwany łoskotem oznaczającym upadek niesfornego po­

łamańca w kabinie. Tak się tym przejęła, że nawet nie pomy­

ślała, iż zaledwie metr od niej, pod strugami wody, stoi nagi 

mężczyzna. 

Nie pomyślała aż do momentu, kiedy kilka minut później 

ów mężczyzna, okryty zaledwie ręcznikiem niedbale przepa­

sanym wokół bioder, uchylił drzwi łazienki i z podstępnym 

uśmieszkiem spytał, czy nie zechciałaby wytrzeć mu pleców. 

W godzinę później, mimo jej protestów, Adam postanowił 

się ubrać i po chwili paradował już po mieszkaniu w sporto­

wym dresie. Wszystko wskazywało na to, że od następnego 

starcia dzielą ich tylko chwile. Miała już dość droczenia się 

z facetem, który był tak obolały, że nie mógł poradzić sobie 

z włożeniem bielizny, a jednocześnie z głębokim przekona­

niem twierdził, że najwyższy czas udać się do pracy. 

- Słuchaj, Naomi. Jestem ci bardzo wdzięczny za to, co 

dla mnie robisz. Twoja opieka wykroczyła poza ramy zwy­

kłego obowiązku i powinienem z wdzięczności czołgać się 

na kolanach. Ale moje nieszczęście to tylko kilkanaście si­

niaków - mądrzył się, opierając się na kulach i kuśtykając. 

Gdyby w tym wszystkim było jakiekolwiek miejsce na 

humor... Wystarczyło spojrzeć na wystrzałowe adidasy, któ­

re włożył dla fasonu do sportowych spodni, i ich rozwiązu­

jące się sznurówki, by odgadnąć, z jakim trudem przychodzi 

mu zawiązanie buta. 

- Nie róbmy tragedii. Nie miałem wstrząsu mózgu ani nic 

sobie nie złamałem. Nie ma powodu, żebym gnił w domu, 

kiedy mogę zrobić coś pożytecznego tam, gdzie mnie potrze­

bują. 

Poczuła, jak zalewa ją fala złości. Miała ochotę wrzasnąć 

na niego, by doprowadzić go wreszcie do porządku i pozbyć 

się w ten sposób choć części napięcia, które zadomowiło się 

na dobre tam, gdzie do tej pory panowały spokój i harmonia. 

- Twoja elokwencja nie robi na mnie najmniejszego 

wrażenia - parsknęła, czując, że dostaje furii. - Wystarczy 

spojrzeć na twoje ramię, żeby zobaczyć, że nie jesteś w stanie 

nawet porządnie oprzeć się na kuli, bo cię boli. Nie możesz 

ustać na prawej nodze dłużej niż sekundę. Nawet jeśli nie 

zależy ci na własnym zdrowiu - podniosła głos, widząc, że 

Adam znów chce jej przerwać - to pomyśl o dzieciakach, 

którymi masz się opiekować. Myślisz, że nadajesz się do 

tego, nafaszerowany pigułami, które najwyraźniej padły ci 

na rozum? 

- Naomi, ja tylko pomyślałem, że to nie najgłupszy po­

mysł, żebym... - zaczął, ale ona, nie czekając na dalszy ciąg, 

zgarnęła z wieszaka kurtkę i torbę i ruszyła w kierunku 

drzwi, zadowolona, że spakowała ją zaraz po śniadaniu i nie 

musi teraz zbierać rzeczy. Te kilka minut, w czasie których 

stałby obok i perorował, zrujnowałoby cały dramatyczny 

efekt, który zdołała dzięki temu uzyskać. 

- Myślę, że właśnie taka mała awanturka była ci potrzeb­

na - skomentował „Hal" Halawa następnego dnia przy po­
rannej kawie. 

Naomi była zaskoczona, że wieść o jej udziale w wypad­

kach sprzed dwóch dni rozniosła się po szpitalu lotem bły­

skawicy. Niestety, jak zwykle bywa z przekazywanymi po-

cztą pantoflową nowinami, i tu do prawdy dołączyło sporo 
plotek. 

- „Awanturka" chyba nie jest właściwym słowem - burk­

nęła. - To był bardzo poważny wypadek. Chyba cudem nikt 
nie zginął. 

- Wiem, wiem. Zrobił się korek do samego szpitala. - Hal 

pokiwał głową. - Zacząłem się nawet zastanawiać, czy doja­
dę następnego dnia samochodem do pracy. 

Rozmowa z Halem zawsze działała na nią kojąco. Po 

chwili po raz pierwszy od wielu godzin poczuła się wreszcie 
zrelaksowana. Hal był młodym anestezjologiem egipskiego 
pochodzenia i rozpoczął pracę w szpitalu prawie równocześ­
nie z nią. Był miły i sympatyczny i miał tak świetny kontakt 
z ludźmi, że nawet mali pacjenci cieszyli się, gdy podchodził 
do ich łóżek, choć dla wielu oznaczało to, że zbliża się czas 
zabiegu i pan doktor przyszedł sprawdzić, czy można ich 
znieczulić. 

Drugim powodem, dzięki któremu mogła odprężyć się w je­

go towarzystwie, było po prostu to, że nie był Adamem Forre-
sterem. Już sama myśl o tym uparciuchu wystarczała, by zaczy­
nały ponosić ją emocje. Nikt przecież nie powinien nawet my­
śleć o powrocie do pracy, nim minie doba od wypadku, w któ­

rym o włos rozminął się ze śmiercią. I w dodatku twierdzić, że 
może zajmować się chorymi, gdy sam faszeruje się lekami 
i chodzi o kulach z wykrzywioną z bólu twarzą. 

- Naomi, mam nadzieję, że nie uznasz tego za imperty­

nencję, ale... chciałem o coś spytać. 

Gdy podniosła na niego wzrok, pomyślała, że po raz pier­

wszy, odkąd się poznali, wygląda na zakłopotanego. Nigdy 
dotąd nie widziała rumieńców na jego oliwkowej skórze. 

- Pytaj, Hal - odparła lekko zaintrygowana. - Choć nie 

wiem, czy będę umiała ci pomóc. 

- Jesteś zaręczona i niedługo masz wziąć ślub, prawda? 

- Zerknął na jej dłoń, jakby szukając tam pierścionka, i prze­
niósł spojrzenie na jej twarz. 

- To prawda - odrzekła z uśmiechem, sięgając odrucho­

wo ku szyi i przesuwając lekko palcami po szafirze ukrytym 
pod bluzką. - Już całkiem niedługo. 

- Czy mogłabyś mi powiedzieć, jakiej cechy, którą udało ci 

się znaleźć w swoim przyszłym mężu, szukałaś u mężczyzny? 

Naomi poczuła, że wpada w popłoch. Odniosła wrażenie, 

że Halowi jakimś cudem udało się podłączyć do myśli, które 
krążyły jej po głowie przez ostatnich parę dni. 

- Mhm... od czego by tu zacząć... - bąkała, nie przesta­

jąc się uśmiechać. Przywołała w wyobraźni obraz Edwarda 

i niemal od razu pojawiło się miłe uczucie spokoju, które 
otoczyło ją jak przytulny, ciepły koc. - Poczucie bezpieczeń­
stwa - odparła bez wahania. 

- Poczucie bezpieczeństwa? - powtórzył zdziwiony. -

Mówisz to z takim przekonaniem... Rozumiem, że uważasz 
to za coś ważnego. Dlaczego? I czy to równie ważne dla 
innych kobiet? 

- Nie wiem, jak inne kobiety, ale jeśli chodzi o mnie... 

- Urwała, uświadamiając sobie, że aby Hal cokolwiek z jej 
przemowy zrozumiał, musi powiedzieć mu o swoim pocho­
dzeniu i dzieciństwie. Ale jak mogła to zrobić w kilku zda­
niach, nie sprawiając wrażenia, że chce się wyżalić? 

- Byłam porzucona jako dziecko, Hal. Nie istniało miej­

sce, które mogłabym nazwać domem. Myślę, że to właśnie 

dlatego szukam w mężczyźnie kogoś, kto potrafiłby mi dać 
to, czego brakowało mi w dzieciństwie. 

Dodatkowy fakt, że jej pierwszy i jak dotąd jedyny wypad 

do świata uczuć dla dorosłych okazał się klęską, nie był 
rzeczą, o której miała ochotę wspominać. 

- Aha... - Siedział przez chwilę w milczeniu, a jego 

ciemne brwi ściągnęły się. - Szukałaś więc kogoś, kto zajął­

by miejsce ojca, którego straciłaś? 

- Niezupełnie - odparła, marszcząc czoło podobnie jak 

on. - Ale potrzebowałam... potrzebuję - poprawiła się - ko­

goś, komu nie wpadnie do głowy pomysł, żeby porzucić mnie 

z dnia na dzień i złamać mi serce. Kogoś, na kim będę mogła 

polegać. 

- Oczywiście, to rozumiem. Coś takiego nie mija tak 

łatwo. Ślady pozostają, nawet kiedy dziecko staje się kobietą. 

- Tak przypuszczam - odparła z wahaniem. Słuchała go 

ze świadomością, że dotyka jej czułych miejsc, lecz miała też 

wrażenie, że jeszcze nie zadał jej tego najważniejszego py­

tania. - Czy jest jakiś konkretny powód, dla którego pytasz? 

- Owszem, ale... - Uśmiechnął się, jakby trochę zawsty­

dzony, i nagle wydało się jej, że wygląda o dziesięć lat mło­

dziej. - Widzisz, Naomi, jest pewna pielęgniarka... 

- Na moim oddziale? - wyrwało się jej i pomyślała, że 

nie przypomina sobie, by Hal zwracał kiedyś szczególną 

uwagę na którąkolwiek z jej koleżanek. 

- Nie... Niedawno zaczęła pracować na dziecięcym od­

dziale stanów ciężkich, ale... Czasami trudno mi znaleźć 

sposób, żeby zbliżyć się do kobiety, a kiedy ją zobaczyłem... 

Wymowny wyraz jego twarzy wystarczył, by odgadła, że 

naprzeciw niej siedzi zakochany mężczyzna. 

- Nie spieszyłem się... poczekałem jakiś czas, poza tym 

zawsze zachowywałem się wobec niej z szacunkiem. W koń­

cu spytałem, czy nie poszłaby ze mną na lunch albo na 

kawę... - Nie dokończył zdania i wzruszył z rezygnacją ra­

mionami. 

- Sahru Ismail? - strzeliła, gdy z jego nieskładnej opo­

wieści zaczęła wyłaniać się postać sudańskiej piękności. 

- Tak, to Sahru - potwierdził i spojrzał na nią z zakłopo­

taniem. - Wiesz, co mi powiedziała? „Nie powinnam się 
z tobą zadawać, bo i tak nigdy nie wyjdę za mąż". 

Naomi westchnęła. 
- To brzmi kategorycznie. Powiedziała ci dlaczego? 
- Nie. Rozmawialiśmy wtedy o jakimś pacjencie i wyda­

wała się całkiem spokojna i opanowana, ale potem... potem 
zupełnie wyprowadziłem ją z równowagi tą propozycją. Te­
raz nie chce nawet ze mną rozmawiać. 

- Ale tobie to nie przeszło? 
- Wręcz przeciwnie, zwłaszcza że czuję, że ma jakieś 

kłopoty i chciałbym jej pomóc. 

- Może powinieneś jej to powiedzieć - zasugerowała. 
Dlaczego zawsze tak łatwo znaleźć sensowną radę dla 

innych, a tak trudno dla samego siebie? 

- Oczywiście! Przecież to takie proste! Jak mogę jej po­

móc, skoro nie wiem, na czym polega jej kłopot? 

W tym samym momencie za plecami Hala rozległy się 

jakieś stuki i nim minęło kilka chwil, Naomi rozpoznała 

wśród hałasów znajomy głos. Nie wierzyła własnym uszom. 

- A co on tutaj robi? - mruknęła ze złością i uniosła 

głowę. Kiedy powiedziano jej wczoraj, że Adam postanowił 
zostać w domu, odetchnęła z ulgą i przez kilka godzin czuła 
nawet satysfakcję, że przynajmniej raz posłuchał jej rady. Jak 
widać nie na długo. 

Odstawiła filiżankę i wstała z krzesła. 

- Przepraszam cię, Hal, ale jest jakiś problem na moim 

oddziale. Muszę zobaczyć, co się dzieje. 

No cóż, nie mogła przecież przypuszczać, że harmonijny 

przebieg dyżuru będzie trwać w nieskończoność. Mogła się 
domyślić, że ten złośnik jest zbyt uparty, by dłużej niż dzień 
wytrwać w bezczynności. 

- Dzień dobry, doktorze Forrester - rzekła z lodowatą 

uprzejmością, starając się nie podnosić głosu. - Czy mogła­
bym w jakiś sposób panu pomóc? - Stanęła na wprost niego. 
- Chyba jednak nie wyzdrowiałeś już na tyle, żeby wracać 
do pracy - syknęła. 

- Nie stawaj mi na drodze, Naomi - mruknął, opierając 

się zdrowym ramieniem o ścianę. - Rany po twoich pazno­
kciach jeszcze się nie zagoiły i nie mam ochoty na nowe. 

- Co w takim razie tu robisz? - spytała, nie ruszając się 

z miejsca. - Mam teraz dyżur i nie będę miała czasu na za­
bawianie znudzonego rekonwalescenta. 

Wyrzuciła z siebie te słowa ze złością i zaraz potem po­

czuła się podle. Spędziła przecież całą przerwę na kawie 
z Halem i wcale nie wyrzucała sobie, że traci czas na głu­
pstwa. 

- Jestem tu, bo gdybym jeszcze przez parę godzin wpa­

trywał się w cztery kąty, przeniesiono by mnie do psychicz­
nych. Jestem przyzwyczajony do pracy, Naomi. W domu źle 
się czuję. Tak czy owak - dodał zaraz, zamieniając bolesciwą 
minę na zawadiacki błysk w oku - brakowało mi ciebie 
wczoraj. To mieszkanie bez ciebie jest takie wielkie i puste. 

Rzuciła mu gniewne spojrzenie, lecz powstrzymała się od 

riposty. Prowokowanie nowych wersji i tak już krążących plo­
tek było bez sensu. Gdyby ktokolwiek dowiedział się, że spę­
dziła u niego noc, gadania starczyłoby zapewne na kilka mie­
sięcy, zwłaszcza że wiedziano o jej zaręczynach z Edwardem. 

- Chcesz powiedzieć, że przyszedłeś tu z towarzyską wi­

zytą? - spytała z niedowierzaniem. 

- No cóż... nie mam nic lepszego do roboty - mruknął, 

spoglądając na nią spod oka. - Trudno mi zresztą zabrać się 

do czegokolwiek po tylu lekach. 

Było jej przykro, ale nie żałowała, że odważyła się 

wygarnąć mu prawdę. Nagle zdała sobie sprawę, że jego 

obecność tutaj mogłaby pomóc w przynajmniej częściowym 

rozwiązaniu pewnego problemu, który pojawił się na od­

dziale. 

- Pewnie jeszcze nie słyszałeś, że dziś rano była kolizja 

na autostradzie i wszystkie zabiegi zostały przełożone na 

później, żeby ortopedia miała całą salę operacyjną dla siebie. 

- Tak? Właśnie zastanawiałem się, co się tu dzieje - rzekł 

z ożywieniem. - Zwykle o tej porze część dzieciaków pod­

jeżdża już na wózkach do sali, a tymczasem... 

- Nie mam pojęcia, kiedy się to wszystko ruszy. Kilkoro 

dzieci czeka już na wózkach i zaczyna rozrabiać. Poza tym 

zbliża się pora lunchu i jak tak dalej pójdzie, będę miała bunt 

na pokładzie. 

- A jakie chciałabyś przydzielić mi zadanie? Mam zorga­

nizować karną ekspedycję czy uciszyć bractwo, bawiąc się 

w klowna? 

- Mógłbyś jakoś wykorzystać swoje błazeńskie talenty 

- przytaknęła. - Nikt nie potrafi tego lepiej. 

- Czy mam to traktować jako zawoalowany komple­

ment? Nawet nie wiesz, moja droga Naomi, jak jedno 

twoje słowo potrafi ożywić moje serce - zażartował 

z uniesieniem i rzucił jej powłóczyste spojrzenie, po czym 

odwrócił się i pokuśtykał w kierunku sali, skąd dochodziły 

najgłośniejsze hałasy. 

- Co za dzień! -jęknęła Naomi, zsuwając ze stóp panto­

fle i wyciągając nogi na stojącym obok krześle. 

Nie wiadomo, jakim cudem, ale wszystkie dzieci z wyjąt­

kiem jednego zostały poddane zaplanowanym na dzisiaj za­

biegom. 

Naomi z dwiema koleżankami siedziały teraz w pokoju 

pielęgniarskim i były tak zmęczone, że nie miały nawet siły 

podnieść się z krzeseł, przebrać i iść do domu. 

- Nie pamiętam, kiedy usiadłam ostatni raz, nie mówiąc 

o tym, że od śniadania nic nie jadłam - mruknęła Sheila. 

Na stole zadźwięczał telefon i wszystkie jęknęły jak na 

komendę, spoglądając z niechęcią na urządzenie, po którym 

nie można się było spodziewać niczego dobrego. Po trzecim 

dzwonku Naomi podniosła się i z kwaśną miną sięgnęła po 

słuchawkę. 

- Pediatria. Przy telefonie siostra Brent - powiedziała, 

z wysiłkiem nadając głosowi miłe brzmienie. 

- Naomi, czy przekazałaś już dyżur następnej zmianie? 

- zapytał męski głos. 

- Och... - Straciła na chwilę oddech. - Tak - wydusiła, 

mając nadzieję, że jej kark, w którym od pięciu sekund czuła 

rytmiczne ciepłe pulsowanie, nie upodobnił się jeszcze kolo­

rem do obicia stojącego obok czerwonego fotela. 

- I nie umówiłaś się dzisiaj z Edwardem między dyżura­

mi na kolację? 

- Nie - odpowiedziała niemal automatycznie. 

Edward nigdy nawet nie zasugerował, że mogliby spró­

bować wykraść codziennie kilka chwil dla siebie. Kiedy 

był w pracy, pozostawał całkowicie zaabsorbowany tym, 

co dzieje się w szpitalu, i niechętnie reagował na wszyst­

ko, co mogłoby odciągnąć go od obowiązków. To skupie­

nie i bezkompromisowość były zresztą cechami, które 

Naomi w nim podziwiała. 

- Świetnie. To znaczy, że możesz iść na kolację ze mną 

- oznajmił z zadowoleniem. - Taksówka czeka na ciebie 

przed głównym wejściem. Do zobaczenia za chwilę. 

- Nie! Poczekaj! Zaraz! - wykrzyknęła przestraszona. -

O czym ty właściwie mówisz? 

- O naszej umowie. Miałem ci się zrewanżować za parę 

dni. Zapomniałaś'? 

Zanim zdążyła wydusić słowo, w słuchawce rozległ się 

ciągły sygnał i połączenie zostało przerwane. Pozostało jej 
teraz do wyboru albo natychmiast wyruszyć na dół, albo 
stawić czoło pytającym spojrzeniom koleżanek. Jak mógł 
postawić mnie w takiej sytuacji? - pomyślała wściekła. 
Dzięki Bogu, że zdołała nie wymówić jego imienia, w prze­
ciwnym razie plotki już następnego dnia krążyłyby po szpi­
talu z prędkością tornada. 

Wciągnęła głęboko powietrze, przez chwilę stała w bez­

ruchu, po czym odwróciła się i zaczęła zbierać rzeczy, prze­
zornie unikając spojrzenia koleżanek. 

- Przypomniano mi, że samochód już na mnie czeka -

mruknęła pozornie obojętnym tonem, starając się wcisnąć 
zmęczone stopy w pantofle, które wydały się jej nagle o dwa 
numery za małe. - Do zobaczenia jutro! - zawołała 
w drzwiach, chwytając torbę i udając, że nie widzi pytania 

w spojrzeniach koleżanek. 

- Zamorduję go. Powoli i z premedytacją - syknęła już 

w windzie, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że nie jest 
sama. Stojąca obok starsza kobieta spojrzała na nią lekko 

przestraszona, ale już w następnej sekundzie uśmiechnęła się 
domyślnie. 

- Mężczyźni! - Pokiwała głową i klepnęła zaciśniętą pią­

stkę Naomi. - W końcu i tak dochodzimy do wniosku, że są 

tego wszystkiego warci. Od prawie pięćdziesięciu lat jestem 
z mężczyzną, który czasami doprowadza mnie do szewskiej 
pasji. 

- Co? Więc dlaczego wyszła pani za niego? - spytała. 
- Ech, dlatego że świat bez niego byłby naprawdę nudny 

- wyjaśniła z szelmowskim uśmiechem, który odmłodził ją 

o parę lat. - Postanowiłam już dawno: wolę kochać mojego 
wariata niż żyć spokojnie u boku jakiegoś nudziarza. 

W głowie Naomi wciąż brzęczało ostatnie zdanie, gdy 

przemierzając hol ujrzała za przeszkloną ścianą taksówkę. 
Fotokomórka rozsunęła drzwi i w twarz uderzył jej chłod­
ny listopadowy wiatr. W chwilę później usłyszała znajomy 
głos: 

- Niech pani szybko wskakuje. U mnie trochę cieplej! 
Za kierownicą siedział ten sam taksówkarz, który przeko­

marzał się z nimi dwa dni temu. Naomi była niezadowolona, 
bo musiała poczekać z wygarnięciem Adamowi, co sądzi 
o jego manierach. Kierowca był zapewne jednym ze stałych 
taksówkarzy obsługujących szpital i znał szpitalne plotki nie 
gorzej niż jej koleżanki i koledzy. 

Uznała za oczywiste, że zatrzymają się przed jej domem, 

by mogła się przebrać, i z tym większym zdumieniem skon­
statowała, że samochód skręca w alejkę prowadzącą do domu 
Adama. 

- Co my tu robimy? - zaczęła bojowo, gotowa kategory­

cznie zażądać, by odwieziono ją do jej domu. 

Przelotny dotyk jego palca na jej ustach uciszył ją niczym 

czarodziejska różdżka i sprawił, że wyparował z niej gniew. 

- Proszę - szepnął Adam. - Pozwól mi spłacić dług. 
W aucie było dość ciemno, ale i tak ujrzała w jego oczach 

błagalny wyraz. 

- Spłaciłeś dług na oddziale - powiedziała, gdy wysiedli 

z taksówki i przyglądała się, jak Adam sobie radzi. Starała 
się iść na tyle blisko, by w razie czego podać mu ramię. 

Właściwie w nagrodę należałoby go ozłocić, pomyślała. 

Zniecierpliwione dzieciaki, siedzące bezczynnie na wózkach 
w oczekiwaniu na zabieg, zaczynały już rozrabiać. Pojawie­
nie się doktora Forrestera w ciągu kwadransa zamieniło tę 

rozhukaną gromadkę w karny oddział przypatrujący się 

z rozdziawionymi ustami, jak ich generał o kulach dziarsko 

przesuwa się wśród wózków i łóżek, wydając komendy przy­

gotowujące dziecięcą armię do obrony przed szykującym się 

z powietrza atakiem Marsjan. 

- Myślę, że dobrze mi to zrobiło - oświadczył, wyciąga­

jąc z kieszeni klucze i przez chwilę mocując się z zamkiem. 

- Zauważyłaś, że jestem w tym niezły? - mruknął z prze­

chwałką w głosie. - Czy wiesz, że w końcu udało mi się tak 

wyćwiczyć utrzymywanie równowagi na jednej nodze, że nie 

muszę już teraz używać tej, która mnie boli? 

- Zwracam ci uwagę, że komediowe wyczyny o kulach 

kwalifikują cię do ubiegania się o dyplom ze szpitala waria­

tów - oznajmiła, gdy gramolił się za nią do windy. - Czy 

udało ci się dzisiaj zmasakrować już do końca chorą nogę? 

Spojrzał na nią z wyrzutem. 
- Jak możesz, Naomi! Chyba zauważyłaś, jaki zrobił się 

spokój, kiedy już zapanowałem nad tą małą hałastrą? Udało 

wam się zrobić chyba trzy razy tyle co zwykle... 

- Pewnie ich przekonałeś, że wyprawa na zabieg to świet­

na zabawa. - Kiwnęła głową, raz jeszcze przypominając so­

bie ogólny chaos, który zniknął, gdy na oddziale pojawił się 

Adam. Roześmiali się niemal równocześnie i Naomi poczuła, 

że napięta atmosfera zaczyna się rozładowywać. 

Gdy znaleźli się wreszcie w mieszkaniu, Naomi ruszyła 

w kierunku kuchni, skąd dobiegały smakowite zapachy. Za­

nim zdążyła powiedzieć słowo, Adam sięgał już po poma­

rańczowe rękawice i otwierał drzwiczki kuchenki. Gdyby nie 

znała go tak dobrze, pomyślałaby, że za mocno przejął się 

rolą gospodarza. Niemal automatycznie zabrała się do pomo­

cy i zaczęła krzątać po kuchni, wyjmując z szuflad sztućce 

i serwetki. 

- To dla mnie miła odmiana - oznajmił, sadowiąc się 

kilka chwil później za małym stołem, na którym leżał świeży 

obrus. - Zwykle jem sam, chyba że zdobędę się na odwagę 

i zaryzykuję wizytę w szpitalnej stołówce. 

- Jak to się nazywa? - spytała, wskazując ruchem głowy 

na potrawę. - Nie piekłeś tego sam, prawda? 

Znad kamionkowej miski unosiły się wspaniałe aromaty. 
- To coq au vin, według przepisu mojej matki. Może to 

nawet ten sam coą au vin, który przyniosła i wsadziła mi do 

lodówki dwa tygodnie temu, kiedy była tu z wizytą - zażar­

tował. - Ale mogę się mylić... Pozwolę ci wierzyć, że zrobi­

łem go sam. 

- Ty umiesz gotować takie francuskie rarytasy? 

Owszem, mówiłeś mi kiedyś, że matka uczyła was pichcić, 

ale myślałam, że masz na myśli na przykład... jajecznicę 

na bekonie - zakpiła. 

- No tak, to właśnie cała ty! Wiesz wszystko, zanim 

wysłuchasz do końca! Pewnie nie uwierzysz, ale to równie 

proste jak posiłek według recepty: „Wyjmij zawartość pusz­

ki, wrzuć na patelnię, a po dziesięciu minutach czeka cię 

cudowne danie, którego nie powstydziłby się Ritz". Tylko że 

to dużo smaczniejsze. 

- Mhm... - Naomi pokiwała głową, delektując się jedze­

niem. Było istotnie wspaniałe. Nie jadła niczego, co byłoby 

równie pyszne, od czasu, gdy... gdy ona, Cassie i Kirstin 

wybrały się z wizytą do Dot. 

Kiedy ostatnim pojechały we trójkę do ich przybranej 

matki, rozmowa skupiła się na tematach związanych ze zbli­

żającym się ślubem i Naomi nie przestawała mówić o tym, 

jak to z kolejnych przymiarek u krawcowej wynurza się suk­

nia ślubna na miarę jej marzeń. Dot wzbraniała się przed 

przyjęciem na ślubie roli matki panny młodej, ale Naomi nie 

ustępowała. Gdyby nie Dot, nie wiadomo przecież, jak poto­
czyłyby się losy ich całej trójki. 

- Co powiedział Edward, kiedy nie pojawiłaś się tamtego 

wieczoru? Oczywiście zadzwoniłaś wtedy do niego? 

Pytanie Adama wytrąciło ją z rozmyślań. Dopiero teraz 

zdała sobie sprawę, że nawet nie pomyślała, by zawiadomić 

Edwarda o tym, co działo się z nią przez te dwa dni. W jakiś 
dziwny sposób zdarzenia tamtego wieczoru istniały w pew­
nej odrębnej przestrzeni, która nie miała z nim żadnych pun­
któw wspólnych. Mimo że niedługo mieli się pobrać, wciąż 
istniały miejsca w jej życiu, do których nie miał dostępu. 

- Nic nie wie o tym, co wtedy robiłam... chyba że do­

wiedział się od kogoś innego - przyznała z lekkim skrępo­
waniem, czując, jak znów ogarnia ją poczucie winy. 

- Nie wie?! Przecież na pewno spytał, co wtedy robiłaś? 
- Właściwie to... nie widziałam się z nim, odkąd przy­

szedł wtedy powiedzieć, że musi odwołać naszą wizytę u ro­
dziców. 

Nierzadko ich kolejne dyżury w szpitalu krzyżowały im 

szyki i sprawiały, że przez kilka dni rozmijali się ze sobą. To 
była jedna z tych rzeczy, które po ślubie miały się zmienić. 

Mieli wracać wtedy do wspólnego domu i widywać się co­
dziennie. 

- Czegoś tu nie rozumiem - rzekł Adam, wbijając w nią 

wzrok, aż poruszyła się niespokojnie na krześle. - Jeżeli ja 
o nim nie wspomnę, ty nigdy nie zaczynasz o nim mówić. 

Nie wymówiłaś jego imienia ani razu przez cały wieczór. 

- Nieprawda - odparła, ale kiedy uniósł brwi, przebiegła 

myślą ich poprzednie rozmowy i musiała przyznać, że ma 
rację. 

- Od ślubu dzieli was kilka tygodni, a wcale nie spędza­

cie razem czasu. Z tego, co widzę, nie kontaktujecie się nawet 

codziennie, ot tak, żeby porozmawiać o tym, co się dzieje. 
Czy nie tęsknisz, kiedy przez kilka dni go nie widzisz? 

Była tak wytrącona z równowagi, że przez chwilę nie 

mogła wydobyć z siebie głosu. Nigdy jeszcze nie zdobył się 
wobec niej na taką impertynencję. Uważała go dotąd za przy­

jaciela lub przynajmniej dobrego kolegę, od którego - mimo 

zuchwałości i skłonności do prowokacji - mogła oczekiwać 
życzliwego wsparcia. Gdy zastanawiała się, czy ma się czuć 
dotknięta, czy puścić to wszystko płazem, przypuścił ostatni 
atak. 

- Powiedz mi, Naomi, jeżeli nie tęsknisz za nim, to po co 

w ogóle zawracasz sobie głowę ślubem? 

ROZDZIAŁ SZÓSTY 

Była wciąż na niego wściekła, kiedy pojawił się następne­

go dnia w szpitalu, i zaczęła robić wszystko, by ich drogi nie 

krzyżowały się ze sobą. Kiedy wróciła do domu poprzednie­

go wieczoru, przygniatały ją niewesołe myśli. Zakończyła je 

równie niewesoła konkluzja. 

Po pierwsze żałowała wybuchu, jakiemu dała się ponieść 

po długiej tyradzie na temat jej osobistego życia. Adam nie 

zasłużył na to i wiedziała, że nie zapanowała nad sobą tylko 

dlatego, że uderzył w czuły punkt. Jego pytania zbyt przypo­

minały jej o własnych wątpliwościach... 

Na pewno żałowała, że się tak z nim rozstała - wstając 

znad nie dokończonego dania i maszerując bez słowa do 

drzwi. Było to co najmniej niegrzeczne i trochę okrutne dla 

kogoś, kto zadał sobie tyle trudu, by przygotować kolację 

w sytuacji, gdy z trudem trzymał się na nogach. Nie mogła 

jednak zrozumieć, dlaczego to zrobił. 

Nie chodziło oczywiście o kolację - zdawała sobie spra­

wę, że miał poczucie wdzięczności i starał się w jakiś sposób 

spłacić dług. Nie mogła zrozumieć, dlaczego zasypał ją py­

taniami, o których wiedział, że będą bolesne, i tego nie mog­

ła mu wybaczyć. Jakie miał prawo kwestionować czyjeś pla­

ny osobiste? Jakby tego było mało, zaczął z niej szydzić. 

- Nie wychodzisz za mąż po to, żeby mieć męża - oskar­

żył ją z niepojętą zapalczywością. - Jesteś wciąż małą dziew-

czynką, która potrzebuje czegoś pomiędzy tatusiem a pluszo­
wym misiem. Tatuś ma cię chronić, a co do pluszowego 
misia, to jeśli mocno wciśniesz go sobie w ramiona, nigdy 
cię nie opuści. 

Za każdym razem, gdy wracały do niej te okropne sło­

wa, zaczynała się trząść. Jak śmiał insynuować, że jej 
emocje są wciąż niedojrzałe i nie wyszły poza poziom, 

jakiego można się spodziewać po opuszczonym dziecku, 
jakim była wiele lat temu? Ma teraz dwadzieścia siedem 

lat, jest dyplomowaną pielęgniarką na pediatrii i wszyscy 

ją cenią - nie tylko za kwalifikacje, ale za serce i ciepło, 
jakie daje pacjentom. 

A jeśli chodzi o dojrzałość emocjonalną, przynajmniej nie 

bała się zaangażować w poważny związek, czego nie da się 
wcale powiedzieć o Adamie, który, choć o pięć lat od niej 

starszy, dotąd nawet nie spróbował. Jakie więc ma prawo 
z niej szydzić? 

Postanowiła skończyć te rozważania i zaczęła przeglądać 

rozłożone na biurku papiery, by po kilku chwilach stwierdzić, 
że wszystkie sprawozdania prowadzone są na bieżąco. 

Może powinnam częściej pozwalać sobie na takie wybu­

chy? - mruknęła do siebie, odzyskując powoli humor. Wy­
stukała na klawiaturze hasło dostępu do komputerowej sieci, 
by uaktualnić dane dotyczące wykorzystania miejsc na od­
dziale. Kilkoro dzieci zwolniono dziś do domu i można się 
spodziewać, że izba przyjęć lada moment zacznie ją ścigać 
pytaniami o wolne łóżka. 

Kiedy skończę, ruszę na mały obchód, pomyślała. Nie 

jesteś zalęknioną myszką, która boi się wielkiego, czarnego 

kota, mruknęła, dodając sobie otuchy. Oboje jesteście doro­
słymi, rozsądnymi ludźmi, którzy są w stanie poradzić sobie 
z odmiennością zdań bez skakania sobie do oczu. To brzmi 

nieźle, pomyślała. Pozostaje mi tylko wcielić te słowa 
w życie. 

Nie musiała się specjalnie wysilać, by zgadnąć, gdzie 

przebywa Adam. Wystarczyło w tym celu wsłuchać się 
w wybuchy śmiechu, dochodzące z coraz to innych miejsc 
oddziału. Tym razem jednak Adam nie prowadził kursu sa­

moobrony dla nastolatków na wypadek ataku z Marsa, lecz 
opowiadał młodszym dzieciom bajki. Robił to, oczywiście, 
nietypowo, gdyż, jak odkryła, Adam wymyślał całą historyj­

kę na bieżąco. Występowało w niej kilka niezwykle barw­
nych postaci, których liczba odpowiadała liczbie dzieci ze­
branych wokół niego na łóżkach. 

Każdej postaci przydzielono jakieś hasło albo kwestię, 

którą miała wygłosić, gdy Adam znienacka wskaże na nią 
palcem, a ponieważ dzieciaki myliły się, źle przewidując 
swoją kolej, w pokoju wybuchały co chwila salwy śmie­
chu. 

- Daj siostrze Naomi jakieś zdanie - poprosiło jedno 

z dzieci, gdy wsunęła głowę do pokoju. - Siostra będzie ba­
wić się razem z nami! 

Adam odwrócił głowę i spojrzał na nią pytająco. Nieza­

leżnie od tego, co do niego czuła, nie mogła zawieść swych 
podopiecznych. 

- A jaką chcielibyście przydzielić mi rolę? - spytała. 
- Jak myślicie, dzieciaki? - Adam powiódł wzrokiem po 

pokoju, pozostawiając odpowiedź dzieciom. 

- Może wróżka? 
- Eee... lepiej czarownica! 
- Siostla Naomi może być pienknom księznickom - po­

wiedział sepleniący chłopczyk i gromadka wybuchnęła śmie­
chem. 

Adam odwrócił się do niej. 

- Wybór należy do ciebie - oznajmił szarmancko. - Co 

myślisz o ostatniej propozycji? 

- Sądzę, że powinnam zostać Groźną Pielęgniarką - ob­

wieściła po namyśle. - Za każdym razem, kiedy przyjdzie na 
mnie kolej, będę mówić: „Kto wam pozwolił wyjść z łóżek?! 
Cała zgraja z powrotem pod pierzynę!" 

- Ale przecież nie jesteś groźną pielęgniarką - zaprote­

stowała jedna z dziewczynek, która zawsze najchętniej przy­
tulała się do Naomi. 

- No tak... - Adam odwrócił się do dziewczynki. - Ale 

przecież ty też nie jesteś żabą, prawda? To, że nie jesteś żabą, 
nie znaczy, że nie potrafisz świetnie jej udawać! 

- Więc siostra Naomi będzie udawać, że jest groźna? 
- Naturalnie. Musimy tylko dopilnować, żeby grając tę 

rolę, nie nabrała zbyt dużej wprawy, bo w przeciwnym razie 
zobaczycie, gdzie raki zimują! 

Adam przybrał z powrotem poważną minę i wyprostował 

się, co oznaczało, że przerwana zabawa zaczyna się od nowa. 
Gdy zapadła cisza, niespodziewanie wskazał palcem na 
Naomi. 

- Kto wam pozwolił wyjść z łóżek?! Cała zgraja z po­

wrotem pod pierzynę! - wykrzyknęła z niezwykle groźną 
miną, ale nie była już w stanie śledzić, co robią dzieci, bo 
poczuła na sobie spojrzenie Adama i mimowolnie odwróciła 
ku niemu oczy. Patrzył na nią z takim żarem, że na moment 
straciła oddech. 

Dopiero po kilku długich sekundach uświadomiła sobie 

zdumione spojrzenia dzieci i zmusiła się, by przybrać z po­
wrotem minę Niezwykle Groźnej Pielęgniarki. Nie starczyło 

jej jednak determinacji, by przestać zerkać na Adama. 

Odetchnęła z ulgą, gdy nadszedł wreszcie czas odwiedzin 

i na oddział zaczęli przybywać rodzice. Mogła teraz z całą 

stanowczością powiedzieć, że wzywają ją obowiązki, i wy­
cofać się z zabawy, nie wywołując zdziwienia. 

Jeden z ojców chciał porozmawiać z nią o postępach 

w leczeniu syna, podczas gdy sam pierworodny zajęty był 
pogawędką z matką, która miała pozostać przy nim do czasu, 
gdy wyruszy na zabieg chemoterapii. Oboje rodzice byli 
zmartwieni wiadomością o odkryciu u Danny'ego guza w ja­
mie brzusznej. Ich zmartwienie przerodziło się w przeraże­
nie, gdy zdiagnozowano go jako złośliwą, szybko powiększa­

jącą się odmianę raka nerek, zapoczątkowanego we wczes­

nym dzieciństwie w tkance zarodkowej. 

Przed poznaniem diagnozy rodzice nie mieli pojęcia o ist­

nieniu innych poza białaczką odmian raka u dzieci i Naomi 
poświęciła kolejne spotkanie, by ich wesprzeć. 

- Jak długo może potrwać, nim się dowiemy, że chemo­

terapia zabiła wszystkie komórki rakowe? - spytał ojciec, 
którego twarz była w tej chwili ściągnięta bólem. 

- Jak starał się państwu wyjaśnić lekarz, powstanie guza 

to tylko pierwsze stadium choroby. Operacja jego usunięcia 
odbyła się pomyślnie. Gdyby chłopiec był trochę starszy, 
zaraz po operacji przystąpilibyśmy do radioterapii, ale ponie­
waż on nie ma jeszcze osiemnastu miesięcy, zaczęliśmy od 
chemoterapii. 

Naomi wiedziała, że nie jest jedynym członkiem persone­

lu, który omawia z nim te sprawy, ale jeszcze raz wymieniła 
wszystkie farmaceutyki, jakie zaaplikowano chłopcu, i wy­
tłumaczyła, ich rolę. 

- Tak się nieszczęśliwie składa, że, jak pan już wie, wszy­

stkie trzy leki powodują pewien skutek uboczny w postaci 
wypadania włosów, ale gdy syn zakończy kurację, włosy mu 
odrosną. O to nie należy się martwić. Najlepszą wiadomością 

jest to, że nerczak niedojrzały, czyli guz Wilmsa, ma najwy-

ższy odsetek wyleczeń ze wszystkich przypadków raka 

u dzieci. 

- Naprawdę przepraszam, siostro, że tak męczę panią py­

taniami, ale... ja po prostu nie mogę znieść widoku mojego 

syna w łóżku i z bezsilności zaczynam już wariować. To 

straszne przyglądać się temu wszystkiemu ze świadomością, 

że jest się ojcem, i nie móc niczego zrobić. 

Naomi poświęciła jeszcze kilka chwil, by umocnić go 

w przekonaniu, jak ważne jest wsparcie rodziców podczas 

całego leczenia, i zasugerowała, by dołączył do żony, zaniósł 

jej coś do picia i spędził jeszcze trochę czasu z synkiem. 

Gdy po kilku minutach wynurzyła się z pokoju przyjęć, 

oddział wypełniał przyciszony szmer rozmów. Zajrzała do 

kilku pokojów, by upewnić się, czy wszystko jest w porząd­

ku. Nie było krzyków ani pisków, nie słychać było płaczu 

- zewsząd dobiegały jedynie łagodne odgłosy rozmów, a ze 

świetlicy znajdującej się za oszkloną ścianą w przeciwnym 

końcu korytarza płynął przyciszony szum telewizji. 

Przespacerowała się wolno wzdłuż szerokiego korytarza, 

przystając jeszcze raz przed wejściem do każdego pokoju. 

Wszystko było tak, jak lubiła. Panował porządek, można było 

mówić o higienie i poczuciu bezpieczeństwa, a jednocześnie 

obecność rodziców sprawiała, że atmosfera stawała się pra­

wie domowa i dzieci czuły się dobrze. 

Pokój, w którym leżała Stephanie, zostawiła na koniec. Wie­

działa, że rodzice muszą dzielić czas pomiędzy nią a małego 

Andrew leżącego na intensywnej terapii, i chciała pobyć u niej 

nieco dłużej. U Stephanie stwierdzono guz poważnie utrudnia­

jący oddychanie. Była już po operacji i z zadziwiającą prędko­

ścią odzyskiwała zdrowie, znacznie szybciej niż brat, którego 

lekarze nie chcieli wypuścić z intensywnej terapii. 

Gdyby oboje znaleźli się razem na pediatrii, życie stałoby 

się prostsze dla całej rodziny, pomyślała Naomi. Wiedząc, że 
Stephanie ma niedługo rozpocząć chemoterapię, chciała spę­

dzić z nią trochę więcej czasu, by dodać jej otuchy. Dotarła 
do przeszklonych drzwi i spostrzegła, że krzesło obok Step­
hanie jest już zajęte. 

- Proszę przystawić sobie krzesło, siostro. Myślę, że 

Stephanie już niedługo uśnie przy mnie z nudów - powie­
dział Adam, gdy otworzyła drzwi. 

- Tak się często dzieje, gdy jedna osoba zmonopolizuje 

rozmowę - zażartowała i przysiadła na krawędzi sąsiedniego 
łóżka. - Jak się czujesz, kochanie? - spytała. 

Niestety, sytuacja dziewczynki dodatkowo komplikowała 

się przez astmę i mała większość czasu spędzała pod tlenem 
lub z maską inhalatora na twarzy. Prowadzenie rozmowy 
musiało być dla niej męczące. Naomi nauczyła się jakiś czas 
temu podstaw języka migowego, którym posługiwała się 
w koniecznych sytuacjach, i którym rozmawiała również 

czasem ze Stephanie. 

„Co powiedział ci pan doktor?" - spytała teraz. 
„Wszystko w porządku. Och, on jest taki przystojny..." 

Dziewczynka wykonała kilka ruchów rękami i tak komicznie 
westchnęła, że Naomi nie mogła powstrzymać śmiechu. 

„Nie", odpowiedziała. „Za dużo siniaków". 
„To prawda. Wygląda jak poobijany banan", odparła Step­

hanie i tym razem obie wybuchnęły śmiechem. W następnej 
chwili dziewczynka skrzywiła się lekko i sięgnęła dłonią 
w kierunku żeber, gdzie miała szwy. 

- Hola, hola, drogie panie! - zaprotestował Adam. - Je­

szcze chwila i zacznę się czuć jak piąte koło u wozu. Może 
powiecie mi, o czym się tu mówi? 

Słysząc skargę lekarza, Stephanie znów się roześmiała, ale 

tym razem na jej twarzy nie pojawił się już grymas bólu. 

„Powiemy mu?" - spytała Naomi. „Jeśli to zrobimy, nie 

będziemy już mogły poplotkować sobie za jego plecami. 
A może chciałabyś nauczyć pana doktora, jak się mówi na 
migi?" 

Stephanie zastanawiała się przez chwilę, po czym skinęła 

głową, a w jej oczach pojawiły się wesołe ogniki. 

- To bardzo uproszczony język migowy - wyjaśniła głoś­

no Naomi. - Żadna z nas nie zna go zbyt dobrze i używamy 
podstawowych znaków, ale możemy porozmawiać, kiedy 
Stephanie nie ma siły albo boli ją przy mówieniu. 

- I korzystałyście z tego ,języka", żeby poużywać sobie 

na mnie? - mruknął podejrzliwie. - A co was tak rozśmie­
szyło? 

- Stephanie opowie ci wszystko, jeżeli zgodzisz się zo­

stać uczniem i zaczniesz brać u niej lekcje - rzuciła niedba­
łym tonem, ciekawa, jak przyjmą tę małą prowokację. 

Kiedy wreszcie ich zostawiła, by wrócić do swych zajęć, 

z korytarza usłyszała głos Adama przystępującego do pier­

wszej lekcji z zapałem dziecka zaczynającego czytać ele­
mentarz. Przypomniała sobie swoje początki i w wyobraźni 
ujrzała małe rączki Stephanie pokazujące Adamowi, jak ukła­
dać znaki. Będzie miał teraz nowy temat do popisów, pomy­
ślała jeszcze i uśmiechnęła się pod nosem. 

Gdy wchodziła do pokoju pielęgniarek, zadzwonił telefon 

i nie siadając, sięgnęła po słuchawkę. 

- Pediatria, przy telefonie siostra Brent... 
- Cześć, Naomi. Tu Monica Dell - przedstawiła się roz­

mówczyni. - Jestem właśnie tu, na górze, razem z Mistym 
i pomyślałam sobie, że spytam, czy któreś z was nie ma 
ochoty na odwiedziny króliczka... 

Naomi bardzo lubiła Monikę i nie mogła się powstrzymać 

od uśmiechu na dźwięk znajomego głosu. Już od kilku lat 

Monica odwiedzała szpital z którymś ze zwierzaków ze swo­

jej małej menażerii. 

- Przecież wiesz, że zawsze na ciebie czekamy - oznaj­

miła ciepłym głosem. - Przychodź jak najprędzej. Nie mam 
teraz żadnych dzieciaków z alergią, więc Misty będzie miał 
dzisiaj wielu wielbicieli. 

Misty był królikiem, którego ciemna sierść niezależnie od 

pogody sprawiała wrażenie lekko przyprószonej rosą, co było 
skutkiem srebrnego zabarwienia końcówek włosów futerka. 
Niektórzy rodzice nie kryli wątpliwości co do stosowności 
przynoszenia zwierząt do szpitala, lecz Naomi była przeko­
nana, że przy zachowaniu elementarnych środków higieny 
korzyści, jakie przynoszą małym pacjentom te wizyty, są 
warte podjęcia - minimalnego zresztą - ryzyka. 

Wiele razy przyglądała się zachowaniu dzieci, gdy poja­

wiał się u nich któryś z czworonożnych gości, i znała ich 
reakcje doskonale. Nie mogła powstrzymać rozczulenia, gdy 
obserwowała, jak początkowe skrępowanie i lęk przed zwie­

rzątkiem ustępują miejsca zaciekawieniu, a z czasem pra­
wdziwej poufałości. Wkrótce dzieci nie mogły się doczekać 
kolejnej wizyty puszystej istotki i rozmów z jej właścicie­
lami. 

Dzisiejszy dzień nie różnił się pod tym względem od 

innych. Kiedy na oddziale pojawiła się Monica, Danny leżał 
zapłakany. Chłopiec cierpiał, odkąd zaczęły dawać mu się we 
znaki uboczne skutki chemoterapii, którą zaczęto stosować 
dwa tygodnie temu. 

Monica była bezgranicznie cierpliwą, łagodną kobietą. 

Mogłaby być babcią dla większości leżących tu pacjentów. 
Wkrótce po przybyciu do sali, w której leżał Danny, usiadła 
obok rodziców i zaczęła opowiadać im o swojej menażerii, 
sadowiąc jednocześnie króliczka na kołdrze obok chłopca. 

Prawie niezauważalnie pulchna, mała dłoń wśliznęła się 
w puszyste futerko i jeden z palców Danny'ego zaczął 
ostrożnie dotykać wąsów Misty'ego, jakby badając, na ile 
może sobie pozwolić. 

Naomi spostrzegła, jak Monica daje znaki rodzicom, by 

pozwolili chłopcu poczuć się przez chwilę sam na sam z kró­
liczkiem. Danny zachowywał się zdumiewająco delikatnie 
i jego twarz stopniowo się rozpogodziła. Po chwili już bez 
skrępowania przygarnął do siebie królika i łagodnie pieścił 

jego miękkie futerko. Podczas poprzednich wizyt rodziców 

był nieco kapryśny i zirytowany biegunką i wymiotami, któ­
re pojawiły się podczas chemoterapii. Obecność królika od­
wracała jego uwagę od cierpienia i działała wyraźnie kojąco. 

Cokolwiek było przyczyną polepszenia się stanu chłopca, 

po kilkunastu minutach spał już smacznie, z rączką na grzbie­
cie zwierzęcia. Po jakimś czasie Monica zdjęła Misty'ego 
z łóżka i spytała Naomi, czy sądzi, że któreś z dzieci chcia­
łoby jeszcze dzisiaj zawrzeć nową przyjaźń. 

- Misty ma tu jeszcze sporo starych przyjaciół - odparła. 

- Niestety, Stephanie jest znowu u nas, i tym razem to coś 
poważniejszego niż astma. 

- Biedactwo... I bez tego ma trudne życie. Męczyć się 

z astmą w jej wieku... I do tego chory braciszek - rzekła 
Monica ze współczuciem. - Jak sobie radzą z tym rodzice? 

- Odchodzą od zmysłów. W dodatku muszą bywać na 

dwóch oddziałach. Ich synek jest wciąż na intensywnej terapii. 

- No cóż... więcej dodawać nie trzeba - mruknęła Mo­

nica ze smutkiem w oczach i wstała z krzesła z Mistym pod 
pachą. - Wrócimy jeszcze do ciebie, żeby się pożegnać, a te­
raz pójdę dodać dziewczynce trochę otuchy - powiedziała 
i oddaliła się korytarzem w kierunku aneksu, w którym leża­
ła Stephanie. 

Kilka minut później Naomi usłyszała głośne rytmiczne 

stuki zapowiadające zbliżającego się inwalidę, a po sile ude­

rzeń domyśliła się, że nie jest to żaden z młodocianych pa­
cjentów. Po chwili w drzwiach ukazała się głowa Adama 
i niesforny rekonwalescent przykuśtykał do jej biurka. 

Czuła, że rośnie w niej napięcie. Po raz pierwszy od dnia, 

kiedy wyszła od niego bez pożegnania, znaleźli się sam na 
sam. 

Była coraz bardziej zdenerwowana, gdy patrzyła, jak 

Adam odkłada kule pod ścianę i sadowi się w fotelu. Nagle, 
ku jej zdumieniu, zaczął wykonywać dziwne ruchy i dopiero 
po chwili zorientowała się, że próbuje do niej mówić języ­
kiem migowym. „Więc Adam to wielki poobijany banan, 
tak?" - pokazał rękoma, wkładając sporo wysiłku, by dopo­
wiedzieć zdanie do końca, choć już w połowie przerwała mu 
głośnym śmiechem. 

Ulga była tak wielka, jakby ktoś zdjął jej z serca ciężki 

kamień. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak fatalnie się 
czuła, pozostając z nim w stanie wojny. „Czy S powiedzia­
ła ci też, że jej zdaniem A jest bardzo przystojny?" - spy­
tała prowokacyjnie, zwalniając ruchy, by mógł za nią na­
dążyć. 

„Oczywiście, że tak" - odparł z łobuzerskim uśmiechem, 

choć zawahał się pod koniec, nie mogąc przypomnieć sobie 
znaku. 

- Uff... na razie chyba wystarczy - odezwał się. - Ale 

już widzę, jakie to fascynujące. Dla dzieci to musi być świet­

na zabawa. Zupełnie jak wejście w posiadanie szyfru, którym 
mogą się posługiwać za plecami rodziców. - Wskazał kciu­

kiem za siebie, w kierunku, gdzie mieścił się pokój Stepha­

nie. - Kiedy rozejdzie się między dzieciakami, jakich to rze­
czy można nauczyć się od Stephanie, nie będzie się mogła 

opędzić od towarzystwa. Ani się obejrzymy, kiedy zacznie 
kursy. 

Pół godziny później Monica zapukała do drzwi. 
- Czy są szanse, żeby pozwolili mi zabrać Misty'ego na 

oddział, gdzie leży Andrew? - spytała. - Stephanie powie­
działa mi, że jej brat zaprzyjaźniłby się chętnie z Mistym, 
i nie przestaje o nim mówić. Podobno chce nawet namówić 
rodziców, żeby kupili mu króliczka. 

- Nigdy nie zaszkodzi spytać - odrzekł Adam tonem 

zachęty, sprawiając tym Naomi przyjemność. - Wiecie co? 
Zadzwonię sam na intensywną terapię i zobaczę, co się da 
zrobić. 

Kilka minut później Naomi przyglądała się, jak Monica 

żwawym krokiem rusza na OIOM z Mistym wtulonym ufnie 
w jej ramiona. 

- Misty działa na dzieciaki jak eliksir - oświadczyła po 

jej wyjściu. - Byłoby wspaniale, gdyby okazało się, że ma 

cudowne działanie również na Andrew! Ta rodzina przeszła 

już tyle, że naprawdę przydałoby im się coś dla dodania 

otuchy. 

- Nie budź w nich nadmiernej nadziei. Misty tak świetnie 

działa na dzieci, bo żywo reagują na jego obecność. Sam 
w sobie nie jest przecież panaceum na żadne choroby. 

- Nawet jeśli jest tak jak mówisz - powiedziała z lekkim 

wahaniem - to... Słyszałeś, co Monica powiedziała o tym, 

jak bardzo Andrew potrzebuje takiej przyjaźni? 

- Nie rozpędzaj się, Naomi - ostrzegł ją. - Nie pokładaj 

zbyt wiele nadziei w tym zwierzaku. Nie chciałbym widzieć, 

jak cierpisz, kiedy okaże się, że Misty niewiele zdziałał. 

Przez parę chwil panowała cisza i Naomi postanowiła jej 

nie przery wać. Mimo że Adam unikał bliższego angażowania 
się, nie można go było nazwać człowiekiem powierzchow-

nym. Nie nosił też długo urazy. Jego krytyczny stosunek do 

jej związku z Edwardem pojawił się tak niespodziewanie, 

a forma, w jakiej go wyraził, była tak nietypowa, że spowo­

dowało to u niej szok. I zapewne dlatego zareagowała tak 

gwałtownie. Nie zmieniało to jednak faktu, że wciąż nie 

wiedziała, skąd wziął się jego krytycyzm. 

- Dlaczego, Adam? - spytała łagodnie, wiedząc, że po­

winni pozbyć się niedomówień i zdobyć na szczerość, jeśli 

ich stosunki mają być poprawne. - Jest mi przykro, że tak się 

zachowałam. Nie powinnam mówić tego wszystkiego, ale... 

dlaczego ty zachowałeś się w ten sposób? Przecież musiałeś 

wiedzieć, że mnie to zrani? 

Patrzył przez chwilę na swe dłonie, potem spuścił wzrok 

na kolana i starał się nie patrzeć jej w oczy. 

- Mnie też jest przykro, że cię zraniłem - powiedział 

szorstko, unosząc w końcu wzrok. - Wcale tego nie pra­

gnąłem, ale im więcej czasu spędzaliśmy razem, tym bardziej 

czułem, że muszę ci to powiedzieć. Dla twojego dobra. 

Wzruszył sztywno ramionami i spostrzegła, że wciąga 

głęboko oddech, jakby przygotowywał się do kolejnej rundy. 

Podniósł wreszcie głowę i gdy zaczął mówić, w jego oczach 

pojawiły się niepokojące ogniki. 

- Powiedziałem to tylko dlatego, że... nie jest mi obojęt­

ne, co się z tobą dzieje - wyrzucił z siebie, pochylając się ku 

niej, jakby chciał podkreślić w ten sposób swoje słowa. - Po­

wiedziałem to, ponieważ wiem, jak wygląda dobre małżeń­

stwo. 

Poczuła coś w rodzaju ukłucia zazdrości i tak mocno za­

cisnęła dłonie, że paznokcie wbiły się w ciało. 

- Byłeś żonaty? - Te słowa uwięzły jej w gardle. 
- Nie, ja nie. Chodzi o moich rodziców - wyznał 

z uśmiechem, z którego przezierała wiedza o tym, czym mo-

że być miłość, i który sprawił, że poczuła ukłucie tęsknoty 
za tym, czego nigdy nie zaznała. - Są małżeństwem od czter­
dziestu lat i nie przestają być tak samo zakochani jak na 
początku. 

Jego śmiech był śmiechem radości i akceptacji. 
- Czasami - ciągnął - człowiek czuje się w ich towarzy­

stwie lekko zażenowany, zwłaszcza kiedy zaczynają tak dłu­
go i głęboko patrzeć sobie w oczy. Mój brat i ja musimy im 
czasem pogrozić, że jeśli nie zaczną zachowywać się przy­
zwoicie, wylejemy im na głowy kubeł zimnej wody. 

Zaśmiała się z niedowierzaniem. Nie znała nikogo, kto 

przekomarzałby się w ten sposób z własnymi rodzicami. Nie 
wyobrażała sobie nawet, że dwa pokolenia mogą żyć na tak 
poufałej stopie, podobnie jak nie wierzyła, by młodzieńcza 
namiętność, przedstawiana tak malowniczo w filmach i ro­
mansach, była w stanie przetrwać dużo dłużej niż miodowe 
miesiące. Wszystko to zresztą wykraczało tak daleko poza 
zakres spraw znanych jej z doświadczenia, że zwykła myśleć 
o tym jak o nieznanym lądzie, egzotycznym, ale i niebezpie­
cznym miejscu, gdzie lepiej się nie zapędzać. 

Czy jest możliwe, żeby się myliła? 
Nagle w jej głowie pojawiło się wspomnienie dnia, gdy 

Cassie ogłosiła swe zaręczyny z Lukiem, i zebrało się jej na 
płacz. Była wtedy tak pewna, że jej życie podąża właściwym 
torem... 

Czy naprawdę? Czy już wtedy nie zaczynała myśleć, że 

wszystko układa się zbyt pięknie, by mogło być prawdziwe? 

- Cassie, on naprawdę jest piękny - przypomniała sobie 

własne słowa, gdy ujęła dłoń przyjaciółki i przyjrzała się 
zaręczynowemu pierścionkowi. - Jak stworzony na twoją 
rękę! 

Pamiętała, jak pomyślała wtedy, że ich pierścionki bardzo 

się od siebie różnią. Edward wybrał dla niej szafir, kolor 
pasujący do jej oczu, i kazał jubilerowi otoczyć go wianusz­
kiem brylancików. Pierścionek Cassie to był pojedynczy, 

duży brylant, który uderzał elegancją i prostotą. Był tak wy­
kwintny, że pomyślała wtedy, iż jej pierścionek wygląda przy 
nim jak krzykliwe świecidełko. 

- Pokaż, pokaż - domagała się Kirstin. - Ho, ho! Klasy­

czny dobry smak! Ty wybierałaś czy on? Musiał kosztować 
fortunę! 

- Co o tym sądzisz, Dot? - Dorothy była dla nich zawsze 

arbitrem, do którego kierowały ostateczne pytania w spra­
wach elegancji i smaku. - Tak różni się od mojego... 

- To bardzo piękny pierścionek. - Jej przybrana matka 

delikatnie ważyła słowa i po chwili przeniosła oczy z pier­
ścionka na twarz Cassie. - To idealny symbol tego wszystkie­
go, co łączy cię z Lukiem. 

Naomi była przekonana, że Dot chce wyrazić tymi słowa­

mi coś więcej, niż kryło się w oklepanym „brylanty są na całe 
życie", i zaraz przypomniała sobie, że intensywność, z jaką 
Dot spojrzała wtedy na Cassie, wprawiła ją w lekkie zakło­
potanie. A może tak się jej tylko zdawało? 

- Chodź tutaj i niech cię przytulę - powiedziała Dot, jak 

zawsze kiedy wyciągała do nich ramiona. Już samo wspo­
mnienie tamtych chwil wystarczało, by Naomi poczuła, jak 
ściska ją w gardle. Serdeczność była podarunkiem, którego 

Dot nigdy nie skąpiła żadnej z nich. To była ta cecha, która 
sprawiła, że ich życie zaczęło się zmieniać od momentu, 
odkąd po raz pierwszy przekroczyły próg jej domu. 

Wszystkie trzy były wtedy jeszcze bardzo młode, lecz już 

pozbawione złudzeń i wyposażone w gorzką wiedzę, że mi­
łość może ranić. Dot poświęciła niemal piętnaście lat, starając 
się im pokazać, że istnieje też inna droga, szczęśliwsza. 

- Życzę wam, żebyście znaleźli w małżeństwie podobne 

szczęście, jak udało się to nam z Arthurem - powiedziała do 
Cassie. Nawet teraz, kiedy od tamtej chwili minęły miesiące, 
Naomi czuła falę ciepła napływającą do policzków i łzy sta­
nęły jej w oczach. Czy jest w ogóle możliwe, by którekol­
wiek z nich było w życiu tak szczęśliwe jak Arthur i Dot? 
Świat, w którym dzisiaj żyli, tak bardzo jest inny od tamtego, 
sprzed czterdziestu lat. 

Dziś prawie co druga para, którą znała, rozwiodła się albo 

szykowała do rozwodu, a ci, co dotąd się nie pobrali, rozpo­
czynali drugi lub trzeci związek. 

- Wyjdę do sklepiku i znajdę dla nas coś z bąbelkami, 

żeby uczcić uroczystość - zaoferowała. 

Dlaczego zrobiło się jej wtedy smutno? Powinna była 

przecież cieszyć się szczęściem przyjaciółki, której udało się 
znaleźć mężczyznę marzeń. Powinna optymistycznie zakła­
dać, że one obie już wkrótce poślubią tego jednego jedynego, 
na którego czekały. Zamiast tego męczyły ją lęki, które teraz, 
kiedy Adam wsadził kij w mrowisko, znów ożyły z dawną 

siłą. 

Nie było potrzeby, by wychodziła po szampana. Dot wło­

żyła już wcześniej wielką butelkę do lodówki, jakby czuła 
pod skórą, że zapowiedziana poprzedniego dnia przez Cassie 
wizyta przyniesie okazję do celebracji. 

- Ale z ciebie krętacz! - parsknęła Kirstin, gdy wszystkie 

znalazły się w kuchni, by pomóc Dot w rozpakowaniu rary­
tasów, które przygotowała na kolację. - Było przecież widać 
gołym okiem, że coś się dzieje między wami, a ty przysięga­
łaś na wszystkie świętości, że Lukę'a nie ma na twojej liście! 

- Pfff! Na liście... - prychnęła Naomi. - Wyobrażasz so­

bie decydowanie w takich sprawach na podstawie jakiejś li­
sty? Gdy pojawia się właściwy mężczyzna, sprawa jest jasna 

jak słońce, tak jak to było ze mną i z Edwardem. A co do 

Lukę'a, nie mogę zrozumieć, Cassie, dlaczego tak zamaru-

dziłaś dwa lata temu i pozwoliłaś, żeby ta Sophie położyła 

na nim łapę. Przecież było jasne, że on jest dla ciebie idealny. 

- Co to znaczy „idealny"? - nie dawała za wygraną Cas­

sie, lecz Naomi, mając za sobą przemyślenia na ten temat, 

gładko wyrecytowała listę najważniejszych cech. 

- Zacznijmy od tego, jak wiele was łączy. Oboje pracu­

jecie na tym samym oddziale. On jest miły i wrażliwy, wszy­

scy dobrze o nim mówią. No cóż, poza tym jego pensja nie 

będzie wam chyba przeszkadzać? Zwłaszcza kiedy powię­

kszy się wam rodzina... 

Dlaczego teraz ta lista wydaje się jej tak chłodna i skalkulo­

wana, kiedy usłyszała Adama mówiącego o małżeństwie swo­

ich rodziców, z którego po tylu latach nie wyparowało szczę­

ście? Czy to możliwe, że kiedyś, gdy zastanawiała się, co tak 

naprawdę liczy się w związku, zapomniała o jakimś ważnym 

składniku? Czy istnieje jakiś magiczny klej, który spaja ludzi, 

sprawiając, że pozostają ze sobą na dobre i na złe? 

- Poza tym jest również dość przystojny, jeżeli oczywi­

ście bierzesz w ogóle pod uwagę to, co dostaną w genach 

twoje dzieci - dodała przewrotnie Kirstin, ustawiając na tacy 

kieliszki i biorąc pod pachę szampana. - Boże, on ma wszy­

stko: głowę, twarz i pieniądze! Czego więcej może chcieć 

kobieta? 

- Serca. Wielkiego serca, które potrafi dać miłość - do­

biegł od drzwi głos Dot, która usłyszała ostatnie słowa. -

Możesz stracić wszystko i wciąż być szczęśliwa, jeżeli on 

potrafi dać ci serce. 

- Jesteś uprzedzona, bo miałaś szczęście i spotkałaś w ży­

ciu Arthura - rzekła Naomi żartobliwym tonem, całując Dot 

w policzek. - Niestety, mam niedobre podejrzenia, że Arthur 

był ostatnim takim ideałem. Tacy już się nie rodzą, więc my, 
dziewczęta, musimy radzić sobie z tym, co jest. 

Teraz, kilka miesięcy później, wciąż wydawało się jej, że 

słyszy echo własnego głosu, i poczuła, że zaczyna się jej 
robić niedobrze. Dlaczego to właśnie Adam spowodował, że 
ze wspomnień wypłynęły dawne słowa Dot i dlaczego te 
słowa sprawiły, że zaczęła się zastanawiać, czy w czasie wę­
drówki ku szczęściu w małżeństwie nie zagubiła po drodze 
czegoś ważnego? 

To nie może być prawda, zaprotestowała w myślach, mi­

mowolnie kierując dłoń ku zawieszonemu na szyi pierścion­
kowi. Ona i Edward są stworzeni dla siebie i tylko napięcie 
ostatnich dni sprawiło, że zaczęła zastanawiać się nad sen­
sownością złożonych mu obietnic. 

W końcu minęło już prawie dziewięć lat, odkąd bolesna 

katastrofa z Alexem dała jej twardą lekcję życia. Gdy po raz 
dragi wyruszyła na poszukiwanie swego mężczyzny, była 
dużo ostrozniejsza. Mądrzejsza o dawne doświadczenia, nie 
zamierzała nikomu pozwolić, by złamał jej serce. 

ROZDZIAŁ SIÓDMY 

- Kolejny pacjent wyrusza na pediatrię - obwieścił głos 

w słuchawce. 

Naomi nie miała dziś ani chwili wytchnienia. Odkąd roz­

poczęła dyżur, telefon nie przestawał dzwonić. To był trzeci 

nowy pacjent w ciągu godziny i na całym oddziale pozostało 

już tylko jedno wolne łóżko. 

- Nazywa się Cynthia Lawford, ale reaguje tylko na swo­

je sceniczne imię, Cindy - ciągnął głos. - To nad wiek roz­

winięta nastolatka. Jest modelką i przewróciła się na scenie 

w czasie jakiegoś pokazu. - W głosie recepcjonistki słychać 

było napięcie i Naomi zaczęła się zastanawiać, czy ma ono 

jakiś związek z pacjentką. - Nie dałoby się umieścić jej w je­

dynce? - spytała w końcu. 

- Wykluczone. Wiesz przecież, że mamy tylko jedną je­

dynkę i jest w tej chwili zajęta - odpowiedziała szybko, ma­

jąc nadzieję, że Sharon wyjaśni w końcu, o co chodzi. 

- Ach tak... - Recepcjonistka wyraźnie nie zamierzała 

kończyć rozmowy. - Tylko że ona nie powinna być w pokoju 

z młodszymi dziećmi, ma już trzynaście lat... 

- Może powiesz mi w końcu, co jest nie w porządku? 

- Naomi postanowiła przerwać dziwny ciąg niedomówień. 
- Czy postawiono już jakąś diagnozę? 

- I tak, i nie. - W głosie recepcjonistki zabrzmiała roz­

terka. - Przywiózł ją tu opiekun z zespołu, potem zrobiono 

pewne badania, ale wyniki nie są jednoznaczne... - Sharon 
urwała na moment. - Zrobiła się z tego wszystkiego awantu­
ra i ten jej... agent zaczął wykrzykiwać coś o adwokatach 
i sądzie. 

- Czy jedzie tu teraz z tym... agentem? - Naomi zaczy­

nała powoli rozumieć rozterkę Sharon. 

- Uparł się - padła ponura odpowiedź. 
Naomi wyprostowała ramiona. Potrafiła postawić się 

awanturnikom i robiła to już nieraz, ale nigdy do tej pory nie 
prowadziła z nikim na oddziale bitwy. 

- Dobrze, Sharon.... Dziękuję za ostrzeżenie. Czekam na 

nich - rzekła najspokojniej jak potrafiła i odłożyła słu­
chawkę. 

Przez moment stała bez ruchu, zastanawiając się nad stra­

tegią. Może zrobi na nich wrażenie widok chorych dzieci? 
A może najlepiej będzie, jeśli szybko zmieni rozmieszczenie 
łóżek i wygospodaruje dla dziewczyny osobny aneks, osz­
czędzając w ten sposób podopiecznym awantur? 

Zanim zdążyła podjąć decyzję, od strony głównego wej­

ścia dobiegł tubalny głos i natarczywe stukanie w szybę. 

W tej samej chwili podjęła decyzję. 

- Selina? - przywołała młodą irlandzką pielęgniarkę. -

Czy możesz szybko wziąć kogoś do pomocy i przygotować 
Tommy'ego do przesunięcia do innej sali? Jest jeszcze miej­
sce w aneksie, w którym leży Danny. Proszę, zrób to jak 
najszybciej. 

Zza zamkniętych szklanych drzwi dobiegł zirytowany 

głos intruza. Naomi uznała, że pora wkroczyć do akcji. 

- Przepraszam pana! - zdecydowanym ruchem otworzy­

ła drzwi. - Szpital to miejsce, gdzie głośne zachowanie jest 
absolutnie niedopuszczalne. 

Po drugiej stronie stało czworo ludzi. George, jeden z sa-

lowych, którego praca polegała na eskortowaniu pacjentów 

z izby przyjęć, pierwszy odzyskał rezon. Stojąca obok młoda 

pielęgniarka była blada jak papier. 

- Siostro Brent, to Cynthia Lawford, nasza nowa pacjentka. 

Otrzymała już pewnie siostra wiadomość o jej przybyciu. 

- Owszem, dziękuję ci, George. Cześć, Cynthia - uśmie­

chnęła się do niej. - Nazywam się Naomi Brent i będę się 

tobą opiekować. 

- Cindy... - przedstawiła się dziewczyna, wypowiadając 

imię szeptem, jakby na tyle tylko starczyło jej sił, po czym 

rzuciła niepewne spojrzenie na opiekuna. 

- Dobrze, George - wtrąciła Naomi. - Powiedz mi, czy 

mamy poza tym jakiś problem? Skąd ten cały hałas? 

- Powiem pani, jaki mamy problem. - Opiekun Cindy 

ostro wkroczył do akcji. - Jakaś nierozgarnięta recepcjonist­

ka zrobiła burdel z papierami tej panienki i kiedy próbowa­

łem to wreszcie załatwić, ordynarnie wyproszono mnie 

z recepcji. 

Mężczyzna obrócił ciężko ciosaną twarz w stronę Geor­

ge^ i obrzucił go pogardliwym spojrzeniem. Teraz dopiero 

Naomi mogła przyjrzeć mu się bliżej. Na nosie miał okulary 

w złoconej oprawie, włosy spięte w kucyk sterczący mu na 

karku jak wyliniały pędzel. Niemal całe ramiona upstrzone 

były drobniutkimi płatkami łupieżu, które przekreślały wra­

żenie, jakie mógł zrobić jego drogi, ciemny garnitur. 

- Nadszedł czas - rzucił lodowatym głosem do George'a 

- żeby oddał pan te wszystkie skomplikowane sprawy w ręce 

ludzi, którzy trochę się na tym znają. Wtedy nie będzie już 

żadnych problemów, prawda, siostro Brent? 

- Dokumenty szpitalne przeznaczone są do użytku we­

wnętrznego i George zrobił to, co do niego należy - zaopo­

nowała, odbierając z rąk salowego plik badań. 

- Nawet jeżeli wciska się mojej podopiecznej nie te wy­

niki, co trzeba? - odpalił Kucyk wojowniczo. 

- Nawet wtedy - oświadczyła dobitnie, gotowa bronić 

dobrego imienia szpitala. - Jedyną osobą uprawnioną do 

wprowadzania do tych dokumentów jakichkolwiek zmian 

jest lekarz, który potwierdza je swoim podpisem. To on od­

powiada za ich rzetelność i on może zostać postawiony przed 

sądem za swój błąd. 

Mężczyzna przez chwilę nerwowo zaciskał ręce, jakby 

z wysiłkiem powstrzymywał się od wyrwania papierów z rąk 

Naomi. 

- Przede wszystkim nie ma potrzeby, żeby Cindy zosta­

wała w szpitalu - oznajmił lekko pogardliwym tonem. -

Miała to już nieraz, lekkie odwodnienie organizmu. Trzeba 

wpompować w nią trochę płynów i wszystko będzie dobrze. 

Nasza agencja potrafi dbać o dziewczęta. Gdybyśmy napra­

wdę potrzebowali lekarza, posłalibyśmy ją do gabinetu na 

Harley Street. 

Jego nonszalancki ton nie zrobił na niej wrażenia, a jeden 

rzut oka na informację wypisaną w papierach wystarczył, by 

zorientować się, że w stanie, w jakim jest obecnie dziew­

czynka, żadna ilość „płynów" nie przyniesie zmiany. 

- Czy skontaktował się pan z rodziną Cindy? - spytała, 

zastanawiając się, jak się go pozbyć. 

- Nie ma potrzeby - parsknął ze złością. - Zanim dowlo­

ką się tutaj, Cindy będzie już z powrotem na scenie. 

- Cindy ma dopiero trzynaście lat i jeżeli nie posiada pan 

pełnomocnictwa podpisanego przez rodziców, które upraw­

nia do podjęcia decyzji w sprawie jej leczenia, będziemy 

musieli skontaktować się z nimi, żeby mieć legalną podstawę 

do rozpoczęcia hospitalizacji. Jakiekolwiek działanie podjęte 

bez ich wiedzy stanowiłoby wykroczenie - oznajmiła, cie-

sząc się jednocześnie w duchu, że Dot nigdy się nie dowie, 
że jej przybrana córka potrafi kłamać jak z nut. 

- Do diabła z tymi formalnościami! - warknął opiekun 

i gniewnym ruchem sięgnął do kieszeni, by wyciągnąć ko­
mórkę. 

- Przykro mi, ale na terenie szpitala nie wolno używać 

telefonów komórkowych - oznajmiła twardo. - Zakłócają 
pracę aparatury medycznej. 

Kucyk prychnął i rzuciwszy jej pełne wściekłości spojrze­

nie, wcisnął komórkę z powrotem do kieszeni. 

- Wrócę tu, jak skończę rozmowę - zwrócił się do dziew­

czynki. W jego głosie zabrzmiała nuta groźby. 

- Nie musi pan się spieszyć! - zawołała Naomi. - Przy­

gotowanie miejsca dla Cindy zajmie co najmniej trzy kwa­
dranse, a odwiedziny chorych zaczynają się dopiero o dru­
giej-

Stojąca obok młoda pielęgniarka patrzyła na nią szeroko 

otwartymi ze zdumienia oczami. Część informacji o regula­
minie szpitala, którą podała Naomi, była zmyślona, i dziew­
czyna dobrze o tym wiedziała. Dopiero po dłuższej chwili 
w jej oczach pojawiły się iskierki zrozumienia. 

- Brawo! Tak trzeba z takim... - George wymruczał pod 

nosem przekleństwo, zwalniając jednocześnie hamulec przy 
wózku Cindy. - Zawieziemy teraz naszą pannę gdzieś, gdzie 
wreszcie będzie miała trochę spokoju. 

W następnej chwili zza zakrętu korytarza wyłonił się 

Adam Forrester, a mina, z jaką spojrzał na Naomi, wskazy­
wała, że słyszał przynajmniej część ich rozmowy. 

- Dobra robota, Naomi - rzekł z podziwem. 
George położył ręce na oparciu wózka i spojrzał pytająco 

na Naomi. 

- Do ósemki. - Wskazała ruchem głowy drzwi do jedno-

osobowego pokoju znajdującego się najbliżej dyżurki. Wie­

działa, że tam najłatwiej będzie utrzymać sprawy pod kon­

trolą, zwłaszcza kiedy na oddziale zaczną pojawiać się nie­

proszeni goście. - Nie miałam wyjścia - dodała, spoglądając 

na Adama spod oka. - Nigdy w życiu nie pozwoliłabym 

takiemu typowi decydować o czymkolwiek, zwłaszcza gdy 

chodzi o zdrowie dziecka. 

Podała mu wyniki badań i czekała na reakcję. 
- Boże drogi... - mruknął. - To ona ma dopiero trzyna­

ście lat? 

Jej samej trudno było uwierzyć, że dziewczynka w tym 

wieku ma już do czynienia z narkotykami, ale wiadomość 

o ciąży Cindy sprawiła, że zrobiło się jej niedobrze. 

- Sama jest jeszcze dzieckiem - wyszeptała ze zgrozą. 

- Całkiem zresztą możliwe, że ojcem dziecka jest ta... kre­

atura. Cindy nie wygląda na prostytutkę, ale kto wie, co tam 

naprawdę się dzieje... 

- Myślę, że powinna odpowiedzieć nam na parę pytań. 

W ciągu kilku minut dziewczyna została podłączona do 

kroplówki i leżała na łóżku z zamkniętymi oczami, ale 

doświadczone oko Naomi nie potrzebowało dużo czasu, by 

odkryć, że Cindy udaje sen. Leżała bez ruchu, dopóki 

Naomi głośno nie zasugerowała, że czas zadzwonić do 

rodziców. 

- Czy naprawdę chcecie do nich dzwonić? - wyszeptała, 

a w jej oczach błysnęły krople łez. - On tylko tak się wy­

głupia. .. 

- Nie chcesz, żebyśmy do nich zadzwonili? - spytał 

Adam łagodnym głosem. 

Przez chwilę panowała cisza i dopiero po kilku sekundach 

dziewczynka wyszeptała drżącym głosem: 

- Proszę... Tak, chcę jechać do domu... 

Ostatnie słowo utonęło w cichym łkaniu. Dziewczyna od­

wróciła głowę i ukryła twarz w poduszce. 

- Już dobrze, kochanie... Wszystko będzie dobrze. - Na­

omi pochyliła się i pogłaskała dziewczynkę po głowie. -

Wszystko będzie w porządku. Z nami jesteś bezpieczna. 

- Nie. - Potrząsnęła głową i gdy spojrzała znów w oczy 

Naomi, w jej spojrzeniu nie było już rozpaczy, lecz 

przeraźliwa pustka. - Nic teraz nie będzie takie jak kiedyś. 

Długą chwilę panowała cisza, po czym Cindy zaczęła 

mówić, najpierw wolno, potem coraz szybciej i szybciej, jak­

by bała się, że nie zdąży wyrzucić z siebie wszystkiego przed 

powtórnym pojawieniem się prześladowcy. Jej opowieść 

zmroziła Naomi krew w żyłach i gdyby nie miała przed sobą 

wyników, pomyślałaby, że dziewczynka ma bardzo bujną 

wyobraźnię. 

Gdy Cindy w końcu zamilkła, Naomi przywołała Selinę. 

Adam wydał jej kategoryczne polecenie, by nie wpuszczano 

do Cindy żadnych gości bez jego wyraźnego pozwolenia. 

Potem w milczeniu przeszli do dyżurki i gdy Naomi zajęła 

się parzeniem kawy, Adam wystukał numer do informacji, by 

dowiedzieć się o telefon do rodziców. Wyraz, jaki pojawił się 

na jego twarzy, gdy w końcu porozmawiał z państwem Law-

ford, wystarczył, by Naomi domyśliła się, że Kucyk nie 

raczył do nich zadzwonić. 

Podsunęła Adamowi kubek kawy. Wypił kilka łyków i po­

patrzył na nią w milczeniu. Wreszcie, zacinając się lekko, 

zaczął mówić, lecz widać było, że z trudem panuje nad sobą. 

- Od czasu do czasu popołudniówki drukują coś o ekstra­

waganckim stylu życia jakiejś supermodelki, ale zawsze tra­

ktowałem to z przymrużeniem oka - powiedział. 

- Wiem, o czym myślisz - odrzekła. - Czasami takie 

sprawy są tak odległe od tego, z czym mamy na co dzień do 

czynienia, że w pierwszym odruchu machamy ręką i mówi­

my „bzdura". Gdybym usłyszała, że agencje modelek rekru­

tują dziewczyny mające po dziewięć lat i każą im spacerować 

półnago po wybiegach w Mediolanie i Paryżu, pomyślała­

bym, że to wariactwo. Do głowy by mi nie przyszło, że 

wysyła się takie dzieci w podróż po całej Europie bez opieki 

rodziców. 

- No i widzisz, daleko nie trzeba szukać. Mamy coś ta­

kiego na miejscu! - wykrzyknął z furią, zaciskając palce na 

kubku. Naomi przestraszyła się, że za chwilę szkło pryśnie 

mu w dłoniach. - Pół godziny temu miałaś przed sobą jedną 

z szumowin, które robią na tym pieniądze. 

Naomi z trudem hamowała łzy. Słuchając opowieści Cin-

dy, czuła, że pod prostymi, z pozoru beznamiętnymi słowami 

kryje się zranione dziecko, ograbione z marzeń, skrzywdzone 

przez ludzi, którym zaufała i którzy obiecali otaczać ją opie­

ką. Byli to ci sami ludzie, którzy roztaczali przed nią miraże 

i złudzenia, by później bez skrupułów zniszczyć to, co miała 

najcenniejszego. 

- Jak oni mogli to zrobić? - powiedziała ze zgrozą i za­

mknęła oczy. Pod powiekami miała wciąż obraz Cindy, gdy 

opowiadała o „starszym panu", z którym musiała pójść do 

łóżka. To, że podsuwano jej jednocześnie narkotyki, nadawa­

ło całej sprawie jeszcze bardziej kryminalny posmak, podo­

bnie jak udział w niej Kucyka, który bral za organizowanie 

tego procederu pieniądze. 

- I do tego ta ciąża - dodał Adam. - Jak to dziecko, na 

Boga, ma w wieku trzynastu lat zostać matką? Nie wiemy 

poza tym, do jakiego stopnia zdążyła już uzależnić się od 

prochów, które w nią ładowali. Zanim przejdzie przez deto­

ksykację... 

- I czy w tym wieku dziewczyna jest w ogóle w stanie 

podjąć decyzję o tym, czy chce urodzić dziecko? Zapewne 
cokolwiek zrobi, będzie tego później żałować - dodała Na-
omi. 

Zamknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach, próbując choć 

na chwilę pozbyć się dręczących obrazów. 

- Jest jakaś procedura postępowania w takich sytuacjach? 

- spytała. - Trzeba chyba zawiadomić policję... Może nie 
powinniśmy jej tak wypytywać o to wszystko? 

- Naomi, ona sama nam o tym powiedziała! Nie wypy­

tywałbym jej o nic, gdyby nie chciała mówić. Ona bardzo 
chciała znaleźć obok siebie jakąś bratnią duszę. Jeśli chodzi 
o policję... przy większych posterunkach jest zazwyczaj in­
spektor do spraw przestępstw na nieletnich. Prawdopodobnie 

będzie chciał być obecny, gdy przybędą rodzice. 

Naomi czuła, że wydarzenia ostatniej godziny oblepiły ją 

niczym brudna maź. Wyprostowała się i wstała z krzesła. 
Nogi miała ciężkie jak z ołowiu i czuła się tak, jakby w ciągu 
ostatniej godziny postarzała się o pięćdziesiąt lat. 

- Przepraszam cię, Adam, ale nie mogę już dłużej. Muszę 

coś zrobić, przynajmniej przejść się po oddziale, żeby się 
otrząsnąć. Dziś rano przyjęliśmy dwójkę nowych pacjentów. 
Pójdę porozmawiać z ich rodzicami. 

- Kogo dziś przyjęłaś? - Adam również skorzystał z oka­

zji, by oderwać się od tej przygnębiającej sprawy. 

- Dziewczynkę z bólem brzucha, który wygląda na zapa­

lenie wyrostka, i twojego małego kumpla Theo, który ma 
mieć jutro robioną przetokę. 

- Zacznijmy od bolącego brzuszka. Może będzie to jeden 

z tych miłych przypadków, kiedy udaje się wyleczyć w ciągu 
kilku godzin i odesłać pacjenta do domu? 

- Brzuszek pełen ciastek z kremem? 
- Och, niechby już nawet było zatwardzenie! - rzucił, 

próbując zdobyć się na żart, i ruszył za nią w kierunku po­
koju, w którym umieszczono nową pacjentkę. 

- No dobrze, wygrałeś - przyznała mu rację pół godziny 

później. Ultrasonografia nie przyniosła co prawda rozstrzyg­

nięcia, ale rentgen pozwolił stwierdzić, że źródłem dolegli­

wości małej Penny jest zatwardzenie. Sytuacja była jednak 

na tyle poważna, iż należało zatrzymać dziewczynkę na krót­

ką terapię, by zastosować lewatywę oraz podać leki stymu­

lujące wypróżnienie. 

Panienka była najwyraźniej rozpuszczona i pozwalano jej 

w domu na wszystko, na co tylko miała ochotę, czego skut­
kiem była dieta pozbawiona świeżych owoców i warzyw oraz 
błonnika. Dziewczynka przysłuchiwała się rozmowie diete­
tyka z rodzicami z wyraźną pogardą, co nie rokowało dobrze 
przepisanej do domu kuracji. 

- Jak myślisz, czy są szanse, że rodzice zmuszą ją do 

przestrzegania diety? - spytała koleżankę, gdy przebierały 
się pod koniec dnia. 

- W skali od jednego do dziesięciu, mhm... minus cztery! 

- roześmiała się Selina, wieszając fartuch do szafy i schyla­

jąc się po buty. 

Wychodząc na korytarz, wciąż jeszcze chichotały, gdy 

przed nimi jak spod ziemi wyrosła postać Adama Forre-
stera. 

- Łapiesz drugi oddech? - zagadnęła go Naomi, mając 

nadzieję, że ukryje onieśmielenie, jakie pojawiało się za każ­
dym razem, gdy stawali twarzą w twarz. 

- Chciałem dopaść cię przed wyjściem, żeby przekazać 

ci wiadomość - powiedział, nie patrząc jej w oczy. - Edward 
próbował skontaktować się z tobą, żeby powiedzieć ci, że 
musi zostać dłużej i nie może spotkać się z tobą dziś wieczo-

rem. Prosił, żebyś nagrała na jego sekretarce wiadomość, 

kiedy znowu będziesz miała wolne. 

Cyniczna nuta w jego głosie nie była chyba tylko złudze­

niem, skoro również Selina zareagowała uniesieniem brwi 

i spojrzała na Naomi spod oka. To chyba niemożliwe, żeby 

Edward tak po prostu zlekceważył ich spotkanie, pomyślała. 

To musi być coś ważnego, nie umówił się przecież z kolega­

mi na drinka. Czy powiedział to rzeczywiście tak nonszalanc­

ko, czy był to tylko kolejny złośliwy gest Adama, który 

postanowił wtrącić swoje trzy grosze? W głowie miała męt­

lik i nie zamierzała teraz zastanawiać się nad czymkolwiek. 

Miała naprawdę dosyć wszystkiego i chciała, żeby ten stra­

szny dzień wreszcie się skończył. 

- Dziękuję ci za przekazanie wiadomości - powiedziała 

beznamiętnie i podniosła głowę, by postawić kołnierz kurtki. 
- Do jutra - rzuciła na pożegnanie i ruszyła z Seliną do 

wind. 

Gdy już myślała, że zanurzy się w ciemność i pozostanie 

sama ze swoimi myślami, za plecami rozległo się wołanie. 

- O, nie! -jęknęła cicho i dopiero po kilku krokach od­

wróciła z niechęcią głowę. 

- Naomi? - zbliżająca się kobieta powtórzyła jej imię. 

- Chyba mnie nie znasz, ale pracujemy tu razem, na sąsied­

nich oddziałach. Nazywam się Sahru Ismail. 

- Oczywiście, że wiem, kim jesteś. Pracujesz razem 

z Cassie Mills... to znaczy Thornton - poprawiła się, zdając 

sobie sprawę, że użyła panieńskiego nazwiska koleżanki. 

- Właśnie. Ale to nie Cassie opowiadała mi o tobie. 

Wysoka, elegancka kobieta o egzotycznych rysach twarzy 

zrównała się z nią i przez krótką chwilę Naomi zdawało się, 

że zastanawia się, co powiedzieć. 

- Czy chciałaś porozmawiać o czymś... konkretnym? -

Nie traciła nadziei, że zdoła szybko dotrzeć do domu. - Mia­

łam dzisiaj bardzo ciężki dzień. 

- Doktor Halawa mówił mi, że to właśnie ty poradziłaś 

mu, żeby zdobył się ze mną na szczerość - oznajmiła Sahru 

melodyjnym głosem i urwała, jakby zastanawiając się nad 

następnym zdaniem. 

Naomi była niemal pewna, że zaraz usłyszy, iż powinna 

trzymać się z dala od spraw, które jej nie dotyczą. 

- Hal... doktor Halawa był trochę zbity z tropu tym, co 

mu powiedziałaś, ale ponieważ bardzo cię ceni, posłuchał 

twojej rady i spytał mnie, czy mogłabym odsłonić przed 

nim... tajniki kobiecego sposobu myślenia. - Sahru uśmie­

chnęła się, ukazując śnieżnobiałe zęby kontrastujące ze śnia­

dą cerą. - Zupełnie jakby jakikolwiek mężczyzna była w sta­

nie cokolwiek z tego zrozumieć - dodała. - Przecież to dla 

nich czarna magia. A może - zawiesiła głos - spieszysz się 

i zawracam ci głowę? 

- Moje plany na dzisiejszy wieczór to wejść jak najszyb­

ciej do wanny i całkowicie wyłączyć myślenie - zażartowała 

Naomi. - Ale najpierw muszę coś zjeść. 

- Mogę zaprosić cię na coś małego i zrewanżować ci się 

w ten sposób za chwilę rozmowy - rzekła Sahru. - Miesz­

kam niedaleko stąd. 

Zbieg okoliczności chciał, że Sahru zajmowała mieszka­

nie w sąsiednim budynku, gdzie znajdowały się mieszkania 

pracowników szpitala, i Naomi uznała, że chętnie spędzi 

z nią parę chwil. Myśl o tym, że dowie się czegoś o koleżan­

ce, którą otacza aura tajemnicy, niosła perspektywę odwró­

cenia choćby na moment uwagi od wszystkich okropności, 

które wydarzyły się tego dnia. 

- Wspaniale je urządziłaś! - rzekła z podziwem, gdy Sa­

hru pokazała jej swoje lokum. Zamiast stereotypowego beżu, 

który można zobaczyć w większości mieszkań, ściany wibro­
wały barwami. Wisiały na nich wzorzyste tkaniny, a jedną 
pokrywały ręcznie zrobione malowidła. Na tle cyklameno­
wego różu poprzecinanego bielą pyszniły się kwiaty uroczy-
nu wychylające się z bujnego listowia, wyglądającego tak 
naturalnie, jakby na ścianie znalazł się prawdziwy ogród. 

- To jedna z tych rzeczy, których mi brakuje, kiedy myślę 

o miejscu, skąd pochodzę - wyznała nieśmiało. - Lubimy 
żyć kolorowo. Lubimy barwne domy i stroje. 

- Nasze ubrania muszą przy tym wyglądać strasznie szaro 

- mruknęła Naomi. 

- W pracy to bardzo praktyczne - odparła Sahru. 
Gdy Naomi podziwiała wnętrze, Sahru zdjęła płaszcz 

i powiesiła go na oparciu krzesła w pobliżu kaloryfera. Po­
prosiła Naomi, by usiadła, a sama zaczęła krzątać się w małej 
kuchni. 

- Czego się napijesz? - spytała. 
Choć przegadały ze sobą prawie godzinę, jedząc tradycyj­

ne sudańskie przekąski, Naomi wydawało się, że spędziły 
razem nie dłużej niż chwilkę. Sahru okazała się fascynującą 

rozmówczynią, a jej opowiadania o dzieciństwie w Sudanie 
były tak wyraziste, że Naomi miała wrażenie, jakby wybrała 
się z nią w daleką podróż. Kiedy uprzątnęły w końcu talerze 
i Sahru usiadła na kanapie z dłońmi splecionymi na kola­
nach, Naomi wiedziała, że oczekiwana chwila nadeszła. 

- Poradziłaś doktorowi Halawie, żeby ze mną porozma­

wiał, ale problem polega na tym, że dla mnie rozmowa z nim 

jest trudna - zaczęła. - Ty jesteś kobietą i potrafisz mnie 

zrozumieć. Może zresztą mogłabyś mi pomóc i wytłumaczyć 
mu pewne rzeczy? Ja... ja po prostu się wstydzę. 

- Nie wiem - odrzekła Naomi ostrożnie. - To zależy od 

tego, czy to coś, co potrafię wytłumaczyć... 

- To w pewien sposób bardzo proste. Powiedziałam mu 

już, że nie mogę wchodzić z nim w bliskie stosunki, bo i tak 

nigdy nie wyjdę za mąż. 

- Dlaczego? 
- Ponieważ nie mogę mieć dzieci - odrzekła Sahru. 
- Ale... dlaczego nie? Przecież musisz kochać dzieci, 

inaczej nie zajmowałabyś się nimi przez cały dzień. 

- Tak, kocham dzieci, ale z powodu czegoś, co zdarzyło 

się w dzieciństwie... - Zawiesiła głos, lecz Naomi spojrze­
niem zachęciła ją, by mówiła dalej. - Kiedy miałam pięć lat, 
mój ojciec powiedział matce, że nadszedł czas, żebym została 
„oczyszczona ze zła" i wysłał po staruchę, która zajmował 
się takimi rzeczami. - Naomi spojrzała na nią lekko przestra­
szona. - Kiedy starucha przyszła, matka zaprowadziła nas do 
pustego pokoju i przytrzymała mnie, a w tym czasie starucha 
wycięła mi łechtaczkę i wargi sromowe i zaszyła mnie... 
w tym miejscu. To była prawdziwa rzeźnia. 

Naomi zagryzła z całej siły wargi, by nie krzyknąć. Do­

wiedziała się kiedyś, jeszcze w szkole, że w niektórych kra­

jach okalecza się w ten sposób dziewczynki, ale nigdy nie 

słyszała o tym z ust kogoś, kto doświadczył tego na własnej 
skórze. Poczuła się nagle, jakby ktoś zdzielił ją kijem po 
głowie. Gdy Sahru kontynuowała opowieść, jej głos przyj­
mował coraz bardziej dziecinne brzmienie, jakby przywołany 
z przeszłości koszmar ożywił w niej skrzywdzone dziecko. 

- I tak miałam szczęście, bo przynajmniej nie wykrwa­

wiłam się na śmierć, jak moja przyjaciółka. Kiedy byłam już 
trochę starsza, dowiedziałam się, jak będzie wyglądał poród. 
Zdałam sobie sprawę, że za każdym razem będę musiała 
przechodzić ten sam ból - rozcinanie i zaszywanie przy każ­
dym porodzie - i że to na moją głowę spadnie dopilnowanie, 
żeby mojej córce zrobiono to samo... Nie mogłam. Po prostu 

nie mogłam - zakończyła, potrząsając głową i kryjąc twarz 

w dłoniach. 

- Ale, Sahru... żyjesz przecież tutaj, nie w Sudanie -

odezwała się Naomi. - Gdybyś chciała mieć dziecko, nikomu 

nawet do głowy by nie przyszło, żeby je okaleczyć. 

- Nigdy w życiu nie pozwoliłabym okaleczyć mojego 

dziecka - rzekła Sahru z determinacją, po czym ze smutkiem 

dodała: - Ale nie będzie żadnego dziecka, ponieważ nigdy 

nie będę w stanie zaakceptować pewnych wymagań męż­

czyzny. 

Naomi zmarszczyła brwi, nie do końca ją rozumiejąc. 

- Za długo byłam zamknięta - wytłumaczyła, z zażeno­

waniem odwracając wzrok. - Mężczyzna musiałby się 

wdzierać we mnie siłą... 

- To nieprawda, Sahru - rzekła Naomi, czując że w koń­

cu stanęła na gruncie, gdzie ma coś do powiedzenia. - Za­

pewne w Sudanie i wielu krajach Afryki wygląda to inaczej, 

ale tutaj mamy chirurgów, którzy potrafią przeprowadzić 

operację. Sam Dysart na przykład zrobił już wiele takich 

zabiegów. 

- To nie zmienia faktu, że nie będę mogła wyjść za mąż 

- nie ustępowała Sahru. - Przestałam być pełnowartościową 

kobietą, więc nikt spoza mojej kultury mnie nie zechce, 

a mężczyźni z Sudanu oczekują, że będę żyć zgodnie ze zwy­

czajami, do których są przyzwyczajeni. 

Naomi próbowała przekonać swą nową przyjaciółkę, że 

niepotrzebnie widzi sprawy tak czarno, ale Sahru 

najwyraźniej podjęła już decyzję. Była również całkowicie 

przekonana, że z chwilą, gdy opowiedziałaby o wszystkim 

Halowi, jej atrakcyjność w jego oczach zmalałaby do zera. 

To naprawdę przykre, myślała Naomi, przemierzając na 

piechotę krótką drogę dzielącą mieszkanie Sahru od jej domu. 

Hal i Sudanka stanowiliby taką ładną parę. Najpierw, wiele 
lat temu, tortury i cierpienie uczyniły z jej dzieciństwa kosz­
mar, potem, jakby tego było mało, żyła z kompleksami po­
zbawiającymi ją szans na zbudowanie związku. Czy uwziął 
się na nią los? 

Kiedy zbliżała się do krańca ciemnego, obsadzonego drze­

wami skweru, jakaś postać wynurzyła się zza krzewów, zbli­
żyła się szybko i położyła dłoń na jej ramieniu. 

ROZDZIAŁ ÓSMY 

Naomi poczuła, jak serce skacze jej do gardła, i na chwilę 

zamarła w bezruchu. W ciemności rozległ się męski głos: 

- Czyś ty postradała zmysły, kobieto? 
Odwróciła się gwałtownie. 
- Adam, to ty? 

- Tak, ja, ale równie dobrze mógł to być jakiś bandyta 

- skarcił ją, zirytowany. - Jak myślisz, po co szpital ustawił 
te wszystkie latarnie wzdłuż głównej alejki? Chyba po to, 
żeby niemądre kobiety, które spacerują same o tej porze, 
mogły bezpiecznie przejść przez ten ciemny skwer. 

Położył jej ręce na ramionach i jeszcze raz popatrzył na 

nią z wyrzutem. Byli zbyt daleko od głównej alejki, by mogła 
ujrzeć jego twarz. Rozproszone światło latarń pozwalało do­
strzec jedynie gniewnie uniesione brwi, rysujące się nad cie­
mniejszymi plamami oczu. Odetchnęła z ulgą, czując, jak 
powoli odpływa z niej napięcie, ale zaraz potem na jej ramio­
na spadł cały ciężar wydarzeń minionego dnia. 

- Adam - jęknęła zmęczonym głosem, czując, jak nagle 

wiotczeje w jego rękach. - Ja... nie mogę... 

Zachwiała się lekko i przechyliła w jego kierunku, jakby 

wiedziała, że jego ramiona są teraz jedynym wsparciem, na 

które może liczyć. 

- Naomi? Co się dzieje? 
Przyciągnął ją i delikatnie objął, powstrzymując przed 

upadkiem. Na moment zesztywniała, jakby wiedziała, że ma 

jeszcze czas, by odrzucić pokusę poddania się jego opiekuń­

czej sile. W następnej chwili jego dłoń miękko oparła się na 

jej karku i delikatnie przyciągnęła jej głowę. Oparła czoło na 

jego ramieniu i pozwoliła, by odpłynął opór. 

Dlaczego miałaby z nim walczyć, skoro nigdy dotąd nie 

czuła się równie bezpiecznie? Dlaczego miałaby się opierać 

jego opiekuńczej sile, skoro najbardziej pragnęła zapomnieć 

o wszystkich udrękach i pozbyć się stresu tego okropnego 

dnia? 

- Gdzie byłaś tak długo? - spytał cicho, przytulając ją do 

siebie mocniej. - Czy stało się coś niedobrego? 

Wciąż miała w uszach głos Sahru wspominającej potwor­

ne zdarzenia z dzieciństwa, a potem pod powiekami prze­

mknęła jej wychudzona, ni to kobieca, ni dziecięca, twarz 

Cindy. Wcisnęła twarz w jego ramię i dręczące obrazy znik­

nęły. 

- Och, Adam! - Załkała, przytulając się do niego ufnie, i 

z jej oczu popłynęły łzy. Nie wiedziała, jak długo stali w ten 

sposób. Gdy wreszcie się uspokoiła, zdała sobie sprawę, że 

mżawka zamieniła się w deszcz i oboje są przemoczeni. 

- Przepraszam - rzekła ochrypłym głosem, pociągając 

nieelegancko nosem, i wysunęła się z jego objęć. Była mu 

wdzięczna, że nie patrzy na jej twarz. Zanurzyła dłoń w to­

rebce i zaczęła szukać chusteczki. - Przepraszam. Nie chcia­

łam... 

- Czy masz zamiar powiedzieć mi, o co w tym wszy­

stkim chodzi? - zapytał, wciąż podtrzymując jej łokieć, jak­

by bał się, że może znów zachwiać się na nogach. 

- Połowę tej historii już znasz. Chodzi o Cindy. 

Czuła, jak na jej głowę spadają coraz większe krople de­

szczu. Mimo woli pomyślała, że wolałaby stać tutaj w chło-

dzie i ulewie chłoszczącej jej ramiona, niż znaleźć się sama 

we własnym pustym pokoju. 

- Jaka jest druga połowa? - Patrzył na nią przez chwilę, 

po czym twarzy wykrzywiło mu potężne kichnięcie. 

- To niemądre - powiedziała. - Jeżeli postoimy tu jesz­

cze trochę, dostaniemy zapalenia płuc. 

- Nie pozwolę ci iść do domu, póki nie powiesz mi, co 

się z tobą dzieje. Masz wybór: idziemy do mnie czy do cie­

bie? 

Wyobraziła sobie przez chwilę konsekwencje spotkania 

o tej porze na klatce schodowej którejś z koleżanek ze szpi­

tala, i potrząsnęła przecząco głową. 

- Jeżeli nalegasz, to... chodźmy już lepiej do ciebie. Twoi 

sąsiedzi są na pewno mniej wścibscy od moich. 

Ruszyli w kierunku jego domu. W pewnym momencie 

Adam wyciągnął rękę, jakby się wahał, czy położyć ją na jej 

ramieniu, ale zaraz potem wsunął dłonie w kieszenie i ma­

szerowali w milczeniu aż do celu. 

- W łazience są ręczniki i dres, w który można się prze­

brać - oznajmił, gdy zdjęła przemoczoną kurtkę. - Jeśli masz 

ochotę, weź prysznic albo gorącą kąpiel. Dobrze ci to zrobi. 

- A ty? - spytała, przyglądając się, jak ściąga przez głowę 

przemoczoną bluzę. - Od wypadku minęło kilka dni. Nie 

możesz pozwolić sobie na to, żeby... 

- Naomi, czy nie możesz choć raz pomyśleć o sobie? 

Weź kąpiel, a ja w międzyczasie przebiorę się w suche rze­

czy. Pójdę do łazienki zaraz po tobie. 

Przez ułamek sekundy wyobraziła sobie, jak Adam zaglą­

da do łazienki, gdy stoi nago w wannie, i poczuła wypieki 

na policzkach. Odwróciła się szybko. 

Była już wcześniej w jego łazience, ale teraz miała świa­

domość, że po raz pierwszy rozbiera się w łazience mężczy-

zny, który się jej podoba. Było coś osobistego i wręcz poufa­

łego w przesuwaniu po skórze pokrytej pianą gąbki, którą on 

miał za kilka minut się szorować. Jeszcze bardziej intymne 

było wciąganie jego ubrania. Przez moment czuła się tak, 

jakby to on przesuwał dłońmi po jej rozgrzanych pod prysz­

nicem nogach. Choć zawinęła długie rękawy i nogawki, dres 

wciąż wisiał na niej jak za duża o dwa numery sukienka. 

Stanęła przed lustrem i zmarszczyła brwi. Nie chcąc za­

moczyć mokrymi włosami bluzy, zawinęła na głowie ręcznik 

i wyszła z łazienki. Adam siedział na brzegu łóżka, wciąż 

w tych samych, przemoczonych spodniach. Jego skóra tym 

razem pokryta była gęsią skórką. 

- Ty wariacie! Nawet nie wiesz, jak wyglądasz! - zawo­

łała. - Dlaczego nie zdjąłeś mokrych rzeczy? 

- Bo zostawiłem piżamę w łazience - burknął niezado­

wolony. - Nie byłem przekonany, czy przyjmiesz z entuzja­

zmem moje wtargnięcie w chwili, gdy będziesz mydlić sobie 

plecy. 

Nie chciała się teraz nad tym zastanawiać. 

- Jeśli chodzi tylko o to, przeszkody już zniknęły - od­

parła szybko. - Zajmę się tymczasem herbatą. Zjesz coś? 

- Naomi, nie musisz poczuwać się do opieki nade mną. 

Wypadek nie spowodował u mnie trwałego niedowładu koń­

czyn. 

- Siniaki wciąż nadają się na wystawę - oświadczyła, 

patrząc na jego ramię. - Masz na sobie prawie wszystkie 

kolory tęczy. Lepiej powiedz, jak się ma twoje obite biodro? 

Odpowiedzią był znany jej łobuzerski błysk w oku. Do­

myślając się, co może być dalej, cofnęła się i uniosła ręce, 

jakby chciała wyrzec się nieopatrznie wypowiedzianego py­

tania. 

- Zapomnij o tym. Nic nie mówiłam, a ty nic nie słyszą-

łeś. I z góry udzielam odpowiedzi: nie, nie chcę patrzeć, jak 

wygląda twoje posiniaczone biodro. Idę teraz do kuchni, a ty 

możesz w spokoju odbyć wieczorną toaletę. 

Błysk w oczach Adama i jego powrót do małych prowo­

kacji wystarczyły, by wytrącić ją z otępienia, w jakim trwała 

od paru godzin. Ze zdziwieniem spostrzegła, że chodząc po 

kuchni, zaczęła nucić jakiś przebój. Kiedy bekon już się 

zarumienił i z tostera wyskoczyły grzanki, zawołała Adama 

na kolację. 

- To się nazywa zgrany zespół - powiedział, stając 

w drzwiach w pięć sekund później. Miał na sobie wytarte, 

świeżo wyprane dżinsy i luźny sweter. Przejął inicjatywę, 

wyłączył elektryczny czajnik i sięgnął po pudełko z herbatą. 
- Dziękuję, Naomi. Już na sam zapach cieknie mi ślinka 
- dodał, potwierdzając to głośnym burczeniem brzucha. 

- Ostrz zęby - poleciła, nakładając na talerze spore 

porcje. - Siadaj, ja zaparzę herbatę. 

- Mhm... bekon jest wspaniały - mruknął. - Jeżeli sma­

żysz coś takiego na śniadanie dla Edwarda, to się nie dziwię, 

że postanowił się z tobą ożenić. 

Właśnie gdy udało się jej wreszcie uspokoić, ta drobna 

prowokacja rozbiła dobry nastrój jak eksplozja. 

- Nie robię śniadań Edwardowi - oznajmiła, zastanawia­

jąc się, dlaczego jego słowa wyprowadziły ją z równowagi. 

- Nie? Nawet wtedy, gdy spędzacie razem noc? 

- Nigdy nie spędziliśmy razem nocy - wyjaśniła z lodo­

watym chłodem, nie potrafiąc zapanować nad grymasem, 

który pojawił się na jej twarzy. Co go to obchodzi? 

Przez chwilę panowała cisza, na tyle niezręczna, że zapra­

gnęła, by powiedział cokolwiek, nawet jeden ze swoich głu­

pich żartów. On jednak wpatrywał się w nią w milczeniu. 

- Czy w żyłach tego mężczyzny płynie krew, czy mleko? 

- wypalił nagle. - Chyba zwariowałaś, jeśli wmawiasz sobie, 

że możecie być szczęśliwi bez tej iskry, która pojawia się 

między mężczyzną i kobietą. Chyba że... jesteś wciąż dzie­

wicą? 

Poczuła, jak przez jej ciało przebiega gorąca fala, wspina­

jąca się po szyi i zalewająca policzki. 

- Nie... - wy bąkała, nie wiadomo czemu broniąc się 

przed jego atakiem, i z jękiem zamknęła oczy. Powinna go 

uderzyć, zamiast odpowiadać na takie pytania. 

- I kto by się tego spodziewał po Edwardzie! - rzekł 

jeszcze bardziej rozdrażnionym głosem. 

- To nie był Edward - wydusiła. 

Kolejne chwile ciężkiej ciszy stawały sienie do zniesienia. 

Powoli otworzyła oczy. Siedział naprzeciw niej bez ruchu, 

a jego cierpliwe spojrzenie zdawało się mówić: „Czekam na 

coś, co masz mi do powiedzenia, i będę tak siedzieć dopóty, 

aż zdecydujesz się to zrobić". 

Niestety, znała to spojrzenie zbyt dobrze, by spodziewać 

się, że granie na zwłokę odniesie jakiś skutek. 

- To było dziewięć lat temu - zaczęła, niezbyt panując 

nad głosem i dziwiąc się, że zamierza mu opowiedzieć całą 

historię, skoro nie zdołała do tej pory przemóc się, by wyznać 

wszystko Edwardowi. - On był lekarzem, który robił duże 

wrażenie na kobietach, a ja byłam pielęgniarką, której nie­

trudno zawrócić w głowie, i która lekkomyślnie wzięła mę­

skie zapewnienia o miłości jako deklarację poważnych za­

miarów. - Zaśmiała się smętnie. - Mało brakowało, a zaczę­

łabym układać wtedy listę gości na wesele. On wkrótce wy­

ruszył na nowy podbój. 

- Bardzo go... kochałaś? - spytał z wahaniem. 
- Tak... Myślę, że wtedy go kochałam. W przeciwnym 

razie nie poszłabym z nim do łóżka - wyznała ze smutkiem 

w głosie, będącym słabym echem dawnego rozczarowania. 
- Wtedy zrozumiałam, że to, co naprawdę liczy się w związ­
ku, to nie gorące pocałunki i namiętne noce, ale wzajemne 
zrozumienie i chęć realizacji wspólnych celów. 

- I Edward się z tym zgadza? 
- Oczywiście, że się zgadza - odparła z irytacją. - Nie 

oświadczyłby mi się, gdyby nie wierzył, że pasujemy do 
siebie. 

- A czy ty go kochasz? - dociekał, a Naomi po raz pier­

wszy poczuła, że odpowiedź, którą do tej pory uważała za 
oczywistą, uwięzła jej w gardle. 

- Nie przyjęłabym jego propozycji, gdyby było inaczej 

- odparła wymijająco. 

Po lekkiej zmianie na twarzy mogła poznać, że zauważył 

jej unik, i wiedziała, że należy spodziewać się kolejnego 

ataku. Edward z pewnością nie wyłapałby takiego niuansu 
i przyjąłby jej słowa z wiarą niezakłóconą najmniejszym 

zwątpieniem. 

- Kiedy wyskoczyłeś na mnie w parku, wracałam właśnie 

od Sahru Ismail - zaczęła, żeby zmienić temat. 

- Nie wyskoczyłem na ciebie. Szłaś przez ciemny park, 

nie zwracając uwagi na to, co się dzieje, w przeciwnym razie 
zobaczyłabyś mnie od razu. Na drzewach w listopadzie nie 
ma już tak wiele liści. 

- Mogłeś przynajmniej dać mi jakiś znak, że się zbliżasz. 

O mało nie umarłam ze strachu. 

- Ale przecież nie dlatego potem się rozpłakałaś... 
- Nie - przyznała, spuszczając oczy. - Cały dzień był 

okropny, a rozmowa z Sahru to po prostu kropla przepełni-

jąca kielich. 

- No tak... - Spojrzał na nią posępnie i pokiwał głową 

z lekkim poczuciem winy. - Można się tylko cieszyć, że 

przynajmniej druga połowa dnia jest nieco lepsza. Trudno 

wyobrazić sobie bardziej przygnębiającą historię niż ta, którą 

usłyszeliśmy od Cindy Lawford. 

Pomyślała o tym, jak bardzo musi męczyć się Sahru z ca­

łym swoim życiem, i nie była przekonana, czy Adam ma 

rację. 

- Z pewnego punktu widzenia Sahru ma jeszcze gorszy 

problem - oznajmiła i przedstawiła mu historię koleżanki. 

- Zaszyli ją tak ciasno, że ma problemy z wypróżnieniem 

pęcherza, a jeśli chodzi o cykl miesiączkowy, to jeden wielki 

horror. Dostaje wtedy tak silnych bólów, że czasami musi iść 

na zwolnienie - zakończyła. 

- Czy mówiłaś jej, że Sam Dysart mógłby zrobić opera­

cję? - spytał z kamienną twarzą i były to pierwsze słowa, 

które wypowiedział od czasu, kiedy rozpoczęła swą relację. 

- Tak, ale powiedziała, że to nie zmieni jej decyzji. Cie­

szyłaby się, gdyby mogła mieć dzieci, ale wbiła sobie do 

głowy, że żaden mężczyzna spoza jej kultury nie będzie 

chciał mieć do czynienia z „wybrakowaną" kobietą, a co do 

rodaków... Powiedziała, że nie chce być z kimś, kto miałby 

podobne poglądy jak jej ojciec. 

- I tak źle, i tak niedobrze - mruknął Adam. - Biedny 

Hal. Zastanawiam się, jak zareagowałby, gdyby wmieszał się 

w to wszystko jakiś mężczyzna w charakterze pośrednika... 

- Gdybyś chciał odegrać w tym jakąś rolę, musisz to zro­

bić bardzo dyskretnie. 

- Potrafię być dyskretny, jeśli muszę - powiedział, po 

czym dodał tajemniczo: - Ja też znam przynajmniej jednego 

człowieka z naszego szpitala, który cierpi w szponach nie­

spełnionej miłości, i to od dwóch lat... 

- Tak?! Czy go znam, czy to ktoś z innego oddziału? 
- Muszę milczeć jak grób - odparł zagadkowo. 

- Oj, przestań. - Spojrzała na niego z wyrzutem. - Mo­

żesz mi zaufać. Ode mnie nikt się nie dowie. 

W rogu pokoju rozległ się nagle zgrzyt i wzrok Naomi 

wędrujący w tamtym kierunku zatrzymał się na tarczy stoją­

cego na kominku zegara. Na jej twarzy pojawił się wyraz 

zdumienia. 

- Czy to możliwe, żeby była już ta godzina? 
- Pewnie tak... - Adam wzruszył ramionami. - To ter­

mostat wyłączył centralne ogrzewanie. 

- Nie zdawałam sobie sprawy, że jest tak późno. Muszę 

wracać do domu. - Gdy wstała, zdała sobie sprawę, że wciąż 

ma na sobie dres z przydługimi nogawkami. 

- Jeżeli chcesz, możesz zostać u mnie i przespać się w sa­

lonie, jak po moim wypadku - powiedział tonem, jakby w je­

go propozycji nie było nic niestosownego. - Mogę nastawić 

budzik, żebyś miała pewność, że nie spóźnisz się do pracy. 

Do rana twoje ciuchy będą suche. 

Spojrzała na niego zdezorientowana. Czym innym było 

spędzić w jego mieszkaniu noc, gdy potrzebował pomocy, 

czym innym pozostanie u niego w sytuacji, gdy jest już pra­

wie zdrowy. 

- Jutro mam popołudniowy dyżur - zaryzykowała. -

Muszę być w pracy dopiero o pierwszej. 

- Ja zaczynam o ósmej, więc mogę cię obudzić, kiedy 

będę wychodzić. 

Gdy następnego poranka obudziła się w ciemnościach, 

usłyszała, jak zamykają się drzwi, i nagle zdała sobie spra­
wę, że właściwie wcale nie zgodziła się zostać tu na noc. 
Adam, nie czekając na jej odpowiedź, uznał jej zgodę za 
oczywistą i zabrał się do przygotowywania „sypialni". 
Zrobił jej nawet filiżankę gorącej czekolady, którą podał do 

wypicia przed pójściem spać, i dopiero wtedy zniknął 

w swoim pokoju. 

Teraz zdążyła jeszcze usłyszeć, jak pozdrawia za drzwia­

mi sąsiada, i zaczęła śledzić oddalające się kroki. Po chwili 

zdała sobie sprawę z absurdalności tego, co robi, i zbeształa 

się w myślach. 

- Co, na Boga, się z tobą dzieje? - spytała głośno, czu­

jąc potrzebę usłyszenia w pustym mieszkaniu ludzkiego 

głosu. 

Czuła się wyprowadzona z równowagi świadomością, że 

zaczyna go jej brakować za każdym razem, gdy oddala się 

na dłużej niż kilkanaście minut. Czy to dlatego, że ostatnio 

tak rzadko widywała się z Edwardem? A może dlatego, że 

nie spotkała się ani razu z Cassie ani z Kirstin po tym, jak 

obgadały już wszystkie szczegóły dotyczące sukien i butów, 

jakie miały włożyć podczas zbliżającej się uroczystości? 

Uśmiechnęła się na wspomnienie gwałtownej reakcji Cassie, 

gdy żartem zaczęły nazywać ją „starościną". 

- Zawsze obiecywałyśmy sobie, że będziemy druhnami 

na naszych ślubach - powiedziała wtedy - ale absolutnie 

wypraszam sobie, żeby nazywano mnie „starościną". Mam 

dopiero dwadzieścia siedem lat i jestem mężatką zaledwie 

od lipca. 

- Poza tym - dodała Kirstin z właściwą sobie logiką -

gdyby miała zmienić tytuł, musiałaby występować w cał­

kiem innym stroju. A to z kolei oznaczałoby dodatkowe ko­

szty. Poza tym popsułoby to zaplanowaną już kompozycję 

fotografii. 

Cassie spojrzała w sufit i mruknęła: 
- Trudno mi wyobrazić sobie bardziej wydumane argu­

menty. Mam w nosie kompozycję, ważne jest, czy ludzie się 

kochają. 

Naomi i Kirstin wymieniły wymowne spojrzenia. Ich 

przyjaciółka rozkwitała, odkąd wyznali sobie z Lukiem 

miłość. Sam ich widok mógł rozmiękczyć nawet serce cy­

nika. 

Była tak pochłonięta myślami, że nie usłyszała głosów na 

korytarzu, dopóki, ubrana i spakowana, nie nacisnęła klamki. 

Starcie się twarzą w twarz z Edwardem, tutaj, pod drzwiami 

mieszkania Adama, było ostatnią rzeczą, której mogła się 

w życiu spodziewać. Był jak zwykle pachnący i odprasowa­

ny, z nieskazitelną fryzurą, od której nie odstawał ani jeden 

włosek. Wyraz jego twarzy, gdy zmierzył ją od stóp do głów, 

uświadomił jej nagle, jak wygląda: nie umyta głowa, pomięte, 

wysuszone na kaloryferze spodnie, i wymiętoszona kurtka 

sprawiały wrażenie, jakby rzuciła się w ubraniu na łóżko 

i przespała tak całą noc. 

Gdy przeniosła wzrok na przyklejoną do jego łokcia ko­

bietę, po raz pierwszy pomyślała, że Adam musi mieć pie­

kielną intuicję: z ich związkiem jest coś nie w porządku. 

A ona dochodzi do takiego wniosku, gdy od daty ślubu dzieli 

ich niewiele ponad trzy tygodnie. 

- I co wtedy powiedział? - dopytywała się Kirstin, nie 

zdejmując z Naomi wyczekującego wzroku. 

Siedziały we trzy w rogu kafeterii, wybrawszy przezor­

nie miejsce oddalone od zajętych stolików, by nie narażać 
się na ciekawskie spojrzenia. Cassie i Kirstin zaczęły już 
dyżur, ale udało im się zgrać przerwy, by zjeść razem 
drugie śniadanie. Naomi miała jeszcze do rozpoczęcia pra­
cy dwie godziny, ale, zważywszy najej stan i konieczność 
doprowadzenia się do jako takiego ładu, nie było to wcale 
długo. 

- Zgodnie z dobrymi obyczajami powiedziałam „dzień 

dobry", on grzecznie odpowiedział „dzień dobry, Naomi" 

i spokojnie przedstawił mi swoją towarzyszkę. 

Wypiła kolejny łyk podwójnej kawy i ze zdziwieniem 

stwierdziła, że przestały jej trząść się ręce. 

- No i...? 
- Dokładnie powiedział tak: „Stella, to jest Naomi. Pra­

cujemy oboje u św. Augustyna". A potem: „Naomi, to Stella. 

Jest jedną z najlepszych przyjaciółek mojej matki. Pomagam 

jej szukać mieszkania". 

- I co dalej? - Cassie ponaglała ją niecierpliwie. 
- Dalej Stella wsunęła jeszcze głębiej rękę pod ramię 

Edwarda, oparła mu głowę na ramieniu i spojrzała na niego 

przymilnie. „Nie jestem tylko przyjaciółką twojej matki, Ed. 

Dlaczego mówisz tak o swojej małej łasiczce?" 

- Cooo?! - wykrzyknęła Cassie. 
- Małej łasiczce?! - Kirstin zachłysnęła się kawą. 

Dopiero w tym momencie Naomi zdała sobie sprawę 

z komicznego wymiaru całego spotkania i jak na komendę 

wszystkie trzy wybuchnęły śmiechem. Gdy w końcu uspo­

koiły się nieco i wróciły do picia wystygłej już nieco kawy, 

zapanowało krótkie milczenie. 

- Dziękuję wam, dziewczyny. Naprawdę podniosło mnie 

to na duchu - powiedziała do Cassie i Kirstin. Godzina na 

wiszącym zegarze pokazywała, że jej przyjaciółki muszą nie­

długo wracać do pracy. - Niestety, ja będę musiała teraz 

przejść przez mój mały czyściec. 

Była im wdzięczna, że przyjęły wyjaśnienie, dlaczego 

znalazła się tamtego wieczoru w mieszkaniu Adama, bez do­

datkowych pytań i powątpiewających spojrzeń. 

- Wiemy, że nie oszukiwałabyś Edwarda - skomentowa­

ła Cassie. - Zawsze dotrzymujesz obietnic. 

- Ale czy Edward mi uwierzy? - zastanawiała się Naomi. 

- On jest bardzo uczciwy, chociaż... po tym, jak zobaczyłam 

go z tą Stellą, nie jestem pewna, czy rzeczywiście nic ich nie 

łączy. 

- W takim razie musisz podjąć ważną decyzję w sprawie 

pewnego wydarzenia, które ma się odbyć w grudniu - oznaj­

miła Kirstin. - Jeżeli okaże się, że jest tak, jak przypuszczasz, 

powinniście natychmiast poważnie porozmawiać. 

- Musisz też powiedzieć Adamowi o tym, co się stało 

- dodała Cassie. - Edward zapewne nie wie, do kogo na­

leży mieszkanie, z którego wychodziłaś, ale na pewno się 

dowie. 

- Mój Boże, o tym nie pomyślałam - westchnęła Kirstin. 

- Adam w samym środku tego zamieszania... Powinnaś go 

ostrzec. 

Naomi skrzywiła się z niechęcią. Perspektywa rozmowy 

z Adamem na podobne tematy była czymś jeszcze gorszym, 

niż rozmowa z Edwardem. 

Pager w kieszeni Kirstin zaterkotał natarczywie, podnios­

ła się od stolika i pożegnała. Naomi spodziewała się, że Cas­

sie wstanie razem z nią, ale przyjaciółka przysunęła bliżej 

krzesło i pochyliła się ku niej, jakby chciała przekazać jej 

jeszcze coś ważnego. 

- Naomi, myślę, że nie zrozumiesz mnie źle - wyszeptała 

- ale... powiedz, czy coś jest między tobą i Adamem? 

- Nie, Cassie. - Naomi poczuła lekkie ukłucie na myśl, 

że przyjaciółka może posądzać ją o kłamstwo. - Powiedzia­

łam wam prawdę. On spał u siebie w sypialni, a ja przespa­

łam się na kanapce w salonie. Spałam tam przez całą noc. 

- Naomi, nie denerwuj się. Nie o to mi chodziło - uspo­

koiła ją Cassie. - To dla mnie oczywiste, że nie zdradziłaś 

Edwarda. Co wcale nie znaczy, że nie mogłabyś mieć na to 

ochoty. 

W jej oczach pojawiła się jakaś nowa „kobieca wiedza", 

której Naomi nie zauważała u niej przed ślubem. 

- Adam to miły facet - odrzekła niezbyt pewnym głosem. 

- Pracuję z nim od półtora roku i szanuję go, jako lekarza 
i jako przyjaciela. 

- A gdyby tak ktoś zamknął was w sypialni na klucz? 

- spytała, nie zdejmując wzroku z jej twarzy. - Wyobrażasz 

sobie was razem? W łóżku? 

Naomi pokręciła głową, ale nie była to przecząca 

odpowiedź na pytanie Cassie, lecz raczej próba pozbycia się 
obrazów, które natrętnie zaczęły cisnąć się jej do głowy. 

- Muszę wracać na oddział - oznajmiła Cassie, patrząc 

na zegarek. - Ale zastanów się nad tym przez chwilę. Może 
to nie jest wcale takie głupie pytanie? 

Wstała z krzesła i wahała się chwilę, jakby chciała coś 

jeszcze dodać, i pochyliła się ku niej ponownie. 

- Pamiętaj, Naomi, dużo łatwiej jest wyjść za mąż, niż 

później się z tego wyplątać. Jeśli nie jesteś absolutnie prze­
konana, to przynajmniej odłóż to na jakiś czas... 

- Odłożyć ślub? - Naomi z trudem wciągnęła powietrze. 

- Nie możemy tego zrobić. Wszystko jest już zorganizowane. 

- Gdybyś czekała w celi śmierci na wykonanie wyroku i 

w ostatniej chwili przyszłoby ułaskawienie, to jak byś się 
czuła, gdyby powiedziano ci: „Musimy kontynuować całą 
procedurę, bo wszystko zostało już zorganizowane?" 

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY 

- Cindy Lawford została przeniesiona do szpitala w po­

bliżu swojego rodzinnego miasta. - Philippa Duke podniosła 

głowę znad papierów, by poinformować Naomi, co działo się 

podczas jej nieobecności. 

- W jakim była stanie? 

Naomi nie miała wątpliwości, że nigdy nie zapomni małej 

twarzyczki, którą widziała przez krótkie dwie godziny. 

- Płakała. Prawie nie odrywała się od matki, ale ostatnie 

słowa, jakie powiedziała do Adama, kiedy przyszedł się z po­

żegnać, były: „Ten drań pójdzie do więzienia, przysięgam". 

To twarda dziewczyna. 

- To dobrze. - W głosie Naomi zabrzmiała nuta satysfa­

kcji. - To okropne, że Cindy stała się ofiarą, ale byłoby nie 

do zniesienia, gdyby miała utknąć w tej roli do końca życia. 

Gdy w następnej chwili odwróciła głowę, spostrzegła 

zbliżającą się Andreę Cates. 

- Czy wszystko w porządku? Czuje się pani dobrze? -

spytała, patrząc na jej bladą twarz. 

- Tak. Właściwie już od dawna nie czułam się równie 

szczęśliwa. Wszystko wskazuje na to, że Andrew areszcie 

zaczął odzyskiwać formę. 

Każda taka nowina powodowała, że twarz Naomi rozjaś­

niała się uśmiechem. Andrea potrzebowała zastrzyku opty­

mizmu, w przeciwnym razie zadręczyłaby się na śmierć. 

- To chyba najświeższe nowiny, w przeciwnym razie zdą­

żyłabym już coś o tym usłyszeć? 

- Dostałam wyniki godzinę temu - potwierdziła pani Ca-

tes, siadając na podsuniętym przez Naomi krześle. 

Pogodny uśmiech, który nie schodził z jej twarzy, odmie­

nił ją całkowicie, ale nie był w stanie usunąć głębokich cieni 
spod jej oczu. Pozbycie się śladów tygodni udręki wymagało 
niestety czasu. 

- Czy powiedziała już pani o tym Stephanie? 
- Właśnie szłam do niej, kiedy zobaczyłam tu siostrę i nie 

mogłam się powstrzymać, żeby nie podzielić się nowiną. 
Zaraz do niej idę i opowiem jej o wszystkim. 

Pani Cates energicznie podniosła się z krzesła i ruszyła 

w kierunku drzwi, ale nagle zwolniła, zachwiała się i bez­
władnie osunęła na podłogę. Naomi z wrażenia zasłoniła 
usta, ale natychmiast opanowała się i uklękła przy niej na 
podłodze. 

- Andrea? Słyszysz mnie? 
Była bardzo blada, a jej puls i oddech były przyspieszone. 
- Selina, proszę o łóżko - zwróciła się do koleżanki. 
Zaczęła sprawdzać, czy Andrea nie zrobiła sobie krzyw­

dy, i przesunęła uważnie palcami po jej głowie. Czoło nie 
wskazywało na gorączkę, skóra miała normalną tempera­
turę i nie była wysuszona. Może to jakaś infekcja? - za­
stanawiała się Naomi. Może jakiś wirus? Jeszcze wię­
kszym nieszczęściem byłoby, gdyby zaraziła wirusem któ­
reś z dzieci, pomyślała. 

Po minucie Selina była z powrotem razem z dwójką męż­

czyzn. To, że jednym z nich okazał się Adam, po raz kolejny 
wyprowadziłoby Naomi z równowagi, gdyby nie fakt, że 
była teraz niemal całkowicie pochłonięta stanem Andrei. 

- Podnosimy, jak doliczę do trzech - zakomenderował 

Adam, gdy cała czwórka wsunęła ręce pod ciało pani Cates. 
- Uwaga! Raz, dwa... trzy! 

Podniesienie szczupłej kobiety i ulokowanie jej na łóżku 

nie wymagało wielkiego wysiłku. Naomi zmarszczyła brwi. 

- Nie pomyślałabym, że ona waży tak mało - zauważyła, 

przyglądając się, jak Selina okrywa ją kocem. 

- Tak, na oko nie waży więcej niż czterdzieści pięć kilo. 

- Adam zmarszczył czoło i zaczął badać puls. - Więcej ważą 

niektóre dzieciaki na naszym oddziale. 

Gdy to mówił, pani Cates wydała cichy jęk i poruszyła 

lekko ręką. 

- Andrea, słyszysz mnie? Andrea, mówię do ciebie! -

Naomi położyła delikatnie dłoń na jej ramieniu. - Staraj się 

nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Właśnie od­

zyskałaś przytomność. 

Minęło kilka chwil, nim Andrea otworzyła oczy i spojrza­

ła na nich przytomnie. 

- O Boże! - westchnęła, widząc pochylone nad sobą twa­

rze. - Co się stało? 

- Zemdlała pani - oznajmił Adam, nie zdejmując palców 

z jej nadgarstka. - Czy pamięta pani, jak to się stało? 

- Nie. - Potrząsnęła głową, patrząc na niego zdezorien­

towana. - Co wtedy robiłam? 

- Siedziała pani na krześle i rozmawiała z nami, potem 

wstała, żeby pójść do Stephanie, i nagle osunęła się pani na 

ziemię. 

Kobieta zamrugała oczami ze zdumienia, jakby opowie­

dziano jej jakąś nieprawdopodobną historię. 

- Jak czuje się mój syn? - spytała po chwili. 
- Dobrze. Kwadrans temu wróciła pani od niego z inten­

sywnej terapii. 

- Wielki Boże! - wykrzyknęła. - On odzyskał przyto-

mność! Wszystko sobie przypominam. Muszę zaraz iść 
i opowiedzieć o wszystkim Stephanie. Tak się martwiła 
o braciszka... 

- Proszę najpierw opowiedzieć nam - zasugerował Adam 

z uśmiechem, delikatnie kładąc jej rękę na ramieniu, by je­
szcze parę chwil zatrzymać ją na wózku. 

- To ten królik - powiedziała z głębokim przekonaniem. 

- To dzięki Misty'emu. Gdy Andrew poczuł jego wąsy na 
ręce, poruszył się i odzyskał przytomność. 

- Kiedy to się stało? 
- Nie jestem pewna. - Rozejrzała się po pokoju, jakby 

szukała czegoś wzrokiem. - Która jest teraz godzina? Pamię­

tam, że Monica pojawiła się zaraz po tym, jak tam przyszłam. 
Ostatni raz patrzyłam na zegarek, kiedy oddawałam krew, 
a dojście stamtąd na intensywną terapię zajęło mi nie więcej 
niż kilka minut. Nie wypiłam nawet herbaty, którą przygoto­

wała mi siostra, bo pomyślałam, że... 

- Oddawała pani krew? - przerwał jej Adam, marszcząc 

czoło. - Przecież pani waży nie więcej niż kurczak! Gdzie 
oni mieli rozum?! Pani Cates, w takich sytuacjach trzeba 
przede wszystkim zadbać o siebie. Musi pani być zdrowa, 
żeby mieć siłę dla syna. 

- Och, jestem silniejsza, niż wyglądam - odparła. - A jeśli 

chodzi o wagę, to mam powyżej średniej dla swojego wzrostu. 

- A kiedy ostatnio miała pani czas, żeby się zważyć? 

Tydzień temu? Miesiąc? Trzy miesiące? - Adam był coraz 
bardziej zirytowany. - Pani Cates... pani i pani mąż jesteście 
najważniejszym czynnikiem, który wpłynie na wyzdrowienie 
waszych dzieci. A w tej chwili jest pani w takim stanie, że 
tylko patrzeć, jak sama położy się do łóżka. Jak wyobraża 
sobie pani ich kurację, kiedy nagle przez tygodnie zabraknie 
przy ich łóżku taty i mamy? 

W pokoju zapadła nagle cisza. Niemal półprzeźroczyste 

powieki Andrei opadły powoli i Naomi pomyślała z przestra­
chem, że pani Cates wybuchnie płaczem. 

- Ma pan rację, doktorze - rzekła po chwili dość oficjalnym 

tonem, unosząc ku niemu wzrok. - Przypuszczam, że moje 
zachowanie było formą egoizmu. Chciałam spędzać z nimi cały 
czas, a przy tym wydawało mi się głupie odmówić pomocy 
innym, skoro to, czego im potrzeba, było w zasięgu ręki. 

- Ale nie może pani zrobić wszystkiego naraz, prawcja? 

- rzekł Adam łagodnie i wyciągnął do niej rękę. 

Ujęła jego dłoń i Adam delikatnie pomógł jej usiąść. 
- To prawda. Ma pan rację. Nie da się zrobić wszystkiego 

naraz, z czegoś trzeba zrezygnować. Będę musiała nauczyć 

się, jak rozkładać siły. 

- I napić się herbaty, kiedy ktoś to pani proponuje? 

Selina wyruszyła do aneksu kuchennego, zanim jeszcze 

Adam skończył mówić. 

- Czy wygodnie tam pani, czy może woli pani usiąść na 

którymś z krzeseł dla gości? - zapytała Naomi. 

- A gdzie pan zamierza siedzieć, doktorze? - chciała wie­

dzieć Andrea. 

- Na krześle, jak sądzę... 
- W takim razie wolę zostać tutaj - zdecydowała. - To 

chyba jedyna okazja, kiedy będę mogła popatrzeć na pana 
z góry! Teraz już rozumiem, dlaczego wszystkie dzieciaki 
robią potulnie, co im pan każe! Gdy ma się nad głową kogoś, 
kto patrzy w ten sposób... 

Pani Cates wystarczył następny kwadrans, by odzyskać 

siły i przygotować się do wyruszenia do Stephanie. Naomi 
zaofiarowała się, że podwiezie ja na wózku, ale Andrea 
stwierdziła całkiem słusznie, że matka na inwalidzkim wózku 

nie jest dla córki zbyt budującym widokiem. 

Odprowadziła ją jednak i spędziła w pokoju dziewczynki 

kilka minut, nie mogąc odmówić sobie przyjemności przy­

glądania się, jak mała cieszy się z dobrej wiadomości o bra­

cie. Kiedy wróciła do dyżurki, Adama już nie było, i Naomi 

odetchnęła z ulgą. 

Od dwóch godzin próbowała dodzwonić się do Edwarda 

na jego oddziale, lecz próby nie przyniosły na razie żadnego 

rezultatu. Miała nadzieję, że zdoła porozmawiać z nim pod­

czas przerwy przed trzecią, gdyż wiedziała, że jeżeli nie 

spotka się z nim teraz, będzie skazana na to, by iść wieczorem 

do jego domu - na co naprawdę nie miała ochoty. 

Poza tym im dłużej zwlekała z wyjaśnieniem mu, co ro­

biła w mieszkaniu Adama o dziewiątej rano, tym bardziej 

była przekonana, że dojdzie między nimi do konfrontacji. Jej 

ręka błądziła już w okolicy słuchawki, gdy telefon nagle 

zadzwonił. 

- Pediatria, mówi Naomi Brent - rzekła automatycznie, 

choć myślami była w tej chwili zupełnie gdzie indziej. 

- Naomi... Musimy porozmawiać - rozległ się głos Ed­

warda i poczuła gwałtowną ulgę. 

- Kiedy jesteś wolny? Mam przerwę za piętnaście minut, 

a potem nie będę już mogła się wyrwać aż do siódmej albo 

nawet wpół do ósmej. 

- Spotkajmy się w takim razie za kwadrans - zdecydował 

szybko. - Gdzie? 

Jakaś diabelska przekora podpowiedziała jej, by zapropo­

nować spotkanie w tej samej kafeterii, gdzie razem z Cassie 

i Kirstin zaśmiewały się do łez, gdy opowiadała im o qui pro 

quo, mającym miejsce na korytarzu, gdzie spotkała Edwarda 

z jego „małą łasiczką". 

- Naomi... Siadaj, proszę - powiedział, wstając od stoli-

ka, i jak zwykle pełen kurtuazji poczekał, aż usiądzie. - Za­
mówiłem ci herbatę, żebyśmy nie musieli tracić czasu przy 
barze - dodał, po czym zapanowała cisza, jakby nagle skoń­
czyły im się tematy. 

Podniosła filiżankę, ale pomyślała zaraz, że nie ma wła­

ściwie ochoty na herbatę. W jej głowie panował chaos i nie 
wiedziała, od czego zacząć rozmowę. 

- Tracimy czas, Edward - powiedziała po kilku długich 

chwilach i nagle uświadomiła sobie, że pod tymi słowami 

kryje się coś więcej niż niewinna uwaga. 

- Posłuchaj, Naomi... Jest mi przykro, rozumiesz? - Po 

raz pierwszy, odkąd się poznali, jego głos brzmiał wojowni­
czo. - Siedziałem ostatnio w szpitalu całymi dniami, bo pro­
fesor pozwolił mi asystować przy transplantacji serca. Powie­
dział, że jestem niezły technicznie i że chce dać mi szansę. 
W tej sytuacji... byłbym głupcem, gdybym pozwolił, żeby 
taka okazja przeszła mi koło nosa. Wiem, że mamy jeszcze 
do uzgodnienia ostatnie szczegóły, wiem, że prawie nie wi­

dywaliśmy się ostatnio, i wiem, że powinienem był ci powie­
dzieć, że pomagałem Stelli szukać mieszkania, ale... 

Wzruszył ramionami i Naomi zdała sobie sprawę, że chce 

podkreślić, że koncentrował się na ważnych sprawach i starał 
nie rozpraszać uwagi na drobiazgi. 

- Kiedy już skończy się ta cała zawierucha związana ze 

ślubem - ciągnął, najwyraźniej nieświadomy, wokół jakich 
spraw krążą teraz jej myśli - kiedy już zamieszkamy razem, 
nie będziemy musieli martwić się o to, że brakuje nam czasu. 
Będziemy widywać się codziennie. Będziemy małżeństwem. 

Naomi czekała, aż podniesie wzrok i spojrzy jej w oczy 

i nagle zdała sobie sprawę, jak rzadko to robił - całkiem 
inaczej niż Adam, który zdawał się czerpać wyjątkową przy­

jemność z prowokowania jej zaczepnym uśmiechem. 

- Będziemy małżeństwem, Edwardzie? - zapytała, czu­

jąc, że nadeszła chwila, od której nie ma odwrotu. 

Gwałtownie podniósł głowę. 

- Co masz na myśli? - wyrzucił jednym tchem. - Oczy­

wiście, że tak. Ślub jest za cztery tygodnie. 

- Po co? - spytała bez ogródek, czując, że tylko w ten 

sposób może powstrzymać potok pustych słów i wykrzesać 
z niego jakieś emocje. 

- Co znaczy „po co"? Przecież oświadczyłem ci się 

i przyjęłaś moje oświadczyny. Zrobiliśmy już wszystkie przy­
gotowania, zaprosiliśmy gości... 

Naomi pomyślała o Cassie i jej słowach, gdy spytała, czy 

chciałaby, żeby kontynuowano kaźnię, kiedy przed wykona­
niem wyroku ogłoszono ułaskawienie, i dopiero teraz w peł­
ni zdała sobie sprawę z ich znaczenia. 

Siedząc naprzeciw Edwarda, uzmysłowiła sobie, że pra­

wie w ogóle go nie zna, i właściwie nie powinna mieć o to 
pretensji. Jest przecież taki jak zawsze. Nic się w nim nie 
zmieniło. To w niej zaszła zmiana. 

- Więc żenisz się ze mną nie dlatego, że mnie kochasz? 

- spytała. 

- Oczywiście, że cię kocham. Nie oświadczyłbym ci się, 

gdyby było inaczej. 

- A gdybyś stanął przed wyborem - nie przestawała 

dociekać, mając nadzieję, że w końcu uda się jej coś usły­
szeć o jego prawdziwych uczuciach - gdybyś musiał wy­
brać, tu i teraz, pomiędzy mną a karierą, to co byś zdecy­
dował? Czy twoje uczucia do mnie byłyby w stanie spra­
wić, że postawiłbyś swoją wspaniałą karierę chirurga klat­
ki piersiowej na drugim miejscu, tylko po to, żeby się ze 
mną ożenić? 

Z każdym wypowiadanym przez nią słowem jego oczy 

robiły się coraz większe. Gdy kończyła ostatnie zdanie, mina 
Edwarda wskazywała, iż znajduje się w stanie bliskim szoku. 

- Czy tego właśnie ode mnie oczekujesz? - zapytał, z tru­

dem panując nad głosem. - Chcesz koniecznie postawić mnie 
przed takim wyborem? Co to takiego, Naomi? Ultimatum? 
A może zemsta za to, że poczułaś się zaniedbywana? 

- Nie, Edwardzie, nic podobnego... - zaczęła, ale patrząc 

na niego zdała sobie sprawę, że właściwie przestał jej słu­
chać. Czy zresztą kiedykolwiek słuchał tego, co do niego 
mówiła? 

- Dlaczego chciałabyś, żebym odłożył w kąt karierę, te­

raz, po tylu latach ciężkiej pracy? Przecież zawsze właśnie 
to chciałem robić, być dobrym lekarzem. I teraz wszystko, 
co może przynieść ta praca, jest w zasięgu ręki. Tak, Naomi, 

jestem lekarzem. I zawsze chciałem nim być. 

- Właśnie - rzekła łagodnie. - Jesteś lekarzem: głównie, 

przede wszystkim i raz na zawsze lekarzem. To tylko się 
liczy. A ja nie jestem dla ciebie na tyle ważna, żeby pytanie, 

jakie ci zadałam, w ogóle przyszło ci do głowy. 

- Więc co chciałaś powiedzieć? Że chcesz postawić na 

tym wszystkim krechę? Chcesz mnie zostawić, niecałe cztery 
tygodnie przed ślubem? 

- Chciałam powiedzieć, że postanowiliśmy się pobrać 

z niewłaściwych powodów - zaczęła, ale przerwał jej gwał­
townie. 

- Nie wiem, jakie były twoje powody. Czy chodziło 

o piękny ślub, który zaimponuje wszystkim znajomym, i mę­
ża, który zapewni ci poczucie bezpieczeństwa na całe życie? 
- oskarżył ją podniesionym głosem. - Co do mnie - dodał 
z nutą urażonej dumy - byłem zawsze gotowy stanąć na 
wysokości zadania i wypełnić to wszystko, czego kobieta 
oczekuje od męża. 

- Tak? I byłeś gotowy poświęcić jedną trzecią swojego 

życia rodzinie i jej potrzebom? - odparowała, przytaczając 

słowa, które często powtarzały się w opowieściach Dot na 

temat jej małżeństwa z Arthurem. - Wiesz, co to oznacza? 

Wspólne codzienne obowiązki, uspokajanie płaczącego dzie­

cka, strzyżenie trawnika, naprawianie z synem popsutego ro­

weru i entuzjazm, gdy twoja pociecha zacznie jeździć na 

rolkach. To oznacza poprawianie błędów ortograficznych, 

sprawdzanie planu lekcji, chodzenie do szkoły na Dzień 

Sportu i oglądanie przedstawień, w których wystąpi twoja 

córka, mimo że widziałeś już podobne w teatrze, i to w zna­

cznie lepszym wykonaniu. 

- Ale... to są wszystko sprawy matki - oświadczył, zdu­

miony jej słowami. - Jeżeli ja zarabiam pieniądze, nie można 

przecież oczekiwać, że poświęcę szansę zostania kimś w tym 

zawodzie, po to żeby naprawiać rowery... 

Zapadło milczenie. Przez kilka długich chwil wypowie­

dziane przez niego słowa wisiały złowieszczo w powietrzu. 

Naomi spuściła wzrok i sięgnęła pod bluzkę. Zdejmując pier­

ścionek z łańcuszka poczuła bolesne ukłucie, ale już po chwi­

li położyła go na rozwartej dłoni i wyciągnęła ku niemu rękę. 

- Edward, szanuję cię jako uzdolnionego lekarza i po­

rządnego człowieka - oznajmiła, patrząc mu w oczy. - Jesteś 

również bardzo inteligentny i rozumiem, że ożenienie się 

z kobietą, która oczekuje od ciebie zmieniania pieluch, jest 

ostatnią rzeczą, którą chciałbyś zrobić. 

Przez twarz przemknął mu grymas, ale opanował się i wy­

ciągnął rękę, a Naomi skupiła się na tym, by wręczyć mu 

pierścionek bez zbytnich ceregieli. 

- Jeżeli powiemy wszystkim, że zmiana planów była 

wspólną decyzją, unikniemy gadania i plotek - zasugerował. 

- Świetny pomysł. W ten sposób nikt nie będzie musiał 

również opowiadać się po czyjejkolwiek stronie. Nie będzie 
winnych ani przegranych. 

Dopiero teraz poczuła smutek na myśl, że tak niewielkim 

nakładem sił można przerwać związek, o którym jeszcze do 
niedawna myślała, że stanie się małżeństwem na całe życie. 

- Kto zajmie się odwołaniem przyjęcia i sprawami w ko­

ściele? 

- Chyba stracimy zaliczki, ale nie będzie tego dużo. Przy­

jęcie miało być u moich rodziców, więc... zaoszczędzimy im 

trudu stawiania w ogrodzie ogrzewanego namiotu. - Zagryzł 

usta i spuścił głowę, ale nagle coś sobie przypomniał. - A co 
z suknią? - spytał, jakby odhaczał w głowie kolejną pozycję 
na długiej liście spraw do załatwienia. - Ten jedwab był 
drogi, prawda? Może krawcowa chciałaby odkupić od ciebie 
gotową suknię dla innej klientki? 

Nagle przypomniała sobie śmiech i przekomarzanie się, 

które towarzyszyło ich wizytom u krawcowej. Każda wizyta 
była przyglądaniem się, jak mała cząstka marzeń zamienia 
się w rzeczywistość, i podsycała pełne napięcia, słodkie 
oczekiwanie na to, co będzie dalej. Nic nie pozostało z daw­
nych marzeń i choć wiedziała, że postąpiła właściwie, czuła 
się teraz tak podle, jak może się tylko czuć panna młoda, gdy 
na jej oczach podarto w strzępy ślubną suknię. 

- Nie przejmuj się tym - wyszeptała, przybierając pewną 

siebie minę. Zacisnęła palce na pustym łańcuszku i spojrzała 
na zegarek. - Boże, powinnam być u dzieciaków już dwa­
dzieścia minut temu! -* jęknęła, zrywając się na nogi. 

Po raz pierwszy od początków ich znajomości Edward nie 

wstał, by się z nią pożegnać. 

- Jest mi przykro, Edwardzie. Naprawdę - powiedziała 

cicho, pragnąc, by przynajmniej na nią spojrzał. 

Zapanowała długa cisza, podczas której wpatrywał się 

uporczywie w obracaną w palcach łyżeczkę. Kiedy już stra­

ciła nadzieję, że powie choć jedno słowo, podniósł oczy. 

- Mnie też - rzekł matowym głosem, równie cicho jak 

ona. - Ale mam wrażenie, że może już niedługo będę się 

cieszył, że jedno z nas miało odwagę zatrzymać ten pociąg. 

Mogę przynajmniej pogratulować sobie, że miałem na tyle 

dobrego smaku, że wybrałem kobietę z charakterem. 

Naomi ruszyła w kierunku wind i odetchnęła z ulgą, gdy 

po naciśnięciu guzika niemal natychmiast otworzyły się 

drzwi. 

Lekko zataczając się, weszła do środka i nacisnęła guzik 

trzeciego piętra, a potem ciężko oparła się o ścianę i zamknę­

ła oczy. Usłyszała szelest zamykających się drzwi, przerwany 

ciężkim stąpnięciem, gdy jakiś pasażer w ostatnim momencie 

wskoczył do środka. Tak bardzo chciała choć na kilka krót­

kich chwil zostać sama, zamknąć oczy i pocierpieć w samo­

tności. 

- Dobrze się czujesz? - Niski głos nie pozostawiał wąt­

pliwości, kim jest stojący obok niej pasażer. 

- Adam... 

Uśmiechnęła się blado i otworzyła oczy, spoglądając na 

mężczyznę opartego o ścianę po drugiej stronie windy, i na­

gle zdała sobie sprawę, w jak wielkim stopniu ten człowiek 

uwikłany został w jej życie w ciągu ostatnich kilku tygodni. 

W jakiś dziwny sposób to on właśnie stał się katalizatorem 

wszystkich zmian, które wydarzyły się w tym krótkim czasie 

- elementem, który sam pozostał nienaruszony, powodując 

jednocześnie, że wszystko dookoła się zmienia. Kto by po­

myślał, że kiedy prowokacyjnie drażnił się z nią, plotąc swe 

nonsensowne bzdury, wypowiada słowa mające moc przepo­

wiedni? 

- Wszystko w porządku - skłamała gładko. W tej samej 

chwili usłyszeli szelest rozsuwających się drzwi i do windy 

wtargnęło energicznie kilka osób. 

A może powiedziałam przed chwilą prawdę? - pomyślała, 

prostując zgarbione plecy. Może rzeczywiście wszystko 

jest w porządku? Zrobiłam w końcu najwłaściwszą rzecz 

pod słońcem. 

Nagle zdała sobie sprawę, że podobnie jak więzień w me­

taforze Cassie, została nagle cofnięta z drogi na egzekucję, 

i po raz pierwszy od długiego czasu poczuła ulgę. 

Winda zatrzymała się na trzecim piętrze. Naomi wysiadła, 

stanęła na chwilę pod ścianą i jeszcze raz zamknęła oczy. 

Zewsząd dobiegały ją odgłosy szpitalnej krzątaniny, które 

zwykle wciągały ją w wir pracy, ale tym razem czuła się 

dziwnie wyobcowana. Czy tak właśnie wygląda wolność? 

- zastanowiła się i poczuła, jak spada na nią lęk. 

Czuła się tak szczęśliwa i bezpieczna z pierścionkiem Ed­

warda na szyi i świadomością, że każdy dzień zbliża ją do 

ślubu. Dopiero niedawno zaczęła myśleć, że oszukuje samą 

siebie. Czy dlatego czuła teraz taką pustkę? Bo marzenie, 

które hołubiła przez tak wiele lat, prysło jak bańka mydlana 

i nie miało już powrócić? Czy można je czymś zastąpić? 

Nie miała teraz czasu na takie rozważania. Czekała praca. 

W czasie jej nieobecności potwierdzono przyjęcie dwóch no­

wych pacjentów: chłopca, któremu w trakcie domowego le­

czenia przedawkowano paracetamol, oraz drugiego, podej­

rzanego o zarażenie pałeczkami okręznicy. Każdy z nich 

miał być poddany serii badań, a następnie kilkudniowej ob­

serwacji. 

Cassie i Kirstin skończyły dyżur i przyszły ją odwiedzić. 

Opowiedziała im o niebajkowym zakończeniu pewnej bajki, 

której bohater zamiast rycerzem, okazał się zwykłym chirur­

giem i zamiast do ołtarza, powędrował do sali operacyjnej. 

- Edward zajmie się odwołaniem wszystkiego w kościele 

i sprawami przyjęcia, ale mnie i tak zostanie dużo innych 

rzeczy - wyjaśniła przyjaciółkom. - Trzeba zawiadomić go­

ści, oddać prezenty, jeśli ktoś się pospieszył, a moja suknia... 

- Nie będziesz zawracać sobie tym głowy - przerwała jej 

Kirstin. - Cassie i ja wyręczymy cię. 

- Ale to nie fair, zwalać wszystko na waszą głowę - za­

protestowała, czując wdzięczność za ich propozycję. 

- Nie ma sensu strzępić sobie języka - ucięła dyskusję 

Cassie. - Gdybyś robiła to sama, za każdym razem musiała­

byś opowiadać całą historię od początku, a wszyscy czekali­

by na opowieść o jakiejś awanturze albo wielkiej zdradzie. 

- Dot mówi, że jeśli chcesz, możesz pomieszkać trochę 

u niej, mieć trochę spokoju i czas na przemyślenie wszystkie­

go - dodała Kirstin. - Dzwoniłam do niej, żeby powiedzieć, 

że coś wisi w powietrzu, ale nie pomyślałam, że to zdarzy się 

tak szybko. 

Naomi poczuła, że w jej oczach pojawiają się łzy. 

- Naprawdę nie wiem, co bym bez was zrobiła - przy­

znała łamiącym się głosem. - Zawsze przeżywałyśmy wszy­

stko razem, jak siostry... 

- I przynajmniej każda z nas wie, że zawsze jest obok 

ktoś, do kogo można przyjść, kiedy jest potrzebny. Dlaczego 

teraz miałoby być inaczej? 

- Bo ta sytuacja jest inna. Miałyśmy marzenia i każda 

z nas pracowała, aby stały się rzeczywistością. Kirstin ma 

swoje marzenie w zasięgu ręki. Jest już lekarzem i wkrótce 

będzie miała specjalizację, a Cassie jest tak piekielnie szczę­

śliwa, że to prawie nieprzyzwoite. Co do mnie, wydawało mi 

się, że od spełnienia marzenia dzielą mnie krótkie cztery 

tygodnie. No i masz. Adieu. 

- Co za bzdury! - Kirstin nie potrafiła ukryć wzburzenia. 

- Oczywiście, że wciąż masz swoje marzenie, i to to samo, 
które miałaś wczoraj. Czy nie mówiłaś nam zawsze, że można 
wyobrazić sobie wszystko z wyjątkiem twarzy mężczyzny, 
który spędzi z tobą życie? Jedyną rzeczą, którą zrobiłaś źle, 
było to, że na siłę starałaś się umieścić w marzeniach twarz 
niewłaściwego mężczyzny. 

Naomi spojrzała na nią z wdzięcznością, ale wcale nie 

wyglądała na przekonaną. 

- Kirstin, ja byłam pewna, że to właściwy mężczyzna 

- odparła smutnym głosem. - Miał wszystkie cechy, które 
chciałam widzieć u swojego męża. 

- Wiem, wiem... Oddany, odpowiedzialny, taki, na któ­

rym można polegać - zaczęła wyliczać Cassie. - Jeżeli tylko 
na czymś takim ci zależy, równie dobrze możesz sobie spra­
wić psa. Mogę ci powiedzieć z własnego doświadczenia, że 
męża nie kupuje się z gwarancją od producenta. Mężczyźni 
nie są doskonali, są takimi samymi ludźmi jak my. 

- Rzecz w tym - dodała Kirstin - że zerwanie z Edwar­

dem nie znaczy, że musisz wyrzec się marzeń. To było bo­
lesne przebudzenie, ale teraz, kiedy już umiesz twardo stąpać 
po ziemi, możesz zacząć szukać takiego mężczyzny, który 
rzeczywiście pasuje do ciebie, a nie do obrazka, który chcia­

łabyś powiesić sobie nad kominkiem. 

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY 

- Czuję się, jakbym występowała w jakimś dziwnym fil­

mie - oznajmiła Naomi siedem dni później. 

Dzięki sprawnie działającej poczcie pantoflowej cały 

szpital dowiedział się o odwołaniu ślubu w ciągu kilku dni. 

Na wesele zaproszono zbyt wiele osób, by sprawę udało się 
długo utrzymać w tajemnicy. Dobrą stroną takiego biegu rze­
czy było to, że nie musiała osobiście opowiadać o wszystkim, 
co się stało. Była jednocześnie mile zaskoczona tym, że ko­
ledzy na jej oddziale nie zadają zbędnych pytań, a okazują 

jej sympatię i wsparcie. Niemniej w szpitalu trochę plotko­

wano. 

- Wiesz, jak to jest - skomentowała Kirstin, gdy siedziały 

na herbacie w szpitalnej kafeterii. - To jak na filmie: napięcie 
stopniowo rośnie, nagle cichnie muzyka i wszyscy zastygają 
w napięciu: co będzie dalej? Na ogół nic się dalej nie dzieje, 
napięcie spada i sprawa cichnie. 

- Takie rzeczy przypominają rozmowy między pacjenta­

mi - powiedziała innym razem Selina, gdy znalazły się same 
w pokoju. - „Czy pan X został zarażony pałeczkami coli, czy 
może czymś innym? Czy u Igreka przyjmie się transplant, 
czy biedak zemrze w ciągu miesiąca? Jak zareaguje rak pana 
Z na wzmocnioną dawkę chemoterapii?" Nie martw się - do­
dała. - Na świecie nie brakuje tych dwunogich stworzeń. 

Uwaga - ostrzegła, patrząc w stronę wejścia. - Właśnie zbli­

ża się jakiś rekin. 

Adam jednak, który pojawił się w drzwiach, w najmniej­

szym stopniu nie przypominał drapieżnego rekina. Był raczej 

jak delfin: szlachetne stworzenie poruszające się z gracją, ale 

ceniące sobie wolność i gotowe w każdej chwili odpłynąć. 

- Dzień dobry paniom - przywitał się, ale Naomi czuła, 

że jego oczy jak zwykle wpatrzone są w nią. 

Zachowywał się ostatnio mniej zaczepnie i wiedziała, że 

choć sama nie powiedziała mu ani słowa, usłyszał już o zer­

waniu przez nią zaręczyn. I nie powiedział ani razu: „Pamię­

tasz, mówiłem ci...", pomyślała z wdzięcznością, machając 

z lekkim roztargnieniem ręką do Seliny, która skończyła już 

dyżur i wybierała się do domu. 

- Naomi, mam zaproszenie, ale właściwie ono... jest dla 

nas obojga - oznajmił, kiedy zostali sami. 

- Zaproszenie? Dla nas? - Zdziwiona przeniosła wzrok 

na kartkę papieru, którą wyjął z kieszeni. 

- Pamiętasz ten wieczór, kiedy „pozbyłem się" motocykla? 

- Masz na myśli ten wieczór, kiedy roztrzaskałeś go, wa­

ląc w nadjeżdżający samochód, żeby uratować dziecko? Ma­

ło brakowało, a „pozbyłbyś się" wówczas również głowy... 

- Och, jak zwał, tak zwał - rzekł z lekkim skrępowaniem, 

jakby zawstydzało go przypominanie o bohaterskim geście, 

o którym wciąż w szpitalu mówiono. - Dostałem zapro­

szenie dla nas na bożonarodzeniową szopkę w przedszkolu 

Jessiki. 

Wyciągnął rękę, by podać Naomi kartkę. Dzięki żywym, 

tęczowym barwom poznała natychmiast rękę dziecka. 

- Jej matka przetłumaczyła to, co narysowała dziewczyn­

ka, na nudny język, jakim posługują się dorośli - dodał z hu­

morem. 

Odwróciła kartkę i przeczytała znajdujący się na odwrocie 

tekst będący zaproszeniem na bożonarodzeniową szopkę, 
w której córeczka pani Watson zagrać miała rolę aniołka, 
zakończony humorystyczną notą dziękującą Adamowi, że 
Jessica nie stała się aniołkiem w zaświatach. 

- Ale ja nie miałam w tym żadnego udziału - zaprotesto­

wała Naomi. - Dlaczego włączyła mnie do zaproszenia? 

- Żebym nie nudził się bez ciebie! Zapewne po przedsta­

wieniu dostaniemy ciasteczka z marcepanem, jeżeli to wszy­
stko choć trochę przypomina jeszcze zwyczaje z naszego 
dzieciństwa. 

- Pamiętam. Każda matka przynosiła wtedy coś z własnej 

kuchni. Bardzo szybko można było poznać, w którym domu 

jest dobra kucharka. 

- Dzisiaj wezmą chyba wszystko z cukierni, z taką ilo­

ścią aromatów i ulepszaczy, że będziemy czuć te ciasteczka 
do samego rana. 

- Ale z ciebie cynik! - Klepnęła go przyjacielsko w ple­

cy. - Jakoś nie widziałam, żebyś kiedykolwiek odmawiał, 
gdy rodzice przynosili całe tony tych specjałów do szpitala. 

Po raz pierwszy od wielu dni poczuła, że poprawia si? jej 

humor, choć nie bardzo wiedziała dlaczego. 

Rozczarowanie, jakie przyniosło zerwanie zaręczyn, znik­

nęło już prawie całkowicie i jego miejsce zajęła prawdziwa 
ulga, że nie wplątała się w to małżeństwo. Widziała zresztą 
Edwarda poprzedniego dnia na zakupach. Na jego ramieniu 
wisiała i tym razem Stella, lecz Naomi nie czuła prawie 
wcale zazdrości. Właściwie tak bardzo czuła się odcięta od 

jakichkolwiek emocji, że była nawet w stanie spojrzeć na 

nich chłodnym okiem. Mimo rozmaitych gestów, za pomocą 
których Stella uporczywie udawała małą dziewczynkę, 
wprawne oko Naomi rozpoznało natychmiast, że jest o kilka 

lat starsza od Edwarda, ale wszystko wskazywało na to, że 
wkrótce mocno chwyci go w swoje sidła. 

Ten lepszy nastrój nie był także skutkiem zaproszenia. 

Choć miłe i ujmujące, nie było przecież czymś, co w jakikol­
wiek sposób wpływało na jej życie. Pozostaje więc Adam, 
pomyślała, patrząc na niego spod oka. 

Jak zwykle poczęstował się sam kawą, której zostało je­

szcze trochę w dzbanku, i przycupnął na krawędzi stołu. Wy­

ciągnął długie nogi, tarasując prawie całe przejście, a gdy jej 
wzrok powędrował ku jego lśniącym półbutom, zdała sobie 
sprawę, że przestał nosić adidasy. 

- Jak tam potłuczenia? - Uświadomiła sobie nagle, że 

przez ostatnie dni była tak zaabsorbowana swoimi sprawami, 
że ani razu nie spytała go o zdrowie. 

- Fataaalnie! - powiedział, robiąc płaczliwą minę, której 

natychmiast zadały kłam ogniki w oczach. - Niestety, mimo 
alarmującego stanu nie znalazłem żadnej braterskiej duszy, 
która ulitowałaby się nade mną. 

- Och, biedactwo! - załkała, starając się przybrać minę 

pasującą do jego tonu, lecz zaraz się roześmiała. 

- Na to właśnie czekałem - rzekł łagodnie. - Prawie się nie 

uśmiechałaś przez ostatnie dni. Bardzo mi tego brakowało. 

- Przykro mi. Wiem, że byłam ponurakiem. Dla mnie 

samej nie było to przyjemne. - Zrobiła ruch dłońmi, jakby 
strząsała z nich niewidoczny pył. - Ale to wszystko powinno 
się zmienić. 

- Miałem trochę wyrzutów sumienia - wyznał nagle. 
Spojrzała na niego zdziwiona. 

- Ty? Dlaczego? 
- Przecież jestem częściowo winny temu, co się stało. 

Ponury wyraz na jego twarzy mówił, że tym razem nie 

żartuje. 

- Jaka może być twoja wina w tym, że ja i Edward 

w końcu odzyskaliśmy rozum? 

- Być może w ogóle nie zastanawiałabyś się nad tym 

wszystkim, gdybym tak bardzo ci nie dokuczał. I do tego 

tamten wieczór, kiedy zostałaś u mnie. Gdyby Edward nie 

zobaczył cię, jak wychodzisz rano... 

- Jak w ogóle się dowiedziałeś? - spytała lekko zdener­

wowana. 

Czyżby trąbił już o tym cały szpital? Nie mówiła o tym 

nikomu poza Cassie i Kirstin, a nie sądziła, by Edward puścił 

parę. Oboje mieli nadzieję, że sprawa ucichnie jak najszyb­

ciej. Niestety, w tym samym momencie w kieszeni Adama 

zadźwięczał pager, i Adam z podejrzaną prędkością sięgnął 

do telefonu, by wystukać numer. 

- Muszę iść natychmiast do izby przyjęć - oznajmił, od­

kładając słuchawkę. Wstał i ruszył energicznie do drzwi, ale 

odwrócił się jeszcze raz i po chwili wahania spytał: - Czy 

mam poczekać na ciebie i podrzucić cię, kiedy skończysz 

dyżur? 

- Podrzucić mnie? Po co? 

Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy przez roztarg­

nienie nie umknęło jej coś, o czym mówili przed chwilą. 

Czyżby chciał zaprosić ją gdzieś dzisiaj wieczorem? 

- Żeby pojechać razem na przedstawienie do Jessiki - od­

parł, widząc jej pytające spojrzenie. - Szkoła jest o ładnych 

parę kilometrów stąd i nie ma tam żadnego bezpośredniego 

połączenia, więc biorę samochód. 

- Jeżeli samochód, to wszystko w porządku. - Odzyskała 

poczucie humoru. - Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie 

zamierzasz podwieźć mnie motocyklem. 

- O, nie... Era motocyklowa nieodwołalnie się skończy­

ła. A propos tego wypadku... Czy wiesz, jakie to zdumiewa-

jące wrażenie, kiedy w momencie, gdy myślisz, że to twoje 

ostatnie sekundy, tysiące obrazów przesuwa ci się przed 
oczami? 

Gdy to mówił, w jego oczach pojawiło się nagle coś in­

tensywnego i poczuła, jak ciarki biegną jej po plecach. 

- Opowiesz mi o tym? - spytała, nagle przekonana, że za 

jego słowami kryje się coś niezwykle ważnego. 

Była zdumiona, że zdobyła się na taką propozycję, a on 

zdawał się jeszcze bardziej zdziwiony jej prośbą. 

- Dobrze, opowiem - odparł z dziwną siłą w głosie i za­

mknął za sobą drzwi. 

- Naomi? Kirstin przy telefonie - odezwał się głos w słu­

chawce. 

Cieszyła się z każdego telefonu przyjaciółki, ale tym ra­

zem chwila nie była odpowiednia do rozmowy. 

Powinna była skończyć dyżur o trzeciej, a była już prawie 

czwarta i do rozpoczęcia przedstawienia pozostało tylko pół 
godziny. Adam zadzwonił z recepcji z wiadomością, że cze­
ka już na dole, a musiała jeszcze wpaść do domu, by się 
przebrać. 

- Złapałaś mnie w ostatniej chwili. Byłam już przy 

drzwiach - wysapała zdyszana. 

- Włóż jakieś fajne ciuchy i chodź ze mną wieczorem. 
- Nie mogę, Kirstin. Przepraszam, ale nie mogę. 
Po kilku dniach pustelniczego życia, jakie sobie narzuciła, 

dostała nagle dwa zaproszenia tego samego wieczoru. 

- Posłuchaj, mała, Cassie i ja byłyśmy dotąd cierpliwe, 

bo wiemy, że potrzebujesz trochę czasu, żeby zebrać się do 
kupy, ale już dosyć tego chowania się po kątach. Pora, żebyś 
zaczerpnęła trochę świeżego powietrza. Nie zgadzam się na 
żadne „nie". 

- Obawiam się, że będziesz musiała się zgodzić, bo ja 

jestem już umówiona i właśnie wychodzę. Jeszcze sekunda 

i się spóźnię. 

- Wychodzisz? Dokąd? Z kim się umówiłaś? - Kirstin 

nie nadążała z pytaniami. 

- Nie mam już ani chwili. Pogadamy jutro! - Naomi 

zaśmiała się w sposób, który jeszcze bardziej zaintrygował 

przyjaciółkę, i odłożyła słuchawkę. 

- Cieszę się, że przyszliśmy - powiedziała do Adama po 

zakończeniu szopki, gdy zaczęli przedzierać się przez tłum 
rozgadanych dzieci. 

- Ja też. 

Śmiech, którym kwitował każdy zabawny epizod przed­

stawienia, brzmiał jej jeszcze w uszach, gdy znaleźli się 
w samochodzie, a Adam wkładał kluczyk do stacyjki, by 
zapalić silnik. 

- „I karczmarz rzekł w te słowa do Maryi i Józefa..." 

- zacytował słowa małego narratora, zabawnie przedrzeźnia­

jąc jego głos. 

- „Mamusiu, jak muszę do ubikacji". - Naomi poszła 

w jego ślady, przypominając małego brzdąca, który przerwał 
przedstawienie w najbardziej dramatycznym momencie, do­
magając się odprowadzenia do toalety. 

Nie przerywali rozmowy aż do chwili, gdy Adam wcisnął 

hamulec i zdała sobie sprawę, że znaleźli się przed jego do­
mem. 

- Wejdziesz na górę? - spytał z niespodziewanie poważ­

ną miną. - Poprosiłaś mnie, żebym opowiedział ci, co działo 
się w mojej głowie przez tych kilku sekund, kiedy myślałem, 
że umrę. Myślę, że to dobra pora. 

Zaczęła zastanawiać się, co spowodowało tę nagłą zmianę 

nastroju, i poczuła lekką obawę. Tego wieczoru był jakiś inny 

niż zwykle - nie potrafiła ubrać tego w słowa, ale jej kobieca 

intuicja ostrzegała, by być czujną. 

- Kto zrobi kawę? - spytała, gdy otworzył drzwi. 

Kiedy zdejmował jej płaszcz, w jego ruchach była lekka 

nerwowość, zupełnie jak wtedy, gdy z przejęciem wyjmował 

z kuchenki pieczonego kurczaka trzy tygodnie temu. 

- Czy rozmawiałaś ostatnio z Halem? - spytał po chwili 

milczenia, jakby ucieszony, że udało się znaleźć jakiś neu­

tralny temat. 

- Nie. Czemu pytasz? 
- Chyba on i Sahru spotkali się kilka razy i Sahru zgo­

dziła się iść do Sama Dysarta na wstępne rozpoznanie. 

- Myślisz, że zgodziła się na operację? - zapytała ze zdu­

mieniem. - To znaczy, że Halowi udało się przekonać ją, że 

ma poważne zamiary i... 

- Nie wyciągałbym tak daleko idących wniosków. Na 

razie zgodziła się tylko na wstępne badanie. 

- Ale to i tak wielki krok naprzód. Ale jak ją do tego 

przekonał? To zdumiewające. 

- Pamiętasz, skąd Hal pochodzi? Powiedział jej, że jed­

nym z głównych powodów, dla których jego rodzina wyje­

chała z Egiptu, było to, że matka nie pozwoliła, żeby jego 

mała siostra dostała się pod rzeźnicki nóż, taki sam, jaki 

kiedyś okaleczył Sahru. Straciłajużjedną córeczkę z powodu 

zakażenia i nie chciała, żeby to samo stało się z następną. 

- Więc pokazał jej w ten sposób, że wie, co czuje... że 

rozumie jej lęki - powiedziała i mimowolnie zacisnęła moc­

no kciuki, jakby chciała pomóc tym gestem w szczęśliwym 

zakończeniu całej sprawy. 

- To bardzo ważne w związku, prawda? - spytał i zdała 

sobie sprawę, że nie mówi już tylko o Halu i Sahru. 

- Wydaje ci się, że znasz drugą osobę - ciągnął Adam 

cichym głosem, zupełnie jakby mówił do siebie. - Myślisz, 

że wiesz, dlaczego jest właśnie taka, i nagle zdarza się coś, 

co wywraca wszystko do góry nogami, i zdajesz sobie spra­

wę, że nie znałeś jej w ogóle. 

Nie wiedziała, do czego Adam zmierza, ale było oczywi­

ste, że chce powiedzieć coś, o czym z nią jeszcze nie roz­

mawiał. 

- To samo działo się ze mną - podjął po chwili milczenia. 

- Wydawało mi się, że wiem, kim jestem i czego chcę od 

życia, i wtedy seria pozornie przypadkowych zdarzeń spra­

wiła, że zacząłem jeszcze raz zadawać te same pytania. Gdy 

przyglądam się mojemu życiu - ciągnął z namysłem, opiera­

jąc wzrok na kubku, który obracał w dłoni - widzę, jak to 

jest. Radziłem sobie nieźle, właśnie kupiłem mieszkanie i sa­

mochód i zacząłem czuć się dobrze w swojej pracy, kiedy 

pojawiła się kobieta, i wpadłem z kretesem. 

Poczuła lekkie ukłucie zazdrości. Myślała o nim zawsze 

jak o lekkoduchu, który nie traktuje damsko-męskich spraw 

serio. To, co powiedział, było kolejnym zaskoczeniem. 

- Ona zresztą nie zwracała na mnie wielkiej uwagi. Inte­

resowali ją poważni mężczyźni i ani poczucie humoru, ani 

mój swobodny sposób bycia nie były dla niej ważne. Robili 

na niej wrażenie odpowiedzialni mężczyźni, którzy potrafi­

liby jej zapewnić poczucie bezpieczeństwa i na których mo­

głaby polegać. Tacy, którzy daliby jej coś, czego do tej pory 

jej brakowało. 

Spojrzała na niego i nagle poczuła, jak z wrażenia sztyw­

nieje jej szyja. Adam jednak nie zdejmował wzroku z kubka 

i mówił dalej: 

- Więc cóż mi pozostało? Ograniczyłem się do obserwo­

wania tego, co się z nią dzieje. Moja księżniczka po jakimś 

czasie zaręczyła się, a potem rzuciła w wir przygotowań do 

ślubu, który miał ją połączyć z mężczyzną posiadającym te 

wszystkie wymarzone cechy. 

Drgający, lekko ochrypły głos wskazywał, że Adam prze­

żywa to, co mówi, nie mniej niż ona. 

- Dodatkowy problem polegał na tym, że widziałem, iż 

ten mężczyzna w ogóle do niej nie pasuje, z tego prostego 

powodu, że nigdy nie zadał sobie trudu, żeby choć trochę ją 

poznać. Był odpowiedzialnym, całkowicie skupionym na so­

bie facetem, który nie jest w stanie dać kobiecie nic, poza... 

no właśnie: poza poczuciem bezpieczeństwa. Ale nic na to 

nie mogłem poradzić. Wybrała właśnie jego. Owszem, na 

swój skromny sposób starałem się jej uzmysłowić pewne 

rzeczy, ale ona nawet się nie domyślała, o co mi naprawdę 

chodzi. Myślała, że tylko drażnię się z nią, żeby grać jej na 

nerwach. 

Słuchała jego słów jak zaczarowana i dopiero gdy poczu­

ła, jak dwie krople łez spadają jej na dłoń, zdała sobie sprawę, 

że płacze. 

- Kiedyś wieczorem jechałem do domu na motocyklu 

mojego brata i zobaczyłem nagle małą dziewczynkę, idącą 

prosto pod samochód. Kiedy nacisnąłem gaz i ruszyłem 

prosto pod jego koła, zdążyłem pomyśleć, że nie chcę 

jeszcze umierać, bo nigdy dotąd nie poczułem, jak smakują 

usta tej kobiety, a ona nigdy się nie dowie się, że ją kocha­

łem. 

Uniósł w końcu oczy, spojrzał na nią i po raz pierwszy 

pozwolił jej ujrzeć w swoich oczach to wszystko, co do niej 

czuł. Było w nich pragnienie, poczucie beznadziei, namięt­

ność, rozpacz i miłość. 

- Och, Adam... - wyszeptała, zszokowana tym wszy­

stkim, co dotąd ukrywał, nie pozwalając, by emocje wy do-

były się na powierzchnię. - Adam... dlaczego nie powiedzia­

łeś mi nigdy ani słowa? 

- Powiedziałem. Ale ty nigdy mnie nie słuchałaś. 

- Słuchałabym, gdybyś nie ukrywał się za niedorzeczny­

mi żartami i przekomarzaniem. 

- Teraz już nie żartuję - zauważył spokojnie, odstawiając 

kubek i wstając. Wyjął jej filiżankę z ręki, ujął jej dłoń i przy­

ciągnął ją delikatnie ku sobie. - Więc... - zaczął z cieniem 

uśmiechu na ustach i niepewnością w oczach - którędy po­

prowadzi teraz nasza droga? 

- Na ten jeden upragniony pocałunek zawsze możesz 

liczyć - powiedziała miękko i zaraz potem zagryzła wargi, 

czując, jak po policzku płyną jej dwie nowe łzy. 

- Problem polega na tym, że nie zależy mi tylko na 

jednym pocałunku - oznajmił, delikatnie wycierając mo­

kre ślady na jej twarzy. - Chcę twoich pocałunków przez 

całe życie, chcę miłości, dzieci i twojego towarzystwa, 

i wszystkiego, co może nam się razem zdarzyć, na dobre 

i na złe. 

- A gdybym powiedziała tak? - spytała bez tchu. 
Jego ramiona objęły ją mocno i poczuła, jak drżą, by po 

chwili zastygnąć w bezruchu. 

- Adam? 
- Nie mogę oderwać się od ciebie... To takie cudowne 

- wyszeptał. - Wyobrażałem to sobie wiele razy, ale moja 

wyobraźnia nigdy nie pozwalała mi zapomnieć, że należysz 

do innego... 

- Już nie - powiedziała, unosząc się na palcach i wycią­

gając dłonie do jego policzków. - Teraz jesteśmy tylko my 

dwoje. 

Jak na ironię losu w tej samej chwili zaterkotał telefon. 
- Słucham? -jęknął Adam do słuchawki, nie odrywając 

spojrzenia od oczu Naomi. - Owszem, jest, ale nie może pani 
z nią rozmawiać. 

Choć głos z oddalonej o metr słuchawki był nierozpozna­

walny, natarczywy dźwięk pozwolił się jej domyślić, że to 
Kirstin. 

- Nie może pani z nią rozmawiać, bo jesteśmy teraz tylko 

we dwoje i chcemy pozostać we dwoje - rzekł spokojnie, 
pochylając głowę w kierunku Naomi, aż ich czoła spotkały 

się ze sobą. 

Spostrzegła jeszcze kątem oka, jak słuchawka z trzaskiem 

opada na widełki, ale jedyną rzeczą, która ją teraz intereso­
wała, był wyraz wpatrzonych w nią oczu. 

I wtedy nastąpił ten pierwszy pocałunek i świat, który ich 

otaczał, zniknął, jakby istnieli tylko oni dwoje. 

- Ile czasu mogą zająć przygotowania do ślubu? - spytał 

Adam, unosząc się na poduszce w dobrą godzinę po północy 

i szukając wokół siebie kołdry, która razem z resztą pościeli 

leżała na podłodze. - Ostrzegam cię: nie zamierzam czekać 

ani chwili dłużej, niż to konieczne. 

- Ja też nie chcę czekać - powiedziała, dotykając jego 

gładkich policzków, które ogolił godzinę temu, by nie drapać 

jej skóry. 

Nagle zrozumiała, jak dziecinne było jej uganianie się za 

mężczyzną z bajki, gdy ten, który był jej przeznaczony, stał 

obok, czekając na jej znak. 

- Urzędy zaczynają pracę o dziewiątej - oznajmiła. -

Musimy wziąć dokumenty, przespacerować się tam i ustalić 

datę. 

- Pozostaje reszta przygotowań... - Zmarszczył z na­

mysłem czoło. - Chcesz przecież mieć na ślubie przyjaciół 

i rodzinę, prawda? 

- A czy nas dwoje nie wystarczy? - przypomniała mu 

słowa sprzed kilku godzin i zbliżyła do niego usta, doskonale 
wiedząc, do czego to doprowadzi. - Możemy urządzić przy­

jęcie, na które zaprosimy kogo tylko dusza zapragnie. Ale to 

będzie później, dużo później...