background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

 

 

 

Judaizm – 

ś

wi

ę

ta i obrz

ę

dy 

 

 

Pakiet edukacyjny 

 

 

 

 

 

 

 

Michał Majewski 

Instytut Historyczny Uniwersytet Warszawski 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Warszawa 

stycze

ń

 2009 

 

 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

 

 

 

 

Wst

ę

 

Judaizm,  zwany  równie

Ŝ

  mozaizmem,  jest  jedn

ą

  z  trzech  wielkich  religii  monoteistycznych. 

Jest równocze

ś

nie zespołem wierze

ń

, warto

ś

ci etycznych i postaw wynikaj

ą

cych z tradycji i 

obyczajów 

Ŝ

ydowskich.  Główne  jego  zało

Ŝ

enia  opieraj

ą

  si

ę

  na  wierze  w  jedynego 

niepodzielnego Boga – 

הוהי

, który wybrał naród Izraela do zawarcia z Nim przymierza.  

Jako, 

Ŝ

e  jest  to  religia  z  wieloma  nurtami  -  od  ortodoksyjnych  przez  reformowane  po 

post

ę

powe,  a  w  dodatku  bez 

ś

ci

ś

le  okre

ś

lonej  hierarchii,  jak  ma  to  miejsce  w  ko

ś

ciele 

katolickim,  na  czele  którego  stoi  papie

Ŝ

  –  bardzo  trudno  opisa

ć

  j

ą

  w  prosty  i  przejrzysty 

sposób. Na potrzeby niniejszej pracy uznali

ś

my, 

Ŝ

e na wst

ę

pie przypomnimy najwa

Ŝ

niejsze 

wydarzenia,  które  kształtowały  pó

ź

niejsze  zwyczaje  i  tradycje 

Ŝ

ydowskie.  W  kolejnych  za

ś

 

cz

ęś

ciach opiszemy dwa cykle – cykl 

Ŝ

ycia człowieka od narodzenia a

Ŝ

 do 

ś

mierci oraz cykl 

roczny,  w  czasie  którego 

ś

ydzi  obchodz

ą

 

ś

wi

ę

ta  religijne  –  dzi

ę

ki  którym  łatwiej  b

ę

dzie 

usystematyzowa

ć

  sobie  wiedz

ę

  na  temat  tradycji  i  obrz

ę

dów 

Ŝ

ydowskich.  Pami

ę

tajmy 

jednak, 

Ŝ

e opisane tradycje nie s

ą

 

ś

ci

ś

le przestrzegane przez wszystkich 

ś

ydów na 

ś

wiecie i 

nie  dotycz

ą

  ich  wszystkich.  Blisko  dwa  tysi

ą

ce  lat 

Ŝ

ycia  w  diasporze  spowodowały, 

Ŝ

e  w 

Ŝ

nych  rejonach 

ś

wiata  wykształciły  si

ę

  ró

Ŝ

ne  zwyczaje,  obrz

ę

dy,  tradycje  kulinarne  etc. 

Chcemy  równie

Ŝ

  uczuli

ć

Ŝ

e  tak  jak  w  ka

Ŝ

dej  religii,  ludzie  w  ró

Ŝ

nym  stopniu  przestrzegaj

ą

 

nakazów i zakazów na nich nało

Ŝ

onych, a proces sekularyzacji dotkn

ą

ł 

ś

ydów tak samo jak 

wszystkie inne narody na 

ś

wiecie. 

 

Pocz

ą

tki 

 

Historia  judaizmu  jest 

ś

ci

ś

le  zwi

ą

zana  z  histori

ą

  narodu 

Ŝ

ydowskiego.  Niemo

Ŝ

liwym  jest 

wskazanie  konkretnego  wydarzenia,  po  którym  narodził  si

ę

  judaizm,  jak  w  przypadku 

chrze

ś

cija

ń

stwa  czy  islamu.  Cz

ę

sto  mo

Ŝ

na  spotka

ć

  si

ę

  z  twierdzeniem, 

Ŝ

e  zawarcie 

przymierza  Boga  z  Abrahamem jest  pocz

ą

tkiem judaizmu,  ale  czy  Adam  i  Ewa  nie  wierzyli 

ju

Ŝ

 w jedynego Boga?  

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

Bóg  zawarł  przymierze  z  Abrahamem  (Rdz  17,  1-22),  według  którego  obiecał  On 

Abrahamowi  liczne  potomstwo  i  opiek

ę

  nad  nim  oraz  własn

ą

  ziemi

ę

  –  Ziemi

ę

  Obiecan

ą

  – 

wymagaj

ą

c w zamian od człowieka posłusze

ń

stwa i wiary. Znakiem owego przymierza miało 

sta

ć

 si

ę

 obrzezanie – brit mila. Bóg, dotrzymuj

ą

c swej obietnicy, dał Abrahamowi potomstwo: 

jego 

Ŝ

ona  Sara,  uwa

Ŝ

ana  za  bezpłodn

ą

,  urodziła  mu  syna  –  Izaaka.  Był  to  drugi  syn 

Abrahama.  Pierwszego,  Izmaela,  urodziła  mu  jego  niewolnica.  Bóg,  chc

ą

c  sprawdzi

ć

  wiar

ę

 

Abrahama,  kazał  mu  zło

Ŝ

y

ć

  swego  młodszego  syna  w  ofierze.  W  ostatnim  momencie 

Abraham został powstrzymany przez Anioła (Rdz. 22, 12). Po 

ś

mierci Sary, Abraham wzi

ą

ł 

za 

Ŝ

on

ę

  Katur

ę

,  z  któr

ą

  miał  kolejnych  sze

ś

ciu  synów  -  Zembrana,  Jazara,  Madana, 

Madiana, Luzubaka i Suosa. 

Synowie  ci  dali  pocz

ą

tek  wszelkim  narodom 

Ŝ

yj

ą

cym  na 

ś

wiecie. 

ś

ydzi  wywodz

ą

  si

ę

  od 

Izaaka, który po

ś

lubił Rebek

ę

, z któr

ą

 miał nast

ę

pnie dwóch synów: Ezawa i Jakuba. Jakub, 

pomimo tego, 

Ŝ

e był młodszy, podst

ę

pem uzyskał błogosławie

ń

stwo ojca dla pierworodnego 

syna.  Otrzymał  od  Boga  nowe  imi

ę

  –  Izrael  –  a  jego  synowie  dali  pocz

ą

tek  dwunastu 

plemionom Izraela.  

Ukochanym  synem  Jakuba  był  Józef,  którego  z  zawi

ś

ci  bracia  sprzedali  do  Egiptu.  Dzi

ę

ki 

umiej

ę

tno

ś

ci odczytywania snów, Józef uzyskał siln

ą

 pozycj

ę

 na dworze faraona – tak siln

ą

Ŝ

e  w  czasie  kl

ę

ski  głodu  mógł  sprowadzi

ć

  do  Egiptu  swych  braci  i  ojca  wraz  z  rodzinami. 

Izraelici pozostali w Egipcie około 400 lat. W tym czasie zapomniano ju

Ŝ

 o zasługach Józefa, 

a  jego  potomków  uczyniono  niewolnikami.  Chc

ą

c  zapobiec  przepowiedni  egipskiego 

kapłana,  głosz

ą

cej, 

Ŝ

e  nadejdzie  Izraelczyk,  który  osłabi  pot

ę

g

ę

  faraonów,  władca  nakazał 

zamordowa

ć

  wszystkich  m

ę

skich  potomków 

Ŝ

ydowskich.  Jedynym  dzieckiem, które  zostało 

uratowane  był  Moj

Ŝ

esz.  Został  on  wychowany  przez  córk

ę

  faraona.  Gdy  Moj

Ŝ

esz  dorósł, 

musiał  ucieka

ć

  z  Egiptu.  Wtedy  to  na  górze  Synaj  ukazał  mu  si

ę

  Bóg  pod  postaci

ą

 

gorej

ą

cego krzewu, który nakazał Moj

Ŝ

eszowi  wyprowadzi

ć

 lud Izraela do Ziemi Obiecanej, 

co te

Ŝ

 udało mu si

ę

 przy wsparciu Boga uczyni

ć

ś

ydzi, pakuj

ą

c si

ę

 w po

ś

piechu, uciekli za 

Moj

Ŝ

eszem na pustyni

ę

, udaj

ą

c si

ę

 nast

ę

pnie pod gór

ę

 Synaj. Tam te

Ŝ

 Bóg przekazał im 10 

przykaza

ń

. Hebrajczycy pod wodz

ą

 Moj

Ŝ

esza udali si

ę

 nast

ę

pnie do Ziemi Obiecanej, jednak 

gdy  dostrzegli  pot

ę

g

ę

  ludów  w  niej  mieszkaj

ą

cych  zl

ę

kli  si

ę

  i  zw

ą

tpili  w  obietnic

ę

  Boga.  Za 

kar

ę

,  Pan  skazał  ich  na  40  lat  tułaczki  po  pustyni,  tak  aby 

Ŝ

adna  osoba,  która  wyszła  z 

Egiptu  nie  weszła  do  Ziemi  Obiecanej  –  Kanaanu.  Dopiero  ich  dzieci  zaj

ę

ły  owe  terytorium 

podbijaj

ą

c kolejne ludy.  

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

Po  okresie  plemiennym,  kiedy  to  władz

ę

  nad  pa

ń

stwem  sprawowali  s

ę

dziowie, 

ś

ydzi  z 

powodu  zagro

Ŝ

enia  ze  strony  Filistynów,  zbudowali  własne  silne  królestwo, którego  władc

ą

 

został Saul, a nast

ę

pnie Dawid i Salomon. Panowanie Dawida to okres podboju okolicznych 

ziem,  natomiast  rz

ą

dy  Salomona  to  czasy  pokoju  i  rozwoju,  czego  symbolem  mo

Ŝ

e  by

ć

 

wzniesienie  wielkiej 

Ś

wi

ą

tyni  w  Jerozolimie  na  górze  Moria  (tej  samej,  na  której  Abraham 

chciał zło

Ŝ

y

ć

 swego syna, Izaaka, w ofierze).  

Po 

ś

mierci Salomona królestwo podzieliło si

ę

 na królestwo Izraela (północ) i królestwo Judy 

(południe).  Obydwa  pa

ń

stwa  były  nieudolnie  rz

ą

dzone  przez  kolejnych  władców,  co  w 

poł

ą

czeniu  z  rosn

ą

c

ą

  pot

ę

g

ą

  Asyrii  spowodowało, 

Ŝ

e  pod  koniec  VIII  w.  p.n.e.  królestwo 

Izraela  przestało  istnie

ć

,  a  jego  mieszka

ń

cy  zostali  uprowadzeni  w  gł

ą

b  pa

ń

stwa 

asyryjskiego.  Sto  lat  pó

ź

niej  Asyria  zacz

ę

ła  chyli

ć

  si

ę

  ku  upadkowi,  a  jej  miejsce  zostało 

zaj

ę

te przez Babiloni

ę

.  

W  roku  587  p.n.e.  królestwo  Judy  zostało  podbite  przez  władc

ę

  Babilonii  – 

Nabuchodonozora.    W  586  r.  p.n.e.  władca  Babilonii  zburzył 

Ś

wi

ą

tyni

ę

  Salomona,  a  cała 

ludno

ść

 została uprowadzona do Babilonii. Niewola ta trwała do 538 roku, kiedy nowi władcy 

Babilonii – Persowie – zezwolili 

ś

ydom na powrót. Uzyskali oni tym sposobem do

ść

 szerok

ą

 

autonomi

ę

. W latach 520 – 515 wzniesiono now

ą

 

Ś

wi

ą

tynie na miejscu starej.  

W 332 roku Juda została podbita przez Greków, a jej nazw

ę

 zmieniono na Jude

ę

. Po 

ś

mierci 

Aleksandra  Wielkiego  prowincja  ta  znalazła  si

ę

  w  r

ę

kach  Seleucydów,  którzy  d

ąŜ

yli  do 

przymusowej  hellenizacji 

ś

ydów  –  dekretami  zakazano  obrzezania,  obchodzenia 

ś

wi

ą

t  i 

sprawowania jakichkolwiek form kultu. 

Ś

wi

ą

tynia Jerozolimska została po

ś

wi

ę

cona Zeusowi. 

Skutkiem  tej  polityki  był  wybuch  powstania  Machabeuszy  w  166  r.  p.n.e.  

ś

ydom  udało  si

ę

 

odzyska

ć

 

Ś

wi

ą

tyni

ę

,  która  na  powrót  została  skoszerowana,  czyli  rytualnie  po

ś

wi

ę

cona.  W 

czasie  oczyszczania 

ś

wi

ą

tyni  wydarzył  si

ę

  cud,  gdy

Ŝ

  jeden  dzban  oliwy  do  rozpalenia 

menory (ogromnego siedmioramiennego 

ś

wiecznika) wystarczał nie na jeden dzie

ń

 palenia, 

lecz na osiem. Ustanowiono władz

ę

 arcykapłanów z dynastii Hasmoneuszy.  

W tym czasie cały region przekształcał si

ę

 stopniowo w prowincj

ę

 rzymsk

ą

. Wielkie zmiany 

przyniósł  okres  panowania  Heroda,  który  nie  tylko  zmodernizował  kraj,  ale  równie

Ŝ

 

rozbudował 

Ś

wi

ą

tyni

ę

.  W  66  r.  n.e.  wybuchło  powstanie  przeciw  supremacji  rzymskiej,  w 

czasie  którego  zniszczona  została  cała  Jerozolima  wraz  ze 

Ś

wi

ą

tyni

ą

.  Wydarzenia  te 

rozpocz

ę

ły okres rozproszenia 

ś

ydów po 

ś

wiecie - diaspory. W 132 roku wybuchło drugie i 

ostatnie powstanie 

Ŝ

ydowskie, którego przywódc

ą

 był Bar Kochba.  

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

W  diasporze 

ś

ydzi  dostrzegali  zagro

Ŝ

enie  dla  własnej  to

Ŝ

samo

ś

ci  tym  bardziej, 

Ŝ

Rzymianie zakazali wszelkich praktyk religijnych, a nieprzestrzeganie zakazu surowo karali. 

Skutkiem  tego  zacz

ę

to  spisywa

ć

  tradycje  ustne  i  komentarze  do  Tory,  aby  nie  zostały  one 

zapomniane. Wraz ze zburzeniem 

Ś

wi

ą

tyni rozpocz

ą

ł si

ę

 dla 

ś

ydów, jak ju

Ŝ

 wspomnieli

ś

my, 

okres  diaspory  –  rozproszenia,  a  okres  wcze

ś

niejszy  stał  si

ę

 

ź

ródłem  tradycji  i  kultury 

Ŝ

ydowskiej.  

 

Ź

ródła wiary 

 

Tora – (hebr. – 

הרות

 – prawo), czyli Pi

ę

cioksi

ą

g Moj

Ŝ

eszowy to naj

ś

wi

ę

tszy tekst judaizmu, 

składaj

ą

cy si

ę

 z 5 ksi

ą

g spisanych w j

ę

zyku hebrajskim. Swym tekstem obejmuje ona okres 

od stworzenia 

ś

wiata do czasu w

ę

drówki 

ś

ydów po pustyni pod przewodnictwem Moj

Ŝ

esza.  

Według  tradycji  Tora  jest  słowem  bo

Ŝ

ym  spisanym  przez  Moj

Ŝ

esza.  Dlatego  te

Ŝ

  otaczana 

jest  najwy

Ŝ

sz

ą

  czci

ą

.  Tekstu  tego  nie  mo

Ŝ

na  zmienia

ć

  (słowo  bo

Ŝ

e  jest  idealne),  a  nawet 

dotyka

ć

,  aby  go  nie  sprofanowa

ć

.  Tekst  spisany  na  długim  pergaminie  nawini

ę

ty  jest  na 

specjalne  dr

ąŜ

ki  umo

Ŝ

liwiaj

ą

ce  przewijanie  pergaminu  bez  jego  dotykania.  Tora 

przechowywana  jest  w  synagodze  w  specjalnej  wn

ę

ce  zwanej  aron  ha-kodesh.  Aby 

zabezpieczy

ć

  j

ą

  przed  profanacj

ą

,  rodał  zakryty  jest  specjalnym  pokrowcem  –  meil  (zwany 

równie

Ŝ

 sukienk

ą

 na Tor

ę

).  

Zastanawiaj

ą

cy mo

Ŝ

e by

ć

 sposób spisywania Tory, skoro nie mo

Ŝ

na jej dotyka

ć

. Tor

ę

 mo

Ŝ

spisywa

ć

  sofer  -  skryba  maj

ą

cy  prawo  spisywa

ć

 

ś

wi

ę

te  teksty.  Powinien  on  by

ć

  ubrany  w 

specjalne  białe  szaty,  a  tak

Ŝ

e  by

ć

  czystym  rytualnie  –  po  k

ą

pieli  w  mykwie.  Tora  nie  mo

Ŝ

zawiera

ć

Ŝ

adnego bł

ę

du, gdy

Ŝ

 przestaje ona by

ć

 słowem bo

Ŝ

ym, st

ą

d te

Ŝ

 powstało polskie 

powiedzenie  „co  do  joty”.  Jod  ( 

י

  ),  czyli  najmniejsza  litera  alfabetu  hebrajskiego  nie  mo

Ŝ

zosta

ć

 pomini

ę

ta przy przepisywaniu. W przypadku, gdy Tora zawiera bł

ę

dy, była dotykana, 

b

ą

d

ź

 je

ś

li nie wiadome s

ą

 jej losy, jest ona nie koszerna i nie mo

Ŝ

e by

ć

 u

Ŝ

ywana do celów 

rytualnych. Taka Tora powinna zosta

ć

 pochowana na cmentarzu.  

 

Tanach  –  (hebr.  – 

ך״נת

),  czyli  inaczej  Biblia  Hebrajska  to  zbiór  pism  składaj

ą

cy  si

ę

  z  24 

ksi

ą

g. Dzieli si

ę

 on na trzy cz

ęś

ci: Tora – prawo, Newiim – prorocy, Ketuwim – pisma. Kanon 

Tanachu  został  ustalony  podczas  synodu  rabinów  w  Jawne  około  100  roku  n.e.  Od  tego 

czasu owym wyborem miano posługiwa

ć

 si

ę

 tylko i wył

ą

cznie w synagogach. Wszelkie inne 

wersje  nale

Ŝ

ało  jak  najszybciej  pochowa

ć

  w  ziemi.  Nad  poprawno

ś

ci

ą

  tekstów 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

przechowywanych  w  synagogach  mieli  czuwa

ć

  masoreci.  Miedzy  VII  a  X  wiekiem 

wprowadzono do Biblii Hebrajskiej zapis samogłoskowy maj

ą

cy na celu ułatwienie 

ś

ydom w 

diasporze  poprawnego  odczytywania  Tanachu  (normalnie  alfabet  hebrajski  nie  zawiera 

samogłosek).  

 

Talmud  –  (hebr.  – 

דומלת

),  czyli  zapis  tradycji  ustnej  judaizmu,  zawiera  zasady 

Ŝ

ycia 

religijnego.  Składa  si

ę

  z  dwóch  cz

ęś

ci  Miszny  i  Gemary,  w  których  spisano  rozwa

Ŝ

ania  na 

temat Tory z okresu obejmuj

ą

cego około 800 lat. W Misznie zawarto praktyczne informacje 

dotycz

ą

ce  tego  jak  nale

Ŝ

y  interpretowa

ć

  nakazy  zawarte  w  Torze.  Spisanych  jest  tam  248 

nakazów i 365 zakazów, które ł

ą

cznie tworz

ą

 613 micwot, czyli przykaza

ń

. Owe przykazania 

tworz

ą

 halach

ę

, czyli prawo 

Ŝ

ydowskie. Gemara za

ś

 stanowi komentarz do Miszny, jeszcze 

dokładniej  okre

ś

laj

ą

c  zasady  pobo

Ŝ

nego 

Ŝ

ycia.  Istniej

ą

  dwie  wersje  Gemary  powstałe  w 

dwóch  o

ś

rodkach  naukowych  –  w  Babilonii  i  w  Jerozolimie.  Talmud  Babilo

ń

ski  jest 

obszerniejszy  i  uwa

Ŝ

any  za  nadrz

ę

dny.  Ogólnie  mo

Ŝ

na  uzna

ć

Ŝ

e  Talmud  to  kwintesencja 

nauki,  umo

Ŝ

liwiaj

ą

ca  prze

ś

ledzenie 

Ŝ

ydowskiego  sposobu 

Ŝ

ycia.  Jest to "Tora 

Ŝ

ycia"  (hebr. 

"torat  chajim"),  prawo  reguluj

ą

ce 

Ŝ

ycie  jednostki  i  całej  społeczno

ś

ci.  Jednocze

ś

nie  jest 

Talmud doktryn

ą

 kształtuj

ą

c

ą

 post

ę

powanie narodu 

Ŝ

ydowskiego. 

 

W koło 

Ŝ

ycia 

 

Narodziny.  Po  narodzinach  dziecka  nale

Ŝ

y  najpierw  zastanowi

ć

  si

ę

,  czy  jest  ono 

ś

ydem. 

Judaizm  okre

ś

la  t

ę

  kwesti

ę

  stosunkowo  jasno. 

ś

ydem,  według  Halachy,  jest  ka

Ŝ

da  osoba 

maj

ą

ca matk

ę

 

ś

ydówk

ę

. Zasada ta bierze swój pocz

ą

tek w czasach niewoli egipskiej, kiedy 

wszyscy  m

ę

scy  potomkowie  byli  mordowani,  a  wiar

ę

,  narodowo

ść

  i  wszelkie  tradycje 

przekazywały  sobie  kobiety.  Nale

Ŝ

y  równie

Ŝ

  pami

ę

ta

ć

Ŝ

e  zasada  ta  ma  praktyczne 

uwarunkowania. Zawsze wiadomo, kto jest matk

ą

 dziecka – w stosunku do ojca tej pewno

ś

ci 

nie ma. Innym sposobem zostania 

ś

ydem jest proces konwersji. Jest to długoletni proces, w 

czasie którego nale

Ŝ

y pozna

ć

 wszelkie tradycje, j

ę

zyk hebrajski etc. Nale

Ŝ

y jednak pami

ę

ta

ć

Ŝ

e  judaizm  nie  jest  religia  misyjn

ą

  i  nie  d

ąŜ

y  do  nawracania  ludzi,  jak  ma  to  miejsce  w 

chrze

ś

cija

ń

stwie  lub  w  islamie.  W  historii  były  równie

Ŝ

  inne  prawa  okre

ś

laj

ą

ce,  kto  jest 

ś

ydem, jak chocia

Ŝ

by ustawy norymberskie, ale nie maj

ą

 one 

Ŝ

adnych podstaw religijnych. 

Potomstwo  jest  jednym  z  najwi

ę

kszych  błogosławie

ń

stw,  jakie  mo

Ŝ

e  by

ć

  dane  mał

Ŝ

e

ń

stwu 

przez Boga, tak wi

ę

c im wi

ę

cej dzieci, tym lepiej. Po urodzeniu chłopca, w ósmym dniu 

Ŝ

ycia 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

nast

ę

puje  jego  obrzezanie  –  brit  milah.  U 

ź

ródła  tego  zwyczaju  le

Ŝą

  wzgl

ę

dy  higieniczne. 

Jednak według judaizmu akt ten stanowi symbol Przymierza, które zostało zawarte pomi

ę

dzy 

Abrahamem,  a  Bogiem.  Dokonywane  jest  zawsze  w  ósmy  dzie

ń

  po  urodzeniu,  nawet  je

ś

li 

dzie

ń

 ten przypada w szabat, czy inne 

ś

wi

ę

to 

Ŝ

ydowskie. Ma to zwi

ą

zek z krzepliwo

ś

ci

ą

 krwi, 

która  jest  najwi

ę

ksza  u  noworodków  wła

ś

nie  ósmego  dnia  po  narodzeniu.  Operacji  tej 

dokonuje mohel – pierwotnie obowi

ą

zek ten ci

ąŜ

ył na ojcu chłopca. Obrzezania dokonuje si

ę

 

na  podwójnym  krze

ś

le,  którego  jedna  cz

ęść

  jest  przeznaczona  dla  proroka  Eliasza,  na 

drugiej  za

ś

  siada  sandak,  który  trzyma  dziecko.  Funkcj

ę

  sandaka  przyjmuje  si

ę

  za  wielkie 

wyró

Ŝ

nienie.  Na  ceremoni

ę

  dziecko  przynosz

ą

  kum  i  kuma,  zazwyczaj  bezdzietne 

mał

Ŝ

e

ń

stwo,  które  w  sposób  symboliczny  zostaje  rodzicami.  Po  zako

ń

czeniu  ceremonii 

dziecko  otrzymuje  imi

ę

  hebrajskie, które  mohel po  raz  pierwszy  oznajmia  publicznie  i  które 

b

ę

dzie  u

Ŝ

ywane  przy  wszelkich  obrz

ę

dach  religijnych  –  cz

ę

sto  ró

Ŝ

ni  si

ę

  ono  od  tego 

zapisanego  w  aktach  stanu  cywilnego.  W  przypadku 

ś

mierci  chłopca  przed  8  dniem 

Ŝ

ycia, 

obrz

ę

d ten dokonywany  jest tu

Ŝ

 przed pogrzebem w czasie obrz

ę

du przedpogrzebowego – 

tahary, czyli oczyszczenia ciała. Obrzezania dokonuje si

ę

 równie

Ŝ

 w przypadku konwersji na 

judaizm.  

 

Dzieci

ń

stwo.  W  judaizmie  zarówno  dzieci,  jak  i  rodzice  maj

ą

  wzgl

ę

dem  siebie  liczne 

obowi

ą

zki. Rodzice powinni zapewni

ć

 dzieciom opiek

ę

 i wykształcenie (inne wzgl

ę

dem córek 

i  synów)  oraz  godny  start  w  dorosłym 

Ŝ

yciu.  Rodzice  nie  mog

ą

  faworyzowa

ć

 

Ŝ

adnego  z 

dzieci, aby nie zaistniały spory mi

ę

dzy nimi. Potomstwo za

ś

, w zamian, winne jest rodzicom 

szacunek i powinno dba

ć

 o nich jak tylko mo

Ŝ

e.  

Chłopcy  w  wieku  4  lat  id

ą

  pierwszy  raz  do  szkoły,  aby  rozpocz

ąć

  studiowanie  Tory  i 

Talmudu.  Nauka  od  tego  momentu  powinna  by

ć

  kontynuowana  przez  całe 

Ŝ

ycie.  Jest  ona 

tak  wa

Ŝ

na  poniewa

Ŝ

  pomaga  zrozumie

ć

  istot

ę

  Boga  oraz,  poprzez  jego  słowa,  dowiedzie

ć

 

si

ę

 czego Bóg od ludzi  oczekuje. Jako, 

Ŝ

e nauka jest jednym z najwa

Ŝ

niejszych przykaza

ń

 

judaizmu, zaczyna si

ę

 j

ą

 bardzo wcze

ś

nie. Aby wyrobi

ć

 w młodych ludziach zapał do nauki, 

pierwszego dnia w szkole cz

ę

stowani s

ą

 miodem i słodyczami, które smakuj

ą

 tak słodko, jak 

mo

Ŝ

e smakowa

ć

 tylko zdobyta wiedza. W Polsce przez pierwsze dwa lata w szkole religijnej 

– chederze, chłopcy poznawali j

ę

zyk i gramatyk

ę

 hebrajsk

ą

. Było to zadaniem do

ść

 trudnym, 

zarówno dla uczniów, jak i dla mełameda – nauczyciela, gdy

Ŝ

 

ś

ydzi w Europie 

ś

rodkowej na 

co dzie

ń

 posługiwali si

ę

 j

ę

zykiem jidysz. Dzieci od najmłodszych lat musiały uczy

ć

 si

ę

 dwóch 

j

ę

zyków: codziennego – jidysz, oraz 

ś

wi

ę

tego – hebrajskiego. Kolejne 3 lata chłopcy sp

ę

dzali 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

nad  opanowaniem  pami

ę

ciowym  fragmentów  Tory,  poznaj

ą

c  jednocze

ś

nie  proste 

komentarze rabina Rasziego. Kolejny etap nauki trwał do trzynastego roku 

Ŝ

ycia, po którym 

chłopcy  powinni  byli  by

ć

  ju

Ŝ

  zaznajomieni  z  pozostałymi  ksi

ę

gami  Tanachu  oraz  niektórymi 

komentarzami  do  nich.  Po  uko

ń

czeniu  chederu 

ś

ydzi  powinni  kontynuowa

ć

  nauk

ę

Absolwenci  lepiej  przygotowani  szli  do  jesziw,  czyli  wy

Ŝ

szych  szkół  talmudycznych.  Szkoły 

tego typu istniały w wi

ę

kszo

ś

ci gmin 

Ŝ

ydowskich ju

Ŝ

 od XVIII wieku, cho

ć

 poziom nauczania 

w  nich  był  bardzo  zró

Ŝ

nicowany.  W  szkołach  tych  studiowano  Talmud  oraz  ró

Ŝ

ne 

komentarze rabiniczne. Pod koniec XIX wieku, w niektórych pojawiły si

ę

 równie

Ŝ

 przedmioty 

ś

wieckie.  Nauka  w  nich  trwała  do  uko

ń

czenia  dwudziestu  kilku  lat.  Uko

ń

czenie  jej  nie 

zwalniało z obowi

ą

zku dalszych studiów. Szkoły tego typu istniej

ą

 współcze

ś

nie w Izraelu.  

Edukacja  kobiet  stanowi  oddzieln

ą

  kwesti

ę

.  Dawniej  dziewczynki  były  edukowane  przez 

matk

ę

  w  domu.  Podstawow

ą

  wiedz

ą

,  jak

ą

  musiały  naby

ć

,  były  zasady  prowadzenia 

koszernego domu, jednak w wyniku braku obowi

ą

zku studiów religijnych, dziewczynki mogły 

uczy

ć

  si

ę

  równie

Ŝ

  przedmiotów 

ś

wieckich,  j

ę

zyków  etc.  –  oczywi

ś

cie  je

ś

li  rodzina  była 

wystarczaj

ą

co  zamo

Ŝ

na  by  pokry

ć

  koszty  takiej  nauki.  Dzi

ę

ki  temu  zdarzały  si

ę

  kobiety 

bardzo  dobrze  wykształcone  (we  współczesnym  tego  słowa  znaczeniu).  W  pocz

ą

tkach  XX 

wieku  powstały  równie

Ŝ

  szkoły  Bejt  Jaakow.  Były  to  placówki  dla  dziewcz

ą

t,  w  których 

nauczano równie

Ŝ

 religii.  

 

Dorosło

ść

. Obecnie w wielu pa

ń

stwach człowiek staje si

ę

 dorosłym maj

ą

c 18 lat. Posiadanie 

pełni  praw  obywatelskich  nie  jest  jednak  to

Ŝ

same  z  dorosło

ś

ci

ą

  religijn

ą

.  T

ę

  ka

Ŝ

da  religia 

pojmuje  inaczej.  W  judaizmie  (inaczej  ni

Ŝ

  ma  to  miejsce  w  katolicyzmie)  moment  ten  jest 

ś

ci

ś

le  okre

ś

lony.  Chłopiec  uko

ń

czywszy  trzyna

ś

cie  lat  i  jeden  dzie

ń

  staje  si

ę

  pełnoletni,  a 

zatem  jest  zobligowany  do  przestrzegania  wszystkich  przykaza

ń

  –  micwot. Odt

ą

d mo

Ŝ

e  on 

uczestniczy

ć

  we  wszelkich  uroczysto

ś

ciach  i  obrz

ę

dach  religijnych.  Mo

Ŝ

e  bra

ć

  udział  w 

mijanie  (zgromadzenie  10  dorosłych  m

ęŜ

czyzn  niezb

ę

dne  do  odprawiania  modłów  w 

synagodze),  odczytywa

ć

  Tor

ę

  etc.  Ogólnie  rzecz  bior

ą

c,  staje  si

ę

  on  w  pełni 

ś

wiadomym  i 

odpowiedzialnym członkiem wspólnoty religijnej.  

Z  tym  momentem  w 

Ŝ

yciu  ka

Ŝ

dego  chłopca  wi

ąŜ

e  si

ę

  uroczysto

ść

  bar  micwy.  Odbywa  si

ę

 

ona w synagodze zawsze w pierwszy szabat po uko

ń

czeniu trzynastego roku 

Ŝ

ycia i jednego 

dnia.  Młodzieniec  wzywany  jest  na  bim

ę

  do  odczytania  stosownego  fragmentu  Tory.  Po 

modłach, jego ojciec wygłasza błogosławie

ń

stwo i podzi

ę

kowanie Bogu za zwolnienie go od 

odpowiedzialno

ś

ci  przed  Nim  za  czyny  swego  syna.  Po  uroczysto

ś

ci  w  synagodze  rodzina 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

 

wyprawia  synowi  przyj

ę

cie,  w  czasie  którego  młodzieniec  powinien  wygłosi

ć

  przemówienie 

na temat odczytanego w bo

Ŝ

nicy fragmentu pisma. Przemowa ma 

ś

wiadczy

ć

 o zdobytym w 

hederze wykształceniu religijnym.  

Dziewczynki,  jako, 

Ŝ

e  szybciej  dojrzewaj

ą

,  staj

ą

  si

ę

  religijnie  pełnoletnie  w  wieku  12  lat  i 

jednego  dnia.  Po  przekroczeniu  tego  wieku  dziewczynka  nabiera  odpowiedzialno

ś

ci  za 

wszelkie  kobiece  obowi

ą

zki.  Pocz

ą

tkowo  nie  wi

ą

zały  si

ę

  z  bat  micw

ą

 

Ŝ

adne  uroczysto

ś

ci. 

Dopiero  w  pierwszej  połowie  XIX  wieku  neoortodoksyjny  rabin  Jakub  Ettinger  z  Altony 

wprowadził  odpowiedni

ą

  uroczysto

ść

.  Ostateczny  jej  kształt  został  okre

ś

lony  przez  Josefa 

Chaima z Bagdadu w 1898 roku. W czasie jej trwania dziewczynka ma by

ć

 ubrana w nowe 

ś

nie

Ŝ

nobiałe  szaty  oraz  powinna  wygłosi

ć

  specjalne  błogosławie

ń

stwo  –  Sze-hechejanu

Zwyczaj ten jednak zacz

ą

ł upowszechnia

ć

 si

ę

  dopiero pod koniec XIX wieku. Uroczysto

ść

 ta 

spotkała si

ę

 z oporem 

ś

rodowisk ortodoksyjnych. Ostatecznie spór ten został zako

ń

czony w 

1963  roku,  gdy  naczelny  rabin  Izraela  –  Icchak  Nissin  wypowiedział  si

ę

  za 

przeprowadzaniem owej uroczysto

ś

ci w domu.  

 

Ś

lub.  Pomimo, 

Ŝ

e  dzieci  w  wieku  12,  b

ą

d

ź

  13  lat  staj

ą

  si

ę

  dorosłe,  ci

ą

gle  pozostaj

ą

  pod 

opiek

ą

 rodziców, a

Ŝ

 do zawarcia zwi

ą

zku mał

Ŝ

e

ń

skiego. Mał

Ŝ

e

ń

stwo b

ę

d

ą

ce jedn

ą

 z micw

obowi

ą

zuje  wszystkich 

ś

ydów.  Sam  Bóg  stwierdził  „nie  jest  dobrze, 

Ŝ

eby  m

ęŜ

czyzna  był 

sam”  (Rdz  2,18).  Ju

Ŝ

  40  dni  przed  narodzeniem,  głos  z  nieba  przypisuje  ka

Ŝ

demu 

m

ęŜ

czy

ź

nie 

Ŝ

on

ę

.  Brak 

Ŝ

ony  mo

Ŝ

e  uniemo

Ŝ

liwi

ć

  m

ęŜ

czy

ź

nie  sprawowaniu  wielu  funkcji 

religijnych.  W  przedwojennej  Polsce  młodym  ludziom  w  odnalezieniu  si

ę

  nawzajem 

pomagały swatki.  

Wszelkie  ceremonie  przed

ś

lubne  i 

ś

lubne  trwaj

ą

  zazwyczaj  kilka  dni,  gdy

Ŝ

  uwa

Ŝ

ano, 

Ŝ

szcz

ęś

liwym dniem do zawierania 

ś

lubu był wtorek. Wi

ąŜ

e si

ę

 to z faktem, 

Ŝ

e trzeciego dnia, 

kiedy  Bóg  stwarzał 

ś

wiat  dwukrotnie  powiedział, 

Ŝ

e  to  co  stworzył  jest  dobre.  W  szabat 

poprzedzaj

ą

cy 

ś

lub,  pan  młody  wzywany  jest  do  czytania  Tory  w  synagodze.  Narzeczeni 

równie

Ŝ

 powinni wst

ę

powa

ć

 w zwi

ą

zek mał

Ŝ

e

ń

ski w stanie czysto

ś

ci rytualnej, dlatego te

Ŝ

 w 

przeddzie

ń

 uroczysto

ś

ci powinni uda

ć

 si

ę

 do ła

ź

ni rytualnej – mykwy. Sam 

ś

lub zawiera si

ę

 

wieczorem,  je

ś

li  jest  to  mo

Ŝ

liwe,  pod  gołym  niebem,  gdy

Ŝ

  Bóg  obiecał  Abrahamowi, 

Ŝ

b

ę

dzie  mie

ć

  potomstwo  tak  liczne,  jak  gwiazdy  na  niebie.  W  czasie  ceremonii  pa

ń

stwo 

młodzi  stoj

ą

  pod  baldachimem 

ś

lubnym  –  chup

ą

,  jednak  zanim  to  nast

ą

pi  Pan  młody 

potwierdza  swe  zobowi

ą

zania  wobec 

Ŝ

ony  zawarte  w  specjalnym  dokumencie  spisanym  w 

j

ę

zyku aramejskim. Dokument ten, zwany Ketub

ą

, powinien zawsze znajdowa

ć

 si

ę

 w domu 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

10 

 

mał

Ŝ

onków.  Panna  młoda  w  czasie  ceremonii  siedmiokrotnie  okr

ąŜ

a  m

ęŜ

a,  gdy

Ŝ

  w  Torze 

siedmiokrotnie  padaj

ą

  słowa  „…i  kiedy  m

ęŜ

czyzna  bierze 

Ŝ

on

ę

…”  lub  trzykrotnie, gdy

Ŝ

  trzy 

razy  pada  zdanie  „…zar

ę

czam  si

ę

  z  tob

ą

”.  Nast

ę

pnie  rabin,  b

ą

d

ź

  inna  osoba  udzielaj

ą

ca 

ś

lubu  (rabin  nie  jest  wymagany,  cho

ć

  odst

ę

pstwa  zdarzaj

ą

  si

ę

  bardzo  rzadko),  wygłasza 

błogosławie

ń

stwo nad pierwszym kielichem z winem. Po wypiciu go przez narzeczonych pan 

młody  wkłada  na  palec  panny  młodej  pier

ś

cie

ń

  wypowiadaj

ą

c  słowa  „B

ą

d

ź

  mi  po

ś

wi

ę

cona 

tym  pier

ś

cieniem  zgodnie  z  prawem  Moj

Ŝ

esza  i  Izraela”.  Przechodzi  si

ę

  nast

ę

pnie  do 

kolejnej  cz

ęś

ci  rytuału.  Obie  cz

ęś

ci  s

ą

  rozdzielone  odczytaniem  ketuby.  Po  odczytaniu 

dokumentu odmawia si

ę

 błogosławie

ń

stwo nad kolejnym pucharem wina oraz  wygłasza si

ę

 

specjalne  siedem  błogosławie

ń

stw.  Po  wypiciu  wina  nast

ę

puje  stłuczenie  kieliszka  na  znak 

pami

ę

ci o zburzonej 

Ś

wi

ą

tyni w Jerozolimie.  

W  mał

Ŝ

e

ń

stwie  ka

Ŝ

dy  ma  swoje  obowi

ą

zki.  Kobieta  powinna  umo

Ŝ

liwi

ć

  swojemu  m

ęŜ

owi 

studiowanie  Tory,  dlatego  te

Ŝ

  przed  wojn

ą

  cz

ę

st

ą

  praktyk

ą

  było  to, 

Ŝ

e  narzeczeni  w 

pierwszym okresie po 

ś

lubie mieszkali z rodzicami 

Ŝ

ony. W pó

ź

niejszym okresie mał

Ŝ

e

ń

stwa 

kobieta powinna zadba

ć

 o wspólne ognisko domowe umo

Ŝ

liwiaj

ą

c jednocze

ś

nie m

ęŜ

czy

ź

nie 

studia nad Tor

ą

. M

ęŜ

czyzna za

ś

 staje si

ę

 odpowiedzialny za rodzin

ę

 i za jej los.  

Judaizm w przeciwie

ń

stwie do katolicyzmu dopuszcza rozwody, je

ś

li mał

Ŝ

e

ń

stwo nie jest w 

stanie  wypełni

ć

  swych  celów.  Aby  mał

Ŝ

e

ń

stwo  si

ę

  rozwi

ą

zało,  to  m

ęŜ

czyzna  musi  wr

ę

czy

ć

 

kobiecie list rozwodowy – get

 

Staro

ść

 i 

ś

mier

ć

. Człowiek w podeszłym wieku powinien by

ć

 otaczany najwy

Ŝ

sz

ą

 czci

ą

, nie 

tylko ze wzgl

ę

du na swe do

ś

wiadczenie 

Ŝ

yciowe i m

ą

dro

ść

, ale równie

Ŝ

 z uwagi na fakt, 

Ŝ

oddaj

ą

c  mu  cze

ść

  oddaje  si

ę

  cze

ść

  Bogu.  W  Ksi

ę

dze  Kapła

ń

skiej  zapisano  „Przed  siw

ą

 

głow

ą

 wstaniesz i b

ę

dziesz szanował osob

ę

 starca” (Kpł. 19, 32).  

Cykl 

Ŝ

ycia  ko

ń

czy 

ś

mier

ć

.  Je

Ŝ

eli  nie  nast

ę

puje  ona  nagle,  rodzina  stara  si

ę

  wszelkimi 

sposobami oddali

ć

 t

ę

 nieuniknion

ą

 chwil

ę

. Je

ś

li jednak jest ju

Ŝ

 wiadomo, 

Ŝ

e nie ma szansy 

na  popraw

ę

  stanu  zdrowia,  namawia  si

ę

  umieraj

ą

cego  do  odmówienia  modlitwy 

przebłagalnej  za  popełnione  grzechy.  Przychodz

ą

  członkowie  Bractwa  Pogrzebowego  – 

Chewry  Kadiszy,  które  powinno  znajdowa

ć

  si

ę

  w  ka

Ŝ

dej  gminie 

Ŝ

ydowskiej,  aby  odmawia

ć

 

Psalmy.  

Po  zgonie,  najstarszy  syn  zamyka  zmarłemu  oczy,  a  ciało  zostawia  pod  opiek

ą

  Bractwa 

Pogrzebowego. Otwiera si

ę

 okna, wylewa wszelk

ą

 wod

ę

, jaka znajduje si

ę

 w domu, zasłania 

lustra i zatrzymuje zegar. Ciało za

ś

 nakryte prze

ś

cieradłem kładzie si

ę

 na podłodze z nogami 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

11 

 

skierowanymi ku drzwiom. Przy głowie zapala si

ę

 dwie 

ś

wiece. Do czasu wyniesienia ciała z 

domu  powinni  czuwa

ć

  przy  nim  członkowie  bractwa.  Ciało  zmarłego  trafia  nast

ę

pnie  do 

domu  przedpogrzebowego,  gdzie  przeprowadzany  jest  rytuał  tachary,  czyli  oczyszczenia 

ciała zmarłego. Wywodzi on si

ę

 ze słów „Jak wyszedł z łona matki, nagi, taki znów odejdzie, 

jak przyszedł…” (Koh 5, 14). Ciało w czasie tego rytuału powinno znajdowa

ć

 si

ę

 na stole, z 

nogami  skierowanymi  ku  drzwiom.  Po  zakryciu  intymnych  cz

ęś

ci  ciała  nieboszczyk 

obmywany  jest  wod

ą

  i  czesany.  W  tym  czasie  recytowane  s

ą

  nad  nim  odpowiednie 

fragmenty  z  Tanachu.  Do  specjalnego  woreczka  zbierane  s

ą

  wszelkie  rzeczy,  na  których 

mo

Ŝ

e  znajdowa

ć

  si

ę

  krew  zmarłego  (plastry,  wenflony,  banda

Ŝ

e  etc.),  aby  razem  ze 

zwłokami  trafiły  do  grobu.  Zmarły  ubierany  jest  w  szaty  z  za  długimi  r

ę

kawami  i  zaszytymi 

nogawkami, gdy

Ŝ

 nie b

ę

d

ą

 one ju

Ŝ

 nigdy u

Ŝ

ywane przez 

Ŝ

yj

ą

c

ą

 osob

ę

.  Na oczy, które nie 

b

ę

d

ą

  ju

Ŝ

  u

Ŝ

ywane  nakłada  si

ę

  kaptur.  Na  czole  i  klatce  piersiowej  smaruje  si

ę

  zmarłego 

mieszanin

ą

  octu  i  białka  na  znak  przynale

Ŝ

no

ś

ci  do  ludu  Izraela.  Ciało  zawija  si

ę

  w  całun, 

b

ą

d

ź

 w kr

ę

gach nieortodoksyjnych składa si

ę

 je w nieoheblowanej, zbitej kołkami trumnie, w 

której ciało mo

Ŝ

e swobodnie obróci

ć

 si

ę

 w proch według słów „Z prochu powstałe

ś

 i w proch 

si

ę

  obrócisz.”  (Rdz.  3,19).  Według  tradycji,  zwłoki  powinny  zosta

ć

  pochowane  w  ziemi  w 

przeci

ą

gu  24  godzin,  chyba 

Ŝ

e  jest  szabat  lub  nieobecny  jest  syn  zmarłego.  Na  cmentarzu 

zwłoki  grzebano  w  oddzielnych  kwaterach  m

ę

skich  i  kobiecych.  Ciało  powinno  spoczywa

ć

 

płasko  na  osi  wschód  –  zachód.  Na  trumn

ę

,  b

ą

d

ź

  całun  sypie  si

ę

  ziemi

ę

  z  Erec  Israel.  W 

pogrzebie uczestniczy rodzina oraz wszystkie napotkane przez kondukt 

Ŝ

ałobny osoby. Nad 

grobem  syn  zmarłego  odmawia  modlitw

ę

  Kadisz.  Po  pogrzebie, 

Ŝ

ałobnicy  opuszczaj

ą

 

cmentarz  inn

ą

  drog

ą

  ni

Ŝ

  ta, któr

ą

  weszli  i  udaj

ą

  si

ę

  na  posiłek  pociechy  zło

Ŝ

ony  z  chleba  i 

gotowanych  na  twardo  jaj.  W  jorcait,  czyli  rocznic

ę

 

ś

mierci,  wystawia  si

ę

  na  cmentarzu 

pomnik  w  kształcie  zwie

ń

czonej  łukiem  tablicy  z  inskrypcj

ą

.  W  przypadku  osób  wybitnych, 

głównie cadyków, wystawia si

ę

 skromn

ą

 kaplic

ę

 nagrobn

ą

 – ohel.  

Cmentarz uznawany jest przez 

ś

ydów za miejsce nieczyste, dlatego te

Ŝ

 obowi

ą

zuj

ą

 na nim 

specjalne  przepisy.  Przed  wej

ś

ciem  i  wyj

ś

ciem  nale

Ŝ

y  obmy

ć

  si

ę

  wod

ą

.  Na  cmentarzu 

zakazuje si

ę

 jedzenia i picia. Jako, 

Ŝ

e jest to miejsce nieczyste, nale

Ŝ

y przebywa

ć

 na nim jak 

najrzadziej  i  jak  najkrócej,  cho

ć

  nie  wolno  o  zmarłych  zapomina

ć

  i  zawsze  w  jorcait  nale

Ŝ

przyj

ść

 na grób bliskiej osoby. Na grób nie wolno przynosi

ć

 kwiatów, gdy

Ŝ

 s

ą

 one dla osób 

Ŝ

yj

ą

cych.  O  pami

ę

ci  o  zmarłym 

ś

wiadcz

ą

  pozostawiane  na  grobach  kamyki,  a  tak

Ŝ

karteczki  z  zapisanymi  pro

ś

bami  do  zmarłego  o  wstawiennictwo  do  Boga,  zwane  kwitłech

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

12 

 

Spotyka si

ę

 je jednak tylko i wył

ą

cznie na grobach przywódców religijnych i osób 

ś

wiatłych w 

Pi

ś

mie. 

 

W koło kalendarza 

 

Kalendarz. Aby móc w ogóle zacz

ąć

 my

ś

le

ć

 o rozmowie na temat 

ś

wi

ą

Ŝ

ydowskich, nale

Ŝ

wpierw zapozna

ć

 si

ę

 z kalendarzem 

Ŝ

ydowskim, który ró

Ŝ

ni si

ę

 od współcze

ś

nie u

Ŝ

ywanego 

na 

ś

wiecie  kalendarza  gregoria

ń

skiego. 

ś

ydzi  posługuj

ą

  si

ę

  kalendarzem  ksi

ęŜ

ycowo 

słonecznym  opartym  na  roku  ksi

ęŜ

ycowym,  licz

ą

cym  354  dni  8  godzin  i  48  minut.  W  celu 

zniwelowania  ró

Ŝ

nic  z  kalendarzem  słonecznym,  co  dwa  lub  trzy  lata  dodaje  si

ę

  jeden 

miesi

ą

c  –  adar  szeni.  Rok  podzielony  jest  na  12  miesi

ę

cy  (rok  przest

ę

pny  na  13),  które 

zawsze  rozpoczynaj

ą

  si

ę

  od  nowiu  ksi

ęŜ

yca  i  licz

ą

  29  b

ą

d

ź

  30  dni.  Rok  podzielony  jest 

równie

Ŝ

  na  siedmiodniowe  tygodnie,  które  rozpoczyna  zawsze  jom  riszon  –  niedziela,  a 

ko

ń

czy szabat – sobota. Doba zawsze ko

ń

czy i zaczyna si

ę

 o zachodzie sło

ń

ca. Kalendarz 

Ŝ

ydowski  liczony  jest  od  stworzenia 

ś

wiata,  tak  wi

ę

c  rok  2009  przypada  na 

Ŝ

ydowski  rok 

5769 i 5770. 

Miesi

ą

Odpowiednik  w  kalendarzu 

gregoria

ń

skim 

Przypadaj

ą

ce  w  tym  czasie 

ś

wi

ę

ta religijne 

Tiszri 

Wrzesie

ń

/Pa

ź

dziernik 

Rosz ha-Szana; Jom Kippur, 

Sukkot 

Cheszwan 

Pa

ź

dziernik/Listopad 

 

Kislew 

Listopad/Grudzie

ń

 

Chanuka 

Tewet 

Grudzie

ń

/Stycze

ń

 

 

Szewat 

Stycze

ń

/Luty 

 

Adar 

Luty/Marzec 

Purim 

Adar II 

Marzec/Kwiecie

ń

 

 

Nisan 

Marzec/Kwiecie

ń

 

Pesach 

Ijar 

Kwiecie

ń

/Maj 

 

Siwan 

Maj/Czerwiec 

Szawuot 

Tamuz 

Czerwiec/Lipiec 

 

Aw 

Lipiec/Sierpie

ń

 

Tisz be-Aw 

Elul 

Sierpie

ń

/Wrzesie

ń

 

 

 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

13 

 

 

Rosz ha-Szana - 

Ś

wi

ę

to Nowego Roku, zwane przez Polaków „Tr

ą

bkami”, obchodzone jest 

zgodnie  z  tradycj

ą

  1  dnia  miesi

ą

ca  Tiszri  na  pami

ą

tk

ę

  stworzenia 

ś

wiata.  Tego  dnia 

Najwy

Ŝ

szy S

ę

dzia os

ą

dza czynny ludzkie i zapisuje ludzi do Ksi

ę

gi 

ś

ycia lub Ksi

ę

gi 

Ś

mierci. 

Os

ą

d  pozostałych,  których  czyny  nie  były  jednoznaczne,  zostaje  odło

Ŝ

ony  do 

ś

wi

ę

ta  Jom 

Kippur,  dlatego  te

Ŝ

 

ś

wi

ę

to  to  rozpoczyna  okres  pokuty  –  Jamim  Noraim,  trwaj

ą

cy  do 

nast

ę

pnego 

ś

wi

ę

ta. Jako, 

Ŝ

e wła

ś

nie tego dnia nast

ę

puje os

ą

d wielu osób, 

ś

ydzi w Rosz ha-

Szana  wyra

Ŝ

aj

ą

  skruch

ę

  i 

Ŝ

al  za  popełnione  grzechy.  Udaj

ą

  si

ę

  nad  wod

ę

,  do  której 

wytrz

ą

saj

ą

 swe kieszenie na znak pokuty i odrzucenia grzechu. W dniach 

ś

wi

ą

tecznych nie 

wolno  pracowa

ć

  – 

ś

wi

ę

to  trwa  dwa  dni  w  diasporze,  a  jeden  w  Izraelu.  W  czasie  trwania 

ś

wi

ę

ta  dmie  si

ę

  równie

Ŝ

  w  szofer  (róg  barani),  obwieszczaj

ą

c  nadej

ś

cie  nowego  roku. 

Wła

ś

nie od tego zwyczaju pochodzi polska nazwa 

ś

wi

ę

ta – Tr

ą

bki. 

 

Jamim Noraim – Straszne Dni. Dziesi

ę

ciodniowy okres pokuty trwaj

ą

cy od 

ś

wi

ę

ta Rosz ha-

Szana  do  Jom  Kippur.  Okres  ten  jest  po

ś

wi

ę

cony  modlitwie  i  wyra

Ŝ

aniu  skruchy  i 

Ŝ

alu  za 

popełnione grzechy w obawie przed zapisaniem przez Boga do Ksi

ę

gi 

Ś

mierci. 

 

Jom  Kippur  -  Dzie

ń

  Pokuty,  zwany  równie

Ŝ

  Dniem  Pojednania,  obchodzony  jest  10  dnia 

miesi

ą

ca  tiszri.  Przez  wielu  uznawany  jest  za  najwa

Ŝ

niejsze 

ś

wi

ę

to  (nie  licz

ą

c  szabatu)  w 

judaizmie. Tego dnia ka

Ŝ

dy ma mo

Ŝ

liwo

ść

 dokonania rachunku sumienia i oczyszczenia si

ę

 

z  grzechu,  wybaczenia  bli

ź

niemu  krzywd,  a  tak

Ŝ

e  uzyskania  odpuszczenia  win  własnych. 

Przyj

ę

ło  si

ę

Ŝ

e  w  przeddzie

ń

 

ś

wi

ę

ta  prosi  si

ę

  o  wybaczenie  wszystkich,  z  którymi  w  roku 

poprzednim  było  si

ę

  w  jakimkolwiek  konflikcie.  Nale

Ŝ

y  równie

Ŝ

  zado

ść

uczyni

ć

  za  swe 

grzechy, dlatego w wigili

ę

 

ś

wi

ę

ta rozdaje si

ę

 ubogim jałmu

Ŝ

n

ę

 i składa ofiary na rzecz gminy 

oraz  na  cele  dobroczynne.  W  czasie 

ś

wi

ę

ta  obowi

ą

zuje  zakaz  pracy,  a  tak

Ŝ

ś

cisły  post 

(zakaz  jedzenia  i  picia  przez  cał

ą

  dob

ę

).  Rezygnuje  si

ę

  równie

Ŝ

  z  wszelkich  przyjemno

ś

ci 

cielesnych  (mycie,  skórzane  obuwie,  stosunki  seksualne).  Przed  przyst

ą

pieniem  do 

obchodów  nale

Ŝ

y  by

ć

  czystym  rytualnie,  dlatego  równie

Ŝ

  w  przeddzie

ń

  nale

Ŝ

y  uda

ć

  si

ę

  do 

ła

ź

ni  rytualnej.  W  czasie  uroczysto

ś

ci  w  synagodze  m

ęŜ

czy

ź

ni  w  trakcie  długotrwałych 

modłów spowiadaj

ą

 si

ę

 przed Bogiem wyznaj

ą

c swoje grzechy w porz

ą

dku alfabetycznym.  

 

Sukkot. W Polsce 

ś

wi

ę

to  to  zwane  jest  „

Ś

wi

ę

tem  szałasów”,  b

ą

d

ź

  „kuczkami”.  Rozpoczyna 

si

ę

  15  dnia  miesi

ą

ca  tiszri  i  trwa  7  dni.  Charakteryzuje  si

ę

  wesoło

ś

ci

ą

  i  modlitw

ą

  o  deszcz 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

14 

 

oraz du

Ŝ

e plony w przyszłym roku. Jest to 

ś

wi

ę

to rolnicze zwi

ą

zane z zako

ń

czeniem 

Ŝ

niw, a 

tak

Ŝ

e przypominaj

ą

ce 

ś

ydom w

ę

drówk

ę

 przez pustyni

ę

 po wyj

ś

ciu z Egiptu. 

ś

ydzi na 7 dni 

staraj

ą

  si

ę

  przenie

ść

  całe  swe 

Ŝ

ycie  rodzinne  do  sukki,  czyli  specjalnego  namiotu  b

ą

d

ź

 

szałasu,  który  musi  by

ć

  zbudowany  tak,  aby  przez  dach  wida

ć

  było  gwiazdy.  W  Polsce  w 

małych  miasteczkach  –  szetlach,  budowano  je  na  podwórzach,  w  du

Ŝ

ych  miastach  na 

balkonach, werandach, czy podwórkach kamienic. W Polsce przedwojennej przyj

ę

ło si

ę

Ŝ

w  Suce  jadało  si

ę

  jedynie  posiłki  (w  cieplejszych  krajach  równie

Ŝ

  spano).  Sukkot  jest 

ś

wi

ę

tem  rodzinnym,  dlatego  te

Ŝ

  nale

Ŝ

y  zaprasza

ć

  licznych  go

ś

ci  do  swego  szałasu.  O 

rolniczym charakterze 

ś

wi

ę

ta przypominaj

ą

 cztery gatunki ro

ś

lin tworz

ą

cych lulaw, z którym 

codziennie okr

ąŜ

a si

ę

 bim

ę

 w synagodze, potrz

ą

saj

ą

c jednocze

ś

nie swym bukietem w cztery 

strony 

ś

wiata oraz ku górze i ku dołowi. Ma to symbolizowa

ć

 wszechobecno

ść

 Boga. Na owy 

lulaw  składa  si

ę

  etrog  (rodzaj  cytryny),  hadas  (trzy  gał

ą

zki  miru),  lulaw  (gał

ą

zka  palmy)  i 

arawa  (dwie  gał

ą

zki  wierzby).  Po  zako

ń

czeniu 

ś

wi

ę

ta  nast

ę

puje  Szmini  aceret  – 

ś

wi

ę

to 

ko

ń

cz

ą

ce wszelkie obchody Sukkot. W czasie nabo

Ŝ

e

ń

stwa odmawia si

ę

 modlitw

ę

 o deszcz. 

 

Chanuka - 

Ś

wi

ę

to Po

ś

wi

ę

cenia lub 

Ś

wi

ę

to 

Ś

wiateł. Upami

ę

tnia ono wydarzenie, które miało 

miejsce w 164 roku p.n.e. w 

Ś

wi

ą

tyni Jerozolimskiej. Po 

ś

mierci Aleksandra Macedo

ń

skiego, 

nowi władcy z dynastii Seleucydów próbowali zmusi

ć

 

ś

ydów do przyj

ę

cia greckich wierze

ń

Zbezcze

ś

cili 

ś

wi

ą

tyni

ę

  umieszczaj

ą

c  w  niej  pos

ą

gi  greckich  bogów.  Post

ę

powanie  to  było 

przyczyn

ą

  wybuchu  powstania  Machabeuszy.  Trzy  lata  po  zbezczeszczeniu 

Ś

wi

ą

tyni,  na 

powrót  znalazła  si

ę

  ona  w  r

ę

kach 

ś

ydów.  Dokonano,  wi

ę

c  powtórnego  jej  po

ś

wi

ę

cenia. 

Znaleziono  wówczas  jedynie  1  dzban  koszernej  oliwy,  który  powinien  wystarczy

ć

  na  jeden 

dzie

ń

 utrzymania płomienia w menorze – siedmioramiennym 

ś

wieczniku. Stał si

ę

 jednak cud 

i  ta  niewielka  ilo

ść

  oliwy  wystarczyła  na  8  dni,  czyli  dokładnie  na  tyle,  ile  potrzeba  było  na 

wyprodukowanie  nowej  koszernej  oliwy.  Od  tego  dnia,  25  dnia  miesi

ą

ca  kislew  (grudnia) 

obchodzi si

ę

 przez 8 dni Chanuk

ę

. Zwi

ą

zana jest z tym 

ś

wi

ę

tem tradycja zapalania w oknie 

lampki chanukowej – chanukiji. Pierwszego dnia zapala si

ę

 jedn

ą

 

ś

wieczk

ę

, drugiego dwie, 

trzeciego  trzy  etc.  Do  zapalania  stosuje  si

ę

  dodatkow

ą

 

ś

wieczk

ę

  umieszczon

ą

  na 

ś

wieczniku, b

ą

d

ź

 lampce, zwan

ą

 szamasz. W czasie palenia si

ę

 chanukiji w domu musi by

ć

 

zapalone inne 

ś

wiatło, gdy

Ŝ

 lampa ta nie słu

Ŝ

y do o

ś

wietlania pomieszczenia, a jedynie do 

przypominania  cudu,  jaki  wydarzył  si

ę

  w 

Ś

wi

ą

tyni.  Przed  zapaleniem 

ś

wiec  odmawia  si

ę

 

błogosławie

ń

stwo. Chanuka jest 

ś

wi

ę

tem radosnym, dlatego w czasie jej trwania zabroniony 

jest post i publiczna 

Ŝ

ałoba. W czasie 

ś

wi

ą

t dzieci otrzymuj

ą

 prezenty i bawi

ą

 si

ę

 specjalnym 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

15 

 

chanukowym  b

ą

czkiem  –  drejdł.  Doro

ś

li  natomiast  grywaj

ą

  w  karty  i  staraj

ą

  si

ę

  po

ś

wi

ę

ca

ć

 

cały swój czas rodzinie. 

 

Purim  – 

Ś

wi

ę

to  Losów,  obchodzone  jest  14  dnia  miesi

ą

ca  adar.  Jest  to  radosne 

ś

wi

ę

to, 

upami

ę

tniaj

ą

ce  wydarzenia  opisane  w  Ksi

ę

dze  Estery,  czyli  wybawienie 

ś

ydów  z  r

ą

Hamana  –  wezyra  króla  Perskiego  –  Ahaswerusa  (uto

Ŝ

samianego  z  Artakserksesem  I), 

d

ąŜą

cego do zgładzenia wszystkich 

ś

ydów w Persji. W synagodze odczytywana jest Ksi

ę

ga 

Estery,  a  kiedy  pada  imi

ę

  Hamana,  wszyscy  zgromadzeni  zagłuszaj

ą

  je  grzechotkami, 

tr

ą

bkami,  piszczałkami  etc.  Jako, 

Ŝ

e  jest  to 

ś

wi

ę

to  radosne, 

ś

ydzi  przebieraj

ą

  si

ę

,  jedz

ą

 

wspólne posiłki, pij

ą

 wino (jest to jedyny dzie

ń

 w roku kiedy 

ś

ydzi mog

ą

 nadu

Ŝ

y

ć

 alkoholu). 

Urz

ą

dza  si

ę

  purimszpile  (

Ŝ

artobliwe  przedstawienia  ukazuj

ą

ce  histori

ę

  Hamana  i  Estery),  w 

szkołach  za

ś

  zaczynaj

ą

  wykłada

ć

  „Purimowi  rabini”  (uczniowie  wygłaszaj

ą

 

Ŝ

artobliwe 

referaty  parodiuj

ą

ce  ich  mistrzów).  W  dniu  tym  nale

Ŝ

y  równie

Ŝ

  obdarowa

ć

  bliskich 

prezentami. 

 

Pesach  – 

ś

wi

ę

to  upami

ę

tniaj

ą

ce  wyj

ś

cie 

ś

ydów  z  Egiptu  obchodzone  jest  co  roku  14  dnia 

miesi

ą

ca nisan. Poza Palestyn

ą

 trwa ono 8 dni (w Izraelu 7). Samo 

ś

wi

ę

to poprzedzone jest 

starannymi przygotowaniami, w czasie których bardzo  wa

Ŝ

ne jest usuni

ę

cie z domu całego 

„zakwasu”  –  chamec’u,  czyli  produktów  posiadaj

ą

cych  cho

ć

by  znikom

ą

  zawarto

ść

  zbo

Ŝ

a, 

które mogłoby w kontakcie z wod

ą

 ulec procesowi fermentacji. Z domu usuwa si

ę

 pieczywo, 

m

ą

k

ę

,  wódk

ę

,  wszelkie  okruszki  i  drobiny  oraz  wiele  innych  rzeczy  maj

ą

cych  kontakt  z 

chamec’em.  Najwa

Ŝ

niejsz

ą

  cz

ęś

ci

ą

  obchodów  jest  wieczerza  spo

Ŝ

ywana  w  domu  wraz  z 

rodzin

ą

. W czasie jej trwania opowiada si

ę

 histori

ę

 wyj

ś

cia 

ś

ydów z Egiptu. W czasie posiłku 

pije si

ę

 cztery puchary wina na pami

ą

tk

ę

 czterech sposobów nazywania wyzwolenia. Prócz 

tego najmłodszy syn zadaje głowie rodziny cztery pytania dotycz

ą

ce zwyczajów zwi

ą

zanych 

ze 

ś

wi

ę

tem. Spo

Ŝ

ywa si

ę

 mac

ę

, gorzkie zioła, warzywa w słonej wodzie, udziec barani oraz 

jajka.  

 

Szawuot – 

Ś

wi

ę

to Zbiorów, obchodzone jest 50 dni po 

ś

wi

ę

cie Pesach, czyli 6 dnia miesi

ą

ca 

siwan  (w  diasporze,  tak  jak  inne 

ś

wi

ę

ta,  obchodzone  jest  przez  dwa  dni).  Upami

ę

tnia  ono 

nadanie  Moj

Ŝ

eszowi  Tory  na  górze  Synaj.  Ponadto  wi

ąŜ

e  si

ę

  ze 

Ŝ

niwami  i  ma  przez  to 

równie

Ŝ

  charakter  rolniczy.  Trzy  dni  przed 

ś

wi

ę

tem, 

ś

ydzi  zaczynaj

ą

  przygotowywa

ć

  si

ę

  do 

nadania  im  Tory.  W  Szawuot  spo

Ŝ

ywa  si

ę

  potrawy  z  mleka,  sera  i  miodu.  Ortodoksyjni 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

16 

 

m

ęŜ

czy

ź

ni sp

ę

dzaj

ą

 cał

ą

 noc na studiowaniu Tory, aby w pełni przygotowa

ć

 si

ę

 duchowo na 

przyj

ę

cia  Prawa.  Przyozdabia  si

ę

  synagogi  na  zielono,  co  przypomina  o  rolniczym 

charakterze 

ś

wi

ę

ta.  Z  tego  te

Ŝ

  powodu  w  Polsce 

ś

wi

ę

to  to  cz

ę

sto  nazywane  jest  zielonymi 

ś

wi

ą

tkami. 

 

Tisza  be-Aw  – 

ś

wi

ę

to  obchodzone  9  dnia  miesi

ą

ca  aw  na  pami

ą

tk

ę

  zburzenia  I 

Ś

wi

ą

tyni. 

Dzie

ń

  ten  jest  równie

Ŝ

  symbolem  wszelkich  prze

ś

ladowa

ń

,  jakie  spotkały 

ś

ydów  w  historii. 

Ś

wi

ę

to  to  poprzedzone  jest  trzema  tygodniami  pokuty,  kiedy  to  nale

Ŝ

y  powstrzyma

ć

  si

ę

  od 

jedzenia mi

ę

sa i picia wina, organizowania wszelkich zabaw, a nawet strzy

Ŝ

enia włosów czy 

brody. Od pocz

ą

tku miesi

ą

ca aw nale

Ŝ

y usun

ąć

 wszelkie niepotrzebne ozdoby z synagog. W 

czasie  trwania  samego 

ś

wi

ę

ta, 

ś

ydów  obowi

ą

zuje 

ś

cisły  post  od  zachodu  sło

ń

ca  do  jego 

zachodu  nast

ę

pnego  dnia.  W  tym  wyj

ą

tkowym  dniu  zabronione  s

ą

  wszelkie  przyjemno

ś

ci, 

jak  chocia

Ŝ

by  korzystanie  z  krzeseł.  W  czasie  modlitw  porannych  nie  zakłada  si

ę

  tałesu 

(szalu  modlitewnego)  ani  filakterii  (specjalnych  skrzyneczek  zako

ń

czonych  długimi 

rzemieniami, które mocuje si

ę

 na czole i przedramieniu). Cały dzie

ń

 sp

ę

dza si

ę

 na 

Ŝ

ałobnych 

i pokutnych modłach.  

 

Ć

WICZENIA DLA UCZNIÓW 

 

Kr

ę

gi 

Ć

wiczenie to mo

Ŝ

e by

ć

 wykorzystane przy wszelkich tematach ukazuj

ą

cych podobie

ń

stwa i 

Ŝ

nice  mi

ę

dzy  judaizmem  a  innymi  religiami,  w  szczególno

ś

ci  chrze

ś

cija

ń

stwem.  Popro

ś

aby  uczniowie  przed  zaj

ę

ciami  przeczytali  wybrane  informacje  na  temat 

Ŝ

ydowskiego 

Ŝ

ycia 

religijnego  w  cyklu  rocznym  lub  w  cyklu 

Ŝ

yciowym.  Narysuj  na  tablicy  dwa  du

Ŝ

e  kr

ę

gi 

zachodz

ą

ce na siebie. Popro

ś

 uczniów, aby  wymienili podobne  i ró

Ŝ

ne  zwyczaje, tradycje i 

obrz

ę

dy obydwu religii. Czy uczniowie znale

ź

li cechy wspólne, je

ś

li tak, to czy jest ich du

Ŝ

o? 

Pomó

Ŝ

 uczniom uzupełniaj

ą

c ich wiedz

ę

 na temat judaizmu. Spytaj uczniów, sk

ą

d pochodz

ą

 

podobie

ń

stwa obydwu religii. Podsumuj ich wnioski. 

 

Judaizm – a co to? 

Na pocz

ą

tku lekcji spytaj uczniów z czym kojarzy im si

ę

 słowo „judaizm”. Wszystkie padaj

ą

ce 

odpowiedzi zapisuj na tablicy. Po zebraniu wszystkich odpowiedzi, zakre

ś

l innym kolorem te, 

które  dotycz

ą

  judaizmu  (prawdopodobnie  padnie  wiele  odpowiedzi  zwi

ą

zanych  z  histori

ą

  i 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

17 

 

tradycjami 

Ŝ

ydowskimi, ale nie dotycz

ą

cymi istoty wiary). W oparciu o te skojarzenia postaraj 

si

ę

  wytłumaczy

ć

  uczniom  czym  jest  judaizm,  wyja

ś

niaj

ą

c  im  równocze

ś

nie  dlaczego 

pozostałe odpowiedzi były bł

ę

dne. 

 

ś

ydzi / Polacy 

Popro

ś

 uczniów, aby ka

Ŝ

dy z nich spróbował napisa

ć

 do encyklopedii krótk

ą

 definicj

ę

 poj

ę

cia 

– Polak. Na forum klasy popro

ś

, aby uczniowie stworzyli wspólnie jedn

ą

 definicj

ę

. Nast

ę

pnie 

popro

ś

  uczniów  o  to  samo  dla  poj

ę

cia  – 

ś

yd.  Postaraj  si

ę

  wraz  z  klas

ą

  porówna

ć

  obydwie 

definicje.  Zastanówcie  si

ę

  czy  mo

Ŝ

na  sta

ć

  si

ę

  Polakiem  lub 

ś

ydem?  Je

ś

li  tak,  to  w  jaki 

sposób?  Czy  wyznawana  religia, kolor  skóry,  oczu  czy  włosów,  posiadane  obywatelstwo  w 

obu przypadkach okre

ś

la narodowo

ść

 

 

Słoneczko 

Popro

ś

  uczniów,  aby  przeczytali  teksty  dotycz

ą

ce  wa

Ŝ

nych  wydarze

ń

  w 

Ŝ

yciu  religijnego 

ś

yda.  Nast

ę

pnie  rozdaj  ka

Ŝ

demu  uczniowi  po  jednej  samoprzylepnej  kartce.  Ka

Ŝ

dy  ucze

ń

 

niech  napisze  jedno  skojarzenie,  jakie  mu  si

ę

  nasuwa  po  zapoznaniu  si

ę

  z  tekstami.  Na 

tablicy przyczep okr

ą

ą

 kartk

ę

 z napisem „judaizm”. Zbierz od uczniów karteczki i przylep je 

na  tablicy  dookoła  wisz

ą

cego  tam  hasła  tak,  aby  te  same  skojarzenia  tworzyły  jeden 

promie

ń

.  Najdłu

Ŝ

szy  poka

Ŝ

e,  jakie  skojarzenia  s

ą

  dla  uczniów  najwa

Ŝ

niejsze.  Postaraj  si

ę

 

dowiedzie

ć

 od uczniów, sk

ą

d wzi

ę

ły si

ę

 ich skojarzenia. 

 

„W kucki” 

Istnieje bardzo du

Ŝ

o stereotypów na temat 

ś

ydów. Postaraj si

ę

 dowiedzie

ć

, jakie stereotypy 

znaj

ą

  uczniowie.  Nie  pytaj  bezpo

ś

rednio  o  stereotypy,  ale  o  zwyczaje.  Dobrym  przykładem 

mog

ą

 by

ć

 stereotypy dotycz

ą

ce pochówku, wi

ę

c staraj si

ę

 dyskusje na nie sprowadzi

ć

. Je

ś

li 

uczniowie sami nie b

ę

d

ą

 potrafili poda

ć

 jakiego

ś

 przykładu, zapytaj czy wiedz

ą

 jak chowano 

ludzi  na  kirkutach.  Czy  słyszeli, 

Ŝ

ś

ydzi  chowani  byli  „w  kucki”?  Postaraj  si

ę

  wydoby

ć

,  jak 

najwi

ę

cej  informacji  na  temat  tego  rodzaju  pochówków  –  dlaczego  tak  robiono,  czy  nadal 

ś

ydzi  s

ą

  tak  chowani,  etc.  Nast

ę

pnie  opisz klasie,  jak  wygl

ą

da  pochówek 

Ŝ

ydowski,  kład

ą

nacisk  na  fakt  owijania  ciała  w  całun,  w  wyniku  czego  ciało  przyjmuje  w  grobie  pozycj

ę

 

embrionaln

ą

 przypominaj

ą

c

ą

 pozycj

ę

 „w kucki”. Postaraj si

ę

 dowiedzie

ć

 od uczniów, czym s

ą

 

background image

 

 

Opracowano w ramach projektu 

"Badanie postaw wobec 

ś

ydów i stosunku do ich dziedzictwa, 

współpraca z lokalnymi partnerami w wybranych 15 miejscowo

ś

ciach, edukacja dla tolerancji", 

realizowanego przez Fundacj

ę

 Ochrony Dziedzictwa 

ś

ydowskiego 

dzi

ę

ki wsparciu Fundacji im. Stefana Batorego. 

18 

 

stereotypy,  sk

ą

d  si

ę

  bior

ą

,  czy  mog

ą

  wyrz

ą

dza

ć

  drugiemu  człowiekowi  zło,  czy  mo

Ŝ

na  i 

trzeba z nimi walczy

ć

, a je

ś

li tak, to w jaki sposób.