Dimbo

S Ł O Ń D I M B O

Nad Mituri, od północy wpadającej do Gangesu, przechował

się  wielki  szmat  dżungli.  Biali  ludzie  nie  tknęli  jej,  aby
przeciąć gęstwinę i haszcze szosą lub koleją. Bronzowi zaś —
Hindusi  nie  wytrzebili  dżungli,  wyrąbując  olbrzymie  palmy,
baniany  i  mahonie  i  wypalając  krzaki,  by  zdobyć  dla  siebie
nowe  pola.  Cała  ta  okolica  należała  bowiem  do  potężnego
maharadży. Zabronił on niszczyć ten dziki, piękny las, gdyż raz
na kilka lat przybywał tam na łowy.

Zwierzęta żyły więc w dżungli i mnożyły się w spokoju.

Stado  słoni  pasło  się  w  największym  gąszczu,  a  idąc  na
wodopój  do  Mituri,  wydeptywało  szeroką  ścieżkę.  W
miejscach błotnistych obrały sobie siedzibę dziki, na ukrytych
w  dżungli  polanach  skubały  soczystą  trawę  olbrzymie,  dzikie
bawoły  —  gajały  i  głuchym  rykiem  odpędzały  zuchwałe
jelenie,  gdy,  porzuciwszy  łąki  górskie,  zakradały  się  tu,
zwabione obfitą paszą.

Nic nie zakłócało spokoju zwierząt... chyba to, że z haszczy

wypadał  nagle  pręgowany  drapieżnik-tygrys  i,  jak  kamień,
wpadał  na  kark  gajałowi,  a  nawet  usiłował  podczołgać  się
skrycie  do  małych  słoniątek.  Niekiedy  długi  na  kilka  metrów
wąż pyton porywał śpiącego jelenia.

Człowiek za to, którego najwięcej boją się wszystkie

zwierzęta, nigdy tu nie zaglądał, obawiając się gniewu
maharadży.

Nic jednak o nim nie słyszał mały żebrak Tulor.

Był to dziesięcioletni chłopak o ciemnobronzowej skórze,

czarnych, lekko kędzierzawych włosach i pięknych, ognistych
oczach.

Rodziców swoich Tulor nie pamiętał i nie wiedział, jak i

kiedy stał się towarzyszem starego ślepca Kuriamby. Chodził z
nim od wioski do wioski i od miasta do miasta, prowadząc go
za  rękę.  Ujrzawszy przechodnia,  szeptał  coś  do  staruszka,  ten
zaś  żałosnym,  jękliwym  głosem,  zaczynał  błagać  o  jałmużnę.
Miał dla każdego inne słowa i inne sposoby, a tak skuteczne, że
Tulor słyszał zawsze brzęk pieniądza, wrzuconego do miseczki
żebraka.  Tak  chodzili  sobie  po  całym  kraju.  Chłopakowi
czasami brzydło takie życie. Zazdrościł innym dzieciom, które
wraz  z  rodzicami  pracowały  w  polu  lub  pasły  bydło,  ale
Kuriamba  kazał  się  prowadzić  dalej  i  dalej,  aż  pewnego  razu
zasłabł w drodze i, gdy słońce znikło za czarną ścianą dżungli,
zmarł.

Tulor pozostał sam na świecie i powlókł się dalej, nie

wiedząc,  co  z  sobą  zrobić.  Szedł  brzegiem  Mituri  i,
spostrzegłszy  szeroką  ścieżkę,  biegnącą  gdzieś  przez  dżunglę,
postanowił  przeciąć  ją,  aby  dojść do  jakiejkolwiek  wioski.
Chłopak  nie  wiedział,  że  tę  wyboistą  ścieżkę,  pełną  wyrw  i
dołów,  przywaloną  stratowanymi  krzakami  i  drzewami  o
połamanych  gałęziach,  wydeptały  dzikie  słonie.  Nie  wiedział
też, że wstęp do dżungli był surowo zakazany przez maharadżę.

Chłopak zmuszony był zanocować w lesie, bo zapadła noc.

Wcisnąwszy  się  do  jakiegoś  wykrotu,  usnął.  Około  północy
obudził go donośny, choć cienki ryk i trzask łamanych drzew.
Ryk  trwał  prawie  do  brzasku.  Tulor  znał  ten  głos.  Wydać  go
mógł  tylko  słoń  —  duży,  czemś  rozgniewany  słoń.  O  świcie
chłopak  postanowił  dowiedzieć  się,  co  się  dzieje  w  głębi

dżungli.

II.

Działy się tam rzeczy niezwykłe.
Tuż przed północą stado słoni ruszyło ku rzece na wodopój.

Idący  na  czele  całej  gromady  ogromny,  potężny  słoń  nagle
potknął się i omal nie upadł. Coś złapało go za tylną nogę i nie
puściło. Słoń szarpnął się. Uczuł ostry ból i wydał przeciągły,
chrapliwy  ryk,  który  właśnie  zbudził  śpiącego  chłopaka.
Przerażone stado rzuciło się do ucieczki. Dorosłe i małe słonie
pędziły  na  oślep,  przedzierając  się  przez  gąszcz  i  tratując
krzaki  i  łamiąc  cienkie  drzewa.  Słoń,  szarpiąc  się  i  jęcząc  z
bólu,  pozostał  sam.  Przerażenie  ogarnęło  go,  gdyż  nie
rozumiał,  co  schwyciło  go  i  trzymało  w  straszliwym  uścisku.
Wkrótce przestał miotać się, bo najmniejszy ruch sprawiał mu
nieznośny  ból.  Stał,  zwiesiwszy  uszy  i  trąbę,  i  od  czasu  do
czasu porykiwał trwożnie.

Nagle podniósł uszy, wytężając słuch i wyprężywszy trąbę,

wciągnął powietrze. Zwęszył natychmiast człowieka i
posłyszał jego ostrożne, ciche stąpanie. Zamierzał uciekać, lecz
ledwie się poruszył, uczuł straszliwy, piekący ból i padł na
kolana.

W tej właśnie chwili na zakręcie ścieżki stanął Tulor.
Chłopak uważnie przyglądał się słoniowi. Bystre jego oczy

dojrzały wszystko — i pętlę z grubego drutu, i przeciętą nim
skórę, i płynącą z rany krew, i to, że słoń nie miał żadnego
znaku na prawej łopatce.

— Hm — pomyślał Tulor. — Jest to dziki słoń, na którego

jakiś kłusownik zastawił sidła. Przepadnie biedaczyna z głodu
lub tygrysy rozszarpią go, gdy osłabnie do reszty...

Zaczął zbliżać się powoli, oglądając słonia ze wszystkich

stron.

— Piękne zwierzę! — zachwycał się chłopak. — Większy

nawet od sławnego Dimbo, który nosi na grzbiecie fotel radży
Gedalwiru. Trzeba go ratować!

Postąpił kilka kroków naprzód. Słoń zachrapał i groźnie

podniósł trąbę.

— Nie gniewaj się, mały, — przemówił łagodnie Tulor —

nie połknę przecież ciebie! Leż spokojnie, a ja tymczasem
obmyślę coś dla ciebie.

Podszedłszy z tyłu i przekonawszy się, że słoń nie dosięgnie

go trąbą, chłopak pochylił się nad usidloną nogą.

— Ho, ho, a toś się pokaleczył, bracie! — mruczał Tulor,

oglądając drut i przeciętą skórę. — Leż teraz cicho i bądź
cierpliwy. Jeżeli zaboli — syknij, ale bez awantur i krzyków,
bo to na nic!

Słoń, coraz wyżej unosząc uszy, słuchał i tylko raz po raz

głośno wciągał powietrze.

Tulor szybko przeciął drut, przyczepiony do pniaka, i

zawołał wesołym głosem:

— No, wstawaj teraz i zwiewaj!
Słoń zerwał się na równe nogi i jak gdyby zamierzał pójść za

radą chłopaka, lecz ból nie ustąpił. Drut tkwił w przeciętej
skórze i zaciskał poranioną pęcinę. Słoń, odbiegłszy kilka
kroków, stanął i podniósł nogę.

Tulor, nie namyślając się długo, podszedł do niego i ukląkł

przy olbrzymie. Obejrzał starannie pętlę i nożem ostrożnie
podważył drut. Słoń chrapnął i drgnął.

— Ha, trudno, to musi boleć! — powiedział chłopiec. —

Pocierp chwilkę! Muszę wydobyć drut, bo inaczej go nie
przetnę. Masz zbyt grubą skórę, mój drogi!

Długo mozolił się Tulor, aż wreszcie udało mu się przeciąć

drut i zdjąć pętlę.

— No, teraz to już po wszystkiem! — mruknął chłopak. —

Idź i bądź ostrożny na przyszłość, a zawsze patrz sobie pod
nogi...

Słoń, stąpając ciężko i zlekka kulejąc, odszedł kilka kroków,

lecz  nagle  się  zatrzymał  i  patrzał  na  chłopca,  jak  gdyby
namyślając  się.  Po  chwili  powrócił  i,  podszedłszy  do  Tulora,
ostrożnie i nieufnie zaczął go obwąchiwać. Trwało to długo, aż
wreszcie  wyciągnąwszy  trąbę,  zaczął  dmuchać  mu  w  twarz  i
pomrukiwać  łagodnie.  Chłopak  poklepał  słonia  po  trąbie  i,
pożegnawszy go w ten sposób, poszedł zpowrotem ku rzece.

Słoń, cicho pochrapując, szedł za nim, dmuchając mu w kark

i dotykając ciepłą trąbą ramienia chłopaka. Tulor wszedł do
wody, a gdy słoń uczynił to samo, dobrze przemył mu ranę,
nałożył na nią liści gojącej „gasamy“ i zalepił gliną.

— Idźże sobie wreszcie do domu, wielki Dimbo, dziki

Dimbo! — uśmiechnął się chłopak, czując jak słoń ogarnia go
trąbą i dmucha mu w twarz.

Z trudem zwolniwszy się, Tulor poszedł brzegiem Mituri, a

dziki Dimbo, kulejąc, powlókł się za nim.

Wszyscy mieszkańcy nad Gangesem znają tę historję Tulora

i Dimbo, a, ujrzawszy ich, wołają:

— Hej, dwaj przyjaciele, jak się macie?
Dawna to istotnie przyjaźń, gdyż od dnia, w którym mały

żebrak zwolnił dzikiego Dimbo, minęło już sześćdziesiąt lat!
Tulor ma długie siwe włosy i srebrzystą brodę. Mieszka w

dużej chacie, pracuje w polu z synami i wnukami. Dorobił się
tego  wszystkiego,  bo  słynął,  jako  najlepszy  „kornak“  —
poganiacz  słoni.  Turyści  jeździli  na  karku  Dimbo  w  góry.
Myśliwi,  siedząc  na  potężnym,  silnym  słoniu  zaglądali  do
największych haszczy w dżungli i polowali na tygrysy i dzikie
bawoły.  Nawet  sam  maharadża  brał  go  nieraz  na  łowy.  Tulor
ani  razu  nie  uderzył  swego  przyjaciela.  Spokojnym  łagodnym
głosem mówił do niego:

— Zrób to lub owo, mój mały!
Dimbo podnosił uszy i, zadarłszy trąbę, dmuchał na

przyjaciela i mruczał, jak gdyby chciał powiedzieć:

— Skoro chcesz tego, to zrobię... Po co długo gadać?!
Tak to sobie żyją po dziś dzień wielki słoń Dimbo i

siwowłosy Tulor.

Tekst jest

własnością publiczną

(public domain). Szczegóły licencji na stronie

autora:

Ferdynand Ossendowski

O tej publikacji cyfrowej

Ten e-book pochodzi z wolnej biblioteki internetowej

Wikiźródła

[1]

. Biblioteka ta, tworzona przez wolontariuszy, ma

na celu stworzenie ogólnodostępnego zbioru różnorodnych
publikacji: powieści, poezji, artykułów naukowych, itp.

Wersja źródłowa tego e-booka znajduje się na stronie:

Dimbo

Książki z Wikiźródeł są dostępne bezpłatnie, począwszy od
utworów nie podlegających pod prawo autorskie, poprzez takie,
do których prawa już wygasły i kończąc na tych,
opublikowanych na wolnej licencji. E-booki z Wikiźródeł
mogą być wykorzystywane do dowolnych celów (także
komercyjnie), na zasadach licencji

Creative Commons Uznanie

autorstwa-Na tych samych warunkach wersja 3.0 Polska

[2]

Wikiźródła wciąż poszukują nowych wolontariuszy.

Przyłącz

się do nas!

[3]

Możliwe, że podczas tworzenia tej książki popełnione zostały
pewne błędy. Można je zgłaszać na

tej stronie

[4]

W tworzeniu niniejszej książki uczestniczyli następujący
wolontariusze:

Wieralee