VET-BIZNES
WETERYNARIA W PRAKTYCE
88
www.weterynaria.elamed.pl
MARZEC • 3/2011
Po wpłynięciu do sądu Lubelskiej
Izby Lekarsko-Weterynaryjnej wniosku
o ukaranie lekarza weterynarii został
wyznaczony termin rozprawy w przed-
miotowej sprawie oraz zostały podjęte
czynności mające na celu organizację
rozprawy głównej. W opisywanej spra-
wie rozprawa miała charakter jawny.
Zdarzenia, które w sporządzonym
przez rzecznika odpowiedzialności za-
wodowej „wniosku o ukaranie lekarza
weterynarii” stanowiły podstawę przewi-
nienia zawodowego, były także dla sądu
podstawą do wydania orzeczenia o uka-
raniu karą upomnienia lekarza weteryna-
rii w przedmiotowej sprawie. Sąd obcią-
żył także ukaranego lekarza weterynarii
kosztami prowadzonego postępowania.
Sąd Lubelskiej Izby Lekarsko-Wetery-
naryjnej, uzasadniając wydane orzecze-
nie, stwierdził, iż obwiniony lekarz wete-
rynarii, świadcząc usługi weterynaryjne
w niewpisanym do ewidencji zakładów
leczniczych dla zwierząt gabinecie we-
terynaryjnym, dopuścił się naruszenia
zarówno przepisów prawa powszech-
nego, jak i norm etycznych, przejawia-
jącym się lekceważeniem tych członków
samorządu lekarsko-weterynaryjnego,
którzy prowadzą wpisane od ewidencji
zakłady lecznicze. W szczególności, sąd
uznał, iż rozpatrywane przewinienie za-
wodowe związane było z naruszeniem
art. 16 ust 1 Ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt
(Dz.U. z 2004 r. nr 11, poz. 95 z późn. zm.)
oraz art. 2 i 5 ust. 1 Kodeksu Etyki Leka-
rza Weterynarii.
zwierząt stwierdziła świadczenie usług
weterynaryjnych w oznaczonym gabi-
necie weterynaryjnym, który nie fi gu-
rował w prowadzonej ewidencji. Wynik
przeprowadzonej kontroli, stwierdzają-
cy opisane uchybienie obowiązującym
przepisom prawa, zarówno powszech-
nego, jak i korporacyjnego, został na pi-
śmie przedstawiony okręgowemu rzecz-
nikowi odpowiedzialności zawodowej.
Jako załącznik do ww. pisma, został do-
dany także bilet wizytowy lekarza we-
terynarii, zawierający wyszczególnione
dane dotyczące lokalizacji oraz godzin
otwarcia opisywanego gabinetu wete-
rynaryjnego. Rzecznik odpowiedzial-
ności zawodowej wydał niezwłocznie
w przedmiotowej sprawie postanowie-
nie o wszczę ciu postępowania wyja-
śniającego, a następnie postanowienie
o przedstawieniu zarzutu lekarzowi we-
terynarii, który prowadził niefi gurują-
cy w ewidencji gabinet weterynaryjny.
Podczas prowadzonego postępowania
przygotowawczego lekarz weterynarii,
którego dotyczyło prowadzone postę-
powanie, przyznał się do stawianego
mu zarzutu. Wyjaśnił także, iż prowa-
dzony niezarejestrowany gabinet wete-
rynaryjny traktował jako pomieszczenie
towarzyszące prowadzonemu przez sie-
bie innemu gabinetowi weterynaryjne-
mu, który fi gurował w ewidencji zakła-
dów leczniczych dla zwierząt. Stwierdził
również, iż w zaistniałej sytuacji rezy-
gnuje ze świadczenia usług weteryna-
ryjnych, w miejscu którego dotyczyła
przeprowadzona kontrola.
dr n. wet. Piotr Listos
Katedra Anatomii Patologicznej Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie,
Przewodniczący Sądu Lekarsko-Weterynaryjnego IV-V kadencji Lubelskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej
Odpowiedzialność
zawodowa lekarza
ŚWIADCZENIE PRZEZ LEKARZA WETERYNARII USŁUG
WETERYNARYJNYCH W ZAKŁADZIE LECZNICZYM
BEZ UZYSKANIA WPISU DO EWIDENCJI ZAKŁADÓW
LECZNICZYCH DLA ZWIERZĄT WE WŁAŚCIWEJ OKRĘGOWEJ
IZBIE LEKARSKO-WETERYNARYJNEJ
Wykonywanie zawodu lekarza we-
terynarii może przybierać wiele
form, wśród których najbardziej
powszechną w świadomości spo-
łecznej jest działalność związana
z leczeniem zwierząt. Zawód leka-
rza weterynarii, należąc do grupy
zawodów uznawanych za zawody
zaufania publicznego, zobowiązu-
je osoby go wykonujące do rygory-
stycznego przestrzegania wysokich
standardów etycznych, moralnych
oraz nakłada obowiązek ciągłego
dążenia do wzrostu poziomu świad-
czonych usług.
Powołanie, ciężka praca i rzetelne zdo-
bywanie wiedzy oraz praktycznych
umiejętności to warunek ukończenia
studiów. Także przyrzeczenie składane
przez absolwentów Wydziału Medycy-
ny Weterynaryjnej w czasie uroczysto-
ści wręczenia dyplomów jest już świa-
domą decyzją odpowiedzialnej pracy,
której celem jest zawsze dobro człowie-
ka i zwierząt zgodnie z myślą: „Sanitas
animalium pro salute homini”. W przy-
rzeczeniu tym każdy lekarz weteryna-
rii zobowiązuje się do sumiennego wy-
konywania swych obowiązków zgodnie
z zasadami Kodeksu Etyki Lekarza Wete-
rynarii oraz zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa powszechnego.
Okręgowa rada lekarsko-weteryna-
ryjna podczas czynności przeprowadza-
nia kontroli zakładów leczniczych dla
Do sądu Lubelskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej wpłynął wniosek okręgowego rzecznika odpowiedzialności
zawodowej o ukaranie lekarza weterynarii, który świadczył usługi weterynaryjne w zakładzie leczniczym, bez
uzyskania wpisu do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt.
VET-BIZNES
WETERYNARIA W PRAKTYCE
89
www.weterynaria.elamed.pl
MARZEC • 3/2011
Przepisy powszechnego prawa pol-
skiego w sposób bardzo precyzyj-
ny regulują tematykę funkcjonowa-
nia zakładów leczniczych dla zwierząt,
gdzie lekarze weterynarii mogą le-
czyć swoich pacjentów. Podstawowym
aktem prawnym, regulującym funk-
cjonowanie zakładów leczniczych dla
zwierząt, jest Ustawa z dnia 18 grudnia
2003 r. o zakładach leczniczych dla zwie-
rząt (Dz.U. z 2004 r. nr 11, poz. 95).
Artykuł 1 cytowanej ustawy stanowi,
iż każdy zakład leczniczy dla zwierząt
istnieje, by świadczyć usługi z zakresu
medycyny weterynaryjnej, tj. zachowa-
nie, ratowanie oraz poprawę zdrowia
zwierząt. Tym samym więc, jest placów-
ką ochrony ich zdrowia i dobrostanu.
Zakładem leczniczym, którego dzia-
łalność związana jest ze świadcze-
niem szeroko rozumianych usług we-
terynaryjnych, w świetle przepisów
omawianej ustawy, może być gabinet,
przychodnia, lecznica oraz klinika we-
terynaryjna, jak również weterynaryjne
laboratorium diagnostyczne. Zakłady
te – zgodnie z przepisami ustawy –
muszą być wyposażone w odpowiednie
pomieszczenia, aparaturę i sprzęt, nie-
zbędne do wykonywania tychże usług.
Założycielem zakładu leczniczego dla
zwierząt może być osoba fi zyczna, oso-
ba prawna bądź jednostka organizacyj-
na nieposiadająca osobowości prawnej.
Organizację i funkcjonowanie zakła-
du leczniczego dla zwierząt określa re-
gulamin nadany przez podmiot, który
utworzył zakład. Funkcję kierowni-
ka każdego z ww. rodzajów zakładów
leczniczych może pełnić jedynie lekarz
weterynarii, który posiada prawo wy-
konywania zawodu. Może on kierować
wyłącznie jednym zakładem leczniczym
dla zwierząt. Jednakże przepracowanie
ustalonego minimalnego okresu pracy
w zawodzie – rocznego, 2-letniego bądź
5-letniego – jest warunkiem pełnienia
tej funkcji odpowiednio w przychod-
ni, lecznicy czy klinice weterynaryjnej
oraz weterynaryjnym laboratorium dia-
gnostycznym.
Kliniki i lecznice weterynaryjne, poza
wymogami sprzętowymi, są zobligo-
wane przez przepisy ustawy, aby rów-
nież zapewniać możliwość całodobowej
obserwacji i leczenia zwierząt. Ponadto
klinika, współpracująca z innymi zakła-
dami leczniczymi dla zwierząt i niejed-
nokrotnie przyjmująca skierowanych
przez nie pacjentów, musi zatrudniać
minimum trzech lekarzy weterynarii,
w tym jednego z tytułem specjalisty.
Zakłady lecznicze dla zwierząt, speł-
niając swoje podstawowe zamierzenia,
mogą jednocześnie realizować inne za-
dania, np. dydaktyczne oraz badawcze.
Ustawodawca zobowiązał klinikę we-
terynaryjną, jako jedyny rodzaj zakładu
leczniczego dla zwierząt, który ma obo-
wiązek przeprowadzania szkoleń, tj.:
szkolenia praktyczne dla uczniów szkół
ponadgimnazjalnych i dla studentów
wydziałów medycyny weterynaryjnej
oraz szkolenia podyplomowe i specja-
lizacyjne lekarzy weterynarii. Pozostałe
zakłady mogą również przeprowadzać
wymienione szkolenia, nie są jednak
do tego prawnie zobowiązane.
Aby zakład leczniczy dla zwierząt
mógł rozpocząć i w pełni sprawować
swą działalność, musi zostać wcze-
śniej wpisany do ewidencji zakładów
leczniczych dla zwierząt. W praktyce
kierownik danego zakładu leczniczego
składa odpowiedni wniosek do właści-
wej okręgowej rady lekarsko-wetery-
naryjnej, która po jego analizie podej-
muje uchwałę o wpisie danego zakładu
leczniczego dla zwierząt do prowadzo-
nej ewidencji (Rozporządzenie Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierp-
nia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposo-
bu prowadzenia ewidencji zakładów lecz-
niczych dla zwierząt oraz otrzymywania
z niej wypisu). Za wpis zakładu leczni-
czego dla zwierząt do ewidencji pobie-
rana jest jednorazowa opłata na rzecz
okręgowej izby lekarsko-weterynaryj-
nej, w której ewidencji fi guruje dany
zakład leczniczy (Rozporządzenie Mi-
nistra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia
16 sierpnia 2004 r. w sprawie wysoko-
ści opłaty za wpis do ewidencji zakładów
leczniczych dla zwierząt). Ustawodawca
upoważnił także okręgowe rady lekar-
sko-weterynaryjne do odmowy wpi-
su zakładu leczniczego do ewidencji,
a tym samym do faktycznego uniemoż-
liwienia jego funkcjonowania. Jednak
w przypadku odmowy wpisu do ewi-
dencji, ustawodawca przewidział for-
mę decyzji administracyjnej. To roz-
wiązanie jest szczególnie istotne dla
dalszych czynności prawnych podej-
mowanych przez lekarza weterynarii,
którego wniosek o wpis do ewidencji
został rozpatrzony odmownie w przy-
padku, gdy osoba składająca wniosek
nie zgadza się z decyzją okręgowej rady.
Ponieważ ewidencja zawiera dane doty-
czące zakładu leczniczego, jego kierow-
nika oraz zatrudnionych pracowników,
wszelkie zmiany stanu faktycznego
i prawnego, dotyczące tego zakładu,
powinny być zgłoszone okręgowej ra-
dzie lekarsko-weterynaryjnej w ciągu
30 dni od ich dokonania. Ponadto wła-
ściwa, ze względu na lokalizację zakładu
leczniczego dla zwierząt, okręgowa rada
lekarsko-weterynaryjna, upoważniona
jest do przeprowadzania kontroli w za-
kładach leczniczych dla zwierząt i w ra-
zie niespełniania przez nie wymagań
bądź łamania przepisów może wyzna-
czyć termin na ich korektę, podjąć de-
cyzję o skreśleniu zakładu z ewidencji
lub przekazać sprawę do okręgowego
rzecznika odpowiedzialności zawodo-
wej. W przypadku stwierdzenia pod-
czas kontroli poważnych uchybień, no-
szących znamiona czynów karalnych,
okręgowa rada lekarsko-weterynaryj-
na jest zobowiązana do powiadomie-
nia organów procesowych. Także, je-
żeli kontrolowany zakład leczniczy nie
podjął działalności w przeciągu 3 mie-
sięcy od dnia dokonania wpisu do ewi-
dencji, po uprzednim upomnieniu przez
właściwą okręgową radę lekarsko-we-
terynaryjną, następuje skreślenie da-
nego zakładu z ewidencji. Wszelkie
uchwały lub decyzje okręgowej rady le-
karsko-weterynaryjnej są przekazywa-
ne właściwemu powiatowemu lekarzo-
wi weterynarii.
Niejednokrotnie kontrole zakładów
leczniczych dla zwierząt, przeprowa-
dzane przez powoływane w tym celu
specjalne komisje samorządu lekar-
sko-weterynaryjnego, ujawniają uchy-
bienia dotyczące ich funkcjonowania.
Zgodnie z art. 31 cytowanej w niniej-
szej pracy Ustawy o zakładach leczni-
czych dla zwierząt, prowadzenie przez
lekarza weterynarii zakładu lecznicze-
go dla zwierząt bez wymaganego wpi-
su do ewidencji stanowi wykrocze-
nie. Artykuł 147a par. 1 Ustawy z dnia
20 maja 1971 roku „Kodeks wykroczeń”
(Dz.U. z 1971 r. nr 12 poz. 114 z późn.
zm.) stanowi, iż ww. wykroczenie za-
grożone jest karą aresztu, ograniczenia
wolności albo grzywny. Dlatego właśnie
tak istotna jest dokładna znajomość
przepisów prawnych, odnoszących się
do wykonywania zawodu lekarza we-
terynarii, co w sposób jednoznaczny
wskazuje, iż opisany przypadek przewi-
nienia zawodowego w niniejszej pracy
nosi nie tylko znamiona przewinienia
zawodowego, lecz podlega także karal-
ności powszechnej.
Pr zygotowanie własnego zakła-
du leczniczego, który będzie spełniał
wszystkie prawne wymogi, jest z pew-
nością pracochłonne i czasochłonne.
Warto mieć jednak na uwadze, iż w ten
sposób podnosi się jakość świadczo-
nych usług, co z kolei zwiększa pre-
stiż wykonywanego zawodu. W końcu
– co dla lekarzy weterynarii winno być
priorytetem – działania te prowadzą
do stworzenia optymalnych warunków
udzielanej zwierzętom pomocy, w myśl
łacińskiej maksymy „Salus aegroti supre-
VET-BIZNES
WETERYNARIA W PRAKTYCE
90
www.weterynaria.elamed.pl
MARZEC • 3/2011
ma lex medicorum” („Niechaj zdrowie
chorych będzie najwyższym prawem
lekarzy”).
Wykaz aktów prawnych
1. Ustawa z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie
lekarza weterynarii i izbach lekarsko-wetery-
naryjnych” (Dz.U. z 2002 r. nr 187, poz. 1567
z późn. zm.).
2. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Go-
spodarki Żywnościowej z dnia 29 lipca
1993 r. w sprawie postępowania dotyczącego
odpowiedzialności zawodowej lekarzy wete-
rynarii (Dz.U. z 1993 r. nr 79, poz. 371).
3. Ustawa z dnia 18 grudnia 2003 roku o zakładach
leczniczych dla zwierząt (Dz.U. z 2004 r. nr 11,
poz. 95 z późn. zm.).
4. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie
wymagań dla gabinetów weterynaryjnych
(Dz.U. z 2004 r. nr 194, poz. 1990).
5. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie
wymagań dla przychodni weterynaryjnych
(Dz.U. z 2004 r. nr 194, poz. 1991).
6. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Roz-
woju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w spra-
wie wymagań dla lecznic weterynaryjnych
(Dz.U. z 2004 r. nr 194, poz. 1992).
7. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Roz-
woju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w spra-
wie wymagań dla klinik weterynaryjnych
(Dz.U. z 2004 r. nr 194, poz. 1993).
8. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie
wymagań dla weterynaryjnych laboratoriów
diagnostycznych (Dz.U. z 2004 r. nr 194, poz.
1994).
9. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie
szczegółowego sposobu prowadzenia ewidencji
zakładów leczniczych dla zwierząt oraz otrzy-
mywania z niej wypisu (Dz.U. z 2004 r. nr 194,
poz. 1995).
10. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju
Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wyso-
kości opłaty za wpis do ewidencji zakładów lecz-
niczych dla zwierząt (Dz.U. z 2004 r. nr 194,
poz. 1996).
11. Ustawa z dnia 20 maja 1971 roku „Kodeks
wykroczeń” (Dz.U. z 1971 r. nr 12, poz. 114
z późn. zm.).
12. Kodeks Etyki Lekarza Weterynarii (uchwała
nr 3/2008/VII Nadzwyczajnego VII Krajo-
wego Zjazdu Lekarzy Weterynarii z dnia
26 stycznia 2008 r.)
dr n. wet. mgr prawa Piotr Listos
Katedra Anatomii Patologicznej
Wydział Medycyny Weterynaryjnej
Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie
20-612 Lublin, ul. Głęboka 30