PROLOG

PROLOG

Za każdym razem, gdy Chance Mackenzie zjawiał się w

domu, targały nim uczucia najrozmaitsze i nie zawsze łatwe do
określenia. Dwa spośród nich można było jednak śmiało uznać
za  dominujące.  Wielka  radość,  której  towarzyszyło  jednak
pewne  skrępowanie,  nie  pozwalające  na  szczery,  otwarty
entuzjazm.  Powód był  prosty. Mimo  przywiązania do rodziny
Chance  Mackenzie  najbardziej  lubił  być  sam.  Upodobanie  do
samotności  wyrobiło  w  nim  życie,  jego  jedyny  nauczyciel  do
czternastego  roku  życia.  Jeśli  życie  Chance'a  pracowało  nad
tym usilnie przez czternaście lat, no to już tak musiało zostać.
Własne  towarzystwo  odpowiadało  mu  najbardziej,  no  i  miał
swoje  zasady:  Nie  przejmować  się  nikim,  nikogo  nie
absorbować  swoją  osobą,  nie  dać  się  rozpieszczać  słodkimi
pytaniami typu:

- Jak się czujesz ? Nie potrzebujesz czegoś?
Pracę wybrał dla siebie aż nadto odpowiednią. Tajny agent

siłą rzeczy musi być człowiekiem zamkniętym w sobie,
zawsze czujnym i nieufnym. Jednym słowem - wszyscy na
odległość.

Wszyscy?- Tak, choć jednak z pewnym wyjątkiem. Chance

od lat kilkunastu miał przecież rodzinę. Taki dziwny, wiecznie
kłębiący  się,  pokrzykujący  i  radosny  tłumek,  wsysający  w
siebie.  Jedna  wielka  udręka.  Tłumek  namolny,  zupełnie  nie
liczący się z Chance'em Mackenziem, facetem, którego bała się
jak  ognia  -  i  całkiem  słusznie  -  większość  najgorszych  drani
grasujących po świecie.

Oni, ta cała rodzina, nie czuli wobec Chance'a żadnego

respektu. Obściskiwali go, klepali po ramieniu, pokrzykiwali i
stroili sobie z niego żarty. Po prostu kochali go, jakby był
jednym z nich. A on nie był, i ten fakt nigdy nie znikał z jego
świadomości.

Jego dzieciństwo było dalekie od standardów. Przez pierwsze

czternaście lat swego życia był sam. Nie wiedział, gdzie i kiedy

się  urodził,  czy  w  ogóle  dano  mu  jakieś  imię.  Nie  pamiętał,
żeby kiedykolwiek ktoś się nim opiekował. Pamiętał za to, jak
kradł jabłka w supermarkecie, ledwo wtedy sięgał do skrzynki.
Ile  miał  lat?-  Może  trzy  albo  i  mniej.  Pamiętał,  gdzie  sypiał.
Najczęściej kładł się w jakimś płytkim  rowie, a w deszcz czy
chłód  wkradał  się  do  czyjejś  stodoły,  magazynu,  baraku  -
wszystko  jedno,  byle  było  sucho  i  ciepło.  Ubranie  kradł.
Napadał na chłopców, bawiących się samotnie przed domem, i
ściągał z nich wszystko, co mogło mu się przydać. Na ogół nie
miał z tym problemu, był nadzwyczaj silny, jak na swój wiek.
Z  bardzo  prostej  przyczyny:  on  zawsze  wszystko  musiał
zdobywać sam.

Raz tylko, bardzo krótko, towarzyszyła mu inna żywa istota.

Kiedy  miał  z  pięć  lat,  jakiś  bezpański  czarno-biały  kundel
zaczął  chodzić  za  nim  jak  cień.  W  nocy  Chance  po  raz
pierwszy  w  życiu  mógł  przytulić  się  do  czyjegoś  ciepłego
boku. Po tym psie ma do dziś na dłoni pamiątkę. Kundel ugryzł
go, bo sam miał ochotę na resztki steku, które Chance znalazł
wśród odpadków na tyłach jakiejś restauracji. Chance nie miał
do niego pretensji, pies był tak samo głodny jak on. Musieli się
jednak rozstać, bo trudno zdobyć jedzenie dla jednej osoby, a
co dopiero kraść i dla siebie, i dla psa. Ale Chance zrozumiał
nauczkę. Jeśli chcesz przeżyć, musisz być taki, jak ten pies.

Prawdziwe życie Chance'a zaczęło się w dniu, kiedy Mary

Mackenzie  znalazła  w  przydrożnym  rowie  nieprzytomnego,
trawionego  gorączką  chłopca,  balansującego  już  na  granicy
życia  i  śmierci.  To,  co  działo  się  przez  kilka  następnych  dni
Chance  pamiętał  jak  przez  mgłę,  ponieważ  większość  czasu
był nieprzytomny. Obustronne zapalenie płuc miało wyjątkowo
ciężki przebieg. Chance zdawał sobie jednak sprawę, że leży w
szpitalu  i  to  napawało  go  wielkim  lękiem.  Niepełnoletni,
bezdomny i bez żadnej tożsamości, czyli idealny przypadek dla
opieki społecznej, a on, odkąd zrozumiał, o co w tym  chodzi,
skutecznie  wymykał  się  tej  właśnie  instytucji.  Dlatego  teraz,
kiedy  na  krótko  wracał  do  przytomności,  myślał  tylko  o

jednym. Uciekać, uciekać jak najprędzej. Ale jego myśli były
mętne, a ciało zbyt słabe, żeby poddać się jego rozkazom.

W tym szpitalu opiekował się nim anioł o łagodnych

szaroniebieskich oczach i brązowych włosach, przyprószonych
siwizną.  Anioł  miał  chłodne  dłonie  i  głos  pełen  słodyczy.
Oprócz  anioła  był  tam  jeszcze  mężczyzna,  bardzo  wysoki,
barczysty,  o  ciemnej,  surowej  twarzy.  Pół-Indianin.  Ten
mężczyzna  wielokrotnie  powtarzał  jedno  jedyne  zdanie,  które
miało odpędzić od Chance'a strach.

- Nie pozwolimy, żeby oni ciebie zabrali.
Powtarzał to, głośno i wyraźnie, za każdym razem, kiedy

Chance  miał  przebłysk  świadomości.  Chance  nie  wierzył.
Owszem, od dawna już podejrzewał, że sam ma w sobie krew
indiańską,  ale  to  nie  powód,  żeby  temu  pół-Indianinowi  ufać
bardziej  niż  przeklętemu  kundlowi,  przez  którego  głodował
cały dzień.

Nienawidził, kiedy go dotykali. To oznaczało atak, a on był

zbyt  słaby,  żeby  stanąć  do  walki  i  pokonać  tych  wszystkich
lekarzy  i  pielęgniarki,  którzy  bez  przerwy  szarpali  go,  kłuli,
przewracali  na  bok,  jakby  był  kawałkiem  bezwolnego  mięsa.
Dlatego  zaciskał  tylko  zęby.  Wiedział,  że  teraz,  póki  jest  bez
sił,  nie  wolno  mu  się  przeciwstawiać.  Bo  jeszcze  go  zwiążą  i
gdzieś zamkną. Lepiej przeczekać.

Ta pani, ten anioł, była przy nim przez cały czas. Chociaż, na

logikę,  musiała  od  czasu  do  czasu  wyjść  z  tego  szpitala.  W
każdym  razie,  kiedy  otwierał  oczy,  ona  była  zawsze.
Przemywała  mu  rozpaloną  twarz  ręcznikiem  zmoczonym  w
chłodnej  wodzie  i  wkładała  do  ust  malusieńkie  kawałeczki
lodu. Kiedy ból  rozsadzał mu głowę,  głaskała go po włosach i
po  czole.  Pierwszy  raz  umyła  Chance'a  pielęgniarka.  Był
przerażony.  Od  tej  chwili  myła  go  pani-anioł  i  on  znosił  to  o
wiele  lepiej.  Krzątała  się  koło  niego  bez  przerwy  i  zawsze
wiedziała,  co  należy  zrobić.  Poprawiała  poduszki,  zanim
zdążył  pomyśleć,  że  jest  mu  niewygodnie.  Regulowała
ogrzewanie, a on jeszcze nie poczuł, czy jest za gorąco czy za
zimno.  Masowała  mu  nogi,  kiedy  w  tej  gorączce  bolało  go

dosłownie wszystko. Nie spoczęła ani na minutę, wlewając w
niego całe morze ciepła i troskliwości. Jakby w ciągu tych
kilku dni chciała mu dać jak najwięcej matczynej opieki, której
on nigdy nie miał.

Któregoś dnia to polubił. Chłód dłoni na rozpalonym czole,

cichy,  melodyjny  głos,  którego  nasłuchiwał,  kiedy  nie  był  w
stanie  unieść  ciężkich  powiek.  Kiedyś  przyśniło  mu  się  coś
niedobrego.  Obudził  się  z  krzykiem,  a  ta  pani  przytuliła  go  i
głaskała, jakby był jej małym dzieckiem. Cały czas mówiła, tak
cichutko,  on  powoli  uspokajał  się  i  zapadał  w  sen.  Po  raz
pierwszy w życiu poczuł się tak jakby... bezpiecznie.

Był zdumiony - i dziwi się do dziś - że Mary Mackenzie jest

osobą filigranową. Ktoś o tak potężnej sile woli powinien mieć
dwa  metry  wzrostu  i  ponad  sto  kilo  mięśni.  Wtedy  łatwiej
byłoby  zrozumieć,  jakim  sposobem  Mary  udało  się  omotać
cały  personel  szpitalny,  no  i  Chance'a.  Przewyższał  ją  już
wtedy  co  najmniej  o  głowę,  ale  to  nie  miało  żadnego
znaczenia. Coraz bardziej się poddawał, coraz bardziej miękł w
środku  -  przerażony,  wyczuwał  bowiem  instynktownie,  że
oddanie się pod czyjąś opiekę oznacza uległość. Zanim jednak
odzyskał  siły  na  tyle,  żeby  zwiać  ze  szpitala,  zdążył  już
pokochać tę kobietę, która sama zdecydowała, że zostanie jego
matką.  Pokochał  ślepą,  ufną,  bezradną  miłością  małego
dziecka.

Prosto ze szpitala Wolf i Mary zawieźli go na wzgórze

Mackenziech,  zwane  przez  nich  Wzgórzem  Spełnionych
Nadziei.  Otworzyli  przed  nim  drzwi  swego  domu,  swoje
ramiona  i  serca.  Na  zawsze.  Bezimienny  chłopiec  umarł
tamtego  dnia,  w  przydrożnym  rowie,  a  narodził  się  Chance
Mackenzie. Ten dzień bowiem Chance wybrał sobie jako dzień
swoich urodzin.

Od chwili, gdy przestąpił próg domu na Wzgórzu Nadziei

Mackenziech, zmieniło się wszystko. Przedtem nie miał nic,
teraz nie brakowało mu niczego. Zawsze chodził głodny, teraz
jadł, ile dusza zapragnie. Zawsze mu się wydawało, że on wie
bardzo mało, a tu, w tym domu, wszędzie były książki. Mary

Mackenzie była belferką do szpiku swoich drobnych kości i
niemal od pierwszego dnia zaczęła wlewać w niego wiedzę, jak
najwięcej, ile tylko dał rady wchłonąć.

Chance dotychczas sypiał, kiedy chciał, byle tylko miał się

gdzie  położyć.  Teraz  dostał  swój  pokój,  sypiał  w  swoim
własnym  łóżku.  Dostał  również  ubranie,  nowe,  kupione
specjalnie dla niego. Nikt  przedtem tych ubrań  nie nosił,  i  on
wcale nie musiał ich ukraść.

Nastąpiła jeszcze jedna zmiana, najistotniejsza.
Nagle został otoczony rodziną. Miał matkę, ojca i braci, ni

mniej  ni  więcej  -  czterech,  poza  tym  młodszą  siostrę,  jedną
bratową i malutkiego bratanka. Wszyscy, od pierwszego dnia,
traktowali go tak, jakby był wśród nich zawsze. Nikt nie bał się
go dotknąć. Mary, teraz jego mama, robiła to niezliczoną ilość
razy w ciągu dnia. Głaskała go, poklepywała, odgarniała włosy
z  czoła,  wieczorem  przychodziła  pocałować  go  na  dobranoc.
Maris,  siostra,  drażniła  się  z  nim,  jak  ze  wszystkimi  braćmi,
potem  nagle  chudymi  rączkami  obejmowała  go  wpół  i
oznajmiała radośnie:

- Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że jesteś nasz!
Przez pierwsze czternaście lat swego życia Chance nauczył

się, że nikomu nie należy ufać, a przywiązanie do kogoś czyni
człowieka  bezbronnym.  Tej  prawdy  nie  zapomniał,  mimo  to
nie  był  w  stanie  powstrzymać  się  od  kroku  bardzo
nierozważnego, choć do dziś traktował to jako oznakę słabości.
Wszystkich  Mackenziech  obdarzył  miłością.  Kochał  ich,
potrzebował i tylko wśród nich czuł się naprawdę rozluźniony i
bezpieczny.  A  obiektów  do  kochania  przybywało,  jego
przybrani  bracia  żenili  się  i  nowe  pokolenie  Mackenziech  w
zastraszającym  tempie  zwiększało  swoją  liczebność.  Pierwszy
był  John,  pierworodny  syn  Joego  i  Caroline,  prawie  osesek,
kiedy Chance przybył do domu na wzgórzu. Wkrótce jednak na
świecie pojawiły się kolejne maleństwa i Chance, nie wiadomo
kiedy, nauczył się sprawnie zmieniać pieluszki, karmić butelką
i  wzruszać,  ściskając  w  dłoni  tłuściutkie  paluszki,  których
właściciel z przejęciem ćwiczył pierwsze kroki. Teraz w sumie

miał dwunastu bratanków i jedną małą bratanicę, która, ku
uciesze całej rodziny, wchodziła mu po prostu na głowę.

Tym niemniej, każdy przyjazd do domu kosztował go trochę

nerwów. Choć tęsknił za rodziną, to jednocześnie okropnie się
bał... O, tak. Bał się panicznie, żeby ich nie stracić, bo nie
potrafiłby już żyć bez tego ciepła, którym rodzina Mackenziech
otuliła go kilkanaście lat temu.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Chance kochał motory, a najbardziej swoją własną, ryczącą

bestię, która niosła go teraz wąską drogą, wijącą się wśród
wzgórz. Uwielbiał wiatr, rozwiewający włosy, uwielbiał pęd i
przechylanie się na zakrętach, tak zgodne, jakby on i maszyna
stanowili nierozerwalną całość. Upajał się głębokim
dudnieniem, czasami leciutko pokasłującym i wysyłającym do
jego ciała rozkoszne wibracje.

Żaden motocykl na świecie nie brzmi tak jak Harley.
Jeszcze jeden zakręt i zobaczył przed sobą cel swojej

podróży. Dom Zane'a, raczej nietypowy. Duży - pięć sypialni i
cztery łazienki - ale sprawiający pozory mniejszego, ponieważ
część pomieszczeń ukryto pod ziemią. Z okien - szyby ze szkła
bezodpryskowego - widać było dokładnie całą okolicę, podjazd
tylko z jednej strony. Drzwi wejściowe pancerne, zamki
najnowocześniejsze,

ściany

zewnętrzne

wzmocnione

specjalnymi  płytami,  w  suterenie  zapasowy  generator  i  wiele
jeszcze innych rozwiązań, na  wypadek,  gdyby trzeba było się
ukryć  albo  uciekać.  Naokoło  domu  czujniki,  wychwytujące
najmniejszy ruch.

Zane, naturalnie, nie więził swojej rodziny, ale środki

ostrożności uważał za niezbędne. Poza tym Zane taki właśnie
był. Zawsze przezorny, przygotowany na każdą krytyczną
sytuację i z planem alternatywnym na podorędziu.

Chance wyłączył silnik i powoli przejechał ręką po

potarganych  włosach,  dając  sobie  sekundę  na  wyciszenie.
Potem  energicznie  kopnął  podpórkę,  Harley  stanął  stabilnie  i
Chance zeskoczył, bardziej jak z konia niż z motocykla. Wyjął
z kufra  cienką teczkę i szybkim krokiem  wszedł  na obszerną,
zacienioną werandę.

Była dopiero połowa sierpnia, dzień bardzo ciepły, niebo

błękitne,  bez  jednej  chmurki.  Na  zielonym  pastwisku  konie
leniwie poszczypywały trawę. Kilka z nich podeszło dostojnie
do  ogrodzenia,  ich  wielkie  czarne  oczy  wlepione  były  w
hałaśliwy  stwór,  który  przed  chwilą  wtoczył  się  na  podjazd.

Wśród  kwiatów  Barrie  uwijały  się  pracowite  pszczoły,  z  dala
dobiegał śpiew ptaków. Piękne, zielone wzgórza Wyoming. To
strony rodzinne, bo niedaleko stąd, na Wzgórzu Mackenziech,
stoi  inny  dom,  rozłożysty,  w  którym  podarowano  Chance'owi
normalne  życie  i  wszystko,  co  miało  teraz  dla  niego  jakieś
znaczenie.

– Cześć! Wchodź! - rozległ się w domofonie niski, spokojny

głos Zane'a. - Jestem w gabinecie.

Chance wszedł do środka. Jego nogi w solidnych butach

prawie bezszelestnie sunęły korytarzem. Cisza panowała w
domu idealna, a więc Barrie z dzieciakami musiała dokądś
pojechać, bo inaczej Nick biegłaby już do niego w podskokach.

Drzwi do gabinetu, o dziwo, były zamknięte. Chance

przystanął, posłuchał chwilę i nie pukając, otworzył drzwi.

Zane siedział za biurkiem. Komputer był włączony, przez

otwarte okno wpadało do pokoju świeże, nagrzane słońcem
powietrze. Powitał brata ciepłym uśmiechem, nieczęsto
pojawiającym się na jego marsowym obliczu.

-Uwaga – mruknął. - Oni tu są!
Chance odruchowo spojrzał w dół, sprawdzając podłogę.

Teren był czysty.

-Są pod biurkiem - wyjaśnił Zane. - Ukryli się przed tobą.
Chance ze zdziwieniem uniósł brwi. Z tego, co wiedział,

dziesięciomiesięczne bliźniaki nie miały zwyczaju chować się
przed nikim i przed niczym. Spojrzał jeszcze raz w dół, jeszcze
bardziej uważnie i dojrzał dziesięć pulchnych paluszków.

-No, niestety, nie są jeszcze w tym dobrzy - stwierdził z

uśmiechem. - Widzę ich.

-Stary, oni dopiero zaczęli trenować! Ćwiczą od tygodnia. A

najpilniej atak.

-Atak!
-Zgadza się. Ty stój i nie ruszaj się z miejsca. Zaraz ciebie

zaatakują, a dokładniej, twoje nogi.

-Czy program szkolenia obejmuje gryzienie?
-Na razie nie.

-Całe szczęście. Powiedz jeszcze tylko, co będzie, jeśli atak

się powiedzie

-Chłopaki zwykle tylko atakują. Potem wycofują się i

naturalnie ryczą ze śmiechu. Chociaż...

Zane w zamyśleniu potarł brodę.
-Jest jeszcze jeden wariant. Siądą na twoich stopach. Żeby

ciebie unieruchomić, rozumiesz?- Chociaż nie jestem tego
pewien, oni stanowczo wolą stać, niż siedzieć...

W tym momencie nastąpił atak. Chance, mimo że Zane go

uprzedził,  był  nieco  zdumiony.  Oba  berbecie  poruszały  się
wyjątkowo  cicho  i  trudno  było  nie  podziwiać  ich  precyzji.
Wysunęli się spod biurka jednocześnie, przemknęli po dywanie
jak  dwie  jaszczurki  i  z  triumfalnym  okrzykiem  zaatakowali
wuja.  Malec  z  lewej  ciężko  klapnął  na  jego  stopie,  malec  z
prawej  wczepił  się  rączkami  w  dżinsy  i  zaczął  się  podciągać.
Naturalnie,  obaj  napastnicy  przez  cały  czas  zanosili  się  od
śmiechu.

-Jak młode wilczki - stwierdził z pełnym uznaniem Chance i

rzuciwszy teczkę na biurko, pochylił się, aby obu wojowników
przetransportować w górę. Pousadzał ich sobie na obu rękach,
prawej  i  lewej,  i  z  rozczuleniem  spoglądał  na  identyczne
pucołowate  buzie,  uśmiechające  się  do  niego  radośnie.
Cameron  i  Zack  natychmiast  przystąpili  do  realizacji  nowych
zadań,  to  znaczy  rewizji,  czyli  sprawdzania  zawartości
kieszonek  koszuli  tudzież  szarpania  wuja  za  uszy  i
poklepywania go po twarzy.

-Ależ oni wyrośli! - z podziwem powiedział Chance, kręcąc

głową na wszystkie strony. - A ważą już chyba tonę!

-Prawdziwe chłopaki - oświadczył z dumą Zane. - Prawie

dogonili Nick. Mała waży trochę więcej, ale oni i tak wydają
się ciężsi.

Bliźniacy już teraz wyglądali jak mężczyźni z rodu

Mackenziech. Wysocy i mocno zbudowani. A Nick wdała się
w filigranową babcię Mary.

-Gdzie Barrie i Nicki - spytał Chance, któremu do pełnego

szczęścia brakowało pięknej bratowej i żywej jak srebro
bratanicy.

Zane westchnął ciężko.
-Lepiej nie pytaj! Mieliśmy kryzys obuwniczy.
-Co? Jaki kryzys? - dopytywał się zaciekawiony Chance,

rozsiadając się na krześle. Każdy z bliźniaków dostał do swej
dyspozycji  jedno  z  kolan  wuja.  Znudzeni  ciąganiem  go  za
uszy,  malcy  zajęli  się  teraz  sobą.  Pogadywali  coś  w  języku
zrozumiałym  tylko  dla  siebie,  łapali  się  za  rączki.  Chance
głaskał  ich  bez  przerwy,  ale  malcom  nie  przeszkadzało  to  w
zabawie.

Wszystkie

dzieci

rodzinie

Mackenziech

przyzwyczajone były do czułego dotyku dorosłych rąk.

Zane znów westchnął i usiadłszy w krześle wygodniej,

założył sobie ręce za głowę.

-No, to posłuchaj. Wyobraź sobie, że masz w domu trzyletnią

pannę, a ona, z kolei, ma lakierki. Czarne, błyszczące, uwielbia
zadawać nimi szyku w niedzielę. I wszystko jest dobrze,
dopóki nie popełnisz poważnego błędu taktycznego. Pozwalasz
jej, i to właśnie w niedzielę, obejrzeć w telewizji „Czarownika
z krainy Oz”.

Bystry umysł Chance'a natychmiast połączył oba fakty i

wysnuł logiczny wniosek. Nick zapragnęła mieć butki
czerwone.

-Czym załatwiła te lakierki?
- No, jak to? Wiadomo, że szminką.
Tego też mógł się domyśleć. Tak się jakoś złożyło, że prawie

każdy  z  nowego  pokolenia  Mackenziech  miał  wpadkę  ze
szminką.  Coś  w  rodzaju  nowej  rodzinnej  tradycji,
zapoczątkowanej  przez  Johna,  który  ulubioną  szminką  matki
namalował  na  ojcowskim  mundurze  dodatkową  baretkę.
Caroline  się  wściekła.  Szminka  była  do  wyrzucenia,  a
znalezienie nowej,  identycznej,  wymagało  więcej  zachodu niż
starcie kilku plamek z munduru męża.

-A nie mogliście po prostu zetrzeć tej szminki? - spytał

Chance, zestawiając trochę już za bardzo rozbrykanych
chłopców na podłogę.

-Jasne, że mogliśmy, ale było za późno, ponieważ Nick sama

zastosowała środki zaradcze i wsadziła lakierki do zmywarki.

Spojrzał na brata, brat na niego i obaj wybuchnęli głośnym

śmiechem.

-Wczoraj Barrie kupiła nowe lakierki. Niestety, Nick

spojrzała na nie tylko raz, nie chciała nawet przymierzyć.
Powiedziała, że są bardzo brzydkie.

-Raczej „baldzo bzydkie" - poprawił z uśmiechem Chance.
-Zgadza się. Ale z jej wymową jest coraz lepiej. Nick ćwiczy

wymowę „r" bardzo gorliwie, powtarza w kółko różne wyrazy,
rozumiesz, te, które dla niej są najważniejsze. Cukierek,
rowerek i tak dalej.

-Rozumiem. A teraz obie panie są na zakupach?
-Tak. Trzeba kupić małej czerwone lakierki. - Zane czujnym

wzrokiem omiótł pokój. Chłopcy byli na zwiadach, czyli sunęli
na  czworakach  po  dywanie.  Musieli  jednak  być  spragnieni
ojcowskiej  uwagi,  bo  gdy  tylko  Zane  spojrzał,  obaj,  jak  na
komendę,  klapnęli  pupami  o  podłogę  i  zapłakali.  Krótko,  po
męsku i ostrzegawczo. A potem wlepili oczy w swego tatę.

-Pora karmienia - zakomunikował Zane i przekręciwszy się w

obrotowym krześle, sięgnął po butelki z podgrzewacza,
ustawionego na stoliku za biurkiem.

-Łap, którego chcesz - rzucił do brata, podając mu butelkę.
-Jak zwykle. Przygotowany na każdą ewentualność - mruknął

Chance  i  zgarnął  z  podłogi  jednego  z  bliźniaków.  Zanim
wetknął mu do ust smoczek, spojrzał uważnie na nachmurzoną
buzię.  Tak,  to  Zack.  Czyli  ten,  którego  chciał  złapać.  Chance
rozpoznawał  bliźniaków  bez  trudu,  jak  zresztą  i  wszyscy
pozostali członkowie rodziny. A chłopcy podobni byli jak dwie
krople wody. Pediatra sugerował, że może nałożyć im na nóżki
znaki identyfikacyjne, co było zupełnie niepotrzebne. Chłopcy,
choć  pod  względem  fizycznym  identyczni,  różnili  się  nieco
charakterami. I dla rodziny była to wystarczająca  wskazówka.

Chance patrzył z rozczuleniem na małego, cieplutkiego

żarłoka  na  swoim  ręku,  na  okrągłą  główkę  pokrytą  ciemnymi
jedwabistymi włoskami. Czysta przyjemność, a przecież kiedyś
był  zupełnie  innego  zdania.  Pierwszym  niemowlęciem,  które
wziął na ręce, był John, i to John w sytuacji bardzo krytycznej,
ponieważ wyrzynały mu się zęby. Chance był u Mackenziech
zaledwie  od  kilku  miesięcy,  nadal  był  czujny,  nieufny,  choć
zwalczył  już  w  sobie  tę  przemożną  chęć,  aby  rzucać  się  na
każdego,  kto  go  dotknął.  A  Joe  i  Caroline  przyjechali  do
rodziców z wizytą. Kiedy stanęli w drzwiach, z ich min od razu
można było wywnioskować, że podróży nie mieli przyjemnej.
Nawet  Joe,  zwykle  tak  opanowany,  nie  ukrywał  frustracji,  a
piękna, szykowna Caroline  - tym  razem  w stroju zmiętym  i  z
potarganymi włosami - była kompletnie roztrzęsiona. Przecież
działała według swoich zwykłych zasad. Nie tracić zimnej krwi
i logika przede wszystkim. A John wrzeszczał nadal.

Półprzytomne spojrzenie Caroline przemknęło po obecnych i

spoczęło na twarzy nowego członka rodziny Mackenziech.

- Weź go, błagam - powiedziała, składając dziecko w

ramionach Chance'a. - Ty na pewno go uspokoisz.

Naturalnie spanikował i omal nie upuścił Johna. Nigdy

przedtem  czegoś  takiego  nawet  nie  dotknął,  a  co  dopiero
trzymać  w  rękach.  Był  przerażony  i  zdumiony,  że  ta  dama
swego  wypieszczonego  synka  zdecydowała  się  powierzyć
właśnie  jemu,  półdzikiemu,  bezdomnemu  chłopakowi  z
domieszką krwi indiańskiej. Stał nieruchomo, trzymając Johna
w  wyciągniętych  przed  sobą  rękach.  I  nagle  zapadła
błogosławiona  cisza.  Prawdopodobnie  dlatego,  że  Chance  po
prostu zaciekawił Johna. Malec zamilkł więc i wpatrywał się w
niego okrągłymi oczkami, dodatkowo kopiąc nóżką.

Chance doskonale wiedział, że takie maleństwa ludzie

sadzają  sobie  na  ręku.  Zrobił  więc  to  samo,  powolutku,
ostrożnie i zachęcony sukcesem, spróbował wytrzeć ślimakiem
obślinioną  buzię  malca.  John  jakby  tylko  na  to  czekał.  Jego
umęczone szczęki z całej siły zacisnęły się na kciuku Chance'a.
Dwa słodkie ząbeczki,  które zdążyły już przebić dziąsła, były

ostre  jak  u  wiewiórki.  Chance  aż  podskoczył.  Z  odsieczą
pospieszyła Mary. Uwolniła palec Chance'a, a John - w zamian
za  palec,  który  tak  świetnie  zastępował  gryzaczek  -  dostał  do
żucia  ręcznik,  zmoczony  w  wodzie.  Chance  miał  cichą
nadzieję, że jego przygoda z Johnem dobiegła końca. Niestety,
wszyscy  dziwnie  byli  przekonani,  że  nikt  tak  nie  zajmie  się
Johnem jak właśnie on. Skończyło się na tym, że Chance nosił
Johna  i  nosił,  pokazując  mu  w  pokoju  różne  rzeczy,  które
wydawały  mu  się  godne  uwagi.  A  Johna  interesowało
wszystko i każdy obiekt oglądał z wielką uwagą, nie przestając
ani na chwilę żuć ręcznika.

To było pierwsze szkolenie Chance'a, jeśli chodzi o

niemowlęta.  Od  tej  chwili  wykorzystywany  był  bezwstydnie  i
właściwie  na  bieżąco,  ponieważ  jego  bardzo  męscy  bracia  i
płodne  bratowe  byli  niezmordowani  w  produkowaniu
malutkich  słodkich  istotek.  A  ostatni  rzut,  czyli  trójka  dzieci
Zane'a i Barrie, zawojowała Chance'a bez reszty.

-Wiesz, że Maris jest przy nadziei?- - spytał Zane.
-Nie może być!
Chance uśmiechnął się z zadowoleniem. Nareszcie! Ich

młodsza siostra wyszła za mąż równo dziewięć miesięcy temu i
zaczynała się już zastanawiać, czy Pan Bóg w ogóle zechce
obdarzyć ją potomstwem.

-Kiedy ma termin?
- W marcu. Maris mówi, że do tego czasu zdąży oszaleć.

Podobno Mac ani na minutę nie spuszcza jej z oczu.

Mac MacNeil był jedynym mężczyzną na świecie, który od

samego  początku  w  towarzystwie  Maris  czuł  się  pewny  i
swobodny.  I  to  był  jeden  z  powodów,  dla  którego  Maris
pokochała  go  tak  bardzo  i  pozwoliła  się  poskromić.  Dla  niej
sprawa była jasna. Jeśli Mac zdecydował, że ciężarna Maris nie
będzie jeździła teraz za bydłem - a Maris przecież gotowa była
i jeść, i spać w siodle - to po prostu tak będzie.

-Chance? Może powiesz mi teraz, o co tu chodzić - Zane

spojrzał wymownie na teczkę, rzuconą na biurko.

Chance wiedział, że brat nie pyta tylko o zawartość teczki.

Zane doskonale się orientował, że Chance teoretycznie
powinien być teraz we Francji, chciał więc wiedzieć, dlaczego
Chance przyjechał niespodziewanie, nie wykonując przedtem
nawet zwykłego telefonu.

-Nie chciałem ryzykować - powiedział Chance. - Boję się

przecieków.

-Podejrzewasz kogoś?
-Nie. Ale wolę dmuchać na gorące. Bo nikt, oprócz ciebie i

mnie, nie powinien o tym wiedzieć.

-O czym?
-O tym, że Crispin Hauer ma córkę.
Zane nie zmienił wygodnej pozycji w krześle, ale jego twarz

stężała. Crispin Hauer od lat zajmował pierwsze miejsce na ich
liście  najbardziej  niebezpiecznych  terrorystów  i  od  lat  cały
sztab  najlepszych  ludzi  próbował  go  rozpracować.  Jak
dotychczas,  bez  rezultatu.  Hauer  nadal  był  w  tym  samym
stopniu niebezpieczny, co nieuchwytny.

Wiadomo było, że trzydzieści pięć lat temu Hauer ożenił się z

Pamelą  Vickery,  ślub  brał  w  Londynie.  Jego  żona  jednak  w
pewnym  momencie  po  prostu  znikła,  przepadła  bez  śladu  i
Chance,  jak  zresztą  wszyscy,  przypuszczał,  że  umarła  -
śmiercią  naturalną  albo  też  pomógł  jej  w  tym  małżonek  lub
któryś z jego wrogów.

-Kto to jest - spytał krótko Zane.
-Sonia Miller. Jest tutaj, w Stanach.
-Słyszałem niedawno to nazwisko.
-Zgadza się. Ona jest tym kurierem, któremu w Chicago

rzekomo zrabowano przesyłkę. Pamiętasz, te ważne
dokumenty na temat przestrzeni powietrznej.

Zane, kiedy słuchał, słyszał każde słowo.
-Rzekomo - powtórzył. - Sądzisz, że to było ukartowane?
-Bardzo możliwe, że była w zmowie z ojcem.
-Myślisz, że Hauer poszedłby na takie ryzyko?
Przecież wiadomo, że po zaginięciu tak ważnych

dokumentów kurier sprawdzany jest bardzo dokładnie.

-Prawdopodobnie sądził, że do niczego nie dojdziemy. Ale

stało  się  inaczej.  Najpierw  wszystko  było  niby  cacy.  Sonia
Miller,  córka  Hala  i  Eleonor,  oboje  rodzice  czyściutcy.  Ale
kiedy  usiłowałem  ściągnąć  metrykę  urodzenia  Soni,  okazało
się,  że  takowa  metryka  jest  niedostępna,  bo  dziecko  zostało
zaadoptowane. Hal  i  Eleonor  własnych dzieci nigdy nie mieli.
No to pozwoliłem sobie sprawdzić, kim byli prawdziwi rodzice
ich przybranej córki.

-Udało ci się ? - No, no...
Zane nie krył podziwu. Plików adopcyjnych strzeżono

teraz bardzo gorliwie ze względu na ochronę danych
osobowych. Otwarcie takiego pliku było nie lada wyczynem, i
to wyczynem raczej ryzykownym.

-Mam nadzieję, że nie zostawiłeś żadnych śladów?
-Bez obaw, nikt nie będzie miał o nic pretensji. Najpierw

przeszedłem przez kilka stacji przekaźnikowych, a potem
włamałem się do urzędu skarbowego i dopiero z ich systemu
wszedłem do pliku adopcyjnego.

-Chytrze. Nikt nie będzie chciał zadzierać z ludźmi od

podatków.

-Otóż to. W każdym razie wiem już teraz na pewno. Sonia

Miller jest córką Hauera.

Tymczasem Zack zdążył wypić swoje mleko i, spracowany

bardzo, złożył główkę na ramieniu wuja. Chance podniósł
dziecko i poklepując delikatnie po pleckach, dalej wyłuszczał
sprawę bratu.

-Panna Miller pracuje jako kurier od ponad pięciu lat. Ma

mieszkanie w Chicago, ale bywa tam bardzo rzadko, tak
przynajmniej mówią sąsiedzi. A ja jestem prawie pewien, że
ona współpracuje z ojcem.

-Rozumiem.
Zane w zamyśleniu pokiwał głową. Tak, ten wariant należy

uznać za najbardziej prawdopodobny. W ich zawodzie zawsze
trzeba zakładać najgorsze, tylko wtedy można przygotować się
odpowiednio do działania.

-Masz jakiś pomysł?- - spytał, odstawiając pustą butelkę na

biurko i zabierając się za poklepywanie małego Camerona.

-Jasne. Po nitce do kłębka. Trzeba zawrzeć znajomość z

panną Miller i zdobyć jej zaufanie.

-Podejrzewam, że nie jest to osoba skłonna do zawierania

znajomości. O zdobyciu zaufania nie wspomnę.

-Mam pewien plan - oświadczył Chance, uśmiechając się pod

nosem. Bo to zdanie zwykle mówił Zane.

Zane chyba też chciał się uśmiechnąć, ale w tym momencie

zapiszczał alarm i Zane szybko spojrzał na mały monitor.

-Trzymaj się, bracie. Barrie i Nick wchodzą już do domu.
Faktycznie. W sekundę później trzasnęły frontowe drzwi i w

całym domu rozległ się radosny krzyk:

-Ujek Dance! Ujek Dance!
Małe nóżki nieuchronnie zbliżały się do gabinetu.
Chance zapobiegawczo oparł się mocniej w krześle. Nick

zwykle witała go nieco gwałtownie. Tym razem też, ale na
szczęście zanim został zmiażdżony, zdążył chwycić ją wolną
ręką i wciągnąć na kolana.

-Ujek

Dance,

ujek

szczebiotała rozpromieniona

dziewczynka, kiedy całował jej pulchny policzek.

- Zostaniesz u nas długo, plawda?
- Niestety, nie. Tylko kilka dni.
Nick była już wystarczająco duża, aby zauważyć, że wujek

znika z jej życia na bardzo długo, a pojawia się, niestety, na
krótko. Tym razem też tak miało być i dlatego Nick
posmutniała. Ale tylko na sekundę.

-Ujku? Dasz mi pojeździć na twoim moto...moto...moto...ru?
Ta prośba natychmiast obudziła w wujku największą

czujność.

-Nie, skarbie. To znaczy, możesz wsiąść na mój motor,

oprzeć się o niego, posadzić na siodełku swojego misia. Ale
tylko wtedy, kiedy wujek będzie razem z tobą. Rozumiesz?

Małej Nick zawsze trzeba było stawiać sprawę jasno. Ta

dziewczynka, mały diabełek, o dziwo, rzadko kiedy nie
stosowała się do wyraźnie wydanych poleceń.

A Chance przypomniał sobie o jeszcze jednej pokusie.
-Aha, i nie wolno sadzać na motorze ani Zacka, ani

Camerona.

Nie sądził, żeby Nick dała radę podnieść któregoś ze swoich

mocarnych braciszków, wolał jednak nie ryzykować. Jego
przezorność spotkała się z uznaniem.

-Dzięki - powiedziała Barrie, posyłając mu od progu

promienny uśmiech. - Witaj, Chance!

Pocałowała go serdecznie w policzek i wyjęła z jego ramion

już zasypiającego Zacka.

-Misja zakończona?- - spytał Zane, nie odrywając oczu od

rudowłosej żony. A wyraz tych oczu był jednoznaczny. To, co
te oczy widziały, podobało mu się bardzo.

-Tak, i można powiedzieć, że z powodzeniem - mówiła

wesoło Barrie. - Panienka troszkę grymasiła, ale udało nam się
dojść do porozumienia.

-Ujku... Ciepłe rączki Nick objęły twarz Chance'a.
-A może ty pojeździsz na moim lowelku, a ja...
-To bardzo miło z twojej strony, kotku - powiedział Chance

najcieplej, jak potrafił. - Ale ja nie zmieszczę się na twoim
rowerku, jestem za duży. A ty za mała, żeby jeździć na
Harleyu.

-A kiedy będę mogła?
-Kiedy dostaniesz prawo jazdy.
Nick posmutniała i wsadziwszy paluszek do buzi, nie

odzywała się ani słowem, zastanawiając się prawdopodobnie,
co to jest to prawo jazdy.

-Nick ? - Co ja widzę? Ty masz nowe buciki!
Nick rozpromieniła się i natychmiast zademonstrowała jeden

z nowych bucików, omal nie kopiąc Chance'a w nos.

-Ładne, plawda ?
-Śliczne. I takie błyszczące, można w nich się przejrzeć.
Chance pochylił się na butkiem i zaczął stroić zabawne miny.

Nick zachichotała.

-Chance, zostaniesz tu chwilę z Nick? – spytał Zane, wstając

z krzesła. - A my z Barrie położymy chłopaków spać.

-Jasne.
Nick nietrudno było czymś zająć, zawsze była chętna do

zabawy albo pogawędki. Teraz też buzia jej się nie zamykała.
Przekazała wujkowi jeszcze garść informacji na temat nowych
bucików, i nowych koni dziadka, powtórzyła również, co
powiedział tatuś, kiedy uderzył się młotkiem.

-Mówił baldzo bzydkie wylazy. Do diabła, cholela, du...
-Nick! Przestań!
-To jak powiedzieć, co tatuś powiedział-Chance westchnął.
-A czy tatuś wie, że to brzydkie wyrazy? Nick energicznie

pokiwała główką.

-Wie. Tatuś zna wszystkie.
-Rozumiem. Poproszę, żeby mi powiedział, jakie to wyrazy. I

będę wiedział, których nie mówić. Zgoda?

-Zgoda. Ale nie bij go mocno.
-Bić? A dlaczego?
-Bo tatuś mówił tak tylko wtedy, kiedy młotek go udezył.

Wtedy tatuś je powiedział.

Chance zakasłał nerwowo, dzięki czemu udało mu się nie

roześmiać.  Język  Zane'a,  faceta  z  SEAL-u,  był  jędrny  i  słony
jak  morze,  ale  takiego  języka  Zane  używał  wyłącznie  w
męskim gronie. Nie na  darmo Mary włożyła wiele wysiłku w
wychowanie  swoich  dzieci.  I  kiedy  ten  cholerny  młotek  omal
nie zmiażdżył mu palca, Zane na pewno był przekonany, że w
pobliżu  nie  ma  ani  kobiet,  ani  dzieci.  Niestety,  gdzieś  w
okolicy znajdowała się Nick i teraz należy tylko mieć nadzieję,
że  mała,  zanim  pójdzie  do  przedszkola,  zapomni,  co  mówi
tatuś, kiedy bije go młotek.

-No, jak tam? - pytał Zane, stając w progu. - Zabawiałaś

wujka?

-Tak! - radośnie pisnęła Nick. - Powtórzyłam mu wszystkie

twoje bzydkie wyrazy. Te, co je powiedziałeś, jak udezył cię
młotek.

-Co?!

Na zwykle opanowanej twarzy Zane'a malował się wyraz

prawdziwej rozpaczy. A Nick wsadziła paluszek do buzi i
milczała dyplomatycznie, spoglądając w sufit.

-Nick! Chodź tu do mnie.
Wziął ją na ręce i spytał bardzo poważnym głosem:
-Nick? Naprawdę powtórzyłaś wujkowi te brzydkie wyrazy?
Bródka nieco zadrżała, ale dziewczynka bohatersko skinęła

główką.

-A więc trudno. Dziś wieczorem nie będzie opowiadania

bajek - oświadczył Zane surowym głosem. - I obiecaj, że
nikomu więcej nie będziesz takich wyrazów powtarzać.

-Pseplasam - szepnęła skruszona Nick i objąwszy ojca za

szyję, ukryła główkę na jego ramieniu.

-Już dobrze, córeńko. Wiem, że jest ci przykro i wierzę, że

dotrzymasz obietnicy.

Pogłaskał małą po pleckach, pocałował w główkę i postawił

na podłodze.

-Biegnij teraz do mamy!
Nick, już rozpogodzona, wybiegła w podskokach na korytarz.
-Szlaban na opowiadanie bajek? - spytał zaciekawiony

Chance. - Zwykle rodzice zabraniają dzieciom oglądać
telewizję.

-A my nie. Specjalnie staramy się nie traktować telewizji jak

czegoś szczególnie cennego. Dzięki temu może dzieciaki nie
zapadną na „chorobę telewizyjną". A co ciebie to tak
interesuje? Szykujesz się do roli ojca?

-Ojca? Nigdy! Chyba że w przyszłym życiu.
-Ej że! Każdego kiedyś dopadnie.
-Spokojna głowa! A teraz...
Chance spojrzał wymownie na teczkę leżącą na biurku.
-A teraz, bracie, zabierajmy się do roboty!

ROZDZIAŁ DRUGI

Dokładnie według zwariowanych zasad z książeczki pana

Murphy'ego.  Tylko  on  mógłby  coś  takiego  wymyślić.  Sunny,
pełna  gorzkich  myśli,  po  raz  setny  poprawiła  się  na
plastikowym  krzesełku  w  poczekalni  na  lotnisku  w  Salt  Lakę
City.  Już  piątym  lotnisku  tego  dnia.  Naturalnie,  że  z  Atlanty
miała  lecieć  prosto  do  Seattle.  Lot  odwołano,  ponoć  ze
względów  technicznych.  Pasażerom  zaproponowano  inne
połączenia,  niestety,  żaden  z  samolotów  nie  zamierzał
wylądować  w  Seattle.  W  rezultacie  Sunny  najpierw  poleciała
do Cincinnati, z Cincinnati do Chicago, z Chicago do Denver i
z  Denver  do  Salt  Lakę  City.  No,  cóż....  przynajmniej
konsekwentnie  przemieszczała  się  w  kierunku  zachodnim  i
zawsze jest nadzieja, że ten ostatni z rzędu samolot dowiezie ją
na miejsce przeznaczenia, od którego dzieliło ją jeszcze ponad
tysiąc  kilometrów.  Chociaż,  zważywszy  wypadki  dzisiejszego
dnia, prędzej należałoby się spodziewać katastrofy lotniczej.

Była zmęczona, była zła i bardzo głodna. Cały dzień

pogryzała tylko orzeszki i teraz, teoretycznie, powinna wstać i
poszukać  jakiegoś  barku.  Ale  w  każdej  chwili  mogą  przecież
wezwać pasażerów do samolotu, załadować ich w rekordowym
tempie  i  odlecieć.  W  świecie  według  Murphy'ego  wszystko
może  się  zdarzyć.  Dlatego  lepiej  warować  na  krzesełku  i  nie
tracić  dobrego  humoru,  który  zwykle  przecież  jej  nie
opuszczał.  A  gdyby  się  zdarzyło,  że  spotka  pana  o  nazwisku
Murphy, walnie go prosto w nos. I tyle.

Sunny, w nastroju już nieco lepszym, jeszcze raz poprawiła

się w krzesełku i sięgnęła do torby po książkę. A jakże! Głodna
i  zmęczona  Sunny  Miller  potrafi  przezwyciężyć  stres  i,  jakby
nigdy  nic,  zagłębić  się  w  lekturze.  Ona  zawsze,  w  każdej
sytuacji,  umiała  znaleźć  coś  pozytywnego.  Wiadomo,  że  w
życiu jest i dobrze, i źle, trzeba się tylko postarać, żeby to, co
dobre przeważało.

Dlatego zadbała o swój komfort psychiczny i dłuższy pasek

od teczki przerzuciła sobie przez głowę. Niektórzy kurierzy

przykuwali sobie teczkę kajdankami do ręki. Jej firma była
jednak przekonana, że kajdanki zawsze ktoś może zauważyć i
wzbudzą niepotrzebną sensację. Przecież wiadomo, że takie
kajdanki aż krzyczą:

- Ludzie kochani! A wy wiecie, co jest w tej teczce?
Dlatego najlepiej niczym się nie wyróżniać. Po prostu

wyglądać jak co najmniej połowa pasażerów samolotu, czyli
osoba podróżująca w interesach.

Tym niemniej, po tym niefortunnym zdarzeniu w Chicago

Sunny  podwoiła  czujność  i  dlatego  jedną  rękę  bez  przerwy
trzymała opartą na teczce. Nie miała najmniejszego pojęcia, co
jest w środku. Jej praca polegała wyłącznie na tym, aby kolejną
teczkę bezpiecznie przewieźć z punktu A do punktu B. Zawsze
była nadzwyczaj ostrożna i kiedy w Chicago ten zielonowłosy
punk wyrwał jej teczkę z ręki, czuła się wściekła i upokorzona.
I  przerażona,  ale  nie  tym,  że  w  jej  dokumentach  w  firmie
zrobiono  niezbyt  przyjemną  adnotację.  Była  przerażona,  że  ta
wpadka przydarzyła się właśnie jej, Sunny Miller, którą niemal
od kołyski uczono ostrożności i powtarzano bez końca, że oczy
ma  mieć  z  tyłu  głowy,  bo  jeden  najmniejszy  błąd  może
kosztować ją życie.

Wspomnienie wpadki w Chicago ponownie zepsuło jej

humor. Wsunęła książkę z powrotem do torby i postanowiła, że
teraz, zamiast pogrążać się w fikcyjnym świecie, lepiej zająć
się obserwacją najbliższego otoczenia. W brzuchu nadal jej
burczało. W torbie miała, co prawda, jakieś tam zapasy, ale to
była porcja na czarną godzinę, a ta godzina, miejmy nadzieję,
jeszcze nie nadeszła.

Popatrzyła więc na bramkę, gdzie dwie stewardesy

wyjątkowo

cierpliwie

tłumaczyły

coś

wyjątkowo

niecierpliwym pasażerom. Z niezadowolonych min pasażerów,
kiedy wracali na swoje krzesełka, bez trudu można się było
zorientować, że nie uzyskali pomyślnej wiadomości. Czyli ma
dość czasu, aby spokojnie pójść do barku i coś przekąsić.

Spojrzała na zegarek. Według czasu miejscowego za

piętnaście druga, a według czasu obowiązującego w rejonie

Pacyfiku przesyłka powinna dotrzeć do rąk adresata w Seattle
o dziewiątej wieczorem, co powoli się staje marzeniem ściętej
głowy  i  kto  wie,  czy  nie  trzeba  będzie  dzwonić  do  firmy  i
informować o kolejnej wpadce. Na myśl o tym Sunny czuła, że
robi  jej  się  niedobrze.  Na  pewno  również  z  głodu.  Dlatego
pójdzie  teraz  coś  zjeść,  a  jeśli  lot  nadal  będzie  opóźniony,
przeprowadzi  rekonesans  na  temat  połączeń  innych  linii
lotniczych.  Poruszy  niebo  i  ziemię,  byleby  tylko  nie  musiała
dzwonić do firmy.

Wstała - jedna ręka czujnie oparta na teczce, w drugiej torba

podróżna  -  i  ruszyła  przed  siebie  w  poszukiwaniu  miejsca,
gdzie jedzenie serwują ludzie, a nie automaty. Szła pod prąd, z
bramki  bowiem  zaczęli  wylewać  się  pasażerowie  samolotu,
który  przed  chwilą  wylądował.  Opływali  Sunny  z  obu  stron.
Starała się trzymać prawej strony, żeby uniknąć zderzenia. Ale
ten manewr nie okazał się skuteczny, bo ktoś jednak trącił ją w
ramię, i to dość boleśnie.

Odwróciła się odruchowo i również odruchowo jej ręka

zacisnęła się jeszcze mocniej na torbie. Dokładnie w chwili,
gdy ktoś mocno szarpnął za skórzany pasek, i pasek ten zaczął
ześlizgiwać się z jej ramienia.

Do cholery! Czyżby znowu?!
Zamachnęła się tą swoją ciężką torbą podróżną. Walnęła z

całej siły. Zobaczyła nieogoloną mordę i złe, ciemne oczy. W
ręku nóż, którym właśnie przeciął pasek jej teczki. I ten drań,
mimo że porządnie dostał torbą po ramieniu, drugą ręką
właśnie chwytał za jej teczkę.

Sunny nawet nie przemknęła przez głowę myśl, żeby

krzyknąć  lub  poczuć  lęk.  Te  reakcje  były  jak  najbardziej
niepożądane,  przecież  źle  wpłynęłyby  na  jej  koncentrację.  A
musiała  być  precyzyjna,  bowiem  po  raz  drugi  zamachnęła  się
torbą  i  walnęła  prosto  w  łapsko,  przyklejone  do  jej  teczki.
Walnęła z całej siły. A ten kretyn wcale nie miał  zamiaru się
odkleić.

-Suka - warknął. Nóż błysnął srebrzyście.

Odskoczyła, jej palce ześlizgnęły się z teczki. Na zarośniętej

gębie pojawił się triumfujący uśmieszek. Teczka była jego.
Sunny zdążyła jeszcze, co prawda, złapać za zwisający pasek.
Znów błysk noża... i pasek został jej w ręku. A złodziej,
przyciskając teczkę do piersi, już gnał przed siebie, roztrącając
ludzi.

-Ty łobuzie! - wrzasnęła, ruszając w pogoń.
- Ludzie! To złodziej! Zatrzymajcie go!
Długa spódnica miała z lewej strony rozcięcie, nie krępowała

więc  ruchów.  Ale  ten  drań  wystartował  wcześniej  i  miał
dłuższe nogi.  A jej torba podróżna, z którą nie  rozstawała się
nigdy, obijała się o nogi. Ale biegła i biegła, choć wiedziała, że
to  na  nic.  Czuła,  że  ogarnia  ją  rozpacz,  a  w  głowie  kołatała
jedna tylko myśl. Na miłość boską, niech ktoś się zlituje i tego
drania zatrzyma...

Zlitował się. Jakiś mężczyzna, wysoki, barczysty. Właśnie

się    odwrócił,    spojrzał    obojętnym  wzrokiem,  a  złodziej  był
przy  nim  tuż,  tuż...  Sunny  nabrała  powietrza,  żeby  znów
krzyknąć. Ten mężczyzna absolutnie wyglądał na kogoś, kto da
radę zatrzymać tego drania. Jednak żadne słowa nie wyszły z
jej  gardła,  bo  ten  mężczyzna  zrozumiał  ją  bez  słów.  Sekundę
jeszcze  patrzył,  jakby  oceniał  sytuację,  a  potem  wykonał...
piruet.  Lekko,  zwinnie  i  z  niebywałą  gracją,  jak  prawdziwa
baletnica.  Solidny  but  trafił  prosto  w  kolano  złodzieja.  Noga
odskoczyła dziwnie w tył, złodziej zatoczył się i rąbnął plecami
o  posadzkę.  Teczka  wykonała  krótki  lot  do  ściany,  odbiła  się
od niej, wróciła jak bumerang i również spoczęła na posadzce.
Jakiś mężczyzna przeskoczył przez nią, inny obszedł w kółko.
Sunny, jak tygrysica, jednym  skokiem  przypadła do teczki.  O
ułamek sekundy wcześniej niż czyjeś pożądliwe ręce. Potężny
cios  w  żołądek  unieruchomił  złodzieja  skutecznie.  Wysoki
mężczyzna siedział mu już na plecach i wykręcał ręce do tyłu.

-Aua! - ryczał złodziej. - Uważaj, ty palancie! Połamiesz mi

ręce!

Niemiłe określenie miało jeden skutek.

-Uważaj, co mówisz - warknął wysoki mężczyzna,

wykręcając mu ręce jeszcze mocniej. Złodziej znów wrzasnął,
ale nie było już żadnych epitetów, tylko dźwięki raczej
nieartykułowane.

-On ma nóż! - krzyknęła ostrzegawczo Sunny.
-Już nie ma - padła spokojna odpowiedź. - Wypadł mu z ręki

podczas lądowania.

Jednocześnie mężczyzna nie tracił czasu. Wyciągnął pasek ze

spodni złodzieja i związał mu ręce nieskomplikowanym, ale na
pewno skutecznym sposobem.

-Idź po ten nóż, dobrze? - rzucił przez ramię. - Zanim

zniknie.

Wyglądało na to, że ten człowiek dobrze wie, co robi i co

mówi. Sunny posłusznie wykonała polecenie, mało tego,
wzięła nóż przez chusteczkę, żeby nie zostawiać swoich
śladów.

-I co mam z nim zrobić?- - spytała.
-Trzymaj, dopóki nie zjawi się ochrona.
Rozejrzał się po ludziach i wyłowił wzrokiem
jednego z pracowników lotniska, chyba jakiegoś konwojenta.
-Ochrona wezwana? - spytał krótko.
-Tak, oczywiście - przytaknął gorliwie bardzo
przejęty konwojent. - Zaraz tu będą.
Sunny, tuląc teczkę do piersi jak dziecko, przykucnęła koło

swego wybawcy.

-Dziękuję - powiedziała. - Ten drań przeciął nożem pasek i

wyrwał mi ją.

-Zawsze do usług - odparł wybawca i spojrzał na nią z

uśmiechem.

To wystarczyło. Zabrakło jej tchu w piersiach, w dołku

ścisnęło,  a  serce  podskoczyło.  Prawdopodobnie  nigdy
przedtem nie widziała równie przystojnego mężczyzny. Był nie
tylko  nadzwyczaj  przystojny,  był  również  porywający  i
zniewalający.  Szybko  skontrolowała  szczegóły.  Czarne  gęste
włosy,  trochę  przydługie,  opadały  na  kołnierz  podniszczonej
skórzanej  kurtki.  Cera  na  pociągłej  twarzy  gładziutka,  koloru

ciemnego  miodu.  Brąz  oczu  jasny,  bardzo  jasny.  Te  oczy
świeciły  wśród czarnych rzęs jak dwa złociste krążki.  I jakby
tych  nadzwyczajności  było  jeszcze  mało,  nos  i  usta  również
prosiły  o  pochwałę.  Nos  wąski,  bardzo  zgrabny,  usta  pięknie
wykrojone,  stworzone  do...  No,  jasne,  do  pocałunku.  Trudno
było nie zauważyć, nawet w tych przykrych okolicznościach.

Ten mężczyzna o niezwykle pięknej twarzy zbudowany był

perfekcyjnie. Zdążyła już zauważyć i wzrost, i barczyste plecy,
i  długość  jego  nóg,  teraz  dostrzegła  jeszcze  płaski  brzuch  i
wąskie  biodra.  Matka  natura  musiała  być  w  znakomitym
nastroju,  tworząc  tak  idealne  ciało.  Chyba  zbyt  idealne,  aby
było realne... Ale było  realne jak najbardziej, i w dodatku ten
przystojny  facet  na  pewno  nie  był  mięczakiem.  Emanowała  z
niego siła i zdecydowanie. To wrażenie potęgowała sierpowata
blizna  na  kości  policzkowej  z  lewej  strony  i  białe  kreski,
wyraźnie  odcinające  się  od  opalonej  skóry  prawej  dłoni.  Te
blizny jednak zupełnie nie umniejszały jego atrakcyjności.

Dopiero po kilku sekundach do Sunny dotarło, że jej

wybawca  wpatruje  się  w  nią.  W  jego  oczach  dostrzegła
zainteresowanie  i  rozbawienie.  Naturalnie,  że  poczuła  się
speszona i musiało to być widoczne. Nie miała wątpliwości, że
jej  twarz  oblała  się  rumieńcem.  Tym  niemniej  należało  wziąć
się  w  garść  i  skoncentrować  na  sprawcy  zamieszania.  Drań
leżał  bez  ruchu,  wydając  z  siebie  ciche  jęki,  które  miały
ostrzegać,  że  on  zaraz  skona  od  tych  męczarni.  Sunny
absolutnie była pewna, że ból jest do wytrzymania. Miał tylko
związane ręce, a plecy unieruchomione kolanem jej wybawcy.
Gorzej,  że  tej  nędznej  kreaturze  powinna  poświęcić  jeszcze
trochę czasu i,  jak nakazywało sumienie obywatelskie, złożyć
przeciwko  niemu  zeznanie.  Czyli,  kiedy  ona  będzie
odpowiadać  na  dziesiątki  pytań  i  wypełniać  formularze,
samolot do Seattle spokojnie wzbije się w powietrze.

-A niech to - mruknęła. - Jeśli nie zdążę na ten samolot...
-O której odlatuje?- spytał jej wybawca.
-Dokładnie nie wiem. Opóźnia się. W każdej chwili mogą

wezwać pasażerów na pokład. Pójdę się dowiedzieć, dobrze?

-Dobrze. A ja przytrzymam twojego przyjaciela i pogadam z

ochroną, zanim wrócisz.

-Wrócę za chwilę - obiecała Sunny i szybkim krokiem

ruszyła  w  kierunku  bramki.  Przed  kontuarem  kłębił  się  tłum
pasażerów,  jeszcze  bardziej  rozjuszonych  niż  przed
kwadransem.  Napis  „Opóźniony"  znikł  z  tablicy.  Pojawił  się
inny. „Lot odwołany".

-Szlag by to trafił - powiedziała Sunny na jakimś dziwnym

bezdechu. - Szlag!

Jej ostatni promyk nadziei, że stawi się w Seattle o

wyznaczonej  godzinie,  zgasł  właśnie  i  pomóc  jej  może  już
tylko cud. A prosić o drugi cud tego samego dnia jest naprawdę
lekką  przesadą.  Telefon  do  firmy  będzie  zdaje  się  konieczny,
choć  myśl  o  tym  napawa  ją  obrzydzeniem.  Jednak  przedtem
trzeba będzie zakończyć sprawę z tym kretynem, co połakomił
się na jej teczkę.

Kiedy wróciła do swojego przystojnego wybawcy, zobaczyła,

że  złodziej  już  wstał  i  eskortowany  przez  dwóch  ochroniarzy
przemieszczał  się  na  nieco  ugiętych  nogach  w  stronę  biura,
czyli  tam,  gdzie  można  się  ukryć  przed  ciekawskimi
spojrzeniami. A ciemnowłosy bohater na jej widok powiedział
coś  do  facetów  z  ochrony  i  wyszedł  jej  naprzeciw.  Poczuła
lekkie drżenie serca. Mój Ty Boże wielki, jaka to rozkosz dla
kobiety patrzeć na takiego mężczyznę! Mimo że strój jego był
raczej  niedbały.  Czarny  T-shirt  pod  brązową  podniszczoną
kurtką,  wystrzępione  dżinsy  i  solidne  buty,  w  których  szedł
zwinnie  i  lekko  jak  w  baletkach.  Nie  ma  co  się  oszukiwać.
Szkoda,  naprawdę  szkoda,  że  po  wyjaśnieniu  okoliczności
niemiłego zajścia ona już nigdy więcej go nie zobaczy.

Te refleksje zajęły jej jednak tylko sekundę, bowiem takie

myśli  u  Sunny  Miller  są  czystym  absurdem.  Przecież  Sunny
Miller  nie  może  sobie  pozwolić  na  żadne  bliższe  znajomości,
ani z nim , ani z kimkolwiek. Wobec faceta nie byłoby to fair, a
ona nie powinna fundować sobie jeszcze jakichś dodatkowych
rozterek i zawirowań emocjonalnych. Może kiedyś Bóg da, że
będzie  mogła  się  ustatkować.  Będzie  chodzić  na  randki,

ewentualnie pozna kogoś i pokocha, nawet wyjdzie za mąż i
będzie miała dzieci. Ale jeszcze nie teraz. O, nie. Teraz byłoby
to zbyt niebezpieczne.

- No i jak tam twój samolot? - zapytał jej wybawca, biorąc ją

tak jakoś po staroświecku pod ramię i prowadząc w stronę
biura. - Wszystko w porządku?

-Zależy, jak dla kogo - odparła ponurym głosem. - Lot został

odwołany, a ja dziś wieczorem powinnam być w Seattle. I nie
sądzę,  żeby  mi  się  to  udało.  Mam  cholernego  pecha.  Każdy
samolot,  do  którego  dziś  wsiadam,  jest  albo  opóźniony,  albo
ma  zmienioną  trasę.  A  teraz  nie  ma  żadnego,  którym
mogłabym dolecieć do Seattle na czas.

-To wynajmij samolot.
Sunny pozwoliła sobie zachichotać.
-Nie wiem, czy mój szef byłby tym zachwycony, przecież to

dodatkowe koszty. Ale pomysł niezły. Zresztą i tak, z powodu
tej afery, muszę zadzwonić do firmy.

-Jestem do twojej dyspozycji. Miałem teraz lecieć z klientem

do Dallas, ale on się nie zgłosił.

-Czy to znaczy, że ty... ty jesteś pilotem czarterowym?
Jej zdumienie nie miało granic. To było stanowczo zbyt

piękne, aby było prawdziwe, albo po prostu ona kwalifikuje się
do tego, żeby już zawsze prosić o dwa cuda jednego dnia.

-Zgadza się - przytaknął i uśmiechnął się, a na jego policzku

pojawił się dołek.

Nieprawdopodobne! Czyli on do tego wszystkiego ma

jeszcze w policzku dołek! Odlot, po prostu odlot!

Odlotowy facet uśmiechnął się jeszcze raz i wyciągnął rękę.
-Chance MacCall, pilot. Poza tym łowca złodziei i właściwie

facet do wszystkiego.

Sunny zaśmiała się i podała mu rękę. Z przyjemnością

zauważyła, że ten silny mężczyzna wcale nie starał się
zmiażdżyć jej palców. A u takich siłaczy było to prawie
powszechne.

-Sunny Miller, kurier opieszały i cel dla złodziei. Miło mi

pana poznać, panie MacCall.

-Chance, tylko Chance, jeśli ci to, oczywiście, odpowiada.
-Naturalnie... Chance.
-Świetnie. A teraz zakończmy tę aferę, potem zadzwonisz do

firmy i upewnisz się, czy lot czarterowy to jest to, co zaleca
pan doktor.

Otworzył przed nią drzwi, na których nie było żadnej

tabliczki. W środku siedziało dwóch facetów z ochrony
lotniska, jakaś pani ubrana w szary kostium o wyjątkowo
surowym kroju, no i ten drań, teraz już przykuty kajdankami do
krzesła. Na powitanie drań obdarzył Sunny spojrzeniem bardzo
wymownym. Jakby to ona była winna całemu zamieszaniu. Bo
on na pewno nie.

-Ty wredna suko, łżesz jak... - zawarczał przez zęby, umilkł

jednak prawie natychmiast, czując niewątpliwie dotkliwy ból.

-Zapomniałeś, koleś?- - spytał Chance, mocno zaciskając

dłoń na jego ramieniu. - Masz uważać na to, co mówisz, jasne?

Nie była to groźba, po prostu rozkaz. Złodziej drgnął i

spojrzał  na  Chance'a  z  ukosa,  prawdopodobnie  od  razu
przypominając  sobie,  jak  łatwo  ten  mężczyzna  powalił  go  na
ziemię. Potem spojrzał na ochronę, jakby spodziewając się, że
podejmą  jakąś  interwencję.  Nadzieje  płonne.  Obaj  mężczyźni
skrzyżowali  ramiona  na  piersiach  i  obaj  uśmiechali  się
drwiąco.  I  drań,  widząc,  że  nie  znajdzie  żadnych
sprzymierzeńców,  wybrał  milczenie.  Tym  bardziej  że  pani  w
szarym  kostiumie  również  nie  reagowała,  choć  sprawiała
wrażenie  osoby,  która  nie  popiera  brutalnego  traktowania
więźnia. Ale ta pani przede wszystkim chciała mieć tę sprawę
jak najszybciej z głowy.

-Jestem Margaret Fayne, kierownik ochrony lotniska. Pani

zapewne chce złożyć zeznanie?

-Tak - potwierdziła Sunny.
-Potrzebne mi będą zeznania obojga państwa.
-A ile czasu to zajmie? - spytał Chance. - Panna Miller i ja

kiepsko stoimy z czasem.

-Postaramy się załatwić to jak najszybciej - obiecała pani

Fayne.

I faktycznie tak się stało. Można by więc rozważyć dwie

możliwości. Albo pani Fayne była osobą nadzwyczaj wydajną
w pracy, albo zdarzył się kolejny mały cud. W każdym razie z
robotą  papierkową  uporano  się  w  tempie,  które  można  by
określić tylko i wyłącznie jako rekordowe. Pół godzinki i było
już  po  wszystkim.  Sporządzono  odpowiednie  dokumenty,
podpisano,  ochrona  wyprowadziła  złodzieja  w  kajdankach.
Sunny  i  Chance  spełnili  swój  obywatelski  obowiązek  i  teraz
można  było  przystąpić  do  kolejnego  punktu  programu,  czyli
dzwonić do firmy.

Chance stał obok, kiedy Sunny wyłuszczała całą sprawę

swemu kierownikowi. Pan Wayne Beesham nie był
zachwycony, musiał się jednak nagiąć do rzeczywistości.

-A jak nazwisko tego pilota- MacCall. Chance MacCall.
-Chwileczkę. Sprawdzę w komputerze. Sunny czekała

cierpliwie.  W  firmie  mieli  bazę  danych  na  temat  czarterów,
zarówno  prywatnych,  jak  i  linii  komercyjnych.  A  trzeba  było
być ostrożnym, bo w czarterowym biznesie nie brakło różnych
typków  spod  ciemnej  gwiazdy,  nierzadko  zamieszanych  w
handel narkotykami.

-Gdzie jest jego baza macierzysta? - spytał po chwili pan

Beesham.

Sunny powtórzyła głośno pytanie i Chance odpowiedział:
-Phoenix.
-Phoenix - rzuciła Sunny do słuchawki.
-W porządku, mam go - oznajmił pan Beesham. - Wygląda

na to, że facet jest w porządku. A ile on bierze za jeden lot?

-Ile bierzesz za lot? - spytała Sunny, a kiedy Chance

wymienił kwotę, powtórzyła ją szefowi.

Pan Beesham chrząknął.
-Trochę dużo.
-Ale on jest tu, na miejscu. I zaraz możemy lecieć.
-A jaki to samolot?- Nie mam zamiaru dawać forsy na lot

jakimś złomem do obsiewania pól, którym i tak nie dolecisz na
czas.

Sunny westchnęła.

-To może pilot sam powie, co to za samolot. Chance odebrał

od niej słuchawkę.

-MacCall, dzień dobry panu. Słuchał przez chwilę, a potem

zaraportował.

-Cessna Skylane, zasięg około tysiąca dwustu kilometrów

przy  wykorzystaniu  siedemdziesięciu  pięciu  procent  mocy,  w
powietrzu mogę być nie przerwanie przez sześć godzin. Gdzieś
w  połowie  drogi  będę  musiał  nabrać  paliwa,  na  przykład  na
Roberts  Field  w  Redmond,  w  Oregonie.  Zapowiem  się  przez
radio,  a  oni  już  tam  wszystko  przygotują,  nie  stracimy  więc
dużo czasu. Kiedy znajdziemy się w rejonie Pacyfiku, zyskamy
godzinę. Panna Miller doleci do Seattle co prawda w ostatniej
chwili, ale zdąży doręczyć przesyłkę na czas. Rozumiem. Tak.

Już oddaję słuchawkę.
Teraz Sunny przyłożyła słuchawkę do ucha.
-No i jaka decyzja?
-Zgoda - powiedział pan Beesham. - Lećcie z Bogiem.
Sunny odwiesiła słuchawkę i uśmiechnęła się do Chance'a.
-Kiedy możemy wzbić się w powietrze?
-Za kwadrans będziemy przy samolocie. Jeśli, oczywiście,

pozwolisz mi nieść swoją torbę.

Bardzo niezręcznie jest odmawiać komuś, kto po prostu chce

być wobec nas uprzejmy. Ale ona swojej torby nie powierzała
nikomu. Nigdy.

-Dziękuję, ale ta torba wcale nie jest ciężka - powiedziała,

jeszcze mocniej zaciskając palce na rączce. - Prowadź!

Jasne, że się zdziwił, bo jedna z ciemnych brwi podjechała do

góry. Ale przynajmniej nie dyskutował, tylko ruszył przodem,
torując drogę przez tłum pasażerów. Pokonali kilka korytarzy,
zeszli  po  jakichś  schodach  i  w  końcu  wyszli  z  terminalu.
Samoloty prywatne stały nieco dalej niż samoloty komercyjne.
Gorące  popołudniowe  słońce  paliło  w  głowę.  Chance  nałożył
ciemne okulary, zdjął kurtkę, przewiesił ją przez ramię i ruszył
pierwszy  po  gigantycznej  betonowej  płycie.  Sunny  szła
posłusznie  za  nim  i  po  chwili  zatrzymali  się  oboje  przed
jednym  z  samolotów.  Niewielkim,  jednosilnikowym,  z  szaro-

czerwonym pasem. Chance wstawił do samolotu bagaż Sunny,
zabezpieczył  siatką,  potem  ulokował  swoją  pasażerkę  na
miejscu  drugiego  pilota.  Sunny  samodzielnie  zapięła  pasy  i  z
ciekawością  rozejrzała  się  po  kabinie.  Nigdy  jeszcze  nie
siedziała w samolocie prywatnym, i to w takim maleństwie, ale
zadziwiająco  wygodnym  i  przytulnym.  Fotele  kryte  popielatą
skórą,  metalowa  podłoga  wyścielona  dywanikami.  Były  też
dodatkowe  szyby  przeciwsłoneczne,  jak  w  samochodzie.
Sunny,  zachwycona,  opuściła  jedną  z  nich  i  uśmiechnęła  się
pod  nosem.  Do  jednej  z  szyb  przymocowane  było  małe
lusterko.

Chance obszedł samolot, sprawdzając po raz ostatni, czy

wszystko  w  porządku.  Zajął  miejsce  za  sterami,  zapiął  pasy  i
nałożywszy na głowę hełmofon, porozumiał się z wieżą. Potem
silnik  zakaszlał, zapalił,  śmigło  na nosie samolotu zaczęło  się
kręcić,  szybko,  coraz  szybciej,  póki  nie  stało  się  prawie
niewidoczną plamą.

Chance wskazał palcem na drugi hełmofon. Sunny nałożyła

go i natychmiast usłyszała w słuchawkach głos Chance'a:

-Tak będzie nam się lepiej rozmawiało. Ale poczekaj, aż

będziemy w górze.

-Tak jest! - krzyknęła, coraz bardziej zachwycona, bo przy

okazji pilot obdarzył ją przelotnym uśmiechem.

Po kilku minutach Chance wyprowadził samolot na

odpowiednią wysokość. Trwało to o wiele krócej niż w dużych
samolotach pasażerskich, którymi zwykle latała Sunny. W tym
maluchu  prędkość  była  o  wiele  bardziej  wyczuwalna.  Sunny
miała wrażenie, jakby sama rozwinęła skrzydła i wzbiła się w
powietrze.  Ziemia  uciekała  szybciutko,  a  przed  nią  niebo,  jak
niekończące  się  niebieskie  jezioro,  a  w  dali,  na  horyzoncie,
postrzępione szczyty gór.

Osłoniła oczy ręką i z zachwytem chłonęła przepiękny

widok.

-Sunny? W schowku przed tobą są zapasowe okulary.
Znalazła w schowku okulary przeciwsłoneczne, niedrogie,

ale markowe. Marka Foster Grants w ciemnoczerwonych

oprawkach,  okulary  zdecydowanie  damskie...  Nagle  Sunny
zapragnęła  dowiedzieć  się,  czy  Chance  MacCall  jest  żonaty.
Koniecznie chciała to  wiedzieć. Bo oprócz tego, że nieludzko
przystojny,  jest  również  bardzo  miłym,  uprzejmym
człowiekiem.  A  taki  zestaw  zalet  spotyka  się  nader  rzadko  i
trudno, żeby nie robił na niej piorunującego wrażenia.

-Okulary twojej żony? - spytała, niby mimochodem, zajęta

nakładaniem okularów.

-Nie. Zostawiła je jedna z pasażerek.
Czyli informacji istotnej nie przekazał. Nie ma rady, trzeba

spytać wprost. Nawet jeśli sama jest zdziwiona, że ta sprawa aż
tak bardzo ją interesuje.

-Jesteś żonaty?
-Nie - odparł krótko i spojrzał na nią. Przelotnie, i choć jego

oczy osłonięte były ciemnymi okularami, czuła, że to
spojrzenie jest bardzo intensywne. – A ty?

- Ja? Nie.
-Aha... To dobrze.

ROZDZIAŁ TRZECI

Chance obserwował Sunny zza ciemnych szkieł, ciekaw

reakcji  na  jego  króciutki,  lecz  wymowny  komentarz.  Był
zadowolony.  Wszystko  przebiegało  zgodnie  z  planem,  lepiej
niż się spodziewał, i bez fałszywej skromności mógł śmiało już
stwierdzić, że podoba się dziewczynie i ona wcale nie stara się
tego  ukryć.  Tak  więc  droga  otwarta,  teraz  tylko  trzeba
zaprzyjaźnić  się  z  Sunny  i  zdobyć  jej  zaufanie.  Będzie  to
wymagało nieco zachodu, ale rzecz jest do zrobienia. Zgodnie
z jego planem, Sunny znajdzie się w sytuacji podbramkowej, a
jej  życie  i  bezpieczeństwo  zależeć  będzie  wyłącznie  od
Chance'a MacCalla.

Tak, na pewno jej się spodobał. Dlaczego więc ten jego

komentarz zignorowała całkowicie? Hm... Może on dla niej
wcale nie jest taki znów pociągający? Czyżby się przeliczył?-
Nie, to niemożliwe. Przed chwilą patrzyła na niego niemal
natarczywie, a kobieta nigdy nie gapi się tak na faceta, który jej
nie pociąga.

Jedna jednak rzecz w tym wszystkim jest niespodzianką.

Bo jeśli ktoś tu ma być atrakcyjny, to na pewno Sunny Miller,
a tego Chance w swoim planie jakoś nie uwzględnił. Nie wziął
pod uwagę faktu, że chemia może zadziałać w obie strony, i to
z  pominięciem  wszelkich  zasad  logiki.  Z  fotografii  w  teczce,
którą sam założył, dowiedział się już wcześniej, że dziewczyna
jest  śliczna.  Jasnowłosa,  o  oczach  szarych,  ale  nie  smutnych
szarych,  tylko  srebrzystych  i  pełnych  blasku.  Jasne  włosy
natomiast  są  złociste  i  opadają  miękko  na  ramiona.  Te
szczegóły już znał, ale fotografia nie powiedziała, jak bardzo ta
dziewczyna jest ponętna i ujmująca. Znów zerknął na nią. Tym
razem  zdecydowanie  oczami  mężczyzny.  Wzrost  przeciętny  i
jak  na  jego  gust,  chyba  trochę  za  szczupła  i  delikatna.
Chociaż...  Mięśnie  na  odsłoniętych,  opalonych  rękach  są
wyraźnie zarysowane. No, cóż, córeczka terrorysty musi dbać o
kondycję.  Ona  na  pewno  jest  o  wiele  silniejsza,  niż  na  to
wygląda  i  ten  jej  delikatny  wygląd  pewnie  zmylił  już

niejednego.  Chociażby  Wilkinsa...  Chance  z  trudem  stłumił
śmiech. Kiedy Sunny odeszła na chwilę, żeby dowiedzieć się o
swój  lot  -  odwołany  zresztą,  zgodnie  z  tym,  co  zaaranżował
Chance  -  biedny  Wilkins  zdążył  się  pożalić.  Walnęła  go
nielicho,  a  ta  torba  ważyła  chyba  tonę.  Psioczył  zresztą  nie
tylko na Sunny. Chance podobno kolanem omal nie złamał mu
kręgosłupa.  Wilkins  i  pozostali  trzej  agenci,  czyli
„ochroniarze"  i  „pani  Fayne",  prawdopodobnie  już  opuścili
lotnisko.  Prawdziwa  ochrona  lotniska  otrzymała  polecenie,
żeby do niczego się nie mieszać.

A z tą torbą faktycznie jest coś nie tak. Sunny trzymała ją

kurczowo,  jakby  w  środku  były  klejnoty  królewskie.  Nie
pozwoliła mu  nawet  nieść jej do samolotu,  choć śpieszyło  im
się bardzo. A kiedy wkładał torbę do samolotu, nie spuszczała
z niej oka. Ta torba jest rzeczywiście podejrzanie ciężka, waży
grubo  ponad  dwadzieścia  kilo.  Co  ona  w  niej  ma?-  Bo  na
pewno  nie  tylko  przybory  toaletowe  i  ubranie  na  zmianę.
Trzeba będzie to przy okazji sprawdzić...

-A co byś zrobiła, gdyby udało ci się samej złapać tego

złodzieja?- spytał, głównie po to, aby sprowokować ją do
rozmowy.

Chociaż

był

też

ciekaw.

Pamiętał

jej

zdeterminowaną twarz, kiedy goniła Wilkinsa i był pewien, że
gdyby Wilkins nie został powalony, ona i tak by go dopadła.

-Nie wiem - odparła ponurym głosem. - Ale nie mogłam

dopuścić, żeby to zdarzyło się po raz drugi.

-Po raz drugi- Niemożliwe! Ona sama, z własnej woli,

opowie o Chicago!

-W zeszłym miesiącu jakiś inny dupek, taki punk z zielonymi

włosami, ukradł mi teczkę na lotnisku w Chicago.

Sunny ze złością uderzyła ręką w poręcz fotela.
-Byłam wściekła. Nigdy przedtem nic takiego mi się nie

zdarzyło. I gdyby dziś ta historia miała się powtórzyć, na
pewno by mnie wywalili z pracy. Ja sama bym siebie zwolniła,
gdybym była swoim szefem!

-A tego złodzieja w Chicago udało ci się złapać?

-A skąd! Kiedy odbierałam swój bagaż, on podkradł się z

tyłu, chwycił teczkę i w nogi.

Zobaczyłam tylko z daleka te jego cholerne włosy jak

szczypiorek.

-A ochrona?- Nie próbowali go łapać?
Spojrzenie znad ciemnoczerwonych oprawek było bardzo

wymowne.

-Chyba żartujesz!
-Chyba tak - przyznał z uśmiechem Chance.
-Rozumiesz więc, że utrata kolejnej teczki byłaby dla mnie

gwoździem do trumny. I firma też ucierpiałaby na tym.

-Ty w ogóle wiesz, co wozisz w tych teczkach?
- Nie. I wcale nie chcę wiedzieć. Mogę wieźć kilogram

salami dla umierającego wuja Freda albo diamenty warte
miliard dolarów, choć nie sądzę, żeby ktoś przesyłał diamenty
za pośrednictwem firmy kurierskiej.

-A co było potem, jak ci ukradli tę teczkę w Chicago?
-Moja firma straciła mnóstwo kasy, tak samo firma

ubezpieczeniowa. I ten klient na pewno już nigdy nie skorzysta
z usług naszej firmy. Nikomu też nas nie poleci.

-Były jakieś sankcje wobec ciebie?
Doskonale wiedział, że nie. Sam przecież sprawdzał. Ale co

szkodzi popytać.

-Nie, nie było. Chociaż szkoda, bo czułabym się o wiele

lepiej, gdybym musiała zapłacić jakąś grzywnę. To byłoby w
porządku.

Ona jest dobra w te klocki, pomyślał Chance.
Kłamie jak z nut. Albo... albo rzeczywiście jest czysta, i

wcale nie przyczyniła się do tego, że dokumenty o przestrzeni
powietrznej  dostały  się  w  niepowołane  ręce.  Niezależnie
jednak,  co  się  za  tym  kryje,  gdyby  nie  wpadka  w  Chicago,
nikomu  by  do  głowy  nie  przyszło,  żeby  sprawdzić  Sunny
Miller,  osobę,  jak  się  okazało,  bezcenną,  która  może
zaprowadzić do samego Crispina Hauera. I Chance był jednak
przekonany, że ta ślicznotka tkwi  w bagnie po szyję. Ale jest
lepsza,  niż  się  spodziewał.  Aktorsko  super,  godna  Oskara.

Naprawdę można by  sądzić, że ona o  rodzonym  ojcu niczego
nie  wie.  Gdyby  nie  to,  że  pewne  szczegóły  już  są
zastanawiające.  Przede  wszystkim  torba,  ciężka  jak  diabli,
której  Sunny  wręcz  obsesyjnie  nie  wypuszcza  z  rąk.
Podejrzana  jest  i  torba,  i  fakt,  że  jej  nieduża,  delikatna
właścicielka jest nadspodziewanie silna.

Chance'a uczono, jak zwracać uwagę na szczegóły i łączyć je

w  logiczną  całość.  A  przykre  doświadczenia  nauczyły  go
cynizmu.  Przekonał  się  bowiem,  że  bardzo  niewiele  osób  jest
naprawdę  tak  uczciwych,  za  jakie  chcą  uchodzić.  A  najmniej
uczciwi  są  ci,  którzy  ostentacyjnie  promują  swoją
nieskazitelność.

On sam też daleki jest od doskonałości. Bo co można

powiedzieć  o  facecie,  który  gotów  jest  przespać  się  z  kobietą
tylko  po  to,  żeby  zdobyć  jej  zaufanie  i  wyciągnąć  z  niej
informacje. Jego plan zakłada przecież taki wariant. Ale lepiej
się nad tym nie zastanawiać. Trudno, taki jest jego zawód. Ktoś
musi  robić  rzeczy,  o    których  zwykły  człowiek  nawet  by  nie
pomyślał.  Robić  je  po  to,  żeby  ten  zwykły  człowiek  mógł
spokojnie  żyć.  A  czysty  seks  to...  no,  właśnie,  to  po  prostu
tylko  seks,  nic  więcej.  Jeszcze  jedno  zadanie  służbowe,  i
realizując to zadanie, można wyłączyć wszystkie emocje.

Wyłączyć emocje.... W tym przypadku to kompletna bzdura.

Przecież on aż się pali, żeby dotknąć tej dziewczyny. Niestety.
Cały  czas  intryguje  go,  a  jej  szczupłe  sprężyste  ciało  pociąga
go  jak  diabli,  poza  tym  od  pierwszej  chwili  zachwyca  się  jej
szarymi  oczami,  uważa  je  za  niezwykłe.  Błyszczą  i  skrzą  się,
jak  brylanty.  Tyle  w  nich  tego  migotliwego  blasku,  jakby
Sunny nieustannie cieszyła się i zachwycała wszystkim, całym
światem.

I jak to możliwe, że dziewczyna, słodka jak szarlotka,

współpracuje  z  jednym  z  najgroźniejszych  terrorystów?
Zasługuje więc tylko na pogardę. On gardził nią, owszem, ale
jednocześnie nie miał złudzeń co do swojej osoby. Jeśli dojdzie
do  tego,  że  razem  z  tą  blondyneczką  legną  na  jednym
prześcieradle,  on  natychmiast  zapomni,  że  to  córka  faceta,

który wymordował setki niewinnych ludzi. Chociaż właściwie
to tak powinno być. Musi zapomnieć. Kobiety są bardzo
spostrzegawcze i dla dobra sprawy tak właśnie powinien się
zachowywać. Niemal jak zakochany kundel. To jedyny sposób,
żeby uśpić jej czujność.

Był pewien, że spodoba się jej. A że zignorowała jego

króciutką aluzję?- Nie szkodzi. Długo jego osoby ignorować
nie będzie...

- Zjesz ze mną kolację? - spytał.
Sunny, zagłębiona w swoich myślach, aż drgnęła.
-Przepraszam?- Co mówiłeś?-
- Pytałem, czy dasz się namówić na wspólną kolację. Dziś

wieczorem. Doręczysz przesyłkę, a potem pójdziemy razem
coś zjeść.

-Jestem umówiona na dziewiątą. Będzie już późno.
-I co z tego? Oboje nie mamy towarzystwa i niby dlaczego

każde z nas ma jeść kolację samotnie? Zjemy razem, a ja
obiecuję, że cię nie ugryzę. Przeciwnie, będę służyć na dwóch
łapach.

-Oho!
Ku jego zdumieniu, Sunny roześmiała się. Takiej reakcji w

ogóle się nie spodziewał, a także tego, że ten śmiech będzie
taki wyjątkowy. Dźwięczny, perlisty, rozkoszny.

-Dobrze, dobrze, zapamiętam to sobie. Będziesz służył na

dwóch łapach - powiedziała, jeszcze chichocząc, a potem nagle
znów zamilkła. I znów miał wrażenie, że ona go kompletnie
ignoruje.

-To działa na facetów - spytał po dłuższej chwili.
-Niby co?
-Ta twoja obojętność.
-Nie zauważyłam.
-No to jak? Zjesz ze mną kolację?
-Jesteś uparty jak muł, wiesz o tym?
-Wiem. Dlatego proszę, odpowiedz.
-W porządku, już udzielam odpowiedzi. Brzmi ona

zdecydowanie przecząco.

-W takim razie jest to błędna odpowiedź. Postaraj się

znaleźć  inną.  Wiem,  że  jesteś  zmęczona,  to  też  z  powodu
różnicy  w czasie. Dziewiąta będzie dla ciebie jak północ. Ale
ja,  Sunny,  chcę  tylko  posiedzieć  z  tobą  przy  jednym  stoliku  i
zjeść coś, potańczyć pójdziemy sobie kiedy indziej.

-Nic z tego, Chance. Odpowiedź nadal jest przecząca, i jeśli

chodzi o ten stolik, i o tańce. Ja w ogóle z nikim się nie
umawiam.

Zaskoczenie to mało. Tym razem Sunny po prostu go zażyła.

Takiej informacji absolutnie się nie spodziewał.

-W ogóle? Czy chodzi tylko o mężczyzn?.
-W ogóle! W ogóle z nikim się nie umawiam. I między

innym dlatego staram się cię ignorować. Żebym nie musiała
niczego ci wyjaśniać. Choć jedno mogę ci wyjaśnić. Na pewno
nie jestem lesbijką. Koniec wyjaśnień.

Poczuł niewysłowioną ulgę. Ale nie zadowalającą. Dlatego

drążył dalej.

-Jeśli faceci ci się podobają, to dlaczego się z nimi nie

umawiasz?

Sunny niecierpliwie machnęła ręką. A potem westchnęła.
-A dlaczego ciebie tak to wszystko ciekawi?
-Jak to „dlaczego" Sama przecież widzisz, że coś między

nami zaiskrzyło.

-Może. Ale ja zamierzam to zignorować.
Hm... Faktycznie, orzech był trudniejszy do zgryzienia, niż

myślał.

-Sunny? Czy ciebie ktoś kiedyś zgwałcił?
-Nie!
Zdecydowanie traciła już nad sobą panowanie. A on

uśmiechnął się i stwierdził bardzo pogodnie:

-Ładnie wyglądasz, jak się złościsz.
Mruknęła coś pod nosem, ale chyba ją trochę rozbroił.
-No to nie będę się już złościć - powiedziała tonem nieco

pogodniejszym.

-A więc nie złość się.

-Dobrze. Ale ty powinieneś w końcu zrozumieć. Nie

umawiam się, bo mam swoje powody. To wszystko. I
przestańmy już o tym mówić.

-Zgoda. A po chwili dodał:
-Odłożymy to na później. Aż jęknęła z rozpaczy. A on,

zgodnie z obietnicą, przeszedł do innej kwestii.

-Może się trochę zdrzemniesz? Jesteś zmęczona, a droga

przed nami daleka.

-Świetny pomysł. Jak zasnę, przestaniesz mnie dręczyć.
Oparła się wygodniej w fotelu, a Chance wyciągnął rękę,

poszperał za oparciem jej fotela i podał jej koc złożony w
kostkę.

-Proszę, podłóż sobie pod głowę. Żeby ci kark nie

zesztywniał.

-Dzięki.
Zdjęła hełmofon i zwinięty koc wsunęła sobie między głowę

i  ramię.  Mościła  się  jeszcze  przez  chwilę,  szukając
najwygodniejszej  pozycji.  Potem  znieruchomiała.  Chance  nie
odzywał  się,    tylko  zerkał  na  nią  co  jakiś  czas.  Zasnęła  po
kwadransie.  Nie  ruszała  się,  tylko  jej  pierś  falowała,  powoli  i
rytmicznie.

Chance uśmiechnął się i skręcił samolot prosto ku

zachodzącemu słońcu.

ROZDZIAŁ CZWARTY

-Sunny!
Głos był dziwny, niby wyraźny i zdecydowany, a jednak

jakby dochodził z daleka. Towarzyszyła mu dłoń, ciepła, duża,
potrząsająca ją za ramię.

-Sunny! Obudź się!
Otworzyła oczy, przeciągnęła się troszkę, na ile pozwalały

pasy i spytała sennym głosem:

-Już dolecieliśmy?
Chance wskazał palcem na hełmofon, spoczywający na jej

podołku. Nałożyła posłusznie, usłyszała w słuchawkach
spokojny głos:

-Mamy problem.
Serce Sunny natychmiast podskoczyło do gardła.
Podczas podróży samolotem niczego gorszego usłyszeć nie

można. Dlatego, żeby choć trochę opanować panikę, wzięła
oddech głęboki, jak najgłębszy.

-Co się dzieje?
Jej głos, o dziwo, zabrzmiał prawie normalnie.
Odruchowo spojrzała na lśniące tarcze i zegary, jakby chciała

się zorientować, co nie gra. Ale dla niej przecież przyrządy w
kokpicie były czarną magią. Spojrzała więc w dół, na ziemię,
rozpłomienioną zachodzącym słońcem, na czarny gigantyczny
cień postrzępionych skał.

-Gdzie jesteśmy?-
- W południowo-wschodnim Oregonie.
-Aha.
Silnik kaszlał i dławił się czymś, z jej sercem działo się

dokładnie to samo . I uzmysłowiła sobie, że kiedy zasypiała,
silnik zamilkł parokrotnie. Jej podświadomość zarejestrowała
ten fakt, ale nie przekazała do świadomości żadnego kontekstu.
Teraz ten kontekst był jasny jak słońce.

-Chyba pompa paliwowa - powiedział Chance, uprzejmie

odpowiadając na jej pierwsze pytanie.

Spokój, tylko spokój może ich uratować. A więc znów

głęboki oddech, ale płuca wydały się jakoś dziwnie ściśnięte.

-Co robimy, Chance?-
-

Siadamy. Zanim... spadniemy. Trzeba poszukać

odpowiedniego miejsca do lądowania.

Sunny znów spojrzała w dół. Bardzo wnikliwie. Zobaczyła

szczyty gór, olbrzymie głazy, rozrzucone po zboczach,
kamieniste dna wyschniętych strumieni...

-Boże wielki...
-Bez paniki. Wystarczy mi pół godzinki. Na pewno znajdę

jakieś lądowisko.

Nie była to dobra sytuacja, na pewno nie była dobra. I nie

było co rozważać złych stron i dobrych. Szalka ze złymi
opadała na łeb na szyję.

Silnik znów się zakrztusił i samolot na chwilę zastygł w

miejscu.

Sunny spytała prawie bez tchu:
- Wezwałeś pomoc przez radio?
- Próbowałem, ale nie mogę nikogo złapać.
Szalka ze złem już niżej opaść nie mogła.
-Wiedziałam, ja to wiedziałam - oświadczyła
Sunny głosem pełnym goryczy i zniechęcenia.
- Dziś od samego rana mam pecha. Cały czas miałam

przeczucie, że kolejny samolot, do którego wsiądę, na pewno
się rozbije. A potem aż dwa razy zdarzył się cud, a więc na
trzeci cud nie mam już co liczyć...

-Hej, Sunny!
Duża, ciepła dłoń delikatnie pogłaskała ją po karku.
-Nic się jeszcze nie rozbiło, a ja zamierzam się postarać, żeby

do tego nie doszło. Przygotuj się tylko, że lądowanie nie będzie
przyjemne.

Ciepła dłoń jeszcze przez sekundę spoczywała na jej karku. I

było to zadziwiająco przyjemne, choć jak ognia unikała
kontaktu fizycznego z innymi ludźmi. Nie znosiła, kiedy
ktokolwiek jej dotykał. Ale nie teraz. Teraz dotyk tej dłoni był
przyjemny do tego stopnia, że jakby trochę pomniejszył grozę

sytuacji. Niestety, tylko trochę i tylko do momentu, w którym
znów spojrzała w dół, na bezlitosny krajobraz.

-Powiedz mi, na czym polega różnica między nieprzyjemnym

lądowaniem a katastrofą?

-Na tym, że po lądowaniu nieprzyjemnym wyjdziemy z

samolotu.

- Aha.
Cofnął dłoń i z powrotem położył na drążku. A Sunny tego

ciepłego,  kojącego  dotknięcia  bardzo  zabrakło,  jej  wzrok
bowiem,  lustrujący  ziemię,  napotykał  wciąż  to  samo,  czyli
strzeliste  szczyty  gór.  Szanse  na  wyjście  z  samolotu  były
zatrważająco nikłe.

Boże wielki, jak długo będą szukać ich ciał? Czy w ogóle

znajdą...

Spojrzała na mocne dłonie Chance'a, oparte na drążkach, na

jego wyrazisty profil na tle perłowocynobrowego nieba.
Ostatni zachód słońca w jej życiu, ostatni mężczyzna, na
którego patrzy, ostatni, który jej dotknął...

Lęk jakby zaczął znikać, pojawił się gniew. Dlaczego?

Dlaczego, na litość boską, dlaczego w jej życiu nie będzie już
niczego,  absolutnie  niczego  -  oprócz  tej  jednej  straszliwej
chwili-  A  mogło  tyle  się  jeszcze  wydarzyć...  Na  przykład  ta
wspólna  kolacja...  Blask  świec,  ona  czekałaby  niecierpliwie,
kiedy  on  zacznie  ją  uwodzić...  Na  pewno  by  ją  uwodził  tym
złotem swoich oczu... Jej całe dotychczasowe życie wydało jej
się  nagle  przerażająco  ubogie.  Cóż  w  nim  było?-  Nic,  tylko
wyrzeczenia.  Odmówiła  sobie  nawet  stworzenia  możliwości
odmiany. To było złe życie. I ona tego swemu ojcu nigdy nie
wybaczy.

Silnik jakby splunął, zakaszlał, znów splunął. I jednostajny,

dodający  otuchy  szum  -  nie  powrócił.  Sunny  czuła,  jak  jej
żołądek odkleja się od reszty ciała. To koniec... Spadają...  Czy
będzie bardzo bolało... Zacisnęła pięści, paznokcie wbiły się w
dłoń,  resztką  sił  starała  się  zapanować  nad  okropnym,
paraliżującym  strachem.  Nigdy  jeszcze  nie  czuła  się  tak
bezsilna,  nic  nie  znacząca.  Bo  czymże  ona  w  końcu  jest£

Trochę miękkiego ciała i kruchych kości, które nie wytrzymają
potężnej siły uderzenia.

Samolot nagle się ożywił. Silnik zaszumiał, ale samolot drżał

spazmatycznie, jakby opierając się jakiejś potężnej sile, potem
rzuciło nim w bok, w jedną stronę, i w drugą.

-Cholera - mruknął Chance, kiedy udało mu się trochę

uspokoić maszynę. - Musimy zaraz siadać, nie za bardzo już
panuję nad sytuacją. Szukaj jakiegoś dobrego miejsca.

Dobrego miejsca?! Tam w dole nie ma żadnego dobrego

miejsca. Im potrzebny jest kawałek ziemi, stosunkowo płaski i
stosunkowo pusty. Coś takiego po raz ostatni widziała chyba w
Utah.

Chance podniósł końcówkę prawego skrzydła i przechylił

trochę samolot, żeby mieć lepszy widok na ziemię.

-Widzisz coś? - spytała Sunny drżącym głosem.
-Nic. Niech to szlag!
-Nie przeklinaj. Ostatnie słowa pilota powinny być raczej

wzniosłe!

Udało jej się zażartować. Sunny Miller zawsze starała się z

humorem pokonywać trudne sytuacje. I, nie do wiary, Chance
się uśmiechnął.

-Spokojnie, skarbie! To jeszcze nie koniec. Ale obiecuję, że

znajdę jakieś odpowiednie słowa, jeśli w najbliższym czasie
nie uda mi się wypatrzeć w dole jakiejś jaśniejszej plamki.

-No to możesz już zacząć mówić, bo i tak żadnej plamki nie

znajdziesz.

Przelecieli nad kolejnym skalistym szczytem i nagle Sunny

zobaczyła tuż pod nimi coś długiego, rozdziawionego. Czarna
czeluść, przypominająca bramę do piekła.

-Schodzimy - powiedział Chance.
Dziób samolotu zdecydowanie się obniżył.
-Co... gdzie - szeptała oszołomiona Sunny, czując, jak w jej

sercu budzi się nadzieja. Ale przecież tam, w dole, było tak
czarno...

-To kanion - wyjaśnił Chance. - Najlepsze miejsce dla nas!

Więc ten długi czarny rów to kanion. Ale czy kaniony

przypadkiem nie są większe?- I jak Chance ma zamiar wlecieć
do tego dołu?- Nie, nie, teraz nie ma co się nad tym
zastanawiać, oni i tak nie mają wyboru.

Samolot zszedł niżej i nagle silnik zamilkł, czyli samolot

miał zamiar zabawić się w szybowiec. Serce Sunny ostatecznie
ulokowało się gdzieś w okolicy gardła, ręce kurczowo
zacisnęły się na oparciu fotela pilota. Słyszała swoje serce,
dudniące w piersi, słyszała oddech, szybki i płytki.

A Chance, wykorzystując prądy powietrzne, konsekwentnie

schodził  w  dół.  Sunny  widziała  z  boku  czerwonawą  skalistą
ścianą.  Była  pewna,  że  już  się  rozbiją,  kiedy  samolot  nagle
zakołysał  się  jak  liść.  Zagryzła  wargi  aż  do  krwi,  przecież  w
takiej  chwili  nie  wolno  jej  krzyknąć.  Nic,  absolutnie  nic  nie
powinno rozpraszać uwagi Chance'a. Nie zamknęła oczu. Nie.
Jeśli  ma  umrzeć,  nie  będzie  umierać  z  zamkniętymi  oczami,
targana nikczemnym strachem. Będzie patrzeć na zbliżającą się
śmierć,  i  na  Chance'a,  który  stara  się  tej  głupiej  śmierci
zagrodzić drogę.

Światło słońca zostawili za sobą. Wsunęli się już w chłodny

cień, przed oczyma robiło się jej coraz ciemniej. Przypomniała
sobie  o  okularach  i  zdjęła  je  szybko.  Zauważyła,  że  Chance
również  nie  ma  na  nosie  okularów.  Jego  twarz  była  napięta,
oczy skupione, wpatrzone w to, co czekało ich na dole. Ziemia
pod  nimi,  zarzucona  kamieniami  i  wyboista,  choć  nie
gwarantowała miękkiego lądowania - była dostatecznie płaska.

Sunny wparła się nogami w podłogę, czując w ciele nagle

irracjonalny opór, gwałtowne pragnienie, aby samolot pozostał
jednak w powietrzu.

-Trzymaj się!
Głos Chance'a był mocny, stanowczy, jego słowa zabrzmiały

jak rozkaz.

-Spróbuję wylądować w korycie strumienia.
Tam jest piach, samolot wyhamuje, zanim rąbnie o jakąś

skałkę.

A gdzież on widzi to koryto strumienia? No tak, przecież

zawodowy pilot z tej wysokości dostrzega o wiele więcej niż
ona. Po chwili ona też dostrzegła jaśniejszą, wijącą się
wstążkę. O szerokości przeciętnego samochodu...

Chciała powiedzieć „Powodzenia", ale nie wydało jej się to

odpowiednie, tak samo jak formułka „Miło było ciebie
poznać". Mruknęła więc tylko:

-Dobra.
A potem... potem to był już tylko moment.
Upiorne ślizganie się w powietrzu skończyło się nagle i

ziemia  była  tuż  pod  nimi.  Samolot  uderzył  bardzo  mocno.
Rzuciło  ich  w  przód,  w  tył,  po  czym  samolot  podskoczył,  na
ułamek sekundy zawisł w powietrzu i znów rąbnął o ziemię. Z
jeszcze  większą  siłą  niż  poprzednio.  Sunny  usłyszała,  jak
metalowy kadłub protestuje, wydając z siebie ogłuszający pisk.
Jej głowa poleciała w kierunku bocznej ściany, przez sekundę
nie słyszała już niczego, niczego też nie widziała. Czuła tylko,
jak  samolotem  ciągle  rzuca  spazmatycznie,  a  ona,  niezdolna
złapać  się  czegokolwiek,  podskakuje  i  opada  jak  koszula  w
suszarce na ubranie...

Potem nastąpiło uderzenie najsilniejsze. Samolot okręcił się

wokół swojej osi, Sunny usłyszała zgrzyt swoich zębów. I
nagle świat znieruchomiał, a w jej głowie, dziwnie pustej teraz,
nie było niczego, ani jednej myśli, ani jednego odczucia, ani
szczypty wiedzy o tym, co się stało i gdzie oni są teraz.

Jednak po chwili dotarły do niej słowa wypowiedziane przez

siedzącego obok mężczyznę.

-Sunny?- Sunny?- Jak z tobą? Wszystko w porządku ?
Naturalnie, że chciała odpowiedzieć, ale to ciągle jeszcze

przekraczało  jej  siły.  Oszołomiona,  poobijana,  powoli
uświadamiała  sobie,  że  choć  przypięta  pasami,  siedzi  teraz
tyłem  do  Chance'a,  z  twarzą  przyciśnięta  do  bocznej  ściany
samolotu.  Czuła,  jak  Chance,  klnąc  cicho,  rozpina  jej  pasy,
opierając jej rozdygotane plecy o swoją pierś.

Przełknęła, raz, drugi, i odzyskała głos.
-Już... już dobrze.

Ten głos zabrzmiał dziwnie słabo, taki niby pisk, niby skrzek.

Ale przynosił ulgę, był bowiem dowodem, że ona żyje, że żyją
oboje. Poczuła, jak jej pierś zaczyna rozpierać dzika,
niepohamowana radość. Chance dał radę sprowadzić samolot
na ziemię.

-Teraz wysiadamy, migiem - mówił, odsuwając drzwi. -

Może być wyciek paliwa.

Wyskoczył pierwszy, pociągając ją za sobą, jakby była

workiem z mąką. A ona tak się właśnie czuła. Rozdygotana i
bezwolna jak worek.

Wyciek paliwa. Silnik nie działa, ale działa przecież bateria.

Jedna  iskierka  i  cały  samolot  plus  wszystko,  co  w  nim  jest,
zmieni  się  w  ognistą  kulę.  Wszystko.  To  słowo  jeszcze  raz
zaklekotało  w  jej  mózgu.  Wszystko,  a  więc  i  jej  torba,  i
kurierska przesyłka w niej schowana... Wszystko!

-Zaczekaj! - krzyknęła przeraźliwie, kurczowo chwytając za

klamkę. Raptem znów poczuła, że ma kości, być może miękkie
i kruche, ale całe, i na myśl o tym natychmiast odzyskała
władzę w rękach i nogach. - Moja torba! Moja torba!

-Sunny!
Zaklął, chwycił ją mocno wpół i odstawił na bok.
-Wezmę ją! Słyszysz? Ja wezmę tę twoją torbę. A ty uciekaj!

Uciekaj!

Wskoczył do samolotu, błyskawicznie wyciągnął torbę i już

po kilku sekundach stał na ziemi z torbą Sunny w ręku.

Sunny oczywiście próbowała mu ją odebrać, ale spojrzał na

nią  tylko  raz  i  ochota  na  szarpanie  się  z  nim  natychmiast  jej
przeszła.  Chwycił  ją  za  rękę  i  pociągnął  za  sobą.  Stopy
zapadały się w piachu, jakieś kolczaste krzaki drapały boleśnie,
posłusznie  jednak  starała  się  dotrzymać  mu  kroku.  Pokonali
jakieś  pięćdziesiąt  metrów  i  Chance,  uznając  widocznie  tę
odległość  za  bezpieczną,  rzucił  torbę  na  ziemię  i  spojrzał  na
Sunny. Bardzo nieprzychylnie.

-No i co ty sobie właściwie wyobrażasz?! - huknął,

potrząsając nią za ramiona. - Czy ty...

Nagle zamilkł, wpatrując się uważnie w jej twarz.

Złocistobrązowe oczy przestały miotać błyskawice.

-Krew!
Szybko wyjął chusteczkę z kieszonki i przyłożył jej do brody.
-Dlaczego nie powiedziałaś, że jesteś ranna?
-Bo nie jestem. Drżącą ręką odebrała od niego chusteczkę i

sama otarła sobie brodę i usta. Krwi było bardzo niewiele, mała
czerwona plamka na białej chusteczce.

-Trochę za mocno zagryzłam wargi. Przed lądowaniem. Żeby

nie krzyknąć.

Jego twarz była kompletnie pozbawiona wyrazu.
-A dlaczego nie chciałaś krzyknąć?
-Nie... nie chciałam cię rozpraszać.
Jej głos drżał, drżała zresztą cała, ręce i nogi, każda jakby z

osobna. Kości znów nie było, tylko galareta. A Chance zaklął,
cichutko, choć bardzo dosadnie, pochylił ciemną głowę i nagle
przyłożył usta do jej ust. Absolutnie nie był to gorący,
namiętny pocałunek, tylko pocałunek-nagroda. Pełne aprobaty
muśnięcie, co wystarczyło, aby poczuć miękkość i smak jego
ust.

-Za to, że byłaś grzeczna - powiedział Chance cicho, unosząc

głowę. - Jeśli katastrofa lotnicza, to tylko z tobą. Jesteś
idealnym kompanem.

-To nie była katastrofa, tylko trudne lądowanie - sprostowała

drżącym głosem, za co została nagrodzona następnym
pocałunkiem, tym razem w skroń. Jęknęła. I całym drżącym
ciałem oparła się o niego, to drżenie teraz było jednak zupełnie
innego rodzaju.

Chance ujął jej twarz w swoje dłonie, jego kciuki delikatnie

pogłaskały kąciki jej ust, naturalnie, też rozdygotanych.
Dotknął ranki, którą zrobiła sobie własnymi zębami. I znów
pocałował, tym razem zupełnie inaczej.

Ten pocałunek wstrząsnął nią do głębi. Żadne muśnięcie,

żadna  nagroda.  Był  to  pocałunek  pełen  pożądania,  brutalny,
głęboki.  Istniało  wiele  powodów,  dla  których  powinna
pozostać  teraz  jak  głaz.  Ale  nie  była  nawet  w  stanie

przypomnieć sobie, co to za powody, a co dopiero je
roztrząsać. Ten mężczyzna był powalający, cudowny, bardziej
oszałamiający niż najmocniejsza whisky. Czuła żar w
piersiach, nogach, żar domagający się spełnienia, dlatego z jej
ust wydobył się jęk, a ręce bezwiednie oplotły jego szyję...

Nagle Chance szarpnął głową.
-Nie do wiary - mruknął, zdejmując jej ręce z szyi. Odsunął

się i wydawał się jeszcze bardziej wściekły niż przed ich
gorącym pocałunkiem.

-Stój tutaj - powiedział szorstko. - Nie ruszaj się ani na krok.

Pójdę sprawdzić, co z samolotem.

Odszedł szybkim krokiem, zabierając ze sobą swoje ciepło i

siłę. Sunny zadrżała i powoli osunęła się na ziemię.

A Chance, chodząc dookoła samolotu, klął, klął siarczyście,

bez żadnych zahamowań. Jakoś tak chciało mu  się kląć, choć
wyglądało  na  to,  że  z  samolotem  wszystko  w  porządku.
Zabezpieczenia  sprawdziły  się  na  medal,  nie  było  żadnych
uszkodzeń,  ani  śladu  wycieku,  mimo  że  w  rezultacie  lądował
ostrzej niż zamierzał. Ale sprawdzić trzeba, żaden dobry pilot
tego  nie  zaniedba.  Poza  tym  chciał  oderwać  się  od  tej
dziewczyny,  bo  zaczynało  się  robić  naprawdę  gorąco,  a  on
jednak powinien zachować twarz.

Tak naprawdę, oczywiście, wcale nie chciał się od niej

oderwać. Najchętniej oparłby ją o któryś z większych głazów i
zadarł  jej  spódnicę.  Po  prostu.  Dlatego  nie  rozumiał,  co  się  z
nim  dzieje.  W  ciągu  ostatnich  piętnastu  lat  trzymał  w
ramionach mnóstwo pięknych i ponętnych kobiecych ciał i bez
oporu  poddawał  się  zmysłom.  Tylko  zmysłom,  bo  serce  i
umysł  jakby  były  od  tego  oderwane.  Skąd  więc  teraz  ta
gorączka  w  środku....  Sunny  Miller  była  śliczna  i  promienna,
ale daleko jej do oszałamiającej klasycznej piękności. Drobna,
szczupła,  jasnowłosa  była  zaprzeczeniem  bogini  zwalającej  z
nóg.  Jej  świetliste  oczy  zapraszały  do  uśmiechu,  wcale  nie
kusiły. No, właśnie. Więc dlaczego tak go wzięłoś! Zresztą, ją
też...

Po prostu obojgu puściły nerwy i to był dobry sposób na

odreagowanie. W pierwszym lepszym podręczniku psychologii
można o czymś takim przeczytać. Jeśli kobieta i mężczyzna w
obliczu  niebezpieczeństwa  są  sami,  zdani  tylko  na  siebie,
bardzo szybko wytwarza się miedzy  nimi  więź emocjonalna i
pociąg  seksualny.  Sunny  przeżyła  chwile  wielkiej  grozy.  Ale
on...  No,  właśnie.  Co  on  miał  odreagowywać,  skoro  od
początku wiedział, że wylądują szczęśliwiec A teraz wystarczy,
żeby  nadał  odpowiedni  sygnał  do  Zane'a  i  natychmiast  ktoś
przyleci na ratunek.

Ale on, naturalnie, żadnego sygnału nadawać nie będzie,

dopóki Sunny nie puści pary z ust na temat swojego tatusia-
terrorysty.

Było coraz ciemniej i Chance już niewiele mógł dojrzeć.

Jedno wiedział jednak na blachę. Gdyby samolot zamierzał
eksplodować, zrobiłby to już dawno.

Sunny siedziała na piachu, dokładnie w tym samym miejscu,

w którym ją zostawił. A obok leżała ta jej cholerna torba.

-No i jak? - spytała, podnosząc się z ziemi.
-W porządku. Nic nie wyciekło.
-Świetnie - powiedziała, zdobywając się nawet na nikły

uśmiech. - To teraz możesz naprawić tę pompę i...

-Niestety, trzeba będzie wszystko porządnie sprawdzić. Za

dnia. Bo to wcale nie musi być pompa. Równie dobrze mogły
zatkać się przewody paliwowe.

Było już zimno, bardzo zimno. Po zachodzie słońca

temperatura wśród skał opada błyskawicznie. Dlatego zresztą
wybrał to właśnie miejsce. Będzie zimno, trzeba się będzie
przytulić, no i panienka szybko zmięknie.

Podniósł jej torbę, nie po raz pierwszy zadając sobie w duchu

pytanie, co u diabła w tej torbie może być. Potem chwycił
Sunny za łokieć i poprowadził w kierunku samolotu.

-Mam nadzieję, że masz w torbie jakieś ciepłe okrycie -

zaczął, niby tak troskliwie. - A ta twoja torba to w ogóle jakaś
bardzo drogocenna. Gotowa byłaś dla niej narazić swoje życie.

-Sweter - odparła Sunny głosem trochę nieprzytomnym.

Spojrzała  w  górę,  na  granatowe  niebo  usiane  gwiazdami.
Potem w lewo i w prawo, na strome ściany skał. I potrząsnęła
głową. Wielki Boże! Oni siedzą w dziurze, w dziurze w ziemi,
gigantycznej  co  prawda,  ale  po  prostu  dziurze.  -  Będzie
dobrze...  wszystko  będzie  dobrze  -  powiedziała  głośno,
ponieważ  bardzo  pragnęła  usłyszeć  jakieś  słowa  otuchy.  -  Na
szczęście mam ze sobą prowiant i...

-Prowiant - powtórzył ze zdumieniem Chance. - Wozisz ze

sobą jedzenie?

-Tak. Żelazny zapas.
Wśród wszystkich rzeczy, jakich się spodziewał, jedzenie

zdecydowanie znajdowało się na ostatnim miejscu. Nie.
Jedzenia w ogóle nie było na jego liście.

-Wyjmę parę rzeczy - powiedział, kiedy doszli do samolotu. -

Trzeba będzie poszukać jakiegoś miejsca, gdzie rozłożymy się
obozem. A powiedz, co ty masz jeszcze w tej torbie?

Postawił torbę na ziemi, ale Sunny wcale się nie kwapiła,

żeby ją otworzyć. Wzruszył więc ramionami i wyjął z samolotu
swoją torbę, w której nie było żadnych tajemnic. Po prostu
przybory toaletowe i coś na grzbiet, na zmianę.

-A nie możemy zostać tutaj? - spytała Sunny.
-Nie. Jesteśmy w korycie strumienia. W każdej chwili może

zacząć padać, a wtedy popłyniemy.

Wyjął jeszcze z samolotu latarkę, wyciągnął zza oparcia

fotela koc, złożony w kostkę, a z bocznej kieszeni na drzwiach
- pistolet. Pistolet wetknął z tyłu, za pas spodni, a koc zarzucił
Sunny na ramiona.

-Mam wodę, parę litrów - powiedział, wyjmując jeszcze z

samolotu plastikowy pojemnik.

- Wystarczy na jedną noc.
On i Zane z wodą mieli największy problem. Znaleźli kilka

kanionów, gdzie można było wylądować, ale ten był jedyny, w
którym była woda. Źródło, bijące ze skalnej ściany na samym
końcu kanionu. Jutro Chance, penetrując okolicę, szczęśliwym
trafem „natknie się" na to źródełko.

Podał jej latarkę, a sam chwycił za obie torby.
-Idziesz pierwsza - zarządził. - Pójdziemy... tam!
Ruszyła pierwsza we wskazanym kierunku, czyli w stronę

skalnej ściany. Piach zalegał tylko w korycie rzeki. Teraz szli
już po twardej ziemi, unoszącej się wyraźnie ku górze, usłanej
kamieniami. Sunny szła ostrożnie, ale szybko i zręcznie,
starannie oświetlając przed nim drogę.

A Chance aż wzdychał w duchu z zachwytu. Ona jest po

prostu  niesamowita.  Bo  nawet  chciałby,  żeby  pożaliła  się
trochę  albo  zezłościła.  A  ona  nic,  zero  histerii  czy  głupich
pytań. Ona po prostu współpracuje. Tak jak współpracowała na
lotnisku, prawie nie dając znać po sobie, że jest zdenerwowana.
Teraz  wygląda  na  całkowicie  opanowaną.  A  w  samolocie
pogryzła sobie usta do krwi, żeby nie krzyczeć. Nie chciała mu
przeszkadzać...

Kanion był wąski, ich droga pod skalną ścianę nie trwała

długo. Chance, postawiwszy na ziemi torby, chwilę poświecił
latarką i wybrał piaszczysty kawałek ziemi, otoczony z trzech
stron głazami.

-Osłonią nas przed wiatrem.
-A... co ze żmijami? – spytała Sunny, spoglądając na głazy.
-Wszystko może się zdarzyć. Boisz się ich?
-No... nie. Tylko takich, co są rodzaju ludzkiego - odparła,

niby ze śmiechem, ale jej głos nie zabrzmiał pewnie.

-No to rozkładamy się tutaj. A jeśli masz ze sobą

rzeczywiście jakiś prowiant, to nie odmówię. Jestem piekielnie
głodny.

Upragniona chwila nadeszła. Sunny przykucnęła przy swojej

torbie i nareszcie miała zamiar ją otworzyć. Chwilkę
majstrowała przy zamku, potem rozpięła suwak.

-A co masz do jedzenia?- spytał Chance, niby mimochodem.

- Na pewno jakieś słodkie batoniki?

Sunny roześmiała się.
-Niestety, niczego słodkiego nie mam – odparła - Poświeć

mi, dobrze?

Skwapliwie skierował snop światła prosto do wnętrza

tajemniczej torby. W środku panował wzorowy porządek,
jakby była to torba z próbkami towarów jakiegoś akwizytora.

Najpierw Sunny wyjęła kilka plastikowych torebek,

zamkniętych bardzo szczelnie.

-To są batoniki, ale specjalne, taki koncentrat odżywczy.

Jeden baton pozwala przeżyć jeden dzień. Mam ich dwanaście.

Potem wyjęła telefon komórkowy. I znieruchomiała. W jej

wyrazistych oczach pojawił się jakiś błysk nadziei, który zaraz
potem zgasł. No, cóż, po prostu uświadomiła sobie, że tutaj nie
ma zasięgu.

-No, trudno - mruknęła i wyjęła małe białe pudełko ze

znanym wszystkim czerwonym krzyżem. Mimo to wyjaśniła:

-Apteczka podręczna.
A potem już wyliczała coraz szybciej, wyjmując po kolei

wszystkie przedmioty i układając je w mały stosik.

-Tabletki dezynfekujące wodę... butelki z wodą... jedna

butelka z sokiem pomarańczowym... zaraz... tak, jest. Zapałki,
pałeczki świecące, pasta do zębów i szczoteczka, chusteczki
higieniczne, dezodorant, szczotka do włosów, lokówka, spray i
suszarka, dwa koce i...

Włożyła rękę głębiej i zaczęła wyciągać coś zdecydowanie

większego niż zademonstrowane już przedmioty.

- Namiot.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Namiot. Hm... Chance spojrzał bacznie. To nie był taki sobie

zwykły namiot, lecz specjalny rodzaj namiotu dla tych, którzy
chcą  przetrwać  w  ekstremalnych  warunkach.  Ludzie  chowają
takie  namioty  w  podziemnych  schronach,  na  wypadek  wojny
albo  epidemii.  Taki  namiot  kupi  sobie  ktoś,  kto  na  jakiś  czas
chce  skryć  się  w  jakiejś  głuszy,  jak  najdalej  od  siedzib
ludzkich.

- Niestety, to namiot jednoosobowy - powiedziała Sunny,

jakby za coś przepraszała. - Ale ja potrzebowałam czegoś
lekkiego. Sądzę jednak, że zmieścimy się w nim oboje. O ile,
oczywiście, nie będziesz miał nic przeciwko temu, że będziesz
trochę... ściśnięty.

Niepojęte. Po co ona taszczy ze sobą taki ciężar, skoro miała

spędzić  w  Seattle  tylko  jedną  noc  -  naturalnie  w  hotelu  -  i
następnego  ranka  wracać  do  Atlanty?  A  jeśli  już  załadowała
coś  takiego  do  torby,  to  po  co  ciągnęła  ją  ze  sobą,  zamiast
nadać  na  bagaże  Odpowiedź  prosta.  Nie  chciała  się  z  nią
rozstawać ani na minutę. A więc kolejne pytanie: dlaczego nie
chciała się z nią rozstawać? Odpowiedzi brak, a dobrze byłoby
ją uzyskać.

Jego milczenie było wkurzające. Sunny spojrzała na ten może

i  absurdalny  stosik  swoich  rzeczy,  po  czym  wyjęła  z  torby
ostatnią  rzecz.  Ciepły  sweter.  Nałożyła  go  pospiesznie,  po
czym  usiadła  i  naciągnęła  na  nogi  ciepłe  skarpety,  znów
przykucnęła  i  wszystkie  swoje  skarby  zaczęła  wkładać  z
powrotem do torby.

Jej umysł pracował gorączkowo. Chance miał taką minę, że

ciarki  przechodziły  jej  po  plecach.  Spojrzenie  było  ponure,
groźne,  nic  dziwnego,  że  migiem  sobie  przypomniała,  z  jaką
łatwością  powalił  tamtego  złodziejaszka  na  lotnisku.  A  poza
tym  ta  nieprawdopodobna  zwinność  i  szybkość  u  wysokiego
postawnego  mężczyzny  jest  także  zastanawiająca.  Jednym
słowem, nie jest to ot, taki sobie zwyczajny pilot czarterowy. I
ona z kimś takim uwięziona jest na całkowitym odludziu...

A może... może on działa na zlecenie jej ojca...
Znów poczuła zimny dreszcz na plecach, ale zdrowy

rozsądek przeważył. Nie, to niemożliwe. Ojciec, gdyby wpadł
na jej ślad i chciał ją zgarnąć, mógł nasłać na nią kogoś tylko w
Atlancie. Bo wszystko, co zdarzyło się potem, było dziełem
przypadku. Jej podróż zygzakiem przez całe niemal Stany, i
fakt, że właśnie o tej godzinie siedziała na lotnisku w Salt Lake
City...

Chwila paniki minęła i myśli Sunny pobiegły w innym

kierunku. Przypomniała sobie, jak Chance osobiście wyciągnął
ją  z  samolotu,  jak  otulił  ją  kocem.  I  z  jaką  uprzejmością
traktował  ją  przedtem,  jeszcze  na  lotnisku  w  Salt  Lake  City.
Był  to  silny,  niezwykle  sprawny  mężczyzna,  przyzwyczajony
do trudnych sytuacji i podejmowania decyzji. I nagle olśniło ją.
Przecież  to  na  pewno  wojskowy,  po  odpowiednim  szkoleniu.
Jak  mogła  tego  wcześniej  nie  zauważyć?  I  fatalnie,  że  nie
zauważyła.  Przecież  jej  życie  i  życie  Margrety  w  dużym
stopniu zależało od tego, czy Sunny umie szybko rozszyfrować
innych ludzi i czy potrafi być czujna. A przy tym mężczyźnie
na  chwilę  zapomniała  o  czujności,  oddając  się  po  prostu  bez
reszty  rozkoszy  jego  pocałunku.  Ten  mężczyzna  pociągał  ją
niebywale,  a odkrycie, że on doświadcza  czegoś podobnego  -
szokowało.

–A po co ci ten namiot ? – spytał nagle Chance, przykucając

obok niej. - Chyba nie miałaś zamiaru rozbijać go w holu
hotelowymi

Naturalnie, natychmiast oczyma wyobraźni zobaczyła swój

namiocik  ustawiony  gdzieś  pod  palmą  w  doniczce,  obok
recepcji.  Nie  było  siły,  musiała  wybuchnąć  śmiechem.  A
Sunny Miller śmiała się bardzo często i bardzo głośno. Z byle
czego.  Dzięki  temu  przecież  pozostała  jeszcze  przy  zdrowych
zmysłach.

Poczuła na karku ciepłą dłoń.
-Sunny? Może mi jednak powiesz, po co ci ten namiot .
Nie przestając się śmiać, potrząsnęła głową.

-Po co, Chance-?- Znaleźliśmy się tu przypadkiem i kiedy ta

przygoda się skończy, nigdy już się nie zobaczymy. Lepiej
więc ty zachowaj dla siebie swoje sekrety, a ja z moimi zrobię
to samo.

Chance milczał przez chwilę. W świetle latarki jego twarz

wydała się Sunny bardzo surowa i chyba napięta.

-No, dobrze - odezwał się w końcu. - Nie wiem, dlaczego

jesteś taka skryta, ale teraz to zupełnie nie ma znaczenia. A w
sumie to i dobrze, że masz ten namiot. Nie wiadomo przecież,
jak długo będziemy tu uziemieni.

-Dlaczego tak mówisz? Przecież będą nas szukać, a poza tym

ty masz w samolocie radio.

-Tak. Ale jesteśmy w kanionie.
Nie musiał jej niczego wyjaśniać. Wysokie, skaliste ściany

skutecznie zablokują fale. Sygnał pójdzie tylko w górę i trzeba
mieć wielkie szczęście, żeby ktoś akurat tędy przelatywał i
sygnał odebrał.

Namiot rozstawili razem. Sunny mogła zrobić to sama,

ćwiczyła  przecież  tyle  razy,  ale  we  dwójkę  zrobili  to
błyskawicznie.  Spoglądała  na  namiot  z  obawą,  zastanawiając
się, czy Chance w ogóle się w nim zmieści. Na długość - może,
gorzej - wszerz, tym bardziej że przecież obok miała ułożyć się
jeszcze  ona.  Jej  serce  zabiło  żywiej.  W  tym  ciaśniutkim
namiocie będą musieli ułożyć się tuż obok siebie, bliziusieńko,
kto wie, czy Chance nie będzie zmuszony objąć jej ramieniem.

Chance również popatrywał na namiot i zapewne doszedł do

podobnych wniosków. A przede wszystkim był głodny, bo nie
pytając, wyciągnął z torebki jeden z jej batonów.

-No i co, Sunny?- Mówiłem, że dziś wieczorem zjemy razem

kolację!

Uśmiechnął się, błysnęły białe zęby, a w policzku pojawił się

ten  cudowny  dołeczek...  Sunny  już  nie  miała  wątpliwości.  Na
pewno  zakochała  się  w  nim,  ot  tak,  troszeczkę.  Trudno.
Widocznie  koniecznie  potrzebowała  teraz  gdzieś  zakotwiczyć
swoje roztrzęsione jeszcze emocje.

Postanowiła, że na razie nie będzie się przejmowała stanem

swoich  emocji  i  pozwoliła  sobie  na  cudowny  luksus
rozkoszowania  się  chwilą.  Każde  z  nich  zjadło  po  batonie,
jadalnym,  owszem,  co  wcale  nie  oznaczało,  że  smacznym.
Potem napili się wody i wszystko, oprócz koców, zapakowali z
powrotem  do  torby.  Bo  na  te  batony,  jakie  są  takie  są,  ktoś
jednak  może  się  połaszczyć,  na  przykład  zabłąkany  kojot.  A
torba, z braku miejsca w namiocie, miała nocować na dworze.

-Jeszcze wcześnie - powiedział Chance, spoglądając na

zegarek. - Ale może schowajmy się już do namiotu, zanim
zrobi się prawdziwy ziąb. Wtedy trudno się będzie rozgrzać.
Proponuję rozłożyć mój koc, a przykryjemy się twoimi kocami.

Szybko ściągnął swoje mocne buty, chwycił za koc i wsunął

się z nim do środka.

-W porządku! - krzyknął. - Wchodź! Nogami do przodu!
Podała mu swoje buty, potem usiadła, wysunęła nogi i w ten

nietypowy sposób znalazła się w środku namiotu. Chance leżał
już,  dzięki  temu  wiedziała,  gdzie  ma  się  ulokować.  Manewr
wcale nie był łatwy i nie udało się, niestety, uniknąć drobnych
potknięć. Spódnica zadarła się do góry, poza tym ściągnęła koc
w  jednym  rogu  i  z  trudem  udało  się  go  znowu  wygładzić.
Kiedy umościła się już jako tako, Chance wyciągnął zza paska
pistolet  i  położył  go  sobie  za  głową.  Duży  czarny  pistolet
automatyczny,  kaliber  45  albo  9  mm,  czyli  jeden  z
największych.  Taki  pistolet  Sunny  też  wypróbowała,  był  dla
niej jednak zbyt  ciężki  i nie mogła nim operować swobodnie.
Dlatego zdecydowała się na kaliber mniejszy.

Chance nakrył ją kocem. Przez chwilę oboje układali się

jeszcze, próbując znaleźć możliwie najdogodniejszą pozycję.
Sunny starała się skurczyć jak najbardziej, w rezultacie ułożyła
się na boku, z ręką podłożoną pod głowę.

-Gotowa? - spytał Chance.
-No... powiedzmy. Zgasił latarkę i w namiocie zapadła

ciemność, gęsta, jak w jakiejś pieczarze.

-Chwała Bogu, że nie mam klaustrofobii - stwierdziła Sunny.

-Ciemność jest dobra, Sunny. Ona czasami daje poczucie

bezpieczeństwa.

Rzeczywiście. Tak było, ale nie z powodu ciemności. Czuła

się  bezpieczna,  bo  po  raz  pierwszy  w  swoim  życiu  miała
pewność,  że  -  oprócz  tego  mężczyzny  obok  -  nikt  nie  wie,
gdzie  ona  teraz  jest.  Nie  musiała  sprawdzać  zamków  w
drzwiach ani upewniać się, czy jest tu jakieś zapasowe wyjście.
Będzie  mogła  spać  głęboko,  a  nie  jak  zając,  tak  lekko,  że
czasami miała wrażenie, jakby całą noc nie zmrużyła oka. Nie
musiała się martwić, czy ktoś nie idzie za nią albo czy telefon
nie  jest  na  podsłuchu.  Owszem,  jak  zawsze,  niepokojąca  była
każda  myśl  na  temat  Margrety.  Ale  teraz,  w  tej  niebywale
komfortowej  chwili,  starała  się  myśleć  tylko  pozytywnie.  A
więc jutro Chance naprawi samolot i będą mogli stąd odlecieć.
Przesyłka do Seattle nie dotrze, co prawda, w terminie, ale tym
naprawdę  nie  warto  się  przejmować,  zważywszy  fakt,  że
zamiast  rozbić  się  o  skały,  wylądowali  szczęśliwie  w  wąskim
kanionie. Mogło skończyć się tragicznie, dlatego była głęboko
wdzięczna, że los pozwolił jej pozostać w jednym kawałku, a
warunki, w jakich nagle się znalazła, są całkiem znośne.

Całkiem, ale nie do końca. Bo jednak nie udało jej się znaleźć

w miarę wygodnej pozycji. Ziemia była twarda jak skała. Bo i
była to skala, przykryta cienką warstwą ziemi. A jednak, mimo
dyskomfortu,  poczuła,  że  jej  powieki  robią  się  ciężkie.  Ten
dzień, nie ma co się oszukiwać, był wykańczający... Ziewnęła i
już  prawie  półprzytomna  spróbowała  podłożyć  sobie  drugą
rękę  pod  głowę,  przy  okazji  zupełnie  niechcący  wymierzając
Chance'owi potężną sójkę w bok.

-Prze... przepraszam.
Próbowała zwinąć się w maleńki kłębuszek.
Znów niefortunnie. Bo rezultat był taki, że rąbnęła Chance'a

kolanem.

-A niech to... jaki tłok. Chyba położę się na tobie.
Jasność umysłu wróciła natychmiast. Ten drewniany,

półprzytomny głos był jej, jej własny. Co ona plecie...

Otworzyła usta, żeby przeprosić, ale w ciszy namiotu rozległ
się męski głos, niski i głęboki.

-A może odwrotnie?- Ja... na tobie?
Oprzytomniała jeszcze bardziej. Nagle, w jednej sekundzie,

stała  się  nieprawdopodobnie  świadoma  obecności  tego
mężczyzny. Każdego skrawka jego ciała. I tej jakby obietnicy,
która zadźwięczała w jego głosie. Przecież oni już się całowali,
choć to można określić jako nerwową reakcję, nieprzemyślaną
i  gwałtowną,  po  pełnych  grozy  chwilach.  Podobno
niebezpieczeństwo działa również jak afrodyzjak. Ale teraz to
co  innego.  Nie  ma  żadnego  niebezpieczeństwa,  nikt  niczego
nie  musi  odreagowywać.  Teraz  ona  leży  w  ciemności,  słucha
głosu Chance'a, czuje jego bliskość, ciepło i zapach. I pragnie
go... Bardzo go pragnie...

-Sunny?
-Ja... niczego nie mówiłam.
-Hm... szkoda. Czyli nabijał się z niej.
-A więc tej nocy szczęście mi nie dopisze. I chwała Bogu, że

on sobie żartuje, bo na tym gruncie Sunny czuła się
zdecydowanie pewniejsza.

-Chance?- Myślę, że twój limit szczęścia jak na razie został

wyczerpany.

-Trudno. Ale jutro jest nowy dzień. I znów można

popróbować.

-Phi...
-Czy to lekceważące prychnięcie ma świadczyć, że wcale nie

drżysz ze strachu?

-Wcale nie drżę.
-To dobrze.
Słyszała, jak ziewnął. Szeroko, serdecznie.
-Sunny? Może zdejmiesz sweter? Podłożę go sobie pod

głowę, a ty zrobisz sobie ze mnie poduszkę. Będzie nam
obojgu wygodniej.

-Jesteś pewien, że cię nie uszkodzę? - spytała żartobliwym

tonem. - Chance, przepraszam, już prawie zasypiałam i tak mi
się wymknęło... o tym spaniu na tobie....

-Jeśli zaczniesz mnie atakować, potrafię się obronić. Poza

tym i tak na pewno zaraz zaśniesz.

Ściągnięcie swetra w tych warunkach wcale nie było sprawą

prostą. Przez dłuższą chwilę Sunny walczyła samotnie, dopóki
Chance nie wkroczył do akcji. Potem słyszała, jak zwija sweter
i układa sobie pod głową. A potem... potem bardzo ostrożnie,
jakby  bał  się  ją  uszkodzić,  objął  Sunny  ramieniem.  Głowa
Sunny  spoczęła  w  zagłębieniu  tego  ramienia.  Była  to  pozycja
cudownie wygodna i cudownie uspokajająca. Sunny zmuszona
była nawet położyć rękę na jego piersi, ta ręka nie mieściła się
gdzie  indziej.  Czuła  pod  dłonią  bicie  jego  serca,  mocne,
miarowe. A w swoim sercu coś na kształt wielkiej satysfakcji.
Jest  noc,  a  Sunny  Miller,  o  dziwo,  tej  nocy  nie  spędza
samotnie.

-Zadowolona? - mruknął Chance, naciągając koc na jej nagie

ramiona.

-No...

Sunny zwykle budziła się natychmiast. Każdy podejrzany

dźwięk  błyskawicznie  doprowadzał  ją  do  przytomności,  ręka
sama  sięgała  pod  poduszkę,  gdzie  zawsze  leżał  pistolet.
Potrafiła zasypiać na żądanie, ponieważ nigdy nie była pewna,
czy  później  jeszcze  kiedykolwiek  dane  jej  będzie  zasnąć.  A
odkąd  przestała  być  dzieckiem,  na  palcach  jednej  ręki  mogła
zliczyć noce, które udało jej się przespać spokojnie.

Tym razem obudziła się inaczej. Niespiesznie, z poczuciem,

że ma za sobą noc wprost niebywałą. Głęboki, nieprzerwany
sen w ramionach Chance'a. Było ciepło i bezpiecznie, ona -
cudownie wypoczęta, a ręka Chance'a delikatnie głaskała ją po
plecach.

Usłyszała zaspany głos:
-Dzień dobry!
-Dzień dobry... Wcale nie chciało jej się wychodzić z

namiotu.

A słońce pewnie już dawno wstało, bo jego promienie

rozjaśniały brązowy brezent namiotu na kolor złocisty. Chance

też nie kwapił się ze wstawaniem. Nadal głaskał jej plecy, po
czym delikatnie dotknął jej włosów.

-Do takiego spania chyba dość chętnie mógłbym się

przyzwyczaić - mruknął. - Całą noc obok ciepłej kobiety...

-Nie powiesz, że nigdy nie spałeś obok kobiety!
-Ale nie przy tobie.
Kusiło ją, żeby spytać, na czym polega różnica między nią a

innymi kobietami, ale milczała, jednocześnie podejmując w
duchu niezłomną decyzję.

Nie dopuści, żeby ten ogromny pociąg, jaki wzbudza w niej

ten  mężczyzna,  miał  jakiekolwiek  następstwa.  Musi  wierzyć
twardo,  że  Chance  naprawi  samolot,  odlecą  stąd  i  za  kilka
godzin  rozstaną  się  na  zawsze.  Tak.  Trzeba  wierzyć  w  to,  bo
wiara  daje  siłę.  Gdy  tak  pomyślała,  nareszcie  była  w  stanie
oderwać  się  od  Chance'a,  odgarnąć  włosy  z  czoła,  obciągnąć
spódnicę i rozpiąć płachtę u wejścia do namiotu.

W jednej chwili chłodne powietrze wygnało całe ciepło z ich

przytuliska.

-Teraz człowiek napiłby się gorącej kawy - stwierdziła lekko

rozmarzonym głosem. - Ale nie sądzę, żebyś woził w
samolocie słoik neski.

-Ja też nie zauważyłem takiego skarbu w twojej przepastnej

torbie.

-Niestety...
Wyczołgała się z namiotu, Chance podał jej buty i sweter.

Chwyciła sweter skwapliwie, błogosławiąc w duchu znakomity
pomysł, aby zamiast jakiejś lekkiej kurteczki zapakować do
torby porządny, ciepły kardigan.

Potem z namiotu wysunęły się buty Chance'a, a za nimi jego

cała okazała postać.

-Brr! Ale zimno!
Nałożył szybko buty i natychmiast zerwał się z ziemi.
-Idę do samolotu po kurtkę. A ty, jeśli chcesz poszukać sobie

jakiegoś ustronnego miejsca, możesz iść za te głazy. Żmije
powinny jeszcze spać, ale lepiej uważaj.

Sunny, z duszą na ramieniu, wiedziona jednak bardzo pilną

potrzebą, na chwilę znikła za szarą kamienną ścianą, po czym z
ulgą powróciła do skromnego obozowiska i zajęła się poranną
toaletą. Przetarła twarz i ręce chusteczką higieniczną, umyła
zęby i wyszczotkowała włosy. Te drobne zabiegi dawały jej
poczucie przynależności od istot ucywilizowanych, mało tego,
zdolnych do zmagania się z przeciwnościami losu.

Odświeżona i pełna optymizmu, z ciekawością rozejrzała się

dookoła. No cóż, rzeczywiście wpadli do dołka. Sporego, bo w
miejscu,  gdzie  stał  samolot,  kanion  musiał  mieć  co  najmniej
pięćdziesiąt metrów szerokości. Dalej kanion rozszerzał się i w
pewnym  momencie  skręcał  w  lewo.  Piaszczyste  koryto
strumienia  było  jedynym  miejscem,  gdzie  samolot  mógł
wylądować  bezpiecznie.  Bo  poza  tym  korytem  całe  dno
kanionu  było  nierówne,  pełne  dołów,  zasypane  kamieniami
różnej  wielkości.  Z  lewej  i  prawej  strony  skaliste  nierówne
ściany,  poorane  przez  deszcz.  1  skały,  i  ziemia  były  jednego
koloru.  Czerwień,  we  wszystkich  swoich  odcieniach,  od
rdzawego,  poprzez  cynobrowy,  aż  po  różowy,  bardzo  jasny,
niemal  piaskowy.  Gdzieniegdzie,  z  rzadka,  rosły  krzewy,  ale
ich zieleń była wypalona słońcem, niemal srebrzysta.

I cisza, niczym nie zmącona. Nie słychać śpiewu ptaków,

cichutkiego bzykania owadów, nic się nie ruszało, nic nie
szeleściło. Jakby w tym gigantycznym dole, oprócz Sunny i
Chance'a, nie było żadnych żywych istot.

Schowała zziębnięte ręce do kieszeni kardigana i wolnym

krokiem podeszła do samolotu. Chance, zaaferowany, grzebał
dalej w silniku.

-Chance? Chcesz coś zjeść?
-Co? Nie, dziękuję - odparł z krzywym uśmiechem. - Sunny,

nie obraź się, ale sama wiesz, że twoje batoniki smakują jak
siano.

Podeszła bliżej i z ciekawością zerknęła do wnętrza nieznanej

jej maszyny.

-Ja też nie zjadłam ani jednego – wyznała szczerze. - Są

obrzydliwe.

Postała jeszcze chwilę, z każdą sekundą czując się osobą

coraz bardziej niepożądaną. Każdy mężczyzna, pochłonięty
młotkiem czy śrubkami, staje się dziwnie odporny na wszelkie
bodźce zewnętrzne.

Dla porządku jednak spytała:
-Może ci w czymś pomóc?
- Nie - mruknął, nie odrywając oczu od wnętrzności swego

samolotu. - Sprawdzam teraz przewody, to trochę potrwa.

-To może ja się przejdę.
-Dobra. Ale nie odchodź za daleko. W razie czego chcę cię

usłyszeć.

Robiło się coraz cieplej. Słońce przygrzewało już nielicho.

Sunny szła przed siebie, uważnie patrząc pod nogi. Boże! Ona
nawet nie mogła sobie pozwolić na to, żeby skręcić nogę. Dla
niej mogła być to kwestia życia i śmierci, ona zawsze musiała
być  gotowa  do  ucieczki.  Ale  może...  Spojrzała  w  górę,  na
błękitne  niebo,  wciągnęła  głęboko  w  płuca  suche  pustynne
powietrze.  Może  pewnego  dnia  będzie  inaczej,  może  będzie
mogła  pozwolić  sobie  na  ten  luksus  i,  jak  każdy  zwykły
śmiertelnik, skręcić sobie nogę w kostce. Trzeba wierzyć i nie
wpadać w melancholię.  To była jej  recepta. Poczucie humoru
zapewnia zdrowie psychiczne. A to życie jest takie niewesołe i
samotne.  Ileż  to  już  lat  Sunny  nie  widziała  swojej  siostry?
Mieszkają przecież osobno, bo tak jest bezpieczniej, bo ten, kto
szuka,  szuka  dwóch  sióstr.  Sunny  nie  miała  pojęcia,  gdzie
mieszka  Margreta,  nie  znała  nawet  jej  numeru  telefonu.  To
Margreta  dzwoniła  do  Sunny  na  komórkę,  raz  w  tygodniu,  o
umówionej godzinie. Dawała znak, że żyje, i była szczęśliwa,
że Sunny odebrała telefon.

Margreta ma dzwonić za cztery dni. Jeśli Sunny nie odbierze

telefonu, Margreta oszaleje z niepokoju, przekonana, że Sunny
schwytano.  Zmuszona  będzie  opuścić  miejsce,  w  którym
dotychczas udawało  jej  się przeżyć bezpiecznie.  I kto  wie, co
dalej zrobi Margreta... Czy chore serce siostry nie podpowie jej
jakiegoś  głupstwa,  każe  zapomnieć  o  własnej  bezsilności  i
szukać bezsensownej zemsty...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Sunny, pomna przestróg Chance'a, nie odchodziła zbyt

daleko.  Do  oglądania  było  zresztą  niewiele,  tylko  piach,
kamienie i umęczone słońcem krzaki. Robiło się coraz cieplej i
niektórzy  mieszkańcy  kanionu  zaczęli  dawać  oznaki  życia.
Obok  Sunny  przemknęła  szybciutko  brązowa  jaszczurka,
kryjąc  się  w  szczelinie  skalnej.  Potem  jakiś  ptak,  którego
nazwy  nie  znała,  przypikował  do  ziemi.  Co  dojrzały  jego
bystre  oczy?  Zapewne  smakowitego  robaka.  Porwał  swoją
zdobycz  i  znów  wzbił  się  wysoko  w  niebieskie  przestworza.
Wolny.  Wolny  jak  ptak...  Cóż  dla  niego  te  metry  skalne,
ciągnące ku niebu...

Czuła, że powoli robi się głodna. Spojrzała na zegarek. I kto

by pomyślał, że ona po tym kanionie krąży już ponad godzinę!

Zaczęła wracać po swoich śladach. Widziała z daleka wysoką

postać  Chance'a,  dalej  dłubiącego  przy  silniku.  Czyli  niczego
jeszcze  nie  naprawił.  Kiedy  podeszła  bliżej,  uniósł  głowę  na
znak,  że  świadomy  jest  jej  obecności,  po  czym  znów  wbił
wzrok w silnik. Natomiast Sunny wbiła wzrok, pełen aprobaty,
w  czarny  T-shirt  opięty  na  szerokich  barach.  Stare  dżinsy  też
okrywały kształty godne uwagi. Wąskie biodra, jędrne pośladki
i długie zgrabne nogi. I nagle w piasku, tuż koło tych nóg, coś
się poruszyło.

Zmartwiała. Czuła, że robi jej się słabo, a serce zaczyna walić

jak młot, który ma zamiar rozwalić jej żebra. Bo tam, w piasku,
wiła się wstążka, brunatna, błyszcząca wstążka. Wstrętna,
niebezpieczna.

Nie wiedziała, że wykonała ruch, ani jak długo ten ruch

trwał. Zegar tykał inaczej, jakby świat zanurzono w gęstym
syropie. Jej świadomość odbierała tylko jedną informację. Ta
żmija była coraz większa, a więc była coraz bliżej.

Chance obejrzał się. Zobaczył jej uniesioną rękę, palce

kurczowo zaciśnięte na żywym kawałku mięsa, zwiniętym w
pętlę. Zobaczył, jak odrzuca żmiję jak najdalej, jak ciemna
kreska przesuwa się po głazie i znika wśród krzewów.

-Sunny! Nie ukąsiła cię?
-Nie! Ale... Przypadła do jego nóg, osunęła się na kolana i

drżącymi palcami zaczęła przesuwać po zniszczonych
nogawkach, badając, czy nie ma tam jakichś dziurek czy
kropelek krwi, czegokolwiek, co potwierdziłoby jej straszliwe
przypuszczenia.

-Mnie też nic się nie stało, Sunny. Zapewniam cię, proszę,

nie denerwuj się...

Pochylił się i chwyciwszy ją za ramiona, zmusił, aby wstała.
-Wszystko w porządku, naprawdę.
Ta żmija, na logikę, nie zdążyła go ukąsić. Ale strach przed

chwilą miał oczy tak wielkie, że nie mogła się uspokoić. Jej
drżące palce błądziły nerwowo po piersi Chance'a, po jego
policzkach...

-Chance, ja... ja okropnie ich się boję - wyjąkała.
- A ta była tuż koło twojej nogi, omal na nią nie nastąpiłeś.
-Och, Sunny...
Objął ją ramionami, przytulił do serca. I zakołysał się

leciutko.

-Już dobrze, już dobrze...
Wczepiła się palcami kurczowo w czarny T-shirt, wtuliła

twarz  w  szeroką  pierś  i  wdychała  zapach,  zapach  już  tak
znajomy.  Zapach  Chance'a,  teraz  leciutko  zmieszany  z
zapachem  paliwa.  Nie  było  na  świecie  bardziej  kojącej
mieszanki. Nagle podniosła twarz.

-Fuj! Przecież ja jej dotknęłam. O, nie!
Wysunęła się z jego objęć i jak strzała pomknęła do

obozowiska. Widział, jak wyjmuje z torby chusteczki i z pasją
wyciera każdy palec z osobna. Potem wącha i znów trze i trze,
jakby chciała zedrzeć skórę.

-Sunny, spokojnie! - śmiał się Chance, podchodząc do niej. -

Bo stracisz palce! Ale dzielna jesteś, rzuciłaś się na nią jak
jastrząb. Ale dlaczego nie krzyknęłaś?- Wtedy ja...

-Ja... ja prawie nigdy... nie krzyczę.
Ćwiczyła to przez całe życie. W chwili największego

napięcia zachować milczenie. Choćby ją rozrywało, choćby

umierała ze strachu. Nie wolno nawet pisnąć, bo nie wolno
zdradzić się ze swoją obecnością. Normalni ludzie wrzeszczą.
A ona nie. Ona nie może sobie pozwolić na to, żeby być
normalna.

Chance podszedł jeszcze bliżej. Dotknął dłonią jej brody i

obrócił  jej  twarz  ku  słońcu.  Spojrzał  w  oczy,  w  tę  świetlistą
srebrzystość. Po jego twarzy przemknął cień.  I nagle objął ją.
Już nie po przyjacielsku, nie po to, aby złagodzić jej lęk. Jego
usta były zachłanne. Usta Sunny - też. Może nawet bardziej niż
zachłanne.  Było  tak,  jakby  pościła  całe  życie,  jakby  dopiero
teraz ktoś chciał ją nakarmić.

Dłonie Chance'a były wszędzie, na jej szyi, piersiach,

pośladkach. Pragnął jej, a to wzmagało jeszcze jej pragnienie.
Chciała nie tylko objęć, pieszczot i pocałunków. Zapragnęła tej
kropki nad „i", której odmawiała sobie przez tyle lat...

I tak, jak przy pierwszym ich pocałunku, on pierwszy

poderwał głowę. Zamknął oczy, zaklął, bardzo dobitnie. I
otworzył oczy.

Przez chwilę jeszcze oddychał ciężko.
- No, więc - zaczął, dziwnie chrapliwym głosem. - Sytuacja

nie jest najciekawsza. Przewody mógłbym przeczyścić bez
problemu. Ale, niestety, one wcale nie są zatkane. To jednak ta
pompa. Rozumiesz, o co chodzić

Rozumiała. I zagryzła wargi, żeby stłumić jęk. Z pompą

Chance sobie nie poradzi. I nadzieja, że samolot wyniesie ich z
tego kanionu, prysła. A Margreta będzie dzwonić za cztery
dni...

Nie, nie wolno się poddawać. Cztery dni to nie jeden. To

całe cztery dni.

-Chance? A może damy radę jakoś się stąd wydostać?- I

pójdziemy dalej na piechotę?

-Przez pustynię? W sierpniu? To szaleństwo. Moglibyśmy iść

tylko nocą, w dzień temperatura dochodzi do czterdziestu
stopni albo i więcej.

A teraz jest już na pewno ze trzydzieści, pomyślała Sunny.

Gotowała się w swoim grubym swetrze. Ściągnęła go szybko i
rzuciła na torbę.

-W takim razie, co robimy, Chance?
Dzielna Sunny Miller, zawsze gotowa do czynu.
Chance uśmiechnął się i objął ją w pół.
-Pójdę na zwiady. Wiem już, że z tej strony nie ma wyjścia.

Ale spróbuję dotrzeć do drugiego końca kanionu, może tam
wygląda to inaczej.

-A ja? Co ja mam robić?
-A ty, skarbie, nazbierasz patyków i liści. Kiedy wrócę,

rozpalimy ognisko.

Ruszył przed siebie, tam, gdzie ona rankiem zrobiła sobie

wycieczkę. A Sunny powędrowała w drugą stronę, na drugi
koniec kanionu, gdzie rosło więcej krzaków. Zbierała patyki i
patyczki i myślała z przerażeniem, co będzie, jeśli nie zdołają
się stąd wydostać. Ich zapasy żywności są bardzo skąpe. Kilka
batonów. Zjedzą je. I co potem? Potem po prostu... umrą.

Chance z ponurą miną maszerował przed siebie. Był

wściekły. W swoim życiu kłamał nieraz, terrorystom  i  innego
rodzaju  draniom,  dla  dobra sprawy czasami trzeba było pleść
androny  wysoko  postawionym  osobom.  Był  profesjonalistą,
jego  profesja  wymagała  robienia  wielu  dziwnych  rzeczy,  co
wcale,  naturalnie,  nie  oznaczało,  że  on  nie  ma  pojęcia,  co  to
zwykła  ludzka  uczciwość,  prawdomówność  i  tak  dalej.  On  to
wszystko starannie przechowywał w głębi duszy, chociażby ze
względu na rodzinę.

Oszukiwanie Sunny Miller przychodziło mu z coraz większą

trudnością. Bo choć ta misja była cholernie ważna, a stawka, o
którą  grał,  wysoka  -  on  po  prostu  wolałby  być  wobec  Sunny
Miller  uczciwy.  Bo  Sunny  była  zupełnie  inna,  niż  się
spodziewał, a on coraz mniej przekonany, że Sunny może być
zamieszana w zbrodniczą działalność swego ojca. Terroryści to
zupełnie  inny  gatunek  ludzi,  to  męty  -  podstępne,  złe,
amoralne. A Sunny wydaje się w środku taka jakaś... czysta. I
jest dzielna, bardzo dzielna.

Ta historia ze żmiją. Nie dał poznać po sobie, jak nim

wstrząsnęła. Naturalnie, że się nie bał, miał przecież na nogach
solidne buty, a poza tym tak na sto procent nie był przekonany,
czy stworzonko było jadowite. Ale Sunny była o tym
przekonana i chwyciła je gołą ręką.

A potem... Jak ona na niego patrzyła i głaskała go, po twarzy,

po piersi. Wytrzymał, choć nie znosi przecież, żeby ktoś go
dotykał. Co innego relacje z rodziną, co innego seks, tu bez
wzajemnego dotykania się nie obejdzie. Ale generalnie dotyku
obcych ludzi nie tolerował.

Sunny dotykała go i on wcale nie musiał toczyć ze sobą

żadnej walki. Przeciwnie. Pozwolił sobie na luksus odczuwania
zwykłej przyjemności, kiedy jej palce delikatnie przesuwały się
po jego nodze, potem piersi, policzku. Było to jednak niczym
w  porównaniu  z  tym,  co  zdarzyło  się  wcześniej.  Ich  wspólne
spanie  w  namiociku.  A  to  już  spodobało  mu  się  niebywale.
Cieplutkie,  szczupłe  ciało,  przytulone  do  jego  boku.  W  nocy
zdarzyło  mu  się  położyć  dłoń  na  jej  miękkiej,  a  jednocześnie
jędrnej  piersi.  Od  razu  zachciało  mu  się  pojeździć  ręką  po
całym  jej  ciele,  najlepiej  niczym  nie  osłoniętym.  W  ogóle
zachciało  mu  się  wynieść  ją  gdzieś  i  kochać  się  z  nią,  ale  w
pełnym  słońcu.  W  pełnym  słońcu  jej  oczy  zmieniały  się  w
brylanty.

I on tę dziewczynę musi oszukiwać. Bo niezależnie od tego,

czy  Sunny  współdziała  ze  swoim  ojcem,  czy  nie,  jest  jedyną
osobą,  która  może  do  niego  zaprowadzić.  Planu  zmieniać  nie
wolno, stawka jest bardzo wysoka. Jak na razie, wszystko idzie
jak  po  maśle,  łącznie  z  tym,  że  Sunny  Miller  nie  zna  się  na
samolotach i uwierzyła w jego gadki o zatkanych przewodach i
zepsutej  pompie.  A  wcale  niełatwo  było  to  wszystko
wykombinować,  on  i  Zane  musieli  się  porządnie  nagłowić.
Trzeba  było  wymyślić  sytuację  nie  do  końca  tragiczną,  ale
zdecydowanie niewesołą. Jedzenie, owszem, ale trzeba będzie
je zdobyć, woda w ilości ograniczonej. On nie zabierał ze sobą
żadnych zapasów, tylko koc, jeden pojemnik z wodą i pistolet,
plus  to,  co  zwykle  ma  się  w  samolocie,  na  przykład  latarkę.

Jednym  słowem,  miało  być  to  coś  w  rodzaju  szkoły
przetrwania.  I  okazało  się,  że  Sunny  ma  ze  sobą  ekwipunek,
idealnie pasujący do takiej właśnie sytuacji. Od razu obudziło
to  jego  czujność,  Sunny  jednak  wcale  nie  kwapiła  się  z
wyjaśnieniami.

Doszedł do końca kanionu, o, tak dla porządku, żeby

sprawdzić, czy nic tu się nie zmieniło. Razem z Zanem oglądali
przecież to miejsce dokładnie. Cienka struga wody nadal
spływała po ścianie. Na ziemi ślady królików, jakiś ptak
przeleciał - nadal więc ciągną do wody istoty, które Sunny i on
będą mogli skonsumować. Amunicję lepiej jednak oszczędzać,
wszystko się przecież może zdarzyć. Lepiej zastawić sidła.

Tak. Nie ma co narzekać. Wszystko rozwija się według

planu.  Między  nim  a  Sunny  wytworzył  się  silny  pociąg
fizyczny,  Sunny  długo  opierać  się  nie  będzie,  o  ile  w  ogóle.
Przecież  już  się  całowali  i  ona  zmiękła  zupełnie.  A  kiedy
zostanie  już  jej  kochankiem...  O,  on  już  wiedział,  jak  pieścić
kobietę, żeby oddała mu się i ciałem, i duszą.

Spojrzał na zegarek. W porządku, można wracać. Minęło

sporo  czasu,  dokładnie  tyle,  ile  zajęłyby  oględziny  kanionu,
gdyby  był  tu  pierwszy  raz.  Wracał  krokiem  niespiesznym.
Sunny  nadal  kręciła  się  wśród  krzewów,  zbierając  suche
gałązki  i  liście.  Koło  namiotu  leżał  już  całkiem  spory  stosik.
Na  widok  Chance'a  podniosła  szybko  głowę,  w  jej  oczach
dojrzał promyk nadziei.

Od razu więc przystąpił do rzeczy:
- Ten kanion jest zamknięty ze wszystkich stron -

poinformował sucho. - Ale mam jedną dobrą wiadomość.
Znalazłem źródło. Oczy Sunny straciły cały blask.

-Zamknięty

wszystkich

stroni

powtórzyła

przygnębionym głosem. - A nie moglibyśmy wspiąć się po
tych skałach ?

-Nie da rady, to pionowe skały. Jedyne, co możemy teraz

zrobić, to przenieść się bliżej wody. Znalazłem tam też nawis
skalny, będzie nas chronił przed słońcem. I poza tym jest tam
więcej piachu, bardziej miękko i w nocy będzie wygodniej.

Sunny skinęła głową i zabrała się za składanie namiotu.

Zrobiła to błyskawicznie, bez jednego zbędnego ruchu. Chance
doskonale jednak wiedział, że Sunny całą siłą woli stara się nie
rozkleić.

Podszedł i pogłaskał ją po opalonym ramieniu.
-Nie martw się, Sunny. Damy sobie radę. I będziemy cały

czas palić ognisko. Ktoś na pewno zobaczy dym.

-Ale my jesteśmy na takim odludziu - powiedziała drżącym

głosem. -A ja mam tylko cztery dni. Bo potem...

-Co potem?
-Nie... nic. To nieważne.
Spojrzała na niebo, białe prawie od palącego słońca. Chance

nie odrywał od niej wzroku. Co ona powiedziała?- Cztery dni?-
Dlaczego to takie ważne? Do diabła, czyżby te dranie
planowały jakiś nowy zamach? I panienka się martwi, że nie
weźmie w tym udziału?!

Chance i Sunny za jednym razem przenieśli cały swój

skromny dobytek. Chance niósł rzeczy ciężkie, Sunny lżejsze,
cały czas powtarzając sobie w duchu, żeby nie wpadać w
panikę, nie martwić się nieustannie o telefon od Margrety,
tylko skupić się na tym, co dzieje się tu i teraz.

Było samo południe, słońce rozgrzane do białości. Upał

niemiłosierny,  a  cień  pod  skałami  jak  najbardziej  pożądany.
Nawis  był  większy,  niż  się  spodziewała,  prawie  cztery  metry
szerokości  i  słońce  tu  nie  docierało.  Sama  nisza  miała
głębokość  prawie  trzech  metrów,  tylna  ściana  -  półtora,  ale
podłoże  było  spadziste  i  u  wejścia  skalny  dach  wisiał  jakieś
dwa metry nad ziemią.

-Nie wiem, jak ty, ale ja jestem piekielnie głodny -

oświadczył Chance zaraz po przenosinach.

- Może zjemy razem jednego z tych twoich wspaniałych

batonów, a na kolację spróbuję upolować królika.

Sunny spojrzała na niego z wielką dezaprobatą:

-Chcesz zjeść Petera Cottontaila*?
-Tak. Zjadłbym nawet samego Eastera Bunny'ego**, gdyby

nawinął mi się pod rękę.

Wyraźnie chciał ją rozśmieszyć. Doceniała jego wysiłki, ale i

tak  nie  była  w  stanie  pozbyć  się  uczucia  przygnębienia.
Apatycznie  pogrzebała  w  swojej  torbie,  wyciągnęła  jeden
batonik i przełamała na pół, starając się, aby połówka Chance'a
była  zdecydowanie  większa.  Chance  był  większy,  więc
potrzebował  więcej.  Swój  spartański  posiłek  spożyli  w
milczeniu, kontemplując zbielałe w słońcu kolory kanionu.

-Wody nie musimy oszczędzać – powiedział Chance. - Pij, ile

chcesz. Podczas takiego upału trzeba dużo pić. Organizm
odwadnia się bardzo szybko, nawet jeśli człowiek siedzi w
cieniu.

Posłusznie sięgnęła po butelkę i wytrąbiła prawie do dna.

Przede wszystkim dlatego, że chciała, aby ten obrzydliwy
batonik jak najszybciej spłynął do żołądka.

Chance nazbierał kamieni, ułożył z nich krąg, w środku kręgu

ułożył  patyki  i  nasypał  liści,  zeschniętych  i  tych  świeżych,
zielonych.  Przytknął  zapałkę  i  za  chwilę  ukazała  się  wąska
wstążka  dymu.  Krzątał  się  przy  tym  ognisku  niedługo,  kilka
minut,  ale  kiedy  wrócił  pod  nawis,  jego  podkoszulek  był
mokry od potu.

-Gorąco, jak diabli - mruknął.
Podała mu butelkę, wypił niemal jednym haustem, po czym

objął  Sunny  wpół  i  przyciągnął  do  siebie.  I  pocałował,  tak
leciutko,  żeby  po  prostu  poprawić  jej  nastrój.  A  ona  od  razu
objęła go za szyję i przykleiła się, dosłownie, do przepoconego
T-shirta.  Po  raz  pierwszy  w  życiu  był  obok  niej  ktoś,  na  kim
mogła  się  oprzeć.  Zawsze  musiała  być  dzielna,  radzić  sobie
sama we wszystkim, na wszystko być przygotowana.

-Chodź, Sunny, usiądziemy sobie.
Usiąść można było tylko na gołej ziemi. Tak też uczynili.

* Peter Cottontail - znana postać z kreskówek amerykańskich z lat siedemdziesiątych.

** Easter Bunny - zajączek wielkanocny, również znana postać z kreskówek amerykańskich

z lat siedemdziesiątych.

-Po południu wymontuję fotele z samolotu, będziemy mieli

trochę komfortu - obiecał Chance.

- Sunny, powiedz, masz jakąś rodzinę?- Czy ktoś będzie się o

ciebie niepokoić?

-Nie.
Boże wielki, jasne, że ma. Margretę. Siostra nie tylko, że

będzie się niepokoić, ona będzie wprost szalała z niepokoju.

-A ty, Chance?
-Też nie mam. Moi rodzice umarli, byłem jedynakiem.
-A z jakich stron pochodzisz? Gdzie się wychowałeś?
-A... tu i tam - odparł ze śmiechem. - Ojciec znany był z tego,

że nie potrafił nigdzie zagrzać miejsca. A twoi rodzice?

Przez moment była cicho, potem westchnęła.
-Zostałam zaadoptowana. Moi przybrani rodzice nie żyją. To

byli bardzo dobrzy ludzie, bardzo mi ich brakuje.

Znów zamilkła, pochyliła głowę, coś rysowała palcem po

ziemi.

-Chance, a powiedz mi, jak to jest, gdy zdarza się takie

przymusowe lądowanie, jak to nasze. Nie dolecieliśmy do
Seattle, więc na pewno ktoś powiadomił o tym Federalną
Agencję Lotniczą?

-Jasne. Na pewno już nas szukają. Problem jednak polega na

tym, że szukają nas według trasy, którą podałem przed startem.

-Co? Czy to znaczy, że... że zboczyliśmy z kursu? - spytała

Sunny zamierającym głosem. Bo to wszystko stawało się coraz
gorsze.

-Tak. Zboczyliśmy, kiedy szukaliśmy miejsca do lądowania.

Ale jestem pewien, że jeśli ktoś będzie tędy przelatywał, na
pewno zauważy dym.

-Jak długo będą nas szukać?
Nie odpowiedział od razu. Zmrużył swoje złociste oczy i

spojrzał w niebo.

-Będą szukać tak długo, dopóki będą wierzyć, że żyjemy.
-A jeśli... jeśli pomyślą, że nas samolot się rozbił...
-To odwołają poszukiwania. Będą szukać tydzień, może

dłużej. Potem przestaną.

-Czyli jeśli w ciągu, przypuśćmy, dziesięciu dni nikt nie

natrafi na nasz ślad, to...

Tego zdania nie była w stanie dokończyć.
-Sunny, my i tak się nie poddamy – powiedział Chance

twardym głosem. - A samoloty prywatne szwendają się
wszędzie.

Choć jest raczej mało prawdopodobne, że któryś z nich

będzie przelatywał akurat tutaj. Tego jednak nie powiedział na
głos.  Ale  Sunny  i  tak  to  wiedziała.  Widziała  przecież,  że
dookoła  okolica  jest  niebezpieczna  dla  samolotów,  a  kanion
wąziutki, nie zwracający  uwagi.

Zadrżała. Podciągnęła nogi, objęła rękoma kolana i oparłszy

na nich głowę, spoglądała z zadumą na ciężkie kłęby szarego
dymu.

-Mój ty Boże - westchnęła po chwili. - A ja zawsze tak

bardzo chciałam się znaleźć w miejscu, w którym nikt mnie nie
odnajdzie. No i proszę! Marzenie spełnione. Jedyna wada, że
nie przynoszą śniadania do pokoju.

Chance zaśmiał się, wyciągnął przed siebie swoje długie nogi

i oparł się na jednym łokciu.

-Sunny, zdaje się, że ty nigdy nie załamujesz się na długo.
-Staram się. Nasza sytuacja nie należy do najlepszych, ale

przeżyliśmy. Mamy jedzenie, wodę i kryjówkę. Zawsze
mogłoby być gorzej...

Nagle, sama zaskoczona, ziewnęła szeroko.
-Też coś! Spać mi się chce. A tak dobrze spałam tej nocy.
-To z tego upału. Zdrzemnij się trochę, ja będę pilnował

ogniska.

Nie czuła się na siłach rozstawiać namiotu, dlatego

przyciągnęła tylko trochę bliżej swoją torbę i oparła się o nią.
Chance,  bez  słowa,  rzucił  jej  na  podołek  sweter.  Zwinęła
sweter,  wsunęła  go  sobie  pod  głowę  i  w  ciągu  dwóch  minut
zasnęła. Nie był to jednak spokojny, głęboki sen, raczej płytka
drzemka, podczas której była świadoma wszystkiego, co dzieje
się dookoła. Że jest gorąco, że Chance chodzi  tu i  tam, a ona
nieustannie martwi się o Margretę.

Obudziła się rozbita, wcale nie wypoczęta. Chance siedział

pod nawisem. Nogi skrzyżowane, ciemna twarz skupiona,
długie palce zręcznie majstrowały coś z patyków i sznurka. I
nagle Sunny doznała olśnienia.

-Chance? Ty nie jesteś rodowitym Amerykaninem, prawda?
-Jestem - odparł obojętnym tonem. - Każdy, kto urodził się w

tym kraju, jest rodowitym Amerykaninem.

Po chwili uśmiechnął się i spojrzał na nią.
-No, dobrze. Zgadza się. Mam w sobie krew indiańską.
-I na pewno byłeś w wojsku.
-Dlaczego tak sądzisz?
- Nie wiem. Ale jakoś mi to do ciebie pasuje. Jesteś

przyzwyczajony do pistoletu, poza tym mówisz „iść na
zwiady", „broń", a ludzie raczej powiedzą „pistolet", albo
„strzelba".

Znów została nagrodzona promiennym uśmiechem.
-Dobra, wygrałaś. Nosiłem mundur przez jakiś czas.
-A dokładnie jaki?
-Byłem w rangerach, to taka specjalna jednostka, w której

szkoli się żołnierzy do walki z partyzantami.

No tak, to by wyjaśniało, dlaczego on tak świetnie umie sobie

radzić w terenie. Sunny nie wiedziała zbyt wiele o wojsku, ale
o tej konkretnie jednostce słyszała.

Chance skończył wiązać sidła, potem wziął się za następne.

Sunny przez chwilę przyglądała mu się, nie mogąc pozbyć się
poczucia  własnej  bezużyteczności.  Nie,  nawet  nie  zaofiaruje
swojej  pomocy.  Znów  bardziej  by  mu  przeszkadzała,  niż
pomogła.  Westchnęła  i  niemal  ze  złością  strzepnęła  jakieś
pyłki ze spódnicy. Też coś... Jeden dzień na odludziu i już się
okazuje, że ona jest głupim kobieciątkiem, które nic nie potrafi.
Stereotyp z dawnych, dobrych czasów...

W takim razie trzeba znaleźć sobie zajęcie typowo kobiece.
-A jak to jest naprawdę z tą wodą? Wystarczy, żeby zrobić

pranie?- Chodzę już drugi dzień w moim ubraniu i mam go
serdecznie dość.

-Wody jest dosyć, nie trzeba oszczędzać - powiedział

Chance, podnosząc się z ziemi. - Chodź, pokażę ci.

Wyszli spod nawisu. Nadal było nieludzko gorąco, Sunny

czuła przez buty żar nagrzanej słońcem ziemi. Szli jednak tylko
kilka chwil. Chance zatrzymał się przed jedną z pionowych
skalistych skał.

-Tutaj. Źródło bije ze skały.
Sunny nieco sceptycznie spojrzała na cienką strugę wody,

spływającą  po  skale.  Jak  prać?  Na  dole  nie  było  żadnego
jeziorka,  nawet  kałuży.  Woda  spływała  ze  skały  i  wsiąkała  w
spragnioną  ziemię.  No  cóż,  trzeba  będzie  nabierać  wodę  do
butelki i polewać nią ubranie.

-W tych warunkach to moje pranie będzie trwało wieczność -

mruknęła.

Chance skwapliwie zaczął ściągać swój T-shirt.
-Proszę - powiedział, podając jej podkoszulek z promiennym

uśmiechem. - Na szczęście, czasu mamy dosyć, prawda?

Miała ochotę cisnąć w niego tym przepoconym

podkoszulkiem. I zażądać, aby natychmiast ubrał się z
powrotem. I wcale nie chodziło o jego komentarz.

Nigdy nie była głupio pruderyjna, widziała niejeden nagi

męski tors, jednak nie widziała jeszcze nagiego torsu Chance'a.
Był gładki, wspaniale umięśniony, opalony na brąz. Tors,
którego pragnęłaby dotknąć każda kobieta. Palce Sunny
kurczowo zacisnęły się na czarnym T-shircie.

Uśmiech znikł z twarzy Chance'a, złociste oczy pociemniały.

Pochylił się, jego dłoń delikatnie wsunęła się pod brodę Sunny.

Uniosła powoli twarz, napotkała wzrok pełen pożądania.
-Sunny? Zdajesz sobie sprawę, co może się między nami

zdarzyć?

Jego głos wcale nie był miły ani uwodzicielski. Był bardzo

szorstki.

-Tak.
To króciutkie słowo z trudem wydobyło się z jej ściśniętego

gardła.

-Chcesz tego, Sunny?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Sunny, pełna zadumy, rozłożyła świeżo uprany czarny T-shirt

na nagrzanej słońcem skale. Jakże jej życie zmieniło się teraz
zupełnie...  Nie  chodzi  już  nawet  o  sam  fakt,  że  oboje  z
Chansem są więźniami kanionu i prawdopodobnie utknęli tu na
dłużej.  Na  całe  tygodnie,  miesiące,  a  może...  może  nigdy  już
stąd nie wyjdą? Trudno wymyślić bardziej diametralną zmianę
w  czyimś  życiu.  Ale  u  niej,  oprócz  tego,  zmieniło  się  coś
jeszcze. Dotychczas żyła tak, jakby nie do końca zakotwiczono
ją  na  tej  ziemi,  wszystko  było  ulotne  i  naznaczone  lękiem  o
Margretę. A teraz, po raz pierwszy w życiu poczuła, że Sunny
Miller  istnieje  naprawdę  i  musi  przemyśleć  tylko  swoje
sprawy.  To  znaczy  jedną,  teraz  najważniejszą:  czy  ona  chce
Chance'a.

Tak, chce, i nie ma zamiaru nadal kurczowo się czepiać tych

swoich  argumentów,  które  nie  pozwalały  jej  dotąd  na  żaden
związek  z  mężczyzną.  Miała  wiele  powodów,  być  może
słusznych,  ale  w  innym,  odległym  stąd  o  setki  kilometrów
świecie, określanym jako normalny.

Oboje stoją w obliczu śmierci, a ona nie chce umierać, nie

poznawszy smaku miłości tego właśnie mężczyzny. Chce, żeby
ją  wziął,  chce  powiedzieć  mu,  że  go  kocha.  Ma  przecież  w
sobie wiele czułości, ściśniętej gdzieś w sercu, skurczonej, bo
komuż  dotychczas  mogła  ją  ofiarować?-  Poza  tym  czuje,  że
podoba  się  Chance'owi.  A  on  w  ogóle  sprawia  wrażenie
mężczyzny, który od seksu nie stroni i okazji nie przepuszcza.
Ten  przystojny,  zmysłowy  i  pewny  siebie  mężczyzna  ma
zapewne  takich  okazji  co  niemiara.  A  teraz...  Sunny  jest  pod
ręką, więc czemu nie skorzystać...

Trywialne to i trochę przykre. Ale może i tak do końca wcale

nieprawdziwe.  Czuła  przecież,  że  spodobali  się  sobie
właściwie  od  pierwszego  wejrzenia.  I  chciała  bardzo,  aby  to
odczucie  nie  mijało  się  z  prawdą.  Bo  jej  Chance  MacCall
podobał się coraz bardziej. W ciągu tej doby dowiedziała się o

nim  wiele,  i  nie  dostrzegła  niczego,  co  nie  zyskałoby  jej
aprobaty.  Był  mężczyzną  odważnym,  nie  wahającym  się
podjąć  ryzyka,  człowiekiem  bardzo  zdolnym,  posiadającym
wiele  umiejętności,  a  poza  tym,  co  też  bardzo  ważne,  Sunny
nie  znała  dotychczas  nikogo,  kto  byłby  wobec  niej  bardziej
uprzejmy i opiekuńczy.

uwieńczeniem

jego

zalet

było

to,

że

jest

nieprawdopodobnie seksowny, tak bardzo, że jej po prostu
ślinka cieknie z ust. Głupie wyrażenie, ale inaczej tego określić
nie sposób.

Większość mężczyzn, po uzyskaniu odpowiedzi, jaką dała

przed godziną, natychmiast przystąpiłoby do rzeczy. A Chance,
usłyszawszy z jej ust „tak", pocałował ją, bardzo słodko, i
oświadczył:

-Idę do samolotu, mam tam ubranie na zmianę.
Przebiorę się i podrzucę ci jeszcze coś niecoś do prania.
I wtedy ona błysnęła ironią:
-Dziękuję, jak to miło z twojej strony...
A on puścił do niej oko i powiedział z uroczym uśmiechem:
-Staram się, jak mogę!
W rezultacie, zamiast rozkwitać w jego ramionach, siedziała

przy  źródełku  i  prała  męską  bieliznę.  Nie  było  to  zajęcie
szczególnie  romantyczne,  dawało  jednak  miłe  poczucie,  że
wytwarza  się  między  nimi  zażyłość.  Poza  tym  jakiś  taki
szalenie  naturalny  podział  obowiązków.  On,  mężczyzna,  stara
się  o  pożywienie  -  patrz:  robi  sidła  -  a  ona,  kobieta,  dba  o
czyste ubrania.

Uprała najpierw jego rzeczy, potem, po chwili wahania,

ściągnęła  z  siebie  wszystkie  bez  wyjątku  części  garderoby.
Wszyściutko, bo ani sekundy dłużej nie mogła już wytrzymać
w  nieświeżym  ubraniu.  Nigdy  jeszcze  nie  paradowała  po
dworze  w  stroju  Ewy.  Czuła  się  trochę  dziwnie,  co  nie
znaczyło,  że  źle.  Była  w  tym  nutka  dekadencji,  ale  nutka
absolutnie pozytywna, choć naznaczona lekkim niepokojem. A
co będzie, jeśli Chance ją zobaczy- Uśmiechnęła się na myśl o
tym. No cóż, na pewno nie wzbudzi w nim dzikiej, gwałtownej

żądzy, ponieważ jej ciało nie ma jakichś szczególnie
efektownych zaokrągleń. Z drugiej jednak strony, wcale tak źle
nie jest. A poza tym na tym pustkowiu nie ma innych kobiet
oprócz Sunny Miller. Więc kto wie, kto wie...

A przede wszystkim, zamiast myśleć głupio, trzeba się

wreszcie porządnie umyć. Napełniła wodą butelkę, polała się,
po  czym  zabrała  się  za  szorowanie.  Po  prostu  -  piaskiem.
Spłukanie piasku wymagało kilkakrotnego napełniania butelki.
Ale  skóra  po  tych  ablucjach  była  nadspodziewanie  świeża  i
gładka.  Ciekawe,  dlaczego  przemysł  kosmetyczny  nie
zaprzestanie mielenia tych różnych skorupek i nie przestawi się
po prostu na produkcję peelingu z piasku.

Nie wycierała się. Po co?- Cudownie jest schnąć w

rozgrzanym  powietrzu,  czując  na  sobie  łagodny  ciepły
wietrzyk  A  poza  tym  nie  miała  żadnego  ręcznika.  Schła  więc
sobie  w  sposób  naturalny,  piorąc  jednocześnie  swoje  własne
szmatki.  Potem  ubrała  się  w  beżowe  dżinsy  i  zielony  T-shirt.
Nigdy  nie  ubierała  się  na  niebiesko  czy  czerwono,  zawsze
kupowała ubrania w kolorach ziemi. Dlaczegóż Bo one stapiają
się z przyrodą, w nich można dobrze się ukryć.

Staniczka nie nałożyła, miała tylko jeden, a ten został właśnie

uprany. Bawełniany T-shirt przylegał do piersi, podkreślał ich
kształt. Ciekawe, czy Chance zauważy, że jak ona idzie, to te
piersi tak falują...

- Hej, hej!
Odwróciła się. Stał kilka metrów za nią, jego wzrok

natychmiast spoczął na jej piersiach. No tak...

-Długo... długo tu tak stoisz?-
- A... no... już dobrą chwilę.
Zamarła.
-Czekałem, aż się odwrócisz, ale niestety. Choć i tak widok

był całkiem, całkiem... Trzeba przyznać, że tyłeczek masz
wyjątkowy. W życiu słodszego nie widziałem.

Poczuła, że robi jej się gorąco, zbyt gorąco nawet na taki

upał. Ale stanęła do walki.

-Proszę, proszę, czyli zdobyłam twoje uznanie! I co, może

jeszcze  chcesz,  żebym  zafundowała  ci  taniec  erotyczny?
Kiedyś-  W  każdej  chwili,  skarbie,  choć  teraz  właśnie  nie.
Trzeba zabrać stąd ubrania. Chcę zastawić tu  sidła, może uda
się złapać coś na kolację...

A więc proszę. Nie można powiedzieć, żeby go nie ruszyło,

ale obowiązek przede wszystkim. I bardzo dobrze, zawsze
lepiej mieć u swego boku mężczyznę odpowiedzialnego niż
zmysłowego lekkoducha.

Zgodnie zaczęli zbierać porozkładane na kamieniach ubranie.
-A więc tak - zaczęła Sunny. - Zwierzyna ciągnie do wody...
-Zgadza się.
-Ubrania, choć prałam je z takim poświęceniem, pachną

jednak człowiekiem...

-No, właśnie. Zwierzyna może wyczuć ten zapach, a poza

tym tych ubrań tutaj nigdy nie było. A dzikie zwierzęta są
nadzwyczaj płochliwe.

Kiedy dochodzili już do swego tymczasowego domu pod

nawisem skalnym, Sunny zapragnęła jeszcze jednej informacji:

-A jak długo trzeba czekać, zanim coś złapie się w sidła?
-Różnie bywa. Kiedyś złapałem już coś po dziesięciu

minutach, innym razem czekałem dzień, drugi i nic.

Znów porozkładali rzeczy na kamieniach, niektóre prawie już

suche. Gorące, pustynne powietrze było prawie tak samo
skuteczne jak elektryczna suszarka do ubrań.

A potem była niespodzianka. Chance przykucnął koło

wielkiego  dzieła  swych  rąk,  czyli  sideł,  sięgnął  do  tylnej
kieszeni  spodni  i  wyciągnął  z  niej,  ni  mniej  ni  więcej,  tylko
pognieciony  batonik  „Baby  Ruth".  Spokojnie  rozwinął  go  z
papierka i wetknął do sideł.

Sunny dopiero po chwili była w stanie wydobyć z siebie głos.

Pełen oburzenia.

-No wiesz! Słodki baton jako przynęta! Dlaczego nie włożysz

tam jednego z moich batonów? A ten mi oddaj, natychmiast!

-Nie mogę ci go dać, Sunny - protestował ze śmiechem,

zasłaniając sidła przed jej zachłannymi rękami. - Żaden

szanujący się królik nie połakomi się na twoje nadzwyczajne
batony odżywcze!

-Ale jak mogłeś! Jak mogłeś chować przede mną słodziutki

„Baby Ruth"?!

-Wcale nie chowałem. Znalazłem go teraz w samolocie, ale

rozpuścił się na tym upale. Nie nadawał się do jedzenia.

-Rozpuścił! Dobrze wiesz, że czekoladzie to nie szkodzi!
Chance z politowaniem pokiwał głową.
-No tak, teraz już wiem. Jesteś jedną z nich.
-Jedną z nich? A o kogo ci chodzi?
-Jesteś czekoladoholiczką.
-Absolutnie nie - zaprotestowała, dumnie unosząc głowę. -

Jestem czymś więcej. Jestem słodyczoholiczką.

-To dlaczego do tej swojej wspaniałej torby, zamiast

obrzydliwych batonów, nie zapakowałaś po prostu cukierków?

Teraz ona spojrzała z politowaniem.
-Przecież to proste. Zawartość mojej torby ma pomóc mi

przetrwać. A te cukierki zjadłabym zaraz pierwszego dnia.

Wcale się nie roześmiał. Przeciwnie, jakby spoważniał, a w

jego złocistobrązowych oczach błysnęło coś ponurego.

-Chyba nie powiesz, że zawartość tej torby miała pomóc ci

przetrwać noc w pokoju hotelowym w Seattle?

Niby dowcipne, głos Chance'a niby spokojny, ale czuła w

nim napięcie.

-Ach! Sam wiesz, ludziom różne rzeczy przychodzą do

głowy. Zwłaszcza kobietom - odparła lekkim, żartobliwym
tonem. - Mnie, na przykład, wydaje się, że powinnam być
przygotowana na każdą ewentualność.

-Bzdura! Próbujesz mi wcisnąć jakiś...
-Nie, Chance! Nie wciskam ci kitu, próbuję tylko grzecznie

dać ci do zrozumienia, że to nie twój interes.

-Ale mnie chodzi o coś innego, Sunny.
-A o co?
-O szczerość. Jeśli nie chcesz mi powiedzieć, w porządku,

przeżyję. Ale to niedobrze, że nie chcesz być wobec mnie
szczera. Nasza sytuacja tutaj jest raczej nietypowa. I nie będzie

łatwo, dlatego powinniśmy mieć do siebie bezwzględne
zaufanie. Mówić sobie wszystko otwarcie, nawet jeśli prawda
zakłuje w oczy.

Wygłosił to z wielką powagą i wszystko, co powiedział, było

słuszne. Ale Sunny była nieugięta, jak zwykle, kiedy chodziło
o torbę i jej zawartość. Skrzyżowała ramiona na piersiach i
patrzyła z góry, drwiąco, w stylu: „Ja i tak tego, koleś, nie
kupię!".

-Szczerość - prychnęła. - Ciebie po prostu aż skręca, żebym

ci powiedziała, po co mi ta torba! A ja powtarzam, że to nie
twój zakichany interes! Chociaż...

-Chociaż...
-Przez moment czułam coś w rodzaju poczucia winy, ale to

przecież przeczyłoby wszelkim zasadom logiki.

Powaga nadal gościła na jego twarzy, ale już tylko przez

sekundę. Kąciki ust zadrżały. Chance uśmiechnął się i
bezradnie potrząsnął głową.

-Ej, mała! Zdaje się, że będę miał z tobą poważny problem!
Wsunął sidła pod pachę i szybkim krokiem ruszył w stronę

źródła, o ile tak można było nazwać tę dziurkę w skale, z której
ledwo sączyła się wąska strużka wody.

-Ej, duży! - wrzasnęła za nim. -A niby co? Jaki problem?
-A taki jeden! - zawołał, nie odwracając nawet głowy. -

Chyba się w tobie zakocham!

Znikł za załomem skalnym, a pod nią ugięły się kolana.

Zakocham się... No, nie... On naprawdę tak powiedział?-
Takich słów nikt nie rzuca na wiatr, zwłaszcza mężczyźni. Oni
podchodzą do tego bardzo poważnie.

Jej serce biło tak szybko, jakby przed chwilą przebiegła co

najmniej  sto  metrów.  I  to  poczucie  bezradności,  jeszcze
bardziej ścinające z nóg. Odważna, zorganizowana, przebiegła,
czujna  Sunny  Miller  w  obliczu  sprawy  natury,  powiedzmy,
romantycznej,  zupełnie  traciła  kontenans.  Nigdy  jeszcze  nie
pozwoliła,  aby  jakikolwiek  mężczyzna  poruszył  jej  serce.
Musiała  być  przecież  wolna,  w  każdej  chwili  gotowa  odejść,
zawsze gotowa do ucieczki.

Tyle lat zaklinała się, że nigdy, przenigdy... A to już się stało,

zakiełkowało  niedawno,  rozwinęło  się  błyskawicznie  i  teraz
było  w  pełnym  rozkwicie.  I  w  dodatku  on  jej  nie  kocha.  Bo
choć  użył  tego  czarodziejskiego  słowa,  co  wzruszyło  ją  tak
bardzo, dodał jednak „chyba". A to już istotna różnica. Szkoda,
wielka szkoda, bo jakiś pierwotny instynkt podpowiadał jej, że
ten  mężczyzna  pasowałby  do  Sunny  Miller.  Na  zawsze.  Miał
wszystko, o czym marzyła w tych swoich półsennych wizjach,
zawsze niedokończonych. Bo czy warto w ogóle marzyć, skoro
i tak nic się nie spełni...

Ale tu wszystko było inaczej, w tej zalanej słońcem

gigantycznej bruździe. Było tak, jakby palące słońce roztopiło
powłokę ochronną, którą starannie oklejała swoje emocje.
Niczego już nie potrafiła utrzymać na wodzy. Jej uczucia, jej
odczucia, jej pragnienia, wszystko wydostało się na zewnątrz i
porywa ją ze sobą, unosząc w krainę zupełnie nieznaną...

Bo to stanie się na pewno. Dziś w nocy ona i Chance zostaną

kochankami.  I  każdy  problem  rodził  następny,  wiadomo
przecież,  jakie  mogą  być  tego  następstwa.  A  ona  w  swojej
cudownej  torbie  nie  miała  żadnych  środków,  które  by  tym
następstwom  potrafiły  zapobiec.  Jedyna  nadzieja,  że  Chance
jest  przezorny,  ale  wszystko  może  się  zdarzyć.  Co  się  stanie,
jeśli  ona  zajdzie  w  ciążę,  a  ich  nie  uratują?  Logicznie  rzecz
biorąc, jest to bardzo możliwe. I wtedy ona w tym kanionie...
Nie,  o  tym  nawet  strach  pomyśleć.  Więc  może  o  innym
wariancie.  Co  się  stanie,  jeśli  ona  zajdzie  w  ciążę  -  i  uratują
ich?  Ona,  Chance  i  dziecko,  dwa  plus  jeden,  zwyczajna
niewielka amerykańska rodzina. Nie, tego w ogóle nie potrafiła
sobie wyobrazić. A poza tym, jeśli ich uratują, to przecież w jej
życiu  nadal  nic  się  nie  zmieni.  Znów  będzie  uciekać,  tylko
uciekać...

Po powrocie Chance zastał Sunny dokładnie w tym samym

miejscu, w którym ją zostawił. Stała nieruchomo, ze ściągniętą
twarzą, a to od razu obudziło w nim największą czujność.

-Sunny! Co się dzieje? - spytał, odruchowo sięgając po

pistolet.

Pytanie było dość zaskakujące.
-A co będzie, jeśli zajdę w ciąże?
-A ty... nie masz ze sobą żadnych pigułek?-
- Nie.
Chance w zamyśleniu podrapał się w szczękę. Hm... dziwne.

Nie spotkał jeszcze kobiety, która by pewnych rzeczy nie miała
pod ręką.

-Nie szkodzi, Sunny. Ja mam odpowiedni... sprzęt.
-A ile ty tego możesz mieć?
- Nie martw się. Wystarczy.
Objął Sunny i pocałował. Jak najgoręcej, żeby wywietrzały

jej  z  głowy  wszystkie  wątpliwości.  Dłonie  Sunny  błądziły  w
okolicy jego piersi, jakby chciały go odepchnąć. Usta mówiły
jednak  coś  innego,  były  żarliwe  i  takie  słodkie.  Przez  cienką
bawełnę  podkoszulka  czuł  jej  piersi,  już  obrzmiałe,  kuszące.
Zapragnął  je  dotknąć,  nagie.  Jednym  ruchem  zadarł
podkoszulek,  położył  gorącą  dłoń  na  miękkim  pagórku.
Usłyszał cichutki jęk. Do diabła, on chciał tylko wycałować z
niej wątpliwości, a jej natychmiast zakręciło się w głowie.

Jemu zresztą też. Pochylił głowę i zaczął pieścić ustami jedną

z tych rozkosznych różowości na szczycie piersi. I nagle
usłyszał krzyk, krzyk podnieconej kobiety, krzyk przenikający
do jego lędźwi. Palce Sunny wczepiły się w jego ramię...

Do diabła! A na cóż on właściwie ma czekać? Jedną ręką

zgarnął koc, drugą - Sunny. Usiadła mu po prostu na tym ręku,
obejmując za szyję. I wyniósł ją na pełne słońce.

Złociste promienie rozjaśniły jej włosy, rozświetliły skórę, a

oczy Sunny zajaśniały jak brylanty.

-Jesteś śliczna, Sunny.
Postawił ją na ziemi. Szybko rozłożył koc i wyciągnął do

Sunny obie ręce. Bo taką właśnie chciał ją mieć. Oszołomioną,
spragnioną.

-Tu? Teraz?
-Tak, tak, Sunny.
Nie chciał czekać, aż zapadnie noc, oboje wpełzną do

ciasnego namiotu i wszystko stanie się, jakby według jakiegoś

scenariusza. Chciał mieć ją teraz, w pełnym świetle dnia, nagą,
wygrzaną słońcem i spontaniczną.

Ułożył ją na kocu. Kilka pospiesznych ruchów, i już

wszystko było obok, ich podkoszulki, jej dżinsy. A słońce
pieściło Sunny całą, taką smukłą i kremową.

-Jesteś śliczna, Sunny.
Teraz pieścił on, całował wszędzie, dotykał, głaskał, czując

narastającą namiętność. Potem już tylko dyskretny ruch ręką,
do kieszeni dżinsów, po ten cały... sprzęt.

Ona, w pewnym momencie, krzyknęła cicho, ale on nie

pomyślał, dlaczego. Nie miał czasu na zastanawianie się, był w
niewoli ogromnej, żywiołowej namiętności.

Sunny, dziewczyna słoneczna, była jego.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Sunny Miller po raz pierwszy oddała się mężczyźnie w

pełnym świetle dnia, na kocu rozłożonym na ziemi.
Mężczyźnie, który nawet nie zdjął butów. Taka była jego
pierwsza myśl, kiedy był już zdolny cokolwiek pomyśleć.

Leżała teraz na boku, odwrócona plecami, zwinięta w

nieduży  kłębek.  Przez  szczupłe  plecy  przebiegał  jeszcze
dreszcz.  Ona  też  przed  chwilą  przeżywała  rozkosz,  przecież
czuł. A kiedy kładła się z nim na kocu, była jeszcze nietknięta.
I  musiał  istnieć  ku  temu  naprawdę  ważny  powód,  skoro
czekała  tak  długo.  Sunny  Miller  miała  już  dwadzieścia
dziewięć  lat.  Był  jej  pierwszym  mężczyzną,  oddała  mu  się  z
własnej  woli.  To  dawało  mu  satysfakcję,  ale  cała  sytuacja
wcale nie była komfortowa, i to dla obu stron.

Ostrożnie położył dłoń na szczupłym ramieniu, zmusił, aby

odwróciła się ku niemu twarzą. Nie opierała się, ale była
sztywna, ruchy miała nieskoordynowane. Była bardzo blada,
oczy podejrzanie błyszczące. A więc walczyła ze łzami.

Wsunął rękę pod jej głowę i nachylił się. Chciał, żeby czuła

jego  obecność,  wiedział,  że  ona  teraz  bardzo  tego  potrzebuje.
Udało  mu  się  przechwycić  jej  spojrzenie,  ale  natychmiast
odwróciła  głowę  na  bok,  a  jej  policzki  pokrył  ciemny
rumieniec.

Rumieniec był uroczy. Pogłaskał więc policzki, potem jego

dłoń przesunęła się niżej, musnęła piersi. Na kremowej skórze
dojrzał zaczerwienienia, ślady po jego świeżym zaroście.
Pocałował te ślady, notując jednocześnie w pamięci, że jednak
powinien się dziś ogolić. A teraz koniecznie należało coś
powiedzieć. Tylko co?

Na co dzień gadał z wieloma ludźmi. To jasne. Z

wojskowymi z różnych baz, meliniarzami, narkomanami,
ludźmi z biur rządowych i tak dalej. Umiał podejść każdego i
wyciągnąć z niego to, co chciał. Ale z Sunny było inaczej, jego
nadzwyczajne umiejętności zawodziły na całej linii. Bo ona
rozbrajała go zupełnie. Na żadnym szkoleniu nie mówiono, jak

oprzeć się srebrzystym, migotliwym oczom i nie poddać się
urokowi słonecznej osobowości. Bo ona taka jest. Sunny,
słoneczna dziewczyna.

Teraz to pogodne stworzenie przycichło, jakby żałowała tego,

co  się  stało.  I  nie  garnęła  się  do  niego.  A  kobiety,  z  którymi
był,  zawsze,  po  chwili  zbliżenia,  próbowały  się  do  niego
przytulić.  To  on  odsuwał  się,  nie  potrzebował  już  żadnego
kontaktu,  ani  fizycznego,  ani  duchowego.  Teraz  Sunny  robiła
dokładnie  to  samo.  Leżała  obok  niego,  ale  starała  się  go  nie
dotknąć, i milczała.

Czuł, że wzbiera w nim gniew. Gwałtowny, prymitywny. Tej

kobiecie nie wolno się od niego odsuwać. Należy do niego. Jest
jego kobietą. A on jest jej pierwszym mężczyzną. Czuł, jak
znów budzi się w nim pożądanie.

Pochylił się jeszcze bardziej i jego ciemne muskularne ciało

znów odgrodziło Sunny od słońca. Drgnęła, jej paznokcie
wpiły się w jego pierś. Ale nie próbowała go odepchnąć.

Znów kochał się z nią. Ale teraz inaczej. Nie było dzikiej,

niepohamowanej  namiętności,  ani  nie  chodziło  mu  o  to,  żeby
zabłysnąć kunsztem, wyćwiczonym w objęciach innych kobiet.
Chciał,  żeby  Sunny  dostała  wszystko,  co  najpiękniejsze,
najczulsze,  najsłodsze.  Kochał  ją,  a  potem  ucięli  sobie
króciutką, krzepiącą drzemkę. A kiedy dno kanionu skryło się
w  cieniu,  Chance  wziął  Sunny  na  ręce  i  wolnym  krokiem
zaniósł pod skalny dach.

Posadził ją na ziemi u wejścia do niszy i przykazał

stanowczym tonem:

- Nie ruszaj się stąd. Jest jeszcze jasno, pójdę sprawdzić sidła.
Nie ruszała się z miejsca, dopóki nie zniknął jej z oczu.

Wtedy zerwała się na równe nogi. Chwyciła butelkę z wodą i
umyła się błyskawicznie, nałożyła ubranie i znów przysiadła w
cieniu nawisu, nieruchomo, wpatrzona w dal, czując w sercu
wielki niepokój.

Zdawała sobie sprawę, co ją czeka, kiedy Chance wziął ją na

ręce i wyniósł na słońce. Nie liczyła się jednak z takim
wybuchem namiętności, z takim frontalnym atakiem na

zmysły.  Spodziewała  się  przyjemności,  ale  to,  co  odczuwała,
było  potężne  i  wszechogarniające.  Pierwszy  raz  w  życiu
zdarzyło jej się doznać czegoś, co było silniejsze od niej. I ona,
i  Chance  byli  ludźmi,  którzy  przywykli  panować  nad  sobą,  a
tam,  na  tym  kocu,  było  tak,  jakby  ktoś  inny  przejął  nad  nimi
władzę.  W  tych  obcych  rękach  oboje  byli  zatrważająco
bezsilni.

I pokochała go jeszcze bardziej. Ten mężczyzna o duszy

wojownika,  nieustępliwy,  trochę  dziki,  stał  jej  się  najbliższy.
Na jak długo? W dotychczasowym życiu  Sunny najbliższe jej
osoby  po  prostu  ją  opuszczały.  Matka,  żeby  chronić  córki,
oddała je  do adopcji obcym ludziom. Nadal  jednak istniała w
ich  życiu.  Widywała  się  z  nimi,  a  jej  wizyty  miały  jeden
podstawowy  cel.  Pamela  Vickery  Hauer,  z  biegiem  lat
prawdziwy  spec  od  ukrywania  się  i  samoobrony,  pragnęła
wszystkie  swoje  umiejętności  przekazać  córkom.  Wizyty
urwały  się,  kiedy  Sunny  skończyła  lat  szesnaście.  Crispin
Hauer miał  do dyspozycji nieporównywalnie większe środki i
możliwości  niż  zbiegła  żona.  Jego  zwycięstwo  było  jednak
pyrrusowe,  bo  Pamela  i  tak  znów  mu  uciekła.  Zadając  sobie
śmierć.

Dla Sunny jedyna spuścizna po matce, to pamięć o jej

wielkim poświęceniu oraz życie, jakie zmuszona była
prowadzić. Zycie w cieniu. Nikt nie pytał, czy jej to
odpowiada. Po prostu tak żyć trzeba i starać się nawet z takiego
życia wydobyć to, co najlepsze.

Margreta też odeszła, to ona zadecydowała, że siostry muszą

się rozdzielić. Potem zmarli oboje Millerowie i Sunny została
zupełnie sama. Cotygodniowa króciutka rozmowa przez
komórkę był to jedyny kontakt z Margreta, i wyglądało na to,
że siostra bardzo chce poprzestać tylko na tym.

Teraz pojawił się Chance i Sunny była przerażona, czy

znajdzie dość siły, aby zrezygnować z jego obecności w swoim
życiu. Zdawała sobie sprawę, z jakim wiąże się to zagrożeniem
dla niego. Jedyną pociechą był fakt, że Chance jest mężczyzną,
który potrafi się obronić...

Nadchodziła noc. Dookoła było już prawie czarno, jakby

matka  natura  całą  Ziemię  owinęła  czarnym  szalem.  Zewsząd
słychać  było  cichutki  szmer  przemykających  się  nocnych
żyjątek,  zaaferowanych  swoimi  sprawami.  Lekki  wiatr
potrząsał gałązkami krzewów. Skrzypiały, nie, one gruchotały
cichutko jak suche kosteczki.

Nagle przypomniała sobie, że Chance nie wziął ze sobą

latarki, może w tych ciemnościach zabłądzić. Podeszła do
ogniska i dorzuciła kilka większych patyków. Jasny płomień
posłuży Chance'owi jako drogowskaz. Potem weszła do niszy,
rozświetlonej blaskiem ognia, i bez trudu udało jej się odnaleźć
latarkę.

- Chance?
Brak odpowiedzi. Zaklęła cicho i zapaliwszy latarkę, ruszyła

w stronę tego drugiego końca kanionu, gdzie ze skał spływa
strużka życiodajnej wody. Szła bardzo ostrożnie, za każdym
razem starannie oświetlając miejsce, gdzie zamierzała postawić
stopę. Drugie spotkanie ze żmiją tego samego dnia to naprawdę
byłby już nadmiar przyjemności.

I nagle omal nie umarła ze strachu. Bo ktoś chwycił ją

znienacka wpół i wycisnął na jej ustach pocałunek. Gorący i
mocny, ale ona i tak czuła się zobligowana wyrazić swoje
niezadowolenie.

-Chance! Przestraszyłeś mnie śmiertelnie!
-Niestety, musiałem cię ukarać za niesubordynację. Miałaś

nie ruszać się z miejsca.

Znów ją pocałował.
-Czy... czy to również jest kara-? – wymruczała Sunny, gdy

głowa Chance'a znów powędrowała

w górę, w ciemność.
-Tak.
I na pewno się uśmiechnął, była pewna.
-No to możesz mnie jeszcze raz ukarać.
Wcale się nie wzbraniał, można nawet powiedzieć, że ukarał

ją bardzo gorliwie. A potem roześmiał się i powiedział:

-Chyba nie sądzone mi skonać z głodu. Raczej umrę z

przemęczenia.

Słowo „głód" przypomniało jej o sidłach i uświadomiło, że

już od dłuższego czasu jest potwornie głodna.

-Złapałeś królika?
-Ptaka. Niestety, jest dość mizerny.
Podniósł rękę, zauważyła, że trzyma w niej oskubanego już

ptaka, nieco mniejszego niż przeciętny kurczak.

-Ale to chyba nie jest Roadrunner?
-Nie, to nie on. A co ty tak ciągle się boisz, że to któryś z

bohaterów kreskówki? I mogłabyś okazać trochę wdzięczności.

-A więc co to jest za ptak?
-Hm... Po prostu ptak. A jak biedaczek zawiśnie nad ogniem,

będzie to ptak upieczony.

Sunny usłyszała, jak jej żołądek głośno poprosił, żeby go

napełnić.

-Dobrze, możesz go upiec - przyzwoliła łaskawie. - O ile,

naturalnie, na sto procent nie jest to Roadrunner. Bo ja go
kocham, na drugim miejscu jest Bullwinkle.

Chance wybuchnął głośnym śmiechem.
-Chyba nie powiesz, że gdzieś puszczają jeszcze te stare

kreskówki?

-Nie, już nie. Ale zawsze można pożyczyć sobie kasetę z

wypożyczalni.

-Och, Sunny, Sunny...
Wziął ją za rękę i poszli sobie dalej razem, niespiesznie,

nadal pogadując o starych kreskówkach i zgodnie dochodząc
do wniosku, że te nowe nie umywają się do nich. Sunny
jednocześnie dalej pilnie oświetlała drogę, na wypadek, gdyby
jakiejś żmii przyszło do głowy udać się na nocną przechadzkę.

-Sunny? A dlaczego nie czekałaś na mnie? - spytał Chance.
-Przecież jest ciemno, a ty nie wziąłeś latarki. Bałam się, że

zabłądzisz.

Chance wydał z siebie jakiś nietypowy dźwięk, ni to

zakaszlał, ni to chrząknął.

-Czyli wyruszyłaś na ratunek?

Sunny zrobiło się głupio. W końcu były ranger nie

potrzebował pomocy, sam potrafi w ciemnościach odnaleźć
drogę do obozowiska.

-Przepraszam, Chance, nie pomyślałam, że dla ciebie to

żaden problem.

-Nie przepraszaj - powiedział i przyciągnął ją do siebie

jeszcze bliżej.

Po kilku chwilach wkraczali już na teren swego małego

obozowiska.  Ogień,  podsycony  przez  Sunny,  nadal  tlił  się.
Małe płomyczki pełzały jeszcze po resztkach patyków. Chance
położył  ptaka  na  skale  i  zabrał  się  do  roboty.  Z  czterech
grubszych  patyków,  skrzyżowanych  po  dwa,  skonstruował
dwie  podpórki.  Potem  wziął  jeszcze  jeden  długi  patyk,
naostrzył  go  na  końcu,  nadział  na  niego  martwego  ptaka  i
ułożył  na  prowizorycznym  rożnie.  Dorzucił  do  ognia  kilka
gałązek  i  po  kilku  minutach  zaskwierczało.  Z  ptaka  zaczęły
skapywać  do  ognia  kropelki  tłuszczu,  a  dookoła  rozszedł  się
cudowny  zapach  pieczonego  mięsa.  Sunny  natychmiast
poczuła, jak jej ślinka napływa do ust.

Chłód był przejmujący. Trudno było uwierzyć, że jeszcze

niedawno panował upał nie do wytrzymania. Sunny podsunęła
sobie  do  ogniska  płaski  kamień,  usiadła  i  rozkoszując  się
ciepłem,  popatrywała  na  Chance'a.  Zauważyła,  że  zdążył  się
umyć,  ciemne  włosy  były  mokre.  No  i  ogolił  się.  Sunny
uśmiechnęła się do siebie.

Musiał wyczuć, że go obserwuje. Podniósł na nią wzrok i

było jasne, że oboje myślą o tym samym.

-Jak się czujesz, Sunny?
-Dziękuję, wszystko w porządku.
-Krwawisz?
-Przedtem... ale tylko trochę. Teraz już nie.
-Aha. Chance ostrożnie przekręcił ptaka na drugą stronę.
-Wolałbym to wiedzieć przedtem - mruknął. A ona życzyłaby

sobie, żeby on w ogóle niczego nie wiedział, a przede
wszystkim nie znał powodów, dla których Sunny Miller

straciła dziewictwo dopiero w wieku dwudziestu dziewięciu
lat.

-A dlaczegóż - spytała zaczepnie. – Wycofałbyś się wtedy?
-Nie. Ale wszystko wyglądałoby inaczej. Hm... To było

nawet ciekawe.

-To znaczy... jak?
-No... byłbym ostrożniejszy, nie taki gwałtowny.
-Ale naprawdę wszystko jest w porządku.
Chance znów skupił się na pieczystym.
-Jeszcze jedno - mruknął. - Wiesz, że nie zabezpieczyłem

się za drugim razem.

-Zauważyłam.
Przez kilka sekund patrzyli na siebie w milczeniu, po czym

Sunny opuściła głowę i z wielką uwagą zaczęła przyglądać się
swoim dłoniom.

-A powiedz, Sunny, czy to może są właśnie te dni, kiedy ty

możesz...

-No... tak jakby na granicy.
Chance nie odzywał się przez chwilę, poprawił coś przy

rożnie.

-Gdybyśmy nie utknęli w tej dziurze...
-To co - spytała skwapliwie Sunny.
-To nie miałbym nic przeciwko temu. Nie do wiary! Czy

dobrze słyszałaś Chance wyraźnie dawał do zrozumienia, że
nie miałby nic przeciwko temu, gdyby ona zaszła w ciążę.
Omal nie podskoczyła na tym swoim kamieniu. A wokół serca
zrobiło się jej dziwnie cieplutko.

-Ani ja, Chance.
Ptak został upieczony. Tak przynajmniej stwierdził Chance.

Zdjął szpikulec z rożna i kopiąc jeden z płaskich kamieni,
przesunął go bliżej Sunny. Rozsiadł się, wyciągnął z kieszeni
nóż i odkroił spory kawałek pachnącego mięsa.

-Proszę - powiedział, podając mięso Sunny.- Tylko uważaj,

jest bardzo gorące.

Sunny, zgodnie z instrukcją, podmuchała przez chwilę, po

czym odgryzła kawałeczek, przeżuła i aż jęknęła z zachwytu.

W tym mięsie było wszystko, smak pieczonego drobiu, i dym, i
zapach palonego drewna. Nigdy jeszcze nie jadła czegoś
bardziej smakowitego.

-Chance! Pyszne!
Swój kawałek żuła bardzo powoli, rozkoszując się smakiem.

Chance  odkroił  dla  siebie  spory  kawałek,  jadł  powoli  i
prawdopodobnie  jego  podniebienie  również  przeżywało
rozkosze. Potem już sprawiedliwie obdzielał każdego z nich po
jednym  kawałku.  W  pewnym  momencie  Sunny,  choć  wcale
jeszcze nie syta, zdecydowanie odmówiła.

-Bierz! - nalegał Chance . - Przecież wiem , że się nie

najadłaś.

-Nieprawda, nie przełknę już ani kęsa. A ty jesteś ode mnie o

wiele większy i musisz zjeść więcej.

-Sunny, jedz! I nie przejmuj się tak moją osobą. I nie martw

się, z głodu nie zginiemy, ja zawsze coś tam złapię. A jutro
rozejrzę się, czy nie rośnie tu coś jadalnego.

-Ptaki, krzaki... Czegóż to głodny człowiek nie weźmie do

ust!

Roześmiała się tym swoim wysokim, zaraźliwym śmiechem,

Chance  zawtórował,  po  czym  znów  ją  poprosił,  żeby  jadła  i
Sunny  w końcu uległa i  z wielką przyjemnością spałaszowała
jeszcze  jeden  kawałek  smakowitego  mięsa.  Na  deser  każde  z
nich przeżuło po połowie odżywczego batona. Z entuzjazmem,
co  prawda,  mniejszym,  ale  dzięki  temu  głód  został
zaspokojony do końca.

Chance zgasił ognisko, Sunny rozstawiła namiocik. Umyli

zęby, po czym każde z nich udało się za inny załomek skalny,
na najbardziej osobistą wycieczkę. Jak stare dobre małżeństwo,
śmiała się w duchu Sunny. Ich „dom", ta nisza w skałach, ich
cały dobytek - to było tak niewiele, ale te wspólne
przygotowania stworzyły prawdziwie domową atmosferę.
Pełną spokoju. Dopóki Chance nie spytał:

-Może nałożysz mój T-shirt? Będziesz miała taką jakby

nocną koszulę.

W jego głosie nie było nic szczególnego, ale Sunny już

poczuła  żar,  rozlewający  się  po  całym  ciele.  A  więc
wystarczyło jedno jego spojrzenie, a jej ciało już płonie. Zbyt
wiele  zdążyła  się  już  nauczyć,  na  tym  kocu,  na  ziemi  zalanej
słońcem.  Pamiętała  ten  moment  oślepiający,  paraliżujący.  I
była pewna, absolutnie pewna, że żaden mężczyzna na świecie
nie byłby w stanie dać jej takiej rozkoszy. Tylko on.

-Ale tobie będzie zimno, Chance.
-Żartujesz, prawda? Jak zwykle, spoglądał na nią z góry. I

uśmiechał się.

-Chyba nie przypuszczałaś, że zaśniemy od razu? Nie było

siły, ona też musiała się uśmiechnąć.

-Ależ skąd! To byłby wielki błąd! Ale pomyślałam, że ten T-

shirt przyda ci się... potem...

-Chyba nie.
W rekordowym tempie pozbyli się odzienia i wślizgnęli

do namiotu. Chance zgasił latarkę, jego niecierpliwe ręce
sięgnęły po Sunny. A ona, pieszczona, całowana, pomyślała
półprzytomnie,

że

kochanie

ciemnościach

nieprawdopodobnie wyostrza zmysły. Teraz wyczuwała każde
stwardnienie na jego silnych dłoniach, Intensywny zapach
męskiej skóry odurzał, jej ręce były coraz śmielsze, coraz
bardziej pożądliwe...

Potem Chance wciągnął jej przez głowę swój czarny T-shirt.

Wielki, ale Chance go skrócił, owijając dolny brzeg wokół talii
Sunny.  Wtuliła  się  w  jego  ramiona,  duża  dłoń  Chance'a
przyjemnie grzała ją w pośladki. On miał pod głową zwinięty
w  kłębek  sweter,  ona  szeroką  męską  pierś.  Było  jak  w  raju.
Zasypiała  z  cudownym  poczuciem,  że  nigdy  jeszcze  w  życiu
nie była tak szczęśliwa.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Następnego ranka sidła były puste i Sunny nie kryła

rozczarowania. Po takiej nocy, prawdziwej idylli, dzień
powinien zacząć się miło, czyli od obfitego śniadania na
ciepło.

-Może byś coś ustrzelił? - spytała, kiedy oboje, siedząc na

ziemi, apatycznie przeżuwali batonowe paskudztwo. - Mam,
niestety, jeszcze tylko osiem tych batonów.

-A ja nie mam zapasowych naboi - oznajmił Chance. -W

magazynku  jest  piętnaście  serii.  Wolałbym  zachować  je  na
jakąś  szczególną  okazję.  A  poza  tym  kula  o  średnicy
dziewięciu milimetrów rozerwie królika na strzępy. Z ptaka nie
zostanie  prawie  nic.  O  ile  w  ogóle  z  tego  pistoletu  da  się  go
ustrzelić.

Nie wątpiła w jego umiejętności, w końcu służył w wojsku. I

na pewno radził sobie równie dobrze ze swoim automatem, jak
i z pistoletem innego rodzaju.

Opuściła głowę i dokładnie obejrzała swoje dłonie.
-Chance? A kaliber 38 byłby dobry?
-Na pewno lepszy, chociaż nie idealny.
-No... to ja taki mam.
-Co! Sunny uniosła głowę i spojrzała w kierunku swojej

drogocennej torby.

-Tam. Kaliber 38.
Zerwał się na równe nogi, spojrzał na torbę, po czym wbił

wzrok w Sunny. Jego twarz była kamienna, a głos lodowaty.

-Czy byłabyś tak uprzejma i zechciała mi wyjaśnić, po

cholerę wozisz ze sobą pistolet? Podróżujesz przecież
służbowo. I jak ci się udaje przejść z tym pistoletem przez
kontrolę na lotnisku?

Sunny nikomu nie zdradzała swoich sekretów. Przez całe

życie ukrywała się, przemieszczając się z miejsca na miejsce, i
to wyrobiło w niej największą ostrożność. Ale temu
mężczyźnie zdążyła już dać z siebie o wiele więcej niż
komukolwiek innemu. A poza tym, było nie było, połączeni są
teraz wspólną sprawą.

-Mam specjalny schowek.
-Jaki? - warknął. - Przecież widziałem, jak rozpakowywałaś

swoją torbę. A może ty chowasz pistolet w sprayu do włosów,
co !

-Tak. I w suszarce.
-Czyli szmuglujesz broń na pokład samolotu, tak?- Od jak

dawna to robisz?

-Za każdym razem, kiedy lecę samolotem - odparła chłodno,

podnosząc się z ziemi. Nie, nie może pozwolić, żeby on stał tak
nad nią, jak wieża, i darł się, jak na krnąbrne dziecko. Niestety,
choć wstała, znaczna różnica wzrostu nadal była widoczna. -
Wsiadłam do samolotu po raz pierwszy, kiedy miałam
szesnaście lat.

Wolnym krokiem podeszła do torby i wyjęła oba wymienione

przedmioty.  Najpierw  spray  do  włosów,  który  Chance
natychmiast  wyrwał  jej  z  ręki.  Zdjął  nakrętkę,  przyjrzał  się
końcówce, potem odsunął pojemnik od siebie. Nacisnął. Spray
zasyczał  cichutko  i  wypuścił  z  siebie  mgiełkę  pachnącej
substancji.

-To naprawdę spray - wyjaśniła Sunny. - Zostało już

niewiele.

Wyjęła mu pojemnik z rąk i zręcznym ruchem odkręciła

denko.  Z  pojemnika,  prosto  na  jej  dłoń,  wysunęła  się  mała
kolba. Przykucnęła, położyła ją na ziemi i sięgnęła po suszarkę.
Kilka  zręcznych  ruchów  i  na  ziemi,  obok  kolby,  leżały
pozostałe  części  pistoletu.  Złożyła  je  błyskawicznie,  jak  ktoś,
kto  ćwiczył  tak  często,  że  mógłby  to  zrobić  przez  sen.
Załadowała magazynek i wręczyła pistolet Chance'owi.

Mały pistolet prawie zginął w jego dużej dłoni.
-No, nie... - wysapał Chance gniewnie. -I co ty właściwie

robisz z tym pistoletem?

-Prawdopodobnie to samo, co ty. Dla obrony własnej.
-Ja wożę różnych ludzi, większości z nich nie znam, poza

tym często ląduję na odludziu. No i mam licencję. A ty?

-Nie - odparła zgodnie z prawdą. - Ale jestem samotną

kobietą, podróżuję bez obstawy i przewożę przesyłki o

wartości  wystarczająco  dużej,  aby  klient  zdecydował  się  na
wynajęcie  kuriera.  Poza  tym  te  przesyłki  doręczam  ludziom
zupełnie  mi  nie  znanym.  Wystarczyć  Byłabym  idiotką,
gdybym nie zabezpieczyła się w żaden sposób.

Wszystko było przekonywujące i słuszne. Oprócz jednego.
-A dlaczego nie masz licencji? - spytał twardym głosem

Chance. - Masz uzasadnione powody, żeby ją otrzymać.

Czuła się jak na przesłuchaniu. I wcale jej się nie podobało,

że  czuły  kochanek  o  złocistobrązowych  oczach  zmienił  się
nagle  w  bezwzględnego  oskarżyciela.  A  ona  wcale  nie  miała
zamiaru  mu  tłumaczyć,  że  nie  chce  figurować  w  żadnej
krajowej bazie danych.

-Mam powody, żeby o nią nie występować.
-I to nie jest mój biznes. Już to słyszałem. Nie musisz się

powtarzać. Rozumiem.

Odwrócił się i ruszył w stronę źródełka, zapewne sprawdzić

sidła. Przedtem jednak obdarzył ją spojrzeniem pełnym
wściekłości.

Naturalnie, że musiała się za nim wydrzeć:
-Ej, ty, panie przemądrzały! Ciekawość to pierwszy stopień

do piekła!

Głupie, ale ulżyło. Lekarze zresztą zalecają, żeby czasami

pozwolić sobie na spontaniczną, dziecinną reakcję.

Jednak nadal była trochę podminowana. Ruszyła więc w

odwrotnym kierunku niż Chance. Szła szybko, pomrukując
gniewnie pod nosem i pochylając się co chwila, aby podnieść z
ziemi drogocenną suchą gałązkę. Co mu tak nagle odbiłoś
Jeszcze gotów zarekwirować jej pistolet, kiedy wydostaną się z
tego kanionu! Bo na pewno się stąd wydostaną, wierzyła w to
święcie. A on... Niech no tylko spróbuje zabrać jej ten pistolet.
To będzie oznaczało prawdziwą wojnę!

Chance z wielką uwagą studiował mały kompaktowy pistolet,

leżący na jego dłoni. Takiego cacka nigdy jeszcze nie oglądał, i
to z bardzo prostej przyczyny - było to dzieło anonimowego
rusznikarza. Na pistolecie nie było ani numeru seryjnego, ani
nazwy,

żadnej

wskazówki,

gdzie

kiedy

został

wyprodukowany. Był to egzemplarz absolutnie nie do
zidentyfikowania. Czyli, jednym słowem, sprawa raczej
śmierdząca.

Szkoda, wielka szkoda. Bo on już w pięćdziesięciu

procentach  był  przekonany,  że  Sunny  Miller  nie  ma  nic
wspólnego ze swoim tatusiem - terrorystą. A niestety ma. Musi
mieć,  i  o  tym  świadczy  ten  trefny  pistolecik.  I  nawet  fakt,  że
Sunny  nie  sypia  z  facetami  na  prawo  i  na  lewo  -  a  na  to  miał
dowód  niezbity  -  wcale  nie  przyczynia  się  do  stworzenia
wizerunku  kobiety  uczciwej.  Po  prostu,  widocznie  dotychczas
nie trafił się jej żaden facet do spania.

Tak. Niestety. Złotowłosa istota o promiennych oczach wcale

nie musi być aniołem. Już Szekspir ostrzegał przed łotrzykiem,
mamiącym uśmiechem poczciwca...

Cholera! Wyrolowała go, normalnie go wyrolowała! Uśpiła

jego czujność tymi słodkimi oczętami i kremowym tyłkiem, no
i wzięło go jak diabli. Po prostu odleciał. I prawie uwierzył, że
ona jest czysta jak łza.

Ale nie do końca... O, nie. Bo mu ciągle coś jednak nie

pasowało.  No  i  proszę,  teraz  mamy  pistolet  z  nielegalnego
źródła, ukrywany tak skutecznie, że przez kilkanaście lat żaden
czujnik  na  lotnisku  nie  zdołał  go  wykryć.  Sprawa  jasna.  One
wyłapują  metal,  więc  ta  spryciara  chowa  pistolet  w
metalowych  pojemnikach.  A  w  torbie  podróżnej  każdej
kobiety,  dbającej  o  swój  wygląd,  mogą  znajdować  się
akcesoria  do  układania  włosów.  Spray  działa  bez  zarzutu,  co
do suszarki Chance również nie miał wątpliwości.

Na razie nie ma co się wściekać. To tylko rozprasza,

przeszkadza  skoncentrować  się  na  tym,  co  dzieje  się  na
bieżąco. Miał nadzieję, że nie spaprał niczego, reagując trochę
zbyt  ostro.  Niestety,  rozstanie  się  ze  złudzeniami  jest  zawsze
nieco bolesne. Tym niemniej, powinien był się opanować, nie
psuć  słodkich  wrażeń  z  ich  wspólnej  nocy.  Sunny  nie  ma
przecież  doświadczenia  z  mężczyznami,  łatwiej  nią
manipulować  niż  kobietą,  dla  której  przespać  się  z  prawie

100

nieznajomym facetem to nic nadzwyczajnego. A więc źle nie
jest.

Doszedł do umówionego miejsca w kanionie i skrył się w

cieniu, gdzie był prawie niewidoczny. Tu nie da się zaskoczyć
Sunny,  a  poza  tym  stąd  dobrze  widać  pewną  skałkę  na
krawędzi  kanionu.  Wyjął  z  kieszeni  laser  -  tubkę  cienką  jak
ołówek, o długości pięciu centymetrów  - i  wycelował.  Zaczął
klikać,  wysyłając  nienaturalnie  jasny  promień  światła  w
określonych  odstępach  czasu.  Według  kodu  uzgodnionego  z
Zanem. Porozumiewali się codziennie, i dzisiejsza wiadomość
podobna  była  do  poprzedniej.  Wszystko  w  porządku,  ratować
jeszcze nie trzeba.

Wykonawszy swoje zadanie, Chance usadowił się za

załomkiem skalnym, skąd mógł dobrze obserwować źródełko.
Sidła  tej  nocy  okazały  się  nieskuteczne,  trzeba  będzie  jednak
coś  ustrzelić,  aby  mieli  czym  napełnić  wieczorem  żołądki.
Wiedział to o sobie, że jest bardzo wytrzymały na głód, ale po
co głodować, skoro nie przyświeca temu żaden konkretny cel.
Dlatego  królik,  który  teraz  nieopatrznie  wychyli  skądś  swoją
mordkę, niestety, nie pożyje już dłużej.

Sunny szła przed siebie, zbierając po drodze patyczki,

jednocześnie  uważnie  przyglądając  się  skalnym  ścianom,
szukając  w  nich  jakiejś  szczeliny,  jakichś  śladów  zwierząt,
czegokolwiek, co mogłoby oznaczać drogę do wolności.  Och,
Boże,  gdyby  mieli  ze  sobą  jakiś  sprzęt  do  wspinaczki.  Linę,
kołki, cokolwiek...

Ściany skalne były prostopadłe, tylko miejscami odchylały

się do tyłu, niestety minimalnie, o kilka zaledwie stopni. I nie
były  gładkie,  deszcz  i  wiatr  pracowały  nad  tym  miliony  lat,
żłobiąc  w  skale  głębokie  bruzdy.  Co  pewien  czas  Sunny
natrafiała  na  niewielkie  rumowiska,  przy  którymś  z  kolei
przystanęła  i  nagle  w  jej  sercu  zapalił  się  promyk  nadziei.
Przykucnęła,  podniosła  jeden  z  odłamków,  wielkości  pięści,  i
potarła  kciukiem  o  jego  powierzchnię.  Szorstka  jak  papier
ścierny. Piaskowiec, stąd ten piękny różowawy kolor. I jest to
skała miękka! Żeby się upewnić, walnęła odłamkiem o ścianę.

101

Stuknęło, na ziemię poleciało kilkanaście odłamków. A więc
piaskowiec, ale w tym miejscu zbyt miękki i trzeba szukać
dalej. I znaleźć koniecznie skałę, która będzie odchylała się do
tyłu.

Jest. O, tutaj. Jedno z żeber wyraźnie odchylało się w tył.

Podeszła bliżej, przejechała po skale ręką. Szorstka, znów jak
ten papier ścierny... A więc może jednak, może...

Biegła do obozowiska jak na skrzydłach. Drżącymi z emocji

rękami  otworzyła  torbę  i  wyciągnęła  lokówkę.  Chance  wcale
nie pytał, czy pistolet to jej jedyna broń. A ona w tej lokówce
miała  schowany  nóż.  Nieduży,  wąski,  raczej  stworzony  do
tego,  aby  wbić  go,  a  nie  -  ciąć.  I  był  to  nóż  prawie
niezniszczalny.

Bez rękawiczek się nie obejdzie. Boże, czemu ona do torby

nie  włożyła  rękawiczek!  Ale  zaraz...  Sięgnęła  po  apteczkę,
wyjęła  z  niej  biały  bandaż  z  gazy.  Kiedyś  miała  okazję
zobaczyć  rękawiczki  alpinistów.  Nie  miały  palców,  chroniły
same dłonie. Coś takiego można z tego bandaża wyczarować.
Samo owijanie dłoni trwało nieco dłużej, niż się spodziewała, i
efekt był raczej mizerny. Nie szkodzi. Ta namiastka też się na
coś przyda. A zresztą, co tam bąble i zadrapania, najważniejsze
jest to, co dzięki nim można osiągnąć.

Dzierżąc nóż w ręku, pomaszerowała z powrotem do miejsca,

z  którego  zamierzała  przypuścić  szturm.  Przypomniała  sobie,
że  oprócz  noża,  powinna  mieć  jeszcze  jakiś  kamień,  bardziej
twardy niż piaskowiec.  Rozejrzała się bacznie, jej  wzrok padł
na  ciemnoszary  kamień  o  nierównej  powierzchni,  wielkości
grejpfruta. A więc w sam raz.

Z nożem w lewym ręku i kamieniem w prawej stanęła przed

ścianą.  Wybrała  miejsce,  przystawiła  ostrze  noża  i  zaczęła
walić  kamieniem  w  rękojeść.  Kiedy  nóż  wszedł  w  skałę,
wysunęła  go  trochę,  zmieniła  kąt  nachylenia  i  znów  zaczęła
mocno  uderzać  kamieniem.  Powtarzała  to  kilkakrotnie  i  w
końcu  się  udało.  Kawałek  skały  spadł  na  ziemię,  a  w  ścianie
powstało  wyżłobienie,  dostatecznie  duże,  aby  oprzeć  w  nim
stopę.

102

- O rany, to działa - szepnęła zachwycona, ochoczo

zabierając się dalej do roboty. Nie miała pojęcia, ile czasu
zabierze jej wykucie stopni aż po samą krawędź kanionu. O ile
to w ogóle będzie możliwe. Ale spróbować trzeba. Winna jest
to Margrecie i sobie samej. Zrobić wszystko, aby wydostać się
z kanionu.

Jakieś dwie godziny później huknął strzał, znienacka,

odbijając  się  szerokim  echem  po  całym  kanionie.  Sunny
zatrzęsło,  cudowne  moce  sprawiły  jednak,  że  nie  spadła.
Zszokowana,  przylgnęła  do  ściany  z  całej  siły.  Nie  była  zbyt
wysoko  nad  ziemią,  jakieś  trzy  i  pół  metra  zaledwie,  ale  dno
kanionu  usłane  było  kamieniami.  I  każdy  upadek  mógł
zakończyć się tragicznie.

Powoli oderwała policzek od ściany i otarła pot z czoła.

Temperatura  rosła  z  minuty  na  minutę.  Skała  robiła  się  coraz
bardziej gorąca, ale Sunny Miller konsekwentnie zabrała się do
dzieła. Stopy oparte w wyrąbanych stopniach, brzuch wparty w
ścianę.  Tylko  dzięki  temu  utrzymywała  się  nad  ziemią.  I
musiała  bardzo  uważać,  żeby  nie  uderzać  kamieniem  zbyt
mocno.  Siła  odrzutu  mogłaby  ją  z  powrotem  na  tę  ziemię
sprowadzić.

Ostrożnie uniosła rękę nad głową, przystawiła nóż i uderzyła

kamieniem. Właściwie na oślep. Dlatego czasami trafiała w
nóż, a czasami we własną rękę. Fachowcy na pewno wyrąbują
takie stopnie trochę inaczej. Trudno. Ona z kolei była specem
od wykorzystywania tego, co pod ręką. Tym razem też sobie
poradzi, na pewno, musi być tylko bardzo ostrożna i cierpliwa.

Tymczasem Chance maszerował już do obozowiska,

zadowolony  ze  zdobyczy.  Królik  stracił  życie,  a  poza  tym
udało się znaleźć coś jeszcze na ząb. Chodząc wśród krzewów
natrafił  przypadkiem  na  jadalny  kaktus.  Pokłuł  się
niemiłosiernie, ale w końcu udało mu się odciąć dwie odnogi.
Był  zadowolony,  wiedział,  że  ten  rodzaj  kaktusa  jest  bardzo
pożywny, zwykle go się podsmaża, ale może podpieczony nad
ogniem też będzie niezły.

103

Gniew minął. Trudno, Sunny Miller pogrywa z nim w kotka i

myszkę,  ale  on  i  tak  planu  nie  położył.  Wszystko  posuwa  się
do  przodu,  nie  wolno  tylko  dać  się  zwieść  tej    rozkosznej,
promiennej twarzyczce, którą Sunny prezentuje światu. A swój
plan  będzie  realizował  konsekwentnie.  Cel  uświęca  środki.
Doprowadzi  do  tego,  że  Sunny,  nawet  jeśli  się  w  nim  nie
zakocha, będzie pewna, że tak się stało. I w końcu zmięknie. A
wtedy on dowie się, co trzeba, i sprawa załatwiona.

Z ulgą wkroczył w cień pod nawisem skalnym i zdjął

okulary.  Odwrócił  się  i  spojrzał  na  kanion.  Skały,  krzewy,
wszystko  stało karnie na swoim miejscu, tylko  Sunny nigdzie
nie  było  widać.  Nigdzie  nie  mignęły  mu  beżowe  dżinsy  i
zielony  T-shirt.  Brązowy  i  zielony...  Nagle  tknęło  go.  Zaraz,
zaraz,  przecież  te  kolory  to  regularny  kamuflaż  w  terenie.
Czyżby Sunny dobierała sobie te kolory z rozmysłem-?- Chyba
tak,  zważywszy,  że  wszystko,  co  taszczyła  w  tej  cholernej
torbie,  było  dobrane  pod  jednym  kątem.  Żeby  przetrwać
właśnie w terenie.

- Sunny!
Jego głos odbił się szerokim echem, echo umilkło i zapadła

kompletna cisza.

Do diabła! Gdzie ona może być? - Ogień wygasał, a więc nie

odeszła  stąd  przed  chwilą.  Dorzucił  kilka  patyków,  nadział
królika na szpikulec i ułożył na prowizorycznym rożnie, przede
wszystkim po to, żeby królika nie zaatakowały robaki, a poza
tym  nie  zaszkodzi,  jak  przyszłe  pieczyste  przesiąknie  już
dymem.  Kawałki  kaktusa  zawinął  starannie  w  chustkę  i  z
powrotem wszedł do niszy, żeby schować go w cieniu. I nagle
jego  serce  zabiło  na  alarm.  Zobaczył  otwartą  apteczkę,  na
wieczku  resztki  bandaża.  Mały  kawałek,  czyli  większa  część
została zużyta.

I dojrzał jeszcze coś bardzo interesującego - elektryczną

lokówkę, rozłożoną na części, dokładniej na dwie, walające się
w piasku.

Zaklął. Bardzo dosadnie. Był idiotą, sądząc, że pistolet to

jedyna broń Sunny. Teraz wydało mu się oczywiste, że miała

104

coś jeszcze. Drugi pistolet w tej lokówce raczej by się nie
zmieścił. Ale nóż - na pewno.

Nigdzie nie widział śladów krwi. Wyglądało jednak na to, że

Sunny musiała się skaleczyć. I gdzie ona, u diabła, teraz się
podziewa?

- Sunny! - ryknął, wychodząc z niszy na pełne słońce. Jedyną

odpowiedzią była niczym nie zmącona cisza. Spojrzał na
ziemię. Ślady Sunny były wszędzie. O, tędy szła do niszy,
zapewne do tej apteczki. Te ślady prowadzą znów na zewnątrz,
i dalej, wyraźnie w kierunku samolotu.

Wyciągnął zza pasa pistolet, odruchowo, był tak do niego

przyzwyczajony, że w ogóle nie czuł jego ciężaru w dłoni. I
ruszył po śladach Sunny.

Gdyby tych śladów nie było, prawdopodobnie by jej nie

zauważył. Wisiała bowiem prawie cztery metry nad ziemią. Na
końcu kanionu, za samolotem, smażącym się na słońcu.
Przyklejona do ściany, poznaczonej ścieżką z dziesiątków
wykutych stopni.

Zdumienie, ulga, niepokój i gniew. Wszystkie te uczucia

ogarnęły  go  w  jednym  momencie.  Ale  przede  wszystkim  był
wściekły.  I  zaciskając  zęby,  patrzył,  jak  ręka  Sunny  unosi  się
nad głowę i przystawia do skały nóż, śmiesznie cienki. Potem
Sunny, z twarzą nadal przyciśniętą do skały, unosi drugą rękę i
zamiast  w  rękojeść,  wali  we  własną  dłoń.  Przekleństwo  nie
zostało  wypowiedziane  cichym  głosem  i  Chance  usłyszał  je
bardzo wyraźnie.

Jej dłonie owinięte były białym bandażem, prawdopodobnie,

żeby się nie pokaleczyć, ale do diabła z tym bandażem, teraz
najważniejsze, jak ściągnąć ją na dół, zanim spadnie sama i
skręci sobie kark. Tak, wpierw sprowadzi ją na ziemię, a potem
stłucze na kwaśne jabłko.

Siłą woli stłumił przeogromną chęć, aby po prostu ryknąć na

nią.  Byłby  to  idiotyzm,  teraz  absolutnie  nie  wolno  jej
przestraszyć.  Z  powrotem  więc  wetknął  pistolet  za  pas  i
bezszelestnie  podszedł  do  skały,  do  miejsca,  gdzie  zaczynała

105

się ta cholerna ścieżka w górę. I choć go rozrywało, postarał
się, aby jego głos zabrzmiał wręcz słodko.

-Sunny?- A co ty tam robisz, skarbie?
-Wykuwam stopnie, żebyśmy w końcu stąd wyszli.
Głos Sunny brzmiał niewesoło, jakby świadoma była, że jej

wysiłki są jednak bezowocne. Chance spojrzał w górę. Cztery
metry, które Sunny zdążyła pokonać, stanowiły zaledwie jedną
dziesiątą odległości dzielącej ją od krawędzi kanionu.
Przypuśćmy, że jedną dziesiątą, bo być może jeszcze mniej.

-Kochanie! Ta skała jest bardzo gorąca. Może zeszłabyś na

dół, zanim spłoniesz?

Roześmiała się, nie był to jednak jej zwykły, żywiołowy

śmiech. Raczej coś smutnawego i przyduszonego.

-Nie zejdę. Jestem już za daleko.
Nie, nie zdzierżył.
-Do cholery! - ryknął. - Rzucaj nóż i natychmiast złaź z tej

przeklętej skały, słyszysz?!

Ku jego zdumieniu, nóż prawie natychmiast poleciał na

ziemię, potem kamień. Była na tyle przytomna, że celowała w
bok, aby narzędzia pracy nie spadły na jego głowę. Potem
zaczęła schodzić w dół, widział, jak jest spięta, jak ostrożnie
maca skałę stopą, żeby trafić do następnego stopnia.

Nadal był na nią wściekły, ale teraz niepokój przytłumił

gniew.  Sunny,  szorując  policzkiem  po  skale,  pokonywała
kolejne  centymetry  drogi  powrotnej.  Powolutku,  ostrożnie,  a
on milczał, żeby jej nie rozpraszać. Czekał cicho, co wcale nie
znaczyło,  że  cierpliwie.  I  kiedy  mógł  już  dosięgnąć  jej  małej
stopy, złapał skwapliwie i wsunął w stopień.

-Dzięki - wysapała Sunny,
Jeszcze jeden krok w dół i nareszcie, chwyciwszy ją za nogi,

mógł oderwać ją od skały, przerzucić przez ramię i długimi,
gniewnymi krokami zacząć oddalać się od tego przeklętego
miejsca.

Z tyłu, gdzieś z okolicy pleców, dobiegł go zduszony protest.
-Ej, ty! Trochę delikatniej...

106

-Zamknij się! Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak mnie

przestraszyłaś?

-I ba... bardzo dobrze - wydyszała i starając się uspokoić

rozkołysane ciało, gorączkowo łapała go za T-shirt, gdzieś w
okolicy jego talii.

Cholera! Jeszcze przyjdzie jej do głowy wyciągnąć mu

pistolet zza paska!

-Tylko bez głupich żartów! - ryknął zapobiegawczo. Pośladki

Sunny, wypięte efektownie, były niebezpiecznie blisko jego
dłoni. Pokusa wielka, aby teraz wymierzyć jej sprawiedliwość.

Dłoń spoczęła na pośladkach, dziwnie jednak łagodnie, bo

raptem  przypomniał  sobie  tę  kremową,  cieplutką  pupę  w
zupełnie innych okolicznościach, bardzo, bardzo przyjemnych.
Jego  dłoń  bezwiednie  zaczęła  głaskać  beżowe  dżinsy  i  gdy
uzmysłowił  to  sobie  po  chwili,  znów  w  nim  zawrzało.
Niepojęte. Ona wycina mu taki numer, a on jeszcze ją głaszcze
i zamiast ją sprać, to tak naprawdę ma ochotę karać ją w inny
sposób.  Czyli  odbiło  mu,  totalnie  odbiło.  Plan  zakładał
działanie z zimną krwią, a nie jakieś tam amory. A jego ciągnie
do niej jak diabli, jak tak dalej będzie, to ta córeczka terrorysty
stanie się jego obsesją.

Kiedy podchodzili już do obozowiska, usłyszał, jak Sunny

zaczyna podejrzanie pociągać nosem.

-Sunny? Co jest? Płaczesz? - spytał z niedowierzaniem.
Usłyszał prychnięcie pełne największej pogardy.
-Płaczę? Też coś ! Powiedz lepiej, co tak pachnie. Bo, o ile

się nie mylę, to jest coś, co można zjeść.

Narozrabiało, to i zgłodniało, biedactwo! Chance uśmiechnął

się mimo woli i oświadczył z dumą:

-Ustrzeliłem królika.
Coś zakotłowało się w okolicy jego ramienia i zorientował

się, że Sunny nagle zapragnęła koniecznie spojrzeć mu prosto
w twarz. A jej radosny pisk omal nie przebił mu bębenków w
uszach.

Uśmiech Chance'a był coraz szerszy. Pomyślał, że dotąd

nigdy jeszcze nie spotkał stworzenia, które by wykazywało tyle

107

entuzjazmu  wobec  prostych  czynności,  z  których  składa  się
zwyczajne  życie.  Ale  dość  szybko  ten  jego  uśmiech  znikł,
kiedy  uświadomił  sobie,  że  ktoś  taki  jak  Sunny  może  być
związany z ludźmi, którzy to zwyczajne życie innym odbierają.

Kiedy weszli do niszy, posadził ją na ziemi, przykucnął i

obejrzał jej ręce. Aż jęknął. Poobijane, podrapane palce
wyglądały tragicznie. I znów w nim się zagotowało.

-No, pięknie - warknął, zrywając się na równe nogi. - Ty

chyba zupełnie straciłaś rozum. Jak mogłaś tak się narażać,
sama wiesz, że to był głupi, szalony pomysł...

-Wcale nie głupi! - krzyknęła ze złością, również zrywając

się z ziemi. - Dobrze wiedziałam, czym to pachnie! Ale to była
moja ostatnia nadzieja, że wydostaniemy się stąd, dopóki...
dopóki nie będzie za późno!

-Za późno! Dobre sobie, a może umówiłaś się z kimś na ten

weekend?

-A tak! Umówiłam się! Dysząc ciężko, spojrzała mu prosto w

twarz.

-Z siostrą. Ma dzwonić do mnie w sobotę.

108

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Siostra - Chance w milczeniu wpatrywał się w Sunny. Hm...

Jego śledztwo nie wykazało istnienia jakiejkolwiek siostry. Hal
i Eleonor Millerowie własnych dzieci nie mieli. I zaadoptowali
jedno dziecko. Sunny.

-Mówiłaś, że nie masz żadnej rodziny.
-Mówiłam. Ale ja mam rodzinę. Siostrę.
-I co? Ryzykujesz życiem, żeby pogadać z nią przez telefon?
To jakaś bzdura z tą siostrą. Na pewno planuje z tatuśkiem

jakiś nowy, sympatyczny zamach i dlatego taszczy ze sobą ten
namiot. Miała zamiar narozrabiać, a potem zniknąć...

-Tak, ryzykowałam - rozległ się spokojny głos Sunny. - Dla

tej jednej rozmowy...

Odwróciła się do niego plecami. I każda linia jej ciała

mówiła, że jej nerwy napięte są do granic możliwości.

-Musiałam przynajmniej spróbować. Margreta dzwoni do

mnie na komórkę raz w tygodniu, zawsze tego samego dnia, o
umówionej godzinie. Dzięki temu obie wiemy, że... obie
jeszcze żyjemy.

Odwróciła się, jej oczy płonęły:
-Nie rozumiesz?! - krzyknęła mu prosto w twarz. - Jeśli nie

odbiorę telefonu, ona będzie myślała, że umarłam!

A niech to szlag... Jakby ktoś jednym machnięciem ręki

rozrzucił układankę o nazwie „Sunny", którą zdążył już sobie
jako tako poukładać. Margreta... Może to jakieś hasło?- Chance
gorączkowo zrobił przegląd w swojej naszpikowanej
informacjami głowie. Nie. Żadnej Margrety tam nie było.

Ale Sunny zachowywała się dziwnie przekonywująco...
-A niby dlaczego ona ma od razu myśleć, że ty nie żyjesz?

Zawsze przecież możesz znaleźć się w takim miejscu, gdzie nie
ma zasięgu, no... tak jak teraz. A może z tą twoją siostrą jest
coś nie tak? Może ona jest trochę zakręcona?

-Zawsze jestem tam, gdzie jest zasięg! - krzyknęła. Jej twarz

pobladła z gniewu. -I tak się składa, że moja siostra wcale nie

109

jest zakręcona! My obie po prostu mamy ten sam problem.
Mamy tego samego ojca, rozumiesz?!

Chance czuł, że jego serce zaczyna bić co najmniej dwa razy

szybciej. Niemożliwe! Chyba panienka będzie sypać tatusia.
Po co więc ten cały cyrk, po co on się do niej dobierało
Wystarczyło od razu, na początku, porządnie huknąć.

-Ojca?
-A tak. Ojca. Spokojnie, Chance, spokojnie. Układanka

składa się z powrotem. Nie zapominaj jednak, do cholery, że
nie możesz dziewczyny spłoszyć.

Nagle zobaczył łzy, pierwsze łzy Sunny, spływające po jej

policzkach.

-My... my obie przez całe życie ukrywamy się przed nim.
-Ukrywacie się? Przed własnym ojcem?
-Tak.
Otarła łzy, ale one płynęły dalej.
-Mój ojciec jest... terrorystą - powiedziała załamującym się

głosem. - Prawdziwym terrorystą, rozumiesz? Chce złapać
mnie i Margretę. I nas zabić.

Prowizoryczne rękawiczki z gazy ochroniły dłonie Sunny, ale

z  palcami  było  fatalnie.  Chance  ostrożnie  przemył  je
spirytusem,  potem  na  obtarte,  zaczerwienione  miejsca  nałożył
maść kojącą, a na zadrapania maść z antybiotykiem. A Sunny
przede wszystkim była nieco oszołomiona zmiennością reakcji
Chance'a.  Najpierw  wrzeszczał,  a  potem  w  mgnieniu  oka
znalazła się w kołysce jego ramion. Bo to  była  kołyska. Tulił
ją, głaskał, ocierał jej łzy i właśnie tak leciutko kołysał. A teraz
zajmuje się nią jak najczulsza matka.

Ona była całkowicie bierna, jakby odrętwiała po nagłym

wybuchu emocji. Pozwalała robić ze sobą wszystko, bez
jednego słowa protestu. Bo czy można protestować, jeśli
człowiekowi nagle tak dobrze jest na świecie?

Chance rzucił jeszcze jedno baczne spojrzenie na swoje

samarytańskie dzieło, potem odszedł na chwilę do ogniska,
sprawdzić, jak się mają sprawy z królikiem. Podrzucił kilka

110

patyków, obrócił pieczyste i wrócił do Sunny, siedzącej bez
ruchu na swoim kamieniu.

Wziął koc i rozłożył go pod ścianą skalną. Usiedli oboje.

Chance oparł się plecami o ścianę, a Sunny o jego ramię. Przez
chwilę nie odzywali się do siebie, po czym Chance pocałował
Sunny, bardzo czule i delikatnie.

Zmusiła się do lekkiego uśmiechu.
-Pocałunek pojednania? - spytała cicho.
-No... coś w tym rodzaju.
-Przepraszam, że tak na ciebie krzyczałam. Ja zwykle

zachowuję się... spokojnie.

-Przestań, Sunny. Ja chyba krzyczałem głośniej. Powiedz

lepiej, o co tu właściwie chodzi. No, z tym twoim ojcem.

Sunny westchnęła i mocniej oparła głowę na jego ramieniu.

Jakże była zadowolona, że to ramię jest takie silne...

-Trudno uwierzyć, prawda- Ale tak jest, niestety... Mój ojciec

jest terrorystą, przywódcą grupy ludzi nadzwyczaj okrutnych i
bezwzględnych. Robią straszliwe rzeczy. Mój ojciec nazywa
się Crispin Hauer.

A Chance skłamał bez zmrużenia powiek.
-Hauer? Nigdy o nim nie słyszałem.
-On działa przede wszystkim w Europie, ale swoich ludzi ma

wszędzie, w Stanach też. Podobno ma wtyczkę  nawet  w FBI.
Rozumiesz teraz, dlaczego nie mam licencji na broń. Nie mogę
figurować w żadnej bazie danych, ludzie z FBI  mają przecież
praktycznie  wszędzie  dostęp.  Ta  jego  wtyka  mogłaby  dojść,
jakie nazwisko nosiła pewna dziewczynka, zanim zaadoptowali
ją Hal i Eleonor Millerowie.

-Czyli twój ojciec nie zna twojego obecnego nazwiska ?
Sunny w milczeniu potrząsnęła głową. Niełatwo jej było

opowiadać o tych sprawach. Przez całe życie swój lęk
ukrywała głęboko w sercu. Ale zebrała się w sobie i
opowiadała dalej smutnym, pełnym goryczy głosem.

-Nigdy nie widziałam Hauera na oczy. Matka, kiedy uciekła

od niego, była w piątym miesiącu ciąży... ze mną. Zabrała
moją siostrę Margretę i po prostu od niego uciekła.

111

-Jak jej się to udało?
-Stany są wielkim krajem. Matka nieustannie zmieniała

miejsce  pobytu,  za  każdym  razem  zmieniała  też  nazwisko.
Nigdy nie używała kart kredytowych, płaciła tylko gotówką. Ja
miałam  się  urodzić  w  jakimś  podrzędnym  motelu.  Matka
wynajęła  pokój,  chciała  sama  mnie  odebrać.  Ale  bolało  ją
strasznie,  a  Margreta  miała  dopiero  cztery  lata.  Płakała,  była
głodna.  Matka  czuła  się  coraz  gorzej,  przestraszyła  się  i
zadzwoniła  po  pogotowie.  Całe  szczęście,  bo  szykował  się
poród pośladkowy. W rezultacie zrobili jej cesarskie cięcie. A
kiedy  podali  jej  już  te  różne  środki  znieczulające,  spytali  o
nazwisko.  Półprzytomna,  odruchowo  podała  nazwisko
„Hauer". W ten sposób dostałam się do bazy danych jako Sonia
Hauer. I ojciec dowiedział się o moim istnieniu.

-A skąd wiesz, że się dowiedział?
-Bo już kiedyś omal nas nie złapał. Zadrżała, Chance mocniej

objął ją ramieniem.

-Wysłał za nami trzech ludzi. Byłyśmy wtedy w...

Indianapolis,  tak,  na  pewno  tam.  Miałam  chyba  z  pięć  lat.
Mama  kupiła  jakiś  używany  samochód,  jak  zwykle,  i
jechałyśmy  po  prostu  przed  siebie.  Stałyśmy  w  korku  i  nagle
mama zobaczyła, że oni wysiadają ze swojego samochodu. Od
razu  wiedziała,  że  to  oni...  Ludzie  pracujący  dla  jej  męża...
Otworzyła  natychmiast  drzwi,  wypchnęła  nas  z  samochodu  i
kazała  uciekać.  Ja  pobiegłam,  co  sił,  ale  Margreta  zaczęła
płakać, czepiać się mamy. Mama chwyciła ją za rękę i pobiegły
razem,  w  drugą  stronę.Za  nimi  ruszyło  dwóch  mężczyzn,  za
mną  jeden.  Pamiętam,  że  biegłam  jakąś  aleją,  biegłam  i  w
końcu  przykucnęłam  za stertą  śmieci.  Ten  mężczyzna  chodził
tą aleją i wołał, tak niby miło: „Soniu! Soniu!". Ja, oczywiście,
ani pisnęłam. W końcu poszedł, ale ja dalej tam siedziałam, bo
mama wbijała nam do głowy, że z kryjówki nie wolno od razu
wychodzić,  zły  człowiek  może  jeszcze  czatować  gdzieś  w
pobliżu.  Siedziałam  cichusieńko,  wydawało  mi  się,  że  całe
wieki, dopóki nie usłyszałam głosu mamy. Szła aleją i wołała
mnie.  Jaka  ja  byłam  wtedy  szczęśliwa!  Ale  mama    przeraziła

112

się tym wydarzeniem i zdecydowała, że nie możemy być już
razem. Wtedy zaczęła szukać kogoś, kto by nas zaadoptował.

Chance bezwiednie zmarszczył brwi. Chwileczkę... Obie?

Przecież on odszukał dokumenty tylko o adopcji Sunny.

-Trafiłyście obie do jednej rodziny?
-Tak. Ale tylko ja zostałam zaadoptowana oficjalnie.

Margreta nie chciała. Ona jest ode mnie starsza, była dłużej z
mamą, pamiętała, jak mama ją przytulała, nosiła, bawiła się z
nią, no, rozumiesz...

Rozumiał. Bo kiedy Sunny się urodziła, był już tylko strach. I

Sunny bardzo wcześnie musiała się nauczyć, jak sobie radzić.
Dlatego, jak mało kto, potrafi się cieszyć byle drobiazgiem. A
on już najlepiej wiedział, co to spaprane dzieciństwo...

Przygarnął Sunny mocniej do siebie, jeszcze mocniej, żeby

cała mogła wtulić się w niego.

-Sunny? A dlaczego on chce was zabić?
-On chce mieć Margretę. A ściga nas obie, bo ja przecież

mogę znać miejsce pobytu Margrety. A on ma już swoje
sposoby, jak to ze mnie wyciągnąć...

Zadrżała, ale na jej ustach pojawił się uśmiech, choć był to

bardzo gorzki uśmiech.

-I na nic by to się nie zdało, bo ja naprawdę nie wiem, gdzie

jest Margreta.

-Nie wiesz?
-Nie, Chance. Nie widziałam jej od wielu lat, nie znam nawet

numeru  jej  telefonu.  To  Margreta  do  mnie  dzwoni,  raz  na
tydzień. I tak jest najlepiej.  Ja  po  prostu  nie  jestem w stanie
jej  wydać.  A  komórka  jest  najlepsza,  bo  stale  jestem  w
rozjazdach.  Mam,  co  prawda,  mieszkanie  w  Chicago,  taką
klitkę,  ale  praktycznie  tam  nie  zaglądam.  Po  prostu  boję  się.
Oni  mogą  przecież  wyśledzić  to  mieszkanie  i  zrobić  na  mnie
zasadzkę.  Dlatego  biorę  każde  zlecenie,  i  na  ogół  w  jednym
mieście zatrzymuję się tylko na jedną noc.

-Sunny, a może nie trzeba się tak bać? Może Hauer nigdy nie

dojdzie, że to właśnie ty jesteś jego córką?

113

-Chance, ja wiem tylko jedno. Dopóki Hauer żyje, nigdy nie

będę bezpieczna.

-A co się teraz dzieje z twoją matką?- I z Margretą?
-Mama nie żyje.
Zamilkła, Chance słyszał, jak Sunny oddycha ciężko. Nie

odzywał się, wiedząc, że dziewczyna zmaga się teraz z wielkim
bólem.

-Załapali ją, Chance. Złapali i moja matka popełniła

samobójstwo. Zabiła się ze strachu, bała się, że nie wytrzyma i
wyda Margretę.

Ona nam wcześniej mówiła, że tak zrobi. I zrobiła... A

Margreta ma teraz nowe imię i nazwisko, nie wiem, jakie. Ona
ma duże kłopoty z sercem, powinna żyć w spokoju, w jednym
miejscu...

Chance westchnął w duchu. Gorzka refleksja nasuwała się

sama.  W  rezultacie  Margreta  wiedzie  względnie  normalne
życie,  a  Sunny  żyje  jak  dzikie  zwierzątko.  Wiecznie  ucieka,
kryje się, zaciera za sobą ślady.  I przy tym  wszystkim  potrafi
się  jeszcze  śmiać,  bardziej  radośnie  niż  inni.  Sunny  przecież
innego życia nie zna...

Ale u Millerów miała chyba chociaż jakąś namiastkę

normalnego domu.

-Moi przybrani rodzice byli dla mnie bardzo dobrzy -

odezwała  się  nagle  Sunny,  jakby  czytając  w  jego  myślach.  -
Bardzo  za  nimi  tęsknię.  Chciałabym  jeszcze  kiedyś  w  życiu
mieć  swój  dom,  takie  swoje  miejsce,  i  mieć  własną  rodzinę.
Ale mi nie wolno wyjść za mąż ani mieć dzieci. Gdyby Hauer
się o tym dowiedział...

Wiadomo, pomyślał z goryczą Chance. Po prostu

zwiększyłoby się grono osób, które temu draniowi mogłyby
być przydatne.

-Sunny? A dlaczego Hauer tak się uparł, żeby schwytać

Margretę?

-Nie domyślasz się?
Głos Sunny zabrzmiał nagle nienaturalnie ostro.
I znów zaczęła drżeć.

114

-To dlatego mama zabrała Margretę i uciekła od niego. Bo on

robił  Margrecie  te...  te  rzeczy,  rozumiesz?  Miała  cztery  lata.
Mama przyłapała go i wyglądało na to, że to nie pierwszy raz,
prawdopodobnie  wykorzystywał  Margretę  od  dawna.  Mama
przedtem już przeżyła szok, kiedy dowiedziała się, czym on się
zajmuje.  Nie  znalazła  w  sobie  jednak  dość  odwagi,  żeby  go
porzucić. Ale kiedy zobaczyła, jak ten potwór krzywdzi własne
dziecko,  nie  zastanawiała    się  ani  minuty.  A  Margreta...  -
Zamilkła,  a  potem  dodała  zduszonym  szeptem:  -Ona  to
wszystko pamięta.

Dłonie Chance'a mimo woli zacisnęły się w pięści. A to

sukinsyn! Nie dość, że wymordował tylu niewinnych ludzi, to
jeszcze okazuje się, że to śmierdzący pedofil. Gwałcił własną
córkę. Taki człowiek zasługuje na śmierć powolną, żadne tam
zastrzyki czy krzesło. Powinien konać długo, żeby miał czas
jeszcze pewne rzeczy przemyśleć.

A Sunny, utrudzona wspinaczką i pierwszym szczerym

wyznaniem  w  swoim  życiu,  nagle  zasnęła.  Chance  siedział
nieruchomo,  nie  wypuszczając  jej  z  objęć.  Ogień  dogasał,  ale
on  nie  ruszał  się  z  miejsca.  Najważniejsze  jest  siedzieć  tu  i
strzec snu Sunny.

Uwierzył każdemu jej słowu. Jej reakcje były zbyt

prawdziwe,  zbyt  spontaniczne,  aby  mogła  kłamać.  Układanka
była  gotowa,  wszystkie  części  pasowały  do  siebie  idealnie.  A
on czuł ulgę, przeogromną ulgę. Sunny posądzono niesłusznie.
Ta  biedna  dziewczyna  sama  jest  ofiarą.  Ucieka,  ukrywa  się
przez całe życie, to dlatego taszczy ze sobą namiot w tej torbie,
gotowa w każdej chwili zniknąć, zaszyć się w jakiejś głuszy i
przeczekać. Wrócić do ludzi, kiedy znów będzie bezpiecznie.

Sunny nie wie, gdzie jest Hauer. I boi się go panicznie, tego

monstrum, które prześladuje ją przez całe życie. Dlatego Sunny
nie zgodzi się uczestniczyć w żadnej akcji, która pomogłaby
wywabić tego drania.

Nie zgodzi się, ale i tak będzie uczestniczyć. Nie wolno

przerywać gry, stawka jest zbyt wysoka. Nie wolno pozwolić,
aby Hauer dalej zabijał.

115

I nie ma już powodu, żeby nadal tkwić w tym kanionie.

Dowiedział się już wszystkiego, co chciał wiedzieć. Teraz
trzeba tylko zawiadomić Zane'a. A ponieważ Zane zjawi się w
umówionym miejscu dopiero jutro rano, więc on i Sunny mają
przed sobą jeszcze jedną noc. Chance pomyślał, że postara się
wykorzystać tę noc do maksimum...

-Zabieraj te łapy! Wynocha! - warczała następnego ranka

rozjuszona Sunny. - Ty potworze, przez ciebie nie będę w
stanie utrzymać się na nogach!

Chance, naturalnie, śmiał się, przystąpiła więc do

wymierzenia kary. Włoski na szerokiej piersi same się prosiły.
Pociągnęła  z  całej  siły  i  było  jej  bardzo  miło  usłyszeć,  jak
krzyczał  „  aua!"  i  jego  wielkie  ciało  starało  się  umknąć  jak
najdalej,  ale  zważywszy  rozmiary  tego  namiotu-giganta,  nie
miało żadnych szans.

-Przestań, Sunny, to boli!
-Musisz ponieść zasłużoną karę! A masz, a masz, a masz!
Złośliwa rączka skubnęła go jeszcze parę razy, po czym

Sunny zdecydowanie zaczęła się przemieszczać w kierunku
wyjścia z namiotu. Próbował ją złapać, dotknął przy tym
niechcący miejsca dość wrażliwego.

-O, nie! - wrzasnęła. - Tylko nie to! Jestem wykończona,

słyszysz?! Wykończona!

Wypadła z namiotu jak wicher, wróciła za sekundę z butelką

pełną lodowatej wody. Wylała na niego wszystko, co do jednej
kropli.

-To ostudzi twoje niewczesne zapały - stwierdziła z

satysfakcją. I natychmiast, naturalnie, zaczęła uciekać.

Zdążyła odbiec kilkanaście metrów, gdy dopadł ją, zgarniając

po drodze następną butelkę z wodą.

-Oj, oj, oj! - piszczała Sunny, wyrywając się i zanosząc się

śmiechem. Nie puścił, dopóki cała zimna zawartość butelki nie
spłynęła po jej głowie.

Oparła się o niego, ciężko dysząc, a on zauważył:
-Och, rzeczywiście komuś trudno utrzymać się na nogach!

116

-Nie jest tak źle, parę metrów przebiegłam - broniła się

Sunny i znów zaczęła chichotać.

Odgarnął jej mokre włosy z czoła, parę zimnych kropli

spadło na jego nagą pierś.

-Brr! Jak zimno! Słońce dopiero wzeszło, na pewno jest nie

więcej niż dwadzieścia stopni... Aua!

Mała silna dłoń Sunny wymierzyła mu porządnego klapsa.
-No to ubieraj się, kochany! Nie wstyd ci tak latać na golasa i

A co to, plaża dla nudystów?!

Chwycił ją za ramię i przygarnął. Objęci wpół, i nadzy jak

ich  Pan  Bóg  stworzył,  ruszyli  z  powrotem  do  obozowiska.
Chance  był  zachwycony.  Uwielbiał,  kiedy  Sunny  żartowała  i
śmiała  się,  tak  dźwięcznie,  perliście.  A  ta  noc...  Ta  noc  była
magiczna i jeśli ktoś był wykończony, to na pewno on. Ale nie
fizycznie. To na duszy było mu ciężko. Bo już wiedział, że on
tej nocy, i tej słonecznej dziewczyny nigdy nie zapomni.

-Jak twoje ręce? - spytał, ot, tak, dla porządku, bo skoro

szarpała go za włosy i walnęła po tyłku, to wiadomo było, że z
rękami nie jest źle.

Wyciągnęła posłusznie obie dłonie. Zaczerwienienia znikły i

oprócz kilku zadrapań te smukłe ładne palce nie nosiły już
żadnych śladów walki ze skałą.

-Tym razem okleję sobie ręce plastrem.
-Co?
-Plastrem- powtórzyła. - Okleję sobie plastrem i zabieram się

do roboty.

Nie wierzył własnym uszom.
-Masz zamiar znów wspinać się po tej cholernej skale?
Cienkie brwi Sunny powędrowały nieco wyżej, czyli była to

mina typu: „Gadaj sobie, co chcesz, ja i tak mam to gdzieś".

-A tak. Mam taki zamiar.
Zacisnął zęby. Przecież nie powie jej, że po co się mordować,

skoro i tak dziś zostaną uratowani. Z drugiej strony, nie ma
sensu, żeby niepotrzebnie traciła siły, wyrąbując te stopnie, nie
mówiąc już o tym, na jakie niebezpieczeństwo znów będzie się
narażać.

117

-Ja to zrobię - burknął.
-Nie. Ja to zrobię - zaoponowała natychmiast Sunny. - Dla

ciebie to zbyt niebezpieczne, jesteś za duży i za ciężki.

Ta kobieta jest niepoprawna. Waży tyle co piórko, do

ramienia mu nie sięga, a ciągle chce go przed czymś chronić.

-Niech cię głowa o to nie boli, dam sobie radę. Ty jesteś za

słaba.  Ile  zrobiłaś  wczoraj?-  Jakieś  cztery  metry,  i  byłaś  już
wykończona.  W  takim  tempie  do  krawędzi  dojdziesz  za
tydzień,  o  ile  wcześniej  nie  spadniesz  i  nie  pogruchoczesz
sobie kości.

-No to co mam robić? Siedzieć tu z założonymi rękami ?
-A tak! Powiedziałem już, że będę rąbał te cholerne stopnie.

A ty masz trzymać się od tego z daleka, zrozumiano? I nie
ruszać się z obozowiska nawet na krok. Obiecaj, bo inaczej
przywiążę cię do kamienia!

Rzuciła mu jeszcze jedno wojownicze spojrzenie, ale nie

dyskutowała więcej. Niestety, różnica w posturze skłaniała do
złożenia broni.

-No dobrze - mruknęła. - Ale tylko dzisiaj.
Oboje, drżąc już z zimna, wciągnęli ubranie, zjedli śniadanie

- niestety, batony, bo królika skonsumowali wczoraj w całości.
Myśli Chance'a były jednak bardzo pogodne. Nic nie szkodzi,
jutro śniadanko będzie już jak trzeba, jajka na bekonie, do tego
dodatkowo górka mięska, pokrojonego w kostkę i porządnie
wysmażonego, no i obowiązkowo kubek gorącej kawy.

Kiedy skończyli przeżuwać obrzydliwe batony, Chance

oświadczył:

-Najpierw pójdę sprawdzić sidła. Zaraz wracam. A ty pilnuj

ogniska.

Sunny, naturalnie, nie zauważyła wczoraj, że on te sidła

praktycznie zdemontował. Bo skoro oni i tak dziś opuszczają to
miejsce, to po co pozbawiać życia czworonożnych czy też
skrzydlatych przyjaciół.

Do umówionego miejsca było dziesięć minut marszu, ale on

biegł, bo między Bogiem a prawdą, najrozsądniej byłoby w
ogóle nie spuszczać z oka niejakiej Sunny Miller.

118

Błyskawicznie  dotarł  na  miejsce,  wyjął  laser  i  przekazał
wiadomość.  Zane  potwierdził  odbiór  i  poprosił,  żeby  Chance
jeszcze  raz  przekazał  wiadomość.  Jasne,  oni  przecież  nie
spodziewali  się,  że  to  pójdzie  tak  szybko.  Chance  jeszcze  raz
przekazał swoją wiadomość. I Zane odpowiedział: O.K.

Chance schował laser do kieszeni. Ciekawe, jak długo Zane

będzie organizował tę „akcję ratunkową". Znając Zane'a,
wypadki potoczą się błyskawicznie.

Faktycznie. Kiedy wracał do obozowiska, do jego uszu

dobiegł charakterystyczny dźwięk. Jeszcze cichutki, jeszcze ten
ciemny kształt na niebie był niewielki. Ale widać już było
wyraźnie. To samolot. Nieduży, dwusilnikowy samolot.

Zaczął biec. Sunny tam, przy ognisku, na pewno jest już

nieprzytomna z radości. Tak też było. Z daleka słyszał już
radosne piski i okrzyki.

-Chance!
Biegła ku niemu jak strzała, krzycząc i śmiejąc się na

przemian.

-Chance! On mnie zobaczył! I zakołysał skrzydłami! O,

Chance, powiedz, że on wróci!

Jedyne, co mógł zrobić, to przyciągnąć ją do siebie i

pocałować te śmiejące się usta.

-Wróci, na pewno. O ile...
Wiedział, że zachowa się teraz wstrętnie, ale pokusa, żeby

odpłacić się za szarpanie włosków i zimny prysznic, była zbyt
wielka.

-O ile nie pomyślał, że machasz do niego ot, tak, dla zabawy,

bo spodobał ci się kolor jego samolotu.

-Chance, co ty...
W jej oczach pojawiło się tyle smutku, że natychmiast

pożałował głupiego żartu.

-Oj, Sunny, Sunny, przecież to jasne jak słońce, że wróci.

Zakołysał skrzydłami, tak? Czyli dał znak, że widział cię i
zorganizuje pomoc.

-Jesteś pewien? - spytała, połykając łzy.
-Na sto procent. Pakujemy się, Sunny!

119

Migiem spakowali swój skromny dobytek. Chance oddał

Sunny pistolet i przyglądał się, kręcąc głową, jak Sunny
chytrze ukrywa swoją broń w sprayu i suszarce. A potem
chwycili za swoje tobołki i pomaszerowali do samolotu.

I czekali.
Na ratunek przyleciał helikopter. Potężne śmigło z głuchym

warkotem siekło suche pustynne powietrze. Przez chwilę
gigantyczny moskit wisiał nad nimi, potem opadł na ziemię,
wzniecając kłęby piachu.

Z kabiny wyskoczył starszy mężczyzna z siwą bródką.
-Hej, przyjaciele! - krzyknął wesoło. - Ktoś tu podobno

potrzebuje pomocy?

-A no tak się złożyło! - odkrzyknął Chance, idąc mu na

spotkanie. Uścisnęli sobie dłonie i starszy pan przedstawił się:

-Charlie Jones z Cywilnego Patrolu Powietrznego. Szukamy

was od kilku dni. Nikt się nie spodziewał, że zagna was tak
daleko na południe.

-Musiałem zboczyć z kursu, kiedy szukałem odpowiedniego

miejsca do lądowania. Wysiadła mi pompa paliwowa.

-No to mieliście cholerne szczęście z tym kanionem. To

niedobra okolica, kamienista, nierówna, ten kanion to jedyne
miejsce do lądowania w promieniu co najmniej stu kilometrów.
Ale proszę, wsiadajcie! Na pewno marzy wam się ciepły
prysznic i dobra kolacja.

Chance wyciągnął rękę, Sunny uśmiechnęła się promiennie,

jak to słońce w zenicie, podała mu swoją dłoń i zgodnym
krokiem ruszyli do helikoptera.

120

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Sunny targały teraz sprzeczne uczucia. Z jednej strony ulga,

że z odebraniem telefonu od Margrety nie będzie już problemu.
Z drugiej - żal, ogromny żal, bo czas, jaki było jej dane spędzić
z Chancem, dobiegał końca. Te dni, podczas których czuła się
szczęśliwa i spełniona, jak nigdy jeszcze w swoim całym
dotychczasowym życiu.

Od samego początku wiedziała, że ich czas jest ograniczony i

kiedy wrócą do normalnego świata, znów zaczną obowiązywać
dawne reguły. Nie mogła narażać życia Chance'a, pozwalając,
aby  stał  się  częścią  jej  życia.  Chance  dał  jej  dwie  noce  pełne
rozkoszy  i  wspomnienia  na  całe  życie.  To  musi  wystarczyć,
niezależnie od tego, jakby teraz nie cierpiała na samą myśl, że
będzie  musiała  od  niego  odejść.  Teraz  jednak  przynajmniej
wiedziała, co znaczy kochać mężczyznę i delektować się jego
istnieniem.  Tych  kilku  dni  nie  oddałaby  za  żadne  pieniądze
świata.  Choć  wiedziała,  że  jej  samotność  będzie  teraz  jeszcze
bardziej gorzka.

Dlatego przez całą drogę nie puszczała jego ręki, ani na

chwilę, dopóki nie wylądowali na jakimś zaniedbanym lotnisku
na odludziu. Stał tu tylko jeden samotny budynek z falistej
blachy, z drewnianą przybudówką, w której zapewne mieściło
się biuro. Na brzegu prowizorycznego pasa startowego
odpoczywało w równiutkim szeregu siedem samolotów, każdy
innego typu i wyprodukowany w innym roku.

Kiedy Charlie Jones lądował na betonowym pasie, z hangaru

wybiegło trzech mężczyzn, jeden z nich pośpiesznie ocierał
ręce w poplamioną, czerwoną szmatę.

-Znalazłem ich! - krzyczał triumfalnie Charlie, wyskakując

pierwszy z kabiny. Chance i Sunny wysiedli za nim i Charlie
szybko dokonał prezentacji:

-Ci dwaj z lewej, Saul Osgood i Fed Lynch, też są z patrolu

powietrznego, a facet ze szmatą to Rabbit Warren, mechanik.
To Saul zauważył dym, wydobywający się z kanionu i podał
nam przez radio waszą pozycję.

121

Po serdecznym powitaniu Chance opowiedział pokrótce o

awaryjnym lądowaniu w kanionie.

-Nie wierzyłem własnym oczom, kiedy w tym wąskim

kanionie nagle zobaczyłem samolot - mówił Saul, z
niedowierzaniem kręcąc głową. - To cud, że dałeś radę tam
wylądować.

-Jesteś pewien, że to pompa paliwowa?- - dopytywał się

Warren, kiedy szli już w stronę hangaru.

-Tak. Wszystko sprawdziłem.
-To Skylane?
-Tak. Chance podał dokładną nazwę modelu i Warren w

zamyśleniu potarł szczękę.

-Hm... W zeszłym roku przyleciał tu kiedyś taki jeden facet,

też na Skylane. Zamówił u mnie kilka części, potem odleciał i
nigdy się już nie pojawił. Poszukam tych części, a wy
tymczasem na pewno będziecie chcieli się odświeżyć.

Odświeżyć! Jeśli ta czynność będzie miała coś wspólnego z

prawdziwą łazienką, to Sunny była nadzwyczaj chętna. Chance
uprzejmie puścił ją pierwszą, a ona siłą powstrzymała się od
okrzyków radości na widok obfitości wody tryskającej z kranu
oraz na widok drugiego cudownego urządzenia, mianowicie
sedesu ze spłuczką.

Po niej łazienkę zajął Chance i kiedy oboje byli już

odświeżeni, zafundowali sobie zimne drinki z automatu. Obok
automatu z napojami głodne oczy Sunny dojrzały automat
serwujący jedzenie. Szybciutko wrzuciła monetę, nacisnęła
guzik, na tackę spadł kawałek żółtego sera w folii i krakersy.

-Niemożliwe! - dziwował się Chance. - Myślałem, że

weźmiesz coś słodkiego.

-Naturalnie! Na deser!
Drzwi biura uchyliły się.
-Chcecie pogadać z kimś przez telefon ? – pytał Fed Lynch. -

Federalną Agencję Lotniczą już powiadomiłem i odwołałem
poszukiwania. Ale może chcecie zadzwonić do kogoś z
rodziny? Nie krępujcie się, telefon jest do waszej dyspozycji.

122

-Muszę zadzwonić do firmy – oświadczyła Sunny, z niezbyt

zadowoloną miną. Wiadomo było, że jest usprawiedliwiona, co
do tego nie miała wątpliwości. Nikt nie będzie miał pretensji,
że nie doręczyła przesyłki. Ale klient, w końcu osoba
najważniejsza, na pewno nie będzie zadowolony.

Chance odczekał, aż Sunny wejdzie za przeszklone drzwi i

podejmie słuchawkę telefonu, po czym dyskretnie przemknął
do Rabbita, który przekładał różne przedmioty z jednego
miejsca na drugie, udając, że szuka części do pompy.

Chance popatrzył na niego z prawdziwym rozczuleniem.

Musiał przyznać, że ludzie udali mu się, ze świecą takich
szukać. Odgrywają swoje role jak zawodowi aktorzy.

-Wszystko w porządku - mruknął Chance.
- Kiedy polecimy z Charliem z powrotem do kanionu z tą

całą pompą, możecie stąd się zwijać.

Rabbit, zdejmując z półki kolejne pudełko, zerknął na

szczupłą postać Sunny widoczną za szybą i uśmiechnął się z
aprobatą.

-Nie miał pan łatwej randki, szefie! Ale trzeba przyznać, że

dziewczyna całkiem do rzeczy!

-Najważniejsze, że czysta - odparł Chance, odbierając od

niego pudełko. – Nie ma nic wspólnego z tymi bandziorami.

-Czyli koniec akcji, szefie?
-Ależ skąd! Działamy dalej. Zmieniamy tylko rolę Sunny.

Nie będzie już kluczem do skrytki tatusia, ale przynętą. Hauer
ściga ją właściwie od chwili jej narodzin. Trzeba więc pokazać
mu córkę, wtedy na pewno się ujawni. Tylko zawiadom, kogo
trzeba, że włos z głowy nie może jej spaść. To biedna
dziewczyna, ten Hauer spaprał jej całe życie.

Niestety, on, osobiście, też coś jej w życiu spaprze. Przecież

ona panicznie boi się Hauera. Będzie w szoku, kiedy się dowie,
że Chance z rozmysłem zdradził Hauserowi jej tożsamość.
Nigdy mu tego nie wybaczy i to będzie oznaczało definitywny
koniec ich znajomości...

Spokojnie, przecież tak właśnie miało być. Od początku

zakładał, że będzie to znajomość przelotna, bliższa, bo bliższa,

123

ale nawiązana tylko w celu, powiedzmy, służbowym. Zresztą i
on,  i  ona  nie  mogą  sobie  pozwolić  na  żaden  stały  związek.
Chociaż  nie...  Sytuacja  Sunny  ulegnie  diametralnej  zmianie,
kiedy Hauer w końcu przestanie jej zagrażać. Ale u niego nie
będzie  żadnych  zmian,  po  prostu  wyślą  go  na  kolejną
niebezpieczną  akcję.  A  Sunny  na  pewno  spotka  jakiegoś
porządnego  faceta,  z  którym  będzie  mogła  wieść  spokojne  i
szczęśliwe życie. W końcu, komu jak komu, ale Sunny Miller
coś dobrego od tego życia się należy.

Jednak perspektywa szczęścia Sunny w objęciach innego

mężczyzny niezbyt go cieszyła. Bo po co się oszukiwać...
Chciał mieć ją dla siebie. Jej radosny śmiech, czułość i
namiętność. Bez tego wszystkiego w jego życiu będzie pusto.
No i dobrze... Niech tak będzie. Bo po co Sunny taki człowiek
jak Chance, kundel nie człowiek, i to z taką przeszłością...

Stuknęły drzwi. Sunny skończyła rozmawiać przez telefon i

właśnie wyszła przez te przeszklone drzwi.

-No, cudnie! - mówiła, zabawnie marszcząc nosek. -

Wszyscy są uradowani, że samolot się nie rozbił. Niestety, fakt
że omal nie umarłam nie ma wpływu na inny fakt,
podstawowy. Przesyłka nie została doręczona, a klient bardzo
za nią tęskni.

Dlatego koniecznie muszę lecieć do Seattle.
Podeszła do Chance'a, tak naturalnie, jakby tam było jej

miejsce. A on, po prostu odruchowo, objął ją wpół. I
zademonstrował pudełko.

-Zgadnij, co tu mamy! Twarz Sunny rozpromieniła się.
-Klucz do królestwa!
-No... prawie. A już na pewno do pompy paliwowej. Lecę

teraz z Charliem z powrotem do kanionu. Zabierzesz się z nami
czy wolisz tu poczekać?

-Lecę z tobą! Naturalnie, że w niczym ci nie pomogę, ale

dotrzymam ci towarzystwa. A potem jak? Wracamy tutaj?

-Tak. Będę musiał nabrać paliwa.
-To może ja zostawię tu swoją torbę? Po co wozić ją tam i z

powrotem?.

124

-Ależ naturalnie - włączył się Rabbit. - Torba może zostać w

biurze. Będzie tam bezpieczna, jak dziecko w łonie matki.

Sunny poszła po torbę, a Chance pomyślał, że Sunny musi

czuć się już naprawdę bezpieczna, skoro decyduje się zostawić
swój drogocenny ekwipunek. I niezależnie od ciągłej troski o
Margretę, przez te kilka dni w kanionie na pewno poczuła się
wolna. Wolna, bo nie musiała bez przerwy oglądać się czujnie
za siebie...

Kiedy podchodzili już do lądowania, Charlie z niepokojem

spojrzał na niebo.

-Chance?- Myślisz, że zdążysz naprawić przed zmrokiem?
-Bez problemu - zaręczył, uśmiechając się w duchu. Pewnie,

że  zdąży,  tym  bardziej  że  ta  pompa  była  w  najlepszym
porządku.  Charlie  doskonale  o  tym  wiedział.  Chance  dla
pozoru  podłubie  przy  niej  trochę,  a  Sunny  prawdopodobnie
pójdzie się przejść, żeby nie przeszkadzać mu w robocie.

Chance i Sunny rączo wyskoczyli z kabiny, Chance sięgnął

po swoją torbę.

-Dzięki, Charlie. Za parę godzin będę u was z powrotem.
Helikopter wzbił się w powietrze. Sunny odgarnęła włosy z

czoła i spojrzała na kanion...

-Witaj w domu, Chance ! – powiedziała wesoło.
-Dziwne, ale wszystko wygląda o wiele bardziej pociągająco,

kiedy wiadomo, że nie będziemy tu tkwić do końca świata!

-Jeszcze zatęsknimy za tym uroczym miejscem –odparł

Chance, mrugając do niej wesoło. – Ale dziś wieczorem w
normalnym łóżku może być ciekawiej niż w tym maleńkim
namiocie.

Sunny, zamiast odpowiedzieć żartem, nagle posmutniała.
-Dziś wieczorem... - powtórzyła. - Nie, Chance. Kiedy stąd

odlecimy, to potem... Nie, Chance...

-Co?
Postawił torbę i spojrzał na Sunny okiem bardzo

nieprzychylnym.

-Chance, musimy się pożegnać. Nie wolno mi ciebie narażać.
-Nie ma mowy. Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.

125

-Chance, dobrze wiesz, że nie mam wyboru.
-Ale ja mam. Ty nie jesteś dziewczyną na jedną noc, Sunny.

A ja nie jestem tchórzem i mięczakiem. Będę cię pilnował. I
kiedy obejrzysz się za siebie, to zobaczysz tylko mnie. Musisz
do tego przywyknąć.

-Och, Chance...
Oczy Sunny napełniły się łzami..
-Ja naprawdę nie mogę - szepnęła. - Ja... ja... kocham cię,

Chance, nie mogę pozwolić, żeby coś ci się stało.

Chance poczuł, jak mu serce zakłuło. Niby dlaczego.

Przecież  zaplanował,  że  uwiedzie  tę  dziewczynę  i  ona  go
pokocha,  a  przynajmniej  będzie  zachwycona  krótkim
romansem.  Tak,  to  wszystko  było  w  planie.  Więc  dlaczego
teraz,  słysząc  wyznanie  Sunny,  czuł  radość,  a  jednocześnie
robiło mu się niedobrze na samą myśl, że dalej będzie musiał ją
oszukiwać?

Zanim sobie to uświadomił, już trzymał ją w ramionach. Jego

usta pragnęły jej ust tak bardzo, jakby nie całował jej od wielu
miesięcy. A przecież całowali się zaledwie kilka godzin temu.
Sunny odpowiedziała mu żarliwie i słodko, aż stając na
palcach, żeby jej usta jeszcze mocniej przywarły do jego ust.

Starł palcami z policzków łzy, pochylił się i oparł swoje

czoło o czoło Sunny.

-Zapomniałaś o czymś. Pociągnęła głośno nosem, a potem

szepnęła:

-O czym.
-O tym, że byłem w rangerach, jednostce specjalnej.

Zabijanie  przychodzi  mi  trochę  łatwiej  niż  przeciętnemu
facetowi.  A  tobie  potrzebny  jest  właśnie  ktoś,  kto  będzie
pilnował twoich pleców. Potrafię to robić. Poza tym sądzę, że o
naszym  awaryjnym  lądowaniu  w  kanionie  na  pewno  zrobi  się
głośno. Nie zdziwię się, jeśli na lotnisku w Seattle czatować na
nas  będą  reporterzy  z  prasy,  radia  i  telewizji.  Przecież  o
naszym  zaginięciu  poinformowano  Federalną  Agencję
Lotniczą,  a  więc  jednostkę  federalną.  Będą  sprawdzać  nas
oboje.  I  przy  okazji  ten  ktoś  z  FBI,  kto  pracuje  dla  twojego

126

ojca,  może  dokopać  się  do  informacji  o  tobie  i  powiadomi
twojego  ojca.  A  twój  ojciec  natychmiast  spuści  ze  smyczy
swoje  psy.  Dowiedzą  się,  że  byłem  z  tobą,  więc  ja  już  i  tak
mam przechlapane, Sunny.

-O, Boże... Twarz Sunny była blada jak papier.
-Chance, co ty mówisz! Telewizja? Nie...
Sunny była bardzo podobna do swojej matki.
Chance widział przecież stare zdjęcie Pameli Vickery Hauer.

Ktoś, kto znał Pamelę, na pewno zauważy podobieństwo.
Sunny doskonale zdawała sobie z tego sprawę, dlatego bała się
telewizji jak ognia.

Podniósł jej dłoń, pocałował smukłe palce i dokończył z

uśmiechem:

- Nie martw się, skarbie, jeśli trzeba, potrafię być niezłym

sukinsynem. Ludzie twojego ojca mogą się na mnie zdrowo
przejechać.

Naturalnie, zawsze musi być tak, jak on to sobie postanowi,

myślała  gorzko  Sunny,  stojąc  późnym  wieczorem  w  strugach
gorącej wody w hotelowej łazience. Oczywiście wcale się nie
rozstali,  tylko  razem  pojechali  do  hotelu,  gdzie  Chance
osobiście  wybrał  apartament  z  dwoma  wyjściami.  A  co  do
ekipy telewizyjnej - a ściślej, nawet kilku - też oczywiście miał
rację. Tego dnia w Stanach nie wydarzyło się nic szczególnego
i  dziennikarze  telewizyjni  jak  wyposzczone  piranie  rzucili  się
na  tę  interesującą  historię.  Problem  był  tym  większy,  że  nie
były to tylko telewizje lokalne, lecz także dwa kanały o zasięgu
ogólnokrajowym.

Sunny starała się jak najskuteczniej unikać kamer, odnosiła

jednak  wrażenie,  że  wszyscy  byli  przede  wszystkim  skupieni
na  jej  osobie,  i  to  głównie  do  niej  kierowano  pytania.  Miała
cichą  nadzieję,  że  przynajmniej  dziennikarki  zainteresują  się
Chancem, ale on miał minę tak posępną i odpychającą, że jakoś
nikt nie ośmielał się do niego przystąpić. Sunny przed kamerą
nie  udzieliła  żadnej  wypowiedzi  -  tak,  jak  podszepnął  jej
Chance.  Dopiero  kiedy  kamery  wyłączono,  przekazała  krótki

127

komentarz, który dziennikarze będą mogli wykorzystać w
swoich programach.

Było już za późno, żeby informacja o ich przygodzie w

kanionie  podana  została  w  wiadomościach  wieczornych.  Jeśli
jednak  w  nocy  nie  zdarzy  się  nic  bardziej  godnego  uwagi,  za
kilka  godzin  będzie  to  główna  sensacja,  którą  telewizja
zaserwuje  do  porannej  kawy  kilku  milionom  obywateli  tego
kraju.  Tym  sposobem  Sunny  Miller  zostanie  przedstawiona
wszystkim  wszem  i  wobec.  A  to  oznacza,  że  trzeba  będzie
natychmiast  rzucić  pracę  i  przeprowadzić  się,  z  czym  kłopot
będzie najmniejszy, bo jej dobytek był prawie zerowy. Trzeba
będzie też zmienić nazwisko. Jednym słowem, stworzyć sobie
całkiem  nową  tożsamość.  W  sumie  to  wszystko  nie  będzie
żadną  wielką  tragedią,  bowiem  z  taką  ewentualnością  liczyła
się zawsze.

Prawdziwym problemem był Chance. Mimo najszczerszych

chęci  nie  mogła  się  go  pozbyć.  Próbowała  umknąć  mu  na
lotnisku. Kiedy odwrócił się plecami, ona, skulona, po cichutku
wsunęła  się  do  taksówki,  która  jakimś  cudem  właśnie
podjechała.  Zanim  zdążyła  podać  taksówkarzowi  adres,  pod
który  miała  doręczyć  przesyłkę,  Chance  otwierał  już  drzwi  z
drugiej strony. Pojechał, naturalnie, razem z nią, szedł za nią w
odpowiedniej odległości i nie odstępował jej na krok.

I tak już zostało. Teraz też była pewna, że kiedy otworzy

drzwi łazienki, napotka od razu wzrok Chance'a, rozwalonego
na łóżku.

Nie doceniała go. Nie musiała otwierać drzwi, bo on sam je

otworzył. W chwili, kiedy chciała spłukać szampon z włosów,
odsunął zasłonkę i nagusieńki wkroczył pod prysznic.

-Pomyślałem, że nie musimy zużywać tyle wody i umyjemy

się razem.

Prychnęła z wielką pogardą i pokazała mu swoje plecy.
-Nie udawaj! Po prostu boisz się, że ci zwieję, kiedy ty

będziesz brał prysznic solo.

W dowód uznania została obdarzona solidnym klapsem w

nagie, mokre pośladki, tudzież pochwałą:

128

-Skarbie! Jak ty już mnie dobrze znasz!
Potem ona koniecznie chciała stać pod strumieniem wody,

żeby spłukać porządnie szampon, ale on zaczął się wpychać,
wiec skierowała strumień wody prosto w jego twarz. Omal się
nie zakrztusił, trudno więc, żeby nie była zachwycona.

-Dobrze ci tak, ty dzikusie - naśmiewała się bezlitośnie. - Ja

pierwsza zajęłam sobie prysznic i teraz ja tu rządzę.

-Ej, mała, nie zaczepiaj...
Za karę chciał ją złapać, ona naturalnie wyrywała się i

piszczała, jak rozbrykana dziewczynka. Udało jej się znów
puścić strumień wody na jego twarz, wyskoczyła spod
prysznica, chwyciła ręcznik i rzuciła się ku drzwiom. Niestety,
on już te drzwi zamykał jej przed nosem.

-Ejże! - krzyknęła. - Skończyłeś? A zakręcić wodę to nie

łaska?

-Ktoś inny rządzi tym prysznicem - przypomniał, zdzierając z

niej ręcznik. - Zapomniałaś?

-Chance, zalejemy łazienkę.
-Już i tak jest cała zachlapana. Gorzej być nie może.
-Zalejemy łazienkę piętro niżej i będzie awantura!
-Dobra.
Chwycił ją za ramiona i odwrócił twarzą do prysznica.
-Zakręcaj.
Zakręciła. Bo ona naprawdę nie lubiła marnować wody.
-No, już po wszystkim.
-Wcale nie - zaprotestował, odwracając ją twarzą ku sobie.

Jego usta były tuż przy jej ustach, głos miał bardzo cichy. -
Mówiłem ci już dziś, skarbie, że działasz mi na zmysły.

-Nie, dziś jeszcze tego nie mówiłeś.
-Mówiłem.
-A kiedyś
-W nocy. Kilka razy.
Kropelki wody tak cudownie skapywały z jego gęstych rzęs...
-Ach, takie tam gadanie - powiedziała lekceważąco. -

Mężczyźni w takich momentach mówią różne rzeczy.

-W jakich momentach?

129

-No... ekstremalnych...
Spojrzał w dół, na jej piersi. Uśmiech znikł z jego twarzy,

ciemna głowa pochyliła się, a usta i dłonie zaczęły słodko
dręczyć....

-Działasz na mnie - mruczał. - Masz cudowne ciało, jak

krem, a najpiękniejszy jest twój tyłeczek.

Odwrócił ją, aby móc podręczyć tę właśnie część ciała.

Sunny drżała jak w febrze. Tuż przed sobą miała lustro,
wielkie, zajmujące całą ścianę. Nie poznawała siebie. To ona
Sunny?- Ta kobieta, naga, roznamiętniona, z mokrych włosów
kapie woda, oczy półprzytomne, usta rozchylone...

Jęknęła.
Ciemna dłoń mężczyzny na jej brzuchu i cichy szept,

zapowiedź największej rozkoszy:

- Już, skarbie, już...

130

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Minęło dziesięć dni i sytuacja nie uległa zmianie, to znaczy

Sunny nadal nie udawało się pozbyć Chance'a. I w końcu już
nie wiedziała, czy to ona stała się nagle tak niesprawna, czy też
wszyscy rangerzy, nawet ci, którzy zakończyli już służbę, są
tak dobrzy, że nie można się ich pozbyć.

Z Seattle wyjechali zaraz następnego dnia. Sunny bała się

wracać  do  siebie,  bo  niestety  stało  się  to,  czego  się  obawiała.
Poranne dzienniki w telewizji skupiły się przede wszystkim na
romantycznej  historii  z  życia  wziętej,  którą  przeżyli  ona  i
Chance. Wymieniono, co prawda, jego nazwisko, ale twarzy, z
jakichś  niezrozumiałych  powodów,  ani  razu  wyraźnie  nie
pokazano.  Kamera  co  najwyżej  złapała  tył  jego  głowy  albo
jedną czwartą profilu. A twarz Sunny zajmowała cały ekran.

Dlatego najlepiej było po prostu zniknąć. Zgasili telewizor,

zwolnili pokój i taksówką pojechali na lotnisko. A kiedy słońce
ozłociło  szczyty  pięknych  Gór  Kaskadowych,  oni  byli  już  w
powietrzu.  Chance  nie  zgłosił  lotu,  nikt  więc  nie  wiedział,
dokąd lecą. Wylądowali w Boise, w stanie Idaho, tu też zrobili
drobne  zakupy,  przede  wszystkim  uzupełniając  nieco  swoją
garderobę.

Z automatu w Boise zadzwoniła do firmy, oznajmiła, że

rezygnuje  z  pracy,  a  ponieważ  należały  jej  się  jeszcze  jakieś
tam  pieniądze,  poprosiła,  żeby  czek  na  jej  nazwisko  złożyć
jako  depozyt  w  takim  a  takim  banku.  Potem  sama  się
zastanawiała,  czy  aby  nie  przesadza  z  tą  ostrożnością.
Prawdopodobieństwo,  że  ktoś  ją  w  telewizji  rozpoznał,  było
naprawdę  niewielkie.  Matka  nie  żyła  od  ponad  dziesięciu  lat,
na  całym  świecie  zapewne  tylko  mała  garstka  ludzi  byłaby  w
stanie  zauważyć  podobieństwo.  A  poza  tym  twarz  Sunny  w
zbliżeniu  pokazano tylko raz, w jednym porannym dzienniku,
więc czy naprawdę jest sens tak panikować?

Z drugiej jednak strony matka uczyła, że niczego, nawet

najmniejszego prawdopodobieństwa, nie wolno lekceważyć. I

131

być może dzięki temu, że słuchała się matki - żyje. A teraz,
niestety, kwestia prawdopodobieństwa dotyczyła ciąży.

Tylko dwa razy postąpili nierozsądnie, raz na tym kocu w

kanionie  i  drugi  raz  w  hotelowej  łazience.  No  i  proszę...
menstruacja  opóźnia  się  już  drugi  dzień,  a  Sunny  zwykle
miesiączkowała  bardzo  regularnie.  Nie  wspomniała  o  tym
Chance'owi,  w  końcu  dwa  dni  to  jeszcze  nic  pewnego,  a  jej
takie  opóźnienie  już  kilka  razy  się  przytrafiło  z  powodu
przeżywania nadmiernego  stresu. Teraz też był istotny powód.
Awaria samolotu w powietrzu jest dla kobiety wystarczającym
szokiem, żeby rozregulować nieco jej gospodarkę hormonalną.

No i po co się oszukiwać... Przecież wiadomo, że jest w

ciąży.  Mimo  że  jedyną  oznaką,  jak  na  razie,  było  to
dwudniowe  opóźnienie,  Sunny  instynktownie  czuła,  że  jej
organizm  nosi  już  w  sobie  mikroskopijny  embrion.  I  jakie  to
wszystko  byłoby  łatwe  i  proste,  gdyby  Chance  mógł  i  teraz
wziąć sprawy w swoje ręce. Bo dla niej to było  już po prostu
dużo  za  dużo,  ona  w  ogóle  chyba  przestała  być  zaradna  i
efektywna.

Z Margretą rozmawiała dwa razy. Zawiadomiła ją, że schodzi

do  podziemia,  zmienia  nazwisko,  numer  komórki  też  będzie
inny.  Ale,  jak  na  razie,  stary  jest  jeszcze  aktualny.  Próbowała
powiedzieć Margrecie krótko, co się w ogóle dzieje, ale siostra,
jak  zwykle,  chciała  rozmowę  skończyć  jak  najprędzej.  Sunny
nie miała do niej  żalu.  Rozumiała, że dla Margrety  wszystko,
co łączy się z ojcem, jest sprawą niezmiernie trudną.

Teraz zresztą najważniejszy był Chance, który wniósł do

życia  Sunny  prawdziwy  promień  słońca.  Jej  świat  w
przeszłości,  czyli  zanim  spotkała  Chance  był  smutny  i
bezbarwny,  a  teraz  był  w  technikolorze,  i  to  najostrzejszym.
Teraz  Sunny  co  noc  zasypiała  w  ramionach  Chance'a,
wszystkie  posiłki  jadała  w  jego  towarzystwie,  gadali  ze  sobą
godzinami,  żartowali,  kłócili  się  i  godzili.  I  z  każdym  dniem
Sunny czuła, że kocha go coraz bardziej. Czasami wszystko to
razem  wydawało  jej  się  mało  prawdopodobne.  I  wtedy,  w
takich  chwilach  zdumienia,  zdarzało  jej  się  siebie  samą

132

uszczypnąć, żeby z ulgą stwierdzić, że to wszystko prawda, że
to rzeczywistość, że ona wcale nie śni.

Ona i Chance przemieszczali się bez celu, z jednego lotniska

na odludziu na drugie. Taki stan rzeczy nie mógł jednak trwać
wiecznie, po prostu był zbyt kosztowny. Chance nie zarabiał
ani centa, teraz przecież woził tylko Sunny, a ona nie miała co
myśleć o nowej pracy dopóki nie załatwi sobie nowego
nazwiska.

I marzyła, marzyła, żeby stał się cud, żeby nikt jej nie

rozpoznał. Wtedy będzie mogła spokojnie urodzić dziecko,
zdrowe i śliczne, Chance oszaleje z radości i będzie się nimi
opiekował. Tak jak to było teraz.

Nigdy nie powiedział, że ją kocha, ale ona czuła, że tak

właśnie jest. Ta miłość była w jego głosie, ruchach, w jego
złocistobrązowych oczach. Kiedy jej dotykał, kiedy kochał się
z nią.

I wszystko będzie dobrze, bo musi być dobrze. Teraz stawka

jest niezmiernie wysoka.

Kiedy Chance lądował w Des Moines, Sunny spała, nawet

nie drgnęła. Był zadowolony, że śpi. Niech wypocznie.
Przecież wiedział, co dalej ma się wydarzyć.

Plan przebiegał cudownie. Twarz Sunny pokazana została

praktycznie na całym świecie. Przynęta chwyciła od razu. Za
Sunny i Chancem szły już dwa psy, ludzie Chance'a nie
spuszczali z nich oka.

A Chance z rozmysłem wcale nie ułatwiał psom życia,

inaczej wszystko wydawałoby się zbyt oczywiste. Zawsze
zostawiał za sobą jakiś ślad, bardzo nikły. Jeśli psy są dobre, to
zwęszą. A psy Hauera były naprawdę dobre, po tygodniu miały
zaledwie dzień opóźnienia.

Ale same psy to za mało.
Wiadomość, na którą czekał, nadeszła wczoraj. Z Europy.

Hauer zniknął i rozeszła się pogłoska, że jest w Stanach i
planuje coś większego.

133

Jak udało mu się niepostrzeżenie wślizgnąć do Stanów?- O,

to dla Chance'a nie było żadną zagadką. Gwarantowane, że
Hauserowi pomagał ten jego człowiek z FBI.

Hauer jest za sprytny, żeby otwarcie dołączyć do swoich

ludzi. Na pewno jest jednak gdzieś w pobliżu, nie odmówi
sobie przyjemności i osobiście będzie chciał przesłuchać swoją
córkę. Tak, na pewno gdzieś krąży, rzecz w tym, żeby ta
kreatura wylazła w końcu na światło dzienne. Żeby można było
w końcu ją dopaść.

Może być gorąco. Chance mógł mieć tylko nadzieję, że nie

zastrzelą go od razu, już na samym początku. Chyba tego nie
zrobią, są zbyt przebiegli i zdają sobie sprawę, że Chance może
im się przydać jako dodatkowe narzędzie nacisku na Sunny.

A jego przygoda z Sunny Miller, tak czy inaczej, dziś

wieczorem  dobiegnie  końca.  Jeśli  wszystko  pójdzie  dobrze  i
oboje  przeżyją,  Sunny,  nareszcie  wolna,  będzie  mogła  żyć
normalnie,  wśród  ludzi.  I  pozostaje  nadzieja,  że  nie
znienawidzi  Chance,  kiedy  dowie  się,  że  ta  przygoda  miała
jeden tylko cel Schwytać Crispina Hauera.

Bo... Kto wie?- Może on jeszcze kiedyś spotka Sunny Miller?
Wjechał Cessną na oznakowane stanowisko i delikatnie

potrząsnął Sunny za ramię. Otworzyła oczy, spojrzała na niego,
a on poczuł ukłucie w sercu. Bo w tych oczach było tyle
ufności i miłości. Wyprostowała się w fotelu, przeciągnęła
słodko i rozejrzała dookoła zaspanymi oczami.

-Gdzie jesteśmy?- zapytała, ziewając.
-W Des Moines. Mówiłem ci, że będziemy tu lądować.
-A... tak, tak, mówiłeś - potwierdziła i znów ziewnęła

szeroko. - Chyba się jeszcze nie obudziłam. Ale sobie
pospałam! Zwykle nie sypiam w dzień, ale tej nocy miałam
kłopot z zaśnięciem, sama nie wiem dlaczego...

Spojrzała na niego pytająco, zatrzepotała ślicznie rzęsami.
-Ja też nie mam pojęcia - oświadczył Chance, mrugając do

niej wesoło i wyskoczył z samolotu.

Sunny wstała z fotela, Chance wyciągnął obie ręce, chwycił

Sunny i postawił ją na ziemi.

134

-Piękny dziś dzień, prawda? zauważył, spoglądając na

błękitne, bezchmurne niebo. - Masz ochotę na piknik?

-Co?
-Piknik. Rozumiesz, obrus w kratkę, smażone kurczaki i tak

dalej.

-Świetnie! A gdzie dokładnie zrobimy sobie ten piknik? Na

trawce za pasem startowym?

-Nie, trochę dalej. Wynajmiemy samochód i zrobimy sobie

wycieczkę.

Jej oczy rozbłysły, kiedy zdała sobie sprawę, że on mówi to

serio.

-Cudownie! Chance, a ile mamy czasu ? Kiedy stąd

odlatujemy?

-Zatrzymamy się tu kilka dni. Iowa to miłe miejsce, a moje

siedzenie trochę odpocznie od fotela w samolocie.

Szybko załatwił sprawy w biurze lotniska, potem przy

stanowisku, gdzie wypożyczano samochody i już po chwili
podjeżdżał dużym zielonym fordem explorerem.

-Prawdziwa ciężarówka - stwierdziła Sunny z niesmakiem. -

Wolałabym coś bardziej szykownego. Jakiś mały sportowy
wóz, koniecznie czerwoniutki.

-Moje nogi, niestety, nie mieszczą się w czerwoniutkich

sportowych wozach.

W wypożyczalni samochodów sprezentowano Chance'owi

mapę okolicy. Doskonale wiedział, dokąd jechać i  jak jechać,
mimo  to  szczegółowo  przedyskutował  trasę  z  urzędniczką.
Niech  panienka  zapamięta  to  dokładnie,  kiedy  dwóch  miłych
panów  zacznie  ją  podpytywać.  Chance  był  tu  wcześniej,
przygotowując plan. Zapoznał się dokładnie z okolicą i wybrał
odpowiednie  miejsce.  Z  dala  od  jakichkolwiek  zabudowań,
żeby  nie  narażać  przypadkowych  ludzi  i  nie  narobić  nikomu
żadnych szkód.

Ludzie Hauera pilnowani są bez przerwy. A na miejscu,

gdzie odbędzie się ich mały piknik, czatują już ludzie Chance.
I, co najważniejsze, gdzieś w pobliżu będzie Zane. Od dawna

135

nie brał udziału w akcjach w terenie, tym razem jednak
osobiście chciał ubezpieczać brata. A kiedy ubezpieczał Zane,
Chance czuł się pewniej, niż gdyby go chroniła cała armia
Stanów Zjednoczonych.

Po drodze wpadli na chwilę do supermarketu, żeby

zaopatrzyć  się  w  wiktuały.  Były  tam  nawet  specjalne  grube
obrusy  na  piknik,  naturalnie  w  czerwoną  kratkę.  Kupili,  jak
należy,  smażone  kurczaki,  sałatkę  ziemniaczaną  i  sałatkę  z
kapusty,  paszteciki,  troszkę  zieleniny  i  na  deser  szarlotkę.
Chance  kupił  jeszcze  malutką,  podręczną  lodówkę,  do  której
zapakowali  puszki  z  napojami.  Po  godzinie  udało  mu  się
wyciągnąć Sunny z supermarketu na świeże powietrze, a jego
portfel był lżejszy o ponad siedemdziesiąt dolców.

-Sunny, przecież mamy szarlotkę! Po co jeszcze jabłka?
-Będę nimi w ciebie rzucać - stwierdziła radośnie. - Albo nie,

będę ci kładła po jednym na głowie i próbowała zestrzelić.

-No to uważaj, bo jak zobaczę jabłko w twoim ręku, strzelę

pierwszy. I jeszcze jedno mi wyjaśnij. Te buraczki. Czy takie
świństwo w ogóle ktoś bierze do ust?

-Jasne. Gdyby ludzie nie jedli buraczków, nie stałyby na

półce.

-A ty jadłaś już je kiedyś?
-Raz. Były obrzydliwe.
-To po co je kupiłaś?
-Chcę spróbować, czy będą równie niejadalne, jak tamte.
Właściwie to miał czas przyzwyczaić się do różnych

pomysłów Sunny. Ale ona zadziwiała go nadal. Mrucząc
gniewnie pod nosem, ładował wszystko do samochodu.
Najostrożniej, naturalnie, szklany słoik z buraczkami.

Boże wielki, jak mu będzie brakować tej dziewczyny!
W samochodzie Sunny opuściła szybę. Wiatr rozwiewał

jasne włosy, twarz rozpromieniona. Zachwycała się wszystkim,
nawet stacje obsługi samochodów były bardzo interesujące, nie
wspominając o pewnej leciwej damie z równie leciwym
pieskiem rasy chihuahua. Egzotyczny piesek był tak gruby, że

136

szorował niemal brzuszkiem po chodniku. I z tego biednego
zwierzaka Sunny śmiała się bezlitośnie przez dobre pięć minut.

A śmiała się tak radośnie... Jeśliby to również miało wprawić

ją  w  taki  zachwyt,  to,  pal  sześć,  zaryzykuje  i  spróbuje  tych
wstrętnych  buraczków.  Ale  potem  koniecznie  czymś  jeszcze
przegryzie.  Bo  jeśli  go  zastrzelą,  to  nie  chce  umierać  ze
smakiem buraków w ustach.

Był koniec sierpnia, wczesne popołudnie i słońce paliło

niemiłosiernie. Chance zjechał z drogi na szeroką równinę
porośniętą drzewami i zatrzymał samochód.

-Pójdziemy sobie... o tam, pod tamte drzewa - zadecydował,

wskazując na równy szereg drzew w odległości około stu
metrów. - Widzisz, jak równo rosną?- Kto wie, czy za nimi nie
płynie jakiś strumień.

Sunny niepewnym okiem spoglądała dookoła.
-Chance? A jeśli to teren prywatny? Może lepiej najpierw

kogoś się spytać. Potem będziemy mieli nieprzyjemności...

-A kogo chcesz pytać'? Widzisz tu jakieś domy?
-Nie.
-No więc! Idziemy!
-Ale jeśli będzie awantura, to przez ciebie.
Chance wziął lodówkę i poza tym prawie wszystko, bo

Sunny oprócz plecaka niosła tylko obrus i słoik z buraczkami.

-Będę to sama nieść. Jeszcze upuścisz.
-Mogłabyś łaskawie coś jeszcze wziąć. To naprawdę nie jest

lekkie.

Sunny zajrzała do wielkiej torby z wiktuałami i roześmiała

się serdecznie. Na samym wierzchu leżała szarlotka.

-Nie muszę! Ciasta na pewno nie upuścisz.
I znów się śmiała, i to miał być ostatni dzień, kiedy słyszał

ten śmiech...

-Zobacz! Zobacz! - wołała, zachwycona, gdy doszli już do

drzew. - Miałeś rację, jesteśmy nad wodą!

Wybrali miejsce. Sunny ostrożnie, niemal z namaszczeniem,

postawiła słoik z buraczkami na trawie i jednym zręcznym
ruchem, znanym chyba wszystkim kobietom na świecie,

137

rozłożyła obrus. Czerwona kratka miękko osiadła na gęstej,
wysokiej trawie. Wiał lekki wiatr, dlatego Sunny zdecydowała
się nieco ubezpieczyć obrus, przyciskając jeden róg plecakiem,
a drugi słoikiem z buraczkami.

Chance postawił lodówkę i torbę z jedzeniem, i sam rzucił się

na trawę.

-Jestem wykończony! - poskarżył się- Nie wiem, czy potrafię

cię dziś zabawić!

-Ty? - Sunny roześmiała się w głos. Przysiadła obok niego i

czule  pogłaskała  po  głowie.  -  Nie  oszukuj,  do  zabawy  to  ty
zawsze  jesteś  chętny.  Najpierw  powiesz,  że,  ojej,  coś  wpadło
mi  do  oka,  będę  musiała  zajrzeć,  tak  bliziutko,  no  to  mnie
pocałujesz.  A  potem  plecy  cię  zaswędzą,  zdejmiesz
podkoszulek, ktoś będzie musiał podrapać. Podrapię, a ty przez
ten  czas  zedrzesz  ze  mnie  bluzkę.  I  skończy  się  na  tym,  że
trzeba będzie wracać, a my nie zdążymy niczego skosztować.

-Hm. Nieźle to sobie wykombinowałaś. Akceptuję twój plan

całkowicie.

Już wyciągał po nią obie ręce, ale Sunny umknęła mu,

usiadła w bezpiecznej odległości i chwyciła za słoik z
buraczkami. Podała mu z niemą prośbą w oczach.

-O, nie - jęknął. - Nie zmusisz mnie!
-Chcę tylko, żebyś pomógł otworzyć.
Odebrał z jej rąk słoik, poluzował wieczko i wręczył jej słoik

z powrotem. Sunny nieopatrznie chwyciła za wieczko, słoik
zaczął lecieć w dół. Chance wyciągnął błyskawicznie rękę. No,
nie!

Skończy się na tym, że będą siedzieć w marynowanych

buraczkach.

I dokładnie w tym momencie, kiedy, nachylony lekko, miał

za ten słoik złapać - padł strzał. Jeden, ogłuszający.

138

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Słyszała zachrypnięty głos Chance'a:
-Nie ruszaj się!
Jakże mogła się poruszyć, skoro do ziemi przygniatało ją

ponad sto kilo. Kiedy rozległ się ten przerażający huk, Chance
wykonał półobrót, tak błyskawiczny, że właściwie
niezauważalny, padł na nią i przeturlali się kilka metrów dalej,
pod osłonę drzewa.

Teraz leżała pod Chancem, sparaliżowana strachem. Krew

przestała krążyć w żyłach, pracowało tylko serce, biło jak
oszalałe. Bo spełniło się. Koszmar najgorszy z najgorszych,
prześladujący ją przez całe życie. Jej ojciec ją odnalazł.

Odnalazł, ale ta kula była przeznaczona dla Chance'a, to

jasne, był przecież dla nich zawadą. Gdyby Chance się nie
pochylił, kula roztrzaskałaby mu czaszkę.

-Sukinsyn - mruknął Chance. - To snajper.
Znów huk. Teraz ziemią zatrzęsło tuż koło jej głowy. Grudki

ziemi  poleciały  jej  w  twarz,  małe  kamyczki  bzyknęły  jak
pszczoły.  Na  ułamek  sekundy  Chance  jakby  oderwał  się  od
niej,  poczuła  potężne  pchnięcie,  potem  znów  padł  na  nią,  i
znów toczyli się... wyraźnie w dół.

Stoczyli się do płytkiego strumienia. Czuła, jak Chance

zsuwa  się  z  niej,  potem  zobaczyła  jego  wyciągniętą  rękę  z
pistoletem.  Ostrożnie  przesunął  się  po  dnie  strumienia  i
znieruchomiał  tuż  przed  brzegiem.  Sunny  podczołgała  się
powolutku, opadła na ziemię przy jego boku i zamknęła oczy.
Boże, Boże wielki, czy istnieje jakiś sposób, aby opanować tak
wielki strach?

Dygotała jak w febrze. Już nieraz stawała oko w oko z

wielkim niebezpieczeństwem i jakoś umiała sobie poradzić ze
swoimi nerwami. Ale po raz pierwszy dane jej było zobaczyć,
że mężczyzna, którego kocha, omal nie stracił życia.

Zapadła cisza. Było cicho, cichusieńko, jakby robaki w

trawie zamarły, ptaki przestały śpiewać, nawet wiatr ucichł.
Cała natura oniemiała od huku wystrzałów.

139

Ktoś strzelał od strony drogi. Kiedy siedzieli na trawie, nie

słyszeli, żeby ktoś tu podjeżdżał. Ten ktoś już tu był, i czekał.
Ale przecież ten piknik to był nagły pomysł... i miejsce wybrali
przypadkowo.  Więc  może  ten,  kto  strzela,  wcale  nie  został
nasłany  przez  Crispina  Hauera.  Może  to  właściciel  tych
gruntów,  jakiś  wariat,  który  chce  przegonić  nieproszonych
gości.

Chance nie strzelał, wiedział przecież, że to bez sensu. Jego

ciemne  oczy  badały  każdy  szczegół  terenu,  szukając
czegokolwiek,  co  zdradziłoby  pozycję  napastnika.  Jakiś  ruch,
kawałek  ubrania,  błysk  lufy.  Ale  na  próżno,  choć  promienie
zachodzącego słońca tak starannie oświetlały ziemię, ukazując
każdy szczegół.

Głowa Sunny pracowała gorączkowo. Noc... Będzie lepiej,

kiedy  nadejdzie  noc.  O  ile  oni  do  tego  czasu  wytrzymają.
Kiedy  zacznie  zapadać  zmroki  Za  godzinę?  Dwie?  Mogliby
wtedy  stąd  uciec,  czołgając  się  po  dnie  strumienia.  O  ile  w
ogóle  dożyją  do  zmierzchu.  Ten,  kto  strzelał,  ma  nad  nimi
przewagę. Kryje się wśród drzew, a ich jedyną osłoną są niskie
brzegi strumienia.

Znów poczuła, że zaczyna dygotać, zęby dzwoniły o siebie,

choć starała się jak najmocniej zaciskać szczęki.

-Sunny? Jak tam? - mruknął Chance.
-Bo... boję się.
-Ja też.
Nie, on się nie boi. On wygląda, jakby był w zimnej furii.
Nagle wyciągnął rękę i szybciutko pogłaskał ją po ramieniu.
-Dzięki za te buraczki!
Omal się nie rozpłakała. Buraczki... Jej naprawdę tak

strasznie zachciało się tych buraczków, mogłaby pożreć cały
słoik. Chyba z powodu tej ciąży. Chance powinien dziękować
nie za buraczki, a za to, że Sunny nosi jego dziecko.

Szkoda, że mu o tym nie powiedziała. Trzeba było

powiedzieć od razu, kiedy okres zaczął się spóźniać. A teraz...
Jakże mu mówić o tym teraz... O, Boże wielki i wszechmocny!

140

Jeśli pozwolisz nam przeżyć, ani sekundy dłużej nie będę
trzymać tego w tajemnicy.

–Chance, to nie mogą być ludzie Hauera! - zaszeptała

gorączkowo. - Jakim cudem mogli się dowiedzieć, że my
akurat dziś wpadniemy na pomysł, żeby zrobić sobie tu piknik!
To na pewno jakiś farmer, idiota, który lubi sobie postrzelać do

ludzi!
-Żaden farmer, Sunny, to strzela snajper, profesjonalista.
Serce Sunny prawie przestało bić. Snajper. A Chance wie to

najlepiej, przecież on sam uczył się strzelać tak celnie.

Przycisnęła twarz do mokrej trawy, modląc się w duchu, aby

zdołała  wykrzesać  z  siebie  choć  odrobinę  odwagi.  Jej  matka
oddała  swoje  życie  za  życie  córek.  Czy  ona  potrafi  być  tak
samo  odważna? Czy potrafi też...  oddać za kogoś życie?  Jeśli
to  jedyny  sposób,  żeby  ocalić  Chance'a,  to  może  warto
umrzeć?

Wtedy dziecko umrze razem z nią. Boże, nie każ mi

wybierać! Dziecko albo ojciec dziecka. Nie, kobieta nie jest w
stanie dokonać takiego wyboru.

Chance musi żyć. Chance... Czy to możliwe, żeby znali się

zaledwie  dwa  tygodnie?  Zdążył  dać  jej  tyle  szczęścia  i
miłości... Bogatej, przebogatej, najpiękniejszej miłości. Dał jej
też  nowe  życie,  choć  to  jeszcze  tylko  kłębuszek  komórek,
dziecko  nie  ma  jeszcze  ani  rączek,  ani  nóżek,  nic,  co
przypominałoby człowieka, ale ona już kochała tę maciupeńką
kuleczkę,  już  ją  powitała  na  tym  świecie,  z  wielką,  wielką
radością...

Dziecko albo ojciec dziecka... Ojciec dziecka albo dziecko...
-Daj mi swój pistolet. To były jej słowa. Ale głos - nie jej.
-Co? Oszalałaś?
-Daj mi swój pistolet. Oni nie wiedzą, że mamy broń. Ty nie

strzelałeś. Schowam pistolet za paskiem i pójdę. Do mnie nie
będą strzelać, bo on chce mieć mnie żywą. I kiedy Hauer do
mnie się zbliży, to ja szybko wyciągnę pistolet i...

-Nie!

141

Złapał ją za podkoszulek i przyciągnął, prawie wcisnął w

siebie.

-Rusz się tylko, a przyłożę, zrozumiano?
Puścił ją, z powrotem opadła w płytką wodę.
Wiedziała, że się nie ruszy. Przecież jemu nie da rady się

wymknąć.

-Chance, ale my musimy coś zrobić.
-Już robimy - warknął. - Czekamy. Prędzej czy później ten

sukinsyn się pokaże.

Czekać. Ona też pomyślała o tym. Czekać, aż zapadnie

ciemność. Ale Hauer na pewno ma ze sobą wielu ludzi. Snajper
ma tylko przykuć uwagę Sunny i Chance'a. A reszta podejdzie
od tyłu...

-Chance? A nie możemy stąd uciech Już teraz. Czołgać się

cicho tym strumieniem...

-Nie, strumień jest bardzo płytki, na pewno nas zauważą.
-Myślisz, że ich jest więcej?
-Na pewno. Co najmniej czterech, o ile nie pięciu. Tak, chyba

pięciu.

Jego głos zabrzmiał dziwnie entuzjastycznie. Sunny

potrząsnęła głową, nie pojmując tego zupełnie. Pięciu! Pięciu
na ich dwoje.

-Chance! Nie mamy żadnych szans! I to ciebie tak

uszczęśliwia?

-A tak, skarbie. I głowa do góry! Czas pracuje na naszą

korzyść.

Nic więcej nie mógł jej powiedzieć, zresztą teraz nie była

pora  na  żadne  wyjaśnienia.  Oboje  byli  podminowani,  trudno
zresztą,  żeby  było  inaczej.  A  on  nie  mógł  się  rozpraszać,
musiał być czujny maksymalnie. Jego bystre oczy zdążyły już
wyśledzić  coś,  co  spowodowało,  że  podminowany  jest
cholernie. Bo coś tu nie gra, i to nie gra porządnie. Tych drani
jest pięciu, na pewno. I cała ta piątka poluje na nich.

Ale dlaczego, do cholery, oprócz tej piątki, nikogo więcej tu

nie ma?

142

Po prostu ktoś zdradził. Ktoś? Była tylko jedna możliwość.

Któryś z jego ludzi. Podał Hauerowi dokładnie miejsce, gdzie
miał odbyć się piknik, mogli więc trafić tu na ślepo. I teraz
zamierzają złapać Sunny i Chance'a w kleszcze.

Ma tylko jeden pistolet, u boku umierającą ze strachu Sunny.

W  tej  sytuacji  będzie w stanie odpierać atak tylko z dwóch
stron.  Oni  oczywiście  zaatakują  i  z  tej  trzeciej  strony.
Wykończą  go.  Sunny  najprawdopodobniej  też  nie  ujdzie  z
życiem. W ogniu walki kule fruwają jak rozjuszone szerszenie.
We wszystkie strony, nie oszczędzając nikogo.

A jego ludzi tu nie ma, to jasne, dlatego po strzale snajpera

zapadła cisza. Nikt nie strzelał. Jego ludzi po prostu wysłano
gdzie indziej... Czyli ten, co zdradził, to nie jakaś płotka, może
nawet i któryś z dowódców, skoro był w stanie zmienić
rozkazy.

I ten drań na pewno jest tutaj. Zabić Chance'a Mackenziego,

to  gratka  nie  lada.  A  poza  tym  woli  być  na  miejscu,  żeby
dopilnować  wszystkiego.  On  plus  dwa  psy  Hauera,  czyli
trzech, i sam Hauer, czyli czterech. Hauer nie mógłby poruszać
się  swobodnie  po  Stanach,  gdyby  nie  jego  przyjaciel  z  FBI.  I
jeśli  Chance  ma  szczęście,  to  ta  wtyka  jest  teraz  tutaj.  Czyli
pięciu.

Oni jednak nie wiedzą, że Chance ma jeden wielki atut w

ręku.  Zane'a.  Bo  Zane  tu  jest.  Nikt  o  tym  nie  wie,  absolutnie
nikt,  uzgodnili  to  tylko  między  sobą.  A  Zane,  najlepszy  z
najlepszych, jest znakomitym strategiem, zawsze ma jakiś plan
alternatywny. Zane na pewno wie już, co się stało i przystąpił
do  działania.  Zbiera  ludzi  Chance'a,  wysłanych  stąd  na
niewłaściwe pozycje.

Jeśli odesłano ich bardzo daleko, Zane'owi nie uda się ich

zebrać.

Wtedy można liczyć tylko na Zane'a. Zane, wysławszy

odpowiednie informacje, wróci tu i będzie czaić się jak duch za
każdym z tych drani.

Trzeba czekać, teraz każda minuta naprawdę pracuje na ich

korzyść. Ale on tego wszystkiego nie mógł wyjaśnić Sunny.

143

Teraz nie, chociaż bardzo pragnął uspokoić to blade, drżące ze
strachu stworzenie o rozbieganych oczach, jak u zaszczutego
zwierzątka.

Czuł gorycz w ustach. Ona drży ze strachu przed tym

potworem,  który  prześladuje  ją  przez  całe  życie,  a  mimo  to
gotowa była wyjść i złożyć swoje życie w ofierze. Ileż to razy
w  ciągu  tych  dwóch  tygodni  Sunny  Miller,  niższa  od  niego  o
głowę,  próbowała  go  chronić.  Pierwszy  raz,  kiedy  ta  żmija
skradała się koło jego nogi. Potem nie chciała, żeby kuł stopnie
w skale, bo jest za ciężki i dla niego to niebezpieczne. A teraz
umierała  ze  strachu,  ale  wiedział,  że  gdyby  się  zgodził,
zrobiłaby to, co zamierzała. Oddałaby życie za niego. I czuł się
upokorzony.

Jego głowa była ciągle w ruchu, obserwował teren jak

najuważniej,  minuty  mijały.  Słońce  było  już  nisko,  ale  jest
jeszcze  jasno,  zmierzch  zacznie  zapadać  za  jakiś  kwadrans,
może  dwadzieścia  minut.  Im  ciemniej,  tym  Zane'owi  będzie
łatwiej. A przedtem może uda mu się załatwić jednego z tych
drani, a może nawet dwóch...

I nagle zza drzewa, pod którym Chance i Sunny zamierzali

zrobić sobie piknik, wyszedł mężczyzna. Wysoki, z automatem
9  milimetrów,  wycelowanym  prosto  w  głowę  Sunny.  Nie
odezwał  się,  nie  warknął  czegoś  w  stylu  „Rzuć  broń!”.  Po
prostu uśmiechał się i patrzył Chance'owi prosto w oczy.

Chance powoli położył swój pistolet na trawie. Gdyby

automat wycelowany był w jego głowę, podjąłby ryzyko.
Potrafił reagować błyskawicznie, na pewno szybciej niż ten
drań. Ale nie wolno mu narażać życia Sunny.

Kiedy dłoń Chance'a oderwała się od pistoletu, czarny otwór

lufy przemieścił się, teraz był wycelowany dokładnie między
jego oczy.

-Zaskoczony? - spytał mężczyzna bardzo łagodnym głosem.
Sunny nagle poruszyła się, jej stopy dziwnie bezradnie

ślizgały się po dnie strumienia. Chance pomógł jej wstać,
podtrzymał.

144

-Nie, wcale nie - odparł, nie patrząc na człowieka, którego

znał bardzo dobrze. - Domyśliłem się, że ktoś sypnął.

Przerażone spojrzenie Sunny prześlizgnęło się po twarzach

obu mężczyzn.

-Wy... wy się znacie... - wyjąkała. - Ale jak...
-Pracowaliśmy razem - wyjaśnił uprzejmym tonem Melvin

Darnell.

Melvin Darnell, gorliwy Darnell, który na ochotnika zgłaszał

się do każdej misji, nawet tych najbardziej niebezpiecznych.
Zdobył uznanie kolegów, a on po prostu chciał mieć jak
najwięcej informacji.

-Sprzedałeś się, Darnell - warknął Chance. - To draństwo.
-Nie, to bardzo intratny interes. Hauer ma swoich ludzi w

FBI, CIA, Ministerstwie Sprawiedliwości, wszędzie, a jednego
z nich masz przed sobą. I co w tym dziwnego? On po prostu
bardzo dobrze płaci.

-Ale nie sądziłem, że masz zadatki na sadystę. Wiesz, co

stanie się z tą dziewczyną, kiedy wpadnie w ręce Hauerowi
Oczywiście, że wiesz, ale dla ciebie ważniejsze są jakieś
śmierdzące dolce.

-Spokojnie, Mackenzie! Ja wiem tylko, że tatuś chce

zobaczyć się z córeczką, reszta mnie nie obchodzi.

-A nie sądzisz, że gdyby on chciał się tylko z nią zobaczyć, to

ona byłaby trochę spokojniejsza?

Twarz Sunny była biała jak płótno, nawet usta były

bezbarwną kreską. Co do jej przerażenia nie można było mieć
żadnych wątpliwości. Ale Mel wzruszył tylko ramionami.

-No to może się trochę pomyliłem. Ale to i tak nie moja

sprawa.

-Mel, zastanów się trochę. To skończony drań, i do tego

pedofil.

Trzeba mówić, mówić... dużo mówić, żeby dać Zane'owi jak

najwięcej czasu.

-A mnie to zwisa, Chance - powiedział pogodnie Mel. - Dla

mnie to on może być nawet wcieleniem Hitlera, to i tak nie

145

zmieni koloru jego dolców. I to ty się zastanów, czy warto się
wysilać, żeby ruszyć moim sumieniem...

Trzej mężczyźni pojawili się tak samo niespodziewanie jak

Melvin  Darnell.  Szli  spokojnie,  nie  rozglądając  się  na  boki.
Jakby  byli  całkowicie  pewni,  że  nic  im  nie  grozi.  Dwóch
ubranych  w  garnitury,  trzeci  w  sportowych  spodniach,
rozpiętej koszuli i z automatem w ręku, a więc to jeden z psów.
A ci w garniturach to na pewno informator z FBI, też z bronią,
no i sam Hauer. Tak, to Hauer. Garnitur bardzo elegancki, bez
wątpienia  włoski.  Pięknie  opalony,  czarne  włosy  zaczesane
gładko do tyłu, na twarzy obleśny uśmiech.

-Witaj, drogie dziecko - zaczął grzecznym tonem. - Jak się

cieszę, że w końcu mogę cię ujrzeć. Przecież ojciec powinien
znać swoje dzieci, prawda?

Sunny milczała. Patrzyła tylko na niego, a w jej oczach był

strach pomieszany z odrazą i nienawiścią. Nie poruszyła się,
chociażby dlatego, że silna dłoń Chance'a przygważdżała ją do
miejsca. A on bał się o nią. Wiedział, że strach Sunny nie jest
paraliżujący i zmusza ją do działania. Teraz, kiedy wydaje się,
że Sunny nie ma nic do stracenia, na pewno będzie chciała coś
zrobić.

I nagle Sunny odezwała się, głosem bardzo spokojnym:
-A ja myślałam, że jesteś wyższy.
Trafiła. Twarz Crispina Hauera zrobiła się purpurowa. Bo on

naprawdę swoim wzrostem nie mógł się pochwalić.
Towarzyszący mu mężczyźni przerastali go o głowę.

-Nie mędrkuj, tylko wyłaź z tego błota - wycedził. - Zostaw

tego swojego kochasia. I pospiesz się, bo poczęstujemy go
kulką. Chyba nie chcesz ubabrać się jego mózgiem? Takie
plamy podobno w ogóle nie schodzą.

Sunny nie ruszyła się z miejsca.
-Nie wiem, gdzie jest Margreta - powiedziała. - Lepiej zabij

mnie zaraz. Ja i tak nie mogę ci niczego powiedzieć.

A Hauer potrząsnął głową, uśmiechając się niemal z

rozczuleniem.

146

-Myślisz, że w to uwierzę?- Dlaczego tak brzydko kłamiesz?-

No, chodź do tatusia!

Wyciągnął do niej rękę.
-Wyjdziesz sama?- Czy panowie mają ci pomóc?
Chance czuł, że jego niepokój z sekundy na sekundę jest

coraz  większy.  Czas  mija  nieubłaganie.  Gdyby  tylko  Sunny
mogła jeszcze przez kilka minut  zająć uwagę tego drania, nie
prowokując go do ostateczności... Zane na pewno niebawem tu
się  zjawi.  A  Hauer  stoi  na  otwartej  przestrzeni,  niczym  nie
osłonięty.  Zane  musi  zająć  taką  pozycję,  żeby  mieć  ich
wszystkich na oku. Czterech jest, a gdzie jest ten drugi pies...

-A gdzie jeszcze jeden? - spytał. - Bo was jest pięciu, zgadza

się?

Facet z FBI i pies spojrzeli szybko po sobie, potem obaj

spojrzeli w stronę drogi. I jakby byli trochę zdziwieni, że tam
nikogo nie widać.

A Mel czujnie wpatrywał się w Chance'a.
-Nie dajcie się zagadać. Lepiej kończcie.
-Więc nie jesteś ciekawy, gdzie twój koleś? - spytał Chance.
-Nie - warknął Mel. - Mam to gdzieś. Może spadł z drzewa i

skręcił sobie kark.

-Spokojnie, panowie, spokojnie - powiedział z wyraźnym

niesmakiem Hauer. - Sonia! A ty wyłaź już z tej rzeczki.
Ostrzegam, jak panowie do ciebie zejdą, nie będzie to wcale
przyjemne!

Zapadła cisza. Sunny nie ruszała się z miejsca. Zrobiła coś

innego. Zmierzyła Hauera pełnym pogardy wzrokiem. Omiotła
go od stóp do głów i nagle zaczęła śpiewać. Nucić pod nosem
głupiutką, okrutną piosenkę, którą dzieci w przedszkolu
śpiewają nie lubianym kolegom.

-Małpa głupia, małpa brzydka, i taka mała, przynieś jej

drabinę, żeby do tyłka dostała, bo się nie podrapie...

Piosenka w wykonaniu Sunny okazała się nadzwyczaj

skuteczna.

147

Mel Darnell prychnął, zapewne tłumiąc śmiech. Twarze

faceta z FBI i psa były kamienne, a więc zamarli w środku. A
twarz Hauera z purpurowej stała się sina.

-Ty suko!
Nie zdążył wyrwać pistoletu facetowi z FBI. Nagle

znieruchomiał,  jakby  uderzył  o  szklaną  ścianę.  I  w  tej  samej
chwili,  kiedy  rozległ  się  charakterystyczny  przytłumiony
dźwięk,  na  eleganckiej  włoskiej  marynarce  zakwitła  róża.
Wielka, czerwona.

Mel zareagował błyskawicznie, nic dziwnego, miał za sobą

najlepsze szkolenia. Chance zobaczył jego palce, zaciśnięte już
na  cynglu,  jeszcze  zanim  odgłos  wystrzału  dobiegł  do  uszu
wszystkich.  Chance  chwycił  za  swój  pistolet  z  rozpaczliwym
przebłyskiem  świadomości,  że  i  tak  nie  będzie  dostatecznie
szybki.

Nagle jakaś siła powaliła go na ziemię.
Sunny. Sunny, która całe życie pracowała nad tym, aby jej

drobne ciało nie było takie słabe, na jakie wygląda. Pchnęła go,
wydając z siebie straszliwy krzyk, prawie zagłuszający odgłos
wystrzału. A potem, z tą samą szybkością, rzuciła się na Mela,
żeby nie wystrzelił drugi raz.

Mel nie mógł już drugi raz pociągnąć za cyngiel. Kula Zane'a

trafiła go w samo serce. Zaraz też rozległy się strzały. Zane nie
był sam. Ludzie Chance’a wrócili i otworzyli ogień. Sunny,
rozpłaszczona w płytkiej wodzie, osłonięta szczelnie wielkim
ciałem Chance'a, liczyła ostatnie sekundy grozy.

Potem ktoś krzyczał, bardzo głośno krzyczał, że to już

koniec, żeby już nie strzelać. I nagle zapadła cisza.

Sunny siedziała z boku i szeroko otwartymi oczami wodziła

za światłem potężnych reflektorów, oświetlających koszmarne
widowisko.  To  światło,  niezwykle  ostre,  przesuwało  się
powoli,  ukazując  każdy  szczegół.  A  kawałki  ziemi,  które
zostawiało  za  sobą,  wydawały  się  jeszcze  bardziej  czarne  niż
poprzednio.

Jakiś mężczyzna przyniósł wiaderko, odwrócił do góry dnem

i Sunny miała na czym usiąść. Była przemoczona do suchej

148

nitki, szczękała zębami z zimna, choć ta sierpniowa noc była
bardzo ciepła. Koc na jej ramionach wcale nie grzał, mimo że
zdrętwiałymi palcami próbowała otulić się nim jak
najszczelniej.

Bolało ją, bolało straszliwie, z tego bólu trudno jej było

wysiedzieć, ale siłą woli pozostawała na wiaderku. Nawet
udawało jej się siedzieć prosto.

Ci mężczyźni dookoła to byli profesjonaliści. Ze spokojem i

fachowo zajmowali się pięcioma ciałami, ułożonymi na trawie
w  równiutkim  rządku.  Byli  bardzo  uprzejmi,  także  wobec
miejscowej  policji,  która  zajechała  z  głośnym  wyciem  syren,
chociaż  i  tak  było  wiadomo,  że  to  nie  oni  będą  tu  wydawać
dyspozycje.

Chance był dowódcą. Był dowódcą tych ludzi, którzy wyszli

zza drzew.

Ten mężczyzna, który pierwszy strzelił do Chance’a,

powiedział do niego „Mackenzie”, a teraz też słyszała, jak ci
miejscowi zwracają się do Chance'a „panie Mackenzie”. On
odpowiadał, czyli nie było tu żadnej pomyłki.

Jeszcze nie zdążyła poukładać sobie w głowie wszystkiego,

co wydarzyło się dziś nad tym strumieniem. Jeden tylko fakt
był już dla niej jak najbardziej oczywisty. To była zasadzka. A
jej wyznaczono rolę podstawową. Rolę przynęty.

Nic, absolutnie nic nie zdarzyło się przypadkiem. Chance

wykonywał swoje zadanie, a dookoła wszędzie czatowali jego
ludzie.  Wśród  tych  ludzi  rozpoznała  nawet  tego  opryszka,
który  chciał  ukraść  jej  teczkę  na  lotnisku  w  Salt  Lake  City.
Teraz, schludny, gładko wygolony, krzątał się razem z innymi.
Jedna  wielka  mistyfikacja.  Nie,  nie  miała  pojęcia,  jak  on  to
wszystko zorganizował, jej umysł nie był w stanie jeszcze tego
ogarnąć. Ale to on musiał spowodować, że za Boga nie mogła
dolecieć  do  Seattle  i  o  oznaczonej  godzinie  znalazła  się  na
lotnisku  w  Salt  Lake  City.  Po  to,  aby  napadł  na  nią  fałszywy
złodziej  i  Chance  mógł  wybawić  ją  z  opresji.  To  był  plan
wymagający  wielkich  nakładów  i  opracowany  szczegółowo
przez  najlepszych  profesjonalistów.  Plan,  w  którym  założono,

149

że  ona  jest  w  zmowie  ze  swoim  ojcem.  Po  tej  wpadce  w
Chicago sprawdzali na pewno wszystkich, no i doszli, kim ona
jest  naprawdę.  Chance,  zgodnie  z  planem,  miał  ją  w  sobie
rozkochać,  żeby  pomogła  mu  w  infiltracji  organizacji  ojca.
Niestety,  pomylił  się.  Ona  nie  tylko  nie  współpracowała  ze
swoim  ojcem,  ona  drżała  ze  strachu  przed  nim  i  nienawidziła
go.  Chance  usłyszał  o  tym  z  jej  własnych  ust.  Wtedy
wprowadził  do  planu  korektę  i  wyznaczył  jej  inną  rolę.  Rolę
przynęty.

Teraz stał, kilkanaście metrów dalej, zajęty rozmową z

jakimś mężczyzną, wysokim i barczystym, wyglądającym
bardzo groźnie.

Patrzyła na Chance'a, patrzyła, a w jej obolałym, cierpiącym

ciele pojawił jeszcze jeden ból.

Jej światło, jasne światło, zgasło.
Chance popatrywał na Sunny co chwilę, właściwe to prawie

nie  spuszczał  jej  z  oka.  Siedziała  na  tym  wiaderku  otulona
kocem  i  przeraźliwie  blada.  A  on  nie  miał  czasu,  żeby  ją
przytulić,  dodać  otuchy.  Miał  pełne  ręce  roboty.  Trzeba
uzmysłowić  miejscowym,  że  to  on  ma  tu  wszystko  pod
kontrolą, a nie oni, dopilnować ciał, i przekazać, gdzie trzeba,
to co mówił Mel o wtykach Hauera.

Sunny jest bardzo inteligentna i bystra. Zauważył, jak

dokładnie  obserwuje  wszystko,  co  dzieje  się  teraz  dookoła,  i
widział,  jak  jej  twarz  coraz  bardziej  jest  ściągnięta,  coraz
bledsza.  Jakby  powoli  dochodziła  do  wniosku,  jedynego,  do
jakiego mogła dojść.

Poza tym słyszała, że dla wszystkich jest Mackenziem.
Przechwycił jej spojrzenie. Przez kilka sekund wpatrywali się

w  siebie,  dzieliło  ich  kilka  metrów.  Przepaść,  nad  którą  nie
przerzucono  żadnego  mostu.  Postarał  się,  aby  jego  twarz  nie
wyrażała niczego. Wiedział, że ona już rozważyła wszystko, co
mogłoby  go  usprawiedliwić.  Wiedział  też,  że  miał  słuszne
powody, aby postępować tak, a nie inaczej. Ale jeden fakt był
niezbity.  Wykorzystał  Sunny,  narażał  jej  życie.  To  jednak

150

Sunny pewnie zdolna byłaby mu wybaczyć. Nie wybaczy mu
czego innego - sposobu, w jaki ją wykorzystał.

Widział, jak jej oczy gasną, znika ten jej świetlisty,

brylantowy blask, zostaje smutna, mdła szarość. Odwróciła
głowę. Ale przedtem pokazała mu. Pokazała ręką, że on ma
się...

Odwrócił szybko głowę i napotkał wzrok brata. Jasne oczy

Zane'a, pełne mądrości. On już wszystkiego się domyślił.

- Chance, jeśli chcesz, żeby była twoja, nie pozwól jej odejść.
Proste. I jednocześnie bardzo trudne. Nie pozwól jej odejść...

Czy on w ogóle ma do tego prawo?- Ta dziewczyna zasługuje
na kogoś lepszego, nie na takiego jak on. Ale słowa Zane'a
zasiały już ziarno wątpliwości. Może jednak... Może
zatrzymać...

Odwrócił się, żeby znów spojrzeć na Sunny.
Wiaderko, odwrócone do góry nogami, stało na swoim

miejscu, ale już nikt na nim nie siedział. Podszedł natychmiast
do tego miejsca, zaczął rozglądać się dookoła. Jego ludzie
rozstawieni byli po kilku na całym terenie. Część z nich miała
jakieś zadania, część po prostu obserwowała teren. I nigdzie
nie zauważył Sunny.

Pochylił się, zaczął wpatrywać się w trawę, w nadziei, że

znajdzie jakiś ślad, mówiący, w którą stronę poszła Sunny. Ale
trawa  była  zdeptana  stopami  wielu  ludzi.  Jego  wzrok
przemknął  po  wiaderku.  Dziwnie  ciemnym,  mokrym.
Przejechał  dłonią  po  blaszanej  powierzchni,  podniósł  dłoń  do
oczu. Czerwona. I dłoń, i palce. Krew Sunny.

Poczuł, jakby cała jego krew nagle odpłynęła z ciała.

Postrzelili ją, a w tym mroku nikt nie dostrzegł krwi na jej
mokrym, ubrudzonym mułem ubraniu. Siedziała tu, krwawiła i
nikomu nic nie powiedziała. Dlaczego?

Bo podjęła decyzję. Gdyby zdradziła, że jest ranna, opatrzono

by ją i przewieziono do szpitala. Byłaby więc nadal uchwytna,
Chance mógłby się z nią jeszcze zobaczyć. A ona nie chciała
go już widzieć. Więc odeszła, bez żadnych scen, przeprosin
czy wyjaśnień. Po prostu znikła.

151

Od samego początku wiedział, że rozstanie będzie bolało.

Ale nie spodziewał się, że to będzie taki cios. Potężny cios w
samo serce. I ten strach, przemieniający ciało w lód.

- Chłopaki! - ryknął. Wszystkie twarze natychmiast zwróciły

się ku niemu. - Szukać jej! Zostawić wszystko i szukać jej!
Natychmiast! Szukać Sunny Miller! Ona jest ranna!

Spojrzał w ciemność za ciepłym kręgiem świateł reflektorów.

Ona musi tam być, to przecież zaledwie kilka minut, nie mogła
odejść daleko.

Znajdą ją. Nic innego nie wchodziło w grę.

152

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Chance bez końca przemierzał korytarz, z którego wchodziło

się do poczekalni, gdzie znajdował się gabinet chirurga. Musiał
chodzić, bez przerwy. Bał się, że jeśli zatrzyma się choć na
chwilę, to upadnie i nie będzie miał siły się podnieść.

Nie wiedział, że w ogóle można odczuwać tak paniczny

strach.  O  siebie  nie  bał  się  nigdy,  nawet  kiedy  widział  lufę,
wycelowaną  prosto  w  jego  twarz.  Mel  nie  był  przecież
pierwszy, który trzymał go na muszce. Ale teraz Chance bał się
o Sunny. Znalazł ją w trawie, nieprzytomną, jej puls był ledwo
wyczuwalny.

Chwała Bogu, że na akcję pojechał i lekarz. Gdyby go nie

było... Ale był. Udało mu się częściowo powstrzymać krwotok,
podłączył kroplówkę i dowiózł Sunny do szpitala żywą.

Tam Sunny natychmiast otoczyła grupa lekarzy i

pielęgniarek.

-Czy pan jest jej krewnymi - zapytała jedna z pielęgniarek,

wypychając Chance'a za drzwi.

Usłyszał swój głos:
-Tak. Jestem jej mężem.
Nie, on nie mógł dopuścić, żeby ktokolwiek inny

podejmował decyzje dotyczące zdrowia Sunny. Zane, który nie
opuszczał go ani na chwilę, nie okazał żadnego zdziwienia.

-Jaką grupę krwi ma pana małżonka?
Naturalnie, że nie wiedział, tak samo, jak nie znał

odpowiedzi  na  żadne  z  następnych  pytań.  Ale  nawet  gdyby
znał,  to  i  tak  nie  był  w  stanie  udzielić  jakiejś  logicznej
odpowiedzi.  Jego  cała  uwaga  skupiona  była  na  postaciach  w
seledynowych

fartuchach,

pochylonych

nad

Sunny.

Pielęgniarka  dała  mu  w  końcu  spokój.  Poklepała  go  po
ramieniu  i  powiedziała,  że  wróci  za  chwilę,  kiedy  stan  jego
żony  będzie  już  stabilny.  Był  jej  wdzięczny  za  optymizm.
Tymczasem Zane, z typowym dla niego refleksem, zlecił, aby
do  jego  podręcznego  komputera  natychmiast  wysłano  kopię
pliku  z  danymi  o  Sunny.  Dzięki  temu  Chance  będzie  miał

153

wszystkie potrzebne informacje, kiedy pielęgniarka wróci i
zada mu następną serię pytań. Ale przedtem czekał go jeszcze
jeden szok, kiedy z gabinetu wyszedł chirurg w seledynowym
fartuchu poplamionym krwią.

-Pańska żona na moment odzyskała przytomność -

powiedział. - Pytała o dziecko. Czy pan wie, od kiedy pańska
żona jest w ciąży?

Chance zachwiał się, dobrze, że obok była zbawienna ściana,

o którą mógł oprzeć głowę.

-Ona jest w ciąży? - spytał ochrypłym głosem.
-Aha - mruknął lekarz. - Rozumiem. No cóż, być może

dopiero teraz taka możliwość przyszła jej do głowy. W każdym
razie zrobimy kilka testów, no i podejmiemy odpowiednie
środki ostrożności. Teraz zabieramy ją na blok operacyjny.
Pielęgniarka pokaże panu, gdzie czekać.

I odpłynął, powiewając tasiemkami nie zapiętego z tyłu

seledynowego fartucha.

-Twoje- - spytał krótko Zane, wbijając w niego przenikliwe

jasne oczy o sile lasera.

-Tak.
W ciąży.- Ale kiedy Chance w zamyśleniu pocierał czoło.

No, jasne. Już wiedział, gdzie i kiedy zdarzyło mu się pójść na
całość. Pamiętał to z zadziwiającą ostrością. Tylko dwa razy. A
przecież wystarczy i jeden raz.

Natychmiast zaczął kojarzyć pewne fakty. Przecież on dość

często miał okazję obserwować kobiety w ciąży, jego bratowe
bez przerwy rodziły nowych Mackenziech. Teraz rozumiał,
skąd się wzięła ta senność Sunny przed południem i gwałtowny
apetyt właśnie na buraczki. I wiedział dokładnie, kiedy Sunny
mogła zajść w ciążę. To stało się na tym kocu, w słońcu, kiedy
kochali się po raz drugi. Dziecko urodzi się więc w połowie
maja. O ile Sunny przeżyje...

Musi żyć. Nie dopuszczał innej możliwości. Za bardzo

kochał Sunny, żeby w ogóle o czymś takim pomyśleć. Ale
widział tę cholerną ranę w jej prawym boku i był przerażony.

154

Chodził tam i z powrotem, a Zane chodził razem z nim. Zane

widział wiele ran postrzałowych, sam miał po nich niejedną
bliznę. A Chance miał szczęście. Kilka razy pchnięto go
nożem, ale kula nigdy go nie dosięgła.

Boże, a tam było tyle krwi... Jak ona to wytrzymała?- Stała

tak  długo.  Odpowiedziała  na  wszystkie  pytania,  powiedziała,
że z nią wszystko  w najlepszym  porządku, nawet  przeszła się
kawałek,  dopóki  jeden  z  jego  ludzi  nie  skombinował  tego
kubełka,  żeby  miała  na  czym  usiąść.  Było  ciemno,  była
owinięta  kocem.  Nikt  niczego  nie  zauważył.  A  ona  powinna
była leżeć na ziemi i wić się z bólu...

Chirurg wyszedł do nich dopiero po sześciu godzinach.

Ledwo trzymał się na nogach.

-Myślę, że pańska żona da radę - powiedział lekarz i jego

twarz rozjaśnił uśmiech. Uśmiech pełen osobistej satysfakcji. -
Musieliśmy  usunąć  kawałek  wątroby,  uszkodzony  przez  kulę.
Poza  tym  trzeba  było  dokonać  resekcji  kawałka  jelita.
Przetoczyliśmy  prawie  całą  krew  i  wydawało  się,  że  mamy
wszystko pod kontrolą... - Urwał i potarł dłonią twarz. - Wtedy
stanęło  serce.  Ale  odzyskaliśmy  ją.  Teraz  stan  pańskiej  żony
jest stabilny. Miała dużo szczęścia.

-Szczęścia... - powtórzył Chance, uzmysławiając sobie,

jakiego spustoszenia dokonano w organizmie Sunny.

-To musiał być rykoszet - ciągnął chirurg. - Została trafiona

tylko odłamkiem.

A Chance już domyślił się, kiedy Sunny została trafiona.

Kiedy go pchnęła i powaliła na ziemię, a Darnell już nacisnął
na spust. Chybił, kula musiała trafić w jakiś kamień. I Sunny
dostała odłamkiem. Sunny znów go chciała ochronić. Nie po
raz pierwszy.

-Na intensywnej terapii potrzymamy ją co najmniej dobę -

poinformował lekarz. – Musimy być pewni, że nie wdała się
żadna infekcja. Ale myślę, że wszystko będzie w porządku i...

Znów miły, zmęczony uśmiech.
-I za tydzień będziemy mogli ją wypisać.

155

Sunny wracała do przytomności stopniowo. Tak jakby była

zanurzona w głębokiej wodzie, i pływała, w górę i w dół, a na
powierzchnię wydostawała się na bardzo krótko. Za pierwszym
razem usłyszała przytłumione głosy, jakby dochodziły z bardzo
daleka.  Słyszała  jakiś  szum,  brzęczenie,  i  była  świadoma,  że
coś  tkwi  w  jej  gardle.  Za  drugim  razem,  kiedy  znów
wypłynęła,  uświadomiła  sobie,  że  leży  na  czymś  gładkim,
bawełnianym i to musi być prześcieradło. A za trzecim razem
udało  jej  się  otworzyć  oczy.  Wszystko  było  zamazane,
niewyraźne,  ale  zdecydowanie  przypominało  jakieś  maszyny,
jakąś  aparaturę.  Wtedy  udało  jej  się  nawet  trochę  pomyśleć.
Jest  w szpitalu, tak... i wszystko  ją boli, ale ten ból  jakby był
daleko. I w gardle nie ma już tej rury.

Pamiętała, jak przez mgłę, kiedy przenosili ją gdzieś indziej.

I to wcale nie było przyjemne. A poza tym wciąż ktoś do niej
podchodził, zapalał bardzo jasne, ostre światło, i dotykał jej.

Stopniowo jednak odzyskiwała władzę nad swoim ciałem.

Nawet udało jej się z wielkim wysiłkiem unieść rękę i wskazać
na swój brzuch. I wypowiedzieć jedno słowo.

-Dziecko...
-Wszystko w porządku, proszę się nie martwić – uspokoiła

pielęgniarka, uśmiechając się do niej serdecznie.

Sunny poczuła, że chce jej się pić. Była nieludzko

spragniona. Dlatego następny wyraz brzmiał:

-Wody...
I pielęgniarka włożyła jej do ust malutki kawałek lodu.
Razem ze świadomością wracał ból. Był coraz silniejszy, w

miarę jak ustępowało oszołomienie po narkozie. Bolało bardzo,
a to oznaczało, że ona żyje. A była już taka chwila, kiedy
myślała, że umarła...

Na oddziale intensywnej terapii bardzo często dyżurował

przy niej młody pielęgniarz Jerry, bardzo wesoły, miły
chłopak.

-Ktoś koniecznie chce się z panią zobaczyć. Poprosić?-

spytał, a ona gwałtownie potrząsnęła głową, co było błędem

156

niewybaczalnym, bo znów odezwał się ból, już jako tako
przytłumiony środkiem znieczulającym.

Wydawało jej się, że na tym oddziale spędziła wiele dni, ale

Jerry wyprowadził ją z błędu.

-Trzydzieści sześć godzin, równiutko. A teraz przeniesiemy

panią do pokoju, oczywiście jednoosobowego. Już tam
wszystko szykują.

Te przenosiny były prawie jak druga operacja. Dwóch

sanitariuszy,  trzy  pielęgniarki  i  pół  godziny  czasu.  Kiedy  już
wszystko  zostało  przeniesione  i  podłączone,  Sunny  była
wykończona, potem jednak bardzo zadowolona. Świeża pościel
była  taka  przyjemna,  górna  połowa  łóżka  podniesiona  nieco
wyżej,  a  dodatkowo  poduszka  pod  głową.  I  ta  półsiedząca
pozycja dawała jej poczucie, że wraca do normalności.

W pokoju stały kwiaty. Piękne róże w kolorze brzoskwini, ze

zbrązowiałymi listkami. Róże rozsiewały wokół siebie upojny
zapach, przytłumiający zapachy szpitalne, czyli tych
wszystkich środków dezynfekujących i środków czystości.
Sunny patrzyła na te róże, ale nie zapytała, od kogo te kwiaty.

– Żadnych odwiedzin - powtarzała z uporem każdej

pielęgniarce. - Chcę odpocząć.

Pozwolono jej jeść już galaretkę i pić słabą herbatę. Drugiego

dnia wypiła trochę bulionu i na jakiś kwadrans posadzono ją na
krześle.  Było  miło  znów  stanąć  na  własnych  nogach,  nawet
jeśli  tylko  na  kilka  sekund.  Tyle  bowiem  zajęło
przemieszczenie  się  z  łóżka  na  krzesło.  Ale  najmilej  było,
kiedy z tego krzesła wróciła do łóżka.

Trzeciego dnia znów doręczono kwiaty, a właściwie jeden,

wielki, różowy, wynurzający się z szarawych liści. Sunny nie
wiedziała, jak ten kwiat się nazywa. W ogóle bardzo słabo
znała się na roślinach, nigdy ich nie hodowała, z tego samego
zresztą powodu również nigdy nie miała psa czy kota. Przecież
jej w domu właściwie nigdy nie było.

A kiedy popatrywała na prześliczny kwiat, dotarło do niej, że

teraz będzie inaczej. Będzie mogła hodować sobie wszystkie

157

rośliny, jakich tylko dusza zapragnie. Crispin Hauer nie żyje.
Ona i Margreta są wolne.

Margreta... Sunny natychmiast zaczęła się zastanawiać, który

to może być dzień tygodnia, i gdzie jest jej komórka.

Czwartego dnia, po południu, do pokoju wszedł Chance.
Sunny natychmiast odwróciła głowę i spojrzała w okno.

Chociaż tak naprawdę była zdumiona, że on dał jej tyle czasu,
żeby doszła do siebie. Teraz przyszedł. A ona... no cóż, to
będzie ostatni akt tej sztuki i kurtyna opadnie.

Swój ból psychiczny trzymała dotychczas na wodzy,

koncentrując się na bólu fizycznym. Teraz jednak ten pierwszy
ból zdecydowanie stał się silniejszy. Starała się jednak go
opanować, zdecydowana, że nie będzie robić żadnych scen. Bo
wtedy straci szacunek do samej siebie.

-Twoją komórkę miałem stale przy sobie - powiedział

Chance, stając na tle okna, dzięki czemu i tak musiała na niego
spojrzeć. - Margreta dzwoniła wczoraj.

Ręce Sunny kurczowo zacisnęły się na kołdrze. Boże! Co

przeżyła Margreta, kiedy usłyszała w słuchawce obcy, męski
głos!

-Mówiłem

bardzo szybko

powiedział Chance.-

Powiedziałem,  że  jesteś  ranna,  ale  wszystko  będzie  okey,  że
Hauer  nie  żyje,  a  ja  dziś  przyniosę  ci  komórkę  do  szpitala.
Będzie  mogła  do  ciebie  zadzwonić  i  upewnić  się,  że  to
wszystko  prawda.  Margreta  nie  odzywała  się,  ale  wysłuchała
mnie. I rozłączyła się bez słowa.

-Dzięki - powiedziała Sunny z wielką ulgą.
Chance zrobił to perfekcyjnie.
Wyglądał trochę inaczej. Nie tylko ubranie - teraz miał na

sobie  czarne  eleganckie  spodnie  i  białą  jedwabną  koszulę.
Zachowywał  się  inaczej.  On  zawsze  szpanował.  Niby  taki
dzielny,  wesoły  pilot  czarterowy,  troszkę  uwodziciel.  A  teraz
był  sobą.  Dojrzałym,  poważnym  mężczyzną,  który  kieruje
wieloma  ludźmi  i  skutecznie  nagina  rzeczywistość  do  swoich
zamierzeń.

158

Podszedł do łóżka, bliziutko, pochylił się i bardzo delikatnie -

jego palce były leciutkie jak pajęczyna - dotknął jej brzucha.

-Nasze dziecko ma się dobrze.
A więc już wiedział. I to był szok, chociaż powinna domyślić

się, że lekarze mogli mu powiedzieć.

-Miałaś zamiar mi o tym powiedzieć?
Złocistobrązowe oczy utkwione były w jej twarzy. Jakby

chciały dojrzeć każde drgnienie mięśni.

-Jeszcze się nad tym nie zastanawiałam - wyznała, zgodnie z

prawdą.

Przecież ona jeszcze sama tak do końca nie przyzwyczaiła się

do myśli, że jest w ciąży.

-To wszystko zmienia, Sunny.
-Mam uwierzyć? Tobie ? Czy ty w ogóle powiedziałeś mi

kiedyś cokolwiek, co było prawdą?

Zawahał się.
-Chyba... nie.
-Pompa paliwowa była w porządku?
-Tak.
-Z tego kanionu mogliśmy wydostać się w każdej chwili
- Tak.
-Nie nazywasz się Chance MacCall.
-Nie. Chance Mackenzie.
-No, tak. Przynajmniej imię się zgadza.
-Sunny, proszę...
-Co „proszę”? Lepiej, żebym nie dociekała, do jakiego

stopnia byłam idiotką? I czy ty w ogóle byłeś w tych
rangerach.

-Nie, w Marynarce Wojennej. Teraz jestem w wywiadzie.
-Dlatego udało ci się zablokować wszystkie moje loty

tamtego dnia.

Chance skrzywił się, potem jednak skinął głową.
-Ten złodziej na lotnisku to jeden z twoich ludzi.
-Tak. Jeden z najlepszych. I ochrona to też byli moi ludzie.
Dłoń Sunny nerwowo szarpała brzeg kołdry.

159

-A potem... potem zorganizowałeś wszystko tak, żeby zwabić

mojego ojca.

-Tak. I udało się. Po tych wiadomościach w telewizji zaczęło

nas śledzić dwóch jego ludzi.

-A dlaczego lataliśmy potem z lotniska na lotnisko?- Nie

lepiej było zostać w Seattle? Po co tyle zachodu?

-Żeby wszystko wyglądało naturalnie. I żeby Hauer nie bał

się dołączyć do swoich ludzi.

Sunny zamilkła na chwilę. Wzięła głęboki oddech.
-A ten piknik? Czy kochałbyś się ze mną na trawie, żeby to

też wyglądało naturalniej

-Nie. Romans z tobą był konieczny do realizacji planu. Ale ja

to, co było między nami, potraktowałem bardzo... osobiście.

-Rozumiem. I w sumie powinnam ci za to jeszcze pięknie

podziękować. A więc dziękuję. I teraz wynoś się.

-Nie.
Rozsiadł się na krześle przy łóżku i powtórzył:
-Nie. Nigdzie nie pójdę. I jeśli skończyłaś już z tą analizą,

przejdźmy teraz do podejmowania decyzji.

-Ja już podjęłam. Więcej nie chcę cię oglądać.
-Nie pozbędziesz się mnie. Bo to dziecko, które nosisz, jest

moje. Moje, skarbie.

160

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Po ośmiu dniach Sunny wypisano ze szpitala, mimo że

ledwo, ledwo chodziła. Sił wcale nie odzyskała, zapewniono ją
jednak solennie, że z czasem wrócą. O normalnym ubraniu nie
było mowy, tylko koszula nocna i szlafrok- prezent od
Chance'a - ponieważ nadal nie tolerowała najmniejszego
ucisku w okolicy talii.

Słaba kondycja nie pozwalała na samodzielną podróż do

Atlanty,  nie  mówiąc  o  tym,  że  w  koszuli  nocnej  trochę
niezręcznie  wkraczać  na  pokład  samolotu.  Jakieś  rozwiązanie
jednak  znalazła.  Zarezerwowała  pokój  w  hotelu,  upewniwszy
się,  że  można  tam  jedzenie  zamawiać  do  pokoju.  W  tym  to
pokoju Sunny zamierzała odzyskać siły, no i zastanowić się, co
dalej.

Miała cichą nadzieję, że Margreta zjawi się w szpitalu i

ofiaruje swoją pomoc. Ale Margreta, choć w jej głosie słychać
było wielką radość i ulgę, skutecznie się oparła sugestii Sunny,
że  może  by  jednak  wpadła  do  Des  Moines.  W  rezultacie
wymieniły  tylko  numery  telefonów  i  Margreta  już  się  nie
odezwała.  Sunny  starała  się  to  zrozumieć.  Margreta  zawsze
stroniła  od  ludzi  i  prawdopodobnie  luźny  kontakt  z  siostrą
zadowalał  ją  całkowicie.  Tym  niemniej  Sunny  trudno  było
pozbyć  się  uczucia  przygnębienia,  kiedy  dotarło  do  niej,  że
nigdy nie będzie miała takiej siostry, jakiej by pragnęła.

Teraz zresztą bardzo często wpadała w melancholię,

prawdopodobnie  miało  to  związek  z  burzą  hormonów  w
pierwszym okresie ciąży. Jedna z pielęgniarek pocieszyła ją, że
depresja  bardzo  często  występuje  także  w  okresie
rekonwalescencji.  Kiedy  człowiek  dochodzi  do  pełni  sił,
depresja mija.

Niestety, jednym z powodów depresji Sunny był Chance.

Odwiedzał ją codziennie, raz nawet przyprowadził ze sobą tego
bardzo  wysokiego  mężczyznę,  z  którym  rozmawiał  zaraz  po
strzelaninie.  Ku  zdumieniu  Sunny  ten  mężczyzna  był  bratem
Chance’a.  Miał  na  imię  Zane,  uścisnął  jej  dłoń  wyjątkowo

161

delikatnie i pokazał zdjęcia swojej rodziny, ślicznej żony i
trójki rozkosznych dzieci. Potem przez pół godziny opowiadał
zabawne historyjki o wyczynach swej córeczki Nick.

Kiedy Zane i Chance wyszli, Sunny wpadła w straszliwą

depresję. Taki Zane to ma wszystko, pracę i kochającą rodzinę,
którą  on  również  darzy  wielką  miłością.  A  ojciec  jej  dziecka,
Chance,  tematu  rodziny  w  ogóle  nie  tykał,  choć  ten  temat  po
prostu wił się między nimi jak pustynna żmijka. Chance jakby
niczym    się    nie    przejmował    i    Sunny    nie  pozostawało  nic
innego,  jak  zaakceptować  tę  jego  niechęć  do  jakichkolwiek
wyjaśnień  czy  planów  na  przyszłość.  Zamiast  tego  Chance
raczył  ją  opowieściami  o  swojej  rodzinie,  która  mieszka  w
stanie Wyoming i o domu na wzgórzu, nadal przez wszystkich
nazywanym ich domem, choć mieszkają tam już tylko rodzice.
Chance  miał  ponoć  czterech  braci  i  jedną  siostrę,  dwunastu
bratanków i jedną bratanicę, ową Nick, którą uwielbiał. Siostra
układała konie, stosunkowo niedawno wyszła za mąż, jeden  z
braci  był  ranczerem,  a  ożenił  się  z  wnuczką  długoletniego
wroga  rodziny  Mackenziech.  Inny  znów  był  kiedyś  pilotem,
latał  na  myśliwcach  i  ożenił  się  ze  specjalistką  od  chirurgii
twardej. Zane ożenił się z córką ambasadora, a Joe, najstarszy z
braci,  był  to,  ni  mniej  nie  więcej,  tylko  sam  generał  Joseph
Mackenzie z Pentagonu.

Trudno było w to uwierzyć, ale podobno nawet w bajkach

tkwi źdźbło prawdy. Potem jednak przypomniała sobie o
zdolnościach aktorskich Chance'a i znów wpadła w depresję,
przesiąkniętą wielką goryczą.

Zdawało się, że dawna słoneczna Sunny odeszła

bezpowrotnie. Kiedyś śmiała się często i z byle czego, śmiała
się długo i serdecznie. Teraz nie miała nawet ochoty się
uśmiechnąć. Bo niezależnie od tego, że usilnie próbowała o
tym właśnie nie myśleć, ta myśl powracała nieustannie.

Chance jej nie pokochał.
Wydawało jej się, że coś w niej umarło, czuła się w środku

zimna i pusta. Próbowała to ukryć przed sobą, zignorować,

162

skoncentrować się całkowicie na swoim zdrowiu. Na próżno.
Pusta szarość coraz bardziej rozprzestrzeniała się w jej duszy.

W dniu, w którym ją wypisano, usadzono ją w fotelu na

kółkach i zwieziono do holu. Stąd Sunny zadzwoniła po
taksówkę, prosząc, aby za kwadrans podjechała pod wejście
główne.

Przysiadła jeszcze na chwilę w tym fotelu, pracownica

szpitala postawiła jej na kolanach małą torebkę, w której było
trochę ubrań Sunny, dodała plecaczek i na koniec różowy
kwiat w doniczce.

-Chyba powinnam coś podpisać, skoro wychodzę ze

szpitala?- - spytała Sunny.

-Nie, wszystko już jest w porządku - odparła kobieta,

zerkając do dokumentacji Sunny. - Pani mąż wypełnił
wszystkie formularze.

Sunny omal nie rzuciła jej w twarz, że ona żadnego męża nie

ma. Zmilczała jednak, z przyczyny bardzo prozaicznej. Bo i z
czego niby miała zapłacić za kosztowny pobyt w szpitalu?
Chance prawdopodobnie już to załatwił. No cóż, sumienie go
ruszyło i postanowił przynajmniej uregulować jej rachunki.

Dziwne jednak, że dziś tu się nie zjawił. Przecież wydawało

się, że jest bardzo przejęty dzieckiem i odwiedzał ją
codziennie. Prawdopodobnie wysłali go na kolejną misję....

Nie, wcale nie wysłali. Kiedy miła pani wywoziła ją przez

drzwi, już przez szybę dojrzała znajomą sylwetkę zielonego
forda explorera. Z samochodu wysunęły się najpierw długie
nogi, potem reszta Chance'a.

Sunny powitała go chłodno.
-Zamówiłam taksówkę.
Wiedziała jednak, że szkoda słów.
-Aha - mruknął, odbierając od niej cały skromny dobytek i

umieszczając na tylnym siedzeniu.

Potem otworzył drzwi z prawej strony. A Sunny zaczęła

powolutku,  centymetr  po  centymetrze,  przesuwać  się  do
przodu  w  tym  fotelu,  szykując  się  do  wstania.  Opracowała
sobie  tę  metodę  na  zwykłym  krześle,  niestety,  ten  fotel  na

163

kółkach okazał się wyzwaniem nieco śmielszym. Chance
odczekał tylko minutę, potem podniósł ją i wsadził do
explorera.

-Dziękuję - powiedziała. Co szkodzi być uprzejmą, tym

bardziej że jego metoda była znacznie mniej bolesna i
czasochłonna.

-Drobiazg.
Zapiął jej pasy, upewnił się, czy nie uwierają w bolesne

miejsca i zajął miejsce za kierownicą.

-Zarezerwowałam pokój w hotelu - odezwała się Sunny. -

Niestety, nie bardzo wiem, jak tam dojechać.

-Nie jedziemy do żadnego hotelu.
-Jak to? Przecież muszę dokądś pojechać, a nie jestem

jeszcze w stanie wsiąść do samolotu.

-Zabieram cię do domu. Do mnie.
-Nie!
-Nie masz wyboru. Dowiozę cię, choćbyś kopała i darła się

przez całą drogę.

Chyba chciał ją sprowokować. Ale nie kopnęła, naturalnie, ze

względu na bolesne następstwa, jakie mógł mieć każdy jej
gwałtowniejszy ruch.

- A dokąd to dokładniej mamy jechać?- Teraz na lotnisko.

Stamtąd polecimy do Wyoming. Do domu, Sunny.

W samolocie Sunny była wyjątkowo cicha, starała się też

robić  jak  najmniej  zamieszania  wokół  swojej  osoby.  Nie
skarżyła się na nic, ale Chance i tak się domyślał, że ta podróż
kosztuje ją dużo wysiłku. Wyglądała bardzo mizernie, policzki
i usta bledziutkie, na pewno schudła dobre pięć kilo. A osoba
tak  szczupła  w  ogóle  nie  powinna  tracić  na  wadze.  Lekarz
zapewniał,  że komplikacji nie ma żadnych, wszystko  idzie ku
dobremu.  Ciąża jest w bardzo wczesnym  stadium  i żaden test
nie  udzieli  teraz  informacji  o  stanie  dziecka.  Lekarze  jednak
zastosowali  odpowiednie  środki  ostrożności  i  są  pewni,  że
dziecko nie ucierpiało.

Chance niepokoił się i o dziecko, i o to, czy ciąża nie

wydłuży okresu rekonwalescencji. Wiadomo przecież, że

164

organizm Sunny nastawia się teraz głównie na macierzyństwo.
A  w  sumie  to  chodzi  teraz  o  jedno.  Sunny  powinna  mieć  jak
najlepszą  opiekę.  Nie  wolno  jej  spuszczać  z  oczu,  ma  być
rozpieszczana,  psuta  do  niemożliwości.  Czyli  jedynym
miejscem, gdzie takie warunki można jej stworzyć, jest dom na
Wzgórzu Mackenziech.

Dziś rano zadzwonił do domu i zapowiedział, że przywozi ze

sobą Sunny i wyjaśnił pokrótce całą sytuację. Sunny jest w
ciąży, on chce się z nią ożenić, ale ona jest na niego wściekła.
Ale kiedy będzie w domu na wzgórzu, może łatwiej będzie im
się dogadać.

Mary, jak to Mary, od razu wpadła w zachwyt i zakładała

tylko jeden możliwy wariant wydarzeń. Sunny na pewno mu
przebaczy, po czym wezmą ślub i urodzi się kolejny potomek
w rodzinie Mackenziech. I dlatego Mary była bardzo
szczęśliwa, jako że miało się spełnić jej największe marzenie:
Chance się wreszcie ożeni, a ona i Wolf znów będą mieli nową
synową i nowe wnuki. A to był dla nich zawsze wielki powód
do szczęścia.

Chance miał zamiar zrobić dokładnie to, czego pragnęła jego

matka. Kiedyś, co prawda, zaklinał się, że nigdy się nie ożeni,
a  o  dzieciach  też  nie  było  mowy.  Teraz  jednak  wszystko
wyglądało  inaczej,  tym  niemniej  temat  małżeństwa  w  jego
rozmowach  z  Sunny  nadal  był  tabu.  Po  prostu  ciągle  bał  się
powiedzieć  jej  całą  prawdę  o  sobie.  Bał  się,  jak  Sunny
przyjmie to, o czym, jego zdaniem, powinna się dowiedzieć. O
pierwszych czternastu latach życia Chance'a Mackenziego.

Wylądowali na prowizorycznym pasie startowym na terenie

posiadłości Zane'a. Serce Chance'a zabiło gwałtownie, kiedy
zobaczył, któż to taki wyszedł na powitanie. Ożywiła się
również Sunny.

-Chance? A ci ludzie... to kto to?
-A... to taki rodzaj kampanii honorowej.
W dole czekał cały klan Mackenziech. W komplecie. Josh i

Loren przybyli z Seattle, razem z trójką swoich synów. Obok
Mike i Shea, ze swoją dwójką. Dalej Zane i Barrie, każde z

165

nich  z  jednym  z  bliźniaków  na  ręku.  Zjawił  się  nawet  Joe,  w
galowym mundurze Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych,
przyozdobionym  nieprzyzwoitą  ilością  baretek.  Na  pewno
niełatwo  było  mu  się  oderwać  od  obowiązków,  z  drugiej
jednak  strony  taki  Joe  teoretycznie  może  robić,  co  dusza
zapragnie,  skoro  w  całym  kraju  nie  ma  już  w  jego  formacji
wojskowego  starszego  od  niego  rangą.  Obok  niego  stała
Caroline,  jeden  z  czołowych  fizyków  na  świecie,  niezwykle
szykowna  w  turkusowych  spodniach  i  białych  sandałkach.
Zabrali  ze  sobą,  naturalnie,  swoich  pięciu  synów,    i    tym
razem  nie    tylko    najstarszy  John  przywiózł  swoją  aktualną
dziewczynę.  Maris  i  Mac  stali  bliziutko  siebie,  Mac  władczo
obejmujący  ramieniem  drobną  postać  żony.  A  w  środku  tej
całej bandy matka i ojciec. Aha, i jeszcze Nick, usadowiona na
ręku Wolfa.

Każdy, nawet bliźniacy, trzymał w ręku kolorowy balon.
- Ojej - szepnęła zachwycona Sunny. Kąciki jej bladych ust

uniosły się leciutko i to był pierwszy uśmiech Sunny, jaki
zobaczył od ośmiu dni.

Chance zgasił silnik, wyskoczył z samolotu. Podszedł do

drugich drzwi i po prostu wyjął Sunny z samolotu. Bez oporu
pozwoliła wziąć się na ręce, a nawet objęła go za szyję.

I to było jak sygnał. Wolf postawił Nick na ziemi i mała, jak

zwykle w podskokach, powiewając balonem, pobiegła do
ukochanego wujka.

-Ujek Dance!
Za Nick ruszyła ławą reszta Mackenziech. Sunny i Chance

zostali  otoczeni.  Chance  próbował  wszystkich  elegancko
przedstawić, ale wśród tej wrzawy i radosnych okrzyków było
to po prostu niemożliwe. Jego bratowe, kochane, nieocenione,
witały  Sunny  jak  największą  przyjaciółkę,  mężczyźni  rzucali
jej  pełne  aprobaty  spojrzenia.  Mary  promieniała,  a  radosne
piski Nick zagłuszały wszystkich.

-Baldzo ładna sukienka - zachwycała się mała, ściskając

paluszkami poły jedwabnego szlafroka.

Wolf nachylił się i szepnął jej coś do uszka.

166

-Barrrdzo ładna! - wykrzyknęła Nick. - Barrrdzo!
Wszyscy śmieli się radośnie, Nick patrzyła dumnie, a

Sunny... Sunny też się śmiała. Nareszcie. Tak. Śmiała się
głośno. I Chance poczuł, że serce mu skacze ze szczęścia, a
oczy podejrzanie wilgotnieją. Musiał je na chwilkę zamknąć, a
kiedy otworzył, pałeczkę przejęła Mary.

-Sunny,

kochanie

mówiła ze swoim śpiewnym

południowym  akcentem.  -  Ta  podróż  na  pewno  bardzo  cię
zmęczyła.  Zaraz  sobie  odpoczniesz  i  wszystko  będzie  dobrze,
pamiętaj,  kochanie,  teraz  niczym  nie  wolno  ci  się  martwić.
Przygotowałam ci już łóżko, zaraz się położysz i odpoczniesz.
Chance,  nieś  ją  do  samochodu.  Chance,  tylko  ostrożnie!
Ostrożnie!

-Nie! - krzyknęła rozpaczliwie Nick, gorączkowo szperając w

kieszonce czerwonych szortów. - Ja mam tlanspalent!

Wyciągnęła z kieszeni zmiętą kartkę i wręczyła Sunny.
-Sama zlobiłam - oznajmiła dumnie. – Babcia pomogła.
Sunny rozprostowała kartkę.
-Czelwoną kledką - wyjaśniła przejęta bardzo Nick. -

Najładniejsza.

-O, tak, masz rację - przytaknęła Sunny, czując dziwny ucisk

w gardle. Nick napracowała się bardzo. Literki były jeszcze
nieporadne, powykręcane we wszystkie strony, ale napis był
absolutnie czytelny.

-Witaj w domu, Sunny! - przeczytała Sunny drżącym głosem

i już dłużej nie mogła powstrzymać łez.

Ukryła twarz na ramieniu Chance'a, a Michael mruknął:
-Nic dziwnego, że beczy, przecież ona jest w ciąży.
Trudno powiedzieć, kto w kim bardziej się zakochał, czy

Sunny w Mackenziech, czy klan Mackenziech w jasnowłosej
Sunny.

Chance położył Sunny na ogromnym łóżku, już posłanym

przez  troskliwą  Mary,  ale  nie  zdradził  Sunny,  że  to  jest  jego
dawny  pokój  i  jego  łóżko.  Sunny  leżała  wysoko  na
poduszkach,  jak  królowa,  przyjmująca  swoich  dworzan.  A
dwór  się  kłębił.  Wielkie  łoże  okazało  się  wspaniałym  polem

167

manewrowym dla bliźniaków. Przemierzali je wzdłuż i wszerz,
starając się ukryć pod kołdrą. Cały czas pogadywali ze sobą w
języku  tylko  dla  siebie  zrozumiałym,  czyli  w  „języku
bliźniaków",  jak  to  określiła  Barrie.  Shea  z  Benjym  siedziała
na podłodze i łaskotała go. Mały zanosił się śmiechem i kiedy
przestawała,  piszczał:  „Jeszcze!  Jeszcze!".  Nick  również
usadowiła się na łóżku i posapując, pracowała nad następnym
„tlanspalentem".  Skoro  ten  pierwszy  zrobił  furorę,  to  drugi,
przeznaczony  dla  mamy  czyli  Barrie,  też  na  pewno  będzie
oszałamiający.  Loren,  było  nie  było,  pani  doktor,  chciała
koniecznie poznać wszystkie szczegóły na temat rany i obecnej
kondycji  Sunny.  Caroline,  wzór  elegancji,  zajęła  się  fryzurą
chorej. Zebrała jasne włosy Sunny, zwinęła je w węzeł i upięła
na  czubku  głowy.  A  na  karczku  zostawiła  kilka  zalotnych
kosmyków. Wszyscy orzekli, że Sunny wygląda uroczo. Maris,
z błyskiem w oku, zdawała Sunny dokładny raport z przebiegu
swojej  ciąży.  A  Mary  przemykała  to  tu,  to  tam  i,  jak  zwykle,
miała oko na wszystko.

Chance, upewniwszy się, że rodzina spisuje się znakomicie,

usunął się w cień. To znaczy wyszedł na dwór i ruszył w stronę
stajni. Przed ważną rozmową przyda się chwila samotności. Bo
on już postanowił. Kiedy skończy się ten rozgardiasz, musi
koniecznie porozmawiać z Sunny. Nie można tego odkładać w
nieskończoność.

Podszedł do drzwi stajni, położył ręce na ich górnej krawędzi

i oparł o nie głowę.

- Wzięło cię, coś- - spytał cicho Wolf, niespodzianie stając

obok. - Pokochać kobietę, to najlepsze, co może przytrafić się
mężczyźnie.

-Nie wiedziałem, że mnie też dopadnie - wyznał Chance. -

Ona po prostu mnie ogłuszyła. Zakochałem się błyskawicznie,
nie było możliwości się wycofać. A zawsze byłem taki
ostrożny, nigdy nie myślałem ani o małżeństwie, ani o
dzieciach.

-O dzieciach też nie?- Przecież widzę, jak je lubisz, a one za

tobą przepadają.

168

-Ale to są dzieci Mackenziech.
-Chance!
Głos Wolfa był bardzo twardy, a ton bardzo stanowczy.
-Ty też jesteś Mackenziem, synu!
Chance westchnął, oderwał ręce od drzwi i potarł sobie

dłonią kark.

-Nie - powiedział przygnębionym głosem. - Ja nie jestem

prawdziwy Mackenzie.

-Tak? Masz zamiar iść teraz do domu i powiedzieć tej malej

kobiecie, że nie jesteś jej synem?

-Do diabła! Pewnie, że nie!
Nic bardziej nie mogłoby zranić Mary.
-Jesteś moim synem, Chance. Moim. Rozumiesz?
-Tak, ale...
Chance westchnął. I znów oparł ręce o krawędź drzwi.
-Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego wtedy zabraliście

mnie do siebie - powiedział zdławionym głosem. - Przecież
wiem, że byłem jak dzikie zwierzę. Matka może nie zdawała
sobie z tego sprawy, ale ty wiedziałeś. Mimo to pozwoliłeś mi

zamieszkać pod jednym dachem z mamą i z Maris...
-A czy nie miałem prawa okazać ci zaufanie?
-Ale wszystko mogło się zdarzyć! Skąd mogłeś wiedzieć,

czy...?-

Chance zamilkł, jakby nagle spojrzał w najciemniejsze

zakamarki swojej duszy.

-Ja... ja zabiłem człowieka, kiedy miałem dziesięć lat, może

jedenaście. Wziąłeś sobie do domu mordercę. Kradłem,
oszukiwałem, napadałem na inne dzieci, biłem je, zabierałem
im wszystko, co mi się spodobało. Taki byłem. I ten dziki, zły
dzieciak zawsze będzie we mnie siedział.

-Chance! Jeśli zabiłeś kogoś, kiedy miałeś dziesięć lat, to

znaczy, że ten drań zasłużył sobie na to.

-O, tak. Dzieci ulicy są bezbronne... i tak często narażone

na... Ten zboczeniec...

Dłonie Chance'a zacisnęły się w pięści, uderzyły głucho o

drewniane drzwi.

169

-Muszę wyznać Sunny, kim jestem. Nie mogę prosić, żeby

została  moją  żoną,  nie  uprzedzając  jej,  że  nasze  dzieci  mogą
odziedziczyć bardzo podejrzane geny.  Przecież ja sam niczego
nie  wiem  o  swoim  pochodzeniu!  Może  moja  matka  była
dziwką albo ćpunką, a ojciec jakimś psychopatą?

-Przestań, Chance! I posłuchaj. Ja nie wiem, kto cię urodził,

ale jedno wiem. Jesteś najlepszy, jak rasowy koń pełnej krwi.
A ja się na tym znam.

I wiesz, czego najbardziej w życiu żałuję? Że nie zostałeś

moim  synem  wcześniej.  Nie  patrzyłem,  jak  rośniesz,  nie
pomagałem ci stawiać pierwszych kroków, nie  wstawałem do
ciebie  w  nocy,  kiedy  wyrzynały  ci  się  pierwsze  zęby.  Nie
brałem  cię  na  ręce.  Kiedy  zjawiłeś  się  u  nas,  byłeś  już
wyrostkiem,  płochliwym  jak  dzikie  źrebię,  które  boi  się
panicznie  dotyku  ludzkich  rąk.  Musieliśmy  to  uszanować  i
czekać,  aż  nam  zaufasz.  Tak  było,  Chance.  A  teraz...  Teraz
jesteś  moją  wielką  dumą.  Wyrosłeś  na  świetnego  faceta,
niewielu znam takich, co mogliby ci dorównać. A wiem, ile to
cię  kosztowało.  Chance,  gdyby  wtedy  dawali  mi  wszystkie
dzieciaki świata, ja zawsze wybrałbym ciebie.

Oczy Chance'a zwilgotniały. A Wolf otworzył ramiona i

swego dorosłego syna przygarnął do serca. Tak, jak to mu się
marzyło od lat.

-Zawsze bym ciebie wybrał, synu, zawsze.

Chance wrócił do sypialni i cicho zamknął za sobą drzwi.

Dziki tłum już się rozszedł. Sunny wyglądała na zmęczoną, ale
i bardzo zadowoloną.

-Jak się czujesz, Sunny?-
- Ledwo żywa - odparła z westchnieniem, nie patrząc na

niego. -Ale tak w ogóle, to o wiele lepiej. Przysiadł na brzegu
łóżka, ostrożnie, żeby jej nie trącić.

-Sunny, chciałbym ci coś powiedzieć.
-Jeśli chcesz się usprawiedliwiać, to daruj sobie!

Wykorzystałeś mnie. Po prostu. I, do diabła, nie powinieneś
był posuwać się tak daleko! Czy ty rozumiesz, jak ja się teraz

170

czuję? Jak skończona idiotka! Zakochałam się w tobie, kiedy
ty... ty po prostu pogrywałeś ze mną! Ty...

Duża dłoń zatkała jej usta. Szare oczy nad tą dłonią znów

zamigotały jak brylanty. Ze złości.

-Sunny! Przede wszystkim, to ja cię kocham. I to, co było

między nami, to żadne pogrywanie. Zakochałem się w tobie od
razu, od pierwszego wejrzenia. Ale ja... ja nie wiem, czy jestem
ciebie wart.

-Co?!
Sunny zdecydowanym ruchem odepchnęła jego dłoń.
-Co?! Ja rozumiem, że po tym wszystkim możesz mieć

wyrzuty sumienia... Ale o co ci właściwie chodzi?

Wziął ją za rękę i poczuł ulgę, że ona tej ręki wcale nie

próbuje wyrwać.

-Posłuchaj mnie uważnie, Sunny. Nie jestem prawdziwym

Mackenziem.  Mary  i  Wolf  zaadoptowali  mnie  i  to  jest  jedyna
konkretna informacja o mnie. Bo poza tym... ja niczego o sobie
nie wiem. Nie wiem, kim byli moi rodzice... Podejrzewam, że
to  musieli być jacyś  wykolejeńcy.  Zostawili  mnie na ulicy, w
jakichś śmieciach, pewnie po to, żebym umarł z głodu. Ale ja
przeżyłem,  wychowałem  się  sam,  na  ulicy.  I  dopiero  kiedy
miałem czternaście lat,  Mary i  Wolf zabrali mnie do swojego
domu.  Sunny,  kocham  cię,  chcę  spędzić  resztę  życia  z  tobą,
tylko  z  tobą.  Ale  jeśli  zgodzisz  się  wyjść  za  mnie,  musisz
wiedzieć, kogo bierzesz sobie za męża.

-Co? - spytała półprzytomnie, jakby w ogóle nie rozumiała, o

co mu chodzi.

-Już wcześniej powinienem był poprosić cię o rękę. Ale, do

diabła,  bałem  się!  Przecież  ja  jestem  jak  biała  kartka,  nie
zapisana,  nikt  nie  wie,  co  we  mnie  siedzi.  Dlatego  myślałem,
że lepiej będzie dla ciebie, jeśli się rozstaniemy. Ale teraz jest i
dziecko...  Sunny,  kocham  cię,  chcę  mieć  wszystko,  ciebie  i
nasze dziecko. Jeśli uważasz, że możesz podjąć takie ryzyko...

Sunny odsunęła się, w jej oczach było niedowierzanie, ale już

zapalał się gniewny błysk.

-Ja... ja nie mogę w to uwierzyć!

171

Uderzyła go w twarz.
Nie odzyskała jeszcze wszystkich sił, tym niemniej walnęła

porządnie.  Chance  siedział  jak  sparaliżowany,  nawet  nie
próbując  rozetrzeć  obolałej  szczęki.  Jego  serce  też  zamarło.
Tak.  Jeśli  ona  zechce  uderzyć  jeszcze  raz,  niech  uderzy.  Ma
prawo, on na to zasłużył. Bo jak on w ogóle śmiał ją tknąć, on,
dziecko ulicy, porzucony na śmietniku....

-Ty głupcze! - krzyknęła w pasji. - Jak mogłeś w ogóle tak

pomyśleć?  Na  litość  boską,  Chance!  A  ja?  Mój  ojciec  był
terrorystą!  I  ja  noszę  w  sobie  jego  geny!  Boże!  Ty  się
zamartwiasz,  że  nie  wiesz,  kim  byli  twoi  rodzice,  a  ja
marzyłabym  o  tym,  żeby  nie  wiedzieć,  kim  był  mój  ojciec!
Nie! Ja nie mogę w to uwierzyć! Ja myślałam, że ty po prostu
mnie  nie  kochasz!  Gdybym  wiedziała,  że  jest  inaczej,  to...  to
po prostu byłoby inaczej!

A Chance nie był w stanie niczego innego zrobić, jak zakląć,

użyć jednego z bardzo „brzydkich” wyrazów małej Nick. Może
zabrzmiało  to  trywialnie,  ale  nie  mógł  się  powstrzymać,  bo
kiedy  patrzył  na  tę  mizerną  twarz  płonącą  świętym
oburzeniem,  czuł,  jak  ogromny  ciężar  nareszcie  spada  mu  z
serca.

-Sunny! Ja po prostu szaleję za tobą. Wyjdziesz za mnie?
- A co mam robić?- Muszę - powiedziała gderliwym tonem. -

Beze  mnie  nie  dasz  sobie  rady.  Aha,  tylko  jedna  sprawa,  od
razu.  Jeśli  spodziewasz  się,  że  nadal  będziesz  sobie  latał  po
świecie z jednej akcji na drugą, żeby poczuć adrenalinę, a przy
okazji  dać  się  zakłuć  nożem  albo  zastrzelić,  to  się  grubo
mylisz.  Będziesz  siedział  w  domu,  ze  mną  i  z  dzieckiem.
Jasne?

-Jasne.
Przecież on był Mackenziem. A mężczyźni z rodu

Mackenziech są odważni, męscy, wspaniali i zawsze gotowi
zrobić wszystko, aby ich kobiety były szczęśliwe.

172

EPILOG

Sunny spała, wyczerpana długim porodem, strachem i

stresem, kiedy okazało się, że nie obejdzie się bez interwencji
chirurgicznej.  Pod  oczami  miała  sińce,  ale  dla  Chance'a  i  tak
wyglądała  najpiękniej,  z  nowo  narodzonym  dzieckiem  w
ramionach.  I  on  nigdy  tej  chwili  nie  zapomni.  Lekarze  i
pielęgniarki wyszli. On, Chance Mackenzie, siedzi tu sobie ze
swoją najbliższą rodziną. To jego żona, a to jego syn...

Maluch spał, jakby miał za sobą bieg maratoński. Malutkie

rączki zwinięte w piąstki, ciemne włoski. Chance miał
nadzieję, że oczy synka będą srebrzyste, jak oczy Sunny.

-Chance? - W drzwiach ukazała się głowa Zane'a.
-Cześć, przyszedłem na zwiady. Śpi jeszcze? -Chance kiwnął

głową.

-Swoje przeszła - powiedział cicho.
-Nic dziwnego, że musieli jej pomóc. Ponad pięć kilo!
Zane wsunął się do pokoju i z rozczuleniem spojrzał na

nowego Mackenziego.

-Daj go tutaj - poprosił. - Niech powoli poznaje rodzinę.
Odebrał małego od Chance'a pewnym ruchem, jak ktoś, kto

kołysał już niejedną swoją pociechę.

-Cześć, mały - wymruczał. - Jestem twój wuj, wuj Zane.

Będziesz mnie często widywał. A w domu mam jeszcze dwóch
chłopaków,  kiedyś  będziecie  szaleć  razem.  I  jeszcze  jeden
urwis  czeka  na  ciebie  u  ciotki  Maris,  jest  niewiele  starszy  od
ciebie.  No,  kochany,  może  otworzysz  oczka  i  popatrzysz  na
wujka?

Ale oczka nadal były zamknięte.
-Człowiek tak szybko zapomina, jakie to maleństwa na

początku - stwierdził melancholijnie. Nagle uśmiechnął się. -
Ej, bracie! Zdaje się, że w naszym pokoleniu tylko ja mam
patent na produkowanie córek!

-Spokojnie! To było pierwsze podejście!
-I ostatnie! – rozległ się dźwięczny głos Sunny. - Bo jeśli one

wszystkie mają ważyć po pięć kilo...

173

Westchnęła, ale kiedy jej wzrok padł na synka, mizerna twarz

natychmiast pojaśniała.

-Oddaj mi go!
Powrót odbywał się zgodnie z protokołem. Zane podał

małego Chance'owi, a Chance ułożył synka w ramionach żony.

-A jak go nazwiecie? - spytał Zane. – Trzymaliście to w

tajemnicy. Ale teraz możecie już chyba zdradzić.

Chance delikatnie pogłaskał policzek synka, po czym objął

ramieniem ich oboje, Sunny i syna, i przytulił ich mocno.

Zycie nie może być lepsze.
- Wolf - powiedział. - To mały Wolf.