WIELKI POST 2011 Z JANEM PAWŁEM II 

- TEKSTY DO MEDYTACJI

* * * * * * *

13 III 2011:  Kim jest człowiek? - «Miejsce spotkania z 
Przedwiecznym Słowem» 
 

Fides et ratio

1. 
„We mnie jest miejsce spotkania z Przedwiecznym Słowem”

(Jan Paweł II, Źródło - Tryptyk Rzymski, 2002)

2. 
„Prawda,  którą  pozwala nam  poznać  Objawienie,  nie  jest  dojrzałym  owocem  ani 
najwyższym osiągnięciem myśli wypracowanej przez rozum. Jawi się raczej jako 
bezinteresowny dar,  pobudza do myślenia i domaga się, by przyjąć ją  jako wyraz 
miłości. 
Ta objawiona prawda jest wpisaną w nasze dzieje zapowiedzią owej ostatecznej i 
doskonałej   wizji,   jakiej   Bóg   zamierza   udzielić   tym,   którzy   w   Niego   wierzą   lub 
poszukują   Go   szczerym   sercem.   Ostateczny   cel   osobowego   istnienia   jest   zatem 
przedmiotem   badań   zarówno   filozofii,   jak   i   teologii.   Jedna   i   druga   —   mimo 
odmienności metod i treści — wprowadza na ową «ścieżkę życia» (Ps 16 [15], 11), 
której   kresem   —   jak   poucza   nas   wiara   —   jest   pełna   i   nieprzemijająca   radość 
kontemplacji Boga w Trójcy Jedynego”.

(Jan Paweł II, Fides et ratio, 1998).

3. 
„Wedle słów św. Augustyna: „stworzyłeś nas, Boże, dla siebie i niespokojne jest 
serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie”. 

W tym  twórczym niepokoju tętni  i pulsuje  to,  co jest najgłębiej ludzkie: 

poszukiwanie   prawdy,   nienasycona  potrzeba   dobra,   głód   wolności,   tęsknota   za 
pięknem, głos sumienia. Kościół, starając się patrzeć na człowieka niejako „oczami 
samego   Chrystusa”,   uświadamia   sobie   wciąż   na   nowo,   iż   jest   stróżem   wielkiego 
skarbu, którego nie wolno mu rozproszyć, który wciąż musi pomnażać. Powiedział 
bowiem Pan Jezus: „kto nie zbiera ze Mną, rozprasza” (Mt 12, 30). 

Ów skarb człowieczeństwa pogłębiony o niewymowną tajemnicę „Bożego 

Synostwa” (por. J 1, 12), łaski przybrania za synów w Jednorodzonym Synu Bożym 
(por. Ga 4, 5), poprzez którego mówimy do Boga „Abba, Ojcze” (Ga 4, 6; Rz 8, 15), 
jest zarazem potężną siłą jednoczącą Kościół najbardziej od wewnątrz i nadającą sens 
całej jego działalności”.

(Jan Paweł II, Redemptor hominis, 1979).

4. 
„Akt   zawierzenia   Bogu   był   zawsze   rozumiany   przez   Kościół   jako   moment 
fundamentalnego wyboru, który angażuje całą osobę. Rozum i wola wyrażają tu w 
najwyższym stopniu swą naturę duchową, aby pozwolić człowiekowi na dokonanie 
aktu, w którym realizuje się w pełni jego osobowa wolność. 

Wolność   zatem   nie   tylko   towarzyszy   wierze   —   jest   jej   nieodzownym 

warunkiem. Więcej, to właśnie wiara pozwala każdemu jak najlepiej wyrazić swoją 
wolność. Innymi słowy, wolność nie wyraża się w dokonywaniu wyborów przeciw 
Bogu.   Czyż   można   bowiem   uznać,   że   autentycznym   przejawem   wolności   jest 
odmowa   przyjęcia   tego,   co  pozwala   na   realizację   samego   siebie?   Akt   wiary   jest 
najdonioślejszym wyborem w życiu człowieka; to w nim bowiem wolność dochodzi 
do pewności prawdy i postanawia w niej żyć.”

(Jan Paweł II, Fides et ratio, 1998).

5. 
„W Jezusie Chrystusie  Bóg nie tylko mówi do człowieka —  Bóg szuka człowieka. 
Wcielenie Syna Bożego świadczy o tym, że Bóg szuka człowieka. To poszukiwanie 
Jezus sam  wielokrotnie  przyrównywał  do  poszukiwania  zgubionej  owcy  (por.  Łk 
15,1-7). Jest to poszukiwanie, które rodzi się we wnętrzu Boga i osiąga swój szczyt 
we Wcieleniu Słowa. 
Jeśli   Bóg   wychodzi   na   poszukiwanie   człowieka   stworzonego   na   swój   obraz   i 
podobieństwo,   czyni  to  dlatego,   że  go  miłuje  odwiecznie  w  Słowie  i   pragnie  go 
wynieść   w   Chrystusie   do  godności   przybranego   dziecka.   Bóg   więc   wychodzi   na 
poszukiwanie człowieka, który jest Jego szczególną własnością w sposób odmienny 
niż   jakiekolwiek   inne   stworzenie.   Jest   własnością   Boga   na   podstawie   wyboru 
miłości: Bóg szuka człowieka z potrzeby swego ojcowskiego serca”. 

(Jan Paweł II, Tertio millennio adveniente, 1994).

6.
„Dlaczego szuka? Dlatego, że człowiek oddalił się od Boga, ukrył się przed Bogiem, 
tak jak Adam pośród drzew rajskiego ogrodu (por.  Rdz 3,8-10).  Człowiek dał się  
sprowadzić na manowce  przez nieprzyjaciela Boga (por. Rdz 3,13). Szatan okłamał 
go, starając się mu wmówić, że on sam jest bogiem, że może poznać tak jak Bóg 
dobro i zło, nie licząc się z Bożą wolą, że może po swojemu rządzić światem (por. 
Rdz 3,5). 
Jeżeli Bóg szuka człowieka przez swojego Syna, to dlatego, ażeby go wyprowadzić z 
tych   manowców,   na   które   coraz   bardziej   schodził.   „Wyprowadzić”,   to   znaczy 
wytłumaczyć człowiekowi, że znajduje się na błędnych drogach, ale to znaczy także 
przezwyciężyć   zło,   które   rozpanoszyło   się   w   dziejach   człowieka.  Właśnie   to 
przezwyciężenie   zła   nazywa   się   Odkupieniem.   Dokonuje   się   ono   za   cenę   Ofiary 
Chrystusa,   dzięki   której   człowiek   dostępuje   darowania   długu   zaciągniętego   przez 
grzech i łaski pojednania z Bogiem”.

(Jan Paweł II, Tertio millennio adveniente, 1994).