UNIWERSYTET RZESZOWSKI

RZESZÓW 2004

SPIS TREŚCI

Wstęp........................................................................................................................

Rozdział I

Rozwój osobowości dziecka w wieku 7-13 lat na podstawie literatury
psychologicznej........................................................................................................

1.1.

Pojęcie osobowości i jej struktura................................................................

1.2.

Psychologiczne koncepcje osobowości........................................................

1.3.

Czynniki i mechanizmy rozwoju osobowości..............................................

1.4.

Etapy kształtowania się osobowości dziecka w wieku 7-13 lat...................

1.5.

Zagrożenia kształtowania się osobowości dziecka......................................

1.5.1.

Telewizja i przemoc...........................................................................

1.5.2.

Gry komputerowe...............................................................................

Przypisy do rozdziału I................................................................................

Rozdział II

Reklama telewizyjna i jej wpływ na dziecko........................................................

2.1.

Analiza reklamy – pojęcie, rodzaje..............................................................

2.2.

Fenomen popularnosci przekazów reklamowych wśród dzieci..................

2.3.

Percepcja reklamy przez odbiorców w zależnosci od ich wieku................

2.4.

Negatywne przejawy wpływu reklam u dzieci............................................

2.5.

Sposoby przeciwdziałania negatywnym przejawom wpływu reklam u

dzieci............................................................................................................
Przypisy do rozdziału II..............................................................................

Rozdział III

Metodologiczne podstawy badań własnych..........................................................

3.1.

Cele i zakres pracy......................................................................................

3.2.

Problematyka pracy....................................................................................

3.3.

Hipotezy robocze........................................................................................

3.4.

Zmienne i wkaźniki badawcze...................................................................

3.5.

Metody, techniki, narzędzia badawcze.......................................................

WSTĘP

Istnienia reklamy już dziś nikt nie kwestionuje, towarzyszy ona nam w

każdej chwili życia, niezależnie od tego czy sobie tego życzymy, czy nie.

Zagościła na stałe w naszym codziennym życiu. Wystarczy włączyć telewizor,

radio, zajrzeć do kolorowych pism albo zwyczajnie wyjść na ulicę. Reklama

towarzyszy nam w domu, w drodze do pracy, w pracy, na wczasach - po prostu

jest obecna w naszym życiu i już chyba trudno byłoby wyobrazić sobie świat bez

tej ilości kolorów i dźwięków przyniesionych przez reklamę. Rodzice i

nauczyciele z niepokojem obserwują oddziaływanie reklam na młodych ludzi.

Nie chodzi tutaj wyłącznie o podejmowanie decyzji dotyczących zakupu

określonego towaru, ale przede wszystkim o wpływ na kształtowanie się wartości

moralnych i estetycznych. Młodzi ludzie przyswajają sobie też pod wpływem

reklam pewne sposoby wyrażania się (zwroty, skróty myślowe), które znacznie

odbiegają od poprawnej polszczyzny. Reklama stała się mianowicie

wyznacznikiem kulturowym, kreuje nowe upodobania konsumpcyjne oraz

zachowania określonych grup docelowych. Jednym słowem w pewien sposób

usiłuje zaprogramować zachowania odbiorcy a więc potencjalnego klienta tak,

jak tego oczekuje producent reklamowanego towaru.

Kształtowanie się postaw, świadomości, systemu wartości człowieka

nastepuje w wyniku kontaktów ze społeczeństwem. Początkowo jedynym

czynnikiem kształtującym osobowośc dziecka jest rodzina. Dopiero wraz z

upływem czasu wytwarza sie u niego więź łącząca go ze światem zewnętrznym,

są to kontakty z rówieśnikami, innymi ludźmi, a także ze srodkami masowego

przekazu.

W Polsce według szacunków dzieci oglądają około 15-30 reklam

dziennie, co miesięcznie daje liczbę od około 450 do 900. Tak poważna wielkość

„przyswajanych” reklam miesięcznie nie może nie mieć żadnego wpływu na

funkcjonowanie społeczne dziecka, kształtowanie jego potrzeb i pragnień.

Reklama jawi się więc, podobnie jak środki masowego przekazu, jako

potężny czynnik socjalizujący, który wpływa nie tylko na zachowania handlowe

ludzi, ale również na ich mentalność i osobowość. Mając w rękach tak potężną

siłę należy zwrócić uwagę na jej możliwości pozytywne i negatywne, na to jak

ewentualnie mogłaby pomóc, a jak zaszkodzić społeczeństwu.

W dzisiejszych czasach większość dzieci styka sie najczęściej z reklamą

telewizyjną. Przekazy te pochodzą z co najmniej kilkunastu stacji telewizyjnych,

a więc oferta reklamowa z jaką ma do czynienia dziecko jest obszerna i dość

zróżnicowana.

Z faktu oglądania przez młodego człowieka tak dużej liczby, często

powtarzających sie reklam coś wynika zarówno dla samego dziecka, jego

rozwoju procesu wychowania, jak i dla ogólniejszej refleksji nad charakterem

współczesnej sytuacji edukacyjnej, miejsca dziecka w kulturze XXI wieku.

Wpływowi reklam telewizyjnych niełatwo zapobiec, dlatego konieczne

wydaję się podjęcie działań wychowawczych w celu złagodzenia ich

negatywnych skutków.

Omawianie problemu konsumpcji z dziećmi w rodzinie i w szkole oraz

ukazywaniu alternatywnych wartości życiowych mogłoby przynajmniej w

pewnym stopniu zapobiec dążeniu wyłącznie do wartości materialnych,

przecenianiu ich w zestawieniu z innymi, niezadowoleniu z własnej rodziny.

Celem badań niniejszej pracy jest wyjaśnienie stopnia wpływu

przekazów reklamowych emitowanych w telewizji na osobowość, zachowanie

dzieci w wieku 7-13 lat.

Konstrukcja pracy składa sie z 5 rozdziałów. W rozdziale pierwszym, w

oparciu o literaturę przedmiotu przedstawiłam najważniejsze uwarunkowania

rozwoju osobowości. Drugi rozdział dotyczy pojęcia reklamy telewizyjnej i jej

wpływu na współczesne dziecko. Przedmiotem rozdziału trzeciego są

zagadnienia metodologiczne niniejszej pracy. Kolejne dwa rozdziały określają

poziom wpływu reklam telewizyjnych na kształtowanie osobowości uczniów

szkoły podstawowej.

ROZDZIAL I

ROZWÓJ OSOBOWOŚCI DZIECKA W WIEKU 7- 13 LAT NA

PODSTAWIE LITERATURY PSYCHOLOGICZNEJ

1.1.

Pojęcie osobowości i jej struktura

Termin osobowość wprowadzili do nauki pod koniec ubiegłego wieku

psychiatrzy francuscy Pierre Janet i Jean M. Charcot. Wprowadzili do nauki

tenże termin dla określenia tej całości jaką jest człowiek (Szewczuk W., 1975,

s.215). Nieco później, za sprawą głównie uczonych niemieckich, problematyka ta

wysunęła się na czoło najbardziej aktualnych zagadnień, nie tracąc w miarę

upływu czasu na znaczeniu. Jeszcze nigdy w dziejach nie miała ona takiej rangi,

jak obecnie. Jest tak zapewne i dlatego, że im więcej wiadomo na jakiś temat,

tym więcej pojawia się nowych ważnych pytań. Dzieje się tak i dlatego, że

polepszaniu się materialnych warunków życia nie zawsze towarzyszy polepszanie

się psychologicznej sytuacji człowieka. Owa sytuacja, w konkretnych

przypadkach zróżnicowana i niepowtarzalna, w zgeneralizowanym wymiarze jest

bardzo złożona, wskutek bogactwa i wielostronności wyznaczników ludzkiego

losu. Życie człowieka przestało być prostym powielaniem ustalonych schematów

i sprawdzonych wzorców, stając się pasmem trudnych często do ogarnięcia i

pełnej kontroli procesów i zdarzeń - permanentnym rozwiązywaniem problemów.

Pierwsze próby zdefiniowania osobowości człowieka podejmowali już

przyrodnicy (Hipokrates, Galenus), filozofowie (Platon, Arystoteles) oraz wybitni

pisarze starożytni (Teofrast) (Chłopkiewicz M., 1987, s.11).

Próby ujęcia fenomenu osobowości miały różnych charakter. Część

definicji to typowe definicje operacyjne zawierające umowne określenie pojęcia

osobowości adekwatne do opracowanych narzędzi ( H. J. Eysenck, R. B. Cattell).

Inne można nazwać definicjami opisowymi; mają one bowiem charakter

opisującego wyliczenia elementów konstytutywnych osobowości ( M. Kreutz,

B.M. Tiepłow, N. D. Lewitow, S. L. Rubinsztejn). Jeszcze inne to definicje

dyskryminacyjne. Ich autorzy usiłują określić za ich pomocą to, co stanowi

wyróżniającą cechę osobowości jako takiej, wskazać na jej specyficzną

organizację, dynamizm i pełnione funkcje ( G. W. Allport, J. Reykowski)

(Chłopkiewicz M., 1987, s.14).

„Osobowość człowieka kształtuje się zgodnie z prawami rozwoju

ontogenycznego oraz zgodnie z własnym indywidualnym rytmem rozwojowym,

uzależnionym od swoistych warunków wewnętrznych i zewnętrznych”

(Żebrowska M., 1986). Jest to jedno z klasycznych pojęć w psychologii. Termin

ten używany jest w tak szerokim znaczeniu, że nie można określić go w sposób

prosty i spójny, bowiem w zakres tego pojęcia wchodzą właściwie wszystkie

zjawiska psychiczne, a również uwarunkowania socjologiczne.

W psychologii jest definiowana jako „konstrukt teoretyczny, którego

treścią jest pewien schemat: uporządkowany, zharmonizowany, zintegrownie

wszystkich czynności organizmu zdążających do określonego celu ogólnego oraz

zadań szczegółowych związanych z biegiem życia osobniczego”(Doroszewska J.,

1981, s.433).

Ciekawa jest również definicja Allporta, który określa osobowość jako

„dynamiczną organizację w jednostce tych psychofizycznych systemów, które

determinują jej jedyne w swoim rodzaju przystosowanie do otoczenia”(Szewczuk

W., 1966, s.366).

Określana jest również jako ustrukturalizowany zbiór wszystkich

czynności psychicznych i psychicznofizycznych (Nuttin J., 1968, s.241).

Ujęcia innych badaczy określają osobowość jako organizację

nadrzędnych schematów dynamicznych. Posiadają one wymiar czasowo

przestrzenny i funkcjonalny. Cechują się trwałością, ogólnością i zdolnością do

integrowania schematów o niższym poziomie ogólności. Schematy nazywane są

nastawieniami. Wyróżniamy:

- schematy poznawcze – człowiek uczy się rozumieć związki czasowe i

przyczynowo skutkowe między zdarzeniami i informacjami,

- schematy czynnościowe – warunkujące jedność i jednolitość postępowania

i działania (Przetacznik-Gierowska M., Makiełło-Jarża G., 1989).

Inne aspekty podkreśla E.R. Guthrie wg którego osobowość to trwałe i

odporne na zmiany nawyki i systemy nawyków o istotnym znaczeniu

społecznym (Guthrie E. R., 1964, s.88).

Natomiast W. Szewczuk ujmuje osobowość jako „społecznie

ukształtowany sposób świadomego istnienia jednostki, na które składają się

oparte na poznaniu rzeczywistości cele, działalność realizacyjna, ustosunkowania

do innych ludzi i mechanizmy samoregulacyjne zabarwione w swej dynamice

temperamentalnymi właściwościami organizmu” (Szewczuk W., 1966, s367).

Zupełnie inne w stosunku do wyżej podanych poglądów stanowisko

wobec pojęcia osobowość zajmuje M. Grzegorzewska wg której ten termin – jest

dziełem samokształcenia się w osiągnięciu pewnej spoistej, harmonijnej struktury

duchowej i zachowaniem jej odmienności osobniczej, jej indywidualności.

Osobowość w rozwoju swoim kształtuje się według pewnych wytycznych

zarysowanych na poznaniu i wartościowaniu zjawisk życia oraz na poznaniu i

ocenie swoich możliwości. Toteż człowiek taki musi mieć pewien stosunek do

samego siebie, do losu swego, do swego życia wewnętrznego, musi rzutować

sobie pewną linię rozwojową i wybrać wobec tego jej kierunek. Rośnie więc

osobowość w zależności od wartości tych zadań, jakie sobie stawia na drodze

życia wytkniętej przez jej postawę wewnętrzną w stosunku do otoczenia, życia i

świata w związku ze swoim ja i w najwłaściwszej sobie istocie cele

ponadindywidualne ujmuje. Jednostka więc buduje wewnętrznie siebie ciągle i

wszędzie pod działaniem najrozmaitszych nieuniknionych wpływów życia

samego” (Doroszewska J., 1981, s.429).

K. Obuchowski uważa, że osobowość można określić jako zbiór

właściwości psychofizycznych wyznaczających postępowanie człowieka. W

organizacji osobowości odgrywają jednak rolę przede wszystkim te

doświadczenia, które są związane z antycypacją przyszłych zdarzeń, z

oczekiwaniami jednostki i jej działaniem twórczym. Człowiek tworząc wizję

przyszłości szuka nowych i coraz to lepszych rozwiązań (Przetacznik-Gierowska

M., Makiełło-Jarża G., 1989, s.235).

We współczesnych nurtach psychologii humanistycznej osobowość

pojmowana jest między innymi jako zdolność do rozwoju kierunku

wszechstronnego rozumienia, przeżywania i odkrywania coraz wyższej hierarchii

wartości – aż do tworzenia konkretnego ideału indywidualnego i społecznego

(Doroszewska J., 1981, s.436).

Bardzo konkretną definicję osobowości przedstawia wybitny psycholog

francuski R. Meil „ jest to po prostu konkretny człowiek taki jakiego spotykamy

na ulicy, podczas pracy lub odpoczynku. Termin osobowość rozwiązujemy więc

jako całokształt psychiki, który charakteryzuje pewnego człowieka. Osobowość

nie jest więc abstrakcją, ale jest tą żywą jednostką którą obserwujemy na

zewnątrz lub którą czujemy wewnątrz i która odróżnia jedną indywidualność od

drugiej. Psychologia osobowości musi więc stale zdawać sobie sprawę z różnic

indywidualnych i ma jako cel definiować je bardziej dokładnie i wyjaśniać je”

(Doroszewska J., 1981, s. 436).

Włodzimierz Szewczuk uważa że osobowość to ta (i tylko ta) struktura

w obrębie życia psychicznego człowieka, która mu umożliwia świadomy sposób

istnienia, kierowanie swoim życiem i regulowanie współżycia z innymi. Składają

się na nią: samoświadomość, światopogląd, plan życiowy i charakter.

Zdaniem Janusza Reykowskiego, osobowość to system wewnętrznej

organizacji funkcjonalnej, regulującej wzajemne stosunki człowieka ze światem

na zasadzie wymiany informacji. Tworzą ją: Mechanizmy Popędowo-

Emocjonalne (niższa instancja regulacji), Sieć Wartości, Sieć Operacyjna, Sieć

Poznawcza, Struktura Ja.

Kazimierz Obuchowski nazywa osobowością organizację właściwości

psychologicznych człowieka (zarówno tych pochodzenia biologicznego, jak też

nabytych w doświadczeniu społecznym), będących przyczyną jego postępowania.

Elementami tej organizacji są: układ programujący - decyduje o skuteczności

bezpośredniej, stwarza szanse skuteczności dalekiej, nadaje kierunek działaniom

człowieka, jest związany ze świadomością (wiedza, zadania, postawy) i układ

bazalny - odgrywa istotną rolę w stabilizacji skuteczności dalekiej, określa

granice możliwości człowieka realizowanych na bazie układu programującego;

jego podstawą są procesy i czynności mózgu (produktywność, typ recepcji,

reaktywność, oryginalność, sprawność intelektualna, uzdolnienia specjalne,

kontrola zewnętrzna, pamięć).

Tadeusz Mądrzycki z traktuje osobowość jako system tworzący i

realizujący plany, jako źródło intencjonalnej aktywności człowieka. Funkcjonuje

ona na trzech poziomach: wrodzonych dyspozycji (motywacyjnych,

temperamentalnych, instrumentalnych), nawyków oraz świadomości. A jej

składnikami są: składniki motywacyjne (ukierunkowanie osobowości), składniki

instrumentalne (możliwości), style funkcjonowania (kategoria szersza niż style

działania) oraz pojęcie własnej osoby (pojęcie, które jednostka ma o sobie),

(Wiśniewski Cz., 1998).

Przez osobowość M. Ziemska rozumie dynamiczną, hierarchiczną, mniej

lub bardziej spójną, względnie trwałą całość złożoną ze sprzężonych wzajemnie

struktur, kształtującą się w relacjach społecznych i w wyniku rozwoju człowieka,

w rezultacie pracy nad sobą (Ziemska M., 1979, s.11).

Zasadnicze różnice między rozmaitymi próbami zdefiniowania i opisu

osobowości dają się sprowadzić do różnic poglądów na temat rodzaju i zakresu

zjawisk, jakie ona obejmuje, ich wewnętrznej struktury, sposobu organizacji i

funkcjonowania (Chłopkiewicz M., 1987, s.14).

Autorzy zwracają uwagę, że osobowość nie jest jednak luźną wiązką

zebranych razem elementów, lecz że posiada strukturę, którą tworzy układ

poszczególnych komponentów (Porębska M., 1982, s.10).

Struktura osobowości to inaczej całość jej organizacji. Różnice w

poszczególnych ujęciach struktury osobowości odnoszą się do zakresu zjawisk,

które ona obejmuje, rodzaju elementów w niej wyróżnionych, rodzaju związków

i ich układów (Porębska M., 1982, s.16).

Problem struktury osobowości jest jednym z najważniejszych, jeżeli

chodzi o próbę sformułowania odpowiedzi na wszelkie pytania o istotę

osobowości (Gerstmann S., 1970, s. 90).

Zagadnienia dotyczące struktury osobowości - a zwłaszcza jej

konstrukcji i genezy – można uznać za centralne dla każdej koncepcji i najpełniej

ją charakteryzujące.

1.2.

Psychologiczne koncepcje osobowości

W literaturze psychologicznej istnieje wiele koncepcji i teorii na temat

struktury i rozwoju osobowości człowieka.

Osobowość to całościowy wzorzec charakterystycznych sposobów

myślenia, odczuwania i zachowania, które określają relację jednostki z

otoczeniem.W badaniach osobowości, psychologia koncentruje się na cechach

stałych (niezmiennych w czasie i w różnych sytuacjach) i odróżniających

(wyraźnych, odróżniających ludzi od siebie). Rozróżniamy przy tym dwa

podejścia: podejście TYP (wpasowanie ludzi w empirycznie określone kategorie)

i podejście CECHA (koncentracja na trwałych wzorcach zachowania,

traktowanych jako cecha osobowości).

Teorie typów operujące modelami, w których indywidualne zachowanie

jednostki zdaję się tworzyć całość zrozumiałą i konherentną (o elementach

zgodnie współdziałających), przezwyciężąją w pewnym sensie elementarność

teorii cech. Osobowość określa bądź specyficzna struktura fizyczna jednostki,

bądź chemizm jej organizmu, typ układu nerwowego, bądź też indywidualne

skłonności psychiczne, czasem też skrzyżowanie właściwości w dwóch lub trzech

z wyżej wymienionych zakresów. Nieco inną odmianę koncepcji osobowej

struktury stanowi ujmowanie jej w kategoriach nie tyle cech, ile pewnych

indywidualnych nabywanych struktur będących produktem rozwoju

(Chłopkiewicz M., 1987, s.16). Cecha w psychologii osobowości staje się

podstawowym terminem przyjmowanym przez wielu psychologów, zwłaszcza w

opisowym podejściu do badań osobowości. Osobowość danego człowieka jest

zbiorem cech lub charakterystycznych sposobów zachowania, myślenia,

odczuwania, reagowania. Najbardziej wpływowa jest tutaj teoria R.B. Cattella,

celem której jest takie sformułowanie zbioru cech indywidualnych, aby można

było przewidywać zachowanie jednostki (Reber A. S., 2000, s.466).

Do najczęściej spotykanych ujęć osobowości należy opis jej struktury w

kategoriach cech lub właściowści rozumianych różnie zależnie od etapu rozwoju

psychologicznej wiedzy. Na gruncie psychologii klasycznej pojęcie osobowości

było bardzo bliskie pojęciom charakteru i temperamentu. Określano więc

osobowość poprzez wskazanie charakterystycznych właściwości woli i emocji,

jako głównych wyznaczników indywidualnego zachowania. Niektórzy autorzy

(N. D. Lewitow, B. M. Tiepłow) włączali w zakres tego pojęcia także cechy

uzdolnień i zainteresowań jednostki.

Współczesne teorie dyferencjalne (zmierzające do opisu i wyjaśnienia

zewnętrznie obserwowanych różnic zachowania poszczególnych jednostek i ich

osobowościowego podłoża), charakteryzują osobowość podobnie. Całą jej

strukturalną złożoność sprowadzają one do pewnej liczby wymiarów, będących

wyrazem powszechnie wysępujących różnic indywidualnych oraz

współzależności między nimi. O ile teoria cech jest przy tym klasyfikacją

jednostek według tego, w jakim stopniu mogą być scharakteryzowane przez

pewną liczbę cech i umieszczone na pewnej liczbie skal względnie

uporządkowanych, o tyle teoria typów klasyfikuje jednostki umieszczając je w

jednym z kilku najbardziej znamiennych modeli zachowań (Chłopkiewicz M.,

1987, s.15).

W pierwszym przypadku opisu struktury osobowości dokonuję się przez

określenie pozycji osoby na kilku skalach, mniej lub bardziej arbitralnie

dobranych, zazwyczaj bez żadnych danych na ten temat wzajemnych powiązań

między poszczególnymi właściwościami i sposobu ich organizacji (Chłopkiewicz

M., 1987, s.15).

Zdaniem jednych autorów są to przede wszystki wyuczone reakcje i

schematy działania w postaci nawyków. J. B. Watson tak własnie definiuje

osobowośc. Nie jest ona niczym innym, jak sumą nawyków, sumą nawykowych

odpowiedzi. Pewne pokrewieństwo z takim widzeniem składników osobowości

wykazuja teorie, według których strukturę osobowości wypełnia całość

przyswojonych ról. Rola bywa przy tym rozumiana jako zespół wymagań (norm,

oczekiwań), które pochodzą ze struktury społecznej (A. Huxley), bądź jako

zespół działań, które jednostka realizuje zależnie od swego miejsca w tej

strukturze ( E. R. Guthrie). Innym rodzajem struktur uznawanych za

konstytutywne dla osobowośći są motywy. Klasycznym sposobem takiego ujęcia

osobowej struktury jest określenie jej przez H. A. Murraya jako systemu dążeń, a

ściślej – jednolitego, stałego, logicznego systemu czasowego powiązanego przez

ciągłość potrzeb, spsobów ich realizacji i obiektów służących zaspokojeniu.

Osobowość nie jest więc niczym innym jak indywidualną strukturą dążeń

(Chłopkiewicz M., 1987, s.16).

Zupełnie inną kategorię opisu elementów konstytutywnych osobowości

stanowi kategoria struktur poznawczych. Poznawcze teorie przedstawiają

osobowośc jako konstrukcję racjonalną, tworzoną z materiału poznawczego i

porządkowaną zgodnie z prawami rozumu. Jednym z fundamentalnych

elementów osobowości jest wewnątrz psychiczna reprezentacja rzeczywistości,

jednostkowa konstrukcja świata. Jedni przy tym za przynależne osobowości

uznają jedynie to, co subiektywnie ważne dla niej (obraz własnego ja i

najbliższego otoczenia) oraz wyposażone w szczególnie subiektywne znaczenie.

Inni wpisują całaą treśc obiektywnego poznania (system wiedzy) w osobową

strukturę.

Bardziej złożoną kategorią służącą opisowi struktury osobowości jest

kategoria postaw czy nastawień. Podkreśla się, że osobowość to nie tylko sposób

odbierania otoczenia, ale i reagowania nań (S. L. Rubinsztejn, St. Gerstmann).

Postawa psychiczna to klucz do zrozumienia konstrukcji osobowości. St.

Gerstmann określa postawy jako sterujące podstruktury osobowości spełniające

funkcje programu ludzkiego działania, zawierające w sobie element poznawczy,

emocjonalny i wykonawczy w różnej proporcji.

Podobne ujęcie zawiera jedna z pierwszych koncepcji osobowości J.

Reykowskiego, według której osobowość to organizacja nastawień rozumianych

jako nadrzędne schematy dynamiczne cechujące się trwałością, ogólnością i

zdolnościami integracyjnymi. Są one pewnymi całościami złożonymi ze

schematów poznawczych, czynnościowych oraz trwałych dążeń i pragnień.

Jeszcze inny sposób widzenia elementów konstytuujących osobową

strukturę prezentuje A. Lewicki. Pojmuje on osobowość jako trwałą organizację

procesów kierujących zachowaniem. Należą do nich procesy orientacji w

otoczeniu i samoorientacji, procesy motywacyjne i umysłowe oraz sprzężenia

zwrotne między nimi i doświadczeniem jednostki sprawiające, że cały

mechanizm zachowania działa jako dynamiczna jedność (Chłopkiewicz M.,

1987, s.18).

Trzecią odmianę koncepcji struktury osobowości znajdujemy w teoriach

dynamicznych K. Lewina czy Z. Freuda. Nie jest tu ona prostą sumą – ani nawet

organizacją – cech, nawyków, motywów, informacji, bardzo ogólnych postaw lub

procesów, ale dynamicznym układem podstruktur różniących się spsobem i

zasadami funkcjonowania. I tak K. Lewin opisuje osobowośc jako system

obejmujący dwie sfery pozostające we wzajemnych dość luźnych interakcjach i

oddzielone barierami: sferą frontalną (percepcyjną i motoryczną) oraz sferą

wewnętrzną złożoną z peryferyjnej i centralnej (stanowiącej siedzibę ja). Teoria

Z. Freuda ujmuję strukturę osobowościw podobny sposób. Wyodrębnia on trzy

różne sfery osobowości, na innych jednak zasadach. (Chłopkiewicz M., 1987,

s.18). Są to:

-"id" najstarszy ze składników, którego treść stanowi wszystko, co dziedziczone,

wrodzone, ustalone konstytucyjnie (genetycznie), przede wszystkim popędy

wynikające z budowy ciała, znajdujące swój pierwszy wyraz psychiczny, którego

formy nie są nam znane. Ta najstarsza część aparatu psychicznego pozostaje

najważniejsza przez całe życie. Od niego zaczęła się praca badawcza

psychoanalizy.

-"ego", koordynuje postrzeżenia zmysłowe z akcją mięśni. Pełni funkcje

samoobronne na zewnątrz, przez rozpoznawanie bodźców, gromadzenie o nich

doświadczenia (w pamięci), unikanie zbyt silnych bodźców (poprzez ucieczkę),

uczy się zmieniać w celowy sposób świat zewnętrzny na swoją korzyść

(aktywność). Kontroluje "id" poprzez uzyskiwanie władzy nad popędami. Stara

się uzgodnić relacje pomiędzy "id" i "superego".

-"superego", owoc długotrwałego okresu dzieciństwa, dorastania i dojrzewania,

w którym człowiek jest poddany kontroli i wpływom wychowawczym rodziców i

społeczeństwa (odziedziczona przeszłość i kulturowa teraźniejszość z którymi

muszą być uzgadniane działania) (www.wiem.onet.pl).

Te trzy odrębne co do struktury i sposobu działania systemy łącznie

tworzą osobowość człowieka.

Podobnie jak teoria Lewina czy Freuda większość teorii współczesnych

dostrzega niesprowadzalność struktury osobowej do sumy czy też nawet

organizacji elementów, takicj jak cechy, nawyki, motywy, role, reprezentacje,

postawy. Zwraca się uwagę na niezaprzeczalne zjawisko samoświadomości i

aktywności jednostki, na fakt dokonywania przez nią wyborów

niesprowadzalnych do automatycznego przejawiania się tych z istoty swojej

sztywnych struktur, na podatność osobowości na dopływ nowych danych z

otoczenia i zdolność przystosowywania się do nich (Chłopkiewicz M., 1987,

s.19).

Koncepcja St. Gerstmanna, J. Reykowskiego i W. Łukaszewskiego

przedstawiają osobowość jako organizację układów pełniących różnorodne

funkcje i działających na różnych zasadach, ale integrujących się w jakimś

osobowym centrum odpowiedzialnych za kontrolę i regulację, skupiającym dane

i możliwości wszystkich układów pozostałych (Chłopkiewicz M., 1987, s.20 -

21).

St. Gerstmann opisuje osobowość jako organizację, w której pewne

układy mają charakter elementarny (np. funkcje poznawcze i emocjonalno –

zasileniowe), inne zaś pełnią centralne funkcje. Centrum osobowej struktury

stanowi układ kontrolno – regulujący (łączący układ doświadczeń z aktualnymi

danymi poznawczymi i emocjonalnymi oraz z funkcjami twórczymi), układ

mający możliwość formułowania programu działania i przekazywania go do

układu wykonawczego (Chłopkiewicz M., 1987, s.21).

Koncepcja Reykowskiego przedstawia osobowość jako system regulacji

złożony z kilku subsystemów, z których jedne są pierwotne, inne nadbudowuja

się w toku rozwoju. Pierwotną strukturę regulującą stanowią mechanizmy

emocjonalno popędowe. Kumulujące się i organizujące trwałe ślady interakcji z

otoczeniem tworzą sięć poznawczą w postaci subiektywnego modelu

rzeczywistości w umyśle człowieka. Jako element sieci poznawczej wyłania się

strktura ja - podstawa poczucia podmiotowości, ośrodek pełniący funkcję

stanowiska dowodzenia w systemie regulacji, sprawujący kontrolę nad

otoczeniem i nad stanem jednostki. Z sieci wartości jako osobna instancja

wyłania się sieć operacyjna odpowiedzialna za odbiór i przetwarzanie informacji

oraz programowanie czynności. Formuje ją całokształt środków regulacji, czyli

wiadomości, programy czynności i utworzone zdolności operowania nimi

(Reykowski J., 1976, nr 3).

Nieco inny model osobowej struktury przedstawia W. Łukaszewski.

Jego zdaniem centralnym składnikiem osobowości jest samoświadomość. Jest

ona zbiorem metainformacji o charakterze oznajmiającym i sterującym,

systemem procesów orientacyjno – akceptujących. Poziomniższy stanowią cztery

systemy wiedzy powiązane jedynie funkcjonalnie dzięki ich reprezentacji w

samoświadomości (Chłopkiewicz M., 1987, s.21-22).

Jednoznaczne zdefiniowanie osobowości pozostaje wciąż zadaniem

trudnym i jak dotychczas nie dopracowano się tu ogólnie zgodnego stanowiska.

Wielość funkcjonujących teorii, tworzonych na podstawie różnych, nierzadko

sprzecznych założeń, skłania do ambiwalentnych ocen i konkluzji. Włodzimierz

Szewczuk pisze: gdyby ktoś szukał przykładu, jak bardzo daleko może nauka

odbiec od rzeczywistości, która ma przecież poznać, w jak dużym stopniu mogą

się jej drogi rozejść z drogą zdrowego rozsądku, to trudno byłoby o lepszy niż

psychologia osobowości. Józef Pieter natomiast, dostrzegając złożoność

problematyki oraz to, że nastręcza ona badaczom wiele kłopotów natury

logicznej i metodologicznej, stwierdza, że sprzeczności i spory definicyjne

można traktować jako przejaw wielkiej prężności nauki o osobowości.

Nie sposób odmówić racji zarówno pierwszemu, jak i drugiemu

autorowi. Znaczna kontrowersyjność, szczególnie gdy dotyczy też

elementarnych, utrudnia wzajemne komunikowanie się osób, nawet

zaawansowanych w znajomości tematyki, a rozpoczynającym stadia czy

powierzchowniej wdrożonym w istotę sprawy może stawiać niekiedy niemożliwe

wprost do pokonania bariery interpretacyjne. Z drugiej zaś strony, w wielości

nawet sprzecznych poglądów można odnajdywać inspiracje do dalszych

poszukiwań, badań i uściśleń pojęciowych.

1.3.

Czynniki i mechanizmy rozwoju osobowości

Problematyka osobowości we współczesnej psychologii jest

zagadnieniem centralnym. W badaniach nad osobowością poszukuje się

wspólnych mechanizmów leżących u podłoża osobowości, a szczególnie u

podstaw jej funkcjonowania.

Osobowość rozwija się od samego początku na gruncie pierwotnych

mechanizmów popędowo - emocjonalnych, obejmujących takie stany, jak:

pragnienie, głód, strach, przyjemność versus przykrość, których źródłem są

określone doznania zmysłowe, płynące od bodźców z zewnątrz, jak i wewnątrz

organizmu. Wszystkie te stany emocjonalno-popędowe, niezależnie od swojej

specyfiki uwarunkowanej potrzebami jednostki, jakością bodźców czy też

wywołującą je sytuacją, charakteryzują się zarazem specyficzną dla

poszczególnych jednostek siłą, wielkością, szybkością, czasem trwania czy

innymi cechami czasowymi zachowania.

W każdym społeczeństwie funkcjonują pewne mechanizmy, według

których kształtuje się osobowość człowieka. Chodzi przy tym o takie

wykorzystanie tych mechanizmów, aby służyły one realizacji ideału

wychowawczego (Rataj M., 1979, s.22).

Osobowość człowieka jest dynamiczna i podlega nieustannemu

rozwojowi. Istnieją czynniki, które kierują procesem tego rozwoju. Szczególną

ich aktywność można zaobserwować u człowieka w okresie dorastania i w wieku

młodzieńczym.

Czynniki rozwojowe są to mechanizmy wewnętrzne u człowieka, które

uruchamiają tak ilościowy, jak i jakościowy proces rozwoju, a także mają wpływ

na jego ukierunkowanie. To właśnie mechanizmy rozwoju stanowią przedmiot

działania sił zewnętrznych czy wewnętrznych (Kunowski S., 1993, s.185).

Współczesna nauka wyróżnia trzy grupy czynników:

a.) wewnętrzne (geniczne),

b.)zewnętrzne (środowiskowe),

c.) czynniki osobowościowe (duchowe).

Pierwsza z grup obejmuje dziedziczność biologiczną, wrodzoność

pewnych cech nabytych w czasie prenatalnym oraz stany somatyczne organizmu

tak w zakresie zdrowej równowagi procesów fizjologicznych, jak również w

obrębie zaburzeń pod wpływem stresu życia.

Drugą grupę stanowią wszelkie wpływy zewnętrzne środowiska

zarówno niezamierzone, jak też i celowe. Niezamierzone wpływy pochodzą z

biosfery, w której przebywamy (klimat, krajobraz przyrodniczy, zwierzęta,

rośliny) oraz ze środowiska lokalnego (wieś, miasto) celowe natomiast

oddziaływania płyną ze środowiska społecznego (rodzina, szkoła, Kościół) oraz

kulturalnego (prasa, radio, telewizja oraz przekazy multimedialne związane z

techniką komputerową). Wszystkie te wpływy otoczenia i czynników

zewnętrznych wytwarzają cechy nabyte jednostki ludzkiej, wyrażające się w jej

postawach wobec życia i ludzi, w opiniach i przekonaniach, w

przyzwyczajeniach i nawykach. Podstawę działania dla czynników zewnętrznych

stanowi podatność człowieka na bodźce otoczenia fizycznego, jak obraz, dźwięk,

zdarzenia, których jest on świadkiem oraz otoczenia społecznego, jak przykład,

wzór postępowania, autorytet. Mniejsza lub większa podatność na wpływy

zewnętrzne tworzy plastyczność rozwojową (Han-Ilgiewicz N., 1960, s.220), na

którą składają się sugestywność, naśladownictwo i zwolennictwo,

podporządkowujące człowieka autorytetowi i czynnikom środowiskowym. O ile

dziedziczność pierwszej grupy czynników wewnętrznych jest stała, o tyle znów

podatność na wpływy zewnętrzne i plastyczność rozwojowa dostosowują się do

różnorodności czynników środowiskowych i tworzą nowy element nabywania

zmiennego doświadczenia osobistego.

Trzecia, ostatnia grupa czynników mających wpływ na rozwój

osobowości człowieka tworzy duchowość człowieka. Zjawiska duchowe są

uznawane dziś przez wszystkie systemy współczesnego wychowania, chociaż

zachodzą pewne różnice w ich ujmowania i interpretacji. Nie podlega jednak

dyskusji fakt, że to właśnie czynniki osobowościowe duchowości wraz z ich

rozumnością, wartościowaniem, wolnością, twórczością i religijną otwartością

tworzą cechy gatunkowe człowieka (homo sapiens) i decydują ostatecznie o jego

rozwoju, łamiąc i przeciwstawiając się konwergencji czynników wewnętrznych i

zewnętrznych (Kunowski S., 1993, s.185 – 190).

Powszechnie znana jest teoria czterech czynników pozostających we

wzajemnych interakcjach, które wpływają na rozwój osobowości człowieka:

1) wrodzone zadatki organiczne (anatomiczne i fizjologiczne)

2) środowisko

3) wychowanie i nauczanie

4) własną aktywność człowieka (Chłopkiewicz M., 1987, s.149).

Wrodzone zadatki organiczne człowieka nie rozwijają się same przez

się, lecz pod wpływem wielu czynników takich jak obcowanie z innymi ludźmi,

wychowanie i nauczanie, własna aktywność człowieka. Ważna rola w

kształtowaniu osobowości ludzkiej przypadka również środowisku zarówno w

zakresie przekazywania wiedzy o świecie i jej interpretacji, jak kształtowania

nawyków, wyobrażeń, odczuć itp. Dzięki środowisku osobowość ludzka

gromadzi doświadczenie i kształtuje własną wrażliwość. Dzięki własnej

aktywności człowieka rozwijają się jego zadatki organiczne, rozwijają myślenie,

kształtują różnorodne kontakty ze środowiskiem. Wychowanie i nauczanie są

równie ważnymi czynnikami kształtowania osobowości, jak poprzednio

wymienione, a nawet zdaniem niektórych pedagogów - ważniejszym

(Kobolewska J., 1972, s.47).

1.4.

Etapy kształtowania się osobowości dziecka w wieku 7-13 lat

Istnieje głębokie przekonanie, że treść czy istota struktur osobowości

kształtowana jest w procesie interakcji człowieka z otoczeniem, zachodzącym w

ciągu całego jego życia. Teoretycy osobowości powiązani z poglądem

materialistycznym, niezależnie od konkretnych rozwiązań odnośnie do struktury i

rozwoju osobowości, podzielają pogląd, że osobowość kształtuje się wyłącznie w

działaniu. Należy traktować ją jako wynik działalności ludzkiej oraz jako produkt

warunków społeczno - historycznych.

W młodszym wieku szkolnym należy przede wszystkim podkreślić

rozszerzający się zakres relacji, jakie nawiązuje dziecko w swoim otoczeniu

społecznym. Działanie w grupie i pod jej wpływem jest charakterystyczne dla

tego okresu. Daje to dziecku orientację w stosunkach społecznych,

przygotowanie do działania w zespole, kształtuje społeczną motywację działania

nie tylko na terenie szkoły, ale i poza nią (Porębska M., 1982, s.175). Wchodzi

ono – często po raz pierwszy – w szersze środowisko, spod bezpośredniej opieki

matki przechodzi pod wpływ nauczycieli. Po raz pierwszy styka się z wyraźnymi

wymaganiami, ze stałą oceną swej aktywności i jej wyników. Dziecko staje się

członkiem wielu środowisk, o różnych zachowaniach zależnie od sytuacji i

rodzaju zadań, z odmiennie funkcjonującymi regułami i przepisami

(Chłopkiewicz M., 1987, s. 131).

Zajmując pozycję w różnych zespołach i grupach oraz współdziałając w

nich dziecko opanowuje podstawowe zasady postępowania i uczy się zgodnie z

nimi działać (Porębska M., 1982, s.176).

W młodszym wieku szkolnym dokonuje się wyjątkowo interesujący

proces rozwojowy nazywany racjonalizacją ja lub też autokonstrukcją ja. Jest to

proces obrastania ja w pojęcia (Roszkiewicz I., 1983, s.85). Wielość sytuacji,

zadań, pełnonych ról sprawia, że dziecko odkrywa siebie jako miejsce wielu

możłiwości jednocześnie. Oceniane przez nauczyciela, rodziców, rówieśników

wytwarza sobie pewien obraz własnego ja, początkowo bardzo zależny od

różnorodnych opinii otoczenia, później odrębny od nich i bardziej zintegrowany.

Podobnie dzieje się z ja - idealnym. Osobowość zdecydowanie różnicuje się

wewnętrznie. Ja dziecka pełni w tym okresie głównie funkcje decyzji, wyboru,

kierując się przesłankami racjonalnymi (Chłopkiewicz M., 1987, s. 132). Dziecko

w wieku szkolnym, zdolne już do ujmowania związków logicznych, zaczyna

tworzyć pojęcia o sobie samym i o tym, co jego dotyczy (Roszkiewicz I., 1983,

s.85).

W zwiąku z racjonalizacją ja dziecko w wieku szkolnym zaczyna być

zdolne do świadomego kierowania zachowaniem, a mówiąc inaczej, do

przemyślenia swoich decyzji (Roszkiewicz I., 1983, s.88).

Jest to okres realizmu, intensywnego ćwiczenia umiejętności i

nabywania wiedzy. Dziecko rozwija zdolność do celowychaktów woli, stopnowo

uczy się wielu umiejętności praktycznych, nabywa umiejętność klasyfikowania

zjawisk, porządkuje tworzące się schematy percepcyjne i wykonawcze, tworzy

pierwsze adekwatne nastawienia ogólne. Zdobywa pojęcie czasu, pojęcia

potoczne zastępuje naukowymi. Jest coraz zdolniejsze do oderwania się od

konkretu, od operacji myślowych bazujących na wyobrażeniach i stopniowo

przechodzi do pierwszych operacji formalnych (Chłopkiewicz M., 1987, s. 131).

Dzieci w pierwszej fazie wieku szkolnego patrzą na siebie jakby z

odległości, która pozwala dostrzec jedynie zarysy obrazu, bez żadnych skaz

(Roszkiewicz I., 1983, s.86).

W młodszym wieku szkolnym czyni dziecko znaczny krok w swoim

rozwoju intelektualnym, z z punktu widzenia kształtowania się osobowości

ujawnia się szeroki zakres relacji, w jakie dziecko wchodzi ze swoim otoczeniem

społecznym. Dokonuje się wtedy opanowanie świata w jego wymiarze

społecznym.

W zachowaniu się dziecka zaznaczają się też coraz silniej jego

idywidualne dążenia, cele, samodzielnośćw ich stawianiu. Zaczyna ono sięgać w

swoim działaniu we własną przyszłość (Porębska M., 1982, s.176).

W życiu społecznym dziecka dokonuje się dość szybko zasadniczy

zwrot. Dotąd silnie związane z rodzicami, podatne na ich sugestię i przywiązane

zwraca się początkow w sposób totalny w kierunku nauczyciela, a następnie w

stronę rówieśników. Silna potrzeba przynależności do grupy czyni z większości

dzieci w tym okresie jednostki bardzo sugestywne, wzajemnie wpływające na

siebie, a kontrsugestywne w stosunku do rodziców. Dziecko stara sięę

dostosowywać swoje czynności i pragnienia do potrzeb grupy, przyswaja sobie

jej normy. Wzrasta jego wrażliwość na dezaprobatę. Dziecko żyje niejako w

rozdwojeniu. Sprzeczność wymagań rodziców i rówieśników budzi refleksję

moralną, zmusza do bardziej świadomych wyborów (Chłopkiewicz M., 1987, s.

132).

Obejmując całość kształtowania się osobowości w tym okresie można

stwierdzić, że dziecko zdobyło szerszą orientację w świecie i podstawę do

bardziej samodzielnego kształtowania siebie.

Pod koniec omawianego okresu pojawiają się początki tzw. autonomii

moralnej. Dziecko zaczyna kierować się w działaniu określoną zasadą już nie

tylko dlatego, że ktoś ją narzuca i zmusza do jej przestrzegania, ale i dlatego, iż

rozumie jej sens. W zachowaniu przejawia się uwewnętrznienie niektórych zasad

postępowania – stają się one regulatorami postępowania (Porębska M., 1982,

s.176).

Zmiana w organizacji osobowej struktury następuje dopiero w latach 9 –

12, a więc pod koniec młodszego wieku szkolnego. Poprzedzona jest czasem

intensywnego poznawania rzeczywistości, rozwoju werbalnego i intelektualnego.

Obiektywna rzeczywistość zostaje świadomie włączona w przestrzeń

psychologiczną dziecka, poszerzając i wzbogacając skalę jego przeżyć i pragnień,

przyciągając ku sobie podstawowy nurt jego aktywności, także dowolnej

(Chłopkiewicz M., 1987, s. 134).

Początek tego okresu przynosi, dokonujący się dzięki zdolności i

potrzebie racjonalnego poznawania rzeczywistości, wzrost świadomości

własnych cech, stanów, przeżyć, możliwości, a także wzrost znajomości

różnorodnych reguł, zasad, norm postępowania, celów i ideałów funkcjonujących

w środowisku społecznym. Ja jest w dużej mierze intencjonalne,

ukierunkowujące. Jednostka wyraźnie wyodrębnia się od innych i, świadoma

tego, odczuwa potrzebę wyrażania się na zewnatrz, zmieniania zastanego świata

zgodnie z własną hierarchią wartości. Stopniowa wzrasta znajomość siebie i

wnikliwość społeczna (Chłopkiewicz M., 1987, s. 136 - 138).

Ostateczny akt rozwojowy, swoiste ukoronowanie osiągnięć w procesie

kształtowania się osobowości dziecka w wieku 7 – 13 lat stanowi powstawanie

bardzo ważnej struktury, jaką jest postawa człowieka wobec siebie (Gerstmann

S., 1970, s. 147).

Stosunkowo mało zbadany jest jest proces kształtowania się osobowości,

ale to, co do tej pory wiemy o zachowaniu się dziecka w poszczególnych

okresach życia i o rozwoju psychicznym w ogóle, daje wystarczającą podstawę

do twierdzenia, że nowe formy dojrzałe osobowości, obserwowane u człowieka

dorosłego, nie występują od razu i że można oczekiwać prostszych, jakościowo

odmiennych, na kolejnych stadiach rozwoju. Ponadto trzeba przyjąć, że nie tylko

wyprzedzają one formy dojrzałe, ale stanowią etapy ich kształtowania się

(Porębska M., 1982, s.120).

1.5.

Zagrożenia kształtowania się osobowości dziecka

Proces kształtowania się osobowości jest bardzo złożony – przebiega pod

wpływem różnych czynników i składa się z wielu przekształceń działalności,

doprowadzających do uformowania struktury, która może się nadal rozwijać i

diskonalić (Porębska M., 1982, s.217).

Osobowość, o ile jej kształt nie jest wynikiem choroby, jest elastyczna,

chłonna, ciągle zmieniająca się, tak pod wpływem czynników środowiskowych

jak i nowych potrzeb, doznań i doświadczeń. Człowiek nigdy nie jest skończony,

rozwija się przez całe życie, a zmiany, choć może nie zawsze łatwo zauważalne

dla otoczenia, zachodzą.

Wśród teoretyków osobowości coraz bardziej powszechny jest pogląd,

zgodnie, z którym osobowość stanowi produkt zewnętrznych warunków, przy

czym idzie tu głównie o środowisko społeczne. Istotę osobowości determinują

specyficzne dla człowieka stosunki interpersonalne

Te ogromne możliwości niosą jednak różne niebezpieczeństwa

(Porębska M., 1982, s.217).

Prasa ma ogromną siłę kształtowania opinii publicznej, ponieważ - w

sposób zamierzony lub nie - jest środkiem przekazywania różnych poglądów,

osądów, mody i wzorów zachowań. Zdanie to odnosi się do prasy w pojęciu

ogólnym, ale jest ono również prawdziwe w odniesieniu do prasy młodzieżowej.

W tym wypadku to oddziaływanie prasy może być jeszcze silniejsze ze względu

na podatność młodych ludzi w okresie kształtowania osobowości na wpływy

zewnętrzne. Stąd wypływa troska, przede wszystkim rodziców i pedagogów, a

także psychologów, socjologów i dziennikarzy o treści zawarte w czasopismach

młodzieżowych (Orlik J

., 2002).

Tematyką poruszaną w pismach młodzieżowych jest "seks, kariera i

pieniądze", przedstawione jako cele i ideały. Wmawia się młodzieży, że mogą

one przychodzić same, bez trudu i pracy. W wywiadach z gwiazdami muzyki czy

filmu nie mówi się prawie nic o wysiłku, pracy nad rozwijaniem talentu,

poszukiwaniem własnej drogi artystycznej. Ich tematem są skandale, pieniądze,

ekstrawagancje, itp. Lansuje się model życia, w którym najważniejsze jest: mieć,

nawet kosztem drugiego człowieka, zrobić karierę bez wysiłku i do woli cieszyć

się seksem bez konsekwencji ( Sokół Z., 1997).

1.5.1. Telewizja i przemoc

Pod wpływem mass mediów zmieniły się wyobrażenia na temat czasu i

przestrzeni, a także procesu komunikowania. Łatwość, dostępność i

natychmiastowość informacji zapewnia człowiekowi możliwość orientacji we

współczesnym świecie, powoduje zmiany w uznawanych dotąd wartościach w

stosunkach międzyludzkich i zwyczajach, a także powoduje proces akceleracji i

przyśpieszenia zmian w zakresie edukacji. To właśnie mass media stały się

swoistym środkiem wychowawczym – źródłem wielorakich wiadomości i

przeżyć wywierających wpływ na rozwijanie zainteresowań współczesnego

kształtowanie postaw (Gajda J., Juszczyk S., Siemieniecki B., Wenta K., s.110).

Osobowość współczesnego pokolenia w coraz większym stopniu

kształtowana jest przez wpływy i bodźce rozwojowe działające poza szkołą.

Jesteśmy świadkami powstania nowej rzeczywistości wychowawczej, wśród

której szczególne miejsce przypada mass mediom, głównie telewizji (Zając A.,

1996, s.95).

Telewizja coraz częściej jest nieodłączną częścią naszego życia. Stąd też

nieuchronnie wpływa na kształt i sposób funkcjonowania wielu ludzi w

społeczeństwie (Hałaj J., Pietrzak H., 2000, s.56 ). Żyjemy w czasach, w

których środki masowego przekazu wdzierają się w życie codzienne człowieka,

narzucają mu swoją wszechobecność wszędzie: w domu, na ulicy, w szkole,

środkach komunikacji, w miejscach pracy, odpoczynku (Hołyst B., 1989, s.505).

W miarę dorastania dziecka rozszerza się krąg oddziaływań

wychowawczych. Najpierw jest to rodzina, która rozpoczyna długi proces

przygotowania dzieci do życia poprzez kształtowanie określonych ról

społecznych, systemu wartości, norm postępowania i niezależnie od swoich

możliwości i warunków materialnych, kulturalnych, statusu społecznego,

zaspokaja przede wszystkim potrzeby emocjonalne dziecka, potrzeby

bezpieczeństwa i przynależności (Izdebska J., 1996, s.8). Stopniowo środowisko

życia dziecka ulega rozszerzeniu, powiększa się ilość i zakres oddziaływujących

bezpośrednio lub w sposób pośredni grup i instytucji (Trempała E., 1994).

Wywierają ona określone zmiany w osobowości dziecka poprzez działania o

bardzo różnym charakterze (Izdebska J., 1996, s.8). Środki masowego przekazu

stały się obok rodziny i środowiska społecznego czynnikiem oddziaływania o

bardo istotnym znaczeniu (Lipkowski O., 1980, s.60). Trzeba jednak dostrzegać

wszystkie czynniki, które kształtują osobowość ludzką, w tym również sposób

odbierania określonych treści przekazywanych przez środki masowe.

Przez wpływ rozumie się na ogół długotrwały proces, który przejawia

się w szeregu nieraz bardzo trudno uchwytnych zmian dotyczących postaw,

poglądów, ocen moralnych, estetycznych itp. (Gajda J., Juszczyk S.,

Siemieniecki B., Wenta K., s.110).

Należy rozgraniczyć trzy rodzaje wpływu, jaki film i telewizja

wywierają na odbiorców. Wpływ natychmiastowy, czyli bezpośredni, wpływ

kumulatywny oraz podświadomy. Wpływ bezpośredni wywierają poszczególne

filmy oraz programy telewizyjne. Wpływ ten to bezpośrednie oddziaływanie na

uczucia odbiorcy oraz intelektualne opracowanie obejrzanych treści. Wpływ

kumulatywny działa na zasadzie drążenia. Każdy film czy program telewizyjny

wywiera nieznaczny, prawie nieuchwytny wpływ, który następnie sumuje się,

kumuluje z wpływem poprzednio obejrzanych filmów i programów

telewizyjnych. Zbliżony do tego jest wpływ podświadomy. Widz może

początkowo odrzucić postawy prezentowane mu na ekranie z powodu kontekstu,

w jakim zostały ukazane. Okoliczności towarzyszące ulegają zapomnieniu, a

napięcie uczuciowe wywołane przez postawę bohatera utworu tkwi

nadal w odbiorcy (...). Istnieje także czwarty rodzaj wpływu. Szczególnie

atrakcyjny film lub program telewizyjny apelują do właściwości tkwiących w

każdym człowieku, do skłonności do naśladownictwa (Kobolewska J., 1972,

s.25). Środki masowego przekazu osłabiają bowiem rzeczowy i osobowy

kontakt młodzieży ze środowiskiem, powodują proces jej alienacji społecznej,

sprzyjając kontaktowaniu się form zachowania, zainteresowań, postaw opartych

na wzorach i bodźcach pochodzących nie z najbliższego otoczenia, lecz z

odległych centrów kulturalnych dysponujących środkami masowego przekazu

(Wroczyński R., 1979, s.240). Niewątpliwie, duży jest wpływ telewizji na formy

zachowania się młodych ludzi, sposób bycia, ubiór, uczesanie, wygląd

zewnętrzny, a także na taniec, sposób muzykowania i śpiewania (Lipkowski O.,

1980, s.65). Ten rodzaj wpływu, szczególnie silny u dzieci i młodzieży, daje się

również zauważyć u ludzi dorosłych, zwłaszcza młodych, w wieku 20-25 lat

(Kobolewska J., 1972, s.25).

Dzieci nie posiadające wiedzy doświadczenia dorosłych, nie mające

ukształtowanego systemu wartości i krytycznego myślenia, różne treści

przedstawiane w filmach odbierają dosłownie, w sposób bardzo emocjonalny

(Kiełtyka-Zając B., Góra K., Zając A., 1997, s.327).

Środki masowego przekazu wywierają również wpływ na kształtowanie

się postaw, dostarczają wzorów, modeli postępowania (Filipczuk H., 1981,

s.223). Z bohaterami filmowymi utożsamiają się zwłaszcza młodsze dzieci,

starsze zaś przyjmują tylko niektóre cechy, godne naśladowania - chłopcy: siłę,

odwagę, zaradność, spryt, sprawiedliwość itp., a dziewczęta wybierają urodę,

delikatność uczuć, wysoką pozycję społeczną, życzliwość, opiekuńczość, siłę i

odwagę (Gajda J., 1977, s.29).

Dziecko poświęca wiele czasu na oglądanie telewizji, naśladuje zachowanie

w niej oglądane, rozwija je i uogólnia na inne sytuacje. Z telewizji

przejmuje zwyczaje, obyczaje i wzory zachowań, naśladuje ulubionych

bohaterów w reakcjach uczuciowych, postawach społecznych (Zając A., 1996,

s.105).

Telewizja dostarcza zarówno wiele treści pozytywnych jak i

negatywnych. Duże zagrożenie niosą ze sobą nieprawidłowe wzorce zachowań

prezentowane przez telewizję, które formą i treścią często nie odpowiadają

rozwojowi małych odbiorców (Kiełtyka-Zając B., Góra K., Zając A., 1997,

s.327). Negatywne wzorce osobowe prezentowane przez środki masowego

przekazu mogą mieć szczególnie silny wpływ na kształtowanie się postaw

młodzieży i aprobowane przez nią wartości ze względu na jej jeszcze nie w pełni

ukształtowaną, a co za tym idzie – plastyczną osobowość (Hołyst B., 1989,

s.472).

Telewizja wpływa na poglądy i postawy w wielu dziedzinach życia (Fryc-

Piętak D., 1995, s.25). Jej wpływ jest poważny na przeżycia uczuciowe dzieci, a

tym samym na ich rozwój emocjonalny. Na prezentowane treści, zwłaszcza w

filmach dziecko reaguje bardzo żywo, smucą je przeżycia jednych bohaterów,

śmieszą innych, a przerażają jeszcze innych.

Badania empiryczne dowodzą, że telewizja może wywołać u dzieci i

młodzieży zaburzenia emocjonalne, bezsenność, nocne lęki, spadek

zainteresowania szkołą, trudności w koncentracji uwagi na lekcji, utratę

inicjatywy i kreatywności, przytępienie wyobraźni (Zając A., 1996, s.113).

Dziecko, które ogląda sceny budzące emocje negatywne, przede wszystkim

lękowe, jest skłonne i w innych sytuacjach do reakcji lękowych. Działa tu

utrwalanie wspomnieniowe oraz wyobraźnia. Nie zawsze przyznaje się do tego (z

obawy, że rodzice nie pozwolą mu obejrzeć następnego filmu), często zresztą

wpływ przeżytych emocji nie działa natychmiast. Później jednak dziecko boi się

zostać samo w domu lub wyjść na klatkę schodową: zdaje się mu, że ktoś tam

stoi, że się czai.

Jednak nie u wszystkich dzieci pod wpływem drastycznych scen filmowych

wzrasta lękliwość. Niekiedy w wyniku oglądania wielu obrazów tego rodzaju

następuje oswojenie z agresją i grozą (Filipczuk H., 1981, s.222).

Najbardziej niebezpieczne jest oddziaływanie mediów na poziom

agresywności widzów. Twórcy programów w trosce o ich oglądalność starają się

pokazywać wydarzenia spektakularne, wstrząsające i niezwykłe, co może

prowadzić do przekonania, że zachowania agresywne są normalne i powszechnie

przyjęte, a więc nie budzą poczucia winy. Działa tu mechanizm opisany przez

psychologię społeczną społecznej słuszności, że ludzie, którzy są przekonani o

jakimś postępowaniu, że „wszyscy tak robią”, dochodzą do wniosku, że

zachowanie takie jest słuszne.

Agresywne dźwięki, migotający ekran powodują rozstrój systemu

nerwowego i silnie zaburzają prawidłowy rozwój młodych widzów. Drastyczne

treści programów telewizyjnych wzmagają napięcie nerwowe zaburzające

poczucie bezpieczeństwa. Bierna obserwacja potęguje ten stan, nieprawidłowo

dojrzewają uczucia społeczne. Oglądanie przez dzieci agresji na ekranie telewizji

jest jakby jej aprobowaniem. Zachęca je do wyładowania agresji, którą tłumią,

Gdy dzieci bardzo silnie się identyfikują z jakąś postacią, która jest agresywna, to

ich agresja się nasila. Dziecko dowiaduje się, w jaki sposób można kogoś zabić,

jaki cios jest najbardziej skuteczny. Bohaterowie filmów dla. młodych widzów są

często uosobieniem różnych sił w walce dobra ze złem. Środkiem do osiągnięcia

zwycięstwa jest często przemoc fizyczna, szybkość i sprawność reakcji. Badania

dowiodły, że im więcej scen przemocy się ogląda, tym większe jest

prawdopodobieństwo wystąpienia agresji (Kołodziejska D., 2002).

Wielokrotne oglądanie scen przemocy i krzywdy, początkowo

wzruszające, z czasem staje się coraz bardziej obojętne, a ich widzowie

obojętnieją wobec sytuacji przemocy, a także w życiu codziennym nie mając

poczucia winy przy własnych agresywnych zachowaniach.

Problem wpływu oglądania scen agresji i przemocy na rozwój i

wrażliwość dzieci i młodzieży oraz brutalizację życia społecznego poruszany

jest od wielu lat (Hołyst B., 1994, s.457). Dzieci uczą się z telewizji nawet

– bez nagradzania – zarówno postaw pożądanych społecznie jak i np. agresji

(Kossowski P., 1999, s.66). Panuje przekonanie, że ujemne treści przedstawiane

za pośrednictwem filmu i telewizji mogą niekorzystnie wpływać na odbiorcę,

„mogą skłaniać jednostkę do popełnienia przestępstwa, dopomóc w

wykształceniu się negatywnego systemu norm i wartości (Hołyst B., 1994, s.54).

W wyniku badań oddziaływania scen przemocy w telewizji i innych

środkach masowego przekazu na zachowania, wiedzę, emocje, postawy i

system wartości odbiorców powstały teorie dotyczące ich wpływu. Można je

sprowadzić do trzech stanowisk. Optymiści reprezentują teorię katharsis i

uważają, że treści takie oddziałują pozytywnie (Gajda J., 1988, s.95). Zakłada

ona, że przedstawianie przemocy w mediach prowadzi do spadku emocji i

tendencji do zachowań agresywnych poprzez utożsamianie się widza z

prezentowaną przemocą (Schneider H. J., 1992, s.92). Zwolennicy teorii katharsis

czerpią założenia z klasycznej koncepcji psychoanalitycznej redukowania

popędów za pośrednictwem wyobraźni. Filmy i telewizja są źródłem fantazji,

która staje się zastępczą formą realizacji pożądanych zachowań czy osiągnięcia

celów. Stwarza namiastkę poczucia zaspokojenia i zmniejsza popędy agresywne.

Oglądanie scen zadawania obrażeń innym ma powodować u widzów

zredukowanie agresywnych popędów. Prezentacja przemocy w telewizji stwarza

agresywnym dzieciom i ludziom młodym możność psychicznego rozładowania

agresywnych impulsów i zaspokojenia fantazji w społecznie dopuszczalnej

formie. Pesymiści, wychodząc z założenia behawioryzmu, ukazują negatywne ich

oddziaływanie (Gajda J., 1988, s.95). Badacze prezentujący przeciwstawne

stanowisko twierdzą, że czytanie bądź oglądanie scen przemocy, okrucieństwa,

agresji wywiera na odbiorcach wysoce negatywny wpływ, a co za tym idzie,

powinno się dążyć do wyeliminowania ze środków masowego przekazu

sekwencji tego rodzaju (Hołyst B., 1989, s.375). Środki masowego przekazu

oddziałują negatywnie, zwłaszcza na młodzież i prowadzą do pojawienia się

zachowań agresywnych. Zwolennicy tej teorii nie mają wątpliwości co do

tego, że istnieje zależność między agresją z ekranu a zachowaniem dzieci i

młodzieży. Najmniej liczne i niewytrzymujące współczesnej krytyki jest

stanowisko neutralne, według którego treści te nie wywierają żadnego wpływu

(Gajda J., 1988, s.95). Środki masowego przekazu mogą tylko ugruntować

istniejące już agresywne postawy i modele zachowań, natomiast nie są w stanie

same przez się wywołać dotychczas nieobecnych skłonności agresywnych.

W konkluzji należy stwierdzić, że:

-oglądanie przemocy, agresji na filmie wywołuje reakcje agresji u widzów,

-obraz bólu, krwi, cierpień ofiary równie skutecznie jak widok samego

agresywnego zachowania się pobudzał do agresji,

-osoby badane, które oglądały film z mocnymi scenami agresji wymierzały

silniejszą karę za błędy w grupie kontrolnej niż osoby, które oglądają zgodną grę

sportową,

-uczniowie, wobec których nie stosowano agresji werbalnej (nie obrażano

godności osobistej), ale którzy oglądali emocjonalną scenę agresji fizycznej,

wymierzali silniejszą karę niż uczniowie obrażani, wyśmiewani, lecz nie

oglądający scen agresji (Król T., 2003).

Przez olbrzymi zasięg oddziaływania oraz różnorodność

przekazywanych treści środki masowego przekazu dysponują ogromną siłą

kształtowania osobowości człowieka (Hołyst B., 1989, s.507). Media przekazują

młodzieży wartości, cele i standardy zachowań aprobowanych społecznie. To,

jaki wpływ wywrą na młodego człowieka treści przekazywane przez filmy i

telewizję zależy w dużej mierze od poczucia bezpieczeństwa bądź jego braku u

danej jednostki, od tego, w jakich warunkach dorastała, na ile troskliwie

rodzice zajmowali się nią w dzieciństwie oraz czy posiada jakieś moralne

autorytety (Kurski J., 1994, nr 283).

Telewizja jest tym środkiem masowego przekazu, który najsilniej

przeobraża dotychczasowe formy aktywności młodzieży i dorosłych, dlatego też

w miarę gwałtownej ekspansji telewizji obserwujemy narastanie najpierw

dyskusji, następnie badań nad jej wpływem, ujmowanych w różnorakich

aspektach (Wroczyński R., 1979, s.233).

Nie ma dziś wątpliwości, że telewizja ma ogromny wpływ na

kształtowanie ludzkich postaw, poglądów i zachowań. Kontakt z telewizją jest

kontaktem z człowiekiem bez ryzyka, gdzie widz ma nad nim pełną kontrolę;

może płakać przy melodramacie, śmiać się przy komedii i umierać ze strachu

przy horrorze. Bierne i bezpieczne uczestnictwo w nieprawdziwym telewizyjnym

życiu zastępuje często bardzo problemowe kontakty z realnymi ludźmi.

Jednocześnie istnieją poważne przesłanki by sądzić, iż telewizja jest

jednym z czynników odpowiedzialnych za rozwój agresywności u dzieci i

młodzieży (Król T., 2003).

1.5.2. Gry komputerowe

Granie w gry komputerowe jest bardzo popularną formą

wykorzystywania czasu wolnego przez młodzież. Zastosowanie komputerów do

grania oraz ich wpływ na osobowość młodych ludzi to zagadnienie ciągle jeszcze

budzące kontrowersje. Coraz to nowe, pojawiające się gry komputerowe,

szczególnie z elementami przemocy mogą mieć związek ze wzrostem

przestępczości i deprawacji nieletnich, dla których obserwowana na ekranie

fikcja może zlewać się z realnym życiem.

Praca z komputerem jest bardzo ciekawa i kształcąca, jednak nie może

wypełniać człowiekowi całego życia. Psycholodzy uważają, że bezpieczna dawka

komputerowej rozrywki to jedna godzina dziennie. Niestety, rodzice często

pozostawiają dzieci sam na sam z komputerem przez wiele godzin dziennie. Jest

to dla nich wygodne, ale dla młodego użytkownika może stać się niebezpieczne,

jeśli powtarza się często. Niewłaściwie wykorzystywany komputer może stać się

groźną zabawką. Często jest porównywany do “maszyny narkotycznej”.

Z obserwacji wynika jednak, że ulubionym zajęciem komputerowym

dzieci i młodzieży są gry komputerowe. Wirtualna rzeczywistość pochłania

czasem do tego stopnia, że po kilku godzinach spędzonych przy komputerze,

gracz wprowadza się w stan niezwykłego podniecenia i niepokoju. Przygody

bohaterów dzieją w labiryntach, tunelach, lochach, zburzonych miastach, pełnych

dziwnych nierzeczywistych postaci. Działa to na młodego człowieka

przygnębiająco. Sprawia, że dostrzega on tylko złe strony otaczającego świata lub

wyrabia sobie pogląd, że tak właśnie świat powinien wyglądać. W grach

obowiązuje prosta zasada: albo ja ciebie zabiję, albo ty mnie. Zabijając, nie tylko

nie ponosi się konsekwencji, lecz jest się nagradzanym. Młodzież wychowywana

jest więc w kulcie siły i okrucieństwa, uczy się negatywnych zachowań, zacierają

się granice między dobrem a złem.

Powodem popularności gier komputerowych wśród dzieci i młodzieży

jest możliwość rozerwania się, przeniesienia do piękniejszego, bardziej

odpowiadającego dziecięcym wyobrażeniom wirtualnego świata, gdzie

obowiązują proste zrozumiałe zasady postępowania, nie wymagające

angażowania sfery intelektualnej, wystarczy wykształcić sprawność manualną i

to najczęściej jednej ręki! Można się więc obawiać, że utrwalone w obcowaniu z

tą zabawką schematy będą łatwo przenoszone do prawdziwej rzeczywistości i

mogą wpływać na zawężenie pola myślenia twórczego (Laszkowska J., 2001).

Obecnie zainteresowanie grami komputerowymi w życiu dzieci

koncentruję się częściowo na aspołecznym aspekcie spędzania czasu wolnego.

Powoduje to zazwyczaj wycofanie się dziecka z kontaktów społecznych, co ma

konsekwencje nie tylko dla społecznego uczenia się i rozwoju umiejętności

komunikacyjnych, lecz także dla rozwoju wrażliwości pod kątem zwracania

uwagi na potrzeby innych. Podobnie jak oglądanie telewizji, gry komputerowe

mogą również blokować rozwój wyobraźni wzrokowej dziecka, ponieważ nie

kładą żadnego nacisku na tą umiejętność (Fontana D., 1995, s.64).

Gry komputerowe - cieszą się przeważnie złą sławą. Obwinia się je

zatem o degenerowanie młodych umysłów przez szerzenie przemocy, tworzenie

wypaczonego wizerunku świata czy też dostarczanie nieodpowiednich wzorów

zachowań itp. Bardziej subtelne zarzuty dotyczą osłabienia kontaktu z

rzeczywistością realną, ograniczania wyobraźni, obniżenia zdolności do myślenia

dyskursywnego i przekształcania myślących ludzi w automaty bezmyślnie

reagujące na bodźce.

W grach bardzo szkodliwy, lecz ogromnie rozpowszechniony jest akcent

brutalności i okrucieństwa. Są to propozycje z gatunku "bij-zabij", oferowane

niezależnie od klasy sprzętu. Realizm przedstawianych na ekranie obrazów i

dokładność unicestwiania przeciwników zależy od klasy wyposażenia sprzętu.

Wśród gier przeważają programy zawierające elementy okrucieństwa i przemocy.

Inną grupę stanowią gry pornograficzne - od najprostszych: zestawy obrazków,

puzzle, rozbierane pokery, po gry erotyczne i tzw. cyberseks (.P. Robinson, N.

Tamosaitis, P. Spear, V. Soper, 1995, s.268-329.). Ogromne możliwości w

urozmaiceniu tych programów przyniosła technika ich zapisu na płytach

kompaktowych ze względu na nieporównywalnie większą ich pojemność.

Badania jakie przeprowadziła prof. Maria Braun-Gałkowska wraz z

zespołem, wykazały istotny wpływ gier agresywnych na dzieci i młodzież. Celem

badań było stwierdzenie, czy dzieci korzystające z „agresywnych” gier

komputerowych różnią się od dzieci takich gier nie używających pod względem

agresywności i wrażliwości moralnej.

Badaniami objęci byli chłopcy (ponieważ oni częściej niż dziewczynki

zajmują się takimi grami) w wieku 12-15 lat. Zbadano dwie grupy: pierwsza –

„komputerowa” - składała się z chłopców zajmujących się grami komputerowymi

z zawartością agresji co najmniej przez 10 godzin w tygodniu; druga –

„niekomputerowa” - obejmowała chłopców nie posiadających komputera w

domu i nie korzystających z gier.

Grupy do badań wyodrębniono za pomocą specjalnie skonstruowanego

wywiadu, a badania zostały przeprowadzone przy użyciu trzech testów

(Inwentarz A. Buss i A. Durkee, Test Rysunku, Test Wrażliwości Moralnej T.

Witkowskiego). Rezultaty uzyskane przez chłopców z porównywalnych grup w

badaniach wszystkimi użytymi metodami różniły się między sobą w sposób

statystycznie istotny. Chłopcy „komputerowi” okazali się bardziej agresywni i

dotyczyło to zarówno wyniku ogólnego, jak i wszystkich wskaźników testu

kwestionariuszowego, a mianowicie: napastliwości fizycznej, napastliwości

słownej, napastliwości pośredniej, negatywizmu, podejrzliwości, wrażliwości i

drażliwości. Także badania metodą projekcyjną (Test Rysunku) wykazały, że

dzieci „komputerowe” cechowało większe napięcie emocjonalne i wyższa

agresywność.

Niewrażliwość moralną w połączeniu z podwyższoną agresywnością

można określić jako tendencję do psychopatii, a osobowość o takich cechach jako

osobowość aspołeczną. Tak więc wyniki badań wskazały wyraźnie, że

korzystanie z gier o treściach agresywnych może kształtować w dzieciach

tendencje aspołeczne. Oczywiście, jedne badania nie odpowiadają na wszystkie

pytania i są ograniczone zastosowaną strategią badawczą. Pozostaje jeszcze wiele

zagadnień niejasnych, na przykład: W jakiej mierze oddziaływanie gier jest

modyfikowane przez wiek, płeć, cechy osobowości i sytuację rodzinną dzieci; w

jakiej mierze zależy od czasu poświęcanego na granie i inne. (Zespół nasz

prowadzi dalsze badania nad tymi zagadnieniami.) Jednak istnienie związku

między korzystaniem z gier nasyconych destrukcją i przemocą a wzrostem

agresywności i obniżeniem wrażliwości moralnej zostało w naszych badaniach

wyraźnie stwierdzone (Braun – Gałkowska M, 1997).

Choć posługiwanie się komputerami przez dzieci i młodzież może

przynosić wiele korzyści, to jednak gry komputerowe nasycone obrazami

destrukcji i przemocy stanowią poważne zagrożenie społeczne. Zagrożenie to, a

nawet charakter gier jest na ogół osobom dorosłym zupełnie nieznany.

Można więc powiedzieć, że dzieci poświęcające dużo czasu na

agresywne gry komputerowe cechują się większą agresywnością, natomiast ich

wrażliwość moralna jest niższa. Agresja jest to zachowanie zmierzające do

uczynienia komuś krzywdy, zaś agresywność jest względnie stałą tendencją do

takich zachowań. Agresywność uwarunkowana jest przez wiele czynników,

wśród nich znaczące jest tzw. uczenie się społeczne, czyli naśladowanie

zachowań agresywnych obserwowanych w świecie realnym lub na ekranie. Przez

wrażliwość moralną rozumie się zdolność do reagowania na przejawy dobra i zła

w konkretnych sytuacjach, dostrzeganie dobra i zła i umiejętność oceniania

zachowań z punktu widzenia moralnego. Jej obniżenie można opisać jako

niewrażliwość na bodźce moralne, niereagowanie na przejawy dobra i zła (Braun

– Gałkowska M, 1997).

Tak więc gry komputerowe mają swoją mroczną stronę. Zaszczepiają w

umysłach graczy spory ładunek agresji i przemocy, który może utrwalać w

dziecku przekonanie, iż okrucieństwo jest stanem normalnym, potrzebnym do

tego, aby przetrwać w rzeczywistym świecie. Przy grach opartych na walce mały

fan komputera nie zauważa mijających godzin. A przecież świat tych gier to

świat wirtualny, nierzeczywisty, fantastyczny, świat inny od otaczającej

rzeczywistości. Codzienna dawka okrucieństwa, podawana przez tzw. gry

czerwone, może spowodować poważne zmiany w osobowości młodego

człowieka. Intensywna grafika, efekty dźwiękowe - wybuchy, błyski, okrzyki,

gwałtowna muzyka - atakują cały czas zmysły małego komputerowca, stępiają

jego wrażliwość ( Laszkowska J., 2001).

Z wychowawczego punktu widzenia istotne jest, że programy

multimedialne (nade wszystko większość gier) kształtują agresję u dzieci i

młodzieży poprzez ukazywanie w nadmiarze scen przemocy. Początkowe silne

pobudzenie emocjonalne na skutek wielokrotnego oglądania takich scen

prowadzi do zobojętnienia i braku reakcji na przedstawiane obrazy (Braun –

Gałkowska M, 1997). Wpływ gier na postawy i zachowania dzieci i młodzieży

zaznacza się przede wszystkim w sferze zachowań zewnętrznych. Wielość scen

agresji wyrabia przekonanie o powszechności agresji oraz powoduje utratę

wrażliwości na ból, cierpienie czy przemoc. Sceny takie, przedstawione z

obojętnością, ułatwiają naśladowanie agresywnych zachowań ( Braun –

Gałkowska M., 1995).

Przemoc przejawiana w grach nie jest karana, ale przeciwnie -

nagradzana punktami, poczuciem sukcesu. Często jest usprawiedliwiana tym, że

walka toczy się w "słusznej sprawie", chociaż są i takie gry, w których uczestnik

może wybierać, czy będzie walczyć po stronie dobra, czy zła. W tym ostatnim

przypadku musi dochodzić do identyfikacji ze "złymi mocami" (Braun –

Gałkowska M., 1997).

Przypisy do rozdziału I:

1. Braun-Gałkowska M.: Oddziaływanie obrazów przemocy na psychikę,

"Ethos" 1997, nr 40.

2. Braun-Gałkowska M.: Wpływ telewizyjnych obrazów przemocy na psychikę,

"Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze" 1995, nr 6.

3. Braun – Gałkowska M.:Gry komputerowe a psychika dziecka. “Edukacja i

Dialog” 1997, nr 9.

4. Chłopkiewicz M.: Osobowość dzieci i młodzieży. Rozwój i patologia. WsiP,

Warszawa 1987.

5. Doroszewska J.: Pedagogika specjalna. Tom I, ZN im. Ossolońskich 1981.

6. Filipczuk H.: Rodzina a rozwój psychiczny dziecka. Nasza Księgarnia,

Warszawa 1981.

7. Fontana D.: Psychologia dla nauczycieli. Wyd. Zysk i S – ka, Poznań 1995.

8. Fryc – Piętak D.: Mass media a zachowania seksualne. “Wychowawca” 1995,

nr 6.

9. Gajda J., Juszczyk S., Siemieniecki B., Wenta K.: Edukacja medialna. Wyd.

A. Marszałek.

10. Gerstmann S.: Osobowość. PZWSz, warszawa 1970.

11. Guthrie E. R.: Osobowość w świetle teorii uczenia się. Problemy osobowości

motywacji w psychologii amerykańskiej. Wybór i opracowanie J.

Reykowskiego, Warszawa 1964.

12. Hałaj J., Pietrzak H.: Psychologia społeczna w praktyce. WSP Rzeszów

2000.

13. Han-Ilgiewicz N.: Nieznośni chłopcy. Typy plastyczności psychicznej w

diagnostyce szkolnej. Warszawa 1960, s. 220 ns.; M. Bates, Człowiek i jego

środowisko (tłum. z ang.), Warszawa 1967.

14. Hołyst B.: Kryminologia, Warszawa 1989.

15. Hołyst B.: Kryminologia, Warszawa 1994.

16. Izdebska J.: Rodzina – dziecko – telewizja. Szanse wychowawcze i

zagrożenia telewizji. TRANS HUMANA, Białystok 1996.

17. Kiełtyka – Zając B., Góra K., Zając A.: Semiotyczno – ergonomiczne

uwarunkowania konstruowania ekranowych i komputerowych komunikatów

wizualnych. [W:] Nowoczesne media w kulturze, mauce i oświacie. Red. W.

Strykowski, A. Zając, UAM w Poznaniu – WSP w Rzeszowie – TARR,

Tarnów 1997.

18. Kobolewska J.: Środki masowego oddziaływania. CRZZ, Warszawa 1972.

19. Kołodziejska D.: Telewizja wpływa na rozwój dziecka. “Edukacja i dialog”

2002, nr3.

20. Kossowski P.: Dziecko i reklama telewizyjna. Wyd. Żak, Warszawa 1999.

21. Król T.: Wpływ telewizji na zachowania agresywne dzieci i młodzieży.

“Psychologia i Rzeczywistość” 2003, nr 1.

22. Kunowski S.: Podstawy współczesnej pedagogiki. Warszawa 1993.

23. Kurski J.: Przepraszam, czy tu zabijają. “Gazeta Wyborcza” 1994, nr 283.

24. LaszkowskaJ.: Niebezpieczne gry z myszką. “Edukacja i Dialog” 2001, nr 4.

25. Nuttin J.: Struktura osobowości. PWN, Warszawa 1968.

26. Orlik J.: Prasa młodzieżowa na ryknku polskim, „Wychowawca” 2002, nr 6.

27. Porębska M.: Osobowość i jej kształtowanie się w dzieciństwie i młodości.

WsiP, Warszawa 1982.

28. Przetacznik – Gierowska M., Makiełło – Jarża G.: Podstawy psychologii

ogólnej. WSziP, Warszawa 1989.

29. Rataj M.: Szkoła – dzieci – rodzice. CRZZ, Warszawa 1979.

30. Reber A. S.: Słownik psychologii. Wyd. Naukowe Scholar, Warszawa 2000.

31. Reykowski J.: O rozwoju osobowości. “Psychologia Wychowawcza” 1976, nr

32. Robinson P., Tamosaitis N., Spear P., Soper V.: Cyberseks. Warszawa 1995.

33. Roszkiewisz I.; Psychologia rozwojowa dla rodziców. Młodszy wiek szkolny.

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1983.

34. Schneider H. J.: Zysk z przestępstwa. Warszawa 1992.

35.

Sokół Z.: Międzynarodowe czasopisma młodzieżowe w Polsce (1990-1995),

"Poradnik Bibliotekarza" 1997, nr 2.

36. Szewczuk W.: Psychologia. Zarys podręcznikowy. WsiP, Warszawa 1966.

37. Wiśniewski Cz.: Kształtowanie osobowości. “Edukacja i Dialog”, 1998, nr3.

38. Wroczyński R.: Pedagogika społeczna. PWN, Warszawa 1979.

39. Zając A.: Wychowawcze aspekty filmów animowanych emitowanych przez

polskojęzyczną telewizję. [W:] Media w kulturze, nauce i oświacie. Red. W.

Strykowski i A. Zając, UAM w Poznaniu – WSP w Rzeszowie – TARR,

Tarnów 1996.

40. Ziemska M.: Rodzina a osobowość. Wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa

1979.

Dzisiejsza reklama, obecna w naszym życiu w różnych postaciach jest

zjawiskiem, wbrew pozorom, złożonym. Sytuuje się na przecięciu kilku

obszarów, takich jak ekonomia, sztuka, kultura, a także masowe komunikowanie

społeczne, wkraczając przy tym na teren szeroko pojętej edukacji (Kossowski P.,

1999, s.79).

Reklama stanowi podstawową formę komunikowania się

przedsiębiorstwa z rynkiem, jest jednym z instrumentów marketingu

wchodzących w skład czynników aktywizacji sprzedaży. Reklama jest tym

elementem struktury marketingu, który wpływa w formie płatnego

bezosobowego oddziaływania bezpośrednio na zjawiska rynkowe, tj. głównie na

motywy, postawy i sposób postępowania nabywców (Garbarski L., Rutkowski J.,

Wrzosek W., 1998, s.308). Jest swoistym procesem informacyjnym, będącym

elementem określonej strategii marketingowej (Skrzypczak J., 1999, s.463).

Celem reklamy jest zwiększenie sprzedaży określonych towarów,

dążenie do wywarcia takiego wpływu na odbiorcę, aby dokonał sugerowanego

mu zakupu, co przy ostrej walce konkurencyjnej różnych koncernów

produkujących różnorodne artykuły nie jest rzeczą prostą (Kobolewska J., 1972,

s.99).

Reklamą jest każdy przekaz zmierzający do promocji sprzedaży albo

innych form korzystania z towarów lub usług, popierania określonych spraw lub

idei, albo do osiągnięcia innego efektu pożądanego przez reklamodawcę,

nadawany za opłatą lub inną formą wynagrodzenia (Sonczyk W., 1999, s.21).

Według definicji słownikowej reklama (łac. reclamo – krzyczę) to

„rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i

możliwościach nabycia (...) zwykle za pomocą plakatów, ogłoszeń w prasie,

radiu, telewizji, stanowiące zachętę do nabywania towarów lub korzystania z

określonych usług” (Tokarski J., red., 1980, s.636).

Definicja nie obejmuje wszystkich dzisiejszych celów, sposobów i

konsekwencji działalności reklamowej. Zwraca szczególnie uwagę na

akcentowanie jej informacyjnego racjonalnego charakteru, podczas, gdy

wiadomo, iż współczesna reklama, zwłaszcza elektroniczna w dużej mierze

odnosi się do ludzkich emocji. Często w dwuznaczny sposób, będąc raczej

audiowizualną impresją na temat produktu i samej firmy, odwołuje się do

naszych przeżyć, namiętności, pragnień (Kossowski P., 1999, s.80). Przez

połączenie obrazu, ruchu, dźwięku i koloru telewizja ma najlepsze możliwości

przyciągania i utrzymania uwagi odbiorców oraz wykreowania reklamy silnie

oddziałującej na emocje potencjalnego klienta (Kall J., 1995, s.103).

Reklama w momencie swego zaistnienia stała się częścią bogatego

świata medialnego, dostarczając informacji o produkcie lub jego marce. Produkt

jest tu rozumiany bardzo szeroko – obejmuje swoim zasięgiem pojęciowym

zarówno przedmioty jak i podmioty, czyli zarówno rzeczy materialne, jak i idee

czy wręcz samych ludzi (Pawica E., Widawska E., 2001).

Reklama telewizyjna składa się z trzech umiejętnie połączonych ze sobą

elementów:

1. Obraz, który dominuje w reklamie telewizyjnej i to on głównie wyzwala

emocje widzów.

2. Słowa, które mają drugorzędne znaczenie w wypadku reklamy telewizyjnej,

którą się ogląda, a nie słucha.

3. Efekty dźwiękowe, które znacznie zwiększają skuteczność reklamy

telewizyjnej. Szczególną rolę odgrywa wśród nich muzyka, używana do

wytworzenia odpowiedniej atmosfery, nastroju (Kall J., 1995, s.109).

W wielu przypadkach przekaz reklamowy ma dwie warstwy: jedną

z nich jest to, co potrafi sobie uświadomić odbiorca; drugą tworzą elementy

ukryte przed refleksją – od przedstawionej przed chwilą prostej manipulacji

muzyką, przez przekazy mające działać na podświadomość, po uczenie

obserwacyjne (Kwarciak B., 1999, s.111).

Jednym z celów umiejętnej reklamy jest znalezienie takich form i

technik oddziaływania na odbiorców, które umożliwiłyby pokonanie oporu

jednostki wobec presji wywieranej na nią przez nadawcę i

zmniejszyły do minimum wpływ grup odniesienia (Kobolewska J., 1972, s.99).

Według J. Kalla celem reklam, składających się zwykle z szybko

zmieniających się lub też nastrojowych scen, jest wytworzenie u widza emocji,

dzięki którym wokół marki wytwarza się pozytywna otoczka (Kall J., 1995, s.

113).

Celem reklamodawców jest jak najlepsze zaprezentowanie produktu w

różnej formie wizualnej (czasami wystarczy sama nazwa produktu), co pociągnie

za sobą wzmożony popyt na niego. Jednakże obok zrealizowania celu, jakim jest

zwiększenie sprzedaży dóbr i usług, może się pojawić efekt uboczny w postaci

podtrzymywania uprzedzeń i stereotypów.

Reklama, bowiem posługuje się językiem uproszczonym,

sklasyfikowanym, bazuje na społecznie utartych schematach. Taki kształt

reklamy jest zarówno efektem konieczności posługiwania się krótką formą

przekazu, jak również tym, że jest ona „odbiciem odbiorcy”, do którego jest

kierowana, a więc pokazuje go takim, jakim jest i takim, jakim chciałby być

(Pawlica B., Widawska E., 2001). Reklama dodatkowo, jako specyficzna forma

przekazu, wykształciła swój charakterystyczny język, odmienny od innych form

przekazu czy informacji. Należy zwrócić uwagę na to, że twórcy reklam zwracają

się do swojego odbiorcy najczęściej w drugiej osobie (czy zastanawiałaś się, w

jakim proszku pierzesz swoje ubrania?, zadbaj o swoją przyszłość, spróbuj nowej

pasty do zębów), a rzadziej w formie „Szanowni Państwo”. Tego typu forma

bezpośredniego zwrotu do odbiorcy jest jednym z chwytów psychologicznych,

bowiem sprawia, że jej adresat czuje się dostrzegany jako jednostka, a nie jako

członek dużej grupy (Hałaj J., Pietrzak H., 2000, s.56).

Głównym bohaterem reklam jest tak zwany człowiek nowoczesny.

Człowiek wykształcony, dążący do luksusu, zadbany, dobrze wyglądający,

szanujący tradycję, rodzinę. Bohater reklamy nie może być „ bezpłciowym

monstrum”, dlatego w reklamach widzimy modelowy wizerunek kobiety,

mężczyzny, dziadka, dziecka czy rodziny. Te modelowe wizerunki bohaterów

buduje się, opierając się na powszechnie występujących stereotypach. W ten

sposób wykreowana postać jest łatwo i szybko identyfikowana przez

publiczność. Posługiwanie się stereotypem

w reklamie nie tylko zwiększa sprzedaż reklamowanego produktu. Stereotyp

wykorzystany w reklamie w ten sposób zostanie wzmocniony i utrwalony w

świadomości odbiorców (Pawlica B., Widawska E., 2001).

Reklama może mieć formę bardzo prostą i zasięg lokalny, czasem

ograniczony do wąskiego kręgu odbiorców, ale może też być praktyką bardzo

złożoną, obejmującą niezwykle dokładne badania rynku i kampanie

multimedialne o zasięgu światowym różni się w zależności od odbiorcy, do

którego jest skierowana, na przykład do dzieci stawia pewne problemy

techniczne i moralne wyraźnie różne od tych, jakie wiążą się z reklamą

skierowaną do dorosłych, dysponujących określoną wiedzą. W reklamie

stosowane są różne środki przekazu i techniki, a ponadto można wyróżnić wiele

typów samej reklamy takie, jak komercyjna reklama produktów i usług,

reklama użyteczności publicznej, prowadzona na rzecz różnych instytucji,

programów i spraw, a także reklama polityczna prowadzona w interesie partii i

kandydatów, co jest zjawiskiem coraz powszechniejszym

(www.kns.px.pl/reklama.htm). Reklamy podzielić można również ze względu na

ich adresata. Jak się wydaje, najważniejszymi kryteriami są dziś płeć i wiek,

rzadziej pozycja zawodowa, czy zainteresowania.

Z punktu widzenia niniejszej pracy podkreślić trzeba, że niezwykle

ważną grupą adresatów reklam są we współczesnym świecie dzieci (Kossowski

P., 1999, s.95). Ukazuje się w nich obok reklamowanych produktów „właściwe

miejsce” w społeczności dla dziewczynek, które mogą być doskonałymi

opiekunkami dla rozkrzyczanych bobasów – zabawek oraz chłopców, którzy

walecznie stawiają czoła wszelkim niebezpieczeństwom (Widawska E., Pawica

B., 2001). Znaczna część reklam adresowanych do dzieci jawnie stara się

wyzyskiwać ich łatwowierność i podatność na wpływy, w nadziei, że dzieci będą

wywierać nacisk na rodziców, by kupowali wyroby, które nie przyniosą im

żadnego prawdziwego pożytku.

Dzieci błyskawicznie zapamiętują i wielokrotnie powtarzają z

właściwym sobie wdziękiem przypadkowe reklamy, przez co w sposób

niezauważalny wpływają na postawę swoich rodziców czy całego otoczenia

(Kwarciak B., 1999, s.283).

Techniką, znakomicie nadającą się do promowania produktów dla dzieci

jest animacja, która zdolna jest wytworzyć ciepłą, przyjazną atmosferę, która

wyjątkowo silnie przyciąga uwagę widzów (Kall J., 1995, s.115).

We współczesnym społeczeństwie reklama odgrywa coraz większą rolę.

Determinuje też w coraz większym stopniu logikę rozwoju mass mediów, a

szczególnie telewizji. Zakres i siła oddziaływania reklamy są tak ogromne, iż

pełni ona funkcję jednego z najistotniejszych czynników kształtowania

tożsamości – szczególnie młodego pokolenia (red: Skrzypczak J., s. 464).

Niewątpliwie w zamyśle reklamodawców kierujących swe przekazy do

dzieci mieści się swoista edukacja, polegająca na przygotowaniu sobie przyszłego

klienta i konsumenta (Kossowski P., 1999, s. 96)

2.2. Fenomen popularności reklam telewizyjnych wśród najmłodszych

odbiorców

Reklamy otaczają polskie dziecko od kilku lat. „Domową” odmianą

reklamy jest reklama telewizyjna. Z pewnością jest najskuteczniejsza i z nią

właśnie ono najczęściej obcuje, oglądając po kilka godzin dziennie telewizję

(Kossowski P., 1999).

Wszystkie dzieci oglądają często reklamy telewizyjne i bardzo je lubią.

Oglądają je nie tylko przed oczekiwanym programem, ale przerywają w domu

ulubione zabawy, gdy usłyszą i zobaczą, że na ekranie jest reklama (Masiuk

T.,1994). Do przerywania jakiejś czynności w celu obejrzenia reklamy przyznało

się 23 ze 105 dzieci, w tym 8 przedszkolaków na 30 i 15 dzieci z klas I-III na 75

pytanych. Czynności, które przerywano, to zabawa (21 przypadków na

105 możliwych) i w dwóch przypadkach odrabianie lekcji, (Kossowski P., 1999,

s.153).

Według P. Kossowskiego dzieci oglądają codziennie od kilkunastu do

kilkudziesięciu różnych filmów reklamowych (ok. 30), bowiem przekazy te

powtarzają się lub występują w wersjach przekształconych, zmodyfikowanych

(Kossowski P., 1999, s.144).

Z badań przeprowadzonych w 1994 roku wśród 200 uczniów klas I-III

wynika, że dzieci najczęściej i najchętniej oglądają reklamy przed dobranocką.

Najbardziej podobają im się reklamy prezentujące następujące zabawki:

- lalki Barbie,

- klocki lego,

- klocki Transformer,

- gry komputerowe.

W drugiej grupie reklam, które podobały się dzieciom, są słodycze:

- baton Milky Way,

- baton Mars,

- guma Boomer,

- baton Snickers,

- chrupki Snack.

Dzieci oglądały te reklamy okazjonalnie, najczęściej przed filmami dla

dorosłych (Wolny I.,1995).

To, co dzieciom najbardziej podoba się w reklamach, to wpadające w

ucho melodyjne piosenki. Lubią je nucić i śpiewać przy różnych okazjach. Często

znajomość tych śpiewanych treści reklam jest źródłem popisów dziecięcych w

rodzinnym gronie, a także okazją do wykazania wśród rówieśników, kto jest

lepszy (Masiuk T., 1994).

Podoba się także dzieciom w reklamach animacja. Wspaniałe są, według

nich komputerowe techniki obrazu, nazywają je: „ …wszystko się zmienia,

przemienia, obrazy się zmieniają, jest ładny obraz”. Przemawia do ich

wyobraźni świat barw, spostrzegają piękną kolorystykę, estetykę i smak.

Spostrzegają w reklamach również fabułę. Lubią takie, w których, jak mówią:

„…coś się dzieje, dużo się zdarza, to takie małe bajki”. Podoba im się w reklamie

humor sytuacyjny i śmieszne dialogi. Lubią też reklamy, które robią niezwykłe

wrażenie, np.: „…podoba mi się, że jest tak dużo rozwieszonego prania” (Masiuk

T., 1994).

Najmłodszym odbiorcom podoba się humor i pogoda reklamy,

podkreślają również, iż bardzo przywykły do obecności reklamy w

telewizji, że bardzo odczułyby jej brak. Dzięki niej mogą wyobrazić sobie

niesamowite zabawy i przygody (Wolny I., 1995).

Dzieci wykazują się doskonałą i zaskakującą znajomością treści reklam.

Potrafią bezbłędnie odtworzyć z pamięci ponad kilkanaście reklam. Poprawnie

odtwarzają nazwy produktów, firm rodzimych i obcych. Wiernie odtwarzały

znane im piosenki, dialogi, w detalach opowiadają akcję w jakiejś scenie

reklamowej. Najlepiej pamiętają reklamy słodyczy, zabawek i środków czystości

(Masiuk T., 1994).

Spośród 105 dzieci zapytanych o to, czy lubią oglądać reklamy

telewizyjne 42, czyli 40% ogółu, odpowiedziało, że bardzo lubi. W liczbie tej

było 27 dzieci z klas I-III (36% dzieci z tej grupy) i 15 przedszkolaków (50%

wszystkich dzieci przedszkolnych).

Tab. 1. Stosunek dzieci do reklam telewizyjnych [Kossowski P., 1999, s.148].

Opinia dzieci

temat reklam

Dzieci

przedszkoln

Dzieci z

klas I-III

Ogółem

N =30

% N=75

% N=105

Bardzo lubię

reklamy TV

15 50,0

36,0

40,0

Umiarkowanie

lubię reklamy

12 40,0

44,0

43,0

Nie lubię

reklam TV

10,0

20,0

17,0

Suma:

105

Jak wynika z tabeli, bezwarunkowa aprobata dla reklam była

proporcjonalnie większa u dzieci przedszkolnych niż u dzieci z młodszych klas

szkolnych. Wskazuje to na istnienie dużej zbieżności pomiędzy tym, co oferują

reklamy, a potrzebami poznawczymi i emocjonalnymi dzieci w wieku 5-7 lat.

Dzieci akceptują zarówno reklamy kierowane do nich samych, jak i do dorosłych.

Warto skonfrontować wypowiedzi badanych dzieci na temat reklam z

wypowiedziami ich rodziców.

Tab. 2. Opinie rodziców na temat stosunku ich dzieci do reklam telewizyjnych

[Kossowski P., 1999, s.150]

Opinia rodziców

Dzieci

przedszk

olne

Dzieci

z klas

I-III

Razem

Moje dziecko lubi

oglądać reklamy

telewizyjne

Moje dziecko nie

lubi oglądać

reklam

telewizyjnych

Nie mam zdania

Suma:

105

Jak wynika z danych zawartych w tabeli 2, zdecydowana większość

rodziców (80 na 105) dostrzega pozytywny stosunek własnych dzieci do reklam

telewizyjnych. Jest to wielkość wyższa, niż wynikałoby to z wypowiedzi

samych dzieci. Jeśli jednak zsumujemy dziecięce opinie „bardzo lubię oglądać

reklamy telewizyjne” (42) i „umiarkowanie lubię oglądać reklamy telewizyjne”

(45), otrzymamy liczbę 87, niewiele odbiegającą od tej, którą podają rodzice

(80). Tylko 11 rodziców twierdzi, że ich dzieci nie lubią oglądać reklam

telewizyjnych. W tej grupie jest tylko 1 rodzic dziecka przedszkolnego (1 na 30).

Spośród 105 rodziców 14 nie ma zdania na temat stosunku swojego dziecka do

reklam. Rodzice ci nie mają wiele do powiedzenia także w innych kwestiach

dotyczących ich dzieci, którym, co przyznają, „poświęcają zbyt mało czasu”

(Kossowski P., 1999, s.149).

Dzieci wyraziły umiarkowaną aprobatę dla tego typu przekazu,

twierdząc najczęściej, że „jedne reklamy są fajne, a inne nie” oraz że „reklamy są

w porządku, ale często przerywają filmy”. Pierwsza spośród typowych

wypowiedzi charakterystyczna jest dla dzieci starszych (8-10 lat) i wskazuje na

pewne umiejętności różnicowania reklam i próby ich oceniania. Drugie z

wymienionych uzasadnień, wypowiadane zarówno przez dzieci młodsze, jak

i starsze, wskazuje na to, że gdy mówią one o reklamie, mają na myśli zarówno

sam przekaz, jak i okoliczności towarzyszące jego emisji – w tym przypadku fakt

przerywania przez reklamy innych programów (Kossowski P., 1999. s.147).

Realna aprobata dzieci dla reklamy jako przekazu jest nieco większa, niż

wynikałoby to z danych liczbowych – dzieciom w znacznej mierze przeszkadzają

nie same reklamy, lecz przerywanie nimi innych audycji (Kossowski P., 1999,

s.149).

Dzieci orientują się, kiedy i w jakim czasie jest emisja reklam. Ulegają

czarowi reklamowanych produktów. Wierzą, że reklamowany towar jest

wysokiej jakości, tzn. dobry, smaczny, piękny, doskonały, wspaniały, trzeba go

koniecznie mieć i wreszcie, że reklamy mówią prawdę, są wiarygodne (Masiuk

T., 1994).

Ogólnie można stwierdzić, że 83% badanych dzieci jest pozytywnie

nastawiona do reklam telewizyjnych. 40% z nich, to entuzjaści, a 43%

umiarkowani sympatycy. Uzupełnieniem może być fakt, że dezaprobatę dla

reklam wyraziło jedynie 18 dzieci (na 105 badanych), co stanowi zaledwie 17%,

w tym zaledwie 3 przedszkolaków.

Podsumowując wynika, że:

- dzieci oglądają około 15-30 reklam dziennie, co miesięcznie daje liczbę od ok.

450 do 900,

- dzieci akceptują reklamy telewizyjne, a znaczna część aprobuje je z

wyraźnym entuzjazmem,

- stopień akceptacji reklam telewizyjnych jest wyższy u dzieci młodszych (5-7

lat), czemu nie towarzyszy dostateczna kompetencja komunikacyjna,

- reklamy telewizyjne, wraz z innymi formami telewizyjnymi, zdają się wypierać

audycje intencjonalne adresowane do dziecięcego widza, który te ostatnie coraz

częściej odrzuca (Kossowski P., 1999, s.151).

2.3. Percepcja reklamy telewizyjnej przez dzieci

Metaforyczne, barwne reklamy telewizyjne bez trudu zachwalają walory

prezentowanych towarów. Są kuszące i efektowne. Każdy z adresatów

odbiera je indywidualnie. Reklamy te zawierają znaczny ładunek emocjonalny i

przez to mają szczególną moc oddziaływania (Wolny I., 1995).

Reklama skierowana jest nie tylko do widza dorosłego, ale także i do

dzieci, wywołując różne skutki, zależne od wieku, poziomu rozwoju, sytuacji

materialnej rodziny. Pojawienie się reklamy w polskiej telewizji skłania do

refleksji nad badaniami z tego zakresu (Bromboszcz E., 1993).

W zależności od wieku dziecka i poziomu jego poznawczego

emocjonalnego rozwoju, różny jest odbiór reklamy, zrozumienie jej celu i

wywierany przez nią wpływ. Chociaż zmienia się stopniowo przekonanie o

wiarygodności zawartych w niej informacji, reklama telewizyjna staje się

niewątpliwie jednym z ważnych czynników oddziałujących na dziecko w

toku rozwoju jego społeczno-ekonomicznego myślenia i zachowania

(Bromboszcz E., 1993).

Rozumieją sens, cel i zawartość treści reklam. Pojmują, że jest to

program, który zachęca, informuje i prezentuje to, co klienci mogą na rynku

kupić (Masiuk T., 1994).

Jednakże uwaga skupiana przez dziecko na reklamie telewizyjnej

związana jest z poziomem rozwoju poznawczego i skorelowana z nimi

negatywnie. Uwaga małych dzieci dotyczy wszystkich reklam, natomiast w

starszym wieku jest zróżnicowana (Bromboszcz E., 1993).

Pytane o to, co to jest reklama telewizyjna, tworzyły swoje określenia.

Oto kilka wypowiedzi dzieci:

- To taka rzecz, że opowiada, co kupić.

- Takie coś, co człowiek kupuje, można to w telewizji zobaczyć.

- To się różne rzeczy reklamuje.

- Co ludzie potrzebują, ludzie występują i mówią.

Pojęcie celu reklamy postrzegały następująco (odpowiadając na pytanie:

Po co są reklamy?):

- Żeby wiedzieć, co kupić.

- Żeby zachęcać do kupowania.

- Żeby doradzić, żeby kupować, jakie mogą być rzeczy.

- Można się dużo dowiedzieć o praniu, żeby nie było plam.

- Można się dowiedzieć, żeby nie chorować na próchnicę,(Masiuk T., 1994).

Dzieci potrafią wskazać różnych adresatów reklam. Wiedzą, że są

reklamy prezentujące produkty dla dzieci, dorosłych, kobiet i mężczyzn.

Wskazują na grupy, rodzaje towarów, np. zabawki, słodycze, produkty

spożywcze, kosmetyki, środki czystości, sprzęt audio-video i samochody (Masiuk

T., 1994).

Potrafią powiedzieć, czego można dowiedzieć się z reklamy, wiedzą, że

w ten sposób można poznać całą gamę przeróżnych towarów, gdzie je można

kupić i jak służą człowiekowi (Masiuk T., 1994).

W jednym z badań stwierdzono, że 6-latki skupiały pełną uwagę na

50% reklam, 12-latki na 33% (Bromboszcz E.,1993).

Istotną kwestią charakteryzującą sposób postrzegania reklam

telewizyjnych przez dzieci jest to, czy filmy te mówią ich zdaniem prawdę, czy

też są fałszem (Kossowski P., 1999, s.170).

Dla większości najmłodszych dzieci reklamy telewizyjne są wiarygodne,

„zawsze mówią prawdę”. Przedszkolaki jednakowo interesują się reklamami

produktów dziecięcych jak i tych dla dorosłych (np. środki piorące i higieniczne)

uważając te ostatnie za adresowane właśnie do nich (Kossowski P., 1997).

Z wiekiem dzieci zaczynały rozumieć sens, cel i zawartość reklam oraz

uczyły się nie ufać im. Nieufność również skorelowana jest z wiekiem

(Bromboszcz E., 1993).

Tab. 3. Wiarygodność reklam telewizyjnych w opinii dzieci [Kossowski P., 1999,

s.171].

Opinie dzieci

na temat

wiarygodności

Dzieci

przedszkolne

Dzieci z

klas

I-III

Ogółem

reklam

telewizyjnych

L=30

% L=75

L=105

Reklamy nie

zawsze mówią

prawdę,

czasami

oszukują

33,3

64,0

55,2

Reklamy

zwykle kłamią

20,0

26,6

24,8

Reklamy

zawsze mówią

prawdę

46,7

9,4

20,0

Suma:

105

Procent

wskazań:

100%

Jak wynika z tabeli 3, bardziej bezkrytyczne są dzieci młodsze, 5-7

letnie – 46,7% przedszkolaków (14) zdecydowanie wierzy reklamom. Dzieci z

klas szkolnych w 7 wypadkach (9,4%) zajmują również takie stanowisko i są to

pierwszoklasiści.

Takie zróżnicowanie dowodzi istnienia związku pomiędzy stopniem

zaufania do reklamy, zdolnością dostrzegania w przekazie perswazyjnego celu i

intencji, a fazą rozwoju poznawczego. Na istnienie takiej zależności wskazywali

Watiez i Rolad-Levy (Kossowski P., 1999, s.171).

Badania przeprowadzone przez Blatta, Spencera i Warda oparte na

wywiadach z 67 dziećmi w wieku 5-12 lat, których celem było poznanie

percepcji, osądów i wyjaśnień reklam, wskazały, że większość z nich wymieniła

przynajmniej jedną reklamę nielubianą, a ponad połowa - dwie. Dzieci rzadko

ustosunkowywały się do reklam żywności. Starsze lubiły oglądać samochody i

napoje, np. ze względu na humor zawarty w obrazie lub przekazie słownym.

Młodsze dzieci odpowiadały, że lubią reklamy, bo lubią dany produkt. Umiały

wytłumaczyć, dlaczego lubią jedne reklamy, natomiast nie potrafiły powiedzieć,

dlaczego innych nie lubią (Bromboszcz E., 1993).

Tab. 4. „Czy jest reklama, której nie lubisz?” [Kossowski P., 1999, s.179].

Czy jest

reklama,

Dzieci

przedszkolne

Dzieci z klas

I-III

Razem

której nie

lubisz?

Jest reklama,

której nie lubię

Nie ma takiej

reklamy, której

nie lubię

Suma:

105

Dane przedstawione w tabeli 4., obrazują nam sporą różnicę pomiędzy

odpowiedziami dzieci przedszkolnych i tych z klas I-III. Ponad 2/3

przedszkolaków nie podaje żadnej nielubianej reklamy, niejednokrotnie

opowiadając, że lubi oglądać wszystkie. Spośród dzieci starszych 46 na 75

potrafi wymienić reklamę, której nie lubi. Widać tu wyraźny postęp w

umiejętności dokonywania ocen, świadome zwracanie uwagi na cechy formalne

przekazu (Kossowski P., 1999, s.179).

Dzieci negatywnie wypowiadające się o reklamach jednocześnie

przyznają się do ich oglądania i wykazują bardzo dobrą znajomość reklamowych

treści. Sprawiają to prawdopodobnie wspomniane wcześniej elementy

zapewniające dziecku przyjemność odbioru; pozytywne emocje, których

źródłem jest reklama tłumią w jakimś stopniu krytycyzm i wzbudzają

ciekawość. Dziecko potrafiące krytycznie ocenić reklamówki nie przestaje ich

oglądać, prawdopodobnie oczekuje dawki pozytywnych emocji, a tego w

przypadku reklam może być pewne (Kossowski P., 1997).

Badania dotyczące rozumienia reklam telewizyjnych przez dzieci,

umożliwiają wyodrębnienie kilku poziomów rozumienia perswazji zawartej w

reklamach. Dzieci 4-5 letnie pytane o reklamę opisywały jej formę, wyróżniając

ją spośród innych programów, nie rozumiejąc jednak perswazji i zachęty do

kupna. 7-latki doceniały reklamę ze względu na jej formę, np. bajka, udział

zwierząt, animacja, muzyka, sceneria. Dzieci w wieku 7-8 lat brały pod uwagę

informację handlową w przekazie. Krytykowały czasem reklamy z poznawczego

punktu widzenia, jednak reakcje emocjonalne, które wywoływała atrakcyjna jej

forma, często redukowały ich krytycyzm. Dzieci 8-letnie spostrzegały już

intencję perswazji sponsora, ale oceniały reklamy ze względu na rozrywkowość,

dzieci 9-10 letnie deklarowały się jako antyreklamowe, ale wciąż oglądały

reklamy z przyjemnością jako widowisko. Zrozumienie perswazji w wieku 10-11

lat prowadziło do rzeczywistej antyreklamowej mentalności. U 11-12 latków

pojawiało się docenienie dowcipu, humoru, gry słów, ciekawej akcji, bohaterów i

muzyki. Towarzyszyło temu odrzucenie fałszu, którym często posługiwała się

reklama. Dzieci pragnęły jednak traktować reklamę jako źródło informacji o

produkcie, choć rozumiały, że ma ona różnymi sposobami nakłonić je do kupna.

Młodzież wymagała spektakularnych, humorystycznych widowisk z udziałem

bohaterów, gwiazd sportu i muzyki (Bromboszcz E., 1993).

Dzieci nie postrzegają reklamy jako złożonego z góry swoistego fałszu

rzeczywistości, telewizyjnej kreacji, nie zwracają uwagi na jednostronność

argumentacji lub niemal wyłącznie jej emocjonalny charakter. Często bowiem

współczesna reklama nie stanowi informacji o cechach produktu, a jest jedynie

impresją odwołującą się do naszych emocji czy wręcz do podświadomości

(Kossowski P., 1997).

Choć dzieci z wiekiem uczą się nie ufać reklamie, podważając

wiarygodność zawartych w nie informacji, treści przekazywane przez atrakcyjny,

telewizyjny obraz, poparty najczęściej słowną perswazją, zapadają jednak w

pamięć. Reklamy telewizyjne wpływają nie tylko na kształtowanie potrzeb

konsumpcyjnych oraz ukierunkowanie ich zaspokojenia, ale również na

postawy wobec życia, własnej rodziny i przyjaciół (Bromboszcz E.,1993).

2.4. Negatywne skutki oglądania przez dzieci filmów reklamowych

emitowanych przez telewizję

Reklama nie jest ze swej natury ani dobra, ani zła. Jest środkiem,

narzędziem, którego można używać dobrze lub źle. Może przynosić i

niejednokrotnie przynosi efekty pozytywne, ale może też wywierać i często

wywiera negatywny, szkodliwy wpływ na osoby i społeczeństwo.

Nadawcami reklam, adresowanych do dziecięcego odbiorcy, kierują

dwie podstawowe intencje i motywacje: po pierwsze – skłonić dziecko do zakupu

określonego towaru lub usługi; po drugie – posłużyć się dzieckiem

instrumentalnie, wykorzystać je pośrednio jako „siłę nacisku” na dorosłego

konsumenta - w myśl zasad techniki perswazyjnej zwanej „oddziaływaniem

pośrednim” (Kossowski P., 1999).

Skutki jakie niesie ze sobą oglądanie reklam telewizyjnych przez dzieci,

czy – szerzej – kontakt z wszelkimi formami reklam należy potraktować

dwuwymiarowo. Pierwszy wymiar to skutki doraźne: dziecięce rozczarowania,

nieporozumienia w grupie rówieśniczej, natrętne namawianie rodziców do kupna

jakiegoś produktu (Kossowski P., 1997).

Potencjalnie najbardziej podatny na oddziaływanie filmów reklamowych

jest odbiorca w wieku 5-10 lat. Do niego też kieruje się największą ilość reklam i

to nie zawsze produktów dziecięcych. Chodzi tu o instrumentalne posłużenie się

dzieckiem jako ogniwem pośrednim rodziców w drodze do dorosłego klienta

(Kossowski P., 1997).

Większość rodziców stwierdza, że ich dzieci proszą, by zakupić im

reklamowane produkty. Sporadycznie zakupują coś z reklam swoim pociechom z

własnej inicjatywy (Masiuk T.,R., 1994).

Tab. 5. Dziecięce namowy do kupna określonego towaru kierowane do dorosłych

[Kossowski P., 1999, s.207].

Czy namawiasz

rodziców do kupna

czegoś z reklam

telewizyjnych?

Dzieci

przedszkolne

Dzieci z klas

I-III

Razem

Tak, namawiam

Nie namawiam

Suma:

105

Dane z tab. 5 potwierdzają, że dzisiejsze dzieci pod wpływem

obejrzanych reklam, chcąc zaspokoić swoje pragnienia namawiają rodziców do

kupna tego, co zobaczą na ekranie (Kossowski P., 1999, s. 207).

Reklamy produktów kształtują u dzieci nie uświadomione wcześniej

potrzeby. Mogą być różne sposoby dążenia dzieci do zaspokajania swoich

potrzeb posiadania reklamowanych produktów. Dzieci mogą często i

usilnie prosić o zakup, uparcie prosić o zakup, wykazywać agresję, gdy potrzeba

nie jest zaspokajana (Masiuk T., R., 1994).

Dzieci często odnoszą obrazy reklamowe do własnej sytuacji życiowej,

warunków, w jakich żyje rodzina. Często w wypowiedziach dzieci z ubogich lub

patologicznych rodzin pojawiały się akcenty irytacji, złości, smutku i

zakłopotania zdradzające frustrację (Kossowski P., 1997).

Związane z trudnościami ekonomicznymi rodziny niezaspokojenie

potrzeb, rozbudzonych przez reklamy nowych zabawek, atrakcyjnych słodyczy

lub urządzeń, może spowodować frustrację, odrzucenie własnej rodziny lub

niezadowolenie z niej (Bromboszcz E., 1993).

Telewizyjna reklama pobudza więc niewątpliwie nie istniejące wcześniej

(lub nie tak silne) potrzeby i pragnienia, rozbudza dziecięcą chęć posiadania i

orientuje uwagę na dobra materialne (Kossowski P., 1999).

Zdarza się również, że rodzice czasem ulegają naciskowi dziecka na

usilne prośby o zakup, większość rodziców ulega naciskowi i zakupuje

najczęściej słodycze i zabawki (Masiuk T.,R., 1994).

Tab. 6. Czy rodzice ulegają dziecięcym namowom kupna rzeczy reklamowanych

w telewizji? [Kossowski P., 1999, s.208]

Czy rodzice ulegają twoim

namowom, by kupić którąś z

rzeczy reklamowanych w

telewizji?

Dzieci

przedszkolne

Dzieci z klas

I-III

Razem

Nie ulegają i nie kupują

Tylko czasami ulegają i kupują

Często ulegają i kupują

Suma:

105

W ocenie dzieci dorośli są dość „twardymi” negocjatorami przy

zakupach – w 47 przypadkach nigdy nie ulegają dziecięcym namowom.

Przyznaje się do takiej postawy odpowiednio mniej rodziców – 36 na 105.

Tab. 7. Skuteczność dziecięcych namów do kupna towarów reklamowanych

w telewizji w opinii rodziców [Kossowski P., 1999, s.209].

Czy ulegają Państwo

namowom swego dziecka,

by kupić któryś z towarów

reklamowanych w

telewizji?

Rodzice dzieci

przedszkolnych

Rodzice dzieci z klas

I-III

Razem

Czasem ulegamy takim

namowom

Nigdy nie ulegamy, mamy

zawsze swoje zdanie

Często ulegamy takim

namowom

Suma:

105

Sami rodzice oceniają swą uległość jako dość umiarkowaną, bowiem 53

na 105 stwierdza, że „czasem ulega dziecięcym namowom przy zakupach”

(Kossowski P., 1999, s.209).

Opinie rodziców i ich dzieci różnią się nieco w ocenie skuteczności

dziecięcego namawiania do określonych zakupów.

Reklama staje się często zaprzeczeniem wzorców preferowanych przez

dom i szkołę. Słodycze ze względów zdrowotnych powinny być np. spożywane z

umiarem. Jednak w reklamie ukazywane są one inaczej. Baton Milky Way

według reklamy zastępuje szklankę mleka, a cudowne mleczne dropsy „przeniosą

każdego w krainę dzieciństwa”, co sugeruje, że są bardzo zdrowe (Wolny I.,

1995).

A gdy reklama dotyczy zabawek, które ze względu na wygórowaną cenę

są nieosiągalne dla wielu kieszeni, wywołuje stresy w domach dzieci rodzin o

niskim uposażeniu. Powstaje wiele kłopotliwych sytuacji wychowawczych:

dziecko staje się mimowolną ofiarą reklamy telewizyjnej (Wolny I., 1995).

Badania przeprowadzone przez Warda i Wackmana w 1972 roku nad

próbami wpływania przez dzieci na zakupy dokonywane przez rodziców oraz

stopniem ulegania rodziców dzieciom wykazały, że nacisk wywierany na matkę

był większy, jeśli dziecko używało produktu bezpośrednio. 5 -7 latki chciały

kupować gumy do żucia i zabawki, 11 – 12 latki – ubrania i płyty. Z wiekiem

naciski rosły. Starsze dzieci, rzadziej proszące o zakup jakiegoś produktu, miały

większy wpływ na matki. Najczęściej ulegały one, gdy dzieci prosiły o produkty

żywnościowe. Dziecięce próby wpływania na zakupy rodziców zmniejszały się

więc z wiekiem, a uleganie matek rosło (Bromboszcz E., 1993).

Dużo ważniejszy jest drugi wymiar zjawiska: znaczenie przekazów

reklamowych w dłuższej perspektywie czasowej i szerszym kontekście. Świat

reklamy, mimo wszelkich wewnętrznych różnic, prezentuje dziecku dość spójny,

ale specyficzny świat wartości, z których najważniejszą jest nie tylko samo

posiadanie, lecz permanentna konsumpcja, zdobywanie coraz to nowych,

prestiżowych rzeczy. Filozofia konsumeryzmu zakłada, że jest to podstawowy cel

życiowy i najistotniejsza forma albo wręcz motor życiowej aktywności

(Kossowski P., 1997).

Reklamom telewizyjnym przypatrują się dzieci, ulegając czarowi

nowych zabawek i atrakcyjnych słodyczy. Przyciągają one ich uwagę, wpływają

na wyobraźnię, kształtują nieuświadomione wcześniej potrzeby, wzbudzają

dążenie do ich zaspokojenia i osiągnięcia prezentowanych przez telewizję

ideałów życia, charakteryzujących się stanem posiadania reklamowanych

przedmiotów (Bromboszcz E., 1993).

Reklamy bardzo silnie określają zbiorową i indywidualną wyobraźnie

dzieci, wskazują o czym myśleć, jakie zabawki mieć, by liczyć się w grupie, o

czym marzyć przed zbliżającą się gwiazdką. Uwaga dzieci jest kierowana na

fałszywy obraz świata ukazywany w reklamach, na swoisty „porządek rzeczy”,

na pewną wersję rzeczywistości. Trzeba podkreślić, że to nie sama reklama jest

źródłem zagrożeń czy konfliktów – ona jedynie wykorzystuje już istniejące

nierówności i podziały, umiejętnie grając na uczuciach dziecka (Kossowski P.,

1999).

Reklamy telewizyjne wyznaczają w grupach rówieśniczych standardy co

należy mieć, co kolekcjonować, jak się zachowywać. Prowadzi to do powstania

podziałów na tych, którzy mają daną rzecz (np. lalkę Barbie, Transformatory) i

tych, którzy jej nie mają – co za tym idzie – konfliktów w dziecięcych

społecznościach (Kossowski P., 1997).

Telewizyjna reklama i przedstawiane przez nią zabawki mogą

przyczyniać się do uzyskiwania prestiżu przez jedne dzieci, a powodować

degradowanie innych, wzmagać negatywne odczucia, takie jak: zazdrość,

poczucie mniejszej wartości, brak akceptacji w grupie (Kossowski P., 1999).

Często dziecko wymusza na dorosłych zakup zabawki, nie ze względu

na to, że naprawdę się ona podoba, ale ze względu na prestiż, jaki daje w grupie

rówieśniczej jej posiadanie. Stan, który można nazwać: „wszyscy mają , a ja nie”,

jest dla większości dzieci nie do zniesienia” (Kossowski P., 1999).

Świat reklamy wyrabia więc w dziecku przekonanie: kup, posiadaj,

a znikną twoje troski, będziesz szczęśliwy, kochany, akceptowany (Kossowski

P., 1997).

Silna frustracja wywoływana u młodszych dzieci przez oglądanie reklam

może zaburzyć ich prawidłowy rozwój, wpływając na ukształtowanie się potrzeb

ukierunkowanych głównie na wartości materialne (Bromboszcz E.,1993).

Telewizyjne reklamy, sprzężone z innymi formami marketingu

kierowanego do dzieci są istotnym elementem stymulującym dzisiaj dziecięce

pragnienia, marzenia i oczekiwania (Kossowski P., 1999).

Reklamy telewizyjne narzucają dzieciom określony styl życia i

konsumpcji, wyrażający się w nabywaniu i posiadaniu przez nie pewnych

przedmiotów, szczególnie zabawek, spożywaniu określonych napojów i

słodyczy. Wpływają także na ich wyobrażenie o idealnym stylu życia rodziny,

związanym z użyciem reklamowanych kosmetyków, leków, posiadaniem sprzętu

audio – video, samochodu itp. Standardy telewizyjne kształtują u dzieci określone

wymagania i pragnienia w odniesieniu do przyjaciół, a przede wszystkim własnej

rodziny i jej stanu posiadania (Bromboszcz E., 1993).

Wyczuwa się tu akcentowanie „tego, czego nie mam” – rozbudzone

przez reklamę i grupę rówieśniczą poczucie braku dominuje nad zadowoleniem

„z tego, co już mam” (Kossowski P., 1999).

Przytoczone dane dowodzą, jak wielostronnie oddziałuje na dzieci

reklama telewizyjna, spełniając nie tylko swoją podstawową funkcję, jaką jest

kształtowanie ich konsumpcji. Wpływ ten często pozbawiony jakiejkolwiek

kontroli wychowawczej, kształtuje świadomość dzieci dotyczący tego, co jest

dobre, ważne, wartościowe, cenione i stanowi o społeczno – ekonomicznym

ideale życia (Bromboszcz E., 1993).

Dziecko nie wie, niestety, że jest to tylko jeden z możliwych systemów

wartości; jedna, a nie jedyna z możliwych wersji rzeczywistości i do tego w

znacznym stopniu fałszywie przedstawiana (Kossowski P., 1997).

Reklamy stanowią uproszczone komunikaty kulturowe, łatwe i

przyjemne w odbiorze, pokazujące luksus, konsumpcję jako ważne kierunki

ludzkich aspiracji, nie mówiące jednak nic o pełnej mozołu, wyrzeczeń drodze do

tego wiodącej (Kossowski P., 1999).

W konkluzji trzeba stwierdzić:

- magia reklam telewizyjnych oddziałuje na dzieci tak silnie, iż wymuszają one

na rodzicach zakup zabawek, słodyczy itp.,

- reklamy w rodzinach gorzej sytuowanych stają się źródłem napięć

i konfliktów,

- dziecko odbiera reklamę bezkrytycznie,

- w przypadku posiadania reklamowanego przedmiotu, dziecko często przekonuję

się, że wymarzony przedmiot nie jest tak doskonały lub funkcjonalny, a cukierek

nie smakuje tak, jak sobie wyobrażało – i zaczyna wątpić w autentyzm opinii

ludzi dorosłych. To drastyczne odkrycie i odsłonięcie utajonego fałszu

stanowi dla dziecka prawdziwą klęskę (Wolny I., 1995).

2.5. Sposoby przeciwdziałania negatywnym przejawom wpływu reklam u

dzieci

Wypowiedzi dzieci wskazują, że autorytet osoby dorosłej, jeśli tylko

rozmawia ona z dzieckiem, wyjasnia coś, z łatwoscia niweluje potencjalne

zagrożenie ze strony medialnych autorytetów (Kossowski P, 1992).

Pozostaje pytanie, czy wpływ, jaki wywiera na dzieci reklama,

pozostawić naturalnemu biegowi jego rozwoju, licząc na wykształcajacy się z

wiekiem krytycyzm i dystansowanie się od treści reklamy, czy też ingerować w

sytuacjach niepożądanych. Reakcja wychowawcza powinna zależec, oczywiście

od oceny stopnia zagrożenia, jakie niesie reklama telewizyjna dla młodego widza

(Bromboszcz E, 1993).

Wpływowi reklam telewizyjnych niełatwo zapobiec, dlatego wydaje się

konieczne podjęcie działań wychowawczych w celu załagodzenia ich

negatywnych skutków. Omawianie problemu konsumpcji z dziećmi w rodzinie i

szkole oraz ukazywanie alternatywnych wartości życiowych mogłoby

przynajmniej w pewnym stopniu zapobiec dążeniu wyłącznie do wartości

materialnych, przecenianiu ich w zestawieniu z innymi, niezadowoleniu z

własnej rodziny. Analizowanie z dziećmi treści i formy typowych reklam

mogłoby rozwijać ich krytycyzm i ułatwic niepoddawanie się perswazji zawartej

w każdej reklamie telewizyjnej (Bromboszcz E, 1993).

Biorąc pod uwagę omówione wyżej problemy, Rada Programowa TVP

SA w oświadczeniu z 12 czerwca 1996 roku, dotyczącym reklam emitowanych w

Telewizji Polskiej, dwa punkty (1 i 4) poświeciła sprawie widzów dziecięcych:

1. Jak wykazują badania, jednym z głównych odbiorców reklam (choć nie

zamierzonym) są dzieci i młodzież, należy więc unikać w filmach reklamowych

treści, ktore mogą mieć ujemny wpływ na rozwój psychiczny tej grupy

odbiorców.

4. Telewizja Polska powinna ograniczyć reklamy z udziałem dzieci.

(Braun – Gałkowska M, 2000, nr 5).

Rodzice i pedagodzy, którym nie jest obojętny świat wartości ich dzieci i

wychowanków, powinni, by dać świadectwo swej świadomości kultury

pedagogicznej, konfrontować dziecko z propozycjami alternatywnymi wobec

reklamy, demistyfikując przy okazji te ostatnią. Trzeba bowiem pamietać, że

negatywne z wychowawczego punktu widzenia zjawiska związane z reklama, czy

telewizją w ogóle, moga zaistnieć wtedy, gdy pozwalają na to niedostatki w

funkcjonowaniu rodziny i szkoły. Nie należy zatem obarczać winą za wszelkie

niepowodzenia wychowawcze telewizji, a taka pokusa często się pojawia, lecz

poswiecić więcej czasu dziecku, jego problemom i zainteresowaniom, przy czym

nie chodzi tu tylko o ilość, a raczej o jakość (Kossowski P, 1999).

Kossowski uważa, iż nadszedł najwyższy czas na urzeczywistnienie idei

edukacji medialnej, w której znalazłoby się także miejsce na zagadnienia

związane z reklamą, perswazją w mass mediach. Ukazywanie intencji, celów i

mechanizmów działania takich przekazów sprawiłoby, że w grze reklama –

dziecko szanse stałyby się bardziej wyrównane, a dziecko nie byłoby, tak jak do

tej pory, niemal bezbronne (Kossowski P, 1999).

Obiektywne badania psychologów społecznych, rozwojowych i

socjologów wskazują wyraźnie, że reklama nie jest jedynym, a więc i nie

decydującym czynnikiem wskazującym kierunek rozwoju społecznego i

psychicznego młodego człowieka. Niewspółmierną rolę pełni tu wychowanie,

kontakty interpersonalne, kształtowanie pozytywnych wartości i postaw młodego

członka ludzkiej społeczności. Tylko wychowane w zdrowym otoczeniu i

poczuciu miłości, bezpieczeństwa dziecko będzie potrafiło odróżnić fikcyjny,

kreowany przez reklamę świat od rzeczywistości.

6. Kossowski P.: Reklama i dziecko. Pedagogiczny wymiar zjawiska. “Problemy

Opiekuńczo – Wychowawcze” 1997, nr 8.

7. Kossowski P.: Dziecko i reklama telewizyjna. Wyd. Żak, Warszawa 1999.

8. Kwarciak B.: Co trzeba wiedzieć o reklamie. PSB, Kraków 1999.

9. Masiuk T. R.: Reklamy w oczach dzieci. “Wychowanie w Przedszkolu” 1994,

nr 10.

10. Pawlica B., Widawska E.: Wpływ reklamy na kształtowanie. “Edukacja i

Dialog” 2001, nr 4.

11. Skrzypczak J. (red.): Popularna encykopedia mass mediów. KURPISZ,

Poznań 1999.

12. Wolny I. : Reklama w odbiorze najmłodszych uczniów. “Edukacja i Dialog”

1995, nr 6.

13. www.kns.px.pl/reklama.htm

ROZDZIAL III

METODOLOGICZNE PODSTAWY BADAŃ WŁASNYCH

3.1. Cele i zakres pracy

Telewizja, a tym samym reklamy telewizyjne towarzyszą dziecku

praktycznie od chwili narodzin, co powoduje wiele dyskusji i badań nad jej

wpływem na odbiorcę. Możliwość oglądania programów nie tylko telewizji

krajowej, ale również satelitarnej, spowodowało, że srebrny ekran telewizyjny

zaczął pełnić szereg nowych funkcji nie tylko odbioru, ale także odtwarzania i

tworzenia nowych programów.

Dzieci różne treści przedstawiane w telewizji odbierają dosłownie,

bardzo emocjonalnie, gdyż nie posiadają wiedzy i doświadczenia dorosłych.

Wpływ telewizji na dzieci jest olbrzymi, jeśli chodzi o rozumienie

życia, sposób postrzegania ludzi i zjawisk oraz zachowania społeczne.

Analiza dorobku naukowego w zakresie funkcjonowania mass mediów

pozwoliła na wyodrębnienie trzech podstawowych kierunków badań nad

środkami komunikowania masowego.

Pierwsza grupa badań, którą w największej części stanowią prace

specjalistów i pedagogów, dotyczy miejsca i roli mass mediów życiu dzieci.

Badania te dostarczyły informacji na temat zakresu częstotliwości kontaktów

dziecka z telewizją, czasu jaki przeznaczają na odbiór, potrzeb i zainteresowań

telewizyjnych, motywów uczestnictwa w kulturze masowej.

Druga grupa to badania głównie psychologiczne, których tematyka

koncentruje się wokół zagadnień związanych z odbiorem przekazów

telewizyjnych, jej obrębie mieszczą się zagadnienia dotyczące percepcji i

rozumienia odbieranych treści, przeżyć, wrażliwości emocjonalnej dzieci.

Trzecia grupa badań, z zakresu pedagogiki i psychologii, traktuje

o skutkach oddziaływania telewizji na dziecko w aspekcie wychowawczym -

obejmuje zmiany w sferze emocjonalnej, poznawczej i motywacyjnej

osobowości, jak też w aspekcie oddziaływań ujemnych - destrukcyjnego wpływu

na rozwój psychiczny i społeczny dzieci.

Zdaniem P. Kossowskiego reklama, która sytuuje się na przecięciu

ekonomi, polityki edukacji, wzbudza wiele emocji i kontrowersji wśród

rodziców, pedagogów, publicystów, stając się częstym tematem publicznych

dyskusji oraz polemik (Kossowski P., 1999, s.111).

Przed niniejszą pracą postawiono jako:

a) cel teoretyczny – przeprowadzić analizę literatury odnośnie oddziaływania

obrazu reklamowego na odbiorcę,

b) cel poznawczy

- ................................................................................................................................

...................................................................................................................................

........................

3.2. Problematyka pracy

Warunkiem podejmowania wszelkich badań naukowych jest

uświadomienie sobie przez badającego problemów, określających w sposób

możliwie cel i zakres planowanych przedsięwzięć badawczych.

Problem badawczy jest określany jako pewne pytanie lub zespół pytań,

na które odpowiedzi ma dostarczyć badanie (Nowak S., 1985, s.26). Zatem

problemy badawcze są to pytania, na które szukamy odpowiedzi na drodze badań

naukowych. Wysuwając je człowiek zadaje pytania przyrodzie, otoczeniu, a nie

osobie drugiej, stara się znaleźć odpowiedź na nurtujące go pytanie poprzez

własny wysiłek, nie zaś poprzez oczekiwanie gotowej odpowiedzi od innego

człowieka (Cackowski Z., 1964, s.104).

W metodologii badań naukowych podkreśla się zwłaszcza trzy

podstawowe źródła wyłaniających się problemów badawczych. Są nimi osobiste

preferencje badacza, potrzeby społeczne i znajomość aspektów naukowo-

metodologicznych.

Bardzo ważnym czynnikiem są osobiste preferencje badacza. Każdy

badacz stanowi indywidualną strukturę psychiczną o specyficznych

upodobaniach, doświadczeniach osobistych i naukowych (Zaborowski Z., 1973,

s.138).

Problemy przybierają postać pytań. Ajdukiewicz K. i Cackowski Z.

wyróżniają dwa rodzaje pytań:

a) pytania rozstrzygnięcia,

b) pytania dopełnienia.

Pytania rozstrzygnięcia rozpoczynają się od partykuły „czy” i można na

nie odpowiedzieć „tak” lub „nie”. W partykule pytającej „czy” występuje człon

będący zdaniem oznajmującym. W zależności od liczby prezentowanych przez

pytanie alternatyw, wyróżniamy rozstrzygające o różnej liczbie członów.

Pytania dopełnienia podają tylko ogólny schemat odpowiedzi. Jest nim

funkcja zdaniowa. Po podstawieniu odpowiednich wartości za zmienną (lub

zmienne) otrzymuje się każdorazowo nowe pytanie - prawdziwe lub fałszywe.

Jest ono jedną z możliwych odpowiedzi na pytania dopełnienia (Brzeziński J.,

1984, s.51).

Problem rozstrzygnięty na danym etapie rozwoju nauki to taki problem,

który zawiera dostateczną ilość wskazówek do swojego rozwiązania za pomocą

istniejących środków badawczych. Problemy powinny charakteryzować się

następującymi cechami, muszą być:

a) jasne - to znaczy tak sformułowane, aby możliwe było ich jednoznaczne

zrozumienie,

b) wyraźne - to znaczy mające oznaczone granice, pozwalające zróżnicować

jeden problem z innymi w obrębie danego tematu,

c) realne - to znaczy dostępne, możliwe do rozwiązania przy posiadanym arsenale

metod i środków badania naukowego (Zaczyński W., 1976, s.48).

Według T. Pilcha, prawidłowe formułowanie problemów badawczych

musi spełniać kilka warunków:

1. Sformułowane problemy muszą wyczerpywać zakres naszej niewiedzy,

zawarty w temacie badań. Tak, więc problemy w sposób znacznie bardziej

precyzyjny określają zakres naszych wątpliwości, tym samym określają teren

badawczych poszukiwań.

2. Drugim warunkiem poprawności sformułowanych przez nas problemów, jest

konieczność zawarcia w nich wszystkich generalnych zależności między

zmiennymi. Dzięki temu dość ściśle będziemy mieć wyznaczony zakres

badanych zjawisk.

3. Trzecim warunkiem poprawności problemu badawczego jest jego

rozstrzygalność empiryczna oraz wartość praktyczna. W fazie koncepcji nie

można niestety zdobyć całkowitej pewności, czy problem posiada te dwa istotne

walory. Musimy zaufać naszej wiedzy i intuicji badawczej.

(Pilch T., 1998, s.24).

Po części teoretycznej dotyczących problemów badawczych należy

sformułować problem główny. Ujęto go w następującym pytaniu:

...................................................................................................................................

......................

3.3. Hipotezy robocze

Czynnikiem celowego i ukierunkowanego działania stanowiącym

drogowskaz dla nauki są hipotezy robocze.

Hipoteza stanowi ideę, koncepcję przewodnią wyznaczającą przedmiot,

metody i przebieg badań ( Skorny Z., 1984, s. 73).

Hipoteza jest to zakładanie stosunków powszechnych oraz koniecznych

tam, gdzie dane zmysłowe dostarczają bezpośredniej podstawy jedynie do

zarejestrowania tego, że pewne zjawiska następowały po sobie w

dotychczasowym doświadczeniu. Hipotezą jest przyjmowanie jakichś

prawidłowości głębszych, bardziej istotnych w celu wyjaśnienia prawidłowości

ujawnionych w doświadczeniu (Gordon M.,1980, s.71).

W. Zaczyński uważa, że hipoteza to stwierdzenie, co do którego istnieje

pewne prawdopodobieństwo, że stanowić będzie ono prawdziwe podstawowego

problemu. Hipoteza robocza, będąc założeniem przypuszczalnych zależności

między wybranymi zmiennymi, jest w rzeczy samej wstępną odpowiedzią na

pytanie zawarte w sformułowanym problemie. Jest więc ona koniecznym i

pierwszym elementem naukowego badania jakiegokolwiek wycinka

rzeczywistości (Zaczyński W., 1976, s.25).

J. Pieter na temat hipotezy mówi, że jest związkiem wielkości,

częstotliwości, o jego stosunku do zjawisk innych, o związku zależności danych

zjawisk od innych lub o związku pojęć bądź wielkości pojęciowych w znaczeniu

ustalonym (Pieter J., 1975, s.82).

Sprawdzenie hipotezy odbywa się przez wyprowadzenie z niej

wniosków empirycznych, przy czym im więcej prawdziwych zdań z

hipotezy wynika, tym większy jest stopień jej uzasadnienia (Okoń W., 1984,

s.97).

Hipoteza jest koniecznym i pierwszym elementem naukowego badania

jakiegokolwiek wycinka rzeczywistości. Wskazuje ona co ma być przedmiotem

badania, jest elementem wyboru czynników spośród całego ich bogactwa. Postęp

nauki byłby bez hipotezy niemożliwy. Chodzi o to, aby hipotezy spełniały pewne

istotne warunki, dzięki czemu mogą rzeczywiście służyć nauce, w szczególności

zaś, stanowić podstawę problemów naukowych. Hipotezy wartościowe dla nauki

muszą spełniać dwa istotne warunki:

- muszą być dobrze uzasadnione na podstawie aktualnego stanu danej nauki,

- muszą być sprawdzalne przy pomocy metod właściwych danej nauce (Gordon

M., 1980, s.85).

Hipoteza robocza jest założeniem przypuszczalnych zależności, jakie

zachodzą między wybranymi zmiennymi, jest odpowiedzią na pytania zawarte w

sformułowanym problemie (Zaczyński W., 1976, s.25). Jest pierwszą propozycją

odpowiedzi na pytanie zawarte w problemie badawczym. Hipoteza ma określony

kształt logiczny i gramatyczny. Przybiera ona najczęściej kształt zdania

warunkowego, orzekając o tym, że jeżeli a to b. Nie może być dowolnie obranym

zdaniem, lecz tylko takim, które spełnia następujące warunki:

1. Tłumaczy w sposób dostateczny dane fakty.

2. Możliwa jest do zweryfikowania przez konsekwencje praktyczne z niej

wynikające.

3. Dotyczy istotnych dla danej nauki zdarzeń i ma moc teoriotwórczą.

4. Jest zdaniem wysoce prawdopodobnym, którego słuszność wstępna polega na

tym, że jest zdaniem niesprzecznym z udowodnionymi już twierdzeniami danej

dyscypliny naukowej.

5. Jest jednoznacznie i dostatecznie szczegółowo sformułowana, (Zaczyński W.,

1976, s.60).

Dla sprecyzowania hipotezy roboczej i nadania jej postaci gotowej do

weryfikacji formułuje się ją po przeprowadzeniu badań wstępnych, które lepiej

nazwać pytaniami próbnymi.

W pełni wartościowa naukowo hipoteza jest wówczas, gdy istnieją

realne szanse jej sprawdzenia.

Hipotezą główną uczyniłam założenie, że:

...................................................................................................................................

.................................

3.4. Zmienne i wkaźniki badawcze

Podstawowym celem badań naukowych jest wykrycie związków,

zależności, interakcji zachodzących między badanymi zjawiskami, które

określamy mianem zmiennych ( Skorny Z., 1984, s. 48).

Zmienna to pewna kategoria zjawisk, których wielkość, intensywność,

częstość występowania może ulegać zmianom zależnie od różnych okoliczności

(Skorny Z., 1984, s. 48).

3.5. Metody, techniki, narzędzia badawcze

Badania naukowe posiadają bardzo bogatą i różnorodną aparaturę

pojęciową. Trudności w posługiwaniu się poszczególnymi pojęciami polegają na

tym, że często te same terminy są różnie zdefiniowane.

Sprawa takiego czy innego definiowania pojęć nie jest tylko kwestią

arbitralnych określeń, lecz rezultatem dwojakiego rodzaju przyczyn. Przyczyny

pierwszego rodzaju to tradycja języka przypisująca określonemu pojęciu zbiór

desygnatów, o których zgodnie z prawdą można dane pojęcie orzec. Używając

pojęć logicznych można orzec, że jedną z podstaw określania znaczenia pojęcia

jest funkcja denotacyjna tego pojęcia. Drugi rodzaj przyczyn, który decydował

będzie o zasadach typologii terminologicznej wywodzi się z logicznej funkcji

pojęcia. Oznacza to, że podstawą do definiowania będzie sens albo treść nadana

temu pojęciu przez logikę czyli funkcja konotacyjna nazwy (Pilch T., 1998, s.41).

Nie istnieje jeszcze specjalny słownik terminologii badawczej związanej

z telewizją. Dlatego badacze zajmujący się tym problemem korzystają z metod i

technik zapożyczonych z pokrewnych nauk społecznych, w obrębie których także

nie ma pełnej zgodności w sposobie definiowania, czym jest metoda, a czym

technika badawcza.

Przez metodę badań rozumie się „zespół teoretycznie uzasadnionych

zabiegów koncepcyjnych i instrumentalnych obejmujących całość postępowania

badawczego zmierzającego do rozwiązania problemu badawczego” (Kamiński

A., 1970, s.32).

Techniki badawcze są bardziej skategoryzowanymi sposobami

realizowania zamierzonych badań. Podporządkowane są one metodom

badawczym i pełnią wobec nich rolę służebną.

Techniki badań są zatem czynnościami określonymi przez dobór

odpowiedniej metody i przez nią uwarunkowanymi (Pilch T., 1998, s. 42).

Techniką badań będą określone „czynności praktyczne, regulowane

starannie wypracowanymi dyrektywami pozwalającymi na wykonanie

optymalnie sprawdzalnych informacji, opinii, faktów” (Kamiński A., 1970, s.

32).

Technika badawcza ogranicza się do czynności pojedynczych lub

pojedynczo jednorodnych. Metoda natomiast zawiera w sobie szereg działań o

różnym charakterze, zarówno koncepcyjnym jak i rzeczowym, zjednoczonych

celem generalnym i ogólną koncepcją badań (Pilch T., 1998, s.42).

W ujęciu Tadeusza Kotarbińskiego, metoda to ”...sposób systematycznie

stosowany, to znaczy stosowany w danym przypadku z intencją zastosowania go

także przy ewentualnym powtórzeniu analogicznego zadania” ( Kotarbiński T.,

1957, s. 667).

Wincenty Okoń określa metodę jako sposób postępowania, na który

składają się „ czynności myślowe i praktyczne, odpowiednio dobrane i

realizowane w ustalonej kolejności” ( Okoń W., 1975, s. 167).

Socjolog Nowak S. uważa, że „metoda naukowa to tyle co określony,

powtarzalny sposób rozwiązywania pewnego typu problemów naukowych”.

Sądzi on, iż każdy sposób wiodący do tego celu jest metodą (Nowak S., 1985,

s.13).

Według Tomaszewskiego T. metoda naukowa „to sposób dochodzenia

do twierdzeń uzasadnionych i sprawdzonych” (Tomaszewski T., 1967, s.26).

Wroczyński R. mianem metody badań określa szereg czynności

zmierzających do rozwiązania problemu badawczego i osiągnięcia zamierzonego

w badaniach celu (Wroczyński R., 1985, s.118).

W literaturze pedagogicznej prezentowany jest szereg metod

badawczych: monografia pedagogiczna, sondaż diagnostyczny, metoda

indywidualnych przypadków, eksperyment pedagogiczny, obserwacja, grupa

metod terenowych objętych wspólnym terminem metod socjologicznych, w tym

głównie wywiad, ankieta oraz grupa metod statystycznych (Godlewski M., 1975,

s.64).

Najczęściej stosowanymi metodami w pedagogicznych badaniach

środowiskowych są: obserwacja, wywiad, ankieta, badanie dokumentów i ich

analiza, pomiar środowiska, techniki projekcyjne, techniki socjometryczne

(Izdebska J., 1987, s.59).

Aby zrealizować cele postawione w niniejsze pracy wykorzystano

następujące metody badawcze:

...................................................................................................................................

.................................

Przypisy do rozdziału III:

Brzeziński J.: Elementy metodologii badań psychologicznych. PWN,

Warszawa 1984.

Cackowski Z.: Problemy i pseudoproblemy. WkiW, Warszawa 1964.

Izdebska J.: Rodzina – dziecko – telewizja. Szanse wychowawcze i

zagrożenia telewizji. TRANS HUMANA, Białystok 1996.

Kotarbiński T.: Wykłady z dziejów logiki. Wrocław – Warszawa –

Kraków 1957.

Skorny Z.: Prace magisterskie z psychologii i pedagogiki. WsziP,

Warszawa 1984).

Wroczyński R., 1985, s.118

Tomaszewski T., 1967, s.26).

Nowak S., 1985, s.13).

Pilch T., 1998, s.42).

10.

Kamiński A., 1970, s. 32

11.

Zaczyński W., 1976, s.60

12.

Okoń W.: Słownik pedagogiczny. PWN, Warszawa 1975.

13.

Okoń W., 1984, s.97

14.

Pieter J., 1975,

Bibliografia:

1. Braun – Gałkowska M.: Agresja w reklamach kierowanych do dzieci.

“Edukacja i Dialog” 2000, nr 5.

2. Braun-Gałkowska M.: Wpływ gier komputerowych na psychikę dzieci, w:

„Problemy opiekuńczo-wychowawcze”, 1997, nr 8, s. 7 (wkładka); T. Bach-

Olasik, Agresywność dzieci i młodzieży a telewizja, „Katecheta”, 1993, nr 4,

s. 230-233; W. Sikorski, Agresywność młodzieży a jej preferencje programów

telewizyjnych, „Psychologia Wychowacza”, 1998, nr 3, s. 231-238.

3. Braun-Gałkowska M.: Oddziaływanie obrazów przemocy na psychikę,

"Ethos" 1997, nr 40.

4. Braun-Gałkowska M.: Wpływ telewizyjnych obrazów przemocy na psychikę,

"Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze" 1995, nr 6.

5. Braun – Gałkowska M.:Gry komputerowe a psychika dziecka. “Edukacja i

Dialog” 1997, nr 9.

6. Bromboszcz E.: Percepcja reklamy telewizyjnej przez dzieci. “Psychologia

Wychowawcza” 1993, nr1.

7. Brzeziński J.: Elementy metodologii badań psychologicznych. PWN,

Warszawa 1984.

8. Cackowski Z.: Problemy i pseudoproblemy. WkiW, Warszawa 1964.

9. Chłopkiewicz M.: Osobowość dzieci i młodzieży. Rozwój i patologia. WsiP,

Warszawa 1987.

10. Doroszewska J.: Pedagogika specjalna. Tom I, ZN im. Ossolońskich 1981.

11. Filipczuk H.: Rodzina a rozwój psychiczny dziecka. Nasza Księgarnia,

Warszawa 1981.

12. Fontana D.: Psychologia dla nauczycieli. Wyd. Zysk i S – ka, Poznań 1995.

13. Fryc – Piętak D.: Mass media a zachowania seksualne. “Wychowawca” 1995,

nr 6.

14. Gajda J., Juszczyk S., Siemieniecki B., Wenta K.: Edukacja medialna. Wyd.

A. Marszałek.

15. Gerstmann S.: Osobowość. PZWSz, warszawa 1970.

16. Guthrie E. R.: Osobowość w świetle teorii uczenia się. Problemy osobowości

motywacji w psychologii amerykańskiej. Wybór i opracowanie J.

Reykowskiego, Warszawa 1964.

17. Hałaj J., Pietrzak H.: Psychologia społeczna w praktyce. WSP Rzeszów

2000.

18. Han-Ilgiewicz N.: Nieznośni chłopcy. Typy plastyczności psychicznej w

diagnostyce szkolnej. Warszawa 1960, s. 220 ns.; M. Bates, Człowiek i jego

środowisko (tłum. z ang.), Warszawa 1967.

19. Hołyst B.: Kryminologia, Warszawa 1989.

20. Hołyst B.: Kryminologia, Warszawa 1994.

21. Izdebska J.: Rodzina – dziecko – telewizja. Szanse wychowawcze i

zagrożenia telewizji. TRANS HUMANA, Białystok 1996.

22. Kall J.: Reklama. PWE, Warszawa 1995.

23. Kiełtyka – Zając B., Góra K., Zając A.: Semiotyczno – ergonomiczne

uwarunkowania konstruowania ekranowych i komputerowych komunikatów

wizualnych. [W:] Nowoczesne media w kulturze, mauce i oświacie. Red. W.

Strykowski, A. Zając, UAM w Poznaniu – WSP w Rzeszowie – TARR,

Tarnów 1997.

24. Kobolewska J.: Środki masowego oddziaływania. CRZZ, Warszawa 1972.

25. Kołodziejska D.: Telewizja wpływa na rozwój dziecka. “Edukacja i dialog”

2002, nr3.

26. Kossowski P.: Reklama i dziecko. Pedagogiczny wymiar zjawiska. “Problemy

Opiekuńczo – Wychowawcze” 1997, nr 8.

27. Kossowski P.: Dziecko i reklama telewizyjna. Wyd. Żak, Warszawa 1999.

28. Kotarbiński T.: Wykłady z dziejów logiki. Wrocław – Warszawa – Kraków

1957.

29. Król T.: Wpływ telewizji na zachowania agresywne dzieci i młodzieży.

“Psychologia i Rzeczywistość” 2003, nr 1.

30. Kunowski S.: Podstawy współczesnej pedagogiki. Warszawa 1993.

31. Kurski J.: Przepraszam, czy tu zabijają. “Gazeta Wyborcza” 1994, nr 283.

32. Kwarciak B.: Co trzeba wiedzieć o reklamie. PSB, Kraków 1999.

33. LaszkowskaJ.: Niebezpieczne gry z myszką. “Edukacja i Dialog” 2001, nr 4.

34. Lipkowski O.: Resocjalizacja.WsiP, Warszawa 1980.

35. Masiuk T. R.: Reklamy w oczach dzieci. “Wychowanie w Przedszkolu” 1994,

nr 10.

36. Nuttin J.: Struktura osobowości. PWN, Warszawa 1968.

37. Okoń W.: Słownik pedagogiczny. PWN, Warszawa 1975.

38. Pawlica B., Widawska E.: Wpływ reklamy na kształtowanie. “Edukacja i

Dialog” 2001, nr 4.

39. Porębska M.: Osobowość i jej kształtowanie się w dzieciństwie i młodości.

WsiP, Warszawa 1982.

40. Przetacznik – Gierowska M., Makiełło – Jarża G.: Podstawy psychologii

ogólnej. WSziP, Warszawa 1989.

41. Rataj M.: Szkoła – dzieci – rodzice. CRZZ, Warszawa 1979.

42. Reber A. S.: Słownik psychologii. Wyd. Naukowe Scholar, Warszawa 2000.

43. Reykowski J.: O rozwoju osobowości. “Psychologia Wychowawcza” 1976, nr

44. Robinson P., Tamosaitis N., Spear P., Soper V.: Cyberseks. Warszawa 1995.

45. Roszkiewisz I.; Psychologia rozwojowa dla rodziców. Młodszy wiek szkolny.

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1983.

46. Schneider H. J.: Zysk z przestępstwa. Warszawa 1992.

47. Skrzypczak J. (red.): Popularna encykopedia mass mediów. KURPISZ,

Poznań 1999.

48. Skorny Z.: Prace magisterskie z psychologii i pedagogiki. WsziP, Warszawa

1984).

49. Sonczyk W.: Media w Polsce. WsiP, Warszawa 1999.

50. Szewczuk W.: Psychologia. Zarys podręcznikowy. WsiP, Warszawa 1966.

51. Wiśniewski Cz.: Kształtowanie osobowości. “Edukacja i Dialog”, 1998, nr3.

52. Tokarski J. (red.):Słownik wyrazów obcych. PWN, Warszawa 1980.

53. Trempała E.: Szkoła a edukacja równoległa (nieszkolna). Poglądy,

doświadczenia, propozycje. Bydgoszcz 1993.

54. Wolny I.: Reklama w odbiorze najmłodszych uczniów. “Edukacja i Dialog”

1995, nr 6.

55. Wroczyński R.: Pedagogika społeczna. PWN, Warszawa 1979.

56. Zając A.: Wychowawcze aspekty filmów animowanych emitowanych przez

polskojęzyczną telewizję. [W:] Media w kulturze, nauce i oświacie. Red. W.

Strykowski i A. Zając, UAM w Poznaniu – WSP w Rzeszowie – TARR,

Tarnów 1996.

57. Ziemska M.: Rodzina a osobowość. Wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa

1979.

58. Żebrowska M.: Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży. PWN, Warszawa

1986.

59. www.wiem.onet.pl

60. www.kns.px.pl/reklama.htm

Document Outline