Malarstwo rokokowe we Francji – określ czas trwania stylu, podaj 

najwybitniejszych przedstawicieli i przykłady ich dzieł, dokonaj analizy 

formalnej i treściowej wybranych z nich, określ indywidualne cechy sztuki 

rokoka. 

 

Malarstwo rokokowe we Francji trwało w latach od 1715 do 1789 roku. W 1715 roku zmarł 
Ludwik XIV, król Słońce, Francja zaczęła chylić się ku upadkowi. Wówczas dwór był 
jedynie otoczką dla wspaniałości władcy, a wszystko opierało się na pieniądzach oraz 
fałszywej godności. Obcowanie na dworze było wprost przymusowe, dlatego też ludzi zaczęli 
szukać również w sztuce tej sztucznej doskonałości. Podstawy rokoko były negatywne i 
zarazem kontynuując barok i sprzeczając się z nim spowodowały, iż samo w sobie zostało 
wyniszczone przez rewolucję francuską. Za prekursora rokoko uważa się Antonina Watteau. 
Ukazywał on najczęściej świat zabaw, uśmiechów i miłostek, zarazem urzekając pustką. 
Do najważniejszych jego dzieł zaliczamy: „Pierrota”; „Nadąsaną”: 
 

 

 

 

oraz „Odjazd na Cyterę”: 

 

Następnym twórcą godnym uwagi był Jean-Honoré Fragonard. Najbardziej znanym 
dziełem, które jest nawet prekursorem dla impresjonizmu jest „Huśtawka”:  

 

Trzecim z najwybitniejszych tej epoki był François Boucher. Tu najbardziej znanymi 
obrazami są: „Diana wychodząca z kąpieli”; „Jupiter i Kallisto” oraz „Madame de 
Pompadour”: 

 

 

 

Najznamienitszym portrecistą tamtych czasów był Hyacinthe Rigaud. Do jego najlepszych 
dzieł należy zdecydowanie „Portret Ludwika XIV” z 1701 roku: 

 

 

Należy jeszcze wspomnieć o Jean’nie Baptiste Simeon Chardin’ie – malarzu skromnym, 
uchwycającymi mieszczańską codzienność, nazywanym „poetą przedmiotu”. Artysta ten 
szczególnie lubił przedstawiać dzieci. Jego obrazy: „Pranie”; „Pomywaczka” czy „Martwa 
natura z miedzianym kociołkiem” 
 

 

 

Ogólnie analizując kompozycja tychże dzieł zazwyczaj była centralna, niekiedy 

zdarała się asymetria układów; na przemian diagonalna i wertykalna. W większości statyczna, 
niekiedy wspomagana różnymi typami perspektywy. Kolory zestawiane były delikatnie, bez 
znacznych kontrastów. Światło zazwyczaj pada z lewej strony, jest rozproszone. Ruch jeśli 
już występuje, to jest on zaznaczany już na etapie planowania kompozycji. Atmosfera prac 
jest radosna, jest to w większości uchwycenie chwili, niekiedy lekko melancholijne, nietrwałe, 
lekkie, a z drugiej strony zdarzają się również przedstawienia pełne frywolnej zmysłowości, 
adresowane raczej w stronę dworu, co szczególnie popularne jest w twórczości Boucher’a 
i Fragonard.