ROZDZIAŁ PIERWSZY

Karin siedziała przy barze, bezwiednie uderzając palcami

w kontuar. Obiecała sobie, że w ciągu roku postawi firmę na
nogi. Pozostało jeszcze siedem miesięcy. Zapowiedziała
ciotce, że na Boże Narodzenie będzie pławić się w forsie.

A teraz... Czy ma dać za wygraną, zanim jeszcze nadejdzie

wiosna?  Wyprostowała  się.  No  dobrze.  Awaria  autobusu,
która  wydarzyła  się  rano,  to  prawdziwy  pech.  Ale  w
interesach  trzeba  liczyć  się  ze  wszystkim.  J akoś  z  tego
wybrnie.

Siedziała blisko tylnego wejścia do baru kasyna Haraha

nad jeziorem Tahoe i próbowała uporządkować myśli. Nie
docierało do niej nieustanne grzechotanie automatów do
gier,

nie

słyszała

brzęku

wypadających

monet

rozlegających się co pewien czas dzwonków, które
oznajmiały wygraną.

Pan Turner pożyczył jej stary autobus. Dzięki jego

życzliwości mogła zacząć bez grosza. Niestety, dzisiaj rano w
połowie drogi nawalił silnik. - Zatarty - orzekł Bert,
kierowca autobusu. - Trzeba go wymienić. - I dodał, że to
kosztuje.

Nagle pojawił się przed nią pełny kieliszek. Zmarszczyła

czoło ze zdumieniem. Przecież niczego nie zamawiała.

- Whisky z wodą sodową - usłyszała nosowy męski głos,

który przebił się przez szum kasyna. - Czy to pani
odpowiada?

Potrząsnęła głową, nawet się nie obracając. Wciąż

nurtował  ją  problem,  z  którym  zmagała  się  od  sześciu
godzin.  Rano  nie  uległa  panice,  a  w  każdym  razie  jej  nie
okazała. Zachowała spokój starego rutyniarza. Sympatyczny
policjant  z  drogówki  wezwał  autobus  zastępczy,  a  gdy  ten
nadjechał,  dowiozła  pasażerki  do  kasyna.  Bert  został,  żeby
poczekać na holowanie.

A teraz, gdy jej podopieczne świetnie się bawiły, głowa

Karin  pękała  od  natłoku  liczb.  Powinna  była  przygotować
się  na  taką  ewentualność,  choć  to,  co  ją  spotkało,  nie  było
zwykłym  kłopotem, lecz  prawdziwą  katastrofą!  Westchnęła.
Przed oczyma stanął jej wyciąg z konta. Dwa tysiące sześćset
pięćdziesiąt cztery dolary i piętnaście centów. Jeżeli...

- A może woli pani coś innego? Manhattan? Wódka z

sokiem pomarańczowym? Czym mogę służyć?

- Dziękuję. Nie piję. Naprawdę nie mam ochoty -

odpowiedziała, spoglądając na tego, kto zadał pytanie. Był to
jakiś brzuchaty facet, który ciężko dysząc sadowił się na
stołku obok.

- Dopisało pani szczęście? - spytał.
- Nie - Karin odwróciła głowę. Uśmiechnęła się jednak na

wspomnienie słów wuja Boba, który, gdy mu się nie
powiodło, mawiał: Ja mam szczęście tylko w nieszczęściu.

- A ja miałem dziś spory fart w Black Jacku - pociągnął

głęboki łyk. - Ale potem przeszedłem na keno i, daję słowo...
Widzi pani, opracowałem pewien system... - zaczął omawiać
go szczegółowo.

Karin marzyła, żeby odszedł. Niestety sama nie mogła tego

zrobić. Umówiła się tu z kierowcą autobusu zastępczego,
gdyż chciała mieć na oku swoje podopieczne.

- Często bywa pani w kasynie? - dopytywał się mężczyzna.

Potrząsnęła głową. - J a staram się przychodzić raz w
tygodniu. W poniedziałki. Po weekendach automaty pękają
od monet i...

Perorował dalej, a Karin potakiwała automatycznie,

usiłując nie słuchać. Wróciła do swoich kalkulacji. Wedle
Berta wymiana silnika pochłonie co najmniej pięć tysięcy
dolarów.

Do tego dojdą koszty holowania i autobusu zastępczego.

Dodawała, dzieliła, by w końcu dojść do wniosku, że
potrzebuje...

Mężczyzna nachylił się ku niej.
- Przepraszam, czy pani jest mężatką?
Pierwszy raz spojrzała mu prosto w oczy, usiłując

przybrać najbardziej odpychający wyraz twarzy.

- A czy pan jest bogaty? Poskutkowało. Odsunął się i

mruknął:

- Chciałem tylko pogadać...
- Owszem, jestem bogaty. - Głos z lewej strony był głęboki,

zdecydowany i niewątpliwie sugestywny.

Kolejny nudziarz! Karin okręciła się na stołku. Nie miała

czasu na bzdury. Ale rozbawione oczy i szczery uśmiech
nieznajomego mówiły jej, że to żart. Odetchnęła z ulgą i
uśmiechnęła się przekornie.

- A ile ma pan na koncie? - Nie mogła powstrzymać się od

riposty.

- A ile powinienem mieć?
- Trzy tysiące trzysta czterdzieści dolarów i osiemdziesiąt

pięć centów - odparła natychmiast i niemal jednocześnie
ogarnęło ją zmieszanie. Odruchowo podała sumę, którą
przed chwilą starannie obliczyła.

Uśmiech rozjaśnił mu twarz.
- To dość umiarkowana fortuna, ale suma jest bardzo

dokładna. Czy można spytać, jak pani do niej doszła?

- Z wielkim trudem - odparła, kapitulując wobec tonu, w

którym brzmiało szczere zainteresowanie. - Po wielu...

- Wszystko załatwione. Jesteś gotowa? - Był to Jake

Traverse, kierowca zastępczego autobusu. Na jego widok
Karin

przypomniała

sobie

obowiązkach

wobec

podopiecznych. Mało brakowało, a zaczęłaby się zwierzać ze
swych kłopotów jakiemuś nieznajomemu.

- Prawie - odpowiedziała, zeskakując ze stołka. - Zaczekaj

parę minut. Muszę pozbierać pasażerki.

- Nie spiesz się. - Jake wdrapał się na zwolniony przez nią

stołek i zamówił: ,,Wielki, wielki kufel piwa imbirowego".

W miarę jak przesuwała się do środka sali, hałas

automatów do gry ogłuszał ją coraz bardziej. Przeciskała się
wśród graczy, by wyłuskać spomiędzy nich swoje
podopieczne. Nim zdołała je zebrać, upłynęło jednak sporo
czasu.

- Ale miałam szczęście! - piszczała mała pani Jackson.
- Mój Boże, musimy już jechać? Karin, skarbie, czy

możesz wymienić to w kasie?

Po wymianie trzech pojemników wypełnionych pięciocen-

tówkami na banknoty, Karin zajęła się wspartą na lasce
panią Conway, która chciała przejść do toalety. Później
zaczęły się poszukiwania swetra pani Leslie.

- Chyba zostawiłam go na krześle, gdy grałam w keno -

wahała się staruszka. - A teraz go nie widzę...

Karin wiedziała, że uczestnicy wycieczek z reguły czekają

na  autokar  w  miejscu  zbiórki.  Ale  wiedziała  też,  iż  właśnie
dzięki  szczególnie  troskliwej  obsłudze  pasażerów  otrzymuje
zlecenia od  Ogrodowego  Klubu Seniora,  którego członkowie
co  drugi  wtorek  odwiedzali  kasyno.  Na  ogół  nie  zajmowała
się  organizacją  wycieczek  do  domów  gry.  Zrobiła  wyjątek
dla  przyjaciółki  ciotki  Meg,  Laury  Jackson.  Uczestniczyła
ona  w  kilku  wycieczkach  organizowanych  przez  Karin  dla
miłośników  sztuki  i  na  koniec  oznajmiła:  -  Opiekujesz  się
nami jak rodzona córka. Mój klub pragnąłby teraz...

A poza tym, myślała Karin, prowadząc panie do autokaru,

wszystkie  one  dzielnie  i  z  humorem  zniosły  poranne
tarapaty.  Chwilę  później  wróciła  do  kasyna,  by  przywołać
J ake'a,  wciąż  siedzącego  na  sali  obok  mężczyzny,  z  którym
wcześniej żartowała.

Nieznajomy skinął głową na pożegnanie i uśmiechnął się

tak ciepło i serdecznie, że krew zaczęła jej silniej pulsować w
skroniach.

- Jedziemy?

- Co? Ach tak, oczywiście. - Odwróciła się i podążyła za

J akiem,  głęboko  zawstydzona.  Oto  czyjś  uśmiech  oszołomił
ją  jak  pensjonarkę.  Przystojna,  męska  twarz  przesłoniła
wszystko  -  rozkład  jazdy,  pasażerów,  program  dnia...  Przez
chwilę  uległa  złudzeniu,  że  są  tu  tylko  we  dwoje  -  ona  i
nieznajomy.  Potrząsnęła głową, wsiadając  do autobusu. Nie,
nie  może  teraz  lekceważyć  swoich  kłopotów.  Jak  zdobyć
niemal  cztery  tysiące  dolarów  na  wymianę  silnika?  A
przecież  musi  go wymienić.  Od  czterech  miesięcy,  to znaczy
od  chwili,  gdy  rozpoczęła  prowadzenie  wycieczek,  używała
autobusu  o  wiele  częściej  niż  pan  Turner.  On  sam  bardzo
rzadko  przewoził  swój  chór,  a  już  na  pewno  nie  jeździł  po
stromych górskich drogach, zabójczych dla starych silników.
Miała wobec niego zobowiązania.  Zamierzała spłacić je, gdy
tylko  rozkręci  firmę...  A  teraz?  Czy  zdoła  choćby  zdobyć
kredyt?  A  może  jednak  Bert  mylił  się  i  nie  jest  aż  tak  źle?
Pobożne  życzenia!  Bert  był  jednym  z  najlepszych
mechaników w mieście. Dobra, zabiorę się do tego, jak tylko
będę  wiedziała,  za  co  mam  się  zabrać.  Po  kolei,  po  kolei  -
przerwała  rozmyślania,  wiążąc  fartuch  hostessy.  Jedną  z
wielkich  kieszeni wypełniła  małymi paczuszkami orzeszków,
w  drugiej  umieściła  plastykowe  kubki,  a  następnie  zręcznie
otworzyła  butelkę  szampana.  Ruszyła  wzdłuż  przejścia
między fotelami z promiennym  uśmiechem, tchnąć na pozór
spokojem  i  optymizmem.  Później  pomyśli  o  autobusie  pana
Tu rnera, a o mężczyźnie z baru w ogóle nie będzie myśleć.

Niestety, myślała o nim nadal. Odbierały jej spokój

zachowane w pamięci szczegóły - połysk skóry w rozchyleniu

śnieżnobiałego kołnierza koszulki polo, dżinsy, niczym druga
skóra przylegające do jego smukłych, muskularnych ud.

- Oczywiście, już pani służę. - Przez moment balansowała,

utrzymując równowagę, po czym po raz drugi nalała
szampana do kubka pani Downing i wysłuchała opowieści o

jej sukcesach w grze. - Cieszę się z pani powodzenia -
pogratulowała białowłosej kobiecie i ruszyła dalej.

Był zapewne jednym z tych nałogowych hazardzistów,

którzy  wciąż  wysiadują  w  kasynach.  Wskazywała  na  to
nawet  jego  zewnętrzna  nonszalancja.  Sprawiał  wrażenie
kogoś,  kto  właśnie  wyszedł  spod  prysznica  i  zapomniał  się
uczesać.  Jego  włosy  miały  barwę  piasku.  A  przecież  nie
gustowała  w  blondynach.  Wolała  brunetów  o  tajemniczych
oczach...

- Och, bardzo przepraszam! - wykrzyknęła, błyskawicznie

wycierając szampan rozlany na spódnicę pani J ackson.

- Nic nie szkodzi, to tylko syntetyk. - Starsza pani

mrugnęła do niej porozumiewawczo. - Niezły szampan, co,
złotko?

- Owszem - przytaknęła Karin.
A może po prostu pracował w kasynie? W każdym razie

sprawiał  wrażenie  kogoś  od  dawna  tam  zadomowionego.
Gdyby  chociaż  zdołali  ze  sobą  porozmawiać...  Daj  spokój  -
przywołała  się  do  porządku.  -  Co  cię  to  w  ogóle  obchodzi...
Kiedy  jednak  cała  paczka  orzeszków  wypadła  jej  z  rąk,
uświadomiła  sobie,  że  wciąż  marzy  o  nieznajomym.  A
przecież -strofowała siebie, szukając na kolanach paczuszki -
są  teraz  inne,  prawdziwie  ważne  sprawy.  Dwa  zlecenia  w
przyszłym tygodniu! Co robić bez autobusu?

Gdy dotarli do celu, do Centrum Seniora w Carmichael,

Karin przeprosiła panie za nieoczekiwane kłopoty i
podziękowała im za wyrozumiałość.

- Postaram się wszystko zrekompensować następnym

razem - obiecała, gdy opuszczały autobus.

Po powrocie do domu zatelefonowała do Berta.
- Silnik do remontu - usłyszała. - Ale koszty są mniejsze,

niż przewidywałem. Tylko cztery tysiące czterdzieści sześć
dolarów i trzydzieści dziewięć centów. Robocizna i części.

Wielka różnica! Równie dobrze mogło to być pięć tysięcy.

A do tego koszt autokaru zastępczego, nie wspominając o
holowaniu.

- Dziękuję, Bert. Wpadnę jutro i... - I co? - Pomyślę. Do

zobaczenia.

Odłożyła słuchawkę i podeszła do kuchennego stołu,

odsuwając na wpół zjedzoną kanapkę.

Do diabła! Co tu robić? Siedziała opierając łokcie o blat.

Wpatrywała  się  w  mały  zegar  wiszący  na  ścianie.  Jakże
chciałaby z kimś porozmawiać! Szkoda, że ciotka Meg i wuj
Bob  wyjechali  tak  daleko.  Chociaż...  Nie,  to  dobrze,  że  ich
nie  ma.  Dość  już  dla  niej  zrobili.  Wzięli  ją  do  siebie,  gdy
miała  dziewięć  lat,  tuż  po  śmierci  rodziców,  i  zawsze
traktowali  jak  własną  córkę.  Była  z  nimi  naprawdę
szczęśliwa.  Mając  osiemnaście  lat  zapisała  się  na  kurs
sekretarek  i  niebawem  rozpoczęła  pracę  w  Miejskim
Wydziale  Gospodarki  Wodnej  w  Sac-ramento.  Upajała  się
niezależnością,  żyjąc  z  własnej  pensji  w  małym  mieszkaniu,
które wynajmowała ze swą przyjaciółką,  Joyce. Jednakże po
roku  zaczęło  nudzić  ją  codzienne  wystukiwanie  danych
technicznych  na  setkach  stronic  papieru  maszynowego.
Okazało  się,  że  tęskni  za  domem  w  Carmichael,  na
przedmieściach Sacramento, gdzie mieszkała dotąd z ciotką i
wujem.  Brakowało  jej  również  słonecznego  poddasza,  które
wuj  Bob  przerobił  na  pracownię  malarską  dla  Meg.
Margaret  Palmer  zajmowała  się  akwarelą  i,  od  czasu  do
czasu,  malarstwem  olejnym.  To  pod  jej  wpływem  Karin
zabrała  się  do  malowania.  Często  też  towarzyszyła  ciotce  w
organizowanych  przez  nią  na  zlecenie  miejscowej  galerii
wycieczkach dla miłośników sztuki.

- Nudzi cię twoja praca, co? - spytała Meg, gdy któregoś

niedzielnego popołudnia, przy tym samym kuchennym stole,
Karin zwierzyła się ze swych odczuć. - To ją rzuć.

Karin spojrzała ze zdumieniem na swą wciąż at rakcyjną i

pełną życia pięćdziesięcioletnią ciotkę. Wuj Bob słusznie
twierdził, że Meg ma duszę artysty. Pieniądze nic dla niej nie
znaczą. Myśli, że leżą na ziemi.

- Droga ciociu, zapominasz o pewnym drobiazgu. Trzeba

jeszcze zarobić na życie.

- Droga siostrzenico - odparła Meg - czy wiesz, ilu ludzi

wpada w pułapkę listy płac i trwoni całe życie na pracę,
której nienawidzi? Wszystko to z lenistwa lub tchórzostwa.

- A może z głodu? - zachichotała Karin.
- A może z bierności? - kontynuowała Meg, marszcząc

czoło. - Może nawet nie pomyśleli, co lubią robić.

Karin spojrzała na nią sceptycznie.
- Co byś więc radziła?
- Rzuć tę pracę i zajmij się organizacją wycieczek. Pani

Trotter martwi się, że będę teraz często wyjeżdżać i nie mogę
się  już  tym  zajmować.  Ale  przecież  ty  mi  pomagałaś.  Masz
już  pewną  wprawę.  Mogłabyś  też  zająć  się  organizacją
turystycznych  objazdów  miasta  dla  różnych  konferencji  i
zjazdów. Posłuchaj...

Wszystko, co mówiła, brzmiało nader prosto. Wuj Bob

przechodził  właśnie  na  emerytu rę  po  latach  urzędniczej
pracy w miejscowej bazie lotnictwa.  Zamierzali przeznaczyć
jego  skromną  emeryturę  na  to,  co  naprawdę  lubili  -  na
podróże. Oboje zapewniali, że bardzo się ucieszą, jeśli Karin
wróci  do  Carmichael  i  zaopiekuje  się  domem  pod  ich
nieobecność. Zaoszczędzi w ten sposób  na czynszu w okresie
rozkręcania własnej firmy.

Ogromnie ułatwili jej początki. Meg przekazała Karin

sporządzone  przez  siebie  listy  ewentualnych  klientów  i
dopomogła  w  organizacji  kilku  pierwszych  wyjazdów.  Wuj
Bob  natomiast  wsparł  ją  pożyczką  dwu  tysięcy  dolarów,
które  przeznaczyła  na  druk  folderów  i  opłaty  pocztowe.

Wreszcie, na koniec, pan Turner z sąsiedztwa zaproponował
jej autobus.

Wyprostowała się gwałtownie. Pan Turner! Dotąd nie

powiedziała  mu,  co  się  stało.  Teraz  było  już  za  późno.
Nazajutrz  rano, jak zwykle, pan Turner  pójdzie na uczelnię.
Prowadzi  tam  zajęcia  z  muzyki.  No  cóż,  porozmawia  z  nim
dopiero  po  powrocie  z  warsztatu.  Tak  czy  owak,  musi  coś
wymyślić.  Przecież  nie  zrezygnuje  z  interesu,  który  tak
polubiła.  Poprzednie  cztery  miesiące  były  naprawdę
wspaniale.  Wraz  ze  swymi  pasażerami  przemierzała
kolorowe  wzgórza  Kalifornii.  Sporo  szkicowali.  Karin  też
rysowała.  A  jeszcze  do  tego  mogła  zwiedzać  wystawy
malarstwa  w  San  Francisco.  Organizowanie  wycieczek  i
kontakty  z  ludźmi  sprawiały  jej  prawdziwą  przyjemność.
Miała  już  pierwszych  stałych  klientów.  I  nie  chciała  nawet
myśleć o powrocie do etatowej pracy.

Nazajutrz rano ubrała się bardzo starannie w granatowy

lniany  kostium  i  równie  eleganckie  granatowe  pantofelki.
Zamierzała  wyruszyć  do  warsztatu  i,  być  może,  do  banku.
Chciała  wyglądać  jak  przedsiębiorca,  któremu  się  powodzi.
Sporządziła  listę  wycieczek  zorganizowanych  w  ciągu
minionych  czterech  miesięcy,  a  także  spis  wyjazdów
planowanych  i  wykaz  przewidywanych  zysków.  Właśnie
zbierała  broszury  reklamowe,  gdy  rozległ  się  dzwonek.
Pewnie  pan  Turner  przyszedł  na  kawę  -  pomyślała.  Będzie
musiała powiedzieć mu całą prawdę.

Był to jednak listonosz, który wręczył jej ekspresową

przesyłkę.  Karin  nie  znalazła  na  odwrocie  nazwiska
nadawcy.  Otworzyła  kopertę  i  rozłożyła  znajdującą  się  w
niej  kartkę.  Na  podłogę  wypadł  wąski  pasek  papieru.
Podniosła  go.  Jej  zdumionym  oczom  ukazał  się  czek,  który
opiewał  na  trzy  tysiące  trzysta  czterdzieści  dolarów  i
osiemdziesiąt  pięć  centów.  Na  czeku  widniał  podpis:  Blake
Connors.

ROZDZIAŁ DRUGI

Niewiarygodne! Karin w osłupieniu wpatrywała się w

cyfrę figurującą na czeku. W połączeniu z kwotą na jej
koncie w banku pozwalała na pokrycie kosztów naprawy
silnika.

Tylko... Zmarszczyła czoło. Skąd jakiś - ponownie

zerknęła na podpis - człowiek nazwiskiem Connors może
wiedzieć, ile dokładnie koszty te wynoszą?

Zaraz... Przecież od niej samej! Tak. To z pewnością on -

wciąż  pamiętała  ten  zniewalający  uśmiech  -  mężczyzna,
który  twierdził,  że  jest  bogaty'  Sądziła,  że  to  żart  i
odpowiedziała mu żartem. Ale czemu wysłał czek? Skąd znał
jej  nazwisko?  I  adres?  Skąd  w  ogóle  cokolwiek  o  niej
wiedział?

No jasne! - uświadomiła sobie po chwili. Jake, kierowca

autobusu, musiał mu powiedzieć o awarii silnika.

Nieznajomy dokładnie zapamiętał sumę, którą wymieniła i...
Doznała uczucia takiej ulgi i wdzięczności, że zakręciło jej
się w głowie. Nie będzie już musiała...

Dziewczyno, czy ty oszalałaś?! Nikt nie wręcza takich sum

zupełnie obcej osobie. To na pewno oferta pożyczki. Słyszała
już  o  firmach,  które  wysyłają  czek,  a  w  ślad  za  nim  umowę
pożyczki  na  wysoki  procent.  Wyjęła  z  koperty  wizytówkę.
Blake  Connors  -  przeczytała  -  Prezes  Spółki  Promocyjnej
,,Nowe  Inicjatywy".  Ten  facet  dowiedział  się  od  Jake'a,  że
Karin  prowadzi  prywatną  agencję i że  ma  kłopoty. Możliwe
również,  że  to  czek  sfingowany  -  reklama  firmy,  która
zajmuje się udzielaniem wysokooprocentowanych pożyczek.

W gorączkowym oczekiwaniu logicznego wyjaśnienia,

otworzyła list. Widok czeku wywarł na niej tak silne
wrażenie, że w pierwszej chwili nie dostrzegła załączonej
kartki. Przebiegła wzrokiem słowa skreślone zdecydowanym
charakterem pisma: ,,Na wypadek dalszych życzeń pozostaję
do dyspozycji. Blake Connors ".

Karin dwukrotnie przeczytała to zdanie i ponownie

spojrzała  na czek. Nie, to  nie była  pożyczka. To była obelga.
Facet spotyka w barze dziewczynę, która określa swoją cenę,
i  przesyła  jej  ekspresem  żądaną  kwotę.  Spurpu rowiała  z
gniewu  i  upokorzenia.  Przecież  sama  wychlapałaś,  ile
potrzebujesz,  a  na  widok  czeku  wpadłaś  w  euforię!  -
strofowała  siebie  w  myślach.  -  Wmawiałaś  sobie,  że  to
zwyczajna  handlowa  transakcja.  Nie  wiem,  co  pan  sobie
wyobraża,  panie  Connors,  ale  choć  ma  pan  forsę,  źle  pan
trafił.  Nie  jestem  towarem  na  sprzedaż.  Proszę  zatrzymać
swoje pieniądze.

Chciała podrzeć czek, ale się rozmyśliła. Ten człowiek

gotów pomyśleć, że podjęła pieniądze, albo że celowo
zatrzymuje czek. Odeśle go z powrotem, żeby nie miał

żadnych wątpliwości. Wciąż odczuwała gniew, który jednak
powoli ustępował fali rozczarowania. W jego uśmiechu było

przecież  tyle  ciepła,  jego  twarz  promieniowała  taką
szczerością  i  otwartością.  Przed  wyjściem  z  kasyna
zapragnęła...  Czego?  Nie,  do  tego  nie  przyzna  się  nawet
sobie. Wsiadła do samochodu i ruszyła do Sacramento.

- To stary model, proszę pani - wyjaśnił pracownik

warsztatu naprawczego. - Muszę poszukać takiego silnika.
Jeśli nie znajdę, będziemy naprawiać stary. Wszystko
potrwa sześć do siedmiu tygodniu.

Nie spytała nawet o warunki płatności. W gruncie rzeczy

odczuła  pewną  ulgę.  W  ciągu  sześciu  tygodni  zdobędzie
jakoś  pieniądze.  W  tym  miesiącu  weźmie  dwa  dodatkowe
kursy,  a  w  następnym  pięć.  Oczywiście  musi  wynająć
autobus,  co  każdorazowo  wyniesie  pięćset  dolarów,  czyli
koszty wzrosną o dwieście. Zaraz... przecież poniesie straty!

Wsiadła do samochodu i w lekkim odrętwieniu pochyliła

się nad kierownicą. Nie mogła podnieść cen. W rozesłanych
prospektach reklamowych zamieściła cennik i na takich
warunkach

przyjęła

zamówienia.

Wyprostowała

się

gwałtownie.

Autobusy

wycieczkowe

mają

przecież

czterdzieści sześć miejsc! Jeśli zdobędzie komplet pasażerów,
a przynajmniej zapełni czterdzieści miejsc, to zyska osiemset
dolarów.  Zaczęła  gwałtownie  szperać  w  torebce,  szukając
kwitu,  który  wczoraj  dał  jej  Jake.  Jest.  Autobusowe  Linie
Czarterowe  i  adres  firmy.  Wrzuciła  bieg  i  ze  świeżym
zapałem  ruszyła  pod  wskazany  adres.  Zamówi  autokar,  a
następnie  przejrzy  wszystkie  dotychczasowe listy  pasażerów
i telefonicznie rozreklamuje nowy program wycieczek.

- Niestety - pokręcił głową pracownik Linii Czarterowych.
- Mam referencje i, jeśli trzeba, mogę zapłacić z góry -

nalegała, dziękując Bogu, że zachowała na koncie skromną
sumę.

Zapewnił ją jednak, że nie chodzi o pieniądze. Po prostu w

tak krótkim terminie firma nie dysponowała żadnymi
wolnymi autokarami.

- Przecież wczoraj patrol drogowy załatwił autokar od

ręki - upierała się Karin.

- Zawsze mamy jeden autokar w pogotowiu - odpowiedział

poza

tym

drogówce

przysługuje

bezwzględne

pierwszeństwo.

Widząc

jej

przygnębienie, zatelefonował

dwu

podobnych firm. Bez rezultatu.

- Przykro mi - oświadczył rozkładając ręce - ale

sąsiedztwo

kasyn

sprawia,

że trudno nadążyć z

zamówieniami.

Karin podziękowała i wróciła do samochodu, usiłując

zignorować lekkie kłucie w dołku. Bez środka transportu nie
będzie  mogła  prowadzić  swojej  agencji.  Ale  niezależnie  od
tego,  co  stanie  się  dalej,  pan  Turner  otrzyma  autobus  w
przyzwoitym  stanie.  Po  raz  pierwszy  ogarnął  ją  prawdziwy
strach. Będzie  musiała wrócić  do swojej  poprzedniej  pracy i
spłacić  z  pensji  naprawę  silnika.  Nie,  tylko  nie  to!  Trudno,
odwoła  planowane  w  tym  miesiącu  wyjazdy.  Zorganizuje  je
ponownie,  gdy  tylko  będzie  miała  transport.  Postanowiła
wrócić  do  domu  i  załatwić  kilka  telefonów.  Wtem  drgnęła.
Przypomniała sobie kopertę, która nadeszła rano ekspresem.
Nie  zastanowiła  się  nawet,  dlaczego  to  właśnie  na  nadawcy
tego  listu  chciała  wyładować  rozdrażnienie.  Gdyby  nawet
odważyła  się  przyjąć  czek,  co  zresztą  nie  wchodziło  w
rachubę,  to  i  tak  nie  miał  podstaw  do  wyciągania
jakichkolwiek  wniosków.  Gwałtownie  zapragnęła  mu  to
powiedzieć.  -  Są  rzeczy,  panie  Connors,  których  nie
zdobędzie  pan  za  pieniądze,  takie  jak  wycofany  z  produkcji
silnik,  zamówiony  wcześniej  autokar,  czy  wreszcie  takie...
jak ja.

Chciałaby widzieć jego minę, gdy zwróci mu czek,

dziękując chłodno i uprzejmie. Tak, pojedzie do niego od
razu i załatwi tę sprawę.

Po dwudziestu minutach dotarła na Forest Avenue

trzydzieści pięć. Nie znalazła tam jednak, jak przypuszczała,
zwykłego małego biura. Oczom jej ukazał się okazały
budynek. Wjechała na zapełniony parking i postawiła
samochód na jednym z nie zarezerwowanych stanowisk.

Z budynku wciąż wylewał się strumień ludzi. Wkrótce

wtopiła się w tłum wchodzących i wychodzących.

Gabinet Connorsa znajdował się na pierwszym piętrze.

Panowała  tu  atmosfera  dyskretnego luksusu.  Gruby  dywan,
eleganckie  meble  w  głębokich  odcieniach  brązu  i  beżu,
bogactwo  zieleni.  Wszystko  w  doskonałym  guście.  Młody
człowiek za biurkiem spytał z uśmiechem:

- Czym mogę służyć?
- Chciałabym rozmawiać z panem Connorsem.
- Czy jest pani umówiona?
- Nie – odparła – ale ja...
- Hmm... - zawahał się. - Nie jestem pewien, czy pan

Connors jest osiągalny. Proszę zwrócić się do jego zastępcy,
panny Wentworth. Wolno prosić o nazwisko?

Karin podała mu wizytówkę. Szepnął coś do słuchawki

telefonu stojącego na biurku.

- Proszę spocząć. Zaraz panią przyjmie.
Miała właśnie powiedzieć, że nie będzie sprawiać kłopotu,

ale on już się zajął kobietą w śnieżnobiałym kombinezonie, z
napisem ,,Desery Dolly". Karin wzruszyła ramionami i
zatonęła w miękkiej kanapie. Skoro dotarła aż tutaj,
poczeka.

Tuż obok niej siadły ,,Desery Dolly" w osobie pełnej

wdzięku, pulchnej dziewczyny. Uśmiechnęła się przyjaźnie,
ale nim zdołała coś powiedzieć, recepcjonista oznajmił:

- Prosimy panią, panno Palmer!
Gabinet panny Wentworth nie był tak duży, jak hol

recepcyjny, ale nie mniej elegancki. Młoda kobieta siedząca
za biurkiem mogłaby być modelką z okładki czasopisma

,,Kobieta  sukcesu ".  Sprawiała  wrażenie  pewnej  siebie,
kompetentnej,  a  ponadto  była  uderzająco  atrakcyjna.  Miała
owalną  twarz,  małe,  ładnie  wykrojone  wargi,  delikatny
nosek  i  ciemne,  płomienne  oczy.  Na  oparciu  krzesła  panny
Wentworth  spoczywał  niedbale  udrapowany,  miękki,
beżowy  żakiet,  a  jedwabna  bluzka  w  paski  z  wysokim
kołnierzem  i  szerokimi  mankietami  sprawiała  wrażenie  tak

świeżej i wyprasowanej, że Karin czuła każdy ślad
wygniecenia na swoim kostiumiku.

- Dzień dobry. - Wąska, wymanikiurowana dłoń wskazała

jej krzesło. - Czym mogę służyć, panno...?

- Palmer. Karin Palmer. - Karin siadła, trochę zła na

siebie samą. Onieśmielenie nie należało do jej naturalnych
reakcji. Przecież pracowała z różnymi ludźmi.

- Tak, oczywiście. - Panna Wentworth spojrzała na

biurko, gdzie z pewnością leżała informacja przekazana jej
szeptem przez interkom. - Agencja Turystyczna Karin
Palmer.

- Chciałabym mówić z panem Connorsem.
- Przykro mi. Jest nieobecny. - Na twarzy panny

Wentworth pojawił się zawodowy uśmiech. - Radzę zwrócić
się do pana Petersona. On załatwia sprawy nowych klientów.

- Nie jestem nowym klientem.
- Taak?
- Chciałabym się widzieć z panem Connorsem w sprawie..

. - Karin zawahała się - osobistej.

- Osobistej? - Brwi panny Wentworth zbiegły się. Czyżby

Karin uległa złudzeniu, czy w ciemnych oczach tamtej
pojawiła się nagle wrogość?

- No, może niezupełnie...
- Aha, rozumiem... To znaczy, nic nie rozumiem. - Ton

panny Wentworth wyrażał litość dla kogoś, kto nie potrafi
rozróżnić spraw osobistych od nieosobistych.

Karin czuła, jak oblewa ją fala wściekłości na Blake'a

Connorsa. To za jego sprawą znalazła się w takiej sytuacji.
Wstała.

- To bez znaczenia. Po prostu... - Wyślę ten cholerny czek

pocztą, pomyślała.

- Może mogłabym jednak pomóc - proponowała panna

Wentworth. - Proszę zostawić wiadomość.

W tej samej chwili drzwi, prowadzące zapewne do

przyległego gabinetu, otworzyły się i stanął w nich Blake.

- Vickie, chciałbym, żebyś to załatwiła - powiedział

podchodząc do biurka. Wtem zobaczył Karin. - Panna
Palmer! Jak miło, że pani wpadła.

- Chciałabym porozmawiać.
- Oczywiście. Zjedzmy razem lunch.
- Nie, dziękuję. To sprawa na kilka minut.
- Więc będziemy je mieli podczas lunchu. - Jego ton był

równie stanowczy jak podpis pod czekiem. - Wezmę tylko
marynarkę.

- Przecież mieliśmy zjeść lunch z Pete'em - protestowała

panna Wentworth, ale Blake znikał już w swoim gabinecie.

- Rzeczywiście, zapomniałem. - Znów się wyłonił,

wsuwając  ręce  w  marynarkę  letniego  garnituru.  Na  tle
płowej  barwy  materiału  jego  twarz  była  uderzająco
przystojna.  -  Dobrze,  obgadajcie  to  sami.  Powiedz  Pete'owi,

że wieczorem będę w klubie. - Najwyraźniej uznał kwestię za
wyczerpaną i z uśmiechem odwrócił się do Karin.

Usiłowała wytrwać w wojowniczym nastroju, ale plan

zaczynał zawodzić. Instynkt podpowiadał jej, że bez względu
na  to,  co  myśli  o  Blake'u,  to  mężczyzna  godny  zaufania.
Przyjmie  zaproszenie,  choćby  ze  względu  na  tę  ważniaczkę,
która  siedziała  teraz  z  głupią  miną.  A  więc  nie  ma  pana
Connorsa?

- Bardzo dziękuję za pomoc - powiedziała Karin,

obdarzając kobietę za biurkiem promiennym uśmiechem.

Czuła

się

wystarczająco

usatysfakcjonowana,

gdy

wychodziła z Bla-kiem Connorsem.

Blisko budynku stał lśniący maserati z bardzo niskim

zawieszeniem.  Blake  otworzył  drzwi  i  czekał.  Ale  Karin  nie
podchodziła.  W  gruncie  rzeczy,  pomyślał,  wygląda  na  nieco
speszoną.  Dlaczego?  Przecież,  gdy  wychodzili  z  biura,
sprawiała  wrażenie  zadowolonej,  a  nawet  triumfującej.  A
teraz...

- Myślałam, że pójdziemy pieszo.
- Pieszo?
- Gdzieś niedaleko stąd. - Wykonała dość nieokreślony

ruch ręką, wskazując uliczne stoisko z hamburgerami. - Jest
taka ładna pogoda.

- Właśnie. Zrobimy sobie przejażdżkę do River's End -

powiedział. Czyżby sądziła, że zamierza cisnąć się przy
jednym z tych zatłoczonych, rozklekotanych stołów? - To
niedaleko. Pojedziemy wzdłuż rzeki.

- Nie. Wolałabym nie - powiedziała tak szybko, że

natychmiast  zrozumiał,  w  czym  rzecz.  I  choć  spojrzała  na
zegarek,  wyjaśniając,  że  ma  mało  czasu,  wiedział,  o  co
chodzi naprawdę. Dała mu  do zrozumienia, że nie jest łatwą
zdobyczą i że przejażdżka  nad  rzeką  nie zrekompensuje  mu
wysłanych pieniędzy.

Na potwierdzenie tych przypuszczeń sięgnęła do torebki.
- Ten lunch nap rawdę nie jest potrzebny. Chciałam tylko...
Zatrzasnął drzwi samochodu i wziął ją pod ramię.
- Dobrze. Kilka domów dalej jest kawiarnia. - Nim zdążyła

zaprotestować, przeprowadził ją przez ulicę.

O nie, nie da jej odejść. Zbyt wiele zadał sobie trudu, by

zobaczyć ją po raz drugi.

Zaintrygowała go od momentu, gdy ujrzał ją w kasynie.

Obserwował, jak uprzejmie ignoruje gadaninę faceta, który
nieustannie ją nagabywał. Gdy w końcu ciętą ripostą
zamknęła

natrętowi

usta,

Blake

niemal

wybuchnął

śmiechem.  Odruchowo  włączył  się  do  rozmowy,  a  wówczas
Karin  po  raz  pierwszy  się  roześmiała.  Zafascynowała  go  ta
zmiana.  Zachwyciły  dołeczki  na  jej  buzi  i  sposób,  w  jaki
mrużyła kąciki oczu - orzechowych oczu, w których migotały
złote  iskry.  Chciał  z  nią  porozmawiać,  ale  wtedy  wszedł
kierowca.  Wciąż  miał  przed  oczyma  jej  zgrabną,  małą
figurkę  w  lawendowym  kombinezonie,  posuwającą  się
metodycznie

kasynie

poszukiwaniu

swoich

podopiecznych.  Podobał  mu  się  sposób,  w  jaki  odnosiła  się
do tych pań. Wykraczał poza zawodową staranność. Odniósł
wrażenie,  że  opieka  nad  nimi  jest  jej  jedyną  troską.
Umiejętnie  ukrywała  swój  prawdziwy  nastrój.  Zdołała
nawet  stworzyć  atmosferę  spokoju  i  pewnej  odświętności.
Gdy  opuściła  kasyno,  ogarnęło  go  dziwne  doznanie.
Wydawało  mu  się,  że  coś  stracił.  Chciał  znów  ją  zobaczyć.
Wiedział,  że  czek  wywoła  oczekiwaną  reakcję.  Obawiał  się
tylko, że Karin odeśle go pocztą.

Nie zrobiła tego. Miał więc szczęście. Chociaż - pomyślał

wchodząc  do  hałaśliwej  kawiarni,  gdzie  zapach  kawy
mieszał  się  z  wonią  smażonej  cebuli  -  nie  jest  to  idealne
miejsce  na  początek  takiej  znajomości.  Blake  coraz  silniej
odczuwał  potrzebę  zmiany.  I  wiedział,  że  Karin  Palmer
będzie zmianą    bardzo przyjemną.  Wszystkie kobiety,  które
pojawiały  się  w  pracowitym  życiu  Blake'a  Connorsa,  były
właśnie  tym  -zmianą.  Od  czasu  Fran.  Myśl  o  Frań,  nawet
teraz,  po  latach,  wytrąciła  go  z  równowagi  tak  dalece,  że
wpadł  na  mężczyznę,  który  właśnie  wychodził.  Od  czasu
Fran  w  jego  życiu  nie  było  nikogo  ważnego  i  Blake  nie
pragnął  tego  zmieniać.  Automatycznie  położył  rękę  na
ramieniu  Karin  i  przyciągnął  ją  do  siebie,  osłaniając  przed
naporem  wychodzących.  Jedwabisty  lok  musnął  jego  brodę,
a  w  nozdrza  uderzył  delikatny,  świeży  zapach,  chwilę
później  wchłonięty  przez  wonie  kuchni.  W  ten  sposób  -
pomyślał -  twardy świat interesu  unicestwi i  ją. A zwłaszcza

małą  firmę,  którą  prowadzi.  Organizacją  wyjazdów  do
kasyn  trudni  się  przecież  wiele  biur  podróży.  W  każdej
chwili  grozi  jej  plajta.  A  tamtego  popołudnia  w  kasynie
dziewczyna  wydawała  mu  się  taka  wrażliwa  i  krucha,  że
instynktownie  zapragnął  ją  chronić.  Dostrzegł  teraz,  że
Karin z namysłem zmarszczyła brwi. Zapewne znów martwi
się  zepsutym  autobusem.  A  może  jego  czek  rozwiąże  cały
problem  i  postanowiła  go  przyjąć?...  Nie.  Gdy  tylko
przedarli  się  wśród  gwarnych  zatłoczonych  stołów  i  usiedli
przy  mniejszym,  odosobnionym  stoliku,  Karin  wyciągnęła
czek z torebki.

- Przyjechałam, żeby to zwrócić. - Ponieważ nie wyciągał

ręki, położyła czek na stole. - Nie rozumiem, czemu pan to
wysłał.

- Sądziłem, że może się przydać. Przecież sama mi to pani

powiedziała.

Karin zlodowaciała.
- Panie Connors, ludzie często czegoś potrzebują. Zdarza

się nawet, że pod wpływem impulsu mówią o tym komuś
nieznajomemu. Nie oznacza to jednak prośby o wsparcie.

- Tak się składa, że na tym właśnie polega działalność

mojej firmy.

- Co? - Jej oczy zaokrągliły się ze zdumienia, by w moment

później zmrużyć się figlarnie. - Kim pan właściwie jest?

Świętym Mikołajem?

Uśmiechnął się, potrząsając głową.
- W żadnym wypadku.
- A więc zapewne owym słynnym Milionerem?
- Kim?
- W latach pięćdziesiątych był taki serial w telewizji.

Opowiadał mi o nim wuj Bob. Jego bohater przybywał z
pomocą ludziom, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji.

Rodzice Blake'a usunęli z domu telewizję, toteż nie słyszał

nawet o takim serialu. Rozbawiło go jednak porównanie, a

poza tym w oczach Karin znów zapaliły się te urocze,
figlarne błyski.

- Ale nisko mnie pan wycenił. Wybraniec losu otrzymywał

równy milion dolarów.

- Rozumiem. - Chciał coś dodać, ale podeszła do nich

kelnerka, by przyjąć zamówienie. Gdy odeszła, powiedział: -
Milion również wchodzi w rachubę. Jeśli pani potrzebuje...

- Nie potrzebuję miliona dolarów! Nie potrzebuję niczego!

- wykrzyknęła z emfazą.

- Proszę nie podejmować pospiesznych decyzji. Nie ma

pani pojęcia, co możemy dla pani zrobić. ,,Nowe Inicjatywy"
to najlepszy inkubator w mieście.

- Inkubator? Taka wylęgarnia dla kurcząt?
- Coś w tym rodzaju - parsknął śmiechem. - Tyle że u nas

wylęgają się nowe przedsiębiorstwa.

Zmarszczyła czoło.
- Nie rozumiem.
- Mówiąc najprościej, wspieramy nowe fumy we

wczesnym stadium rozwoju. Załatwiamy lokale biurowe i
warsztaty, organizujemy dostęp do kapitału, uczymy
zarządzania, i te pe.

- Rozumiem. - Nie próbowała nawet ukryć sarkazmu. - I

wszystkimi tymi łaskami obdarzacie każdego, kto o to
poprosi. A także tych, którzy nie proszą o nic?

Starał się zachować powagę.
- No, może niezupełnie. Dokonujemy wyboru. Kandydaci

są dokładnie sprawdzani, zanim znajdą się na liście naszych
klientów. Na wstępie sami oceniamy skalę ich potrzeb.

- Dokładnie sprawdzani? - zastanawiała się Karin. - Aha,

rozumiem. Wymiana dwu zdań w barze to wystarczający
sprawdzian kandydata.

- Bardzo dokładnie określiła pani niezbędną kwotę.

Roześmiała się, a on nagle poczuł się uszczęśliwiony

widząc, jak z jej twarzy ustępuje napięcie, a na policzkach
pojawiają się dołki.

- Obliczałam tę sumę przez cały dzień. Rzeczywiście

obliczyłam ją dość dokładnie.

- I na koniec doszła pani do wniosku, że pieniądze nie są

potrzebne?

- Tak. To znaczy nie.
Dostrzegł, że lekko zaciska wargi, co pewnie znaczy: To

już moja sprawa.

- I nie skorzysta pani z fachowej porady eksperta?
Zmrużyła oczy. Znów pojawiły się uparte dołeczki.
- Mam na to pogląd dość sceptyczny.
- Dlaczego?
- Czy poważny ekspert wysyła obcej osobie czterocyfrowy

czek, nie mając żadnych gwarancji?

Wybuchnął śmiechem.
- Panno Palmer, zapewniam, że moje nie byle jakie

osiągnięcia wymagają spostrzegawczości i znajomości
charakterów. Jedno spojrzenie pani dużych oczu przekonało
mnie, że nie ryzykuję.

- Ha! Dostrzegł pan w nich desperację, a to niewiele mówi

o charakterze. - Podniosła oczy do góry. - Jak można
wysyłać taką sumę do kogoś, o kim nie wie się nic.

- A więc pomyślmy... - Z uśmiechem założył ręce,

opierając je na stole. - Imię: Karin, nazwisko: Palmer, wiek:
dwadzieścia cztery lata, zamieszkała w Carmichael, Market
Place czterdzieści cztery wspólnie z Margaret i Bobem
Palmerami.

Dziesiątego

stycznia

bieżącego

roku

zarejestrowała firmę pod nazwą Agencja Turystyczna Karin
Palmer. Poprzednie dwa lata mieszkała w Sacramento, gdzie
wspólnie z Joyce Car ruthers wynajmowała mieszkanie przy
High Street i pracowała w Miejskim Wydziale Gospodarki

Wodnej. Referencje kredytowe są niemal żadne, ale brak
informacji negatywnych.

Przyglądała mu się z niedowierzaniem. Wtem kąciki jej

ust uniosły się do góry.

- Zapomniał pan o stoisku z lemoniadą. Prowadziłam je

mając siedem lat.

- Ależ skąd! To przesądziło o wysłaniu pani czeku.
- Dajmy temu spokój. Czy pan wie, co pan robi? Przecież

to zwyczajne szpiegostwo!

Nie odpowiedział. Uśmiechając się czekał, aż kelnerka

postawi filiżanki z kawą. Gdy się oddaliła, odpowiedział

życzliwie:

Droga

panno

Palmer,

trudno

sprostać

pani

wymaganiom. W jednym zdaniu oskarża mnie pani o
niedbalstwo w prowadzeniu interesów, a już w drugim o
szpiegostwo z racji sprawdzania referencji kredytowych.

- Proszę nie traktować mnie w ten sposób. Wie pan, o co

mi chodzi. Poza tym żadna z tych informacji nie ma
znaczenia. Mogłam bez trudu zrealizować rano czek i
zniknąć z miasta.

- Ale przyszła pani do mojego biura trzymając go w ręku.

- Uniósł filiżankę. - Pozostanę jednak przy swoim zdaniu.

- Oczywiście! Pańskie zdanie! A co z moim? Co miałam

pomyśleć, kiedy... - przerwała, gdyż kelnerka przyniosła
zamówione danie.

Zaraz się zacznie - pomyślał, próbując ukryć uśmiech i

przygotowując się na przemówienie z cyklu: ,,Jak pan

śmiał!".

Ona jednak zajęła się hamburgerem. Polewała go

keczupem i kroiła w ćwiartki, patrząc z zaciśniętymi ustami
w talerz. Następnie, jak gdyby zapominając o wzburzeniu, z
wdziękiem i apetytem zabrała się do jedzenia.

- Znakomity hamburger. Bardzo dziękuję za lunch -

wyrecytowała z oficjalną uprzejmością.

- Mam na imię Blake. Czy możemy zapomnieć o

formalnościach, Karin?

- Tak, oczywiście. Dziękuję za lunch, Blake.
- To brzmi lepiej. Zdaje się, że coś mówiłaś na temat

sprzeczności naszych poglądów.

- Nie, ja tylko... To nie ma znaczenia.
- Myślę, że ma. Czy sądzisz, że kierował mną jakiś ukryty

cel?

Podniosła oczy. Czuła, że się rumieni.
- Nie, oczywiście, że nie. Ja tylko...
- Bo jeśli tak myślałaś, to miałaś rację - dokończył.

ROZDZIAŁ TRZECI

W jej mózgu pulsowało światełko alarmowe. Objął ją tak

ciepłym,  tak  zniewalająco  intymnym  spojrzeniem,  że
poczuła  ogarniający  ją  lęk.  Gorączkowo  usiłowała  wymyślić
coś  zabawnego,  rozładować  jakoś  atmosferę,  ale  w  głowie
miała kompletną pustkę. Wpat rywała się w talerz.

- To bardzo dobry hambu rger - wykrztusiła.
- Nie zmieniaj tematu. Miałaś rację. Jest pewien ukryty

motyw. Pragnę cię poznać bliżej, Karin.

- Masz przecież bardzo dokładne dane na temat mojej

osoby. - Spojrzała na niego ostro.

wiedza

bardzo

powierzchowna.

Chciałbym

dowiedzieć się o tobie dużo więcej.

- Jestem otwartą księgą - dowcipkowała, usiłując

opanować

podniecenie,

które

wzbudzał

jego

niski,

sugestywny głos. - Nie ma we mnie nic ponad to, co widać
gołym okiem.

- Żadnych mrocznych tajemnic? Żadnych niszczących

żądz?

- Tylko jedna. Gwałtownie pożądam autobusu. -

Próbowała się roześmiać.

- A więc nie załatwiłaś tej sprawy.
- Jeszcze nie. - Znów napotkała jego wzrok i znów odniosła

wrażenie, że tonie w jego oczach.

- Naprawa silnika trwa zbyt długo? Skinęła głową.
- A więc wynajmij autobus. To czasem najlepsze wyjście.
- Które też wymaga czasu.
- Może więc ,,Nowe Inicjatywy" mogłyby ci pomóc?
- Nie. Dam sobie radę sama.

- Chwileczkę. Nie rezygnuj z nas tak szybko. Nie musisz

walczyć o wszystko sama. Po to właśnie powstały
inkubatory.

- Nigdy przedtem o nich nie słyszałam.
- To stosunkowo świeży pomysł, choć działamy od kilku

lat.

- Działamy? Czy to znaczy, że są inne firmy takie jak

twoja?

- Chodzi ci o ilość czy o jakość?
- Wiem. Jesteś niezrównany - powiedziała z uśmiechem
- ale nie odpowiedziałeś mi na pytanie.
Gryzł akurat kawałek wyraźnie twardego steku i wolno

przełknął.

- No cóż, jeśli poszukujesz innego inkubatora...
- Niczego nie poszukuję. Pytam z ciekawości. Czy są inne

podobne firmy?

- Jest ich bardzo wiele. Ta dziedzina szybko się rozwija.
- Sięgnął po kawę. - Osiemdziesiąt do dziewięćdziesięciu

procent małych przedsiębiorstw pada w ciągu pierwszych
czterech lat działalności. Inkubatory tworzą dla nich sieć
zabezpieczeń, co często umożliwia tym firmom przetrwanie.

- Ale co wam to daje? Czyżby to był... - spojrzała na czek,

który wciąż leżał na stole -... dobroczynny program dla
przedsięwzięć gospodarczych?

Parsknął śmiechem, ponownie atakując stek.
- Ależ skąd! Mamy określone cele i plan finansowy, choć

istnieją również inkubatory, które nie osiągają zysku.
Powołują je do życia lokalne władze, żeby tworzyć nowe
stanowiska pracy i zwiększać bazę podatników.

- A ty?
- Ja jestem człowiekiem interesu, nastawionym na zysk,

podobnie jak moi klienci. Nasze dochody pochodzą z
czynszów, a także z udziałów w zyskach podopiecznych firm
lub z ustalonych procentów ich dochodów.

- Rozumiem - przypomniała sobie jego zatłoczony

biurowiec. - Mam wrażenie, że znakomicie ci idzie.

- W ciągu ośmiu lat działalności mieliśmy pod opieką sto

dwadzieścia jeden firm. Tylko trzy splajtowały.

- Musisz być znakomitym fachowcem.
- Owszem. Jestem nie najgorszy - odparł z niezmąconą

pewnością siebie. - A poza tym lubię tę pracę. Mam ogromną
satysfakcję, jeśli zdołam kogoś pchnąć we właściwym
kierunku, a później obserwuję, jak rozwija skrzydła.

Karin patrzyła w urzeczeniu, jak w miarę opowiadania

jego  figlarne,  błękitne  oczy  ciemnieją  z  przejęcia.  Odnosiła
wrażenie,  że  kwestia  sukcesu  innych  to  dla  niego  osobiste
wyzwanie.  Fascynował  ją  także  on  sam  -  jego  zapał,  jego
umiejętność  panowania  nad  każdą  sytuacją.  I  tyle  troski  o
innych  -  myślała,  gdy  opowiadał  o  człowieku,  który  z
powodu  choroby  kręgosłupa  stracił  pracę  w  gospodarstwie
ogrodniczym.  Otworzył  wtedy  we  własnym  domu  sklep  z
nasionami,  ale  zyski  nie  wystarczały  nawet  na  pokrycie
czynszu.

- Wówczas zwrócił się do nas - ciągnął Blake. Jego twarz

rozjaśnił chłopięcy entuzjazm. - Teraz jego dochody
przekraczają milion dolarów rocznie - zakończył.

Karin niemal zakrztusiła się kawą.
- Milion? Ze sprzedaży nasion? - odstawiła filiżankę. -

Sądziłam, że zajmujecie się tylko małymi firmami.

- Naszym celem jest stały rozwój. A ponadto z faktu, że

jakieś przedsiębiorstwo jest nowe, nie wynika, że musi być
małe. Niektóre zaczynają od poważnych inwestycji.

Karin słuchała z zaciekawieniem.
- Kiedyś zgłosiła się do nas kobieta, która opracowała

nową  metodę  eksploatacji  ropy  naftowej.  Znaleźliśmy  dla
niej  inwestorów  i  wprowadziliśmy  wynalazek  na  światowy
rynek.  Teraz  jest  właścicielką  trzech  rafinerii.  Trzy
rafinerie! Światowy rynek!

- Myślałam, że żartujesz, ale ty rzeczywiście jesteś bogaty!
- Zmierzam w tym kierunku. - Jego głos zabrzmiał ostro,

niemal zaczepnie.

Dlaczego? Co sprawiło tę nieoczekiwaną zmianę, to nagłe

zacięcie  warg?  Była  zaskoczona  i  zaintrygowana.  Teraz  ona
zapragnęła  dowiedzieć się więcej o Blake'u  Connorsie.  Jakie
to  ukryte  pragnienia  i  głębokie  lęki  kryły  się  za  tą  silną,
budzącą ufność fasadą?

- Opowiedz mi o sobie... To znaczy - sprostowała gryząc

się w język - o twojej firmie. Jak to się wszystko zaczęło?

- Przypadkowo - odparł. Ale wiedział, że nie jest to cała

prawda.  Tak,  Ed  Matthews  wykonał  pierwszy  ruch,  ale  to
Blake  dostrzegł  szansę  osiągnięcia  celu,  który  wyznaczył
sobie  tego  wieczoru,  gdy  Fran  powiedziała  mu,  że wychodzi
za  Ricky'ego  Dunlapa,  spadkobiercę  tytoniowej  fortuny
Dunlapów.

- Nie wykręcaj się - Karin kiwała palcem w ten sam

żartobliwy  sposób,  w  jaki  robiła  to  Fran,  gdy  chciała  go
rozbawić.  Niech  to...  Nie  widział  jej  przecież  od  tamtego
wieczora  przed  dziesięciu  laty.  Czemu  więc  myśli  o  niej
teraz?  Kobieta  siedząca  naprzeciw  w  niczym  jej  nie
przypomina.  Patrzył,  jak  dołeczki  znów  tańczą  na  buzi
Karin i próbował skoncentrować się na tym, co mówi.

- A więc przypadkowo założyłeś własną firmę, by zapobiec

przypadkowym działaniom tych, którzy słabo sobie radzą.

- Przyznaję się do winy, Wysoki Sądzie! - próbował się

roześmiać i przywrócić poprzedni nastrój. - Było to trzy lata
po  ukończeniu  studiów.  Pracowałem  jak  wszyscy  od
dziewiątej  do  piątej  w  firmie  konsultingowej  w  Filadelfii.
Pewnego  dnia  jeden  z  moich  kolegów,  Ed  Matthews,
poprosił  mnie  o  pożyczkę.  Trudnił  się  obwoźną  sprzedażą
kosmetyków  i  popadł  w  długi.  Spłaciłem  je.  Oczy  Karin
zalśniły.

- Wiedziałam. Masz to we krwi. Po prostu musisz

pomagać bliźnim.

Tym razem poczuł się głupio.
- To nie był wielki dług. Nie przekraczał tysiąca dolarów. I

nie  zrobiłem  tego  z  czystego  altruizmu  -  wzruszył
ramionami.  -  Wiedziałem,  że  jeśli  mam  otrzymać  zwrot,  to
Ed  musi lepiej  sobie  radzić.  Zaryzykowałem i poszedłem  na
całego.  Zaciągnąłem  drugą  pożyczkę  na  mieszkanie  i
kupiłem stary budynek po magazynie. Zmodernizowałem go
i  część  powierzchni  odstąpiłem  Edowi.  Jednocześnie
udzielałem

porad,

jak

przekształcić

kierunek

działalności. W zamian miałem otrzymywać procent jego
zysków, które szczęśliwie stopniowo rosły.

- I tak powstały ,,Nowe Inicjatywy"?
- Tak. Wkrótce inne firmy zaczęły wynajmować u nas

lokale. Stanąłem  na  nogach. - A wszystko po to, by osiągnąć
sukces,  o  którym  marzył  od  tamtego  wieczoru,  kiedy  Fran
odchyliła do tyłu głowę i powiedziała:,  Ja chcę czegoś więcej
niż  to ".  Wtedy właśnie siedzieli  przy stoliku  takim  jak  teraz
ten.  ,,To "  było  tanią  knajpą  z  hamburgerami,  domowym
winem i wonią tłuszczu. Jednym z tych miejsc, gdzie czub się
jak  w  raju  podczas  pełnych  intymności  studenckich  lat
Kochał  Fran.  Działała  na  niego  jak  haust  świeżego
powietrza.  Wspomnienia  wyzwoliły  gwałtowny  przypływ
nostalgii.  Przypomniał  sobie  sekrety,  którymi  dzielili  się
chrupiąc frytki z cebulą, słodki zapach jej skóry, gdy tulił ją
w  parku,  a  jeszcze  później,  gdy  miał  już  własne  mieszkanie,
namiętnie  uprawiany  seks.  Myślał, że  tak  będzie zawsze. Aż
do tamtego wieczoru. Wtedy ,,zawsze" przestało istnieć.

Obiecał sobie, że nie zakocha się już nigdy więcej, a jeśli

już tak się zdarzy, będzie miał więcej do ofiarowania niż
,,to".

- No tak. Teraz rozumiem. Patrzył na nią zaskoczony.

- Mówię o twoich .inicjatywach ". Pomogłeś w karierze

wielu ludziom.

- Tak. Na tym polega ta robota. - Blake z zażenowaniem

wzruszył ramionami. Karin miała rację. Pomagał innym, by
pomóc sobie.

- Jest pan wyjątkowym człowiekiem, panie Connors.
,,Zawsze zostaniesz dla mnie kimś wyjątkowym " -

powróciły echem słowa Fran. Gwałtownie zapragnął wyjść z
tego baru, uciec przed kobietą, która wyglądała zupełnie
inaczej niż Fran, a tak bardzo ją przypominała.

- Skończyłaś? - spytał, patrząc na zegarek. Skinęła

twierdząco. Wziął ze stołu rachunek, wstał i spiesznie
skierował się w stronę kasy.

Karin złapała go za rękaw.
- Zapomniałeś o tym - powiedziała, wpychając mu w dłoń

otrzymany od niego czek. Bez słowa wsunął go do
wewnętrznej kieszeni marynarki.

Kiedy znaleźli się na parkingu, Karin raz jeszcze

podziękowała za lunch i ruszyła do swego samochodu.

- Zaczekaj - usłyszała. Ob róciła się zdziwiona. W drodze

powrotnej niemal sienie odzywał. Pomyślała, że próbuje
teraz zatuszować niekorzystne wrażenie.

- Chodzi mi o twoją agencję turystyczną - odezwał się z

wahaniem. - Zdaje się, że do awarii tego silnika nieźle ci
szło?

Skinęła głową.
- Tak. Bardzo dobrze. Jesteś zdziwiony? - spytała widząc,

jak sceptycznie unosi brew.

- Tak. Wycieczki do kasyn to bardzo popularna forma

działalności. Często nawet opłacana przez ich właścicieli.

- Ależ ja nie jeżdżę do kasyn!
- Przecież tam cię poznałem... - Był zaskoczony.
- Organizuję zaledwie dwa wyjazdy w miesiącu.

Zasadniczo zajmuję się wyłącznie organizacją wycieczek dla

miłośników

sztuki.

Ostatnio

zamierzałam

poszerzyć

program  o wyjazdy  do  teatrów w San  Francisco,  a  także  na
festiwal  szekspirowski  w  Oregonie.  Planowałam  dwa
wyjazdy  w  przyszłym  tygodniu,  ale  teraz...  -  Jej  głos
przycichł,  a  entuzjazm  opadł,  gdy  przypomniała  sobie  o
kłopotach z transportem.

- Wycieczki dla amatorów sztuki? - Blake nieco się ożywił.

- To już bardziej interesujące. - Przez chwilę myślał, po
czym się uśmiechnął. - Być może zdołamy ci pomóc.

Karin potrząsnęła głową.
- Nie przypuszczam.
- Mimo wszystko wejdź ze mną do biura. Może zdołam coś

zrobić w sprawie tego autobusu.

- Naprawdę? - spytała z nadzieją. - Pracownik Linii

Czarterowych telefonował w kilka miejsc.

- No cóż, spróbujemy - odparł.
Ogarnęła ją radość, gdy patrzyła, jak jego błękitne oczy

znów  odzyskują  swój  figlarny  wyraz.  Ruszyła  za  nim  w
stronę  budynku.  Minęli  recepcję  i  weszli  do  gabinetu
Blake'a.  Drzwi  do  pokoju  panny  Wentworth  były  otwarte  i
niemal jednocześnie rozległ się jej głos.

- Och, Blake, dobrze, że wróciłeś. Obawiałam się, że

zapomniałeś o spotkaniu z panem Bryanem.

- Nie, Vickie, już idę. Chciałbym cię o coś prosić. Złap

Tima Holidaya. Powiedz mu, że chciałbym pożyczyć jeden z
jego autokarów na... - Odwrócił się do Karin. - Czy możesz
wynotować i podać terminy, w których będzie ci potrzebny?

Skinęła głową i wyjęła z torebki notes. Blake wyjaśnił jej,

że Tim Holiday jest klientem ,,Nowych Inicjatyw" i zajmuje
się wyłącznie organizacją wyjazdów do kasyn.

- Ma całą flotyllę własnych autobusów. Sądzę, że zrobi to

dla nas i pożyczy ci jeden z nich.

- Czy panna Palmer jest naszą nową klientką? - spytała

panna Wentworth.

- Jeszcze nie. Ale może da się przekonać, jeśli

wyczarujemy  dla  niej  autobus  -  powiedział  z  uśmiechem,
wchodząc  do  gabinetu  i  niemal  natychmiast  wrócił,
trzymając  aktówkę.  Wyciągnął  rękę  po  sporządzony  przez
Karin  wykaz.  -  Tim  powinien  nam  pomóc  -  powiedział,
podając kartkę pannie Wentworth, która zmarszczyła brwi.

- Tim jest bardzo zajęty i trudno go złapać - mruknęła. -

Nie wiem...

- Liczę na ciebie, kochanie - przerwał jej spokojnie. Karin

poczuła, jak nagle drgnęło jej serce, gdy schylił się nad
panną Wentworth, z poufałością kładąc jej rękę na
ramieniu. - Wierzę w twój niezawodny czar.

- Och ty... - uśmiechnęła się panna Wentworth, której

dotknięcie  jego  ręki  sprawiło  wyraźną  przyjemność.  -
Postaram  się.  I  jeszcze  jedno.  Pete  nie  może  zobaczyć  się  z
tobą  wieczorem.  Ma  czas  dopiero  jutro  po  południu.  Mogę
zająć  się  tym  sama,  ale  przedtem  muszę  omówić  to  z  tobą.
Może dziś wieczorem? U mnie czy u ciebie?

A więc to tak... - pomyślała Karin. - U mnie czy u ciebie?...
- Jestem dziś do późna zajęty - zawahał się, a Karin

wyczuła w jego tonie niechęć.

- Nie szkodzi. Poczekam. Są jeszcze inne sprawy do

omówienia. A wiec u mnie?

- No cóż, zobaczę. - Pomachał ręką Karin. - Powodzenia. I

pamiętaj  o  nas  w  razie  kłopotów.  -  Otworzył  drzwi,
zatrzymał  się  i  odwrócił  do  panny  Wentworth.  -  Słuchaj,
Vickie,  jeśli  zawiedzie  twój  urok  osobisty,  przypomnij
Timowi, że wczoraj spędziłem z  nim cały wieczór w  Tahoe i
załatwiłem  mu  u  szefa  dodatkową  pulę  żetonów  do  gry  i
talonów konsumpcyjnych. Jest mi więc co nieco winien.

Karin słyszała, że każda grupa licząca ponad dziesięć osób

otrzymuje bezpłatne talony na drinki oraz konsumpcję i

żetony do automatów. W ten sposób kasyna przyciągały
klientów. Zastanawiała się, ile takich żetonów otrzymują

klienci  tajemniczego  Tima.  Organizowana  przez  nią  grupa
otrzymywała  żetony  wartości  piętnastu  dolarów,  ona  sama
zaś  pobierała opłatę w wysokości  dwudziestu  dolarów...  Tak
więc  każdy  uczestnik  wycieczki  płacił  za  wszystko  zaledwie
pięć dolarów. Wyglądało na to, że jeśli ktoś miał całą flotyllę
autobusów,  to  jego  klienci  w  ogóle  nie  płacili  za  wyjazd  do
kasyna. Nieźle pomyślane!

Panna Wentworth podniosła słuchawkę. Znów przybrała

poprzednią,  pewną  siebie  minę,  choć  Karin  dobrze
wiedziała,  że  to  pozory.  Miała  bowiem  przed  sobą  kobietę
odtrąconą,  a  w  każdym  razie  niemal  odtrąconą.  W  swej
zaborczej  gorliwości  panna  Wentworth  sprawiała  wrażenie
osoby,  która  za  wszelką  cenę  usiłuje  utrzymać  coś,  co
wymyka  jej  się  z  rąk.  Karin  zaczęła  jej  współczuć.
Rozumiała,  co  czuje  ta  kobieta.  Godzina  z  Blakiem
Connorsem  uświadomiła  jej,  jak  bardzo  potrafi  on
fascynować.

Do licha! Co właściwie mam z tym wspólnego! I tak nigdy

więcej nie spotkam tego faceta. Chociaż... Jeśli załatwi dla
mnie ten autobus?

Słuchała, jak panna Wentworth rozmawia przez telefon.

Zapewne  z  tym  Timem.  Może  lepiej  załatwić  to osobiście?  -
pomyślała.  Oczywiście  wyśle  wtedy  Connorsowi  list  z
podziękowaniem.  Albo  wpadnie  tu  raz  jeszcze,  żeby...  Nie!
Widziała przecież wyraz twarzy Vickie, słyszała błagalny ton
w  jej  głosie.  Tak.  Ten  typ  potrafi  zawrócić  w  głowie.  O  nie,
stanowczo nigdy więcej go nie zobaczy.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Mimo wszystko katastrofa nie okazała się aż tak wielka -

myślała  Karin  trzy  tygodnie  później,  stawiając  pudlo
ananasów  na  kuchennym  blacie.  Był  pierwszy  dzień  lipca.
Minęło pół  roku od założenia  agencji, a  nie musiała odwołać
ani  jednego  wyjazdu.  To  prawda,  że  korzystając  ze  starego
autobusu  pana  Turnera  osiągała  niemal  czysty  zysk.  Ale,
przy  wzmożonej  pracy,  również  kosztowny,  luksusowy,
klimatyzowany  autokar  Tima  Holidaya  przynosił  pewien
dochód.  W  gruncie  rzeczy  musiała  nawet  odmówić  kilku
osobom

reflektującym

dzisiejszą

wycieczkę

Vikingholm. Nad jeziorem Tahoe stała wspaniała rezydencja
zbudowana  w  1920  roku.  Rozciągał  się  z  niej  widok  na
maleńką  skalistą  wysepkę.  Na  jednym  ze  skalnych  stoków
ówcześni  właściciele  pałacu  zbudowali  herbaciarnię.  To
właśnie  ten  obiekt  stał  się  ulubionym  tematem  malarzy.

Przez większą część dnia spędzonego w Vikingholm Karin
szkicowała tak jak inni, a po przyjeździe do domu godzinami
odtwarzała szkice w oleju.

W rezultacie zabrakło jej czasu i teraz krzątała się

gorączkowo, wykonując kilka czynności jednocześnie. Kroiła
ananasy, przyjmowała telefoniczne zgłoszenia na kolejną
wycieczkę, a ponadto próbowała opracować projekt reklamy
wycieczki do muzeum de Younga. Ananasy wymagały
natychmiastowej

interwencji.

Prawdopodobnie

sprowadzono z Hawajów zbyt wiele transportów. Tak
przynajmniej twierdziła Rosa Lewis, która zostawiła przed
drzwiami dwa pudła pełne owoców.

- Byłam na targu - oznajmiła. - Tylko pięćdziesiąt centów

za sztukę. Wzięłam je też dla was.

Rosa i Meg często świadczyły sobie takie drobne przysługi.

Kłopot polegał na tym, że Meg wracała za tydzień, a ananasy
należało  natychmiast  zawekować  lub  wyrzucić.  Karin
kończyła  pracę  przy  ananasach,  kiedy  cichutki  pisk
przypomniał  jej  o  jeszcze  jednym  obowiązku.  To  Smokey,
malutki  pudelek  pana  Tu rnera,  który  został  pod  jej  opieką,
domagał  się  wyjścia.  Otworzyła  drzwi  ogrodowe,  niemal
jednocześnie odpowiadając na kolejny telefon.

Agencja

Turystyczna

Karin

Palmer.

Wystawa

talizmanów w San  Francisco?  Proszę  bardzo.  Już wpisuję. -
Poinformowała  o  miejscu  zbiórki  i  godzinie  wyjazdu.  -
Dziękuję,  pani  Gideon.  Cieszę  się,  że  jedzie  pani  z  nami.
Będzie  pani  zadowolona.  -  Odwiesiła  słuchawkę.  Następnie
obrała,  wydrążyła  i  pocięła  w  paski  ananas,  który  wrzuciła
do dużej miski.

Wszelkie prace domowe zawsze wpływały mobilizująco na

jej

umysł.

Obmyślała

więc

fragmenty

biuletynu

reklamującego  wycieczkę  na  wystawę  w  muzeum  de
Younga.  Wycieczkę  tę  organizowała  czternastego  lipca.  ,,...
niezwykłej  urody  akwarele  przedstawiają  rdzenne  kultury

amerykańskie  widziane  oczyma  szwajcarskiego  malarza
Karla  Bodmera..."  -  przerwała,  by  pomyśleć.  Tak,  musi
sięgnąć  do  historii  malarstwa  i  poświęcić  kilka  słów
artystycznemu  kunsztowi  Bodmeria,  i  musujące  życiem
pejzaże,  ludzie,  zwierzęta  i  obyczaje  przedstawione  z
niezwykłą  wiernością".  Dalszy  tok  myślenia  zakłóciło
ponownie  cichutkie  piśniecie.  Wytarła  palce  w  ścierkę  i
otworzyła  drzwi,  by  wpuścić  Smokey.  Może  to  trochę  za
dużo  jak  na  prospekt  reklamowy,  ale  ta  wystawa  jest
nap rawdę  czymś  wyjątkowym.  Na  szczęście  Tim  Holiday
pożyczy  jej  jeden  ze  swych  autokarów.  Oczywiście  nie
zawdzięczała tego tylko jemu. Sprawił to Blake Connors.

Karin nie chciała myśleć o Blake'u. A jednak, choć od

czasu,  kiedy  jedli  razem  lunch,  nie  widziała  go  ani  nie
rozmawiała  z  nim  przez  telefon,  nie  potrafiła  o  Blake'u
zapomnieć. Głęboki błękit jego oczu nadal kusił i przyciągał.
Czuła, że całkowicie zawładnęło jej wyobraźnią to wszystko,
co  z  niego  emanowało  -  dominująca  osobowość,  dar
panowania  nad sytuacją, siła i witalność...  To dobrze, że  nie
zatelefonował.  To  dobrze, że  potraktował  jej list  jedynie  jak
grzecznościowy gest - formalne podziękowanie.

Blake nie rozumiał, dlaczego wciąż jeszcze trzyma ten list.

Być może dlatego, że rozbawił go tak, jak dziewczyna, która
go wysłała. ,,To warte więcej niż milion - pisała - i nieważne,

że ten oszałamiająco luksusowy,  bezszelestnie pochłaniający
przestrzeń  krążownik  szos  bez  reszty  mnie  zepsuł.  Ważne
jest  to,  że  nie  odwołałam  ani  jednej  wycieczki!  Dziękuję,
dziękuję,  dziękuję.  Szczerze  oddana  Karin  Palmer ".  Ani
,,może  wpadłbyś  na  drinka? ",  ani  ,jak  mogę  się
zrewanżować? ".  Jedno  było  pewne:  ten  list  nie zawierał  ani
słowa  zachęty,  ani  jednej  propozycji,  z  którymi  zwykle  się
spotykał.

Nie odgrywało to większej roli. Nie brakowało mu

damskiego towarzystwa. Ale Karin miała w sobie coś

wyjątkowego.  Była  taka  świeża.  Podobała  mu  się  jej
otwartość,  jej  cięty  język.  A  jednak  nie  zatrzymałby  się
przed  jej  domem,  gdyby  nie  znalazł  się  w  sąsiedztwie  i  nie
miał  chwili  czasu  pomiędzy  spotkaniami.  I  gdyby  nie  był  w
złym  nastroju.  Pani  Martha  Channing  miała  całkowitą
słuszność

wytaczając

proces

Jackowi

Austinowi,

przedsiębiorcy  budowlanemu  związanemu  z  ,,Nowymi
Inicjatywami "  od  sześciu  miesięcy.  Fatalnie  wykonał  prace
remontowe.  Instalacje  elektryczne  i  hydrauliczne  wolały  o
pomstę do nieba, a prace wykończeniowe stanowiły przykład
niedbalstwa i niechlujstwa. Blake pragnął, by pani Channing
dała  łobuzowi  nauczkę.  Ale  oczywiście  nie  było  o  czym
marzyć. Sprawa  tego  rodzaju  nie może zagrażać komuś, kto
ma  takie  powiązania,  jak  Austin.  A  wszystko  za  sprawą
niezwykle  korzystnego  zamówienia

rządowego, które

uzyskał  dzięki  poparciu  ,,Nowych  Inicjatyw".  Oczywiście,
teraz  zerwą  z  nim  stosunki,  lecz  nie  zmieni  to  faktu,  że
ułatwili  start  podrzędnemu  oszustowi.  I  to  właśnie  dręczyło
Blake'a.

Opuszczając dom pani Channing sięgnął do kieszeni

marynarki  i  wymacał  pomiętą  kartkę.  Owładnęło  nim
przemożne  pragnienie,  by  zobaczyć  Karin  Palmer.  Chciał
patrzeć,  jak  dołeczki  na  jej  buzi  pojawiają  się  i  znikają,
spojrzeć  w  te  orzechowe  oczy,  pełne  wyrazu  i  tchnące
uczciwością.

Był

bardzo

blisko

Carmichael.

Jeżeli

wyjeżdżając z Eastern skręci w lewo...

Na dwuakrowej parceli stał biały dom, zbudowany na

podobieństwo  wiejskiej  farmy.  Otaczający  go  trawnik  był
starannie  utrzymany,  a  z  murowanego  ceglanego  kwietnika
wylewały  się  girlandy  różowych  pelargonii.  Nacisnął
przycisk dzwonka. Rozległo się gwałtowne szczekanie. Drzwi
otworzyła Karin. U jej stóp zawzięcie ujadała mała popielata
kuleczka,  która  próbowała  przypuścić  groiny  atak  na
nogawki Blake'a. Karin przywołała psa do porządku.

- Uspokój się, Smokey, bo cię wyrzucę.
- Byłem w sąsiedztwie - tłumaczył się Blake. - Wpadłem

spytać, jak się miewa biuro podróży.

- Och... to bardzo miło. - Karin wydawała się zdziwiona i

lekko  speszona.  Miała  na  sobie  dżinsowe  szorty  i  nieco
poplamiony  bawełniany  pulowerek  bez  rękawów.  Jej  twarz
usmarowana  była  czymś  lepkim,  a  włosy  miała  w  nieładzie.
Pat rzył  z  zachwytem  na  niesforne,  grube,  jedwabiste  loki  i
oczekiwał  na  pojawienie  się  dołeczków.  Wtem  wewnątrz
domu rozległ się telefon. Karin szybko się odwróciła.

- Proszę, wejdź. Nie mogę przerwać tego, co robię! -

zawołała i popędziła z powrotem.

Słyszał tylko, jak gumowe podeszwy jej sandałów lekko

uderzały w twarde drewno podłóg. Ruszył przez hol w ślad
za jej smukłymi nagimi nogami, zdziwiony, że nie dostrzegł
wcześniej, jak są zgrabne.

Nagle owionęła go fala gorąca z unoszącej się pary wodnej

i słodkiego, odurzającego aromatu ananasów. Wydzielały go
skórki piętrzące się w wiadrze na odpadki, a także plastry
owoców na desce do krojenia.

- Wekujesz ananasy?
Skinęła głową i założyła kuchenne rękawice, po czym

ostrożnie wyjęła gorące słoiki z drucianego kosza i ustawiła
je na przykrytym ręcznikiem stole.

- Dlaczego? - Nigdy w życiu nie spotkał nikogo, kto

zajmowałby się robieniem weków. Jego matka uznawała
wyłącznie mrożonki z supermarketu i sałatki z delikatesów.

- Bo się zepsują, jeśli tego nie zrobię. - Teraz zaczęła

układać w koszyku z drutu następną porcję słoików
wypełnionych plastrami ananasów. Rozległ się telefon.

- Proszę, usiądź - powiedziała, wskazując krzesło.

Jednocześnie  podniosła  słuchawkę.  -  Tu  agencja  Karin
Palmer. -Nawet  na  moment  nie przerywając wykonywanych
czynności,  spokojnym,  zawodowym  tonem  informowała  o

miejscu zbiórki i terminie wyjazdu  na  jakąś wystawę sztuki.
Blake  rozejrzał  się  wokół.  Kuchnia  w  jego  luksusowym
apartamencie  była  prawie  nie  używana.  Nie  pamiętał
również,  żeby  kuchnia  jego  matki  kiedykolwiek  znajdowała
się w takim nieładzie. A jednak tym bałaganem  rządził jakiś
porządek.  Świadczyły  o  tym  czyste,  białe  ściereczki
rozpostarte  pod  czystymi  słojami  owoców,  ułożonymi  do
góry dnem, a także wielkie, starannie wyłożone folią wiadro,
do  którego  Karin  wyrzucała  odpadki.  Atmosfera  tego
miejsca miała w sobie coś dziwnie miłego.

Jeszcze przed odłożeniem słuchawki Karin zdołała

umieścić w kotle koszyk wypełniony słojami i nastawić
stoper.

- Czy to aby nie jest anachronizm? - spytał, ale uciszyła go

syknięciem, gdyż właśnie zapisywała coś w otwartym notesie,
który leżał na kuchennym blacie.

- Co mówiłeś? - spytała, odkładając pióro.
- Pytałem, czy nie jest to nieco... - Znów rozległ się

przenikliwy dźwięk telefonu.

- Agencja Karin Palmer - powiedziała do słuchawki.

Jednocześnie wybrała ananas i zaczęła go obierać, a
następnie kroić w plastry. Tym razem pchnęła notes łokciem
w stronę Blake'a, szepcząc: - Proszę, zapisz.

Był zbyt urzeczony rozgrywającą się przed nim sceną, by

myśleć o siadaniu. Podniósł pióro i zapisywał to, co Karin
mówiła do słuchawki.

- Iola Cuthbert, rezerwacja dla dwu osób. Wystawa

talizmanów. Zbiórka pod Galerią Crockera. Dziękuję pani -
skończyła.

- Masz szczególny sposób prowadzenia interesów -

powiedział. Na twarzy Karin pojawiły się dołeczki.

- Wiem, ale jutro mam wycieczkę. - Opowiedziała mu o

nieoczekiwanej dostawie ananasów i o nieobecności ciotki.
Wtem ułożone na stole słoiki zaczęły podskakiwać.

- Co się dzieje? - spytał.
- Nic. Wszystko w porządku. To znak, że wieczka są

szczelnie  zamknięte  -  powiedziała,  stawiając  po  drugiej
stronie  stołu  gotowe  weki.  Blake  zaczął  pytać,  dlaczego  tak
się dzieje, gdy znów  rozległ się telefon i wszystko powtórzyło
się  od  początku.  Blake  spisywał  dane,  podczas  gdy  Karin
przyjmowała zamówienia, jednocześnie krojąc owoce.

- Możesz przecież włączyć automat zgłoszeniowy -

zauważył.

- Tak, oczywiście, ale wtedy ryzykuję, że niektóre osoby

mogłyby powtórnie nie zadzwonić, a w tej chwili nie mogę
sobie pozwolić na stratę żadnego klienta. Ojej! Czy możesz
wypuścić Smokey?

Piesek ruszył w kierunku drzwi prowadzących do ogrodu.

Blake  otworzył  je,  by  go  wypuścić.  Jego  oczom  ukazało  się
wówczas  gustownie  umeblowane,  duże  patio  i  przestronny,
ogrodzony  trawnik,  po  bokach  którego  rosły  ładnie
skomponowane  krzewy  i  kwiaty.  Z  tyłu  widniał  basen.
Budowano  go  zapewne  w  czasach,  gdy  jeszcze  wykładano
brzegi  prawdziwym  marmu rem,  a  nie,  jak  obecnie,  jego
namiastką. Z tyłu rozciągał się ogród warzywny.

- Nie uwierzę, że zajmujesz się również ogrodem -

powiedział.

- Czasami - roześmiała się. - Ale to domena wuja Boba.
- A kto opiekuje się psem, kiedy wyjeżdżasz.
- Smokey jest tu tylko z wizytą. To pies państwa

Tu rnerów. Są w Mills College na letnim festiwalu
teatralnym. Dziś występuje ich córka. Na szczęście jestem w
domu i mogę zająć się nim.

Sąsiedzi... Jeszcze jedno pojęcie, z którym w praktyce nie

zetknął się niemal nigdy. Jego różnorodne odizolowane
apartamenty nie stwarzały okazji do kontaktów z sąsiadami.
Widywał ich czasem na basenie, a czasem w sali

gimnastycznej, ale te spotkania nie miały w sobie cech
prawdziwej sąsiedzkiej więzi.

- Zawsze bardzo się cieszę, jeśli mogę coś zrobić dla

państwa  Turnerów - ciągnęła  Karin. -  Wiesz, to  pan  Turner
pożyczył  mi  ten  autobus.  Kupił  go  z  drugiej  ręki  kilka  lat
temu,  by  przewozić  nim  chór.  Wtedy  dużo  koncertowali,
toteż autobus często kursował. - Udawała swobodną i pewną
siebie,  ale  w  gruncie  rzeczy  była  roztrzęsiona.  Niech  to
diabli... że  też  musiał ,,wpaść"  w sam środek  tego  bałaganu,
właśnie  teraz,  kiedy  wygląda  tak  okropnie.  Co  mnie  to
zresztą obchodzi - buntowała się w myślach. - Powiedział mi,

że teraz autobus stoi bezużytecznie i że mogę go używać.
Bezpłatnie. Wystarczy napełnić bak. Nie zagląda się
darowanemu koniowi w zęby.

- Może jednak należało to zrobić?
- Co zrobić? - stał tak blisko, że zupełnie straciła

kontenans.

- Sprawdzić te zęby. Stare konie miewają kiepskie zęby,

stare autobusy... kiepskie silniki. - Jego rozbawienie jeszcze
bardziej wytrąciło ją z równowagi. Z impetem odcięła
wierzchołek ananasa.

- Ten autobus dobrze mi służył przez cztery miesiące
- odparła, wrzucając odcięty kawałek do wiadra na

odpadki.

- Każda wycieczka przynosiła mi niemal czysty zysk.
- Czysty zysk? Czy aby na pewno? Pomyśl tylko. - Pochylił

się nad blatem, trzymając ręce w kieszeniach. - Musisz teraz
wymienić silnik. Ile to wyniesie? Cztery? Pięć tysięcy?

- Nie. Reperują stary. - Powiedziano jej w warsztacie, że

nie mogą znaleźć takiego silnika. Ale czemu ten facet wtyka
nos w cudze sprawy! - Koszt wyniesie poniżej trzech tysięcy.

- A na dodatek musisz teraz wynajmować autokar po

pięćset dolarów za kurs.

- Tak. Dzięki tobie nie musiałam odwołać ani jednej

wycieczki.

- Tak, ale czy po dodaniu kosztów naprawy silnika i

kosztów wynajmu twój zysk wystarczy na pokrycie
wydatków?

- No cóż... Autobus pana Turnera będzie gotów pod koniec

miesiąca. - Nie odpowiedziała na jego pytanie. Do diabła! Nie
należy przecież do klienteli tego cholernego inkubatora.
Zgoda. Pomógł jej i w pełni to docenia, ale jego ton jątrzył
tylko i wzmagał wzbierający w niej niepokój.

- Zamierzasz nadal korzystać z tego starego autobusu?
- Oczywiście.
- A co z ubezpieczeniem?
- Jest w pełni opłacone - odparła z satysfakcją. - Chór

przez całe lata korzystał z tej polisy, a ponieważ warunki
były korzystne, więc pan Turner postanowił z niej nie
rezygnować na wypadek, gdyby znów...

- Przecież to nie jest polisa dla wyjazdów organizowanych

w celach komercyjnych! - ostro przerwał jej Blake. Zaczął
wyjaśniać, czym różnią się ubezpieczenia działalności
obliczonej

zysk

ubezpieczeń

dla

instytucji

niedochodowych. - Ogromnie ryzykujesz - skończył. Okazało
się,  że  autobusy  czarterowane  dla  celów  komercyjnych  są
ubezpieczane  na  ogromne  sumy,  toteż  i  stawki  sięgają
astronomicznych  kwot. Wymienił  kilka z nich. Nawet gdyby
ktoś  zechciał  ją  ubezpieczyć,  nie  byłaby  w  stanie  wykupić
polisy.

- Nie wiedziałam o tym - powiedziała, jakby próbując się

bronić. - Pan Turner powiedział, że wóz jest ubezpieczony -
wzruszyła ramionami - więc pomyślałam, że ubezpieczenie
to ubezpieczenie...

- Na tym właśnie polegają kłopoty z tymi, którzy na gwałt

chcą otwierać własne firmy. W pośpiechu zawsze coś
zaniedbują. Chętnie przyjmują pomoc i polegają na radach

jakiegoś Toma, Dicka czy Har ry'ego. Gdy otwiera się własne
przedsiębiorstwo,

należy

dokładnie

wszystko

przeanalizować. Masz szczęście, że skończyło się na zatartym
silniku, a nie na poważnym wypadku drogowym, który do
końca życia obciążyłby cię finansowymi zobowiązaniami.

Niewątpliwie miał słuszność, ale nie przyniosło to Karin

najmniejszej pociechy.

- Dobra! Przestań już! - krzyknęła w końcu. - Ja nie

miałam poważnego wypadku i... och! - przerwała nagle, gdyż
ostrze noża przecięło jej dwa palce. Skrzywiła się na widok
krwi, a także dlatego, że sączący się w ranę kwaśny sok
owoców piekl niemiłosiernie. Odruchowo podniosła palce do
ust.

- Na miłość boską! - Blake podbiegł do kranu i wepchnął

jej dłoń pod zimną wodę.

Znów rozległ się telefon. Karin wykonała półobrót,

zamierzając go odebrać, lecz Blake silnie ją przytrzymał.

- Niech sobie dzwoni - powiedział spokojnie. - To głębokie

skaleczenie. Gdzie są bandaże i środki opatrunkowe?

- W łazience. - Wskazała głową w kierunku przedpokoju. -

Pierwsze drzwi na lewo.

- Nie ruszaj się - nakazał wybiegając.
Owinęła palce papierowym ręcznikiem i sięgnęła po

słuchawkę wciąż dzwoniącego telefonu. Do diabła! Za późno.

- Prosiłem, żebyś się nie ruszała - powiedział, wracając ze

środkami opatrunkowymi.

- Mówiłam ci, że nie mogę stracić żadnego klienta -

prychnęła. To on był wszystkiemu winien. Gdyby nie te jego
nauki, gdyby nie pojawił się właśnie teraz, w najgorszej
chwili...

- Jest lepiej, niż myślałem. - Otarł czystą gazą krew z jej

palców  i  zdezynfekował  przecięcia  wodą  utlenioną.  -  Zaraz
zrobię  opatrunek.  -  W  tej  samej  chwili  rozdzwonił  się
kuchenny  budzik.  -  Sam  się  tym  zajmę  -  powiedział,

przerywając zakładanie opatrunku,  by wyjąć słoiki z kotła i
ułożyć je na blacie. - Wykonujesz zbyt wiele czynności naraz
-  mówił  opatrując  skaleczenia.  -  Podstawą  biznesu  jest
planowanie,  wybór  priorytetów  i  dobra  organizacja.  Sama
widzisz.

- Przestań wreszcie! - nie wytrzymała Karin. - Wszystko

było świetnie zorganizowane do momentu, gdy tu wtargnąłeś
i zacząłeś się mnie czepiać.

- Czepiać? - uśmiechał się, starannie obcinając kawałek

plastra. To rozeźliło ją do reszty. - Dałem ci zaledwie kilka
wskazówek. Ludzie dużo płacą za takie rady. Moi klienci...

- Nie należę do twoich klientów.
- Tak. To niestety widać.
- I nie bądź taki złośliwy. - Miała ochotę wyrwać rękę, ale

Blake fachowo owijał plastrem skaleczony palec.

- To powinno wystarczyć. Na szczęście nie trzeba zakładać

szwów.

- Dziękuję - powiedziała nieco udobruchana. - Przyznaję,

że nie wszystko robiłam dość fachowo, ale przecież radziłam
sobie całkiem nieźle. Gdyby nie awaria silnika... - przerwała.
- Panie Connors, doceniam pańską pomoc, ale to nie daje
panu prawa do udzielania mi nauk. Nie jestem dzieckiem
zagubionym we mgle.

- Nauk? Tobie? Miałem zaledwie kilka sugestii.
- Ładne mi sugestie! A ten wykład o darowanych koniach i

ubezpieczeniach, i... nieważne!

- Przepraszam, nie chciałem cię zmartwić. A teraz pozwól

mi  obmyć  te  krwawe  ślady.  Nie  należy  wsadzać  palców  do
buzi. - Zwilżył papierowy ręcznik i delikatnie otarł jej twarz,
cały  czas  łagodnie  przemawiając:  -  Tak  mi  przykro.  Nie
chciałem cię straszyć ani besztać. Ale, widzisz, mój zawód to
organizacja przedsiębiorstw. Tego dnia, gdy spotkałem cię w
kasynie...  Muszę  wyznać,  że  mi  zaimponowałaś.  Awaria
autobusu  musiała  cię  przygnębić,  a  jednak  nikomu  tego  nie

okazałaś, w każdym razie nie twoim pasażerom. Zachowałaś
spokój i pogodę. Jak prawdziwy fachowiec.

Stał bardzo blisko, a jego błękitne oczy uśmiechały się do

niej. Na moment uległa wrażeniu, że pragnie ją pocałować.

- No dobrze, możesz teraz odebrać telefon - przywołał ją

do przytomności jego spokojny głos. Nie słyszała nawet
dźwięku dzwonka.

- Agencja Karin Palmer - próbowała się skoncentrować i

odpowiadać  opanowanym  tonem.  Słyszała,  jak  otwierał
drzwi,  by  wpuścić  Smokey.  Widziała,  jak  zdejmuje
marynarkę,  rozluźnia  węzeł  krawata  i  zakasuje  rękawy
koszuli. Nim skończyła przyjmować rezerwację, mył już ręce
nad kuchennym zlewem.

- Ty będziesz przyjmować rezerwacje - zadecydował,

usuwając resztki ananasów i myjąc starannie blat - a ja
wezmę się do weków.

Szeroko otworzyła oczy.
- Ależ to niemożliwe! Czy kiedykolwiek to robiłeś?
- Nigdy. Ale przecież to proste. - Wybrał jeden z ananasów

i  zaczął  go  kroić  w  wielkie,  niezgrabne  kawałki.  Karin
patrzyła  na  niego  z  niepokojem.  Wyraźnie  nie  miał  pojęcia,
jak  należy  to  robić.  Wykonywał  czynności  niezdarnie  i
głośno  wyrzekał,  nachylając  się  nad  wrzącym  kotłem  i
manewrując  gorącymi  słojami  owoców.  Na  widok  jego
komicznych  ruchów  Karin  na  zmianę  ulegała  atakom

śmiechu  i  przerażeniu.  To  wykrzykiwała:  -  Zaczekaj!  Nie,
nie  w  ten  sposób!,  to  znów:  -  Uważaj,  ja  to  zrobię!  -  w
obawie,  że  za  chwilę  słój  wypadnie  mu  z  rąk,  a  jego
zawartość  i  kawałki  szkła  rozprysną  się  na  glazurze
kuchennego blatu.

- Czort z tym! Uważaj, wrzątek! - wykrzykiwał. - Tylko

nie zmocz opatrunku! Panuję nad sytuacją.

Tak więc raz gryząc się w język, raz wstrzymując oddech,

jak tylko mogła, pomagała mu jedną ręką, jednocześnie

odbierając telefony. A każda chwila sprawiała jej radość,
nawet gdy z niej kpił.

- To przecież powrót do ery wczesnego osadnictwa -

narzekał Blake.

- Mylisz się. - Odrzuciła głowę, patrząc na niego z

wyższością. - Raczej do ery oświecenia. To ludzie tej epoki
panowali nad swym ciałem, czasem i życiem.

- Czyżby? A pomyślałaś, że biorąc pod uwagę stracony

czas i wysiłek, ten przysmak jest bardziej kosztowny niż
konserwowane owoce w sklepach warzywnych?

- Aż zbyt dobrze konserwowane! - odpaliła. - Dzięki

środkom chemicznym.

Uniósł brew.
- Czyżbym miał przed sobą fanatyczkę zdrowego

żywienia?

- Nic podobnego. Ale ciotka Meg nie uznaje kupnych

konserw.

- I ty nazywasz to oświeceniem? - patrzył na nią kpiąco. -

Twój wuj to zapewne zwolennik trzymania kobiet w kuchni.

- Głupstwa pleciesz. - Czy wuj Bob mógłby zmusić Meg do

zrobienia czegoś, czego nie chciałaby zrobić?

A jednak, pomyślała Karin, przy całej swojej niezależności

Meg  zawsze  umiała  zrobić  to,  co  sprawiało  mu  największą
radość i  przyjemność. On zaś odpłacał  jej  tym samym.  I  nie
miało to nic wspólnego z żadną erą. Po prostu troszczyli się o
siebie  wzajemnie.  Był  to  ich  codzienny  sposób  wyrażania
wzajemnych  uczuć.  Wtem  nasunęła  jej  się  inna  myśl,
wywołując  lekki  uśmiech.  Przecież  ten  silny  mężczyzna,
którego  obecność  zdominowała  atmosferę  kuchni,  również
troszczył się o nią. Czyżby inaczej tak gorliwie opatrywał jej
skaleczenia  i  borykał  się  z  wekami?  Czy  strofowałby  ją  w
obawie,  że  zmoczy  opat runek?  To  przecież  on  sprawił,  że
proste  kuchenne  czynności  okazały  się  nagle  komiczne,
cyrkowe  i...  zachwycające.  Nagle  dostrzegła  piękno  znanej,

słonecznej  kuchni,  parującej  ciężkim,  przenikliwie  słodkim
aromatem  ananasów.  Czuła  się  lekka,  nieco  oszołomiona  i
niewiarygodnie  szczęśliwa.  Żałowała,  że  to  już  koniec,  że  w
kuchni znów jest czysto, a słoiki z owocami stygną na stole.

- Musisz wziąć sobie kilka. Zasłużyłeś na to - zwróciła się

do Blake'a. - Choć możesz się na zawsze zniechęcić do tych
dobrze zakonserwowanych puszek z supermarketu.

- Chyba żartujesz - skrzywił się komicznie. - Nigdy

bardziej ich nie doceniałem.

- Och, ty biedny, nieoświecony człowieku - kpiła,

potrząsając głową. Beztrosko otworzyła  jeden ze stygnących
słoików,  wyłowiła  z  niego  kawałek  ananasa  i  kusząco
podniosła  na  wysokość  jego  ust.  -  Spróbuj  tego  swoim
niedouczonym  językiem  i  powiedz,  czy  można  kupić
cokolwiek w  puszce lub w mrożonce, co jest  tak świeże i  tak
smaczne?

Obserwowała, jak wolno skubie ananas, patrząc na nią

swymi  błękitnymi  oczyma.  Znów  pogrążała  się  w  jego
spojrzeniu.  Czuła,  że  się  zatraca,  staje  cząstką  wtopioną  w
ten  wszechobecny,  zmysłowy  aromat,  w  wonną  słodycz
owocu,  którego  smak  poznawał  swym  językiem.  Nie
dostrzegła,  że  owoc  zniknął,  a  jej  palce  spoczywają  na  jego
wargach.  Gdy  dotknął  językiem  wrażliwej  skóry  na
opuszkach  jej  palców,  poczuła,  jak  wewnątrz  niej,  głęboko,
coś  topnieje.  Dziwny  dreszcz  wstrząsnął  całym  jej  ciałem,
ugięły  się  pod  nią  kolana.  Byłaby  upadła,  gdyby  nie  to,  że
Blake  objął  ją  silnym  ramieniem,  a  jego  głodne  wargi
przylgnęły  do  miękkiego  wnętrza  jej  dłoni,  obiecując,
rozbudzając...

- Masz rację - powiedział, patrząc w jej oczy. - Choć, być

może,  są  większe  rozkosze,  których  warto  skosztować.  Jak
ta...  -  jego  usta  błądziły  po  jej  szyi  -  lub  ta  -  szeptał,
delikatnie  muskając  wargami  kącik  jej  ust.  Karin  stała  jak
zaklęta,  a  gdy  lekko  się  odsunął,  wydała  cichy  jęk  protestu.

Wówczas  on  gwałtownie  przyciągnął  ją  do  siebie,  jego
ramiona  zamknęły  się  wokół  jej  smukłego  ciała,  a  usta  bez
reszty  zawładnęły  jej  ustami.  Spływało  na  nią  falami
rozkoszne  omdlenie,  a  do  jej  świadomości  docierało
narastające  pożądanie  i  cudowny  dźwięk  dzwonów,  które
dzwoniły, dzwoniły, dzwoniły...

- Chyba jednak nie odejdą - dotarły do niej w końcu jego

słowa, gdy wypuścił ją z objęć.

W oszołomieniu sięgnęła po słuchawkę.
- Nie, to nie telefon - powiedział. - To dzwonek do drzwi.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Karin wypadła do holu, czując się, jak kompletna idiotka.

Potrafi przecież rozróżnić dźwięk dzwonka od telefonu. Co
się z nią stało? Przecież to nie był pierwszy pocałunek w jej

życiu. Ale  nigdy  przedtem  tak  dalece  nie zatraciła  poczucia
rzeczywistości,  nigdy  nie  zdarzyło  się,  by  świat  przestał  dla
niej  istnieć.  Otworzyła  drzwi  i  ze  zdziwienia  zamrugała
powiekami.  Na  brzegu  murowanego  kwietnika  siedział
Richard  Ables  z  niewyraźną  miną.  Rozpromienił  się  na  jej
widok.

- Miałem już dać za wygraną - powiedział. - Myślałem, że

zapomniałaś o naszej randce.

Randka? Jaka randka? Richard miał na sobie strój

tenisowy. Przypomniała sobie, że umówili się dziś na partię
tenisa w klubie. A co z kortem? To ona miała go zamówić!
Wszystko wyleciało jej z głowy.

- Chyba przyszedłem trochę za wcześnie - powiedział.
- Nic nie szkodzi. To ja jestem spóźniona. Poczekaj chwilę,

wezmę tylko prysznic i przebiorę się. - Przecież jeszcze
muszę pożegnać się z Blakiem, pomyślała.

- Oczywiście. Napiję się tylko wody sodowej. Jest bardzo

gorąco.

Ruszył za nią do kuchni i ze zdumieniem ujrzał tam

Connorsa,  który  przerzucił  marynarkę  przez  ramię,
wyraźnie  zbierając  się  do  wyjścia.  Sprawiał  wrażenie  tak
spokojnego  i  opanowanego,  jak  gdyby  właśnie  sfinalizował
jakiś  korzystny  kontrakt.  Nikt  nie  domyśliłby  się,  że
przerwano  mu  nieoczekiwanie  namiętny  pocałunek.  Czy
rzeczywiście  tak  go  odczuwał?  Pewnie  to  dla  niego  rzecz
powszednia - pomyślała Karin.

Przedstawiła sobie obu mężczyzn, jednocześnie zwracając

się do Richarda:

- Wspominałam ci o panu Connorsie. To dzięki niemu

zdobyłam autokar.

- Tak. Wiele słyszałem o pańskiej firmie. To ,,Nowe

Inicjatywy", prawda?

Blake skinął głową.
- Może przekona pan Karin, by skorzystała z naszych

usług.

- Och, Karin potrafi być dość uparta - mruknął Richard.
- Przez pewien czas usiłowałem skłonić ją, by

zaakceptowała... - uśmiechnął się znacząco - plan bardziej
osobisty.

- Ach tak... a więc sam będę musiał bronić swojej sprawy.

Richard rzucił mu badawcze spojrzenie, ale ponieważ

Blake uprzejmie się uśmiechał, wzruszył ramionami i z

miną kogoś całkowicie zadomowionego ruszył w stronę
lodówki.

- Czy napije się pan wody sodowej? Blake potrząsnął

głową.

- Nie, dziękuję. Muszę już iść - uśmiechnął się do Karin.
- To było niezwykle... pouczające popołudnie. Dziękuję.
- Nie, to ja dziękuję - odparła, usiłując naśladować jego

opanowany uśmiech.

- A więc do zobaczenia - skinął głową Richardowi i ruszył

w stronę drzwi.

- Poczekaj! - zawołała Karin. - Zapomniałeś o swoim

przydziale.

Blake wrócił po słoiki ananasów i jeszcze raz podziękował.

Pat rzyła, jak odchodzi i z pewną dozą satysfakcji dostrzegła,

że marynarka w jednej ręce i trzy słoiki w drugiej nieco
naruszają jego nieskazitelną elegancję.

- Pouczające popołudnie...? - spytał Richard.

- Wekowaliśmy razem ananasy - szybko odpowiedziała.

Próbowała się otrząsnąć. - Zaraz będę gotowa. Czuj się jak u
siebie - dodała. Do tego nigdy nie trzeba było go namawiać,
pomyślała biegnąc do łazienki, by wziąć prysznic. Richard
zawsze czuł się jak u siebie.

Owszem, zrobił na niej wrażenie, gdy go poznała. Było to

rok  temu.  Przyprowadził  go  Al,  chłopak  koleżanki,  z  którą
dzieliła  mieszkanie.  Richard  spodobał  jej  się.  Miał  ciemne
włosy i ciemne marzycielskie oczy. A przy tym był zabawny i
wesoły.  Razem  z  Joyce  i  Alem  spędzili  we  czworo  wiele
miłych chwil. Richard i Al wynajmowali wspólnie mały dom.
Gdy  w  końcu  Joyce  postanowiła  przeprowadzić  się  do  Ala,
Richard zaproponował, że przeniesie się do Karin.

- Nie chciałbym rozbijać takiej świetnej czwórki -

twierdził.

- A ja nie lubię przytulnych gniazdek dla gruchających

parek - odparowała Karin.

- Ależ Karin ... - próbował perswadować. - No dobrze, już

dobrze  -  dodał  szybko.  -  Będziemy  to  traktować  czysto
platonicznie.  Sama  musisz  przyznać,  że  ze  względów
finansowych  takie  rozwiązanie  jest  najbardziej  korzystne.
Poza tym nie bałaganię tak jak Joyce i dobrze gotuję.

- A więc dasz sobie radę sam - odparła ze słodyczą.
- Doprawdy, Karin, jesteś strasznie staroświecka - orzekła

w końcu Joyce.

Przypominała sobie to wszystko, wycierając się do sucha

po  prysznicu.  Czy  rzeczywiście  jest  staroświecka?  Miło
wspominała wspólne życie z Joyce, a jednak często męczył ją
nieustanny  zgiełk,  tłumy  znajomych  i  to,  że  ciągle  coś  się
działo.  Prawdę  mówiąc,  odetchnęła  po  powrocie  do
stosunkowo  spokojnego  domu  wujostwa  i  cieszyła  się,  że
znów może w ciszy malować i robić to, co lubi.

Zdjęła gumową rękawicę, którą nałożyła, by nie zmoczyć

skaleczonej ręki. Spojrzała na opatrunek, który tak

delikatnie nałożył jej Blake. On też mówił, że jest
staroświecka.

Wślizgnęła

się

tunikę

tenisową

gwałtownym  ruchem  zasunęła  zamek  błyskawiczny.  Mówił
też,  że  nie  potrafi  prowadzić  własnej  firmy.  A  przecież
nap rawdę  nieźle  sobie  radziła.  Przynajmniej  do  awarii
autobusu.  Zmarszczyła  brwi  wiążąc  sznurowadła.  To  fakt,

że powinna była sprawdzić kilka rzeczy, choćby to
ubezpieczenie.

Ale

nie

potrzebuje

pomocy

tego

zarozumialca.

Ta dziewczyna potrzebuje pomocy - rozmyślał Blake. I to

solidnej  pomocy.  Traktuje  interes  niczym  hobby,  które  się
uprawia  między  czynnościami  domowymi  i  zajęciami
sportowymi,  jak  na  przykład  tenis  z  tym  facetem  w

śnieżnobiałym stroju. Nie wzbudził w nim sympatii. Był zbyt
gładki.  Mimo wszystko dobrze się stało, że ktoś im przerwał
- ciągnął w myślach Blake. Sprawy zaczęły toczyć się w zbyt
szybkim  tempie.  Nie  zdążył  nawet  uświadomić  jej
podstawowych  zasad,  którymi  się  kierował  w  stosunkach  z
kobietami i od których nigdy nie odstępował. Nie miał czasu
i nie zamierzał wiązać się trwale z jedną osobą. Ten warunek
zawsze  stawiał  uczciwie.  Jeśli  więc  miałby  częściej  widywać
Karin  Palmer...  O  tak,  rzeczywiście  w  porę  im  przerwano.
Do diabła! Nie w porę, za późno! - uświadomił sobie, patrząc
na  zegarek.  Zapomniał  o  spotkaniu  z  Si  Wermanem!  I  nie
ma  nawet  przyzwoitego  usprawiedliwienia.  Co  mu  teraz
powie?  -  Przepraszam,  ale  byłem  pochłonięty  wekowaniem?
Uśmiechnął się, patrząc na słoiki leżące na tylnym siedzeniu.
Co zrobić z  tymi  ananasami?  W  domu  rano wypijał  jedynie
filiżankę  rozpuszczalnej  kawy.  A  i  to  tylko  wtedy,  gdy  było
już  za  późno  na  śniadanie  w  barku,  gdzie  zazwyczaj  jadał.
Przypomniał sobie ich smak - soczystość, aromat, słodycz... I
kuszące  ciepło  posłusznych  ust  Karin.  Dźwięk  klaksonu
przywołał  go  do  rzeczywistości.  W  ostatniej  chwili  zdołał
wyprzedzić ciężarówkę.

Trzy dni później Karin przyciskała do ucha słuchawkę,

szczęśliwa, że słyszy jego głęboki, lekko gardłowy głos.
Jednocześnie starała się sobie wmówić, że nie czekała z
nadzieją na ten telefon.

- Widzę, że jesteś osobą bardzo zajętą - mówił. -

Dzwoniłem już trzy razy.

- Naprawdę? - Za nic nie chciała okazać wątpliwości,

mimo że codziennie, gorliwie i bez rezultatu, sprawdzała
taśmę w automacie zgłoszeniowym. - Musiałam przeoczyć
informację, którą zostawiłeś.

- Nie zostawiałem żadnej informacji. Mam uczulenie na te

automaty.

- I to mówi ekspert w zakresie techniki prowadzenia

biznesu? Czy przypadkiem nie radziłeś mi kiedyś, żebym
używała tego automatu?

- No cóż, czasami bywa przydamy. Nasze badania

wykazują jednak, że oprócz kontaktów osobistych, najlepiej
sprawdza się system, który niestety już zanika. A mianowicie

żywy człowiek, odpowiadający na drugim końcu kabla. Ten
czynnik ma ogromny wpływ na wzrost obrotów firmy.

- I na wzrost kosztów jej utrzymania.
- Nie dotyczy to firm, które są pod naszą kuratelą.

Naprawdę powinnaś to przemyśleć. Poza tym coś mi jesteś
winna.

- Ja?
- Tak, właśnie ty. Przecież załatwiłem dla ciebie autobusy,

nie mówiąc już o wekach...

- To brzmi jak szantaż.
- Nic podobnego. To jedynie łagodna perswazja. A więc,

czy mogłabyś przyjść we czwartek około dziesiątej? Sam
chciałbym ci wszystko pokazać.

Karin wpatrywała się w pąk róży, znajdującej się w

małym wazoniku na biurku. Wśród leżących w nieładzie
papierów i ołówków wydawał się niedorzeczny. Równie

niedorzeczny,  jak  dreszcz  podniecenia,  którego  doznała  na
dźwięk  jego  głosu. Sam ci wszystko  pokażę -  powiedział,  ale
Karin  wmawiała  sobie,  że  nie  tym  ją  przekonał.  Czemuż
miałaby nie skorzystać z szansy udoskonalenia swojej firmy?
Coś  wewnątrz  niej  drgnęło  ostrzegawczo,  ale  zlekceważyła
ten sygnał. Nie zamierzała  również zastanawiać się nad tym,
czy myśli o swojej firmie, czy o Blake'u Connorsie.

W czwartek włożyła czarną sukienkę z lnu, o klasycznie

prostej,  a  zarazem  eleganckiej  linii.-Tak,  efekt  wart  był
ceny,  którą  zapłaciła.  Gdy  wysiadała  z  samochodu  w
czarnych  pantofelkach, z  małą  czarną  torebką  na  ramieniu,
czuła  się  atrakcyjna,  elegancka.  Skierowała  się  do  biura
Blake'a Connorsa.  Jeśli zaprosi ją na lunch, to... no cóż, tym
razem nie odmówi.

- Dzień dobry, panno Palmer. Miło znów panią widzieć -

powitała ją Vickie Wentworth. Tym razem miała na sobie
bladomorelową

bluzkę

miękkiego

materiału,

prawdopodobnie  jedwabiu,  i  swobodnie  układającą  się
spódnicę.  Jak  ona  to  robi,  że  zawsze  wygląda  tak...
stosownie,  a  zarazem  tak  kobieco?  Karin  poczuła  się  przy
niej sztywna i nieco niemodna w swoim czarnym lnie.

- Pan Connors proponował, żebym dziś przyszła i...
- Tak. Wiem. Wszystko jest ustalone. Proszę usiąść -

podniosła słuchawkę, mówiąc: - Panna Palmer już przyszła,
Pete.

Pete? Karin spojrzała na zamknięte drzwi prywatnego

gabinetu pana Connorsa. Powiedział przecież...

- Jesteś już. To świetnie - mówiła panna Wentworth.

Karin odwróciła się z nadzieją. Ale to nie był Blake.

- Pete, pozwól, to panna Palmer z agencji turystycznej
- zwróciła się do wchodzącego. Był to drobny mężczyzna

średniego wzrostu w grubych rogowych okularach. - To pan
Peterson, szef działu obsługi klientów.

- Mam na imię Pete - z ujmującym uśmiechem podał

Karin  rękę. - Blake  pragnąłby widzieć  panią  wśród  naszych
klientów  -  powiedział  poprawiając  okulary.  -  Muszę  się
postarać, żebyśmy wypadli  jak  najlepiej. Proszę pozwolić za
mną.

Karin ruszyła za Pete'em, nie oglądając się na gabinet

Blake'a.  Nie  mogła  jednak  stłumić  dojmującego  uczucia
rozczarowania.  Czyżby  znajdował  się  za  tymi  zamkniętymi
drzwiami?  A  może  z  jakiegoś  powodu  musiał  wyjść?  Na
podstawie  tego,  co  mówił,  mogła  przypuszczać...  Do  licha!
Przecież wyraźnie powiedział, że oprowadzi ją sam!

- ... jest wciąż do wynajęcia. Czy to panią interesuje?
- Interesuje? No coż, hm, to znaczy... - Bezradnie spojrzała

na Petersona. Co on właściwie mówił? - Proszę mi wybaczyć,
ale to wszystko jest dla mnie zupełną nowością.

- Tak, rozumiem - powiedział. - Zdumiewające, że tylu

ludzi nie słyszało nawet o koncepcji inkubatorów biznesu.

- Wyobrażam sobie - bąkała Karin.
- Jak już mówiłem, pierwsze dwa piętra zajmują lokale,

które  dzierżawimy  różnym  instytucjom.  -  Wskazał  ręką
jeden  z  nich.  -  Ten  na  przykład  należy  do  agencji
ubezpieczeniowej  Pimbrook.  Ale  są  jeszcze  dwa  niewielkie,
wolne  pomieszczenia. Myślę, że  jedno z  nich nadawałoby się
dla pani.

- Przecież ja wcale nie potrzebuję biura - szybko

odpowiedziała Karin. - Do papierkowej  roboty wystarcza mi
zupełnie  biurko  i  szafka  na  dokumenty. A  w  gruncie  rzeczy
nie  podjęłam  jeszcze  decyzji...  To znaczy,  nie  jestem  pewna,
czy odniosę jakieś korzyści z tego, że zostanę waszą klientką.

- Rozumiem. - Uśmiechnął się do niej Pete. - Przed

podjęciem decyzji należy dobrze się rozejrzeć. To dopiero
pozwoli pani ocenić, która z usług może panią interesować.

Karin uświadomiła sobie nagle, że chyba przyszła tu ze

względu na Blake'a Connorsa, a nie po to, by obejrzeć jego

firmę. Oblała się rumieńcem wstydu. Jeśli ten facet tak ją
opętał po zaledwie dwu spotkaniach, to lepiej unikać
wszystkiego, co się z nim wiąże.

Mimo wszystko uważnie słuchała Petersona, który w

dalszym  ciągu  oprowadzał  ją  po  budynku.  Musiała
przyznać,  że  główne  zaplecze  biurowe  wywarło  na  niej
nap rawdę  silne  wrażenie.  Znajdowało  się  tam  pełne
wyposażenie  techniczne  -  faksy,  kopiarki,  komputery  -  a
także  księgowość  i  sekretariaty  przeznaczone  do  użytku
wszystkich

przedsiębiorstw

związanych

,,Nowymi

Inicjatywami ", zarówno tych, które mieściły się w budynku,
jak i tych poza nim.

- Mamy na przykład ogrodnika - wyjaśniał Pete - który

pracuje  w  swoim  domu,  ale  wszystkie  służbowe  telefony
załatwia  za  niego  nasza  centrala.  Telefonista  ustala
spotkania,  udziela  informacji  i  następnie  przekazuje  mu
wiadomości.

- Rozumiem - powiedziała Karin, przypominając sobie to,

co mówił Blake o ,,żywej osobie na drugim końcu kabla ".

- Czy można

dowolnie wybrać którąkolwiek ze

świadczonych przez was form pomocy?

- Oczywiście - odparł. - Stosownie do tego wystawiamy

rachunek.  Czy  Vickie  nie  przekazała  pani  informatora
zawierającego  wykaz  usług?  -  Wydawał  się  zdziwiony,  gdy
potrząsnęła  przecząco  głową.  -  Musiała  zapomnieć.  Ma  coś
dla pani. Proszę pamiętać o tym przed wyjściem.

Opuszczając dział księgowości, Karin natknęła się na tę

samą  kobietę,  którą  spotkała  pierwszego  dnia  w  holu
recepcyjnym.  Tak  jak  i  wtedy,  miała  na  sobie  biały,
wykrochmalony  kombinezon  z  napisem:  ,,Desery  Dolly".
Teraz  dopiero,  z  bliska,  stało  się  widoczne,  że  musi  mieć
około czterdziestki.

- Dzień dobry pani Spencer - powitał ją Pete. - Jak

interesy?

- Wspaniale! Nie może być lepiej - odpowiedziała radośnie.
- To znakomicie. A może pani przekona pannę Palmer?

Próbujemy skłonić ją do korzystania z usług naszej firmy.

- Gorąco je polecam. Choćby dlatego, by nie bawić się z

tym... - potrząsnęła plikiem papierów, który niosła, ukazując
w uśmiechu równe zęby, lśniące na tle gładkiej ciemnej
skóry. - Rachunkowość zawsze powierzam fachowcom.

Pete wyjaśnił, że Dolly Spencer prowadzi piekarnię

mieszczącą się w bloku numer jeden i poprosił, by pokazała
Karin swój warsztat pracy.

- Oczywiście jeśli ma pani na to ochotę.
Karin postanowiła zobaczyć wszystko. Nie zamierzała

wprawdzie otwierać tu biura, ale powodowała nią czysta
ciekawość. Zwiedzając ,,Nowe Inicjatywy" doszła do
przekonania,

że

podstaw

tego

gigantycznego

przedsięwzięcia  leży  troska  o  podopiecznych  i  że  każdy
traktowany  jest  tu  indywidualnie.  Chciała  także  pomówić  z
przedstawicielami  innych  firm.  Spytać,  co  sądzą  o  Blake'u
Connorsie.

- A więc czekamy na panią - pożegnał się Pete. - I proszę

pamiętać o pakiecie, który jest u Vickie.

Karin zapewniła, że nie zapomni, podziękowała Pete'owi

za poświęcony jej czas i ruszyła w ślad za Dolly.

- Mam nadzieję, że lubisz spacerować - powiedziała Dolly.

- Na tym odcinku nigdy nie korzystam z samochodu.

Blok numer jeden znajdował się zaledwie o dwa budynki

dalej. Dolly wyjaśniła, że mieszczą się tam firmy, których
działalność wymaga większej przestrzeni, jak na przykład
przewozowa firma Carlsona, ,,Desery Dolly" itp.

- Kiedy przystąpiłaś do ,,Nowych Inicjatyw"? - spytała

Karin.

- Prawie siedem miesięcy temu, mniej więcej rok po

śmierci mojego męża. Z trudem dawałam sobie radę. A
dziś... No cóż, rzeczywistość przekracza najśmielsze

marzenia. Pan Connors znakomicie pokierował moją
działalnością.

Podczas gdy Karin zwiedzała różne przedsiębiorstwa,

podobne słowa  padały  z wielu  ust.  Wciąż  powtarzano: ,,Pan
Connors  mówi...",  ,,Pan  Connors  radzi...".  Odniosła
wrażenie,  że  wszystkie  te  firmy  rozrosły  się  lub  zwiększyły
obroty,  i  że  wszystkie  przypisują  swój  sukces  Blake'owi
Connorsowi.  Przypomniała sobie  to, co  mówił w  dniu,  kiedy
zabrał  ją  na  lunch,  że  każda  sprawa  stanowiła  dla  niego
wyzwanie.  Karin  przyznała,  że  w  głębi  duszy  spodziewała
się,  że  go  spotka.  Przełknęła  ślinę,  usiłując  opanować
dotkliwe uczucie rozczarowania.

- A to jest moja dziupla - powiedziała Dolly, wchodząc do

pierwszego  z  dwu  pokoi,  w  którym  mieściło  się  skromnie
umeblowane biuro. Stał tam niewielki stół i krzesła. - Proszę
usiąść.  Zaraz  podam  kawę  i  pogadamy.  Jeszcze  tylko
zamienię kilka słów z moją  pomocnicą, Sally.  I sprawdzę, co
robi Keith. - Otworzyła duże drzwi prowadzące do drugiego
pomieszczenia.  Cały  pokój  wypełniła  aromatyczna  woń
wypieków.  Jednocześnie  wtargnął  trzask  otwieranych  i
zamykanych  pieców,  łoskot  blach  do  pieczenia  oraz
monotonny szum automatu do wyrabiania ciasta.

- Naprawdę muszę już iść - powiedziała Karin, patrząc na

zegarek.

- Och, proszę zostać. Tylko chwilę. Wypijemy razem kawę.

I  skosztujesz  torcik  z  jabłkami.  To  nasz  ostatni  produkt.
Właśnie  wprowadzamy  go  na  rynek.  Zaraz  przyjdzie  Jane
Morris.  Może  zechcecie  pogadać?  Jest  najnowszym
członkiem  naszego  zespołu.  Zajmuje  się  oprzyrządowaniem
komputerów.  Jak  sama  widzę,  jest  to  przydatne  dla
wszystkich  ludzi  interesu.  Zaraz  wracam  -  przerwała,
znikając wśród upajających woni.

Karin siadła na krześle i automatycznie spojrzała na

kartki porozrzucane na stole. Widniały na nich rysunki. I to

znakomite rysunki, pomyślała oceniając fachowym okiem
szkice przedstawiające psa.

- Kim jest ten artysta? - spytała, gdy Dolly wróciła, niosąc

na tacy torcik.

- To mój syn, Keith. Nie może usiedzieć bez ołówka. A to

J ane. - Zwróciła się do wchodzącej: - Przyszłaś w samą porę.
Właśnie podaję kawę i tort. Prosto z pieca. Palce lizać, choć
może nie powinnam się chwalić.

- Nie potrzebujesz reklamy. - Roześmiała się Jane,

wnosząc kubki z kawą. - Trudno oprzeć się samemu
zapachowi tych smakołyków. Dzięki tobie przytyłam już
dwa kilo.

- Daremne żale. I tak będę je reklamować - odparła Dolly.

Siadła  obok  Karin,  namawiając  ją,  by  ,,skosztowała  choć
kawałeczek ".  A  gdy  Karin  wyraziła  uznanie,  spytała:  -  Czy
nie  sądzisz,  że  byłby  to  znakomity  dodatek  do  kawy,  którą
podajesz swojej grupie wycieczkowej? Po co masz piec sama,
skoro  wystarczy  zamówić  domowe  wypieki  u  Dolly.  Pyszne,
prawda?

Karin uśmiechnęła się przytakując. Po dziesięciu

minutach z Dolly zdała sobie sprawę, że rozmowa z nią
polega na słuchaniu.

- Wspólnie z mężem trudniliśmy się dostawami żywności.

Obsługiwaliśmy  prywatne  przyjęcia i tym  podobne imprezy.
Ale  prawdziwym  przebojem  były  zawsze  moje  desery.  Pan
Connors  spytał  kiedyś:  ,,Dolly,  czemu  nie  poświęcisz  się
wyłącznie  swojej  specjalności?  Sprzedawaj  to,  co  robisz
najlepiej ".  Zrobiłam  więc,  jak  radził,  i  wysłałam  próbki  do
różnych  hoteli.  Teraz  zaopatruję  trzy  duże  hotele  w
Sacramento.  Myślę  także  o  sprzedaży  mrożonych  ciast  i
serników.

Mogłabym

dostarczać

sieci

sklepów

spożywczych. To też doradził mi pan Connors.

- Tak. On ma naprawdę znakomite pomysły - potwierdziła

J ane. - Jestem szczęśliwa, że przystąpiłam do ,,Nowych

Inicjatyw". A w  dodatku  poznałam  tu  mojego narzeczonego
-  dodała,  połyskując  brylantem  na  lewej  ręce.  -  Nazywa  się
J ack  Austin.  Jest  przedsiębiorcą  budowlanym.  Wcześniej
wykonywał  drobne  usługi  remontowe,  ale  pan  Connors
pomógł mu zdobyć zamówienia i dzięki niemu podpisał teraz
państwowy  kontrakt.  Nie  jest  to  wielkie  zamówienie,  ale
złożył ofertę na  następne i, jeśli je otrzyma, mocno stanie  na
nogach. O, jak się masz Keith!

- Cześć - odpowiedział wysoki, ładny chłopiec, który

wyłonił się z kuchni.

- To mój syn, Keith - przedstawiła go Dolly. - Keith, to

panna Palmer.

- Dzień dobry pani - grzecznie ukłonił się chłopiec, ale nim

Karin  zdołała  pogratulować  mu  świetnych  rysunków,
mruknął  ,,przepraszam "  i  zwrócił  się  do  matki:  -
Skończyłem,  mamo.  Czy  mogę  już  iść  do  domu?  Jeszcze
zdążę  złapać  autobus.  -  Nastąpiła  krótka  wymiana  zdań
pomiędzy

matką

synem.

Chłopiec

był

wyraźnie

niezadowolony, podczas gdy matka przy czymś obstawała.

- Poczekasz na mnie - nalegała. - Jeśli skończysz pakować

ostatnią partię zamówień, oboje wyjdziemy szybciej. -Gdy
chłopiec zniknął, zwróciła się z westchnieniem do
pozostałych kobiet.

- To nie jest dla niego łatwe - wyjaśniła. - Siedzi tu ze mną

całe lato, zamiast spędzać czas z kolegami. Ale cóż, ma
zaledwie piętnaście lat. Nie mogę zostawiać go bez opieki i
bez planu zajęć... - spojrzała zmartwiona w ślad za synem.

- Jack mówi, że jeśli dostanie ten kontrakt, to miodowy

miesiąc spędzimy w  Europie - zwierzała się  Jane, całkowicie
pochłonięta  własnymi  sprawami.  -  W  związku  z  tym
zamierzam  zatrudnić  pracownika.  A  poza  tym  siostra
obiecała  mi  pomoc.  W takich sytuacjach  potrzebny  jest  ktoś
nap rawdę zaufany. Wspólnik Jacka...

Karin nie słuchała. Ten chłopiec był taki smutny...

Tymczasem Pete dotarł do centralnego biurowca ,,Nowych

Inicjatyw". Poinformował Vickie Wentworth, że Dolly
Spencer zabrała Karin do bloku numer jeden.

- Wróci tu jeszcze po informator - dodał. - Zdaje mi się, że

Blake coś dla niej zostawił.

- Chyba tak - odparła Vickie niedbałym tonem. - Ale

wątpię, by chciał przyłączać do nas tę agencję. Przecież
mamy już Holidaya. To dla niego konkurencja, a dla nas
dodatkowe obciążenie.

- Może Blake chce być obciążony - uśmiechnął się Pete. -

W każdym razie dopilnuj, żeby panna Palmer otrzymała te
informacje. Wyraźnie mu na tym zależy.

Vickie skinęła głową, z namysłem marszcząc czoło, gdy

Pete wychodził z jej gabinetu. Pięć minut później wpadł
Blake.

- Czy była tu Karin? - spytał z miejsca.
- O tak, jakiś czas temu - odparła Vickie. - Pete wszystko

jej pokazał.

- Powiedziałaś, że wrócę zabrać ją na lunch?
- No cóż, zamierzałam, ale ... - rozłożyła ręce - nie miała

czasu.

- Ach tak... - Blake poczuł się zaskoczony własnym

rozczarowaniem. Spojrzał na zegarek. - Zamówiłem stolik w
River's End. Proszę, zadzwoń tam i odwołaj rezerwację.

- Nie, nie rezygnujmy z tych miejsc, Blake. To jedyna

okazja,  żeby  wreszcie  porozmawiać.  Tu  panuje  wieczne
zamieszanie,  a  przecież  pewne  sprawy  trzeba  spokojnie
omówić.  Właśnie  przyszedł  list  od  adwokata.  Dotyczy
sprawy

Austina. Podobno nie mamy podstaw, by usuwać go z listy

naszych podopiecznych.

- Niech to diabli! Właśnie, że mamy.

- No cóż. Są liczne komplikacje. Muszę wprowadzić cię w

całość zagadnienia. I to gdzieś, gdzie nikt nie będzie nam
przeszkadzał.

Blake wzruszył ramionami. Był naprawdę głodny.

Ostatecznie można to przedyskutować w trakcie jedzenia.

Chyba jednak powinnam przystąpić do ,,Nowych

Inicjatyw",  rozmyślała  Karin  opuszczając  blok  numer
jeden.  Wprawdzie  Dolly  zajmowała  się  niemal  wyłącznie
dostawami  dla  hoteli  i  przygotowaniem  bankietów,  jednak
oświadczyła,  że  chętnie  będzie  dostarczać  świeże  domowe
wypieki  dla  wycieczkowych  grup  Karin.

Jakaż to

oszczędność czasu. Do tej  pory  Karin sama piekła  bułeczki i
ciastka  dla  swoich  klientów.  Istotnie,  trzeba  przyznać,  że
,,Nowe Inicjatywy"  dają poczucie przynależności do wielkiej
rodziny.  Jej członkowie  bywają  również  na organizowanych
spotkaniach.  Są  one  niezwykle  produktywne.  W  ich  efekcie
rodzą  się  bowiem  liczne  pomysły  i  plany,  których  zapewne
nikt  nie  wymyśliłby  sam.  ,,Nowe  Inicjatywy"  pozwalały
zachować  niezależność,  dając  jednocześnie  świadomość
przynależności  do  zespołu.  A  więc  wpadnie  jeszcze  tylko  do
biura  Blake'a  po  te  broszury.  Może  on  tam  jest...  Nie,  nie
będzie o niego pytać, ale jeśli go ujrzy...

Przeszła obok narożnika budynku i ruszyła w stronę

wejścia.  Wtedy  ich  zobaczyła.  Dwie  sylwetki  -  mężczyznę  i
kobietę. Stała w  pewnej odległości,  ale  rozpoznała seksowną
morelową  bluzkę  i  portfelową  spódnicę.  Vickie  szła  bardzo
blisko  Blake'a,  a  on  uważnie  na  nią  pat rzył.  Karin
nieruchomo  obserwowała,  gdy  wsiadali  do  samochodu  i
odjeżdżali, głowa przy głowie. Jak para kochanków...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Blake ostrożnie manewrował swoim maserati pomiędzy

rzędami  zaparkowanych  samochodów.  Starał  się  ukryć
rozdrażnienie, które go ogarnęło, gdy Vickie nachyliła się ku
niemu,  próbując  położyć  rękę  na  jego  nodze.  Lubił  Vickie.
Więcej,  doceniał  jej  fachowość  i  był  świadom,  że  jest
niezastąpiona  dla  dalszego  rozwoju  i  sprawnej  działalności
,,Nowych  Inicjatyw".  Gdy  jednak  stało  się  jasne,  że  Vickie

pragnie  czegoś  więcej  niż  stosunków  czysto  służbowych,
Blake  taktownie  zaczął  się  wycofywać.  W  miarę  możliwości
skracał  owe  kolacje  organizowane  pod  pretekstem  narad  i
zawsze  bywał  na  nich  w  towarzystwie  Pete'a.  Gdyby  Karin
chciała  zaczekać...  I  tak  wybiegł  przed  końcem  posiedzenia
Izby Handlowej. Uśmiechnął się do siebie. Czyżby zamierzał
winić  Karin  o  to,  że  nie  potrafił  bronić  się  przed  własnym
zastępcą?

- To nie jest wcale śmieszne. Sprawa wygląda poważnie -

powiedziała Vickie.

Rzucił jej krótkie spojrzenie, próbując uzmysłowić sobie,

o co jej chodzi.

- Naprawdę, Blake, uważam, że grubo przesadzasz. Czym

się właściwie przejmujesz? Tym, że jakaś stara baba czepia
się o grosze i wypisuje skargi na Austina?

- Sprawdziłem - uciął krótko. - Umowa sformułowana jest

na niekorzyść pani Channing. Nie chcę zadawać się z
oszustami.

- Podzielam twoje zdanie, Blake. Ale będziesz miał do

czynienia z adwokatem. I pamiętaj o tym. że Austin złożył
ofertę na budowę nowej biblioteki miejskiej. Istnieje
poważna

szansa,

że

wygra

przetarg.

Sporo

zainwestowaliśmy  w  jego  karierę.  Czy  mamy  rezygnować
właśnie  teraz,  gdy  lada  moment  zacznie  przysparzać  nam
zysków?  Przecież  mógłbyś  z  nim  pogadać  -  perswadowała,
powoli głaszcząc dłonią jego kolano.

- Nic z tego. Mam dość gadania. - Ujął jej rękę, delikatnie

ścisnął  i  jakby  od  niechcenia  położył  na  torebce,  którą
trzymała  na  kolanach.  -  Masz  dobre  wyczucie w interesach,
Vickie,  i  na  ogół  polegam  na  twoim  sądzie.  Tym  razem
jednak muszę zdać się na swój instynkt. Z Austinem koniec -
powiedział, wyraźnie zamykając kwestię.

- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. - Vickie założyła ręce i

wzruszyła ramionami. - Tyle że, moim zdaniem, wyrzucasz
kurę, która właśnie zaczyna znosić złote jaja.

- Może i złote. Ale na pewno cuchnące. I nie zamierzam

ich wysiadywać. - Zachichotał przypominając sobie, jak
Karin pytała zdziwiona: Inkubator? Czy hodujesz kurczęta?

- Szkoda, że nie zatrzymałaś panny Palmer - odezwał się

po chwili. - Chciałem z nią pomówić.

Vickie zacisnęła usta.
- Nie jestem opiekunką panny Palmer. A w ogóle to

niewiele

tego

rozumiem.

Chyba

nie

zamierzasz

przyjmować następnego biura podróży. Tim...

- Zapominasz, że Tim się uniezależnił. Jeśli jeszcze nie

całkowicie, to zrobi to zaraz. Czekamy tylko na pożyczkę,
która pozwoli sfinansować wycieczki do Monte Carlo.

- Mimo wszystko sądzę, że nie będzie zachwycony, gdy się

dowie, że popieramy konkurencyjną firmę.

- Dajże spokój, Vickie. Powinien być nam wdzięczny! Nim

tu przyszedł, dwa  razy w tygodniu  kursował do Reno. I tyle.
Teraz  ma  zlecenia  z  kasyn  na  jakieś  pięć  kursów  dziennie  i
jeszcze  kilka  do  Las  Vegas.  Tim  może  organizować
wycieczki  dla  amatorów  hazardu,  a  Karin  dla  miłośników
sztuki.

- Naprawdę? - skrzywiła się Vickie. - Widzę, że marzą ci

się regularne kursy do Luwru w Paryżu, a także loty do
Amsterdamu i tak dalej. Czy może liczysz na gwałtowne
zainteresowanie sztuką w okolicy Sacramento?

Blake wyczul ironię w jej głosie i z rozdrażnieniem wiercił

się  w  fotelu,  wjeżdżając  na  parking  przed  restauracją.  W
gruncie  rzeczy sam  wątpił,  by  liczba  osób zainteresowanych
sztuką  pozwoliła  na  utrzymanie  tego  typu firmy. Do licha!  I
wciskać  tłum  ludzi  w  stary,  rozklekotany  autobus,  który
nawet nie jest ubezpieczony! Ta dziewczyna nie ma pojęcia o
prowadzeniu interesów!

A jednak jej entuzjazm udzielał się każdemu, promienny

uśmiech emanował takim ciepłem...

- No więc jak? Idziemy na lunch?
Blake ocknął się z zażenowaniem i wyłączył silnik.
- Słusznie. Chodźmy coś zjeść - odparł jak ktoś nieobecny.

Sztuka - myślał - to bardzo wąskie pole dla agencji podróży.
Jeśli ma ona przynosić przyzwoity zysk, trzeba znaleźć
dodatkowo coś opłacalnego.

- Idziesz? - głos Vickie brzmiał ostro.
- Tak, idę. - Wsunął kluczyki do kieszeni i ruszył za nią.
- Nie, to nie jest zrzeszenie - wyjaśniała Karin, siedząc

nazajut rz  przy  śniadaniu  ze  swą  ciotką  i  wujem,  którzy
wrócili  poprzedniego  wieczoru.  Niecierpliwie  czekała,  by
wybadać,  co  sądzą  o  ,,Nowych  Inicjatywach ".  -  On  to
nazywa inkubatorem biznesu.

- Nigdy nie słyszałem o czymś podobnym - powiedział Bob.
- A na czym polega ten twój inkubator? - spytała Meg.

Karin starała się wytłumaczyć najlepiej, jak umiała.

- Sami więc widzicie - zakończyła - że każda firma

korzysta z fachowego doradztwa i pomocy, jednocześnie
zachowując swoją indywidualność.

- Indywidualność. O to właśnie chodzi. - Gestykulowała

Meg,

powiewając

koronkami

swego

turkusowego

szlafroczka. - Czy wiecie, że w świetle najnowszych badań
pewne owoce należy jadać indywidualnie? Na przykład
banany czy melony. Trzeba spożywać je oddzielnie.

- Chcesz powiedzieć, że w samotności? - Bob mrugnął do

Karin.

- Jesteś niemądry. - Meg potrząsnęła głową. - Mówię, że

nie  należy  ich  łączyć  z  niczym  innym.  Ciekawe.  Ludzie
zawsze  dodawali  banany  do  płatków  śniadaniowych.  -
Zmarszczyła  czoło  z  namysłem.  Po  chwili  wzruszyła
ramionami.  -No  cóż,  nie  należy  ślepo  wierzyć  każdej  nowej

koncepcji. Człowiek powinien myśleć samodzielnie. Co więc
zamierzasz zrobić, Karin?

- Chodzi ci o banany?
- Nie, głuptasie. O tę firmę. Chcesz się z nią związać?
- Nie. No cóż, właściwie nie wiem... - odparła Karin z

wahaniem.  Nie  zapomniała  jeszcze  o  wstrząsie,  którego
doznała  na  widok  Blake'a  z  tą  Wentworth.  A  przecież  nie
była  to  zazdrość.  Może  tylko  ostrzeżenie?  Karin  wówczas
wsiadła  do  samochodu  i  nieodwracalnie  zrezygnowała  z
,,Nowych  Inicjatyw".  Tymczasem  wczoraj  wieczorem
zatelefonował...  -Ja...  nie  jestem  zupełnie  przekonana,  czy
powinnam się przyłączyć...

- A co wiesz o tym Connorsie? - spytał Bob.
- Niewiele. - Dlaczego więc ma wrażenie, że znała go

zawsze? - Już ci mówiłam, że niedawno go poznałam.

- Hmm... - zastanawiał się Bob. - W barze. I od tej pory

wciąż tak nalega.

- Ależ nie! Wcale nie nalega Pomógł mi załatwić autobus

i...

- I przyjechał specjalnie aż tutaj, zaprosił cię do swojej

firmy, a wczoraj telefonował.

- Ale nic nie mówił. W każdym razie nic o interesach.

Zap rosił mnie tylko na kolację dziś wieczorem.

- To ładnie z jego strony - powiedziała Meg. - Czy jest

sympatyczny?

- Tak, on...
- Ile chce za wpisowe?
- Wpisowe? - Karin ze zdumieniem patrzyła na wuja.
- Ile kosztuje wpis do tej firmy.
- Ależ nic. Zrozumiałam, że dopiero potem płaci się

pewien procent uzyskanych dochodów. No cóż, nie znam
dokładnie szczegółów. - Przecież nie chciało jej się nawet
zajrzeć do informatora.

- A więc to tak działają ci cwaniacy! Na początku żadnych

szczegółów. Tylko wielka gala powitalna. A później, nim się
połapiesz, oddajesz cały zarobek.

- Ależ nie! Blake, to znaczy pan Connors, nie jest taki... -

Karin gratulowała sobie w myślach, że nie wspomniała
nawet o czeku. - Nie chcę, żebyście sądzili...

- Pewnie dziś wieczorem ostro weźmie się za werbowanie. -

Bob odsunął krzesło i wstał. - Tylko niczego nie podpisuj.
Najpierw ja muszę to zobaczyć.

Karin pomyślała, że zamieszkiwanie z wujem ma również

swoje mankamenty.

- Chwileczkę, Bob - odezwała się Meg. - Wiem, że Karin to

jedyna córka twojego ukochanego brata, ale jest już dorosła
i powinna decydować sama.

- Naturalnie. Ale co dwie głowy to nie jedna. Po prostu

pragnę zespolić nasze intelekty. - Schylił się, by szczypnąć

żonę w nos. - Tak jak wy to robicie, majstrując przy
gruszkach czy brzoskwiniach, żabko.

- Nie mów głupstw. - Meg żartobliwie trzepnęła go po

palcach.  -  To  zupełnie  inne  sprawy.  I  dobrze  o  tym  wiesz.  -
Odwróciła  się  do  Karin,  a  jej  oczy  rozjaśniło  nagle
zainteresowanie.  -  Powiedz  mi,  Karin,  czy  pan  Connors  jest
młody? Czy przystojny?

Blake był zdumiony, gdy tego wieczoru drzwi przy Market

Place czterdzieści cztery otworzyła nie Karin, lecz niewysoki
mężczyzna o przerzedzonych siwych włosach.

- Pan Blake Connors? - spytał, przyglądając mu się

podejrzliwie.

- Tak - odparł Blake. - Jestem umówiony z Karin.
- Oczywiście. Proszę wejść. - Mężczyzna cofnął się, robiąc

mu przejście. - Jestem Bob Palmer, wuj Karin - wyjaśnił. -
To dobrze, że przyszedł pan nieco wcześniej. Chciałbym z
panem pomówić. Proszę do środka.

Blake wszedł za nim do salonu, nieco speszony sytuacją,

która nasunęła mu wspomnienie sprzed wielu lat, kiedy to
stał się obiektem inkwizytorskich pytań ze strony
zaniepokojonego ojca pewnej nastolatki.

Wielki okrągły stół, jak poprzednim razem, był

zastawiony. Teraz jednak były to pudełka pełne slajdów,
albumy, stosy folderów i fotografii.

- Dzień dobry - powiedziała kobieta siedząca za stołem. -

O! Rzeczywiście jest pan taki, jak mówiła Karin.

- Blake Connors - przedstawił się pokrywając zmieszanie.

- Dzień dobry pani.

- Miło mi pana poznać. Jestem Meg, ciotka Karin. - Jej

zielone oczy skrzyły się młodzieńczym blaskiem, ale drobne
linie, zarysowane w kącikach, świadczyły o wielu minionych
latach, podczas których często się śmiała.

- Proszę, niech pan siada. - Bob podał mu krzesło. - Jeśli

można, chciałbym zadać kilka pytań, które...

- Ależ. Bob, dajże panu odetchnąć. Karin zaraz będzie

gotowa. Czego pan się napije?

- Bardzo dziękuję. - Blake usiadł, wskazując gestem

szklankę, z której Meg sączyła płyn o wyglądzie whisky. -
Tego, co pani.

- Świetnie. - Meg szybko ruszyła do lodówki w przyległej

kuchni, a Bob usadowił się przy stole obok Blake'a.

- Panie Connors - zaczął tonem na pół przepraszającym,

na pół poufnym - mam nadzieję, że to pana nie dotknie, ale
chciałbym wyjaśnić kilka spraw. Karin znajduje się pod
naszą opieką od dziecka i przywykłem ją chronić.

- Oczywiście - odparł Blake, jednocześnie dodając w

myślach: ale, na miłość boską, przed czym? Mimo wszystko
Karin ma dwadzieścia cztery lata. Czy ten człowiek sądzi, że
jestem jakimś zboczeńcem, który zamierza ją napastować?

- Proszę bardzo - powiedziała Meg, stawiając przed nim

szklankę i kładąc obok serwetkę. - To wyciąg z łusek ryżu i

specjalnego gatunku ziołowej herbaty. Bardzo odświeżające
i szalenie zdrowe.

- Dziękuję. - Blake przełknął mały łyk i z trudem

opanował grymas obrzydzenia.

- A więc, panie Connors, o co właściwie chodzi? - spytał

Bob. Blake aż się zakrztusił, pewien, że zaraz padnie
sakramentalne pytanie: Jakie pan ma zamiary, młody
człowieku?

- Czy był pan kiedyś na Hawajach? - gorączkowo

przerwała Meg.

Blake skinął twierdząco głową.
- Czy nie jest to niewiarygodnie piękne miejsce? Wszystkie

te fantastycznie kolorowe kwiaty... plumerie, lilie wodne,
bugenwille, orchidee. Prawdziwy kalejdoskop. Jeśli tylko
zdołam, zajmę się malowaniem kwiatów w oleju.

- Później, Meg - błagał Bob.
Ale Meg powróciła do układania slajdów i nie zwracała na

męża najmniejszej uwagi.

- Niech pan podejdzie. Czyż to nie jest zupełnie wspaniałe?
- Zjawiskowe! - potwierdził Blake, patrząc na barwną

mozaikę rozkwitających kwiatów, ułożoną na oświetlonym
stole.

- Rosną w takiej obfitości - kontynuowała Meg - że im

więcej się zbiera, tym bardziej się mnożą.

- Skoro o tym mowa - zdecydowanym tonem odezwał się

Bob - to jakie są koszty przystąpienia Karin do pańskiej
firmy? I co właściwie jej to daje?

Blake patrzył na niego w osłupieniu. A więc o to mu

chodziło!  Wątpliwości  tego  człowieka  dotyczyły  wyłącznie
,,Nowych  Inicjatyw".  A  on  myślał...  Nieźle  się  ośmieszył.  Z
trudem  pohamował  głośny  wybuch  śmiechu  i  przybrał
stosowną minę.

- Chwileczkę - powiedział do Boba. - Mam w samochodzie

pewne dane, które mogą pana zainteresować.

Gdy powrócił z aktówką, nareszcie wyłoniła się Karin.

Miała na sobie bladozieloną sukienkę, zapewne z jedwabiu,
pozbawioną jakichkolwiek ozdób. Lekkie rozkloszowanie na
wysokości kolan ukazywało zgrabne, opalone nogi.

- Witaj - powiedziała z nieśmiałym uśmiechem.
- Witaj. - Jej widok zaparł mu dech w piersi. Karin...

Brązowe loki, zaczesane staranniej niż lubił, rezolutny, lekko
zadarty  nosek,  wielkie  orzechowe  oczy.  I  te  dołeczki  zawsze
towarzyszące  jej  promiennemu,  ciepłemu  uśmiechowi.
Ogarnęło  go  nagle  poczucie  ciepła,  niemal  ukojenia.
Jednocześnie  uświadomił  sobie  gwałtownie,  dlaczego  tak
mylnie zinterp retował pytania  jej wuja. Przecież jadąc  tutaj
nawet  ani  razu  nie  pomyślał  o  ,,Nowych  Inicjatywach ",
organizacji wycieczek czy o kimś innym niż ta kobieta, którą
miał  zobaczyć.  A  teraz  pragnął  tylko  porwać  ją  stąd.  Jak
najdalej od błaznującej ciotki i podejrzliwego wuja.

- Usiądź tu, Karin. - Bob odsunął foldery rozłożone przez

Meg, by zrobić miejsce dla aktówki Blake'a. - Pan Connors
dokładnie przedstawi swoje propozycje, a więc i ty powinnaś
ich wysłuchać.

- Tym bardziej, że to jej interesom właśnie szkodzisz -

szepnęła cicho Meg. Tak przynajmniej wydawało się
Blake'owi, który z rezygnacją powrócił do swego krzesła i
otworzył aktówkę.

- Inkubatory biznesu zyskują coraz większą popularność.

Są  to  instytucje  wspierające  ekonomiczny  rozwój  nowych
firm  -  zaczął.  -  Zwiększają  szanse  ich  przetrwania  o
osiemdziesiąt  do  dziewięćdziesięciu  pięciu  procent.  ,,Nowe
Inicjatywy" kładą szczególny nacisk...

Karin siedziała obok Blake'a zdumiona mistrzostwem, z

jakim  oczarował  jej  wuja.  Oczywiście  przesądziły  o  tym  te
cechy  Blake'a,  które  i  ją  oszołomiły  pierwszego  dnia
znajomości - nieodparty urok osobisty, a także zapał i gorące
zaangażowanie  w  każdą  powierzoną  mu  sprawę.  Teraz

jednak  z  jego  ust  płynęły  dalsze  informacje:  dokładne  dane
na  temat  promocji  nowych  przedsiębiorstw,  liczba  firm
uratowanych  przed  bank ructwem  i  firm  o  zmienionych
kierunkach  działalności.  Imponujące  osiągnięcia  poparte
danymi statystycznymi  i  dokumentacją,  którą  Blake wyjął z
aktówki, całkowicie przekonały Boba.

- Rzeczywiście, rozumiem, rozumiem - powtarzał. -

Uważam, że stanowczo powinnaś oddać się pod opiekę pana
Connorsa, Karin. Będzie ci potrzebna pomoc w zakresie... -
Wyjął

ołówek,

sporządzić

listę

potrzeb

prawdopodobnych wydatków.

Ku zdumieniu Karin tym razem Blake zaczął wysuwać

wątpliwości.

- Może zechciałby pan sprawdzić moją wiarygodność w

Zrzeszeniu Przedsiębiorstw?  Jeśli Karin podejmie decyzję w
tej  sprawie,  może  wpaść  w  tym  tygodniu  i  wtedy  wszystko
omówimy.  -  Zerknął  na  zegarek.  -  Nie  chciałbym  stracić
zarezerwowanego stolika.

Karin, na której wywody Blake'a wywarły równie silne

wrażenie,  jak  na  jej  wuju,  wychodząc  z  domu  wciąż
znajdowała  się  w  stanie  euforii.  Powietrze  było  ciepłe  i
ciężkie  od  słodkich  zapachów  letnich  kwiatów,  skąpanych
teraz  w  złotym  blasku  późnego  zachodu.  Czuła  siłę  ręki,
trzymającej  jej  dłoń.  Ręki,  która  tak  mądrze  i  tak
nieomylnie  prowadziła  wielu  do  upragnionego  sukcesu.
Pat rzyła  na  twarde,  męskie  rysy,  a  jej  wzrok  spoczął  na
zdecydowanym  konturze  ust,  tak  przecież  skorych  do
uśmiechu.  Emanowały  teraz  chłodną  pewnością  siebie  i
opanowaniem,  które  stwarzało  poczucie  bezpieczeństwa.
Ogarniające ją doznanie było nowe i dziwne.

- To, co robisz w ,,Nowych Inicjatywach ", jest naprawdę

imponujące - powiedziała. - Wiem, że Bob jest... - przerwała,
gdyż Blake zatrzymał się i nachylił nad nią, by dotknąć
ustami jej ust. Było to zaledwie muśnięcie, ale tak pełne

czułości, iż od tej chwili Karin czuła wyłącznie jego bliskość i
bicie własnego serca.

- Nie będziemy więcej mówić o ,,Nowych Inicjatywach ". -

Jego głos przeszedł w niski szept, ale zawarta w nim
obietnica brzmiała równie wyraźnie, jak nieustające granie

świerszczy, które docierało z oddali. - Pragnę, by ten wieczór
należał tylko do nas.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Sala Cedrowa tchnęła wykwintną elegancją świec,

goździków i sztywnych obrusów. Panował tu spokój, cicho
grała muzyka, a odległość między stolikami tłumiła głosy
innych gości, brzęk porcelany i kryształów.

Karin była tu już kiedyś z Richardem. Słuchała tego

samego zespołu muzycznego, tańczyła. Ale dzisiejszy wieczór
w  niczym  nie  przypominał  tamtego.  Zelektryzowana,
wyzbyta  poczucia  własnego  ciężaru,  balansowała  na
krawędzi cudownej tajemnicy. Nie wiedziała, co właściwie je
i  co  pije.  Jej  napięta  uwaga  rejestrowała  natomiast  z
niezwykłą  dokładnością  każde  drgnienie  twarzy  mężczyzny,
który  siedział  naprzeciw  niej.  Nawet  najsubtelniejszy
grymas tej twarzy miał na zawsze utrwalić się w jej pamięci.
Towarzyszyła  temu  świadomość,  że  i  on  na  nią  patrzy.
Zachwyt,  który  odbijał  się  w  jego  błękitnych  oczach,
pobudzał  i  napawał  pewnością.  Czuła  się  piękna,  mądra  i
dowcipna.  W  jej  zachowaniu  pojawiła  się  prowokująca

śmiałość, której nigdy nie miała.

- Dzisiejszy wieczór należy do nas - przypomniała mu

lekko kpiącym tonem. - Zacznijmy więc od ciebie.

- Zacznijmy?
- Powiedz mi wszystko o sobie.
- No cóż... Zanim powstały ,,Nowe Inicjatywy",

pracowałem jako doradca w...

- Nie, nie, nie - energicznie potrząsnęła głową. - Znamy już

tę wersję Kopciuszka. Chciałabym poznać cię nap rawdę.

Nie mam żadnych kontaktów z wywiadem, nie zatrudniam

agentów, którzy grzebią w aktach przypadkowo poznanych
osób, toteż nie dowiedziałam się o tobie niczego.

- Ach tak? - Z rozbawieniem uniósł brew.

- Ach tak - powtórzyła, parodiując jego zdziwienie. - Czy

zdajesz sobie sprawę, że nie wiem nawet, czy jesteś
rozwiedziony, żonaty, czy też - z rozbawieniem zmarszczyła
nosek

- żyjesz w grzechu? A może masz inne zobowiązania:

prawne, moralne lub jakiekolwiek wobec osoby płci żeńskiej,
która mogłaby być przeciwna temu miłemu... hm...
interludium?

- Zdołała wprawdzie wykonać sugestywny gest ręką, ale

serce mocno jej biło, gdy czekała na odpowiedź, myśląc
jednocześnie o Vickie Wentworth.

- Skoro o tym mowa, to i ja niewiele wiem o tobie. Kim jest

ten tenisista... no, jak mu tam?

- Richard? To tylko kolega. - Wycelowała widelec w

Blake'a. - Nie odpowiadasz na moje pytanie!

Roześmiał się.
- No dobrze. Nie mam żadnych zobowiązań prawnych ani

innych i w najbliższej przyszłości niczego nie planuję.
Natomiast chętnie nawiązuję znajomości. Lubię towarzystwo
kobiet i owe, jak to nazwałaś, ,,miłe interludia".

- Dziękuję. Mam już obraz sytuacji. - Udawała, że

trzonkiem widelca notuje dane: - Wolny strzelec, łowca
przygód...

- Chwileczkę, to nie fair. Chodziło mi o to...
- Podtrzymuję opinię. Oddalam sprzeciw. - Parsknęła

śmiechem,  z  apetytem  zabierając  się  do  małży.  A  więc  nie
chce  żadnych  zobowiązań...  -  Chciałam  mieć  w  tej  sprawie
jasność.  To  wszystko.  A  tak  nap rawdę  pragnę  wiedzieć,
gdzie  się  urodziłeś,  gdzie  chodziłeś  do  szkoły,  na  jakiej
pozycji  grałeś  w  baseball  i  tak  dalej.  -  Starała  się  mówić
naturalnie,  mając  nadzieję,  że  jej  ton  nie  zdradza,  jak
rozpaczliwie pragnie poznać każdy szczegół jego życia.

- Zaczynamy od punktu wyjścia, tak? - Odciął kawałek

polędwicy. - A więc dobrze. Urodziłem się w Szpitalu

Uniwersyteckim w Nowym Jorku. Moi rodzice wykładali na
Uniwersytecie Kolumbia i nigdy nie grałem w drużynie
baseballowej.

- A więc jaki sport uprawiałeś?
- Razem z ojcem ćwiczyliśmy na sali gimnastycznej, a w

internacie  należałem  do  reprezentacji  pływackiej.  Ale
większość  czasu  spędzałem  nad  książkami.  Co  zresztą
niewiele  dało.  -  Uśmiechnął  się.  -  Moi  starzy  pewnie  myślą,

że w szpitalu zamieniono im dziecko.

To, co Karin zdołała z niego wyciągnąć, brzmiało

rzeczowo  i  miało  pewien  odcień  humoru.  Musiała  jednak
czytać  między  wierszami,  aby  w  pełni  ocenić  sytuację.
Zarówno  jego  ojciec,  jak  i  matka  byli  wykładowcami  na
Uniwersytecie  Kolumbia,  należeli  do  Phi  Beta  Kappa  -
elitarnej  korporacji  -  i  spodziewali  się,  że  ich  jedyny  syn
będzie  cudownym  dzieckiem.  W  gruncie  rzeczy  cieszył  się
wieloma  przywilejami  -  uczęszczał  do  prywatnych  szkół,
wiele  podróżował.  Rozśmieszał  ją  teraz  anegdotkami  z
okresu  dwuletniego  pobytu  w  Związku  Radzieckim,  gdzie
jego ojciec studiował  język  rosyjski, oraz z  rocznego  pobytu
w  Grecji,  gdzie  matka  przebywała  na  stypendium.  Karin
czuła  jednak, że  dzieciństwo  upłynęło  mu  na nauce i że  było
samotne.  Odniosła  też  wrażenie,  że  Blake  nie  chce  mówić  o
latach uniwersyteckich.

- Dość już na mój temat - oświadczył, prowadząc ją na

parkiet. - Wolę wziąć cię w ramiona.

Wzajemne wyznania zbliżyły ich do siebie. Czuła rodzącą

się  w  nim,  nie  znaną  jej  dotąd  czułość.  Oddech  Blake'a
muskał  koniuszek  jej  ucha,  a  sposób,  w  jaki  ją  obejmował,
krył  w  sobie  tajemną  obietnicę.  Chciała,  by  ten  wieczór
nigdy się nie skończył.

Dobrze po północy odwiózł ją wreszcie do domu. Gdy

nachylił się, by dotknąć jej ust, wówczas sama do niego
przylgnęła.

- Chodźmy popływać - powiedziała pod wpływem impulsu.
- Co takiego? - Odsunął się, patrząc na nią ze zdumieniem.
- Noc jest gorąca, a basen podgrzewany. Tylko na nas

czeka - oznajmiła prowokacyjnym tonem. - Twierdzisz, że
należałeś do reprezentacji pływackiej. Teraz mi to
udowodnij.

Roześmiał się.
- Nie jestem najstosowniej ubrany. I choć nie mam nic

przeciwko kąpielom na golasa, sądzę, że twój wuj mógłby
mieć zastrzeżenia.

- Nie mów głupstw. Zawsze mamy kostiumy dla gości.
- Znakomicie. Jestem więc gotów. - W jego głosie

zabrzmiała radość, która po chwili uległa zmąceniu. - A co
powiedzą na to twoi wujostwo?

- Meg i Bob? Ich sypialnia wychodzi na drugą stronę

domu. Zresztą, jeśli nas usłyszą, chętnie się przyłączą. I na
pewno nie będą marudzić. Idziemy - zdecydowała i wzięła go
za rękę.

Karin stała przy basenie, wchłaniając czarowny urok tej

nocy. Wokół trwała cisza, lecz gdzieś w głębi niej pulsowało

życie  -  echo  niosło  muzykę  świerszczy,  na  niebie  migotały
gwiazdy. Światło księżyca sączyło się przez drzewa,  rzucając
srebrzystą  poświatę  na  wodę  w  basenie  i  dokładnie
podkreślając  doskonałość  proporcji  ciała  Blake'a.  Gdy
zrobił krok w jej stronę, Karin nagle zorientowała się, że ma
na  sobie  tylko  skąpe  bikini.  Wstrzymała  oddech.  Czuła
instynktownie, że należy stłumić ten gorący żar, który tlił się
głęboko

niej,

zanim

wybuchnie

ogarnie

ją

niepohamowanym płomieniem.

- Raz! - zawołała. - Dwaa... i...
- ... trzy! - dokończył, zamykając ją w ramionach. - Czy

zdajesz sobie sprawę, Karin, jak bardzo jesteś ponętna i jak
trudno siedzieć naprzeciw ciebie, rozsądnie konwersując,
gdy pragnie się tylko tego? - Powoli pieścił jej kibić, a Karin

reagowała  dreszczem  rozkoszy,  gdy  jego  ręka  dotykała  jej
nagiej skóry. - I tego - mówił, mierzwiąc jej loki. - Pragnę cię
rozczochranej,  lepkiej  od  słodkich  ananasów,  których  smak
czuję  na  twoich  ustach.  -  Wziął  ją  pod  brodę,  kierując  jej
twarz  ku  górze.  W  oczach  lśnił  mu  blask  księżyca.
Przesunęła  ręką  po  jego  piersi  i  objęła  go  za  szyję,
przyciągając  ku  sobie.  Westchnął,  obsypując  pocałunkami
jej  skronie  i lekko  kąsając  koniuszek  ucha,  a  ona  czuła,  jak
przez  jej  ciało  przebiegają  dreszcze  rozkoszy.  -  Jesteś  taka
piękna, tak bardzo cię pragnę... -szeptał.

- O, Blake, Blake, tak bardzo chciałabym... - Jej głos

zamarł, gdy wygięta w łuk przywarła do jego ciała.

- Ja też, moja słodka, ja też. - Jego usta zawładnęły jej

wargami.  Ciało  jej  pulsowało  nie znaną  dotąd namiętnością.
Czuła,  że  drży  z  pragnienia.  Jego  dłoń  czule  dotykała  jej
brzucha.  Cicho  jęknęła  trawiona  głodem  nienasyconym,
niepohamowanym. Pragnęła tylko dawać, tylko kochać...

Kochać... Ta myśl przywróciła jej poczucie rzeczywistości.

To przecież nie jest miłość, to jest... Gwałtownie odsunęła się
od niego.

- Karin... - W jego głosie brzmiało jednocześnie zdumienie

i zmieszanie. Zrobił krok w jej stronę. Cofnęła się. Czuła się
naga i bezbronna. Ogarnął ją lęk.

- Ja... ja myślałam, że przyszliśmy tu popływać - zdołała

wyjąkać, po czym obróciła się i wskoczyła do basenu.

Uderzenie wody było jak policzek. Zakrztusiła się i

prychnęła, po czym znów się zanurzyła. Głupie, naiwne
dziewczę! Co on sobie pomyśli! On, przyzwyczajony do
kobiet tak wyrafinowanych jak Vickie Wentworth!

- Kto pierwszy, ten lepszy! - Zsunął się do wody i szybko ją

wyprzedził.

Szczęśliwa, że wybaczył jej dziecinne zachowanie, z ulgą

przyjęła Wyzwanie i dotarła do drugiego brzegu w kilka
sekund po nim.

- To nie było fair. Liczyłeś nieprawidłowo, a ponadto jesteś

wyższy niż ja.

- Dobrze - odparł. - Daję ci fory o głowę.
Ruszyła, ale w tej samej chwili schwycił ją za kostkę. Jego

silny uchwyt wyzwolił w niej falę zmysłowego zadowolenia.
Z chwilą, gdy pociągnął ją w tył, doznała uczucia napięcia.
Czekała. Jeśli tym razem ją pocałuje...

Zamiast tego usłyszała jego kpiący głos.
- Ale nie aż takie fory, panienko. Czekaj na sygnał do

startu.

Przez godzinę baraszkowali w basenie, ścigając się na

wodzie i pod wodą. Pływali na grzbiecie, patrząc w gwiazdy.
Przez  cały  ten  czas  Karin  usiłowała  odtworzyć  poprzedni
nastrój.  Gdyby  znów  zechciał  na  nią  spojrzeć  w  tamten
sposób,  mogłaby  odzyskać  wiarę  w  siebie,  pewność,  że  jest
pożądana.  Potrafiłaby  od  nowa  zachowywać  się  tak
prowokacyjnie,  jak  poprzednio.  Ale  on  stał  się  nagle  daleki,
a ją ogarnęła nieśmiałość.

Siedzieli na marmu rowym brzegu, machając nogami w

letniej wodzie i rozmawiali.

- Mieszkasz tu od urodzenia? - spytał.
- Od dziesiątego roku życia. - Opowiedziała mu o śmierci

rodziców i dobroci Boba oraz Meg. - Praca na państwowej
posadzie nudziła mnie. Kocham sztukę, a prowadzenie firmy
traktuję jak sprawdzian swoich możliwości. Chciałabym
osiągnąć sukces.

- Mógłbym ci w tym pomóc - powiedział. Ale Karin daleka

była  teraz  od  myśli  o  sztuce  i  o  interesach.  Zniewolona
magicznym  czarem  tej  nocy,  myślała  tylko  o  mężczyźnie,
który  siedział  obok.  Wciąż  czuła  dotyk  jego  dłoni,  silę
ramion,  które  ją  obejmowały.  Wciąż  czekała.  Ale on  już  jej
nie pocałował. Ani razu.

- Tak, uważam, że słusznie zrobiłaś z tym inkubatorem -

stwierdził Bob trzy tygodnie później, stawiając na

kuchennym  stole  małą  przenośną  lodówkę.  Właśnie  miał
pakować  prowiant,  który  wraz  z  Meg  zabierali  na
samochodową wycieczkę. -  Od  kiedy  przejęli  twoje  telefony,
przynajmniej  to  piekielne  urządzenie  nie  dzwoni  co  kilka
minut.

Na buzi Karin pojawiły się dołeczki.
- A poza tym Ruth, telefonistka z centrali ,,Nowych

Inicjatyw",  jest  naprawdę  znakomita.  Dzięki  niej  wszystkie
miejsca  w  autokarze  są  zawsze  wypełnione.  A  przecież  ma
na głowie jeszcze cztery inne firmy. - Początkowo Karin była
dość  nieufna.  Bała  się,  że  utraci  kontrolę  nad  własną  firmą.
Tymczasem  jako  członek  ,,Nowych  Inicjatyw"  radziła  sobie
dużo  lepiej  niż  wówczas,  gdy  działała  na  własną  rękę.
Postawiła pojemnik z jajami na twardo obok stosu kanapek.

- Czy na pewno wam to wystarczy? Przecież będziecie w

podróży aż cztery godziny! - kpiła.

- Z Meg? Co najmniej sześć. Ona staje w każdym punkcie

widokowym i szkicuje. Muszę wtedy coś robić. No wiec jem.

- Karin, czy mogłabym to wziąć? - Do kuchni weszła Meg,

trzymając dwie butelki szampana. - Dziś wieczorem mamy
spotkać się w domku na plaży z Davem i Joan.

- Bierz tyle, ile chcesz. Nie są mi już potrzebne.
- Przecież zawsze podajesz pasażerom szampana w drodze

powrotnej do miasta.

- Już nie. Zaraz sprawdzę, czy się tu zmieści. Pakuj torby,

Bob.  Ja  zajmę  się  resztą.  -  Kończąc  pakować  prowiant,
Karin  wyjaśniała  przyczyny  tak  surowej  abstynencji.  Otóż
powiedziano  jej.  że  jeśli  turysta,  któremu  podała  alkohol,
ulegnie  jakiemuś  wypadkowi,  to  ona  ponosi  prawną
odpowiedzialność.

- Wielkie nieba! Za kieliszek szampana?! - wykrzyknęła

Meg. - To pewnie wymysł tego miłego, kompetentnego pana
Connorsa.

- Wcale nie - gniewnie burknęła Karin. - Poinformował

mnie  o  tym  miły,  kompetentny  pan  Peterson  i  najbardziej
kompetentna panna Wentworth. - Gdy Meg spojrzała na nią
bacznie,  Karin  zaczerwieniła  się i szybko  dodała:  -  To  tylko
jeden  z  istotnych  drobiazgów,  których  dowiedziałam  się  na
pierwszej  rozmowie  konsultacyjnej.  Spotkanie  z  dwiema
osobami z kierownictwa było naprawdę cenne.

- O? - Meg wyglądała na zdziwioną. - Sądziłam, że pan

Connors sam...

- Pan Connors to człowiek bardzo zajęty. Jest właścicielem

dużej firmy tutaj i jeszcze jednej w Filadelfii. Przypuszczam,

że często tam jeździ. W każdym razie, poza jednym krótkim
lunchem, od czasu przystąpienia do ,,Inicjatyw", prawie go
nie widziałam.

I tym lepiej dla mnie - dodała w myślach. Przecież nie ze

względu na niego przystąpiła do tej firmy. Przełknęła ślinę,
tłumiąc niejasne uczucie rozczarowania, które wciąż jej
towarzyszyło, i szeroko uśmiechnęła się do Meg.

- Proszę, wszystko gotowe. Jakoś to upchnęłam.
- A więc ruszamy w bój! - oznajmił Bob, podnosząc

lodówkę. - Chciałbym wyjechać wcześniej.

- A ja muszę się przygotować do jutrzejszej wycieczki -

powiedziała Karin. - Przed południem mam wpaść do firmy,
wziąć od Dolly bułeczki i listę pasażerów z biura, a także, co
podkreślam, wpłaty zaliczkowe. - Uśmiechnęła się mrugając
do Meg. - To też za ich radą. W ten sposób nie ponoszę strat
z powodu odwołanych w ostatniej chwili rezerwacji.

W drodze do zespołu biur Blake'a wciąż towarzyszyło jej

uczucie smutku i dziwnej tęsknoty. Czemu, na miłość boską,
stała się tak głupio sentymentalna, i to za sprawą mężczyzny,
którego  zna  zaledwie  kilka  tygodni?  Ponieważ  żaden  inny
nie  zawładnął  tak  dalece  jej  wyobraźnią.  Żaden  nie  calowa!
jej,  jak  on;  żaden  nie  sprawił,  że  czuła  się  tak...  tak
cudownie.  I  nagle  ten  sam  człowiek  stał  się  chłodny,

zdystansowany.

Nie

proponował

nawet

następnego

spotkania.  Owszem,  zaprosił  ją  na  krótki  lunch,  gdy
któregoś  dnia  wpadła  na  niego  w  biurze,  ale  i  wtedy
zachowywał  się,  no  cóż,  z  rezerwą.  Tak,  był  uprzejmy  i
okazywał  zainteresowanie,  ale  dotyczyło  ono  wyłącznie
prowadzonej przez nią agencji. - Jak sobie radzisz? - pytał.

- Czy uzyskujesz od nas wszelką niezbędną pomoc?
- Odniosła wrażenie, że celowo podkreślił owo ,,nas ",

jakby  dając  do  zrozumienia,  że  wycofuje  się  z  wszelkich
osobistych  powiązań.  Nie  ulegało  wątpliwości,  że  Agencja
Tu rystyczna  K.  Palmer  przeszła  pod  jurysdykcję  panny
Wentworth.

Karin ocknęła się. Czemu właściwie czuje się urażona?

Vickie

osoba

niezwykle

kompetentna.

tak,

wszystkowiedząca

panna

Wentworth

jest

naprawdę

nieodzowna  dla  ,,Nowych  Inicjatyw".  Prowadzi  rachunki,
nadzoruje  codzienną  działalność  całej  instytucji.  Musi  być
też  nieodzowna  dla  Blake'a  Connorsa.  Wtedy,  gdy  razem
odjeżdżali, siedzieli tak blisko, głowa przy głowie...

Jesteś zazdrosna, Karin! Spójrz prawdzie w oczy!

Początkowo  wydawało  się...  Tak  -  myślała  -  bez  wątpienia
był  nią  zajęty.  Ale  teraz...  Zacisnęła  palce  na  kierownicy  i
zaczerwieniła  się  ze  wstydu.  Czy  zniechęcił  się  tamtej  nocy
na  basenie?  Sparaliżowana  dziwnym  nowym  doznaniem,
które  nią  owładnęło,  zachowała  się  tak  niedojrzale.  A  więc
ciesz  się,  że  zrezygnował.  Byłabyś  tylko  zabawką  w  rękach
tego mężczyzny, jak zapewne każda inna kobieta - pocieszała
się w myślach.

Zaczęła zastanawiać się nad związkiem Blake'a z Vickie
Wentworth. po czym celowo powróciła myślami do

poprzedniego  wieczoru.  Razem  z  Richardem  oglądali  w
teatrze  muzycznym  znakomity  musical  ,,My  Fair  Lady".
Była  zachwycona.  Richard...  Czy  powinna  dalej  go
widywać?  Do  tej  pory  łączyły  ich  tylko  wspólne  zabawy  i

sport. Ale teraz? Richard coraz poważniej zaczynał
traktować ich znajomość. Ona tymczasem wiedziała, że
nigdy nie będzie dla niej nikim więcej niż tylko kolegą. Może
powinna mu to uświadomić?

Teraz jednak wjeżdżała na teren biurowy i musiała się

skupić  na  przygotowaniach  do  jutrzejszej wycieczki. Weszła
do  budynku,  natychmiast  wsiadła  do  windy  i,  nie  patrząc
nawet w stronę gabinetu Blake'a, wjechała na trzecie piętro.
Ruth  czekała  już  na  nią  z  listą  pasażerów  i  pieniędzmi  z
zaliczek.  Chwilę  później  Karin  podjechała  pod  drugi
budynek, z góry ciesząc się na krótką pogawędkę przy kawie
z Dolly.

Zanim jednak Dolly zdołała nalać kawę, do pokoju niczym

chmura gradowa wpadła Jane.

- Czy wiesz, co zrobił ten gad?! - wykrzyknęła.
- Jaki gad? - zdziwiła się Karin.
- Ten fałszywy intrygant, Blake Connors! - wrzasnęła

J ane.  Karin  zaniemówiła.  Przecież  to  Jane  najgłośniej  ze
wszystkich  wychwalała Blake'a.  A  teraz  całkowicie zmieniła
front.  Twierdziła,  że  to  Connors  pozbawił  jej  narzeczonego
szansy  otrzymania  poważnego  kontraktu.  -  Jack  rozmawiał
z  kimś  w  dziale  umów  -  kontynuowała  oskarżenie.  -
Powiedziano  mu, że  praktycznie  ma  już w kieszeni kontrakt
na  budowę  miejskiej  biblioteki.  A  dziś  odrzucono  jego
ofertę.  Jack  twierdzi, że  to sprawka  Connorsa.  Tak go  drań
załatwił!

- Ależ Jane, pomyśl - perswadowała Karin. - Pan Connors

nie jest członkiem zarządu miasta ani komisji planowania.
W jaki sposób...?

- Użył swoich wpływów, by odegrać się na Jacku.
- Nie rozumiem. - Zaskoczona Karin odstawiła kubek z

kawą. - Sądziłam, że pan Connors popiera Jacka?

- O, pan Connors ma zmienne upodobania.

Karin czuła, że się rumieni. Jak dobrze o tym wiedziała.

Ale w interesach...

- Przecież zawsze zachowywał się lojalnie - odruchowo

broniła Blake'a. - I zawsze służył pomocą.

- Jak długo wszystko szło dobrze, a on brał największą

dolę. Uważaj z nim, Karin. Spytaj Dolly, co zrobił Jackowi.
Muszę wracać do sklepu.

J ane wypadła, a zdumiona Karin obróciła się do Dolly.
- Nie wiem dokładnie, co się stało. Podobno Jack miał

otrzymać duże zamówienie. Podobno ,,Nowe Inicjatywy"
zażądały większego udziału w zyskach. Jack wściekł się i
zerwał z firmą. Teraz myśli, że się na nim mszczą.

- Nie wierzę! - zaprotestowała gorąco Karin.
- Jeśli o mnie chodzi, zawsze dobrze wychodziłam na tej

współpracy. - Dolly wzruszyła ramionami.

- Ja też - potwierdziła jej zdanie Karin. - Jestem tu

wprawdzie bardzo krótko, ale nie sądzę, by Blake Connors
był chciwy lub mściwy.

- Nie - zamyśliła się Dolly. - Ale jest ambitny. Podobnie jak

J ack  Austin.  A  w  przypadku  sum,  które  wchodzą  tu  w
rachubę,  zawsze  są  jakieś  tarcia  i  niesnaski.  Nie  jestem
pewna, czy chcę się w to bawić. - Westchnęła. - Pan Connors
znów  prosił  o  wysłanie  próbek  moich  wyrobów  do  sieci
sklepów  spożywczych.  Prawdę  mówiąc,  Karin,  nie  pragnę
powiększania  swojej  firmy.  Jestem  na  tyle  dobrą  kucharką,
by wiedzieć, że duża ilość rzadko oznacza dobrą jakość.

- Myślę, że masz rację. - Korzystała z wyrobów Dolly, gdyż

do złudzenia przypominały domowe wypieki.

- Czasem nawet - ciągnęła Dolly - chciałabym znów wrócić

do czasów, gdy prowadziłam firmę we własnej kuchni.

- Przecież tak dobrze ci idzie. Nie mówisz chyba serio...-

oponowała Karin.

Dolly roześmiała się.

- Oczywiście, że nie. Czuję się teraz pewniej. Stać mnie na

opłacenie  nauki  Keitha.  Z  drugiej  strony...  -  westchnęła.  -
Miałam dziś ciężki dzień. Keith ma stale do mnie żal. Chciał
wrócić  do  domu,  pograć  z  kolegami  w  koszykówkę.  A  ja
muszę  zostać  dziś  do  późna  i  nie  chcę  puszczać  go  samego.
Mówi,  że  mu  nie  ufam,  ale  przecież  nie  o  niego  tu  chodzi,
lecz  o  innych  ludzi...  Tyle  wciąż  się  słyszy...  stale  się
zamartwiam.  Dawniej  byłam  dużo  spokojniejsza.  Gdy  grali
przed domem w piłkę, mogłam wyjrzeć przez okno i mieć ich
na  oku.  -  Wstała,  by  umyć  kubki.  -  Wiem,  że  nie  mogę  go
więzić.  To  dobry  chłopiec.  Tyle  mi  pomaga.  -  Znów
westchnęła.

- W końcu zgodziłam się, by pojechał do domu, gdy tylko

skończy pakować torty. Wiesz, co chłopcy czują, gdy w grę
wchodzi sport.

- Wiem. I cieszę się, że go puściłaś - powiedziała Karin.
- Nie będzie jechał autobusem. Podwiozę go pod sam dom.
Kiedy nieco później Karin odjeżdżała z Keithem, Dolly z

niepokojem wołała do syna:

- Tylko wróć do domu przed szóstą! Na kolację masz chili.

Musisz je podgrzać, a sałatę przygotuj sam. I nie zapraszaj

żadnych kolegów, zanim wrócę!

- Dobrze, mamo. Tak, dobrze - padały radosne, choć dość

roztargnione odpowiedzi.

J ak trudno być samotną matką, myślała Karin, gdy

uśmiechnięty  Keith  sadowił  się  obok  niej.  Dolly  jest  zbyt
opiekuńcza.  Ale  ja  byłabym  taka  sama,  gdybym  miała
takiego  syna,  przystojnego,  zdrowego,  ładnego  chłopca,
który  wkrótce  stanie  się

mężczyzną. To ogromna

odpowiedzialność - w duchu przyznała Dolly rację.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Blake postanowił, że nie będzie widywał się z Karin. W

każdym razie prywatnie. Oczywiście, wciąż go pociągała. Ale
ostatecznie  podobało  mu  się  wiele  innych  kobiet,  z  którymi
miewał...  Jak  ona  to  określiła?  Aha...  miłe  interludia.  I
właśnie  takim  miłym  interludium  miała  być  również  Karin.
W  trakcie  pogoni  za  kolejną  rozrywką  zdał  sobie  jednak
sprawę,  że  ta  dziewczyna  może  stać  się  dla  niego  czymś
poważniejszym.  Znacznie  poważniejszym.  Wtedy,  gdy  ją
całował,  silniej  niż  kiedykolwiek  czuł  zapowiedź  zmysłowej
rozkoszy.  Przeraziło  go  jednak  nade  wszystko  przeczucie
więzi  dużo  głębszej  niż  więź  fizyczna.  Raz  już  doświadczył
podobnej bliskości, a jej utrata głęboko go zraniła.

Karin pierwsza rzuciła się do odwrotu, przerażona siłą

trawiącej ją namiętności. To jej reakcja pozwoliła mu
odzyskać nad sobą kontrolę i w porę się wycofać. Od tamtej
nocy unikał wszelkich bardziej osobistych kontaktów.

Siedział teraz w swoim gabinecie i patrzył na zamknięte

drzwi.  Dokuczało  mu  wszakże  lekkie  poczucie  winy.  Tak  ją
namawiał,  by  rozwijała  swoją  firmę,  a  w  gruncie  rzeczy  nie
ruszył  w  tej  sprawie  palcem,  w  niczym  jej  nie  pomógł.  To
prawda,  nie  zajmował  się  codzienną  działalnością  swoich
klientów.  Wszelkie  rozmowy  i  spotkania  instruktażowe
odbywały  się  pod  nadzorem  Pete'a,  Vickie  i  innych
wyszkolonych

członków

personelu.

Zawsze

jednak

interesował  się  rozwojem  i  działalnością  promowanych
przedsiębiorstw.  Nie  wolno  mu  zatem  lekceważyć  Agencji
Tu rystycznej  K.  Palmer  -  pomyślał  i  chwycił  za  słuchawkę
interkomu.

- Przynieś mi konto Karin Palmer - poprosił Vickie. Gdy

chwilę później kładła wyciąg na biurku, obrzuciła go
zdziwionym spojrzeniem.

- Przecież jest u nas dopiero dwa miesiące - mruknęła.

Przesuwał palcem wzdłuż kolumn. Tak jak przypuszczał,

Karin z trudem wiązała koniec z końcem. Galerie sztuki

nie  dają  wielu  szans  na  zwiększenie  dochodów.  Co  by  tu
wymyślić?  Uderzał  palcem  w  blat  biurka,  z  roztargnieniem
wystukując  uparcie  powracający  rytm  starej,  po  wielekroć
sprawdzonej  maksymy:  szukajcie,  a  znajdziecie.  Ogarnęło
go  rozdrażnienie,  gdy  Vickie  przerwała  mu  rozmyślania,
przypominając o umówionym lunchu z Billem Snowdenem.

Tymczasem okazało się, że to właśnie Snowden nasunął

rozwiązanie. Był jednym z pierwszych klientów Blake'a.
Jego kariera przebiegała naprawdę błyskotliwie. Zajmował
się

produkcją

specjalistycznych

urządzeń

naczyń

kuchennych. Zakłady w Filadelfii szybko się rozwijały, toteż
zamierzał teraz otworzyć filię w Sacramento.

- Mam jednak problem z moimi pracownikami - zwierzał

się Blake'owi. - Chciałbym ich tu przenieść z Filadelfii, ale to
zwolennicy Wschodu. Nie chcą nawet słyszeć o Zachodnim
Wybrzeżu.

- Musisz zafundować kilka wycieczek dla ewentualnych

przesiedleńców i skusić ich do przeprowadzki. Mam nawet
kogoś, kto to zorganizuje.

Snowden z entuzjazmem odniósł się do pomysłu Blake'a.

Później,  tuż  przed  wyjazdem  na  posiedzenie  zarządu  w
Nowym  Jorku  oraz  wizytacją  ,,Nowych  Inicjatyw"  w
Filadelfii,  Blake  przekazał  Vickie  polecenie  dla  Karin.
Chciał, by natychmiast zaczęła przygotowania.

Był szczerze przejęty, że wreszcie znalazł dla niej tak

lukratywne

zajęcie.

Słyszał

również

innych

przedsiębiorstwach przenoszących się w okolice Sacramento.
One  też mogłyby  korzystać z usług  Karin.  Trudno się zatem
dziwić,  że  gdy  po  jego  powrocie,  tydzień  później,  Vickie
poinformowała  go  o  odrzuceniu  przez  Karin  projektu,
ogarnęła go wściekłość.

- Odrzuciła propozycję? Co ty, u diabła, mówisz! - zaczął

niemal krzyczeć.

- To, co słyszysz. Powiedziała, że to nie jej branża. - Vickie

z zainteresowaniem studiowała kształt swoich paznokci. -
Czy mam doradzić Snowdenowi, by szukał kogoś innego?

- Nie! - Teraz już krzyczał i nawet nie starał się zniżyć

głosu. - Sam pomówię ze Snowdenem. Nie, do diabła,
najpierw z Karin. Nie jej branża? Chyba prowadzi biuro
podróży! Czy jej wyjaśniłaś, że to ma przynosić zysk?

- Znasz nasze zasady, Blake. My jedynie radzimy. Nigdy

nie zmuszamy. Jeśli chce prowadzić objazdową galerię
sztuki... - Vickie wzruszyła ramionami.

Trzasnął drzwiami gabinetu, złapał słuchawkę i wykręcił

numer. Ktoś jednak powinien ją zmusić! Telefon odebrała
ciotka.

- Ach, pan Connors! Miło pana słyszeć! Właśnie pytałam

Karin,  czy  pan...  Co?  Nie,  nie  ma  jej  tutaj.  Pojechała  do
Mendocino  z  grupą  młodzieży  szkolnej.  Będą  zwiedzać
Centrum  Sztuki  i  wystawęSandsa...  Tak,  Sandsa.  Wie  pan,
to  ten  słynny  karykaturzysta.  Kilka  kresek,  i  w  nadętym
polityku  widzimy  małpę.  Jest  bardzo  pomysłowy,  ale
osobiście  przedkładam  piękno  nad  pomysłowość  i  dlatego
trzymam się natury. Wie pan, natura też wiele wyraża... Co?
O  nie,  Karin  wraca  dopiero  za  kilka  dni.  Co?  Mieszkają  w
Hill House. To takie ładne historyczne miejsce. A w niedzielę
rano  pojadą  pewnie  do  hotelu  w  Mendocino  na  śniadanie  z
obiadem. Głupi wymysł. Masa jedzenia i trudno coś wybrać.
Człowiek nie wie. czy je śniadanie, lunch czy kolację. I jak tu
oddzielić  to,  co  naprawdę  zdrowe  od...  Co?  Ach  tak.
oczywiście, rozumiem. Dobrze, czy mam przekazać Karin, że
pan... Ach tak, dobrze. Do widzenia.

Odłożył słuchawkę na widełki, pocierając ucho. Niech to

diabli!  Karin  wróci  dopiero  za  kilka  dni.  Jeśli  otrzyma
zamówienie  Snowdena,  to  natychmiast  musi  zacząć
przygotowania.  Spojrzał  na  sporządzony  przez  Vickie
program zajęć. Ani jednej luki. Uświadomił sobie jednak, że
jest piątek. Jeśli odwoła umówioną na jutro partię golfa...

Dochodziło południe, gdy znalazł się na wąskiej

kamienistej  drodze,  która  skręcała  w  dół  do  małego
Mendocino.  Bez  trudu  dotarł  do  Hill  House  -  uroczego
wiktoriańskiego  zajazdu,  leżącego  w  pobliżu  centrum
miasteczka.

- Ma pan szczęście. Nasz ostatni wolny pokój... -

powiedział recepcjonista.

Karin nie było w hotelu.
- Zapewne poszła ze swoją grupą do Centrum Sztuki -

poinformowano go w recepcji.

Spacerując wśród tłumu ludzi kręcących się między

galeriami sztuki i restauracjami, Blake wyczuwał atmosferę

ogólnego  zadowolenia  i  wzajemnej  życzliwości.  Miasteczko
było  śliczne,  znakomity  plenerowy  teren  dla  artystów.  Na
każdym  kroku  przemawiała  tu  historia  -  świadczyły  o  niej
wąskie  uliczki  oraz  pieczołowicie  odnowione  stare  budynki.
Prawdziwe nadmorskie miasto, pomyślał, wciągając w płuca

świeże powietrze.

Recepcjonista poinformował go, że dość rozproszone

Centrum  Sztuki  mieści  się  w  kilku  budynkach.  Jest  wśród
nich  teatr,  galeria  sztuki  i  trzy  pracownie,  a  także  część
mieszkalna  dla  studentów.  Blake  spodziewał  się,  że  długo
będzie  szukać  grupy  Karin,  ale  i  tym  razem  miał  szczęście.
Gdy  tylko  wszedł  na  teren  Centrum,  wśród  osób
wychodzących z dużego budynku dostrzegł Keitha.

- Keith! - zawołał.
- Pan Connors? Nie wiedziałem, że i pan tu jest.
- Czy wiesz, gdzie poszła Karin?
- Co? Aha. Powiedziała, że idzie rysować. Nie interesują

jej karykatu ry. Szkoda, że nie widziała Sandsa! - W oczach
chłopca widać było entuzjazm.

- Hej, Keith! - wołali jego koledzy, stojący w grupie na

schodach. - Idziemy na hambu rgery. Pójdziesz z nami?

- Jasne. - Keith spojrzał pytająco na Blake'a.
- Biegnij do nich - uśmiechnął się Blake. - Jeszcze się

zobaczymy. - Gdy chłopcy odchodzili, zawołał: - Poczekajcie
chwilę! Może wiecie, gdzie jest Karin?

- Pewnie - odparł jeden z nich. - Na plaży, tuż pod skałami,

nap rzeciwko hotelu Mendocino.

Skała była duża. Wystawała z krawędzi plaży i wcinała się

w  morze.  Miała  stosunkowo  płaską  powierzchnię,  toteż
otwiera!  się  z  niej  wspaniały  widok  na  okolicę.  Karin
wdrapała  się  na  sam  szczyt  i  siedziała  teraz  w  samotności  z
leżącym

obok,

otwartym

pudełkiem

farb.

Niemal

bezpośrednio poniżej, pod czujnym spojrzeniem matki,
pluskała się w zimnej wodzie dwójka dzieci. Ich pełne

zachwytu krzyki niemal nie docierały do świadomości Karin.
W  czasie  każdej  z  wycieczek,  zwłaszcza  tych  dłuższych,
starała  się  zorganizować  ,,czas  wolny".  Każdy  mógł  wtedy
robić, co chciał:  myszkować  po  sklepach,  błądzić  po okolicy
lub  kontemplować  dowolnie  długo  jakieś  dzieło  sztuki.
Zarówno  dla  Karin,  jak  i  dla  turystów  była  to  dodatkowa
at rakcja.  Jeszcze  jedna  korzyść  z  pracy  w  charakterze
przewodnika  wycieczek  -  myślała.  Musiała  bowiem
przyznać, że mimo pomocy ,,Nowych  Inicjatyw"  nie zarabia
zbyt  wiele.  W  każdym  razie  o  wiele  mniej  niż  wtedy,  gdy
pracowała  jako  maszynistka  w  Wydziale  Gospodarki
Wodnej.  Ale  właśnie  owe  drobne  satysfakcje  stanowiły
decydującą różnicę. Jakaż bowiem inna praca pozwalała tyle
podróżować, spędzać tyle czasu w miejscach takich jak to.

Głęboko wciągnęła powietrze, ogarniając spojrzeniem

sterczące  z  morza  poszarpane  skały.  Zatrzymała  wzrok  na
grzmiącym  wodospadzie,  który  tryskał  z  potężnego  tunelu.
Był  to  najbardziej  zjawiskowy  spośród  słynnych  ,,wentyli",
wyżłobionych  przez  morze  w  potężnych  przybrzeżnych
skałach.  ,,Diabelska  czara  ponczu "  -  takie  bowiem  nosił
miano  -  to  naprawdę  właściwa  nazwa,  myślała  Karin,
wpatrzona  w  gigantyczny  gejzer.  Był  to  jednak  widok  zbyt
piękny,  by  mógł  budzić  grozę.  Spoglądała  na  pienisty,  biały
taniec wodnej  kurzawy, wzbijającej się  nad  potężną  płachtą
wód. Gdyby tylko mogła uchwycić ten ruch, te barwy...

Opuściła wzrok na akwarelę, którą zaczęła malować na

starannie  przypiętym  do  gładkiej  tabliczki  papierze.  Raz
jeszcze  spojrzała  na  wodospad,  ponownie  zlustrowała  swój
obrazek,  potrząsnęła  głową  i  westchnęła.  No  cóż,  nie  była
wielką  malarką.  Dlatego  też  zawsze  używała  grubego
papieru  akwarelowego, z  którego  bez  trudu  mogła wszystko
wymazać.  Zanurzyła  gąbkę  w  wodzie,  wycisnęła  ją  i
delikatnie  starła  farby.  Z  uporem  zaczęła  od  nowa,
dokładnie obserwując wodospad, gdy nakładała kolory.

Pół godziny później odłożyła pędzel i wyjęła z plecaka

lśniące, czerwone jabłko. Gryząc je, odchyliła się w tył, by
porównać ukończoną akwarelę z pejzażem w rzeczywistości.
Nie jest to arcydzieło, ale też nie kicz, pomyślała.

- Ależ to jest cholernie dobre!
Zaskoczona, odwróciła się i ujrzała Blake'a Connorsa,

który  kucał  na  piętach,  przypatrując  się  jej  obrazkowi.
Przez  moment  ogarnęło  ją  uczucie  tak  żywej  radości,  że
przyćmiło  ono  wszelkie  inne  reakcje  nawet  zdumienie.  Nie
patrzył  na  nią.  Przyglądał  się  akwareli  z  taką  uwagą,  że
Karin poczuła się speszona.

- Nie wiedziałem, że jesteś taką artystką!
- Ależ nie. Ja tylko... tak się bawię. - Nie mogła oderwać

wzroku od twarzy Blake'a. Co on tu robi? I dlaczego jej
serce bije tak gwałtownie? Wstrzymała oddech, gdy objął
palcami jej przegub i przyciągnął dłoń do swych ust.

- Powinnaś się ze mną podzielić - powiedział, odgryzając

spory kawał jabłka. - Przez ciebie przepadł mi lunch.

- Przeze mnie? Ale dlaczego...? - Ucichła, czując, jak jego

palce delikatnie gładzą jej przegub. Znów uniósł jej rękę z
jabłkiem do ust.

- Hmm... Nie jest tak słodkie jak ananasy - skonstatował.

Zmysłowy ton jego niskiego głosu sprawił, że przez ciało

Karin przebiegły fale gorąca. Nagle, jakby żałując tej

chwili zbliżenia, puścił jej rękę i stanął w pewnej odległości.

Starała się zapanować nad emocjami, ale zapewne

zdradzał ją głos.

- Jestem zaskoczona. Co tu właściwie robisz?
- Szukam cię.
- Mnie? - Czyżby przyjechał aż tutaj, by się z nią

zobaczyć?

- Tak, ciebie. Nie było to łatwe zadanie. Spodziewałem się,

że będziesz ze swoją grupą w Centrum Sztuki.

- O nie - odpowiedziała niepewnie, zastanawiając się,

czemu ten mężczyzna, który tygodniami jej unikał, jechał
tak daleko, by się z nią zobaczyć. - Nie zajmuję się portretem
ani karykaturą.

- Właśnie widzę. - Ponownie spojrzał na akwarelę. -

Wolisz to, co piękne, od tego, co pomysłowe.

- Co?
- I utrzymujesz, że natura też wiele wyraża? - Sprawiał

wrażenie

bardzo

rozbawionego,

Karin

usiłowała

zrozumieć, o co mu właściwie chodzi.

Wyraża

więcej

niż

Sands,

karykaturując

najwybitniejszych polityków?

- No cóż, nie zastanawiałam się nad tym, ale... - Jego

ciemnobłękitne oczy wyraźnie z niej kpiły, toteż zaczęła się
bronić. - Tak, to prawda. Natura może wiele wyrażać.

- No proszę!
- Czy można patrzeć na to wszystko - zrobiła szeroki gest

ręką

- i

nie

dostrzegać

konieczności... - szukała

odpowiedniego słowa - życia... Boga?

Spojrzał na nią z uwagą.
- Chcesz powiedzieć, że jeśli Bóg jest w niebie, to świat

zawsze podąża właściwym torem?

- Tak, właśnie tak. Wszędzie widać cudowne znaki...

boskiego  ładu.  Sądzę,  że  to  właśnie  porządkuje  nasz  świat  i
daje  nam  poczucie  spokoju.  Cokolwiek  bowiem  się  stanie,
ziemia  zawsze  będzie  się  kręcić,  słońce  wschodzić  i
zachodzić, a morza, piaski i cale piękno świata będzie trwać.
-  Chyba  się  zagalopowałam,  uznała.  Spuściła  oczy,  trochę
zawstydzona.

- Pięknie powiedziane. - W jego glosie brzmiała zaduma.

Karin  spojrzała  na  niego  spod  rzęs.  Wpatrywał  się  w
wodospad,  po czym  wziął  do  ręki  akwarelę i  uważnie  jej się
przyglądał.  -  A  więc  to  właśnie  wyrażasz.  Poczucie
nieuchronnego ładu. Czy jak chciałabyś to nazwać...

- I tak, i nie. Tak, ponieważ wszyscy próbujemy to

wyrazić. Nie, ponieważ jesteśmy tylko ludźmi i oddanie
poczucia nieuchronności nie leży w naszej mocy.

- A jednak próbujesz.
- Tak, to prawda - powiedziała z namysłem. - Każdy

fragment  tego  morskiego  pejzażu  ma  inną  barwę,  inny
kształt,  dostarcza  innych  wrażeń.  -  Zamilkła,  speszona,  po
czym  nieznacznie  wzruszyła  ramionami  i  dodała  miękko:  -
To uniemożliwia naśladownictwo.

- Karin, odkrywam w tobie ukrytą głębię.
Znów na niego spojrzała. Czy kpił? Ale widząc w jego

oczach tkliwość, poczuła, że przenikają fala ciepła.

Długo siedzieli obok siebie, rozmawiając o uroczej

atmosferze takich małych miasteczek jak Mendocino. Nawet
długie chwile milczenia, przerywane jedynie krzykiem mew i
uderzeniami fal o skały, wydawały się chwilami wzajemnej
bliskości. Karin czuła się szczęśliwa i spokojna.

- Powiedz mi, Karin, jak ci się podoba w ,,Nowych

Inicjatywach "? - zapytał w pewnej chwili.

- Jest wspaniale! - odpowiedziała spontanicznie. -

Wszystko stało się o wiele prostsze. Mam teraz tyle wolnego
czasu!

- Nie sądzę, by to był nasz główny cel.
- Nie, oczywiście, że nie. - Zaczerwieniła się przypominając

sobie,  co  parokrotnie  powtarzała  jej  Jane:  ,,Tak,  Connors
sprawia  wrażenie  sympatycznego  i  tolerancyjnego.  Ale  nie
zapominaj,  że  najważniejszy  jest  dla  niego  dolar ".  Czyżby
sprawdzili  stan  jej  konta  i  doszli  do  wniosku,  że  nie  spełnia
wymaganych warunków?

- Sprawdziłem twoje konto - usłyszała na potwierdzenie

swych obaw. - Twoje dochody spadają. ,,Inicjatywy"
pomagają w dążeniu do celu, jakim jest zwiększenie zysków.
Tymczasem twoje decyzje są z nim sprzeczne.

- Nie chcesz mi chyba powiedzieć... - ale nie mogła

wykrztusić dalszych słów przez ściśnięte lękiem gardło. Była

śmieszna. Jasne, że nie przebył całej tej drogi tylko po to, by
powiedzieć, że wyklucza ją z ,,Inicjatyw".

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Przeglądałem z Vickie twoją kartotekę.
Karin zesztywniała, znów ożył zadawniony

uraz.

Wyjaśniała Meg i Bobowi, że Blake jest bardzo zajęty.
Udawała, że nie zważa na to, iż przekazał jej sprawy Vickie

i, jak zapewne sobie życzył, przypisała ich znajomości czysto
zawodowy  charakter.  Od  tamtej  nocy  na  basenie,  poza
jednym  krótkim  lunchem,  poświęconym  bardziej  sprawom
biznesu  niż  prywatnym,  oraz  jeszcze  jednym  przelotnym
spotkaniem, niemal go nie widywała.

- ... i nie rozumiem, dlaczego. - Sprawiał wrażenie

rozdrażnionego.  Karin  zamrugała  powiekami,  głęboko
zmieszana,  gdyż  w  zamyśleniu  prawie  go  nie  słuchała.
Jednakże  chwilę  później  gwałtownie  się  poderwała,  gdy
dotarły  do  niej  jego  słowa:  -  Zamówienie  Snowdena
podreperuje  wreszcie  stan  twego  konta.  Przecież  to  ty
mówiłaś,  że  nie  należy  zaglądać  darowanemu  koniowi  w
zęby.

- A ty twierdziłeś, że przeciwnie! - Rozzłościła się.

,,Postanowiliśmy

powierzyć

organizację

objazdów

relokacyjnych  na  zlecenie  Snowdena "-  poinformowała  ją
Vickie  protekcjonalnym  tonem.  Karin  wzdrygnęła  się  na
samą  myśl.  ,,Parcele  budowlane  i  ośrodki  handlowe  to  nie
moja  dziedzina "  -  oświadczyła  wówczas  i  to  samo
powtórzyła teraz.

- Bardzo precyzyjnie określasz swoją dziedzinę. - Jego

rzeczowy ton jeszcze bardziej ją zirytował.

- I nie wstydzę się tego. Interesuje mnie sztuka: muzea,

wykłady, plenery malarskie. Tylko to sprawia mi
przyjemność.

- Ach tak? Zdaje się. że poznałem cię w kasynie?

Potrząsnęła głową.

- Mówiłam już. że zrobiłam to z uprzejmości dla pani

J ackson. Zasadniczo jestem przewodnikiem wycieczek,
który specjalizuje się w...

- Stop! - Podniósł rękę do góry. - Nie jesteś

przewodnikiem. Jesteś przedsiębiorcą. Prowadzisz własną
firmę.

- Niech ci będzie. I co z tego?

- Firmy nie prowadzi się dla znajomych ani dla własnej

przyjemności. Jej celem jest zysk.

- O tak. Nigdy nie zapominajmy o dolarze! - Natychmiast

pożałowała tych słów. Nie powinna opierać swoich sądów na
plotkach rozpuszczanych przez Jane. - Czy sądzisz, że
pieniądz jest jedyną miarą sukcesu?

- Sądzę, że to miara zazwyczaj stosowana.
- Jeśli chodzi o działalność komercjalną. Lekko uniósł

brew.

- O takiej chyba mówimy, prawda?
- Dobrze, zgadzam się, ale... - Zmarszczyła brwi. Saldo jej

konta nie było ujemne. Spłacała również koszty naprawy
autobusu pana Turnera. - Słuchaj, może nie zbijam
błyskawicznie majątku, ale jakoś sobie radzę.

- Ledwie, ledwie. - Spojrzał na nią spokojnie. - Ile na

przykład przyniesie ci ten wyjazd?

- No cóż, niewiele. - Z trudem przełknęła kłamstwo.

Wyjazd nic jej nie przynosił. - Ale to wyjątkowa okazja.
Takie sławy jak Sands rzadko odwiedzają nasze okolice. A te
dzieciaki pasjonują się tą formą sztuki. Widzisz, nie mają
pieniędzy i... - zawahała się, po czym wzruszyła ramionami. -
No cóż, skalkulowałam cenę tak, by mogli ją zapłacić.

- Karin, to jest biznes, a nie działalność dobroczynna.
- Ale niektóre z tych dzieci mają prawdziwy talent.

Chciałam, by nie traciły niepowtarzalnej okazji. Jakoś to
potem wyrównam.

- Nie jesteś także łowcą talentów. I nie wiem, jak

wyrównasz straty. Mówiłem już, że dokładnie sprawdziłem
twoje konto. Nie zarabiasz nawet na utrzymanie. Pojęcia nie
mam, jak sobie radzisz z wydatkami osobistymi, czynszem
i...

- Nie muszę - przerwała mu, parskając śmiechem. -

Pilnuję domu Boba i Meg, z czego wszyscy jesteśmy
zadowoleni. I w ten sposób...

- Zaczekaj! - przerwał jej z lekką irytacją. - Nie chcę w to

wnikać.

Według

mnie

każdy

powinien

pełni

wykorzystywać swój  talent, czas i  możliwości. Twoje wyniki
natomiast  są  coraz  gorsze.  Chciałbym  ci  pomóc.  Rozważmy
zatem, jakie jest wyjście z sytuacji. - Potarł pięścią policzek i
głęboko  wciągnął  powietrze.  -  Mówiąc  prawdę,  Karin,  od
początku  miałem  wątpliwości,  czy  biuro  podróży  może
opierać  swoją  egzystencję  na  zainteresowaniu  klientów
sztuką.

- Nigdy mi tego nie mówiłeś. - Jej ton brzmiał cierpko.

Miała uczucie, że ją zdradził.

- Owszem. Nie chciałem, żebyś ograniczała swoje

możliwości. Zawsze należy planować pod kątem dalszego
rozwoju.

- Może nie każdy pragnie rozwijać swoją firmę? - odparła,

myśląc o Dolly.

- Alternatywą rozwoju jest stagnacja. A to prowadzi do

upadku.

- Więc twoim zdaniem mam się rozwijać, łapiąc wszystko,

co popadnie... wycieczki do kasyn, przeprowadzki, zjazdy...
Wszystko.

- Moim zdaniem podstawą wszelkiego biznesu jest

wypłacalność.

Sztuka

nie

daje

szansy

przetrwania.

Natomiast projekt Snowdena dostarczy ci środków na to
artystyczne utracjuszostwo.

Artystyczne utracjuszostwo! Tego było za wiele. Wstała i z

góry spojrzała na niego oburzonym wzrokiem.

- Słuchaj, rzuciłam dobrze płatną pracę, by robić to, czego

pragnę. Nie chciałam zbijać majątku. Lubię to zajęcie i nie
ulegnę twojej gigantomanii. W życiu są ważniejsze sprawy
niż pieniądze.

On również wstał, szczerze zdumiony jej wybuchem.

- Ależ Karin, ja nie żądam, byś podcięła sobie gardło!

Radzę ci, jak zwiększyć dochód! Dopóki jesteś klientką
,,Nowych Inicjatyw" to mój obowiązek.

- Nie musiałeś jechać aż tutaj, żeby mnie wyrzucić. Sama

odchodzę! -  krzyknęła,  tupiąc  nogą.  Ale zagłuszył  ją  grzmot
potężnej fali, która nagle przewaliła się przez cypel i pchnęła
Karin  w  ramiona  Blake'a.  Oboje  gwałtownie  się  ocknęli.
Zajęci  sporem  nie  dostrzegli,  że  nastąpił  przypływ  i  że
wzburzony  ocean  pochłonie  wkrótce  skałę,  na  której  stoją.
Karin  odruchowo  odskoczyła  od  Blake'a,  próbując  chwycić
swój  obraz,  nim  uniesie  go  nacierająca  fala.  Trzymając
akwarelę  wysoko  w  górze  rzuciła  się,  by  ratować  pudło  z
farbami.

- Zostaw to, do diabła! - krzyknął Blake, łapiąc ją w pasie.

- Uciekajmy stąd! - Wyjął z jej rąk akwarelę. Tymczasem
plecak i pudło z farbami wściekle wirując znikły im z oczu.

Gdy zeszli ze skały na plażę, woda sięgała niemal na

wysokość piersi Karin. Czuła prawdziwą moc napierającego

żywiołu.  Przez  moment  ogarnęła  ją  panika.  Bała  się,  że
odbite od skał fale zniosą ich na pełne morze. Krztusząc się i
prychając  przylgnęła  ciasno  do  Blake'a.  Niemal  ją  ciągnął,
brnąc przez wzburzoną kipiel. Gdy wreszcie dotarli do małej
skalnej  platformy,  niedostępnej  dla  coraz  wyższych  fal,  byli
zupełnie przemoknięci. Oboje ciężko dyszeli. Karin padła na
ziemię  i  spojrzała  w  dół,  na  plażę,  która  stała  się  teraz
fragmentem wzburzonego i huczącego pod nimi morza.

- Widzisz, Karin - powiedział Blake - natura właśnie

wyraziła swoje zdanie. Prawdę mówiąc, gdyby mnie tu nie
było, mogłabyś już nic więcej nie usłyszeć i nie zobaczyć...

- Mało prawdopodobne - odparła, wciąż spięta i lekko

wystraszona. - Nieźle pływam - dodała, zirytowana
rozbawionym tonem Blake'a.

- A jednak omal nie zniosła cię fala, gdy próbowałaś

ratować swoje dzieło, które - położył obrazek na ziemi obok
niej -jest bezpieczne i suche. Też dzięki mnie.

- Panie Connors - odparła, powoli wstając - gdyby pan tu

nie wtargnął, nic by się nie stało. Pan też nie dostrzegł
nadciągających fal, bowiem pańską uwagę pochłaniał tylko
pieniądz, pieniądz i jeszcze raz pieniądz!

- Karin - zwrócił się do niej łagodnie. - Chodzi mi o twoje

dobro. I jestem teraz przekonany, że należy pielęgnować
twoje zamiłowanie do sztuki. A najlepszym środkiem
prowadzącym do tego celu jest uzyskanie pieniędzy.

- I tylko ty jeden wiesz, jak je zdobyć! - parsknęła, po

czym napadł ją ostry atak kichania.

- Owszem. Na tym polega mój zawód. Ale zanim

zaczniemy to omawiać, lepiej się wysuszmy.

- Nie będziemy niczego omawiać. Ty masz swoje zdanie. Ja

swoje.  -  Związała  sznurowadła.  Ruszyli  do  Hill  House.  Gdy
zbliżali  się  do  zajazdu,  Karin  usłyszała,  że  ktoś  ją  woła.
Odwróciła się i zobaczyła Richarda, który biegł w ich stronę.
W  kąpielówkach  i  bawełnianej  koszulce  wyglądał  dość
niedbale.  Przez  ramię  przerzucił  gumowy  kombinezon,
płetwy i okulary do nurkowania.

- Żałuj, że nie byłaś ze mną! - zawołał. - Widziałem

ośmiornicę. Niesamowite! Wszystkimi mackami wczepiła się
w skałę!

- Żałuję - powiedziała Karin, opanowując wzdrygnięcie. -

Przypominasz sobie pana Connorsa? Poznaliście się u mnie
w domu. - Odwróciła się do Blake'a. lecz speszył ją widoczny
na jego twarzy wyraz niechęci, może nawet gniewu.

- Oczywiście - odparł Richard, przekładając okulary na

drugie ramię i obdarzając Blake'a wesołym uśmiechem. -
Człowiek z inkubatora. Co pana tu sprowadza?

- O to samo chciałem spytać pana - powiedział Blake.
- Czyżby zainteresowanie sztuką?

- Nie tyle sztuką, ile pewną artystką - odparł Richard ze

znaczącym uśmiechem, co sprawiło, że Karin oblała się
rumieńcem. - Jeżdżę więc za nią. I gdy wraz z grupą gapi się
na obrazki, ja idę nurkować.

- Tutaj? - zdziwił się Blake. - Przy tym prądzie? Tak

blisko skal? To dość ryzykowne.

- Nie jest lekko, ale się nie przejmuję. - Weszli do zajazdu.

Richard ruszył przez hol do swojego pokoju, mówiąc:

- Do zobaczenia. Spotkamy się na kolacji, Karin.
- Obawiam się, że nie - odpowiedział mu Blake. Richard

odwrócił się ze zdziwieniem.

- Dziś wieczorem ja zabieram Karin na kolację. Mamy do

omówienia ważne sprawy zawodowe. - Jego głos brzmiał
uprzejmie,

lecz

stanowczo.

Dlatego

właśnie

przyjechałem.

- Taak? - Richard pytająco spojrzał na Karin.
- Hmm, tak - potwierdziła. Miała już powiedzieć, że po raz

pierwszy słyszy o tej kolacji, ale atmosfera stała się wyraźnie
napięta. - Pan Connors ma pewien projekt, który musimy
omówić.

- Dobra, a więc do zobaczenia jutro rano. - Richard

pojednawczo machnął ręką i odszedł.

- Czy zjemy kolację tutaj? - spytała Blake'a. - Muszę

dopilnować...

- Kim jest ten facet dla ciebie?
- Richard? Już ci mówiłam. Wyłącznie kolegą - odparła,

zdumiona zarówno pytaniem, jak i jego ponurą miną.

- Czy zawsze z tobą jeździ? Roześmiała się.
- Oczywiście, że nie. Przecież pracuje. - Przyjrzała się

twarzy Blake'a. Czy to możliwe, żeby był zazdrosny o
Richarda?

Zdał sobie sprawę z jej badawczego spojrzenia i spuścił

oczy.

100

- Szósta trzydzieści, dobrze? - spytał. - Zarezerwuję

miejsca.

- Jeśli chcesz jeść tutaj, to moja grupa...
- Nie, nie tutaj - powiedział, gdy weszli do windy.
- W takim razie siódma trzydzieści. Muszę zebrać kupony

kolacyjne i usadowić wszystkie dzieci.

Po powrocie do pokoju starannie się ubrała, zadowolona,

że spakowała choć jedną wieczorową suknię. Oczy Blake'a
rozbłysły uznaniem, gdy wsiadała do samochodu.

- Pojedziemy wzdłuż wybrzeża do restauracji, którą znam
- powiedział.
Restauracja była nieduża, ale bardzo oryginalna i

przytulna. Każdy stolik oświetlała mała, ciepła lampa
kapitańska, a w kamiennym kominku buzował jasny ogień.

- Jak tu uroczo! - wykrzyknęła Karin. - Mamy środek

sierpnia, a ten ogień jest naprawdę miły.

- Owszem - zgodził się Blake, odsuwając dla niej krzesło.
- Noce na wybrzeżu bywają bardzo chłodne.
Karin rozejrzała się wokół. W wielkim pokoju stało tylko

sześć  stolików,  z  czego,  poza  ich  stołem,  jedynie  dwa  były
zajęte.  Młoda  dziewczyna,  która  sprawiała  wrażenie
studentki,  występowała  w  podwójnej  roli  gospodyni  i
kelnerki.  Blake  zapewne  ją  znal,  wymieniali  bowiem
przyjazne uwagi, gdy nalewała im wino do kieliszków.

- Często tu bywasz? - spytała Karin, gdy dziewczyna

przeszła do innego stolika.

- Nie tak często, jak powinienem. Zasadniczo jest to

hotelik,  w  którym  podaje  się  tylko  śniadania.  W  gruncie
rzeczy  właśnie  ja  im  doradziłem,  by  podawali  również
kolacje.  Mnie  zatem  dziękuj  za  specjały,  które  wkrótce
dostaniesz.

- Czy to będzie coś nadzwyczajnego? - Nie podano jej

karty dań.

101

- Tak. Karta nie jest tu potrzebna. Już złożyłem

zamówienie. O, właśnie dostajemy pierwsze danie. Sałatka z
krewetek i selerów. Czy to twoje dzieło, Marty? - spytał, gdy
kelnerka podawała sałatkę.

Z uśmiechem skinęła głową.
- Mam nadzieję, że będzie państwu smakowało.
- Cudowne! - zachwyciła się Karin po spróbowaniu

sałatki. - Czy przepis jest tajemnicą?

- Ależ nie - roześmiała się Marty, wymieniając składniki. -

Zupę również ja przygotowałam - oświadczyła z dumą.

- Uroczy dzieciak - powiedziała Karin, gdy dziewczyna

odeszła. - To najmilsza restauracja, w jakiej byłam. Mam
wrażenie, że ktoś zaprosił mnie do własnego domu.

- Słusznie. To rodzinny interes. Marty jest córką

właścicieli.  -  Blake  zaczął  wyjaśniać,  jak  państwo
Reddickowie przekształcili swój duży dom w hotel oferujący
noclegi  ze  śniadaniem.  -  W  ubiegłym  roku,  kiedy  Marty
zaczęła  studiować,  uznali,  że  ich  dochody  są  zbyt  małe.
Podsunąłem  im  wówczas  projekt  wykwintnych  kolacji  dla
smakoszy.

Zasugerowałem,

wyprzedzeniem

przyjmowali rezerwacje miejsc i ustalali wybór dań. Tylko w
ten sposób można prowadzić interes na tak małą skalę. Jak
widać, idzie im nie najgorzej.

- Wygląda na to, że znakomicie. - Karin zastanawiała się,

ile to już razy słyszała, co ,,pan Connors zasugerował".

- Wyborne - oznajmił Blake kosztując zupę z małży. -

Marty jest naprawdę pomysłowa.

- Pan też jest pomysłowy, panie Connors. A więc Reddi-

ckowie to również twoi klienci?

Spojrzał na nią zdziwiony.
- Ależ nie. To po prostu znajomi, no, może niezupełnie.

Zatrzymywałem się tu parokrotnie, rozmawialiśmy i...

- Nie mów więcej. - Karin podniosła rękę do góry. - Widzę

to bardzo wyraźnie. Wystarczy, by ktoś narzekał, że kiepsko

102

idą mu interesy, a już pojawia się dobroczyńca z gotowym
rozwiązaniem. Czasem bywa to dobra rada, czasem czek na
cztery tysiące dolarów. - Mrugnęła do niego żartobliwie.

- Daj spokój, robisz ze mnie ckliwego naiwniaka.
- Skądże! Ale... - przerwała, gdyż Marty przyniosła główne

danie.

Nie, to z pewnością nie jest bezwzględny biznesmen -

myślała. Ma w sobie coś... Tak, dostrzegła to już wcześniej,
choć na pierwszy rzut oka mógł wydawać się zręcznym
człowiekiem

interesu.

Tego

wieczoru

jednak

jego

serdeczność i gotowość służenia pomocą ujawniły się bardzo
wyraźnie.

- Powinnam cię przeprosić, Blake - powiedziała poważnie.

Czuła, że coś ściska ją w gardle. Próbując rozładować
atmosferę, zażartowała: - Słusznie za pierwszym razem
nazwałam cię Świętym Mikołajem.

Spojrzał na nią łagodnie.
- Teraz ty kpisz ze mnie. Przecież po południu obwiniałaś

mnie o ....

- Byłam w błędzie. - Nagle poczuła się szczęśliwa. - Tak,

Święty Mikołaju, z tobą gwiazdka jest co dzień.

- A z tobą, Karin, niczego nie można przewidzieć. To

ogarnia cię złość, to znów... - wzruszył ramionami, jakby nad
czymś się zastanawiał. - Zresztą nieważne. Taka mi się
właśnie podobasz. Lubię patrzeć, jak śmieją się twoje oczy,
jak dołeczki tańczą na twojej buzi.

Ciepła, pogodna atmosfera otoczenia udzieliła im się tak

dalece,  że  zapomnieli  o  wszelkich  sporach.  Swobodnie
rozmawiali  i  często  się  śmiali.  Karin  czuła,  że  w  miarę
upływu  czasu  ogarnia  ją  dziwny  spokój  i  zadowolenie.
Jedzenie było wyśmienite. Sprzątnęła co do joty świeżą solę z
rusztu, podaną w cytrynowym sosie z kaparami.

103

- Żadnych deserów - protestowała, ale na widok soczystej

leguminy z jeżyn zmieniła zdanie. - Wyborne! - orzekła. -
Założę się, że każdy, kto raz tu był, zawsze tu wraca.

- Istotnie - potwierdził Blake. - Reddickowie mają wielu

stałych klientów i niełatwo dostać tu miejsce.

- Wiedziałeś, co im doradzić. Ale to twoja specjalność. Jak

się z tym czujesz?

- O co ci chodzi?
- O to, że zawsze znajdujesz właściwe rozwiązanie i że,

wiedziony szóstym zmysłem, prowadzisz jakiegoś Jacka czy
inną Mary prosto do sukcesu. Czy nie wydaje ci się czasem,

że jesteś jakimś bogiem? - Mówiła to na pół żartobliwie,
toteż zdziwiła się, widząc, jak drgnął. - Ależ ja nie
chciałam... Czy powiedziałam coś niewłaściwego?

- Nie - odparł potrząsając głową. - Ale się mylisz.

Doradzam wielu ludziom i często boję się odpowiedzialności
za ich losy, nie wiem, czy wskazałem im właściwą drogę.

Czuła, że coś go dręczy, ale nie chciała natrętnie

wypytywać.

- Słuchaj - powiedziała. - Przecież wiem, że nie jesteś

bogiem. Możesz tylko zrobić lub radzić to, co tobie wydaje
się słuszne.

Długo na nią patrzył, po czym westchnął.
- Tak... Mam skłonność do pochopnych sądów i nie zawsze

jestem  pewien,  czy  postępuję  słusznie.  -  Głęboko  wciągnął
powietrze i nachylił się ku  niej, jak gdyby chciał się z czegoś
zwierzyć. - Widzisz, mieliśmy klienta, który nie wywiązał się
uczciwie ze swoich zobowiązań. Zbadałem sprawę i wiem, że
od  początku  wyglądała  podejrzanie.  Natychmiast  skreśliłem
go z listy  naszych  podopiecznych.  Muszę  dodać, że zrobiłem
to  wbrew  opinii  moich  współpracowników.  Przekonywali
mnie,  że  to  jego  pierwsze  potknięcie,  prosili,  bym  dal  mu
szansę.  Nie  posłuchałem.  Nie  chciałem  zadawać  się  z  tym
facetem.

104

- Sądzę, że postąpiłeś słusznie - powiedziała Karin bez

wahania. - Nie znam w pełni sytuacji, ale znam ciebie. Znam
też  stosunki  w  ,,Nowych  Inicjatywach ".  Wiem,  że  swoją
markę  zawdzięczacie  pewnej  zasadzie  działania,  wedle
której  wszelkie  kroki  powinny  prowadzić  do  rozwoju  i
doskonalenia  się  firm,  ale  nigdy  za  cenę  jakości  usług  czy
uczciwej gry.

- Założyła ręce i przyjrzała mu się badawczo. - Nie wiem

wiele  o  biznesie,  ale  wiem,  że  nie  wszyscy  ludzie  interesu
kierują się tą zasadą. Chodzi im wyłącznie o zysk. Zmierzam
do  tego, Blake, że wziąwszy  pod  uwagę liczbę osób,  którymi
się  zajmujesz,  i  zależnych  od  ciebie  firm,  lepiej  pozbyć  się
człowieka, jeśli jego uczciwość stoi pod znakiem zapytania.

Przez chwilę patrzył w jej oczy, po czym cicho powiedział:
- Dziękuję. - Wciąż jednak widziała, że coś go dręczy, a

gdy znów się odezwał, mówił bardziej do siebie niż do niej.

- Masz chyba rację. Odbieraliśmy na innych falach i nie

mogłem  z  nim  współpracować.  Ale  to  młody  człowiek  u
progu  kariery  zawodowej.  Myśl,  że  ten  błąd  mógłby
zrujnować  mu  przyszłość,  nie  daje  mi  spokoju.  -
Niespokojnie się poruszył.

- Widzisz, sprawa nie skończyła się na wykluczeniu go z

mojej firmy. Niedawno złożył ofertę na wykonanie poważnej
inwestycji budowlanej. Jeden z członków zarządu miasta,
jak to bywa, zwrócił się do mnie z pytaniem: Co to za jeden,
Blake? Był chyba twoim klientem?

Karin wyprostowała się, uświadamiając sobie, że ten

przedsiębiorca budowlany to narzeczony Jane. A więc
jednak zasięgano opinii Blake'a.

- I co powiedziałeś? Zachmurzył się.
- Właściwie nic. Co miałem powiedzieć? Że to oszust?

Pominąłem pytanie milczeniem. Od tej pory wciąż się
zastanawiam, czy to, co zrobiłem, było w porządku.

105

Blake bębnił palcami w blat stołu, a Karin zauważyła, że

nigdy dotąd nie sprawiał wrażenia tak niezdecydowanego.
Miał twarz człowieka dręczonego wątpliwościami, czy nie
wyrządził komuś krzywdy.

Odruchowo położyła dłonie na jego rękach.
- Słuchaj, Blake. Nie zbawisz całego świata. Ten człowiek

musi uczyć się na własnych błędach, a zarząd miejski sam
odpowiada za podjęte decyzje. - Uśmiechnęła się do niego. -
J uż ci mówiłam, że nie jesteś żadnym bogiem.

Obrócił dłoń, by ująć jej ręce.
- A ty nie jesteś aniołem, Karin. Czemu więc sprawiasz, że

przy tobie ogarnia mnie taki spokój?

- Och, ty - żachnęła się, ale po raz drugi tego wieczoru coś

ścisnęło  ją  w  gardle,  gdy  unosił  jej  dłoń  i  przyciskał  do
swych  ust.  Ogarnęła  ją  fala  ciepła  i,  nim  cofnęła  rękę,
delikatnie pogładziła palcami jego policzek. Wciąż patrzył w
jej  oczy,  a  ona  rozkoszowała  się  cudowną  chwilą  niemego
porozumienia,  które  odnalazła  w  jego  czystym,  spokojnym
wzroku.

Czar chwili prysł z nadejściem Marty, która pojawiła się z

likierami. Blake uniósł kieliszek.

- Za twoją pomyślność, Karin. Jesteś osobą niezwykłą, a ja

uczynię cię osobą bogatą.

Dotknęła jego kieliszka swoim, z uśmiechem potrząsając

głową.

- Wiem, że wskażesz drogę każdemu, kto pragnie

bogactwa. Ale dla mnie bogactwo nie jest miarą sukcesu. I
nie myśl, że mnie wciągniesz w ten projekt relokacji.

- Powinienem był raczej powiedzieć: osobą niezwykle

upartą  -  żartował,  a  Karin  rozjaśniła  się  widząc,  że  wrócił
mu humor. - W każdym  razie na pewno masz  rację, mówiąc
o  różnorodności  ludzi  i  firm,  którymi  steruję.  Czasem,  dla
zachowania  równowagi,  próbuję  działać  tak,  by ich interesy
uzupełniały  się  wzajemnie.  Ty  na  przykład  z  trudem  sobie

106

radzisz, podczas gdy Snowden rozwija takie tempo, że
obawiam się, by nie wypadł z toru.

- O, nie wiedziałam, że Snowden to twój klient -

powiedziała Karin, marszcząc zaróżowiony od brandy
nosek.

- Już nim nie jest. Ale był jednym z pierwszych, tuż po

otwarciu oddziału w Filadelfii. I wciąż nie spuszczam go z
oczu.

- Racja - kiwała głową, a w jej oczach pojawiły się figlarne

błyski. - Inkubator to właściwa nazwa dla twojej firmy.
Przypominasz kwokę, która bez końca martwi się o pisklęta.

Długo jeszcze rozmawiali, pokpiwając z siebie i

znakomicie  się  bawiąc.  Karin  nie  wiedziała  nawet,  co
sprawiło, iż uległa namowom Blake'a. Być może stało się tak
dlatego,  że  podkreślał  tymczasowość  zadania.  Może  też
dlatego, że  niepokoił się o los Snowdena.  Gdyby wyszkolony
przez  niego  personel  nie  zgodził  się  na  przesiedlenie,  całe
przedsięwzięcie mogłoby wziąć w łeb.

Niezależnie od przyczyn tej decyzji Karin w końcu

powiedziała:

- Dobrze. Przez najbliższych kilka dni mam tu zajęcia

warsztatowe. Ale gdy tylko wrócę, zabiorę się do pracy.

- Wspaniale. Naprawdę to doceniam. I nie będziesz sama.

Tym razem zamierzam blisko z tobą współpracować.

Wówczas jej serce zaczęło bić szybciej, a ciało przeszył

dreszcz radosnego oczekiwania.

107

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Nie powiedział jej całej prawdy. Ale przecież nie kłamał.

Snowden naprawdę musiał przenieść swój personel. Tyle że
Karin nie podjęłaby się tego zadania, nie będąc przekonana,

że  ten  człowiek  stoi  na  krawędzi  bankructwa.  Tymczasem
było  odwrotnie.  To  ona  wymagała  pomocy.  Agencja
Turystyczna  K.  Palmer  rozpaczliwie  potrzebowała  bodźców
finansowych. Jeśli więc ten projekt przyniesie jej korzyści...

Doszedł do wniosku, że jeśli projekt ma się pomyślnie

rozwijać, musi nadzorować go sam. Miał wrażenie, że Vickie
sterowała Karin w niewłaściwym kierunku. Poza tym wpadł

108

na  kilka  nowych  pomysłów.  Chciał  eksperymentować  -
wprowadzić  nową  formułę  programu  relokacji.  Gdyby
zyskała  uznanie,  mógłby  to  być  początek  działalności
nowego typu. Może nawet na światową skalę?

Należało zacząć zaraz. Toteż tego poranka, gdy Karin

miała wrócić z Mendocino, wyruszył do jej domu. Nie paliła
się zbytnio do tego zadania, postanowił więc, że zaczną pracę
tylko we dwoje, z dala od Vickie i od biura.

Naciskając dzwonek przypuszczał, że mimo wagi

powierzonego jej zadania, znajdzie Karin zajętą czymś
zupełnie innym. Może będzie to tenis, może malarstwo, a
może gotowanie weków.

- Poluje na robaki - wyjaśniła Meg, która otworzyła mu

drzwi. - Jak miło pana widzieć! Właśnie zrobiłam przerwę w
pracy i zamierzam wypić coś chłodnego. Napije się pan ze
mną?

Wszedł za nią do dużego pokoju i podejrzliwie patrzył, jak

nalewa z dzbanka jakiś bladozielony płyn. Polowanie na
robaki? Znów coś nowego, pomyślał.

- Czy Karin wybiera się na ryby? - spytał, ostrożnie

kosztując płyn. Był mdły, ale niezły.

- Na ryby? - zdziwiła się Meg, lecz natychmiast twarz jej

się rozjaśniła. - Ach, chodzi o te robaki! Nie, nie wybiera się
na ryby. Próbuje ratować nasze pomidory.

Tym razem on był zdumiony.
- Dziś rano okazało się, że jeden z krzaków jest zupełnie

ogołocony  z  liści  -  tłumaczyła  Meg.  -  Te  robaki  żerujące  na
pomidorach  są  straszliwie  żarłoczne.  -  Zmarszczyła  czoło.  -
W  gruncie  rzeczy  nie  wiem,  czemu  mówię  ,,robaki ".  To
przecież  gąsienice,  które  przedzierzgają  się  w  wielkie,
niewiarygodnie  piękne  ćmy.  -  Potrząsnęła  głową.  -  Trudno
uwierzyć,  że  wylęgają  się  z  tego  pełzającego  zielonego
robactwa.  Dlatego  trudno  je  dostrzec.  Mają  kolor  liści
pomidorów, które błyskawicznie zjadają. - Westchnęła. - Ale

109

gdy pomyślę o tych cudownych ćmach, nie potrafię zmusić
się do niszczenia gąsienic. Bob jest na turnieju golfowym,
więc spadło to na Karin. Oczywiście ona też ich nie zniszczy.
Zostawi je dla kur.

- Dla kur? - W tym domu niespodziankom nie było końca.
- O tak. Mamy dziewięć kwok, dobrze się niosą. Zawsze

jemy świeże, doskonałe jajka. Robaki to dla nich prawdziwy
przysmak.  Połkną  je  w  okamgnieniu.  A  my  będziemy  jedli
nasze  pyszne  pomidory.  Tak  się  to  wszystko  kręci.  -
Wykonała  okrężny  ruch  ręką.  -  Czy  natura  nie  jest
cudowna?

- Tak, oczywiście - Blake odstawił szklankę. - Chciałbym

poszukać Karin. Mamy kilka spraw do omówienia.

- Ależ proszę. Jest w samym końcu ogrodu.
Nie zdawał sobie sprawy, jak rozległy jest to teren. Basen i

dobrze  utrzymany  trawnik  oddzielone  były  starannie
skomponowanymi  krzewami  i  klombami  od  wielkiego
ogrodu  warzywnego,  gdzie  w  końcu  dostrzegł  Karin.
Klęczała  pośród  krzaków  pomidorów.  Obrócona  tyłem,
pilnie  przeszukiwała  liście,  jak  gdyby  prócz  gąsienic  nic  się
dla niej nie liczyło.

- To już chyba ostatni zbrodniarz - powiedziała,

podnosząc łodygę, na której wiła się najtłustsza, najdłuższa i
najbardziej ohydna gąsienica, jaką kiedykolwiek widział.

Wzdrygnął się.
- Och, myślałam, że to Meg - dodała, wrzucając łodygę z

gąsienicą do puszki. - Nie spodziewałam się...

- Przyjechałem, żeby zacząć prace nad programem dla

Snowdena. Spodziewałem się, że zadzwonisz do mnie po
powrocie.

- Miałam to zrobić, gdy tylko uporządkuję swoje sprawy.
- Ach tak? - spojrzał znacząco na puszkę z gąsienicami.

Zaczerwieniła się.

110

- Mówię o mojej agencji. Muszę przygotować sesję

malarstwa akwarelowego w Grass Valley i...

- Zamówienie Snowdena to też sprawa twojej agencji -

przerwał. - I sądzę, że jemu właśnie należy przyznać
pierwszeństwo.

- Czyżby? - buńczucznie uniosła podbródek. - Uważam, że

pierwszeństwo  mają  wyjazdy  już  zaprogramowane.  A
ponadto  w  naszej  pierwszej  rozmowie  twierdziłeś, że  klienci
,,Nowych  Inicjatyw"  zachowują  prawo  do  niezależności.  -
Zamilkła, jakby żałując swego wybuchu. - Nie zapomniałam
o  sprawie  Snowdena.  Zamierzam  zabrać  się  za  nią  pod
koniec tygodnia.

- Pod koniec tygodnia?! - Czy ta dziewczyna zdaje sobie

sprawę, jaka czeka ją praca? - Ależ ten program powinien
być gotów od tygodni! - wykrzyknął.

- Przecież zgodziłam się nim zająć zaledwie trzy dni temu!

- broniła się Karin.

- Masz rację. - Przypomniał sobie, że przecież sam jej

wmówił, iż to ona świadczy uprzejmość Snowdenowi. -
Jestem ci naprawdę wdzięczny - powiedział. - Pomyślałem
sobie,

że moja pomoc może przyspieszyć tempo

przygotowań.

- Tak, oczywiście. - Spojrzała na puszkę, która stała obok

jej usmarowanego ziemią uda. - Pozwól tylko, że pozbędę się
tych robaków.

Ruszył za nią w stronę małej, otoczonej siatką zagrody,

której dotąd  nie dostrzegł, tak  dokładnie bowiem zakrywało
ją  dzikie  wino.  Ktoś  bardzo  pomysłowo  zaprojektował  ten
ogród - myślał Blake. - Jest  nie tylko bardzo estetyczny, lecz
zarazem spełnia liczne funkcje praktyczne.

- A gdzie trzymacie świnie? - spytał.
- Świnie? - zdumiała się Karin, by po chwili parsknąć

śmiechem. - No cóż, gdzieś trzeba wyznaczyć granicę. Mimo
wszystko nie mieszkamy na wsi. - Wyrzuciła zawartość

111

puszki do zagrody dla ku r i oświadczyła: - No to doskonale.
Wracamy do domu i zaczynamy.

- Dobrze - powiedział, ale wciąż stal nieruchomo,

zapat rzony w rozpościerający się przed nim pejzaż. Cisza,
czyste powietrze ogrodu, widok dostojnie przechadzających
się kur

- wszystko to tchnęło dziwnym spokojem. Zwlekał długą

chwilę, zanim obrócił się, by pójść za Karin.

Później, gdy siedzieli już przy stole na patio, Karin

patrząc na Blake'a zmarszczyła czoło. Była szczerze
zaskoczona jego pytaniem.

- Kapitał? - powtórzyła. - Dlaczego o to pytasz? Usadowiła

go w chłodnym miejscu, postawiła na stole

dzban lemoniady i siadła obok, nie zwracając uwagi na

swój wygląd. Dlaczego ten człowiek zawsze pojawia się
wtedy, gdy ona wygląda jak straszydło? Prosił, aby
natychmiast

przystąpiła

pracy

nad

programem

wycieczek.  I  zrobiła  to.  Tymczasem  pierwsze  pytanie,  które
jej  zadał,  dotyczyło  posiadanego  przez  nią  kapitału.  Jeśli
chodzi  mu  o  gotówkę...  -  Mam  bardzo  małą  rezerwę  -
wyjąkała. - Zaledwie na wynajęcie następnego autobusu.

- Tym razem będzie ci potrzebna kwota na pokrycie

wynajmu kilku autobusów, a ponadto będziesz musiała
wpłacić zaliczkę. Tylko w ten sposób uzyskasz gwarancję
otrzymania

autokarów

przy

tak

krótkim

terminie

zamówienia.  Tak,  tak...  -  powiedział,  widząc,  że  Karin  z
niedowierzaniem  unosi  brwi.  -  Nie  wyobrażasz  sobie  nawet,
co  potrafią  zdziałać  pieniądze.  Ponadto  potrzebne  są
fundusze na opłatę personelu.

- Personelu?
- Nie zamierzasz chyba obsługiwać wszystkiego sama.

Jednocześnie mogą kursować trzy autobusy. W każdym
umieścimy kogoś, kto będzie udzielał podstawowych
informacji i rozdawał foldery.

112

- Foldery?
- Tak. Oddamy je do druku, gdy tylko zbierzemy

wszystkie

dane

temat

nieruchomości,

ośrodków

handlowych, szkół itd. Również informacje na temat galerii
sztuki!

- Na miłość boską! Zaczekaj! - Karin była wyraźnie

oszołomiona. Nie przewidziała tego wszystkiego. - Słuchaj,
nie zdawałam sobie sprawy z kosztów tego projektu.

- Wcale nie jest kosztowny. Możesz się zamknąć w

niecałych pięciu tysiącach.

- Ależ ja nie mam pięciu tysięcy!
- A więc będziemy musieli załatwić pożyczkę.
- Jestem już po uszy zapożyczona. Jeszcze nie zaczęłam

nawet spłacać dwu tysięcy, które dostałam od wuja. - Wolała
już nie wspominać o nie spłaconym koszcie naprawy
autobusu pana Turnera.

Odchylił się w tył i potrząsnął głową.
- Dlaczego myślisz o kosztach, zamiast o zysku. Czy

zdajesz sobie sprawę, że ta operacja da ci brutto ponad
dwadzieścia tysięcy?

- Dwadzieścia tysięcy dolarów? - Nie mogła w to uwierzyć.

- Przecież mówiłeś, że ten Snowden ma trudności finansowe.
J ak więc może sobie pozwolić na taki wydatek?

Nie

wyjścia.

punktu

widzenia

całości

przedsięwzięcia jest to wydatek niezbędny. - Blake
odchrząknął. -Nie chciałem sugerować, że Snowden ma
trudności

finansowe.

Mówiłem

tylko,

że

projekt

powiększenia  zakładów  jest  niezwykle  ryzykowny.  Ten
człowiek  kładzie  wszystko  na  jedną  szalę.  -  Blake  rozłożył
ręce.  -  No  cóż,  wszelki  zysk  łączy  się  z  ryzykiem  inwestycji.
Ale  w  przeciwieństwie  do  Snowdena,  twój  zysk  jest
gwarantowany.

113

- Pod warunkiem, że zainwestuję pięć tysięcy, których nie

mam. - Mimo wszystko nie była przekonana, czy chce się w
to wdawać.

- Nic się nie martw. Sam się zajmę uzyskaniem pożyczki.
- No dobrze. - Odprężyła się trochę. Stanowczo nie chciała

powiększać swoich długów, ale skoro można je spłacić, gdy
tylko...

- Z tym że, oczywiście oczekuję jakiegoś zabezpieczenia.
- Naturalnie. - W sprawach finansowych ,,Nowe

Inicjatywy" zawsze przestrzegały prawidłowej procedury.
Bardzo jej to odpowiadało. - Wyższy udział w zysku czy
oprocentowanie pożyczki? - spytała.

- Nic z tych rzeczy. Wolałbym coś, co ma konkretną

wartość już dziś. Coś, co mógłbym zatrzymać, gdyby nasze
kalkulacje zawiodły.

- Zawiodły? - Wyprostowała się. - Przecież mówiłeś, że

zysk jest pewny.

Właśnie przełykał lemoniadę i omal się nie zakrztusił.

Odchrząknął i odstawił szklankę.

- Tak, owszem, ale w interesach trzeba liczyć się ze

wszystkim.

- A więc nasza umowa nie wchodzi w rachubę. Nie mam

niczego, co przedstawiałoby poważną wartość.

- Właśnie, że masz. Coś, czego bardzo pragnę. Coś, co

tylko ty możesz mi ofiarować. - Uśmiechał się do niej. Nie!
Zerkał na nią pożądliwie!

Zaczerwieniła się i instynktownie odsunęła krzesło do tylu.

Czyżby nie zdawała sobie z tego sprawy od początku?
Mężczyzna, który wysyła czek na taką sumę kobiecie
spotkanej w barze...

- Nie wszystko jest na sprzedaż, panie Connors.
- Wszystko ma cenę, panno Palmer, a ja jestem gotów

zapłacić każdą, jakiej pani zażąda.

114

Zerwała się, pałając gniewem. Spięta, gotowa do ataku,

prawie nie słyszała jego dalszych słów.

- Przypuszczam, że masz jeszcze inne obrazy. Chyba

możesz się rozstać z tą ,,Diabelską Czarą "?

Zamknęła usta w osłupieniu, miotana zmiennymi

odczuciami żalu, ulgi, rozbawienia. Znów ogarnęło ją
rozdrażnienie. Robił sobie żarty.

Tymczasem on uśmiechał się do niej.
- Nie spodziewałaś się tego, co?
- Niezupełnie - odparła, od niechcenia przyglądając się

swym paznokciom. - Jestem tylko zdziwiona. Każdy, kto
chciałby zapłacić za którykolwiek z moich obrazów więcej
niż pięć dolarów, to wariat, a nie znawca.

- A więc jestem wariatem.
- Racja - zgodziła się Karin, starając się ukryć radość,

która ją ogarnęła. Chciał zatrzymać jej obraz!

To popołudnie było wstępem do wielu podobnych spotkań

poświęconych  projektowi  relokacji.  Wspólnie  naradzali  się
nad  mapami  miasta  i  omawiali  broszury  na  temat
nieruchomości. Odwiedzali dzielnice handlowe, szkoły, parki
i  tereny  rekreacyjne.  Sporządzili  mapki  tras  wycieczek  i,  w
efekcie  kilku  rozmów  przeprowadzonych  z  kandydatami,
zatrudnili  dwie  studentki  jako  przewodników.  Karin  nie
była szczególnie zdziwiona, że Blake spędza nadp rogramowo
tyle

czasu

właścicielką

małej

agencji

podróży.

Przypuszczała,  że  zawsze  pracuje  w  ten  sposób.  Przecież
pomagał  klientom,  którzy  mieli  jakieś  szczególne  problemy.
Cieszyła  się,  mogąc  w  zamian  poczęstować  go  kolacją,  do
której  podawała  świeże  warzywa  z  ogrodu  Meg,  lub,  w
ramach  relaksu  po  szczególnie  pracowitym  dniu,  skłonić  go
do popływania w basenie.

Nie zawsze jednak była to tylko przyjemność i zabawy.

Kilkakrotnie doszło między nimi do zażartych sporów.
Pierwszy wybuchł w jadalni, gdzie zasiedli przy okrągłym

115

stole, na którym piętrzyły się sterty map i próbnych
egzemplarzy broszur.

- Tak się nie da - oświadczył Blake. - Powinnaś przenieść

się do naszego biura. W bloku numer jeden jest wolne
pomieszczenie, w sam raz odpowiednie do twoich potrzeb.

- Nie chcę przenosić się do biurowca. Chcę pracować tutaj.
- Wiem o tym - potrząsnął głową z rozdrażnieniem. - Żeby

zawsze, gdy ci się spodoba, zbierać pomidory, łapać
gąsienice dla kur i Bóg wie, co jeszcze.

- I co w tym złego? - odparła zarzut. - To krótkie

odprężenie, chwilowy relaks, po którym...

- To nie jest sposób na prowadzenie interesów, czym

przypadkowo

się

zajmujesz.

Spójrz

tylko.

Jestem

przekonany, że na tym stole leżą różne śmieci, to znaczy...
rzeczy

zupełnie

niepotrzebne.

Powinnaś

być

lepiej

zorganizowana.

- Mam szafę na dokumenty w swoim pokoju.
- Zapewne wypchaną po brzegi materiałami na temat

muzeów, wystaw sztuki i tym podobnych rzeczy.

Miał rację, więc nie protestowała.
- Poza tym - kontynuował - zatrudniasz przecież

pracowników,  którzy  mają  ci  pomóc  w  prowadzeniu  tych
wyjazdów.  W  odróżnieniu  od  ciebie  nie  znają  wytyczonych
tras.  Będziesz  musiała  prowadzić  spotkania  szkoleniowe.
Gdzie  chcesz  to  robić?  Mam  nadzieję,  że  nie  zamierzasz

ściągać tych ludzi tutaj.

Jego argumenty brzmiały tak logicznie, że poddała się w

końcu.

- Ale - zmarszczyła czoło - to bardzo wiele zachodu jak na

doraźne zajęcie.

- No dobrze - powiedział, odsuwając krzesło. - Może to

jednak nie będzie zajęcie doraźne. Istnieje rzeczywiste
zapotrzebowanie na usługi tego typu. Nie tylko na relokację

116

załóg. Kierownictwa firm wciąż poszukują najbardziej
odpowiednich terenów, w których mogłyby umiejscowić...

- Chwileczkę! - Karin wyprostowała się. - Ustaliliśmy

przecież, że zajmuję się tym tymczasowo. Ponadto nie jestem
fachowcem w tej dziedzinie.

- Ale możesz nim zostać. A popyt na te usługi...
- Nic mnie nie obchodzi, jaki jest popyt. Rzucił pióro na

stół.

- Karin, co ty, u diabla, chcesz od sukcesu!
- Ludzie różnie pojmują sukces, panie Connors. Ty

przypisujesz sukces firmie tylko wtedy, gdy rozwija się i
rozrasta. Tymczasem pewnym ludziom wystarcza spokojne
jej funkcjonowanie.

- Jesteś jedyną ze znanych mi osób, która przedkłada

stagnację nad rozwój.

Podskoczyła.
- Wielu woli prowadzić interes na mniejszą skalę.
- Wymień choć jedną osobę.
- Proszę bardzo, na przykład Doiły.
- Dolly Spencer? Tu się mylisz, moja mila. Teraz właśnie

ona emocjonuje się tym, że może umieścić swoje wyroby w
sieci sklepów kolonialnych.

- To ty się emocjonujesz! Ona robi to, co chcesz, ale wcale

nie jest z tego powodu uszczęśliwiona.

- Skąd ci to przyszło do głowy? - Spojrzał na nią z ponu rą

miną. Karin zarumieniła się. Nie miała prawa wtrącać się w
sprawy Dolly, ale teraz była zmuszona wszystko mu
wyjaśnić.

- To nie ja tak myślę. To ona tak powiedziała. - Blake był

wyraźnie  przygnębiony.  Wyciągnęła  rękę,  chcąc  dotknąć
jego  ramienia.  -  Nie  ma  nic  przeciw  tobie  ani  twoim
pomysłom.  Jest  ogromnie  wdzięczna  za  to,  że  jej  pomogłeś.
Sama mówi, że po raz pierwszy w życiu nie musi się martwić
o pieniądze. Ale uważa, że to wystarczy.

117

- Wystarczy? Pomyśl, mogłaby zarobić milion dolarów. A

jej jedyny syn mógłby je odziedziczyć!

- Ale czy ty nie rozumiesz, Blake, że nie tego ona chce? I że

z  całą  pewnością  nie  tego  chce  Keith.  -  Karin  zawahała  się
przez chwilę, starając się  dobrać właściwe słowa. - Blake,  to
niełatwo  być samotną  matką.  Takiej  kobiecie potrzebny  jest
czas. Czas, by zobaczyć, jak syn gra w koszykówkę, czas, by
sprawdzić  odrobione  lekcje,  a  także  czas  na  wspólną  chwilę
wytchnienia.  Walka  o  milion  dolarów  nie  zawsze  jest
najważniejsza.  Próbuję  ci  tylko  powiedzieć,  że  samo  życie
jest  równie  ważne,  jak  zarabianie  na  życie,  i  że  należy
dobrze wyważyć obie te sprawy.

Blake wciąż miał ponury wyraz twarzy. Wtem uśmiechnął

się do niej.

- W porządku. Przyjąłem do wiadomości. A jakie ty masz

powody? Nie jesteś samotną matką. I nie chodzi tu o milion
dolarów. A więc zabierajmy się do roboty.

118

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Doprawdy, ogromnie się cieszę, że wreszcie zakończyłeś

prace  nad  programem  relokacji  personelu  Snowdena.  -
Słodki  ton  Vickie  z  trudem  maskował  jej  złość,  gdy  dwa
tygodnie  później  siedziała  przy  stole  konferencyjnym
nap rzeciw  Blake'a.  -  Może  teraz  zajmiemy  się  sprawami
nap rawdę istotnymi dla ,,Nowych Inicjatyw"?

- Sądzę, że sprawy istotne dla firmy prowadzone były, jak

zawsze pod moją nieobecność, przez moich dwu zaufanych i
kompetentnych zastępców. - Blake uśmiechnął się. - To takie
krzepiące, że zawsze mogę liczyć na waszą fachowość.

- Wolelibyśmy słyszeć mniej komplementów, za to częściej

cię widywać - odparła Vickie. - Doprawdy, Blake, wiesz
przecież, że pewne sprawy wymagają twojej interwencji, na
przykład kwestia sfinansowania Blascoe Tool i...

- Ależ, Vickie - przerwał jej Pete. - Wszystko już ustaliłem

z Wells Fargo. Blascoe ma pożyczkę w kieszeni, a Blake'owi
należy się czasem chwila oddechu.

Blake uśmiechnął się. Chwila oddechu... Tak właśnie

Karin

określała

owe

nieplanowane,

jednocześnie

niezaprzeczalnie miłe przerwy, kiedy to przyglądali się
kurom, pływali w basenie lub...

- Oddechu? Tak to nazywasz? - Nozdrza Vickie drgały. -

Według  mnie,  to  zupełnie  bezsensowna  praca,  próba
wyciągnięcia  mało  ważnej  firmy  jednej  z  najmniej
produktywnych  klientek.  Jesteśmy  doradcami,  a  nie
najemnymi pracownikami.

119

- Indyk dla ciebie, Vickie; pastrami dla Pete'a, a dla mnie

ciemny chleb z szynką. - Blake rozdzielał kanapki,
dostarczone z pobliskich delikatesów.

- Doprawdy, Blake, dajesz zły przykład - powiedziała

Vickie, odwijając kanapkę. - Inni klienci będą oczekiwali od
ciebie tego samego.

- Hm - Blake otworzył puszkę coli i spojrzał na porządek

dzienny,  który  Vickie  przygotowała.  Była  diablo  sprawna,
kompetentna,  pewna,  a  zarazem  dekoracyjna.  Dostatecznie
dekoracyjna,  by  przyciągnąć  mężczyznę,  który  -  jak  miał
nadzieję  -  potrafi  ją  zmiękczyć.  Jeśli,  oczywiście,  temu
mężczyźnie  nie  przeszkadzałoby  w  niej  to  coś  kociego,
drapieżnego.  W  każdym  razie  miała  rację,  przyznał,
pociągając  łyk  z  puszki.  Za  wiele  czasu  spędzał  z  Karin,  a
prawdę powiedziawszy, była to bardziej rozrywka niż praca.
Oczywiście  początkowo  należało  Karin  pokierować,  ale  z
chwilą,  gdy  naprowadził  ją  na  właściwy  tor,  powinien  się
usunąć.  Nie  zrobił  tego.  Być  może  ze  względu  na  jej
zwariowany  dom,  tak  różny  od  wszystkiego,  czego
doświadczył  w  swoim  życiu.  Wszyscy  byli  tam  stale  czymś
zajęci,  a  przecież  odnosił  wrażenie,  że  się  bawią,  że  sprawia
im to przyjemność. Może to właśnie go wciągnęło? Doszło do
tego,  że  wyrywał  chwasty,  że  przy  domu  ćwiczył  z  Bobem
grę  w  golfa,  że  rozważał  z  Meg  różne  dziwaczne  pomysły,
oceniał  jej  obrazy  i  wraz  z  nią  zajmował  się  zdrową

żywnością. Ale najmilsze chwile spędzał z Karin. Oczywiście
zdarzało  się,  że  leniuchowali,  siedząc  na  brzegu  basenu  lub
pływając,  ale  zajmowali  się  również  sprawami  firmy.
Przygotowywali  broszury  reklamowe,  sporządzali  mapy
tras,  odwiedzali  miejsca,  które  nigdy  nie  przyszłyby  mu  do
głowy.

- Pizzerie i kręgielnie? - dziwił się. - Dlaczego mamy je

oglądać?

120

- Ludzie muszą wiedzieć, gdzie będą przesiadywać ich

nastolatki - odpowiedziała. Wciąż miał jej obraz przed
oczyma: śmiała się do niego, a sok pomidorowy spływał jej
po brodzie.

- No i co w tym złego?! - Słowa Pete'a, głośniejsze niż

zwykle,  wdarły  się  w  marzenia  Blake'a.  Ocknął  się,  słysząc
gorącą  dyskusję  między  Pete'em  a  Vickie.  Spierali  się  o  to,
który  z  czterech  nowych  kandydatów  zajmie  trzy
pomieszczenia w biurowcu. Wkrótce miały się zwolnić.

- Myślę, że powinniśmy odstawić drukarnię Lowella -

powiedziała Vickie. - Nie mamy teraz miejsca, zresztą nie
wiem, czy w ogóle brać ją w rachubę.

- A więc wszystko sprowadza się do tego, kto jest najlepszy

- spierał się Pete. - Lowell to wysoka jakość. Myślę, że
powinniśmy go poprzeć.

- Zamiast zaangażować specjalistę do spraw kształtowania

wizerunku firmy? Przecież to jest najważniejsze.

- Nic podobnego - powiedział Pete. - Najważniejszą rzeczą

jest produkt.

- Słusznie - słodko odparła Vickie. - Coś nowego,

oryginalnego. A kreowanie obrazu firmy to rzecz nieznana,
nie tak, jak pospolita...

- Ej, poczekajcie chwilę! - przerwał im Blake. - Może

będziemy mogli pomieścić wszystkich. Wkrótce odejdą od
nas ,,Desery Dolly".

- Co takiego?! - wykrzyknęła Vickie, a oboje ze

zdumieniem obrócili się do Blake'a.

- Przecież właśnie postanowiliśmy, że będą zaopatrywać

sieć sklepów spożywczych - dziwił się Pete.

- Okazuje się, że Dolly nie zależy na dalszym rozwoju i nie

chcę jej do tego zmuszać.

Jej

perspektywy

handlowe

są

nieskończone

przekonywał Pete.

Ale Blake był nieugięty.

121

- To była dobra klientka. Osiągnęła tyle, ile chciała.

Pozwolimy jej odejść dobrowolnie i rozstaniemy się w
przyjaźni.

Wyjazdy relokacyjne zakończyły się ogromnym sukcesem.

Pan Snowden wysłał Karin kwiaty, dołączył do nich premię i
osobiste  podziękowanie za  pomoc w  rozwiązaniu  kłopotów z
przeniesieniem  personelu. A Blake zaprosił ją na kolację, by
uczcić ten sukces. Tym razem wybrał  restaurację z orkiestrą
grającą  głównie  rock  and  rolla.  Tańczyli  jak  nastolatki.  A
Blake powtarzał jej, że jest cudowna.

- Twój entuzjazm udziela się innym. Masz taką otwartą,

szczerą twarz. To wspaniałe połączenie. Snowden mówił mi,

że ludzie błagają go o przeniesienie do Sacramento. -
Podniósł w górę kieliszek. - Za twoją pomyślność, Karin.

- I za twoją. - Karin dotknęła jego kieliszka swoim. -Wiesz,

że bez twojej pomocy nie dałabym rady. Dziękuję.

- Nie dziękuj. Mówiłem ci, że to mój fach. Ale praca z

kimś, kto ma twoje zdolności i pomysłowość, jest naprawdę

łatwa. Cieszę się na samą myśl, że mogę uczynić cię bogatą,
Karin. Tylko nic nie mów. - Uniósł rękę, jakby chciał uciszyć
jej protesty. - A właściwie powiedz mi jedno. Co masz
przeciwko dużym pieniądzom?

- Sądzę... - zawahała się, zbita z tropu poważnym wyrazem

jego twarzy. - Chyba nigdy o tym nie myślałam. Zawsze
zarabiałam tylko na życie.

Postawił kieliszek na stoliku i potrząsnął głową.
- Karin - powiedział miękko. - Czy wiesz, na czym polega

problem  większości  ludzi?  Nie  potrafią  planować  na  wielką
skalę  i  dlatego  nigdy  nie  wyjdą  poza  przeciętność.  Ale  ty
jesteś  inna.  -  Nachylił  się  ku  niej,  mówiąc  żarliwie.  -  Masz
wszelkie  dane,  by  osiągnąć  sukces.  Nie  tylko  inteligencję  i
pomysłowość,  ale i wrodzony  wdzięk. -  Ciągnął  dalej  w  tym
duchu,  a  ona  spijała  każde  słowo  z  jego  ust,  radując  się
zachwytem promieniującym z jego oczu.

122

Później, gdy już siedzieli na kanapce w jej cichym pokoju,

powiedział raz jeszcze:

- Jestem dumny z ciebie, Karin.
Uśmiechnęła się do niego, ale ,,dziękuję ci" uwięzło jej w

gardle.  W  łagodnym  blasku  lampy  zdecydowane  rysy  jego
twarzy  nabierały  wyrazistości.  Wydawało  jej  się,  że
odczytuje  jakieś  pytanie  w  uniesieniu  jego  brwi.  Gdy  wziął
ją w ramiona, czule muskając ustami jej usta, odpowiedziała
mu  całym  ciałem.  Jej  drżąca  dłoń  dotknęła  jego  twarzy,  a
palce pieszczotliwie błądziły po brodzie.  Jego szybki oddech,
jego  szept:  -  Karin,  o  Karin!  -  przejmował  ją  doznaniem
czystej  rozkoszy.  Słodkie  upojenie  zmysłów  potęgowała

świadomość, że i ona daje mu rozkosz. Jej palce wplątały mu
się we włosy, gdy objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie.
Jego pocałunki stały się coraz gorętsze, coraz bardziej

żarliwe, a gdy dotarł ustami do wgłębienia u nasady jej szyi,
zapragnęła stopić się z nim w jedno, pogrążyć w całkowitym
zapomnieniu.

Po długiej chwili lekko się odsunął. Widziała, jak stara się

zapanować nad emocjami.

- Jesteś dla mnie bardzo ważna, Karin - powiedział,

wsuwając jej lok za ucho. Była mu wdzięczna za ten
opiekuńczy gest, który pozwolił jej zapanować nad sobą.

- Pan też jest dla mnie bardzo ważny, panie C -

powiedziała żartobliwym tonem, ale serce jej przepełnione
było szczęściem. W nagłym olśnieniu pojęła, że kocha
Blake'a

Connorsa.

Umilkła,

porażona

radością

zdumieniem, jakim przejęło ją odkrycie tej prawdy.

Blake również milczał, zdawał się pogrążony w myślach.
Wstał i podszedł do okna, za którym zapadał już zmrok.

Nie  widziała  jego  twarzy,  tylko  napięty  kształt  ramion.  Czy
wydawało  jej  się,  czy  też  zmagał  się  z  wewnętrznym
niepokojem?  Odruchowo  podeszła  do  niego  i  dotknęła  jego
ręki. Szybko się obrócił i ujął jej obie dłonie.

123

- Zapewniam cię, że zrobimy z twojej agencji kwitnące

przedsiębiorstwo

powiedział

swoim

zwyczajnym,

energicznym i pogodnym tonem. W jego oczach czaiła się
obietnica.

Uśmiechnęła się, skupiona na owym ,,my". Więc zrobimy

to razem...

- Mam wielkie plany - rzekł i żartobliwie mrugnął,

dodając jej otuchy.

Skinęła głową. Była gotowa zrobić wszystko, by spełniły

się jego wielkie plany.

W takim właśnie radosnym uniesieniu upłynęły jej kolejne

miesiące,  wrzesień  i  październik.  Karin  dostosowywała  się
do wszelkich sugestii  Blake'a.  Z  wielkim  powodzeniem.  Tak
jakby  jeden  sukces  rodził  następny.  Gdy  tylko  skończyła  ze
Snowde-nem, otrzymała zlecenia  na wyjazdy  relokacyjne  do
pobliskich  miast.  Zorganizowała  również  dwudniową
wycieczkę  dla  kogoś  ze  Szkocji;  o  jego  względy  zabiegało
jedno  z  wielkich  przedsiębiorstw  w  Sacramento.  Był  to
miłośnik  golfa.  Podjęła  się  dla  niego  objazdu  pól  golfowych
w promieniu stu mil.

W tym czasie zaczęły się chłodne, rześkie dni jesienne,

przeplatane  deszczami.  Karin  spędzała  większość  czasu  w
swoim  gabinecie  w  zespole  biur  ,,Nowych  Inicjatyw".  Jej
firma  rozrosła  się  do  takich  rozmiarów,  że  Karin  tonęła  w
pracy  papierkowej.  Nigdy  nie  dałaby  sobie  rady  bez
wielkiego  biurka  i  kilku  szaf  na  akta,  by  nie  wspomnieć  o
telefonie,  usługach  działu  rachunkowości  i,  oczywiście,  o
personelu,  który  składał  się  teraz  z  sześciu  studentów,
zajmujących  się  wycieczkami  w  wolnym  czasie  pomiędzy
wykładami i seminariami.

Spodziewała się, że pracując w budynku ,,Nowych

Inicjatyw"  będzie  częściej  widywać  Blake'a.  Tymczasem
widywała go  rzadziej. Często wyjeżdżał z miasta, a kiedy już
był  w  firmie,  zazwyczaj  zamykał  się  w  swoim  wielkim

124

gabinecie.  Od  czasu  do czasu  mignął  jej, wychodząc z  biura
z  Pete'em  albo  Vickie,  zapewne  na  lunch  czy  na  jakieś
spotkanie.  Karin  starała  się  zlekceważyć  nagłe  ukłucia
zazdrości,  starała  się  oprzeć  powracającej  wizji  pięknej,
egzotycznej  Vickie,  pochylonej  uwodzicielsko  nad  Blakiem,
dotykającej  go...  Oczywiście,  mieli  wspólne  narady  i
wspólnie  brali  udział  w  spotkaniach.  Była  przecież  jego
zastępcą. Ale, czy tylko zastępcą?

Czasami,

gdy

przesuwała

palcem

wzdłuż

trasy

wyznaczonej  na  mapie  albo  gdy  przejeżdżała  przez  jakąś
okolicę, by zbadać, gdzie są pizzerie i dzielnice handlowe, nie
mogła odsunąć od siebie wspomnień tych dni, kiedy robiła to
razem z Blakiem. Brakowało go jej boleśnie. To zabawne, że
czuję się tak opuszczona - mówiła sobie. Poświęcił swój czas,
by  ją  nauczyć,  a  teraz  musi  radzić  sobie  sama.  Jeśli
widywała go teraz rzadziej, to dlatego, że był tak zajęty, jak i
ona.  Poza  tym  szukał  jej  przecież  w  wolnych  chwilach.
Trzykrotnie wpadł do jej domu, dwa  razy wziął ją na lunch,
a  tej  pamiętnej  nocy  na  kolację.  Powiedział  jej,  że  jest
bardzo z niej dumny, że stworzyła nową branżę i że Agencja
Tu rystyczna K. Palmer zyskała renomę ogólnoamerykańską.
Dodał, że wkrótce będzie otrzymywała oferty z całego kraju.
To prawda, odniosła niezwykły sukces - zarabiała więcej, niż
kiedykolwiek wydawało jej się to możliwe.

Powinnam wpaść w radosne uniesienie - myślała Karin

pewnego  ponurego  październikowego  dnia.  Stała  w  oknie
swojego biura, patrząc na zbierającą się mgłę. Ale nie mogła
wyzwolić  się  z  głębokiego  uczucia  przygnębienia.  Co  za
głupota!  Pogrążać  się  w  rozpaczy  dlatego,  że  nie  jestem
razem z wycieczką zmierzającą  do  muzeum  de Younga,  aby
obejrzeć  wystawę  sztuki  świątecznej?!  Zatrzymywał  ją
ogrom  papierkowej  roboty oraz  przygotowania  do porannej
sesji szkoleniowej. Sprawy te wymagały jej obecności.

125

A tak uwielbiała święta. Wszystkie święta. Wiedziała, że

wycieczka zatrzyma się w Nut Tree na śniadanie i obejrzy
czarownice, duchy i czarne koty, które wykonano z dyni i
gałganów.

Potem pójdą do muzeum, by jak zawsze podziwiać

wspaniałą wystawę ukazującą różnorodne idee twórcze. A
przecież zbliża się i Dzień Dziękczynienia, i Boże
Narodzenie...

Boże Narodzenie. Ulubiony okres roku. Kiedy była

dzieckiem...  Przypominała  sobie  oczekiwanie,  podniecenie,
prośby,  które  kierowała  do  Świętego  Mikołaja.  Ale  nawet
jako  kobieta  dorosła  nie  przestała  uwielbiać  świąt  Bożego
Narodzenia.  Ten  dzień,  pełen  radości  i  ciepłej  gościnności,
spędzany  z  najbliższymi  osobami,  nigdy  nie  zawiódł  jej
oczekiwań.  W  ubiegłym  roku  razem  z  Meg  własnoręcznie
namalowały  kartki  świąteczne.  Wykonały  też  z  gałganków
małe laleczki - podobizny Świętego Mikołaja. Ależ, na miłość
boską,  po  co  jej  nowe  pomysły!?  Dobrze  będzie,  jeśli w  tym
roku zdoła choćby ubrać drzewko!

Praca posuwała się wolno. Co parę minut łapała się na

tym,  że  trzymając  w  ręku  plik  broszur,  nieruchomo
wpatruje się w przestrzeń. Blake... Tak, miał prawdziwy dar
robienia  pieniędzy.  A  także  dar  pomagania  innym  w  ich
zdobywaniu.  Przypomniała  sobie,  jak  wyciągnął  z  kłopotów
przyjaciela,  który  trudnił  się  handlem  kosmetykami.
Przypomniała sobie człowieka z chorym  kręgosłupem, który
dzięki  Blake'owi  zdołał  przekształcić  upadający  sklepik  z
nasionami  w  kwitnącą  firmę  wysyłkową.  Pomyślała  na
koniec  o  sobie.  I  wtedy,  w  nagłym  olśnieniu,  pojęła,  że
stanowiła  dla  niego  jedynie  ułamek  kolejnego  projektu.
Blake  nie  interesował  się  osobą  Karin  Palmer.  Interesowała
go wyłącznie prowadzona przez nią agencja podróży!

126

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- Będzie mi ciebie brakowało - powiedziała Karin, gdy

pewnego dnia, w jakieś trzy tygodnie później, natrafiła na
pakującą się Dolly.

- Och, nie przejmuj się! - odpowiedziała wesoło Dolly. - W

dalszym ciągu będę dostarczać ci bułeczki. Otwieram mały
sklepik, a Sally nadal będzie ze mną pracować. - Wręczyła
Karin wizytówkę ze swym nowym adresem.

- Nie rozumiem, czemu wycofujesz się teraz - powiedziała

J ane, która weszła w tej chwili. - Przecież twój interes
właśnie zaczął się rozwijać.

Dolly zaśmiała się.
- ,,Nowe Inicjatywy" to zaledwie punkt do startu. A mnie

się wydaje, że ja już wystartowałam. Dostarczanie deserów
hotelom zapewnia regularny dochód. Mogę teraz zajmować
się tym, czym chcę. Mogę posiedzieć w domu z Keithem... Na

życie mi wystarcza. Karin, podaj mi blachę z bułeczkami.

127

Karin podała blachę, myśląc przez cały czas o słowach

Dolly. Czas... Móc robić to, co się chce...

- Rozumiem, o co ci chodzi - powiedziała powoli.
- A ja nie - odezwała się szorstko Jane. - Connors wiąże ze

mną wielkie nadzieje i będę się go trzymała.

Karin obrzuciła ją szybkim spojrzeniem. Ach, więc Blake

Connors znowu powrócił do jej łask.

J ane uchwyciła spojrzenie Karin. Uśmiechnęła się.
- Tak. w końcu ujrzałam światło w tunelu. - Podniosła

lewą rękę. Nie nosiła już lśniącego diamentu.

- Och, przepraszam - automatycznie powiedziała Karin.
- Nie masz za co przepraszać. Dobrze się czuję bez tego

pierścionka. Uwierz mi, że bez względu na to, co Connors
zrobił Jackowi, ten nędzny tchórz zasługiwał na to.

- Ale Blake nic mu nie zrobił... - Karin przerwała w porę.

Nie  leżało  w  jej  interesie  dalsze  omawianie  tej  sprawy.  -
Pomogę ci - zwróciła się  do Dolly.  Wszystkie trzy starały się
zamknąć  wielkie  pudło,  oklejając  je  taśmą.  Karin  cieszyła
się,  że  Jane  zerwała  z  Jackiem  Austinem.  Nie,  nie  tylko  z
tego  powodu... Cieszyła się, gdyż  Jane zrozumiała w  końcu i
sama przyznała, że Blake jest uczciwym człowiekiem.

Tak, jest uczciwy - pomyślała ze smutkiem. Mówił

przecież tylko tyle, że jest ona osobą niezwykłą, i że z jej
agencji uczyni niezwykłe przedsiębiorstwo. To nie jego wina,

że zrozumiała to inaczej.

- Zastanawiałam się nad rozwojem przedsiębiorstwa,

takim,  jakie  sugerował  mi  pan  Connors  -  zwierzyła  się  jej
Dolly,  kiedy  Jane  wyszła.  -  Rozbudować  je  w  poważną
firmę...  Wiesz,  dla  Keitha...  Ale  nie  sądzę,  by  pochłaniał  go
zawód  piekarza.  -  Dolly  uśmiechnęła  się. - Nalej  nam  kawy,
Karin.  Jestem  taka  zmęczona,  a  chciałabym  cię  o  coś
zapytać.

Karin napełniła dwie filiżanki i usiadła obok Dolly.

128

- Wiesz, jak wygląda pracownia twojej ciotki na

poddaszu? - zapytała Dolly, a kiedy Karin przytaknęła,
ciągnęła dalej. - Chciałabym urządzić taką samą pracownię
dla Keitha. Czy mogłabyś mi pomóc? Wiesz, jak to zrobić.

- Wspaniale! - Karin z entuzjazmem zajęła się planem

Dolly, niemalże nieświadoma pogłębiającej się w niej
zazdrości. Czas i przestrzeń, w której możesz robić to, co
lubisz. ..

Nie były to pierwsze zajęcia z dziedziny malarstwa, w

których  nie  mogła  wziąć  udziału.  Wycieczki  dla  miłośników
sztuki  stawały  się  coraz  rzadsze,  wypierane  przez  bardziej
lukratywne  wyjazdy  relokacyjne  i  wyjazdy  organizowane  z
okazji  kongresów.  Pod  ciężarem  obowiązków  Karin  była
zmuszona  przekazać  oprowadzanie  swym  pomocnikom.
Jednakże  postanowiła,  że  pojedzie  do  Malibu.  Miała
nadzieję, że  to wydobędzie  ją z  nieustannego przygnębienia.
Trzy  dni  bez  ponurych  deszczów  północnej  Kalifornii.  Trzy
dni  pod  opieką  słynnej  akwarelistki  Madeline  Kolensky.
Tyle  mogła  się  od  niej  nauczyć!  Trzy  dni,  by  cieszyć  się
słońcem, morzem i piaskiem.

Ale czynności relokacyjnych związanych z otwarciem

zakładów elektronicznych w Stockton nie można było
odłożyć. Niestety, tu zaufać mogła tylko sobie. Na domiar
złego Stockton... Nie lubiła Stockton.

Tego poranka, tuż przed wyjazdem, siedziała z ciotką i

wujem, nieszczęśliwa, sfrustrowana i zawstydzona.

- Po prostu jestem leniwa - wymamrotała.
- No i dobrze. Każdy ma prawo do jakiejś wady -

uspokoiła  ją  Meg.  -  Moją  wadą  jest  picie  kawy  -  dodała,
nalewając sobie  jeszcze  jedną filiżankę  parującego  napoju. -
Wiem,  że  to  niezdrowe,  ale  za  bardzo  lubię  kawę,  by  z  niej
rezygnować.

- A ja nie lubię lenistwa. W każdym razie nie powinnam go

lubić - powiedziała Karin, nadziewając na widelec kawałek

129

grapefruita.  -  Mam  jechać  do  Stockton,  kręcić  się  po
dzielnicy  handlowej  i  wyszukiwać  działek  na  sprzedaż,  a
tymczasem  wolałabym  leżeć  na  plaży  w  Malibu  i
ewentualnie  malować.  Wolałabym  nawet  zostać  tutaj  i
pomóc ci w porządkowaniu kwietnika.

Meg zaśmiała się.
- A widzisz, wcale nie jesteś leniwa. Jesteś taka, jak ja. Nie

chcesz się nudzić. Chcesz robić to, co cię bawi.

- Zapewne. Tylko że trzeba z czegoś żyć.
- No i znowu wróciliśmy do tego. - Meg spojrzała uważnie

na siostrzenicę, a potem powiedziała: - Nie możesz być
niewolnicą swojej firmy ani pieniędzy.

Bob odłożył gazetę, którą właśnie czytał.
- Nie słuchaj jej. Dopóki nie jesteście bogate i niezależne,

ktoś musi finansować wasze kaprysy. Taki naiwniak jak ja,
który jest niewolnikiem pieniądza.

- Ach, ci mężczyźni! - wykrzyknęła Meg. - Życie, panie

Palmer, nie sprowadza się do pieniędzy. Nie zapominaj o
tym.

- Pogroziła mu palcem. - Dzięki moim kaprysom jesteś

zdrowy, szczęśliwy i dobrze odżywiony.

- Dobrze, dobrze, ale zachowajmy zdrowy rozsądek.
- Bob wstał, by pocałować żonę. - Musisz się zgodzić,

kochanie,  że  pieniądze  są  konieczne.  Karin  zrobiłaby
najlepiej,  wychodząc  za  tego  tenisistę,  który  za  nią  lata.
Miałaby  się  z  czego  utrzymać.  -  Zaśmiał  się  i  wyszedł  z
pokoju.

- Nie myślę, żeby Richard popierał ten pogląd. - Karin

uśmiechnęła się do Meg. - On sądzi, że powinniśmy razem
zdobywać i razem się dzielić.

- Rozumiem. - Meg uniosła brwi. - To bardzo współczesne.

Właściwie nie ma w tym nic złego. Jeśli dokonałaś takiego
wyboru... A dokonałaś?

- Obawiam się, że już za późno na wybór.

130

- Dlaczego?
- Richard zamieszkał z Joyce. Ona i Al zerwali ze sobą,

Richard zaczął ją pocieszać...

- Rozumiem. - Meg badawczo spojrzała na Karin. - Czy to

sprawia ci przykrość?

- Ależ skąd! - Karin odsunęła filiżankę kawy. - Lubię

Richarda,  ale  tylko  jako  przyjaciela.  Wiedziałam,  że  chciał
ode  mnie  czegoś  więcej  i  myślę,  że  nie  powinnam  była
spędzać  z  nim  tyle  czasu.  -  Zawahała  się.  -  Widzisz,  on  jest
zabawny i odciągał mnie od... od innych spraw.

Meg nie przestawała przyglądać się jej badawczo.
- A jeśli nie Richard, to kto to jest?
- Nikt - odrzekła Karin, szybko usuwając Blake'a ze swych

myśli. - Skąd przyszło ci to do głowy?

- Za długo trwasz w melancholijnym nastroju.
- Och, Meg. Nie potrafię prowadzić przedsiębiorstwa.

Jestem  już  chora  od  tego  zwiedzania  willowych  dzielnic,
tłumaczenia  moim  przewodnikom,  gdzie  pójść  i  co
powiedzieć. Strasznie nudne! - Wstała i odrzuciła serwetkę. -
Przepraszam,  nie  powinnam  narzekać.  Wszystko  idzie  tak
dobrze. Do licha, chyba jestem leniwa.

- Albo zbyt zaangażowana - spokojnie powiedziała Meg.

Karin, która już zmierzała ku wyjściu, odwróciła się nagle.

- Ciociu, co chcesz przez to powiedzieć?
- Sama wiesz, dwie firmy, dwu mężczyzn, i brak czasu,

żeby to uporządkować.

- Ależ nie, Meg. Nie masz racji. To nie... - urwała,

niezdolna przeciwstawić się prawdzie. Kochana, miła,

śmieszna Meg była jednak spostrzegawcza. - Może
rzeczywiście powinnam to przemyśleć, co?

- Tak sądzę. - Meg nalała sobie następną filiżankę kawy.
- Dziękuję. - Karin ucałowała ciotkę i wyszła. Pogrążona w

myślach jechała autostradą numer pięć. Meg

131

miała rację. Dwu mężczyzn: Richard i Blake. Czy Richard

kiedykolwiek  wchodził  w  rachubę?  Przyznaj  się,  Karin.
Oczywiście,  wchodził.  Był  pożądanym  odwróceniem  uwagi.
Dobry  partner  tenisowy,  towarzysz  wypraw  do  teatru,

żartował, schlebiał i pomagał oderwać myśli od Blake'a.

Blake. Mój Boże, jak mogła się do tego stopnia

zaangażować?  Nigdy  tego  nie  chciała.  Już  pierwszego  dnia,
kiedy  ulegając  jego  urokowi  poszła  z  nim  na  lunch,  czuła
niebezpieczny  magnetyzm,  który  z  niego  promieniował.
Przysięgła  sobie  wówczas,  że  będzie  unikać  Blake'a.  Gdyby
nie  przyszedł  do  domu,  nie  namówił  jej,  by  przyłączyła  się
do ,,Nowych Inicjatyw"...

Jej palce zacisnęły się na kierownicy. Blake... Czy byłaby

znudzona,  gdyby  teraz  znalazł  się  obok  niej?  Nie.
Odpowiedź  nie  wymagała  namysłu.  Gdyby  był  obok  niej,
czułaby  się  szczęśliwa.  Aura  radości  obejmowała  każdą
czynność  wykonywaną  wespół  z  nim.  A  kiedy  ją  całował...
Fala  namiętności  przepłynęła  przez  nią.  Poczuła  bolesną
tęsknotę.  Wiedziała,  że  z  chęcią  uczyni  wszystko,  o  co  ją
poprosi.

Ale on nie prosił o nic. Mimo że odgadywała, iż tak jak

ona przeżywał chwile ich zbliżenia. Odczuwała z jego strony
swego  rodzaju  powściągliwość.  Mówił,  że  jest  niezwykła,  i
dodawał  coś  jeszcze:  ,,Sprawi  mi  przyjemność,  że  za  moją
sprawą będziesz bogata".

To jego marzenie. Nie jej.
Dwie firmy... Jedna, która nudziła ją, wciągała w pułapkę

i przynosiła jej pieniądze. Druga, która pozwalała na
podróże, kontemplację sztuki, umożliwiała wypoczynek i
przynosiła jej szczęście.

Prosty wybór - raczej szczęście niż bogactwo.
Ale wciąż dręczyło ją uporczywe pytanie.
Gdyby Blake powiedział: ,,pobierzmy się", albo: ,,chodź,

zamieszkaj ze mną ". Gdyby nawet wymienił magiczne

132

słowo: miłość... Wiedziała jednak, że ani takie wyznania, ani
takie  propozycje  Blake'a  nie  wystarczą  jej.  Byłaby  tylko
cząstką  samej  siebie,  gdyby  nie  mogła  podążyć  za  swoim
marzeniem,  gdyby  nie  mogła  postępować  zgodnie  z  sobą
samą.  Nie  byłaby  szczęśliwa.  Nikomu  też  nie  mogłaby  dać
szczęścia.

Tak więc tego poranka, wjeżdżając do centrum Stockton,

podjęła decyzję. To będzie ostatnia przeprowadzka, którą się
zajmuje.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Blake patrzył na nią, jak gdyby nie mógł uwierzyć w to, co

słyszy.

- O czym ty mówisz? Chcesz rzucić ,,Nowe Inicjatywy"?! -

wybuchnął gniewem.

Karin przełknęła ślinę. Nie chciała zrywać z ,,Nowymi

Inicjatywami ". W każdym razie jeszcze nie teraz.

133

Odpowiadał  jej  panujący  tam  system  pracy,  a  także  to,  że
,,Nowe  Inicjatywy"  załatwiały  za  nią  wszelkie  rezerwacje  i
prowadzenie  księgowości.  Powiedziała  to  Vickie,  jeszcze
zanim Blake wszedł  do sali  konferencyjnej. Wówczas Vickie
spojrzała na nią z nie skrywanym rozbawieniem.

- Moja droga Karin, wiesz przecież, że nie zajmujemy się

obsługą. Naszym celem jest rozwój, poprawa, postęp.

Karin niezręcznie obracała w palcach prospekt, nad

którym dyskutowała z Vickie. Wolałaby rozmawiać z
Pete'em. Omawiając z Vickie kwestie dotyczące kierowania
przedsiębiorstwem zawsze czuła się jak idiotka.

- Ale ja chcę postępu - powiedziała. - Tyle że w tej

dziedzinie, którą obrałam. A jest nią sztuka.

Twarz Vickie rozjaśnił uśmiech wyższości.
- To w ogóle nie ma sensu. Wycieczki dla miłośników

sztuki przynoszą tylko straty.

Karin, która z całą wyrazistością przypomniała sobie

słowa

Blake'a

,,artystycznym

utracjuszostwie"

wypowiedziane  wówczas  w  Mendocino,  na  chwilę  zgubiła
sens  tego,  co  mówiła  Vickie.  Ale  to,  co  przypomniała  sobie,
rozdrażniło  ją,  wzmacniając  jej  postanowienie.  Toteż  gdy
Vickie  gratulując  pomyślnego  załatwienia  sprawy  w
Stockton,  dodała:  -  J ak  z  pewnością  wiesz,  relokacje
przynoszą  ci  najwięcej  pieniędzy.  Oczywiście  przyjmiesz
ofertę Simco Corporation? - Karin odpowiedziała z całą siłą:
- Nie!

To wtedy Vickie rozpoczęła tyradę o postępie i stagnacji.
- Obawiam się. że my w ,,Nowych Inicjatywach "

marnujemy swój czas. Jeśli rzeczywiście nie zależy ci na
rozwoju twojego przedsiębiorstwa, to w naszym interesie
leżałoby, żebyś wycofała się od razu.

Karin słuchała, zmagając się z emocjami. Wycofać się z

,,Nowych Inicjatyw"? Odejść od Blake'a?

134

- Ależ zależy mi na rozwoju mojej firmy! - Zajęła pozycję

obronną, nie chcąc zrywać tych słabych więzi z Blakiem. -
J ak ci już mówiłam - powiedziała, stukając folderem -
skoncentruję się na organizowaniu zajęć artystycznych.

- Zajęcia artystyczne! - parsknęła Vickie, jak gdyby

mówienie o nich dowodziło złego smaku. - Doprawdy, Karin,
nie rozumiemy się.

- Ale gdyby dało się z nich uczynić rzecz opłacalną... -

powoli ciągnęła zaalarmowana Karin. Jej cel okazał się
pozorem. Nie chodziło o pracę z Blakiem, lecz o jego
obecność. Bo to on dawał poczucie życia i szczęścia.

- Czy nie rozumiesz? Zmierzamy w różnych kierunkach.

A to nigdzie nie prowadzi - powiedziała Vickie.

I jest nieuczciwe - pomyślała Karin. - Nieuczciwe wobec

Blake'a, którego celem jest postęp. Nieuczciwe także wobec
mnie, gdyż chcę czegoś innego.

- Tak, chyba najlepszą rzeczą z mojej strony byłoby

wycofanie się-powiedziała z namysłem.

I właśnie wtedy Blake wszedł do sali konferencyjnej. Bez

wątpienia przyszedł tu w poszukiwaniu Vickie. Ale jej
obecności nawet nie zauważył z chwilą, gdy dostrzegł Karin.

- Karin? - Zdziwił się. - Nie wiedziałem, że tu jesteś.

Pójdziesz ze mną na lunch?

- Ja... ja nie wiem - odparła, wytrącona z równowagi

obrotem spraw. Oto stał przed nią. Tryskał żywotnością i
dobrym humorem, śmiech czaił się w jego zmrużonych
oczach. - Tak, dobrzeją...

Vickie podniosła się gwałtownie, odsuwając krzesło.
- Dobrze by było, żebyś powiedziała mu to teraz - rzekła.
- Powiedziała? A co? - Blake spoglądał to na jedną, to na

drugą.

- Odchodzi od nas - szorstko oświadczyła Vickie.
- Odchodzi? - zapytał Blake, a Karin skręciła się ze

wstydu, widząc zdziwienie i wyrzut w jego oczach.

135

- Dlaczego? Co się stało?
- To jej decyzja, Blake. To prawo wszystkich naszych

podopiecznych. I oczywiście pozwolimy jej odejść.

Vickie podeszła do Blake'a, uspokajającym gestem

położyła mu rękę na ramieniu, po czym zwróciła się do
Karin:

- Przepraszam, moja droga, mam trochę papierkowej

roboty. Właśnie ją zaczęłam. Życzę ci wszystkiego
najlepszego. - Wyszła z pokoju z triumfalnym uśmiechem na
twarzy.

Blake nie odrywał oczu od Karin.
- Pytam cię raz jeszcze - powiedział. - Dlaczego mówisz, że

chcesz od nas odejść? Co cię podkusiło?

- To Vickie myślała, że... Właściwie postanowiłyśmy obie,

że skoro nie będę już zajmowała się relokacją...

- Ale oczywiście będziesz. - Wyraźnie się rozluźnił. -

Otrzymałaś przecież ofertę od Simco.

- I ją odrzucam.
- Chwileczkę, zaczekaj. Nie odrzucaj od razu. Można

przenegocjować warunki. - Podszedł do niej pewny siebie.

- Jeśli myślisz, że ich oferta jest nie do przyjęcia...
- Nie, to nie to - odpowiedziała szybko i podniosła się,

instynktownie przyjmując postawę obronną - Po prostu
postanowiłam nie zajmować się już relokacją.

- Jak to? Co ty chcesz zrobić? Chcesz podkopać swoją

firmę?

- Nie, a skądże. Chcę robić to, co pierwotnie zamierzałam.

Chciałam prowadzić firmę jako...

- I doprowadzić ją do bank ructwa! Zesztywniała.
- Dawałam sobie radę i bez twojej pomocy.
- O, z pewnością. Z zepsutym autobusem, bez

ubezpieczenia, bez jakiegokolwiek planu. Gdybym nie
wcisnął ci tego Snowdena, leżałabyś jak długa.

136

Spojrzała na niego. ,,Gdybym nie wcisnął ci tego

Snowdena "?  Wyobrażała  sobie  Snowdena  jako  kogoś,  kto
rozpaczliwie  potrzebuje  pomocy,  podczas  gdy  naprawdę
rzecz  wyglądała  całkiem  inaczej.  Powinnam  była  wiedzieć,
myślała,  widząc  ten  prosperujący  zakład  i  czując  ten
dławiący  zapach  pieniędzy.  Spuściła  głowę.  Może  zresztą
wiedziała  od  początku?  Ale  planowanie,  praca  z  Blakiem...
Tak bardzo chciała sprawić mu przyjemność.

- No dobrze, dobrze. - Nieznacznie wzruszył ramionami.
- Może nie najdokładniej przedstawiłem fakty, ale...
- Nie dość dokładnie przedstawiłeś fakty?! Ty mną

manipulowałeś! - Nie mogła powstrzymać ogarniającej ją
fali rozgoryczenia. Tak łatwo dała się uwieść jego urokowi.

- Przekształciłem upadającą agencję turystyczną w szybko

rozwijającą się firmę,  która zyskała znakomitą  reputację  na
terenie  kraju,  ze  względu  na  swoją  działalność  w  zakresie
rozpoznawania  terenu.  A  mógłbym  do  tego  dodać  -
powiedział,  wpatrując  się  w  nią  -  perspektywę  stabilności
finansowej.

- Nie tego chciałam - odrzekła powoli. Nie rzuciła swej

pracy po to, by przemienić się w robota rysującego mapy i
zwiedzającego centra handlowe.

- Nie? - podniósł brwi. - Przecież po to przyłączyłaś się do

,,Nowych Inicjatyw". Sądziłem, że liczysz na naszą pomoc w
osiągnięciu sukcesu.

- Sukces? Owszem. Ale robiąc to, co lubię. Zajęcia w

plenerze i ...

- Mój Boże, Karin! Już mówiliśmy o tym. Daj spokój z tą

fetyszyzacją sztuki. To nie jest...

- Przestań! - zjeżyła się w gniewie. - Mówisz o sztuce tak,

jakby to było... - zawahała się, szukając właściwego słowa. -
J akby to było zwyrodnienie i zgnilizna.

- Wcale nie. - Wydawał się zbity z tropu jej gwałtowną

reakcją. - Po prostu mówię, że nie zrobi się pieniędzy

137

ograniczając działalność do wycieczek dla miłośników
sztuki.

- Na pieniądzach życie się nie kończy, panie Connors.
- Zgoda, ale...
- Zaczęłam zajmować się wycieczkami dla miłośników

sztuki, ponieważ to było to, co lubię i co chcę robić. Może nie
zostanę milionerką, ale zarobię na siebie i będę się z tego
cieszyć. - Była nie tylko gniewna, lecz zdeterminowana. Nie
pozwoli już manipulować sobą.

- Bądź rozsądna, Karin. Wykorzystaj nasze ekspertyzy.

Masz opracowane dane statystyczne, wyliczone ryzyko.
Możemy wskazać najwłaściwszy kierunek. Ostatecznie
jesteśmy firmą-inkubatorem.

Tak,

wiem.

Wysiadujecie

wielkie,

olśniewające

bogactwem firmy. Gratuluję wam. Ale - dodała spokojnie -
postanowiłam, że mojej firmy nikt nie będzie wysiadywał.

- Nie pora, żebyś teraz podejmowała decyzję. - Jego twarz

poczerwieniała z gniewu. - Obowiązuje cię kontrakt, a nie
upłynął jeszcze termin umowy wstępnej.

- No to ją zrywam. - Przeszła obok niego i zaczęła otwierać

drzwi.

- Chwileczkę. Nie możesz zerwać. Ja włożyłem i swój czas,

i pieniądze w przygotowanie dla ciebie projektu. Jesteś moją
dłużniczką moralnie, etycznie. A i prawnie. I będę się
trzymał litery kontraktu.

- To wytocz mi proces! - Karin wyszła, trzaskając

drzwiami. Ale w miarę jak szła korytarzem, zwalniała kroku
i  wówczas  jej  myśl  zaczęła  doganiać  słowa,  które
wypowiedziała  przed  chwilą.  To  ,,wytocz  mi  proces"  było
zbyt  porywcze  i  niepotrzebne.  Musiała  to  przyznać.  A  poza
tym  mógł  rzeczywiście  wytoczyć  jej  proces.  I  wygrać.  Miała
wobec  niego  dług.  Ostatecznie  zainwestował  w  nią  i  swój
czas, i pieniądze.

138

Opuściła ją odwaga. Uświadomiła sobie, iż liczy na to, że

Blake pobiegnie za nią. Przyspieszyła kroku. Postanowiła, że
nie pozwoli się przykuć do monotonnych działań związanych
z rozpoznawaniem terenu. Nawet gdyby przyniosło to
największe pieniądze. Nie miał prawa tego od niej żądać.

A jednak miał pełne prawo. Szła przez parking, nie widząc

niczego  prócz  jego  twarzy,  jego  uśmiechu,  który  dawał
poczucie  bezpieczeństwa.  Nic  nie  słysząc  prócz  jego  głosu:  -
Na  tym  polega  moja  praca  -  mówił.  Był  dumny  ze  swojej
pracy,  pomagał  ludziom,  jak  choćby  Snowdenowi.  To
Snowden opowiadał jej: ,,Wyrabiałem specjalistyczny sprzęt
kuchenny  w  garażu  i  niczym  domokrążca  chodziłem  z  nim
od drzwi do drzwi".

Dolly... Wycofała się, jak twierdzono, nim osiągnęła pełnię

swych możliwości. Ale mimo to Dolly przyznawała, że jej
związki z ,,Nowymi Inicjatywami " były dla niej zbawienne.

A ja? - rozważała Karin, ogarnięta poczuciem winy.

Powiedziała Meg, że na Boże Narodzenie będzie pławić się w
forsie. I pławiła się już, chociaż jeszcze nie nadszedł Dzień

Dziękczynienia. Miała poważne konto, żadnych długów, i

to pozwalało jej na samodzielność.

Bądź co bądź Blake nie robił trudności Dolly, kiedy

odchodziła - myślała Karin, otwierając samochód i sadowiąc
się za kierownicą. Dolly opowiadała, że był bardzo
wyrozumiały, zwłaszcza gdy mu powiedziała, że jest samotną
matką z kilkunastoletnim synem i w związku z tym ma
jeszcze inne obowiązki.

Westchnąwszy głęboko, Karin uruchomiła silnik. No

dobrze,  nie  ma  takich  obowiązków.  Ale  ma  prawo  robić  ze
swoją  firmą  to,  co  zechce.  A  nie  chciała  kierować
przedsiębiorstwem  na skalę całego kraju, z wielkim sztabem
pracowników,  z  piętrzącymi  się  wynikami  badań  i  stosem
papierków  zalegających  jej  biurko.  Nie,  panie  Connors.  Ja
także  mam swoje  prawa.  Wytoczy  jej  proces? Dojdzie  aż  do

139

tego?  Miała  nadzieję,  że  nie.  Nie  chciała  jednak  rozstawać
się  w  ten  sposób,  z  goryczą  i  w  gniewie.  Starała  się  myśleć
racjonalnie.  Czy  kontrakt  nie  gwarantował  każdej  firmie
wchodzącej  w  skład  ,,Nowych  Inicjatyw"  funkcjonowania
jako  samodzielna  jednostka?  Jeśli  czuła,  że  związek  z
,,Nowymi

Inicjatywami "

staje

się

niemożliwy,

jeśli

występowała z nich, z całą pewnością puszczą ją bez urazy.

Bądź co bądź, miała prawo odejść. Powtarzała sobie:

Jestem szczęśliwa, że to zrobiłam. Jestem szczęśliwa, że
jestem wolna. Tyle że nie czuła się szczęśliwa ani nawet
wolna. Była samotna i po trosze zagubiona.

W sali konferencyjnej Blake stał nieruchomo. Trzaśniecie

drzwi wciąż brzmiało echem w jego mózgu.

A więc to tak? Niech tak będzie. Wziął głęboki oddech,

wepchnął ręce w kieszenie i ruszył ku oknu, potrząsając
głową.

Cholera! Cholera! Nie potrafiła widzieć dalej swego nosa.
Relokacją, chociaż sama w sobie ważna, to był dopiero

początek.  Znajdowała  się  na  progu  nowego,  rewolucyjnego
podejścia  do  zbiorowych  przemieszczeń.  Mogła  pracować
dla  firm  szukających  sobie  miejsca  i  dla  miast,  hrabstw  czy
stanów, pragnących zwabić przemysł.

Obrócił się i zaczął przemierzać pokój, aż nagle poraziła

go myśl: Czy w pełni wytłumaczył jej to, co przewidywał?

Psiakrew! Zapewne próbował, ale to niełatwe zadanie.

Musiał  nalegać,  pochlebiać,  no  dobrze,  musiał  manipulować
nią  tak,  by  pozwoliła  mu  na  tracenie  pieniędzy i czasu,  jego
własnego  czasu,  zużytego  na  uzyskanie  ekspertyz,  których
potrzebowała. A teraz, gdy  już się jej  powiodło, gdy zdobyła
opinię fachowca w tej względnie nowej dziedzinie, teraz, gdy
pieniądze  zaczęły  płynąć,  chciała  odejść?  Pogrążony  w
myślach  zadzwonił  kluczykami.  Przypomniał  sobie  to,  co
powiedziała:  ,,Mogę  nie  zostać  milionerką,  ale  zarobię  na
siebie i będę się z tego cieszyć". Weź to pod uwagę, Connors.

140

W  ten  sposób  chciała  ci  coś  dać  do  rozumienia...  Że  nie  ma
ani skłonności, ani  ambicji, by  rozwijać ten typ firmy,  który
dla  niej  wymyśliłeś.  Woli  tracić  czas  na  zrobienie  weków  z
ananasami, zbieranie gąsienic, czy wałęsanie się po plażach i
bawienie się w swoją sztukę.

Wytoczyć jej sprawę? O to, że jest taka, jaka jest?

Niedaleko  pada  jabłko  od  jabłoni... Była  równie szalona  jak
jej  ciotka.  Wzruszył  ramionami.  Czasem  wygrywa,  czasem
się  przegrywa.  Ma  ważniejsze  sprawy  na  głowie.  Jeśli  ma
lecieć  z  Holidayem  do  Monte  Carlo,  powinien  wziąć  się  do
roboty.

Wyjął ręce z kieszeni i energicznym krokiem ruszył do

swego biura.

141

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

,,Zielona gałąź pełna radości! Tra-Ia-Ia-Ia - radio na jego

biurku  nadawało piosenkę - niech w twej pamięci na zawsze
gości!  Tra-la-la ".  Blake  wyłączył  odbiornik.  Zachmurzony
spoglądał  na  stos  papierów  piętrzących  się  przed  nim.  Miał
za  sobą  cztery  tygodnie  prawdziwej  udręki.  Niezależnie  od
uciążliwego  wyjazdu  do  Monte  Carlo  trzykrotnie  był  w
Filadelfii.  Po  jednej  z  tych  wypraw  poleciał  do  Nowego
Jorku  na  Dzień  Dziękczynienia  i zabrał  swoich  rodziców  na
kolację.  A  potem  cztery  dni  spędził  w  Memphis,  następnie
trzy  dni  w  Houston.  Tam  z  kolei  ojcowie  miasta  nalegali,

żeby  otworzył  oddział.  Oczywiście  mógł  skorzystać  z  usług
specjalisty od  relokacji. Karin Palmer... Wzruszenie ściskało
mu  gardło,  gdy  jej  obraz  przesuwał  się  mu  przed  oczami.
Chciał  go  odpędzić.  Nie  miał  czasu,  by  zastanawiać  się  nad
niepowodzeniami.

Wziął do ręki prospekt Blascoe Tool. Wyglądało to

obiecująco.  Czuł  jednak  pustkę.  Przetarł  oczy,  spojrzał  raz
jeszcze  na  papiery  z  niezwykłym  jak  na  niego  niesmakiem.
Interesy!  Przekręcił  się  na  krześle,  obracając  się  do  biurka
plecami.

Szafka tuż za nim była zastawiona bożenarodzeniowymi

kartami  i  udekorowana  świątecznie.  Sięgnął  po  kopię
staroświeckiego  przycisku  do  papieru,  nakręcił  pozytywkę  i
potrząsnął  nią.  Stawiając  ją  z  powrotem  na  dawnym
miejscu,  przyglądał  się  leniwie,  jak  pada  śnieg  na  małą
figurkę  Świętego  Mikołaja  i  uwijające  się  wokół  niego
skrzaty.  Wsłuchiwał  się  w  melodię  ,,Jingle  Bells".
Zastanawiał się nad tym, czemu czuje się tak przygnębiony.

142

Boże Narodzenie niewiele dla niego znaczyło, nawet

wówczas, gdy był dzieckiem. Blake westchnął.

W Boże Narodzenie nigdy nie był sam. Zazwyczaj Pete

zapraszał go na kolację. Od Pete'a i Thelmy biła ciepła
gościnność. Dzieci właziły mu na kolana, podniecone i
wdzięczne za to wszystko, co im przyniósł. A mimo to zawsze
czuł się kimś z boku, outsiderem, nad którym się litowano.

Pete i Thelma zapraszali również Vickie. Ale w tym roku

spędzała ona Boże Narodzenie nad jeziorem Tahoe z
Hankiem Lowellem. Nie spodziewał się tego...

Rozległ się dzwonek telefonu. Blake nacisnął guzik

interkomu i usłyszał głos recepcjonistki:

- Pani Dunlap chciałaby się z panem zobaczyć.
- Dunlap? Któż to, u licha?
- Pani Dunlap mówi, że pan ją będzie pamiętał jako Fran

Powers.

Fran. Cofnął się myślami w przeszłość, ku zacienionemu

kampusowi  uniwersyteckiemu,  odosobnionym  zakątkom
parku,  ku  swojej  kawalerce,  w  której...  Boże, jak  on  kochał
tę  kobietę! Nie widział jej od  dziesięciu lat.  Zapomniał teraz
o  bólu  rozstania.  Odczuwał  jedynie  napięcie  oczekiwania.
Fran!

- Panie Connors?
- Och tak, oczywiście. Proszę wprowadzić. - Wyłączył

interkom. Podniósł się i ruszył wzdłuż biurka, by ją
przywitać.

Była nadal piękna. Wysoka, smukła - taka, jaką pamiętał.

Bardziej wyrobiona, bardziej wyrafinowana. Objęła go i
pocałowała w usta.

Wciąż jeszcze nie mógł powrócić do równowagi, gdy

cofnęła się, by ogarnąć go pełnym podziwu spojrzeniem.

- Blake Connors. Przystojny jak zawsze. Odzyskał głos.
- A ty nie zmieniłaś się ani trochę. Wygląda na to, że u

ciebie wszystko układa się jak najlepiej.

143

- Można by tak powiedzieć. Jeśli koniec złego małżeństwa

oznacza ,,jak najlepiej " .

- Och, Fran, przepraszam.
- Nie ma za co przepraszać. Od dawna się nie układało.

Ale nie mówmy o tym. Będę tu zaledwie dwa dni, a mamy
tyle do nadrobienia.

- Oczywiście - przytaknął, podsuwając jej krzesło. - Co tu

robisz?

- Jestem w drodze do Palm Springs, żeby spędzić tam Boże

Narodzenie z przyjaciółmi. Przed wyjazdem zadzwoniłam do
twojej matki i dostałam od niej twój adres. Przecież nie
mogłam przejeżdżać tędy i nie wstąpić do ciebie.

- Wspaniale - powiedział i pomyślał: Dlaczego teraz?
- Twoja matka poinformowała mnie, że kipisz energią. -

Fran uśmiechnęła się olśniewająco. - Podobno jesteś
właścicielem czegoś, co składa się z szeregu bardzo
dochodowych przedsiębiorstw.

- O Fran, nie wiesz, jakie są matki?
- Wiem, ale też wiem, jaki ty jesteś skromny. - Jej oczy

wędrowały po umeblowanym ze smakiem biurze. - Ale to od
ciebie chcę usłyszeć, jaki jesteś inteligentny i jak zdołałeś to
wszystko zdobyć... - Wykonała ręką gest przypominający ten
z przeszłości. - No to bierz płaszcz, zaprowadzisz mnie na
lunch i tam opowiesz, jak zostałeś nababem.

Poszedł z nią do spokojnego Garden Room, w

malowniczym Terrace Hotel, w nadziei, że powróci dawne
oczarowanie, że wróci dawny czas.

Fran pochlebiała mu, jak tylko mogła. Zabawne. Zdawała

się wiedzieć o  każdej  poważniejszej sprawie, z  którą zmagał
się  w  ciągu  ostatnich  trzech  lat.  Nie  mogła  zdobyć  tych
informacji  od  jego  matki,  która  w  ogóle  niczego  nie
wiedziała o interesach. Fran widocznie uważnie śledziła jego
karierę.

144

- Czytałam wielki artykuł o tobie w ,,Economic Times ".

Zyskałeś nie byle jaką renomę z racji niezwykłego podejścia
do interesów. Powiodło ci się w tak wielu różnych
dziedzinach.

- No, powiedzmy... - Wzruszył ramionami.
- Oczywiście, od początku wiedziałam, co w tobie siedzi -

ciągnęła. - Och, Blake, jak bardzo dumna jestem z ciebie!

Wiercił się na krześle. Chciał zmienić temat rozmowy.

Nagle przypomniały mu się słowa Karin: ,,Omówiliśmy już
historię Kopciuszka. A teraz opowiedz o sobie".

- Mów mi o sobie - rzekł. - Co robiłaś, kiedy ja... - urwał -

... dorabiałem się pieniędzy.

Z chęcią opowiadała mu o wszystkim. O tym, że jej

małżeństwo  od  pierwszej  chwili  było  fiaskiem.  Że
próbowała,  że  ostatnich  pięć  lat  stało  się  doprawdy  nie  do
wytrzymania.  I  o  tym,  kto  miał  po  rozwodzie dostać  dom  w
mieście  i  dom  nad  morzem,  i  liczne  udziały,  i  aktywa.  Zbyt
liczne, by Blake mógł je spamiętać. Ale Fran je pamiętała.

Słuchał nieuważnie. Nagle zadała mu pytanie.
- To nie ma pani Connors? Nie ma? - powtarzała jak

gdyby nieśmiało. A gdy potrząsnął głową, dodała: - Nikogo
w twoim życiu, kto byłby szczególnie ważny?

- Nie - odpowiedział. Ale myślał: Tak. Jest ktoś, kto byłby

szczególnie ważny, gdyby tylko...

Fran sięgnęła przez stół i dotknęła jego ręki.
- Chyba to, co przeżyliśmy, Blake, było zbyt doniosłe
- powiedziała z wyraźnie udawanym smutkiem. - Ale to

właśnie pozbawiło nas możliwości doznawania innych uczuć.

Pat rzył na nią wstrząśnięty. Zdał sobie sprawę, że Fran

ma  rację.  Kiedyś  tak  bardzo  ją  kochał.  I  dopiero  teraz,  gdy
mówiła,  mógł  miłość  tę  rozpoznać  i  określić  jako
młodzieńcze  zaślepienie.  Ta  wizyta,  te  błyskotliwe  repliki...
Teraz  Fran  jawiła  mu  się  z  całą  jasnością  jako
wyrachowana,  płytka,  egoistyczna  kobieta.  I  pomyśleć  -

145

dumał - że dziesięć lat temu tak wstrząsnęło nim to, że go
rzuciła, iż wyrzekł się na zawsze uczuciowych związków z
innymi kobietami.

Odetchnął z ulgą, kiedy odwiózł Fran do hotelu.

Powiedział, że żałuje, ale naglące interesy przeszkadzają mu
w zobaczeniu się z nią ponownie przed jej wyjazdem do
Palm Springs.

Nie wrócił do biura, lecz poszedł do swego apartamentu.

Czuł  się  bardzo  samotny.  Rozejrzał  się  wokół.  Pokój  był
niepokalanie  czysty.  Ani  jedna  świąteczna  ozdoba  nie
zakłócała  elegancji  wnętrza.  Potężnej  mocy  audiowizualny
zestaw  elektroniczny  był  znakomicie  zamaskowany,  ciężkie
stylowe  meble  o  typowo  męskim  charakterze  niezwykle
wygodne.  Wszystko  znajdowało  się  na  swoim  miejscu,  poza
jednym  obrazkiem,  który  Blake  zawiesił  nad  marmurowym
kominkiem,  po  prawej  stronie  japońskiego  drzeworytu  o
starannie wydobytych szczegółach.

Karin. Jego wzrok spoczął na akwareli przedstawiającej

wodospad  nad  oceanem,  tryskający  ze  skał.  I  oto  nagle  był
już  na  plaży  w  Mendocino.  Siedział  na  skale  obok  kobiety,
która  nie  troszczyła  się  o  rzeczy  materialne,  której  umysł
zwracał  się  ku  różnym  koncepcjom  życia  i  ku  natu rze.
Kobiety, która czerpała przyjemność z tego, na co nie można
podać ceny - ze swoich obrazów, z bliskości innych ludzi. I w
obecności  tej  kobiety,  bez  względu  na  to,  czy  stał  na  plaży,
czy  też  obok  kurnika,  doświadczał  takiego  spokoju  i
szczęścia, jakich nie znal przedtem.

A tymczasem on chciał ją zmienić w przedsiębiorcę równie

nieczułego jak Vickie, w materialistkę równie chciwą jak
Fran. Jakimż był głupcem!

- O, Meg. te udały się wspaniale - powiedziała Karin,

podnosząc łopatką ślicznie udekorowane słodkie ciasteczka.

Meg spojrzała sponad świątecznego placka, który właśnie

wkładała do formy.

146

- Rzeczywiście dobrze wyglądają.
- Czekajcie, niech ja zobaczę. Znakomite! - oświadczył

Bob, chrupiąc starannie ukształtowaną gwiazdkę. - Karin,
nie słyszałem od dawna telefonu.

- Mówiłam ci, że nie planuję żadnych wyjazdów przed

Nowym Rokiem - odrzekła, choć głuchy ból ściskał jej serce.

- Gdybyś mnie pytała, to bym ci powiedział, że niedobrze

robisz zostawiając ,,Nowe Inicjatywy". Ten facet ma głowę
na karku.

Karin przełknęła ślinę. Wolałaby, żeby nie wspominał o

,,tym facecie".

- Ale Karin ciebie nie pyta - powiedziała Meg. - Lepiej byś

zrobił, gdybyś przestał się tu kręcić i przyniósł choinkę.
Karin mogłaby ją udekorować.

- Nie rozumiem, czemu wybrałaś taką wielką - utyskiwał

Bob. - Stojak jest za mały.

- Większy stojak jest na drugiej półce w garażu. I przynieś

od  razu  pudełko  z  błyskotkami.  Stoi  obok.  -  Meg  pochyliła
się,  by  wstawić  placek  do  pieca,  gdy  rozległ  się  dzwonek  do
drzwi.  -  Otworzysz,  Karin?  To  na  pewno  Lisa  Turner  z
orzechami.

Nie była to jednak Lisa. To był Blake. Serce Karin zaczęło

bić  gwałtowniej.  Stała  w  zadziwieniu,  zdjęta  radością.
Dlaczego  przyszedł?  Przeraziła się - wygląda  jak straszydło,
a  on  to  dostrzega.  Znała  jego  spojrzenie,  rozbawione  i
taksujące.

Potwierdził jej obawy.
- Masz mąkę na nosie. Uniosła rękę, żeby ją zetrzeć.
- Nie zaprosisz mnie?
- Tak. oczywiście - wybąkała cofając się.
- Dziękuję. - Zamknął za sobą drzwi. - Nie będę miał

pretensji, jeśli mnie nie wpuścisz. Wtedy zachowałem się
niewłaściwie...

147

Powróciły do niej i jego szorstkie słowa, i jej gniew.

Zapomniała o tym wszystkim pogrążona w pustce, którą
jego nieobecność wniosła w jej życie.

- No cóż, mieliśmy różne poglądy.
- Przynieś orzechy! - zawołała z kuchni Meg. - Są mi

potrzebne.

- To nie Lisa - odkrzyknęła Karin. - To Blake.
- Przepraszam, ale nie mam orzechów - powiedział

uśmiechając się.

- Och, niech pan nie żartuje. - Meg wyszła wycierając ręce

w fartuch. - Chodzi o to, że Lisa miała przynieść łuskane
orzechy, a ja miałam jej pokazać, jak otaczać je w cukrze... -
wzruszyła ramionami. - Bardzo nam miło. Prosimy dalej.

- Pomoże mi pan uporać się z tym cholernym drzewem?
- Bob ciężko dyszał, ciągnąc choinkę z patio. - Dlaczego te

kobiety zawsze wybierają największe drzewka?

Karin przyglądała się Blake'owi, który zdjął marynarkę i

starał się utrzymać pionowo sosnę, podczas gdy Bob
próbował wsadzić ją w stojak.

Znów poczuła do niego urazę, bo pojawił się tutaj, gdy

uporządkowała już swoje życie, ułożyła plany. I oto wdzierał
się tu znowu, burzył wszystko...

- Karin, przygotuj następną porcję ciasteczek. Zaraz

trzeba będzie wyjąć placek - powiedziała Meg, przerywając
tok jej myśli.

Karin była szczęśliwa, że może uciec do kuchni. Starała się

zapanować  nad  sobą,  mechanicznie  ugniatając  ciasto,
wykrawając  zeń  różne  formy  i  dekorując  każdą  z  nich.  Nie
było  powodów  po  temu,  by  niepokoiła  ją  obecność  Blake'a.
Jednakże  reagowała  na  wszystko,  co  działo  się  w  jadalni,  a
tam  dwaj  mężczyźni,  przeklinając  i  śmiejąc  się,  pod  stałym
nadzorem Meg walczyli z choinką.

148

- Nie, wciąż przechyla się w lewo - komenderowała Meg. -

O tak! Tak jest dobrze. Dobrze, Bob, nie ruszaj! Świetnie,
panie Connors. Wykonał pan trudne zadanie.

- A ja co?! - wykrzyknął Bob. - Gdybym ja...
- Dobrze, już dobrze, obaj zrobiliście to znakomicie -

śmiejąc się powiedziała Meg. - I obu was czeka za to
nagroda. Co byście powiedzieli o zupie z ostryg, a potem o
zapiekance?

- Brzmi to obiecująco - odrzekł Bob.
- Dobrze - przytaknęła Meg. - Więc jak tylko zawiesicie na

choince światła i...

- Ejże, to robota Karin - zaprotestował Bob. - Nie

będziemy się tym bawić.

- Proszę mówić za siebie - wtrącił się Blake. - Gdzie są te

lampki? Jeśli zapiekanka smakuje tak, jak pachnie...

W kuchni do Karin docierał znajomy śmiech. Była

przerażona nagłym poruszeniem swego serca. O nie! -
ostrzegała siebie. - Nie ulegaj mu, jego wdziękowi, jego
uśmiechom, sposobowi, w jaki unosi brwi...

Ciasteczka wyjęto z pieca. Szesnastoletnia Lisa przyniosła

orzechy, a Meg wypędziła Karin z kuchni. Karin nie mogła
już unikać Blake'a. Ale na całe szczęście nie byli sami.

- Napełnijcie stojak piwem imbirowym, a nie wodą -

krzyczała Meg. - Cukier podtrzymuje zieleń i świeżość
choinki. Czyż nie cudowny jest ten zapach sosny!

- A ja myślałem, że twoja ciotka nie lubi cukru - szepnął

Blake do Karin.

- W Boże Narodzenie wszystko jest dozwolone. - Na

twarzy Karin pojawiły się dołki. - Nie da się przecież
wyżywić tego tłumu samymi owocami i orzechami.

- A u was zawsze jest tłum?
- O tak, Turnerowie zapraszają nas na kolację w Dniu

Dziękczynienia. My podejmujemy ich kolacją w Boże
Narodzenie. A jest ich sześcioro, włączywszy w to teściów. W

149

tym  roku przychodzą jeszcze Dolly i Keith. - Zawahała się. -
Zap raszamy  i  ciebie.  Oczywiście,  jeśli  nie  masz  innych
planów -  dodała, starając się  nadać swemu głosowi obojętny
ton.

- Miałem nadzieję, że mnie zaprosisz. Dziękuję.
Pochyliła głowę, by ukryć rumieniec zadowolenia i zaczęła

grzebać w pudełku z ozdobami na choinkę. Poczuła  radość z
powodu  jego  obecności.  Siedzieli  na  podłodze.  Podniosła
jeden  z  prymitywnych  dzwoneczków,  sporządzonych  z
pojemników  po  mrożonym  soku  pomarańczowym.  -
Zrobiłyśmy  go  wtedy,  kiedy  byłam  jeszcze  harcerką  -
powiedziała i zakołysała dzwonkiem.

- To inteligentnie pomyślane. - Nie patrzył na ozdobę, lecz

na nią, a w wyrazie jego twarzy było coś... - Widzę cię jako
pracowitą i rozbawioną harcerkę. Od razu mógłbym
powiedzieć, że to twoje dzieło.

- I pomyliłbyś się! - wybuchnęła śmiechem. - To zrobiła

Carol Jamison. Mówiła, że jej dzwonek jest pogięty. Widzisz
te drobne wgniecenia? Chciała go dać swojemu tacie, który
leżał w szpitalu, więc wymieniłam swój na jej.

- Tak - powiedział spokojnie. - Tego się należało

spodziewać. Tkwi w tobie prawdziwy duch Bożego
Narodzenia.

- Ojojoj! Tyle komplementów od Świętego Mikołaja!

Zmarszczył brwi.

- To znaczy ode mnie? Przytaknęła. Bawiło ją jego

zdumienie.

- Od ciebie. Czyż nie tak cię nazwałam, kiedy przysłałeś mi

czek na cztery tysiące dolarów? - Potrząsnęła głową. -
Doprawdy, nigdy o czymś takim nie słyszałam.

Uśmiechnął się.
- A, to...
- Tak, to. I nie mów o tym lekceważąco. Powiedz mi, co

byś zrobił, gdybym zatrzymała ten czek?

150

- Noo... Nie wiem. Przypuszczam, że...
- A ja ci powiem. Spokojnie zacząłbyś mi objaśniać, jak go

wykorzystać, żeby z tego wyciągnąć więcej pieniędzy.

- Niewykluczone - uśmiechnął się. - Za procent w zysku.
- Nie ma powodu, żebyś sam nie robił tego, co radzisz

innym. Dobra robota zasługuje na nagrodę. - Lekko
wzruszyła ramionami. - Ale z tego nie wynika, że obchodzą
cię tylko pieniądze.

- Chciwy groszorób o dyktatorskich zapędach i

właściwościach Midasa. - Skrzywił się.

- Nie mów takich rzeczy. - Położyła mu palec na ustach.
- Karin, droga, kochana Karin! - Całował koniuszek

każdego jej palca, a potem przycisnął jej dłoń do swego
policzka. - Jesteś taka dobra.

- Wcale nie jestem dobra! Nie ma w tobie ani krzty

samolubnej  chciwości.  A  ,,Nowe  Inicjatywy" ?  Przecież  to
jakby  rodzina.  Opiekuńcza  rodzina.  Należałam  do  niej  i
wiem,  jak  bardzo  ,,Nowe  Inicjatywy"  pomogły  wielu
ludziom.

- Naprawdę tak myślisz, naprawdę?
- Ależ tak!
- W takim razie wracasz do nas?
Cofnęła rękę i opadła na pięty, czując się nagle

pozbawiona  nadziei i  po  trosze śmieszna.  Znowu  pokonał  ją
ten  mężczyzna.  Okazała  mu  zainteresowanie.  Chciała
podnieść  go  na  duchu.  Przecież  chyba  tego  potrzebował!  A
on  okazał  się  pewny  siebie,  świadom  swoich  celów.
Nastawiony  na  osiągniecie  tego,  czego  chciał.  A  już  przez
chwilę  myślała,  że  brakowało  mu  jej.  Głupia!  Głupia!  Dla
niego  nie istniało  nic  poza  firmą.  O  nie! Nie  wróci  po  to,  by
zajmować się relokacjami.

- Czekaj! Nie patrz tak. Posłuchaj chwilę - poprosił. -

Ciężko pracowałaś. Wyrobiłaś sobie dobrą opinię.

151

- Tak, wyrobiłam. - Wyrobiła ją, aby mu sprawić

przyjemność. Wyprostowała się. Tym razem nie pozwoli
sobą manipulować.

- Dobra opinia bardzo się przydaje - spokojnie ciągnął

dalej. - Byłoby głupotą z niej rezygnować. A w tej względnie
nowej dziedzinie możliwości są nieograniczone.

Milczała przyglądając się mu; jego oczy zapaliły się

dawnym  ogniem,  jak  wtedy,  gdy  nadawał  kształt  nowym
pomysłom. Jak mogła hamować poryw jego entuzjazmu! Był
człowiekiem  nastawionym  na  pieniądz,  w  każdym  razie
stanowiło  to  część  jego  osobowości.  I  czyż  nie  kochała  go  za
to? Czuła, jak słabnie jej postanowienie.

- Kilka dni temu miałem świetny pomysł - powiedział.
- Jakaś dziewczynka przyszła do mojego biura. Właściwie

nie  dziewczynka.  Ma  już  dwadzieścia  jeden  lat.  W  każdym
razie ona i jej dziadek założyli firmę organizującą wycieczki
krajoznawcze,  głównie  po  Kalifornii.  Jej  dziadek  jest
emerytowanym  leśnikiem  i  zna  teren.  -  Potrząsnął  głową.  -
To sezonowe przedsięwzięcie i dziwię się, że nie zdają sobie z
tego sprawy.

Ponieważ nie zwróciłeś im na to uwagi - pomyślała

mimowolnie rozbawiona Karin.

- Dość, że - ciągnął - wpakowali się w poważne kłopoty. Jej

babka  zachorowała  i  dziadek  musiał  zostać  z  nią  w  domu.
Dziewczyna  sama  borykała  się  z  trudnościami.  Jest
rzeczywiście  przedsiębiorcza  i  całkiem  ujmująca.  Słuchaj,
Karin...

- Mówił teraz żarliwie i przekonująco.
Karin słuchała. To był ten najlepszy Blake Connors, który

widział  potrzeby  innych,  układał  plany,  pomagał  im,
znajdował rozwiązania. A rozwiązanie, jakie dla niej znalazł,
było  też  znakomite.  Miałaby  wspólnika,  który  zajmowałby
się  relokacją,  podczas  gdy  ona  mogłaby  dalej  prowadzić
wycieczki dla miłośników sztuki.

152

- Dobrze - zgodziła się. - Nie mam nic przeciwko temu.
- Wspaniale. Zaczynamy zaraz po świętach. Ale

powiadomię ją o naszych planach jutro. Jestem pewien, że
ucieszy się, że będzie zadowolona. - Roześmiał się. -
Przyniosę jej prezent. Bądź co bądź to Boże Narodzenie.

- Nie wiem, czy Boże Narodzenie gra tu jakąkolwiek rolę.
- Na jej twarzy zatańczyły dołeczki.
- O co ci chodzi?
- O to, że nie było Bożego Narodzenia wówczas, kiedy

wypisałeś czek dla mnie. I nie było Bożego Narodzenia, kiedy
wyciągnąłeś z kłopotów zajazd w Mendocino...

- Dobra, dobra. Dosyć. - Blake wyglądał na zakłopotanego.

- Przejdźmy do interesów. Oczywiście, będziesz musiała
przeszkolić tę małą. Propozycja Simco nadal wchodzi w grę.
Jeśli podejmiesz się tego, to nadal będziesz musiała...

Ale tym razem jego entuzjazm nie liczył się z jej

wyobraźnią. W miarę jak mówił, coraz bardziej czuła się
schwytana w pułapkę, pogrążona w mapach, broszurach i
spotkaniach

szkoleniowych.

Zamierzała

zająć

się

planowaniem wycieczek dla miłośników sztuki. Ale jeszcze
raz ma zająć się tym, czego on chciał.

- Wstydu nie masz! - Niemalże wy buchnęła gniewem.
- Przyszedłeś tu, żeby mnie podstępem nakłonić do

robienia tego, czego ja nie chcę.

- Mylisz się. Ja...
- Ależ tak! Po to przyszedłeś! I znowu mną manipulujesz..

. - przerwała, urażona, że jego dzisiejsza wizyta nie była tym,
o czym myślała, czego się spodziewała. - Interesy, interesy,
nic więcej cię nie obchodzi, nieprawdaż?

- Nie. W każdym razie niezupełnie. Ja tylko myślałem... Do

diabła! A co ja takiego powiedziałem, że się wściekłaś?

- Przeciągnął ręką po włosach. - Słuchaj, ja myślałem, że

jeśli omówimy twoje sprawy, to sama zobaczysz, co jest dla
ciebie najlepsze.

153

- Oczywiście tak myślałeś. Wiesz, kim ty jesteś, panie

Blake Connors? Jesteś oszustem!

- Poczekaj chwilę. - Wyciągnął rękę, ale Karin nie

zareagowała na to.

- I przyszedłeś tu, żeby mnie oszukać. Żebym robiła to, co

ty chcesz. - Podniosła się, czuła, że łzy napływają jej do oczu.
Musi stąd wyjść, zanim zrobi z siebie idiotkę.

Blake wstał szybko i złapał ją za rękę.
- Nie. Mylisz się, Karin. Przyszedłem, żeby cię poprosić...
- I udało ci się. - Starała się go odepchnąć. - Chciałeś,

żebym znowu wróciła do twojej firmy i do tych relokacji!

- A niech to diabli wezmą! - powiedział z wściekłością. -

Nic mnie nie obchodzi, czy wracasz do ,,Nowych  Inicjatyw ",
czy  będziesz  się  zajmować  relokacjami!  J a  nie  po  to
przyszedłem.  Ja  przyszedłem, żeby  cię  zapytać,  czy  za  mnie
wyjdziesz!

- Co? Co powiedziałeś? - Gwałtownie uniosła głowę.
- Mówiłem, że nic mnie nie obchodzi, czy będziesz...
- Nie, nie to. Co innego. Powiedziałeś, że przyszedłeś tu, by

mnie zapytać... - wyjąkała.

- Powiedziałem, że przyszedłem cię zapytać, czy za mnie

wyjdziesz. Czekałem, aż... Cholera! To nie jest czas ani
miejsce. Na dodatek jesteś wściekła.

- Nie, nie jestem wściekła. - Doznała zawrotu głowy, tak

jakby znalazła się w diabelskim młynie i nie mogła się z
niego wydobyć. Raz do góry, raz w dół... Czy mówił serio?

- Och, Karin - powiedział, biorąc ją w ramiona i

spoglądając  na  nią.  -  Byłem  takim  głupcem,  chcąc  cię
zmienić,  podczas  gdy  ty  jesteś  właśnie  tym,  czego
najbardziej pragnę. Obiecuję ci, że będziesz mogła malować,
hodować  kurczęta  i  co  tylko  chcesz.  Nie  będziesz
potrzebowała  kłopotać  się  relokacją.  Kocham  cię,  Karin.
Jeśli wyjdziesz za mnie, obiecuję ci...

154

- Och. Blake! - Rozsadzało ją szczęście. A więc o to mu

chodziło. Kochał ją naprawdę! - Tak, tak. wyjdę za ciebie!
Kocham cię tak bardzo. I tą relokację, i wszystko!

- I ja cię kocham - szeptał jej do ucha. Trzymał ją teraz

przy sobie tak, jakby nie chciał pozwolić, by odeszła. - Byłem
taki  nieszczęśliwy.  Wszystko,  nawet  interesy  stały  się  dla
mnie czymś  bez znaczenia.  Myślałem, że  to taki czas. Wiesz,
czas  świątecznego  smutku,  który  nadchodzi,  gdy  jesteś
samotny. Naprawdę było mi źle.

- Mnie też - wyznała stłumionym głosem.
- Ale to nie sprawa świąt. Kiedy otworzyłaś drzwi i

stanęłaś  w  nich  z  mąką  na  nosie,  wszystko  się  zmieniło.  To
było  tak,  jakbym  wszedł  do  domu.  To  ciebie  mi  brakowało.
Ciebie.  Wiecznie  kochającego  ducha  wszystkich  Bożych
Narodzeń.

Boże Narodzenie. Oto, czym będzie każdy ich dzień -

myślała  Karin.  Tak  długo,  jak  długo  Blake  będzie  z  nią.
Objęła  go  ramionami.  Spijała  jego  pocałunki,  czując,  że
rozkosz  upajają  jak  wino,  napełniając  miłością,  radością  i
spokojem.

Gdzieś z oddali usłyszała oklaski.
- Dlaczego ty klaszczesz, Bob? - rozległ się glos Meg. -

Skończyłyśmy z orzechami, zupa jest gotowa, a oni nic nie
zrobili. Proszę, nie zawiesili nawet jednej ozdoby!

- Mylisz się, mój kotku - zabrzmiał głos Boba. - Zrobili to,

co należało zrobić. Brakuje tylko jemioły.

155

Document Outline