Filozofia postępowania w opiece paliatywnej
1. Zapewnienie możliwie najlepszej jakości życia chorych i ich rodzin – temu celowi należy
podporządkować wszystkie formy leczenia i opieki:
funkcjonowanie fizyczne,
funkcjonowanie psychiczne,
funkcjonowanie społeczne,
obecność lub brak objawów choroby lub niepożądanych skutków leczenia,
zmniejszenie uciążliwości leczenia (unikanie agresywnych i przykrych metod leczenia)
troska o „dobrą teraźniejszość” – wszelkie starania nastawione na psychiczną i ruchową
aktywizację pacjentów
2. Opieka paliatywna jest opieką całościową.
Obejmuje wszystkie ważne sfery życia człowieka.
Oznacza to staranie o zaspokojenie wszystkich indywidualnie przez chorego postrzeganych i
wartościowanych związanych z tymi sferami życia.
3. Opieka powinna być sprawowana zespołowo:
harmonijna współpraca wszystkich członków zespołu
sprawna komunikacja, właściwa organizacja pracy
możliwość sprawowania opieki w środowisku chorego
„zadomowienie” w środowisku chorego
4. Akceptacja nieuchronności śmierci
Oznacza powstrzymanie się od wszelkich działań nadzwyczajnych w okresie agonii.
W okresie agonii wszelkie działania nadzwyczajne w rodzaju kroplówek, podawania leków np.
nasercowych mogą pogorszyć stan chorego, zwiększając jego dolegliwości (zwiększenie
wydzieliny w drzewie oskrzelowym, pogłębienie niewydolności krążenia.
Przyczyniają się bardziej do przedłużania umierania i związanych z nim cierpień, niż
przedłużenia życia
5. Akceptacja nieuchronności cierpienia
Podejmując starania w walce z dolegliwościami chorego i zaspokojenia jego wszystkich
ważnych potrzeb – dochodzimy do bariery własnych ograniczeń.
