plik

MEG CABOT

KSIĘŻNICZKA IMPREZUJE

PAMIĘTNIK KSIĘŻNICZKI 7

Papeteria Jej Wysokości

Księżniczki Amelii Mignonette
Grimaldi Thermopolis Renaldo

Szanowny Panie Doktorze Carlu Jung!
Zdaje sobie sprawę, że nigdy Pan nie przeczyta tego listu, przede wszystkim dlatego, ze już

pan nie żyje.

Ale i tak czuje się zmuszona napisać do pana, bo kilka miesięcy temu, w czasie szczególnie

trudnego okresu mojego życia, pewna pielęgniarka poinformowała mnie, że powinnam się starać
pełniej wyrażać moje uczucia.

Wiem, że pisanie listu do osoby zmarłej to niezupełnie to, o co chodzi, ale w obecnej sytuacji

mam obok siebie bardzo mało ludzi, z którymi mogłabym porozmawiać o moich problemach.
Głównie dlatego, że to właśnie ci ludzie są przyczyną moich problemów.

Prawdę mówiąc, doktorze Jung, od lat piętnastu i trzech kwartałów usiłuje osiągnąć

samorealizację. Pamięta pan samorealizację, prawda? To znaczy powinien pan - w końcu to pan
ją wymyślił.

Chodzi o to, że za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że jestem o krok od samorealizacji,

wydarza się coś takiego, co mi to wszystko psuje. Jak ten cały numer z książęcym pochodzeniem.
No bo dokładnie wtedy, kiedy uważałam, że już większym dziwadłem być nie mogę -

PACH

! -

okazuje się, że jestem jeszcze i księżniczką.

Zdaję sobie sprawę, że wielu ludziom wcale się nie będzie wydawało, że to jakiś problem. Ale

bardzo chętnie zobaczyłabym, jak

ONI

by zareagowali, gdyby każdą wolną chwilę

ICH

życia zaj-

mowały lekcje dworskiej etykiety udzielane im przez ich babkę o wytatuowanych powiekach,
gdyby napastowali ich paparazzi albo gdyby musieli uczestniczyć w nudnych oficjalnych
imprezach państwowych w towarzystwie ludzi, którzy nigdy w życiu nie słyszeli o serialu The
OC i nie mają pojęcia, co się ostatnio dzieje w związku. Setha i Summer, którzy wiecznie się
rozstają, a potem się godzą,.

Ale książęce pochodzenie to nie jedyna sprawa, która staje mi na drodze, kiedy usiłuje

osiągnąć samorealizację. Jestem na przykład jedyna, pozostająca, przy zdrowych zmysłach
opiekunka, mojego małego brata - który ewidentnie ma pewne problemy rozwojowe, bo w wieku
dziesięciu miesięcy nadal nie potrafi chodzić, nie przytrzymując się czyichś (zazwyczaj moich)
dłoni (chociaż wykazuje niezwykły dla swojego wieku rozwój umiejętności werbalnych, ponieważ
zna dwa słowa: „sa”, czyli samochód, i „Ok”, czyli kotek - których używa wymiennie na
określenie wszelkich przedmiotów, nie tylko samochodów i kotów).

Ale to jeszcze nie wszystko. Dochodzi do tego fakt, że zostałam wybrana na przewodnicząca,

samorządu w swojej szkole... ale i tak ciągle jestem tam jedna, z najmniej popularnych osób...

Albo to że wreszcie odkryłam, że mam prawdziwy talent (pisanie - w razie gdyby Pan się nie

zdążył zorientować z tego listu), ale nigdy nie będę mogła się poświecić karierze pisarskiej, bo
będę zbyt zajęta rządzeniem małym europejskim księstwem. Nie żebym, jak mówi moja
nauczycielka angielskiego, pani Martinez, która twierdzi, że w wypracowaniach stale

nadużywam przymiotników - kiedykolwiek miała się doczekać publikacji, ani nawet chociaż
zdobyć pracę jako asystentka scenarzysty na planie jakiegoś serialu komediowego.

Na koniec dodam, że zdobyłam miłość mężczyzny swoich marzeń, po to tylko, żeby teraz

patrzeć, jak go pochłania bez reszty dystopia w filmach science fiction... Prawie nigdy go już nie
widuję.

Rozumie pan, do czego zmierzam? Za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że samorealizację

mam w zasięgu ręki, okrutnym gestem wyrywa mi ją przeznaczenie. Albo moja babka.

Ja się wcale nie skarżę, ja tylko mówię, że... No cóż, ile konkretnie musi znieść człowiek,

zanim może się uznać za kogoś, kto osiągnął samorealizację?

Bo ja totalnie uważam, że już chyba więcej nie dam rady znieść. Czy ma pan jakieś

wskazówki, które pomogłyby mi osiągnąć transcendencje przed ukończeniem szesnastego roku
życia? Bo bardzo by mi się przydały. Dziękuję.

Pańska przyjaciółka

Mia Thermopolis

PS Ach, tak. Zapomniałam. Pan nie żyje. Przepraszam. Z tymi wskazówkami to już

nieważne. Poszukam sobie w bibliotece.

Wtorek, 2 marca, po szkole, sala RZ

CODWUTYGODNIOWE POSIEDZENIE

CZŁONKÓW SAMORZĄDU SZKOLNEGO LiAE

Obecni:
Mia Thermopolis, przewodnicząca
Lilly Moscovitz, wiceprzewodnicząca
Ling Su Wong, skarbniczka
Pani Hill, doradca samorządu z ramienia Rady Pedagogicznej
Lars van der Hooten, osobisty ochroniarz JKW M. Thermopolis

Nieobecni:
Tina Hakim Baba, sekretarz, wskutek konieczności nagłej przymiarki nowego

aparatu ortodontycznego, ponieważ stary został spuszczony w toalecie przez jej
młodszego brata.

(Co w sumie tłumaczy, czemu to ja piszę protokół. Ling Su nie może, bo ma artystyczny

charakter pisma, który bardzo przypomina lekarski charakter pisma, co znaczy, że ludzkie oko
nie jest go w stanie odczytać. A Lilly twierdzi, że ma zespół urazowy nadgarstka po przepisaniu
na komputerze opowiadania, które wysłała na doroczny konkurs krótkich form literackich
magazynu „Sixteen”.

Czy może powinnam raczej powiedzieć,

PIĘCIU

opowiadań, które wysłała na doroczny

konkurs krótkich form literackich magazynu „Sixteen”.

Nie wiem, skąd ona wzięła czas na napisanie

PIĘCIU

opowiadań. Ja ledwie znalazłam czas,

żeby napisać

JEDNO

Ale i tak uważam, że moje opowiadanie Nigdy więcej kukurydzy! jest całkiem niezłe.

Zawiera wszystko, co

POWINNO

się znaleźć w opowiadaniu: Miłość. Wzniosłość. Samobójstwo.

Kukurydzę.

(Czego więcej można by żądać?)

Wniosek o zatwierdzenie protokołu posiedzenia z dnia
15 lutego:

ZATWIERDZONY

PRAWOZDANIE

PRZEWODNICZĄCEJ

: M

ÓJ

WNIOSEK

ŻEBY

SZKOŁA

POZOSTAWAŁA

CZASIE

WEEKENDÓW

OTWARTA

DOSTĘPNA

DLA

LICZNYCH

KÓŁEK

ZAINTERESOWAŃ

NAPOTKAŁ

ZDECYDOWANY

OPÓR

STRONY

SZKOLNEJ

DYREKCJI

. P

OSTAWIONO

NASTĘPUJĄCE

ZASTRZEŻENIA

KOSZT

WYNAGRODZENIA

NADGODZINY

DLA

BIBLIOTEKARKI

ORAZ

KOSZT

WYNAGRODZENIA

NADGODZINY

DLA

STRAŻNIKA

OCHRONY

PRZY

WEJŚCIU

SZKOŁY

KTÓRY

MIAŁBY

SPRAWDZAĆ

CZY

WCHODZĄCY

SĄ

FAKTYCZNIE

JEJ

UCZNIAMI

NIE

JAKIMIŚ

BEZDOMNYMI

ULICY

EPLIKA

WICEPRZEWODNICZĄCEJ

: S

ALA

GIMNASTYCZNA

JEST

OTWARTA

WEEKENDY

POTRZEBY

TRENINGÓW

SPORTOWYCH

. S

TRAŻNIK

OCHRONY

PEWNO

MÓGŁBY

SPRAWDZAĆ

LEGITYMACJE

UCZNIÓW

SPORTOWCÓW

TAK

SAMO

JAK

UCZNIÓW

KTÓRZY

NAPRAWDĘ

PRZEJMUJĄ

SIĘ

SWOIMI

STOPNIAMI

. P

OZA

TYM

NIE

MACIE

WRAŻENIA

ŻE

NAWET

ŚREDNIO

INTELIGENTNY

STRAŻNIK

OCHRONY

BĘDZIE

UMIAŁ

ODRÓŻNIĆ

BEZDOMNYCH

ULICY

UCZNIÓW

AE?

EPLIKA

PRZEWODNICZĄCEJ

REPLIKĘ

WICEPRZEWODNICZĄCEJ

: W

IEM

. W

SPOMNIAŁAM

TYM

. D

YREKTOR

UPTA

PRZYPOMNIAŁA

ODPOWIEDZI

ŻE

BUDŻET

TRENINGÓW

SPORTO

WYCH

ZOSTAŁ

ZATWIERDZONY

JUŻ

JAKIŚ

CZAS

TEMU

BIBLIOTEKĘ

WEEKENDY

BUDŻETU

NIE

. I

ŻE

STRAŻNIKÓW

OCHRONY

ZATRUDNIA

SIĘ

PRZEDE

WSZYSTKIM

WZGLĘDU

POSTURĘ

NIE

INTELIGENCJĘ

EPLIKA

WICEPRZEWODNICZĄCEJ

REPLIKĘ

PRZEWODNICZĄCEJ

: N

CÓŻ

MOŻE

TAKIM

RAZIE

NALEŻY

PRZYPOMNIEĆ

DYREKTOR

UPCIE

ŻE

ZNAKOMITA

WIĘKSZOŚĆ

UCZNIÓW

ICEUM

IMIENIA

LBERTA

INSTEINA

NIE

UPRAWIA

SPORTÓW

NATOMIAST

POTRZEBUJE

TYCH

DODATKOWYCH

GODZIN

BIBLIOTECE

ŻE

BUDŻET

TRZEBA

ZWERYFIKOWAĆ

. I

ŻE

POSTURA

NIE

WSZYSTKO

EPLIKA

PRZEWODNICZĄCEJ

REPLIKĘ

WICEPRZEWODNICZĄCEJ

WCZEŚNIEJSZĄ

REPLIKĘ

PRZEWODNICZĄCEJ

: B

OŻE

, L

ILLY

ZROBIŁAM

. P

OWIEDZIAŁA

ŻE

SIĘ

JESZCZE

ZASTANOWI

(Dlaczego Lilly musi być taka wojownicza na tych naszych posiedzeniach? Przez to

wychodzę w oczach pani Hill na osobę pozbawioną jakiegokolwiek autorytetu).

Naprawdę myślałam, że Lilly już się pogodziła z tym, że nie zamierzam rezygnować z

pełnionej funkcji po to, żeby to

ONA

mogła zostać przewodniczącą. To było przecież całe

MIE

SIĄCE

temu i miałam wrażenie, że mi przebaczyła, kiedy namówiłam tatę, żeby wystąpił w jej

programie telewizyjnym, żeby mogła przeprowadzić z nim wywiad na temat europejskiej polityki
imigracyjnej.

I dobra, fakt, nie udało jej się w ten sposób uzyskać skoku wskaźnika oglądalności, jak tego

oczekiwała.

Ale Lilly mówi prosto z mostu; że to nadal jeden z najpopularniejszych programów

manhattańskiej kablówki ogólnego dostępu - zaraz po tym programie z udziałem Anioła Piekieł,
który demonstruje, jak gotować jedzenie na rurze wydechowej - nawet jeśli ci producenci, którzy
kupili prawa do jej programu, jeszcze nie zdołali sprzedać go żadnej większej stacji.

PRAWOZDANIE

WICEPRZEWODNICZĄCEJ

: P

OJEMNIKI

SEGREGOWANIA

ODPADÓW

JUŻ

PRZYJECHAŁY

ZOSTAŁY

UMIESZCZONE

OBOK

WSZYSTKICH

ZWYKŁYCH

KOSZY

ŚMIECI

TERENIE

SZKOŁY

. S

SPECJALISTYCZNE

POJEMNIKI

PODZIELONE

TRZY

SEGMENTY

PAPIER

BUTELKI

PUSZKI

WBUDOWANYM

MECHANIZMEM

ZGNIATAJĄCYM

CZĘŚCI

PUSZKI

YKORZYSTANIE

PRZEZ

UCZNIÓW

CZĘSTE

. P

OWSTAŁ

JEDNAK

PEWIEN

MAŁY

PROBLEM

NAKLEJKAMI

EPLIKA

PRZEWODNICZĄCEJ

: J

AKIMI

NAKLEJKAMI

EPLIKA

WICEPRZEWODNICZĄCEJ

REPLIKĘ

PRZEWODNICZĄCEJ

: T

YMI

KLAPY

POJEMNIKÓW

NAPISEM

: „P

APIER

PUSZKI

BALETKI

”.

PRZEWODNICZĄCEJ

WICEPRZEWODNICZĄCEJ

: O

MAJĄ

NAPIS

: „P

APIER

PUSZKI

butelki”,

NIE

„

BALETKI

”.

ICEPRZEWODNICZĄCA

: N

WŁAŚNIE

NIE

. R

OZUMIESZ

RZEWODNICZĄCA

: O

KAY

. K

ZATWIERDZAŁ

NAPIS

NAKLEJKACH

ICEPRZEWODNICZĄCA

: T

CHYBA

NASZA

SEKRETARZ

. K

TÓRA

JEST

DZISIAJ

NIEOBECNA

KARBNICZKA

: A

NIE

WINA

INY

ONA

PRZEŻYWA

TERAZ

STRASZNY

STRES

TYMI

OCENAMI

PÓŁOKRES

RZEWODNICZĄCA

: M

USIMY

ZAMÓWIĆ

NOWE

NAKLEJKI

. N

APIS

„P

APIER

PUSZKI

BALETKI

”

JEST

NIE

PRZYJĘCIA

KARBNICZKA

: N

MAMY

PIENIĘDZY

ZAMÓWIENIE

NOWYCH

NAKLEJEK

RZEWODNICZĄCA

: S

KONTAKTUJ

SIĘ

FIRMĄ

KTÓREJ

ZAMÓWIONE

BYŁY

NAKLEJKI

POINFORMUJ

ICH

ŻE

ZASZŁA

POMYŁKA

KTÓRĄ

TRZEBA

NATYCHMIAST

SKORYGOWAĆ

ŻE

PONIEWAŻ

BYŁA

POMYŁKA

ich

STRONY

NIE

POWINNI

ŻĄDAĆ

ZAPŁATY

ICEPRZEWODNICZĄCA

: P

RZEPRASZAM

, M

ALE

PISZESZ

PROTOKÓŁ

TEGO

POSIEDZENIA

SWOIM

pamiętniku?

RZEWODNICZĄCA

: T

. C

TEGO

ICEPRZEWODNICZĄCA

: A

NIE

MASZ

TAKIEJ

SPECJALNEJ

KSIĘGI

PROTOKOŁÓW

POSIEDZEŃ

SAMORZĄDU

SZKOLNEGO

RZEWODNICZĄCA

: M

. A

PEWNYM

SENSIE

JĄ

POSIAŁAM

. N

MARTW

SIĘ

RZEPISZĘ

PROTOKÓŁ

KOMPUTERZE

POWROCIE

DOMU

. W

SZYSCY

DOSTANĄ

JUTRO

WYDRUKI

ICEPRZEWODNICZĄCA

: zgubiłaś

KSIĘGĘ

PROTOKOŁÓW

POSIEDZEŃ

SAMORZĄDU

SZKOLNEGO

RZEWODNICZĄCA

: N

CÓŻ

NIEZUPEŁNIE

. T

ZNACZY

MNIEJ

WIĘCEJ

WIEM

GDZIE

ONA

LEŻY

. T

YLE

ŻE

TEJ

CHWILI

NIE

MAM

NIEJ

DOSTĘPU

ICEPRZEWODNICZĄCA

: W

IĘC

GDZIE

ONA

LEŻY

RZEWODNICZĄCA

: Z

OSTAWIŁAM

JĄ

POKOJU

TWOJEGO

BRATA

AKADEMIKU

ICEPRZEWODNICZĄCA

: A

COŚ

ROBIŁA

KSIĘGĄ

PROTOKOŁÓW

POSIEDZEŃ

SAMORZĄDU

SZKOLNEGO

POKOJU

MOJEGO

BRATA

AKADEMIKU

RZEWODNICZĄCA

: P

PROSTU

BYŁAM

NIEGO

ODWIEDZINACH

OKAY

ICEPRZEWODNICZĄCA

: T

wszystko,

TAM

ROBIŁAŚ

? P

OSZŁAŚ

w odwiedziny?

RZEWODNICZĄCA

: T

. P

ANI

SKARBNICZKO

CZEKAMY

TERAZ

PANI

RAPORT

(Nie no, dajcie spokój. O co chodzi z tym „To

WSZYSTKO

?” Przecież wyraźnie widać, że

chodziło jej o

SEKS

. I to jeszcze przy pani Hill! Jakby Lilly nie wiedziała bardzo dobrze, na czym

stoimy z Michaelem w tej kwestii!

A może ona się denerwuje tym, że Nigdy więcej kukurydzy! jest lepsze niż jej wszystkie

opowiadania? Nie, to niemożliwe. Nigdy więcej kukurydzy! opowiada o wrażliwym, młodym
samotniku, który wpada w taką rozpacz z powodu alienacji, jakiej doświadcza w pewnej
ekskluzywnej szkole średniej na Upper East Side, do której go posłali rodzice, oraz tym, że w

szkolnej stołówce upierają się, żeby dodawać kukurydzy do chili, ignorując jego częste prośby,
żeby tego nie robiono, że w końcu skacze pod pociąg metra.

Ale czy to rzeczywiście lepsza fabuła niż w tych opowiadaniach Lilly, gdzie młodzi ludzie

obojga płci zaczynają się zapoznawać z własną seksualnością? Sama nie wiem.

Wiem jednak, że pismo „Sixteen” raczej nie publikuje opowiadań z niedwuznacznymi

scenami. Owszem, drukują artykuły o kontroli urodzin i historie dziewczyn, które złapały jakąś
chorobę przenoszoną drogą płciową albo zaszły w niechcianą ciążę, albo zostały sprzedane jako
białe niewolnice czy coś.

Ale nigdy nie nagradzają takich historii w tych swoich konkursach na opowiadanie.
Ale kiedy wspomniałam o tym Lilly, ona stwierdziła, że pewnie zrobią wyjątek, jeśli

opowiadanie okaże się szczególnie dobre, a jej opowiadania takie są - przynajmniej według niej
samej.

Mam tylko nadzieję, że oczekiwania Lilly nie są

BARDZO

nierealistyczne. Bo, okay,

pierwszą zasadą pisarską jest pisać o czymś, co się samemu zna z doświadczenia, i owszem,
nigdy nie byłam chłopakiem, nie nienawidziłam kukurydzy i nie czułam się na tyle
wyalienowana, żeby się rzucać pod pociąg metra.

Ale Lilly nigdy nie uprawiała seksu, a jej wszystkie

PIĘĆ

opowiadań mówi o seksie. W

jednym z nich bohaterka uprawia seks z

NAUCZYCIELEM

. Normalnie

WIDAĆ

, że ten kawałek nie

został napisany z własnego doświadczenia. Bo poza trenerem Wheatonem, który jest zaręczony z
mademoiselle Klein i nawet by nie spojrzał na żadną uczennicę, nie ma w tej szkole ani jednego
nauczyciela płci męskiej, na którym dałoby się choć na chwilę oko zawiesić.

(No cóż, myślą tak wszyscy poza moją mamą, ewidentnie, skoro najwyraźniej uznała, że pan

G. jest rzekomo tak seksowny -

OCH

! - że nie zdołała mu się oprzeć). Raport skarbniczki: Nie

mamy już żadnych pieniędzy.

(Zaraz. Co L

ING

POWIEDZIAŁA

PRZED

CHWILĄ

???????)

Wtorek, 2 marca, hotel Plaza,

lekcja etykiety

No cóż, no to już po wszystkim. Samorząd uczniowski Liceum imienia Alberta Einsteina

zbankrutował.

Jesteśmy spłukani.
Bez grosza.
Splajtowaliśmy.
Jesteśmy pierwszym samorządem w historii Liceum imienia Alberta Einsteina, który wydał

cały swój budżet w ciągu siedmiu miesięcy, kiedy zostały do przeżycia jeszcze trzy.

Pierwszym samorządem w historii, któremu nie wystarczy pieniędzy na wynajęcie Sali

imienia Alice Tully w Lincoln Center na uroczystość rozdania matur ostatniej klasie.

I najwyraźniej to moja wina, bo wyznaczyłam artystkę na skarbniczkę.
- Mówiłam ci, że nie umiem liczyć pieniędzy! - powtarzała raz za razem Ling Su. - Mówiłam

ci, że nie nadaję się na skarbniczkę! Mówiłam ci, żebyś mianowała Borisa skarbnikiem! Ale ty
się upierałaś przy tej swojej Władzy w Ręce Dziewczyn. No cóż, tak się składa, że ta dziewczyna
jest przy okazji artystką. A artyści nijak się nie rozumieją na zestawieniach bilansowych i
wpływach ze składek! My mamy na głowie ważniejsze rzeczy. Na przykład sprawiać, żeby
sztuka stymulowała umysły i zmysły.

- Wiedziałam, że trzeba było wyznaczyć Shameekę na skarbniczkę - jęknęła Lilly. Kilka

razy. Chociaż przypomniałam jej, też kilkakrotnie, że tata Shameeki zapowiedział jej, że wolno
jej w jednym semestrze brać udział tylko w jednym zajęciu pozalekcyjnym, a ona już

zdecydowała się wybrać cheerleading zamiast udziału w samorządzie studenckim - decyzja, która
z pewnością będzie ją dręczyć po nocach, kiedy będzie się starała zostać pierwszą kobietą
afroamerykańskiego pochodzenia mianowaną do Sądu Najwyższego.

W gruncie rzeczy to nie jest wina Ling Su. To ja jestem przewodniczącą. Jeżeli czegoś się w

ogóle nauczyłam w tym całym książęcym interesie, to tego, że władzy towarzyszy od-
powiedzialność: można ją delegować, ile się chce, ale koniec końców TO TY zapłacisz cenę, jeśli
coś pójdzie nie tak.

Powinnam była uważać. Powinnam była trzymać rękę na pulsie.
Powinnam była położyć szlaban na te hiperdrogie pojemniki do segregowania odpadów.

Powinnam była kazać im kupić zwykłe, niebieskie. To był mój pomysł, żeby wybrać te z
wbudowanym zgniataczem.

CZYM

MYŚLAŁAM

??? Dlaczego nikt nie spróbował mnie powstrzymać?

O mój Boże, ja już wiem, co to jest.
To moja własna, prywatna Zatoka Świń.
Poważnie. Na historii dowiedzieliśmy się wszystkiego o Zatoce Świń - pewna grupa

strategów wojskowych jeszcze w latach sześćdziesiątych wymyśliła sobie taki plan, żeby zrobić
inwazję na Kubę i obalić Castro, i namówiła prezydenta Kennedy'ego, żeby się na to zgodził.
Tyle że po dotarciu na Kubę przekonali się, że wróg ma znaczną przewagę, a w dodatku nikt nie
sprawdził, czy góry, w których żołnierze mieli się bezpiecznie schronić, są istotnie po tej stronie
wyspy (były po przeciwnej).

Wielu historyków i socjologów przypisywało winę za Zatokę Świń wystąpieniu zjawiska

zwanego syndromem grupowego ogłupienia, które zachodzi wtedy, kiedy pragnienie uzyskania
jednomyślności przez wszystkich członków grupy doprowadza do tego, że nikomu z nich nie
chce się porządnie sprawdzić faktów - jak wtedy, kiedy NASA przed startem promu kosmicznego
Columbia nie chciała słuchać inżynierów, którzy ostrzegali przed niebezpieczeństwem. Ale
NASA udało się sztywno trzymać wyznaczonej wcześniej daty startu.

I to jest najwyraźniej

DOKŁADNIE

to, co zaszło w przypadku naszych pojemników na odpady.

Panią Hill - jak się nad tym zastanowić - powinno się nazwać wyzwalaczem syndromu

grupowego ogłupienia... No bo nie można powiedzieć, by wychodziła ze skóry, żeby nas
spróbować powstrzymać. To samo dotyczy Larsa, skoro już o tym mowa. Od czasu, kiedy kupił
sobie swojego nowego sidekicka, w ogóle przestał uważać na lekcjach, a teraz nie chce pomóc w
sensownym rozwiązaniu tego problemu, na przykład udzielając nam pożyczki w wysokości
pięciu tysięcy dolarów, których nam brakuje.

Moim zdaniem to jest zwykły wykręt, skoro będąc naszym doradcą, pani Hill jest

przynajmniej częściowo odpowiedzialna za to fiasko. Owszem, zgoda, ja jestem przewodniczącą
i w ostatecznym rozliczeniu odpowiedzialność spada na mnie.

Ale przecież nie bez powodu mamy doradcę. Ja mam tylko piętnaście lat i dziesięć miesięcy.

Nie powinnam musieć sama się borykać z

CAŁYM

tym ciężarem. Pani Hill powinna chyba przejąć

chociaż

TROCHĘ

tej odpowiedzialności. Gdzie ona była, kiedy cały roczny budżet

przepuszczałyśmy na najdroższe pojemniki do segregowania odpadów z wbudowanym
zgniataczem?

Powiem wam gdzie - podsycała swoje uzależnienie od swetrów haftowanych we wzór

amerykańskiej flagi poprzez oglądanie Home Shopping Network w pokoju nauczycielskim i w
ogóle nie zwracała na nas uwagi!

Och, świetnie. Grandmčre właśnie się na mnie rozdarła.
- Amelio, czy ty w ogóle uważasz na to, co mówię, czy po prostu mówię do ściany?
- Oczywiście, że uważam, Grandmčre.

A tak naprawdę to muszę zacząć uważać na lekcjach ekonomii. Może wtedy nauczę się

trochę mocniej trzymać w garści swój portfel.

- Ach tak - powiedziała Grandmčre. - No to co ja mówiłam?
- Och. Zapomniałam.
- John Paul Reynolds - Abernathy Czwarty. Słyszałaś o nim kiedykolwiek?
O Boże. Znów to samo. Ostatni świr Grandmčre? Kupuje sobie posiadłość nadmorską.
Tylko że, oczywiście, Grandmčre nie wystarczyłoby, że jest właścicielką zwyczajnej

nadmorskiej posiadłości. A więc kupuje sobie wyspę.

Tak właśnie. Swoją własną wyspę.
A ściśle mówiąc, wyspę Genowia.
Prawdziwa Genowia nie jest wyspą, ale ta, którą kupuje Grandmčre, jest. Leży u wybrzeży

Dubaju, gdzie pewna firma budowlana skonstruowała grupę wysp, które razem tworzą kształt
widoczny aż z pokładu promu kosmicznego. Na przykład kiedyś zrobili grupę wysp w kształcie
palmy i nazwali je Palma.

A teraz robią taką grupę pod nazwą Świat. Są tam wyspy w kształcie Francji i południowej

Afryki, i Indii, i nawet New Jersey, a oglądane z góry wyglądają zupełnie jak mapa świata, o tak:

Oczywiście, wyspy nie są zbudowane w odpowiedniej skali. Bo wtedy wyspa Genowia

byłaby rozmiaru mojej łazienki. A Indie byłyby rozmiaru Pensylwanii. Wszystkie wyspy mają w
sumie mniej więcej ten sam rozmiar - dość duże, żeby umieścić na nich potężną posiadłość z
domkami dla gości i basenem - żeby ludzie tacy jak Grandmčre mogli sobie kupić wyspę w
kształcie kraju, jaki sobie wybiorą, i mieszkać potem na niej, zupełnie jak Tom Hanks w filmie
Poza światem.

Tyle że on nie zrobił tego z wyboru.
Poza tym na jego wyspie nie było willi o powierzchni czterech i pół tysiąca metrów

kwadratowych, z supernowoczesnym systemem ochrony, klimatyzacją i basenem, w którym jest
wodospad, jak to będzie u Grandmčre.

Ale Grandmčre ma ze swoją wyspą pewien problem: nie jest jedyną osobą startującą do

przetargu.

- John Paul Reynolds - Abernathy Czwarty - powtarza teraz bardzo naglącym głosem. - Nie

mów mi, że go nie znasz. Chodzisz z nim do szkoły!

- Jakiś facet, z którym chodzę do szkoły, startuje do przetargu na sztuczną wyspę Genowię? -

Wydawało się to trochę niewiarygodne. Ja wiem, że mam najmniejszą tygodniówkę w całym
LiAE, bo tata się martwi, że mogłabym przemorfować w kogoś takiego jak Lana Weinberger,
która wszystkie swoje pieniądze przepuszcza na przekupywanie bramkarzy, żeby ją wpuszczali
do klubów, do których nie mogłaby wejść legalnie z racji zbyt młodego wieku (tłumaczy to
całkiem logicznie, pytając, że skoro Lindsay Lohan to robi, to czemu ona ma nie móc?). Poza
tym Lana ma też własną kartę American Express, którą płaci za wszystko - od latte w De-
likatesach Ho, po stringi w Agent Provocateur - a jej tata po prostu co miesiąc spłaca kartę. Lana
to taka

SZCZĘŚCIARA

Ale nieważne. Bo czy ktoś dostaje takie kieszonkowe, że może sobie kupić

WYSPĘ

- Nie ten chłopak, który chodzi z tobą do szkoły. Jego

OJCIEC

. - Grandmčre zmrużyła

powieki, co zawsze jest złym znakiem. - John Paul Reynolds - Abernathy T

RZECI

bierze udział w

przetargu przeciwko mnie. Jego

SYN

chodzi z tobą do szkoły. Jest o klasę wyżej od ciebie. Na

pewno go znasz. Podobno ma ambicje teatralne, podobnie jak jego ojciec, który jest kopcącym
cygara, ordynarnym producentem.

- Przepraszam, Grandmčre. Nie znam żadnego Johna Paula Reynoldsa - Abernathy'ego

Czwartego. I w sumie mam nieco poważniejsze zmartwienia niż to, czy ci się uda kupić tę wyspę,
czy nie - poinformowałam ją. - Prawdę mówiąc, jestem spłukana.

Grandmčre się rozjaśniła. Ona uwielbia rozmawiać o pieniądzach. Bo to często prowadzi do

rozmawiania o zakupach, które są jej ulubionym hobby poza piciem sidecarów i paleniem.
Grandmčre jest najszczęśliwsza, kiedy może robić wszystkie te trzy rzeczy naraz. Na jej
nieszczęście, przy obowiązujących w Nowym Jorku przepisach dotyczących palenia
(określanych przez nią jako faszystowski dryl) jedyne miejsce, gdzie może pić, palić i
jednocześnie robić zakupy, to jej własny dom. Tyle że wtedy pozostają zakupy przez Internet.

- Czy chcesz coś sobie kupić, Amelio? Coś nieco bardziej modnego niż te okropne wojskowe

buciory, w których nadal chodzisz pomimo moich zapewnień, że nie podkreślają one kształtu
twoich kostek? Może takie urocze mokasynki z wężowej skóry od Ferragamo, jakie ci
pokazywałam któregoś dnia?

- Ja nie jestem spłukana

OSOBIŚCIE

, Grandmčre - powiedziałam. Chociaż w sumie, to jestem,

bo dostając zaledwie dwadzieścia dolarów tygodniówki, z czego powinnam opłacić wszystkie
swoje rozrywkowe potrzeby, całą tygodniówkę tracę w czasie jednego wyjścia do kina, jeśli
zaszaleję, i na tabletki z ginkgo biloba, i na napój gazowany. Boże broń, żeby mój tata

MNIE

zaproponował kartę American Express.

Tyle że, sądząc po tej historii z pojemnikami do segregowania śmieci, tata chyba miał rację,

nie dając mi dostępu do nielimitowanego kredytu.

- Chodzi mi o to, że zbankrutował samorząd Liceum imienia Alberta Einsteina - wyjaśniłam.

- Cały budżet wydaliśmy w siedem miesięcy zamiast w dziesięć. Teraz mamy poważne kłopoty,
bo powinniśmy zapłacić za wynajem Sali imienia Alice Tully na czerwcową ceremonię
wręczenia matur. Ale nie możemy, bo nie mamy żadnych pieniędzy. A to znaczy, że Amber
Cheeseman, która w tym roku ma wygłosić mowę na wręczeniu matur, zabije mnie, i to
najprawdopodobniej będzie długa i bolesna śmierć.

Wiedziałam, że zwierzając się z tego Grandmčre, ponoszę pewne ryzyko. Bo fakt naszego

bankructwa to głęboko skrywana tajemnica. Poważnie. Lilly, Ling Su, pani Hill, Lars i ja
przysięgliśmy na własne życie, że nikomu nie powiemy prawdy o tym, że szkolny samorząd ma
pustą kasę, dopóki absolutnie nie uda się tego uniknąć. Ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję, to
postawienie w stan oskarżenia i śledztwo.

A wszyscy wiemy, że Lana Weinberger podskoczy na pierwszą okazję pozbawienia mnie

funkcji przewodniczącej samorządu. Tata L

ANY

sam bez zmrużenia oka wyłożyłby pięć

kawałków, gdyby uważał, że może tym wspomóc swoją ukochaną córunię.

Moi krewni? Niekoniecznie.
Ale zawsze zostaje pewna szansa - niewielka - że Grandmčre jakoś się za mną wstawi. Już to

kiedyś zrobiła. A tak na marginesie, z tego co wiem, ona i Alice Tully mogły być najlepszymi
przyjaciółkami za czasów studiów. Może wystarczy, że Grandmčre wykona jeden telefon i będę
miała Salę imienia Alice Tully wynajętą

DARMO

!!!!

Tylko że Grandmčre nie wyglądała tak, jakby miała zamiar w najbliższym czasie

wykonywać jakieś telefony w moich sprawach. Zwłaszcza kiedy zaczęła wydawać te cmokające
odgłosy językiem.

- Pewnie wydajesz wszystkie pieniądze na jakieś banialuki i bibeloty - powiedziała, nawet

nie do końca potępiającym tonem.

- Jeśli mówiąc banialuki i bibeloty - odparłam (zastanawiając się, czy te słowa rzeczywiście

istnieją, czy też nagle zaczęła mówić językami i skoro tak, to czy nie powinnam wezwać jej
pokojówki) - masz na myśli dwadzieścia pięć nowoczesnych pojemników do segregowania

odpadów, z osobnymi segmentami na papier, puszki i butelki oraz z wbudowanym mechanizmem
zgniatającym w części na puszki, nie wspominając już o trzystu kompletach do elektroforezy dla
laboratorium biologicznego, których w żaden sposób nie mogę zwrócić, bo wierz mi, już o to
pytałam, to tak.

Grandmčre zrobiła taką minę, jakbym bardzo ją rozczarowała. Widać było wyraźnie, że

uważa pojemniki do segregowania odpadów za wyrzucanie pieniędzy w błoto.

A ja nawet nie

WSPOMNIAŁAM

o całym tym problemie z naklejkami: puszki i baletki.

- Ile potrzebujesz? - spytała zwodniczo swobodnym tonem.
Zaraz. Czy Grandmčre miała zamiar zrobić coś niesłychanego - i poratować mnie pożyczką?
Nie. Niemożliwe.
- Niewiele - powiedziałam, myśląc, że to zbyt piękne, żeby było możliwe. - Tylko pięć

tysięcy. - W sumie to pięć tysięcy siedemset dwadzieścia osiem dolarów, bo tyle Lincoln Center
życzy sobie od szkół za wynajęcie Sali imienia Alice Tully, która może pomieścić tysiąc osób.
Ale nie zamierzałam rozpraszać się szczegółami. Siedemset dwadzieścia osiem dolarów już jakoś
zbiorę, jeśli Grandmčre będzie chciała wybulić pięć tysięcy.

Ale cóż. To było zbyt piękne, żeby się okazało prawdziwe.
- No cóż, a co szkoły robią w takiej sytuacji, kiedy muszą szybko zebrać pieniądze? -

Chciała wiedzieć Grandmčre.

- Nie wiem - powiedziałam. Nie mogłam pozbyć się uczucia porażki. Poza tym skłamałam (a

to dopiero coś nowego...), bo doskonale wiem, co robią szkoły, które znajdą się w naszej sytuacji
i muszą szybko zebrać jakieś pieniądze. Już to przedyskutowaliśmy, szczegółowo, podczas
posiedzenia samorządu, po szokującej rewelacji Ling Su na temat stanu naszego konta
bankowego. Pani Hill nie chciała udzielić nam pożyczki (wątpię zresztą, żeby miała pięć tysięcy
dolarów odłożone w jakiejś skarpecie. Przysięgam, że nigdy nie widziałam, żeby miała na sobie
dwa razy to samo. A to oznacza bardzo wiele luźnych swetrów Quaker Factory, jak na jedną
nauczycielską pensję), ale ochoczo pokazała nam katalog wysyłkowy świec, który miała gdzieś
pod ręką.

Poważnie. To była cała jej ta wspaniała rada. Żebyśmy sprzedawali świece.
Lilly tylko spojrzała na nią i powiedziała:
- Sugeruje pani, że mamy wspierać nihilistyczną walkę pomiędzy tymi, którzy lubią mieć, a

tymi, którzy lubią mieć jeszcze więcej, w stylu Czekoladowej wojny Roberta Cormiera, pani Hill?
Bo wszyscy ją przeczytaliśmy na angielskim i wiemy doskonale, co się może zdarzyć, jeśli
zakłóci się porządek świata.

Ale pani Hill z urażoną miną powiedziała, że możemy ogłosić konkurs na to, kto sprzeda

więcej świec, nie narażając świat na kompletny upadek wartości ani nie wykazując się
szczególnym nihilizmem.

Ale kiedy przejrzałam ten katalog świec i zobaczyłam te wszystkie zapachy - Truskawki i

śmietana! Wata cukrowa! Kruche ciasteczko! - i te wszystkie kolory, przeżyłam swój własny,
prywatny atak nihilizmu.

Bo szczerze mówiąc, wolałabym, żeby klasa maturalna zrobiła mi to, co Obi Wan Kenobi

zrobił Anakinowi Skywalkerowi w Zemście Sithów (tzn. żeby odcięli mi nogi mieczem świetl-
nym i zostawili mnie, żebym spłonęła żywcem na skraju krateru z lawą), niż zapukać do drzwi
naszej sąsiadki, Ronnie, i pytać ją, czy byłaby zainteresowana kupnem ślicznej świecy o zapachu
truskawek ze śmietaną, odlanej w kształcie truskawki, za dziewięć dolarów dziewięćdziesiąt pięć.

A wierzcie mi, klasa maturalna jest jak najbardziej

ZDOLNA

zrobić ze mną to, co Obi Wan

zrobił Anakinowi. A już szczególnie Amber Cheeseman, która została w tym roku prymuską i
która mogłaby bez trudu nakłaść mi po łbie, bo tak się składa, że chociaż jest o wiele niższa ode

mnie, ma brązowy pas w hapkido.

To znaczy mogłaby mi nakłaść, gdyby stanęła na krześle albo gdyby ktoś ją podniósł, żeby w

ogóle mogła mnie dosięgnąć.

To w tym momencie posiedzenia samorządu szkolnego zmuszona byłam powiedzieć słabym

głosem: „Wnioskuję o zamknięcie zebrania”. Na szczęście wniosek został jednomyślnie przyjęty
przez wszystkich obecnych.

- Nasza doradczyni proponowała, żebyśmy sprzedawali w systemie domokrążnym świece -

powiedziałam z nadzieją, że Grandmčre, zniesmaczona wizją wnuczki handlującej po domach
podobiznami owoców z wosku, z miejsca wręczy mi pięć tysięcy zielonych.

- Świece? - Grandmčre

RZECZYWIŚCIE

miała nieco zniesmaczoną minę.

Ale z niewłaściwego powodu.
- Moim zdaniem dużo łatwiej byłoby sprzedawać słodycze. Rodzice przeciętnego ucznia

Liceum imienia Alberta Einsteina mają w pracy całe hordy kolegów i znajomych, którym można
bez trudu wcisnąć batoniki - powiedziała.

Miała rację, oczywiście, ale kluczowe jest tu słowo „przeciętny”. Bo jakoś sobie nie

wyobrażam mojego taty, który w tej chwili jest w Genowii, ponieważ trwa sesja Parlamentu, jak
rozdaje wkoło formularze sprzedaży świec (czy czegokolwiek innego) i mówi: „Słuchajcie teraz
wszyscy, to zbiórka pieniędzy na szkołę mojej córki. Kto kupi najwięcej świec, automatycznie
otrzyma szlachectwo”.

- Zastanowię się nad tym - powiedziałam. - Dzięki, Grandmčre.
A potem ona znów zaczęła gadać o Johnie Paulu Reynoldsie - Abernathym Trzecim i o tym,

że planuje urządzić to wielkie przyjęcie na cele charytatywne za tydzień od tej środy i zebrać
pieniądze na wsparcie dla genowiańskich hodowców oliwek (którzy strajkują w proteście
przeciwko zarządzeniom Unii Europejskiej zezwalającym hipermarketom na zbytnie obniżanie
cen), żeby zaimponować projektantom Świata oraz innym uczestnikom przetargu na wyspy swoją
niewiarygodną hojnością. (A tak w ogóle, to za kogo ona się uważa? Za jakąś Angelinę Jolie z
Genowii?)

Grandmčre twierdzi, że potem wszyscy ją będą

BŁAGAĆ

, żeby zamieszkała na sztucznej

wyspie Genowii, a John Paul Reynolds - Abernathy Trzeci zostanie na lodzie, ple, ple, ple.

I łatwo jej mówić. No bo Grandmčre niedługo będzie miała własną wyspę, na którą będzie

sobie mogła uciekać. A gdzie ja się schronię przed gniewem Amber Cheeseman, kiedy odkryje,
że swoje przemówienie do maturzystów wygłosi nie z mównicy w Sali imienia Alice Tully, tylko
przy barze sałatkowym w Outback Steakhouse na Zachodniej Dwudziestej Trzeciej?

Wtorek, 2 marca, poddasze

Właśnie myślałam, że ten dzień gorszy już być nie może... Ale nie, proszę, kiedy tylko

weszłam do domu, mama podała mi pocztę.

Zazwyczaj lubię dostawać pocztę. Bo zazwyczaj w poczcie dostaję różne fajne rzeczy, na

przykład ostatni numer „Psychology Today”, dzięki czemu mogę sobie sprawdzić, na jakie nowe
zaburzenia psychiczne cierpię. I wtedy mam do czytania w wannie przed pójściem spać coś
jeszcze oprócz lektury, przerabianej na angielskim (w tym miesiącu: O, pionierzy! Willi Cather.
Ziew).

Ale to, co wręczyła mi mama, kiedy weszłam do domu dzisiaj wieczorem, nie było czymś

fajnym

ANI

czymś, co mogłabym sobie poczytać w wannie. Bo było o wiele za krótkie.

- Dostałaś list z magazynu „Sixteen”, Mia! - powiedziała mama z wielkim ożywieniem. - To

na pewno w sprawie konkursu!

Ale ja od razu widziałam, że nie ma się czym ekscytować. Widać było, że ta koperta zawiera

złe wiadomości. Wyraźnie było widać, że w środku jest tylko jedna kartka. Gdybym wygrała, na
pewno załączyliby jakiś kontrakt, nie wspominając już o mojej nagrodzie pieniężnej, prawda?
Kiedy opowiadanie T.J. Burke'a o śmierci w lawinie jego przyjaciela, Deksa, zostało
wydrukowane w piśmie „Powder” w Aspen Extreme, wysłali mu

PRAWDZIWY

egzemplarz

magazynu z jego nazwiskiem wypisanym wielkimi literami na okładce. To w ten sposób się
dowiedział, że mu coś wydano.

Koperta, którą podała mi mama, wyraźnie nie zawierała kopii magazynu „Sixteen” z moim

nazwiskiem wypisanym wielkimi literami na okładce, bo była zdecydowanie za cienka.

- Dzięki - powiedziałam, odbierając od mamy kopertę z nadzieją, że nie zauważy, że zbiera

mi się na płacz.

- I co tam piszą? - zapytał pan Gianini. Siedział przy jadalnym stole i karmił swojego syna

kawałeczkami hamburgera, mimo że Rocky ma zaledwie dwa zęby, jeden na górze, a drugi na
dole, i tak się składa, że żaden z nich nie jest trzonowy.

Ale zdaje się, że nikomu w mojej rodzinie nie robi to żadnej różnicy, że Rocky jeszcze w

zasadzie nie umie żuć stałego pożywienia. Nie chce jeść jedzenia dla dzieci - chce jeść albo to co
ja, albo to co Gruby Louie - więc je to, co akurat mają na obiad moja mama i pan G., a więc z
reguły jakąś potrawę mięsną. Pewnie to wyjaśnia, dlaczego Rocky mieści się w
dziewięćdziesiątym dziewiątym percentylu, jeśli chodzi o wzrost. Mimo moich nalegań mama i
pan G. upierają się karmić Rocky'ego stałą dietą składającą się z takich składników, jak kurczak
Generała Tso i lasagne z wołowiną. I argumenty? On to chyba

LUBI

Jakby mało było tego, że Gruby Louie je wyłącznie Wytworną Ucztę Kurczakowo -

Tuńczykową, mój młodszy braciszek też wyrasta na mięsożercę.

A pewnego dnia na pewno wyrośnie na kogoś tak wysokiego jak Shaquille O'Neal wskutek

tych wszystkich szkodliwych antybiotyków, którymi przemysł mięsny faszeruje swoje produkty
przed ubojem.

Chociaż obawiam się, że Rocky przy okazji będzie miał też intelekt Ptaszka Tweety, bo

mimo tych wszystkich kaset wideo z Małym Mozartem, które mu puszczałam, i wielu, wielu
godzin, które poświęciłam na czytanie mu klasyków takich jak Piotruś Królik Beatrice Potter i
Kto zje zielone jajka sadzone Doktora Seussa, Rocky nie wykazuje najmniejszych oznak za-
interesowania czymkolwiek innym poza ciskaniem smoczkiem z całej siły o ścianę, tupaniem po
całym poddaszu (z parą rąk - zazwyczaj moich - które trzymają go w pionie za szelki jego
ogrodniczek Osh Koshes... ćwiczenie, które, tak przy okazji, zaczyna u mnie powodować
poważne bóle krzyża) i darciem się: „Sa!” albo „Ko!” jak najgłośniej się da.

Z całą pewnością można to uznać za objawy poważnego zapóźnienia w rozwoju społecznym.

Albo zespołu Aspergera.

Mama jednak zapewnia mnie, że Rocky rozwija się normalnie jak na prawie roczne dziecko i

że powinnam się uspokoić i przestać być takim dzieciolizem (moja własna matka przejęła teraz
określenie, które ukuła dla mnie Lilly).

Jednak pomimo tej zdrady, pozostaję superczujna na objawy wodogłowia. Bo nigdy nic nie

wiadomo.

- No i co tam piszą, Mia? - Mama zaciekawiła się listem. - Chciałam go otworzyć i

zadzwonić do ciebie do babki, żeby ci przekazać nowiny, ale Frank mi nie pozwolił. Powiedział,
że powinnam szanować twoje osobiste granice i nie otwierać twojej poczty.

Rzuciłam panu G. spojrzenie pełne wdzięczności - a trudno zrobić coś takiego, kiedy

człowiek usiłuje się nie rozpłakać - i powiedziałam:

- Dzięki.
- Och, przestań - powiedziała moja mama z wyraźnym niesmakiem. - Ja cię urodziłam.

Karmiłam cię przez sześć miesięcy. Powinnam móc czytać twoją pocztę. Co tam jest?

Tak więc drżącymi palcami rozdarłam kopertę, wiedząc z góry, co znajdę w środku.
I bez żadnych niespodzianek, zobaczyłam na kartce maszynopisu:

Magazyn „Sixteen”
1440 Broadway

Nowy Jork, NY 10018

Szanowna Autorko,
dziękujemy Ci za pracę nadesłaną do magazynu „Sixteen”.

Zdecydowaliśmy wprawdzie nie publikować jej, ale doceniamy Twoje
zainteresowanie naszym konkursem.

Z poważaniem

Shonda Yost

Redakcja Literacka

Szanowna Autorko! Nawet nie chciało im się wypisać na maszynie mojego imienia i

nazwiska! Nie było tam żadnego dowodu, że ktoś z nich w ogóle

PRZECZYTAŁ

Nigdy więcej ku-

kurydzy!, a co dopiero zastanowił się poważnie nad jego znaczeniem!

Chyba mama i pan G. zauważyli, że nie podoba mi się to, co czytam, bo pan G. powiedział:
- Jej, no to niefajnie. Ale następnym razem powalisz ich na kolana, tygrysku.
- Sa! - Rocky miał tylko tyle do dodania i rzucił kawałkiem hamburgera o ścianę.
A moja mama stwierdziła:
- Zawsze uważałam, że magazyn „Sixteen” poniża młode kobiety, bo prezentuje wizerunki

nieprawdopodobnie chudych i pięknych modelek, co może odbierać pewność siebie młodym
czytelnikom i pogłębiać ich kompleksy na punkcie własnego wyglądu. A poza tym artykuły w
„Sixteen” trudno byłoby określić jako pouczające. No bo, kogo to

OBCHODZI

, jakie dżinsy lepiej

podkreślają twój typ sylwetki, biodrówki czy te z wysoką talią? A może by tak raz na odmianę
nauczyć dziewczyny czegoś praktycznego, na przykład że jak robisz to na stojąco, to i tak
możesz zajść w ciążę?

Wzruszona troską moich rodziców - i mojego brata - powiedziałam:
- Nie ma sprawy. Zawsze można spróbować w przyszłym roku.
Chociaż naprawdę wątpię, żebym kiedykolwiek zdołała napisać lepsze opowiadanie niż

Nigdy więcej kukurydzy! To się już totalnie nie powtórzy, żeby coś mnie zainspirowało tak jak
widok Faceta, Który Nie Cierpi Kukurydzy w Chili. Siedział w stołówce LiAE i wydłubywał
kukurydzę ze swojego chili, ziarnko po ziarnku, z najsmutniejszą miną, jaką kiedykolwiek
widziałam na ludzkiej twarzy. Nigdy już nie będę świadkiem niczego równie poruszającego. No,
może pomijając minę Tiny Hakim Baba, kiedy dowiedziała się, że nie będą już kręcić Joan z
Arkadii.

Nie wiem, kto napisał to coś, co „Sixteen” uznało za najlepsze opowiadanie konkursowe, i

naprawdę nie mam ochoty się chwalić, ale jej opowiadanie

NIE

MOŻE

być tak frapujące i

przykuwające uwagę, jak Nigdy więcej kukurydzy!

I to

NIEMOŻLIWE

, żeby ona kochała pisarstwo tak jak ja.

Och, jasne, może jest w tym lepsza. Ale czy pisanie jest dla niej równie ważne jak

ODDYCHANIE

, tak jak dla mnie? Szczerze w to wątpię. Pewnie siedzi teraz w domu, a jej matka

mówi: „Och, Lauren, to przyszło dzisiaj do ciebie z pocztą”, a ona otwiera

ODRĘCZNIE

NAPISANY

list z magazynu „Sixteen”, przegląda swój kontrakt i mówi: „Hm, znów mi wydrukowali
opowiadanie. A co mnie to obchodzi. Naprawdę chcę tylko znaleźć się w drużynie cheerleaderek
i żeby Brian zaprosił mnie na randkę”.

Widzicie,

MNIE

pisanie obchodzi

BARDZIEJ

niż cheerleading. Albo Brian.

No cóż, okay, nie bardziej niż Michael. Albo Gruby Louie. Ale już blisko.
Więc teraz ta głupia, zakochana w Brianie Lauren chodzi sobie i podśpiewuje: „La, la, la,

właśnie wygrałam konkurs na opowiadanie magazynu »Sixteen«. Ciekawe, co dziś leci w
telewizji?” I nawet się nie przejmuje tym, że jej opowiadanie przeczyta milion ludzi, nie
wspominając o tym, że będzie mogła spędzić cały dzień, towarzysząc prawdziwej żywej
redaktorce i zobaczyć, jak to jest w zabieganym, pełnym pośpiechu świecie twardego
dziennikarstwa dla nastolatek...

Chyba że to Lilly wygrała.
O Mój B

OŻE

JEŚLI

ILLY

WYGRAŁA

???????

O dobry Boże w niebiesiech. Proszę, nie pozwól, żeby to Lilly wygrała konkurs na

opowiadanie magazynu „Sixteen”. Ja wiem, że to źle modlić się o takie rzeczy, ale błagam Cię,
Panie, jeśli istniejesz, czego wcale nie jestem pewna, bo pozwoliłeś im przestać puszczać Joan z
Arkadii i wysłać do mnie ten wstrętny list z odrzuceniem opowiadania,

NIE

POZWÓL

ŻEBY

SIĘ

OKAZAŁO

ŻE

LILLY

WYGRAŁA

KONKURS

MAGAZYNU

„S

IXTEEN

”

OPOWIADANIE

!!!!!!!!

O mój Boże. Lilly jest dostępna. Właśnie do mnie pisze na ICQ.

OMYN

ULE

: KG, odezwał się dziś do ciebie Mag. 16?

O Boże.

OUIE

: Hm. Tak. A do ciebie?

OMYN

ULE

: Tak. Dostałam najdurniejszy list odmowny pod słońcem. A

dokładniej mówiąc,

PIĘĆ

. Widać, że nawet nie

PRZECZYTALI

moich tekstów.

Dziękuję, Boże. Teraz w Ciebie wierzę. Wierzę, wierzę, wierzę. Już nigdy więcej nie zasnę w

czasie mszy w genowiańskiej kaplicy pałacowej, przysięgam. Chociaż zdecydowanie nie
zgadzam się z Tobą w całej tej kwestii grzechu pierworodnego, bo to

NIE

BYŁA

wina Ewy, że ten

gadający wąż ją nabrał, i och, tak, uważam, że kobiety powinny móc zostawać kapłankami i że
księżom powinno być wolno żenić się i mieć dzieci, bo, halo? Oni byliby o wiele lepszymi rodzi-
cami niż mnóstwo innych ludzi, jak ta pani, która zostawiła swoje dziecko w samochodzie pod
supermarketem, i silnik chodził, kiedy ona grała sobie w jakiegoś pokera na wideo, a ktoś jej
ukradł ten samochód, a potem wyrzucił dziecko przez okno (dziecku nic się nie stało, bo
siedziało w takim specjalnym foteliku samochodowym, który sprężynuje, i dlatego zmusiłam
mamę i pana G., żeby kupili dla Rocky'ego fotelik tej firmy, chociaż on drze się, jakby go
żywcem ze skóry obdzierali, za każdym razem, kiedy usiłują go do niego wsadzić).

Ale i tak. Wierzę. Wierzę. Wierzę.

OUIE

: Tutaj to samo. No cóż, to znaczy dostałam jeden list. Ale

mój też jest odmowny.

OMYN

ULE

: N

cóż, nie traktuj tego za bardzo osobiście, KG. To pewnie

zaledwie pierwszy z wielu listów odmownych, jakie dostaniesz w

nadchodzących latach. Jeśli naprawdę chcesz zostać pisarką. Nie
zapominaj, że niemal każda Wielka Książka, jaka dziś istnieje, została

gdzieś kiedyś odrzucona przez wydawcę. Może poza jedną Biblią. W każdym
razie zastanawiam się, kto wygrał.

OUIE

: Pewnie jakaś głupia dziewczyna o imieniu Lauren, która

wolałaby raczej znaleźć się w drużynie cheerleaderek, albo żeby jakiś

facet o imieniu Brian zaprosił ją na randkę, i w ogóle się nie przejęła
tym, że niedługo zostanie publikowaną autorką.

OMYN

ULE

: Hm... Okay. Dobrze się czujesz, Mia? Nie bierzesz tego

listu odmownego zbyt poważnie, mam nadzieję? W końcu to tylko magazyn

„Sixteen”, a nie „New Yorker”.

OUIE

: Nic mi nie jest. Ale pewnie mam rację. Co do Lauren. Nie

uważasz?

OMYN

ULE

: Uhm, taa, jasne. Ale posłuchaj, to wszystko podsunęło mi

totalnie świetny pomysł.

Okay, kiedy Lilly mówi, że ma totalnie świetny pomysł, nigdy tak nie jest. To znaczy pomysł

nie jest świetny. Jej ostatnim świetnym pomysłem było, żebym startowała do wyborów na
przewodniczącą samorządu szkolnego, i sami popatrzcie, czym to się skończyło. I nawet mnie
nie proście, żebym wam opowiadała jak kiedyś, w pierwszej klasie podstawówki, wrzuciła moją
lalkę Strawberry Shortcake na dach letniego domu Moscovitzów pod Albany, żeby sprawdzić,
czy wiewiórki przyciągnie jej „bardzo jagodowy” zapach i czy zaczną gryźć jej plastikową buzię.

OMYN

ULE

: Jesteś tam jeszcze?

OUIE

: Jestem. Jaki to pomysł? Nie będziesz wrzucała Rocky'ego na

żadne dachy, i nic mnie nie obchodzi, jak bardzo cię interesuje, co

mogą mu zrobić wiewiórki.

OMYN

ULE

: O czym ty gadasz? Dlaczego miałabym wrzucać Rocky'ego na

jakiś dach? Wpadłam na pomysł, żebyśmy założyły

NASZ

WŁASNY

magazyn.

OUIE

: C

OMYN

ULE

: Mówię poważnie. Założymy nasz własny magazyn. Nie jakiś

głupi, o całowaniu po francusku i kaloryferku Haydena Christensena, jak

w magazynie „Sixteen”, ale magazyn literacki, jak

Salon.com

. Tylko nie

w Internecie. I dla nastolatków. W ten sposób upieczemy dwie pieczenie

na jednym ogniu. Po pierwsze, będziemy miały gdzie publikować swoje
utwory. A po drugie, możemy sprzedawać magazyn i zarobić tych pięć

kawałków, których nam brakuje na wynajęcie Sali imienia Alice Tully, i
powstrzymać Amber Cheeseman przed zamordowaniem nas.

OUIE

: Ale, Lilly... Żeby założyć nasz własny magazyn, potrzebujemy

pieniędzy. Wiesz o tym. Żeby zapłacić za druk i inne takie. A my nie

mamy ani grosza. To jest właśnie nasz problem. Pamiętasz?

Boże. Może ja mam tylko trzy z minusem z ekonomii, ale nawet ja wiem, że żeby założyć

jakiś interes, potrzebny jest kapitał. W końcu oglądałam Adepta, na miłość boską.

Poza tym ja w sumie lubię co miesiąc oglądać sobie kaloryferek Haydena Christensena w

„Sixteen”. To sprawia, że prenumerata się opłaca.

OMYN

ULE

: Nie, jeśli namówimy panią Martinez, żeby została naszym

doradcą i pozwoliła nam korzystać ze szkolnej fotokopiarki.

Pani M.! W głowie mi się nie mieściło, że Lilly porusza w rozmowie ze mną temat pani M.

Pani Martinez - moja nauczycielka angielskiego - i ja

NIE

MAMY

wspólnego zdania, jeśli chodzi o

moją karierę pisarską. Chociaż przyznaję, ona sobie trochę odpuściła od czasu tego całego zajścia
na początku roku szkolnego, kiedy dała mi czwórkę.

Ale niewiele.
Ja wiem na przykład, że pani M. nie dostrzegłaby w Nigdy więcej kukurydzy! tego

przykuwającego uwagę studium psychologicznego postaci i poruszającego komentarza spo-
łecznego, które są w nim zawarte. Pewnie powiedziałaby, że opowiadanie jest melodramatyczne i
pełne banałów.

I dokładnie dlatego nie zamierzałam jej pokazywać tego opowiadania przed publikacją w

„Sixteen”. Tyle że teraz to chyba nigdy do tego nie dojdzie. To znaczy do publikacji.

OUIE

: Lilly, nie chciałabym psuć ci dobrego nastroju, ale bardzo

wątpię, czy uda nam się zebrać pięć kawałków ze sprzedaży literackiego
czasopisma dla nastolatków. Bo wiesz, nasi koledzy ledwie mają czas na

czytanie lektur, na przykład O, pionierzy!, a co dopiero jakichś
zbiorów napisanych przez uczniów opowiadań i wierszy. Moim zdaniem

potrzebny jest nam jakiś bardziej realny plan zdobycia gotówki niż
zarabianie na sprzedaży magazynu, który nawet jeszcze nie powstał.

OMYN

ULE

: N

to co proponujesz w takim razie? Sprzedaż świec?

AAAAAAAAACCCCCCCCCCHHHHHHHHHH

! B

wiecie, poza świecami w kształcie truskawek są

jeszcze świece w kształcie bananów i ananasów. I ptaków. Ptaków reprezentujących różne

STANY

Na przykład, dla Indiany jest świeca - kardynał, bo kardynał jest ptakiem reprezentującym Stan
Twardych Ludzi.

Co gorsza - piszę to z wahaniem - jest nawet prawdziwa replika arki Noego, z parą zwierząt

każdego rodzaju (nawet z jednorożcami). Odlanymi w

WOSKU

Nawet ja nie zdołałabym wymyślić czegoś równie obrzydliwego.

OUIE

: Oczywiście, że nie. Po prostu uważam, że powinnyśmy się

trochę bardziej zastanowić nad całą sprawą, zanim zabierzemy się do...

KINNER

: Cześć, Thermopolis. Jak leci?

ICHAEL

!!!! M

ICHAEL

MNIE

pisze na ICQ!!!!!!

OUIE

: Przepraszam, Lilly, muszę spadać.

OMYN

ULE

: Dlaczego? Czy mój brat właśnie do ciebie pisze?

OUIE

: Taa ...

OMYN

ULE

: Och. Ja wiem, czego ON chce.

OUIE

: Lilly, MÓWIŁAM ci, że my CZEKAMY z seksem...

OMYN

ULE

: Nie o to mi chodziło, głupku jeden. Chodziło mi o to,

że... A zresztą nieważne. Napisz mi e - maila, jak już z nim pogadasz.

Ja mówię poważnie o tym magazynie, KG. To jedyna szansa, żebyś
zobaczyła swoje nazwisko w druku - poza stronami w „US Weekly” - Sławni

ludzie są tacy sami jak my!

OUIE

: Zaraz - ty wiesz, czemu Michael do mnie pisze na ICQ? Skąd

wiesz? Co się dzieje? Powiedz mi, Lilly...

OMYN

ULE

: (niedostępna)

KINNER

: Mia? Jesteś tam?

OUIE

: Michael! Jestem tu. Przepraszam. Mam podły dzień. Nie mamy w

oficjalnej kasie ani grosza, a „Sixteen” odrzuciło Nigdy więcej
kukurydzy!

KINNER

: Zaraz... Rząd Genowii nie ma kasy? Nic o tym nie widziałem

w Netszkapie. Jak do TEGO doszło?

To dlatego mój chłopak jest taki cudowny. Nawet jeśli nie rozumie nic z tego, co się dzieje w

moim życiu, to i tak się o mnie troszczy.

OUIE

: Chodziło mi o szkolny samorząd. Jesteśmy pod kreską na pięć

tysięcy. A „Sixteen” mnie odrzuciło.

KINNER

: „Sixteen” odrzuciło Nigdy więcej kukurydzy!? Jak mogli?

Przecież to kapitalne opowiadanie!

Widzicie? Widzicie, dlaczego go kocham?

OUIE

: Dzięki. Ale chyba dla nich nie dość kapitalne, żeby je

opublikować.

KINNER

: No to są durni. A o co chodzi z tymi pięcioma tysiącami

pod kreską?

Wyjaśniłam Michaelowi pokrótce sprawę tych bezzwrotnych pojemników na odpady i to, że

zostanę porwana i poćwiartowana przez Amber Cheeseman, jak tylko się dowie, że będzie
wygłaszała swoją mowę na rozdanie matur w Hell's Kitchen, a nie w Lincoln Center.

KINNER

: Nie może być aż tak źle. Masz mnóstwo czasu, żeby

zorganizować pieniądze.

Zazwyczaj mój chłopak to najbystrzejszy z ludzi. To dlatego chodzi na uniwersytet należący

do Ligi Bluszczowej, gdzie zalicza program kursów, który nawet dla Stephena Hawkinga, tego
geniusza na wózku inwalidzkim, który odkrył miniaturowe czarne dziury - oraz to, jak sprawić,
żeby zakochała się w człowieku jego własna pielęgniarka - stanowiłby wyzwanie, a co dopiero
dla przeciętnego studenta.

Ale czasami...
No cóż, czasami po prostu N

KUMA

OUIE

: Czy ty kiedykolwiek widziałeś Amber Cheeseman, Michael? Może

ona ma metr dwadzieścia wzrostu i gada głosem wiewiórki, ale umie

rzucić przez ramię faceta o wadze stu kilo w ułamku sekundy i ma
przedramiona tak duże jak gorylica Koko.

KINNER

: Hej, wiem. Mogłabyś spróbować sprzedawać świece. Któregoś

roku zrobiliśmy tak, żeby zebrać kasę na Klub Komputerowy!

IEEEEEEEEEEEEEEEEE

!!!!!!!! T

YLKO

NIE

! T

TEŻ

, M

ICHAEL

??!!!!!!!!!!!!

KINNER

: Są takie świece w kształcie truskawek. W grupach

terapeutycznych mojej mamy i taty każdy kupił po jednej. Pachną jak
prawdziwe truskawki.

AAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRRRRRRGGGGGGGGGGGGGGGG

GHHHHHHHHH

OUIE

: Super! Dzięki za wskazówkę!

Zmiana tematu. Już.

OUIE

: N

a jak TOBIE minął dzień?

KINNER

: Nieźle. Oglądaliśmy THX 1138 na zajęciach i dyskutowaliśmy

o jego wpływach na późniejsze filmy o dystopiach z tej samej epoki,
takich jak Ucieczka Logana, gdzie podobnie jak w THX 1138 młody

człowiek usiłuje umknąć ograniczeniom jedynego świata, jaki zna. A to
mi przypomina... Co robisz w najbliższy weekend?

Och, fajnie! Randka! Dokładnie czegoś takiego potrzebowałam, żeby się rozchmurzyć.

OUIE

: Idę gdzieś z tobą.

KINNER

: Miałem nadzieję, że powiesz dokładnie coś takiego. Ale

może zamiast gdzieś iść, zostaniemy w domu? Mama i tata jadą za miasto
na jakąś konferencję, a Maya musi iść na pedikiur, więc zapytali mnie,

czy nie mógłbym przyjechać do domu na weekend i zostać z Lilly - wiesz,
przez to, co się stało ostatnim razem, kiedy ją zostawili samą w domu.

No, ja się nie dziwię. Bo ostatnim razem państwo doktorostwo Moscovitz spuścili Lilly z

oczu, kiedy wyjechali na weekend do swojego letniego domu w Albany. Pozwolili Lilly zostać
samej, bo miała do oddania jakąś pracę o Aleksandrze Hamiltonie i potrzebowała dostępu do
Internetu, którego nie mają w swoim letnim domu, a Michael miał ostatnie zaliczenia, a gosposia
Moscovitzów, Maya, musiała pojechać do Republiki Dominikany, żeby znów wyciągnąć z
więzienia swojego siostrzeńca. Więc nikt z nich nie mógł z nią zostać, a Lilly zaprosiła do siebie
Normana, tego swojego prześladowcę, żeby zrobić z nim wywiad do odcinka Lilly mówi prosto z
mostu pod tytułem: Czemu tylko dziwadło, się mną interesują?

No cóż, Norman poczuł się urażony określeniem „dziwadło”, chociaż dokładnie tym właśnie

jest. Upierał się, że zdrowy podziw dla stóp jest w gruncie rzeczy jak najbardziej normalny. A
potem, kiedy Lilly poszła do kuchni przynieść im po puszce coli, zakradł się do pokoju jej mamy
i ukradł jej ulubione buty, szpilki od Manolo Blahnika!

Ale Lilly zauważyła obcas wystający Normanowi z kieszeni kurtki i kazała mu oddać

szpilki. Norman tak się wściekł z powodu tego wszystkiego, że założył teraz własną stronę
internetową

www.niecierpieLillyMoscovitz.com

, na której jest forum, i takie różne, gdzie ludzie,

którzy nienawidzą Lilly i jej programu, mogą zamieszczać różne teksty (a okazuje się, że jest
zadziwiająco wielu ludzi, którzy nienawidzą Lilly i jej programu). Poza tym jest też trochę osób,

które nawet nie wiedzą, kto to jest Lilly, ale dołączyły do forum, bo nienawidzą wszystkiego i
wszystkich).

Muszę powiedzieć, że po tym wszystkim jestem nieco zdziwiona, że państwo doktorostwo

Moscovitz w ogóle ją zostawiają bez rodzicielskiej opieki, nawet jeśli będzie tam Michael.

OUIE

: Fajnie! Totalnie przyjdę! Co będziemy robić? Zrobimy sobie

maraton filmowy?

Tylko, błagam, nie te obrzydliwe filmy, które musi oglądać w ramach tych swoich

ulubionych zajęć z science fiction. Już mnie zmusił do obejrzenia Brazil, jednego z najbardziej
przygnębiających filmów wszech czasów. Czy Blade Runner, kolejny kawał dołującego kina,
może pozostawać dużo w tyle?

OUIE

: Ooooch, to może obejrzymy sobie na DVD Buffy ze szkoły

średniej? Ja uwielbiam ten odcinek z balem maturalnym, na którym do-

staje tę błyszcząca parasolkę...

KINNER

: Myślałem raczej o tym, żeby zrobić imprezę.

Zaraz. Co? Czy on powiedział...

IMPREZĘ

GrLouie: Imprezę?
S

KINNER

: Taa. No wiesz. Impreza. Takie spotkanie, ludzie się

zbierają, żeby się razem bawić. W sumie tu w akademiku nie bardzo
możemy robić imprezy, bo nikt nie ma tak dużego pokoju, żeby weszło do

niego powiedzmy, tak z osiem osób. Ale w mieszkaniu moich rodziców
zmieści się ze trzy razy tyle. Więc pomyślałem sobie, czemu nie?

Czemu nie? C

ZEMU

NIE

? Michael, bo my nie jesteśmy ludźmi imprezującymi. My jesteśmy

takimi ludźmi, którzy siedzą w domu i oglądają filmy na DVD. Czy on zapomniał, co się stało,
kiedy po raz ostatni zrobiliśmy imprezę? Albo, mówiąc dokładniej, co się stało kiedy po raz
ostatni JA zorganizowałam imprezę?

A poza tym wyraźnie czułam, że on nie mówi o cheetos i siedmiu minutach w niebie. Mówił

o imprezie dla

STUDENTÓW

. Wszyscy wiedzą, jak wyglądają

STUDENCKIE

imprezy. Przecież

oglądałam Menażerię (która razem z Golfiarzami należy do ulubionych filmów wszech czasów
pana G., i za każdym razem, kiedy któryś z nich leci w telewizji, one je

MUSI

oglądać, nawet jeśli

puszczają je na jednym z tych kanałów, gdzie wycina się wszystkie pikantniejsze kawałki, co
pozbawia te filmy praktycznie wszystkich wątków).

OUIE

: Ja w żadnym razie i pod żadnym pozorem nie ubiorę się w

togę.

KINNER

: Nie taką imprezę, głuptasie. Po prostu normalną imprezę,

no wiesz, z muzyką i jedzeniem. W przyszłym tygodniu zacznie się

półsemestr i wszyscy muszą sobie przed zaliczeniami upuścić trochę
pary. A poza tym, wiesz, Doo Pak jeszcze nigdy nie był na żadnej

prawdziwej amerykańskiej imprezie.

Kiedy usłyszałam tę zadziwiającą nowinę na temat współlokatora Michaela z akademika,

moje twarde, nienawidzące imprez serce nieco zmiękło. Nigdy jeszcze nie był na żadnej
prawdziwej amerykańskiej imprezie! Przecież to po prostu szokujące! O

CZYWIŚCIE

, że musimy

zorganizować imprezę choćby po to, żeby pokazać Doo Pakowi, jak wygląda prawdziwa
amerykańska gościnność. Może mogłabym zrobić jakiś wegetariański dip.

KINNER

: A pamiętasz Paula? No cóż, właśnie przyjechał, tak samo

jak Felix i Trevor, więc oni też przyjdą.

Serce przestało mi mięknąć. To nie to, że ja nie lubię Paula, Feliksa czy Trevora, wszystkich

członków kapeli Michaela, Skinner Box, która na razie zawiesiła działalność. Tylko tak się
składa, że ja wiem, że chociaż Paul, klawiszowiec, przyjechał z Bennington, gdzie studiuje, na
wiosenne ferie, to Felix, perkusista, dopiero co skończył odwyk (nie żeby było w tym coś złego,

ja się w sumie cieszę, że znalazł pomoc, ale, halo? Odwyk w wieku osiemnastu lat? No już bez
przesady). A Trevor, gitarzysta, jest z powrotem w domu, bo go wywalili z UCLA za coś tak
skandalicznego, że nie chce nawet nikomu powiedzieć, co to było.

Moim zdaniem to nie są tacy przyjaciele, którzy powinni cię odwiedzać w domu, kiedy nie

ma rodziców. Bo mogliby „przypadkiem” podpalić mieszkanie. Tylko tyle mówię.

KINNER

: I pomyślałem, że zaproszę jeszcze parę innych osób z

akademika.

Parę innych osób z akademika?
Serce jeszcze bardziej mi skamieniało. Bo wiedziałam, co to oznacza. Dziewczyny.
Bo w akademiku Michaela mieszkają też dziewczyny. Widuję je w holu, kiedy idę go

odwiedzić. Noszą głównie czarne ciuchy, nie wyłączając beretów -

BERETÓW

! - i cytują fragmenty

Monologów waginy, i nigdy nie czytają „US Weekly”, nawet w poczekalni u lekarza. Wiem, bo
raz kiedyś wspomniałam, że w którymś numerze widziałam Jessicę Simpson bez makijażu, a one
tak na mnie popatrzyły... Są zupełnie jak te dziewczyny z Legalnej blondynki, które paskudnie
traktowały Elle, kiedy poszła do szkoły prawniczej, bo uważały, że jeśli ktoś jest blondynką i lubi
ciuchy, to musi być głupi.

Ja sama też spotkałam się z podobną formą dyskryminacji ze strony takich dziewczyn, bo

skoro jestem blondynką, a na dodatek księżniczką, to one automatycznie zakładają, że muszę być
głupia. Normalnie wiem, z czym musiała się na co dzień borykać księżna Diana.

Nie wydaje mi się, żebym mogła sobie poradzić na imprezie wśród takich dziewczyn. Bo

takie dziewczyny wiedzą, jak się zachowywać na imprezach. Potrafią palić i pić piwo.

Nie cierpię palenia. A piwo śmierdzi tak samo paskudnie jak ten skunks, którego kiedyś

dziadek przejechał swoją półciężarówką, kiedy wracaliśmy do domu po wystawie stanowej w
Indianie.

Co temu Michaelowi odbiło? No dajcie spokój, impreza! Przecież to tak do niego nie pasuje.
Ale z drugiej strony studia to czas poszukiwania własnej tożsamości i odkrywania, kim

naprawdę jesteś i co chcesz robić w życiu.

O mój Boże! A jeśli on teraz postanowił, że będzie imprezować???? Imprezowanie stanowi

ogromną część doświadczeń studenta. Przynajmniej sądząc z tych wszystkich filmów na Lifetime
Channel, w których albo Kellie Martin albo Tiffani - Amber Thiessen grają studentki prowadzące
kampanię na rzecz zamknięcia klubu studenckiego, w którym ich przyjaciółka czy
współlokatorka z akademika została zgwałcona na imprezie i/lub udusiła się na śmierć własnymi
wymiocinami.

Ale to przecież nie jest ten rodzaj imprezy, o jaki chodzi Michaelowi. Prawda?
Zaraz. Rodzice Michaela

NIE

POZWOLILIBY

mu zorganizować takiej imprezy. Nawet gdyby

chciał. A przecież na pewno nie chce. Bo Michael nie cierpi stowarzyszeń studenckich i mówi, że
nic na to nie poradzi, ale nieufnością napawa go każdy heteroseksualny facet, który zgadza się
należeć do klubu nieprzyjmującego kobiet.

Skoro już mowa o państwu doktorostwu Moscovitz:

OUIE

: Michael, czy twoi rodzice o tym wiedzą? 0 tej imprezie?

KINNER

: Oczywiście. Myślisz, że zrobiłbym coś takiego, nie pytając

ich o zdanie? Wiesz, odźwierni totalnie by mnie zakapowali.

Och, jasne. Odźwierni. Odźwierni w apartamentowcu Michaela widzą wszystko i wiedzą

wszystko. Zupełnie jak Yoda.

A plotkują jak C - 3PO.
Ale zaraz. Czy państwu doktorostwu Moscovitz to nie przeszkadza? Że Michael urządza

studencką imprezę w domu, kiedy ich nie ma... a za to jest Lilly?

To zupełnie do nich niepodobne.
Nie, mnie się to totalnie w głowie nie mieści. Żeby robić imprezę, kiedy w domu nie ma

rodziców... To naprawdę duży krok naprzód. To zupełnie jak... dorośli.

KINNER

: Więc przyjdziesz, tak? Faceci próbowali mi wmawiać, że

nijak się nie zgodzisz. Przez to, że jesteś księżniczką.

!
G

OUIE

: Księżniczką? Ale o co im chodziło?

KINNER

: Och, wiesz, nic takiego. To znaczy, że jesteś raczej mało

imprezowa.

Mało imprezowa? A co to w ogóle znaczy? Oczywiście, że jestem mało imprezowa. Przecież

Michael sam też jest mało imprezowy...

A przynajmniej do niedawna tak było. Dopóki nie poszedł na studia.
O Boże. Może powinnam mu powiedzieć, że nie mam nic przeciwko imprezowaniu. Tylko

przeciwko gwałtom na randkach i wymiotom.

OUIE

: Ja przecież

LUBIĘ

imprezować. To znaczy w odpowiednich

okolicznościach. To znaczy lubię imprezować jak każda dziewczyna.

Bo to prawda. Nawet wcale nie kłamałam. Imprezowałam już. Może nie jakoś tak ostatnio.

Ale jestem pewna, że imprezowałam. Na przykład w czasie mojej imprezy urodzinowej zaledwie
w zeszłym roku.

I okay, skończyło się katastrofą, kiedy moja najlepsza przyjaciółka została przyłapana na

całowaniu się w szafie z pomocnikiem kelnera.

Ale mimo wszystko to jednak była impreza. Co znaczy, że jestem imprezową dziewczyną.
No i dobrze, może nie imprezową w takim sensie, w jakim imprezową dziewczyną jest Paris

Hilton. Owszem, lubię red bulla i tak dalej. Cóż, może nie do końca, bo raz wypiłam puszkę,
którą wyciągnęłam z minibarku taty w apartamencie w hotelu Plaza, i skończyło się na tym, że
do czwartej rano nie mogłam zasnąć, tylko tańczyłam do muzyki disco z kablówki.

Ale kto by w ogóle chciał być podobny do Paris? Ona bardzo często nawet nie potrafi

powiedzieć, gdzie jest jej własny pies. Rozumiecie, z tym całym imprezowaniem trzeba

ZNAĆ

UMIAR

. Nie można imprezować przez

CAŁY

czas. Bo można wtedy zapomnieć, gdzie się zostawiło

swojego pieska rasy chihuahua. Albo ktoś mógłby puścić w obieg zawstydzające wideo z twoim,
ekhm, imprezowaniem.

Ogranicz liczbę imprez - i red bulla - a automatycznie ograniczysz liczbę kompromitujących

filmów wideo.

Tylko tyle chciałam powiedzieć.

KINNER

: Dokładnie coś takiego im powiedziałem. Świetnie! To

pogadamy później. Kocham cię....Nanoc!

KINNER

: (niedostępny)

O Boże. W co ja się wpakowałam?

Papeteria Jej Wysokości

Księżniczki Amelii Mignonette
Grimaldi Thermopolis Renaldo

Szanowny Panie Doktorze Carlu Jung!
Zdaje sobie sprawę, że nadal pan nie żyje. jednakże ostatnio sytuacja jeszcze się

niespodziewanie pogorszyła, i to znacznie, i jestem obecnie przekonana, że

NIGDY

nie zdołam

przekroczyć bariery własnego ego i osiągnąć samorealizacji.

Po pierwsze, odkryłam, że puściłam z torbami samorząd szkolny, i wkrótce zostanę

zamordowana przez małą, ale niezwykle silna, prymuskę klasy maturalnej.

Potem moje opowiadanie odrzucił magazyn „Sixteen”.
A teraz jeszcze mój chłopak uważa, że przyjdę na imprezę, która, organizuje w mieszkaniu

swoich rodziców pod ich nieobecność.

I trudno mi go w sumie winić za to, że tak uważa, bo ja w pewnym sensie powiedziałam, że

przyjdę.

Ale powiedziałam, że przyjdę, bo gdybym odmówiła, to wydałabym się psujozabawą i

nieimprezową księżniczką.

Oczywiście, w żaden sposób bym się na to nie zgodziła, gdybym sobie nie przypomniała, że

w marcu Michael nie może jeszcze poruszać ze mną kwestii

SEKSU

, bo to miesiąc temu wypadał

wyznaczony czas na takie rozmowy. Więc nie grozi mi, że coś

TAKIEGO

będzie mu chodziło po

głowie. No, wie pan, to znaczy w czasie imprezy.

Ale będę musiała udzielać się towarzysko wśród osób, których nie znam. Co w gruncie

rzeczy muszę robić przez cały czas w ramach obowiązków księżniczki Genowii.

Jednak udzielanie się towarzysko wśród studentów to zupełnie co innego niż udzielanie się

towarzysko wśród dygnitarzy i różnych członków rodzin królewskich. Na przykład dygnitarze i
członkowie rodzin królewskich nie powiedzą, ci oskarżycielskim tonem, że twoja limuzyna w
znaczącym stopniu przyczynia się do niszczenia warstwy ozonowej, bo wielkie samochody, na
przykład sportowe wozy i och, tak, limuzyny należące do arystokracji, wytwarzają, o czterdzieści
trzy procent więcej zanieczyszczeń powodujących globalne ocieplenie i o czterdzieści siedem
procent więcej spalin niż przeciętny samochód, tak jak wytknęła mi to w zeszłym tygodniu jakaś
dziewczyna przed akademikiem Michaela, kiedy przyjechałam go tam odwiedzić.

Czy można by trafu jeszcze

GORZEJ

NAPRAWDĘ

potrzebują samorealizacji. Tak, i to

NATYCHMIAST

. P

ROSZĘ

POMOC

Pańska przyjaciółka

Mia Thermopolis

Środa, 3 marca, godzina wychowawcza

W limuzynie, w drodze do szkoły dzisiaj rano, zapytałam Lilly, co też przyszło do głowy jej

rodzicom, żeby pozwolić Michaelowi na zorganizowanie w ich mieszkaniu wielkiej imprezy,
kiedy ich nie będzie w domu. A ona mi na to: „Nie wiem. Czyż jestem stróżem Ruth i
Morty'ego?”

Ruth i Morty to imiona rodziców Lilly. Uważam, że to z jej strony wielki brak szacunku, że

zwraca się do rodziców po imieniu. Nawet ja do nich nie mówię po imieniu, a przecież prosili
mnie o to milion razy.

Znam ich bardzo długo - niemal tak długo jak sama Lilly - ale nie umiem się do nich

zwracać inaczej niż: doktor Moscovitz. Czasem mówię: pan doktor Moscovitz albo pani doktor
Moscovitz (ale tylko za ich plecami), kiedy muszę jakoś zaznaczyć, o które z nich mi chodzi.

Ale nigdy nie będę mówić do nich Ruth i Morty. Nawet wtedy, kiedy Michael i ja się

pobierzemy, a oni zostaną moimi teściami. Dla mnie na zawsze pozostaną państwem dok-
torostwem Moscovitz.

- Ale oni zdają sobie sprawę, że ty tam będziesz, prawda? - spytałam Lilly. - Na tej imprezie?
- O Bosz - powiedziała Lilly. - Jasne. Co się z tobą dzieje?
- Nic. Ja tylko... Trochę się dziwię, że twoi rodzice pozwalają Michaelowi zorganizować

imprezę, kiedy nie ma ich w domu. To wszystko.

- Taa, niech będzie - mruknęła Lilly. - Moim zdaniem Ruth i Morty mają teraz większe

zmartwienia.

- Na przykład?
Ale nigdy się nie dowiedziałam. Bo dokładnie wtedy limuzyna trafiła na jedną z tych

wielkich dziur w asfalcie przed wjazdem na FDR i obie z Lilly podskoczyłyśmy na siedzeniu,
waląc się głowami w szyberdach.

I potem, kiedy dotarłyśmy do szkoły, Lilly kazała mi iść ze sobą do gabinetu pielęgniarki,

żeby nam dała zwolnienie z WF - u, bo pewnie mamy wstrząs mózgu.

Ale pielęgniarka tylko nas wyśmiała.
Założę się, że dałaby nam zwolnienie, gdyby wiedziała, że każą nam grać w siatkówkę.

NOWU

. Dlaczego my nie możemy uprawiać jakichś luzackich dyscyplin, jak pilates czy joga, tak

jak uczniowie z podmiejskich szkół z internatem?

To strasznie nie fair.

Środa, 3 marca, ekonomia

No dobra, więc po tym, co się stało wczoraj z pieniędzmi samorządu, zacznę jak najuważniej

słuchać na tych lekcjach:

Niedostatek - pewien stan napięcia powstającego między naszymi ograniczonymi zasobami a

naszymi nieograniczonymi potrzebami i pragnieniami. Niektóre przykłady zasobów, których
pragniemy i potrzebujemy, a które są ograniczone (występuje ich niedostatek), to:

Towary
Usługi
Zasoby naturalne
Fundusze na wynajem sal koncertowych, w których można zorganizować ceremonię

wręczenia matur.

Ponieważ wszystkie zasoby są ograniczone w porównaniu z naszymi potrzebami i

pragnieniami, jednostki tak samo jak rządy muszą podejmować decyzje dotyczące tego,
jakie towary i usługi mogą zakupić, a z jakich muszą zrezygnować.

(Na przykład rząd może zdecydować, że społeczeństwo naprawdę potrzebuje pojemników do

segregowania odpadów z wbudowanym zgniataczem i z naklejką Papier, puszki i butelki na
klapie).

Wszystkie jednostki i rządy, z których każdy dysponuje różnym poziomem

(niedostatecznych) środków, tworzą część swojego systemu wartości wyłącznie na pod-
stawie problemu niedostatecznych zasobów.

(Gdyby tylko Amber Cheeseman zrozumiała, że recykling jest ważniejszy niż jej

przemówienie na uroczystości rozdania matur).

Zatem, ze względu na niedostatek zasobów, ludzie i rządy muszą podejmować

decyzje co do sposobu wydatkowania swoich środków.

(Ale przecież ja dokładnie to

ZROBIŁAM

!!! Zdecydowałam, jak wydatkować środki LiAE -

przeznaczając je na zakup pojemników do sortowania odpadów - a to się naraz obróciło
przeciwko mnie!!! Bo wydatkowałam je nieprawidłowo!!! D

LACZEGO

NIE PISZA O TYM W

PODRĘCZNIKU????)

Środa, 3 marca, angielski

OMB, Mia! Słyszałam o tym, co się stało wczoraj na posiedzeniu! O tym całym braku

funduszy! W głowie mi się nie mieści, że te pojemniki do segregowania odpadów okazały się na
koniec takie drogie! A te naklejki Puszki i baletki! Nie mam pojęcia, jak to się stało! Tak strasznie
mi przykro! - Tina.

Nie ma sprawy. Naklejki Puszki i baletki zostaną wymienione. I znajdziemy jakiś sposób,

żeby je zdobyć. To znaczy pieniądze. Tylko nie mów o tym nikomu, dobrze? Usiłujemy utrzymać
to w sekrecie, dopóki nie podejmiemy konkretnych decyzji.

Totalnie! Żywej duszy nie powiem! Ale miałam taki pomysł. Jak zebrać pieniądze. Czy ty

widziałaś te zapachowe świece, które zbierała orkiestra na wycieczkę do Nashville?

NlE BĘDZIEMY SPRZEDAWAĆ ŚWIEC.
Ja tylko tak proponuję. Pomyślałam sobie, że one wyglądają całkiem fajnie. Są na przykład

takie milusie, w kształcie truskawek.

ADNYCH

ŚWIEC

Och, okay. Ale wiem, że mogłabym sprzedawać je na tony swoim ciotkom i wujkom w domu,

w Arabii Saudyjskiej.

ADNYCH

ŚWIEC

Okay! Rozumiem. Czy coś się stało? To znaczy poza tymi pieniędzmi? Bo nie obraź się, ale

wydajesz się trochę... przygnębiona. Przez te świece?

Nie chodzi o świece.
No to o co chodzi?
O nic. Rodzice Michaela wyjeżdżają na ten weekend z miasta i on urządza imprezę w ich

mieszkaniu, i chce, żebym przyszła.

No to powinnaś się cieszyć!
C

IESZYĆ

??? Czyś ty oszalała??? Tam będą

STUDENTKI

I co?
I co???Jak to: „ I co „??? Nie rozumiesz, Tina? Jeśli Michael zobaczy mnie na tle stada

studentek na imprezie, zda sobie sprawę, że ja nie jestem imprezową dziewczyną.

Ale Mia, ty

NIE

JESTEŚ

imprezową dziewczyną.

Ja to wiem! Ja tylko nie chcę, żeby M

ICHAEL

o tym wiedział!

Ale Michael wie, że ty nie jesteś imprezową dziewczyną. Wiedział o tym, że raczej nie jesteś

imprezowa, kiedy cię poznał. No bo przecież ty

NIGDY

nie byłaś imprezowa. Ty nawet

NIE

CHODZISZ

na imprezy. Takie dziewczyny jak Lana Weinberger -

ONE

chodzą na imprezy, ale nie

takie dziewczyny jak my? Nas nawet

NIE

ZAPRASZAJĄ

na imprezy. My w sobotę wieczorem sie-

dzimy w domu i oglądamy to, co akurat leci na HBO. Albo czasem wychodzimy gdzieś ze swoimi
chłopakami, albo zostajemy na noc u przyjaciółek. Ale my nie chodzimy na

IMPREZY

. Przecież nie

jesteśmy

POPULARNE

Dzięki, Tina.
No cóż, wiesz, o co mi chodzi. I co w tym złego, że ktoś nie jest imprezową dziewczyną?

Dlaczego nie miałabyś po prostu pójść na tę imprezę, dobrze się bawić i poznać nowych ludzi?

Bo sam pomysł, że muszę spędzić wieczór z bandą studentek, które będą uważały, że

jestem jakąś durnowatą księżniczką, sprawia, że pocą mi się ręce.

Uuu. Ale one nie będą uważały, że jesteś jakąś durnowatą księżniczką, Mia, kiedy cię już

poznają. Bo ty

NIE

JESTEŚ

żadną durnowatą księżniczką.

Halo, i ty mnie

ZNASZ

No cóż, dobra. Jesteś księżniczką. Ale na pewno nie jesteś durna. Dobra, ledwie ciągniesz

z geometrii. Czy to świadczy o durnocie?

No właśnie, ja dokładnie o tym mówię! Te dziewczyny są BYSTRE, chodzą na uniwersytet,

który jest w Lidze Bluszczowej, a ja... ledwie ciągnę z geometrii.

Jeśli naprawdę nie chcesz iść, to czemu nie powiesz Michaelowi, że twoja babka ma dla

ciebie na ten wieczór inne plany?

Nie mogę! Michael tak się ucieszył, kiedy się zgodziłam!!!! Nie chcę mu

ZNÓW

łamać serca.

Wystarczy, że muszę to robić co trzy miesiące, kiedy mnie pyta, czy zmieniłam zdanie co do
tego całego seksu (jakby była na to jakaś szansa. Rozumiem, on jest facetem, więc nie oglądał
chwytającej za serce historii niezamężnej nastoletniej matki zagranej przez Kirsten Dunst -
Ciężarna piętnastolatka na Lifetime Channel). Zresztą, nieważne. Ja mam

TYLKO

PIĘTNAŚCIE

LAT

Nie jestem gotowa, żeby komuś oddać złotą gałąź mojego dziewictwa!

A przynajmniej nie do balu maturalnego! Na podwójnym puchowym łożu w hotelu Four

Seasons!

Dokładnie. I chociaż wiem, że Michael jest najwierniejszym i najuczciwszym z chłopaków, to

jeśli nie pójdę na imprezę, urok egzotycznych studentek, tańczących sugestywnie na stoliku do
kawy jego rodziców, może się okazać pokusą nie do odparcia nawet dla

NIEGO

! Czy teraz już

rozumiesz mój kłopot?

Hej, dziewczyny. Wiecie co?

Och! Cześć, Lilly!

Hm. Cześć, Lilly.
O czym gadacie?

O niczym.
O niczym.

Taa, jasne. Widać, że gadacie o

NICZYM

. Ale nieważne. Chyba jednak znalazłam sposób na

rozwiązanie naszych problemów finansowych. Wiecie, kto się zgodził zostać doradcą naszego no-
wego magazynu literackiego?

Lilly, totalnie doceniam twój entuzjazm w tej całej sprawie, ale magazyn literacki nie

wygeneruje takich przychodów, żebyśmy zdołały odrobić to, co już straciłyśmy. W sumie, biorąc
pod uwagę koszt druku i tak dalej, w efekcie tylko wydamy

JESZCZE

WIĘCEJ

pieniędzy, których już

nie mamy.

Magazyn literacki? To może być niezłe! I wtedy miałabyś gdzie opublikować Nigdy więcej

kukurydzy!, Mia.

Nie mogę pozwolić, żeby Nigdy więcej kukurydzy! ukazało się w szkolnym magazynie

literackim.

Och, pewnie twoje opowiadanie jest za dobre, żeby się ukazywać w zwyczajnym szkolnym

piśmie.

Wcale nie o to chodzi. Ja po prostu nie chcę, żeby Facet, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają

Kukurydzy do Chili je przeczytał. No bo, dajcie spokój. On się w nim na koniec

ZABIJA

Och, to by było

BARDZO

niezręczne! To znaczy, gdyby się zorientował, że to jest o nim.

Mogłabyś urazić jego uczucia.

Dokładnie.

Ciekawe, że wcale ci to nie przeszkadzało, kiedy chciałaś opublikować swoje opowiadanie w

„Sixteen”, magazynie o ogólnokrajowym zasięgu, który ma milion czytelniczek.

Żaden szanujący się facet nie da się złapać z magazynem „Sixteen” w ręku, i ty o tym

wiesz, Lilly. Ale jest bardzo prawdopodobne, że przeczyta szkolny magazyn literacki!

Nieważne. Posłuchaj, pani Martinez bardzo spodobał się pomysł szkolnego mag. lit. Pytałam

ją tuż przed lekcją i powiedziała, że jej zdaniem to świetny pomysł, bo Liceum imienia Alberta
Einsteina ma gazetę, ale żadnego czasopisma literackiego, i że będzie to znakomita okazja dla
wielu artystów, poetów i prozaików naszej uczniowskiej społeczności, żeby opublikowali swoje
dzieła.

Hm, taa, ale jeśli nie weźmiemy od nich

OPŁAT

za drukowanie ich utworów, to nie wiem,

jakim cudem mamy cokolwiek zarobić.

Czy ty nie rozumiesz, Mia? Możemy brać pieniądze za wydrukowane egzemplarze. Założę

się, że sprzedamy

MNÓSTWO

egzemplarzy!

Dzięki, Tina. Brak jadu w

TWOJEJ

uwadze stanowi całkiem odświeżającą odmianę po

negatywistycznej postawie niektórych innych osób.

Przepraszam. Naprawdę próbuję nie nastawiać się negatywnie. Ja tylko usiłuję być

praktyczna. Chyba lepiej wyszłybyśmy na sprzedaży świec.

Och, szkoda, że nie widziałaś takich ślicznych świeczek z arką Noego! Mają tam te

wszystkie zwierzątka, parami... Nawet maleńkie jednorożce! Czy jesteś

PEWNA

, że nie chcesz

wziąć pod uwagę sprzedawania świec, Mia?

Aaaaaaaaacccccccccchhhhhhhhhh!!!!
Och, przepraszam. Chyba jednak nie.

Środa, 3 marca, francuski

Słyszałam, co się dzieje - Shameeka.

POWIEDZIAŁ

????

Ling Su. Strasznie się tym martwi. Nie wie, jak to się mogło stać. No, że tak zawaliła sprawę.

Ach, sprawę pieniędzy. No cóż, to w sumie nie jej wina. Posłuchaj, usiłujemy tak trochę

trzymać to w sekrecie. Więc czy mogłabyś nikomu o tym nie wspominać?

Totalnie rozumiem. Kiedy maturzyści to odkryją,

NIE

BĘDĄ

za szczęśliwi. A zwłaszcza Amber

Cheeseman. Może i jest mała, ale słyszałam, że silna jak goryl.

Taa, dokładnie o to mi chodzi. Dlatego usiłujemy nie rzucać się z tym w oczy.

Jasne. Będę milczeć jak grób.

Dzięki, Shameeka.
Cześć, dziewczyny. Czy to prawda? - Perin.
Czy co prawda?
Że samorząd studencki zbankrutował.
K

POWIEDZIAŁ

Hm, słyszałam o tym od recepcjonistki w sekretariacie, kiedy zaniosłam usprawiedliwienie.

Ale nie martw się, nikomu nie powiem. Ona mówiła, żeby nie powtarzać.

Och. No cóż. Tak. To prawda.
I zakładacie magazyn literacki, żeby pokryć straty?
A kto ci powiedział?
Lilly. Chciałam tylko powiedzieć, że chociaż moim zdaniem ten magazyn literacki jest

świetnym pomysłem, to kiedy w mojej poprzedniej szkole musieliśmy szybko zarobić trochę
gotówki, sprzedawaliśmy takie cudne zapachowe świeczuszki w kształcie prawdziwych owoców,
i zarobiliśmy majątek!

Jaki fajny pomysł! Co ty na to, Mia?

Środa, 3 marca, RZ

A dzisiaj w czasie lunchu Boris Pelkowski postawił swoją tacę obok mojej i powiedział:
- Słyszałem, że jesteście bez grosza.

I ja kompletnie straciłam panowanie nad sobą.
- L

UDZIE

SŁUCHAJCIE

! - wrzasnęłam do wszystkich siedzących przy naszym stole. - M

USICIE

PRZESTAĆ

TYM

PAPLAĆ

! U

SIŁUJEMY

UTRZYMAĆ

SEKRECIE

A potem wyjaśniłam im, że bardzo sobie cenię własne życie i że wolałabym, żeby nie zostało

przedwcześnie zakończone przez rozwścieczoną maturzystkę prymuskę (brązowy pas w hapkido,
siła gorylicy w górnej części tułowia), (nawet jeśli zabijając i/lub okaleczając mnie, wyrządziłaby
mi w gruncie rzeczy przysługę, skoro wtedy nie musiałabym żyć w upokorzeniu spowodowanym
tym, że mój chłopak mnie porzuci, bo nie jestem imprezową dziewczyną).

- Ona by cię nigdy nie zabiła, Mia - zauważył Boris pomocnie. - Lars by ją wcześniej

zastrzelił.

Lars, który prezentował ochroniarzowi Tiny, Wahimowi, wszystkie gry na swoim nowym

sidekicku, podniósł oczy, słysząc swoje imię.

- Kto planuje zabić księżniczkę? - spytał czujnie.
- Nikt - odpowiedziałam, zgrzytając zębami. - Bo zbierzemy pieniądze, zanim ona się

czegokolwiek dowie. J

ASNE

???

Chyba moja powaga naprawdę musiała zrobić na nich wrażenie, bo powiedzieli chórem:
- Okay.
A potem, na szczęście, Perin zmieniła temat.
- Oho, wygląda na to, że znów dodali kukurydzy - powiedziała, pokazując palcem na Faceta,

Który Nie Cierpi kiedy Dodają Kukurydzy do Chili. Bo siedział sam na swoim zwykłym miejscu,
z obrzydzeniem wydłubywał kukurydzę z chili, a potem odkładał ją na tacę.

- Biedny facet - westchnęła Perin. - Robi mi się przykro, wtedy widzę, jak siedzi tam

samotnie. Wiem, jak to jest.

Zapadła chwila bolesnej ciszy. Wszyscy wspominaliśmy, jak Perin siedziała samotnie na

początku roku szkolnego, bo była nowa. Dopóki jej nie zaadoptowaliśmy.

- Rozumiem. - Tina zerknęła w stronę Faceta, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do

Chili. - Mnie to przypomina, że los, który go spotyka w opowiadaniu Mii, mógłby go też spotkać
w prawdziwym życiu.

!!!!!
- Może powinnyśmy go zaprosić, żeby z nami usiadł - powiedziałam. Bo ostatnia rzecz,

jakiej potrzebuję, na dodatek do wszystkiego innego, to poczucie winy, że przeze mnie jakiś facet
popełnił samobójstwo.

- Nie, dzięki - sprzeciwił się Boris. - Ja mam już dość problemów z trawieniem tego

paskudnego jedzenia, żeby jeszcze musieć to robić w towarzystwie prawdziwego dziwadła.

- Halo? - mruknęła pod nosem Lilly. - Poznajcie się. Kotle, to jest garnek. Który ci

przygania.

- Słyszałem. - Boris zrobił urażoną minę.
- Bo miałeś słyszeć - zanuciła śpiewnie Lilly.
A potem wyjęła plik ulotek ze swojego segregatora Hello Kitty. Widać zajrzała do biura

administracji i coś tam skopiowała. Zaczęła rozdawać kopie obecnym.

- Porozdawajcie to w czasie popołudniowych lekcji - powiedziała. - Mam nadzieję, że do

jutra dostaniemy tyle zgłoszeń, że pierwszy numer uda nam się złożyć jeszcze w tym tygodniu.

Spojrzałam na jasnoróżową ulotkę. Widniało na niej:
H

ACIE

POWYŻEJ

USZU

KIEDY

MEDIA

WAM

MÓWIĄ

JEST

MODNE

NIE

ACIE

DOŚĆ

TEJ

PAPKI

KTÓRĄ

NAM

CIĄGLE

WCISKAJĄ

CZASOPISMA

DLA

MŁODZIEŻY

GAZETY

NASZYCH

RODZICÓW

? C

HCECIE

CZYTAĆ

HISTORIE

NAPISANE

PRZEZ

WAS

SAMYCH

PROBLEMACH

KTÓRE

RZECZYWIŚCIE

SĄ

DLA

WAS

WAŻNE

TAKIM

RAZIE

ZGŁASZAJCIE

WŁASNE

ARTYKUŁY

WIERSZE

OPOWIADANIA

KOMIKSY

MANGI

NOWELKI

ZDJĘCIA

PIERWSZEGO

DZIEJACH

ICEUM

IMIENIA

LBERTA

INSTEINA

MAGAZYNU

LITERACKIEGO

ÓŻOWY

ODBYCIK

GRUBEGO

OUIE

!!! R

ÓŻOWY

DBYCIK

RUBEGO

OUIE

PRZYJMUJE

OBECNIE

UTWORY

NUMERU

ROCZNIK

O mój Boże.
O

MÓJ

OŻE

- Zanim zaczniesz się wypowiadać negatywnie w sprawie tytułu naszego magazynu, Mia -

odezwała się Lilly (chyba dlatego że musiała zauważyć, jak pobielały mi wargi) - chciałabym
tylko zaznaczyć, że jest ogromnie kreatywna i oryginalna i nigdy nie będziemy musieli się
martwić, że jakikolwiek magazyn literacki na świecie mógłby mieć taką samą nazwę.

- Bo go nazwałaś od tyłka mojego kota!
- Tak - powiedziała Lilly. - Rzeczywiście. Dzięki filmom opartym na twojej biografii twój

kot jest sławny, Mia. Wszyscy wiedzą, kto to jest Gruby Louie. To dlatego nasz magazyn będzie
się sprzedawał. Bo kiedy ludzie zorientują się, że ma coś wspólnego z księżniczką Genowii, będą
go rozchwytywać jak gorące bułeczki. Ponieważ, z powodów dla mnie tajemniczych, ludzie
naprawdę się tobą interesują.

- Ale ten tytuł nie dotyczy

MNIE

! - jęknęłam. - On dotyczy mojego kota! I jego odbytu,

mówiąc dokładniej!

- Tak - powiedziała Lilly. - Przyznaj, że to trochę niepoważne. Ale właśnie dlatego

przyciągnie uwagę. Ludzie nie będą mogli przejść obojętnie. Postanowiłam, że na pierwszą
okładkę zrobię zdjęcie zadka Grubego Louie, a potem...

Dalej coś mówiła, ale ja nie słuchałam. N

MOGŁAM

tego słuchać.

Dlaczego musi mnie otaczać tylu wariatów?

Środa, 3 marca, geografia i środowisko

Kenny właśnie mnie poprosił, żebym przepisała nasze ćwiczenia na temat stref

wulkanicznych. Nie chodzi o to, żebym od nowa miała odwalić całą

ROBOTĘ

(chociaż to i tak nie

byłoby „od nowa”, skoro w ogóle jej nie odrabiałam - to on ją zrobił), ale żebym przepisała
ćwiczenia na czystej kartce, która nie będzie poplamiona pizzą, tak jak ta praca, którą
dysponujemy obecnie. Bo Kenny odrabiał wczoraj lekcje przy obiedzie.

Wolałabym, żeby Kenny nieco bardzie uważał na nasze prace domowe. Dla mnie to pewien

kłopot, tak je przepisywać. Wiecie, Lilly nie jest jedyną osobą, której dokucza zespół urazowy
nadgarstka. W końcu to nie

ONA

musi wypisywać ludziom tryliony autografów za każdym razem,

kiedy wysiada z limuzyny przed hotelem Plaza. Ludzie zaczynają się tam

USTAWIAĆ

KOLEJCE

codziennie po południu, bo wiedzą, że będę jechała na lekcję etykiety do Grandmčre. Przez cały
czas muszę mieć przy sobie pisak Sharpie tylko w tym jednym celu.

Wypisywanie raz za razem

Księżniczka Mia Thermopolis

to wcale nie bagatelka. Szkoda, że

moje nazwisko jest takie długie.

Może powinnam się przestawić na pisanie tylko:

JKW Mia

. Ale nie chciałabym się wydać

nadęta.

Kenny właśnie pokazał mi ulotkę o Różowym Odbyciku Grubego Louie i spytał, czy moim

zdaniem jego traktat na temat brązowych karłów mógłby się nadawać do druku.

- Nie wiem - odpowiedziałam. - Ja nie mam z tym nic wspólnego.
- Ale to się nazywa jak twój kot - powiedział ze zdziwieniem.

- Taa - odparłam. - Ale ja i tak nie mam z tym nic wspólnego.
On mi chyba nie wierzy.
W sumie trudno go winić.

RACA

DOMOWA

Godzina wychowawcza: nie dotyczy
WF: UPRAĆ SPODENKI GIMNASTYCZNE!!!
Ekonomia: rozdział 8
Angielski: strony 116 - 132, O, pionierzy!
Francuski: écrivez un histoire comique pour vendredi
RZ: zdecydować, co na siebie włożę na

IMPREZĘ

Geometria: ćwiczenia
Geografia i środowisko: spytać Kenny'ego

Środa, 3 marca, hotel Plaza

Z Grandmčre zdecydowanie coś jest nie tak. Zrozumiałam to w tej samej chwili, w której

weszłam do jej apartamentu. Była dla mnie

ZDECYDOWANIE

za miła. Powiedziała coś w rodzaju:

„Amelio! Jak się cieszę, że cię widzę! Siadaj! Poczęstuj się czekoladką!” i podsunęła mi pod nos
te trufle z Maison de Chocolat.

Och, jasne. Coś się kroiło.
Albo to, albo się upiła. Znowu.
LiAE naprawdę powinno zorganizować jakieś szkolenie na temat radzenia sobie z dziadkami

popadającymi w alkoholizm. Bo mnie by się przydało parę wskazówek.

- Mam dobre wiadomości - oświadczyła. - Chyba będę mogła ci pomóc w tych twoich

drobnych finansowych kłopotach.

Nie?! Niemożliwe!!! Grandmčre zdecydowała się na pożyczkę? Och, dzięki ci Boże! D

ZIĘKI

- Kiedy ja chodziłam do szkoły - ciągnęła - popularne było Mikado, wiesz? Wystawiałyśmy

to. Operetkę Gilberta i Sullivana. Dość trudna sprawa, zwłaszcza że byłyśmy szkołą żeńską, a w
tej operetce jest aż tyle wiodących ról męskich. Pamiętam, że Genevieve - no wiesz, ta, która
kiedyś maczała mi ukradkiem końce warkoczy w kałamarzu - była strasznie rozczarowana, że
musi zagrać rolę Mikada. - Po twarzy Grandmčre przemknął złośliwy uśmieszek. - Wiesz,
Mikado powinien być dość postawny. Pewnie Genevieve złościła się, że obsadzono ją zgodnie z
warunkami fizycznymi.

Okay. A więc najwyraźniej nie zapowiadało się na żadną pożyczkę, a Grandmčre chciała

sobie tylko poprzynudzać trochę i powspominać, i zdecydowała, że ja tego wszystkiego
wysłucham.

Zastanawiałam się, czy w ogóle zauważy, że zaczęłam pisać SMS - y do Michaela. Właśnie

powinien kończyć zajęcia z analizy stochastycznej i optymalizacji.

- Ja, oczywiście, grałam główną rolę - ciągnęła Grandmčre w zadumie. - Pierwsza naiwna,

Yum - Yum. Ludzie mówili, że byłam najlepszą Yum - Yum, jaką kiedykolwiek oglądali, ale
jestem pewna, że chcieli mi tylko pochlebić. Ale i tak, z moimi pięćdziesięcioma centymetrami w
talii, w kimonie wyglądałam wręcz absurdalnie zachwycająco.

SMS: Utknęłam u Gr.

- Nikt nie mógł się zdziwić bardziej niż ja, kiedy okazało się, że na widowni był pewien

reżyser z Broadwayu - seńor Eduardo Fuentes, jeden z najbardziej wpływowych reżyserów
teatralnych swojej epoki - który podszedł do mnie po premierze i zaproponował, żebym zagrała
główną rolę w przedstawieniu, które właśnie reżyserował w Nowym Jorku. Oczywiście, nawet

tego nie brałam pod uwagę...

SMS: Tęsknię

- ...ponieważ wiedziałam, że przeznaczone mi są rzeczy o wiele ważniejsze niż kariera w

teatrze. Chciałam być chirurgiem albo może projektantką mody, jak Coco Chanel...

SMS: Kocham Cię

- Oczywiście, był zrozpaczony. Nie zdziwiłabym się, gdyby się okazało, że trochę się wtedy

we mnie podkochiwał. Naprawdę wyglądałam nieźle w tym kimonie. Ale oczywiście moi rodzice
nigdy by się na to nie zgodzili. A gdybym

RZECZYWIŚCIE

pojechała z nim wtedy do Nowego

Jorku, nigdy bym nie poznała twojego dziadka.

SMS: Zabierzcie mnie stąd.

- Powinnaś była słyszeć moją interpretację Trzech młodych panien: Trzy młode panny ze

szkoły to my...

SMS: O mój Boże, ona teraz śpiewa, przyślijcie pomoc.

- ...zadziorne zwykle takie panny są...
Na szczęście w tym momencie Grandmčre przerwała, bo złapał ją atak kaszlu.
- Ojej! Tak. Pozwól, że ci powiem, że tamtego roku byłam prawdziwą sensacją.

SMS: To jest gorsze niż to, co mi zrobi AC, kiedy dowie się o $.

- Amelio, co ty wyczyniasz z tym telefonem komórkowym?
- Nic - powiedziałam, szybko naciskając klawisz: wyślij.
Grandmčre nadal była rozrzewniona swoimi wspomnieniami.
- Amelio. Mam pomysł.
O nie.
Widzicie, znam dwie osoby, od których nigdy nie chcę słyszeć słów: „Mam pomysł”.
Jedna to Lilly.
Grandmčre to ta druga.
- Możesz zerknąć? - pokazałam na zegar. - Już szósta. No cóż, chyba będę się zbierać. Nie

masz przypadkiem w planach kolacji z jakimś szachem albo coś? I czy czasem jutro nie
przypadają twoje urodziny? Na pewno chciałabyś poświęcić im chwilę refleksji...

- Siadaj, Amelio - rozkazała Grandmčre swoim najbardziej przerażającym głosem.
Usiadłam.
- Uważam - powiedziała Grandmčre - że powinniście wystawić musical.
A przynajmniej przysięgam, że to właśnie usłyszałam.
Ale przecież musiałam się przesłyszeć. Bo nikt przy zdrowych zmysłach nie powiedziałby

czegoś takiego.

Zaraz. Czy ja właśnie napisałam: „przy zdrowych zmysłach”?
- Musical? - Hm, Grandmčre ostatnio ograniczyła palenie. Nie rzuciła, skąd! Ale lekarz

powiedział jej, że jeśli nie ograniczy, koło siedemdziesiątki nie będzie już wychodzić spod
namiotu tlenowego.

Więc Grandmčre zaczęła ograniczać papierosy i pali tylko po posiłkach. A to dlatego, że nie

jest w stanie znaleźć namiotu tlenowego, który by pasował do któregoś z jej strojów od wielkich
projektantów.

Stwierdziłam, że widocznie plaster nikotynowy, który sobie przylepiła, zepsuł się, czy coś, i

wysyła czysty, nierozcieńczony dwutlenek węgla do jej krwiobiegu.

Bo to było jedyne wyjaśnienie, jakie mi przychodziło na myśl, tłumaczące czemu mogła

uznać, że to dobry pomysł, żeby Liceum imienia Alberta Einsteina wystawiło jakiś musical.

- Grandmčre - powiedziałam - może powinnaś odkleić ten plaster. Powoli. A ja tymczasem

zadzwonię do twojego lekarza...

- Nie bądź śmieszna, Amelio - prychnęła, oburzona sugestią, że mogłaby cierpieć na jakieś

zaburzenia z powodu tętniaka mózgu czy udaru, a przecież w jej wieku to wysoce
prawdopodobne, jak podaje Yahoo! Zdrowie. - To zupełnie normalny pomysł na zebranie
funduszy. Ludzie od wieków organizują amatorskie przedstawienia i koncerty, żeby zbierać
środki na różne cele.

- Ale, Grandmčre... - zaczęłam wyjaśniać - Klub Dramatyczny już wystawia tej wiosny jeden

musical, Hair. Mają już próby i wszystko.

- I co? Odrobina konkurencji mogłaby ich nieco ożywić - powiedziała Grandmčre.
- Och! - Jak ja miałam wyjaśnić Grandmčre, że jej pomysł jest kompletnie nie na poziomie?

No, prawie tak zły jak handel świecami? Albo założenie magazynu literackiego i nazwanie go
„Różowym Odbycikiem Grubego Louie”?

- Grandmčre, doceniam twoją troskę w sprawie mojego ekonomicznego błędu. Ale nie

potrzebuję twojej pomocy. Naprawdę, wszystko będzie dobrze. Sama znajdę jakiś sposób na
zarobienie gotówki. Lilly i ja już nad tym pracujemy, i obie...

- No to możesz powiedzieć Lilly - przerwała mi Grandmčre - że wasze problemy finansowe

się skończyły, bo twoja babka ma zamiar wystawić spektakl, który sprawi, że ludzie będą błagać
o bilety, wszyscy liczący się w Nowym Jorku przedstawiciele środowisk teatralnych zapragną
mieć swój udział w tym przedsięwzięciu. To będzie zupełnie oryginalne przedstawienie, żeby
można było wylansować wasze niezliczone talenty.

Musiała mieć na myśli talenty Lilly. Bo ja nie mam żadnych zdolności w tym kierunku.
- Grandmčre - powiedziałam. - Nie. Mówię serio, naprawdę. Nie potrzebujemy twojej

pomocy. Poradzimy sobie, okay? Poradzimy. Cokolwiek zamierzałaś, daj sobie z tym spokój. Bo
przysięgam, jeśli znów się wtrącisz, zadzwonię do taty. Nie łudź się, że tego nie zrobię!

Ale Grandmčre już się oddaliła, polecając pokojówce, żeby znalazła jej rolodeksa...

Najwyraźniej miała do wykonania kilka telefonów.

No cóż, powinno się dać ją bez trudu powstrzymać. Mogę po prostu powiedzieć dyrektor

Gupcie, żeby jej nie wpuszczała do szkoły. A przy tych wszystkich nowych kamerach ochrony i
tak dalej nie mogą twierdzić, że nie widzieli, jak wchodziła - ona się nigdzie nie rusza bez
limuzyny o wydłużonej karoserii i łysego miniaturowego pudla. Więc nietrudno ją rozpoznać.

Środa, 3 marca, poddasze

Lilly mówi, że Grandmčre projektuje swoje uczucie bezradności wobec groźby przebicia jej

oferty zakupu sztucznej wyspy Genowia przez Johna Paula Reynoldsa - Abernathy'ego Trzeciego
na moje problemy z sytuacją finansową szkolnego samorządu.

- To klasyczny przypadek przeniesienia - tyle mi powiedziała Lilly, kiedy do niej

zadzwoniłam, żeby ją po raz ostatni błagać o zmianę nazwy tego jej literackiego magazynu. - Nie
rozumiem, czemu się tym tak przejmujesz. Jeśli tak ją to uszczęśliwia, to niech sobie wystawi to
małe przedstawienie. Ja chętnie zagram główną rolę... To dla mnie żaden problem wziąć na siebie
jeszcze jeden obowiązek poza funkcją wiceprzewodniczącej, rolą twórczyni i prezenterki Lilly
mówi prosto z mostu i wydawcy „Różowego Odbycika Grubego Louie”.

- Taa - powiedziałam. - W tej sprawie, Lilly...
- No cóż, to był mój pomysł, prawda? - przypomniała mi Lilly. - Czy nie ja powinnam być

redaktorem naczelnym? Ten magazyn będzie

HITEM

, tyle już mamy nadesłanych świetnych

utworów.

- Lilly - powiedziałam, mobilizując wszystkie swoje starannie pielęgnowane umiejętności

przywódcze i przemawiając głosem spokojnym, opanowanym, takim, jakim tata przemawia w
Parlamencie. - Nic mnie nie obchodzi, czy będziesz redaktorem naczelnym i tak dalej. I uważam,

że to świetnie, że się tym zajmujesz - że stwarzasz forum, na którym artyści i pisarze z LiAE
będą mogli wyrażać samych siebie. Ale czy nie sądzisz, że powinnyśmy się skoncentrować na
tym, jak zarobić tych pięć kawałków, których nam brakuje na uroczystość rozdania...

- „Różowy Odbycik Grubego Louie”

ZAROBI

tych pięć kawałków - odparła Lilly z pełnym

przekonaniem. - Zarobi

WIĘCEJ

niż pięć kawałków. Powali na kolana rynek wydawniczy, który

już nigdy nie będzie taki jak przedtem. Magazyn „Sixteen” straci znaczenie, kiedy ludzie dostaną
w ręce „Różowy Odbycik Grubego Louie” i przeczytają uczciwe, nieokrojone kawałki z życia
amerykańskich nastolatków, a potem 60 Minut zacznie się dobijać do moich drzwi, błagając o
wywiady, i nie wątpię, że Quentin Tarantino poprosi o prawa do ekranizacji...

- Wow - powiedziałam, prawie nie słuchając. Czy ja jestem

JEDYNĄ

osobą, która dostrzega

WIELKI

kłopot, w jakim się znajdziemy, kiedy Amber Cheeseman zorientuje się, że nie mamy

pieniędzy na opłacenie Sali imienia Alice Tully? - Te utwory nadesłane do redakcji są dobre, tak?

- Fantastyczne. Nie miałam pojęcia, że nasi koledzy ze szkoły są tacy

UTALENTOWANI

. A

Kenny Schowalter napisał odę do swojej prawdziwej miłości, która wycisnęła mi łzy...

- Kenny napisał jakąś odę?
- No cóż, on

TWIERDZI

, że to traktat na temat brązowych karłów, ale wyraźnie widać, że to

hołd złożony kobiecie. Kobiecie, którą kiedyś kochał i w tragicznych okolicznościach utracił.

Hej! Kogo K

ENNY

kochał kiedyś i utracił? Poza...

Mną?
Ale nie mogłam pozwolić, żeby ta nowina zbiła mnie z tropu! Najważniejsze to nie zbaczać

z tematu. M

USIAŁAM

zmusić Lilly do zmiany nazwy jej magazynu literackiego.

Och, i zarobić pięć tysięcy dolarów...
Ooooch! Michael pisze do mnie na ICQ!

KINNER

: Hej! No więc o co chodziło z tą twoją babką? Naprawdę

śpiewała?

OUIE

: C

? Ach, tak. I nie tylko. Co u ciebie?

KINNER

: Super. Bardzo się cieszę, że przychodzisz w ten weekend.

Okay, no więc moje życie tak totalnie już się skończyło. Myślałam, że Amber Cheeseman

stanie się przyczyną mojego zgonu, ale okazuje się, że umrę, zanim ona zdoła odkryć, że
przepuściłam pieniądze na jej uroczystość wręczania matur na przyjazne dla środowiska
pojemniki na odpady, bo będę musiała

SAMA

się zabić wcześniej, bo tylko w taki sposób wykręcę

się od pójścia na tę imprezę.

Bo ja

NIE

MOGĘ

iść na tę imprezę. N

MOGĘ

. Widzicie, ja wiem, co się stanie, jeśli tam pójdę:

będę strasznie nieśmiała i zastraszona przez tych wszystkich inteligentniejszych, starszych ludzi i
skończy się na tym, że będę siedziała sama w kącie, a Michael będzie do mnie podchodził i pytał:
„Czy wszystko w porządku?”, a ja będę odpowiadała: „Tak”, ale on będzie wiedział, że kłamię,
bo skrzydełka nosa będą mi latały (Notatka dla samej siebie: Czy on wie o tym, że skrzydełka
nosa mi latają, kiedy kłamię? Sprawdzić), a potem odkryje, że nie jestem imprezową dziewczyną
i że w sumie jestem tym totalnym społecznym wyrzutkiem, za jakiego się uważam.

Poza tym ja nawet nie mam beretu.
Nie pozwolę, żeby do tego doszło. Po prostu mu powiem, że nie mogę przyjść.
Okay. No to jedziemy.

OUIE

: Michael, naprawdę mi przykro, ale...

ASUJ

KASUJ

MOGĘ

odmówić. Bo co, jeśli on to odbierze osobiście? Jeśli sobie pomyśli, że ja w ten

sposób

JEGO

odrzucam?

EŚLI

POSTANOWI

LECZYĆ

ZRANIONĄ

DUMĘ

RAMIONACH

JEDNEJ

TYCH

WSTRĘTNYCH

DZIEWUCH

STUDIÓW

????

Zaraz. Muszę się jakoś pozbierać. Michael nie jest taki. On by mnie nigdy nie zdradził z

żadną dziewczyną, choćby mu się nie wiem jak narzucała. Owszem, Craig

ZDRADZIŁ

Ashley z

Manny w Degrassi, kiedy Ashley nie chciała uprawiać z nim seksu. To jednak nie znaczy, że
Michael zrobiłby tak samo. Bo on jest

LEPSZY

niż Craig. Który, tak przy okazji, cierpiał wtedy na

dwubiegunowe zaburzenie afektywne. A poza tym jest postacią fikcyjną.

Poza tym dziewczyny ze studiów nie noszą stringów. Bo uważają, że to seksistowskie.
Tina ma rację. Muszę być z nim po prostu uczciwa. Muszę się zebrać na odwagę i

powiedzieć to.

OUIE

: Michael, ja nie mogę iść na twoją imprezę, bo ja w sumie w

ogóle nie lubię imprez, a poza tym uważam, że totalnie się zanudzę w

towarzystwie studentów, zwłaszcza że wy ciągle gadacie o dystopijnych
filmach SF...

ASUJ

KASUJ

Nie mogę

TEGO

powiedzieć! O Boże. Co ja teraz zrobię????

OUIE

: Jasne! Nie mogę się doczekać!

Boże, jestem taką straszną kłamczucha.

KINNER

: A coś słyszałem, że ona w przyszłą środę wydaje jakieś

przyjęcie dla Boba Dylana?

OUIE

: Boba Dylana? Tego piosenkarza?

KINNER

: Taa. Bono i Elton John podobno też tam mają być.

Przez chwilę myślałam, że może Michael nawdychał się biernie za dużo dymu z marihuany.

W akademiku o to nietrudno.

A potem przypomniałam sobie o imprezie charytatywnej Grandmčre w celu zebrania

pieniędzy dla genowiańskich hodowców oliwek.

OUIE

: Och, racja. Tak, to zabawne. Skąd się o tym dowiedziałeś?

KINNER

: Z Netszkapy. Piszą, że organizuje coś pod nazwą Aide de

Ferme czy jakoś tak?

Pomoc dla farmerów. Powinnam była zgadnąć.

OUIE

: Och. Taa. Rzeczywiście.

KINNER

: N

więc, czy jest jakaś szansa, żebyś mnie tam przemyciła?

Bardzo chciałbym zapytać Boba, czy nadal wierzy, że jednostka potrafi
zmienić znany nam świat za pomocą jednej piosenki. Myślisz, że to się

da zrobić? Obiecuję, że nie narobię ci wstydu w obecności światowych
liderów.

Och! Jakie to słodkie! Michael chce poznać sławnego człowieka! To takie do niego

niepodobne.

No, ale z drugiej strony, Bob Dylan nie jest taką znów przeciętną sławą. Przecież on

praktycznie wymyślił swój własny język. A przynajmniej tak to brzmi, ile razy Michael puszcza
jedną z jego płyt.

Poza tym Michaelowi na pewno przyda się trochę tej głębokiej muzycznej mądrości. On nie

ma chyba żadnego problemu ze zrozumieniem, co Bob Dylan mówi.

A dodatkowy bonus dla mnie: będę miała w przyszłą środę randkę!
I dobra, on mnie praktycznie wykorzystuje po to, żeby poznać Boba Dylana. Ale nieważne.
Widzicie, to jest właśnie takie wspaniałe, kiedy ma się chłopaka. Jeszcze przed chwilą był

najgorszy dzień pod słońcem, a wystarczy, żeby chłopak cię gdzieś zaprosił i od razu: pfff! Złe
rzeczy znikają. Naprawdę, to potężna siła.

OUIE

: T

się chyba da załatwić.

Michael zaczął mi wtedy pisać bardzo miłe rzeczy, na przykład że jestem takim skutecznym

liderem, zarówno dla Genowii, jak i dla LiAE, i że nie może się doczekać naszego spotkania w
weekend, i co zrobi, kiedy mnie już

ZOBACZY

, i że jego zdaniem jestem najlepszą pisarką na

świecie, i że

Shonda Yost, redaktorka literacka magazynu „Sixteen”, jest chyba ćpunką na cracku, skoro

nie uznała Nigdy więcej kukurydzy! za najlepsze opowiadanie w tym swoim konkursie.

I to wszystko było bardzo miłe, ale naprawdę nie przyczyniało się w żaden sposób do

rozwiązania problemu, który

NAPRAWDĘ

mi ciążył:

Co ja mam zrobić z tą imprezą?
Ach, tak. I skąd wezmę pieniądze na wynajęcie Sali imienia Alice Tully?

Czwartek, 4 marca, w limuzynie

w drodze do szkoły

Jestem tak strasznie zmęczona. Wczoraj wieczorem właśnie się kładłam do łóżka, kiedy

dostałam wiadomość na ICQ. Myślałam, że to Michael pisze, że mnie kocha. No, wiecie, po raz
ostatni przed położeniem się spać.

Ale to był B

ORIS

ELKOWSKI

. Akurat on, ze wszystkich ludzi na ziemi.

OSH

ELL

2 : Mia! Czy ja dobrze słyszę, że twoja babka organizuje w

przyszłą środę wieczorem imprezę, na którą zaprasza słynnego skrzypka i

mojego osobistego artystycznego idola, Joshuę Bella?

Na litość boską.

OUIE

: Joshua Bell chyba nie jest zainteresowany nabyciem wyspy na

Świecie wzniesionym u wybrzeży Dubaju, prawda?

OSH

ELL

2 : Nic mi o tym nie wiadomo. Mógłby sobie kupić Indianę,

wielki stan, z którego pochodzi, a tak się składa, że jest to też
miejsce narodzin wielu innych muzycznych geniuszy, włącznie z Hoagy

Carmichaelem i Michaelem Jacksonem. Gdyby to nie był jakiś za duży
kłopot, Mia - czy mogłabyś mnie wprowadzić na tę imprezę? Ja

MUSZĘ

poznać. Mam coś bardzo ważnego do powiedzenia Joshui Bellowi.

No cóż. Może i Boris jest teraz seksowny, ale nadal jest dziwny.

OUIE

: Chyba uda mi się znaleźć jakiś sposób, żeby cię tam

przemycić.

OSH

ELL

2: Och,

DZIĘKI

, Mia! Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.

Jeśli cokolwiek kiedykolwiek mógłbym dla ciebie zrobić - poza tym, żeby
ćwiczyć w szafie na materiały piśmienne, bo już to przecież robię - to

daj mi znać!

Jakby to nie było wystarczająco niespodziewane, za chwilę odezwała się do mnie Ling Su.

AINTURGIRL

: Hej, Mia! Słyszałam, że w środę wieczorem twoja babka

robi imprezę i będzie na niej Matthew Barney, ten kontrowersyjny
artysta konceptualny.

OUIE

: Niech zgadnę: Matthew Barney kupuje sobie wyspę na Świecie u

wybrzeży Dubaju.

AINTURGIRL

: Skąd wiedziałaś? Kupuje Islandię dla swojej żony, Björk.

Jest jakaś szansa, żebyś mnie tam wprowadziła, żebym go mogła poznać?

OUIE

: Nie ma sprawy.

AINTURGIRL

: Mia Thermopolis, jesteś wspaniała!

A potem pojawiła się wiadomość od Shameeki:

Beyonce_to_ja: Cześć, Mia!
G

OUIE

: Czekaj, już wiem: słyszałaś, że Beyonce przyjdzie na

imprezę, którą urządza moja babka w środę wieczorem, żeby zebrać fun-
dusze dla genowiańskich hodowców oliwek, i chciałabyś, żebym cię tam

przemyciła, żebyś mogła ją poznać.

EYONCE

: W sumie to Halle Berry. Kupuje Kalifornię. B

EYONCE

też

tam będzie????

OUIE

: Możesz się uważać za osobę zaproszoną.

Beyonce_to_ja:Naprawdę???? Jesteś niesamowita!!!!!!!!!!!!

A potem Kenny:

E=MC2: Mia, czy to prawda, że twoja babka robi imprezę w przyszłym

tygodniu, na której pojawi się światowej sławy naukowiec, doktor Rita

Rossi Coldwell?

OUIE

: Chyba tak. Chcesz przyjść?

E=MC2: A MOGĘ? Dzięki wielkie, Mia.

OUIE

: Nie ma za co.

A potem Tina:

LUVROMANCE

: Mia, czy to prawda, że twoja babka robi imprezę, na

której będą te wszystkie sławy?

OUIE

: Tak. A kogo chcesz spotkać?

LUVROMANCE

: Wszystko jedno! K

AŻDA

sława mi odpowiada!

OUIE

: Zrobione. Wal jak w dym.

Iluvromance: Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!! Sławni ludzie!!! Jestem

taka podekscytowana!!!!!!

I wreszcie, na koniec, Lilly:

OMYN

ULE

: Hej! Co ja słyszę? Twoja babka zaprosiła Benazir Bhutto na

jakąś imprezę w przyszłą środę?

O nie! Tylko nie to. Jeszcze i Benazir? Ciekawe, co ona kupuje? Sztuczny Pakistan?

OUIE

: Chcesz tam przyjść i ją poznać?

OMYN

ULE

: Wiesz, że tak. Ona i ja mamy parę spraw do omówienia.

Przede wszystkim jej poparcie dla talibanu w ciągu tych wszystkich lat.

OUIE

: Czuj się zaproszona.

OMYN

ULE

: Super. Do zobaczenia jutro, KG.

Chyba to wszystko, co napisałam do Carla Junga - no, wiecie, że zostałam przewodniczącą

szkolnego samorządu, ale nadal jestem bardzo niepopularna - okazuje się nieprawdą. Jestem

CAŁKIEM

popularna.

Dzięki mojej

BABCE

Czwartek, 4 marca, godzina wychowawcza

Ja ją zabiję.
Mówiłam jej

NIE

. Osobiście i stanowczo powiedziałam jej, że

NIE

Jak ona może mi to robić?
Znowu?

Czwartek, 4 marca, WF

Powaga. Jak ona to w ogóle

ZROBIŁA

? Tak szybko?

One są wszędzie. Ściany są nimi oblepione. Otworzyłam swoją szafkę, i jedna spadla mi w

ręce.

OWTYKAŁA

WSZYSTKICH

SZAFEK

To musiało zająć

GODZINY

. Jak ona tego dokonała? Komu za

ZAPŁACIŁA

Boże. To mógł być ktokolwiek. Nawet jakiś nauczyciel. Przecież ledwie zarabiają na życie.

Ja wiem, bo widziałam, jak w domu walały się czeki z wypłatą pana G.

No tak, więc są wszędzie. Jasnożółte ulotki z napisem:

RZESŁUCHANIE

DZISIAJ

15.30

OTEL

LAZA

IELKA

ALA

ALOWA

OWY

ORYGINALNY

MUSICAL

ARKOCZ

APRASZAMY

WSZYSTKICH

IEPOTRZEBNE

ŻADNE

WCZEŚNIEJSZE

DOKONANIA

AKTORSKIE

Już podsłuchałam, że jacyś członkowie Klubu Dramatycznego - ci, którzy zajęci są próbami

do Hair - patrząc chmurnie spod oka i kolczyków w brwiach, mówią:

- Warkocz!? A co to jest Warkocz!? Nigdy nie słyszałem o tym musicalu. Czy to jakaś nowa

produkcja Andrew Lloyda Webbera?

Są wściekli, że ktoś wystawia spektakl - zwłaszcza taki, który ma w tytule włosy - który

mógłby odciągnąć ICH widownię.

I nie mogę powiedzieć, żebym się im dziwiła.
Ale nie mam zamiaru wyrywać się z informacją, że to moja BABKA jest winowajczynią. Bo

wiecie, Amber Cheeseman nie jest jedyną osobą z tej szkoły, która mnie zabije jednym ciosem
kantem dłoni. Niektórzy z tych teatralnych typków... Oni wiedzą, jak władać szablą i tak dalej.
Znają

FECHTUNEK

A ja

NAPRAWDĘ

nie potrzebuję, żeby mi rapierem przeszyto serce, dziękuję uprzejmie.

Nawet mnie nie pytajcie, czy posługują się nunchaku.
Co tej Grandmčre wpadło do głowy? Co to jest Warkocz!?
I dlaczego ona w ogóle nie potrafi

ODCZEPIĆ

SIĘ

NIE

WTRĄCAĆ

MOJE

ŻYCIE

? Przecież ja już

mam

DOSYĆ

problemów, dziękuję bardzo. Choćby dziś rano, kiedy weszłam do pokoju

Rocky'ego, żeby go pocałować na do widzenia przed wyjściem do szkoły, bardzo radośnie
pokazał na mnie palcem i wrzasnął:

- Sa!
Tak. Mój brat uważa, że jestem samochodem.
D

LACZEGO

JESTEM

JEDYNĄ

OSOBĄ

KTÓRA

DOSTRZEGA

ŻE

MOŻE

BYĆ

ZWIASTUN

JAKIEGOŚ

POTENCJALNEGO

PROBLEMU

????

Czwartek, 4 marca, ekonomia

Okay, no więc teraz uważam:

Zadaniem ekonomii jest zrozumieć problem niedostatku. W jaki sposób zaspokoić

nieograniczone potrzeby ludzkości za pomocą ograniczonych i/lub niedostatecznych
dostępnych zasobów?

Nazywa się to użytecznością - korzyściami czy zaspokojeniem, jakie jednostka

wyciąga ze skonsumowania pewnego dobra lub usługi.

Im więcej konsumuje jednostka lub rząd, tym większa będzie łączna użyteczność.
A zatem użyteczność Grandmčre musi być największa
NA CAŁYM WIELKIM ŚWIECIE.

Czwartek, 4 marca, angielski

O mój Boże. Lana wie.

Nie wiem, skąd się dowiedziała, ale wie. Wiem, że wie, bo podeszła do mnie na korytarzu i

powiedziała:

- Wiem.
!!!!!!!!!!!!!!!!!
I powiedziała to bardzo znaczącym tonem. Rozumiecie?
Tyle że... Ja nie wiem, CO ona wie. Czy ona wie, że to Grandmčre stoi za konkurencyjnym

musicalem?

Czy wie, że przepuściłam wszystkie pieniądze maturzystów?
Czy wie o tym, że - ach! - boję się, że Michael odkryje, że nie jestem imprezową

dziewczyną?

Ale skąd

MIAŁABY

to wiedzieć? Nie zwierzałam się z tego lęku nikomu - nikomu, poza Tiną

Hakim Babą, ale jej powiedzieć coś w sekrecie, to jak kamień w studnię. Ona

NIKOMU

nie powie.

A już zwłaszcza nie L

ANIE

Zresztą, cokolwiek Lana wie, mówi, że nikomu nie powie...
...pod warunkiem, że spełnię jej żądanie.
J

ŻĄDANIE

!!!!

Powiedziała, że mam się z nią spotkać na klatce schodowej trzeciego piętra zaraz po lunchu,

wtedy powie mi, czego chce za zachowanie milczenia.

Nie wiem, skąd popularni ludzie wiedzą o klatce schodowej trzeciego piętra. Myślałam, że to

azyl wyłącznie dla geniuszków.

Boże, ciekawe, czego ona chce. No bo jeśli na przykład chce zostać moją najlepszą

przyjaciółką?

Poważnie! Jeśli ona chce, żebym udawała, że ją lubię, żeby jej zdjęcie mogło znaleźć się w

„US Weekly” obok mojego? Albo żebym ją zabrała na kolejny arystokratyczny ślub, na który
będę zaproszona, żeby mogła zawracać głowę księciu Williamowi? No, wiecie, ona tylko

CZEKA

na okazję, żeby dopaść go na osobności i udowodnić mu, że jej imię jest najczęściej
wypisywanym imieniem na ścianach męskiej toalety w LiAE (jak twierdzi Boris)?

Ale zaraz... A jeśli w ogóle nie o to chodzi? Jeśli ona wcale nie chce, żebym udawała, że

jestem jej przyjaciółką, ale zażąda, żebym zrezygnowała z funkcji przewodniczącej samorządu
szkolnego - żeby to

ONA

mogła zostać przewodniczącą????

To jest totalnie możliwe. Ona nigdy tak naprawdę

NIE

POGODZIŁA

SIĘ

z faktem, że ją

pokonałam w tych wyborach. Ona tylko

UDAWAŁA

, że jej to nie obchodzi - po swojej przegranej

opowiadała wszystkim, że funkcja przewodniczącej samorządu jest w sumie obciachowa, i ona
sama nie wie, co jej odbiło, że w ogóle startowała w wyborach.

Ale jeśli zmieniła zdanie? Jeśli

WCALE

nie uważa, że to obciach, i chce mi odebrać moje

stanowisko?

Chociaż, czy to by rzeczywiście było najgorsze? Przewodniczenie samorządowi to w sumie

masa roboty za darmo. Za te pojemniki na odpady nawet nie usłyszałam jednego „dziękuję”.

Dobra, w naklejkach na klapach jest błąd, ale i tak...
Gdyby Lana zażądała mojego stanowiska, przynajmniej odzyskałabym znaczącą ilość

wolnego czasu. Wtedy może mogłabym popracować nad tą książką, którą miałam zamiar zacząć
pisać. Mogłabym przerobić Nigdy więcej kukurydzy! na powieść. Mogłabym spróbować ją
sprzedać jakiemuś prawdziwemu wydawcy. Nie musiałabym się martwić, że Facet, Który Nie
Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili ją przeczyta, bo kto w liceum ma czas czytać coś dla
przyjemności? Nikt.

I wtedy mogłabym zostać publikowaną autorką i wystąpić w Book TV, i wypowiadać się

wnikliwie na temat symbolizmu i innych takich.

Boże. Byłoby cudownie.
Ale zaraz. Lana

NIE

MOŻE

zostać przewodniczącą, nawet jeśli ja ustąpię ze stanowiska. Jeśli

ja ustąpię, Lilly, jako wiceprzewodnicząca, przejmie moją funkcję.

A więc to

NIE

TEGO

Lana chce. Musi chcieć ode mnie czegoś innego.

Tylko czego? Ja Nic nie mam. Ona na pewno o tym wie. Nic, poza tronem Genowii, który

mnie czeka któregoś dnia w przyszłości...

Czy to może być

, czego ona chce? Nie mojego tronu, ale na przykład

KORONY

Ja nie mogę oddać mojego diademu. Tata by mnie zabił. Jest wart jakiś milion dolców czy

coś. To dlatego Grandmčre musi go trzymać w skarbcu w Plaza.

ARAZ

JEŚLI

ONA

CHCE

DOSTAĆ

ICHAELA

???

Ale dlaczego miałaby go chcieć? Nigdy go nie chciała. Kiedy jeszcze chodził do LiAE,

uważała chyba, że on jest zupełnie głupkowaty i niepociągający (czy ktokolwiek wykazał się
kiedyś

WIĘKSZĄ

ślepotą?)

Poza tym słyszałam, że ona się ostatnio spotyka z Daltonem z drużyny koszykówki.
L

EPIEJ

, żeby nie chciała Michaela, tylko tyle powiem. Dobra, może sobie wziąć mój tron.

NIE

MOJEGO

CHŁOPAKA

Mia, co się dzieje? - T.

Nic! Czemu uważasz, że coś się dzieje?

Bo wyglądasz, jakbyś właśnie połknęła skarpetę.

Tak? Nie chciałam. Nic się nie dzieje. Zupełnie nic.

Och. Myślałam, że coś się stało z Michaelem. Rozmawiałaś z nim już? O tym, że nie jesteś

imprezową dziewczyną?

Uch. Nie.

Mia! Z facetami trzeba postępować stanowczo. Jak mówi Ms. Dynamite w Zgaś go! -

Rozumiem, że go kochasz/l że jest ci smutno/Ale to nie znaczy, że możesz zostać jego podnóż-
kiem.

WIEM

Cześć, dziewczyny. Mamy

MASĘ

zgłoszeń do pierwszego numeru. Pani Martinez i ja

spotykamy się w czasie lunchu, żeby zdecydować, co pójdzie do druku, a co nie. Pierwszy rocznik
„Różowego Odbycika Grubego Louie” będzie

SUPER

ROSZĘ

ZMIEŃ

TĘ

NAZWĘ

Nie mogę, bo

TAKA

jest nazwa tego magazynu. Jesteś jedyną osobą, której się nie podoba. No

cóż, poza dyrektor Guptą. Ale przecież

JEJ

opinia się nie liczy. A przy okazji, KG, o co chodzi z

tym całym Warkoczem!, który wystawia twoja babka?

Skąd wiesz, że to ona?
Och, a kto inny organizowałby przesłuchania w Plaza? Bosz. No? Co to jest?
Nie wiem. Kolejna intryga, za pomocą której moja szalona babka ma zamiar mnie upokorzyć

i zdenerwować.

Boże, a

TOBIE

kto nasikał do płatków dziś rano?

IKT

!!! Mam po prostu dosyć tego, że zawsze wtrąca się w moje życie!!!

Mia martwi się, że Michael odkryje, że ona nie jest imprezową dziewczyną.

INA

!!!!!!!!!!!!

No cóż, przepraszam, Mia. Ale to jest po prostu takie absurdalne. Nie sądzisz, że to

absurdalne, Lilly?

A co to jest imprezowa dziewczyna?

Oj wiesz. Jak Lana. Albo Paris Hilton.

Ach!!!! A dlaczego w ogóle miałabyś chcieć być podobna do Paris Hilton????
Nie chcę. To nie tym się martwię. Tylko...

Paris Hilton to jedna z tych kobiet, które są za ładne, żeby były prawdziwe. Zgodzisz się,

Tina?

Totalnie. Totalnie nie powinnaś myśleć, że

ONA

ci zagraża, Mia.

Ona mi nie zagraża! Ja tylko...
Poczytaj to sobie:

OBIETY

KTÓRE

SĄ

PIĘKNE

ŻEBY

NAPRAWDĘ

ISTNIEĆ

KTÓRE

POWINNY

ZOSTAĆ

ZESŁANE

WSZYSTKIE

RAZEM

BEZLUDNĄ

WYSPĘ

ŻEBY

RESZTA

NORMALNYCH

LUDZI

PRZESTAŁA

MIEĆ

TAKIE

OKROPNE

KOMPLEKSY

Lilly Moscovitz

1. Paris Hilton. Zaraz - jest ładna, może jeść, na co ma ochotę, i nigdy nie tyje ani

w ogóle nie musi ćwiczyć, I

TEGO

jest jeszcze dziedziczką fortuny? Czy na tej

ziemi nie ma żadnej

SPRAWIEDLIWOŚCI

? Okay, jest dobra dla zwierząt i

homoseksualistów i ewidentnie na tyle bystra, że znalazła sobie narzeczonego, który
spokrewniony jest z jedną z najbogatszych rodzin na świecie. Ale czy ona
kiedykolwiek próbowała wykorzystać swój rozum do czegoś więcej niż tylko udział w
telewizyjnym reality show? A co z lekarstwem na raka, Paris? Co ze sposobem na
przetwarzanie wody morskiej, żeby jej krople unosiły się w atmosferę i zwiększały
stopień odbijania promieni słonecznych, co obniży temperaturę i zahamuje proces
globalnego ocieplenia, a w rezultacie uratuje naszą planetę? Dalej, Paris, wiemy, że
mogłabyś to zrobić, gdybyś się postarała. Z twoimi pieniędzmi i twoją głową
naprawdę mogłabyś zmienić świat!

2. Angelina Jolie. Po prostu pozbądźmy się jej! Ona jest o wiele za piękna, z tymi

głupimi odętymi ustami i sterczącymi kośćmi biodrowymi. Nic mnie nie obchodzi
cała ta gadanina, że ukradła Brada Jennifer, ani ta adoptowana sierotka z Etiopii, ani
czy się kiedyś obściskiwała z własnym bratem, czy nie. Pozbądźmy się jej! Jest za
ładna!

3. Keira Knightley. O mój Boże. Jak ja jej

NIENAWIDZĘ

! Ona jest o

WIELE

piękna, żeby żyć! Już wystarczy, że miała okazję obściskiwać się z Orlando w
Piratach, a teraz jeszcze gra Elizabeth Bennett w kolejnej ekranizacji Dumy i
uprzedzenia? Przepraszam, ale ona się nie nadaje na Lizzie Bennett. Lizzie Bennett
miała być

BYSTRA

, nie piękna. Przecież to cały sens tej historii - że Lizzie nie jest

tradycyjnie prześliczna, tak jak Kaira jest. B

OŻE

! Po prostu niech spada na wyspę!

4. Jessica Alba. Była znośna w głównej roli w tym postapokaliptycznym serialu

telewizyjnym Cień anioła. Przynajmniej nigdy nie musiałyśmy oglądać jej
kaloryferka, bo w Seattle, gdzie toczyła się akcja serialu, jest za dżdżyście, żeby
można było nosić krótkie koszulki. A potem pojawił się ten mały filmik o hiphopowej
tancerce imieniem Honey, a potem Sin City i Fantastyczna Czwórka, i pani Alba
pokazywała nam

NON

STOP

CAŁY

swój

KALORYFEREK

. A potem jej imię zaczęło się

pojawiać w piosenkach Eminema. Czy nam to jest potrzebne? Czy trzeba nam, żeby
najwybitniejszy poeta naszych czasów rozwodził się o Jessice Albie? Nie trzeba.
Wynocha mi stąd.

5. Halle Berry. Czy muszę mówić coś jeszcze? Och, jasne, ona

USIŁOWAŁA

wyglądać paskudnie w Monster's Ball - Czekając na wyrok. Szkoda, że jej się nie

udało. Halle Berry nie zdołałaby wyglądać paskudnie, nawet gdyby od tego zależało
jej życie. Wydaje się, że ona istnieje tylko po to, żeby nas, resztę kobiet, wpędzać w
poczucie niższości. Bye, bye, Halle Berry.

6. Natalie Portman. Pewnie

TRZEBA

obsadzić kogoś naprawdę pięknego w roli

matki księżniczki Lei. Ale i tak. Czy oni

MUSIELI

obsadzić kogoś tak niemożliwie

pięknego, że nawet te okropne kwestie w Ataku klonów - w tej części, w której
Amidala i Anakin tarzają się po wzgórzu wśród tych dziwacznych krowopodobnych
stworów - brzmią sensownie? Jasne, Natalie usiłowała się zrehabilitować, grając różne
role w filmach niezależnych, gdzie nie musiała ubierać się w obcisłe kostiumy. Ale to
nie ma znaczenia, na ile kolorów przefarbuje sobie pani włosy, panno Portman. Nadal
uważamy, że jest pani za ładna, żeby żyć.

7. Shannyn Sossamon. Po Obłędnym rycerzu jeszcze miałam wątpliwości.

Mówiłam sobie tylko: jak ktoś tak śliczny mógł żyć w średniowieczu? Ale kiedy zo-
baczyłam Żyć szybko, umierać młodo,

WIEDZIAŁAM

już: Shannyn Sossamon jest o

wiele za piękna, żeby grać dziewczynę, którą faceci rzucają i bez przerwy zdradzają.
To by się NIGDY

NIE

MOGŁO

ZDARZYĆ

. Pozbądźmy się jej!

8. Thandie Newton. Mogłam ją znieść w roli Audrey Hepburn w tej przeróbce

Szarady, bo Audrey Hepburn też była za piękna, żeby żyć, więc należało się
spodziewać, że aktorka grająca tę rolę też musiała być piękna. I mogłam ją jeszcze
znieść w przygodowym SF Kroniki Riddicka, bo przecież grała w sumie istotę z obcej
planety. Ale kiedy pokazała się jako dziewczyna doktora Cartera w Ostrym dyżurze,
wiedziałam, że przyszła pora - pora, żeby się jej pozbyć! Co Thandie Newton robi w
telewizji? Ona jest o wiele za ładna, żeby występować w telewizji! Powinna się
trzymać filmów na duży ekran! I nie ma mowy, żeby jakiś lekarz z Chicago pojechał
sobie do Kongo i wrócił z T

HANDIE

EWTON

. Okay??? Kobiety, które wyglądają jak

ona,

NIE

JEŻDŻĄ

ONGO

. Proszę mi ją zabrać z oczu!

9. Nicole Kidman. Okay, i kim niby jest ta Nicole Kidman? Mam uwierzyć, że

jest istotą ludzką? Bo moim zdaniem ona może być jedną z tych istot z obcej planety,
które wychodzą z ludzkich skór w filmie Kokon. Pamiętacie? Bo Nicole promieniuje
pięknem i światłem w taki sam sposób jak ci kosmici. Hej, może ona jest jedną z tych
istot z kosmosu, na które czekają scjentolodzy, tych, które mają rzekomo po nas tu
wrócić, żeby nas uratować (no cóż, a przynajmniej wszystkich swoich wyznawców
scjentologów), zanim zniszczymy naszą planetę, nadmiernie eksploatując jej zasoby.
Może to dlatego Tom Cruise się z nią ożenił. Nicole Kidman, phone home! Powiedz
statkowi - matce, żeby się pospieszyli!

10. Penélope Cruz. Kolejna kosmitka! Chociaż nie jaśnieje aż tak jak Nicole,

Penélope jest zdecydowanie za piękna, żeby być człowiekiem. Może to dlatego Tom
Cruise tak długo się z nią spotykał! On

MYŚLAŁ

, że ona może być kosmitka, jak

Nicole, ale potem się okazało, że Penélope po prostu wygrała na loterii genowej i jest
z natury taka prześliczna. Co się stanie, kiedy Tom Cruise odkryje, że Kate Holmes
też nie jest kosmitka? Czy ją też porzuci? I

ZOSTAŁO

JESZCZE

NIEZIEMSKO

PIĘKNYCH

KOBIET, Z KTÓRYMI MÓGŁBY SIĘ OŻENIĆ/SPOTYKAĆ T

? Dlaczego statek

- matka scjentologów nie pośpieszy się i nie wróci, żeby

WSZYSTKIE

STĄD

BRAĆ

?????

Czwartek, 4 marca, francuski

Nieważne. To takie bezsensowne.

Odprężenie - każda międzynarodowa sytuacja, w której wcześniej wrogie sobie

narody, ale nie zaangażowane w otwartą wojnę, „ocieplają” swoje stosunki i ich
wzajemne groźby się zmniejszają.

Boże, byłoby cudownie, gdyby Lana chciała odprężenia.

Czwartek, 4 marca,

klatka schodowa trzeciego piętra

Okay, no więc ja tu jestem, a Lany nie ma.
Powiedziała: po lunchu. Jestem pewna, że tak właśnie powiedziała.
Teraz jest po lunchu.
N

WIĘC

GDZIE

ONA

JEST

???

Boże, jak ja

NIENAWIDZĘ

tego całego skradania się. T

TRUDNO

mi było pozbyć się tych

ludzi. To znaczy nie Lilly, bo ona miała spotkanie z panią Martinez. Ale mam na myśli Tinę i
Borisa, i Perin, i wszystkich. Musiałam im powiedzieć, że idę tu, żeby na osobności zadzwonić
sobie do Michaela.

A Tina zrozumiała to tak, że ja chcę zadzwonić do Michaela i powiedzieć mu, że nie jestem

imprezową dziewczyną. Powtarzała co chwila: „Bądź dzielna, mała!”, aż wreszcie Shameeka
zaczęła pytać: „Dziewczyny, o czym wy

GADACIE

?”

Ale Tina

rację. Muszę przestać okłamywać Michaela i powiedzieć mu prawdę. Tylko

muszę wymyślić, jak mu to powiedzieć, żeby nie wydać swojego mrocznego sekretu - że nie
jestem imprezową dziewczyną.

Ale

JAK

??? Jak mam to zrobić? Można by pomyśleć, że taka notoryczna kłamczucha jak ja

nie będzie miała trudności z wymyśleniem jakiejś wymówki, która pozwoliłaby mi się wykręcić
z tego wszystkiego... Na przykład że muszę w ten weekend wziąć udział w jakiejś specjalnej
książęcej uroczystości.

Szkoda, że żadna koronowana głowa ostatnio nie umarła. Jakiś królewski pogrzeb byłby

idealną

WYMÓWKĄ

A skoro nikt ostatnio nie wyciągnął nóg, to może jakiś... ŚLUB?
Taa! Mogłabym powiedzieć, że jedna z moich kuzynek z rodu Grimaldich znów wychodzi za

mąż i

MUSZĘ

pojechać na ten ślub. Michael na pewno by mi uwierzył, bo przecież nie czyta

żadnych czasopism, które podają tego typu wiadomości... Chyba że spróbuje to sprawdzić w
Netszkapie.

Może po prostu wyślę mu SMS - a. Taa, zaraz mu napiszę SMS - a i powiem: „Sorki, muszę

jechać na weekend do Genowii! Żałuję, ale obowiązek wzywa! Może następnym razem!”

Tyle że wziąwszy wszystko pod uwagę, chyba byłoby prościej, gdybym zwyczajnie przestała

kłamać. Bo niedługo nie będę w stanie spamiętać wszystkich tych moich historyjek, pogubię się
w nich i...

TOŚ

IDZIE

!!!

ANA

!!!

Czwartek, 4 marca, RZ

Okay. To było niesamowite.
A więc

FAKTYCZNIE

chodziło o pieniądze. A ściślej, o to, że ich nie mamy. To miała na myśli

Lana, kiedy powiedziała, że wie.

A na koniec, w zamian za milczenie, chciała tylko, żebym ją zaprosiła na imprezę

Grandmčre. Tę ze zbieraniem funduszy dla genowiańskich hodowców oliwek.

Powaga.
Byłam tak zaszokowana - wiecie, ja się naprawdę spodziewałam, że Lana poprosi mnie o

coś, co mi skomplikuje życie o

WIELE

bardziej niż zwykłe zaproszenie na jakąś imprezę - że

powiedziałam:

- Dlaczego miałabyś chcieć iść

? Ty

TEŻ

chcesz poznać Boba Dylana?

Lana tylko popatrzyła na mnie jak na idiotkę (nic nowego) i odparła:
- Och, nie. Ale będzie tam Colin Farrell. Bierze udział w przetargu na Irlandię. Wszyscy to

wiedzą.

Wszyscy poza mną, jak widać.
Ale i tak udawałam, że wiem. Powiedziałam:
- Ach. Racja. Jasne. Taa. Okay.
A potem powiedziałam, że załatwię jej zaproszenie.
- D

zaproszenia - syknęła Lana, prawie tak samo jak Gollum syczał „mój ssskarbie” we

Władcy Pierścieni. - Tri - sha też chce pójść. - Trisha Hayes jest największą popleczniczką Lany,
coś jak Igor dla doktora Frankensteina. - Chociaż jeśli jej się wydaje, że to

ONA

poderwie Farrella,

to się chyba naćpała.

Nie komentowałam tej ewidentnej rysy na ich bezwarunkowej, siostrzanej, wzajemnej

miłości. Zamiast tego powiedziałam:

- Och, taa, okay, dwa zaproszenia.
Ale wtedy, bo przecież nie potrafię utrzymać języka za zębami, dodałam:
- Ale, hm, jeśli nie pogniewasz się, że pytam... Skąd wiesz? No, o pieniądzach?
Znów się skrzywiła i powiedziała:
- Sprawdziłam w sieci, ile kosztowały te głupie pojemniki na „puszki i baletki”. A potem

parę liczb do siebie dodałam. I wiedziałam, że musicie być bez grosza.

Boże. Lana jest jeszcze bardziej przebiegła, niż kiedykolwiek mi się wydawało. Przebiegła

ORAZ

wiele lepsza z matematyki niż ja.

Może to ona

POWINNA

była zostać przewodniczącą.

W tym momencie należało się pożegnać. Zamiast tego musiałam powiedzieć:
- Aha, Lana. Mogę cię o coś zapytać?
A ona zmrużyła oczy:
- Co?
Nie mogłam uwierzyć w słowa, które wymknęły mi się z ust:
- Jak się, hm, imprezuje?
Na co Lana szeroko otworzyła wysmarowane błyszczykiem usta.
- Jak się co?
- No, wiesz - powiedziałam. - Imprezuje. Wiem, że ty chodzisz na wiele, hm, imprez. Więc

tak się tylko zastanawiałam... Na przykład co się na nich

ROBI

? W jaki sposób się, no, imprezuje?

Lana tylko potrząsnęła głową, a jej proste jak druty jasne włosy (ona nigdy nie musi się

martwić, że jej włosy będą przypominały znak drogi podporządkowanej), zalśniły w świetle
jarzeniówek.

- Boże - powiedziała. - Ty jesteś kompletnie niedorozwinięta.
Ponieważ była to niezaprzeczalna prawda, nic nie odpowiedziałam.
Najwyraźniej to był właściwy ruch, bo Lana kontynuowała:
- Po prostu tam idziesz. I, oczywiście wyglądasz fantastycznie. A potem łapiesz jakieś piwo.

Jeśli muzyka jest do przyjęcia, tańczysz. Jeśli jest tam jakiś fajny chłopak, podrywasz go. To
wszystko.

Zastanowiłam się nad tym.
- Nie lubię piwa - powiedziałam.
Ale Lana mnie zignorowała.
- I ubierasz się w coś seksownego. - Przemknęła spojrzeniem od moich glanów aż po czubek

głowy, a potem dodała: - Chociaż w twoim przypadku to może być niełatwe zadanie.

A potem odeszła zamaszystym krokiem.
To nie może być aż tak proste. To znaczy imprezowanie. Po prostu idziesz, pijesz, tańczysz i

hm... podrywasz? Ta informacja w niczym mi nie pomaga. Co robisz, jeśli grają szybkie utwory?
Czy powinnaś je tańczyć? Wyglądam, jakbym miała jakiś atak, kiedy usiłuję tańczyć szybko.

I co powinnaś zrobić z tym całym piwem, kiedy tańczysz? Odstawiasz je na stolik do kawy

czy co? Czy po prostu trzymasz je i tańczysz? A jeśli tańczysz szybko, to czy ono się nie rozleje?

I czy powinnaś przedstawić się wszystkim obecnym w pokoju? Grandmčre upiera się, że na

przyjęciach powinnam zadbać, żeby z każdym z gości przywitać się osobiście, uścisnąć mu rękę i
zapytać o zdrowie. Lana nic o tym nie wspomniała.

Ani o ostatniej ważnej rzeczy: co powinnaś zrobić ze swoim ochroniarzem?
Boże. To całe imprezowanie jest jeszcze trudniejsze, niż mi się wydawało.

Czwartek, 4 marca, geometria

Właśnie przyszło mi do głowy coś okropnego. To znaczy jeszcze bardziej okropnego niż te

rzeczy, które zwykle przychodzą mi do głowy, na przykład że Rocky może cierpieć na rozpad
osobowości albo że to znamię na moim prawym biodrze mi rośnie i zamieni się w
stukilogramowy guz, jak ten, który urósł takiej pani, którą widziałam w dokumentalnym filmie
na Discovery Channel Zdrowie pod tytułem Stukilowy guz.

A mianowicie to, że Lana być może osiągnęła już samorealizację.
Poważnie. No bo ten szantaż przed chwilką na klatce schodowej - przecież to było niemalże

piękne. To było

KLASYCZNE

I okay, zrobiła to w sposób totalnie pokrętny i manipulatorski. Ale dostała to, co postanowiła

zdobyć.

Ona

NIE

MOGŁA

osiągnąć samorealizacji. Nie, to by było totalnie niesprawiedliwe.

Ale nie da się zaprzeczyć, że ona wie, jak zdobywać to, czego chce od życia. Podczas gdy ja

tylko dryfuję, przez cały czas wszystkich okłamując i zdecydowanie

NIE

DOSTAJĄC

tego, czego

pragnę.

Sama nie wiem. To znaczy, jasne, ona jest czystym, nieskażonym złem.
Ale trzeba by się nad tym zastanowić.

Przeciwległe kąty zewnętrzne - para kątów po zewnętrznej stronie dwóch prostych

przeciętych sieczną, ale leżących po przeciwnych stronach siecznej.

Czwartek, 4 marca, geografia i środowisko

Przed chwilą Kenny zapytał mnie, czy przepiszę nasz raport z ćwiczeń lepkości. Bo cały

zalał sosem Alfredo, kiedy wczoraj podczas kolacji uzupełniał odpowiedzi.

To chyba niewielka cena za to, że nie muszę w sumie wiedzieć, co to jest ta lepkość.

RACA

DOMOWA

Godzina wychowawcza: nie dotyczy
WF: UPRAĆ SPODENKI GIMNASTYCZNE!!!
Ekonomia: pytania na końcu rozdziału 8

Angielski: strony 133 - 154, O, pionierzy!
Francuski: przepisać histoire
RZ: obciąć czarną aksamitną spódnicę do kolan na mikromini na imprezę.

NALEŹĆ

BERET

!!!!

Geometria: rozdział 17, zadania ze stron 224 - 230
Geografia: a kto by się przejmował? Kenny odrobi.

Czwartek, 4 marca, Wielka Sala Balowa,

hotel Plaza

Mnóstwo ludzi przyszło na przesłuchania do musicalu. No, naprawdę

MNÓSTWO

Co jest dziwne, jeśli pamiętać, że nikt z Klubu Dramatycznego nawet nie może wziąć

udziału w przesłuchaniach do Warkocza!, bo wszyscy są zajęci próbami do Hair.

Co znaczy, że wszyscy ci ludzie, którzy pojawili się tu dzisiaj, to albo teatralni neofici (co

oznacza „początkującego albo świeżo nawróconego”, jak twierdzi Lilly), tak jak Lilly i Boris, i
Ling Su, i Perin (ale nie ma Shameeki, bo ona dostała pozwolenie tylko na jedne zajęcia
pozalekcyjne w semestrze).

Ale przyszedł też Kenny z paroma swoimi kumplami - naukowcami - geniuszkami. I Amber

Cheeseman, która podwinęła rękawy szkolnego mundurka, żeby się chwalić gorylimi
przedramionami.

Nawet Facet, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili się pokazał.
Och. Naprawdę nie wiedziałam, że w LiAE jest tylu aktorów z ambicjami.
Chociaż jak się nad tym zastanowić, aktorstwo to jedna z tych profesji, gdzie można zarobić

tonę pieniędzy, nie mając żadnej prawdziwej inteligencji ani talentu, jak to nam dowiodło wiele
gwiazd filmu.

Więc nawet można zrozumieć, czemu ta droga kariery pociąga tak wielu ludzi.
Grandmčre zdecydowała się przeprowadzić to tak, jakby to było prawdziwe przesłuchanie.

Kazała swojej pokojówce porozdawać wszystkim wchodzącym formularze zgłoszeniowe.
Mieliśmy je wypełnić, a potem stanąć i dać sobie zrobić zdjęcie polaroidem przez szofera
Grandmčre, a potem podawać zdjęcie i formularz maleńkiemu, strasznie staremu facetowi w
wielkich okularach i z fularem na szyi. Staruszek siedzi za długim stołem ustawionym jak w tym
wideoklipie Jennifer Lopez I'm Glad do filmu Flashdance - na środku sali. Grandmčre zasiadła
obok niego, ze swoim roztrzęsionym (mimo fioletowej zamszowej kurteczki lotniczej) mi-
niaturowym pudlem Rommlem na kolanach.

Podeszłam do niej, wymachując swoim formularzem i torbą od Number One Noodle Son, w

której wcześniej schowałam prezent dla niej.

- Ja tego nie wypełnię - poinformowałam ją, z rozmachem kładąc formularz na stole. - To

twój prezent urodzinowy. Wszystkiego najlepszego.

Grandmčre wzięła ode mnie torbę - w środku były pikowane atłasowe wieszaki na ubranie,

zamówione specjalnie dla niej u Chanel (Nieważne. To tata podsunął mi ten pomysł - i zapłacił za
nie) i powiedziała:

- Dziękuję. Proszę, siadaj, droga Amelio.
Wiedziałam, że ta „droga” Amelia to było tylko z myślą o facecie siedzącym obok niej, nie

ze względu na mnie.

- W głowie mi się nie mieści, że to robisz - zaczęłam. - To znaczy... Czy naprawdę w taki

sposób chcesz spędzić urodziny?

Grandmčre tylko machnęła na mnie ręką.
- Kiedy będziesz w moim wieku, Amelio - powiedziała - wiek stanie się czymś bez

znaczenia.

Och, nieważne. Ona jest po

SZEŚĆDZIESIĄTCE

, nie po dziewięćdziesiątce. Zamiast atłasowych

wieszaków powinnam była kupić jej jeden z tych T - shirtów, które widziałam dziś w mieście,
takich z napisem: K

RÓLOWA

CENY

i logo D

AIRY

UEEN

Lilly pomachała do mnie, więc usiadłam z nią i z Tiną, i całą resztą. Lilly zaraz się odezwała:
- No więc o co tu chodzi, KG? Robię z tego relację dla „Atomu”, więc niech to lepiej będzie

coś sensownego.

Lilly zawsze załapuje się na najlepsze zlecenia dla szkolnej gazety. Ja już totalnie spadłam

do pisania okazjonalnych artykulików - na przykład o koncercie szkolnej orkiestry albo ostatnich
nabytkach do biblioteki - bo jestem zbyt zajęta obowiązkami przewodniczącej i księżniczki, żeby
regularnie pisać i dotrzymywać terminów.

- Sama nie wiem - powiedziałam. - Chyba dowiem się wtedy, kiedy i ty się dowiesz.
- Tak nieoficjalnie - nalegała Lilly. - No dawaj. Kto to jest ten mały koleś w okularach?
Ale zanim zdążyła zapytać mnie o coś jeszcze, Grandmčre wstała - zrzucając biednego

Rommla z kolan na posadzkę sali balowej, gdzie ślizgał się przez chwilę, zanim znalazł na
gładkiej nawierzchni oparcie dla swoich łapek - i powiedziała zwodniczo łagodnym głosem
(zwodniczo, bo Grandmčre, oczywiście, nie jest łagodna):

- Witam. Dla tych, którzy mnie nie znają, jestem Clarissa, księżna wdowa z Genowii.

Niezmiernie się cieszę, widząc, że dzisiaj tylu z was przybyło na przesłuchania. Nie wątpię, że
nasz spektakl okaże się dla Liceum imienia Alberta Einsteina oraz dla świata teatru ważnym,
historycznym wydarzeniem. Ale zanim powiem na ten temat coś więcej, proszę mi pozwolić
przedstawić, bez dalszych ceregieli, znanego na całym świecie reżysera teatralnego, seńora
Eduardo Fuentesa.

Seńor Eduardo Fuentes! Nie! To niemożliwe!
A jednak... a jednak. To był ten najsłynniejszy reżyser, który tyle lat temu poprosił

Grandmčre, żeby pojechała z nim do Nowego Jorku i zagrała główną rolę na Broadwayu!

Wtedy musiał być jakoś po trzydziestce. Teraz ma chyba ze

STO

lat. Jest taki stary, że

wygląda jak skrzyżowanie Larry'ego Kinga z rodzynką.

Seńor Eduardo usiłował wstać z krzesła, ale był na to zbyt rachityczny i słaby, więc tylko

zdołał unieść się nieco ponad siedzenie. Grandmčre natychmiast go posadziła niecierpliwym
pchnięciem, a potem ciągnęła swoje przemówienie. Prawie słyszałam, jak jego kruche kostki
trzaskają pod naciskiem jej dłoni.

- Seńor Eduardo Fuentes wyreżyserował niezliczoną liczbę sztuk i musicali dla wielu

słynnych światowych scen, włącznie z Broadwayem i londyńskim West Endem - poinformowała
nas Grandmčre. - Powinniście wszyscy czuć się niezwykle zaszczyceni perspektywą pracy z tak
znakomitym i szanowanym profesjonalistą.

- Dziękuję - udało się wtrącić seńorowi Eduardo Fuentesowi. Zamachał dłońmi i zamrugał

oczyma oślepionymi jasnym światłem lejącym się z sufitu sali balowej. - Dziękuję bardzo,
bardzo. To wielka dla mnie przyjemność patrzeć na tyle młodych twarzy, rozjaśnionych
ożywieniem i...

Ale Grandmčre nie miała zamiaru pozwalać nikomu, nawet światowej sławy reżyserowi po

osiemdziesiątce, by skupiał uwagę na sobie.

- Panie i panowie - przerwała mu - weźmiecie udział, jak powiedziałam, w przesłuchaniu do

premierowego spektaklu, który nigdzie jeszcze nie był wystawiany. Jeśli zostaniecie obsadzeni w
tej sztuce, w gruncie rzeczy przejdziecie do historii. Niezmiernie się cieszę, witając was tu
dzisiaj, ponieważ musical, którego fragmenty będziecie czytać, został napisany prawie w całości
- tu skromnie spuściła rzęsy - przeze mnie.

- Och, super - powiedziała Lilly, gorliwie bazgrząc w swoim reporterskim notatniku. -

Słyszysz to, KG?

Owszem, słyszałam. Grandmčre napisała

SZTUKĘ

? Sztukę, którą my mamy wystawić, żeby

zebrać pieniądze na uroczystość rozdania matur LiAE?

Normalnie przepadłam. Przepadłam.
- Utwór ten - ciągnęła Grandmčre, unosząc plik kartek, najwyraźniej scenariusz - jest

dziełem całkowicie oryginalnym i, mówię to bez fałszywego wstydu, genialnym. Warkocz! to w
sumie klasyczna historia miłosna, opowiadająca o parze młodych ludzi, którzy muszą pokonać
niezliczone trudności, aby być razem. Co sprawia, że Warkocz! jest jeszcze bardziej frapujący, to
fakt, że został oparty na historycznych wydarzeniach. Wszystko, co dzieje się w tej sztuce,

KIEDYŚ

RZECZYWIŚCIE

SIĘ

WYDARZYŁO

. Tak! Warkocz! to historia niezwykłej młodej kobiety, która,

chociaż spędziła całe życie jako prosta dziewczyna z ludu, pewnego dnia została nieoczekiwanie
przywódczynią. Tak, poproszono ją, aby objęła tron małego kraju, o jakim zapewne słyszeliście -
Genowii. A imię tej dzielnej kobiety? Ależ oczywiście, to sama...

Nie. O mój Boże, nie. Na rany boskie, nie. Grandmčre napisała sztukę o mnie. O

MOIM

ŻYCIU

. J

SIĘ

ZABIJĘ

. J

SIĘ

...

- ...Rozagunda.
Zaraz. Co? R

OZAGUNDA

- Tak - ciągnęła Grandmčre. - Rozagunda, prapraprapra - i tak dalej, babka naszej obecnej

księżniczki, która w obliczu zagrożenia wykazała się niezwykłą odwagą i została za swoje
wysiłki nagrodzona tronem kraju obecnie znanego jako Genowia.

O Mój Boże.
Grandmčre napisała sztukę o życiu mojej przodkini Rozagundy.
I

CHCE

ŻEBY

MOJA

SZKOŁA

JĄ

WYSTAWIŁA

PUBLICZNIE

- Warkocz! jest właściwie historią o miłości; Ale opowieść o wielkiej Rozagundzie to coś

więcej niż zwykły romans. Ten utwór to... - Tu Grandmčre przerwała, trochę dla dramatycznej
pauzy, trochę po to, żeby popić wody ze szklanki stojącej przed nią na stole. Wody? A może
czystej wódki? Nigdy się nie dowiemy. Chyba że podejdę tam i pociągnę sobie spory łyk. -
...

MUSICAL

O Mój Boże.
Grandmčre napisała

MUSICAL

życiu mojej przodkini Rozagundy.

Rzecz w tym, że ja uwielbiam musicale. Piękna i bestia to chyba moje ulubione

przedstawienie broadwayowskie wszech czasów, a to przecież musical.

Musical o księciu, na którego rzucono czar, i zaczytanej w książkach piękności, która jednak

nauczyła się go kochać.

MÓWI

feudalnym podżegaczu wojennym i dziewczynie, która go udusiła na śmierć.

Najwyraźniej nie byłam jedyną osobą, która zdała sobie z tego sprawę, bo Lilly podniosła

szybko rękę i zawołała:

- Przepraszam?
Grandmčre zrobiła zaskoczoną minę. Nie przywykła, żeby jej przerywać, kiedy ciągnie jedną

ze swoich mówek.

- Proszę zaczekać z pytaniami, aż skończę - rzekła Grandmčre, nieco zmieszana.
- Wasza Wysokość! - Lilly nie zwracała na to uwagi. - Czy chce nam pani powiedzieć, że ta

sztuka, Warkocz!, rzeczywiście opowiada historię prapraprapra... i tak dalej babki Mii,
Rozagundy, w roku 568 zmuszonej poślubić wodza Wizygotów Alboina, który podbił Włochy na
własność?

Grandmčre najeżyła się jak Gruby Louie, kiedy skończy mi się Uczta Kurczakowo -

Tuńczykowa w Kawałkach i muszę mu dać jedzenie o innym smaku, na przykład Podroby
Indycze.

- Dokładnie to usiłuję wam wyjaśnić - powiedziała sztywno. - O ile pozwolicie mi mówić

dalej.

- Taa - powiedziała Lilly. - Ale

MUSICAL

? O kobiecie, którą zmuszono do małżeństwa z

mężczyzną, który nie dość, że morduje jej ojca, to jeszcze w noc poślubną każe jej pić wino z
czaszki zamordowanego ojczulka? A w rezultacie ona go zabija (to znaczy męża)? Nie uważa
pani, że ten materiał jest nieco

PRZYCIĘŻKI

na musical?

- A ten musical, którego akcja rozgrywa się w bazie wojskowej w czasie drugiej wojny

światowej. To nie jest

PRZYCIĘŻKI

temat? O ile pamiętam, nazywa się Południowy Pacyfik. -

Grandmčre uniosła brwi. - A co z musicalem o wojnach wielkomiejskich gangów w Nowym
Jorku w latach pięćdziesiątych? West Side Story, taki chyba nosi tytuł...

Wszyscy obecni na sali zaczęli szeptać - wszyscy poza seńorem Eduardo Fuentesem, który

chyba się zdrzemnął. Nigdy przedtem o tym nie pomyślałam, ale Grandmčre miała w pewnym
sensie rację. Mnóstwo musicali ma w sumie dość poważne tło, jeśli się nad tym zastanowić. Cóż,
gdyby się uprzeć, można by powiedzieć, że Piękna i Bestia opowiada o straszliwie
zniekształconym potworze, który porywa i więzi młodą dziewczynę z ludu.

To całkiem w stylu Grandmčre zniszczyć jedyną opowieść, którą zawsze całym sercem

uwielbiałam.

- A może także - ciągnęła Grandmčre ponad szeptami zebranych - może ten musical o

ukrzyżowaniu pewnego człowieka z Galilei... Taki utwór pod tytułem Jesus Christ Superstar?

W całej sali balowej dały się słyszeć stłumione okrzyki zdziwienia. Grandmčre dobiła

przeciwnika i dobrze o tym wiedziała. Teraz jedli jej z ręki.

Wszyscy, poza Lilly.
- Przepraszam - odezwała się znów Lilly - ale kiedy dokładnie ten, hm, musical ma zostać

wystawiony?

Dopiero wtedy Grandmčre straciła nieco - zaledwie odrobinę - rezon.
- Za tydzień od dzisiaj - powiedziała z czymś, co mogę określić wyłącznie jako udawany

spokój.

- Ależ, Wasza Wysokość! - zawołała Lilly, przekrzykując szepty i okrzyki wszystkich

zgromadzonych, pomijając seńora Eduardo Fuentesa, który, oczywiście, nadal drzemał. – Nie
może pani przecież oczekiwać, żeby obsada opracowała cały spektakl do przyszłego tygodnia.
My chodzimy do szkoły - mamy lekcje do odrabiania. Ja osobiście jestem redaktorką szkolnego
magazynu literackiego, którego pierwszy numer zamierzam wydać w przyszłym tygodniu. Nie
mogę zrobić tego wszystkiego

ORAZ

nauczyć się na pamięć całej sztuki.

- Musicalu - szepnęła Tina.
- Musicalu - poprawiła się Lilly. - To znaczy... jeśli dostanę rolę. To jest... to jest

NIEMOŻLIWE

- Nic nie jest niemożliwe - zapewniła nas Grandmčre. - Czy potraficie sobie wyobrazić, co

by się stało, gdyby nieżyjący już John F. Kennedy uznał, że to niemożliwe, żeby człowiek
postawił stopę na Księżycu? Albo gdyby Gorbaczow powiedział, że niemożliwe jest zburzenie
muru berlińskiego? Albo kiedy mój mąż nieboszczyk w ostatniej chwili doprosił króla Hiszpanii i
dziesięciu jego partnerów do gry w golfa na uroczysty obiad. Czy ja powiedziałam:
„niemożliwe”? Przecież to by wywołało międzynarodowy skandal! Ale słowa „niemożliwe” w
moim słowniku nie ma. Kazałam kamerdynerowi wyłożyć jeszcze jedenaście nakryć, kucharzowi
rozwodnić zupę, a mistrzowi piekarskiemu ubić jeszcze jedenaście sufletów. I obiad był tak
wielkim sukcesem, że król i jego przyjaciele zostali na kolejne trzy dni, i przy stołach do bakarata

przegrali setki tysięcy dolarów, które poszły na dofinansowanie biednych głodujących sierot
Genowii.

Nie mam pojęcia, co ta Grandmčre wygaduje. W Genowii nie ma żadnych głodujących

sierot. W czasie panowania mojego dziadka też ich nie było. Ale nieważne.

- I czy ja już wspominałam - Grandmčre rozgląda się po sali balowej, wypatrując

wdzięczniejszych słuchaczy - że za udział w przedstawieniu dostaniecie dodatkowe stopnie z an-
gielskiego? Już to załatwiłam z waszą dyrektorką.

Szepty, które przybrały już wątpiący ton, nagle rozbrzmiały nowym ożywieniem. Amber

Cheeseman, choć już podnosiła się do wyjścia - najwyraźniej ze względu na konieczność
pamięciowego opanowania roli w tak krótkim czasie - zawahała się, zawróciła i znów usiadła na
swoim miejscu.

- Ślicznie - powiedziała Grandmčre, wręcz promieniejąc na ten widok. - A zatem... Może

zaczniemy przesłuchania?

- Musical o kobiecie, która dusi mordercę swojego ojca własnymi włosami - mruczała pod

nosem Lilly, bazgrząc w notatniku. - No to teraz już nic mnie nie zaskoczy.

Nie była jedyną osobą wytrąconą z równowagi. Seńor Eduardo też miał mocno niepewną

minę.

Ach nie, zaraz. On sobie tylko poprawiał maseczkę tlenową.
- Najważniejsze są oczywiście dwie role, Rozagundy i złego wodza, którego dusi włosami,

Alboina - wyjaśniła Grandmčre. - Ale pozostają jeszcze role ojca Rozagundy, jej pokojówki,
króla Włoch, zazdrosnej kochanki Alboina i dzielnego kochanka Rozagundy, kowalczyka
Gustawa.

Zaraz. Rozagunda miała kochanka? Jak to się stało, że żadna z książek o historii Genowii,

które czytałam, nie wspomina o tym?

I gdzie on się podziewał, kiedy jego dziewczyna zabijała jednego z najbrutalniejszych

socjopatów, jacy kiedykolwiek chodzili po tej ziemi?

- A więc, bez dalszej zwłoki - zawołała Grandmčre - zacznijmy przesłuchania!
Podniosła ze stołu dwa zgłoszenia z doczepionymi zdjęciami, nawet nie patrząc na seńora

Eduarda, który leciutko pochrapywał.

- Czy mogę prosić na scenę Kennetha Schowaltera i Amber Cheeseman? - powiedziała.
Tyle że, oczywiście, nie było tam żadnej sceny, więc na moment zapanowało zamieszanie,

zanim Kenny i Amber zorientowali się, gdzie mają stanąć. Grandmčre wskazała im miejsce przed
długim stołem, za którym drzemał seńor Eduardo, a Rommel lizał sobie intymne miejsca.

- Gustaw - powiedziała, podając Kenny'emu kartkę. A potem: - Rozagunda. - Podała kartkę

Amber.

- A teraz - oświadczyła Grandmčre - próba!
Lilly obok mnie trzęsła się i usiłowała nie roześmiać głośno. Nie wiem, co ją tak

rozśmieszyło w tej całej sytuacji.

Chociaż w pewnym sensie zrozumiałam, czemu się śmieje, kiedy Kenny zaczął mówić:
- Nie trwóż się, Rozagundo! Albowiem choć dziś w nocy oddasz mu swe ciało, wiem, że twe

serce moje zawsze będzie.

A już

NAPRAWDĘ

zrozumiałam, dlaczego Lilly się śmieje, kiedy zaczęła się muzyczna część

przesłuchania i Kenny został poproszony o odśpiewanie wybranej przez siebie piosenki - jakiś
facet akompaniował na fortepianie ustawionym w rogu sali - i zdecydował się zaśpiewać Baby
Got Bock Sir Mix - a - lot. Jakoś tak zaśpiewał to: „Trzęś, trzęś, trzęś tym zdrowym tyłkiem,
mała”, że łzy śmiechu popłynęły mi po twarzy (chociaż musiałam to robić bardzo cichutko, żeby
nikt nie zauważył).

Zrobiło się jeszcze gorzej, kiedy Grandmčre powiedziała:
- Och, dziękujemy bardzo, młody człowieku.
Bo przyszła kolej na Amber, która wybrała sobie piosenkę Celine Dion My Heart Will Go

On z Titanica, piosenkę, do której Lilly ułożyła taki taniec, który pokazuje palcami, oparty na
„wodnym tańcu” z hotelu Bellagio w Las Vegas, gdzie wykonywany jest niemal co godzinę w tej
wielkiej fontannie przed wejściem do hotelu dla rozrywki turystów, spacerujących wzdłuż Strip.

Śmiałam się tak bardzo (chociaż cicho), że nawet nie słyszałam, jak Grandmčre wywołała

nazwisko kolejnej kandydatki do roli Rozagundy.

A przynajmniej dopóki Lilly nie trąciła mnie jednym z tańczących palców.
- Amelia Thermopolis Renaldo, proszę bardzo! - powtórzyła Grandmčre.
- Wszystko fajnie, Grandmčre - zawołałam, nie ruszając się z miejsca - ale ja nie oddałam

zgłoszenia. Pamiętasz?

Grandmčre spojrzała na mnie złym okiem, a wszyscy inni wstrzymali oddech.
- No to po co tu siedzisz? - spytała lodowatym tonem. - Jeśli nie masz zamiaru brać udziału

w przesłuchaniu?

Och, bo od półtora roku spotykam się z tobą codziennie w hotelu Plaza po lekcjach,

pamiętasz?

Ale zamiast tego odparłam:
- Jestem tu, żeby kibicować przyjaciołom.
Na co Grandmčre powiedziała tylko:
- Nie strój sobie ze mnie żartów, Amelio. Ja nie mam na to cierpliwości ani czasu. Wstawaj.

Już.

Powiedziała to swoim najbardziej książęco - wdowim głosem - głosem, który świetnie znam.

To ten sam głos, którego używa na moment przed wyciągnięciem jakiejś totalnie żenującej
historii z mojego dzieciństwa, żeby mnie publicznie upokorzyć - opowiadając na przykład, jak
uderzyłam klatką piersiową o boczne lusterko limuzyny, kiedy jeździłam na rolkach na
podjeździe pod jej chateau, Miragnac, a potem zauważyłam, że jakoś tak opuchłam i pokazałam
to tacie, a tata powiedział: „Och, Mia, to chyba nie jest opuchlizna. Chyba zaczyna ci rosnąć
biust”, a Grandmčre przez całą resztę mojego pobytu u niej każdemu opowiadała, że jej wnuczka
wzięła własny biust za obrzmienia po uderzeniu.

Cóż, jak się nad tym zastanowić, nie była to wcale aż tak

WIELKA

pomyłka, skoro dzisiaj nie

jest o wiele większy niż wtedy.

Ale totalnie widziałam, że wywali tę historię przy wszystkich, jeśli nie zrobię tego, co mi

kazała.

- Dobra - powiedziałam przez zaciśnięte zęby i wstałam, a w tej samej chwili Grandmčre

wywołała nazwisko kolejnego faceta, którego chciała posłuchać.

I tak się stało, że tym facetem był John Paul Reynolds - Abernathy Czwarty.
Który wstał i okazał się...
...Facetem, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili.

Czwartek, 4 marca,

w limuzynie w drodze do domu

Oczywiście, ona wszystkiemu zaprzecza. To znaczy Grandmčre. Temu, że chce wystawić tę

sztukę - przepraszam,

MUSICAL

- żeby podlizać się Johnowi Paulowi Reynoldsowi -

Abernathy'emu Trzeciemu, obsadzając jego synka w głównej roli.

Ale czy jest jakieś inne wyjaśnienie? Czy ja

NAPRAWDĘ

mam uwierzyć, że ona robi to po to,

żeby pomóc mi wybrnąć z mojego małego finansowego kłopotu?

Taa. Jasne.
Kiedy przesłuchania się skończyły, totalnie ją z tym skonfrontowałam.
- A jak to ja cię niby tym razem wprawiam w zażenowanie, Amelio? - chciała się

dowiedzieć, kiedy wszyscy już poszli i zostałyśmy tylko ja i ona, Lars i reszta jej personelu - no i
seńor Eduardo, oczywiście, i Rommel. Ale oni obaj spali. Trudno było powiedzieć, który chrapał
głośniej.

- Bo masz zamiar dać - o mało go nie nazwałam Facetem, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają

Kukurydzy do Chili - Johnowi Paulowi Reynoldsowi - Abernathy'emu Czwartemu główną rolę w
twojej sztuce tylko po to, żeby jego tata poczuł się wobec ciebie zobowiązany i może odstąpił od
przetargu na tę sztuczną wyspę Genowię! Ja

WIEM

, co ty knujesz, Grandmčre. W tym semestrze

uczę się ekonomii, więc wiem wszystko o niedostatku i użyteczności. Przyznaj się!

- Warkocz! to musical, nie sztuka - tylko tyle odpowiedziała mi na to Grandmčre.
Ale

NIE

MUSIAŁA

mówić nic więcej. Samo jej milczenie jest już przyznaniem się do winy!

John Paul Reynolds - Abernathy Czwarty jest wykorzystywany!

Oczywiście, on nic o tym nie wiedział. A jeśli nawet wiedział, to mu to niespecjalnie

przeszkadzało. Dziwne, ale pomijając awersję do kukurydzy, Facet, Który Nie Cierpi, kiedy
Dodają Kukurydzy do Chili, jest całkiem pogodny. „J.P.” - poprosił Grandmčre, żeby tak go
nazywała - jest prawie przerażająco wielki (trochę podobny do ochroniarza granego przez Adama
Baldwina (który wcale nie jest krewnym Aleca), ma przynajmniej z metr osiemdziesiąt pięć. Jego
miękkie brunatne włosy wyglądają na o wiele mniej zmierzwione i o wiele bardziej błyszczące,
kiedy nie patrzy się na nie w zdecydowanie niekorzystnym oświetleniu stołówki.

A z bliska, jak się okazuje, J.P. ma też zadziwiająco niebieskie oczy.
Zobaczyłam je - oczy J.P. - z bliska, bo Grandmčre kazała nam przerobić scenę, w której

Rozagunda właśnie udusiła Alboina i zaczyna od tego świrować, a Gustaw wpada do sypialni,
śpiesząc na pomoc swojej ukochanej, nie chcąc, żeby zniewolił ją jej świeżo poślubiony
małżonek, ale nie zdając sobie sprawy, że:

a) już upiła faceta do nieprzytomności, więc w ogóle nie mógłby jej zniewolić, i
b) zabiła go, kiedy zasnął, opity tą całą genowiańską grappą.
No cóż. Lepiej późno niż wcale.
Nie mam pojęcia, dlaczego Grandmčre kazała mi brać udział w tej farsie zwanej

przesłuchaniem, skoro i tak widać wyraźnie, że ma zamiar obsadzić J.P. jako Gustawa - tylko po
to, żeby udobruchać jego ojca. Chociaż, szczerze mówiąc, J.P. był naprawdę dobry, w aktorstwie

ORAZ

śpiewie (wykonał totalnie prześmieszną interpretację The Safety Dance Men Without

Hats). I że obsadzi Lilly jako Rozagundę. No bo Lilly była zdecydowanie najlepsza wśród
dziewczyn (jej wersja Bad Boyfriend Garbage powaliła wszystkich na kolana) i ma najwięcej
doświadczenia w całym tym występowaniu, ze względu na swój program telewizyjny i tak dalej.

Poza tym świetnie zabiła Alboina - co jest całkowicie zrozumiałe, bo jeśli jest w LiAE ktoś,

kto byłby zdolny udusić człowieka warkoczem, to na pewno jest to Lilly. Och, i może Amber
Cheeseman.

Ale przez cały czas mojego przesłuchania Grandmčre się darła: „Mów wyraźnie, Amelio!”

albo: „Nie odwracaj się plecami do widowni, Amelio! Twoje pośladki nie są tak wymowne jak
twarz!” (Co wywołało atak zduszonych śmiechów z tej strony sali, gdzie siedzieli moi
przyjaciele).

WCALE

nie zrobiło na niej wrażenia moje wykonanie Barbie Girl Aquy (a już zwłaszcza

refren: C'mon Barbie/Let's go party, który w gruncie rzeczy jest mocno ironiczny, biorąc pod
uwagę moją kompletną niezdolność do tego. To znaczy do imprezowania).

Naprawdę o co w

TYM

WSZYSTKIM

chodzi? Przecież ona i tak nie ma zamiaru mnie obsadzić,

więc po co te krzyki? Zresztą co ja w ogóle wiem o aktorstwie? Poza tym małym epizodem,
kiedy grałam mysz w Lwie i Myszy w czwartej klasie podstawówki, raczej nie jestem osobą, którą
można by nazwać doświadczoną w sztukach dramatycznych.

To była totalna ulga, kiedy Grandmčre wreszcie pozwoliła mi usiąść.
A potem, kiedy wracaliśmy na nasze miejsca, J.P. powiedział do mnie:
- Hej, to było śmieszne, nie?
A

NIE

ODPOWIEDZIAŁAM

ANI

SŁOWEM

!!!

TAKA

BYŁAM

ZASKOCZONA

!!!!!!!

Bo dla mnie J.P. jest Facetem, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili. Nie jest

żadnym Johnem Paulem Reynoldsem - Abernathym Czwartym. Facet, Który Nie Cierpi, kiedy
Dodają Kukurydzy do Chili nie ma

NAZWISKA

. On jest po prostu... Facetem, Który Nie Cierpi,

kiedy Dodają Kukurydzy do Chili. Facetem, o którym napisałam opowiadanie. Opowiadanie
odrzucone przez magazyn „Sixteen”. Opowiadanie, które pewnego dnia chciałabym przerobić na
powieść.

Opowiadanie, pod koniec którego Facet, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili

rzuca się pod pociąg metra.

Jak ja mam rozmawiać z facetem, który rzuca się pod metro - nawet jeśli

BYŁA

to tylko moja

fikcja literacka?

Co gorsza, wychodząc po przesłuchaniach, Tina (With You Jessiki Simpson) odezwała się:
- Hej, wiesz co? Ten Facet, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili jest w sumie

niezły. Jeśli akurat nie świruje przy kukurydzy.

- Taa - zgodziła się Lilly. - Rzeczywiście. Jest niezły.
Czekałam, aż Lilly doda coś w rodzaju: „Szkoda, że jest takim dziwadłem” albo „Gdyby nie

ta cała kukurydza”. Ale ona tego nie zrobiła. N

ZROBIŁA

TEGO

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Moje przyjaciółki uważają, że Facet, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili

jest niezły! Facet, którego ja

ZABIŁAM

w swoim opowiadaniu!

I to wszystko wina Grandmčre. Gdyby nie wbiła sobie do głowy, żeby kupić tę głupią

sztuczną wyspę, nigdy by jej nie wpadło na myśl, żeby napisać musical - a co dopiero go wy-
stawiać na scenie - dla mojej szkoły, a ja nigdy bym nie poznała Faceta Który Nie Cierpi, kiedy
Dodają Kukurydzy do Chili, nie mówiąc już o odkryciu, że przezywają go J.P., i że w
przeciwieństwie do postaci z mojego opowiadania

NIE

JEST

samotnikiem - egzystencjalistą, ale w

sumie całkiem fajnym facetem, który nieźle śpiewa i którego moje przyjaciółki uznały za całkiem
interesującego (i mają rację, rzeczywiście taki jest).

Boże, jak ja jej nienawidzę.
No cóż, fakt, źle jest nienawidzić ludzi.
Ale ja jej nie kocham, ujmijmy to w ten sposób. W sumie, na liście ludzi, których kocham,

Grandmčre nie znajduje się nawet w pierwszej piątce.

CI,

KTÓRYCH

KOCHAM

KOLEI

ZALEŻNIE

TEGO

JAK

MOCNO

ICH

KOCHAM

1. Gruby Louie
2. Rocky
3. Michael
4. Moja mama
5. Mój tata

6. Lars
7. Lilly
8. Tina
9. Shameeka/Ling Su/Perin
10. Pan G.
11. Pavlov, pies Michaela
12. Państwo doktorostwo Moscovitz
13. Młodsze rodzeństwo Tiny
14. Pani Holland, moja nauczycielka wychowania obywatelskiego z zeszłego

półrocza

15. Buffy, postrach wampirów
16. Ronnie, nasza sąsiadka z przeciwka
17. Boris Pelkowski
18. Dyrektor Gupta
19. Rommel, pies Grandmčre
20. Kevin Bacon
21 000. Pani Martinez
22 000. Odźwierny w hotelu Plaza, który kiedyś nie chciał mnie wpuścić do

środka, bo nie byłam wystarczająco elegancko ubrana.

23 000. Trisha Hayes
24 000 000. Lana Weinberger
25 000 000 000. Grandmčre

I wcale się tego nie wstydzę. S

AMA

sobie na to zasłużyła.

Czwartek, 4 marca, poddasze

Zgadnijcie, co dzisiaj zrobił na kolację pan G.?
Och, tak. Chili.
Nie było w nim kukurydzy, ale zawsze.
Może

powinnam rzucić się pod pociąg metra.

Czwartek, 4 marca, poddasze

Wiedziałam, że zostanę zarzucona e - mailami w tej samej chwili, w której włączę komputer.

I miałam rację.

Od Lilly:

OMYN

ULE

: Czy twoja babka w ogóle zdaje sobie sprawę, że temat tej jej sztuczyny

praktycznie nie nadaje się dla widzów poniżej osiemnastego roku życia? Jest tam próba gwałtu,
nieumiarkowane spożywanie alkoholu, morderstwo, sceny przemocy - chyba jedyne, czego

NIE

, to przekleństwa, a to tylko dlatego że akcja toczy się w roku 568. I czy ty zauważyłaś, jak

fałszowała Amber Cheeseman? Totalnie pobiłam ją na łopatki. Jeśli nie dostanę roli Rozagundy,
to będzie parodia sprawiedliwości. Zostałam

STWORZONA

do tej roli.

Od Tiny:

LUVROMANCE

: Fajnie było dzisiaj! Naprawdę chciałabym dostać rolę Rozagundy. Wiem, że jej

nie dostanę, bo Lilly tak dobrze wypadła na przesłuchaniu, że tę rolę na pewno ma w kieszeni.
Ale tak fajnie byłoby zagrać księżniczkę. Wiem, dla ciebie to nic, bo ty w prawdziwym życiu
grasz rolę księżniczki i tak dalej. Ale dla kogoś takiego jak ja. Wiem, że Lilly ją dostanie. Mam
tylko nadzieję, że nie dostanę roli kochanki Alboina. Nie chciałabym grać jakiejś kochanki. Poza
tym mój tata chybaby się nie zgodził.

Od Ling Su:

AINTURGIRL

: Okay, ja widzę, że Lilly dostanie rolę Rozagundy, ale jeśli przypadnie mi rola

kochanki, to chyba będę krzyczeć! Azjatyckie aktorki zawsze muszą odgrywać seksualne
niewolnice. Albo, co gorsza, zwyczajne służące... jak ta pokojówka Rozagundy. Przydzielanie ról
według kryteriów rasowych jest nie fair! Kategorycznie się na to nie zgadzam. Mam nadzieję, że
nie uważasz mojej interpretacji Hollaback Girl Gwen Stefani za zbyt wojowniczą. Poza tym, czy
twojej babce potrzebna będzie pomoc przy scenografii? Bo ja totalnie dobrze maluję zamki i
inne takie.

Od Perin:

NOIGO

: Ale dzisiaj było super! Chociaż nie wypadłam za dobrze. Byłam po prostu

zbyt zaskoczona. Wiesz, kiedy twoja Grandmčre kazała mi czytać rolę Gustawa zamiast
Rozagundy. Zwłaszcza po tym jak zaśpiewałam Nas nie dogoniat Tatu. Ale to na pewno dlatego,
że na przesłuchanie zgłosiło się o wiele więcej dziewczyn niż chłopaków. Chyba nie sądzisz, że
ona mnie uważa za chłopaka, prawda???

Od Borisa:

OSH

ELL

2: Mia, jak sądzisz, czy twoja babka zgodziłaby się dodać do musicalu scenę, w

której Gustaw wyjmuje skrzypce i gra serenadę pod oknem Rozagundy? Bo ja naprawdę
uważam, że to by dodało przedstawieniu pewnej emocjonalnej głębi, gdyby tak się zdarzyło, że
to ja zagram Gustawa. Jeśli chodzi o historyczne realia, to rebec, instrument, z którego
wywodzą się skrzypce, znany był już pięć tysięcy lat przed naszą erą. ja wiem, że She Will Be
Loved Maroon 5's nie było najbardziej udanym wyborem, ale Tina powiedziała, że twojej babce
nie spodoba się jedyna inna piosenka, jaką pamiętam, to znaczy Eminema Cleaning Out My
Closet.

Od Kenny'ego:

ZERW

ARZEŁ

: Mia, zmartwiła mnie sugestia twojej babki, kiedy wracałem na swoje miejsce

po przesłuchaniu, że ktokolwiek zagra rolę Gustawa kowalczyka, powinien mieć na twarzy nieco
zarostu. To zabrzmiało prawie tak, jakby dawała do zrozumienia, że ja zarostu nie posiadam,
podczas gdy ja

NAPRAWDĘ

mam zarost, tyle że bardzo jasny. Mam nadzieję, że twoja babka nie

będzie się kierowała uprzedzeniami wobec blondynów.

Od Shameeki:

EYONCE

: Wszyscy mówią wyłącznie o tych dzisiejszych przesłuchaniach! Wygląda

na to, że Lilly dostanie główną rolę (a to mi nowina). Szkoda, że nie mogłam tam być. Czy to
prawda, że był tam Facet, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili????

Poważnie. Jakby zapomnieli, że mają jeszcze jakieś inne zmartwienia poza tym, kto dostanie

role Gustawa i Rozagundy.

Na przykład że nadal jesteśmy spłukani.
Chyba to dla nich nie jest takie ważne, bo to nie oni przewodniczą samorządowi.
Jedną rzecz powiem na temat sztuki napisanej przez Grandmčre: nie mogła lepiej wybrać

tematu. Ta historia doskonale ukazuje problemy koronowanych głów, a mianowicie, że kiedy
przychodzi do podejmowania decyzji o randze państwowej, człowiek jest całkiem sam. Tak jak
Rozagunda w tej sypialni tysiąc pięćset lat temu. Tak jak ja teraz. I cała odpowiedzialność spada
na mnie.

To wszystko za dużo dla jednej samotnej nastolatki. Potrzebuję, żeby mi ktoś pomógł, żeby

mi ktoś powiedział, co należy zrobić. Czy powinnam po prostu wyjaśnić sprawę z Amber,
zwierzyć się jej i od razu ponieść karę?

Czy może jest jakaś szansa, że uda mi się zdobyć pieniądze, zanim ona się połapie?
W takich chwilach zdaję sobie sprawę, jak w gruncie rzeczy niedostateczny jest mój system

rodzinnego wsparcia. No bo, ja nie mogę zwrócić się o radę w tej sprawie do mojej matki. To ona
jest odpowiedzialna za to, że co najmniej raz na miesiąc wyłączają nam kablówkę, bo ona
zapomina zapłacić rachunek - a przynajmniej tak było, póki pan G. się nie wprowadził.

I nie mogę zwrócić się do taty. Jeśli odkryje, że totalnie zawaliłam sprawę budżetu

SZKOLNEGO

, nie będzie jakoś specjalnie zachwycony perspektywą przekazania mi budżetu

PAŃ

STWOWEGO

. Ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję, to seria wykładów mojego taty na temat

racjonalnego planowania komunalnego.

Już powiedziałam Grandmčre i sami widzicie, co dobrego z tego wynikło. Do kogo jeszcze

mogłabym się zwrócić, poza Michaelem, naturalnie?

A wszyscy wiemy, jak bardzo pomocny

się okazał w tej sprawie.

Skoro mowa o Michaelu, to jedyny dzisiejszy e - mail, który nie dotyczył przesłuchań do

Warkocza!, był właśnie od niego. A to też tylko dlatego, że on już nie chodzi do LiAE, więc nie
ma pojęcia o tym, co się tam dzieje:

KINNER

: Hej, Thermopolis! jak leci? Zastanawiałem się, czy nie miałabyś ochoty wpaść

jutro na maraton filmów SF. Muszę kilka obejrzeć, żeby się przygotować do tych dodatkowych
zajęć z historii dystopii w filmach SF, a skoro w sobotę wieczorem mamy imprezę, to pomyś-
lałem, że powinienem je obejrzeć, póki jest jeszcze trochę czasu. Chcesz posiedzieć ze mną?

Oczywiście, byłoby to bardzo niewłaściwe, gdybym powiedziała to, co

CHCIAŁAM

powiedzieć, a mianowicie: „Michael, kocham cię nad życie, żyję tylko dla ciebie, tylko dzięki
tobie zachowuję zdrowe zmysły w tych huraganach codzienności i nic nie sprawi mi większej
przyjemności niż obejrzenie z tobą jutro wieczorem paru filmików o dystopii w SF”.

Bo trochę głupio mówić takie rzeczy w e - mailach.
Ale tak właśnie myślałam.

OUIE

: Bardzo chętnie.

KINNER

: Świetnie. Możemy coś zamówić z Number One Noodle Son.

OUIE

: A ja mogę zrobić jakiś dip.

KINNER

: Dip? A po co?

OUIE

: Na imprezę! Czy na imprezach nie serwuje się dipów?

KINNER

: Och. Taa. Ale ja po prostu myślałem, że zamówię coś w

sobotę po południu.

Wyjechałam z tym dipem tylko po to, żeby okazać entuzjazm dla imprezy Michaela, ale

widać mój plan kompletnie spalił na panewce. Nie poddawałam się jednak, bo nie mogłam
pozwolić, by Michael się domyślił, że

WCALE

nie jestem tą imprezą zachwycona.

OUIE

: Dip domowej roboty to zawsze coś lepszego. Mogę go zrobić i

zostawić u ciebie na noc w lodówce, żeby się dobrze przegryzł. Tak się
cieszę na tę imprezę.

KINNER

: Ach. Okay. Jak sobie tylko życzysz. To do zobaczenia jutro

wieczorem.

OUIE

: Nie mogę się doczekać!

Chociaż, prawdę mówiąc,

MOGĘ

... i na imprezę, i na te filmy SF. Bo filmy, które Michael

musi oglądać na te zajęcia, to

PRAWDZIWY

koszmar. Dajcie spokój, Zielona pożywka? Prze-

praszam, ale to obrzydlistwo.

Poza tym wiele z tych filmów zawiera naprawdę przerażające sceny, a przerażające filmy już

mi kompletnie pogięły psychikę. Poważnie. Moim zdaniem przerażające filmy są odpowiedzialne
za połowę, jeśli nie więcej, mojej nerwicy.

MNIE

POGIĘŁY

PRZERAŻAJĄCE

FILMY

1. Nie mogę znieść krzeseł odsuniętych od stołu, bo przypominają mi Ducha i

muszę je z powrotem przysuwać. To samo z wysuniętymi szufladami.

2. Nie mogę patrzeć na te czerwono - białe kominy fabryczne po przeciwnej

stronie FDR, żeby nie pomyśleć o biednym Melu Gibsonie w Teorii spisku.

3. Nie mogę przejść przez żaden most, żeby nie myśleć o Przepowiedni. To samo

dotyczy widoku fabryk chemicznych.

4. Po obejrzeniu Blair Witch Project, nie mogę już:

a) chodzić do lasu,
b) obozować na świeżym powietrzu,
c) wchodzić do ciemnych piwnic.

Nie mówię, że kiedykolwiek robiłam coś z tych rzeczy. Ale teraz

NAPRAWDĘ

nie mogę.

5. Przez długi czas nie mogłam oglądać telewizji, żeby nie wyobrażać sobie, że z

telewizora wyjdzie ta dziewczyna i zabije mnie jak w Kręgu i Kręgu 2.

6. Za każdym razem, kiedy widzę jakąś boczną aleję, spodziewam się, że leży w

niej trup. Ale to pewnie dlatego, że oglądałam za wiele odcinków Prawa i porządku, a
nie przez te filmy.

7. Nawet mi nie wspominajcie o wodzie gotującej się w garnku na kuchence

(królik Whitey w Fatalnym zauroczeniu).

8. Małe białe pieski = Skarb z Milczenia owiec.
9. Jakikolwiek supernowoczesny, pozbawiony okien budynek na odludziu, gdzie

na pewno pobierają organy od ludzi w śpiączce jak w filmie Coma.

10. Pola kukurydzy = film Znaki. I tak wszyscy zginiemy.
11. Po Titanicu już nigdy, przenigdy nie odważę się na morski rejs.
12. Ile razy widzę na drodze cysternę z benzyną, jestem pewna, że zginę, bo kiedy

w filmie pojawia się taka cysterna, zaraz wybucha.

13. Jeśli jedzie za nami ciężarówka z naczepą, zawsze zakładam, że będzie

chciała nas staranować jak w Pojedynku.

14. Nie mogę przejeżdżać przez Tunel Holland, żeby nie myśleć, że zacznie

przeciekać jak w Tunelu.

15. Nie wiem, czy kiedykolwiek zdecyduję się na dzieci, a to przez Dziecko

Rosemary. Zdecydowanie nigdy nie zamieszkam w Dakocie. Nie wiem, jak Yoko Ono
to znosi.

16. Nigdy nie zaadoptuję dziecka dzięki Synalkowi.
17. Nigdy nie dam sobie zrobić znieczulenia ogólnego, chyba że do jakiejś

poważnej operacji. Przez film Obudziła się w ciąży.

18. Owszem, omówiłam ten temat z mechanikami od napraw wind, i wiem, że

jeśli się nie umieści bomby na szczycie wagonika, jak w Speed - niebezpieczna
prędkość, to jest niemożliwością, żeby wszystkie podtrzymujące windę liny pękły
naraz. Ale i tak. Nigdy nic nie wiadomo.

19. Dzięki Szczękom nigdy więcej nie wypłynę na ocean.
20. Telefon? Na pewno dzwoni ktoś, kto się zaczaił w twoim własnym domu.

Widzicie? Mnie te filmy

POGIĘŁY

. Imprez też pewnie nie cierpię, tylko dlatego że tak mnie

straumatyzował film Zabójczy kurort, który oglądałam z Michaelem, spodziewając się, że to
jakaś komedia, jak Straż wiejska. Tymczasem okazało się, że to horror o młodych ludziach,
którzy giną w ośrodku wypoczynkowym, zazwyczaj w trakcie imprez.

Michael nie zdaje sobie sprawy, jak

WIELKIE

jest moje poświęcenie. No, że w ogóle się

zgadzam oglądać to, co zamierza mi jutro wieczorem puścić.

Podejrzewam nawet, że jednym z głównych powodów, dla których nie przekroczyłam

jeszcze własnego ego i do tej pory nie osiągnęłam samorealizacji, są psychiczne blizny po obej-
rzeniu tych wszystkich filmów. Zastanawiam się, czy doktor Carl Jung wiedział o tym, kiedy
wymyślił samorealizację. Ale czy oni w ogóle

MIELI

wtedy, kiedy on żył, jakieś filmy?

Papeteria Jej Wysokości

Księżniczki Amelii Mignonette
Grimaldi Thermopolis Renaldo

Szanowny Panie Doktorze Carlu Jung!
Cześć. Wiem, że nadal pan nie żyje, ale tak się zastanawiałam - kiedy pan wymyślał te cala,

samorealizacje, czy wziął pan pod uwagę filmy, które mogą, pogiąć ludzka, psychikę? Bo bardzo
trudno jest przekroczyć własne ego, kiedy bez przerwy myśli się o takich rzeczach jak cysterny z
benzyna, wybuchające na autostradach.

I co z nastolatkami? My mamy specyficzne troski i lęki, których dorośli wyraźnie są zupełnie

pozbawieni. Na przykład nigdy nie widziałam, żeby jakiś dorosły zamartwiał się z tego powodu,
że pewna prymuska z maturalnej klasy prawdopodobnie wyda na niego wyrok śmierci.

I co z chłopakami? Na gałęziach jungowskiego drzewa samorealizacji nie ma ani słowa o

chłopakach. Ja rozumiem, że aby zebrać owoce życia (zdrowie, szczęście, zadowolenie), trzeba za-
cząć pracą od korzeni {współczucie, miłosierdzie, zaufanie).

Ale czy naprawdę można ufać swojemu chłopakowi, kiedy na przykład planuje zrobienie

imprezy, na która zaprasza dziewczyny ze studiów, które często palą i prawie bez przerwy cytują
Nietzschego?

Ja wcale nie chcą pana krytykował, ani nic. Ja tylko naprawdę chciałabym to wiedzieć. Czy

pan kiedyś oglądał Come? To było naprawdę okropnie przerażające. I wyobrażam sobie, że gdyby
ją pan kiedykolwiek obejrzał, to mógłby pan zrewidować niektóre ze swoich poglądów na
samorealizacją. Na przykład całą tą kwestią zaufania. Zgoda, wiem, że dobrze jest ufać własnemu
lekarzowi - do pewnego stopnia.

Ale czy można naprawdę mieć jakąkolwiek pewność, że on nie ma zamiaru specjalnie

wywołać u człowieka śpiączki, żeby pobrać od niego organy i sprzedać je jakiemuś bogaczowi z
Boliwii?

Nie. Nie można. Wiec, rozumie pan? Na tej całej pańskiej teorii jest pewna rysa.
No i co ja mam z tym wszystkim teraz zrobić?

Nadal pańska przyjaciółka

Mia Thermopolis

Piątek, 5 marca, w limuzynie w drodze do szkoły

Jeśli Lilly jeszcze raz zrobi jakąś uwagę o tym, że jej interpretacja Rozagundy sprawi, że

Julia Roberts w roli Erin Brockovich wyda się aktorką z amatorskiego teatrzyku, to chyba
eksploduje mi głowa, przestrzeli ten szyberdach i wyląduje w East River.

Piątek, 5 marca, godzina wychowawcza

Właśnie ogłosili przez radiowęzeł, że w południe zostanie wywieszona przy biurze

administracji lista z obsadą musicalu.

Takie to już moje szczęście. Atmosferę można by kroić nożem. I wcale nie tylko dlatego, że

wszyscy się denerwują, czy dostaną wymarzone role.

Ale Klub Dramatyczny dostaje kompletnego szału, że ktoś będzie wystawiał jakiś

konkurencyjny musical. Twierdzą, że skontaktują się z autorami Hair i zawiadomią ich o tym, co
robi Grandmčre - bo wiecie, nazwa jej musicalu jest aluzją do ich przedstawienia.

Mam nadzieję, że to zrobią.
Chociaż jeśli Grandmčre zostanie pozwana do sądu i będzie musiała przerwać prace nad

przedstawieniem, to ja znów będę musiała wrócić do sprzedawania świec, żeby zebrać tych pięć
tysięcy, które są mi potrzebne.

Z drugiej strony, nie ma żadnej gwarancji, że muzyczna wersja historii mojej przodkini

Rozagundy w ogóle zdoła zarobić pięć tysięcy dolarów. No bo kto by kupował bilet na sztukę
napisaną przez moją babkę? Raz wygłosiła przemówienie, żeby zebrać pieniądze dla
genowianskich jednostek policyjnych do spraw zwierząt. Wiecie, co powiedziała? Że najlepszą
rzeczą, jaką można zrobić dla zwierzęcia, jest unieśmiertelnienie go przez obdarcie ze skóry i
użycie jego futra jako uroczego chodniczka lub narzuty na tapczan.

Więc sami rozumiecie, co mam na myśli, kiedy to mówię.

Piątek, 5 marca, WF

Lana właśnie mnie zapytała, czy mam już dla niej te zaproszenia. Zapytała mnie o to, kiedy

wkładałam bieliznę po prysznicu po meczu siatkówki, a więc w chwili, kiedy człowiek jest
wyjątkowo odsłonięty i bezbronny.

Powiedziałam, że nie miałam jeszcze okazji się tym zająć, ale że się zajmę.
A Lana popatrzyła wtedy na moje majtki z Jimmym Neutronem i powiedziała:
- Jasne, dziwaku.
I odeszła, zanim zdążyłam jej wyjaśnić, że noszę bieliznę z podobizną Jimmy'ego Neutrona,

bo on mi trochę przypomina mojego chłopaka.

Chodzi mi o jego geniusz. Nie o fryzurę.
Ale chyba to i tak nie ma znaczenia. Bardzo wątpię, żeby Lana zrozumiała - nawet jeśli to

ONA

nosiła kiedyś piłkarskie spodenki swojego faceta pod szkolną spódnicą.

Piątek, 5 marca, ekonomia

Popyt = ile (ilościowo) jakiegoś produktu czy usługi chcą nabyć konsumenci.
Podaż = ile może zaoferować rynek.
Równowaga = kiedy popyt równa się podaży, mówi się, że gospodarka znajduje się

w równowadze. Ilość dóbr dostarczanych jest dokładnie równa ilości dóbr pożądanych.

Nierównowaga = ile razy cena albo jakość nie odpowiada popytowi/podaży.

(A więc, w zasadzie, samorząd uczniowski LiAE znajduje się ostatnio w stanie

nierównowagi, bo nasze fundusze [zero] nie równają się popytowi - koszt wynajmu Sali imienia
Alice Tully - 5728,00 dolarów).

Alfred Marshall, twórca Zasad ekonomii (ok. 1890): „Ekonomia jest z jednej strony

nauką o zamożności, a z drugiej, ważniejszej strony, nauką o człowieku”.

Ha. A więc w ten sposób ekonomia staje się w zasadzie nauką

SPOŁECZNĄ

. Jak psychologia.

Bo w sumie nie dotyczy liczb. Dotyczy

LUDZI

i tego, co są gotowi dać (albo zrobić), żeby dostać

to, czego chcą.

Jak Lana, na przykład. Która była gotowa wykapować mnie przed Amber, gdybym jej nie

załatwiła tych zaproszeń na imprezę Grandmčre.

To był klasyczny przykład podaży (ja miałam podaż) oraz popytu (jej popytu na

zaproszenia).

Cóż, wszystko to razem każe mi uznać, że Lana Weinberger być może wcale jeszcze nie

osiągnęła samorealizacji.

Ona jest po prostu naprawdę niezła z ekonomii!

Piątek, 5 marca, angielski

Jeszcze jedna lekcja i pojawi się lista z obsadą! Och, mam taką nadzieję, że Boris dostanie

rolę Gustawa! On jej tak bardzo pragnie!

Ja też mam nadzieję, że ją dostanie, Tina! Mam nadzieję, że wszyscy dostaną te role,

których pragną.

A jakiej roli pragniesz

, Mia?

Ja???? Żadnej!!! Przecież ja nawet nie oddałam fotografii ani nie wypełniłam formularza,

pamiętasz? W takich rzeczach jestem beznadziejna. To znaczy w aktorstwie i takich różnych.

Ależ nie pomniejszaj się! Naśladowanie Chiary idzie ci naprawdę

ŚWIETNIE

. I uważam, że

jako Rozagunda byłaś znakomita! Nie masz ani odrobiny ochoty na tę rolę?

Nie, naprawdę. Ja jestem pisarką, nie aktorką. Pamiętasz??? Ja chcę

PISAĆ

teksty które

będą wypowiadać na scenie inni. No cóż, niezupełnie, bo na pisaniu dla teatru zupełnie się nie
da zarobić. Ale rozumiesz, o co mi chodzi.

Och, racja. To brzmi sensownie.

No cóż, mogę tylko powiedzieć, że jeśli nie dostanę roli Rozagundy, to wszyscy będziemy

wiedzieli, że to się stało przez słowo na N.

Nagość???? A gdzie tam są rozbierane sceny????

Nie, ty idiotko. N

EPOTYZM

. Faworyzowanie członków własnej rodziny.

Ale to się nie zdarzy, bo Mia wcale tak naprawdę nie uczestniczyła w przesłuchaniu i ona

nawet

NIE

CHCE

żadnej roli. Więc wszystko będzie dobrze, Lilly! O rany, mam nadzieję, że

wszyscy dostaniemy role, na których nam zależy - nawet jeśli to oznacza

BRAK

roli!

Podpiszę się pod tym!

Piątek, 5 marca, lunch

LTERNATYWNY

IOSENNY

USICAL

ICEUM

IMIENIA

LBERTA

INSTEINA

ARKOCZ

BSADA

Chór

Amber Cheeseman, Julio

Juarez,

Margaret Lee, Eric Patel
Lauren Pembroke, Robert Sherman
Ling Su Wong

Ojciec Rozagundy

Kenneth Schowalter

Pokojówka Rozagundy

Tina Hakim Baba

Król Włoch

Perin Thomas

Alboin

Boris Pelkowski

Kochanka Alboina

Lilly Moscovitz

Gustaw

John Paul Reynolds - Abernathy

Czwarty

Rozagunda

Amelia Thermopolis Renaldo

IERWSZA

PRÓBA

DZISIAJ

15.30

OTEL

LAZA

, W

IELKA

ALA

ALOWA

Ja wiem, że powinnam korzystać ze swojej komórki wyłącznie w sytuacjach awaryjnych.

Ale w tej samej chwili, w której zobaczyłam tę listę, zrozumiałam, że to taka właśnie sytuacja.
P

OWAŻNIE

awaryjna. Bo Grandmčre nie zdaje sobie sprawy z

POWAGI

tego, co zrobiła.

Zadzwoniłam do niej na komórkę.
- Halo, dodzwonili się państwo do Clarissy, genowiańskiej księżnej wdowy. Albo robię

zakupy, albo znajduję się obecnie w salonie piękności, więc nie mogę odebrać telefonu. Proszę
zostawić wiadomość i swój numer po sygnale, a postaram się wkrótce oddzwonić.

Boże, ale jej nagadałam. To znaczy jej skrzynce głosowej.
- Grandmčre! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz, obsadzając mnie w głównej roli w swoim

musicalu? Wiesz, że nawet nie chciałam brać udziału w przesłuchaniach do niego i że nie mam
absolutnie żadnego talentu aktorskiego!

Tina, stojąca obok mnie, cały czas ciągnęła mnie za rękaw i mówiła:
- Ale twoja interpretacja Barbie Girl była świetna!
- No cóż, okay, może i umiem śpiewać - wrzasnęłam do telefonu - ale Lilly jest o wiele

lepsza! Lepiej oddzwoń do mnie natychmiast, żeby to wszystko odkręcić, bo popełniasz

OGROMNY

błąd. - Ten ostatni fragment dodałam ze względu na Lilly, która wprawdzie przyjęła to

wszystko bardzo spokojnie (po przeczytaniu listy zniknęła na długą chwilę w łazience), ale nadal
miała czerwone obwódki wokół oczu, kiedy dołączyła do nas w kolejce po lunch.

- Nie martw się - powiedziałam do Lilly. - Rola Rozagundy jest ci przeznaczona, naprawdę.
Ale Lilly udawała, że jej to nie obchodzi.
- Nieważne. I tak mam dosyć roboty. Nawet nie wiem, skąd bym wzięła czas, żeby nauczyć

się na pamięć tego tekstu.

Co jest po prostu absurdalne, bo Lilly ma fotograficzną pamięć wzrokową i prawie sto

procent pamięci słuchowej (co sprawia, że strasznie trudno się z nią kłócić, bo czasami wyciąga
rzeczy, które powiedziałaś tak z pięć lat temu i nawet nie pamiętasz, że coś takiego mówiłaś. Ale

ONA

pamięta. I to dokładnie).

To jest tak okropnie nie w porządku! Jeśli ktokolwiek zasługuje na główną rolę w

Warkoczu!, to właśnie ona!

- Przynajmniej grając kochankę Alboina - powiedziała Lilly bardzo dzielnie - będę miała

tylko parę linijek tekstu... „Czemu chcesz się żenić z nią, która ciebie nie pragnie, kiedy mogłeś
mieć mnie, która cię uwielbiam?” - czy coś takiego. Więc zostanie mi dużo czasu na sprawy,
które

NAPRAWDĘ

się liczą. Na przykład „Różowy Odbycik Grubego Louie”.

Dobra, naprawdę żal mi Lilly, bo ona totalnie zasługuje na rolę Rozagundy.
A

TAK

CIĄGLE

NIE

CIERPIĘ

TEJ

NAZWY

!!!

Piątek, 5 marca,

lunch, trochę później

No więc wszyscy teraz ześwirowali, bo w drodze powrotnej z kolejki do naszego stołu

zatrzymałam się przy miejscu, gdzie J.P. siedział sam jak palec i zaprosiłam go, żeby się do nas
przysiadł.

Nie wiem, o co im chodzi. Zachowują się, jakbym nagle zdarła z siebie ubranie i zaczęła

przy wszystkich tańczyć hula. A tylko powiedziałam naszemu znajomemu facetowi, z którym w
najbliższej przyszłości będziemy spędzać sporo czasu, że może z nami siedzieć przy lunchu, jeśli
ma ochotę.

A on podziękował.
I po chwili John Paul Reynolds - Abernathy Czwarty stawiał swoją tacę z lunchem obok

mojej.

- Och, cześć J.P. - przywitała go Tina.
Rzuciła ostrzegawcze spojrzenie Borisowi, bo to on tak ostro się sprzeciwiał, kiedy

zaproponowałam, że zaproszę do nas J.P., wtedy kiedy był jeszcze dla nas Facetem, Który Nie
Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili.

Ale Boris roztropnie powstrzymał się od wygłaszania uwag na temat osób nienawidzących

kukurydzy.

- Dzięki - powiedział J.P., wślizgując się na miejsce, które mu zrobiliśmy przy stoliku. Nie,

żeby był gruby. On jest po prostu... duży. Wiecie, naprawdę wysoki i tak dalej.

- I co sądzisz o tym falafelu? - J.P. spytał Lilly, która wyglądała na zdziwioną, że mówi do

niej facet, z którego przez ostatnie dwa lata, no cóż, kpiliśmy sobie.

Ale jeszcze bardziej się zdziwiła, kiedy zobaczyła, że oboje na swoich tacach mają dokładnie

to samo: falafel, sałatkę i czekoladowy napój Yoo - hoo.

- Jest niezły. - Spojrzała na J.P. z nieco dziwnym wyrazem twarzy. - Jeśli dodasz do niego

dość dużo tahini.

- Wszystko jest dobre - odpowiedział J.P. - jeśli się doda dużo tahini.
Ś

WIĘTE

SŁOWA

!!!!!!

Boris oczywiście odezwał się z wielce niewinną miną:
- Nawet kukurydza?
Tina rzuciła mu kolejne ostrzegawcze spojrzenie...
...ale było za późno. Zło już się stało. Boris najwyraźniej nie umiał nad sobą zapanować.

Zaczął złośliwie śmiać się w chusteczkę, udając, że wydmuchuje nos.

- No cóż - powiedział J.P, pogodnie chwytając przynętę - tego nie wiem. Ale może gumki do

ścierania też.

Perin rozjaśniła się na te słowa.
- Zawsze uważałam, że gumki mogą być smaczne po usmażeniu - powiedziała. - No bo

czasami, kiedy jem kalmary, właśnie to mi się przypomina. Smażone gumki. Więc założę się, że
z tahini też by dobrze smakowały.

- Och, jasne - odparł J.P. - Usmaż coś, a od razu robi się smaczne. Zjadłbym nawet jedną z

tych serwetek, gdyby ją usmażyć.

Tina, Lilly i ja wymieniłyśmy zaskoczone spojrzenia. J.P., jak się okazuje, jest nawet...

zabawny.

W taki dowcipny, a nie dziwaczny sposób.
- Moja babka robi czasami smażone pasikoniki - wtrąciła się Ling Su. - Są całkiem zjadliwe.
- Widzicie - powiedział J.P. - Mówiłem wam. - A potem, patrząc na mnie, dodał: - Nad czym

tak pilnie pracujesz, Mia? Coś do oddania na następnej lekcji?

- Nie zwracaj na nią uwagi - parsknęła Lilly. - Ona po prostu pisze w swoim dzienniku. Jak

zwykle.

- A więc to jest dziennik? - powiedział J.P. - Zawsze się trochę zastanawiałem. - A potem,

kiedy rzuciłam mu pytające spojrzenie, dodał: - No cóż, ile razy cię widzę, nie odrywasz nosa od
tego notesu.

Co może oznaczać tylko jedno: przez ten cały czas, kiedy my obserwowaliśmy Faceta, Który

Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili, on obserwował nas!

Co jeszcze dziwniejsze, otworzył swój plecak i wyciągnął liniowany notes Mead z czarną

marmurkową okładką, całą pokrytą napisami: N

ZAGLĄDAĆ

! P

RYWATNA

WŁASNOŚĆ

UPEŁNIE

TAKI

SAM

JAK

MÓJ

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

- Je też jestem fanem liniowanych notesów Mead - wyjaśnił. - Tylko że ja nie piszę

pamiętnika.

- A co w nim jest, w takim razie? - spytała Lilly, jak zawsze gotowa zadawać wścibskie

pytania.

P.J. zrobił nieco zażenowaną minę.
- Och od czasu do czasu coś twórczo napiszę. To znaczy nie wiem, czy to jest naprawdę

twórcze. Ale, wiesz, nieważne. Próbuję.

Lilly zapytała go natychmiast, czy ma coś, co chciałby opublikować w pierwszym numerze

„Różowego Odbycika Grubego Louie”. Przerzucił parę kartek, a potem spytał:

- A może to?
I odczytał głośno:
N

IEMY

FILM

J.P. R

EYNOLDS

- A

BERNATHY

ZWARTY

Przez cały czas widzi nas
Cicha maszyna śledcza Gupty
Jakaż to mucha ma tyle oczu?
Za każdym zakrętem korytarza następna niespodzianka.
Szpiedzy Gupty nie są tak silni
Bo wiemy, że ich władza opiera się na strachu
Gdybym miał wybór, nie byłoby mnie tutaj
Niestety czesne mi opłacili aż do końca roku.

Wow. To znaczy... Wow. To było w sumie... Totalnie dobre. Nie rozumiem do końca tego

wiersza, ale moim zdaniem mówi chyba o tych kamerach ochrony i o tym, że dyrektor Gupcie się
wydaje, że wie o nas wszystko, chociaż tak nie jest. Czy coś.

Tak naprawdę nie wiem, o czym jest ten wiersz. Ale na pewno jest dobry, bo Lilly była pod

prawdziwym wrażeniem. Próbowała namówić J.P., żeby dał go do druku w „Różowym Odbyciku
Grubego Louie”. Chyba uważa, że w ten sposób można przywalić całej szkolnej dyrekcji.

Boże. Nieczęsto spotyka się faceta, który pisze wiersze. Albo w ogóle coś czyta. Pomijając

instrukcję do Xboksa.

Jakie to dziwne, pomyśleć, że Facet, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili,

jest pisarzem, jak ja. A jeśli przez cały ten czas, kiedy ja pisałam opowiadania o J.P., on pisał
opowiadania o

MNIE

? Na przykład jeśli napisał opowiadanie Nigdy więcej wołowiny! - o tym, jak

dodali mięsa do wegetariańskiej lasagne, a ja przypadkiem zjadłam odrobinę i dostałam ataku
prawdziwej furii?

Boże. To by było trochę... przykre.

Piątek, 5 marca, RZ

Grandmčre oddzwoniła zaraz po dzwonku sygnalizującym koniec przerwy na lunch.
- Amelio - powiedziała świętoszkowatym tonem. - Chciałaś ze mną rozmawiać?
- Grandmčre, co ty sobie myślisz, obsadzając mnie w tym swoim musicalu? - spytałam ostro.

- Wiesz, że ja nie chcę w nim występować. Przecież nie wypełniłam zgłoszenia na przesłuchanie,
pamiętasz?

- Czy to wszystko? - Grandmčre wydawała się rozczarowana. - Myślałam, że masz korzystać

ze swojej komórki wyłącznie w sytuacjach awaryjnych. Mnie się raczej nie wydaje, żeby to była
sytuacja awaryjna, Amelio.

- No cóż, i tu się mylisz - poinformowałam ją. - To

JEST

sytuacja awaryjna. Poważny kryzys

w naszych stosunkach: twoich i moich.

Grandmčre chyba uznała, że to szalenie zabawna uwaga.
- Amelio - powiedziała - przypomnij mi, na co się skarżyłaś najbardziej od momentu, kiedy

odkryłaś, że jesteś księżniczką?

Musiałam się zastanowić.
- Że wszędzie chodzi za mną ochroniarz? - spytałam szeptem, żeby Lars nie podsłuchał, bo

nie chciałam urazić jego uczuć.

- A co jeszcze?
- Że nigdzie nie mogę pójść, żeby nie wlekli się tam za mną paparazzi?
- Zastanów się jeszcze raz.
- Że w czasie wakacji muszę chodzić na te sesje Parlamentu zamiast pojechać na obóz, jak

moi przyjaciele?

- Lekcje etykiety, Amelio - powiedziała Grandmčre. - Nienawidzisz ich i nie cierpisz. No

cóż, domyślasz się?

- Czego?
- Lekcje etykiety zostają zawieszone na czas trwania prób do Warkocza! Co o tym myślisz?
W jej głosie niemal było słychać to całe samozadowolenie. Była totalnie przekonana, że

mnie przegadała.

Nie miała pojęcia, że moja lojalność wobec przyjaciół przerasta moją nienawiść do lekcji

etykiety!

- Niezła sztuczka - poinformowałam ją. - Ale wolałabym się uczyć mówić w pięćdziesięciu

tysiącach języków „Proszę mi podać masło” niż patrzeć, jak Lilly nie dostaje roli, na którą
zasługuje.

- Lilly nie jest zadowolona ze swojej roli? - spytała Grandmčre.
- Tak! Ona jest najlepszą aktorką z nas wszystkich, powinna dostać główną rolę! A ty jej

dałaś tę głupią rólkę kochanki Alboina, gdzie ma wszystkiego ze dwie linijki tekstu!

- W teatrze nie ma marnych rólek, Amelio - powiedziała Grandmčre. - Są tylko marni

aktorzy.

Co? Nie miałam pojęcia, o co jej chodzi.
- Nieważne, Grandmčre - mruknęłam. - Jeśli chcesz, żeby ta twoja sztuka się udała,

powinnaś była obsadzić Lilly w głównej roli. Ona...

- A czy ja już wspominałam - przerwała mi Grandmčre - jak bardzo się ucieszyłam, że

miałam okazję poznać koleżankę, Amber Cheeseman?

Krew mi w żyłach normalnie stężała i stanęłam jak wryta przed wejściem do sali RZ, z

telefonem przytkniętym do ucha.

- C - co?
- Ciekawe, co powiedziałaby Amber - ciągnęła Grandmčre - gdybym jej przy okazji

wspomniała, że przepuściłaś pieniądze przeznaczone na jej ceremonię rozdania matur na
pojemniki do segregacji odpadów.

Byłam tak zaszokowana, że nic nie powiedziałam, tylko stałam tam, a Boris usiłował mnie

ominąć z futerałem na skrzypce w ręku, mówiąc:

- Hm, przepraszam, Mia.
- Grandmčre - powiedziałam z trudem, bo w gardle kompletnie mi zaschło. - Nie zrobisz

tego.

Jej odpowiedź wstrząsnęła mną do głębi:
- Och, zrobię.
G

RANDMČRE

CHCIAŁAM

KRZYKNĄĆ

NIE

MOŻESZ

SZANTAŻOWAĆ

SWOJEJ

JEDYNEJ

WNUCZKI

!!!!!!!!!!!! C

SIĘ

TOBĄ

DZIEJE

????????

Ale, oczywiście, nie mogłam. Wykrzyczeć tego. Bo byłam już w sali RZ. Z komórką przy

uchu.

I chociaż to

JEST

rozwój zainteresowań, i wszyscy na tych zajęciach i tak są niesłychanie

dziwaczni, to nie można tam chodzić po klasie i wrzeszczeć do telefonu.

- Pomyślałam, że to zmieni twój punkt widzenia - mruczała do telefonu Grandmčre. - Ja,

oczywiście, nic nie powiem twojej małej przyjaciółeczce na temat stanu szkolnej kasy. Ale w
zamian za to ty mi pomożesz rozwiązać mój obecny kryzys, grając główną rolę w Warkoczu.
Faktem jest, Amelio, że jako potomkini Rozagundy nadasz tej roli pewien rys szczególnej
autentyczności, czego nie mogłaby zrobić twoja przyjaciółka Lilly - poza tym, tak przy okazji,
jesteś o wiele atrakcyjniejsza niż Lilly, która w pewnym oświetleniu przypomina często takiego
pieska z małą, płaską mordką.

Mopsa! A ja myślałam, że tylko ja to zauważyłam!
- Do zobaczenia na próbie dziś po południu - gruchała Grandmčre. - Och, i jeśli wiesz, co dla

ciebie dobre, młoda damo, nikomu nie wspomnisz o naszej małej umowie. N

IKOMU

, włącznie z

twoim ojcem. Zrozumiano?

A potem odłożyła słuchawkę.
!!!!!!!!!!!!!!!!
W głowie mi się to nie mieści. Naprawdę nie mieści. Cóż, w głębi ducha chyba zawsze to

wiedziałam. Ale ona nigdy przedtem nie zrobiła tego tak

JAWNIE

Jednak muszę to chyba powiedzieć, skoro taka jest prawda:
Moja babka to

ZŁY

CZŁOWIEK

. Tak. Zły.

Bo jaka kobieta posunęłaby się do

SZANTAŻU

, żeby wymusić coś na własnej wnuczce.

Już wam mówię jaka:

NIEDOBRA

Albo Grandmčre jest może socjopatką. To by mnie w najmniejszym stopniu nie zdziwiło.

Wykazuje wszelkie objawy. Może tylko poza częstym łamaniem prawa.

Ale chociaż Grandmčre nie łamie może praw federalnych, to z pewnością przez

CAŁY

czas

łamie prawa wszelkiej przyzwoitości.

Kiedy skończyłam rozmawiać z Grandmčre, poczułam na sobie wzrok Lilly, obserwującej

mnie znad komputera, na którym składała pierwszy numer „Różowego Odbycika Grubego
Louie”.

- Coś nie tak, Mia? - spytała.
- Ta rola Rozagundy - wyjaśniłam jej. - Przykro mi, ale Grandmčre nie chce ustąpić. Mówi,

że muszę ją zagrać albo powie Sama Wiesz Komu Sama Wiesz Co i ona mi skopie tyłek jak stąd
do wieczności.

Ciemne oczy Lilly zalśniły za okularami.
- Och, tak powiedziała, tak? - Lilly nie wydawała się zdziwiona.
- Naprawdę mi przykro, Lilly - powiedziałam całkowicie szczerze. - Byłabyś o wiele lepszą

Rozagundą niż ja.

- Nieważne. - Lilly pociągnęła nosem. - Wystarczy mi moja rola. Naprawdę.
Ale ja widziałam, że ona tylko stara się być dzielna. A w środku cierpi.
I nie dziwię się jej. To wszystko jest zupełnie bez sensu. Jeśli Grandmčre chce, żeby to

przedstawienie odniosło sukces, to czemu nie chce obsadzić najlepszej dostępnej aktorki? Czemu
upiera się, żeby ta rola przypadła

MNIE

, chyba najgorszej aktorce w całej szkole - może z

wyjątkiem Amber Cheeseman?

Och, no cóż. Kto pojmie, dlaczego Grandmčre robi choć połowę z tego, co robi? Wyobrażam

sobie, że kryje się za tym jakaś logika.

Ale my, zwykli śmiertelnicy, nigdy jej nie zrozumiemy. To przywilej zarezerwowany

wyłącznie dla innych kosmitów ze statku - matki, który podrzucił tu moją babkę z tej złej planety,
na której się urodziła.

Piątek, 5 marca, geografia i środowisko

Przed chwilą Kenny spytał mnie, czy nie przepisałabym naszej pracy domowej na temat

masy molowej, bo wczoraj wieczorem, odrabiając lekcje, poplamił ją sosem seczuańskim.

Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Może to resztki szaleństwa szarpiącego mną po rozmowie z

Grandmčre. Może część

JEJ

podłości przeniosła się na mnie czy coś takiego. Nie wiem, jak

inaczej to wyjaśnić.

W każdym razie cokolwiek to było, zdecydowałam się zastosować do tej sytuacji teorię

ekonomii. Pomyślałam sobie: dlaczego nie? Cała ta samorealizacja w moim przypadku się nie
sprawdziła. Czemu nie dać szansy staremu, poczciwemu Alfredowi Marshallowi? Wszyscy inni
to robią. Na przykład Lana.

ONA

zawsze dostaje to, czego

ONA

SAMA

chce. Tak jak G

RANDMČRE

zawsze dostaje to, na co

ONA

ma ochotę.

Więc powiedziałam Kenny'emu, że nie zrobię tego, chyba że dzisiejszą pracę domową też

odrobi.

Spojrzał na mnie tak jakoś dziwnie, ale powiedział, że odrobi. Chyba spojrzał na mnie

dziwnie dlatego, że i tak odrabia prace

CODZIENNIE

Ach, nieważne. Nie mogę uwierzyć, że aż tyle czasu mi zajęło odkrycie, jak działa

społeczeństwo. Przez cały ten czas myślałam, że potrzebuję jungowskiej transcendencji, żeby
osiągnąć spokój ducha i zadowolenie.

Ale Grandmčre - i, o ironio, Lana Weinberger - pokazały mi, na czym polegał mój błąd w

myśleniu.

Otóż nie chodzi o to, że aby móc zebrać owoce radości i miłości, trzeba w sobie obudzić i

rozwinąć zaufanie i współczucie.

Nie. Tu chodzi o prawa popytu i podaży. Jeśli masz na coś popyt i potrafisz znaleźć

odpowiednią zachętę, żeby ludzie ci to dali, to wtedy oni zapewnią ci podaż.

I równowaga pozostanie stabilna.
To w pewnym sensie zadziwiające. Nie miałam pojęcia, że Grandmčre jest takim

ekonomicznym geniuszem.

Ani że kiedykolwiek

nauczę się czegoś od L

ANY

To w pewnym sensie rzuca nowe światło na wszystko.
I naprawdę mam na myśli - wszystko.

RACA

DOMOWA

Godzina wychowawcza: nie dotyczy
WF:

SPODENKI

GIMNASTYCZNE

!!! S

PODENKI

GIMNASTYCZNE

!!! S

PODENKI

GIMNASTYCZNE

!!!

Ekonomia: na poniedziałek przeczytać rozdział 9
Angielski: strony 155 - 175, O, pionierzy!
Francuski: vocabulaire 3éme étape
RZ: znaleźć taki stanik wodny, który mi kiedyś Lilly kupiła dla żartu.

Założyć go na imprezę.

Geometria: rozdział 18
Geografia i środowisko: a kto by się przejmował? Kenny odrobi! H

Piątek, 5 marca, Sala Balowa,

hotel Plaza

Pierwsza próba Warkocza! była czymś, co Grandmčre nazwała „próbą czytaną”. Mieliśmy

przeczytać wspólnie scenariusz, w grupie. Każdy aktor czytał głośno swój tekst, tak jakby
występował na scenie.

Czy mogę tylko zauważyć, że próby czytane są szalenie nudne?
Pod scenariusz wetknęłam swój pamiętnik, żeby nikt nie widział, że zamiast słuchać piszę.

Chociaż trochę było mi niezręcznie wyciągać scenariusz spod notesu, kiedy przychodził znak na
jeden z moich tekstów.

Znak to ostatnia linijka poprzedzająca to, co ty sama masz potem powiedzieć. Dowiaduję się

dzisiaj mnóstwa rzeczy związanych z teatrem.

Na przykład tego, że chociaż Grandmčre napisała dialogi do Warkocza!, nie napisała do

niego

MUZYKI

. Muzykę skomponował jakiś facet o imieniu Phil. Phil to ten sam gość, który grał

na fortepianie, akompaniując nam wczoraj w czasie przesłuchania. Grandmčre, jak się okazuje,
zapłaciła Philowi masę pieniędzy, żeby napisał muzykę, która będzie pasowała do jej tekstów.

Mówi, że wzięła jego nazwisko z tablicy ze spisem personelu Hunter College.
Ale Phil nie wygląda, jakby miał mnóstwo czasu, żeby się cieszyć niespodziewanym

napływem gotówki. Musiał zaliczyć nieprzespaną noc, żeby skomponować muzykę do War-
kocza! i wydaje mi się, że nie zdołał jeszcze odespać. W czasie próby czytanej z trudem otwierał
oczy.

I nie on jeden. Seńor Eduardo

ANI

RAZU

nie otworzył oczu po pierwszej linijce tekstu

(wypowiadanej przez Rozagundę: „Och, a jużci, cóż to za radość mieszkać w tej sennej, spokoj-
nej wiosce tuż przy morskim wybrzeżu”

ZNAK

PIERWSZA

PIOSENKA

Możliwe, że seńor Eduardo już nie żyje.
No cóż, to nie byłoby takie złe. Wszyscy mogliby mówić: „Umarł, robiąc to, co kochał

najbardziej”, jak w tym okropnym filmie w telewizji, gdzie dziewczyna spadła z drzewa i skręci-
ła kark tego samego dnia, kiedy dostała nowego konia.

Ach, nie, właśnie zachrapał. Więc jeszcze żyje.
No, moja linijka:
- Ach, Gustawie, nie śmiej zwać siebie wieśniakiem! Gdyż podkowy, jakie kujesz dla

naszych koni, dodają siły ich krokom, a miecze, jakie wykuwasz dla naszego ludu, dodają mu
odwagi w walce przeciwko tyranii!

A potem była kolej, żeby J.P. powiedział swoją linijkę. Wiecie, J.P. nie jest złym aktorem. I

nie mogłam nie zauważyć, że pod

SWOIM

scenariuszem schował swój notes Mead.

Wiecie, co by było najdziwniejsze? Gdyby on pisał o

MNIE

w tym samym czasie, kiedy ja

piszę o

NIM

. Może J.P. to taka chłopięca odmiana mnie samej? Mamy naprawdę dużo wspólnego

- poza tym, że on nie jest z pochodzenia księciem.

Ale i tak porozmawiałam z nim trochę, zanim próba się zaczęła (bo widziałam, że wszyscy

pozostali go ignorują - no cóż, Boris i Tina byli zajęci całowaniem się, co robią teraz o wiele
częściej, bo Boris już nie nosi aparacika, a Lilly przeglądała z Kennym swoje notatki redakcyjne
do jego traktatu o brązowych karłach, a Perin usiłowała przekonać Grandmčre, że jest
dziewczyną, a nie facetem, a Ling Su usiłowała nie dopuszczać do mnie Amber Cheeseman (co
mi obiecała jako członkini chóru). J.P. powiedział mi, że niespecjalnie interesuje się aktorstwem -
że zgłaszał się na przesłuchania do każdego przedstawienia wystawianego w LiAE, bo jego
mama i tata mają kompletnego świra na punkcie teatru i zawsze chcieli, żeby ich syn jakoś się
związał z artystycznym biznesem.

- Ale ja bym wolał zarabiać na życie pisaniem - powiedział J.P. - Nie żeby, rozumiesz, było

wiele zajęć dla poety. Ale chodzi mi o to, że raczej wolałbym być pisarzem niż aktorem. Bo
aktorzy, jak się nad tym zastanowić, mają za zadanie tylko zinterpretować to, co napiszą inni. Nie
mają żadnej

WŁADZY

. Prawdziwa moc kryje się w słowach, jakie wypowiadają, a te słowa napisał

ktoś inny. To właśnie mnie pociąga. Być siłą, kryjącą się za Juliami Roberts i Jude'ami Law tego
świata.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
To jest takie niesamowite!!!! Bo ja powiedziałam kiedyś niemal dokładnie to samo!!!!

Chyba.

I naprawdę rozumiem, co on czuje - ta presja, żeby coś robić tylko po to, żeby uszczęśliwić

rodziców. Przykład? Lekcje etykiety. Och, i niezawalanie geometrii, mimo że w żaden sposób na
nic mi się w przyszłości nie przyda.

Jedyny problem w tym, że chociaż startował do wszystkich spektakli wystawianych przez

LiAE, nigdy nie dostał żadnej roli. Uważa, że to przez koteryjne układy w Klubie
Dramatycznym.

- Myślę, że gdybym

NAPRAWDĘ

chciał dostać rolę w jakimś ich przedstawieniu - powiedział

mi - mógłbym spróbować wkręcić się do ich paczki - wiesz, siadać z nimi przy lunchu, wystawać
z nimi na schodach pod szkołą, przynosić im kawę z delikatesów, dać sobie założyć kolczyk w
nosie, zacząć palić papierosy aromatyzowane goździkami, takie rzeczy. Ale prawdę mówiąc, ja
nie cierpię aktorów. Oni są tacy pochłonięci sobą! Po prostu zmęczyła mnie rola widowni dla ich
ciągłych spektakli, rozumiesz? Bo tak to w sumie wygląda, kiedy z jednym z nich gadasz. Jakby
specjalnie dla ciebie recytowali jakiś monolog.

- No cóż - powiedziałam, myśląc o wszystkich tych historiach o nastoletnich aktorach, jakie

czytałam w „US Weekly”. - Może to dlatego, że nie czują się pewnie. Wiesz, to się zdarza
większości nastolatków. Ten brak wiary w siebie.

Nie wspominałam, że ze wszystkich nastolatków, z jakimi kiedykolwiek rozmawiał J.P., ja

jestem prawdopodobnie

NAJMNIEJ

pewna siebie. Sądzę zresztą, że mam dość powodów, żeby się

czuć niepewnie. Bo ile znacie nastolatek, które nie mają zielonego pojęcia, jak się imprezuje, i w
dodatku są szantażowane przez własne babki?

- Może - powiedział J.P. - A może jestem zbyt krytycznie nastawiony. Prawdę mówiąc, chyba

nie należę do takich typów, które lubią się łączyć w grupy. Jestem raczej typem samotniczym. W
razie gdybyś nie zauważyła.

J.P. uśmiechnął się do mnie szeroko z tymi słowami, takim trochę nieśmiałym uśmiechem.

Zaczynałam w pewnym sensie rozumieć, o co chodziło Tinie i Lilly, kiedy powiedziały, że on jest
niezły. On

FAKTYCZNIE

jest niezły. W taki wielki, niedźwiedziowaty sposób.

A co do aktorów, ma rację. Sądząc z tego, co widziałam, kiedy udzielali się w talk - show,

oni nigdy nie przestają mówić o sobie!

I okay. Rozumiem, że o to pyta prowadzący. Ale i tak.
Ups, znów moja kolej:
- Służko, przynieś mi najzacniejszej grappy z piwnic! Nauczę tego łajdaka, co to znaczy

igrać sobie z rodem Renaldo.

O Boże. Dopiero za dwie godziny zobaczę Michaela. Jeszcze nigdy bardziej nie

potrzebowałam poczuć zapachu jego szyi niż teraz. Oczywiście, nie mogę mu powiedzieć, co
mnie martwi - całej prawdy o tym, że nie jestem imprezową dziewczyną - ale przynajmniej
mogłabym znaleźć nieco pociechy, stojąc obok niego w kuchni jego rodziców, kiedy będę robiła
ten dip i słuchała pomruku jego głębokiego głosu, którym będzie opowiadał o teorii chaosu czy
czymś takim.

ROSZĘ

NIECH

SIĘ

JUŻ

SKOŃCZY

Ups, znów moja kolej:
- W imię mojego ojca, ześlę cię lordzie Alboinie do piekła, gdzie miejsce twoje!
Taa! Powinszowania i życzenia szczęścia! Alboin nie żyje! Zaśpiewajmy finałową piosenkę,

a potem ukłon i kurtyna! Hura! Możemy wszyscy iść już do domu! Albo na randki!

Nie, zaraz. Grandmčre ma jeszcze jakąś ostatnią uwagę:
- Chciałabym wam wszystkim podziękować, że zgodziliście się dołączyć do mnie w tej

niezwykłej przygodzie, którą wspólnie przeżyjemy. Próby i spektakl Warkocza! powinny stać się
jednym z największych spełnień artystycznych, w jakich kiedykolwiek weźmiecie udział. I
uważam, że satysfakcja będzie o wiele większa, niż kiedykolwiek oczekiwaliście...

Miło, że przy tych ostatnich słowach spojrzała dokładnie na mnie. Czemu ona nie powie

prosto z mostu: „A Amber Cheeseman zabije cię za przepuszczenie całej kasy na ceremonię
rozdania matur”.

- Jednak abyśmy mogli osiągnąć nasz cel, musimy pracować, i to ciężko - ciągnęła. - Próby

będą się odbywać codziennie i będą trwały do późnego wieczoru. Będziecie musieli
poinformować rodziców, żeby nie oczekiwali was na obiedzie przez cały przyszły tydzień. I
oczywiście do poniedziałku opanujecie na pamięć swoje role.

Jej stwierdzenie wywołało jeszcze większe poruszenie i szepty. Rommel, który najwyraźniej

odczuł psychiczny niepokój przepełniający pomieszczenie, zaczął w sposób nieopanowany
wylizywać sobie intymne okolice, jak zawsze w chwilach stresu.

- Wasza Wysokość, nie sądzę, żeby udało mi się do tego czasu nauczyć tych wszystkich

włoskich zwrotów - powiedziała nerwowo Perin.

- Nonsens - oświadczyła Grandmčre. - Nessum dolore, nessum guadagno.
Ale nikt w ogóle nie wiedział, co to znaczy, więc wszyscy zaczęli świrować.
Poza J.P. Powiedział głębokim, spokojnym, bardzo takim w stylu Bodyguarda głosem:
- Hej, ludzie, spokojnie. Chyba damy radę. To będzie nawet zabawne.
Potrwało parę chwil, nim jego słowa dotarły do zebranych. Ale kiedy tak się wreszcie stało,

Lilly, co najciekawsze, poparła go:

- Wiecie co? J.P. ma rację. Też uważam, że sobie poradzimy.
Na co Boris wybuchnął:
- Przepraszam, ale czy to nie ty skarżyłaś się, że nie wiesz, jak ci się uda uporać przez

weekend z pierwszym numerem szkolnego magazynu literackiego?

Lilly zdecydowała się zignorować tę uwagę. J.P. miał nieco zmieszaną minę.
- No cóż, nie przypominam sobie niczego takiego - powiedział - ale założę się, że uda nam

się jakoś spotkać jutro przed południem i może w niedzielę też, i zrobić jeszcze parę prób
czytanych, i do poniedziałku będziemy znali teksty na pamięć.

- Znakomity pomysł - powiedziała Grandmčre, klaszcząc w dłonie na tyle głośno, że seńor

Eduardo otworzył półprzytomne oczy. - Zyskamy więcej czasu na pracę z choreografem i
instruktorką śpiewu.

- Choreografem? - Boris zrobił przerażoną minę. - Instruktorką śpiewu? A dokładniej

mówiąc, ile czasu ma nam to zająć?

- Tyle - odpowiedziała gwałtownie Grandmčre - ile będzie potrzeba. A teraz wracajcie do

domu i trochę odpocznijcie! Radzę, żebyście zjedli porządną kolację, musicie mieć siły na ju-
trzejsze próby. Stek, średnio wysmażony, mała porcja sałatki i pieczony ziemniak z mnóstwem
masła i soli to idealny posiłek dla aktora, który chce zachować siły. Oczekuję, że wszystkich was
tu zobaczę jutro o dziesiątej: I zjedzcie porządne śniadanie - jajka na bekonie i mnóstwo kawy!
Nie chcę, żeby mi tu ktoś mdlał z wyczerpania! I udanej próby czytanej, moi drodzy! Wspaniale!

Pokazaliście tu wiele zdrowych, nieskażonych emocji! Dajcie sobie teraz nawzajem oklaski!

Powoli, jedna po drugim, zaczęliśmy klaskać - było oczywiste, że jak tego nie zrobimy, to

Grandmčre nigdy nas stąd nie wypuści.

Niestety, nasze oklaski zbudziły drzemiącego maestro. Czy tam reżysera. Czy jak go zwać.
- Dziękuję! - Seńor Eduardo obudził się już na tyle, żeby uznać, że oklaski są przeznaczone

dla niego. - Dziękuję wam wszystkim! Ale nie zdołałbym tego dokonać, gdyby nie wasza pomoc.
Jesteście zbyt uprzejmi.

- No cóż - powiedział do mnie J.P. - Do zobaczenia jutro rano, Mia. Nie zapomnij zjeść tego

steku! I bekonu!

- Ona jest wegetarianką - przypomniał mu Boris, nadal zły, że opuści tyle godzin gry na

skrzypcach.

- Wiem. To był żart. Przecież po tym cyrku, jaki odstawiła w stołówce z tym mięsem w

wegetariańskiej lasagne, chyba cała

SZKOŁA

wie, że ona jest wegetarianką.

- Ach, taa? - powiedział Boris. - I kto to mówi? Facet, Który Nie Cierpi, kiedy...
Musiałam zatkać Borisowi usta dłonią, zanim zdążył dokończyć.
- Dobranoc, J.P. - rzuciłam. - Do zobaczenia jutro!
A potem, kiedy wyszedł z sali, puściłam Borisa i wytarłam rękę w serwetkę.
- Boże, Boris - jęknęłam. - Ależ ty się ślinisz.
- Mam problem z nadmiernym wydzielaniem śliny - poinformował mnie.
- T

ERAZ

mi mówisz?

- Hej, Mia - zaczepiła mnie Lilly, kiedy szłyśmy do wyjścia. - Coś za mocno reagujesz. I w

ogóle, co się z tobą dzieje? Podoba ci się ten cały J.P. czy co?

- Nie - odpowiedziałam obrażona. Jezu, przecież ja się spotykam z jej bratem już od półtora

roku. Powinna już do tej pory

WIEDZIEĆ

, kto mi się podoba. - Ale moglibyście przynajmniej miło

go traktować.

- Mia po prostu czuje się winna - stwierdził Boris - bo go uśmierciła w swoim opowiadaniu.
- Nieprawda - rzuciłam.
Ale jak zwykle, strasznie kłamałam. Bo czuję się winna, że uśmierciłam J.P. w swoim

opowiadaniu.

I niniejszym przysięgam, że nigdy już nie uśmiercę w swoich utworach żadnej postaci

wzorowanej na żywym człowieku.

Chyba że będę pisała książkę o Grandmčre, oczywiście.

Piątek, 5 marca, 10.00 wieczorem,

salon Moscovitzów

Okay, te filmy, które muszę oglądać z Michaelem... Są tak przygnębiające! Dystopijna

science fiction to po prostu nie dla mnie. Już samo

SŁOWO

„dystopijny” działa mi na nerwy. Bo

dystopia to

PRZECIWIEŃSTWO

utopii, która oznacza społeczeństwo idealne albo totalnie pokojowe.

Jak ta utopijna społeczność, którą usiłowano zbudować w New Harmony w Indianie, gdzie mama
mnie kiedyś zaciągnęła, kiedy usiłowałyśmy na trochę uciec od babci i dziadka w czasie wizyty
w Versailles (tym w Indianie).

W New Harmony wszyscy usiedli razem i zaplanowali coś w rodzaju idealnego miasta, z

tymi wszystkimi ładnymi budynkami i ładnymi ulicami, i ładnymi szkołami, i tak dalej. Wiem, że
to brzmi odpychająco. Ale wcale takie nie jest. New Harmony jest całkiem luzackie.

Dystopijne społeczności natomiast

NIE

SĄ

luzackie. Nie ma tam ładnych budynków, ulic ani

szkół. Wyglądają bardzo podobnie do tego, jak wyglądało Lower East Side, zanim wprowadzili
się tam ci wszyscy zamożni geniusze od firm komputerowych i otworzyli te wszystkie bary tapas

i apartamenty na wynajem za trzy tysiące dolarów miesięcznie bez opłat. Wiecie, takie miejsca,
gdzie najwięcej jest stacji benzynowych i barów ze striptizem, a od czasu do czasu, na dokładkę,
jakiś diler narkotyków sterczący na rogu ulicy.

To w takich społecznościach żyli prawie wszyscy bohaterowie dystopijnych filmów SF, które

dziś oglądaliśmy.

Człowiek Omega? Dystopijne społeczeństwo spowodowało plagę, która omal nie zabiła całej

ludności i wszystkich (poza Charltonem Hestonem) zamieniła w zombie.

Ucieczka Logana? Utopijne społeczeństwo, które zamienia się w dystopijne, kiedy wychodzi

na jaw, że dla wyżywienia populacji za pomocą ograniczonych zasobów, jakie im pozostały po
wojnie nuklearnej, rząd zmuszony jest zabijać obywateli w dzień ich trzydziestych urodzin.

2001: Odyseja kosmiczna jest następna w kolejce, przynajmniej kiedy już wyjdę z łazienki,

ale poważnie obawiam się, że więcej już dziś nie zniosę.

Znoszę to wszystko jedynie dlatego, że mogę się zwinąć w kłębek obok Michaela na

kanapie.

I że w czasie nudnych kawałków się całujemy.
I że w czasie przerażających kawałków chowam twarz na jego piersi, a on mnie ściśle otula

ramionami i mogę sobie powąchać jego szyję.

I chociaż w normalnych warunkach zupełnie by mi to wystarczyło, to pozostaje ten drobiazg,

że kiedy sprawy między Michaelem i mną zaczynają się robić

NAPRAWDĘ

namiętne - na tyle że on

naciska guzik pauzy na pilocie - słyszymy Lilly, która po przeciwnej stronie korytarza wrzeszczy:

- Przeklinam cię, Alboinie, boś jest ordynarnym psem, za jakiego zawsze cię miałam!
Chciałabym tylko zaznaczyć, że czasami trudno dać się porwać chwili. Na przykład kiedy

twój jedyny ukochany bierze cię w ramiona, a ty słyszysz, jak ktoś drze się:

- Poślubisz zatem tę pospolitą genowiańską dziewkę, chociaż mogłeś mieć mnie, Alboinie?

Fi!

I może dlatego Michael poszedł właśnie do kuchni przynieść trochę popcornu. Wygląda na

to, że 2001: Odyseja kosmiczna to może być nasz jedyny sposób na zagłuszenie niekoniecznie
słodkich tonów, które dobiegają z pokoju, gdzie Lilly i Lars ćwiczą jej rolę.

Chociaż - biorąc pod uwagę że tak się teraz staram zbyt często nie kłamać - powinnam chyba

przyznać, że nie tylko wojownicze okrzyki Lilly powstrzymują mnie przed poświęceniem
Michaelowi pełnej uwagi, z punktu widzenia całowania. Prawdę mówiąc, ta cała impreza ciąży
mi niczym ten bananowy wąż Britney w czasie rozdania nagród VMA.

To mnie ciągle dręczy. Naprawdę. Zrobiłam ten dip - francuski cebulowy, z torebki Knorra -

i wszystko, żeby tylko myślał, że nie mogę się doczekać jutrzejszego wieczoru.

Ale jest dokładnie odwrotnie.
Chociaż przynajmniej mam pewien plan. Dzięki Lanie. Mniej więcej wiem, co zamierzam

robić w czasie imprezy. I mam już strój. No cóż, w pewnym sensie. Chyba obcięłam tę spódnicę

NIECO

za krótko.

Chociaż Lana pewnie powiedziałaby, że nie ma za krótkiej mini.
Ooooch, Michael wrócił i niesie popcorn. Czas na całowanie!

Sobota, 6 marca, 00.00

Niewiele brakowało: kiedy wróciłam dziś o północy od Moscovitzów, mama na mnie

czekała (no cóż, niezupełnie czekała

MNIE

. Oglądała sobie tę trzyczęściową Ekstremalną chi-

rurgię na Discovery Zdrowie, o facecie z niesamowicie wielkim znamieniem na twarzy, którego
nawet ośmiu chirurgów nie mogło do końca usunąć. A on nie mógł włożyć maski na tę stronę
twarzy, jak facet z Upiora w operze, bo to znamię miało takie górki i dołki, i odstawało za

bardzo, żeby jakąś maskę dało się dopasować. Więc Christine powiedziałaby: „Och, totalnie
widzę te blizny pod twoją maską, głupku”. Poza tym on i tak na pewno nie dysponuje
podziemnym lochem, do którego mógłby ją zawlec. Ale nieważne).

Chociaż usiłowałam wśliznąć się do środka po cichutku, mama mnie przyuważyła,

musiałyśmy więc odbyć tę rozmowę, której naprawdę wolałabym uniknąć:

Mama (naciskając „mute” na pilocie): Mia, co ja słyszę? Twoja babka wystawia jakąś sztukę

o twojej przodkini Rozagundzie i obsadza cię w głównej roli?

Ja: Aha. Taa. No właśnie.
Mama: W życiu nie słyszałam czegoś bardziej absurdalnego! Czy ona sobie nie zdaje

sprawy, że ty ledwie ciągniesz z geometrii? Nie masz czasu na granie głównej roli w żadnej
sztuce. Musisz się skoncentrować na lekcjach. Masz już dość zajęć pozalekcyjnych z tym
samorządem szkolnym i lekcjami etykiety. A teraz jeszcze to?

Ja: Musical.
Mama: Co?
Ja: To jest musical, nie sztuka.
Mama: Nic mnie nie obchodzi, co to jest. Jutro dzwonię do twojego ojca i mówię mu, żeby

położył temu kres.

Ja (przerażona, bo jeśli ona to zrobi, to Grandmčre totalnie puści farbę do Amber Cheeseman

na temat pieniędzy, a ja oberwę łokciem w grdykę. Ale tego też nie mogę mamie powiedzieć,
więc muszę skłamać. Znowu!): Nie! Nie rób tego! Proszę, mamo! Ja naprawdę... och... mnie się
to naprawdę podoba.

Mama: Co ci się podoba?
Ja: Ta sztuka. To znaczy musical. Ja naprawdę chcę w nim wystąpić. Teatr to moje życie.
Mama: Mia, czy ty się dobrze czujesz?
Ja: Świetnie! Tylko nie dzwoń do taty, dobrze? On naprawdę w tej chwili jest bardzo zajęty

Parlamentem i wszystkim. Nie zawracajmy mu głowy. Naprawdę podoba mi się ta sztuka
Grandmčre. Jest zabawna i w ogóle, i to dla mnie fajna szansa, żeby, hm, poszerzyć swoje
horyzonty.

Mama: No cóż... Sama nie wiem...
Ja: Proszę, mamo. Przysięgam, że moje stopnie się nie pogorszą.
Mama: No cóż. Niech będzie. Ale jeśli mi przyniesiesz do domu chociaż jedną tróję z

klasówki, to dzwonię do Genowii.

Ja: Och, dzięki mamo! Nie martw się, nie przyniosę.
A potem musiałam iść do swojego pokoju i pooddychać przez chwilę do papierowej torebki,

bo wydawało mi się, że zaczynam hiperwentylować.

Sobota, 6 marca, 14.00,

Sala Balowa, hotel Plaza

Okay, no więc aktorstwo jest chyba nieco trudniejsze, niż mi się wydawało. Tak, napisałam

niedawno, że ludzie zostają aktorami, bo to naprawdę łatwe zajęcie, za które dostaje się kupę
pieniędzy...

Może to i prawda. Ale okazuje się, że łatwe wcale nie jest. Trzeba pamiętać o całej masie

rzeczy.

Na przykład o układzie. To znaczy o tym, jak masz się poruszać po scenie, wypowiadając

swoje kwestie. Zawsze myślałam, że aktorzy po prostu to sobie wymyślają w miarę grania.

Ale okazuje się, że reżyser mówi im, gdzie dokładnie mają stawać, a nawet przy którym

słowie w której kwestii mają zrobić krok. I jak szybko. I w jakim kierunku.

A przynajmniej jeśli tym reżyserem jest Grandmčre.
Och, ona nie jest naszym reżyserem, oczywiście. A przynajmniej cały czas nas o tym

zapewnia. Seńor Eduardo, usadzony w kącie i okryty pod samą brodę jakimś pledem, jest

WŁAŚCIWYM

reżyserem tej sztuki. To znaczy musicalu.

Ale skoro on zapada w sen, gdy tylko uda mu się wykrztusić: „I... Gramy!” - Grandmčre

była taka miła, że przejęła jego obowiązki.

Ja nie twierdzę, że to nie był jej plan od samego początku. Ale z całą pewnością nie

przyznaje się do tego.

W każdym razie oprócz tego całego tekstu musimy jeszcze zapamiętać układ ruchowy.
Ale ten układ to nie choreografia. Choreografia jest wtedy, kiedy tańczysz, jednocześnie

śpiewając piosenki.

Do tego Grandmčre zatrudniła zawodową choreografkę. Ma na imię Piórko. Piórko jest

podobno bardzo znana, bo zrobiła choreografię do kilku broadwayowskich przebojów. Teraz
musi być u niej bardzo krucho z forsą, skoro zgodziła się robić choreografię do takiej nudy jak
Warkocz! Ale nieważne.

Piórko w niczym nie przypomina tych choreografów, których widziałam w filmach, na

przykład Honey albo Światła sceny. W ogóle się nie maluje, twierdzi, że jej trykot jest zrobiony z
konopi i ciągle nam każe znaleźć nasze centrum energetyczne i skoncentrować się na energii chi.

Kiedy Piórko mówi takie rzeczy, Grandmčre ma poirytowaną minę. Ale wiem, że nie chce

się drzeć, bo przy tak napiętych terminach trudno jej będzie znaleźć innego choreografa, jeśli
Piórko się obrazi i rzuci pracę, do czego tancerze najwyraźniej mają skłonności.

Ale Piórko nie jest taka zła jak nasza nauczycielka śpiewu, madame Puissant, która

zazwyczaj pracuje ze śpiewakami operowymi i która kazała nam wszystkim ustawić się i
wykonywać te ćwiczenia wokalne, czy wokalizy, jak ona je nazywa, które obejmowały
wyśpiewywanie: „Moja mamoooo, moja droooga” ciągle od nowa na coraz bardziej wznoszącą
się nutę, póki nie poczuliśmy, że „drga nam coś u podstawy nosa”.

Zauważyłam, że Grandmčre darzy madame Puissant

WIELKĄ

aprobatą. A przynajmniej nie

przerywa jej co chwila. Jakby tego wszystkiego nie było dosyć, musieliśmy jeszcze przetrwać
przymiarkę kostiumów, a w moim przypadku również przymiarkę peruki. Bo oczywiście
Rozagunda musi mieć ten niesamowicie długi warkocz, ponieważ taki jest, w sumie, tytuł sztuki.

To znaczy musicalu.
Mówię po prostu, że wszyscy martwili się opanowaniem pamięciowym swoich

RÓL

na czas,

a tu okazało się, że do wystawienia sztuki - to znaczy musicalu - potrzeba o

WIELE

więcej niż

tylko nauczyć się roli na pamięć. Trzeba opanować układ ruchów i choreografię, nie
wspominając nawet o tych wszystkich piosenkach i o tym, jak się nie potykać o własny warkocz
(to znaczy o kawałek liny, ponieważ warkocz nie jest jeszcze gotowy i Grandmčre przyczepiła mi
do głowy jedną z tych aksamitnych lin, które zagradzają Palmiarnię, żeby ludzie się tam nie
wpychali, kiedy jest jeszcze zamknięta przed południem.

Chyba trudno się dziwić, że dokucza mi lekka migrena. Chociaż nie gorsza niż ta, której

dostaję, kiedy wciskają mi na głowę mój diadem.

W tej chwili J.P. i ja mamy krótką przerwę, bo Piórko ćwiczy z chórem choreografię do

piosenki Genowia, którą mają śpiewać wszyscy poza nami. Okazuje się, że Kenny nie dość, że
nie umie grać ani śpiewać, nie umie też tańczyć, więc zajmuje im to bardzo dużo czasu.

Ale to mi nie przeszkadza, bo mam dzięki temu czas, żeby zaplanować strategię imprezową

na dzisiejszy wieczór i porozmawiać z J.P., który, jak się okazuje,

SPORO

wie o teatrze. To dlatego,

że jego ojciec jest słynnym producentem. J.P. kręcił się po kulisach sceny od małego i spotkał
mnóstwo sławnych ludzi.

- John Travolta, Antonio Banderas, Bruce Willis, Renée Zellweger, Julia Roberts... w sumie

w zasadzie wszyscy, których warto poznać - odparł, kiedy go zapytałam, co miał na myśli,
mówiąc „mnóstwo sławnych ludzi”.

Nieźle! Założę się, że Tina zamieniłaby się z J.P. w nowojorską minutę, nawet jeśliby to

oznaczało zamianę w chłopca.

Zapytałam J.P, czy są jacyś sławni ludzie, których

NIE

poznał, a chciałby, ale on wymienił

tylko jednego: Davida Mameta, sławnego dramatopisarza.

- No, wiesz - powiedział. - Glenngary Glen Rose. Seksualna perwersja w Chicago. Oleana.
- Och, jasne. - Jakbym naprawdę wiedziała, o czym on mówi.
Powiedziałam mu też, że to i tak robi wrażenie - to, że poznał prawie wszystkich z

Hollywood.

- Taa - zgodził się. - Ale jak się nad tym zastanowić, to sławni ludzie są tylko ludźmi, jak ty

czy ja. To znaczy jak ja, w każdym razie. Bo ty - no cóż, jesteś sławna. Musisz często się z tym
spotykać. No, z tym, że ludzie myślą, że jesteś - sam nie wiem... Kimś niepowtarzalnym. A tak
naprawdę tak nie jest. To tylko taki sposób postrzegania ciebie przez publikę. To musi być
naprawdę trudne.

Czy kiedykolwiek padły z czyichś ust prawdziwsze słowa? Popatrzcie tylko, z czym się

borykam w tej chwili: z tym przekonaniem, że nie jestem imprezową dziewczyną. Kiedy z całą
pewnością nią

JESTEM

. Przecież idę dziś wieczorem na imprezę, prawda?

I okay, totalnie się tego boję i musiałam poprosić o radę w tej sprawie najpodlejszą

dziewczynę w całej szkole.

Ale to nie znaczy, że nie jestem imprezową dziewczyną.
W każdym razie J.P, oprócz tego, że poznał wszystkich sławnych ludzi na świecie (poza

Davidem Mametem), był na wszystkich spektaklach, jakie kiedykolwiek wystawiono, włącznie z
- nie mogłam uwierzyć własnym uszom - Piękną i Bestią.

I posłuchajcie tylko: to jest także jego ulubiony musical.
Nie mieści mi się w głowie, że po tak długim czasie, kiedy widziałam w nim wyłącznie jako

Faceta, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do Chili - tego dziwaka ze stołówki - on
okazuje się takim naprawdę fajnym, luzackim facetem, który pisze wiersze o dyrektor Gupcie i
lubi Piękną i Bestię, i chciałby poznać Davida Mameta (ktokolwiek to jest).

Ale to chyba tylko wskazuje, jak nasz obecny system szkolnictwa, przeładowany i

anonimowy, utrudnia dorastającej młodzieży przełamanie przyjętych z góry założeń na temat
kolegów i poznanie prawdziwego człowieka, który skrywa się pod nadaną mu etykietką, czy to
jest Księżniczka, Geniuszek, Aktorka, Mięśniak, Cheerleaderka, czy Facet, Który Nie Cierpi,
kiedy Dodają Kukurydzy do Chili.

Ups. Próba chóru się skończyła. Grandmčre woła teraz główne postacie.
Co oznacza J.P. i mnie. Gramy mnóstwo wspólnych scen. A póki nie przeczytałam

scenariusza Warkocza!, nie przyszło mi nawet do głowy, że Rozagunda

MIAŁA

chłopaka.

Sobota, 6 marca, 18.00,

w limuzynie w drodze do domu z hotelu Plaza

O mój Boże, jestem taaaaaka zmęczona, że z trudem otwieram oczy. Aktorstwo jest

STRASZNIE

trudne. I kto by przypuszczał? Bo wiecie, te dzieciaki z Degrassi sprawiają, że wydaje

się takie proste. Ale oni chodzą do szkoły i wszystko, przez cały czas kręcenia tego programu.
Jak oni to

ROBIĄ

Oczywiście, nie muszą śpiewać, poza tymi odcinkami, w których jest przesłuchanie do

jakiejś kapeli czy coś. Okazuje się, że śpiewanie jest jeszcze trudniejsze niż

AKTORSTWO

. A ja

myślałam, że to rzecz, z którą będę miała najmniej kłopotów, a to ze względu na moje
intensywne prywatne treningi, w razie gdybym musiała brać udział w karaoke w czasie trasy
objazdowej, jak Britney w Crossroads.

No cóż, muszę wam tylko powiedzieć, że darzę całkiem nowym szacunkiem Kelis, bo żeby

umieścić na swojej płycie tę jedną, idealną wersję Milkshake, musiała ją przećwiczyć pięć tysięcy
razy. Madame Puissant kazała mi przećwiczyć „piosenkę Rozagundy”

PRZYNAJMNIEJ

tyle samo

razy.

A kiedy już całkiem zachrypłam i nie mogłam śpiewać wysokich nut, kazała mi złapać od

spodu za fortepian, na którym akompaniował mi Phil, i

CIĄGNĄĆ

GÓRĘ

- Proszę śpiewać z przepony, księżniczko! - wrzeszczała co chwila madame Puissant. -

Żadnego oddychania klatką piersiową. Z

PRZEPONY

! Nie z klatki! Ś

PIEWAĆ

PRZEPONY

! W

GÓRĘ

!!!

ODNIEŚ

TEN

FORTEPIAN

!!!

Byłam bardzo zadowolona, że przynajmniej poprzedniego dnia pomalowałam paznokcie

świeżym lakierem (żeby mnie mniej kusiło obgryzanie). Bo przynajmniej

nie mogła się na

mnie drzeć.

A choreografia? Dajcie spokój. Niektórzy ludzie pogardzają cheerleaderkami (no dobrze, ja

też pogardzałam - pominąwszy Shameekę - ale już nie pogardzam). To jest

TRUDNE

!!!

Zapamiętanie tych wszystkich kroków??? O mój Boże! Mogłabym teraz powiedzieć: „Piórko,
zabierz sobie całą moją chi, bo ja już nie zrobię ani jednego palce—pięta więcej!”

Ale Piórko nie miała dla mnie ani odrobiny miłosierdzia - a jeszcze

MNIEJ

dla Kenny'ego,

który nie potrafiłby wykonać przejścia palce - pięta nawet za cenę własnego życia.

I wiecie co? Jutro wszyscy mamy się stawić o dziesiątej rano na kolejną dawkę tego samego.
Boris powiedział dzisiaj wieczorem, kiedy wszyscy wychodziliśmy:
- W życiu nie musiałem tak ciężko pracować na jakiś dodatkowy stopień.
Co było bardzo trafną uwagą. Ale, jak zauważyła Ling Su, lepsze to niż sprzedawanie po

domach jakichś świec.

I wtedy musiałam ją uciszyć, bo niedaleko stała Amber Cheeseman!
Tyle że J.P. usłyszał, jak uciszam Ling Su, i zaczął pytać:
- Co? Po co ta wielka tajemnica? Możesz mi powiedzieć, przysięgam, że zabiorę ją ze sobą

do grobu.

Rzecz w tym, że kiedy ludzie spędzają ze sobą wspólnie tyle godzin, tak jak my, odkąd

zaczęły się te próby, w pewien sposób... pojawia się więź. To znaczy, nie da się tego uniknąć. Po
prostu

AŻ

TYLE

czasu spędzacie w swoim towarzystwie. Nawet Lilly, która ma zdecydowanie

antytowarzyskie tendencje, wrzasnęła, kiedy wkładaliśmy płaszcze:

- Hej, ludzie! O mało nie zapomniałam! Wieczorem jest u mnie impreza! Powinniście

totalnie przyjść, rodzice są za miastem!

Uznałam, że to z jej strony dość śmiały krok - w końcu to impreza Michaela, a nie jej, i nie

wiem, czy będzie bardzo zachwycony, kiedy pojawi się cała banda dzieciaków ze szkoły średniej
(pomijając mnie, oczywiście).

Ale, rozumiecie, to przykład na to, jak się do siebie zbliżyliśmy.
I wyjaśnia też, czemu poczułam, że powinnam powiedzieć J.P. prawdę - że nasz szkolny

samorząd ma trochę za mało gotówki, żeby opłacić ceremonię rozdania matur i że to przede
wszystkim dlatego wystawiamy Warkocz!

Wydawało się, że J.P. jest zaskoczony czy wręcz zaszokowany - ale nie tym, jak w pierwszej

chwili myślałam, że tak namieszałam w naszym budżecie.

- Naprawdę? - spytał. - A ja tu sobie przez cały czas myślałem, że to taki wyszukany podstęp

ze strony twojej babki, która chce wyrolować mojego tatę z tego przetargu na sztuczną wyspę

Genowię.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Po prostu gapiłam się na niego z otwartymi ustami, dopóki nie zaśmiał się i nie powiedział:
- Mia, nic się nie przejmuj. Nikomu nie powiem. O tych pieniądzach na rozdanie matur

ANI

spisku twojej babki.

Ale wtedy ja się bardzo zaciekawiłam i zaczęłam go wypytywać:
- A w ogóle dlaczego twój tata chce kupić tę wyspę?
- Bo może - odpowiedział J.P., i wcale przy tym nie żartował, chyba po raz pierwszy, odkąd

go poznałam. On w sumie nigdy nie wygląda, jakby się czymś martwił czy przejmował -
pomijając kukurydzę, oczywiście.

Od razu zrozumiałam, że dla Johna Paula Reynoldsa - Abernathy'ego Czwartego temat Johna

Paula Reynoldsa - Abernathy'ego Trzeciego był niemiły. Więc przestałam się dopytywać. Właśnie
tego typu rzeczy człowiek się uczy w czasie lekcji etykiety - jak zmieniać temat, kiedy nagle
sytuacja robi się niezręczna.

- No cóż, to do zobaczenia jutro - powiedziałam.
- A wybierasz się na imprezę do Lilly? - chciał wiedzieć.
- Och - odparłam. - Tak.
- No to może do zobaczenia jeszcze dziś.
Co było bardzo słodkie. No wiecie, że J.P czuje się w naszym towarzystwie na tyle

swobodnie, że mógłby chcieć przyjść na imprezę do Lilly. Nawet jeśli nie wie, że to impreza
Michaela, a nie Lilly.

W każdym razie mam teraz o wiele poważniejsze zmartwienia niż J.P. i Lilly, i Grandmčre, i

jej diaboliczne spiski w celu uzyskania panowania nad pewną wyspą.

Niedziela, 7 marca, 1.00 w nocy, poddasze

Tak mi wstyd. Poważnie. Jestem

ZAŻENOWANA

BÓLU

. Chyba nigdy w życiu jeszcze się tak

nie wstydziłam.

Zgoda, wiem, że już to wcześniej mówiłam, ale tym razem naprawdę mówię serio.
Przez chwilę naprawdę mi się tam wydawało, że ten mój plan działa. To znaczy mój plan

dowiedzenia Michaelowi, że naprawdę jestem imprezową dziewczyną.

Nie do końca rozumiem, co poszło nie tak. W

SZYSTKO

sobie zaplanowałam. Zrobiłam

DOKŁADNIE

tak, jak mówiła Lana. Kiedy tylko dojechałam do mieszkania Lilly i Michaela,

przebrałam się z ciuchów, które miałam na próbie, w ubranie imprezowe;

- czarne rajstopy,
- czarną aksamitną spódnicę (przekształconą w mini - brzegi były trochę nierówne, bo Gruby

Louie łapał mnie za nożyczki, kiedy ją obcinałam, ale nieważne, i tak wyglądała dobrze),

- czarne martensy,
- czarny top, który mi został po Halloween, kiedy przebrałam się za kota, a Ronnie, sąsiadka

z mieszkania obok, powiedziała, że wyglądam jak króliczek „Playboya” o płaskiej klatce
piersiowej, więc nigdy go już więcej nie wkładałam,

- czarny beret, który moja mama nosiła kiedyś, kiedy wykonywała akty obywatelskiego

nieposłuszeństwa ze swoimi znajomymi Guerrilla Girls,

- wodny stanik, którego oczywiście wcale tak bardzo nie napełniałam, bo bałam się

przecieków.

Poza tym użyłam czerwonej szminki i seksownie roztrzepałam sobie włosy, jak Lindsay

Lohan, kiedy wychodzi z nowojorskich klubów, takich jak Butter, świeżo uniknąwszy spotkania
ze swoim byłym, Wilmerem.

Ale zamiast od razu powiedzieć: „Bardzo seksowne” na widok mojego nowego stroju,

Michael - który otwierał drzwi pierwszym przychodzącym gościom - tylko uniósł brwi, patrząc
na mnie, jakby był czymś nieco zaniepokojony.

A Lars aż podniósł oczy znad swojego sidekicka, kiedy przechodziłam, i zaczął coś mówić,

ale potem najwyraźniej zmienił zdanie, bo wrócił do opierania się o ścianę i oglądania różnych
rzeczy w sieci.

A wtedy Lilly, która zajmowała się szykowaniem kamery, żeby sfilmować zabawę do

odcinka swojego programu Lilly mówi prosto z mostu o dynamice męsko - damskich relacji w no-
woczesnym środowisku wielkomiejskim, odezwała się:

- A ty niby za kogo się przebrałaś? Za mima?
Ale zamiast się na nią wściekać, tylko odrzuciłam głowę, tak jak robi to Lana, i

powiedziałam:

- Też się przyczepiłaś!
Bo usiłowałam zachowywać się dojrzale przy znajomych Michaela, którzy właśnie

wchodzili.

I chyba mi się udało, bo Trevor i Felix się odezwali:
- Mia?
Zupełnie jakby mnie nie poznali. A Paul rzucił:
- Fajne patyki.
Co pewnie miało być komplementem na temat moich nóg, które wyglądają na bardzo długie,

kiedy mam na sobie krótką spódnicę.

Nawet Doo Pak powiedział:
- Och, księżniczko Mio, wyglądasz znakomicie bez tych rybaczek.
A J.P. - który pojawił się nieco później, w tej samej chwili co Tina i Boris - powiedział:
- Pani, twoja piękność zawstydziłaby nawet najurokliwszy zachód słońca nad Morzem

Śródziemnym.

Co jest jedną z kwestii z naszej sztuki, ale nieważne, i tak było miłe.
I z tymi słowami złożył mi dworski ukłon, też prosto z naszej sztuki. To znaczy z musicalu.
Michael był jedyną osobą, która nic nie powiedziała. Ale stwierdziłam, że po prostu, był zbyt

zajęty puszczaniem muzyki i dbaniem, żeby wszyscy goście poczuli się swobodnie. I nie był za
bardzo zachwycony, że Lilly zaprosiła Borisa i tych innych, nie pytając go najpierw o
pozwolenie.

Więc próbowałam mu jakoś pomóc. No, żeby sprawy toczyły się gładko. Podeszłam do paru

dziewczyn z jego akademika, które właśnie weszły - a żadna z nich nie nosiła beretu ani nawet
jakichś specjalnie seksownych ciuchów - i powiedziałam:

- Cześć, jestem dziewczyna Michaela, Mia. Macie ochotę na dip?
Nie wspominałam, że sama zrobiłam ten dip, bo nie wydaje mi się, żeby jakaś prawdziwie

imprezowa dziewczyna sama robiła dip. Na przykład wątpię, żeby Lana kiedykolwiek zrobiła
jakiś dip. Zrobienie dipu było z mojej strony złym posunięciem, ale takim, które łatwo
zatuszować, bo przecież nie musiałam mówić ludziom, że sama go zrobiłam.

Studentki powiedziały, że żadnego dipu nie chcą, nawet kiedy je zapewniłam, że zrobiłam go

z niskotłuszczowego majonezu i kwaśnej śmietany. Bo ja wiem, że studentki zawsze zwracają
uwagę na linię, żeby nie przybrać tych przysłowiowych siedmiu kilogramów studentki
pierwszego roku. Chociaż tego im

NIE

powiedziałam, oczywiście.

Ale nie miałam zamiaru pozwolić, żeby ich odmowa spożycia dipu mnie przygnębiła.

Przecież chodziło mi tylko o to, żeby jakoś nawiązać z nimi rozmowę.

Tylko że one jakby nie miały większej ochoty ze mną rozmawiać. A Boris z Tiną całowali się

na kanapie, a Lilly pokazywała J.P., jak działa jej kamera. Więc właściwie nie miałam z kim
rozmawiać.

No więc tak jakoś zdryfowałam do kuchni i wzięłam sobie piwo. Stwierdziłam, że to właśnie

zrobiłaby imprezowa dziewczyna. Bo Lana tak mi powiedziała. Zdjęłam kapsel otwieraczem,
który leżał gdzieś na wierzchu, i ponieważ widziałam, że wszyscy inni piją piwo prosto z butelki,
też się tak napiłam.

O mało się nie zakrztusiłam. Bo piwo smakowało jeszcze gorzej, niż pamiętałam. Chyba

gorzej niż pachniał ten skunks, którego dziadek potrącił samochodem.

Ale skoro nikt inny się nie krzywił, próbowałam nad sobą zapanować i zdecydowałam się

popijać bardzo małymi łykami. Dzięki temu piwo było nieco znośniejsze. Może to w taki sposób
piwosze sobie z tym radzą. Popijając bardzo małymi łyczkami. Więc popijałam małymi
łyczkami, aż zauważyłam, że J.P. trzyma kamerę Lilly i celuje we mnie. I w tym samym
momencie schowałam to piwo za siebie.

J.P. opuścił kamerę. Z bardzo zażenowaną miną powiedział:
- Przepraszam.
Ale nie z takim zażenowaniem, jakie ja sama poczułam, kiedy Lilly, która stała obok niego,

odezwała się:

- Mia, a co ty wyrabiasz?
- Nic - warknęłam zirytowanym głosem. Bo wyobrażałam sobie, że tak by się poczuła

imprezowa dziewczyna, gdyby jakaś przyjaciółka pytała ją, co robi. Chyba że byłaby imprezową
dziewczyną z Girls Gone Wild, bo w takim przypadku po prostu podniosłaby spódnicę do
kamery.

Ale ja uznałam, że nie jestem tego typu imprezową dziewczyną.
- Pijesz? - Lilly wydawała się zaszokowana. No cóż, może bardziej rozbawiona niż

zaszokowana. - Piwo?

- Próbuję się po prostu dobrze bawić - odpowiedziałam. Byłam boleśnie świadoma

spoczywającego na mnie spojrzenia J.P. Dlaczego miałabym z tego powodu czuć się niezręcznie,
nie mam pojęcia. Ale tak było. - Myślisz, że będąc w Genowii, nic nie piję?

- Jasne - powiedziała Lilly. - Toast szampanem z zagranicznymi dygnitarzami. Wino do

obiadu. Ale nie piwo.

- Nieważne. - Odsunęłam się od niej. I wpadłam prosto na Michaela, który się odezwał:
- A, hej, więc tu jesteś.
- Och, no tak - odpowiedziałam, znów odrzucając włosy bardzo swobodnie i zupełnie jak

imprezowa dziewczyna. - Po prostu dobrze się bawię.

- A od kiedy ty pijesz piwo? - chciał wiedzieć Michael.
- Boże, Michael - odparłam ze śmiechem. - Nieważne.
- Mnie też powiedziała to samo - Lilly poinformowała brata, odbierając kamerę J.P. i

wycelowując obiektyw prosto w nasze twarze.

- Lilly - powiedział Michael. - Przestań filmować. Mia...
Ale zanim zdążył powiedzieć to, co miał do powiedzenia.
Party Shuffle na jego komputerze (podłączył głośniki w pokoju rodziców do swojego

twardego dysku) zaczęło odtwarzać pierwszą nieco wolniejszą piosenkę tego wieczoru - Speedof
Sound Coldplay - więc się odezwałam:

- Och, uwielbiam tę piosenkę.
I zaczęłam tańczyć, tak jak mi powiedziała Lana.
Prawdę mówiąc, wcale nie jestem nawet taką znów fanką Coldplay, bo w gruncie rzeczy nie

pochwalam, że lider tej kapeli pozwolił swojej żonie, Gwyneth Paltrow, nazwać ich córeczkę

Apple. Co się stanie z tym biednym dzieckiem, kiedy pójdzie do liceum? Wszyscy będą się z niej
wyśmiewać.

Ale chyba piwo, skunksowate czy nie, podziałało. Bo już wcale nie czułam się ani trochę tak

skrępowana jak wtedy, zanim zaczęłam je popijać. W sumie poczułam się nawet dobrze. Chociaż
byłam jedyną tańczącą osobą w tym całym pokoju.

Ale stwierdziłam, że nie ma sprawy, bo często się zdarza, że jak jedna osoba zacznie tańczyć,

tańczą potem wszyscy. Po prostu czekają tylko, aż ktoś przełamie lody.

Ale tańcząc, nie mogłam nie zauważyć, że nikt do mnie nie dołącza. A przede wszystkim

Michael. Stał tam tylko i gapił się na mnie. Tak samo Lars. I Lilly, chociaż ona to robiła przez
obiektyw kamery. Boris i Tina przestali się całować i zaczęli się na mnie lampić. Te dziewczyny
ze studiów też się na mnie gapiły. Jedna z nich pochyliła się i szepnęła coś do drugiej, a tamta
zachichotała.

Stwierdziłam, że są zazdrosne, bo ja przynajmniej zadałam sobie jakiś trud, żeby się ubrać na

imprezę, z beretem i wszystkim, i tańczyłam dalej.

I to wtedy J.P. przyszedł mi na ratunek. On też zaczął tańczyć.
Niezupełnie tańczył ze mną, bo mnie nie dotykał ani nic. Ale jakoś tak podszedł do miejsca,

gdzie tańczyłam, i zaczął przesuwać nogami, tak jak zwykle tańczą wielcy faceci, jakby nie
chcieli na siebie zwracać zbytniej uwagi.

Byłam taka podekscytowana, że ktoś wreszcie zaczął tańczyć, że jakoś tak zachybotałam się

(Piórko nauczyła nas nazywać to „shimmy” - to znaczy wtedy, kiedy tak trochę kręcisz
ramionami) bliżej niego, i uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. A on odpowiedział
uśmiechem.

Rzecz w tym, że potem już chyba tańczyliśmy ze sobą. To znaczy tak się jakoś zdarzyło, że

tańczyłam z innym facetem. Na oczach mojego chłopaka. Na imprezie wydanej przez mojego
chłopaka.

Co pewnie należy uznać za paskudne.
Chociaż wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy. W tamtej chwili byłam w stanie myśleć

tylko o tym, jak głupio się czułam, kiedy nikt nie chciał ze mną tańczyć i jak szczęśliwa byłam,
że J.P. - w przeciwieństwie do moich innych tak zwanych przyjaciół - nie zostawił mnie tam
samej jak palec, tańczącej na środku przy wszystkich... a już zwłaszcza przy Michaelu.

Który nawet mi nie powiedział, że ładnie wyglądam. Ani że mu się podoba mój beret.
A J.P. powiedział, że wyglądam piękniej niż najurokliwszy zachód słońca nad Morzem

Śródziemnym. J.P. podszedł do mnie i zaczął ze mną tańczyć.

A Michael tylko tam stał.
Kto wie, jak długo J.P. i ja tańczylibyśmy - podczas gdy Michael tylko tam stał - gdyby

wtedy drzwi wejściowe nie otworzyły się i nie stanęli w nich pan doktor i pani doktor Moscovitz.

I okay, Michael przecież dostał ich pozwolenie na zorganizowanie imprezy, i wcale się o to

nie gniewali ani nic.

Ale i tak!!! Weszli do środka akurat wtedy, kiedy tańczyłam! Z

INNYM

FACETEM

! To było

niesłychanie żenujące!!! R

ODZICE

Michaela!!!!

Byłam prawie tak samo zawstydzona jak wtedy, kiedy weszli, a Michael i ja całowaliśmy się

na kanapie, w czasie ferii zimowych (no cóż, robiliśmy coś

WIĘCEJ

, nie tylko się całowaliśmy.

Odchodziło tam trochę akcji pod T - shirtem, ale nad stanikiem. Co, przyznaję, dla dziewczyny,
która nie zamierza uprawiać seksu aż do swojego balu maturalnego, jest nieco ryzykownym
zachowaniem. Ale nieważne. Prawdę mówiąc, na tyle się zajęłam tym całowaniem, że nawet nie
zauważyłam, co Michael robi z rękami, a potem było już nieco za późno. Bo wtedy już mi się to

PODOBAŁO

. Więc właściwie, pomyślałam sobie,

DZIĘKI

BOGU

, że państwo doktorostwo Moscovitz

weszli akurat wtedy. Bo kto wie,

GDZIE

znalazłyby się ręce Michaela za moment?

Teraz byłam jeszcze

BARDZIEJ

ZAŻENOWANA

niż

WTEDY

, wierzcie mi lub nie. Przecież ja

tańczyłam! Z innym facetem!

I nawet nie wiem, czy to zauważyli, bo powiedzieli:
- Przepraszamy, nie przeszkadzajcie sobie.
I szybko przeszli korytarzem do swojego pokoju, zanim ktokolwiek z nas zdążył się choćby

przywitać.

Ale i tak za każdym razem, kiedy pomyślę, co

MOGLIBY

zobaczyć, robi mi się na zmianę

zimno i gorąco - właśnie tak podobno czuł się Alec Guiness, kiedy oglądał samego siebie w tej
scenie z Gwiezdnych Wojen: Nowa nadzieja, gdzie Obi Wan mówi o uczuciu silnego zakłócenia
Mocy, jakby miliony głosów zakrzyknęły w strachu i nagłe ucichły.

Co gorsza, jak tylko państwo doktorostwo Moscovitz poszli - ja totalnie przestałam tańczyć,

kiedy ich zobaczyłam, w gruncie rzeczy sparaliżowało mnie - podeszła Lilly i szepnęła:

- Czy ty usiłowałaś tańczyć seksownie, czy co to było? Bo wyglądałaś trochę tak, jakby ci

ktoś wrzucił kostkę lodu za bluzkę a ty byś ja próbowała wytrząsnąć zza ubrania.

Tańczyć seksownie! Lilly uznała, że ja tańczyłam seksownie! Z J.P.! Na oczach Michaela!
Po tym, oczywiście, nie mogłam już utrzymać mojej maski imprezowej dziewczyny. Po

prostu odeszłam sobie i usiadłam w kącie na kanapie.

A Michael nawet do mnie nie podszedł zapytać, czy ja rozum straciłam, ani nie poszedł

wyzwać J.P. na pojedynek, ani nic. Zamiast tego poszedł za rodzicami, pewnie żeby sprawdzić,
czy wrócili wcześniej, bo coś się stało, czy też może ta konferencja skończyła się wcześniej.

Siedziałam tam przez jakieś dwie minuty, słuchając, jak wszyscy wkoło mnie śmieją się i

dobrze się bawią, i czułam, że dłonie zaczynają mi się pokrywać zimnym potem. Byłam otoczona
ludźmi - otoczona nimi! - ale przysięgam, jeszcze nigdy w życiu nie czułam się bardziej samotna.
Seksowne tańce! Ja tańczyłam seksownie! Z innym chłopakiem!

Nawet Lilly przestała mnie filmować, widocznie uznawszy, że Doo Pak, po raz pierwszy

próbujący chipsów Cool Ranch Doritos, jest o wiele ciekawszy niż mój dojmujący wstyd.

J.P. był jedynym, który potem odezwał się do mnie chociaż słowem - poza Tiną, siedzącą na

kanapie po przeciwnej stronie, która pochyliła się i powiedziała:

- Bardzo ładnie tańczyłaś, Mia.
Zupełnie jakbym tam odstawiła jakiś występ czy coś.
- Hej - powiedział J.P., podchodząc do miejsca, gdzie sobie usiadłam. - Chyba o tym

zapomniałaś.

Trzymał w ręku moje w trzech czwartych puste piwo! Substancja odpowiedzialna za to, że

sobie w ogóle wyobraziłam, że to może być dobry pomysł, jeśli sobie seksownie potańczę z
innym chłopakiem!

- Zabierz to ode mnie! - jęknęłam i schowałam głowę w kolanach.
- Och - powiedział J.P. - Przepraszam. Och... Nic ci nie jest?
- Nie - powiedziałam w stronę własnych ud.
- A czy mogę cokolwiek dla ciebie zrobić? - spytał.
- Czy możesz wywołać wir czasoprzestrzennego kontinuum, żeby nikt nie pamiętał, jaką

idiotkę przed chwilą z siebie zrobiłam?

- Hm. Obawiam się, że nie. A jak zrobiłaś z siebie idiotkę?
To było z jego strony bardzo słodkie - udawał, że nic nie zauważył i tak dalej. Ale poczułam

się od tego jeszcze gorzej.

I to dlatego zrobiłam ostatnią rzecz, która wydawałaby mi się możliwa: zabrałam swoje

rzeczy - i ochroniarza - i wyszłam stamtąd, zanim ktokolwiek mógł zobaczyć, że płaczę.

I płakałam przez całą drogę do domu.
I teraz mogę tylko mieć nadzieję, że J.P. kłamał i że naprawdę wie, jak wywołać wir w

czasoprzestrzennym kontinuum, który sprawi, że wszyscy obecni na tej imprezie zapomną, że ja
tam w ogóle byłam.

A zwłaszcza Michael.
Który do tej pory musiał się już zorientować, że jestem, w najgorszym tego słowa znaczeniu,

dziewczyną imprezową.

O Boże.

Chyba potrzebna mi aspiryna.

Niedziela, 7 marca, 9.00 rano, poddasze

Żadnych SMS - ów od Michaela. Żadnych e - maili. Żadnych telefonów.
To już oficjalne: jest tak zniesmaczony, że nawet nie chce mnie znać.
I ja mu się nic a nic nie dziwię. Poszłabym rzucić się ze wstydu w wody East River, gdybym

nie miała próby.

Przed chwilą zadzwoniłam do Zabar i korzystając z karty kredytowej mamy (hm, bez jej

wiedzy, bo ona nadal śpi, a pan G. zabrał Rocky'ego na spacer, żeby kupić sok pomarańczowy),
zamówiłam bajgle i wędzonego łososia, którego mają dostarczyć do apartamentu Moscovitzów,
w ramach moich przeprosin.

Nikt nie może się długo gniewać, jak dostanie bajgla „ze wszystkim” z Zabar.
Prawda?

Seksowne tańce! Co ja sobie

WYOBRAŻAŁAM

????

Niedziela, 7 marca, 17.00,

Wielka Sala Balowa, hotel Plaza

Niepotrzebnie się w ogóle martwiliśmy, że nie zdołamy się nauczyć na pamięć ról do

poniedziałku. Już znam swoją na wyrywki, tyle razy przećwiczyliśmy całość.

I stopy strasznie mnie bolą po tych wszystkich (wcale nie seksownych) tańcach. Piórko

mówi, że wszyscy musimy zdobyć coś, co się nazywa buty do jazzu. Jutro ma nam przynieść
kilka par.

Tylko że do jutra to mi stopy odpadną.
Poza tym gardło mnie boli od tego całego śpiewania. Madame Puissant kazała nam popijać

rozpuszczoną witaminę C na gorąco.

Phil, akompaniator, wygląda, jakby miał za moment paść. Nawet Grandmčre zaczyna opadać

z sił. Tylko seńor Eduardo, drzemiący na swoim krześle, sprawia wrażenie wypoczętego. No cóż,
seńor Eduardo i Rommel.

O Boże. Kazała im jeszcze raz przećwiczyć Genowio, moja Genowio. N

IENAWIDZĘ

tej

piosenki do szaleństwa. Dobrze, że ja w tym numerze nie występuję. Czy ona nie widzi, że do-
prowadza nas na sam skraj załamania? Mój Boże, czy nie ma jakichś zasad, które określają, ile
godzin dziennie można zmuszać dziecko do pracy?

Och, nieważne. Przynajmniej nie muszę myśleć o upokorzeniach wczorajszego wieczoru. W

pewnym sensie. To znaczy Lilly nadal wykorzystuje każdą okazję, żeby poruszyć ten temat:
„Och, Mia, wielkie dzięki za bajgle” albo: „Hej, Mia, może udałoby ci się wpleść ten seksowny
taniec w scenę zabijania Alboina” lub: „A gdzie twój beret?”

Na co wszyscy, którzy tam nie byli, zaczynają pytać: „O czym ona mówi”, a Lilly tylko się

uśmiecha szalenie znacząco.

No i jeszcze pozostaje kwestia Michaela. Lilly mówi, że jego tam nawet nie było, żeby móc

ODEBRAĆ

te bajgle, kiedy zostały dostarczone. Wczoraj wieczorem po imprezie wrócił do

akademika, bo rodzice byli już w domu i nie potrzebowali, żeby pilnował Lilly.

Wysłałam mu chyba ze trzy SMS - y z przeprosinami, że taki ze mnie głupek.
Ale dostałam wyłącznie to:
M

USIMY

POGADAĆ

Co, oczywiście, może oznaczać tylko jedną rzecz...
Och, zaraz. J.P. podał mi przed chwilą karteczkę. Karteczkę dlatego, że nieco wcześniej,

kiedy pochylił się do mnie, żeby powiedzieć, że sznurowadło glana mi się rozwiązało,
nawrzeszczeli na nas za szepty.

J.P.: Nie jesteś na mnie wściekła, prawda?
Ja: A czemu miałabym być na ciebie wściekła?
J.P: Za to, że z tobą tańczyłem?
Ja: A czemu miałabym się wściekać na ciebie za to, że ze mną

TAŃCZYŁEŚ

J.P: No cóż, gdybyś miała przez to kłopoty ze swoim chłopakiem czy coś.
Zaczynało coraz bardziej wyglądać na to, że totalnie je mam - Ale to nie była niczyja wina,

tylko moja... A z pewnością nie J.P.

Ja: Nie. To było z twojej strony bardzo

MIŁE

. Dzięki temu nie czułam się największym

dziwadłem we wszechświecie, jestem taka

GŁUPIA

. W głowie mi się nie mieści, że wypiłam to

piwo. Byłam po prostu taka zdenerwowana, wiesz. Że nie jestem wystarczająco imprezową
dziewczyną.

J.P.: No cóż, jeśli to jakaś pociecha, wyglądałaś, jakbyś świetnie się bawiła. Nie tak jak

dzisiaj. Dzisiaj wyglądasz - no cóż, właśnie dlatego pomyślałem, że może jesteś na mnie
wściekła. Albo ze względu na wczorajszy wieczór, albo może przez to, co powiedziałem
wcześniej, kiedy wspomniałem o tej awanturze, którą zrobiłaś wtedy w stołówce.

Ja: Nie. Dlaczego miałabym się o to gniewać? To przecież prawda. Z

ROBIŁAM

awanturę,

kiedy odkryłam, że dodali mięsa do lasagne. Miała być wegetariańska.

J.P.: Wiem. Oni

WSZYSTKO

potrafią schrzanić w tej stołówce. Czy ty widziałaś kiedykolwiek,

co oni robią z chili?

Ja: Chodzi ci o to, że czasem dodają kukurydzy?
J.P.: Taa, dokładnie. To jest po prostu nie do przyjęcia. W chili nie powinno być kukurydzy.

To nienaturalne. Nie sądzisz?

Ja: No cóż, tak naprawdę nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałam. Ja na przykład

lubię kukurydzę.

J.P: No cóż, a ja nie. Nigdy jej nie lubiłem, odkąd... zresztą nieważne.
Ja: Odkąd co?
J.P: Nie, nic. Naprawdę. Nic ważnego.
Ale oczywiście teraz

MUSIAŁAM

się dowiedzieć.

Ja: Nie ma sprawy, możesz mi powiedzieć. Ja nikomu nie powtórzę ani słowa, obiecuję.
J.P.: No cóż, to tylko... Pamiętasz, jak powiedziałem ci, że jedyny sławny człowiek, którego

chciałbym spotkać to David Mamet?

Ja: Taa...
J.P.: No cóż, moi rodzicie kiedyś go poznali. Byli u niego w domu na obiedzie ze cztery lata

temu. A ja byłem taki podekscytowany, kiedy się o tym dowiedziałem, że zachowywałem się - no
wiesz, tak jak się człowiek zachowuje, kiedy na dwanaście lat i uważa, że cały świat kręci się
dokoła niego: „A powiedziałeś mu o mnie, tato? Powiedziałeś mu, że jestem jego największym

fanem?”

Ja: Taa. I co powiedział twój tata?
J.P.: Powiedział: „Tak, synu, twoje imię faktycznie padło w czasie rozmowy”. Okazuje się,

że owszem, mój tata mu o mnie opowiedział. Opowiedział mu o tym, jak to było, kiedy po raz
pierwszy nakarmili mnie w dzieciństwie kukurydzą.

Ja: Taa?
J.P: I jak bardzo się zdziwili następnego ranka, kiedy w mojej pieluszce znaleźli całe jej

ziarna. Kukurydzy znaczy.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
No tak, coś takiego zdarzyło się za pierwszym - i jedynym - razem, kiedy nakarmiliśmy

Rocky'ego kukurydzą. Więc

DOKŁADNIE

wiem, jakie to obrzydliwe.

Ja: O

OOOOOOOOOOHHHHHHHHHHH

! Ups. To znaczy przepraszam. To musiało być straszliwie

żenujące. To znaczy dla ciebie. Że powiedzieli coś takiego o tobie twojemu idolowi. Nawet jeśli

BYŁEŚ

tylko dzieckiem wtedy, kiedy to się wydarzyło.

J.P: Żenujące? Myślałem, że umrę ze wstydu! Od tamtej pory ani razu nie zdołałem

przełknąć kukurydzy!

Ja: Och, w takim razie wszystko jasne.
J.P: Co jasne?
Ja: Nic. No ta twoja awersja do kukurydzy.
J.P.: Taa. Rodzice. Oni potrafią człowiekowi namieszać, wiesz?
Ja: Mów do mnie jeszcze.
J.P.: Żyć się z nimi nie da. Nie ma się za co żyć bez nich. A skoro przy tym jesteśmy, co

powiesz na taki wiersz:

Płacą za twoje jedzenie
Dach nad głową i szkołę
W zamian chcą decydować
Czy ci na cokolwiek pozwolą.
Nie masz żadnej kontroli
Władzy nad swym życiem
Przynajmniej do osiemnastki
Gdy wreszcie możesz uciec.
Ja: To jest świetne! Powinieneś wysłać ten wiersz do magazynu Lilly!
J.P.: Dzięki. Może go zgłoszę - razem z wierszem o dyrektor Gupcie. A ty będziesz miała coś

swojego w tym numerze? To znaczy w magazynie Lilly?

Ja: Nie.
Bo, oczywiście, jedyna rzecz, jaką ostatnio napisałam (poza notatkami w pamiętniku) to

Nigdy więcej kukurydzy! A ja już powiedziałam Lilly, że nie może tego opublikować. Z czego
teraz bardzo się cieszę, bo naprawdę nie wydaje mi się, żeby J.P. mógł być zachwycony moim
opowiadaniem. Cóż, biorąc pod uwagę historię, którą mi właśnie opowiedział o tym,

DLACZEGO

nie lubi kukurydzy...

O Boże. Grandmčre mnie woła do sceny duszenia.
Chciałabym, żeby ktoś

MNIE

udusił. Bo wtedy ja i Michael już nie musielibyśmy gadać. Bo

po prostu bym już nie żyła.

Niedziela, 7 marca, 21.00, poddasze

W głowie mi się to nie mieści. Czemu wszystko musi się układać coraz gorzej? Po pierwsze,

nadal nie udało mi się skontaktować z Michaelem. Nie odbiera komórki i nie ma go w sieci, a

Doo Pak mówi, że nie ma go też w pokoju i że on nie ma pojęcia, gdzie może być „Mike”.

Taa, a ja mam o tym całkiem niezłe pojęcie - może być gdziekolwiek, byle dalej ode mnie.
Takie już moje szczęście, że z dwojga rodzeństwa Moscovitzów pisze do mnie bez przerwy

na ICQ akurat to, od którego ja chciałabym się znaleźć jak najdalej. Właśnie dostałam odpowiedź
od Lilly na moje przypomnienie, żeby czasem nie zamieszczała Nigdy więcej kukurydzy! w
swoim magazynie.

OMYN

ULE

: Och, przepraszam, ale ten tekst zostaje. To mój najlepszy

kawałek. A przy okazji, wkładasz na tę imprezę swój beret?

OUIE

: Czy ty się wreszcie odczepisz z tym głupim beretem? I na

jaką imprezę? 0 czym ty w ogóle mówisz? Lilly, nie możesz opublikować

mojego opowiadania bez mojej zgody. A ja cofam zgodę na publikację.

OMYN

ULE

: I

MPREZĘ

IDE

ERME

KTÓRĄ

ORGANIZUJE

TWOJA

BABKA

. I nie możesz

cofnąć zgody. Bo kiedy jakiś kawałek jest już raz złożony do biura
redakcji „Różowego Odbycika Grubego Louie”, staje się własnością

„Różowego Odbycika Grubego Louie”.

GrLouie: Okay, a) przestań tak go nazywać, b) Ten magazyn nie ma

żadnego biura redakcji. Biuro redakcji mieści się w twojej sypialni. A
Aide de Ferme jest przyjęciem na cele charytatywne, a nie imprezą.

OMYN

ULE

: Miałam na myśli biuro redakcji w sensie przenośnym. A

teraz na poważnie. Skoro ty nie będziesz nosiła beretu, to ja mogę

włożyć?

To okropne. Biedny J.P.
I co się

DZIEJE

z rodzeństwem Moscovitzów? Ja mogę zrozumieć, czemu Michael ma mnie

dość, ale dlaczego Lilly zachowuje się tak dziwacznie w sprawie tego opowiadania?

Gdybym nie była tak wycieńczona, zawróciłabym limuzynę i pojechała najpierw do Lilly,

żebym mogła jej wbić do głowy nieco rozumu, a potem do Michaela, żeby móc go przeprosić
osobiście.

Ale jestem zbyt zmęczona, żeby zrobić cokolwiek poza prysznicem i pójściem do łóżka.
Poważnie, nie mam pojęcia, jak Paris Hilton to robi - występy w telewizji, projektowanie

własnej biżuterii i kosmetyków

ORAZ

imprezowanie co wieczór do późnych godzin? Nic

dziwnego, że wtedy zgubiła swojego psa i myślała, że został porwany...

Chociaż szanse, że kiedykolwiek zgubię Grubego Louie są raczej znikome, bo on jest o

wiele za ciężki, żeby go nosić ze sobą na małej poduszeczce, tak jak Paris nosi Dzwoneczka.
Poza tym gdybym kiedyś próbowała coś takiego zrobić, chybaby mi pazurami poorał twarz.

Poniedziałek, 8 marca, godzina wychowawcza

No więc dzisiaj rano znów „pożyczyłam” kartę kredytową mojej mamy i zamówiłam dla

Michaela takie wielkie ciastko z dostawą do domu. Tym razem zadbałam o to, żeby je wy. słać do
niego do akademika. Kazałam ciastkarzowi ozdobić podwójnie czekoladowe ciastko o średnicy
trzydziestu centymetrów napisem z lukru: Przepraszam.

Zdaję sobie sprawę, że wysyłanie komuś ciastka - nawet o średnicy trzydziestu centymetrów

z napisem z lukru: Przepraszam - jest żałośnie nieadekwatnym sposobem wyrażania skruchy, że
tańczyło się seksowne tańce z innym facetem.

Ale nie stać mnie na to, żeby zamówić dla Michaela to, na co naprawdę ma ochotę, to znaczy

wycieczkę promem kosmicznym.

Kiedy już zamówiłam ciastko, wyszłam ze swojego pokoju i znalazłam Rocky'ego, który

obiema piąstkami trzymał za futro Grubego Louie i wrzeszczał:

- Kii! Kii! Kii!

Biedny Gruby Louie wyglądał, jakby przed chwilą pożarł skarpetę.
Ale tak naprawdę przełykał własny impuls pochlastania pazurami mojego młodszego

braciszka na wstążki. Gruby Louie to taki dobry kot, on po prostu

POZWALAŁ

, żeby Rocky go

trzymał za futro.

Ale to nie znaczy, że nie miał na swojej pomarańczowej mordce wyrazu czystej paniki.

Widziałam, że jeszcze parę sekund i nie wytrzyma.

Oczywiście przyszłam mu z pomocą i zawołałam:
- Mamo! Czy nie mogłabyś popilnować swojego dziecka

PRZEZ

JEDNĄ

JEDYNĄ

MINUTĘ

Ale, oczywiście, mama nie zdążyła jeszcze wypić kawy, więc była zupełnie niezdolna do

kontrolowania swojego dziecka, a co dopiero dostrzeżenia, że cokolwiek się dzieje, pomijając
Diane Sawyer na ekranie telewizora, w który była wpatrzona.

Ona nie ma zielonego pojęcia, jakie to szczęście, że nadeszlam w samą porę. Gdyby Gruby

Louie

RZECZYWIŚCIE

stracił panowanie nad sobą i rzucił się na Rocky'ego, mały mógłby dostać

gorączki od zaniedbanych kocich zadrapań i umrzeć. Gorączka po kocich zadrapaniach to
superpoważna i totalnie lekceważona dziecięca choroba. Jeśli się nie uważa, może spowodować
anoreksję.

Nie sądzę, żeby w przypadku Rocky'ego ktoś zauważył anoreksję, bo on ma rozmiary

przeciętnego czterolatka, chociaż nawet nie skończył jeszcze roku.

Właściwie, gdyby Rocky, tak jak Gruby Louie, był pomarańczowy, wyglądałby zupełnie jak

Oompa Loompa.

Poważnie nie mam pojęcia, jak, mając na głowie mojego małego braciszka, przyjaciół,

rodziców, obowiązki księżniczki, babkę i te kłopoty z seksownymi tańcami, kiedykolwiek
zdołam osiągnąć samorealizację.

Poniedziałek, 8 marca, WF

Lana podeszła do mnie, kiedy przed chwilą byłam pod prysznicem, i zapytała, gdzie są jej

zaproszenia na imprezę charytatywną Aide de Ferme. Byłam taka zmęczona - i przedramiona tak
mnie bolały od duszenia Borisa, nie mówiąc już o waleniu w tę głupią piłkę do siatkówki,
chociaż trafiłam w nią tylko ten jedyny raz... Bo przez resztę czasu po prostu się uchylałam,
kiedy widziałam, że na mnie leci - że powiedziałam:

- Przestań sikać w gacie, przekazałam sekretarce babki, odpowiedzialnej za imprezę, listę

nazwisk moich znajomych, okay? Ty i Trish dostaniecie zaproszenia. Masz się tam tylko pojawić.

Miała taką nieco zaskoczoną minę. Chyba byłam trochę ostra.
Coraz wyraźniej widzę, że aktorki spotykają się z wieloma fałszywymi oskarżeniami. Na

przykład te, które rzekomo mają „temperamencik”. Cameron Diaz i tak dalej. Jeśli ma

POŁOWĘ

tego stresu co ja, to nie dziwię się, że świruje i kopie fotografów, i rozwala im aparaty.

To tylko dowodzi, że to, co czasem uważamy za naganne zachowanie, może być po prostu

objawem totalnej frustracji spowodowanej tym, że ktoś jest zmuszany do wysiłku prze-
kraczającego jego fizyczne i umysłowe możliwości.

Tylko tyle powiem.

Poniedziałek, 8 marca, ekonomia

Elastyczność
Elastyczność to stopień, w jakim krzywa popytu lub podaży reaguje na zmianę cen.
Elastyczność różni się dla różnych produktów w zależności od tego, jak niezbędny

jest dany produkt konsumentowi.

Wydaje mi się, że w oczach Michaela straciłam wiele na elastyczności po tym całym

seksownym tańcu na imprezie.

A może to przez ten beret.

Poniedziałek, 8 marca, angielski

Wszyscy są zbyt zmęczeni, żeby choćby wymieniać notatki. Poza tym ewidentnie nikt z nas

nie czytał w weekend O, pionierzy!

Pani Martinez mówi, że naprawdę ją rozczarowaliśmy. Proszę się ustawić w kolejce, pani

M., proszę się ustawić w kolejce.

Poniedziałek, 8 marca, lunch

J.P. znów z nami siedzi. Jest jedyną osobą przy naszym stole (a przynajmniej z osób

grających w sztuce - to znaczy w musicalu), która nie popada w katatonię z wyczerpania. Nawet
napisał nowy wiersz. Oto on:

Zawsze chciałem
Zagrać w sztuce
Ale radość wartkiego tekstu
Z dnia na dzień maleje

Więc teraz jestem tu
Chcę zawrócić
Mam dość układów
Mam dosyć prób

Niech ktoś mi pomoże
Usłyszy moje prośby
Zabierze mnie z tego wariatkowa
To znaczy musicalu Warkocz!

Zabawne. Pośmiałabym się, gdyby przepona tak bardzo mnie nie bolała od podnoszenia tego

głupiego fortepianu.

Nadal ani słowa od Michaela. Wiem, że ma właśnie zaliczenie z historii dystopii w filmach

SF. Więc to by wyjaśniało, czemu do mnie nie zadzwonił z podziękowaniem za ciastko.

Z powodu zaliczeń. Wcale nie dlatego, że nie chce nigdy więcej w życiu ze mną rozmawiać,

ani oglądać mnie na oczy po tym moim seksownym tańcu.

Mam nadzieję.

Poniedziałek, 8 marca, RZ

Dobra, ona oszalała.
Poważnie. Co się z nią dzieje? Spodziewa się, że wszyscy jej pomożemy poskładać ten jej

głupi magazyn literacki - dosłownie, bo właśnie wtargała do środka trzy tysiące siedemset kartek,
które najwyraźniej mamy ułożyć stronami i pospinać zszywaczem - ale nadal nie chce wycofać
Nigdy więcej kukurydzy!

- Lilly - powiedziałam. - P

ROSZĘ

. My teraz znamy J.P My się z nim

PRZYJAŹNIMY

. Nie możesz

puścić tego opowiadania. To na pewno urazi jego uczucia! Przecież ja mu się kazałam

ZABIĆ

pod

koniec.

- J.P. jest poetą. - Tylko tyle odpowiedziała mi Lilly.

- I

TEGO

? C

RZECZY

- Poeci przez cały czas się zabijają. To fakt statystyczny. Spośród wszystkich literatów poeci

mają najkrótszą średnią długość życia. Jest o wiele bardziej prawdopodobne, że zabije się poeta
niż prozaik. J.P. prawdopodobnie zgodziłby się z twoim zakończeniem Nigdy więcej kukurydzy! -
bo to i tak droga, którą kiedyś w przyszłości wybierze.

- Lilly!
Ale ona się nie ugięła.
Odmówiłam segregowania stron i spinania zszywaczem z powodów etycznych, więc zmusiła

do tego Borisa.

Widać, że on nie ma na to ochoty. Jest zbyt zmęczony, żeby ćwiczyć na skrzypcach.
Wiecie co? Zaczynam się zastanawiać, czy sprzedawanie świec nie byłoby prostsze.

Poniedziałek, 8 marca, geografia i środowisko

Kenny nie był wczoraj wieczorem zbyt zmęczony, żeby zrobić nasze ćwiczenia.
Ale

BYŁ

zbyt zmęczony, żeby je uchronić przed poplamieniem sosem marinara.

Przepisałam je za darmo. Oficjalnie zrezygnowałam już z metod Alfreda Marshalla. Może

one działają stosowane przez Grandmčre i Lanę, ale w moim przypadku nie przynoszą nic
dobrego.

Nadal ani słowa od Michaela. A jego zaliczenia z historii dystopii w filmach SF już powinno

się było skończyć.

To już chyba oficjalna informacja.
On mnie nienawidzi.

RACA

DOMOWA

Godzina wychowawcza: nie dotyczy
WF: U

PRAĆ

SPODENKI

GIMNASTYCZNE

!!! W

GŁOWIE

SIĘ

NIE

MIEŚCI

ŻE

ZAPOMNIAŁAM

Ekonomia:??? Jestem zbyt zmęczona, żeby się przejmować
Angielski: mtg (mam to gdzieś)
Francuski: mtg
RZ: i co jeszcze?
Geometria: mtg
Geografia i środowisko: mtg (Kenny mi powie)

Poniedziałek, 8 marca,

w limuzynie w drodze do domu z hotelu Plaza

To jest normalnie niewiarygodne.
Naprawdę. Już za wiele tego dobrego. Po tym wszystkim...
Okay. Muszę się wziąć w garść. M

USZĘ

SIĘ

WZIĄĆ

GARŚĆ

Zaczęło się stosunkowo niewinnie. Wszyscy leżeliśmy tam sobie na podłodze sali balowej,

wykończeni po ostatniej próbie.

A potem ktoś - to chyba była Tina - powiedział:
- Hm, Wasza Wysokość? Moi rodzice chcieliby wiedzieć, gdzie będą mogli kupić bilety na to

przedstawienie, żeby mogli je na pewno zobaczyć.

- Nazwiska wszystkich waszych rodziców już zostały umieszczone na liście gości - odparła

Grandmčre ze swojego miejsca, gdzie siedziała i paliła papierosa (najwyraźniej pozwala sobie
teraz na palenie po próbach, tak samo jak na palenie po posiłkach). - Na środę.

- Na środę? - zapytała Tina z nieco dziwną intonacją.
- Zgadza się - odpowiedziała Grandmčre, wydychając obłok niebieskiego dymu. Seńor

Eduardo lekko zakaszlał przez sen, kiedy mijała go ta chmura.

- Ale czy nie w środę wieczorem ma się odbyć to przyjęcie charytatywne Aide de Ferme? -

spytał ktoś inny, chyba Boris.

- Zgadza się - odpowiedziała znów Grandmčre.
I wtedy to do nas wreszcie dotarło.
Pierwsza poderwała się na nogi Lilly.
- CO? - wykrzyknęła. - Chce nam księżna kazać występować w tej sztuce przed tymi

wszystkimi ludźmi, którzy przyjdą na księżny

IMPREZĘ

- To musical - odpowiedziała mrocznym tonem Grandmčre - - Nie sztuka.
- Powiedziała pani, kiedy pytałam w zeszłym tygodniu, że będziemy wystawiać Warkocz!

dokładnie za tydzień! - krzyknęła Lilly. - A to był czwartek!

Grandmčre zaciągnęła się papierosem.
- Ojej - powiedziała bez najmniejszego śladu poruszenia. - No to się pomyliłam o jeden

dzień, tak?

- Ja nie mam zamiaru - powiedział Boris, prostując się na całą swoją wysokość - dać się

udusić włosami jakiejś dziewczyny na oczach Joshui Bella.

- A ja nie mam zamiaru - oświadczyła Lilly - grać czyjejkolwiek kochanki na oczach Benazir

Bhutto - nieważne, ile czasu wspierała taliban!

- Nie chcę grać jakiejś pokojówki na oczach sławnych ludzi - zaprotestowała słabo Tina.
Grandmčre bardzo spokojnie zgasiła papierosa na pustym talerzyku, który ktoś zostawił na

klapie fortepianu. Widziałam, że Phil nerwowo spogląda na kopcący niedopałek. Najwyraźniej
tak samo się obawia raka płuc od biernego palenia jak ja.

- A więc - powiedziała Grandmčre, a jej przepalony gitanami głos niósł się bardzo donośnie

w pustej sali balowej - to są podziękowania, jakie otrzymuję za to, że do waszego nudnego,
przeciętnego, zwyczajnego życia wprowadziłam nieco blasku i sztuki.

- Uhm - odezwał się Boris. - W moim życiu jest już miejsce dla sztuki. Nie wiem, czy jest

pani tego świadoma, księżno, ale jestem koncertującym skrzypkiem i...

- Próbowałam - obwieściła Grandmčre, ignorując Borisa - zrobić coś, aby ubarwić wasze

nudne życie, waszą codzienną szkolną harówkę. Próbowałam podarować wam coś znaczącego,
czego moglibyście wyglądać z niecierpliwością. I tak mi się odpłacacie. Odmawiając podzielenia
się tym, nad czym tak ciężko pracowaliśmy, z innymi. Co z was za

AKTORZY

????

Popatrzyliśmy na nią w osłupieniu. Bo przecież nikt z nas nie uważał się za aktora.
- Czy nie zostaliście - pytała ostro Grandmčre - zesłani za tę ziemię z boskim zobowiązaniem

do podzielenia się swoimi talentami z innymi? Ośmielacie się

KWESTIONOWAĆ

ten boski plan,

ODMAWIAJĄC

światu prawa do obejrzenia waszych artystycznych wysiłków? Czy

właśnie

chcecie mi powiedzieć? Że pragniecie sprzeciwić się

WOLI

BOSKIEJ

Tylko Lilly miała dość odwagi, żeby się odezwać.
- Och. Wasza Wysokość, nie sądzę, żebym sprzeciwiała się woli Bogini, o ile Ona

rzeczywiście istnieje, stwierdzając, że nie mam ochoty zrobić z siebie idiotki przed bandą świa-
towych liderów i gwiazd kina.

- Za późno! - wykrzyknęła Grandmčre. - Już to zrobiłaś! Bo tylko

OSIOŁ

czuje się jak

OSIOŁ

! I

w ogóle skąd ci się wzięło to określenie? Prawdziwa artystka nigdy nie wstydzi się swojej pracy.
N

IGDY

- Świetnie - powiedziała Lilly. - Nie wstydzę się. Ale...
- Ten spektakl - ciągnęła Grandmčre - w który wszyscy włożyliście tyle trudu, jest zbyt

ważny, żeby się nim nie podzielić z tyloma ludźmi, ilu nam się tylko uda zgromadzić. A jaka
okazja byłaby po temu bardziej stosowna niż przyjęcie na cele charytatywne, żeby zebrać
fundusze dla biednych hodowców oliwek z Genowii? Czy wy tego nie widzicie? Warkocz! niesie
przesłanie - przesłanie nadziei - i jest szalenie ważne, żeby ludzie - a zwłaszcza genowiańscy
farmerzy - to przesłanie usłyszeli. W obecnych mrocznych czasach nasz spektakl pokazuje, że w
ostatecznym rozliczeniu źli nie zwyciężą i że nawet najsłabsi spośród nas mogą odegrać ważką
rolę w udaremnieniu ich zapędów. Gdybyśmy mieli odmówić ludziom tego przesłania, czy w
gruncie rzeczy nie przykładalibyśmy ręki do zwycięstwa zła?

- O Chryste! - usłyszałam, jak mruczy pod nosem Lilly.
Ale na wszystkich pozostałych te słowa zrobiły spore wrażenie.
Dopóki do nich nie dotarło, że środa wieczorem to już pojutrze.
A kilkoro z nas - no cóż, Kenny - nadal nawet nie opanowali choreografii.
I właśnie dlatego Grandmčre powiedziała, że mamy się przygotować na to, że jeśli będzie

trzeba, jutrzejsza wieczorna próba potrwa do samego rana.

Przemowa Grandmčre

RZECZYWIŚCIE

robiła spore wrażenie. My naprawdę

NIE

MOŻEMY

pozwolić, żeby złoczyńcy zwyciężyli.

Nawet jeśli tymi złoczyńcami jesteśmy... no cóż, my sami.
I to dlatego powiedziałam przed chwilą Hansowi, żeby mnie zawiózł do Eagle Hall,

akademika, w którym mieszka Michael. Mam zamiar wybłagać od niego przebaczenie, nawet
jeśli będę musiała tarzać się po podłodze, jak Rommel, kiedy się zorientuje, że czas na kąpiel.

Poniedziałek, 8 marca, w limuzynie

w drodze do domu z akademika Michaela

O mój Boże! O Boże!
Tylko tyle przychodzi mi na myśl.
A poza tym: ależ ze mnie idiotka.
Poważnie. No bo wszystkie wskazówki miałam w zasięgu ręki, a po prostu nie umiałam ich

złożyć w całość.

Okay, może jak to wszystko spiszę sobie jakoś porządnie, to będę to umiała jakoś przetrawić.
No więc weszłam do Eagle Hall, gdzie mieszka Michael, i zadzwoniłam do jego pokoju z

recepcji. Był akurat u siebie - dzięki Bogu. Wydawał się nieco zdziwiony, kiedy usłyszał mój głos
w słuchawce, ale powiedział, że zaraz zejdzie na dół, bo ochroniarze bardzo pilnują, żeby do
akademika nie dostał się ktoś niepowołany. Wpuszczają tylko mieszkańców. No i ich gości, ale
wtedy mieszkaniec akademika musi zejść na dół, a gość zostawia w recepcji legitymację i tak
dalej.

Brałam to za dobry znak, że Michael w ogóle zgodził się zejść po mnie na dół i wpisać do

książki odwiedzin.

Póki go nie zobaczyłam.
I wtedy zrozumiałam, że nie ma w tym nic dobrego.
Bo Michael miał

NAPRAWDĘ

smutną minę. To znaczy

NAPRAWDĘ

smutną.

Owszem, wiedziałam, że on ma w tym tygodniu zaliczenia. To już w zasadzie wystarczy,

żeby człowieka przygnębić.

Ale Michael nie wyglądał, jakby go przygnębiały zaliczenia.
Wyglądał, jakby miał depresję, bo właśnie się przekonał, że jego dziewczyna jest kompletną

wariatką i będzie musiał z nią zerwać.

Mimo wszystko pomyślałam sobie, że może się mylę. Projektuję coś na niego, czy jakoś tak.
Więc przez całą drogę na górę, w windzie powtarzałam sobie, co mu mam powiedzieć. Jak

mam się zachować, kiedy wyciągnie sprawę seksownych tańców. I piwa. Miałam nadzieję, że bez
większego trudu zdołam go przekonać, że cierpiałam wtedy na chwilowe zaburzenia równowagi
hormonalnej. Powinno się udać, bo teraz jestem już lepiej przygotowana do aktorstwa, po całym
ostatnim tygodniu.

Poza tym, cóż, jestem największą kłamczucha na świecie.
Ale ta sprawa z J.P. To mogło się okazać trudniejsze do wyjaśnienia. Bo sama nie byłam

pewna, czy to w ogóle rozumiem.

A potem, kiedy znaleźliśmy się na piętrze Michaela, Lars dyskretnie usiadł sobie w kąciku

telewizyjnym, gdzie leciał jakiś mecz, a my poszliśmy do pokoju, który na szczęście okazał się
pusty, bo współlokator Michaela, Doo Pak, był na spotkaniu Stowarzyszenia Studentów
Koreańskich.

- A więc - zaczęłam, kiedy już usiadłam na porządnie zasłanym łóżku Michaela. Usiłowałam

mówić zupełnie swobodnie. Chociaż wcale nie czułam się swobodnie. W gruncie rzeczy czułam
się tak, jakby cała krew w żyłach zamieniała mi się w lód. Gdyby ktoś mi w tym momencie
odrąbał ramię, jestem pewna, że rozprysłoby się na tysiące kawałków zamiast krwawić, jak jeden
z tych zamrożonych facetów w kriogenicznym więzieniu w Człowieku Demolce (to też dystopia
w filmie SF).

Bo nagle byłam pewna, że Michael ze mną zerwie, ponieważ w czasie jego imprezy

okazałam się takim niedojrzałym dziwadłem.

I zanim się zorientowałam, co robię, usłyszałam własne słowa:
- Słuchaj, przepraszam cię za ten głupi seksowny taniec. Naprawdę, naprawdę przepraszam.

A między mną a J.P. nic hie ma. Poważnie. Chodziło tylko o to, że ja

ZEŚWIROWAŁAM

. Bo wiesz,

wszystkie te superinteligentne dziewczyny ze studiów...

Michael, który usiadł naprzeciwko mnie na krześle przy biurku, zamrugał oczami.
- Seksowny taniec?
- Tak - powiedziałam. - Ten, który zatańczyłam z J.P.
Michael uniósł brwi.
- A więc to właśnie było to? Seksowny taniec?
- Tak.
Czułam, że policzki zaczynają mnie palić. Czy mogłabym tylko powiedzieć, że kiedy Buffy

wykonała seksowny taniec w Bronze, żeby wywołać zazdrość Angela w jednym odcinku, to -
jestem pewna - Angel poszedł i zabił potem kilka wampirów tylko po to, żeby odreagować
seksualną frustrację? A tymczasem

MÓJ

chłopak nawet nie zauważył, że na jego oczach tańczę

seksowny taniec.

Usiłowałam nie zastanawiać się nad tym, co to może oznaczać dla przyszłości naszego

związku. Ani jak to świadczy o moich uzdolnieniach. W kierunku seksownego tańca znaczy.

- To nie była do końca moja wina - upierałam się. - No cóż, to znaczy ten seksowny taniec

owszem. Ale zaprosiłeś mnie na imprezę, wiedząc, że będę tam najmłodszą i najmniej
inteligentną osobą. I spodziewałeś się, że

JAK

ja się poczuję? Byłam totalnie zastraszona!

- Mia - odezwał się Michael nieco suchym tonem. - Zdecydowanie nie byłaś tam najmniej

inteligentną osobą. A poza tym jesteś księżniczką. I

byłaś zastraszona?

- No cóż - powiedziałam. - Może i jestem księżniczką, ale i tak zdarza się, że bywam

zastraszona. Zwłaszcza przez starsze dziewczyny. Studentki. Które znają się na... studenckim
życiu. I bardzo mi przykro, że zachowałam się jak głupek. Ale czy to, co zrobiłam, jest naprawdę
takie niewybaczalne? Przecież ja tylko wypiłam

JEDNO

piwo i zatańczyłam jakiś seksowny taniec

z innym facetem. I ściśle rzecz biorąc, nawet nie tańczyłam z nim, tylko w pewnym sensie
naprzeciw niego. I okay, może koniec końców nie wypadło to zbyt seksownie. I zdaję sobie teraz

sprawę, że ten beret był pomyłką, To wszystko było totalnie niedojrzałe, wiem. Ale... - czułam, że
oczy napełniają mi się łzami. - Ale i tak mogłeś do mnie zadzwonić, zamiast urządzać dwa ciche
dni!

- Ciche dni? - powtórzył Michael. - O czym ty mówisz? Wcale nie urządzałem ci cichych

dni, Mia.

- Przepraszam - powiedziałam, walcząc z napływającymi łzami - ale zostawiłam ci chyba z

pięćdziesiąt wiadomości, a poza tym wysłałam ci bajgle

ORAZ

to gigantyczne ciastko, a dostałam

od ciebie tylko tego tajemniczego SMS - a: musimy porozmawiać...

- Daj spokój, Mia. - Michael miał teraz trochę rozzłoszczoną minę. - Byłem zajęty...
- Zdaję sobie sprawę z tego, że twoje zajęcia z historii dystopii w filmach SF są szalenie

absorbujące - przerwałam. - I wiem, że zachowywałam się jak idiotka na twojej imprezie. Ale
mogłeś przynajmniej...

- Mia, ja nie byłem zajęty nauką - teraz on mi przerwał. - I owszem, na mojej imprezie

zachowywałaś się jak idiotka. Ale to też nie o to chodzi. Rzecz w tym, że usiłowałem się uporać z
rodzinną katastrofą. Moi rodzice... Moi rodzice postanowili się rozejść.

Och. Co??????
Gapiłam się na niego, oniemiała. Uznałam, że musiałam się przesłyszeć.
- Słucham?
- Tak. - Michael wstał i odwróciwszy się do mnie plecami, przegarnął dłonią włosy. - Moi

rodzice postanowili dać sobie spokój. Powiedzieli mi w dzień imprezy.

Odwrócił się do mnie i zobaczyłam, że chociaż próbował tego nie okazywać, jest mu

przykro. Bardzo przykro.

I to wcale nie dlatego, że jego dziewczyna nie jest imprezową dziewczyną. Ani

BARDZO

imprezową. Wcale nie z powodu którejś z tych dwóch rzeczy.

- Powiedziałbym ci wtedy - odezwał się. - Gdybyś jeszcze została. Ale kiedy wyszedłem z

ich pokoju, ciebie już nie było.

Patrzyłam na niego z przerażeniem, zdając sobie sprawę z całej głupoty, jaką się wykazałam

tamtego wieczoru. Uciekłam z jego imprezy, zawstydzona tym, że dałam się przyłapać rodzicom
Michaela na seksownym tańcu z innym facetem, i założyłam, że on też tak samo tę sprawę
traktował... bo z jakiego innego powodu tak sobie wyszedł i mnie tam zostawił samą?

Ale teraz zrozumiałam, że miał bardzo ważny powód, żeby tak wtedy zniknąć. Rozmawiał z

rodzicami. Którzy wcale nie mówili mu, że powinien zerwać ze swoją dziwkowatą, seksownie
tańczącą dziewczyną.

Nie, oni go informowali, że się rozstają.
- Wcale nie pojechali na konferencję w ten ostatni weekend - ciągnął Michael. - Okłamali

mnie. Pojechali na maratonową sesję z terapeutą małżeństw. To była taka ostatnia próba
przekonania się, czy potrafią się jakoś dogadać. Która się nie udała.

Gapiłam się na niego. Czułam się tak, jakby ktoś mnie kopnął w żołądek. Nie bardzo

mogłam złapać oddech.

- Ruth i Morty? - Usłyszałam własny szept. - Rozstają się?
- Ruth i Morty - potwierdził. - Rozstają się. Wróciłam myślami do czegoś, co powiedziała

Lilly tego

dnia, kiedy walnęłyśmy się głowami w szyberdach limuzyny. Powiedziała, że chyba Ruth i

Morty mają teraz ważniejsze zmartwienia.

Rzuciłam Michaelowi skołowane spojrzenie.
- Czy Lilly wie?
- Rodzice czekają na odpowiedni moment, żeby jej powiedzieć - odparł Michael. - Nawet

mnie nie chcieli nic mówić, ale... no cóż, czułem, że coś jest nie w porządku. W każdym razie oni
chyba uważają, że ten magazyn, nad którym pracuje Lilly, i ta wasza sztuka...

- Musical - poprawiłam.
- ...którymi wydaje się w tej chwili strasznie przejęta, no cóż, pomyśleli, że powiedzą jej o

tym później. Ja niekoniecznie zgadzam się z ich decyzją, ale postanowili załatwić to po swojemu.
Więc proszę, nic jej nie mów.

- Ona chyba wie. W limuzynie któregoś dnia... powiedziała coś takiego.
- Nie zdziwiłbym się. Musi przynajmniej coś podejrzewać. Przez cały rok widziała w domu

ich kłótnie, podczas gdy ja byłem tu, w akademiku, nieco na uboczu.

- O Boże - westchnęłam, czując przypływ współczucia dla Lilly. Nagle w pewien sposób

zrozumiałam, czemu się tak dziwnie zachowywała. Na przykład z tym magazynem literackim.
No bo skoro wiedziała, że jej rodzice się rozchodzą, to by wyjaśniało jej wahania nastroju i
ogólne świrowanie.

Szkoda, że nie miałam żadnej takiej wymówki dla

WŁASNYCH

świrów.

- Michael - powiedziałam. - Nie miałam pojęcia. Zachowałam się tamtego wieczoru jak

kompletna wariatka. Myślałam, że czujesz do mnie niesmak. Że cię rozczarowałam. Bo nie
jestem imprezową dziewczyną.

- Mia - Michael pokręcił głową, prawie jakby

SAM

też nie mógł uwierzyć, że to się

wszystko dzieje. - Byłem na ciebie wściekły. Ja wcale nie chcę imprezowej dziewczyny. Ja tylko
chcę...

Ale zanim zdążył coś jeszcze powiedzieć, drzwi się otworzyły i do środka wszedł Doo Pak,

tak samo pogodny jak zawsze... a zwłaszcza na mój widok.

- Och, cześć, księżniczko! - zawołał. - Tak sobie pomyślałem, że tu jesteś, bo widziałem

Larsa przy telewizorze! Jak się dzisiaj czujesz? Dziękuję ci bardzo za to wielkie ciastko z
przeprosinami. Mike i ja jedliśmy je przez cały dzień.

Miałam zamiar powiedzieć: „Nie ma za co”. Miałam zamiar powiedzieć: „U mnie świetnie,

Doo Pak. A jak u ciebie?”

Chociaż

WCALE

NIE

chciałam powiedzieć. C

HCIAŁAM

powiedzieć:

- Spadaj, Doo Pak! Spadaj stąd! Michael, skończ to, co zacząłeś mówić. C

HCESZ

TYLKO

CZEGO

???

Bo wiecie, to zabrzmiało jak coś trochę ważnego - zwłaszcza biorąc pod uwagę to „byłem na

ciebie wściekły”, które usłyszałam tuż przedtem.

Ale wtedy zadzwonił telefon i Doo Pak go odebrał i powiedział:
- O, dzień dobry pani Moscovitz! Tak, Mike jest tutaj. Chce pani z nim rozmawiać? Trzymaj,

Mike.

I chociaż Michael pokazywał ręką, jakby podrzynał komuś gardło, i szeptał: „Nie ma mnie

tu”, było już za późno. Musiał wziął słuchawkę i powiedzieć:

- Uhm, mama? Taa, cześć. Nie, to nie jest dobry moment, czy mógłbym oddzwonić do ciebie

później?

Ale słyszałam, jak jego matka brzęczy i brzęczy w ten telefon.
A Michael, jak zawsze posłuszny syn, słuchał. A ja tam siedziałam i myślałam: państwo

doktorostwo Moscovitz się rozchodzą? To

NIEMOŻLIWE

. T

nie do przyjęcia. To jest po prostu coś

NIENATURALNEGO

, żeby oni się rozstawali. To zupełnie tak, jakby... no cóż, jakbyśmy rozstawali

się my z Michaelem.

Co być może właśnie się dzieje. Bo widzicie, wcale nie powiedział wyraźnie, że mi

wybacza. Za ten cały numer z J.P. Przyznał, że był wtedy na mnie wściekły, ale nie powiedział,
czy

JESZCZE

jest.

O mój Boże. Czy żeby Moscovitzowie nie byli jedyną parą, która się właśnie rozstaje?
Ale tego oczywiście nie mogłam się w żaden sposób dowiedzieć. A przynajmniej nie w

tamtej chwili, bo Michael nadal trzymał słuchawkę przy uchu i mówił:

- Mamo. Mamo, ja wiem. Nie martw się.
I wtedy zrozumiałam, że dzieje się z nim - i z nami - coś takiego, czego żadne ciastko z

napisem: Przepraszam nie załatwi.

I zrozumiałam też, że nic więcej nie mogę teraz na to poradzić.
I dlatego wstałam i wyszłam. Bo co innego mogłam zrobić?

Papeteria Jej Wysokości

Księżniczki Amelii Mignonette
Grimaldi Thermopolis Renaldo

Szanowny Panie Doktorze Carlu Jung!
Wiem, że nadal pan nie żyje. Ale moje sprawy pogorszyły się jeszcze bardziej.
I teraz nie martwię się już tak bardzo o to, czy uda mi się przekroczyć własne ego i osiągnąć

samorealizację.

Teraz martwię się o moich przyjaciół.
Och, mam też sporo własnych problemów, oczywiście. Ale właśnie się dowiedziałam, że

rodzice mojego chłopaka się rozstają. Doktorze Jung, to może załamać takiego człowieka w
rozkwicie młodości jak Michael. Nie tylko najwyraźniej rozdziera mu to serce, ale poza tym może
wywołać poczucie odrzucenia, które może rzutował na

MÓJ

związek z nim. Bo jeśli, wzorując się

na przykładzie rodziców, Michael uzna, że zakończenie jakiegoś związku

JEST

sposobem na

rozwiązanie istniejącego w nim konfliktu?

To się totalnie może zdarzyć. Wiem, bo widziałam to raz w jakimś filmie.
A w naszym związku

WŁAŚNIE

TRWA

konflikt, wywołany odtańczeniem przeze mnie

seksownego tańca w zupełnie nieodpowiednim momencie.

Czy sprawy mogłyby się potoczyć

JESZCZE

GORZEJ

ROSZĘ

PRZYSŁAĆ

JAKĄŚ

POMOC

Pańska przyjaciółka

Mia Thermopolis

Poniedziałek, 8 marca, północ,

poddasze

Wiecie, co mi to przypomina? Nigdy więcej kukurydzy! Poważnie. Ten fragment, w którym

bezimienny główny bohater spaceruje ulicami Manhattanu, otoczony ludźmi, a przecież
ostatecznie tak strasznie, zupełnie sam. Tak samotny, że zdaje sobie sprawę, że nie pozostaje mu
już nic innego, tylko rzucić się pod pociąg metra.

Co, jak się nad tym zastanowić, jest szalenie egoistycznym postępkiem, bo ten biedny

maszynista kierujący pociągiem do końca życia będzie miał uraz.

W każdym razie moje życie nagle zaczęło imitować moją

SZTUKĘ

!!! Poważnie!!! Moja

fikcyjna opowieść zaczyna się zamieniać w prawdę - tylko nie z J.P. jako głównym bohaterem.

MNĄ

Jak tylko wsiadłam do limuzyny, wysłałam Michaelowi długą wiadomość z sidekicka Larsa,

mówiąc mu, jak bardzo go kocham i jak strasznie mi przykro, i ze względu na jego rodziców, i na
to, że okazałam się taka niedojrzała i skoncentrowana na sobie. I na ten seksowny taniec.

Naprawdę spodziewałam się, że kiedy dojadę do domu, dostanę bardzo długiego e - maila, że

on mnie też kocha i że przebacza mi za to, że w czasie imprezy zachowywałam się tak
idiotycznie.

Ale on nie odpisał.
Wcale.
W głowie mi się to nie mieści. Co ja mam

TERAZ

zrobić? Już mu wysłałam ciastko z

napisem: Przepraszam. Nie mam pojęcia, co jeszcze zrobić. Kupiłabym mu tę przejażdżkę pro-
mem kosmicznym, gdybym myślała, że to coś pomoże. Ale nie wydaje mi się.

Poza tym nie stać mnie na przejażdżkę promem kosmicznym. Nie mogę sobie nawet

pozwolić na

ZABAWKĘ

- model promu kosmicznego.

Jakby tego wszystkiego było mało, w głowie ciągle mi brzmią ostatnie słowa Michaela:

„Mia, ja nie chcę imprezowej dziewczyny. Ja chcę tylko...”

On chce tylko

CZEGO

Prawdopodobnie nigdy się nie dowiem. Ale nie mogę przestać się martwić, że czymkolwiek

jest to coś, czego chce Michael, ja tym nie jestem.

I w tej chwili trudno mi nawet mieć do niego pretensje.

Wtorek, 9 marca,

w limuzynie po drodze do szkoły

Kiedy Lilly wsiadła do limuzyny, powiedziała:
- O mój Boże, a

TOBIE

się stało?

A ja odpowiedziałam:
- Ale o co ci chodzi?
A ona na to:
- Wyglądasz beznadziejnie. Co jest, w ogóle w nocy nie spałaś czy co? Twoja babka cię

zabije, dziś wieczorem mamy próbę kostiumową.

Więc najwyraźniej jeszcze nie wie, że ja wiem o jej rodzicach. Możliwe nawet, że Michael

się pomylił i Lilly sama o nich też nie wie. Nie do końca.

Chyba że faktycznie jest tak dobrą aktorką, za jaką się uważa.
A to znaczy, że nie mogę jej powiedzieć, dlaczego wyglądam beznadziejnie. Lilly chybaby

mnie

ODRUCHOWO

zabiła za to, że wiem, że jej rodzice się rozchodzą, zanim

ONA

ogóle się o

tym dowiedziała. Poza tym Michael prosił, żebym to zachowała dla siebie.

Chyba mógłbym jej powiedzieć, że moim zdaniem Michael i ja rozstajemy się ze względu na

mój seksowny taniec z J.P.

Ale czy to nie za wiele spraw, z którymi musiałaby się w tej chwili uporać? No bo jeśli ona

WIE

swoich rodzicach? Czy to naprawdę fair z mojej strony, żebym oczekiwała, że upora się z

ich rozstaniem

ORAZ

moim? Jeśli w ogóle to jest właśnie to, co się w tej chwili dzieje między

mną a Michaelem?

Nie. To by było nie fair.
Więc zamiast powiedzieć jej prawdę, odezwałam się tylko:
- Nie wiem sama. Chyba się przeziębiłam.
- No to padaka - powiedziała Lilly. A potem opowiedziała mi, jak udało jej się poukładać

stronami i zszyć niemal dwadzieścia egzemplarzy magazynu. Zostało już tylko dziewięćset
osiemdziesiąt. Bo oczywiście Lilly uważa, że każda osoba ze szkoły kupi jeden egzemplarz.

Nie zawracałam sobie głowy spieraniem się z nią. Po pierwsze, w środku czułam kompletną

pustkę, jakby zupełnie mnie to wszystko nie obchodziło.

A po drugie, ona znów była dla mnie totalnie wredna, kiedy ją

JESZCZE

RAZ

poprosiłam, żeby

usunęła z magazynu Nigdy więcej kukurydzy! Powiedziała:

- Ciekawe, gdzie byśmy byli dzisiaj, gdyby Woodward i Bernstein poprosili „Post” o

wycofanie artykułu o Watergate? Ha? Gdzie byśmy teraz byli?

Ale opublikowanie afery Watergate jest czymś

ZUPEŁNIE

innym niż opublikowanie Nigdy

więcej kukurydzy! To pierwsze mogło obalić prezydenturę. To drugie urazi czyjeś uczucia.

Nieważne. Lilly powiedziała:

- Twój kawałek jest

OKŁADCE

. Dokładnie pod napisem „Różowy Odbycik Grubego

Louie”. „Opowiadanie napisane przez naszą własną księżniczkę z LiAE, Mię Thermopolis”. Nie
mogę go

USUNĄĆ

, nie przerabiając

OKŁADKI

. I spisu treści. Musiałabym na nowo zaprojektować

okładkę, a potem ją wydrukować, i skopiować tysiąc stron OD

NOWA

. N

ZROBIĘ

tego. Po prostu

NIE

Powiedziałam jej, że pomogę kopiować. Ale ona tylko pokręciła głową.
Nie mogę uwierzyć, że gotowa jest urazić uczucia przyjaciela, tylko dlatego że nie chce jej

się stać przy fotokopiarce przez chwilę dłużej. I to po tym wszystkim, co dla niej zrobiłam. Na
przykład chroniąc jej wrażliwą psychikę przed prawdą na temat jej rodziców, a także
prawdopodobnie na temat Michaela i mnie.

Och.

Wtorek, 9 marca, godzina wychowawcza

Nadal nie mieści mi się to w głowie. Bo przecież to zupełnie tak, jakby rozstawali się Wilma

i Fred Flinstonowie. Albo Homer i Marge Simpson. Albo Lana Weinberger i Josh Richter.

No cóż, chociaż nie byłam zrozpaczona, kiedy

ONI

się rozstali.

YŁABYM

ZROZPACZONA

GDYBYM

SIĘ

DOWIEDZIAŁA

ŻE

SIĘ

ROZSTAJĄ

Sarach Michelle Gellar i Freddie Prinze Junior
Kelly Ripa i Mark Consuelos
Jessica Simpson i Nick Lachey
Scooby Doo i Shaggy
Melissa Etheridge i Tammy Lynn Michaels
Bruce Springstin i Patti Scialfa
Russel i Kimora Lee Simmons
Ben Affleck i Matt Damon
Danny DeVito i Rhea Perlman
Will i Jada Pinkett Smith
Królowa Elżbieta i książę Filip
Tom Hanks i Rita Wilson
Kevin Bacon i Kyra Sedgwick
Gwen Stefani i Gavin Rossdale
Ellen DeGeneres i Portia de Rossi
Hermiona i Ron
Jay - z i Beyonce
Tea Leoni i David Duchovny
Sandy i Kirsten Cohen
Tina Hakim Baba i Boris Pelkowski
Moja mama i pan G.

W głowie mi się nie mieści, że Moscovitzowie się rozstają. Przecież to

PSYCHIATRZY

szkoły

JUNGOWSKIEJ

. Jeśli oni nie potrafią stworzyć udanego związku, to jaka nadzieja pozostaje

dla reszty z nas?

Papeteria Jej Wysokości

Księżniczki Amelii Mignonette
Grimaldi Thermopolis Renaldo

Szanowny Panie Doktorze Carlu Jung!
No cóż, już teraz rozumiem. Totalnie wszystko rozumiem.
Trochę mi to zajęto. Ale prawda wreszcie do mnie dotarła.
To zabawne, że przez cały ten czas uważałam, że transcendencja mnie uszczęśliwi. Że

poznając swoje prawdziwe ja, uzyskam na koniec to całkowite szczęście. O kurcze, ale mnie pan
nabrał. Musiał się pan zaśmiewać do rozpuku w niebie, czy gdzie tam pan teraz jest. Bo przez
cały czas pan wiedział, nie? Znał pan prawdę.

A prawda jest taka, że nie ma żadnego jungowskiego drzewa samorealizacji. Nie ma żadnego

przekraczania swojego ego. Państwo doktorostwo Moscovitz dowiedli tego właśnie swoim roz-
staniem.

Prawda jest taka, że jesteśmy wszyscy zupełnie sami.
A potem się umiera.
Niech się pan nie martwi, Już zrozumiałam.
Więcej listów już do pana nie napiszę. Żegnam na zawsze.

Pańska była przyjaciółka

Mia Thermopolis

Wtorek, 9 marca, ekonomia

Użyteczność marginesowa = dodatkowa satysfakcja albo ilość użyteczności uzyskana z

każdej dodatkowej jednostki konsumpcji. Użyteczność marginesowa zmniejsza się z każdym
dodatkowym zwiększeniem konsumpcji danego dobra.

Innymi słowy, im mniej czegoś masz, tym bardziej tego pragniesz.

Zjawisko, które znam aż za dobrze.

Wtorek, 9 marca, angielski

Mia, nic ci nie jest? Wyglądasz, jakbyś zaczynała na coś chorować.

Och, u mnie świetnie, Tina. Po prostu świetnie.

Och.

Okay, kłamię. Michaelowi jest przykro ze względu na ten seksowny taniec, który wykonałam

z J.P. Ale

JESZCZE

BARDZIEJ

jest mu przykro z powodu, który nie ma nic wspólnego ze mną. Jaki to

powód - nie mogę ci powiedzieć. Już mu przesłałam ciastko z napisem: Przepraszam. Nie wiem,
co jeszcze mam zrobić.

Mia, nic więcej nie powinnaś robić. Chłopcy różnią się od dziewczyn. Nie lubią rozmawiać o

swoich uczuciach. Prawdopodobnie najlepiej będzie zostawić go w spokoju. Jakikolwiek jest ten
powód, Michael znów będzie sobą, kiedy się z tym upora. Jak Boris i jego Bartók.

Naprawdę tak myślisz? Tak trudno jest po prostu siedzieć tu i nic nie robić! I kto

NIE

LUBI

mówić o swoich uczuciach????

Ja wiem. Ale chłopcy tacy właśnie są. Trochę jak wybryk natury.

O czym rozmawiacie?

O niczym.

O niczym
Och, jasne. Znów o niczym. Nieważne. Słuchajcie. Lunch. Pomożecie mi składać?

Jasne.

'.!!! J.P.

ZOBACZY

OPOWIADANIE

NIM

!!!! On z nami teraz siedzi przy lunchu!

Taa, a tak w ogóle to o co ci chodzi? Czy to już ci zostanie na zawsze, czy tylko dopóki nie

wystawimy tego musicalu?

Moim zdaniem chodzi o to, że ktoś tu leci na Mię.

CO????
Tak uważasz?
To

NIEPRAWDA

!!!!

Nie wiem sama, Mia. Jest ta sprawa z seksownym tańcem. I ja widzę, że on się na ciebie

bardzo często gapi, kiedy nie patrzysz.

Hm, a skąd wiesz, że nie gapi się NA

MNIE

, Tina?

Och... No cóż, to

MOŻLIWE

, że on gapi się na ciebie, Lilly. Ale naprawdę uważam, że...

A czy ty

CHCESZ

, żeby on się na ciebie gapił, Lilly?

EGO

NIE

POWIEDZIAŁAM

. Pytałam tylko, skąd Tina ma taką pewność, że

NIE

CHODZI

mnie.

Przecież bardzo często siadamy razem. Możliwe, że to

MNIE

on leci, nie na Mię.

O mój Boże. Tobie się podoba J.P.
N

IEPRAWDA

!!!!!!!

Tak, prawda. Totalnie ci się podoba.
O

MÓJ

OŻE

BARDZIEJ

NIEDOJRZAŁE

MOGŁYBYŚCIE

JESZCZE

BYĆ

??? N

ZAMIERZAM

JUŻ

WIĘCEJ

BRAĆ

UDZIAŁU

TEJ

ROZMOWIE

O mój Boże. On jej się totalnie podoba.

Tak! Jasne, że tak?

To zadziwiające. J.P. nie wygląda na faceta w jej typie.

Bo jest przystojny, mówi po angielsku i pochodzi z zamożnej rodziny?

Racja. Ale on

JEST

kreatywny. I wysoki. I bardzo dobrze tańczy.

No to ja tego nie rozumiem. Jeśli on jej się podoba, dlaczego miałaby puszczać moje

opowiadanie, skoro to urazi jego uczucia?

Nie wiem. Kocham Lilly, ale nie mogę powiedzieć, żebym ją rozumiała.

Taa. Można to odnieść do

WSZYSTKICH

Moscovitzów.

Och, Mia. I co zrobisz w kwestii Michaela?

Ja? Nic. No bo co ja mogę zrobić?

Tak dobrze znosisz to obecne ochłodzenie waszych stosunków. To znaczy pomijając fakt,

że masz taką minę, jakbyś miała za moment zwymiotować.

Bo ja

WYMIOTUJĘ

, Tina. Tyle że wewnętrznie.

Wtorek, 9 marca, lunch

Dzisiaj przy lunchu J.P. odezwał się:
- Nic ci nie jest, Mia?
A ja na to:
- Nie. Dlaczego?
A on na to:
- Bo straciłaś kolory.
A ja na to:
- K

OLORY

? Ale o czym ty mówisz?

A on na to:
- Sam nie wiem. Po prostu nie wyglądasz dobrze
To mi nie brzmi jak słowa wypowiedziane przez kogoś, kto żywi do mnie skrywaną,

płomienną namiętność.

Więc Tina na pewno jest w błędzie. Jemu podoba się Lilly.
Byłoby fajnie, gdyby zaczęli się spotykać. Bo wtedy Lilly miałaby jakiś powód do radości,

kiedy już się dowie prawdy o rodzicach. I o Michaelu, i o mnie.

A poza tym wtedy Lilly miałaby mniej czasu, żeby próbować mnie psychoanalizować w

stołówce, tak jak to zaczęła robić przed chwilą:

Lilly: Co się dzieje, K.G.? Dlaczego nie skończyłaś swojego Diabelskiego Doga?
Ja: Bo nie mam ochoty na Diabelskiego Doga.
Lilly: A odkąd to ty nie miewasz ochoty na Diabelskiego Doga?
Ja: Od dzisiaj. Wystarczy?
Reszta stolika:
- Ooooooooooooooo!
Ja: Przepraszam. Nie chciałam być niemiła.
Lilly: Rozumiem. Wszyscy wiemy, że coś jest nie tak, Thermopolis. Zeznawaj.
Ja: W

SZYSTKO

JEST

PORZĄDKU

! J

ESTEM

TYLKO

ZMĘCZONA

OKAY

J.P.: Hej, czy ktoś chce obejrzeć moje odciski? Od tych nowych jazzowych butów?

Popatrzcie tylko.

Czy to tylko moja wyobraźnia, czy J.P. usiłował odwrócić uwagę Lilly, żeby przestała się

mnie czepiać?

Boże, on jest

TAKI

miły.

USZĘ

odebrać Lilly to opowiadanie. Tylko jak? J

????

Wtorek, 9 marca, RZ

No cóż. To nie wyszło mi najlepiej.
I okay, może powinnam była po prostu dać sobie spokój z tym tematem, czy on jej się

podoba.

Ale i tak nie musiała mówić pani Hill, że próbowałam sabotować jej magazyn, a potem

zabierać to wszystko i własnoręcznie zszywać w pokoju nauczycielskim.

W moich żyłach krąży krew wielu pokoleń silnych, niezależnych kobiet. Jak jedna z nich

poradziłaby sobie z tą sytuacją? To znaczy, poza uduszeniem Lilly.

Wtorek, 9 marca, klatka schodowa, trzecie piętro

Kenny wziął przepustkę do łazienki i parę minut później ja też wzięłam przepustkę do

łazienki, i oboje zerwaliśmy się z geografii i środowiska, i spotkaliśmy się z Tiną, która urwała
się z geometrii, i z Borisem, który zwiał z angielskiego, i z Ling Su, która uciekła z malarstwa, i
schowaliśmy się tutaj, żeby przećwiczyć choreografię, która nadal nam nie bardzo wychodzi.

Mam wyrzuty sumienia z powodu tej ucieczki i rozumiem, że wykształcenie to rzecz ważna.
Ale tak samo ważne jest niezrobienie z siebie idioty na oczach Bono.

Wtorek, 9 marca, Wielka Sala Balowa, hotel Plaza

Kiedy dziś po południu weszliśmy do sali balowej, stroiła tam instrumenty cała orkiestra

symfoniczna.

A poza tym dokoła biegali wszyscy ci dźwiękowej i oświetleniowcy, którzy wrzeszczeli:

- Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu. Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu.
I była też scena.
Tak. Prawdziwa scena.
Zupełnie jakby ekipa programu Odmienimy twój dom pojawiła się tu w nocy i skonstruowała

tę wielką scenę, z kompletem ruchomych dekoracji, włącznie z murami zamkowymi, plażą,
sklepikami wioskowymi i kuźnią kowalczyka.

To było niewiarygodne.
Tak jak podły humor Grandmčre, kiedy weszliśmy.
- Spóźniłaś się! - wrzasnęła się na mnie.
- Och, taa, przepraszam, Grandmčre - powiedziałam. - Na Piątej Alei był wypadek z

udziałem powozu zaprzężonego w konia.

- Karygodny brak profesjonalizmu! - darła się Grandmčre, która najwyraźniej zdecydowała

się zignorować moje tłumaczenie. - Gdyby to był prawdziwy broadwayowski show, wszyscy
byście wylecieli na bruk! W teatrze nie ma żadnych wymówek dla spóźnień!

- Hm - powiedział J.P. - Ten koń wpadł do dziury w asfalcie. Dziesięciu taksówkarzy go

wyciągało. Ale nic temu koniowi nie będzie.

Ta informacja sprawiła, że Grandmčre przeszła kompletną metamorfozę. Czy raczej sprawiła

OSOBA

, która jej przekazała tę informację.

- Och, John Paul - uśmiechnęła się. - Nie zauważyłam, że tu stoisz. Pozwól tu, mój drogi,

poznasz panią kostiumolog. Będziesz miał przymiarkę swojego stroju.

!!!!!
Jezu!!! Nieważne, kto się podoba J.P., ja czy Lilly. Przynajmniej wyraźnie widać, kto podoba

się G

RANDMČRE

Włożyliśmy wszyscy swoje kostiumy i zaczęliśmy próbę kostiumową. Żeby naszych głosów

nie zagłuszyły wszystkie te sekcje smyczków i rogów, i inne takie, musieliśmy sobie przyczepić
te małe mikrofony, zupełnie jakby to było jakieś profesjonalne przedstawienie. Czułam się
naprawdę dziwnie, śpiewając do mikrofonu -

PRAWDZIWEGO

, a nie zrobionego ze szczotki do

włosów, bo tak zazwyczaj sobie śpiewam. Nasze głosy naprawdę się

NIOSŁY

Jestem w pewnym sensie zadowolona, że ćwiczyłam z madame Puissant podnoszenie

fortepianu tyle razy. Bo przynajmniej trafiam te wszystkie wysokie nuty.

Ale ta nasza próba na klatce schodowej nie pomogła Kenny'emu opanować choreografii.

Nadal jest beznadziejny. Zupełnie jakby jego stopy nie miały połączenia z resztą nóg czy coś i nie
przyjmowały komend wydawanych przez mózg. Grandmčre kazała mu stawać za plecami chóru
w czasie numerów tanecznych.

A teraz wygłasza „uwagi dla aktorów”. To właśnie robi po każdej próbie. W czasie trwania

przedstawienia robi notatki i zamiast nas zatrzymać, żeby coś powiedzieć, odczytuje nam swoje
notatki po zakończeniu całości. W tej chwili instruuje Lilly, żeby nie podnosiła trenu sukni

OBIEMA

rękami, kiedy schodzi po stopniach zamku, witając Alboina. Dama, mówi Grandmčre,

unosi tren sukni

JEDNĄ

ręką.

- Ale ja nie jestem damą - mówi Lilly. - Jestem prostytutką, zapomniała księżna?
- Kochanka - poprawia Grandmčre - nie jest prostytutką, młoda damo. Czy Camilla Parker -

Bowles była prostytutką? A madame Chang Kaj - szek? Evita Peron? Nie. Niektóre z tych
najważniejszych kobiecych wzorców do naśladowania zaczęły karierę jako czyjeś kochanki. Ale
to nie znaczy, że się kiedykolwiek prostytuowały. I bardzo proszę się ze mną nie sprzeczać.
Będziesz używała tylko

JEDNEJ

DŁONI

, unosząc tren sukni.

A teraz przeszła do J.P. Oczywiście,

wszystko robi idealnie.

Chociaż ja naprawdę nie wiem, jak podlizywanie się dzieciakowi Johna Paula Reynoldsa -

Abernathy'ego Trzeciego ma go skłonić do odstąpienia od przetargu na sztuczną wyspę Genowię.

A z drugiej strony, ja już sobie darowałam próby domyślania się, co się kryje za

postępowaniem Grandmčre. Ta kobieta to zdecydowanie enigma owinięta tajemnicą. Dokładnie
wtedy, kiedy wydaje mi się, że już ją rozszyfrowałam, ona wychodzi z jakimś nowym
zwariowanym spiskiem.

Więc teraz powinnam chyba przyjąć wobec niego obojętną postawę. Grandmčre nigdy mi nie

zdradzi prawdziwych motywów kierujących jej postępowaniem - na przykład dlaczego tak się
upiera, żebym grała Rozagundę ja, a nie ktoś, kto naprawdę zrobiłby to dobrze. To znaczy Lilly.

I nigdy mi nie zdradzi, dlaczego niby to uprzedzająco miłe traktowanie J.P. miałoby jej

pomóc wygrać tę jej wyspę. Właśnie przed chwilą musieliśmy wysłuchać, jak mówiła:

- Naprawdę podobał mi się ten dyskretny ukłon, którym zakończyłeś ostatni numer, John

Paul. Ale czy mogłabym ci coś zasugerować? Moim zdaniem, byłoby uroczo, gdybyś po ukłonie
porwał Amelię w ramiona i ją pocałował, odchylając jej tułów do tyłu. - Piórko, kochanie, pokaż
mu, co miałam na myśli...

ARAZ

. C

?????

Wtorek, 9 marca, w limuzynie,

w drodze do domu z hotelu Plaza

MÓJ

OŻE

!!!!!!!!!!!!!! J.P.

MUSI

MNIE

POCAŁOWAĆ

!!!!!!!!!!

TEJ

SZTUCE

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ZNACZY

MUSICALU

!!!!!!!!!!!!!!!!!

W głowie mi się to nie mieści. Przecież tego pocałunku nawet nie ma w scenariuszu.

Grandmčre najwyraźniej dodała go, bo - sama nie wiem, po co. On tu niczego

NIE

WNOSI

. Jest

tylko głupim pocałunkiem na koniec między Rozagunda i Gustawem.

Wątpię, żeby to było w ogóle historycznie uzasadnione.
Ale z drugiej strony to, że wszyscy mieszkańcy miasteczka i król Włoch zbierają się razem

po tym, jak Rozagunda zabiła Alboina i śpiewają o tym, jacy są szczęśliwi, że on już nie żyje - to
też raczej mało historycznie uzasadnione.

Grandmčre

WIE

, że serce oddałam innemu mężczyźnie - nawet jeśli w obecnej chwili nie

układa się między nami najlepiej.

- Na miłość boską, Amelio - powiedziała, kiedy do niej podeszłam,

CICHO

, bo oczywiście nie

chciałam, żeby J.P. wiedział, że nie jestem w stu procentach

tym całowaniem. Nie chcę

zdradzać swojego chłopaka, całując innego faceta - a zwłaszcza faceta, który patrzył, jak
wykonuję seksowny taniec niecały tydzień temu - ale nie chciałam też ranić uczuć J.P. Więc
cicho zapytałam, czy postradała zmysły.

- Ludzie oczekują pocałunku między głównymi bohaterami na koniec musicalu - ucięła

Grandmčre. - Byłoby okrucieństwem ich rozczarować.

- Ale Grandmčre...
- I proszę cię, nie opowiadaj mi, że uważasz pocałunek z Johnem Paulem za taką wielką

zdradę twojego uczucia do Tamtego Chłopaka. - „Tamten chłopak” to określenie Grandmčre dla
Michaela. - To się nazywa

AKTORSTWO

, Amelio. Czy uważasz, że sir Lawrence Olivier miał

pretensje, kiedy jego żona, Vivien Leigh, musiała całować się z Clarkiem Gable w Przeminęło z
wiatrem? Z całą pewnością nie. On rozumiał,

Że to

GRA

AKTORSKA

- Ale...
- Och, Amelio, przestań! Ja nie mam na to czasu! Mam milion rzeczy do załatwienia przed

jutrzejszym przedstawieniem, trzeba wydrukować programy, spotkać się z ludźmi z cateringu. Ja
naprawdę nie mam czasu stać tu i sprzeczać się z tobą. Macie się pocałować i basta. Chyba że

chcesz, żebym zamieniła parę słów z pewną członkinią chóru...

Rzuciłam spanikowane spojrzenie w stronę Amber Cheeseman. Nie mam wyjścia, i

Grandmčre to wie.

Może dlatego miała na twarzy ten nieznaczny, zarozumiały uśmieszek, kiedy zamaszyście

odeszła obudzić seńora Eduarda i odesłać go do domu.

A jakby tego wszystkiego było mało, kiedy przed chwilą wyszłam przed hotel i ruszyłam w

stronę limuzyny, z cienia wyłonił się J.P i zawołał mnie po imieniu.

- Och - powiedziałam zaskoczona. On na mnie czekał? No cóż, najwyraźniej. Tylko... Po co?

- Co się stało? Trzeba cię podwieźć do domu? Możemy cię podrzucić, jeśli chcesz.

Ale J.P. powiedział tylko:
- Nie, nie potrzebuję podwiezienia. Chcę z tobą porozmawiać. W sprawie pocałunku.
!!!!!!!!!!!!!!
Okay. No więc wcale od

TEGO

nie zaczęłam świrować.

Ale nie mogłam tego okazywać ani nic, bo w limuzynie czekała na mnie Lilly, i ona totalnie

widziała nas stojących na tym czerwonym dywanie, i opuściła okno, i zawołała:

- Hej, chodźcie! Muszę jechać do domu i spinać magazyn!
Boże, ona czasami bywa denerwująca.
- Posłuchaj, Mia - powiedział J.P., kompletnie ignorując Lilly, na co sobie jak najbardziej

zasłużyła. - Wiem, że masz teraz kłopoty ze swoim chłopakiem i że one się zaczęły częściowo
przeze mnie... nie, nie próbuj zaprzeczać. Tina już mi powiedziała. Naprawdę się o ciebie
martwiłem, bo przez cały dzień byłaś taka przygnębiona, więc wydusiłem to z niej. Więc
posłuchaj. Nie musimy się całować. Kiedy będziemy tam na scenie w czasie przedstawienia, i tak
możemy właściwie robić to, co chcemy. Bo przecież twoja babka nie będzie mogła nas
powstrzymać. Więc chciałem ci tylko powiedzieć, że jeśli nie chcesz, to nie musimy. Ja się nie
obrażę ani nic. Totalnie cię rozumiem.

MÓJ

OŻE

Czy ktoś kiedyś na całym świecie powiedział komuś coś milszego?????
To było takie przemyślane i dojrzałe. W przeciwieństwie do tego, jak ja go potraktowałam!
I chyba dlatego to zrobiłam.
Wspięłam się na palce i pocałowałam Faceta, Który Nie Cierpi, kiedy Dodają Kukurydzy do

Chili, w policzek.

- Dziękuję ci, J.P. - powiedziałam. J.P. zrobił szalenie zaskoczoną minę.
- Za co? - spytał lekko łamiącym się głosem. - Ja tylko powiedziałem, że nie musisz mnie

całować, jeśli nie masz na to ochoty.

- Wiem. - Uścisnęłam mu rękę. - To dlatego cię pocałowałam.
I wskoczyłam do limuzyny.
Gdzie Lilly natychmiast zarzuciła mnie pytaniami:
Lilly: Co to miało być?
Ja: Powiedział, że nie muszę go całować.
Lilly: No to dlaczego go pocałowałaś?
Ja: Bo pomyślałam, że jest taki miły.
Lilly: O mój Boże. On ci się podoba.
Ja: Tylko jako przyjaciel.
Lilly: A odkąd to całujesz swoich przyjaciół płci męskiej? Borisa nigdy nie całowałaś.
Ja: Och. Czy ty słyszałaś kiedykolwiek, że on ma problem z nadmiernym wydzielaniem

śliny? Ja nie wiem, jak Tina to znosi.

Lilly: Co się między wami dzieje, Mia? Między tobą i J.E?

Ja: Nic. Mówiłam ci, że jesteśmy tylko przyjaciółmi.
I chociaż wiedziałam, że nie powinnam tego tematu poruszać, bo Lilly wkrótce usłyszy

fatalne nowiny na temat rozstania jej rodziców - jeśli w końcu ktoś się zdecyduje jej o tym
powiedzieć - ale totalnie go poruszyłam. Bo byłam już taka wściekła.

Ja: Ciekawszym pytaniem jest, co się dzieje między

TOBĄ

a J.P.?

Lilly: M

NĄ

? Ja go nie całowałam. Ani nie tańczyłam z nim seksownych tańców. Ja go tylko

lubię jak przyjaciela, tak jak ty

TWIERDZISZ

, że go lubisz.

Ja: No to dlaczego nie usunęłaś tego opowiadania, które o nim napisałam, ze swojego

magazynu? Przecież ty wiesz, że to zrani jego uczucia. Gdybyś naprawdę go lubiła jak przy-
jaciela, czemu miałabyś chcieć go zranić?

Lilly: Przecież to nie ja go zranię. To ty go zranisz. Ja tego opowiadania nie napisałam.
Boże. Czemu ona musi mi to wypominać?

Środa, 10 marca, północ, poddasze

Żadnych e - maili od Michaela.
I żadnych innych wiadomości.
Zdaję sobie sprawę, że on ma w tej chwili dużo na głowie i że w zasadzie nie może się

koncentrować na mnie i na

MOICH

potrzebach. Nie spodziewałam się, że wrócę do domu i znajdę

wielki bukiet róż z wetkniętą karteczką z napisem: Kocham cię.

Ale jakiś telefon z informacją, że nadal jeszcze ze sobą chodzimy, byłby mile widziany.
Taa. Ale nic takiego nie nastąpiło. Wróciłam o domu, gdzie wszyscy już spali. Znowu.
Rola aktorki oddanej swojej sztuce to nie przelewki. Teraz już wiem, jak musi się czuć Meryl

Streep, kiedy na czworakach wraca wieczorem do domu po próbach kolejnego nagradzanego
Oscarem filmu. Już nigdy nie będę myślała, że aktorstwo to łatwy chleb.

W każdym razie idę za radą Tiny i dam Michaelowi trochę przestrzeni. Tak jak ona daje ją

Borisowi, kiedy musi nauczyć się jakiegoś nowego Bartóka.

I nie mogę powiedzieć, żebym miała do Michaela pretensje o to, że do mnie nie dzwoni ani

nie e - mailuje. Bo najwyraźniej nie jestem najbardziej stabilną emocjonalnie osobą, jaką zna. Nie
wiem, o czym myślałam, usiłując dowodzić, że jestem dziewczyną imprezową, skoro to
oczywiste, że nią nie jestem. W gruncie rzeczy usiłowałam po prostu manipulować Michaelem, a
to nigdy nie jest dobry pomysł. Chyba że nie Grandmčre albo Laną, które są mistrzyniami sztuki
manipulacji - a zwłaszcza manipulacji w zakresie popytu i podaży.

Ale to nie znaczy, że postępują właściwie.
Poważnie. Nawet jeśli

UMIESZ

coś zrobić dobrze, to jeszcze nie znaczy, że

POWINNAŚ

to robić.

Weźmy na przykład moje opowiadanie. No bo, jasne, umiem pisać.
Ale czy to mi daje prawo, żeby pisać opowiadania o ludziach, którzy faktycznie żyją i którzy

mogliby to opowiadanie przeczytać, i mogłoby im się zrobić przykro?

Nie. To, że

MASZ

jakąś władzę, jeszcze nie znaczy, że powinnaś jej

UŻYWAĆ

. Albo, w każdym

razie,

NADUŻYWAĆ

Bo to właśnie robią Grandmčre i Lana w ramach tego całego ekonomicznego działania. Jeśli

człowiek ma już tyle szczęścia, że

POSIADA

jakiś talent - jak mój, do pisania - to jest jego

moralnym obowiązkiem wykorzystywać ten talent

DOBRYM

celu.

I teraz już rozumiem, dlaczego tak wyszło z Michaelem. No wiecie, kiedy tańczyłam ten

seksowny taniec. Bo usiłowałam manipulować ludźmi. I to się na mnie zemściło! Bo
manipulowanie jest niedobre. Jest złe.

Jestem złym człowiekiem nadużywającym wiedzy ekonomicznej. Jestem...
K

TOŚ

MNIE

PISZE

ICQ!!!!!!!!!!!!!!!

IECH

BĘDZIE

ICHAEL

IECH

BĘDZIE

ICHAEL

IECH

BĘDZIE

ICHAEL

IECH

...

Och. To Lilly.

OMYN

ULE

: Wiesz, naprawdę nie powinnaś była go całować, skoro nawet

nic do niego nie czujesz. A jeśli on nabierze fałszywych wyobrażeń? Już
z nim seksownie tańczyłaś, a teraz jeszcze zaczynasz go całować? Jak na

osobę tak. bardzo przejmującą się jego uczuciami, z całą pewnością
czegoś tu sobie nie przemyślałaś do końca.

OUIE

: Ach, tak? No cóż, jak na kogoś, kto go lubi wyłącznie jako

przyjaciela, zdecydowanie bardzo się przejmujesz tym, że mogłabym mu

się podobać.

OMYN

ULE

: Tylko dlatego że

MYŚLAŁAM

, że spotykasz się z moim bratem.

Ale najwyraźniej jeden facet ci nie wystarczy. Musisz mieć

WSZYSTKICH

GrLouie: Co??? Co ty wygadujesz? J.P. Mi się nie podoba .

OMYN

ULE

: Jasne, że nie. Założę się, że gdybym widziała w tej chwili

twój nos, latałyby ci skrzydełka.

OUIE

: OMB, ja

NIE

kłamię. Lilly, ja kocham twojego brata i

TYLKO

twojego brata. A ty to

WIESZ

. C

się z tobą

DZIEJE

OMYN

ULE

: (niedostępna)

O Boże. To dobrze, że rodzice nie powiedzieli jej jeszcze o swoim rozstaniu. Jeśli ona tak

reaguje, kiedy jeszcze o tym

NIE

WIE

, to nie chcę się nawet zastanawiać, jak zacznie się

zachowywać, kiedy się

DOWIE

Chyba że ona

WIE

, jak podejrzewa Michael, i tylko

UDAJE

, że nie wie. To by w znacznym

stopniu wyjaśniało jej obecne zachowanie.

Ale nieważne, przynajmniej wiem, co mam teraz robić. Moja misja jest, nareszcie, jasna.

Ogarnęło mnie uczucie spokoju.

A nie, zaraz, to tylko Gruby Louie zasnął mi na stopach.
Ale i tak jest nieźle. Bo mam plan.
Wiem jak powstrzymać J.P. przed przeczytaniem Nigdy więcej kukurydzy! Nie wiem, co

zrobię z całą resztą bałaganu w tym moim życiu.

Ale wiem, co mam zrobić z „Różowym Odbycikiem Grubego Louie”.
I prawdę mówiąc, moim zdaniem i Carl Jung, i Alfred Marshall przyjęliby ten plan z

aprobatą.

Papeteria Jej Wysokości

Księżniczki Amelii Mignonette
Grimaldi Thermopolis Renaldo

Szanowny Panie Doktorze Carlu Jung!
Cześć. Przepraszam za mój ostatni list. Mnie wtedy trochę... wie pan... odbito.
No cóż, o tym wszystko powinien pan wiedzieć. W końcu całą swoją karierę poświecił pan na

badania nad takimi psycholami jak ja.

W każdym razie chciałam tylko powiedzieć, żeby się pan nie martwił. Sprawy układają się

lepiej. Chyba wreszcie coś zrozumiałam. No wie pan, te całą kwestie transcendencji. To nie chodzi
o to, co się dzieje

WEWNĄTRZ

człowieka. To chodzi o to, że liczy

SIĘ

, CO

UZEWNĘTRZNIASZ.

Nie, nie, nie chodzi mi o rozbieranie się. Ale mam na myśli to, co się przekazuje dalej w

świat. Chodzi o to, żeby być miłym dla innych i mówić prawdę, a nie kłamać przez cały czas, i
wykorzystywać swoje zdolności do czynienia dobra, a nie zła. Na przykład jeśli twój chłopak robi
imprezę, powinnaś po prostu iść i postarać się dobrze bawić, a nie oszukiwać i manipulować, żeby
on sobie pomyślał, że jesteś imprezową dziewczyną.

A jeśli twoja przyjaciółka ma zamiar opublikować w magazynie opowiadanie, które

naprawdę mogłoby zranić czyjeś uczucia, to powinnaś ją powstrzymać.

Racja?
W każdym razie bardzo poważnie zamierzam przez resztę swojego życia Mówić Prawdę i

Robić Dobre Uczynki. Naprawdę tak zamierzam. Bo wiem już, że tylko w taki sposób zdołam
osiągnąć samorealizację i że ludzie tacy jak moja babka czy Lana, którzy uciekają się do kłamstw i
szantażu, i nadużywania praw podaży i popytu, nigdy nie osiągną duchowego oświecenia.

W każdym razie, skoro teraz przysięgłam już iść Drogą Prawdy i tak dalej, czy sądzi pan, że

jest jakaś szansa, że ta cześć mojej samorealizacji, która przyjdzie wskutek robienia wszystkich
tych dobrych uczynków, mogłaby oznaczać, że uda mi się uprosić mojego chłopaka, żeby mi
wybaczył, że byłam taką idiotką? Bo ja za nim naprawdę tęsknie.

Mam nadzieję, że nie proszę o zbyt wiele. Uczciwie nie chcę być samolubna. Tylko że wie

pan. Ja go kocham i tak dalej.

Pańska pełna nadziei przyjaciółka

Mia Thermopolis

Środa, 10 marca,

godzina wychowawcza

A więc Lilly najwyraźniej nie ma zamiaru się do mnie odzywać. Nie czekała na mnie dziś

rano pod swoim domem, żebym ją zabrała i podwiozła do szkoły. A kiedy podbiegłam i
nacisnęłam domofon ich mieszkania, nikt nie odpowiedział.

Ale wiem, że nie leży w domu chora, bo przed chwilą widziałam ją pod delikatesami Ho, jak

płaciła za swoją sojową latte.

A kiedy do niej pomachałam, odwróciła się tyłem.

Więc teraz

OBOJE

Moscovitzowie mnie ignorują.

To bardzo fajny początek mojego pierwszego dnia na Drodze Prawości.

Środa, 10 marca, WF

Okay, ja wiem, że urywanie się z WF - u nie jest może najbardziej bezpośrednią drogą do

przekroczenia własnego ego.

Ale ja to robię naprawdę w dobrej sprawie!
Nawet Lars tak uważa. Co jest dogodne, bo będę potrzebowała jego pomocy, żeby to

wszystko przenieść. Bo ja nie mam takiej siły w przedramionach, żeby dźwigać trzy tysiące
siedemset kartek papieru.

A przynajmniej nie naraz.

Środa, 10 marca, ekonomia

Okay, a więc pewnie czeka mnie jeszcze spory kawał do przejścia na tej Drodze Prawości.

No bo ja totalnie myślałam, że robię dobrze.

Z początku.
Totalnie pamiętałam kombinację zamka szyfrowego Lilly z czasów, kiedy dostała grypy i

musiałam przynieść jej książki.

A kiedy otworzyłam drzwi do jej szafki, stos kopii „Różowego Odbycika Grubego Louie”,

numer 1, rocznik I leżał tam sobie i czekał na sprzedaż w czasie dzisiejszego lunchu.

Tak łatwo było je zabrać.
No cóż, niezupełnie tak

ŁATWO

, bo swoją wagę miały. Ale Lars i ja podzieliliśmy stos

magazynów między sobą i zaczęłam się gorączkowo rozglądać, szukając jakiegoś miejsca, gdzie
moglibyśmy je ukryć - jakiegoś miejsca, gdzie Lilly nigdy by ich nie znalazła, bo to przecież
jasne, że będzie szukać jak wściekła - kiedy wpadły mi w oko drzwi do męskiej łazienki.

Rozumiecie? Przecież nie będzie ich tam szukać!
No wiec Lars i ja władowaliśmy się tam, z tym wielkim naręczem papieru, a ja ledwie

zdążyłam zarejestrować fakt, że w męskich łazienkach w LiAE nie ma luster nad umywalkami
ani drzwi w kabinach w toalecie (co jest moim zdaniem kompletnie seksistowskie, bo czy
chłopcy nie potrzebują prywatności albo czy nie chcą czasem sprawdzić, czy włosy im się dobrze
układają?), zanim zdałam sobie sprawę, że nie jesteśmy tam sami.

Bo przy jednej z umywalek stał John Paul Reynolds - Abernathy Czwarty i wycierał dłonie w

papierowy ręcznik!!!!!!

- Mia? - J.P spoglądał to na mnie, to na Larsa. - Och, cześć. Co jest grane?
Oboje z Larsem zamarliśmy bez ruchu.
- Hm, nic - odpowiedziałam.
Ale J.P. mi nie uwierzył. Najwyraźniej.
- Co to jest to wszystko? - zapytał, wskazując na wielkie naręcza papierów, pod którymi

oboje się uginaliśmy.

- Hm - powiedziałam, rozpaczliwie szukając jakiejś wymówki.
A potem przypomniałam sobie, że podobno mam kroczyć Drogą Prawdy i że przysięgłam na

pamięć doktora Carla Junga, że już nigdy nie skłamię.

No więc nie miałam wyboru i musiałam powiedzieć:
- No cóż, prawdę mówiąc, to są kopie mojego opowiadania dla „Różowego Odbycika

Grubego Louie”, które wykradłam z szafki Lilly i mam zamiar schować w męskiej łazience, bo
nie chcę, żeby ktokolwiek je przeczytał.

J.P. uniósł brwi.

- Dlaczego? Uważasz, że opowiadanie nie jest dobre?
N

APRAWDĘ

chciałam powiedzieć: tak.

Ale skoro przysięgłam mówić od tej pory wyłącznie prawdę, zmuszona byłam, powiedzieć:
- Niezupełnie. Prawdę mówiąc, napisałam to opowiadanie o, hm, o tobie. Ale to było kiedy

cię jeszcze nie znałam! I ono jest naprawdę głupie, i żenujące, i ja nie chcę, żebyś je przeczytał.

J.P. uniósł brwi

JESZCZE

WYŻEJ

Ale nie wyglądał, jakby się złościł. Wyglądał - w sumie, wyglądał, jakby mu to wszystko

pochlebiło.

- Napisałaś o mnie opowiadanie, hm? - Oparł się o jedną z umywalek. - Ale nie chcesz,

żebym je przeczytał. No cóż, rozumiem twój dylemat. Ale i tak nie wydaje mi się, żeby
ukrywanie ich, nawet w męskiej łazience, zdało egzamin. Ona na pewno poprosi kogoś, żeby tu
sprawdził, nie sądzisz? To jest pierwsze miejsce, w którym bym poszukał, na miejscu Lilly.

Rzecz w tym, że kiedy to powiedział, zrozumiałam, że ma rację. Schowanie tych kopii w

męskiej łazience nie powstrzyma Lilly przed znalezieniem ich.

- No to co ja mam z nimi zrobić? - zajęczałam. - To znaczy gdzie ja mam to schować, żeby

ona tego nie znalazła?

J.P. zastanawiał się nad tym przez moment. A potem wyprostował się i powiedział:
- Idźcie za mną.
I wyminął nas, wychodząc z łazienki na korytarz.
Popatrzyłam na Larsa. Wzruszył ramionami. A potem poszliśmy za J.P. do holu, gdzie

zobaczyliśmy, że wskazuje nam ręką...

...jeden z pojemników do segregacji odpadów. Jeden z tych zamówionych przeze mnie, na

którym widniał napis: P

APIER

PUSZKI

BALETKI

Skuliłam ramiona z rozczarowaniem.
- Ona tu totalnie zajrzy - jęknęłam. - Tu jest nawet napisane

PAPIER

- Nie - powiedział J.P. - jeśli włożymy je do zgniatacza.
I zużyty papierowy ręcznik, którym wytarł sobie ręce, wrzucił do części pojemnika na

puszki...

...w którym zgniatacz natychmiast obudził się do życia i zaczął swoje zgniatanie,

rozdzierając papierowy ręcznik na strzępki.

- Voilŕ - powiedział J.P. - Twój problem został rozwiązany, raz na zawsze.
Ale kiedy wreszcie wewnętrzne urządzenie do zgniatania puszek ucichło, spojrzałam na stos

magazynów trzymany na rękach.

I wiedziałam, że nie będę mogła tego zrobić. Po prostu nie mogłam. Niezależnie od tego, jak

strasznie nie podobała mi się ta okładka i kryjące się pod nią opowiadanie mojego autorstwa,
wiedziałam, że nie mogę zniszczyć czegoś, nad czym Lilly tak ciężko pracowała.

- Księżniczko? - Lars przestąpił z nogi na nogę pod ciężarem stosu magazynów i wskazał w

stronę korytarzowego zegara. - Zaraz będzie dzwonek.

- Ja... - Spojrzałam znad połyskujących różowo okładek magazynu na J.P. i znów opuściłam

oczy. - Ja nie mogę tego zrobić, J.P. Przepraszam, po prostu nie mogę. Byłoby jej tak przykro... A
ona w tej chwili przechodzi naprawdę trudny okres. Nawet jeśli sama jeszcze o tym nie wie.

J.P. pokiwał głową.
- Hej - powiedział. - Ja rozumiem.
- Nie - sprzeciwiłam się. - Chyba nie rozumiesz. Moje opowiadanie o tobie jest naprawdę

bardzo głupie. To znaczy

NAPRAWDĘ

głupie. I wszyscy je przeczytają. I dowiedzą się, że to o

tobie. Co przyznaję, robi

MNIE

idiotkę, nie z ciebie durnia. Ale ludzie mogą... no... wiesz...

Śmiać się. Kiedy przeczytają. A ja naprawdę nie chcę urazić twoich uczuć, tak samo jak nie chcę

urazić uczuć Lilly.

- O mnie tak bardzo bym się nie martwił - powiedział J.P. - Jestem samotnikiem, pamiętasz?

Nie obchodzi mnie, co o mnie myślą ludzie. Poza nielicznymi wyjątkami.

- No to... - Skinęłam w stronę trzymanego naręcza papierów. - Jeśli je odłożę, skąd je

wzięłam, a Lilly zacznie je sprzedawać podczas lunchu, nie przejmiesz się?

- Ani trochę - powiedział J.P.
I nawet pomógł Larsowi i mnie wepchnąć je z powrotem do szafki Lilly.
A potem zadzwonił dzwonek i wszyscy zaczęli wylewać się na korytarz i musieliśmy

powiedzieć sobie do widzenia, żeby się nie spóźnić na następną lekcję.

A najsmutniejsze jest to, że Lilly nigdy się nawet nie dowie, jak bardzo J.P. dla jej dobra się

poświęcił. On ją

TOTALNIE

lubi. To takie

OCZYWISTE

Środa, 10 marca, angielski

Hej, denerwujesz się dzisiejszym wieczorem? Naszym wielkim debiutem? Ja tam się

denerwuję!

Mówiąc prawdę, nie miałam okazji nawet się nad tym zastanowić.
Serio? O mój Boże - Michael nadal się do ciebie nie odezwał?
Nie.
Pewnie ma zamiar cię zaskoczyć wielkim bukietem róż po dzisiejszym przedstawieniu!
Szkoda, że nie mieszkam w Tinalandii.

Środa, 10 marca, lunch

Weszłam do stołówki i ona tam była. W kiosku, który sobie urządziła, pod tymi wszystkimi

szyldami, które reklamowały dzisiejszą sprzedaż pierwszego numeru nowego szkolnego
magazynu literackiego.

Wiedziałam, że muszę się zachować. Ze względu na trudną sytuację domową Lilly. Albo na

to, że sytuacja stanie się niedługo trudna, nawet jeśli Lilly tego jeszcze w tej chwili nie wie.

Więc podeszłam do niej i się odezwałam:
- Proszę jeden egzemplarz.
A Lilly odparła bardzo urzędowym tonem:
- Będzie się należało pięć dolarów.
Totalnie nie mogłam uwierzyć własnym uszom.
- P

IĘĆ

DOLARÓW

??? Ż

ARTUJESZ

SOBIE

???? Na co Lilly powiedziała:

- No cóż, wydawanie magazynu nie jest rzeczą tanią. To ty ciągle nudziłaś, że musimy

odrobić te pieniądze, które przepuściliśmy na pojemniki na odpady.

Wyłuskałam z kieszeni pięć dolarów. Ale miałam wątpliwości, czy pismo jest tego warte.
Nie było. Poza moim opowiadaniem i traktatem Kenny'ego o brązowych karłach było tam

parę mang, jeden z wierszy J.P. i... wszystkie pięć opowiadań, które Lilly napisała na konkurs
magazynu „Sixteen”. Wydrukowała

PIĘĆ

własnych opowiadań w swoim magazynie!

Nie wierzyłam własnym oczom. Dobra, wiem, że Lilly ma o sobie całkiem niezłe

mniemanie, ale...

Dokładnie wtedy weszła dyrektor Gupta. Ona

NIGDY

nie wchodzi do stołówki. Plotka głosi,

że kiedyś wdepnęła w resztki lasagne i tak ją to zbrzydziło, że nigdy więcej już nie postawiła
stopy w stołówce.

Ale dzisiaj weszła do stołówki i nie zwracając uwagi na żadne potrawy, w jakie mogłaby

wdepnąć, podeszła prosto do kiosku Lilly!

- Oho - powiedziała do mnie Ling Su. - Wygląda na to, że ktoś podpadł.

- Może Gupcie nie podoba się ilustracja na okładce - zasugerował Boris.
- Och. Myślę, że prędzej nie odpowiada jej to opowiadanie autorstwa Lilly - powiedziała

Tina, podnosząc swój egzemplarz. - Czy wy to

CZYTALIŚCIE

? T

jest totalnie nie dla ludzi poniżej

osiemnastego roku życia!

W zasadzie nie przeczytałam żadnego z tych opowiadań Lilly. Ona mi tylko o nich

opowiadała. Ale nawet pobieżny rzut okiem na treść pokazał mi, że...

Och, taa. Lilly podpadła, i to bardzo.
Wszystkie egzemplarze „Różowego Odbycika Grubego Louie” zostały skonfiskowane przez

trenera Wheetona, który przyniósł sobie w tym celu wielki czarny plastikowy worek na śmieci...

- To jest odebranie nam prawa wolności wypowiedzi! - wołała Lilly, kiedy dyrektor Gupta

wyprowadzała ją ze stołówki. - Ludzie, nie siedźcie tak! Wstańcie i protestujcie! Nie pozwólcie
się stłamsić!

Ale wszyscy siedzieli tylko na swoich miejscach i żuli. Uczniowie LiAE są totalnie

przyzwyczajeni do tłamszenia.

Trener Wheeton, zauważywszy egzemplarz magazynu Lilly w moich rękach, podszedł do

mnie i powiedział:

- Przepraszam, Mia. Zadbamy, żebyś odzyskała pieniądze.
Wrzuciłam go do worka.
Bo co innego miałam zrobić?
J.P. i ja popatrzyliśmy na siebie.
Nie jestem pewna, czy mi się to nie przywidziało, ale wydawało mi się, że on się

ŚMIAŁ

Cieszę się, że

KTOŚ

umie znaleźć w tym wszystkim coś zabawnego.

A wtedy Tina wzięła mnie na bok.
- Słuchaj, Mia - powiedziała cicho. - Nie chciałam nic mówić przy reszcie, ale chyba coś

właśnie zrozumiałam. Kiedyś czytałam taki romans, gdzie bohaterka i jej zła siostra bliźniaczka,
obie naraz zakochały się w tym samym facecie, bohaterze książki. I ta zła bliźniaczka robiła
różne rzeczy, żeby ta bohaterka źle wypadła w jego oczach. To znaczy w oczach bohatera.

- Taa?
Ale co to miało wspólnego ze mną, zastanawiałam się. Ja nie mam siostry bliźniaczki.
- Widzisz, pamiętasz, jak prosiłaś Lilly, żeby usunęła Nigdy więcej kukurydzy!, a ona nie

chciała się na to zgodzić, chociaż wiedziała, że to urazi uczucia J.P.

Do czego ona zmierzała?
- Taa?
- No cóż, a jeśli Lilly odmówiła wycofania twojego opowiadania, dlatego, że

CHCIAŁA

, by

J.P. je przeczytał? Bo wiedziała, że jeśli je przeczyta, to wścieknie się na ciebie i potem już cię
nie będzie lubił. A wtedy będzie mógł polubić

JĄ

zamiast ciebie.

Najpierw chciałam powiedzieć: „Nie, Lilly nigdy by mi czegoś takiego nie zrobiła”.
Ale wtedy przypomniałam sobie ostatnie słowa, które do mnie wypowiedziała w czasie jazdy

limuzyną do domu z Plaza:

„To nie ja go zranię. To ty go zranisz. To nie ja napisałam to opowiadanie”.
O mój Boże! Czy Tina mogła mieć rację? Czy Lilly lubi J.P., ale myśli, że on woli mnie?

Czy to dlatego była taka uparta i nie wycofała Nigdy więcej kukurydzy!?

Nie. To przecież niemożliwe. Bo Lilly

NIE

ZACHOWUJE

SIĘ

dziwnie i zaborczo w sprawach

chłopaków. Ona po prostu taka nie jest.

- Ja nie mówię, że ona to robiła

ŚWIADOMIE

- powiedziała Tina, kiedy o tym wspomniałam. -

Ona prawdopodobnie nawet sama przed sobą

NIE

PRZYZNAŁA

SIĘ

, że lubi J.P. Ale

PODŚWIADOMIE

może być powód, dla którego nie chciała wycofać twojego opowiadania.

- Nie - powiedziałam. - Daj spokój, Tina. To szaleństwo.
- Naprawdę? - spytała Tina. - Zastanów się nad tym, Mia. C

ZEGO

Lilly ostatnio nie przegrała,

konkurując z tobą? Najpierw przewodnicząca samorządu. Potem rola Rozagundy. A teraz to. Ja
tylko mówię, że to by wiele wyjaśniało.

No cóż, to by rzeczywiście wiele wyjaśniało. Gdyby było prawdą. Ale nie jest. J.P. wcale

mnie nie lubi w taki sposób, a Lilly wcale w taki sposób nie lubi

JEGO

A nawet gdyby tak było, to ona nigdy by mi czegoś takiego nie zrobiła. Bo to ona jest

siódmą w kolejności osobą na liście osób, które kocham najbardziej na całym świecie. I jestem
pewna, że na jej liście jestem trzecia. Albo może czwarta. To dlatego, że ona nie ma chłopaka,
młodszego rodzeństwa, macochy ani ojczyma, ani żadnych zwierząt.

Środa, 10 marca, RZ

Lilly wróciła. Wygląda naprawdę blado. Najwyraźniej, dyrektor Gupta zadzwoniła do jej

rodziców.

Którzy przyjechali do szkoły. Na spotkanie.
Nie wiem, o czym rozmawiali na tym spotkaniu. Ale najwyraźniej Lilly ma przedstawić

zawartość następnego numeru „Różowego Odbycika Grubego Louie” pani Martinez, zanim
pozwolą jej go sprzedawać. Bo Lilly wcale nie pokazała pani Martinez swoich opowiadań.

Ani mojego.
Ani nazwy magazynu. Którą zmieniono na Zyn.
Tak po prostu. Zyn.
Co brzmi, jak powiedziałam Lilly, chcąc być miła, całkiem chwytliwie.
Lilly nie odpowiedziała mi nic. Żadnego: „dzięki” ani „przepraszam”.
A ja nie mówię do niej nic w rodzaju: „Chcesz pogadać?” „Przepraszam”.
I żałuję, że nie mogę.
Ale po prostu boję się tego, co usłyszę w odpowiedzi.

Środa, 10 marca, klatka schodowa,

trzecie piętro

Dla mnie to chyba jakiś dzień bicia rekordów w łamaniu szkolnych zasad. Bo Kenny i ja

totalnie zerwaliśmy się z geografii i środowiska i jesteśmy tu teraz z Tiną, po raz ostatni ćwicząc
choreografię przed wieczornym przedstawieniem.

Kenny mówi, że tak się denerwuje, że chce mu się wymiotować. Tina też.
Ja? Mówiąc prawdę - a jest to teraz moją życiową misją, aby mówić

WYŁĄCZNIE

prawdę -

mogłabym zwymiotować własne jelita, tak jestem przerażona.

Bo dzisiaj wieczorem będę musiała zrobić coś, czego nie zrobiłam jeszcze nigdy w życiu. To

znaczy pocałować chłopaka.

To znaczy innego chłopaka niż Michael.
No cóż, okay, pomijając Josha Richtera, ale on się nie liczy, bo to było zanim Michael i ja

zaczęliśmy ze sobą chodzić.

Wychodzi na to, że dzisiaj wieczorem będę zdradzać swojego chłopaka.
I okay, ja wiem, że to nie jest prawdziwa zdrada, skoro to tylko sztuka - to znaczy musical - i

my tylko gramy role, i wcale się sobie nawzajem nie podobamy ani nic.

Ale mimo wszystko. Ja będę całowała

INNEGO

MĘŻCZYZNĘ

. Mężczyznę, przed którym

zaledwie w zeszłą sobotę wykonywałam seksowny taniec. Na oczach mojego chłopaka.

A nawet jeśli Michael się nie dowie o tym całowaniu,

BĘDĘ

WIEDZIAŁA

Co ja mogę na to poradzić? Jak mam nie czuć, że go w pewien sposób zdradzam?

Zwłaszcza jeśli skończy się na tym - i to jest to, czego boję się najbardziej - że mi się

SPODOBA

. T

znaczy całowanie J.P.

O Boże. W głowie mi się nie mieści, że to w ogóle

NAPISAŁAM

CZYWIŚCIE

, że mi się nie spodoba. Ja kocham tylko jednego chłopaka, Michaela. Nawet

jeśli on w obecnej chwili niekoniecznie to uczucie odwzajemnia. N

IGDY

by mi nie sprawiło

przyjemności całowanie się z kimś innym. N

IGDY

O Boże. D

LACZEGO

MNIE

NIE

DZWONI

?????

Środa, 10 marca, prapremiera spektaklu

Jeszcze nie zadzwonił.
A tu jest taka masa ludzi.
Mówię poważnie.
Nie mogę ich w sumie rozpoznać, bo Grandmčre nie pozwala nam wyglądać zza kurtyny.

Mówi:

- Jeśli wy możecie widzieć widownię, to widownia widzi was.
Twierdzi, że to nieprofesjonalne pokazywać się w kostiumie przed rozpoczęciem spektaklu.
Biorąc pod uwagę, że to amatorska produkcja, Grandmčre ma kompletnego bzika na punkcie

naszego profesjonalizmu.

Ale i tak widzę, że jest tam ze dwadzieścia pięć rzędów krzeseł, a w każdym jest ze

dwadzieścia pięć miejsc, i wszystkie są zajęte. A to by dało razem... pięć tysięcy widzów!

A nie, zaraz. Boris mówi, że to tylko sześćset dwadzieścia pięć osób.
Ale to i tak

MNÓSTWO

ludzi. I nie

WSZYSCY

z nich mogą być naszymi krewnymi, prawda?

Najwyraźniej tam gdzieś siedzą jacyś

SŁAWNI

LUDZIE

. Według Netszkapy, w której to sobie

sprawdziłam tuż przed wyjściem do Plazy, bilety na przyjęcie charytatywne Aide de Ferme
Grandmčre są wyprzedane - donacje dla genowiańskich hodowców oliwek płynęły szerokim
strumieniem przez cały tydzień od gwiazd filmu i muzyków rockowych. Najwyraźniej impreza
charytatywna Grandmčre - ze swoim muzycznym hołdem złożonym genowiańskiej historii - jest

NAJMODNIEJSZYM

miejscem, w jakim się można znaleźć dziś wieczorem.

Mogę się totalnie mylić, ale wydaje mi się, że widziałam Prince'a - to znaczy artystę, kiedyś

znanego jako Prince - który właśnie się domagał miejsca przy przejściu.

REPORTERZY

? Jest ich tu na pęczki, skuleni koło orkiestry, z kamerami gotowymi do akcji.

Już widzę jutrzejsze nagłówki wybite wielką czcionką na pierwszej stronie „Post”: K

SIĘŻNICZKA

GRA

KSIĘŻNICZKĘ

. Albo co gorsza: K

SIĘŻNICZKA

SIĘ

KŁANIA

Aż się wzdrygnęłam.
Jak znam życie, zrobią J.P. i mnie zdjęcie w czasie pocałunku i to zdjęcie wybiorą sobie na

stronę tytułową.

I Michael je zobaczy.
A wtedy

TOTALNIE

ze mną zerwie.

Okay, jestem taką płytką osobą, że zamartwiam się, że mój chłopak ze mną zerwie, kiedy on

obecnie przechodzi najboleśniejszy chyba kryzys osobisty swojego życia i najwyraźniej ma o
wiele poważniejsze zmartwienia niż przejmowanie się swoją głupią dziewczyną - licealistką.

I dlaczego ja się w ogóle tym martwię, kiedy powinnam się koncentrować na występie?

Przynajmniej według Grandmčre.

Wszyscy za kulisami są

NAPRAWDĘ

zdenerwowani. Amber Cheeseman stoi w kącie i robi

sobie jakąś rozgrzewkę hapkido, bo to uspokaja. Ling Su wykonuje ćwiczenia oddechowe,
których się nauczyła na jodze w Y. Kenny chodzi tam i z powrotem, mrucząc:

- Palce - pięta - obrót. Palce - pięta - obrót. Jazzowe ręce, jazzowe ręce, jazzowe ręce. Palce -

pięta - obrót.

Tina pomaga Borisowi powtórzyć rolę. Lilly siedzi cicho zupełnie sama i usiłuje nie zaplątać

się w długi biały tren swojego kostiumu.

Nawet Grandmčre znów złamała swoje zasady i pali papierosa, mimo że ostatni posiłek jadła

parę godzin temu.

Tylko seńor Eduardo jest spokojny. To dlatego że śpi na krześle w pierwszym rzędzie, a obok

niego drzemie jego równie wiekowa żona. To były jedyne dwie osoby, które rozpoznałam, zanim
Grandmčre przyłapała mnie na zerkaniu.

Dwie minuty do podniesienia kurtyny.
Grandmčre właśnie zwołała nas wszystkich do siebie. Gasi papierosa i mówi:
- No cóż, dzieci. Stało się. Nadeszła chwila prawdy. Wszystko, nad czym z takim trudem

pracowaliście przez ostatni tydzień, zmierzało właśnie do tej chwili. Czy odniesiecie sukces? Czy
będziecie się potykać i zrobicie z siebie głupków przed rodzicami i przyjaciółmi, nie
wspominając o sporej liczbie sławnych gości? Tylko wy o tym zadecydujecie. To zależy
wyłącznie od was. Ale zrobiłam dla was wszystko, co możliwe. Napisałam coś, co
prawdopodobnie jest najlepszym musicalem wszech czasów. Na materiał nie możecie zwalać
winy. Tylko na samych siebie, od tej chwili. A teraz, dalej, dzieci. Wasza kolej rozwinąć skrzydła,
tak jak ja kiedyś - i polecieć! A więc lećcie, dzieci! L

EĆCIE

A potem mówi do walkie - talkie, które ma przy sobie, a którego nikt z nas wcześniej nie

zauważył:

- Na litość boską, już siódma, grajcie wreszcie tę uwerturę.
I odzywa się muzyka...

Środa, 10 marca, prapremiera spektaklu

O mój Boże, oni szaleją z zachwytu! Poważnie! Jeszcze w życiu nie słyszałam, żeby

widownia tak głośno klaskała! Dostają

KOTA

! A my nawet jeszcze nie doszliśmy do finału!

Wszyscy radzą sobie tak

ŚWIETNIE

! Boris nie zapomniał tekstu - i odśpiewał swoją Piosenkę

watażki idealnie:

Będę zabijał i rabował
Robię to przecież co dzień
Żadnej roboty innej nie chcę
Ach jak ja lubie mordować

Chór:
Jedziemy lasem w noc czy w dzień
A na mój widok, w oczach kmieci
Pojawia się paniczny łęk
Ach, jak ja kocham takie życie!

A Kenny wcale nie pokręcił choreografii. No cóż, okay, trochę pokręcił, ale nie na tyle żeby

ktoś zauważył.

I można by było usłyszeć brzęczenie muchy, kiedy Lilly śpiewała swoją piosenkę!

Skąd miałam wiedzieć
Kiedy matka mu mnie sprzedawała
Że pewnego dnia nauczę się
Kochać go tak bardzo?

Choć on tylko gwałci i plądruje
Dla mnie zawsze było cudem
Że gdy skończy wojenne rzemiosło
Do mnie wraca po miłość i pociechę

Trzymała tę widownię w garści! Jej głos aż

DRŻAŁ

, pełen znaczeń, zupełnie jak uczyła ją

madame Puissant! I pamiętała, żeby tren unosić tylko jedną ręką, kiedy wchodziła na schody.

A J.P. praktycznie dostał owację na stojąco za piosenkę kowalczyka.

Jak ktoś taki jak ona
Pokochał takiego jak ja?
Choć mogła mieć każdego
Wzięła mnie na swojego?!

Jak ona mogła
Pokochać mnie?

A ta piosenka, którą śpiewam, zanim duszę Borisa, była taka

POTĘŻNA

!!! Normalnie

słyszałam, jak ludzie na widowni - ci, którzy nie są zaznajomieni z genowiańską historią - aż
sapnęli, kiedy śpiewałam: „Więc tym warkoczem/otoczę w krąg/gruby kark jego/niech sczeźnie
drań”. Poważnie.

Chociaż zmierzch kończy już dzionek
Co jutro przyniesie nie wie z nas nikt
Leżę tu na łożu nienawiści
I czekam na chwilę swego przeznaczenia...

Chór:
Ojcze, Genowio, razem będziem walczyć
Ojcze, Genowio, przyszłość powstaje dziś!

Przeżegnam się i polecę
Panu Śmierć ojca pomszczę, to przysięgłam
I tym warkoczem okręcę mu szyję
Poranek zoczy, że zło już nie żyje!
I wtedy, kiedy śpiewałam ten drugi refren: „Ojcze, Genowio, razem będziem walczyć/Ojcze,

Genowio, przyszłość powstaje dziś!”, jestem prawie pewna, że słyszałam, jak Grandmčre -
G

RANDMČRE

, uwierzycie? - cicho chlipnęła!

No cóż, okay, może to tylko lekki nieżyt nosa. Ale i tak.
Och, czas już na wielki finał! No tak. Pora na wielki pocałunek.
Naprawdę mam nadzieję, że Tina się myli i że J.P. wcale mnie w taki sposób nie lubi. Bo

nieważne, co się stanie, moje serce należy do Michaela, i tak już będzie zawsze. Nie, żeby
pocałowanie kogoś w czasie przedstawienia - to znaczy musicalu - było zdradą. Bo totalnie nie
jest. J.P i ja tylko...

A w ogóle

GDZIE

jest J.P? Powinniśmy trzymać się za ręce i wybiec razem na scenę, z

wyrazem radości na twarzach, a potem on ma mnie pocałować.

Ale jak ja mogę trzymać go za rękę i wbiec z nim na scenę, kiedy jego tu

NIE

????

To jakieś szaleństwo. Był tu po ostatnim numerze. Gdzie on się...
Och, wreszcie idzie.
Zaraz - to ktoś przebrany w kostium J.P. Ale to nie jest J.P.

Środa, 10 marca, wielkie przyjęcie

O mój Boże. W głowie mi się nie mieści, że TO się w ogóle dzieje.
Poważnie. To było jak sen. Bo kiedy wyciągnęłam rękę do J.P, żeby wybiec z nim na scenę,

zorientowałam się, że trzymam za rękę M

ICHAELA

- M

ICHAEL

? - nie powstrzymałam okrzyku. Chociaż nie wolno nam rozmawiać, bo nasze

mikrofony mogą to wyłapać. - A co ty tu...?

Ale Michael przyłożył palec do ust, pokazał na mój mikrofon, a potem złapał mnie za rękę i

zaciągnął na scenę...

Dokładnie tak, jak robił to J.P. w czasie prób.
A potem, kiedy wszyscy śpiewali: „Genowio! Genowio!”, Michael, przebrany w kostium

J.P., porwał mnie w ramiona, przechylił w tył i dał mi najdłuższy filmowy pocałunek w usta w
całym moim życiu.

Nikt nie zauważył, że to nie J.P., dopóki nie przyszła kolej na ukłony na proscenium, kiedy

wszyscy się chwytamy za ręce i kłaniamy widowni.

- Michael! - zawołałam znowu. - Co ty tu robisz?
W tym momencie nie musieliśmy już się przejmować mikrofonami, bo widzowie klaskali tak

głośno, że i tak nic by nie usłyszeli.

- Jak to co tu robię? - zapytał Michael z szerokim uśmiechem. - Czy ty naprawdę myślałaś,

że będę stał bezczynnie, kiedy ty się będziesz całowała z jakimś innym gościem?

I to wtedy minął nas J.P. i powiedział:
- Cześć, stary. Niezły numer.
I wyciągnął dłoń, którą Michael lekko przyklepał.
- Zaraz - powiedziałam. - Co tu się dzieje?
I to wtedy weszła między nas Lilly i objęła mnie ramieniem za szyję.
- Och, K.G. - powiedziała. - Wyluzuj.
I wtedy opowiedziała, jak ona i jej brat - przy pomocy J.P. - wymyślili ten plan, żeby

Michael i J.P. zamienili się w czasie finału, żeby to Michael, a nie J.P. mógł być tym, który mnie
pocałuje.

I dokładnie tak potem zrobili.
Ale jak im się udało zrobić to za moimi plecami, nigdy się nie dowiem. Nie no, serio.
- Czy to znaczy, że mi wybaczasz tamten seksowny taniec? - zapytałam Michaela, kiedy już

pozdejmowaliśmy brody i warkocze i zostaliśmy sami za kulisami. Wszyscy inni już zeszli na
widownię, gdzie gratulowały im rodziny - albo różne sławne osoby, o których poznaniu marzyli.

Ale na co mi sławni ludzie, skoro osoba, którą podziwiam najbardziej na świecie, stała

DOKŁADNIE

NAPRZECIWKO

MNIE

- Tak, wybaczam ci tamten seksowny taniec - powiedział Michael, mocno mnie obejmując. -

Jeśli ty mi wybaczysz, że ostatnio byłem takim nieobecnym chłopakiem.

- To nie twoja wina. Martwiłeś się rodzicami. Totalnie rozumiem.
Na co on odpowiedział po prostu:
- Dzięki.
I to mi kazało zrozumieć, właśnie tam i wtedy, że tworzenie dojrzałego związku nie ma nic

wspólnego z piciem piwa i seksownymi tańcami. Ma natomiast wiele wspólnego z możliwością
liczenia na to, że druga strona nie zerwie z tobą, tylko dlatego że pewnego wieczoru zatańczyłaś

z jakimś facetem na jakiejś imprezie, ani nie weźmie tego do siebie osobiście, jeśli nie możesz
dzwonić tak często, jakbyś chciał, bo jesteś zajęty radzeniem sobie z zaliczeniami i rodzinnym
kryzysem.

- Naprawdę mi przykro, Michael - powiedziałam - mam nadzieję, że między twoimi

rodzicami sprawy się jakoś ułożą. I, hm, tak serio... To, co się zdarzyło na twojej imprezie... To
piwo, ten beret, ten seksowny taniec... nic takiego się już więcej nie powtórzy.

- No cóż, ten seksowny taniec to mi się w sumie całkiem podobał - przyznał Michael.
Wybałuszyłam na niego oczy.
- N

APRAWDĘ

- Naprawdę. - Michael pochylił się, żeby mnie pocałować. - Jeżeli mi obiecasz, że

następnym razem zatańczysz go tylko dla mnie.

Obiecałam. No coś

TAKIEGO

A kiedy wreszcie Michael odsunął głowę, żeby zaczerpnąć powietrza, powiedział nieco

drżącym głosem:

- Mia, prawdę mówiąc, ja nie chcę imprezowej dziewczyny. Ja zawsze chciałem tylko ciebie.
Och. A więc to

zamierzał wtedy powiedzieć.

- A teraz może byśmy zdjęli te głupie kostiumy i dołączyli do zabawy? Co ty na to? - spytał

Michael.

A ja powiedziałam, że bardzo chętnie.

Środa, 10 marca, nadal wielkie przyjęcie

Teraz trwają mowy. Przemawiają twórcy Świata. I dopiero po jakiejś minucie

przypomniałam sobie, że przecież właśnie po to Grandmčre zorganizowała swoją imprezę. Nie
po to, żeby zebrać pieniądze dla genowiańskich hodowców oliwek ani nawet nie po to, żeby
wystawić sztukę. To znaczy musical.

Tylko żeby podlizać się ludziom, którzy będą decydować, kto dostanie którą wyspę. Jak tu

zdecydować, kto bardziej zasługuje na Irlandię: Bono czy Colin Farrell? Jak rozstrzygnąć, kto
powinien dostać Anglię - Elton John czy David Beckham?

Chyba ostatecznie sprawę rozstrzygnie to, kto zaoferuje więcej pieniędzy. Ale i tak cieszę

się, że nie muszę być osobą, która będzie musiała podjąć tę decyzję, gdyby, powiedzmy, oferty
okazały się równe.

Ale

WIEM

, że zdecydowano już, kto dostanie Genowię. To się stało dość oczywiste, kiedy

J.P., totalnie czerwony i onieśmielony, został zaciągnięty do miejsca, gdzie stałam w pobliżu
Grandmčre, przez wielkiego, łysiejącego, palącego cygaro faceta.

- Tu jest! - huknął wielki łysiejący facet - jak się szybko zorientowałam, John Paul Reynolds

- Abernathy Trzeci, czyli tata J.P. - Młoda dama, którą pragnąłem poznać, księżniczka Genowii,
osoba odpowiedzialna za to, że mój tu obecny chłopak wylazł ze swojej skorupy!!! Jak się masz,
kochana?

Byłam pewna, że tata J.P. ma na myśli Grandmčre. No, wiecie, bo to ona obsadziła J.P. w

swoim spektaklu, co, jak sądzę, można uznać za „wyciągnięcie go ze skorupy”.

Ale, ku swojemu zdziwieniu, zobaczyłam, że pan Reynolds - Abernathy Trzeci spogląda

MNIE

, a nie na Grandmčre.

Grandmčre miała taką minę, jakby poczuła jakiś niemiły zapach. Pewnie chodziło o to

cygaro.

Ale powiedziała tylko:
- John Paul. To jest moja wnuczka, jej wysokość księżniczka Amelia Mignonette Grimaldi

Thermopolis Renaldo (Grandmčre zawsze przestawia moje nazwiska. To sprawa między nią a

moją mamą).

- Miło mi pana poznać - powiedziałam, wyciągając rękę...
Która zupełnie zniknęła w wielkiej, mięsistej łapie Johna Paula Reynoldsa - Abernathy'ego

Trzeciego.

- No wspaniale - powiedział, pompując energicznie moją dłonią z góry na dół, a J.P. stał

obok ojca z rękoma wciśniętymi głęboko w kieszenie z taką miną, jakby chciał umrzeć. - No
wspaniale. Bardzo się cieszę, mogąc poznać dziewczynę, która - przepraszam, księżniczkę, która
- jest pierwszą osobą w tej snobistycznej szkółce, która zaprosiła mojego chłopca do stołu na
lunch!

A ja tam tylko stałam, spoglądając to na J.P., to na jego ojca. W pewien sposób nie mieściło

mi się to w głowie. Nikt w LiAE nie zaprosił nigdy J.P. do swojego stołu w czasie lunchu.

Z drugiej strony, on sam powiedział, że niechętnie się przyłącza do ludzi. I

NAPRAWDĘ

dziwnie zachowywał się w sprawie tej kukurydzy w chili. A jeśli się nie zna kryjącej się za tym
historii... cóż, można to uznać za dziwactwo. Przynajmniej dopóki się go lepiej nie pozna.

- Proszę tylko spojrzeć, ile to dla niego zmieniło! - ciągnął pan Reynolds - Abernathy Trzeci.

- Jeden mały lunch i chłopak dostaje główną rolę w szkolnym musicalu! I nawet ma teraz
przyjaciół! Przyjaciół studentów! Jak się nazywa tamten facet, J.P.? Ten, z którym wczoraj cały
wieczór przegadałeś przez telefon? Mike?

J.P. twardo wbijał wzrok w podłogę. Nie miałam mu tego za złe.
- Taa - powiedział. - Michael.
- Właśnie, Mike - ciągnął pan Reynolds - Abernathy Trzeci. - A tu mamy księżniczkę. -

Uszczypnął mnie w podbródek. - Dzieciak sam jadał lunch, odkąd zaczął się uczyć w tej szkole
dla zarozumialców. Miałem zamiar go przenieść, gdyby to dłużej potrwało. A teraz jada lunche z
księżniczką! Coś niebywałego. Clarisso, masz niezwykle udaną wnuczkę!

- Dziękuję ci, John Paul - powiedziała Grandmčre z wdziękiem. - A sama chciałabym

zaznaczyć, że masz uroczego syna. Jestem pewna, że daleko zajdzie w życiu.

- Cholerna racja, że zajdzie - powiedział pan Reynolds - Abernathy i teraz uszczypnął w

podbródek J.P. - Jada lunche z księżniczkami. No cóż, chciałem tyko podziękować. Aha, i
powiedzieć ci, że wycofałem się z przetargu na tę wyspę - jak ona się nazywa? A, racja!
Genowia! „Razem zwyciężymy!” Świetny tekst, tak przy okazji. W każdym razie, co to ja... Aha,
jest cała twoja, Clarisso, ze względu na to, jaką przysługę twoja mała wnuczka wyrządziła mnie i
temu mojemu dzieciakowi.

Grandmčre wybałuszyła oczy tak, że omal jej nie wyszły na szypułkach. Rommel też, tak

mocno go ścisnęła.

- John Paul, jesteś zupełnie pewien? - spytała Grandmčre.
- Stuprocentowo - odparł John Paul Reynolds - Abernathy Trzeci. - To pomyłka, że w ogóle

startowałem do tego przetargu. Nigdy nie zależało mi na Genowii, ale trzeba było tej dzisiejszej
sztuki, żebym zdał sobie z tego sprawę. To ta druga, ta gdzie mają wyścigi samochodowe...

- Monaco - podpowiedziała Grandmčre chłodno, wyglądając, jakby zwąchała coś jeszcze

obrzydliwszego niż dym z cygara. Ale ona tak

ZAWSZE

wygląda, kiedy ktoś wspomina

najbliższych sąsiadów Genowii.

- O, to to. - Tata J.P. miał minę pełną wdzięczności. - Muszę sobie zapamiętać. Kupuję ją dla

mamy J.P., wiesz, jako prezent na rocznicę ślubu. Ona uwielbia tę aktorkę, tę, która była tam
księżną, jak jej tam było?

- Grace Kelly - podpowiedziała Grandmčre jeszcze zimniejszym tonem.
- No właśnie. - Pan Reynolds - Abernathy Trzeci złapał syna za ramię. - Chodź, mały -

powiedział. - Podjemy sobie, zanim ci, ekhm, ludzie - gapił się prosto na Cher, która faktycznie

miała na sobie dość skąpy strój, ale niewątpliwie jest człowiekiem - wszystko nam pożrą.

Kiedy tylko znaleźli się poza zasięgiem słuchu, odwróciłam się do Grandmčre i

powiedziałam:

- Okay, przyznaj się. W

CALE

nie wystawiłaś tej sztuki, żeby zabawić masy, które przyszły,

żeby zebrać pieniądze na genowiańskich hodowców oliwek, ale żeby ojciec J.P. zaciągnął u
ciebie dług wdzięczności i zdecydował się odstąpić od przetargu na sztuczną wyspę Genowię,
tak?

- Może z początku - powiedziała Grandmčre. - Ale później, przyznaję, trochę mnie porwał

nurt wydarzeń. Wiesz, Amelio, jak się raz połknie bakcyla, to on już zostaje w organizmie. Nigdy
nie zobojętnieję całkowicie na urok sztuki dramatycznej. A zwłaszcza nie teraz, kiedy - spojrzała
w stronę tych wszystkich reporterów i krytyków teatralnych, którzy czekali, aż złoży swoje
oświadczenie - musical okazał się takim sukcesem.

- Nieważne - powiedziałam. - Odpowiedz mi jeszcze tylko na jedno pytanie. Dlaczego to

było dla ciebie takie ważne, żebyśmy się pocałowali z J.P. na koniec? I na odmianę powiedz mi
prawdę, a nie te bzdety o widowni, która domaga się pocałunku na zakończenie musicalu.

Grandmčre poprawiła Rommla w ramionach, żeby móc się przyjrzeć swojemu odbiciu w

wykładanej brylantami puderniczce, którą wyciągnęła z torebki.

- Och, na litość boską, Amelio - powiedziała, sprawdzając, czy makijaż jest nadal idealny. -

Masz prawie szesnaście lat i w całym twoim życiu całowałaś się tylko z jednym chłopakiem.

Odkaszlnęłam.
- Z dwoma, tak po prawdzie - powiedziałam. - Pamiętasz Josha...
- Pfuit! - powiedziała Grandmčre, zamykając z trzaskiem puderniczkę. - W każdym razie

jesteś o wiele za młoda, żeby poważnie traktować tamtego chłopaka. Księżniczka musi
pocałować wiele żab, zanim stwierdzi na pewno, że znalazła swojego księcia.

- I ty miałaś nadzieję, że John Paul Reynolds - Abernathy Czwarty okaże się moim

księciem... - powiedziałam. - Bo w przeciwieństwie do Michaela ma bogatego tatę... I ten tata
stawał przeciw tobie w przetargu o sztuczną wyspę Genowię.

- Taka myśl przemknęła mi przez głowę - powiedziała wymijająco Grandmčre. - Ale na co ty

narzekasz? Oto twoje pieniądze.

I jakby nigdy nic wręczyła mi czek na dokładnie pięć tysięcy siedemset dwadzieścia osiem

dolarów.

- Pieniądze, które rozwiążą twój niewielki finansowy problem - ciągnęła Grandmčre. - To

tylko mały procent tego, co udało nam się dzisiaj zebrać. Genowiańscy farmerzy nie zauważą, że
czegoś brakuje.

W głowie mi się zakręciło.
- Grandmčre! Mówisz poważnie?
Już nie muszę się martwić, że Amber Cheeseman wbije mi przegrodę nosową w płat czołowy

mózgu! To tak, jakby sen stał się rzeczywistością.

- Widzisz, Amelio! - Grandmčre bardzo była z siebie zadowolona. - Ty pomogłaś mnie, ja

pomogłam tobie. Tak się postępuje w rodzie Renaldich.

Co mnie w sumie rozśmieszyło.
- Ale ja ci załatwiłam twoją wyspę - powiedziałam, czując, że rośnie we mnie bąbelek

triumfu. Tak, triumfu. - To ja zaprosiłam J.P., żeby siadał z nami przy lunchu, i to dlatego jego
tata wycofał się z przetargu. Wcale nie musiałam się zniżać do skomplikowanych łgarstw ani do
szantaży czy duszenia warkoczem, co jest, jak rozumiem, drogą Renaldich. Ale jest jeszcze inna
droga, Grandmčre. Może będziesz miała ochotę kiedyś ją wypróbować. Nazywa się: „Bądź dla
ludzi miła”.

Grandmčre spojrzała na mnie i zamrugała zdumiona.
- A gdzie by była Rozagunda, gdyby była miła dla lorda Alboina? Uprzejmość - powiedziała

- do niczego cię w życiu nie doprowadzi, Amelio.

- Au contraire, Grandmčre - powiedziałam: - Uprzejmość załatwiła ci sztuczną wyspę

Genowię, a mnie pieniądze, których potrzebowałam...

I pozwoliła odzyskać chłopaka, dodałam w duchu.
Ale Grandmčre tylko przewróciła oczami i powiedziała:
- Czy moje włosy wyglądają jak trzeba? Idę teraz do fotografów.
- Wyglądasz świetnie - odparłam.
Bo co mi szkodzi zachować się miło?
Jak tylko Grandmčre pochłonął tłum reporterów, zbliżył się J.P., który przyniósł mi kieliszek

musującego cydru. Wzięłam go od niego z wdzięcznością i napiłam się. Od całego tego
śpiewania człowiekowi chce się pić.

- A więc - powiedział J.P. - To był mój tata.
- On cię chyba naprawdę kocha - powiedziałam dyplomatycznie. Bo nieuprzejmie byłoby

powiedzieć: Boże, miałeś rację! On jest żenujący! - Pomijając kwestię kukurydzy.

- Taa - powiedział J.P. - Chyba. Nieważne. Zła na mnie?
- Zła na ciebie? - zawołałam. - Dlaczego ty mnie zawsze pytasz, czy jestem na ciebie zła?

Jesteś chyba najfajniejszym facetem, jakiego znam!

- Poza Michaelem - przypomniał mi J.P, oglądając się na Michaela, który ucinał sobie

pogawędkę od serca z Bobem Dylanem... Niedaleko miejsca, w sumie, gdzie Colin Farrell
ignorował Lanę Weinberger i Trishę Hayes. Które zgodnie odymały usta z tego powodu.

- No cóż, oczywiście - powiedziałam do J.P. - Poważnie, to było

TAKIE

SŁODKIE

, to co dla

mnie zrobiłeś... I dla Michaela. Naprawdę nie wiem, jak mam ci dziękować. Nie wiem, czy
zdołam ci się kiedykolwiek odwdzięczyć.

- Och - uśmiechnął się J.P. - Jestem pewien, że coś wymyślisz.
- Ale mam jedno pytanie. - Wreszcie zebrałam się na odwagę, żeby zapytać go o coś, co nie

dawało mi spokoju już od jakiegoś czasu. - Jeśli tak strasznie nie lubisz kukurydzy, to po co w
ogóle

BIERZESZ

to chili w stołówce?

- No cóż, nie cierpię kukurydzy. Ale uwielbiam chili.
- Och. Okay. To do zobaczenia jutro - powiedziałam i lekko pomachałam mu ręką na

pożegnanie. Chociaż w ogóle tego nie rozumiałam.

Ale, wiecie, doszłam do wniosku, że i tak w sumie rozumiem mniej więcej z piętnaście

procent tego, co do mnie mówią ludzie. Na przykład to, co przed chwilą powiedziała do mnie
Amber Cheeseman przy barze z kawiorem:

- Wiesz, Mia, po tym wszystkim, co o tobie czytałam, myślałam, że się okażesz sztywna jak

kij. A z ciebie jest naprawdę imprezowa dziewczyna!

Tak więc chyba określenie „imprezowa dziewczyna” bywa przez ludzi różnie rozumiane.
A sekundę później jakoś tak chyłkiem podeszła do mnie Lilly. Gdybym nie znała prawdy -

no wiecie, o jej rodzicach - mogłabym powiedzieć:

- Hej, Lilly! A co ty wyrabiasz, podchodząc tak chyłkiem? To do ciebie nie pasuje.
Ale skoro wiedziałam, że musi się czuć przygnębiona - teraz widać już było wyraźnie, że wie

- powiedziałam tylko:

- Cześć.
- Cześć. - Lilly patrzyła przez salę na Borisa, który potrząsał dłonią Joshui Bella tak mocno,

że mógł ją za chwilę połamać. Za nim stały dwie osoby, które mogły być wyłącznie panią i
panem Pelkowskimi, oboje uśmiechali się promiennie do idola swojego syna, a

NIMI

moja

mama i pan Gianini oraz rodzice Lilly przysłuchiwali się uważnie czemuś, co im opowiadał
Leonard Nimoy. - Jak leci?

- W porządku - powiedziałam. - Rozmawiałaś z Benazir?
- Nie pokazała się - odparła Lilly. - Ale ucięłam sobie miłą pogawędkę z Colinem Farrellem.
Uniosłam brwi.
- Naprawdę?
- Taa. On się ze mną zgadza, że IRA należy rozbroić, ale ma dość radykalne poglądy na

temat tego, jak powinno się to zrobić. Ach, a potem pogadałam sobie jeszcze z Paris Hilton.

- A o czym rozmawiałaś z Paris Hilton?
- Głównie o procesie pokojowym na Bliskim Wschodzie. Chociaż powiedziała też, że mam

świetne buty - powiedziała Lilly.

I obie spojrzałyśmy na czarne kozaki Converse, na których narysowała mnóstwo srebrnych

gwiazd Dawida, żeby podkreślić swoje żydowskie pochodzenie, i które włożyła specjalnie na
dzisiejszą okazję.

- Są ładne - przyznałam. - Słuchaj, Lilly. Dzięki. Za to, że pomogłaś mi wyprostować sprawy

z Michaelem.

- Od czego ma się przyjaciół? - Lilly wzruszyła ramionami. - I nie martw się. Nie

powiedziałam Michaelowi, że pocałowałaś J.P.

- Ależ to nic nie znaczyło! - zawołałam.
- Nieważne - powiedziała Lilly.
- Nie znaczyło - upierałam się. I wtedy, bo wydało mi się, że to będzie właściwe, dodałam: -

Słuchaj. Naprawdę mi przykro ze względu na twoich rodziców.

- Wiem - powiedziała Lilly. - Powinnam była... Ja już od jakiegoś czasu wiedziałam, że coś

się między nimi nie układa. Morty, odkąd skończył szkołę podyplomową, coraz bardziej
odchodził od neopsychoanalitycznej szkoły psychiatrii. On i Ruth od lat się o to kłócili, ale do
kryzysu doszło po artykule w „Psychology Today”, w którym jungowskim psychiatrom oberwało
się za esencjalizm. Ruth uważa, że postawa Mortyego wobec neopsychoanalizy jest wyłącznie
efektem kryzysu wieku średniego i że Morty zaraz zacznie kupować sobie ferrari i jeździć na
urlopy do Hamptons. Ale Morty upiera się, że jest na krawędzi dokonania znaczącego przełomu.
Żadne z nich nie chce ustąpić. Więc Ruth poprosiła Morty'ego, żeby się wyprowadził, dopóki nie
uporządkuje swoich priorytetów. Albo nie wyda tej pracy.

- Och - powiedziałam. Bo nie miałam pojęcia, jak na to zareagować. Czy pary się faktycznie

rozpadają z takich powodów? Słyszałam już o ludziach, którzy się rozwiedli, bo jedna osoba
wiecznie gdzieś gubiła nakrętkę od pasty do zębów.

Ale żeby się rozstawać ze względu na różnice metodologiczne w pracy?
No, nieważne. Przynajmniej nigdy nie będę się musiała martwić, że to spotka Michaela i

mnie!

- Ale i tak nie powinnam była dusić tego wszystkiego w sobie - ciągnęła Lilly. - Powinnam

była ci powiedzieć. Przynajmniej łatwiej byłoby ci zrozumieć, dlaczego zachowywałam się
ostatnio jak taka idiotka.

- Ale przynajmniej - powiedziałam śmiertelnie poważnie - miałaś jakąś wymówkę. Że

świrowałaś i tak dalej. A jaką ja mam?

Lilly się roześmiała. O to mi chodziło.
- Przepraszam, że nie chciałam wycofać twojego opowiadania. Miałaś absolutną rację. To

było wredne wobec J.P. Nie wspominając, że obraźliwe w stosunku do twojego kota.

- Taa. - Obejrzałam się za siebie, gdzie J.P. stał niedaleko Doo Paka, który bez tchu

opowiadał o czymś Eltonowi Johnowi. - J.P. to naprawdę fajny facet. I wiesz co...? - No cóż,

czemu nie? Na razie uprzejmość jeszcze mnie nie zawiodła. - ...Wydaje mi się, że mu się
podobasz.

- Zamknij się - warknęła Lilly. Wcale nie takim apatycznym głosem, jakim odzywała się do

tej pory. - Ja już sobie dałam spokój z facetami. Nic nie wnoszą w moje życie, poza kłopotami i
bólem serca. Właśnie przed chwilą mówiłam Davidowi Mametowi...

- Zaraz - przerwałam. - Tu jest David Mamet?
- Taa - powiedziała Lilly. - Kupuje sobie sztuczną wyspę Massachusetts czy coś. A co?
- Lilly - odezwałam się z ożywieniem. - Podejdź do J.P. i powiedz mu, że chcesz go komuś

przedstawić. A potem zaprowadź go do Davida Mameta.

- Dlaczego?
- Nie pytaj. Po prostu to zrób. Przysięgam, że nigdy tego nie pożałujesz. Założę się, że zaraz

potem zaprosi cię na randkę.

- Naprawdę uważasz, że ja mu się podobam? - spytała Lilly, przyglądając się J.P. niepewnie.
- Zdecydowanie - odparłam.
- No to spróbuję - powiedziała Lilly z nagłą determinacją. - Od razu.
- Trzymam kciuki.
I poszła.
Ale nie udało mi się zobaczyć, jak zareagował J.P., bo w tej samej chwili Michael podszedł

do mnie i objął mnie w talii.

- Cześć. Jak Bob? - spytałam.
- Bob - powiedział Michael - to niesamowity luzak. A co u ciebie?
- A wiesz co? Świetnie.
I raz w życiu, dla odmiany, nie kłamałam.