plik

Bóg, Honor, Ojczyzna – Żołnierze Wyklęci

– kim byli, o co walczyli i przeciw komu walczyli, jaki zgotowano im los

W czasie II wojny światowej w Polsce funkcjonowało Polskie Państwo

Podziemne, fenomen w dziejach – nie tylko II Wojny Światowej. Podstawę

stanowiła Armia Krajowa i współpracujące z nią inne formacje wojskowe,

ale jednocześnie działały struktury cywilne, podziemny parlament – Rada

Jedności Narodowej, a zwłaszcza rozległa obejmująca cały kraj obszar

Rzeczypospolitej Delegatura Rządu na Kraj. To ona stworzyła zalążki

cywilnej administracji, sądy, tajne nauczanie, wydawała Biuletyn

Informacyjny, szykowano akty legislacyjne dla przyszłego Niepodległego

Państwa. Struktury cywilne i wojskowe podlegały Rządowi II

Rzeczypospolitej przebywającemu na emigracji w Londynie.

Rosja sowiecka pod pretekstem sprawy Katyńskiej zerwała stosunki

dyplomatyczne z Rządem II RP w Londynie w kwietniu 1943 r. Od tego

momentu rosyjscy bolszewicy, Stalin, zaczęli tworzyć z polskojęzycznej

agentury komunistycznej służby służące przyszłemu zniewoleniu Polski. Tę

agenturę tworzy związek Patriotów Polskich – z Wandą Wasilewską, i

innymi agentami komunistycznymi. Utworzono w kraju Polską Partie

Robotniczą i podporządkowaną jej Gwardię Ludową, późniejszą Armie

Ludową.

Wszystko to określić możemy mianem III Targowicy (II Targowica

funkcjonowała krótko w 1920 r. w Białymstoku, tworzyli ją Dzierżyński,

Marchlewski, Kon, Unszlicht powołując na zapleczu Armii Czerwonej –

pseudo Rząd – Polrewkom, który ledwo powstał to musiał uciekać i

zakończyć swój niechlubny żywot).

III Targowica trwała znacznie dłużej do 1989 r. do powstania III RP.

Na początku 1944 r. Armia Czerwona przekroczyła granicę II

Rzeczypospolitej. Polskie Państwo Podziemne realizując plan Burza

włączyło się do walki z Niemcami i ujawniło swoje władze cywilne. Za

frontem szły oddziały NKWD, sowieckiej wojskowej policji politycznej,

które aresztowały i wywoziły do łagrów żołnierzy i członków służb

cywilnych Polskiego Państwa Podziemnego. Rozpoczyna się „Walka o

wolność i niezawisłość Polski” z nową sowiecką okupacją prowadzona

zbrojnie w latach 1944 – 1956, nazywana też ,,Polskim Powstaniem

Antykomunistycznym.”

Razem z Armią Czerwoną szli komuniści polscy, III Targowica, którzy na

terenach na zachód od Bugu tworzyli agenturalną PRL. Polska znalazła się w

potrójnym zniewoleniu Związku Radzieckiego, partii komunistycznej i

ideologii komunistycznej. W momencie wkroczenia Armii Czerwonej

żołnierze i służby Cywilne Polskiego Państwa Podziemnego stawali się

Żołnierzami Wyklętymi.

Byli to de facto Żołnierze Niezłomni.

Jan Paweł II powiedział: „Trzeba wspomnieć wszystkich

zamordowanych rękami także polskich instytucji służb

Bezpieczeństwa pozostających na usługach systemu przeniesionego ze

wschodu, trzeba ich przynajmniej przypomnieć przed Bogiem i

Historią”.

W latach 1944 – 1956 komuniści z PPR i PZPR zamordowali blisko

20 000 patriotów polskich, a około 200 000 przeszło przez więzienia

polskie i łagry sowieckie.

To byli w ogromnej przewadze zwłaszcza wśród poległych i

zamordowanych Żołnierze Wyklęci. Do Żołnierzy Wyklętych zaliczamy

przede wszystkim tych, którzy z bronią w ręku w ramach Polskiego

Powstania Antykomunistycznego podjęli walkę o wolność i niezawisłość

Polski.

Do Żołnierzy Wyklętych należą również ci żołnierze i członkowie służb

cywilnych Polskiego Państwa Podziemnego, którzy nie przystąpili do II –

konspiracji, ale z racji uczestnictwa w okresie okupacji niemieckiej w jego

strukturach tracili życie, byli torturowani i więzieni. Przykładem tutaj może

być uczestnik akcji pod Arsenałem, żołnierz Bataliony Zośka kpt. Jan

Rodowicz – „Anoda”, zamordowany w śledztwie, czy rozstrzelany

cichociemny mjr Bolesław Butrym – „Żmudzin” i tysiące innych.

Poza walką zbrojną tysiące młodych Polaków podejmowało działalność

konspiracyjną przeciwstawiając się komunistycznej okupacji i

marksistowskiej ideologii. Byli oni skazywani na wieloletnie więzienia.

Najsłynniejsze z nich to obóz pracy Jaworzno. Stąd współcześnie

zorganizowani są w stowarzyszeniu Jaworzniacy. To też są Żołnierze

Wyklęci.

Walkę z sowieckim okupantem i ich agenturą PPR-owską a od 1948 r.

PZPR prowadziły do 19.01.1945 żołnierze AK, do momentu rozwiązania

rozkazem ostatniego komendanta AK – generała Okulickiego,

zamordowanego w więzieniu w Moskwie w wigilię 1945/1946, po

zdradzieckim aresztowaniu i słynnych procesie 16-stu.

Rząd w Londynie dokonywał kolejnych przekształceń w strukturach

kierowniczych walki w kraju, krótko działała organizacja – Niepodległość-

NIE. Przygotowana w ramach AK do kontynuacji walki, przekształcona w

maju 1945r w Delegaturę Sił Zbrojnych na Kraj działającą do 8 sierpnia

1945r.

Od września 1945 do listopada 1947r działała organizację cywilno-

wojskowa Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość -WIN. Komunistyczna

agentura likwidowała cztery kolejne Zarządy Zrzeszenia Wolność i

Niezawisłość 27.11.1947r został aresztowany Prezes IV Zarządu Zrzeszenia

WiN.

WIN założeniu był organizacją cywilną, w praktyce wojskową.

Struktury kierownicze prowadzonej walki wywodziły się z kadry wyższych

rangą oficerów AK. Z wielu względów, organizacyjnych – informacyjnych,

ale też ideowych działalność podziemia w terenie była różnorodna.

Wcielone do AK oddziały NSZ kontynuowały działalność jako Narodowe

Zjednoczenie Wojskowe – NOW, pod auspicjami Stronnictwa Narodowego.

Stanisław Sojczyński ,,Warszyc”, powołał Konspiracyjne Wojsko Polskie –

KWP działające w Łódzkim, Kieleckim, Częstochowskim, Śląskim, w

Poznańskim, działała Samodzielna Grupa Operacyjna – Warta. W terenie

walczący i ludność nadal uważali, że to AK lub NSZ.

Całkowicie w odcięciu od kraju działał ruch oporu na ziemiach utraconych.

Przykładowo Samoobrona Ziemi Grodzieńskiej pod dowództwem

Zygmunta Olechnowicza - ,,Olecha” trwała do 1949r, w mniejszym

wymiarze do 1956r.

„Żołnierze Wyklęci” – 12 spośród 20 000 zamordowanych

Mówiąc o Żołnierzach Wyklętych trzeba przywołać wielkość postaci,

bohaterstwo w walce i codziennym życiu konspiracyjnym, męczeństwo,

śmierci lub wieloletniego więzienia, poprzedzone okrutnym połączonym z

torturami śledztwem, ich służbie Bogu i Ojczyźnie w imię wierności i

honoru. Nie sposób przedstawić 20 000 biogramów poległych w walce,

zamordowanych skrytobójczo, zmarłych, zakatowanych w więzieniach i

najboleśniejsze - zamordowanych w wyniku wyroków PPR-owskich i PZPR-

owskich sądów. Trzeba zawsze podkreślać sprawczą rolę partii

komunistycznej ponieważ w całym okresie lat 1944-1989 była ona

narzędziem zniewolenia Polski, UB i sądownictwo działały z jej inspiracji. A

przecież pamiętać też trzeba o tych blisko 200 000 patriotach, którzy

przeszli przez więzienia i zsyłki.

Przytaczam 12 bardzo krótkich not biograficznych poza czterema

postaciami najwyższej rangi, kierownictwa Polskiego Państwa

Podziemnego, wymieniam ich chronologicznie według dat śmierci.

Zastępca Premiera na Kraj – Jan Stanisław Jankowski –

pseudonim ,,Doktor” jest najwyższym rangą przedstawicielem służb

cywilnych Polskiego Państwa Podziemnego więzionych i zamordowanych

przez Rosję Sowiecką. Działacz niepodległościowy w okresie zaborów Poseł

na Sejm i Minister w 20-leciu międzywojennym.

Po wybuchu wojny działał początkowo w instytucjach opieki społecznej.

Pod koniec 1942 r. został zastępcą Delegata Rządu RP na Kraj. Od kwietnia

1943 r. Delegat Rządu na Kraj, od 1944 r. był wicepremierem kierującym

Krajową Radą Ministrów. Po wkroczeniu sowietów w marcu 1945 r. został

zaproszony na rozmowy z generałem Sierowem, wraz z szesnastoma

innymi przedstawicielami władz Polskiego Państwa Podziemnego, w tym z

ostatnim komendantem AK Gen. Leopoldem Okulickim. Mimo danych

gwarancji wszyscy zaproszeni zostali aresztowani i przewiezieni do

Moskwy i tam bezprawnie sądzeni w tzw. procesie 16-stu. Wyrokiem Sądu

moskiewskiego skazany na 8 lat więzienia na dwa tygodnie przed

zakończeniem odbywania wyroku 13 marca 1953 r. zamordowany w

więzieniu we Włodzimierzu w ZSRR.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V klasy

Prezydent Polski Lech Wałęsa przyznał Zastępcy Premiera na Kraj –

Janowi Jankowskiemu w 1995r. Order Orła Białego.

Ostatni Komendant AK Gen. Leopold Okulicki – „Niedźwiadek”.

Od 1914 r. służy w Legionach Polskich. W listopadzie 1918 r. w Bochni

formułuje pluton z uczniów gimnazjum i bierze z nimi udział w walkach o

Lwów. We wrześniu 1939 r. uczestniczy w obronie Warszawy, jako szef

sztabu odcinka Warszawa Zachód, następnie jako dowódca liniowy. Należał

do zaprzysiężonej grupy tworzącej 27 września 1939 r. Służbę Zwycięstwu

Polsce – organizację stanowiącą zalążek Polskiego Państwa Podziemnego.

Wysłany do kierowania ZWZ w będącym pod okupacją sowiecką Lwowie

został przez sowietów aresztowany w styczniu 1941 r. i przewieziony do

więzienia NKWD w Moskwie na Łubiance. Zwolniony, w Armii Andersa

zostaje dowódcą 7 dywizji. Skierowany do Londynu, przechodzi kurs

spadochronowy cichociemnych i zostaje zrzucony do kraju 21/22 maja

1944 r. W Powstaniu Warszawskim po zranieniu gen. Pełczyńskiego pełni

funkcje Szefa Sztabu KG AK.

Nie idzie do niewoli w przebraniu cywilnym wychodzi z Warszawy

podejmując działalność konspiracyjną. Mianowany zostaje przez

Prezydenta RP Raczkiewicza Komendantem Głównym Armii Krajowej.

Rozkazem z 19 stycznia 1945 r. rozwiązuje Armię Krajową. Podstępnie

aresztowany razem z V-ce Premierem Jankowskim i innymi

przedstawicielami Polskiego Państwa Podziemnego. W procesie 16-stu w

czerwcu 1945 r. skazany na 10 lat więzienia. Zamordowany w wigilie

Bożego Narodzenia 1945r.

Odznaczony Krzyżem Złotym Virtuti Militari dwukrotnie.

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari

Krzyżem Niepodległości

Krzyżem Walecznych czterokrotnie,.

Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta (1937 r.).

Gwiazdą Wytrwałości.

Prezydent Polski Lech Wałęsa przyznał Gen. Leopoldowi Okulickiemu

w 1995r. Order Orła Białego.

Z-ca komendanta AK – Emil Fieldorf – „Nil”. Od 1912 r. czynny w

związku strzeleckim. Od sierpnia 1914 r. służył w Legionach. W wojnie

Polsko – Bolszewickiej dowódca kampanii ciężkich Karabinów

maszynowych.

W kampanii wrześniowej dowódca 51 pułku Strzelców Kresowych.

Przez Węgry przedostaje się do Francji a następnie do Anglii. Jest

pierwszym emisariuszem wysłanym do kraju. Przez Kapsztad, Kair, Belgrad,

Budapeszt i Kraków dotarł 6 września 1940 r. do Warszawy. W randze

pułkownika był kolejno inspektorem KG AK, komendantem obszaru II

Białystok, by jesienią 1942 r. zostać komendantem Kedywu KG AK pod

pseudonimem – „Nil”. Kierował całością akcji bieżącej AK to jest wielką

dywersją oddziałami partyzanckimi wykonywaniem wyroków na

zbrodniarzach niemieckich i zdrajcach. W skład Kedywu wchodziły między

innymi słynne harcerskie bataliony „Zośka” i „Parasol”. 1 lutego 1944 r.

został odwołany z funkcji komendanta Kedywu KG AK. Do lipca 1944 r. był

komendantem tworzonej wówczas organizacji NIE, 28 września mianowany

generałem brygady. Od października 1944 r. zastępca Gen. Okulickiego

Komendanta AK. Aresztowany przez sowietów (NKWD) 7 marca 1945 r. w

Milanówku, jako Walenty Granicki, handlarz tytoniu, nierozpoznany został

wywieziony do ZSRR osadzony w gułagu. W listopadzie 1947 r. wraca do

Polski. W lutym 1948 r. zarejestrował się jako oficer, w RKU (później WKR)

w Łodzi, gdzie mieszkał z rodziną po pobycie w sowieckich łagrach był

ciężko chory.

10 listopada 1950 r. aresztowany i przewieziony do Warszawy. 21

listopada 1950 r. ppłk Helena Walińska wydaje postanowienie o

tymczasowym aresztowaniu Emila Fieldorfa. Helena Walińska – Brus zona

prof. Brusa zmarła niedawno w Londynie bez odpowiedzialności za

popełnione liczne zbrodnie.

16 kwietnia 1952 r. po półtorarocznym okrutnym śledztwie skazany na

karę śmierci.

Oskarżał wiceprokurator Prokuratury Generalnej Beniamin Wajsblech.

Sadzili Maria Gurowska – przewodnicząca, ławnicy Michał Szymański i

Bolesław Malinowski.

Wyrok przez powieszenie wykonano 24 lutego 1953 r. o godz.

15:00 w Warszawie w więzieniu przy ul. Rakowieckiej.

Odznaczony:

Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V klasy (1923 r.),

Krzyżem Walecznych czterokrotnie,

Złotym Krzyżem Zasługi (1929 r.),

Krzyżem Niepodległości (1932 r.),

Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta (1937 r.).

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał mu pośmiertnie w 2006r.

Order Orła Białego.

Ostatni dowódca ogólnopolskich struktur niepodległościowych

Prezes IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość

ppłk Łukasz Ciepliński

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. w bitwie pod Bzurą wykazał się

męstwem w czasie obrony przeprawy pod Witkowicami, prowadząc

osobiście ostrzał atakujących czołgów niemieckich: ogniem na wprost

zniszczył 6 czołgów (w tym 2 wozy dowodzenia). Po kapitulacji przedostał

się na Węgry po przeszkoleniu w drodze powrotnej schwytany przez

Niemców zbiegł z więzienia. W kwietniu 1941 r. mianowany Inspektorem

Rejonowym ZWZ – Rzeszów , który pod Jego kierownictwem stał się jednym

z najlepszych w kraju. Sukcesem było wykradzenie w 1941 r. planów

napaści na Związek Radziecki później obserwacja i zebrane materiały na

temat V2. W 1944 r. w ramach akcji Burza dowodził działaniami grupy

operacyjnej 24DP AK podczas wyzwalania terenu inspektoratu spod

okupacji niemieckiej.

Po zajęciu Rzeszowa przez Armię Czerwoną płk Ciepliński pozostał w

konspiracji. Dowodził akcją rozbicia Więzienia na Zamku w Rzeszowie gdzie

przetrzymywano 270 żołnierzy AK, mimo dobrego przygotowania akcja nie

powiodła się. Po rozwiązaniu AK przeniósł się do Krakowa.

W Krakowie Ciepliński był angażowany do pracy w kolejnych poakowskich

organizacjach niepodległościowych. W styczniu 1945 r. został szefem sztabu

Okręgu Krakowskiego „Nie”, od maja 1945 r. był komendantem Podokręgu

DSZ Rzeszów i szefem sztabu Okręgu DSZ Kraków. Podczas Zielonych

Świątek 1945 r. został komendantem Okręgu DSZ Kraków. Po utworzeniu

WiN, we wrześniu 1945 r. został mianowany przez prezesa Obszaru

Południowego Antoniego Sanojcę prezesem Wydziału (Okręgu) WiN

Kraków. Stworzył wówczas strukturę organizacyjną obejmującą trzy sfery

działalności: informację (wywiad), propagandę i samoobronę realizowaną

przez Patrole „Straży”. Zasadą, którą starał się kierować w działalności

konspiracyjnej, zamykała się w stwierdzeniu: „bez walki i przemocy”. Po

objęciu przez Franciszka Nipokólczyckiego prezesury II ZG WiN, od grudnia

1945 r. do końca 1946 r. Ciepliński był prezesem Obszaru Południowego. W

ścisłej współpracy w prezesem ZG Ciepliński kierował pracami zrzeszenia

na Rzeszowszczyźnie, w Krakowskiem i na Górnym Śląsku, a podległa mu

sieć informacyjna „Stomil” – „Iskra” miała swoje komórki także w

Warszawie i na Pomorzu. Starał się o utrzymanie kontaktów z Kościołem

katolickim, dostarczał materiały informacyjne WiN prymasowi Augustowi

Hlondowi i abp. Adamowi Sapieże, we wrześniu lub październiku 1946 r.

spotkał się w Warszawie z prymasem. Na początku września 1946 r. do

Londynu wyjechali emisariusze WiN (Józef Maciołek „Kazimierz”, Stefan

Rostworowski „Ignacy”) z zadaniem zorganizowania delegatury

Zagranicznej WiN, krypt. „Dardanele”. Decyzję o ich wysłaniu podjął

Nipokólczycki, jednak w dużej części skład i wytyczne dla delegacji ustalił

Ciepliński. Od lata 1946 r. faktycznie zastępował prezesa II ZG WiN, który

musiał wyłączyć się z pracy organizacyjnej, ponieważ był poszukiwany

przez SB. Po aresztowaniu Niepokólczyckiego (22 października 1946 r.), w

porozumieniu z Cieplińskim p.o. prezesem ZG został Wincenty Kwieciński,

aresztowany 5 stycznia 1947.

Już 10 stycznia 1947 r. w trakcie konferencji zwołanej przez Cieplińskiego w

Krakowie postanowiono kontynuować działalność i prezesurę IV ZG WiN

powierzono Cieplińskiemu. Odtwarzając rozbitą aresztowaniami strukturę

Ciepliński obsadził ZG działaczami znanymi mu z okresu okupacji

niemieckiej, jak: Adam Lazarowicz – wiceprezes z zadaniem odbudowania

zarządów obszarów, Mieczysław Kawalec – szef Wydziału Informacji,

Ludwik Kubik – szef Wydziału Organizacyjnego, Józef Rzepka – szef komórki

politycznej, Franciszek Błażej – szef propagandy, Józef Maciołek – szef

Delegatury WiN za granicą. Ciepliński stworzył organizację kadrową,

przeprowadził weryfikację pracowników związanych z III ZG, z działalność

oparł na alternatywnej sieci łączności, uaktywnił wywiad polityczny i

wojskowy (skierowany na wojska sowieckie w Polsce), uruchomił nowe

szlaki przerzutowe na Zachód (w czerwcu 1947 r. do Polski przybył z

delegatury kurier Jerzy Woźniak „Jacek”, przekazując Cieplińskiemu nowe

szyfry i kalkę tajnopisu). W ocenie historyków prezesura Cieplińskiego była

najbardziej heroicznym okresem w historii WiN. Zaciekle tropiony, zdawał

sobie sprawę, że główne działania UB w drugiej połowie 1947 r. zmierzały

do rozpracowania ZG. Cieplińskiego aresztowano 27 listopada 1947 r. w

Zabrzu. Przesłuchiwano go w WUBP w Katowicach i w Krakowie. Następnie

wraz z innymi członkami ZG WiN był przetrzymywany w pawilonie X i XI

oddziału śledczego więzienia MBP na warszawskim Mokotowie. Przeszedł

okrutne śledztwo (prowadzone pod nadzorem sowieckim), w trakcie

którego poddano go m.in. działaniu środków psychotropowych. Z więzienia

przekazał żonie grypsy, które stanowiły testament Duchowy, zawierały

wskazówki, by syna wychowała na patriotę. Łukasz Ciepliński został

osądzony wraz z 10 osobami z IV ZG WiN w październiku 1950 r. wydano 7

wyroków śmierci zatwierdzonych przez Najwyższy Sąd Wojskowy w

grudniu oraz agenta NKWD – Prezydenta PRL Bolesława Bieruta.

1 marca 1951r. w piwnicach domku gospodarczego w więzieniu na

Mokotowie zamordowano, w 5 - 10 minutowych odstępach 7 - miu

członków IV Zarządu organizacji Wolność i Niezawisłość, ostatniego

ogólnopolskiego koordynatora po – AK - oskiego wojska prowadzącego

"Walkę o wolność i niezawisłość Polski z nową sowiecką okupacją".

Byli to:

ppłk. Łukasz Ciepliński, Prezes IV Zarządu WiN’

mjr. Adam Lazarowicz, "Klamra" - Z-ca Prezesa IV Zarządu WiN,

mjr. Mieczysław Kawalec "Żbik" członek. IV Zarządu WiN,

kpt. Józef Batory "Argus" członek. IV Zarządu WiN,

kpt. Franciszek Błażej "Roman" członek. IV Zarządu WiN,

por. Karol Chmiel "Zygmunt" członek. IV Zarządu WiN,

por. Józef Rzepka "Znicz" członek. IV Zarządu WiN.

W zbrodni zabójstwa IV Zarządu WiN bezpośrednio uczestniczyli

prokuratorzy: ppłk. Jerzy Tramer i mjr. Mieczysław Dytry, a wyrok

śmierci wydali płk. Aleksander Warecki (Warenhautp) -

przewodniczący, mjr. Zbigniew Turtak i mjr. Władysław Tryliński.

Skargę rewizyjną w N.S.W. utrzymującą wyrok w mocy rozpatrywali płk.

Wilhelm Świątkowski - przewodniczący, ppłk. Alfred Janowski, ppłk. Leo

Hochberg.

W wykonaniu wyroku uczestniczyli mjr. Arnold Rak - wiceprokurator N.P.W,

mjr. Alojzy Grabicki - naczelnik więzienia, kpt. Kazimierz Jezierski - lekarz,

st. sierż. Aleksander Drej - dow. plutonu egzekucyjnego.

Dopiero w niepodległej Polsce 17 IX 1992r. Sąd WOW wydał

postanowienie o uniewinnieniu skazanych wyrokiem W.S.R. z 14 X

1950r.

W wymiarze szerszym była to zbrodnia Polskiej Zjednoczonej Partii

Robotniczej, która działała jako agentura Związku Radzieckiego,

zainstalowana bagnetami Armii Czerwonej. Wyrok PZPR podtrzymywała do

końca istnienia PRL. Moralną odpowiedzialność za tą zbrodnię dziedziczy

Sojusz Lewicy Demokratycznej, pretendujący dziś do roli obrońcy

demokracji i prawa. Występujący z oskarżeniami w środkach masowego

przekazu, różnych komisjach i innych gremiach, konsekwentnie przeciwko

temu co ma rodowód Polski Niepodległej.

Dziś data tego męczeństwa, czczona jest jako święto państwowe

,,DZIEŃ NARODOWEJ PAMIĘCI ŻOŁNIERZY WYKLĘTYCH”.

Odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał w 2006r. Witoldowi

Pileckiemu-Order Orła Białego.

Ppłk Maciej Kalenkiewicz – „Kotwicz”, poległ 21 VII 1944r.

We wrześniu 1939 r. w Suwalskiej Brygadzie Kawalerii od 28 września

adiutant, a następnie Z-ca mjr Henryka Dobrzańskiego Hubala pseudonim

„Kotwicz”. W końcu listopada 1939 r. razem z majorem „Hubalem” przebywa

krótko Warszawie, na rozkaz dowódcy SZP przedostaje się przez Węgry do

Francji. W październiku 1940 r. zorganizował pierwszy polski kurs

spadochronowy w Anglii w ośrodku Ringway. Zrzucony do kraju 27/28

grudnia 1941 r. ranny w walce z Niemcami przedostaje się do Warszawy.

Awansowany w stopniu majora podjął służbę w AK. W 1944 r. major

Kalenkiewicz z gronem swoich żołnierzy jako inspektor KG AK został

skierowany do Okręgu Nowogródzkiego AK. Ciężko ranny stracił rękę w

walce z Niemcami. Uniknął aresztowania oficerów z gen. Krzyżanowskim.

Mianowany ppłk i komendantem Podokręgu Nowogródzkiego.

Toczy walkę z osaczającymi jego zgrupowanie oddziałami sowieckiego

NKWD. 21 sierpnia1944r w bitwie pod Surokontami ginie nie chcąc się

wycofać osłaniając ogniem swoich żołnierzy.

Odznaczony: Krzyżem Walecznych dwukrotnie, Krzyżem Virtuti

Militari V klasy dwukrotnie, krzyżem Armii Krajowej Pośmiertnie,

pośmiertnie Krzyżem Armii Krajowej, Gwiazdą Wytrwałości.

Ppor. Marian Bernacik – „Orlik”, poległ 24 czerwca 1946 roku

W wrześniu 1939 r. walczył z Niemcami i Sowietami w 2 Pułku Artylerii

Ciężkiej. Po dramatycznej obronie Włodzimierza Wołyńskiego dostał się do

niewoli sowieckiej. Uciekł z transportu do Kozielska zaraz potem wrócił do

Ryk. W ZWZ (późniejsze AK). Mianowany Szefem Kedywu podobwodu „A”

(Dęblin - Ryki) po licznych akcjach dywersyjno sabotażowych

zdemaskowany przez gestapo poszedł do lasu zakładając Oddział pp.

„Wilków” AK. Po wielu akcjach zbrojnych w 1944 r. na czele 300 osobowego

oddziału już po wkroczeniu w lipcu Armii Czerwonej podjął marsz na

pomoc „Powstaniu Warszawskiemu”, wobec oporu Armii Czerwonej Oddział

został rozwiązany.

Zaczęło wie wielkie polowanie UB i NKWD na niego i jego żołnierzy.

W marcu 1945 r. po wejściu sowieckich oddziałów frontowych z

Lubelszczyzny odtworzył Oddział. Wkrótce jego zgrupowanie partyzanckie

zyskało szeroki rozgłos szeregiem brawurowych akcji zbrojnych.

Najsłynniejsze Jego akcje to „Bitwa w latach Stockich”. Na zgrupowanie

Orlika uderzył batalion NKWD z trzema samochodami pancernymi wsparty

grupą ubeków i milicjantów. Rozbito pancerki, rozproszono sowieckie

tyraliery, na koniec w wąwozie doszło do niespodziewanego spotkania

plutonu por. Wiernego z dowództwem UB i NKWD, które momentalnie

ogniem broni maszynowej zostało wybite. Zabity został między innymi

bliski współpracownik Adama Humera naczelnik wydziału wojewódzkiego

urzędu bezpieczeństwa kpt. Henryk Dereniewicz oraz zastępca szefa

Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa por. Aleksander Ligęza. Inną udaną

akcją było rozbicie więzienia w Puławach i wyzwolenie więzionych tam

Akowców.

"Orlik" poległ 24 czerwca 1946 roku, w trakcie powrotu z odprawy

dowództwa Inspektoratu WiN. Poległ razem z nim n/n "Ogarek" żołnierz AK

i WiN. W pamięci swych żołnierzy i wszystkich, którzy go znali, "Orlik"

pozostał wzorem oficera i dowódcy. Zrównoważony, rozsądny i opanowany,

nie szafował ludzkim życiem, cieszył się ogromnym autorytetem i

szacunkiem. Wymagał wiele, nie tylko od swych podkomendnych, ale i od

siebie. Nigdy nie wypił więcej niż kieliszek alkoholu. Ostro tępił pijaństwo,

szerzące się wśród niektórych partyzantów. Nigdy nie działał pochopnie.

Każdą decyzję, zwłaszcza taką która mogła pociągnąć utratę czyjegoś życia,

rozważał starannie i wszechstronnie. Gdy ją podjął, twardo dążył do jej

realizacji. Rodziny nie założył, bo uważał, że nie czas ku temu.

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał mu w 2009r. pośmiertnie

Krzyż Wielki Odrodzenia Polski.

Danuta Siedzikówna ,,Inka”- rozstrzelana, z wyroku PPR -oskiego sądu 3
sierpnia 1946 r.
Sanitariuszka   V   Brygady   Wileńskiej   w  AK.   Ojciec   zesłany   do   gułagów   po
dotarciu do Armii Andersa zmarł z wycieńczenia, matkę rozstrzelano w 1943 r.
przez gestapo za współpracę z podziemiem. Aresztowana wraz z wszystkimi
pracownikami nadleśnictwa Hajnówka w trakcie transportu do siedziby UBP w
Białymstoku, odbita przez patrol V Brygady Wileńskiej AK. Rozpoczęła służbę
w Brygadzie, dowodzonej przez mjr. Zygmunta Szyndzielarza - Łupaszkę jako
sanitariuszka   pod   pseudonimem   „Inka”.   Walczyła   w   szwadronie   por.   Jana
Mazura   ”Piasta”   a   następnie   por.   Mariana   Plucińskiego   „Mścisława”.   Po
rozwiązaniu Brygady podjęła pracę w nadleśnictwie Miłomłyn k. Ostródy. Już w
styczniu 1946 r. po wznowieniu działalności Brygady ponownie znalazła się w
jej   składzie.   Brała   udział   w   wielu   akcjach   oddziału   zadziwiając   swoja
ofiarnością i poświęceniem (opatrywała nie tylko partyzantów, ale i rannych
milicjantów   i   żołnierzy).   13.07.1946   r.   nowy   dowódca   szwadronu   Olgierd
Christa ,,Leszek” wysłał ją do Gdańska celem zakupu środków medycznych.

Poddana brutalnemu  śledztwu mimo tortur nie wydała żadnych adresów czy
innych informacji o oddziale.
Sądzona w trybie doraźnym 3 sierpnia 1946 r. została skazana na śmierć mimo,
że nie miała skończonych 18 lat, wyrok łamał prawo i w tym zakresie. Wyrok
wykonano 28 sierpnia 1946 r. pluton egzekucyjny zużył około 100nabojów,
a ona wciąż żyła. Zabił ją z pistoletu dowódca plutonu egzekucyjnego ppor.
Franciszek   Sawicki.  Przed   śmiercią   krzyknęła   „Niech   żyje   Polska”,   „Niech
żyje   ,,Łupaszka”   w   ostatnim  grypsie     napisała   „Powiedzcie   mojej   Babci,   że
zachowałam się jak trzeba”.
Wyrok na Siedzikównę został skasowany w Niepodległej Polski.
Prokurator Wacław Krzyżanowskiego, który żądał i uzyskał zbrodniczy wyrok
śmierci dla Siedzikówny, nie został w III Rzeczpospolitej skazany.

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał jej w 2006r. pośmiertnie

Krzyże Komandorski Orderu Odrodzenia Polskim.

Rotmistrz Witold Pilecki – „Witold”, rozstrzelany z wyroku PPR oskiego
sądu- 25 maja 1948r.
Działalność  niepodległościowa  rozpoczął  jako  harcerz  w  Orle.  W 1918  r.  w
oddziałach   samoobrony   Wileńskiej.   W   1919   r.   w   oddziałach   partyzanckich
legendarnego zagończyka mjr Jerzego Dębskiego u którego służył w 1920 r. w
211 pułku ułanów pod Radzyminem i wyprawie gen. Żeligowskiego na Wilno w
walkach tych był dwukrotnie odznaczony krzyżem walecznym. W 1939 r. był
dowódcą   plutonu   kawalerii   w   19DP.   Po   napaści   bolszewickiej   ze   swoim
dowódcą mjr Janem Włodarkiewiczem zakopali broń i wrócili do Warszawy.
9 listopada 1939 r. w Warszawie Pilecki, Włodarkiewicz i kilku innych oficerów
zakładają Tajna Armie Polską TAP, która w momencie scalenia z ZWZ miała
około   8000   zaprzysiężonych   członków.   Pilecki   zgłosił   projekt   swojego
dobrowolnego   pójścia   do   Auschwitz   dla   przesyłania   raportów   o   sytuacji   i
stworzenia   tam   zakonspirowanej   organizacji   oporu   wśród   więźniów.   19
września   1940   r.   dał   się   ująć   w   łapance   urządzonej   przez   Niemców   pod
fałszywym nazwiskiem Serafiński.
W  nocy   z   21   na   22   września   1940   r.   znalazł   się   w   Oświęcimiu   w   którym
przebywał do ucieczki w noc niedzieli wielkanocnej 26/27 kwietnia 1943 r.
  W   obozie   Pilecki   założył   organizację   o   nazwie   „Związek   Organizacji
Wojskowych” ZOW. Celem organizacji było powstanie, wsparte z zewnątrz oraz
samopomoc więźniom. Jednocześnie przesyłał meldunki o sytuacji w obozie do
kierownictwa   AK.   Po   ucieczce   napisał   szczegółowy   raport   tzw.   „Raport
Witolda”. W obozie otrzymał awans na porucznika a po ucieczce na stopień
rotmistrza.       W   ramach  AK   prowadził   prace   nad   przygotowaniem   struktur
wywiadu   w   organizacji   Niepodległość   „Nie”   szykowaną   na   spodziewaną
okupację   sowiecką.         W  Powstaniu   Warszawskim   walczył   w   zgrupowaniu

„Chrobry”   broniąc   brygady   w  Alejach   Jerozolimskich,   która   zasłynęła   jako
reduta Pileckiego.
Po powstaniu dostaje się do niewoli, po wyzwoleniu wstępuje do II korpusu gen.
Andersa we Włoszech. 5 i 11 września 1945 r. zgłosił gen. Andersowi gotowość
powrotu do kraju celem zbierania informacji o sytuacji w kraju okupowanym
przez sowietów i ich PPR-owską agenturę. 8 grudnia dotarł do Warszawy gdzie
skupił grono współpracowników.
W śledztwie nie załamał się, nie wydal innych, zachował do końca żołnierski
honor.   3   marca   1948   przed   Rejonowym   Sądem   Wojskowym   w   Warszawie
rozpoczął   się   proces   tzw.   "grupy   Witolda":   Witolda   Pileckiego,   Marii
Szelągowskiej,   Tadeusza   Płużyńskiego,   Ryszarda   Jamontta-Krzywickiego,
Maksymiliana   Kauckiego,   Witolda   Różyckiego,   Makarego   Sieradzkiego   i
Jerzego   Nowakowskiego.   Witold   Pilecki   nie   przyznał   się   do   współpracy   z
wywiadem obcego mocarstwa, ani do żadnych planów zamachów, nie potępił
swoich dowódców z II Korpusu, choć być może mógł takim oświadczeniem
kupić swoje życie. Przyznał się do zbierania informacji o sytuacji w Polsce na
rzecz II Korpusu i do zorganizowania trzech skrytek broni.
Składowi   sędziowskiemu   przewodniczył   ppłk.   Jan   Hryckowian,   oskarżał
prokurator wojskowy mjr. Czesław Łapiński. Gorzką ironią był fakt, że kilka lat
wcześniej obaj oni byli oficerami AK. Udział obrońców w rozprawie był raczej
symboliczny...
W   ostatnim   słowie   przed   sądem   Witold   Pilecki   powiedział:   "Nie   byłem
rezydentem,   a   tylko   polskim   oficerem.   Wykonywałem   tylko   rozkazy   aż   do
chwili   aresztowania   mnie.   Nie   miałem   przeświadczenia,   że   dopuszczam   się
szpiegostwa i przy ferowaniu wyroku proszę o wzięcie tego pod uwagę". 15
maja 1948 roku sąd skazał Witolda Pileckiego, Marię Szelągowską i Tadeusza
Płużańskiego na karę śmierci, Makarego Sieradzkiego na dożywotnie więzienie,
Różyckiego na 15 lat, Kauckiego na 12 lat, Jamontta - Krzywickiego na 8 lat i
Jerzego   Nowakowskiego   na   5   lat   więzienia.  Wyrok   na   Pileckim   wykonano
25.05.1948r

Od szeregu lat Prezes Fundacji Paradis Judaeorum inicjator akcji społecznej

„Przypomnijmy o Rotmistrzu” prowadzi działania na rzecz ustanowienia 25

maja ,,Europejskim Dniem Bohaterów Walki z Totalitaryzmem”. Jest też on

autorem listu do Benedykta XVI z prośbą o rozważenie beatyfikacji śp.

Witolda Pileckiego. W losach Rotmistrza Pileckiego w sposób szczególny

spięte są wysiłki człowieka, który z własnej inicjatywy z olbrzymią energią i

determinacją podjął działania przeciwko największej maszynie śmierci jaką

było Auschwitz, by po latach spędzonych w konspiracji i walce z

totalitaryzmem faszystowskim podjąć dobrowolnie misję przeciw

totalitarnemu komunizmowi w imię niepodległości Polski i zginął

męczeńską śmiercią w komunistycznej katowni.

Jest to los wyrazisty, a dla wielu Żołnierzy Wyklętych typowy, walka z

totalitaryzmem hitlerowskim, by później być mordowany przez

komunistów w imię wierności najświętszym ideałom Boga, Honoru i

Ojczyzny.

W 1990r unieważniono wyrok w procesie Pileckiego i

współtowarzyszy.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polskim-

1995r,

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał w 2006r. Witoldowi

Pileckiemu-Order Orła Białego.

Kpt. Jan Rodowicz „Anoda” zamęczony w śledztwie 7 stycznia 1949 r.
W   czasie   okupacji   niemieckiej   uczy   się   w   Gimnazjum   i   Liceum   Stefana
Batorego   był   członkiem   słynnej   drużyny   harcerskiej   ,,Pomarańczarni”   –   23
WDH  im. Bolesława  Chrobrego,  która już w październiku 1939r rozpoczęła
działalność konspiracyjną. Działa wspólnie z Tadeuszem Zawadzkim „Zośką”,
Aleksandrem Dawidowskim „Alkiem”, Janem Bytnarem – „Rudym”. Poprzez
akcje małego sabotażu przechodzi do Grup Szturmowych Szary Szeregów –
działających w ramach Kedywu AK. Uczestniczy w wielu akcjach bojowych
miedzy innymi w słynnym odbiciu „Rudego” pod Arsenałem.
W czasie powstania przechodzi cały  szlak bojowy „Zośki”. Ciężko ranny w
lewe   płuco   w   trakcie   walk   na   Cmentarzu   Powązkowskim   trafia   do   szpitala,
przechodzi   kanałami   ze   Starówki   do   Śródmieścia.   Po   krótkim   pobycie   w
szpitalu   dołącza   do   walczących   kolegów   na   Górnym   Czerniakowie.   Broni
ostatniej reduty przy ul. Wilanowskiej. Zostaje ranny w lewe ramię roztrzaskana
łopatka a następnie ponownie odłamkiem granatnika. Jako jeden z nielicznych
ewakuowany na praski brzeg przez żołnierzy 3 pp gen. Berlinga. Po długim
leczeniu na początku 1945 r. wraca do rodziny przebywającej w Milanówku.
Rozpoczyna współpracę z kolegami z „Zośki’ tworząc oddział dyspozycyjny
Obszaru   Centralnego   Delegatury   Sił   Zbrojnych.   Po   Apelu   płk   Radosława
ujawnia   się   przed   komisją  AK   Okręgu   Centralnego   –   19   września   1945   r.
Rozpoczyna   studia   na   Wydziale   Architektury   Politechniki   Warszawskiej.
Aresztowany w wigilię 1948 r. zostaje zamęczony w śledztwie 7 stycznia
1949 r.
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie

Krzyż Komandorskim Odrodzenia Polskim.

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał mu w 2008r. pośmiertnie

Krzyż Wielki Odrodzenia Polskim.

Kpt. Stanisław Sojczyński – „Warszyc” – rozstrzelany z wyroku PPR
oskiego sądu

19 lutego

1947

Organizator i dowódca konspiracyjnego Wojska Polskiego. Przed wojną
nauczyciel.
Podczas

kampanii wrześniowej

, jako podporucznik rezerwy walczył w

okolicach

Hrubieszowa

w składzie grupy "Kowel". Po niepowodzeniach w

walkach koło

Janowa Lubelskiego

został rozbrojony przez żołnierzy

sowieckich

. Uniknął jednak niewoli.

Wrócił do Rzejowic, koło Częstochowy konspiracyjnej. Jesienią 1939 roku
został członkiem

Służby Zwycięstwu Polski

. Przystąpił wówczas do

organizowania Podobwodu SZP, a następnie

ZWZ

Rzejowice, który wkrótce stał

się jednym z najlepiej zorganizowanych rejonów konspiracyjnych. Z tego
powodu jeszcze w 1939 roku porucznik Sojczyński został komendantem

Podobwodu Rzejowice AK

, a od października

1942

roku pełnił także funkcję

zastępcy komendanta

Obwodu Radomsko AK

, będąc jednocześnie szefem

Kierownictwa Dywersji (Kedywu)

w Obwodzie. Szybko okazało się, że ma

duże zdolności dowódcze. Do jego największych osiągnięć należało
zaatakowanie w nocy z

8 sierpnia

1943

roku niemieckiego więzienia w

Radomsku. W wyniku przeprowadzonej akcji uwolniono około 50 osób: ponad
40 Polaków i 11 Żydów, a oddział zdołał się wycofać z miasta z minimalnymi
stratami. Za tę akcję porucznik Stanisław Sojczyński został odznaczony

Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari

. Wkrótce utworzył

pierwszy na terenie obwodu oddział partyzancki, którym dowodził do listopada

1943

roku. W czasie

akcji "Burza"

dowodził I batalionem

27 pułku piechoty

, staczając na terenie powiatu Radomsko, wchodzącego w skład Inspektoratu

Częstochowskiego AK, wiele potyczek z Niemcami.
W styczniu 1945 roku Sojczyński otrzymał awans na stopień kapitana.
Walki z komunistycznymi siłami bezpieczeństwa w składzie KWP
Gdy na ziemie polskie wkroczyła

Armia Czerwona

, kapitan Stanisław

Sojczyński   nie   złożył   broni.   Poszukiwany   przez   komunistyczny   aparat
bezpieczeństwa,   poczuł   się   on   odpowiedzialny   za   losy   swoich   byłych
podwładnych.   Wiosną

1945

roku zaczął ponownie zbierać swoich dawnych

żołnierzy, nawiązał także kontakty z innymi oddziałami zbrojnymi,
stawiającymi opór komunistom.

3 kwietnia

1945

roku wydał rozkaz, w którym

nakazał byłym podkomendnym wznowienie działalności konspiracyjnej. Na
bazie dowodzonego przez siebie podczas wojny I batalionu 27 pułku piechoty
AK w maju 1945 roku w Radomsku utworzył konspiracyjną organizację, która
początkowo nosiła kryptonim "Manewr", następnie "Walka z Bezprawiem", a od

8 stycznia

1946

roku przyjęła nazwę "Samodzielna Grupa Konspiracyjnego

Wojska Polskiego" o kryptonimie "Lasy", "Bory". Organizacja ta, licząca ok. 4

tysięcy członków, działała w województwach: łódzkim, częściowo kieleckim,
śląskim oraz poznańskim. Przekształcenie organizacyjne wynikało z rozwoju
stanu liczebnego szeregów

KWP

W dniu

16 sierpnia

1945 r. wydał rozkaz określający zadania KWP w zakresie

walki   z   przestępczą   działalnością   władz   komunistycznych   i   ochrony
społeczeństwa   oraz   żołnierzy   podziemia   niepodległościowego   przed   terrorem
organów   bezpieczeństwa.   Pierwszą   osobą,   która   zginęła   z   jego   rozkazu,   był

Jakub Cukierman

, szef sekcji śledczej Państwowego

Urzędu Bezpieczeństwa

Publicznego

w Radomsku. Zastrzelono go na ulicy w sierpniu 1945 r.

Rok później, także w Radomsku, miała miejsce jedna z najgłośniejszych akcji
KWP. W nocy z

20 kwietnia

1946

r. do miasta weszło 167 partyzantów,

którymi dowodził

Jan Rogulka

ps. "Grot". Celem akcji było uwolnienie

więźniów przetrzymywanych w budynku

PUBP

oraz w budynku miejscowego

więzienia

, a także likwidacja członków

PPR

, na których dowództwo KWP

wydało wyroki śmierci. Zdobyto miejscowy areszt

, z którego uwolniono 57

aresztowanych.   Po   około   2   godzinach   od   momentu   opanowania   miasta
dowodzący   akcją   por.   "Grot"   zarządził   odwrót.   W   czasie   odwrotu   rozbito
trzykrotnie   liczniejszy   oddział

KBW

; zginęło 16 żołnierzy KWP, w tym 5

oficerów, a także 8 schwytanych wówczas przez partyzantów żołnierzy
sowieckich. Chociaż już wcześniej kapitan Sojczyński był postrachem bezpieki,
po tej akcji "władza ludowa" uznała go za wroga publicznego numer jeden.
Nasilające się represje komunistyczne sprawiły, że rozkazem z

28 marca

1946 r.

nakazał zintensyfikowanie działań zbrojnych.
Do   aresztowania   Stanisława   Sojczyńskiego   doszło   27   czerwca   1946   r.   w
Częstochowie.  Aresztowano też jego najbliższych współpracowników.
Stanisław   Sojczyński   wraz   z   podkomendnymi   sądzony   był   w   procesie
dowództwa KWP w dniach

–

r. przez

. Przewodniczył sędzia płk Bronisław Ochnio, oskarżali

prokuratorzy mjr

Czesław Łapiński

i mjr

Kazimierz Graff

. Zapadł wyrok

śmierci na dowódcę i jego ośmiu najbliższych żołnierzy KWP. Kpt. S.
Sojczyńskiego i jego 5 podwładnych stracono

19 lutego

1947

r. w Łodzi, na 3

dni przed ogłoszeniem amnestii. Nie wiadomo, gdzie został pochowany.
W 1992r Sąd Wojewódzki w Łodzi uchylił wyrok z 17 grudnia 1946r
uznając że działał na rzecz niepodległości państwa Polskiego.

Prezydent Polski Lech Kaczyński 5 listopada 2009r mianował

Stanisława Sojczyńskiego pośmiertnie generałem brygady.

Mjr. Bolesław Kontrym - „Żmudzin”- rozstrzelany z wyroku PZPR oskiego
sądu 20 stycznia1953r.
Aresztowany w 1918 r. i wcielony do Armii Czerwonej dowodził tam 82 pp. i 28
podbrygadą 10 DP. Od lutego 1921 r. słuchacz Akademii Sztabu Generalnego w

Moskwie   w   stopniu   kombryga.   Od   lutego   1922   r.   współpracuje   z   polskim
wywiadem, w grudniu tego roku wraca do kraju, tu zostaje zweryfikowany w
stopniu   porucznika.   Od   czerwca   1923   r.   służy   w   policji.   Internowany   we
wrześniu na Litwie przedostaje się przez Talinin i Rygę, Bergen do Wielkiej
Brytanii. Walczy pod Narwikiem. Po klęsce Francji przez Portugalię dostaje się
do   Wielkiej   Brytanii.   We   wrześniu   1941   r.   przydzielony   do   Samodzielnej
Brygady Spadochronowej. Zrzucony do kraju 1 września 1942 r. Był miedzy
innymi   dowódcą   III   odcinka   „Wachlarza”.   Wspólnie   z   Janem   Piwnikiem
”Ponurym”   organizuje   odbicie   kpt.   Alfreda   Paczkowskiego   ,,Wanię”.
Oddelegowany do Dyspozycji Delegatury Rządu RP był szefem Centrali Służby
Śledczej.   Jednocześnie   od   czerwca   1943   r.   dowódca   „Podkowy”   oddziału
dyspozycyjnego który do wybuchu Powstania Warszawskiego wykonał 25 akcji
likwidacji   agentów   i   konfidentów.   W   powstaniu   warszawskim   dowódca   III
batalionu   36   pp   Legii  Akademickiej   28   DP  im.   Stefana   Okrzei   Po   upadku
powstania w niewoli Niemieckiej. Od maja 1945 r. w 1 dywizji Pancernej gen.
Maczka. Po powrocie do kraju w czerwcu 1947 r. pracował z Zjednoczeniu
Przemysłu Roszarniczego. Aresztowany 13 października 1948 r. do 26 czerwca
1952   r.   przeszedł   nieludzkie   śledztwo   w   którym   zachował   postawę
bezkompromisową. Wyrokiem Sadu Wojewódzkiego dla miasta Warszawy z
dnia 26 czerwca 1952 r. skazany na śmierć. 20 stycznia 1953 r. Stracony 20
stycznia1953r.
Odznaczony: Krzyżem Walecznych trzykrotnie, Krzyżem Virtuti Militari V
klasy – 19 września 1944 r.
Pośmiertnie w1957r. uniewinniony i zrehabilitowany.

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał mu w 2006r. pośmiertnie

Krzyże Komandorski Orderu Odrodzenia Polskim.

Jest przykładem Żołnierza Wyklętego, który nie uczestniczył w II konspiracji a
przeszedł męczeńska drogę i śmierć za służbę Ojczyźnie.

major Jan Tabortowski ("Bruzda") – ostatni oficer Armii Krajowej, który poległ
w walce - poległ 23 sierpnia 1954 roku.
Ostatnim   oficerem   Armii   Krajowej,   który   zginął   w   walce,   był   major   Jan
Tabortowski ("Bruzda"). Por. Jan Tabortowski był zastępcą dowódcy pociągu
pancernego "Danuta", walczącego na Pomorzu i nad Bzurą. Gdy załoga pociąg
zniszczyła,   nie   chcąc   by   wpadł   w   ręce   Niemcom,   por.   Tabortowski   z
wymontowanych z "Danuty" działa 75mm zorganizował baterię, na czele której,
przez   dwa   dni   w   rejonie   stacji   kolejowej   Jackowice   koło   Łowicza
powstrzymywał   niemieckie   natarcia.   Skapitulował   po   wyczerpaniu   amunicji.
Trzykrotnie ranny, umieszczony przez Niemców w szpitalu w Warszawie zbiegł
z niego i rozpoczął działalność w konspiracji. Jego brat Albert Tabortowski,

oficer 1 pal z Wilna, dostał się do niewoli sowieckiej. Trafił do Starobielska,
zginął od strzału w potylicę w podziemiach gmachu NKWD w Charkowie. Por.
(od sierpnia 1942 r. kpt., od marca 1944 r. mjr) "Bruzda" w Armii Krajowej
służył w Okręgu Białostockim. Już jesienią 1939 roku zorganizował obwód SZP
-   ZWZ   Bielsk   Podlaski,   od   lipca   1942   roku   był   szefem   Inspektoratu   III
Łomżyńskiego, obejmującego obwody Łomża i Grajewo. Świetny organizator,
wykonał tam ogromną pracę, dzięki której Inspektorat Łomżyński wysunął się -
w  dziedzinie   budowania  siły  zbrojnej,  walki  bieżącej  i  szkolenia   - na  czoło
okręgu. Na początku stycznia 1943 roku wraz z kilkoma innymi oficerami został
aresztowany przez Niemców. Był inicjatorem ucieczki z więzienia w Łomży, do
której doszło w nocy z 12 na 13 stycznia. Dzięki pomocy polskich strażników
zbiegł wraz ze swym zastępcą, komendantem obwodu Łomża por. Stanisławem
Cieślewskim ("Lipiec") i dwoma innymi oficerami ze sztabu Inspektoratu. Po
ucieczce "Bruzdę", zdekonspirowanego w Łomży, przeniesiono na stanowisko
inspektora Inspektoratu IV. Dowodził kilkoma  uderzeniami partyzanckimi na
niemieckie punkty oporu, prowadził kilka rajdów za kordon graniczny na obszar
ówczesnych Prus Wschodnich. Dobrze mu się układała współpraca z operującą
w Puszczy Augustowskiej partyzantką sowiecką. Wiosną 1944 roku w związku
z   nadchodzącą   "Burzą",   mjr   "Bruzda"   powrócił   na   teren   Inspektoratu
Łomżyńskiego. W czasie "Burzy" dowodził jego siłami. Na czele liczącego 600
ludzi   zgrupowania   OP   33   łomżyńskiej   pp   walczył   nad   Narwią,   zadając
Niemcom   duże   straty.   W   walkach   tych   został   dwukrotnie   ranny.   Był
jednocześnie zwierzchnikiem odtwarzanego przez obwód Grajewo 9 psk AK,
wsławionego dwudniową bitwą na Czerwonych Bagnach w rejonie Grzędy -
Osowe.   Po   wkroczeniu   Armii   Czerwonej   wrócił   na   stanowisko   Inspektora
Łomżyńskiego.
To   dzięki   niemu,   Inspektorat   Łomżyński   stał   się   jednym   z   największych   w
całym kraju ognisk zbrojnego oporu przeciw sowietyzacji. Istniały w nim silne
oddziały   leśne,   prowadzono   zakrojoną   na   dużą   skalę   pracę   propagandową,
wykonywano wiele zuchwałych akcji bojowych. I tak np. w maju 1945 roku,
partyzanci rozgromili we wsi Wyrzyki grupę operacyjną UB i MO, zabijając w
walce prawie dwudziestu funkcjonariuszy, uwolnili wszystkich aresztowanych
osadzonych   w   więzieniu   w   Łomży,   opanowali   Grajewo,   gdzie   także   rozbili
więzienie oraz zdobyli siedzibę PUBP i komendy powiatowej MO. Większością
takich akcji - trudniejszych i o dużym znaczeniu - dowodził mjr "Bruzda". Tak
działo się do początku 1947 roku. W kwietniu mjr "Bruzda" ujawnił się, opuścił
łomżyńskie i wyjechał w głąb kraju, by znaleźć dla siebie miejsce w nowej, nie
chcianej, ale istniejącej rzeczywistości. Nic z tych usiłowań nie wyszło.
W   kwietniu   1949   roku,   zagrożony   aresztowaniem   mjr   "Bruzda"   wraca   w
łomżyńskie.
Wokół "Bruzdy" zbiera się kilku dawnych żołnierzy AK i WiN. Wśród nich jego
stary   towarzysz   broni   "Lipiec"   (już   kapitan)   oraz   "Rawicz"   (Józef
Ramontowski), były komendant batalionu (rejonu WiN).

Walczyli przez kilka lat. Dobrze uzbrojeni, przerzucali się z miejsca na miejsce
na   obszarze   trzech   powiatów:   grajewskiego,   łomżyńskiego   i   kolneńskiego.
Kwaterowali   w   wykopanych   w   lesie   ziemiankach,   bywali   we   wsiach,   u
gospodarzy znanych im z lat walki.
Byli   postrachem   nadgorliwych   wójtów,   sołtysów,   milicjantów.   Likwidowali
ubowców znanych z okrucieństwa. 27 marca 1952 roku w czasie obławy w
powiecie   Kolno   zginął   kpt.   "Lipiec".  Mjr   "Bruzda"   z   kilkoma   ludźmi   nadal
wędrował po trzech powiatach. Trwało to jeszcze, w co trudno uwierzyć, dwa
lata i pięć miesięcy. Poległ 23 sierpnia 1954 roku.

Prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał mu pośmiertnie Krzyż

Komandorski z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polskim.

Spośród przedstawionych 12 biogramów „Żołnierzy Wyklętych”, dwóch

najwyższej rangi zostało zamordowanych bezpośrednio przez sowietów,

jeden poległ w walce z nimi. Pozostałych 9 zostało zamordowanych przez

PPR i PZPR- oską, moskiewską agenturę w tym dwóch poległo w walce,

dwóch zostało zamordowanych w śledztwie, pięć osób zamordowano z

wyroków sądów. Dwóch nie uczestniczyło w II Konspiracji ale zostało

Żołnierzami Wyklętymi ze względu na swój udział w walce z Niemcami.

Tylko w jednym przypadku zbrodniczy wyrok został anulowany w PRL,

w pozostałych czterech komunistyczny system akceptował je do końca.

Spośród 12 prezentowanych Bohaterów Prezydent Lech Wałęsa odznaczył

trzech, Prezydent Lech Kaczyński dalszych ośmiu w tym jednego po raz

drugi, Sojczyńskiego wyróżnił nominacją generalską. Ze względów

oczywistych Kwaśniewski, nie odznaczył nikogo. Spośród zbrodniarzy UB i

wymiaru sprawedliwosci PRL pozostali bezkarni. Dlatego Ci NIEZŁOMNI

nazywani są WYKLĘTYMI. Wczasach PRL byli skazani na niepamięć, w III

RP wykreśliła ich ,,gruba kreska”, dopiero wielka praca IPN pod

przewodnictwem człowieka tej miary co Prezes Janusz Kurtyka i wielkość

Prezydenta Lecha Kaczyńskiego sprawiły, że żadna siła polityczna nie

odważyła się zagłosować przeciw Ustawie ustanawiającej ,, NAODOWY

DZIEŃ PAMIĘCI ŻOŁNIERZY WYKLĘTYCH” jako święto państwowe.

HONOR NIEZŁOMNYM.

Jerzy Scheur 11.11.2011r

Document Outline