Nie jest wesoło, gdy stajesz nagle wobec świadomości, że całą swoją wiedzę i mądrość
zgromadzoną w rozdętym bukłaku możesz wyrazić jedynie pytaniem;
kiedy wszelka odpowiedź wymyka się oswojonym kategoriom,
zamiast „tak, tak/nie, nie” mówiąc Ci przewrotnie „pójdź za mną!”.
Ciężko wówczas sadzić drzewa,
za to pieśni piszą się same.
Ot i ich geneza.
* * *
Zapowiedział Go anioł.
Zrodzony z Dziewicy
wyjaśniał nam pisma,
łamał dla nas chleb i nogi nam umywał,
co do dzisiaj zresztą ma w zwyczaju.
W Czwartek sam stał się Chlebem.
Dzień później umarł, a myśmy w Niego zwątpili.
W Sobotę, Słowem będąc, milczał, jakby siły zbierał po męce,
by następnego dnia świat do góry nogami wywrócić
i postawić go na sobie, tj. Głowie.
O Nim jest historia,
którą – opowiedzianą wspólnie
z siostrami i braćmi – pragnę się z Tobą dzielić.
Że w jej treści nie ma fałszu, niech zaświadczy przekornie
niedostatek formy jej nadanej: śpiewu swobodnego, szczerego
i radosnego, wypływającego z wciąż żywego tęsknotą spotkania przyjaciół.
Do niego Cię zapraszam ufny, że i Twoim udziałem stanie się
ów risus paschalis, któremu nagranie to zostało poświęcone.
