plik

Jak ocalić rodzinę od zniszczenia

(How To Save Your Family From Ruin and Destruction)

David Wilkerson
30 czerwca 2003
__________

“Bądźcie  trzeźwi,  czuwajcie!  Przeciwnik  wasz,  diabeł,  chodzi  wokoło  jak
lew  ryczący,  szukając  kogo  by  pochłonąć”  [I  Piotra  5:8].  Biblia  mówi
wyraźnie, że w obecnych, ostatecznych czasach, Kościół Jezusa Chrystusa
doświadcza  wielkiego  gniewu  diabła.  On  wie,  że  ma  niewiele  czasu  i
dlatego  za  wszelką  cenę  chce  pochłonąć  jak  najwięcej  dzieci  Bożych.
“Biada  ziemi  i  morzu,  gdyż  zstąpił  do  was  diabeł  pałający  wielkim
gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele” [Obj. 12:12].

W którą stronę jest skierowany diabelski gniew? W stronę rodzin na całym
świecie,  zarówno  zbawionych  jak  i  niezbawionych.  Szatan  krąży  jak  lew
ryczący,  napadając  na  domy,  niszcząc  małżeństwa,  oddzielając  dzieci  od
rodziców  i  nastawiając  najbliższych  przeciwko  sobie.  Jego  cel  jest
oczywisty:  doprowadzić  do  całkowitego  rozpadu  tak  wielu  domów,  jak  to
będzie możliwe.

Jezus  wspominał  o  tej  działalności,  opisując  szatana  jako  “mordercę  od
samego początku” [Jan 8:44]. Rzeczywiście, już pierwsza rodzina na ziemi
doświadczyła  skutków  diabelskiej  działalności  skierowanej  przeciwko
rodzinie.  Diabeł  nawiedził  Kaina  i  nakłonił  go  do  zamordowania  swego
brata Abla.

Ten, który był mordercą od samego początku, działa nadal. Na przestrzeni
ostatnich kilku lat można było to zaobserwować w wielu sytuacjach. Cztery
lata  temu  sprowadził  dwóch  nastolatków  do  szkoły  w  Colorado  i
zamordował  ich  rękami  wiele  osób.  Kiedy  ci  dwaj  chłopcy  rozpętali  w
Columbine istne piekło, świat doznał szoku. Zastrzelili znajomą dziewczynę
w  momencie,  gdy  modliła  się  na  kolanach.  Któż  oprócz  szatana  byłby  w
stanie skłonić ich do tego?

Myślę o tragicznym stanie, w jakim znajdują się zarówno rodziny zabójców
jak i ofiar. Były tam samobójstwa, załamania psychiczne, rozwody, kryzysy.
Tamto wydarzenie wciąż jeży włos na głowie, a rodzice i znajomi osób
związanych z tą tragedią będą rozpaczać do końca życia.

Rok później Kathleen Hagen, naukowiec z Harvardu, odnosząca sukcesy w
dziedzinie urologii, weszła po cichu do sypialni swoich rodziców w
Chatham w stanie New Jersey i udusiła ich oboje poduszką. Jej ojciec miał
92 lata, a matka 86. Hagen zamieszkiwała w tym domu przez wiele dni po
tym wydarzeniu, nie zwracając uwagi na martwe ciała w sypialni. Podczas
przesłuchania wyglądała na zdezorientowaną, ale nie żałowała

popełnionego czynu. Psychologowie nie potrafili wytłumaczyć, dlaczego
wykształcona kobieta zamordowała dwoje ludzi, a potem żyła tak, jakby
wszystko było w porządku.

Pomyślcie o zniszczeniach, które nie zostały wspomniane w tej koszmarnej
historii kryminalnej. Ból członków rodziny, złamane serca wnuków - cóż za
straszna ruina. Któż oprócz szatana byłby w stanie popchnąć poważaną
kobietę do zamordowania własnych rodziców bez jakiejkolwiek widocznej
przyczyny?

Kilka lat temu New York Times opublikował niepokojący raport pod tytułem
“Zniechęceni  rodzice  poddają  się”.  Artykuł  mówił  o  sfrustrowanych
rodzicach  przybywających  licznie  do  budynku  sądu  na  Manhattanie,  by
poprosić o ustanowienie kuratorów dla swoich dzieci lub skierowanie ich do
domów  poprawczych.  Po  prostu  nie  byli  już  w  stanie  utrzymać  ich  na
wodzy.  Pewien  ojciec  po  śmierci  żony  nie  potrafił  zapanować  nad  swoim
nastoletnim  synem.  Inny  załamał  się,  ponieważ  jego  nastoletnia  córka
kompletnie  wyrwała  się  spod  jakiejkolwiek  rodzicielskiej  kontroli.
Urzędnicy  sądowi  słysząc  prośby  rodziców  byli  kompletnie  zbici  z  tropu.
Jeden  z  sędziów  zadał  pytanie  matce,  która  przyprowadziła  swoją  córkę:
“Czy naprawdę już jej Pani nie chce? Czy nie pragnie Pani zabrać córki do
domu?”.  Zmęczona  kobieta  przecząco  pokiwała  głową,  co  spowodowało
wybuch spazmatycznego płaczu nastoletniej dziewczynki.

Artykuł pokazywał, że rozpad rodzin postępuje coraz szybciej. Sąd rodzinny
miasta Nowy Jork jest dosłownie zarzucony ilością pozwów i spraw. Wiele
dzieci skierowanych do poprawczaków wkrótce wchodzi na drogę
przestępczą. Niektóre kończą na ulicy.

Szczególnie szokująca była inna historia opisana w jednej z gazet,
dotycząca nowego rodzaju narkomanów. Gazetowy tytuł wołał: “Dzieci
zażywają w domu narkotyki razem z rodzicami”. Okazało się, że 30 procent
narkomanów zostało wprowadzonych w nałóg we własnych domach przez
rodziców. Jak coś takiego mogło się stać?

Ci  rodzice  sami  zażywali  narkotyki  w  wieku  nastoletnim.  Potem,  gdy  ich
dzieci  osiągnęły  ten  wiek,  pomyśleli  tak:  “Cóż,  my  w  tym  wieku
eksperymentowaliśmy z narkotykami i jakoś nic nam się nie stało. Lepiej,
żeby  nasze  dzieci  brały  narkotyki  w  domu  niż  na  ulicy.  Poza  tym,  lepiej,
żeby  nauczyły  się  tego  od  kogoś,  kto  ma  doświadczenie”.  I  tak  nauczyli
własne dzieci palić skręty, wąchać kokainę i używać strzykawek. Uważali,
że w ten sposób będą mogli kontrolować swoje dzieci w tym zakresie.

Nadszedł jednak dzień zapłaty za te czyny. Dzieci uzależniły się, a ich życie
wymknęło się spod wszelkiej kontroli. Wiele z nich uciekło z domów i żyje
teraz  na  ulicy.  Są  wściekłe  na  rodziców  i  rozczarowane  ich  okropnymi
“poradami”.  Odrzucone  przez  społeczeństwo,  nie  widzą  dla  siebie  żadnej
nadziei. Z kolei ich rodzice mają złamane serca, ogromne poczucie winy i
wylewają  łzy  w  momencie,  gdy  jest  już  za  późno.  Powiedzcie  mi,  jak
którykolwiek  rodzic  może  podjąć  tak  głupie  decyzje?  Oni  sami  rujnują
własne rodziny. Kto, jeśli nie sam szatan, zaślepił im oczy?

Tragedie  szerzące  się  dzisiaj  w  rodzinach  są  wprost  niewiarygodne.
Wymienione przeze mnie przykłady dotyczą jedynie Ameryki. Tymczasem
na  całym  świecie  rozwścieczony  diabeł  dokonuje  w  rodzinach  totalnego
spustoszenia  i  nie  spocznie,  dopóki  nie  pochłonie  ostatniej  rodziny,  jaka
stanęła mu na drodze.

Dokonując niszczycielskiego dzieła,

diabeł nie omija domów chrześcijańskich.

Wiele wierzących rodzin zostało dotkniętych chaosem, smutkiem i
cierpieniem. Demoniczna dewastacja przybiera różne formy: rozwody, bunt
dzieci, wszelkiego rodzaju uzależnienia. Rezultat jest zawsze ten sam:
szczęśliwa niegdyś rodzina zostaje rozdarta i pochłonięta.

Byłem  świadkiem  takich  sytuacji  przez  ponad  czterdzieści  lat,  gdy
alkoholicy  i  narkomani  przychodzili  do  naszych  ośrodków  po  pomoc.
Cieszyłem  się  bardzo,  widząc  jak  ci  zniszczeni  ludzie  są  zbawiani  i
uwalniani z nałogów. Jezus zmieniał ich w ponadnaturalny sposób, czyniąc
z nich nowe stworzenie.

Najbardziej  pewnym  znakiem  szczerego  nawrócenia  był  moment,  gdy
młody  mężczyzna  lub  kobieta  oglądali  się  wstecz  i  dostrzegali,  jak  wiele
rzeczy  diabeł  im  kiedyś  odebrał.  Płakali  nad  zdjęciami  bliskich,  których
stracili  w  wyniku  nałogu.  Jako  ludzie  uzależnieni  nie  dbali  o  takie  straty,
interesując  się  wyłącznie  zdobyciem  kolejnej  dawki  narkotyku  czy
alkoholu. Teraz jednak gorzko płakali nad utratą swoich rodziców, mężów,
żon i dzieci. Pokazywali mi zdjęcia i mówili: “Pastorze Dawidzie, to moja
żona. Kochała mnie, i ja też ją kochałem. A to mój synek. Nie wiem, co się z
nimi teraz dzieje. Popatrz, co straciłem...”

To było dla każdego z nich straszne przeżycie. W takich chwilach człowiek
uświadamia sobie niszczycielską siłę szatana, jaka dotknęła tamtych rodzin.
I rzeczywiście, największą tragedią nie były nigdy chore, zniszczone ciała
uzależnionych, lecz świadomość tego, co stracili: współmałżonka, dzieci,
przyszłość. Jeszcze gorsze było to, co straciły ich dzieci: szansę dorastania
w pobożnej rodzinie, doznania miłości od Jezusa i troskliwych rodziców, ich
opieki oraz uczenia się na ich przykładzie jak żyć dla Pana.

Dzięki Bogu, wielu ludzi wyrwanych z nałogu doświadczyła odrodzenia
swych rodzin. W innych przypadkach założyli nowe rodziny, pobierając się
ze współpracownikami w służbie. Nadal jednak boleję wraz z nimi nad
zniszczeniem, jakiego zaznali.

Pozwólcie, że wrócę do tytułu mojego przesłania: “Jak ocalić rodzinę od
zniszczenia”. Oto, co Duch Święty objawił mi w tej materii.

W każdym domu przeżywającym trudności

ktoś musi mocno uchwycić się Jezusa.

Czasem przychodzi taki moment, gdy jakaś sytuacja życiowa zupełnie
przerasta ludzkie możliwości. Nie pomaga żadna ludzka rada, żaden lekarz,
żadne lekarstwo. Nie ma wyjścia. Albo stanie się cud, albo nastąpi
katastrofa.

W takich momentach jedyną nadzieją jest uchwycenie się Jezusa. Któryś z
członków rodziny musi zwrócić się do Niego całym sercem i zacząć
wzywać Jego imienia. Nie ważne, kto to jest - ojciec, matka czy dziecko. Ta
osoba musi wziąć odpowiedzialność za uchwycenie się Jezusa z całych sił i
postanowić w swoim sercu: “Nie spocznę, dopóki nie usłyszę Jego głosu i
nie padną te słowa: ‘Wykonało się. Możesz już iść’”.

W  Ewangelii  Jana  czytamy  o  takiej  rodzinie,  która  właśnie  przechodziła
kryzys: “A był w Kafarnaum pewien dworzanin, którego syn chorował” [Jan
4:46].  Była  to  rodzina  szlachetnie  urodzonych,  nad  której  domem  zawisł
duch  śmierci.  Poza  rodzicami  opiekującymi  się  umierającym  synem  było
tam  prawdopodobnie  wielu  innych  członków  rodziny  -  wujków,  ciotek,
dziadków  i  pozostałych  dzieci.  Czytamy,  że  całe  domostwo  uwierzyło,
nawet słudzy. “I uwierzył [ojciec], i cały dom jego” [4:53].

Ktoś w tej nękanej nieszczęściem rodzinie wiedział, kim był Jezus, i słyszał
o  Jego  mocy  czynienia  cudów.  W  jakiś  sposób  dowiedział  się,  że  właśnie
przebywa  On  w  Kanie,  oddalonej  o  jakieś  40  km.  Ojciec  umierającego
dziecka  był  tak  zdesperowany,  że  sam  postanowił  dostać  się  do  Jezusa.
Pismo mówi: “Gdy ten usłyszał, że Jezus przyszedł z Judei do Galilei, udał
się do niego” [4:47].

Od  wielu  lat  przychodzą  do  mnie  tuziny  matek  z  naszego  zboru,  które
rozpaczają  nad  swymi  rodzinami  w  stanie  rozpadu.  Bywało,  że  ojciec
opuszczał  rodzinę  lub  syn  trafiał  do  więzienia,  albo  córka  uprawiała
prostytucję,  żeby  zarobić  na  narkotyki.  Niejednokrotnie  to  właśnie  matka
jest ostatnią nadzieją rodziny na dotarcie do Jezusa. Dlatego też bierze ona
na siebie odpowiedzialność za wstawiennictwo i z całego serca postanawia
modlić się dotąd, aż Pan przyniesie uwolnienie. Prosi znajomych o wspólną
modlitwę  za  jej  rodzinę,  mówiąc:  “Znaleźliśmy  się  poza  granicą  nadziei.
Teraz liczę już tylko na cud”.

Dworzanina  w  4  rozdziale  Ewangelii  Jana  cechował  właśnie  taki  rodzaj
determinacji.  Udało  mu  się  dotrzeć  do  Jezusa.  Biblia  mówi,  że  “prosił
[Jezusa], aby wstąpił i uzdrowił jego syna, gdyż bliski był śmierci” [4:47].
Cóż  za  wspaniały  obraz  wstawiennictwa.  Ten  człowiek  odstawił  na  bok
wszystko inne, by szukać Pana i Jego słowa.

Lecz  Chrystus  odpowiedział  mu:  “Jeśli  nie  ujrzycie  znaków  i  cudów,  nie
uwierzycie” [4:48]. Co miał na myśli? Chciał powiedzieć dworzaninowi, że
jego  najpilniejszą  potrzebą  nie  było  cudowne  uzdrowienie,  lecz  wiara.
Pomyślcie:  Chrystus  mógł  pójść  do  domu  tej  rodziny,  włożyć  ręce  na
umierającego syna i uzdrowić go. Wtedy jednak cała ich znajomość Jezusa

polegałaby tylko na tym, że On dokonuje cudów.

Jednakże Jezus chciał dla dworzanina i jego rodziny czegoś więcej - chciał,
żeby  uwierzyli,  iż  jest  On  Bogiem,  który  przyszedł  w  ciele.  Dlatego
powiedział  do  dworzanina  mniej  więcej  tak:  “Czy  wierzysz  w  to,  że
przyszedłeś  ze  swoją  prośbą  do  samego  Boga?  Czy  wierzysz,  że  jestem
Chrystusem,  Zbawicielem  świata?”  Dworzanin  odpowiedział:  “Panie,
wstąp,  zanim  umrze  dziecię  moje”  [4:49].  Jezus  z  pewnością  dostrzegł
wiarę  w  tym  człowieku.  To  tak,  jakby  powiedział:  “On  uwierzył,  że  Ja
jestem Bogiem, który przyszedł w ciele”, ponieważ w następnym wersecie
czytamy: “Idź, syn twój żyje” [4:50].

Smutne jest to, że wielu wierzących odchodzi zanim usłyszą jakiekolwiek
słowo od Jezusa. Lecz ten człowiek poszedł do domu pełen wiary. Na czym
polega różnica? On otrzymał od Pana słowo. Szukał Boga i czekał na Niego
w wierze. I nie odszedł, dopóki nie otrzymał obietnicy pełnej życia. “I
uwierzył ten człowiek słowu, które mu rzekł Jezus, i odszedł” [4:50].

Możemy płakać nad całym światem,

a równocześnie ignorować członków rodziny,

umierających w swoich grzechach.

Oczekuje się że Kościół Jezusa Chrystusa będzie zajęty zdobywaniem dusz
dla Pana. Większość chrześcijan rzeczywiście wykazuje w tym wierność i
gorliwość. Modlimy się o zgubione narody, o przebudzenie w naszych
miastach, o niewierzących sąsiadów. Dziękuję Bogu, że Jego lud wykonuje
tak istotne dzieło.

Pozwólcie  jednak,  że  zapytam:  kto  wiernie  się  modli  za  swoich
niezbawionych  rodziców,  rodzeństwo,  kuzynów,  dziadków?  Modlitwa  o
najbliższych  powinna  być  najistotniejszym  elementem  w  naszym  życiu.
Przecież odpowiedzialność za wstawiennictwo spoczywa na tych, którzy są
na tyle blisko Pana, by prosić Go o te rzeczy. Jeśli wy tego nie zrobicie, to
kto? Kto będzie żarliwie się modlił o zbawienie waszych rodzin, jeśli nie wy
sami?

Może  mówicie  sobie:  “Świadczyłem  swojej  rodzinie  przez  wiele  lat.
Starałem  się  być  dla  nich  dobrym  świadectwem.  Wiedzą,  w  co  wierzę.
Muszę  ich  po  prostu  oddać  Jezusowi”.  To  prawda,  że  powinniśmy  oddać
naszych  bliskich  przekonującemu  działaniu  Ducha  Świętego,  lecz  nie
oznacza  to,  że  mamy  przestać  usilnie  się  za  nich  modlić.  Porzucając
wstawiennictwo, w istocie godzimy się z beznadziejnością sytuacji.

Zaufanie  Panu  oznacza,  że  postępujemy  zupełnie  inaczej.  Jeśli  wierzymy
Mu  odnośnie  ich  zbawienia  i  uwolnienia,  będziemy  wołać  tak  jak  ów
dworzanin:  “Panie  Jezus,  proszę,  przyjdź.  Zrób  coś,  zanim  moi  bliscy
zostaną straceni na zawsze”. Jedynie nasza zdecydowana, żarliwa modlitwa
może  skutecznie  powstrzymać  diabelskie  ataki  mające  na  celu  zniszczenie
naszej rodziny. Letnie modlitwy, w których brak zaangażowania niczego nie

zmienią i nie zburzą jego warowni. Musimy otrząsnąć się z własnych
problemów i zabrać poważnie do modlitwy, stając przed Jezusem dotąd, aż
nam odpowie.

Gdy Chrystus przebywał na wybrzeżu niedaleko Tyru i Sydonu “niewiasta
kananejska,  wyszedłszy  z  tamtych  stron,  wołała,  mówiąc:  Zmiłuj  się  nade
mną,  Panie,  Synu  Dawida!  Córka  moja  jest  okrutnie  dręczona  przez
demona” [Mat. 15:22]. Szatan wprowadził się do jej domu i opętał jej córkę.
Słowo  przetłumaczone  tutaj  jako  “okrutnie”  wywodzi  się  od  źródłosłowu
oznaczającego  zdeprawowana.  Krótko  mówiąc,  dziewczyna  była
niegodziwa, nikczemna, kierowana przez szatana.

Ta  Kananejka  nie  była  złą  matką.  Uwierzyła,  mimo  że  była  poganką.  Jak
widać, zwróciła się do Jezusa tytułując Go “Panem, Synem Dawida”, czyli
uznała  Go  za  Zbawiciela,  Mesjasza  przychodzącego  od  Boga.  W  tym
miejscu  rodzi  się  pytanie:  w  jaki  sposób  szatan  uzyskuje  dostęp  do  dzieci
wierzących  rodziców?  Jak  to  może  być,  że  bierze  w  posiadanie  dzieci
wychowywane w pobożnym domu?

Być może jesteście wierzącymi rodzicami. Wychowaliście wasze dziecko w
środowisku  kościoła  i  zrobiliście  wszystko,  by  pokazać  mu  prawidłową
drogę.  Lecz  teraz,  po  latach  chodzenia  na  szkółkę  niedzielną  i  słuchania
namaszczonych  kazań,  dziecko  stało  się  obojętne  i  zimne  wobec  spraw
Bożych.  Nie  ma  ochoty  służyć  Jezusowi,  a  wy  zastanawiacie  się:  “Panie,
jakże się to mogło stać?”.

W ciągu mojej służby widziałem wiele takich sytuacji w domach pastorów i
innych  usługujących.  Całe  rzesze  tych  młodych  ludzi  przybywały  do
naszych  ośrodków  Teen  Challenge  po  tym,  jak  popadły  w  różne
uzależnienia.  Były  wychowywane  w  pobożnych  domach,  lecz  w  pewnym
momencie  zeszły  na  złą  drogę,  a  ich  życie  zaczęło  być  kierowane  siłami
rodem  z  piekła.  W  ten  sposób  popadały  w  narkomanię,  alkoholizm,
uzależniały się od pornografii, oddawały się prostytucji.

Czytając  powyższe  słowa,  być  może  wzdychacie  z  ulgą,  myśląc:  “Chwała
Bogu,  że  to  nie  dotknęło  mojego  syna,  mojej  córki.  Mam  dobre  dzieci.
Włożyłem wiele wysiłku, by wychowywać je w bojaźni i poznaniu Pana i
teraz  wybrały  dobrą  drogę.  Może  nie  płoną  gorliwością  dla  Jezusa,  ale
przynajmniej nie zażywają narkotyków”.

Tacy rodzice rzeczywiście mają za co dziękować Bogu. Jednak nie zwracają
uwagi na to, czy dziecko staje się letnie w stosunku do Jezusa. A przecież
zdaniem  Jego  samego  letniość  jest  stanem  równie  okropnym  co  bycie
nękanym  przez  demona.  Gdy  ostrzegał:  “wypluję  cię  z  ust  moich”  [Obj.
3,16]  nie  zwracał  się  do  narkomanów.  Mówił  o  letnich  chrześcijanach
należących  do  Jego  kościoła  [zob.  Obj.  2-3].  Jezus  wie,  że  stan  letniości
może doprowadzić każdego wierzącego do podatności na piekielne pokusy.

Wasze dzieci mogą być grzeczne, uprzejme i dobrze się zachowywać. Mogą
unikać złego towarzystwa, szanować starszych i prowadzić się dobrze pod
względem moralnym. Lecz jeśli nie przylgną całym sercem do Jezusa, a
zamiast tego pozwolą sobie na duchowe dryfowanie, znajdą się w

niebezpieczeństwie.  Musicie  zrozumieć,  że  każde  dziecko  wychowane  w
chrześcijańskim domu jest priorytetowym celem ataków szatana. On poluje
na  rodziny  najbardziej  oddane  Bogu.  Letniość  waszych  dzieci  ułatwia  mu
robotę.  Będzie  się  cieszył,  że  tak  łatwo  doprowadzić  waszego  syna  czy
córkę do zniewolenia grzechem.

Nawet  najbardziej  oddani  Panu  chrześcijanie  -  włączając  w  to
posługujących - mogą być zaślepieni na pułapki, zastawione przez szatana
na  ich  duchowo  bierne  dzieci.  Przeciwnik  stale  próbuje  zgasić  nawet
najmniejszą iskierkę duchowego życia w młodych ludziach. Chrześcijańscy
rodzice,  ostrzegam  was:  nie  pozwólcie  diabłu  podejść  do  waszych  dzieci.
Codziennie padajcie na twarz przed Panem, otaczając swoje dzieci modlitwą
wstawienniczą.  Bóg  wyposażył  was  w  moc  do  wyrwania  ich  ze  stanu
duchowej letniości.

Gdy moje dzieci miały po kilkanaście lat, myślałem że mogę je wprowadzić
do Królestwa Bożego miłością. Mówiłem sobie: “Będę dostępny dla swoich
dzieci. Będę dla nich kumplem. One po prostu potrzebują komunikować mi
o swoich potrzebach”.

Pewnego dnia mój najstarszy syn Gary przyszedł ze szkoły zapłakany,
pobiegł do swego pokoju i rzucił się na łóżko. Gdy zapytałem, co się stało,
odparł: “Tato, nie wierzę już w Boga. To wszystko jest tylko mitem”.

Wtedy wiedziałem, że nawet największa miłość na świecie nie odeprze tego
diabelskiego ataku, podobnie jak moja dostępność dla dziecka. Nie mogłem
sobie również wmawiać: “To tylko chwilowy stan. Gary po prostu z tego
wyrośnie. To dobry chłopiec i wie, że go kocham”.

Nie. Musiałem się zmierzyć z rzeczywistym problemem: oto szatan
próbował okraść mego syna z jego szczerej, żarliwej wiary. Widziałem, jak
Gary oddał swoje życie Jezusowi w wieku 5 lat i wiedziałem, że jego wiara
jest cenna. Teraz przeciwnik chciał mu to wszystko odebrać, próbując zasiać
w młodym sercu zwątpienie i niewiarę. Celował w samo sedno naszych
rodzinnych relacji: w nasze zaufanie Jezusowi.

Wiedziałem,  że  mam  tylko  jedno  wyjście.  Wszedłem  do  swojej  komory
modlitewnej,  zamknąłem  za  sobą  drzwi,  upadłem  na  twarz  przed  Panem  i
przystąpiłem  do  walki.  Oświadczyłem:  “Szatanie,  nie  dostaniesz  mojego
syna”.  Od  tego  dnia  wołałem  do  Pana,  wstawiając  się  za  Garym:  “Panie,
zachowaj mojego chłopca od mocy złego”.

Zmiana, jaka w końcu zaszła w Garym, nie była kwestią dnia, tygodnia czy
nawet miesięcy. Długo się jeszcze zmagał z dezorientacją. Przyszedł jednak
moment,  gdy  jego  ufność  pokładana  w  Jezusie  została  przywrócona.  Jeśli
czytacie  moje  przesłania  już  od  pewnego  czasu,  to  wiecie,  że  Gary  służy
Panu na pełnym etacie odkąd skończył kilkanaście lat. Przez cały ten czas
miłuje  Jezusa  i  jest  Mu  całkowicie  oddany.  Od  ubiegłego  roku  mam
przywilej  zwiastowania  razem  z  nim  na  zgromadzeniach  dla  innych
posługujących.

Każde z pozostałej trójki moich dzieci przechodziło własne próby wiary.

Podobnie  jak  w  przypadku  Garego,  Pan  wiernie  przeprowadził  przez  nie
Debbie, Bonnie i Grega. Tak jak ich brat, również i oni miłują Jezusa i służą
Mu  w  ramach  różnych  posług.  Jednak  moje  wstawiennictwo  za  rodzinę
nigdy  się  nie  skończyło.  Teraz  wraz  z  moją  żoną  Gwen  dołączyliśmy  do
modlitw naszych dorosłych dzieci o naszych dziesięcioro wnuków.

Wyglądało na to,

że Jezus zignorował prośbę matki.

Matka  dręczonej  dziewczynki  nie  ustawała  w  szukaniu  Jezusa.  Wreszcie
uczniowie  zniecierpliwili  się  i  powiedzieli  swemu  mistrzowi:  “Odpraw  ją,
pozbądź się jej. Ona nie przestanie zawracać nam głowy”. Zauważcie, jaka
była postawa Jezusa: “On zaś nie odpowiedział jej ani słowa” [Mat. 15:23].
Najwyraźniej  Chrystus  zignorował  całą  tę  sytuację.  Dlaczego?  Wiemy
przecież,  że  nasz  Pan  nigdy  nie  był  zamknięty  na  wołanie  szczerych
poszukujących.

Jezus  zdawał  sobie  sprawę,  że  ta  historia  będzie  opowiadana  przyszłym
pokoleniom i chciał objawić pewną prawdę każdemu, kto będzie ją czytał.
Dlatego  poddał  próbie  wytrwałość tej  kobiety w wierze. Wreszcie,  widząc
jej nieustępliwość, powiedział: “Jestem posłany tylko do owiec zaginionych
z  domu  Izraela”  [15:24].  Chciał  przez  to  powiedzieć:  “Przybyłem  dla
zbawienia  Żydów.  Dlaczego  miałbym  trwonić  ich  ewangelię  głosząc  ją
poganom?”

U większości z nas takie stwierdzenie spowodowałoby zniechęcenie. Lecz
tamta kobieta nie poddawała się. Stan jej córki był dla niej sprawą życia lub
śmierci. Była zdeterminowana nie dać Jezusowi wytchnienia, aż zaspokoi
jej potrzebę.

Pytam was, jak często poddajecie się w modlitwie? Ile razy zmęczyliście się
do tego stopnia, że pomyśleliście: “Szukałem Pana. Modliłem się i prosiłem.
Bez rezultatu”? Czy rzeczywiście była to dla was sprawa życia lub śmierci?
Czy rzeczywiście szukaliście Pana całym sercem, całą duszą, z całej myśli i
z całej siły, wiedząc, że nie ma żadnego innego źródła pomocy?

Rozważcie,  jak  odpowiedziała  Jezusowi  ta  kobieta.  Nie  narzekała  ani  nie
wskazała  na  Niego  z  oskarżeniem,  mówiąc:  “Dlaczego  mnie  odrzucasz,
Jezu?”.  Nie.  Pismo  mówi,  że  zrobiła  coś  przeciwnego:  “Przyszła,  złożyła
mu pokłon i rzekła: Panie, pomóż mi!” [15:25].

To, co następuje potem, jest trudne do przyjęcia. Jezus po raz kolejny
odprawił tę kobietę. Tylko tym razem zrobił to w jeszcze surowszy sposób,
mówiąc: “Niedobrze jest brać chleb dzieci i rzucać szczeniętom” [15:26].

Musimy  zrozumieć,  że  w  tamtych  czasach  Żydzi  uważali,  iż  w  oczach
Bożych  poganie  nie  są  lepsi  od  psów.  Oczywiście,  Jezus  nie  akceptował
takiej postawy - nie przypisałby przecież rasowej skazy żadnemu dziecku,
które  zostało  stworzone  przez  Boga  Ojca. Wiedział  jednak  o  tym,  że  Jego

rozmówczyni była świadoma stosunku Żydów do pogan. Jeszcze raz
poddawał ją próbie.

Matka odpowiedziała Mu: “Tak, Panie, ale i szczenięta jedzą okruchy, które
spadają  ze  stołu  panów  ich”  [15:27].  Cóż  za  niesamowita  odpowiedź.  Ta
kobieta  absolutnie  nie  dawała  za  wygraną  w  błaganiach  zanoszonych  do
Jezusa.  I  Pan  ją  za  to  pochwalił:  “Niewiasto,  wielka  jest  wiara  twoja;
niechaj ci się stanie, jak chcesz. I uleczona została jej córka od tej godziny”
[15:28].

Umiłowani,  nie  powinniśmy  poprzestawać  na  okruchach.  Pan  obiecał
okazywać  nam  łaskę  i  miłosierdzie  w  trudnych  sytuacjach.  Dotyczy  to
każdego  kryzysu,  jaki  może  dotknąć  nasze  rodziny  i  ich  członków,
zbawionych czy niezbawionych. Słowo Boże zachęca nas, byśmy z ufnością
przystępowali do tronu Chrystusowego, przedstawiając Mu wszystkie nasze
potrzeby, dotyczące niewierzących rodziców czy zbuntowanych dzieci. Nie
zawsze  zobaczymy  jakieś  wielkie  zmiany  w  ich  życiu,  lecz  możemy
wznieść wokół  nich  zapory  i  zatrzymać ich na drodze do  piekła. Możemy
modlić się, aby Pan przekonał ich o grzechu, otoczył ich ochronnym murem
i posłał do nich ludzi, którzy będą im świadczyć o Jezusie.

Jedno  jest  pewne:  jeśli  zrezygnujemy  z  modlitwy  o  naszych  bliskich  i
oddamy  ich  na  pastwę  losu,  żadna  z  tych  rzeczy  nigdy  się  nie  wydarzy.
Możemy sobie wmawiać: “No cóż, muszę w tej kwestii całkowicie zdać się
na wiarę”. Jednak taka postawa jest niczym innym, jak szukaniem alibi dla
nas  samych.  To  zwolniłoby  nas  od  wylewania  duchowych  potów  w
wytrwałym wstawiennictwie za ich dusze.

Zachęcam was, niechaj następujące słowa staną się waszą modlitwą: “Panie,
jeśli ktoś z moich najbliższych pójdzie na zatracenie, nie stanie się tak
dlatego, że się nie modliłem. Nie będzie tak dlatego, że z góry zakładałem
działanie Twego Ducha w każdym z nich. I nie dlatego, że nie płakałem nad
nimi. Cokolwiek to będzie oznaczać i kosztować, podejmę za nich walkę
wstawienniczą aż do momentu, gdy oni albo ja znajdziemy się u Ciebie.”

---
Wykorzystano za zgodą World Challenge, P. O. Box 260, Lindale, TX
75771, USA.

COPYRIGHT/OGRANICZENIA WYNIKAJĄCE Z PRAW AUTORSKICH:

Plik ten jest wyłączną własnością World Challenge. Nie może być zmieniany i poprawiany w żaden sposób. Może być
powielany jedynie w całości i wprowadzany do obiegu jako "freeware", za darmo. Każde powielanie tego pliku musi
zawierać wzmiankę na temat praw autorskich (np. "Copyright (c) 2003 by World Challenge"). Plik ten nie może być
odsprzedawany lub używany do wzbogacania innych sprzedawanych produktów bez pozwolenia World Challenge.

Document Outline