Autor

Beata Pawlikowska

Pisarka, podróżniczka, przewodniczka wypraw do Amazonii i innych egzotycznych miejsc. 
Autorka audycji Świat według Blondynki w Radiu Zet oraz 11 książek, w tym pierwszej 
polskiej książki opublikowanej przez National Geographic. 

Yerba mate

21 marzec 2009 

Zdjęcie: Agencja Forum 

Weszłam do małego, obskurnego baru. Obok dwóch stolików oblepionych ceratą i drucianych 
krzeseł walały się rozrzucone skrzynki z zakurzonymi napojami i puste butelki. Najwidoczniej 
sprzątanie w tym przybytku nie należało do czynności częstych. Pomyślałam, że to świetne miejsce, 
gdzie serwuje się tubylcom wyłącznie lokalne specjalności. Poprosiłam o yerba mate.
Panienka za ladą spojrzała na mnie dziwnie i szczęka jej opadła, ukazując przedziwną kombinację 
dentystyczną. Do dwóch prawdziwych górnych zębów przyczepiono trzeci, zdobyty chyba na 
dzikiej zwierzynie, i umocowano gęsto plecionymi metalowymi drucikami.
– Czy jest yerba mate? – zapytałam jeszcze raz.
– Nie ma – odparła panienka, strzelając z ust zielonymi kropelkami.
Otarłam twarz. Nie ma? Przecież yerba mate miała być wszędzie, miała być narodowym sportem 
Paragwajczyków, rozrywką i pasją, dzieloną bez wyjątku przez kobiety i mężczyzn. 

Za ladą pojawiła się kopia panienki w rozmiarze trzykrotnie większym i starszym. Oczarowała 
mnie najpierw szerokim drucikowym uśmiechem, a potem ze zrozumieniem pokiwała głową i 
wydała córce niezrozumiałe dla mnie polecenie. Po kilku minutach na stoliku przede mną stanął 
plastikowy kubek z bagnistą zawartością i metalową rurką wbitą w środek oraz litrowy pojemnik na 
wodę, w którym pływały kostki lodu i trawa. Obie panie oparły się o ladę z wyrazem oczekiwania 
na twarzach. Obejrzałam z bliska kubek, powąchałam zielone błoto, pokręciłam metalową rurką. W 
końcu chwyciłam za dzbanek i zaczęłam pić z niego wodę. Przerwał mi niepohamowany chichot. 
Właścicielki lokalu patrzyły raz na mnie, raz na siebie i śmiały się jak szalone. W końcu starsza 
podeszła, wcisnęła mi do ręki kubek, wskazała na rurkę, a potem na usta. Pij! To błoto?... 
Pociągnęłam bardzo ostrożnie i poczułam gorycz. Piekielne ziółka! Matrona poczekała, aż połknę, 
po czym z dzbanka z trawą i lodem dolała do kubka wody i znów dała mi do picia. 

To była yerba mate. Jedno z najmniej przyjemnych doświadczeń kulinarnych w moim życiu. 
Trawiasty, mocny, gorzki napar. Wykrzywiał twarz i napełniał oczy łzami. Chwyciłam za rurkę i 
zamieszałam zielone błoto. Podjęłam jeszcze dwie czy trzy próby zasmakowania w mate, a potem 
dałam za wygraną i zajęłam się opróżnianiem dzbanka z zimną wodą, do której dla aromatu 
dorzucono garść ziół. Niedługo potem miałam okazję się przekonać, że yerba mate to jedna z 
najlepszych rzeczy na świecie.
INDIAŃSKIE ZIELE
Dawno, dawno temu garstka ludzi z plemienia Guaraní przedostała się na drugą stronę Wielkiego 
Oceanu. Po długiej wędrówce znaleźli dla siebie piękną ziemię. Indianie karczowali pierwotną 
puszczę i sadzili na jej miejscu maniok i kukurydzę. Kiedy gleba stawała się sucha i jałowa, musieli 
przenosić pola, a wraz z nimi także swoje domostwa i cały dobytek. Pewien stary Indianin poczuł 
się zmęczony ciągłymi przeprowadzkami i postanowił na zawsze zostać tam, gdzie stała jego chata. 
Najmłodsza córka, piękna Jary, miała rozdarte serce: pójść z resztą plemienia czy towarzyszyć ojcu, 
do chwili gdy śmierć przeniesie go do krainy wiecznego spokoju? Postanowiła zostać. 
Pewnego dnia do ich chaty zawitał nieznany szaman. Zapytał, czego im brakuje do szczęścia. Stary 
ojciec odrzekł:
– Chciałbym, żeby Jary mogła powrócić do swoich przyjaciół, którzy odeszli w poszukiwaniu 
nowej ziemi.
Szaman podarował im zieloną roślinkę o dobrym zapachu i powiedział, żeby ją zasadzili, a kiedy 
urośnie, niech zerwą listki, wysuszą je nad ogniem, zmielą, umieszczą w naczyniu, zaleją zimną lub 
gorącą wodą i piją ten napar.
– Ten napój – powiedział szaman – będzie waszym wiernym towarzyszem nawet w godzinach 
największej samotności.
I odszedł.
Tak narodziła się caá-mini, z którego powstał napój caá-y, nazwany później przez białych 
chimarrão  w Brazylii, zaś w Argentynie, Urugwaju i Paragwaju – yerba mate. 

Popijając w rześkie poranki zielony napar, stary Indianin wyzdrowiał i nabrał tyle siły, że wyruszył 
z córką w długą drogę na spotkanie z krewnymi. Zostali przyjęci z radością i odtąd całe plemię 
nabrało zwyczaju picia rano gorącego naparu z gorzko-słodkiego zioła caá-mini, które dodawało 
siły i odwagi, napełniając otuchą w chwilach samotności i zwątpienia. 

POD LUPĄ NAUKOWCÓW
W 1964 r. Instytut Pasteura wraz z Paryskim Towarzystwem Naukowym zorganizował szczegółowe 
badania yerba mate. Naukowców zaintrygowało m.in. to, że w Argentynie, gdzie powszechny jest 
widok ludzi zmierzających rano do pracy z kubkami yerba mate w rękach, rzadko kto cierpi na 
otyłość. W tym samym czasie Ochotnicy Korpusu Pokoju zgłosili niezwykły fakt. Otóż w rejonach 
dotkniętych klęską głodu, gdzie ludzie mogli sobie pozwolić na zaledwie jeden mały posiłek 
dziennie, wszyscy żyją, są zdrowi i silni, osiągając czasem wiek ponad stu lat. Połączono te 
informacje z faktem niemal nałogowego spożywania yerba mate i rozpoczęto badania. Wyniki dało 
się streścić w dwóch zdaniach. Trudno byłoby znaleźć na świecie jeszcze jedną roślinę o równie 
nieprzeciętnych wartościach odżywczych. Yerba mate zawiera praktycznie wszystkie witaminy 
niezbędne do przeżycia.
Amerykanie badali tę roślinę przez wiele lat, zastanawiając się, dlaczego każdy dorosły w rejonie 
krajów Paragwaj – Urugwaj – Argentyna – Brazylia zawsze rozpoczyna dzień od wypicia yerba 
mate. Czyżby byli uzależnieni? Stwierdzono jednak ponad wszelką wątpliwość, że yerba mate nie 
zawiera nic, co mogłoby prowadzić do uzależnienia; więcej: nie ma w niej żadnych szkodliwych 
substancji. 

Na czym zatem polega jej działanie? Yerba mate podnosi odporność, czyści krew i usuwa z niej 
substancje toksyczne, działa uspokajająco, przywraca młodzieńczy kolor włosów, opóźnia starzenie 
się, niweluje zmęczenie, pobudza umysł, odchudza, wzmaga siły, zmniejsza stres i zwalcza 
bezsenność. Ma właściwości stymulujące, przeczyszczające, ściągające, moczopędne, napotne i 
przeciwgorączkowe. Zawiera: witaminy A, C, E, B1, B2 (ryboflawinę) i B complex, karoten, kwas 
pantotenowy, biotynę (witaminę H), magnez, wapń, żelazo, sód, potas, mangan, krzem, fosforyty, 
siarkę, cynk, kwas chlorowodorowy, chlorofil, cholinę oraz inozyt.

CUDOWNA MATEINA
Ciągle poszukiwano tajemniczej substancji, której mate zawdzięcza swoje właściwości. Pobudza 
jak kawa, ale nie jest to efekt działania kofeiny. Naukowcy z Instytutu Higieny w Hamburgu 
stwierdzili, że nawet jeżeli yerba mate zawiera kofeinę, są to ilości śladowe. Trzeba by zaparzyć 
100 torebek mate w jednej szklance wody, żeby uzyskać takie stężenie kofeiny jak w jednej 
filiżance normalnie parzonej kawy. Aktywną substancję yerba mate, niepodobną do żadnej 
wcześniej odkrytej, nazwano więc mateiną. Stymuluje układ nerwowy, ale – odwrotnie niż kofeina 
oraz teina (znajdująca się w herbacie) – nie wywołuje przy tym uzależnienia. 

Doktor José Martin, dyrektor Paragwajskiego Instytutu Technologii, pisze: Według najnowszych 
badań mateina ma skład chemiczny podobny do kofeiny, ale różni się od niej wiązaniami 
molekularnymi. Mateina nie ma żadnej z negatywnych właściwości, jakie ma kofeina. Nie ma też 
żadnych przeciwwskazań dla spożywania yerba mate.

NAMIĘTNOŚĆ PARAGWAJCZYKÓW
Yerba mate to potoczna nazwa ostrokrzewu paragwajskiego (Ilex paraguariensis), rośliny wiecznie 
zielonej osiągającej wysokość zwykle kilku, ale czasem nawet kilkunastu metrów. Występuje ona 
dziko w Ameryce Południowej między równoleżnikami 10° i 30°, czyli w Argentynie, Chile, Peru, 
Brazylii i Paragwaju, gdzie jej plantacje są największe. Słowo yerba znaczy „zioło”, a mate 
pochodzi od wyrazu matí (w języku quechua oznacza tykwę), w której sporządza się napar i z której 
się go pije – na sposób brazylijski.

W Paragwaju robi się specjalne kubki ze świętego drzewa Indian Nivaclè, palo santo. Drewno jest 
zielone i ma charakterystyczny smak, który zyskuje także napój. Najważniejszą częścią ekwipunku 
jest jednak bombilla, czyli specjalna metalowa rurka zakończona czymś w rodzaju skrzyżowania 
łyżeczki z sitkiem. Gorącą mate pije się rano. Około południa, kiedy upał staje się nie do zniesienia, 
pragnienie gasi się tererè. Zamiast kubka z drewna używa się krowiego rogu (guampa), a zamiast 
wrzątku – wody z lodem. Sposób przygotowywania i picia jest taki sam jak gorącego naparu. 

W Paragwaju yerba mate to więcej niż „napój narodowy”. To coś znacznie więcej niż wino dla 
Francuza czy herbata dla Chińczyka. Yerba mate to namiętność. Kierowca autobusu jedną ręką 
trzyma kierownicę, a drugą obsługuje kubek z termosem, do którego zamontowano specjalny 
uchwyt. Kasjer w banku ma termos i kubek pod pulpitem. W szkole, w pokoju nauczycielskim stoi 
wielki pojemnik z gorącą wodą, żeby profesorowie podczas przerw mogli się napić do woli. Na 
dworcach i w supermarketach stoją podobne gigantyczne termosy o pojemności kilkudziesięciu 
litrów, z których przez cały dzień każdy Paragwajczyk może za darmo zaparzyć sobie mate. 

Yerba mate piją księża i zakonnice, nauczyciele, dyrektorzy i robotnicy drogowi, piją rolnicy w 
polu, uliczny sprzedawca owoców i zakochani na ławce pod pomnikiem. Pije recepcjonistka w 
szpitalu i prowadzący program w radiu. Pije każdy przez cały dzień, a kiedy jest to tylko możliwe, 
nie pije sam.
Ja też pisząc te słowa, piję yerba mate, w której zasmakowałam jeszcze w Paragwaju i którą od 
kilkunastu lat codziennie zaczynam nowy dzień. 

PARZENIE YERBA MATE
Kubek z drewna albo tykwę wyparzyć wrzątkiem. Nasypać do środka suchej yerba mate (do 2/3 
wysokości). Można dodać szczyptę ziół, np. rumianku, mięty, anyżku. Zatkać koniec rurki 
kciukiem, wkręcić w suchą mate i umieścić w kubku, tak żeby sitko znajdowało się tuż nad dnem, a 
rurka opierała się o brzeg kubka.
Przygotować gorącą wodę o temperaturze ok. 80° (taką, jakiej używa się do zaparzania kawy 
rozpuszczalnej). Wlać wodę do termosu i szczelnie go zamknąć. 

Kubek z yerba mate napełnić wodą z termosu i zostawić tak długo, aż woda wsiąknie. To pierwsze 
zalanie nazywa się „para Santo Tomas”, czyli dla Świętego Tomasza. Sucha yerba mate tak wciąga 
w siebie wodę, jakby naprawdę wypijał ją niewidzialny święty. Potem dolewamy z termosu dwa–
trzy łyki wody i pijemy. Kiedy w rurce zabulgocze powietrze, znów dolewamy trochę wody. W ten 
sposób można pić gorącą yerba mate przez kilka godzin.