„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 

MINISTERSTWO EDUKACJI 

NARODOWEJ 

 

 
 
 
 
 
 
Waldemar Sucherski 

 
 
 
 
 

 
 
 

Stosowanie przepisów prawa w działalności usługowej 
322[14].Z5.02

 

 

 

 
 
 

 
 

Poradnik dla ucznia 

 
 
 
 
 

 
 

 

 
Wydawca 

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy 
Radom 2007 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  1 

Recenzenci: 
mgr inŜ. Ewa Marciniak - Kulka 
mgr inŜ. Renata Kacperska 
 

 

 
Opracowanie redakcyjne: 
mgr inŜ. Władysław Sucherski 

 

 
 
Konsultacja: 
mgr inŜ. Krystyna Kwestarz 
 
 
 
 

 
 

 
Poradnik  stanowi  obudowę  dydaktyczną  programu  jednostki  modułowej  322[14].Z5.02 
,,Stosowanie  przepisów  prawa  w  działalności  usługowej”,  zawartego  w modułowym 
programie nauczania dla zawodu technik weterynarii. 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
Wydawca 

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy,    Radom 2007 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  2 

SPIS TREŚCI

  

 

1.

 

Wprowadzenie 

3 

2.

 

Wymagania wstępne 

4 

3.

 

Cele kształcenia 

5 

4.

 

Materiał nauczania 

6 

4.1.

 

Prawo dotyczące zawodu lekarza weterynarii 

6 

4.1.1.

 

Materiał nauczania 

6 

4.1.2.

 

Pytania sprawdzające 

23 

4.1.3.

 

Ć

wiczenia 

23 

4.1.4.

 

Sprawdzian postępów 

25 

4.2.

 

Prawo w działalności gospodarczej 

26 

4.2.1.

 

Materiał nauczania 

26 

4.2.2.

 

Pytania sprawdzające 

34 

4.2.3.

 

Ć

wiczenia 

35 

4.2.4.

 

Sprawdzian postępów 

36 

4.3.

 

Prawo pracy i prawo cywilne 

37 

4.3.1.

 

Materiał nauczania 

37 

4.3.2.

 

Pytania sprawdzające 

41 

4.3.3.

 

Ć

wiczenia 

41 

4.3.4.

 

Sprawdzian postępów 

42 

5.

 

Sprawdzian osiągnięć 

43 

6.  Literatura 

47 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  3 

1.

 

WPROWADZENIE

 

 
W poradniku znajdziesz: 

−

 

wymagania  wstępne  –  wykaz  umiejętności,  jakie  powinieneś  mieć  juŜ  ukształtowane, 
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,  

−

 

cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem, 

−

 

materiał  nauczania  –  wiadomości  teoretyczne  niezbędne  do  opanowania  treści  jednostki 
modułowej, 

−

 

zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy juŜ opanowałeś określone treści, 

−

 

ć

wiczenia,  które  pomogą  Ci  zweryfikować  wiadomości  teoretyczne  oraz  ukształtować 

umiejętności praktyczne, 

−

 

sprawdzian postępów, 

−

 

sprawdzian  osiągnięć,  przykładowy  zestaw  zadań.  Zaliczenie  testu  potwierdzi 
opanowanie materiału całej jednostki modułowej, 

−

 

literaturę. 

 

 

 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 

 
 
 
 
 

 

Schemat układu jednostek modułowych 

322[14].Z5.03 

Prowadzenie dokumentacji usług 

weterynaryjnych  

322 [14].Z5.02 

Stosowanie przepisów prawa  

w działalności usługowej 

322[14].Z5 

Organizacja usług 

weterynaryjnych 

322[14].Z5.04 

Posługiwanie się językiem obcym 

zawodowym 

322[14].Z5.01 

Prowadzenie działalności usługowej  

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  4 

2.

 

WYMAGANIA WSTĘPNE 

 

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: 

−

 

korzystać z róŜnych źródeł informacji, 

−

 

analizować informacje i wnioskować na ich podstawie, 

−

 

posługiwać się podstawowymi programami komputerowymi i siecią Internet, 

−

 

wykorzystywać  wiedzę  i  umiejętności  zawarte  w  jednostkach  modułowych 
zrealizowanych wcześniej, 

−

 

wykorzystywać kontekstowo wiedzę biologiczną, 

−

 

zachować zasady bhp, ochrony przeciwpoŜarowej, 

−

 

oceniać przestrzeganie zasad ochrony środowiska, 

−

 

prezentować swoje prace i osiągnięcia, 

−

 

oceniać skutki błędnych decyzji technologicznych, 

−

 

podejmować decyzje. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  5 

3.

 

CELE KSZTAŁCENIA 

 

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: 

−

 

dokonać analizy ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt, 

−

 

dokonać analizy ustawy o zawodzie lekarza weterynarii, 

−

 

dokonać analizy ustawy o Izbach Lekarsko − Weterynaryjnych, 

−

 

sporządzić sprawozdania dla Inspekcji weterynaryjnej zgodnie z ustawą weterynaryjną, 

−

 

wyjaśnić  znaczenie  prawa  farmaceutycznego  i  atomowego  dla  działalności 
weterynaryjnej, 

−

 

zastosować  rozporządzenie  w  sprawie  zakresu  i  sposobu  prowadzenia  dokumentacji 
lekarsko − weterynaryjnej oraz sposobu prowadzenia ksiąŜki leczenia zwierząt, 

−

 

określić przepisy dotyczące wystawiania recept na produkty lecznicze,  

−

 

zastosować rozporządzenie w sprawie obrotu produktami leczniczymi, 

−

 

zastosować przepisy dotyczące rejestracji działalności gospodarczej, 

−

 

zastosować przepisy dotyczące podatku dochodowego, 

−

 

zastosować wybrane przepisy kodeksu pracy, 

−

 

zastosować wybrane przepisy kodeksu cywilnego, 

−

 

zastosować przepisy dotyczące ubezpieczeń społecznych, 

−

 

zastosować  przepisy  prawa  dotyczące  przeciwdziałania  narkomanii  podczas  pracy 
w zakładzie leczniczym dla zwierząt, 

−

 

zastosować przepisy dotyczące prowadzenia rachunkowości, 

−

 

zastosować przepisy dotyczące utylizacji odpadów medycznych, utylizacji zwłok zwierząt 
poddanych eutanazji, 

−

 

zastosować  przepisy  o  wymaganiach  weterynaryjnych  dla  produktów  pochodzenia 
zwierzęcego, 

−

 

zastosować przepisy związane z ochroną środowiska. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  6 

4.

 

MATERIAŁ NAUCZANIA 

 

4.1.

 

Prawo dotyczące zawodu lekarza weterynarii 

 

4.1.1.

 

Materiał nauczania  

 

Obowiązki i prawa lekarza weterynarii 

Obowiązki i prawa lekarza weterynarii regulowane są ustawą z dnia 21 grudnia 1990 roku 

(Dz.U. Nr 8 poz. 27 z 1990 r. z późn. zm.) o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko – 
weterynaryjnych z późniejszymi zmianami. Wykonywanie zawodu lekarza weterynarii polega 
na  ochronie  zdrowia  zwierząt  oraz  weterynaryjnej  ochronie  zdrowia  publicznego 
i środowiska, a w szczególności: 
1)

 

badaniu stanu zdrowia zwierząt, 

2)

 

rozpoznawaniu, zapobieganiu i zwalczaniu chorób zwierząt, 

3)

 

leczeniu zwierząt oraz wykonywaniu zabiegów chirurgicznych, 

4)

 

wydawaniu opinii i orzeczeń lekarsko − weterynaryjnych, 

5)

 

badaniu zwierząt rzeźnych, mięsa i innych produktów pochodzenia zwierzęcego, 

6)

 

sprawowaniu  czynności  związanych  z  nadzorem  weterynaryjnym  nad  obrotem 
zwierzętami  oraz  warunkami  sanitarno-weterynaryjnymi  miejsc  gromadzenia  zwierząt 
i przetwarzania produktów pochodzenia zwierzęcego, 

7)

 

badaniu i ocenie weterynaryjnej jakości pasz oraz warunków ich wytwarzania, 

8)

 

wystawianiu recept na leki i artykuły sanitarne. 
Za  wykonywanie  zawodu  lekarza  weterynarii  uwaŜa  się  takŜe  pracę  na  stanowiskach 

wymagających kwalifikacji lekarza weterynarii, określonych w odrębnych przepisach. Zawód 
lekarza  weterynarii  moŜe  wykonywać  osoba,  która  uzyskała  prawo  wykonywania  tego 
zawodu. 

 

Prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii 

Prawo  wykonywania  zawodu  lekarza  weterynarii  przyznaje  Okręgowa  rada  lekarsko-

weterynaryjna  osobie,  która  jest  obywatelem  polskim  lub  obywatelem  innego  państwa 
członkowskiego Unii Europejskiej. Osoba wykonująca zawód lekarza weterynarii powinna: 
1)

 

posiadać dyplom lekarza weterynarii wydany przez polską szkołę wyŜszą albo 

−

 

dyplom  albo  inne  dokumenty  potwierdzające  formalne  kwalifikacje  lekarza 
weterynarii wydane przez inne niŜ Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii 
Europejskiej, albo 

−

 

dyplom lekarza weterynarii lub inne dokumenty potwierdzające formalne kwalifikacje 
lekarza  weterynarii  wydane  przez  inne  państwo  niŜ  państwo  członkowskie  Unii 
Europejskiej, jeŜeli dyplom ten lub te dokumenty zostały uznane w Rzeczypospolitej 
Polskiej za równorzędne, zgodnie z odrębnymi przepisami, 

2)

 

posiadać pełną zdolność do czynności prawnych, 

3)

 

posiadać stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zawodu lekarza weterynarii, 

4)

 

wykazywać nienaganną postawę etyczną, 

5)

 

korzystać w pełni z praw publicznych. 
Lekarzowi 

weterynarii 

będącemu 

obywatelem 

państwa 

członkowskiego 

Unii 

Europejskiej,  okręgowa  rada  lekarsko-weterynaryjna  przyznaje  prawo  wykonywania  zawodu 
lekarza weterynarii, jeŜeli: 
1)

 

przedstawi  zaświadczenie  wydane  przez  odpowiednie  władze  państwa  członkowskiego 
Unii  Europejskiej,  Ŝe  posiada  na  terenie  tego  państwa  prawo  wykonywania  zawodu 
lekarza weterynarii, które nie zostało zawieszone ani którego nie został pozbawiony, oraz 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  7 

Ŝ

e nie toczy się przeciwko niemu postępowanie w sprawie pozbawienia albo zawieszenia 

prawa wykonywania zawodu, 

2)

 

złoŜy  oświadczenie,  Ŝe  włada  językiem  polskim  w  mowie  i  piśmie  w  zakresie 
niezbędnym do wykonywania zawodu lekarza weterynarii, 

3)

 

Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw 
szkolnictwa wyŜszego, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Lekarsko − Weterynaryjnej, 
określi, w drodze rozporządzenia, zakres znajomości języka polskiego w mowie i piśmie, 
niezbędnej  do  wykonywania  zawodu  lekarza  weterynarii,  uwzględniając  zakres 
uprawnień zawodowych.

 

 

Utrata prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii 

Okręgowa  rada  lekarsko  −  weterynaryjna  stwierdza  utratę  prawa  wykonywania  zawodu 

lekarza weterynarii w przypadku: 
1)

 

utraty  przez  lekarza  weterynarii  obywatelstwa  polskiego  lub  obywatelstwa  państwa 
członkowskiego  Unii  Europejskiej,  jeŜeli  nie  nabył  równocześnie  obywatelstwa  innego 
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, 

2)

 

ubezwłasnowolnienia lekarza weterynarii całkowitego lub częściowego, 

3)

 

utraty przez lekarza weterynarii praw publicznych, 

4)

 

zrzeczenia się przez lekarza weterynarii prawa wykonywania zawodu, 

5)

 

nieuiszczania składki członkowskiej przez okres dłuŜszy niŜ 1 rok, 

6)

 

upływu czasu, na jaki zostało przyznane. 

 

KaŜdy  praktykujący  lekarz  weterynarii  musi  być  członkiem  Izby  Lekarsko-

Weterynaryjnej, 

która 

stanowi 

samorząd 

zawodowy. 

Ustawa 

reguluje 

równieŜ 

funkcjonowanie tego samorządu. Zadaniem samorządu jest:  
1)

 

sprawowanie  pieczy  i  nadzoru  nad  naleŜytym  i  sumiennym  wykonywaniem  zawodu 
lekarza weterynarii, 

2)

 

ustanawianie obowiązujących lekarzy weterynarii zasad etyki i deontologii weterynaryjnej 
oraz dbałość o ich przestrzeganie, 

3)

 

reprezentowanie i ochrona zawodu lekarza weterynarii, 

4)

 

integrowanie środowiska lekarsko-weterynaryjnego, 

5)

 

zajmowanie stanowiska w sprawach stanu zdrowotności zwierząt, weterynaryjnej ochrony 
zdrowia publicznego i środowiska oraz polityki państwa w tym zakresie, 

6)

 

współpraca  z  towarzystwami  naukowymi,  szkołami  wyŜszymi  i  jednostkami  badawczo-
rozwojowymi w kraju i za granicą, 

7)

 

prowadzenie  instytucji  samopomocowych  i  innych  form  pomocy  materialnej  dla  lekarzy 
weterynarii i ich rodzin, 

8)

 

zarządzanie majątkiem i działalnością gospodarczą izb lekarsko-weterynaryjnych, 

9)

 

wykonywanie innych zadań określonych odrębnymi przepisami. 

 

Zadania te samorząd wykonuje w szczególności przez: 

1)

 

przyznawanie,  pozbawianie,  zawieszanie  oraz  stwierdzanie  utraty  prawa  wykonywania 
zawodu lekarza weterynarii, 

2)

 

prowadzenie rejestru członków izby, 

3)

 

prowadzenie ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt, 

4)

 

negocjowanie warunków pracy i płac, 

5)

 

sprawowanie  orzecznictwa  w  przedmiocie  orzekania  o  niezdolności  do  wykonywania 
zawodu lekarza weterynarii, 

6)

 

współdziałanie w sprawach specjalizacji zawodowej, 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  8 

7)

 

opiniowanie  projektów  ustaw  i  innych  aktów  prawnych  dotyczących  ochrony  zdrowia 
zwierząt, 

weterynaryjnej 

ochrony 

zdrowia 

publicznego, 

ochrony 

ś

rodowiska 

i wykonywania zawodu lekarza weterynarii bądź występowanie o ich wydanie, 

8)

 

opiniowanie  i  wnioskowanie  w  sprawach  kształcenia  lekarzy  weterynarii  oraz  personelu 
pomocniczego, 

9)

 

organizowanie  badań  dotyczących  weterynaryjnej  ochrony  zdrowia  publicznego 
i wykonywania zawodu lekarza weterynarii, 

10)

 

sprawowanie  sądownictwa  lekarsko-weterynaryjnego  w  zakresie  odpowiedzialności 
zawodowej lekarzy weterynarii oraz sądownictwa polubownego, 

11)

 

występowanie w obronie interesów indywidualnych i zbiorowych członków izb lekarsko 
− weterynaryjnych, 

12)

 

współdziałanie  z  organami  administracji  rządowej  i  jednostek  samorządu  terytorialnego, 
samorządami  zawodowymi,  związkami  zawodowymi  i  organizacjami  społecznymi 
w sprawach  profilaktyki  i  lecznictwa  weterynaryjnego,  poprawy  warunków  hodowli 
i warunków  sanitarnych  wsi,  kontroli  Ŝywności  pochodzenia  zwierzęcego,  zwalczania 
zakaźnych i pasoŜytniczych chorób zwierzęcych oraz chorób odzwierzęcych, 

13)

 

propagowanie zdobyczy nauk weterynaryjnych wśród lekarzy weterynarii oraz udzielanie 
pomocy w podnoszeniu kwalifikacji zawodowych, 

14)

 

uczestnictwo  w  komisjach  konkursowych  na  stanowiska  kierownicze  oraz  opiniowanie 
kandydatów na inne stanowiska wymagające kwalifikacji lekarza weterynarii. 

 

Okręgowe izby lekarsko − weterynaryjne 

Okręgową  izbę  lekarsko-weterynaryjną  stanowią  lekarze  wpisani  do  rejestru  jej 

członków. Organami okręgowej izby lekarsko-weterynaryjnej są: 
1)

 

okręgowy zjazd lekarzy weterynarii, 

2)

 

okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna, 

3)

 

okręgowa komisja rewizyjna, 

4)

 

okręgowy sąd lekarsko-weterynaryjny, 

5)

 

okręgowy rzecznik odpowiedzialności zawodowej. 
NajwyŜszą  władzą  okręgowej  izby  lekarsko-weterynaryjnej  jest  okręgowy  zjazd  lekarzy 

weterynarii.  

 

Majątek i gospodarka finansowa izb lekarsko-weterynaryjnych 

Majątek 

izb 

lekarsko-weterynaryjnych 

stanowią 

fundusze 

oraz 

ruchomości 

i nieruchomości, a w szczególności: 
1)

 

składki członkowskie, 

2)

 

zapisy, darowizny, dotacje, 

3)

 

wpływy z działalności gospodarczej, 

4)

 

inne wpływy. 
Ustawa  reguluje  równieŜ  strukturę  Krajowych  Izb  Lekarsko-Weterynaryjnych  oraz 

wskazuje kompetencje poszczególnych ich organów. Ponadto, wskazuje organy zajmujące się 
odpowiedzialnością zawodową lekarzy. 

 

Zapobieganie i zwalczanie chorób zakaźnych 

Jednym  z  powaŜniejszych  problemów,  którym  zajmują  się  słuŜby  weterynaryjne  jest 

zapobieganie  i  zwalczanie  chorób  zakaźnych.  Dokumentem  regulującym  zagadnienia 
weterynaryjne  z  zakresu  chorób  zakaźnych  zwierząt  jest  ustawa  z  dnia  11  marca  2004 r. 
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69 poz. 
625  z  późn.  zm).  Ustawa  ta  obejmuje  sprawy  związane  z  tzw.  weterynaryjną  ochroną 
zwierząt. W ustawie moŜna wyróŜnić odpowiednio: 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

  9 

−

 

przepisy  dotyczące  wymagań  weterynaryjnych  obowiązujących  przy  podejmowaniu 
i prowadzeniu  działalności,  której  przedmiotem  są  zwierzęta,  niejadalne  produkty 
pochodzenia 

zwierzęcego 

lub 

uboczne 

produkty 

zwierzęce 

oraz 

wymagań 

weterynaryjnych  obowiązujących  przy  przewozie,  wywozie  i  handlu  tymi  zwierzętami 
i produktami, a takŜe umieszczaniu ich na rynku, 

−

 

przepisy regulujące zasady stosowania środków administracyjnych przewidzianych w celu 
szybkiego  zlokalizowania  ogniska  choroby  zakaźnej  oraz  przeprowadzania  skutecznej 
likwidacji tego ogniska, a więc przepisy określające zasady administracyjnego zwalczania 
poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt.  

W  przypadku  podejrzenia  wystąpienia  choroby  zakaźnej  zwierząt,  a  w  szczególności 

poronienia  u  bydła,  świń,  owiec  i  kóz,  objawów  neurologicznych  u  zwierząt,  zmian 
o charakterze  krost,  pęcherzy,  nadŜerek  lub  wybroczyn  na  skórze  i  błonach  śluzowych 
zwierząt  kopytnych,  znacznej  liczby  nagłych  padnięć,  posiadacz  zwierzęcia  jest 
obowiązany do: 
1)

 

niezwłocznego  zawiadomienia  o  tym  organu  Inspekcji  Weterynaryjnej  albo  najbliŜszego 
podmiotu  świadczącego  usługi  z  zakresu  medycyny  weterynaryjnej,  albo  wójta 
(burmistrza, prezydenta miasta), 

2)

 

pozostawienia  zwierząt  w  miejscu  ich  przebywania  i  niewprowadzania  tam  innych 
zwierząt, 

3)

 

uniemoŜliwienia  osobom  postronnym  dostępu  do  pomieszczeń  lub  miejsc,  w  których 
znajdują się zwierzęta podejrzane o zakaŜenie lub chorobę, lub zwłoki zwierzęce, 

4)

 

wstrzymania  się  od  wywoŜenia,  wynoszenia  i  zbywania  produktów,  w  szczególności 
mięsa,  zwłok  zwierzęcych,  środków  Ŝywienia  zwierząt,  wody,  ściółki,  nawozów 
naturalnych  w rozumieniu  przepisów  o  nawozach  i  nawoŜeniu  i  innych  przedmiotów 
znajdujących się w miejscu, w którym wystąpiła choroba, 

5)

 

udostępnienia organom Inspekcji Weterynaryjnej zwierząt i zwłok zwierzęcych do badań 
i zabiegów weterynaryjnych, a takŜe udzielania pomocy przy ich wykonywaniu, 

6)

 

udzielania  organom  Inspekcji  Weterynaryjnej  oraz  osobom  działającym  w  imieniu  tych 
organów  wyjaśnień  i  podawania  informacji,  które  mogą  mieć  znaczenie  dla  wykrycia 
choroby i źródeł zakaŜenia lub zapobiegania jej szerzeniu. 
Podmiot  świadczący  usługi  z  zakresu  medycyny  weterynaryjnej  niezwłocznie  informuje 

organ  Inspekcji  Weterynaryjnej,  jeŜeli  na  podstawie  zawiadomienia  podejrzewa  wystąpienie 
choroby  zakaźnej  zwierząt  podlegającej  obowiązkowi  zwalczania.  Powiatowy  lekarz 
weterynarii  po  otrzymaniu  zawiadomienia  podejmuje  niezwłocznie  czynności  w  celu 
wykrycia lub wykluczenia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania, 
a w szczególności: 
1)

 

sporządza spis wszystkich zwierząt, 

2)

 

przeprowadza dochodzenie epizootyczne, 

3)

 

przeprowadza badanie kliniczne zwierząt, 

4)

 

pobiera i wysyła próbki do badań laboratoryjnych. 

Dochodzenie epizootyczne obejmuje co najmniej: 

1)

 

ustalenie okresu, w którym choroba zakaźna zwierząt mogła rozwijać się w gospodarstwie 
przed podejrzeniem lub stwierdzeniem jej wystąpienia, 

2)

 

ustalenie  źródła  pochodzenia  choroby  zakaźnej  zwierząt  wraz  z  ustaleniem  innych 
gospodarstw, w których zwierzęta z gatunków wraŜliwych mogły zostać zakaŜone z tego 
ź

ródła, 

3)

 

ustalenie dróg przemieszczania się wektorów: 

−

 

do gospodarstwa, w którym wystąpiło podejrzenie choroby zakaźnej zwierząt, 

−

 

z gospodarstwa, w którym wystąpiło podejrzenie choroby zakaźnej zwierząt. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 10 

Powiatowy lekarz weterynarii natychmiast informuje wojewódzkiego lekarza weterynarii, 

w tym w formie elektronicznej, o podejrzeniu lub wystąpieniu choroby zakaźnej zwierząt oraz 
o  czynnościach  podjętych  w celu wykrycia lub wykluczenia tej choroby. Wojewódzki lekarz 
weterynarii  przekazuje  natychmiast  Głównemu  Lekarzowi  Weterynarii,  w tym  w  formie 
elektronicznej,  informacje  o  podejrzeniu  lub  wystąpieniu  choroby  zakaźnej  zwierząt  oraz 
o czynnościach  podjętych  w  celu  wykrycia  lub  wykluczenia  tej  choroby.  W  przypadku 
uzasadnionego podejrzenia choroby zakaźnej zwierząt lub jej stwierdzenia powiatowy lekarz 
weterynarii  stosuje  środki  przewidziane  dla  zwalczania  danej  choroby.  W  celu  zwalczania 
chorób  zakaźnych  zwierząt  podlegających  obowiązkowi  zwalczania  powiatowy  lekarz 
weterynarii, w drodze decyzji, moŜe: 
1)

 

nakazać  odosobnienie,  strzeŜenie  lub  obserwację  zwierząt  chorych  lub  zakaŜonych  albo 
podejrzanych o zakaŜenie lub o chorobę, 

2)

 

wyznaczyć określone miejsce jako ognisko choroby, 

3)

 

zakazać wydawania świadectw zdrowia, dokumentów handlowych lub przewozowych, 

4)

 

nakazać  ubój  zwierząt chorych lub zakaŜonych, podejrzanych o zakaŜenie lub o chorobę 
albo zwierząt z gatunków wraŜliwych na daną chorobę zakaźną zwierząt, 

5)

 

nakazać  oczyszczenie  i  odkaŜenie  miejsc  oraz  środków  transportu,  a  takŜe  odkaŜenie, 
zniszczenie  lub  usunięcie  w  sposób  wykluczający  niebezpieczeństwo  szerzenia  się 
choroby  zakaźnej  zwierząt  środków  Ŝywienia  zwierząt,  ściółki,  nawozów  naturalnych 
w rozumieniu  przepisów  o  nawozach  i  nawoŜeniu,  oraz  przedmiotów,  z  którymi  miały 
kontakt zwierzęta chore, zakaŜone lub podejrzane o zakaŜenie lub o chorobę, 

6)

 

zakazać  osobom,  które  były  lub  mogły  być  w  kontakcie  ze  zwierzętami  chorymi, 
zakaŜonymi lub podejrzanymi o zakaŜenie lub o chorobę, czasowego opuszczania ogniska 
choroby, 

7)

 

nakazać  odkaŜanie  rzeczy  osób,  które  miały  lub  mogły  mieć  kontakt  ze  zwierzętami 
chorymi, zakaŜonymi lub podejrzanymi o zakaŜenie lub o chorobę, 

8)

 

zakazać  karmienia  zwierząt  określonymi  środkami  Ŝywienia  zwierząt  lub  pojenia 
z określonych zbiorników i ujęć wody, 

9)

 

zakazać  w  ognisku  choroby  wprowadzania,  przeprowadzania  i  wyprowadzania  zwierząt 
lub  sprowadzania  i  wywoŜenia  produktów,  zwłok  zwierzęcych  i  środków  Ŝywienia 
zwierząt, 

10)

 

nakazać: 

−

 

badanie kliniczne zwierząt z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych, 

−

 

przeprowadzenie  sekcji  zwłok  zwierzęcych  z  pobraniem  próbek  do  badań 
laboratoryjnych, 

−

 

wykonywanie  określonych  zabiegów  na  zwierzętach,  w  tym  przeprowadzanie 
szczepień, 

11)

 

zakazać uŜywania zwierząt w celu rozmnaŜania, 

12)

 

określać  sposób  postępowania  ze  zwierzętami  chorymi,  zakaŜonymi  lub  podejrzanymi 
o zakaŜenie  lub  o  chorobę,  zwłokami  zwierzęcymi,  produktami  oraz  środkami  Ŝywienia 
zwierząt zakaŜonymi lub podejrzanymi o zakaŜenie, 

13)

 

nakazać  podmiotom  zajmującym  się  ubojem  zwierząt  przeprowadzenie  uboju 
z określeniem jego warunków, 

14)

 

nakazać  podmiotom  zajmującym  się  przewozem  zwierząt  lub  zwłok  zwierzęcych 
przewiezienie ich do wskazanych miejsc, 

15)

 

nakazać  podmiotom  prowadzącym  działalność  w  zakresie  produkcji  produktów 
zastosowanie określonej technologii. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 11 

Decyzjom tym, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. W przypadku zagroŜenia 

wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania 
powiatowy lekarz weterynarii, w drodze rozporządzenia  −  aktu prawa miejscowego, moŜe: 
1)

 

określić  obszar,  na  którym  występuje  choroba  zakaźna  lub  zagroŜenie  wystąpienia 
choroby  zakaźnej,  jako  obszar  zapowietrzony  lub  zagroŜony  oraz  sposób  oznakowania 
tych obszarów, 

2)

 

wprowadzić czasowe ograniczenia w przemieszczaniu się osób lub pojazdów, 

3)

 

czasowo zakazać organizowania: 
−

 

widowisk,  zgromadzeń,  pochodów  lub  nakazać  czasowe  zawieszenie  określonej 
działalności, 

−

 

targów,  wystaw,  pokazów  lub  konkursów  zwierząt,  polowań  i  odłowów  zwierząt 
łownych, 

4)

 

ograniczyć  obrót  albo  zakazać  obrotu  zwierzętami,  zwłokami  zwierzęcymi,  produktami, 
surowcami  i  produktami  rolnymi  oraz  innymi  przedmiotami,  które  mogą  spowodować 
szerzenie się choroby zakaźnej zwierząt, 

5)

 

nakazać zaopatrywanie zwierząt lub produktów w świadectwa zdrowia wystawiane przez 
urzędowego lekarza weterynarii, 

6)

 

nakazać przeprowadzenie zabiegów na zwierzętach, w tym szczepień, 

7)

 

nakazać oczyszczanie, odkaŜanie, deratyzację i dezynsekcję miejsc przebywania zwierząt 
lub  miejsc  przechowywania  i  przetwarzania  zwłok  zwierzęcych,  produktów,  środków 
Ŝ

ywienia zwierząt, a takŜe oczyszczanie i odkaŜanie środków transportu, 

8)

 

nakazać odstrzał sanitarny zwierząt na określonym obszarze, 

9)

 

nakazać  podmiotom  prowadzącym  działalność  w  zakresie  produkcji  produktów 
zastosowanie określonej technologii. 

 

Wymagania dla produktów pochodzenia zwierzęcego 

Produkty  pochodzenia  zwierzęcego  mogą  być  wprowadzane  na  rynek,  jeŜeli  zostały 

pozyskane  od  zwierząt  lub  ze  zwierząt,  które  spełniają  wymagania  weterynaryjne  określone 
w przepisach  o  ochronie  zdrowia  zwierząt  oraz  zwalczaniu  chorób  zakaźnych  zwierząt. 
Produkty  pochodzenia  zwierzęcego  mogą  być  wprowadzane  na  rynek,  jeŜeli  zostały 
pozyskane od zwierząt lub ze zwierząt niepochodzących z gospodarstwa, zakładu lub obszaru 
podlegającego  ograniczeniom,  nakazom  lub  zakazom  wydanym  na  podstawie  przepisów 
o ochronie  zdrowia  zwierząt  oraz  zwalczaniu  chorób  zakaźnych  zwierząt  ze  względu  na 
chorobę zakaźną zwierząt. Dopuszcza się produkcję produktów pochodzenia zwierzęcego na 
obszarach  podlegających  ograniczeniom  wydanym  na  podstawie  przepisów  o  ochronie 
zdrowia  zwierząt  oraz  zwalczaniu  chorób  zakaźnych  zwierząt  lub  wprowadzenie  na  rynek 
produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z takich obszarów, jeŜeli: 
1)

 

produkty te: 
−

 

nie  pochodzą  z  gospodarstwa,  w  którym  podejrzewa  się  lub  stwierdzono  chorobę 
zakaźną zwierząt, 

−

 

są zaopatrzone w świadectwo zdrowia, 

2)

 

przy ich produkcji zostały spełnione wymagania określone w przepisach prawnych.  
Przy  produkcji  produktów  pochodzenia  zwierzęcego,  w  zakresie  nieuregulowanym 

w przepisach  rozporządzenia  nr  852/2004  i  rozporządzenia  nr  853/2004  oraz  w  przepisach 
Unii  Europejskiej wydanych w trybie tych rozporządzeń, powinny być spełnione wymagania 
zdrowotne,  higieniczne,  sanitarne,  organizacyjne,  lokalizacyjne,  techniczne  i  technologiczne 
w szczególności: 
1)

 

wymagania  dotyczące  zdrowia  zwierząt,  z  których  lub  od  których  pozyskuje  się  te 
produkty, lub 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 12 

2)

 

wymagania, jakie powinny być spełnione przy uboju lub uboju z konieczności, lub 

3)

 

wymagania, jakie powinny spełniać miejsca pochodzenia lub przebywania zwierząt, lub 

4)

 

wymagania, jakie powinny spełniać te produkty, lub 

5)

 

sposób badania zwierząt rzeźnych i ich mięsa, mięsa zwierząt łownych, ryb i produktów 
rybołówstwa, mięczaków i skorupiaków, lub 

6)

 

sposób  prowadzenia  dokumentacji,  w  tym  sposób  dokumentowania  pochodzenia 
zwierząt,  z  których  lub  od  których  pozyskuje  się  te  produkty,  oraz  zakres  i  sposób 
prowadzenia  rejestru  zwierząt,  a  takŜe  sposób  dokumentowania  pochodzenia  tych 
produktów, w tym zakres i sposób prowadzenia rejestru tych produktów, lub 

7)

 

wymagania, jakie powinny być spełnione na poszczególnych etapach produkcji, lub 

8)

 

wymagania,  jakie  powinny  spełniać  osoby  wykonujące  czynności  pomocnicze  pod 
nadzorem urzędowego lekarza weterynarii, oraz zakres tych czynności, lub 

9)

 

warunki,  tryb  i  zakres  prowadzenia  kontroli  wewnętrznej  w  zakładzie,  w  tym 
opracowanie,  wdroŜenie  i  realizację  systemu  analizy  zagroŜeń  i  krytycznych  punktów 
kontroli (systemu HACCP), lub 

10)

 

sposób znakowania i pakowania tych produktów, lub 

11)

 

wymagania,  jakim  powinny  odpowiadać  świadectwa  zdrowia,  handlowe  dokumenty 
identyfikacyjne lub inne dokumenty dołączone do tych produktów, lub 

12)

 

wymagania, jakie powinny spełniać środki transportu. 
Minister  właściwy  do  spraw  rolnictwa  moŜe  określić,  w  drodze  rozporządzenia, 

wymagania  weterynaryjne,  jakie  powinny  być  spełnione  przy  produkcji  produktów 
pochodzenia  zwierzęcego  lub  przez  produkty  pochodzenia  zwierzęcego  wprowadzane  na 
rynek,  w  zakresie  nieuregulowanym  w  przepisach  rozporządzenia  nr  852/2004 
i rozporządzenia  nr  853/2004  oraz  w  przepisach  Unii  Europejskiej  wydanych  w  trybie  tych 
rozporządzeń,  biorąc  pod  uwagę  wielkość  produkcji,  w  tym  specyfikę  zakładów  o  małej 
zdolności  produkcyjnej,  oraz  ochronę  zdrowia  publicznego,  w  tym  potrzebę  zapewnienia 
bezpieczeństwa  produktów  pochodzenia  zwierzęcego.  Ponadto,  niedopuszczalne  jest 
podawanie  zwierzętom,  z  których  lub  od  których  pozyskuje  się  produkty  pochodzenia 
zwierzęcego, substancji niedozwolonych oraz pozyskiwanie takich produktów od zwierząt lub 
ze  zwierząt, w których tkankach lub narządach stwierdzono obecność tych substancji. Zakaz 
ten nie dotyczy zwierząt, którym podawano substancje o działaniu beta − agonistycznym oraz 
hormonalnym, w tym tyreostatycznym, w celu leczniczym lub zootechnicznym, jeŜeli upłynął 
okres karencji określony dla tych substancji. W celu zapewnienia bezpieczeństwa produktów 
pochodzenia  zwierzęcego  prowadzi  się  monitorowanie  substancji  niedozwolonych, 
pozostałości 

chemicznych, 

biologicznych, 

produktów 

leczniczych 

i 

skaŜeń 

promieniotwórczych u zwierząt, w ich wydzielinach i wydalinach, w tkankach lub narządach 
zwierząt,  w  produktach  pochodzenia  zwierzęcego,  w wodzie  przeznaczonej  do  pojenia 
zwierząt oraz środkach Ŝywienia zwierząt. Za zwierzęta poddane ubojowi w rzeźni, w których 
tkankach  lub  narządach  stwierdzono  obecność  substancji  niedozwolonych  lub  pozostałości 
produktów  leczniczych  w  ilościach  przekraczających  dopuszczalne  poziomy,  określone 
w rozporządzeniu  Rady  (EWG)  nr 2377/90  z  dnia  26  czerwca  1990  r.  ustanawiającym 
wspólnotową  procedurę  dla  określania  maksymalnego  limitu  pozostałości  weterynaryjnych 
produktów  leczniczych  w  środkach  spoŜywczych  pochodzenia  zwierzęcego  (Dz.  Urz.  WE  L 
224 z 18.08.1990, str. 1, Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 10, str. 111), nie 
przysługuje odszkodowanie. 

 

Prawo farmaceutyczne 

Aktem  prawnym  regulującym  problematykę  z  zakresu  wytwarzania  i  obrotu  produktami 

leczniczymi  jest  ustawa  z  dnia  6  września  2001  r.  Prawo  farmaceutyczne  (  Dz.  U.  2004 r. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 13 

Nr 53,  poz.  533  z  późn.  zmianami).  Ustawa  ta  opiera  się  na  załoŜeniu  wspólnej  regulacji 
dotyczącej  produktów  leczniczych  przeznaczonych  dla  ludzi  oraz  produktów  leczniczych 
weterynaryjnych. 

Odrębne 

regulacje 

dotyczące  wyłącznie  produktów  leczniczych 

weterynaryjnych  są  wyraźnie  w  tekście  aktu  zaznaczone  i  w  tym  zakresie  wyłączają  one 
zastosowanie przepisów ogólnych. Przedmiotowy zakres ustawy obejmuje takie zagadnienia, 
jak: 
1)

 

zasady  i  tryb  dopuszczania  do  obrotu  produktów  leczniczych,  z  uwzględnieniem 
w szczególności  wymagań  dotyczących  jakości,  skuteczności  i  bezpieczeństwa  ich 
stosowania, 

2)

 

warunki wytwarzania produktów leczniczych, 

3)

 

wymagania dotyczące reklamy produktów leczniczych, 

4)

 

warunki obrotu produktami leczniczymi, 

5)

 

wymagania  dotyczące  aptek,  hurtowni  farmaceutycznych  i  placówek  obrotu 
pozaaptecznego, 

6)

 

zadania Inspekcji Farmaceutycznej i uprawnienia jej organów. 
Przepisy  ustawy  stosuje  się  równieŜ  do  produktów  leczniczych  będących  środkami 

odurzającymi,  substancjami  psychotropowymi  i  prekursorami  w  rozumieniu  przepisów 
o przeciwdziałaniu  narkomanii,  w  zakresie  nieuregulowanym  tymi  przepisami.  W  ustawie 
unormowane  równieŜ  zostały  kwestie  dotyczące  wymogów  technicznych,  organizacyjnych, 
lokalowych  oraz  kwalifikacji  osób  prowadzących  obrót  hurtowy  i  detaliczny  produktami 
leczniczymi.  W  tym  zakresie  ukształtowane  zostały  kompetencje  organów  Inspekcji 
Weterynaryjnej  w  zakresie  nadzoru  nad  obrotem  hurtowym  i  detalicznym  produktami 
leczniczymi  weterynaryjnymi  oraz  rodzaje  środków  administracyjnych  podejmowanych  na 
wypadek stwierdzenia, Ŝe obrót prowadzony jest z naruszeniem przepisów ustawy. 

 

Obowiązki lekarza weterynarii prowadzącego obrót detaliczny produktami leczniczymi 

Lekarz 

weterynarii 

prowadzący 

obrót 

detaliczny 

produktami 

leczniczymi 

weterynaryjnymi lub paszami leczniczymi jest zobowiązany do: 
1)

 

prowadzenia dokumentacji obrotu produktami leczniczymi weterynaryjnymi, 

2)

 

przeprowadzania  przynajmniej  raz  w  roku  spisu  kontrolnego  stanu  magazynowego 
produktów  leczniczych  weterynaryjnych  oraz  ich  dostaw  i  wydania  z  odnotowaniem 
wszelkich zaistniałych niezgodności. 
Lekarz  weterynarii  w  celu  ratowania  Ŝycia  lub  zdrowia  zwierząt,  a  w  szczególności 

ograniczenia  cierpienia  zwierząt,  stosuje  produkty  lecznicze  weterynaryjne.  JeŜeli  tkanki 
i produkty zwierząt przeznaczone są do spoŜycia przez ludzi, to właściciele tych zwierząt lub 
osoby  odpowiedzialne  za  zwierzęta  są  obowiązani  do  posiadania  dokumentów 
weterynaryjnych 

produktów 

leczniczych 

posiadających 

właściwości 

anaboliczne, 

przeciwbakteryjne,  przeciwpasoŜytnicze,  przeciwzapalne,  hormonalne  i  psychotropowe, 
zawierających następujące informacje: 
1)

 

datę, 

2)

 

dokładne  określenie  weterynaryjnego  produktu  leczniczego,  z  numerem  serii  i  datą 
waŜności, 

3)

 

ilość, 

4)

 

nazwę i adres dostawcy weterynaryjnego produktu leczniczego, 

5)

 

oznakowanie leczonych zwierząt, 

6)

 

okres karencji określony w pozwoleniu. 

Lekarz weterynarii wydaje właścicielowi zwierząt lub osobie odpowiedzialnej za zwierzęta 

dokument  potwierdzający  nabycie  produktów  leczniczych  weterynaryjnych  lub  pasz 
leczniczych. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 14 

Zastosowanie prawa atomowego w wykonywaniu zadań weterynaryjnych 

Ustawa  Prawo atomowe z dnia 29.11.2000 r ( Dz. U. Nr 3 poz. 18 z późn. zm.) określa 

następujące  działalności  związane  z  naraŜeniem  na  promieniowanie  jonizujące,  które 
wymagają zezwolenia lub zgłoszenia:  

−

 

wytwarzanie,  przetwarzanie,  przechowywanie,  składowanie,  transport  lub  stosowanie 
materiałów  jądrowych,  źródeł  i  odpadów  promieniotwórczych  oraz  wypalonego  paliwa 
jądrowego i obrót nimi, a takŜe wzbogacanie izotopowe,  

−

 

budowę, rozruch, próbną i stałą eksploatację oraz likwidację obiektów jądrowych,  

−

 

budowę, eksploatację, zamknięcie i likwidację składowisk odpadów promieniotwórczych 
i składowisk wypalonego paliwa jądrowego oraz budowę i eksploatację przechowalników 
wypalonego paliwa jądrowego,  

−

 

produkowanie,  instalowanie,  stosowanie  i  obsługę  urządzeń  zawierających  źródła 
promieniotwórcze oraz obrót tymi urządzeniami,  

−

 

uruchamianie i stosowanie urządzeń wytwarzających promieniowanie jonizujące,  

−

 

uruchamianie  pracowni,  w  których  mają  być  stosowane  źródła  promieniowania 
jonizującego,  w  tym  pracowni  rentgenowskich  (innych  niŜ  nadzorowane  przez  słuŜby 
sanitarne),  

−

 

zamierzone  dodawanie  substancji  promieniotwórczych  w  procesie  produkcyjnym 
wyrobów  powszechnego  uŜytku  i  wyrobów  medycznych,  obrót  tymi  wyrobami  przywóz 
na  terytorium  Rzeczypospolitej  Polskiej  i  wywóz  z  tego  terytorium  wyrobów 
powszechnego  uŜytku  i  wyrobów  medycznych,  do  których  dodano  substancje 
promieniotwórcze,  

−

 

zamierzone  podawanie  substancji  promieniotwórczych  ludziom  i  zwierzętom  w  celu 
medycznej  lub  weterynaryjnej  diagnostyki,  leczenia  lub  badań  naukowych,  jeŜeli 
aktywności  i  stęŜenia  promieniotwórcze  substancji,  których  te  czynności  dotyczą, 
przekraczają  wartości  określone  w  przepisach  szczegółowych  (przepisy  te  określają 
równieŜ  wartości  aktywności  lub  stęŜeń,  w  przypadku  których  zamiast  zezwolenia 
wymagane  jest  tylko  zgłoszenie  danej  działalności)  i  jeŜeli  nie  dotyczy  to  działalności 
zabronionych ustawą (dodawanie substancji promieniotwórczych do Ŝywności, zabawek, 
osobistych ozdób i kosmetyków).  

 

Przeciwdziałanie narkomanii podczas pracy w zakładzie leczniczym dla zwierząt 

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r.o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. Nr 179 poz. 1485 

z późn. zm.) określa preparaty zawierające środki odurzające grup I − N, II − N i III − N lub 
substancje psychotropowe grup II − P, III − P i IV − P, które zostały dopuszczone do obrotu 
jako  produkty  lecznicze  na  podstawie  przepisów  prawa  farmaceutycznego,  moŜe  posiadać, 
w celach  medycznych,  po  uzyskaniu  zgody  wojewódzkiego  inspektora  farmaceutycznego, 
zakład  opieki  zdrowotnej  niemający  apteki  szpitalnej,  zakład  leczniczy  dla  zwierząt  oraz 
lekarz,  lekarz  dentysta  lub  lekarz  weterynarii,  prowadzący  praktykę  lekarską,  a  takŜe  inny 
podmiot, którego działalność wymaga posiadania i stosowania tych preparatów.  

O  rodzajach  preparatów  i  ich  ilościach,  jakie  mogą  posiadać  poszczególne  uprawnione 

podmioty,  szczegółowo  mówi  Rozporządzenie  Ministra  Zdrowia  z  dnia  13  stycznia  2003 r. 
w sprawie  preparatów  zawierających  środki  odurzające  lub  substancje  psychotropowe,  które 
mogą  być  posiadane  w  celach  medycznych  po  uzyskaniu  zgody  wojewódzkiego  inspektora 
farmaceutycznego ( Dz. U. Nr 37 poz. 324 z 2003 r.).W rozporządzeniu tym zostały określone 
równieŜ  warunki  zaopatrywania,  przechowywania  tych  preparatów  oraz  prowadzenia 
dokumentacji  w  zakresie  ich  posiadania  i  stosowania,  a takŜe  rodzaje  podmiotów,  których 
działalność  wymaga  posiadania  i  stosowania  preparatów,  uwzględniając  zabezpieczenie  tych 
substancji przed niewłaściwym uŜyciem. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 15 

Gospodarka lekami psychotropowymi w zakładzie leczniczym dla zwierząt 

Zagadnienia  związane  z  gospodarką  lekami  psychotropowymi  reguluje  Rozporządzenie 

Ministra  Zdrowia  z  dnia  13  stycznia  2003r.  w  sprawie  preparatów  zawierających  środki 
odurzające  lub  substancje  psychotropowe,  które  mogą  być  posiadane  w  celach  medycznych, 
po  uzyskaniu  zgody  wojewódzkiego  inspektora  farmaceutycznego(Dz.  U.  Nr  37,  poz.  324). 
Rozporządzenie określa: 
1)

 

rodzaje i ilości preparatów zawierających środki odurzające lub substancje psychotropowe 
oraz  rodzaje  podmiotów,  które  mogą  posiadać  te  preparaty  w  celach  medycznych,  po 
uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego 

2)

 

szczegółowe  warunki  zaopatrywania  i  przechowywania  preparatów,  oraz  prowadzenia 
dokumentacji dotyczącej ich posiadania i stosowania. 
Udzielenie  zgody  na  posiadanie  w  celach  medycznych  preparatów  zawierających  środki 

odurzające  lub  substancje  psychotropowe  następuje  na  wniosek  zainteresowanego.  Wniosek 
(oryginał)  składa  się  do  Wojewódzkiego  Inspektoratu  Farmaceutycznego  lub  Delegatury. 
Wniosek o udzielenie zgody powinien zawierać:  

−

 

nazwę i dokładny adres zakładu leczniczego dla zwierząt,  

−

 

nazwę  handlową,  postać  farmaceutyczną,  dawkę  oraz  przewidywane  miesięczne  zuŜycie 
preparatu,  

−

 

nazwę i dokładny adres hurtowni weterynaryjnej, w której podmiot ubiegający się o zgodę 
będzie  się  zaopatrywał  (w  przypadku  leków  stosowanych  u  ludzi  adres  apteki  lub 
hurtowni  farmaceutycznej),  mającą  na  celu  ujednolicenie  oraz  skrócenie  czasu 
postępowania, 

−

 

warunki  przechowywania  preparatów  zawierających  środki  odurzające  lub  substancje 
psychotropowe,  

−

 

imię  i  nazwisko  lekarza  weterynarii  −  osoby  odpowiedzialnej  za  przechowywanie 
i stosowanie  preparatów  zawierających  środki  odurzające  lub  substancje  psychotropowe 
oraz prowadzenie ewidencji lub dokumentacji tych preparatów,  

−

 

datę  sporządzenia  wniosku  oraz  podpis  i  pieczątkę  osobistą  lekarza  weterynarii  lub 
w przypadku spółki osoby upowaŜnionej do reprezentowania podmiotu,  

Do wniosku naleŜy dołączyć:  

−

 

aktualne  zaświadczenie  z  izby  lekarsko-weterynaryjnej  o  wpisie  do  ewidencji  zakładów 
leczniczych dla zwierząt  

−

 

aktualne zaświadczenie z izby lekarsko-weterynaryjnej potwierdzające członkostwo osoby 
odpowiedzialnej z podanym numerem wpisu na listę krajową lekarzy weterynarii,  

−

 

zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON,  

−

 

w  przypadku  prowadzenia  działalności  leczniczo-weterynaryjnej  w  formie  spółki  − 
umowa spółki  

−

 

w  przypadku,  kiedy  właściciel  lub  współwłaściciele  zakładu  leczniczego  dla  zwierząt 
wyznaczyli  jako  osobę  odpowiedzialną  lekarza  weterynarii  zatrudnionego  na  podstawie 
umowy  o  pracę  –  do  wniosku  poza  jego  zaświadczeniem  z  izby  lekarsko-weterynaryjnej 
potwierdzającym  wpis  na  listę  krajową  lekarzy  weterynarii  naleŜy  dołączyć  równieŜ 
umowę o pracę,  

Zgoda  wydawana  jest  w  trzech  egzemplarzach,  z  których  jeden  pozostaje 

u wojewódzkiego inspektora, drugi przekazywany jest wnioskodawcy, a trzeci wnioskodawca 
przekazuje aptece lub hurtowni farmaceutycznej. Zgoda jest waŜna na czas określony: 
1)

 

nie  dłuŜszy  niŜ  3  lata  −  w  przypadku  zakładu  opieki  zdrowotnej  niemającego  apteki 
szpitalnej  lub  apteki  zakładowej,  zakładu  leczniczego  dla  zwierząt  oraz  lekarza  lub 
lekarza  stomatologa  prowadzącego  indywidualną  praktykę  lekarską,  indywidualną 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 16 

specjalistyczną praktykę lekarską lub grupową praktykę lekarską oraz lekarza weterynarii, 
prowadzącego indywidualną praktykę lekarsko-weterynaryjną, 

2)

 

nie dłuŜszy niŜ 5 lat − w przypadku pozostałych podmiotów. 

Przed  odbiorem  zgody  naleŜy  przedstawić  w  Wojewódzkim  Inspektoracie 

Farmaceutycznym  lub  w  delegaturze  ksiąŜkę  kontroli,  w  której  będzie  prowadzona 
dokumentacja przychodowo − rozchodowa preparatów zawierających środki odurzające grupy 
I  −  N  i  II  −  N  lub  substancje  psychotropowe  grupy  II  −  P  (np.  ketamina),  celem  jej 
zatwierdzenia  i  zarejestrowania.  Dokumentacja  przychodowo  −  rozchodowa  preparatów 
zawierających substancje psychotropowe grupy III − P i IV − P nie wymaga zarejestrowania. 
W  przypadku  przedłuŜenia  zgody  naleŜy  przedstawić  dokumentację  przychodowo  − 
rozchodową preparatów objętych wcześniejszymi zgodami. 

 

Dokumentacja lekarsko weterynaryjna 

Dokumentem  regulującym  prowadzenie  dokumentacji  lekarsko  weterynaryjnej  jest 

Rozporządzenie  Ministra  i  Rozwoju  Wsi  z  dnia  28  kwietnia  2004  r.  w  sprawie  zakresu 
i sposobu  prowadzenia  ewidencji  leczenia  zwierząt  i  dokumentacji  lekarsko-weterynaryjnej

 

(

Dz.  U.  Nr  100    poz.  1022  z  dnia  1  maja  2004  r.)  Przedmiotowy  zakres  rozporządzenia 

obejmuje takie zagadnienia, jak: 
1)

 

zakres  i  sposób  prowadzenia  przez  lekarzy  weterynarii  dokumentacji  lekarsko-
weterynaryjnej  z  wykonywanych  zabiegów  leczniczych  i  profilaktycznych  oraz 
stosowanych produktów leczniczych, 

2)

 

zakres  i  sposób  prowadzenia  ewidencji  leczenia  zwierząt  przez  posiadacza  zwierząt 
gospodarskich,  a  takŜe  tryb  dokonywania  wpisów  w  tej  ewidencji  przez  lekarzy 
weterynarii leczących zwierzęta. 
Lekarz  weterynarii  prowadzi  dokumentację  lekarsko-weterynaryjną  w  postaci  odrębnych 

ksiąŜek  leczenia  zwierząt  dla  zwierząt  gospodarskich  oraz  zwierząt,  z  których  pozyskane 
tkanki lub produkty są przeznaczone do spoŜycia przez ludzi. KsiąŜka ta składa się z kolejno 
ponumerowanych,  samokopiujących  się  stron,  przy  czym  kaŜda  strona  jest  podzielona  na  4 
części. 

Część I zawiera: 

1)

 

nazwę i adres zakładu leczniczego dla zwierząt, 

2)

 

imię i nazwisko lub nazwę oraz adres posiadacza zwierzęcia, 

3)

 

datę i godzinę przyjęcia zgłoszenia, 

4)

 

datę i godzinę wykonania czynności lekarsko − weterynaryjnych, 

5)

 

oznaczenie strony ksiąŜki składające się z: numeru kolejnej strony, znaku "/", oznaczenia 

miesiąca, znaku "/" oraz oznaczenia roku. 

Część II zawiera: 

1)

 

opis leczonego zwierzęcia, w tym gatunek, płeć, identyfikację, wiek, oznakowanie i masę 
ciała, 

2)

 

liczbę leczonych zwierząt, 

3)

 

rozpoznanie lub wstępne rozpoznanie choroby, 

4)

 

zastosowane  produkty  lecznicze  lub  nabyte  przez  posiadacza  zwierzęcia  produkty 
lecznicze weterynaryjne z uwzględnieniem: 
−

 

nazwy produktu leczniczego, 

−

 

numeru serii produktu leczniczego, 

−

 

ilości  i  dawkowania  zastosowanego  produktu  leczniczego  lub  nabytego  produktu 
leczniczego  okresu  karencji  dla  tkanek  lub  produktów  przeznaczonych  do  spoŜycia 
przez ludzi pozyskanych od leczonych zwierząt, 

5)

 

zabiegi lecznicze lub profilaktyczne, zalecenia lekarskie oraz uwagi. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 17 

Część III zawiera: 

1)

 

potwierdzenie  nabycia  produktu  leczniczego  weterynaryjnego  przez  posiadacza 
zwierzęcia  

2)

 

informacje,  w  przypadku  gdy  nabyty  produkt  leczniczy  weterynaryjny  będzie  stosowany 
u zwierząt innych niŜ wymienione w części II. 
Wpisy w częściach I − III są potwierdzane: 

1)

 

podpisem i pieczęcią lekarza weterynarii dokonującego wpisu, 

2)

 

podpisem  posiadacza  zwierzęcia,  który  jednocześnie  oświadcza,  Ŝe  nabyty  produkt 
leczniczy weterynaryjny zostanie zastosowany zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. 
Część IV zawiera wyniki badań uzupełniających. 

 

KsiąŜka leczenia zwierząt, domowych zawiera: 

1)

 

nazwę i adres zakładu leczniczego dla zwierząt, 

2)

 

datę rozpoczęcia i zakończenia dokonywania wpisów w ksiąŜce, 

3)

 

imię i nazwisko lub nazwę oraz adres posiadacza zwierzęcia, 

4)

 

datę i godzinę wykonania czynności lekarsko − weterynaryjnych, 

5)

 

opis leczonego zwierzęcia, w tym gatunek, płeć, rasę, wiek lub datę urodzenia, kolor, 

6)

 

informacje o przebiegu wizyty, w tym: 
−

 

dane uzyskane z wywiadu lekarskiego, 

−

 

wynik  badania  klinicznego,  sekcyjnego  i  ewentualnych  dodatkowych  badań 
diagnostycznych, 

−

 

rozpoznanie choroby, 

−

 

nazwę,  ilość  i  dawkowanie  zastosowanego  lub  przepisanego  na  receptę  lekarza 
weterynarii produktu leczniczego, 

−

 

zabiegi lecznicze lub profilaktyczne, 

−

 

zalecenia lekarskie, 

−

 

podpis i pieczęć lekarza weterynarii leczącego zwierzę. 

W  omawianym  akcie  prawnym  znajdują  się  równieŜ  wskazówki  o  tym  jak  naleŜy 

dokonywać wszelkich skreśleń i poprawek w ksiąŜce leczenia zwierząt. 

 

Zakłady lecznicze  

Dokumentem  regulującym  działalność  zakładów  leczniczych  jest  ustawa  z  dnia  18 

grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. Nr 11 poz. 95 z dnia 27 stycznia 
2004 r.). Ustawa ta wyodrębnia następujące zagadnienia: 

−

 

tworzenie i organizację zakładów leczniczych dla zwierząt, 

−

 

ewidencję zakładów leczniczych, 

−

 

zasady świadczenia usług weterynaryjnych. 

 

Usługa weterynaryjna 

Usługa weterynaryjna jest czynnością mającą na celu zachowanie, ratowanie lub poprawę 

zdrowia zwierząt i ich produkcyjności, polegającą w szczególności na: 
1)

 

badaniu stanu zdrowia zwierząt, 

2)

 

rozpoznawaniu, zapobieganiu i zwalczaniu chorób zwierząt, 

3)

 

leczeniu zwierząt, 

4)

 

udzielaniu porad i konsultacji, 

5)

 

pielęgnacji zwierząt, 

6)

 

wydawaniu opinii i orzeczeń, 

7)

 

wykonywaniu czynności związanych z określeniem zdolności rozrodczych zwierząt i ich 
zaburzeń oraz biotechniką rozrodu, 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 18 

8)

 

wykonywaniu  detalicznego  obrotu  produktami  leczniczymi  weterynaryjnymi,  paszami 
leczniczymi  oraz  wyrobami  medycznymi  przeznaczonymi  dla  zwierząt,  na  zasadach 
określonych w odrębnych przepisach, 

9)

 

wykonywaniu badań laboratoryjnych i innych badań diagnostycznych. 

 

Zakład leczniczy 

Zakładem leczniczym dla zwierząt jest: 

1)

 

gabinet weterynaryjny, 

2)

 

przychodnia weterynaryjna, 

3)

 

lecznica weterynaryjna, 

4)

 

klinika weterynaryjna, 

5)

 

weterynaryjne laboratorium diagnostyczne. 

 

Tworzenie i organizacja zakładów leczniczych dla zwierząt 

Zakład  leczniczy  dla  zwierząt  moŜe  być  utworzony  i  prowadzony  przez  osoby  fizyczne, 

osoby  prawne  albo  jednostki  organizacyjne  nieposiadające  osobowości  prawnej. 
Kierownikiem  zakładu  leczniczego  dla  zwierząt,  moŜe  być  wyłącznie  lekarz  weterynarii 
posiadający  prawo  wykonywania  zawodu  na  terytorium  Rzeczypospolitej  Polskiej.  Zakład 
leczniczy  dla  zwierząt  utworzony  i  prowadzony  przez  osobę  fizyczną,  osobę  prawną  albo 
jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej zajmującą się produkcją zwierząt 
moŜe świadczyć usługi weterynaryjne wyłącznie dla zwierząt hodowanych przez tę osobę lub 
jednostkę, jednak nie moŜe wystawiać certyfikatów o stanie zdrowia tych zwierząt dla celów 
związanych z obrotem zwierzętami. 

 

Gabinet weterynaryjny 

Gabinet weterynaryjny jest wyposaŜony w szczególności w: 

1)

 

pokój przyjęć z poczekalnią, 

2)

 

aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu świadczonych usług weterynaryjnych, 

3)

 

sprzęt i urządzenia do przechowywania produktów leczniczych i wyrobów medycznych, 

4)

 

zaplecze sanitarne i socjalne. 

 

Przychodnia weterynaryjna 

Przychodnia weterynaryjna jest wyposaŜona w szczególności w: 

1)

 

pokój przyjęć z poczekalnią, 

2)

 

salę zabiegową, 

3)

 

aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu świadczonych usług weterynaryjnych, 

4)

 

sprzęt i urządzenia do przechowywania produktów leczniczych i wyrobów medycznych, 

5)

 

zaplecze sanitarne i socjalne. 

 

Lecznica weterynaryjna 

Lecznica weterynaryjna jest wyposaŜona w szczególności w: 

1)

 

pomieszczenie  do  stacjonarnego  leczenia,  obserwacji  i  izolacji  zwierząt  dostosowane  do 
gatunków leczonych zwierząt, 

2)

 

pokój przyjęć z poczekalnią, 

3)

 

aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu świadczonych usług weterynaryjnych, 

4)

 

salę zabiegowo-operacyjną, 

5)

 

sprzęt i urządzenia do przechowywania produktów leczniczych i wyrobów medycznych, 

6)

 

magazyn środków i sprzętu dezynfekcyjnego, 

7)

 

zaplecze sanitarne i socjalne. 
Lecznica weterynaryjna zapewnia całodobową obserwację i leczenie zwierząt. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 19 

Klinika weterynaryjna 

Klinika weterynaryjna jest wyposaŜona w szczególności w: 

1)

 

pomieszczenie  do  stacjonarnego  leczenia,  obserwacji  i  izolacji  zwierząt  dostosowane  do 
gatunków leczonych zwierząt, 

2)

 

poczekalnie, 

3)

 

gabinety zabiegowe, 

4)

 

salę operacyjną, 

5)

 

magazyn produktów leczniczych i wyrobów medycznych, 

6)

 

magazyn środków i sprzętu dezynfekcyjnego, 

7)

 

aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu świadczonych usług specjalistycznych, 

8)

 

aparaturę i sprzęt diagnostyczny, 

9)

 

zaplecze sanitarne, socjalne i gospodarcze. 
Klinika  weterynaryjna  zapewnia  całodobową  obserwację  i  leczenie  zwierząt.  W  klinice 

weterynaryjnej  usługi weterynaryjne świadczy co najmniej trzech lekarzy weterynarii, w tym 
jeden  lekarz  z  tytułem  specjalisty  w  zakresie  usług  weterynaryjnych  świadczonych  przez 
klinikę. Klinika weterynaryjna współpracuje w zakresie świadczonych usług weterynaryjnych 
z innymi  zakładami  leczniczymi  dla  zwierząt,  a  w  szczególności  przyjmuje  pacjentów 
skierowanych przez te zakłady do leczenia. 

 

Weterynaryjne laboratorium diagnostyczne 

Weterynaryjne laboratorium diagnostyczne jest wyposaŜone w szczególności w: 

1)

 

pokój przyjęć prób do badań diagnostycznych, 

2)

 

salę laboratoryjną, 

3)

 

aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu wykonywanych badań, 

4)

 

sprzęt i urządzenia do przechowywania uŜywanych środków i materiałów, 

5)

 

zaplecze sanitarne i socjalne. 

 

Ewidencja zakładów leczniczych dla zwierząt 

Zakład  leczniczy  dla  zwierząt  świadczy  usługi  weterynaryjne  po  uzyskaniu  wpisu  do 

ewidencji  zakładów  leczniczych  dla  zwierząt.  Ewidencję  prowadzi  właściwa  ze  względu  na 
miejsce  siedziby  zakładu  leczniczego  dla  zwierząt  okręgowa  rada  lekarsko-weterynaryjna. 
Ewidencja jest jawna i zawiera: 
1)

 

nazwę zakładu leczniczego dla zwierząt oraz jego adres i numer telefonu, 

2)

 

siedzibę zakładu leczniczego dla zwierząt, 

3)

 

imię i nazwisko kierownika zakładu, 

4)

 

liczbę pracowników, w tym lekarzy weterynarii i personelu pomocniczego. 

Za  wpis  do  ewidencji  okręgowa  rada  lekarsko-weterynaryjna  pobiera  opłatę.  Minister 

właściwy  do  spraw  rolnictwa,  po  zasięgnięciu  opinii  Krajowej  Rady  Lekarsko-
Weterynaryjnej, określa: 
1)

 

szczegółowy  sposób  prowadzenia  ewidencji  oraz  otrzymywania  z  niej  wypisu,  mając  na 
względzie dostępność ewidencji, 

2)

 

wysokość opłaty za wpis do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt, uwzględniając 
rodzaj zakładu dla zwierząt podlegającego wpisowi. 

 

Czynności, które moŜe wykonywać technik weterynarii 

 

1)

 

pobieranie prób do badań laboratoryjnych, 

2)

 

czynności pomocnicze przy wykonywaniu sekcji zwłok zwierzęcych,  

3)

 

udzielanie pierwszej pomocy w przypadkach: 

−

 

niedyspozycji  Ŝołądkowo-jelitowych  o  przebiegu  ostrym  z  zagroŜeniem  Ŝycia 

zwierzęcia, 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 20 

−

 

zadławienia, 

−

 

zranienia lub załamania, 

−

 

porodu niewymagającego cięcia płodu lub zabiegu chirurgicznego, 

4)

 

wykonywanie  badań  klinicznych  w  zakresie  niezbędnym  do  udzielenia  pierwszej 
pomocy, 

5)

 

podawanie leków przepisanych przez lekarza weterynarii lub dostępnych bez recepty, 

6)

 

asystowanie przy zabiegach chirurgicznych, 

7)

 

opieka nad zwierzętami leczonymi w warunkach ambulatoryjnych i stacjonarnych, 

8)

 

wykonywanie zabiegów sanitarno-higienicznych i fizykoterapeutycznych. 

 

Recepty 

Aktem  prawnym  regulującym  wystawianie  recept  przez  lekarzy  weterynarii  jest 

Rozporządzenie Ministra Zdrowia

 

z dnia 9 maja 2003 r. w sprawie wystawiania przez lekarzy 

weterynarii  recept  na  produkty  lecznicze  lub  leki  recepturowe  przeznaczone  dla  ludzi,  które 
będą stosowane u zwierząt (Dz. U. Nr 97 poz. 891 z dnia 30 maja 2003 r.). Rozporządzenie to 
określa: 
1)

 

oznakowanie,  tryb  i  sposób  wystawiania  przez  lekarzy  weterynarii  recept  na  produkty 
lecznicze  lub  leki  recepturowe  przeznaczone  dla  ludzi,  które  są  stosowane  u  zwierząt, 
w sytuacji  gdy  brak  jest  produktu  leczniczego  weterynaryjnego  dopuszczonego  do 
obrotu, 

2)

 

wzór recepty na produkty lub leki, 

3)

 

sposób zaopatrywania w druki recept na produkty lub leki, 

4)

 

sposób kontroli wystawienia i realizacji recept na produkty lub leki oraz sposób kontroli 
stosowania tych produktów lub leków. 

 

Sposób wystawiania przez lekarzy recept 

Dopuszcza  się  wystawianie  przez  lekarza  weterynarii  recept  na  produkty  lub  leki,  jeŜeli 

nabyte w ten sposób produkty lub leki będą stosowane u zwierząt przez: 
1)

 

właściciela zwierzęcia albo, 

2)

 

wystawiającego  receptę  lekarza  weterynarii  przy  wykonywaniu  przez  niego  praktyki 
lekarsko-weterynaryjnej. 
Wystawienie  recepty  przez  lekarza  wykonującego  praktyki  lekarsko-weterynaryjne,  jest 

dopuszczalne, jeŜeli: 
1)

 

nabyte w ten sposób produkty lub leki zostaną uŜyte przez wystawiającego receptę lekarza 
weterynarii wyłącznie przy wykonywaniu przez niego praktyki lekarsko − weterynaryjnej, 

2)

 

na recepcie wystawiający dokona adnotacji "do uŜytku własnego" ("ad usum proprium"), 

3)

 

zapas  w  ten  sposób  nabytych  produktów  lub  leków  nie  przekracza  ich  14-dniowego 
ś

redniego zuŜycia, 

4)

 

zgromadzone produkty lub leki są przechowywane zgodnie z wymaganiami określonymi 
dla tych produktów i leków, 

5)

 

uŜycie  produktów  lub  leków  zostanie  udokumentowane  w  sposób  zgodny  z  przepisami 
Prawa farmaceutycznego, 

6)

 

brak  jest  odpowiedniego  produktu  leczniczego  dopuszczonego  do  obrotu  dla  danego 
gatunku zwierząt lub dla innych gatunków zwierząt. 

 

Informacje umieszczane na recepcie 

Dane umieszczane na wystawianej recepcie obejmują: 

1)

 

firmę  lub  nazwę,  pod  jaką  działa  wystawiający  receptę  lekarz  weterynarii,  siedzibę 
i adres,  oznaczenie  formy  prawnej  wykonywanej  działalności  oraz  imię,  nazwisko, 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 21 

miejsce  zamieszkania  i  adres  lekarza  weterynarii  działającego  pod  firmą  lub  nazwą, 
a w przypadku osoby fizycznej  −  jej imię i nazwisko oraz adres, 

2)

 

określenie  specjalizacji  wystawiającego  receptę  lekarza  weterynarii  oraz  numer 
zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu, 

3)

 

firmę  lub  nazwę  posiadacza  zwierzęcia,  jego  siedzibę  i  adres  oraz  oznaczenie  formy 
prawnej wykonywanej działalności, a w przypadku osoby fizycznej  −  jej imię i nazwisko 
oraz adres, 

4)

 

gatunek, płeć oraz rasę zwierzęcia  −  w przypadku wystawienia recepty dla pojedynczego 
zwierzęcia; gatunek, płeć, rasę oraz liczbę zwierząt  −  w przypadku wystawienia recepty 
dla większej liczby zwierząt, 

5)

 

nazwę  i  ilość  produktu  leczniczego,  a  w  odniesieniu  do  leku  recepturowego    −    nazwę 
i ilość surowców farmaceutycznych potrzebnych do sporządzenia tego leku oraz, w miarę 
potrzeby,  postać,  w  jakiej  lek  ma  być  wydany;  nazwy  produktów  lub  leków  podaje  się 
w brzmieniu  ustalonym  w  Rejestrze  Produktów  Leczniczych  Dopuszczonych  do  Obrotu 
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, 

6)

 

sposób uŜycia albo adnotację "wiadomo", jeŜeli przepisany w recepcie produkt lub lek nie 
zawiera  w  swym  składzie  środków  bardzo  silnie  działających,  silnie  działających, 
odurzających lub psychotropowych, 

7)

 

jeŜeli  recepta  wystawiana  jest  na  produkty  lub  leki  przeznaczone  do  stosowania 
u zwierząt, których tkanki lub produkty mogą być przeznaczone do spoŜycia przez ludzi − 
okres  karencji  dla  tkanek  lub  produktów  pochodzących  od  tych  zwierząt,  u  których 
zastosowano produkty lub leki, z dodatkowym oznaczeniem okresu karencji na etykiecie 
leku recepturowego, 

8)

 

datę wystawienia recepty. 
Zaopatrzenie w druki recept prowadzą hurtownie farmaceutyczne produktów leczniczych 

weterynaryjnych. Wzór druku recepty określa załącznik do Rozporządzenia Ministra Zdrowia 
z dnia 09.05.2003r. Dz. U. Nr 97 poz. 891. 

 

Utylizacja odpadów i zwłok zwierząt 

Dokumentem regulującym zagadnienia związane z odpadami reguluje Ustawa o odpadach 

z dnia  27  kwietnia  2001  r  (Dz.  U.  Nr  62  poz.  628  z  2001  r.).  Ustawa  określa  zasady 
postępowania z odpadami w sposób zapewniający ochronę Ŝycia i zdrowia ludzi oraz ochronę 
ś

rodowiska  zgodnie  z  zasadą  zrównowaŜonego  rozwoju,  a w szczególności  zasady 

zapobiegania  powstawaniu  odpadów  lub  ograniczania  ilości  odpadów  i  ich  negatywnego 
oddziaływania na środowisko, a takŜe odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 

 

Zasady gospodarowania odpadami 

Osoba  która  podejmuje  działania  powodujące  lub  mogące  powodować  powstawanie 

odpadów, powinien takie działania planować, projektować i prowadzić, tak aby: 
1)

 

zapobiegać  powstawaniu  odpadów  lub  ograniczać  ilość  odpadów  i  ich  negatywne 
oddziaływanie na środowisko przy wytwarzaniu produktów, podczas i po zakończeniu ich 
uŜytkowania, 

2)

 

zapewniać  zgodny  z  zasadami  ochrony  środowiska  odzysk,  jeŜeli  nie  udało się zapobiec 
ich powstaniu, 

3)

 

zapewniać  zgodne  z  zasadami  ochrony  środowiska  unieszkodliwianie  odpadów,  których 
powstaniu nie udało się zapobiec lub których nie udało się poddać odzyskowi. 
Wytwórca odpadów jest obowiązany do stosowania takich sposobów produkcji lub form 

usług  oraz  surowców  i  materiałów,  które  zapobiegają  powstawaniu  odpadów  lub  pozwalają 
utrzymać  na  moŜliwie  najniŜszym  poziomie  ich  ilość,  a  takŜe  ograniczają  negatywne 
oddziaływanie na środowisko lub zagroŜenie Ŝycia lub zdrowia ludzi. Posiadacz odpadów jest 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 22 

obowiązany  do  postępowania  z  odpadami  w  sposób  zgodny  z  zasadami  gospodarowania 
odpadami,  wymaganiami  ochrony  środowiska  oraz  planami  gospodarki  odpadami.  Ponadto, 
posiadacz  odpadów  jest  obowiązany  w  pierwszej  kolejności  do  poddania  ich  odzyskowi, 
a jeŜeli z przyczyn technologicznych jest on niemoŜliwy lub nie jest uzasadniony z przyczyn 
ekologicznych  lub  ekonomicznych,  to  odpady  te  naleŜy  unieszkodliwiać  w  sposób  zgodny 
z wymaganiami ochrony środowiska oraz planami gospodarki odpadami. Odpady, których nie 
udało  się  poddać  odzyskowi,  powinny  być  tak  unieszkodliwiane,  aby  składowane  były 
wyłącznie  te  odpady,  których  unieszkodliwienie  w  inny  sposób  było  niemoŜliwe  z  przyczyn 
technologicznych lub nieuzasadnione z przyczyn ekologicznych lub ekonomicznych. 

 

Plany gospodarki odpadami 

Dla osiągnięcia celów załoŜonych w polityce ekologicznej państwa oraz realizacji zasad, 

a takŜe  stworzenia  w  kraju  zintegrowanej  i  wystarczającej  sieci  instalacji  i  urządzeń  do 
odzysku  i  unieszkodliwiania  odpadów,  spełniających  wymagania  określone  w  przepisach 
o ochronie środowiska, opracowywane są plany gospodarki odpadami. Plany te określają: 
1)

 

aktualny stan gospodarki odpadami, 

2)

 

prognozowane zmiany w zakresie gospodarki odpadami, 

3)

 

działania zmierzające do poprawy sytuacji w zakresie gospodarowania odpadami, 

4)

 

instrumenty finansowe słuŜące realizacji zamierzonych celów, 

5)

 

system monitoringu i oceny realizacji zamierzonych celów. 

 
Rola utylizacji 
1)

 

Sanitarno-higieniczna – niezbędny element zwalczania i profilaktyki chorób zaraźliwych 
zwierząt  oraz  epidemiologiczne  i  epizootyczne  działanie  prewencyjne.  Istotą  procesów 
utylizacyjnych  jest  eliminacja  w  trakcie  sterylizacji  wszystkich  patogenów,  w tym 
równieŜ prionów. 

2)

 

Proekologiczna – ochrona środowiska przyrodniczego przed zakaŜeniem drobnoustrojami 
chorobotwórczymi i skaŜeniami. 

3)

 

Ekologiczna  –  produkcja  wysokowartościowego,  przetworzonego  białka  zwierzęcego 
i tłuszczu wykorzystywanych w Ŝywieniu zwierząt. 

W opinii Europejskiego Komitetu – Społecznego w sprawie usuwania zwłok zwierzęcych 

i wykorzystania  produktów  ubocznych  pochodzenia  zwierzęcego  (2006/C  318/18)  znajdują 
się  informacje  dotyczące  m.in.  analizy  problemów  i  moŜliwości  przetwarzania  produktów 
ubocznych  w  gospodarstwach.  Ogólne  podejście  do  utylizacji  odpadów  w  hodowlach 
zwierząt,  obejmuje  bezpieczeństwo  Ŝywności,  stan  sanitarny,  dobrostan  zwierząt  i  właściwe 
poszanowanie  środowiska  naturalnego.  Problem  zwłok  zwierząt  jest  bardzo  złoŜony,  gdyŜ 
z jednej  strony  naleŜy  uwzględnić  otoczenie,  a  z  drugiej  strony  zbadać  moŜliwość 
przeniesienia  choroby  podczas  przewozu  i uwzględnić  kwestie  higieny,  bezpieczeństwa 
i zdrowia  publicznego.  Za  główną  z  metod  utylizacji  zwłok  zwierząt  uwaŜa  się  hydrolizę, 
która nie róŜni się pod względem biologicznym od hydrolizy innych substancji organicznych, 
które  mogą  ulec  samozniszczeniu  w  kontrolowanych  warunkach.  Cykl  biochemiczny 
hydrolizy  jest  uzaleŜniony  od  moŜliwości  autolizy.  Proces  polega  zasadniczo  na  rozkładzie 
białek, z którego powstają aminokwasy, podczas gdy węglowodany produkują cukry, a lipidy 
–  kwasy  tłuszczowe  i  alkohol.  W  przypadku  świń  estryfikacja  tłuszczów  sprawia,  Ŝe 
w wyniku hydrolizy otrzymywana jest gęsta i lepka ciecz, która pod względem hydraulicznym 
zachowuje  się  jak  ciecz  wiskozowa,  co  stanowi  jeszcze  jedną  korzyść  przemawiającą  za  jej 
przetwarzaniem  w  warunkach  kontrolowanych  i  co  ułatwia  ponadto  jej  hydrodynamiczne 
przenoszenie.  Aby  hydroliza  była  skuteczniejsza,  naleŜy  kontrolować  niektóre  czynniki,  na 
przykład  wielkość  cząsteczek  (uprzednie  sproszkowanie  zwłok),  temperaturę,  czas  i  tlen 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 23 

atmosferyczny, aby uniknąć uwalniania nieprzyjemnych zapachów. Ciecz powstała w wyniku 
hydrolizy moŜe być następnie przetwarzana wraz z gnojowicą, co daje następujące korzyści: 

−

 

bezpieczeństwo  biologiczne  (zwłoki  zwierząt  są  utylizowane  w  gospodarstwie, 
w kontrolowanych  warunkach,  co  ogranicza  ryzyko  przenoszenia  chorób  na  inne 
gospodarstwa), 

−

 

zwiększoną skuteczność tradycyjnej gospodarki gnojowicą, 

−

 

eliminację czynników chorobotwórczych, 

−

 

poprawę zarządzania gospodarstwem, utylizację zwłok i gnojowicy na miejscu. 

 

Program SPIWET 

Do  monitorowania  ilości  podmiotów  objętych  nadzorem  Inspekcji  Weterynaryjnej  słuŜy 

program  SPIWET,  który  funkcjonuje  na  terenie  całego  kraju  począwszy  od  Głównego 
Inspektoratu  Weterynarii,  poprzez  szczebel  wojewódzki  do  szczebla  powiatowego.  Program 
umoŜliwia  na  bieŜąco  śledzić  zmiany  w  ilości  zakładów  mięsnych,  rybnych,  mleczarskich, 
wytwórni  pasz  i  zakładów  utylizacyjnych  na  terenie  całego województwa. Ponadto, program 
zawiera szczegółowe dane na temat kaŜdego zakładu, a mianowicie:  
1)

 

zakres  działalności,  zdolność  produkcyjną  faktyczną  i  zaprojektowaną, gatunki zwierząt, 
przeprowadzone  kontrole  oraz  zaplanowane  rekontrole  w  oparciu  o protokół  zgodności 
SPIWET, 

2)

 

stopień dostosowania zakładów oraz procent jego realizacji na podstawie harmonogramu 
dostosowania (informacja kwartalna), 

3)

 

przyznanych uprawnień eksportowych, 

4)

 

pozwala na prześledzenie danych o zakładzie wstecz. 

W  bardzo  szybki  sposób  moŜna  uzyskać  informację  o  ilości  zakładów  z podziałem  na 

uprawnienia  krajowe,  eksportowe,  uwzględniające  procent  dostosowania  zakładów  do 
wymagań unijnych. 
 

4.1.2.

 

Pytania sprawdzające 

 

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, swoje przygotowanie do wykonania ćwiczeń. 

1.

 

Jaki akt prawny reguluje zagadnienia związane z zakładami leczniczym dla zwierząt? 

2.

 

Jakie  znaczenie  ma  prawo  farmaceutyczne  i  atomowe  dla  działalności  słuŜb 
weterynaryjnych? 

3.

 

Jaki akt prawny reguluje problem zawodu lekarza weterynarii? 

4.

 

Jakie są formalne zadania  Izb Lekarsko  −  Weterynaryjnych? 

5.

 

Jaki  akt  prawny  reguluje  zakres  i  sposób  prowadzenia  dokumentacji  lekarsko  – 
weterynaryjnej? 

6.

 

Jakie są formalne zasady wystawiania recept na lecznicze produkty weterynaryjne? 

7.

 

Jakie przepisy regulują zagadnienia związane z obrotem produktami leczniczymi? 
 

4.1.3.

 

Ćwiczenia 

 
Ćwiczenie 1 

Opracuj 

instrukcję 

postępowania 

w 

przypadku 

wystąpienia 

wścieklizny 

z uwzględnieniem odpowiednich przepisów prawa. 

 

Sposób wykonania ćwiczenia 

 

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych, 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 24 

2)

 

dokonać analizy wybranych aktów prawnych, 

3)

 

opracować  instrukcję  postępowania  w  przypadku  identyfikacji  wybranej  choroby 
zakaźnej, 

4)

 

przedstawić wyniki swojej pracy. 

 

WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet, 

−

 

papier i przybory do pisania. 

 
Ćwiczenie 2 

Wypełnij receptę weterynaryjną zgodnie z obowiązującym przepisami prawa. 

 

Sposób wykonania ćwiczenia 
 
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

zgromadzić informacje z przepisów prawa, 

2)

 

dokonać analizy tych przepisów, 

3)

 

wypełnić receptę weterynaryjną uwzględniając odpowiednie przepisy prawa, 

4)

 

zaprezentować sposób wypełnienia recepty weterynaryjnej.  

 
WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet, 

−

 

papier i przybory do pisania, 

−

 

wzory druków recept. 

 

Ćwiczenie 3 

Wypełnij  wniosek  do  Wojewódzkiego  Inspektora  Farmaceutycznego  o  udzielenie  zgody 

na  posiadanie  w  celach  medycznych  preparatów  zawierających  środki  odurzające  lub 
substancje psychotropowe. 

 
Sposób wykonania ćwiczenia 
 
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych 

2)

 

dokonać analizy wybranych aktów prawnych 

3)

 

wypełnić wniosek zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa 

4)

 

zaprezentować sposób wypełnienia wniosku. 
 
WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet, 

−

 

papier i przybory do pisania, 

−

 

wzory druków wniosków. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 25 

 

4.1.4.

 

Sprawdzian postępów 

 

Czy potrafisz 

 

Tak 

 

Nie 

1)

 

dokonać analizy ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt? 

 

 

2)

 

dokonać analizy ustawy o zawodzie lekarza weterynarii? 

 

 

3)

 

dokonać analizy ustawy o Izbach Lekarsko-Weterynaryjnych? 

4)

 

sporządzić  sprawozdania  dla  Inspekcji  weterynaryjnej  zgodnie 
z ustawą weterynaryjną? 

 

 

5)

 

wyjaśnić  znaczenie  prawa  farmaceutycznego  dla  działalności 
weterynaryjnej? 

 

 

6)

 

wyjaśnić 

znaczenie 

prawa 

atomowego 

dla 

działalności 

weterynaryjnej? 

 

 

7)

 

zastosować rozporządzenie w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia 
dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej? 

8)

 

zastosować  rozporządzenie  w  sprawie  sposobu  prowadzenia  ksiąŜki 
leczenia zwierząt? 

 

 

9)

 

określić  sposoby  dotyczące  wystawiania  recept  na  produkty 
lecznicze? 

 

 

10)

 

zastosować 

rozporządzenie 

w 

sprawie 

obrotu 

produktami 

leczniczymi? 

 

 

11)

 

zastosować przepisy o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów 
pochodzenia zwierzęcego? 

 

 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 26 

4.2.

 

Prawo w działalności gospodarczej 

 

4.2.1.

 

Materiał nauczania  

 

Usługi weterynaryjne w świetle przepisów polskiego prawa 

Prowadzenie 

działalności 

gospodarczej 

związanej 

ze 

ś

wiadczeniem 

usług 

weterynaryjnych regulowane jest przez wiele aktów prawnych naleŜących do róŜnych działów 
prawa. Wśród lekarzy weterynarii świadczących prywatnie usługi weterynaryjne często budzi 
się  szereg  pytań  oraz  wątpliwości  dotyczących  prowadzonych  przez  nich  działalności 
gospodarczej.  Lekarz  weterynarii  w  celu  prowadzenia  działalności  usługowej  jest 
zobowiązany do dokonania wpisu do ewidencji Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. Wpis ten jest 
podstawą  do  legalnego  prowadzenia  usług  weterynaryjnych.  Szczegółowe  procedury  określa 
Ustawa z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. Nr 11 poz. 95 
z dnia 27 stycznia 2004 r.). 

 

Wysokość opłat za wpis do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt 

Dokumentem  regulującym  wysokość  opłat  jest  Rozporządzenie  Ministra  Rolnictwa 

i Rozwoju  Wsi  z  dnia  16  sierpnia  2004  roku  w  sprawie  wysokości  opłaty  za  wpis  do 
ewidencji  zakładów  leczniczych  dla  zwierząt.  (  Dz.  U.  Nr  194  z  2004  r.  poz.  1996). 
Wskazanie regulowania opłat za wpis do ewidencji zakładów leczniczych dotyczy: 

−

 

gabinetu weterynaryjnego,  

−

 

przychodni weterynaryjnej,  

−

 

lecznicy weterynaryjnej,  

−

 

kliniki weterynaryjnej,  

−

 

weterynaryjnego laboratorium diagnostycznego.  

Aby  zakład  leczniczy  funkcjonował  zgodnie  z  prawem  musi  być  jeszcze  wpisany  do 

ewidencji działalności gospodarczej. 

 

Etapy zakładania działalności gospodarczej 

Zamierzając  podjąć  działalność  gospodarczą,  osoby  zobowiązane  są  dokonać  zgłoszenia 

do ewidencji działalności urzędu miasta/ urzędu gminy, na którego terytorium osoba mieszka. 
Wniosek o dokonanie wpisu powinien zawierać następujące dane: 

−

 

oznaczenie  przedsiębiorcy  (imię  i  nazwisko  oraz  nazwa  firmy,  pod  którą  prowadzona 
będzie działalność gospodarcza), 

−

 

oznaczenie miejsca zamieszkania i adres firmy, w którym wykonywana będzie działalność 
główna (jeŜeli siedziba podmiotu gospodarczego będzie inna niŜ zamieszkania), 

−

 

określenie przedmiotu wykonywania działalności gospodarczej, 

−

 

wskazanie daty rozpoczęcia działalności. 

Do zgłoszenia naleŜy dołączyć dokument potwierdzający tytuł prawny przedsiębiorcy do 

lokalu,  nieruchomości,  stałego  miejsca  wykonywania  działalności.  Organ  ewidencyjny 
dokonuje wpisu zgodnie ze zgłoszeniem, bądź gdy są uchybienia formalno-prawne odmawia 
wpisu w formie decyzji. Organ ewidencyjny doręcza do urzędu przedsiębiorcy zawiadomienie 
o wpisie do ewidencji nie później niŜ w terminie 14 dni od dnia zgłoszenia, przekazując kopię 
do  Urzędu  Skarbowego,  jednostki  organizacyjnej  ZUS  oraz  Urzędu  Statystycznego.  Dane 
zgłoszone  do  ewidencji  naleŜy  aktualizować  w  terminie  14  dni  od  zaistnienia  ewentualnej 
zmiany. 

 

Urząd statystyczny − zgłoszenie działalności do rejestru REGON 

KaŜdy  podmiot  prowadzący  działalność  gospodarczą  musi  posiadać  numer 

identyfikacyjny  Krajowego  Rejestru  Urzędowego  Podmiotów  Gospodarki  Narodowej 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 27 

(w skrócie  REGON).  Aby  go  uzyskać  naleŜy  dokonać  zgłoszenia  do  rejestru  REGON 
w odpowiednim  dla  siedziby  firmy  urzędzie  statystycznym  (druk  RG  −  1).  Rejestr  ten 
prowadzony  jest  dla  celów  statystycznych  i  podlega  Prezesowi  Głównego  Urzędu 
Statystycznego.  

 

ZałoŜenie rachunku bankowego 

Ze  względu  na  obowiązek  bezgotówkowego  przekazywania  składek  na  ZUS  przez 

wszystkich  płatników  konieczne  jest  załoŜenie  rachunku  bankowego.  Poza  tym  za 
pośrednictwem  rachunku  trzeba  teŜ  płacić  podatki  fiskusowi,  chyba  Ŝe  ktoś  rozlicza  się 
według karty podatkowej albo płaci podatek od dochodów z najmu.  

 

W związku z posiadaniem rachunku bankowego naleŜy: 

−

 

zawiadomić urząd skarbowy, właściwy ze względu na podatek dochodowy, o posiadaniu 
rachunku  bankowego  związanego  z  wykonywaną  działalnością  gospodarczą,  a  jeŜeli  ma 
więcej  niŜ  jeden  rachunek,  musi  wskazać  jeden  z  nich  jako  podstawowy  i  zawiadomić 
o tym bank, w którym rachunek ten jest otwarty, 

−

 

zawiadomić  banki,  w  których  ma  otwarte  inne  rachunki,  o  nazwie  i  adresie  banku, 
w którym ma rachunek podstawowy związany z wykonywaną działalnością gospodarczą. 

 

Czynności związane z załoŜeniem rachunku bankowego  

ZałoŜenie  rachunku  bankowego  oznacza  konieczność  podpisania  umowy  z  bankiem. 

Bank Ŝąda z reguły przedstawienia oryginałów oraz sporządzenia kopii wszelkich moŜliwych 
dokumentów  uzyskanych  w  trakcie  rejestracji  firmy.  NaleŜy  szczegółowo  zapoznać  się 
z treścią umowy. JeŜeli umowa odsyła do innych dokumentów, takich jak regulaminy, ogólne 
warunki,  uchwały  organów  banku,  itp.  naleŜy  zaŜądać  udostępnienia  tych  dokumentów  oraz 
zapoznać  się  równieŜ  z  ich  treścią.  W  razie  wątpliwości  naleŜy  poprosić  urzędnika 
bankowego o wyjaśnień. 

 

Numer identyfikacji podatkowej 

Ten  etap  rozpoczynamy  od  złoŜenia  wniosku  o  nadanie  nam  numeru  NIP lub  jeŜeli 

działalność ma być prowadzona w spółce, składamy wniosek o NIP dla spółki. Obowiązek ten 
wynika  z  art.  2  ustawy  z  13  października  1995  r.  o  zasadach  ewidencji  i identyfikacji 
podatników i płatników (Dz. U. nr 142 poz. 702 z 1995 z późn. zm.). Zgłoszenia dokonuje się 
raz,  bez  względu  na  rodzaj  i  liczbę  płaconych  podatków,  formę  opodatkowania,  rodzaje 
prowadzonej  działalności  gospodarczej  oraz  liczbę  przedsiębiorstw.  Wniosek  o  nadanie  NIP 
składa  się  we  właściwym  ze  względu  na  siedzibę  firmy  Urzędzie Skarbowym. Aby dokonać 
rejestracji w Urzędzie Skarbowym naleŜy złoŜyć następujące dokumenty (kserokopie):  

−

 

wypełniony formularz NIP  −  1,  

−

 

zaświadczenie o wpisie do ewidencji, 

−

 

REGON,  

−

 

umowę rachunku bankowego. 

 

Rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług 

Kolejną czynnością w urzędzie skarbowym jest dokonanie rejestracji na potrzeby podatku 

VAT.  NaleŜy  to  zrobić  na  formularzu  VAT  −  R,  przed  dokonaniem  pierwszej  czynności 
podlegającej opodatkowaniu. Obowiązek ten wynika z ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku 
od  towarów  i  usług  oraz  o  podatku  akcyzowym.  Zgłoszenia  nie  muszą  (choć  mogą)  składać 
podatnicy  zwolnieni  od  VAT  na  podstawie  tej  ustawy  lub  wykonujący  czynności  zwolnione 
od  VAT.  W  sytuacji  kiedy  osoba  rozpoczyna  dopiero  działalność  gospodarczą  i  przewiduje, 
Ŝ

e jej obroty roczne nie przekroczą 38 500 zł (liczy się je w proporcji do okresu prowadzonej 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 28 

działalności),  moŜe  wybrać  zwolnienie  od  podatku  i  tym  samym  zwolnienie  od  składania 
VAT  −  R.  Przed  dokonaniem  pierwszej  sprzedaŜy  w  urzędzie  skarbowym  naleŜy  złoŜyć 
pisemne oświadczenie, Ŝe wybiera się zwolnienie od VAT. W momencie, kiedy jej faktyczne 
obroty,  w proporcji  do  okresu  prowadzonej  działalności,  przekroczą  38  500  zł  (w  skali 
rocznej), zwolnienie od VAT straci moc z dniem przekroczenia tej kwoty. I wtedy trzeba być 
juŜ  podatnikiem  zarejestrowanym  na  druku  VAT  −  R.  Od  tej  pory  naleŜy  juŜ  co  miesiąc 
rozliczać  się  z  fiskusem  z  tego  podatku  i  składać  deklarację  VAT  −  7 %.  Usługi  badania 
zwierząt  rzeźnych  i  mięsa  wykonywane  przez  lekarzy  weterynarii  podlegają  opodatkowaniu 
podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 7% na podstawie Rozporządzenia 
Ministra  Finansów  z  dnia  27.04.2004  w  sprawie  wykonania  niektórych  przepisów  ustawy 
o podatku  od  towarów  i  usług  (  Dz.  U.  Nr  97  poz.  970).  Jednak  w  niektórych  przypadkach 
ś

wiadczenie  w/w  usług  nie  podlega  opodatkowaniem  podatkiem  od  towarów  i  usług  na 

podstawie przepisów ustawy z dnia 11.03.2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 
54 poz. 535 z 2004 r.).  

 

Formy opodatkowania podatkiem dochodowym 

Zagadnienia  związane  z  podatkiem  dochodowym  uregulowane  są  w  Ustawie  o  podatku 

dochodowym  od  osób  fizycznych  (Dz.  U.  Nr  80  poz.  350  z  1991  r.  z  późn.  zm.).  Osoba  
rozpoczynająca działalność gospodarczą ma moŜliwość wyboru opodatkowania w formie:  

−

 

karty podatkowej, 

−

 

ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, 

−

 

na  zasadach  ogólnych,  tzn.:  na  podstawie  księgi  przychodów  i  rozchodów  bądź  ksiąg 
rachunkowych. 

Oczywiście  wybór  którejkolwiek  z  powyŜej  wymienionych  form  nie  jest  dowolny,  lecz 

uzaleŜniony  od  spełnienia  określonych  ustawowo  przesłanek.  Nie  uda  się  teŜ  skorzystać 
z ryczałtu  osobie,  która  wcześniej,  zanim  rozpoczęła  działalność,  wykonywała  takie  same 
czynności  w  ramach  stosunku  pracy.  Podatnikom,  którzy  nie  mogą  płacić  podatku  w  formie 
karty lub ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (albo zrezygnowali z prawa do takiego 
opodatkowania)  nie  pozostaje  nic  innego  jak  zasady  ogólne,  czyli  księga  przychodów 
i rozchodów (jest to forma pracochłonna i wymagająca merytorycznego przygotowania ). 

 

Karta podatkowa 

Karta podatkowa − jest najprostszą formą opodatkowania; nie trzeba prowadzić Ŝadnych 

ksiąg,  składać  zeznań  podatkowych,  deklaracji,  płacić  zaliczek.  NaleŜy  tylko  co  miesiąc 
wpłacać  kwotę  podatku.  Nabycie  uprawnienia  do  opodatkowania  kartą  podatkową  jest 
ograniczone podmiotowo, przedmiotowo oraz wymaga spełnienia pewnych specyficznych dla 
tej  formy  opodatkowania  warunków.  Wynika  to  stąd,  Ŝe  w  opodatkowaniu  w  formie  karty 
podatkowej  występują  takie  rozwiązania,  które  mogą  być  uznawane  za  uprzywilejowane 
w stosunku  do  opodatkowania  podatkiem  dochodowym  od  osób  fizycznych  na  zasadach 
ogólnych. Nie oznacza to jednak, Ŝe karta podatkowa jest ulgą podatkową. Wysokość stawek 
karty  podatkowej  zaleŜy  np.  od  rodzaju  prowadzonej  działalności,  stanu  zatrudnienia 
i kategorii osób zatrudnionych, liczby mieszkańców miejscowości, w której wykonywana jest 
działalność,  itp.  Warunek  złoŜenia  wniosku  o  opodatkowanie  w  formie  karty  podatkowej 
oznacza,  Ŝe  uprawnienie  do  opodatkowania  w  tej  formie  nie  powstaje  z mocy  prawa,  lecz 
wymaga  spełnienia  przewidzianej  prawem  procedury  postępowania.  Jest  to  forma 
opodatkowania  przyznawana  na  wniosek  podatnika  w  postępowaniu  podatkowym.  Nie 
istnieje  taki  tryb  postępowania,  który  pozwalałby  na  przyznanie  karty  z urzędu  przez  organ 
podatkowy.  Treść  wniosku  musi  obejmować  jeden  z  rodzajów  działalności,  które  przepisy 
wskazują  jako  umoŜliwiające  korzystanie  z  opodatkowania  w  formie  karty  podatkowej.  Nie 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 29 

zawsze  kwalifikacja  prowadzonej  działalności  jest  prosta  i  oczywista,  a  zamiary  podatnika 
i jego wyobraŜenie o zakresie prowadzonej działalności, odpowiadają warunkom jakie w tym 
zakresie  stawiają  obowiązujące  przepisy.  Ustawa  z  dnia  20  listopada  1998  r.  z  późn.  zm. 
O zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby 
fizyczne  (Dz.  U.  Nr  144  poz.  930  z  27.11.1998)  wymienia  rodzaje  działalności  od  których 
moŜna  płacić  podatek  dochodowy  w  formie  karty  podatkowej.  Zryczałtowany  podatek 
dochodowy  w  formie  karty  podatkowej  mogą  płacić  podatnicy  prowadzący  działalność 
w wolnych  zawodach,  polegającą  na  świadczeniu  przez  lekarzy  weterynarii  usług 
weterynaryjnych, w tym równieŜ sprzedaŜ preparatów weterynaryjnych  

 

Zryczałtowany  podatek  dochodowy  od  niektórych  przychodów  uzyskiwanych  przez 
osoby fizyczne (dawny ryczałt ewidencjonowany) 

Przedsiębiorca, 

który 

rozpoczyna 

działalność 

gospodarczą, 

a 

nie 

korzysta 

z opodatkowania 

w 

formie 

karty, 

ma 

prawo 

płacić 

ryczałt 

od 

przychodów 

ewidencjonowanych  bez  względu  na  wysokość  przychodów.  Musi  tylko  pamiętać 
o wyłączeniach  niektórych  rodzajów  działalności  z  tej  formy  opodatkowania  (są  to  m.  in. 
prowadzenie  apteki,  prowadzenie  kantoru,  wykonywanie  wolnych  zawodów).  Przedmiotem 
opodatkowania  ryczałtem  jest  osiąganie  ściśle  określonych  w  ustawie  przychodów 
z pozarolniczej działalności gospodarczej. Ze względu na zakres działalności oraz podmiot ją 
wykonujący, przychody moŜna ująć w 3 kategorie: 

−

 

z  pozarolniczej  działalności  gospodarczej,  o  których  mowa  w  art.  14  ustawy  z  dnia 
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa podatkowa od osób 
fizycznych Dz. U. Nr 80 poz. 350 z 1991 r.),  

−

 

z  niektórych  rodzajów  pozarolniczej  działalności  gospodarczej  osiągane  przez  rolników 
prowadzących gospodarstwo rolne,  

−

 

z niektórych innych rodzajów pozarolniczej działalności gospodarczej.  

Do pozarolniczej działalności gospodarczej naleŜą następujące rodzaje działalności: 

−

 

usługowa, 

−

 

gastronomiczna, 

−

 

usługowa w zakresie handlu, 

−

 

usługowa w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu, 

−

 

wytwórcza. 

 

Warunki nabycia prawa do ryczałtu 

Realizacja  norm  regulujących  zakres  podmiotowy  i  przedmiotowy  jest  warunkiem 

koniecznym,  ale  nie  wystarczającym  do  skorzystania  z  ryczałtu  od  przychodów 
ewidencjonowanych.  Ustawodawca  wprowadził  bowiem  dodatkowe  przesłanki  warunkujące 
nabycie  prawa  do  tej  formy  opodatkowania.  Przesłanki  te,  z  punktu  widzenia  zakresu 
przedmiotowego ryczałtu, mogą być rozpatrywane w 3 kategoriach: 

−

 

warunki  nabycia  prawa  do  ryczałtu  przez  podatników  osiągających  przychody 
z pozarolniczej  działalności  gospodarczej,  o  których  mowa  w  art.  14  ustawy  o  podatku 
dochodowym od osób fizycznych,  

−

 

warunki  nabycia  prawa  do  ryczałtu  przez  rolników  prowadzących  gospodarstwo  rolne 
osiągających przychody z niektórych rodzajów pozarolniczej działalności gospodarczej,  

−

 

warunki  nabycia  prawa  do  ryczałtu  przez  podatników  osiągających  niektóre  inne 
przychody objęte zakresem prz

edmiotowym ryczałtu.  

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 30 

Stawki 

Wysokość  stawek  podatkowych  w  ryczałcie,  wprowadza  4  wielkości,  z  których  3,  tj. 

8,5%, 5,5,% i 3,5%, zaleŜą bezpośrednio od źródła przychodów osiąganych przez podatnika. 
Czwarta  ze  stawek  −  20%  nie  zaleŜy  od  rodzaju  uzyskiwanych  przychodów  i  jest  pewnego 
rodzaju zwyŜką podatkową.  

 

Opodatkowanie na zasadach ogólnych 

Podatnicy  opodatkowani  w  tej  formie  mają  obowiązek  prowadzenia  podatkowej  księgi 

przychodów  i  rozchodów  lub  ksiąg  rachunkowych.  Na  grupie  tej  ciąŜy  takŜe  obowiązek 
prowadzenia  ewidencji  środków  trwałych  i  wyposaŜenia.  Podwójny  obowiązek  w  tym 
zakresie  spoczywa  na  osobach  rezygnujących  z  prawa  do  ryczałtu  od  przychodów 
ewidencjonowanych:  nie  dość  Ŝe  muszą  powiadomić  urząd  o  prowadzeniu  księgi,  to jeszcze 
do  dnia  poprzedzającego  dzień  rozpoczęcia  działalności  muszą  zawiadomić  urząd,  Ŝe 
rezygnują z ryczałtu (w przeciwnym razie urząd, nawet po roku, będzie domagał się od nich 
zapłacenia ryczałtu wstecz). 

O  tym,  jak  prowadzić  księgę  przychodów  i  rozchodów,  mówi  rozporządzenie  Ministra 

Finansów  w  tej  sprawie  z  15  grudnia  2000  r.  (Dz.  U.  nr  116).  NaleŜy  powiadomić  urząd 
skarbowy  w  ciągu  siedmiu  dni  od  załoŜenia  księgi  o  tym,  Ŝe  będzie  ona  prowadzona  (jeśli 
ktoś  zaczyna  działalność  od  początku  roku,  to  musi  powiadomić  urząd  do  20  stycznia) 
i o sporządzeniu spisu z natury na dzień rozpoczęcia działalności. 

 

Kasa fiskalna 

Osoba  rozpoczynająca  działalność  gospodarczą  jest  zwolniona  z  obowiązku  posiadania 

kasy rejestrującej. Musi zacząć jej uŜywać od dnia, kiedy jej obrót na rzecz osób fizycznych 
nie prowadzących działalności gospodarczej przekroczy 40 tys. zł. (10.000 euro). Zakup kasy 
uprawnia do odliczenia połowy jej ceny (lecz nie więcej niŜ 2,5 tys. zł) od podatku VAT. Aby 
moŜna  było  odliczyć  od  podatku  połowę  wydatków  na  kasy,  trzeba  jeszcze  przed  terminem 
rozpoczęcia  ewidencjonowania  złoŜyć  w  urzędzie  pisemne  oświadczenie  o  liczbie  kas 
i miejscu  ich  uŜywania.  W  przeciwnym  razie  bezpowrotnie  utraci  się  prawo  do  tego 
odliczenia. 

 

Zgłoszenie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych 

Osoba  rozpoczynająca  działalność  gospodarczą  podlega  obowiązkowo  ubezpieczeniom: 

emerytalnemu,  rentowemu,  wypadkowemu  i  zdrowotnemu  (kasa  chorych),  natomiast 
dobrowolnie    −    chorobowemu.  Wynika  to  z  ustawy  z  13  października  1998  r.  o  systemie 
ubezpieczeń  społecznych  (Dz.  U.  nr  137  poz.  887  z  późn.  zm).  Osoby  fizyczne,  które  na 
obszarze  Rzeczypospolitej  Polskiej  są  osobami  prowadzącymi  pozarolniczą  działalność  oraz 
osobami  z  nimi  współpracującymi  podlegają  obowiązkowo  ubezpieczeniom  emerytalnemu 
i rentowym.  Osoby  prowadzące  pozarolniczą  działalność  gospodarczą  są  zobowiązane 
samodzielnie  i  bezpośrednio  dokonać  zgłoszenia  do  ubezpieczeń  w  terminie  7  dni  od  dnia 
powstania  obowiązku  ubezpieczenia.  Zgłoszenie  adresuje  się  do  właściwego  z  uwagi  na 
siedzibę,  miejsce  prowadzenia  działalności  gospodarczej  jednostki  organizacyjnej  ZUS. 
W celu  dokonania  zgłoszenia  w  Zakładzie  Ubezpieczeń  Społecznych  naleŜy  pobrać 
formularze ZUS ZUA: 

−

 

Zgłoszenie do ubezpieczeń oraz ZUS ZFA, 

−

 

Zgłoszenie płatnika składek. 

Wysokość obowiązujących składek to: 

−

 

ubezpieczenie emerytalne − 19,52%, 

−

 

ubezpieczenie rentowe − 6%, 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 31 

−

 

ubezpieczenie chorobowe − 2,45%, 

−

 

Fundusz Pracy − 2,45%, 

−

 

ubezpieczenie zdrowotne − 9%.  
Rozliczenia składek dokonuje się składając co miesiąc deklarację ZUS − DRA lub ZUS − 

RSA.  Deklaracje  naleŜy  przesłać  do  10  dnia  następnego  miesiąca  (nawet  jeŜeli  nie nastąpiły 
Ŝ

adne  zmiany  w  zakresie  podstawy  wyliczenia  składki),  jeŜeli  płatnik  rozlicza  oraz  opłaca 

składki  od  co  najwyŜej  10  osób,  a  w  pozostałych  przypadkach  do  15  dnia  następnego 
miesiąca.  Deklaracja  moŜe  być  składana  osobiście  w  jednostce  organizacyjnej  ZUS  lub 
przesyłana  listem  poleconym.  Przesyłanie  listem  poleconym  oszczędza  dojazdu  do  siedziby 
ZUS,  a w terminie  bliskim  końca  okresu  składania  deklaracji  oszczędza  oczekiwania 
w kolejce.  W  przypadku  składania  deklaracji  osobiście  w  ZUS  moŜna  zwrócić  się  do 
urzędników  przyjmujących  deklarację  o  udzielenie  wyjaśnień,  co  do  prawidłowego  jej 
wypełnienia. 

 

Środowisko − wymogi sanitarne – bhp 

Niektórych  rodzajów  działalności  gospodarczej  nie  moŜna  uruchomić  bez  raportu 

w zakresie oddziaływania na środowisko. Taki raport jest potrzebny juŜ na etapie uzyskiwania 
warunków  zabudowy  i  zagospodarowania  terenu.  JednakŜe  o  to,  czy  w  przypadku 
rozpoczynającej  działalność  firmy  raport  będzie  niezbędny,  trzeba  dowiedzieć  się  w  gminie; 
w  niektórych  sytuacjach  bowiem  o  tym,  czy  naleŜy  go  wykonywać,  decyduje  gmina 
w porozumieniu  z sanepidem.  Organy  te  mogą  takŜe  zawęzić  zakres  raportu  np.  tylko  do 
części dotyczącej wód lub hałasu.  

Wymogi  sanitarne  dzielą  się  na  ogólne  i  szczegółowe.  Ogólne  obowiązują  wszystkich 

uŜytkowników  i  dotyczą  np.  odprowadzania  ścieków,  wentylacji  i  klimatyzacji,  oświetlenia 
czy wysokości pomieszczeń. Natomiast wymogi sanitarne szczegółowe wynikają z przepisów 
branŜowych, których jest bardzo wiele i są one róŜne dla poszczególnych branŜ.  
W  sytuacji,  kiedy  właściciel  firmy  słabo  orientuje  się  w  przepisach  i  nie  ma  umiejętności 
projektowania,  powinien  zatrudnić  specjalistę,  który  np.  w  zakładzie  usługowym  określi 
miejsce  na  brudną  i  czystą  bieliznę,  niezbędną  liczbę  toalet  i  umywalek  czy  choćby  wykona 
projekt klimatyzacji.  

Na pewno specjalista przyda się wówczas, gdy do prowadzenia działalności gospodarczej 

niezbędne  okaŜą  się  odstępstwa  od  ogólnie  obowiązujących  przepisów  −  jeśli  np. 
pomieszczenie  jest  zbyt  niskie,  by  prowadzić  w  nim  działalność  gastronomiczną,  moŜna 
uzyskać  taką  zgodę,  gdy  przedstawi  się  wykonany  przez  fachowca  projekt  wentylacji 
i klimatyzacji.  

Kolejnym  krokiem  jest  zaopiniowanie  projektu.  MoŜe  to  być  opinia  rzeczoznawcy 

ds. sanitarno-higienicznych lub powiatowej stacji sanepidu.  

Organem  powołanym  do  nadzoru  nad  higieną  pracy  w  zakładach  pracy  jest  Państwowa 

Inspekcja  Sanitarna.  Osoba  rozpoczynająca  działalność  ma  obowiązek  powiadomienia, 
w ciągu  14  dni  od  dnia  rozpoczęcia  działalności,  właściwego  państwowego  inspektora 
sanitarnego  o  miejscu,  rodzaju  i  zakresie  prowadzonej  działalności  oraz  o  przewidywanej 
liczbie  pracowników,  a  takŜe  złoŜenia  pisemnej  informacji  o  środkach  i  procedurach 
przyjętych dla spełnienia wymagań wynikających z przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, 
dotyczących danej dziedziny działalności. Państwowy inspektor sanitarny jest uprawniony do 
kontroli  zgodności  budowanych  obiektów  z  wymaganiami  higienicznymi  i zdrowotnymi, 
określonymi  w  obowiązujących  przepisach.  Państwowemu  inspektorowi  sanitarnemu 
przysługuje  prawo  zgłoszenia  sprzeciwu  przeciwko  uruchomieniu  wybudowanego  lub 
przebudowanego  zakładu  pracy,  wprowadzenie  nowych  technologii,  dopuszczania  do  obrotu 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 32 

materiałów  mogących  mieć  wpływ  na  zdrowie  ludzi,  jeŜeli  stwierdzi,  Ŝe  mogłoby  nastąpić 
zagroŜenie dla Ŝycia lub zdrowia ludzi.  

 

Obowiązki  osoby  rozpoczynającej  działalność  usługową  wynikające  z  przepisów 
przeciwpoŜarowych  

Zgodnie z ustawą o ochronie przeciwpoŜarowej przedsiębiorca zobowiązany jest:  

−

 

przestrzegać 

przeciwpoŜarowych 

wymagań 

budowlanych, 

instalacyjnych 

i technologicznych,  

−

 

wyposaŜyć  budynek,  obiekt,  lub  teren  w  sprzęt  poŜarniczy  i  ratowniczy  oraz  środki 
gaśnicze zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach,  

−

 

zapewnić osobom przebywającym w obiekcie bezpieczeństwo i moŜliwość ewakuacji, 

−

 

przygotować obiekt lub budynek do prowadzenia akcji ratowniczej,  

−

 

ustalić  sposoby  postępowania  na  wypadek  powstania  poŜaru,  klęski  Ŝywiołowej  lub 
innego miejscowego zagroŜenia.  

 

Obowiązki  osoby  rozpoczynającej  działalność  wynikające  z  przepisów  dotyczących 
ochrony środowiska  

Ustawa Prawo ochrony środowiska ( Dz. U. Nr 62 poz. 627 z 2001 roku): 

1)

 

zabrania przeznaczania na cele inwestycyjne gruntów rolnych wysokiej jakości i gruntów 
leśnych,  

2)

 

upowaŜnia  właściwe  organy  do  ustalania  w  drodze  indywidualnej  decyzji  rodzajów 
i ilości  substancji  zanieczyszczających  powietrze,  dopuszczonych  do  wprowadzenia  do 
powietrza,  

3)

 

zobowiązuje  przedsiębiorców  do  ochrony  lasów  przed  szkodliwymi  wpływami  gazów, 
pyłów i ścieków, powstających w związku z działalnością gospodarczą. 

 

Zgłoszenie firmy do państwowej inspekcji pracy 

W  terminie  14  dni  od  zatrudnienia  pierwszego  pracownika,  fakt  taki  naleŜy  zgłosić 

w Państwowej  Inspekcji  Pracy.  Zagadnienia  związane  z  zatrudnianiem  pracowników 
uregulowane  są  w  przepisach  prawa  pracy.  Z  przepisów  prawa  pracy  wynika  szereg 
obowiązków  przedsiębiorcy  (zwanego  Pracodawcą)  w  zakresie  zapewnienia  bezpiecznych 
i higienicznych  warunków  pracy  (BHP).  Wśród  tych  obowiązków  naleŜy  zwrócić  uwagę  na 
obowiązek  pracodawcy  rozpoczynającego  działalność  zawiadomienia  na  piśmie,  w  ciągu  14 
dni od dnia rozpoczęcia działalności, właściwego inspektora pracy i właściwego państwowego 
inspektora  sanitarnego  o  miejscu,  rodzaju  i  zakresie  prowadzonej  działalności  oraz 
o przewidywanej liczbie pracowników. 

 

Pieczątka 

ChociaŜ  nie  stanowią  o  tym  Ŝadne  przepisy,  to  gdy  mamy  załatwione  wszystkie 

poprzednie  formalności  warto  postarać  się  o  pieczątkę  naszej  firmy.  Ułatwi  ona  kontakty 
z innymi  przedsiębiorcami  i  urzędami.  Na  pieczątce  bowiem  oprócz  danych  dotyczących 
firmy i jej siedziby umieszcza się równieŜ NIP i REGON. 

 

Kto moŜe być właścicielem, a kto kierownikiem? 

KaŜdy  moŜe  być  właścicielem  zakładu  leczniczego.  Jego  kierownikiem,  a  więc  osobą 

ponoszącą  prawną  odpowiedzialność  za  wszelkie  nieprawidłowości  związane  ze 
ś

wiadczeniem  usług  i  działaniem  zakładu,  mogą  być  jednak  wyłącznie  osoby  o  określonych 

kwalifikacjach.  Najmniejsze  wymagania  są  w  przypadku  gabinetów  –  wystarczy,  Ŝe 
prowadzący  go  lekarz  weterynarii  posiada  prawo  wykonywania  zawodu.  W  przypadku 
przychodni,  oprócz  prawa wykonywania zawodu, potrzebny jest równieŜ co najmniej roczny 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 33 

staŜ  w  zawodzie  lekarza  weterynarii.  W  przypadku  lecznicy  długość  niezbędnego  staŜu 
wydłuŜa  się  do  2  lat,  a  w  przypadku  klinik  lub  laboratorium  –  aŜ  do  5.  Co  waŜne  −  lekarz 
weterynarii  moŜe  kierować  tylko  jednym  zakładem  leczniczym  dla  zwierząt.  Nie  moŜe 
równieŜ  jednocześnie  wykonywać  swojego  zawodu  w  zakładzie  leczniczym  i  w  hurtowni 
farmaceutycznej prowadzącej obrót produktami leczniczymi, paszami leczniczymi i wyrobami 
medycznymi  stosowanymi  wyłącznie  u  zwierząt.  Warto  pamiętać,  Ŝe  zarówno  świadczenie 
usług  weterynaryjnych,  jak  i  kierowanie  zakładem  bez  odpowiednich  kwalifikacji 
w najlepszym  przypadku  moŜe  zakończyć  się  grzywną,  a w najgorszym  aresztem  lub  karą 
ograniczenia wolności. 

 

Zasady prowadzenia rachunkowości 

Dokumentem  regulującym  zagadnienia  związane  z  prowadzeniem  rachunkowości 

reguluje Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. ( Dz. U. Nr 121 poz. 591 z późn. 
zm.). Ustawa ta określa  
1)

 

zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych, 

2)

 

zasady przeprowadzania inwentaryzacji, 

3)

 

zasady wyceny aktywów i pasywów oraz ustalenie wyniku finansowego, 

4)

 

zasady sporządzania sprawozdań finansowych.  

Jednostki  zobowiązane  są  stosować  przyjęte  zasady  (politykę)  rachunkowości,  rzetelnie 
i jasno  przedstawiając  sytuację  majątkową  i  finansową  oraz  wynik  finansowy.  Zdarzenia, 
w tym  operacje  gospodarcze,  ujmuje  się  w  księgach  rachunkowych  i  wykazuje 
w sprawozdaniu  finansowym  zgodnie  z  ich  treścią  ekonomiczną.  Rachunkowość  jednostki 
obejmuje: 
1)

 

przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, 

2)

 

prowadzenie,  na  podstawie  dowodów  księgowych,  ksiąg  rachunkowych,  ujmujących 
zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym, 

3)

 

okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów 
i pasywów, 

4)

 

wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego, 

5)

 

gromadzenie  i  przechowywanie  dowodów  księgowych  oraz  pozostałej  dokumentacji 
przewidzianej ustawą, 

6)

 

poddanie badaniu i ogłoszenie sprawozdań finansowych w przypadkach przewidzianych 
ustawą. 

Kierownik  jednostki  ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie 

rachunkowości  określonych  ustawą,  w  tym  z  tytułu  nadzoru,  równieŜ  w  przypadku,  gdy 
określone  obowiązki  w  zakresie  rachunkowości  −  z  wyłączeniem  odpowiedzialności  za 
przeprowadzenie inwentaryzacji w formie spisu z natury − zostaną powierzone innej osobie za 
jej  zgodą. Przyjęcie odpowiedzialności przez inną osobę powinno być stwierdzone w formie 
pisemnej.  W  przypadku  gdy  kierownikiem  jednostki  jest  organ  wieloosobowy,  a  nie  została 
wskazana  osoba  odpowiedzialna,  odpowiedzialność  ponoszą  wszyscy  członkowie  tego 
organu.  Przyjęte  zasady  (politykę)  rachunkowości  naleŜy  stosować  w  sposób  ciągły, 
dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, 
wyceny  aktywów  i  pasywów,  w  tym  takŜe  dokonywania  odpisów  amortyzacyjnych  lub 
umorzeniowych,  ustalania  wyniku  finansowego  i  sporządzania  sprawozdań  finansowych  tak, 
aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach 
rachunkowych  na  dzień  ich  zamknięcia  stany  aktywów  i  pasywów  naleŜy  ująć  w  tej  samej 
wysokości.  Przy  stosowaniu  przyjętych  zasad  (polityki)  rachunkowości  przyjmuje  się 
załoŜenie,  Ŝe  jednostka  będzie  kontynuowała  w  dającej  się  przewidzieć  przyszłości 
działalność  w niezmniejszonym  istotnie  zakresie,  bez  postawienia  jej  w  stan  likwidacji  lub 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 34 

upadłości, chyba Ŝe jest to niezgodne ze stanem faktycznym lub prawnym. Ustalając zdolność 
jednostki  do  kontynuowania  działalności,  kierownik  jednostki  uwzględnia  wszystkie 
informacje dostępne na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, dotyczące dającej się 
przewidzieć  przyszłości,  obejmującej  okres  nie  krótszy  niŜ  jeden  rok  od  dnia  bilansowego. 
W księgach  rachunkowych  jednostki  naleŜy  ująć  wszystkie  osiągnięte,  przypadające  na  jej 
rzecz przychody i obciąŜające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku 
obrotowego,  niezaleŜnie  od  terminu  ich  zapłaty.  Dla  zapewnienia  współmierności 
przychodów  i  związanych  z  nimi  kosztów  do  aktywów  lub  pasywów  danego  okresu 
sprawozdawczego  zaliczane  będą  koszty  lub  przychody  dotyczące  przyszłych  okresów  oraz 
przypadające  na  ten  okres  sprawozdawczy  koszty,  które  jeszcze  nie  zostały  poniesione. 
Poszczególne składniki aktywów i pasywów wycenia się stosując rzeczywiście poniesione na 
ich  nabycie  (wytworzenie)  ceny  (koszty),  z  zachowaniem  zasady  ostroŜności. 
W szczególności  naleŜy  w  tym  celu  w  wyniku  finansowym,  bez  względu  na  jego  wysokość, 
uwzględnić: 
1)

 

zmniejszenia  wartości  uŜytkowej  lub  handlowej  składników  aktywów,  w  tym  równieŜ 
dokonywane w postaci odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, 

2)

 

wyłącznie niewątpliwe pozostałe przychody operacyjne i zyski nadzwyczajne, 

3)

 

wszystkie poniesione pozostałe koszty operacyjne i straty nadzwyczajne, 

4)

 

rezerwy na znane jednostce ryzyko, groŜące straty oraz skutki innych zdarzeń. 
Określając 

zasady 

(politykę) 

rachunkowości 

naleŜy 

zapewnić 

wyodrębnienie 

w rachunkowości  wszystkich  zdarzeń  istotnych  do  oceny  sytuacji  majątkowej  i  finansowej 
oraz  wyniku  finansowego jednostki, przy zachowaniu zasady ostroŜności. W celu rzetelnego 
i jasnego  przedstawienia  sytuacji  jednostka  moŜe,  ze  skutkiem  od  pierwszego  dnia  roku 
obrotowego,  bez  względu  na  datę  podjęcia  decyzji,  zmienić  dotychczas  stosowane 
rozwiązania  na  inne,  przewidziane  ustawą.  Zmiana  dotychczas  stosowanych  rozwiązań 
wymaga  równieŜ  określenia  w  informacji  dodatkowej  wpływu  tych  zmian  na  sprawozdania 
finansowe  wymagane  innymi  przepisami  prawa,  jeŜeli  zostały  one  sporządzone  za  okres, 
w którym powyŜsze rozwiązania uległy zmianie. W przypadku takim naleŜy w sprawozdaniu 
finansowym jednostki za rok obrotowy, w którym zmiany te nastąpiły, podać przyczyny tych 
zmian,  określić  liczbowo  ich  wpływ  na  wynik  finansowy  oraz  zapewnić  porównywalność 
danych  sprawozdania  finansowego  dotyczących  roku  poprzedzającego  rok  obrotowy, 
w którym dokonano zmian

. 

 

4.2.2.

 

Pytania sprawdzające 

 

 
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, swoje przygotowanie do wykonania ćwiczeń. 

1.

 

Jaki akt prawny reguluje zagadnienia związane z rejestracją działalności gospodarczej? 

2.

 

Jaki akt prawny reguluje problem podatku dochodowego? 

3.

 

Jaki akt prawny reguluje zagadnienia dotyczące ubezpieczeń społecznych? 

4.

 

Jaki akt prawny  reguluje zagadnienia dotyczące prowadzenia rachunkowości? 

5.

 

Jaki akt prawny reguluje zagadnienia dotyczące ochrony środowiska? 

 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 35 

4.2.3.

 

Ćwiczenia 

 

 
Ćwiczenie 1 

Przygotuj  plan  dokonania  rejestracji  przykładowego  zakładu  leczniczego  dla  zwierząt 

zgodnie z przepisami prawa. 

 
Sposób wykonania ćwiczenia 
 
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych, 

2)

 

dokonać analizy wybranych aktów prawnych, 

3)

 

opracować  plan  wykonania  poszczególnych  czynności  związanych  z  rejestracją  zakładu 
leczniczego,  

4)

 

przedstawić wyniki swojej pracy. 

 

WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet 

−

 

papier i przybory do pisania 

−

 

wzory druków urzędowych 

 

Ćwiczenie 2 

Odszukaj odpowiednie przepisy ochrony środowiska i dokonaj ich analizy w odniesieniu 

do prowadzenia zakładu leczniczego dla zwierząt. 

 

Sposób wykonania ćwiczenia 

 

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych, 

2)

 

dokonać analizy wybranych aktów prawnych, 

3)

 

opracować zasady właściwe dla zakładów leczniczych dla zwierząt, 

4)

 

przedstawić wyniki swojej pracy. 

 

WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet, 

−

 

papier i przybory do pisania. 

 

Ćwiczenie 3 

Wypełnij  wniosek  o  wpis  do  ewidencji  działalności  gospodarczej  zgodnie 

z obowiązującymi przepisami prawa. 

 

Sposób wykonania ćwiczenia 

 

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych, 

2)

 

dokonać analizy wybranych aktów prawnych, 

3)

 

dokonać analizy wzoru druku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej, 

4)

 

wypełnić wniosek o wpis do ewidencji zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, 

5)

 

zaprezentować sposób wypełnienia wniosku. 

 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 36 

WyposaŜenie stanowiska pracy 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet 

−

 

papier i przybory do pisania 

−

 

wzór druku wniosku 

 

4.2.4.

 

Sprawdzian postępów 

 

Czy potrafisz 

 

Tak 

 

Nie 

1)

 

zastosować przepisy dotyczące rejestracji działalności gospodarczej? 

 

 

2)

 

zastosować przepisy dotyczące podatku dochodowego? 

 

 

3)

 

zastosować przepisy dotyczące ubezpieczeń społecznych? 

 

 

4)

 

zastosować przepisy dotyczące prowadzenia rachunkowości? 

 

 

5)

 

zastosować przepisy związane z ochroną środowiska? 

 

 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 37 

4.3.

 

Prawo pracy i prawo cywilne  

 

4.3.1.

 

Materiał nauczania  

 

Wybrane przepisy Kodeksu pracy 

Zagadnienia  związane  z  utrzymaniem  pracowników  reguluje  Ustawa  z  dnia  26  czerwca 

1974  roku  z  późniejszymi  zmianami  Kodeks  pracy  (  Dz.  U.  Nr  24  poz.  141  z  1974  r.). 
W zakresie  prowadzenia  takiej  działalności  jak  świadczenie  usług  weterynaryjnych 
odpowiednie jest stosowanie następujących  zagadnień regulowanych przez Kodeks pracy: 

−−−−

 

podstawowe zasady prawa pracy, 

−−−−

 

równe traktowanie w zatrudnieniu, 

−−−−

 

nadzór i kontrolę przestrzegania prawa pracy, 

−−−−

 

wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia, 

−−−−

 

obowiązki pracodawcy i pracownika, 

−−−−

 

odpowiedzialność materialna pracowników, 

−−−−

 

czas pracy, 

−−−−

 

urlopy pracownicze, 

−−−−

 

bezpieczeństwo i higiena pracy. 

 

Ogólne zasady prawa pracy 

KaŜdy  ma  prawo  do  swobodnie  wybranej  pracy.  Państwo  określa  minimalną  wysokość 

wynagrodzenia  za  pracę  oraz  prowadzi  politykę  zmierzającą  do  pełnego  produktywnego 
zatrudnienia. Nawiązanie stosunku pracy oraz ustalenie warunków pracy i płacy, bez względu 
na  podstawę  prawną  tego  stosunku,  wymaga  zgodnego  oświadczenia  woli  pracodawcy 
i pracownika.  Pracodawca  jest  obowiązany  szanować  godność  i  inne  dobra  osobiste 
pracownika. Pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych 
obowiązków;  dotyczy  to  w  szczególności  równego  traktowania  męŜczyzn  i  kobiet 
w zatrudnieniu.  Jakakolwiek  dyskryminacja  w  zatrudnieniu,  bezpośrednia  lub  pośrednia, 
w szczególności  ze  względu  na  płeć,  wiek,  niepełnosprawność,  rasę,  religię,  narodowość, 
przekonania  polityczne,  przynaleŜność  związkową,  pochodzenie  etniczne,  wyznanie, 
orientację  seksualną,  a  takŜe  ze  względu  na  zatrudnienie  na  czas  określony lub nieokreślony 
albo  w  pełnym  lub  w  niepełnym  wymiarze  czasu  pracy    −    jest  niedopuszczalna.  Pracownik 
ma  prawo  do  godziwego  wynagrodzenia  za  pracę  oraz  ma  prawo  do  wypoczynku,  który 
zapewniają  przepisy  o  czasie  pracy,  dniach  wolnych  od  pracy  oraz  o  urlopach 
wypoczynkowych.  Pracodawca  jest  obowiązany  zapewnić  pracownikom  bezpieczne 
i higieniczne  warunki  pracy.  Stosownie  do  moŜliwości  i  warunków,  powinien  zapewnić 
zaspokojenie potrzeb bytowych, socjalnych i kulturalnych pracowników. Ponadto pracodawca 
jest  obowiązany  ułatwiać  pracownikom  podnoszenie  kwalifikacji  zawodowych.  Pracownicy 
i pracodawcy,  w  celu  reprezentacji  i  obrony  swoich  praw  i  interesów,  mają  prawo  tworzyć 
organizacje i przystępować do tych organizacji.  
 
Równe traktowanie w zatrudnieniu 

Pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku 

pracy,  warunków  zatrudnienia,  awansowania  oraz  dostępu  do  szkolenia  w  celu  podnoszenia 
kwalifikacji  zawodowych,  w  szczególności  bez  względu  na  płeć,  wiek,  niepełnosprawność, 
rasę,  religię,  narodowość,  przekonania  polityczne,  przynaleŜność  związkową,  pochodzenie 
etniczne,  wyznanie,  orientację  seksualną,  a  takŜe  bez  względu  na  zatrudnienie  na  czas 
określony lub równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek 
sposób, bezpośrednio lub pośrednio. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 38 

Dyskryminowanie  bezpośrednie  istnieje  wtedy,  gdy  pracownik  z  jednej  lub  z  kilku 

przyczyn był, jest lub mógłby być traktowany w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niŜ 
inni  pracownicy.  Dyskryminowanie  pośrednie  istnieje  wtedy,  gdy  na  skutek  pozornie 
neutralnego  postanowienia,  zastosowanego  kryterium  lub  podjętego  działania  występują 
dysproporcje w zakresie warunków zatrudnienia na niekorzyść wszystkich lub znacznej liczby 
pracowników. Przejawem dyskryminowania w rozumieniu jest takŜe: 
1)

 

działanie  polegające  na  zachęcaniu  innej  osoby  do  naruszania  zasady  równego 
traktowania w zatrudnieniu, 

2)

 

zachowanie,  którego  celem  lub  skutkiem  jest  naruszenie  godności  albo  poniŜenie  lub 
upokorzenie pracownika (molestowanie). 
Dyskryminowaniem  ze  względu  na  płeć  jest  takŜe  kaŜde  nieakceptowane  zachowanie 

o charakterze seksualnym lub odnoszące się do płci pracownika, którego celem lub skutkiem 
jest naruszenie godności lub poniŜenie albo upokorzenie pracownika; na zachowanie to mogą 
się składać fizyczne, werbalne lub pozawerbalne elementy (molestowanie seksualne). 
 
Nadzór i kontrola przestrzegania prawa pracy 

Nadzór  i  kontrolę  przestrzegania  prawa  pracy,  w  tym  przepisów  i  zasad  bezpieczeństwa 

i higieny  pracy,  sprawuje  Państwowa  Inspekcja  Pracy  natomiast  Nadzór  i  kontrolę 
przestrzegania  zasad,  przepisów  higieny  pracy  i  warunków  środowiska  pracy  sprawuje 
Państwowa Inspekcja Sanitarna. 
 
Wynagrodzenie za pracę 

Wynagrodzenie  za  pracę  powinno  być  tak  ustalone,  aby  odpowiadało  w  szczególności 

rodzajowi  wykonywanej  pracy  i  kwalifikacjom  wymaganym  przy  jej  wykonywaniu,  a  takŜe 
uwzględniało  ilość  i  jakość  świadczonej  pracy.  Wynagrodzenie  przysługuje  za  pracę 
wykonaną.  Za  czas  niewykonywania  pracy  pracownik  zachowuje  prawo  do  wynagrodzenia 
tylko  wówczas,  gdy  przepisy  prawa  pracy  tak  stanowią.  Pracownikowi  za  czas 
niewykonywania pracy, jeŜeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn 
dotyczących  pracodawcy,  przysługuje  wynagrodzenie  wynikające  z  jego  osobistego 
zaszeregowania,  określonego  stawką  godzinową  lub  miesięczną,  a  jeŜeli  taki  składnik 
wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania − 60 proc. 
wynagrodzenia.  W  kaŜdym  przypadku  wynagrodzenie  to  nie  moŜe  być  jednak  niŜsze  od 
wysokości  minimalnego  wynagrodzenia  za  pracę,  ustalanego  na  podstawie  odrębnych 
przepisów.  Za  wadliwe  wykonanie  z  winy  pracownika  produktów  lub  usług  wynagrodzenie 
nie  przysługuje.  JeŜeli  wskutek  wadliwie  wykonanej  pracy  z  winy  pracownika  nastąpiło 
obniŜenie jakości produktu lub usługi, wynagrodzenie ulega odpowiedniemu zmniejszeniu.  

 

Obowiązki pracodawcy 

Pracodawca jest obowiązany w szczególności: 

1)

 

zaznajamiać pracowników podejmujących pracę z zakresem ich obowiązków, sposobem 
wykonywania  pracy  na  wyznaczonych  stanowiskach  oraz  ich  podstawowymi 
uprawnieniami,  

2)

 

organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak równieŜ 
osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej 
wydajności i naleŜytej jakości pracy, 

3)

 

zapewniać  bezpieczne  i  higieniczne  warunki  pracy  oraz  prowadzić  systematyczne 
szkolenie pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy,  

4)

 

terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie,  

5)

 

ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych,  

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 39 

6)

 

stwarzać  pracownikom  podejmującym  zatrudnienie  po  ukończeniu  szkoły  prowadzącej 
kształcenie  zawodowe  lub  szkoły  wyŜszej  warunki  sprzyjające  przystosowaniu  się  do 
naleŜytego wykonywania pracy,  

7)

 

zaspokajać w miarę posiadanych środków socjalne potrzeby pracowników,  

8)

 

stosować  obiektywne  i  sprawiedliwe  kryteria  oceny  pracowników  oraz  wyników  ich 
pracy,  

9)

 

prowadzić dokumentację w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akta osobowe 
pracowników,  

10)

 

wpływać na kształtowanie w zakładzie pracy zasad współŜycia społecznego

.

 

 

Obowiązki pracownika 

Pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do 

poleceń przełoŜonych, które dotyczą pracy, jeŜeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub 
umową o pracę. Pracownik jest obowiązany w szczególności:  
1)

 

przestrzegać czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy,  

2)

 

przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku, 

3)

 

przestrzegać  przepisów  oraz  zasad  bezpieczeństwa  i  higieny  pracy,  a  takŜe  przepisów 

przeciwpoŜarowych, 

4)

 

dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje, 

których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę,  

5)

 

przestrzegać tajemnicy określonej w odrębnych przepisach 

6)

 

przestrzegać w zakładzie.

 

 

Odpowiedzialność pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy 

Za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, 

przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpoŜarowych, a takŜe przyjętego 
sposobu  potwierdzania  przybycia  i  obecności  w  pracy  oraz  usprawiedliwiania  nieobecności 
w pracy, pracodawca moŜe stosować: 
1)

 

karę upomnienia,  

2)

 

karę nagany. 

Za  nieprzestrzeganie  przez  pracownika  przepisów  bezpieczeństwa  i  higieny  pracy  lub 

przepisów  przeciwpoŜarowych,  opuszczenie  pracy  bez  usprawiedliwienia,  stawienie  się  do 
pracy  w  stanie  nietrzeźwości  lub  spoŜywanie  alkoholu  w  czasie  pracy  −  pracodawca  moŜe 
równieŜ stosować karę pienięŜną. 

 

Czas pracy 

Czasem  pracy  jest  czas,  w  którym  pracownik  pozostaje  w  dyspozycji  pracodawcy 

w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. 

 

Urlopy wypoczynkowe 
Pracownikowi  przysługuje  prawo  do  corocznego,  nieprzerwanego,  płatnego  urlopu 
wypoczynkowego.  Pracownik  nie  moŜe  zrzec  się  prawa  do  urlopu.  Pracownik  podejmujący 
pracę  po  raz  pierwszy,  w  roku  kalendarzowym,  w  którym  podjął  pracę,  uzyskuje  prawo  do 
urlopu z upływem kaŜdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 wymiaru urlopu przysługującego 
mu  po  przepracowaniu  roku.  Prawo  do  kolejnych  urlopów  pracownik  nabywa  w  kaŜdym

 

następnym roku kalendarzowym

. 

 

Bezpieczeństwo i higiena pracy 
Pracodawca  ponosi  odpowiedzialność  za  stan  bezpieczeństwa  i  higieny  pracy  w  zakładzie 
pracy.  Pracodawca  jest  obowiązany  chronić  zdrowie  i  Ŝycie  pracowników  poprzez 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 40 

zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu 
osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany:  
1)

 

organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy,  

2)

 

zapewniać  przestrzeganie  w  zakładzie  pracy  przepisów  oraz  zasad  bezpieczeństwa 
i higieny pracy, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować 
wykonanie tych poleceń,  

3)

 

zapewniać  wykonanie  nakazów,  wystąpień,  decyzji  i  zarządzeń  wydawanych  przez 
organy nadzoru nad warunkami pracy, 

4)

 

zapewniać wykonanie zaleceń społecznego inspektora pracy. 

 

Wybrane przepisy Kodeksu cywilnego 

Zagadnienia związane z odpowiedzialnością cywilną reguluje Ustawa z dnia 23 kwietnia 

1964 z późn. zm. Kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 16 poz. 93 z 1964 r.). Kodeks cywilny jest to 
usystematyzowany  według  określonych  reguł  zbiór  przepisów  prawnych  z  zakresu  prawa 
cywilnego  obejmujący  przynajmniej  podstawowy  zestaw  instytucji  z  tej  dziedziny. 
Charakteryzuje się staranną redakcją językową, syntetycznymi sformułowaniami oraz brakiem 
zbędnej  kazuistyki.  Znowelizowany  Kodeks  cywilny  zrównuje  z  prowadzeniem  działalności 
gospodarczej  prowadzenie  działalności  zawodowej,  jako  element  definicji  przedsiębiorcy. 
NaleŜy się zatem odnieść do problematyki tzw. wolnych zawodów. 

 

Istota wolnych zawodów 

Na kształt pojęcia „wolnych zawodów” w znacznym stopniu wpływa tradycja, albowiem 

pewne  rodzaje  zawodów    −    adwokaci,  lekarze,  malarze,  architekci  i  inne    −    zawsze  były 
odmiennie  traktowane  od  zawodów  kupca,  rzemieślnika  czy  podobnych.  Podstawę  do 
odmiennego  traktowania  wolnych  zawodów  stanowi  z  jednej  strony  konieczność  posiadania 
przez  osoby  je  wykonujące  szczególnego  fachowego  przygotowania  „o  charakterze 
naukowym”, z drugiej  −  przewaga swobodnej działalności umysłowej w tych czynnościach, 
które  składają  się  na  wykonywanie  zawodu.  Co  wynika  z  powyŜszych  uwag,  pojęcie 
„wolnych zawodów” siłą tradycji uŜywane jest w ujęciu odróŜniającym je od innych profesji. 
Osoby  wykonujące  wolne  zawody  naleŜą  do  szczególnej  kategorii  zawodowej.  Ich 
predyspozycje, wiedza i kwalifikacje, a takŜe sposób świadczenia usług, stan zorganizowania 
i odpowiedzialność wyraźnie odróŜniają ich pozycję od innych grup zawodowych. Wyrazem 
tego  jest  takŜe  nazwa  (zawody  „wolne”,  co  stanowi  odniesienie  do  innych  zawodów  jako 
„niewolnych”,  „zaleŜnych”,  „podporządkowanych”).  ZwaŜyć  naleŜy,  iŜ  katalog  wolnych 
zawodów  podlega  ewolucji.  Niektóre  z  nich  gasną  bezpowrotnie,  tracą  swoje  gospodarcze 
i prawne  znaczenie,  jednocześnie  zaś  pojawiają  się,  w  ich  miejsce  lub  obok,  inne,  będące 
wytworem  współczesnych  potrzeb  gospodarczych,  nowych  technik  i  technologii, 
wykształcania  się  nowatorskich  usług  i  świadczenia  profesjonalnych  form  prowadzenia 
działalności  gospodarczej.  Pojęcie  wolnego  zawodu  odnosi  się  raczej  do  pewnej  filozofii 
prowadzenia działalności aniŜeli do konkretnych czynności (zawodów). 

 

Cechy wolnych zawodów 

Pojęcie  wolnego  zawodu  jest  jednak  wysoce  nieprecyzyjne.  W  doktrynie  krajowej 

i zagranicznej formułuje się jedynie cechy charakterystyczne dla wolnych zawodów, korzysta 
się  przy  tym  z  róŜnych  kryteriów  i  metod  identyfikujących  wolne  zawody  wśród  innych 
profesji. Katalog cech typowych dla osób wykonujących wolne zawody ma charakter otwarty. 
Niektóre z nich mają postać normatywną, w tym teŜ gwarancji ustawowych (np. niezaleŜności 
struktur  samorządu),  inne  przybierają  postać  reguł  moralnych,  zwyczajowych,  powszechnie 
uznawanych  i  szanowanych  w  obrocie  prawnym.  Kryteria  te  nie  zawsze  są  ostre,  wyraziste 
i jednoznaczne. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 41 

Jedną  z  podstawowych  cech  wolnych  zawodów  jest  osobiste  świadczenie  czynności 
zawodowych.  Wynika  to  bowiem  ze  specyfiki  czynności  faktycznych  lub  prawnych 
związanych  z  wykonywaniem  tych  zawodów.  Z  wykonywaniem  wolnego  zawodu  ma  się  do 
czynienia  zawsze  dopóty,  dopóki  występuje  osobiste  i  samodzielne  wykonywanie  zawodu 
(świadczenie usług), czyli na własny rachunek i bez zatrudniania pracowników w tym samym 
zawodzie.  JeŜeli  zaś  wykonywanie  usług  (i  osiąganie  zarobków)  przez  osobę  naleŜącą  do 
kategorii  wolnych  zawodów  odbywa  się  w  istotnej  części  przy  pomocy  najemnych  sił 
fachowych  −  reprezentujących  ten  sam  zawód  −  przestaje  ono  być  wykonywaniem  wolnego 
zawodu, a staje się działalnością gospodarczą. 

 

4.3.2.

 

Pytania sprawdzające 

 
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 

1.

 

Jakie zagadnienia reguluje Kodeks Pracy? 

2.

 

Jakie zagadnienia reguluje Kodeks Cywilny? 

3.

 

Jakie cechy charakteryzują „wolny zawód”? 

 

4.3.3.

 

Ćwiczenia 

 
Ćwiczenie 1 

Sporządź umowę o pracę nowo przyjętego pracownika zgodnie z przepisami. 
 
Sposób wykonania ćwiczenia 
 
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych, 

2)

 

dokonać analizy wybranych aktów prawnych, 

3)

 

wypełnić wzór umowy o pracę z uwzględnieniem przepisów prawa, 

4)

 

przedstawić wyniki swojej pracy. 

 

WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet, 

−

 

papier i przybory do pisania, 

−

 

wzory druków umów o pracę. 

 
Ćwiczenie 2 

Określ cechy tzw. „wolnego zawodu”. 

 

Sposób wykonania ćwiczenia 

 

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych, 

2)

 

dokonać analizy wybranych aktów prawnych, 

3)

 

wymienić i scharakteryzować cechy „wolnego zawodu”, 

4)

 

wskazać mocne i słabe strony wykonywania takiego zawodu, 

5)

 

przedstawić wyniki swojej pracy. 

 

WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet, 

−

 

papier i przybory do pisania. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 42 

Ćwiczenie 3 

Przygotuj  opracowanie  na  temat    praw  i  obowiązków  pracownika  zgodnie  z  przepisami 

prawa pracy. 

 
Sposób wykonania ćwiczenia 

 

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 

1)

 

odszukać informacje w aktach prawnych,

 

2)

 

dokonać analizy Kodeksu Pracy,

 

3)

 

wymienić prawa i obowiązki pracownika i krótko je scharakteryzować,

 

4)

 

przedstawić wyniki swojej pracy w formie prezentacji.

 

 

WyposaŜenie stanowiska pracy: 

−

 

komputer z dostępem do sieci Internet, 

−

 

papier i przybory do pisania. 
 

4.3.4.

 

Sprawdzian postępów 

 

Czy potrafisz: 

 

Tak 

 

Nie 

1)

 

zastosować wybrane przepisy kodeksu pracy? 

 

 

2)

 

zastosować wybrane przepisy kodeksu cywilnego? 

 

 

3)

 

wnioskować na podstawie znajomości przepisów kodeksu pracy? 

 

 

4)

 

scharakteryzować cechy wolnych zawodów? 

 

 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 43 

5.

 

SPRAWDZIAN

 

OSIĄGNIĘĆ 

 

INSTRUKCJA DLA UCZNIA 

1.

 

Przeczytaj uwaŜnie instrukcję. 

2.

 

Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 

3.

 

Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 

4.

 

Test  zawiera  20  zadań.  Do  kaŜdego  zadania  dołączone  są  4  moŜliwości  odpowiedzi. 
Tylko jedna jest prawidłowa. 

5.

 

Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce 
znak X. W przypadku pomyłki, błędną odpowiedź naleŜy zaznaczyć kółkiem, a następnie 
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową. 

6.

 

Pracuj samodzielnie. 

7.

 

Na rozwiązanie testu masz 30 minut. 

 

Powodzenia! 

 

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 

 

1.

 

Zakładem leczniczym dla zwierząt jest 

a)

 

przychodnia rodzinna. 

b)

 

przychodnia weterynaryjna. 

c)

 

zakład opieki zdrowotnej. 

d)

 

schronisko dla zwierząt. 

 

2.

 

Prawo wykonywania zawodu lekarza przyznaje 
a)

 

państwowa inspekcja sanitarna. 

b)

 

minister rolnictwa. 

c)

 

okręgowa rada lekarsko – weterynaryjna. 

d)

 

okręgowa rada adwokacka.  

 

3.

 

NajwyŜszą władzą Okręgowej Izby Lekarsko – Weterynaryjnej jest 

a)

 

okręgowy zjazd lekarzy weterynarii. 

b)

 

okręgowa komisja rewizyjna. 

c)

 

okręgowy rzecznik odpowiedzialności zawodowej. 

d)

 

okręgowa komisja egzaminacyjna. 

 

4.

 

Do monitorowania ilości podmiotów objętych nadzorem Inspekcji Weterynaryjnej słuŜy 

a)

 

program spiwet. 

b)

 

program lecznica. 

c)

 

program nero. 

d)

 

program clonecd. 

 

5.

 

Działalności związane z naraŜeniem na promieniowanie jonizujące określa 

a)

 

ustawa prawo farmaceutyczne. 

b)

 

ustawa i przeciwdziałaniu narkomanii. 

c)

 

ustawa prawo atomowe. 

d)

 

ustawa o produktach pochodzenia zwierzęcego. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 44 

6.

 

Sposób prowadzenia ksiąŜki leczenia zwierząt określa 
a)

 

kodeks cywilny. 

b)

 

rozporządzenie  w  sprawie  zakresu  i  sposobu  prowadzenia  ewidencji  leczenia 
zwierząt i dokumentacji lekarsko –weterynaryjnej. 

c)

 

ustawa prawo atomowe. 

d)

 

ustawa o zakładach leczniczych dla zwierząt. 

 
7.

 

Oznakowanie,  tryb  i  sposób  wystawiania  przez  lekarzy  weterynarii  recept  na  produkty 
lecznicze określa 
a)

 

ustawa o państwowej inspekcji sanitarnej. 

b)

 

rozporządzenie w sprawie wystawiania przez lekarzy weterynarii recept na produkty 
lecznicze  lub  leki  recepturowe  przeznaczone  dla  ludzi,  które  będą  stosowane 
u zwierząt. 

c)

 

ustawa o bezpieczeństwie Ŝywności i Ŝywienia. 

d)

 

ustawa prawo ochrony środowiska. 

 
8.

 

Lekarz  weterynarii  w  celu  ratowania  Ŝycia  lub  zdrowia  zwierząt,  a  w  szczególności 
ograniczenia cierpienia zwierząt stosuje 
a)

 

produkty lecznicze weterynaryjne. 

b)

 

produkty pochodzenia zwierzęcego. 

c)

 

ś

rodki ziołowe. 

d)

 

ś

rodki odurzające. 

 
9.

 

Zasady podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej reguluje 
a)

 

kodeks cywilny. 

b)

 

kodeks pracy. 

c)

 

ustawa o rachunkowości. 

d)

 

ustawa o swobodzie działalności gospodarczej. 

 
10.

 

Koszty uzyskania przychodów są uregulowane w 

a)

 

ustawie o rachunkowości. 

b)

 

kodeksie cywilnym. 

c)

 

ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. 

d)

 

kodeksie pracy. 

 
11.

 

Zagadnienia dotyczące równego traktowania pracowników znajdują się w 
a)

 

kodeksie pracy. 

b)

 

ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. 

c)

 

ustawie prawo wodne. 

d)

 

kodeksie cywilnym. 

 
12.

 

Osoba wykonująca „wolny zawód” to 

a)

 

fryzjer. 

b)

 

lekarz. 

c)

 

kominiarz. 

d)

 

kierowca. 

 
 
 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 45 

13.

 

Ubezpieczenia jakie obowiązują osobę rozpoczynającą działalność gospodarczą określa 
a)

 

ustawa o rachunkowości. 

b)

 

ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych. 

c)

 

kodeks pracy. 

d)

 

kodeks cywilny. 

 
14.

 

Preparaty  zawierające  środki  odurzające,  które  zostały  dopuszczone  do  obrotu  jako 
produkty lecznicze moŜe posiadać w celach medycznych 

a)

 

technik weterynarii. 

b)

 

nauczyciel. 

c)

 

księgowy. 

d)

 

lekarz weterynarii. 

 
15.

 

Prowadzenie ksiąg rachunkowych określa 

a)

 

ustawa o swobodzie działalności gospodarczej. 

b)

 

ustawa o rachunkowości. 

c)

 

ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych. 

d)

 

ustawa prawo farmaceutyczne. 

 
16.

 

Zasady zapobiegania powstawaniu odpadów reguluje 
a)

 

ustawa o odpadach. 

b)

 

ustawa prawo atomowe. 

c)

 

ustawa o inspekcji weterynaryjnej. 

d)

 

ustawa o produktach pochodzenia zwierzęcego. 

 
17.

 

Przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego naleŜy 
a)

 

załoŜyć specjalne przedsiębiorstwo. 

b)

 

spełnić wymagania sanitarne. 

c)

 

zarejestrować firmę usługową. 

d)

 

zamontować specjalną aparaturę. 

 
18.

 

Udział społeczeństwa w postępowaniu w sprawie ochrony środowiska reguluje 
a)

 

ustawa prawo wodne. 

b)

 

ustawa prawo ochrony środowiska. 

c)

 

ustawa prawo farmaceutyczne. 

d)

 

kodeks pracy. 

 
19.

 

Utrata prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii następuje w przypadku 

a)

 

utraty przez lekarza praw publicznych. 

b)

 

nieziszczenia składki członkowskiej przez okres dłuŜszy niŜ 3 –miesiące. 

c)

 

przestrzegania zasad etyki weterynaryjnej. 

d)

 

integrowania środowiska weterynaryjnego 

 
20.

 

Sposób ustalenia wynagrodzenia za pracę reguluje 
a)

 

ustawa o rachunkowości. 

b)

 

kodeks pracy. 

c)

 

ustawa prawo farmaceutyczne. 

d)

 

ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych. 

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 46 

KARTA ODPOWIEDZI 

 

Imię i nazwisko.......................................................................................... 

 
Stosowanie przepisów prawa w działalności usługowej 

 
Zakreśl poprawną odpowiedź. 

 

Nr 

zadania 

Odpowiedź 

Punkty 

1. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

2. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

3. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

4. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

5. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

6. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

7. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

8. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

9. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

10. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

11. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

12. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

13. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

14. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

15. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

16. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

17. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

18. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

19. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

20. 

 

 

a 

b 

c 

d 

 

Razem:   

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 

 47 

6.

 

LITERATURA    

 

1.

 

Ustawa  z  dnia  21  grudnia  1990  roku  (Dz.  U.  Nr  8  poz.  27  z  1990  r.  z  późn.  zm.) 
o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych 

2.

 

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. 2004 r. Nr 53, poz. 533 
z późn. zm.) 

3.

 

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 
z późn. zm.) 

4.

 

Ustawa  z  dnia  11  marca  2004  r.  o  ochronie  zdrowia  zwierząt  oraz  zwalczaniu  chorób 
zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69 poz. 625 z późn. zm) 

5.

 

Ustawa  z  13  października  1998  r.  o  systemie  ubezpieczeń  społecznych  (Dz.  U.  na  137 
z późn. zm) 

6.

 

Ustawa  z  dnia  26  czerwca  1974  roku  z  późniejszymi  zmianami  Kodeks  pracy  (Dz.  U. 
Nr 24 poz. 141 z 1974 r.) 

7.

 

Ustawa  z  dnia  23  kwietnia  1964  z  późn.  zm.  Kodeks  cywilny  (Dz.  U.  Nr  16  poz.  93 
z 1964 r.) 

8.

 

Rozporządzenie  Ministra  i  Rozwoju  Wsi  z  dnia  28  kwietnia  2004  r.  w  sprawie  zakresu 
i sposobu  prowadzenia  ewidencji  leczenia  zwierząt  i  dokumentacji  lekarsko-
weterynaryjnej

 

(Dz. U. z dnia 1 maja 2004 r.) 

9.

 

Rozporządzenie  Ministra  Zdrowia

 

z  dnia  9  maja  2003  r.  w  sprawie  wystawiania  przez 

lekarzy  weterynarii  recept  na  produkty  lecznicze  lub  leki  recepturowe  przeznaczone  dla 
ludzi, które będą stosowane u zwierząt (Dz. U. z dnia 30 maja 2003 r.) 

10.

 

Rozporządzenie  Ministra  Rolnictwa  i Rozwoju  Wsi  z  dnia  16  sierpnia  2004  roku 
w sprawie  wysokości  opłaty  za  wpis  do  ewidencji  zakładów  leczniczych  dla  zwierząt. 
(Dz. U. Nr 194 z 2004 r. poz. 1996)