JOAN SMITH 

Z

IMOWY BAL

1

Rozdział 1

Zapatrzony w wirujące za oknem płatki śniegu, baron Costain siedział przy swoim biurku w skromnie urzą-

dzonym gabinecie rządowego budynku Horse Guards. Na zniszczonym dębowym blacie leżała przed nim broszura 
na temat procedury postępowania w sprawach tyczących tajemnic państwowych, z którymi mógłby się zetknąć 
jako asystent lorda Cosgrave’a, szefa wywiadu jego królewskiej wysokości i angielskiego rządu.

Dotychczas, a był tu od tygodnia, jedynym dokumentem, jaki mu powierzono, była ta broszura. Lord Cosgrave 

najwyraźniej   nie   był   zachwycony   obecnością   Costaina   i   nie   zamierzał   w   nic   go   wtajemniczać.   Młodemu 
człowiekowi   wydawało   się   to  nie   do  zniesienia,   tym   bardziej   że   jego  wiarygodność   nie   ulegała   najmniejszej 
wątpliwości.   Pochodził   z   jednego   z   najstarszych   szlacheckich   rodów   Anglii,   był   młodszym   synem   księcia 
Halforda, znamienitego ministra w dwóch kolejnych gabinetach rządowych. Starszy brat Costaina zamierzał iść w 
ślady ojca, gdy tylko torysi zostaną rozgromieni. Halfordowie od wieków - pracowali dla króla i dla Anglii.

Osobista kariera lorda Costaina to dwa lata walki przeciw Francuzom w Hiszpanii. Niedawno odesłano go do 

domu, by odzyskał siły po postrzale w lewą nogę. Co właściwie przemawia na korzyść lorda Cosgrave’a prócz 
tego, że jest zagorzałym torysem oraz przyjacielem księcia Yorku i księcia regenta?

Książę   Yorku   i   jego   poplecznicy   fatalnie   rozegrali   sytuację   w   Hiszpanii   -   wysłali   Wellingtona   przeciw  

Francuzom jedynie  z garstką piechoty i  niespełna  czterystu  kawalerzystami,  zapominając  zupełnie o służbach 
transportowych. Gdyby Wellington nie poradził sobie sprowadzając konie z Irlandii, wojsko zostałoby pozbawione 
dostaw żywności. Sztab niezmiennie domagał się wycofywania, gdy zwycięstwo było prawie pewne, i ataku, kiedy 
klęska wydawała się nieuchronna. No cóż, wszystko to zmieniło się teraz, lecz w służbach wywiadowczych Horse 
Guards nadal panował chaos.

Lord Castlereagh dał Costainowi do zrozumienia, że albo ktoś w biurze jest zupełnie nieodpowiedzialny, albo to 

zdrajca. Zginęły bez śladu ważne dokumenty, a z późniejszych wydarzeń wynikało, że prawdopodobnie dostały się 
w ręce Bonapartego.

-   Potrzebuję   bystrego   obserwatora,   który   wykryje,   co   się   dzieje   -   powiedział   mu   Castlereagh.   -   Niestety, 

służbowo będziesz podlegał Cosgrave’owi, gdyż w innym wypadku twoja misja stałaby się publiczną tajemnicą. 
Jestem pewien, że sobie poradzisz. Mam pełne zaufanie do twoich umiejętności i dyskrecji, Costain.

Lord Costain starał się jak najsumienniej wypełniać obowiązki służbowe, lecz jedynym efektem włamania do 

biurka Cosgrave’a i przeglądu jego papierów był  plik wymiętoszonych liścików miłosnych.  Kobieta nazywała 
swego kochanka „Mój najdroższy Cosgrave”, a podpisywała się: „Twoja wierna gołąbeczka”. A Cosgrave w swej 
głupocie trzymał te listy w biurze, gdzie każdy mógł je znaleźć i wykorzystać, żeby wyciągnąć od niego tajemnice  
państwowe. Byłyby smakowitym kąskiem dla którejś z brukowych gazet. Jak człowiek, który nie potrafi zachować  
w tajemnicy swoich miłostek, może kierować wywiadem?

Rozległo się pukanie i do gabinetu wszedł starszy referent.
- To właśnie nadeszło - powiedział i wręczył Costainowi list opatrzony woskową pieczęcią. - Niech pan to odda 

lordowi Cosgrave’owi, jak tylko wróci. Jest na jednym ze swoich zebrań. Ciągną się godzinami. Sekretarza nie ma, 
a Burack poszedł na górę porozmawiać z Jenkinsem. Wolałbym, żeby ten list nie zginął.

W ciemnych oczach lorda Costaina pojawił się błysk ciekawości.
- Kto to przyniósł? - spytał.
Referent odpowiedział konfidencjonalnym tonem:
- Typ, który przedstawia się jako pan Jones. Niemiecki akcent. Jego listy zawsze traktowane są z wyjątkową 

atencją. Zwykle przynosi je posłaniec. Tym razem zaryzykował przynieść wiadomość osobiście, co sugeruje, że  
jest szczególnie ważna.

- Gdzie ten James?
- Kiedy powiedziałem, że Cosgrave jest zajęty, dał mi list i wyszedł. Zajmie się pan tym?
Pokój referenta znajdował się piętro niżej. Tajemniczy pan Jones miał aż nazbyt wiele czasu, by zniknąć.
- Oczywiście - odpowiedział Costain przyglądając się listowi.
Gdy referent wyszedł, lord Costain zamknął drzwi gabinetu, wyjął z kieszeni scyzoryk i rozgrzał cieniutkie jak  

papier   ostrze   nad   płomieniem   lampy.   Ostrożnie   podważył   wosk   na   kopercie   i   nie   naruszając   całości   odkleił 
pieczęć.   Zamierzał   ją   później   podgrzać   i   umieścić   na   swoim   miejscu.   Gdy   rozłożył   papier,   twarz   mu  
spochmurniała.

- Do diaska!... - mruknął.
List napisany był po niemiecku. Po karierze w służbie dyplomatycznej Cosgrave mówił po niemiecku.   Lord 

Costain nie. Nie mógł też zanieść tego do zatrudnionego w biurze tłumacza, gdyż pryncypał dowiedziałby się, że  
otworzył pismo.

Ze  zmarszczonym   czołem wpatrywał   się  w niezrozumiałe  słowa   - zupełnie  nic  nie  pojmował   z  tekstu.  Kto 

zaufany mógłby przetłumaczyć mu tę wiadomość, i to szybko, zanim Cosgrave wróci do biura? Twarz Costaina 
nagle   pojaśniała.   Uśmiechnął   się   triumfująco   pod   nosem.   W   pobliżu   biura   zauważył   niewielką   tabliczkę   na  
bocznych   drzwiach   jednego   z   domów   przy   King   Charles   Street.   MR.   REYNOLDS,   DYSKRETNE 
TŁUMACZENIA, FRANCUSKI, WŁOSKI, HISZPAŃSKI, NIEMIECKI, ROSYJSKI.

2

Przewidując,   że   może   okazać   się   to   przydatne   w   przyszłości,   zasięgnął   języka   na   temat   pana   Reynoldsa   i 

dowiedział się, że jest to emerytowany pracownik służb dyplomatycznych, godny zaufania starszy człowiek, nie 
udzielający się zbytnio w towarzystwie. Cosgrave był teraz na zebraniu - jak to nazywano w Horse Guards - które 
mogło   przeciągnąć   się,   aż   uczestnicy   opróżnią   kilka   butelek.   Costain   schował   list   i   woskową   pieczęć   do 
wewnętrznej kieszeni i wyjrzał za drzwi. Musi wrócić z pismem zanim pojawi się Cosgrave, w razie gdyby referent 
wspomniał mu coś na ten temat.

Ciekawe,   czy   Cosgrave   powie   Castlereaghowi   to   samo,   co   przetłumaczy   Reynolds.   Castlereagh   polecił 

Costainowi sprawdzać wszystkich, nie wykluczało to więc nawet szefa służb bezpieczeństwa. Costain nie sądził,  
by   Cosgrave   był   zdrajcą,   lecz   dopuszczał   możliwość,   że   jego   znajomość   niemieckiego   nie   jest   doskonała. 
Przekłamane tłumaczenia pasowałyby świetnie do nieudolnych posunięć ludzi z kręgu księcia Yorku.

Włożył płaszcz i rękawiczki, sięgnął po trzcinową laskę i wyszedł z pokoju. Nie zauważony przez nikogo, szybko 

przemierzył korytarz i znalazł się na ogarniętej śnieżycą ulicy. Noga trochę go bolała przy tej zimnej, wilgotnej  
pogodzie, ale z radością stwierdził, że nie musi opierać się na lasce. Niedługo będzie mógł wrócić do Hiszpanii.  
Przygarbiony w zawiei, ruszył w kierunku domu przy King Charles Street.

Płatki śniegu wirowały w zmierzchającym grudniowym świetle za oknem domu przy King Charles Street. Cathy 

Lyman podniosła wzrok znad książki i zapatrzyła się w śnieg.

Pomyślała, że już niedługo Boże Narodzenie i wielki zimowy bal - najważniejsze wydarzenie sezonu. Wiedziała, 

że święta nie będą obchodzone w domu tak uroczyście jak za życia papy, a i balu specjalnie nie wyczekiwała. 
Mama oświadczyła dziś rano, że bilety są niebotycznie drogie, dwadzieścia pięć funtów od pary. Nawet jeśli suma 
zostałaby przeznaczona na cele dobroczynne, lady Lyman nie mogła wyłożyć  pięćdziesięciu funtów, gdy dach 
wymagał wymiany dachówki. Gordon z pewnością również pragnąłby wziąć udział w balu, nie mogły też urazić 
Rodneya pomijając jego osobę.

Cathy westchnęła i wróciła do lektury. Smętna pogoda nie pasowała zupełnie do atmosfery powieści „Włoski  

romans” autorstwa pani Radcliffe. Cathy często czytała, kiedy nie miała żadnych tekstów do przetłumaczenia dla  
wuja Rodneya. Lubiła powieści pani Radcliffe, gdyż wprowadzały w jej monotonne życie odrobinę rozrywki.

Po  śmierci   papy  mama   oddała   do  użytku   swemu   bratu  Rodneyowi   Reynoldsowi   zachodnie   skrzydło   domu. 

Znajdowała się tam biblioteka i gabinet, gdzie Rodney urządził swoje biuro. Mama cieszyła się, że ma u boku  
mężczyznę, a Rodney nie sprawiał jej żadnych kłopotów. Cathy z początku trochę zmartwił ten układ, ponieważ 
biblioteka była jej ulubionym miejscem, ale wuj spędzał właściwie większość czasu w pokoju obok.

Kariera dyplomatyczna Rodneya nie była oczywiście tak błyskotliwa jak dokonania sir Aubreya Lymana. Papa 

otrzymał tytuł baroneta za wyjątkowe zasługi w służbie zagranicznej i nawet upływ czasu nie zatarł niezwykłego, 
graniczącego z uwielbieniem szacunku, z jakim domownicy wyrażali się o sir Aubreyu. Jego zasługi nie zapewniły 
jednak rodzinie dostatku.

Posiadali dom, posag mamy i cudowne wspomnienia lat spędzonych w najświetniejszych stolicach Europy.
Cathy żałowała, że była wtedy dzieckiem i nie mogła brać udziału we wspaniałych balach i przyjęciach. Miała 

zaledwie piętnaście lat, gdy ojciec przestał pełnić służbę dyplomatyczną, zdążyła jednak zobaczyć na własne oczy 
pierwszą żonę Napoleona Józefinę, Metternicha i tego przebiegłego Francuza Talleyranda.

Możność   zetknięcia   się   z   takimi   znakomitościami   sprawiła,   że   nie   oszołomiły   ją   zabiegi   kilku   skromnych  

dżentelmenów,  którzy starali się o jej względy,  odkąd zaczęła bywać  w towarzystwie.  Jednak z upływem  lat  
wysokie aspiracje Cathy zbladły, ustępując miejsca pewnego rodzaju rezygnacji, jakby pogodziła się z losem. Jej 
wstrzemięźliwy sposób bycia  i naturalna skromność, przy małym  posagu nie sprzyjały złapaniu dobrej partii, 
nudną codzienność urozmaicały jej więc na razie przygody bohaterek z powieści pani Radcliffe.

Mama często użalała się, że wysoko urodzeni przyjaciele zapomnieli o nich po śmierci ojca, lecz żal ten nie był 

na tyle dotkliwy, by zabiegała o dawnych znajomych. Czuła się szczęśliwa, że w końcu mieszka we własnym domu 
i nie pragnęła zamieniać go na żaden inny. Miała kilku bliskich przyjaciół, a wieści ze świata docierały do niej  
teraz za pośrednictwem gazet i krążących wśród ludzi plotek. Zresztą w gruncie rzeczy niewiele ją obchodziło, 
gdyż głównie żyła wspomnieniami z przeszłości.

Cathy jednak, mimo swych dwudziestu pięciu lat, nadal była zbyt młoda, by żyć przeszłością i powieściami pani 

Radcliffe. Z niecierpliwością czekała, aż jej brat Gordon rozpocznie służbę w dyplomacji. Obiecał, że wszędzie ją 
będzie zabierał. Zdecydowali już, że na pierwszą placówkę Gordon uda się do Rzymu.

Niedawno wyrzucono go z Oksfordu za jakieś szczeniące wybryki - głównym bohaterem zajścia okazał się osioł 

wprowadzony do sali wykładowej. Ku uldze oksfordzkich profesorów Gordon nie zamierzał tam wracać. Pilnie  
studiował  natomiast  języki   obce   pod kierunkiem  Rodneya   i  przygotowywał  się  do  ich  wspólnego  pobytu   we 
Włoszech. Cathy natomiast pomagała wujowi w pracach tłumaczeniowych i marzyła, że przydarzy się jej jakieś  
romantyczne zadanie. Prawdę mówiąc, nie mieli zbyt wielu zleceń. Głównym zajęciem wuja od czasu odejścia z  
dyplomacji był przekład pism niemieckiego filozofa Schillera, które Cathy napełniały śmiertelną nudą.

Tego popołudnia było tak zimno, że nie poszła nawet na swój codzienny spacer. Została w domu, żeby skończyć  

krótkie tłumaczenie dla wuja. Jakiś pan Steinem przyniósł bilecik napisany po niemiecku i należało zredagować go 

3

w   poprawnej   angielszczyźnie.   -   Był   to   dość   mało   gustowny   liścik,   wyznaczający   ukochanej   spotkanie   w 
południowo-zachodnim krańcu parku St.   James  o  północy.  Czy  ta   kobieta  jest  mężatką?  Zwracał  się   do niej 
„najdroższa Angelino”, co nic Cathy nie wyjaśniało, lecz niezamężna dziewczyna z pewnoś cią nie miałaby dość 
tupetu na taką eskapadę.

Pracę przerwało jej lekkie pukanie do drzwi. Zerknęła do gabinetu wuja, lecz Rodneya tam nie było. Często 

wymykał się na drzemkę późnym popołudniem. To pewnie pan Steinem przyszedł po swój list. Gdy otworzyła 
drzwi, z ulicy powiało zimne powietrze. Kilka płatków śniegu wpadło do domu.

Zobaczyła skuloną na wietrze, opatuloną w palto postać o szerokich ramionach.
- Przyszedł pan w samą porę, panie Steinem - powiedziała.
Mężczyzna  zdjął kapelusz i ujrzała twarz w niczym  nie przypominającą germańskich rysów pana Steinema.  

Pierwsza rzecz, która przykuła jej uwagę, to oczy - ciemne, błyszczące oczy pod delikatnie zarysowanymi brwiami,  
które nadawały twarzy tego mężczyzny wyraz lekkiego zdziwienia.

Gdy wszedł  do  pokoju,  spostrzegła,  że  gość  ma  śniadą  cerę  i  kruczoczarne  włosy,   przystrzyżone   na  modłę  

południa Europy. Włoch? Hiszpan? Francuz? Miał regularne rysy, mocno zarysowany, ale zgrabny nos i wyrazistą 
szczękę.

- Straszna pogoda - powiedział z akcentem angielskiego dżentelmena. Nerwowy uśmiech zdradzał jego napięcie.
- Tak. Spodziewałam się kogoś innego - wyjaśniła Cathy odwzajemniając uśmiech.
Białe gwiazdki śniegu pokrywały ramiona jego płaszcza.
- Może zdejmie pan okrycie i strząśnie śnieg - zaproponowała.
- Chyba nachlapałem na dywan... - odezwał się zdejmując okrycie.
Cathy stwierdziła, że młody człowiek jest bardzo elegancko ubrany - Gordon natychmiast rozpoznałby wytworny 

żakiet od Westona. Kamizelka była złota w cieniutkie prążki, fular nienagannie zawiązany, a wysokie buty lśniły 
pod topniejącymi  płatkami  śniegu.  Strząsnął  płaszcz nad kamienną  posadzką przed kominkiem  i wdzięcznym 
ruchem odłożył go na krzesło.

Ten dżentelmen był zupełnie inny niż zwykli klienci. Byłby z niego wspaniały bohater powieści pani Radcliffe! 

Cathy poczuła dreszczyk zainteresowania.

- Czym mogę służyć, panie?...
Wyciągnął rękę.
- Nazywam  się  Lo...  Lovell.  -  Pomyślał,   że  lepiej  zachować  w  tajemnicy,  kim jest  naprawdę.  -  Chciałbym 

rozmawiać z panem Reynoldsem.

Cathy poczuła mocny uścisk jego dłoni. Gdyby potraktował ją jak damę, skłoniłby się.
- Panna Lyman - powiedziała. - Może będę mogła panu pomóc. Robię czasem tłumaczenia dla wuja. Jeśli pański 

tekst jest po włosku lub hiszpańsku, muszę zawołać wuja. Ja zajmuję się jedynie francuskim i niemieckim.

- Czy wuj jest w domu?
- To pora jego drzemki. Jeśli się panu nie spieszy, pójdę po niego.
Costain bardzo się spieszył. Ta dama jest siostrzenicą Reynoldsa; na pewno można jej zaufać. W ciągu sekundy 

podjął decyzję.

- List jest po niemiecku - powiedział wyjmując pismo z wewnętrznej kieszeni. - Napis na tabliczce zapewnia  

dyskrecję. Mogę na to liczyć, prawda? Ten list nie jest adresowany do mnie. Pewien przyjaciel otrzymał go z  
zagranicy. Nie zna niemieckiego, a ja zauważyłem tabliczkę na państwa domu.

- Mieszka pan w okolicy, panie Lovell? - spytała biorąc list.
- Nie! Nie, mieszkam na Upper Grosvenor Square - zaprzeczył skwapliwie, wybierając naprędce jak najdalszy 

adres od swego Berkeley Square.

- A może pracuje pan w Whitehall i dlatego zauważył pan tabliczkę wuja?
W jej inteligentnym spojrzeniu dostrzegł błysk ciekawości. Skrywając niepokój odpowiedział:
- Nie, przechodziłem po prostu pewnego dnia przez park St. James i po drodze zauważyłem dom państwa i 

tabliczkę. Mój znajomy, ten, który otrzymał list, nie ma pojęcia, kto może pisać do niego po niemiecku. Jestem 
przekonany, że to zwykłe nieporozumienie. Brown to przecież popularne nazwisko.

Po co to powiedział? Może w liście jest inne nazwisko?
„Wstydzi się przyznać, że to ckliwy liścik miłosny” - pomyślała Cathy. Czuła się rozczarowana tym młodym 

człowiekiem.

- Nie musi pan wyjaśniać historii tego listu, panie Lovell. Ja jedynie tłumaczę. Zaczeka pan? Widzę, że treść jest  

krótka.

- Tak, oczywiście.
- Proszę usiąść przy kominku, to nie zajmie mi wiele czasu.
- Dziękuję.
Usiadł na chwilę, ale zaraz wstał i zaczął niespokojnie przechadzać się po pokoju.
Cathy wyjęła czystą kartkę i przeczytała pismo. Zmarszczyła brwi orientując się, że nie jest to żaden miłosny  

liścik.   Mowa   była   o   klęsce   „dżentelmena”   pod   Moskwą   i   niemieckich   planach   powstania   przeciw 

4

„dżentelmenowi”, dopóki nie podniesie się z upadku. „Dżentelmenem” był z pewnością Napoleon Bonaparte, który 
najechał Rosję. Szczerze by ją zdziwiło, gdyby pan Lovell nie był szpiegiem.

Podniecenie Cathy rosło, w miarę jak docierała do niej treść listu. Jedyną niewiadomą stanowiło to, jakiego 

rodzaju szpiegiem jest pan Lovell. Miał wygląd południowca, akcent jednak typowo angielski. Elegancki strój nie 
pasował do mieszkańca Upper Grosvenor Square, a fakt, iż wiedział o dorywczym zajęciu wuja, sugerował, że  
rzeczywiście pracuje w Whitehall.

Zerknęła przez ramię i zobaczyła, że wpatruje się w nią skupiony. Opanowała podekscytowanie i przetłumaczyła 

list.

- Gotowe, panie Lovell - powiedziała spokojnym głosem, lecz dłoń jej drżała, gdy wyciągnęła ku niemu kartkę z 

tłumaczeniem.

Natychmiast znalazł się obok.
- Ile jestem winien?
Spojrzała mu uważnie w oczy.
- Miło mi było przetłumaczyć to dla pana. Proszę przekazać panu Brownowi, że nic nie jest winien.
Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Serce mu zamarło, gdy wyczytał w jej wzroku, że go przejrzała.
- Pani wie!... - powiedział bezbarwnym tonem.
- Tak, wiem - odparła spokojnie.
W niezdecydowaniu zacisnął usta i szybko przeczytał list. Co tej starej pannie może przyjść do głowy? Chciał jak 

najszybciej pędzić z wiadomościami do Castlereagha. Przełożony natychmiast porozumie się z Metternichem i 
Prusakami,   by  nakłonić   ich   do   zerwania   sojuszu   z   Korsykaninem.   Costain   wiedział   jednak,   że   musi   odnieść  
przesyłkę,  zanim Cosgrave odkryje  jego nieobecność. A przede wszystkim musi  przekonać tę dziewczynę  do 
zachowania tajemnicy.

- Zdaje sobie pani sprawę, że to ściśle tajna sprawa, panno Lyman?
- Oczywiście.
- Dyskrecja jest tu wyjątkowo pożądana.
- Moja rodzina ma długą tradycję służby dyplomatycznej, panie Lovell. Umiemy dotrzymywać słowa.
- Proszę nikomu o tym nie wspominać, nawet najbliższym.
- Rozumiem. Tylko jedno mnie niepokoi. Dlaczego nie skorzystał pan z urzędowego tłumacza? Dlaczego tak  

ważny dokument przyniósł pan do mnie?

- Ponieważ nie do wszystkich można mieć zaufanie. Nie wiemy, kto za tym stoi, ale pewne informacje wydostają  

się z Horse Guards.

Po chwili zastanowienia uznała ten argument za rozsądny.
-   Jeśli   potrzebowałby   pan   w   przyszłości   podobnej   pomocy,   proszę   na   mnie   liczyć.   Oczywiście   bez   wyna-

grodzenia.

- I niech pani nikomu nie mówi o mojej wizycie. Odrobinę naruszyłem zasady działania. Nie byłoby dla mnie  

korzystne, gdyby wyszło to na jaw.

- Rzeczywiście, postąpił pan trochę pochopnie, panie Lovell - stwierdziła bez nagany w glosie. - Może pan być 

zupełnie spokojny w kwestii mojej dyskrecji.

Boże!   Oddał   tajemnice   państwowe   w   ręce   jakiejś   kobiety.   Nawet   Castlereagh   nie   puściłby   płazem   takiej 

nierozwagi. Przez moment jej się przyglądał. Podniecenie nadało blasku piwnym oczom obramowanym długimi 
rzęsami. Poza tym była dość ładna, o urodzie nie wyróżniającej się niczym specjalnym, miała ciemnobrązowe, 
układające   się   w   loki   włosy  i   regularne   rysy.   To  ten  sztucznie   wyszukany   sposób   bycia   musiał   nasunąć   mu 
określenie „stara panna”, gdyż była przecież bardzo młoda. Wciąż jednak nic nie wiedział o jej charakterze.

Wspomniała o tradycji dyplomatycznej  w rodzinie. Lyman...  Czy słyszał coś o tym  nazwisku? Był  jakiś sir 

Aubrey Lyman.

- Czy jest pani córką sir Aubreya Lymana? - spytał.
- Tak - odpowiedziała z dumą.
- Ach, a jaką placówkę zajmuje obecnie?
- Zmarł pięć lat temu.
- Przykro mi - powiedział konwencjonalnie, zastanawiając się, jak wyciągnąć jakieś informacje o charakterze i 

reputacji rodziny. Nie miał jednak teraz na to czasu. - Moja rodzina miała okazję poznać go kilka lat temu - skłamał 
bez zmrużenia oka. - Czy mógłbym któregoś dnia złożyć państwu wizytę?

- Będzie nam bardzo miło.
Nieśmiały uśmiech Cathy powiedział mu, że zrozumiała tę propozycję jako osobisty komplement. Czy zawsze 

musi wplątać się w coś nieprzewidzianego?

- Będzie pani w domu dziś wieczorem? - spytał.
- Och tak, rzadko wychodzimy. To znaczy, w taką pogodę - dodała pospiesznie. Nie chciała, żeby pan Lovell 

pomyślał, że nie prowadzi żadnego życia towarzyskiego.

- Zdaje się, że będziemy mieć w tym roku białe Boże Narodzenie. - Uśmiechnął się zakładając płaszcz. - Nie  

5

wiem, jak pani dziękować, panno Lyman. - Sięgnął po kapelusz i laskę.

- Proszę o mnie pamiętać, jeśli miałby pan inne dokumenty do tłumaczenia.
- Nie zapomnę.
Włożył kapelusz, otworzył drzwi i pożegnawszy się francuskim au revoir, zniknął w mroku.
Przeklinał się w duchu za lekkomyślność. Ta dziewczyna z pewnością miała ochotę zobaczyć więcej tajnych 

dokumentów! Lymanowie nie mogą sympatyzować z Francuzami. Wydawało mu się, że słyszał o pobycie sir 
Aubreya we Francji kilka lat temu. Dyplomaci jednak byli znani ze swej chwiejnej lojalno ści. Biuro tłumaczeń 
usytuowane w pobliżu Whitehall też wydawało się Costainowi podejrzane. Co prawda, nie odniósł wrażenia, by 
mieli tam zbyt wielki ruch. Musi zdobyć bliższe informacje na temat tych ludzi.

Cathy została sama w gabinecie. Czuła się tak podekscytowana, jakby znalazła się nagle w jednej z powieści pani  

Radcliffe. Brakowało tylko alei wysadzanej dębami i starego zamczyska, lecz bohater znakomicie rekompensował 
te   braki.   Zastanowiła   się,   jak   uda   jej   się   ukryć   tę   cudowną   tajemnicę   przed   Gordonem.   Jakżeby   go   to  
zaintrygowało!

Rozdział 2

Lord Costain zjawił się w Horse Guards na tyle wcześnie, by bez pośpiechu przywrócić listowi jego pierwotną 

formę. Na szczęście ani sekretarza Cosgrave’a, ani młodszego asystenta, pana Buracka nie było w pobliżu.

Znowu podgrzał scyzoryk i starannie przykleił woskową pieczęć idealnie w tym miejscu, gdzie była poprzednio. 

Z niechęcią myślał, że musi przekazać tak istotną wiadomość człowiekowi, który przez ostatnie dwie godziny 
żłopał wino. Kiedy o wpół do szóstej Cosgrave’a nadal nie było w biurze, Costain dłużej nie zwlekał i sam zaniósł 
list do lorda Castlereagha. Wyznał mu szczerze, co zrobił.

Lord Castlereagh, minister spraw zagranicznych, był inteligentnym, eleganckim, dość przystojnym mężczyzną. 

Uważnie wysłuchał opowieści, po czym powiedział:

- Rodney Reynolds, mówisz? To absolutnie pewny człowiek, chłopcze. Nie ma się czego obawiać. Korzystałem z 

jego usług w pewnych prywatnych sprawach.

- Ale ja rozmawiałem z jego siostrzenicą, panną Lyman. To ona przetłumaczyła list.
-   Panna   Lyman?   Och,   mój   drogi,   to   nie   było   najfortunniejsze   posunięcie.   Młode   damy   znane   są   ze   swej 

skłonności do paplania. Ale panna Lyman właściwie przestała bywać w towarzystwie. Rzadko widuje się ją w 
mieście. I ma doświadczenie w delikatnych sprawach. Wiele lat spędziła z ojcem za granicą. Musisz podkreślić, jak 
ważna w tej sytuacji jest dyskrecja.

- Oczywiście, powiedziałem jej o tym.
-   Przestrzegam   cię   tylko   przed   jednym:   panna   Lyman   ma   nieco   szalonego   młodszego   brata.   Nie   możemy 

dopuścić, by pokrzyżował nam szyki. Spotkaj się z nią i uprzedź, żeby nie wspominała o tym bratu. Nie muszę  
chyba  uczyć  cię, jak przekonać  kobietę. -  Mrugnął porozumiewawczo  do Costaina. - A teraz pokażę ten list 
Liverpoolowi. Ciarki przechodzą na myśl, że gdyby nie ty, dowiedzielibyśmy się o tym dopiero rano. Tak właśnie 
wygląda współpraca z ludźmi Yorka... - dorzucił ironicznie.

- Czy nie można by polecić, żeby wszystkie dokumenty były dostarczane bezpośrednio do pana, sir?
- Urzędnicy nie mogą swobodnie kręcić się po gmachu parlamentu. Zadaniem Horse Guards jest zajmowanie się 

takimi sprawami i przesiewaniem informacji naprawdę istotnych. Ludzie uwielbiają sensacje i czę sto wyobraźnia 
tak ich ponosi, że widzą francuski spisek za rogiem każdej ulicy. Cosgrave niedługo odejdzie ze służby. Kiedy  
znajdziemy odpowiedniego człowieka na jego miejsce... Dobra robota, Costain. Wiedziałem, że możemy na ciebie 
liczyć. Bywaj.

- Schował list do wewnętrznej kieszeni i wyszedł w poszukiwaniu premiera.

Minęła piąta po południu. Cathy nie mogła doczekać się, kiedy zamknie biuro i w spokoju napije się herbaty.  

Postanowiła jeszcze chwilę poczekać, czy nie zjawi się pan Steinem. Podekscytowanie wielkim zimowym balem 
przyćmiło pojawienie się tajemniczego pana Lovella. Jak wyjaśni mamie jego niespodziewaną wizytę wieczorem?  
Powiedział, że ich rodziny się znają, lecz jedyną osobą o nazwisku Lovell, jaką sobie przypomi nała, była pewna 
modystka. Mamie zresztą nie podobały się jej kapelusze.

W uchylonych drzwiach do hallu ukazała się lśniąca czupryna.
- Herbata gotowa - powiedział Gordon. - Kucharka przygotowała gorące placki i konfitury malinowe.
- Czekam na klienta, który ma odebrać tłumaczenie - odpowiedziała Cathy.
Smukła, elegancka sylwetka wsunęła się za głową do pokoju. W wieku dziewiętnastu lat sir Gordon osiągnął już  

słuszny wzrost, nie miał jednak jeszcze męskiej budowy. Był podobny do Cathy, z takimi samymi kasztanowatymi  
włosami i piwnymi oczami, tylko nos i szczękę miał mocniej zarysowane. Jedyny syn i dziedzic znakomitego ojca, 
przystojny, nie całkiem pozbawiony rozumu i oczko w głowie matki, Gordon uważał, że sama jego obecność na 
tym świecie jest prawdziwym dobrodziejstwem dla ludzkości.

Wyjechał  na  uniwersytet  jako  nieokrzesany młokos,   a  opuścił  go jako  światowy  młodzieniec,  jego postawa  

życiowa nie była jednak zbyt jasno określona. Wrócił z Oksfordu z pstrokatą chustą na szyi i rozwianym i włosem 
poety, lecz kiedy zdecydował się na karierę dyplomatyczną, zmienił gust na korzyść klasycznych fularów, ostrzygł  

6

włosy i zaczął wyrażać się używając proroczego tonu, jaki w ostatnich latach życia pobrzmiewał w wypowiedziach 
ojca. Jeśli oczywiście chwilowo nie zapomniał o tej nowej pozie. Teraz był głodny i zachowywał się, zgodnie ze  
swoim wiekiem i charakterem.

- Do diaska, jest piąta. Jak długo masz zamiar czekać? Nie wypada, żeby ktoś z rodziny Lymanów świadczył  

płatne usługi dla gminu.

-   To   miłosna   sprawa   -   odpowiedziała   z   pobłażliwym   uśmiechem.   Gordon   cierpiał   ostatnio   z   powodu 

nieodwzajemnionego uczucia do panny Elizabeth Stanfield i powinien zrozumieć ten argument.

- Kochanek powinien mieć więcej zapału i nie kazać na siebie czekać. Och, do diabła z nim, placki wystygną.
- Nie czekaj na mnie... - Przerwało jej pukanie do drzwi. - O, właśnie przyszedł.
Podskoczyła otworzyć drzwi i znieruchomiała wpatrzona w gościa. Postawiony kołnierz i naciągnięta na nos 

chustka zasłaniały prawie całkowicie twarz mężczyzny na progu. Widoczne były jedynie zmrużone oczy, ale Cathy 
wystarczył jeden rzut oka, by stwierdzić, że z pewnością nie jest to pan Steinem. Ten człowiek był zupełnie innej 
postury.

Nieznajomy zerknął ponad jej ramieniem na Gordona w gabinecie i zanim zdążyła się odezwać, brutalnie odsunął 

ją na bok i wszedł do domu. Zamykając drzwi Cathy poczuta ciarki na plecach. Była w najwyższym  stopniu  
zirytowana zachowaniem intruza. Dopiero kiedy odwróciła się i zobaczyła wycelowaną w siebie lufę pistoletu, 
ogarnął ją strach. Rzuciła przerażone spojrzenie bratu, który jak zahipnotyzowany wpatrywał się w broń.

- Oddaj list, który zostawił tu Costain - odezwał się ochryple mężczyzna. Cathy miała wrażenie, że specjal nie 

stara się zmienić głos, żeby ją przestraszyć.

- Nie rozumiem, o czym pan mówi... - odpowiedziała drżącym szeptem.
- Ten człowiek, który niedawno stąd wyszedł. Wiadomość z Austrii - ciągnął zniecierpliwiony. Poruszył dłonią z 

pistoletem.

Cathy pomyślała, że zaraz zemdleje. Owszem, wyczekiwała jakichś ciekawych wydarzeń, lecz niekoniecznie w 

tym stylu i nie w takim tempie. A już na pewno nie spodziewała się mężczyzny wymachującego pisto letem. Nagle 
przypomniała sobie pana Lovella. To może być szansa, by udowodnić mu - dlaczego ten człowiek nazwał go  
Costainem? - że jest osobą godną zaufania. Gdy intruz zauważył list na biurku, Cathy przyszło do głowy pewne 
rozwiązanie.

Chwyciła liścik miłosny pana Steinema i swoje tłumaczenie. Mężczyzna wyrwał jej z ręki obie kartki, zerknął na 

oryginał, a potem na tłumaczenie.

- To list miłosny! - burknął wściekły.
- Costain to właśnie zostawił - powiedziała niewinnym tonem. - Widzi pan, że oryginał jest po niemiecku.
Gordon   milczał,   a   kiedy   minęło   pierwsze   przerażenie,   głowa   zaczęła   mu   pracować.   Nawet   dla   najmniej  

spostrzegawczego umysłu było jasne, że mężczyzna z pistoletem nie jest rozwścieczonym mężem, jak sądził w  
pierwszej chwili. Nie szukał też miłosnego liściku. Pozostawało jedno wytłumaczenie: to szpieg.

- Musi być napisany szyfrem - odezwał się bez zastanowienia i natychmiast pożałował swych słów.
Napastnik popatrzył na niego z zainteresowaniem, jakby ta sugestia go przekonała. Nie opuszczając pistoletu, 

drugą ręką wcisnął kartki do kieszeni.

- Na podłogę, obydwoje - rozkazał.
- Ależ, człowieku!... - żachnął się Gordon.
- Rób, co mówi, Gordie - powiedziała Cathy siadając na podłodze.
- Połóżcie się twarzą do ziemi, stopy blisko siebie. - Kiedy usłuchali, zwrócił się do Gordona: - A ty zdejmij fular  

i zwiąż razem wasze nogi.

Gordon usiadł wpatrując się w pistolet, rozwiązał fular i spełnił polecenie. Zostawił jednak dość luźny węzeł.
- A teraz na ziemię - powiedział mężczyzna i kiedy leżeli płasko na podłodze, odłożył na chwilę pistolet. - Nie 

próbujcie żadnych sztuczek - ostrzegł ponuro, zdjął rękawiczki i zawiązał mocniej węzeł.

Gordon nie miał czasu, a może odwagi, żeby cokolwiek zrobić. Intruz chwycił pistolet i wypadł z domu.
Oboje usiedli i zaczęli rozplątywać fular na kostkach.
-   Na   Jowisza,   to   szpieg!   -   zachrypiał   Gordon,   uszczęśliwiony   teraz,   że   niebezpieczeństwo   minęło.   -   Nie 

powinienem wspominać o szyfrze. Nieopatrznie podsunąłem mu dobrą myśl.

Kiedy węzeł okazał się nie do rozplatania, wyciągnął z kieszonki scyzoryk i poświęcił swój fular.
Uwolniwszy się w końcu, podbiegł do drzwi, ale mężczyzny oczywiście nie było już widać.
- Na śniegu zostały ślady. Pójdę za nim. - Wyskoczył w wieczorny mrok na ulicę.
Oszołomiona Cathy siedziała nadal na podłodze zastanawiając się, co ma teraz robić. Po chwili stwierdziła, że 

przede wszystkim musi zawiadomić o zajściu pana Lovella.

Gordon pojawił się po kilku minutach, ze śniegiem na włosach i ubraniu.
- Zgubiłem go za rogiem. Tam są tysiące śladów na śniegu. Jak po przemarszu całej armii. A on zniknął.
- Prawdopodobnie czekał na niego powóz - powiedziała Cathy.
- Boże! Nareszcie coś się zaczęło dziać, a ja nie dość, że pozwoliłem uciec temu pętakowi, to powiedziałem mu o  

zaszyfrowanej wiadomości.

7

Cathy biła się przez moment z myślami, lecz zdecydowała, że w tej sytuacji musi zdradzić bratu sekret, gdyż 

sama nie pójdzie szukać pana Lovella do Whitehall. Powie Gordonowi konieczne minimum, tylko tyle, żeby jej  
teraz pomógł.

- To nie był list, którego on szukał, Gordie - powiedziała.
- Co? O czym ty, do diabła, mówisz? Przecież to było po niemiecku.
- Miłosny bilecik pana Steinema. Temu uzbrojonemu człowiekowi chodziło o inny list.
- Co ty wygadujesz?! Jaki list?
- Zabrał go ze sobą. Mężczyzna, który prosił o tłumaczenie. Ten intruz musiał śledzić pana Lovella. Lovell 

wyszedł pięć minut przed pojawieniem się tego typa.

- Kim, na miłość boską, jest pan Lovell?
Gordon w osłupieniu wysłuchał zwięzłej relacji siostry.
- A mnie przy tym nie było!... - powiedział, kiedy skończyła. - Traciłem czas na powtarzanie nieregularnych 

czasowników w czasie wizyty szpiega! Dzięki ci. Boże, za ten miłosny bilecik. Nie muszę przynajmniej czuć się 
jak zdrajca. A ty siedzisz tu spokojnie i twierdzisz, że tłumaczyłaś ściśle tajne dokumenty państwowe? Nie wierzę 
w ani jedno słowo z całej tej historii. Naczytałaś się za dużo powieści pani Radcliffe. - Popatrzył na sofę przy 
kominku, gdzie leżała rozłożona książka.

- Musisz mi pomóc, Gordie - powiedziała z tak przejętą miną, że zaczął jej wierzyć. Zresztą nie wy myśliłaby 

sama takiej historii. - Muszę uprzedzić pana Lovella o wizycie tego człowieka. Lovell nie wie, że ktoś go śledzi. 
Grozi mu niebezpieczeństwo.

- Gdzie mogę znaleźć tego Lovella? - spytał Gordon.
- W Whitehall. Pracuje dla Horse Guards.
- A więc jednak szpieg! Whitehall jest dosłownie dwa kroki stąd.
- Tak, musimy tam iść. Szkoda, że lepiej nie przyjrzałam się temu człowiekowi. Mimo zgarbionych ramion 

wyglądał na wysokiego. Cała twarz oprócz oczu była zasłonięta. Oczy zmrużone, miał lekkiego zeza.

- Nic podobnego. Ten typ był niski. I nie miał zeza, tylko tak wyglądało, kiedy patrzył spode łba. Zwróciłem na  

to uwagę. Zerknąłem też na jego ręce, kiedy nas wiązał. Rozpoznałbym te ohydne łapy bez wahania.

- Nosił jakiś pierścień?
- Nie, ale ma takie krótkie, grube palce jak kuzynka Marion.
- Och... - Cathy pomyślała, że niewiele to wnosi do rysopisu. - Może pan Lovell będzie wiedział, kto to jest.  

Chodźmy szybko.

- Chyba nie sądzisz, że pozwolę kobiecie mieszać się w taką sprawę! - wykrzyknął naśladując sposób bycia ojca.
„Nie pozwoli” kobiecie! To przecież ona przetłumaczyła list. Cathy opanowała się i powiedziała spokojnie:
- Nie wiesz, jak wygląda pan Lovell.
- Skierują mnie do niego.
- Nie wiadomo, czy to jego prawdziwe nazwisko. Ten człowiek z pistoletem nazwał go Costain. Muszę iść z tobą, 

tylko ja go rozpoznam, a list był dokumentem wagi państwowej.

- Naprawdę?! - wykrzyknął Gordon. - Co tam było napisane?
- Przyrzekłam panu Lovellowi z nikim o tym nie rozmawiać.
- Do licha, mnie możesz powiedzieć. To tak, jakbyś z nikim nie rozmawiała... Przecież jestem twoim bratem.
- Nawet tobie nie mogę zdradzić treści, ale wiedz, że wiadomość była tak niezwykłej wagi, iż może mieć wpływ  

na przebieg wojny, Gordonie.

Gordon  zasępił  się,  mrucząc   znacząco  „hmmm...”,  wyraźnie  bardziej  zainteresowany  okazją  do  ekscytującej 

przygody niż przebiegiem działań wojennych.

- Jeśli tak się upierasz... Chodźmy więc razem - powiedział.
- Tak, ale co powiemy mamie?
- Powiemy, że działamy dla króla i ojczyzny. To ją przekona.
-   Mnie   nie   wypuści   z   domu   -   stwierdziła   Cathy.   -   Poza   tym   obiecałam   nikomu   nie   wspominać   o   liście.  

Zdradziłam   się   przed   tobą   tylko   dlatego,   że   potrzebuję   twojej   pomocy.   Powiesz   mamie,   że   czekam   na   pana 
Steinema i że herbatę wypiję tutaj, w gabinecie. Będziesz musiał wykraść jakoś i znieść na dół mój kapelusz i 
płaszcz.

- Powiem,  że idę dotrzymać  ci towarzystwa. Zostanie z nią Rodney,  więc nie będzie o nic pytać. Radzę ci 

zamknąć drzwi na klucz - dodał przed wyjściem.

Cathy zamknęła drzwi i zaciągnęła niebieskie aksamitne kotary w oknach. Przeszedł ją dreszcz na myśl, że ktoś 

mógłby podglądać z ulicy. Miała nadzieję, że pan Steinem się nie zjawi, straciła przecież i jego bilecik, i swoją  
wersję.   Napisała   raz   jeszcze   tłumaczenie   z   pamięci   i   postanowiła   przyczepić   kartkę   do   drzwi,   kiedy   będą 
wychodzić. Pan Steinem odbierze swój liścik nie płacąc za przekład.

Po chwili służąca przyniosła tacę z herbatą, a niedługo potem wrócił Gordon z jej płaszczem i kapeluszem. 

Ubrała się i wyszli z domu, przyczepiwszy najpierw list pana Steinema pinezką do drzwi.

- Mogę za to dostać  tytuł  lordowski  - powiedział Gordon, gdy przedzierali się w śnieżycy.  Odległość  była  

8

niewielka, nie czekali więc na powóz. - Panna Stanfield nie raczy pewnie nawet spojrzeć na zwykłego baroneta.

Gordon   miał   na   sobie   wysokie   buty   i   wilgoć   nie   dawała   mu   się   we   znaki,   natomiast   Cathy   kompletnie  

przemoczyła  pantofle i z zimna  nie czuła prawie stóp. Wiatr zsunął jej kapelusz i targał włosy,  ledwie przy -
trzymywała fruwające poły płaszcza. Nie zwracała jednak na to uwagi. Zaraz spotka się z panem Lovellem, a dla  
jego uznania gotowa jest przejść na piechotę przez Alpy.

W wieczornym zmroku żółte mury Whitehall wyglądały dość obskurnie. Światła w oknach dawały nadzieję, że 

zastaną   jeszcze   pana   Lovella.   Wkrótce   wyłoniła   się   przed   nimi   wieża   zegarowa   Horse   Guards.   Weszli   nie  
niepokojeni   przez   nikogo,   mimo   że   postać   młodej   kobiety   w   tym   męskim   przybytku   przyciągnęła   kilka 
zdziwionych spojrzeń.

- Szukam niejakiego pana Lovella - powiedział Gordon do strażnika zdecydowanym tonem.
Mężczyzna przebiegł wzrokiem swoją listę.
- Nie ma tu żadnego pana Lovella, sir. Może chodzi panu o Admiralicję? Ministerstwo Marynarki Wojennej?
- A czy jest pan Costain? - spytała Cathy.
- Ma pani na myśli lorda Costaina, nowego pomocnika lorda Cosgrave’a? Tak, jest. Niedawno gdzieś wybiegł, 

ale już wrócił. Drugie piętro, trzecie drzwi na lewo.

- To o niego chodzi - powiedział Gordon. - Dziękuję, dobry człowieku. - Kiedy oddalili się trochę od straż nika, 

rzucił półgłosem do Cathy: - Wypadł z biura i zaraz wrócił. To musi być nasz człowiek.

Uwagę Cathy zwróciło coś innego:
- Powiedział o nim lord Costain!
- To bez znaczenia. Jestem pewien, że to on.
- Och tak, na pewno.
Weszli po schodach, skręcili w lewo i dotarli do trzecich drzwi. Były uchylone, a w pokoju paliło się światło. 

Mimo zdenerwowania Cathy poczuła miły dreszcz podniecenia. Gordon popatrzył na nią i spytał:

- A jeśli to nie on?
- Co masz na myśli?
-   A   jeśli   ten   typ,   który   przyniósł   ci   list,   był   zagranicznym   agentem   podającym   się   za   Costaina,   a   ty 

przetłumaczyłaś i przekazałaś mu tak ważne informacje? Będziesz musiała się przyznać i wylądujesz w lochu 
twierdzy Tower.

- To musi być on - powiedziała raczej z nadzieją niż przekonaniem.
- Ja się tym zajmę. Jeśli okaże się, że to nie on, powiemy, że to po prostu pomyłka, że szukamy pana, a nie lorda  

Costaina. Popędzimy do domu i poprosimy o radę wuja Rodneya. Będzie wiedział, co robić. Zwróci się do kogoś 
ważnego,   kto   nie   pozwoli   wrzucić   nas   do   lochów   Tower,   kiedy   wyznamy,   co   zrobiłaś.   Postąpiłaś   odrobinę 
nierozważnie, moja droga. Powinnaś była wcześniej zwrócić się do mnie.

Cathy czuła serce w gardle, kiedy Gordon cicho zapukał w uchylone drzwi.

Rozdział 3

Proszę! - zabrzmiał autorytatywnie głos z wewnątrz. Jego głos.
Gordon zrozumiał z uśmiechu Cathy, że wszystko w porządku. Otworzył drzwi i wepchnął siostrę do środka.
- Jestem sir Gordon Lyman. - Gordon postąpił do przodu i skłonił się ceremonialnie. - Czy mam honor rozmawiać 

z lordem Costainem?

Costain spojrzał ponad jego ramieniem na Cathy. W oczach miał mieszaninę zdumienia, złości i oskarżenia. 

Zanim cokolwiek powiedział, rzuciła się do przodu.

- Stało się najgorsze, panie Lovell! To znaczy, lordzie Costain.
- Skąd zna pani moje nazwisko?
- Strażnik na dole powiedział nam, że nie ma tu żadnego pana Lovella, jest natomiast lord Costain.
- Nie jest pani zbyt przekonująca, panno Lyman - powiedział zamykając drzwi i wpatrując się w nią dziwnie  

przeszywającym wzrokiem. - Mało prawdopodobne, żeby strażnik przeskoczył z pana Lovella na lorda Costaina 
bez żadnej dodatkowej sugestii.

- Ten uzbrojony mężczyzna nazwał pana Costain - powiedziała.
- Uzbrojony? Jaki mężczyzna? - spytał.
- Przyszedł do nas i zażądał listu, który przyniósł mi pan do tłumaczenia. Musiał sądzić, że pismo jest dłuższe i  

zajmie mi więcej czasu. To znaczy, że wciąż jest u mnie.

- Dobry Boże! Nic się pani nie stało? Nic pani nie zrobił?
- Nie. - Troska w jego głosie sprawiła Cathy przyjemność.
- Ogromnie mi przykro, że panią w to wplątałem, panno Lyman. Ten człowiek... Może go pani opisać?
- Niezbyt dokładnie. Był cały zakutany w płaszcz i chustę, ale to wysoki mężczyzna, o skośnych oczach.
- Niski, o zwykłych oczach, po prostu je zmrużył - wtrącił Gordon. - I miał grube, krótkie palce.
- Mnie wydał się wysoki - upierała się Cathy.
- To dlatego, że sama jesteś kurduplem - stwierdził brat.

9

Costain popatrzył na oboje, powstrzymując lekki uśmiech.
- Proszę, niech państwo usiądą - odezwał się.
Jego najgorsze podejrzenia stały się rzeczywistością. Postrzelony braciszek znal już tajemnicę.
Po kwadransie wszystko zostało nareszcie wyjaśnione.
- I dlatego musiałam powiedzieć Gordonowi, chciałam od razu pana poinformować, że ktoś pana śledzi, a nie 

mogłam wyjść sama w nocy - podsumowała Cathy.

Costain z dłonią przy czole w skupieniu przemierzał pokój.
- Kim może być ten mężczyzna?
Ich   opis  wprowadzał   jedynie   zamieszanie   do  sprawy.   Wysoki   i   niski,   o   skośnych,   zwykłych   i   zmrużonych  

oczach, z krótkimi palcami.

- Musiał iść za mną z tego budynku. Zastanawiam się, czy Cosgrave nie kazał mnie śledzić.
- Lord Cosgrave? - spytał Gordon. Jego twarz wyrażała święte oburzenie.
- Tak, to mój bezpośredni przełożony. 
Gordon natychmiast się podniósł.
- Rozumiem. Najlepiej będzie, jeśli już pójdziemy. Prawda, Cathy? - spojrzał na siostrę.
Costain wiedział, że stracił zaufanie młodzieńca. Zdrowy rozsądek podpowiadał, że następnym krokiem młokosa 

będzie poinformowanie o całej sprawie Cosgrave’a. Błyskawicznie postanowił zdobyć serca obojga swoich gości, a 
gdy lord Costain podjął postanowienie, że użyje swego uroku osobistego, nawet tygrysa zmieniłby pewnie w kotka.

- Proszę pozwolić mi wyjaśnić sytuację - powiedział. - Teraz, gdy pozyskałem tak inteligentnych i zaufanych  

wspólników   dla   naszej   sprawy,   widzę,   iż   muszę   wyjawić   wszystko.   Oczywiście   liczę   na   państwa   całkowitą 
dyskrecję. Kieliszek sherry? Jego łaskawość przysłał mi kilka skrzynek z Northland Abbey. Może słyszeli państwo 
o księciu Halfordzie, mym ojcu?

Nie przerywając podszedł do szafki i wyjął srebrną tacę z kryształowymi kieliszkami i karafką sherry. Gordon 

zawahał się. Słowa „inteligentni i zaufani wspólnicy dla sprawy” brzmiały mu wciąż w uszach. Cathy udało się  
zachować obojętny wyraz twarzy, mimo wrażenia, jakie zrobiła na niej wzmianka o księciu i słynnym Northland, 
jednej z najwspanialszych posiadłości w hrabstwie Kent. Nawet na mamie zrobi wrażenie fakt, że pan Lovell jest  
synem księcia.

- Może niewielki kieliszek - odpowiedział Gordon zajmując na powrót swoje miejsce. - Nie zdążyliśmy wypić  

dziś po południu herbaty. Nie uskarżam się, oczywiście! Straciliśmy jednak smakowity podwieczorek.

- Kiedyś lubiłem herbatę, lecz w Hiszpanii nabrałem upodobania do sherry - powiedział Costain. Wspominał o 

wszystkim, co mogłoby zaimponować temu młodemu człowiekowi.

- Był pan w Hiszpanii? - zapytał Gordon.
Cathy poczuła się trochę zawiedziona swoim bohaterem. Coraz bardziej przypominał zwykłego bufona, jakich 

pełno w londyńskich salonach.

- Trzeci syn Halfordów zgodnie z tradycją wstępuje w szeregi armii. Odesłano mnie do domu z kulą w nodze. 

Badajos... - dodał skromnie.

- Na Jowisza! Jak moglibyśmy panu pomóc, lordzie Costain?
Następny kwadrans zajęło Costainowi przekonanie swych młodych gości do absolutnego milczenia na ten temat,  

przy czym  nie wspomniał  słowem o podejrzeniach wobec Cosgrave’a. Nie sądził, by postępowałem Gordona 
zawsze kierował zdrowy rozsądek. Podkreślił kilkakrotnie wagę dyskrecji wokół sprawy i zastrzegł, żeby nie robili 
niczego bez konsultacji z nim osobiście.

- Ściany mają uszy - powiedział, zerkając na zamknięte drzwi. - Spotykanie się tutaj nie byłoby bezpieczne. To ja 

pojawię się u państwa w domu, żeby omówić szczegóły naszej współpracy.

- Może pójdę z panem dziś w nocy - powiedział Gordon.
Zdezorientowany Costain zamrugał oczami.
- Dokąd mielibyśmy pójść?
- Na wyznaczone spotkanie. W liście, który Cathy oddala temu intruzowi, była mowa o spotkaniu w południowo-

zachodnim krańcu parku St. James o północy. Ponieważ ten człowiek jest przekonany, że to szyfr czy coś w tym 
rodzaju, byłoby logiczne, gdyby się tam zjawił, prawda?

- Ale jeśli to zaszyfrowany tekst, to park St. James nie oznacza wcale parku, a północ nie oznacza północy.
- No cóż, pewnie wkrótce domyśli się, że to nie jest szyfr i pomyśli że chodzi o tajne spotkanie. Może pan być  

pewien, że tam pójdzie.

- Może ma pan rację - z uznaniem kiwając głową powiedział Costain. - Lecz dziś w nocy nie skorzystam z pana 

pomocy, sir Gordonie.

- Co mam robić dziś w nocy? - dopytywał się Gordon.
-   Powinien   pan   jak   najczęściej   bywać   w   towarzystwie   i   przyglądać   się   ludziom.   Może   rozpoznałby   pan 

napastnika. Nigdy nie wiadomo, może zdradziłyby go oczy, a może... palce.

- Ależ to mogę zrobić w każdej chwili.
- Im szybciej pan przystąpi do poszukiwań, tym lepiej.

10

- Tak, ale ta straszna pogoda nie sprzyja ożywionemu życiu towarzyskiemu.
-   Zła   pogoda   nie   powstrzyma   Francuzów   w   ich   knowaniach.   Czy   my,   Anglicy,   mamy   pozwolić   im   się 

przechytrzyć?

- Na Boga, nigdy. Będę przebijać się przez zaspy, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Costain zauważył, że panna Lyman przypatruje mu się spod oka. Ją też musi sobie jakoś zjednać.
- Mam nadzieję, że nie zapomniała pani o mojej wizycie dziś wieczorem?
- Nie, nie zapomniałam.
- Czy godzina dziewiąta będzie pani odpowiadać? Obiecuję, że nie zajmę zbyt wiele czasu.
- Proszę zostać tyle czasu, ile ma pan ochotę, lordzie Costain - powiedział Gordon. - Ja udam się dziś na kolację  

do klubu, może rozpoznam tam napastnika.

Gordon nie miał ochoty opuszczać biura, lecz musiał jeszcze załatwić kilka spraw: wytłumaczyć mamie, dlaczego 

w taką okropną pogodę wychodzi wieczorem na miasto i zmusić swego lokaja do zawiązania mu fularu w taki  
modny węzeł, jaki nosi lord Costain. Odstawił kieliszek i wstał.

- Cathy, czy możemy już iść?
- Tak. Oczekuję pana dziś wieczorem, milordzie.
Costain ujął jej dłoń i z uśmiechem spojrzał w oczy.
- Czas będzie mi się niepomiernie dłużył do naszego ponownego spotkania.
Wyszli, w drodze do domu niewiele rozmawiali. To nie szarpiący płaszcze i gwiżdżący w uszach wiatr zmuszał 

do milczenia - oboje pochłonięci byli swoimi myślami.

Costain rzucił się na fotel i zapatrzył w ich puste kieliszki. Co on narobił? Wplątał w sprawę dwoje dzieciaków i 

jeśli   nie   weźmie   ich   mocno   w   garść,   gotowi   są   rozpaplać   całemu   światu   o   swojej   błyskotliwej   karierze 
wywiadowczej.

Uczciwie musiał jednak przyznać, że to całkowicie jego wina. To on wciągnął ich w to wszystko i na nim  

spoczywa teraz odpowiedzialność za ich bezpieczeństwo i dyskrecję. Do tej pory okazali się pomocni. To miło ze  
strony panny Lyman, że uprzedziła go, iż jest śledzony. Kto to może być? Burack, ten spokojny człowiek, który 
zajmuje   pokój   obok   i   tak   chełpi   się   swoją   rzetelnością   w   pracy?   Czy   może   prawa   ręka   Cosgrave’a,   Harold 
Leonard?   A  może  autentyczny  francuski  szpieg,  jak podejrzewają  Lymanowie?   Francuz   mógł  śledzić  Jonesa, 
zauważyć, że ten był w dziale tłumaczeń i obserwować, kto wychodzi zaraz potem. I o północy może kręcić się po  
parku St. James, żeby sprawdzić, czy ktoś się nie pojawi. Costain nie był jednak przekonany do tej wersji.

W  domu   przy  King   Charles  Street   lady  Lyman   czekała   na   powrót   swych   latorośli,   w   najwyższym   stopniu  

poruszona   ich   niespodziewanym   zniknięciem.   Gdy   weszli,   siedziała   w   wygodnym   fotelu   przy   kominku,   a 
koronkowy szary czepek na jej głowie drżał pod wpływem irytacji starszej pani. Na pełnej twarzy malowało się  
rozdrażnienie.

- Wykradać się z domu, nie powiedziawszy mi słowa, w taką zawieję!... Zupełnie zniszczyłaś nowe pantofle,  

Cathy, nie wspomnę już o wspaniałej herbacie, której nawet nie skosztowaliście. Jakaż to ważna sprawa nie mogła 
poczekać?

- Mówiłem już - odezwał się Gordon. - Zdarzył się wypadek na rogu ulic. Powóz przewrócił się do góry kołami. 

Jak mogłaś nie usłyszeć tego hurgotu, mamo,  chyba  zupełnie ogłuchłaś. W zaprzęgu musiał być  kulawy koń, 
potknął się i pociągnął wszystko za sobą.

- Wiedziałam, że prędzej czy później dojdzie do wypadku - stwierdziła z satysfakcją lady Lyman. - Jak można 

zezwalać na ruch po ulicach tak wielu dyliżansom i wozom z towarami. A teraz oboje szybko przebierzcie się do 
kolacji.

- Ja wychodzę dziś wieczorem, mamo - powiedział Gordon. - Spotkałem kolegę ze szkolnej ławy, właśnie na 

rogu, przy wypadku. Co za straszny tłum tam się zebrał...

- Spotkaliśmy również lorda Costaina - dodała Cathy. - Pytał, czy może nas odwiedzić wieczorem.
Słowo „lord” wyraźnie poprawiło nastrój lady Lyman.
- Ach! A kim właściwie jest lord Costain? Nie przypominam sobie tego nazwiska. Hrabia czy markiz? - Spojrzała 

na syna, przekonana, że przez niego się poznali.

- Baron. Trzeci syn księcia Halforda. Był w Hiszpanii.
- Syn księcia Halforda? - Z zachwytu podskoczyła w fotelu. - Dlaczego od razu nie powiedziałeś? Kiedy ma  

przyjść? Cathy, biegnij na górę i każ Margold zrobić coś z twoją fryzurą. Wyglądasz jak ofiara sztormu. Gordonie, 
nie wiedziałam, że znasz lorda Costaina. Jak się poznaliście?

- Ależ jego można spotkać wszędzie.
- Tak, ale gdzie?
Cathy zręcznie wymknęła się na górę, pozostawiwszy wymyślenie odpowiedzi bratu.
Starannie   wybrała   toaletę:   najelegantszą  suknię   z  zielonej   tafty  z  mocno  marszczoną   spódnicą.  Włożyła  też 

niewielki szmaragdowy naszyjnik, który zwykle nosiła tylko na bale. Doskonale wiedziała, że nie może liczyć na  
zaloty takiego światowca jak lord Costain. Postanowiła solennie, że się w nim nie zakocha. Miał w sobie coś, co ją  

11

odpychało, był jednak przystojny i należał do najlepszego towarzystwa - chciała zrobić dobre wrażenie.

Margold, pokojówka jej i mamy, wysuszyła wilgotne loki i ułożyła je en corbeille, wplatając we fryzurę zieloną 

wstążkę dla podkreślenia kasztanowatego odcienia włosów. Cathy zarzuciła na ramiona obszyty frędzlami szal i 
zeszła na dół.

- Bardzo ładnie, moja droga - stwierdziła lady Lyman uważnie lustrując szczegóły stroju córki. - Czyż ona nie  

wygląda uroczo, Rodney?

Rodney podniósł siwą głowę znad gazety i mruknął pod nosem coś, co miało oznaczać aprobatę. Naprawdę 

myślał   teraz   tylko   o   kolacji.   Zapach   pieczeni   baraniej   wypełniał   dom,   a   jedzenie   i   picie   stanowiły   jedyne  
przyjemności zmysłowe, jakie mu pozostały. Przecież nawet mól książkowy potrzebuje czasem jakiejś zmys łowej 
podniety.

- Czy Steinem odebrał list? - spytał Cathy.
- Tak, wuju. - Listu nie było na drzwiach wejściowych, kiedy wrócili z Gordonem, a na progu leżało pół korony. 

Steinem z pewnością zabrał list i zostawił zapłatę.

Podczas kolacji honorowe miejsce po prawicy lady Lyman zajmowało na stole dzieło „Debretfs Peerage” - wykaz  

parów Wielkiej Brytanii. Szukała wszelkich informacji na temat Halfordów. Pochlebiało jej, że lord Costain słyszał 
o ich rodzinie i doszła do wniosku, iż to matka musiała mu o nich napomknąć. Przed ślubem nazywała się lady  
Mary Spencer, a lady Lyman poznała kiedyś pewną lady Margaret Spencer, najprawdopodobniej jej siostrę.

Kiedy lord Costain pojawił się o wpół do dziesiątej, lady Lyman była całkowicie pochłonięta snuciem pla nów 

zorganizowania skromnego przyjęcia w celu uczczenia zbliżających się świąt Bożego Narodzenia oraz w celu 
usidlenia lorda Costaina.

Panna Lyman  siedziała natomiast jak na szpilkach. Zupełnie zesztywniała na odgłos kołatki u drzwi. A gdy  

wszedł do pokoju, w duchu przyznała uczciwie, że nigdy dotąd nie widziała tak przystojnego mężczyzny.  Nie 
wyobrażała sobie, by mógł wyglądać lepiej niż dzisiejszego popołudnia w biurze, lecz teraz zdała sobie sprawę, że 
się myliła. Uroczy kontrast między śnieżnobiałą koszulą a jego śniadą cerą, lekki rumieniec wywołany wietrzną 
pogodą i nieskazitelnie skrojone czarne ubranie sprawiły, że wyglądał jeszcze bardziej pociągająco.

Podszedł   bliżej,   uśmiechnął   się   krótko   do   Cathy   i   złożył   elegancki   ukłon   przed   lady   Lyman   i   jej   bratem 

Rodneyem Reynoldsem.

- Proszę usiąść, lordzie Costain - powiedziała matka. - Co za niewdzięczna pogoda do spacerów. Nie do takiego  

klimatu przyzwyczaił się pan w Hiszpanii.

-   Taka   zmiana   ma   też   zalety.   Hiszpanie   nigdy   nie   widują   śniegu.   Mam   wrażenie,   że   pogoda   zaczęła   się  

poprawiać. Wyjrzał księżyc, można więc mieć nadzieję, że śnieżyca ustała.

Myśli lady Lyman najdalsze były w tej chwili od kaprysów pogody.
- Jak miewa się pana szanowna matka? - spytała i sięgnęła po dzwoneczek. Gdy zjawił się lokaj, po prosiła 

natychmiast o herbatę, gdyż „lord Costain z pewnością jest skostniały z zimna”.

Trzaskające polana w kominku przyprawiały go raczej o parowanie z gorąca, ale cieszył się, że udało mu się  

uniknąć   krzyżowego   ognia   pytań.   Wiedział,   oczywiście,   dlaczego   świetny   kandydat   na   męża   tak   miło 
przyjmowany jest w domu, gdzie mieszka panna na wydaniu. Jeszcze jeden powód do zachowania ostrożności.

Zrozumiał od razu manewr lady Lyman,  gdy stwierdziła, że odrobinę jej za ciepło przy kominku i że musi 

zamienić stówko z Rodneyem.  Chciała zostawić go sam na sam z panną Lyman. Ponieważ i tak czekał na tę 
sposobność, wstał z uśmiechem i szarmancko pomógł gospodyni poprawić szal.

Kiedy odeszła, usiadł w fotelu obok Cathy. Pochyliła się i szepnęła konfidencjonalnie:
- Gordon wyszedł do miasta, tak jak pan sugerował. Czy dowiedział się pan czegoś o napastniku?
- Jeszcze nie, ale zamierzam udać się na spotkanie o północy. Nie wspominała pani nikomu o tym wszystkim?
- Nie! Może pan liczyć na moją całkowitą dyskrecję.
- Byłem tego pewien - powiedział rzucając jej pełne uznania spojrzenie. Ani myślał omawiać spraw służbowych z 

postronnymi osobami i zręcznie zmienił temat:

- Czym zajmuje się pani w chwilach wolnych od zadań wywiadowczych, panno Lyman? - spytał z kpią cym 

uśmiechem.

-   Pomagam   wujowi   w   niektórych   tłumaczeniach   i   przepisuję   na   czysto   tekst   książki,   którą   wuj   przekłada. 

Studiuję też włoski, gdyż kiedy Gordon wyjedzie na placówkę do Włoch, po wstąpieniu do służby dyplomatycznej, 
oczywiście, będę mu towarzyszyła w podróży.

- Och, a więc sir Gordon planuje karierę dyplomatyczną? - „Boże, miej Anglię w swojej opiece” - pomyślał.
- Tak, podobnie jak nasz ojciec.
- Studia nad włoskim nie zajmują pani z pewnością całego czasu? Miałem na myśli rozrywki.
- Jak wszyscy... - odparła mgliście. - Przyjęcia, teatr, powieści, poezja. Rozumie pan...
Przypomniał sobie uwagę Castlereagha, że dziewczyna nie udziela się towarzysko i poczuł, że najlepiej będzie 

wrócić do tematu lektur.

- Z pewnością jest pani wielbicielką Byrona? - spytał.
- Nie, u Byrona jest zbyt  wiele szalonych pomysłów i niesamowitych zdarzeń jak na mój  gust. Wolę panią  

12

Radcliffe.

- Wydawało mi się, że nie ustępuje nikomu w szalonych pomysłach i niesamowitych zdarzeniach! - stwierdził ze 

śmiechem.

- Tak, ale jej niewiarygodne historie są przynajmniej... - Zmarszczyła brwi.
- Prawdopodobne? - podpowiedział.
-  Niezupełnie,   lecz   mogę   postawić   się   na   miejscu  bohaterki,   ponieważ   jest   dziewczyną.   Natomiast   postacie 

Byrona są dla mnie zbyt heroiczne. Bardziej przypominają pana - powiedziała z błyskiem w oczach.

- Heroiczny! Pani raczy żartować sobie ze mnie! Daję słowo, nie ma pani dla mnie litości.
-   Doprawdy,   nie   zamierzałam   pana   urazić,   milordzie.   -   Cathy  zarumieniła   się   wdzięcznie.   -   Pomyślałam   o 

pańskim pobycie w Hiszpanii i o pańskim tytule.

Costain przyglądał jej się uważnie przez chwilę.
- To określenie nie oznacza chyba aprobaty. Sądzę raczej, że pomyślała pani o tym błazeńskim występie w moim 

biurze dziś po południu, panno Lyman. Nie najlepiej to wypadło, ale chodziło mi o pani brata. Chciałem jedynie 
przeciągnąć go na swoją stronę.

Cathy odpowiedziała po krótkim namyśle:
- Tak, Gordon jest młody i na tyle niemądry, by zachłystywać się takimi rzeczami.
-   Które   nie   są   w   stanie   zaimponować   tak   wiekowej   osobie   jak   pani...   -   Przyglądał   jej   się   kpiąco.   -   Nie  

zauważyłem   śladu   siwizny   w   pani   tycjanowskich   puklach.   W   jakim   wieku   młoda   dama   wyrasta   z   takich  
dziecinnych niedorzeczności?

- Sądzę, że to zależy od młodej damy.
- I od jej wychowania. Podobno podróżowała pani za granicą?
- Byłam wtedy za młoda, żeby to docenić. A teraz, kiedy jestem starsza... - Umilkła, zastanawiając się, jak dała 

się wciągnąć w tak osobistą rozmowę. - Mówiliśmy jednak o poważniejszych sprawach. Chcę pana zapewnić, że 
jestem do dyspozycji we wszelkich zadaniach, jakie miałby pan dla mnie. Rozmawiałam z Gordonem, oczywiście 
w   cztery   oczy.   Zgodziliśmy   się,   że   najbardziej   prawdopodobnym   miejscem   spotkania   napastnika   są   okolice 
budynku Horse Guards, przejdziemy więc jutro tamtędy kilka razy. Nie wejdziemy do środka, jeśli uważa pan to za 
ryzykowne,  lecz ponieważ mieszkamy  niedaleko, nie wzbudzimy żadnych  podejrzeń spacerując tam wcześnie 
rano, kiedy pracownicy przychodzą do biura, w południe, kiedy wychodzą na posiłek, i raz jeszcze pod koniec  
dnia.

Costain zrozumiał, że nie uniknie delikatnego tematu tak łatwo, jak myślał. Pojął również, że młodzi pomocnicy 

dadzą mu się we znaki.

- Może lepiej byłoby wziąć powóz. Napastnik na pewno rozpoznałby państwa, nawet jeśli wy nie dojrzelibyście 

jego. Państwa obecność obudziłaby jego podejrzenia. Krótka przejażdżka w godzinach, o których pani wspomniała, 
zupełnie wystarczy.

Widział, że jest rozczarowana tą namiastką zadania. Na pocieszenie dodał:
- Będę państwa informował o wszelkich ważnych wydarzeniach, oczywiście. Nie chciałbym zabierać państwu 

całego dnia.

- Nic nie jest dla mnie ważniejsze niż pomoc panu, lordzie Costain. I mam nadzieję, że nie odbiera pan tego jako  

narzucania się.

- To bardzo miłe z pani strony.
Udało mu się znów sprowadzić rozmowę na tory literatury i teatru, a po półgodzinie wstał, by się pożegnać.
- Pół godziny. Bardzo taktowna wizyta - stwierdziła lady Lyman po jego wyjściu. - Kiedy znów nas odwiedzi, 

Cathy?

- Wkrótce, mamo.
- Czy Boże Narodzenie spędzi w Londynie? Pamiętasz o raucie, który zaplanowaliśmy?
Ponieważ pomysł powstał wyłącznie ze względu na Costaina, lady Lyman chciała być pewna, że nie zabraknie go 

wśród gości.

- Nie spytałam go.
- Głuptasie! Zapytaj przy następnej okazji. Nie będę brać na siebie całego kłopotu urządzania tego przyjęcia, jeśli 

on pojedzie na święta do rodzinnego Northland Abbey.

- Nie myśl, że on się do mnie zaleca, mamo - powiedziała z powagą Cathy.
- Nie zaleca się do ciebie, a chodzi po mieście w taki wieczór i siedzi z głową tuż obok twojej, szepcząc coś przez  

pół godziny? Moje dziecko, trochę wiem o życiu. Ten młodzieniec ruszy do boju jeszcze przed końcem zimy.  
Muszę zajrzeć do Debretfs Peerage i sprawdzić, jaka posiadłość przypada trzeciemu synowi. Szkoda, że nie jest  
najstarszym synem - markizem, ale w końcu baron to też dobrze.

Mama usiadła z książką koło lampy, Rodney udał się do gabinetu, a Cathy przy kominku czekała na powrót 

Gordona.

Rozdział 4

Gordon wrócił o jedenastej, zmarznięty, zły i absolutnie przekonany, że lord Costain jest tak przebiegły, jak 

13

sądził na początku.

- Musimy porozmawiać - powiedział przechodząc obok Cathy w salonie, po czym zbliżył się do matki, by krótko 

zrelacjonować, jak spędził wieczór.

- Wszędzie pustki. Można by strzelać z działa na Bond Street i nie drasnąć żywej duszy. Przemarzłem do szpiku  

kości, natychmiast idę do łóżka. Dobranoc.

Jego naglące spojrzenie sugerowało, by Cathy również jak najszybciej się pożegnała.
Po kilku minutach spotkali się na schodach na górze.
- Przyszedł? - spytał Gordon. Nie musiał tłumaczyć, o kogo chodzi.
- Tak, zgodnie ze swoją obietnicą.
- Co mówił?
- Chce, żebyśmy jutro śledzili okolice Whitehall ukryci w powozie. Napastnik mógłby nas rozpoznać.
Perspektywa kolejnej przygody poprawiła Gordonowi humor i nieco lepiej nastawiła go do Costaina.
- Dobra myśl. Dziś w nocy pójdę do parku, na wszelki wypadek - powiedział.
- Powiedział ci, że się tym zajmie.
- Jak byś się poczuła, gdyby znaleziono jego trupa w jakimś rowie? - spytał złowieszczo Gordon. - Muszę tam 

iść. Wydaje  mi  się, że Costain tego oczekuje, ale obawia się narażać kogoś z zewnątrz. Etyka  zawodowa... - 
dorzucił z tajemniczą miną.

Cathy wyobraziła sobie ścięte rysy pięknej twarzy lorda Costaina i jego nieruchome ciało porzucone w rowie.  

Zdecydowała bez zastanowienia:

- Idę z tobą.
Wciąż nie była pewna, czy jest zakochana w Costainie, lecz rozmowa dzisiejszego wieczoru przechyliła szalę na 

korzyść takiej możliwości. Gdy rozmawiali we dwoje nie robił wrażenia takiego bufona jak przy Gordonie. Poza 
tym rosyjska księżniczka Katarzyna Bagration poradziła jej, kiedy Cathy miała czternaście lat, by jak najszybciej  
pozwoliła sobie złamać serce - w przyszłości będzie dzięki temu odporniejsza na strzały Kupidyna. Lord Costain 
świetnie pasował do roli pożeracza damskich serc.

- To zadanie dla mężczyzny - stwierdził protekcjonalnie Gordon.
- Wymkniemy się przez drzwi z gabinetu - brzmiała odpowiedź. - Rodney nie pracuje dziś w nocy. Weźmiesz 

pistolet?

Gordon skapitulował. Mimo iż czuł się mniej więcej mężczyzną, Cathy była od niego starsza o pięć lat i w  

pewnym sensie przywykł do podporządkowywania się jej woli.

- Nie mam pistoletu. Swoją broń trzymam w Manton’s Shooting Gallery. Muszę przynieść ją do domu, teraz 

może się przydać.

- W takim razie musimy uzbroić się w coś innego. Weź swoją laskę, a ja zabiorę laskę wuja.
- Lepiej zdejmij naszyjnik. Spotkamy się w gabinecie o wpół do dwunastej.
- Park jest pięć minut stąd.
- Strzeżonego pan Bóg strzeże. Pójdziemy wcześniej i ukryjemy się w zaroślach.
- Masz rację.
Cathy pobiegła do swego pokoju. Zdjęła naszyjnik i zmieniła suknię na cieplejszą, po tym jak wymarzła dziś po 

południu. Włożyła solidne buty, płaszcz i otuliła się wełnianym szalem, który mógł również posłużyć do zakrycia 
głowy, jeśli byłaby taka konieczność.

Spotkali się w gabinecie o umówionej porze. Gordon przyszedł wcześniej i zapalił lampę. Rzucił okiem na siostrę  

i stwierdził:

- Dzięki Bogu, na dworze jest ciemno. Wyglądasz jak żebraczka. Wstyd się z tobą pokazać. Trzymaj. - Podał jej 

laskę wuja, zgasili lampę i cicho wymknęli się z gabinetu.

- Masz klucz? - spytał Gordon, zanim zamknął drzwi.
- Nie.
- Musimy więc zostawić je zamknięte tylko na klamkę, żeby potem dostać się do domu. W gabinecie nie ma nic 

wartego kradzieży.

Ruszyli po świeżym śniegu. Zamieć przeszła, a na czarnym niebie połyskiwały gwiazdy. Ostry, zimny wiatr  

smagał ich twarze. Nikogo nie było w zasięgu wzroku, lecz na śniegu zauważyli jakieś ślady. Słyszeli tylko wiatr 
poruszający gałęziami drzew i stłumiony śniegiem odgłos własnych kroków.

Wkrótce ukazał się czarny, groźny zarys parku St. James - dziewięćdziesiąt akrów mrocznej przestrzeni. Nagie 

gałęzie rysowały się ostro na tle nieba. Nietknięta powierzchnia śniegu sugerowała, że przyszli pierwsi.

- Nie powinniśmy zostawiać śladów. Mogłyby spłoszyć szpiega - powiedział Gordon.
Poszli na zachód wzdłuż Birdcage Walk, weszli do parku od południowej strony i między drzewami przedarli się 

z powrotem do południowo-zachodniego krańca. Mgła unosząca się nad jeziorem wypełniała powietrze wilgocią. 
Według Gordona spotkanie miało się odbyć nie w głębi parku, lecz na jego skraju. Ustawili się więc za gęstymi  
krzewami niedaleko narożnika parku, przykucnęli i czekali.

Od czasu do czasu rozlegały się głosy nocnych zwierząt, co przyprawiało ich o dodatkowy dreszcz emocji. 

14

Gordon skarżył się, że palce odpadają mu z zimna, nie czuje nóg i z pewnością złapie śmiertelne zapalenie płuc. 
Nigdy dotąd jednak nie bawił się tak wyśmienicie. Jakiś samotny mężczyzna przeszedł w polu ich widzenia po 
Birdcage Walk.

- To chyba lord Eldon, prawda? - szepnął Gordon. - Rozpoznałbym go na pięć mil.
Mężczyzna nie zatrzymując się poszedł dalej.
Za dziesięć dwunasta według zegarka Gordona dostrzegli człowieka, który wślizgnął się ukradkiem do parku i 

stanął za drzewem. Podobnie jak oni wybrał okrężną drogę, żeby nie zostawić śladów na śniegu w okolicy miejsca 
spotkania.

- To Costain! - w podnieceniu stwierdziła Cathy.  - Przyszedł wcześniej, tak jak my.  Damy mu  znak, że tu 

jesteśmy?

- Lepiej nie. Siedźmy cicho i obserwujmy, co się dzieje.
Po chwili na skraju parku zatrzymał się powóz i wysiadł z niego mężczyzna w wieczorowym stroju. Zatrzymał  

się, rozejrzał dookoła, a potem zniknął w mroku.

- Czy to nasz napastnik? - szepnęła Cathy.
- Nie mam pojęcia. Zaczekamy, kto jeszcze się pojawi.
Następną  postacią  okazała się  dama,  która  podjechała  eleganckim czarnym  powozem.  Towarzyszył  jej jakiś 

służący. Kobieta była wysoka, szczelnie otulona czarnym płaszczem. Mężczyzna, który pojawił się po Costainie, 
podbiegł do niej i oboje wsiedli do powozu damy, który jednak nie ruszył od razu.

- A może szpiegiem jest kobieta? - powiedziała ze zmarszczonym czołem Cathy.
- Bardziej prawdopodobne, że ta dama jest mężczyzną - odparł Gordon. - Była wysoka jak drabina. Do kroćset, to 

mężczyzna w przebraniu. Musimy ich zaczepić, jakoś zatrzymać.

- A może lepiej ich śledzić?
- Nie mamy powozu. Dlaczego, do diabła, Costain nic nie robi?
W tym momencie powóz ruszył. Gordon wychylił się z ukrycia i krzyknął:
- Lordzie Costain! Ma pan zamiar siedzieć spokojnie i patrzeć, jak uciekają? - Echo jego głosu przerwało nocną  

ciszę.

Costain odezwał się zaskoczony:
- Sir Gordon?
- Oczywiście, że to ja. Gońmy ich.
Gordon rzucił się w stronę, skąd dobiegł głos Costaina, a Cathy tuż za nim. Ta noc okazała się sromot nym 

rozczarowaniem. Spodziewała się po swym bohaterze heroicznych czynów, ataku, strzałów z pistoletu albo chociaż 
aresztowania złoczyńców.

- Costain? - zawołał znów Gordon.
Stał wśród drzew i nigdzie go nie mógł  dojrzeć. Dlaczego nie odpowiada? Usłyszał  szarpaninę w krzakach 

nieopodal, a potem odgłos szybko oddalających się kroków.

- Na Jowisza, wziął nogi za pas i zniknął. Costain! - zawołał za uciekającym.  - To już przechodzi ludzkie  

wyobrażenie! - Wściekły postąpił krok naprzód, zachwiał się i runął twarzą na ziemię. Powietrze przeszył jego 
nieludzki jęk.

- Co się stało, Gordie? - Cathy pochyliła się, żeby pomóc mu wstać.
- Ciało! Leżę na czyimś ciele!
Poderwał się, jakby ciało było  zarażone dżumą.  Po chwili przyjrzał  się i zobaczył  ciemną  głowę postaci w  

czarnym płaszczu.

- Lepiej sprawdźmy, kto to jest - głucho stwierdził Gordon.
Właściwie już się domyślał. Ciemna głowa wydawała się znajoma. Ukucnął i delikatnie odwrócił ciało.
Cathy zobaczyła bladą twarz lorda Costaina. Ciemna strużka spływała mu po skroni we włosy. Nigdy w życiu nie 

zemdlała, teraz jednak zrobiło jej się ciemno przed oczami i musiała chwycić się brata, by nie upaść.

- Zabiłeś go! - wydusiła bez tchu.
- Ja? Ależ skądże! Nie mam nawet pistoletu.
Pochyliła się i dotknęła policzka Costaina.
- Jest zimny - powiedziała.
- Oczywiście, że zimny, leży przecież na śniegu. Sprawdź serce.
Drżącymi dłońmi odchyliła połę płaszcza i wsunęła rękę pod żakiet. Pod palcami poczuła ciepło emanujące z  

szerokiej piersi. Wyczuła też słabe bicie serca. Popatrzyła na jego nieruchomą twarz, jakby nie żyt, i serce przestało 
jej bić.

- Natychmiast sprowadź lekarza - powiedziała.
Costain zamrugał powiekami, otworzył oczy i spojrzał na nią półprzytomnie.
- Lewe skrzydło! - powiedział. - Na miłość boską, osłaniajcie lewe skrzydło! Są ich setki.
Cathy odskoczyła do tyłu.
- On bredzi, Gordonie.

15

- Chyba wydaje mu się, że jest w Hiszpanii. W każdym razie żyje. Costain!...
Lord Costain spojrzał w niebo i zmarszczył brwi. Co to jest, to białe na drzewach? Śnieg? Śnieg!
- Boże... - wymamrotał i usiadł potrząsając głową. - Widzieliście go? Przyjrzeliście mu się dobrze?
- Widzieliśmy tyle, co trzeba - powiedział Gordon. - Dlaczego pan za nim nie poszedł? Według mnie dama, z 

którą się spotkał, to przebrany mężczyzna.

- Nie, to była Angelina Mc... er, prawdziwa kobieta. Bilecik okazał się po prostu miłosnym liścikiem i ni czym 

więcej. Wasz napastnik niesłusznie uwierzył, że treść jest napisana jakimś szyfrem. Pytałem, czy przyj rzeliście się 
człowiekowi, który zdzielił mnie w głowę.

- Nie mieliśmy nawet pojęcia, że jest w parku - odpowiedział Gordon. - Musiał przyjść inną drogą i przemknąć 

się za panem.

- Lepiej się pan czuje, lordzie Costain? - spytała Cathy.
Niepewnie sięgnął ręką do głowy.
- Tak, niech tylko przestanę widzieć podwójnie...
Gordon pomógł mu wstać i podtrzymał, dopóki Costain nie odzyskał równowagi.
- Lekarz musi obejrzeć tę ranę, lordzie Costain - powiedziała Cathy.
Wyjął chusteczkę i wytarł krew na skroni.
- Skąd wzięliście się tutaj? - spytał przytomniejszym tonem. - Powiedziałem przecież, że się tym zajmę. To nie  

jest miejsce dla damy, panno Lyman.

- Też jej to mówiłem, ale to jak rzucać grochem o ścianę - stwierdził Gordon. - Z drugiej strony dobrze, że 

przyszliśmy. Inaczej leżałby pan w śniegu całą noc i dostał zapalenia płuc. Idź do domu, Cathy. Zawiozę Costaina 
do lekarza. Czy przyjechał pan powozem, milordzie?

- Nie, wynająłem fiakra, lecz świetnie dam sobie radę - zapewnił. - Proszę zabrać siostrę do domu, sir Gordonie.
- Nie zostawimy pana w takim stanie na ulicy - powiedziała stanowczo Cathy. - Mieszkamy dwa kroki stąd. Musi 

pan najpierw pójść z nami. - Odwróciła się do Gordona. - Zaprowadzimy go do gabinetu. Nikt nie zauważy.

- Doskonały pomysł. Dobrze, że pomyślałem o zostawieniu otwartych drzwi.
- Proszę tylko pomóc mi znaleźć dorożkę - protestował Costain. - Nie chcę sprawiać państwu więcej kłopotu.
Nigdzie nie widać było jednak żadnej dorożki, a gdy dotarli do King Charles Street, Costain poczuł się tak słaby, 

że zgodził się odrobinę odpocząć. Pomogli mu wejść po schodkach prowadzących  do gabinetu i posadzili na 
kanapie przed zimnym  kominkiem.  Gordon zajął się rozpalaniem ognia, a Cathy podała Costainowi kieliszek 
sherry.

- Poproś Simmonsa o dzbanek wody i plaster, Gordonie - poleciła bratu Cathy. - Powiedz mu, że skaleczyłeś się 

w palec.

Gordon obwiązał sobie rękę chusteczką do nosa wyszedł poszukać Simmonsa. Po chwili przyniósł do gabinetu  

wszystko, co potrzebne.

- Przykro mi, że sprawiam tyle kłopotu - powtórzył dwa czy trzy razy Costain, kiedy Cathy opatrywała mu ranę. 

Był bardzo blady.

- Mam nadzieję, że nie bardzo boli - powiedziała, przecierając ostrożnie rozcięcie na skroni.
Uśmiechnął się słabo i powiedział:
- Nasze pielęgniarki w Hiszpanii nie miały tak delikatnego dotyku.
Kiedy  pochylona   nad  nim  Cathy  kończyła   opatrunek,   zauważył   cień  ciemnych   rzęs  na   jej   policzku.   Potem 

podniosła oczy i zobaczył  w nich prawdziwą troskę. Jego spojrzenie wywołało rumieniec na jej twarzy.  Gdy  
odsunęła się, żeby poprawić mu poduszkę, Costaina uderzyło, jaka jest drobna. Poczuł się dziwnie poruszony. 
Uroda panny Lyman nie należała do rodzaju, który zwala mężczyznę z nóg od pierwszego wejrzenia. To był raczej 
jakiś spokojny urok, który można docenić dopiero po pewnym czasie. Wydała mu się nieśmiała.

- Pewnie przeklina mnie pani w duchu - powiedział,
- Wprost przeciwnie, milordzie. To nasza wina. Gdyby nie krzyk Gordona, może ten człowiek nie zauważyłby 

pana.

- Nie ma o czym mówić. Uderzył zaraz po krzyku Gordona, ale musiał podkraść się dużo wcześniej. Nędzny ze  

mnie „guerrillero”. Uczono mnie działania w takich sytuacjach. Pretensje mogę mieć jedynie do śniegu. Zupełnie 
stłumił odgłos kroków tego zbira.

Skrzywił się, gdy dotknęła rany.
- Przepraszam. Nie widział pan, jak wyglądał?
- Jedynie w przelocie. Podszedł z tyłu i w momencie gdy go usłyszałem, wymierzył cios. Mam wrażenie, że 

chciał po prostu uciec nie zauważony.

- Więc pewnie obawiał się, że może go pan rozpoznać - wywnioskowała Cathy.
- Widziałem tylko rękę - powiedział Costain.
- Z grubymi palcami? - spytała przekornie.
Costain odwzajemnił jej porozumiewawczy uśmiech. Miło mu było, że Cathy krząta się wokół niego, mimo że w 

Hiszpanii nie znosił takich zabiegów. To oczywiście dlatego, że jest kobietą, pomyślał. Naprawdę dość atrakcyjną 

16

kobietą, szczególnie gdy się uśmiecha.

-   Miał   rękawiczkę.   Może   to   zwykły   złodziej?   Chociaż   nie.   Złodziej   nie   uderzyłby   wiedząc,   że   zaraz   ktoś  

nadejdzie mi na pomoc.

- Na pomoc czy wprost przeciwnie? - spytała nasączając plaster lekarstwem.
- Powiedzmy: w dobrej wierze, by nie nazywać rzeczy po imieniu.
- Może czasem lepiej nazywać rzeczy po imieniu. Czy nie zniknął pański portfel?
Costain sięgnął do kieszeni.
- Nie. Zegarek również jest na swoim miejscu. Sądzę, że człowiek, który państwa napadł w domu, poszedł do 

parku w nadziei, iż spotkanie kochanków okaże się czymś innym. Szkoda, że mnie tam zobaczył.

Cathy pochyliła się nad nim i delikatnie przyłożyła plaster.
- Mam nadzieję, że rana zbyt panu nie dokucza.
Podniósł rękę, żeby lepiej przykleić opatrunek i musnął palcami jej dłoń. Cathy natychmiast cofnęła rękę.
- Proszę, niech pani to zrobi - powiedział opuszczając ręce.
Delikatnie przycisnęła plaster.
- Boli?
- To zupełny drobiazg dla weterana spod Badajos, panno Lyman. Ta mata fanfaronada to specjalnie dla pani.  

Proszę nie powtarzać tego Gordonowi. Lecz nie miałem na myśli  guza na głowie żałując, że napastnik mnie  
widział. Fakt, iż wiedziałem o spotkaniu w parku, upewni go, że współpracujemy. Skąd inaczej wiedziałbym o 
tym? To może być niebezpieczne...

Przyglądał   jej   się   przez   chwilę.   Cathy   pomyślała,   że   większe   niebezpieczeństwo   dla   niej   kryje   się   w   jego 

hipnotyzujących oczach.

- Nie spostrzegła pani, jak wyglądał mój napastnik? - spytał w końcu.
- Musiał już tam być, zanim ktokolwiek z nas się pojawił.
Costain skinął potakująco głową.
- Gordonowi się to nie spodoba, ale naprawdę muszę was poprosić o wycofanie się ze sprawy.
- Ma pan rację. Więcej przez nas kłopotu niż pożytku - zgodziła się niechętnie. - Żałuję, że ominie mnie taka 

przygoda.

- Zaczyna pani gustować w szalonych pomysłach i niesamowitych zdarzeniach, czyżbym się mylił? Niech pani 

będzie ostrożna, bo polubi pani Byrona.

- To będzie wyłącznie pana wina.
Gordon wrócił z herbatą na tacy.
- Coś niesłychanego przyszło mi właśnie do głowy - powiedział z uśmiechem od ucha do ucha. - Wspomniał pan, 

że byłoby podejrzane, gdybym kręcił się w pobliżu Horse Guards...

- W istocie, sądzę, że to nie najlepszy pomysł - przerwał mu Costain.
- Ma pan rację. Muszę po prostu postarać się tam o pracę na cały etat.
Cathy prawie usłyszała jęk duszy Costaina.
- Obecnie nie zatrudniają nikogo - odparł szybko.
- Nic nie szkodzi. Mama wszędzie ma znajomości. Nigdy by pan nie podejrzewał, ile koneksji towarzys kich 

może mieć tak domatorsko nastawiona osoba. Ona to załatwi. Czy sądzi pan, że mógłbym dostać pokój obok  
pańskiego?

- Jest zajęty. W Horse Guards wymagane są pewne kwalifikacje, sir Gordonie.
- Proszę mówić mi Gordie. Jak wszyscy przyjaciele. A jeśli chodzi o kwalifikacje, do licha, mam zaliczone dwa 

lata Oksfordu. Umiem paplać po francusku jak ćwiczona papuga. Papa zadbał, byśmy poznali języki obce. Potrafię 
też czasem coś nabazgrać. Będę robił, co każą: przepisywał pisma czy cokolwiek innego. Niech tam! Mogę nawet  
parzyć herbatę.

- Gordie, doskonale wiesz, że to nonsens - odezwała się Cathy. - Jakie my mamy pojęcie o kontrywiadzie?  

Przeszkadzamy tylko lordowi Costainowi w jego działaniach. Właśnie obiecałam,  że nie będziemy się więcej 
wtrącać do tej sprawy.

- Mów za siebie - z rozdrażnieniem stwierdził Gordon. - Jutro stawię się w Whitehall z prośbą o zatrudnienie.
Costain zrozumiał w lot, że należy tego uniknąć za wszelką cenę.
- Gordie, wydaje mi się, że lepiej będzie zachować anonimowość - powiedział. - Może pan być bardziej dla nas  

użyteczny jako wolny strzelec. - Spojrzał ponad ramieniem Gordona na Cathy, która z rozbawieniem potrząsnęła 
głową.

Gordon wyraźnie się zainteresował. Tak naprawdę nie pociągało go siedzenie za biurkiem. A określenie „wolny 

strzelec” brzmiało zachęcająco.

- Co ma pan na myśli, Costain?
- Niezwykle by mi pomogło, gdyby mógł pan śledzić pewne osoby - odpowiedział, naprędce wymyślając jakieś 

zadanie, które zajęłoby chłopaka.

- To, oczywiście, wymagałoby przebrania - stwierdził ze śmiertelną powagą zawodowca Gordon.

17

- Och, naturalnie! Przebranie to podstawowa sprawa.
- Kogo mam śledzić?
- Pewnego pracownika biura. - Costain umilkł, zastanawiając się nad kimś najmniej znaczącym. - Pana Leonarda, 

sekretarza   Cosgrave’a   -   ciągnął.   -   Mieszka   przy   Half   Moon   Street.   -   Ponieważ   pan   Leonard   całymi   dniami  
przesiadywał w biurze, dodał: - Oraz jego żonę. Dobrze byłoby, gdyby zorientował się pan w jej poczynaniach.

- Żona działająca w cieniu, co? To mi pachnie czymś podejrzanym.
Costain i Cathy wymienili rozbawione spojrzenia.
- W najwyższym stopniu - przytaknął Costain.
- Może ją pan opisać?
- Nie, pańskim zadaniem będzie wyśledzić, w którym domu przy Half Moon Street mieszkają Leonardowie. Jeśli 

zobaczy pan damę wychodzącą z tego domu, proszę nie spuszczać jej z oka.

- Nie wymknie się. Może pan na mnie liczyć.
- Anglia na pana liczy.
- Anglia nie mogłaby znaleźć się w lepszych rękach.
Gordon  wziął   sobie   głęboko   do  serca   nowe   zadanie   i   przez   następne   pięć   minut   pochłonęło  go   całkowicie 

omawianie szczegółów maskującego stroju. Zamierzał przebrać się za kapelana, używając starego płaszcza ojca i  
podniszczonego kapelusza.

Kiedy lord Costain poczuł się na tyle lepiej, by wyjść, Gordon wybiegł na ulicę w poszukiwaniu dorożki.
Cathy podeszła z gościem do drzwi.
- No, cóż... - powiedziała cicho. - Chyba musimy powiedzieć sobie do widzenia, lordzie Costain.
Zdziwiony uniósł brwi.
- To dezercja! Zostawi mnie pani na pastwę Gordiego, mimo że to pani właśnie ściągnęła mi go na głowę? 

Spodziewam się pani pomocy w wymyślaniu dla niego kolejnych zadań wagi państwowej.

- Podejrzewałam, że pani Leonard to podstęp.
- Odwiedzę państwa jutro po drodze na raut u lady Martin i wysłucham raportu Gordona. - Przez chwilę się 

wahał, po czym powiedział: - Możliwe, że napastnik tam będzie, sir John Martin pracuje przecież w Horse Guards. 
Mogłaby go pani rozpoznać. Zastanawiam się... Czy pani matka pozwoliłaby pani pójść ze mną na to przyjęcie?

- Tak, nie miałaby nic przeciw temu - odpowiedziała bez cienia kokieterii.
- Czy odpowiada pani godzina dziewiąta?
- Doskonale, milordzie - zgodziła się tłumiąc nieoczekiwaną radość.
- W takim razie, à demain. - Skłonił się i wyszedł w chwili, gdy Gordon zatrzymał dorożkę.
W drodze do domu Costain zastanawiał się, czy nie zachował się niegrzecznie. Lady Lyman z pewnością miała  

na niego oko jako ewentualnego zięcia. Miał zamiar wrócić do Hiszpanii, gdy tylko upora się z zadaniem w Horse  
Guards, a lekarz uzna ranę w nodze za wyleczoną. Nierozsądnie byłoby angażować się w znajomość z damą, jeśli  
nie pragnie jej poślubić. Cathy Lyman nie wyglądała na osobę, która traktuje takie sprawy lekko. Nie ma w sobie  
nic z pustej flirciarki czy kokietki. A poza tym nie jest już dzieckiem. Z pewnością myśli o zamążpójściu.

Pomyślał, że najlepiej będzie zaprosić również Gordona na ten raut u lady Martin, sugerując czysto profesjonalne 

intencje.

Myśli Cathy tej nocy nie krążyły wokół tematu małżeństwa. Costain dał jasno do zrozumienia, że ich wspólne 

wyjście ma charakter zawodowy. Czuła, jakby lord Costain był kimś nieosiągalnym, i marzyła jedynie, żeby mama  
go nie spłoszyła. Jakże miło byłoby pójść z tak przystojnym mężczyzną na kilka przyjęć, nawet gdyby nie łączył  
ich żaden romans. Może spotkałaby kogoś, kto by ją pokochał, a jeśli nie - no, cóż, przynajmniej spędziłaby wesoło 
czas w oczekiwaniu wyjazdu do Włoch z Gordonem.

Rozdział 5

W pełni usatysfakcjonowana informacjami wyczytanymi w „Debretfs Peerage”, nazajutrz wieczorem lady Lyman 

włożyła swą najelegantszą toaletę w związku z wizytą trzeciego syna księcia Halforda. Raczyła nawet pożyczyć 
Cathy na raut u lady Martin swój diamentowy naszyjnik.

- Widział już przecież twoje szmaragdy - skomentowała krótko. - Nie chcemy, by pomyślał, że masz tylko jeden 

przyzwoity naszyjnik. Zresztą i tak postanowiłam podarować ci go w prezencie ślubnym, Cathy.

- To tylko raut, mamo. Nie powinnaś wiązać z tym szczególnych nadziei - powiedziała Cathy, szczęśliwa jednak, 

że może włożyć tego wieczoru diamenty.

Przyozdobiły specjalnie  na  tę  okazję  dość  skromną  w  kroju  wiśniową   suknię  z  pięknego  jedwabiu.  Toaleta 

wyglądała jak nowa, mimo że Cathy miała ją już od trzech lat. Nauczyła się kupować niezbyt ekstrawaganckie 
stroje, które nie wychodziły szybko z mody i przyozdobione nowym szalem, wstążką czy klejnotem świetnie służy-
ły przez kilka sezonów.

-   Tylko   raut?...   Zaprosił   też   przecież   Gordona.   Moja   droga,   to  najlepiej   świadczy  o   poważnych   zamiarach. 

Dżentelmen nie zaprasza brata swej damy, dopóki jego intencje nie są sprecyzowane.

- Twoja matka ma rację - odezwał się Rodney. - Nie zadawałby sobie tyle trudu, gdyby nie chodziło o ciebie. -  

18

Nie wierzył w ani jedno swoje słowo, lecz lubił przyznawać siostrze rację, szczególnie w sytuacjach, kiedy nic go 
to nie kosztowało.

Zanim gość pojawił się tego wieczoru, lady Lyman znała już nazwę jego posiadłości. Z księgi parów Wielkiej 

Brytanii   dowiedziała   się,   że   lord   Costain   jest   dziedzicem   Pargeter   w   Wiltshire.   Kiedy   przyszedł,   sondując 
delikatnie jego stan majątkowy, spytała:

- Zamierza pan spędzić Boże Narodzenie z rodziną, lordzie Costain, czy też we własnej posiadłości w Wiltshire?
- Jeśli wyjadę z miasta, spędzę święta u rodziców - odpowiedział niejasno.
- A kto zajmuje się majątkiem Pargeter podczas pańskiej nieobecności? Nierozważnie jest pozostawiać na zbyt  

długo posiadłość pod opieką służby. Kończy się to najczęściej ogromnymi stratami, jeśli nie upadkiem. Czy hoduje 
pan bydło w Pargeter?

- Tak - odparł. - Zarządcą jest mój kuzyn, który wspaniale dba o gospodarstwo. Sądzę, że lepiej daje sobie radę, 

niż ja bym to zrobił.

- To spory majątek, nieprawdaż?
- Kiedyś posiadłość była niewielka, lecz z biegiem lat, zanim się urodziłem, osiągnęła około tysiąca akrów, o ile 

się nie mylę.

- Ach... - Pokiwała głową. - A dom? Czy to jedna z tych historycznych siedzib?
- Datuje się z czasów królowej Anny, madame. Interesują panią stare zamki?
Udało mu się sprowadzić rozmowę na temat architektury i uciec od spraw osobistych, nie zrażając przy tym 

gospodyni.

Kiedy wyruszyli na przyjęcie, stwierdził, że Gordon chyba nieprzypadkowo nie towarzyszy im w drodze, lecz 

jedzie oddzielnym powozem. Wyglądało to na przemyślany manewr, by zostawić go z Cathy sam na sam. Lady 
Lyman   myślała   o   wszystkim.   Jej   pytania   zdradzały   jasno   tok   myślenia   i   Costain   poczuł,   że   musi   wyjaśnić  
dziewczynie, jak się sprawy mają.

- Żałuję, że nie mogę więcej czasu spędzać w Pargeter - powiedział. - Ze względu na mój rychły wyjazd do 

Hiszpanii nie chcę przeszkadzać kuzynowi Paulowi w zarządzaniu majątkiem według jego uznania.

Wydawała się zupełnie nie poruszona tą informacją.
- Z pewnością czeka pan, aż noga zupełnie wyzdrowieje. Czy odczuwa pan poprawę?
- Och tak. Głowa też miewa się dużo lepiej. Pani opatrunek zdziałał cuda. Wyjechałbym jutro, gdyby nie zadanie, 

jakie powierzył mi Castlereagh. Lekarz twierdzi, że nogę trzeba jeszcze trochę oszczędzać. Upiera się, bym został 
w Anglii do wiosny. - To dawało mu duży margines czasu bez narażania się na niepotrzebne powikłania. - Może  
wyjadę wcześniej - dodał niezręcznie. - Praktycznie mogę wyjechać każdego dnia, gdy tylko wyjaśni się sprawa w 
Horse Guards.

Cathy odwróciła się do niego w powozie i powiedziała bez ogródek:
- Proszę nie zwracać uwagi na mamę. Zachowuje się tak samo w stosunku do wszystkich moich gości. Nie  

próbuję pana złapać na męża, jeśli o to chodzi.

- Ależ droga panno Lyman! - Roześmiał się nerwowo. - Nie pochlebiałbym sobie tak bardzo, proszę mi wierzyć.
- Oczywiście - zgodziła się skwapliwie. - Jest pan jedynie młodszym synem, lecz kiedy czyjaś córka zbliża się do  

dwudziestu pięciu lat, matki obniżają swe wymagania.

- Doskonale więc... Ponieważ jesteśmy szczerzy, a bardzo sobie cenię szczerość w podobnych sprawach, powiem 

pani, że skłamałem. Posiadłość Pargeter liczy dwa i pół tysiąca akrów pierwszorzędnych pastwisk.

- Nie powtórzę tego mamie - powiedziała Cathy i roześmiała się, nie było jej jednak szczególnie wesoło.
- To oczyszcza atmosferę między nami!
- Czy w Horse Guards wydarzyło się dziś coś ciekawego? - spytała, by podkreślić w jakim świetle widzi ich 

wspólne wyjście.

- Sądzę, że Harold Leonard zaczyna mi odrobinę ufać. Rano powierzył mi pewne pismo, gdyż sam nie czuł się na  

sitach tym  zająć. Miał gorączkę, to chyba  silne przeziębienie, i wcześniej wyszedł  do domu.  Pan Burack nie  
wyglądał na uszczęśliwionego, że powierzono mi jakiś dokument do rozpatrzenia. Lord Cosgrave wpadł w szał z 
jakiegoś powodu i rzucił kałamarzem w ścianę.

- A lord Costain?
-   Zajął   się   odpowiedzią   na   niezbyt   ważne   pismo:   prośbę   rządu   o   pewne   informacje,   po   czym   ślęczał   nad  

regulaminem formalnej procedury w odniesieniu do tajnych dokumentów. Nawet w tak rzadkich sytuacjach jak 
dzisiejsza muszę wiedzieć dokładnie, co zrobić z danym dokumentem. A co zdziałał dziś nasz tajny agent?

- Detektyw zakochał się w pani Leonard - stwierdziła Cathy.
- W pani Leonard? Musi lubić starsze damy. Jestem zdumiony. Jej mąż to stary, nudny fajtłapa.
- Och, żona jest zupełnie inna! Gordon twierdzi, że to diament pierwszej wody, co znaczy, że nie jest ani szpetna,  

ani stara.

- Jeśli odkrył coś, co ją kompromituje, musimy to tak wyolbrzymić, by przestał sobie wyobrażać, że jest w niej  

zakochany.

Cathy popatrzyła na Costaina zaskoczona.

19

- Więcej się po panu spodziewałam, miłośniku Byrona! Urok grzechu sprawi jedynie, że stanie się dla niego 

bardziej pociągająca. Musimy użyć spartańskiej metody.

- Ma pani na myśli namoczenie go w zimnej wodzie?
- Gra na flecie - oświadczyła. - Spartanie mieli tak naturalny pociąg do walki, że uczono ich gry na flecie, by  

złagodzić   gwałtowny   temperament.   Gordona   tak   podniecają   romanse   i   intrygi,   że   jedynym   sposobem 
powściągnięcia jego apetytu będzie wmówienie mu, iż pani Leonard jest osobą godną szacunku. Oczywiście, nie  
twierdzę, że nie jest - dodała pospiesznie. - Nic nie wiem o tej damie.

- Ja też nie, lecz znam jej męża i jeśli pani Leonard jest podobna do niego, nie sądzę, by cokolwiek groziło  

Gordonowi.

Przyjęcie było w pełnym toku, gdy przybyli na miejsce. Lady Martin udekorowała sufit swego ogromnego salonu 

witkami   trzciny   i   czerwonym   aksamitem   z   okazji   zbliżającego   się   zimowego   sezonu.   Koloryt   wiosennych, 
pastelowych sukien pań zajęły miejsce barwy miedzi, zieleni i wiśni.

Gospodynię cieszyło, że złapała tego wieczoru w swoją sieć lorda Costaina i z zaciekawieniem przyglądała się, 

kogóż to ze sobą przyprowadził. Twarz towarzyszącej mu damy wydawała jej się skądś znajoma, nie mogła sobie 
jednak przypomnieć nazwiska.

- Pozwoli pani przedstawić sobie pannę Lyman - powiedział Costain.
- Panna Lyman? Czyżby córka sir Aubreya? Spotkałam panią wieki temu we Francji. Pewnie pani nie pamięta.
Costain spostrzegł rumieniec zażenowania na twarzy Cathy.
-   Tak,   pamiętam   -   odpowiedziała.   -   To   było   na   przełomie   wieków,   wydaje   mi   się,   podczas   przyjęcia  

noworocznego, w którym mogły uczestniczyć również dzieci.

- A więc pani jest Cathy Lyman - powiedziała lady Martin, uważnie lustrując postać dziewczyny od stóp do 

głowy.

- Dzieci wyrosły na czarujące damy, nie sądzi pani? - spytał Costain.
- W istocie! A jak miewa się pani matka, panno Lyman?
- Cieszy się świetnym zdrowiem, madame. Przekażę mamie, że pytała pani o nią.
Przeszli do sali balowej, gdzie zaczynał właśnie rozbrzmiewać walc. Costain niepewnie zerknął na Cathy. Noga 

nieco mu dokuczała po eskapadzie do parku St. James. Dałby sobie świetnie radę z innym tańcem, lecz w walcu 
partnerka odczuje każde jego potknięcie.

Podniosła na niego lekko zirytowane spojrzenie.
- Nie, nie jestem mistrzynią walca - powiedziała. - Taki taniec nie istniał w czasach, gdy odbierałam edukację.
Uniósł brwi.
- A jaki taniec był  modny w zamierzchłych  czasach, kiedy odbierała pani edukację,  mademoiselle? - spytał 

żartobliwie.

-   Podrygiwaliśmy   w   kółku   w   takt   bębenka,   ponieważ   nie   było   wtedy   jeszcze   prawdziwych   instrumentów 

muzycznych.

- Proszę przyjąć wyrazy mego podziwu, wspaniale się pani zachowała do naszych czasów. Jest pani odrobinę  

starsza, niż sądziłem, i na tyle wiekowa, by wyzbyć się barbarzyńskich manier mrocznej przeszłości.

- Sędziwy wiek nie przeszkodzi mi jednak. Zatańczę walca! Kiedyś przychodził do nas wynajęty przez mamę dla 

Gordona nauczyciel tańca.

- Nie dla Cathy?
Po raz pierwszy użył jej imienia. Zauważyła to, lecz nie zareagowała.
- Gordon naturalnie potrzebował partnerki - odparła.
- Oto kobieta z charakterem... - powiedział przyglądając jej się z lekkim uśmieszkiem. - W oczach lady Martin 

pozostała pani grzeczną dziewczynką, wobec mnie jednak nie oszczędza pani swoich ostrych pazurków. Czym 
sobie na to zasłużyłem?

- Niczym, ale był pan tego bliski.
- Ależ nie, źle mnie pani zrozumiała. Proszę o odrobinę cierpliwości, zanim znów mnie pani porani. A popełnię 

pewnie tego wieczoru tyle niezręczności, że będzie ku temu okazja. Batem się, czy nie okażę się dla pani kiepskim 
partnerem w walcu. - Znacząco zerknął na nogę.

Cathy podniosła dłoń do ust.
- Och, pańska noga! Przepraszam, Costain. Zupełnie nic nie widać, kiedy pan chodzi. Zapomniałam...
Costain nie lubił użalać się nad swoją raną. Machnął ręką i powiedział:
- Nie chodzi o nogę, lecz o dwie lewe nogi, dlatego się zawahałem. Zresztą, jeśli pani pozwoli, jestem gotów.
Cathy przygryzła wargę.
- Na pewno?
- Chodźmy - powiedział stanowczo. - Tracimy tę piękną muzykę.
Chwycił   ją   w   ramiona   i   dołączyli   do   wirujących   par.   Cathy   z   ogromną   przyjemnością   stwierdziła,   że   jest 

obiektem powszechnego zainteresowania. Wiedziała, że zawdzięcza to osobie swego partnera, nie psuło jej to  
jednak zupełnie doskonałego humoru.  Costain dobrze tańczył  walca, szczególnie, jeśli wziąć pod uwagę jego 

20

sztywną nogę. Falujący i wirujący w takt muzyki  tłum wprowadzał nastrój euforii. Takie powinno być  życie.  
Właśnie tak wyobrażała sobie przyszłość, kiedy była młodsza.

Gdy Costain z uśmiechem pochylił głowę, przez moment pomyślała, że mu się podoba. W jego oczach dostrzegła 

jakiś szczególny błysk.

- Widzę, że lady Jersey przygląda się pani ze zmarszczonym czołem, panno Lyman. Nie wygląda na przekonaną, 

że pani podeszły wiek upoważnia do walcowania bez jej zezwolenia.

- Może powinnam była przyjść w panieńskim czepeczku...
- Nie, raczej w turbanie. Świetnie pasowałby do pani urody. Z trzema piórami przypiętymi broszą. Koniecznie  

trzy piękne pióra. Dwa nie dają należnego efektu.

- Nie dlatego wpina się trzy pióra. Trójka jest szczęśliwą liczbą - powiedziała.
Cathy   nigdy   nie   była   mistrzynią   salonowych   rozmówek   tego   rodzaju,   ale   teraz   taniec   wprawił   ją   w   tak 

euforyczny nastrój, że to przekomarzanie się sprawiało jej przyjemność.

- Nie przyszłoby mi na myśl, że wierzy pani w tak niedorzeczny przesąd, panno Lyman. Wszyscy wiedzą, że 

najszczęśliwszą liczbą jest siódemka. Proszę wyobrazić sobie damy wystrojone w tyle piór. Istny strusi ogon na 
głowie! Swoją drogą, cóż za malowniczy obraz: tłum strusi walcujących w salonie lady Martin.

- Och, co też pan wymyśla!... - Roześmiała się.
Dostrzegł w jej oczach blask i poczuł się winny.  To, co dla niego było zwykłym  żartem, ona wydawała się 

odbierać jako flirt. Zmienił nieco ton:

- Zauważyła pani kogoś podobnego do napastnika?
Pytanie   sprowadziło   Cathy   brutalnie   na   ziemię.   Była   dotąd   tak   pochłonięta   Costainem,   że   nawet   się   nie 

rozejrzała. Zrobiła to jednak teraz. Wszyscy mężczyźni wokół byli raczej przeciętnego wzrostu i postury, żaden nie  
wyróżniał się niczym specjalnym. Tak niewiele pamiętała, że jakiekolwiek porównania nie miały sensu.

- Nie - powiedziała. - Może Gordon ma więcej szczęścia.
- Poszukamy go później. Teraz cieszmy się muzyką.
Czar wieczoru prysł w tej chwili, lecz Costain zachowywał się bardzo uprzejmie. Po każdym tańcu podchodził do 

niej   i   przedstawiał   kolejnych   dżentelmenów.   Odnowiła   również   znajomość   z   kilkoma   dawniej   spotkanymi 
osobami, co sprawiło jej prawdziwą radość. Tylko jedno psuto jej humor. Dlaczego Costain przedstawia jej takich  
starych mężczyzn? Dwóch z nich było wdowcami, a jeden nawet lekko siwiał. Czyżby uważał, że jest za stara dla  
jego rówieśników? Ma przecież co najmniej pięć lat mniej od Costaina.

Ucieszyła się, gdy pod koniec kotyliona podszedł do nich przystojny młody dżentelmen.
- Costain - powiedział z uśmiechem. - Czy mogę zatańczyć z twoją uroczą partnerką?
Widząc, że Cathy przygląda mu się z sympatią, Costain odpowiedział:
- Oczywiście. Panno Lyman, oto mój kolega, pan Burack.
Składając ukłon, Cathy nie bez przyjemności przyjrzała się dokładnie panu Burackowi. Był to postawny młody 

człowiek o włosach z takim samym kasztanowatym odcieniem jak jej, brązowych oczach i miłym uśmiechu. Jego  
żakiet był równie nienagannie skrojony jak ubranie Costaina i podkreślał jeszcze lepiej zgrabną sylwetkę.

Kiedy odeszli na parkiet, Burack spytał:
- Od dawna zna pani Costaina?
- Nie, proszę pana. Czy panowie są starymi przyjaciółmi?
- Poznałem go dopiero tydzień temu, gdy zaczął pracować dla Cosgrave’a. Bohater wojenny, z tego co słyszałem.
- Tak, został postrzelony w nogę pod Badajos.
- Dziwne, że tak świetnie tańczy - skomentował pan Burack.
-   Rana   szybko   się   goi   -   odpowiedziała   spoglądając   na   niego   podejrzliwie.   Czyżby   sugerował,   że   Costain 

symuluje? - Lord Costain nie może doczekać się wyjazdu do Hiszpanii - dodała.

- Wydaje mi się, że trudno mu wytrzymać bez przygód. U nas w Horse Guards jest dość nudno. Chyba niechętnie  

przyjął tę pracę.

- Sądzę, że lord Costain należy do mężczyzn, którzy lubią działać i służyć krajowi.
- Jakże to szlachetne.
Ton pana Buracka nie zdradzał jednak szczerego podziwu. Cathy wyczuta w jego zachowaniu coś w rodzaju 

urazy. Czy była to tylko zwykła męska zazdrość o zasługi wojenne? Czy obawiał się, że Costain przyćmi jego  
osobę również w pracy?

Kolejne pytanie Buracka wprawiło ją w stan alarmu:
- Jak państwo się poznali? - Przeszywał ją świdrującym wzrokiem.
- Nasze rodziny znają się od dawna, panie Burack - powiedziała chłodno i natychmiast zmieniła temat: - To 

chyba pierwsze przyjęcie w sezonie, prawda? Jak pięknie pachną gałązki jedliny.

Pan   Burack   wyglądał   na   zawiedzionego,   lecz   dobre   wychowanie   nakazywało   przerwać   rozmowę   na   temat 

Costaina, Jeśli dama tak jednoznacznie się temu sprzeciwiała.

Pod koniec tańca powiedział:
- Czy pozwoli pani złożyć sobie wizytę któregoś dnia, panno Lyman?

21

- Jeśli ma pan ochotę - odpowiedziała bez entuzjazmu.
- Gdzie pani mieszka?
- Przy King Charles Street, niedaleko miejsca, gdzie pan pracuje.
- Ach tak!... - W jego głosie brzmiało zdziwienie.
Costain pojawił się zaraz po zakończeniu tańca.
- Napijmy się wina - powiedział i odciągnął Cathy na bok.
- Wypytywał mnie, lordzie Costain! - powiedziała wzburzona. - Czy to możliwe, by powodem kłopotów w Horse  

Guards był pan Burack?

Costaina zainteresowała ta sugestia.
- Jest podobny do napastnika?
Cathy zatrzymała się w drzwiach salonu i obejrzała za siebie. Wyobraziła sobie Buracka w kapeluszu wciśniętym  

na oczy, z chustką zakrywającą resztę twarzy.

- Wydaje mi się, że to był starszy, szczuplejszy mężczyzna. Może, gdyby przygarbił ramiona...
- A głos? - pytał coraz bardziej zaciekawiony Costain.
- Jest zupełnie inny, ale napastnik umyślnie mówił niskim tonem, żeby mnie przestraszyć.
- Dziwne, że tak koniecznie chciał panią poznać.
Cathy znów poczuła wzrastającą irytację:
- Zdarza się czasem, że jakiś dżentelmen pragnie być mi przedstawiony.
Costain na chwilę spuścił głowę zagryzając wargi, a potem roześmiał się.
- Uprzedzałem panią, że moja niezręczność prędzej czy później wyprowadzi panią z równowagi. Jeśli mogę  

naprawić jakoś błąd, to powiem, że lord Duncan i sir Andrew Longford usilnie prosili o okazję poznania pani.

-   Najwyraźniej   moje   uroki   doceniają   jedynie   dojrzali   mężczyźni.   -   Nie   była   zbyt   ucieszona,   gdyż   obaj 

wymienieni panowie zbliżali się do czterdziestki.

-   Burack   nie   jest   starcem   -   zauważył,   a   kiedy   potrząsnęła   głową   poprawiając   włosy,   dodał:   -   I   Co stain, 

przedwcześnie dojrzały jak na swój młodzieńczy wiek dwudziestu dziewięciu lat, również docenia pani czar.

- Chodźmy sprawdzić, czy Gordonowi się nie poszczęściło - powiedziała i wyszli z salonu.
Młody Lyman wyszedł im na spotkanie z bocznego saloniku. Cathy natychmiast podzieliła się z nim swymi  

podejrzeniami wobec Buracka.

- Co właściwie chciał z ciebie wyciągnąć? - spytał Gordon.
- Od jak dawna znam lorda Costaina, jak się poznaliśmy i stwierdził, że to dziwne, iż tak dobrze tańczy ze 

zranioną podobno nogą.

- Daję słowo, ten typ to zwykły prostak! - wykrzyknął Gordon. - Jest albo zielony z zazdrości, albo to nasz 

szpieg.

- To rzeczywiście mogła być zazdrość - zastanowiła się Cathy, po czym gwałtownie odwróciła się do Costaina. -  

Nie o mnie oczywiście. Miałam na myśli pański tytuł i zasługi wojenne.

- Głupie gadanie! To prostak w przebraniu dżentelmena  - zadrwił Gordon. - Zapomnijmy  o nim.  Mam coś 

naprawdę interesującego do zameldowania, Costain.

Rozejrzał się wokół. Tłum kierował się do bocznego saloniku, gdzie szpaler służących ustawiał gorące potrawy 

na stole. W powietrzu unosił się aromat homarów duszonych w winnym sosie i zapach pieczeni.

- Znajdziemy jakieś spokojne miejsce - powiedział Gordon i ruszył korytarzem.
Zatrzymał się przy drzwiach biblioteki i skinął głową, żeby weszli za nim.
- A co z kolacją? Jestem głodna - spytała Cathy.
- Do licha, czy tobie wydaje się, że praca wywiadowcy polega na tańczeniu walca i zajadaniu smakołyków? - 

zbeształ ją brat. - Przez cały dzień włóczyłem się po lodowatych zaułkach wśród świszczącego wietrzyska, by nie  
stracić z oczu pani Leonard. Muszę przekazać mój raport lordowi Costainowi.

- Zjemy później - pojednawczo powiedział Costain i wprowadził Cathy do biblioteki.

Rozdział 6

Zapobiegliwa gospodyni przygotowała w bibliotece karafkę sherry i kieliszki, gdyby ktoś z gości zechciał się tu 

schronić. Gordon podszedł do stolika przy palącym się kominku, nalał trunku i rozdał kieliszki.

- Na zdrowie - powiedział i przysiadłszy na krawędzi fotela, pochylił się do Costaina, który swobodnie rozsiadł 

się na kanapie obok Cathy. Oczy Gordona błyszczały z podniecenia.

Costain był   zmęczony  po całym   dniu  pracy  i  tańcach tego wieczoru.  Miał   ochotę  odprężyć   się   przy  ogniu 

kominka i winie. Rodzeństwo Lymanów najwidoczniej wzięło sobie do serca swój udział w szpiegowskiej aferze, 
ale ponieważ nie groziło im żadne realne niebezpieczeństwo, postanowił traktować sprawę jak pewnego rodzaju 
grę.

- Co pan odkrył, Gordonie? - spytał.
Klnę się na Boga, Costain, pani Leonard to strzał w dziesiątkę. Siedzi w tym po czubek swego ślicznego noska. 

Ma powiązania ze wszystkimi Francuzami w mieście.

22

- Co pan powie?
-   Tak,   sir.   Francuska   krawcowa   szyje   jej   suknie,  madame  Marchand.   Francuska   modystka   dostarcza   jej 

kapeluszy, mademoiselle Dutroit, której pracownia znajduje się tuż obok salonu madame Marchand. To prawdziwa 
klika. A ona, pani Leonard, była dziś również w sklepie z zabawkami po drugiej stronie ulicy. Właściciele używają 
nazwiska Whitfield, udając, że są Anglikami, lecz połowa rzeczy w sklepie pochodzi z Francji. Jak sprowadzają to 
wszystko, kiedy jesteśmy z Francuzami w stanie wojny? Mają lusterka, perfumy i wszystkie te śmieszne drobiazgi, 
które kobiety ustawiają na toaletkach. - Wzburzenie sprawiło, że nieświadomie parodiował w tej chwili sposób 
bycia swego ojca. Przemowa nabrała na koniec tonu wyroczni. - To niedopuszczalne, by Francuzi do tego stopnia 
panoszyli się na Bond Street. Powinien się pan tym zająć.

- Większość eleganckich kobiet ubiera się u francuskich krawcowych, Gordie - zauważyła Cathy, spoglądając 

pytająco na Costaina.

- A francuska modystka? Odpowiedz mi na to pytanie!
- Mama ostatnio kupiła kapelusz u  mademoiselle  Dutroit. Sama chciałabym mieć ten piękny czerwony, który 

widziałam u niej na wystawie. Ze wspaniałą czarną kokardą z przodu.

- Pociesznie byś w czymś takim wyglądała, Cathy. Do kapelusza w tym stylu trzeba mieć odpowiednią twarz. 

Poza tym pani Leonard kupiła go dzisiaj. Wyglądała w nim wprost bosko!

- Ależ cena była zawrotna! - powiedziała Cathy. - Pani Leonard musi być bogata.
- Jeśli jest bogata, to są to jej własne pieniądze - stwierdził Costain w zamyśleniu pocierając brodę. - Harold 

Leonard ma jedynie skromną pensję. Często narzeka na wysokie koszty życia w Londynie. Jakiego rodzaju kobietą 
jest pani Leonard?

- Dama pierwszej klasy. Dobry powóz, piękne czarne futro, kruczoczarne lśniące włosy, delikatna jasna cera, 

ciemne oczy i cudowna figura.

- Albo ma przyjaciela, albo własny majątek - zdecydował Costain. - To dziwne, że młoda piękność związała się z 

panem Leonardom, który nie może poszczycić się ani sławą, ani bogactwem.

- Zapytamy mamę - powiedział Gordon. - Ona zna wszystkich albo kogoś, kto zna wszystkich. Nie uwierzy pan, 

ale przyjaźniła się w młodości z księżną Devonshire. Do dziś otrzymuje na urodziny życzenia od księcia regenta.

Ponieważ Gordon nie zdradzał objawów niebezpiecznego zaślepienia panią Leonard, a ona wydawała się dość 

aktywna, by chłopak miał zajęcie, Costain skłonny był pozwolić mu nadal ją śledzić.

-   Szkoda,   że   pan   Leonard   zapadł   na   zdrowiu,   gdyż   mielibyśmy   okazję   ujrzeć   dziś   jego   niezwykłą   żonę   - 

powiedziała Cathy.

Gordon popatrzył na nią zdumiony.
- Co ty wygadujesz? Ona tu jest! Jak ci się wydaje, dlaczego mimo obecności panny Stanfield kręciłem się koło 

salonu do gry w karty? Nie spuszczałem z oka pani Leonard.

- Ona tu jest? - Cathy odstawiła swój kieliszek.
- Właśnie ci powiedziałem.
- Chodźmy ją zobaczyć - stwierdziła wstając.
- Popatrzeć nie zaszkodzi - powiedział Costain niechętnie podnosząc się z kanapy. - Lecz niech pan nie zwraca na 

siebie uwagi, Gordonie. Takie sprawy wymagają dyskrecji.

Gordon w skupieniu dotknął palcem nosa.
- Mama będzie tu nieoceniona... Przykro mi, że nie mogę pana przedstawić pani Leonard, gdyż sam nie zdołałem 

jeszcze oficjalnie zawrzeć znajomości, mimo iż rozmawiałem z nią. Upuściła kartę na podłogę, a ja jej podałem. 
Powiedziała: „Dziękuję”. W zapomnieniu wyrwało jej się kilka słów po francusku do partnera w grze. To chyba  
było: N’est-ce pas?

- Każdy używa tego zwrotu! - roześmiała się Cathy.
- Tak, lecz ona wypowiedziała to ze specjalnym akcentem - podkreślił.
- Może fakt, iż pracuję z jej mężem, ułatwi zawarcie znajomości - powiedział Costain. - Proszę mi to zostawić.
Kiedy  weszli   do  salonu,   gdzie   posilali   się   goście,   Gordon  wskazał   im   ową   niezwykłą   damę.   Pani   Leonard  

wyglądała   tak,   jak   ją   opisał:   była   to   piękna   brunetka   w   dojrzałym   wieku,   ubrana   strojnie   i   dość   wyraźnie  
uszminkowana. Na szyi miała ciężki sznur pereł, a wspaniała diamentowa brosza we włosach podtrzymywała trzy 
zdobiące fryzurę pióra. Costain patrzył jak urzeczony. Nie mógł uwierzyć, że ten stary nudziarz Harold Leonard 
ma tak olśniewającą żonę. Różnica wieku była tak duża, że mógłby chyba być jej ojcem. Po lewej stronie pani  
Leonard zauważył jedno wolne miejsce.

- Poproszę lady Martin, żeby posadziła mnie obok niej - powiedział. - Po drugiej stronie stołu widzę dwa wolne 

miejsca. Może zaprowadzi pan tam siostrę, Gordonie?

- Oczywiście. Najwyższy czas coś przekąsić, umieram z głodu. Chodź, Cathy.
Cathy spojrzała na Costaina z wyrzutem.
- Mam nadzieję, że zje pan kolację w miłym towarzystwie, lordzie Costain - powiedziała i zamaszyście odeszła 

za bratem.

Wokół panował zgiełk i szum różnych rozmów, nie słychać więc było, o czym mówią goście po drugiej stronie 

23

stołu. Do Cathy dotarły jednak urywki konwersacji. Costain przedstawił się i ze świetnie udanym zaskoczeniem 
ucieszył się na wieść, że pani Leonard jest żoną jego kolegi z biura.

- Jest  pani tak młoda!  - stwierdził pełnym  podziwu tonem,  po czym  roześmiał  się tym  znanym  Cathy,  pół  

uwodzicielskim,   pół   nieśmiałym   śmiechem   i   dodał:   -   Ależ   jestem   nietaktowny,   można   by  pomyśleć,   że   pan 
Leonard jest wiekowym staruszkiem.

Pani Leonard zamrugała swymi długimi rzęsami.
- Wybaczam panu, lordzie Costain. Często słyszę podobne uwagi. To prawda, że jest między nami pewna różnica 

wieku, lecz staram się dobrze grać rolę matrony. Stąd pióra przy fryzurze... - dorzuciła kokieteryjnie.

- Są absolutnie urocze, madame. Bardzo gustowne.
Jakżeż on umie prawić komplementy,  pomyślała Cathy. Tak samo uśmiechał się do niej w walcu. Jakiś pan 

Hargrave   po   jej   lewej   stronie   próbował   podtrzymywać   grzeczną   konwersację   i   kiedy   znów   wróciła   do 
podsłuchiwania, zauważyła, że Costain wtrąca do rozmowy francuskie wyrażenia:

- Nie, jeszcze na to za wcześnie. Entre nous, nie mam zbyt wielkiej ochoty spędzać świąt en familie. A co pani 

planuje na Boże Narodzenie?

Musiała spytać go, gdzie spędzi święta. A potem powiedziała czystą angielszczyzną:
- Chciałabym wywieźć męża na tydzień na wieś. Niestety, dotąd nie otrzymaliśmy żadnego zaproszenia. Zresztą 

jestem pewna, że on i tak nigdzie się nie ruszy. Mąż jest tytanem pracy, a ja nie mogę wyjechać z miasta bez niego.

- Doskonale znamy w Horse Guards jego oddanie pracy. Wszystkich nas zawstydza. Ale nawet Bóg pozwolił 

sobie przecież na odpoczynek siódmego dnia.

Cathy poczuła szturchnięcie w łokieć. Odwróciła się do Gordona.
- Czy on chce coś z niej wyciągnąć, czy ją uwodzi? - syknął jej do ucha.
- Prawdopodobnie i jedno, i drugie - odpowiedziała z miną nieco rozbawionej obojętności.
Zainteresowanie Gordona wyraźnie wzrosło.
- Pracownik wywiadu rzeczywiście powinien uciekać się czasem do takich metod. Muszę to zapamiętać.
- Nie waż się próbować z nią żadnych sztuczek, Gordie. Jest od ciebie dużo starsza i o wiele przebieglejsza, niż 

sądzisz.

Po kolacji Gordon gdzieś zniknął, a Costain podprowadził do Cathy panią Leonard.
- Panna Lyman jest starą przyjaciółką mej rodziny - powiedział do pani Leonard. - Cathy, oto pani Leonard. Jej 

mąż jest moim kolegą z biura.

Kobiety wymieniły kurtuazyjne uśmiechy.
- Czy ten przemiły chłopiec u pani boku to brat, panno Lyman? - spytała dama.
- Tak. A czy pani ma liczną rodzinę, madame? - Cathy chciała przypomnieć Costainowi, że jego towarzyszka jest 

mężatką.

- Niestety, ominęło mnie to szczęście, mam jednak ukochaną małą suczkę. Jest dla mnie wszystkim! Nazwałam ją  

May, gdyż pojawiła się u mnie w maju. Jest spod znaku Byka, podobnie jak ja. To ziemski znak. Tak miła i czuła, 
oczywiście jeśli nie jest atakowana. Wtedy staje się dość złośliwa. Ma upodobanie do sztuki, a w szczególności 
uwielbia muzykę. To nasza wspólna cecha. Interesują się państwo horoskopami?

Z błyskiem w oczach popatrzyła na rozmówców. Obydwoje przyznali, że nie mają o tym pojęcia.
- Och, to fascynująca dziedzina - stwierdziła. - Żyję wśród gwiazd. To one powiedziały mi o upodobaniu May do  

muzyki. Gdy moja psinka jest czymś zdenerwowana, gram dla niej na fortepianie. Ostatnio szczególnie przepada 
za walcem.

Cathy nie wiedziała, co powiedzieć na ten stek bzdur.
- Ja mam kotka... - wybąkała.
- Ja też miałam, lecz May była zazdrosna. Musiałam go oddać.
Pani Leonard odwróciła się do Costaina, by spytać o jego znak zodiaku. Dowiedziawszy się, że jego urodziny 

przypadają w październiku, uśmiechnęła się z satysfakcją.

- Tak też sądziłam! Lew. Przywódca z natury! - stwierdziła, dodając, jakie to rozliczne zalety charakteryzują ten  

znak.

Gwiezdny rodowód Cathy jej nie zainteresował.
Kiedy znów rozbrzmiała muzyka, pani Leonard wydała z siebie smętne westchnienie i powiedziała:
- Chyba dla mnie już czas wracać do gry w karty. Wy, młodzi, biegnijcie się bawić.
Costain złapał przynętę i spytał, czy nie zechciałaby z nim zatańczyć.
- Naprawdę, nie powinnam, gdy mój biedny mąż został w domu złożony chorobą, ale ten jeden raz... Mam 

nadzieję, że to prawda, iż ludzie podziwiają nas za cnoty, ale lubią za ułomności. Ja mam strasznie dużo wad.

Lord Costain żywo zaprzeczył temu samooskarżycielskiemu wyznaniu.
- Doprawdy, trudno w to uwierzyć... Nie, to wprost niemożliwe. Mąż wyraża się zawsze o pani z największą 

atencją.

Jakimś niewidzialnym gestem Costain przywołał jednego z przyjaciół, który zajął się Cathy, i zniknął z panią 

Leonard.   Po   zakończeniu   tańca   wrócił   już   bez   partnerki.   Cathy  ogarnęła   furia   na   widok   jego   zadowolonego 

24

uśmiechu. Sztywnym tonem spytała, czy zechciałby odwieźć ją do domu, gdyż rozbolała ją głowa.

- Może pan tu wrócić, jeśli dobrze się pan bawi - dodała patrząc w stronę damy, której towarzystwo okazało się  

tak zajmujące.

- Posunąłem się na tyle, na ile pozwala przyzwoitość pierwszego dnia znajomości - odparł nie ukrywając, że 

zrozumiał aluzję.

- Nie wątpię.
Costain   pożegnał   się   z   gospodynią   i   natychmiast   wezwał   powóz.   Gordon   postanowił   zostać   na   przyjęciu   i 

spróbować poprosić do tańca pannę Stanfield.

- Naprawdę rozbolała panią głowa czy to napad złego humoru? - spytał w drodze do domu Costain.
- Czy nie ma prawa rozboleć mnie głowa po tym, jak publicznie mnie zlekceważono? - odpowiedziała pytaniem. 

- Sądzi pan, iż nikt nie zauważył, że mężczyzna, z którym przyszłam, ośmieszył  mnie, zostawiając samą przy  
kolacji?

- Poszliśmy na to przyjęcie w konkretnym celu, a pani Leonard stanowiła wspaniały trop.
- Zastanawiam się, czy pan Burack nie był lepszym tropem.
-   Widuję   go   codziennie.   Zostając   dłużej   sprawdzilibyśmy,   czy  trzyma   się   blisko   pani   Leonard.   To   byłoby 

interesujące. Dziwi mnie, że nie zbliżył się do niej przez cały wieczór. Pracuje w Horse Guards dłużej ode mnie i 
musiał wcześniej ją poznać. Ten dystans między nimi wydaje mi się podejrzany.

- Musi pan wypytać o pana Buracka, gdy złoży jej pan wizytę - stwierdziła z chłodną obojętnością.
- Lepiej, żeby Gordon nadal ją śledził. A może... zamiast niej powinien obserwować Buracka. To jasne, że pani  

Leonard nie jest żadnym szpiegiem.

Dla Cathy było jasne, że lord Costain wpadł w sidła kuszącego flirtu.
- Radzę wziąć ze sobą w prezencie kość dla May, gdy odwiedzi pan panią Leonard, lordzie Costain - po wiedziała. 

- Przeczuwam, że droga do serca tej damy wiedzie przez jej pieska.

- Czyta pani w moich myślach, madame. Poproszę kucharza, żeby wybrał mi jakiś smaczny kąsek.
Dłuższą chwilę milczeli. Słychać było jedynie stukot kopyt i echo turkotu kół.
Gdy skręcili w King Charles Street, Cathy powiedziała:
- Dowiedział się pan, skąd pani Leonard ma pieniądze? Jej diamentowa brosza wyglądała na bardzo kosztowną.
- Trudno pytać o takie rzeczy przy pierwszym spotkaniu.
- Może gdy lepiej się państwo poznają...
Powóz zatrzymał się przed domem.
- Odprowadzę panią do drzwi - powiedział. - Proszę się nie dziwić, że mój powóz tu zostanie. Chcę zamienić 

słowo z Gordonem. Mówił, że nie zabawi długo u lady Martin.

- Oczywiście.
Zanim otworzył przed nią drzwi, odezwał się:
- Nie wiem, co przyniesie jutro. Czy może pani zarezerwować dla mnie wieczór, gdyby wyniknęło coś ważnego?
Zarezerwowanie wolnego wieczoru nigdy nie stanowiło dla Cathy kłopotu, nie powiedziała tego jednak głośno.
- Często spędzamy zimowe wieczory w domu. Sądzę, że jutro będę wolna.
Pomyślała,   że   Costain   uśmiechnie   się   i   uda   przynajmniej,   że   się   cieszy,   ale   on   ze   zmarszczonym   czołem 

wpatrywał się w kołatkę u drzwi.

- Nie ma pani przypadkiem jakiejś książki o astrologii?
- Nie sądzę. To przecież same niedorzeczności.
- Wiem, ale ktoś kiedyś powiedział mi chyba, że jestem Wagą. Pani Leonard stwierdziła, że mój znak to Lew.
- Myśli pan, że odgrywała komedię? Po co udawałaby eksperta w tak idiotycznej dziedzinie jak astrologia, jeśli to 

nieprawda?

- Może właśnie dlatego, że to idiotyczna dziedzina. Prawie uwierzyłem, że ta dama nie jest zbyt lotną osobą.  

Astrologia w połączeniu z tym uwielbieniem dla pieska...

Cathy przygryzła wargę.
- Sądzi pan, że udaje idiotkę, a w gruncie rzeczy jest przebiegła jak lis? Zapytam wuja Rodneya o astrologię. On  

zna się na wszystkim. To znaczy na wszystkim, co dziwaczne i bezużyteczne.

- Zirytowało panią, że z nią flirtowałem, lecz, rozumie pani, to wynikało jedynie z konieczności - powiedział 

uśmiechając się pod nosem.

- Nie to mnie zirytowało! Poczułam się po prostu ośmieszona, kiedy przylgnął pan do niej podczas kolacji, a mnie 

podrzucił na oczach wszystkich Gordonowi. Każda kobieta ma swój honor.

Leniwie uniósł brew.
- Podobnie jak każdy mężczyzna, panno Lyman. Mogłaby pani przynajmniej udać, że popsułem pani humor.
- Ma pan na myśli zazdrość, milordzie?
- Jeśli koniecznie chce pani nazywać rzeczy po imieniu.
- Owszem, i niemiłe zmieszanie nazywani również po imieniu, a nie zazdrością.
Jeśli  dama  czuje się zmieszana  przez mężczyznę,  to wyłącznie  jego wina. Proszę mi  wybaczyć.  To się  nie  

25

powtórzy.

- Rozumiem. Są ważniejsze sprawy od przyjemności.
- W takim razie rozumie pani również, że większą przyjemność sprawiłoby mi towarzyszenie pani przy kolacji. 

Nigdy nie byłem dobry w prawieniu nieszczerych komplementów. Męczą mnie takie sytuacje.

- Dlaczego więc pan się zmusza? - syknęła.
- Pani Leonard oczekiwała komplementów.
- Och, ta pani Leonard!
- Dobry Boże! Nie sądzi pani chyba, że wobec pani jestem nieszczery? Doprawdy, panno Lyman, myś lałem, że 

lepiej się rozumiemy.

Ponieważ porozumienie między nimi opierało się na współpracy w wiadomej sprawie i nigdy nie było mowy o  

osobistych uczuciach Costaina wobec niej, Cathy nie wiedziała, co odpowiedzieć.

Po chwili odezwała się:
- Wuj ma coś o astrologii. Pamiętam, że widziałam na półce jakąś obskurną, tanią książkę w czerwonej, pokrytej  

dziwnymi symbolami okładce. Kozły, barany i takie rzeczy. Zaraz to sprawdzę. Ale, proszę pomyśleć, Jeśli ona 
rzeczywiście  grała  komedię...  - Cathy urwała  w zamyśleniu.  - To co?  Jak mogłaby mieć  dostęp do tajemnic  
państwowych? Pan Leonard z pewnością nie może zabierać dokumentów do domu, prawda? Musiałby je kopiować 
w biurze, a to znaczyłoby, że z nią współpracuje.

- Albo ktoś inny z biura. Pamięta pani, jaki Burack był wścibski? I starannie unikał pani Leonard. To mógłby też  

być kto inny, wspominam o Buracku, gdyż jego pani zna.

- Gordon powinien nadal śledzić panią Leonard. Jeśli nie jest pan Lwem... - dodała i roześmiała się na myśl, że 

sprawa najwyższej wagi może wiązać się z takim śmiesznym drobiazgiem.

- Jutro powie mi pani, jaki jest mój znak. Pozwolę sobie zajrzeć do państwa po południu. Może koło czwartej, w 

porze herbaty?

- Mama będzie zachwycona - przytaknęła w zamyśleniu.
Costaina odrobinę zaskoczyła ta obojętna odpowiedź. Lecz dał przecież do zrozumienia, żeby nie liczyła na nic 

poważnego między nimi. Musi więc teraz udawać, że jej brak entuzjazmu nie robi na nim wrażenia.

Otworzył drzwi i Cathy weszła do domu. W progu odwróciła się jeszcze na chwilę i powiedziała uprzejmie:
- Nie muszę chyba zapewniać pana oficjalnie, że spędziłam uroczy wieczór, prawda?
- Oczywiście. To jedna z zalet tej sytuacji. Nie musimy się oszukiwać. Jednak w imię zupełnie obie ktywnej 

prawdy pragnę stwierdzić, że mnie było bardzo miło.

- Proszę to powiedzieć pani Leonard.
Niezadowolony Costain zmarszczył czoło, na co Cathy z zagadkowym uśmiechem zamknęła drzwi.
Nie to miał na myśli! Chodziło mu o zupełnie co innego. Bardzo dobrze czuł się w towarzystwie panny Lyman.  

Miło było przebywać u boku młodej damy, która nie próbowała cały czas złapać go na męża. Rozdrażniło ją, że na  
oczach wszystkich zabawiał inną kobietę podczas kolacji i trudno się temu dziwić. To nie było uprzejme z jego  
strony. Każda inna kobieta dąsałaby się godzinami.

Panna Lyman powiedziała mu po prostu, że postawił ją w niezręcznej sytuacji, i to wszystko. Kiedy starał się  

oczarować ją odrobinę, żeby naprawić gafę, nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Myślała tylko o sprawie, tak jak 
i on powinien. A pani Leonard... Czy ten trop wart jest zachodu? Nawet jeśli wyciągała  od kogoś tajemnice  
państwowe, Costain wątpił, żeby informatorem był  jej mąż.  Bardziej pasował do tego pan Burack. Ale jeżeli  
wykorzystuje romans do szpiegowskich celów, to może interesują ją jeszcze inne kontakty z ludźmi związanymi z 
Horse Guards?

Rozważał w myślach różne możliwości do chwili, kiedy usłyszał powóz Gordona. Wyszedł mu na spotkanie.
- Och, pan wciąż tutaj, Costain. Czeka pan na mnie?
- Chcę o coś pana zapytać. Czy pani Leonard rozmawiała po moim wyjściu z panem Burackiem?
- Nie, opuściła przyjęcie niedługo po panu. Ale... Teraz sobie przypominam, pan Burack wyszedł tuż po niej.
- Rozumiem!
- Myśli pan, że coś ich łączy?
- Możliwe.
- Kogo więc mam jutro śledzić?
- Panią Leonard, ale proszę zachować dyskrecję. Widziała pana z Cathy, a wie, że ja jestem znajomym pana  

siostry. Nie może się niczego domyślać.

- Wynajmę fiakra i będę krążył w okolicy Half Moon Street. Jeśli wyjdzie z domu, pojadę za nią. Oczywiście  

muszę wymyślić inne przebranie. Przykleję sobie brodę i na strychu wynajdę jakieś stare ubranie. I okulary. Za  
życia papy urządzaliśmy czasem zabawne przedstawienia. Jak mam się z panem kontaktować, jeśli nie powinienem 
pokazywać się w biurze?

- Jutro przyjdę do państwa na herbatę. Będzie pan w domu o czwartej?
- Tak, jeśli pani Leonard nie dopuści się jakiegoś szaleństwa. Gdybym nie mógł spuścić jej z oka, prześlę panu  

wiadomość.

26

- Doskonale. Dziękuję za pomoc.
-   W   końcu   to   ja   zasugerowałem   obserwację   pani   Leonard   -   stwierdził   skromnie   Gordon,   zapominając,   kto 

naprawdę wpadł na ten pomysł. - Pewnie nigdy nie przyszłoby to panu do głowy.

- Cathy czeka na pana w domu. Proszę spytać ją o Lwa - rzucił tajemniczo.
- Czy to nasze hasło w sprawie pani Leonard?
- Nie. To mój pseudonim.
- Słucham?
Costain mrugnął okiem, skłaniając się dotknął kapelusza i wsiadł do swojego powozu.
Gordon wbiegł do domu, by natychmiast porozmawiać z Cathy.

Rozdział 7

Gordon wpadł jak burza do gabinetu i rozejrzał się wokół, czy są sami.
- Co masz mi powiedzieć o Lwie? - spytał grobowym tonem.
Cathy podniosła wzrok znad książki i oświadczyła triumfalnie:
- On nie jest Lwem, jest Wagą. Wiesz, co to znaczy?
Gordon nie miał najmniejszego pojęcia, o czym siostra mówi. Po chwili skupienia powiedział jednak:
- Twierdzisz, że lord Costain nie jest lordem Costainem? Kim do diabła jest? Aha! Lovell!
- Oczywiście, że jest lordem Costainem, Gordonie, lecz urodził się w październiku.
- W październiku? I co z tego wynika?...
- To znaczy, że nie jest Lwem.
- Ale co to za różnica?
Cathy wyjaśniła i Gordon po chwili zrozumiał, o co chodzi.
- Tak więc pani Leonard udaje znawczynię astrologii, a nie ma to nic wspólnego z prawdą. Zastanawiam się  

teraz, czy May rzeczywiście jest spod znaku Byka... - Wpadł w głęboką zadumę.

- Tak, jeśli pies urodził się w maju, jest spod znaku Byka, tak samo jak pani Leonard. Ale nie o to chodzi.  

Prawdopodobnie ktoś jej powiedział, że jest Bykiem.  Ja na przykład wiem, że jestem spod Bliźniąt, mimo że  
zupełnie nie interesuję się astrologią. Pani Leonard opowiedziała całą tę historię po to, byśmy wzięli ją za głupią  
gęś.

- Jedna rzecz, co do której nie skłamała, to miłość do tego przeklętego psa. Wszędzie go zabiera, a to stworzenie 

podszczypuje przechodniów w łydki i cały czas piskliwie jazgocze. Uszyła suczce zimowe futerko i toczek na 
główkę. Francuski fason - dodał przypominając sobie strój pieska.

Kiedy wyczerpali temat pani Leonard, Cathy spytała, jak mu poszło z panną Stanfield. Gordon oświadczył ze 

stoickim spokojem, że odmówił zaproszenia na herbatę następnego popołudnia.

-   Dokładnie   rzecz   biorąc,   stałem   obok   lorda   Harcourta,   kiedy   go   zapraszała,   i   spojrzała   również   na   mnie.  

Sądziłem, że będzie urażona, gdy powiedziałem, iż jestem bardzo zajęty, ale zdaje się, że moja odmowa wzbudziła 
jej zainteresowanie. Poprosiła, bym odwiedził ją w najbliższych dniach. Powtórzyłem, że mam ostatnio niewiele 
czasu. No, bo jakże miałbym pójść z wizytą w tych łachach ze strychu i peruce. A Lew chce, żebym używał  
przebrania. Między nami mówiąc, ten pseudonim pasuje do Costaina.

- Nie jest Lwem, lecz Wagą.
- Daj spokój, jak mężczyznę można nazywać Wagą! To takie dziwaczne. Jaki jest mój znak? Urodziłem się pod  

koniec listopada.

- Strzelec - powiedziała Cathy, sprawdziwszy w książce..
- To też do niczego się nie nadaje. Za mało oryginalne.
Niedługo potem poszli się położyć. Lady Lyman lubiła wcześnie chodzić spać, więc o szczegółową relację z 

rautu   poprosiła   dopiero   następnego   ranka   przy   śniadaniu.   Była   zadowolona   z   tego,   co   usłyszała,   i   wręcz  
zachwycona wiadomością, że lord Costain pojawi się na herbacie po południu. Gdy zaczęła mówić o ślubie w  
czerwcu, Cathy poinformowała, że lord Costain zamierza wkrótce wyjechać do Hiszpanii i skierowała rozmowę na 
panią Leonard.

- Słyszałaś coś o niej, mamo? - spytała.
- Jakie było jej panieńskie nazwisko?
- Nie wiem.
- Pamiętaj, moja droga, że moje wspomnienia datują się sprzed dobrych kilku lat. Najprawdopodobniej była 

jeszcze panną, gdy ją spotkałam. Nie przypominam sobie żadnej pani Leonard.

- Ma około trzydziestu pięciu lat, może więc zaczęła bywać w towarzystwie, kiedy byłaś w Londynie.
Cathy opisała panią Leonard, lecz lady Lyman oświadczyła, że znała z tuzin ciemnowłosych piękności.
- Jeśli dowiesz się, jak nazywała się z domu, bez wątpienia ci pomogę. Tymczasem wypytam o nią znajomych.  

Jeśli bywa w towarzystwie, ktoś na pewno ją zna. A teraz wróćmy do ciebie i Costaina, moja droga. Ponieważ 
zamierza  jechać do Hiszpanii, musimy brać pod uwagę ślub w zimie.  Z pewnością zadba przed wyjazdem o 
spłodzenie potomka. Na rozwiązanie musisz być w domu, Cathy. Teraz rozumiem jego zachowanie wobec ciebie. 

27

Wydawało mi się to nieco dziwne, ale temu biedakowi strasznie się spieszy. Mam nadzieję, że zdrów i cały wróci z 
Hiszpanii. A gdyby nie wrócił, musisz mieć syna. Córka na nic ci się nie zda. Nie odziedziczy Pargeter. Nie chcesz 
chyba skończyć w przytułku.

- Nie sądzę, by chciał się żenić przed wyjazdem, mamo - powiedziała Cathy.
- Bardzo słuszne stwierdzenie, moja droga. Dama nigdy nie myśli o ślubie przed oświadczynami. Jak sądzisz: 

skromne czy huczne wesele?

- Nie snujmy żadnych planów, mamo.
Lady Lyman zgodnie kiwnęła głową.
- W takim razie cichy ślub. Może tak będzie najlepiej, wziąwszy pod uwagę porę roku. Trudno zmuszać gości do 

podróżowania po oblodzonych drogach. Mam nadzieję, że książę i księżna przyjadą!

- Żadnych planów, mamo. Obiecałam wujowi Rodneyowi przepisać piąty rozdział - powiedziała Cathy i uciekła 

do gabinetu.

Rodney jeszcze nie wstał, co pozwoliło Gordonowi wykorzystać jego gabinet jako garderobę i przeobrazić się w 

staruszka z siwą brodą. Włożył okulary, stary czarny płaszcz oraz wziął laskę wuja.

- Nigdy w życiu bym cię nie rozpoznała - stwierdziła Cathy, kiedy wkroczył na trzęsących się nogach, stukając  

laską w podłogę, jakby niepewnie sprawdzał drogę, żeby się nie potknąć.

- Widzisz coś przez te okulary? Szkła strasznie powiększają ci oczy.
- Muszę je podnosić, żeby coś widzieć. Przymierzałem stary monokl papy, ale ciągle spadał, a z laską w jednej 

ręce nie mogę jeszcze co chwila łapać spadającego monokla. Z jaką przyjemnością odwiedziłbym w tym stroju 
Charliego Edisona!

- Wrócisz na czwartą, żeby zobaczyć się z lordem Costainem?
- Oczywiście. Przecież przyjdzie tylko po to, żeby ze mną porozmawiać. Nalegał na to spotkanie.
Cathy przyjęła tę odpowiedź z dobrą miną do złej gry. Co ona sobie wyobraża? Że Costain przychodzi zalecać się 

do niej?

Zasiadła   do   nudnego   przepisywania   tłumaczenia   wuja.   Tekst   Schillera   wymagał   wielkiego   mozołu,   pewnie 

dlatego, że nie wzbudzał w niej zupełnie zainteresowania. W ciszy gabinetu rozlegało się tylko skrzypienie pióra  
Cathy i pomruk wiatru hulającego po ulicach. Od czasu do czasu porwane przez wicher liście uderzały w szyby  
okna.

Pisała przez całe przedpołudnie i po kilku godzinach nieprzerwanej pracy z przyjemnością przywitała stałe go 

klienta, pana Holmesa. Przygotowywał tłumaczenie z francuskiego na angielski poetyckiego zbioru „Les Jardins” 
Jacquesa Delille’a. Niezbyt dobrze znał francuski i poprosił Cathy o dosłowny przekład, któremu potem zamierzał 
nadać poetycką formę.

Za kwadrans czwarta u drzwi znowu rozległo się pukanie. Na progu stał skulony w porywach wiatru lord Costain.  

Miał czerwony nos i zaróżowione policzki, a ciemne oczy błyszczały młodzieńczo.

- Co za dzień! Można by pomyśleć, że mieszkamy w Kanadzie. A biedny Gordon na służbie.
Otrzepał buty na wycieraczce i wszedł do ciepłego pokoju, gdzie ogień wesoło strzelał w kominku. Na stołach 

leżały stosy pootwieranych książek.

- Miałem nadzieję, że panią tu zastanę. Możemy porozmawiać w cztery oczy przed spotkaniem z lady Lyman. Jak 

miło widzieć panią w wirze pracy, panno Lyman.

Cathy przyłożyła palec do ust.
- Wuj Rodney jest w swoim gabinecie. Zamknę drzwi.
Costain zaczął rozpinać płaszcz.
- Kto przyszedł? Czy to do mnie? - rozległ się głos Rodneya.
- Nie, wuju. To mój znajomy. Zamknę drzwi, żebyśmy ci nie przeszkadzali.
- Nie czas jeszcze na herbatę?
- Za chwilę - powiedziała i zamknęła drzwi.
Kiedy wróciła, Costain oglądał francuską książkę przyniesioną przez poetę.
- Francuska poezja - powiedział, unosząc ze zdziwieniem brwi. - Nie sądziłem, że jest pani romantyczką.
- Nie wszyscy mogą być romantykami. Tłumaczę to dla klienta - powiedziała odrobinę dotknięta.
- Czyżby ta czarująca suknia skrywała duszę prawdziwej sawantki, panno Lyman? - spytał lekko.
- Z pewnością nie. W taką straszną pogodę nosi się grube wełniane trykoty, a nie kolorowe jedwabie.
- Zrozumiała mnie pani zbyt dosłownie.
- Wiem, co ma pan na myśli. Nie uważam się za sawantkę. Przygotowuję jedynie surowe tłumaczenie. Dopiero 

mój klient nada tekstowi literacką formę.

- Można? - spytał zerkając na przekład. Powoli przeczytał dłuższy fragment, z uznaniem kiwając głową. - Na pani 

miejscu   przeczytałbym   dokładnie   tłumaczenie,   gdy   książka   już   się   ukaże.   Użyła   tu   pani   bardzo   trafnych  
sformułowań.

- Nie, to monsieur Delille ich użył, ja tylko przetłumaczyłam - upierała się, lecz miło jej było słyszeć pochwały.
Pokazała Costainowi książkę o astrologii.

28

- Czy możemy wygodnie usiąść przy kominku? - spytał. Wziął książkę i poprowadził Cathy do kanapy.
- Kiedy przypadają pana urodziny, milordzie?
- Trzynastego października. Już za późno, by kupiła mi pani podarek w tym roku. Ale w przyszłym, jeśli nadal 

pozostaniemy... przyjaciółmi, może pani wysłać mi do Hiszpanii jakiś drobiazg. Na przykład blok lodu. To bardzo  
by się tam przydało. Ale widzę, że zaczynam niecierpliwić panią swoją paplaniną. Staram się po prostu wyżebrać  
od pani jakiś prezent. Czy jestem Lwem?

- Nie. Jest pan Wagą. A pani Leonard jest bezczelną flirciarką - oświadczyła.
- Zastanówmy się spokojnie. Może jest po prostu jedną z tych dam, które nie mają rozumu w nadmiarze. Czy lady 

Lyman powiedziała coś pani o niej?

- Nie. Obiecała wypytać znajomych. Coś nowego zdarzyło się w Horse Guards?
- Pan Leonard wrócił do pracy. Dowiedziałem się, że żona ma na imię Helena. Wspomniałem, że spotkaliśmy się 

wczoraj   wieczorem.   Dyskretnie   wyciągnąłem   od  niego,   że   są   małżeństwem  zaledwie   od  kilku  lat.   To  drugie 
małżeństwo dla obojga. Pan Leonard jest z niej tak dumny, jakby była królową. Potrząsa tylko siwą czupryną i  
powtarza, iż nie wie, co ona w nim widziała. Ja też nie wiem i pewnie każdy, kto ma oczy, też by się zastanawiał.

- Mama dopytywała się o jej panieńskie nazwisko.
- Spróbuję się tego dowiedzieć.
- Czy znajomość państwa jest na tyle zażyła, by mógł pan dowiedzieć się, skąd pani Leonard ma taką piękną  

biżuterię?

- Nie, ale pan Leonard wspomniał, że jej pierwszy mąż był zamożniejszy od niego. Może diamentowa brosza i 

perły są prezentem od niego?

- Nie znamy też nazwiska tego pierwszego męża?
- Staram się być ostrożny. Nie mogę zadawać zbyt wielu pytań, by nie wzbudzić podejrzeń.
Cathy skinęła potakująco głową. Po chwili spytała:
- A jak miewa się pan Burack?
Popatrzył na nią znacząco.
- Zastanawiałem się, kiedy zapyta pani o niego. Przyłapałem go w moim pokoju. Szukał rzekomo kopii listu z  

Admiralicji do Cosgrave’a. Z pewnością wie, jak mało prawdopodobne jest, by powierzono mi taki dokument. Nie 
muszę pani przekonywać, że szukał czegoś innego.

Cathy przez chwilę milczała, a potem powiedziała:
- Ponieważ wie, że nie ma pan dostępu do tajnych dokumentów, może szukał bileciku do albo od pani Leonard - 

zasugerowała z niewinną miną. - Jeśli jest jej kochankiem i źródłem wpływów finansowych, może być o pana 
zazdrosny.

- Widzę, że zaczynamy mówić bez ogródek. To możliwe. Ale mam inny pomysł. Dziś otrzymałem prywatny list 

z Hiszpanii, od kolegi z wojska. Pyta o moje zdrowie. Burack mógł to zauważyć albo dowiedzieć się od posłańca. 
Zwykle nie dostaję w biurze osobistej korespondencji, lecz kiedyś napisałem koledze o propozycji Castlereagha i 
że zamierzam ją przyjąć.

- I sądzi pan, że Burack wziął list za oficjalne pismo. Zostawił go pan w biurze?
- Nie, schowałem do kieszeni, żeby w domu spokojnie odpisać. Nic nie wspominałem mu o liście. Jeśli się o tym 

dowiedział,   musi   uważnie   śledzić   wszystko,   co   dzieje   się   w   biurze.   Takie   oddanie   pracy   nie   jest   częstym 
zjawiskiem. Szczególnie w Horse Guards - dodał ze znużoną miną.

- Wygląda pan na wyczerpanego. Chyba za bardzo się pan przepracowuje. Herbata dobrze panu zrobi.
Tak miło było siedzieć przy kominku, że Costain nie miał ochoty nigdzie iść.
- Nie moglibyśmy wypić herbaty tutaj? - Patrzył jak Cathy z niedowierzaniem szeroko otwiera oczy. - Czy to  

było bardzo nietaktowne z mojej strony? Nie miałem na myśli nic zdrożnego. Pani wuj jest obok.

- Chodzi... o to, że mama na nas czeka - powiedziała trochę zażenowana.
Cathy   chętnie   zostałaby   w   gabinecie,   przy   zamkniętych   drzwiach   do   biura   wuja,   lecz   matka   uważała   ten 

podwieczorek za wspaniałą okazję i starannie się do niego przygotowała.

- Zawołam wuja i pójdziemy razem.
Costain spojrzał na swój kapelusz i płaszcz, ale nie wziął rzeczy ze sobą. Cathy pomyślała, że będzie tu musiał po  

nie wrócić, nie przyszło jej jednak do głowy, że zrobił to, by móc być z nią sam na sam.

Zapukała do drzwi gabinetu i wuj wszedł do biblioteki.
- Ach, lord Costain, znowu z wizytą u naszej Cathy... - Nie powiedział nic więcej, potrząsnął tylko energicznie 

głową z pełnym zrozumieniem i akceptacją. - Mam nadzieję, że kucharka przygotowała jakieś łakocie. W taki 
dzień nie ma nic lepszego od smakowitego podwieczorku.

W kwestii łakoci zawiódł się sromotnie. Na cześć wielbiciela Cathy lady Lyman  zarządziła tego popołudnia 

oficjalny posiłek: zimne mięso, ser i chleb. Nie zaprosiła wszystkich przed ciepły kominek, lecz do jadalni, gdzie  
cała służba stała w pogotowiu, by podawać półmiski i napełniać filiżanki. Ciemne boazerie pokoju pochłonęły 
ostatnie promienie dziennego światła, a lampy były tak wysoko na ścianach, że prawie nie widzieli talerzy. Jakby 
jedli   w   piwnicy.   Konwersacja,   opierająca   się   na   dociekliwych   pytaniach   lady   Lyman   i   ogólnikowych 

29

odpowiedziach Costaina, nie toczyła się zbyt swobodnie.

Poza tym pojawiły się dwa inne wątki: niespokojne uwagi gospodyni, gdzież to podział się w tak straszną pogodę 

Gordon, oraz regularnie co pięć minut powtarzane przez Rodneya westchnienia, że chętnie zjadłby coś słodkiego.

Ponieważ   w  jadalni   było   chłodno,  filiżanki  z   herbatą  zabrali   na  koniec   do salonu.   Najszybciej,  jak  było  to 

możliwe bez urazy dla gospodyni, Costain wstał, by się pożegnać.

- Może odprowadzisz lorda Costaina do drzwi, Cathy? - zasugerowała z porozumiewawczym mrugnięciem lady 

Lyman.

Przeszli we dwoje z salonu do biblioteki.
- Powinnam przeprosić za wszystkie te pytania mamy - powiedziała Cathy starając się zachować spokój.
- Jestem przyzwyczajony do ciekawości mam - odpowiedział. - Lecz jedna sprawa zainteresowała nas oboje w 

równym stopniu. Gdzie, do diabła, podziewa się Gordon? Mieliśmy spotkać się tu o czwartej.

Zanim zdążył włożyć płaszcz, drzwi nagle się otworzyły i do gabinetu wkroczył chwiejnym krokiem staruszek z 

siwą brodą i oszronionymi okularami na nosie. Potknął się o kraniec dywanu.

- Czy to Lew? - Gordon zdjął szkła.
- Co pana zatrzymało? - spytał Costain.
- Niech pan lepiej usiądzie. Moje odkrycie zwali pana z nóg - oświadczył młodzieniec.
Zrzucił płaszcz i upadł na kanapę przed kominkiem, żeby zaczerpnąć tchu, zanim obwieści, czego się dowiedział.

Rozdział 8

Po chwili Gordon przyszedł do siebie, wstał i dumnie wyprężył pierś.
- Pani Leonard ma francuskiego kochanka - oświadczył i czekał na wybuch entuzjazmu swej publiczności, który 

jednak nie nastąpił.

Gdyby nie zdumione westchnienie Cathy, oświadczenie wypadłoby zupełnie blado. Lekkie uniesienie brwi lorda 

Costaina zupełnie nie usatysfakcjonowało Gordona.

- Jest pan pewien, że to Francuz? - spytał Costain.
- Daję sobie głowę uciąć, że to Francuz. Spotkali się w pomieszczeniu nad sklepem francuskiej modystki.
- Skąd wiesz? Wszedłeś za nią do sklepu? - dopytywała się Cathy.
- Przez dwadzieścia minut marzłem pod sklepem, a potem zajrzałem przez okno do środka, zdjąwszy przedtem te 

przeklęte szkła. Nie było jej tam, wszedłem więc udając, że potrzebny mi kapelusz dla wnuczki. Musiałem kupić ci  
kapelusz, Cathy.

- Tak? Jak wygląda? - spytała z ożywieniem.
- Okropny czarny placek, najtańszy, jaki  mademoiselle  miała w sklepie, co nie znaczy, że był tani. Z czarną 

woalką przyda się na pogrzeb. Musiałem coś kupić, żeby nie wzbudzić podejrzeń. Jestem pewien, że pani Leonard 
nie było w sklepie, mimo iż widziałem, jak tam wchodziła.

- Czy nie domyśliła się czasem, że ją pan śledzi, Gordonie? - spytał Costain. - Jeśli tak, mogła wymknąć się 

tylnym wyjściem.

- Jestem absolutnie pewien, że niczego nie zauważyła. Jechałem za nią tylko kilka przecznic. Wyszła z domu 

dopiero   koło   drugiej   i   udała   się   prosto   do   sklepu   panny   Dutroit.   Nie   mogła   spostrzec   mojej   dorożki,   gdyż  
używałem stu forteli: kazałem zatrzymać się za rogiem, gdzie powóz był niewidoczny, i od czasu do czasu robiłem 
rundkę w okolicy. W południe zmieniłem nawet fiakra. Dlaczego chciałaby mi uciec, jeśli ma czyste sumienie?

- Najwidoczniej chciała uciec - stwierdził Costain - ale nie musi to znaczyć, że jest szpiegiem. Niewierne żony  

zazwyczaj mają się na baczności. Jeżeli prowadzi takie życie, może obawiać się, że mąż kazał ją śledzić. Choć pan  
Leonard nie wygląda na podejrzliwego osobnika - dodał zamyślony.

- Żona jej kochanka też mogłaby kazać ją śledzić - wtrąciła Cathy.
Costain uśmiechnął się z uznaniem.
- To tylko kobiecie mogło przyjść do głowy. Nie przyjrzał się pan mężczyźnie, z którym się spotkała? - zwrócił 

się do Gordona.

- Nie, lecz kiedy zbliżała się czwarta, a oni nadal się nie pokazywali - byłem przecież umówiony z panem -  

wysiadłem z powozu i poszedłem na tyły sklepu, szukając drugiego wyjścia. Zobaczyłem odjeżdżającą właśnie  
dorożkę. Nie mogłem biec za nimi, bo zdradziłbym, że nie jestem staruszkiem. Ale pani Leonard na pewno wsiadła 
do tej dorożki z jakimś mężczyzną.  Wiem,  że to ona, mimo  iż nie widziałem jej twarzy.  Miała na sobie ten  
czerwony kapelusik z czarną wstążką. Sądzę, że zamierzała przesiąść się później do swojego powozu i pojechać do 
domu jak przykładna cnotka. Popędziłem do domu, by panu złożyć raport. Aha, ten mężczyzna był grubawy.

- Świetna robota, Lyman - powiedział Costain, jednak zdrowy rozsądek mówił mu, że jeśli pani Leonard ma  

kochanka, nie ma to żadnego związku ze sprawą w Horse Guards. Jest dość młodą, urodziwą kobietą, żoną dużo  
starszego   mężczyzny.   Niewierność   w   takich  wypadkach   nie   jest   rzadkością.   Bardzo  możliwe,   że   małżeństwo 
zaaranżowała rodzina wbrew jej woli.

- Nie odstąpię jej na krok i następnym razem spróbuję lepiej przyjrzeć się temu mężczyźnie - powiedział Gordon. 

-   Szkoda,   że   to   była   wynajęta   dorożka,   inaczej   rozpoznałbym   powóz.   Rozpoznaję   większość   prywatnych 

30

zaprzęgów w mieście.

- Niech pan zmieni przebranie, na wypadek, gdyby widziała pana na tyłach sklepu - zasugerował Costain.
-   Z   przyjemnością   -   westchnął   z   ulgą   Gordon.   -   Następnym   razem   nie   będę   staruszkiem.   Przebiorę   się   za 

służącego. Wszędzie ich pełno i nie zwracają niczyjej uwagi.

- Powinieneś przebrać się za kobietę - stwierdziła Cathy. - Mógłbyś swobodnie krążyć po takich miejs cach jak 

sklepy modystek.

- Nie sądzisz chyba, że wyjdę na ulicę w sukni! A tobie by się spodobał taki pomysł?
- Och tak - roześmiała się Cathy. - Chciałeś pewnie spytać, jak czułabym się w spodniach. Myślę, że całkiem  

nieźle. W przebraniu damy mógłbyś nosić ten czarny kapelusik, który zakupiłeś. Ja go nie chcę. A właśnie, gdzie  
on jest?

Gordon rozejrzał się dookoła.
- Do diabła, musiałem zostawić go w dorożce. Szkoda. - odwrócił się do Costaina. - Odkrył pan coś ciekawego?
Costain wspomniał o wizycie, jaką złożył w jego pokoju pan Burack.
-   Nie   zdziwiłoby  mnie,   gdyby   to  z   nim  właśnie   widywała   się   pani   Leonard.   Płaszcz   mógł   przecież   czymś  

wypchać, żeby wyglądać na grubasa - powiedział Gordon.

- A mnie by to zdziwiło - stwierdził Costain. - Nie wychodził z biura. Cosgrave znów poszedł na jakieś zebranie, 

a Burack od drugiej do czwartej, kiedy wyszedłem, pracował w swoim pokoju nad korespondencją.

- Poza tym Burack nie jest Francuzem - przypomniała Cathy.
- Twierdzi, że nim nie jest... - Gordon zorientował się, że przesadził, i postanowił zmienić temat. - Co robimy dziś 

wieczorem, Costain?

Życie towarzyskie nie było zbyt ożywione zimą. Costainowi nie przychodziło do głowy żadne miejsce, gdzie  

mogliby   razem   pójść.   Na   wspomnienie   przypierających   do   muru   pytań   lady   Lyman   pomyślał,   że   lepiej   nie 
narzucać Cathy zbyt często swego towarzystwa.

- Wszyscy zasłużyliśmy na chwilę wytchnienia - powiedział patrząc na dziewczynę.
Z trudem nie okazała rozczarowania.
- Będę mogła nadrobić w końcu zaległą korespondencję - powiedziała.
- Pani Leonard nie ma chyba tupetu spotykać się z kochankiem, gdy mąż jest w domu - odezwał się Gordon. - 

Pójdę dziś do klubu i rozejrzę się za grubymi paluchami i skośnymi oczami. Wpadnie pan jutro o tej samej porze,  
by wysłuchać mego raportu?

Costain obawiał się trochę tego „wpadania” codziennie na herbatę.
- Będę z państwem w kontakcie, może listownie.
- A jeśli wyniknie coś nie cierpiącego zwłoki? - Gordon nie dawał za wygraną. - Nie chce pan, bym przychodził 

do biura, lecz jeśli ten lis, Burack, węszy w pana korespondencji, nie powinienem też chyba pisać?

- Może wpadnę do państwa jutro na chwilkę po porze herbaty, w drodze do domu? - spytał Costain. - Przyjdę  

tutaj, do biura, żeby nie narzucać się rodzinie.

Wydawał się po prostu uprzejmy, lecz Cathy zrozumiała, co ma na myśli. „Boi się, że chcemy go zaciągnąć do 

ołtarza” - pomyślała, a głośno powiedziała: - Możesz spotkać się tutaj z lordem Costainem, Gordonie. „Niech nie 
myśli, że będę go ścigać”.

Na tym stanęło i Costain wkrótce wyszedł. Gordon czuł się zlekceważony przez Lwa, po tak wyczerpującym dniu 

pracy i rewelacyjnych odkryciach.

- Wydaje mi się, że Lew nie docenia moich wysiłków - burknął. - Taki typ jak Costain myśli jedynie o rozpuście. 

Tak naturalnie mówił o trybie życia tej kobiety. Nie zadawaj się z takimi mężczyznami, Cathy. Bardzo mądrze 
zaaranżowałaś nasze jutrzejsze spotkanie tutaj.

Cathy westchnęła zapatrzona w ogień na kominku.
- Masz rację, Gordonie. Jemu zupełnie na mnie nie zależy.
- Do diabła, nie rób takiej miny. Znajdziemy ci męża we Włoszech. Jeśli oczywiście pojadę do Włoch... - dodał. -  

Myślałem o tym, że tego rodzaju praca odpowiada mi pod każdym względem. Kiedy wsadzę już za kratki panią  
Leonard i jej przyjaciół, porozmawiam z Cosgrave’em na temat stałej pracy.

- A wtedy jak znajdę męża?  Chciałabym...  och, chciałabym,  żebyśmy częściej wychodzili z domu. Wczoraj 

wieczorem było tak cudownie u lady Martin. Przypomniały mi się dawne czasy, kiedy papa jeszcze żył.

Gordon   okropnie   się   czuł,   myśląc   o   porzuceniu   kariery   dyplomatycznej.   Dla   Cathy   byłoby   to   wielkim 

rozczarowaniem. Siedziała ciągle w domu z mamą,  wujem Rodneyem i garstką ich starych przyjaciół, a była  
przecież młodą panną. Postanowił, że musi postarać się jej o jakiegoś konkurenta, inaczej zwali się jemu i pannie  
Stanfield na głowę, kiedy już się pobiorą.

- Coś ci powiem - odezwał się. - Nie muszę iść dziś do klubu. Wyjdziemy razem.
- Jesteś gdzieś zaproszony? - spytała z nadzieją, gdyż Gordon częściej bywał wśród ludzi niż ona.
- W środku zimy nie urządza się wielu przyjęć, ale teatry są otwarte. Zabiorę cię na jakąś sztukę. W teat rze 

możemy równie dobrze rozglądać się za napastnikiem. Weźmiemy ze sobą lornetkę i przyjrzymy się dokładnie 
całej widowni.

31

- Wspaniale! Sprawdźmy, jakie sztuki są dzisiaj grane.
Było już późno, Gordon przebrał się więc w strój wieczorowy, a Cathy wybrała na tę chłodną aurę taftową suknię 

z długimi rękawami i szykowny, ale ciepły szal z mohairu. Czuła miłe podniecenie. Jakiż Gordon jest miły! Nie 
obawiała się zbytnio, że entuzjazm do pracy w Horse Guards długo potrwa. Wkrótce znudzi mu się wystawanie na 
rogach ulic i doceni uroki włoskiego klimatu.

Natomiast prawdziwym rozczarowaniem była asekuracyjna postawa Costaina - tak bardzo obawiał się, by ich nie 

kojarzono. To prawda, zachowywał się bez zarzutu, ale nie zależało mu na niej. Jeśli zdarzyło mu się spojrzeć jej w 
oczy z większym zainteresowaniem lub powiedzieć coś miłego, wynikało to jedynie z jego naturalnego sposobu 
bycia. Jak stwierdził Gordon, należał do klasy niezbyt przejętej zasadami moralności. Damy, jeśli nie są za stare, są  
po to, by z nimi flirtować. Nie umiał inaczej postępować z kobietami, zachowywał jednak pełną kontrolę nad 
sytuacją.

Gdyby jej życie tak bardzo nie zmieniło się po śmierci papy, bez trudu dałaby sobie z nim radę. Uśmiechałaby się  

i odwzajemniała puste frazesy, uznając to za rzecz zwykłą. Nie była w tym jednak najlepsza. I nie zamie rzała się 
zmieniać.

Lady Lyman była niepocieszona zniknięciem Costaina.
-   Pewnie   ma   jakieś   pilne   zadanie   w   pracy   -   skonstatowała.   -   Datę   naszego   przyjęcia   wyznaczyłam   na 

dwudziestego grudnia, Cathy. Musimy dziś wypisać zaproszenia.

- Gordon zaprosił mnie dziś do teatru, mamo.
- Co to za sztuka, Gordonie? Szekspir?
- Szekspir? - parsknął Gordon. - Nic w tym stylu. Kto chce słuchać tego przestarzałego nudziarza? Miałem go 

wystarczająco dość w szkole, mamo.

- „Wystarczająco” znaczy wystarczająco - poinformował siostrzeńca Rodney.
- Słucham?
- „Wystarczająco” oznacza dość; nie musisz dodawać „dość”.
Gordon nic nie rozumiejąc potrząsał głową. Starszy pan jakby obudził się ze snu.
- Co to znaczy „wystarczająco”, Gordonie? - spytał.
- To znaczy wystarczająco.
- To znaczy dość, nie musisz więc mówić „wystarczająco dość”. To klasyczna tautologia. Jeśli masz nadzieję 

zostać dyplomatą, naucz się mówić poprawnie po angielsku.

- W takim razie po co uczę się włoskiego? - Chłopak zwrócił się do matki. - Grają zabawną farsę w Royal  

Coburg. Tam właśnie się wybieramy.

- Ależ, mój drogi, sądzisz, że wypada zabrać Cathy na południowy brzeg Tamizy?
- Do licha, nie przeprowadzamy się tam przecież. Całe miasto mówi o nowej farsie w Coburg. Nic dziwnego, że  

Cathy nie ma stałego adoratora, jeśli trzymasz ją cały czas pod kloszem.

Twoja siostra zawarła niezwykle korzystną znajomość, Gordonie. Mam na myśli lorda Costaina. Mogłoby mu się 

nie spodobać, że Cathy biega po mieście jak latawica.

- Jeśli Cathy jest latawicą, to ja jestem małpą. Costain nie jest tak nadętym absztyfikantem jak są dzisz, mamo. 

Nie jest niewiniątkiem.

- Absztyfikant? - Lady Lyman dostała kolorów. - Nazywasz syna księcia Halforda „absztyfikantem”?
Rodney rzucił gniewnie:
-   Naucz   się   mówić   po   angielsku,   chłopcze.   To   odróżnia   ludzi   od   zwierząt.   W   Ministerstwie   Spraw   Za-

granicznych...

- Wcale nie jestem przekonany, czy zostanę dyplomatą.
- Bardziej przysłużyłbyś się ojczyźnie, spuszczając nieco z tonu - sarkastycznie stwierdził Rodney.
Lekkie napięcie towarzyszyło im do końca posiłku. Przed wyjściem do teatru Cathy powiedziała:
- A propos, mamo. Dowiedziałam się czegoś nowego o pani Leonard. Ma na imię Helena i była już raz mężatką.
- Kiedy? Jak nazywał się jej mąż?
- Nie wiem.
- Helena... - powtórzyła lady Lyman marszcząc w skupieniu czoło. - Coś mi to mówi. Przypomnij mi o tym rano, 

moja droga. Nie pojmuję dlaczego, ale pamięć opuszcza mnie z dnia na dzień. Lepiej jednak pamiętam dawniejsze 
niż obecne czasy, więc bądź dobrej myśli.

- Spytaj Rodneya - wtrącił Gordon. - On nie stracił jeszcze rozumu.
- Mówiłam o pamięci, mój drogi - sprostowała lady Lyman. - Młodzież naprawdę strasznie się ostatnio wyrażą.
Wyszła   do   salonu  przygotować   się   do  partii   kart   w   gronie   bliskich  przyjaciół,   głównie,   jak  ona,   wdów   po 

dyplomatach. Pani Leadbeater pamiętała Helenę Johnson.

- Zaczęła bywać w towarzystwie tego samego roku co moja córka Anna. Bez pokaźnego posagu, dwa tysiące  

funtów, jeśli się nie mylę. Wiemy, że suma poniżej dziesięciu tysięcy nie stanowi żadnej atrakcji, chyba że panna  
pochodzi z utytułowanej rodziny. Jej z pewnością to nie dotyczyło, była jednak bardzo ładna. Złapała jak na nią  
świetną   partię,   trochę   podstarzałego   niejakiego   pana   Fotheringtona.   Niestety,   nie   miał   zbyt   pewnej   reputacji. 

32

Podobno przy okazji jego śmierci wyniknął jakiś skandal. Popełnił samobójstwo, jeśli dobrze pamiętam.

- Z czym wiązał się ten skandal? - dopytywała się lady Lyman.
- To chyba zdarzyło się za granicą, nie znam szczegółów, ale zdaje mi się, że wchodziły w grę jakieś długi 

karciane, mniej więcej w 1802 roku. Wysłano go do Francji... O co to mogło chodzić?...

Lady Lyman nagle coś sobie przypomniała.
- Wtedy podpisano traktat pokojowy w Amiens, prawda? Anglia była wówczas jedynym krajem w stanie wojny z 

Francją. Korsykanin próbował namówić rosyjskiego cara do zawarcia sojuszu z Prusami i kilkoma innymi krajami. 
Car jednak. Paweł I, jak sądzę, Został zamordowany,  zanim doprowadzono do czegokolwiek. Nelson osiągnął 
sukces w Kopenhadze i wszyscy byliśmy przekonani, że wojna się nie skończyła, lecz Wielka Brytania była już 
wyczerpana walką i podpisano pokój w Amiens.

Lady Lyman wpatrywała się wyczekująco w panią Leadbeater.
- Fotherington musiał być w to zamieszany. - Dama skinęła głową. - Może przekazywał wrogowi jakieś tajemnice 

za pieniądze, którymi spłacał długi? Nigdy nie wrócił do Londynu. Potem słyszeliśmy, że strzelił sobie z pistoletu 
w usta, żeby ratować honor. - Wszyscy obecni byli pod wrażeniem niesamowitej opowieści. - Helena zniknęła z 
powierzchni ziemi. Dopiero dziś wieczorem, pierwszy raz od tamtego czasu, usłyszałam jej nazwisko.

- Powtórnie wyszła za mąż, prawda? - zapytała jedna z pań.
- Tak. Wróciła i jest żoną niejakiego pana Leonarda, pracownika Horse Guards - obwieściła lady Lyman.
-   Nie   słyszałam   o   niej   nic   złego,   oprócz   tego,   że   była   niezwykle   pociągająca   -   pobłażliwie   dodała   pani  

Leadbeater. - To przecież nie jej wina, że Fotherington zszedł z dobrej drogi. Biedna dziewczyna  została bez  
jednego   pensa.   Pamiętam,   że   wszyscy   się   nad   nią   litowali.   Była   dość   lubiana.   To   moja   lewa   -   powiedziała 
zgarniając karty ze stołu. - Pani wychodzi, lady Lyman.

Gra toczyła się dalej, a rozmowa zeszła na temat lorda Byrona i lady Caroline Lamb.

Rozdział 9

Teatr Royal Coburg nie mógł porównywać się pod względem eleganckiego wyposażenia ze słynnym Drury Lane, 

lecz były tu przynajmniej loże i Gordon zamierzał wykupić jedną z nich dla siebie i siostry.

- Jak to, wszystkie loże są wyprzedane? - spytał biletera, który właśnie udzielił mu tej informacji.
- Mogę dać panu miejsca na galerii.
- Na galerii! Dobry człowieku, ja jestem z damą!
- Nic nie szkodzi, Gordonie - powiedziała z westchnieniem żalu Cathy. - Może wykupiłbyś teraz miejsca na 

jutrzejszy wieczór?

-   Do   diaska,   przedarliśmy   się   po   tym   oblodzonym   moście   w   taką   pogodę.   Nie   spodziewasz   się   chyba,   że 

poświęcę wszystkie wieczory na zabawianie siostry. Poczekaj, Cathy, zajrzę do środka. Wiem, że Edison i Swinton 
mają swoją lożę, pytali kiedyś, czy nie wykupiłbym jej z nimi na spółkę. Może zmieścimy się jakoś razem.

Podskoczył   na   górę,   a   Cathy  została   sama,   trochę   zażenowana   spojrzeniami   ludzi   spieszących   na   spektakl. 

Widzowie stanowili dość pstry tłum, lecz zauważyła też sporo eleganckich osób z towarzystwa. Gordon wrócił 
niebawem.

- Tak jak myślałem. Edison serdecznie nas zaprasza. W loży jest tylko jeden wolny fotel, ale ja mogę stać. Parker  

ma wyjść za jakieś pół godziny. Nie wytrzyma jednego wieczoru bez kart. Chodź. Czekają na nas. Znasz Edisona i  
Świniona.

Rzeczywiście, rozpoznała dwóch młodych  dżentelmenów, bliskich kolegów Gordona, którzy wstali, żeby się 

skłonić. Swinton nalegał, by Cathy zajęła jego miejsce z przodu. Przedstawiono jej trzech pozostałych panów, ale  
w  zamieszaniu  nie   zapamiętała   ich  nazwisk.   Dziwnie   czuła   się   wśród  samych   mężczyzn.   Na   początku  miała 
wrażenie, że krępuje ich nieco jej obecność, ponieważ co chwila dochodziły ją uwagi w stylu:  „Wyrażaj się  
przyzwoicie, człowieku, jest z nami dama”.

Panowie   jednak   szybko   zapomnieli,   że   jest   damą,   i   w   loży  zaczęło   huczeć   od  wybuchów   śmiechu,   niewy-

brednych, szczeniackich żartów i odżywek godnych wytrawnego dorożkarza.

Obowiązek  przyzwoitego   zachowania   spadł   na   jej   sąsiada,   Edisona.   Był   to  korpulentny  blondyn   o  okrągłej 

twarzy, w rozchełstanym fularze i żakiecie z wypchanymi ramionami. Dwa czy trzy razy spytał, czy jej wygodnie, 
a kiedy zapewniła, że tak, konwersacja zamarła, a Edison zaczął przyglądać się przez lornetkę widzom w innych 
lożach i kompletnie o niej zapomniał.

W pewnym momencie Cathy przeraziła się, że młodzieniec wypadnie przez balustradę, gdy po przeciwnej stronie 

widowni dojrzał pannę Stanfield. W podnieceniu zapomniał nie tylko o dobrych manierach, ale również o prawie 
przyciągania ziemskiego. Cathy w ostatniej chwili złapała go za żakiet, dzięki czemu nie wyleciał z loży.

Przedstawienie okazało się bezmyślną  farsą, której główną atrakcją były krzyki i bieganina po scenie, a gra  

aktorska polegała na strojeniu min do publiczności. Jednak śmiało wydekoltowane  suknie pań na scenie oraz 
sprośne dialogi podobały się męskiej części widowni. Cathy szybko się znudziła i odwróciła lornetkę w kierunku 
innych lóż.

Najpierw   przyjrzała   się   pannie   Stanfield.   Ciekawa   była,   co   takiego   ma   w   sobie   ta   dziewczyna,   że   młodzi  

33

dżentelmeni dostają na jej widok małpiego rozumu. Była drobną blondynką o pełnej buzi, błyszczących oczach i 
nadąsanych ustach. Jej suknia uszyta była z masy koronek i wstążeczek, a włosy zwijały się w drobne loczki. Z 
gracją poruszała wachlarzem, lecz poza tym Cathy nie zauważyła w niej nic szczególnego. Pomyślała, że taką 
właśnie rozkapryszoną piękność poślubi kiedyś lord Costain.

Przesunęła lornetkę na sąsiednią lożę, a potem na kolejne, studiując toalety dam i twarze co przystojniejszych  

dżentelmenów. W najdalszej loży po jej lewej Bronie zobaczyła panią Leonard i poświęciła dłuższą chwilę, by  
dokładnie jej się przyjrzeć.

Ta kobieta rzeczywiście miała w sobie coś niezwykłego. Uwagę Cathy przykuł wyraz jej bladej pięknej twarzy o  

klasycznych rysach. Była jedną z tych rzadko spotykanych kobiet, których uroda jaśnieje najwspanialej, gdy na 
twarzy maluje się spokój. Poprzedniego wieczoru robiła wrażenie po prostu bardzo przystojnej damy,  a teraz,  
siedząc   tak   spokojnie   w   cieniu   loży,   wyglądała   naprawdę   pięknie.   I   niewypowiedzianie   smutno.   Gdyby   nie 
diamenty połyskujące na szyi, mogłaby pozować do portretu Madonny jakiemuś renesansowemu mistrzowi. Miała 
na   sobie   skromną   czarną   suknię,   która   nadawała   jej   o   wiele   więcej   dystynkcji   niż   wszystkie   koronki   panny 
Stanfield. Cathy pomyślała, że chciałaby mieć taką klasę. Obok pani Leonard siedziała jakaś starsza dama.

Cathy zastanowiła się, czy przyzwoitka nie jest czasem Francuzką. Miała właśnie stuknąć łokciem pana Edisona i 

zapytać o nazwisko damy, kiedy tuż przy pani Leonard ukazało się męskie ramię oferujące pudełko czekoladek. 
Cathy nastawiła lepiej ostrość lornetki, żeby przyjrzeć się twarzy mężczyzny. To prawdopodobnie Harold Leonard. 
Okazał się niczym nie wyróżniającym, siwym panem. Mógłby być jej ojcem. Popatrzyła na drugiego mężczyznę 
obok Leonarda. Ten wydawał się ciekawszy - dojrzała zarys ciemnej czupryny i przystojny profil.

Wtedy młodszy mężczyzna odwrócił się i Cathy rozpoznała lorda Costaina. Siedział w loży pani Leonard! Jak to  

możliwe? Nic dziwnego, że na nią nie chciał nawet spojrzeć... Ależ idealną parę tworzyli! Przyglądała się dłuższą  
chwilę, po czym trąciła pana Edisona i spytała:

- Kim jest kobieta obok tej czarnowłosej piękności w narożnej loży? Zna ją pan?
Pan Edison skierował lornetkę we wskazanym kierunku i wydał z siebie ciche westchnienie.
- Nie mam pojęcia, ale ta brunetka to z pewnością niezwykła dama. Spytam Świniona. Może on wie.
Chwilę później Edison pochylił się i szepnął:
- Nie wiem, kim jest starsza dama, ale ta piękność to pani Leonard. Stary niezdara za nią to mąż. Szkoda jej!
- Dziękuję. Byłam po prostu ciekawa. Dama obok wydawała mi się znajoma.
- Swinton zna wszystkie piękności w mieście. Ta nie należy akurat do śmietanki towarzyskiej, ale urodą bije je 

wszystkie na głowę. Caro Lamb nie sięga jej w tym względzie do pięt.

- Tak... - przytaknęła oszołomiona Cathy.
- Panno Lyman, czy pani wygodnie?
- Och tak, dziękuję. - Wysiliła się na uśmiech odkładając lornetkę na kolana, żeby Costain nie za uważył, że go 

podpatruje.

Wrzaski na scenie i śmiech publiczności przestały do niej docierać. Costain i Helena Leonard razem.  Co to 

znaczy?  Czy Costain wystrychnął  ich na dudka? Dlaczego kazał ją śledzić, jeśli nie obchodziło go wcale, co 
Gordon odkrył? Odpowiedź pojawiła się po chwili zastanowienia.

To on jest kochankiem Heleny i kazał ją śledzić, żeby upewnić się, czy kochankowi jest tak samo niewierna jak  

mężowi. I bardzo dobrze, że dowiedział się prawdy!

W czasie przerwy podzieliła się z Gordonem swoim spostrzeżeniem. Postanowił, że zostaną na miejscach, kiedy 

koledzy wyszli przejść się po foyer. Najpierw wydawało się, że Leonardowie i Costain nie będą wychodzić, gdyż  
zamówili sobie wino do loży. Siedzieli we czwórkę popijając trunek i gawędząc.

Cathy i Gordon przesunęli się w róg swojej loży i podglądali przez lornetki. Starsza dama rozmawiała z panem  

Leonardom, a Costain zabawiał Helenę. Od czasu do czasu pan Leonard wtrącał coś, zwracając się do nich. Biedny  
człowiek. Nie spodziewał się, że zdrajca siedzi tuż u jego boku.

Nagle pani Leonard wstała. Costain również się podniósł i wyprowadził ją pod ramię z loży. Pan Leonard i 

starsza dama zostali na miejscach.

- Costain zrobił sobie z nas pośmiewisko! - ze złością powiedziała Cathy. - Jest jej kochankiem i podejrzewa, że  

Helena ma innego. Dlatego kazał ci ją śledzić. Chce wiedzieć, kim jest drugi kochanek.

- Tego nie wiemy na pewno. Zbyt pochopnie wyciągasz wnioski. Nie byłby na tyle bezczelny, by pokazywać się 

publicznie z kochanką i jej mężem. Nie wierzę w to.

- Jego na wszystko stać. Dlaczego nie powiedział nam, że tu się wybiera, kiedy spytałeś, co dziś wieczo rem 

robimy? Czuł się bezpieczny, gdy wspomniałeś o wypadzie do klubu, a ja powiedziałam, że zostaję w domu pisać 
listy. Zaczynam się zastanawiać, dlaczego Cosgrave nie powierza mu żadnego ważnego zadania, Gordie. Może 
lord Costain wykorzystał moje tłumaczenie dla jakichś niecnych celów? A ja pomogłam wrogowi.

- Nawet gdyby tak było, a nie wierzę w to ani trochę, byłabyś w to jedynie niewinnie wmieszana. Nikt nie uciąłby 

ci za to głowy. Wymknę się teraz, muszę zamienić słówko z Lwem.

- Nie! Nie może się niczego domyślać.
Młodzieńcza twarz Gordona przybrała szelmowski wyraz.

34

- Zagrajmy w podwójną grę - powiedział. - Podkradnę się za nimi i spróbuję podsłuchać, o czym mówią. Szkoda, 

że nie jestem przebrany.

Cathy   siłą   powstrzymała   się,   żeby   nie   pobiec   za   bratem.   Wiedziała   jednak,   że   to   nie   ma   sensu.   Wszyscy  

mężczyźni byli podobnie ubrani i bez niej Gordon ma większe szanse podejść do nich blisko, nie zauważony wśród 
tłumu dżentelmenów w jednakowych czarnych strojach.

- Nie mogę zostać sama w loży, Gordie. Zaprowadź mnie do pana Edisona.
- Dobrze, ale pospiesz się. Minęła już połowa przerwy.
Wyszli na korytarz. Nawet jeśli pan Edison nie był zachwycony, że znowu musi się zająć siostrą przyja ciela, nie 

dał tego po sobie poznać. Cathy zresztą odniosła wrażenie, że cieszy go okazja do defilowania u boku damy na  
oczach panny Stanfield. Do końca przerwy krążyli w pobliżu strojnej w falbanki piękności i jej świty. Pan Edison 
dostawał nagłego ataku wesołości za każdym razem, kiedy przechodzili obok.

- Ależ to zabawne! - Zaśmiał się serdecznie na jakąś nic nie znaczącą uwagę Cathy i zatrzymał dosłownie o krok  

od panny Stanfield. - Cha, cha! Ależ z pani dowcipna osoba, mademoiselle! Świetnie to pani ujęła. Przedni dowcip, 
doprawdy! Można pęknąć ze śmiechu! - Zezując zerknął w bok, czy został zauważony.

- Nie chciałabym spowodować takiego nieszczęścia, panie Edison - powiedziała Cathy.
- Trochę by było szkoda, prawda? Cha, cha!
- Och, nie mogę nawet myśleć o tak niepowetowanej stracie.
- W rzeczy samej! Świetnie to pani ujęła.
Znowu rzucił okiem w stronę panny Stanfield, lecz gdy odeszła, nagle stracił humor.
- No, cóż... Czy podoba się pani sztuka? - spytał.
- Tak, bardzo. - „Szczególnie w czasie przerwy” - pomyślała.
Cały czas wypatrywała Costaina i pani Leonard, ale nigdzie ich nie było. Miała dość czasu, by przyjrzeć się  

wszystkim w foyer. Tutaj ich nie było. Jedyny wniosek to, że opuścili teatr. Miała nadzieję, że Gordon za nimi  
poszedł.

Kiedy rozległ się dzwonek, pan Edison odeskortował ją do loży. Po drodze spostrzegła w tłumie pana Buracka.  

Rozglądał się za kimś. Skinął głową na jej widok i dalej wypatrywał kogoś wśród przeciskających się do sali  
widzów.

Zaraz po zajęciu swego miejsca Cathy popatrzyła w stronę loży pani Leonard - byli tam tylko jej mąż i starsza  

dama. Przez lornetkę dojrzała przewieszoną na poręczy fotela pani Leonard pelerynę. Zamierzała więc wrócić.

Nagle tuż za nią pojawił się Gordon. Stuknął Cathy w ramię i pociągnął w głąb loży.
- Swinton wyszedł. Możemy usiąść tu razem i porozmawiać.
Rzuciła ostatnie spojrzenie na lożę Leonardów w momencie, gdy Costain wprowadził Helenę. Uśmiechali się 

oboje niewinnie. Cathy usiadła obok brata, kiedy kurtyna poszła w górę.

- Co się stało? Gdzie oni byli? - spytała.
- Sprowadził ją na dół zaczerpnąć świeżego powietrza. Niczego więcej nie udało mi się podsłuchać. Twierdziła, 

że jej słabo. Podkradłem się za nimi na dół, ale nie mogłem wyjść do hallu, żeby się nie ujawnić. Byli tam tylko  
bileter i jakichś dwóch posłańców. Oczywiście, będziemy ich śledzić w drodze do domu.

- Jak to? Przecież pan Leonard jest z nimi.
- W takim razie pojedziemy za Costainem.
Cathy spodobał się ten pomysł.  Sztuka strasznie się dłużyła  i zupełnie przestała ją interesować. Teraz musi  

zdecydować,   co   robić,   gdy   lord   Costain   okazał   się   zdrajcą   ojczyzny.   Naturalnie   należy   zawiadomić   władze. 
Najrozsądniej będzie zwrócić się do jego pryncypała, lorda Cosgrave’a. Nie ufał przecież Costainowi od początku, 
uważnie jej więc wysłucha.

Jutro pójdą z Gordonem do Horse Guards i postarają się o rozmowę z Cosgrave’em. Trzęsła się w środku na myśl  

o tym wszystkim. Jak Costain mógł tak postąpić? Jest oficerem i szlachcicem. Co zyskuje zdradzając ojczyznę? To  
wyłącznie wina pani Leonard. Ta piękność sprowadziła go na złą drogę. Musi ją bardzo kochać.

Cathy nie miała siły na dodatkowe eskapady tego wieczoru. Zresztą Costain na pewno nie poważy się na nic w 

obecności męża pani Leonard.

- Jedź za nimi sam, Gordonie. Strasznie boli mnie głowa.
- Jak, do diabła, mam za nimi jechać, jeśli muszę cię odwieźć do domu? Może Edison...
- Nie chcę go o to prosić. Gdybyśmy wyszli teraz, Dążysz odwieźć mnie do domu i wrócić na tyle szybko, żeby  

nie stracić z oczu Costaina.

- Masz rację. Zupełnie zresztą straciłem wątek sztuki, przyjdę to obejrzeć innym razem. Idziemy.
Gordon szepnął coś Edisonowi i wyszli z teatru. Pod domem Gordon powiedział:
- Jeśli chcesz, poczekaj na mnie w gabinecie. Tam będzie można spokojnie porozmawiać.
- Dobrze. Ciekawa jestem, jak sprawy się potoczą.
Wiedziała, że teraz nie zaśnie, może więc równie dobrze czekać w gabinecie.
Lady Lyman właśnie się położyła, gdy Cathy weszła do domu. Dziewczyna przyjęła z ulgą, że nie musi silić się 

na   uśmiechy   i   udawać   zachwyconej   uroczym   wieczorem   w   teatrze.   Poszła   do   gabinetu   i   rozpaliła   ogień   w 

35

kominku. Potem nalała sobie kieliszek sherry, usadowiła się na kanapie i zapatrzona w płomienie sączyła trunek.

Ogień jej nie rozgrzewał. W środku czuła się zimna  i pusta. Costain to zdrajca, a jej obowiązkiem jest go 

zdemaskować. Nie miała pojęcia, kiedy wróci Gordon, najwcześniej jednak za godzinę. Skuliła się na poduszkach 
kanapy i starała się uspokoić.

Ogarniała   ją   właśnie   cudowna   wizja,   gdy   rozległo   się   pukanie   do   drzwi   gabinetu.   Gordon   postanowił   nie 

wchodzić do domu głównym wejściem. Wstała i podbiegła go wpuścić. Kiedy otworzyła drzwi, do pokoju wszedł, 
nie czekając na zaproszenie, lord Costain.

- Panno Lyman, wiem, że jest późno, ale czy pozwoli pani na chwilę rozmowy?

Rozdział 10

Cathy wpatrywała się w niego oniemiała. Po prostu coś ją sparaliżowało.
Costain patrzył na jej drżące usta i szeroko otwarte, przestraszone oczy. Nerwowo zamrugała powiekami.
- Jaki ze mnie idiota! Śmiertelnie panią przestraszyłem. Proszę wybaczyć, panno Lyman. To tylko pani stary,  

wierny   lew...   Lew   -   powtórzył   z   łagodnym   uśmiechem.   Delikatnie   ujął   ją   za   nadgarstki.   -   Zamarznie   pani. 
Zamknijmy drzwi. - Objął ją ramieniem i wprowadził do pokoju.

Wyrwała się i spytała ostro, z trudem wciąż chwytając oddech:
- Co pan tu robi?
- Proszę się uspokoić, nie przyszedłem kraść pani książek - odpowiedział urażonym  tonem.  - Spostrzegłem 

światło w oknie, sądziłem, że może czeka pani na mnie. Widziałem, jak obserwowała mnie pani w teatrze.

Na jego przystojnej twarzy pojawił się uśmiech, kiedy zdejmował płaszcz. Rzucił go na bok i pewien, że nie jest  

wcale tak niemile widziany, zbliżył się do kominka.

- Och, jak przyjemnie... - powiedział ogrzewając dłonie przy ogniu.
- Wydaje mi się, że widziałam pana w jednej z lóż - odezwała się po chwili.
Kiedy usiadła na kanapie, usiadł obok. Nie wiedziała, jak właściwie zareagować, ale postanowiła zachowywać się 

jak najbardziej naturalnie. Costain wyobraża sobie, że jeden jego uśmiech i miłe słowo zamąci jej natychmiast w  
głowie. Niech sobie wyobraża! Żeby się tylko nie przeliczył w swojej próżności.

- Byłem w towarzystwie państwa Leonard - powiedział. - Z pewnością rozpoznała pani piękną Helenę. Ten 

starszy człowiek to Harold.

Skinęła głową.
- Domyśliłam się. A druga dama?
Costain wyciągnął długie nogi w stronę ciepłego kominka i wydał z siebie westchnienie zadowolenia.
- Sąsiadka i kuzynka, niejaka pani Newhart. Nie ciekawi pani, jak udało mi się zbliżyć do Heleny?
- Zastanawiałam się, dlaczego jest pan w towarzystwie państwa Leonard. - Umyślnie użyła liczby mnogiej.
Uniósł brew i stwierdził zuchwale:
- Punkt dla pani. Harold również tam był, ale to bez znaczenia.
- Zauważyłam, że zapomniał pan o nim podczas przerwy.
-   Och,   zrobiłem   to   specjalnie.   Nie   jestem   aż   tak   strasznie   zapominalski.   Lecz   dotykamy   tu   sedna   sprawy.  

Opowiem od początku. Postanowiłem wyręczyć dziś wieczorem Gordona i śledzić panią Leonard - tłumaczył. - 
Dlatego nie umówiłem się z panią. Pojechałem za Leonardami do Royal  Coburg i wszedłem do teatru, mając 
nadzieję przyłączyć  się do nich. Loże były wyprzedane, a pan Leonard, widząc, że zbieram się do odejścia z 
kwitkiem, zaproponował miejsce w ich loży. Oczywiście nie wahałem się ani chwili.

- Oczywiście.
- Prawdziwy ze mnie demon pracy, jak pani widzi... - powiedział robiąc skromną minę i powstrzymując uśmiech.  

- W czasie przerwy pani Leonard stwierdziła, że jej słabo. - Podniósł brwi, jednoznacznie dając do zrozumienia 
swoje   powątpiewanie   co   do   szczerości   Heleny.   -   A   ja,   jako   dżentelmen   bez   skazy,   zapropono wałem,   że 
wyprowadzę ją na zewnątrz dla zaczerpnięcia świeżego powietrza.

- Czyżby pan Leonard nie mógł sam zadbać o żonę?
- Z pewnością, lecz ma już swoje lata i pewne dolegliwości. Nie tylko damy padają ofiarą nieubłaganego upływu 

czasu. Chciał z nią wyjść, ale gdy żona wyraziła głęboką troskę o jego zdrowie, zaproponowałem, że go wyręczę. 
Tak więc zszedłem z nią na dół i poprosiłem o otworzenie drzwi, żeby przewietrzyła się nieco. Biedaczka omal nie 
zamieniła się na tym świeżym powietrzu w sopel lodu... Ja zresztą też.

- Dziwne, że nie wzięła ze sobą peleryny.
- Świetnie posługuje się pani lornetką! Czy może Gordon pani o tym powiedział? Jeśli śledzi ją tak niezdarnie jak 

dziś wieczorem,  obawiam się, że nie jest to dla niej żadna tajemnica. Muszę powiedzieć pani bratu, by tego 
zaprzestał.

Cathy pominęła jego pytanie.
- Dowiedział się pan czegoś interesującego?
- Pani Leonard nie stanowi żadnego zagrożenia. - Wdzięcznym gestem machnął ręką.
- Długie wizyty w sklepie mademoiselle Dutroit są równie niewinne? Musi uwielbiać kapelusze.

36

- Któraż kobieta jest inna? Ona też, ale poza tym ma talent do wymyślania fasonów. Pracuje dla panny Dutroit, by 

podreperować swoje finanse. Pensja Leonarda nie jest zawrotna.

Coś w jego sposobie bycia denerwowało Cathy. Może ten uśmiech podziwu, gdy mówił o pani Leonard.
- Jak dowiedział się pan tego wszystkiego zaledwie przez połowę przerwy, milordzie?
- Umiem czasem zdobywać informacje, które mnie interesują. - Roześmiał się. - Nie tylko wy, panie, jesteście 

mistrzyniami sprytnego wypytywania... Gawędziliśmy o tym i owym. Pani Leonard miała ciężkie życie. Była już 
raz zamężna. Pan Fotherington zostawił ją bez środków do życia. Pracowała jako modystka, gdy poznała pana  
Leonarda   na   skromnym   spotkaniu   towarzyskim   u   wspólnych   znajomych.   Był   wdowcem,   ona   wdową,   oboje 
samotni i oboje w nie najlepszej sytuacji życiowej. Nietrudno dopowiedzieć sobie resztę. Sądzę, że to małżeństwo  
z rozsądku, ale jest między nimi prawdziwe uczucie, to, co starsze pokolenie nazywa „wzajemnym szacunkiem”.

- Taka piękność mogła chyba liczyć na lepszą partię niż pan Leonard.
- Rzeczywiście, można by tak sądzić, lecz ona bardzo mało bywała wśród ludzi. Wyczułem jakby na osobę  

pierwszego męża padał jakiś cień, mimo że nie powiedziała wprost nic na ten temat. Może po prostu nie spłacone 
długi? To zawsze źle wpływa na reputację wdowy. A kogo mogła spotkać pracując w sklepie modystki? Głównie 
kobiety. Z tego, co zauważyłem, damy niechętnie wyciągają pomocną dłoń do kobiet piękniejszych od siebie.

- W imieniu mniej pięknych kobiet muszę sprzeciwić się tej cynicznej uwadze, milordzie. Pochopne uogól nienia 

są często zawodne.

- Te zmarszczone brwi mówią mi, że nieumyślnie panią uraziłem. - Szarmancko skłonił głowę. - Blasku pani 

urody nie może oczywiście przyćmić żadna inna kobieta.

Komplement nie był wyszukany, a światowy ton Costaina nie zmienił jego trywialności. Cathy zdecydowała, że 

najlepiej będzie zignorować tę uwagę.

- Sądzi pan więc, iż pani Leonard jest zbyt piękna, by być wplątana w tę sprawę? - spytała ironicznie.
- Teraz, panno Lyman, jest pani okrutnie niesprawiedliwa. Jestem zaszokowany ostrością pani prowokacji. Nie 

uroda, lecz historia życia pani Leonard przekonuje mnie o jej niewinności. Jedyne, co mógłbym jej zarzucić, to 
odrobinę zbyt swobodne maniery, na co słusznie odpowiedziałaby pani natychmiast: „Przyganiał kocioł garnkowi”, 
nie będę więc wspominał, że wydaje się zainteresowana propozycjami, gdyby pojadł się odpowiedni mężczyzna.

- A pojawił się?
- Nie, panno Lyman, nie robiłem pani Leonard żadnych propozycji. Poza względami moralnymi uważam, że nie 

należy mieszać przyjemności z interesami, a ja pracuję z mężem tej damy.

Cathy nalała gościowi kieliszek sherry, żeby zyskać na czasie i przez moment zebrać myśli. Costain może mówić 

prawdę. Zazdrość o panią Leonard nie powinna rzutować na jej osądy. Jeśli kłamie, to bardzo szybko wymyślił  
wiarygodną historię z wszelkimi detalami i opowiedział ją bez zająknięcia. Nie miał też miny winowajcy ani nie  
próbował za nic przepraszać. Postanowiła zawiesić ostateczny werdykt, dopóki spokojnie się nie zastanowi i nie 
porozmawia z Gordonem.

Podała mu kieliszek.
- Według pana pani Leonard jest niewinna?
- Jest dość sprytna i niezbyt cnotliwa, ale nie bardziej niż większość kobiet. - Wypił łyk sherry i spytał: - Gdzie  

jest Gordon?

- Wybrał się dokądś po teatrze.
- Och, a ja myślałem, widząc światło w oknie, że czekają państwo oboje, aż przyjdę się wytłumaczyć. Pani też 

powinna wytłumaczyć mi się z czegoś, panno Lyman. Co z tymi listami, które miała pani napisać dziś wieczorem?

- Zamiast pisać, postanowiłam iść do teatru.
- To świadczy o niepokojącej niestałości charakteru - stwierdził grożąc jej palcem. - Nie spodziewałem się tego 

po pani.

- Następna okazja, by użyć powiedzenia: „Przyganiał kocioł garnkowi”?
- Ależ nie! Jestem przekonany, że przełożyła to pani po prostu na później. Który z licznych dżentelmenów w loży 

odciągnął panią od korespondencji? Czy ten blondyn, którego uratowała pani od upadku przez balustradę? Muszę 
pogratulować   pani   refleksu   i   cierpliwości   wobec   braku   manier   niektórych   dżentelmenów.   Gdyby   obok   mnie 
siedział ktoś tak rozkojarzony, pomógłbym mu polecieć na dół.

- Pan Edison jest jedynie znajomym.
- Od znajomych również wymaga się taktu. To rodzaj mężczyzny,  który zostawiłby swoją towarzysz kę samą 

podczas kolacji. Ale to nie byłoby dla pani nic nowego. Czy dała mu pani taką lekcję jak mnie?

- To właściwie przyjaciel Gordona.
- Zastanawiałem się, dlaczego tak gapi się na pannę Stanfield, gdy obok niego siedzi o wiele bardziej czaru jąca 

dama.

- Zna pan pannę Stanfield?
- Widzę, że porównania niewieścich uroków nie oburzają pani, gdy wypadają na jej korzyść! Elizabeth Stanfield  

jest moją bliską kuzynką. Ponad dziesięć lat różnicy wieku sprawiło, że nigdy nie byliśmy ze sobą związani. Odkąd  
zaczęła bywać, zajmuje się głównie flirtami. Obawiam się, że jej zachowanie coraz bardziej oscyluje na granicy  

37

dobrego smaku. Ale kim ja jestem, by wypowiadać się na temat przyzwoitych manier? Nachodzę samotną kobietę 
o tej porze! Muszę już iść. - Odstawił kieliszek i wstał, żeby się ubrać. - Powtórzy pani Gordonowi, by przestał 
śledzić panią Leonard?

Swobodne zachowanie Costaina prawie przekonało Cathy. Ostatnia uwaga znów wzbudziła jej czujność. Może 

chce   pozbyć   się   Gordona   i   skorzystać   z   „otwartości”   tej   damy,   jako   ewentualnej   kochanki?   A   może   już   są 
kochankami?  „Mimo  wszystko  ta straszliwa wizja nie ma  nic wspólnego ze szpiegostwem i sprawą w Horse 
Guards” - starała się wbić sobie do głowy.

- Powtórzę mu - odpowiedziała.
Costain zapinał płaszcz. Zaskoczony jej niepewnym tonem podniósł wzrok i podszedł bliżej.
- Co się stało? - spytał po prostu i nie czekając na odpowiedź, stwierdził: - Nie wierzy mi pani.
- Możliwe, że mówi pan prawdę.
- Ja mówię prawdę. Dlaczego miałbym coś ukrywać?
- Nie powiedziałam, że pan coś ukrywa.
- Ale nie wierzy mi pani.
Przyparta do muru, odpowiedziała desperacko:
- Może to pani Leonard coś ukrywa?
Costain uniósł brwi i w zamyśleniu opuścił głowę na bok.
- To możliwe. Nie byłbym pierwszym mężczyzną, który dał się zwieść pięknej kobiecie. Zastanawiam się, czy...
- Proszę jedynie nie zapominać o takiej możliwości, milordzie - powiedziała i podeszła do drzwi.
- Co do jutrzejszego wieczoru...
Umilkł z dłonią na klamce. Nie zamierzał tak często widywać panny Lyman. Jednak jej nieufność sprawiała mu  

przykrość z jakiegoś niezrozumiałego powodu. Zdał sobie sprawę, że zależy mu na jej dobrej opinii. I równie jasno  
zdał sobie sprawę, że nabrał wyjątkowej awersji do tego blondyna, który siedział obok niej w teatrze.

Wpatrywała się w niego, nie był to jednak rozanielony wzrok zakochanej kobiety. W jej oczach czaiło się coś na  

kształt niechęci.

-   Może   pani   i   pan   Edison   coś   już   zaplanowali?   Nie   mam   przecież   prawa   sądzić,   że   czeka   pani   na   moje  

propozycje. - W jego głosie brzmiała nuta pytania.

- Nie wiem... Nie jestem jeszcze pewna, co będziemy robić jutro wieczorem. Może...
- Czy mogę wpaść po pracy?
- Tak, powiem Gordonowi, że pan przyjdzie.
- A pani będzie w domu?
Spojrzała mu prosto w oczy. Widział, jak na jej twarzy pojawia się lekki uśmiech.
- Ja prawdopodobnie również będę w domu - odpowiedziała.
- Powiedziałem pani prawdę.
- Wiem - usłyszała własny głos.
Nie miała pojęcia, skąd wziął się ten łagodny ton i to potwierdzenie. Wątpliwości po prostu zniknęły. Poczuła, że 

powiedział prawdę.

Costain  rozchmurzył   się,  a  potem  nieśmiało  uśmiechnął.  Wyglądał,   jakby chciał  coś  jeszcze  dodać.  Włożył 

jednak tylko kapelusz i podszedł do drzwi.

- Dobranoc, panno Lyman - powiedział i wyszedł.
- Dobranoc.
Kiedy zniknął w mroku, cicho zamknęła drzwi.
Usiadła w cieple koło kominka, czekając na powrót Gordona. Czuła, że w znajomości z Costainem nastąpił jakiś 

przełom. Zależało mu na jej dobrej opinii, a jaki mógł być tego powód, jeśli mu się nie podoba? Nie dopuszczała  
nawet myśli, że mógłby ją... kochać. Nie zrobił ani nie powiedział nic, co by to sugerowało, ale wydawało się, że  
traktuje ją w jakiś szczególny sposób, w jaki nie traktował dotąd żadnej kobiety.

Wkrótce pojawił się nachmurzony i gderający od progu Gordon.
- Zgubiłem Lwa. Po prostu zniknął po zakończeniu sztuki. Nie skorzystał z powozu Leonardów, gdyż po jego 

zniknięciu postanowiłem jechać za nimi. Nie było go w ich powozie. Czekałem całe wieki pod ich domem, na  
wypadek gdyby pani Leonard chciała wymknąć się po ułożeniu staruszka spać. Nigdzie nie wychodziła.

- Lord Costain był tutaj - powiedziała Cathy. - Wyjaśnił, skąd wziął się z nimi w teatrze.
Zdała bratu zwięzłą relację, przemilczając bardziej osobiste fragmenty rozmowy, które zamierzała za chować dla 

siebie jako słodki sekret.

- I ty mu uwierzyłaś! - wykrzyknął Gordon, kiedy skończyła.
- Tak, i jestem przekonana, że mówił prawdę. Nie pominął żadnego szczegółu, który wzbudzał nasze podejrzenia.
- A moje podejrzenia nadal budzi powóz czekający na tyłach sklepu modystki i mężczyzna, który odjechał nim z 

panią Leonard. Jej mąż nie wchodzi w grę, gdyż był wtedy w biurze. Z tego, co wiemy, mógł to być sam Costain.  
A możemy mu ufać jedynie na podstawie jego stów.

- Mówiłeś, że to był potężny, tęgi mężczyzna.

38

- Przecież z tymi szkłami na nosie ledwie widziałem, czy to w ogóle był mężczyzna.
Nalał sobie sherry.
- Jeśli  ona  ma  bogatego  przyjaciela,  po  co  zawraca  sobie  głowę  wyrabianiem kapeluszy?   Historia  Costaina 

zupełnie nie trzyma się kupy. A jeżeli śledził Leonardów z daleka, jak to się stało, że go zauważyli i zaprosili do 
swej loży?

-   Kiedy   opowiadał,   wydawało   się   to   naturalne...   -   Pod   wpływem   wątpliwości   Gordona   wersja   Costaina 

rzeczywiście rozpadała się jak domek z kart.

- Costain uważa nas za parę głupków, ale głęboko się myli. Potrafię kojarzyć podstawowe fakty, nawet jeśli tobie  

przychodzi to czasem z trudem. Opowiedział ci czarującą historyjkę, a ty uwierzyłaś w te bzdury. Domyśliłem się 
po tym słodkim uśmiechu, który miałaś na twarzy, kiedy przyszedłem, że coś się wydarzyło. Obawiałem się nawet, 
czy Edison cię nie zbałamucił.

- Nie bądź niemądry, Gordonie. Wiesz, że on szaleje za panną Stanfield. Och, czy mówiłam ci, że ona jest bliską 

kuzynką Costaina?

- Naprawdę!
- Tak, wspomniał mi o tym.
Na twarzy Gordona pojawił się błogi uśmiech.
- Kiedy?... Czyżby pytała o mnie Costaina?
- Nie, w mojej obecności podśmiewał się z zachowania twego kolegi w teatrze. Edison nie odrywał od niej 

wzroku. A Costain wspomniał przy okazji, że panna Stanfield jest jego kuzynką.

- Boże! Pierwsza wielka szansa zbliżenia się do niej, a ja obrzuciłem Costaina obelgami.
- Co zrobiłeś?... Co mu powiedziałeś? Myślałam, że nie pojechałeś za nim.
Gordon wyglądał na zmieszanego. Po chwili powiedział z uśmiechem:
-  Właściwie   nic   mu   nie   powiedziałem,   dzięki   Bogu.   Chodzi   mi   o  to,   co  mówiłem   tobie.   Costain  nie   musi 

wiedzieć, że uważam go za nędznego kłamcę,  dopóki nie pomoże  mi  zdobyć  względów panny Stanfield. To  
znaczy... Właściwie, co mamy przeciw niemu? To jasne jak słońce, że jest kochankiem pani Leonard. Kazał mi ją  
śledzić,   żeby   sprawdzić,   kto   jeszcze   się   koło   niej   kręci.   Nic   poza   tym.   I   nie   ma   to   żadnego   związku   ze  
szpiegostwem. Przygoda miłosna, ot co.

Nie stanowiło to wielkiego pocieszenia dla Cathy, ale ponieważ to ona spowodowała całe zamieszanie, nie mogła 

teraz napadać na Gordona.

- Co według ciebie powinniśmy zrobić?
- Zaaranżujemy wyjście z Costainem i jego kuzynką. Ty i Costain, ja i panna Stanfield.
- Mam na myśli naszą pracę, Gordonie.
- Ach, to! Oczywiście, będę nadal śledził panią Leonard. Costain dostarcza jej z pewnością dość atrakcji i nie ma 

innego kochanka. Wynika z tego logiczny wniosek, że mężczyzna, z którym spotkała się na tyłach sklepu, jest  
szpiegiem. Kim innym mógłby być? Wyśledzę go, dowiem się, kto to, i oddam w ręce Cosgrave’a. Posada w 
biurze murowana. Szkoda trochę wyjazdu do Włoch, ale i tak na pewno wyszukam ci narzeczonego. Mogłabyś  
złapać Swintona, gdybyś trochę o siebie zadbała. Powiedział, że nie jesteś tak stara, jak sądził.

Cathy wróciła do sedna rozmowy:
- Uważasz więc Costaina za niewinnego?
- Oczywiście. Biedak, miłość przyćmiła mu odrobinę rozum, ale to bez znaczenia.
- Ale dlaczego zlekceważył mężczyznę, którego widziałeś na tyłach sklepu?
- Nie zlekceważył go. Po prostu wziął go za swego rywala, a krępował się przyznać przy tobie do związku z tą 

latawicą.

- Sądzisz, że to wszystko tłumaczy? - spytała cicho.
-  To   jasne   jak  słońce.   Ach,   kawał   dobrej   roboty  odwaliłem  dziś  wieczorem.   Bliski   kuzyn   panny  Stanfield, 

mówisz... Już widzę wykrzywioną głupio gębę Edisona, kiedy powiem mu, że umówiłem się z panną Stanfield.

Pogasili   lampy   i   cicho   weszli   na   górę,   żeby   nie   budzić   domowników.   Gordon   zasnął   szybko   snem 

sprawiedliwego, Cathy natomiast  czuła  taki zamęt  w głowie,  że  przez kilka  godzin przewracała  się w łóżku,  
próbując znaleźć w tym wszystkim jakiś sens.

Doszła do wniosku, że Costain jest albo kochankiem pani Leonard, albo bardzo nieudolnym szpiegiem. Trudno 

jej było jednak uwierzyć, że jest głupi. Pochłonięta rozmyślaniami, zapomniała nawet, że jutrzejszy wieczór to data 
wielkiego zimowego balu.

Rozdział 11

Miło spędziłaś wieczór w teatrze? - brzmiało pierwsze pytanie lady Lyman, gdy córka weszła rano do pokoju  

śniadaniowego.

- Bardzo miło, mamo.
Jedno   spojrzenie   na   mizerną   twarz   Cathy   pozwoliło   jej   stwierdzić,   iż   dziewczyna   niewiele   spała   tej   nocy. 

Ponieważ słyszała, jak córka szła do sypialni koło północy,  wywnioskowała natychmiast, że Cathy nie mogła  
zasnąć. Długoletnie doświadczenie w czytaniu z kobiecych twarzy i dusz sugerowało, że romans jej pociechy 

39

przeżywa kryzys. A to z kolei doprowadziło do jasnej konkluzji - lord Costain był w teatrze z inną damą.

- Widziałaś może lorda Costaina? - spytała.
- Był w teatrze w innym towarzystwie - odpowiedziała Cathy, udając obojętność.
Lady Lyman nie chciała upokarzać córki pytaniem, czy w towarzystwie tym była jakaś młoda kobieta. Życie u 

boku dyplomaty nauczyło ją, że jeśli umowie między dwiema stronami grozi zerwanie, należy szukać ratunku w 
nowej   inicjatywie.   A   jeśli   Lymanowie   przestali   być   stroną,   której   się   nadskakuje,   teraz   oni   muszą   przejąć  
inicjatywę.

Cathy tak bardzo zależało na wielkim zimowym balu. Bilety były strasznie drogie, ale możliwość ozdo bienia 

rodzinnego drzewa genealogicznego takim klejnotem, jak lord Costain, warta była pięćdziesięciu funtów.

Odchrząknęła przed złożeniem oświadczenia, a kiedy skupiła na sobie należną uwagę, powiedziała:
- Wczoraj lady Eagleton wymusiła na mnie zakup biletów na bal dobroczynny u lady Somerset, ten ich słynny  

zimowy bal. Pomyślałam, że napiszę słówko do lorda Costaina z zapytaniem, czy nie zechciałby ci towarzyszyć,  
Cathy. Bal odbywa się dziś wieczorem.

- Dziś wieczorem? - wykrzyknęła Cathy.
To już? Odliczała żmudnie dzień za dniem w kalendarzu, ale gdy pojawił się w jej życiu Costain, zapomniała 

nawet o wielkim zimowym balu.

- Chyba nie zapomniałaś, moja droga? Męczyłaś mnie o to godzinami.
- Och nie, mamo! Nie możesz zapraszać Costaina.
„Nowa znajoma Costaina musi być bardzo ładna!” - pomyślała lady Lyman.
- Szkoda zmarnować bilety. - Żałowała teraz kłamstwa, że już je kupiła.
Do pokoju wszedł Gordon, poprawiając pod brodą Fular olbrzymich rozmiarów.
- Dobry Boże, a to co za cudo na twojej szyi? - spytał Rodney.
- To nazywa się fular, wuju - sarkastycznie poinformował Gordon. - W stylu orientalnym, dla ścisłości. Wszyscy 

dżentelmeni noszą takie w tym sezonie.

Rodney potrząsnął głową.
- Zanim się obejrzysz, wyjdzie z mody. Nie powinieneś zachowywać się jak fircyk. To śmieszne.
-   Śmieszne?   Dowiedz   się   więc,   że   Edison   i   Swinton   przysyłają   dziś   swoich   lokajów,   by   mój   nauczył   ich 

odpowiednio układać węzeł.

- Swinton jest tyle samo wart, co kiedyś jego ojciec. Chorągiewka na wietrze.
- Jaki to ma związek ze mną? - spytał Gordon. - Ja nie jestem niewolnikiem mody. Ja ją ustalani.
- Jeśli chcesz mieć szacunek u ludzi, nie przechwalaj się tak.
Gordon nalał sobie kawy i zrezygnował z dyskusji. Stary głupiec ten wuj Rodney, jakie on może mieć pojęcie o  

modzie? Ciągle nosił te same, przestarzałe czarne ubrania. Znalazł się znawca...

- Czy dobrze usłyszałem, że kupiłaś bilety na wielki bal, mamo? Chyba wygrałaś na loterii.
Lady Lyman natychmiast wykorzystała okazję, by podjąć wątek:
- Staram się ulżyć  tym,  dla których los okazał się niełaskawy.  Gordonie, czy pójdziesz z Cathy?  To będzie  

wspaniałe przyjęcie, sądząc po cenie biletów.

- Nie zabiorę siostry na żaden bal i koniec. - Gordon groźnie się nachmurzył.  Co pomyśli  panna Stanfield,  

widząc, że wszędzie ciągnie się za nim siostra?

- W takim razie ja z tobą pójdę, Cathy - stwierdziła matka.
Na twarzy Gordona pojawił się wymuszony uśmiech.
- I ogłosisz całemu światu, mamo, że Cathy nie jest w stanie przygruchać sobie kawalera?
Po krótkiej sprzeczce, która nie doprowadziła do żadnych konkluzji, rozmowa zeszła na inne tory. Cathy jednak 

marzyła, by pójść na ten bal, najchętniej z jakimś czarującym dżentelmenem.

- Cieszę się, że wcześnie ostatnio wstajesz, Gordonie - powiedziała matka, stukając w skorupkę jajka. - Nad czym  

dziś będziesz pracował?

- Czasowniki nieregularne - odpowiedział ochoczo. Od kilku tygodni, jeśli czasem naszedł go nastrój, zaglądał do 

gramatyki.

- Sądziłam, że już je opanowałeś. - Lady Lyman odwróciła się do Rodneya. - Jak mu idzie? Czy robi postępy?
-  Skończyłeś   to  tłumaczenie,   które   mam   sprawdzić,   Gordonie?   -   spytał   wuj.   -   Czy  może   byłeś   zbyt   zajęty 

wiązaniem fantazyjnego fularu?

- Prawie skończyłem, wuju - skłamał chłopak. - Niedługo będzie gotowe.
Rzucił Cathy błagalne spojrzenie o pomoc. Natychmiast wtrąciła się do rozmowy:
- Dowiedziałaś się wczoraj wieczorem czegoś o pani Leonard, mamo? - spytała.
- Tak, miałam ci powiedzieć, ale ta moja słaba pamięć... Nazywała się z domu Helena Johnson i wyszła za 

niejakiego Fotheringtona, członka parlamentu. Biedak tonął w długach. Strzelił sobie w łeb, zostawiając żonę bez 
środków do życia.

Cathy pomyślała, że to zgadza się z tym, co pani Leonard powiedziała Costainowi.
- Z czego żyła po jego śmierci?

40

- Musiała pracować. Zdaje się, że miała zdolności do modniarstwa i w tym fachu się zatrudniła. Ale nikt nie wie, 

jak poznała pana Leonarda.

- Fotherington, pamiętam go - odezwał się Rodney, wygrzebując ostatnie kawałeczki jajka ze skorupki. - To było 

niezłe ziółko. Hazardzista i kanalia.

- Doszło do jakiegoś skandalu z długami - ciągnęła lady Lyman. - Podobno podejrzewano go o sprzedawanie 

tajemnic państwowych w Amiens, podczas pertraktacji pokojowych.

Gordon gwałtownie podniósł głowę, rzucając siostrze dzikie spojrzenie.
- Co mówisz, mamo? Była zdrajczynią?
- Nie pani Leonard, Gordonie. Jej mąż, Fotherington. Helena - tak ma na imię - była lubiana. Nikt jej o nic nie 

obwiniał.

- Rozumiem... - Gordon starał się nie okazać niedowierzania. Wstał znad nietkniętych jajek na swoim talerzu. - 

Czas zająć się czasownikami nieregularnymi. Nie masz czasem czegoś do przetłumaczenia, Cathy?

- Nie, ale muszę przepisywać książkę wuja.
Wstała i wymknęli się do gabinetu, by omówić ostatnie rewelacje.
Lady Lyman skierowała na brata świdrujące spojrzenie.
- Lord Costain zrobił jej jakąś przykrość. Musimy ją pocieszyć, Rodney.
- Zabiorę ją na bal, jeśli sądzisz, że to pomoże.
- Kupię bilety u lady Eagleton i również tam pójdę. Postaram się coś zaradzić na kłopoty z lordem Costainem.  

Taka świetna partia. Boję się, by Cathy nie załamało takie rozczarowanie. W tym wieku nie może już sobie na to  
pozwolić.

- Małżeństwo to przeceniana instytucja - oświadczył Rodney.
- Małżeństwo to wspaniała instytucja. Niedoceniane są jedynie kłopoty wdowieństwa. Poza tym stwierdzam, że 

Gordon   robi   postępy.   Złościł   się   i   skarżył,   że   nie   ma   nic   do   roboty,   a   teraz   studiuje   od   rana   do   wieczora. 
Zastanawiam się, czy warto urządzać ten raut na Boże Narodzenie.

Rodney sięgnął po zostawione przez Gordona jajka i zabrał się do jedzenia.
Gordon w tym czasie biegał podniecony po gabinecie.
- Na Jowisza, zdrada...
- Mama powiedziała, że zdrajcą był pan Fotherington - przypomniała bratu Cathy.
- Z pewnością za namową żony.
- Dobrze byłoby obserwować panią Leonard jeszcze przez jakiś czas. Bądź czujny, Gordonie.
- Nie martw się, moja droga. Przemyciłem na dół liberię służącego. Muszę się przebrać, zanim wuj nadejdzie.
- Mama nie puści go tak szybko. Śniadanie to jej ulubiona pora pogawędek. A co do wielkiego balu, Gordonie,  

nie uważasz, że moglibyśmy pójść razem? Szkoda byłoby zmarnować bilety.

- Nie zmarnują się. Bal jest na cele dobroczynne, z tego co słyszałem.
Wymknął   się   do   biura   wuja,   przerywając   rozmowę   o   balu.   Wkrótce   wyłonił   się   w   ciemnozielonej   liberii 

Lymanów i krótkim płaszczu na ramionach.

- Wrócę o piątej na spotkanie z Lwem.
Zawadiacko wcisnął na bakier trójgraniasty kapelusz służącego.
- Przyjdź wcześniej, jeśli coś wykryjesz - poprosiła Cathy. - Tak strasznie się denerwuję tą sprawą.
- Drogie dziewczę, nie ściągaj brwi, bo resztki twojej urody znikną pod zmarszczkami. Polegaj na mnie. Nikt nie 

oczekuje działania od damy.

Otworzył drzwi, wyjrzał, czy nikogo nie ma na ulicy, i czmychnął w kierunku Half Moon Street. Ociepliło się 

tak, że śnieg stopniał i spływał teraz strumykami do rynsztoków. Gordon cieszył się, że przestało tak niemiłosiernie 
wiać.

Cathy  nie   miała   wątpliwości,   że   Gordon  świetnie   się   bawi.   Dla   niego  to  wszystko   było   grą.   Natomiast   jej 

podniecenie przygodą zmieniło się w niepokój. Jakkolwiek próbowała spojrzeć na wydarzenia, dawny obraz lorda 
Costaina   rozwiał   się   bezpowrotnie.   Jak   udało   mu   się   tak   kompletnie   ją   omamić   poprzedniego   wieczoru? 
Wielokrotnie przypominała sobie szczegóły wszystkich ich spotkań i wiedziała już, że dawny Costain nie istnieje.

Po długim namyśle stwierdziła, że padł ofiarą podstępu pani Leonard. W ten sposób mogła się nad nim litować, a 

nie pogardzać. Nie umiałaby go jednak szanować. Kiedyś zażartował, że to staroświeckie pojęcie, ale dla Cathy 
miłość bez szacunku nie była możliwa.

Rozdział 12

Cathy zupełnie nie mogła skupić się tego ranka nad kopią tłumaczenia wuja Rodneya. O jedenastej zjawił się 

klient z listem po francusku, napisanym  drżącą nieco ręką na starym,  pożółkłym  papierze. Pan Culpepper nie 
wyglądał na londyńczyka - radca prawny, może lekarz - jak się domyślała po skromnym stroju.

- Znalazłem to w rodzinnej Biblii - wyjaśnił. - Moi przodkowie byli Francuzami, ale nikt w rodzinie nie mówi już 

po francusku. Mamy nadzieję, że treść tego listu pozwoli nawiązać kontakt z pewnym szacownym rodem we 
Francji - zakończył z dumą.

Cathy przeczytała uważnie tekst.

41

- To jest napisane starofrancuskim - powiedziała. - Data, widzi pan, jest z 1649 roku. Będę musiała sprawdzić  

pewne rzeczy, żeby dokładnie przetłumaczyć. Może mi pan to zostawić?

- Oczywiście, ale nie na długo. Przyjechałem z Devon i chciałbym wyruszyć do domu jutro o świcie.
- Zrobię, co w mojej mocy, sir. Proszę przyjść po południu.
Tłumaczenie   pomogło   jej   odwrócić   uwagę   od   natrętnych   myśli.   Obawiała   się,   że   pan   Culpepper   będzie 

zawiedziony. List był pogróżką wobec sąsiada, że zostanie pozwany do sądu w sprawie krowy. Nic nie sugerowało, 
że autor jest arystokratą, mimo że musiał być  szlachcicem, gdyż  w tamtych  czasach umiejętność pisania była  
przywilejem wyższych klas.

Podczas południowego posiłku lady Lyman wspomniała, że Gordon prosił o przyniesienie tacy z jedzeniem do 

jego pokoju. Nie chciał przerywać nauki. Cathy domyśliła się, że brat wciągnął do spisku swego lokaja. Ciekawa 
była, gdzie naprawdę jest teraz Gordon. Może patrzy, jak Costain wchodzi na południową schadzkę do domu swej 
kochanki?

Jedzenie stawało jej kością w gardle. Kiedy na stole pojawiła się szarlotka na deser, powiedziała:
- Nie jestem już głodna, mamo. Pan Culpepper może się zjawić lada moment, muszę iść do gabinetu.
- Powinniśmy mieć na drzwiach tabliczkę, kierującą klientów do frontowych drzwi, jeśli w gabinecie nikt nie 

otwiera - stwierdził Rodney.

Był to powód stałych sprzeczek z lady Lyman.
- Nie będę przyjmować byle kogo od frontu, Rodney. Możesz kierować ich do tylnych drzwi, jeśli chcesz. Na to  

się zgadzam.

- Trudno wysyłać klientów do kucharki! - skwitował Rodney.
Cathy wymknęła się w trakcie tej rytualnej dyskusji. Zaskoczyło ją pukanie do drzwi, gdy tylko przekroczyła 

próg gabinetu. Nie spodziewała się tak wcześnie pana Culpeppera. Przyspieszyła kroku, gdyż ktoś głośno stukał, 
jakby dobijał się niecierpliwie od dłuższego czasu.

Ujrzała młodego człowieka, którego widziała tylko raz, lecz od razu go rozpoznała.
- Pan Burack! - wykrzyknęła. Przez głowę przemknęło jej, że coś strasznego spotkało Costaina. Zdemaskowano 

go. - Co się stało? - spytała zdenerwowana.

- Czy mogę wejść na chwilę, panno Lyman? Przykro mi, że przeszkadzam w porze posiłku. Sprawa jednak jest 

pilna, a tylko teraz mogę wyrwać się z biura.

Burack wszedł do gabinetu, spoglądając za siebie, czy nikt go nie obserwuje. Rozpiął płaszcz, lecz nie usiadł,  

czego Cathy w zmieszaniu nie zaproponowała gościowi. Ona również stała.

- Czy jesteśmy sami? - spytał zniżonym głosem.
- W tej chwili tak. O co chodzi? Co pana sprowadza? Czy to ma związek z lordem Costainem? - wyrzuciła z  

siebie jednym tchem.

- Tak. Widzę, że pani również ma pewne podejrzenia.
Załamała ręce.
- Co on zrobił? - szepnęła.
-   Nie   jestem   tego   pewien.   Mam   jednak   powody   do   podejrzeń,   że   wykorzystuje   swoje   stanowisko   do 

przekazywania wrogom naszych planów wojennych.

Cathy miała suche usta. Z trudem przełknęła ślinę, zachęcając Buracka wzrokiem do dalszych wyjaśnień.
- Otrzymał ściśle tajny dokument, którego nie miał prawa widzieć, a co gorsza, wyniósł go z biura. Przyniósł go z  

powrotem, ale nie wiemy, czy nie sporządził kopii ani co z nią zrobił.

- Kiedy to było?
- Cztery dni temu. Odkryłem to przez przypadek. Jeden z urzędników spytał mnie, czy lord Cosgrave otrzymał 

pewien list. Wiedziałem, że nie, ponieważ był na zebraniu. Zapytałem urzędnika, gdzie zostawił list. Powiedział, że  
przekazał go lordowi Costainowi. A on wyszedł z biura. Z pewnością z listem, gdyż przeszukałem jego pokój,  
podobnie jak biuro lorda Cosgrave’a i pana Leonarda.

Chodziło o list, który tłumaczyła dla Costaina.
- Dlaczego mi pan o tym mówi? - spytała.
Burack przecież nie wiedział o pierwszej wizycie Costaina! Milczeniem może przynajmniej go chronić.
- Widziałem kiedyś tabliczkę na państwa drzwiach. List był po niemiecku. Costain nie zna niemieckiego. Są  

państwo przyjaciółmi, pomyślałem więc, że może zechciała mu pani pomóc - nie zdając sobie oczywiście sprawy,  
że nie ma prawa go czytać - dodał pospiesznie. Wydawał się szczery. - Nie oskarżam pani o nic, panno Lyman.

- Czy lord Cosgrave o tym wie? - spytała, by mieć chwilkę na podjęcie decyzji.
- Oczywiście, na jego polecenie tu jestem.
Lord Cosgrave wie, nie ma więc sensu tego ukrywać.
- Przetłumaczyłam list dla lorda Costaina - powiedziała. - Twierdził, że to pilne, i prosił o szybkie tłumaczenie.
- Dlaczego więc nie oddał listu lordowi Cosgrave’owi, który płynnie mówi i pisze po niemiecku?
- Doprawdy?
Poczuła, jakby strzała przebita jej serce. Costain jej o tym nie powiedział. Tłumaczył się, że nie ma zaufania do  

42

tłumaczy, jak jednak mógłby nie ufać zwierzchnikowi?

- Ależ tak. Czy Costain prosił panią o tłumaczenie jakichś innych pism?
- Nie.
- Domyślam się, że zobowiązał panią do dyskrecji?
- Tak.
A ona złamała dane mu słowo.
- Często do państwa przychodzi? Utrzymuje z panią miłe stosunki, by zapewnić sobie pomoc w razie potrzeby?
- Tak... - szepnęła.
- Doskonale!
Cathy popatrzyła na niego jak na szaleńca.
- Jeśli nasze podejrzenia są słuszne - ciągnął Burack - przyniesie pani więcej listów. Musi pani natychmiast nas 

powiadomić. Jeśli złapiemy go na gorącym uczynku, nie będzie mógł zaprzeczyć.

- Jak miałabym panów powiadomić?
- Proszę powiedzieć, że ma pani trudności, że musi pani zatrzymać list, i natychmiast wysłać wiadomość do 

Horse Guards.

- Ale jeśli będzie to krótka notatka, jak poprzednio, moje wykręty wzbudzą jego podejrzenia.
- To prawda... -  Skinął głową. - Poproszę lorda  Cosgrave’a,  by przydzielił mu  „anioła stróża”,  jeśli  będzie 

wychodził   z   biura.   Niech   pani   odda   mu   tłumaczenie   z   fałszywymi   informacjami.   Kiedy   wyjdzie,   zostanie 
zaaresztowany. Mimo to zależy mi na wiadomości od pani, gdy tylko opuści państwa biuro. Daleko nie ucieknie, a 
chciałbym osobiście złapać tego drania. Na samą myśl, że może wykorzystywać stanowisko do zdrady ojczyzny... -  
Oburzony potrząsnął głową.

- Nie mogę w to uwierzyć, panie Burack. Jest oficerem. Walczył dla kraju. Nie musiałby tego robić dla pieniędzy.  

Jest bardzo zamożny.

- Jego słabość to kobiety - smutno stwierdził Burack. - Jakaś dama dobrała mu się bez wątpienia do skóry.
Cathy miała na końcu języka nazwisko pani Leonard, powstrzymała się jednak.
- Kim ona może być? - spytała.
- To może być każda kobieta. Costain widuje wiele osób.
- Może pani Leonard? - zasugerowała, uważnie mu się przyglądając.
Pan Burack szeroko otworzył oczy.
- Pani Leonard? Chyba pani żartuje?
- Wprost przeciwnie. To ona mogła sprowadzić go na złą drogę.
- Po co interesowałaby się Costainem? Pan Leonard ma częściej dostęp do tajnych dokumentów i jest ogromnie 

zakochany w żonie. Mówi o niej z prawdziwą czcią.

- Nie chciałam powiedzieć, że to on jest zdrajcą.
Burack wzruszył ramionami.
- Nie wierzę, żeby pani Leonard była w to zamieszana. Widziała ją pani z Costainem wczoraj wieczorem w Royal 

Coburg?

- Tak.
- Ja również tam byłem. Śledzę Costaina, odkąd wziął ten list. Nie odkryłem jeszcze, kim jest ta dama, lecz  

zdrowy rozsądek podpowiada, że to Francuzka. Nadal będę krążył wokół niego.

- Powiadomi mnie pan?
Kiedy popatrzył na nią zdumiony, poczuła się nieswojo. Na pewno zastanawia się, dlaczego Cathy tak osobiście 

interesuje się tą sprawą.

- Nie mogę niczego zdradzić, dopóki dochodzenie jest w toku, panno Lyman. Wszystkich nas obowiązują ścisłe 

zasady dyskrecji w tych trudnych czasach. Jestem pewien, że pani to rozumie. Kiedy sprawa zostanie zamknięta,  
opowiem wszystko, jeśli pani zechce.

- Dziękuję.
Pan Burack stał przez chwilę w milczeniu, tylko się jej przyglądając.
- Kłopot polega na tym, że nie mam koneksji w kręgach, gdzie bywa lord Costain.
Cathy przypomniała sobie o biletach na bal, zakupionych przez mamę, i o tym,  że nie ma z kim pójść. Oto 

przystojny dżentelmen, który marzy, by dostać się do towarzystwa.

- Wybiera się pan na bal lady Somerset dziś wieczorem? - spytała napiętym głosem, który ledwie rozpoznała jako 

swój.

- Och, nie. Bilety są droższe niż moja miesięczna pensja.
- Mam wolny bilet. To znaczy, mama zakupiła dwa. Pomyślałam, że może...
W ładnych oczach Buracka rozbłysła radość.
- Czy sądzi pani, że mógłbym jej towarzyszyć?
- Tak.
Przez jego twarz przemknął cień.

43

- Costain pomyśli, że to dziwne widzieć mnie u pani boku.
- Poznaliśmy się przecież oficjalnie - przypomniała mu. - Lord Costain nie powinien być zdziwiony, że mnie pan  

odwiedził. Zresztą naprawdę pan o to pytał.

- Tak, a pani uprzejmie się zgodziła. Nie miałem możliwości wyrwać się do tej pory z pracy. A co do, balu, nie 

chciałbym, żeby Costain zorientował się, że go obserwuję - powiedział niepewnie.

Ku swemu zdziwieniu Cathy stwierdziła, że flirtowanie z mężczyzną, do którego nic nie czuje, nie sprawiam jej 

żadnej trudności. Zrobiła słodką minkę i powiedziała:

- Dlaczego miałby myśleć coś niestosownego? Pokazuję się z kilkoma różnymi dżentelmenami.
- Zauważyłem w teatrze. Doskonale, tak więc zrobimy. Przyjadę po panią o wpół do dziewiątej. Nie wiem, jak 

pani dziękować. Nie spodziewałem się tak oddanej współpracy.

Pan Burack wyglądał naprawdę czarująco, kiedy się uśmiechał. I młodziej. Podziękował kilkakrotnie, a na koniec 

stwierdził:

- Muszę iść. Nie wspomnę nawet o konieczności dyskrecji. Bezpieczeństwo Anglii od tego zależy, panno Lyman.
- Oczywiście - powiedziała cicho.
Pan Burack ukłonił się i wyszedł.  Cathy złapała się na porównywaniu jego zachowania ze sposobem bycia 

Costaina. Bez wątpienia pan Burack był bardziej powściągliwy. Costain nie przykładał nawet wagi do zawodowej 
dyskrecji.   Teraz,   kiedy   wiedziała,   że   Cosgrave   również   go   podejrzewa,   widziała   tysiąc   uchybień   w   jego 
zachowaniu.

Wyniósł list i poprosił o tłumaczenie kobietę, której nigdy wcześniej nie widział - powinno to było dać jej do 

myślenia. A wszystkie jego wizyty, przyjacielski ton i czarujące spojrzenia... Burack miał absolutną rację. Costain  
podtrzymywał miłą znajomość, żeby gotowa była przetłumaczyć mu w tajemnicy kolejny tekst, jeśli wynikłaby 
taka konieczność. Wykorzystał ją, ale Cathy weźmie swój odwet.

Dołoży starań, by lord Costain został złapany wraz ze swoją francuską kochanką. Jak to się stało, że podejrzewali 

z   Gordonem   panią   Leonard?   Nie   potrzebowała   przecież   Costaina,   gdy   jej   własny   mąż   zajmował   wyższe 
stanowisko w Horse Guards. Costain namówił jej brata do tej błazenady, żeby ich wywieść w pole. W rezultacie 
nie wyglądało na to, że piękna Helena jest jego flamą. Skierował podejrzenia na niewinną kobietę, chroniąc w ten 
sposób swoją prawdziwą kochankę. Czy mężczyznom nigdy nie można ufać?

Nagle przypomniała sobie, że Costain ma tu przyjść dziś po popołudniu. Za dwie godziny zapuka do drzwi, a ona 

będzie musiała uśmiechać się i udawać radość na jego widok.

Cathy nie płakała często, lecz w tej chwili miała na to ochotę. Uciekła do swojego pokoju, żeby wuj nie zobaczył  

jej w tym stanie.

Rozdział 13

Pracując tego popołudnia nad przepisywanym tłumaczeniem, Cathy nie dumała nad zawiłościami filozofii pana 

Schillera,   lecz   nad  perfidią   lorda   Costaina.   Tuż   przed  czwartą,   zwykłą   porą   drzemki   wuja,   wyniknął   kolejny 
problem. Rodney nie wyszedł z gabinetu. Rozsiadł się z fajką w zębach i po raz kolejny zaczął roztaczać żale, jak 
to Schiller, sprowadzony przez Goethego z drogi filozofii, poświęcił się przyziemnemu zajęciu pisania tego, co nie 
oświecone   masy   nazywają   najdoskonalszymi   dramatami   stworzonymi   w   języku   niemieckim.   Przemowa   wuja 
trwała około kwadransa.

- Wielka to szkoda, ale tak już bywa. Dramat zyskał, filozofia straciła. Takie osobowości jak Goethe albo nasz 

lord Byron są w stanie dokonać wielkich spustoszeń. Zawsze szuka się kogoś, kto sprowadzi ze słusznej drogi. Nie 
mówię tego osobiście do ciebie - dodał, kiedy rzuciła mu zbolałe spojrzenie.

- Czy nie czas na herbatę, wuju? - spytała.
- Idź sama. Ja poczekam na pana Culpeppera i oddam mu tłumaczenie listu. Wypiję herbatę tutaj, nie przerywając 

pracy. Doskonale się dziś czuję.

- Wydawało mi się, że czuję zapach placków... - wspomniała niewinnie.
- Tak? Gorące placki? No cóż, mogę chyba przerwać na pół godziny. Ciało potrzebuje strawy tak samo jak duch.
Cathy była pewna, że nie wróci. Jak Schillera, łatwo go było sprowadzić ze słusznej drogi. O wpół do piątej  

przyszedł pan Culpepper. Przeczytał tłumaczenie bez entuzjazmu, ale humor poprawił mu się nieco, kiedy Cathy  
wspomniała, iż umiejętność pisania i czytania była w siedemnastym wieku rzadkością.

- To prawda - przytaknął skwapliwie. - Musiał być szlachcicem, a może i arystokratą?
Miał wielką ochotę zostać i porozmawiać na ten temat, ale jakoś udało jej się grzecznie wypchnąć go za drzwi.  

Była za dziesięć piąta. Za wszelką cenę próbowała się uspokoić. Burack nalegał, by zachowywała się naturalnie, 
ale jak może przyjacielsko traktować zdrajcę?

O piątej zjawił się rozdygotany Gordon, z oświadczeniem, że król i ojczyzna winni mu są medal. Nagle w ciągu 

dnia zerwał się wiatr i nacierpiał się bardziej niż żołnierze w Hiszpanii.

- Oni przynajmniej spełniają swój obowiązek w słońcu. Zmarzłem na kość. Służba musi mieć cieplejsze ubrania. 

To nieludzkie kazać im sterczeć na mrozie w tych cienkich szmatkach.

Podszedł do kominka rozetrzeć skostniałe palce.
- Zwykle nikt im nie każe sterczeć cały dzień na mrozie - zauważyła i przeszła zaraz do relacji na temat wizyty  

44

pana Buracka.

- Burack? - Gordon zmrużył oczy. - Z pewnością Cosgrave polecił mu śledzić Costaina.
- Tak. Jak się domyśliłeś?
- Domyśliłem? - parsknął dotknięty. - To nie są domysły. Odkryłem, kto jest kochankiem pani Leonard. Nikt inny 

jak lord Cosgrave we własnej osobie. Nie spodobało mu się, że mężczyzna o tak przyzwoitym wyglądzie kręci się 
wokół niej, i postanowił zniszczyć karierę Costaina. Dziś po południu był u pani Leonard.

- Lord Cosgrave! Musiałeś się pomylić, Gordonie.
- Akurat!... Rozpoznałbym go, nawet gdyby zakutał się od stóp do głowy. Był zamaskowany jak ten napastnik u 

nas w domu, tylko tęższy. Boi się, że ktoś wykryje jego matactwa, rozumiesz, i dlatego wybrał Lwa na kozła 
ofiarnego. To wyjaśnia dorożkę pod sklepem modystki - jego własny powóz ma wymalowany herb.

- Ale jeśli Costain okazałby się winny, nie możemy wspomnieć mu ani o wizycie Buracka, ani o podejrzeniach 

Cosgrave’a.

- Czuję, że Costain jest czysty jak łza. Powiem mu, że widziałem Cosgrave’a z panią Leonard. To bardzo ważne.  

Zgnilizna sięga samych szczytów. Jestem przekonany, że książę Yorku maczał w tym palce. Pamiętasz sprawę pani 
Clarke?   Wszyscy   wiemy,   na   co   go   stać   szczególnie   w   spółce   z  chere   amie,   która   brała   łapówki   za   patenty 
oficerskie.

- Jaki to ma związek z lordem Cosgrave’em?
- Pieniądze, dziewczyno! Pieniądze kryją się za sprzedawaniem tajemnic państwowych, tak samo jak patentów 

oficerskich. Cosgrave i York nieźle się obłowili.

- Dobrze, ale nie możemy powiedzieć Costainowi reszty... o wizycie Buracka. - Cathy nie wiedziała właściwie, 

co myśleć o tej kolejnej zmianie sytuacji.

- Zdaj się na mnie. - Gordon wypiął pierś i zrobił ważną minę, tak jak kiedyś jego ojciec.
Gdy Cathy wciąż biła się z myślami, usłyszeli kołatkę i wszedł lord Costain. Przypomniała sobie nagle prze strogę 

wuja Rodneya o silnych osobowościach i polecenie Buracka, by zachowywać się naturalnie. „Czy ten człowiek 
mógł dopuścić się zdrady?” - pytała się w duchu. Miała natomiast pewność, że mógłby spro wadzić ją z dobrej 
drogi.

Swoboda Costaina zmobilizowała ją do przyjęcia lekkiego tonu. Jeśli on wkracza z uśmiechem i komplementami 

na temat jej sukni, ona też odegra swoją rolę.

-   Miała   pani   dziś  interesujących   gości?   -   spytał   widząc,   że   Cathy  patrzy  jak  na   ducha.   Dlaczego  jest   taka 

sztywna? Karafka z sherry stała na stoliku. Zdziwiło go, że nie proponuje mu kieliszka.

Zaczęła mówić coś nerwowo o liście pana Culpeppera, modląc się, żeby Gordon nie wspomniał o drugim gościu. 

Wyraz jego twarzy upewnił ją, że brat coś knuje.

- Co nowego w Horse Guards? - spytał ze zmrużonymi w skupieniu oczami.
- Praca jak zwykle. Lord Cosgrave wyszedł wcześnie, ale nic interesującego się nie zdarzyło.
- Może chciałby pan wiedzieć, dokąd pojechał lord Cosgrave? - Podniecenie błyszczało w oczach Gordona.
- Widział go pan gdzieś? - zapytał bez szczególnej ciekawości Costain.
- Trudno było nie zauważyć, jak jedzie wprost do pani Leonard, z teczką pod pachą. I wychodzi pot godziny 

później   z   pustymi   rękami.   Pani   Leonard   przez   cały  dzień  nie   ruszyła   się   z   domu   i   miała   tylko   kilku  gości.  
Cosgrave’a, wczesnym popołudniem, i niedługo po jego wyjściu mademoiselle Dutroit, która przybyła z pudłem na 
kapelusze. Bawiła tam około godziny. To jasne, że wyniosła kopie dokumentów dostarczonych pani Leonard przez 
Cosgrave’a.

Costain uniósł brwi z lekkim zainteresowaniem.
- Pan Leonard został dziś w domu ze względu na chorobę. Atak podagry. Sądzę, że Cosgrave zaniósł mu jakąś 

pracę do wykonania.

- W czasie choroby? - z niedowierzaniem spytał Gordon.
- Nie leży w łóżku. Niedowład palców utrudnia mu chodzenie, może jednak czytać i pisać. - Popatrzył w ogień na  

kominku i dodał: - Pan Leonard często zostaje w domu. Jeśli Cosgrave ma zwyczaj posyłać mu dokumenty do  
opracowania, bystra żona znalazłaby z pewnością sposób, żeby rzucić na nie okiem.

- Ach tak... - Gordon upewnił się co do niewinności kuzyna panny Stanfield, jak i jego pryncypała. To pani  

Leonard jest wszystkiemu winna. - Mówiłem ci, że to czyste wymysły, Cathy.

Zmroziła brata wzrokiem, ale on parsknął cichym śmiechem i dorzucił:
- Proszę nie brać sobie do serca groźnych min mojej siostry,  Costain. Ja nie podejrzewałem pana ani przez  

moment.

Ciemne oczy Costaina powoli zwróciły się na Cathy.
- Przepraszam, a o co?
Miała wrażenie, że jego wzrok wbija jej się w mózg.
- O nic... - odpowiedziała, ale rumieniec oblał jej twarz.
-   Proszę...   Dama   nie   czerwieni   się   tak  uroczo  bez   powodu.   Sądzili   państwo,   że   jestem   w   zmowie   z   panią 

Leonard?

45

- Ależ skąd - broniła się Cathy, a rumieniec stawał się coraz ciemniejszy.
- Myśleliśmy tylko, że padł pan jej ofiarą - zapewnił Gordon. - Proszę się uspokoić, Costain, to Burack nabił dziś 

Cathy głowę tymi nonsensami.

- To nieprawda! - sprzeciwiła się dziewczyna, ale było już za późno, by ukryć wizytę pana Buracka. - Twierdził,  

że pani Leonard nie ma ze sprawą nic wspólnego.

- O tym mi nie mówiłaś - zauważył Gordon.
- Nie miałam dość czasu przed przyjściem lorda Costaina. Pan Burack nawet nie brał tego pod uwagę.
- A skąd wziął się w waszej rozmowie wątek pani Leonard? - spytał Gordon.
- Ja o niej wspomniałam - mętnie tłumaczyła Cathy.
- A w jakim celu, można wiedzieć? - nie dawał za wygraną brat.
Unikała wzroku Costaina odpowiadając na to pytanie.
- Powiedział coś o słabości Costaina do kobiet.
Costain słuchał tej wymiany zdań z drwiną w oczach, przenosząc wzrok z Gordona na Cathy, jakby oglądał 

kiepski mecz.

Cathy wstała i wygładziła fałdy sukni.
- Specjalnie prosił, byśmy nie mówili nic lordowi Costainowi - przypomniała bratu.
Costain odchrząknął i odezwał się w końcu:
- Co jeszcze opowiedział o mnie kolega?
- Nic! To wszystko. - Cathy zacisnęła usta.
- Wpadł, żeby poinformować, że podejrzewa mnie o zdradę, i nie podał nawet żadnych powodów?
- Tamtego wieczoru u lady Martin spytał, czy może mnie kiedyś odwiedzić.
- Miał chyba na myśli wizytę w salonie pani mamy?
- Przyszedł tu z powodu listu, który Cathy dla pana przetłumaczyła - wtrącił się Gordon.
- A skąd pan Burack o tym wiedział, jeśli pani mu nie powiedziała, panno Lyman?
- Nie powiedziałam mu!
- W takim razie wiedział już wcześniej. Wykrył, że zabrałem list, i domyślił się, iż zwróciłem się do najbliższego 

biura tłumaczeń, czyli do pani. A pani była tak uprzejma i potwierdziła jego podejrzenia.

- Nie, na początku nie... Powiedziałam mu, że nie zrobiłby pan czegoś takiego. I wtedy powiedział mi o pańskiej  

słabości do... do kobiet - dokończyła wpatrując się przez okno w nagie gałęzie wiązu.

- Ciekawe, skąd pan Burack czerpie swoje fałszywe informacje. Nie bywamy w tych samych kręgach - stwierdził 

sucho Costain.

- Nie ma powodu denerwować się na Cathy - powiedział Gordon. - Jest tylko kobietą. Nie powinniśmy byli jej w 

to wplątywać. Według mnie Burack jest podejrzany. Dlaczego tak skwapliwie bronił pani Leonard, kiedy ślepy by 
zauważył, że ona tkwi w tym po uszy? A pana, lordzie Costain, Burack używa jedynie dla zmylenia tropu. Myślę,  
że to za nim powinienem pochodzić. Zwróciłaś uwagę na jego palce, Cathy?

- Nie.
- Może mieć pan rację co do Buracka - cicho powiedział Costain.
Cathy stała zesztywniała na myśl o umówionym spotkaniu. Gordon pokiwał zgodnie głową.
- Oczywiście, pani Leonard też jest w to zamieszana. Mam na myśli cały ten śmierdzący interes z Amiens.
- Amiens? - Uniesione brwi Costaina prawie zniknęły pod włosami nad czołem.
- Nie mówiliśmy panu? Ona zawsze była szpiegiem, od czasu podpisania pokoju w Amiens, chyba w 1802. 

Oczywiście dowiedziawszy się o tym, nadal ją śledziłem.

- Niektórzy twierdzą, że pan Fotherington był szpiegiem, ale i to są tylko plotki - podkreśliła Cathy.
- Nie ma  dymu  bez ognia - upierał się Gordon. - Dlaczego wpakował sobie pistolet do gardła, możesz  mi  

odpowiedzieć?

- Może jedno z państwa opowiedziałoby mi tę historię od początku, zaczynając od tego pana Fotheringtona - 

poprosił Costain i wsłuchując się w ich sprzeczne wyjaśnienia, pojął w końcu sedno sprawy.

Potem zwrócił się do Cathy:
- Rozumiem, że nie poinformowała pani o tym swego przyjaciela Buracka, panno Lyman?
- Nie poruszaliśmy tego tematu. Wspomniałam tylko panią Leonard jako możliwą podejrzaną, lecz nie chciał o  

tym   słyszeć.  Widzi  pan,  on sądzi,  że  pańska  przyjaciółka  jest  Francuzką.  -  Mówiąc  to,  Cathy coraz  bardziej 
podejrzewała Buracka o świadome osłanianie pani Leonard.

- Jeśli Helena była we Francji podczas podpisywania traktatu w Amiens, musi mieć jakichś francuskich przyjaciół 

- rzucił w zamyśleniu Costain.

- Ona ma tylko francuskich przyjaciół! - stwierdził Gordon. - Panna Dutroit, pani Marchand, a Whitfield też mi  

wygląda na Francuza.

Costain głośno się zastanawiał:
- Pani Leonard i Burack... Może...
- Cathy twierdzi, że Burack jest biedny jak mysz kościelna, ledwie związuje koniec z końcem. Chodzi mu o 

46

pieniądze, tak samo jak pani Leonard, i próbują zrzucić winę na pana.

Cathy słuchała, nie mogąc opędzić się od natarczywego obrazu Buracka. Nie sadziła, że ją okłamuje. Wyglądał 

tak przekonująco, szczerze... I prosił o dyskrecję, i podkreślał, że przyszłość Anglii jest w jej rękach. Jego pełne 
powagi zachowanie wzbudziło jej ufność, w porównaniu z nonszalanckim tonem Costaina...

- Co mam jutro robić? - zapytał żarliwie Gordon. - Burack będzie cały dzień w pracy. Nie ma sensu wtoczyć się 

przed oknami Horse Guards. Mam znów obserwować panią Leonard?

- Tak sądzę.
- Muszę się przebrać, zanim mama mnie zobaczy. Jutro oczywiście wymyślę inny strój. Przemarzłem w tym nie 

do  wyobrażenia.  Proszę  poczekać,  aż  wrócę,  Costain,  musimy  postanowić,  czy  kontynuować  obserwację  dziś 
wieczorem.

Wyszedł, a Costain, z ironicznym uśmiechem na ustach i płonącym wzrokiem, powoli odwrócił się do Cathy.

Rozdział 14

Cathy bawiła się fałdami sukni, udając, że wzrok Costaina zupełnie jej nie peszy. Jego lekki uśmiech zmienił się 

w ironiczny grymas.

- O co jeszcze oskarżał mnie Burack? - spytał sucho.
- O nic, nie był pan jedynym tematem naszej rozmowy.
- Ciekaw jestem, co pomyśli o tej wizycie. Domyślam się, że kazał mnie śledzić.
- Pomyśli pewnie, że podtrzymuje pan miłe stosunki, by skorzystać z mojej pomocy w tłumaczeniu, jeśli zajdzie  

potrzeba.

W napięciu czekała na odpowiedź.
Wstał z kanapy i ze zmarszczonym czołem zaczął chodzić po pokoju.
- Czy pani nie widzi, o co mu chodzi? Chce mnie skompromitować. Dziś przyszedł do pani jeszcze niezbyt 

pewny siebie, ostrzegał tylko i opowiadał o „innych sprawach”, żeby zdobyć pani przychylność. Następnym razem  
poprosi   o   pomoc.   Niech   pani   nie   będzie   zaskoczona,   jeśli   spyta,   co   było   w   liście,   który   przyniosłem   do  
tłumaczenia.

- Sądzi pan, że będzie następny raz, milordzie? - spytała ostro.
Zdenerwowanie tłumiło jej głos. Skąd ma wiedzieć, który z nich jest niewinny? Zdaje się, że musi obserwować 

rozwój wypadków, dopóki szala nie przechyli się na korzyść jednego z nich.

- Może zrobimy z tego użytek? - spytał Costain. - Posłaniec przyniesie mi do Horse Guards list. Wymknę się z 

biura i przybiegnę do pani. Napiszę notatkę po angielsku, a pani przetłumaczy ją na niemiecki. Oddamy Burackowi 
kopię. To bez znaczenia, gdyż treść będzie zmyślona.

- Jaki miałoby to cel?
- Pójdę za nim i dowiem się, dokąd niesie kopię.
- Ależ on będzie śledzić pana.
- Tak, jeśli jest niewinny. A jeżeli zabierze kopię gdzie indziej... No cóż, to byłoby ciekawe, n’est-ce pas?
- Sądzi pan, że mógłby zanieść ją do pani Leonard?
- Albo nawet do sklepu modystki - odpowiedział.
Cathy zastanawiała się, czy może zdradzić pana Buracka. A jeśli Costain jest zdrajcą? Czy wtrącają do lochów  

Tower? Z drugiej strony, jeśli to Burack szpieguje dla wroga, absolutnie trzeba mu przeszkodzić. Często marzyła, 
żeby   zdarzyło   się   coś   ekscytującego,   gdy   godzinami   ślęczała   w   tym   pokoju   nad   tłumaczeniem   wywodów 
filozoficznych   pana   Schillera.   Nie   spodziewała   się   jednak,   że   wprowadzi   to   taki   zamęt   w   jej   życiu.   Teraz  
najchętniej zapomniałaby i o lordzie Costainie, i o panu Buracku.

Costain widział na jej twarzy odbicie wewnętrznego zmagania.
-   To   niczemu   nie   zaszkodzi   -   powiedział.   -   Jeśli   Burack   jest   niewinny,   będę   szczęśliwy   z   pozyskania  

współpracownika. We dwóch moglibyśmy o wiele więcej zdziałać w Horse Guards. Nie chcę pani jednak do 
niczego zmuszać. Poczekajmy, czy Burack poprosi panią o dalsze informacje.

- Dobrze... - odezwała się cicho.
Nie powie Costainowi, że ta prośba już padła, sprawdzi też jednak Buracka. Nie zagraża to przecież w żaden 

sposób Anglii. Wiadomość będzie fałszywa, nawet więc jeśli Burack przekaże ją swym francuskim wspólnikom,  
nic się nie stanie.

Costain patrzył na nią z wyrzutem.
- Widzę, że słabnie pani oddanie dla tej sprawy, panno Lyman.
- Wprost przeciwnie. Jestem jak nigdy dotąd zdecydowana pomóc memu krajowi.
- Nie może pani jednak narażać się na niebezpieczeństwo. Jeśli dostanie pani pilną wiadomość od Buracka z 

prośbą o spotkanie w jakimś dziwnym miejscu, niech pani nie idzie.

- Czego chciałby ode mnie? Nie stanowię żadnego zagrożenia.
- Nie, ale jeśli mnie o coś podejrzewa, byłaby pani świetnym towarem przetargowym. Myśli, że jesteśmy starymi  

przyjaciółmi. Mam na myśli porwanie - dodał otwarcie, widząc jej niepewną minę.

47

Szeroko otworzyła oczy na myśl, że tego wieczoru umówiła się z Burackiem.
-   Nie   chciałem   pani   przestraszyć,   lecz   musi   pani   wiedzieć   o  ewentualnym   niebezpieczeństwie   -   powiedział 

łagodniejszym tonem.

- Ale... - umilkła na chwilę, niezdecydowana, czy wyjawić umówione spotkanie z Burackiem. - Trzeba też ostrzec 

Gordona.

-  Oczywiście,   ale   bardziej   prawdopodobne   jest   porwanie   damy.   Inaczej   traktuje   się   wiadomość   o  porwaniu 

bezbronnej, narażonej na przemoc mężczyzn kobiety.

- Costain! Pan chce, żebym umarła ze strachu!
Pochylił się i mocno ujął jej dłonie.
- Tak. Właśnie o to mi chodzi. Niech pani nie podejmuje najmniejszego ryzyka,  wobec Buracka ani nikogo  

innego. To byłaby moja wina, gdyby coś się pani stało.

Kiedy  spojrzeli   sobie   w   oczy,   poczuł,   że   tonie   w   jej   spojrzeniu.   Czy  zupełnie   oszalał,   żeby  wciągać   w   tę 

niebezpieczną sprawę niewinną dziewczynę? Jeśli cokolwiek jej się stanie... Przełknął ślinę i powiedział:

- To ja wplątałem panią w to wszystko. Nie takie miałem intencje, proszę mi wierzyć.
Cathy delikatnie cofnęła ręce. Ciepło jego dłoni przyprawiało ją o drżenie. Wzbudzał w niej coraz większe 

zaufanie, był tak szczerze zatroskany i czuły.

- To nie pana wina - powiedziała pojednawczym tonem. - Gdybyśmy nie poszli z Gordonem do parku tamtej 

nocy, nie wmieszalibyśmy się do tego stopnia w tę sprawę.

- Wina jest po mojej  stronie. Po pierwsze nie powinienem był  tu przychodzić. Nie musi pani nadal w tym  

uczestniczyć. Mogę przecież zanieść ten fałszywy list do tłumaczenia gdzie indziej. W Londynie są dziesiątki biur  
tłumaczeń. Znajdę kogoś innego...

- Nie! - zaprotestowała głośno. - Nie... - powtórzyła spokojniej. - Kobieta nieczęsto ma szansę uczestniczyć w  

ważnych wydarzeniach. Jeśli mogę pomóc, chcę to zrobić.

Uśmiech podziwu Costaina sprawił jej radość.
- Odważna z pani kobieta, panno Lyman. - Leciutko musnął palcami jej policzek. - Ale będzie pani ostrożna - 

dodał łagodnie. - Nie chcę, żeby cokolwiek się pani stało.

Udała, że ten gest nie zrobił na niej wrażenia, i odpowiedziała przytomnie:
- Oczywiście.
Już miała powiedzieć o spotkaniu z Burackiem, kiedy zmieniła zdanie.
- Kiedy przyniesie pan list do przetłumaczenia?
- Za kilka dni. Potrzebuję trochę czasu na przyjrzenie się prywatnemu życiu Buracka i pani Leonard. - Westchnął 

ciężko. - To nie będzie łatwe dla Harolda, jeśli jego żona jest zamieszana w tę sprawę. Jest dla niego całym  
światem.

Gordon wrócił przebrany w wieczorowe, czarne ubranie.
- Zdecydował pan, szanowny Lwie, co robimy dziś wieczorem? - spytał.
- Mam na imię Daniel - odpowiedział Costain patrząc na Cathy.
W jego ciepłym spojrzeniu wyczula coś osobistego.
- Tak - odezwał się Gordon - ale w interesach, wie pan, lepiej mieć się na baczności. Będę nadal nazywał pana  

Lwem.

- Miło mi, że kojarzę się panu z królem dżungli. Nasze trudne czasy rzeczywiście przypominają dżunglę. A co do 

dzisiejszego wieczoru, lady Somerset urządza wielki bal dobroczynny. Możemy pójść wszyscy razem. - Spojrzał z 
nadzieją na Cathy, której serce zamarto w tym momencie z żalu. - Lady Cosgrave należy do grona organizatorek. 
Cosgrave sprzedał mi w zeszłym tygodniu bilety. Nie zdziwiłbym się, gdyby kupili je również Burack i Leonard.

Cathy znów otworzyła usta, ale zanim cokolwiek powiedziała, odezwał się Gordon:
- Leonard nie pójdzie na bal, jeśli cierpi na podagrę.
- Co nie znaczy, że pani Leonard się nie pojawi - stwierdził Costain. - Wszyscy się tam wybierzemy. Mam sześć 

biletów. To było dla dobrej sprawy. Chciałem zaproponować kilka Liz Stanfield.

Gordon wyglądał, jakby strzelił w niego piorun.
- Panna Stanfield! Może pójść razem z nami? - wydusił odzyskawszy władze umysłowe. - To znaczy, chyba za 

późno, by umówiła się z kim innym.

- Wpadnę do nich teraz po drodze i spytam, czy jest zainteresowana.
- Proszę podkreślić, że to dla dobrej sprawy - powiedział Gordon. - Niech ją pan namówi.
- Nikt do niczego nie zmusi Liz, ale sądzę, że pójdzie. Wczoraj wieczorem uskarżała się, że tak nudno tej zimy. -  

Costain spojrzał na Cathy. - Przyjadę po panią...

W końcu wydobyła z siebie głos:
- Ja właśnie... idę na bal z panem Burackiem.
- Co?! - Costain nie wierzył własnym uszom.
- Idę na bal z panem Burackiem - powtórzyła jak echo.
- Czy pani oszalała? Kiedy to się stało? Dlaczego nic mi pani nie powiedziała?

48

- Umówiliśmy się dziś po południu, kiedy złożył mi wizytę.
- Dopiero co tłumaczyłem pani, żeby trzymała się pani od niego z daleka! Gordonie, niech pan jej powie, że to 

szaleństwo.

- Lepiej bawiłabyś się w naszym gronie.
- Nie może pani iść z nim sama. To niebezpieczne. - Costain zaczął nerwowo przemierzać pokój.
- Ale jeśli wycofam zaproszenie, to będzie naprawdę dziwne i niegrzeczne - niepewnie argumentowała Cathy.
- To prawda - zgodził się Costain i rzucił przez ramię: - Gordonie, będzie pan musiał z nią iść.
- Ani mi się śni. Idę z panną Stanfield.
- Mam dodatkowe bilety. Niech pani poprosi matkę lub wuja, żeby pani towarzyszyli. - Costain odwrócił się 

znów do Cathy.

Gordon uczepił się takiego rozwiązania:
- Mama i tak się tam wybierała, prawda, Cathy? Kiedy nie zgodziłem się tam iść, powiedziała, że wyko rzysta 

drugi bilet i pójdzie z tobą.

To wyznanie jeszcze bardziej rozzłościło Costaina. Odezwał się zirytowanym głosem:
- Jeśli dobrze rozumiem, sama go pani zaprosiła, panno Lyman. Podejrzewam, że przemilczała pani w swojej 

relacji co ciekawsze fragmenty wizyty Buracka.

Gordon głośno parsknął śmiechem.
- Na Jowisza, dałbym głowę, żeby widzieć, jak Cathy zbiera się na odwagę wystąpienia z zaproszeniem wobec 

mężczyzny. To należy gdzieś opisać!...

Costain sięgnął do kieszeni i podał jej dwa bilety.
- Proszę obiecać, że nie pojedzie pani sama z Burackiem.
Wyczytała  w jego oczach wściekłość  i jednocześnie coś przypominającego  autentyczną  troskę. Może nawet  

odrobinę zazdrości...

- Dobrze - powiedziała i wzięła bilety.
- O której ma po panią przyjechać? - spytał opanowując drżenie głosu.
- O wpół do dziewiątej.
Costain zwrócił się do Gordona:
- Będę tu o ósmej. Pojedziemy po Liz i wrócimy o wpół do dziewiątej.
- Po co, do diabła? - Gordon nic nie rozumiał.
- Sprawdzić, czy pańskiej siostry nie porwano - dobitnie powiedział Costain.
- Ależ pan przesadza... - Cathy w głębi duszy poczuła miłe ciepło; jest zazdrosny o nią i Buracka.
Costain wstał i sięgnął po płaszcz.
- Będzie pan gotowy dokładnie o ósmej, Gordonie? Wpadnę teraz do Stanfieldów i powiem Liz, że jeśli nie 

będzie punktualna, pojedziemy bez niej.

Gordon z trudem pojmował, jak ktokolwiek może tak oschłym tonem wyrażać się o pannie Stanfield.
- Ja już jestem gotowy - odpowiedział.
- W takim razie do zobaczenia. - Costain skłonił się sztywno i szybko wyszedł.
Gordon popatrzył na siostrę zdegustowany.
- Szkoda, że zaprosiłaś tego łajdaka. Skąd przyszło ci coś takiego do głowy? Costainowi to się ani trochę nie  

spodobało.

- To nie jest sprawa lorda Costaina - odparła ze złością, ale w rzeczywistości żałowała, że tak się pospieszyła.  

Mogła pójść na bal u boku Costaina.

- Cokolwiek jeszcze wymyślisz, nie rujnuj moich szans u panny Stanfield, Cathy. Wiesz, jak mi na niej zależy.  

Ten wieczór jest niezwykłą okazją.

Nie czekając na odpowiedź siostry, popędził na górę poprawić strój.
Gdy Costain wsiadł do czekającego przed domem powozu, zdał sobie sprawę, że jego złość na pannę Lyman nie  

ma najmniejszych podstaw. Nie miała powodu o nic podejrzewać Buracka, kiedy zapraszała go na bal. Może robić, 
co jej się podoba.

Złość   jednak   nie   mijała.   Dlaczego   jego   nie   zaprosiła,   jeśli   miała   bilety?   Inne   dziewczęta   ciągle   go   gdzieś 

zapraszają. Matka Cathy nie robiła tajemnicy, że go akceptuje, nie to więc jest problemem. Nie, ona po prostu woli  
pana Buracka od niego. Zraził ją obcesowymi manierami.

A dziś wieczorem panna Lyman  wychodzi  z mężczyzną,  który najprawdopodobniej jest szpiegiem.  Właśnie 

Burack może być tym zamaskowanym napastnikiem. To on poszedł za nim na King Charles Street. Skąd inaczej 
dowiedziałby się, że Lymanowie są wmieszani w sprawę? Będzie go uważnie obserwował dziś wieczorem.

Rozdział 15

Co to za straszliwy zapach? - spytała lady Lyman,  gdy sir Gordon, zlany wodą lawendową i wystrojony w  

ekstrawagancko zawiązany fular, usiadł do kolacji. - Zużyłeś chyba cały flakon perfum, Gordonie. To nie przystoi 
dżentelmenowi.

49

- Tylko kropelka za uszami - odpowiedział. - Jesteś strasznie staroświecka, mamo. Teraz wszyscy tego używają.
- Za moich czasów perfumy były dla dam - oświadczył Rodney.
- Mamy dziewiętnasty wiek, wuju - tłumaczył Gordon.
- Nie zauważyłam, by lord Costain używał pachnideł - powiedziała lady Lyman, uśmiechając się do córki. - Jak 

miło z jego strony, że podarował ci dodatkowe bilety, nawet jeśli nie idziesz w jego towarzystwie. Bardzo słusznie  
postąpiłaś, moja droga, zapraszając pana Buracka. To z pewnością otworzyło oczy lordowi Costainowi. Odrobina 
rywalizacji tylko go zmobilizuje.

Podano rybę w białym sosie.
Lady Lyman była zadowolona ze swojej latorośli. Cathy ładnie wyglądała w ciemnoniebieskiej sukni. Ciemny 

kolor i surowy fason dodawały jej szyku.

Wiedziała, że sama również elegancko prezentuje się w stonowanej, fiołkoworóżowej sukni dopasowanej do jej 

urody i wieku. Przyjemnie będzie spędzić wieczór wśród starych znajomych, na naprawdę eleganckim przyjęciu.  
Znów nabrała ochoty do urządzenia rautu z okazji Bożego Narodzenia.

Był to główny temat rozmowy podczas kolacji. Gordona zobowiązano do najęcia muzyków. Lady Lyman nie 

wykazywała  wielkiego zainteresowania panem Burackiem,  lecz kiedy przyszedł  po Cathy i przekonała się, że 
wygląda jak prawdziwy dżentelmen, obdarzyła go łaskawym uśmiechem.

Matka i wuj wsiedli do powozu z Cathy i panem Burackiem, młodzi nie mieli więc okazji do osobistej rozmowy.  

Costain i jego towarzystwo jechali za nimi. Gdy oba powozy zatrzymały się przed wspaniałą rezydencją przy 
Curzon Street, lady Lyman chwyciła Costaina pod ramię i wchodząc z nim na schody, wylewnie dziękowała za  
podarowane bilety.

Raut zaplanowała na dwudziesty grudnia, Costain będzie miał więc dość czasu, by porozumieć się ze swoją 

matką w sprawie zaproszenia Cathy do Northland na Boże Narodzenie.

- Tydzień przed świętami urządzani niewielki raut. Mam nadzieję, że zaszczyci nas pan swoją obecnością, lordzie 

Costain.

- Będzie mi niezmiernie miło, madame - odpowiedział, nie pytając nawet o datę. Nie spuszczał z oczu Cathy i 

Buracka, którzy zbliżali się właśnie do frontowych drzwi. Lady Lyman stwierdziła, że zaproszenie zostało przyjęte.

Cathy ogarnęło przyjemne podniecenie, kiedy ich zaanonsowano. Jednak tu przyszła! Udało jej się przyjść na ów 

wielki bal. Tuż za nią szedł lord Costain, przyćmiewając  swoją obecnością jej partnera. Cathy popatrzyła  na  
eleganckich gości, panie w lśniących diamentach i dżentelmenów krążących wokół swych dam. Hall przystrojono  
jedliną i czerwono-złotymi  wstęgami oplatającymi  filary. W rogu stała ogromna choinka z przywieszonymi  na  
gałęziach złotymi pudełeczkami i kawałkami waty, które wyglądały jak prawdziwy śnieg. Cathy pomyślała, że  
pudełeczka mogą zawierać drobiazgi dla pań.

Kiedy wszyscy zeszli do sali balowej odwróciła się, szukając wzrokiem Costaina. Nad wejściem wisiał ogromny 

złocony napis: „Szczęśliwych Świąt Bożego Narodzenia”.

- Kim jest to dziewczę obok niego? - spytała lady Lyman.
- To panna Stanfield, mamo. Bardzo podoba się Gordonowi.
Panna Stanfield, nie zważając na zakochanego Gordona, wybrała na pierwszego partnera swego kuzyna.
- Dość przeciętna uroda - stwierdziła lady Lyman, przeszywając wzrokiem dziewczynę. - Kiedy patrzysz na zbyt 

strojną suknię, wiesz od razu, że właścicielka nie grzeszy dobrym gustem. Cekiny, koronki i jeszcze kokardy!... -  
Panna Stanfield miała na sobie błękitną suknię obwieszoną ozdóbkami jak świąteczne drzewko. - Zobacz, jak 
niedyskretnie przewraca oczami do kawalerów.

- Jest bliską kuzynką lorda Costaina - powiedziała Cathy.
Ta informacja złagodziła nieco osąd lady Lyman, szczególnie, że panna Stanfield okazała się niegroźna jako 

konkurencja.

- Rzeczywiście, dość ładna - zdecydowała. - Ozdoby przy sukniach są chyba  ostatnio w modzie. Właściwie 

mogłabyś przekonać się do kilku kokardek, Cathy.

Cathy weszła na parkiet z panem Burackiem. Kiedy dołączyli do otwierającego bal menueta, pomyślała, że on nie 

może  być  niebezpiecznym  szpiegiem.  Był  nieśmiały i uroczy.  Wyczuła,  że jego sztywne  zachowanie dziś po 
południu wynikało jedynie z poczucia obowiązku.

-   Jakże   miło   mi   towarzyszyć   pani   na   tym   balu,   panno   Lyman   -   powiedział.   -   Pani   matka   również   bardzo 

uprzejmie mnie potraktowała. Nie tak protekcjonalnie, jak się obawiałem.

Nagle zdziwiło ją, że jej partner wygląda właściwie na młodego chłopaka.
- Czy długo pracuje pan w Horse Guards, panie Burack?
- Dopiero kilka miesięcy, odkąd ukończyłem Oksford.
Dobre nieba! Nie jest wiele starszy od Gordona. Jakże można by go podejrzewać o perfidną zdradę?
- Odkrył pan coś nowego w biurze? - spytała, by przypomnieć mu, dlaczego razem się tu znaleźli, ponieważ 

wydawał się o tym zapominać.

- Nic szczególnego nie wydarzyło  się tego popołudnia. Och, widzę, że przybyła  pani Leonard. - Zerknął na 

wejście, gdzie dama właśnie pojawiła się ze swą starszą znajomą. - Pan Leonard został w domu ze względu na  

50

podagrę.

Cathy  odwróciła  się,  by spojrzeć  na  Helenę.  Najwyraźniej   dołożyła  starań,  by  podkreślić  dziś swoją  urodę. 

Wyglądała olśniewająco w jedwabnej sukni i diamentach na szyi.  Suknia wydawała  się na pierwszy rzut oka 
czarna, lecz gdy pani Leonard poruszała się, materiał połyskiwał barwą ciemnego wina. Zanim zrobiła dwa kroki,  
podszedł do niej jakiś mężczyzna.

- Jest bardzo piękna - powiedziała Cathy.
- Sądzi pani? Jak na kobietę w jej wieku, może... Ta dama, która z nią przyszła, jest przystojna. Kto to może być?
- Młodsza z dam to pani Leonard, panie Burack - powiedziała Cathy, zdziwiona, że jej nie zna.
- Twierdzi pani, że ta piękność jest żoną starego Leonarda? Dobry Boże! Nic dziwnego, że tak pieje na jej temat. 

Myślałem, że to ta stara. W teatrze byli razem. Teraz rozumiem, dlaczego sugerowała pani, że lord Costain może  
być jej kochankiem.

To zupełnie przekonało Cathy, że pan Burack jest stanowczo za mało poinformowany, żeby być szpiegiem.
- Kim jest ten mężczyzna obok niej? - spytała.
- Pan Fortescue, z Horse Guards.
- Może on jest jej wspólnikiem? - spytała, odsuwając myśl, że kochankiem tej kobiety mógłby być Costain albo  

Burack. Na pewno jest to ktoś inny. - Oczywiście, jeśli ona rzeczywiście jest szpiegiem.

- Fortescue jest tylko łącznikiem rządowym w jakichś sprawach finansowych.
Pod   koniec   menueta   Costain   postanowił   wyrwać   Cathy   z   ramion   Buracka.   Jak   na   jego   gust,   byli   zbyt 

uśmiechnięci. Musiał jednak odeskortować Liz do Gordona. Zanim to zrobił, Gordon wyrósł spod ziemi tuż obok  
w towarzystwie jakiejś panny Swanson.

- Czas na nasz taniec, nieprawdaż, panno Stanfield? - Gordon chwycił Liz za łokieć, a Costain nie miał innego 

wyboru, jak z uśmiechem poprosić pannę Swanson do następnego tańca.

Nie spodobało się to ani lady Lyman, ani jej córce, ale ponieważ niezwykle interesujący hrabia pragnął zostać 

przedstawiony Cathy, nie smuciły się zbyt  długo. Po drugim tańcu Costain posłał Cathy gniewne spojrzenie i  
przeszedł   przez   salę,   by   zaprosić   panią   Leonard.   Kiedy   Cathy   wróciła   do   matki,   która   od mówiła   sobie 
przyjemności gry w karty, żeby sekundować córce i służyć jej swym długoletnim doświadczeniem w sprawach 
towarzyskich, lady Lyman powiedziała:

- Przysięgłabym, że to Helena Fotherington tańczy z Costainem! Pamiętasz, pytałaś o nią kilka dni temu. Ani 

trochę się nie zmieniła. Jak ona to robi? Muszę się z nią przywitać. To da Costainowi okazję do tańca z tobą.  
Chodź, Cathy.

Cierpiała katusze zażenowania, kiedy mama zdybała Costaina i przedstawiła ją raz jeszcze pięknej pani Leonard 

jako „swoją małą córeczkę Cathy. Jak szybko dzieci dorastają!...”

Pani Leonard uśmiechnęła się uprzejmie.
- Poznałam już pani córkę, lady Lyman - powiedziała, lecz jej pytający wzrok nie sugerował, by przypominała  

sobie matkę.

- Spotkałyśmy się we Francji, w Amiens - stwierdziła lady Lyman. - Może pamięta pani mego zmarłego męża, sir 

Aubreya Lymana?

- Oczywiście. Z żalem dowiedziałam się o jego odejściu. Czy ma pani inne dzieci, lady Lyman?
- Syna, ma na imię Gordon. Gdzieś tu jest.
-   Jakże   pani   szczęśliwa.   Ja   nie   mam   dzieci,   tylko   kochanego   pieska.   Dotrzymuje   dziś   towarzystwa   me mu 

mężowi. Harold cierpi na podagrę. Nalegał, żebym przyszła, ponieważ lady Cosgrave jest jedną z or ganizatorek 
balu. Spędziłyśmy tu obydwie całe popołudnie, doglądając przygotowań. Ledwie zdążyłam pojechać do domu na 
kolację i zmienić strój. - Wzrok pani Leonard cały czas krążył po sali w poszukiwaniu następnego partnera.

Po chwili zwróciła uwagę pewnego znanego rozpustnika i oboje zniknęli w tłumie.
- Panno Lyman, czy mogę mieć honor zaprosić panią do następnego tańca? - spytał Costain.
Ponieważ tancerze nie ustawiali się w rzędach na parkiecie, Cathy domyśliła się, że przyszedł czas na walce.  

Poczuła nerwowy dreszcz, kiedy Costain ją objął.

- Co pani na to? - spytał spoglądając znacząco. - Pani Leonard spędziła tu całe popołudnie, jeśli wierzyć jej 

słowom. Czyżby Harold przez godzinę sam zabawiał pannę Dutroit? Jak to się stało, że Gordon nie widział, jak 
wychodziła z domu?

-  Podejrzewam,   że   wymknął   się   na   chwilę   z  posterunku,  żeby  coś  przekąsić,  i  wtedy  właśnie  wyszła,   jeśli 

naprawdę tu była.

- Nie rozumiem, dlaczego miałaby kłamać na ten temat - powiedział.
Cathy wzruszyła ramionami i stwierdziła, że panna Dutroit wypita pewnie herbatę ze służbą. To przedłużyło jej 

wizytę. Costain zauważył, że przy nim Cathy jest mniej ożywiona niż przy Buracku.

- Pan Burack z pewnością żałuje, że odebrałem mu walc z panią - powiedział trochę sztywno.
- Jest bardzo miły. Nie sądzę, by był szpiegiem.
- Łatwo panią przekonać! Pani Leonard też jest „miła”. Czy to odsuwa wszelkie podejrzenia?
- Pan Burack nawet jej nie rozpoznał. Myślał, że to ta starsza dama, z którą przyszła, jest panią Leonard.

51

- Tak pani powiedział. Ciekawe...
- A według pana znal ją wcześniej?
- Nie wiem - przyznał niechętnie Costain. - Mógł ją jednak poznać.
- Mówiła coś interesującego? - spytała Cathy, czując, że udziela jej się jego złość.
- Nie.
- Pewnie z jakiegoś innego powodu nie mógł się pan doczekać tańca z nią. Jest niezwykle atrakcyjna.
- Mam nadzieję, że nie jestem aż tak naiwny, by wierzyć, że ładna buzia świadczy o niewinności. Czy Burack 

powiedział coś ciekawego?

-   Pracuje   w   Horse   Guards   dopiero   od   kilku   miesięcy.   Niedawno   skończył   Oksford.   Jak   może   być   w   to  

zamieszany? Nawiązanie odpowiednich kontaktów wymaga czasu.

To nie był nastrój, w jakim Costain chciał spędzić te kilka chwil z Cathy, gdy rozmawiali w cztery oczy. Czekał  

na ten moment, by poznać ją trochę lepiej, a teraz zachowuje się jak nieokrzesany gołowąs.

- Może ma pani rację - przytaknął, a po chwili milczenia powiedział bardziej przyjacielskim tonem: - Pani mama  

zaprosiła mnie na raut w przyszłym tygodniu.

- Przyjdzie pan? - spytała z najzupełniej obojętną miną.
- Z przyjemnością. Przyprowadzę Liz, jeśli nie ma pani nic przeciw temu. Mam na myśli swoją kuzynkę, pannę 

Stanfield.

- Wiem.
Chłód Cathy coraz bardziej intrygował Costaina. Coś się w niej zmieniło i po namyśle doszedł do wniosku, że to 

wina Buracka. Prowadzenie sensownej rozmowy wydało mu się absolutnie niemożliwe przy muzyce i wśród tego  
tłumu.

- Przejdźmy do bocznego salonu - powiedział i nie czekając na odpowiedź poprowadził ją w tańcu na kraniec 

parkietu.

W drzwiach sali balowej natknęli się na zrozpaczonego Gordona.
- Mam nadzieję, że dokonuje pan pasjonujących obserwacji, gdyż poza tym wieczór jest sromotną klęską.
- Tańczyłeś przecież z panną Stanfield? - przypomniała Cathy.
- Tak, dziarski ludowy taniec. Co mężczyzna może zdziałać przy takiej okazji? Nie zgodziła się zatańczyć ze mną  

walca.

- Nie może tańczyć z tobą dwa razy, prawie się nie znacie - pocieszała brata Cathy.
- Nie musiała przyjmować propozycji Edisona, prawda? Zobacz, jak ten pajac się szczerzy.
Popatrzyli   na   parkiet,   gdzie   Edison   z   afektowanym   uśmiechem   przyklejonym   do   ust   zerkał   raz   na   pannę  

Stanfield, raz na wściekłego konkurenta.

- Chętnie dałbym mu w gębę - stwierdził ponuro Gordon.
- Chodźmy lepiej razem do salonu wypić kieliszek wina - zaproponował Costain. - Musimy coś omówić. Są nowe 

szczegóły - dodał, by zachęcić nieszczęśnika.

- Co takiego? Sprawdziłem palce Cosgrave’a. To nie on nas napadł, mimo że z pewnością knuje coś z panią  

Leonard. Zauważyłem, jak szeptali za palmą. Kobiety... - westchnął z ironiczną miną. - Idę zaczerpnąć świeżego 
powietrza. Jeśli panna Stanfield zwróci przez przypadek uwagę na moją nieobecność, możecie powiedzieć, że 
poszedłem zapalić cygaro. Ale na pewno nie spostrzeże nawet, że zniknąłem.

Nie palił cygar, ale ta uwaga wydała mu się szykowna. Skierował się do wyjścia.
- Włóż płaszcz, Gordonie - zawołała za nim Cathy. - Zaziębisz się...
- To i dobrze! - Braciszek wymaszerował energicznie na zewnątrz.
-   Coś   wisi   w   powietrzu   -   powiedział   z   kpiącym   uśmiechem   Costain.   -   Dzisiejszy   wieczór   nie   sprzyja 

romantycznym schadzkom.

- Jeśli ma pan ochotę wyjść z Gordonem...
- Nie o to mi chodziło, panno Lyman.
Ujął ją mocno za ramię i poprowadził do bocznego salonu.

Rozdział 16

Na Curzon Street roiło się od powozów.
- Biedne, omamione złudami istoty - mruknął pod nosem Gordon, przyglądając się podekscytowanym twarzom 

spóźnionych gości. Podążali ochoczo na targowisko próżności. Spodziewają się przyjemnego wieczoru na wielkim 
zimowym balu, a zanim kur zapieje, do grona nieszczęśników takich jak on dołączy co najmniej tuzin złamanych  
serc. Panny dadzą się uwieść łowcom posagów, żony zapragną zdradzić mężów, ogniska domowe legną w gruzach. 
Miłość to okrutna pani.

Gordon pławił się w swym czarnym nastroju i drażniło go, że ciągle musi się komuś odkłamać i rozmawiać ze  

znajomymi. Kiedy jeden z kolegów spytał, czy panna Stanfield jest na balu, nie wytrzymał:

- Znajdziesz ją walcującą w ramionach Edisona - rzucił i ruszył  przed siebie, byle  dalej od tego przybytku  

zatracenia.

52

Wiatr rozwiewał mu poły fraka, gdy szedł szybko mroczną ulicą. Kopnął jakiś mały przedmiot, który leżał na 

drodze. Był to kamień, nie zaś zmarznięte jabłko, jak sądził. Zawył cicho z bólu. Teraz bolało go już wszystko.

Jeśli panna Stanfield woli spędzać czas z tym durnym zarozumialcem Edisonem, to jej strata. Zrozumie swój  

błąd,   gdy   przeczyta   w   gazecie   o   śmierci   sir   Gordona   Lymana   na   zapalenie   płuc.   Oczami   wyobraźni   ujrzał 
uroczysty pogrzeb wagi państwowej, z zaprzęgiem w czarnych pióropuszach i długim orszakiem żałob ników. 
Świat dowie się jakoś, że to on, samotny w swej walce, udaremnił zakusy francuskiego wroga i uchronił kobiety i  
dzieci Anglii od zguby.

Kiedy dotarł do rogu ulicy, zdecydował wrócić na bal. Lew wspomniał o nowych szczegółach w sprawie. O nie, 

żadnego zapalenia płuc do rozstrzygnięcia sprawy. Spostrzegł, że jest na rogu Half Moon Street, dwa kroki od 
domu Leonardów. Przejdzie tamtędy szybko i sprawdzi, czy ktoś wchodzi lub wychodzi. Mało to prawdopodobne, 
gdyż pani Leonard jest na balu, ale gdyby na przykład dojrzał czającą się w pobliżu pannę Dutroit... Ciekawe.

Obserwował dom z dość daleka, nie spodziewając się zresztą żadnego rezultatu. Tym bardziej zdziwiło go, że  

ktoś otwiera frontowe drzwi. Starszy mężczyzna wypuścił pieska pani Leonard za potrzebą. Co za przebrzydłe 
stworzenie, jazgotało od samego progu. Pies ruszył oczywiście wprost na niego, demaskując tajną misję. Gordon 
zaczął spokojnie iść, jakby po prostu tędy przechodził, a przeklęty zwierzak biegł za nim i łapał zębami za łydki, co  
dawało się niemile odczuć, gdyż Gordon nie miał na sobie wysokich butów.

- Wracaj, May! - zawołał starszy człowiek. Czy to pan Leonard? Wyglądał na niego, ale starzy ludzie są wszyscy  

do siebie podobni.

Gordon   nie   zatrzymywał   się,   a   mężczyzna   zbiegi   w   tym   czasie   ze   schodów,   wciąż   wołając   psa.   Na   ulicy 

zaturkotał   jakiś   powóz,   a   mężczyzna   obawiając   się,   że   wystraszone   hałasem   zwierzę   wybiegnie   na   jezdnię, 
krzyknął:

- Zatrzymaj ją, chłopcze!
Gordon podskoczył i chwycił psa prawie spod kot powozu.
Pasażer opuścił okno i zawołał:
- Od kiedy to wyłapujesz bezpańskie psy, Lyman? - Oczywiście był to Graham Grant. Niedługo całe miasto o  

tym usłyszy.

- Proszę - powiedział oddając bestię właścicielowi.
- To pupilka żony. Nie chcę, żeby coś jej się stało. Dobry piesek, chodźmy do domu.
Pupilka  żony.  Tak  więc   jest  to pan  Leonard.  Pies złapał  go  za   rękę   i  mężczyzna   puścił  go  sycząc  z   bólu. 

Zwierzak, zdecydowany na samobójczą śmierć, popędził za powozem Granta, a pan Leonard za nim. Nie poruszał 
się tak szybko jak młody człowiek, lecz bardzo sprawnie jak na osobę cierpiącą na podagrę. Coś tu Gordonowi nie 
pasowało.

Leonard obejrzał się przez ramię, dysząc ciężko.
- Może ją pan złapać? Nie dogonię jej sam. - Z trudem chwytał oddech.
Gordon puścił się za psem i wziął go na ręce. Rozbawiło to tak Granta, że kazał zatrzymać powóz, by uśmiać się  

do woli i wyszydzić kolegę.

Starszy pan ciągle miał zadyszkę.
- Zaniosę go panu do domu - powiedział Gordon i ruszyli w stronę znajomego budynku.
Pan Leonard, wciąż bez tchu, przytrzymywał  się ramienia  chłopaka. Nie utykał  jednak. Kiedy posuwali się 

ciemną ulicą, Gordon przemyśliwał, jak by tu wykorzystać tego psa i dostać się do domu. Może wypatrzyłby coś 
ciekawego.

Przy drzwiach Leonard powiedział:
- Bardzo panu dziękuję, panie...
- Gordon. Moje nazwisko Gordon. - Nie powinien się przecież zdradzać.
Pan Leonard uśmiechnął się z wdzięcznością.
- Mogę zaproponować panu kieliszek wina, panie Gordon? Obawiam się, że pan zmarzł. Nie ma pan płaszcza.
- Dziękuję, sir. Wyszedłem tylko na chwilę z balu, odbywa się tuż za rogiem. Nie pogardzę kieliszeczkiem.  

Pogoń za psem wzmaga pragnienie, nie powiem.

Wniósł psa do środka i pan Leonard odebrał go z jego rąk. Gordon spod oka rozejrzał się po hallu. Ani parkiet na 

podłodze, ani lustro w zdobionej ramie nie miały w sobie nic podejrzanego.

- Tylko zamknę May - powiedział pan Leonard. - Troszkę jest dziś hałaśliwa. Przejdźmy do mego gabinetu.
Leonard nie spieszył się z podaniem swego nazwiska. Powinien się przedstawić. A może zamierza udawać kogoś  

innego?

Gospodarz zniknął z psem, a Gordon wszedł do gabinetu. Rzucił szybkie spojrzenie przez ramię i popędził prosto 

do biurka Leonarda. Było zarzucone jakimiś listami - listami do i z Horse Guards. To mogły być papiery, które  
przyniósł mu Cosgrave. Podniósł jeden z listów i rzucił okiem. Zorientował się, że ma przed sobą podpis Beau 
Douro. Człowieka, który rozpędził na cztery wiatry armię Korsykanina w Hiszpanii! Poczuł drżenie w palcach,  
jakby siła sygnatariusza listu spłynęła na jego ciało.

Zerknął na datę i z trudem uwierzył, że pismo przyszło tak szybko. Statki nie przewożą poczty tak prędko.  

53

Odwrócił kartkę i przeczytał, że list przesłano gołębiem pocztowym. Treść niewiele mówiła Gordonowi - coś o  
przesuwaniu oddziałów przez Pireneje. Z pewnością były to rozstrzygające manewry, a list leży tu oto, nie dość, że 
poza budynkiem Horse Guards, to dostarczony do domu szpiega przez samego szefa służb wywiadowczych.

Gordon usłyszał jakiś dźwięk przy drzwiach i rzucił się na najbliższe krzesło. Usiłował właśnie przyjąć swobodny 

wyraz twarzy, gdy wszedł pan Leonard z winem na tacy.

- Proszę bardzo... - powiedział stawiając tacę na biurku, po czym napełnił dwa kieliszki.
- Z pieskiem wszystko w porządku? - spytał Gordon, gdy gospodarz podał mu wino.
Pan Leonard podniósł kieliszek do ust.
- Suczka zawsze jest niespokojna, gdy nie ma mojej żony. Tylko jej słucha.
Gordon zerknął na kieliszek gospodarza i spostrzegł grube, prawie kwadratowe palce obejmujące szkło. Serce 

podskoczyło mu do gardła. Ostatnim razem, gdy widział tę rękę, dzierżyła wycelowany w niego pistolet. Usłyszał 
charczące westchnienie i w pomieszaniu zdał sobie sprawę, że wydarło się z jego własnych ust. Przełknął ślinę, 
starając się opanować zdenerwowanie.

- W dzieciństwie miałem spaniela - odezwał się drętwym głosem,  który odbił się głuchym echem od ścian.  

Odchrząknął i dodał, nie tknąwszy jeszcze trunku: - Doskonałe sherry.

- Proszę skosztować - zachęcił gościa pan Leonard, popijając ze swego kieliszka.
Gordon pociągnął duży łyk.
-  Piesek  bywa  kłopotliwy,  nieprawdaż?   -  spytał,   mając   nadzieję,  że  Leonard weźmie   go za   nieszkodliwego 

głupka, cały czas jednak wysilał umysł, jak zdemaskować i schwytać wroga. Czy powinien pędzić z powrotem na 
bal po pomoc Lwa? Ocenił wzrokiem ramiona Leonarda, pomyślał o jego podeszłym wieku i niedołężności w 
porównaniu z jego własną siłą młodości i stwierdził, że sam da sobie radę.

- Z psami zawsze jest kłopot w mieście.
Próbował nie gapić się wciąż na te straszne palce, ale oczy bezwiednie wracały do dłoni gospodarza. Musi 

odwrócić wzrok albo Leonard zorientuje się, że został rozpoznany, mimo że jego twarz była szczelnie osłonięta, 
gdy wdarł się do gabinetu. Poczuł lekki zamęt w głowie. Co się dzieje?

Potężne paluchy zaczęły rozmazywać  mu się przed oczami. Potrząsnął głową. Najlepiej złapie ten mosiężny 

przycisk do papieru i zdzieli nim Leonarda w głowę.

Gospodarz plótł jakieś głupstwa o psotach May, coś o wkradaniu się do gabinetu i zjadaniu dokumentów. Z 

pewnością mówił  o ważnej wiadomości z Hiszpanii. Gordon pociągnął z kieliszka i pokiwał głową. Czuł, że 
ogarnia go jakiś błogi stan. Zobaczył przed sobą twarz panny Stanfield, uśmiechniętą uroczo i z uwielbieniem w 
niego wpatrzoną, bohatera, który samodzielnie pochwycił tego groźnego przestępcę. Dziwna słabość coraz bardziej 
go ogarniała... Nagle błysnęła mu myśl, że twarz Leonarda w dniu napadu była zasłonięta, lecz jego twarz nie.  
Dlaczego dotąd go nie rozpoznał?

Ze zdziwieniem stwierdził, że kieliszek jest pusty. Kanciaste palce podsunęły butelkę.
- Och, dziękuję... Może jeszcze kropelkę.
Widział, jak bursztynowy płyn wypełnia kieliszek i wylewa się, gdy jego drżące palce tracą władzę. Do diabła,  

będzie śmierdział jak furman, kiedy wróci na bal. Spróbował mocniej chwycić kieliszek, ale ważył co najmniej  
tonę. Ostatnią rzeczą, jaką spostrzegł, zanim stracił przytomność, był kryształowy kieliszek spadający na dywan. 
Po kilku sekundach jego bezwładne ciało również osunęło się na podłogę.

Gdy umilkły walce, goście zaczęli tłumnie napływać do salonu, gdzie przygotowano zakąski.
- Przykro mi, że Gordon tak się rozczarował dzisiejszego wieczoru - powiedział Costain. - Poszukajmy Liz, 

trzeba jej przypomnieć, że przyszła tu z nami.

Cathy wyglądała na zaniepokojoną.
- Zastanawiam się, czy Gordon już wrócił. Dostanie zapalenia płuc na tym zimnie bez płaszcza.
- Zapytam służbę.
Weszli do hallu i Costain zbliżył się do człowieka przy drzwiach wejściowych.
- Nie wrócił, sir. To rzeczywiście niepokojące. Choć w tej części miasta powinien być bezpieczny.
Costain przekazał wiadomość Cathy.
- Ten idiota poszedł do domu na złość pannie Stanfield - skwitowała.
- Prosił, żeby jej powtórzyć, że niedługo wróci.
- Wyszedł bez płaszcza, a przyjechał pańskim powozem, więc... Może zapyta pan, czy nie zabrał powozu.
Inny służący zajmował  się powozami  gości. Costain wypytał  go i wrócił, by powiedzieć Cathy,  że nikt nie 

wzywał jego powozu.

Cathy zamrugała w zdumieniu oczami.
- Gdzie, na miłość boską, on się podziewa? Nie ma go od pół godziny.
- Najlepiej przejdę się po okolicy. Może go spotkam.
- Proszę nie zapomnieć płaszcza - powiedziała Cathy.
- Tak, mamo - odpowiedział żartobliwie, ale widać było, że sprawiło mu to przyjemność.

54

Portier wskazał mu kierunek, w którym udał się Gordon. Costain ruszył szybkim krokiem i po chwili zniknął w 

mroku. Był bardziej zirytowany niż przejęty dziecinnym zachowaniem chłopaka.

Gdy Cathy czekała w hallu przy wejściu, podszedł do niej, zadzierający jak zwykle nosa, pan Edison.
- Mam nadzieję, że Gordon się na mnie nie obraził. Wszędzie go szukam.
- Nie widział go pan? - spytała.
- Od czasu walców nie. Graham Grant wspomniał, że widział go goniącego psa po Half Moon Street.
Cathy  zmarszczyła   czoło.   Brat   spędził   tam   ostatnio   wiele   czasu,   obserwując   dom   Leonarda.   Bez   wątpienia 

postanowił przespacerować się tamtędy i sprawdzić, czy nic się nie dzieje.

- Podobno pomagał jakiemuś staruszkowi łapać szczeniaka - dodał Edison. - Pewnie zaraz wróci.
- Niepokoję się, gdzie on się podziewa.
- Przyślę do pani Granta.
- Dziękuję, panie Edison.
Pan Grant, jeden z młodocianej gromady kolegów Gordona, pojawił się niebawem.
- Chciała pani ze mną rozmawiać, panno Lyman?
- Widział pan Gordona, panie Grant? Proszę powiedzieć mi, gdzie to dokładnie było?
- Właśnie jechałem tutaj, gdy dostrzegłem Gordona uganiającego się za jazgoczącym psiakiem na Half Moon  

Street.

Opis pasował do psa pani Leonard, a jej mąż mógł być wspomnianym staruszkiem.
- Mały, hałaśliwy piesek, mówi pan?
- Tak. Mogę powiedzieć pani, z którego wybiegi domu, gdyż drzwi były otwarte i paliło się światło. Drugi dom 

od skrzyżowania z Curzon Street. Gordon wszedł z tym staruszkiem do środka.

- Dziękuję - powiedziała. - Tam z pewnością został. Nasi... znajomi tam mieszkają.
Cokolwiek nabroił znów Gordon, nie zamierzała stwarzać niepotrzebnego zamieszania.
- Miło mi, że mogłem pomóc,  mademoiselle. - Pan Grant oddalił się w podskokach, by dołączyć  do swego 

towarzystwa.

Cathy usiadła na krześle pod wielką ozdobną palmą i czekała na powrót Costaina. Była teraz przekonana, że  

Gordon wślizgnął się do domu Leonarda, żeby coś wyszpiegować. Ale dlaczego tak długo go nie ma? Poprosi o  
pomoc Costaina, gdy tylko się pojawi. Ale czy może mu ufać?

Costaina   również   nie   było   strasznie   długo.   Na   tyle   długo,   by  zaczęła   obawiać   się,   że   on  również   zajął   się 

szpiegowaniem, podczas gdy najwspanialszy zimowy bal mija bez niego. Wrócił po ponad kwadransie, sam, z 
nachmurzoną twarzą.

- Pojawił się? - spytał Cathy, która poderwała się na jego widok.
- Nie. Nie znalazł go pan?
- Obszedłem całą okolicę. Wie pani, że jesteśmy o rzut kamieniem od domu Leonardów?
- Tak, i dowiedziałam się, że Gordon pomagał Leonardowi schwytać na ulicy małego pieska. Jeden z kolegów go  

tam widział. Gordon wszedł podobno do domu ze staruszkiem. Boję się, że coś mu się stało, Costain.

Jej blada twarz ściągnięta była niepokojem. Chcąc ją pocieszyć, Costain powiedział bez namysłu:
-   Co   mogło   się   stać?   Najprawdopodobniej   Gordon   został   zaproszony   na   kieliszek   wina.   Zgodziłby   się   z 

pewnością i rozejrzał po domu.

- Ale nie ma go tak długo.
Costain starał się nie okazać własnego niepokoju.
- Proszę się nie martwić. Leonard nie zna Gordona, a Gordon nie przyznałby się przecież do szpiegowania.
- Jeśli napastnik tam jest, rozpozna mojego brata. A Gordon jego nie.
Costain nie udawał dłużej obojętności.
- Złożę wizytę panu Leonardowi - powiedział.

Rozdział 17

W  pierwszym   odruchu   Cathy   poczuła   wdzięczność,   lecz   natychmiast   ogarnęły   ją   wątpliwości.   Nie   może 

całkowicie zaufać Costainowi; nie ma przecież dowodu na jego niewinność.

- Idę z panem - powiedziała, lecz już po chwili wiedziała, że to najgorsze, co mogłaby zrobić. Jeśli oboje z  

Gordonem dostaną się w ręce wroga, kto ich uratuje? Chyba że Burack...

- To nie zadanie dla damy - odpowiedział stanowczo Costain.
Wyglądał na szczerze przejętego.
- Nie może pan iść sam! Co pocznę, jeśli pan nie wróci? - spytała.
Zastanowił się przez chwilę.
- Jeśli nie wrócę za kwadrans, niech pani powie Burackowi, co zaszło. I niech zawiadomi Castlereagha.
Odrobinę podtrzymała ją na duchu ta odpowiedź.
- Ufa pan więc Burackowi?
- Wygląda na to, że człowiekiem, którego szukamy, jest Leonard. Jak sama pani mówiła, Burack dopiero co 

opuścił uniwersytet.

55

Pan Burack odnalazł w końcu Cathy. Podbiegł do nich ze słowami:
- Panno Lyman, wszędzie pani szukam... - Umilkł na widok ich poważnych twarzy. - Co się stało?
- Młody Lyman zniknął - odpowiedział Costain. - Widziano go przed domem Leonarda. Podejrzewamy, że jest 

tam przetrzymywany.

- Harold Leonard? - Burack pytająco spojrzał na Cathy.
- Może pan ufać lordowi Costainowi - powiedziała.
Burack po chwili milczenia przyjął to do wiadomości i spytał Costaina:
- Sugeruje pan, że Leonard jest tym źródłem przecieku?
- Na to wygląda. Był sam w domu przez całe popołudnie. Jego żona pomagała paniom w przygotowaniach do 

balu. Lady Cosgrave to potwierdziła - dodał zwracając się do Cathy. - Cosgrave zaniósł mu kilka dokumentów.  
Później dość długo przebywała w ich domu francuska modystka.

- Trudno uwierzyć,  że to pan Leonard - zastanawiał się wciąż Burack, ale zaraz dorzucił: - Jego żona jest  

rzeczywiście kosztowną damą, a nie zarabiamy wiele w Horse Guards.

- Niech pan lepiej biegnie po płaszcz. Na dworze jest zimno - powiedział Costain.
- Już idę - Skłonił się i pobiegł po płaszcz.
Cathy czuła, że ogarnia ją kompletna panika. Burack pojawił się za chwilę, wkładając w biegu płaszcz.
- Jak chce pan uwolnić Lymana? - spytał Costaina
- Właśnie staram się wymyślić coś genialnego Musimy wyciągnąć go stamtąd, zanim zdybiemy Leonarda. Sądzę, 

że najlepiej będzie, jeśli pójdę tam i spytam o Gordona, twierdząc, że ktoś widział, jak wchodzi do środka. To 
upewni Leonarda, że wiemy, iż Gordon tam jest. Nie zrobi mu w takiej sytuacji krzywdy. Jeśli długo nie będę 
wychodził, zawiadomi pan Castlereagha.

- Tak jest. Miejmy nadzieję, że nie posunął się jeszcze do ostateczności.
Serce Cathy zamarło.
- Do ostateczności?... - Miał na myśli zamordowanie Gordona. - Ja też idę - powiedziała.
Obaj zaczęli protestować, ale nie ustępowała:
- Nie zostanę tu. To mój  brat. Idę tam,  z wami  albo sama.  Obaj możecie  podejść do drzwi. Ja zostanę na 

zewnątrz, żeby zawiadomić Castlereagha, jeśli nie wrócicie.

- Nie możemy obaj atakować drzwi. To wzbudzi podejrzenia - stwierdził Burack. - Jakby miało się odbyć jakieś  

ważne zebranie w biurze czy coś takiego.

Brwi Costaina drgnęły i mimo poważnego spojrzenia w kąciku ust pojawił się cień uśmiechu.
- Dobrze. Niech pani weźmie płaszcz - powiedział do Cathy. - Zawołam powóz. Nie będzie pani samotnie czekać 

na ulicy.

Cathy pobiegła po płaszcz, nie wierząc jeszcze, że tak szybko się zgodził.
- Do dzieła - powiedział Burack, gdy tylko Cathy zniknęła.
Costain nie ruszył się z miejsca.
- Chwileczkę - powiedział.
- Nie możemy zabrać panny Lyman. To niebezpieczne.
Proszę pomyśleć... Wynikła sprawa najwyższej wagi i lord Cosgrave zwołał spotkanie w domu pana Leonarda,  

ponieważ pan Leonard jest chory, a my wszyscy znajdujemy się tak blisko jego siedziby, tu, przy Curzon Street.

- Nie rozumiem, do czego pan zmierza, Costain.
-  Dyskrecja,   Burack,   i  bezpieczeństwo.  Służba  musi   być   odesłana  do  swoich  pokoi,   by nikt   nie   podsłuchał 

tajemnic państwowej wagi, które będziemy omawiać. Pan i ja, wysłani przodem, musimy sprawdzić, czy dom jest 
bezpieczny. To pozwoli na dokładne przeszukanie.

- I odnalezienie Lymana... - Burack uśmiechnął się pod nosem. - Śmiały plan, Costain. Jeżeli się nie powiedzie,  

straci pan pracę.

- Wtedy pan zajmie się porządkowaniem Horse Guards. Czy Castlereagh kazał panu mnie śledzić?
- Nie wymienił pańskiego nazwiska. Kazał mi mieć oczy otwarte na wszelkie podejrzane machinacje w biurze. 

Pan zachował się bardziej podejrzanie niż ktokolwiek inny, wymykając się z tym listem do panny Lyman.

- Poszedł pan za mną?
- Nie, ale dowiedziałem się o liście i pańskim wyjściu z biura zaraz po otrzymaniu go. Ponieważ wrócił pan tak  

szybko, domyśliłem się, że zaniósł go pan do najbliższego biura tłumaczeń, do pana Rodneya Reynoldsa. Dlaczego  
pan to zrobił? Cosgrave zna niemiecki.

- I pił wtedy przez cały dzień.
-   To   nic   niezwykłego...   -   Burack   westchnął.   -   Przy   okazji   wspomniałem   o   liście   Haroldowi   Leonardowi. 

Przyszedł do biura niedługo po pańskim wyjściu. Kiedy Leonard wypadł jak oparzony, sądziłem, że poszedł szukać  
Cosgrave’a. Zastanawiam się, czy sarn nie wymknął się za panem i nie śledził na King Charles Street.

- To by pasowało. Gdyby wspomniał coś Cosgrave’owi, usłyszałbym o tym. Cosgrave powiedział mi jedynie, że  

nie powinienem był zanosić pisma do Castlereagha. Nie wiedział, że oddałem je do tłumaczenia.

- Powinniśmy już od dawna razem pracować - stwierdził Burack. - Kiedy otrzymał pan ten tajemniczy list z 

56

Hiszpanii, byłem pewien, że mam mojego szpiega.

- List od starego druha z wojska.
Burack pokiwał głową.
- A panna Lyman... Musi iść z nami?
- Mój woźnica był ze mną w Hiszpanii. Panna Lyman będzie bezpieczna w powozie. Och, właśnie nadchodzi.
Pani   Leonard   przyglądała   się   całej   trójce   z   bocznego   saloniku,   skąd   widać   było   hali.   Obserwowała   ich   od 

kwadransa, gdy tylko dostała tę bulwersującą wiadomość od Harolda. On ma talent do popełniania głupstw. Harold 
zapewniał ją w liściku, że nikt nie wie o wizycie młodego Lymana, najwyraźniej jednak Costain jakoś to odkrył.

Nie zmarszczyła czoła, gdyż od tego robią się zmarszczki. Odwróciła się do towarzyszącego jej dżentelmena i 

dotykając delikatnie dwoma palcami skroni, powiedziała:

- Proszę wybaczyć, czuję, że zbliża się atak migreny.
Niepostrzeżenie poszła na górę po okrycie, po czym wymknęła się z balu nie żegnając się nawet z gospodynią.
Costain   odprowadził   Cathy   do   powozu.   Wsiadł   razem   z   nią   i   wyjął   z   bocznej   kieszeni   pojazdu   pistolet. 

Przerażona Cathy przyglądała się tylko w milczeniu.

- Niech pan będzie ostrożny, lordzie Costain - powiedziała stłumionym głosem.
- Czyżbym mógł mieć nadzieję, że zależy pani na mnie odrobinę? Pani mi pochlebia, mademoiselle.
Jedną ręką uniósł jej brodę. Oczy Costaina błyszczały na tle zamglonej w mroku, jasnej plamy twarzy. Pochylił 

głowę i musnął wargami jej usta. Było to tak lekkie i nierealne, jak dotknięcie skrzydła motyla, lecz Cathy poczuła 
się, jakby ten pocałunek przeniknął ją całą.

- Zawsze pragnąłem to zrobić - szepnął z ustami przy jej uchu. Potem wyprostował się i powiedział: - Omówimy  

tę pasjonującą sprawę ze szczegółami po uwolnieniu Gordona. Do zobaczenia.

Przesunął powoli dłoń po jej szyi, zostawiając na skórze swoje ciepło, i po chwili już go nie było. Zniknął za 

drzwiami powozu, który nagle wydał jej się pusty i zimny.

Słyszała, że mówi coś jeszcze do woźnicy, a potem powóz wolno ruszył. Zauważyła przez okno, jak szybko 

zmierzają z Burackiem ulicą, cicho coś omawiając. Woźnica dostał widocznie rozkaz, w którym dokładnie miejscu 
w  pobliżu domu  Leonarda  ma  się   zatrzymać.   Ściągnął  lejce  pod  wielkim  dębem.  Cathy opuściła   okno,   żeby 
spojrzeć do tyłu. Costain i Burack razem weszli na schody i zastukali kołatką.

Jakże   zwykły   widok.   Dwóch   dżentelmenów   odwiedzających   przyjaciela.   Dziś   jednak   Cathy  patrzyła   na   ten 

obrazek z przerażeniem. Gdy drzwi otworzyły się i zniknęli w środku, poczuła się, jakby nigdy więcej nie miała ich 
zobaczyć.

W domu pana Leonarda Costain zdjął kapelusz i podał go sędziwemu lokajowi. Zatrzymał płaszcz, gdyż zasłaniał 

wystający zza fraka pistolet. Pomyślał, że lokaj nie sprawi im żadnego kłopotu. Ledwie chodzi.

- Lord Costain do pana Leonarda - powiedział aroganckim tonem.
- Obawiam się, że pan Leonard jest dziś wieczorem niedysponowany, milordzie. Jeśli zechciałby pan zo stawić 

wiadomość...

Costain rzucił wyzywające spojrzenie z wyżyn swego arystokratycznego nosa i powiedział tonem, jakiego Burack 

nigdy dotąd u niego nie słyszał:

- Wiadomość brzmi, dobry człowieku, że muszę się z nim natychmiast widzieć, niezależnie, czy jest w dobrej, 

czy w złej dyspozycji. - Odwrócił się do Buracka i dodał z irytacją: - Zdaje się, że będziemy zmuszeni tłoczyć się  
w czasie zebrania w jego sypialni.

Lokaj przygryzł wargi i odezwał się niepewnie:
- Czy chodzi o... oficjalne sprawy, milordzie?
- Nie sądzisz chyba, że zrezygnowałem z pierwszego zimowego balu dla przyjemności odwiedzenia twego pana?
Lokaj, speszony tą demonstracją złych manier, powiedział:
- Panowie będą łaskawi poczekać w salonie, zawiadomię pana Leonarda.
- Tylko szybko - rzucił Costain i spojrzał na zamknięte drzwi salonu, za którymi rozlegało się skrobanie.
- To piesek pani - powiedział lokaj, przeszedł przez hali i otworzył drzwi.
Zanim zdążył go złapać, pies wypadł do hallu i zaczął skakać koło nóg gości. Burack popatrzył na zwierzaka z  

lekkim obrzydzeniem. Służący chwycił go na ręce i wskazał gościom salon.

Bystre oczy Costaina wypatrzyły na posadzce przy wejściu krople wody, z czego wynikało, że niedawno ktoś tu 

wszedł.

Burack patrzył, dokąd idzie lokaj. Najpierw otworzył jedne drzwi, lecz wpuścił tam tylko psa i zamknął je z  

powrotem. Później poszedł w głąb korytarza, zapukał do drzwi po lewej stronie i wszedł do środka.

Costain wszedł do salonu. Pokój nie był duży, lecz uroczo urządzony w odcieniach brzoskwini i zieleni. Ozdobne 

sztukaterie na ścianach i zgrabny kominek z białego marmuru wydawały się idealnym otoczeniem dla pięknej pani 
domu. W oczy rzucały się nowe meble na tle pięknego orientalnego dywanu i również jakby dopiero co zawieszone 
eleganckie zasłony w oknach. Miało się wrażenie, że wystrój pokoju był niedawno zmieniony - a to wymagało  
więcej funduszy, niż pan Leonard mógł osiągnąć uczciwą pracą.

Po chwili lokaj znów się pojawił.

57

- Pana Leonarda nie ma w gabinecie. Zupełnie nie wiem...
- Jeśli jest chory, to z pewnością należy szukać w sypialni - stwierdził znudzonym tonem Costain.
- Tak jest, milordzie.
Pies rzucił się na drzwi, gdy lokaj przechodził obok pokoju, gdzie go zamknął. Gdy służący się oddalił, Burack  

powiedział:

- Zajrzę do gabinetu.
- Dobrze, ale szybko.
Burack przekonał się, że w gabinecie pali się ogień w kominku i, co ciekawsze, na krawędzi biurka stoi nie dopity 

kieliszek sherry. Rozejrzał się i spostrzegł drugi kieliszek na dywanie, a obok ciemną plamę. Było tu więc dwóch 
mężczyzn. Gordon został albo uśpiony odpowiednim „lekarstwem” w winie, albo ogłuszony uderzeniem w głowę.

Burack przemknął z powrotem do salonu i zdał Costainowi relację. Zakończył pytaniem:
- Co on zrobił z ciałem?
- Miejmy nadzieję, że ciało jeszcze oddycha. Gordon szpiegował wokół tego domu. Leonard musiał go zauważyć.  

Ale nadal nie rozumiem, skąd ta popędliwość, po co porwał chłopaka? Obawiam się, że stary wpadł w panikę.  
Wolę nie myśleć, co może zrobić, jeśli go przyprzemy do muru. Dobrze byłoby rozejrzeć się, nie budząc jego 
podejrzeń.

- Nie ma tu chyba nikogo poza starym lokajem.
-   I   na   pewno   jedna   albo   dwie   służące   na   dole.   Nie   mógł   daleko   wynieść   Gordona.   Jest   pewnie   w   domu, 

najprawdopodobniej na tym piętrze. Leonard z pewnością nie chciał, żeby widziały go służące. Nie sądzę, by cały 
dom był wtajemniczony w jego działalność. Po co miałby go ciągnąć na górę tylko po to, żeby potem znieść i...  
pozbyć się ciała?

Śmierć nie była obca doświadczonemu żołnierzowi, ale ta sytuacja, to co innego. Żołnierze wiedzieli, co może 

ich czekać, a Gordon był niewinnym cywilem. Costain czuł się za niego częściowo odpowiedzialny. Zgodził się na 
„współpracę” chłopaka, nie przewidując takiego obrotu spraw. Poza tym to brat Cathy. Nie spojrzałaby na niego do 
końca życia, gdyby Gordonowi coś się stało.

Miał jednak głębokie przekonanie, że chłopak został tylko odurzony. Sugerowało to rozlane sherry. Leonardowi 

puściły nerwy. Będzie chciał przemyśleć jeszcze sytuację, a morderstwo nie było z pewnością jego pierwszą myślą.  
Może jednak być  ostatecznym wyjściem.  Jak miałby teraz uwolnić Gordona? Muszą go znaleźć, zanim strach 
doprowadzi Leonarda do zabójstwa.

Costain odwrócił się do Buracka i powiedział cichym, dobitnym głosem:
- Kiedy wróci lokaj, pójdzie pan na górę wytłumaczyć Leonardowi konieczność nagłego zebrania. Ja zostanę tu i 

poproszę służącego o herbatę. W ten sposób pozbędę się go i przeszukam pokoje.

- Tak jest.
- I, Burack... Niech pan powie Leonardowi, że Cosgrave czeka na nasz powrót i potwierdzenie, czy gospodarz na  

tyle dobrze się czuje, by uczestniczyć w zebraniu. To nam zapewni drogę powrotną. Rozumie pan?

- Oczywiście.
- Jeżeli panu uwierzy... Niech pan wymyśli jakąś niezwykłą historię, żeby w szoku nawet nie zastana wiał się, czy 

nie ma tu podstępu.

Twarz Buracka wykrzywił uśmiech.
- Powiem, że Korsykanin nie żyje i musimy omówić dalszą strategię wojenną.
- Doskonale!
Usłyszeli zbliżające się kroki, lecz ich oczom nie ukazał się lokaj, ale sam pan Leonard. Wymienili rozpaczliwe 

spojrzenia. Cały plan legł w gruzach. Costain znowu mógł mieć pretensję jedynie do siebie. Nie przyszło mu do 
głowy, że Leonard utykając zejdzie do nich.

Gospodarz miał na sobie szlafrok i wspierał się na lasce. Costain przypomniał sobie, że niedawno biegł podobno 

całkiem żwawo ulicą.

- Co się stało, lordzie Costain? - spytał. - Dlaczego wyciągacie mnie z łóżka o tak późnej porze? Lokaj twierdzi,  

że to pilna sprawa.

Zanim Costain się odezwał, Burack wyrzucił z siebie:
- Korsykanin nie żyje. Spotykamy się wszyscy w pana domu, by to omówić.
Pan Leonard przełknął ślinę.
- Dobry Boże, Bonaparte nie żyje! Jak to się stało?
Burack spojrzał na Costaina, a ten odpowiedział zwięźle:
- Spadł z konia i skręcił kark. Nie wiemy jeszcze nic więcej. Może Castlereagh przedstawi szczegóły, gdy tu  

przybędzie. Mamy rozkaz przeszukać dom, jedynie dla bezpieczeństwa, i dopilnować, by służba była zamknię ta w 
swoich pokojach. Sprawa jest zbyt poważna, nikt niepowołany nie może usłyszeć słowa z naszej dyskusji. Kto jest 
w domu oprócz lokaja?

- Tylko kucharka i służąca. Nie będą przeszkadzać. Wysłałem też do łóżka lokaja. Widzieli panowie, jaki jest  

wiekowy. - Umilkł, a potem spytał podejrzliwie: - Ale dlaczego zebranie ma się odbyć tutaj?

58

- Ponieważ nie czuł się pan na siłach iść do Whitehall, a musi pan oczywiście wziąć udział w rozmowie tej rangi -  

odparł Costain.

-   Bzdury!   To   sprawa   dla   Liverpoola   i   Gabinetu.   Nie   mogę   uwierzyć,   że   moja   obecność   jest   tak   istotna   - 

powiedział Leonard. - Zebranie w prywatnym domu... Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

Costain zauważył, że Leonard sięga do kieszeni szlafroka. Jego dłoń automatycznie przesunęła się do pistoletu 

pod płaszczem.

Zapadła   grobowa   cisza,   gdy mężczyźni  mierzyli  się  wzrokiem.  Bez   słowa   wypowiedzieli   sobie   teraz   swoją 

własną wojnę i Costain wiedział, że będzie to walka na śmierć i życie.

Rozdział 18

Każda minuta w powozie wydawała się Cathy wiecznością, gdy wpatrywała się w zamknięte drzwi domu przy 

Half Moon Street. Co tam się dzieje? Prześladowała ją myśl, że nie tylko Gordon, lecz także Costain i Burack leżą 
już martwi na podłodze - mimo że nie doszły jej odgłosy strzałów. W bladym świetle księżyca spojrzała znów na 
zegarek. To niemożliwe, by minęło dopiero pięć minut. Zegarek na pewno się zatrzymał. Lecz gdy przyłożyła go 
do ucha, tykał wciąż, musiał więc działać.

Przeniosła wzrok na drzwi domu Leonardów. Znała na pamięć każdy ich skrawek: cztery płyty wprawione w ma-

sywne dębowe drewno, dwa długie prostokąty u dołu, dwa krótsze u góry. Kołatka miała kształt głowy lwa, z 
dzwonkiem   zwieszającym   się   z   jego   pyska.   Półkoliste   okno   nad   drzwiami   składało   się   z   sześciu   szybek   o  
zaokrąglonych końcach w formie stokrotek.

Jak długo to już trwa? Znowu zerknęła na zegarek. Sześć minut. Nie wytrzyma tu kwadransa. Musi natychmiast 

jechać po Castlereagha - nie mogłaby jednak chyba ruszyć się z miejsca. A co miałaby zrobić, gdyby padły strzały?  
Nie odjechałaby przecież...

Z   tyłu   usłyszała   turkot   powozu.   Odwróciła   się   z   beznadziejnym   pragnieniem,   by   był   to   Castlereagh.   Na 

drzwiczkach nie było herbu, ale powóz rzeczywiście zatrzymał się przed domem Leonardów. Służący zeskoczył na 
ziemię i otworzył drzwiczki. Cathy szeroko otwartymi oczami obserwowała, jak pani Leonard we własnej osobie  
rusza energicznie do wejścia domu, nie czekając, aż otworzy jej lokaj.

Nie wyszła znudzona wcześniej z balu; nie wróciła, żeby zmienić uwierający pantofelek ani poplamioną suknię.  

Jej zdecydowany krok zdradzał, że pilnie chce dostać się do domu.

Cathy myślała, że oszaleje, siedząc tu biernie. Już miała pociągnąć za sznurek wzywający woźnicę, gdy usłyszała, 

że sługa Costaina schodzi z kozła. Po chwili jego smagła twarz pojawiła się w okienku.

Otworzył drzwi i powiedział:
- Zawiozę panią teraz z powrotem na bal, panienko. Jego lordowska mość tak rozkazał, jeśli ktokolwiek wszedłby 

do domu.

Cathy już wstała z siedzenia.
- Nie mów głupstw! Musimy coś zrobić!
- Też niechętnie bym odjeżdżał - przyznał woźnica - ale jego lordowska mość zamienia się w tygrysa, jeśli nie 

słuchać rozkazów.

Zignorowała tę uwagę.
- Możesz zajrzeć przez okno? Zasłony nie są zaciągnięte.
- Tak jest. Ale pani musi zostać w powozie.
Mroczny uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy czmychnął na drugą stronę ulicy. Od dawna nie przydarzyło 

mu się nic ciekawego.

Cathy   nie   była   pewna,   ale   wydało   jej   się,   że   woźnica   wyciągnął   spod   płaszcza   pistolet.   Zniknął   za   kępą 

ozdobnych   cisów.   W   chwilę   potem   zobaczyła   zarys   głowy   w   tle   oświetlonego   okna.   Cokolwiek   zobaczył,  
sprowokowało go to do natychmiastowego działania. Podbiegł do powozu.

- Muszę tam wejść - powiedział. - Nie powinienem panienki zostawiać samej, ręczę za panienkę głową.
Jeszcze nie skończył zdania, kiedy wysiadła z powozu.
- Idę z tobą - oświadczyła stanowczo.
- Nie, panienko. Nie wolno.
Przebiegła przez ulicę.
- Chodź! - przynagliła woźnicę.
Potrząsnął głową i pobiegł za nią.

Lord Costain zamarł w bezruchu na dźwięk otwieranych drzwi. Ponieważ nie słyszeli wcześniej kołatki, musiała 

to być pani Leonard albo jego nieposłuszny sługa. Nie sądził, żeby John Groom wpadł w panikę. Zanim jeszcze  
pani Leonard się pojawiła, odgłos kobiecych obcasów wyjaśnił, kto przybył.

Costain pomyślał, że niepotrzebnie skomplikuje to sprawę.
Jednak gdy ujrzał stalowy wzrok Heleny, zrozumiał, że nie docenił tej wyjątkowej kobiety. Uśmiechnęła się 

uprzejmie, lecz uważny wzrok nie pominął pozycji jego ręki. Pies zaczął nieprzerwanie ujadać za za mkniętymi 

59

drzwiami.

- Mój drogi - powiedziała pani Leonard do męża - wyjaśnij mi, co się dzieje. Dlaczego nie jesteś w łóżku?
Westchnienie ulgi gospodarza upewniło Costaina, kto rządzi na Half Moon Street.
- Lord Costain przyniósł właśnie niesamowitą wiadomość - odpowiedział. - Podobno...
- Wiadomość jest ściśle tajna, panie Leonard - przerwał ostro Costain.
Leonard zmarszczył czoło.
- Tak, ale jeśli Castlereagh wybrał mój dom, nie ma sensu ukrywać zebrania przed żoną, prawda?
- Zebranie? - spytała podejrzliwie Helena. - Jakie zebranie?
- Castlereagh, Cosgrave, ja i nie wiem, kto jeszcze.
Zdarzyło się coś zupełnie niespodziewanego, moja droga. Korsykanin nie żyje! Będą tu wszyscy za chwilę, by to 

omówić.

- Bzdura! Castlereagh i Cosgrave poszli razem zjeść kolację, kiedy wychodziłam. Nie będzie żadnego zebrania. O 

co panu właściwie chodzi, lordzie Costain?

Poczuł, że ciemne oczy tej kobiety go przeszywają. Jej wzrok miał jakąś demoniczną siłę. Kości zostały rzucone.  

Leonard powtórzył wszystko żonie, lekceważąc zupełnie obowiązek ścisłej tajemnicy. Ona jednak wiedziała, że to 
podstęp.

Kiedy sięgnął po pistolet, zerknął na Leonarda, czy ten nie wyciąga swojej broni. Ale on patrzył tylko niepewnie 

na żonę. Costain szybko wyciągnął pistolet ale w tym samym momencie rozległ się strzał i broń wyleciała mu z 
ręki. Poczuł ostry ból i kiedy spojrzał w dół, zobaczył krew na dłoni. Pistolet leżał na pod łodze, a dymiąca broń w 
ręku pani Leonard była wycelowana w jego serce. Strzeliła w tej jednej sekundzie, gdy zerknął na Leonarda. A na 
dodatek pies ciągle wył za drzwiami.

- Moja droga! Czy to było konieczne? - słabym głosem jęknął Leonard.
- Weź ich broń, Haroldzie - poleciła tonem nawykłym do rozkazywania.
Harold pokuśtykał  ze swoim pistoletem w dłoni i podniósł z podłogi broń Costaina. Włożył  ją do kieszeni. 

Burack oddał swoją bez słowa.

- Co im powiedziałeś? - spytała męża pani Leonard.
- Nic, moja droga. Nic nie wiedzą.
Rzuciła mu pogardliwe spojrzenie.
- Nie przyszliby tu, gdyby nic nie wiedzieli. Mówiłam ci, że ten chłopak szpieguje dom i mnie śledzi.
Wbiła wzrok w Costaina i Buracka. Zdawała sobie z pewnością sprawę z powagi sytuacji, nawet jeśli jej mąż nie  

dostrzegał, w jakim położeniu się znaleźli. I jest w stanie zastrzelić ich tak szybko, jak upudrowałaby sobie nos.  
Jedyną nadzieją Costaina było wynegocjowanie ich życia i uwolnienie Gordona, w zamian za umożliwienie im 
ucieczki - przynajmniej na razie.

- Ma pani rację - powiedział Costain. - Wiemy wszystko. Pani i ten dom był od dawna pod obserwacją.
Skrzywiła się ironicznie.
- Niech pan zważa na słowa, milordzie. Jeśli nie mam nic do stracenia, nie zawaham się was zabić.
- Możemy jednak dojść do porozumienia - ciągnął Costain. - Nie zależy nam na skandalu w Horse Guards. Pan 

Leonard będzie oczywiście musiał ustąpić ze stanowiska.

- Tak będzie najlepiej, moja droga - skwapliwie wtrącił Leonard.
- I zajmie się hodowlą kurczaków na farmie? Po moim trupie.
- Jedźcie więc do Francji - powiedział ze złością Burack. - Tam was serdecznie przywitają! Zdrajcy.
Pani Leonard szyderczo się uśmiechnęła.
- Na podłogę, twarzami do ziemi! Obaj! W tym jazgocie nie mogę się skupić. - Odwróciła się do męża. - Zwiąż 

ich, Haroldzie. Najpierw Costaina. Niczego nie próbuj, Burack albo twój przyjaciel za to zapłaci. - Pistolet w jej  
dłoni   nawet   nie   zadrżał,   pozostał   wycelowany   w   Costaina,   kiedy   obaj   z   Burackiem   niechętnie   kładli   się   na 
podłodze.

- Sznur... - powiedział Leonard.
- Użyj paska od szlafroka.
Włożył swoją broń do kieszeni, wyciągnął pasek i nerwowo zbliżył się do Costaina. Burack nie śmiał drgnąć,  

żeby Helena nie strzeliła.

Kiedy Leonard się pochylił, poła szlafroka zawisła nad podłogą i Costain dostrzegł wystający niebieski pantofel.  

Ukradkiem wyciągnął rękę i chwycił Leonarda za kostkę. Starszy pan wylądował płasko na Buracku.

- Co się stało?... - Leonard osłupiał, a Burack w tym momencie sięgnął błyskawicznie do kieszeni jego szlafroka.
Nie wyczuł jednak pistoletu. Musiał być w drugiej kieszeni...
- Wstawaj, Haroldzie! - ostro rozkazała Helena.
- Moje ramię... - Niezdarnie starał się podnieść. - Musiałem zaplątać się w pasek od szlafroka - powiedział 

zmieszany.

Kiedy wstawał, Burack również podniósł się za jego plecami.
- Na podłogę, Burack! - rzuciła sucho Helena. - Nie chowaj się za tym starym głupcem. Jego też zabiję i cała  

60

winę zrzucę na niego. To w końcu on dostarczał mi informacji.

- Och, Heleno, co ty mówisz? - Pan Leonard westchnął z żalem. - Nie dbasz już nawet o pozory szacunku między 

nami? Po tym jak wszystko dla ciebie poświęciłem, nawet honor?

- Złodzieje nie mają honoru, Haroldzie.
Zza zamkniętych drzwi dobiegało warczenie psa, kiedy skierowała pistolet na męża. Zamiar wypisany był na jej 

obojętnej twarzy. Costain wiedział, że wszystkich ich zabije. Powie, że Leonard zastrzelił jego i Buracka, a potem 
popełnił samobójstwo, by uniknąć hańby.

Palce Heleny przesunęły się na spuście pistoletu.
Costain zareagował instynktownie. Rzucił się w jej kierunku. Nacisnęła na spust i w pokoju rozległo się echo 

wystrzałów. Patrzył  osłupiały,  jak Helena chwieje się na nogach, a na jej sukni pojawia się mokra plama. W  
pierwszej chwili pomyślał, że sama się zastrzeliła.

Drzwi w hallu nagle się otworzyły i do domu wpadł jego woźnica. Za nim zobaczył bladą twarz Cathy, która z  

przerażeniem patrzyła na padającą na podłogę Helenę. Kiedy odwrócił głowę, pan Leonard upadł twarzą tuż przy 
stopach żony.

Burack najszybciej zorientował się w sytuacji.
- Zabiła go! Ta obłąkana kobieta zastrzeliła własnego męża! - wykrzyknął.
Kiedy spojrzeli na ciała, Costain zobaczył pistolet w ręce Leonarda.
- A on zabił ją.
Leonard zamrugał oczami. Costain rzucił się do niego.
- Nie wińcie Heleny... - szepnął półprzytomnie Leonard. - Nie chciała zrobić nic złego. Ona... lubi piękne rzeczy, 

a ja pragnąłem... jej je ofiarować.

- Burack, pędź po lekarza - powiedział Costain.
- Nie! - szepnął Leonard, zaciskając palce na ramieniu Costaina. - Pozwólcie mi umrzeć w spokoju... Nie na 

szubienicy.   Zdrajca,   zasłużyłem   na   to...   -   Siły   go   opuszczały.   -   Powiedzcie   lordowi...   Cosgrave’owi,   że... 
Wybaczcie.

Costain pochylił niżej głowę.
- Komu przekazywaliście informacje? Musisz mi powiedzieć, Haroldzie.
- Zwykle Helena... się tym zajmowała. Modystka... Dutroit... jest kurierem. Bond Street... - Odwrócił głowę i 

zobaczył tuż obok pantofel żony. - Umieram tak, jak żyłem, u jej stóp.

Zamknął oczy i zastygł z ironicznym uśmiechem na ustach.
Zapadła zupełna cisza. Nawet pies przestał szczekać. Milczenie przerwała Cathy:
- Gdzie jest Gordon? Nie zabili go!
Znowu zawarczał pies.
- Niech ktoś uciszy tego przeklętego psa! - powiedział Burack, ale nikt nie zwrócił na to uwagi.
Costain posłał woźnicę po Castlereagha. Burack znalazł w jadalni zapieczętowaną butelkę sherry. Przyniósł ją 

razem z kieliszkami do salonu. Kiedy nalewał wino, Costain podszedł do ciał na podłodze i przesunął Leonarda 
tak, żeby leżał obok żony. Potem usiadł na kanapie przy Cathy.

- Dlaczego pan to zrobił? - spytała.
Ujął mocno jej dłoń.
- Teraz, kiedy nie żyje, nie leży już u jej stóp.
- Czy ona była tym szpiegiem?
- Nakłoniła go do zdrady. Jestem przekonany, że po to wyszła za niego za mąż. Nie zdziwiłbym się, gdyby 

historia z Fotheringtonem w Amiens wyglądała tak samo. To ona przekazywała tajemnice Francuzom, tak jak  
sądził Gordon.

- O Boże, Gordon... - szepnęła Cathy.
Costain odstawił kieliszek.
- Musimy go znaleźć. Według nas jest na tym piętrze. Burack...
- Wypuszczę najpierw tego przeklętego psa - powiedział Burack.
Poszedł do pokoju po drugiej stronie korytarza i otworzył drzwi. Pies nie rzucił się na niego, jak się spodziewał. 

Ze spuszczonym ogonem podreptał za kanapę.

Burack znalazł bezwładne ciało Gordona na podłodze. Chłopak miał poduszkę pod głową. Biedny, stary Harold; 

nie nadawał się do tej roboty.  Był  zbyt  miękki. Burack pochylił  się nad Gordonem i wyczuwszy bicie serca  
upewnił się, że działanie narkotyku niedługo minie.

Zawołał Cathy i z pomocą Costaina przenieśli go na kanapę.
- Najlepiej zamkniemy drzwi tego pokoju i nie wspomnimy o waszej obecności - powiedział do Cathy Costain. - 

Przyjdę po was później.

- Mama będzie się o mnie niepokoić.
- Wyślę jej wiadomość, że źle się pani poczuła i że odwiozłem panią do domu.
Burack chwycił psa za skórę na karku, zaniósł go na dół do kuchni i zamknął drzwi.

61

Rozdział 19

Wielki ruch panował w domu przy Half Moon Street tej nocy. Podjeżdżały tajemnicze, nie oznakowane powozy,  

a po pokojach kręcili się dżentelmeni w kapeluszach zasłaniających prawie całkiem twarze. W końcu z domu 
wyniesiono szczelnie okryte dwa duże przedmioty.

Jako pierwszy nadjechał Castlereagh. Gdy usłyszał relację Costaina - nie dowiedział się ani słowa na temat 

obecności rodzeństwa Lymanów tuż obok - usiadł z kieliszkiem w dłoni, by ustalić wersję, która ograniczy plotki i 
rozmiary skandalu. Costain wpadł na pomysł, by ogłosić, że Leonardowie wszczęli kłótnię małżeńską, zakończoną 
tragicznie morderstwem i samobójstwem.

- To nawet pasuje - ze smutnym uśmiechem stwierdził Castlereagh. - Helena Leonard była w stanie nakłonić 

mężczyznę do zabójstwa. Cosgrave oczywiście nie miał pojęcia, w co jest wplątana, ale to koniec jego kariery.  
Nigdy nie umiał trzymać rąk z daleka od pięknych kobiet. Kiedy spytałem, czy jest jego kochanką, zaprzeczył. Nie 
możemy tolerować takich ludzi u szczytu władzy. Zasugeruję mu ciche odejście ze stanowiska, by uratował twarz. 
Miał w przeszłości pewne zasługi na swoim koncie. Nie ma potrzeby publicznie go upokarzać, ale usłyszy, co  
trzeba   ode   mnie   za   zamkniętymi   drzwiami.   -   Rzucił   badawcze   spojrzenie   na   Costaina.   -   Pozostaje   problem 
mianowania jego następcy.

- Radziłbym użyć tej sprawy jako pretekstu do rozprawienia się z Yorkiem i jego kompanią. Na tym stanowisku 

umieściłby pan wtedy swojego człowieka.

- Zgadzam się w zupełności. Wolałbym kogoś młodszego.
Costain nie zareagował na badawcze spojrzenie ministra.
-   Ponieważ   śmierć   Leonardów   ma   być   potraktowana   jako   zwykłe   zabójstwo   i   samobójstwo,   powinniśmy 

zawiadomić Bow Street - powiedział.

-   Tak.   Pozwolimy   Townsendowi   zająć   się   zwłokami   zgodnie   z   rutyną.   Podpowiem  mu   tylko,   by  osobiście 

prowadził dochodzenie.

Kazał jednemu ze swoich ludzi posłać po szefa z Bow Street.
Gdy  rozmawiali   później   o   wyłapaniu   innych   członków   szpiegowskiej   siatki,   nadjechał   Townsend,   który  po 

krótkiej rozmowie z ministrem zajął się wywiezieniem zwłok.

Po jego wyjściu Costain powiedział:
- Wplątana w tę sprawę jest niejaka panna Dutroit modystka z Bond Street, i prawdopodobnie pani Marchand. 

Pewnie zechce pan obserwować ich sklepy przez kilka dni. Moim zdaniem, są jedynie posłańcami.

- Widzę, że nie próżnowałeś! - stwierdził z aprobatą Castlereagh.
-   Miałem  pomocnika.   Młody  Lyman,   świetny  chłopak  i   wcale   nie   tak  szalony,   jak  pan   sugerował.   Zresztą 

chciałby pracować dla Horse Guards.

- Porozmawiam z nim. Jak już mówiłem, potrzebujemy kogoś młodszego. - Odstawił kieliszek i wstał. - Myślę, 

że to wszystko na dziś. Dobra robota, Costain. Wracasz na bal?

-   Zostanę   tu   jeszcze   chwilę,   by  rozejrzeć   się   po   domu.   Burack   mówił,   że   w   gabinecie   Leonarda   są   jakieś 

dokumenty.

Minister zwrócił się do Buracka:
- Zechce pan zanieść je jeszcze dziś do Horse Guards? Takie papiery nie powinny opuszczać biura. Cosgrave!... - 

potrząsnął głową.

Kiedy Burack wyszedł, Castlereagh powiedział:
- Wpadnij do mego biura jutro rano, Costain, porozmawiamy o następcy Cosgrave’a. Byłbyś zainteresowany tym 

stanowiskiem? Wiem, że planowałeś powrót do Hiszpanii. Każdy o wprawnej dłoni i bystrym oku może trzymać  
broń.

- To jednak nie wszystko, milordzie.
- Oczywiście. Nie zamierzałem deprecjonować naszych wspaniałych żołnierzy. Chciałem powiedzieć, że bardziej 

przydałbyś się tutaj. Pomyśl o tym, chłopcze. Poklepał Costaina po ramieniu i wyszedł.

Burack wypadł z gabinetu za ministrem, by podkreślić swój udział w wydarzeniach tej nocy i uzyskać podwyżkę 

pensji. Costain skierował się natychmiast do pokoju, gdzie w świetle jednej świeczki siedziała Cathy. Głowę brata 
trzymała na kolanach. Wyglądała na zmęczoną i przestraszoną. Miał ochotę mocno ją przytulić. Usiadł obok i 
pogłaskał ją po ramieniu.

- Dobrze się pani czuje? - spytał.
Uśmiechnęła się ufnie.
- Dziękuję, że nam pan tego oszczędził, Costain. Musielibyśmy przejść przez rozprawę sądową i wszystkie te 

nieprzyjemności, gdyby Castlereagh dowiedział się o naszej obecności. Czy już odjechał?

- Tak, ale Townsend niedługo wróci.
- Gordon przychodzi do siebie, ale ma straszny zamęt w głowie. Chciałabym zabrać go do domu. Musi położyć  

się do łóżka.

- Powiem woźnicy, żeby pomógł nam wsadzić go do powozu.

62

Nagle pojawił się pies. Węszył po podłodze i żałośnie piszczał. Gordon otworzył oczy.
- O Boże, znowu ten przeklęty szczeniak! - powiedział i zamknął oczy.
- Może May czuje, że coś złego spotkało jej panią? - Cathy smutno popatrzyła na psa. - Biedactwo. Kto się nią  

zajmie?

May podeszła bliżej, usiadła u jej stóp i podniosła brązowe wilgotne oczka. Cathy wyciągnęła rękę, żeby ją 

pogłaskać. - Nie możemy zostawić jej tu samej.

- Nie jest sama - powiedział Costain. - W domu jest służba.
- Chciałabym zabrać ją do domu, ale mama będzie się gniewać.
- Ja ją wezmę. - Wsadził psa pod pachę, skąd rozległo się wdzięczne popiskiwanie.
W powozie May spokojnie siedziała przy nogach Costaina.
Gordon rozbudził się w drodze i zmusił Costaina, żeby wszedł z nimi do domu i opowiedział, co zdarzyło się,  

kiedy leżał nieprzytomny. May została pod opieką Johna Grooma. Cathy poleciła przynieść kanapki i kawę, jedli 
podczas gdy Costain ciągnął swą opowieść.

Ta rodzinna  scenka  przywitała  powracającą  z balu lady Lyman.  Wszyscy troje mieli  miny straceńców, gdy 

weszła do domu. Co tu się dzieje?... - pomyślała.

- Byłam pewna, że jesteś w łóżku, Cathy - stwierdziła zdumiona. - To nie migrena wygnała cię z balu?
- Czuję się już lepiej, mamo.
- Wszystkiemu winien straszny głód, mamo - dorzucił Gordon. - Kanapki i kawa nas uratują. Na pewno jesteś 

strasznie zmęczona, idź spać.

- Odzwyczaiłam się od powrotów nad ranem. Marnie wyglądasz, Gordonie. Połóż się szybko.
Gordon nie rozumiał, po co Costain poszedł za lady Lyman do schodów i całe pięć minut o czymś rozmawiali. 

Ona natomiast nie posiadała się ze szczęścia. Zaproszenie dla całej rodziny do Northland Abbey na święta Bożego 
Narodzenia! To prawie oficjalne oświadczyny ze strony Costaina. Nieładnie, że siedział wciąż u nich o tak późnej 
porze - było prawie wpół do trzeciej! Dziwne też, że Cathy kręci się z takim ożywieniem, miała przecież migrenę. 
Lady Lyman była przekonana, że Gordon się upił. Był tak straszliwie blady.
A bandaż na ręce Costaina świadczył niezbicie, że z kimś się szarpał, pewnie z Burackiem, o to, że porwał mu  
Cathy. Z takim porywczym mężem jej córka będzie miała pełne ręce roboty, ale małżonek niedługo wyje dzie do 
Hiszpanii, więc wszystko dobrze się ułoży.
W salonie Gordon powiedział do siostry:

- Stara się chyba udobruchać mamę... - A kiedy Costain wrócił, spytał: - Wspomniałeś ministrowi o moim udziale 

w sprawie?

- Nie chciałbyś  chyba  chwalić się, że Leonard zwalił cię z nóg? A co do reszty,  wie o twoim udziale. Ty  

naprowadziłeś nas na pannę Dutroit i panią Marchand. Za kilka dni cała banda znajdzie się za kratkami.

- A co z Cosgrave’em? Miał przecież romans z panią Leonard?
-   Tak,   ale   nie   więcej.   Oczywiście,   zostanie   zdymisjonowany,   lecz   bez   postępowania   karnego.   Helena 

wykorzystywała  związek z  nim dla  umocnienia   pozycji  męża   w  Horse   Guards -  w  jakim celu,   wiesz.  Może  
szantażowała Harolda, że go opuści, jeśli nie zapewni jej dostatniego życia? Nie stać go było na to uczciwą drogą,  
więc pewnie podpowiedziała mu, jak dokonać tego nieuczciwie.

Gordon pokiwał głową.
- Gdybym  dostrzegł te jego kwadratowe paluchy wcześniej, w minutę rozwiązałbym  całą sprawę. Myślę, że 

niesłusznie trzymałeś mnie z dala od biura, Costain. Gdy tylko podał mi kieliszek, wiedziałem, że to nasz człowiek.  
Nie przyszło mi natomiast do głowy, że od razu mnie rozpozna, po tym napadzie u nas w gabinecie.

- Pani Leonard spostrzegła również, że śledzisz ich dom - powiedział Costain. - Następnym razem musisz być  

ostrożniejszy.

- To się nie powtórzy. Ciekawe, dlaczego wróciła w połowie balu?
- W  jej  torebce  był   liścik od Harolda,  że  trzyma  cię  w  domu.   Pytał,  co ma   robić.  Sądzę,  że  widziała,  jak  

wychodzimy we troje z przyjęcia, i postanowiła wrócić do domu, żeby przejąć dowodzenie.

- Jak to się stało, że nigdy nie podejrzewałeś pana Leonarda, Costain? - spytała Cathy.
- Sądziłem, że jest zbyt ostrożny, by wplątać się w coś podobnego. Jestem przekonany, że nienawidził się za to.  

Był uosobieniem sumienności w pracy, zawsze przypominał wszystkim o zasadach. I pomyśleć, że w końcu własna 
żona go zdradziła. - Potrząsnął głową. - Przynajmniej nie dowiedział się, że romansowała z Cosgrave’em.

- A propos mojej pracy w Horse Guards, Costain - powiedział Gordon. - Będą potrzebować kogoś na miejsce  

Leonarda. A kto według ciebie zajmie stanowisko Cosgrave’a? Może mama go zna i wystara mi się o rozmowę?

Costain skromnie odchrząknął.
- Castlereagh zaproponował właśnie, bym ja objął to stanowisko.
Cathy nie usłyszała nawet okrzyku zachwytu brata. Patrzyła na Costaina z uśmiechem na drżących ustach.
- Więc nie wyjedziesz do Hiszpanii? - spytała.
- Prawie już mnie przekonał, że tu bardziej się przydam.
- Prawie cię przekonał?! - wykrzyknął zdumiony Gordon. - Ależ to byłoby wspaniale, ty, ja i Burack - co za 

63

ekipa!

- Poważnie myślę nad tą propozycją. Ale przedtem muszę wyjaśnić kilka spraw.
- Od czego to może zależeć? - dopytywał się niecierpliwie Gordon.
Ciemne oczy Costaina zwróciły się na Cathy.
- Od pewnej damy.
Gordon nic nie pojmował.
- Oszalałeś, żeby uzależniać karierę od kaprysów kobiety? Na przykład panna Stanfield: nawet nie zauważyła, że  

zniknąłem z balu.

-   Wprost   przeciwnie,   była   zachwycona   twoim   rycerskim   zachowaniem.   Musisz   grzecznie   przeprosić,   kiedy 

spotkacie się w czasie Bożego Narodzenia w Northland.

- Co? O czym ty, do diabła, mówisz? Przecież ja... Zapraszasz mnie do Northland?
- Wasza mama była tak miła przyjąć zaproszenie dla całej rodziny. - Zerknął na Cathy i zauważył, że jej policzki  

pokrywa lekki rumieniec i uśmiecha się nieśmiało.

- I mówisz, że panna Stanfield tam będzie? - Gordon wciąż nie wierzył.
Costain rzucił niecierpliwe spojrzenie na rozemocjonowanego chłopaka.
- A jak inaczej mogę zdobyć kilka chwil w cztery oczy z twoją siostrą? - zapytał znaczącym tonem.
- Dobry Boże! Chyba nie powiesz, że Cathy jest tą damą, o której wspomniałeś?
- Może, jeśli napiszesz do panny Stanfield kilka miłych słów z przeprosinami, Gordonie... Zrób to natychmiast! -  

poradził z przekonaniem Costain.

- Na Jowisza, zrobię to z samego rana.
- Nigdy nie odkładaj do jutra tego, co możesz zrobić dzisiaj - nalegał Costain.
- Już jest jutro. To znaczy po drugiej nad ranem. Nie będę przecież wysyłał posłańca o trzeciej rano.
- Mógłbyś to napisać.
- Tak, ale...
Costain wstał, złapał Gordona za łokieć i popchnął do drzwi.
- Dobranoc, Gordonie. Pamiętaj, kto teraz zatrudnia ludzi w Horse Guards.
- Ona nie powiedziała tak, Costain - rzucił na koniec Gordon i wymaszerował z pokoju.
Costain wrócił na miejsce obok Cathy.
- Trudno o chwilę intymności wśród psów, braci i mam.
- Zatrzymasz psa? - spytała, mimo że w tej chwili nie to ją najbardziej obchodziło.
- To również zależy od odpowiedzi pewnej damy - powiedział ujmując ją za rękę. - Jak widzisz, ja też jestem 

szantażystą. Typ spod ciernej gwiazdy.

- Sądzę, że jesteś bardzo miły.
- Miły... Miły! Boże, czym sobie zasłużyłem na tak łaskawą ocenę?
- I odważny - dodała.
Objął ją ramieniem i przyciągnął.
- To już lepiej. Proszę, mów dalej.
- No cóż, jesteś baronem.
- Aha! Jestem tak nieciekawy, że ratuje mnie jedynie tytuł? Ale nie wiesz wszystkiego. Jestem również godny 

zaufania.

- Nie powinieneś był przynosić mi listu do tłumaczenia.
- Nazwijmy to skłonnością do niezależnych działań. Również uczciwych. - Musnął kosmyk jej włosów na skroni.
- Skłamałeś w sprawie listu i w sprawie wydarzeń u Leonardów.
Pociągnął leciutko za kosmyk.
- To się nazywa inwencja. Polowanie na damę Buracka na balu trudniej usprawiedliwić.
- I zasłanianie się „dobrem dla sprawy”?
- A kumoterstwo w sprawie pracy Gordona jest według mnie jedynie rodzinną lojalnością. A propos rodziny... - 

Przytulił ją mocniej.

Cathy wpatrywała się w niego roziskrzonymi oczami.
- Tak, Costain?... - szepnęła bez tchu.
- Pochlebia mi twoja reakcja, mimo że jeszcze nie spytałem!
- Trudno byłoby przypisywać ci pośpiech w pewnych sprawach.
Jego twarz spoważniała. Kiedy zaczął mówić, kpiarski ton ustąpił miejsca nieśmiałości.
- Ani zbyt wiele odwagi w tak delikatnej materii jak ta, ale jakiekolwiek są moje wady, bardzo cię kocham. Będę 

dobrym mężem, Cathy, jeśli mnie zechcesz. Wyjdziesz za mnie?

Przez chwilę patrzyła na tego zachwycającego mężczyznę, nie mogąc uwierzyć, że on ją kocha, jednak jego 

płonące oczy ją przekonały.

- Tak.
Gwałtownie przyciągnął ją do siebie i pocałował tak żarliwie, że zabrakło jej tchu. Przesuwał dłonie po jej 

64

plecach i talii, miażdżąc prawie w uścisku i całując coraz namiętniej.

Wiedziała, że teraz jej życie się zmieni. Koniec z przesiadywaniem w gabinecie i czekaniem na przypadkowe 

pukanie do drzwi. Koniec z przeżywaniem romansów z książek i tłumaczeniem listów miłosnych obcych ludzi. 
Koniec z nudnymi świętami i wysłuchiwaniem nostalgicznych wspomnień mamy na temat chlubnej przeszłości. 
Teraz zacznie naprawdę żyć. Wielki zimowy bal przyniósł jej szczęście, nawet jeśli poszła tam u boku innego 
mężczyzny.

Niechętnie odsunęła się od Costaina. Z uśmiechem patrzyła mu w oczy.
- Pomyśl  tylko, gdybyś nie przyszedł z tym listem albo gdyby wuj Rodney był w gabinecie, albo gdyby nie  

pojawił się pan Leonard, zmuszając mnie do odszukania cię...

- Ale przyszedłem, wuja Rodneya nie było, a pan Leonard się zjawił. Takie było przeznaczenie.
W hallu rozległy się kroki.
- To nie brzmi jak dźwięk przeznaczenia. Raczej Gordon.
Braciszek zajrzał do pokoju.
- Costain, nie rzuciłbyś okiem na ten list do panny Stanfield? Może pójdziesz ze mną do gabinetu? A ty obwieść  

mamie nowinę, Cathy. Nie uwierzy. Och, gratuluję wam i w ogóle. Po jej rozanielonym uśmiechu domyślam się, 
że się zgodziła, Costain. A co do tego listu, sądzisz, że powinienem zacząć „Moja Droga Panno Stanfield” czy po  
prostu „Droga Panno Stanfield”, czy może...

Costain niecierpliwie uniósł brwi, a potem je opuścił.
- Przyjdę jutro do ciebie, Cathy. Rodzinna lojalność wymaga teraz spełnienia innych obowiązków. Á demain.
Odprowadził   ją   do   schodów,   delikatnie   pocałował   w   policzek   i   patrzył,   jak   wchodzi   na   górę,   co   chwila 

odwracając się za siebie.

Gordon chwycił go pod ramię i zaczął ciągnąć do gabinetu.
- Znasz pannę Stanfield lepiej niż ja. Myślisz, że powinienem przeprosić czy też skarcić ją nieco za taniec z  

Edisonem?

Costain obejrzał się ostatni raz za ukochaną, po czym wszedł do gabinetu i westchnąwszy głęboko, skupił uwagę 

na dylemacie Gordona.

65